Auteur |
Bericht |
duffie
Beginnend Tovenaar


Verdiend:
449 Sikkels
Woonplaats: In de boekenwinkel <3
|
Geplaatst:
Ma Mrt 17, 2008 15:25 |
 |
Hi again ^^
Lompe geit groet u allen xD
Hier hoofdstuk 32 nog een keertje
H o o f d s t u k 32
Why do I always have to do the walking?
Met zijn twee�n vlogen ze nu op James. Ik keek hem verwondert aan en stond net op om hem te gaan helpen, toen hij zijn toverstok boven haalde en hen de lucht in hees. Hij pakte mijn hand en trok me mee het speeltuintje uit.
Pas bij mijn huis stopte hij met rennen. Hij had me zowat mee over de grond moeten slepen. Niet dat het speeltuintje zo ver van mijn huis vandaan was of zo, maar ik was nog steeds geen held in het lopen. Ik haalde mijn sleutels uit mijn kontzak en merkte toen dat ze nog steeds mijn toverstok hadden.
�Alles goed?� vroeg James bezorgd, terwijl hij me in zich opnam. Ik keek hem even aan, voordat ik knikte. Ik schaamde me dood.
�Ze hebben mijn toverstok,� zei ik enkel, voordat ik naar binnen liep en de deur open liet voor James. Hij snapte de hint en liep verbaasd mee naar binnen. Ik liep meteen naar de koelkast om iets te drinken te pakken.
Nu had ik een nieuwe stok nodig. En hoe ging ik me dat nou weer veroorloven? Ik kreeg nauwelijks genoeg geld om al mijn boeken tweedehands te kopen, van mijn ouders.
�Ben je zeker dat het goed gaat?� Ik zag de bezorgde blik wel in zijn ogen. Ik wist wel dat hij het goed meende en ik voelde ook wel de vlinders rond razen, maar ik wilde het niet weten of voelen.
�Wil je iets drinken?� ontweek ik zijn vraag. James glimlachte en schudde zijn hoofd. �Moet je zelf weten,� mompelde ik, terwijl ik mijn schouders op haalde. Ik liep richting de radio en zette hem maar op.
�Ik ga je stok terug halen,� zei James, terwijl hij weer richting de deur liep. Ik keek hem na en zuchtte vermoeid. Ik had hem niet eens bedankt, bedacht ik me toen de deur dicht sloeg. Ik voelde me zo ellendig.
Ik wilde net op zoek naar hem gaan, toen James weer binnen kwam. Met mijn toverstok in drie stukken. Hij keek me spijtig aan.
�Ze hebben hem gebroken,� mompelde hij. Ik had maar heel even naar mijn toverstok gekeken, James zag er veel erger uit. Zijn wangen zagen er maar opgezwollen uit, hij had een blauw oog en zijn lip bloedde. Hij was net bezig met het herstellen van zijn bril, toen ik hem, met dwang, op een stoel stationeerde.
�He? Yente, wat doe je?� vroeg hij verbaasd. Ik schudde mijn hoofd.
�Blijf jij nou maar gewoon zitten,� mompelde ik, terwijl ik naar de badkamer boven liep om wat ontsmettingsmiddel te zoeken. Een paar watten zouden ook goed in de smaak vallen, realiseerde ik me.
Toen ik niet veel later terug kwam zat James naar de TV te kijken, die niet eens op stond. Ik glimlachte even, voordat ik naar hem toe liep. Ik dopte mijn watje in het ontsmettingsmiddel, dat in een rood flesje zat, voordat ik dat op zijn bloedende lip depte. Ik keek er even naar en voelde me opeens benauwd. Uhum. Kom op. Zet je daar nou gewoon over, sprak ik mezelf moed in en probeerde er niet aan te denken dat ik James� lip aan het verzorgen was. James die me zo aanstaarde hielp nou ook niet bepaald. Toen ik klaar was met zijn lip, keek ik zwijgend naar zijn blauw oog. Ik trok een pijnlijk gezicht en liep naar de diepvriezer boven de koelkast.
�Bedankt voor het helpen in het speeltuintje,� glimlachte ik, toen ik terug kwam met een zak ijsblokjes die ik in een handdoek had gewikkeld. James keek me verbaasd aan.
�Graag gedaan. Maar wat ga je met dat doen?� vroeg hij met een schuin hoofd, terwijl hij naar de handdoek keek. Ik glimlachte zoetjes, voordat ik zijn bril afzette en het tegen zijn oog aan drukte. James trok even een pijnlijk gezicht, voordat hij het overnam en het zelf tegen zijn oog aan hield. Ik glimlachte dankbaar naar hem. Misschien was hij toch zo slecht niet... Oh fijn. Daar ging ik weer, dacht ik ge�rgerd, voordat ik nog wat plat water dronk. James keek even naar me, voordat hij een spiegel uit zijn broekzak haalde. Die er een beetje gebarsten uitzag.
�Reparo,� mompelde hij, terwijl hij er met zijn toverstok op tikte. Ik draaide me gefascineerd om en keek wat hij ging doen. Hij glimlachte eens naar mij, voordat hij zich weer tot de spiegel keerde.
�Sirius Zwarts,� zei hij traag en duidelijk.
�Ha! Gaffel! Ik vroeg me al af waar je- Jezus. Wat is er met jou gebeurd?� vroeg de stem van Sirius verbaasd. Ik voelde mijn mond open vallen, toen die spiegel Sirius bleek te zijn. Ik hield mijn hoofd schuin en vernauwde mijn ogen. Ik vertrouwde het niet.
�Euhm. Even opgekomen voor de rechten van de mens?� opperde James, voordat hij zuchtte.
�Aha. Ja. Ok�. Maar wat heb je in godsnaam tegen je oog hangen?� vroeg Sirius geschokt.
�Dat is een zak ijsblokjes,� draaide ik met mijn ogen.
�Yente?� vroeg Sirius verbaasd. Oh. Fijn. Ik met mijn grote mond ook altijd.
�James! Ben je bij Yente?� vroeg Sirius nog verbaasder.
�Nee, bij Bathilda,� mompelde ik ge�rgerd. James grinnikte toen hij me hoorde. Als zijn oog nog pijn deed, liet hij het in ieder geval niet merken...
�Ja. Bij Yente,� glimlachte hij afwezig. Ik hoorde Sirius wat mompelen, maar luisterde er niet naar. James verslapte zijn greep op de handdoek en luisterde aandachtig naar Sirius.
�Wat?� vroeg James geschokt. �DAT KUNNEN ZE NIET MENEN!� riep hij opeens luid. Ik liep naar hem toe en drukte eigenhandig het ijs weer tegen zijn oog, voordat ik hem nieuwsgierig aan keek.
�Toch wel. Je kan ieder moment een uil krijgen, Gaffel.� James jammerde. Toen er iets tegen het raam vloog keek ik op. Ik wandelde er heen en hielp het arme beest overeind.
�Van het ministerie, h�?� vroeg ik glimlachend aan het arme beestje. Ik nam de brief aan en gooide hem richting James, voordat ik hem eens goed bekeek. Zijn vleugel leek niet gebroken te zijn. Gelukkig. Ik liep naar de kast en kwam met iets terug voor de zwarte uil. Ik hoorde een stoel om vallen en een glas sneuvelen. Ik draaide me om en zag James furieus naar de brief staren. De handdoek met ijs had hij ook allang ergens gedumpt.
�SIRIUS!� brulde hij terug in zijn spiegel.
�Wa- oh je hebt de brief,� mompelde hij, voordat Remus me een �probeer hem te kalmeren� toe riep. Ik zuchtte. Waarom kreeg ik altijd de moeilijke klusjes? |
_________________ How did we get here?
When I used to know you so well.
Paramore<3
De uitdaging! |
|
  |
 |
duffie
Beginnend Tovenaar


Verdiend:
449 Sikkels
Woonplaats: In de boekenwinkel <3
|
Geplaatst:
Di Mrt 25, 2008 19:59 |
 |
H o o f d s t u k 33
Love is a battlefield.
�James,� probeerde ik hem te sussen, terwijl ik op hem afliep. James negeerde me gewoon. Urgh. Ik haatte het als mensen dat deden.
�James!� riep ik luid, maar hij knipperde niet eens met zijn ogen. Ik balde mijn vuisten even gefrustreerd, voordat ik tot tien telde. Dat bleek te helpen, voordat ik naast hem ging zitten en de spiegel van hem afpakte, die hij op de grond wou gooien.
�Dat wil je niet stuk hebben,� glimlachte ik naar hem. Stil zwijgend gaf James me de brief, terwijl ik hem verbaasd aan nam en begon te lezen.
�Geachte meneer Potter,
Bij deze willen wij u graag inlichten dat u aanstaande zaterdag wordt verwacht op het Ministerie van Toverkunst.
Wij hebben waargenomen dat u uw magie misbruikte tegen/en in het bijzijn van een Dreuzel. Zoals u waarschijnlijk wel weet, heeft u daarmee de wet met beide voeten overtreden.
Aanstaande zaterdag wordt er besloten, in vergaderzaal vijftien, of u al dan wel of niet geschorst wordt van Zweinstein Hoge School.
Met vriendelijk groeten,
Gregor Bakker.�
Ik voelde mijn mond openvallen en keek naar James. James� woede was al weggezakt en hij keek somber voor zich uit.
�Ze pakken me mijn toverstok af,� mompelde hij gedeprimeerd. Ik schudde mijn hoofd.
�Over mijn lijk,� glimlachte ik naar hem. �Wat jij deed was helemaal niets verkeerds. En als ze je toverstok afpakken zal ik die van de minister persoonlijk zelf stuk trappen,� beloofde ik hem plechtig. James glimlachte waterig. Ik maakte me zwaar zorgen om hem. Ik had hem nog nooit zo gezien. Ik sloeg een arm om hem heen en hij grijnsde opeens.
�De gek zou je opsluiten in Azkaban.�
�Dat is dan maar het risico dat ik moet nemen.�
�Zou je dat echt doen?�
�Met maar ��n voorwaarde natuurlijk,� zei ik met een strak gezicht, terwijl ik James aanstaarde. James trok een wenkbrauw op.
�Oh?� vroeg hij met glinsterende pretoogjes. Ik had nog nooit iemand zo snel van mood zien veranderen (buiten mezelf natuurlijk). Van deprimerend naar flirtend in nog geen minuut. Ik knikte plechtig.
�Mijn superheld op het witte paard, moet me wel komen redden daar h�,� grijnsde ik. James grinnikte, voordat hij zich naar me toe boog. Nu dacht er geen enkel haar op mijn hoofd eraan om me terug te trekken.
�Mag een Nimbus 800 ook?� fluisterde hij, voordat hij me zachtjes kuste.
We hadden ons verplaatst naar de bank, toen de bel ging. Ik liet James met tegenzin los en liep naar de voordeur. Ik opende hem en het volgende wat ik wist werd ik doodgeknuffeld door een snikkende Sanne. Ik knuffelde haar meteen terug, terwijl ik me al zorgen begon te maken. Ik maakte me los van haar en keek haar aan. Daar stond Sanne dan. Luid snikkend en bont en blauw geslagen. Ik staarde haar geschrokken aan, voordat ik haar naar binnen trok en de voordeur sloot.
�Meisje! Wat is er met jou gebeurd?� vroeg ik geschrokken, voordat ik haar weer voorzichtig knuffelde. Sanne schudde enkel haar hoofd, terwijl ze door bleef snikken. James kwam de gang ingelopen en keek verbaasd naar Sanne, voordat hij naar mij keek.
�Wat is er gebeurd?� vroeg hij nu op zijn beurt. Ik schudde mijn hoofd. Dat wist ik niet. Ik loodste Sanne naar de keuken en zette haar op de kruk waar James een uur geleden had gezeten.
�Sanne,� begon ik zachtjes. �Sanne,� zei ik opnieuw, maar dan wat luider. Sanne keek me aan en leek zich te beheersen. Toen het snikken afnam, zuchtte ze mistroostig.
�Ok�,� zuchtte Sanne, voordat ze weer uithaalde met grote snikken. �Ik. Ik... ben naar... Bart...� Ik knikte behulpzaam.
�Je bent naar Bart gegaan?� vroeg ik. Sanne knikte en ik zag James� gezicht, vanuit mijn ooghoeken, verharden. Sanne pakte een zakdoek en snoot haar neus erin, voordat ze even stopte met snikken.
�Ik wou hem duidelijk maken dat ik hem terug wou,� ging ze verder. �Maar om de ��n of andere reden ging Bart door het lint en begon hij me te slaan,� zuchtte Sanne. Ik trok een wenkbrauw op.
�Sanne?� vroeg ik zachtjes. �Hij heeft het uitgemaakt rond Kerst, vond je het nu dan niet wat laat om nog met hem te gaan praten?� Sanne haalde alleen maar haar schouders op.
�Wat? Ik houd van die jongen,� jammerde Sanne. Ik schudde mijn hoofd, voordat ze weer begon te snikken en ik haar opnieuw in mijn armen nam.
�Ssst,� suste ik haar. �Hij is je tranen niet waard.� Ik schommelde traag met haar heen en weer.
�Dus hij begon je gewoon te slaan?� trok James een wenkbrauw op, terwijl hij een beetje reddeloos naast Sanne en mij stond. Ik wilde hem een stamp geven voor zijn gebrek aan tact, maar Sanne knikte.
�Nou. We begonnen ruzie te maken en hij kon zichzelf niet meer beheersen denk ik...�
�Hij is een zak,� constateerde ik. Sanne schudde haar hoofd en duwde me van haar af.
�Dat is hij niet. Hij is gewoon kwaad. Hij bedoelde het vast niet zo.� Ik keek haar ongelovig aan.
�Sanne! Hij sloeg je een blauw oog! Je hebt bloeduitstortingen over je hele gezicht!� Sanne snoof.
�En dan? Heb jij James soms ook bont en blauw geslagen dan?� Ik draaide me om naar James en dan weer naar Sanne, ik begreep haar niet echt maar besloot dat het er niet toe deed. Haar emoties speelden haar waarschijnlijk parten.
�Wat heeft James hier nou weer mee te maken?� vroeg ik dan maar verbaasd.
�Veel. Hij heeft vandaag toch ook gevochten is het niet?!� Ik keek haar moeilijk aan.
�Sanne. Een jongen sloeg je in elkaar. Je ex sloeg je in elkaar. En je staat hem nog te verdedigen ook!�
�Verander niet van het onderwerp!� gilde Sanne gefrustreerd. Ik zuchtte en James deed een stap achteruit.
�Ik ga even naar Remus,� zei hij uiteindelijk, toen het vijf minuten stil was geweest. Ik keek hem verbaasd aan.
�Misschien heeft hij iets voor haar gezicht,� verduidelijkte hij zichzelf. Ik knikte.
�Bedankt,� glimlachte ik naar hem, voordat ik weer naar Sanne keek. Zij staarde alleen maar voor zich uit.
�Denk je dat hij nog van me houdt?� vroeg ze, toen James de voordeur dicht sloeg. Ik keek haar ongemakkelijk aan, voordat ik naast haar ging zitten.
�Ik denk het niet,� antwoordde ik eerlijk. Sanne keek me zo wanhopig aan, dat ik die Bart zelf in elkaar wilde gaan slaan. Sanne zuchtte alleen maar mistroostig, voordat ze me aan keek.
�Wat deed James hier trouwens?� grijnsde ze opeens. Ik keek haar glimlachend en verrast aan. Sanne was terug. |
_________________ How did we get here?
When I used to know you so well.
Paramore<3
De uitdaging! |
|
  |
 |
duffie
Beginnend Tovenaar


Verdiend:
449 Sikkels
Woonplaats: In de boekenwinkel <3
|
Geplaatst:
Do Apr 03, 2008 19:53 |
 |
Heeeeeeeeee!
OMG.
Ik heb echt v��l te lang niet meer gepost *zucht*
Dus!
Hier is een nieuw stukje!
Schatten, bedankt voor het reageren!
Ehen. Hopelijk kan ik vanaf nu vaker posten
Reacties zijn altijd welkom, h� xDD
Love you all!
x
H o o f d s t u k 34
Don�t puh me, missy.
�Wel? Wat deed hij hier?� vroeg Sanne ongeduldig, toen ik zweeg.
�Wel. Ken je die pestkoppen nog uit de lagere school?� vroeg ik schoorvoetend. Sanne knikte traag.
�Ik kwam ze dus tegen. En James timmerde ze min of meer in elkaar,� vatte ik het even snel samen.
�Hij timmerde ze min of meer in elkaar?� grinnikte Sanne. Blijkbaar vond ze mijn woordkeuze amusant. Ik snoof.
�Ja,� antwoordde ik kort. Sanne grijnsde, voordat haar gezicht even in pijn betrok. �Gaat het?� vroeg ik meteen, Sanne knikte.
�Een beetje te breed gegrijnsd, denk ik,� mompelde ze. Ze was weer down. Ik zuchtte.
�Wil je iets drinken?� vroeg ik bezorgd. Sanne zag er echt niet goed uit. Ik snapte niet waarom ze nog op Bart hoopte. Sanne schudde haar hoofd.
�Nee, dank je.� Ik schudde mijn hoofd en schonk toch maar iets in voor mezelf. Ik schrok me dood, toen ik een luide knal hoorde. Ik sluit de ijskast en daar stond James doodleuk tegen het aanrecht.
�Verschijnselde jij net?� vroeg ik nog steeds geschrokken. James knikte grijnzend.
�Ik bedacht me op de terug weg naar Remus� huis dat ik ook kon Verdwijnselen,� zei hij doodleuk.
�Sanne is een Dreuzel!� bracht ik geschokt uit. �Vind je niet dat je al genoeg problemen met het Ministerie hebt?� vroeg ik fronsend. James haalde zijn schouders op.
�Als ze je geschorst willen, hoef je niet veel te doen.�
Ik zuchtte gefrustreerd, voordat ik opnieuw een gat in de lucht sprong bij een tweede knal.
�Sorry, kon dat flesje niet meer vinden,� verontschuldigde Remus zich, tegenover James. Ik keek hem ongelovig aan.
�Nou dacht ik dat jij toch wel slimmer was!� vloog ik tegen Remus uit. Remus keek me echter kalm aan.
�Sorry, dat ik hier zo maar binnen kom vallen, Yente,� antwoordde hij met een schuldig gezichtje.
�Urgh,� mompelde ik, voordat ik naar de zetel liep en erin neer plofte. Het leek wel alsof alles verkeerd ging vandaag. Eerst kom ik mijn vroegere pesters tegen, die mij bont en blauw proberen te slagen, James gebruikt zijn toverstok, waar Dreuzels bij zijn �n Sanne wordt in elkaar getimmerd door Bart. Nou niet alles was slecht. Het gedeelte waarin ik James kuste was niet slecht, maar dat kon nou jammer genoeg niet tegen alle andere slechte dingen op. Toen er iemand naast me neerplofte keek ik niet op. Ik hoorde Sanne zachtjes jammeren, terwijl Remus haar probeerde te sussen. Dat wou dus zeggen dat James naast me zat. Ik keek even op en zag dat zijn blauw oog al verdwenen was, net zoals zijn gebarsten lip. James glimlachte naar me en ik glimlachte flauw terug, voordat ik op keek richting Sanne. Remus was haar er helemaal bovenop aan het helpen en ik was best wel blij dat we hem hadden.
�Heb je je moeder al gesproken over die brief van het Ministerie?� vroeg ik zachtjes aan mijn buurman.
James� blik versomberde, terwijl hij met zijn hoofd schudde.
�Wat moet ik zeggen? Ze gaat ongelofelijk teleurgesteld zijn,� zuchtte hij triest. Ik schrok daar een beetje van en keek hem ongelovig aan, voordat ik hem knuffelde.
�Natuurlijk niet,� glimlachte ik naar hem, toen ik hem los liet.
�H�! Yente! Kom eens even?� vroeg Sanne traag. Ik zuchtte, draaide met mijn ogen en stond recht. Ik volgde haar blik en keek door de raam. Aan de overkant van mijn straat stond Bart te wachten, terwijl Sirius hem even lekker de huid vol schold. Ik hoorde Remus vermoeid zuchten toen hij het ook zag. James mompelde wat, terwijl hij rustig bij het raam ging staan en het tafereel volgde. Bart trok een wenkbrauw op, voordat hij gemeen grijnsde naar Sirius en hem iets toe fluisterde. Dat maakte Sirius zo kwaad dat hij zijn vuist balde en Bart er mee kennis liet maken. Sanne wou naar buiten gaan, maar ik trok haar terug aan haar kraag.
�Yente! Wat doe je?�
�Jou binnen houden. Ik laat je dus niet nog eens in elkaar slaan,� mopperde ik, voordat ik Sanne de keuken in duwde. �Laat de mannen het uit vechten,� mopperde ik opnieuw. Sanne mompelde iets wat ik niet kon verstaan en ging in de keuken op het aanrecht zitten.
�Waarom doet die Sirius dat eigenlijk voor mij?� vroeg ze zich nieuwsgierig af. Ik haalde mijn schouders op.
�Volgens mij mag hij je.�
�Zoals James jou mag?� plaagde ze me. Ik draaide met mijn ogen, maar ging er niet op in. Ik wist niet of James me wel mocht. Het ene moment was hij aardig en lief enzo. Maar het volgende een echte zak. Ik zuchtte en vertelde dit aan Sanne, die het allemaal traag begon te verwerken.
�Aaaaaachhh,� glimlachte ze opgewekt. Ik had echt bewondering voor die meid. Ze was net in elkaar geslagen door haar ex en ze was alweer opgewekt.
�Aaaaaachhh?� herhaalde ik.
�Hij wilt het gewoon niet toegeven, maar hij loopt gek van je.� Ik keek haar aan, alsof ze Chinees sprak, voordat ik een beetje van mijn sinaasappelsap dronk, die ik daarstraks had genomen. Sanne zuchtte vermoeid.
�En jij zo te zien ook.�
�Ik ontken juist niets!� verdedigde ik mezelf.
�Maar bekennen doe je ook niet!�
�Puh.�
�Puh me niet!�
�Ik puh je niet!�
�Wel!�
�Niet!�
�Wel!�
�Ik zei van niet!�
�Ik van wel!�
�Pfff.�
�Puh!�
�Nu puh je jezelf!�
�Nee! Ik puh jou!�
�Ja, dat zal wel ja!�
�Het is!�
�Tuurlijk!�
�Ik denk dat ik het buiten leuker vond,� mompelde James, terwijl hij naar Sanne en mij keek. Sirius schaterde het uit en ik gooide hen een keukendoek naar hun hoofd.
�En toch puhte je jezelf,� bleef ik erbij. Sanne rolde met haar ogen.
�Jij ontkent gewoon alles, wat maar een beetje uitdagend is.�
�Noem je dat uitdagend?�
�Ja, Yente, dat noem ik uitdagend.�
�Ik niet!�
�Ik wel!�
�Mogen wij ook weten waar het over gaat?� vroeg Sirius ge�nteresseerd. Ik keek hem even met een opgetrokken wenkbrauw aan.
�Moet jij niet met Bart vechten?� vroeg ik.
�Even vrolijk als altijd, Yente?� vroeg Sirius terug. Ik vernauwde mijn ogen, maar schonk hem toen een brede grijns.
�Jij Verschijnselde tenminste niet binnen,� glimlachte ik naar hem en stak mijn tong eens uit naar een verontwaardigde James. |
_________________ How did we get here?
When I used to know you so well.
Paramore<3
De uitdaging! |
|
  |
 |
duffie
Beginnend Tovenaar


Verdiend:
449 Sikkels
Woonplaats: In de boekenwinkel <3
|
Geplaatst:
Zo Apr 06, 2008 18:41 |
 |
Gegroet!
Knufs to: Dracoliekje, Celia, Amytjuuuh en xMartine voor hun reacties <33
En nu een nieuw stukje!
x
Kell.
H o o f d s t u k 35
Dirty dancing.
Ik weet niet hoe het komt dat het zover gekomen is. Maar de Marauders �n Sanne kregen me zover dat ik met hen naar de bioscoop ging. God sta me bij. Maar als straf heb ik besloten dat we Dirty Dancing gaan kijken. Het zal hen potverdorie leren. Samenspannen tegen m�j Dat doe je toch niet?! Ik zuchtte vermoeid, toen ik opnieuw mijn hoofd schudde toen de derde Marauder op rij vroeg of ik popcorn moest hebben.
�Dit gaat toch niet over dat eten in het openbaar, h�?� vroeg Remus me verontrust. Ik keek hem sceptisch aan. Tuurlijk was het dat, maar dat ging ik hem dus niet zeggen.
�Yente?� vroeg een ander stemmetje poeslief. Oh. Daar zal je de vierde Marauder hebben met popcorn. Ik draaide me zuchtend om en keek in het gezicht van James.
�Zeker dat je geen popcorn wil?� vroeg hij glimlachend.
�Ok�. I give up. Neem dan iets mee,� mopperde ik verwijtend naar James, waardoor hij grijnsde en met een grote pot popcorn bij de kassa ging staan.
�En dat zijn dan jouw vrienden,� plaagde Sanne me opgewekt. Ik draaide me naar haar om, om haar de volle laag te geven, maar merkte dat haar lippen gezwollen waren.
�Welke van de vier?� zuchtte ik hoofdschuddend.
�Yente. Jij hebt er al ��n aan de haak. Dus dan schieten er nog maar drie over, schat.�
�Ik heb er juist geen ��n aan de haak,� snoof ik.
�Uitdagend,� zong Sanne, voordat ik haar een stompje in haar maag gaf.
�Ok�. Dus. Ik was naar de verschillende soorten snoep aan het kijken. Ja, ik weet het. Snoep is slecht voor je gebit enzo. Maar ik had het echt even nodig. En dan porde hij opeens in mijn zij! Zodat ik een gat in de lucht sprong. Man, kan die jongen porren.� Ik probeerde mijn lachen in te houden, terwijl Sanne verder brabbelde over hoe geweldig Sirius wel niet kon zoenen.
Sanne was net bezig over hoe haar handen in zijn nek terecht kwamen, toen ik er genoeg van kreeg. �Sanne! Asjeblieft. Ik hoef echt niet alles te weten,� jammerde ik. Sanne grijnsde alleen maar.
�Het is geen moeite om het te vertellen hoor,� glimlachte ze, voordat ze vrolijk verder ging. Ik kreunde en was blij toen de Marauders in zicht kwamen. Ze hadden eindelijk dus kunnen betalen. Ik liep meteen richting Sirius. �Laat haar stoppen,� zei ik alleen maar, voordat ik naast Remus en James ging staan. Sanne stopte prompt met tateren en keek me verbaasd aan.
�Zo erg was ik niet,� verdedigde ze zichzelf, zonder dat ik haar nog maar aangevallen had. Ik keek haar met een opgetrokken wenkbrauw aan.
�Ok�. Misschien wel,� pruilde Sanne. Ik glimlachte opgewekt, voordat ik haar arm opnieuw in de mijne haakte en vrolijk met haar de zaal binnen wandelde. Sanne was alweer opnieuw aan het kletsen geslagen, maar gelukkig niet meer over Sirius en zijn zoenkwaliteiten.
Ik werd naast James geplaatst, terwijl aan de andere kant van mij Sanne zat en daarnaast zat Sirius, daarnaast Peter en Remus sloot de rij. Ik keek naar de grote pot die James vast hield. �Dat is toch voor de hele groep, hoop ik?� hoorde ik mezelf vragen. James grinnikte.
�Nee. Ik heb nogal honger,� glimlachte hij liefjes. Ik schudde mijn hoofd en grabbelde eens in de pot. Helemaal tegen mijn principes natuurlijk, maar ach ��n keer zondigen zou wel mogen zeker?
�Eigenlijk is dit zo niet mijn smaak qua films,� hoorde ik Sirius klagen.
�Dan had je maar niet moeten komen,� antwoordde Sanne.
�Oh. Ze ging erop in,� fluisterde James met een pijnlijk gezicht.
�En wat houdt dat in?� fluisterde ik terug, terwijl ik niet eens wist waarom we fluisterden.
�Dat Sirius de hele film tegen Sanne gaat zagen over dat Patrick Swayze wat aan zijn haar moet doen,� fluisterde James terug. Ik proestte het uit en luisterde naar Sanne die de meisjesfilms verdedigde en Sirius die ze steeds aan viel. Toen het licht uit ging besloot ik om hen te negeren en me te concentreren op de film.
Tijdens de pauze hoorde ik Sanne zuchten.
�Geweldige film h�?� fluisterde ze opgewekt naar mij. Ik knikte.
�Vertel dat maar eens aan je buurman daar,� grijnsde ik, terwijl ik met mijn hoofd naar de slapende Sirius knikte. Sanne draaide zich om en schudde hem wakker.
�H�. Lamzak,� lachte ze. Sirius zat meteen rechtop en keek ons slaperig aan.
�Is hij gedaan?� vroeg hij hoopvol. Sanne schudde haar hoofd.
�Je bent niet goed snik.�
�Hoezo niet?�
�Omdat-�
�Kom jij eens mee,� grijnsde Sirius, terwijl hij Sanne overeind trok nog voordat ze haar zin had kunnen afmaken. Ik schoof twee plaatsen op, zodat ik nu naast Peter zat. Remus keek me verbaasd aan.
�Die zien we toch niet terug,� verduidelijkte ik.
�Oh. Daar kan je gelijk in hebben,� fronste Remus knikkend.
�Arme WC-madammen,� zuchtte Peter dramatisch, wat een lachbui op leverde.
Na de film, was ik zo opgewekt dat ik het niet eens erg vond dat James mijn handje vast hield. Ja. Ik beschrijf mijn hand als handje, want vergeleken met de zijne zijn die van mij net van een dwerg.
Toen we na een half uur nog steeds niets van Sanne of Sirius hadden gehoord, besloot ik om hen maar eens te gaan zoeken. De jongens maakten zich totaal geen zorgen en bleven vrolijk zitten in het caf� dat de bioscoop bezat. Ik sjokte richting de WC�s, betaalde 30 cent (het werd steeds duurder met de dag, vond ik) en liep de WC�s in. Alle WC�s waren vrij behalve ��n. Ik wachtte even, maar toen die persoon er na een kwartier nog niet uit kwam, besloot ik op het hokje te kloppen.
�Ja?� klonk Sanne�s stem. Ik grijnsde. Gevonden!
�Sorry dat ik moet storen, maar ik vroeg me af wat jullie wouden drinken.� Ik hoorde Sirius lachen, voordat Sanne weer het woord nam.
�Yente?� vroeg ze verbaasd.
�Jups.�
�Is de film al gedaan?�
�Al drie kwartier,� antwoordde ik liefjes.
�Uh-oh.�
�Het was toch een meidenfilm. Hebben we niet veel aan gemist,� zei Sirius opgewekt, voordat hij het kotje uit stapte.
�Meidenfilms hebben anders wel een betere verhaallijn dan die films waar jullie naar kijken. Honderden mensen afknallen. Jippie. Hoe leuk,� zei ik sarcastisch.
�Ha! Nu hoor je het eens van een ander!� grijnsde Sanne opgetogen, toen ze ook naast me stond.
�Samenzweerders,� vernauwde Sirius zijn ogen, voordat hij statig het meisjestoilet uit liep. De twee vrouwen die op hun stoeltjes zaten buiten de WC�s om geld te ontvangen keken Sirius raar aan, maar hij liep vrolijk door alsof het het normaalste ding was in de wereld wat je kon doen. Even een meisjes WC binnen wippen. Sanne en ik liepen er grinnikend achter. We waren de brief van eergisteren al helemaal vergeten. |
_________________ How did we get here?
When I used to know you so well.
Paramore<3
De uitdaging! |
|
  |
 |
duffie
Beginnend Tovenaar


Verdiend:
449 Sikkels
Woonplaats: In de boekenwinkel <3
|
Geplaatst:
Zo Apr 20, 2008 9:44 |
 |
Heeeeyooo!
Ik ben deze keer eens niet vergeten te posten xDD
Ik wil graag: Eline, radcliffefreak, Celia, Amytjuuh, Dracoliekje en xMartine knuffelen voor hun lieve reacties
En @ Martine: Nee dat had je nog niet gezegd Maar toch bedankt xD
Okay. Nieuw stukje!
x
H o o f d s t u k 36
The old picture
Nog een week voordat James naar het Ministerie moest. Ik was zenuwachtig in zijn plaats! Echt waar. Ik wou niet dat hij een slechte indruk ging maken. Dan was er misschien nog minder kans dat hij zijn gelijk van die gekken ging krijgen.
�Echt Yente! Hou nou toch eens op!� riep James verhit uit. Ik keek hem met een opgetrokken wenkbrauw aan.
�Ok�. Dan doe je het toch lekker zelf,� beet ik hem toe, voordat ik de kamer verliet. Met zijn gemekker altijd. Ik hoorde James vloekend in de zetel neerploffen, terwijl ik Remus ging vervelen.
�Heeft hij zijn tijd weer?� vroeg Remus, zonder op te kijken van zijn Ochtendprofeet.
�En hoe,� snoof ik verontwaardigd. Probeert een mens eens iets goed te doen, wordt hij afgesnauwd. Als het aan mij ligt, mag hij in zijn ondergoed naar het ministerie huppelen, dacht ik venijnig. Ik ging hem zo niet meer helpen. Dat hij het zelf maar oploste. Remus keek me met gefronste wenkbrauwen aan, toen ik James min of meer binnensmonds aan het verwensen was, en liet zijn profeet voor wat het was.
�Yente?� vroeg hij zuchtend.
�En echt. Als hij nog een keer met dat ge-Yente afkomt,� mopperde ik gewoon verder.
�Madame?� vroeg Remus op een bekakt Frans toontje. Ik hoorde hem niet en brabbelde gewoon verder.
�En waarom altijd dat gevloek? Ik word er verdomme gek van!�
�MENEER LUPOS VERZOEKT TE COMMUNICEREN MET JUFFROUW VAN OVERBEECK!� riep Remus ongeduldig. Ik keek hem ontzet aan, hield mijn mond en bleef hem aangapen.
�U heeft mijn aandacht,� mompelde ik, voordat ik in de stoel voor hem ging zitten.
�Mooi. Je moet niet zo op zijn kap zitten,� zuchtte Remus. �Hij knapt vanbinnen van de zenuwen.�
�Dat hij zich dan laat helpen!� riep ik ontzet.
�Maar je maakt hem nog zenuwachtiger,� probeerde Remus het me duidelijk te maken.
�Nou word het mooi,� mopperde ik, voordat ik Remus� profeet pakte en er wat in bladerde. Niet veel boeiends. Ene Heer Voldemort probeerde het Ministerie te infiltreren, maar het kon mijn aandacht niet trekken. Ik zakte vermoeid onderuit.
�Zou jij eens niet gaan slapen?� glimlachte Remus begrijpend. Ik mompelde wat, voordat ik toch maar rechtop stond en weg waggelde.
Half uitgeslapen en luid kreunend viel ik de veel te smalle zetel uit. Ze mochten wel eens grotere banken kopen, dacht ik zuchtend, voordat ik met een vermoeid gezichtje op stond. Ik bevond me bij Peter thuis en gelukkig voor mij bezat Peter wel degelijk een televisie. Ik zapte wat, voordat ik naar een oud muziekprogramma keek. Ik mompelde wat en staarde maar gewoon wat naar de tv. Toen ik merkte dat ik het programma eigenlijk niet volgde, zette ik het af en wandelde naar de keuken. Waarschijnlijk was ik zo ingedommeld dat de jongens me gewoon lieten slapen. Ik nam een glas uit een kast en schonk er wat water in voor mezelf. Ik hoorde boven gedempt gelach en dan een luide �ssst!� en vervolgens hield het gelach op. Ik schudde mijn hoofd en besloot om eens naar boven te gaan om te kijken wat ze uit spookten. Zachtjes sloop ik de trap op. Waarom ik sloop wist ik niet, maar ik d��d het wel. Ik liep op mijn tenen richting Peters kamer en luisterde naar het gegrinnik.
�Het is niet grappig!� fluisterde James kwaad.
�Dat is het wel,� grinnikte Sirius.
�Je bloost Gaffel.�
�Het staat je echt lief,� plaagde zelfs Remus hem.
�Hou toch allemaal op,� klaagde James. Ik staarde bevreemd naar de deur en besloot om hen even af te luisteren. Dat was niet mooi van me, ik weet het. Maar James gedroeg zich sinds de bioscoop (en dat was zo�n vier dagen terug) weer heel raar tegenover mij. Bijna afstandelijk. Als het al niet afstandelijk was.
�Auw. Gaffel. Je hoeft je niet te verstoppen. We zijn je vrienden. Vrienden die heel toevallig hoorden wat je mompelde in je slaap,� lachte Sirius, voordat iemand weer een �sst� liet ontsnappen.
�Gaffel. Waarom ga je niet met haar praten?� vroeg Remus fluisterend.
�Omdat� Nou� Zij� Ik�� Ik giechelde even, toen ik me inbeeldde hoe Sirius daar nu zou moet zitten. Met een opgetrokken wenkbrauw en de andere gefronst, met zo�n rare blik in zijn ogen. Ik sloeg mijn hand voor mijn mond, toen ik besefte dat ik giechelde.
�Hoorden jullie dat ook?� fluisterde James.
�Wat?� vroeg Peter verbaasd.
�Nou. Ik dacht dat ik-�
�Leuk geprobeerd maatje, maar antwoord nou maar gewoon op Remus zijn vraag,� antwoordde Sirius opgewekt.
�Makkelijk praten voor jou, ja!� mopperde James.
�Inderdaad!� grinnikte Sirius, voordat ik iets om hoorde vallen.
�Dat was een fotokader, Sluipvoet!� zei Peter bestraffend.
�Oeps,� klonk het haast als een verontschuldiging van Sirius.
�Mijn foto met Yente gekreukt,� mopperde Peter, voordat er een paar doffe klappen de overloop vulde.
�Met Yente?� vroeg Remus ge�nteresseerd.
�Geef hem aan James,� grinnikte Sirius. Oh. God. Dat was die foto van mij met mijn puistenhoofd. Verdorie. Ik klopte zachtjes op de deur en wandelde vrolijk naar binnen.
�Weer een vergadering aan het houden?� vroeg ik zo gewoon mogelijk. Ik negeerde James die zijn hoofd onder zijn hoofdkussen stak en kreunde. Sirius grinnikte. Peters kamer was best wel groot, maar ze sliepen allemaal op de grond op verschillende matrassen, die ze tegen elkaar hadden geschoven. Remus lag het dichtste bij de deur, dus ging ik op zijn matras zitten. Naast Remus lag Sirius. Over Sirius lag Peter en over Remus lag James.
�Zo ongeveer,� grijnsde Peter, waardoor Sirius begon te lachen.
�Laat me die foto nou eens zien,� zei hij, terwijl hij de foto van Peter probeerde af te pakken. Jammer voor hem, maar ik was hem vlugger af en stak die vervloekte foto in de broekzak van mijn jeans.
�H�! Kom nou,� zeurde Sirius. �Ik wil hem ziehien!�
�Oh. Dat wil je niet geloof me,� schudde ik mijn hoofd. Sirius zette een pruillipje op.
�Toe?�
�Echt. Sluipvoet. Dat wil je niet,� grijnsde Peter, die wist hoe ik ging reageren.
�Hee! Zo erg zag ik er toen niet uit!� snoof ik.
�Nee?�
�Nee.�
�Mag ik dan nu die foto zien?� vroeg Sirius gretig.
�Nee,� zei ik statig. Sirius keek me schattend aan, voordat hij ook nog eens puppyoogjes aan zijn pruillip toevoegde.
�Kijk niet zo zielig,� beval ik hem. Ik kon niet tegen puppyoogjes.
�Hoe zielig?� pruilde Sirius, voordat hij zijn hoofd ook nog eens schuin hield.
�Zo zielig!� Sirius grijnsde.
�Geef me die foto dan.�
�Nee!�
�Ah toe?�
�Peter!� riep ik om hulp.
�Sluipvoet,� zuchtte Peter
�Toeeee?� pruilde Sirius opnieuw. Ok�. Ik draaide me om naar Remus en haalde de foto uit mijn broekzak.
�Dat wilt hij toch niet zien?� vroeg ik �vrolijk� aan hem, terwijl ik de foto uit Sirius handbereik hield. Remus keek naar de foto, waarop ik een arm rond Peter had geslagen en hij een arm rond mij. We stonden voor een kinderboerderij. We waren ongeveer zo�n 14 jaar oud en, zoals ik al zei, stond mijn gezicht vol met puisten. Remus keek even naar mij en dan weer naar mijn vroegere zelf.
�En waarom niet?�
�HA!� riep Sirius luid. Ik vernauwde mijn ogen gevaarlijk naar hem.
�Ok�. Dan niet,� zuchtte Sirius.
�Nou?� vroeg ik aan Remus. Remus keek me voorzichtig aan.
�Dat is een periode waar we allemaal door moeten?� probeerde hij. Ik schudde mijn hoofd en sloeg hem met zijn eigen kussen.
�Kuiken,� mompelde ik. Peter grijnsde.
�Mag ik hem terug?� Ik knikte en gaf Peter zijn foto terug, maar Sirius onderschepte hem en keek de foto nauwkeurig, voordat hij een wenkbrauw op trok. Ik kon wel door de grond zakken!
�Ik ken die boerderij precies,� mompelde Sirius tot mijn grote verbazing. Remus glimlachte en gaf me een por. Ik staarde hem alleen maar ontzet aan.
�Was dat het?�
�Huh?� vroeg hij verbaasd. Geen rare opmerkingen? Hmm. Raar.
�Mag ik eens zien?� vroeg James, die vanonder zijn kussen vandaan was gekomen.
�Ik wist het wel!� grijnsde Sirius, wat hem een kussen tegen zijn gezicht opleverde, voordat James hem de foto afnam en hem bekeek. Ik verstopte me mistroostig onder mijn hoofdkussen. Remus grinnikte boven mijn hoofd, voordat hij het kussen probeerde af te pakken.
�Heeey!� riep ik ontzet, terwijl ik het kussen terug trok.
�Hoooii. Hoe gaat het?� glimlachte Sirius opgewekt, voordat hij een kussen tegen mijn hoofd aan smeet.
�Nou. Het kan beter,� grijnsde ik, voordat ik Remus dons afpakte en hem naar Sirius gooide. Met een luide �oef� belandde Sirius naast zijn matras, voordat hij op me sprong en we met zijn twee�n een kussengevecht hielden. Na een tijdje belandde mijn kussen tegen James� gezicht en hij sloeg terug met zijn hoofdkussen. En zo belandden we allemaal in een klein oorlogje. Sirius en ik vormden een front. James en Remus het andere. Peter besloot te gaan slapen. Die gek lag dus midden op het slagveld te snurken. De mafketel.
�James zit aan jouw rechterkant en heeft twee kussens en een laken,� fluisterde Sirius me toe. Ik knikte serieus, terwijl ik alle knuffels die Peter bezat in mijn armen hield. Ik keek voorzichtig op en zag Remus nog net achter Peters bureau kruipen.
�Remus is achter Peters bureau,� fluisterde ik. Sirius knikte.
�We gaan dit spelletje eens winnen,� grijnsde hij. �Ok�. Yente. Jij valt James aan, ik Remus.�
�Aye kapitein.� Ik gooide een knuffel naar de lichtknop (zodat het donker werd) en sloop richting mijn prooi. Ik hoorde Sirius een �AAATAAAACCCCKKKKK!� roepen, voordat er wat gestommel klonk. Ik wou beginnen giechelen, maar sloeg mijn hand voor mijn mond en sloop verder, voordat ik op iets massiefs stompte en een kussen tegen mijn hoofd kreeg. Ik lachte en sloeg terug.
Ik geeuwde en wilde me omdraaien toen ik merkte dat ik zo al geweldig genoeg lag. Ik geeuwde nog eens en verlegde me een heel klein beetje. Mijn ogen stonden plots open, toen ik merkte dat ik op en neer ging. Ik zuchtte. Ik verbeeld me dat alleen maar. Ik probeerde de slaap te vatten, maar dat lukte niet echt geweldig goed. En zeker niet toen er iemand een lichtflits af liet gaan. Ik knipperde met mijn ogen en wreef de slaap eruit. Ik zag twee breed grijnzende gezichten naar me kijken. Peter had een fotocamera in zijn hand en Sirius stond er maar wat bij te grijnzen.
�Lekker geslapen, Yente?� vroeg die half lachend. Ik knikte.
�Hoezo?�
�Nou jullie zagen er nogal schattig uit,� grinnikte Sirius, voordat Peter lachte. We zagen er- WAT? Ik schoot overeind en zag dat ik in slaap was gevallen �p James� borstkas �chter de boekenkast. Ik kreunde, voordat ik een kussen pakte en James wakker sloeg.
�Huh wat?� vroeg die verbaasd. Ik grinnikte en hij kon alleen maar geeuwen en de slaap uit zijn ogen wrijven.
�Waar was dat goed voor?� vroeg hij. Ik boog hem naar me toe en fluisterde hem wat in zijn oor. James grijnsde breed, toen hij het verhaal helemaal had uitgehoord. Peter bleef gewoon vrolijk glimlachen, maar Sirius keek al met een wantrouwende blik naar ons. �Hoe laat is het eigenlijk?� vroeg ik nepgeeuwend.
�Half twee �s nachts.�
�En waarom nemen jullie om half twee �s nachts een foto?� vroeg James nieuwsgierig.
�Nou h��! We konden jullie niet zo laten liggen, zonder een aandenken.� James� wenkbrauwen schoten de lucht in. gedoe. Ik had gehoopt dat hij dat niet te weten kwam.
�Hoe lagen we dan?� fluisterde hij in mijn oor, zodat ik kippenvel kreeg. Ik begreep dat dat bij ons �plan� hoorde en glimlachte.
�Nogal close,� fluisterde ik terug. Althans. Ik dacht dat het bij ons �plan� hoorde. Al had het er eigenlijk totaal niets mee te maken. James grijnsde en Sirius begon nu echt traag achteruit te stappen.
�Scheelt er iets Sluipvoet?� vroeg James grijnzend.
�Wat zijn jullie van plan?� Met een brede grijns pakte ik de knuffels van Peter op en James pakte zijn hoofdkussen. Voordat we het wisten zaten we in Kussengevecht Wereldoorlog II. |
_________________ How did we get here?
When I used to know you so well.
Paramore<3
De uitdaging! |
|
  |
 |
duffie
Beginnend Tovenaar


Verdiend:
449 Sikkels
Woonplaats: In de boekenwinkel <3
|
Geplaatst:
Wo Apr 23, 2008 17:50 |
 |
Heeey!
*deelt koekjes uit aan Dracoliekje en Amytjuuuh*
BEDANKT VOOR HET REAGEREN SCHATTEN!
Maar goed.
Next stukje.
Loveya!
x
H o o f d s t u k 37
Hate stress
Ik werd verbaasd wakker van een mannelijk gegil. Ik ging rechtop zitten op een matras die ik van ��n van de Marauders had opge�ist en keek naar de gillende Sirius.
�Ja?�
�WAT HEB JIJ GEDAAN?� riep die geschokt. Hij staarde in de spiegel voordat hij me aan keek. Ik grinnikte. Hij zag eruit als Barbie met een snor. We, James en ik, hadden gisteren Peters ma�s make-up gestolen en het eens uitgeprobeerd op Sirius en Peter. Ik moest zeggen� Het stond hen heel erg� origineel. Ik proestte het uit.
�Dit is niet grappig,� pruilde Sirius, voordat hij aan James trok, hem zo uit zijn slaap haalde en naar zijn gezicht wees.
�Dat is niet grappig.� zei hij streng. James lachte.
�Echt wel.�
�NIET! Ik zie eruit als� Als. Als niets goeds!�
�Je ziet eruit als Barbie,� grijnsde ik. Sirius vernauwde zijn ogen.
�Ok�. De verbeterde versie van Barbie.� Sirius� ogen stonden nog steeds vernauwd. Ik zuchtte. Hij kende Barbie vast niet. Ach ja.
�Ok�. Jij bent echt z� Shelly.�
Sirius zuchtte en spurtte naar de badkamer en kwam er de volgende twee uur niet meer uit. Ik hoorde hem af en toe eens brullen hoe hij dat oogpotlood er in godsnaam af moest doen. Uiteindelijk kreeg ik er zo�n hoofdpijn van, dat ik maar besloot hem te gaan helpen. Ik nam wat watjes en schminkverwijderaar mee naar de badkamer, voordat ik op de deur kloppen.
�Kan ik binnen?� vroeg ik door de deur.
�Als je een oplossing hebt!� riep Sirius terug. Hij kon echt zo�n dramaking zijn. Ik deed de badkamerdeur open en het stoom kwam met tegemoet. Ik kuchte en liep richting Sirius die een jeansbroek aan had en verder niets. Zijn ogen zagen er rood uit van het wrijven.
�Ik krijg dat lijntje er maar niet af!� zei hij paniekerig. Ik grinnikte. Ik deed wat van het rode goedje, uit het flesje dat ik mee had gebracht, op een watje en liep wat dichter naar Sirius toe.
�Niet wegtrekken,� zei ik waarschuwend. Sirius knikte en ik begon te deppen. Maar Sirius trok zich dus wel terug en mijn watje schoof uit. Sirius maakte een geluidje van pijn.
�Dat prikt!�
�Was dan ook niet verschoven!�
�Blijf jij met dat watje uit mijn ogen!�
�Wil jij dat dat lijntje dan blijft?�
�Nee� Maar��
�Wel dan. Houd je kop stil,� zei ik nogal grof, maar het hielp wel.
Nog maar een dag totdat James naar het Ministerie moest�
Ik trippelde zenuwachtig heen en weer. Waarom had James dan ook zijn toverstok gebruikt in de �nabijheid van een Dreuzel�? Ik plofte neer op een stoel naast Sirius. Remus was binnen. Advocaatje spelen. Sirius en ik mochten er niet in. Peter was gisteren vertrokken naar Spanje, daar hadden we dus ook niet veel meer aan. We zijn allemaal bij James� thuis blijven logeren, iedereen buiten Peter dan, en hebben geprobeerd hem wat op te peppen. Ook al liet hij het niet zien, James maakte zich zorgen. Dat wist ik. Ik zuchtte.
�Jij bent nog zenuwachtiger dan James!� verweet Sirius me.
�De pot verwijt de ketel,� verweet ik terug. Sirius snoof. Ik zuchtte nog een keer en zakte onderuit in mijn stoel. Zou het nog lang gaan duren? Misschien wilde dat helemaal niet veel goeds zeggen� Ik zuchtte nog een keer.
�Moet dat gezucht nou echt?�
�Ja. Dat moet.�
En toen bleef het stil. Geen van beide zei iets.
�Zeg Yente?� verbrak Sirius de stilte na nog een half uur.
�Zeg Sirius?�
�Denk je dat er iets mis is daarbinnen?� vroeg hij met een klein stemmetje. Ik keek verbaasd op. Was dit Sirius wel? Ik had hem nog nooit zo bezorgd gehoord.
�Tuurlijk wel.� glimlachte ik. Sirius knikte en staarde weer voor zich uit.
�Sirius?�
�Ja?�
�Is het normaal dat rechtzaken zo lang duren?� Sirius knikte.
�Ik denk het wel.� Ik zuchtte vermoeid. Mijn kont begon pijn te doen van het lange zitten.
�Hee. Maak je geen zorgen,� glimlachte Sirius voordat we mekaar knuffelden. Ik beurde Sirius op en hij mij.
�We lijken net een paar oudjes,� grijnsde ik. Sirius grinnikte.
�Nogal h�.�
�Volgens mij is James al de vrouwelijke juryleden rond zijn vinger aan het winden,� probeerde ik zo luchtig mogelijk te klinken. Sirius trok een wenkbrauw op en keek me even oplettend aan. Damn. Ik wist dat hij me door had.
�Hmm. Misschien. Zou je dat erg vinden dan?� polste hij. Nu was het mijn reden om hem oplettend op te nemen.
�Waarom zou ik? Mijn naam staat toch niet op zijn voorhoofd getatoe�erd?� vroeg ik luchtig. Ik haatte het. Sirius had me meteen door, al liet hij het niet merken.
�Nou. Laat ik het zo zeggen,� ging Sirius luchtig verder, alsof we het over het weer hadden. �Als ik jou versier hakt James mijn hoofd eraf.�
�Gezellig.�
�Niet echt.�
�Sarcastisch bedoeld, Sirius,� grinnikte ik.
Sirius knipoogde naar me. �Maar wat ik bedoel is. Dat het zo omgekeerd ook wel zal zijn.�
�Wat? Als ik jou zou proberen te versieren, zou James mijn hoofd eraf hakken?� vroeg ik verbaasd.
Sirius lachte. �Nee.�
Ik glimlachte. Ik wist wat hij bedoelde, maar wilde er gewoon niet op in gaan.
Na nog drie kwartier begon ik te ijsberen. �Het kan toch niet z� lang duren.� Sirius grijnsde.
�Of James heeft echt alle meiden versierd die hij tegen kwam in die rechtzaal.�
�Niet grappig, Sirius.� Op dat moment vlogen de deuren open. Ik stopte met ijsberen, draaide me om en keek recht in het gezicht van Remus.
�EN?� riepen Sirius en ik in koor.
�Geschorst,� zei Remus sip, voordat James Remus aan de kant duwde.
�VOOR EEN DAG!� riep James. Ik lachte en zag dat Sirius ook breed glimlachte, voordat hij relaxed ging zitten in zijn stoel.
�Ik zei je toch dat je niet zo hoefde te stressen,� zuchtte hij tegen mij. Ik trok mijn wenkbrauwen op.
�En IK streste?� vroeg ik ontzet, voordat ik mijn neus in de lucht stak.
�Ja. Jij streste,� voordat Sirius me nabootste, terwijl ik ijsbeerde. Ik grinnikte. Sirius keek naar mij, voordat we beiden in lachen uitbarstten. We konden er niets aan doen. Gewoon even stressontlading, dacht ik. |
_________________ How did we get here?
When I used to know you so well.
Paramore<3
De uitdaging! |
|
  |
 |
duffie
Beginnend Tovenaar


Verdiend:
449 Sikkels
Woonplaats: In de boekenwinkel <3
|
Geplaatst:
Vr Apr 25, 2008 17:27 |
 |
I SO LOVE AMYTJUUUH, XMARTINE AAAND DRACOLIEKJE!
@Liekje: Het lang verwachte stukje :")
x
H o o f d s t u k 38
When darkness attacks.
Ik zuchtte gelukzalig. Ik had net heerlijk gegeten (James� ma kon geweldig koken!) en lag nu languit in de zetel. Sirius en Remus waren net vertrokken en eigenlijk stond ik ook op het punt te vertrekken, maar kon de energie niet opbrengen om recht te staan en de deur uit te schuifelen. James kwam bij me zitten.
�Hey,� glimlachte hij.
�Hoi,� glimlachte ik. We staarden allebei even naar de portretten aan de muur, voordat ik wat plaats maakte. James zette zich wat breder in de zetel, nu hij wat meer plaats had. Ik keek James opeens nieuwsgierig aan. Ik wilde weten waar wij stonden. En ik zou me niet laten afschepen.
�James?�
�Hm-hm?� Ok�. Nu moest ik alleen nog mijn vraag formuleren.
�Euhm. Ik� Euhm. Ok�. Waar vind jij dat we staan?� vroeg ik traag. James keek me verbaasd aan. Die vraag had hij duidelijk niet verwacht. Ik keek weer naar de muur. Ik wilde hem gewoon niet aankijken.
�Ik weet het niet.� De woorden kwamen er heel traag uit, met tussen ieder woord een adempauze. Ik zweeg en dacht over die woorden na. Dat kon betekenen dat hij niets wilde. Maar ook dat hij het echt niet wist of dat hij het wel wilde, maar het niet durfde te zeggen.
�Yente?� Ik keek opzij.
�Ja?�
�Kijk. Niet dat ik niet wil enzo,� begon James stuntelig. Ik keek weer naar de muur. Ik hoefde het al niet meer te horen.
�Laat maar. Het was een domme vraag,� glimlachte ik, voordat ik recht stond. James fronste.
�Ok�. Dat kwam er verkeerd uit�� begon hij opnieuw, terwijl hij ook opstond. Ik glimlachte naar hem.
�Laat het maar,� glimlachte ik, zo opgewekt als ik kon.
�Yente,� zuchtte James. Ik glimlachte.
�Tot morgen misschien,� zei ik, voordat ik mijn spullen pakte en de deur uit liep. Ik beet steenhard op mijn lip, totdat ik bloed proefde. Maar huilen deed ik niet.
Ik lachte onbezorgd naar Remus. �Ha! Dat is dan honderd euro.� Remus mokte en gaf me het geld af. Wie zou er nou niet van Monopoly houden? Ik had de duurste straten in mijn bezit en was aan het winnen.
�Maaaaaannnliinnggg!� riep Sirius hyperactief, toen hij Remus� woonkamer in huppelde. Ik glimlachte naar hem. Ik was er inmiddels achter gekomen dat iedere Marauder een sleutel had van het huis van de ander. Wow. Was dat wel een correcte zin?
�Oeeeeeehhh!� riep James vrolijk, terwijl hij er een stoel bij zette en naar het spel keek. �Spelen jullie Monopoly?� Ik keek naar mijn straten voordat ik ze aan Sirius gaf en zogenaamd verbaasd op mijn horloge keek.
�Sorry schatten. Sanne wacht. Remus! Ik maak je volgende keer nog wel eens in,� grijnsde ik, voordat ik op stond en maakte dat ik weg was. Ik was mijn jas vergeten in de kamer en draaide naar de tafel terug. Ik zag Remus en Sirius verwijtende blikken naar James werpen, voordat ik de deur van de woonkamer uit waggelde.
�Yente!� riep Remus me na en ik wachtte even.
�Ja?� glimlachte ik, toen hij naast me kwam staan.
�Sirius en James helpen je straten om zeep als je niet komt helpen,� zei Remus terwijl hij naar zijn voeten keek. Ik hoorde iets breken en hard gelach.
�GAFFEL!� klonk het ontzet, voordat er weer iets brak en er nu een luid blaffend gelach te horen was. Remus liep wantrouwend de woonkamer weer in.
�HEEE! BLIJF EENS VAN MIJN GELD AF!� riep Remus geschokt voordat hij naar zijn geld rende en het beschermde. Ik grinnikte en volgde hem en gooide mijn jas op de zetel. Ik pakte Remus zijn geld af en stak het mijne, dat Sirius vast hield en waar ik enorm aan had moeten trekken om het terug te krijgen, terug in de doos en begon opnieuw geld uit te delen. �Ik ben bank,� deelde ik hen mee.
Ik lach onder de tafel van het lachen. Sirius was blut en Remus stond op het randje. James en ik waren aan de winnende hand.
�Komaaaaaan Reempje! Betalen, joh!� grijnsde ik vrolijk. Remus keek me even ge�rgerd aan, voordat hij hooghartig me al zijn bezittingen toeschoof.
�Ik geef me over.�
Ik wiebelde met mijn wenkbrauwen en James keek me uitdagend aan.
�Jij gaat verliezen,� grijnsde hij. Ik was nog steeds best teleurgesteld door hem, maar dat schoof ik heel even opzij.
�Ja. Plaats in mijn portefeuille,� glimlachte ik, voordat ik de teerlingen wierp. Ik vloekte. Haat aan de Veldstraat. Ik gaf mokkend het geld dat James had gewonnen af.
�Wat zei je?!� vroeg hij liefjes, voordat de telefoon ging.
�Ik neem hem wel!� riep Sirius opgewekt en Remus keek met een bang hartje toe. James en ik speelden gewoon verder.
�Meeeeeeettttt club 69! Kan ik iets voor je doen?!�
�SIRIUS!� riep Remus bestraffend.
�Naaah. De chef is hier momenteel niet,� taterde Sirius vrolijk verder, Remus negerend.
�Sirius,� klonk Remus� stem bezorgd. �Yente! Doe jij eens iets.�
�Ikke?� vroeg ik verbaasd. Remus knikte, voordat James me nieuwsgierig aan keek.
�Wie wil je reserveren zeg je?� vroeg Sirius in de hoorn.
�Fifi!� riep ik vrolijk, de hondennaam van mijn grootmoeders hond gebruikend. �Af!� Sirius keek me even bevreemd aan, voordat we met zijn allen strijk lagen.
�Fifi?� lachte iemand in de hoorn.
�Sanne?� vroeg ik verbaasd, aan niemand in het bijzonder, voordat ik de hoorn overnam.
�Yente? Sinds wanneer werk jij in club 69?�
�Euh-�
�Je zou Sirius echt niet de telefoon op moeten laten nemen.�
�Oh. Maar-�
�Hij jaagt de klanten nog weg.�
�Sanne-�
�En dat is niet goed voor de zaken�� Ik keek even glimlachend naar de hoorn.
�Sanne?�
�Ik denk dat hij eerder �personeel� zou gaan aanwerven, als je begrijpt wat ik bedoel. In plaats van klanten zoeken enzo��
�Heee. Sanne?�
�Oh. Zei je iets?�
�Poging tot��
�Aha. Vertel het eens? Oh. Maar voor je het me eens gaat vertellen. Weet je hoe laat het is?!� Ik keek verbaasd rond, op zoek naar een klok totdat ik besefte dat ik een horloge aan had. Half elf.
�Half elf?� vroeg ik.
�Ja. Dus. Wat doe jij om half elf bij Remus� thuis, met waarschijnlijk de hele Maraudersclub?�
�Monopoly spelen. En winnen,� glimlachte ik.
�Juffertje!� riep James. �Je bent niet aan het winnen!� Ik lachte even.
�Is James daar ook?� vroeg Sanne nieuwsgierig.
�Ja hoor,� antwoordde ik kalm.
�Jij hebt �cht iets met hem h�. Ik ben zo blij voor je. Het werd ook eens tijd. Oh. En weet je? Ik ben totaal over meneer-ik-sla-graag-meisjes heen!� (Ze weigerde tegenwoordig Barts naam nog maar uit te spreken.)
�Dat is geweldig.�
�Jaaaa! Maar niet zo geweldig als dat van James en jou.�
�Ja,� antwoordde ik nogal kort.
�En - Yente? Scheelt er iets?�
�Huh? Nee. Ik kom zo naar je toe. Ok�?� vroeg ik, terwijl ik de draad rond mijn vinger draaide en mijn haar voor mijn ogen een keertje weg blies.
�Is goed. Tot zo!� Ik hing op en glimlachte.
�Ok�. Jij wint,� gaf ik toe aan James, voordat ik afscheid van hen nam en naar buiten liep.
Ik keek nog een keer achter me. Ik werd echt wel achtervolgd. Ik had het me niet ingebeeld. Ik wandelde een beetje sneller en sloot mijn hand rond mijn toverstok.
�Toverstok!� riep een diepe stem. En daar ging mijn eikenhouten takje, dat voor mijn bescherming en verdediging diende. O. appeltaart. Ik begon te rennen. Gelukkig was mijn uithoudingsvermogen al iets beter. Verdorie. Verdorie! Die voetstappen bleven me volgen. Ik stopte en draaide me om. De voetstappen stopten ook. Maar ik zag niets. Ik kreeg kippenvel. Wat nu? Blijven rennen. Ik draaide me om, maar botste tegen een borstkas.
�Hallo, daar,� lachte diezelfde stem, voordat ik een stekende pijn voelde en het licht uit ging. |
_________________ How did we get here?
When I used to know you so well.
Paramore<3
De uitdaging! |
|
  |
 |
duffie
Beginnend Tovenaar


Verdiend:
449 Sikkels
Woonplaats: In de boekenwinkel <3
|
Geplaatst:
Za Apr 26, 2008 12:11 |
 |
Hooi ^^
Ik ben zelf op van de zenuwen wat jullie ervan gaan vinden xD
Dus ik post maar snel het volgende hoofdstuk *zucht*
Dit is uit het oogpunt van iemand genaamd Selene.
Chocolade aan: Celia, xMartine, Amytjuuuh en natuurlijk hoe kan het ook anders: Dracoliekje.
Love you all!
x
P.S.: don't be too hard on me xD
H o o f d s t u k 39
Selene�s profile
�Wat heb jij nou weer bij?� zuchtte Selene vermoeid.
�Een slachtoffer,� bromde Calvin.
�En die breng je naar hier?!� Wat moest ze toch aanvangen met die schat van een vent? Calvin liet zijn vingers zakken en het meisje zakte neer op de sofa. Ze was geen magere. Dat zeker niet. Maar ze had iets over haar heen hangen.
�Dat is een heks,� fluisterde ze ontzet, terwijl ze achteruit stapte van angst. Calvin haalde zijn schouders op.
�We hebben iemand nodig. Iemand die kan infiltreren.�
�Infiltreren? BEGIN jij over INFILTREREN?� tierde Selene ontzet. �Ze is nog maar een kind!�
�Haar naam is Yente en nog wat. En ze wordt over een paar weken 17. Dan is ze oud genoeg om-�
�Ja! Maar nu niet! Het schooljaar begint over drie dagen!� riep Selene.
�Goh. Dat jij dat na al die jaren nog weet��
�D�t is niet het enige dat ik nog weet!� Calvin vernauwde zijn ogen en Selene draaide zich om.
�Maak dat je weg bent.�
�Ik laat me niet-�
�WEG!� brulde Selene uit volle macht en haar hele lichaam trilde zo hard, dat ze dacht dat ze het ieder moment kon begeven. Uiteindelijk liet ze zichzelf zakken in een stoel en staarde naar het meisje. Calvin was inmiddels in rook opgegaan. Letterlijk. Selene zuchtte, deed een gordijn open en staarde een minuut naar de halve maan.
�Hij heeft wat?� vroeg Maya ontzet.
�Dat kun je niet menen!� riep Helena.
�Ik meen het zeer zekerst wel. Hij nam haar mee. Naar onze schuilplaats,� zuchtte Selene.
�Je moet je partner wat in de gaten houden, Selene,� sprak Maya streng. Selene boog haar hoofd. Dat wist ze wel.
�Het spijt me.� Je koningin sprak je nooit tegen. Bij Maya kon je al veel doen, behalve haar tegen spreken.
�Het hoort je ook te spijten! Maar ik hoop dat je begrijpt dat we haar nu niet meer kunnen laten gaan?� Selene keek geschrokken.
�Haar bijten? Maar... Dat overleeft ze niet. Ze is een heks!� Er steeg een gefluister op uit de cirkel waarin ze zaten. Selene had prachtig zwart haar en donkere bruine, haast zwarte, ogen. Ze was slank en kon iedere man krijgen die ze maar wilde. Ooit had ze eens de verkeerde man proberen te versieren en dat had haar bij haar noodlot gebracht. Ze geloofde niet meer in toeval. Alles was voorbestemd. Zelfs dit meisje. Maar� Ze kon er echt niet mee door. Niemand zou ooit geloven dat zij degene is met het bloed aangezien-
�Je moet haar geheugen wissen,� sprak Maya kort. Selene�s ogen flikkerden naar die van Helena, maar die haalde alleen haar schouders op.
�WEL? Waar wacht je nog op?� Met gebogen hoofd stond Selene op en luisterde naar al het gefluister, voordat ze haar ogen dichtkneep en verdween.
Kwaad kwam ze thuis. Ze stuitte op een tafereel die ze liever niet had willen zien.
�WAAR DENK JIJ IN GODSNAAM MEE BEZIG TE ZIJN?� Maar Calvin reageerde niet.
�CAL!� Selene�s ogen werden groot. Calvin schoof met een brede grijns opzij, zijn ogen stonden waanzinnig. Zijn wit T-shirt zag rood en Yente lag op de sofa. Haar nek half opengereten.
�Dwaas,� fluisterde Selene, toen ze Yente om de paar seconden zag schokken. Ze liep er met grote passen naartoe, duwde Calvin opzij en begon Yente te onderzoeken. Ze bekeek de wond en keek hoofdschuddend naar Calvin. Haar blik bevatte zoveel haat, dat Calvin verbaasd achteruit kroop. Selene liep naar een beukenhouten kastje en haalde er een piepklein flesje uit. Ze liep terug naar het meisje en zette het flesje aan haar lippen, toen ze die niet opende zuchtte Selene. Ze kneep het meisje haar neus dicht en zodra ze haar mond opende kapte ze de hele inhoud erin. Niet veel later volgde de inhoud van een ander flesje. Een vergetelheiddrankje. Selene voelde zich schuldig. Wie weet had dit meisje ergens twee liefhebbende ouders, die op haar wachtte en� Zou ze? Ze legde haar hand op Yente�s voorhoofd en sloot haar ogen, gelukkig had het vergetelheiddrankje een paar uur nodig om te werken. Ze ving hier en daar iets op van een stelletje jongens die het meisje pestten. Toen ging ze naar een school voor heksen. Vermoedelijk Zweinstein. Selene had Beauxbatons gezien, lang geleden. En deze school trok er totaal niet op. Ze zag hoe het meisje stiekem verliefd werd op een jongen uit Ravenklauw en hoe het ook weer overvloog. Hoe ze uiteindelijk opnieuw de kriebeltjes begon te voelen voor ene Potter. De herinneringen die nu kwamen waren het sterkst. Alsof ze die het liefste had. Selene concentreerde zich opnieuw en probeerde niet aan Calvin te denken. Ze zag alles van Yente�s leven tot op de dag van vandaag. Selene opende haar ogen en keek naar de slapende Calvin op de grond. Sukkel. Ze stapte over hem heen en knipte in haar vingers. Alle bloedplassen waren opgeruimd en de woonkamer zag er weer als nieuw uit. Ze hoopte maar dat het meisje het overleefde. Het schokken was al minder. Maar dat wilde niets zeggen en zo geweldig was ze niet in genezende krachten. Aangezien mensen van haar soort dat niet nodig hadden, hun wonden genazen vanzelf. Maar aangezien Yente een heks was� Je wist maar nooit.
Selene zette zich aan tafel en nam een stuk papier en een balpen. (Ja, hoor. Zij gebruikten gewone Dreuzeldingen.) Ze begon te pennen, haalde Yente�s identiteitskaart uit haar broekzak en veranderde die. Ze had Yente gekroond tot Samira, dochter van Selene. Ze veranderde de datum ook. Yente was nu een eeuw ouder. Even dacht Selene aan de mensen die Yente achterliet, maar haalde toen haar schouders op. Dat waren haar zaken niet!
Traag hielp ze Calvin zijn bed in, voordat ze naar de badkamer liep en haar tanden eigenhandig poetste. In tegenstelling tot de meeste Vampieren van koninklijke bloede was zij geboren als een gewoon mens en werd ze gebeten op de leeftijd van 26, door Maya. De koningin der Vampieren. Iedereen beschouwde dat als een enorme eer� Zij eerder als een last.
Ze moest iedereen overtuigen, maar vooral Yente, dat Yente vanaf nu Samira heette. Dat ze 116 was en een vampier van koninklijke bloede. Selene spoelde haar mond en liep naar haar slaapkamer, kamde haar haren, stak het in een vlecht en dook onder de warme lakens. Morgen was alles anders. |
_________________ How did we get here?
When I used to know you so well.
Paramore<3
De uitdaging! |
|
  |
 |
duffie
Beginnend Tovenaar


Verdiend:
449 Sikkels
Woonplaats: In de boekenwinkel <3
|
Geplaatst:
Ma Apr 28, 2008 16:04 |
 |
Heee lieverds!
Nieuw stuuukkje!
Dank je voor de �berlieve reacties Dracoliekje, Celia, xMartine en Amytjuuuh!
I love you guys <3.
btw: nog tien hoofdstukken en mof is uit! xD
H o o f d s t u k 40
Where am I?
Langzaam werd ik wakker. Ik werd me bewust van de fluisterende stemmen om me heen. Ik wilde overeind komen, maar in plaats daarvan kreunde ik. De stemmen stierven weg.
�Schatje?� fluisterde een lieve stem. Ik probeerde mijn ogen open te doen en mijn ogen sloten zich snel weer. Fel licht scheen op me. Na mijn derde poging lukte het me en ik hees mezelf overeind. Een lief gezichtje keek me aan.
�Oh God!� riep ze, voordat ze me tegen haar borstkas drukte en me knuffelde. Ik keek haar met niet-begrijpende ogen aan. Wie was zij?
�Ken ik jou?� fluisterde ik. Fijn. Mijn stem liet me ook nog eens in de steek! Het lief gezichtje keek me gekwetst aan.
�Herken je me niet meer?� Beschamend schudde ik mijn hoofd.
�Ik ben Selene, schat. Jouw moeder?� Ik keek in haar mooie, donkere ogen. Dat kon wel kloppen. Ze zag er uit als een moederfiguur.
�En wie ben ik dan?!�
�Jij, mijn schat, bent Samira.�
�Alleen Samira?� vroeg ik vreemd.
�Alleen Samira,� knikte mijn moeder, Selene. Ik keek naar de man die naast mijn bed zat en me aanstaarde.
�En wie ben jij?� vroeg ik glimlachend.
�Ik ben Calvin, Sam�ra,� zei hij met een rare nadruk op mijn naam. Selene vernauwde haar ogen naar hem.
�Begin nou niet weer!�
�Wat nou?! Moest je haar nou zo noemen!�
�N�et waar ze bij is,� siste Selene gevaarlijk.
�Waarom? Zou Maya je de keel overbijten dan?� Ik keek geschokt van de ��n naar de ander, terwijl ze beide gewoon verder ruzie maakten.
�Je keel overbijten, mam?� vroeg ik verbaasd.
�Trek je maar niets van hem aan. Samira. Normaal praten we onze moeders aan bij de voornaam.�
�Wat? Waarom?� vroeg ik verbaasd.
�Het is traditie� En schat. Wat je ook doet. Niet naar buiten gaan wanneer de zon schijnt,� beval Selene me.
�Maar-�
�Beloof het me!�
�Waarom?�
�Omdat het gevaarlijk voor je is. De zon�� Zowel Selene als Calvin bibberden.
�Beloof het,� zei nu ook Calvin. Ik knikte snel. Geen zon. Ok�. Got it. Selene glimlachte en streek een haarlok uit mijn gezicht. Ik voelde me weerloos. Ik vertrouwde Selene volledig. Calvin was een raar type. Maar� Wie was ik? Wat voor een persoon was ik? Waarom mocht ik niet naar buiten toe?
Selene glimlachte en gaf me een bord en een stuk rauw vlees. Rauw vlees? Dat kon ze toch niet menen?
�Probeer maar,� glimlachte Selene. Ik wachtte op het bestek, maar dat kwam er niet.
�Zo?�
�Zo,� grinnikte Selene, voordat ze zelf van haar vlees at en genietend haar ogen sloot. Ik keek walgend naar het stuk vlees voor me. Het zag er zo bloederig en totaal niet lekker uit� Maar ik had honger. Ik zuchtte en nam er voorzichtig een beet van. Tot mijn verbazing smaakte het zo slecht niet en ik nam nog een beet en al snel schrokte ik het gewoon naar binnen. Selene glimlachte me bemoedigend toe.
�Ik had eerst gedacht dat je het niet overleefde weet je,� zuchtte ze.
�Hoezo?� vroeg ik verbaasd.
�Schat. Check je nek.� Ik ging verbaasd op zoek naar een spiegel en keek naar mijn nek. Ik slaakte een gil. Ik had twee puntjes erin! Ik zag lijkbleek en mijn hoektanden waren lang en puntig.
�Ssst,� suste Calvin me opeens. Waar kwam hij vandaan? Ik draaide me om en wilde van hem weglopen, maar hij knuffelde me. Ik stond verstijfd in zijn armen. Wat. Een. Creep. Aarzelend knuffelde ik maar terug.
�Weet je?� vroeg Calvin, toen we naar mijn kamer liepen. �Toen ik zo oud als jij was haatte ik de h�le wereld,� grijnsde hij. Ik glimlachte.
�Nee. Zo�n erge puber ben ik niet,� grinnikte ik.
�Zeg jij.�
�Nou het is beter dan helemaal niet te zijn opgegroeid,� verweerde ik me.
�Puh,� snoof Calvin. Ik had hem in die paar weken dat ik weer wakker was geworden beter leren kennen. Of opnieuw leren kennen. En hij was �cht aardig hoor. Niet de engerd waarvan ik had gedacht dat hij was. Ik werd iedere avond �rode thee� gevoerd. Alsof ik niet door had dat het bloed was. Het leek wel of Selene me niet vertrouwde. Alsof ze me iets wilde verzwijgen. Iedere avond werd er een legende aan me verteld. Net zoals Dracula. Eigenlijk leek hij een doodgewone man geweest te zijn (die nu nog steeds leefde), met een vrouw en twee kinderen toen hij werd gebeten door zowel een vleermuis als een wolf. De vleermuis gaf hem scherpe tanden en een afkeer voor de zon. De wolf gaf hem een honger naar bloed.
�Slaap zacht, Sam,� glimlachte Calvin. Ik glimlachte terug.
�Jij ook, Cal,� antwoordde ik, voordat ik de deur doorging en op mijn bed plofte. De zon kwam over een half uurtje op, dus ik nam nog even snel mijn dagboek.
�Lief dagboek,
Vandaag werd me de legende van Dracula verteld. Wat hij allemaal heeft meegemaakt� Ik kan maar beter alles opschrijven voor het geval ik ooit weer aan geheugenverlies zou lijden� (Ik begrijp nog steeds niet waarom ze me niets willen zeggen over hoe het kwam dat ik mijn geheugen kwijt raakte!)
Dus de legende�
Dracula was een gewone man. Hij had een normale lichaamsbouw en werd geboren in het jaar van de Ster. Toen hij 25 was, was hij gelukkig getrouwd. Hij had twee prachtige kinderen. Zijn dochter van 3 heette Dorina en zijn zoon van 6 had de naam Seth. Zijn prachtige vrouw Maya was alles wat je zocht in een liefhebbende echtgenote. Ze was behulpzaam, behendig met kruiden �n ze was een prima huisvrouw. Volgens de oude runen was het op de 6de verjaardag van zijn zoon toen hij gebeten werd, door zowel een wolf als een vleermuis. Dagenlang was Viktor (zijn echte naam) van slag. Hij at niet, gaf over, voelde zijn beenderen veranderen. Zijn pupillen werden groter en hij werd gevoelig voor het daglicht. Volgens sommigen werd Viktor vervloekt door de godin Aphrodite, omdat hij weigerde zijn dochter aan haar af te staan. Hij had j�ren geleden een pact met haar gesloten. Zij zou hem een prachtige vrouw schenken van wie hij �cht hield. Hij zou een zoon krijgen en twee dochters. De oudste dochter eiste Aphrodite op, maar Viktor weigerde. Hij durfde het zijn vrouw niet te vertellen, maar hij maakte zich zorgen toen hij ook nog eens de voorliefde voor rauw vlees erfde. En steeds de smaak van bloed wilde proeven. Op een donkere nacht, zwierf Viktor rond in zijn eigen huis. Hij stopte bij de slaapkamer van zijn zoon en beet zijn keel over. De jongen overleefde het niet. Zijn vrouw was woedend op hem en wilde hem verlaten. De angst sloeg hem om het hart en hij schonk zijn enige dochter aan Aphrodite in ruil voor zijn vrouw. De nacht daarop beet Viktor Maya. Ze zouden samen over hun nakomelingen heersen tot in de eeuwigheid, terwijl hun dochter zou toekijken vanaf de schoot van Aphrodite �n hun zoon van op de troon van Hades. Uit vrees dat ze nog een kind zouden verliezen, werden er geen kinderen meer verwekt�
Ik vind het een triest verhaal� Beeld je eens in� En dan te bedenken dat Selene en Calvin het ook steeds over een Maya hebben! Stel je voor. Denk even met me mee� Zou zij dezelfde zijn?
En wat ik nog het raarste vind� Mijn moeder heeft me uitgelegd dat de Goden die wij aanbidden dezelfde zijn als die van de oude Grieken. Waarom? Wel. Volgens haar viel het jaar van de Ster in de bloeiperiode van Griekenland. Duizenden jaren geleden. Ik vraag me af wat het jaar van de Ster is en wat hij betekent. Wat maakt hem toch zo speciaal?
Sam.� |
_________________ How did we get here?
When I used to know you so well.
Paramore<3
De uitdaging! |
|
  |
 |
duffie
Beginnend Tovenaar


Verdiend:
449 Sikkels
Woonplaats: In de boekenwinkel <3
|
Geplaatst:
Di Apr 29, 2008 18:42 |
 |
Lieve lieverds (Amytjuuuh, Dracoliekje, xMartine en Celia) BEDANKT!
<3
H o o f d s t u k 41
I�m just like Frieda.
Die dag sliep ik erg onvast. Er bleef maar steeds ��n gezicht terug komen in mijn dromen en ik kon hem maar niet plaatsen. Zijn gelach, zijn grijns, die ogen en de blik die hij erin had, kwamen me z� bekend voor. Ik vroeg hem iedere nacht zijn naam, maar tegen dat hij hem wilde zeggen, werd ik wakker. Het was frustrerend. Het maakte me zo nieuwsgierig, dat ik er op een dag over begon tegen Selene.
�Mam?�
�Selene,� verbeterde Selene me hoofdschuddend.
�Selene� Ik zie steeds zo veel gezichten,� verzuchtte ik. Selene keek me nieuwsgierig aan.
�Dat is normaal, schat. Soms kan het zijn dat je geheugen terugkeert � Is dat nu het geval, Samira?� vroeg ze streng. Ik keek haar verbaasd aan en schudde mijn hoofd.
�Nee ��
�Maar je zei net toch dat je steeds gezichten zag, Sam?�
�Nou� Eigenlijk maar ��n. Van een jongen,� haalde ik mijn schouders op. Selene glimlachte vaag, voordat ze zich op haar �thee� stortte. Ik dronk er zelf ook traag van.
�Waar is Calvin?� vroeg ik traag.
�Op jacht.�
�Jacht?�
�Mensen.�
�Oh.� Er kroop traag een rilling over mijn rug. Ik mocht dan misschien wel een vampier zijn, maar ik vond het afschuwelijk om het leven uit mijn slachtoffers te zuigen. Stel je eens voor. Die blik in hun ogen en � Oh. Laat me er maar niet aan denken. Ik zal dan liever doen alsof ik thee dronk. In het begin heb ik eens ��n keer geweigerd het te drinken. Mijn weerstand heeft niet langer dan ��n dag geduurd. Ik kon niet zonder bloed.
�We gaan over een uur naar Maya,� kondigde Selene plots aan.
�M-Maya?� herhaalde ik. Die naam boezemde me angst in. Ik moest steeds aan de legende van Dracula denken als ik haar naam hoorde. Selene liep naar me toe en wreef over mijn armen.
�Ze is zo slecht niet,� glimlachte ze.
�Mam?� Selene knikte. Blijkbaar vergaf ze het me (dat ik haar mam noemde), omdat ik nu van streek was.
�Ja, schat?�
�Heeft Maya een man?� Selene keek me even onderzoekend aan, voordat ze knikte.
�Natuurlijk.�
�Ga ik die ook zien?� vroeg ik met een piepstemmetje. Selene schudde haar hoofd.
�Hem niet,� suste ze me. Ik knikte, voordat ik me door haar naar boven liet jagen. Ik moest andere kleding aantrekken.
In een raar kleed, kwam ik terug naar beneden. Ik wist er de juiste naam niet van en wilde die naam ook niet weten. Het was net een wit gordijn dat over mijn schouders hing met een koord rond mijn middel. Selene glimlachte naar me. Zijzelf had net zo�n gordijn aan als ik, alleen had zij een andere kleur; blauw. Mam, was niet knap. Maar ook niet lelijk. Ze was zo�n persoontje die iedere man gek kon maken als ze dat w�lde. Als ze er geen moeite voor deed, liepen de mannen waarschijnlijk gewoon aan haar voorbij. Ik daarentegen. Ik vroeg me iedere ochtend verbaasd af, wanneer ik mijn tanden poetste, hoe het kon dat ik haar dochter was. Ik leek net Frieda. Frieda was nog zo�n legende van de Vampieren. Frieda was een doodgewoon meisje geweest van 19 jaar. Ze had zielsveel van de zoon van haar tante gehouden. Je moet weten, het was ten strengste verboden om met je eigen familieleden te trouwen of nog maar iets te hebben. De Vampierenkoning (die me enorme angst in boezemde omdat hij Viktor heette) gaf hen daar zelfs de doodstraf voor. Maar Frieda gaf niet op. Ook al zag ze eruit als een mengeling van een trol en een heks (ja, zo een heks als uit Sneeuwitje. Dat verhaal werd me raar genoeg ook verteld. Ook al had het niets met de Vampieren te maken�). Ze betoverde haar neef zo, dat alleen in zijn ogen Frieda net de gedaante had van een beeldschone vrouw. Hij werd op slag verliefd op haar. Toen hun familieleden erachter kwamen wat ze had gedaan, sloten ze haar neef op en leverden Frieda over aan Viktor. Zonder pardon bond Viktor haar vast aan een paal op de buitenkoer van zijn kasteel. Frieda, lelijke Frieda, verbrandde levend door de stralen van de zon. Waarom ik mezelf met haar vergeleek wist ik niet. Maar het verhaal greep me van de eerste minuut aan. Ik kon Frieda begrijpen. Wij lelijke eendjes hadden het vast niet gemakkelijk - ook al herinnerde ik me er niets van - en daarbij ging het niet om het innerlijke? Ik was het volkomen met die Viktor oneens. Als je nou een persoon zo graag ziet, mag je die toch wel huwen zeker? Ik geef toe. Het is misschien wat raar om met een familielid te trouwen� Maar dan n�g. Verliefd is verliefd. Dood is dood. Wit is wit. En daar kan je niets aan veranderen.
�Waar blijft die gek nou toch?� vloekte Selene ge�rgerd. Cal was al meer dan tien minuten later dan afgesproken.
�Hij komt vast wel-�
�Ik maak hem af als hij hier is,� mopperde Selene gewoon verder. Ik zuchtte en ging wat te drinken zetten. Selene had absoluut cafe�ne nodig. Ik vond het raar dat we niet tegen koude Mensendranken konden, maar wel tegen hun koffie. Ach ja. Ik zou er mijn hoofd zo niet over breken. Uiteindelijk verscheen Cal naast me. Ik schrok me dood, toen er uit het niets een zwarte rookwolk ontstond. Cal liet zich lui in een keukenstoel vallen, terwijl Selene de keuken binnen donderde.
�Waar bl��f je?� siste ze gevaarlijk.
�Rustig schat, ben er toch?� Selene�s ademhaling ging moeilijker na die zin. Ik keek haar bezorgd aan. Ging alles wel goed? Calvin grijnsde echter alleen maar en zakte onderuit.
�Dat ben ik niet,� bracht Selene uiteindelijk uit.
�Wat ben je niet, schat?� grijnsde Calvin nog steeds. Selene sloot haar ogen en wilde net iets zeggen, toen ik ingreep.
�Iemand koffie?� vroeg ik, vol met goede bedoelingen. Als Selene zo overstreek raakte door ��n simpel zinnetje was er iets niet in de haak.
�Maak dat je bij Viktor bent,� zei ze gevaarlijk tegen Calvin. Calvin keek haar moeilijk aan.
�Ik denk niet dat ik zo�n zin heb om-�
�MAAK dat je weg bent!� Selene verloor langzaam haar zelfbeheersing. Calvin zuchtte en loste weer op in die zwarte rook. Ik snapte niet wat er tussen die twee gaande was en dacht ook niet dat ik dat ooit zou snappen �
�Heb je het verdwijnen onder de knie?� vroeg Selene aan me. Ik knikte. Ik had er een week opgeoefend, voordat ik het kon.
�Dan zijn we weg,� fluisterde ze, voordat ze eens met haar vingers knipte. Ik wist precies waar ik zijn moest en loste als eerste op. |
_________________ How did we get here?
When I used to know you so well.
Paramore<3
De uitdaging! |
|
  |
 |
duffie
Beginnend Tovenaar


Verdiend:
449 Sikkels
Woonplaats: In de boekenwinkel <3
|
Geplaatst:
Zo Mei 04, 2008 10:41 |
 |
Heeee!
Look who's back!
*deelt koekjes uit* Amytjuuuh, Dracoliekje, Celia en xMartine bedankt voor jullie superlieve reacties!
En ik vind eigenlijk mijn fic totaal niet meer geweldig :")
Maar bon.
Here he goes.
x3
H o o f d s t u k 42
The meeting.
Ik kwam midden in een cirkel terecht en keek verbaasd om me heen. Verscheidene bleke gezichten keken me aan. Allemaal vampiers.
�Is dit het meisje?� vroeg een vrouw, toen Selene ook verscheen. Selene knikte meteen. De vrouw stond op en iedereen boog zijn hoofd. Selene gebaarde dat ik dat ook moest doen en ik volgde snel het voorbeeld van de anderen.
�Wat is je naam, kind?� vroeg ze.
�Samira,� antwoordde ik snel.
�Ik ben Maya, Samira. Kan je je iets herinneren van wat er is gebeurd voordat je je geheugen verloor?� vroeg ze. Ik schudde mijn hoofd. Domme vraag, zeg. Ze zei net zelf dat ik mijn geheugen verloor, vroeg ze me wat ik me nog herinnerde. Maya gaf me een klap tegen mijn achterhoofd.
�Denk niet zo onbeschoft. Hoe heb jij je dochter opgevoed Selene?� vroeg Maya bestraffend aan Selene. Alle blikken gingen nu naar Selene, die beschaamd haar ogen neersloeg onder al die aandacht. Kon Maya dan gedachten lezen? Maya vernauwde haar ogen, voordat ze naar Selene liep. In de cirkel steeg een gefluister op. Ik keek hen allemaal bevreemd aan. Waarom fluisterden ze zo? Was ik zo�n sensatie dan? Yeah. Right. Totally. Ik zette me naast een willekeurige vampier die Bea bleek te heten.
�Waarom staren ze zo?� vroeg ik aan haar. Bea haalde haar schouders op.
�Je naam is nogal � Euhm � Bijzonder. Voor de rest niets.� Ik keek haar wantrouwig aan.
�Maar zo is mijn naam toch altijd al geweest?� vroeg ik traag. Bea glimlachte naar me, maar beantwoordde mijn vraag niet.
�Toch?�
�Ja, tuurlijk. Maar de naam heeft nog steeds heel wat opschudding,� antwoordde Bea uiteindelijk.
�Waarom?�
�Wil je niet weten.�
�Wil ik wel.�
�Ik zeg van niet.�
�Ik van wel!�
�LUISTER NOU TOCH GEWOON!�
�Zijn er problemen Bea?� vroeg Maya, terwijl ze naar ons keek. Ik keek Bea haatdragend aan. Waarom kon ze nou niet gewoon zeggen wat mijn naam betekende?
�Nee. Samira wilde niet stoppen met vragen wat haar naam betekende,� grijnsde Bea gemeen.
�Is dat zo?� vroeg Maya nu aan mij. Ik keek haar aan en zag dat ze fel groene ogen had.
�Ja,� antwoordde ik simpel.
�Wel. Wat je naam betekent moet je zelf uitzoeken,� zei Maya. Ik wilde mijn mond weer open doen, maar Selene�s blik snoerde me de mond. Ik keek eens kwaad naar Bea en besloot de rest van die vergadering naar de grond te staren. Het interesseerde me bitterweinig waarover ze het hadden, totdat ik mijn naam hoorde.
�Samira, zou je even buiten willen wachten?� vroegen ze, voordat ik op stond en naar buiten liep, maar bij de deur bleef staan om hen af te luisteren.
�W�g Samira,� beval Selene me, van binnenuit. Ik mokte en liep naar buiten toe. Ik probeerde me te herinneren waar dat raam ook alweer was �
�Sam�ra, Maya?� vroeg een stem ongelovig. Ik probeerde het me wat gemakkelijker te maken tussen die struiken. Maar echt makkelijk was dat niet.
�Ze lijkt me geschikt,� was het enige wat de stem van Maya antwoordde.
�Om de naam Samira te dragen? Absoluut niet!� zei de eerste stem ongelovig.
�Ik ben het eigenlijk met Helena eens, Maya,� verzuchtte de stem van Selene. �Ze is nog maar een kind.�
�Een kind dat 17 wordt.�
�Ze ziet gezichten,� ging Selene gewoon verder, alsof Maya niets gezegd had.
�Zoals?� vroeg Maya ongeduldig.
�Volgens mij ziet ze dat gezicht van de jongen waarover ik u heb verteld�� Het bleef even stil, dat gaf me de tijd om na te denken.
�Calvin is nog iets te weten gekomen,� ging Selene door. �Ze is vrienden met die Weerwolf.�
�Lupos?� vroeg de stem van Helena verbaasd en de hele kring fluisterde opgewonden.
�Ze zat dus op Zweinstein,� hoorde ik Maya lachen. Waar hadden ze het over? Welke Weerwolf? Wie was Lupos? Zweinstein? Was dat niet een Toverschool? Mijn hoofd deed pijn en ik schommelde heen en weer om mijn gedachten te ordenen.
�En is dat het gezicht dat je denkt dat ze ziet?� vroeg een andere stem ge�nteresseerd.
�Nee. Dat denk ik niet�� verzuchtte Selene. �Ik denk-�
�STIL!� beval Maya opeens, voordat ze naar het raam liep en me de kamer in sleurde. Ik keek haar geschokt aan. Hoe wist ze dat ik daar zat?
�Haar gedachten waren zo verward dat ze de mijne bereikten,� lachte Maya spottend, terwijl ze me op de grond liet vallen. Ik keek bang om me heen. Als ik niet Samira was en normaal geen vampier. Dan. Ik probeerde alle informatie te verwerken, maar dat lukte niet. Het ging me veel te snel.
�En? Begin je je al iets te herinneren?� vroeg een stem nieuwsgierig. Ik schudde mijn hoofd en voelde hoe een hand me vastpakte en met me verdween.
�Hoe durf je ons af te luisteren?!� riep Selene woedend tegen me. Ik voelde tranen op komen.
�W�e ben jij?� fluisterde ik, terwijl Selene�s blik met de seconde verzachtte.
�Selene,� antwoordde ze uiteindelijk. �En jij bent Samira. Punt uit.�
�Dagboek,
Vandaag was de eerste keer dat ik eens g��n legende te horen kreeg. Volgens mij heb ik Selene van streek gemaakt. Het was mijn bedoeling en ik voel me absoluut niet schuldig. Ik had er toch wel gelijk over zeker! Ik bedoel. Ik ben niet altijd Samira geweest. Volgens haar ben ik dat nu en is dat alles wat ik moet weten. Maar dat is niet waar. Ik wil weten wat;
- Samira betekent
- Wie die jongen is in mijn dromen
- Wie Lupos is en hoe close ik met hem was
- Of ik veel vrienden had in mijn vorig �leven�
- Hoe ik heette
Ik wil weten wie ik verdomme ben! Is dat niet normaal? Is dat niet wat ieder normaal mens wilt? Oh. Wacht. Ik ben niet eens een mens. Hoe verappeltaarte geweldig is dat? Ooh. Ik wilde dat Calvin hier was. Hij zou het me uitleggen, toch? En ik zou ook eens willen weten wat dat met hem en Selene steeds is. Waren ze vroeger ooit een koppel geweest ofzo? Deze situatie is zo vermoeiend. En tussen ons gezegd en gezwegen. Die jongen waarover ik droom� Hij geeft me de kriebels. Op een goede manier. Maar dat was de vorige ik. Ik ben nu Samira. Punt uit.
X
Sam.� |
_________________ How did we get here?
When I used to know you so well.
Paramore<3
De uitdaging! |
|
  |
 |
duffie
Beginnend Tovenaar


Verdiend:
449 Sikkels
Woonplaats: In de boekenwinkel <3
|
Geplaatst:
Zo Mei 04, 2008 12:32 |
 |
Omdat ik wil dat Dracoliekje me vergeeft xD
En omdat ik eens lief wil zijn voor Amytjuuuh, Sislon en xMartine komt er al een nieuw hoofdstuk!
Tadaaa!
x3
H o o f d s t u k 43
My dreamguy.
Ik keek naar zijn gezicht. Wie was hij? Ik nam hem in me op en hij mij. Voordat hij naar me toe stapte en zijn lippen op de mijne drukte. Ik was eerst te verbaasd om te reageren, maar gaf al snel toe. Het voelde vertrouwd. Alsof het altijd zo is geweest. Uiteindelijk trok ik me terug. We bevonden ons in een openbare WC. Hoe raar het ook was. En hij leek te bewegen. Ik vermoedde dat die WC zich plaats vond op een trein of een vliegtuig of zo. �Wie ben je?� fluisterde ik uiteindelijk.
�Samira,� klonk een stem bezorgd, maar ik bleef de jongen voor me hardnekkig aan kijken.
�Samira!� klonk het nu streng, ik schudde mijn hoofd en keek naar de jongen die vaagjes grijnsde.
�Samira!� Ik zat overeind in mijn bed en keek woedend naar Calvin.
�WAT?� riep ik kwaad. Calvin keek me geshockeerd aan.
�Goed geslapen?� opperde hij. Ik keek hem stik chagrijnig aan.
�Waarom moest je me wakker maken?�
�Selene wil met je gaan stappen,� haalde Calvin zijn schouders op.
�Wat?�
�Ze wil met je gaan stappen.�
�Ja, dat begreep ik. Maar doen we dat dan?�
�Gaan stappen?� grijnsde Calvin. Ik knikte.
�Natuurlijk. Wij zijn ook maar een soort van mensen,� glimlachte hij. Soort van. Juist. Ik wendde mijn blik af.
�Ga je nou maar aan kleden.� Ik deed wat hij zei en trok een zwart bloesje aan met een V-hals en een jeansbroek. Sinds wanneer gingen wij uit? Ik liep naar beneden en wachtte op Selene. Selene kwam er aan gesneld. Ze nam mijn hand vast en stond klaar om te verdwijnen. Mijn ogen, nog steeds vol slaap, konden niet geloven wat ze zagen. Cal kuste Selene! Selene�s ogen stonden groot, toen we in een steegje arriveerden. Ze staarde even voor zich uit, met een vaag glimlachje, voordat ze zichzelf weer wakker schudde.
�Ok�. Sam, je moet deze opdrinken,� glimlachte ze, voordat ze me een drankje gaf. Ik keek er even wantrouwend naar.
�Waarom?� vroeg ik, zonder het aan te nemen.
�Dat geeft je huid weer een kleurtje en maakt je tanden kleiner. Ik ga er niet om liegen. Het doet best pijn. Maar je moet er vooral z�lf voor zorgen dat je drang om bloed te drinken onder controle blijft. Ok�?� Ik knikte braaf, voordat ik het drankje aan nam.
Het doet best pijn! Nou en of! Het leek wel of ze trokken mijn tanden er gewoon uit! Met tandpijn liep ik de discotheek binnen. Om de ��n of andere reden voelde ik me er niet op mijn gemak. Ik wilde het liefst me omdraaien en maken dat ik weg was, maar Selene duwde me verder.
�Zo erg is het niet,� suste ze me. �En onthoud: hou het onder druk.�
�Ja, ja,� mopperde ik, voordat ik naar de bar liep om drankjes te kopen. Ik kwam met twee glazen punch terug. Selene nam ze gretig aan en dronk er een grote teug van. Ik nipte er eens aan en ontdekte dat ik best wel gek liep van alcohol. Nog iets wat we van de Dreuzels mochten drinken... Alcohol en koffie. Zou er nog meer zijn? Uiteindelijk vond ik mezelf terug op de dansvloer. Ik wiegde een beetje mee met de muziek, terwijl Selene me aan het lachen probeerde te maken. Helemaal niemand wist wie we waren en dat vond ik nou net zo spannend. Want ik echter raar vond was dat ik gewoon weg w�st, wat voor een bloedgroepen de mensen om me heen hadden. Het was bijna eng. Als je Selene zag, zou je haar rond de 25 schatten, vond ik. Maar ik wist zeker dat ze al eeuwen ouder was� Ik keek ge�rgerd op, toen een persoon een plakkerig goedje over me heen gooide.
�Oh. Sorry,� excuseerde die persoon zich. Ik stond als versteend naar hem te staren. Daar was hij. Die jongen. Hij - hij bestond echt. Ik stond paf.
�Yente?� vroeg hij verbaasd. Ik keek hem niet-begrijpend aan. Wie was Yente?
�Ik denk dat je me verward met iemand anders,� bracht ik er moeizaam uit, terwijl ik een stap achteruit zette tegen Selene aan.
�Nee,� schudde de jongen met zijn hoofd. �Yente? Wat is er gebeurd?� Ik keek even naar Selene, die gewoon verder danste.
�Wie b�n jij?� vroeg ik aan hem. De jongen met het warrige zwarte haar, met die lieve bruine ogen en die grijns vanuit mijn dromen, keek me verbaasd aan.
�Hoe bedoel je? Wie ben ik? Jij moet mee naar Remus!�
�Remus?� vroeg ik. Dit ging me allemaal veel te snel. Wat deed de jongen uit mijn dromen voor mijn neus? Hij hoort hier helemaal niet! Hij hoorde in mijn fantasie! Punt uit.
�Remus Lupos,� knikte de jongen, terwijl hij mijn hand vastpakte. Ik schudde mijn hoofd en deed een stap achteruit.
�Ik ken helemaal geen Remus Lupos,� mompelde ik. Ik had de naam Lupos precies al een keer eerder gehoord� Hij keek me fronsend aan.
�Yente.�
�Ik heet Samira,� verbeterde ik hem.
�Goed. Samira dan. Ik ben-�
�Sam! Wat doe je?� vroeg Selene geshockeerd.
�Ik� nou�� stamelde ik. Selene schudde haar hoofd, nam mijn pols vast en sleurde me de discotheek uit.
�Wie is hij, Selene? Wie is Yente? Waar had hij het over? Wie was hij?� vroeg ik aan ��n stuk door, terwijl we weer naar het steegje renden.
�Samira,� zuchtte Selene, voordat ik mijn handen voor mijn mond sloeg.
�Mijn portefeuille ligt nog binnen,� zei ik, voordat ik het steegje weer uit wilde lopen, maar bleef als versteend staan luisteren achter een vuilbak.
�Waar heb je haar gezien?� vroeg een stem bezorgd.
�Binnen. Maar ze werd naar buiten gesleurd.�
�Gaffel� Hier is niemand��
�Sluipvoet!�
�Zeker dat je het je niet ingebeeld hebt?� probeerde die jongen verbaasd.
�Nee. Dat heb ik niet.�
�James,� zuchtte �Sluipvoet�. Mijn droomjongen heette dus James� Ik fronste.
�Ze is nu al w�ken weg, ze komt heus niet ineens-�
�ZE WAS HIER. NAH.� De andere jongen zuchtte. Hoezo ik was al weken weg? Ik besloot Selene, die me steeds het teken deed om te komen, te negeren en kwam vanachter mijn schuilplaats vandaan.
�W�e zijn jullie?� vroeg ik hen. De twee jongens bleven verbaasd staan, voordat ze zich omdraaiden.
�Yente?� vroeg de ene verbaasd.
�Ik zei het je toch,� zei de andere triomfantelijk.
�Wie. Is. Yente?� Ik begon mijn geduld te verliezen. Die ene jongen keek me oplettend aan, voordat hij een stap in mijn richting zette. Ik zette er ��n achteruit. Hij wisselde een blik met die James, voordat hij nog een stap vooruit zette en zijn hand uit stak.
�Ik ben Sirius,� zei hij traag. Ik keek naar zijn hand en twijfelde of ik hem aan zou nemen. Ik deed het. Uiteindelijk.
�Samira.�
�Heb je een achternaam Samira?� vroeg Sirius glimlachend. Ik schudde mijn hoofd.
�Wat doe je?� fluisterde James naar hem. Ik keek naar James en kon nog steeds niet geloven dat ik hem �cht zag. Ik wist eindelijk zijn naam! Maar vanwaar kende ik hem? Ik keek van de ��n naar de ander en dan even naar de richting van Selene. Maar Selene was verdwenen. Ik slikte en keek James aan.
�Vanwaar ken ik jou?� vroeg ik hem. James keek me verbaasd aan. Hij wilde net antwoorden, voordat Selene voor mijn neus verscheen en de twee jongens achteruit sprongen met wijdopen ogen.
�Genoeg. Is genoeg,� zei Selene met grote, geschokte, boze ogen, voordat ze me aan keek, mijn hand pakte en met me verdween. Ik had iets nieuws om hem in mijn dromen te vragen. |
_________________ How did we get here?
When I used to know you so well.
Paramore<3
De uitdaging! |
|
  |
 |
duffie
Beginnend Tovenaar


Verdiend:
449 Sikkels
Woonplaats: In de boekenwinkel <3
|
Geplaatst:
Di Mei 06, 2008 16:16 |
 |
Heeee mensjes!
Een nieuw stukje!
Dankzij AMY (!) werd ik eraan herinnerd dat ik moest posten xD [a]
Dus. Oh ja!
*geeft een hele trommel koekjes die Glauces heeft gemist voor het vergeten van eerder reageren*
Maar bon.
Dus.
Amytjuuuh, Glauces, Celia, Dracoliekje en xMartine bedankt voor jullie lieve reactietjes
x3
H o o f d s t u k 44
Lost memories
�Waarom praatte je met h�n?� vroeg Selene. Ze was woedend en Calvin zat me maar op te nemen, vanuit de stoel in het hoekje van de kamer.
�Wie is Yente?�
�Geef antwoord Samira.�
�Wel?�
�Samira!�
�Wie is Yente?!� riep ik naar haar. Selene keek me pisnijdig aan.
�Geen idee. Waar kende je die jongens van?!� riep ze op haar beurt.
�Heb ze net ontmoet,� antwoordde ik, terwijl ik wat probeerde te kalmeren. Selene keek even hulpeloos naar Calvin, maar die haalde zijn schouders op. Ik voelde me met hem altijd al het meest verbonden. Ik kon zijn gedachten lezen en hij de mijne. Volgens Selene was dat omdat ik door hem gebeten werd j�ren en jaren geleden. Althans. Dat zei ze.
�Samira,� zuchtte Selene. �Die jongens zijn gevaarlijk. Zij hebben je jouw geheugen doen verliezen.� Selene�s ogen stonden triest. Alsof ze me dit niet wilde vertellen. Maar ik wist wel beter. Dankzij Calvins gedachtegang wist ik dat ze loog.
�Je liegt,� siste ik. Het drankje werkte langzaam uit en ik voelde mijn tanden weer groeien. De pijn werd steeds heviger, maar ik gaf geen kik.
�Je moet me geloven Samira,� zuchtte Selene. Ik keek haar hoofdschuddend aan, voordat ik naar boven rende. Ik was het beu.
Er werd op mijn deur geklopt. Ik reageerde niet. Uiteindelijk kwam Selene uit zichzelf binnen.
�Samira?� fluisterde ze, terwijl ze naast me ging zitten. Ik kroop verder onder de dekens en negeerde haar.
�Het spijt me. Ok�? Maar ik zou niet willen dat je wat overkwam,� verzuchtte ze. Ik kwam onder de dekens vandaan en keek in die mooie bruine ogen van haar. Ik kon niets anders vinden dan de waarheid in haar ogen. Ik sloeg mijn ogen beschaamd neer. Ze kwamen helemaal niet gevaarlijk over.
�Sorry,� pruilde ik. Selene�s ogen verzachtten.
�Het hoort je niet te spijten, schat. Je kon het niet weten. Ik moet je eigenlijk iets vertellen,� zuchtte ze. Ik keek haar verbaasd aan. Nog meer leugens?
�Wat?� vroeg ik wantrouwend.
�Kijk. Ik hoor je dit niet te vertellen. Maar luister goed naar me, ok�? Dit is belangrijk.� Ze keek me nadrukkelijk aan en ik knikte snel. Ik was v��l te nieuwsgierig.
�Kijk. Jij was vroeger een heks,� vertelde Selene me. Een heks? Een h�ks?
�Nou bedankt,� snoof ik. Selene lachte.
�Niet zoals je denkt. Een heks als in zwaaien met een toverstokje,� zei ze. Ik keek haar verbaasd aan, voordat ik knikte. Dat ze maar snel verder gaat met dat verhaaltje van haar.
�Wel. Dus. Het is eigenlijk ten strengste verboden dat een vampier een heks bijt, omdat die heks dan machtiger is dan een vampier.� Ik keek haar met opgetrokken wenkbrauwen aan.
�Hoe bedoel je?� vroeg ik, terwijl ik wat wegzakte in mijn kussens.
�Ik bedoel dat omdat j�j van je geboorte af al magisch was, dat jij over meer magie bezit. Zo kan jij nog steeds met je toverstok werken en wij alleen met onze vingers. Zo kan jij in het daglicht komen en wij-�
�Ho eens even,� begon ik, voordat ik rechtop ging zitten. �Ik b�n een vampier. Ik k�n alles behalve tegen zonlicht!�
�Schat-�
�Nou? Wil je me mijn graf in jagen ofzo?�
�SAMIRA!� riep Selene bestraffend. Ik snoof.
�Het is toch zo?�
�Nee! Het is niet zo! Verschiet jij ervan dat Maya zo kwaad op je werd? Nou ik niet. Je bent ongehoorzaam. En als ik je nog ��n keer hoor zeggen dat ik jou dood wil zorg ik ervoor dat je er spijt van krijgt. Gesnopen?!� Selene�s blik stond zo hard dat ik slikte van angst. Ok�. Ik snapte het. Haal die blik weg. Ik sloeg mijn ogen neer, omdat ze begonnen te tranen. Ik wilde niet dat ze zag dat ik huilde. Ik beet op mijn lip om niet te huilen, maar beet per ongeluk door en huilde nu ook nog eens van de pijn. Verdorie h�. Selene haalde een keer diep adem.
�Ga slapen,� zei ze, terwijl ze probeerde om kwaad op me te blijven. Ze liep mijn kamer uit, maar ik was helemaal niet van plan om te gaan slapen. Ik moest en ik zou weten wie Yente was. En waarom die naam Lupos toch steeds bleef terugkomen.
Om mezelf wakker te houden, bladerde ik wat in mijn dagboek. Ik stuitte op mijn schrijfsel van gisteren en overlas het eens. Daarvan had ik die naam, Lupos, dus al eens gehoord! Van de vergadering!
Rond 8 uur �s morgens was het al goed licht, ik stond op en deed mijn rolluik naar boven. Ik voelde de zonnestralen op mijn huid, maar werd niet verbrand. Ik staarde er even naar, voordat ik naar buiten keek en glimlachte. Ik had iets wat Selene niet had. De warmte van de zon.
Ik sloop naar Calvins kamer en zag dat hij er niet was. Des te makkelijker voor mij. Ik wandelde naar zijn boekenkast en haalde er een boek uit. �Voor verloren herinneringen� luidde de titel. Ik staarde er even naar, voordat ik hem mee nam naar mijn slaapkamer. Ik kroop in een hoekje, nam een kussen mee en leunde ermee tegen de muur. Zo zat ik best wel lekker. Ik liet het zonlicht vrolijk in mijn kamer ronddansen. Nu pas viel me op hoe donker mijn kamer wel niet geschilderd was. De muren waren zwart, mijn plafond donker paars en mijn meubels hadden ook allemaal een donker kleurtje. Ik besloot er maar niet over na te denken en sloeg het boek open. Ik ging met mijn vinger over de inhoudpagina, voordat ik de gewenste pagina opzocht. Ik zuchtte even en sloot mijn ogen, voordat ik gretig begon te lezen. Als ik verloren herinneringen terug wilde krijgen, moest ik een rijmpje opzeggen, kaarsen rond me zetten in een cirkel en een spiegel nemen. Het probleem was alleen, dat dat alleen telde voor vampiers die hun spiegelbeeld niet zagen. Tot mijn ontzetting zag ik zelfs de grote wallen onder mijn ogen in de spiegel. Ik mopperde wat, voordat ik het dan toch maar zo probeerde. Dan maar niet zo zuiver, maar het was beter dan niets. Toch? Ik schraapte mijn keel en probeerde mijn geest leeg te maken. God. Die klok tikte irritant. En als die vogels nou niet snel hun klep � Ok�. Zo gingen we er niet komen. Ik neuriede een liedje, voordat ik glimlachte en het rijmpje las en in de spiegel keek.
�O. Zeus. Ik vraag u om me te beschermen met uw macht,
Poseidon ik smeek u om mij de inzicht te geven die de zee me biedt.
Lieve Hera en Aphrodite neem mijn hand en wijs me de weg.
Ten slotte Ares, ik vraag u om me de kracht te geven
om mijn vergeten herinneringen te hervinden.
Goden van mijn hart, sla uw handen in elkaar en hoor mijn bede.
Ik verkies om te zoeken naar wat me onbekend is
en mezelf de wijsheid te schenken die me toekomt.� |
_________________ How did we get here?
When I used to know you so well.
Paramore<3
De uitdaging! |
|
  |
 |
duffie
Beginnend Tovenaar


Verdiend:
449 Sikkels
Woonplaats: In de boekenwinkel <3
|
Geplaatst:
Wo Mei 07, 2008 16:35 |
 |
En nog 6 hoofdstukjes te gaan! (:"))
Thanks to: Dracoliekje, xMartine, Amytjuuuh, Sislon en +Karin__Sirius+!!
Loveya!
x3
H o o f d s t u k 45
Jasper.
Ik zag mezelf nog steeds in de spiegel, maar in de lege ruimten naast mijn hoofd zag ik andere beelden die hij onmogelijk kon weerspiegelen. Ik zag een vrouw woedend brullen, voordat ze een telefoonboek gooide. Ik zag mezelf vaagjes huilen op een toilet, terwijl er (zo maakte ik op uit het geluid) op de deur werd geklopt en er luid werd gelachen. Ik zag een meisje, die zichzelf voor stelde als Sanne, me overeind hielp en de pesters wegjoeg met een stok. Ik zag de helft van een groot kasteel. Een pluk warrig zwart haar, die ene jongen uit mijn dromen onder het pompoensap. Ik zag zoveel andere dingen. Maar niets werd me duidelijk. Het enige wat min of meer tot me doordrong was dat �k blijkbaar Yente heette. Het laatste beeld wat ik zag (en ik ging een beetje verzitten zodat ik beter kon kijken) was mezelf en die Jamesjongen. In een WC. Ik knipperde met mijn ogen, toen de stormloop van beelden op hield.
Ik staarde bevreemd voor me uit, voordat ik opstond en een douche nam. De warme stralen deden me deugd en hielpen me om alles wat ik net had gezien op een rijtje te zetten. Zuchtend kwam ik onder de stralen vandaan. Ik besloot eens een wandelingetje te maken. Dat kon toch geen kwaad? Juist? Ik borstelde mijn haar en poetste mijn tanden. Ik vroeg me af of het mensen zou opvallen, moest ik met die twee grote hoektanden naar buiten huppelen. Zouden ze dan weten wat voor iemand ik was?
Nee, natuurlijk niet! Wie zou dat nou denken? Een vampier? Op klaarlichte dag? Natuurlijk niet. Ik besloot om dezelfde kleding als gisteren aan te trekken en ging de trap af naar beneden. In de keuken dronk ik even wat �thee� voor het geval ik opeens honger moest krijgen. Juk. Door die gedachte moest ik gewoon walgen van mezelf. Ik trok aan de achterdeur, maar die bleek op slot te zijn. Ik draaide met mijn ogen en begon heel het huis ondersteboven te halen, op zoek naar de sleutel.
�Verdorie,� vloekte ik. Waar had Selene die sleutels gedaan? �Oh God. Hoe dom ben ik wel niet?� zei ik tegen mezelf. �Ben je nou een vampier/heks of niet?� Ik sloot mijn ogen en in een oogwenk stond ik op de koer. Geweldig. Ik grijnsde en liep de straat op. De mensen keken me verbaasd aan. Wat? Hadden ze nog nooit een meisje uit het huis zien komen? Ik draaide me om en bleef verbaasd staan. What. The. appeltaart. Ik stond gewoon voor een ru�ne. Waar was dat huis heen?! Ik sloot mijn ogen en verdween in het midden van de straat. Ik kwam, zoals gewoonlijk, uit in de keuken. Raar. Ik verdween weer en liep de straat uit. Ik woonde in een ru�ne. Hoe geweldig leuk! Ik zou Selene hier nog wel eens over uitvragen� Misschien hadden ze het bouwval behekst zodat alleen mensen met vampierogen het konden zien? Ik fronste. Ik ging er mijn hoofd in ieder geval niet over breken. Een betere vraag was bijvoorbeeld waar �k was? Ik keek om me heen. De mensen krioelden gewoon door elkaar. Net een kudde mieren. Ik fronste opnieuw. Leefden mieren wel in kuddes?
Tegen de middag bevond ik me in een caf�tje en vond ik dat er nogal veel rare types rond me heen zaten. Ik wist nog steeds niet waar ik was. Ze zouden me terug naar het verleden moeten sturen om me wat richtingsgevoel bij te leren� Tijdens de Tweede Wereld Oorlog. Ik zou die Hitlergast gewoon naar Afrika sturen met mijn richtingsgevoel in plaats van naar Engeland. Ach ja. Ben ik toch nog voor - hoe wist ik in Godsnaam dat Hitler iets te maken had met de Tweede Wereld Oorlog? Ik staarde verbaasd in mijn koffie met twee klontjes suiker. Wie was Hitler eigenlijk? Ik keek naar de persoon die aan het tafeltje voor me zat en ging naast hem zitten.
�Goedemiddag,� glimlachte ik naar hem.
�Hoi,� glimlachte de jongen. Ik had hem eerder voor een man rond de dertig geschat (langs achter dan). Maar nu dat ik naast hem zat. Veel ouder dan mij was hij niet.
�Kan jij me vertellen wie Hitler is?� vroeg ik poeslief. De jongen keek me verbaasd aan, voordat hij heel traag beide wenkbrauwen optrok. Die beweging maakte me aan het giechelen.
�Waarom zou je dat nou willen weten?� vroeg hij verbaasd. Ik haalde mijn schouders nonchalant op.
�Die naam kwam gewoon in me op,� glimlachte ik. De jongen schudde zijn hoofd.
�Hitler was een Duitser,� zei hij uiteindelijk na nog eens van zijn cola te hebben gedronken.
�En hoe kom ik op de naam van een Duitser?� vroeg ik traag.
�Hee. Ik zit niet in dat hoofdje van jou,� grijnsde de jongen naar me.
�Ik ben Samira,� stelde ik mezelf voor, terwijl ik mijn hand uit stak.
�Ik ben Jasper,� glimlachte de jongen, voordat hij mijn hand negeerde en me twee kussen gaf. Ik bekeek hem even raar.
�Hoi. Jasper. Weet jij veel van Hitler?�Jasper grinnikte en schudde zijn hoofd.
�Niet meer dan een normale tiener.� Ik keek hem wantrouwend aan. Wilde hij nou zeggen dat ik g��n normale tiener was? Eigenlijk. Zo heel stiekem, had hij wel gelijk. Maar dat wilde nog niet zeggen dat hij dat even open en bloot op tafel moest leggen!
�Aha. Dank je,� zei ik nogal nors.
�Samira,� lachte hij. �Ik bedoel er niets mee,� knipoogde hij. In een flits zag ik een ander gezicht voor me en knipperde met mijn ogen.
�Gaat het wel?� vroeg Jasper bezorgd. Ik knikte. Van wie was dat gezicht nou weer? Het ging zo snel, dat ik het niet eens goed had kunnen bekijken. Laat staan het in mijn geheugen prenten.
�Vanwaar kom je Jasper?� probeerde ik het gesprek op gang te houden.
�Ze hebben me af school getrapt,� zei hij traag. Ik keek hem meelevend aan.
�Wat heb je gedaan dan?�
�Hoe komt het dat je zo bleek ziet?�
�Waarom negeer je mijn vraag?� We lachten allebei, voordat Jasper me eens goed bekeek.
�Zeg? Ken ik jou niet ergens van?� vroeg hij nieuwsgierig. Ik schudde mijn hoofd.
�Ik denk niet dat ik jou al heb gezien, sorry,� antwoordde ik eerlijk. Nou. Eigenlijk kan het wel. Aangezien ik me buiten de laatste paar weken me niets herinner. Jasper kwam als geroepen. Ik had iemand nodig om mijn hart te luchten. |
_________________ How did we get here?
When I used to know you so well.
Paramore<3
De uitdaging! |
|
  |
 |
duffie
Beginnend Tovenaar


Verdiend:
449 Sikkels
Woonplaats: In de boekenwinkel <3
|
Geplaatst:
Vr Mei 09, 2008 17:21 |
 |
Omdat ik gisteren niet heb gepost, vandaag twee hoofdstukjes!
En bedankt voor de super lieve reacties!
x3
H o o f d s t u k 46
Pissed.
�Jasper?� vroeg ik aan hem. Ik had al de hele dag met hem doorgebracht en was de tijd rats vergeten. En ik had met een vingerknip gekeken of hij een tovenaar was (lang leve de magie). En raad eens? Dat was hij.
�Sammy?� vroeg hij opgewekt terug. Ik keek hem nieuwsgierig aan.
�Ken jij ene Remus Lupos?� vroeg ik hem. Jasper keek me verbaasd aan, voordat hij heftig knikte.
�Lupos zat bij mij op school,� glimlachte hij.
�Zit jij dan ook op Zweindinges?� Ik was de naam van die school een heel klein beetje vergeten.
�Zweinstein,� verbeterde hij me lachend.
�Zit jij dan ook op Zweinstein?� herhaalde ik mijn vraag. De jongen knikte.
�Zat.� Zijn ogen stonden triest. Ik zag dat hij het er moeilijk mee had en zou er wel een andere keer naar vragen waarom hij van school gestuurd was.
�Wat weet je van hem?�
�Waarom wil je dat weten?� Goh. Nieuwsgierig was hij wel.
�Nou. Kijk. Er zijn drie namen die maar bij me blijven opkomen. Ik heb je verteld dat mijn geheugen gewist is h�?� Ik keek hem even aan voor bevestiging. Hij knikte.
�Die drie namen?� vroeg hij ongeduldig.
�James, Sirius en Remus Lupos.� Jasper lachte.
�Nou. Je weet ze wel te kiezen,� grinnikte hij. Ik keek hem bevreemd aan.
�Hoezo?� Jasper gaf me een speels duwtje.
�Dat zijn zo ongeveer de populairste jongens op Zweinstein�� Hij knipoogde en ik glimlachte. Oeh. Nou. Ik droomde over een populaire jongen. Ik bleek dus wel een hele normale tiener te zijn. Tuurlijk. Volledig. Toen stelde ik de belangrijkste vraag.
�Ken je een Yente?� vroeg ik nieuwsgierig. Jasper fronste en dacht even na.
�Hmm. Die trok nogal op met die Pippeling, denk ik.�
�Pippeling?� herhaalde ik verbaasd. Nog iemand die ik me niet herinner. Jeeeej.
�Jaah. Mollig ventje, is ��n van de Marauders,� ging hij verder.
�Marauders?�
�Ken jij Zwarts en co wel?� vroeg Jasper nu achterdochtig. Ik haalde mijn schouders op, voordat Jasper verbaasd bleef staan.
�Wist je dat Yente een paar weken geleden verdwenen is?� vroeg hij subtiel. Ik keek hem vragend aan. Wat wilde hij daar nou mee zeggen?
�En je geheugen begint pas weer van een paar weken geleden. En je lijkt ongelooflijk veel op haar en-� ratelde hij maar door. Ik sleurde hem een steegje in.
�Ik werd wakker bij Selene en Calvin. Ik kan onmogelijk Yente zijn,� probeerde ik zowel hem als mezelf te overtuigen. Ook al was die gedachte al bij me opgekomen. Dat ik Yente was.
�Sam. Je moet het je eens voorstellen.�
�Het wilt niet zeggen dat James en Sirius me aanspraken als Yente dat ik Yente heet. Voor hetzelfde geld zeggen ze ezel tegen me en dan ga ik echt niet balken,� zei ik serieus. Jasper barstte in lachen uit.
�H-heb j-je ze dan al gezien?� vroeg hij tussen zijn lachen door. Ik knikte. Ik zag de humor van de situatie niet in.
�Jasper. Hoe kom ik erachter of Selene en Calvin wel de waarheid spreken?� Jasper was opslag serieus en keek me aan.
�Door te beginnen met mij al de waarheid te vertellen,� zei hij kalm. Ik keek hem geschokt aan. Wist hij dan dat ik hem maar een deel van de waarheid had verteld? Ik had hem natuurlijk verzwegen dat ik een vampier was. Hij zou wel eens gillend weg kunnen rennen�
�Nou��
�Samira of Yente of hoe je dan ook heet. Vertel me alles wat er is gebeurd in de afgelopen dagen,� zei hij streng. Ik zuchtte, sloot mijn ogen en knikte. Ik vertelde hem alles. Het moment dat ik wakker werd, mijn dromen, de vergadering tot aan vandaag. Ik zag Jasper soms met de minuut bleker worden en dan weer zijn normale kleur terug krijgen. Maar hij onderbrak me niet. Ik wachtte toen ik klaar was met mijn verhaal, bijtend op mijn onderlip, op zijn reactie.
�Nou dat is me nogal wat. Dus je kan in het zonlicht omdat-�
�Ik een heks ben,� maakte ik zijn zin knikkend af.
�En je ziet Potter steeds in je dromen?�
�Is dat zijn achternaam dan?� vroeg ik nieuwsgierig. Jasper knikte. Ah zo.
�We moeten naar Perkamentus, vind je niet?� vroeg hij. Ik schudde mijn hoofd.
�Dat is die lange met zijn baard, h�?� vroeg ik, de omschrijving die ik van hem ergens had gelezen was nogal vaag. Jasper barstte weer in lachen uit.
�Die ja.�
�Ik weet niet hoor, Jasper.�
�Denk er eens over na,� adviseerde hij me. Ik zuchtte.
�Je bent niet bang van me h�?�
�Mocht je eens willen,� grapte hij, voordat hij tegen een muur in het steegje leunde. Ja. Mocht ik willen�
�WAAR HEB JIJ GEZETEN?� Tot mijn verbazing was het niet Selene, maar Calvin die me die avond zo hartelijk ontving.
�Buiten,� antwoordde ik, met een droge keel.
�Buiten?� vroeg Selene hoofdschuddend. Calvin ging vermoeid neerzitten. De zon was nog maar net onder en die twee flipten al.
�Ik ben niet zo lang buiten geweest,� loog ik.
�Je hebt mijn boek gejat,� zei Calvin kwaad.
�Niet waar! Ik leende hem,� verdedigde ik mezelf.
�Zonder het te vragen!� Ik keek Calvin verward aan. Niet te geloven. Waarom maakte hij zich zo druk? Ik voelde dat hij wilde weten wat ik dacht en probeerde mijn gedachten af te sluiten.
�Jullie hebben me ook niet gevraagd of ik een vergeetdrankje wilde h�!� riep ik naar hen. Ik legde al mijn speelkaarten op tafel. Jasper en ik waren het over ��n ding eens geworden. Je geraakt niet zo maar je geheugen kwijt en toen bedachten we het drankje. En tot mijn grootste ergernis zwegen zowel Calvin als Selene. Het was dus waar. Ik draaide me om en rende de trap op.
�SAM!� riep Calvin me nog na, maar ik negeerde hem. Eikel. Ik wilde hem haten, maar dat lukte me niet. Op de ��n of andere gestoorde manier was hij gewoon een deel van mij. En dat ergerde me zo hard. Ik sloeg boven met de deur, nam mijn dagboek en begon er woest in te krabbelen. Ik slaagde erin mijn hele dag samen te vatten in vijf zinnen:
�Hey.
Ben razend op Calvin en Selene. Ze gaven me een vergeetdrankje een paar weken terug. Heb een jongen ontmoet; Jasper. Hij is aardig. Hij hielp me.
X�
Ik sloeg mijn dagboek dicht en gooide het door de kamer heen. Toen ik iemand de deur open zag doen stak ik mijn hand op, zoals de politieagenten wel eens deden en hield ze zo tegen. De deur zat muurvast. Dank je, magie.
H o o f d s t u k 47
Broken.
�SAMIRA DOE DIE DEUR OPEN!� brulde Calvin kwaad. Rot toch een eind op, dacht ik woedend terug, terwijl ik nu met twee handpalmen naar de deur wees. Ik trilde zo�n beetje van inspanning. Jezus. Dit was vermoeiend.
�Samira. Je gaat nu die deur open doen of er gaat wat zwaaien en neen ik rot niet op!� Ik vernauwde mijn ogen. Zelfs in mijn gedachten had ik geen privacy. Hoe geweldig toch. Ik sloot mijn ogen en verdween.
Ik zat in het park. Ik kon het gewoon niet meer in houden het moest er allemaal uit. En als dat dan betekende dat ik zout te kort had, was dat maar zo. Ik sloeg mijn armen met veel moeite om mijn knie�n en wiegde mezelf zachtjes heen en weer. Hoe gestoord was ik wel niet? Ik moest mezelf gewoon troosten. Urgh. Hoe lang ga ik hier nou nog zielig doen? Ik bedoel. Het is niet alsof het iemand interesseert. Ik zou eigenlijk meteen tot actie moeten komen en naar Jasper toe gaan en zeggen dat� Ja. Wat ging ik eigenlijk zeggen? Ik schommelde iets sneller heen en weer en keek naar de inktzwarte lucht. Er was geen maan, geen sterren en heel het park was gehuld in duisternis. Hoe vermoeid mijn ogen dan ook waren ik zag alles heel duidelijk. Daar stond de zandbak voor kleine kindjes, daar de schommel en aan de andere kant van het park stonden verschillende kotjes en picknicktafels. Ik veegde woest de tranen van mijn gezicht. Ik moest mezelf er gewoon over zetten. Ik had niets meer met Selene te maken of met Calvin. Ik schudde mijn hoofd. Ook die gedachte was niet waar. Tuurlijk had ik wel iets met hen te maken! Zij wisten wie ik was� Nou. Eigenlijk wist ik dat nu ook. Ik was Yente. Ik werd gebeten een paar weken terug, kreeg een vergeetdrankje toegediend en werd vervolgens wijsgemaakt dat ik al honderden jaren oud was. Ja, ja. Wat was ik toch na�ef. Wie zou dat nou meteen geloven?
�Goh. Moet je eens kijken. Jij heet Samira, ik ben Selene en dat is Calvin. We houden veel van je en oh ja. Ik vergat bijna een klein detail. Je bent een paar honderd jaar oud. Vind je dat erg?� Oeh geweldig. Begin ik nog tegen mezelf te praten ook. Ik stond recht en liep het parkje uit. Zou ik nou Jasper gaan zoeken of niet?
�SAM!� brulde opeens een stem. Ik schrok mezelf een ongeluk en sprong een halve meter de lucht in. Ik keek woedend naar Calvin die naast me stond. Hij trok me mee terug naar het bankje en zette me erop neer, maar ik weigerde gewoon hem aan te kijken.
�Waarom doe je nu zo?� Waarom doe ik nu zo? Die jongen had lef. Of die opa. Of die betovergrootvader. I dunno hoe oud hij is, maar de emmer was langzaam aan het overlopen. Calvin grimaste.
�417,� zei hij opeens. Ik keek verbaasd op.
�Wat?� vroeg ik, terwijl ik mijn armen over elkaar sloeg.
�Ik ben 417 jaar oud.�
�Ik zou het op prijs stellen moest je uit mijn gedachten blijven,� beet ik hem toe. Calvin zuchtte vermoeid en keek voor zich uit.
�Wil je weten wat er is gebeurd?� vroeg hij traag. Ik keek hem nieuwsgierig aan. Nou? Komt er nog wat van?
�Je moet weten dat je dan tegen de regels van Maya gaat en dat je dan -�
�Wat interesseert Maya mij nu?�
�Geloof me. Je gaat hier spijt van krijgen,� zei Calvin, terwijl hij naar zijn handen keek, voordat hij me zijn pols toeschoof. Ik keek er met opgetrokken wenkbrauwen aan. Moest ik iets zien misschien? Ik zag niets hoor. Maar Calvin bleef aandringen met zijn pols.
�Wat nou?� vroeg ik, terwijl ik me steeds dommer begon te voelen omdat ik het niet snapte.
�Ik wil dat je me bijt?�
�Je wilt dat ik je - WAT?� riep ik geschrokken, voordat ik de bank af sprong. Van mijn leven niet dat ik hem ging bijten, laat staan dat ik iemand ging bijten. Ik slikte, toen mijn blik bleef hangen op zijn pols. Nou� Slecht smaken kon het toch niet h�? Ik ging met een tong langs mijn lippen, voordat ik mezelf in mijn vel kneep en met mijn hoofd schudde.
�Wat wil je van me?� Calvin zuchtte.
�Jij was toch degene die je geheugen terug wilde? Nou. Dan ga je mijn bloed moeten drinken.� Ik keek hem leeg aan.
�BEN JE NOU HELEMAAL BETOETERD?� riep ik naar hem.
�Dan ga je mee naar Maya.�
�En waarom dat?�
�Omdat ze je - we - je nodig hebben,� zei Calvin. Ik draaide met mijn ogen.
�Wat betekent Samira?� vroeg ik hem.
�Sam.�
�Wat betekent Samira?�
�Kom op het hoeft toch niet-�
�Wat. Betekent. Samira?� Calvin gaf het op.
�Dat is de naam van Viktors kleindochter.�
�Kleindochter?�
�Ja. Zuiver bloed.� Ik fronste. Calvin glimlachte en stak zijn pols weer weg. Ik kwam naast hem zitten.
�Aphrodite en Hades stelden de twee kinderen aan elkaar voor, lieten hen een dochter verwekken en namen toen die dochter af. Dat meisje, Samira dus, werd opgeleid om Viktor en Maya uit te schakelen.� Ik keek hem verbaasd aan. Dat had zelfs ik niet verwacht.
�Waarom zouden ze mij dan in godsnaam-�
�Samira noemen? Om jouw missie.�
�Mijn missie?� Calvin keek me ge�rgerd aan.
�Stel jij altijd zoveel vragen? De missie die je moet volbrengen. Wij willen dat je ons een Weerwolf geeft.�
�Wie dan?�
�En zo is het genoeg.� Hij ging met een hand voor mijn ogen, zodat ik een bruine kamer met goud geborduurde muren zag. �Ga naar Maya.� Ik deed wat me gezegd werd en verdween naar die kamer toe.
�Aha. Daar ben je,� grijnsde Maya. �Ik had je eigenlijk al veel vroeger verwacht.� Ze pakte mijn hand en duwde me naar een houten deur. Ik keek verbaasd op, toen ze me een andere ruimte in duwde. De dreigende sfeer leek me gewoon te bijten in die kamer.
�Samira.� Zijn stem was niets meer dan een fluistering, maar toch liet het een rilling over mijn hele rug lopen. Ik liep langzaam naar voren, uit de schaduwen. Het haardvuur knapperde vrolijk en hoorde warmte af te geven. Maar in plaats van een warme gezellige kamer was hij koud en kil.
�Ik heb een opdracht voor jou.� Ik slikte. Naar Maya. Okay. Maar naar h�m. Naar h�m?
�Ooit eens van ene Remus Lupos gehoord?� |
_________________ How did we get here?
When I used to know you so well.
Paramore<3
De uitdaging! |
|
  |
 |
|
|