[AF] The Price Of Love

dracogirly · Geplaatst: Do Nov 16, 2006 18:24

Sorry voor het late plaatsen. Ik had het gisteren gewoon veel te druk en ben niet eens achter m’n pc geweest. Ik hoop volgende week wel weer gewoon woensdag te kunnen plaatsen, maar als dat niet lukt zal het donderdag worden.

Hoofdstuk 15.

Plotseling vulde het appartement zich met verschillende ‘plop’geluiden die het verschijnselen van een aantal personen aangaven. Geschrokken keek Draco van de inmiddels bloedende Ethan die op de grond lag, naar de verschillende schouwers die hem ondertussen omsingeld hadden. Dit kon niet waar zijn. Voor hij ook maar de kans had om iets te zeggen zag hij dat alle schouwers hun toverstok op hem hadden gericht. Met een soort wrange glimlach zag hij dat ze met z’n zessen waren. Blijkbaar schatte ze hem nogal sterk in.

Hij richtte zijn blik op de man die eruit zag als de leider van de groep en wachtte op wat die zou doen. De man was duidelijk de oudste met een al wat kalend hoofd met nog een enkele grijze haar.
Draco wist dat het er slecht voor hem uitzag. Hij stond hier met zijn toverstok in zijn hand terwijl Ethan, een dreuzel, bloedend op de grond lag. Een ontsnappingspoging zou echter nooit lukken, daarvoor waren er teveel schouwers.
“Expelliarmus”, riep de leider van de groep terwijl hij Draco’s toverstok die kwam aanvliegen opving in zijn hand.

Draco staarde de man slechts aan totdat zijn blik richting de deur werd getrokken. Daar in de deuropening stond Ron Wemel. Hij moest de schouwers dus hebben verteld dat hij hier was. Hij gaf Ron een boze blik waarna hij weer keek naar de leider van de schouwers die begon te spreken.
“Meneer Malfidus, u wordt verdacht voor het mishandelen van een dreuzel en poging tot ontvoering van Ginny Wemel.”
“Wat?!”, zei Draco verbaast en geschrokken terwijl hij de man aankeek. De eerste aanklacht had hij wel verwacht, maar het ontvoeren van Ginny?
Hij voelde hoe achter zijn rug zijn handen met magische touwen werden vastgebonden.
“In afwachting van uw rechtszaak wordt u in hechtenis gehouden in een apart gebouw nabij Azkaban.”
“Jullie maken een fout”, zei Draco hoofdschuddend terwijl hij z’n best deed z’n woede onder controle te houden.
“U wilt beweren dat u de dreuzel niets heeft aangedaan?”, vroeg een man met kort bruin haar die naast de leider stond.
Draco slikte in eerste instantie zijn antwoord in, wetend dat zijn woorden later weer tegen hem gebruikt konden worden. Een bekentenis zou hem zeker niet helpen.
“De dreuzel is de misdadiger, niet ik”, zei Draco geërgerd.
“U wilt dus beweren dat hij degene is die u steeds heeft aangevallen?”, zei de man ongelovig.
“Nee, wat ik wil beweren is dat jullie je werk niet goed doen. Jullie zouden mij onmiddellijk weer vrij moeten laten en de dreuzel naar Azkaban moeten brengen”, zei Draco met een duistere blik op Ethan die inmiddels verzorgd werd door twee helers.

“U zult in hechtenis worden gehouden totdat de rechtbank uitspraak heeft gedaan of u schuldig bent of niet. Peeters, Jefferson, neem hem mee”, zei de leider terwijl hij naar twee andere schouwers knikte. De twee mannen liepen naar Draco toe en pakte hem beide stevig aan één kant beet.
“Je maakt een grote fout Wemel! Een grote fout!”, schreeuwde Draco naar Ron voordat hij door de twee mannen verdwijnseld werd.

*-*

Ginny stond buiten voor het flatgebouw te wachten tot Draco eindelijk zou komen. Ze hoopte maar dat hij op zou schieten want hoe langer hij wegbleef, hoe bezorgder ze werd. Plotseling kreeg ze een soort ijselijke rilling over zich heen en toen ze opkeek zag ze Ron uit het flatgebouw komen.
“Ron, wat doe jij hier?”, zei ze terwijl een gevoel van angst haar overviel. Dit kon nooit veel goeds betekenen.
“Maak je geen zorgen Gin, alles komt goed”, zei Ron terwijl hij haar even kort omhelsde. Hij keek een beetje zuur naar de grote tas die naast haar stond. Zo te zien waren ze hier nog maar net op tijd. Hij moest er niet aan denken dat Draco haar zomaar mee zou nemen.
“Waar is Draco?”, zei Ginny terwijl ze Ron een beetje warrig aankeek. Ondanks de woorden die hij sprak leek ze zich juist wel meer zorgen te maken.

“Er zal je niets meer gebeuren Gin”, zei Ron terwijl hij haar medelijdend aankeek.
“Waar is Draco?”, vroeg Ginny opnieuw terwijl ze nogal angstig begon te worden.
“Hij is zojuist afgevoerd door een aantal schouwers. In afwachting van zijn proces zal hij in hechtenis worden gehouden in een gebouw nabij Azkaban.”

Ron ging nog verder met zijn uitleg maar Ginny hoorde hem al niet meer. Het suisde hard in haar oren en het duizelde voor haar ogen. Draco was meegenomen door schouwers.
Ze ging zitten op de koude stenen stoep omdat ze haar wiebelende benen niet langer vertrouwde. Draco zat gevangen en het was allemaal haar schuld. Als zij gewoon bij Ethan zou zijn gebleven was dit allemaal vast niet gebeurt.

Ron zag hoe Ginny reageerde en plofte snel naast haar neer, het was duidelijk dat ze nogal geschrokken was van dit alles. Hij moest haar proberen gerust te stellen.
“Alles komt goed met Ethan. Helers zijn boven met hem bezig en als het proces is afgelopen zal hij er niets meer van weten. Zal ik je tas zo weer naar boven brengen?”, zei Ron terwijl hij naar de grote tas die naast haar stond knikte.
Tot zijn verbazing barstte Ginny echter in huilen uit.
“Het komt echt wel weer goed met Ethan”, zei Ron, niet begrijpend waarom ze ineens zo emotioneel werd.
“Misschien wil ik wel helemaal niet dat het goed met hem komt”, zei Ginny terwijl ze Ron een beetje wanhopig aankeek.
“Hoe bedoel je?”, zei Ron verrast. “Ik neem aan dat je toch het beste voor hem wilt?”

Ginny stond op en sloeg haar armen om zich heen. De tranen liepen nog steeds over haar gezicht, maar ze had ergere dingen aan haar hoofd. Ze wist dat ze Ron moest vertellen wat er gebeurt was, anders zou hij haar nooit begrijpen. Bovendien moest ze het zeggen om Draco’s zaak te helpen. De vraag was alleen of ze dit wel kon?

“Ik ga even boven bij Ethan kijken, kom je zo ook binnen?”, zei Ron terwijl hij Ginny vragend aankeek.

Ginny knikte terwijl ze hoorde hoe Ron weer naar binnen ging. Ze keek om naar het grote flatgebouw en slikte. Als ze nu weer naar binnen zou gaan zou alles voor niets zijn geweest. Langzaam begon ze te lopen terwijl ze haar tas stevig vastpakte. Nogmaals keek ze op naar het gebouw. Ze kon dit gewoon niet. Ze wist dat ze vast allerlei verklaringen moest geven, maar was daar nu gewoon niet toe in staat.

Met haar ogen half dicht liep ze de flat voorbij, hopend dat niemand van de schouwers haar zou zien en zou proberen haar tegen te houden. Het kon nooit lang duren voordat Ron zou gaan kijken waar ze bleef en dan kon ze maar beter ver weg zijn. Zonder achterom te kijken om te zien of ze misschien achtervolgd werd liep ze verder. Wetend dat als ze zal kijken ze misschien wel de kracht zou verliezen om verder te gaan.

*-*

Uitgeput, zowel emotioneel als fysiek, klopte ze bij Melissa aan. Na even gewacht te hebben zag ze de donkerblauwe deur langzaam opengaan en Melissa om het hoekje kijken.
“Ginny?”, zei Melissa verrast terwijl ze de deur verder opendeed.
“Hai”, zei Ginny zwakjes terwijl ze Melissa aanstaarde, de tas die ze bij zich droeg nog steeds stevig in haar handen geklemd.
“Kom binnen”, zei Melissa terwijl ze de deur verder opendeed. Ze bekeek Ginny en keek een beetje hoopvol naar de tas. Zou ze eindelijk de kracht hebben gevonden om Ethan te verlaten?
Voorzichtig liep Ginny naar binnen terwijl Melissa de deur weer achter haar dichtdeed.

“Ik heb er nu echt een rotzooi van gemaakt”, snikte Ginny terwijl ze opnieuw in tranen uitbarstte.
Snel draaide Melissa zich om terwijl ze haar armen over Ginny heensloeg.
“Ik…Hij…”, hikte Ginny terwijl de tranen bleven stromen.
Troostend wreef Melissa over haar rug, wetend dat Ginny vanzelf zou vertellen wat er gebeurt was.
“Ssst”, zei Melissa terwijl ze probeerde Ginny weer wat rustiger te krijgen. Ze was nu blij dat ze toch niet besloten had om vroeg naar bed te gaan, anders had ze Ginny misschien wel niet eens gehoord. “Zullen we in de kamer gaan zitten?”
Ze voelde Ginny knikken en liet haar langzaam los terwijl ze naar de kamer liepen en op de bank gingen zitten.

“Wat is er gebeurt?”, vroeg Melissa toen Ginny stil bleef.
Ginny sloot even hoor ogen, waarschijnlijk om kracht op te doen om het volgende te zeggen.
“Draco… Ik… Ethan hij…”
Ginny slikte, niet goed wetend waar ze moest beginnen.
“Draco?”, zei Melissa verrast. Hoewel ze wist dat hij haar ex was, wist ze niet dat zij ook weer contact met hem had.
Ginny haalde een keer diep adem voor ze Melissa aankeek. Ze wist dat ze dit met iemand moest delen, met een beetje geluk zou ze zich dan ook gelijk wat meer opgelucht voelen. Om Melissa het echter goed te laten begrijpen, moest ze ook vertellen over de toverwereld. Ze hoopte maar dat Melissa zou luisteren en haar niet gelijk naar het gekkenhuis zou sturen als ze hierover hoorde. Ze veegde wat laatste tranen weg voor ze begon met haar verhaal.

*-*

Ginny sliep die nacht slecht. Ze was blij dat Melissa haar geloofd had toen ze haar verhaal vertelde, ze wist niet of ze zelf wel zo begrijpend zou zijn als iemand haar zoiets zou vertellen. Ze maakte zich echter zorgen over Draco. Hoe moest het nu verder? Ze wilde hem vrij krijgen maar de vraag was hoe? Ze wist niet of ze iedereen wel kon vertellen wat Ethan haar had aangedaan. De hele toverwereld zal er dan vast over praten en wat als ze haar er de schuld van gaven?

Ze besloot het proberen te slapen maar op te geven en ging zitten op de bank waar ze op lag. Ze kon proberen wat koffie te gaan zetten, vroeger kalmeerde het haar ook altijd als ze in de keuken hielp. Ze liep naar de keuken en niet veel later was er een duidelijke koffie lucht te ruiken in het huis.
“Hey Gin.”
Geschrokken draaide Ginny zich om en zag Melissa in de deuropening staan.
“Sorry ik wilde je niet laten schrikken”, zei Melissa toen ze Ginny’s geschrokken gezichtsuitdrukking zag.
“Geeft niet, het ligt aan mij”, zei Ginny snel terwijl ze zich weer omdraaide. Sinds wanneer was ze zo schrikkerig? Ze besloot wat koffie in te schenken, misschien kon dat haar wat kalmeren.
“Heb je goed geslapen?”, vroeg Melissa terwijl ze haar vriendin bezorgd aankeek.
“Niet echt”, antwoordde Ginny terwijl ze de koffie in twee mokken schonk. Meer ‘echt niet’, dacht ze wrang.

Ineens hoorden ze de bel gaan. Ginny schrok opnieuw en een beetje koffie viel naast de mok.
“Rustig maar, het is alleen maar de bel”, zei Melissa terwijl ze Ginny aankeek. Ginny gaf haar slechts een kleine glimlach. Ze wist ook wel dat het alleen de bel was, maar kon het niet helpen te schrikken.
“Ik vraag me af wie dat kan zijn”, mompelde Melissa terwijl ze naar de deur liep.

Ze opende de deur en keek verbaasd op naar de onbekende man.
“Ik kom voor Ginny”, antwoordde de man terwijl hij Melissa ongeduldig aankeek.
“Sorry, ik ken geen Ginny”, zei Melissa terwijl ze de man een beetje achterdochtig bekeek. Ze wist dat Ginny rust nodig had om even goed na te denken en was dan ook niet van plan om haar lastig te vallen.
De man had een kleine glimlach op z’n lippen terwijl hij haar aankeek. “Ik weet zeker dat Ginny hier is, dus als je me wilt binnenlaten.”
“En als ik dat nou eens niet wil”, zei Melissa fel.
“Luister, ik begrijp dat je Ginny veilig wilt hebben. Dat wil ik ook. Ik ben haar broer, Ron Wemel. Wil je me nu alsjeblieft met m’n zusje laten praten?”

Melissa bekeek de man nog eens goed. Hij had inderdaad wel hetzelfde rode haar als zijn zusje. En nu ze goed keek leken ze inderdaad wel wat op elkaar. Langzaam opende ze de deur wat meer en Ron liep naar binnen.
“Ze is in de keuken”, zei Melissa terwijl ze de deur weer sloot en voorop liep richting de keuken.

“En wie was er aan…”, Ginny stopte halverwege haar zin toen ze Ron zag. “Ron”, zei Ginny terwijl ze haar broer een beetje angstig aankeek. “Hoe heb je me gevonden?”
“Toen ik gisteravond uit de flat liep heb ik een volgspreuk op je uitgesproken. Zolang je niet zou verdwijnselen zou ik je dan kunnen vinden”, zei Ron een beetje schuldig. “Ik was bang dat je misschien erg onder de invloed zou zijn van Draco en zou proberen weg te gaan.”
Ginny dacht terug aan gisteravond. Dat moest die plotselinge koude rilling dus geweest zijn die ze voelde voor ze Ron zag.
“Waarom kwam je niet naar boven? Zowel Ethan als ik waren bezorgd om je”, zei Ron terwijl hij z’n zusje aankeek.

Ginny slikte, wetend dat ze nu toch haar verhaal moest doen aan Ron.
“Misschien kan ik jullie beter even alleen laten”, zei Melissa terwijl ze al de keuken uit begon te lopen.
“Nee, wacht!”, riep Ginny snel. “Ik wil graag dat je erbij blijft.”
Melissa knikte en ging zitten in één van de keukenstoelen. De rest volgde haar voorbeeld en Ginny ging naast haar zitten terwijl Ron aan de andere kant van de tafel plaatsnam.
Ginny keek Ron even aan voor ze haar blik op de stoel naast hem richtte, wetend dat ze hem niet aan kon kijken terwijl ze haar verhaal zou doen. Langzaam begon ze te vertellen wat Ethan haar had aangedaan en hoe Draco haar probeerde te helpen.

*-*

The Last Goodbye – James Morrison

It's like I hardly know you
But maybe I never did
It's like every emotion you showed me
You kept well hid
And every true word that you ever spoke
Was really deceiving
Now I'm leaving this time
Coz this is my last goodbye

I've gotta turn and walk away
I don't have anything left to say
I haven't already said before
I've grown tired of being used
And I'm sick and tired of being accused
Now I'm walking away from you
And I'm not coming back

De volgende keer: De rechtzaak.

dracogirly · Geplaatst: Wo Nov 22, 2006 16:44

Hoofdstuk 16.

Zenuwachtig keek Ginny nog eens in de spiegel. Misschien kon ze toch beter iets anders aantrekken. Ze keek naar de hoop kleding die al naast haar op de grond lag en zuchtte. Ze was blij dat Ron haar kleding weggehaald had uit Ethan’s appartement, het probleem was echter dat ze nu helemaal niet meer wist wat ze moest dragen. Het was nu een week na die rampzalige nacht dat Draco gearresteerd werd. Vandaag was het proces, en Ginny kon het niet helpen om zenuwachtig te zijn. Ron had voor haar geregeld dat ze zo eerst nog even vijf minuutjes met Draco kon praten voor het proces begon.

“Gin kom je? Ron is er al!”, gilde Melissa van onderaan de trap.
Ginny zuchtte terwijl ze voor een laatste keer haar kleding checkte, dit moest maar goed genoeg zijn. Een beetje onzeker pakte ze haar nieuwe toverstok op. Ze wist dat het slechts een kwestie van wennen was, maar toch had ze het idee dat ze er niet zo goed mee om kon gaan als met haar oude stok.
“Ginny!”, hoorde ze nu ook Ron’s stem roepen.
Snel sloot ze de deur van Melissa’s badkamer en liep de trap af naar beneden waar Melissa en Ron op haar stonden te wachten.

“Het komt vast allemaal goed”, zei Melissa overtuigend terwijl ze Ginny aankeek.
Ginny knikte slechts, terwijl ze hoopte dat ze er net zo overtuigd van kon zijn als Melissa.
“Gin we moeten nu echt verdwijnselen als je Malfidus nog wilt spreken”, zei Ron terwijl hij Ginny een beetje ongeduldig aankeek.
“Ik kom”, zei Ginny snel terwijl ze haar mantel van de kapstok pakte. “Tot vanmiddag!”, riep ze naar Melissa terwijl ze Ron snel naar buiten volgde. Daar volgde ze hem naar een vrij verlaten steegje en samen verdwijnselden ze naar het gerechtsgebouw.

Ginny was stil toen ze daar aankwamen en volgde Ron door de verschillende gangen. De afgelopen dagen had ze er lang over nagedacht wat ze Draco zou willen zeggen. Het probleem was dat ze dit nu nog niet wist. Plotseling stopte Ron en ook Ginny kwam tot stilstand.
“Hij is in dit kamertje. Je hebt vijf minuten Gin en geen minuut langer”, zei Ron terwijl hij voorzichtig de deur opende.
Ginny knikte terwijl ze keek hoe Ron de deur opende. Ze wilde hem zeggen de deur te sluiten, dat ze zich bedacht had en Draco liever niet sprak. Bang hoe hij zou reageren op haar aanwezigheid. Het was nu echter al te laat want de deur was open. Behoedzaam liep ze naar binnen en zag Draco daar aan een tafeltje zitten met er tegenover een stoel voor haar. Hij zag er nogal moe uit met duidelijk zichtbare wallen onder zijn ogen. Je kon duidelijk zien dat het in voorarrest zitten hem niet veel goeds gedaan had, want hoewel de dementors hier eigenlijk niet hoorde te zijn, zag het ernaar uit dat hij er toch al last van gehad had.

“Hey”, zei Ginny zacht terwijl ze hoorde hoe de deur achter haar dichtgedaan werd.
Draco keek op en staarde Ginny aan terwijl er langzaam een glimlach op z’n gezicht verscheen.
“Hey”, antwoordde hij terug. “Je mag gaan zitten hoor”, zei hij toen hij zag dat Ginny bleef staan. “Ik zou je ook graag nog wat te drinken aanbieden maar ja, ik vrees dat dat niet gaat lukken.”
Ginny voelde zich opnieuw schuldig toen hij dit zei. Het was tenslotte allemaal haar schuld dat hij hier nu zat. Ze liep naar de stoel en ging zitten, terwijl ze ervoor zorgde dat ze Draco niet aankeek.
“Het is niet jouw schuld dat ik hier zit”, zei Draco die zag hoe zijn eerdere woorden haar geraakt hadden.
Verbaasd keek Ginny op. “Hoe kun je dat nu zeggen. Als ik niet iets met Ethan had dan…”
“Het is niet jouw schuld”, zei Draco nu wat feller.
Ginny schrok een beetje van de manier waarop hij het zei en ging onwillekeurig wat meer naar achteren zitten in haar stoel.
“Het is Ethan’s schuld.”
Ginny knikte, wetend dat bij een andere reactie hij waarschijnlijk opnieuw tegen haar in zou gaan.

“Ben je bij hem weg?”, zei Draco terwijl hij haar wat bezorgd aankeek. Dit was een vraag waar hij al dagen mee in z’n hoofd zat. Hij maakte zich zorgen om Ginny en hoopte maar dat ze ook toen hij was afgevoerd door de schouwers door was gegaan. De gedachte dat zij nu nog steeds bij die creep van een Ethan woonde zorgde voor koude rillingen en een schuldgevoel. Als hij nou gewoon gelijk met haar mee was gegaan en niet terug was gegaan naar het appartement dan kon hij ook nooit opgepakt worden.
“Ja”, zei Ginny terwijl ze Draco aanstaarde.
Een glimlach brak uit op Draco’s gezicht bij het horen van deze woorden.
“Goed.”

“Draco ik…”, begon Ginny, niet goed wetend hoe ze hem dit moest vertellen.
“Ja?”, zei Draco vragend maar het zag er niet naar uit dat Ginny verder ging. “Je kunt het me rustig vertellen Gin, wat is er?”
Een traan gleed over haar wang terwijl ze weer even naar hem keek. “Ik kan vandaag niet getuigen. Ik kan gewoon niet tegenover de hele toverwereld vertellen wat hij me allemaal heeft aangedaan. Ik…”, zei Ginny terwijl ze snikte. Ze wilde Draco graag helpen, maar dit kon ze gewoon niet. De gedachten aan hoe de pers en de andere tovenaars haar dan zouden zien had al verschillende keren tot nachtmerries geleid.
“Ik begrijp het”, zei Draco zacht.
Verbaasd keek Ginny hem aan.
“Ik ben een Zwadderaar, weet je nog”, zei hij met een flauw glimlachje.
Ginny knikte, op de één of andere manier door die uitspraak zich nog schuldiger voelend. Zij was toch een Griffoendor? Zij moest toch juist de dappere zijn?

De deur van het kamertje werd opnieuw geopend en maakte zo effectief een einde aan het gesprek. Ginny stond op terwijl ze nog even naar Draco keek. Hoe zou ze ooit zonder hem kunnen? Ze had zoveel aan hem te danken en nu ze de kans had om hem te helpen kon ze het niet? Snel liep ze zonder nog wat te zeggen het kamertje uit. “Ik begrijp het”. De woorden van Draco gingen nog door haar hoofd. Hoe kon hij dat nou begrijpen? Ze begreep het zelf maar amper.

*-*

Een beetje gespannen keek Ginny naar Draco terwijl ze luisterde naar de verschillende schouwers die verklaarde hoe ze Draco bij Ethan gevonden hadden. Draco zag er niet echt ongerust uit, al wist ze dat hij dat wel moest zijn. Deze verklaringen deden het lijken alsof hij een grote misdadiger was en inderdaad weggestopt moest worden. Ze draaide zich om naar Ron en zag dat hij Ethan aan het aanstaren was. Ze wist dat Ethan hierna zou gaan getuigen en wist dat hij Draco’s zaak alleen maar erger zou maken. Ze zuchtte. De enige manier om hem te redden was als ze haar verhaal zou doen.

Ze haalde een keer diep adem en duwde Ron zachtjes aan.
“Ik wil toch getuigen”, zei ze zacht.
Verbaasd keek Ron haar aan.
“Ik wil niet dat Draco onschuldig naar Azkaban gestuurd wordt. Ook omdat het eigenlijk mijn schuld is dat hij met Ethan in aanraking kwam en…”. Ginny stopte even met fluisteren niet goed wetend wat ze hier verder nog aan toe moest voegen.
Ron schudde echter z’n hoofd. “Je gaat niet getuigen”, zei hij terwijl hij z’n ogen weer op Ethan richtte.
“Maar je begrijpt het niet. Ik zou het mezelf nooit vergeven als Draco door mij naar Azkaban moet”, fluisterde Ginny dringend.
“Je gaat niet getuigen”, zei Ron opnieuw, nu iets dwingender.
Ginny keek Ron even boos aan voor ze opstond om naar voren te lopen en Draco te zeggen dat ze wilde getuigen. Ze kwam echter niet erg ver. Voor ze nog maar een stap kon zetten werd ze al teruggetrokken door Ron. Vrij hard belandde ze weer in de bank naast Ron waar ze zojuist zat.
“Je gaat niet getuigen”, zei Ron opnieuw terwijl hij haar pols stevig vasthield zodat ze niet opnieuw op kon staan.

Ze hoorde hoe de schouwer klaar was met z’n getuigenis en hoe nu Ethan naar de getuigenbank werd geroepen. Na het proces zouden ze een deel van zijn geheugen wissen, zodat hij zich hier niets meer van zou herinneren. Ze staarde naar Ethan terwijl ze keek hoe hij ging zitten. Ze zag hoe hij terugkeek naar haar en keek snel weg, niet in staat om het oogcontact te behouden. Het was gewoon te pijnlijk om hem aan te kijken.

Ze hoorde hoe de ondervraging begon en keek verbaast op toen ze zijn eerste antwoord hoorde. Ze moest vast dingen anders horen omdat ze dat graag zo wilde, dat kon niet anders. Verbaasd staarde ze hem aan.
“De verdachte, Draco Lucius Malfidus, heeft u dus geen lichamelijk letsel toegebracht of in enige andere vorm mishandeld?”, vroeg de ondervrager terwijl hij Ethan aankeek.
Ethan staarde even naar Ron die hem strak aankeek.
“Nee”, antwoordde Ethan opnieuw.
“Wat deed de verdachte bij u in uw appartement?”
Ethan keek Ginny even aan voor hij antwoordde. “Hij kwam samen met Ginny Ginny’s spullen ophalen.”
“Toen de schouwers uw appartement binnenvielen was Ginny hier niet aanwezig. Ze verklaarde alleen u en de heer Malfidus te hebben gezien.”
“Ginny en Draco waren al weg gegaan. Ze waren denk ik wat vergeten want ongeveer twee minuten later stond Draco voor mijn deur. Hij was mij juist aan het vertellen wat hij kwam halen toen jullie binnenvielen.”
Ginny staarde Ethan een beetje geschokt aan. Waarom zou hij dit zeggen? Ze had verwacht dat hij Draco’s zaak alleen maar erger zou maken, maar het zag ernaar uit dat hij hem aan het helpen was.

“Toen de schouwers binnenvielen verklaarde ze dat u bloedend op de grond lag terwijl de heer Malfidus zijn toverstok op u gericht had.”
Ethan keek Draco even aan. Er leek even een flits van woede zichtbaar op Ethan’s gezicht voor hij antwoordde.
“Er lag een plastic tasje op de grond wat ik niet had zien liggen. Terwijl ik snelde om de deur te openen gleed ik erover uit en stootte m’n hoofd tegen een kastje. Draco moest mij hebben horen gillen en kwam naar binnen gesneld. Hij had zijn toverstok geheven omdat hij de wond wilde helen.”
De ondervrager knikte bij het antwoord. “Verder heb ik geen vragen, u kunt gaan.”

“De jury zal nu even kort overleg plegen. Over ongeveer tien minuten zullen we bij u terugkomen met de uitspraak.” De rechter sloeg met een soort hamer en verdwijnselde net als de jury naar een andere kamer.

Ginny zat als versteend in haar stoel. Alweer lang vergeten dat ze nog wilde getuigen, al leek dat nu ook niet meer nodig te zijn.
“Waarom zou hij dat zeggen?”, zei ze vragend terwijl ze Ron aankeek. Ze snapte er werkelijk niets van, het zou eerder logisch zijn dat hij Draco zou haten na wat hij hem had aangedaan, maar in plaats daarvan hielp hij hem nu.
Ron had een kleine glimlach op z’n gezicht maar keek Ginny niet recht aan.
“Ik had nog even gesproken met hem toen ik je kleding ging halen. Misschien dat hij toen doorkreeg dat hij maar beter de ‘waarheid’ kon zeggen”, zei Ron schouderophalend.
Ginny keek even met open mond naar Ron voor ze hem omhelsde.
“Dank je, dank je, dank je”, zei ze terwijl ze hem weer losliet en hem blij aankeek.
“Bedank me nog maar niet, de rechter heeft nog geen uitspraak gedaan.”
Dit leek Ginny bijna onmiddellijk weer wat soberder te maken. Hoewel ze wist dat Ethan’s getuigenis Draco geholpen had, bestond de kans natuurlijk nog altijd dat hij veroordeeld zou worden. Ethan’s getuigenis was nou niet erg overtuigend en de Malfidussen hadden ook niet echt een goede naam meer door Lucius’ betrokkenheid in de oorlog.

*-*

Nothing else matters – Metallica

so close no matter how far
couldn`t be much more from the heart
forever trusting who we are
and nothing else matters

never opened myself this way
life is ours, we live it our way
all these words I don`t just say
and nothing else matters

trust I seek and I find in you
every day for us something new
open mind for a different view
and nothing else matters

never cared for what they do
never cared for what they know
but I know

so close no matter how far
couldn`t be much more from the heart
forever trusting who we are
and nothing else matters
*-*

Uhm, ik weet dat het een beetje rot moment is voor het einde van dit hoofdstuk, maar ik zit zelf nog een beetje in dubio over hoe ik het verder wil laten gaan Angel

. Ik hoop dat ik er voor volgende week uit ben zodat ik weer een nieuw stukje kan plaatsen.

Met dank aan Potterfreaky voor het aanraden van dit nummer. Het beschrijft Ginny's gevoelens in dit hoofdstuk inderdaad wel goed. Smile

dracogirly · Geplaatst: Wo Nov 29, 2006 18:34

Bedankt voor iedereen die gereageerd heeft Smile

Ik had het de afgelopen week erg druk en heb daarom ook niet iedereen terug kunnen pb'en. Ik wil ook graag iedereen bedanken die me een nummer heeft aangeraden voor het vorige hoofdstuk. Uiteindelijk heb ik gekozen voor Nothing else matters van Metallica op aanraden van Potterfreaky.

Hoofdstuk 17

Het was drie weken na het proces. Drie lange weken waarin ze Draco niet meer gezien had. Die tijd had ze goed kunnen gebruiken om weer een beetje zichzelf te worden. Ze kwam er achter dat ze niet de enige was die zoiets had meegemaakt en door erover te praten met vrouwen die hetzelfde hadden meegemaakt had ze het gevoel dat ze dat deel van haar leven kon afsluiten. Het was moeilijk om niet steeds excuses te blijven zoeken om Ethan’s gedrag goed te praten, maar langzaamaan leek het haar te lukken. Ze had het gevoel dat ze weer sterker begon te worden, en een deel van de oude Ginny weer door begon te komen.

Waarom voelde ze zich dan toch zo rot? Het antwoordt was simpel: Draco. Na het proces had ze hem niet meer gezien. Het proces dat nog op haar netvlies gebrand stond.

De tien minuten voor het wachten op de uitspraak leken wel een eeuwigheid te duren. Ze was er vrij zeker van dat Draco na Ethan’s getuigenis wel vrijgesproken moest worden. Maar toch, de twijfel bleef. Ze keek naar Draco die er nog steeds rustig bijzat. Hoe hij dat zo kon was voor haar een raadsel. Zij zou er zeker niet zo rustig bij zitten.

Ze schrok op uit haar gedachten toen de rechter en de jury opnieuw terug verschijnselden. Hoewel ze net wel niet kon wachten tot ze eindelijk zouden verschijnen, was ze nu bang dat ze er al weer waren. Nog even en ze zou er achter komen wat er met Draco zou gebeuren. Zou hij vrijgesproken worden of… Ze schudde haar hoofd en dwong zichzelf de gedachte niet af te maken. Hij zou gewoon worden vrijgesproken. Daar moest ze van overtuigd zijn. Het kon toch niet anders?

Het was doodstil in de rechtzaal en de rechter begon te spreken.
“Heeft de jury een besluit genomen?”
“Jawel edelachtbare”, antwoordde een klein mannetje met een al kalend hoofd die de voorzitter was van de jury.
“Als de verdachte Draco Lucius Malfidus wil opstaan”, zei de rechter terwijl hij naar Draco keek. Langzaam zag ze hoe Draco opstond en gespannen keek ze van de jury naar Draco.
“Als de jury nu zijn besluit zou willen geven.”
De voorzitter van de jury knikte en stond ook op terwijl hij Draco aankeek.
“De jury vind de verdachte voor het kidnappen van mevrouw Wemel onschuldig”, de man stopte even met praten en Ginny slikte. Ze was blij dat hij voor deze daad onschuldig was verklaard, al sloeg de aanklacht natuurlijk ook nergens op. Haar zenuwen waren echter alles behalve verdwenen. Ze hield haar adem in, nieuwsgierig maar tegelijkertijd ook bang voor wat de voorzitter zou zeggen.
“Voor het mishandelen van de dreuzel Ethan verklaard de jury de verdachte…”
Ginny keek de man van de jury aan. Wetend dat de woorden waarmee deze zin zou eindigen misschien wel hun hele leven zouden veranderen.
“Onschuldig.”
Ginny ademde weer opgelucht uit terwijl een glimlach op haar lippen plaatsnam. Draco was vrijgesproken, alles zou weer goed komen.

Na deze uitspraak had ze hem nog even kort gefeliciteerd, maar verder had ze hem niet meer gesproken of gezien. Ze was druk bezig geweest met haar herstel en hoopte dat Draco haar hierbij zou gaan helpen. Ze hoopte dat hij haar zou komen opzoeken om te vragen hoe het met haar ging of dat hij in ieder geval een brief zou schrijven. Maar het zag er niet naar uit dat zoiets zou gebeuren. Het was nu al drie weken na het proces en ze had niets meer van Draco gehoord.

Ze wist dat het niet goed was om meteen na een geweldadige relatie gelijk weer een relatie te beginnen. Iets wat Draco waarschijnlijk ook wist. Maar om hem nou gelijk helemaal niet meer te zien of te spreken? Ze wist dat hij slechts het beste voor haar wilde en misschien wel bang was dat hij anders in de weg zou staan bij haar herstel. Maar waarom voelde dit dan toch zo verkeerd?

Ze moest hem weer zien, dat was iets wat ze zeker wist. Lang genoeg had ze al gedaan wat andere mensen zeiden, het werd tijd dat ze zelf weer wat beslissingen zou nemen. Ze stond op van haar bureau en liep richting de deur. Als het goed was werkte Draco nog steeds voor het ministerie, dus dan zou hij waarschijnlijk ook ergens in het gebouw aanwezig moeten zijn. De vraag was waar? Waarom had ze hem nooit gevraagd waar hij precies was gaan werken op het ministerie? Ze besloot naar de receptie te gaan om daar te vragen waar Draco’s kantoor is.

Terwijl ze richting de balie liep zag ze een vrouw met bruin haar wat verveeld door wat papieren kijken. Langzaam liep ze erop af en wachtte totdat de vrouw naar haar opkeek.
“Ik ben op zoek naar Draco Malfidus, kunt u mij misschien zeggen waar zijn kantoor is?”
De vrouw keek Ginny een beetje chagrijnig aan, alsof ze boos was dat zij haar durfde te storen.
“Heeft u een afspraak?”, vroeg ze terwijl ze een neppe glimlach opzette.
“Uhm.. nee”, zei Ginny langzaam terwijl ze snel een reden zocht waardoor ze toch zou weten waar zijn kantoor was. “Maar hij heeft een aantal dossiers van mij geleend die ik nodig heb”, zei ze er snel achteraan.
De vrouw keek Ginny een beetje minachtend aan, alsof ze iets wist wat Ginny niet wist. Wat in dit geval natuurlijk ook zo was. “Als u me verteld welke dossiers dat zijn zorg ik dat u ze zo snel mogelijk krijgt”, zei de vrouw terwijl ze al een veer pakte om het op te schrijven.
“Als u gewoon verteld waar Draco’s kantoor is haal ik ze liever zelf even”, zei Ginny ongeduldig. Waarom zei die vrouw niet gewoon waar Draco was?
“Dat kan ik helaas niet doen”, zei de vrouw met een vrij tevreden blik. Duidelijk blij met de soort macht die ze nu over Ginny had.
“Waarom niet?”, zei Ginny voor ze er erg in had.
“Mevrouw, als u het niet erg vind om weer te gaan. Ik heb wel wat beters te doen dan met u in discussie te gaan. Als u mij de namen van de dossiers geeft zorg ik ervoor dat u ze zo snel mogelijk weer op uw bureau heeft. Anders verzoek ik u weer te gaan.”
Ginny staarde even met open mond naar de vrouw. Verschillende tegen antwoorden gingen door haar hoofd, de één nog hatelijker dan de ander. Ze wist zich echter op tijd te kalmeren en langzaam draaide ze zich om en liep ze weer terug naar haar kantoor. Op deze manier zou ze Draco dus niet te spreken krijgen. Dan zat er dus nog maar één ding op: ze moest naar zijn huis.

*-*

Ginny staarde even naar de deur voor ze aanklopte. Ze wachtte totdat de deur zou worden geopend en voelde haar hart kloppen in haar keel. Hoe kon ze hier nou zenuwachtig over zijn? Dit was toch wat ze wilde? Ze wist dat ze Draco moest spreken. Ze hoorde wat gerommel aan de deur en zag hoe de deur geopend werd.
“Ginny?”, zei Draco verbaast terwijl hij haar met grote ogen aankeek.
“Uhm hai”, zei Ginny wat onzeker terwijl ze Draco aanstaarde, niet goed wetend wat ze moest zeggen. Er volgde een wat ongemakkelijke stilte waarin ze elkaar beide bleven aanstaren. Ginny voelde opnieuw haar hart hard kloppen in haar keel terwijl ze Draco bekeek. Waarom zei hij niet iets? Waarom bleef hij de deur maar blokkeren? De stilte maakte haar zenuwachtig en ze besloot hem te doorbreken.
“Mag ik binnenkomen?”, vroeg ze voorzichtig.
Het leek even te duren voordat de woorden goed tot Draco waren doorgedrongen. Hij schudde even kort zijn hoofd voor hij z’n blik weer op Ginny richtte.
“Wat doe je hier?”, vroeg hij vrij bot.
Ginny keek even naar de grond. Dit was niet het soort welkom dat ze verwacht had nu ze hem eindelijk weer een keer zag.
“Ik wilde je graag weer een keer zien. Ik mis je”, zei ze zacht terwijl ze weer voorzichtig opkeek.
“Je hebt me gezien dus je kunt weer gaan”, zei Draco terwijl hij de deur probeerde dicht te doen.
“Wacht!”, zei Ginny geschrokken. Ze wist dat ze iets moest doen, het gesprek kon toch niet zo eindigen? Waarom deed hij zo vreemd?
Ze zag hoe Draco stopte met het sluiten van de deur en haar weer aankeek.

Blij dat ze hem voor even tegen had kunnen houden keek ze op naar hem. Reebruine ogen richtte zich op zilvergrijze. Ginny keek diep in zijn ogen, hopend daar een reden aan te treffen voor zijn vreemde gedrag.
“Hoe gaat het met je?”, zei ze zacht.
Draco trok een beetje pijnlijk gezicht en schudde zijn hoofd. “Ginny”, zei hij zacht. “Het is beter als je gaat.”
Deze woorden zorgden ervoor dat er iets in Ginny knapte. Al weken werd ze door iedereen verteld wat ze moest doen en wat beter voor haar zou zijn. Ze werd het spuugzat.
“Wat weet jij er nou van!”, gilde ze boos.
Draco keek Ginny geschokt aan, duidelijk geschrokken van haar uitbarsting.
“Ik denk dat het beter is als we elkaar een tijdje niet meer zien na alles wat er gebeurt is”, zei Draco langzaam.
Na alles wat er met Ethan gebeurt is, dacht Ginny bitter. Als iedereen zo graag wilde dat ze verder ging met haar leven, waarom bleef iedereen haar dan nog steeds als een porseleinen pop behandelen die ieder moment uit elkaar kon vallen?
“Waarom zou dat nou beter zijn?”, zei Ginny boos.
“Gin, je hebt veel meegemaakt de afgelopen tijd”, zei Draco voorzichtig.
Ginny keek Draco ongelovig aan. Ze had gedacht en gehoopt dat hij haar toch wel zou begrijpen.
“Dus zelfs nu krijgt Ethan het nog voor elkaar om mijn leven te bepalen”, zei Ginny met wat waterige ogen.
“Nee Gin”, zei Draco vlug.
“Nee?!”, onderbrak Ginny boos. “Daar lijkt het anders wel op. Waar ben je nou bang voor?”
“Dat ik verliefd op je wordt”, mompelde Draco zacht. Misschien wel hopend dat Ginny het niet zou verstaan.

De zacht gesproken woorden vulden de donkere avond en Ginny en Draco keken elkaar opnieuw aan. Geen woorden werden gesproken. Ginny probeerde Draco te begrijpen na deze bekentenis maar kwam er al snel achter dat dat niet lukte. Waarom zou hij bang zijn om verliefd op haar te worden? En waarom wilde hij haar niet bij hem in de buurt hebben.

“Je kunt maar beter weer gaan”, zei Draco met een wat schorre stem.
Ginny staarde Draco aan. Zijn gezichtsuitdrukking vreemd blank. Vele gedachten gingen door haar hoofd. Hoe ze hier gewoon moest blijven en hem moest laten inzien dat hij niet zonder haar zou kunnen. Hoe ze hem moest laten zien hoe geweldig ze samen waren, hoe fijn ze het konden hebben. Hoe ze hem moest dwingen naar haar te luisteren en hem zo moest overhalen om haar weer binnen te laten in zijn huis, en ook in zijn leven.

Ze zag hoe een zacht briesje zijn haren langs zijn gezicht liet waaien. Haar ogen liet ze op die van hem gericht terwijl een eenzame traan langs haar wang gleed. Ze wilde al deze dingen wel doen, maar leek er de kracht wel niet voor te hebben. Ze wist dat als hij dan opnieuw nee zou zeggen of haar weg zou sturen, dat ze de teleurstelling niet aankon.

Nog een laatste keer keek ze hem aan voor ze zich langzaam omdraaide en het tuinpad afliep, de straat uit. Ze voelde Draco’s blik op zich maar weigerde zich om te draaien.

*-*

Why does my heart feel so bad - Moby

Why does my heart feel so bad ?
Why does my soul feel so bad ?
These open doors

*-*

Oké, dus ik ben gemeen, maar dat wisten jullie al toch Angel

.

dracogirly · Geplaatst: Wo Dec 06, 2006 18:08

Hoofdstuk 18

Draco staarde naar Ginny totdat zij opgeslokt werd door het duister en hij haar niet langer kon zien. Als in trance sloot hij de deur achter zich en liep hij naar de woonkamer waar hij gelijk een glas vuurwhisky inschonk. Hij wist dat hij haar zojuist pijn gedaan had, maar dit was het beste voor haar.

Met het glas vuurwhisky in zijn hand en de fles in zijn andere plofte hij neer op de bank. Hij kon haar niet in gevaar brengen, iets wat hij eigenlijk al gedaan had door haar te laten weten dat hij weer terug was in Londen. Hij nam en grote slok whisky en voelde hoe het goedje in zijn keel brandde. Hij moest haar wel helpen toen hij zag hoe die Ethan haar behandelde, hij had echter niet verwacht dat hij nog zoveel voor haar zou voelen, en zij voor hem.
Opnieuw bracht hij het glas naar zijn lippen en nam een tweede slok. Ginny zou zijn gedrag tegenover haar vast niet begrijpen, maar dat kon ze ook niet. Woede vulde zich in hem als hij weer dacht aan de reden waardoor hij haar nu opnieuw uit zijn leven liet gaan. Boos gooide hij het nog half gevulde glas tegen de muur.

Een kluizenaar. Dat was hoe hij de rest van zijn leven moest gaan leven. Dat was de prijs die hij moest betalen als hij niet wilde dat mensen om wie hij gaf in gevaar zouden komen. En dat allemaal door zijn lieve vader, de reden waardoor hij Londen ook de eerste keer verlaten had. Zijn vader, één van de weinige nog levende dooddoeners die niet in Azkaban zat. De man die ook nu nog steeds zijn leven wilde bepalen.

De eerste keer was hij gedwongen om Londen en ook Ginny achter te laten. Zijn vader was er achter gekomen dat zijn zoon een relatie had met een Wemel. Wonder boven wonder besloot zijn vader om niet gelijk haar te vermoorden maar eerst nog even bij zijn zoon langs te gaan.
Draco keek naar het kapotte glas dat op de grond lag. Ach, dan moest hij maar gewoon gelijk uit de fles drinken. Hij haalde de dop van de fles en nam een grote slok.

Het gesprek dat toen volgde herinnerde hij zich nog goed. Hij moest zo ver mogelijk uit de buurt van Ginny Wemel blijven als hij niet wilde dat er iets met haar zou gebeuren. En dus was hij vertrokken. Jarenlang hoorde hij bijna niets meer van zijn vader, en hij achtte het veilig om weer terug te keren naar Londen. Hoewel hij eerst van plan was geweest om bij Ginny uit de buurt te blijven, waren al zijn goed bedoelde plannen verdwenen zodra hij haar weer zag. Zeker toen hij er achter kwam dat ze in een geweldadige relatie zat wist hij dat hij haar moest helpen. Het zou hem niets verbazen als Lucius ervoor gezorgd had dat Ginny en Ethan elkaar ontmoet hebben, al had hij daar geen bewijs voor en was die Ethan natuurlijk ook een dreuzel. Opnieuw nam hij een slok whisky uit de fles en staarde naar de muur.

Zijn hulp aan Ginny zorgde ervoor dat zijn vader hem weer had kunnen vinden. Zijn proces had voor veel media aandacht gezorgd en zijn vader las ook de kranten. Op het moment dat het proces gaande was had hij er niet eens bij nagedacht, het enige waar hij aan kon denken was Ginny. Hij was blij toen hij weer als vrij man naar huis mocht en vastbesloten om Ginny diezelfde avond nog mee uit eten te vragen. Plannen die hij snel weer moest aanpassen toen hij zag welke verrassing er thuis op hem wachtte.

Nietsvermoedend was hij naar binnen gegaan. Zodra hij echter de deur achter zich had dichtgetrokken voelde hij hoe een toverstok ruw in zijn nek werd geduwd.
Hij wreef even over zijn nek, alsof de herinnering het hem ook weer liet voelen. Wederom wilde hij de fles whisky naar zijn mond brengen, maar halverwege de beweging stopte hij en zette de fles op de grond neer.

Wie had gedacht dat Lucius de kranten nog zo goed bijhield. Het nieuws over zijn proces had hem ook bereikt en Lucius was niet gekomen om zijn felicitaties over te brengen. Hij voelde tranen in zijn ogen verzamelen maar knipperde hard om ze weg te vechten. Het was nu geen tijd om te gaan huilen. Hij had kunnen weten dat dit ervan zou komen.

De boodschap die zijn vader hem kwam brengen was duidelijk. Als hij hen nog eenmaal samen zou aantreffen zouden de gevolgen niet te overzien zijn.

Hij ging op de bank liggen en staarde naar het plafond. Wat moest hij nu doen? Hij kon de rest van zijn leven weg blijven lopen. Bang om mensen te dicht bij hem te laten omdat zijn vader misschien wel zou besluiten dat hij niet met die mensen om zou mogen gaan. Niet echt een leven waar hij veel zin in had.
Het alternatief was echter niet veel beter. Hij kon hier blijven en proberen het weer goed te maken met Ginny. Als dit zou gebeuren zou hij echter nooit rust hebben. Hij zou zich continu zorgen maken over Ginny en zou haar niet alleen durven te laten. En als hij haar een keer uit het oog zou verliezen zou Lucius toe kunnen slaan. Hij rilde bij de gedachte. Hij moest zorgen dat zij veilig bleef. Als het alleen zijn leven was dat gevaar liep zou hij blijven, maar dat van Ginny was hem te kostbaar.

En dan was er natuurlijk altijd nog een derde optie. Draco beet op zijn lip en richtte zijn blik op de muur alsof die het antwoord zou weten. Hij wist niet of hij in staat zou zijn om deze derde optie uit te voeren. De optie die het helpen vangen van Lucius omvatte. Hij wist dat als het ministerie Lucius te pakken zou krijgen hij ongetwijfeld de dementors kus zou krijgen voor de misdaden die hij tijdens de oorlog had gepleegd. Hij wist niet of hij wel in staat zou zijn om te helpen hem te vangen terwijl hij wist dat hij daarmee zijn vaders doodvonnis tekende. Ja, de man had hem niet altijd even aardig behandeld en zelfs nu probeerde hij nog het leven van hem te beïnvloeden. Maar toch, het bleef zijn vader. De man die hem had opgevoed en die er mede voor gezorgd had dat hij de man was die hij nu was. De man aan wie hij ook zoveel te danken had.

Zonder te kijken wat hij deed greep hij met zijn hand langs de bank op zoek naar de fles whisky. Onhandig stootte hij hem eerst om waardoor hij genoodzaakt was om zich om te draaien en te kijken waar de fles zich precies bevond voordat hij de fles weer op kon rapen. Hij zag de natte vlek op het tapijt waar een deel van de whisky zich nu bevond, maar besteedde er verder niet echt aandacht aan. Met de nu nog slechts halfvolle fles stevig in zijn hand geklemd ging hij overeind zitten en nam hij opnieuw een grote slok uit de fles.

Hij wist dat hij een keuze moest maken, een keuze die hem hoe dan ook ongeluk zou brengen. Er leek wel geen goede keuze te zijn.

*-*

This time – 3 doors down

Unsure of yourself
You stand divided now
Which road will lead you there
Last time you fell and you hit hard
Your wounds have healed by now
But you still see your scars yeah

But it’s not the way it used to be right now
You come so far to just let this go my friend
Don't go out the same way you did the last time
You’ll break when you fall
Don’t make the same mistakes you did all over
You’ve got to believe in yourself this time

Live on, live it up today
This life’s your cup
So drink it up I say, yeah
Say it’s mine so give it all up to me now
And walk that line, don’t let this go my friend

dracogirly · Geplaatst: Wo Dec 20, 2006 21:29

Hoofdstuk 19.

Lucius keek met grote geschrokken ogen naar zijn zoon, die er slechts stil bij stond. Hij voelde hoe twee schouwers hem stevig beetpakten, maar hield zijn ogen gericht op zijn zoon. Hij zag hoe Draco er niet echt geschrokken uitzag, dus hij had moeten weten dat dit zou gebeuren. Verraden door zijn eigen zoon.

Draco staarde naar het tafereel dat zich voor zijn ogen afspeelde. Hij zag hoe de schouwers zijn vader vastpakten, klaar om hem naar Azkaban te brengen. Hij voelde zijn vaders blik op zich maar kon hem gewoon niet aankijken. Hij wist dat dit zou gebeuren, dat de schouwers klaar stonden om zijn vader mee te nemen. Maar toch, het was iets waar hij zich niet goed op had kunnen voorbereiden. Hij had zojuist zijn vader’s doodvonnis getekend, iets wat Lucius nu ook moest weten.

Langzaam keek hij op en staarde in zijn vader’s ogen. Hij zag de schok, woede en teleurstelling in zijn vaders gezicht. Hij zag hoe de schouwers Lucius probeerde mee te nemen, maar zijn vader leek niet echt mee te werken. Hij luisterde niet naar de schouwers en hield zijn blik gericht op Draco. Draco kon het oogcontact niet langer in stand houden en keek weg. Het was te pijnlijk om zijn vader zo te zien, en te weten dat hij de reden voor dit alles was.

*-*

Met grote ogen las Ginny de krantenkop. Dooddoener Lucius Malfidus eindelijk gevangen. In het artikel werd uitgebreid verteld wat de man allemaal op z’n geweten had en hoe de executie nog dezelfde avond had plaatsgevonden. Dit doordat er al eerdere processen waren gehouden waarin hij was veroordeeld, maar steeds opnieuw in staat was geweest om te ontsnappen. Het duistere teken dat hij op z’n arm droeg was het enige bewijs dat ze nog nodig hadden.

Hoewel het artikel uitvoerig inging over het leven van Lucius Malfidus ging er maar één ding door Ginny’s hoofd. Draco. Het was nu een paar dagen nu hun laatste ontmoeting waar ze zich had laten wegsturen. Hoe moest hij zich wel niet voelen nu zijn vader gedood was door de demontors.

Ze legde de krant neer op de tafel en stond op. Ze zou zich nu niet een tweede keer laten wegsturen. Draco had op dit moment een vriend nodig. Als hij dan niet méér wilde, kon ze in ieder geval proberen om die vriend voor hem te zijn. Vastbesloten pakte ze haar mantel van de kapstok en verdwijnselde naar het verdwijnselpunt nabij Draco’s huis.

Toch wat zenuwachtig liep ze de straat in waar Draco woonde. Hoe zou hij reageren om haar weer te zien? Ze vond het moeilijk om zijn reactie te voorspellen. Ze haalde een keer diep adem terwijl ze zijn tuinpad opliep en zichzelf er nogmaals aan herinnerde dat ze zich niet weer weg zou laten sturen. Vastbesloten klopte ze op zijn deur en wachtte tot hij geopend werd. Ze hoefde niet lang te wachten voordat de deur geopend werd en Draco met een fles vuurwhisky in zijn hand haar groette.

Ginny keek wat verbaasd van de fles in zijn hand naar Draco. Het was nog ochtend en hij was nu al aan het drinken geslagen? En als de geur die van hem afkwam enig idee gaf was hij al een tijdje bezig.
“Ginnnyyy”, sleurde Draco terwijl hij half tegen de deur aan hing. “Welkom”, zei hij terwijl hij de fles in de lucht hield.
“Draco je bent dronken”, zei Ginny meer als constatering dan als vraag.
“Goed gezien”, zei Draco met een vaag soort grijns. “Wil je meedoen?”
Ginny keek opnieuw van de fles vuurwhisky naar Draco. Ze wilde graag binnenkomen om hem te steunen, maar om nou op dit tijdstip al whisky te drinken.
“Liever niet. Mag ik misschien binnen komen?”
Draco ging iets aan de kant en zorgde er zo voor dat Ginny naar binnen kon. Langzaam liep Ginny naar binnen en liep de gang door naar de woonkamer. Ze hoorde hoe Draco de deur sloot en haar vervolgens volgde. Ze schrok van de rotzooi die ze in de woonkamer aantrof. Ze zag verschillende kranten op de grond liggen, sommige verscheurd in kleine stukjes. Op de tafel stonden verschillende glazen met daarbij vele flessen drank waarvan de meesten half leeg waren.

“Welkom op mijn feestje. Ga zitten”, zei Draco terwijl hij naar de bank gebaarde. Het verbaasde Ginny dat Draco nog zo recht kon lopen, aan de troep hier te zien had hij al behoorlijk wat gedronken. Voorzichtig ging ze zitten op een stukje van de bank waar niet zoveel rotzooi lag.
“Feestje?”, vroeg ze daarna verbaasd aan Draco, toen de woorden die hij sprak tot haar doordrongen.
“Ja”, zei Draco terwijl hij overtuigend knikte. “Ter ere van de exceees, excecu, exceck…”
“Executie?”, zei Ginny.
Draco knikte. “Dat ja, van mijn vader”, zei hij terwijl hij knikte en besloot een slok drank te nemen uit de fles.

Ginny keek Draco wat bezorgd aan.
“Misschien kun je beter stoppen met drinken.”
“Waarom? Er is genoeg hoor”, zei Draco met een wrange glimlach.
Ginny zuchtte terwijl ze Draco wat hulpeloos aankeek. Ze kon hem nu door laten drinken en gewoon door laten gaan waarmee hij bezig was, of ze kon maatregelen nemen.

Ze stond op en liep naar Draco toe. Daar aangekomen trok ze de fles vuurwhisky uit zijn handen.
“Hey”, zei Draco protesterend terwijl hij naar de fles wilde grijpen. Al snel verscheen er echter een soort grijns op zijn gezicht. “Als je ook wilde hoef je het alleen maar te vragen hoor.” Hij liep richting de tafel en pakte daar een andere fles die hij begon te openen.

Ginny keek naar Draco die inmiddels de andere fles al bijna geopend had. Het werd toch nog een stuk lastiger dan ze dacht. Opnieuw liep ze op hem af en trok ook deze fles uit zijn handen. Snel zette ze de flessen achter zich op tafel en keek Draco vastberaden aan.
“Hey”, riep Draco dit keer verontwaardigd terwijl hij naar Ginny keek. Hij probeerde opnieuw een fles van de tafel te pakken maar Ginny stond tussen hem en de tafel in, zodat hij er niet bij kon.
“Je hebt genoeg gedronken”, zei Ginny terwijl ze met haar handen in haar zij hem aankeek.
“En dat bepaal jij?”, zei Draco terwijl zijn ogen zich iets verkleinden en hij haar boos aanstaarde. “Jij hebt niets over mij te zeggen.” Kwaad draaide hij zich om en liep naar de drankenkast waar verrassend genoeg ook nog een fles drank te vinden was.

De opmerking die Draco maakte deed haar pijn. Al wist ze dat hij gelijk had, wie was zij om te bepalen wat hij wel en niet dronk? Maar zij kon hem toch niet zo door laten gaan? Dat zou hem uiteindelijk ook vernietigen. Ze keek op toen ze wat gerommel hoorde en zag hoe hij opnieuw een andere fles aan het openen was.
“Natuurlijk, grijp maar weer naar een andere fles”, zei ze kwaad terwijl ze toekeek wat hij aan het doen was. Ze was niet zozeer kwaad op hem, als wel op zichzelf. Ze voelde zich hulpeloos en kon niets anders doen dan toekijken hoe hij zich voldronk.
“Sorry, waar zijn mijn manieren. Wil je ook wat?”, zei Draco met een vreemde grijns terwijl hij de fles inmiddels geopend had en hem aan haar liet zien.

Ginny had er genoeg van. Kwaad liep ze op hem af en boos trok ze de fles uit zijn handen die zij vervolgens hard op de grond gooide. Het geluid van het vallende glas echode in de verder stille huiskamer. Geschrokken en verbaasd keek Draco haar aan.
“Genoeg oké”, zei Ginny boos terwijl ze hem bij z’n arm beetpakte en richting de trap begon te trekken. “Het wordt tijd dat je een douche neemt want je stinkt naar de drank. Hopelijk wordt je er dan ook wat nuchterder door. En daarna moeten wij eens goed praten.”
Ze was verbaasd dat Draco haar gewoon volgde en zijn arm niet losmaakte uit haar greep. Ze wist dat als hij echt wilde hij zichzelf zo los had. Blijkbaar hadden haar woorden hem zo geschokt dat hij haar nu zomaar volgde. Wat het ook was, zij was er blij om. Ze begreep dat hij aan het rouwen was, maar dit was niet de manier.

Ze gooide de badkamerdeur open en trok hem de badkamer in. Daar aangekomen liep ze naar de douche die ze snel aanzette voor ze Draco er met kleding en al onderduwde. Snel sprong hij weer onder de straal vandaan. Het koude water ervoor zorgend dat hij weer uit de soort trance kwam waar hij zich in bevond.

Ginny was inmiddels alweer naar de badkamerdeur gelopen en keek Draco aan.
“Ik zie je zo beneden”, zei Ginny wat rustiger terwijl ze nog eenmaal naar Draco glansde voor ze de badkamerdeur achter zich sloot en naar beneden liep. Daar aangekomen begon ze meteen met verschillende schoonmaakspreuken om de kamer weer enigszins schoon te krijgen. De vele flessen drank borg ze op in de drankenkast die ze vervolgens met een slotspreuk op slot deed. Deze zou Draco voorlopig niet nodig hebben. Ze bekeek de verschillende kranten die op de grond lagen en zag dat deze allemaal openlagen bij het artikel dat ging over de vangst van Lucius. Snel vouwde ze ze dicht en borg ze op. Niet zeker weten of ze ze wel moest opbergen of gewoon weg moest gooien.

Ze was net de laatste kranten aan het wegleggen toen ze Draco de kamer weer in zag komen. Hij zag er inmiddels weer een beetje nuchterder uit door de douche die hij had gehad. Een beetje gespannen keek ze hem aan, benieuwd hoe hij nu op haar zou reageren. Ze was daarnet misschien nogal wat bepalend geweest en nu hij tijd heeft gehad om daar goed over na te denken was hij misschien wel boos. Ze zag hoe hij plaatsnam op de bank, maar nog steeds had hij niet gesproken. Haar zenuwen namen weer toe terwijl ze hem aankeek, niet goed wetend wat ze moest doen. Moest zij deze stilte verbreken? Wat moest ze zeggen? Wat moest ze doen?

“Je wilde praten?”
Het kwam vrij rustig uit Draco’s mond en hij keek vragend op naar Ginny. Ginny knikte. “Ja”, zei ze, terwijl ze naar de bank liep en naast hem ging zitten. Ze zorgde ervoor dat ze goed aan ‘haar’ kant van de bank bleef, niet goed wetend of Draco haar wel zo dicht bij hem wilde hebben.
Ze slikte terwijl ze haar blik op Draco’s gezicht gericht hield.
“Hoe voel je je?”
Draco haalde z’n schouders op. Z’n ogen inmiddels gericht op de lege muur tegenover zich.
“Het spijt me, voor wat er met je vader gebeurt is”, zei Ginny die Draco’s stilte maar niets vond.
“Ik niet”, zei Draco koeltjes.
“Huh, wat?”, zei Ginny die Draco’s reactie maar vreemd vond.
“Ik zei dat ik er geen spijt van had. Ik kan er toch moeilijk spijt van hebben als ik de reden ben dat hij nu dood is”, zei Draco terwijl hij z’n gezicht nu eindelijk naar dat van haar draaide en zij zijn roodbetraande ogen kon zien.
“Hoe bedoel je?”, zei Ginny verbaasd.
“Ik heb hem verraden. Ik ben de reden dat de schouwers hem konden vangen. En ik..”, Draco slikte terwijl hij z’n ogen even sloot. “Ik ben de reden dat hij nu dood is.”
“Dat is onzin!”, gilde Ginny half.
Verrast door Ginny’s uitbarsting keek Draco op.
“Jij bent niet de reden dat je vader dood is. Hoe kun je dat nou denken”, zei Ginny overtuigend.
“Het is mijn schuld dat de schouwers hem gevangen hebben”, zei Draco die niet snapte hoe Ginny kon zeggen dat het niet zijn schuld was. Hij wist dat het zijn schuld was, dus wie probeerde ze te overtuigen? Als hij de schouwers niet had verteld dat zijn vader… Hij schudde z’n hoofd bij de nare gedachte.

“Oké, dus misschien ben jij de reden dat de schouwers je vader gevangen hebben”, zei Ginny langzaam.
“Inderdaad ja”, zei Draco zuchtend, blij dat ze het nu eindelijk begreep.
“Dat betekend niet dat jij de reden bent dat hij nu dood is”, zei Ginny fel. “Het is zijn eigen schuld dat hij dood is. Hij heeft al die misdaden zelf gepleegd. Hij was jarenlang dooddoener.”
Draco schudde zijn hoofd.
“Dan nog ben ik degene die ervoor gezorgd heeft dat de schouwers hem te pakken kregen.”
“Oké, dus jij hebt ervoor gezorgd dat de schouwers hem gisteren gevangen hebben. Maar wie zegt dat ze hem niet al lang op het spoor waren? Wie zegt dat zij hem niet misschien zelf ook wel een dag later of dezelfde dag gevangen hadden?”, vroeg Ginny redelijk terwijl ze hem aankeek.

Draco ontweek Ginny’s blik. Het was lief dat zij haar best deed om hem ervan te overtuigen dat het niet zijn schuld was, maar dat was het wel.
Ginny zag Draco’s onverzettelijkheid en zuchtte. Hoe kon ze hem er nou van overtuigen dat het niet zijn schuld was? Ze kreeg een idee en keek hem aan, hopend dat het zou werken.
“Dus je geeft toe, het was mijn eigen schuld dat Ethan mij mishandelde”, zei ze triest terwijl ze naar haar schoot keek. Vanuit haar ooghoek zag ze echter dat ze Draco’s aandacht had.
“Nee!”, zei hij fel. “Dat was gewoon een klootzak. Je mag jezelf daar niet de schuld van geven. Jij kon daar niets aan doen. Hij was fout, jij hebt helemaal niets verkeerd gedaan.”
“Dit is precies hetzelfde”, zei Ginny terwijl ze opkeek en zorgde voor oogcontact. “Jij hebt niet al die moorden gepleegd. Jij hebt niet het duistere teken. Dus jij hebt ook helemaal niets verkeerd gedaan. Eigenlijk heb je juist iets geweldigs gedaan. Je hebt ervoor gezorgd dat de toverwereld verlost is van een moordenaar”, zei Ginny terwijl ze Draco bleef aankijken.
“Ze moeten me een lintje geven”, zei Draco dof terwijl hij weer wegkeek.
Ginny pakte Draco’s kin beet en draaide zijn gezicht naar dat van haar zodat hij wel gedwongen was om haar aan te kijken.
“Het is niet jouw schuld. Je bent nu droevig omdat je vader dood is, en dat is begrijpelijk. Maar je kunt jezelf er niet de schuld van blijven geven. Jij hebt niets verkeerd gedaan”, zei Ginny terwijl ze haar best deed om tot Draco door te dringen. Ze liet Draco’s kin weer los en liet haar handen in haar schoot vallen.

Een tijdlang was het stil tussen beide. Draco staarde opnieuw naar de muur en Ginny zag een traan naar beneden glijden.
“Ik voel me gewoon zo rot”, zei Draco zacht terwijl hij z’n gezicht naar de muur gericht hield. “Ik blijf maar denken dat als ik niet… Als ik…”, hij slikte, niet in staat om de zinnen af te maken.
“Het is niet jouw schuld”, zei Ginny opnieuw, dit keer wat rustiger dan de vorige keren.
Draco knikte terwijl z’n ogen nog steeds op de muur gericht stonden. “Ik mis hem”, zei hij zacht terwijl hij een traan wegveegde.

Ginny zag hoe Draco er nogal gebroken uitzag. Langzaam schoof ze wat dichterbij. Hoewel ze onzeker was hoe hij op haar aanraking zou reageren, wist ze dat ze iets moest doen. En dit was misschien wel het enige wat ze kon doen. Voorzichtig legde ze haar ene arm in zijn nek terwijl ze met haar andere arm hem wat meer naar haar toedraaide. Ze legde haar armen om hem heen en al snel bevonden zijn armen zich ook om haar. Langzaam wreef ze met haar armen over zijn rug terwijl ze hoorde hoe Draco zachtjes snikte. Ze hoopte hem op deze manier toch een beetje kracht te geven en hem te helpen zoals hij ook haar geholpen had.

dracogirly · Geplaatst: Wo Dec 27, 2006 14:07

Ik wil iedereen alvast een creatief, fantasierijk, gelukkig, succesvol, gezond en super 2007 wensen!

Dit hoofdstukje vond ik lastig om te schrijven omdat ik nu eindelijk wel weer eens wat vrolijkers wilde schrijven, omdat de vorige hoofdstukken een beetje depri waren. Ik vond het lastig omdat Draco toch in een soort rouwperiode zit. Ik hoop dat het niet te gehaast gaat, en anders sorry! Angel

Hoofdstuk 20.

Langzaam opende Ginny haar ogen. Geschrokken ging ze overeind zitten toen ze zag dat dit niet de kamer was waar ze normaal altijd in lag. Ze keek de kamer in het rond en langzaam kwamen de herinneringen van de avond ervoor weer bij haar terug. Ze lag in de logeerkamer bij Draco omdat ze hem niet alleen wilde laten. Toen ze moe begon te worden had hij haar daarom de logeerkamer aangeboden waar ze in slaap moest zijn gevallen. Ze zag haar kleding netjes opgevouwen naast het bed liggen en pakte het op. Snel kleedde ze zich aan en besloot op zoek te gaan naar Draco.

Ze sloot de deur van de kamer en liep naar de trap die haar naar de benedenverdieping zou brengen. Terwijl ze de trap afliep deed ze een stil gebedje om hem niet opnieuw met allemaal drank aan te treffen.
“Draco”, zei ze zachtjes terwijl ze naar de woonkamer liep. Een vertederde glimlach verscheen op haar gezicht toen ze hem daar op de bank zag liggen. Hij moest daar in slaap gevallen zijn. Zachtjes liep ze naar de keuken en begon koffie te zetten. Na eerst in verschillende kastjes gezocht te hebben naar de koffie had ze het eindelijk gevonden. Snel pakte ze twee mokken die ze eerder al was tegengekomen tijdens haar zoektocht. Ze wachtte totdat de koffie was doorgetrokken voor ze het inschonk en met de mokken in haar hand naar de woonkamer liep. Ze glimlachte toen ze zag dat Draco nog steeds op de bank aan het slapen was. Voorzichtig zette ze de mokken op de tafel neer voordat ze naast de bank neer knielde. Ze keek naar Draco’s gezicht dat er nu zo rustig uitzag. Voorzichtig veegde ze een pluk haar uit zijn ogen en zag hoe zijn ogen langzaam open gingen.

Draco probeerde zich uit te rekken en kreunde toen zijn spieren hem lieten weten het niet fijn te vinden om op de bank te slapen.
“Ginny?”, zei hij nog wat slaperig terwijl zijn blik zich op haar richtte.
“Goedemorgen”, zei ze met een kleine lach.
Hij ging overeind zitten en kreunde opnieuw toen hij zijn rug voelde protesteren.
“Help me herinneren dat ik niet opnieuw op de bank in slaap moet vallen. Mijn lichaam vind dat niet zo fijn”, zei Draco terwijl hij over zijn rug wreef.
“Waarom doe je dat dan ook? Je hebt immers een prima bed boven staan”, zei Ginny grijnzend.
Draco gaf Ginny een boze blik en als vredesoffer gaf Ginny hem de mok koffie aan. Zijn hand raakte haar vingers en ze keken elkaar diep in de ogen. Ze zag hoe Draco zich langzaam wat meer naar voren leunde en ze slikte. Langzaam boog ook zij zich wat naar voren maar plotseling leek Draco zich te bedenken en leunde hij weer terug naar achteren, de mok stevig in zijn hand.

Ginny deed haar best niet te teleurgesteld te kijken en pakte voorzichtig haar eigen mok.
“Hoe voel je je?”, vroeg ze zacht terwijl ze hem aankeek.
“Geweldig”, zei Draco met een grimas. “Ik heb het idee alsof er een tractor over me heengereden is.”
Ginny warmde haar handen aan de mok terwijl ze Draco bleef aankijken. Dit was niet wat ze bedoelde.
“Wat?”, zei Draco wat geïrriteerd. Hij was nooit echt een ochtendmens geweest en Ginny’s constante gestaar maakte hem wat ongemakkelijk.
“Niets”, zei Ginny snel terwijl ze haar ogen weer op haar eigen mok richtte. Ze wist dat hij zich nog steeds rot moest voelen over wat er gebeurt was met zijn vader, maar hij leek wel vastbesloten om er niets meer over te zeggen en te doen alsof er gisteren niets gebeurt was.

Draco hield zijn ogen nog even gericht op Ginny, maar die leek niet van plan om verder nog iets te zeggen. Hij haalde zijn schouders op en nam een slok van de warme koffie. Hij staarde Ginny weer even aan voor hij opnieuw sprak.
“Je kunt wel weer gaan”, zei terwijl hij z’n ogen op z’n mok gericht hield.
“Wat?”, zei Ginny wat verrast terwijl ze haar mok weer neerzette.
“Ik heb de nacht overleefd. Ik heb niet langer een babysitter nodig. Ik overleef het wel”, zei hij wat ruw zonder Ginny aan te kijken.
Ginny slikte terwijl ze naar Draco keek. Ze wist dat hij haar wel een keer zou wegsturen, maar op deze manier? Ze wachtte even, maar Draco leek verder niets meer te zeggen. Langzaam stond ze op en bleef Draco aankijken die ondertussen weer verder was gegaan met het drinken van z’n koffie, alsof ze al weg was.

Ze liep naar de gang waar ze haar mantel pakte en aandeed voor ze weer even de woonkamer inliep. Draco staarde uit het raam met zijn koffiemok nog steeds in z’n hand.
“Dan ga ik maar”, zei Ginny terwijl ze naar Draco bleef kijken. Hij gaf geen reactie en bleef naar buiten kijken, alsof ze al weg was. Ginny vroeg zich af wat ze mis had gedaan om zo’n afscheid te verdienen. Ze slikte. Misschien was het maar beter zo.
“Dag”, zei ze zacht terwijl ze zich omdraaide en naar de deur liep.

Draco hoorde haar zacht gesproken afscheid en slikte. Hij keek richting de kamerdeur en zag hoe ze daar inderdaad niet meer stond. Hij hoorde hoe de buitendeur werd geopend. Nog even en hij zou ongetwijfeld de klap horen die zou aangeven dat Ginny zijn huis verlaten had. Het was beter zo. Hij zette de mok op de tafel en ging opnieuw liggen op de bank. Zijn spieren protesteerden, maar de pijn was niets vergeleken met een andere pijn die hij voelde. Hij hoorde hoe de buitendeur dichtsloeg en wist dat Ginny zijn huis verlaten had.

“Ik laat me niet opnieuw wegsturen.”
Geschrokken ging Draco weer overeind zitten en staarde naar Ginny die opnieuw in de huiskamer stond. Ze had een eigenwijze gezichtsuitdrukking en stond met haar handen in haar zij terwijl ze hem aanstaarde.
“Ik weet waar je mee bezig bent Draco, maar het zal je niet lukken. Ik laat me niet opnieuw wegjagen omdat jij denkt dat dat beter voor mij is.”
Verrast staarde Draco haar aan. Hij had echt gedacht dat ze weg zou gaan. Maar nu hij haar zo hoorde zag het ernaar uit dat ze hem echt door begon te krijgen. Stiekem was hij ook wel blij dat ze bleef. Want hoewel hij wel zei dat hij haar weg wilde hebben….

“Zal ik het ontbijt dan maar regelen?”
Dit keer was het Ginny’s beurt om verrast te kijken. Ze had verwacht dat hij veel moeilijker zou doen over haar terugkeer. Maar het zag ernaar uit dat hij zich erbij neergelegd had, net zo goed eigenlijk. Ze was toch niet van plan om weer weg te gaan op zo’n manier.
“Graag”, antwoordde ze terwijl ze zag hoe Draco de huiself riep om het ontbijt klaar te maken.

*-*

Het was inmiddels alweer het einde van de middag. Ze zaten samen op de bank, stomende koppen chocolade melk in hun handen. Een groot deel van de dag hadden ze pratend doorgebracht. Ze praatte vooral over luchtige dingen en vermeden de wat zwaardere onderwerpen als Ethan en Lucius. Ginny vond het vreemd dat Draco geen tekenen meer van verdriet liet zien over het overlijden van zijn vader. Zij wilde echter niet over het onderwerp beginnen. Ze wist dat iedereen dit soort dingen op z’n eigen manier moest verwerken, en zolang hij niet naar de drank greep of andere gevaarlijke dingen deed wilde ze best de afleiding voor hem zijn.

Na een lange stilte nam ze een slok chocolademelk en terwijl ze dit deed keek ze op in Draco’s gezicht. Zijn huid zag er nog steeds perfect uit, in tegenstelling tot haar gezicht dat verschillende sproeten droeg. Ze keek een beetje zuur bij de gedachte aan haar eigen gezicht en zette de kop chocolademelk weer neer. Opnieuw keek ze hem aan en ze had het gevoel dat ze zijn zachte adem op haar gezicht voelde. Wederom was er een lange stilte. Ze schraapte haar keel terwijl ze haar ogen strak op die van hem gericht hield.
“In ieder geval, wat vind jij nou van die nieuwe zwerkbalspeler van…”, begon Ginny om de stilte maar te doorbreken.
“Laat de speler”, mompelde Draco terwijl hij zich meer naar haar toeboog. Ginny hield haar adem bijna in, zou hij misschien toch meer met haar willen.
Hun ogen bleven op elkaar gericht voordat zijn blik lager zakte naar haar lippen. Ze slikte en richtte haar blik ook op zijn lippen. Langzaam schoof Draco nog wat dichterbij terwijl hij Ginny weer aankeek. Ginny keek terug, hopend dat Draco haar nu toch eindelijk zou zoenen. Dit wachten maakte haar een soort zenuwachtig. Maar waarom wachtte ze eigenlijk totdat hij de tussenliggende afstand zou gaan overbruggen? Dat kon zij toch ook. Ze keek weer even snel van zijn lippen naar zijn ogen voor ze voorzichtig naar voren leunde en haar lippen op die van hem plaatste. Ze voelde hoe hij haar terugzoende en hoe hij zijn hand door haar lange haren haalde. Dit voelde zo goed, hoe had ze ooit zonder hem gekund.

Plotseling schrok ze van wat ze aan het doen was. Ze doorbrak de zoen en ging geschrokken wat meer naar achteren op de bank zitten. Ze voelde de tinteling nog in haar lippen waar die van Draco zojuist geweest waren.
“Sorry, dit had ik niet moeten doen”, zei ze terwijl ze Draco aanstaarde. Hoe kon ze nou zo stom zijn. Hij had haar toch duidelijk gezegd dat hij niets meer met haar wilde. En wat doet zij vervolgens? Nu hij in een moeilijke periode zit met de dood van zijn vader maakt ze misbruik van hem. Schuldig keek ze hem aan.

Draco zag de verschillende emoties op haar gezicht afspelen en keek haar onderzoekend aan. Hij was helemaal niet van plan geweest om haar te kussen, maar toen hij haar daar zo zag zitten naast hem op de bank was hij niet in staat geweest om zich in te houden. Ze zag er gewoon prachtig uit en al veel te lang probeerde hij te vechten tegen de drang om haar te zoenen. Bang dat haar gedachten dan opnieuw terug zouden gaan naar Ethan. Hij moest zich echter wel heel erg vergissen als niet al haar gedachten zojuist bij hem waren geweest. Waarom was ze nu dan toch zo geschrokken? Opnieuw keek hij Ginny aan en zag haar een beetje schuldig naar hem opkijken. Haar woorden klonken nog in zijn hoofd, maar hij snapte ze niet. Waarom zou ze haar excuses aanbieden?
“Was het zo slecht?”, vroeg hij met een grijns. Hopend dat hij misschien eindelijk wat antwoorden zou krijgen.
“Wat? Nee!”, zei Ginny geschrokken. “Het was perfect”, zei ze terwijl ze onbewust met haar vinger over haar lippen wreef.
“Wat is er dan?”, vroeg Draco die het probleem niet echt zag.
“Jij”, zei Ginny als antwoord terwijl ze opnieuw wat schuldig naar hem opkeek.
“Mij hoor je niet protesteren hoor”, zei Draco met een grijns. Tot zijn verbazing zag hij dat Ginny eruit zag alsof ze ieder moment kon gaan huilen.
“Wat is er?”, vroeg hij opnieuw terwijl hij wat meer naar haar toeschoof en zijn hand op haar knie legde.
Ginny staarde naar de hand op haar knie. Niet in staat om hem aan te kijken.
“Het is mijn schuld”, mompelde ze zacht. “Ik had het niet mogen doen. Jij had me duidelijk gemaakt dat het niets zou worden tussen ons en nu… Nu jij een moeilijke periode doormaakt maak ik misbruik van je”, snikte Ginny terwijl ze vocht om haar tranen binnen te houden.
Draco luisterde aandachtig naar wat Ginny hem vertelde. Een kleine lach verscheen op zijn gezicht terwijl hij haar hoorde spreken.
“Ginny kijk me eens aan”, zei Draco rustig terwijl hij wachtte totdat Ginny op zou kijken.
“Nee”, zei Ginny terwijl ze haar hoofd schudde en naar haar schoot bleef kijken. Ze begreep niet waarom Draco nog steeds zo rustig naast haar zat. Hij moest haar nu toch zeker haten voor wat ze gedaan had.
“Ginny”, zei Draco opnieuw rustig. Ginny keek hem echter nog steeds niet aan. Voorzichtig pakte Draco haar kin beet en draaide haar gezicht zodat ze hem wel moest aankijken.

“Ginny, zie ik er uit als iemand die misbruik van zich laat maken?”, zei Draco rustig terwijl hij Ginny aankeek.
Ginny schudde haar hoofd. “Nee, maar…”, begon ze te protesteren.
“Ginny”, onderbrak Draco haar. Een kleine glimlach sierde zijn lippen. “Je hebt geen misbruik van me gemaakt”, zei Draco terwijl hij nadruk legde op het woordje geen. “Als ik je had willen tegenhouden had ik dat makkelijk kunnen doen.”
“Maar…”, begon Ginny, Draco ging echter snel verder.
“Ik wilde dit Ginny. Ik wilde dit al sinds je weer terug bent in mijn leven. Jij hebt me nergens toe gedwongen.”

Langzaam zonken de woorden in bij Ginny. Ze staarde hem aan en zag dat hij de waarheid sprak. Ze was dus echt stom geweest. Waarom moest ze ook overal weer een drama van maken?

Draco zag de manier waarop Ginny’s kaken gezet waren en wist dat zij nu weer zichzelf de schuld aan het geven was om zoiets te denken. Vastbesloten om haar gedachtegang te onderbreken keek hij haar aan.
“Mag ik je zoenen?”
Verbaasd draaide Ginny haar gezicht weer naar Draco. Duidelijk verrast door zijn vraag.
“Ja”, antwoordde ze terwijl ze hem aanstaarde.
Draco glimlachte en veegde een pluk haar uit haar gezicht die naar voren was gevallen toen ze haar hoofd draaide. Langzaam leunde hij naar voren, vlug glansde hij naar haar lippen voor hij z’n ogen gericht hield op die van haar. Hij duwde zijn lippen op die van haar en probeerde al zijn gevoelens voor haar in die zoen te stoppen. Alles mocht dan slecht gaan in de wereld. Zijn vader dood en dat was deels ook zijn schuld. Zolang hij Ginny in zijn armen had en haar kon zoenen wist hij dat alles ook weer goed zou komen.

Everytime we touch - Cascada

I still hear your voice, when you sleep next to me.
I still feel your touch in my dreams.
Forgive me my weakness, but I don't know why.
Without you it's hard to survive.

Cause everytime we touch, I get this feeling.
And everytime we kiss I swear I could fly.
Can't you feel my heart beat fast, I want this to last.
Need you by my side.
Cause everytime we touch, I feel ecstatic.
And everytime we kiss, I reach for the sky.
Can't you hear my heart beat so.
I can't let you go.
Want you in my life.

Your arms are my castle, you heart is my sky.
They wipe away tears that I cry.
The good and the bad times, we've been through them all.
You make me rise when I fall.

dracogirly · Geplaatst: Wo Jan 17, 2007 9:57

Sorry voor het absurd late plaatsen van dit hoofdstuk. Het lijkt alleen wel hoe meer ik bij het einde kom van een verhaal, hoe moeilijker het wordt om het te schrijven. Na dit hoofdstukje volgt waarschijnlijk nog één laatste hoofdstukje, maar ik kan nog niet beloven wanneer ik die af ga hebben Angel

.

*-*

Hoofdstuk 21

“Wat denk je van deze: Klein twee kamerappartement vlakbij verdwijnselpunt en de tovenaarstad Zweinsveld.”
Ginny keek op van de krant waaruit ze dit las om te zien wat Draco’s reactie hierop was. Hij was bij haar op bezoek gekomen in het huis van Melissa waar ze nog altijd logeerde.

Verbaasd staarde Draco haar aan. “Ik wist niet dat je wilde verhuizen?”
Ginny zuchtte terwijl ze naar Draco keek. “Ik kan hier moeilijk voor altijd blijven. Melissa is al aardig genoeg geweest om mij al die tijd hier te laten verblijven. Het wordt tijd dat ik hier weer weg ga.”

Een tijd lang bleef het stil terwijl Draco wat bedenkelijk voor zich uitkeek. Ginny was alweer verder gegaan met lezen, zich erbij neerleggend dat ze verder geen reactie van Draco zou krijgen. Ze was dan ook verbaasd toen hij ineens sprak.
“Waarom kom je niet bij mij wonen?”
Ginny staarde hem verrast aan en Draco ging verder.
“Mijn huis is groot genoeg. Bovendien zijn we al bijna iedere dag bij elkaar en voor de momenten dat je er niet bent zal ik het niet zo erg vinden om je bij mij in de buurt te hebben.”
Met een beetje gesloten blik keek Draco haar aan.
Ginny nam Draco’s woorden langzaam in zich op voor ze haar hoofd schudde.
“Nee.”
Draco keek snel weg bij Ginny om haar het pijnlijke gezicht dat dit antwoord opleverde niet te laten zien. Hij was stom geweest en had het haar nooit moeten vragen. Met zijn gezicht op een leeg stuk muur gericht hoorde hij stilletjes Ginny’s verklaring aan.
“Ik vind het echt heel lief van je Draco, maar het zou niet werken. Ik bedoel, ik wil iets wat echt van mij is. Wat ik zelf kan betalen. En als ik bij jou zou komen wonen zou dat niet gaan, want jouw huis is al gekocht en ik heb niet eens geld genoeg om jou de helft van de waarde terug te betalen.”
“Dat vraag ik je toch ook niet”, zei Draco terwijl hij nog steeds Ginny’s blik ontweek. Hij begon spijt te krijgen dat hij dit voorstel überhaupt gedaan had.

“Ik wil graag iets hebben wat ook echt van mezelf is. Zelfstandig zijn”, zei Ginny terwijl ze Draco haar gevoelens hierover probeerde uit te leggen.
“Ik begrijp het”, zei Draco met een beetje bittere ondertoon die het tegendeel beweerde.
Ginny zuchtte en besloot er maar over op te houden. Het was duidelijk dat Draco haar toch niet ging begrijpen.
Draco stond op van de bank en pakte z’n mantel. Verbaasd staarde Ginny hem aan.
“Wat doe je?”, zei ze verrast.
“Ik pak mijn mantel. Dat is wat de meeste mensen doen als ze weggaan”, zei Draco met nog steeds een beetje boze gezichtsuitdrukking.
“Maar waarom?”, vroeg Ginny die het niet begreep. Nog geen vijf minuten geleden hadden ze gezellig op de bank zitten praten en plannen lopen maken voor het diner. Nu ze echter haar verhuisplannen aan hem duidelijk had gemaakt leek hij wel bij haar vandaan te vluchten.
“Ik herinner me net dat ik nog veel werk te doen heb thuis”, zei Draco die zijn mantel inmiddels aangetrokken had.
Ginny keek hem een beetje sceptisch aan. Ze geloofde niet dat hij echt nog werk te doen had, maar besloot er niet over te beginnen. Als hij bij haar weg wilde kon ze hem moeilijk tegen houden.
“Ik ga!”
Ze keek op en zag nog net een stukje van Draco’s mantel verdwijnen door de kamerdeur. Ze hoorde hoe de voordeur geopend werd en met een klap ook weer dichtviel. Ze knipperde even met haar ogen om tot zich door te laten dringen dat dit echt gebeurde. Draco verdeed zeker geen tijd met wegkomen zeg. Sinds ze weer bij elkaar waren was hij nog nooit op deze manier bij haar weggegaan. Hij heeft niet eens de tijd genomen om haar een afscheidskus te geven. En wat was er gebeurt met het gebruikelijk ‘later’, wat hij altijd riep als hij weg ging. Ze schudde even haar hoofd en richtte haar blik weer op de krant. Ze vond het jammer dat hij niet blij kon zijn met haar verhuisplannen, maar ze wist dat ze dit moest doen.

*-*

Draco zat achter zijn bureau en staarde met een niets ziende blik naar het dossier dat hij moest lezen. Zijn gedachten waren opnieuw bij het gesprek dat hij die middag met Ginny had gehad. Ze had hem afgewezen. Hij had een risico genomen door haar te vragen bij hem te komen wonen en ze had geweigerd. Slappe excuses had ze gegeven, maar hij had ze niet aan kunnen horen. Het zou toch op hetzelfde neerkomen, ze wilde gewoon niet met hem samenwonen. Waarom had hij het haar ook gevraagd, het was duidelijk dat ze hier nog niet aan toe waren. Ginny begon net een beetje over Ethan te komen en hij was zelf ook nog midden in het rouwproces van Lucius. Al deed hij z’n best om het zoveel mogelijk te vergeten en te verdringen.

Z’n gedachtegang werd verstoord door de deurbel. Hij glansde naar de klok en zag dat het zeven uur was. Wie zou er nu nog naar hem toegaan? Hij liep richting de deur terwijl mogelijke bezoekers door zijn hoofd gingen. Hij haalde de deur van het slot en opende deze.
“Hey, ik dacht ik breng je wat avondeten”, zei Ginny terwijl ze de tassen die ze bij zich had omhoog hield. Zonder op een antwoord te wachten liep ze al naar binnen richting de keuken. Draco keek even verbaasd naar Ginny’s rug voor hij de deur weer sloot. Langzaam liep ook hij naar de keuken en zag hoe Ginny al druk bezig was om de lekkernijen die ze in de tassen had zitten over twee borden te verdelen.
“Wat doe je hier?”, zei Draco terwijl hij nieuwsgierig toekeek hoe de borden steeds voller werden.
“Dat zei ik toch al, ik kom je avondeten brengen”, zei Ginny die even stopte met haar bezigheden en Draco een glimlach toewierp. Nadat Draco bij haar was weggegaan was ze ook niet meer in staat geweest om zich echt op de huizenadvertenties te concentreren. Ze bleef maar naar een mogelijke reden zoeken voor Draco’s vreemde gedrag. Ze kon maar tot één conclusie komen, het feit dat ze niet bij hem in huis wilde komen wonen. Vastbesloten om nogmaals haar standpunt uit te leggen en ervoor te zorgen dat hij haar begreep was ze aan de slag gegaan met het diner, en hier was ze nu.

“Ik dacht dat je niet meer bij mij in huis wilde komen. Ik heb alles hier betaald weet je”, zei Draco terwijl hij haar een beetje boos aankeek.
Ginny stopte opnieuw met haar bezigheden terwijl ze langzaam opkeek naar Draco. Ze had dus gelijk, dit was dus wat hem dwarszat.
“Ik weet dat je alles hier betaald heb”, zei ze kalm terwijl ze de laatste zak opende en ook hier de inhoud van verdeeld over de twee borden.
“Wat doe je hier dan?”, zei Draco terwijl hij haar aan bleef staren.

Ginny antwoordde niet meteen. In plaats daarvan pakte ze wat bestek en droeg dit samen met de twee borden naar de eetzaal, ervan uitgaande dat Draco haar wel zou volgen. Ze zette de borden neer en was niet teleurgesteld toen ze zag hoe Draco ook de eetzaal ingelopen kwam.
“Eet smakelijk”, zei ze terwijl ze zelf aan de ene kant van de tafel plaatsnam en haar bestek oppakte.
Ze zag hoe Draco aan de andere kant van de tafel plaatsnam en voelde hoe zijn blik nog steeds op haar gericht bleef.
“Wat doe je hier?”, zei hij opnieuw.
Langzaam keek Ginny weg van haar bord en richtte haar blik op Draco. Ze wist dat ze deze vraag niet langer kon ontwijken.

“Ik denk dat je me niet goed begrepen hebt”, antwoordde Ginny. Ze wist dat ze een risico nam door op deze manier te beginnen, de kans bestond dat Draco gelijk boos werd en haar niet eens verder zou laten praten. Daarom ging ze snel verder.
“Draco, ik hou van je. Maar na alles wat er gebeurt is”, ze gaf Draco een doordringende blik. “Ik wil gewoon graag iets wat van mezelf is. Iets wat ik echt van mezelf kan noemen. Niet dat jij alles betaald en ik er alleen maar leef. Ik wil gewoon zelfstandig zijn. Iets voor mezelf hebben. Een huis dat ik echt als het mijne kan zien.”
“Dat kan toch ook als je bij mij komt wonen”, zei Draco die het maar moeilijk kon begrijpen. Waarom deed ze zo moeilijk als ze ook gewoon bij hem kon intrekken. “Waarom zou je op zoek gaan naar één of ander klein verwaarloosd huisje als je ook gewoon bij mij kan komen wonen?”
“Ik wist dat je het niet zou begrijpen”, zei Ginny hoofdschuddend. “Ik wist het, maar ik hoopte dat je het misschien toch zou kunnen proberen.”
Er volgde een stilte tussen beide. Beide diep in gedachten en niet in de gaten hebbend hoe het eten steeds meer afkoelde.

“Je hebt het gelijk”, zei Draco zacht terwijl hij Ginny aankeek, de onaangename stilte doorbrekend. “Ik kan dit niet begrijpen.”
Ginny schudde slechts treurig haar hoofd.
“Maar ik snap dat dit belangrijk voor je is. En…”, hij stopte even met praten, zelf bijna niet in staat om te geloven dat hij dit ging voorstellen. “En als je wilt, wil ik je helpen om een woning te zoeken.”
Verrast staarde Ginny Draco aan. Hoewel ze het jammer vond dat hij haar beweegredenen niet kon begrijpen, was ze blij dat hij haar toch wilde helpen. Een glimlach verscheen op haar gezicht.
“Bedankt”, zei ze oprecht.
“Dus, wanneer is de eerste bezichtiging”, zei Draco met een grijns, vastbesloten om het gesprek weer wat ‘luchtiger’ te maken.
Ginny lachte. “Zodra ik het weet ben jij de eerste die het hoort.”

*-*

Miss independent – Kelly Clarkson

Miss independent
Miss self-sufficient
Miss keep your distance, no

Miss unafraid
Miss out of my way
Miss don't let a man interfere, no

Miss on her own
Miss almost grown
Miss never let a man
help her off her throne

dracogirly · Geplaatst: Vr Jan 26, 2007 16:33

Hoofdstuk 22

“Ik geef het op”, zei Ginny terwijl ze haar handen in de lucht sloeg.
“Wat? Wilde je zeggen dat dit historische huisje niet precies is wat je zoekt”, zei Draco met gespeelde verbazing.
Ginny zuchtte. “Historisch is het zeker. Eerder prehistorisch, het is net een bouwval.”
Het had eerst zo’n goed idee geleken, een huis of appartement kopen wat echt van haarzelf was. Tenminste, dat was voordat ze er achter kwam dat het enige wat zij zich kon veroorloven bouwvallen leken te zijn.

“Kom, kom, niet zo negatief”, zei Draco met een grijns.
Ginny gaf hem een beetje boze blik. Ze wist zeker dat hij ervan genoot.
“Bekijk het van de positieve kant, van alle woningen die we tot nu toe gezien hebben is deze toch zeer de minst erge. Hij heeft in ieder geval geen last van vele insecten als huisdieren en voor zover ik kan zien ziet het er ook niet uit alsof er net een moord heeft plaatsgevonden”, zei Draco opgewekt.
Ginny grimaste als ze daaraan terugdacht. Dat huis had wel een dreuzel martelkamer geleken met de bloedvlekken nog aan de muren om het te bewijzen. Ze keek naar Draco en zag hoe hij haar aandachtig aan het bestuderen was, alsof hij aan het wachten was tot ze het zou opgeven. Een plan begon zich te vormen in haar hoofd en met een neutraal gezicht draaide ze zich volledig naar hem toe.
“Je hebt gelijk. Dit is zeker één van de betere huizen die ik tot nu toe gezien heb. Ik denk dat ik deze maar neem. Ik bedoel, de al wat oudere muren geven het huis toch juist karakter. Ik koop dit huis”, zei ze terwijl ze vastbesloten knikte.
Draco keek haar verrast en ook een beetje geschrokken aan.
“Je neemt dit huis?”, zei hij wat verdwaasd, alsof hij bevestiging wilde voor wat hij zojuist had verstaan.
“Jep”, knikte Ginny instemmend terwijl ze een glimlach onderdrukte bij Draco’s geschokte gezichtsuitdrukking. “Het is zoals jij net ook al zei, echt één van de betere huizen die we tot nu toe gezien hebben en met een paar kleine veranderingen wordt het vast een paleisje”, zei Ginny blij.
Draco leek weer een beetje uit z’n schok te komen en keek Ginny hard aan om te kijken of ze dit echt meende. Ginny ontweek Draco’s blik een beetje en keek de ruimte in het rond.

“Als ik hier nou een bankstel plaats, dan kan dit de woonkamer worden. Wat denk jij?”, vroeg Ginny terwijl ze zich met een lieve glimlach naar hem draaide.
“Als je hier echt gaat wonen hoef je niet op veel bezoek van mij te rekenen”, zei Draco met een beetje zuur gezicht.
Ginny was niet langer in staat om haar lachen in te houden bij het zien van zijn gezichtsuitdrukking en barstte in lachen uit.
“Aan jouw reactie nu te zien kan ik maar beter nog even wachten met het verhuizen van je spullen”, zei Draco die het allemaal niet echt grappig vond.
“Dacht je nou echt dat ik hier wilde gaan wonen? Zodra het een beetje waait moet je uitkijken dat de muren niet instorten”, zei Ginny hoofdschuddend.
“Zullen we dan maar gaan, voor het buiten gaat waaien”, zei Draco die er wel weer weg wilde.

Ginny keek nog één keer de ruimte rond voor ze knikte en hem de deur uitvolgde. Draco’s aanbod om bij hem te komen wonen begon steeds aantrekkelijker te lijken, maar ze wist dat ze het niet kon accepteren. Niet alleen wist ze niet of het aanbod nog stond, ze was er nog steeds van overtuigd dat ze iets moest hebben wat ook echt van haar was. Ze zuchtte terwijl ze deur van het huis achter zich sloot. De vraag was, wanneer ze eindelijk een woning zou vinden.

*-*

Ginny en Draco zaten in Draco’s huis in verschillende huizenkrantjes te kijken. Al was het vooral Draco die de krantjes echt doorkeek, Ginny keek met een beetje lege blik naar het krantje dat zij beet had. Het leek wel alsof ze de hoop dat ze een leuk huisje zou vinden begon op te geven.

“Wat vind je van deze”, zei Draco terwijl hij het krantje voor haar uithield zodat ze het aan kon pakken. Ginny stak haar hand automatisch uit om het krantje aan te pakken, maar bekeek het verder niet echt. Draco zag dit en keek haar wat verbaasd aan.
“Het is makkelijker als je je blik ook daadwerkelijk op het krantje richt”, zei hij met een grijns.
Ginny keek op naar Draco, het krantje vergeten op haar schoot liggend.
“Misschien kunnen we maar beter stoppen”, zei ze zacht.
“Ben je van plan om het zomaar op te geven?”, zei Draco wat verrast. Dit was hij niet van haar gewend. “Of heb je je droomhuis stiekem al een keer gevonden toen ik er niet bij was?”
Ginny haalde haar schouders op. “Het is toch duidelijk dat het toch niets gaat worden. Hermelien en Ron hebben gevraagd of ik anders misschien voorlopig bij hen wil komen wonen, misschien moet ik dat maar doen.”
Hermelien en Ron wel, flitste het door Draco’s hoofd. Hij zei er verder niets van, maar zijn blik zei duidelijk hoe hij erover dacht. Waarom zou zij wel bij hen willen komen wonen en niet bij hem?

“Dus ik zit dit nu allemaal voor niets te doen?”, zei Draco terwijl hij naar de verschillende huizenkrantjes gebaarde.
“Sorry”, mompelde Ginny.
Draco schudde wat ongelovig zijn hoofd en met een zwiep van zijn toverstok zorgde hij ervoor dat de verschillende openliggende krantjes op een nette stapel op de tafel kwamen te leggen.
“Ik kan maar beter gaan”, zei Ginny terwijl ze opstond. Ze wist dat het lullig was tegenover Draco om het zomaar op te geven en bij Ron en Hermelien te gaan wonen. Maar ze leek er wel gewoon geen kracht meer voor te hebben. De drive en adrenaline die ze eerst nog had om echt iets te vinden wat voor haar was, was verdwenen nadat ze het zoveelste teleurstellende huisje had gezien.
Draco stond ook op en liep stiletjes met haar mee naar de gang waar hij haar mantel aangaf. Hij hield zijn mond gesloten, niet zeker wetend of hij een ruzie zou kunnen voorkomen als hij zou beginnen met praten. Hoe kon ze het nu zomaar opgeven? Ze was eerst toch nogal vastbesloten geweest in wat ze wilde. En zijn huis was niet goed genoeg voor haar. Oh nee, bij hem kon ze niet gaan wonen, maar wel bij die broer van haar.

“Bedankt voor je hulp”, zei Ginny terwijl ze zich naar hem toeboog en een korte kus gaf. Draco zei verder niets en bekeek haar eens goed. De oude Ginny zou het nooit zomaar opgegeven hebben, die zou zijn doorgegaan tot ze eindelijk het perfecte huisje zou hebben gevonden. Misschien had Ethan dan toch meer blijvende schade aangericht dan eerst gedacht. Hij zag hoe ze naar de deur liep en één woord verliet zacht zijn lippen: “later.”
Ginny glimlachte een beetje terwijl ze omkeek. Hij was in ieder geval niet helemaal gestopt met praten tegen haar. “Tot ziens”, zei ze terwijl ze de deur achter zich sloot.

Draco zag hoe de deur sloot en liep langzaam weer naar de woonkamer. Daar ging hij weer zitten op de stoel waar hij net ook zat. Zijn blik viel op de nette stapel huizenkrantjes. Hij keek er even bedachtzaam naar voor hij langzaam naar voren leunde en het bovenste krantje van de stapel pakte.

*-*

Een beetje geërgerd stopte Ginny met het inpakken van haar spullen en liep ze naar het raam waar een uil ongeduldig aan het tikken was totdat zij het eindelijk zou openen.
“Ik kom al”, mompelde ze boos terwijl ze het raam opende.
De grote donkerbruine uil van Draco vloog naar binnen en hield ongeduldig zijn poot uit tot ze het briefje er af zou halen. Voorzichtig begon Ginny het briefje er af te halen terwijl ze zich afvroeg wat er in het briefje zou staan. Nadat ze Draco twee dagen geleden had verteld van haar plannen om voorlopig bij Ron en Hermelien te gaan wonen had ze niets meer van hem gehoord.

Nieuwsgierig vouwde ze het briefje open en begon het te lezen.

Zorg dat je om 15.00 klaar staat om weg te gaan.
-D-

Een beetje verward las Ginny het briefje nogmaals over, alsof ze misschien een gedeelte over het hoofd had gezien. De boodschap was duidelijk, hij wilde dat ze om drie uur klaar zou staan, de vraag was waarvoor. Ze keek op de klok die aan Melissa’s muur hing en zag dat het al bijna half drie was. Dat verklaarde dus waarom de uil zo ongeduldig was om haar dit briefje te geven. Ze keek de kamer in het rond, op zoek naar de uil om een boodschap terug te brengen naar Draco en hem daarin ook gelijk te vragen waarvoor ze precies klaar moest staan. De uil was echter nergens meer te vinden. Haar blik viel op het nog openstaande raam en ze zuchtte. Hij moest weggevlogen zijn terwijl zij nog bezig was om haar boodschap te ontcijferen. Langzaam liep ze naar het raam en deed deze weer dicht.

Het was hoog tijd om zich om te kleden. Ze had vanmorgen expres haar oudste kleding aan gedaan omdat ze niet van plan was geweest om weg te gaan. Maar ja, wat moest ze aan doen? Ze had geen idee waar Draco haar naar toe wilde nemen. Waarom kon hij niet gewoon wat duidelijker zijn in zijn boodschappen? Ze schudde haar hoofd en plofte neer op de bank. Ze zou zich wel omkleden zodra hij er was en haar kon vertellen waar ze precies heengingen.

Tevreden gaf Draco zijn uil een uilensnack. Ginny had zijn bericht dus op tijd gekregen. Nu was het aan hem om ervoor te zorgen dat de rest van zijn plan ook goed zou gaan. Hij aaide zijn uil nog een laatste keer voor hij z’n mantel pakte en deze aantrok. Het was tijd om naar Ginny te gaan.

Klokslag drie uur hoorde Ginny hoe er werd aangebeld bij Melissa’s huisje. Langzaam kwam ze overeind van de bank waarop ze een beetje was ingedut. Ze liep naar de deur en kon de gestalte van Draco al zien door het wazige glas dat in de deur zat. Met een glimlach opende ze de deur. Ze wilde Draco van alles vragen, maar besloot om met een simpele begroeting te beginnen.
“Hey”, zei ze terwijl ze de deur wat verder openhield zodat Draco naar binnen kon komen.
“Hey”, zei Draco terug terwijl hij naar binnen liep en met een lichte afkeurende blik Ginny’s outfit bekeek.
Ginny zag Draco’s blik en begon snel met uitleggen. “Ik wilde me wel omkleden, maar ik wist niet goed wat ik aan moest doen. Dus ik dacht dat ik beter kon wachten tot jij er was en mij kon vertellen waar we heen zouden gaan.”
Draco grijnsde, hij was nog niet van plan om zijn plan te verraden. “Dit is prima”, antwoordde hij vaag. “Bovendien heb je helemaal geen tijd meer om je om te kleden want we moeten nu weg.”
“Wat? Draco?!”, zei Ginny wat geërgerd. “Hoe kan dit nou goede kleding zijn?”
Wat als ze uit eten zouden gaan ofzo, dan kon ze moeilijk in deze outfit aankomen bij het restaurant.
“Geloof me, je outfit is prima.”
Ginny keek Draco met een beetje dubieuze blik aan, die aangaf dat ze hem nou niet echt kon geloven.
“Pak m’n handen vast”, zei Draco terwijl hij z’n armen uithield.
“Huh?”, zei Ginny wat verrast.
“Vertrouw je me?”, vroeg Draco terwijl hij haar aankeek.
“Natuurlijk vertrouw ik je”, antwoordde Ginny snel.
“Pak dan m’n handen vast, dan kan ik ons verdwijnselen naar onze bestemming.”
“Waar gaan we dan heen?”, vroeg Ginny achterdochtig.
“Als je m’n handen vastpakt zul je het snel genoeg zien”, antwoordde Draco met een grijns.
Langzaam legde Ginny haar handen in die van Draco en samen verdwijnselde ze richting Draco’s verrassing.

Verbaasd keek Ginny de ruimte rond waar ze naartoe verdwijnseld waren. Ze opende haar mond om er wat van te zeggen, maar Draco’s stem stopte haar.
“Zeg nog even niets”, zei hij half smekend.
Ginny sloot haar mond weer en draaide zich naar Draco. Haar vragende blik op hem gericht.
Draco keek Ginny een beetje zenuwachtig aan. Dit was het dan. Nu was het aan hem om haar ervan te overtuigen dat dit het beste was voor haar. Hij haalde een keer diep adem voor hij begon met praten.
“Zoals je kunt zien zijn we naar een leegstaand, en nog beter gezegd, een te koop staand huis verdwijnseld.”
Ginny opende haar mond om wat te zeggen, maar een doordringende blik van Draco zorgde ervoor dat ze toch haar mond hield.

“Ik kan me voorstellen dat je veel vragen hebt, en ik beloof je dat ik ze allemaal zo goed mogelijk zal proberen te beantwoorden. Maar luister eerst alsjeblieft even naar wat ik te zeggen heb.”
Na Ginny’s bevestigende knik ging Draco verder.
“Ik had moeite om je beslissing te begrijpen toen je voor het eerst bij mij kwam met je idee om te gaan verhuizen. Ik had moeite om te snappen waarom je per sé op zoek wilde naar je eigen huis, terwijl je ook gewoon bij mij kon intrekken. Nog steeds heb ik moeite om die beslissing te begrijpen, maar ik weet dat de reden dat je niet bij mij wilde komen wonen in ieder geval niet aan mij lag, maar aan het feit dat je iets wilde hebben wat voor jezelf is.”
Ginny was stil terwijl ze naar Draco’s verhaal luisterde, haar ogen de lege ruimte opnemend waar ze zich nu in bevond.

“Twee dagen geleden besloot je de zoektocht naar een huis op te geven”, Draco stopte even met praten, wetend dat nu het belangrijkste gedeelte zou komen.
“Nadat jij weg was gegaan ben ik opnieuw de verschillende huizenkrantjes door gaan kijken. En zo ben ik bij dit huis terecht gekomen, als je even mee wilt lopen zal ik je graag een rondleiding willen geven.”
Draco keek even naar Ginny om haar reactie te meten en ging weer verder.
“We bevinden ons hier in wat een vrij grote woonkamer zou kunnen worden.”
Hij liep verder naar achteren en Ginny volgde hem. “Hier zou je een eethoek kunnen neerzetten en dan heb je hier de keuken.”

Hij liet haar ook de rest van het huis zien en eindigde met de grote slaapkamer. Hij keek Ginny aan, haar reactie proberend in te schatten.
“En, wat vind je ervan?”, vroeg hij terwijl hij haar gespannen aankeek.
Ginny keek een beetje onzeker op naar Draco. Ze wilde hem niet teleurstellen na alle moeite die hij overduidelijk voor haar gedaan had, maar het was ook duidelijk dat ze dit huis nooit kon betalen.
“Het huis is werkelijk prachtig Draco”, begon Ginny langzaam.
“Maar?”, vroeg Draco, die gewoon wist dat er een ‘maar’ achteraan zou komen.
“Maar ik zou dit huisje nooit kunnen betalen”, zei Ginny met een zucht. “Misschien dat ik de helft kan betalen maar daar houdt het dan ook op.”
“Er is nog iets wat ik je wilde zeggen”, zei Draco terwijl hij haar wat nerveus aankeek. “Maar beloof me dat je er goed over na zult denken voor je een antwoord geeft en dat je het idee een kans geeft.”
Ginny knikte, nieuwsgierig wat Draco nog meer te zeggen had.

“Zoals je kunt zien is het huis vrij groot. Groot genoeg voor twee personen misschien wel?”, zei hij vragend terwijl hij Ginny aankeek. “Als jij het niet erg vind er een bedpartner bij te krijgen en deze ruimtes met een extra persoon te delen, weet ik misschien wel iemand die je kan helpen met de andere helft van de aankoopprijs.”
Ginny deed haar mond open om wat te zeggen, maar Draco ging snel verder. Niet zeker wetend of hij haar antwoord wel wilde horen.
“Wat ik voorstel is dat ik bij je kom wonen en dat we samen dit huis kopen. Op die manier heb je toch die zelfstandigheid die je zo graag wilt hebben, aangezien jij gewoon de helft van de prijs betaald.”
Opnieuw wilde Ginny wat zeggen, maar opnieuw onderbrak Draco haar.
“Ik zou hier graag samen met jou willen wonen. Ik weet, het is misschien wat kleiner dan ik gewend ben, maar ik weet zeker dat ik hier ook prima zou kunnen leven. Helemaal als dat betekend dat jij dan hier dicht bij me bent. Bovendien is het huis dat ik had misschien ook wel een beetje groot voor iemand alleen.”
Hij zag dat Ginny wat wilde zeggen, maar leek wel bang om haar antwoord te horen. Daarom bleef hij maar door praten, wetende dat zolang hij sprak, zij niets zou zeggen.
“Zeg alsjeblieft niet gelijk nee. Geef het een kans. Ik weet zeker dat we hier gelukkig kunnen worden. We…”
Ginny legde haar vinger op Draco’s mond, er daarmee effectief voor zorgend dat Draco niets meer zei. Een beetje gespannen keek Draco Ginny aan. Wetende dat hij nu een antwoord zou krijgen, maar niet zeker wetend of hij dat wel wilde horen.

“Draco.”
Ginny glimlacht even terwijl ze in zijn grijzige ogen keek.
“Als je nu even stil wilt zijn en mij ook de kans wil geven om een antwoord te geven.”
Ze verwijderde haar vinger weer van zijn lippen maar hield haar ogen op die van hem gericht. “Ik vind het echt heel lief dat je dit allemaal voor mij gedaan hebt.”
“Maar”, zei Draco die zich niet in kon houden. Misschien had hij dit allemaal beter niet kunnen doen.
“Maar…”, begon Ginny terwijl ze even stopte met praten. “Niets”, zei ze met een grijns. “Ik vind dat je gelijk hebt. Ik vind het een goed idee en zou hier graag in ons huis wonen”, zei Ginny met nadruk op het woordje ‘ons’.
Draco glimlachte nu eindelijk ook, voelend hoe alle onzekerheid dat zij misschien nee zou zeggen van hem afviel.
“Ons huis”, herhaalde Draco met een glimlach terwijl hij Ginny naar zich toetrok en haar zoende.

*-The End-*

After all - Cher

Well here we are again
I guess it must be fate
We've tried it on our own
But deep inside we've known
We'd be back to set things straight

I still remember when
Your kiss was so brand new
Every memory repeats
Every step I take retreats
Every journey always
Brings me back to you

CHORUS:
After all the stops and starts
We keep coming back to these two hearts
Two angels who've been rescued from the fall
And after all that we've been through
It all comes down to me and you
I guess it's meant to be
Forever you and me
After all

When love is truly right
This time it's truly right
It lives from year to year
It changes as it grows
And oh the way it grows
But it never disappears

Chorus

Always just beyond my touch
Though I needed you so much
After all what else is living for
Whoa

*-*

Dit liedje vond ik zelf heel goed passen bij het hele verhaal. Ik hoop dat jullie het verhaal leuk vonden!

Ik wil iedereen heel erg bedanken voor alle lieve reacties Smile