[AF] Between Good and Evil

Bradhadair · 6e jaars Verdiend: 47 Sikkels Woonplaats: Zaandam

Hoofdstuk 29
De Waarschuwing

Het was gewoon vertederend om te zien dat moeder en zoon eindelijk herenigd waren.
“Ron wat heb ik je gemist” zei mevrouw Wemel en drukte Ron tegen haar borst aan.
“Mam ik stik zo wat” zei Ron en vrijwel onmiddellijk liet mevrouw Wemel haar zoon los.
“Het spijt me, maar al die tijd dacht ik dat je dood was, maar je leeft weer” zei Mevrouw Wemel en Madison kon zien dat ze een traantje wegpinkte.
“Dat snap ik” zei Ron.
“Ik vind je verhaal echt zo fascinerend” zei meneer Wemel die naast zijn vrouw stond. Ron had hen het hele verhaal verteld en ze hadden met hier en daar wat ‘oeh’ en ‘ah’ geluisterd.
“Ja” kon Ron alleen maar uit brengen.
“Maar wat ik me wel af vraag, wie was degene die je voor mij hebt aangezien?” vroeg Ron en zijn vader die zijn lijk geïdentificeerd zou hebben werd knalrood.
“Het was in ieder geval iemand die op jou leek” zei zijn vader en ging op de bank van de huiskamer zitten.
“Of iemand wilde dat wij dachten dat Ron dood was” zei Madison en het werd stil.
“De halve toverwereld die uit Dooddoeners bestaat wil mij dood hebben dus dat zal moeilijk worden om daar achter te komen” zei Ron die Madison de laatste tijd erg afblafte als zei iets zei.
“Dat is waar” zei Madison die op een stoel zat met Elissa in haar armen die sliep.
“Madison kom je even ik moet je spreken” zei Harry die ook bij Ron en zijn ouders had gezeten.
“Oké, Ron hou jij Elissa even bij je” zei Madison en ze gaf Elissa voorzichtig aan Ron die het liever de nek omgedraaid had dan vastgehouden maar toch hield hij haar vast en Elissa sliep zelf door.
“Bedankt” zei Madison en liep met Harry de gang op.
“Madison ik merk dat Voldemort meer kracht begint te krijgen zoals ik bij de laatste vergadering al heb gezegd. En het idee van jou was helemaal goed dat we niet zomaar alle Dooddoeners moeten volgen, maar alléén mensen die echt wat betekenen binnen de kring van Voldemort” zei Harry en Madison knikte hevig en kreeg het gevoel dat, dat niet het gene was wat Harry wilde zeggen.
“Nou ik was net op de Wegisweg om meneer en mevrouw Wemel te halen en daar zag ik er wat zitten, dus mijn vraag is. Zullen we hun samen achtervolgen?” vroeg Harry.
“Hoezo, waarom ik?” vroeg Madison.
“Nou Ron heeft het nu nogal druk en Hermelien was met een andere opdracht bezig dus dan blijf jij over in dit huis, en aangezien je ervaring moet op doen om schouwer te worden” legde Harry uit en Madison snapte het.
“Is goed, ik ga wel mee” zei Madison en samen verdwijnselde ze naar de Wegisweg waar ze in een steegje belandde.
“Harry, we kunnen ons beter transfigureren” zei Madison want de meeste Dooddoeners herkende Madison wel en Harry al helemaal aangezien ze allebei gezocht werden.
“Ja, is goed” zei Harry.
“Implicius incatalemus” zei Harry en wees met zijn toverstok naar Madison. Ze voelde dat ze wat langer werd en zag haar witblonde haren roetzwart werden, ze had zelfs het idee dat haar ogen veranderde.
“Zo Madison jij bent helemaal niet meer te herkennen, spreek nu die bezwering over mij uit” zei Harry en toen Madison klaar was met haar nieuwe lichaam te bekijken richtte ze haar staf op Harry en veranderde hem in een mollige blonde jongen.
“Madison ik lijk nu bijna wel op mijn neef” zei Harry maar ze zag aan zijn gezicht dat hij het niet erg vond.
“Oké, nou kom op dan gaan we die Dooddoeners volgen” zei Madison en schrok, haar stem had ook een hele andere toon gekregen.
“Lach niet” zei Madison toen Harry begon te lachen over de geschrokken en verbaasde blik van Madison.
“Sorry, ik zag Park met Kwast lopen en Gorter was ook in de buurt maar ik weet niet of hij er met hen was” zei Harry.
“Oké” zei Madison en ze liep samen met Harry naar de lekke ketel en meteen zagen ze een groepje verdachte personen zitten waaronder Patty Park en tot Madison’s schrik ook Orlando.
“Kom we gaan een tafel verderop zitten” zei Harry en Madison volgde hem naar een tafel precies ver genoeg om niet op te vallen maar wel het gesprek te kunnen volgen.
“Hij wilde dat ik de opdracht deed” zei de verschrikkelijk lelijke schreeuwende stem van Park.
“En toen ik er bij was wilde hij dat ik jou assisteerde” zei Orlando.
“O alsjeblieft doe je gewoonlijke taak maar dan is hij blij genoeg” zei ze en dronk haar boterbier in een teug op.
“Wij weten in elk geval wat we moeten doen” zei een meisje die Madison herkende als Vilerina Comit, een erg actieve Dooddoener.
“Goed” zei Park en iedereen behalve Orlando stond op en liep weg.
“Harry ga jij achter da groepje aan dan blijf ik hier” zei Madison.
“Is goed, ik vertrouw die Orlando niet helemaal” zei Harry en ging tegelijkertijd weg met het groepje Dooddoeners.
“Oké, hoe gaat het tussen Draco en dat kreng” vroeg Park opeens en Madison moest moeite doen om zichzelf in te houden en niet op te staan en haar een dreun te geven.
“Ze zijn weer bij elkaar” zei Orlando en keek Park aan.
“Wij hadden een afspraak, je zorgt dat Draco terug naar mij komt en dan mag jij die Verrera houden. Als het niet lukt zullen we veel geld mis lopen en een goed liefdesleven” zei Park en Madisons mond hing even naar beneden van verbazing.
“Luister, ik snap dat zijn ouders een hoge som hebben betaald voor het verleiden en het uit elkaar halen van die twee maar als het niet wilt lukken dan lukt het niet” zei Orlando.
“Ik ben jaren samen met Draco geweest en ben hem aan die griet kwijt geraakt in nog geen maand tijd, maar ik ben nog steeds verliefd op hem en ik doe alles om hem terug te krijgen” zei ze alleen iets te hard zodat er een paar mensen op keken.
“Ik vind Madison ook mooi en wil haar ook voor mezelf hebben en doe ook alles daarvoor maar zoals we het nu doen zal het niet lukken” zei Orlando.
“Misschien kunnen we een liefdesdrankje maken” stelde Park voor maar Orlando schudde zijn hoofd.
“Ze nemen volgens mij niets meer aan wat ik hen voorschotel” zei Orlando.
“We kunnen misschien een van de twee ontvoeren en de ander laten denken dat diegene dood is en dat de een dan de ander verleid” zei Park maar alweer schudde Orlando zijn hoofd.
“Dat zal ook niet werken” zei hij.
“Nou wat werkt dan wel?” vroeg ze kwader dat Orlando al haar ideeën af wees.
“We moeten Draco de orde uit werken en er voor zorgen dat ze elkaar nooit meer kunnen zien” legde Orlando uit.
“Daar heb ik geen goed gevoel over” zei Park en voor de eerste keer in Madison’s leven zag ze Park bezorgd kijken.
“Probeer eerst maar de liefdesdrank en dan zien we wel verder” zei Park en ze stond op en liep weg zonder Orlando nog een blik waardig te geven. Ze vergat nu haar opdracht, Orlando stond op en Madison volgde hem. Hij liep Londen in en bij het eerste en beste moment riep ze Orlando.
“Wie ben jij?” vroeg hij.
“Iemand die in jou is geïnteresseerd” zei Madison en sleepte hem een steeg in, ze toverde zichzelf weer om in zichzelf en hield een verbaasde Orlando onder schot.
“Madison” zei hij maar Madison gaf geen antwoord terug.
“Jij laat mij en Draco met rust en die Park ook of anders doe ik iets waar ik de rest van mijn leven spijt van zal krijgen” zei Madison en dat was wat ze aan hem kwijt wil. Ze wilde weten dat er niet met haar te spotten viel. Zij was Madison Malfidus en niemand kon haar dat afnemen of bespotten.
“Madison waar heb je het over” zei Orlando en Madison prikte haar toverstok in zijn nek.
“Ik heb je net afgeluisterd bij de lekke ketel” zei ze en Orlando schrok.
“Heb je mij begrepen?” vroeg Madison.
“Ik heb je begrepen” zei hij en Madison trok haar stok terug en deed die in haar gewaad.
“En als je toch zo naar Park toe gaat zeg dan dat ze nooit tussen Draco en mij kan komen even min als jij dan kan” zei Madison en met die woorden verschijnselde ze weer naar de Wegisweg terug want ze moest Harry zoeken.
“Madison!” schreeuwde een bekende stem boven de menigte uit en toen ze zich om draaide zag ze Harry in zijn gewone gedaante aan komen.
“Wat heb je gehoord?” vroeg Madison.
“Ze willen iemand uit de orde ontvoeren maar ik heb niet gehoord wie” fluisterde Harry in Madison haar oor zodat niemand behalve zij het kon horen.
“En jij?” vroeg hij.
“Ik heb alleen gehoord dat Orlando en Park een plan hebben om mij en Draco uit elkaar te halen, maar ik heb Orlando op het hart gedrukt dat hij dat vooral niet moet proberen” fluisterde Madison en Harry lachte om haar.
“Daar had ik bij moeten zijn” zei hij en Madison kon nu een klein glimlachje ook niet onderdrukken.
“Maar denk je dat hij een verrader is?” vroeg Madison zachtjes aan Harry.
“Dooddoeners blijven Dooddoeners ook al staan ze aan de andere kant” zei Harry en Madison knikte dat ze het begreep.
“Wij bespioneren hen maar hun ook ons, daar valt niets aan te doen, overal zijn wel verraders” zei Harry iets harder.
“Ja, dat is wel zo” zei Madison.
“Maar zullen we weer naar huis gaan, Ron zit nog steeds met Elissa volgens mij” zei Madison en lachte bij het idee dat Ron, Elissa moest verzorgen.
“Ja, laten we hem dan maar uit zijn lijden verlossen” zei Harry en samen verdwijnselden ze terug naar het Grimboutplein.

“Mama” schreeuwde Elissa toen ze thuis was, ze schopte Ron die haar vast had zodat hij haar los liet en ze rende naar Madison toe.
“Elissa” zei Madison en ze aaide haar over haar haren waar nu twee vlechtjes in zaten.
“Wie heeft die vlechtjes gemaakt?” vroeg Madison.
“Emmerlien” zei ze en Madison moest lachen.
“Dat doet ze wel mooi” zei ze en Elissa rende nu de deur uit en de trap op. Dat deed ze wel vaker dan wilde ze Madison even zien en ineens was ze weg.
“Zo ben je nu aan kleine kinderen gewend?” vroeg Harry en gaf Ron een schouderklopje.
“Ik moest altijd al op Ginny passen” zei Ron en met z’n drieën liepen ze de woonkamer binnen waar nu ook Fred en George bij waren gekomen.
“Ron we gaan een welkomsfeest voor je geven” zei George met een grijns.
“Meen je dat?” vroeg Ron en keek zijn broers omstebeurt aan.
“Ja, anders zouden we het niet zeggen” zei Fred en op dat moment verschijnselde Draco binnen en ging achter Madison staan en knuffelde haar.
“Draco kom eens” zei Madison en trok hem mee naar de keuken waar niemand was.
“Wat is er?” vroeg Draco toen hij het bezorgde gezicht van Madison zag.
“Ik heb net Park met Orlando gezien en afgeluisterd omdat Harry en ik een klusje voor de orde deden, ze zeiden dat ze ons uit elkaar wilden halen en dat je ouders hen er voor betalen. Ik wilde je dit laten weten want niemand mag dit voor elkaar krijgen” zei Madison achter elkaar.
“Het was ze bijna gelukt maar nu we dit weten lukt het nooit meer” zei Draco en reageerde anders dan Madison verwacht had.
“Verbaast het je niet?” vroeg Madison.
“Ik ken mijn ouders en ik ken Patty” zei Draco simpelweg.
“Eigenlijk had ik zoiets kunnen verwachten van hun, ik kwam alleen te laat op het idee dat het zou kunnen” zei Draco en zoende Madison zoals hij in tijden niet had gedaan.

Bradhadair · 6e jaars Verdiend: 47 Sikkels Woonplaats: Zaandam

Hoofdstuk 30
De zoveelste moord

Dit was het moment van de waarheid. Madison was met haar schouwersexamen bezig. Als ze dit examen zou halen zou ze derdegraads schouwer wezen. Ze wist dat het moeilijk kon worden om schouwer te worden aangezien haar man ex-Dooddoener was. Maar iedereen stond achter haar en dan Draco in het bijzonder. Hij had haar de laatste paar dagen een heleboel nieuwe spreuken bijgebracht die zelfs Hermelien niet allemaal wist. Hermelien had haar ook geholpen met spreuken en had met haar op de zolder geoefend die nadat Draco daar gevangen had gezeten nooit meer in gebruik is genomen.
Maar nu zat ze te blokken om sommige spreuken te herinneren, ze had er veel gebruikt en gehoord, maar kon er maar niet op komen.

Welke spreuk kan je het best gebruiken als er iemand op je af komt en de lamspreuk gebruikt? Madison deed haar ogen dicht end acht na, deze spreuk had ze van Hermelien geleerd en gister nog behandeld.
De schildspreuk Protego natuurlijk, dacht ze en schreef het snel op haar perkament neer. Dat was de laatste vraag, ze stond op en leverde het perkament in bij de hoofd van de schouwers.
“Ik heb het rapport over je gelezen van Potter, hij verwacht heel wat van je. En als dit schriftelijke examen net zo goed is als je theorie examen dan kom je er wel” zei de vrouw net toen Madison dat alles had willen vragen.
“Oké, bedankt mevrouw” zei Madison, ze pakte haar jas en verschijnselde naar het Grimboutplein waar het bloedheet was en ze haar jas meteen weer uit gooide.

“Hoe is het gegaan?” vroeg Harry nieuwsgierig toen Madison de huiskamer in wandelde waar het ondanks dat er een raam wijd open stond nog heter was dan in de gang.
“Het hangt van mijn schriftelijke examen af” zei Madison en ze ging bij het raam staan dat open stond.
“En heb je dat goed gedaan?” vroeg Hermelien die er ook bij was.
“Ik denk het wel” zei Madison, ze vond zelf dat ze het examen aardig had gedaan maar het was zeker geen uitmuntend.
“Mooi” zei Hermelien en lachte.
“Is er nog nieuws binnen gekomen voor de orde?” vroeg Madison want er gingen geruchten ten ronde dat Voldemort duistere plannen aan het smeden was. Dat deed hij normaal ook al maar nu nog erger dan eerst. De orde hield in hun achterhoofd dat het met Harry te maken kon hebben en dat hét gevecht snel dichterbij kon komen. Maar ze hadden al enkele keren gedacht dat hét gevecht plaats zou vinden maar het was nog niet gekomen. Harry had gezegd dat hij zou vechten als de tijd er rijp voor was. Maar het gevecht zou toch snel plaats vinden, en het zou dan niet zo zijn dat de beide partijen elkaar een hand zouden geven en zeggen ‘de best wint’.
Nee, het gevecht zou plaats vinden wanneer ze het, het minst verwachtte.

“Nee, nog geen nieuws” zei Hermelien.
“Nou geen nieuws is goed nieuws” zei Harry en zo te zien dacht hij na. De laatste tijd was Harry erg van de kaart. Madison zou dat ook zijn geweest als zij Harry was geweest. Hij zou vermoord worden of een moordenaar worden.
“Dat is zo, en zijn er ook geen nieuwe vermissingen?” vroeg Madison en weer schudde Hermelien haar hoofd.
“Oké” zei Madison en ging bij het raam vandaan en ging zitten. Ondanks dat ze een dun hemptje aan had was het nog steeds warm.
“Hermelien wil je even komen?” vroeg Ron die net in de deuropening was verschenen.
“Ja, is goed” zei Hermelien en stond op en liep naar Ron toe, waarna ze samen naar boven gingen.
“Zeg Harry zouden we geen tuintje aan kunnen leggen met magie ik heb ooit eens wat gelezen over…” Madison stopte en keek op net als Harry die gefascineerd naar haar zat te luisteren. Van boven kwam een luide gil van Hermelien. Harry en Madison stonden op en sprintte naar boven. Daar zagen ze Ron en Hermelien zoenend staan.
“Hermelien wat gebeurd er?” vroeg Harry geschrokken al had Madison al door wat er gaande was. Hermelien liet Ron los die zo rood als een tomaat was geworden en schraapte haar keel.
“Harry, Madison, Ron en ik gaan trouwen” zei ze vol trots en Hermelien liet Madison een prachtige ring zien.
“Hermelien ik ben zo blij voor je” zei Madison en omhelsde haar. Harry stond letterlijk en figuurlijk met open mond te kijken wist niet te zeggen. In plaats van iets te zeggen liep hij naar Ron toe en keek hem blij aan.
“Jongens” fluisterde Madison in het oor van Hermelien en aan de blik van Hermelien te zien dacht zij precies hetzelfde.

Ineens hoorde ze beneden het geluid dat er iemand verschijnselde. Iedereen liep snel naar beneden en zagen Draco staan.
“O, ik dacht al dat er niemand thuis was. Er is een aanval geweest in een dreuzelwijk” legde Draco uit.
“Wat voor dreuzelwijk?” vroeg Madison.
“Madison je zult het niet leuk vinden om te horen, maar het huis van je moeder is aangevallen” zei Draco met een pijnlijk gezicht. En Madison kon geen woord meer uit brengen. Ze kon het dan wel slecht met haar moeder vinden de laatste tijd, het was en blijft je moeder.
Draco sloeg een arm om haar heen en zij drukte zich tegen zijn schouder aan. Huilen kon ze niet, ze had er geen kracht voor.
“Oké, we kunnen er het beste alleen heen gaan. Zonder jou” zei Harry maar toen herstelde Madison zich weer.
“Nee, ik wil mee” zei Madison en keek Harry vastberaden aan. Ze wachtte niet op een antwoord, ze pakte haar toverstok uit haar zak en verdwijnselde naar haar oude huis dat er net nog zo bij stond als altijd, afgezien dat alles aan de binnen kant zwart was en er een hele menigte mensen omheen stond. Ook zag ze zelfs een filmploeg en ze was blij dat ze in een hoek was verschijnseld. Net toen ze naar de menigte mensen toe wilde lopen verschenen Draco, Harry, Hermelien en Ron.
“Madison we komen je steunen” zei Harry.
“Dank je” zei ze en ze liepen naar de mensen toe.
“Sodeknetter wat is dat?” vroeg Ron en keek naar de cameraman.
“Ik heb geen idee” zei Malfidus en beide liepen ze op de camera af.
“Oké, het voordeel is dat die twee hun oorlog met elkaar even staken maar het nadeel is dat het live op televisie word uitgezonden” zei Madison en liep snel achter de twee jongens aan op de voet gevolgd door Harry en Hermelien.
“Kom terug” riep Hermelien toen ze dichtbij de filmploeg waren en ze hun aandacht hadden getrokken.
“Madison Verrera, de dochter van de dode vrouw Elizabeth Verrera. Madison hoe weet je over de dood van je moeder en hoe ben je zo snel mogelijk gekomen. Volgens de buurt had je al tijden ruzie met je moeder, wat wil je daar over vertellen?” de vrouw die commentaar gaf kwam met de microfoon de kant van Madison op. De vrouw had alles zo snel gezegd dat Madison even niet wist wat ze moest zeggen en met volle mond een camera voor haar gezicht geduwd kreeg. Harry en Draco die eerst nog voor haar hadden gestaan werden weggeduwd door de menigte buurtbewoners die naar het schouwspel kwamen kijken en alleen Harry en Hermelien stonden naast haar.
“U heeft uw huiswerk goed gedaan” zei Hermelien en nu richtte de camera en de vrouw zich op haar.
“En hoe heet jij?” vroeg de vrouw vriendelijk en ontblootte haar lelijke gele tanden alsof ze het tegen een kind van vijf had.
“Ik ben haar woordvoerder Hermelien Griffel en ze moet nu door” zei Hermelien op een zakelijke toon en duwde Hermelien langs de media en de halve buurt die was komen kijken.
“Wilt u dan iets zeggen over de gebeurtenissen?” vroeg de vrouw en nu was Hermelien degene die een microfoon onder haar neus kreeg gedrukt.
“Nee” zei ze heihard en op dat moment duwde ze Madison naar voren en duwde ze haar het publiek door.
“Goed gedaan” fluisterde ze tegen Hermelien en Hermelien kreeg een kleur maar bleef haar door duwen.
Draco en Ron stonden voor Madison’s ouderlijk huis te wachten (er was bijna twee meter tussen hen)
“Kom” zei Madison en ze stapte over het rood witte lint heen dat om haar huis heen was gespannen om het gebied af te zetten.
Ze liep het paadje op voor haar huis en zag dat de deur uit de deurpost wasgeslagen.
“We kunnen ten minste makkelijk naar binnen” zei Madison en stapte naar binnen en schrok toen ze binnen stapte. Niet alleen was het nog warmer binnen dan dat het buiten was maar het stonk er ook erg. De muren waren zwart van het roet en de spullen waren zwart of verkoold. Ze hoorde dat haar vrienden haar volgde en ze greep naar de hand van Draco. Ze wist niet wat ze binnen zou aantreffen. Ook hier was geen deur meer om open te maken en toen ze naar binnen stapte zag ze een heel team in huis.
“Het spijt me, dit is verboden gebied” zei een man midden vijftig met zwart haar en een snorretje.
“Mijn moeder woonde hier dus ik heb nog alle rechten om hier te komen” zei Madison en de man die anders was dan de andere leden die in ‘haar’ huiskamer stonden liep naar haar toe.
“Dan spijt het me te moeten zeggen dat uw moeder dood is” zei de man en Madison stond het huilen nader dan het lachen. Ze keek naar een centraal punt op de grond en dacht na. Het was nu officieel, haar moeder was dood, ze zou haar nooit meer terug zien. Nooit meer goedendag kunnen zeggen en nooit meer verwijten kunnen maken. Vele momenten kwamen naar boven. Van de dag dat ze samen met haar moeder door het park liep en ze in het meertje was gevallen toen ze vier was tot aan het moment dat haar moeder Draco niet mocht. Ze kon het nooit meer goed maken.
Tranen brandde nu in haar ogen en ze draaide zich om haar Draco en duwde haar hoofd tegen zijn schouders. Een traan gleed vanuit haar ogen over haar wang op de grond. Draco troostte haar en Madison snikte. Ze moest sterk zijn.
Op dat moment veegde ze haar tranen weg en stond weer rechtop.
“Sorry” zei ze.
“Het geeft niet ik heb al ergere gevallen mee gemaakt” zei de man en lachte vriendelijk.
“Ik ben rechercheur Morphis” zei hij en stak zijn hand uit.
“Ik ben Madison Malfidus en dit is mijn man Draco Malfidus en de mensen die op de gang staan zijn goede vrienden” zei Madison maar toen ze achterom keek zag ze niemand staan en schudde de hand van de man maar.
“Oké” zei hij.
“Wat doet een rechercheur hier?” vroeg Madison aan de man.
“Er zijn sporen dat uw moeder misschien vermoord is, maar als we meer weten hoort u daar meer van” zei de man en ging een stapje opzij om een vlek op de muur te bekijken. Toen zag Madison haar moeder. Ze lag verbrand op de grond. Haar huid was bruin en van haar gezicht was niet veel over. Hier en daar lagen haren van haar verspreid. Madison kon dit niet aan zien.
Ze groette de rechercheur en ging de deur uit waarna ze haar vrienden op de gang trof.
“Zag je haar?” vroeg ze aan Draco die knikte.
Madison richtte zich nu op de kast. Ze herinnerde zich iets, ze probeerde de la open te trekken en dat lukte (al vielen de handvaten er af)
Ze haalde een fotoalbum tevoorschijn. Dat was het fotoboek waar ze Maria als baby in had herkend. Ze wilde alles beter bekijken en dit was misschien wel alles wat er van vroeger over was. Naar boven durfde ze al helemaal niet, daar zou het zeker erger zijn dan beneden.
“Gaat het?” vroeg Ron overbodig en klopte Madison op haar schouder.
“Natuurlijk niet” zei Harry.
“Het gaat wel, ik wil alleen zo snel mogelijk naar huis” zei ze en haar oog viel iets wat glimde op de grond. Ze bukte en raapte het op.
“Wat is dat?” vroeg Hermelien nieuwsgierig die had gezien dat Madison bukte.
“Het is een ring” zei ze en bekeek hem grondig.
“Hij is niet van mij en mijn moeder, misschien wel van de dader” zei Madison en stopte het snel in haar zak.
“Eerst naar huis” zei ze tegen de blikken. En snel liepen ze door de menigte mensen heen en verdwijnselde in een hoekje weer stilletjes terug naar huis.

“Wanneer zal die oorlog over zijn?” vroeg Madison. Ze lag zoals gewoonlijk met Draco in bed, ze lag half op hem en haar hoofd rustte in zijn nek.
“As de heer van het duister verslagen is” zei Draco doodsimpel.
“En hoeveel slachtoffers moeten er nog vallen?” vroeg ze.
“Ik weet het niet” en Madison hoorde iets van bezorgdheid in zijn blik.
“Je mist ze hè” fluisterde Madison.
“Wie?” vroeg Draco en ze voelde hem fronsen.
“Je ouders” zei zij nu doodsimpel en Draco zuchtte.
“Ik mis ze net zo erg als jij dejouwe” zei Draco en Madison hoorde in zijn stem dat, dat echt zo was.
“Waarvoor ga je niet stiekem naar ze toe?” vroeg Madison. Even dacht Draco na en kwam toen met een antwoord.
“Dan stel ik mijn vader voor een keuze. Alle Dooddoeners hebben de opdracht mij te vermoorden dus ook mijn vader. Dus als hij mij weer ziet moet hij me vermoorden of in de problemen komen” legde Draco uit en Madison snapte alles. Zelf had ze ook niet terug gegaan al wenste ze nu dat ze wel was terug gegaan om haar moeder te beschermen n het goed te maken.
“Maar je moeder is geen Dooddoener, waarvoor ga je niet alleen naar haar toe?” vroeg Madison.
“Ik weet zeker dat mijn vader meer in de buurt van haar is om haar te beschermen dan eerst en als ik hem tegen kom heb ik een probleem” zei Draco.
“Nooit gedacht dat ik bang zou zijn voor mijn eigen vader” voegde hij er aan toe en schudde zijn hoofd.
“Maar hij zou je toch niet echt vermoorden?” vroeg Madison geschokt.
“Zijn trouw aan de heer van het duister is erg groot, ik zou het niet weten” zei Draco.
“Hij zou vast zijn eigen zoon niet vermoorden” zei Madison en moest er niet aan denken dat zij Elissa moest vermoorden.
“Hij heeft al veel dingen moeten opofferen de laatste jaren. Eigenlijk verschillen Dooddoeners en ordeleden niet veel van elkaar. Dooddoeners dienen uit angst en ordeleden kennen geen angst en zijn er ook tegen” legde Draco uit.
“Eigenlijk is dat wel zo. Maar ik kan me niet voorstellen dat mensen het leuk vinden om te moorden” zei Madison.
“De meeste Dooddoeners zijn tegen Modderbloedjes en dreuzels net als de heer van het duister, maar ik ben nog nooit een Dooddoener tegen gekomen die moorden leuk vond. Of je moet mijn tante Bella meerekenen. Die vond martelen en moorden heerlijk” zei Draco.
“Ja” zei Madison en zuchtte en dacht even terug aan het moment dat zij haar had vermoord.
“Toch vind ik dat je naar je moeder moet gaan” zei Madison en het werd stil in de donkere slaapkamer. Madison sloeg haar armen om Draco heen en hij om haar en niet veel tijd later vielen ze in slaap.

Bradhadair · 6e jaars Verdiend: 47 Sikkels Woonplaats: Zaandam

Hoofdstuk 31
Het Mysterie van de Ring

Het was een heerlijke nazomerdag. Vandaag was de dag dat Ron en Hermelien gingen trouwen. Madison en Harry waren als getuige gevraagd en Elissa was samen met de zoon van Fleur gevraagd (die alweer zwanger was) om bruidsmeisje en bruidsjonker te wezen. Ron had er ook pijnlijk op moeten toezien dat Hermelien, Draco had uitgenodigd op ‘zijn trouwen’.
Het feest zou op het nest werden gehouden.
In al die jaren was Madison er nog nooit geweest en was dus hartstikke zenuwachtig. Niet alleen was dit het eerste trouwfeestje dat ze samen met Draco zou bezoeken, ook zou dit weer herinneringen naar boven halen van het primitieve trouwen van Madison.
Madison zat nu samen met Draco in haar kamer. Zij zat op bed en was bezig met het haar van Elissa in te vlechten en Draco deed zijn galagewaad goed voor de spiegel.

“Toch heb ik er geen goed gevoel over” zei Draco zonder Madison aan te kijken.
“Hoezo?” vroeg Madison die haar ogen nog steeds gericht had op het haar van Elissa.
“Nou dat het zo open en bloot word gehouden” zei Draco en draaide zich om en kwam naast zijn vrouw en dochter zitten.
“De halve orde zit daar en er kunnen er meer opgeroepen worden” zei Madison en deed een elastiekje om het haar van Elissa.
“Ja, maar zullen die wel op tijd komen?” vroeg Draco.
“Wij zijn er ook nog hoor, de halve orde is al uitgenodigd” zei Madison en streek haar blousetje plat en zette Elissa op de grond.
“Ja, maar laten we hopen dat er niets gebeurd” zei Madison, ze zoende Draco en liep met Elissa naar beneden. Daar zat het al stampvol met feestgangers aangezien het nog maar 10 uur ’s ochtends was.
“Madison!” schreeuwde iemand en toen Madison om keek zag ze Harry in zijn galagewaad aankomen.
“Moesten wij niet eerder bij het nest wezen?” vroeg hij en keek op zijn horloge.
“Ja, nu je het zegt” zei ze en keek geschrokken op haar eigen horloge.
“Draco ik ga, ik neem Elissa meteen mee. Ik zie je op de ceremonie” zei Madison maar voordat Draco ook maar één verwijt had kunnen maken werd hij al volop op zijn mond gepakt door Madison.
“Is goed” zei hij en raakte de wang van Madison even aan en voordat hij het wist waren zijn vrouw en dochter weg.

“O Madison wat ben ik blij dat je er bent” zei Hermelien en omhelsde Madison.
“Nou lang ben ik niet weg geweest hoor” zei Madison en Hermelien liet haar weer los. Ze had een prachtige witte jurk aan zonder mouwen en versiersels wat haar prachtig stond. In haar, haar had ze een witte bloem met frutseltjes er aan wat prachtig stond in haar golvende bruine haar.
“Hermelien je bent prachtig” zei ze. Ze waren in de kamer van Ginny die zelf ook mee hielp samen met Fleur. Ook haar zoon was er, die kon net lopen en liep door de hele kamer heen met Elissa achter hem aan om er op te wijzen wat wel en niet mocht.
“Dank je” zei ze en ze bloosde.
“Kom weer zitten dan maak ik je make-up kompleet” zei Fleur die met een kwastje van de oogschaduw in haar hand stond te wachten.
“Ja, ik kom Fleur” zei Hermelien en ze ging snel weer op de stoel voor de spiegel van Ginny zitten die was versierd met kleine frutseltjes.
“Je bent laat” zei Ginny, ze had een bruin topje aan dat haar prachtig stond. Iedereen die ze had gezien had dat soort kleren aan. Madison zelf had een roze blousje aan met een spijkerrok. Ze had medelijden met de mannen die in dit warme weer met een galagewaad moesten komen. Eigenlijk moesten de dames volgens de etiquette in een lange jurk komen maar omdat Ron en Hermelien iedereen op het hart had gedrukt dat niet te doen was iedereen in dit soort kledij gekomen. Madison was daar hartstikke blij om. Ze had wel een paar jurken hangen maar die waren niet bepaald dun.
“Ik was de tijd vergeten” zei Madison en ze liep naar het raam.
De hele tuin was versierd. Op het gras twee groepen van wel honderd stoelen. In het midden liep een witte loper en de zijkanten waren versierd met roze bloemen. Aan het eind van de loper stond een altaar met twee stoelen. Madison had altijd al gedroomd van deze bruiloft. Maar door de omstandigheden had ze nooit zo kunnen trouwen.
“Madison” zei Hermelien en Madison schrok wakker uit haar overpeinzingen en keek van de tuin naar Hermelien die er door Fleur als een prinses uit zag.
“Sorry, ik was er niet bij wat zei je?” vroeg ze.
“Het jurkje voor Elissa en het pakje voor Illias liggen nog beneden, wil je die even pakken?”
Madison gehoorzaamde en ging naar beneden om het te halen.

Madison stond nu naast het altaar waar een hogepriester achter stond, aan de andere kant van het altaar stond Harry die de ringen vast had. Even keken ze elkaar zenuwachtig aan. De ceremonie kon elk moment beginnen. Er waren al veel gasten gekomen. Dwaaloog Dolleman, die Madison al een hele tijd niet gezien had was er en ook. Hagrid met madame Mallemour en Harid’s broertje waren niet te missen, al had Harry verteld dat Ron daar niet erg blij mee zou wezen. Remus en Tops waren aanwezig en natuurlijk de hele familie Wemel plus aanhang. Ook had Harry verteld dat er oude vrienden van Zweinstein waren zoals Simon Filister, Marcel Lubbermans en Daan Thomas. Marcel kon ze al maar het leek wel eeuwen geleden sinds ze elkaar hadden ontmoet.
Wat collega’s van het ministerie waren komen kijken en de familie van Hermelien was er die groter leek dan hij was. Wat vriendinnnen van haar waren mee gekomen en Harry had verteld dat er een aantal professors van Zweinstein aanwezig waren geweest en natuurlijk waren Orlando en Draco er. De rest van de zaal was gevuld met verre familie en vrienden uit de orde van de feniks.
Ineens begon de muziek te spelen en kwamen Elissa en Illias aan lopen. Elissa die veel beter kon lopen dan Illias ging voorop en trok alle aandacht. Ze lachte lief en gooide langzaam en sierlijk met de bloemblaadjes.
Ze leek meer op haar vader dan ze dacht om alle aandacht te krijgen, dacht ze. Toen ze even naar Draco keek zag ze dat hij ook met rots naar zijn dochter keek die alle aandacht van het publiek kreeg. Onder een ‘oh’ en ‘ah’ liep ze naar Madison toen en bleef ze bij haar staan net als Illias (al was Elissa niet zo blij dat hij bij haar kwam staan)
Een paar seconden later kwamen Ron en Hermelien de loper op gelopen. Hermelien straalde alle schoonheid van haar af en iedereen vond haar zo te zien beeldschoon. Dat kon ook niet anders dacht ze. Ron die arm in arm naast haar liep was zo te zien verbaasd dat er zo veel mensen op zijn bruiloft waren gekomen dat hij Draco helemaal was vergeten want dagen had hij er over gezeurd dat hij hem niet op zijn bruiloft wilde hebben.
Madison had een grote glimlach op haar mond. Twee van haar beste vrienden gingen trouwen.
Uiteindelijk gingen ze voor het althaar zitten en begon de dienst. Het duurde best lang, aangezien Madison de hele tijd moest blijven staan.

“Geef jij Madison Malfidus, toestemming voor deze twee geliefden om ze te laten trouwen en in de eeuwigheid aan elkaar verbonden te zijn?” vroeg de hogepriester.
“Ja” zei ze en nu werd dezelfde vraag aan Harry gesteld. Deze dienst had een geestelijke invloed maar niet helemaal. Hermelien en Ron trouwden ook voor het ministerie van toverkunst, iets wat Draco en zij niet hadden gedaan. Madison had eigenlijk heel graag haar trouwen over willen doen, vooral nu ze dit allemaal zag. Op z’n minst wou ze een feestje.
Ineens stond iedereen op en hoorde Madison geklap. Madison werd uit haar trance gehaald en klapte ook. Ron en Hermelien zoende elkaar nu en lieten elkaar uiteindelijk met tegenzin weer los.
Na dat stond iedereen op en liepen naar Ron en Hermelien toe. Madison tilde Elissa en Illias snel op voordat ze weg zouden lopen en weg zouden lopen en bracht ze naar binnen. Zelf liep ze nu weer naar buiten toe, op zoek naar Draco.
“Zocht je mij?” zei ineens een stem achter haar en ze zag Draco met Orlando staan.
“Nee, ik zocht iemand anders” zei ze plagerig en ging naar Draco toe.
“Het lijkt er anders verdacht veel op dat je mij zocht en me nu hebt gevonden” zei Draco plagerig terug naar Madison.
“Nou laten we het er daar maar op houden” zei ze.
“Heb je Ron en Hermelien al geluk gewenst?” vroeg Madison en schoot in de lach. Dit was een onbetaalde blik die Draco nu trok. Als Draco aan twee mensen wel een hekel had waren het Ron en Hermelien wel en nu moest hij hen geluk wensen.
“Laat maar ik breng je geluk wel over” zei ze, ze gaf hem een zoen en ging op zoek naar Ron en Hermelien.
De stoelen waren inmiddels al opgeruimd en hadden plaats gemaakt met tafels vol heerlijk eten persoonlijk klaargemaakt door mevrouw Wemel zelf. Magie had zo zijn voor en nadelen dacht Madison en aanschouwde hoe snel de stoelen wel niet waren verdwenen.
Ze liep naar Ron en Hermelien toe die serieus in gesprek waren met Tops en Lupos.
“Gefeliciteerd” zei Madison tegen de twee.
“Dank je” zeiden ze in koor en Madison pakte Hermelien haar hand, daar zat een mooie gouden ring om met drie kleine diamantjes.
“Zo dus dit is eindelijk het bewijs dat je getrouwd bent” zei Madison en Hermelien bloosde.
“Ja, al ben ik wel wat later dan jou” zei ze.
“Ja, maar zo veel later ook niet hoor” zei Madison en ze lachte.
“Hermelien wil je even komen?” vroeg mevrouw Wemel en Hermelien ging naar haar toe. Zelf ging Madison weer terug naar Draco die duister met Orlando praatte.

“Ik verwacht inderdaad niet dat het lang meer duurt” zei Draco en Orlando knikte.
“Nee, ik ook niet, kijk Potter die is in topconditie en de heer van het duister ook.
“Nou we zullen zien” zei Madison en de twee jongens schrokken zich dood.
“Madison ik wist niet dat je daar stond” zei Draco met een nog steeds geschrokken gezicht.
“Ik sta er ook maar net” zei ze en ze liepen naar elkaar toe.

’s Avonds danste zij en Draco de sterren van de hemel. Het was een heerlijke avond die niet al te koud was en de sterren waren prachtig aan de hemel.
Er stond romantisch muziek aan. Zij en Draco waren aan het schuifelen net als meer gasten die aanwezig waren. Al veel mensen waren weg maar het was nog steeds druk. Eigenlijk wilde Madison tegen de middag al naar huis gaan omdat ze het mysterie van de ring wilde oplossen. Ze was er al tijden mee bezig om uit te zoeken waar die ring vandaan kwam. Ze was zelfs met Hermelien naar de gewone en tovenaars bibliotheek geweest. Maar omdat ze een van de belangrijkste gasten was kon ze niet zomaar weg. Ze legde haar hoofd nu tegen de schouder van Draco aan. Ze was doodmoe en begon het nu wel koud te krijgen.
“Draco zullen we zo gaan?” vroeg Madison.
“Ja, is goed” zei hij en ze stopte met dansen.
“Hermelien, ik ga naar huis” zei Madison tegen Hermelien die even op een stoel was gaan zitten en wat zat te drinken.
“Is goed Madison” zei Hermelien en ze knuffelde elkaar en toen gingen Draco en Madison snel naar binnen om Elissa op te halen. Die hadden ze op bed gelegd omdat ze moe en vervelend werd.
“Verdwijnsel jij met haar?” vroeg Madison fluisterend aan Draco en die schudde van ja. Hij pakte Elissa op en verschijnselde met haar naar het Grimboutplein.

“Blijf je nu de hele avond met die ring bezig?” vroeg Draco een half uur later. Hij was alvast in bed gekropen terwijl Madison onder een schemerlampje ‘ringen en hun geschiedenis’ aan het lezen was.
“Draco de eigenaar van deze ring heeft mijn moeder vermoord” zei Madison en keek niet om.
“Laat mij dan helpen” zei Draco en stond op en ging achter haar staan.
“Nee, Hermelien heeft het ook al aangeboden maar ik wil het zelf oplossen” zei Madison, ze legde nu haar boek meer en hield de handen van Draco vast terwijl ze bleef zitten.
“Is dat de ring?” vroeg Draco en hij pakte de ring van het bureau af en bekeek het.
“Ja” zei Madison en Draco had een geschrokken gezicht.
“Madison, deze ring is van mijn vader”

oehwwwwww, t word spannend Twisted Evil

T einde is in zicht. Nog veel leesplezier;)

Bradhadair · 6e jaars Verdiend: 47 Sikkels Woonplaats: Zaandam

Heey!

Ik weet dat jullie de laatste tijd zijn gewend dat ik veel post enzo maar nu doen me words heel erg raar Rolling Eyes

:S dus ik moet even wachten anders ben ik bang dat ik zo me hele verhaal kwijt ben, maar dan kan ik denk ik vandaag niets meer posten Crying or Very sad

er komen nog 3 of 4 hoofdstukken aan, en die wil ik er eigenlijk zo snel mogelijk op zetten want als school begint heb weer heel weinig tijd. Maarja ik hoop dat ut snel word opgeslost. Iig me excuses. en jullie zien het wel als het probleem is opgelost
blessed be(K)

Bradhadair · 6e jaars Verdiend: 47 Sikkels Woonplaats: Zaandam

Hoofdstuk 32
De Onverwachte Aanval

“Madison blijf hier!” schreeuwde Draco. Madison die was flauw gevallen nadat ze het nieuws had gehoord was weer bij kennis en had enorme hoofdpijn en daarbij wildeze ook nog eens zo snel mogelijk op staan.
“Nee, ik ga mijn moeder wreken” zei ze en Draco hield haar handen vast zodat ze niet weg kon.
“Zodat ik mijn vader kan wreken?” vroeg hij en voor de eerste keer in haar leven vond ze dat Draco eng deed.
“Dat zou je nooit doen” zei Madison en probeerde zich los te rukken.
“Ik misschien niet maar ik heb nog meer familie, en denk je dat mijn vader zich meteen gewonnen geeft? Hij zal terug vechten en hij kan dat nog beter dan mij” zei Draco bezorgd en Madison dacht na. Als alle familieleden zoals Draco en zijn vader waren kon ze inderdaad in de problemen komen.
“Dat kan me niets schelen, hij heeft ook mijn vader vermoord” zei ze en op dat Moment had ze een hand los en zo ging de andere hand nog makkelijker los. Ze rukte zich los maar Draco was sneller, hij pakte zijn toverstok en deed de deur snel op slot. Toen Madison haar toverstok pakte ontwapende Draco haar snel en ze keek hem verwijtend aan.

“Madison ik laat je gaan als ik met je mee mag” zei hij en raapte haar toverstok op.
“Draco laat me alsjeblieft alleen gaan” zei ze maar Draco verroerde zich niet.
Zou ze het eigenlijk wel durven om iemand te vermoorden? Schoot haar opeens te binnen. Zonder toverstok zou ze in ieder geval niet ver komen.
“Oké, kom maar mee” zei ze en ze kreeg haar toverstok terug. Wat zou Draco van plan zijn. Madison wist bijna zeker dat Draco haar wilde verhinderen. Dat had ze zelf ook gedaan. Ze zat gewoon in een lastig pakket, haar vader en moeder waren vermoord door haar eigen schoonvader.
Madison snapte ook wel dat zijn leven wel op het spel stond en dat hij niet blij was met haar in de familie, maar moest je dan diegene zoveel pijn geven?

Ze liep nu op de gang, niemand was thuis behalve hen dus hoefde ze niet stil te doen. Madison had een idee gekregen. Een duivels idee, maar in iedere geval een idee. Draco liep naast haar en vertrouwde haar blindelings, aan de ene kant vond ze het niet leuk om dat vertrouwen te beschadigen maar een ander idee had ze niet
“Petrificus totalus!” schreeuwde ze ineens en raakte Draco. Het was haar nooit gelukt om hem met een spreuk te raken omdat hij veel beter in spreuken was en meer ervaring had.
Ze had het met pijn in het hart gedaan en Draco keek haar verwijtend aan.
“Sorry” zei ze en sprak een zweefspreuk over hem uit. Ze legde hem zo stijf als een plank op hun bed.
“Jij had hetzelfde gedaan in mijn plaats” zei ze en plots ging de deur open en kwam Harry binnen. Madison was zo geschrokken dat ze haar toverstaf op hem had gericht maar deed die snel weer naar beneden.
“Wat is er gebeurd?” vroeg hij en keek naar een verstijfde Malfidus.
“Dat leg ik een andere keer wel uit” zei Madison, ze bukte over het bed en kuste hem op zijn verstijfde mond. Ze verbeeldde zich dat ze trillingen van zijn stem in zijn mond hoorde maar negeerde die.
“Nee, nu!” riep een zenuwachtige Harry. Madison kon Harry goed genoeg om te weten dat ze hem niet om kon praten en besloot het maar uit te legen, maar niet waar Draco bij was.
Madison liep langs Harry heen naar de gang en liep met hem naar beneden
“Ik heb de moordenaar van mijn moeder gevonden, het is dezelfde als mijn vader. Lucius Malfidus” zei Madison en Harry was geschokt toen hij dat hoorde.
“En nu ga je hem vermoorden?” vroeg Harry maar daar kon Madison geen antwoord op geven. Ze had nog steeds geen antwoord op de vraag: durfde ze het wel.
Aan de ene kant was het wel de moordenaar van je ouders en voelde ze wraakgevoelens en pijn. Maar aan de andere kant was het aangetrouwde familie van haar en was en bleef het een mens.
“Je weet niet of je het durft” zei Harry en keek Madison met een vriendelijk gezicht aan
“Hoe weet je dat?” vroeg ze.
“Omdat ik ook jaren met die vraag in mijn hoofd zit” zei Harry en Madison herinnerde zich de profetie dat Harry Voldemort moest vermoorden.
“Dat was ik vergeten” zei ze zacht en ze kon zweren dat er een rode blos op haar wangen verscheen, maar dat kon je gelukkig door de duisternis niet zien.
“Geeft niet” zei Harry terug en Madison liep door naar de deur en Harry volgde haar.
“Waarvoor volg je me?” vroeg ze.
“Omdat ik bij je blijf, dadelijk gebeurt er wat met je” zei Harry.
“Is goed” zei ze, het was altijd goed om hulp bij je te hebben en een goede vriend in plaats van iemand die je probeerde te verhinderen. Harry was daarbij ook nog een goede schouwer.

Madison deed zachtjes de deur open en stapte samen met Harry naar buiten. De zon kwam net op. Misschien was dit wel de laatste zonsopkomst die ze zou zien. Toen ze daar aan dacht draaide haar maag een driedubbele salto.
“Waar gaan we heen?” vroeg Harry en liepen over straat.
“Laten we eerst het ouderlijk huis van mijn man proberen” zei Madison.
“Waar ligt dat?” vroeg Harry die meteen snapte wat Madison bedoelde.
“Ik kan het niet uitleggen hou je maar aan mij vast” zei Madison.
“Is goed” zei Harry, ze zochten een klein steegje op en daar verschijnselde Madison naar Landhuis Malfidus.
“Wouw het is groter dan ik dacht” zei Harry en keek naar het enorme huis dat voor hem stond. Ze waren achter een bosje verschijnseld zodat ze niet op zouden vallen, al betwijfelde Madison dat op dit uur van de dag.
“Kom” zei ze en liep naar de deur, zonder te kloppen deed ze die open en liepen ze naar binnen.
Het was stil, ze hoorde niks anders dan de stilte die iedereen gek zou maken als je er te lang naar luisterde. Ze liepen door en Harry keek om zich heen. Waarschijnlijk was hij net zo verbaasd over de grootte als zij de eerst keer was geweest.
“Zie ik dat goed, Madison!” riep een stem en Madison duwde Harry snel achter een groot beeld dat de zijkant van de grote hal sierde.
Madison keek om en zag de vrouw des huizes Narcissa Malfidus op haar af komen.
“Ja” kon ze nog maar net uit brengen want ze werd al platgeknuffeld door de vrouw wat Madison niet kon geloven. Een vrouw die haar eerst intens had gehaat stond haar nu te knuffelen. Zo te zien had zij er veel minder moeite mee om haar te accepteren dan haar man, maar zou ze dat nog steeds doen na vanavond?
“Het spijt me, je zal me nu wel raar vinden. Maar ik accepteer je en het kan me niets schelen wat deze stomme oorlog er van vind. Door die oorlog ben ik mijn zoon kwijt en mijn man is er ook weinig. Ik word gek van de stilte. Ik weet heus dat het voor mijn eigen bestwil is maar ik word haast gek” ratelde ze in een stuk door en liet Madison los. Eigenlijk had ze het best met haar te doen als ze het zo allemaal vertelde. Zo alleen in dit landhuis met alleen huiselven als kameraden.
“Het geeft allemaal niet ik snap u wel” zei ze ookal vergat Madison nog steeds niet dat ze haar geprobeerd had te vergiftigen en zich had voorgenomen om geen drinken meer van haar aan te nemen.
“Maar wat brengt jouw hier op dit uur?” vroeg ze opeens en Madison stond even met haar mond vol tanden. Ze was helemaal vergeten dat het in de krieken van de ochtend was en dat Narcissa haar ochtendjas droeg.
“Ik had een bericht van Draco, hij wilde zeggen dat hij u erg mist en dat hij hoopt dat de oorlog snel afgelopen is” loog ze en vond dat het best geloofwaardig over kwam.
“Oké, maar dat verklaard nog niet waarom je zo vroeg bent” zei ze en daar was Madison al bang voor geweest.
“Nou hij vertelde me dat u heel eenzaam was en dacht dat hij me het beste ’s ochtends kon sturen” verzon ze snel en weer vond ze dat het geloofwaardig genoeg over kwam.
“Oké” zei ze en slikte de smoes.
“Kom anders een kop koffie drinken” zei ze en voor het eerst in Madison’s leven zag ze haar lachen.
“Nou ik had nog een boodschap voor uw man, is die ook thuis?” vroeg ze n Narcissa schudde haar hoofd
“Hij kreeg een opdracht van de heer van het duister” zei ze.
“Oké, dan kom ik later wel terug” zei ze en liep langzaam richting de deur. Even was Madison bang dat ze haar naar buiten wou brengen maar gelukkig keerde ze zich om en liep weg.
“Harry kon snel” zei ze en Harry kwam tevoorschijn.
“Hoe zielig kunnen mensen zijn?” vroeg hij en trok een gezicht dat Madison niet snel zou vergeten.
“Ja, ik weet het maar we moeten hier weg voordat zij er achter komt waarvoor ik hier werkelijk ben geweest” zei Madison en snel rende ze ongezien naar buiten en verschijnselde naar de Wegisweg die uitgestorven was.

“Wat gaan we nu doen?” vroeg Harry en keek Madison vragend aan.
“Ik weet het niet” zei Madison die ten einde raad was. Hoe moest je iemand vinden die overal kon zijn?
“Ik zou niet te veel doen en je vooral geen zorgen maken” zei een duivelse stem achter hen die Madison maar al te goed herkende en aan Harry’s gezicht te zien herkende hij die ook.
Snel draaide ze zich om en stonden oog in oog met Voldemort. Zou het gevecht nu komen?
“Ik luister niet naar jou commando’s” zei Harry spottend met opgeheven toverstok. Madison hield haar toverstok ook stevig in haar hand vast, ze verwachtte ieder moment een aanval van hem.
“Later bedenken je, je misschien” zei Voldemort en vuurde een spreuk op Harry af die hij snel blokkeerde. Het ging zelfs zo snel dat Madison geen idee had welke spreuk de twee hadden afgevuurd al had ze niet het gevoel dat het allerdaagse spreuken waren geweest.
“Zo dus je hebt eindelijk leren vechten” zei Voldemort en vuurde een spreuk af op Madison, die blokkeerde de spreuk ook en schoot hem met haar telekinese terug. Soms was het heel handig om een vredeskind te zijn.
“En ook mevrouwtje Malfidus heeft leren vechten” zei hij en lachte in zichzelf al kon Madison er geen lach of traan om laten.
“Dat heeft ze zeker” zei ze terug en vuurde de Cruciatusvloek op hem af die Voldemort helaas handig ontweek.
“Dus jij wilt met onvergeeflijke vloekjes pelen, Crucio!” schreeuwde hij en nu kon Madison de straal niet ontwijken, ze werd in haar borst geraakt en een onvergetelijke pijn ging door haar heen. Ze schreeuwde het uit en even dacht ze dat ze het loodje zou leggen, maar ineens stopte de spreuk. Harry had een spreuk op Voldemort afgevuurd en nu richtte hij alles op hem. Madison die net op wilde staan verschenen er andere mensen. Even was ze bang dat het alleen Dooddoeners zouden wezen maar toen ze goed keek zag ze dat er inderdaad eerst een paar Dooddoeners waren verschenen maar dat er later ook een paar ordeleden waren verschenen.
Onder de Dooddoeners zaten de beste en trouwste Dooddoeners onder andere de man die ze de hele avond al zocht: Lucius Malfidus. Onder de ordeleden zag ze tot haar verbazing het pas getrouwde stel Ron en Hermelien, maar ook Tops en Remus waren van de partij. Ze zag zo zeven stellen vechten van de mensen die waren gekomen.
“Madison” zei een stem achter haar en ze schrok.

spannend, spanned Wink

Bradhadair · 6e jaars Verdiend: 47 Sikkels Woonplaats: Zaandam

Hoofdstuk 33
Een laatste gegeven kus

Madison draaide zich om en stond oog in oog met Draco.
“Gelukkig heb je het gene nog niet gedaan dat je wou doen” zei hij en omhelsde haar net zo hevig als zijn moeder net had gedaan. Madison deed haar ogen open die ze een kort moment had dicht gedaan en schrok zich meteen een ongeluk. Er kwam een spreuk op Draco en haar af. Ze leviteerde omhoog en hield Draco vast die zich een ongeluk schrok.
Al snel landde ze weer en begonnen ze zij aan zij te vechten met verschillende Dooddoeners.
“Hoe is het je gelukt om ontsteend te worden?” vroeg ze en vuurde een spreuk af die mistte.
“Door Orlando, je had geen rekening gehouden dat hij ook nog thuis was” zei Draco en Madison kon zich wel voor haar kop staan dat ze daar niet aan gedacht had. Gelukkig was het goed afgelopen.
“En hoe heb je me gevonden?” vroeg Madison weer en ontweek snel een spreuk.
“Je sporen volgen” zei Draco simpelweg maar Madison kon het zich niet voorstellen dat ze sporen had achter gelaten. Ineens raakte een onbekende spreuk van een onbekend iemand op haar af en raakte die in haar been. Ze werd naar achteren geblazen ver van Draco vandaan. Ze landde tegen een staand bord aan en zag dat een klein dik en een groot dun persoon zich in de winkel schuil hielden.
Ze wist niet wie het waren of hoe ze er goed uit zagen. De zon was dan al veel meer op, het was op sommige plekken nog steeds schemerig. Madison probeerde op te staan maar ging snel weer zitten door de pijn die door haar been heen schoot.
Ze kon niets anders doen dan stil zijn en wachten tot de pijn wat gezakt was. Niemand had door dat zij zo ver weg was geblazen behalve Draco, maar Madison zag hem nog steeds vechten tegen Zabini al waren het hele lullige spreuken en was het duidelijk dat geen van de twee elkaar pijn wilde doen.
Dan was er altijd Hermelien nog die tegen Patty Park vocht, wat had Madison haar zelf graag in de pan gehakt, maar ze zag wel dat Hermelien het prachtig deed, ze had nu zelfs het haar van haar in de brand gestoken. Als deze situatie niet zo ernstig was geweest had ze dubbel gelegen maar ze hield zich nu in.
Remus en Tops vochten tegen twee klerenkasten die Korzel en Kwast heette en die deden het ook niet slecht. Ron hielp Harry met Voldemort die het jammer genoeg goed vol hield. Verder zag ze nog meer gevechten met onder andere Orlando er in al wist ze niet met wie hij allemaal vocht, ook een paar mensen van de orde herkende ze niet, maar veel kon haar dat op het moment niet schelen.Dit vormde samen het gevecht. Toch had ze het zich eigenlijk wat spectaculairder voor gesteld.
In eens viel Kwast bewusteloos neer en ging de deur naast haar op een keer open. Er kwamen twee personen naar buiten die Madison niet zagen zitten.
De een had lang vet haar en een puntneus en ging gehuld in een zwart gewaad en de ander was klein en mollig en was kalend: Severus Sneep, en Wormstaart die beter bekend stond als Peter Pippeling.
Wormstaart liep achter Sneep aan met opgeheven toverstok.
Nu was de duistere zijde in het voordeel, ze moest opstaan en vechten. Ze stond op en leunde op haar gewonde voet.
“Au” riep ze en zakte weer in een. Ze zag hoe de twee mannen zich in het gevecht gingen mengen. Sneep man kon vrij goed vechten en was goed in nonverbale spreuken, iets wat Madison niet kon. Ze had het wel geprobeerd, maar kon het gewoonweg niet. Het was geen verplichte spreuk op een examen dus hadden zij en Hermelien er geen verdere aandacht aan besteed.
Ineens gebeurde er iets waarop Madison als versteend stond toe te kijken en zo te zien niet alleen zij maar de rest staakte ook hun gevecht. De toverstokken van Voldemort en Harry verbonden zich met elkaar door een straal en er kwamen kleine lichtstralen vanaf. Madison zag ook twee lichtbundels een groene en rode. Ze dacht dat het vast voor twee spreuken stond. Harry had dit verschijnsel al eens eerder gehad, dat wist ze. Dat had hij aan haar verteld. In zijn vierde jaar was dit ook gebeurd toen Voldemort terug kwam. Dit verschijnsel heette priori incatatem.
Hermelien had verteld dat dit verschijnsel alleen kon gebeuren als twee toverstokken met dezelfde kernen tegenover elkaar staan. Het kwam niet vaak voor en Madison hoopte dat het nooit bij haar zou gebeuren want zo te zien zag het er moeilijk uit voor zowel Harry als Voldemort.
Dit duurde een tijdje en Madison zag de spreuken heen en weer tussen de draad in het midden gaan, ook verscheen er een ruimte om hen heen want moeilijk te omschrijven viel.
Ineens verbrak een van de twee de verbinding en werden de spreuken een. De krachtbol die een witte kleur had kwam op Madison af en sommige mensen kwamen er nu pas achter dat Madison dar zat. Maar veel tijd om daar aan te denken had ze niet. Er kwam een levensbedreigende bol op haar af, want als je door die bol heen liep was je zeker weten dood.
Madison kon niks bedenken en de tijd drong, nog een paar seconden en ze zou dood zijn. Zonder het te merken gebruikte ze haar telekinese en vuurde ze de bol in tegenovergestelde richting. Ze wist niet naar wie de bol zou gaan maar toen ze zag wie die persoon was schrok ze. De bol ging regelrecht op Harry af en het was te ver weg om terug te sturen. Harry keek Madison met een vastbesloten gezicht aan en ze zag dat hij een plan had. De bol kwam op hem af en hij mompelde snel een paar woorden, de bol veranderde nu van richting en ging nu naar Voldemort toe, die stond maar twee meter bij Harry vandaan. Hij kreeg geen tijd om een plan te bedenken, die bol raakte hem en met een verblindende lichtflits verdween de bol. Toen Madison haar ogen weer open deed zag ze Voldemort bewusteloos op de grond liggen. Veel mensen zowel ordeleden en Dooddoeners kwamen naar het lichaam kijken of het echt zo was. Maar dit was echt het einde van jeweetwel, hij die niet genoemd mag worden, de heer van het duister, Voldemort.

Harry kwam ook naar voren en er werd een weg voor hem gemaakt. Hij liep naar Voldemort toe en keek naar hem. Hij was dood, hij was echt dood.
Ineens kwam er uit het niets een groene spreuk op Harry af, Madison wist dat dit de vloek des doods was en Harry kon hem nog maar net ontwijken.
Toen ze zag wie die straal had afgevuurd zag ze dat het Sneep was geweest.
“Severus, hij is weg je bent geen Dooddoener meer” zei een Dooddoener die Madison niet kende tegen Sneep.
“Er zijn nog steeds oude wonden” zei de man en vuurde weer een spreuk af, nu was het echter te laat Harry kon hem niet ontwijken hij zou dood gaan.
“Nee!” schreeuwde een hoge stem en Wormstaart die samen met Sneep was gearriveerd. Hij sprong naar voren en ving de vloek des dood voor Harry op.
De ‘nee’ echode nog een paar seconden door de Wegisweg en iedereen was stil, ook Sneep.
Op dat moment werd het Harry te veel en viel op de grond. Madison kroop vanuit haar positie snel naar Harry toe wat er erg amusant uit zag, maar het kon haar niet veel schelen. Ook Hermelien en Ron waren naar Harry toe gekomen en voelde of hij nog wel leefde. Dit was gelukkig nog wel het geval.
“Laat nu je stok vallen” zeiden verschillende mensen tegen Sneep en zijn toverstok hing nutteloos naar beneden maar hij liet hem nog niet vallen.
“Avada Kedavra!” schreeuwde hij en er kwam weer een spreuk op een bewusteloze Harry af. Madison stuurde die met haar krachten terug naar de man en werd doorboord met de spreuk, Madison schrok van wat ze had gedaan. Ze had Sneep vermoord, het was niet expres gegaan. Madison was nou eenmaal gewend om de spreuk terug te sturen naar de eigenaar.

Verschillende blikken keken haar aan. En sommige verdwijnselde nu. De oorlog was afgelopen en het was tijd om hun oude onbezorgde leven weer op te pakken. De zon was vrijwel helemaal op gekomen en verlichtte iedereen. Dit was de dag waarop de toverwereld bevrijd werd.
“Kom we brengen hem naar het st. Hostilo” zei Remus die ook bij Harry kwam kijken. Hij was aan zijn gezicht te zien heel bezorgd maar ook gerustgesteld toen hij zag dat Harry nog ademde.
“Ja” zei Hermelien en ze verdwijnselde samen met hem gevolgd door de rest. Madison was anders nog niet van plan om te gaan. Ze was nu wel blij dat de oorlog afgelopen was maar ze was nog niet vergeten waarvoor ze gekomen was.
“Madison gaat het?” vroeg Draco en hij tilde haar van de grond op. Haar enkel deed minder pijn en net aan kon Madison staan.
“Ja, het gaat beter dan dat het was” zei ze en ze knuffelde Draco. Dat had ze wel even nodig alleen om even te zeggen dat ze blij was dat deze oorlog voorbij was. Nu kon Madison ook goed om haar heen kijken en zag dat er een paar mensen dood waren. Tot haar verbazing ook Patty Park. Eigenlijk lag ze er best zielig bij, maar veel medelijden kon ze niet naar boven halen voor haar.
“Het is eindelijk over” zei hij.
“Ja, eindelijk geen oorlog meer” zei ze terug. Ze liet Draco nu los en draaide zich om. Lucius Malfidus was er nog steeds en bekeek een paar van zijn oude ‘vrienden’ die bloedend op de grond lagen.
“Avada Kedavra!” schreeuwde ze naar hem en hij ontweek. Op een haar na was hij dood geweest.
“Madison hou op!” riep Draco en probeerde de stok van Madison af te pakken wat niet lukte.
“Jij hebt allebei mijn ouders vermoord, nu ga jij er aan!” schreeuwde ze en stuurden nog een vloek op hem af.
“Wat jij wilt dan heb ik meteen jou ook” zei hij en vuurde een vloek af die Madison terug kaatste.
“Vader hou op!” schreeuwde Draco toen hij wist dat hij Madison niet kon stoppen.
“Nee” zei hij simpelweg en stuurde een groene vloek op Madison af. Madison wist even niet meer wat ze moest doen, deze vloek kon ze niet ontwijken.
Deze vloek zou haar dood worden. Ze deed haar handen voor haar gezicht maar voor ze het wist werd ze opzij geduwd door Draco waarna ze samen op de grond belandde.
Toen ze haar handen voor haar gezicht vandaan haalde schrok ze zich bijna dood. Tranen brandden er in haar ogen. Draco had geprobeerd Madison om te duwen maar had zelf de vloek op hem gekregen. Draco lag nu op haar met open ogen waar geen leven meer in was.
“Nee” snikte ze en sloeg haar armen om Draco heen. Hij was ijskoud wat ze angstaanjagend vond, ze kon dit niet geloven. Ze kon dit niet meer aan, op dat moment werd het zwart voor haar rode ogen en viel ze met een luide dreun met haar hoofd op de grond.

Toen Madison haar ogen weer open deed zag ze dat ze op een prachtige plek was. Op de grond hing een witte mist die tot haar heupen door ging zodat je niet wist waar je stond. Overal was het wit en er klonk een lied. Een lied waarvan je hoop kreeg. Madison had het idee dat het door engelen werd gezongen zo mooi.
“Madison” zei een stem van Draco en hij was ineens uit het niets voor har verschenen.
“Draco” zei ze en omhelsde hem zacht. Het was toch wel eng om met iemand te knuffelen die dood was.
“Het spijt me, het spijt me zo” zei ze en liet hem los en keek in zijn prachtige grijze ogen waar nu een klein lichtje in danste.
“Madison het is niet jou schuld, ik heb mezelf opgeofferd om jou te redden. Een mooiere dood had ik niet kunnen hebben” zei hij op een zachte toon.
“Nee, ik kan niet leven zonder je, je mag niet dood gaan” zei ze zacht en haar wangen waren nu nat van alle tranen die ze had gelaten.
“Het is mijn tijd om hier heen te gaan maar nog niet die van jou” zei hij en veegde de tranen van Madison haar gezicht.
“Maar wat moet ik zonder je, zonder jou wil ik ook dood!” zei ze en snikte. Draco had een glimlach op zijn gezicht en die trok Madison nu ook. Ze kon dit niet geloven, dit was zo onwerkelijk.
“Ik heb nog een dochter daar beneden waar voor gezorgd moet worden” zei hij.
“Je ouders zorgen wel voor haar, laat me bij je blijven” zei ze terug.
“Nee, een kind heeft zijn moeder nodig” zei hij er weer tegen in vastbesloten om haar niet hier te laten.
“Wat heeft jouw vader ons aan gedaan, ik vermoord hem” zei ze en weer rolde er en traan over haar wang.
“Madison, je bent geen slecht mens. Je moet me beloven dat je nooit meer iemand vermoord. Het past niet bij je” zei hij en keek haar aan.
“Ooit heb ik je gevraagd om altijd jezelf te blijven, en hou je aan die belofte Madison beloof het me. Word niet zo een moordenaar als mij” zei hij en Madison zag dat nu ook zijn ogen nat begonnen te worden.
“Ik beloof het” zei ze en ze kwamen naar voren en zoende elkaar. De laatste zoen die Madison ooit van Draco zou krijgen. Ze voelde zijn lippen en tong en streek over zijn borst heen. En dat voor de aller laatste keer, en voordat Madison het wist, voordat ze er op had gerekend verdween Draco uit het niets.

Nog 1 stukje! Wat zou er nu met haar gebeuren? Question

Bradhadair · 6e jaars Verdiend: 47 Sikkels Woonplaats: Zaandam

Hoofdstuk 34
Aan alles komt een eind

“Madison kom nou!” zeurde Hermelien en trok de dekens van Madison af.
“Nee!” zei Madison terug alsof ze een kind van zes was wat zijn bed niet uit wou komen en trok de dekens over haar heen.
“Je kan niet de rest van je leven in bed blijven liggen” zei Hermelien en ging bij Madison op bed zitten.
“Van de Helers moest ik rust hebben” zei ze en trok de dekens zo hoog op dat Hermelien alleen haar, haar zag.
“Maar af en toe wat frisse lucht kan ook geen kwaad” zei Hermelien.
“Toch blijf ik hier” zei Madison.
“Madison het is groot feest in de toverwereld” zei ze verbaasd alsof Madison haar net had verteld dat ze nooit meer snoep wilde.
“Voor mij is er geen rede om een feest te vieren” vertelde Madison. Ze kon zich niet voor stellen dan mensen een feest konden vieren nu Draco dood was.

Het was een week na dato en gister had Draco een heldenbegrafenis gehad, net als de rest van de ordeleden die om waren gekomen.
Toen Madison bij was gekomen bleek ze in haar bed te liggen. Even had ze gehoopt dat dit alles een droom te zijn geweest maar toen ze een Heler zag wist ze dat, dat niet zo was. Hij had verteld dat Madison een paar kneuzingen had en het daarom rustig aan moest doen. En als klap op de vuurpijl had de Heler gezegd dat Madison bijna 2 maanden zwanger was. Ze had wel veranderingen gemerkt maar had er voor de rest geen aandacht meer aan geschonken. Al haar tijd had in de zoektocht gezeten van de eigenaar van de ring. Had ze die ring maar nooit gevonden. Dan had ze Draco nu nog steeds bij haar gehad en ahd ze nu samen emt hem feest zitten vieren.

“Madison of je komt nu zelf uit dat bed of ik sleep je er uit” zei Hermelien streng
“Oké, als je dan maar op houd met zuren!” zei Madison en gooide de dekens van haar af en liep naar de badkamer om zich om te kleden. Toen ze in de spiegel keek schrok ze. Ze was erg vermagerd en onder haar ogen had ze dikke wallen. Haar, haar zat door de war en keek moe uit haar ogen.
De laatste dagen had ze niet kunnen slapen. Zonder Draco lukte dat gewoon niet meer.
Toen ze zich had aan gekleed ging ze de trap af en hoorden stemmen. De orde van de feniks was opgeheven en het huis behoorde nu aan Harry toe al kwam er nog veel visite. Natuurlijk mocht Madison blijven maar ze was van plan om te verhuizen. Nu Draco er niet meer was en geen orde was hier niks voor haar te halen. En ze moest aan de toekomst denken. Elissa moest op een dag naar school en ze moest haar geld verdienen want ze was absoluut niet van plan om te gaan bedelen bij de Malfidussen.

Toen ze de deur van de keuken open deed was het meteen stil en keek iedereen haar aan. Madison wist zeker dat zij het onderwerp was geweest voordat ze binnen was gekomen. Ze zag Harry, Hermelien, Ron, Fred, George en Ginny zitten. Dit waren toch wel haar beste vrienden en ze was blij dat ze hen als vrienden had.
“Wil je wat te drinken?” vroeg Harry vriendelijk en ze zag dat hij zijn hand in het verband had. Madison wilde eigenlijk drinken weigeren maar haar maag wilde het tegenovergestelde die knorde luid en Harry schonk wat koffie in.
“Dank je” zei ze en dronk het snel op.
“Heb ik wat van iemand aan?” vroeg ze toen ze merkte dat iedereen elke slok van haar volgde wat ze dronk.
“Nee, maar ten eerste is dit de eerste keer vandaag dat je beneden bent en ten tweede is er een brief voor je gekomen” zei George die antwoord gaf.
“Vraag alleen niet hoe al die uilen dit huis vinden want het is nog steeds geheim” zei Fred en gaf de brief aan Madison.
Die pakte hem aan en zag meteen dat het van de familie Malfidus kwam. Madison opende de brief en begon te lezen.

Lieve Madison

Sorry, voor wat er allemaal is gebeurd.
En sorry dat dit zo allemaal moest lopen. Op de begrafenis was je er erg aan toe zag ik net als mij. Ik ben mijn enige zoon kwijt.
Maar er is geen tijd voor verwijten in deze brief.
Ik schrijf je om te vragen of je aankomende vrijdag naar ons landhuis wil komen. En neem Elissa mee. Mijn man en ik willen haar graag zien.
Alvast bedankt.
groetjes
N. Malfidus

“En wat staat er in?” vroeg Harry.
“Het is een brief van de moeder van Draco. Ik denk dat ze wilt bespreken hoe het nu verder moet” legde Madison uit en stopte de brief in haar zak en ging naast Ginny zitten.
“Wanneer moet je er heen dan?” vroeg Harry.
“Vrijdag” zei ze en kwam tot een vervelende ontdekking. Vandaag was het vrijdag. Door alle gebeurtenissen was ze de tijd helemaal vergeten.

Madison stond met Elissa voor een grote deur. Hoe vaak had ze die al niet gezien. Ze klopte op de deur en die werd vrijwel meteen open gedaan. De deur werd geopend door een man die zo te zien de butler was aangezien hij helemaal in het zwart gekleed ging en een buiging maakte.
Madison liep samen met Elissa naar binnen die ook om zich heen keek. Madison liep verder naar binnen en werd gevolgd door Elissa die de hand van haar moeder vast had.
“Madison fijn dat je kon komen” zei Narcissa die de trap af kwam lopen met haar man op haar hielen.
“Ja” zei ze en Narcissa maakte een gebaar dat ze mee moest komen naar een kamer die gezellig was ingericht. Ze was er nog nooit geweest maar vond het best mooi. Ze ging op een knusse bank zitten en zette Elissa naast haar.
“Wil je wat drinken?” vroeg ze maar Madison schudde vrijwel meteen nee aangezien ze had gezworen geen drinken meer aan te nemen.
“Wil jij wel?” vroeg ze aan Elissa en toverde een fles met inhoud tevoorschijn op de tafel. Ze gaf het aan Elissa en die dronk het heerlijk op.
“Narcissa vertel maar waarom we moesten komen” zei Madison al wist ze de rede wel. Zij zou precies hetzelfde gedaan hebben als zij haar enige zoon kwijt zou zijn geraakt.
“Nou ik wilde bespreken hoe alles nu verder moet nu Draco dood is” zei ze en snikte bij de naam van Draco.
“Ik weet het niet” zei ze.
“Eigenlijk was het zo dat Draco ons bij elkaar hield” zei ze want ze kon er niet tegen als mensen voor haar neus begonnen te huilen.
“Ik dacht. Misschien kan jij hier in trekken totdat je alles zelf kunt regelen” stelde ze voor.
“Ik blijf bij Harry die heeft hetzelfde voor gesteld” zei Madison en Narcissa dacht na.
“We kunnen misschien een kleine villa voor je kopen dan hoef je, je over woonruimte geen zorgen te maken” zei Narcissa en zag haar man even benauwd naar haar kijken. Het was duidelijk dat Narcissa meer over het geld te zeggen had dan haar man.
“Zo iets groots kan ik echt niet accepteren” zei Madison die schrok toen ze dat had aangeboden. Madison had altijd al gedroomd van een groot huis.
“Natuurlijk wel, zolang jij en Elissa maar gelukkig zijn” zei Narcissa en lachte weer naar Madison wat ze eng vond aangezien ze bijna nooit lachte.
“En Elissa krijgt nog een broertje of zusje. Het was niet gepland hoor. Het liefste wil ik dat het niet zo was” zei Madison en het was waar. Nu Draco dood was voelde ze zich raar. Hij zou zijn tweede kind nooit kennen.
“Meen je dat?” vroeg Narcissa verbaasd en haar blik ging naar Madison’s buik. Nee, ik sta hier te liegen, dacht ze in zichzelf en knikte maar.
“En verder wil ik eigenlijk mijn kleinkind zien” zei Narcissa en keek naar Elissa die met de speen van de fles speelde.
“U mag nu wel op haar passen dan kom ik haar aan het einde van de middag wel ophalen” zei Madison en stond op.

Ze stond op het kerkhof en trillingen liepen over haar lichaam.
“Zonder jou heb ik niet kunnen leven” zei ze. Ze had een roos in haar hand en legde die op de steen van Draco neer.
Ze had geen kracht meer om te huilen. Ze was er te moe voor. Dit was een gedeelte van haar leven die ze nu af sloot. Ze moest verder, of ze nu wilde of niet.
“Ik beloof dat ik altijd mezelf blijf” zei ze en bleef een tijdje naar de steen kijken terwijl de zon onder ging, onder om de volgende dag opnieuw geboren te worden. Daarna draaide Madison zich om en liep weg met de wind die met haar lange blonde haren speelde zoals Draco eens gedaan had.

The End

• Ron en Hermelien waren een gelukkig getrouwd koppel enniet lang na dit alles kregen ze nu eerste kind…
• Harry en Ginny werden ook een stelletje en trouwden snel. Harry werd niet lang daarna gepromoveerd tot schouwer 1e graad en is zoeker van het reserve zwerkbalteam van Engeland…
• Remus en Tops trouwden ook maar kregen geen kinderen…
• Orlando vond uiteindelijk na veel zoeken ook zijn geliefde en ging op het ministerie werken als lid van de wilkenweegschaar en hij werd goede vrienden met Madison…
• Narcissa en Lucius werden samen oud en gelukkig nu er geen kwaad meer heerste. Samen met Madison maakte ze goede afspraken en werden toch nog gelukkig met hun kleinkinderen …
• Madison bleef na dit alles nog lang zoeken naar een goed leven maar had dit al snel in haar nieuwe huis gevonden. Ze bleef ook nog als schouwer werken maar kwam niet verder dan 2e graad Ze beviel van een zoon: Draco…

Dit is echt het einde Smile

Ik vond het heel leuk omet schrijven en wil iedereen bedanken die reacties en tips heeft gestuurd. Heel misschien komt er nog een deel 2 maar daar moet ik nog goed over nadenken. Voor de mensen op ff.net, morgen probeer ik alles daar op te zetten Wink

Nu ga ik een ander verhaal van mij plaatsen: Chris' life, ook een aanrader, maar ik weet Niet wanneer ik hem post.
Dit is iig het einde vaan Between Good and Evil en er mag dus een slotje op Wink

er zijn nog natuurlijk altijd nog reacties welkom Wink