Vreemde wendingen

kjell-lovers · 5e jaars Verdiend: 80 Sikkels Woonplaats: belgiÃ«

Hoofdstuk 30

“Hey, Liana kindje!” riep tante Graciella van op een afstandje en omhelsde me met een grote grijns.
“Hoi,” zei ik even enthousiast, “ik ben blij dat je kon komen.”
“Ik ook meisje. En dit is dus je verloofde? Ik kan me niet herinneren dat je ooit iets over hem verteld hebt, maar je kwam natuurlijk ook niet vaak langs.”
Mijn tante had nog steeds een glimlach op haar gezicht en was overduidelijk blij om me te zien. Net zoals de vele mensen die aanwezig waren had ze een galagewaad aangetrokken en was haar haar in model gebracht.
“Nee, inderdaad. En dit is Alex zoals je vast al wel had vernomen.” Antwoordde ik en haalde ook een grijns tevoorschijn.
“Wat een charmante jongeman,” Zei ze opnieuw, “hebben jullie een huwelijksreis gepland na de bruiloft?”
Ik keek haar verrast aan en draaide me naar Alex die die vraag maar moest beantwoordden.
“Dat is niet nodig, mevrouw. Ik heb zo ook al genoeg in petto voor haar.”
“Hoe enig. Wel, ik hoop dat je gelukkig wordt, meisje en maak er maar een leuke avond van.”
Graciella liep terug weg na ons gedag te zeggen.
“Je doet het goed, schat.” Zei Alex in mijn oor en bleef naast mij staan.
“Heb ik een keuze dan?” vroeg ik verbitterd.
“Natuurlijk heb je een keuze; je kunt er het beste van maken of je kunt blijven mokken.”
Ik zuchtte diep en dacht na. Aan de ene kant had hij gelijk, maar aan de andere kant kon ik het niet in mijn hoofd krijgen om Alex te aanvaarden als echtgenoot.
“Ik ga even naar Draco en Jean. Ik dacht dat ik je vriendinnen ook in hun buurt gezien had.” Zei hij en bood zijn arm alvast aan.
“Ik denk dat ik eerst even naar het toilet ga.” Antwoordde ik vriendelijk en glimlachte licht.
Alex knikte en liep weg zodat ik alleen was. Ik was omringt door onbekenden, vrienden, familie en kennissen, maar toch voelde ik me eenzaam en alleen. Ik schudde mijn hoofd en liep naar de rand van de zaal waar er een groot, gouden bord hing waar er “WC” op stond.
Nog voor ik de deur bereikt had, hoorde ik twee personen discussiëren.

“We horen hier niet te zijn! Laat ons gewoon weer naar huis gaan.”
“Nee, ik wil haar eerst even zien. Zo lang duurt dat niet.”
“Je moet haar eerst zien te vinden tussen al deze mensen en volgens mij gaat dat langer duren dan je denkt!” Ging de eerste persoon er opnieuw tegenin.
“Hou er over op en maak er het beste van.” Zei de tweede persoon wiens stem ik herkende.

“Hermelien?” vroeg ik en ging achter haar staan.
“Liana! Oh, je ziet er geweldig uit in dat kleed.” Zei Hermelien en omhelsde me vriendelijk.
“Zijn jullie er net?” vroeg ik.
“Ja, er was een klein probleempje waardoor ik een beetje vertraging opliep.” Zei Hermelien met opééngeklemde kaken.
“Dat begrijp ik best, hoor,” Antwoordde ik en keek lachend naar Ron die zenuwachtig rond zich heen keek, “heb je zin om iets te drinken aan de bar?” voegde ik er nog aan toe.
“Ja, leuk.” Antwoordde Hermelien en volgde me samen met Ron.
“Wat wil je drinken?” vroeg ik aan hen beide en keek hen vragend aan.
“Doe mij maar gewoon een boterbier.” Zei Ron en keek naar de mensen rondom hem.
“Voor mij een witte wijn.” Zei Hermelien waarna ze een rare blik van Ron kreeg.
Ik richtte me tot de barjongen die al stond te wachten. “Twee witte wijntjes en een boterbiertje.” Zei ik vriendelijk. De barman knikte en deed wat hij moest doen.
“Hebben we veel gemist voor we hier waren?” vroeg Hermelien geïnteresseerd en keek me aan.
“Nee, Sawyer heeft de mensen toegesproken waarna Alex me op zijn knieën voor al deze mensen ten huwelijk heeft gevraagd,” zei ik alsof het allemaal niets betekende, “ik heb er wel een mooie ring aan over gehouden.” Zei ik nog grijnzend en stak mijn hand uit naar Hermelien.
Ron keek er ook even naar, maar die zaken interesseerden hem waarschijnlijk niet.
“Die moet er fortuin gekost hebben.” Zei Hermelien. Ik zag aan haar gezicht dat ze hem prachtig vond.
“Ja, daar moet ik niet van wakker liggen.” Antwoordde ik en nam een slokje uit mijn glas.
“Is Ilana er niet?” vroeg Hermelien om het gesprek op gang te houden.
“Jawel, ik zag haar tijdens Alex” huwelijksaanzoek, maar daarna niet meer. Ik denk dat ze ergens bij Alex moet zijn. Dat zei híj toch.”
“Ow. Zijn er nog mensen die je kent?”
“Ja, natuurlijk,” zei ik lachend, “de meesten van mijn familie en mijn vrienden van school. Ik wilde de baas ook uitnodigen, maar die heb ik toen maar geschrapt.”
“Goed idee. Stel je voor; met hem feesten.” Lachte Hermelien vrolijk.

“Ga je mee naar Ilana? Ik zou haar graag nog eens zien.” Zei Hermelien na drie glaasjes witte wijn.
Ron zuchtte diep en verlangde vurig tot hij naar huis kon gaan. Ergens vond ik dat hij dat wel kon verbergen, maar hij kon er ook niets aan doen dat hij niemand uit deze zaal kon luchten, behalve zijn vriendin dan.
“Zo lang is het toch nog niet geleden dat je haar gezien hebt.” Zei ik verward en dacht aan de laatste keer wat we met z”n drieën waren.
“Nee, maar toch lijkt het een eeuwigheid geleden.” Glimlachte Hermelien.
“Ohzo, dan gaan we maar.” Ik plaatste mijn glas op de toog en liep met Hermelien en Ron het volk in op zoek naar Ilana en de rest van mijn vrienden die Hermelien kon ontmoeten. Misschien zou er een jongen tussen zitten die Ron gezellig zou vinden, maar daar hoopte ik niet te veel op. De vrienden van Alex zouden er vast ook bij staan en die hadden allemaal in Zwadderich gezeten.

“Ah Liana, we dachten al dat je gevlucht was!” riep Spike van ver. Zij zaten met z’n dertienen aan een tweede, kleinere bar die zich in de grote zaal bevond.
“Hallo allemaal.” Zei vriendelijk en grijnzend en gaf de vrienden van Alex, inclusief Blaise, een hand en ging toen zitten. “Dit is Hermelien en Ron trouwens.” Voegde ik er nog aan toe en zag meteen hoe de mensen van Zwadderich elkaar vreemd aankeken.
“Heb je het toilet gevonden, schat?” vroeg Alex en kwam achter mij staan en legde zijn handen om mijn middel.
“Ja, natuurlijk heeft ze het toilet gevonden! Wat dacht je dan?” zei Dimitri en grijnsde vals.
Ik kon Alex zijn gezicht niet zien, maar ik kon me vast al inbeelden hoe het er nu moest uitzien. Als blikken konden doden was Dimitri vast dood geweest.
“Willen jullie nog iets drinken?” vroeg ik om de sfeer er terug in te brengen en geen ruzie te ontwikkelen.
Iedereen zei wat hij wilde waarna ikzelf en Ilana de drankjes gingen halen. Onderweg praatten we nog wat en lachten met vanalles totdat het onderwerp er opnieuw aankwam wat ik uit de weg wilde houden.
“Blaise heeft me gisteren trouwens een brief gestuurd.” Zei Ilana en nam de plateau van de bar waarop de glazen stonden.
“Oja? Waarom dan?” vroeg ik en zorgde ervoor dat mijn stem niet trilde.
“Hij beweerde dat hij je probeerde te overtuigen om hier te vertrekken, maar blijkbaar wilde je dat niet.”
“Ow, dat.”
“Ja dat! Waarom ben je niet vertrokken wanneer je de kans er toe had?” vroeg Ilana onbegrijpend en keek me vragend aan.
“Daarom. Ik heb geen zin om het opnieuw uit te leggen.” Zei ik zuchtend en liep opnieuw naar onze vrienden om eronderuit te raken.
“Ik begrijp jou niet, Liana. Je had nu de kans en je gebruikte hem niet.” Fluisterde Ilana nog vooraleer we plaatsnamen. Alex ging opnieuw achter mij staan en praatte ondertussen met Jean en Draco die geïnteresseerd waren in onze woonplaats. Zoals die keer in het zwembad hield Alex zich eraan dat ik in mijn ouderlijk huis bleef en dat hij zoveel kon komen als hij wou en kon blijven slapen. Ik glimlachte even om de gedachte dat hij zich neergelegd had bij mijn idee. Dat wilde zeggen dat ik Blaise nog elke dag zou zien en niet opnieuw zou moeten verhuizen want dat was wel het laatste wat ik wilde.
“Heb je zin om te dansen?” vroeg Alex en stak zijn hand uit. Ik knikte en legde mijn hand in die van hem waarna we samen naar de dansvloer liepen. Ik hield mijn jurk vast zodat hij niet de hele tijd over de grond zou slepen. Er klonken zachte melodieën door de zaal wat duidde op het langzame nummer die begonnen was. Alex legde zijn armen om mijn middel waarbij ik mezelf gedwongen voelde om mijn armen rond zijn hals te leggen.
“Je ziet er prachtig uit.” Zei Alex in mijn oor en liet zijn hand ietsje naar beneden zakken waarna ik hem meteen terug naar boven schoof.
“Dank je. Jij ook.” Antwoordde ik en ging dichter tegen hem staan zodat hij mijn gezicht niet meer kon zien. “Dat moet wel op ons verlovingsfeest. Ik wilde dat je het naar je zin kreeg. Hopelijk is dat ook zo.”
“Natuurlijk amuseer ik me. Ik zou niet weten waarom.” antwoordde ik vriendelijk. “Omdat jij me net ten dans vroeg misschien.” Dacht ik er schamper achterna.
We dansten twee volledige nummers waarna we een poging ondernomen om een derde te dansen, tegen mijn zin, maar dat werd onderbroken door Draco die wilde wisselen van partner. Alex danste nu met Charissa; Blaise danste met Ilana; Hermelien met Ron en Jean met Patty die was meegekomen met Draco.

“Ik had gedacht dat je ervandoor zou zijn.” Zei Draco tegen mij.
“Wat moest ik dan doen? De deur uitlopen en hopen dat Sawyer opeens last zou krijgen van vergeetachtigheid en Alex plots doodviel?” antwoordde ik.
Draco lachte even. “Dat waren twee mogelijkheden. Je kon het toch proberen. Blaise had alles geregeld en dan beslis jij opeens dat je hier wilt blijven.”
“Waar bemoei jij je mee? Je begrijpt voor te beginnen niet eens waarom ik hier wil blijven dus doe dan ook niet alsof je weet waarover je spreekt!”
We botsten tegen een ander dansend paar en een aantal mensen die aan de rand van de dansvloer stonden, keken ons even vreemd aan. Ik maakte snel mijn excuses aan het koppel waartegen we gebotst waren en glimlachte lief naar de mensen die ons aankeken.
“Ik begrijp inderdaad niet waarom je hier wilt blijven. Je kan Alex noch Sawyer uitstaan en toch vlucht je niet als je de kans ertoe hebt.”
Ik zuchtte en keek naar Blaise die druk aan het praten was met Ilana. Ze zouden eigenlijk ook een mooi koppel zijn, maar ik zou het nooit overleven wanneer mijn beste vriendin een relatie zou hebben met de jongen waar mijn hart werkelijk toe behoorde.
“Je gaat het nog wel begrijpen. Ik kan het nu niet uitleggen.” Zei ik zuchtend en wilde dat hij er nu over ophield. Het nummer waarop we dansten liep op z”n einde, maar Draco was van plan om nog een liedje te dansen met mij.
“Waarom spelen er plots zoveel langzame nummers?” vroeg ik me af.
“Je deed het voor Blaise, nietwaar. Blaise is een grote jongen; hij kan voor zichzelf zorgen.” Zei Draco met een frons.
“Ik weet dat ook wel hoor. Hou er nu over op. Ik heb geen zin om hier nog langer over te praten.”
Draco zuchtte en zweeg. Waarschijnlijk had Ilana hem aangesproken en gevraagd om er met mij over te spreken.
De muziek stierf weg en ik zag hoe Sawyer opnieuw het podium opstapte. Ik keek hem verbaasd aan en zag dat Ilana ook niet verwacht had dat hij opnieuw iets zou gaan zeggen voor iedereen.

“Beste mensen; wij kunnen jullie natuurlijk niet laten gaan zonder dat jullie geproefd hebben van de speciale kookkunsten hier in onze keuken. Jullie kunnen over een kwartiertje in de zaal hiernaast terecht en aan tafel aanschuiven.” Hij begaf zich opnieuw tussen het volk en ik zag hoe hij stapte naar de ouders van Alex en de rest van die deftige mensen.
Mijn moeder zat iets verder te praten met een aantal familieleden van ons en met de moeder van Alex. Ik was eigenlijk nog blij dat er niemand had gedacht aan een huwelijksreis. Ik wilde het liefst thuis zijn of op mijn werk.
Ik keek naar de plaats waar Blaise en Ilana eerder stonden, maar ze waren verdwenen. “Heb je gezien waar ze heengingen?” vroeg ik verward aan Draco, maar ook hij was verdwenen en had plaatsgemaakt voor Alex.
“Ze zijn al naar de andere zaal.” Antwoordde hij in de plaats van Draco.
“Ik dacht dat we daar pas over een kwartier moesten zijn. Sawyer is er nochtans op gesteld dat iedereen op het afgesproken uur op de juiste plaats is.”
“Trek het je niet aan, schat. Je moet juist blij zijn dat hij sommige dingen door de vingers ziet.”
“Misschien, maar hij doet te vriendelijk op dit moment. En ik hou er niet van als je me de hele tijd “schat” noemt. Zeg liever gewoon Liana.”
“Ik bepaal zelf wel hoe ik je noem, Liana!” zei Alex die duidelijk hervallen was in zijn eerste gewoonten.
“Ow, sorry dat ik je er op wees hoor, Alex! Ik heb hier helemaal niet voor gekozen.”
“Nee, maar toch ga je er moeten mee leven. Willen of niet.”
Ik schudde mijn hoofd en ging naar de zaal waar de meeste mensen al heen waren.

“Wil je me de erwten even aangeven, schat?” zei Alex met de nadruk op dat laatste en enige woord wat ik vooral niet uit zijn mond wilde horen.
“Natuurlijk, Alex.” Antwoordde ik en gaf hem één van de vele kommen die op de grote, lange tafel stond.
Ik voelde me net zoals op Zweinstein. Er stonden verschillende lange tafels in de zaal met lange banken ervoor zodat de mensen er gemakkelijk konden aan plaatsnemen. Hier was er meer licht dan in de balzaal, maar dat was maar goed ook. Om te eten heb je natuurlijk meer licht nodig dan om te dansen en te eten.
“Heb je al veel gedanst?” vroeg Hermelien die voor mij zat en gezellig zat te kletsen met Charissa die naast haar zat.
“Ja, met Alex en Draco.” Antwoordde ik waarna ik meteen Charissa zag opkijken en me wanhopig aankeek. Ze verwachte nog steeds dat ik een goed woordje ging doen voor haar.
“En jullie? Vinden jullie het een beetje leuk?” vroeg ik op mijn beurt aan de meiden die rondom mij zaten.
“Ja, ik vond het de perfecte manier om mijn kans te wagen bij Anton.” Zei April fluisterend. En omdat ze aan mijn andere kant zat, had niemand anders het gehoord.
“En? Is het gelukt dan?” vroeg ik geïnteresseerd en keek haar grijnzend aan.
“Ik denk het wel. Ik heb al keiveel met hem gedanst en hij is heel ontspannen tegen mij.”
Ik zag hoe April haar ogen vertelden hoe verliefd ze wel niet was. Ze praatte over Anton alsof hij haar prins op het witte paard was en ze al vijf jaar getrouwd waren.
Ik dacht terug aan de tijd wanneer ik zo dacht over Blaise. Ik dacht nog steeds zo over hem, maar ik kon het hem nu niet meer laten blijken.
Een pijnlijk gevoel ging door mijn lichaam heen wanneer ik al onze goede herinneringen voor mijn geestesoog haalde. Ik voelde hoe er tranen in mij opkwamen, maar drong ze snel terug. Ik kon moeilijk beginnen huilen op mijn verlovingsfeest.
“Gaat het wel?” vroeg April bezorgd en legde een hand op mijn arm.
“Ja, natuurlijk.” Antwoordde ik opnieuw ietsje enthousiaster.
“Ik ben blij dat ik over dat onderwerp met jou kan praten. Jij begrijpt me tenminste.”

Het feest duurde nog enorm lang. Het zou me niet verbaasd hebben dat ik om zes uur in mijn bed had gelegen. Er waren een aantal mensen die nogal dronken de balzaal verlieten. Sawyer had het uiteindelijk goed gevonden dat al onze vrienden bleven slapen. Charissa had uiteindelijk zelf op Draco afgestapt en haar gevoelens zo subtiel mogelijk proberen duidelijk te maken. En April en Anton zaten ook nog enorm veel bij elkaar.
Vermoeid maar toch tevreden had ik me op mijn bed laten vallen na mijn jurk te hebben uitgetrokken en was ik bijna meteen in slaap gevallen.
Ik had me dan wel verloofd met Alex, maar op zich was de avond wel goed verlopen. Sawyer had niet op mij gevit en ook Alex had zich ingehouden. Met Blaise had ik amper een woord gewisseld en Draco had me zitten uitvragen waarom ik niet vertrokken was. Er waren dan toch nog enkele mensen die met mijn leven inzaten, maar op dit moment stond ik er bijna alleen voor en was ik me aan het voorbereiden op het leven als echtgenote.

kjell-lovers · 5e jaars Verdiend: 80 Sikkels Woonplaats: belgiÃ«

Hoofdstuk 31

Zo snel ik kon liep ik tussen de bomen door. Zweet parelde op mijn voorhoofd en mijn hart sloeg tien keer sneller dan normaal. Scherpe takjes sloegen hard in mijn gezicht en de afgevallen, verdorde takken en bladeren kraakten onder mijn voeten. Ik moest opletten om niet te struikelen over een dikke tak, maar ik was redelijk behendig dus dat was niet zo”n groot probleem.
Ik ademde snel in en uit en ik kreeg al snel steken in mijn zij. De maan scheen hoog boven mijn hoofd uit net zoals boven de vele boomtoppen.
Vluchtig keek ik over mijn schouder, maar bleef verder lopen. Op een viertal meter van mij verwijderd waren drie donkere gedaanten te zien die me proberen in te halen. Hun lange zwarte gewaden hingen tot op de grond en bewogen mee met hun snelle passen.
Mijn hart sloeg zo mogelijk nog sneller en ik kon met geen woorden beschrijven hoe bang ik wel niet was. Ik probeerde diep adem te halen en slikte.
Ik snikte, maar huilde niet. Ik wilde nog sneller lopen, maar de pijnsteken in mijn zij weerhielden me hiervan.
De bomen begonnen uiteindelijk meer uit elkaar te groeien doordat ik terug goede moed kreeg. In de verte zag ik hoe er licht brandde van de lantaarnpalen die langs de straat stonden. Het laatste eind liep ik nog een tikkeltje sneller, maar ik hoorde hoe mijn drie achtervolgers ook sneller liepen.
Ik was nog maar een aantal meter verwijderd van de bewoonde wereld en hoopte dat er iemand op straat liep zodat die drie misschien zouden vluchten zoals ik nu deed.
Ik zette een laatste sprint in voor de laatste meter, maar liep tegen een bijna onzichtbare omheining. Ik viel in mijn snelheid bijna achterover, maar kon me vasthouden aan de draad waaruit de omheining bestond.
In paniek probeerde ik erop te klimmen en erover te springen, maar ik voelde hoe twee sterke en ruwe handen me bij mijn middel vastnamen en me hardhandig met mijn beide voeten terug op de grond zetten.
“Wat hebben we hier?” vroeg een harde stem op een sluwe manier en ergens dacht ik dat ik de stem al eerder gehoord had. Ik antwoordde niet, maar dat was ook de bedoeling niet.
Ik keek opnieuw over mijn schouder en zocht met mijn ogen de straat af op zoek naar een persoon die me zou kunnen helpen, maar er was niemand te zien. De straat was uitgestorven net zoals het grote en onbekende bos waarin ik was gevlucht. Er was zelfs geen kat die over straat liep.
Ik voelde hoe er zweetdruppels langs mijn rug naar beneden liepen en keek bang naar de drie personen die in een vreemde cirkel rond me heen stonden. Ze droegen lange, zwarte gewaden, handschoenen en een masker waaruit ik afleidde dat dit drie Dooddoeners moesten zijn van Voldemort. Er waren geruchten gegaan dat ze niet konden verdragen dat Potter, Voldemort had kunnen uitschakelen en dus zetten zij zijn werk verder.
In mijn buik woedde het van de krampen door mijn angst en ik stond verstijfd te wachten totdat ze actie zouden ondernemen.
Het enige wat ik kon horen was het overvliegen van enkele vogels, een uil die niet ver van ons verwijderd zat in een boom en mijn eigen ademhaling. De wind zorgde ervoor dat de bladeren een ritselend geluid veroorzaakten en er kropen vele rillingen over mijn lichaam.
De onderkant van mijn jeansbroek was vuil van de spetterende aarde en modder van het lopen en mijn dunne blouse bood niet echt veel warmte.

Plots, zonder waarschuwing, vloog één van de drie mannen op me af en duwde me op de grond met mijn armen op mijn rug. Ik probeerde mijn armen opnieuw los te rukken en gilde zo luid ik kon. Mijn lange, blonde haren plakten aan mijn gezicht en ik voelde hoe de onderkant van mijn blouse aan het scheuren was doordat de ene man te hard trok om me op de grond te houden. Ik probeerde te schoppen en te slaan, maar de andere twee kwamen helpen zodat ik hulpeloos tegenover drie sterke mannen stond.
In één van mijn wilde gebaren sloeg ik één van de masker af van mijn tegenstanders. Ik keek vluchtig naar zijn gezicht, en verstijfde toen. Dit was één van de personen waarvan ik nooit had gedacht dat hij zou behoren tot die groep mensen. Met een blik vol afschuw wende ik mijn gezicht van het zijne af en bleef roerloos zitten terwijl ze verschillende dingen riepen tegen elkaar.
Er reden een aantal auto”s door de straat, maar wanneer ik zou roepen zouden ze me toch niet gehoord hebben.
Ik hoorde hoe één van de drie met een snel gebaar een scherp maar kort mes uit de schede trok en me daarmee in mijn buik stak.

Gillend en badend in het zweet schoot ik recht en gooide de dekens van me af. Ik ging met mijn hand naar mijn voorhoofd en ademde rustiger in en uit. De persoon naast mij kwam ook mopperend overeind en wreef in zijn ogen.
“Wat is er?” vroeg hij mompelend.
“Niets, ik had een nachtmerrie.” Antwoordde ik zacht en dacht na over mijn nachtelijk avontuur.
Alex keek me met een opgetrokken wenkbrauw aan en ging toen weer liggen terwijl hij me bleef aan staren.
“Wat?! Heb jij nog nooit een nare droom gehad?” vroeg ik op dezelfde manier zoals we zo vaak tegen elkaar spraken en draaide met mijn ogen.
“Jawel, maar daarbij kom ik niet gillend wakker.” Zei hij arrogant en legde zijn armen onder zijn hoofd als ondersteuning.
Ik besloot om er niet verder op in te gaan en keek in de plaats daarvan op mijn horloge die zich op mijn nachtkastje bevond. Het was amper drie uur dus ging ik nog even liggen en probeerde ik om de slaap opnieuw te vatten.
“Wat wil je gaan doen vandaag?” hoorde ik de persoon naast mij vragen en dacht na bij zijn vraag. Ik wist al twee weken niet wat ik moest doen. Ik ging de werkdagen gewoon naar het St. Holisto, maar ik het weekend zat ik meestal gewoon op mijn kamer en verveelde me dood. Gelukkig was het vandaag maandag en kon ik opnieuw wegvluchten voor mij plichten.
Alex had enorm veel langs gekomen en mijn moeder en Sawyer hadden samen met hem de plannen besproken voor de komende jaren. Mijn moeder stond erop dat we bij haar bleven; dat betekende dat Alex bij ons kon trekken. Maar Sawyer vond het dan weer een goed idee om ons op eigen benen te laten staan. Alex hield zich echter aan zijn woord en sloot zich aan bij het idee van mijn moeder. Ze was al drie dagen volop in de weer om enkele kamers volledig naar onze stijl te verbouwen. Ze dachten vast dat we een gezin zouden starten met tien kinderen.
“Weet ik niet. Misschien mijn moeder een beetje helpen in de kamers. Er is nog veel werk aan de winkel. En ik moet ook gaan werken, weet je nog?”
“We kunnen ook gaan winkelen om meubelen te kiezen. Ik heb vernomen dat we een eigen woonkamer krijgen hier op de tweede verdieping. Sawyer wist toch niet wat te doen met al de overbodige ruimte.”
“Ohzo. Toen ik hem vroeg om een tweede kamer kon het nochtans niet.” Zei ik snibbig en afkeurend.
“Heb je zin om de WegIsWeg op te gaan?” vroeg hij opnieuw.
“Ja, maar mag er iemand mee van mijn vriendinnen dan? We kunnen deze middag dan iets gaan eten in de Lekke Ketel en daarna kan ik gaan werken.”
“Oké, dan vraag ik wel aan Draco of hij geen zin heeft om ook mee te gaan. Maar kun je Hermelien laten waar ze is? Neem Ilana of zo mee.” Zei hij op zijn arrogante toon zoals ik hem kende in die tijden.
“Ik neem mee wie ik wil, Alex. Of jij hen nu mag of niet.”
“Als je geen ruzie wilt veroorzaken en er een leuke dag wilt van maken, kun je het best iemand anders dan Hermelien kiezen.”
“Er is ook een andere oplossing; jij kan namelijk ook accepteren dat niet al mijn vriendinnen volbloed of halfbloed zijn.”
“Liana, het is heel simpel; ik ben een volbloed dus is het normaal dat ik niet echt sta te springen om elke dag om te gaan met mensen zoals Hermelien.”

Die discussie ging nog enkele minuten verder waardoor ik absoluut de slaap niet meer kon vatten. Dus douchte ik maar en schreef een lange brief naar Ilana om te vragen of ze zin had om mee te gaan.
Alex schreef ook een brief, maar dan gericht naar Draco.
Mijn moeder en Sawyer zaten nog steeds in dromenland wat ook niet verwonderbaar was. Het was vier uur gepasseerd en dan zijn er nu éénmaal niet veel mensen wakker.

Ik zat ruim een anderhalf uur in de badkamer om me te wassen, mijn haar te wassen en me terug aan te kleden. Zoals gewoonlijk koos ik een gemakkelijk, afgewassen jeansbroek met een dikke, zwarte pull erop. We zaten volop in de winter dus was het alles behalve warm in die tijd van het jaar.
Ik hoopte dat het zou sneeuwen op de bruiloft zelf. Dat vond ik altijd al romantisch en leuk. Eerlijk gezegd had ik gewild dat het met een andere partner zou zijn, maar het leven gaat niet altijd zoals je wilt.
“Ben je bijna klaar?” hoorde ik vragen aan de andere kant van de badkamerdeur.
“Ja, wacht nog tien minuutjes.” Riep ik terug en deed snel een beetje mascara aan met een beetje lichtblauwe oogschaduw. Ik borstelde mijn lange, blonde haren in een snel tempo en bond ze daarna samen.
Ik draaide de sleutel om in het slot en opende de deur. Alex stond al te wachten met zijn kleren voor die dag in zijn armen.
“Ik ga het ontbijt klaarzetten voor mijn moeder en Sawyer.” Zei ik en liep hem voorbij.
“Kunnen je huiselfen dat niet doen?” vroeg hij met een wenkbrauw opgetrokken.
“Ik doe dat liever zelf. Wat je zelf doet, doe je beter.” Antwoordde ik.
Alex draaide met zijn ogen en liep zonder nog iets te zeggen de badkamer in en deed de deur voor mijn neus dicht.
Ik grijnsde en liep op mijn gemak de trap af. Mijn moeder zou het vast op prijs stellen dat ik eens het ontbijt klaarzette en Sawyer zou misschien inzien dat ik toch niet één van de slechtste was zoals hij altijd zei.
Ik haalde het brood uit de voorraadkast en zette de zak op tafel. Net zoals de boter, de confituur en de beschuiten. Ik zette de fluitketel op het vuur en schonk een glas melk in voor mezelf. Door de douche was ik volledig wakker geworden. Maar toch hield ik er van om heerlijk lang te slapen wat vandaag niet kon. Ik wenste dat ik in mijn bed lag en heerlijk lag te dromen over mijn eigen visie op het leven. Het leven waarin ik samen met Blaise zou verder gaan en we het meest mooie huis zouden kopen.
Ik schudde mijn hoofd en nam een slok van mijn glas. Ik was reeds twee weken verloofd met Alex en nog begreep ik mezelf niet; waarom was ik er niet gewoon vandoor gegaan? Misschien had ik toch naar mijn vrienden moeten luisteren, maar het was te laat.
Ik keek nog even naar de dure maar mooie ring die rond mijn vinger zat. Een zucht ontsnapte aan mijn lippen en ik voelde heel even dat mijn ogen alweer begonnen te prikken.

“Wat wil je doen zolang ze niet wakker zijn?”
Ik draaide me verveeld om en hoopte dat hij plots in rook zou opgaan. Ik begon na die twee weken sterk te twijfelen of ik hem moest vervloeken of niet.
“Ik denk dat ik een beetje ga werken. Ik moet nog veel dossiers doornemen dus kan ik er alvast mee beginnen. Dan gaat het iets rustiger zijn op het werk zelf.” Antwoordde ik en vulde mijn glas bij.
“Wil je even een glas voor mij inschenken? En ik vind het eerlijk gezegd niet echt een goed idee dat je blijft werken. Ik kan voor ons beiden zorgen.”
Ik trok een wenkbrauw op en keek hem arrogant aan.
“Je weet waar de glazen staan en de melk staat recht voor je. En ik denk er nog niet aan om mijn werk op te geven. Ik wil ook iets voor mezelf hoor.”
Alex keek even arrogant terug en haalde met veel kabaal een glas uit de meest linkse kast. Hij stootte me hierbij licht aan waardoor ik hem nog smeriger aankeek.
“Het wordt tijd dat je weet wie de baas is, Liana.” Begon hij rustig en leunde met zijn ene arm op het aanrecht zodat hij me recht ik het gezicht keek aangezien we vlak voor elkaar stonden.
“We zijn nog steeds niet getrouwd. En dan nog; als we getrouwd zijn ga ik nog steeds jouw slaaf niet zijn! Wie denk je wel dat je bent?”
“Ik ben je toekomstige echtgenoot.” Antwoordde hij terwijl hij een tikje roder aanliep en me boos aankeek.
“En dat beklaag ik me elke minuut van mijn dagen.”

kjell-lovers · 5e jaars Verdiend: 80 Sikkels Woonplaats: belgiÃ«

Hoofdstuk 32: Bedenkingen

“Hoe laat worden we verwacht op je trouwfeest?” vroeg April en week uit voor Anton die voorbij kwam met de verse toastjes.
“Om tien uur in de kerk voor de plechtigheid en dan zie je maar hoe laat je naar huis wilt,” Antwoordde ik glimlachend, “maar dat stond op de uitnodiging.”
“Het is altijd beter om het nog even na te vragen.” Zei April opnieuw en lachte vriendelijk.
De spanning was te snijden en ik vroeg me af waarom. Alleen Blaise, Draco en Ilana wisten van de omstandigheden af dus kon ik niets anders bedenken om te verklaren waarom iedereen zo bedrukt keek.
Ze zaten met z’n allen in de woonkamer van de familie Zabini. De open haard gaf een onprettige schemering in de woonkamer in plaats van een leuke sfeer.
“Blijf je hier vanavond?” vroeg Draco om de snijdende stilte te verbreken aan Alex en nipte van zijn glas wijn.
“Nee, we hebben besloten dat ik de bruid niet mag zien vooraleer we aan het altaar beland zijn. Waarom ben je daarin geïnteresseerd?”
“Omdat ik je getuige ben. Kunnen we misschien ergens afspreken?”
“We zien elkaar wel in de kerk.” Zei Alex kortaf en keek niemand in de woonkamer aan.
Ikzelf zat op de grond voor Alex zodat hij met zijn vingers met mijn haar kon prutsen. In de sofa voor mij zaten Draco, Anton, April en Charissa. In de sofa achter mij dus Alex, Blaise en Britney. En ten slotte zat Ilana naast mij op de grond.

“Heeft er iemand zin in een potje Zwerkballen? Ik denk dat ik nog een aantal bezems heb in het tuinhuis die we kunnen gebruiken.” Zei Blaise plots enthousiast en sprong op uit de sofa waarbij Britney schrok.
De jongens onder ons sprongen net zoals Blaise op en waren het met hem eens. De vrouwen onder ons bleven echter zitten en keken de anderen met opgetrokken wenkbrauwen aan.
“Doen jullie maar. Wij hebben de voorkeur om binnen te blijven.” Zei Ilana en stond eveneens recht.
Alex kwam voor haar staan en keek haar minachtend aan.
“En jij spreekt voor wie? Iedereen hier? Ik denk dat ze heus zelf wel kunnen beslissen wat ze doen.” De arrogante klank die uit zijn mond klonk, was niet leuk om aan te horen en iedereen kon aan die toon horen dat hij zin had om ruzie te maken.
Ik stond recht en ging in de sofa zitten. Even ving ik de blik van Blaise, maar hij zei geen woord. Net zoals de andere jongens.
“Kijk wie het zegt; ik dacht anders dat Liana inderdaad ook voor zichzelf kan spreken, maar jíj lijkt dit steeds voor haar te doen. Dus waarom zit je te klagen wanneer ik zeg dat we niet meegaan naar buiten?!” Met ieder woord dat Ilana sprak, leek ze luider te spreken. Alex stond er net zo boos bij als zij en de anderen keken hen aan alsof ze een spannende film aan het bekijken waren.
“Wat er tussen Liana en mij gezegd en beslist wordt gaat jou in nog geen duizend jaar aan.” Zei Alex langzaam en redelijk stil alsof hij niet wilde dat de anderen hoorden wat hij zei.
“Net zoals de reden dat we hier blijven, jou niet aangaat.” Antwoordde Ilana en plaatste haar handen in haar zij.
“Jij je zin. Kom we gaan.” Zei Alex en gebaarde naar de andere jongens dat ze hem moesten volgen naar buiten.

“Ik kan niet geloven dat je het hier uithoudt.” Zuchtte Ilana toen ze naast me neer zakte in de sofa en zorgde ervoor dat de anderen het niet hoorden.
“Wat gaan wij doen?” vroeg April en proefde één van de overgebleven toastjes die op het salontafeltje stonden. Ik keek haar aan, maar wist zelf niets te verzinnen.
“Als één van jullie iets weet, zeg je het maar.” Zei ik denkend en krabde even aan mijn voorhoofd. Ik kreeg plots een misselijk gevoel en dacht even dat ik ging moeten overgeven, maar ik wist dat gevoel te verdringen en slikte een aantal keer.
“Kunnen we niet gaan zwemmen?” vroeg Britney.
“We hebben de vorige keer gaan zwemmen. Ik heb daar absoluut geen zin in.” Antwoordde Charissa redelijk fel en keek fronsend naar Britney.
De discussie die daarop volgde, ontglipte me. De dag die daarop volgde zou ik trouwen en gingen de problemen pas echt beginnen. Het enige wat ik wilde was een normaal leven, maar dat was niet voor mij weggelegd.

“Liana?”
Ik keek op en zag het gezicht van Ilana voor me. Ik keek haar vragend aan zodat ze ging zeggen wat ze te zeggen had.
“We gaan buiten op het gras zitten, een beetje kijken hoe de jongens het doen.”
Ik knikte en stond langzaam recht om samen met Ilana naar buiten te gaan. April, Charissa en Britney waren alvast naar buiten gegaan en hadden het vast naar hun zin.

Lachend om Ilana keek ik hoe Draco de versleten snaai achterna zat die hij had meegesmokkeld uit Zweinstein. Alex sloeg Blaise bijna van zijn bezem en Anton probeerde te scoren.
“Je hebt nog steeds de kans om te vertrekken.” Zei Ilana plots en daarbij verdween mijn glimlach meteen van mijn gezicht.
“Begin daar nu niet alweer over, Ilana.” Zei ik zuchtend en kon niet geloven dat precies dát onderwerp opnieuw aan bot kwam.
“Het is toch geen leven meer om hier je dagen door te brengen. Je kunt niets doen zonder dat iemand je controleert.”
Ik keek met spijt in mijn ogen naar April, Charissa en Britney die dolle pret hadden. Vele wolkenflarden hingen boven ons hoofd en voorspelden niet veel goeds. Januari was bijna voorbij en sommige dagen was het verschrikkelijk koud, maar vandaag was het nog redelijk weer.
“Ik heb mijn redenen om hier te blijven, net zoals ik al eerder gezegd heb.” Antwoordde ik en keek opnieuw naar Blaise die een duikvlucht maakte en nog steeds in conflict was met Alex.
“Welke redenen dan? Je moeder? Ze maakt zich er toch ook niet druk over dat jouw leven tot een hel gemaakt werd door Sawyer.”
“Waar zou ik heen moeten, Ilana?” zei ik wanhopig, “ik niet de rest van mijn leven vluchten voor iemand die mij haat. En trouwens; ik kan Blaise niet achterlaten. Ik hou van hem.”
“Als je van hem houdt, vertrek je, Liana.” Probeerde ze me opnieuw te overtuigen om weg te gaan.
“Wat houd dat in?” vroeg ik verward. Ik scheurde mijn blik van het partijtje Zwerkbal weg en keek, voor het eerst sinds we buiten waren, mijn beste vriendin aan.
“Als je hier blijft en trouwt, ga je hem er veel meer mee kwetsen dan dat je hier vertrekt. Als je hier blijft gaat hij zien hoe jij trouwt met iemand die hij vroeger als een vriend beschouwde.” Ilana keek me met een blik vol medeleven aan en legde een hand op mijn schouder.
“Maar als je vertrekt kun je nog steeds met hem afspreken en laten zien dat je van hem houdt terwijl je niemand bedriegt. Vergooi je leven alstublieft niet, Liana.” Ging ze verder en wist heel goed waarover ze het had.
“Misschien heb je gelijk.” Zei ik zacht terwijl er vanalles door mijn hoofd heen ging. Zoals Ilana het beschreef, klonk het zo gemakkelijk, maar wanneer dat in de realiteit moest gebeuren, kon het nog wel eens gebeuren dat er vanalles fout ging.
“Misschien? Ik heb gewoon gelijk.” Zei Ilana trots en stond op. Ze reikte mij haar hand en trok me overeind. Op dat ogenblik begon het enorm te regenen. Met veel spelende gilletjes liepen Ilana en ikzelf naar de voordeur, maar kwamen tot de conclusie dat deze in het slot gevallen was.
“Wat moeten we nu doen?” riep ik en hield mijn armen boven mijn hoofd om een beetje bescherming te hebben.
De jongens waren van hun bezems gekropen en liepen net zoals de andere drie meisjes naar ons toe.
“Hoe moet ik dat weten? Het is jouw huis.” Riep Ilana terug.

“Waarom gaan jullie niet naar binnen?” vroeg Alex luidt. Door het geluid van de regen hoorde ik de anderen amper en moest deels naar hun lippen kijken om duidelijk te weten wat ze zeiden of vroegen.
“De deur is dicht gevallen en ik heb er niet aan gedacht om een sleutel mee te nemen.” Antwoordde ik en keek daarna naar Blaise. De dikke regendruppels liepen langs zijn gezicht en drupten van zijn haar net zoals bij iedereen.
“Heb jij een sleutel?” vroeg ik op mijn beurt en werd stilletjes aan wanhopig wanneer hij zijn hoofd schudde.
“Laat ons naar het tuinhuis gaan.” Zei Anton plots en wees naar het tuinhuis een paar meter verder die we in een waas van regen zagen.

Het was er kil en op sommige plaatsen in het plafond likte het behoorlijk. Er was nauwelijks plaats om allemaal genoeg beschut te zijn tegen de regen en wind en zaten bijna op elkaar geplakt toen Draco, die als laatste het tuinhuis betrede, de deur dichttrok.
“Dan blijft er niets over dan wachten tot jullie ouders thuiskomen.” Zei Anton tegen Blaise en mijzelf en ging zitten op de grond.
De anderen knikten en zochten allen een plaatsje om rustig te wachten op Sawyer en mijn moeder.
Blaise ging op een omgekeerde emmer zitten en gebaarde dat ik bij hem kon gaan zitten. Ik ging op zijn schoot zitten en leunde met mijn hoofd tegen zijn schouder. Dat leverde ons een smerige blik van Alex op, maar blijkbaar besloot hij om deze keer niets te zeggen. Maar misschien kwam dat ook omdat Ilana hem nauwkeurig in het oog hield.
Maar ook Anton, Charissa, April en Britney keken ons vreemd aan omdat ik niet bij Alex beschutting zocht en wel bij mijn ‘grote broer’.
Draco trok tenslotte zijn toverstok en zorgde ervoor dat de oude lamp, die boven ons hoofd hing, aansprong. Het was buiten aardig donker aan het worden terwijl het nog helemaal niet zo laat was.

Na een uurtje hadden we nog steeds niets gehoord van mijn moeder of Sawyer en kwamen we het moe om in de koude te zitten. Mijn dikke trui zorgde niet langer voor warmte doordat hij door en door nat was door de regen en kleefde aan mijn huid. Ik keek op en zag dat het bij de rest van ons niet anders was.
Ik legde mijn armen om Blaise zijn nek en voelde al vlug hoe ook zijn armen zich om mijn lichaam sloten. Langzaam werden mijn oogleden zwaarder en voelde ik de slaap razendsnel aankomen. Met mijn gedachten zat ik nog steeds bij Ilana haar woorden. Misschien moest ik inderdaad doen wat ze in mijn hoofd probeerde te prenten en moest ik vluchten om aan dat stomme huwelijk te ontkomen.
Na alles even rustig te kunnen bedenken zonder dat iemand zich ermee bemoeide werd het me duidelijk dat dát inderdaad wel eens de goede beslissing was.

kjell-lovers · 5e jaars Verdiend: 80 Sikkels Woonplaats: belgiÃ«

Hoofdstuk 33: Huwelijk

De dag van mijn huwelijk. Ik stond net zoals een maand geleden voor de spiegel en bekeek mijn lange, witte, met parels bewerkte jurk. Ik wreef de laatste slaap uit mijn ogen en probeerde mij te concentreren op mijn ontsnapping. Ilana had me uiteindelijk overhaalt om toch nog te vertrekken voor het te laat was. Ik vertelde mijn moeder dat ik mijn jurk ging aantrekken en wilde in de plaats daarvan door het raam naar beneden klimmen om niemand tegen te komen die ik niet wilde zien, maar mijn moeder wilde me persé helpen. Waarschijnlijk om haar te verexcuseren voor de dag ervoor. Omdat Sawyer gesteld was op bescherming, konden wij de deur niet opentoveren. Mijn moeder en Sawyer waren pas laat in de nacht thuisgekomen en hadden eerst niet eens gemerkt dat we er niet waren, maar vonden ons dan uiteindelijk in het tuinhuis. We waren allemaal in slaap gevallen en lagen in de meest rare houdingen zodat ik nogal veel rugpijn had.

Ilana stond nu waarschijnlijk al minuten te wachten op mij terwijl ik niet weg kon zolang mijn moeder om de vijf minuten binnen kwam wippen. Ik zuchtte luid en plaatste mijn armen in mijn zij.
Het was acht uur ’s morgens en we werden met z’n allen verwacht om tien uur in de kerk. Maar ik was nog lang niet klaar. Hermelien moest nog langskomen voor mijn haren omhoog te steken en ik moest mijn make-up nog aanbrengen. Ik kon niet geloven dat ik me had laten overhalen om toch weg te gaan. Misschien zou ik me dat dan wel beklagen, maar ik beklaagde het me toen al. Dus ik kon eigenlijk niets verliezen behalve mijn band met Blaise.
“Liana?”
Ik draaide mijn hoofd weg van de spiegel waarin ik mezelf mistroostig bestudeerde en keek naar de deuropening waarin Hermelien stond. Ik glimlachte even waardoor ze wist dat ze kon binnenkomen.
“Je ziet er nogal moe en zenuwachtig uit.” Zei ze met een medelevende klank in haar stem.
“Zou jij niet zenuwachtig zijn op de dag dat je trouwt met een persoon die je haat?” vroeg ik sarcastisch en liep naar het raam toe, “Normaal moest ik nu al weg zijn.” Voegde ik er zacht aan toe en keek neerslachtig naar de grond.
“Hoe bedoel je?” vroeg Hermelien meteen geïnteresseerd. Ze kwam naast mij staan aan het raam en volgde mijn blik. De weg die ik straks zou moeten volgen naar de grootste vergissing van mijn leven.
“Ik besefte gisteren dat het wel eens een goed idee kon zijn om hier toch maar eens weg te gaan.” Antwoordde ik met tranen in mijn ogen, “ik denk dat mijn moeder me door heeft.”
“Waar is Ilana nu?” vroeg Hermelien fronsend.
“Ze wacht op me bij haar thuis, maar ze zal zich nu wel al aan het klaarmaken zijn om naar de kerk te gaan. Wanneer ik niet op tijd bij haar thuis zou zijn, zou ze vertrekken en er vrede mee sluiten dat ik toch met hem trouw.” Vertelde ik neerslachtig en ging op de vensterbank zitten en plaatste mijn voeten op de bureau.
“Je kunt haar toch snel een brief schrijven om te zeggen dat je eraan komt?” zei Hermelien en gebaarde iets met haar armen en handen alsof ik haar woorden alleen niet begreep.
“Misschien wel ja – “ mijn stem verstompte toen ik mijn slaapkamerdeur opnieuw hoorde opengaan.

“Ben je nu nog niet klaar? Ik houd ervan om op tijd te komen, schat. Het is een belangrijke dag vandaag.” Mopperde mijn moeder en liep naar me toe. Ze streek een losse pluk haar uit mijn gezicht en legde een plooi in mijn jurk goed. “En kom alstublieft van die vensterbank, meisje. Straks wordt je jurk helemaal vuil.”
Ik keek haar echter met opgetrokken wenkbrauw aan en verafschuwde elk woord die ze sprak. “Hij gaat echt niet vuil worden omdat ik even op de vensterbank zit. Trouwens poetsen hier elke dag huiselfen.”
Mijn moeder keek even afkeurend naar mij en liep toen naar mijn nachtkastje. “Welke juwelen wil je dragen?”
“Deze die ik van Blaise kreeg met kerstmis.” Antwoordde ik en ging op bed zitten om mijn moeder tevreden te stellen. Hermelien volgde mijn voorbeeld en luisterde aandachtig naar het gesprek tussen mijn moeder en mijzelf.
“Weet je dat zeker? Ik vind deze anders ook heel mooi op één van de belangrijkste dagen van je leven te dragen.” Zei mijn moeder en hield daarbij een gouden ketting omhoog waar een groot hart aan bengelde.
“Je weet dat ik meer van zilver hou, moeder.”
“Wanneer begin je aan mijn dochter der haar?” vroeg mijn moeder aan Hermelien en negeerde straal mijn opmerking. Hermelien had het ook gemerkt en was even de draad kwijt.
“We waren net van plan om eraan te beginnen, mevrouw.” Zei Hermelien beleefd tegen mijn moeder en nam haar tas uit mijn kast die ze de vorige keer bij mij had gelaten.
“Wel, dan laat ik jullie maar. Zorg ervoor dat het niet teveel tijd in beslag neemt, Hermelien. Ik kom straks nog even kijken hoe ver jullie staan.” Zei mijn moeder vriendelijk tegen ons beiden en verliet daarna de kamer.

“Denk je dat ze snel terug zou komen?” vroeg Hermelien aan mij en begon haar verschillende speldjes uit te halen.
“Ja, zoals ik al zei; ze heeft door dat ik iets van plan dus komt ze geregeld kijken.” Ik keek toe hoe Hermelien de spelden schikte op het bed en vroeg me af waarom ze het zo deed en niet gewoon met haar toverstok.
“Als we nu vertrekken hebben we toch aardig wat tijd?” stelde Hermelien enthousiast voor .
“We? Als we nu samen vertrekken gaan ze weten dat jij me hielp en zullen ze misschien achter jou aankomen.” Boorde ik haar plan meteen de grond in.
“Je moet hier gewoon weg,, Liana. Als je nog iets van je leven wilt overhouden tenminste.”
“Dat weet ik nu wel, hoor. Ik weet alleen niet hoe ik hier weg moet.” Zei ik en mijn stem sloeg over.
“Ga gewoon door het raam en verlam mij.”
“Dat zullen ze nooit geloven. Mijn moeder weet goed genoeg dat ik mijn vriendinnen niet verlam.”
“Ze hoeven het toch niet te geloven; als jij maar weg bent. Dan verzin ik wel een verhaaltje.”
Ik dacht na en wilde dat haar woorden veel gemakkelijker te vervullen waren dan dat het eigenlijk wel was.

“Zijn jullie klaar?”
Hermeliens woorden waren nog niet volledig koud wanneer mijn moeder mijn slaapkamerdeur opende.
“Bijna. Nog een klein beetje oogschaduw.” Glimlachte Hermelien en vertelde me dat ik mijn ogen moest sluiten.
“Ah, dan blijf ik hier wel even wachten.” Zei mijn moeder overenthousiast en sloeg haar handen in elkaar terwijl ik en Hermelien ongezien met onze ogen draaiden.
“Je zou moeten zien wat Sawyer voor deze gelegenheid geregeld heeft,” Vertelde ze verder, “ik weet zeker dat je er dol zal op zijn.”
“Ik zou er maar niet te veel op hopen. Misschien zou het wel eens tegenvallen.” Mompelde ik met opeengeklemde tanden.
“Hoe bedoel je?” vroeg mijn moeder, plots met een heel ander stemgeluid, “ik hoop dat je het niet in het water laat lopen. Alex is de perfecte jongen voor jou.”
“Dat zal ik dan maar van je aannemen, nietwaar.”
“Dat zou wijs zijn, meisje.” Zei mijn moeder gemaakt lief en streek een plukje haar uit mijn gezicht.
Ik keek op en wilde dat ik in slaap viel om wakker te worden en te ontdekken dat alles een droom was.
“Zo, klaar.” Zei Hermelien en legde de make-up die ze in haar handen hield op mijn nachtkastje. Ik nam de handschoentjes van mijn bureau en trok ze langzaam aan.
“Zullen we gaan?” vroeg mijn moeder en stak haar hand naar me uit en legde haar andere hand op de deurknop.
Ik knikte enkel en nam haar hand aan. Ik keek even over mijn schouder toen ik de deur uitliep en zag dat Hermelien ons volgde. Ze zou met mij meegaan naar de kerk, maar ze moest nog haar jurk aantrekken. Hermelien, Ilana en April waren mijn bruidsmeisjes en moesten dus alle drie dezelfde jurk aanhebben.

“Waarom ben je niet gekomen?” vroeg Ilana buiten zinnen en gebaarde wild met haar armen. We stonden op het dorpsplein, die zich net voor de kerk bevond. Alle genodigden waren al aanwezig en wachten vol ongeduld tot ik de kerk zou instappen.
“Ik kon onmogelijk weg; mijn moeder kwam constant mijn kamer in en stelde toen telkens van die belachelijke vragen.” Antwoordde ik snel en keek naar de ingang van de kerk.
“Kon je niets verzinnen dan?” zei Ilana onbegrijpelijk en had een grimas op haar gezicht. Ik wist dat ze het maar net kon verbergen dat ze me even niet kon uitstaan.
“Ga nu.”
“Pardon?”
“Ga nu weg, nu je de kans hebt.” Riep Ilana en wees door de straat die naar een ander dorp leidde.
“Ik kan nu toch moeilijk vertrekken. Iedereen zit in de kerk. Trouwens; het zou vooral niet opvallen hoor. Een meisje die met een trouwjurk over straat rent.”
“Het is voor een goed doel.”
“Ja; mijn eigen leven redden. Ah, komaan Ilana; ik kan nu toch niet weg.”
“Waarom niet? Ik begin stilletjes aan te geloven dat je erg graag met Alex wilt trouwen.”
“Waar haal je dat nu weer vandaan? Ik wil dolgraag vertrekken, maar nu is het daar te laat voor. Denk aan onze afspraak!”
“Onze afspraak was dat jij zou weggaan vooraleer de genodigden er waren.”
“Ik kon niet weg, begrijp het nu eens.”
“Is er een probleem?”
Blaise stond naast mij en was degene dat die woorden had uitgesproken. Hij keek me lief aan en keek me vragend aan.
“Nee, natuurlijk niet. We wilden net naar binnen gaan.”
“Niet waar!” riep Ilana meteen nadat ik was uitgesproken, “ze wilde deze morgen vertrekken, maar zogezegd kon ze niet doordat haar moeder steeds binnen kwam.”
“Het was ook zo.” Ging ik er bijna wanhopig op in.
“Waarom geloof ik dat toch niet.” Zei Ilana sarcastisch.
“Vraag het dan aan Hermelien.”
“Meisjes, alstublieft. Liana, als je nog van plan bent om naar binnen te gaan, zou dit een goed moment zijn.” Zei Blaise en nam mijn hand vast.
“Ja, natuurlijk.” Zei ik met een flauwe glimlach en wendde mijn blik nogal snel af. Ik kon hem precies niet meer aankijken. Niet op dit moment. Ik stond op het punt te trouwen met iemand anders terwijl mijn enige echte liefde vlak naast mij stond en dan ook nog eens mijn getuige was. Hij tekende dus mijn lot.
“Doe het nou niet, Liana.” Probeerde Ilana nog een laatste maal en keek me smekend aan.
“Ik kan niet anders.”
“Jawel, ga gewoon weg. Zover je kunt, alstublieft.”
“Sorry.” Zei ik zacht en ging alvast naar de ingang van de kerk. Ilana zou eerst moeten binnengaan, samen met April en Hermelien. Ze zouden rozen langs de weg strooien waarlangs ik met Blaise moest lopen. Het pad wat me bij Alex bracht.

“Klaar?” vroeg Blaise toen we samen voor de deuren van de kerk stonden met de drie bruidsmeisjes voor ons. Zo meteen zouden ze opengaan en zou ik alle mensen zien die getuige zouden zijn van mijn huwelijk.
Ik knikte waarna de deuren geopend werden en mijn drie vriendinnen ons voor liepen. Ik hield mijn adem in terwijl we de eerste stappen zetten.
Iedereen staarde me aan en leken zo gelukkig terwijl ik in mijn binnenste schreeuwde om hulp. Ik kon niet geloven dat ik daarnet niet gewoon deed wat Ilana me zei en waarom had Blaise me niet overtuigd om te gaan? Blaise liet mijn hand langzaam los en liep iets verder van mij weg, maar ik voelde dat er iets van hem bij mij was gebleven. Een klein stukje perkament zat in mijn hand. Ik kneep er even in, sloot mijn ogen even en hoopte dat dit alles snel voorbij was.
Even later stond ik naast Alex aan het altaar met Blaise achter mij. De priester sprak verschillende woorden uit, maar die drongen niet eens tot me door. Ik voelde hoe er tranen in me opkwamen, maar ik deed mijn best om ze niet de vrije loop te laten gaan.
Ik had niet eens gemerkt dat de tijd voorbij vloog terwijl ik er afwezig bijstond, maar plots waren we al bijna op het einde van de plechtigheid.
“Wil jij, Alexander Gerrett Deraeve, Liana Helena Straeter tot je wettige echtgenote in ziekte en gezondheid? Bij voorspoed en tegenslag? Tot de dood jullie scheidt?”
Alex keek even opzij naar mij en zei toen luidt en duidelijk ‘ja’ zodat iedereen die aanwezig was het hoorde.
“En wil jij, Liana Helena Straeter, Alexander Gerrett Deraeve tot je wettige echtgenoot in ziekte en gezondheid? Bij voorspoed en tegenslag? Tot de dood jullie scheidt?”
Ik slikte even en keek toen naar Blaise die me triest aankeek. Mijn ogen begonnen opnieuw te prikken en moest ik meerdere malen met mijn ogen knipperen om mijn tranen binnen te houden. Iedereen in de zaal keek me verwachtingsvol aan en ook Alex keek me aan. Ik keek nog enkele seconden naar Blaise, toen naar de priester en zei toen het woord wat iedereen in de kerk van mij verwachtte.
Er klonk luidt applaus en de priester zei dat Alex de bruid kon kussen. Niet veel later voelde ik zijn lippen op de mijne en moest ik opnieuw het padje aflopen om naar de feestzaal in mijn eigen huis te trekken.

Het feest was vol vreugde verlopen. Dan toch voor de mensen die niet wisten hoe ik mij voelde. De meeste vrienden van Alex waren binnen de twee uren dronken en moesten naar hun huis gebracht worden. Ik bracht zoveel mogelijk tijd door met mijn eigen vrienden en probeerde ook te genieten van de avond. Later op de avond dacht ik ook terug aan het briefje dat ik van Blaise had gekregen en las wat er op stond.

Laat ons als twee vogels vliegen
op de vleugels van de wind.
Laat ons elke keer genieten,
als de nieuwe dag begint.
Laat ons zoeken naar het wonder,
laat ons drinken uit de graal.
En laat ons zeggen als we oud zijn:
“het was een schitterend verhaal”.

Maar lang kon ik niet genieten want na het avondmaal melde Sawyer dat ikzelf en Alex ons moesten afzonderen voor de huwelijksnacht

kjell-lovers · 5e jaars Verdiend: 80 Sikkels Woonplaats: belgiÃ«

Hoofdstuk 34

Doodmoe stond ik voor de spiegel in onze eigen privé-badkamer. Mijn ongekamde haren hingen futloos langs mijn bleke gezicht heen. Het was een harde en vooral koude winter geweest doordat mijn bruine huid volledig verdwenen was. Maar gelukkig was het over een aantal weken alweer lente en daarna zou de zomer er aankomen met hopelijk veel zon.
Ik keek opnieuw in de spiegel en zag hoe twee groene, doffe ogen me aanstaarden. Ik leunde met mijn armen op de lavabo die zich onder de spiegel bevond en kon me er mezelf niet toe zetten om me uit te kleden en te wassen. Één van de meest vreselijke nachten had ik net achter de rug en ik wilde al die herinneringen die met die nacht gepaard gingen, zo snel mogelijk vergeten. Ik probeerde net te doen of Alex Blaise was, maar hoe meer ik dat dacht hoe erger ik het vond.
“Misschien moet ik mijn kapsel eens veranderen.” Dacht ik mistroostig toen ik de borstel door mijn haren haalde. Ik nam mijn toverstok van de wastafel en dacht even na vooraleer ik een spreuk riep en op mezelf wees. Ik besefte pas dat ik mijn ogen had gesloten toen ik ze terug opende en mezelf alweer aankeek. In plaats van mijn lange blonde lokken waren ze nu zwart en waren in trapjes gesneden. Tevreden keek ik op en stond rechtop.
Ik hoorde gestommel in de kamer naast de badkamer en wist daarmee dat Alex ook wakker was. Bij die gedachte alleen al werd ik misselijk.
“Schat?” hoorde ik niet veel later vragen.
“Ja?”
“Wat ben je aan het doen?” werd er verbaasd gevraagd.
“Wat zou ik nu toch in een badkamer doen?” vroeg ik sarcastisch en draaide met mijn ogen, goed wetend dat hij het toch niet kon zien.
“Het is amper negen uur. Kun je niet nog even op bed komen liggen?”
Eerlijk gezegd schrok ik ervan hoe rustig zijn stem klonk. Normaal sprak hij me bevelend aan en wilde dat ik alles wat hij zei zo snel mogelijk uitvoerde. Maar nu was het anders.
“Ik moet deze middag gaan werken dus wil ik er toch een beetje fris uit zien.” Zei ik vriendelijk tegen de deur en wachtte op antwoord.
“Ga je werken op de dag nadat je getrouwd bent?” Zijn stem klonk alweer iets ruwer.
“Ja, wat wil je dan? Als ik er niet voor zorg dat ik de rest van de week mooi op tijd kom, kan ik wel fluiten naar mijn baan.”
“Dan kan je toch bij mij komen werken. Ze kunnen vast nog een knappe, blonde secretaresse gebruiken.”
“Knap ja, blond nee.” Antwoordde ik iets stiller en opende de deur tot op een kier.
“Hoe bedoel je?” vroeg Alex en trok een wenkbrauw omhoog wat ik net nog kon zien.
Ik opende met rode wangen de deur volledig en keek hem afwachtend aan.
“Wat heb je in Godsnaam met je haar uitgespookt?” vroeg hij met een geschokte uitdrukking op zijn gezicht en nam een lok haar beet en keek ernaar alsof het elk moment terug blond kon worden.
“Ik wou eens iets nieuws.” Zei ik op de toon waarop ik tegen een kind van drie zou uitleggen dat één plus één, twee is.
“Iets nieuws? Kon je dat dan niet eerst vragen aan mij? Ik vind het maar niets, verander het maar terug naar blond.” Zei hij afwimpelend en liep onze ‘woonkamer’ in die tegenover de badkamer lag. Ik keek hem verbaasd na en liet zijn woorden bezinken.
“Waarom zou ik zoiets aan jou moeten vragen? Ik doe nog altijd met mijn haar wat ik wil. Of je het nu mooi vind het niet!” riep ik hem na en zag hem in de deuropening verstijven.
“Je bent mijn vrouw dus zou ik het appreciëren wanneer je mijn mening vraagt op een moment dat je plots iets aan je uiterlijk wilt veranderen.” Zei hij en ik kon zien hoeveel moeite hij moest doen om beleefd te blijven en niet uit te barsten.
“Je hebt je mening toch gegeven? Wat is dan het probleem?”
“Je weet heus wel wat ik bedoel, Liana. Ik vind het gewoon niet leuk wanneer je zo’n dingen doet zonder mij op de hoogte te brengen.”
“Hoor je jezelf wel eens bezig? Je lijkt net een tiener die het tegen zijn vriendinnetje heeft. Gedraag je toch eens volwassen.”
“Gedraag jij je eens als een echtgenote.”
“Misschien had je niet met me moeten trouwen dan hadden we dit gesprek nu niet hoeven te voeren.”
In een flits voelde ik hoe zijn hand tegen mijn wang aankwam en me woedend aankeek.
“Besef je eigenlijk wel hoeveel ik om je geef? Ik probeer alles voor je te doen en toch blijf je je zo arrogant gedragen!” riep hij terwijl ik hem alleen maar verbaasd kon aanstaren en met mijn hand over mijn wang kon gaan.
“Ík gedraag me arrogant?” riep ik woedend en wilde hem terugslaan, maar hij ving gemakkelijk mijn pols op.
“Dat heb je mij één keer geflikt, maar geen tweede keer, meisje,” Zei hij dreigend en kwam dichter tegen me aan staan, “en ik help je hopen dat je je in de toekomst een beetje meer gedraagt want anders zou mijn hand nog wel eens kunnen uitvliegen.”
“Je zou niet durven,” siste ik en spuwde in zijn gezicht vooraleer een stap naar achteren te doen en de badkamerdeur opnieuw te sluiten.
“En zorg dat je haar terug blond is wanneer je uit de badkamer komt!” hoorde ik Alex nog roepen.
“Je kunt mijn rug op!” riep ik terug en ging buiten zinnen op de grond zitten en verborg mijn gezicht in mijn handen.
Zuchtend liet ik mijn bad vollopen en deed er enorm veel badschuim in. Ik trok mijn nachtkleed uit evenals mijn ondergoed om daarna in het water te ontspannen.
Zonder waarschuwing kwamen plots al mijn emoties boven en rolden dikke tranen over mijn gezicht. Voor het eerst sinds mijn huwelijk besefte ik goed en wel wat ik gedaan had. Ik was getrouwd en daarmee voor het leven getekend. Niets zou ik nog zelf kunnen beslissen. Nooit meer zou ik met mijn vriendinnen een namiddag kunnen shoppen zonder in de gaten te worden gehouden.
Ik veegde ruw de tranen van mijn wangen en probeerde mezelf te dwingen om sterk te blijven.

“Wat gaan jullie doen vandaag?” vroeg mijn moeder vriendelijk en zette het broodmandje op tafel. De andere voedingsmiddelen vlogen uit zichzelf uit de kast en belanden sierlijk op tafel. Een aantal tellen geleden had ik Sawyer en mijn moeder op mijn dak gekregen omwille van mijn haar, maar nu was dat onderwerp even vergeten;
“Ik had graag naar de WegIsWeg gegaan om enkel spullen te kopen om de woonkamer wat op te fleuren, maar Liana moet deze namiddag werken. En ik had ook graag een aantal kledingstukken gekocht voor mijn kersverse vrouw.” Antwoordde Alex meteen en nam mijn hand vast die op tafel lag.
Ik had zijn kledij niet nodig, daar kon ik zelf wel voor zorgen. Ik keek mijn moeder aan en verzon een smoes om weg te kunnen.
“Moeder, ik moet nog een aantal dingen bekijken vooraleer ik naar mijn werk ga.” Zei ik snel en wist dat het niet geloofwaardig klonk, maar daar dacht ik even niet aan.
Mijn moeder knikte enkel om aan te tonen dat ze het begrepen had waarna ik, na nog een laatste maal te hebben gekeken naar Blaise, de keuken verliet en naar mijn kamer snelde. Onderweg keek ik even op mijn horloge en merkte dat het nog twee uur was vooraleer ik naar mijn werk kon en niet langer naar Alex hoefde te luisteren en het risico te lopen om opnieuw een pijnlijke wang te krijgen.
Ik nam mijn spullen uit mijn tas en probeerde me te concentreren op mijn papieren, maar na een uur had ik nog steeds niets uitgevoerd en keek glazig voor me uit.

Met een enorme klap viel de deur uit Blaise zijn hand waardoor ik opschrok en meteen rechtstond.
“Blaise! Ik schrok me een ongeluk.” Riep ik en ging met mijn hand naar de plaats waar mijn hart zat.
“Dat was niet de bedoeling.” Zei Blaise en ging op het bed van Alex en mij zitten.
“Waar is Alex?” vroeg ik en raapte mijn spullen bijéén vooraleer ze in mijn tas te steken.
“Hij is een druk gesprek aan het voeren met Sawyer. Heb je hem nodig dan?”
Ik hoorde de vreemde toon in Blaise zijn stem en merkte dat er iets scheelde.
“Nee, ik heb hem niet nodig. Scheelt er iets?” vroeg ik voorzichtig en ging naast hem zitten.
“Moet er iets schelen dan?” was zijn antwoord. Hij keek me amper aan en leek afwezig.
“Hoe moet ik dat weten? Ik vraag het net aan jou.”
Blaise keek me recht in de ogen en probeerde me zonder woorden duidelijk te maken wat er precies aan de hand was. Ik wilde zijn hand vastnemen, maar hij trok hem meteen terug.
“Wat scheelt er toch? Eerst zorg je ervoor dat ik elke minuut van mijn leven aan je denk en vervolgens negeer je me volledig!”
“Ik negeer je toch niet. Waarom zou ik hier anders zijn? Maar je bent getrouwd nu.” Ging hij tegen me in.
“Ja en je weet goed genoeg hoe ik daarover denk.”
“Je had kans genoeg om te vertrekken, waarom deed je het dan niet?” vroeg hij en het was duidelijk te horen aan zijn stem dat hij niets meer van mij begreep.
“Ik kon het niet.” Zei ik gedempt en wendde mijn blik af.
“Waarom niet? Ik ging je elke dag komen bezoeken.”
“Dram er nu niet over door. Ik had er mijn redenen voor. En ik was ook bijna vertrokken, maar het leek wel alsof mijn moeder me door had!”
Blaise zuchtte en antwoordde niet meteen. “Wat zijn die redenen dan?”
“Dat kan ik niet zeggen.”
“Waarom niet? Misschien kan ik helpen en wat heb je trouwens met je haar gedaan?”
“Dat denk ik niet en ik wilde eens een ander kleurtje.”
“Nee, je denkt het niet, maar wanneer je het mij niet verteld kun je het niet weten.”
“Hou erover op!”
“Nee, ik wil het weten, Liana. Geef je misschien meer om Alex dan je laat blijken of heb je mij gewoon een beetje gebruikt?”
“Je weet goed genoeg hoeveel ik van je houd, Blaise.”
“Laat dat dan blijken door me te vertellen wat je redenen zijn. Is het zo erg dat je het niet wilt vertellen?”
“Misschien wel ja.” Zei ik zuchtend en liep naar het raam. Één van mijn rare gewoonten. “Ik moet gaan werken.” Voegde ik eraan toe en liep met mijn tas de kamer uit.

Ik liep het St. Holisto in en schrok me voor de tweede keer in korte tijd een ongeluk toen ik een groot doek zag hangen waar ik grote letters; Gefeliciteerd Liana! opstond.
“Gefeliciteerd Liana.” zei Evelyne met een grote grijns en omhelsde me.
“Dank je.” Hakkelde ik en keek naar de andere mensen om me heen. Ik probeerde blij te kijken, maar dat lukte niet echt goed. Dit was iets wat ik niet verwacht had.

Minuten later zat ik met een groot stuk taart op mijn bureau naast Hermelien.
“Wie heeft dit geregeld?” vroeg ik aan mijn collega naast mij.
“Nou, iedereen eigenlijk.” Zei Hermelien twijfelend en keek me niet recht aan.
“Maar ze weten het wel van jou?”
“Ja, ik had mijn mond voorbij gepraat. Sorry.” Verontschuldigde ze zich.
“Ah, het heeft niets. Dat kon er wel nog bij.” Zuchtte ik.
“Wat is er gebeurd dan?” vroeg Hermelien geïnteresseerd.
“Eerst ruzie met Alex en daarna begon Blaise moeilijk te doen.”
“Waarom had je ruzie met Alex?”
“Omdat ik geëxperimenteerd heb met mijn haar.”
“Ja, dat was me ook al opgevallen,” Zei Hermelien lachend, “is er verder nog iets gebeurd?”
“Hij heeft me geslaan.” Antwoordde ik op dezelfde toon waarop ik sprak tegen Blaise.
“Hij heeft wat?” riep Hermelien en stond recht.
“Wees nou stil!” zei ik geïrriteerd en trok aan haar lange trui.
“Heb je dat gezegd tegen je moeder?”
“Nee, ze zou het toch niet geloofd hebben.”
“Waarom niet? Dit kan hij toch niet maken!”
“Het gaat vast niet meer gebeuren.” Zei ik sussend.
“Dat zeggen ze altijd. Ik ga het zeggen tegen Blaise want ik vermoed dat hij het ook niet weet.”
“Hij hoeft het ook niet te weten. Laat het nu zo.”
“Nee, alstublieft, Liana zeg. Dat hij de baas over jou speelt, tot daar aan toe. Maar hij heeft het recht niet om jou te slaan.”
“Hij deed het niet opzettelijk, hoor.”
“Ga je hem nu nog verdedigen ook? Wat heb je toch de laatste tijd? Je had beter vertrokken toen je de kans had. Straks ontvoer ik je nog op eigen houtje.”
Ik grinnikte even maar hield daar meteen mee op toen ik Hermelien haar blik zag.

kjell-lovers · 5e jaars Verdiend: 80 Sikkels Woonplaats: belgiÃ«

Hoofdstuk 35

“Liana, voel je je wel goed?” Hoorde ik mijn moeder vragen vooraleer ik op de grond zakte. Ik keek vermoeid omhoog in het gezicht van mijn moeder en ademde scherp in en uit. Ze kwam gehurkt naast me zitten en probeerde me te ondersteunen. Ik geeuwde uitgebreid en mijn ogen werden niet veel later zwaar. Met tranende ogen keek ik opnieuw naar mijn moeder voordat ik iets zei.
“Ik denk dat ik overwerkt ben.” Zei ik zwak en stond wankelend recht. We bevonden ons in de keuken. De drie mannen onder ons waren meteen vertrokken nadat ze klaar waren met eten, maar mijn moeder en ik waren gebleven om op te ruimen. Plots voelde ik me echter enorm vermoeid en zakte door mijn benen.
Ik leunde tegen het aanrecht en ademde rustiger in en uit.
“Ik krijg er genoeg van dat je elke dag bekaf bent door dat werk van jouw. Waarom neem je toch geen ontslag? Alex kan jullie met gemak onderhouden en jullie eten meestal met ons.” Begon mijn moeder opnieuw te klagen.
Ik zuchtte en draaide met mijn ogen.
“Je zult zien dat het morgen heel wat beter gaat.” Antwoordde ik en begon naar de deur te stappen.
“Ik zal helemaal niets! Jij blijft morgen thuis en daarmee uit.”
Ik keek met opgetrokken wenkbrauwen naar mijn moeder en verklaarde haar in mijn binnenste gek. “Dat kan ik niet maken.” Zei ik en glimlachte.
“Toch blijf je thuis. Al moet ik je op je stoel binden. En morgen middag gaan we naar St. Holisto om te zien of er iets anders scheelt dan alleen maar vermoeidheid.” Zei mijn moeder vastbesloten en kruiste haar armen voor haar borst.
“Ik ga helemaal niet thuisblijven en ik ga al zeker niet naar St. Holisto.” Ging ik ertegenin en sloeg ook mijn armen over elkaar.
“Waarom niet? Ben je bang dat ze iets zullen ontdekken zodat je wel thuis móet blijven?”
“Nee, ik wil niet gaan omdat er niets met mij aan de hand is. En ik ga me trouwens douchen, tot straks.” Zei ik en wuifde nog even naar mijn moeder vooraleer ik de keukendeur uitliep.

“Ik word het stilaan beu met haar, Sawyer. Jij ziet toch ook dat er iets met haar is?” ging mijn moeder tekeer tegen Sawyer. Ze bevonden zich met z’n vieren in de woonkamer terwijl ikzelf nog steeds in de badkamer zat. Mijn moeder kon mijn gedrag nog steeds niet begrijpen en dus uitte ze haar mening tegen Sawyer, Alex en Blaise.
“Ik denk dat iedereen hier merkt dat ze overwerkt is, Marcia. Maar ze is nu eenmaal een harde werker. Ze gaat echt wel stoppen als het te erg wordt.” Sprak Sawyer mijn moeder tegen en nam een slok van zijn glas vuurwhiskey.
“Ik vind er niets aan. Wat vind jij Alexander?” vroeg mijn moeder nu aan mijn man en keek hem twijfelend aan.
“Ze is inderdaad vermoeid, maar ik ben het toch met Sawyer eens. Over enkele dagen wordt het nog erger en zal ze wel moeten stoppen met werken.” Verder zei hij niets meer en nam net zoals Sawyer zijn glas van tafel en nam er een slok van.
“En jij Blaise? Jij kent haar toch ook goed? Wat denk jij?” probeerde mijn moeder nu bij Blaise en hoopte dat hij niet zo onverschillig zou antwoordden als Alexander.
“Liana heeft een eigenwijs karakter. Als ze de kans gaat zien om te gaan werken, zal ze dat dan ook doen en ik denk niet dat je haar gemakkelijk thuis zult kunnen houden.” Antwoordde Blaise en dacht er inderdaad zo over. Het meisje waar hij gek op was, werkte zich kapot en was dan ook nog eens getrouwd met de grootste kwal die hij kende. Diep in zichzelf wist hij dat hij meer had moeten om het huwelijk tegen te gaan, maar het moest nu eenmaal zo lopen.
‘Ik ga straks wel nog even naar Liana.’ dacht Blaise bij zichzelf en merkte daarna dat Marcia opnieuw was begonnen om meer hulp te krijgen.
“Zeg haar gewoon dat ze morgen niet mag gaan werken,” zei Sawyer tenslotte en stond ongeduldig recht, “jij bent nog altijd haar moeder! Anders ga ik wel eens met haar praten.”
“We moeten op vakantie.” Zei Marcia en keek de drie mannen grijnzend aan. “Dat ik daar niet eerder aan gedacht heb.”
Sawyer keek haar echter op zijn beurt aan met opgetrokken wenkbrauwen.
“Ik kan onmogelijk op vakantie vertrekken, Marcia. Ik zit met mijn werk, Alex en Blaise trouwens ook, en Liana accepteert dit toch niet.”
“Doe toch niet zo negatief. Ik wil dat mijn dochter kan ontspannen en hier kan dat duidelijk niet!” zei mijn moeder fel en stond recht uit de sofa.
“Dat kan hier wel! Ze wilt het gewoon niet.” Ging Sawyer er opnieuw tegenin.
“Juist daarom! Als ze in het buitenland zit kan ze gewoon niet gaan werken.”
“Stuur haar dan alleen naar het buitenland hé. Waarom zouden wij allemaal mee moeten?”
“Sawyer alstublieft. Hoor jezelf eens bezig. Ik ben bezorgd over mijn dochter en jij stelt simpelweg voor om haar alleen weg te sturen naar het buitenland.”
“Je moet mijn woorden nu niet verdraaien, schat. Ik wil haar niet wegstúren, jij wilt dat ze op vakantie gaat.”
“Ja, maar daarom hoeft ze toch niet alleen te gaan? Ik wil dat we met z’n allen op reis gaan.” Zei mijn moeder vastberaden.

Opgefrist stapte ik uit de badkamer en ging glimlachend naar beneden. Mijn moeder wist niet hoe het zat met mijn werk en toch bleef ze er over doordrammen. Ik kon heus zelf wel beslissen wat ik deed en thuisblijven was absoluut geen optie. Dromend over mijn favoriete liefdesscènes liep ik de trap af en bleef net voor de woonkamer staan voor een gesloten deur.
“Jij wilt dat ze op vakantie gaat.”
“Ja, maar daarom hoeft ze toch niet alleen te gaan? Ik wil dat we met z’n allen op reis gaan.” Hoorde ik mijn moeder vastbesloten zeggen tegen Sawyer. Ze waren alweer aan het beslissen over míjn leven. Hadden ze het nog niet genoeg verpest?
“Ik kan heus zelf wel beslissen of ik op reis wil of niet.” Zei ik koppig toen ik de deur opende en hen arrogant aankeek. Blaise wilde net zijn glas wijn bijvullen, Sawyer lag lui in de zetel en Alex keek verveeld naar de andere drie inzittenden. Terwijl mijn moeder rechtstond en de drie mannen boos aankeek.
“Als we jou nog langer laten beslissen over je eigen leven, dan denk ik niet dat je het nog een week langer uithoudt op dat werk van jouw!” riep mijn moeder me toe en ik keek haar geschrokken aan.
“Ik voel toch als de beste wanneer het me te veel wordt! En dat is nu niet het geval.”
“Ik wil dit gesprek niet nog eens voeren, Liana!” zei mijn moeder gebiedend en op een manier waar ik bang van werd.
“Sawyer, boek een reis van twee weken naar een tropisch land.” Zei mijn moeder daarna tegen haar vriend en keek hem net zolang aan tot hij rechtstond.
Met een lang gezicht en draaiende ogen verliet hij de kamer en niet veel later hoorde ik de voordeur dichtslaan.
“Het is acht uur voorbij. Nu kun je niets meer boeken.” Lichte ik mijn moeder in en ging zitten in de sofa.
“Sawyer vindt er vast wel iets op. Ik wil dat jullie alle drie jullie koffers nemen en gaan slapen. Morgen vertrekken we.”
“Moeder, dit is absurd! Het is midden in de week en je wilt vertrekken op reis.”
“Het is voor je eigen bestwil.”
“Fijn!” riep ik en stond recht vooraleer de woonkamer opnieuw te verlaten.
Boos liep ik de trap op. Op een donderdag op reis vertrekken. En dan liet ze Sawyer dan nog de bestemming kiezen. Daar zou veel goeds uit voortkomen. Stampend liep ik de kamer van Alex en mijzelf in en sloeg boos mijn koffer open om niet veel later allerlei verschillende kledingstukken van mijzelf in te gooien.
“Gaat het niet?” vroeg Alex grijnzend.
Ik draaiende me nog woedender om en zag mijn man dom grijnzend staan in de deuropening.
“Of het niet gaat? Jullie zijn allemaal gek geworden!” riep ik verwoed en gooide me op het bed.
“Wij? Volgens mij ben jij het die gek aan het worden is.” Zei Alex lachend en kwam naast mij zitten.
“Hoe zou dat toch komen? Ik ben met de grootste idioot op aarde getrouwd,” Alex keek me nu woedend aan en wilde me in de rede vallen, maar ik ging verder, “mijn moeder is verliefd op de arrogantste man op aarde en Blaise heeft geen ogen in zijn kop!” Ik was er zeker van dat de andere personen in huis mijn uitbarsting ook zouden gehoord hebben, maar het kon me niet meer schelen.
“Liana, ik heb je al dikwijls gewaarschuwd om me niet boos te maken, maar mijn geduld raakt stilaan op.”
“Mijn geduld anders ook! Ik zou het fijn vinden om uiteindelijk dan toch nog eens iets zelf te mogen beslissen.”
“Jij beseft niet welk goed leven je hebt!”
“En jij beseft niet welke goede vrouw je hebt.”
Ik hoorde de laatste woorden wel, maar die kwamen niet uit mijn mond. Ik stond recht en keek naar Blaise die in de hal stond. Doordat de slaapkamerdeur openstond konden Alex en ik hem gemakkelijk zien staan.
“Waar bemoei jij je nu weer mee?” vroeg Alex en draaide met zijn ogen.
“Je hebt het recht niet om zo tegen haar te spreken.” Ging Blaise verder.
Ik keek enerzijds benauwd van de één naar de ander, maar aan de andere kant wilde ik dan Alex eens flink op zijn plaats gezet werd.
“En jij hebt het recht om zo tegen míj te spreken dan?” vroeg Alex en ik kon aan zijn stem horen dat hij boos werd of misschien allang was.
“Nee, maar ik heb wel het recht om haar te beschermen!” zei Blaise fel en wees naar mij.
“Verlaat nu de kamer, Blaise. Voor het te laat is.”
“Het is al te laat. Volgens mij moet jij de kamer maar eens verlaten en Liana met rust laten.” Zei Blaise op een rustige manier en liep naar mij toe.
“Dit is mijn kamer.”
“Oja? Dit is anders wel mijn huis.”
“Ik heb evenveel recht om hier te wonen als jij.”
“Gaan we het opnieuw over recht hebben?”
“Als jij gewoon vertrekt hoeven we het nergens over te hebben,” zei Alex tegen Blaise en wende zich toen opnieuw naar mij, “pak je spullen verder in, Liana.”
Ik bleef verstijfd staan en keek de twee mannen aan alsof ze gek geworden waren.
“Liana, pak je spullen verder in!” zei Alex opnieuw, maar nu trager en luider.
Ik bleef nog steeds staan en werd bang van zijn gezichtsuitdrukking. Ik wilde kijken naar Blaise, maar Alex stond ervoor. Plots leek het alsof Alex me wilde slaan, maar het volgende moment lag hij aan de andere kant van de kamer.
Geschrokken keek ik op en zag Blaise met zijn toverstok in zijn hand staan.

Ik keek naar Alex en hoopte dat hij buiten westen zou zijn, maar dat was niet het geval. Hij stond wankelend op en er liep een dun straaltje bloed langs zijn slaap. Met een woedende gezichtsuitdrukking trok hij ook zijn toverstok en richtte die op Blaise.
“Alex, alstublieft…” probeerde ik hem te kalmeren, maar hij duwde me ruw opzij en ging voor Blaise staan.
“Je beseft niet wat je net hebt gedaan.” Zei Alex dreigend.

Een aantal seconden later vuurden de twee jongens de ene spreuk na de andere af. Soms moest zelfs ik wegduiken voor één ervan. Op een gegeven moment stond Blaise machteloos tegenover Alex doordat Alex een non-verbale vloek had gebruikt waarna Blaise als een standbeeld in mijn kamer stond.
“Alex stop hiermee!” riep ik plots en ging voor Alex staan en duwde hem met mijn handen op zijn borst weg, maar veel hielp dat niet.
“Hij startte dit!”
“Je doet belachelijk!”
“Oja, vindt je dat?”
“Ja!”
Opnieuw duwde hij me ruw weg waardoor ik hard op de grond viel en met mijn hoofd tegen de bedrand stootte. Verward voelde ik met mijn hand op de meest pijnlijke plaats van mijn hoofd en keek daarna naar mijn vingers. Er hing bloed aan, maar dat merkte ik niet langer want het werd zwart voor mijn ogen en ik verloor het bewustzijn.

kjell-lovers · 5e jaars Verdiend: 80 Sikkels Woonplaats: belgiÃ«

Hoofdstuk 36

“Blaise, ik word het stilaan beu met jou!” zei Sawyer tegen zijn zoon, “Ze is zowat je zus en Alex is haar man, dus bemoei je niet telkens met hun privé-zaken.”
“Nee, dat zou jij eigenlijk moeten doen, maar je beseft niet eens dat ze ongelukkig is.”
“Daar heeft ze geen reden toe. Wanneer ga je dat eens inzien?”
Blaise zuchtte en keerde zijn vader de rug toe.
“Waar ga je heen?” werd hem gevraagd vooraleer hij de wachtzaal verliet. Gelukkig waren ze de enigen die zich daar bevonden, anders zou Sawyer wel eens op een slechte naam kunnen gelopen hebben.
“Ik ga kijken hoe het met Liana is. Ik ben dan ook de enige die iets om haar heeft.”
Sawyer nam niet eens de moeite meer om zijn zoon tegen te spreken en bleef rustig in zijn stoel zitten. Hij nam een krant van het lage tafeltje om de tijd te verdrijven. Zijn oog viel meteen op een artikel met een grote krantenkop; ‘Grootste aanslag sinds de dood van Voldemort.’ waarna een grijns op zijn gezicht verscheen.

“Voel je je al iets beter?”
Een mollige Heler met een vriendelijke gezichtsuitdrukking keek me bezorgd aan. Ik keek haar moeilijk aan met pijnlijke ogen en knikte zacht. Mijn hoofd deed ongelofelijk veel pijn en mijn ledematen voelden enorm zwaar aan.
“Drink dit drankje maar rustig op. Het heeft een smerige smaak, maar je zult merken dat je je bijna meteen beter voelt.” Ze glimlachte nog even vooraleer ze mijn kleine kamertje verliet en de deur met een zacht geluid in het slot viel.
Mijn kamertje bestond voornamelijk uit het kleur wit en er hing één enkele lijster aan de muur waarop een ‘bekende’ Heler afgebeeld stond en haar spiegelbeeld in een spiegel bekeek die ze bij zich had. Links van mij bevond zich ook een raam, maar er viel enkel één armzalig strookje licht door. Ik wilde net de beker grijpen die op het kastje naast mij stond toen de deur opnieuw openging en de heler alweer verscheen.
“Je hebt geluk gehad moet ik zeggen.” Zei ze. De Heler nam een stoel die in de hoek stond en kwam naast mijn bed zitten.
“Hoe bedoel je?” vroeg ik aarzelend. ‘Had ik misschien net geen hersenschudding? Of kon ik hersenbeschadiging opgelopen hebben?’ ging het door mijn hoofd.
“Weet je dat dan niet? Je bent zwanger.” Zei de Heler grijnzend.
“Ow dat. Ja dat wist ik.” Antwoordde ik droevig.
“Je wist het toch. Ben je niet blij dan?” werd me verbaasd gevraagd, “Dat is iets waar je God moet voor danken, mijn kind.”
“Ik heb nu niet zo’n geweldig huwelijk als u zou denken, mevrouw.” Zei ik en voelde dat er me een traan ontglipte, “Je hebt het toch niet tegen mijn moeder of iemand anders gezegd hé?”
“Nee maak je maar geen zorgen.” Stelde de Heler me meteen gerust.
Ik ging terug in de zachte kussens liggen en sloot mijn ogen. Onbewust legde ik mijn handen op mijn buik en werd bang voor de reacties van de anderen; mijn moeder, Sawyer, Alex en dan vooral van die van Blaise.
Toen ik mijn ogen opende was de Heler niet langer in mijn kamer en was ik terug alleen met mijn gedachten en problemen. Ik wist niet hoe ik hier beland was, ik wist niet wat ik moest doen met het kindje dat in mijn buik groeide, ik wist niet hoe ik dit moest vertellen tegen mijn vrienden en kennissen, ik wist helemaal niet meer wat ik moest doen. De tranen liepen nu over mijn wangen zonder dat ik probeerde ze tegen te houden. Niet langer wilde ik doen wat de mensen mij opdroegen. Ik wilde geen slaaf worden van mensen die ik haatte. Waarom genoten zij van mijn problemen? Waarom wilden ze mij kwetsen en waarom lieten ze mij niet gewoon gaan?
Net op het moment dat ik luid snikte en me op mijn zij wilde leggen, ging de deur open en zag ik Blaise verschijnen. Ik glimlachte hem waterig toe en wilde me in zijn armen begeven. Hij kwam naar me toe en nam me meteen in zijn armen. Ik ging rechtop zitten zodat dat wat gemakkelijker ging en knuffelde hem hard terug.
Zijn kin ruste op mijn kruin en ik wilde niets liever dan bij hem zijn. Zijn armen om me heen voelden zo vertrouwd aan. Zijn warmte droeg ik elke dag met me mee als een last, maar toch bleef ik van hem houden.
“Liana, ik moet je iets vertellen.” Zei hij zacht in mijn oor en hij liet me langzaam los.
“Ik jou ook.” Antwoordde ik even zacht als hij.
“Zeg maar.”
Ik slikte en keek hem met een betraand gezicht aan. Ik schudde mijn hoofd en snikte opnieuw hard vooraleer hem in de armen te vallen.
“Ik ben zwanger, Blaise.” Fluisterde ik snikkend.
Ik voelde hoe Blaise verstijfde en me iets van hem af duwde. Hij keek me met een verafschuwd gezicht aan.
“Meen je dat nu?” Zijn stem klonk alsof hij verwachtte dat ik ‘één april’ zou roepen, maar dat deed ik niet. En dat leek hij ook te beseffen. Hij zuchtte en nam me opnieuw stevig beet.
“Weet Alex het al?” vroeg hij en ik hoorde dat hij moeite had om zijn naam normaal uit te spreken.
“Nee en ik wil het hem ook nog niet meteen vertellen. Hij is niet in staat om een kind op te voeden, dat is hij zelf nog.” Zei ik en schudde zacht met mijn hoofd.
“Je zal het toch moeten zeggen.”
“Ja, maar nu nog niet.” Antwoordde ik en keek hem strak aan, “Wat wilde jij vertellen?”
“Niets speciaals. Rust nu maar een beetje uit. Ik kom straks wel nog even terug.” Zei Blaise en verliet, na me nog een laatste kus te hebben gegeven, de kamer.

kjell-lovers · 5e jaars Verdiend: 80 Sikkels Woonplaats: belgiÃ«

Hoofdstuk 37

“Waarom moet jij toch altijd zoveel bagage meenemen?” vroeg Sawyer geïrriteerd en keek me aan zoals hij zo veel deed als ik iets deed wat hij niet leuk vond.
“Omdat,” Begon ik, “Ik nogal veel zweet in warm weer en jij Griekenland gekozen hebt. Dus moet ik ook veel veranderen van kledij zodat ik niet stink. Snap je?” vroeg ik glimlachend en keek Alex lief aan zodat hij mijn koffer zou dragen tot aan de viavia waarmee we zouden reizen, wat hij ook deed.

Ik wandelde een tweetal meter achter de rest aan en dacht aan het wezentje in mijn buik en ging er met mijn hand over.
“Wil je een beetje vlugger stappen, ja?” riep Sawyer me toe over zijn schouder en keek me toen kort aan.
Ik knikte gewoon en snelde mijn pas om niet nog meer achterop te raken. Zuchtend zag ik één enkele boom dichterbij komen die Sawyer tot een viavia had omgetoverd met de toestemming van het ministerie.
“Zorg er voor dat je goed op je benen staat zodat je niet slechts valt.” Fluisterde Blaise me toe toen we met z’n vijven rond de boom stonden. Ik hoorde Sawyer nog even snel vragen aan mijn moeder of ze nu wel echt wilde meegaan op reis.
‘Hij heeft er vast geen zin in.’ Dacht ik schamper en vroeg me af of mijn moeder me niet zou vertrouwen als ik alleen naar het buitenland zou trekken.

Ik knikte kort naar Blaise om aan te tonen dat ik het begrepen had en nam toen net zoals de andere vier de boom beet en niet veel later stonden we midden in een mooie hotelkamer met een warme uitstraling.
Ik keek genietend rond en kon haast niet wachten om in een zwembad te springen of om te zwemmen in de zee.

“Ik stel voor dat we de koffers in de kamers zetten en dan eerst en vooral genieten van het mooie weer hier.” Zei mijn moeder en sloeg haar handen in elkaar.
Sawyer stemde nors in en liet de koffers naar de kamers zweven. Hij had een strandtas bij zich toen hij terug kwam, net zoals mijn moeder.
Ik zuchtte en zocht niet veel later tussen mijn spullen, de dingen die ik zou kunnen gebruiken buiten; zonneolie, zonnebril, handdoeken, een hoedje en teenslippers. Mijn bikini trok ik al aan in de badkamer met daarbovenop een kort, oranje jurkje.
Ik zag Alex hebberig kijken toen ik de kleine woonkamer inliep, maar negeerde hem. Ik voelde me triest. En nu moest ik iemand op de wereld zetten die misschien een even triestig leven zou leiden zoals ikzelf.

Het was kort in de namiddag, dus de zon scheen fel. Ik zette mijn zonnebril op toen ik in één van de gratis ligstoelen ging zitten en smeerde me in met mijn extra sterke zonneolie.
“Moet ik je rug insmeren?” vroeg Alex op een manier wat hij verleidelijk noemde.
“Nee dat hoeft niet,” antwoordde ik, “Ik lig toch op mijn rug.”
“Ik zou het toch doen als ik van jou was,” kreeg ik als antwoord, “Als je even het zwembad induikt, wat ik je kan aanraden, gaat je rug snel blootgesteld worden aan de zon. En ik wil niet dat mijn vrouw verbrand.” Hij zat gehurkt naast mij en bleef me aanstaren.

Zuchtend gaf ik toe en gaf hem de tube waarna ik me met mijn rug naar hem toedraaide. Ik voelde hoe hij met harde bewegingen mijn rug insmeerde en verafschuwde hem. Ik kreeg rillingen terwijl het enorm warm was buiten.
Ik dreigde te snikken, maar hield het tegen. Blaise kwam in de stoel naast me liggen en doordat ik schuin op mijn eigen stoel zat, kon ik hem perfect aankijken. Ik glimlachte zwak naar hem en voelde toen hoe Alex vertrok. Ik draaide me om en zag hoe hij het zwembad insprong. Vele meisjes keken hem aan. Het was geen lelijke jongen waar ik mee getrouwd was, maar hij had een afschuwelijk karakter.

“Weet je dat het niet goed is om je buik zo bloot te stellen aan de zon?” vroeg Blaise me met opgetrokken wenkbrauwen en keek me vragend aan.
“Je kunt het nog niet eens zien. Ik wil nog even genieten van mijn figuur. Over een paar maanden kan dat niet meer.”
“Je moet accepteren dat je zwanger bent, Liana. Je kunt daar niet zomaar overheen gaan.” Zei Blaise op een zachte toon zodat mijn moeder of Sawyer het eventueel niet zou horen.
“Ga je je nu al zorgen maken over het kindje ook? Blaise, denk aan jezelf.”
“Met mij is er niets aan de hand. Jij daarentegen bent getrouwd zonder het te willen en bent zwanger. Ik wil nog steeds voor je zorgen, Liana.”
“Daar is het te laat voor. Ik ga het vroeg of laat moeten zeggen dat ik zwanger ben.”
“Excuseer?”

Ik draaide me geschrokken om en keek in het gezicht van Alex.
“Alex, ik had je niet gehoord.” Zei ik luchtig en prutste aan mijn haar.
“Dat is duidelijk ja. Ben je zwanger?”
“Ja.” Ik keek hem niet langer aan en vroeg me af waarom Blaise me niet gewaarschuwd had dat hij eraan kwam, maar misschien had hij het zelf niet gezien.
“Dat is geweldig!” Hij sprong op en trok mij ook overeind om me uitgebreid te omhelzen.
Ik wist niet meer hoe ik me moest voelen. Ergens was ik blij dat ik een kindje zou krijgen, maar het was nooit mijn bedoeling om er zo vroeg aan te beginnen. En het kindje zou waarschijnlijk geen gelukkig leven kunnen leiden, tenzij Alex zijn nageslacht gelukkig wilde zien.

Alex liet me terug los en keek me gelukzalig aan, maar dat veranderde al snel toen hij mijn gezicht zag.
“Ben jij dan niet blij? Je wordt moeder!”
“Ik weet niet zo zeker of ik wel moeder wíl worden Alex,” zei ik wanhopig, “Ik weet niet eens of ik zoiets aankan. Ik ben zelf nog geen twintig.”
“Samen gaan we ons kindje opvoeden, Liana.”

kjell-lovers · 5e jaars Verdiend: 80 Sikkels Woonplaats: belgiÃ«

Hoofdstuk 38

“Schat, kom je mee ontbijten?”
Ik hoorde mijn moeder vanuit hun eigen slaapkamer mijn naam roepen en sloot vermoeid mijn ogen. Ik kon niet geloven dat ik toch had toegestemd om aan dit ‘familie-uitstapje’ deel te nemen. Al een week volgde Alex iedere stap die ik zette en luisterde naar elk woord dat over mijn lippen kwam. Ik had in die zeven dagen geen enkele gelegenheid meer gehad om met Blaise te spreken en ik dacht zelfs dat hij me probeerde te negeren.
Ik voelde dat Alex nog steeds naast mij in bed lag. Hij had de hele nacht geslapen met zijn armen om mijn middel en had me niet met rust gelaten voor één uur in de nacht. Ik lag met mijn rug naar hem toe, maar dat weerhield hem niet om tegen mij te spreken.
Ik mompelde iets zodat mijn moeder zou merken dat ik wakker was en dat ik mee zou gaan. Eigenlijk had ik niet veel zin om onder de mensen te komen, want ik had enorme wallen onder mijn ogen en ik was de laatste dagen niet echt gezellig gezelschap.
“Wanneer wil je het hen vertellen?” vroeg de persoon die naast me lag.
“Ik zou graag nog een aantal weken wachten.” Zei ik zacht en ging ondertussen op mijn rug liggen.
Als ik de komende dagen, weken, maanden en jaren geen ruzie meer zou willen in mijn leven, zou ik noodgedwongen moeten zorgen dat ik dan ook overweg kon met Alex.
“Waarom? Ben je niet blij dan?” Vroeg Alex fronsend. Hij lag nog steeds op zijn zij en steunde nu op zijn elleboog zodat hij me goed kon aankijken.
“Jawel, maar ik ben bang voor hun reactie. Misschien willen ze dat wel niet.” Zei ik twijfelend. Alex had nooit begrip getoond voor mijn mening en zou nu vast ook moeilijk doen opdat ik het zou vertellen.
“Sawyer en je moeder gaan het juist geweldig vinden,” zei Alex en grijnsde, “Hun eerste kleinkind.”
Ik glimlachte en vroeg me binnenin af waarom hij zo vriendelijk deed. Misschien had Blaise met hem gesproken, maar dat betwijfelde ik. Alex zou nooit luisteren naar Blaise als het over mij ging. Ik was blij dat ik niet langer tussen ruzies hoefde te leven, maar dit betekende ook niet veel goeds.
“Komaan, ga je wassen. Dan kunnen we ontbijten.” Zei Alex en duwde me zacht uit bed.
Ik keek niet meer achterom en ging gewoon de badkamer in. Iedereen had hun kledij in de badkamer gelegd, dus moest ik kiezen in de slaapkamer en kon ik gezellig passen na gedoucht te hebben.

Ik liep naar de grote kleerkast en richtte mijn aandacht meteen op mijn stapeltjes, maar iets anders trok toch mijn aandacht. Tussen de gewaden en broeken van Alex stak een klein stukje perkament. Ik fronste en trok het er uit. Het was duidelijk dat het er nog niet zo lang tussenzat en het was mooi geplooid.

15 mei op de afgesproken plaats

Veel meer stond er op het grote stuk perkament niet op. Ik wist niet wat ik hiervan moest denken. Was Alex meteen al van plan om mij te bedriegen? Of was dit briefje van een mannelijk persoon? Misschien was dit blaadje van Sawyer of mijn moeder en was dit tussen de kleren van Alex gesukkeld.
Ik stak het stuk perkament tussen mijn eigen kledij en nam daarna een verfrissende douche.

“Ik vind het hier toch maar niets. Als we voor dit helemaal naar hier moesten komen, dan ga ik het liefst van alles terug van waar we komen.” Klaagde Sawyer zuchtend en wachtte ongeduldig tot één van de bedienden naar ons toekwamen.
De eetzaal waar we in terecht waren gekomen, was bijna volledig gemaakt uit glas. De muren die de keuken van de eetzaal moesten scheiden waren ook uit glas geproduceerd en je kon de golven van de zee zien wanneer je naar buiten keek. Er zaten ingebouwde spots in het plafond, maar die werkten niet voor het moment doordat de zon buiten hevig scheen en het daglicht vrolijk binnen viel.
“Doe het nou voor Liana, schat. Het ziet er toch allemaal netjes en verzorgd uit.” Hoorde ik mijn moeder fluisteren en draaide met mijn ogen.
“Ja, maar de bediening zou wel iets sneller mogen.” Antwoordde Sawyer met opeengeklemde kaken.
Ik keek de man aan die voor me stond en me geen blik waardig gunde. Mijn haat voor dit persoon groeide elke dag meer en meer en toch slaagde hij erin om mijn hele leven te domineren.

“Willen jullie mij volgen, alstublieft?” vroeg een in wit gehulde man plots aan ons en liep ons al voor naar een tafeltje voor zes personen. We liepen met z’n vijven de man achterna en namen rustig plaats aan de tafel die ons aangewezen werd.
“Jullie kunnen daar een bordje nemen, “ De man wees een tafel aan met verschillende borden aan, “En op die tafel kunt u nemen wat u wenst te eten.” Vervolgde de man en na ons op een kleine glimlach te hebben getrakteerd vertrok hij opnieuw.
Sawyer keek hem even fronsend aan, maar stond toen recht en ging ons voor naar de aangewezen tafels.

Ik schepte een beetje groenten op mijn bord en nam een broodje vooraleer mijn drankje te kiezen. Veel keuze was er niet en ook pompoensap stond er niet bij. Ik volgde Blaise zijn voorbeeld en nam een glaasje fruitsap en liep daarna terug naar onze tafel. Ik nam opnieuw plaats tussen Blaise en Alex en zat voor mijn moeder en Sawyer.
“Wat willen jullie nog zoal gaan doen vandaag?” vroeg mijn moeder glimlachend terwijl ze een beetje confituur op haar broodje smeerde.
“Misschien naar het zwembad trekken of naar de zee.” Antwoordde ik en nam een hap van mijn eigen broodje met kaas.
“Alweer? Er zijn nog tal van andere dingen die je hier kunt doen. Bergbeklimmen, excursies, noem maar op.” Zei mijn moeder.
“Ik ga akkoord met Liana haar idee. Bergbeklimmen is te gevaarlijk en ze zou onwel kunnen komen tijdens de excursies.” Begaf Alex zich in het gesprek, maar hield zijn blik op zijn bord gericht.
“Onwel worden? Alex, ik vind het geweldig dat je zo bezorgd bent om mijn dochter en jouw vrouw, maar de mensen die de leiding hebben op zo’n excursie weten heel goed wat ze doen.” Ging mijn moeder tegen hem in en hoopte dat ze snel op zou geven. Ik had helemaal geen zin in avontuur. Ik wilde rustig kunnen nadenken over het leven en niet mijn leven wagen op een berg.
“Toch vind ik dat ze beter hier kan blijven. Niemand houdt jullie tegen om deel te nemen aan die excursies.” Zei Alex standvastig.
“Liana? Wat vindt jij ervan?” vroeg mijn moeder nu aan mij waardoor ik gedwongen was om me toch te mengen in hun discussie.
“Ik ben het met Alex eens.” Zei ik kortaf.
“Wat scheelt er toch met jullie?” siste mijn moeder ons beide toe.
“Ik wil niemand in gevaar brengen.” Zei Alex doodgewoon en keek mijn moeder voor de eerste keer in mijn bijzijn verveeld aan.

kjell-lovers · 5e jaars Verdiend: 80 Sikkels Woonplaats: belgiÃ«

Hoofdstuk 39

Ik lag net zoals de voorbije dagen aan het zwembad en genoot van de warme zonnestralen die op me neerkwamen. Overal rondom mij zaten vrolijke mensen en spelende kinderen. Niemand die ongelukkig leek en zat te peinzen, maar ik wel. Ik was zwanger van mijn man, maar was daar alles behalve gelukkig mee. Daar kwam dan ook nog eens bij dat ik verliefd was op iemand waarmee ik onmogelijk samen kon zijn; namelijk mijn stiefbroer.
Zuchtend keek ik naar mijn buik en probeerde me voor te stellen hoe ik er binnen een aantal maanden zou uitzien. Mijn platte buik zou volledig verdwenen zijn en ik zou een moeilijke tijd door moeten komen. En ik moest nog steeds tegen mijn moeder en Sawyer vertellen dat ik zwanger was.

“Schat?”
Ik keek naast me en zag Alex zitten. Ik keek hem vragend aan zodat hij zou vragen waarvoor hij naar mij toe was gekomen.
“Ik moet even naar huis voor mijn werk. Redt je het wel alleen?” vroeg hij enigszins bezorgd.
Alweer gingen allerlei vreemde dingen door mijn hoofd. De éne dag was hij bruut en wilde hij alles in mijn leven verpesten en de volgende dag kon hij niet bezorgd genoeg zijn.
“Natuurlijk.” Zei ik vriendelijk terug en glimlachte naar mijn man.
Hij glimlachte nog even en gaf me toen een kus op mijn wang om te vertrekken. Ik zag hem knikken naar Sawyer waarna ze samen het hotel binnenstapten om op de hotelkamer te verdwijnselen.

“Waarom moet Sawyer mee voor Alex zijn werk?” vroeg ik argwanend aan Blaise die toch nog eens in mijn buurt kwam. Hij ging zitten in een ligstoel naast die van mij en keek me bedenkelijk aan.
“Hoe moet ik dat weten? Ik zit nog steeds hier zoals je ziet.” Antwoordde Blaise met een stem die niet tot hem toebehoorde.
“Alex werkt toch ook op het ministerie. Heb je niets opgemerkt waardoor Sawyer met hem mee zou moeten gaan?” vroeg ik verder en nam mijn boek vanonder mijn stoel en sloeg het open.
“We zitten hier al bijna twee weken dus nee; ik heb niets gemerkt.”
Blaise ging liggen en keek me niet langer aan. Ik verbeet de pijn die door mijn hart trok, maar wist dat hij zich zo moest gedragen.
“Waarom doe je zo?” vroeg ik toch verbitterd.
“Hoe doe ik dan?”
“Zo afwezig. Je hebt amper tegen me gesproken sinds we hier zijn.”
“Je bent getrouwd, Liana. En je bent zwanger van je man. Hoe wil je dan dat wij nog steeds op dezelfde manier doen tegen elkaar zoals vroeger?”
“Je weet goed genoeg dat ik dit allemaal niet gewild heb.” Zei ik verdrietig en draaide me weg van Blaise.
“Doe jezelf dit niet steeds aan, Liana. Het is zo al moeilijk genoeg.” Zei Blaise nog en liet me alleen achter met mijn gedachten.

“Waar zijn Sawyer en Alex heen moeder?” vroeg ik aan mijn moeder om iets wijzer te raken, maar toen dacht ik plots aan het stuk perkament dat ik gevonden had tussen Alex zijn kledij.
“Luister je wel, meisje?” hoorde ik mijn moeder vragen.
“Moeder, ik moet even weg.” Zei ik snel en liep evenals de twee mannen het hotel in. Ik liep de badkamer in en zocht tussen mijn kledij naar het stuk perkament en vond het niet veel later en keek naar de datum die erop stond. 15 mei op de afgesproken plaats.
Vandaag was het 15 mei dacht ik en ging opnieuw naar buiten.

“Blaise, heeft Alex een affaire?” vroeg ik op de man af en stond van voor Blaise waarvan er druppels water van zijn kletsnatte haar drupten wat hem enorm sexy maakte.
“Wat bedoel je?” vroeg Blaise fronsend.
“Gewoon wat ik zeg, Blaise. Heeft Alex een affaire of niet?” vroeg ik opnieuw.
“Ben je gek? Hij heeft zoveel moeite gedaan om jou te krijgen en dan zou hij een affaire hebben? Ik dacht het niet.”
“Jij zou beter meer moeite doen.” Zei ik tussen mijn tanden, maar Blaise had het blijkbaar toch gehoord.
“Liana, zet het uit je hoofd. Alex heeft niemand anders en hij is dolblij met jullie kindje.”
“Het is er nog niet, hoor.”
“Wat bedoel je daarmee?”
“Niets speciaals. Gewoon dat het nog lang duurt voor de baby er is.”
“Natuurlijk. Is er nog iets?” vroeg Blaise verveeld en keek me niet aan.
Ik werd gek van zijn manieren. Ik keek hem een aantal tellen woedend aan en liep toen weg terwijl ik me afvroeg waarom hij zo afstandelijk deed. Eigenlijk was dat niet zo moeilijk. We hadden een mooie tijd gehad waarin we elkaar beminden en uiten hoe graag we elkaar wel niet zagen, maar nu was ik zwanger en we wisten allebei dat de mooie tijden voorbij waren.

“Liana, Blaise? Sawyer komt terug en we gaan voor onze laatste avond uiteten, gaan jullie je redden?” mijn moeder was de woonkamer van ons appartementje ingekomen en vertelde ons doodgewoon dat ze een romantisch dineetje zou hebben met haar ‘geliefde’.

kjell-lovers · 5e jaars Verdiend: 80 Sikkels Woonplaats: belgiÃ«

Hoofdstuk 40

Ontspannen lag ik op mijn bed en tuurde naar het plafond. Voor het eerst was ik volledig met rust gelaten sinds we op reis vertrokken waren. Mijn moeder en Sawyer waren uiteten en Alex was weg voor zijn werk, of dat probeerde hij me toch wijs te maken. Enkel Blaise bevond zich in de kamer naast die van mij, maar veel had ik niet aan hem. Sinds hij wist dat ik zwanger was keek hij me amper aan. Misschien werd het tijd dat ik eens met hem ging praten.

Na nog even goed te hebben nagedacht stond ik op en liep blootsvoets naar de kamer naast de mijne. Ik klopte zacht op de deur, maar hoorde niets.
‘Misschien is hij in slaap gevallen.’ Dacht ik bij mezelf en opende de deur.
Daar lag hij. Slapend op zijn bed en zonder zorgen. Ik ging op de rand van het bed zitten en streelde met de rug van mijn hand langs zijn gezicht. Dit deed ik vroeger ook zo vaak, maar toen was ik niet getrouwd en was ik niet zwanger.
Blaise bewoog zacht in zijn slaap en nam mijn hand vast.

“Je hoort hier niet te zijn.” Zei Blaise plots en opende zijn ogen.
“Ik wist niet dat je wakker was.” Zei ik naar waarheid.
“Zou je vertrokken zijn als ik niet wakker werd?”
Ik wende mijn blik af en keek naar buiten door het raam. De maan belichtte het lege zwembad en een reeks lantaarnpalen zorgden ervoor dat iedereen hun weg terugvond in het donker.
“Misschien.” Was mijn korte antwoord.
“Alex kan elk moment terugkomen.”
“Doe ik iets verkeerd dan?” vroeg ik onschuldig en stond recht om naar het raam te stappen.
“Nog niet nee. Je kunt beter vertrekken, Liana.” zuchtte Blaise.
“Ik wil bij jou blijven.” Zei ik en draaide me naar Blaise toe.
“Je weet net zo goed als ik dat dat niet kan.” Blaise kwam dichter bij me staan.
“Het hoeft niet te kunnen.”
“We hebben al tal van fouten gemaakt, Liana. Het moet ophouden.” Zei Blaise wijs.
“De grootste fout weet je nog niet eens.” Zei ik stil en hoopte dat hij het gehoord had.
“Hoe bedoel je?”
Blaise keek me doordringend aan en ik voelde tranen in me opkomen.
“Ik ben niet zwanger van Alex, Blaise.”
“Van wie dan wel? Of ben je niet zwanger?”
Ik knikte en liep mijn hoofd hangen. Begreep hij het dan niet?
“Je meent dat toch niet hé, Liana!?” riep Blaise en keek me vreemd aan.
“Ik ben zwanger van jou Blaise.”
“Hoe weet je dat zo zeker?”
“Ik wist het de dag voordat ik trouwde met Alex.”
“Dit is rampzalig.” Zei Blaise bedenkend en stond nu vlak voor mijn neus.
“Het spijt me.” Zei ik zacht en liet mijn tranen de vrije loop.
Blaise nam me in zijn armen en omhelsde me stevig.
“Hier hebben we allebei schuld aan.”
“Moet ik me nu beter voelen?”
“Nee, ik kan niets zeggen of doen waardoor je je beter zult voelen.”

kjell-lovers · 5e jaars Verdiend: 80 Sikkels Woonplaats: belgiÃ«

Hoofdstuk 41

“Hey Liana, ik dacht dat je alweer te laat zou komen,” lachte Hermelien toen ik de inkomhal van St. Holisto instapte.
“Ik moet toch ooit mijn leven beteren,” zei ik grijnzend en nam plaats aan het bureau naast dat van Hermelien.
“Dat had je beter eerder kunnen bedenken,” mompelde Hermelien en dacht vast dat ik het niet gehoord had.
“Excuseer?” vroeg ik nogal arrogant waardoor Hermelien me vreemd aankeek.
“Oké, nu klonk je echt als Malfidus,” zei Hermelien fronsend en keek terug naar haar papieren, “hoe gaat het eigenlijk thuis?” voegde ze eraan toe.”
“Ahja, zoals altijd. Sawyer die zaagt, Blaise die me negeert en Alex die me alles probeert voor te schrijven,” noemde ik op en telde op mijn vingers.

Het was weer een hectische morgen en iedereen liep kris kras door elkaar. De Helers hadden handen tekort en moesten enorm veel gebruik maken van magie om iedereen tot rust te kunnen brengen en om iedereen te helpen.
“Heb je geen zin om eens langs te komen?” vroeg Hermelien zonder naar mij op te kijken en hielp een patiënt verder.
“Ja hoor. Ik denk niet dat ik ooit al eens bij jou ben langsgekomen,” zei ik glimlachend, “wanneer past het voor jou?”
“Wanneer je maar wilt,” glimlachte Hermelien, “als je tijd hebt, mag je zelfs na het werk nog meekomen. Het is toch woensdag.”
“Ja, ik denk dat ik dat ga doen. Ik kan een uil sturen naar Alex dat ik wat later kom.”
“Oké, ik laat Ron weten dat je meekomt. Dan kan hij iets bijmaken om te eten.”
“Kookt Ron?” vroeg ik verbaasd.
“Ja hoor,” antwoordde Hermelien, “Echt veel lekkers heb ik niet gekregen in het begin, maar hij begint het onder de knie te krijgen.”
Ik lachte luidop en vergat even al mijn problemen.

Het laatste uurtje vloog bijna voorbij en we stonden al snel voor de voordeur van Hermelien en Ron. Van buitenuit zag het er een gezellig huisje uit. Niet erg groot, maar groot genoeg voor twee personen. Ze hadden een huis gekozen in de Dreuzelbuurt en konden dus niet zomaar verschijnselen op de straat.
“We hebben nog bezoek, maar ik ben er zeker van dat je er vlug mee overweg zal kunnen.” Zei Hermelien en opende snel de deur.
“Dat mocht je wel gezegd hebben voor we hier waren, hoor,” zei ik met een opgetrokken wenkbrauw en was een beetje geïrriteerd.
“Ik wist goed genoeg dat je dan niet zou hebben meegekomen. Ik wil dat je je eens amuseert. Komaan,” Hermelien trok me lichtjes naar binnen en meteen hoorde ik luid gepraat uit de ruimte komen die voor mij totaal onbekend waren.

“Toch vindt ik dat we Malfidus moeten –“ Klonk er uit de ruimte die de woonkamer bleek te zijn.
“Allemaal; dit is Liana.” Zei Hermelien die met haar stem de anderen overtrof.
Sommigen keken mij raar aan, anderen verwonderd en nog anderen keken alsof ze mij naar buiten wilden zien vliegen. Voor mij zag ik duidelijk dat waarschijnlijk de volledige familie Wemel zich in de woonkamer, verspreidt, bevond. Maar ook Harry Potter en nog een aantal leerlingen van Zweinstein waren te zien.
“Hoi,” werd er zwak door enkelen gezegd. Ik bleef gewoon staan waar ik al de hele tijd stond en durfde mijn mond niet open te doen.

“Ik ga daar echt niet meer naar binnen! Ze kijken me allemaal aan alsof ik uit de hel ontsnapt ben!” riep ik door de keuken van Hermelien en Ron en zwaaide wild met mijn armen. In mijn bewegingen raakte ik de borden, die klaarstonden om geserveerd te worden, en vielen die met veel lawaai in de grond.
“Hou je nu even rustig, Liana,” zei Hermelien sussend en duwde me op een stoel.

Zuchtend sloeg ik mijn ogen neer en voelde tranen branden op mijn netvlies.
“Ik kan het niet meer aan,” zei ik zacht en keek nog steeds naar de steeds interessant wordende tegels in de grond.
“Wat kan je niet meer aan?” vroeg Hermelien begrijpend en ging gehurkt voor me zitten.
“Ik ben zwanger Hermelien,” zei ik zacht en meteen liepen er tranen over mijn wangen.
“Wat?” zei Hermelien fluisterend, “Dat meen je toch niet,”
Ik knikte enkel en hoorde niet veel later de keukendeur achter mij en Hermelien opengaan. Ik wilde omkijken, maar had er de moed niet voor. Alles leek me teveel op het moment.

“Stoor ik?” hoorde ik Ron nogal tactloos vragen.
Ik zag hoe Hermelien hem een woedende blik toewierp, maar ik schudde mijn hoofd.
“Wat zeiden jullie daarnet trouwens over Malfidus?” vroeg ik om van onderwerp te veranderen.
“Oh, dat. Niets speciaals,” zei Hermelien met een flauwe glimlach.
“Ik ben niet van gisteren Hermelien,” zei ik eveneens met een glimlach die niet overtuigend was.
“Lucius Malfidus, zegt dat genoeg?”
“Misschien. Waarom heb ik het gevoel dat het ook over zijn zoon gaat?”
“Liana, ik weet dat je close bent met Draco, maar –“
“Ik ben niet close met Draco, Hermelien, ik ben gewoon zwanger van zijn beste vriend.”
“Oh, ik wist niet dat Draco en Alex nog steeds goed bevriend waren.”
“Uhu.” Onbewust ging mijn hand naar mijn buik.
“Alex is de vader niet hé?”
Ik schudde mijn betraande hoofd.
“Dan kan ik je alleen maar feliciteren, Liana.” zei Hermelien grijnzend en omhelsde me stevig.
“Hermelien?”
Hermelien keek me vragend aan.
“Draco is geen Dooddoener,”
“Dat kun jij niet zeker weten!” zei Ron plots fel.
Ik was helemaal vergeten dat hij ook nog steeds in de keuken aanwezig was.
“Ron!” zei Hermelien gebiedend, “Hoe weet je dat, Liana?”
“Dat doet er niet toe. Het enige wat ertoe doet is dat ik weet wie wel Dooddoeners zijn én voor de bewijzen kan zorgen.”
Zowel Hermelien als Ron keken me verbaasd aan.

kjell-lovers · 5e jaars Verdiend: 80 Sikkels Woonplaats: belgiÃ«

Hoofdstuk 42 => Betrapt

“Ik moest maar eens naar huis gaan,” zei ik glimlachend en schoof alvast mijn stoel achteruit.
Hermelien knikte en stond ook recht. “Ik loop met je mee,” zei ze kort en leidde me naar de deur. Eenmaal daar aangekomen legde ze haar hand op mijn schouder.
“Je moet niets doen wat jou of de baby in gevaar zou kunnen brengen, Liana. Je hoeft hier niet aan mee te doen,” zei Hermelien fluisterend en keek me medelevend aan.
“Als jullie Alex en Sawyer kunnen arresteren en bewijzen dat ze Dooddoeners zijn; dan ben ik gelijk ook van ze af,” antwoordde ik en voelde hoe mijn hart een sprongetje maakte bij die gedachte.
“Jouw naam kan dan ook in schaamte gebracht worden; je bent namelijk Alex’ vrouw,” waarschuwde Hermelien me nog even.
“Dat kan me eigenlijk niet zoveel maken, Hermelien. Het enige wat ik wil; is gelukkig zijn met Blaise en mijn kindje,”
Hermelien glimlachte en keek me aan. “Dat kan ik best begrijpen en ik hoop voor jou dat je ook daadwerkelijk een gelukkig leven kan leiden.”
“Dank je. Dat ga ik nu dan maar even gaan regelen,” zei ik, maar besefte nog niet meteen dat het gemakkelijker gezegd was, dan gedaan.

“Hey, meisje. Hoe was het bij Hermelien?” vroeg mijn moeder wanneer ik de voordeur opende en achter me meteen ook weer sloot.
“Goed, mam. Is Alex er al?” vroeg ik spontaan en ging alvast op de eerste trede van de trap staan.
“Nee, hij stuurde een uil dat hij moest overwerken.” Antwoordde mijn moeder en ging toen de woonkamer in.

Dus Alex moest alweer overwerken. Alsof ik niet wist dat hij andere dingen deed dan werken. Ik liep de trap op en mijn eigen woonkamer in.
Terwijl ik nadacht over Hermeliens woorden, doorzocht ik elk kastje waarin Alex papieren in opborg.
Zacht neuriënd liet ik mijn vingers over de vele brieven gaan; op zoek naar iets mysterieus en wat Hermelien zou kunnen helpen.

“Vind je wat je zoekt?” hoorde ik een stem achter mij vragen.
Geschrokken duwde ik de lade dicht en draaide me tegelijkertijd om naar mijn man.
“Nee, ik zocht,” ik zocht in mezelf snel naar een uitvlucht en hoopte dat hij erin zou lopen, “naar de papieren van ons huwelijk,” vulde ik mezelf snel aan en glimlachte onschuldig.
“Ahzo, je bent dus kennelijk vergeten dat we die papieren hebben laten opbergen bij de notaris…” zei Alex op een sissende manier en keek me doordringend aan.

Ik rolde met mijn ogen en wende mijn blik af.
“Ik vind het maar niets dat je zomaar door mijn spullen neust, Liana. Dat doe ik namelijk ook niet bij jou.”
“Is het niet normaal dat ik geïnteresseerd ben in jouw doen en laten? Elke dag kom je later thuis dan normaal; wanneer je op late tijdstippen een uil krijgt, vertrek je nog halsoverkop! Denk je dat ik me daar geen vragen bij stel?”
“Je weet goed genoeg waar ik mee bezig ben en je moet niet doen alsof ik ongelijk heb,” zei Alex en kwam een stap dichter bij mij staan. “Trouwens; je zocht toch toevallig niet iets voor die Dreuzelvriendin van jou?”
Geschrokken voelde ik hoe ik verstijfde, maar liet dat niet merken.
“Waarom denk je dat zij geïnteresseerd is in jou? Ze heeft heus wel wat beters te doen dan dat,” zei ik zo normaal mogelijk.
“En het feit dat ze met iemand getrouwd is die close is met Potter heeft er niets mee te maken zeker?” zei Alex. Hij was nog meer naar me toegelopen zodat ik nu met mijn rug letterlijk en figuurlijk tegen de muur stond.
“Ik zeg het niet nog eens, Liana; houd op met je met mijn zaken te bemoeien.”

“Komen jullie eten of hebben jullie zelf iets voorbereidt?” vroeg mijn moeder die met haar hoofd om de deur kwam hangen.
Opgelucht liep ik naar mijn moeder toe. “Nee, we hadden nog niets voorbereidt. Wanneer worden we beneden verwacht?” vroeg ik vriendelijk en ontweek Alex’ blik.
“Over een half uurtje, schat. Tot straks,” zei mijn moeder nog en wuifde naar Alex en mij vooraleer ze de deur opnieuw sloot.

“Ik hoop dat je het goed onthoudt, schat. Ik laat me door niemand doen, ook niet door mijn vrouw,” zei Alex en streelde me hatelijk over mijn wang.
Ik keek hem zwijgend aan en hoopte dat hij ter plaats zou doodvallen. Ik had zin om hem in zijn gezicht te spuwen en hem met de vloer gelijk te maken.

***

“Hoe was jullie dag?” vroeg mijn moeder toen ze de keuken in kwam gelopen en alle aanwezigen aankeek.
Ik knikte enkel om aan te geven dat alles wel was meegevallen. Alex bleef roerloos zitten en ook Blaise begon geen volledig verhaal.
“Liana, zou je het erg vinden om ons straks even alleen te laten?” vroeg Sawyer en keek me vragend aan.
“Waarom? Heb je dingen te verbergen?” vroeg ik op dezelfde manier zoals Sawyer.
“Nee, maar de dingen die we straks gaan bespreken zijn niet voor jouw oren bestemd,” zei Sawyer enorm kalm. Te kalm naar Sawyers doen.
“Komt er nog iemand om jullie geheime dingen te bespreken?” vroeg ik en stond alvast recht om naar boven te vertrekken.
“Zoals ik daarnet al zei Liana; dat zijn jouw zaken niet,” zei Sawyer en glimlachte als teken dat ik kon vertrekken.

Langzaam liep ik richting de trap, maar vertraagde mijn pas toen ik de deurbel hoorde. Geschraap van stoelen was te horen vanuit de keuken en niet veel later kwam Blaise aangelopen om de voordeur te openen.
Meteen herkende ik de lange blonde haren van Lucius Malfidus en die van Draco Malfidus.
“Is er iets?”
Ik schrok op uit mijn mijmeringen en keek in het gezicht van Sawyer.
“Nee,” zei ik glimlachend, “ik ging net naar boven.”
Gedwongen liep ik verder de trap op en zag hoe Blaise volgde. Dus Blaise mocht hun gesprek ook niet volgen.

***

“Weet jij waarover het beneden gaat?” vroeg ik rustig aan Blaise toen hij de woonkamer binnenkwam op de eerste verdieping.
“Nee, alleen …” begon Blaise, maar eindigde zijn zin niet.
“Alleen wat?” vroeg ik lachend. Ik liep naar Blaise toe die met zijn rug naar mij toestond; kijkend naar buiten. Ik sloot mijn armen rond zijn taille en liet mijn hoofd tegen zijn rug rusten. Blaise draaide zich naar me toe en hield mijn handen vast.
“Ik … Ik vrees dat het beneden over je zwangerschap gaat,” fluisterde Blaise en keek me niet aan.
“Hoe bedoel je?” vroeg ik met stokkende stem en deed een stap achteruit.
“De mensen beneden gaan er nog steeds vanuit dat je zwanger bent van Alex,” begon Blaise en probeerde me tegen zich aan te drukken, maar ik duwde hem ruw weg.
“Ze gaan me mijn kind niet afnemen, Blaise,” zei ik kordaat en liep naar de deur. Meteen hoorde ik Blaise’ zijn voetstappen volgen en hoe hij mijn naam fluisterde, maar ik liep stug door; de gang door, de trap af en naar de deur van de woonkamer.
Vlak ervoor bleef ik staan en probeerde ik iets van hun gesprek op te vangen.

kjell-lovers · 5e jaars Verdiend: 80 Sikkels Woonplaats: belgiÃ«

Hoofdstuk 43

“Ik ben blij dat je ermee akkoord gaat, Alex. Je maakt de correcte keuze,” hoorde ik Lucius zeggen tegen de andere die aanwezig waren in de woonkamer en dan specifiek tegen Alex.

Mijn hart begon sneller te kloppen wanneer ik hoorde hoe enthousiast Lucius sprak. Niet veel eerder had Blaise tegen mij gezegd dat het over ons toekomstig kindje zou gaan, dus kon het niet veel goeds betekenen. Volledig van mijn eigen doen bewust, ging mijn hand naar mijn buik en hoopte enig leven op te vangen van het gevoelig en kleine leventje wat daar nu in groeide.
Ik had er niet meer bij stilgestaan dat Blaise me gevolgd was en luisterde nu ook naar zijn rustige ademhaling en voelde zijn warme en vertrouwde adem in mijn nek branden.

“Wat gaat er gebeuren?” vroeg ik bijna geluidloos en vermoedde dat Blaise mijn woorden niet eens verstaan had. Zonder enige waarschuwing ging de deur open die naar de woonkamer leidde en verschenen vier de drie mannen in mijn gezichtsveld.
“Ja?” vroeg Alex bijna meteen toen hij mij en Blaise zag. Ik voelde een koude rilling over mijn rug glijden en sloot mijn ogen. Hoe kon hij nu zo gevoelloos zijn? Hij leek zo blij toen hij erachter kwam dat ik zwanger was en nu besloot hij zonder mij te oordelen over de toekomst van het ongeboren kindje.

Zonder mijn mond open te doen, liep ik naar boven en liep nu vier mannen achter waarvan er drie waren die zich niets aftrokken van andermans gevoelens.
Mijn moedergevoel kwam boven en geluidloos liepen er plots tranen over mijn wangen en liet ik me vallen op mijn bed wanneer ik eenmaal op mijn kamer was aangekomen. Ik veegde ze ruw weg en stond met nieuwe moed op. Met zware voeten liep ik naar mijn bureau en nam een nieuw stuk perkament en een veer met inkt. Even dacht ik nog na en zette toen de punt van mijn veer op het vel perkament.

Beste Hermelien

Ik denk dat Alex en Lucius iets van plan zijn met mijn kindje. Ik ga akkoord met de gedachte dat ik het moet opvoeden met Alex en niet met Blaise, maar ze kunnen het me niet volledig afnemen. Draco was er ook bij, maar volgens mij was het niet volledig volgens zijn zin.
Kunnen we dit weekend misschien afspreken? Ik kan niet langer met deze mensen onder één dak leven.

Stuur snel terug
Liana

Half tevreden keek ik naar het stuk papier. Ik had Hermelien beloofd haar op de hoogte te houden van de gebeurtenissen die zich hier plaatsvonden en dat deed ik ook. Ik zou niets liever willen dat Alex achter tralies te zien. Samen met de rest van zijn verachtelijke soort.
“Wat ben je aan het doen?” hoorde ik achter me vragen, maar keek niet om. Ik bond de brief vast aan de poot van Henry, mijn uil.
“Hoe ziet het eruit? Een brief schrijven,” antwoordde ik en draaide me nu wel om en keek Alex minachtend aan.
“Mag ik die eens lezen dan?” vroeg hij rustig en liep naar me toe.
“Mag ik nog een beetje privacy of is dat ook al teveel gevraagd? Ik lees jouw brieven ook niet,” zei ik en opende het raam om daarna snel Henry naar buiten te laten.
“Ben je daar zo zeker van?” vroeg Alex mij en eerlijk gezegd begreep ik niet waar hij het over had.
“Hoe bedoel je?” vroeg ik verward en keek de man aan die daarnet aan het onderhandelen was over het enige wat mij aan Blaise bond; ons kind.
“Wat ik bedoel,” begon Alex en liep naar mij toe, “is dat je lastige vragen gesteld hebt aan Blaise over mijn uitstapjes,” ging hij verder en legde zijn hand op mijn wang, “dus vraag ik me af; waarom jij je zou afvragen of ik overspel pleeg.” Sloot hij zijn zin af.
“Ik weet nog steeds niet waarover je het hebt,” antwoordde ik, maar wist eigenlijk heel goed waarover hij het had. Toen we op vakantie waren had ik Blaise inderdaad gevraagd of Alex een affaire had. En dat omwille van een briefje dat ik gevonden had tussen Alex zijn kledij. De vraag was nu alleen hoe Alex afwist van haar gesprek met Blaise. Nu wist ik dat hij geen affaire had, maar dat het briefje afkomstig was van één of andere Dooddoener.
“Doe je niet van de domme, Liana. Je weet het heel goed,” zei Alex nu dreigend en stond nog maar enkele millimeters van me af. Opnieuw gleed er een rilling over mijn rug.
“Ik hoop dat je goed beseft dat je met vuur speelt,” zei Alex nog als afsluiter en verliet toen onze slaapkamer.
“Waarover ging het beneden daarnet?” vroeg ik nog en liep Alex achterna. Hij hield halt en draaide zich naar me om.
“Over mijn zoon,” zei Alex en deed aanstalten om verder te stappen en me de rug toe te keren.
“Het is niet zeker dat het een jongen wordt, Alex en het is trouwens niet alleen jouw kind,” zei ik en deed hem opnieuw stoppen.
“Laten we hopen dat het een jongen wordt dan,” zei hij en keek me lang aan.
“Waarom is Lucius geïnteresseerd in ons kind?” vroeg ik nieuwsgierig en hoopte dat Alex mijn vraag zou beantwoorden.
“Omdat, mijn lieve vrouw, hij zich, net zoals zijn vader, aan een goede job in onze maatschappij kan verwachten. En dáárom was Lucius hier,” zei Alex.
“Een baan op het ministerie?” vroeg ik, maar wist goed genoeg dat het geen baan op het ministerie zou worden.

Alex keek me veelbetekenend aan en liep toen de trap af. Niet veel later hoorde ik hem iets roepen naar de andere aanwezigen in huis en de voordeur dichtvallen.
Ik zuchtte en ging de badkamer in. Ik ging voor de spiegel staan en bekeek mezelf. Een scherp, bleek gezicht met groene ogen en sluik zwart haar wat vroeger blond was geweest. Ik was blij met mijn verandering, maar anderen lieten vaak genoeg merken dat zij dat niet waren.

Ik zette de kraan met koud water open en liet een beetje in mijn handen lopen die ik tot een kommetje had gevormd om het water niet veel later in aanraking te laten komen met mijn gezicht.
In deze koude tijden was het niet echt een leuke aanraking en dacht daarbij terug aan de tijden waarin ik met Blaise aan het zwembad had gelegen in de zon in het buitenland.

kjell-lovers · 5e jaars Verdiend: 80 Sikkels Woonplaats: belgiÃ«

Hoofdstuk 44

Volop genietend lag ik bovenop de lakens op bed met Blaise. Al twee dagen was Alex samen met Sawyer en Lucius weg met nog een aantal Dooddoeners. Ik kon met geen woorden of daden uitdrukken hoe blij ik was dat ze ik al twee dagen met Blaise alleen kon zijn. Ik was niet gaan werken en ook de bezoekjes met Hermelien had ik even uitgesteld.

Ik lag op mijn rug schuin over het bed met mijn hoofd op Blaise zijn borst die recht lag en dus gemakkelijk een arm om mij heen kon slaan. Zacht wreef hij over mijn buik die lichtjes bollig werd. Ik was nu ondertussen al vier maanden ver, maar nog steeds was Alex alleen maar bezig met Lucius en de andere Dooddoeners. Gelukkig wist Blaise hoe de vork in de steel zat en hielp me waar het nodig was. Ik gedachten kon ik hem al zien omgaan met mijn zoon of dochter die dan seconden later werd opgeleidt door Alex die de perfecte vader wilde zijn.
Ik schudde mijn hoofd en dacht opnieuw aan leukere dingen. Blaise en ik waren al de hele morgen druk in de weer geweest met namen bedenken, maar vlot verliep het niet. Blaise slaagde erin om de raarste namen uit te spreken en de namen die ik opnoemde, vond hij dan maar niets.

“Wat dacht je van Blaise Junior?” vroeg Blaise grinnikend en verstrakte zijn greep iets op de jonge vrouw die bij hem op bed lag.
“Blaise Junior? Ohja, Alex zal daar vast geen bezwaren tegen hebben,” grijnsde ik, maar dat kon Blaise niet zien doordat ik hem niet aankeek.
“Nee, ik vindt Gabriel wel iets hebben,” zei Blaise toen iets serieuzer en legde zijn vrije arm onder zijn hoofd om een beetje meer steun te krijgen. “Of August?”
Ik fronste, dacht even na en kwam recht. “Meen je dat nu? August of Gabriel? Dan vindt ik Gabriel toch wel het mooiste,” zei ik en glimlachte een beetje.
‘Jongens en namen kiezen,’ dacht ik daarna bij mezelf.

“Trouwens; zou ik mogen beslissen over de naam van de baby volgens Alex, denk je?” vroeg ik geïnteresseerd, na er even over na te hebben gedacht.
“Dat zijn problemen voor later. Het is toch leuk om er al over na te denken,” antwoordde Blaise en trok mij dichter bij zich om een kus op mijn voorhoofd te geven.

Het was 2 december en dus betekende dat dat Kerstmis in zich kwam. Dat wilde zeggen; geschenkjes kopen; een grote sierlijke kerstboom versieren; een grote, lekkere kalkoen om te eten; en natuurlijk veel wijn en champagne om het nieuwe jaar in te gaan.
“Ik wens dat het een meisje wordt, hoewel ik het ook heel leuk zou vinden als het een jongen zou zijn,” zei ik en draaide me op mijn zij zodat ik nu tegen Blaise aanlag. Alleen versperde mijn buik een heel klein beetje de weg.
“Waarom? Daar draait het toch niet om?” antwoordde Blaise en trok me iets hoger op het bed zodat ik recht in zijn ogen kon kijken.
“Nee, het draait erom dat je het kindje met liefde en plezier opvoedt. Dat weet ik ook wel, maar voor Alex geldt dat niet,” legde ik uit, “Wanneer het een jongen wordt, wat hij verwacht, dan heeft hij nu al beslist dat hij een Dooddoener wordt. Weetje nog? Hun gesprek toen Lucius en Draco hier waren,”
“Schat, dat maakt toch niet uit? Denk je dat er alleen mannelijke Dooddoeners zijn?” antwoordde Blaise op mijn woorden en drukte zijn lippen op die van mij, “Welk geslacht de baby ook gaat hebben; Alex gaat proberen om de baas te spelen. Volgens mij gaan wij niet veel de kans krijgen om voor het kindje te zorgen,”

“Goedemorgen, meisje,” zei mijn moeder enorm opgewekt toen ze mij in de keuken aantrof. Ze had haar badjas aangetrokken en haar haren waren nog nat. Enkele druppels water likten op de grond en het verbaasde me dat er geen Huiself achter haar aanliep die met een handdoek de druppeltjes water opdepte.
“Goedemorgen moeder,” antwoordde ik en nam mijn mok thee in mijn handen. Het was erg koel in de keuken en mijn vingers raakten haast half gevoelloos. De warmte van de thee voelde dan ook heel goed aan.

“Goed geslapen?” vroeg ik vriendelijk. Het was zó lang geleden dat ik nog eens een goed gesprek met haar had gehad. Sawyer nam haar altijd in met onnozele en nutteloze uitstapjes zodat ik haar niet kon spreken. En de keren dat me dat wel zou lukken, zorgde zijzelf ervoor dat ik haar niet kon uitstaan.
“Heerlijk,” antwoordde ze grijnzend terwijl Blaise de keuken inkwam. Hij had zijn kleren al aangetrokken, maar zijn donkere haren zaten nog in de war wat hem extra schattig maakte.
“Heb je zin om kerstinkopen te doen?” vroeg mijn moeder daarna aan mij en keek me gelukzalig aan.
“Heb je niet gepland met Sawyer dan?” vroeg ik op mijn beurt en nam een slokje thee. De laatste dagen had ik geen last meer van ochtendmisselijkheid, maar de dokter had me verzekerd dat die plotseling wel terug zouden komen.
“Nee, hij moest op dringende zakenreis voor het ministerie. Moet jij trouwens niet werken?” vroeg mijn moeder daarna grijnzend, maar gaf me geen tijd om te antwoorden, “Maar je hebt gelijk kindje. Je moet je niet overwerken. Dat is absoluut niet goed voor de baby. Ik kan niet geloven dat ik nu al grootmoeder wordt,” zei ze daarna en omhelsde me totaal onverwacht.
“Ik ben ook heel blij, moeder,” zei ik fronsend en vond dat ze wel heel raar deed deze morgen. “En? Ga je mee? Ik zou dolgraag nog eens met jou gaan winkelen,” zeurde mijn moeder en keek me smekend aan.
“Ow oké,” zei ik toe en grijnsde naar haar. “Ik ga wel mee. Trouwens; we moeten nog kijken voor de babykamer in te richten,” zei ik opgewonden en begon al enkele ideetjes in mijn hoofd te ontwikkelen.
“Nu al? Je bent pas vier maanden ver,” zei Blaise fronsend en keek ons allebei aan.
Met opgetrokken wenkbrauwen keek ik naar Blaise. “Je kent misschien veel van vrouwen, Blaise, maar van baby’s en kinderkamers niet,” zei ik en liep naar hem toe om hem te porren op de borst.
“Nee, misschien niet. Maar ik wil toch mee winkelen hoor,” zei hij en grijnsde.

“Wat dacht je van groen?” vroeg mijn moeder en ik zag aan Blaise zijn gezicht dat hij daarmee akkoord was. Ik, daarentegen, keek hun beide verontwaardigd aan.
“Groen voor een babykamer?” zei ik en ik merkte dat enkele mensen in de winkel ons vreemd aankeken, “Dat is toch niet gepast,” lachte ik daarna, “Ik dacht eerder aan blauw en roze. Meer de traditionele kleuren.”
“Maar ik vind groen toch wel leuker volgens onze stand,” zei mijn moeder en ging mij tegen. Even had ik gedacht dat ik opnieuw de moeder van vroeger in haar zag, maar dat verdween al snel opnieuw als sneeuw voor de zon.
“Moeder, het is mijn baby en ik wil geen groen voor zijn kamertje,” zei ik opstandig en keek haar serieus aan.
“Het wordt dus een jongen,” riep mijn moeder opgewekt door de winkel waardoor nog meer mensen naar ons keken.
“Moeder alstublieft!” siste ik tussen mijn tanden, “Ik heb toch niet gezegd dat het een jongen wordt! Ik zeg gewoon dat ik geen groen wil voor die kamer!”
“Ja, maar je zei heel duidelijk ‘zijn’ kamer,” ging ze er op verder en werkte langzaam maar zeker meer op mijn zenuwen.
“Ik weet zelf nog niet wat het wordt, dus houdt erover op!” zei ik en liep naar de andere kant van de kinderwinkel. Overal stonden mooie wiegjes, grote kinderwagens of rekken van kleine kleertjes. Mijn moedergevoel kwam boven en vol vreugde begon ik aan mijn kinderjacht.