[AF] De moord op Christina

Tessa Tinkels

Maar dat wilde ik niet weten.Niet nu.Ik moest mijn aandacht bij mijn her-examen houden.Dat was belangrijk.
Maar toen vroeg ik me af wat nou eigenlijk belangrijk was voor mij.
Ik was toch alles kwijt , dus wat had het voor zin ...door te leven?voor wie deed ik dat?
Plotseling dook er weer een stem op in mijn hoofd.Maar niet zo'n irritante , hoge stem van Christy , maar hij was zangerig en vriendelijk.
Edana.
"Meisje toch....Voor wie heeft George zijn leven op de waagschaal gezet? Voor jou! Het zou heel erg zijn als je dan niet iets met je leven doet! Dus doe niet zo -sorry- idioot en wees verstandig!Marieke bestaat nog en jij moet er zelf voor zorgen dat ze in stand blijft!
Ik voelde dat Edana gelijk had.
Maar het was moeilijk door te zetten als je alles had verloren , alles wat je dierbaar was. Zelfs Edana was niet meer bij me.
Ik liep stilletjes naar mijn kamer en plofte daar bij mijn haard neer.Ik liet miujn gedachten de vrije loop en begon te piekeren.

ik heb hier ffe een stukkie sonfic in verwerkt...Misschienw eten jullie neti wat eht is , maar hets is zeg maar een liejde door het verhaal heen.Ik zet de songtekst erook bij. Het liedje heet : Whithout you en is van Mariah Carey...Je kunt het downloaden bij kazaa , daar heb ik het tenminste vandaan..
Je kunt het liedje het beste opzetten vlak voor je begint met lezen...Telkens staat boven een stukje verhaal een stukjes songtekst , tijdens het lezen word die songetekst gezongen.

Waarom was het eigenlijk George? Waarom? hoe moest ik verder?
Ik kon het niet vergeten , zomaar ,alsof er niks aan de hand was...

No I can't forget this evening
Or your face as you were leaving
But I guess that's just the way
The story goes
Vader was voor mijn ogen gestorven , de enige verwante die nog een beetje om me gaf.Hij had als laatste woorden mijn naam geroepen.Vaarwel gezegd.Was dit zoals mijn lot was?

You always smile but in your eyes
Your sorrow shows
Yes it shows
Yes it shows
Moeder had ik horen doodgaan.Ik kon zo gewoon niet verder leven , hoe ging dat? Ik was wanhopig , verdrietig.De tranen waren onderhand wel op , maar het verdriet werd alleen maar groter en pijnlijker.Het verdriet om mezelf , mijn vader , mijn moeder , George,Edana ,....Ginny.

No I can't forget tomorrow
When I think of all my sorrow
When I had you there
But then I let you go
And now it's only fair
That I should let you know
What you should know
Ik had zelfs mij eigen zien , voelen doodgaan.Onder toezicht van Christy.
Marieke was nu wel tot stand gekomen, en die moest blijven.
Maar met zoveel verdriet...?
Hoe? Ik voelde de immense pijn onder het verlies van George groter en groter worden..
Zonder hem...? Een steek ging door me heen.een steek van verloren liefde

I can't live
If living is without you
I can't live
I can't give anymore
Ik wst dat ik moest doorzetten , niet mocht opgeven.Maar ik voelde ook dat het bijna niet meer ging.Ik was op.
De herbelevenis van moeder's dood had me aangegrepen , ondanks dat ....de dood van haar lang niet zo erg vond als het verlies van George.
Dan kwam er ook nog die zware last op mijn schouders bij , vanwege de verbinding van mij en Ginny.Er was iets geknapt vanbinnen
Waarom was er zoveel verdriet in de wereld , zoveels wanhoop , wantrouwen..?

I can't live
If living is without you
I can't give
I can't give anymore
Ik kon gewoon niet zonder George.Ik was verdrietig en voelde mijn hele lichaam pijn doen..Van verdriet..
Langzaam viel ik in slaap.
Maar het verdriet en de pijn bleef. Het zoefde door mijn nachtmerrie
Ik werd na een minuut zwetend weer wakker.Gedachten stormden dor mijn hoofd,stekende , pijnlijke emoties.

Well I can't forget this evening
Or your face as you were leaving
But I guess that's just the way
The story goes
Ik had het willen uitschreeuwen , van pure woede.
Waarom moest mij alles overkomen? Waarom altijd ik ?
zat het dan nooit eens mee ? Kon het lot mij dan nooit eens mee zitten?

You always smile but in your eyes
Your sorrow shows
Yes it shows
I can't live
If living is without you
I can't live
I can't give any more
I can't live
If living is without you
I can't give
I can't give anymore

Ik moest doorzetten , dat bleef door me heenspoken.
Maar het zou heel moeilijk worden , met George's ogen die op mijn netvlies gebrand lagen.
ik bleef zitten , bij het knapperende vuur.
Mijn gedachten werden overspoeld door haat , haat jegens Voldemort en het lot , dat mij nou nooit eens mee zat.
Langzaam zakte ik weg , in een waas van pijnlijke , verdrietige gevoelens

Hopelijk klopt het een beetje en is het een beetje mooi.
Het is denk ik een beetje vreemd...Ach ja..

Tessa Tinkels

errug kort stukkie maar ach....

Na 3 uur stond ik eindelijk op uit de fautieul.Opgelucht.
Ik had mijn gevolens eens lekker eruit kunnen laten , die opgekropte woede was verdwenen.Langzaam was ik begonnen het verlies van George te verwerken.
Ik keek mijn kamertje rond ,dat nu al bijna 5 maanden mijn thuis was.
Ik vond het werk als lerares heel leuk. Zo was ik zelf ook nog een beetje kind.
Dat was ik eigenlijk ook wel , maar eht feit dat ik voor mijn eigen kost werkte gaf me een heerlijk bevrijdend gevoel.
Nu kon ik tenminste kattekwaad uithalen en 's nachts door de gangen zwerven , terwijl ik geen gevaar liep.
Ja,heel misschien het gevaar ontslagen te worden , maar wat was daarerg aan?
Ik was nu wel zo'n beetje gewend van plaats te veranderen en kon dan lerares worden op Beauxbetouns.
Maar dat zou lang niet zo ...zo aangrijpend zijn als hier. Hier had ik zelf een deel van mijn jeugd door gebracht.Hier was Christina gestorven , verdwenen.En Christy...was tot stand gekomen.
Plotseling voelde ik een steek door mijn arm gaan.
Het was niet mijn rechterarm , waar het teken zat. Maar de andere , waar het kleine , gouden armbandje aanzat.
Het gloeide en werd plotseling bloedrood. Het brandde verschrikkelijk en ik wilde het afdoen , maar besefte dat mijn Binding met Ginny dan ook zou verdwijnen , en dan zou de vloek van het Zevende Kind in werking treden.
Dus hield ik me krampachtig vast aan de armleuningen.Terwijl ik afwachtte tot de brandene pij zou overgaan.
Maar hij bleef werken.Open gegeven moment hiled ik het neit meer , en rende naar de kraan , waar ik mijn inmiddels rode pols liet besproeien met water.
De pijn bleef maar werd iets zwakker.
Ik voelde dat ik naar Ginny toe moest.Oh ***** waarom nu? Waarom ik?Dacht ik wanhopig,terwijl ik mijn kamertje uithaastte en naar de leerlingenkamer van Griffoendor liep.
Daar hoorde ik precies dat wat ik niet wilde weten.
'Ginny is verdwenen.' zei Hermelien zacht.

Tessa Tinkels

ik rende de kamer weer uit , alleen maar om er daarna weer achter te komen , dat ik precies het verkeerde deed.
Dus stapte ik weer door het protretgat van de Dikke Dame, waar alle leerlingen me een beetje angsatig aanstaarde.Ik zag erook nogal....verward uit,Ze dachten waarschijnlijk dat ik iemand vreschrikkelijk op zijn donder ging geven.
Maar ik negeerde die angstige blikken en liep naar de slaapzaal waar Harry Potter sliep.Ik bedacht me dat die waarschijnlijk ook zijn vriendin was gaan zoeken , maar het belangrijkte was vergeten.
Ik opende zijn hutkoffer en pakte de Sluipwegwijzer. Ik wist van george hoe hij werkte en binnen een paar tellen was ik erachter gekomen waar ginny was.
Helemaal in het hart van het verboden bos.
Ik wist wat daar stond.Daar was ik in mijn eerste jaar achter gekomen.
Een hoge , verdorde boom , waarin een korte aangrijpende zin was gegraveerd.
Ter herrinering aan James Potter en Lily Potter/Evers.
Ik herinnerde me het als de dag van gisteren.Geschrokken keek ik naar het stipje dat vlak naast Ginny stond , op de sluipwegwijzer.
Er stond een vraagteken bij , maar ik wist wel wie het was.
Verbijsterd liet ik de kaart vallen en rende naar het verboden bos.Ginny had al veel trainingen gehad , maar ze was nu niet veilig. Voor niets.
Eenmaal bij de verdorde boom aangekomen , zag ik Ginny al van verre.
Hij was nergens te bekennen.Ik rende naar het hoopje verdriet toe wat de naam Ginny droeg.
'Ginny....Meisje..Gaat het een beetje?'vroeg ik benauwd.
Ginny knikte heel langzaam.Maar het was alsof haar lichaam dat deed ; want haar gezicht zag eruit alsof het op instorten stond.Voorzichtig legde ik een arm om haar heen en tuurde in het rond,of Voldemort ergens te zien was.
'Hij....Voldemort...vloek....dood.' zei Ginny met moeite... Maar terwijl ze dat zei , was het duidelijk dat ze precies wist wat er gebeurd was.Haar ogen staarden me plots fel aan.'Bitch.' en toen zakte ze in elkaar , als een bergje oude gewaden.
Ik zag ze.
Die afgrijselijke slangenogen..Vol kilte , maar dit keer geammuseerd , emt een gemene blik in zijn ogen.
'Ze weet het van jou en George...' Hoorde ik een stem zeggen.Ik staarde de ogen aan. Zonder ook maar een spoortje van mijn gevoelens te tonen .Zonder angst, woede of haat.
Ik draaide me om , tilde Ginny op en liep weg.
Ik voelde de ogen van Voldemort in mijn rug prikken ,maar om een of andere reden deed hij niks.
Misschien merkte hij dat ik erop voorbereid was , een Binding was en nu dus een bescherming biedde voor Ginny en mij. Wat voor vloek hij ook zou uitspreken , hij zou me nooit raken.
Of misschien wilde hij gewoon niet nog een keer verdreven worden door een meisje dat vele jaren jonger is als hem.Iets weerhield hem in ieder geval en liet mij samen met Ginny veilig terugkeren.
Op de ziekenzaal zei Poppy tegen me dat er niets met Ginny aan de hand was , in ieder geval niet lichamelijk.
'Ze is alleen een beetje oververmoeid en uiteindelijk flauwgevallen. Ze voelde wel koud aan , maar dat had ik zo verholpen.'
Ik bedankte Poppy en liep met Ginny naar de griffoendor leerlingenkamer.Voorzichtig legde ik haar in bed en ging op zoek naar Harry. Die zou wel willen weten waar Ginny heen is.Bij Harry zag ik ook Hermelien en Ron.Ze waren druk in gesprek.
'Heej jongens!' riep ik.'Ginny ligt netjes in bed;ze is veilig.' Ze waren plots stil en keken me verbaasd aan om mijn manier van doen.Niet bepaald een standaard leraar zou haar leerlingen aanspreken op : "he jongens!" Maar toen mijn woorden eenmaal waren doorgedrongen , renden ron en Harry weg.
Hermelien bleef bij mij achter , met een enorme stapel boeken onder haar arm.
'Zo hermelien... Hoe is het?' vroeg ik maar , om een gesprek op gang te krijgen.
'Goed hoor.'
'Mooi.Want je hebt een elf voor je laatste proefwerk.' zei ik.Daarna draaide ik me om en liep na nog gedag te hebben gezegt weg.

In mijn kamer kleedde ik me gauw aan voor mij praktijkexamen.een oude spijkerbroek en een bloesje was voldoende.
Ik bond mijn korte , zwarte haren in een staartje en liep naar de haard.
'Ministerie van Toverkunst!' \ei ik duidelijk , en strooide er wat Brandstof in.
Een tel later kwam ik aan op het ministerie.
'Uw naam en reden van uw bezoek graag.' klonk het in de kamer waar ik was uitgekomen.Ik gaf die en kreeg een badge.
Toen de deur van de kamer geopend werd ,rende ik er haastig door. Ik ook altijd! Altijd maar treuzelen , mog omkleden op het laatste moment enzovoorts.
Hijgend stapte ik de kamer binnen waar ik de vorige keer 9ook praktijkexamen had moeten doen.
Maar in plaats van dat ik een klein zaaltje met grote rijen tafeltjes stond , was ik nu terechtgekomen in een rechtszaal.De leden van de wilkenweegschaal keken me verbaasd en geiriteerd aan.
'Wat komt u doen , juffrouw?' vroeg rechter Emilia Bonkel.Ik stamelde wat over examen ,als een klein verlegen kind.
Daarna draaide ik me zachtjes om en liep de zaal uit.
verbijsterd keken ze me na.

Tessa Tinkels

Even later zwierf ik door een wirwar van liften , rappen , gangen en allerlei vreemde kamers en zalen.
Uiteindelijk vond ik de balie op de eerste verdieping , en daar wees een huiself me de weg.
Dus liep ik naar lift 23c ,dan de hele gang k77 door , dan naar zaal b12 en uiteindelijk de eerste deur door.
Daar zag ik de vertrouwde , lange rijen met tafeltjes staan , emt ernaast examinatoren.
Ik liep naar de examinator die ik de vorige keer ook had , maar Madame Koudstraal schudde van nee en wees naar de oudste en grijste man in de zaal , helemaal aan de overkant.
ik liep langs zenuwachtige mannen en vrouwen , allemaal een drankje aan het maken of een spreuk aan het uitvoeren.Uiteindelijk ging ik bij de oude man zitten , die zich voorstelde als professor Knufje.
Hij glimlachte me vriendelijk toe en ik boog me over het papieren vel , waarop stond wat ik moest uitvoeren.
Beverig pakte ik mijn toverstaf en sprak de bovenste spreuk uit, terwijl ik mijn staf op mijn gezicht hield gericht.
De professor knikte me nogmaals bemoedigend toe , en een ogenblik was ik verandert in een zwarteharige uil.
Na een stuk of tien seconden keerde ik naar mijn normale gedaante terug , waarna ik nog een heleboel transformaties onderging.
Ik was opgewekt.
Het ging goed ,heel goed zelfs! Bijna begon ik te geloven dat ik het misschien wel zou halen deze keer.
Maar dat had ik nou juist niet moeten doen.Een ogenblik maar was ik te overmoeidg geweest , maar dat was genoeg heel professor knufje onder te gooien met zijn bveker pompoensap.
Ik had mijn toverstok ertegenaan laten zwiepen. Beschaamd keek ik naar Knufje.
Zou hij gaan schelden?
Oh , my god.Ik waagde een benauwde blik op hem.Professor Knufje... Oh , my god.
Hij zat te lachen! Het was echt een gek gezicht.Een stokoude , grijze professor , onder het oranje pompoensap , met een druipende baard terwijl hij luidop zit te lachen!!
Ik moest toch eigenlijk ook wel lachen...Het was zo'n grappig gezicht!
Even later keek iedereen nar ons , terwijl wij luid en vrolijk zaten te lachen.
Het was goed voor me een ste lachen... Diep van binnen voelde ik me wel een beetje schuldig , en de echte geammuseerdheid verdween als sneeuw voor de zon , toen ik dacht aan het beeld van mezelf , dat ik hier vrolijk zat te lachen , terwijl George dood was.Ik probeerde door te lachen , maar het klonk nep en ging moeilijk.
kom op , mariek.Blijf lachen en sta open voor het leven....Dat zou...hij gewild hebben...Men heeft je nodig!
ergens gaf ik Edana wel gelijk.George zou gewild hebben dat ik bleef lachen en lol maken....Maar eht was moeilijk als je zo alleen stond met je verdriet.Plots wist ik wat ik moest doen.
Naar Fred wemel toe gaan.Het was immers zijn tweelingbroer.
Ik voelde me weer vrolijk en happy lachte ik weer verder..Dit keer niet geammuseerd of nep , maar van pure opluchting.

Professor Knufje keek me argwanend aan.Het was stil geworden in de zaal en mensen keken verbaasd naar mij om , terwijl ik nog steeds opgelcuht lachte...Ik zag het neit , merkte het niet.
Uiteindelijk stopte ik en ging rustig verder met het examen,alsof er niks gebeurd was.
Nog steeds verbaasd ging ook de rest van de zaal weer verder , maar dit keer wijzend en roddelend over mij.
Toch merkte ik het niet.Ik concentreerde me volledig op het examen , deed mijn uiterste best en voerde allerlei taransfiguraties en bezweringen uit.
Uiteindelijk vulde Professor Knufje een formulier in en schreef ook een verslag.Toen kon ik gaan.
Vrolijk verliet ik de Zaal en ging op weg naar de wegisweg , waar ik zeker Fred kon vinden bij zijn zaak.Ik was net halverwege , toen ik bedacht dat ik Perkamentus had beloofd op tijd terug te zijn in mijn lokaal , want vandaag had ik beloofd met Ginny een training te doen .Of in ieder geval , nadat Poppy had geklaagd dat we niet wisten wat ons te wachten stond , wilde hij met ons praten.Ik verwachtte een training , dat we een spreuk zouden leren..Maar het was iets totaal anders.Ik voelde mijn humeur naar de nul dalen , terwijl ik me langzaam omdraaide n terugkeerde naar Zweinstein...
Ik kwam veel te laat aan , ik had ook zo staan treuzelen toen ik moest omkeren.
Het was ook rottig..Ik dacht echt een bevrijdend gesprek te hebben met Fred , de enige die George net zo goed kende als ik..Maar nee hoor , er moest weer eens iets tussen komen.
Op zweinstein was perkamentus gelukkig neit boos.
'Hallo Mariek. Hallo Juffrouw Wemel en jongeheer Potter...' zei hij toen hij eindelijk zijn kantoortje binnen kwam sloffen. We zaten al minsten 20 minuten te wachten.Tot mijn verbazing was ook Harry Potter gevraagd te komen.Een zesdejaarsleerling van me.
Perkamentus begon totaal anders dan ik verwacht had. Met een lange preek.Somber en nog steeds teleurgesteld vanwege Fred luisterde ik.
'Jullie zijn hier vanwege Voldemort. En zijn vloek over het Zevende Kind.Juffrouw Wemel . u weet inmiddels wat uw binding is en wat de vloek in houdt , zijn er nog vragen van uw kant?' vroeg hij aan Ginny.Toen die knikte , ging hij verder.Zijn blik werd sober. 'De vloek is al eeuwen oud en beangstigend voor het Kind zelf.Maar het kan gemakkelijk bestreden worden , Voldemort heeft een oeroude tegenmagie over het hoofd gezien.Liefde. Daar moet men dus gebruik van me maken' Hij stopte even en keek ons ernstig aan , alsof hij ons zo duidelijk wilde maken dat dit heel belangrijk was , dat we sterk moesten zijn.
We knikten.
'We moeten vooral oplettend zijn , maar juffrouw Wemel staat niet sterk ,als haar Binding , Marieke , er niet bij is. Ik ben de observatier; ik kijk toe en zal de tegfenbezwering kunnen uitspreken ,als het duel begint.'verbaasd schoten de gedachtes door me heen. Tegenbezwering? Duel?????
'En ook dat hoort bij een deel van de tegenbezwering.'ging hij verder.'Dit wisten jullie ook niet , maar de tijd is nu gekomen dat jullie de waarheid horen.
Slechts met ons vieren kunnen wij de vloek aan.Wij zullen ertegen moeten vechten , en er zal iemand in dat duel sterven.' Hij meed onze vragende blikken.Zijn ogen waren even waterig geworden , maar nu sprak hij met vaste stem verder.
'Slechts wij vijven mogen bij het duel aanwezig zijn : Het eerste en enigste Zevende Kind , de observatier , de Binding de Jongen die Bleef Leven en Voldemort zelf.
Er zal er een sterven.Zo luidt ons lot.'
Ik staarde hem aan.Was dit waar? Zou er een sterven? Ik wist wat Ginny nu dacht,hoe Harry zich nu voelde.
We moesten een duel aangaan mte de heer van het duister.Hij die al duizenden mensen heeft vermoord , gemarteld of laten vermoorden en martelen.
Daar zouden wij , nietig als we waren , het tegen moeten opnemen?
Dat lukt nooit...dacht ik nog wanhopig , voor we met ons drietjes het kantoortje verlieten .Met vragen konden we morgen terecht ,en ik wist nu al zeker dat ik eerder met de les zou stoppen om aan antwoorden te komen op al die vragende , talloze gedachtes die nog steeds door mijn hoofd schoten.

Tessa Tinkels

De volgende dag stopte ik inderdaad eerder emt de les van de 1e jaars , en snelde toen naar het kantoortje van Perkamentus toe.Onderweg kwam ik ook Harry en Ginny tegen , die ook met talloze vragen rondliepen.
Ik had het wachtwoord van het kantoortje, maar toen we daar bvenkwamen was hij weg.Foetsie.
Ginny en Harry ghadden maar weinig tijd , ze moesten door naar hun volgende les. Ze gaven mij hun vragen door en vertrokken.
Ik daarentegen had een lesuurtje niks.Dus bleef ik rustig wachten terwijl ik een beetje nadacht over wat er mij nou te wachten stond.

Na ongeveer 10 minuten kwam Perkamentus rustig binnensloffen en plofte neer in een van de grote , gebloemde fautieuls.
'wanneer het duel is , weet ik niet' zei hij , zonder me aan te kijken.Ik staarde hem aan..Kon hij gedachtelezen? Hellup! Een van de brandende vragen was gesteld.Wat wilde Harry ook al weer weten? oh jah , over die profetie.Ik vroeg aan Perkamentus hoe het daar nu mee zat.
'De profetie van harry potter kwam erop neer dat de een zou moeten sterven om ervoor te zorgen dat de ander door kon leven.Maar nu de andere vloek is uitgekomen , zal de profetie van harry potter e voldemort vervagen ...en veranderen.Dat de vloek uit zo komen wist niemand , er is zelfs geen profetie over gedaan.Men dacht dat het niet van belangrijke waarde was.Zodoende.' legde hij me uit.Ik printte het in mijn geheugen , want ik moest het nog aan harry zelf vertellen.Nu mijn vraag.
'Weet u...heeft u een idee wie zal sterven?Als harry sterft , dan ...kan Hij nooit vermoord worden.' Ik keek hem een beetje angstig aan.Hetw as waar , als de profetie van harry tenminste uitkwam.
Professor Perkamentus keek me vreemd aan.Ik had harry bij zijn voornaam genoemd.Maar hij schonk er verder geen aandacht aan , waarschijnlijk omdat ik bijna even oud was als Harry. 'Wie er zal sterven is een raadsel dat stand houdt tot het duel.'
Weer zo'n vreemde taal.Ik ergerde me er echt aan , maar dat liet ik natuurlijk niet merken.Maar toen ike r later over nadacht , besefte ik dat het niet veel duidelijker had gekund. Hij wist gewoon niet wie er zou sterven.Volgende vraag.
'Wat bedoelt u met tegenbezwering , ik bedoel...een gedane vloek kan toch niet ongedaan worden gemaakt??'
'Ongedaan worden gemaakt niet nee , maar we kunnen hem slechts tegen gaan met de moed en kracht die we hebben , zodat we hem kunnen stoppen en....verdrijven...
Ik denk dat je vragen gestelt zijn?'
Ik knikte en verliet zachtjes het kantoor , op weg naar mijn lokaal voor de komende les.Maar eenmaal daar bedacht ik dat ik een uurtje vrijhad.Ik had nog een halfuur over,dus kon nog wel even wat gaan drinken aan zweinsveld.Gauw pakte ik mijn mantel en ging op weg.
In de drie bezemstelen was het weliswaar loeidruk , maar beregezellig..
He wat vreemd , dahct ik...Ik ben hier , in mijn eentje , zonder george en ik vind het zomaar gezellig?
Dan ben ik blijkbaar toch over george heen aan het groeien , en ik ben duidelijk veranderd. Christy of Christina , drukte vond ik nooit leuk!
Ik ging aan de bar zitten en bestelden een boterbier.Het was heerlijk.
Plots werd het stil in het kleine cafeetje.2 uilen vlogen naarbinnen.eentje naar mij en eentje naar iemand achterin het cafe.
Gauw maakte ik de koker aan de poot van de uil open en haalde er een nette brief uit.
Marieke ...????...,
zweinsveld , de drie bezemstelen,
de bar stond er.
Gauw las ik de brief door.Tot die ene , laatste zin.
'-...en hierbij kunnen wij u mededelen dat u een maximale score van 150 punten had.Van harte gefeliciteerd.
Wij vragen u om op 1 Februari nog een bezoek aan eht ministerie van toverkunst te brengen zodat u de toverdrank kan maken en het bijhorende formulier kunt invullen.
Dank u.

Met vriendelijke groet,
prof. Lezlie M. la Belle.
Taakeenheid Faunaten , Transformagiers en Sisseltongs.
Ik sprong van de barkruk en danste door het cafe.
Joepie!! het was me gelukt!!! Ik had het wel willen uitschreeuwen , maar hield me in toen ik zag dat hele cafe naar me keel.
Opgetogen liep ik terug naar zweinstein.

Tessa Tinkels

Gauw liep ik naar de grote zaal om te lunchen.Daar vertelde ik iedereen die maar even bleef staan om te luisteren hoe geweldig het wel niet was dat ik faunaat zou worden.Het was gewoon gewelsig ,toppiej , fantastisch,megacool, supervet,gaaf enz.enz.
Op zweinstein slaakte ik onderweg naar mijn lokaal even een vreugdekreetje.Een leerling keek me verbaasd aan.
'Moest er gewoon even uit.' zei ik simpelweg en liep vrolijk verder naar mijn lokaal.Het zou een leuke les worden ,dat zeker met zo'n tophumeur.
Toen ik binnekwam was het lokaal leeg en donker.
Gauw deed ik het licht aan en besteedde de tijd aan te bedenken wat ik in de les zou gaan behandelen.Ik besloot het over boemannen te hebben.Ik kreeg geen rillingen meer als ik daaraan dacht.Ik vond het wel goed voor mezelf het er een les over te hebben , alhoewel ik nog steeds een hekel aan ze had.Nu trok er toch een gevoel van afschuw door me heen.

Een uur later voelde ik gewoon dat er iets mis was.Ik kreeg constant steken door mijn arm, pijnlijke,scherpe steken, dwars door het Duistere Teken heen.
Ik keek ernaar.Verschrikt deinsde ik achteruit en kneep mijn ogen tot spleetjes.Zodra mijn ogen het teken zagen , begonnen ze te tranen , te branden....O , dat deed echt superzeer.Verschrikt voelde ik met mijn hand over het teken , zonder er naar te kijken...
Auw! Nu brandde mijn hand verschrikkelijk!!!
Voorzichtig waagde ik een poging.Vluchtig wierp ik er een blik op en een seconde later snakte ik naar adem.
Het was pikzwart , verdorven , duister.Ik voelde het ongelooflijk prikken en probeerde krampachtig aan iest anders te denken.Maar de duistre macht die al weken in me schuilhield , kwam weer tot leven.Mijn hele lichaam was plotseling ijskoud ,en gloeide van...duistere krachten.
Ik had maar een tel nodig om te beseffen wat er aan de hand was en een beslissing te nemen.
Ik greep mijn mantel en rende mijn lokaal uit.Naar het verboden bos , naar de oude , verdorde boom.Die plek koos Voldemort de vorige keer ook , en nu vast weer.
Het was pikkedonker in eht hart van het verboden bos.Maar ik vond mijn doel al snel , en wist dat ik eht juiste had gedaan
"Ik hoop dat je de juiste beslissing maakt , madam koppig , en dat jij je bij de meester voegt." hoorde ik de stem in de verte , heel zwakjes zeggen.
Ik negeerde de stem.Hij had al bijna geen kracht meer en die jaren werk waren al bijna verdwenen.
Gauw beende ik door m, draaide mijn arm en drukte hem zo tegen de boom , met het duistere teken precies tegen de gegraveerde naam aan.
Ik voelde nu ook het armbandje gloeien .Niet pijnlijk en witheet ,zoals de vroige keer, maar lekker warm en moedgevend.Het gaf me nieuwe kracht en ik voelde het duistere gevoel zich vermengen met de liefde en steun die van eht armbandje kwam.Het was ingewikkeld om uit te leggen , maar ik begreep heel goed wat er gebeurde.
Even later zag ik harry aankomen lopen .Hij droeg iets...Ginny!!
Ik rende gauw naar ginny toe.Ze was weer bij ,genezen , maar met gesloten ogen.
'Het spijt me ,Ginny. Ik ben gewoon verliefd op je broer.' zei ik zacht. Ginny knikte maar opende haar ogen niet.

Niet veel later werd alles ineens koud .Ik voelde al mijn trieste gedachtes en herinneringen op komen. Ik zag george voor me ... Die laatste minuten met hem , bij onnoway , zag ik wel tien keer.,
keer op keer herhaalde die gebeurtenis zich.
Toen zag ik mijn moeder sterven , mijn vader verongelukken , christina doodgaan , christy opkomen.
Ik voelde me hopeloos verdrietig. Ik wilde terugkeren , ik wilde dit alles neit herbeleven!Weg , ik moest hier weg.
Met een schok kwam ik weer bij zinnen. Dementors! een groot zilveren hert was plots tevoorschijn gekomen , en als een groot schild verdreef het de treiste gevoelens..Even zakte ik in elkaar maar ik kwam al gauw weer overiend. Ik moest sterk zijn , want het duel was in aantocht!
Ik opende mijn ogen en verwachte ik de verte dementors te zien.
Maar er waren alleen bomen en donkerte te zien.
'Het waren geen dementors.' zei harry zacht.
'Het was...voldemort.' vervolgde hij met een heel wat vastere stem.
Ik keek in zijn ogen.Ik zag zijn dapperheid en moed , maar als je heel goed keek....zag je diep van binnen de angst en het verdriet dat hij diep van binnen voelde.
Ik begreep hem.Voldemort was veel sterker dan wij...En er zou iemand sterven.Ik hoopte ...dat ik het was.
Verschrikt sloeg ik een hand voor mijn mond.Zo moest ik niet denken! Dan had het helemaal geen zin meer.George zou gewild hebben dat ik zou genieten van eht leven , en soms lukte me dat ook...zoals vanochtend...En toch.De rest had nog iets om voor te leven.Ik niet.
Ik rechtte mijn rug en hoopte dat het niet aan me te zien was dat ik ook bang was.
Ik keek naar Ginny.In de hoop dat dat zittende hoopje op zou staan en tekenen van leven zou vertonen.Maar ze bleef stil op de grond zitten met haar ogen dicht.
Plots arriveeerde professor perkamentus , en nog geen seconde later zag ik ze weer.Die kille , spleetvormige ogen.Vol haat en sluwheid.
De ogen en mond lachten kil.
Het vijftal was er.
Het duel kon beginnen.Een golf van haat , woede en verdriet gong door me heen.Ik pakte mijn toverstok beet ,alsof hij me overeind zou houden,en zette me schrap voor wat komen ging.

Tessa Tinkels

Ik zuchtte diep en was er klaar voor.
Perkamentus' ogen leken vuur te schieten en harry keek voldemort vol venijn aan.
Ginny was opgestaan en keek nu fel naar het tafereel van het Vijftal.Ze greep haar toverstok en hield hem net zo krampachtig vast als ik.
Het moment van haat en woede was onbeschrijfelijk.Alles was stil , leeg en triest...Het leek alsof het hele gebied treurde om wat er komen ging.
Plotseling leek het gebied voor een tel weer te leven,weer vrolijk te zijn , en toen alles weer triest stil en verdord was , zag ik voor mij,ginny,harry en perkamentus een gouden bolletje liggen.Het straalde een vreemd soortr licht uit , wit , zilver.....ik kon het gewoon niet tuisbrengen.
Er heerste nog steeds een stilte.
' Zozo..Dus mijn vloek....zal in werking treden?' zei voldemort hatelijk.Hij lachte hol.
' En jullie willen die tegenhouden?' weer lachte hij , zonder geammuseerd te zijn.
' Lukt jullie niet.'
Ik schudde haast onmerkbaar mijn hoofd.Gelukkig zag niemand het,anders zouden ze misschien de moed verliezen.
Ik gaf hem gelijk...Het was waar, voldemort wa stukkebn sterker , machtiger en was niet te nobel om gebruik te maken van de duistere krachten , zoals perkamentus.
Ja , perkamentus was misschien sterker , maar ik wist gewoon dat hij nooit een onvergeeflijke vloek uit zou spreken.Hoogstens de avade kedavra vloek ,tegen voldemort...Maar verder tegen niemand.
Toen hieven we allemaal onze toverstok op , en ik voelde weer een gevoel van verdriet en haat door me heen gaan.Het was afschuwelijk.ik dacht niet meer aan de vloek , het gouden bolletje of dat er iemand vermoord zou worden.Ik was alleen in-en-in verdrietig , dat de wereld zoveel kwaad was aangedaan.
Ik keek naar die afgrijselijke , kille ogen.De eerste de beste spreuk die in me opkwam,sprak ik uit.
'Endrigo!!!' riep ik.Voldemort was er nog neit op berekent en de spreuk was ged afgevuurd ,logisch , ik had er zo'n beetje al mijn gevoelens in bloot gelegd..Trillerig vanwoede keek ik toe , hoe voldemort naar zijn hoofd greep , waar verschreidene piepkleine wondjes in tevoorschijn kwamen.Ik had geluk dat ik veel vloeken had geleerd op mijn reis.Die zouden nu van pas komen.Ik dacht nu goewd na welke vloek ik nu ging doen.
Voldemort had de wondjes inmiddels geheeld , maar nu kwamen ginny en harry in actie.
'Melgeria!' riepen ze tegelijk.Die vloek kende ik niet .Ik keek gespannen toe wat de uitwerking zou zijn.Tot mijn grote verbazing was vldemort verlamt , maar zijn gezicht was vertrokken van de pijn.
Perkamentuvoegde er nog iets aan toe en ik dacht aan wat we geleerd hadden: "samen staan we sterk"
Ik mompelde jhet tegen ginny , die het doorgaf aan perkamentus en harry.
Perkamentus was nog zo'n beetje de enige sterke van ons en hij verlamdeVoldemort goed gemikt , toen die weer was bekomen van harry en ginny's vloek.
Na een paar minuten kwam voldemort weer bij.
'Imperio." siste hij bijna zonder geluid.Toch was hij duidelijk te horen en de rest keek verschrikt toe toen hij zijn stok op mij richte.Ik wilde om hulp roepen , maar mijn hoofd werd ineens bevrijdend leeg.
"vervloek de rest!" klonk een stem in me hoofd.Ik voelde de drang om die stem simpelweg op te lossen.Het was leeg in mijn hoofd , heerlijk leeg...Het enige wat ik nog dacht was 'de andere vervloeken...'Ik keerde me langzaam naar hun toe,maar zag hun neit...Ik zag helemaal niets ,hoorde alleen de sissende stem in mijn achterhoofd.
Nee.Besefte ik ineens.Dat zou..verkeerd zijn...Ik besefte dat plosteling , en ik begon vaag weer de dingen te zien.
"Wat doe je ? vervloek ze!" zei de stem dit keer duidelijk.Ik begon me t5e verzetten.
Nee! dacht ik boos. Nee! ze horen bij mij , staan aan mijn kant. sprak ik in mijn hoofd tegen de stem.
"ja Chris , vervloek ze..." klonk opeens een andere stem.Ik herkende Christy.
'Nee!' zei ik kalm maar met drang tegen voldemort.
Het beeld van hem en de rest werd duidelijker , alhoewel ik me nog steeds behoorlijk leeg voelde in mijn hoofd.Ik verzette me hevig , tot de vloek werd opgeheven.
'Crucio.' zei voldemort nu.Hij richtte zijn staf op Ginny.
Een schok ging door me heen.
Ginny! Nee! dat mocht niet! ik sprong voor Ginny , in de hoop ,...dta ik eht kon opvangen...Ik was GInny een beetje gaan beschouwen als halfzusje en gaf veel om haar...er mocht haar niets overkomen , dat kon niet , dat mocht neit....Ze ws nog zo jong.
Een hevige pijn ging door me heen ...Het was alsof ik in brand stond.Stuiptrekkend viel ik op de grond en gilde.Tranen bleven weg , maar de pijn werrd heviger en heviger.
Heel in de verte hoorde ik een hoge , kille stem lachen.
Ik gilde toen de pijn nog heviger door me heen trok.Mijn botten , mijn lichaam stond in brand ,alleen bij mijn arm voelde ik de pijn niet...Daar zat het armbandje.
Ik gaf de meod op.Dit hield ik niet voel.Ik haalde diep adem , en gilde niet meer.Stilletjes lag ik op de grond , terwijl de pijn nog steeds hevig en snijdend door me heen trok.Dit kon ik niet aan.Niet nu.Ik sloot langzaam mijn ogen en viel flauw.

Tessa Tinkels

Even later werd ik wakker.
De hevige pijn was opgehouden , maar het voelde nu alsof al mijn botten gebroken waren.Ik zuchtte diep en sprong op.
'Hoe durf je Ginny aan te vallen' siste ik naar hem.Mijn stem was bijna niet te horen van woede en gedempte haat.
'CRUCIOOOO!' gilde ik keihard en riochtte mijn toverstok op zijn hoofd.
Voldemort greep naar zijn hoofd.Hij gilde neit , stuiptrekte niet , maar je kon gewoon zien dat hij de brandende pijn door zijn hoofd voelde gaan,.Hij keek me aan , met ogen als die van een Basilisk.2 spleetvormige,gele ogen.Fel van woede.Maar ik voelde geen angst.
Alleen haat om al het verdriet en verderf dat hij de wereld had aangedaan.
Na een minuutje pakte perkamentus zacht mijn arm , en duwde hem zachtjes naar benden.De vloek werd opgeheven.Voldemort hief zijn hoofd weer op en keek me hooghartig aan , vervolgens venijnig naar Perkamentus.De kilte die zijn ogen uitstraalde was onbeschrijfelijk,zo afschuwelijk.
Hij keek me lang aan , maar wende zich toen tot Harry.
'Zozo...Harry potter..De Jongen Die Bleef Leven.Je bent er nog steeds he?' vroeg hij.
'Maar niet voor lang.' hij lachte weer zijn holle , kille lach.
Hij richtte zijn toverstok op ons , en mompelde iets.Een lange horizontale lijn van vuur kwam voor hem terecht .De lijn boog , en gleed langzaam naarons toe...Ik beseft dat het de vloek moest zijn.De vloek van het zevende kind.
Perkamentus knikte haast onmerkbaar , maar het was het teken waar we allemaal op hadden gewacht.
Gauw pakten we onze toverstokken ste vig beet en doelgericht wezen we eerst op voldemort en daarna op de vuurlijn.
'Laat de Vloek van Voldemort zich afzonderen van het Zevende Kind , en wederkeren naar zijn schepper.' zeiden we als 1 mens.
Ik was verbaast dat we allemaal wisten wat we moesten zeggen,terwijl we het er nooit overgehad hadden ofzow.
We straalden een helder , oogverblindend wit licht uit.Ik zag dat het de vorm aannam van een grote bloem , en dat de goudenbol opsteeg en verdween in het witte licht..
De vuurlijn kwam steeds dichterbij , maar hij raakte nu ons witte licht.Ik Was niet bang.
Het witte licht gaf me nieuwe moed , zorgde dat ik me veilig voelde en ik zag dat de toverstok van harry weer met voldemort in verbinding kwam , met een dunne , gouden draad.
Priori incantatem , wist ik.Ik probeerde er niet op te letten , maar concenteerde me volledig op ons witte licht.Ik voelde me een met ginny , harry en Perkamentus.Samen konden we Voldemort wel aaan , wist ik nu.Ik concentreerde me nog sterker op het wederkeren van de vloek.
Daar stond we.Naast elkaar , in een rij , wachtend tot de vloek zou werderkeren.
En toen, heel , heeel langzaam remde het vuur af en boog zich terug naar een rechte lijn.De vlammen van de lijn werden even wit , toen goud.Felgoud.Mijn toverstok begon te gloeien , ik voelde me uitgeput maar zette door.Het was geruststellend dat witte licht te zien en ik deed mijn uiterste best het in stand te houden,ookal zorgde het dat ik nog meer kracht kwijt raakte.
Maar toch draaide het vuur zich om.Langzaam bewoog het nu naar Voldemort toe.
Ik durfde niet naar diens gezicht te kijken , bang die afschuwelijkae slangenogen te zien.
Het vuur bewoog zich om Voldemort, en leek hem in te sluiten.Mijn toverstok werd even gloeidend heet , toen klonk er een geweldige knal.
Alles verdween , het werd zwart voor mijn ogen.Ik zag mijn dood me tegemoet komen.

Tessa Tinkels

Ik voelde me zwak , uitgeput , maar hoorde nu weer duidelijk het ruisen van de bomen en de vogeltjes die kwetterden.
De vloek is uitgekomen.Er moest iemand sterven in ons duel. Dat ben ik.
Ik wachtte rustig tot mijn dood.Ik vond het moeilijk en spande me erg in om de tranen tegen te houden.
Het was nog steeds zwart voor mijn ogen.Maar terwijl ik juist zwakker had moeten worden , voelde ik me juist sterker.
Nog geen tel later kwam ik weer bij.Ik lag in het verboden bos.Bij de verdorde boom.Samen met Ginny , Harry en perkamentus.
Plotseling kreeg ik een vermoeden wat er dan wel was gebeurd../
Maar ik duwde dat vermoeden weg.Het kon gewoon niet waar zijn , dat was te mooi.
Ginny en harry waren ook buiten bewustzijn...Of zou een van hun...?
Nee...Dat mag niet.Zei ik streng in mezelf.Ik keek vragend naar Perkamentus , die rustig met een centaur stond te praten.Een stukje verderop zaten een paar uilen , een vogeltje hupte naast me neer..
Ik keek verbaasd om me heen.Daar stond de verdorde boom met dat opschrift van james en lily.Het verbaasde me dat die trieste ,verdorde plek nu zo levendig en vrolijk was.Ik keek naar Perkamentus.Hij was wel raar eigenlijk.Plots draaide hij zch om en keek me recht in mijn opgen.Geschrokken deinsde ik achteruit.
'Hallo Marike.Hoe is het nu met je? '
'G-goed hoor...wat trillerig...'zei ik nog steeds geschrokken.
'Mooi zo...Harry kreeg de volle laag door Priori Incantatem...' zei Perkamnetus.Tiest schudde hij zijjn hoofd.
'Is hij.....' -oh my god...dacht ik- '-..d-dood?' ik keek hem gespannen aan.Hij meed mijn blik...
'Nou....dat weet ik niet..'
ik keek hem aan.
'Maar dat kan toch niet! Dat gaat niet , dat mag niet! De profetie!' riep iuk wanhopig..Ik stormde naar de bewusteloze Harry toe.
'Nee...dat mag niet...Hij is de enige erfgenaam van Girfoendor! Dat kan niet...dan is hij ....nee! Dat weiger ik gewoonweg te geloven.' zei ik beslist.
ik voeld zijn pols en hield een hand boven zijn monds,
'Hij ademt nog!'
'Ja , maar heel zwakjes...' zei perkamentus....Ik zag niet dat een traan via zijn lange baard naar beneden rolde.Plots leek het gebied weer heel triest..
Het ogeltjevloog weg , en de uilen verdwenen naar de toppen van de hoge , dichte dennebomen.
Ik tilde Ginny op en Perkamentus nam Harry.
Langzaam liepen we maar het kasteel..
Gelukkig kwamen we onderweg niemand tegen.Het was ook lestijd.De meeste zaten nu druk te blokken.
Wat had ik graag gewild dat ik nu ook rustig op zweinstein zat , nooit dat gedoe had gekend met ginny , pap , mam , christy , christina of george. Maar toch was het allemaal waar.
We droegen ze naar de ziekenzaal en Poppy onderzocht ze gauw.Gespannen keek ik naar haar , terwijl ze harry en ginny onderzocht.
'Het komt wel goed.' zei ze rustig , toen ze ginny had onderzocht.Ze gaf haar een drankje en keerde zich naar harry
'Hij is een raadsel.Wat is er gebeurd?' vroeg Poppy aan perkamentus.
'De vloek.Hij was wedergekeert naar Voldemort , maar terwijl die...stierf...had harry nog verbinding met zijn toverstok.Harry's toverstok is nog heel , maar van die van Voldemort is niets over.' Poppy kromp een beetje ineen bij het horen van Voldemort's naam.
'Kom op , Poppy...Voldemort is weg , dood.'zei ik zachtjes om haar op te beuren.
Poppy keek me schattend aan.
'Was jij er ook bij?' vroeg ze bezorgd. Er was een scherpe ondertoon te horen.Ik voelde me ongemakkelijk....'Euh...ja...?' zei ik aarzelend.Poppy pakte me onmiddelijk bij mijn arm en sleurde me naar het lege bed achterin.
'Liggen.' Zei ze scherp. Aarzelend volgde ik haar commando op.Ze onderzocht me van top tot teen.
'Gelukkig ...Je mankeert niets.5 dagen bedrust.' zei ze.
'Maar Poppy! Ik mankeer niets! waarom bedrust??!!' riep ik verontwaardigt uit.
Maar een blik op poppy's ogen maande me tot stilte.
Ze stonden vol verdriet en ik besefte plotseling wat er was.Poppy was ook erfgenaam van griffoendor.
Ik nam me voor aardig voor Poppy te doen... Ze gaf veel om harry , hij was een verre achter-achter-achter kleinzoon van haar.Ze had het nooit laten merken , maar alle leraren wisten het.
Stilletjes ging ik liggen en hield mijn mond.

Tessa Tinkels

HEER VAN HET DUISTER VERSLAGEN DOOR HET VIJFTAL
-door onze verlsaggever Pedro G. Leeflang.-
Eindelijk is Hij Die Niet Genoemd Mag Worden dan eindelijk verslagen.
Niet zozeer door De Jongen Die Bleef Leven , Harry Potter , maar door Het vijftal.
Het Vijftal is een gevolg op een vloek die Voldemort had uitgesproken over het Zevende Kind van een bloedzuivere toverfamilie die met dreuzels omging.Deze vloek gaat in als Het Zevende Kind 15 jaar en 1 maand oud is.Dan zal zei zich spoedig zeer zwak voelen , en triest.Langzaam zal het zijn of haar ziel verliezen en het leven laten.
Er is echter een Tegenbezwering bedacht tegen deze afschuwelijke vloek , toen er een Zevende Kind geboren werd:Juffrouw Ginny Wemel.Het betreft een Binding(Juffrouw Marieke ...???...): een persoon die het lijden met het zevende kind deelt en een Observatier(Prof. Albus Perkamentus), die de tegenbezwering bij de geboorte over het kind uitspreekt . Voor het duel moesten deze drie aanwezig zijn ,Harry Potter en Hij Die Niet genoemd Mag Worden ook.In een profetie van Sybilla Zwamdrift stond dat Potter Of Hij zal moeten sterven , als de ander wil voortleven.
De "perfecte" tegenbezwering had wel een nadeel: Het vijftal zou moeten vechten met Hem , waarbij een het leven zou laten en de vloek misschien tegengehouden kon worden.
In het duel is de vloek van de dood van het Zevende Kind teruggekeert naarz ijn schepper,en die liet terstond het leven.Op dat moment had potter echter een merkwaardige verbinding met de toverstok van Hij Die Niet Genoemd Mag Worden.Hierdoor ligt Potter nu in de ziekenzaal van zweinstein en zal spoedig verplaatst worden naar st.Holisto's Hospitaal voor magische Ziektes en Zwakten.
Of Harry Potter het zal halen is nog onbekend.Men hoopt dat hij er goed vanaf komt , maar het is bijna zeker dat hij enige tijd zal moeten herstellen , als hij bijkomt , en mischien houdt hij er een blijvend lettsel aan over.

vervolg:
Een gesprek met Albus Perkamentus , pagina 3,4 & 5
Wat de vloek inhoudt, pagina 7
Hoe men op de tegenbezwering kwam, pagina 6
Hij Die Niet Genoemd Mag Worden,pagina 8,9,10 & 11

Ik sloeg de krant dicht..Ik had nu dus echt geen zin in al dat geleuter omdat voldemort weg was.Ik maakte me alleen zorgen om Harry die nog steeds in coma was en Ginny , die misschien ook in coma lag.Na een diepe zucht slingerde ik de ochtenprofeet door de ziekenzaal en draaide me op mijn zij.

De daaropvolgende dagen was het overal feest. Zelfs in de ziekenzaal werden de flesjes boterbbier en brandewijn tevoorschijn gehaald.
Maar ik merkte het neit.Het gign allemaal in een roes voorbij terwijl ik daar maar lag te piekeren .Niemand bezocht mij , niemand feestte met mij ,nee hoor , niemand dacht aan me.
Waar ik niet aan had gedacht was dat Perkamentus dagelijks bij me kwam kijken(ik dacht dat het zijn plicht was) dat ik heel veel brieven kreeg (vooral van hermelien griffel en ron wemel , waar ik heb goed mee kon vinden, dat Loena leeflang nog langskwam om een babbeltje met me te maken(haar vader had dat artikel geschreven) en dat dagelijks poppy en minerva bij me op bezoek kwamen(al zeiden ze niks.)
Na een week mocht ik dus eindelijk de ziekenzaal uit.
Maar buiten dat witte bed was het al net zo saai.Lesgeven was ook neit bepaald leuk, want bijna niemand lette op.
De uitstapjes naar zweinsveld kwamen niet vaak meer voor , omdat ik vaak strafwerk van leerlingen zat na te kijken(dat ze gekregen hadden als ze weer eens niet op letten.)
Ik slaakte een diepe zucht en piekerde een tijdje over george.Als hij er was , zou ik samen met hem kunnen feesten en plezier maken.Zou hij deze vreuge ook gekend hebben.
Was ik maar niet zo stom geweest.
Wegens schuldgevoel wegens george , brachgt ik zoveel mogelijk tijd door biji ginny.
Op een ochtend werd ze wakker, terwijl ik weer eens tegen haar aan brabbelde.
'Ginny! Je bent wakker!' riep ik blij toen ze voorzichtig haar ogen opende.Ik omhelsde haar stevig.
'Ga maar slapen hoor , als je dat wilt.' maar Ginny schudde haar hoofd , ging rechtzitten en vroeg me wat er gebeurd was.
Uitgebreid gaf ik verslag van de 2 weken , sinds de val van voldemort.Het luchtte enorm op het te kunnen vertellen , en eindelijk iemand te hebben die het ook wilde horen! Ik grijnsde in mezelf toen ik klaar was.

De volgende dagen , toen ze op de ziekenzaal moest blijven , trokken we veel met elkaar op , lachten samen ,praten samen over jongens , over voldemort ,luchtte onze harten op dij de ander.We waren een enorme steun voor elkaar die week , maar ik was triest toen ginny van de zaal af mocht.
Natuurlijk was het leuk dat ze zo snel hersteld was ,tuurlijk! Maar eht betekende wel dat ik een vriendin kwijt zou raken.
Ik wist heus wel dat ze ook vriendinnen had hoor! die kwamen heel krot tussen de lessen door wel eens langs en dan zat ik er maar zo'n beetje bij ,maar tijdens de lessen was ik haar vriendin.
Dat zou wel veranderen.

Tessa Tinkels

ik heb de nieuwe personage! Je komt haar voor het eerste natuurlijk in dit deel tegen.Ze heet op het forum Kimmie.
mijn verhaal is trouwens al over de 500 keer bekeken! Jippiej!!!!

komt het deeltje:

Maar ik had het mis.Ginny zocht mij ook vaak op , vooral in het weekend kwam ze vaak.Samen bezochten we harry wel eens in st. holisto's.Maar er was een tijd van komen en een tijd van gaan.Ze hadden vakantie en de familie Wemel ging die vakantie thuis vieren.Hermelien ging er ook heen.
Ik zuchtte diep op de avond voor Ginny's vertrek.Had ik maar een beste vriendin. Dan had ik nog iemand, bij wie ik alles kwijt kon.
Ginny was heel aardig en een goede vriendin , maar het leeftijdsverschil was op dit moment te groot.Ik zuchtte nog eens en ging toen maar naar bed.Ik kon Ginny's vertrek toch niet uitstellen.Ze zou een hele week hebben om mij weer rusrtig te vergeten en als ze terugkwam , zou ze naar haar leeftijdsgenoten gaan.

Toen ik de volgende morgen wakker werd ,vroeg ik me al meteen af hoe ik de middag zou gaan doorbrengen.
Vervelend , waarschijnlijk.
Maar 's ochtends nam de dag een aangename wending, toen ik op de kalendar keek.
Vandaag moest ik naar het ministerie! Het was nu 1 februari! ik maakte een vreugdedansje en verkleedde me gauw.
Een goed begin van de vakantie!

Tien minuutjes later was ik opweg naar Londen...te...paard.
Ik was op een terzieler gestapt.
Ik kon ze toch zien(vanwege mijn vader),en ik was vertrouwd met paard-achtigen..
Wat een lieverd was dit kleine deugnietje.Misschien....Kon ik wat vaker op hem rijden...Dan had ik weer wat te doen.
Ik voelde mijn humeur met de minuut beter worden.Ik besloot het paard Shadow te noemen. Ze was niet zwart , zoals de anderen , maar meer grijs.
Ze was ook klein en een beetje een buitenstaander.
Shadow was echter wel heel snel en binnen notime stond ik voor de telefooncel in Londen.
Tot mijnverbazing stond er al iemand in.Het was een meisje.Ze had lang , zwart haar tot over haar schouders.
Ik stapte binnen en ze draaide zich om.
'Hallo!' zei ze vrolijk.Ik keek haar aan. Wat een vrolijk type zeg!Ze had felblauwe ogen.Ik keek haar nog eens aan en ietwat verlegen grijnsde ik terug.
'Hoi.'
'Ben je hier ook voor de faunatendrank?' vroeg ze belangstellend.Onwillekeurig moest ik lachen om haar directheid.
'Wat is er?' vroeg ze quasi-verbaasd.
'oh niks hoor.Ja ik ben hier ook voor die drank.Wacht eens even....' Ik keek eens beter naar haar.
'Zat jij ook niet in de drie bezemstelen toen we die brief kregen.Ze knikte
'Jouw heb ik gezien...Je was nogal blij met die brief.' ze lachte en ik dwong mezelf om terug te lachen Hellup! Ze had me zien dansen! Whaaaa! Ik had wel door de grond willen zakken.
'Zag er geinig uit.Zullen we maar?' Ik knikte en was blij dat ze me niet uitlachte.
'Welkom bij het ministerie van Toverkunst.Uw naam en reden van uw bezoek graag.' zei de stem weer , die ik ook in het kamertje bij de haard had gehoord.
We gaven onze namen en een paar tellen later liepen we gauw naar de de 2e verdieping , eerste gang rechts , derde deur links en dan het gangetje door.
We kwamen weer bij een zaaltje uit dat er ongeveer net zo uit zag als de vorige keer.Ik moest weer bij professo knufje en het meisje ging naast me zitten.

De drank was enorm ingewikkeld.Ik kon me ook niet goed concentreren , weant ik zat vrolijk te babbelen met het meisje dat Kate Sparrow bleek te heten.Ze werkte bij het traumateam voor toverongevallen en was 2 jaar ouder dan ik , 19 dus.Uiteindelijk lukte het me toch er een lilakleurige drank van te maken.Professor Knufje keek oplettend toe , hoe ik een bekertje vulde met de drank.
Nu was het zover.Als ik die drank in zou slikken , was ik een faunaat en zou ik veranderen in mijn dier-gedaante.Ik keek Kate een beetje zenuwachtig aan.
'Nou , mariek. Op hoop van zegen!' zei ze bvreed grijnzend en in een teug dronk ze het drankje op.2 Tellen later zat een adelaar op haar stoel.Gauw schreef haar professor al haar kenmerken op.
Ik besloot het er ook maar op te wagen.Het was maar te hopen dat het drankje goed was! Ik voelde me een beetje misselijk , maar ook opgewonden.
Uiteindelijk(op aandringen van professor Knufje) pakte ik vastberaden het glas , en dronk het drankje op.
Het smaakte heel lekker , een beetje zoet.Binnen een oogwenk voelde ik me kleiner en kleiner worden.Ik voelde een heleboel gedachtes verdwijnen en even later hupte ik vrolijk op en neer op mijn houten stoeltje....als eekhoorn...Ik hupte naar Kate toe.Die kraste vrolijk en vloog een rondje.Ik sprong ongeveer een meter hoog , en kwam op de neus vam professor knufje terecht , die me schattend aankeek en nauwkeurig mijn eigenschappen opschreef.
Gauw sprong ik terug naar mijn houten stoel en ik bedacht me , hoe ik terug moest veranderen.Maar ik had dat nog niet gedacht , of ik zat al weer als gewoon mens aan het houten tafeltje.
Kate zat er ook weer als normaal mens.
'Allemachtig! Geweldig om te kunnen vlioegen zonder bezem of wat dan ook!' Ik lachte om haar reactie.
Vrolijk voegde kate eraan toe: 'Je kunt trouwens errug hoog springen als eenhoorn! Hahaha!'
'Juffrouw marieke? Ik moet hier uw achternaam invullen , maar u zecht altijd dat u er geen heeft.Maar nu heb ik hem toch echt nodig..'
ik keek hem schattend aan..Wleke naam zou ik gebruiken? Vindra? Kistel? een hele nieuwe?
'Sparrow is haar achternaam' zei kate plotseling. Ik keek haar verbaasd aan.Haar professor keek haar al net zo aan.
'U heet toch ook zo?'
'Ja , en? Ze is familie van me.' zei ze simpelweg.Ze glimlachte ondeugend naar en ik kon nauwelijks een luide lach verbergen.Die professor van haar was wel erg dom.Hij had ons toch net horen praten?
Maar nee , blijkbaar niet.Schouderophalend schreef professor knufje die naam op en schoof toen een papier naar me toe.
'Wilt u dit verder invullen?'
Ik knikte en boog me over de enorme waslijst vragen.
Ik keek naar Kate die al druk aan het pennen was en grijnsde.Gauw pakte ik een veer en begon ook met invullen.

Tessa Tinkels

Klein stkkie maar ik moet alweer vertrekken...
Morgen meer...
doej!

Registratiecode toverstok:
Ouders/verzorgers:
Dier:
Beroep:
Inkomen:
Woonplaats:
Burgerlijke staat:
Dier:
Kleur:
Grootte:
Kleur ogen:

Bedankt voor uw registratie! Uw registratie code vind u onderaan.
Met vriendelijke groet:
Prof. Lezlie M. la Belle
Taakeenheid Faunaten , Transformagiers en sisseltongs
Registratieno. 5847930686351

Ik keek naar de laatste vragen en zuchtte nog eens diep toen ik zag dat ik moest invullen wie mijn ouders waren.
En mijn inkomsten , jemig , belachelijk zeg! Daar hebben ze gewoon niets mee te maken! Gauw vulde ik het allemaal in.Mijn registratiecode toverstok wist ik uit mijn hoofd.Gelukkig , anders mooest ik helemaal naar de informatie balie , beneden en die vragen.
Ik vulde hem in: 29001212.
Toen ik klaar was , gaf ik het vel aan professor nufje.Ik keek naadst me , maar zag tot mijn schrik dat Kate al weg was.Ik zuchtte nog eens.Liet die me ook al in de steek? Ik dacht dat ze....wel even zou wachten! Langzaam liep ik de zaal uit en deed de deur achter me dicht.Als ik thuis was , had ik niets te doen.Zou ik wat rondvliegen met Shadow? Ja , dan had ik tenminste nog iets te doen.
Ik voelde me verdrietig en alleen.George liet me in de steek , Ginny , en nu ookal Kate.Jammer.
'Auw!' riep ik.
Ik was keihard tegenm iemand opgebotst toen ik verder wilde lopen.
'Marike!' riep Kate uit.Ik lachte.Ze had op me gewacht bij de deur!
'Heej Kate! Ik moet nog even naar de balie , mijn naam officieel van Christy Vindra naar Marieke Sparrow veranderen.Gelukkig ging dat in de toverwereld heel makkelijk.'
Ze knikte.
'Hoe kom je er eigenlijk op dat wij familie van elkaar zijn?'
'Nou , het was duidelijk aan je te zien dat je je naam niet wilde geven..Waarom eigenlijk?' vroeg ze nieuwsgierig.Schattend keek ik haar aan.Was ze te vertrouwen ? Zou ze me niet ongelooflijk gestoord vinden? Ik besloot het maar niet te zeggen en schudde mijn hoofd.Dit was een nieuw leven , en bij dat nieuwe leven hoefde niemand te weten hoe dat ouwe leven eruit had gezien.

Even later stonden we weer in de telefooncel en stapten we uit , de dreuzelwereld weer in.
Ik moest mijn ogen tot spleetjes knijpen in heet verblindende zonlicht.
'Nou , Mariek.Hier scheiden onze wegen weer.'
'Jep.' antwoorde ik ietwat somber.
'Zullen we elkaar nog eens opzoeken? Ik kom nog wel eens langs bij Zweinstein.'
Ik knikte blij en liep naar Shadow.
Maar ja....Wat moest ik gaan doen? Ik zwaaide naar Kate en wist gewoon dat onze wegen hier zouden scheiden.
Ze vond me vast te saai om veel op bezoek te komen...En uiteindelijk verwaterd zo'n vriendschap toch.Shadow steeg op en al gauw kwam zweinstein in zicht.Ik voelde me neit echt blij meer.
iedereen liet me ook in de steel

Tessa Tinkels

Op Zweinstein aangekomen vloog ik de hele dag door het verboden bos op Shadow.
Ze was echt een lieverd , en was heel slim.
Het werd al gauw donker maar ik bleef koppig bij shadow in het Verboden Bos.
Op een gegeven moment zag ik geen hand meer voor ogen ,en ben ik toch maar naar binnen gegaan , voor het avondeten.

Het avondeten was dit keer extra uitgebreid , met allerlei soorten vlees en salades.Het zou heerlijk moeten zijn , maar ik proefde er geenhap van.
Ik zat maar een beetje wezenloos voor me uit te staren..
Hallow Marike! Word eens wakker! Als je graag die Kate Sparrow nog een keer spreekt , waarom ga jij dan niet bij haar op bezoek! Jij moet ook eens wat doen, als je zo verder gaat , blijf je maar een beetje treuren ,terwijl alle anderen maar contact met jouw moeten zoeken! Het lijkt voor hun net alsof je helemaal geen contact met ze wilt! Doe ook eens een keer moeite voor je vrienden! Ginny moest ook altijd al naar jouw komen!
Nou zeg , dacht ik verontwaardigt.Edana is volgens mij boos op me..
Maar ergens gaf ik haar wel gelijk.Maar ik kon er ook niks aan doen! Ik was gewoon onzeker!
Dat noem ik niet meer gewoon!
Jaja , Edana.Nu weten we het wel weer.Ik zuchte en liep de zaal uit.

Het was al bijna 10 uur.Ik lag al in bed , want ik had toch niks meer te doen.
Maar ik kon de slaap niet vatten.Ik zat heel erg met de woorden van Edana,over Ginny en Kate.Was het waar? Had ze gelijk?
Waarschijnlijk wel...Maar ik wilde het gewoon niet geloven.Ik nam een besluit.We hadden zo zitten kleppen dat ik wist dat ze op zondagen altijd bij de drie bezemstelen rondhing.Ik zou haar maar eens gaan opzoeken.
En eindelijk viel ik in een diepe , droomloze slaap.

De volgende morgen wist ik al meteen wat me te doen stond.Kate opzoeken!
Ik stond gauw op en verkleedde me.We zouden maar eens op jongensjacht voor Kate moeten gaan. ja , dit was geschikt.
Mijn lichte spijkerbroek met een zwarte truitje met lage hals. En natuurlijk mijn leren laarsjes eronder.Ja dit was geschikt.
Gauw liep ik naar de Grote zaal , om te gaan ontbijten.Tien minuten later zat ik in de collecte bus , richting zweinsveld.
Ik was de bus nog maar net uitgestapt , of hij was alwee met een luide -KNAL- verdwenen.
Vastberaden liep ik naar de drie bezemstelen.
'Heej Kate!' riep ik toen ik haar achterin zag zitten.
'Heej Mariek! Hoewisty?'
'Goed...' antwoorde ik en ik ging naast haar zitten.
'Wat zie jij er goed uit?'
'jep.'
'Hoezo dat?' vroeg ze nieuwsgierig.Ik grinnikte en antwoordde met een toon alsof ze dat neit wist.
'Op jongensjacht voor jou!'
'Waaaat?' ze grijnsde breed.
'Dat had je toch al erder willen doen , maar niet in je eentje?'
'Ja.' zei ze vrolijk.Het was duidelijk dat ze in een opperbest humeur was.

Tegen de middag liepen we eindelijk een geschikte jongen tegen 't lijf.
'Hallo dames.' zei hij.
Gauw sprak ik een spreuk uit en zijn tas scheurde open.Een enorme hoeveelheid boeken en perkamenten vielen eruit.
'Ik help wel even ' Zei Kate meteen en ze knipoogde naar me.
'Sorry , ik heb haast , ik moet gauw verder.Ik zie je nog wel , Kate!' zei ik tevreden en liep weg.Ik zou naar Fred gaan , wist ik meteen.
Halverwege de straat draaide ik me nog eens om en keek naar het kopeltje dat nu was opgestaan.
Ze liepen naar de drie bezemstelen.Mooi zo , dacht ik tevreden.Maar een ongelukkig gevoel trok nu door me heen.Wat als Kate mij wilde koppelen? Ik wilde geen jongens meer.Nooit meer.Ik zou me veel te schuldig voelen aan George.

Ik liep een beetje lusteloos door de steegjes en straten.Uiteindelijk kwam ik uit bij een verlaten straat en stak ik mijn toverstokarm uit.
Onmiddelijk verscheen de collectebus en vervoerde die me naar de wegisweg.
Ik wist waar ik moest zijn , al sinds ze begonnen waren was ik heeeel vaak bij george op bezoek geweest.
Voorzichtig stapte ik naar binnen. Wat een drukte!
Het was een enorme zaak, met overal planken en kasten met fopspullen.Werkelijk overal dromden leerlingen van zweinstein.De meesten stonden bij een kast met spijbelsmuldozen.
Een aantal leerlingen keken me verschrikt aan.
Ik was een lerares van zweinstein en als ik eerlijk was , zou ik het niet toestaan dat ze die spijbesmuldozen kochten.
Maar ik glimlachte naar ze. 'Ik heb niks gezien hoor.' en liep rustig door.Ik had immers zo vaak op school gespijbeld! Als ik weer eens in een dip zat , of zin had een eerstejaars te vervloeken....

Achter de balie vond ik Fred , Leo Jordaan , Ludo Bazuyn en nog 2 onbekenden.
Fred zag er vermoeid uit enik had medelijden met hem.Waarom was ik niet eerder gegaan?
'Hoi Christina.' zei Fred wezenloos , hoewel hij me neit aankeek.Plots leek hij zich te realiseren dat ik een van de weinigen was die ook veel verdriet had om George.Hij keek me verbijsterd aan , om me daarna bij mijn hand te pakken en naar het magazijn te trekken.
'Hoe is het met je , gaat alles goed , heb je veel verdriet om george , kun je nog les geven , mis jij hem ook?' vroeg hij in een adem.Met waterige ogen keek hij me aan.
'Het gaat wel , ja ik heb superveel verdriet om george , ik kan redelijk les geven , maar heb mijn gedachten er nooit bij en...ik mis hem verschikkelijk.' zei ik zacht.
Fred keek me aan.
'Het is moeilijk..' fluisterde hij , maar eht was duidelijk hoorbaar.
'Er bestaat nog een kans......' troostte ik hem..
'Ja...'
Na een stuk of tien minuten dat we zwijgend tegenover elkaar stonden , werd fred ineens door Leo Jordaan geroepen.
'Sorry , ik meot weer gaan helpen...Het is loeidruk en veel werk zonder....George.'Hij slikte en liep voor me uit het magzaijn uit.Vlak voor ik vertrok , kneep ik nog even in zijn hand. 'Als je wilt praten , ik ben er altijd'
'Oke ' knikte hij en liep weer terug naar de balie.

misschien (waarschijnlijk) begint het een beetje saai te worden,...ik ben het ook aan eht aflsuiten...Er komt trouwens een vervolg verhaal hoor! Meer verklap ik niej...Als het supersaai begint te worden , pb me dan!

Groetjes,kimberly(TT)

Tessa Tinkels

kort stukkie , sorry!
Maar deel hierna is waarschijnlijk het laatste.
(wheeeeeeeeeeeeeeeeboehoehoe)
ik vind het wel jammer , maar er komt een vervolgverhaal!Niet van Marieke , maar het heeft er wel mee te maken!

De volgende dag kreeg ik een brief van Kate.Een kleine dwergooruil bracht hem.
Echt iets voor Kate.. Gauw opende ik het stukje perkament

Haay Mariek!
Hoe is het? Met mijn super-super-super-goed!
Aha , grijnsde ik.Die Kate...Zo te merken was het wat geworden tussen haar en die blindje jongen.
Hij is zo cool! Nadat jij weg bent gegaan , liepen we samen naar de drie bezemstelen en hebben daar om precies te zijn...van 10.12 u. tot 17.57 u. gebabbeld!
Hij werkt bij St. Holisto , als aankomend Heler.Hij is 18 jaar en blond met blauwe , supermooie ogen! We moeten binnenkort echt eens met zijn drieen afspreken , dan merk je hoe gaaf hij is!
Maar ik moet nu gaan slapen , anders zie ik er morgen op onze date niet uit!

Groetjes,Kate(achterachternicht , haha!)
Ik moest echt lachen om kate's brief.Zo spontaan en vrolijk...Dus ze had een heler aan de haak geslagen...zozo!
Ik stuurde gauw een brief terug en besloot harry maar eens een bezoekje te brengen.
In st. Holisto aangekomen ,voelde ik meteen al de triestheid van de bezoekers.
Gauw liep ik naar de vverdieping. Daar lag harry al een hele tijd bij de zaak permanente vervloekingen.Maar daar aangekomen was zijn bed ineens leeg!
'Wie zoekt u?' vroeg een heks met een gebogen rug en bolle wangen.
'Harry Potter'
'Gisteren wakker geworden , nu begane grond , afdeling herstellingen , de 2e zaqal rechts , Endelio zaal.'
Ik juichte zachtjes en ging gauw naar dee begane grond. Hij was wakker! Hij zou herstellen! Alleen Voldemort was dood gegaan! Joepiiiiiieeee!'
'Heeej Harry!' zei ik zodra ik hem zag liggen ,vlakbij de deur.
Slaperig keek hij op.
'Hallo...'
'Hoe voel je je nu?'
'Goed.'
'Je bent aan het herstellen.' Zei ik en vertelde dat hij heel lang in coma had gelegen.
'Ja...Zoiets zeiden ze al.Is voldemort dood?'
verschreidene mensen bewogen onrustig bij eht horen van die naam.
'Ja ' Zei ik glimlachend. 'Hij is verslagen door ons.'
De rest van de tijd babbelden we vrolijk over de dood van voldemort , Ginny en een baan als lerares.
'Wil je leraar worden , nu er bijna geen schouwers meer nodig zijn?' vroeg ik.Ik grinnikte om zijn verbaasde gezicht.
'Ja , nee...Hoe weet u dat?'
'Noem me maar jij , hoor.. Nou , toen je dat laatste vroeg ,keek je nogal....Benieuwd.'
'Ik zat er inderdaad over te denken...Maar ik zou niet weten wat voor vak..'
'Ze hebben een vliegleraar nodig.'
'Huh?' Harry keek me niet-begrijpend aan.
'Madame kreeg een beuker van Vincent Korzel tegen haar neus , en toen heeft ze een hel tijd op de ziekenzaal hier gelegen..Nu is ze wel weer beter , maar ze wilt met pensioen.'
'Oke...Lijkt me leuk...Of een zwerkbalcariere natuurlijk...' zei hij peinnzend , meer tegen zichzelf dan tegen mij.
'Doe het gewoon tegelijk! Want je meot echt iets doen hoor , met jouw zoekerskunsten.'
'Oke.'
Ik keek op mijn horloge,
'Sorry,ik moet weg.Doegie en beterschap!'
'Ja...Tot ziens!'
'Bye.'

Tessa Tinkels

Ik dronk gauw nog even wat in het cafetaria , op de vijfde verdieping , en ging toen maar weer naar de wegisweg.
Daar liep ik weer naar een kapperszaak en liet mijn haar terugveranderen naar de oude staat : lang en bruin en golvend.Dat was toch makkelijker.De oorbellen hield ik in...Ze stonden gewoon leuk.Make-up deed ik al een hele tijd neit meer op.
Mijn vorige aparte look vind ik wel lewuk , alleen al dat gedoe....HeEt begon gewoon een beetje op Christy te lijken.
Ik stapte uit , ne besloot nog maar eens naar Tovertweelings Topfopshop te gaan. Fred had gezegd dat het loeidruk was , Hij kon vast wel wat hulp gebruiken.
'Heej Fred!' zei ik toen ik binnenstapte. Zonder het lawaai van hordes kinderen hoorde ik vrolijk de winkelbel tingelen.Waarom was het zo leeg?
Toen viel mijn oog op een bordje naast de deur."open" stond erop....Maar wacht eens even....ik stond binnen , dus buiten....
Ik liep even naar buiten... ja hoor , er stond "gesloten" gedoe....Misschien stopte hij de winkel wel..
' Fred!!! Waarom ben je gesloten?'
'O , hallow christina...'
'Hoi , maar wil je me a.u.b. Marieke noemen?' Fred keek me even vreemd aan ,maar beantwoorde mijn vraag toen. Hij wees op een grote stapel dozen , midden in de winkel.
'De nieuwe lading gemaakte dingen mort worden geplaatst.Alle kasten en planken zijn zowat leeg , vandaag ga ik die weer even uit het magazijn vullen...' Hij aaarzelde even...'Wil je helpen?'
'Graag'
'Owkeej...Wil je dan even naar het magzaijn lopen en helemaal achterin een doos met fopstokken pakken?'
'Owkeej.' en ik liep gauw naar het magazijn.
Ik hoorde de winkelbel gaan ,maar liep gewoon door.
Vreemd eigenlijk , ze waren toch gesloten?
Eindelijk vond ik de doos met fopstokken en ik liep terug.Maar ik had de deur van het magazijn nog maar op een kier open gedaan of ik liet de doos vallen.
Met een zachte plof kwam hij op de grond neer.
Ik zag twee warrige hoofden met oranje haar.De een omhelsde de ander.
Ron? Nee.Absoluut niet...Was het dan...Was dit waar? Nee dit kon niet.Echt niet...Ik trilde van nervositeit. Ik hoorde ze praten...Ze hadden mij nog niet opgemerkt....Wie was dat? Een rilling van geluk ging weer door me heen.Maar ik duwde die gedachte weg.Het was een piepkleine kans dat hij het was..
'Ik moet naar Christina.Ik moet haar gewoon zien.' zei de 2e..Plots keek hij me aan.Recht in mijn ogen.Weer ging een rilling door me heen.
We staarden elkaar aan.Ik kon het nog steeds niet geloven.Langzaam liep George naar me toe.
'Christina...' zei hij zacht..
Wat had ik die stem gemist! Wat hield ik van hem! de tranen kwamen weer op , en ik wilde hem een knuffel geven ,veilig in zijn armen staan....Maar iets hield me tegen...Alsof we vreemden waren geworden..Alsof we elkaar nooit eerder gezien hadden.
Een traan liep over mijn wang naar beneden.Maar ik had geen verdriet.Het was een traan ...van puur geluk..De tweede traan liep over mijn wang...Geluidloos.
Het leek alsof we daar wel uen stonden , tot we de stilte eindelijk verbroken.
'George...Ik heb je zo gemist!' wist ik er met moeite uit te piepen.
'Ik jouw ook , meisje , ik jouw ook..'
Er leek een vlaag van herkenning door ons heen te gaan , alsof die wand van onbereikbaarheid verdween ,was hij plots geen vreemde meer.
Maar een geliefde die ik lange tijd had moeten missen.
Ik omhelsde hem , en wilde hem nooit meer loslaten.
Ik keek hem aan en langzaam kwamen we dichterbij.Ik voelde zijn lippen de mijne raken...Maar eht was neit egwoon raken...Het was geweldig!
Het duurde maar heel kort.Toen liet George me los.
'Ik heb mijn naam verandert.Naar Marieke.' zei ik plotseling , alsof dat heel belangrijk was.
'Marieke ...' hij keek me aarzelend aan.'Wil je met me trouwen?' vroeg hij ineens.
Ik lachte en zoende hem.
'ja..' fluisterde ik.Ik had me nog nooit zo gelukkig gevoeld.

The End