| Auteur |
Bericht |
Catie
Chaotic Angel
Verdiend:
0 Sikkels
Woonplaats: The Elysian Fields
|
 Geplaatst:
Di Feb 01, 2005 19:09 |
  |
Het heeft zeer lang geduurd... (Tja, mijn story staat zelfs op pagina 2, dan duurt het lang ja ^^'') Maar ik heb eindelijk een stuk.
Er is erg veel gebeurd voor mij en ik heb ook geen zin gehad om te posten, maar ik heb weer een stuk uit mijn vingers kunnen toveren ^^ Hopelijk vinden jullie het een leuk stuk ^^
A Day away from the World
Ze stapte uit. “Wil je even wachten?” Vroeg ze. Hij knikte en ze liep naar het huis toe en belde aan. Ze wist dat het dreuzels waren en ze hield haar stok veilig. De deur werd opengedaan door een vrouw met een paardennek. “Wie ben jij?” Vroeg ze.
“Vivi Greenland.” Antwoordde ze.
De vrouw keek haar ongelovig aan en wierp toen een blik op een blad dat op een kastje lag. “Herman, Dirk! Kom eens kijken.” Zei ze schril.
“Zou ik misschien even binnen mogen komen?” Zei ze terwijl ze binnenstapte en de deur dichtdeed.
Ondertussen waren er twee mensen bij gekomen. “Dirk pak de camera, dit moeten we vastleggen.” Zei de vrouw. Vivi rolde met haar ogen en haalde haar stok tevoorschijn. “Ik weet dat Harry hier woont, waar is zijn kamer?” Vroeg ze.
“Er woont hier geen Harry.” Zei de man.
“O jawel. Dat weet ik zeker aangezien ik net een witte uil hiernaar toe zag vliegen. Dus waar is zijn kamer?”
“Boven.” Antwoordde de man bang toen ze haar stok op hem richtte.
Zonder nog wat te zeggen liep ze naar boven toe en zag één deur die dicht was. Ze begreep dat dat de kamer van Harry was en ze wilde aankloppen, maar de deur ging al open.
Voor haar stond Harry. Hij keek haar verbaasd aan en even was het doodstil. Toen vloog ze hem om de nek. “Harry, ik heb je zo gemist.” Mompelde ze.
“Ik jou ook Vivi.” Antwoordde hij.
Ze liet hem los en voelde tranen in haar ogen staan. Harry leek nog steeds verbaasd te zijn. “Wil je vandaag met me meegaan? Ik moet je zoveel vertellen.” Zei ze. Hij knikte en pakte haar hand en ze liepen de trap af. De Duffelingen keken hen verbaasd aan. “Oom Herman, tante Petunia, Dirk. Dit is Vivi.” Zei Harry rustig, “Dit is het meisje dat bij mij op school heeft gezeten en waarmee ik heb gehad.” Vivi zag de ongelovige gezichten van de Duffelingen en knikte even en nam Harry toen mee naar de auto.
Na een halfuur waren ze buiten het dorp gekomen en bij een meer. De chauffeur bleef in de auto zitten en ze liep samen met Harry naar het meer toe, waar ze gingen zitten. “Harry, ik heb je echt zo gemist.” Zei ze.
“Ik jou ook Vivi. Maar wat doe je hier? Wat heb je al die tijd gedaan?” Vroeg hij.
“Ik ben van niemand naar de status iemand verhuisd. Ik sta bekend als een model en ik woon bij een vriendin in huis.”
“Leuk voor je.”
“Harry?”
“Ja?” Antwoordde Harry afwezig.
“Wat is er gebeurd nadat ik ben vertrokken?”
Er viel een pijnlijke stilte en Harry keek haar aan. “Alles is verder gegaan zoals het altijd was.” Mompelde hij. Vivi voelde dat als het zo doorging dat het niet goed zou gaan. “Harry. Als je wilt dat ik wegga dan begrijp ik dat. Maar ik wil dan dat je me dat nu zegt en dat je het recht in mijn gezicht zegt.” Zei ze.
Harry keek haar even geschokt aan. Haar stem had zoveel anders geklonken dan normaal. Hij keek weer naar het meer en toen naar haar. “Ik wil niet dat je weggaat Vivi.” Mompelde hij, “Ik ben blij dat je er bent, maar dit is moeilijk. Ook voor mij. Je verdween plots en nu ben je plots weer terug. Ik heb gevoel dat het slechts een droom is.”
“Dat is het niet Harry.” Fluisterde ze, “Het is echt en het spijt me.”
“Van wat?”
“Van alles. Het had niet mogen gebeuren.”
“Vivi, je kon er niks aan doen. Het geeft niet. Het lot bepaalt nou eenmaal wat er gebeurd en daar kan niemand wat aan veranderen. Ik geef je ook niet de schuld Vivi.”
“Echt niet?”
“Nee, dat meen ik.”
Harry omhelsde haar plots en ze wist even niet wat te doen. Langzaam sloeg ze haar armen om hem heen en ze probeerde haar tranen binnen te houden, wat moeilijk ging. “Vivi. Ik heb je echt gemist.” Fluisterde hij in haar oor.
“Ik jou ook Harry.” Mompelde ze.
Een halfuur later zaten ze vrolijk tegenover elkaar in een restaurantje met allebei een pannenkoek voor zich en allebei een grote cola. Ze keken elkaar lachend aan en Vivi sneed een stuk van haar pannenkoek af en at het op. “Ze zijn inderdaad erg lekker.” Zei ze vrolijk.
“Ik weet wel wat lekker is hoor.” Zei Harry grijnzend.
“Natuurlijk.”
Harry gaf haar een stukje van zijn pannenkoek en lachend pakte ze het aan. Zodra ze een deel van haar pannenkoek ophad nam ze een slok van haar cola.Ze voelde iets zachts langs haar been strijken en snel keek ze naar beneden, waar ze een witte kat zag. Ze glimlacht en de kat sprong op haar schoot. Er kwam plots een ober op hen afgelopen die de kat ruw vastpakte. “Laat die kat los.” Zei Vivi.
“Mevrouw. Katten horen niet in een restaurant en zeker niet bij iemand op schoot.” Zei de ober.
“Deze kat doet niemand kwaad en u hoeft die kat niet zo ruw vast te pakken.”
“Het spijt me mevrouw.”
De man liep zonder nog wat te zeggen weg met de kat. Vivi zuchtte en keek weer naar Harry. Hij leek in gedachten verzonken en schrok toen plots wakker. “Harry. Is er iets?” Vroeg ze.
“Nee, het is alleen zo. Je bent veranderd, niet op een slechte manier, maar toch.” Zei hij.
“Ik heb me moeten aanpassen aan mijn omgeving. En ik kan je verzekeren dat het niet makkelijk is in de omgeving waar ik nu leef.”
“Hoe bedoel je?”
“Iedereen denkt dat het leven van fotomodel geweldig is, maar er zijn nou eenmaal regels. Regels die je niet mag vergeten.”
“O.”
Hij knikte en ze zuchtte. Harry stond op en ze volgde zijn voorbeeld en ze rekenden af en liepen naar buiten toe.
Vivi keek naar de simpele winkeltjes en de kleine restaurantjes die ze overal zag. Overal waar ze keek zag ze mensen die van alles deden en ze glimlacht. Ze liepen een winkeltje in en Vivi keek naar het snoep dat er lag. Ze hoorde geroezemoes achter haar en voelde dat er iemand naar haar keek. Ze draaide zich om en keek naar twee meisjes van een jaar of zestien met een modeblad in hun handen. En op dat blad, stond zij op de voorkant. Ze slikte even en zag de meiden naar haar kijken. “Jij bent dat fotomodel.” Zei het ene meisje plots, “Je staat op de voorkant van alle magazines.”
“Wat is je geheim? Denk je dat wij model kunnen worden?” Vroeg het andere meisje plots.
“Er is geen geheim.” Zei ze rustig.
Ze draaide zich weer om en keek Harry aan. Hij snapte het en liep naar buiten toe. Voordat de meisjes weer iets konden vragen was ze alweer buiten. Ze zag Harry verderop staan en snel liep ze naar hem toe. Hij glimlachte en pakte haar hand vast en ze liepen verder.
Toen de avond begon te vallen reden ze terug naar het huis van Harry. Vivi voelde een gelukkig gevoel in haar lichaam. De auto stopte en ze stapten uit. Vivi liep mee tot de deur en keek Harry aan. “Wanneer zie ik je weer?” Vroeg Harry.
“Ik weet het niet. Over een maand zit je weer op school en ik weet niet wat ik zelf wil gaan doen.” Zei ze zacht.
“Ik hoop in ieder geval dat ik je zo snel mogelijk weer zie.”
“Ik zal kijken of ik je kan schrijven. Stuur Hedwig maar, die weet me te vinden.”
“Oké.”
Harry glimlacht naar haar en kwam langzaam dichterbij. Ze glimlachte terug en voelde hoe hij haar plots zoende. Ze sloeg haar armen om hem heen en zoende terug. Toen hij stopte keek hij haar aan en in zijn ogen zag ze, dat hij wilde dat ze bleef. Maar haar hart zei dat ze wegmoest en ze liet hem langzaam los. Ze liep terug naar de auto en stapte in. Ze keek hem nog één keer aan en deed toen de deur dicht en ze reed weg. |
|
|
  |
|
Catie
Chaotic Angel
Verdiend:
0 Sikkels
Woonplaats: The Elysian Fields
|
| Geplaatst:
Ma Mrt 14, 2005 19:25 |
|
*Valt met een hoop geluid binnen en ziet stof liggen*
*Gaat stof wegvegen*
Sorry dat ik zo lang niet heb gepost. Maar er zijn wat dingen gebeurd dus sorry ^^'' Maar ik heb nieuw stukje ^^
Falling in the Hands of the Enemy
Twee dagen waren verstreken. Vivi zat op haar kamer en ze dacht aan Harry. Plots werd haar kamerdeur opengegooid en kwam Milo binnen, hij leek woedend en hij gooide een blad voor haar neus op het bed. “Leg dit uit.” Zei hij gebiedend. Verbaasd keek ze hem aan en ze keek toen naar het blad en zag haar foto staan. En naast haar, naast haar stond Harry. Ze lachten naar elkaar. “Hoe komen ze hier aan.” Zei ze verbaasd.
“Blijkbaar ben je gefotografeerd met hem, lijkt me.” Zei Milo bits.
“Waarom doe je zo tegen me?” Vroeg ze plots.
“Hoe doe ik dan?!”
“Gemeen, bits.”
“Vivi! Je hebt een carrière! En nu krijgen we dit! Wie is dit Vivi?” Zei hij half schreeuwend.
“Dit is mijn ex Milo. Ik moest hem dingen uitleggen. En wat maakt jou dat uit?”
“Vivi! Je bent met hem gezien, lachend en jullie deden alsof jullie verliefd waren.” Schreeuwde hij nu.
“Schreeuw niet tegen me!” Schreeuwde ze woedend terug, “En hoe weet jij dat nou?! Je was er niet bij!”
“Ik heb mijn bronnen Vivi! En ik ben zeker niet goed genoeg voor je!”
“Waar heb je het over! Je weet niks van me Milo! Je weet niet wat er allemaal met me is gebeurd?! Denk je nou echt dat ik altijd een perfect leven heb gehad? Met perfecte ouders? Met de perfecte vrienden? Dan zal ik je wat vertellen! Ik heb geen ouders meer!” Schreeuwde ze woedend.
Even was het doodstil en Milo keek haar aan.
“En ik zal je nog wat zeggen Milo! Ik heb dingen meegemaakt die je je ergste vijand niet eens toewenst!” schreeuwde ze, “Denk je dat ik het leuk vond toen ik werd ver….”
Haar adem stokte en ze zakte terug op haar bed. Ze wendde haar blik af van Milo en ze vocht tegen de tranen.
Even keek ze naar Milo en ze zag dat hij verbijsterd was. Ze keek weer naar de grond toe en nog steeds vocht ze tegen de tranen. Ze voelde hoe Milo naast haar op bed ging zitten en zijn hand op de hare legde. Ze keek hem aan. “Vivi? Het spijt me, ik had niet zo moeten uitvallen.” Zei hij. Ze haalde haar hand weg en stond op en keek Milo aan. “Laat me met rust.” Zei ze.
“Maar Vivi.” Zei Milo.
“Alsjeblieft. Ga weg, laat me met rust.”
“Oké Vivi.”
“Als je hier ooit met iemand over spreekt Milo. Dan krijg je daar spijt van.” Fluisterde ze net hard genoeg.
Milo zei niks en liep de kamer uit. Vivi zakte op de grond en langzaam biggelden er tranen over haar wangen. De beelden van alles wat er was gebeurd flitsten weer voorbij. Ze schudde met haar hoofd om de beelden weg te krijgen, maar het lukte niet.
Drie dagen later leken de beelden wat weg te zijn gevloeid. Maar nog steeds voelde ze de pijn in haar hart die ze toen allemaal had gevoeld. Ze hoorde iemand op de deur kloppen en toen binnen komen en ze keek op. Ze zag Ann staan en glimlachte zwakjes naar haar. Ann liep naar het bed toe en ging naast haar zitten. “Vivi? We gaan op vakantie.” Zei ze. Vivi keek haar verbaasd aan. “Milo heeft besloten dat we allemaal aan vakantie toe zijn en dus heeft hij geregeld dat we vandaag vertrekken naar de andere kant van Engeland.” Zei Ann.
“O, leuk.” Zei Vivi niet menend.
“Kom, dan pakken we onze spullen. Mijn koffers staan al klaar.”
Ann stond op en liep naar haar kast toe en begon van alles op het bed te gooien en was na ongeveer een kwartier klaar en ze begon alles in een tas te proppen. Vivi keek slechts toe en toen Ann klaar was trok Ann haar overeind en duwde haar met de koffers de kamer uit.
Aan het eind van de middag stapten ze uit het kleine vliegtuigje dat hun had gebracht. Vivi zuchtte en werd plots door Ann naar voren toe geduwd. “Kom op Vivi. Het huisje is vlakbij.” Zei Ann lachend. Vivi werd meegetrokken door Ann en na een paar minuten kwamen ze aan bij een huisje. Zo snel als Ann kon trok ze Vivi mee het huisje in.
Het huisje was groot en had een ruime woonkamer. Aan de woonkamer grensde een open keuken en er was een trap naar boven toe. Vivi liep de trap op en zag vier deuren. De eerste deur leidde naar de badkamer met een bad en de andere drie leidden naar de slaapkamers. “wij slapen hier Vivi.” Zei Ann terwijl ze haar meetrok. Het was een grote en ruime kamer met twee bedden. Het was een lichte kamer met een zacht vloerkleed. Er was een deur naar het balkon toe en op de bedden lagen zachte dekens. “Mooie kamer.” Zei ze duf.
“Ja weet ik.” Zei Ann, “Kom dan gaan we het dorp verkennen.”
En Vivi werd meegetrokken door Ann.
Drie dagen verstreken en in die dagen leerde Vivi weer hoe ze kon genieten van het leven. Hoe ze weer kon glimlachen en het te menen en lol te hebben. Ze lag op het strand, fietste en wandelde door de bossen, samen met Ann. Elke minuut die er verstreek zorgde ervoor dat Vivi het verleden weer achterwege liet en ze begon weer te leven in de toekomst.
Toen de vierde dag aanbrak waren Vivi en Ann als eerste wakker. Milo en de moeder van Ann waren er niet want die moesten de dag ervoor een dag terug naar huis toe. Langzaam stonden ze beiden op en besloten om te ontbijten in een restaurantje aan het begin van het dorp. Toen ze beiden omgekleed waren liepen ze naar beneden toe en toen naar buiten toe. Ann draaide de deur op slot en ze liepen het pad af naar het dorp toe. Vivi voelde dat er iets mis was, maar ze wilde Ann niet bang maken. Ze kwamen bij het restaurant aan, maar tot hun verbazing was die dicht. “Wat vreemd.” Zei Ann.
“Inderdaad.” Antwoordde Vivi.
“Zullen we anders in het dorp gaan kijken? Misschien hebben ze zich gewoon verslapen.”
“We kunnen terug gaan.”
“Nee we gaan naar het dorp.” Zei Ann vastbesloten.
Vivi zuchtte en volgde Ann naar het dorp toe. Toen ze daar aankwamen wist Vivi meteen dat er wat mis was. Het was doodstil in het dorp. Vivi keek naar de ramen van de huisjes en plots zag ze achter één van de ramen een groene flits en ze werd bleek. “Ann, we moeten hier nu weg.” Zei ze dringend.
“Waarom?” Vroeg Ann verbaasd.
Voordat Vivi kon antwoorden voelde ze een flits langs haar lichaam glijden en ze draaide zich om. Het drong snel tot gaar door dat de mensen in zwarte mantels met de stokken Dooddoeners waren. Ze pakte Ann vast en trok haar mee terwijl ze wegrende, ook al wist ze dat het geen nut had. Voor hun verschenen plots een paar dooddoeners en Vivi stopte. Al snel waren ze omringd door dooddoeners. “Kijk eens wat we hier hebben.” Zei de dooddoener die tegenover hun stond kil.
“Twee kleine lieve meisjes.” Zei een andere grinnikend.
“Dood ze maar.”
Vivi zag de ogen van Ann groot werden en plots schoot er een groene straal op Ann af en die viel levenloos neer. Vivi’s lichaam vulde zich met woede. Razendsnel haalde ze haar stok tevoorschijn en schoot woedend verlamstralen op de dooddoeners af. Ze voelde hoe ze van achteren naar voren werd geduwd en ze viel op de grond, voor de voeten van een dooddoener. Ze keek omhoog en voelde dat ze haar stok kwijt was.
Ze voelde hoe ze omhoog werd getild en ze keek woedend naar de dooddoener voor haar. “We hebben hier een kleine heks.” Zei hij spottend, “Dood haar maar. We hebben niks aan haar.” De dooddoener draaide zich om en ze werd losgelaten. Voordat er iets gebeurde hoorde ze iemand roepen. “Stop. Dood haar niet.” Werd er geroepen. Ze keek op en zag een dooddoener praten met de man die had gezegd dat ze haar moesten doden. “Waarom zouden we haar niet doden!” Zei de eerste.
“Omdat we haar kunnen gebruiken. Je weet niet wie ze is hé Lucius.” Zei de andere.
“Nee.”
“Dat is Vivi Greenland. Ze is de ex van die Potter en kan de sleutel zijn tot hem.”
“En dat moet ik geloven.”
“Ja. Ik weet heel goed wie zij is Lucius. We kunnen haar gebruiken.”
Ze zag de dooddoener genaamd Lucius knikken en ze werd door iemand opgepakt. Plots voelde ze hoe ze verdwenen en terecht kwamen in de hal van een groot huis. |
|
|
|
|
Catie
Chaotic Angel
Verdiend:
0 Sikkels
Woonplaats: The Elysian Fields
|
| Geplaatst:
Zo Mrt 27, 2005 17:14 |
|
Ik heb weer een stuk ^^
The Beginning of a Nightmare
Vivi had weinig kans om het huis goed te bekijken want ze werd opgepakt en naar een kamer boven gevoerd. Ze duwden haar naar binnen toe en ze had moeite nodig om niet te vallen. Ze bekeek de kamer snel en zag meteen dat de ramen tegen ongeveer alles bestemd waren en bovendien had ze haar stok niet meer. Er stond slechts één bank in de kamer die naar het raam toe stond. Ze liep naar het raam toe en raakte het glas aan. Het glas was koud en een onheilspellend gevoel kroop haar lichaam in. Ze merkte niet dat de deur openging en merkte het pas toen iemand in haar nek blies. Geschrokken keek ze achterom en zag tot haar schrik iemand staan die ze niet had verwacht. Achter haar stond Draco Malfidus en hij keek haar grijnzend aan.
Ze deed een stap naar achteren en keek hem walgend aan. Ze voelde dat ze tegen het glas aanstond en haar ogen zochten naar een uitgang. “Jij.” Fluisterde ze walgend.
“Ik ja.” Zei Draco grijnzend, “Aangename verrassing om jou in mijn huis te zien.”
“Ik zie het eerder als onaangenaam.”
“Je bent nog niks veranderd lieverd.”
“Noem me zo niet!”
Ze keek hem woedend aan en plots schoten haar nagels over zijn wang heen en voelde ze dat ze hem goed raakte. “Kreng!” Schreeuwde hij woedend. Ze luisterde niet en keek met een valse grijns naar de drie strepen die op zijn gezicht zichtbaar werden. “Dank je voor het compliment.” Zei ze plots. Meteen had ze een klap in haar gezicht en woedend keek ze hem aan. Ze pakte hem vast en wilde hem hard wegduwen, maar wat ze niet had verwacht gebeurde. Draco pakte haar vast toen zij hem vastpakte en trok haar naar zich toe en zoende haar. Totaal verbaasd liet ze het gebeuren en duwde hem toen weg. “Walgelijk joch.” Siste ze woedend.
De deur ging langzaam open en Vivi deed een stap achteruit. Een man in een zwarte mantel kwam binnen met lang blond haar. “Draco wat doe jij hier?” Vroeg hij scherp.
“Sorry vader.” Hoorde ze Draco mompelen.
“Ik spreek je hier later wel over. Wegwezen nu.”
Draco was snel verdwenen en de man deed de deur dicht en keek Vivi aan. Ze keek straks terug. “Lucius Malfidus is de naam. En jij bent Vivi Greenland is het niet?” Zei hij.
“Onaangenaam kennis te maken en ja.” Zei ze.
“Spreek niet zo tegen me.”
“Ik spreek tegen mensen zoals ik wil!”
“En NU luister je.”
Vivi deinsde niet achteruit en verroerde niet toen de man haar woedend aankeek en half schreeuwde. “Waarom zou ik.” Zei ze koel.
“Crucio.” Zei de man razendsnel terwijl hij zijn stok had gepakt.
Vivi was hierop niet voorbereid en ze schreeuwde het uit van de pijn. Plots was alles verdwenen en moeizaam stond ze op en keek hem woedend aan. “Jij gaat ervoor zorgen dat die Potter in onze handen komt!” Zei hij.
“Je hebt één probleem! Ik zit niet meer op Zweinstein!” Zei ze fel.
“Wat?!”
“Je hoorde me wel. Ik ben afgelopen jaar gestopt!”
“Crucio.”
Weer voelde ze dezelfde erge pijn en ze viel op de grond terwijl ze schreeuwde van de pijn. Toen het ophield stond ze een stuk moeilijker op en had ze moeite met ademhalen. “We zorgen dat je terug komt op Zweinstein. En jij gaat die Potter voor ons krijgen!” Zei hij.
“NOOIT!” Schreeuwde ze woedend.
Meteen voelde ze de pijn van de vloek weer in haar lichaam.
Langzaam werd ze wakker. Haar lichaam was gevuld met een vreemd gevoel en ze kon zich weinig herinneren van de vorige avond. Ze wist nog dat ze heel wat te verduren had gekregen en ze voelde op verschillende plekken dat ze er een blauwe plek had. Langzaam ging ze rechtop zitten en ze merkte meteen dat ze niet in dezelfde kamer als eerst was. Het was een grote en ruime slaapkamer en de kast stond open. Er hing een Zweinstein gewaad en ze zag broeken hangen. Haar gevoel werd steeds erger en plots merkte ze dat ze niet haar eigen kleding aanhad maar een dunne jurk van een zachte stof. “Je ziet er prachtig uit lieverd.” Werd er plots achter haar gezegd. Snel draaide ze zich om en zag Draco staan. Hij grijnsde breed en snel stond ze op en deed een paar stappen achteruit. Draco liep langzaam op haar af en ging toen op het bed zitten. “Je bent koppig.” Zei hij.
“Ja natuurlijk en je weet alles van me.” Antwoordde ze sarcastisch.
“Nee dat nog niet. Maar ik weet wel dat ik de enige manier voor jou ben om niet de hele dag door worden te vervloekt.”
“Waar heb je het over?” Vroeg ze half verbaasd.
“Dat je alleen bij mij veilig bent voor de dooddoeners. Ik kan je beschermen, maar voor een prijs.”
“Ik bescherm mezelf wel.”
“Ja vast wel. Maar je bent zwak en zal niet opgewassen tegen ze zijn. Bij mij ben je er zeker van dat je veilig bent.”
“Ja, net zo veilig als in een grot vol draken.”
“Wat jij wilt mijn lief.”
Hij stond op en liep naar de deur toe. Ze volgde elke beweging van hem en zag dat hij de deur weer dichtdeed. Zijn ogen stonden vals en hij ging nonchalant op een stoel zitten wachten. Plots vlogen de deuren open, maar Draco keek niet om. Twee dooddoeners kwamen tevoorschijn en liepen naar haar toe en pakten haar ruw vast. Draco die keek slechts toe en ze werd de kamer uitgevoerd.
Langzaam opende ze haar ogen weer. Ze probeerde onzichtbaar te ademen voor iedereen die in de buurt was. Ze zag Lucius Malfidus op een stoel zitten bij de deur. Hij merkte nog niet dat ze wakker was en ze keek hoe hij met zijn stok ronddraaide. Een besef van tijd had ze niet meer, al had ze wel door dat het al laat in de avond was. De zon was onder, dat had ze eerder op die dag gezien door een klein raampje in de hoge muur. Ze sloot haar ogen weer en maakte een kleine beweging. Meteen voelde ze pijn door haar lichaam schieten en ze wist dat het lang zou duren voordat die pijn zou verdwijnen.plots hoorde ze hem opstaan en naar haar toe lopen. Haar lichaam verstijfde en ze voelde hoe ze ruw omhoog werd getrokken en ze keek hem aan. “Ik wist dat je wakker was klein insect.” Zei hij. Ze antwoordde niet en keek hem slechts vals aan. Hij liet haar los en hard viel ze op de grond. Ze hoorde hoe hij het woord uitsprak en de pijn haar lichaam binnendrong. Na een tijdje verloor ze haar bewustzijn en merkte niks meer. |
|
|
|
|
Catie
Chaotic Angel
Verdiend:
0 Sikkels
Woonplaats: The Elysian Fields
|
| Geplaatst:
Vr Apr 15, 2005 16:43 |
|
Ach ja, geen reacties dan maar ^^'' Maarja ik heb wel een nieuw stuk en heb dat in slechts een uur geschreven ^^'' Minder zelfs ^^'' Dit suk is speciaal voor Kimmetje. Omdat zij zo graag een nieuw stuk wilde ^^
The Nightmare Continues
Een paar dagen verstreken. Vivi wist niet meer welke dag het was, het kon haar niet schelen. Ze wilde slechts weg uit het huis. Ze voelde nog amper pijn en elke dag leek de nachtmerrie erger te worden. Haar krachten waren uitgeput. Ze wist niet meer hoe ze zichzelf kon verdedigen tegen de invloed vanuit het huis. Ze kon de vloek niet meer weerstaan en had het gevoel dat ze gek werd. Ze raakte snel bewusteloos en als ze wakker werd was Draco bij haar. Haar angst groeide elke minuut wel en ze had het gevoel alsof ze in een diepe put viel en er niet meer uit kon komen.
Eenzaam stond ze voor het raam van Draco’s kamer. Haar armen waren om haar lichaam geslagen. Ze had het koud en er liepen soms wat rillingen over haar armen, benen en rug. De dunne jurk die ze aanhad hield haar niet warm. Haar ogen stonden dof en staarde zonder iets te zien uit het raam. Een zachte zucht verliet haar lippen en ze hoorde iemand de deurknop aanraken. Ze draaide niet om en hoorde de deur open gaan. Ze wist dat Draco binnenkwam. “Kom bij me zitten.” Hoorde ze hem commanderend zeggen. Ze antwoordde niet en ze reageerde niet. Ze voelde hoe hij bij haar ging staan en haar aankeek. Ze ontweek zijn ogen. “Als ik iets zeg, dan doe je dat ook.” Siste hij in haar oor.
“Laat me met rust.” Fluisterde ze bijna onhoorbaar.
“en waarom zou ik? Je bent in mijn huis en je bent van mij.”
“Ik ben geen ding, ik ben je eigendom niet. Ik wil niet meer.”
“Heb jij iets te willen dan?” Zei hij spottend.
“Heb je me niet genoeg aangedaan. Waaronder ook het gehele afgelopen jaar.”
“Laat me nadenken. O wacht, het antwoord is Nee. En nu luister je naar me!”
“One day you will wish you never met me.”
Ze voelde hoe Draco haar vastpakte en haar richting het bed duwde. Ze bood geen weerstand, daar was ze te zwak voor. Hij duwde haar plots hard en ze viel net op het bed. Even keek ze pijnlijk en toen was haar gezicht weer emotieloos.
Ze ging niet recht zitten en wachtte op wat er zou komen. Draco duwde haar omhoog en gleed met zijn vinger over haar arm. Kippenvel verspreidde zich over haar lichaam. “Je zult het wel leren. We hebben nog een hele vakantie voor ons. En dan gaan we samen terug naar Zweinstein.” Fluisterde hij. Hij zoende haar in haar nek en duwde haar zachtjes naar achteren waardoor ze weer lag. Draco grijnsde breed en gleed nu met zijn vinger over haar buik.
Het was donker in de kamer. Ze lag met haar rug naar hem toe en keek naar buiten. De maan scheen en ze voelde de adem van Draco in haar nek. Hij was wakker, dat wist ze. Alles wat die dag was gebeurd vloog snel voorbij en haar hersenen werkten op volle toeren. Ze waren bezig met alles in dozen te stoppen en ver weg in haar geheugen te stoppen. Ze voelde Draco bewegen. “Draai je eens om.” Zei hij plots. Vivi schrok toen hij plots wat zei en heel langzaam draaide ze om. Ze keek hem om, maar ze zag niet veel doordat het donker was. “Kom dichterbij en wees niet bang.” Fluisterde hij terwijl hij haar hand pakte. Langzaam deed ze wat hij wilde en voelde zijn warme adem nog beter. “Waarom zou je bang voor me zijn.” Zei hij met een kleine spottende ondertoon. Ze antwoordde niet, ze wist niet hoe ze dat moest doen. “Je moet bang zijn voor de mensen die je hart willen breken. En weet je wie dat is?” Zei hij. Ze antwoordde niet. “Je weet het heel goed Vivi. Antwoord.” Zei hij dwingend.
“Harry.” Fluisterde ze zachtjes.
“Ik hoorde je niet. Praat eens wat harder.”
“Harry.” Zei ze nu harder.
“Heel goed. En wat ga je doen om het hem betaald te zetten?”
“Ik volg de instructies op die jij me geeft.” Fluisterde ze zachtjes.
“Goedzo mijn lief. En nu mag je slapen, je rust zal je nodig hebben.”
Langzaam sloot ze haar ogen en voelde de hand van Draco door haar haar glijden.
Toen ze wakker werd voelde ze iets onder haar. Ze begon te beseffen dat ze met haar hoofd op de borstkas van Draco lag. Zo snel als ze kon ging ze rechtop zitten. Het leek dat Draco nog sliep. Ze stapte langzaam het bed uit en liep naar het raam toe. Ze ging op een stoel zitten en ze maakte haarzelf zo klein mogelijk. Ze luisterde naar de geluiden buiten. Hoe graag zou ze buiten willen zijn om dat zelf te zien, met haar eigen ogen, zonder glas erbij. Na een tijdje merkte ze dat Draco wakker begon te worden. Ze voelde hoe een hand op haar schouder werd gelegd, maar ze keek niet om. “Kom terug in bed.” Hoorde ze hem zeggen. Ze wist dat ze hem beter kon gehoorzamen en langzaam stapte ze uit de stoel en liep terug naar het bed, waar Draco al lag. Ze keek hem niet aan en ontweek zijn blik. Ze wilde zo graag rust hebben in haar lichaam, maar ze wist dat dat bijna onmogelijk zou zijn. |
|
|
|
|
Catie
Chaotic Angel
Verdiend:
0 Sikkels
Woonplaats: The Elysian Fields
|
| Geplaatst:
Zo Apr 17, 2005 13:13 |
|
Ik ben echt veels te goed op dreef ^^'' Ik heb weer een hoofdstuk en dit hoofdstuk is een stuk langer ^^''
Back to Hogwarts
Een week voordat het schooljaar weer zou beginnen stond ze plots in het kantoor van Perkamentus. Perkamentus keek verbaasd op toen hij haar zag en ze probeerde zijn ogen te ontwijken. “Juffrouw Greenland. Wat doet u hier?” Vroeg hij verbaasd.
“Ik wil wat vragen.” Antwoordde ze.
“Ga zitten.”
Vivi ging langzaam zitten en Perkamentus bood haar thee aan. Ze schudde haar hoofd en keek toen Perkamentus aan. “Ik wil terug op Zweinstein komen.” Zei ze direct. Perkamentus trok zijn wenkbrauw op en in zijn ogen was een twinkeling te zien. “En dat zomaar plots?” Zei hij.
“Ik heb er lang over na moeten denken. Ik mis Zweinstein en alles wat erbij hoort.” Zei ze.
“Tja. Je hebt wel een paar dingen gemist.”
“Ik wil best bijles ervoor volgen zodat ik het wel weet. Zolang ik maar terug kan komen.”
“Dan lijkt het me niet zo’n probleem. Op 1 september zit jij in de Zweinsteinexpress. Je zult in dezelfde afdeling komen als waar je eindigde, kortom Griffoendor. We zullen dan afspreken wanneer je je lessen gaat inhalen. Verdre lijkt me dat er geen problemen zijn.”
“Dank u professor. U weet niet hoe dankbaar ik u ben.”
“Dat maakt niet uit Juffrouw Greenland. Tot 1 september dan maar.”
Vivi glimlachte en stond op en liep naar het haardvuur. Ze verdween naar de Lekke Ketel. Daar zag ze Draco staan. Ze knikte langzaam en hij knikte goedkeurend terug. “Volg me.” Zei hij gebiedend. Ze zette haar kap op en volgde Draco naar buiten toe. Ze liepen over de Wegisweg heen en Vivi zorgde dat ze bij Draco bleef. Dat moest wel want er was een spreuk uitgesproken zodat ze op de Wegisweg niet verder dan vijf meter van hem af kon zijn. Ze snapte nog steeds niet hoe de spreuk werkte. Plots stopte Draco en ze botste bijna tegen hem op. “Zo te zien heb je de zomer nog overleefd Potter.” Hoorde ze hem spottend zeggen. Geschrokken deed ze een stap achteruit. Ze zag Harry staan en deed haar kap verder over haar hoofd heen. “Rot op Malfidus.” Hoorde ze Harry zeggen. Ze trilde even bij het horen van zijn stem. Ze wilde haar kap afdoen en hem de waarheid vertellen, maar ze kon het niet. “Moet je niet ergens met je vriendjes spelen.” Zei Draco spottend.
“Moet jij niet ergens je vader gaan helpen.” Antwoordde Harry.
“Hou je mond over mijn vader Potter!”
“Dan hou jij je mond over mijn vrienden!”
“Ach rot toch op Potter!”
“Harry kom mee. Hij is het niet waard.” Hoorde ze plots de stem van Hermelien zeggen.
“Je hebt gelijk Hermelien. We hebben wel wat beters te doen.” Zei Harry.
Harry liep langs Draco en ook langs haar. Ze voelde hoe hij tegen haar aanstootte, maar zijn excuses niet maakte. Ze bleef even staan en keek hem na. Toen voelde ze dat iemand haar hand pakte en ze keek op, recht in het gezicht van Draco.”Kom.” Zei hij en hij trok haar mee.
Toen ze terug waren in het huis van Draco, werd de vloek opgeheven. Ze vertelde hoe het gesprek was gegaan en dat ze terug mocht naar Zweinstein. De vader van Draco had slechts goedkeurend geknikt en daarna bracht Draco haar naar boven. Het voelde alsof ze leeg was. Nadat ze Harry had gezien, had haar lichaam zich gevuld met leegte. Tot haar verbazing viel Draco haar niet lastig en kon ze ongestoord het het raam staren.
Het was 1 september geworden. Vivi had het gevoel alsof ze de rotste week achter de rug had van alles wat er was gebeurd. Na het gesprek met Perkamentus had Draco haar een dag met rust gelaten. Daarna ging alles mis. Hij werd ruwer en begon haar te slaan als ze niet luisterde. Het was vroeg in de ochtend toen Draco haar wakker maakte. De zon was pas net op en hij zei dat ze haar gewaad al aan moest doen. Toen het niet snel genoeg naar zijn zin ging sloeg hij haar. Toen ze op het station waren gekomen leek Vivi even te dromen. Plots werd ze ruw vastgepakt door Draco en ze keek hem bang aan. Ze zocht naar een uitweg, maar Draco pakte haar kin vast en draaide haar hoofd. “Er is geen uitweg Vivi. Nu kom je mee!” Zei hij dreigend. Toen ze had geknikt liet hij haar los en liep naar de poort toe. Meteen duwde Draco haar de trein in en toen een coupé, waarbij hij snel de gordijntjes dicht deed. “Niemand hoeft te weten dat wij hier zitten.” Mompelde hij, “En waar blijven Korzel en Kwast!” Vivi merkte dat Draco geïrriteerd raakte. Maar iets geruststelde haar dat hij nu weinig tegen haar kon doen. Als iemand ook maar iets zou horen of zien, zouden er problemen ontstaan. Er werd op de deur geklopt en Draco liep de coupé uit. Vivi zag Korzel en Kwast staan. “Oké, luister goed jullie. Jullie zorgen dat niemand in deze coupé komt. Het kan me niet schelen wie het is. Jullie zorgen ook dat niemand ziet wie er in deze coupé bij me zit. Begrepen?!” Zei Draco.
“Ja.” Hoorde ze Kwast grommen.
“Jij ook Korzel?”
Korzel gromde wat en Draco kwam terug de coupé in. Hij ging naast haar zitten en keek haar aan. Hij streelde met zijn vinger over haar wang. “Niet bang wezen.” Fluisterde hij in haar oor.
Ze hoorde stemmen buiten. Het waren de stemmen van leerlingen, die opgewonden weer de trein instapte. Ze wilde naar buiten kijken, maar dat kon niet. Ze voelde dat Draco over haar arm gleed met zijn vinger en op haar arm ontstond kippenvel. “Draco!!! Zorg dat ze me binnenlaten!” Werd er plots van buiten gekrijst.
“Onee, dat is Patty.” Zei Draco, “Dlijf hier, ik ben zo terug.”
Draco liep de coupé uit en zorgde dat Vivi niet in beeld kwam. “Wat is er Patty?” Hoorde ze hem vragen.
“Ik wil dat ze me binnenlaten!” Zei Patty.
“Ik ben even bezig met wat dingen Patty. Kom later maar terug.”
“Maar Draco. Waar moet ik dan zitten. Bij jou is veel leuker.”
“Patty. Zodra de trein een paar minuten onderweg is kan je komen. Tot dat moet je maar even in een andere coupé gaan zitten. Doe het voor mij.”
“Ik weet het niet Draco. Je kan me toch wel gewoon binnenlaten?”
“Nee dat kan echt niet Patty. Geloof me. Doe het voor mij.”
“Oké dan Draco. Tot straks dan maar.”
Na een paar seconden kwam Draco de coupé weer in en hij zuchtte even. “Van haar ook weer verlost.” Hoorde ze hem mompelen.
Het werd drukker op het station. Vivi leek te wachten op iets. Op een stem, die haar bekend voor zou komen. Plots hoorde ze de bekende stem die ze zocht. “Schiet op Harry!!” Hoorde ze de stem roepen. Vivi leek wakker te schieten. Het was de stem van Hermelien. Ze voelde hoe haar lichaam vreemd begon te doen. Het was alsof de stem van Hermelien haar uit een diepe poel trok. Een poel waar ze al die tijd in zat. “Vivi! Luister.” Zei Draco plots. Ze keek op en ze leek weer te verdrinken in de poel. “De trein vertrekt over een minuut. Jij gaat zo de coupé uit, met je spullen en gaat op zoek naar die coupé van Potter en zijn walgelijke vriendjes.” Zei Draco.
“Ik weet het nu wel.” Zei ze geïrriteerd.
“Spreek niet zo tegen me! Jij gaat doen alsof er niks aan de hand. Ik zal het weten wanneer je ze ook maar iets hebt verteld. Begrepen?”
“Ja.” Fluisterde ze.
“Sta op nu.”
Ze stond langzaam op en Draco klopte drie keer op de deur. Er gebeurde iets en Draco deed de deur open en duwde haar naar buiten toe. Vivi zag dat Korzel voor de andere coupé stond zodat zij niks zouden zien. Zonder nog te kijken liep ze richting de coupé achterin. Wetend dat Harry daar wel zou zitten, daar zaten ze meestal, dat had hij verteld.
Ze voelde blikken van leerlingen haar volgen, maar ze negeerden de blikken. Ze liep stug door en keek kort in de coupé om te kijken of ze er al was. Ze kwam bij de laatste coupé aan en bleef even staan. Ze hoorde de zachte stem van Harry. Ze liep verder en ging in de opening staan. Harry, Ron en Hermelien leken niet door te hebben dat ze er stond. Plots zag Hermelien haar en keek haar verbaasd aan. “Vivi? Wat doe je hier?” Vroeg ze verbaasd.
“Ik kom terug op Zweinstein.” Fluisterde ze.
“Maar hoe?”
“Ik heb met Perkamentus gesproken. Hij heeft toestemming gegeven. Ik ga bijles volgend om in te halen wat ik gemist heb.”
Ze glimlachte zwakjes. “Als jullie me nog een vriendin willen beschouwen, zou ik daar erg blij mee zijn. Ik zou jullie namelijk niet willen kwijtraken als vrienden.” Zegt ze zwak glimlachend.
“Welkom terug Vivi.” Zei Harry plots.
Hij stond op en omhelsde haar. “We hebben je gemist.” Zei hij terwijl hij haar op de bank duwde.
“Ik jullie ook. Het was leuk om even zonder al die magie te leven. Maar het is gewoon een deel van me. En de drukte van mijn werk en alle consequenties, heb ik er niet voorover om Zweinstein te verlaten. Of jullie.” Zei ze.
“Ik hoorde dat je model was. Hoe was dat?” Zei Hermelien plots.
“Het is hard werken. Je moet vaak vroeg op en je moet oppassen voor fotografen. Je kan nooit eens lekker jezelf zijn eigenlijk.”
“En verder? Je ontmoet allemaal bekende mensen in de dreuzelwereld.”
“Ach ja. Het is leuk, maar niet altijd.”
De rest van de reis verliep spoedig en praatten ze over de vakantie en wat er nou allemaal was gebeurd. Het was soms wel slikken voor Vivi om te liegen tegenover de andere, maar ze moest wel. Toen het donker was kwamen ze bij Zweinstein aan en Vivi merkte dat ze Zweinstein echt gemist had.
Reacties?
Oja, het eerste stuk is erg gaar hiervan... Ik weet het al ^^'' |
|
|
|
|
Catie
Chaotic Angel
Verdiend:
0 Sikkels
Woonplaats: The Elysian Fields
|
| Geplaatst:
Wo Mei 18, 2005 19:33 |
|
*Gaat stof wegstoffen en wegvegen*
Sorry weer heel lang niet gepost. Ik wil vast waarschuwen dat ik het verhaal wat sneller laat gaan. Aangezien ik anders straks inspidood ben =.= In ieder geval veel plezier met dit hoofdstuk!
Life Begins
Het voelde vreemd aan toen ze de school binnen stapte. Om een reden leek alles haar zo vertrouwd, maar tegelijkertijd zo nieuw. Ze merkte dat sommige mensen haar vreemd aan keken en sommige zwaaiden vrolijk naar haar. Als ze dat deden zwaaide ze kort even terug. Op haar gezicht was een glimlach gezien, maar als je verder keek dan dat zag je dat ze bang was voor alles wat eraan zou komen. Ze liepen de Grote Zaal in en gingen aan de tafel van Griffoendor zitten. Toen iedereen zat werden de eerstejaars binnen gebracht. Het indelen begon langzaam en Vivi deed alsof ze het heel interessant vond hoe iedereen werd ingedeeld, maar ondertussen zat ze met haar gedachtes bij andere dingen. Nadat de laatste was ingedeeld stond Perkamentus op en maande iedereen tot stilte. “Welkom op een nieuw jaar op Zweinstein. Dit jaar mogen we niet alleen de eerstejaars verwelkomen, maar kunnen we ook Juffrouw Greenland, die terug in ons midden is verwelkomen. Vragen aan haar zijn niet nodig, als ze het iemand verteld dan doet ze dat wanneer ze dat wilt. Dus bestook haar niet met vragen. Verder….” Vivi luisterde niet meer en probeerde de blikken te negeren en keek naar de tafel.
Na het eten liep ze samen met Harry, Ron en Hermelien naar de leerlingenkamer en kreeg ze het wachtwoord te horen. In de leerlingenkamer zochten ze een rustig plekje op en trok Harry Vivi tegen zich aan en Vivi zuchtte. Het was heerlijk om terug te zijn op Zweinstein, maar het was moeilijk want ze wist dat ze een lange weg had te gaan. Ze luisterde naar de verhalen van Harry, Ron en Hermelien en toen het laat begon te worden liep ze met Hermelien naar de slaapzaal om te gaan slapen. Terwijl ze in bed lag dacht ze aan de vakantie en wat er allemaal was gebeurd. Er begonnen tranen over haar wangen te lopen en huilend viel ze in slaap.
De volgende dag was ze moe en kon ze amper uit haar bed komen. Het lukte haar en met hoofdpijn liepen ze naar de Grote Zaal om te ontbijten. Terwijl ze aan het eten waren gingen de roosters rond en ze zag dat ze begonnen met Transfiguratie en daarna Waarzeggerij. De lessen gingen langzaam voorbij en met beide leraren sprak ze een dag en tijd af om haar gemiste lessen in te halen. Nadat alle lessen voorbij waren ging ze met Harry naar buiten toe. Toen ze bij het meer zaten kwamen langzaam haar nog niet verwerkte herinneringen naar boven toe. Ze wist wat ze moest doen, alle tegenslagen verwerken en als ze bij Harry was zou ze dat perfect kunnen doen.
De volgende dag hadden ze Toverdranken en begonnen ze met een simpele drank die kleine vergiffen tegen kon gaan. Vivi vond de drank niet echt moeilijk en daarom verveelde ze zich dan ook. Aan het eind van de les riep Sneep dat ze even moest blijven om bijlessen af te spreken. Toen ze dat had gedaan liep ze met een slome pas naar boven toe. Ze was rustig totdat ze plots iemand haar arm vast voelde grijpen en zijn hand op haar mond legde. Ze schrok en wilde gillen, maar het kwam er gedempt uit en ze werd meegetrokken een gang in. Ze werd omgedraaid en zag Draco staan. Haar blik veranderde meteen in bangheid. “Je bent me toch niet vergeten lieveling.” Zei hij grijnzend. Hij haalde langzaam zijn hand weg en zijn hand gleed naar haar rug toe. Plots hoorde ze voetstappen en liet Draco haar los. Zonder haar nog aan te kijken verdween hij in een gang. Even bleef ze verstijfd van angst staan, maar toen maakte ze dat ze weg kwam.
Drie weken gingen voorbij en Vivi wende weer aan het leven. Haar verwerkingsproces was al aardig ver gevorderd, maar ze wist dat de ergste dingen zouden moeten komen. Zo probeerde zoveel mogelijk niet alleen te zijn en als ze het was zorgde ze dat ze Draco ontweek. Het lukte grotendeels maar lang niet altijd. Meestal had ze dan het geluk dat er een leraar of een leerling aankwam. |
_________________
When will the blood begin to race
The sleeping bud, burst into bloom?
When will the flames, at last, consume us?
01-2004/31-12-2009, HPF will live on in my heart and soul <333 |
|
|
|
Catie
Chaotic Angel
Verdiend:
0 Sikkels
Woonplaats: The Elysian Fields
|
| Geplaatst:
Di Mei 24, 2005 17:35 |
|
Ik heb weer een nieuw stuk voor jullie ^^ Hopelijk vinden jullie het leuk of wat dan ook. Reacties zijn welkom ^^
Breaking Up
Vivi voelde haar lichaam trillen toen ze de hand van Draco op haar rug voelde. Het was lang geleden dat het was gebeurd, maar het was hem toch gelukt. De kamer waar ze instond was donker en bedompt. Draco leek zich er niet aan te storen en ging gewoon door met haar in haar nek zoenen. “Waarom vernietig je mijn leven.” Fluisterde ze zachtjes.
“Ik vernietig het niet. Ik maak het zoals het hoort te zijn. Want jij behoort aan mij toe.”
“Dat zeggen ze allemaal.”
“Maar ik ben de enige die gelijk heeft.”
“Dat zij hij ook.”
“Dat kan me niks schelen en hoe nu je mond of anders krijg je problemen!”
Vivi gehoorzaamde en ze zei niks meer. “Waarom doe je me dit aan?” Vroeg ze plots weer. Zonder dat ze het verwachtte voelde ze de hand van Draco haar wang hard raken. Ze greep naar haar wang toe en voelde die warm worden. Tranen sprongen in haar ogen. “Ik zei dat je mond moest houden! Dan luister je naar me begrepen!” Zei hij boos, “De volgende keer als dit gebeurd dan krijg je er nog meer spijt van!” Draco draaide weg en liep de deur uit. Vivi bleef even staan en langzaam met haar hand tegen haar wang liep ze naar de leerlingenkamer. Ze negeerde iedereen en langzaam liep ze naar de slaapzaal waar ze huilend op bed viel.
Na een tijdje stopten de tranen en keek ze opzij. Plots voelde ze een hand op haar schouder en ze keek op. Ze zag Enigma zitten die zwak glimlachte. “Wat wil je van me?” Vroeg Vivi bits.
“Ik wil je helpen.” Antwoordde Enigma.
“Dat wilde je nooit dus waarom nu wel?”
Enigma zuchtte. “Ik heb nagedacht Vivi.We zullen nooit echte vriendinnen worden, dat is een feit. Maar beide hebben we iemand nodig om tegenaan te praten. Ik heb die zelf op ’t moment niet nodig, maar jij wel.”
“Hoe bedoel je?”
“Je hebt veel meegemaakt Vivi. Je moet het verwerken, dat kan je niet alleen met Harry. Daar heb je nog iemand bij nodig en aangezien ik weet wat er gebeurd is in Liferiver wil ik je helpen. We hebben geen goede relatie gehad qua vriendschap, maar ik wil je echt helpen. Maar jij moet het toelaten. Denk erover na.”
“Dat zal ik doen. Dank Enigma.”
“Graag gedaan. En we gaan zo eten dus als je honger hebt moet je maar even proberen om de tranen weg te werken oké?”
“Is goed. Ik kom er zo aan.”
Enigma knikte en liep de slaapzaal uit terwijl Vivi langzaam opstond en naar de wastafels liep. Ze waste haar gezicht en zorgde dat het niet opviel dat ze had gehuild. Ze merkte ook meteen dat er niet te zien was dat ze was geslagen en langzaam liep ze de slaapzaal uit.
Drie dagen verstreken en Vivi ging meer met Enigma om. Het leek alsof er een band tussen hun ontstond. Geen vriendschapsband, maar een vertrouwensband. Ze zaten op de slaapzaal en Enigma haalde uit haar koffer een foto van een jongen. Verbaasd keek Vivi naar de foto en zag dat de jongen iets weghad van Enigma. “Wie is dit?” Vroeg ze verbaasd.
“Dat is mijn broer.” Zei Enigma een beetje schor, “Ik heb al jaren niet meer gezien.”
“Waarom niet?”
“Hij leeft niet meer. Hij is op een reis vermoord. Hij was alles voor me.”
“Het spijt me voor je.”
“Ik leef ermee.”
Het was even stil.
“Dat gedicht van vorig jaar. Bij die vreemde opdracht?”
“Ja?”
“Ging dat ook over je broer?”
“Gedeeltelijk ja. Maar ook het familieteken. De zwarte raaf die op mijn rug staat.”
“Maar het zei ook iets over de mensen helpen die je haat.”
“Klopt. Ik ben bezig met mezelf aan te leren dat je mensen niet kunt haten behalve als ze iets in jezelf reflecteren dat je zelf haat. En jij, ik dacht dat ik jou haatte, maar dat is niet zo. Ik was jaloers op jou, je had alles wat je wilde, maar ik leerde dat dat niet waar was. Ik begrijp nu juist dat jij de enige persoon bent die mij kan begrijpen. Je hebt zoveel meegemaakt, ergere dingen dan mij, maar juist daardoor kan jij mij helpen over mijn eigen verdriet heen te komen. En ik kan jou helpen, samen met Harry, ook al heeft hij dat niet door.”
Het was weer even stil.
“I-ik weet niet wat ik moet zeggen.” Mompelde Vivi.
“Geeft niet.” Antwoordde Enigma, “Zolang je maar gelooft in jezelf zal je het begrijpen.”
Enigma glimlacht en Vivi glimlachte terug. Plots ging de deur open en keken ze beide verbaasd op. Hermelien kwam binnen en trok haar wenkbrauw op. “Wat doen jullie hier? Het avondeten is zojuist begonnen.” Zei ze.
“We waren aan het praten.” Zei Enigma simpel, “Waarom ben jij niet in de Grote Zaal?”
“Ik moest nog even wat afmaken en wegleggen voor Toverdranken.”
“Oké. We komen eraan. Dan lopen we met zijn drieën naar de Grote Zaal toe.” Zei Vivi.
Hermelien knikte en toen Hermelien klaar was liepen ze gezamenlijk naar de Grote Zaal toe om te gaan eten.
Een week of twee later was november al bezig met overstappen naar December. Het werd steeds kouder en aan geen enkele boom hingen nog blaadjes. De haardvuren brandden volop en iedereen probeerde er dichtbij te zitten. Het was middag en de lessen waren net afgelopen. Vivi zat over haar opstel Transfiguratie gebogen en voelde plots een hand op haar schouder. Ze keek op en zag Harry staan. “Ga je even mee naar buiten toe?” Vroeg hij. Ze hoorde een vreemde klank in zijn stem en ze knikte verbaasd. Snel haalde ze haar mantel tevoorschijn en liep met Harry naar beneden. Harry zei niks, hij pakte haar hand niet vast en ontweek haar ogen. Dit was vreemd voor Vivi. Buiten aangekomen zuchtte Harry. “Vivi we moeten praten.” Zei hij.
“Waarover?” Vroeg ze met een bange onderklank in haar stem.
“Over ons.”
Ze liepen verder en het was weer even stil.
“Het loopt niet goed tussen ons.” Zei Harry.
“Hoe bedoel je?”
“Hoe ik het zeg.”
“Harry, ik heb meer te verwerken dan je denkt.”
“Dat snap ik. Maar dat je moet je misschien zonder mij doen.”
“Wat?!” Zei ze met verbazing.
“Je hoorde me.” Zei hij terwijl hij haar ogen ontweek, “Je hebt mij niet nodig tijdens dingen verwerken. En hoe kan je nu nog hetgeen verwerken dat in Liferiver was gebeurd? Dat is al zo lang geleden. Wat heb je nog meer te verwerken dan?”
“Veel. Zowat mijn hele leven.”
“Vivi, je verzwijgt dingen voor me. Ik heb niet het gevoel dat ik je nog kan vertrouwen. Niet meer, al een hele lange tijd niet meer.”
“Hoe kun je me dit aandoen? Hoe kun je?! Denk je dat mijn hele leven prettig is geweest soms?! Ik heb gevangen gezeten, ik heb alles wat me lief was achter moeten laten. Ik heb mijn ouders nooit gekend en ben erachter gekomen dat ze zijn vermoord door de man die ik als mijn vader zag. En dan denk jij dat ik niks te verwerken heb?! Ik heb dingen meegemaakt die je niemand toewenst. Dat heb jij ook, jij zou me moeten begrijpen!”
“Vivi…”
“Nee laat maar.”
Ze keek hem even aan en draaide toen om en ze rende weg. Ze hoorde hem haar naam nog schreeuwen, maar ze schonk er geen aandacht aan. Ze rende weg voor alles. Hoe had hij haar dit aan kunnen doen. Ze had hem zo hard nodig om alles te verwerken. hij wist niet wat er in de vakantie was gebeurd, dat mocht hij niet weten.
Uiteindelijk stond ze stil. Ze keek om en zag dat ze ver van Zweinstein was verwijderd. Ze was bij het meer, maar het begin van het meer lag ver weg. Een eenzame traan rolde over haar wang. Ze wist niet hoelang ze daar stond, maar plots merkte ze dat ze niet alleen was. Ze keek rond en zag plots iemand in haar richting lopen. Toen ze zag dat het Draco was wist ze dat het te laat was om te vluchten en ze deed een stap achteruit. “Ik zei het toch.” Zei hij zelfvoldaan, “Hij geeft niks om je en dat heeft hij nooit gedaan.”
“Laat me met rust.” Zei ze.
“Niet zo brutaal mijn lief.” Zei hij terwijl hij haar arm vastpakte, “Je had naar me moeten luisteren. Ik waarschuwde je voor alles, voor zijn verraad. En jij luisterde niet.”
“GA WEG!” Haar stem was schril en er was duidelijk angst in te horen.
“Hou je mond en luister naar me!” Zei hij terwijl hij haar arm draaide, “Je moet nu eens gaan bedenken wat beter voor je is begrepen. Iedereen op de wereld zal je in de steek laten, maar IK niet. Zolang jij trouw aan mij blijft en aan de Heer van het Duister blijf ik trouw aan jou. Je hebt niemand om naartoe te vluchten, alleen mij. Begrepen?”
Ze knikte bang en hij liet haar arm los.
“We praten later wel verder mijn lief.” Fluisterde hij in haar oor en hij liep weg.
Verstijfd bleef ze staan en wachtte totdat ze hem echt niet meer kon zien. Daarna pakte ze een steen en gooide die hard in het water. Tranen begonnen over haar wangen te lopen. Ze voelde zich zo stom en zo eenzaam.
Toen het donker begon te worden besloot ze om terug te gaan naar het kasteel. Het avondeten zou zo beginnen, ze zou ongezien naar de leerlingenkamer kunnen gaan om daar te douchen en om te proberen alles te negeren. |
_________________
When will the blood begin to race
The sleeping bud, burst into bloom?
When will the flames, at last, consume us?
01-2004/31-12-2009, HPF will live on in my heart and soul <333 |
|
|
|
Catie
Chaotic Angel
Verdiend:
0 Sikkels
Woonplaats: The Elysian Fields
|
| Geplaatst:
Zo Jun 19, 2005 13:12 |
|
Het einde komt nu echt heel erg snel dichterbij ^^'' Dit verhaal zal binnen 2 hoofdstukken denk ik af zijn. Daarna zal ik beginnen met een totaal nieuw verhaal ^^
Veel leesplezier. (owja, ik vind dit stuk niet echt geweldig om eerlijk te zijn)
Dreams
Kerstmis was voorbij gegaan zonder dat Vivi het had gemerkt. Ze was op school gebleven, en was blij toen ze hoorde dat Draco naar huis ging. Maar toch kon haar blijdschap de leegte niet opvullen. Ook begon ze last te krijgen van dromen. Vreemde dromen waarin dingen gebeurden die ze niet kon verklaren. Waarin ze mensen zag die haar zo bekend voorkwamen maar toch totaal onbekend waren. Ze werd soms zwetend wakker en haar cijfers werden slechter. Nadat het uit was gegaan was ze zich gaan concentreren op haar schoolwerk om Harry te vergeten. Niet dat het veel hielp, maar soms wel. Maar de onrustige dromen verpestten alles.
Ze zaten bij Geschiedenis van de Toverkunst en Vivi was wat aan het tekenen. Ze merkte niet wat ze aan het tekenen was. “Vivi, wat teken je?” Vroeg Enigma plots. Verbaasd keek ze op en keek toen naar haar tekening. Het was vreemd om te zien wat ze had getekend. In de wolken waren twee gezichten te zien, één van een man en één van een vrouw. In de lucht zweefde een persoon. Haar kleding viel op en het verband om haar arm ook. Uit de bol van de stok die het meisje in haar hand had schoot een soort straal. Toen merkte Vivi wat. Dit was precies wat ze had gedroomd. “Ik weet het niet.” Mompelde ze, “Het is mijn droom.”
“Dat was een vreemde droom dan.” Mompelde Enigma.
“Dat was het zeker, ja. De droom achtervolgt me al een paar dagen. Afwisselend met andere dromen.”
“Wat voor soort dromen zijn het? Eng, voorspellend, mooi?”
“Ik weet het niet. Ze zijn gewoon zo vreemd.”
“O.”
“Inderdaad.”
“En je weet niet wat ze betekenen?”
“Was dat maar zo. Dan zou me alles een stuk duidelijk worden.”
Enigma antwoordde niet en Vivi hoopte dat de bel snel zou gaan. Toen Kist net aan een nieuwe zin begon ging de bel en het lokaal was snel leeg. Iedereen wilde weg.
Die nacht sliep Vivi snel. Ze was moe van de afgelopen nacht en de lessen van vandaag waren ook niet echt waar je wakker mee werd. Ze keerde terug naar een stuk landschap waar het rustig was. De lucht was blauw en alles leek normaal. Maar dat was het niet. Vivi voelde een onheilspellend gevoel in haar lichaam en plots begon de grond te trillen. Ze wilde rennen, maar ze leek aan de grond te zijn vastgemaakt. Het begon te waaien en ze zakte op de grond neer. “Je bent zwak, Vivi, en dat weet je. Je zult nooit van me winnen.” Zei een stem.
“Ga weg!” Schreeuwde ze, iets van de stem zorgde dat woede opborrelde.
“Nee, nu heb ik de kans om je eindelijk te doden. Jarenlang heb ik voor je gezorgd als mijn eigen dochter en dan keer je je tegen me. Dit zal je straf zijn!”
Opeens werd het mistig en een angstig gevoel beklemde haar. Ze voelde hoe ze achteruit geblazen werd en ze raakte een boom. Vivi voelde de pijn niet. Haar lichaam begon te tintelen en ze leek op te stijgen. Ze sloot haar ogen, niet wetend wat er zou gebeuren en langzaam begon ze te veranderen. Haar haar voelde plots kort aan, en haar kleding leek opeens perfect om haar lichaam te sluiten. In haar hand had ze een stok en ze opende haar ogen. Vivi had een roze topje aan dat strak om haar lichaam zat en een soort rok die aan de zijkanten open was. Ze had lange laarzen aan en om haar hand en been zat een soort verband. In haar hand hield ze een lange stok met uit het uiteinde een lichtgevende bol erop.Verbaasd keek ze rond en voelde opeens een grote kracht haar achteruit drukken. Maar er veranderde iets, de bol begon te gloeien en plotseling stopte de druk. Een bol schoot op haar af en behendig ontweek ze die. Het leek alsof ze wist wat ze moest doen en alles leek automatisch te gaan.
Ze schrok wakker en voelde haar lichaam trillen. Haar droom was weer zo echt geweest. Langzaam stapte Vivi haar bed uit. Ze liep naar de badkamer toe en dronk wat water. Toen ze in de spiegel keek schrok ze. Ze zag niet haar eigen spiegelbeeld, maar het beeld van hoe ze er in haar droom eruit zag. Ze voelde aan haar haar, maar merkte dat dat nog gewoon lang was, en verbaasd keek ze weer naar de spiegel. Het beeld van het meisje was verdwenen. “Ik word gek lijkt het wel.” Mompelde ze. Langzaam liep ze terug naar haar bed toe en merkte dat ze met elke stap nog meer uitgeput was dan ze al was geweest. En toen ze in haar bed lag, voelde ze niks meer. Ze sliep. |
_________________
When will the blood begin to race
The sleeping bud, burst into bloom?
When will the flames, at last, consume us?
01-2004/31-12-2009, HPF will live on in my heart and soul <333 |
|
|
|
Catie
Chaotic Angel
Verdiend:
0 Sikkels
Woonplaats: The Elysian Fields
|
| Geplaatst:
Ma Jun 20, 2005 14:33 |
|
Jaja, ik heb gisteren het verhaal in Word afgerond in 2 hoofdstukken, dus nu het enalaatste stuk ^^
Prisoner of a Real Nightmare
Weken verstreken en Vivi vocht nog steeds in haar dromen. Ze leek beter te worden en ’s ochtend was ze niet zo uitgeput meer. Haar vriendschap met Enigma leek elke dag beter te worden en ze leerde Enigma kennen, haar verleden en wat ze wilde doen in de toekomst. Enigma was de enige die van haar dromen afwist. Bij Enigma voelde ze zichzelf sterker dan ze zich normaal voelde, ze wist dat ze Enigma alles kon vertellen. Toch kon ze haar het niet vertellen van haar opdracht. Maar terwijl de weken verstreken begon ze te veranderen. Ze merkte niet op dat ze sterker was geworden nu ze haar gevoelens bij iemand kon neerleggen. Ze had het nog niet gemerkt doordat ze Draco al tijden niet had gesproken, ze was nooit alleen eigenlijk.
Het was een warme dag in mei. Juni kwam er al aan en de examens ook. Bijna iedereen zat vaak buiten om daar hun huiswerk te maken of om gewoon niks te doen. Vivi lag languit aan het water met Harry, Ron, Hermelien en Enigma. Ze was bezig met het laatste stuk van haar Toverdranken werkstuk. Ze luisterde naar het gekibbel van Ron en Hermelien en Harry die soms vroeg of ze eens op wilden houden. Ze glimlachte naar Enigma en zette toen echt de laatste punt van haar werkstuk en borg die op in haar tas. “Gaat er iemand even mee naar de leerlingenkamer om spullen weg te leggen?” Vroeg ze verveeld. Enigma schudde haar hoofd en de andere leken haar niet te horen. Ze haalde haar schouders op en stond toen op en hees haar tas op haar schouder en liep richting het kasteel. In de leerlingenkamer borg ze rustig alles op en keek even uit het raam. Het was een leuk gezicht om te zien hoe veel leerlingen buiten zaten en niks aan het doen waren. Toen liep ze de slaapzaal uit weer richting buiten toe.
Toen ze halverwege een gang was voelde ze plots een rilling over haar rug gaan en ze draaide zich om. Ze had moeite nodig om niet te gillen, want Foppe hing voor haar neus en had in haar nek geblazen. Ze deed een kleine stap achteruit en keek hem kwaad aan. “Zoek iemand anders als slachtoffer!” Zei ze kwaad.
“Onze kleine Potter-vriend schrok.” Zei hij vals lachend terwijl hij om haar heen ging dansen.
“Hou je kop Foppe!”
Foppe lachte vals en kakelend vloog hij weg. Vivi bleef nog even kwaad staan en draaide zich toen weer om en knalde tegen iemand op. Voordat ze ook maar kon vallen voelde ze een stevige hand haar arm vastpakken en naar zich toetrekken. Verbaasd keek ze op en zag Draco staan. Ze probeerde snel haar arm los te trekken, maar het lukte niet. “Laat me los!” Siste ze. Draco antwoordde niet en keek haar gemeen aan. Toen trok hij haar mee, ze stribbelde heftig tegen, maar toen ze plots een pijnlijke plek op haar wang voelde schrok ze. Hij trok haar een leeg lokaal in en deed de deur dicht. “Heb je je goed vermaakt de afgelopen weken?” Zei hij vals. Ze antwoordde niet en deed een paar stappen achteruit. “Ik vroeg je wat Vivi! Je hebt gedaan alsof er niks gebeurd is tussen jou en die Potter. Je hebt de waarheid verdoezelt en je bent vergeten wat je opdracht is!” Zei hij kwaad.
“Nee!” Zei ze kwaad, “Ik heb de waarheid niet verdoezelt, maar ik heb de waarheid aanvaard. Het leven houd niet op als iemand het met je uitmaakt, zo werkt het niet!”
“Hou je kop!”
“NEE! Ik ga er NIET meer door!” Riep ze kwaad, “Ik ben je slaafje niet en dat zal ik nooit worden.”
Plots voelde ze zijn hand haar hand pakken en die omdraaien. Ze schrok van wat hij deed, maar deed er alles aan om niet te gillen. “Laat me los!” Zei ze moeizaam.
“Nee.” Zei hij met een kwaad gezicht, “Ben je soms vergeten hoe je afgelopen zomer was? zo’n zomer kan je weer meemaken, maar dan tientallen malen erger. Dat wil je toch niet?”
“Ik haat je.” Zei ze vals.
“Als jij naar mij luistert en doet wat je moet doen zal je zomer aangenamer zijn dan de afgelopen zomer.”
“Al zou je me aanbieden dat je me nooit meer lastigvalt dan zou ik het nog niet doet.”
“Nee? Daar moet je niet zo zeker van zijn.”
“Jij kan mij niks maken, niet hier. En zodra de school is afgelopen zal ik zorgen dat je me nooit zal vinden.”
“Dus jij denkt dat ik je niks kan doen? Dan zit je verkeerd.”
“Dat dacht ik dus niet.”
Het kwam zacht uit haar mond en plots trapte ze Draco tegen zijn schenen aan en hij liet haar arm los. Razendsnel pakte ze haar stok en richtte die op Draco. Ze liep naar de deur toe terwijl hij nog steeds niet helemaal recht stond en opende de deur. “Jij kan me niks maken.” Zei ze vals en ze verdween uit het lokaal.
Zo snel als ze kon probeerde ze buiten te komen en borg ze haar stok op. Toen ze buiten kwam stopte ze met half rennen en liep ze rustig naar de plek waar de andere zaten. Ze voelde de adrenaline nog in haar bloed stromen en ging naast Enigma zitten. “Waarom duurde het zolang?” Vroeg die zachtjes.
“Ik werd lastig gevallen.” Mompelde Vivi terug, “Vertel ik wel een andere keer.”
“Vivi waar zijn je spullen?” Vroeg Harry verbaasd.
“Ik heb ze naar de leerlingenkamer gebracht?” Antwoordde ze.
“Ik heb niet gemerkt dat je weg was.”
“Nou dank je.” Zei ze lachend, “De discussie werd zeker nogal heet.”
“Zo ongeveer wel ja.” Zei Harry grinnikend.
Vivi glimlachte en schudde haar hoofd kort. Harry glimlachte terug en toen keken ze allebei naar Ron en Hermelien die eindelijk waren begonnen met hun huiswerk. Hermelien maakte opmerkingen tegen Ron over zijn opstel en Ron verbeterde alles maar gewoon zonder wat te zeggen.
Juni was net begonnen en het huiswerk stapelde zich maar op. Het was weekend en ze mochten naar Zweinsveld. Hermelien, Ron en Enigma besloten om niet te gaan en druk aan hun huiswerk te gaan, maar Vivi en Harry hadden nog geen zin. In Zweinsveld merkte ze hoe rustig het was, veel oudere leerlingen waren er niet te bekennen op een paar na. Ze zaten rustig in de Drie Bezemstelen aan wat drinken toen Vivi Draco met Korzel en Kwast zag binnenkomen. Draco keek haar kort aan en grijnsde vals, Vivi negeerde hem. “Zullen we zo gaan?” Vroeg ze aan Harry.
“Is goed. Maar zullen we nog even naar het Krijsende Krot gaan?” Antwoordde hij.
“Is goed. Daar ben ik al een tijd niet geweest en met dit weer zal het er vast leuk uitzien.”
Harry knikte en ze glimlachte. Toen ze beide hun drinken ophadden stonden ze op en liepen de Drie Bezemstelen uit. Op een rustig tempo liepen ze richting het Krijsende Krot en veel zeiden ze niet. Daar angekomen bleven ze rustig staan. “Je bent veranderd Vivi.” Zei Harry plots na een tijdje. Ze keek hem verbaasd aan. “Op welke manier?” Vroeg ze.
“Op de manier zoals ik je heb leren kennen. Sinds je met Enigma omgaat lijk je zelfverzekerder en vrolijk. Je begint weer te stralen zoals je dat vroeger deed.” Zei hij zonder haar aan te kijken.
“Ik voel me ook beter.”
“Hoe komt het?”
“Ik durf me bloot te leggen bij haar. We hebben beide veel meegemaakt en begrijpen elkaar beter dan we denken.”
“Durfde je dat bij mij niet?” Zei hij met een onzekere stem.
“Jawel, maar ik wilde niet dat je mijn gruwelen wist, je hebt zelf al zoveel meegemaakt.”
“Je had het best mogen doen, tenslotte hoor je elkaar te vertrouwen.”
“Ik weet dat ik het had moeten doen, maar ik kon het niet.”
Het was even stil en beide keken ze elkaar niet aan, maar strak naar het Krijsende Krot. Vivi hoorde een tak achter hun breken en keek Harry aan. Hij had het ook gehoord en ze draaide zich om of er iemand was, maar ze zagen niemand. Plots pakte Harry Vivi’s hand vast en Vivi zag wat Harry zag.
Een groep mensen met zwarte mantels en kappen kwamen tevoorschijn en liepen op hun af. Harry trok Vivi achter zich om haar te beschermen en beide pakten ze hun stok. “Hebben de twee een gezellig onderonsje?” Vroeg één van hun. Ze antwoordden niet en de dooddoeners verspreidden zich om hun heen, ze zaten in de val. “Je kan je nu niet echt verdedigen hé Potter?” Zei de stem van Lucius.
“Wat wil je Malfidus.” Zei Harry.
“Alsof je dat nu nog niet weet. We willen jou Potter.”
“Dat zal je niet lukken.”
“Nee?” Zei Lucius spottend, “Wij zijn met meer Potter. Jij en dat kind zijn geen partij voor ons.”
Plots schoot Harry een paar verlamstralen af en Vivi volgde zijn voorbeeld. Ondanks dat er een paar werden verlamd hadden ze er weinig aan. Vivi voelde hij ze werd beetgegrepen en hoe haar stok uit haar hand werd geslagen. Ze probeerde diegene die haar vast had te trappen of te slaan, maar het lukte niet. Ze kon niks anders doen dan hopeloos toekijken hoe ze Harry aanvielen. Harry verweerde zich goed, maar hij kon niet winnen en uiteindelijk hadden ze ook hem te pakken.
Ze zaten gevangen in een kleine kamer. Er was geen raam waardoor ze konden wegkomen of konden zien waar ze waren. Het was stil, ze wisten niet wat te zeggen en ze luisterden naar de geluiden in het huis. Vivi voelde zich slecht, ze had het gevoel dat dit allemaal haar schuld was. Er liepen geluidloze tranen over haar gezicht. “Dit is allemaal mijn schuld.” Fluisterde ze.
“Nee Vivi, dat is het niet.”
“Jawel Harry.” Zei ze bang, “Als ik niet was gevangen was genomen afgelopen zomer was dit allemaal niet gebeurd.”
“Vivi waar heb je het over?” Vroeg Harry verbaasd.
“Ze hebben me gevangen genomen, afgelopen zomer. Ik kwam ze tegen op vakantie en Valandil was bij hun. Ze namen me mee en dwongen me om terug te gaan naar Zweinstein. Om zo te zorgen dat ik jou bij hun zou brengen. Ik was bang en kon me niet meer verzetten en toen Enigma en ik goede vrienden werden begon ik weer sterker te worden. Ik begon mijn lot te aanvaarden en toen ik Draco voor het laatst sprak heb ik hem de waarheid verteld en gezegd dat ik het niet zou doen. Hij waarschuwde me dat hij ervoor zou zorgen dat ik zou boeten. En dit is waar hij voor heeft gezorgd.”
Ze begon te snikken en Harry nam haar in zijn armen. Hij fluisterde lieve woordjes in streelde haar over haar rug en ze begon wat rustiger te worden. Ze voelde zich zo schuldig tegenover hem. ”Je kan er niks aan doen Vivi.” Fluisterde hij, “Je hebt een vreselijke tijd achter de rug. Het is niet jou schuld.” |
_________________
When will the blood begin to race
The sleeping bud, burst into bloom?
When will the flames, at last, consume us?
01-2004/31-12-2009, HPF will live on in my heart and soul <333 |
|
|
|
Catie
Chaotic Angel
Verdiend:
0 Sikkels
Woonplaats: The Elysian Fields
|
| Geplaatst:
Za Jun 25, 2005 9:50 |
|
En hier is dan (eindelijk) het laatste hoofdstuk van dit verhaal ^^ (Alweer want dit is eigenlijk deel 2 al ^^'') Dus hierna komt er een nieuwe Fanfic van mij, maar daar begin ik pas mee te posten als ik 5 hoofdstukken af heb ^^ En dan nu, het laatste hoofdstuk ^^
The Time has Come
Na een lange tijd werden ze plots uit de kamer gehaald een meegenomen naar buiten toe. De zon scheen fel en ze werden op een open plek hard neergegooid. Harry trok Vivi omhoog en ging weer beschermend voor haar staan. Ze konden weinig uitrichten zonder hun stokken en plots werd de stok van Harry naar hem toegegooid. “Tijd voor een leuk spelletje.” Werd er gezegd. Er kwam een dooddoener naar voren toe en die deed zijn masker af. Vivi zag het gezicht van Valandil verschijnen en hij grijnsde. “Pak het meisje.” Zei hij. Vivi werd vastgepakt en weggetrokken. Harry pakte zijn stok op en keek hopeloos toe hoe Vivi werd weggetrokken. “Ik zou maar opletten jongen.” Zei Valandil grijnzend. Harry keek Valandil aan en Vivi zag hoe Valandil zijn stok trok en een spreuk afvuurde. Harry ontweek de spreuk en vuurde een spreuk af. Vivi wist dat Harry Valandil niet aankon en probeerde wanhopig lost te komen. Plots werd Harry achteruit geblazen en Valandil liep grijnzend op Harry af.
Vivi wist plots niet wat er gebeurde. Ze leek op te stijgen zoals in haar dromen gebeurde. Maar deze keer was het anders, ze was er niet verbaasd over en het leek alsof ze eindelijk wist wie ze werkelijk was. ze voelde hoe ze veranderde en ze landde weer op de grond toen ze klaar was.ze werd meteen vastgegrepen, maar met de stok die ze vasthad creëerde ze een energieveld die de dooddoeners wegblies. Ze liep zelfverzekerd op Valandil af en die keek haar met verbazing aan. “Hoe kan dit?!” Zei hij.
“Mijn transformatie?” Zei ze vals.
“Ja! Je hoort pas te transformeren als je twintig bent.”
“Nee! Je transformeert zodra je er klaar voor bent! En dat ben ik nu al en jij was dat niet op deze leeftijd!”
Er was paniek te zien in zijn ogen en plots veranderde dat allemaal toen hij transformeerde. “Jij kan mij nog niet aan Vivi!” Zei hij, “Je kan niet van me winnen!”
“We zullen zien.” Zei ze zelfverzekerd, “Maar één ding is zeker! Je zult hem geen kwaad doen, daar zal ik voor zorgen!”
Ze ging voor Harry staan en was klaar om aan te vallen of om te verdedigen. Ze voelde hoe Harry haar verbaasd aankeek. Valandil vloog omhoog en ze volgde hem de lucht in. Hij glimlachte vals en mompelde wat. Een enorme kracht duwde haar achteruit en ze maakte een energieveld om haar heen dat krachtig genoeg was om zijn vloeken af te kaatsen.
Op een gegeven moment kreeg ze het voor elkaar om Valandil achteruit te blazen en hij viel naar beneden. Ze vloog hem achterna en bleef ene paar meter boven de grond zweven. Hij stond moeizaam op en keek haar woedend aan. “Is dit mijn dank!” Zei hij kwaad.
“Waarvoor zou ik jou moeten bedanken.” Zei ze koel.
“Jarenlang heb ik je behandeld als mijn eigen dochter, ik heb je een prachtig leven gegeven en nu keer je je tegen me!”
“Nee! Je hebt me geen prachtig leven gegeven, je hebt me een leven vol leugens gegeven! Dat noem ik niet prachtig, je hebt me bedonderd en iedereen die om me gaf! Dat is niet iets om je voor te bedanken!”
“Het was je lot! En nu zal je boeten voor wat je hebt gedaan.”
Hij vuurde een rode bol op haar af en ze kon die net ontwijken. De warmte schoot langs haar lichaam en ze wist zeker dat het een vuurbol moest zijn. Ze kon ontweek de tweede ook, maar de derde kon ze niet ontwijken en ze werd volop geraakt. De hitte leek niet eens zo erg, maar ze viel naar beneden toe.
Het leek alsof ze alles brak toen ze de grond raakte, maar ze wist dat dat niet zo was. Vivi zocht naar haar stok en zag hem even verderop liggen, maar overeind komen was moeilijker dan het leek. Moeizaam lukte het haar om rechtop te komen zitten en plots zag ze iemand haar stok pakken en aar haar toelopen. Het was Harry en hij hielp haar overeind. “Vivi? Gaat het wel?” Vroeg hij.
“Ja het gaat. Ik moet verder, hij mag niet winnen.” Zei ze.
“Vivi je bent er erg aan toe, je moet rusten.”
“Dat kan niet Harry! Als ik nu rust zal hij me doden. Begrijp het dan toch.”
“Wees voorzichtig Vivi.”
Ze knikte en steeg toen weer op. Ze negeerde de pijn in haar lichaam en zocht met haar ogen naar Valandil. Plots verscheen hij voor haar en ze ging achteruit. “Ben je klaar voor je einde?” Zei hij vals. Ze antwoordde niet en ze bereidde zich voor op het ergste. Valandil schoot van alles op haar af en ze maakte een veld om zichzelf te beschermen, ze wist niet hoelang ze het vol zou houden. Plots voelde ze een scherpe pijn in haar zij en keek naar haar zij. Een grote wond was verschenen en ze verloor bloed. De pijn was onbeschrijfelijk en haar energieveld begon zijn kracht te verliezen. Plots begon ze te vallen en sloot ze haar ogen.
Toen ze haar ogen opende zag ze Harry. Ze leefde nog, maar de pijn in haar lichaam was nog erger en ze voelde alsof alle energie uit haar lichaam was verdwenen. Haar stok had ze nog in haar handen. “Ik zei toch dat ik zou winnen.” Werd er geroepen. Vivi voelde woede opborrelen en ze schoot overeind. De pijn negerend begon ze te mompelen en maakte ze gebaren met haar handen en haar stok. Een witte gloed begon om haar heen te stralen en Valandil keek slechts verbaasd toe toen een witte bol pure energie op hem afkwam en hem volop raakte. Een oogverblindend licht, toen was alles normaal. Valandil was weg. “Vivi? Is hij dood?” Vroeg Harry.
“Nee.” Mompelde ze terwijl ze weer achterover viel, “Slechts verdwenen, ik kan hem niet doden.”
“Vivi gaat het wel?”
“Nee Harry. Ik ga dit niet overleven.”
“Jawel!”
“Nee, ik weet dat ik dit niet kan overleven, hij was te sterk voor me.”
“Vivi je mag niet sterven, ik heb je nodig!”
“Ik ga terug naar waar ik hoor.”
“En waar is dat?”
“Ik ga terug naar mijn ware familie.”
“Maar…”
“En jij Harry, jij moet Voldemort verslaan. Je moet.”
“Maar Vivi.”
“Doe het voor mij Harry. En voor Ron, Hermelien en iedereen die je geliefd is. Je mag hun niet laten leven in een wereld van duisternis, waar geen toekomst in zit.”
Harry pakte haar handen vast en er liepen tranen over zijn wangen. Vivi veegde de tranen langzaam weg en sloot haar ogen. “Ik zal altijd bij je zijn Harry. Ik ben bij je, in je hart. We zijn voor eeuwig verbonden.” Zei ze. Ze opende nog één keer haar ogen en keek hem aan. Toen sloot ze haar ogen en blies haar laatste adem uit.
Haar ziel die zolang in de duisternis had geleefd was nu op weg naar het licht. Ze kon haar geliefden al zien en elke stap dichterbij het licht maakte haar gelukkiger. Bij de poort aangekomen werd ze in de armen van haar ouders gesloten en keek ze nog één keer om. Ze keek naar Harry die opstond en met pijn in zijn hart wegliep. Toen keek ze haar ouders aan en glimlachte, samen met hun betrad ze het rijk waar ze thuishoorde. |
_________________
When will the blood begin to race
The sleeping bud, burst into bloom?
When will the flames, at last, consume us?
01-2004/31-12-2009, HPF will live on in my heart and soul <333 |
|
|
|
|
|
|
