[AF] De VampierDochter

Moonlight · Geplaatst: Za Jan 15, 2005 11:32

Heej Mensen!
Dit is het voorlaatste hoofdstuk (denk ik), dus deze fictie is bijna afgelopen ^^!
Morgen komt waarschijnelijk het laatste.
X, Moonlight

Hoofdstuk 25

"LAAT HAAR MET RUST!" schreeuwde een stem buiten het beschermveld van Elvina.
Merrick, Stella, Suzanne Charlotte en Robin stonden buiten.
Ze zagen er moe en verwilderd uit, maar toch vast beraden.
De zaal was nog steeds stil, je hoorde alleen het gerinkel van Robin’s armbanden.
Merrick hief haar handen op en deed haar ogen dicht.
Ze fluisterde iets wat ik niet kon verstaan, maar het gevolg was dat het beschermveld verdween.
De gezichten van de vampieren vertrokken maar de Mayfairs liepen naar hun toe, met hun toverstokken opgeheven.
"Wacht" zei Vladimir en hij haalde vier ongelofelijke hoektanden te voorschijn en hield ze bij Harry’s nek.
"Een stap, en we vermoorden hem" grinnikte Yamcha.
De Mayfairs waren geschokt en namen afstand.
"Wat moeten we nu doen" fluisterde Suzanne.
Mijn hart bonkte als nooit tevoren, mijn ogen werden nat: WAT MOEST IK DOEN?
Zouden ze Harry vermoorden, moest ik het opgeven en me laten vermoorden.
En plotseling deed ik iets wat niemand had gedacht.
Ik rende naar de deur van de 3 bezemstelen en rende keihard weg, de avondlucht was ijskoud vooral in de jurk die ik aanhad.
Achter me volgden de Zwartbloedigen me, met de rest van de zaal achter hun aan.
Verschillende stralen en vervloekingen hoorde ik mensen uitspreken, maar ik rende als maar door, als maar door.
Bij het verboden bos bleef ik staan, met iedereen om me heen.
Niemand deed wat, niemand durfde wat te doen.
Nog steeds had Yamcha Harry in zijn greep.
Ik weet niet precies wat ik deed, of wat ik moest doen: maar mijn plan moest lukken.
"Wat ga je nu doen?" vroeg Elvina buiten adem van het rennen.
Achter mijn jurk haalde ik een mes, een mes die ik had gepakt toen ik wegrende uit de 3 bezemstelen.
Niemand had het gezien, ik deed het stiekem.
Het hoorde bij mijn plan.
"Mezelf vermoorden" lachte ik.
De blikken van de Zwartbloederigen vertrokken en de Mayfairs schreeuwden: NEEE!
"Laat me!" schreeuwde ik.
"Jullie wouden me helemaal niet vermoorden, dat kan niet! Jullie hebben me nodig. Ik weet het wel" schreeuwde ik met het mes tegen mijn polsen.
"De Vampierendochter mag niet vermoord worden, wist je nog?" lachte ik gemeen.
"Maar... Maar" stamelde Vladimir geschokt.
"Wat moeten we nu doen, Vladimir" siste Yamcha woedend.
Merrick stond aan de andere kant en knipoogde, ze snapte mijn plan.
Uit het niets hoorden we verschillende huilende kreten uit het bos:
de lunalten.
De gezichten van de vampieren werden nog geschokter dan eerst, en verschillende mensen keken elkaar geschokt aan.
Langzaam zag je een paar Lunalten opsteigen uit het bos, gevaarlijk.
Het werden steeds meer, ze huilden tranen en vlogen cirkels boven ons.
Steeds sneller, sneller en sneller tot er een soort doorgang ontstond.
Een zwart gat, waardoor je allemaal witte gezichten zag ronddwalen.
Dit was de doorgang van de Lunalten, de doorgang naar de geestenwereld.
Mensen keken van verbazing en verwonderd naar het gat die de lunalten hadden gecreeerd.
Uit het niets viel er een witte verschijning uit het gat en belande met zijn voeten op de grond.
Een lang gewaad, zijn haren gebonden in een staartje en bloed rond zijn mond:
LESTAT!
"Jullie blijven van haar af!" schreeuwde hij en hij bleef een paar centimeters boven de grond zweven.
De zwartbloederigen keken toe, tot Vladimir zei: Lestat?
"Ja, jullie vuile verraders! Ik ben machtiger dan jullie, ik ben nu in een andere wereld en heb grotere krachten dan welk wezen dan ooit" zei Lestat luchtig.
"Jullie hadden me nooit mogen vermoorden, dat was erg dom" siste hij.
"WAT?" vroeg ik geschokt.
"Wist je het niet? Ze hebben me onverwacht vermoord toen ik je wou bezoeken".
Ik was geschokter dan ooit maar keek de zwartbloederigen woedend aan:
"Jullie zeiden dat hij was vermoord was door een taltos!".

Moonlight · Geplaatst: Do Jan 20, 2005 16:54

Dit is dus mijn laatste hoofdstuk, het einde van het verhaal.
Ik weet niet of ik het wel goed heb gedaan, maar voor mijn eigen ben ik heel trots op het verhaal.
Ik heb geleerd wie ik ben, en wat mijn schrijfstijl is.
Want dit was niet zomaar een fictie... meer een stukje van mezelf.
Dus hopelijk waarderen jullie het en hebben jullie iets aan het verhaal gehad.
Mijn nieuwe fictie komt er wel aan, maar over een tijdje pas.
Ik weet niet precies wat ik wil doen, of wat het plot is... het komt allemaal wel Wink

!
Nog bedankt voor alle berichtjes en steun...

X, Moonlight

Hoofdstuk 26

De vampieren zeiden niks terug, ze keken alleen bang en angstig naar Lestat.
Lestat zweefde machtig, en zag er gevaarlijker uit dan ooit.
"En, ik zal jullie nu moeten vernietigen" zei hij.
"NOOIT" schreeuwde Vladimir en rende samen met de Vampieren weg.
Maar ze kwamen niet ver, de poort van de Lunalten bleef openstaan terwijl er nog een gedaante uit kwam.
Het was een vreemd wezen, een soort zwarte schim.
Het deed me denken aan een dementor, alleen wat vrouwelijker.
Achter de kap kwam een vrouwengezicht tevoorschijn die haar hand reiktte naar de zwartbloederigen.
"Het is jullie tijd om te gaan" zei ze kort.
"NEEE" schreeuwde Elvina.
"De Lunalten geven aan dat jullie moeten gaan, ik kom jullie ophalen" zei ze op dezelfde toon.
De vampieren wouden wegrennen maar het lukte niet...
Door de kracht van de geheimzinnige vrouw zweefden ze dieper naar het gat.
Ze probeerden zich te bevrijden maar lukte niet.
"Verzet jullie niet, er is niks dat jullie nog kunnen doen" zei de vrouw.
De vampieren werden opgeslokt door het gat van de lunalten... de laatste woorden waren;
"De vampierendochter, het is jouwn schuld".
Een soort last ging van me af, een soort explosie van blijdschap gebeurde er.
"Ik moet gaan, ik zal je waarschijnelijk nooit meer zien. Maar vergeet niet, ik zal er altijd zijn" zei Lestat en hij verdween samen met de vrouw het gat in.
Ook al was Lestat weg, hij zou altijd in mijn hart blijven.
De leerlingen juichden en lachten en omhelsden elkaar van blijdschap.
Het eerste wat ik deed was naar Harry, en helpte hem met opstaan.
"Ik weet niet wat dat was, maar het doet er ook niet toe" zei hij begrijpend.
Ik was blij om het niet uit te leggen, en streek mijn hand door zijn haren.
Zijn mond kwam dichter naar me toe, en voor ik het wist raakten mijn lippen die van hem aan.
We kusten... en het was iets wat ik nooit had gevoeld.
"Ik hou van je, Harry" zei ik langzaam.
"Ik ook van jou" zei Harry zacht en glimlachte.
De Mayfairs liepen naar me toe, en glimlachten net als Harry.
Ik had het gevoel, dat alles wel op zijn pootjes terecht kwam.
Want op dit moment was leven; perfect.

Na het gevecht keerde ik terug naar de Mayfairs.
Voor de rest van mijn leven woonde ik bij hun... zonder zorgen.
Ik werd nog meer bevriend met Robin dan ik al was, en wat betreft Harry;
hij is de liefde van mijn leven.
In deze reis, in mijn verhaal heb ik veel geleerd.
Ik heb mensen verloren, en mensen ontmoet.
Mijn leven is zoals het hoorde, en Talamasca is weer mijn thuis.
Vele mensen zouden zeggen dat dit het einde is... maar mijn leven is pas begonnen.