[AF] De verboden liefde

dracogirly · Geplaatst: Zo Aug 29, 2004 10:50

“Zijn er hier problemen?” professor Sneep liep langs.
“Nee professor, alles gaat goed”, zei Draco met een gemaakte lach.
“Gelukkig maar”, zei professor Sneep terwijl hij weer verder liep.

Anne hoopte dat Draco haar los zou laten toen ze hoorde dat er een leraar aankwam. Maar toen ze zag dat het professor Sneep was, besloot ze maar om haar mond te houden. Hij trok immers alle zwadderaars voor en zou nu dan ook vast wel weer een reden bedenken om punten af te trekken van Griffoendor.

“Nou aangezien ik denk dat het nog wel even gaat duren voordat je me zegt wat er aan de hand is, denk ik dat dit wel handig zal zijn,”zei Draco. Hij mompelde een spreuk en er kwamen onzichtbare touwen die de pols van Anne aan die van Draco vastmaakte.
“Dit kun je niet doen”, zei Anne.
“Zo te zien heb ik het al gedaan.”zei Draco.
Draco ging dichter bij Anne staan. “En voor het geval je misschien van plan bent om me te vervloeken”, hij pakte Anne’s toverstok uit haar zak, “zal ik deze wel even voor je bewaren.”
“Wat!? Geef mijn toverstok terug!”riep Anne.
“Zodra we klaar zijn met praten”, zei Draco kalm.
“Ik heb jou niets te zeggen.”
“Dan denk ik dat ik je toverstok voorlopig maar houdt.”zei Draco gemeen lachend.

Draco begon te lopen en trok Anne hierdoor mee. Anne wilde blijven staan, maar het touw begon in haar polsen te snijden dus ze besloot om maar mee te lopen.
“Waar gaan we heen?”vroeg Anne toen ze bij een gedeelte van de school aankwamen waar Anne nog nooit geweest was.
“Dat zul je wel zien”, zei Draco terwijl hij verder liep.
Ze kwamen bij de kerkers en Draco liep nog steeds verder totdat hij voor een donker schilderij ineens stopte.

“Modderbloedje” zei Draco. Anne vroeg zich af waar hij het ineens over had, maar toen zag ze het schilderij opengaan en bedacht ze dat het een wachtwoord zou zijn.

Ze kwamen in een grote koude en ongezellige ruimte uit versierd in de kleuren groen en zilver. Dit moet vast de afdelingskamer van Zwadderich zijn dacht ze. Draco liep naar een bank en ging zitten en Anne ging naast hem zitten.

“Nou, waarom ben jij nou boos op me?”zei Draco.
“Geef me eens een reden om niet boos op je te zijn”, antwoordde Anne.
“Nou, ik ben aardig, charmant, zie er goed uit en jij bent verliefd op me”, antwoordde Draco.
“Oh, alsjeblieft zeg, kun je echt niets beters verzinnen”, zei Anne.
“Nou, wat mankeert er dan aan?”
“Nou, je bent vast heel aardig, tegen anderen, charmant, nou nee, eerder arrogant.”zei Anne.

*De bel die het einde van de lunch aangaf ging*

“Kun je me nu laten gaan, ik moet naar mijn les”, zei Anne.
“Oh, ik kan je wel laten gaan, denk alleen niet dat ik dat doe. Zoals je weet laat ik je pas gaan als je zegt waarom je boos op me bent.”
“Oké, omdat je dat zo graag wilt weten en te dom bent om er zelf achter te komen, zal ik het je zeggen.”zei Anne. “Ik ben boos op je omdat je niet je excuus hebt aangeboden nadat je zo rot hebt gedaan en dat je niet besloot om eerst aan mij te vragen waarom ik er niet was in plaats van de verkeerde conclusies te trekken. Daar komt bij dat je nu ook nog eens mijn toverstok hebt afgepakt en er voor gezorgd heb dat ik niet meer op tijd in de les kan komen. Dus je kunt wel zeggen dat ik boos op je ben ja”, zei Anne boos. “Laat je me nu gaan?”

“Nee”, zei Draco met een gemene lach. “Ik heb niet zoveel zin om hier in mijn eentje te zitten. Dus je mag me nog wat langer vergezellen.”
“Wat!?” zei Anne. “Ik heb je nu toch verteld wat je wilde weten, nu moet jij je ook aan jou deel van de afspraak houden.”
“Nou, dat doe ik toch. Ik zei dat ik je daarna zou laten gaan. Ik heb je niet daarvoor laten gaan, dus houd ik me prima aan de afspraak.”
“Maar dat is niet eerlijk!”schreeuwde Anne.
“Dat is hartstikke eerlijk en als ik jou was zou ik niet zo schreeuwen, want er is toch niemand die jou hoort, en als iemand jou wel hoort zijn het waarschijnlijk zwadderaars en ik denk niet dat zij jou gaan helpen.”zei Draco.
Anne zei niets en staarde blank voor zich uit. Dit wordt vast een fantastische middag, dacht ze sarcastisch.

Ik hoop dat jullie dit stukje ook weer leuk vinden! Smile

dracogirly · Geplaatst: Wo Sep 01, 2004 16:58

“Draco, waarom doe je dit?”onderbrak Anne de stilte.
“Wat?”vroeg Draco.
“Nou, dit”, zei Anne terwijl ze haar pols die vastgebonden zat omhoog deed.
“Wat kan ik zeggen, ik heb je graag dichtbij me”, zei Draco smirkend.
“Ook als ik dat niet wil?”zei Anne.
“Oh, maar je wilt dit wel”, zei Draco.
“Ja, ik vind het echt geweldig om hier op de bank naast jou te zitten, terwijl onze polsen aan elkaar zijn gebonden”, zei Anne sarcastisch.
“Zie je nou wel dat je het leuk vind, je zegt het nu zelf ook”, zei Draco gemeen lachend.
“Owww” zei Anne vol frustratie, “Met jou valt ook echt geen normaal gesprek te voeren hè?”
“Heb je dat dan al eens geprobeerd?’vroeg Draco.
Anne dacht diep na en kwam tot de conclusie dat die ene keer in de astronomietoren de enige keer was dat ze echt met Draco gesproken had.

Draco zag dat Anne diep in gedachten was en vond het erg lang duren voor ze wat zei.
“Je hebt gelijk, ik heb nog nooit echt geprobeerd een normaal gesprek met je te voeren. Het is alleen ook niet zo simpel om dat met iemand zoals jij te doen”, zei Anne.
“Wat bedoel je met iemand zoals ik?”
“Nou, het ene moment doe je heel aardig en alles, en heb ik het idee dat ik je echt leuk vind, en het volgende moment doe je weer iets stoms of heb je weer een onaardige opmerking waardoor ik je het liefst zal haten.”
“Maar dat doe je niet”, zei Draco gemeen lachend.
“Nee, dat klopt, al vraag ik mezelf ook sterk af waarom niet”, zei Anne.
“Nou, dat is simpel”, zei Draco.
“Oh, ja?”zei Anne ongelovig.
“Ja,”antwoordde Draco. “Je houdt namelijk van me.”
“En ik vraag me sterk af hoe dat toch komt”, zei Anne.
“Nou, dat is simpel”, zei Draco terwijl hij zich naar Anne toeboog.
“Het is allemaal wel erg simpel bij jou hè?” zei Anne.
“Inderdaad, het is ook simpel. Ik bedoel, wie kan mijn charmes nu weerstaan?”
“Ik in ieder geval niet,”zei Anne.
“Dat dacht ik ook”. Draco leunde naar voren om haar te zoenen maar Anne leunde naar achteren zodat hij niet bij haar kon komen.
“Toch vind ik dat je nog steeds je excuus aan moet bieden,”zei Anne.
“Oké, het spijt me,”zei Draco zacht.
“Wat?”, vroeg Anne.
“Je hebt me wel gehoord, het spijt me. Ik had eerst aan jou moeten vragen waarom je er niet was in plaats van de verkeerde conclusies te trekken.”
Anne was blij dat Draco eindelijk zijn excuses had aangeboden en wist dat ze niet langer boos op hem kon blijven. Nu was zij degene die naar voren leunde om hem te zoenen.

Ineens doorbrak Draco de zoen.
“Hoorde jij dat ook?” vroeg Draco.
“Huh, wat?”zei Anne verbaasd.
Snel mompelde Draco de spreuk die er voor zorgde dat hun polsen niet langer aan elkaar zaten en duwde Anne een kast in.
Toen hij de kastdeur net had dichtgedaan, ging het portretgat open. Anne gluurde door een kier van de deur en zag dat het Patty was die naar binnen kwam.

“Hallo Drakie, wat doe jij hier?”vroeg Patty met een suikerzoet stemmetje dat Anne braakneigingen gaf.
“Ik had geen zin in les, maar wat kom jij doen?”vroeg Draco.
“Oh, mijn inktpotje was leeg, dus ik kom een nieuwe uit de kast halen.”
Anne schrok. Als ze hier zou worden ontdekt zal Patty er wel voor zorgen dat ze in grote problemen zou komen. Patty liep steeds dichter naar de kast en Anne dacht dat ze nu de deur wel zou openen, maar zag dat Draco Patty nog net op tijd wegtrok.

“Drakie, wat doe jij nou?” zei Patty verbaasd.
Maar Patty kreeg geen tijd om nog verder te vragen, want Draco begon haar te zoenen.
Anne begon boos te worden in de kast. Ze hadden het nog maar net goedgemaakt en nu stond hij alweer met een ander te zoenen. Ook kon ze enige jaloezie niet onderdrukken. Zij had maar wat graag daar gestaan waar Patty nu stond.

Draco en Patty stopten eindelijk met zoenen.
“Wel, uhm, Drakie dat was onverwacht”, zei Patty.
“Hier, neem mijn inktpot maar”, en Draco gaf Patty zijn inktpot. “Ga nu maar vlug, anders kom je nog te laat in je les.”

“Maar ik heb nu veel meer zin om hier bij jou te blijven”, zei Patty met een suikerzoet stemmetje.
Draco ontweek Patty die nu op hem kwam afgelopen.
“Ga nu maar”, zei Draco, “Ik heb nu geen tijd om hier met jou rond te hangen, ik heb het nogal druk”.
Patty hoorde aan de toon waarop Draco dat zei dat ze inderdaad maar beter weg kon gaan. Ze liep de trap naar het portretgat op en zei: “Dag Drakie” terwijl ze nog even naar hem knipoogde.

“Dat mens is echt knettergek”, mompelde Draco.
Hij deed de kast waar Anne inzat weer open.
* Pets *
Anne sloeg Draco midden in het gezicht.

dracogirly · Geplaatst: Zo Sep 05, 2004 16:00

“Au, waar was dat voor?” zei Draco.
“Dat was voor het zoenen met Patty, Drakie”zei Anne boos.
“En wat krijg ik omdat ik ervoor gezorgd heb dat zij jou niet heeft betrapt?”zei Draco.
“Daar ben ik nog niet helemaal uit, Drakie”
“Noem me alsjeblieft geen Drakie. Dat haat ik”zei Draco. “En waar blijft mijn beloning?”
“Tutu, niet zo ongeduldig,”zei Anne.
“Waarom niet? Die klap kreeg ik toch ook gelijk?”
Maar Draco kon zijn zin bijna niet afmaken, want Anne begon hem te zoenen.

“Ik denk dat dit betekent dat het weer goed is tussen ons?” zei Draco.
“Dat denk ik ook”, zei Anne.
“Maar hoe moet dat nu met Harry, Ron en Hermelien?”
“Wat bedoel je?”zei Draco.
“Nou ik kan moeilijk zeggen dat ik de hele middag bij jou was.”
“Waarom niet?”
“Nou, omdat ze jou dan waarschijnlijk wel wat aan zullen doen.”
“Ze doen hun best maar, dat lukt hen toch niet”, zei Draco.
“Maar ik wil niet dat hen of jou iets overkomt. We kunnen het beter nog even geheim houden, zodat we zelf ook een beetje aan het idee kunnen wennen.”zei Anne.
“Oké, wat jij wilt”, zei Draco en hij begon Anne weer te zoenen.

“Ik denk dat ik beter maar weer naar mijn eigen afdelingskamer kan gaan,’zei Anne.
“Vind je het niet gezellig bij mij dan?”vroeg Draco terwijl hij een zielig gezicht trok.
“Ik vind jou wel gezellig, alleen de andere mensen van jou afdeling wat minder. En aangezien de lessen bijna afgelopen zijn kan ik maar beter terug gaan naar mijn afdelingskamer.”
“Je zult wel weer gelijk hebben”, zei Draco. “Zie ik je vanavond nog?”
“Natuurlijk, je denkt toch niet dat ik je weer laat wachten?”zei Anne. Ze zoende Draco nog een keer en klom toen snel het portretgat uit.

Ze had geen idee waar in het kasteel ze nu precies was, maar bedacht dat ze wel ergens bij de kerkers in de buurt zou zijn. Ze besloot om maar gewoon een gang in te lopen in de hoop dat ze iets bekends zou tegenkomen. Gelukkig zag ze al snel de kerkers van Sneep en kon van daaruit de weg naar haar afdelingskamer terugvinden. Ze keek op de klok die daar hing en zag dat over vijf minuten de lessen waren afgelopen. Ze liep snel naar de meisjesslaapzaal en ging op haar bed zitten. Op dat moment kwam ze er ineens achter dat Draco nog steeds haar toverstok had. Die zou ze vanavond maar terug moeten vragen.

Ze hoorde mensen de afdelingskamer ingaan en richting de slaapzaal lopen. Snel gingen ze in haar bed liggen en deed de lakens over zich heen. De deur van de slaapzaal ging open en ze zag Hermelien naar binnen komen.
“Anne, waarom was je niet naar de lessen?”vroeg Hermelien op strenge toon.
“Ik had erge hoofdpijn en ging daarom in bed liggen in de hoop dat het over zou gaan.”loog Anne.
“Maar je had toch gewoon naar Madame Pleister kunnen gaan. Die had je dan een pilletje kunnen geven zodat je er binnen een minuut van af zou zijn.”
“Daar heb ik naar aangedacht”, zei Anne.
“Nou, dat had je beter wel kunnen doen. Je hebt nu ontzettend veel gemist!”zei Hermelien boos. “Is je hoofdpijn al bijna over?”vroeg ze nu wat bezorgder.
”Ja, het rusten heeft geholpen en het is nu bijna weg”, zei Anne.
“Gelukkig maar, kom je mee naar de afdelingskamer?”
“Ja, ik kom er zo aan”, zei Anne.

Hermelien ging weg en Anne zuchtte eens diep. Het liegen ging eigenlijk best goed en volgens mij geloofde ze me ook nog. Draco heeft nu al een slechte invloed op me. Vroeger zou ik nooit tegen mijn vrienden hebben gelogen.

Ze trok haar kleding weer een beetje recht en ging naar de afdelingskamer. Harry, Ron en Hermelien zaten met z’n drieën in een hoek van de kamer en Anne besloot om er maar bij te gaan zitten.
“Hey Anne, gaat het weer wat beter?” vroeg Harry.
“Ja, het gaat wel weer”, zei Anne.
“Gelukkig maar,”zei Ron. “Oh ja, we moesten nog zeggen van professor Anderling dat je bijles vanavond niet door kon gaan vanwege een vergadering. Daar ben je dus ook mooi vanaf.”
“Ach Ron, doe niet zo stom. Ze heeft niet voor niets bijles weet je”zei Hermelien.

“Anne, morgenavond heb je toch geen bijles?”vroeg Harry.
“Nee, ze vonden dat ik op vrijdagavond vrij mocht hebben”, lachtte Anne.
“Nou, we zitten erover te denken om morgen weer een bijeenkomst te houden van de SVP. Dus als je zin hebt om te komen….”
“Tuurlijk, graag zelfs”, zei Anne. “Waar en hoe laat is het?”
“We beginnen de bijeenkomst om acht uur en het is in de kamer van hoge nood.”zei Harry.
“Huh, waar is dat?”vroeg Anne verbaast.
Hermelien begon haar uit te leggen wat het was en hoe je er moest komen.
Anne dacht dat het de ideale ontmoetingsplek voor haar en Draco zou zijn. De kans dat ze daar gevonden zouden worden was heel klein terwijl in de astronomietoren iedereen gewoon binnen kan lopen.

Na wat huiswerk te hebben gemaakt besloten Harry, Ron, Hermelien en Anne om wat te gaan eten. Toen Anne de eetzaal in liep keek ze gelijk naar de Zwadderich tafel waar ze Draco al zag zitten. Hij lachte naar haar en knipoogde. Anne hoopte dat niemand dat zag en keek snel een andere kant op. Tijdens het eten moest ze veel moeite doen om niet de hele tijd naar Draco te kijken. Ze besloot daarom om maar wat eerder weg te gaan. Bang dat iemand van de Griffoendor tafel erachter zou komen naar wie ze iedere keer aan het kijken was.

Ze was onderweg naar haar afdelingskamer toen ze ineens werd vastgepakt door iemand. Ze schrok en gaf een gilletje maar werd weer rustiger toen ze zag dat het Draco was.
“Wil je me nooit meer zo laten schrikken!”zei Anne.
“Sorry, het was niet de bedoeling. Ik wist niet dat je zo zou schrikken.”
Draco deed de deur van een leeg klaslokaal open en ging samen met Anne naar binnen. Draco begon Anne te zoenen.

“Wat als we betrapt worden?’vroeg Anne opeens.
“Dat gebeurt niet,”zei Draco.
“Hoe weet je dat zo zeker?”
“Omdat dit lokaal al twee jaar niet meer gebruikt wordt.”
“Je zult wel gelijk hebben”, zei Anne. “Je hebt trouwens nog iets van me.”
“Oh ja?” vroeg Draco verbaast.
“Ja, je hebt mijn toverstok nog.”
“Oh, je bedoelt dit.”
Draco haalde Anne’s toverstok uit zijn zak. Anne wilde hem pakken maar Draco hield hem hoog in de lucht zodat Anne er niet bij kon.
“Draco, mag ik alsjeblieft mijn toverstok terug?”
“Ik denk dat ik hem nog maar even bij me houd. Dan heb je nog een extra reden om vanavond te komen”zei Draco met een grijns.
“Oh, je bent gemeen”, zei Anne.
“Weet ik toch”zei Draco en hij liep het lokaal uit. “Tot vanavond!”

dracogirly · Geplaatst: Di Sep 07, 2004 18:25

Eindelijk was het tijd om naar de astronomietoren te gaan. Voordat ze wegging keek ze eerst of Hermelien echt sliep. Ze wilde niet weer stiekem gevolgd worden. Gelukkkig was dit het geval.

Snel ging ze op weg, ze hoopte dat ze Vilder met zijn kat mevrouw Norks niet tegen zou komen. Op de een of andere manier gaf die kat haar altijd de kriebels. Gelukkig kwam ze bij de astronomietoren zonder dat ze iemand tegen kwam. Voorzichtig deed ze de deur open. Wat ze toen zag was echt prachtig. Overal zweefden kaarsen en er waren verschillende bossen rode rozen. In het midden van de kamer stond een tafel die prachtige gedekt was en waar allerlei lekkers op stond.

“Goedenavond m’lady”.
Anne draaide zich om en zag Draco staan in een prachtig zwart pak.
“Wow”, was alles wat Anne kon zeggen.
Draco liep voor Anne uit en schuifde de stoel aan waarop Anne ging zitten. Zelf ging Draco aan de andere kant van de tafel zitten.

“En, wat vind je ervan?”vroeg Draco.
“Ik vind het echt prachtig”, zei Anne. “Ik wist niet dat jij zoiets in je had.”
“Dat zal ik dan maar opvatten als een compliment”, zei Draco grijnzend.

Anne bleef maar in het rondkijken en denken hoe lief het was van Draco dat hij dit voor haar had gedaan.

“Ik heb het eten niet vergiftigd, dus je kunt er rustig van eten hoor”,zei Draco.
“Weet je dat wel zeker?” grapte Anne.
“Tja, je zal er nooit achter komen tenzij je het probeert”, lachte Draco.

Anne schepte haar bord vol en begon te eten terwijl Draco hetzelfde deed.
Toen haar bord bijna leeg was zei Anne.
“Je hebt nog iets van me”.
“Oh ja, dat is waar ook”zei Draco terwijl hij opstond. “Doe je ogen dicht”.
“Huh, wat?” zei Anne die dacht dat ze het waarschijnlijk verkeerd verstaan had.
“Vertrouw je me?” vroeg Draco.
“Ja”, zei Anne.
“Doe dan je ogen dicht”.
Langzaam deed Anne haar ogen dicht afwachtend van wat er zou gaan komen. Hij hoefde haar toch alleen maar haar toverstok terug te geven? Daar hoefde hij toch niet zoveel moeite voor te doen?

Anne voelde Draco iets om haar nek doen en hoorde hem weer terug lopen.
”Je mag nu je ogen weer open doen”, zei Draco.
Anne deed haar ogen weer open en voelde meteen aan haar nek. Er hing een prachtige ketting aan. Ze bekeek hem eens goed en zag dat het een mooie zilveren ketting was. Er hing ook een bedeltje aan in de vorm van een draak met mooie kleine diamantjes erin.

“Hij is echt prachtig”zei Anne.
“Net als jij”antwoordde Draco.
Anne omhelsde Draco en begon hem te zoenen.

“Je weet dat je nog steeds iets anders van me hebt hè.”zei Anne.
“Je bedoelt je toverstok”zei Draco.
“Inderdaad. Ik heb hem morgen weer nodig in mijn lessen dus ik moet hem echt terug hebben.”zei Anne.
“Jammer. Ik begon net aan hem te wennen nadat ik hem het grootste gedeelte van de dag bij me heb gedragen”, zei Draco terwijl hij een zielig gezicht trok en haar toverstok uit zijn zak haalde.
Anne pakte haar toverstok snel aan en stopte hem weer in haar zak.
“Ach, je hebt je daarvoor ook prima zonder mijn toverstok kunnen redden, dus dat zal je nu ook wel weer lukken, en als je hem heel erg mist kun je altijd nog mij opzoeken en dan mag je hem misschien wel even vasthouden”zei Anne lachend.
“En hoe zou ik dat dan moeten doen. Je bent bijna altijd met die Griffoendor vrienden van je”.
“Je vindt vast wel een manier. Trouwens ik dacht dat je niet bang was voor Harry, Ron en Hermelien.”
“Wie zegt er dat ik bang ben voor ‘het droomteam’. Ik zei alleen dat het niet makkelijk zou zijn maar ik verzin wel een manier”zei Draco.

* 2 weken later *

Het was zondagochtend en Anne zat samen met Hermelien huiswerk te maken in de bibliotheek. Anne dacht hoe mooi haar leven was geworden de afgelopen twee weken. Het ging goed met haar bijlessen en ze kreeg geen strafwerk meer. Ze was verliefd op Draco en ontmoette hem iedere avond in de kamer van Hoge Nood. Niets kan dit leven nog verpesten, dacht Anne blij.

“Anne zou je niet eens beginnen met je toverdranken werkstuk?”zei Hermelien.

Oké, daar moet ik op terugkomen, dacht Anne. Dit stomme werkstuk van Sneep is niet echt iets wat bij dit goede leven past. Anne zuchtte en ging aan het werk.

Toen ze halverwege haar werkstuk was werd ze gestoord door Draco met zijn lijfwachten.
“Modderbloedje en nieuwelingentje druk aan het werk in de bibliotheek zo te zien”zei Draco.
“Ja Malfidus, dat zou je ook eens moeten doen. Misschien dat je dan eens een keer een voldoende zou halen”, zei Hermelien.
“Wel modderbloedje, zo te horen ken jij mijn cijferlijst niet echt, want anders zou je niet zulke stomme dingen zeggen”, zei Draco terug.
“Acht rot toch op Malfidus”.
“Dat was ik toevallig net van plan. Deze ruimte is niet zo gezond hier. Oh kijk, ik zie al wat het probleem is. Het is dat modderbloedje dat daar zit”, zei Draco lachend.
“Jij kan echt alleen maar onaardig zijn hè. Ik wed dat je nooit van iemand zou kunnen houden”, zei Hermelien.
“Oh, maar dat heb je alweer fout modderbloedje. Ik kan wel degelijk van iemand houden. Alleen zou ik nooit van iemand kunnen houden die geen zuiverbloed heeft. Om precies te zijn haat ik iedereen die geen zuiver bloed heeft. Maar ik ga nu maar eens. Straks word ik nog ziek door je aanwezigheid!” zei Draco gemeen lachend terwijl hij zich omdraaide en wegliep.
“Tja, en dat willen we niet hebben hè!”riep Hermelien hem na.
“Inderdaad!” zei Draco terwijl hij zich nog een keer omdraaide en toen verder liep.

Anne hoorde het einde van het gesprek echter al niet meer. In haar hoofd bleef ze maar de twee zinnetjes horen die Draco net gezegd had.
“Ik zou nooit van iemand kunnen houden die geen zuiverbloed heeft. Om precies te zijn haat ik iedereen die geen zuiverbloed heeft.”
Hoe kan hij nou zoiets zeggen, dacht ze terwijl tranen in haar ogen kwamen. Zijzelf was een halfbloedje en had dus ook geen zuiverbloed. Hij zei zojuist dat hij nooit van zo iemand kon houden. Had hij dan gelogen iedere keer dat hij zie dat hij van mij hield. Weet hij eigenlijk wel dat ik een halfbloedje ben. Ik denk het niet, want anders zou hij wel nooit zo tegen mij gesproken hebben. Zou ik hem moeten vertellen dat ik een halfbloedje ben. Maar ja, aan de andere kant waar is dat goed voor. Als hij erachter komt wordt hij waarschijnlijk woedend op mij en hij zal het dan wel uitmaken. Ik bedoel, het is niet dat ik het geheim heb gehouden dat ik een halfbloedje ben. Hij had er best achter kunnen komen als hij dat had gewild. Maar aan de andere kant, wil ik wel iets hebben met iemand die zegt dat hij zo een hekel heeft aan iemand zoals ik? Wat moet ik nou doen?

Anne kon zich niet meer op haar huiswerk concentreren. Ze besloot om maar naar buiten te gaan om even rustig na te kunnen denken. Het was erg koud buiten, waardoor er bijna niemand buiten was. Anne ging tegen een boom aanzitten en staarde voor zich uit. Ze zat daar ongeveer tien minuten toen iemand op haar kam afgelopen.
“Wat ben je aan het doen?”
Ze keek op en zag dat Draco eraan kwam.
“Nadenken en jij?”vroeg Anne.
“Ik zag je buiten zitten en dacht laat ik eens naar je toe gaan.”

Anne rilde van de kou. Tien minuten stil buiten zitten in dit koude weer is niet echt aan te raden.

“Anne, je rilt helemaal. Hier neem mijn mantel”, en Draco gaf haar zijn mantel.
“Maar dan heb jij helemaal geen mantel aan”, zei Anne.
“Maak je over mij maar geen zorgen”, zei Draco, terwijl hij de mantel aan haar gaf e neen arm over haar heen deed.

“Zo, waar was je over aan het nadenken?”vroeg Draco.
“Ow, over van alles eigenlijk”, zei Anne.
Nu ze Draco zo zag kon ze niet geloven dat hij ruim tien minuten geleden nog zoiets gemeens had gezegd.
“En jij, wat was jij net aan het doen?”vroeg Anne.
“Ow, niets bijzonders eigenlijk. Ik heb Potter de ziekenzaal ingeslagen en toen Anderling er wat van zei, heb ik haar ook behekst.”
“Echt waar?”vroeg Anne geschokt.
“Nee”, zei Draco gemeen lachend.
“Oh, jij bent echt erg weet je dat?”zei Anne.
“Nee hoor. Ik was pas erg geweest, als ik al die dingen die ik zojuist gezegd had ook echt gedaan had. Maar aangezien dat niet zo is snap ik niet wat er erg aan is”, zei Draco.
“Je zult wel gelijk hebben”, zuchtte Anne.
“Dat heb ik toch altijd”, zei Draco. “Maar zullen we maar naar binnen gaan, want je lippen worden nu ook helemaal blauw.”
“Ja, dat is goed”, zei Anne.

Draco stond op en hielp Anne overeind. Samen liepen ze naar het kasteel.
“Ik denk dat hier onze wegen weer scheiden”, zei Draco. “Zie ik je vanavond weer?”
“Natuurlijk!” zei Anne.
Snel kuste Draco haar voordat hij wegliep richting zijn afdelingskamer.

Anne liep naar haar afdelingskamer en zag dat er maar 1 leerling binnen was. Het was Marcel Lubbermans.
“Anne wat heb jij nou aan?” vroeg Marcel.
Anne keek hem niet begrijpend aan.
“Waar lijkt het op Marcel? Kleding.” zei Anne.
Soms snap ik echt niet dat hij in dit leerjaar thuis hoort, dacht Anne.
“Ja, dat zie ik ook nog wel. Ik ben niet gek hoor”, zei Marcel boos. “Maar die mantel. Is dat niet het teken van Zwadderich dat erop staat?”

dracogirly · Geplaatst: Vr Sep 10, 2004 15:11

Anne schrok en zag dat ze nog steeds Draco’s mantel aanhad.
“Nee, hoor Marcel je vergist je. Ik bedoel, je denkt toch niet dat ik met een mantel van Zwadderich aan ga lopen”, Anne lachte terwijl ze snel de mantel uittrok.
“Nee, dat lijkt me niet…”zei Marcel langzaam.
“Nou dan,”zei Anne terwijl ze snel naar de slaapzaal liep voordat Marcel nog meer vragen kon stellen.

Oké, dat ging nog maar net goed, dacht Anne terwijl ze de mantel van Draco in haar koffer stopte.

Ze besloot om maar weer naar de bibliotheek te gaan om daar verder te werken aan haar toverdranken verslag. Ze zag Hermelien alleen aan een tafel zitten en ging bij haar zitten.
“Hoi, zijn Harry en Ron er niet?”
“Nee, ze hebben weer eens zwerkbaltraining want volgende week is de grote wedstrijd tegen Zwadderich en die moet natuurlijk gewonnen worden. Dat ze hierdoor vergeten om hun andere huiswerk te maken maakt natuurlijk niet uit,”zei Hermelien boos.
“Iets zegt mij dat je niet zo een groot zwerkbal liefhebber bent”, zei Anne.
“Goh, hoe kom je erop”, zei Hermelien sarcastisch. “Ik bedoel, wat is daar nou leuk aan?”
“Ik zou het niet weten”, zei Anne snel. Zij vond zwerkbal zelf fantastisch maar wilde graag Hermeliens hulp bij haar toverdranken verslag en kon haar dus maar beter te vriend houden.
“Uhm Hermelien, zou je me misschien kunnen helpen met mijn verslag?”vroeg Anne.
“Natuurlijk, wat wil je weten?”zei Hermelien.

Met Hermeliens hulp ging het maken van het verslag een stuk sneller. En toen ze klaar waren liepen ze samen naar hun afdelingskamer. Jammer genoeg, moesten ze precies Draco met een groepje zwadderaars tegenkomen.
“Vinden jullie het hier ook zo stinken, het zal dat modderbloedje wel zijn”, zei Draco.
Het groepje zwadderaars dat met hem meeliep moest lachen.
“Oh Malfidus, jij… jij… “, stamelde Hermelien.
“Ik weet dat je van me houd, maar weet je het wordt nooit wat tussen ons”, zei Draco met een serieus gezicht. “Ik zou namelijk nooit van iemand kunnen houden die geen volbloedtovenaar is. En er is natuurlijk het feit dat ik je haat, modderbloedje.”, zei Draco gemeen lachend.
Hermeliens gezicht werd rood van woede. Dit tot grote vreugde van het groepje zwadderaars dat nu nog harder begon te lachen.

“Kom Hermelien, we moeten gaan!” Anne trok Hermelien mee naar boven terwijl de zwadderaars ook weer verder liepen. Hermelien kreeg tranen in haar ogen.
“Hermelien, gaat alles wel goed?”vroeg Anne voorzichtig.
“Ja, het gaat wel,”snikt Hermelien. “Ik denk alleen dat ik er wel nooit aan gewend zou raken om modderbloedje genoemd te worden.”

Anne en Hermelien hadden inmiddels de afdelingskamer bereikt en ging naar binnen. Harry en Ron keken op van hun schaakspel.
“Hermelien, wat is er aan de hand?”vroeg Harry toen hij Hermelien zag huilen.
Hij liep snel naar haar toe met Ron vlak achter hem aan.
Anne besloot om hen maar met rust te laten en liep naar de meisjesslaapzaal. Zij had haar eigen problemen.

Weer had Draco gezegd dat hij nooit van iemand kon houden die geen volbloedtovenaar was. Waarom deed hij dat nou? Anne begon te huilen. Ze wist wat ze moest doen. Ze moest hem vertellen dat ze een halfbloedje was. Vanavond na het eten zal ze het hem zeggen in de kamer van hoge nood.

Anne had niet op de tijd gelet en schrok op toen Harry haar riep om te gaan avondeten. Ze riep snel dat ze er zo aankwam en hoopte dat niemand de meisjesslaapzaal in zou komen. Ze had de hele tijd dat ze hier was gehuild en had nu roodbehuilde ogen. Ze wilde niet dat iemand dat zag om moeilijke vragen te voorkomen.
Ze had pas in een boek een spreuk gelezen die ervoor zorgde dat je er weer ‘normaal’uitzag als je behuilde ogen had en Anne vond dit het perfecte moment om hem te proberen. Ze zei de spreuk en hoopte maar dat hij zou werken. Ze zag het rood verdwijnen en haar ogen minder opzwellen.

Snel liep ze naar de afdelingskamer en liep met Harry, Ron en Hermelien naar de eetzaal. Tijdens het eten probeerde ze opkomende tranen tegen te houden. Iets wat haar vrij goed lukte.

Na het eten besloot ze om gelijk naar de kamer van hoge nood te gaan om daar alvast voor te bereiden hoe ze het tegen Draco zou gaan zeggen. Ze wenste de kamer die ze samen met Draco had bedacht en ging op de grote bank zitten. Ze was erg moe van het vele huilen en piekeren en viel in slaap.

Ze werd wakker toen ze voelde dat iemand haar haar uit haar gezicht haalde. Ze keek op en zag Draco grijnzend bij haar zitten.
“Ik wist niet dat het vooruitzicht van mijn bezoek zo slaapverwekkend was”, zei hij lachend.
Anne ging snel rechtop zitten en keek Draco aan.
“Draco, ik moet je wat zeggen”, zei Anne.
“Ik eerst”, zei Draco en hij begon Anne te zoenen.
Anne onderbrak de zoen. Wetend dat als ze door zou gaan het alleen maar moeilijker zou worden om het te zeggen.
“Ik dacht dat je me iets wilde zeggen?” zei Anne.
“Dat is ook zo”, zei Draco. “Ik wilde zeggen dat ik van je hou”.
Hij wilde Anne weer gaan zoenen, maar Anne draaide haar gezicht weg.
“Ik wilde ook wat tegen jou zeggen”, zei Anne. “Je weet, ik houd heel veel van je, er is alleen iets wat ik moet zeggen en wat je waarschijnlijk niet zo leuk gaat vinden”, Anne zuchtte diep.
“Dit klinkt niet echt goed. Je hebt toch geen ander?”, vroeg Draco.
“Nee, ik heb geen ander”, zei Anne snel.
“Gelukkig maar”, zei Draco.
“Ik ben een halfbloedje”, zei Anne zacht terwijl de tranen in haar ogen stonden.
“WAT?! gilde Draco boos.
Anne rende huilend weg terwijl Draco boos achter bleef.

dracogirly · Geplaatst: Za Sep 11, 2004 18:15

Er ging bijna een week voorbij en Anne en Draco hadden nog steeds niet met elkaar gesproken. Anne wilde Draco ontwijken en het leek erop dat hij hetzelfde deed. Anne huilde zichzelf iedere avond in slaap en at weinig, waardoor ze er steeds rotter uit ging zien. Haar vrienden vroegen zich af wat er met haar aan de hand was, maar Anne zei niets. Ze wilde niet dat iemand wist dat Draco en zij iets met elkaar hebben gehad.

Anne zat alleen in een stoel in de afdelingskamer te denken over wat er gebeurd zou zijn als zij niets tegen Draco had gezegd, toen Harry op haar kwam afgelopen.
“Uhm, Anne, ik wilde je wat vragen”, zei Harry.
Anne keek op. “Ja”.
“Nou, zoals je weet is morgen de eerste zwerkbalwedstrijd van het seizoen Griffoendor tegen Zwadderich”, zei Harry.
Anne knikte.
“Een groepje zwadderaars heeft Robin zo erg behekst dat hij nu in de ziekenzaal ligt en niet kan spelen morgen. Nou vroeg ik me af of jij misschien de jager van Griffoendor wil zijn morgen.”
“Natuurlijk”, zei Anne terwijl ze een lach op haar gezicht toverde.
“Geweldig! Kun je dan zorgen dat je over een uur op het zwerkbalveld bent, zodat we nog even kunnen oefenen?”, zei Harry.
“Is goed”, zei Anne en Harry liep weer weg.

Anne liep naar de meisjesslaapzaal om zich om te kleden. Toen ze haar koffer opendeed om er wat wijdere kleding uit te halen zag ze ineens Draco’s mantel weer liggen. Ze pakte de mantel op en rook eraan. Hij rook nog steeds naar Draco. Anne begon weer te huilen. Waarom deed het toch zoveel pijn. Ze dwong zichzelf om de mantel weer terug te leggen en pakte snel haar kleding en kleedde zich om. Ze haalde haar bezem uit de bezemkast en liep naar het zwerkbalveld. Harry, Ron en een aantal andere Griffoendors stonden er al.

De training ging best goed en het zorgde ervoor dat ze in ieder geval voor even niet aan Draco dacht. Ze had eigenlijk best veel zin in de wedstrijd.

De volgende dag was ze al vroeg wakker. Vandaag was de wedstrijd tegen Zwadderich. Ze had een vreemd gevoel in haar buik en was een beetje misselijk. Ze liep samen met Harry, Ron en Hermelien naar de ontbijtzaal. Ze ging zitten en keek naar al het eten voor haar. De geur van al dat lekkers maakte haar alleen nog maar misselijker. Er was geen mogelijkheid dat ze nu iets ging eten. Ze keek naar de tafel van Zwadderich en kreeg allemaal gevaarlijke blikken toegeworpen. Snel keek ze weer weg.
“Anne, je moet echt iets eten hoor”, het was Hermelien die dit zei.
“Kan niet, ik ben misselijk”, zei Anne.
“Het zullen de zenuwen wel zijn,”zei Harry. “Maak je geen zorgen, het komt allemaal wel goed.”
Anne keek naar Harry terwijl hij een grote hap ei met bacon nam. Dat deed het hem voor Anne. Ze rende de eetzaal uit op weg naar de toiletten. Onderweg werd ze echter tegengehouden door Draco.
“En waar denk jij zo snel heen te gaan?” vroeg hij gemeen lachend.
Hermelien die met Anne mee was gelopen zei: “Als ik jou was Malfidus zal ik maar snel aan de kant gaan.”
“Oh ja, modderbloedje. Nou gelukkig ben je mij niet en ik blijf staan waar ik sta”.
Anne kon het niet langer tegen houden en begon over te geven. Het kwam terecht op Draco zijn schoenen.
“Gadverdamme, dit waren nieuwe schoenen!” gilde Draco.
“Sorry”, mompelde Anne.
Hermelien ruimde snel de rotzooi die op de grond gekomen was weg met een simpele spreuk en liep samen met Anne richting het zwerkbalveld.

“Gaat het weer een beetje Anne?” vroeg Hermelien.
“Ja, het gaat wel weer. Alleen denk ik wel dat Draco daar anders over denkt”, zei Anne.
Hermelien keek op toen Anne Draco zei in plaats van Malfidus maar dacht dat het waarschijnlijk wel aan de zenuwen zou liggen.
“Ach hij heeft vast zat schoenen, bovendien had hij jou er maar gewoon langs moeten laten. Het was zijn verdiende loon. Nou ik ga naar de tribunes. Succes!”zei Hermelien terwijl ze een andere kant op liep.

Anne liep naar de kleedkamer en kleedde zich snel om. Harry hield als aanvoerder van het team een korte pep talk en ze ging op weg naar het zwerkbalveld. Anne was nog steeds zenuwachtig en dat werd nog erger toen ze de volle tribunes zag. Ze liep achter het team aan en zag het zwerkbalteam van Zwadderich ook richting het midden lopen. Toen ze Draco zag voelde ze haar hartslag weer sneller gaan. Waarom moest hij er toch zo goed uitzien in zijn zwerkbalkleding.

De aanvoerders van de zwerkbalteams, Harry en Draco, gaven elkaar een hand en Anne wist zeker dat als blikken konden doden, het een waar slachtveld zou zijn geworden.
Madame Hooch blaasde op haar fluitje en de wedstrijd was begonnen.
Anne kreeg de slurk toegegooid en vloog richting het doel van Zwadderich. Ze zag een beuker aankomen en vloog snel een andere kant op om hem te ontwijken. Ze gooide de slurk snel over en een van haar teamgenoten scoorde.

De wedstrijd ging verder en Anne vroeg zich af waar Draco was gebleven. Ze zag Harry snel naar beneden vliegen met Draco vlak achter hem aan. Haar ogen bleven Draco volgen waardoor ze niet meer op de rest van het spel lette. Opeens voelde ze iets hards tegen zich aankomen waardoor ze haar evenwicht verloor en hard op de grond viel. Hierna werd alles voor haar ogen zwart.

dracogirly · Geplaatst: Ma Sep 13, 2004 18:07

Toen ze weer bijkwam lag ze in de ziekenzaal en zag ze Harry, Ron en Hermelien rond haar bed staan.
“Hé, gaat het weer een beetje? Je hebt een behoorlijke klap gemaakt!”, zei Harry.
“Ja, het gaat wel, alleen het ademen doet nog zo’n pijn.” zei Anne.
“Dat komt waarschijnlijk omdat je je ribben gekneusd hebt”, zei Hermelien.
“Wat is er gebeurt?”vroeg Anne.
“Nou, Korzel heeft een beuker tegen je aan geslagen waardoor je je evenwicht verloor en van je bezem viel.”zei Ron. “Maar weet je wat pas echt raar was?”
“Nou?”vroeg Anne.
“Nadat jij op de grond was gevallen vloog Malfidus naar Korzel en hij werd me daar toch boos”, zei Ron.
“Wie heeft de wedstrijd eigenlijk gewonnen?” vroeg Anne. Ze vond het fijn om te horen dat Draco zo te keer was gegaan op Korzel. Zal hij dan toch nog wat voor me voelen?
“Wij hebben de wedstrijd gewonnen. Nadat jij van je bezem was gevallen vloog Malfidus meteen naar Korzel waardoor Harry hier, rustig de snaai kon pakken”, zei Ron blij.

Anne probeerde te glimlachen, maar dat lukte niet echt. Het was haar schuld dat Draco de gouden snaai niet had. Als zij nou gewoon had opgelet en die beuker ontweken had, had Draco misschien wel de snaai gehad.

“Ah, juffrouw Mus, u bent wakker”, madame Pleister kwam op hen afgelopen. “Dat is een behoorlijke smak die u gemaakt heeft. Die sport is ook veel te gevaarlijk. En hoe voelt u zich nu ?”
“Al wat beter. Mag ik nu weg?”vroeg Anne.
“Geen denke aan. Het herstel van zo een zware klap duurt wel even hoor. Ik wil dat u zeker twee nachten hier blijft.”
“Maar..’begon Anne.
“Geen gemaar, het is voor uw eigen gezondheid.”zei madame Pleister.

Ze keek nu Harry, Ron en Hermelien aan.
“Het lijkt me het beste dat jullie haar nu ook even met rust laten. Ze heeft haar rust hard nodig.”
“Oké, we komen morgenochtend wel weer even langs, Anne”zei Harry en Harry, Ron en Hermelien verlieten de ziekenzaal.

Anne voelde dat ze inderdaad wel erg moe was en viel vrijwel direct in slaap. Die nachte werd ze wakker toen ze ineens iemand naast haar bed hoorde gaan zitten. Ze keek op en zag dat het Draco was.
“Wat doe jij nou hier?”zei Anne op verbaasde toon.
“Ik kwam kijken hoe het met jou ging”, antwoordde Draco.
“Alsof jou dat iets kan schelen. Ik ben toch maar zo een stom halfbloedje”, zei Anne terug.
“Het lijkt erop dat het me wel kan schelen hè”, zei Draco. “Anders was ik niet midden in d nacht naar de ziekenzaal gegaan om te kijken hoe het met je is.”
“Nou, je hebt me gezien, kun je nu dan weer gaan”, zei Anne boos.
“Nee”, antwoordde Draco simpel.
“En waarom dan wel niet”, zei Anne.
“Omdat ik je eerst mijn excuses wil aanbieden”, zei Draco.

Anne kon niet geloven wat ze hoorde en ging wat meer rechtop zitten om goed te kunnen horen wat hij te zeggen had.
“Het spijt me dat ik zo boos reageerde toen je zei dat je een halfbloedje was. Het is gewoon dat ik van mijn ouders altijd geleerd heb om niet met modder en halfbloedjes om te gaan omdat ze minder goed zijn als wij, volbloedtovenaars. Ik hou van je en probeerde de afgelopen week mezelf wijs te maken dat dat niet z was. Dat lukte me alleen niet. Ik bleef steeds aan je denken en volde me rot. En toen je met zwerkbal van je bezem werd afgeslagen door een beuker en ik je zag vallen, wilde ik eht liefst zo snel mogelijk naar je toe gaan. Dat was echter onmogelijk door de grote groep Griffoendors die eromheen stond en ik besloot in plaats daarvan naar de veroorzaker van je val, Korzel, te gaan. Maar ik neem aan, dat je dat al gehoord hebt”.
Anne knikte.
“Ik weet dat ik me als een rotzak heb gedragen en dingen helmaal verkeerd heb aangepakt. Maar ik hou nog steeds van je en ik weet dat jij dat ook doet, dus wil je me nog een kans geven?”zei Draco.

“Ja”, zei Anne terwijl ze lachte. Ze boog zich naar hem toe om hem te zoenen maar viel snel weer terug op bed.
“Wat is er?”, vroeg Draco bezorgd.
“Ik was even vergeten dat ik mijn ribben gekneusd had”, zei Anne terwijl ze een pijnlijk gezicht trok.
“Moet ik madame Pleister voor je halen?”vroeg Draco.
“Ben je gek! Dan krijg je straf omdat je hier bent. Bovendien valt het wel mee. De pijn gaat alweer wat weg”, zei Anne.
“Is er nog iets wat ik voor je kan doen?”vroeg Draco.
“Nou, je zou me kunnen zoenen.”zei Anne.
Draco wilde graag aan haar verzoek gehoor geven en begon haar te zoenen.

“Anne, ik denk dat ik zo maar weer terug moet naar mijn slaapzaal.”
“Kun je alsjeblieft bij me blijven vanavond. Ik ben je nu al zo vaak kwijtgeraakt dat ik er zeker van wil zijn dat ik dit niet gedroomd heb.” zei Anne.
“Maar Anne, ik moet echt wat gaan slapen”, zei Draco.
“Dan kom je toch bij me liggen. Ruimte zat”, zei Anne terwijl ze wat opschoof.
“Weet je dat zeker?”vroeg Draco.
“Kom nou maar”, zei Anne.

Draco ging bij Anne liggen en sloeg een arm om haar heen. Anne voelde zich veilig zo in Draco’s armen en viel met een glimlach in slaap.

dracogirly · Geplaatst: Wo Sep 15, 2004 18:05

Toen Anne de volgende ochtend wakker werd, zag ze Draco nergens meer. Een bange gedachte kwam in haar op. Ze zou toch niet alles gedroomd hebben. Ze keek nog eens goed om haar heen en zag een briefje op haar nachtkastje liggen. Ze pakte het op en begon het te lezen.

Lieve Anne,
Ik hoop dat je niet erg geschrokken bent, toen je me niet meer zag.
Ik wilde je laten weten dat gisteravond geen droom was, maar echt gebeurd.
Ik hou van je.
Ik ben vanmorgen vroeg weggegaan en wilde je niet wakker maken.
Ik ben weggegaan omdat ik straks vroeg les heb en niet wilde dat madame Pleister,
of een van je vrienden ons betrapte.
-xxx- Draco.

Anne zuchtte van verlichting. Ze had het dus niet gedroomd. Opeens hoorde ze mensen haar kant opkomen en snel stopte ze de brief onder haar kussen.
“Hey Anne, voel je je al wat beter?” vroeg Harry.
“Ja, het gaat wel weer”, antwoordde Anne.
“Weet je, Anne jij boft maar”, zei Ron.
“Oh, en waarom dan wel?”vroeg Anne verbaasd.
“Nou, jij kan hier nog lekker de hele dag liggen, terwijl wij straks toverdranken hebben van Sneep, samen met de zwadderaars”, zei Ron met een verafschuwd gezicht.
“Oh, Ron, doe toch eens niet zo ongevoelig. Denk je dat Anne het leuk vind om hier de hele dag te liggen terwijl ze verder niets kan doen dan om haar heen kijken en slapen”, zei Hermelien.
“Nou, …. Ja”, antwoordde Ron.

Hermelien gaf hem een ‘je bent echt vreselijk’ blik en richtte haar aandacht weer op Anne.
“Hier, ik heb je transfiguratie boek voor je meegenomen zodat je alvast kunt leren voor de examens.”
“Huh, maar de examens zijn toch pas aan het eind van het jaar?”vroeg Harry verbaasd.
“Juist, daarom is het belangrijk dat je nu alvast goed gaat leren”, zei Hermelien.

Harry keek weer naar Anne en zag toen een stukje papier onder haar kussen vandaan komen.
“Anne wat is dat?”
“Huh, wat?” vroeg Anne.
“Nou, dat papiertje onder je kussen”, zei Harry.
“Oh, dat”, zei Anne. “Dat is een brief die ik van mijn moeder heb gehad. Ik was hem aan het lezen toen jullie opeens binnenkwamen.”
Anne schrok van haarzelf. Het liegen ging haar echt steeds makkelijker af.

“Ow, nou, dan zullen we maar eens gaan. Dan kun jij ook weer verder met het lezen van je brief. We komen tijdens de lunch nog wel even langs. Tot straks!”en met die woorden liepen Harry, Ron en Hermelien weg.

Het wachten tot de lunch duurde lange en Anne besloot om Hermeliens raad maar op te volgen en ze begon te lezen in haar transfiguratieboek.

“Ik zie dat je mijn raad opgevolgd hebt”, zei Hermelien toen ze samen met Harry en Ron de ziekenzaal kwam ingelopen.
“Tja, ik had toch niets te doen en dacht, ik kan net zo goed even gaan leren. Maar hoe was toverdranken?”vroeg Anne.
“Ow, vreselijk”, antwoordde Ron. “We moesten een of ander ingewikkeld drankje maken dat paars moest worden, alleen bij Marcel werd hij helemaal groen. Ik vraag me echt af hoe hij dat voor elkaar kreeg. Het enige leuke aan de les waren de schoenen van Malfidus.”
“Huh, de schoenen van Malfidus?” Anne keek hen verbaasd aan.
Hermelien begon het haar uit te leggen.
“Nou, hij had vandaag knalrode schoenen aan. Echt, het zag er niet uit.”
“Hij leek wel een clown”, ging Harry verder. “Het enige wat er nog aan ontbrak is zijn clownneus.”
“Echt, je had het moeten zien”, zei Ron lachend.

De vrienden praatte nog wat tot halverwege de lunch. Harry, Ron en Hermelien besloten om nog wat te gaan eten en spraken af om na de lessen weer langs te komen.

Ze waren nog maar net weg, toen Draco kwam binnengelopen. Anne kon de verleiding niet weerstaan en keek naar zijn schoenen. Ze beet op haar lip om te voorkomen dat ze in lachen uitbarstte. Harry, Ron en Hermelien hadden gelijk. Het was inderdaad geen gezicht. Anne keek op en toen ze Draco zo zag staan moest ze wel lachen.

“Nou, ik vind het fijn dat je mijn schoenen zo grappig vind”, zei Draco. “Ik hoop wel dat je weet dat dit allemaal jou schuld is. Als jij niet mijn goede schoenen had ondergekotst had ik nu niet met die belachelijke dingen aan hoeven lopen.”

“Nou, ik vind ze wel mooi”, zei Anne terwijl ze weer haar lachen probeerde in te houden.
“Je liegt”, zei Draco, “of je hebt echt een gruwelijke smaak wat schoenen betreft. Heb je mijn briefje vanmorgen nog gevonden?” zei Draco snel van onderwerp veranderend.

“Ja, dat heb ik”, zei Anne. “Al schrok ik wel toen ik je ineens nergens meer zag.”
“Oh, dat spijt me. Het was niet mijn bedoeling. Ik hoop dat dit het weer een beetje goedmaakt”, zei Draco terwijl hij voorover boog om Anne te zoenen.

Ze hadden alleen niet in de gaten dat iemand de ziekenzaal weer inkwam.
“Anne, wat ben je aan het doen!”

dracogirly · Geplaatst: Za Sep 18, 2004 18:08

“Anne wat ben je aan het doen!”
Anne en Draco stopten meteen met zoenen en keken verschrikt op. Daar bij de ingang van de ziekenzaal kwam Hermelien aangelopen.
“Anne wat was je aan het doen?”, vroeg Hermelien nog steeds niet gelovend wat ze zojuist zag.
“Nou, waar leek het op modderbloedje?”, zei Draco die over de grootste shock heen was.
“Maar jij en Malfidus, jullie haten elkaar”, zei Hermelien kijkend naar Anne.
“Dat heb je alweer fout modderbloedje. En ik dacht altijd dat jij de slimme was”, zei Draco.

Anne die dit tot nu toe allemaal in een soort van shock had aangehoord leek nu eindelijk te bevatten wat er was gebeurd.
“Hermelien, wat doe jij hier?”, zei Anne.
“Wel, ik kwam je je toverdranken boek brengen, zodat je ook daaruit alvast wat kon gaan leren, maar ik geloof dat ik dat beter niet had kunnen doen”.
“Goh, goh, ben je daar eindelijk achter”, zei Draco.
“Draco hou op!”, zei Anne boos. Ze vond het niet leuk dat hij haar vriendin de hele tijd beledigde en wist dat als ze wilden dat Hermelien het niet zou gaan doorvertellen, ze haar beter te vriend konden houden.

“Hermelien, wil je alsjeblieft niets tegen Harry en Ron zeggen. Zij zullen het niet begrijpen en zullen Draco waarschijnlijk iets aan willen doen”, zei Anne.
“Anne, ik kan je niet beloven dat ik niets zal zeggen, op dit moment zal ik als ik jou was alleen wel blij zijn dat ik degene ben die jullie betrapt heeft en niet Harry of Ron, want die hadden Malfidus waarschijnlijk zo erg behekst dat hij hier zeker 1 week zou liggen”, zei Hermelien.
“Alsof ze daar de kans voor zouden krijgen”, zei Draco arrogant.
“Nou Malfidus, ik zou maar uitkijken als ik jou ….”, Hermelien onderbrak haar zin doordat ze stemmen in de verte hoorde. “Snel, ga onder het bed!”
“Huh?”, Draco keek haar stom aan.
“Jij…Onder…Het…Bed”, zei Hermelien terwijl ze van Draco naar het bed wees. “Schiet nou maar op, want Harry en Ron komen eraan.”

Draco lag nog maar net onder het bed, toen Harry en Ron aankwamen gelopen.
“Hé dat duurt ook lang. Ik dacht dat je haar alleen even het boek ging brengen”, zei Harry.
“Dat klopt ook, alleen eh… raakten we wat aan de praat,” terwijl Hermelien dit zei voelde ze dat ze rood werd. Waarom was ze ook zo een slechte leugenaar.

“En hoe was de lunch?” zei Anne in de hoop dat ze Hermeliens rode gezicht niet zagen.
“Echt heerlijk,”zei Ron. “Ik geloof niet dat ik het al zo lekker op heb.”
“Ron we eten iedere dag hetzelfde voor lunch”, zei Hermelien geïrriteerd.
“En toch was het lekkerder dan anders”, zei Ron.
Hermelien zuchtte en wist dat het zinloos was om verder in discussie te gaan met Ron.

“Het gekke was dat Malfidus er niet was”, zei Harry. “Hij zal zich wel niet meer durven te vertonen met die clowns schoenen van hem. Nee, serieus, dat hij met die dingen aanloopt. Ik wist dat hij gek was, maar dat het zo erg was”, zei Harry.
“Ik snap wat je bedoelt maat”, zei Ron.

Hermelien zag de hand van Draco met zijn toverstok een stukje onder het bed vandaan komen en wist dat hij waarschijnlijk van plan was om Harry en Ron iets aan te doen, na wat ze zojuist over hem hadden gezegd. Ron ging rustig verder met het beledigen van Draco en Hermelien wist dat ze iets moest doen voordat het volledig uit de hand zou gaan lopen.

Met een klap liet ze het toverdrankenboek op de grond vallen.
Harry, Ron en Anne keken allemaal op.
“Sorry”, zei Hermelien. “het boek gleed uit mijn handen. Moeten we trouwens onderhand niet naar het lokaal, de les begint over 5 minuten.”
“Oh nee, mijn boeken liggen nog op de afdelingskamer”, zei Ron.
“Ik loop wel even mee”, zei Harry. “Hermelien kom je ook?”
“Ik kom er zo aan. Gaan jullie maar vast”, zei Hermelien.
Harry en Ron liepen de ziekenzaal uit en Draco kwam weer onder het bed vandaan.

“Waarom moest je dat boek nou laten vallen?”, zei Draco boos.
“Omdat als ik dat niet gedaan had, je waarschijnlijk Harry en Ron betoverd had.”
“Nou, dat had dan hun eigen schuld geweest. Hoorde je wat ze allemaal over mij zeiden”, zei Draco.
“Ach kom., alsof jij nooit zoiets over hen gezegd hebt”, zei Hermelien boos.

“Maak alsjeblieft geen ruzie”, kwam Anne ertussen. “Hermelien bedankt dat je Draco waarschuwde dat Harry en Ron er aankwamen.”
“Graag gedaan. Ik hoop dat hij je gelukkig kan maken, al weet ik niet hoe”, zei Hermelien. “Maar ik ga nu naar mijn klas voordat ik te laat kom. Ik zie je vanmiddag wel weer”, en Hermelien verliet de ziekenzaal.

“Nou, dat scheelde niet veel”, zei Draco.
“Nee, en je hebt nog niet eens het fatsoen om Hermelien te bedanken”, zei Anne boos.
“Ja hallo, zij was degen die hier zomaar binnen kwam lopen”, zei Draco.
“Ja, maar zij heeft er ook voor gezorgd dat Harry en Ron ons niet betrapt hebben.”,zei Anne. “En aangezien zij ons nu zomaar kan verraden als ze dat wilt, en omdat ze mijn vriendin is, wil ik dat je haar geen modderbloedje meer noemt, maar gewoon Hermelien.”
“Wat!”zei Draco.
“Je hebt me wel gehoord”, zei Anne.
“Maar ik noem haar nooit Hermelien”, zei Draco.
“Dan wordt het hoog tijd dat je dat eens gaat doen. Het is namelijk wel zo aardig om mensen bij hun naam te noemen.”
“Is gewoon Griffel dan niet goed.”
“Nee, Hermelien heet ze”, zei Anne.
“Jij maakt me veel te aardig, weet je dat?”,zei Draco.
Anne lachte.
“Als je maar niet denkt dat ik Potter en co ook met hun voornaam ga aanspreken”, zei Draco.
“Dat zullen we nog wel eens zien”, zei Anne lachend.

dracogirly · Geplaatst: Ma Sep 20, 2004 16:07

De weken hierna ontmoette Anne en Draco elkaar nog steeds in het geheim. Hermelien hield, zoals afgesproken haar mond en Draco noemde Hermelien las ze samen met Anne waren bij haar voornaam. Het weer werd weer beter en Anne en Draco ontmoette elkaar nu ook wel eens ’s avonds buiten. Al deden ze dat nog wel extra voorzichtig in de hoop dat ze niet betrapt werden.

Het was op zo een avond dat ze in een donker hoekje bij het meer zaten, toen ze ineens wat hoorde ritselen.
“Hoorde jij dat ook?”, zei Draco.
“Wat?”, vroeg Anne.
“Nou, dat geritsel.”
“Het is vast de wind die je hoort”, zei Anne.
“Ik ga toch even kijken of ik wat zie”zei Draco.

Hij stond op en liep naar de kant waar het geritsel vandaan kwam. Hij zag echter niets en bedacht dat het waarschijnlijk toch de wind moet zijn geweest.
“En?”, vroeg Anne toen hij weer terugkwam.
“Niets”, zei Draco. “Maar ik weet toch zeker dat ik iets hoorde.”

Draco ging weer dicht bij Anne zitten en sloeg een arm om haar heen.
“Weet je, misschien moeten we gewoon stoppen met dit geheimzinnige gedoe. Ik bedoel, wat kan ons het schelen wat de rest ervan denkt. Modder… ik bedoel Hermelien heeft ons toch ook geaccepteerd.”, zei Draco.
“Ja, maar ik denk niet dat de rest van de school ook zo ruimdenkend zal zijn en helemaal Ron en Harry. Ik wil niet dat ze jou iets aan doen”, zei Anne.
“Maak je daar maar geen zorgen om. Ik kan wel voor mezelf zorgen.”

“Heb je zin om te gaan zwemmen?”, vroeg Draco plotseling.
“Wat! Ben je gek? Dan worden we zeiknat!”, zei Anne.
“Ik neem aan dat dat betekent dat je er niet zoveel zin in hebt”, zei Draco.
“Nee”, zei Anne, “ik blijf liever droog.”
“Jammer genoeg voor jou heb je niets te kiezen”, zei Draco en hij tilde Anne op en liep met haar naar het water.
“Wat! Draco laat me los. Ik wil dit niet! Laat me los!”, zei Anne boos.
“Oké”, zei Draco en hij liet haar boven het water los.

Anne kwam proestend weer boven water.
“En jij, kom jij niet in het water?”, vroeg Anne.
“Nee, ik heb niet zoveel zin om nat te worden”, zei Draco gemeen lachend.

Anne kwam zeiknat uit het water.
“Moet je kijken hoe ik er nu uitzie!”
“Oh, maar dat is zo geregeld”, zei Draco terug terwijl hij zijn toverstok uit zijn gewaad haalde.
Terwijl hij daarmee bezig was, lette hij even niet op Anne. Die maakte van dat moment gebruik en trok hem samen met haar het water in.

Draco had weinig tijd nodig om te beseffen wat er gebeurd was, want in het water begon hij meteen Anne nat te spetteren. Anne liet dat natuurlijk niet op zich zitten en spetterde net zo hard terug.

Na ongeveer tien minuten kwamen ze allebei zeiknat uit het water. Draco deed een droogmaakspreuk op hen beide waardoor ze gelijk weer droog waren.
“Zo, heb ik je net toch mooi verslagen in dat water”, zei Draco.
“Wat! Ik was degene die van jou won hoor”, zei Anne.
“Echt niet!”
“Echt wel!”
Draco tilde Anne op en liep weer met haar naar het water.
“Nou, wie van ons tweeën heeft er nu net gewonnen. Denk goed na wat je zegt, want het foute antwoord kan je wel eens een nat pak opleveren”, zei Draco gemeen lachend. “Nou, wie van ons tweeën heeft er net gewonnen?”
“Jij”, zei Anne.
Draco zette haar weer op de grond neer. Zodra Anne weer op de grond stond zei ze: “Niet”.
En rende hard weg. Draco kon dat natuurlijk niet zomaar laten gebeuren en rende achter Anne aan. Draco was veel sneller dan Anne en had haar dan ook al snel ingehaald. Hij trok haar op de grond waardoor ze samen op de grond lagen.

“En wie had er ook al weer net gewonnen?”, zei Draco terwijl hij Anne goed vasthield.
“Jij”, zei Anne, “maar..”
Maar Draco begon Anne te zoenen waardoor ze haar zin niet meer kon afmaken.

Weer hoorde ze geritsel. Draco stopte meteen met zoenen, pakte zijn toverstok, en keek goed om zich heen. Weer zag hij niets.

“Misschien dat we beter maar terug kunnen gaan. Het is al laat en we moeten morgen vroeg op”, zei Draco.
“Je zult wel gelijk hebben”, zei Anne.
“Ik heb toch altijd gelijk!”

Samen liepen ze terug naar het kasteel waar Draco weer richting de kerkers liep en Anne naar de afdelingskamer van Griffoendor.

Toen ze in de afdelingskamer kwam zag ze een woedende Harry en Ron.
“Zo, was het gezellig?”, vroeg Harry.
“Ja”, antwoordde Anne.
“Met wie was je?”, vroeg Harry.
“Dat gaat je niets aan”, zei Anne.
“Je was met Malfidus, ik heb het zelf gezien”, zei Harry.
“Als je het antwoord al weet, waarom vraag je het dan?”, zei Anne. “En wanneer heb je ons dan gezien?”
“Daarnet bij het meer, toen jullie aan het zoenen waren”, zei Harry.
“Maar er was helemaal niemand”, zei Anne.
“Oh nee?”, zei Harry. “Ik was er wel, ik had alleen mijn onzichtbaarheidsmantel om.”

Anne’s hersens begonnen alles nu te plaatsen. Dat was dus het geluid dat Draco iedere keer hoorde en dat was dus ook de reden waarom hij niets zag.

“Waarom ben je me gevolgd?”, vroeg Anne nu boos.
“Omdat je iedere dag doodmoe op stond terwijl je toch vroeg naar je bed ging. We wilden weten wat er met je aan de hand was omdat we bezorgd waren om je”, zei Harry boos. “En zo te zien hadden we daar alle reden toe. Hij is een Malfidus Anne, een zwadderaar, je grote vijand. Wat dacht je?”
“Hij mag dan wel een zwadderaar zijn, maar hij houd wel van me en ik van hem”, zei Anne.
“Ik wil dat je hem niet meer ontmoet”, zei Harry boos.
“Wel, dat is niet aan jou om te bepalen”, zei Anne boos. “Ik blijf hem gewoon zien en als je dat niet goed vind is dat jou probleem.”
“Wel, dan denk ik dat onze vriendschap hiermee is beëindigd. Ik kan niet met iemand omgaan die vriendjes met de vijand is”, zei Harry boos. “En ik denk dat Ron en Hermelien er hetzelfde over denken.”
Ron knikte instemmend.
“Nou, ik wil niet eens vrienden zijn met mensen die niet kunnen accepteren met wie ik omga!”, zei Anne boos en ze liep snel naar de meisjesslaapzaal.

dracogirly · Geplaatst: Vr Sep 24, 2004 17:27

De volgende ochtend liep ze in haar eentje naar de ontbijtzaal. Ze was nog steeds boos dat Harry en Ron zo kinderachtig deden. Toen ze naar beneden liep kwam ze Draco, Korzel en Kwast tegen. Draco zag aan Anne dat er iets was gebeurd en wilde met haar praten. Hij stuwde Korzel en Kwast naar de eetzaal, die dat helemaal niet erg vonden omdat ze nogal veel honger hadden.

“Wat is er gebeurd?”, vroeg Draco aan Anne terwijl hij haar een hoekje in trok waar ze een beetje rustiger konden praten.
“Harry en Ron weten het”, zei Anne.
“Hè, hoe kan dat? Heeft Hermelien soms haar mond opengedaan?”
“Nee, ze zijn mij gisteravond gevolgd onder Harry’s ontzichtbaarheidsmantel”, zei Anne.
“Dus dat was wat ik hoorde. Ik had het kunnen weten”, zei Draco. “Wat hebben ze gezegd?”
“Ze zeiden dat ik jou niet meer mocht zien. Toen ik zei dat ik dat toch bleef doen, zeiden ze dat ze mijn vrienden niet meer wilden zijn”, zei Anne terwijl ze begon te huilen.

Sommige mensen die langsliepen keken het tweetal vreemd aan, maar zeiden niets, bang dat Draco hen misschien zou betoveren.

“Heb je het gezellig Anne”, vroeg een bekende stem.
Anne keek om en zag Harry staan samen met Ron en Hermelien.
“Potter laat haar met rust. Je wilde toch niets meer met haar te maken hebben”.
“Ja, dat zou je wel goed uitkomen hè? Dan kan jij rustig je gang gaan”, zei Harry terwijl hij zijn toverstok tevoorschijn haalde.
“Wat wou je gaan doen Potter? Me midden in de gang betoveren?”, vroeg Draco gemeen.

“Ja, want weet je, ik vond je als fret nog net even wat leuker”, zei Harry.
Draco kreeg een pijnlijke blik in zijn ogen toen hij daar weer aan terug dacht.
“Maar Potter, je vergeet een klein dingetje. Ik kan namelijk ook toveren”, zei Draco terwijl hij ook zijn toverstok te voorschijn haalde.
“Expelliarmus”, zei Harry en Draco zijn stok vloog uit zijn handen en kwam achter Harry op de grond terecht. “Wat zei je ook al weer Malfidus?”

Draco keek woedend maar wist dat hij zonder toverstok kansloos was.

“Nou, eens kijken of je nog steeds zo een leuke fret bent”. Harry begon de spreuk te zeggen, maar voelde opeens zijn toverstok uit zijn hand vliegen. Hij keek om en zag dat Hermelien de ontwapeningsspreuk had gezegd.
“Hermelien, waarom deed je dat!”, zei Harry boos.
Hermelien had ook Ron ontwapend zodat iedereen behalve Anne en Hermelien zonder toverstok stonden.
“Hermelien wat doe jij nou?”, vroeg ook Ron.
“Een grote fout voorkomen”, zei Hermelien.
“Je kunt het beheksen van Malfidus toch niet echt een grote fout noemen”, zei Harry.
“Harry en Ron luister naar me en luister goed. Anne en Draco hebben iets met elkaar en ik ga niet staan toekijken hoe jullie dat kapot proberen te maken”, zei Hermelien boos. “Ik wil dat jullie je excuses aan hen aanbieden”.

“Wat! Hermelien dat kun je niet menen”, zei Harry.
“En of ik dat meen. Jullie moeten eens ophouden met zo kinderachtig te doen.”
“Echt niet dat ik mijn excuses aan Malfidus ga aanbieden”, zei Ron.
“Wel, dan denk ik dat jullie voortaan toch wat beter op moeten letten in de lessen, want mijn hulp zullen jullie niet meer krijgen”, zei Hermelien.

Ze pakte de toverstok van Draco op en gaf hem weer terug.
“Het lijkt me het beste als jij vast gaat, voordat ik hen hun toverstokken teruggeef.”
“En waarom zou ik dat doen?”, vroeg Draco. “Ik ben niet bang voor hen”.
“Alsjeblieft, doe het dan voor mij”, zei Anne terwijl ze Draco bijna smekend aankeek.
“Jij maakt me echt te aardig weet je dat”.
Draco zoende Anne en liep toen verder naar de eetzaal.

Hermelien gaf Harry en Ron hun toverstok terug zonder verder nog iets te zeggen en liep samen met Anne naar de eetzaal.
“Bedankt”, zei Anne tegen Hermelien.
“Ik hoop alleen dat hij dit allemaal waard is”, zei Hermelien.

dracogirly · Geplaatst: Zo Sep 26, 2004 11:31

De weken hierna veranderde er weinig. Draco en Anne ontmoette elkaar nog steeds stiekem en Ron en Harry negeerde Hermelien en Anne. Ron en Harry zaten nu meer en langer aan hun huiswerk en misten Hermeliens hulp wel.

“Dit gaat zo niet langer”, zei Ron. “Ik snap er echt niets van. We hebben Hermeliens hulp nodig.”
“En hoe wou je die krijgen?”, vroeg Harry.
“Nou, door haar haar zin te geven en Malfidus en Anne mijn excuses aan te bieden”, zei Ron.
“Hoor je wel wat je zegt?! Malfidus je excuses aanbieden!” zei Harry.
“Nou, ik sta liever een keer voor lul dan dat ik zak voor mijn examens”, zei Ron.
“Nou, je gaat je gang maar, ik heb haar hulp niet nodig!”
“Oh nee, moet je kijken wat voor een rotzooitje je er van maakt, er klopt helemaal niets van!”, zei Ron.
“Oké, dus misschien heb ik Hermeliens hulp ook wel nodig. Ik ga alleen niet Malfidus mijn excuses aanbieden!”
“Waar ben je bang voor Harry? Het is niet dat je je excuses moet aanbieden aan Jeweetwel.”
“Fijn, jij je zin. Ik zal mijn excuses wel aanbieden, alleen hoe wilde je dat gaan doen? Anne en Malfidus lopen altijd alleen door de gangen en als ze een keer samen lopen en ze zien ons eraan komen, lopen ze snel een andere kant op”, zei Harry.
“Waarom vragen we het niet aan Hermelien?”, zei Ron.

“Hermelien?”, zei Ron.
“Ja”.
“Het spijt ons”, zei Ron.
“Dat moet je niet tegen mij zeggen, maar tegen Draco en Anne”, zei Hermelien.
Harry en Ron wisselde blikken uit toen ze Hermelien Draco hoorden zeggen. Hermelien zag het.
“Ach kom, jullie moeten elkaar nu echt eens bij de voornaam noemen. Draco is toch zijn naam”, zei Hermelien.
“Hermelien, wij willen onze excuses aanbieden aan Anne en”, Harry slikte, “Draco. Alleen zien we ze nooit samen en als ze samen zijn en ze zien ons eraan komen gaan ze snel een andere kant op”, zei Harry.
“Oké, ik zorg wel voor dat jullie hen vanavond samen kunnen spreken”, zei Hermelien.

Hermelien liep naar Anne.
“Hey Anne, ga je vanavond nog naar Draco toe?”
“Ja, hoezo?”
“Nou, ik wilde jullie graag wat zeggen. Waar en hoe laat ontmoeten jullie elkaar?”
“Om half elf buiten bij de oude eik”, zei Anne.
“Oké, dan kom ik wel rond een uur of elf, dan hebben jullie eerst nog wat tijd samen.”

Die avond ging Anne onderweg naar Draco. Ze was benieuwd wat Hermelien te zeggen had. Toen ze bij de oude eik aankwam zag ze dat Draco er al zat.
“Hey”
“Hey, hoe was jou dat?”, vroeg Anne.
“Saai, tot nu toe dan hè”, zei Draco, “en de jouwe?”
“Vreemd denk ik. Hermelien vroeg hoe laat en waar we elkaar ontmoetten omdat ze ons iets wilde vertellen. Ze komt waarschijnlijk rond elf uur.”
“Hermelien die de regels breekt om ons iets te zeggen. Dan zal het wel heel belangrijk zijn”, zei Draco.
“Tja, ik vraag me af wat het is.”
“Als het goed is zullen we daar zo wel achterkomen”, zei Draco.

Het half uur ging snel voorbij. Rond elf uur zaten Draco en Anne te zoenen, toen ze ineens opschrikte van iemand die zijn keel schraapte. Ze keken op en zagen Harry, Ron en Hermelien staan. Draco greep gelijk naar zijn toverstok toen hij Harry zag staan.

“Wat doen Potter en Wemel hier?”, zei Draco boos. “Jij had het alleen over Hermelien”, zei Draco tegen Anne.
“Nou, ik dacht ook dat alleen Hermelien zou komen”, zei Anne. “Waarom heb je hen meegebracht Hermelien?”

“Maak je geen zorgen. Harry en Ron zullen jullie niets doen. Ze willen jullie alleen wat zeggen”, zei Hermelien.
Het bleef stil.
“Hebben Potter en Wemel hun tong verloren ofzo, want ik hoor niets”, zei Draco.
“Nee hoor, ik kan nog prima praten”, zei Harry.
“Nou, zeg dan wat je te zeggen heb en laat ons daarna weer met rust”, zei Draco.

Harry en Ron keken elkaar aan.
“Nou, ik wilde zeggen dat het me spijt”, zei Harry zacht.
“Ja, mij ook”, zei Ron.
Draco keek met een verbaasde blik van Harry naar Ron.
“Oh Potter, kun je dat misschien nog een keer herhalen, ik verstond het niet zo goed”, zei Draco gemeen.
Harry gaf hem een woedende blik. “Ik zei dat het me spijt”, zei Harry.
“Ow, dan had ik het de eerste keer toch goed verstaan. Maar wat spijt je dan precies?”, vroeg Draco die vond dat hij deze situatie zoveel mogelijk moest uitbuiten.

“Het spijt me dat ik tegen Anne die dingen heb gezegd. Ik wil echt heel graag gewoon vrienden met je blijven”, zei Harry.
“Ja, en wat nog meer?”, vroeg Draco.
“Verder niets”, zei Harry.
“Harry”, zei Hermelien boos.
“Oké, het spijt me dat ik je bijna in een fret heb veranderd”, zei Harry terwijl hij dacht, ik had hem niet bijna maar gewoon gelijk in een fret moeten veranderen.

“Nou, was dat nou zo moeilijk?”, zei Hermelien.
Ze kreeg toen ze dit zei boze blikken van Harry en Ron dus ging ze er maar niet verder op in.
“Nou, geven jullie Draco en Anne netjes een hand zodat alles weer goed is”, zei Hermelien op moederlijke toon.
“Wat!?”, zeiden Harry, Ron en Draco tegelijk.
“Ach kom, doe niet zo kinderachtig zeg”, zei Hermelien.
“Hermelien, verwacht je dat we Malfidus een hand geven?”, zei Ron vol ongeloof.
“Hij heet Draco, noem hem dan ook zo. En ja, dat verwacht ik ja.”
“Maar… maar..”, stotterde Ron.
“Maar wat Wemel? Bang dat ik je hand eraf trek?” zei Draco gemeen.
“Draco, het geld ook voor jou. Ze heten Harry en Ron, noem ze dan ook zo”, zei Hermelien.
“Maar Potter en Wemel rolt gewoon veel makkelijker van je tong”, zei Draco protesterend.
“Ja, hetzelfde heb ik met Malfidus”, zei Harry die er ook niet zoveel zin in had om Draco bij zijn voornaam te noemen.
“Nou, dan rolt het maar wat minder makkelijk van je tong”, zei Hermelien. “En nu handen schudden.”

Ron en Harry gingen eerst naar Anne toe. Ze wilden graag weer vrienden met haar zijn, al konden ze nog steeds moeilijk geloven dat ze iets met Draco had.

Toen ze haar een hand hadden gegeven liepen ze richting Draco.
“Nou, kom op Potter, geef me dan een hand”, zei Draco uitdagend.
Bij het noemen van Potter ging Anne boven op zijn voet staan.
“Auw, waar was dat voor!”
“Hij heet Harry, weet je nog”, zei Anne.
“Ow sorry, dat was ik vergeten. Ik heb hem zolang Potter genoemd dat ik er nog even aan moet wennen”, zei Draco.

Hermelien vond het handen geven wel heel lang duren.
“Geef Draco nou gewoon een hand”, zei ze tegen Harry en Ron.
Draco zag dat geen van beiden van plan was om hem een hand te geven en zei: “Goh, als de oh zo dappere wonderboy die de wereld moet redden nog te bang is om mij een hand te geven, dan vrees ik voor de wereld.”

Draco stak zijn hand uit, maar Harry en Ron keken elkaar alleen aan en deden verder niets.
“Harry Potter en Ron Wemel! Als jullie ooit nog hulp van mij willen ontvangen zal ik hem maar heel snel een hand geven!”, zei Hermelien boos.
Ron, die toch echt de hulp van Hermelien nodig had slikte en gaf Draco een hand. Harry bleef echter toekijken hou Ron Draco een hand gaf en maakte geen aanstalten om hetzelfde te doen.

“Waar ben je bang voor wonderboy?”, zei Draco uitdagend. Hij besloot omdat hij hem geen Potter meer mocht noemen en geen zin had om hem Harry te noemen, hem voortaan aan te spreken met wonderboy. “Bang dat ik je hand beheks?”

Harry besloot om Draco een hand te geven. Als je het tenminste nog een hand geven kon noemen. Ze knepen beiden zo had dat hun handen knalrood werden en ze waren voorlopig nog niet van plan om los te laten. Hermelien zag dit en zei: “Zo is het wel genoeg.”
Draco en Harry luisterde echter niet en gingen gewoon verder.
“Ik zei, zo is het genoeg”, zei Hermelien nu wat harder.
Draco en Harry gingen echter gewoon verder. Geen van beiden van plan om degene te zijn die het eerste los liet. Hermelien had er genoeg van en zei een spreuk waardoor ze uit elkaar werden gehaald. Harry vloog de ene kant op, terwijl Draco de andere kant opvloog. Beide kwamen ze hard op de grond neer.

“Ik zei dus, zo is het wel genoeg”, zei Hermelien. “Harry, Ron kom met mij mee en laat Anne en Draco verder met rust.”
Harry en Ron liepen samen met Hermelien terug naar het kasteel terwijl ze nog verschillende keren woedend omkeken naar Draco die een gemene lach op zijn gezicht had.

dracogirly · Geplaatst: Di Sep 28, 2004 16:58

Anne zag de lach die Draco op zijn gezicht had en keek hem vreemd aan.
“Wat is er zo grappig?”
“Nou, het feit dat wonderboy zojuist zijn excuses aan mij heeft aangeboden”, zei Draco nagenietend.
“Ah, jij bent soms zo kinderachtig”, zei Anne.
“En jij houd ervan”, zei Draco.
Anne zuchtte.
“Misschien moeten we zo maar weer eens teruggaan naar het kasteel, ik ben eerlijk gezegd nogal moe”, zei Anne.
Draco stond op en stak zijn hand uit naar Anne om haar omhoog te trekken.
“Nou, zullen we dan maar?”
Anne pakte zijn hand aan en Draco trok haar omhoog. Anne zag dat Draco een pijnlijk gezicht kreeg terwijl hij dit deed.
“Wat? Ik ben toch niet zo zwaar?”, vroeg Anne.
“Nee, jij bent perfect”, zei Draco. “Het handen schudden met Potter heeft alleen iets meer schade aangericht dan ik eerst dacht”.
“Wel, dat is net goed.”
“Wat?”, zei Draco verontwaardigd.
“Jullie waren zo kinderachtig bezig!”, zei Anne.
“En toch houd je van me”, zei Draco lachend.
“Daar zou ik nog maar niet zo zeker van zijn”, zei Anne uitdagend.

Draco pakte Anne vast en draaide haar om zodat ze hem nu aankeek. Draco begon Anne te zoenen en Anne zoende hem terug. Draco onderbrak de zoen met een triomfantelijke grijns op zijn gezicht.
“Je zoent anders nogal vurig terug voor iemand die niet van mij houd”, zei Draco.
“Ach, hou je mond”, zei Anne en voordat Draco nog wat kon zeggen begon ze hem weer te zoenen.

De dagen hierna gingen vrij snel voorbij. Harry en Ron praatten weer met Anne en Hermelien, en Anne was daar erg blij om. Ze hadden het eigenlijk nooit over Draco en Anne vond dat niet echt erg aangezien Harry en Ron waarschijnlijk toch alleen nare dingen over hem zouden zeggen.

Anne was rustig haar huiswerk aan het maken in de afdelingskamer toen Harry en Ron ineens binnenkwamen gestormd en op Anne afliepen.
“Anne, je gelooft nooit wat wij zojuist hebben gezien”, zei Ron.
Anne keek van Ron naar Harry wachtend op wat ze te zeggen hadden.
“Malf… ik bedoel Draco zat met Patty Parkinson te zoenen in de bibliotheek”, zei Harry.
“Wat!”, zei Anne en ze keek woedend van Harry naar Ron. “Jullie zijn echt zielig, weten jullie dat? Zulke leugens over iemand rondvertellen. Ik weet dat jullie een hekel aan Draco hebben, maar dat jullie op zo een achterbakse manier proberen om ons uit elkaar te krijgen. Walgelijk gewoon!”
Harry en Ron keken beduusd naar Anne. Dit was duidelijk niet de reactie die ze hadden verwacht. Harry was de eerste die weer wat zei.
“Ik snap dat je ons niet wil geloven, maar het is toch echt zo. Als je ons niet gelooft, ga dan naar de bibliotheek, dan kun je het zelf zien.”
“Oh, ik zal zeker naar de bibliotheek gaan, want ik heb geen zin om nog langer met van die leugenaars in een ruimte te zijn!”
Anne pakte woedend haar spullen op en liep weg uit de afdelingskamer op weg naar de bibliotheek.

Toen ze in de bibliotheek aankwam keek ze in het rond en wat ze toen zag kon ze niet geloven. Haar hart zakte op de grond en tranen begonnen zich in haar ogen te vormen. Daar zat Draco samen met Patty op de bank terwijl hij een arm om haar had heengeslagen. Hij fluisterde wat in haar oor en boog zich weer naar haar toen, en Anne wist zeker dat Draco haar nu ging zoenen. Haar handen begonnen te trillen en ze liet met een klap haar boeken vallen. Dit zorgde ervoor dat iedereen zich naar haar omdraaide inclusief Patty en Draco.

Draco zag de tranen in Anne’s ogen en wilde naar haar toerennen. Anne had echter snel haar boeken gepakt en rende richting haar afdelingskamer. Ze had echt geen zin om Draco nu onder ogen te komen, nu ze aan het huilen was. Ze wilde hem niet de voldoening geven om hem te laten zien dat het haar zo geraakt had. Ze wist dat het nooit lang meer kon duren voordat Draco haar had ingehaald aangezien hij veel sneller was dan Anne. Ze hoorde hem roepen: “Anne wacht!”, maar ze was echt niet van plan om te stoppen. Ze zag Foppe eraan komen met een grote emmer water die hij vast weer over iemand heen wilde gooien. Anne liep snel door in de hoop dat niet zij zijn nieuwe slachtoffer zou zijn. Ze hoorde het water op de grond vallen, maar merkte dat zij nog droog was. Ze bedacht dat Foppe Draco waarschijnlijk had nat gegooid. Dit zorgde ervoor dat ze haar voorsprong op Draco behield en huilend kwam ze haar afdelingskamer binnen.

dracogirly

Dit stukje heb ik geschreven vanuit Draco's perspectief, het is eigenlijk hetzelfde stukje als de vorige keer alleen zul je nu gaan begrijpen waarom Draco deed wat hij deed. Veel leesplezier!

Draco’s P.O.V:

Draco was onderweg naar de bibliotheek waar hij met Patty had afgesproken. Normaal gesproken zou hij zoiets nooit doen, maar hij had hierbij echt de hulp van een vrouw nodig. Anne was bijna jarig en Draco wilde haar verrassen met een mooi cadeau, hij had alleen nogal wat moeite met kiezen daarom besloot hij om Patty’s hulp in te roepen.

Toen hij naar de bank liep waar hij met Patty had afgesproken zag hij dat Patty er al zat. Hij liep op haar af en toen zij hem zag sprong ze op en begon hem ineens te zoenen. Draco was eerst een beetje beduusd maar duwde Patty toen snel van zich af.
“Wat doe jij nou?”, zei Draco vol walging.
“Nou, je wilde toch ‘praten’”, zei Patty verrast. “Vroeger vond je dit anders nooit erg”, zei Patty terwijl ze zich nogmaals richting Draco boog. Draco zag dit en deed snel een stap achteruit.
“Je bent knettergek mens! Als ik zeg praten bedoel ik ook alleen praten”, zei Draco boos.
Patty die Draco graag te vriend wilde houden herpakte zich en vroeg: “Nou, waar wilde je dan over praten?”

Draco ging op de bank zitten en Patty ging naast hem zitten. Draco begon met praten:
“Nou, er is een meisje dat bijna jarig is en dat wilde ik graag iets heel bijzonders geven.”
Patty begon gelijk na te denken. Ze was inderdaad bijna jarig. Zou hij dan toch eindelijk inzien hoe perfect ze voor elkaar zijn.
Draco zag de blik in Patty’s ogen en bedacht zich ineens dat ook zij bijna jarig was. Hij keek haar nog eens goed aan en wist het toen zeker. Zij dacht dat hij het over haar had. Hij bedacht dat hij haar nog wel even in die waan kon houden zodat zij hem in ieder geval zou helpen.

“Nou zat ik zelf te denken aan een sieraad, maar dat is niet echt bijzonder genoeg.”
“Je moet haar een ring geven”, zei Patty vastberaden.
“Huh, wat?”, zei Draco die dacht dat zij nu echt gek was geworden. “Ik zei dat ik iets bijzonders wilde geven niet zoiets gewoons als een ring.”
Patty rolde met haar ogen.
“Je moet haar ook geen gewone ring geven. Maar zo een betoverde. Echt Draco, weet jij dan niets van trends. Het is het nieuwste van het nieuwste en staat in alle topbladen.”
“Maar zal ze dat wel leuk vinden?”, dacht Draco hardop.
“Ik denk dat ze dat heel erg leuk zal vinden. Ik weet het zelfs heel zeker ik zou het heel erg leuk vinden. Waarom zullen we er nog langer omheen draaien? We weten allebei dat ik het meisje ben waar je over praat”, zei Patty.

Draco kreeg een vreemde blik in zijn ogen en legde een arm om Patty heen terwijl hij zich dichter naar haar toeboog. Normaal gesproken had Patty dit geweldig gevonden maar door die blik in Draco’s ogen voelde ze zich toch wat ongemakkelijk.
Draco boog zich naar haar oor en zei:
“Je denkt toch niet serieus dat ik mijn geld aan jou ga uitgeven. Misschien dat je Korzel en Kwast zo gek kan krijgen maar ik betwijfel of zelfs zij dom genoeg zijn om zoiets te doen.”

Ineens hoorde hij met een klap boeken vallen en keek samen met de rest geschrokken om Daar zag hij Anne die snel haar boeken opraapte met ogen die eruitzagen alsof ze ieder moment kon gaan huilen. Draco wist gelijk dat ze waarschijnlijk de verkeerde conclusies heeft getrokken toen ze zijn arm om Patty zag.
“gedoe”, zei Draco.
Snel trok hij zijn arm terug en wilde achter Anne aangaan.
“Nou, nou Drakie, dat is niet echt aardig”, zei Patty terwijl ze Draco vasthield aan zijn mantel.
“Acht rot toch op Park”, zei Draco en hij trok zijn mantel uit Patty’s handen en rende snel achter Anne aan.

Hij had haar nu al bijna ingehaald en riep: “Anne wacht!”
Dit hielp niet echt aangezien Anne nu nog harder begon te lopen. Hij zag Anne ergens naar kijken en bedacht dat dit zijn kans was om haar in te halen aangezien ze nu afgeleid was. Hij rende snel door om haar in te halen toen hij ineens een plens water over zich heen kreeg. Hij keek in het rond om de aanrichter van het kwaad te zoeken en zag Foppe staan lachen.
“Wat, jij achterlijk spook! Waar denk je wel dat je helemaal mee bezig bent!”
Hij was zo kwaad op Foppe dat hij even vergat dat hij Anne probeerde in te halen. Hij hoorde ineens een deur dichtslaan en wist dat Anne haar afdelingskamer was ingegaan waar hij niet kon komen.

dracogirly

Dit stukje is gewoon weer vanuit Anne's POV.

Huilend kwam Anne de afdelingskamer binnen. Hoe kon hij haar nu zo verraden. En hoe kon zij zo stom zijn om hem te geloven. Iedere keer dat hij zei dat hij van haar hield was gewoon een leugen. Ze had beter moeten weten dan dat . Een griffoendor en een zwadderaar gaat gewoon niet samen.

Harry en Ron die nog in de afdelingskamer zaten zagen Anne huilend binnen komen en liepen op haar af.
“Anne, gaat het ?”, vroeg Harry.
“Ja hoor, het gaat geweldig”, zei Anne sarcastisch. “Hoe kon ik ook zo stom zijn om hem te geloven.”
“Wel, Malfidus is erg goed in het manipuleren van mensen”, zei Ron.
“Anne, wees blij. Je bent toch veel beter af zonder Malfidus.”, zei Harry.
Hoe graag Anne ook wilde dat dat waar was kon ze het toch moeilijk geloven. Ze had geen zin om nog langer naar alle goedbedoelde adviezen van Harry en Ron te luisteren en liep naar haar slaapzaal. Daar viel ze uiteindelijk huilend in slaap.

Toen ze wakker werd gemaakt was het inmiddels al avond. Het verdriet had inmiddels ook plaatsgemaakt voor woede over hoe hij haar zoiets kon aandoen. Toen ze de afdelingskamer weer inliep zag ze Hermelien, Harry en Ron bij elkaar zitten. Samen met hen liep ze naar de eetzaal. Het leek erop dat Hermelien was ingelicht door Harry en Ron en het onderwerp ‘Draco’ werd uitvoerig gemeden. In de eetzaal ging Anne aan de andere kant van de afdelingstafel zitten dan anders, zodat ze met haar rug richting de zwadderich tafel zat. Ze had geen zin om de hele tijd in het gezicht van zo een bedrieger te kijken. Hermelien die tegenover haar zat kon dat echter wel en zag dat Draco er ook niet echt blij uitzag. Hij at amper iets en had een nogal afwezige indruk.

Anne had het idee dat iedereen achter haar rug om aan het praten was over hoe zij zo dom kon zijn om Draco te geloven. Iets wat niet waar was aangezien ze hun relatie goed geheim hadden gehouden. Tijdens het eten begonnen Harry en Ron toch weer over Draco te praten. Ze wilden een wraakplan opzetten om het hem betaald te zetten. Anne had echter geen zin om het de hele tijd over Draco te hebben en honger had ze ook niet echt dus ze besloot om alvast naar haar afdelingskamer te gaan.

Ze was onderweg toen ze ineens iemand haar naam hoorde noemen. Ze draaide zich om en zag dat Draco achter haar aankwam. Ze had echt geen zin om met hem te praten en begon de trap op te rennen. Ze struikelde echter over haar eigen voeten en viel op de grond. Draco had haar inmiddels al ingehaald.
“Waarom ontwijk je me?”, vroeg Draco.
“Waarom zou ik dat niet doen.”, zei Anne terwijl ze weer langzaam opstond. “Jij bent gewoon een bedrieger. Je hebt je zeker kapot gelachen toen ik je iedere keer geloofde toen je zei dat je van me hield.”
“Anne, dat is niet waar. Ik heb je helemaal niet bedrogen”, zei Draco.
“Nee, jij vindt het zeker de gewoonste zaak van de wereld om met anderen te zoenen.”, zei Anne.
“Anne, zo is het helemaal niet gegaan! Laat het me uitleggen!”, zei Draco.
“Wat! Zodat ik nog langer naar jou leugens kan luisteren. Nou nee, dank je. Dus als je me er nu langs wil laten gaan”, zei Anne ongeduldig.
“Nee, niet voordat je naar me geluisterd heb”, zei Draco en hij hield haar vast zodat ze niet weg kon gaan.
“Wat! Laat me gaan!”, riep Anne.
“Nee, luister naar me!”, zei Draco.
“Malfidus hoorde je haar niet? Laat haar gaan!”, zei Harry die samen met Hermelien en Ron kwam aangelopen.
“Hou je erbuiten Potter”, zei Draco. “Dit is iets tussen mij en Anne.”
“Ik weet niet of je doof bent maar Anne wil niets meer met je te maken hebben. Laat haar nu gaan!”, zei Harry.
“Nee”, was het kalme antwoord van Draco en hij richtte zich weer tot Anne. “Anne, je moet weten dat…”
Maar Draco kreeg de kans niet om zijn zin af te maken want Harry riep de verlammingsspreuk en Draco viel met een klap op de grond neer.
“Anne, ga maar vast naar je afdelingskamer, wij zorgen wel dat hij je niet achternakomt”, zei Ron met een onheilspellende glinstering in zijn ogen.

Hermelien liep naar Anne toe en liep samen met haar naar de afdelingskamer.
“Anne, wat moest Draco van je?”
“Hij wilde me iets vertellen”, zei Anne. “Vast over hoe stom ik was om hem te geloven.”
“Anne, Draco lijkt me niet echt het type dat zoveel moeite doet om jou alleen te spreken om dat te zeggen. Als hij zoiets wilde zeggen had hij het waarschijnlijk gedaan terwijl er een grote groep mensen omheen stonden zodat zoveel mogelijk mensen het konden horen.”

Op dat moment kwamen Harry en Ron binnen met triomfantelijke glimlachen op hun gezicht.
“Waarom zijn jullie zo blij?”, vroeg Hermelien nieuwsgierig.
“Nou, laten we het zo zeggen, ik denk niet dat Malfidus ons voorlopig nog lastigvalt.”