Poll :: Wat vind je van m'n verhaal? |
Geweldig!!!! |
|
35% |
[ 21 ] |
goed!!!! |
|
30% |
[ 18 ] |
gaat wel! |
|
16% |
[ 10 ] |
slecht! |
|
16% |
[ 10 ] |
|
Totaal aantal stemmen : 59 |
|
Auteur |
Bericht |
kjell-lovers
5e jaars


Verdiend:
80 Sikkels
Woonplaats: belgië
|
Geplaatst:
Di Jul 18, 2006 22:48 |
 |
Luid zuchtend stapten ze de Grote Zaal uit. Fleur was een halfuur te vroeg klaar geraakt, maar dat vond ze niet zo erg. Zo kon ze alles even op een rijtje zetten. Ze was vastbesloten om vandaag Draco op te zoeken en hem te vertellen over haar gevoelens. Diep in haar hart wist ze dat het een slecht idee was om hem dat te vertellen, vooral omdat hij degene was die haar moest kidnappen. Maar daar maakte ze zich voorlopig geen zorgen over.
Ze liep samen met Hermelien naar de bibliotheek om de laatste weetjes over toverdranken te ontdekken want over een halfuurtje moesten ze hun theoretisch examen afleggen. Harry en Ron gingen onder luid protest van Hermelien naar het Zwerkbalveld om even stoom af te blazen. Even overwoog Fleur om mee te gaan maar haar verstand weerhield haar hier van.
Ze haalde haar agenda uit haar tas waar haar notities van toverdranken tussen zaten. Hermelien nam geïnteresseerd Fleurs agenda en bekeek een aantal foto’s die in de voorkaft zaten.
Op de eerste foto was een klein kindje zichtbaar van ongeveer zes jaar. Ze had lichtbruine haren en donkerblauwe ogen waar een grijze schijn in zichtbaar was.
Hermelien besefte dat dit Fleur moest zijn in haar jongere jaren en keek grijnzend naar de jonge vrouw voor zich.
Ze bekeek de verdere foto’s en zag één die vijf personen bevatte; een oudere man met een vriendelijke gezichtsuitdrukking. Een vrouw met dezelfde haarkleur zoals Fleur, groene ogen en een lieve glimlach die Hermelien ook aan Fleur deed denken. Onderaan de foto zaten twee meisjes van veertien en zestien jaar die samen een baby van enkele dagen oud vasthielden.
De vijf mensen lachten vrolijk en uit niets zou je vermoeden dat de familie uit elkaar gerukt zou worden.
Fleur keek naar buiten in plaats van naar de foto’s die Hermelien zo interessant vond. Ze had haar moeder en zus verloren terwijl ze nog een heel leven voor zich hadden.
En haar vader had haar de rug toegekeerd en Femke met zich mee genomen.
Van op de foto was duidelijk dat Femke later blonde haren zou hebben zoals haar vader wat nogal afstak tegen haar twee zussen die allebei bruin haar hadden.
‘Heb je al een s een brief gestuurd naar je vader?’ Hermelien keek haar twijfelend aan over de met boeken bedekte tafel.
Mevrouw Rommella kwam piepend langs hun tafeltje en keek hen dreigend aan, maar liep toen verder.
‘Ik zie geen enkele reden om hem te schrijven. Hij weet heel goed dat het het beste is wanneer Femke hier bleef maar hij moest weer eens koppig doen en heeft haar meegenomen.’
‘Wat ga je doen in de kerstvakantie? Blijf je twee weken op school of ga je mee met ons naar Rons huis? Het zou natuurlijk ook kunnen zijn dat we naar het hoofdkwartier gaan van de orde maar dat denk ik niet.’
Ze keek nog steeds naar Fleur met een vreemde glimlach.
‘Ik weet het niet. Ik denk dat ik hier blijf.’ Fleur concentreerde zich opnieuw op haar toverdranken en zuchtte toen ze merkte dat ze niets kon onthouden van de tekst. Het enige wat ze nu nog kon doen was hopen dat Sneeps vragen niet al te moeilijk zouden zijn.
|
|
|
  |
 |
kjell-lovers
5e jaars


Verdiend:
80 Sikkels
Woonplaats: belgië
|
Geplaatst:
Do Jul 20, 2006 17:58 |
 |
Tot de opluchting van iedereen gingen de examens vlugger voorbij dan dat ze dachten. Alle leerlingen waren druk in de weer met hun koffers te nemen en zich voor te bereiden op kerstmis bij hun ouders. Dit jaar bleven maar weinig leerlingen op school waaronder Fleur. Ze zat op haar afgelegen kamer en keek met tranen in de ogen naar de foto’s die ze had van Femke.
Een Femke die net geboren was, een spartelend klein kindje die weigerde om in bad te gaan, een glimlachend meisje van een maand oud die in de armen van Iris, hun oudere zus, lag, enz…
Ze plakte ze allemaal in de goede volgorde in een album tot ze een foto vond die hier totaal niet thuishoorde. Na een tijdje besefte ze dat Draco in haar foto’s moest hebben gekeken en één van hem hebben achtergelaten.
Haar pogingen om hem op zijn plaats te zetten had ze al twee weken uitgesteld. Nu was het waarschijnlijk te laat want iemand zoals hij was vast verplicht om in de vakanties naar huis te gaan en zijn plannen met zijn vader te bespreken. De plannen om haar te pakken te krijgen…
Er werd op de deur geklopt. Fleur stond wankelend op en opende de deur die bijna werd ingeslagen.
Harry was blijkbaar tot hier gerend want hij zag rood en zijn haren waren nog verwarder dan anders.
‘Rons moeder nodigde je uit om met ons mee te gaan naar het grimboudplein. Ik moest het je al eerder vragen, maar dat was ik vergeten.’ Hij leek even te blozen, maar herpakte zich snel. ‘Dus het is nu de bedoeling dat je je koffer open doet, al de kleren en benodigdheden erin deponeert en dan naar ons toe komt. We gaan wachten aan het portret van de Roze Dame. Haast je wat hé.’ Hij drukte een vluchtige kus op haar wang en liep toen terug weg.
‘Ik ga gewoon naar haar toe. Ik maak het goed en biedt mijn verontschuldigingen aan.’ Draco liep door de gangen van Zweinstein te piekeren. Er ging van alles door zijn hoofd, maar er was maar één ding die er niet wilde uit gaan. ‘Hij was verliefd op het meisje die hij van Perkamentus moest beschermen, maar dat was tegelijk het meisje dat hij moest ontvoeren voor zijn vader.’
De gang waar hij moest zijn kwam dichterbij. Nog één keer naar rechts en toen naar links en hij was er.
Draco wilde net de goede gang instappen toen hij vlugge stemmen hoorde. ‘…wachten aan het portret van de Roze Dame. Haast je wat hé.’
Hij zag hoe Harry een kus op Fleurs wang drukte. Of was het nu haar mond? Van hieruit kon hij niet goed zien waar zijn lippen terecht kwamen. Draco wilde erop af lopen, maar hij wist dat hij dan nooit meer in een goed blaadje kon staan bij Fleur.
Hij hield zich schuil achter een muur toen Harry langsliep. De deur van hun kamer ging terug dicht. Hij liep ernaar toe en klopte op de deur.
Fleur was net terug aan tafel gaan zitten toen er opnieuw geklopt werd. Ze stond ongeduldig op en opende met een ruk de deur. Ze verwachte opnieuw Harry te zien, maar dat was zeker het geval niet.
De jongen waar ze eens kon van gaan houden, stond voor haar neus. Hij leek niet boos, maar ook niet gelukkig.
‘Ik moest even met je praten.’ Begon hij. Hij krabde aan zijn voorhoofd wat Fleur er lief zag uit zien. Een verlegen Draco kwam je niet veel tegen. Maar ze wist dat het nu niet het moment was om opnieuw de mooie momenten met hem boven te halen.
‘Oh, wil je me komen vragen of ik wilde meewerken om ontvoerd te worden?’ Ze keek hem streng aan. Er was geen enkele emotie op haar gezicht te bekennen.
Draco keek haar lichtelijk geschokt aan. ‘Hoe weet jij?’
Fleur werd woedender en woedender. ‘Ik hoorde je praten met je vader in de Drie Bezemstelen.’
Ze sloeg haar armen over elkaar en keek hem nog steeds strak aan.
‘Als je een beetje verder nadenkt dan dat je neus lang is,’ Fleur keek even naar haar neus, ‘dan zou je gemerkt hebben dat ik je al talloze keren kon hebben uitgeleverd aan mijn vader. Maar dat deed ik niet. En weet je waarom niet? Omdat ik van je hield, ik zou nog steeds van je kunnen houden, maar blijkbaar voel jij meer voor meneer Potter.’ Toen Draco deze naam uitsprak kon je niets meer van gevoel zien in zijn ogen. Het was één en al kilte.
‘Ik wilde op je wachten. Ik weet dat we het goed hadden kunnen vinden samen. Ik weet hoe het voelt wanneer je niet kunt doen wat je wilt en steeds meer verplichtingen moet waarmaken. Maar ik kan niet wachten op de jongen die ik ooit heb gekend in deze kamer.’ Ze gebaarde naar achteren. ‘Want wachten op jou betekend wachten op een warmte van 30 ํ in deze harde winter.’ Tranen drongen zich op in Fleur ogen. Ze keek hem waterig, maar zelfverzekerd aan en sloot de deur.
Ze liet zich neerzakken op de grond. Haar lichaam trilde bij elke snik die opkwam. Ze kreeg rillingen doordat ze zich op de stenen, koude vloer bevond en de eiken deur schuurde tegen haar huid.
Een raam was open gewaaid en zorgde ervoor dat alle kaarsen werden gedoofd. De magisch spelende radio werkte niet meer en ze zag er enorm tegenaan om straks naar Harry te moeten gaan. Het voelde alsof ze haar verplichten om twee weken met hen mee te gaan, maar zo kon ze haar gedachten wat verzetten.
Ze zou de anderen niet vertellen dat ze met Draco had gesproken. Dit wilde ze voor zichzelf houden. Ze had hem gezegd wat ze al een tijdje wilde zeggen en dat was het belangrijkste.
Fleur stond recht, haar lichaam trilde even, en liep naar haar slaapkamer. De hutkoffer die in de hoek had moeten staan, lag al klaar op het grote bed met alle kleren die ze had willen meenemen erin.
Toen ze naar het bed staarde, kreeg ze allerlei herinneringen in haar hoofd die één voor één draaiden rond Draco; een roodgekleurde Draco die dronken op bed lag en zich aan Fleur vasthield, Fleur die zich kapot schrok toen ze de eerste ochtend ontdekte dat hij tegen haar aan lag. Ze genoot van haar herinneringen, maar wist dat die nooit meer gingen terugkomen. Hij was nu éénmaal de zoon van een dooddoener.
Langzaam sleepte ze de zware hutkoffer de slaapkamer uit, de gang op, tot in de woonkamer. Ze keek nog eens om, sloot haar ogen en draaide de deurknop om.
Één stap was genoeg geweest om tegen Draco op te lopen.
‘Sta je hier nu nog?’ Fleur stapte langs hem heen en begon haar koffer naar boven te zeulen. Ze hoopte ondertussen dat ze Harry zou tegenkomen want ze had geen zin om die hele weg alleen te doen. Haar arm deed na een aantal stappen al pijn.
Verder kwam ze echter niet. Draco trok nogal ruw aan haar arm zodat ze hem zou aankijken. Ze leek te verdrinken in zijn grijze ogen maar probeerde haar verstand erbij te houden en keek niet al te verliefd terug.
Hij trok haar nog iets dichter zodat ze gevangen zat tussen zijn sterke armen en zijn borstkas. Ze probeerde haar blik af te wenden om haar tranen te verbergen, maar hij drukte haar hoofd terug omhoog door met zijn vingers onder haar kin te drukken.
Hij keek haar een moment liefdevol aan. Zijn ogen woeden van de passie, maar ergens zag je ook teleurstelling. Na een aantal minuten naar elkaar te hebben gestaard, belanden zijn lippen zacht op de hare. Ze wilde zich terugtrekken, maar ze kon niet bewegen door zijn omhelzing.
Haar armen gleden over zijn rug en liet ze langzaam omhoog gaan. Fleurs vingers verstrengelden zich in zijn wit/blonde haren.
Ze sloten beiden hun ogen en genoten van hun, waarschijnlijk, laatste moment samen. Draco’s greep verzachte iets en Fleur wist zich los te maken.
Ze haalde haar lippen van de zijne, keek hem een laatste keer aan, nam opnieuw haar koffer en begon te stappen, met tranen in haar ogen, naar het portret van de Roze Dame, waar Harry haar zou opwachten.
|
|
|
  |
 |
kjell-lovers
5e jaars


Verdiend:
80 Sikkels
Woonplaats: belgië
|
Geplaatst:
Vr Jul 21, 2006 14:52 |
 |
Even later stonden ze alle vier voor het scheef hangend huis. Fleur vond het een leuke woonplaats, maar zou hier nooit zelf kunnen wonen.
Het was al laat; Hermelien en Fleur besloten om te gaan slapen na een boterham te hebben gegeten. Fleur kon de slaap echter niet vatten. Ze deelde de kamer met Ginny en Hermelien wat niet zo vreemd was; het was Ginny’s kamer.
De twee andere meiden vielen al gauw in een diepe slaap, maar Fleur bleef uren woelen in haar nieuwe bed. Misschien verbeeldde ze het zich, maar het leek alsof de dekens prikten alsof ze uit een speciale stof waren gemaakt.
Ze stond op en liep naar het raam. Buiten zag alles er wit uit. De bomen in de verte wiegden in de wind. Het gras was met een dikke laag sneeuw bedekt en de heg die waarschijnlijk bruin moest zijn, was ook witgevroren.
Ze liep de krakende trap af, opende de deur en ging in de sneeuw staan. In haar hoofd hoorde ze haar vader zeggen hoe onverantwoord ze bezig was en dat ze ziek zou kunnen worden.
Fleur genoot echter van de koude die de sneeuw uitstootte.
Langzaam werd het ochtend. Ze wist niet hoe lang ze daar had gestaan, maar dat interesseerde haar ook niet. De tranen die in haar ogen waren ontstonden, mengden zich nu met de ochtenddauw. Haar ogen waren gesloten, haar armen om zich heen geslagen en haar benen tegen elkaar geplakt. Fleur kon haar gevoel niet omschrijven. Haar hart wilde niets liever dan bij hem zijn, maar haar verstand zei dat ze Draco moest vergeten en met muziek kon ze dit het beste.
Ze liep naar haar koffer die ze, de avond ervoor, in de keuken had gezet. Ze nam er een stuk perkament, een veer en inkt uit. Ze ging op een bank zitten, in het midden van de tuin. Ze trok haar benen op zodat ze haar hoofd op haar kin kon laten rusten. Haar spullen lagen even verlaten op de bank.
Ze draaide haar hoofd en begon een tekst te vormen in haar hoofd. Een tekst die voor het moment bij haar paste.
In these eyes,
More than words, more than..
Anything that I've smokin'
As the skies,
Turn to grey,
My heart's just about to crack open,
So the story goes,
But there's something you should know,
Before I walk away and I blow the ending..
Never wanna be without you,
Oh no, here I go now you know,
Wanna be without you
There's no runnin'
Must have been wrong without you,
Oh no, there I go, no control,
And I'm fallin',
So now you know..
Feel so light,
crazy nak surgeon
All this truth left me empty,
Will you run?
Can you handle it?
'Cause I need you to tell me..
Maybe this seems bold,
But I'm hoping you'll stay for the happy ending,
Never wanna be without you,
Oh no, here I go now you know,
Wanna be without you
There's no runnin'
Must have been wrong without you,
Oh no, there I go, no control,
And I'm fallin',
So now you know..
No I won't look back,
When I tell you what I think about you, [2x]
So the story goes,
Yeah, you already know,
So don't be a fool and go spoil the ending..
Never wanna be without you,
Oh no, here I go now you know,
Wanna be without you
There's no runnin'
Must have been wrong without you,
Oh no, there I go, no control,
And I'm fallin',
So now you know..
Never wanna be without you,
Oh no, here I go now you know,
Wanna be without you
There's no runnin'
Must have been wrong without you,
Oh no, there I go, no control,
And I'm fallin',
So now you know..
Fleur keek tevreden naar haar perkament. Het was redelijk veel geworden, maar dat vond ze niet erg. In de verte zag ze Harry aankomen.
‘Wat ben je aan het doen?’ Hij keek haar vragend, maar lief aan.
‘Gewoon. Ik ben even de gebeurtenissen van het eerste trimester aan het overdenken.’
‘Als je wilt, ga ik mee naar Perkamentus.’ Harry glimlachte naar haar.
‘Waarom moet ik naar Perkamentus?’
‘Om te vragen of je terug bij ons mag slapen, dat wilde je toch? Het zou trouwens gemakkelijker zijn om contact te houden.’
‘Nee, laat maar. Ik denk dat ik maar in de kerkers blijf.’ Ze wendde haar gezicht af en zag nog net dat de familie Wemel met hun bezems verdwenen.
Blijkbaar had Harry dat ook gezien want hij was al opgestaan en vroeg of ze mee ging.
|
|
|
  |
 |
kjell-lovers
5e jaars


Verdiend:
80 Sikkels
Woonplaats: belgië
|
Geplaatst:
Do Jul 27, 2006 2:19 |
 |
Ik heb een nieuw deel geschreven, maar het is nogal lang geworden. Ik verveelde me en ik bleef maar doorschrijven. Reacties zijn welkom in het reactietopic of via pb.
Even later zaten ze allemaal op een bezem. Meneer Wemel had een extra bezem bij getoverd voor Fleur.
Haar haren vlogen wild om haar hoofd, haar gewaad wapperde achter zich aan en haar half gesloten ogen gaven aan dat er een felle wind was komen opsteken.
Het was ijskoud, ze klappertanden en stapten toen maar af.
Trillend gingen ze samen terug naar het scheve huis. Mevrouw Wemel stond hen al op te wachten en had de tafel gedekt. Fleur had geen ontbijt genomen, dus barste ze eigenlijk van de honger.
Plots besefte ze dat ze haar perkament ergens had moeten laten liggen.
Als laatste kwam Hermelien binnen; mét het stuk perkament, de veer en de inktpot. Fleur haastte zich naar haar vriendin en nam de spullen uit haar handen. Hermelien keek Fleur aan met een vreemde blik, maar Fleur maakte haar woordeloos duidelijk dat ze het straks ging uitleggen.
Harry zeurde alsmaar door dat ze naar Perkamentus ging gaan. Fleur bleef de woorden van hun schoolhoofd herhalen, maar het drong niet tot Harry door. Fleur ging uiteindelijk hulp zoeken bij Hermelien. Nu kon ze nog hopen dat Harry naar haar ging luisteren.
‘Schrijf je muziek, of is dit voor iemand bestemd?’
Hermelien en Fleur zaten in hun kamer. Hermelien bestudeerde het perkament en wuifde ermee naar Fleur.
‘Beide…’ Fleur keek Hermelien niet aan, maar staarde uit het raam. In de verte was er een bruine, gespikkelde uil in aankomst. Hij landde op de vensterbank en hield zijn vleugels strak tegen zijn lijfje gedrukt. Hij tikte ongeduldig op het raam met zijn snavel. Zijn grote ogen keken verwijtend naar de twee meisjes in de slaapkamer. Aan zijn poot bengelde een brief. De envelop was uit dik perkament gemaakt en de letters waren in gifgroene inkt geschreven.
Het was duidelijk een jongensgeschrift en aan het kleur te zien moest het iemand uit Zwadderich zijn. Er was maar één persoon die Fleur zo direct kon bedenken en dat was Draco. Fleur opende het afgebladderde raam en liet het mooie dier binnen.
Hermelien was naast haar komen staan en keek ook naar de uil. Fleur nam de brief over van de bruine uil. Ze wilde een knoet in het bijzittend zakje doen, maar de uil vloog meteen terug weg door het nog openstaand raam. Fleur keek hem na en dacht aan haar weinige, leuke momenten met Draco.
Ze opende de verzegelde brief en nam het perkament uit de envelop.
Beste Fleur,
Ik hoop dat je na de vakantie in de kamer blijft. Ik zou graag een goed gesprek met je kunnen voeren. Nu je weet over mijn opdracht zou ik toch willen dat je me niet haat. Ik ben nooit van plan geweest om je naar De Heer Van Het Duister te brengen. Trouwens, dat zou ik al enkele keren kunnen gedaan hebben. En die keer in Zweinsveld was je bijna dood.
Het zou fantastisch zijn als je naar mijn landhuis zou kunnen komen, maar ik besef natuurlijk ook wel dat dat nu niet gaat. Moest het wel lukken, dan zie ik je hier morgenavond om zeven uur. Ik ga op je wachten in de bosjes voor de poort.
Kom alleen.
Vele kusjes,
Draco
Hermelien had meegelezen over Fleurs schouder en keek haar nu argwanend aan.
‘Je bent toch niet van plan om daar naartoe te gaan? Besef je wel dat het de geschikte manier zou zijn om je in de val te lokken? Hij heeft mooie praatjes, maar die duren nooit lang.’ Hermelien leek bezorgt maar ook boos. ‘Waarom heb je trouwens niet gezegd dat je nog steeds contact met hem hebt?’
‘Ik zag hem terug voor het eerst toen ik wilde vertrekken naar de leerlingenkamer van Griffoendor, hij stond voor de deur.’ Fleur liet haar hoofd iets hangen en de woorden van Hermelien herhaalden zich in haar hoofd. Ze had waarschijnlijk gelijk. Het was inderdaad een goed plan om haar te kunnen ontvoeren, maar ze wilde hem dolgraag terugzien. Ze wilde zijn glimlach zien, ze wilde omhelst worden door hem, ze wilde zijn zachte lippen voelen op de hare. Ze zou zelfs blij zijn wanneer ze gewoon zijn stem hoorde.
‘Fleur, je bent er niet met je gedachten bij. Je bent expres van Nieuw-Zeeland naar hier gekomen om in veiligheid te zijn. Je kunt niet gewoon op bezoek gaan bij een dooddoeners familie.
‘Perkamentus zei dat Draco de opdracht kreeg van verschillende leerkrachten, en natuurlijk ook van hemzelf, om mij te beschermen.’
‘Ja, maar heb je er bij stil gestaan dat hij die ook gewoon in de wind kan slaan? Hij heeft ook opdrachten van zijn vader én van Voldemort. Hij is misschien nog geen dooddoener, maar meteen na dit jaar gaat dat waarschijnlijk wel het geval zijn.
Wie denk je dat hij trouw blijft? Perkamentus, iemand die hij al zeven jaar niet kan uitstaan omdat hij mensen zonder tovenaarsouders toelaat. Of zijn vader; de persoon die hem heeft opgevoed. Het is zijn eigen bloed, dus denk ik dat je beter hier kunt blijven. Trouwens, weet je eigenlijk wel waar zijn huis zich bevind?’
‘Nee, maar ik bezit een locatiespreuk. Hij word niet meer onder tovenaars gebruikt. Ik leerde het van mijn moeder. Ze had een vriendin die zich bezighield met spreuken die nu niet meer worden gebruikt.’
‘Je bent nog geen zeventien, je kunt geen magie gebruiken buiten de school.’
‘Die magie is niet geregistreerd bij het ministerie. Trouwens, ik heb er geen toverstok voor nodig. Alles wat ik wel nodig heb, zit in die koffer.’ Fleur wees naar een koffer onder haar bed. De sloten waren al iets aan het roesten. Je kon duidelijk merken dat hij al een tijdje niet meer geopend was. Hij was bedekt met een klein laagje stof omdat hij onder het bed lag en er waren losse stukken stof opgenaaid.
‘Is het wel slim om zoiets te gebruiken?’
Fleur knikte alleen maar en begon naar een sleuteltje te zoeken in haar hutkoffer. Na een aantal minuten door haar kleren te hebben gerommeld haalde ze een klein zilveren sleuteltje tevoorschijn. Ze stak het in het sleutelgat van de andere koffer en na een hoop gepiep hoorden ze een kleine klik en het slot sprong open.
Fleur gooide de koffer open en er kwamen allerlei spullen tevoorschijn.
‘Normaal moesten deze dingen naar Iris gaan, maar doordat ze er ook niet meer is, heb ik hem gekregen. Ik heb deze dingen nooit gebruikt dus ik hoop dat ze nog werken.’
In de koffer lagen verschillende ingrediënten. Hermelien zag kaarsen en een kaart. Er lagen verschillende papieren in, maar Hermelien vermoede dat dat ook landkaarten waren. De bovenste was van Nieuw-Zeeland. Als het er bovenaan niet had opgestaan, zou Hermelien nooit geweten hebben dat het dat land was die erop stond. De kaarsen hadden bijna allemaal een zwarte of grijze kleur. Twee hadden echter een rode kleur. Hermelien dacht dat die waarschijnlijk voor de liefde werden gebruikt.
Verder lagen er kleine plastieken zakjes in. In sommige zaten opgedroogde bloemen en in andere kleurrijke zandkorreltjes.
Fleur nam echter geen van deze spullen en nam een gewoon een kaart uit de koffer. Ze legde hem voor zich op de grond en ging ervoor zitten. Ze spreidde haar handen over de landkaart en mompelde binnensmonds Latijnse woorden. Hermelien probeerde te volgen, maar doordat ze de taal niet onder de knie had, was dit iets moeilijker dan ze gedacht had.
Op een gegeven moment ontstond er een klein gloeiend lampje. Het bleef zweven op de zelfde plaats en draaide kleine cirkeltjes.
‘Daar woont hij.’ Fleur stond glimlachend op en keek tevreden naar het lampje.
‘Wat is dat?’ Hermelien wees naar het lichtgevend lampje.
‘Dat is een soort vuurvliegje. Ik kon zijn werkelijke naam nooit onthouden dus noem in het maar zo.’
‘Dus je gaat gaan.’ Het klonk niet als een vraag dus antwoordde Fleur niet. Integendeel. Ze liep naar het raam en ging op de vensterbank zitten. Ze leunde tegen het glas en keek naar Hermelien. Ze stond midden in de kamer en keek op haar beurt naar Fleur.
‘Ga je mee?’
‘Pardon? Fleur dit kun je niet menen. Het is al erg genoeg dat jij erheen wilt gaan zonder dat ik er ook nog eens naartoe ga gaan. Hij haat mij.’
‘Nee, hij doet alsof. Wat zou jij doen met zo’n vader? Hij moet mij ook haten, maar hij doet het niet.’
‘Fleur, hij moet doen alsof hij je graag heeft zodat je hem vertrouwd. Zo kan hij je gemakkelijker in zijn tent lokken en bij zijn vader brengen.’
‘Je kunt gelijk hebben, maar ik ga er morgen heen.’
Er klonk gekraak van de trap, het teken dat er iemand naar boven kwam.
‘Ma vraagt of je naar benenden komt voor het avondmaal.’ Fleur had snel al haar spullen onder het bed geschopt. Wanneer Ron ging zien waar ze mee bezig waren, ging hij dit natuurlijk meteen aan Harry vertellen en dat was wel het laatste waar Fleur op wachtte. Harry mocht absoluut niet weten dat ze morgen naar Draco zou gaan.
‘Ja, we komen meteen.’
Ron sloot de deur opnieuw en niet veel later hoorde ze de trap terug kraken.
‘Je kunt nog altijd veranderen van gedacht. Hoe wil je daar trouwens geraken.’ Hermelien werd zenuwachtig in Fleur haar plaats, ze begon opnieuw onnozel te springen zoals ze vaak deed bij de examens en ze beet nu en dan op haar nagels.
‘Ik wilde de onzichtbaarheidmantel van Harry meenemen en met mijn bezem erheen vliegen.’
‘Je hebt geen bezem.’ De opmerking kwam nogal dom over. Natuurlijk wist Fleur ook wel dat ze geen eigen bezem had.
‘Echt waar? Dat had ik nog niet gemerkt hoor.’
‘Blijf nou gewoon hier. Over drie dagen is het kerstmis.’
‘Ik wil er heen. Als het niet veilig lijkt kom ik meteen terug.’
‘Misschien is het dan al te laat.’
‘Een reden te meer voor jou om mee te gaan.’
‘En als het wel met goede bedoelingen is, wat moet ik daar dan uitvoeren?’
‘Je kunt de winkeltjes doorgaan, of gewoon terugkomen. Ik vind de weg heus wel alleen terug.’
‘We hebben maar één onzichtbaarheidmantel , dat betekend dat we met één bezem moeten gaan.’
Blijkbaar had Hermelien er goed over nagedacht en ze zette Fleur ook aan het denken. Het was inderdaad waar wat ze zojuist verteld had, maar hoe zouden ze daar anders kunnen geraken?
‘Kun je niet iets met die andere magie doen?’ Hermelien leek te twijfelen over deze vraag want het was niets voor haar om regels van het ministerie te dwarsbomen.
‘Ik heb niet zoveel kennis over dit soort magie. Ze keek naar haar boeken die half verscholen waren onder het bed en trok er één onder vandaan.
‘Ik ben niet erg goed in die spreuken. Ik had meer aandacht om hetgeen wat je op Zweinstein leert. Ik ga vannacht eens die boeken doorbladeren. Er moet een simpele manier zijn om bij Draco te geraken.’
Ze kreeg een glimlach op haar gezicht wanneer ze aan Draco dacht, maar die verdween al snel toen ze Hermeliens blik zag.
‘Alstublieft Hermelien, ik ga er heus niet van doodgaan. Het is maar voor één keer.’
‘Dat mag ik hopen ja.’
Fleur vloog Hermelien om de hals en trok daarna de slaapkamerdeur open en liep bijna huppelend de trap af.
‘Is iedereen klaar?’ Mevr. Wemel keek iedereen aan vanuit haar gedeelte van de tafel. ‘Morgenochtend gaan we naar het grimboudplein.’
Fleur zag Harry’s gezicht veranderen en keek vlug een andere kant uit. Hermelien had haar verteld over zijn peetvader; Sirius.
‘Fleur, wakker worden.’ Het meisje die in een mooie droom was verdiept werd er nu ruw uitgehaald.
‘Wat is er?’ Fleur opende haar ogen en merkte dat Harry naast haar bed stond.
‘HARRY! Wat doe jij hier? Dit is toevallig een meisjesslaapkamer.’ Fleur trok geschrokken de dekens tot tegen haar kin en keek Harry met een mengeling van verschot en boosheid aan.
‘Ik moest je komen wakker maken.’ Hij haalde zijn schouders op en bleef haar aanstaren.
‘Wel dat heb je gedaan. Je kunt dan nu terug vertrekken. Dag Harry.’
Fleur draaide zich half om zodat Harry haar gezicht niet meer kon zien en wachtte tot hij weg ging.
‘Wat zijn dit?’ Harry was er nog steeds en stond met een plastieken zakje te zwaaien die hij moest gevonden hebben op de grond. Aan zijn voeten lagen twee kaarsen en een boek.
‘Dat zijn spullen van mijn moeder. Zou je dan nu willen vertrekken alstublieft?’
‘Waar moeten deze liggen?’ Hij stond nog steeds met het zakje in zijn hand en keek haar nog steeds doordringend aan.
‘Waar je ze gevonden hebt.’ Antwoordde Fleur met opeengeklemde kaken. Als hij hier nog langer bleef, zou ze zichzelf niet meer kunnen verhinderen om hem een klap te verkopen.
Op dat moment ging de deur opnieuw open en kwam Hermelien binnengewandeld.
‘Harry, wat doe jij hier in vredesnaam?’
‘Ik wilde Fleur wakker maken.’ Hij haalde opnieuw zijn schouders op.
‘Nou, dat heb je dan gedaan. Je kunt vertrekken, over een half uurtje gaan de auto’s vertrekken naar het Grimboudplein.’
‘Weet ik. Nou, dan ga ik maar.’ Hij liep ultra langzaam de kamer uit en sloot deze ook mega traag. Pas na vijf minuten hoorden ze de trap kraken als teken dat hij echt naar beneden was.
Fleur stond op en nam een jeansbroek en een trui uit haar hutkoffer. Haar ondergoed bevond zich al in de badkamer dus daar moest ze niet meer aan denken.
‘Heb je al een methode gevonden voor vanavond?’
Fleurs hand ruste op de deurklink en haar ogen waren gesloten.
‘Nee, ik ga straks mijn boeken doornemen. Ik ga eerst douchen zodat we snel kunnen vertrekken.’
Fleur stapte de kamer uit en met haar kleren in de hand ging ze op weg naar de badkamer. Ze kon haast niet wachten op vanavond.
Haar hersenen maakten overuren wanneer ze dacht aan Draco. Ze had hem op zo’n korte tijd aardig gevonden en blijkbaar was ze er nog eens verliefd op ook.
Maar stel dat Hermelien inderdaad gelijk heeft. Stel dat hij haar gewoon uitnodigde om haar bij zijn vader te krijgen. Zou hij haar gewoon gebruiken om een dooddoener te worden? Of zou hij werkelijk van haar houden en er een romantische avond van maken. Alhoewel, Draco en romantisch gaan vast niet samen.
Maar hij had inderdaad haar leven gered in Zweinsveld.
Maar dat kon natuurlijk ook zijn om je vertrouwen te winnen.’ Zei een stemmetje in haar hoofd.
Fleur schudde wild haar hoofd zodat haar haren in de war zaten. Ze stapte onder de douche en genoot van de aanrakingen met het water. Het was heerlijk om warme waterstralen over je heen te krijgen bij zo’n koud weer.
Vanuit de douche kon ze uit het raam kijken.
Er dwarrelden kleine vlokjes sneeuw vanuit de hemel naar beneden en smolten toen ze in aanraking kwamen met de grond.
‘Ik ben klaar.’ Fleur stond in de woonkamer van de Wemels. Iedereen was al klaar met inpakken en Hermelien had ook Fleurs koffer mee naar beneden genomen.
Er stond één enkele auto voor de deur, maar het werd al vlug duidelijk dat je er gemakkelijk met een stuk of twintig mensen plaats in kon nemen.
Fleur kwam tussen Hermelien en Harry te zitten. Voor zich bevonden de Wemels zich en aan de zijkanten, waar nu ook banken tevoorschijn waren gekomen, zaten twee schouwers; Dolleman en Lupos. Hermelien had een kleine uitleg over hen gegeven, ook dat ze allebei les hadden gegeven op Zweinstein.
Toen ze op een pleintje uitstapten kon Fleur nummer 12 niet vinden. Ze zag alleen de huizen met nummer 11 en 13. De man die ze Dolleman noemden gaf haar een briefje waarop het adres stond waar ze moesten zijn. Ze las het en wanneer ze het in haar hoofd had versnipperde het zichzelf. Ze keek even naar de snippers en liep toen verder naar de deur. Tussen de twee huizen die ze eerder had gezien was nu een derde huis verschenen; nummer 12.
Dolleman klopte zacht aan en niet veel later werd er een toverstok onder zijn neus gedrukt.
‘Laat dat, jongen.’ Hij duwde de toverstok weg en ging het huis in. Hij trok Fleur aan haar arm mee naar binnen. De andere kwamen achter hen aan.
Een vrouw met fel gele krullen sprong de hal binnen en gooide in haar haast een kapstok omver. Ze verexcuseerde zich bij mevr. Wemel.
Fleur vond dat ze zich nergens moest voor excuseren, maar daar had ze zich degelijk in vergist.
Plots vlogen twee gordijnen opzij en werd een schilderij van een vrouw zichtbaar. Ze schreeuwde allerlei verwensingen over alles en iedereen die zich in het huis bevonden.
Lupos en Dolleman holden naar het schilderij en trokken uit volle macht aan de gordijnen om die dicht te krijgen.
Toen alles terug stil was, keek Fleur de hal rond. Alles was er donker en grauw. Er hangen maar enkele schilderijen die schots en scheef aan de muur bengelden. Onder de trap was iets zichtbaar wat op een been leek; er zaten allerlei gekleurde paraplu’s in. Aan de rechterkant was een deur zichtbaar die op een kiertje stond. Er klonk geroezemoes vanachter die deur en Fleur had meteen de neiging om de deur open te trekken en te kijken wie er zich binnen bevond.
Hermelien kwam naast haar staan.
‘Kom, ik wijs je naar de slaapkamer. Meneer Wemel brengt ons zo meteen onze spullen.’
Fleur volgde Hermelien naar de trap en bekeek de paraplu bak van dichtbij. Het bleek een trollenbak te zijn. Fleur trok haar neus op en liep nog sneller achter Hermelien aan. Ze keek over haar schouder en zag dat Harry en Ron naar de deur liepen die ze eerder had gezien.
‘Het word tijd dat je je boeken doorzoekt om een geschikte spreuk te vinden zodat je toch nog naar Malfidus kan.’ Fleur keek haar even aan toen ze de naam Malfidus uitsprak, maar besteedde er geen tijd aan. Hermelien opende een deur en ging binnen. Ze gingen beide op bed liggen.
Er werd op de deur geklopt, zonder op antwoord te wachten stapte Meneer Wemel de kamer in. Met een plof belanden de drie koffers op de grond. Meneer Wemel veegde zijn bezwete gezicht af aan de mouw van zijn shirt en verliet toen opnieuw de kamer zonder een woord te zeggen.
Fleur liep naar haar moeders koffer en nam al de boeken eruit waarin ze misschien iets bruikbaars kon vinden. Ze gaf er een aantal aan Hermelien die meteen begon te bladeren.
Fleur was blij dat Hermelien zo’n boekenwurm was zodat ze geen seconde verloor en alle spreuken overliep.
‘Hier staan wel handige dingen in.’ Ze wees naar een in leer gebonden boek met een zilveren icoon op de voorkant.
‘Ja, er staan veel spreuken in die we gebruikten om het huis te beveiligen. Helaas zijn ze ook gemakkelijker te doorbreken dan de spreuken die je met een toverstok ontwikkeld. Behalve die spreuken zijn de andere perfect.’ Een glimlach sierde haar gezicht en ze richtte haar aandacht opnieuw op het boek voor zich.
‘Ik denk dat ik iets gevonden heb.’ Hermelien sloeg haar armen grijnzend over elkaar heen en keek naar Fleur. Ze stapte vlug van haar eigen bed en liep naar Hermelien.
Ze keken samen naar de pagina waar Hermelien eerder op gewezen had. Fleur las het vlug door en langzaam verscheen er een glimlach op haar gezicht.
‘Hermelien…je bent geweldig.’ Ze omhelsde Hermelien en grijnsde. Ze sloot haar ogen en hoopte vurig dat de avond snel zou aanbreken.
‘Hoe ga je terugkomen?’ Hermelien had zich bevrijd uit Fleurs omhelzing en keek het meisje nu aan.
‘Ik neem extra ingrediënten mee. Dan kan ik daar een rustig plekje zoeken en kom ik terug. Ik zorg ervoor dat ik hier terug verschijn.’
‘Hopelijk. Wanneer je ergens bij de jongens verschijnt kun je het schudden. Dan mag je uitleggen wat je daar doet en in het geval dat ze je zien toekomen, kun je ook nog eens vertellen waar je bent geweest. En dan hoop ik dat je goed kunt liegen want als ze te weten komen dat je bij Malfidus bent geweest dan overleeft hij het jaar waarschijnlijk niet.’
‘Er gaat niets misgaan, Hermelien. En anders neem ik alle schuld op mij. Je hoeft je nergens zorgen over maken.’
‘Fleur, je moest niet voor niets naar Zweinstein komen. Je moet op een veilige plaats blijven. Je hebt zelf verteld dat het van levensbelang is dat Voldemort jouw krachten niet te pakken krijgt. Harry moet hem verslaan en als hij werkelijk nog sterker word met jou krachten, dan kan Harry het ook wel schudden.’
Fleur leek even na te denken. ‘Er gaat niets gebeuren. En ik kan nog altijd zelfmoord plegen als ik in zijn handen val.’
‘Fleur!’ Hermelien keek haar nu streng aan. Haar handen bevonden zich in haar zij en haar gezicht stond op onweer. ‘Als je ooit nog zoiets zegt dan zorg ik er persoonlijk voor dat je geen zelfmoord hoeft plegen.’
Fleur lachte. ‘Het was als grapje bedoelt.’
‘Dat zijn geen dingen om mee te lachen, Fleur. Ik blijf erbij dat je beter hier blijft. Van wie heb jij trouwens die koppigheid?’
‘Geërfd van mijn moeder.’ Fleur glimlachte, maar die glimlach vervaagde wanneer ze Hermeliens gezicht zag.
‘Hier.’ Fleur gaf Hermelien een ketting.
‘Wat is dat?’ Ze bekeek de ketting en liet hem ronddraaien met haar hand.
‘Een ketting, ik heb de andere helft. Als ik in gevaar ben dan word jou deel gloeiend heet. Zo kun je weten hoe mijn toestand is. Als hij eenmaal warm word licht je iedereen hier in. Ook waar ik heen was en over Draco. Meld als je kunt dan Perkamentus in. Dan komt alles in orde.’
‘Nou, ik hoop dat hij even koud blijft als hij nu is.’
‘Het kan zijn dat hij even warm word terwijl ik de spreuk oproep. Het is niet altijd gevaarloos om zoiets te gebruiken. Maar mijn moeder heeft nooit een ongeluk veroorzaakt, dus dat zal nu ook wel niet gebeuren.’
Hermelien leek wat geruster met Fleurs theorie over de ketting. Ze ging terug op bed zitten en kek de kamer rond.
‘Ik ga een brief schrijven naar Draco zodat hij weet dat ik ga.’ Fleur liep naar haar andere hutkoffer en haalde er perkament, inkt en een veer uit.
Nadat ze zich op bed liet vallen begon ze te schrijven.
Beste Draco,
Ik schrijf je in verband met vanavond. Ik heb een ongeregistreerde spreuk gevonden om gemakkelijk bij jou thuis te geraken.
Ik ga om zeven uur in de bosjes rondom je huis zijn.
Hopelijk zie ik je daar.
Liefs,
Fleur
Ze verstuurde de brief met Hedwig, Harry’s uil en hoopte dat Draco geen brief zou terug sturen. Anders zou Harry en de anderen wel eens kunnen ontdekken dat Fleur naar Draco zou vertrekken.
Het werd al vlug schemerig buiten. Fleur ging terug naar boven met het excuus dat ze zich niet lekker voelde. Hermelien dekte haar en ging ervoor zorgen dat niemand hun kamer binnenging.
Fleur zocht gepaste kledij uit en kleedde zich vlug om. Hermelien kwam gehaast de kamer binnen en samen gingen ze op de grond zitten. Fleur haalde een plastieken zakje uit haar koffer en de kaart. Het boek waarin de spreuk stond lag voor haar open.
Met het groenachtige zand maakte Fleur een cirkel rond zichzelf en stak de andere helft van het zakje in haar mantel zodat ze nog terug kon komen. Ze keek naar het boek en controleerde of de kopie van de spreuk wel degelijk in haar mantel zat.
Na alles twee keer te hebben gecontroleerd, begon ze de spreuk te zeggen. Het was opnieuw in een vreemde taal waar Hermelien kop noch staart aan kon krijgen.
Even werden Fleurs ogen volledig zwart en haar haren grijs. Het was alsof er een gloed van haar afviel en plots was ze verdwenen; hopend dat niemand zou ontdekken waar ze heen was.
Met een plof belande ze tussen de bomen. Het was er donker en vochtig. Fleur kreeg het gevoel dat ze op dezelfde plaats was als die keer dat ze naar Zweinstein vluchtte.
Een muis kroop over haar schoen en met een gil schopte ze het dier van verschot weg. Het begon zachtjes te regenen en Fleur vloekte binnensmonds. Als Draco haar helemaal naar hier had laten komen om onderkoeld te raken in de regen had ze nu al spijt dat ze niet naar Hermeliens raad had geluisterd.
Na tien minuutjes te hebben rondgewandeld tussen de bomen, hoorde ze een tak kraken achter zich. De wind kon zo’n geluid niet veroorzaken dus was de enige verklaring dat er zich iemand achter haar bevond. Fleur draaide zich vliegensvlug om, maar zag niemand. De wind begon harder op te steken en het begon feller te regenen.
Ze liep verder het bos in, ze begon na een tijdje te rennen en raakte stilletjes aan in paniek. Het geluid was nu dichter en nog harder te horen. Fleur draaide zich opnieuw om en haar losse haren vlogen in haar gezicht. Nog steeds zag ze niemand.
Net wanneer ze wilde verder lopen, voelde ze hoe iemand zijn handen op haar ogen plaatste.
‘Raad eens?’ Ze voelde zijn warme adem in haar nek en kreeg even een rilling. Ze draaide zich voor de zoveelste keer om die avond en keek in de grijze ogen van Draco. Hij sloeg zijn armen om haar heen en ze had het bijna meteen een stuk warmer.
Ze beantwoorde zijn omhelzing en hield hem stevig vast. Een traan liep langs haar wang naar beneden en landde op Draco’s schouder.
‘Ik dacht dat je niet ging komen. Dat je geen risico durfde te nemen.’ Hij keek haar liefdevol aan. Zijn ogen toonden deze keer enige emotie en het was duidelijk dat hij geen slechte bedoelingen had. Althans dat hoopte ze nog steeds.
‘Hermelien zorgt ervoor dat niemand ontdekt dat ik er niet meer ben.’
‘Het modderbloedje?’ Hij keek haar aan met een walgende frons.
‘Dat is toevallig een vriendin van mij! Ik beledig jou vrienden ook niet. Ik heb zelfs niets te zeggen over je vader en –‘ Hij legde een vinger op haar mond.
Hij nam haar hand vast en trok haar verder mee het bos in. De bomen stonden hier verder uit elkaar en er waren nu ook verschillende bloemen zichtbaar. Het was gestopt met regenen en de wind was gaan liggen. Fleur wist niet of dat alles kwam door een spreuk of dat dat gewoon zo was.
Op een open plek stopten ze. In het midden lag een gifgroen deken met daarop een eetmand, een klein vaasje met prachtige, blauwe rozen. En aan één van de zijkanten van het deken waren een aantal kussens voorzien.
Draco nam Fleur mee naar het deken en ging er als eerst op gaan zitten. Ze ging naast hem zitten en keek zenuwachtig om zich heen. Ze dacht op de achtergrond een zachte muziek te horen, maar dat verbeelde ze zich vast. Ze keek naar de jongen naast zich en zag dat hij naar haar keek.
Draco hief zijn hand op en streek over haar lichtbruine haren. Fleur sloot haar ogen en genoot van Draco’s aanrakingen. Ze ging liggen met haar hoofd op Draco’s borst. Haar ogen waren nog steeds gesloten, maar wanneer ze haar ogen zou openen, zou ze recht in Draco’s ogen kijken. Hij streek nog steeds over Fleurs haren. Hij ging zacht met zijn vingers over haar voorhoofd, wangen en hals. Er verscheen een glimlach op haar gezicht.
Draco opende de eetmand en haalde er aardbeien met slagroom uit. Fleur merkte niets van wat Draco allemaal deed. Totdat hij een aardbei bij haar mond hield. Ze haalde haar lippen van elkaar en wilde het kleine stukje fruit opeten, maar Draco trok het iets naar boven zodat ze er niet bijkwam. Haar glimlach werd ietsje breder zodat je een gedeelte van haar sneeuwwitte tanden kon zien.
Draco glimlachte nu ook en zorgde ervoor dat Fleur recht ging zitten. Ze keken elkaar even in de ogen. Draco legde zijn hand in Fleurs nek en trok haar dichterbij totdat ze zijn lippen raakte. Ze verdiepten de kus en sloten beiden hun ogen. Na een tijdje bleven ze gewoon in mekaars armen zitten. Toen het middernacht gepasseerd was, lagen ze nog steeds op het deken. Fleur was bijna ingedommeld en lag tegen Draco aan.
‘Fleur? Zou het niet tijd zijn dat je teruggaat naar … je vrienden?’
Fleur ging terug recht zitten en keek teleurgesteld naar de jongeman voor zich.
‘Ja, waarschijnlijk wel ja.’ Ze stond op en wilde terug de bossen inlopen. Ze moest een rustige plek vinden om de spreuk te kunnen voltooien en terug te gaan naar haar kamer op het grimboudplein. Voor ze echter kon vertrekken, hield Draco haar al tegen. Hij sloeg zijn armen terug om haar heen en drukte een kus op haar voorhoofd. Na haar nog even te hebben nagekeken, liet hij haar los. Ze ging nog verder tussen de bomen zitten en strooide het groene goedje om zich heen. Na het perkament te hebben gelezen gloeide ze weer enkele seconden en was ze terug verdwenen.
Ze kwam terecht op haar eigen bed in Harry’s huis. Na zijn peetvaders dood, had Harry het huis geërfd.
‘En?’ Fleur schrok zich een hoedje. Ze wilde zich net omkleden toen de stem vanuit het duister opklonk. Voor de zoveelste keer die avond draaide Fleur zich om. Ze keek in het stralende gezicht van Hermelien.
‘Wat is er?’ Ze leek helemaal niet boos, integendeel; ze had een enorme grijns op haar gezicht.
‘Je gaat me nu niet vertellen dat je niet weet waarover ik het heb hé. Ik heb geen enkele keer de ketting voelen gloeien dus moet het wel een geslaagde avond zijn geweest.’
Fleur deed het hele verhaal.
‘Wauw, ik wist niet dat Malfidus zo romantisch was aangelegd.’ Hermelien glimlachte opnieuw.
‘En, hoe is het hier gegaan terwijl ik weg was?’
‘Nou, ik had enkele problemen met Harry buiten te houden, maar anders is alles goed verlopen. Ik lieg niet graag tegen mijn vrienden, maar ik heb er blijkbaar goed aan gedaan om deze keer wel te liegen.’
‘Had ik niet gezegd dat je haar bij mij moest brengen? Was het niet de bedoeling dat ze op dit moment in mijn kerkers zou vertoeven?’ De man die zich voor haar bevond was woedend. Het zou haar niet verbaasd hebben als er stoom uit zijn neusgaten was gekomen. Hij had de leuningen van zijn stoel stevig beet waardoor zijn botten duidelijk zichtbaar waren.
‘Je hebt me vreselijk teleurgesteld. Ik had gehoopt dat je toch een beetje op je vader zou lijken, jonge Malfidus, maar als je al verliefd word op een Griffoendor is dat absoluut geen goed teken.’
Hij richtte zijn toverstok op Draco, sprak één van de onvergeeflijke vloeken uit en niet veel later lag Draco kronkelend van de pijn op de grond. Hij hield echter zijn lippen stijf op elkaar gedrukt om geen geluid te maken. Hij had zijn familie al ten schande gebracht, dat zou hij niet nog eens doen. Als hij een kreet zou lossen, was dat een teken van zwakte. Er kringelde een dun straaltje bloed langs zijn hoofd en zijn lippen gingen nu millimeter per millimeter van elkaar.
Uiteindelijk ontsnapte er toch een enkele kreet aan zijn lippen. Een oudere blonde man keek afkeurend naar zijn zoon die nu naar adem snakkend op de grond lag. Het straaltje bloed liep sneller en sneller. De bleke man die tegen Draco had gesproken, stond nu langzaam op en liep op blote voeten naar Draco toe.
Fleur schrok wakker met een gil. Ze had net gezien hoe Draco had moeten lijden. Hij had geleden omdat hij de avond met haar had doorgebracht. Omdat ze elkaar lief hadden. Omdat hij zijn liefde schonk aan iemand die Voldemort in zijn macht wilde hebben, iemand van Griffoendor.
Fleur keek op de wekker die zich op het houten nachtkastje bevond. Het was amper vijf uur. Zweet druppels vormden zich op haar voorhoofd en kringelden naar beneden.
Ze hoorde iemand op de gang lopen en niet veel later vloog de deur open. Harry stormde op haar af en keek haar bezorgd aan.
‘Wat is er?’ Hij keek haar aan zoals hij nooit eerder had gedaan.
‘Niets, ik had gewoon een nachtmerrie.’ Fleur ging terug liggen, maar ze zou de slaap niet meer kunnen vatten voor vannacht.
‘Blijkbaar heb je daar ook veel last van. Het zou het beste zijn als je dit aan Perkamentus vertelt.’ Hij legde een hand op Fleurs schouder.
Het voelde niet goed, alsof ze Draco verraadde. Ze ging op haar zij liggen zodat Harry’s hand van haar schouder viel.
‘Ik ga wel naar hem toe wanneer we terug op Zweinstein komen.’
‘Goed, dan kun je hem gelijk vragen of je terug bij Hermelien op de slaapzaal mag slapen.’ Harry glimlachte bemoedigend, maar bij Fleur zonk haar moed nog dieper in haar schoenen.
‘Ik ga proberen te slapen. Zou je willen vertrekken?’
Harry aarzelde even, maar ging toen inderdaad weg. Fleur bleef alleen achter in de duisternis, alleen met haar gedachten. Er liep een traan over haar wang die meteen werd gevolgd door nog verschillende tranen.
Ze kon ze niet meer tegenhouden. Voldemort was Draco aan het martelen omdat zij had toegestemd op zijn verzoek om hem te ontmoeten.
Met veel verdriet en traansporen op haar wangen viel Fleur terug in slaap. Niet wetend dat ze de morgen erop zou wakker worden met een heleboel cadeautjes aan het voeteneinde van haar bed.
Het enige wat haar nu interesseerde was Draco. De enige wie ze nu net niet kon bereiken. |
|
|
  |
 |
kjell-lovers
5e jaars


Verdiend:
80 Sikkels
Woonplaats: belgië
|
Geplaatst:
Vr Jul 28, 2006 15:55 |
 |
Geeuwend kwam Fleur wakker. Er viel een klein straaltje licht binnen in de kamer. De vale gordijnen hingen er slordig bij en de ramen zouden dringend moeten gepoetst worden. Ze keek naar het nachtkastje rechts van zich en zag dat het bijna negen uur was. De wekker stond er stoffig bij en vrolijkte de doffe, vochtige kamer niet echt op. Als je rondstapte hoorden ze een etage eronder dat je rondstapte in de kamer. Hermelien was ook al wakker geworden. Ze zat recht op haar bed en maakte het ene cadeautje na het andere open.
Fleur keek naar haar eigen stapel. Het was kleiner dan dat van Hermelien, maar er zat iets van haar vader bij en dat was veel meer waard dan dat ze twintig andere cadeaus ging krijgen. Er lag nog een klein pakje bij wat haar aandacht trok. Ze nam het in haar trillende handen en scheurde het rode papier eraf. Er stond geen afzender op en er stak ook geen kaartje bij. Er viel een ketting uit. Het schitterde enorm. Fleur kon haar ogen niet geloven. Ze hield het hangertje voor haar ogen. Het bestond uit een zilveren dolfijntje met daar rond een half, gouden hartje. Het meisje keek een tijdje naar de ketting en dacht meteen terug aan haar droom van die nacht. Zou Draco dit gestuurd hebben? Was er nog iemand anders die haar leuk vond?
Hermelien bewoog op haar eigen bed waardoor Fleur het kettinkje meteen opborg in een verborgen lade. Deze bevond zich in de schuif van haar nachtkastje. Wanneer je op een bijna onzichtbaar knopje drukte, sprong een dun houten plankje naar boven.
Dit alles gebeurde zonder dat Hermelien het merkte. Fleur keek naar de andere cadeaus. Van Hermelien kreeg ze een oud boek met spreuken in die nu niet meer gebruikt werden. Blijkbaar had ze het adres gevonden van de laatste winkel die deze boeken verkocht.
‘Bedankt Hermelien.’ Fleur wuifde met het boek door de lucht en glimlachte naar het meisje tegenover zich.
‘Graag gedaan. Ik heb wel hard moeten zoeken om hem te vinden. Ik geloof dat het de laatste winkel moest zijn.’
‘Inderdaad. Er is maar één winkel meer die zo’n dingen verkoopt. Er zijn er natuurlijk nog, maar die liggen niet echt in de buurt.’
Ze praatte vrolijk verder over van alles en nog wat met Hermelien, maar haar gedachten bleven bij Draco hangen. Ze had al overwogen om het aan Hermelien te vertellen, maar die zou terug overbezorgd raken. En misschien zou ze Fleur dan niet meer willen helpen om bij Draco te geraken. Nu betwijfelde ze of ze hem nog wel wilde ontmoeten. Ze wilde niet dat hij gemarteld werd omdat zij behoefte had om hem te zien;
‘Fleur, ik praat tegen je.’ Hermelien wuifde met haar hand voor Fleurs ogen. Fleur knipperde enkele keren en was meteen terug in de realiteit. Soms wilde ze dat Draco voelde hoe het in haar gedachten was, dat hij kon voelen hoe graag ze wel niet bij hem zou zijn.
‘Mevrouw Wemel heeft een overheerlijk feestmaal klaargemaakt. Kom je mee naar beneden?’
‘Is het al middag dan?’ Fleur keek verward naar haar wekker.
‘Ja, de tijd heeft gevlogen toen we hier zaten te praten.’ Hermelien glimlachte. ‘Het zou volgens mij beter zijn dat we eerst kleren aantrekken.’ Ze stak haar hand uit naar Fleur en trok haar van het bed. |
|
|
  |
 |
kjell-lovers
5e jaars


Verdiend:
80 Sikkels
Woonplaats: belgië
|
Geplaatst:
Di Aug 08, 2006 19:54 |
 |
De twee weken vakantie vlogen voorbij. Fleur en Harry praatten opnieuw normaal tegen elkaar en Harry had zich erbij neergelegd dat Fleur niets meer dan vriendschap met hem wilde. Ron en Hermelien waren nog steeds samen en waren van plan om dat niet meer geheim te houden op Zweinstein.
Na die ene avond aan het grote landhuis van Draco, had Fleur niets meer van hem gehoord. Ze had hem eerst nog willen schrijven, maar bedacht zich elke keer wanneer ze terugdacht aan haar droom waarin Draco gemarteld werd. De gedachte alleen al dat hij dat moest doorbrengen door haar was ondraaglijk. Dag en nacht zat Draco in haar gedachten. Ze kon niet geloven dat zijn vader had staan toekijken en niets had ondernomen, maar dan had hij waarschijnlijk hetzelfde ondergaan. En ze had al uit verschillende bronnen vernomen dat zijn vader een erg trouwe volgeling was van Voldemort. Misschien zou Draco na dit jaar ook met zo’n smerig teken rondlopen, maar daar probeerde ze zo weinig mogelijk aan te denken. Zijzelf zou nooit naar de duistere kant overlopen. Ze was gelukkig met alles wat ze had. Ook al had ze maar weinig familie en was ze thuis waarschijnlijk niet meer welkom. Ze had een eigen rekening bij Goudgrijp waar haar vader haar geld had laten naartoe brengen in het begin van het jaar. Je kon nooit weten dat ze eens iets ging gebeuren en ze geld ging nodig hebben. Het ging na dit laatste schooljaar in elk geval goed uitkomen.
Ze was van plan om te genieten van de tijd op Zweinstein die ze door ging kunnen brengen met Draco. Zijn vader kon hem daar moeilijk in het oog houden. Tenzij zijn misselijke vriendjes hem op de hoogte hielden.
Fleur kon zich zo’n leven niet voorstellen en gooide zich voor de laatste keer op het krakend bed en staarde naar het plafond. Het zag er nog even donker en grauw uit zoals het in het begin was. Hermelien had haar verteld dat er een grote schoonmaak was geweest, maar ze mochten volgens Fleur ook eens gedacht hebben aan de inrichting en de sfeer van het huis. Want zoals het nu was, kon je het moeilijk een prettig huis noemen.
Haar koffer stond al klaar onder het raam om morgen mee te nemen naar Zweinstein en haar nieuwe uil kraste vrolijk op de hoge kleerkast in de vreugdeloze kamer. Ze had hem drie dagen geleden gekocht op de Wegisweg. Ze had nog steeds geen naam voor hem bedacht, maar dat ging wel nog komen. Op Zweinstein ging ze er wel één vinden die geschikt was voor een jonge, mannelijke uil.
‘Fleur, het eten is klaar en Mevrouw Wemel vraagt of je naar beneden komt.’ Hermelien stond in de deuropening en had een lichte glimlach op haar gezicht. Ze zag er nog steeds hetzelfde uit, behalve haar haren. Ze had een spreuk over haar haar uitgesproken zodat het niet zo krulde en mooi stijl gekomen was. Misschien kon ze dat op school ook doen, de spreuk werkte voor drie weken dus zoveel werk was het niet. In haar gewone kledij zag ze er ook veel beter uit dan in hun schoolgewaden.
‘Ja ik kon zo meteen naar beneden. Eerst nog even zijn kooi schoonmaken.’ Fleur wees op haar uil die nog steeds op de kleerkast zat. Hermelien knikte het ging terug naar beneden.
Fleur moest de kooi helemaal niet meer schoonmaken, maar ze wilde zoveel mogelijk alleen zijn. Zo kon er niemand vervelende vragen stellen. Na nog vijf minuten op haar bed te hebben gelegen, stond Fleur recht en liep naar de deur. Ze hoorde verschillende mensen lachen vanuit de keuken en liep er enigszins treurig naartoe. Hoe dichter het einde van de vakantie kwam, hoe raarder ze zich ging voelen. Ze wilde Draco dolgraag terugzien, maar aan de andere kant ook niet. Stel dat hij het haar kwalijk nam dat hij door haar mishandeld werd. ‘Maar misschien was die droom van jou helemaal niet waar.’ Zei een stemmetje in haar hoofd. Maar alles had zo echt geleken. Ze had ernaar gekeken alsof ze eerst Draco zelf was en daarna stond ze naast zijn stuiptrekkend lichaam.
Ze stond voor de keukendeur en binnen hing er een enthousiaste sfeer. Fleur wilde zich eigenlijk niet mengen in hun gesprekken, maar kon moeilijk met een lege maag naar bed. Ze opende de deur en stapte de keuken binnen. Er werden een aantal blikken in haar richting geworpen, maar niemand keek haar boos aan. Hermelien riep haar naam en wees naar een stoel naast haar. Fleur snelde naar Hermelien om niet langer te hoeven rechtstaan waar iedereen haar kon aankijken.
Fred en George waren er ook en ook Bill zat met zijn moeder te praten. Harry zat te fluisteren met één van de tweeling en Ron zat te slijmen bij Hermelien terwijl ze hem bij zich vandaan wilde houden.
Fleur schepte wat aardappelpuree op haar bord en at het traag op.
‘Eet je niet iets meer?’ Hermelien zat nu met haar rug naar Ron gedraaid en keek naar Fleur die nog steeds aan haar klein beetje puree bezig was.
‘Ik heb niet zoveel honger.’ Fleur keek Hermelien niet aan met ploeterde wat in haar eten met haar vork. Ze kreeg een vreemde blik van Mevrouw Wemel dus hield ze er maar snel mee op.
‘Het heeft geen zin om de hele tijd aan Malfidus te denken, Fleur. Je kan op dit moment niets voor hem doen. Als zijn vader niet wilt dat hij met iemand omgaat die Voldemort nodig heeft, dan doet hij er alles aan dat het inderdaad zo verloopt.’ Harry keek even in hun richting toen hij de namen ‘Malfidus’ en Voldemort’ hoorde, maar stoorde zich er niet aan.
‘Ik weet het, maar ik zou hem dolgraag terugzien.’ Ze hadden heel even oogcontact en dat was voor Hermelien genoeg om te weten dat er tranen in Fleurs ogen stonden. Hermelien besloot toen ook om er niet verder op in de gaan en het onderwerp ‘Malfidus te laten rusten. Ze gingen morgen wel zien hoe het met hem gesteld was.
‘Ik ga maar eens naar boven.’ Fleur had haar stoel al naar achteren geschoven en stond half recht.
‘Je zit nu al een hele dag op je kamer. Ik zei het net al: zet Malfidus uit je gedachten. Zijn vader gaat hem heus niet vermoorden.’
‘Zijn vader niet nee.’ Ze liep de keuken uit en haastte zich de hoge trap op die kraakte bij elke trede.
Ondertussen lag Draco kreunend op de parketvloer in zijn kamer. Zijn onderste lip was gescheurd en er zat geronnen bloed in zijn eens witte haren. Voor hem stond zijn vader met opgeheven toverstok; klaar om hem nog meer te vervloeken.
‘Ik had je gewaarschuwd Draco. Het is een schande voor onze familie. Ik doe alles om onze naam hoog te houden en dan besluit jij ineens dat je verliefd word op een modderbloedje.’ Hij ging steeds luider praten, maar sprak nog geen vloek uit zodat Draco zou kunnen antwoorden.
‘Ze … is geen … modderbloedje.’ Hij was half gaan rechtstaan en probeerde zijn stem zo min mogelijk te laten trillen. Hij moest enorm zijn best doen om recht te staan en te spreken tegelijkertijd. Het was zonde van zijn inspanningen want nog geen vijf seconde na zijn uitspraak lag hij al aan de andere kant van de kamer.
Een vaas met zwarte rozen die van zijn moeder waren, waren van het nachtkastje gevallen en lagen nu op de grond. Het water was verschillende kanten uitgevlogen en de scherven lagen verspreid over de grond. Draco mocht van geluk spreken dat hij zich niet had verwond aan de scherven. Hij opende zijn ogen die hij gesloten had om niet te hoeven zien waar hij heen vloog, en merkte nu pas dat zijn moeder angstig in de hoek van de kamer stond.
Hij keek haar gemeen aan en richtte toen zijn aandacht op zijn vader en hield zich klaar voor de volgende vloek. Wat was hij blij dat hij morgen zorgeloos bij Fleur zou kunnen zijn. Hij waagde het erop en probeerde opnieuw iets te zeggen.
‘Je zegt dat je onze naam hoog probeert te houden, maar door je aan te sluiten bij Voldemort lukt dat niet bepaald goed hé.’ Hij was zelf verbaasd over hoe vlot hij die zin had kunnen uitspreken, maar beklaagde het zich al dat hij niet gewoon had gezwegen. Na nog een zevental minuten vloeken te hebben, moeten trotseren, vertrok zijn Lucius en liet Narcissa haar zoon op zijn zacht bed zweven. Ze toverde een nat doekje tevoorschijn en dopte het meeste bloed van zijn gezicht. Hij duwde echter haar hand weg en probeerde zich weg te draaien van haar. Hij wilde haar niet meer aan kijken. Hij wilde haar gezicht niet zien. Hij wilde niets meer te maken hebben met mensen die zich bezig hielden met de duistere kant. Narcissa zuchtte en even later voelde Draco hoe ze van het bed stapte en hoe de deur in het slot viel.
Met zijn gedachten bij Fleur sloot hij zijn ogen en viel in een rusteloze slaap. Het was amper zes uur, maar lang zou hij het niet meer volhouden om het huis te zien waar hij opgegroeid was. Het huis waar hij eens gelukkig was. Met ouders die hij liefhad. Ouders die hij vertrouwde en waar hij respect voor had.
Tot die ene persoon in zijn leven kwam. De enige persoon die hem de goede kant van het leven had leren kennen. De persoon waar hij van hield en voor geen geld van de wereld wilde missen. De persoon die hem morgen zou helpen om er bovenop te komen… |
|
|
  |
 |
kjell-lovers
5e jaars


Verdiend:
80 Sikkels
Woonplaats: belgië
|
Geplaatst:
Di Aug 08, 2006 23:01 |
 |
Na veel klagen en zagen, zaten ze uiteindelijk allemaal in de auto die meneer Wemel had weten te huren bij het ministerie. Fleur zat nogal dicht op Hermelien en Fred en keek verveeld uit het raam. Vele huizen flitsten voorbij en in de verte hoopte ze snel het station te zien. Het werd heter en heter in de auto. Fred en George wilden persé mee tot aan het station zodat het nu wat krap werd in de auto. Hij was dan wel magisch vergroot, toch zaten ze op elkaar geplakt. Hermelien zat bij Ron op schoot, iets wat hij absoluut niet erg vond. Meneer Wemel zat aan het stuur en zijn vrouw naast hem. Harry en Ginny zaten bij elkaar en George had zich op de grond genesteld.
‘Pa, volgende keer mag je een grotere wagen kiezen hoor!’ Ron wierp een nijdige blik op zijn vader, maar hield daar al snel mee op toen hij zijn moeders gezicht zag.
Na een half uur in de auto te hebben gezeten kwamen ze om tien voor elf aan op het station. Fleur kroop glimlachend uit de auto. Het was een fantastisch gevoel om hier aan te komen. Ze ging zich eindelijk terug thuis voelen.
Ze had het ook naar haar zin gehad op het Grimboudplein, maar op Zweinstein is alles toch anders. Hier kent ze de meeste mensen en van diegene wie ze niet kent hoeft ze zich niets aan te trekken. Ze had er eerst tegenop gezien om in het begin van het jaar bij Draco in te trekken en nu kon ze haast niet wachten om hem terug te zien.
Fleur was in gedachten verzonken totdat ze de elleboog van Hermelien tegen haar ribben voelde. Ze stonden al voor de poort waar je doorheen moest lopen en ze waren de enige twee die nog over waren. Fleur liep met haar ogen dicht door de poort na de instructies van Hermelien en zag enkele seconden later de grote rode stoomtrein. Ze dacht even Draco’s witte haarpieken te zien, maar dat was vast haar verbeelding.
Na afscheid te hebben genomen van mevrouw en meneer Wemel waren Fred en George aan de beurt waarna ze met z’n drieën een coupe zochten. Ron en Hermelien hadden hun taak te volbrengen van hoofdmonitor dus die gingen zo meteen wel achterkomen.
Harry hielp de twee meisjes met hun koffers in de bagagerekken te plaatsen en ging toen ook zitten. Fleur genoot van het uitzicht; ze had namelijk nog nooit met deze trein gereisd. Voor de andere twee begon het waarschijnlijk al te vervelen. Iedereen had zich kostelijk geamuseerd op het Grimboudplein en daar was Fleur blij om. Dan gingen ze tenminste niet de hele tijd vervelende vragen stellen.
Verschillende velden en kleine bosjes gingen in een waas voorbij. Er kwam ook een meer aan te pas en na een tweetal uurtjes kwamen Hermelien en Ron de andere drie vergezellen. Harry en Ginny waren ondertussen een spelletje tovenaarsschaak begonnen waarbij Harry regelrecht verloor. Ginny grijnsde ongetogen naar Harry en liet zich achterovervallen nadat Harry had gezegd dat hij geen zin meer had.
‘Ik denk dat we beter onze gewaden kunnen aandoen.’ Fleur keek nog steeds naar buiten. Er waren donkere wolken komen opzetten waar kleine regendruppels uit vielen. Ze haalden allemaal hun gewaden uit de koffers die zich boven hun hoofden bevonden en trokken die langzaam aan. Nadat de meisjes klaar waren kwamen de jongens terug binnen en gingen op hun gebruikelijke plaatsen zitten.
‘Vreemd dat Malfidus niet is langsgekomen.’ Harry keek expres naar Fleur, maar die negeerde hem straal. Fleur hoorde Ron erop ingaan, maar het interesseerde haar allang niet meer. Het was donker geworden buiten en in plaats van naar de landschappen, keek ze nu naar haar eigen spiegelbeeld. Ze stak een verdwaalde pluk haar achter haar oor en keek verveeld naar Harry.
De trein minderde vaart en daar was Fleur blij om. Ze holde bijna het gangpad op. Ze was het echt beu om onverwachts opmerkingen over Draco te moeten slikken. De koetsen stonden te wachten en Fleur klom in de dichtstbijzijnde die ze tegenkwam. Ze keek even naar de terzielers, maar besteedde er verder geen aandacht aan. Die dieren waren wel het laatste waar ze wilde aan denken. Nee, misschien was dat Harry wel, of Voldemort. Maar Voldemort kreeg ze om de één of andere reden niet uit haar hoofd. Ze wist dat het niet bij die ene keer moest zijn gebleven dat Draco pijn moest lijden. Daar was ze zeker van.
Nadat Hermelien en Ginny bij Fleur waren komen zitten, trok Fleur de koetsdeur dicht. Ze had nu geen zin om naar Harry te luisteren. Ze kreeg een vreemde blik van Ginny, maar Hermelien keek haar begrijpend aan. Het was de laatste dagen zo goed tussen Harry en Fleur en éénmaal op Zweinstein moest hij terug tegendraads doen. Fleurs maag knorde luid en ze grinnikte. Ze kon wel een stevige maaltijd gebruiken. Het laatste wat ze had gegeten, was een klein beetje aardappelpuree de avond ervoor.
Na nog geen tien minuten in de koets te zitten liepen ze al door de overvolle hal van Zweinstein. Fleur nam de omgeving goed in zich op en rook de heerlijke geur van het al even heerlijke eten al. Ze namen plaats aan de griffoendertafel en keken naar de oppertafel. Fleur hoopte dat het voedsel gauw zou verschijnen want ze rammelde. Ron waarschijnlijk ook want hij zeurde alsmaar door aan Hermelien. Perkamentus begon zijn speech die ongewoon lang was. Blijkbaar was er iets op komst wat niet veel goeds voorspelde want er zat een soort waarschuwing in. Hermelien had het zoals altijd ook gehoord en keek ongerust naar haar vrienden. Fleur daarentegen zocht met haar ogen naar Draco. Hij had blijkbaar geen honger want ze kon hem niet vinden. En die Patty Park ook niet. Korzel, Kwast en Blaise zaten te fluisteren aan het einde van de tafel en keken nu en dan in de richting van Fleur.
Het meisje kreeg een angstig voorgevoel en staarde naar haar bord. Het avondmaal was al verschenen, maar ze had plots geen honger meer.
‘Jongens, ik heb geen honger. Ik ga alvast naar mijn kamer.’ Ze knikten één voor één en praatten toen rustig verder. Perkamentus keek haar met twinkelende ogen aan toen ze de Grote Zaal verliet en knikte als teken van begroeting. In de kerkers was het frisser dan voor de vakantie en ze hoopte dat de haard zou branden wanneer ze er aankwam.
Ze opende de deur die een klein beetje kraakte en stapte de kamer in. Alles zag er nog steeds hetzelfde uit. Fleur ademde gelukzalig. Er was maar één ding dat ontbrak; Draco. Fleur nam zich voor om dicht bij de haard te gaan zitten en te wachten tot hij haar zou vergezellen.
Na een uur te hebben gewacht vielen Fleurs ogen langzaam dicht en uiteindelijk zakte ze weg in een hopelijk mooie droom.
Ze had het gevoel dat ze nog maar vijf minuten had geslapen wanneer ze wakker werd van de deur die keihard oversloeg en terugkaatste. De persoon die in de deuropening moest staan had vast de deur tegengehouden want ze hoorde geen pijnlijke kreet. Ze stond op en glimlachte.
‘Draco, ik dacht dat-‘ Verder kwam ze niet. Draco stond inderdaad in de deuropening. Maar hij zag er verschrikkelijk uit. Zijn ogen waren bijna volledig zwart van woede en in zijn hand zat een ongewoon, scherp mes geklemd. Zijn vingers waren rood doordat hij het mes zo strak vast had.
Tranen branden nu al op Fleurs netvlies, maar die liet ze niet ontsnappen. Ze opende haar mond om iets te zeggen, maar op dat moment vloog Draco op haar af en viel ze achterover de harde grond. Angst overwon haar gevoelens en even kon ze niets doen. Bij het opstaan uit de zetel was haar toverstok uit haar broekzak gevallen en lag die nu vergeten op de grond.
Ze hield zijn arm tegen terwijl ze oogcontact met hem zocht. Het mespunt kwam steeds dichter bij de plaats waar haar hart zou moeten zitten en nu ontsnapte er toch een traan uit haar ooghoek. Haar hersenen maakten overuren en allerlei gedachten gingen door haar hoofd. Hoe kon hij plots met de gedachte zitten om haar te vermoorden? Moest Voldemort haar niet levend hebben? Ze probeerde vanonder hem weg te kruipen terwijl ze zijn arm nog steeds tegenhield om niet doorboord te raken. Ze kreeg steeds meer krampen in haar arm omdat hij stukken sterker was dan zijzelf. Toen ze halfrecht zat, dook ze vliegenssnel weg en kwam het mes tegen de muur terecht. Ze zocht met haar ogen waar haar toverstok moest liggen en nam hem vlug op. Ze vuurde enkele spreuken op Draco af, maar die hield hij met gemak tegen terwijl hij opnieuw op haar af kwam.
‘Draco, alstublieft…’ Één blik was genoeg om haar het zwijgen op te leggen. Opeens zag ze Patty achter de deur staan met haar toverstok op Draco gericht. Plots besefte Fleur wat er aan de hand was. Ze was dan ook zodanig bezig met zichzelf dat ze niet merkte dat Draco een wild gebaar maakte met het mes en ze een redelijk diepe snee in haar bovenarm kreeg.
Een kreet ontsnapte haar en ze greep met haar andere hand naar de wond.
‘Paralitis’ Een rode straal raakte Patty in haar borst en viel vrijwel meteen achterover.
Draco wankelde even en leunde tegen de muur. Fleur liep langzaam op hem af, maar hield hem nauwlettend in de gaten. Zijn ogen hadden terug hun grijze kleur en het mes bengelde onhandig tussen zijn vingers. Toen Fleur nog maar enkele centimeters van hem verwijderd was, stak ze haar hand uit en drukte zijn pols tegen de muur en nam daarna het mes vast. Ze legde het achter zich en keek toen naar de jongen voor zich. Hij had vreselijke wallen en stond te trillen op zijn benen.
Haar angst had plaats gemaakt voor bezorgdheid en ze zag tranen glinsteren in zijn ogen. Haar armen gleden langs zijn nek en hielden hem stevig vast.
Het bloed sijpelde nog steeds uit de wond, maar dat kon haar even niet schelen ook al tintelde het verschrikkelijk. Draco legde één arm om haar middel en met zijn andere hand veegde hij de tranen weg die over zijn wangen gleden. Hij legde zijn hoofd op haar linkerschouder en schudde regelmatig van het snikken. Fleur voelde zijn warme adem in haar hals en wenste dat ze hem had kunnen omhelzen in andere omstandigheden. Maar hij was bij haar en dat was het bijzonderste. Fleur zakte door haar benen omdat hij nogal doorwoog om haar. Na enkele ogenblikken zat ze op haar knieën naast Draco terwijl haar hand door zijn haren gleed. Het viel haar op dat er bloed in zijn wit/blonde haren zat, niet veel, maar toch genoeg.
‘Fleur!!!’ Ze hoorde Hermelien roepen vanop de gang. Aan de voetstappen te horen, die waarschijnlijk nogal snel gingen, was ze niet alleen. En inderdaad na enkele seconden stond Hermelien in de deuropening. Draco had de moeite niet genomen om de deur dicht te doen wanneer hij woedend was binnengekomen. Achter Hermelien stonden Professor Perkamentus, Anderling en Sneep te kijken naar het tafereel. Draco lag snikkend in Fleurs armen, één van het meisje haar bovenarmen zat onder het bloed en Patty Park lag nog steeds verlamd in hun living.
Hermelien hurkte bij Fleur en bekeek de wond. Daarna keek ze naar Fleur zelf en glimlachte flauw.
‘Ik had nog je ketting bij me. Ik voelde hem plots gloeiend heet worden en ben toen snel naar Professor Perkamentus gegaan. Onderweg zijn professor Anderling en professor Sneep nog meegekomen.’ Legde Hermelien uit. De ketting bevond zich inderdaad ook nog in Fleurs broekzak en daar was ze nu blij om. Anderling liet Patty voor zich uit zweven naar het kantoor van Perkamentus. Sneep nam een tegenstribbelende Draco mee naar de ziekenboeg en Perkamentus nam Fleur mee; eerst naar Madame Pleister en daarna naar zijn kantoor. Hermelien werd terug naar de leerlingenkamer gestuurd en moest zwijgen over deze gebeurtenissen. Geen van de twee meisjes zeiden een woord tegen elkaar en volgden neerslachtig de bevelen op die werden gegeven.
‘Ik zou willen dat je alles precies verteld, tot in de details. Ik zou ook moeten weten hoe ze zich precies gedroegen.’ Perkamentus keek Fleur met een vriendelijk gezicht aan.
Ze drong een laatste snik terug en begon te vertellen. Hoe ze had zitten wachten op Draco. Hoe woedend hij was geweest, hoe hij haar hart bijna had doorboord. Hoe ze hem ontweken had en daarna Patty had verlamd. En tenslotte hoe ze Draco had opgevangen. Ze eindigde haar verhaal met: ‘De rest kent u.’
Perkamentus knikte alleen en zei dat ze kon vertrekken. Fleur wilde vragen wat er ging gebeuren met Patty, maar besloot dat dat geen goed idee was. Ze ging voor de tweede keer die avond op weg naar de kerkers, waar het nog steeds kil was. Ze liep haar woning binnen en liep regelrecht naar de badkamer.
Ze friste zich op, trok haar pyjama aan en ging op weg naar de slaapkamer. Daar aangekomen merkte ze dat Draco er al was. Blijkbaar was er niets ernstigs met hem aan de hand. Hij had zijn ogen strak op de deur gericht en zijn gezicht leek zich nu wat te ontspannen. Er vormde zich een kleine, waterige glimlach op zijn gezicht en Fleur kon zich niet herinneren dat ze hem ooit eerder had zien huilen. Ze liep naar het bed toe en kroop dicht tegen hem aan.
Zijn handen gleden liefdevol over haar gezicht en toen over haar armen. Toen hij bij het verband kwam die haar wond verborg kreeg hij een vragend gezicht. Er viel een straaltje maanlicht door de oranje gordijntjes zodat ze zijn gelaatsuitdrukking kon waarnemen.
‘Je was nogal bruut met dat mes.’ Fleur wendde haar gezicht af. Ze had geen zin om nu over dat voorval te praten. En al zeker niet met hem. Hij kon er tenslotte niets aan doen. En wat gebeurd is, is gebeurd.
Hij drukte haar gezicht omhoog zodat ze wel moest kijken in zijn grijze ogen. De ogen waar ze keer op keer in verdronk. Na wat een eeuwigheid leek, voelde ze zijn zachte lippen op de hare. Ze legde haar armen om zijn hals en trok hem nog dichter tegen zich aan. |
|
|
  |
 |
kjell-lovers
5e jaars


Verdiend:
80 Sikkels
Woonplaats: belgië
|
Geplaatst:
Za Aug 12, 2006 1:50 |
 |
Maanden vlogen voorbij. Harry, Hermelien en Ron hadden zich erbij neergelegd dat Fleur en Draco gelukkig waren met elkaar en hadden al enkele kleine gesprekken gevoerd met iemand waar ze anders nooit mee zouden praten.
Fleur had in een aantal uren hun woonst een nieuwe look gegeven. Iets waar Draco graag over doordramde. Hij hield er namelijk niet zo van dat alles in vrolijke kleuren was gehuld. In één van de uitstapjes naar Zweinsveld hadden ze samen enkele dingen besteld om alles er nog beter uit te laten zien. Maar ook toen waren er discussies ontstaan. Draco wilde een nieuwe bank, maar ze waren het er niet over eens welk kleur hij zou krijgen. Draco wilde dat hij gifgroen werd, maar Fleur hield meer van een donker blauwe bank. Pas nadat Fleur hem met puppyoogjes had aangekeken, gaf hij toe en ging toen terug naar Zweinstein. De rest van de inrichting was gebeurd door Fleur en Hermelien. Eerst had Hermelien het een dom idee gevonden om nieuwe aankopen te doen omdat ze over enkele maanden een eigen huis zouden moeten huren of kopen. Maar Fleur ging alle spullen die ze nu kocht meenemen, dat had ze namelijk met Perkamentus besproken.
Hermelien kwam vaak op bezoek, tot de ergernis van Draco, en samen maakten de twee jonge vrouwen enorm veel plezier.
Op 19 februari kreeg Fleur een brief van haar vader. Ze wilde hem in eerste instantie in de haard gooien, maar door Draco had ze hem toch gelezen. Femke, haar zusje, was één jaar geworden en dat was een goede reden om een brief terug te schrijven. Al was hij kort en alleen gericht naar haar zus, het was het gebaar dat telde. Alleen de laatste zin was voor haar vader en dat was enkel om hem te vragen of Femke terug mocht komen bij Fleur.
Hij was het er echter niet mee akkoord om het kleine meisje opnieuw naar Zweinstein te laten gaan, maar dat was een zorg voor later. Nu was het tijd om te denken aan de toekomst.
Het einde van het jaar kwam stilaan in zicht dus moesten ze zich richten op de P.U.I.S.T examens om een goeie job te vinden. Fleur en Hermelien zouden samen voor Heler studeren en de drie jongens hadden besloten om te kiezen voor Schouwer.
Er werden door Harry en Ron nog steeds argwanende blikken naar Draco geworpen, maar daar trok hij zich weinig van aan.
Draco was nog steeds niet zeker of hij terug zou gaan naar zijn vader. Want als hij dat deed kwam hij in confrontatie met Voldemort en dat was iets wat hij achterwege wilde laten. Draco was gelukkig met Fleur en dat wilde hij zo houden.
De lente was in aankomst en bracht het zonnetje met zich mee. De meiden waren vaak aan het meer te vinden in deze tijd. Je kon nog geen topje en rokje dragen, maar je vroor toch niet meer dood zoals een aantal maanden geleden.
‘Waar ga je heen na dit schooljaar?’ Ze zaten met z’n vieren onder een grote eik en waren hun toekomst aan het plannen. Ron en Hermelien konden gewoon terug naar huis. Harry was eigenaar van het grimboudplein, maar Draco kon zijn ouders niet meer vertrouwen en Fleur kon sowieso niet terug naar huis.
Draco keek nu echter vragend naar het meisje die zich had genesteld tussen zijn opgetrokken benen. Ze glimlachte naar hem en leek gelukkig.
‘Ik heb erover nagedacht om in de volgende uitstap naar Zweinsveld, even kleine huisjes te bezoeken die betaalbaar zijn voor iemand zoals mijzelf.’ Ze legde haar hoofd tegen Draco’s borst en keek naar de andere leerlingen. Sommigen lachten met elkaar. Anderen holden achter elkaar aan, maar één enkel meisje stond huilend aan het Verboden bos. Een ander groepje stond fluisterend aan Hagrids huisje, Fleur herkende ze als derdejaars van Zwadderich, en wierpen nieuwsgierige op het huilende meisje. Fleur had de drang om naar haar toe te gaan, maar ergens vond ze het beter om hier te blijven.
‘Wat ga jij doen? Ga je het riskeren om naar huis te gaan of blijf je bij mij?’ Nu was het Fleurs beurt om vragend naar haar vriendje te kijken en legde haar armen om zijn hals. Ze ging even met haar handen door zijn wit/blonde haren en genoot van de tijd die ze samen konden doorbrengen.
‘Ik denk van ook iets betaalbaars te zoeken. Ik neem aan dat mijn vader mij nu als verrader gaat bekijken dus is het geen zo’n goed idee om naar hem te gaan. Ik overleef de eerste week waarschijnlijk nog niet.’
Fleur zag dat Hermelien hun gesprek volgde en meelevend naar Draco keek.
‘Je vader werkt toch ook op het ministerie?’ Draco knikte.
‘Als je schouwer word, ga je hem dan toch daar zien.’
‘Ja, maar dan ben ik omgeven door andere Schouwers. Daar is het dus een stuk veiliger dan bij hem alleen thuis waar Voldemort elk moment kan binnenwandelen.’ Fleur knikte begrijpend en ging toen terug tegen hem aanliggen en sloot haar ogen. Ze hoorde nog net hoe Harry aan Draco vroeg of hij een spelletje knalpoker wilde meespelen, vooraleer ze in slaap viel.
‘Juffrouw Knockaert, ik zou het op prijs stellen als je even zou opletten in plaats van naar buiten te kijken. Ik kan me goed voorstellen dat je meer geïnteresseerd bent in de buitenlucht dan te luisteren naar een leerzame theorie, maar het is van groot belang voor je verdere studies dat je er toch even je aandacht bij houdt.’ Professor Anderling stond voor haar neus en leek niet erg goedgehumeurd. Vele ogen waren op haar gericht, waaronder die van Hermelien die een bank voor haar zat. Fleur knikt enkel en probeerde niet naar het Zwerkbalveld te kijken in de verte. Ze zag hoe een aantal klungelende tweedejaars vlieglessen hadden. Een klein jongetje was net van zijn bezem gevallen en stond te trillen op zijn benen toen hij een preek kreeg van Madame Hooch. Fleur had nooit vlieglessen gevolgd op Zweinstein, maar vond dat niet bepaald erg. Ze probeerde de laatste twintig minuten om een stoel in een eekhoorn te transformeren, mar haar blik ging de hele tijd naar buiten of naar Draco die vooraan had moeten plaatsnemen. Zoals gewoonlijk was alleen Hermelien er van de eerste keer in geslaagd om dit gedaan te krijgen en moesten de anderen verder oefenen als huiswerk.
‘Waar zat je nou met je gedachten?’ Tot Fleurs opluchting was de les snel afgelopen en was Hermelien nu naast haar komen lopen.
‘Ergens anders blijkbaar.’ Fleur grijnsde, maar hield daar al snel mee op wanneer ze Hermeliens blik zag.
‘Ah Hermelien, het gaat niet op die ene les komen hoor. Alsof ik ooit een patiënt in een eekhoorn ga toveren.’ Hermelien lachte even hardop en liepen toen samen naar hun volgende les. Harry verafschuwde de gedachte dat hij voor Schouwer te worden ook toverdranken nodig had. Niet alleen hij vond dat erg, ook Fleur, Ron en Draco. Sedert dat Draco zijn vader verraadde, behandelde Sneep hem net zoals Harry. Het was een nieuwe ervaring, maar hij ging er al gauw aan wennen.
‘Eet je niets?’ Fleur schudde haar hoofd.
‘Waar zijn de jongens?’ Ze wilde vlug een ander onderwerp aansmeren. Ze had al enkele dagen geen honger meer. En ze hield er niet van wanneer andere mensen haar de les spelden over haar eetgewoonten.
‘Nou, zoals je weet zijn Draco en Harry allebei aanvoerder, en ze hadden besloten om in de pauze hun teams te laten oefenen voor de komende wedstrijd.’ Hermelien had die woorden nog maar pas uitgesproken wanneer de deuren van de Grote Zaal openvlogen en de twee teams binnenkwamen.
‘Weet je hoe vermoeiend het is om aanvoerder te zijn?’ Harry plofte naast Hermelien neer en leek nogal knorrig. Fleur keek vragend naar Draco die nu de gewoonte had om bij hen te eten.
‘Ik was hem deze keer te slim af en heb de snaai eerder kunnen bemachtigen.’ Fleur begreep niet wat daar erg aan was. Het was tenslotte maar een spel en blijkbaar dacht Hermelien er ook zo over want ze draaide met haar ogen. Ook Ron en Ginny kwamen bij hun zitten. Ze waren in een nogal grote discussie verwikkeld geraakt en iedereen was slim genoeg om zich erbuiten te houden. Draco had ooit eens te maken gehad met Ginny’s toverkunsten en dat wilde hij niet nog eens tegenkomen. Ook vertrouwde Ginny hem niet en liet dat duidelijk doorschemeren.
‘Hopelijk houden ze nog een bal voor de zevendejaars.’ Zei Ron plots tegen de anderen. Hij was met zijn rug naar zijn zus gaan zitten die hem nu irriteerde door hem te porren.
‘Waarom ben jij plots geïnteresseerd in een bal?’ Hermelien keek hem verbaasd aan en grijnsde breed.
‘Gewoon. Als afscheid.’ Ron haalde zijn schouders op en laadde zijn bord vol met allerlei verschillende soorten vlees, aardappelen en verbazingwekkend veel erwten.
De dag verliep veel sneller dan ze allemaal verwacht hadden. Hermelien was dag en nacht druk in de weer met aantekeningen maken waarna Draco haar aankeek alsof ze gek geworden was. Alle leerlingen hadden brochures en boeken gekregen met informatie en leerstof die ze later gingen nodig hebben. Fleur had ze goed opgeborgen in haar kamer en was nu bezig met haar kleerkast in orde te brengen. Ze verving haar winterkledij door de zomerse kleren. De kledingstukken die ze niet meer ging nodig hebben zoals haar galagewaad en de winterkleren stak ze zorgzaam in haar koffer. Maar ook haar kledij die ze aanhad op het bal voor het optreden verdwenen in de koffer.
Ze was zo geconcentreerd dat ze de deur niet had horen opengaan. Daar werd ze zich pas bewust van wanneer twee armen zich om haar middel legden. Ze draaide zich geschrokken om en glimlachte toen ze in Draco’s ogen keek. Hij drukte zijn zachte lippen op de hare en niet veel later voelde ze hoe zijn tong zocht om toegang te krijgen.
Draco trok Fleur zacht op het bed en ging schijn over haar heen liggen. Zijn haar hing iets voor zijn ogen wat hem alleen maar schattiger maakte. Hij boog nog even voorover en gaf haar nog een lange kus vooraleer hij zich naast Fleur legde.
‘Ron is naar Perkamentus om hem te overtuigen voor nog een bal.’ Fleur grinnikte en draaide zich op haar zij zodat ze Draco kon aankijken.
Draco kwam steeds dichter en even dacht Fleur dat hij haar opnieuw wilde zoenen, maar dat was echter niet het geval. In plaats daarvan fluisterde hij iets in haar oor; ‘Ik hou van je…’
Fleur glimlachte even en trok hem toen dichter tegen zich aan.
‘Het is me gelukt!!!’ Ron riep al van veraf naar het gelukkige paar en kwam aangelopen. ‘Perkamentus gaat akkoord met mij ideeën voor het bal.’
Harry en Hermelien kwam hoofdschuddend naast hem staan. ‘Perkamentus gaat inderdaad nog een bal geven na de examens.’ Zei Hermelien ter bevestiging van Ron’s uitbarsting.
‘Ik heb net mijn balkledij opgeborgen.’ Fleur keek met een moeilijk gezicht naar de drie personen voor zich.
‘Dan gaan we toch gewoon nieuwe gaan halen… Je kunt niet twee keer met hetzelfde kleed naar een bal in hetzelfde jaar.’ Fleur liep lachend weg met Hermelien naar de eerste lessen van die dag.
Allee leerkrachten herhaalden alles wat ze dat jaar geleerd hadden en dat was maar goed ook. Alleen Hermelien had aantekeningen voor de geschiedenis van de toverkunst. De andere deden eindelijk eens een inspanning om wakker te blijven al was dat deels omdat Hermelien hen steeds bekogelde met haar vurige blik. Ron had al zitten slijmen, maar niets bleek te helpen. Hermelien vond dat het tijd werd dat ze eens hun eigen aantekeningen maakten. ‘Daar leer je trouwens meer van dan gewoon overschrijven.’ Had ze gezegd wanneer Harry of Ron het haar vroeg. |
|
|
  |
 |
kjell-lovers
5e jaars


Verdiend:
80 Sikkels
Woonplaats: belgië
|
Geplaatst:
Za Aug 12, 2006 19:12 |
 |
Helaas kwamen de examens razendsnel in aankomst. Iedereen was gestresst zoals eerder in het jaar. Niemand had nog tijd voor iemand anders.
‘Hermelien, heb jij de aantekeningen van die drakenverslagen?’ Fleur keek fronsend naar Hermelien en bladerde door haar eigen aantekeningen. Hermelien knikte even en haalde een lang, gekreukt perkament tevoorschijn. Het was minstens twee meter lang en was in een piepklein handschrift geschreven.
‘Euhm…bedankt.’ Fleur zag er duidelijk geen beginnen aan. Er waren nog acht dagen vooraleer het eerste examen inging. Draco hield zijn mond wanneer hij merkte dat Fleur gespannen was want ze was nogal vlug geïrriteerd als er iets verkeerd gezegd werd. De anderen merkten dat ook al snel en lieten de twee meiden uiteindelijk alleen en gingen een beetje uitwaaien op hun bezems. Het zonnetje scheen vrolijk aan de hemel en verwarmde de aarde met haar vele zonnestralen. Fleur verlangde ernaar om buiten te zitten, maar haar boeken weerhielden haar hiervan. Er lagen minstens vier boeken over de haar gedeelte van de tafel en op het gedeelte van Hermelien waarschijnlijk een stuk of zeven.
Hoewel Fleurs woning zich in de kerkers bevond, was het er enorm warm. Het was er eigenlijk niet om uit te houden totdat Hermelien met een fantastische spreuk op de pas kwam. Ze had een soort ventilatie aan het plafond getoverd zodat het er nu iets frisser was.
‘Komen jullie geen tien minuten naar buiten?’ Draco stond haast smekend aan de deur en keek met puppyoogjes naar de twee studiehoofden. Hermelien schudde bijna meteen haar hoofd, maar Fleur twijfelde. Eigenlijk verlangde ze om een aantal minuten vrij te zijn. Ze knikte even waarna Draco glimlachend wegging.
‘Kom, we gaan even andere kledij aantrekken.’ Fleur trok Hermelien naar haar eigen slaapkamer en liet haar plaatsnemen op haar bed.
‘Ik heb geen zin om helemaal terug te gaan naar mijn slaapkamer Fleur. We zouden gewoon beter dat we hier blijven.’
‘Je gaat hier nu gewoon zomerse kledij van mij aantrekken en daarna gaan we gezellig een halfuurtje aan het meer zitten.’ Hermelien trok een walgend gezicht, maar deed wat haar gezegd werd. Fleur gooide een lichtkleurige jeansrok met een babyblauw topje naar Hermelien en duwde haar naar de badkamer.
‘Fris je een beetje op, trek die kleren aan en kom dan terug naar hier.’ Fleur dook opnieuw de kleerkast in en haalde er een iets lange rok uit voor zichzelf, samen met een vuil/witte blouse. Daarna zorgde ze ervoor dat er een kleine lavabo in de slaapkamer verscheen zodat ze zichzelf kon opfrissen.
Op hetzelfde moment kwamen ze de gang op en glimlachten naar elkaar. Lachend liepen ze bij de kerkers vandaan en gingen op weg naar de buitenlucht. Hermelien had zichzelf niet kunnen beheersen en had dus een tas meegenomen met studieboeken. Éénmaal buitengekomen zwaaiden de drie jongens hen al toe. Het verbaasde Fleur dat Draco bij Harry en Ron zat, maar ze dacht dat hij misschien al wat beter met hen bevriend was.
Fleur liep regelrecht naar Draco en drukte kort haar lippen op de zijne. Hermelien daarentegen ging tegen Ron zitten en haalde meteen haar boek uit haar tas.
‘Zo, ben je klaar voor volgende week?’ Draco streek met zijn vingertoppen over Fleurs billen waardoor ze rillingen kreeg. Hij trok ze dichter tegen zich aan en kuste haar voorhoofd. Fleur sloot haar ogen en genoot van zijn aanrakingen. Ze hoorde Harry even opvallend kuchen waarna ze hem vernietigend aankeek. Hij wende snel zijn blik af en keek naar Cho Chang die met haar vriendinnen aan het Verboden Bos stond.
‘Waarom spreek je haar niet aan?’ Fleur keek Harry aanstekelijk aan en hij moest toegeven dat hij het graag wilde goedmaken met haar, maar Cho had een raar karakter. Wanneer het te onderwerp te gevoelig lag bij haar, barste ze in tranen uit en stond Harry er meestal hopeloos bij.
‘Als je het niet gat proberen, ga je nooit te weten komen of ze nog iets voor je voelt.’ Op dat moment zag ze dat een lange, blonde jongen op Cho afging en haar vol op de mond zoende. Fleur zag Harry’s blik verstrakken waarna hij naar het meer bekeek. |
|
|
  |
 |
kjell-lovers
5e jaars


Verdiend:
80 Sikkels
Woonplaats: belgië
|
Geplaatst:
Zo Aug 13, 2006 1:18 |
 |
Examens en een bal
Ron bleef doorzeuren over het feit dat er een bal kwam door hem. Blijkbaar dacht hij dat hij iets spectaculairs verricht had. Hermelien had er niet zo’n zin in. Ze wilde zo snel mogelijk naar huis na de examens.
‘Het gaat nou niet op die ene dag aankomen hoor, schat. En ik beloof je dat het een fantastisch feest word. Dat kan ook niet anders; ik heb het aangevraagd…’ Hij bleef maar doorgaan. Uiteindelijk belandde Hermeliens hand op zijn wang en was hij voor een kwartiertje stil. Daarna begon hij alweer te zeuren totdat ze toegaven dat het fantastisch was. Fleur en Draco hadden allang geen aandacht meer voor hem. Ze moesten dringend gaan bedenken wat ze zouden doen met hun toekomst. Harry had uiteindelijk toch de moed gehad om op Cho af te gaan. Enkel om tot de conclusie te komen dat ze charel, een jongen uit haar klas, alleen gekust had om Harry jaloers te maken. En Hermelien zat natuurlijk te studeren. Fleur had haar schoenen en sokken uitgetrokken en liet haar voeten in het water dobberen. Het was een echt zomerweertje. Iedereen was blij dat ze de winter achter hen hadden gelaten. In de lente waren de mooiste bloemen uitgekomen in de kassen van Zweinstein en ook de bomen uit het Verboden Bos leken gegroeid te zijn.
Draco wenkte op een gegeven moment Ron en samen liepen ze weg. Fleur en Hermelien waren verbaasd, maar ze waren toch blij dat ze elkaar niet meer vervloekten. Ze stonden even te smoezen bij de deuren van Zweinstein en liepen toen haastig naar binnen.
‘Ben je gelukkig met Draco?’ De vraag kwam zo onverwachts dat Fleur even geen antwoord wist. Na een minuut stilte knikte Fleur en draaide toen op haar rug. De zonnestralen zorgden ervoor dat haar gezicht glom en haar lichtbruine haren lagen verspreid om haar hoofd.
‘Waarom vraag je dat?’ Fleur hield haar ogen gesloten want door het felle licht zag ze toch niets.
Ze hoorde hoe Hermelien haar boek dichtsloeg en waarschijnlijk naar haar keek.
‘Gewoon. Ik blijf me verbazen in hem. Hij is zo snel veranderd. Hij gaat nu zelfs om met Harry en Ron. Dat zou hij nooit doen.’
‘Hermelien, toen leefde hij nog onder zijn vaders dak. Natuurlijk moest hij Harry haten; de persoon die de val van Voldemort zou betekenen. Ron; een bloedverrader zoals ze het noemen. En jij hebt dreuzelouders. Jullie zijn alledrie mensen die Voldemort niet kan uitstaan en Lucius is loyaal aan Voldemort. Daarom kreeg Draco ook de opdracht om zo’n mensen te gaan haten. Volgens Draco zelf, heb ik hem zover gekregen om alles van de andere kant te bekijken. Alles viel tegen in het begin, maar we moesten met elkaar opschieten en op den duur gingen we elkaar respecteren. En van het één komt het ander.’ Fleur sloot haar kort verhaaltje af en glimlachte. Ze vond het prachtig om eens iets te vertellen wat Hermelien niet kon weten. Het was immers waar dat Fleur de enige griffoender was die Draco echt kon. Hij had voor Fleur zijn andere vrienden in de steek gelaten. Ook was hij er zowat zeker van dat Patty en Blaise, Lucius op de hoogte hield.
Na een moment van stilte voelde Fleur echter twee zachte lippen in haar hals. Ze draaide haar hoofd iets en voelde niet veel later de twee zelfde lippen op die van haar. Ze zou Draco voor geen geld van de wereld willen missen.
Ze wist dat hij het er moeilijk mee had om zijn familie de rug toe te keren. Maar daar zou ze hem wel doorheen helpen. Moest haar vader weten dat ze verkering had met de zoon van een dooddoener, vermoorde hij haar vast eigenhandig. Fleur trok zich er echter niet veel van aan. Het was nog altijd haar keuze en je kon niet van vooraf bepalen op wie je verliefd werd.
Ze was ooit eens eerder verliefd geweest. Een jongen die in de stad woonde, de stad die grensde aan de koninklijke muren. Ze hadden samen veel tijd doorgebracht en in haar vaders ogen was het de perfecte schoonzoon. Na zeven maanden begon Fleur echter te beseffen dat hij haar enkel wilde voor het geld. Sindsdien had ze relaties uit de weg gegaan. Maar Draco was anders, hij haalde andere gevoelens bij haar naar boven.
Ron was naast Hermelien gaan liggen en probeerde haar aandacht te trekken. Ze had zich alweer verdiept in haar boek en leek geen interesse te tonen in Ron. Totdat ze zich plots rechtzette en hem begon te kietelen. Ron was echter veel groter dat zijzelf en kon haar dus gemakkelijk de baas. Nadat ze bijna in het meer was beland, hielden ze op en fatsoeneerden hun kleren.
‘Wat doen jullie vanavond?’ Ron keek verliefd naar Hermelien en toen vragend naar Fleur.
‘Leren.’ Antwoorden ze in koor.
‘Je wilt nu toch niet zeggen dat je na het avondeten nog gaat studeren hé. Dat is gewoon niet meer gezond meer.’ Ron liet zich wanhopig achterover vallen.
‘Als je mij verbied van te studeren, dan ga ik misschien niet slagen voor één van mijn examens. En volgens dat wij nog heel veel tijd met elkaar moeten doorbrengen, ga je mij dan heel veel horen klagen. Dus het is eigenlijk beter voor jezelf dat je me nu laat leren.’
‘Ook al ga je geslaagd zijn, ga je zeuren. Dan ga ik dag en nacht kunnen horen hoe goed je het wel niet hebt gedaan.”
‘Ronald Wemel! Het enige wat ik wil, zijn goede cijfers halen voor de eindexamens. Jij mag je er dan wel niets van aantrekken, maar ik denk daar dus duidelijk anders over.’ Fleur was er zeker van dat de preek van Hermelien hoorbaar moest geweest zijn over minstens de helft van het binnenplein.
Harry stond nog steeds bij Cho. Ze leken wel aan elkaar gekleefd te zijn.
Draco leunde iets over Fleur, die trouwens nog steeds met gesloten ogen op haar rug lag, en drukte opnieuw zijn lippen op de hare.
‘Overtuig haar om vanavond naar de astronomietoren te komen. 8 uur.’ Fleur knikte bijna onzichtbaar en ging toen met haar rug naar Draco liggen. Hij sloeg een arm om haar middel en steunde op de andere om Hermelien en Ron nog te kunnen zien.
Fleur voelde hoe Draco’s vingertoppen over haar lichaam gleden. Toen hij bij linkerarm was aanbeland voelde ze dat hij er meerdere malen overging. Fleur opende haar ogen en keek naar de plaats waar hij over streelde. Je zag nog steeds een lidteken waar Draco haar geraakt had met het scherpe mes. Het was nu al enkele maanden geleden dus je zou het altijd een beetje blijven zien.
‘Het spijt me.’ Fleur keek in zijn grijze ogen en sloeg haar armen om zijn nek. Ergens in die beweging had ze zich omgedraaid en zat nu bovenop Draco die was meegedraaid. De jongeman vond het blijkbaar amusant om te verwisselen van houding. Alleen had geen van beiden gemerkt dat ze nu wel heel erg dicht bij het meer kwamen. Daar kwamen ze achter wanneer ze beiden, midden in een houdingswissel, in het water belanden. |
|
|
  |
 |
kjell-lovers
5e jaars


Verdiend:
80 Sikkels
Woonplaats: belgië
|
Geplaatst:
Zo Aug 13, 2006 15:44 |
 |
‘Fleur, over een week zijn de laatste examens. Ik wil slagen en jij besluit plots dat het beter is om een wandeling te maken. Volgens mij wandelen de mensen buiten en niet midden in het kasteel. Ben je je er trouwens van bewust dat we steeds meer en meer trappen zijn tegengekomen? We zijn nu dus naar de astronomietoren aan het gaan. Ik weet dat je houd van mooie uitzichten maar…’ Fleur rolde met haar ogen. Hermelien was nu al bezig met zeuren van het moment dat ze het woord wandeling had uitgesproken. Het begon nu redelijk op haar zenuwen te werken en Fleur hoopte dat ze er snel zouden zijn. Over precies acht minuten was het 20.00, dus moesten ze goed doorlopen. Fleur kwam niet graag te laat op een afspraak en Draco had ook niet graag dat ze te laat kwám.
‘Komaan Hermelien. Het is ondertussen al twee minuten na acht. Ik zou het erg op prijs stellen als je een beetje zou doorlopen. En je kunt nu toch niet meer studeren.’ Fleur zuchtte nogmaals en liep een beetje voor Hermelien uit.
‘Fleur, we mogen maar tot 21.00 op de gangen zijn.’
‘We zijn er.’ Ze stonden inderdaad voor de deur van de astronomietoren. Fleur vroeg zich stil af hoe Ron het kon uithouden met Hermelien. Maar tenslotte was Ron ook geen gemakkelijke persoon.
‘Nou, ga je nog de deur openen?’ Hermelien stond ongeduldig met haar voet op de grond te tikken en keek met een zuur gezicht rondom zich. Fleur wist natuurlijk ook niet waarom Draco haar gevraagd had om hierheen te komen. Daar dacht nu pas aan. Ze had daar helaas te weinig tijd voor en moest dus al naar binnen gaan.
De deur ging met een snerpend geluid open en konden de meisjes zien wat er zich binnenin de toren bevond. Fleur draaide zich om naar Hermelien. Hermelien keek op haar beurt weer vreemd naar Fleur. ‘Je gaat me nu niet vertellen dat je voor de vrouwen bent hé.’ Zei Hermelien droog en liet haar blik nogmaals door de toren glijden. Fleur wist niets uit te brengen en hoorde iemand gniffelen in de kamer. Ze trok Hermelien de kamer in en sloot de deur. Achter de deur stonden Draco en Ron op elkaar gedrukt; waarschijnlijk om te luisteren naar hun eerste reacties.
‘Wel je hebt het hier wel … gezellig gemaakt.’ Fleur keek glimlachend naar Draco en vloog toen om zijn nek. Daarna draaide ze zich om en begon haar omgeving goed in haar geheugen te prenten. In het middel van de kamer stond een tafel. Daarop stond een lichtblauwe vaas met rode en witte rozen. De tafel was gedekt voor twee personen, hoewel ze met vier waren. En alle vier de muren waren versierd met bloemen, merendeels rozen, en de toren had een rood/roze kleur gekregen.
Fleur keek vragend naar Draco die grijnzend naast Fleur stond. Zijn linkerarm ruste op haar heup en de andere hand vloog naar zijn haren.
‘Dit is de kamer voor Hermelien. Wij moeten daar zijn.’ Draco wees naar een deur die Fleur over het hoofd had gezien. De deur zat haast verborgen tussen de vele bloemen. Ron en Hermelien stonden verliefd tegen elkaar geplakt en hun handen gleden over elkaars lichaam.
Draco trok Fleur achter zich aan. De tweede kamer zag er bijna hetzelfde uit als die ervoor, maar de tafel was hier gifgroen waardoor Fleur even moest lachen. Het was typisch een idee van Draco om die tafel in dat kleur te doen. Een trouwe Zwadderaar.
Als je tips hebt mag je me een pb sturen. Reacties zijn natuurlijk ook welkom. |
|
|
  |
 |
kjell-lovers
5e jaars


Verdiend:
80 Sikkels
Woonplaats: belgië
|
Geplaatst:
Di Aug 15, 2006 23:48 |
 |
Draco had een heerlijke maaltijd laten klaarmaken. De gedachte aan de examens waren helemaal verdwenen. Ook Hermelien en Ron was ze vergeten. Harry had ze niet meer gezien sinds hij was weggegaan met Cho. Door een klein trapje waren ze op het dak beland. Fleer lag in Draco’s armen en genoot van deze perfecte avond. Zijn vingers gleden door haar haren en bezorgden haar kleine rillingen. Het was zeker niet koud buiten, maar je kon er nu ook niet zitten met een kort rokje.
‘Heb je koud?’ Zijn stem klonk warm. Niets kon nog misgaan vannacht.
‘Valt wel mee. Jij houd me warm.’ Fleur liet haar lippen op de zijne belanden waarna zijn handen op haar heupen rusten. Draco verdiepte de kus en ging langzaam liggen, Fleur meetrekkend. Ze nestelde zich in zijn armen, half over hem liggend, terwijl haar lippen de zijne geen seconde verlieten.
De maan zorgde voor juist genoeg licht en de vele sterren fonkelden aan de hemel. Niet dat ze daar nu nog aandacht voor hadden, maar het was een mooi uitzicht. De wind was volledig gaan liggen waardoor de bomen van het Verboden Bos niet meer bewogen en de laatste vogels lieten nog iets van hen horen. Hun tongen verenigden zich met elkaar. De kus werd vuriger totdat Fleur haar verstand terug leek te krijgen.
‘Dit kan niet.’ Draco ging ook terug rechtzitten en keek verward naar zijn meisje. Op de achtergrond speelde een zacht, romantisch muziekje en het viel Fleur nu pas op dat er tientallen kaarsen op het plafond geplaatst waren. Het was duidelijk dat Draco gepland had van op het dak te gaan liggen.
‘Waarom zou dit niet kunnen? We houden van elkaar, dat hoop ik toch. Wat zou ons tegenhouden?’ Er klonk een vlaagje teleurstelling in zijn stem en zijn ogen stonden iets verwijtend.
‘Draco, we zitten op het dak van Zweinstein.’ Antwoordde ze alsof ze het tegen een kind van vier had.
‘Ok, als je er zo over denkt.’ Hij stond recht en zwiepte enkele keren met zijn toverstok. De kaarsen, muziek en het deken verdwenen waarna hij haar een hand reikte.
Fleur trok zich aan hem op en stond zo dicht tegen hem aan dat ze zijn ademhaling kon horen terwijl hij brandde in haar hals. Zijn grijze ogen glinsterden in het maanlicht en zijn handen gleden opnieuw over haar rug en bleven daarna op haar heupen liggen. Fleur liet haar armen ook om zijn hals glijden en trok zijn hoofd iets dichter naar zich toe. Ze beroerde zijn lippen kort en wilde zich daarna omdraaien.
‘Wie weet zijn de anderen nog in de toren.’ Draco hield zijn hoofd ietsje schuiner dan gewoonlijk waardoor ze gemakkelijk aan zijn lippen kon.
‘Hoe wilde je dan teruggaan?’
‘Het was niet echt de bedoeling dat we zo snel terug gingen gaan.’ Alles leek zo klaar als een klontje. Blijkbaar wilde Draco dat de eerste keer bijzonder werd; op het dak van de school. Eigenlijk verlangde Fleur ernaar om alles te delen met Draco, maar ze wilde ook nog wel even maagd blijven. Ze voelde Draco’s ogen op haar branden. Fleur keek naar de grond, het dak dus, en wilde dat ze gewoon in bed lagen en sliepen. Zijn handen bewogen ze abrupt dat ze ervan schrok en een klein gilletje aan haar lippen ontsnapte. De maan scheen nog steeds vrolijk op hen neer en maakte de twee jongeren één.
Draco’s lippen kwamen nog zachter dan anders op de hare. Het kon Fleur niet meer schelen dat ze op het dak waren en elk moment konden betrapt worden door Vilder. Haar handen gleden onder zijn gewaad en prutsten aan zijn onderhemd. Draco’s handen rusten nog steeds op haar heupen waar ze totaal geen problemen mee had. Het deken was terug verschenen, maar van het enige wat Fleur er van zag, merkte ze dat het een warmer en dikker deken moest zijn. Ze ging op haar rug liggen, met Draco over haar heen.
Kreunend opende Fleur haar ogen. Het eerste waar ze aan dacht was dat ze niet in haar eigen bed lag. Ook was het slaapoppervlak een stuk harder geworden. Ze had een vreemd gevoel in elk deeltje van haar lichaam en wenste dat ze nog moest wakker worden en gewoon een slechte droom had. Ze draaide een beetje en voelde een arm om haar middel. Ze wist van wie het moest zijn en lag nogal ongemakkelijk. Ze kon echter niet opstaan zolang hij haar vasthad in een vreemde omhelzing. Fleur hief haar hoofd een beetje op waardoor de zon fel in gezicht scheen. Ze had met haar hoofd op Draco’s borst geslapen en keek nu naar zijn slapend gelaat. Ze glimlachte en streek met een vinger langs zijn wang. Nog geen vijf seconden later opende hij half zijn ogen waarna er ook een glimlach op zijn gezicht verscheen.
Fleur ging terug liggen en genoot nog van de enkele ogenblikken zonder een boek voor haar gezicht. Zolang Draco er was, kon ze alleen genieten. Het woord studeren, bestond voor het moment niet meer. Even vroeg ze zich af of Hermelien in haar bed zou liggen, of ook nog in de astronomietoren zou vertoeven.
‘Wil je hier nog even blijven of heb je een voorliefde voor studeren?’ Draco keek haar vragend aan terwijl Fleur half rechtop ging zitten. Ze wilde dat ze dat echter niet had gedaan want ze besefte nu pas dat ze geen kleren meer aanhad. Ze bedekte zich met een deken die op hen lag terwijl er een soort grijns op haar gezicht verscheen.
‘Ik denk dat ik nog enkele minuten hier blijf.’ Draco beantwoorde haar grijns en trok haar opnieuw tegen zich aan.
‘Waar hebben jullie de hele nacht uitgehangen?’ Harry stonden voor de meisjes hun gezicht en voorkwamen dat ze de Grote Zaal konden betreden.
‘We hebben de hele nacht in de kerkers verder gestudeerd.’ Fleur keek even verward naar Hermelien die zelfs geen rode kleur op haar wangen kreeg.
‘Ron ook?’ Harry keek hen wantrouwig aan. Je kon duidelijk merken dat hij geen woord geloofde van wat ze vertelde.
‘Aangezien hij niet in de jongensslaapkamer was, wel ja. Hoelang heb je trouwens nog met Cho gepraat?’ Dat laatste kwam er meer als een gedachte uit, maar weliswaar antwoordde Harry toch.
‘Tot negen uur. Het tijdstip dat we niet meer op de gangen mogen.’
‘Sinds wanneer hou jij je aan de regels?’ Het was nu Hermelien beurt op vreemd te kijken.
‘Sinds ik opnieuw met Cho ga.’
‘Één dag dus.’ Harry draaide met zijn ogen en liep in zijn eentje de Grote Zaal in. Ron had al plaatsgenomen en zijn grijns verdween wanneer hij Harry’s gezicht zag.
Hermelien kon nu enkel hopen dat Ron zijn mond niet voorbij praatte. Draco kwam de meisjes vergezellen en drukte een kus op Fleurs lippen. Hermelien grijnsde even en keek toen subtiel de andere kant op.
‘Wat?’ Fleur keek geamuseerd naar Hermelien en grijnsde ook.
‘Niets.’ |
|
|
  |
 |
kjell-lovers
5e jaars


Verdiend:
80 Sikkels
Woonplaats: belgië
|
Geplaatst:
Wo Aug 16, 2006 19:55 |
 |
Hermelien vertelde die avond honderduit over haar afspraakje met Ron. Fleur probeerde zich zo goed mogelijk op haar boeken te fixeren, maar het wilde niet echt helpen.
‘En wanneer ik weg wilde, heeft hij me overhaalt om te blijven en hebben we uren aan een stuk gedanst en gedanst.’ Hermelien leek alles opnieuw te beleven terwijl ze bleef vertellen.
‘Wat hebben jullie eigenlijk allemaal gedaan?’ Fleur wilde dat ze daar niet over begon. Ze had vreselijke hoofdpijn en kon zich met moeite concentreren.
‘Hetzelfde als jij.’ Begon Fleur moeizaam en bedacht hoe ze alles onder woorden ging brengen, ‘Maar wij hebben niet gedanst. We hebben genoten van de omgeving en van de sterrenhemel.’ Ieder woord kwam er met twijfel uit.
‘Genoten van het uitzicht of van elkaar?’ Fleur verbaasde zich even over het feit dat ze zoiets hoorde uit Hermeliens mond.
‘Beide…’ Fleurs antwoord was kort waardoor Hermelien verder haar mond hield.
De uilen die laag overvlogen trokken de hele tijd Fleurs aandacht. Alleen al het getik van de horloge om haar pols bracht haar uit haar concentratie. Uiteindelijk klapte ze haar boek met een klap dicht en wees met haar toverstok naar de radio. De eerste klanken van de muziek kwamen haar niet bekend voor, maar wanneer het meisje begon te zingen, wist ze meteen welk liedje het was. Terwijl het liedje speelde, bedacht Fleur na bij bijna elk zinnetje.
What if I told you it was all meant to be?
Misschien was het wel voorbestemd dat we samen gingen komen. Dat ze in één en dezelfde ruimte moesten leven ook al zaten ze in een verschillende afdeling. Misschien was het het noodlot die beslist had dat we verliefd moesten komen. Hij is tenslotte een dooddoenerszoon en ik iemand die altijd zal strijden tegen het kwade.
Would you believe me? Would you agree?
Waarschijnlijk denkt Draco er ook zo over. Hij toont zijn liefde openlijk voor mij, dus zal hij wel akkoord gaan hé.
It's almost that feeling that we've met before
Ik wilde dat ik Draco al veel eerder had ontmoet.
So tell me that you don't think I'm crazy
Ik moet wel gek zijn om op hem verliefd te komen, maar daar denkt hij dus anders over.
When I tell you love has come here and now
De liefde is zeker komen opdagen. Ik zou niet weten wat ik zou moeten doen wanneer Draco weg zou zijn.
A Moment Like This
Het zijn zo’n speciale momenten met Draco.
Some people wait a lifetime for a moment like this,
Hoeveel mensen zouden kunnen zeggen dat ze zulke goeie momenten doorbrengen met hun geliefde zoals ik?
Some people search forever for that one special kiss.
Kussen met Draco was zo zalig.
Oh, I can't believe it's happening to me
Ik had nooit gedacht dat dit mij werkelijk zou overkomen.
Some people wait a lifetime for a moment like this
Al die goeie momenten…
Fleur hield op met denken. Het had geen zin om zo te denken; ze had Draco voor zichzelf en niemand zou tussen hen in kunnen komen.
‘Kom je mee voor het avondeten?’
‘Nee, ik ga in mijn bed kruipen. Ik ga mijn slaap goed kunnen gebruiken.’ Hermelien knikte en verliet de kamer. Haar voetstappen waren al snel niet meer te horen op de gang waarna Fleur naar de badkamer liep. Ze had zin om van een warm bad te genieten.
Even later liet ze zich al in het warme water zakken. De badkamer had een lavendelgeur gekregen door het vele badschuim. Fleur liet haar hoofd op de rand van het bad rusten en luisterde naar het zachte geluid die het water produceerde. Ze voelde de vele rillingen van het water tegen haar huid en liep het risico van straks in slaap te vallen. Na een half uur dwong ze zichzelf om recht te staan en om zich terug aan te kleden en in bed te gaan liggen.
De uren verstreken. Draco was nog steeds niet komen opdagen en de slaap was plots helemaal verdwenen. Fleur bleef woelen en gooide het bovenste deken van zich af. Het was veel te warm om in deze tijden met twee dekens te slapen. Daarna draaide ze haar kussen om zodat het voor haar hoofd ook weer iets frisser werd. Haar blik viel op Draco’s nachtkastje. Ze wist dat hij daar zijn post in opborg en even overwoog ze het om zijn brieven te bekijken. Maar een stemmetje zei in haar hoofd dat dat een teken was dat ze Draco niet vertrouwde. Ze verwijderde haar blik van het nachtkastje en keerde het de rug toe en probeerde de slaap te vatten.
Het was al na tien uur wanneer haar ogen uiteindelijk dichtvielen. Nog geen kwartier later kwam Draco de slaapkamer al binnenwandelen. Hij had zijn kledij al uitgetrokken en stapte voorzichtig het bed in om Fleur niet te wekken.
Fleur draaide zich om in haar slaap waarna Draco haar in zijn armen hield.
Hij wist zeker dat ze hier spijt zou van krijgen. Dat ze hem later zou haten, maar zolang het nog niet zover was, ging hij van haar houden en bij haar blijven.
‘Draco?’ Hij zag dat ze slaperig haar ogen had geopend en nog steeds in dezelfde positie lag als wanneer hij in slaap was gevallen.
‘Ja?’ Hij besloot te antwoordden. Hij kon natuurlijk ook knikken, maar dat zou ze waarschijnlijk niet zien aangezien ze lager lag dan hijzelf. Het was een schattig gezicht om haar zo te zien liggen. Haar hoofd kwam net niet tot aan zijn kin en ze lag opgerold tot een balletje. Weliswaar waren zijn armen nog steeds om haar middel gewikkeld. |
|
|
  |
 |
kjell-lovers
5e jaars


Verdiend:
80 Sikkels
Woonplaats: belgië
|
Geplaatst:
Do Aug 17, 2006 1:52 |
 |
‘Waar was je gisteravond? Je bent maar laat teruggekomen.’ De slaap was nog steeds hoorbaar in haar stem. Ze stak loshangend haar achter haar oor en ging terug liggen.
‘Ik moest nog iets regelen.’ Twijfel overmande zijn, anders warme stem. Hij wist van zichzelf dat hij niet kon liegen tegen haar.
Ze leek er echter niet verder over te willen praten want ze bleef stil.
‘Wat doe je vandaag?’ Draco duwde Fleur een klein beetje bij zich vandaan zodat hij haar gezicht kon zien.
‘Ik weet het nog niet. Welke dag zijn we trouwens?’ Daardat de lessen de hele week niet verder gingen, was het verwarrend om de dagen bij te houden. Iedereen was bij met het besluit van Perkamentus om hen geen les te geven, maar hen gewoon te laten studeren. Als ze wilden slagen, lag het in hun eigen handen.
‘Woensdag. Het is trouwens al elf uur. Je hebt goed doorgeslapen vandaag.’
‘Ja, als je nagaat dat ik anders vroeg ga slapen en nu heb zitten wachten achter jouw.’ Het klonk verwijtend, maar Draco negeerde het.
‘Ik heb nog steeds mijn eigen leven, Fleur. Ik heb soms nog contact met mijn vrienden van mijn eigen afdeling. Het is niet zo dat we de enigen zijn hier op school.’
‘Ik weet best dat jij je eigen leven hebt Draco. Laat het de volgende keer gewoon weten wanneer je later naar hier komt. Straks kom je weer eens binnen als een halve zombie en probeer je me nog eens te vermoorden.’
‘Het is nooit mijn bedoeling geweest om je te vermoorden.’
‘Nee, maar die van je vrienden. Patty Park nietwaar. Als je zo’n grote vrienden met haar bent kun je ook gewoon naar haar toegaan.’
‘Waarom doe je zo vervelend vanochtend? Heb je heel toevallig je maandelijkse periode?’ Hierbij moest Fleur even nadenken vooraleer het tot haar doordrong dat ze pas over twee weken ongesteld moest zijn.
‘Nee. En laat me nu los. Ik moet me opfrissen.’
‘Herinner je je plots dat je toch een afspraakje hebt?’
‘Ja, ik ging met Hermelien in Zweinsveld een geschikt huis zoeken voor na schooltijd.’
‘Ik dacht dat we dat samen gingen doen.’
‘Misschien kun je gewoon bij Park intrekken. Ik heb trouwens ergens gehoord dat je met haar moest trouwen.’
‘Ja, dat was toevallig voor dat ik brak met mijn vader en voor ik jou leerde kennen.’
‘Tuurlijk.’ Fleur stond op, nam kledij en ging naar de badkamer. Ze wist zelf niet waarom ze zo deed tegen hem, maar iets zei haar dat hij loog over wat hij deed gisteren.
‘Hey, klaar om je nieuwe woonst te bepalen?’ Hermelien trok haar grijnzend een koets in. Fleur knikte en keek naar buiten. Ron en Harry kwamen er ook bij zitten en leken allebei geamuseerd.
‘Waarom zijn jullie zo vrolijk?’
‘Is verboden om vrolijk te zijn?’ Fleur trok een wenkbrauw omhoog en haalde haar schouders op. Het was nu éénmaal onnatuurlijk dat Harry opeens zo vrolijk was. Plots sprong Cho in de koets en ging bij Harry op schoot zitten. Fleur herinnerde zich het lange gesprek van Harry en Cho aan het verboden bos. Daarom was hij dus zo vrolijk. En Ron was bij Hermelien dusja… Voor het eerst wilde Fleur niet in de buurt zijn van Draco.
Aan de drie bezemstelen namen de afscheid van Cho die verder ging met haar vriendinnen. Ze stelde het waarschijnlijk niet op prijs dat Harry met de anderen een geschikt huis zocht voor Fleur. Ergens kon Fleur dit wel begrijpen. In der tijd had ze ook liever dat Draco bij haar was dan bij zijn walgelijke vriendjes rond te hangen. Op dit moment kon het kaar eigenlijk niet veel schelen. Het leek alsof iets anders haar deed denken aan iets wat ze nog niet ontdekt had en daar had ze Draco niet bij nodig.
‘Kijk dat is een leuk huis.’ Hermelien wees op een volledig blauw huis. Fleur stond even verbaasd naar de voorgevel te kijken en draaide haar hoofd toen langzaam naar Hermelien.
‘Hermelien. De dag dat ik in zo’n opvallend huis wil wonen, geef ik je wel een belletje. Ik heb nog geen vijf minuten geleden gezegd dat ik een zo min mogelijk opvallend huis zou willen.’
Ze kwamen voorbij een groen huis. De daken waren donkergroen en de ramen waren in een lichtgroene kleur geschilderd. Fleur haar gedachten gingen meteen naar Draco. Hij ging haar vast willen overtuigen om dit huis te kiezen.
‘Dat is nou eens een huis voor jou.’ Blijkbaar had Ron besloten om ook eens iets te zeggen. Fleur volgde zijn blik en keek uiteindelijk naar een groot rood/bruin huis. Onder de ramen hingen bloembakjes met verschillende mooie, kleurrijke bloemen. De deur was uit licht eikhout gemaakt en was geverfd en vernist in een licht bruine kleur. Fleur was meteen verkocht aan het huis. Het was een huurhuis. De kostprijs zou dus hopelijk meevallen want als de huurprijs te hoog was kon ze gewoon een huis kopen voor die prijs.
Op het papiertje stond gewoon een adres. Geen prijs, geen verdere aanwijzigingen. Gewoon waar de man of vrouw woonde die het huis verhuurde.
Fleur vond het nu ook niet de beste manier om een huis te verhuren, maar Hermelien vond het best slim. Na een vreemde blik van de andere drie te hebben gekregen begon ze uit te leggen.
‘Wanneer hij de prijs gewoon aan het raam hangt, kunnen de geïnteresseerden bedenken of ze het te veel vinden of niet. Maar wanneer hij de prijsniet op het papier schrijft, gaan de geïnteresseerden dus naar hem zelf toegaan. Terwijl die mensen daar dan zijn, kan hij ze overtuigen om het huis te kopen. Hij kan hier moeilijk dag en nacht blijven zitten om mensen uitleg te geven over het huis, nietwaar.’ Als je zoiets uit de mond van Hermelien hoorde klonk het altijd geleerd en kon je er bijna niet meer aan twijfelen.
‘Als je wilt kun je het huis even van binnenin bekijken. Ik heb de sleutels hier liggen. Ik vraag wel even aan mijn collega of hij met jullie meegaat.’ De verhuurder zag er best aardig uit, maar hij had ook iets griezeligs. Fleur knikte en stond al recht.
De ‘collega’ van die man ging hen voor en opende de deur. Fleur had ergens verwacht dat de deur zou piepen of kraken, maar er was niets te horen. Ze stapte de hal in. De zonnestralen vielen binnen door de twee hoge ramen aan weerszijden van de hal en verlichte alles mooi. Voor hen was een grote en vooral brede trap zichtbaar. Aan haar linkerkant stond een kapstok en daarnaast een soort commode. Het eerste wat de vier vrienden opviel was dat het huis waarschijnlijk nog bemeubeld was.
De man, Fleur schatte hem rond de veertig, liep naar een deur rechts van de trap en opende hem. Ze kwamen terecht in de woonkamer. Er was, zoals in veel tovenaarshuizen, een haard aanwezig. Hoge kasten sierden de muren waarin verschillende beeldjes op en in stonden. Voor de haard stond een grote draaisofa waar Ron meteen in plofte. Hermelien nam hem echter bij zijn arm en trok hem terug recht.
‘Gedraag je even ja.’ Fluisterde ze dreigend in zijn oor. Ron drukte een zoen op haar lippen en ging toen naast Harry staan die nu een grote staande klok bekeek.
‘Deze deur leidt naar de eetkamer. Voor een klein bedragverschil kun je enkele huiselfen in dienst nemen om eten te maken.’
‘Nee dank je. Ik ben in staat om zelf te koken.’ Fleur hoopte dat de man niet beledigd was want het was nu ook weer niet op haar vriendelijkst gezegd. Hij keek haar enkele seconden aan, maar liep toen verder. Eerst dacht Fleur dat ze in nog een andere kamer terecht waren gekomen, maar toen drong het tot haar door dat ze gewoon terug in de woonkamer waren beland.
Ook die lieten ze achter zich en liepen met z’n vijven de trap op.
‘Er bevinden zich vier slaapkamers en twee badkamers.’ Terwijl hij praatte wees hij naar enkele deuren en opende de deur die het dichts bij was. Fleur keek even naar Hermelien en zag aan haar gezicht dat dit huis haar wel beviel.
Ne een volledige rondleiding gingen ze terug naar het huis waar ze eerder geweest waren. Harry, Hermelien en Ron besloten om al naar de Drie Bezemstelen te gaan kwestie van Cho niet te lang te laten wachten.
Na een kort gesprek te hebben gevoerd vertrok Fleur opnieuw. Ze ging naar de kroeg waar ze de anderen zou vinden. Terwijl ze liep keek ze in de verschillende etalages. Juist aan de ingang van de Drie Bezemstelen stond Draco met zijn fanclub van zwadderaars. Fleur had veel zin om een aantal vervloekingen naar hun hoofd te slingeren, maar hield zich in. Zich afvragend wat er toch met haar aan de hand was, liep ze verder.
Hij kon haar toch niets doen. Ze zou vast enkele opmerkingen moeten slikken van Park, maar dat zou ze vast wel overleven.
‘Zo, mevrouw Knockaert heeft besloten om ons te vereren met ee-‘ Park staakte haar zin en sloeg een pijnlijke kreet wanneer ze Draco elleboog in haar ribben kreeg. Fleur glimlachte zwakjes naar Draco die pijnlijk terugkeek. Waarschijnlijk had hij nie gedacht dat ze tot nu toe nog niet met hem ging gepraat hebben. En ze hadden tenslotte ook besloten om samen een huis te gaan kiezen, maar Fleur wilde even alleen zijn. Zonder Draco maar met haar andere vrienden. |
|
|
  |
 |
kjell-lovers
5e jaars


Verdiend:
80 Sikkels
Woonplaats: belgië
|
Geplaatst:
Vr Aug 18, 2006 22:29 |
 |
‘Wat is er eigenlijk aan de gang tussen jouw en Draco?’
Fleur wilde wel antwoorden, maar ze wist het antwoord zelf niet.
‘Ik heb er geen idee van. Gisteren kwam hij redelijk laat terug. Ik vraag me gewoon af wat hij is gaan doen.’
Hermelien keek vreemd naar het meisje.
‘Ben je zeker dat dat de enige reden is?’
Fleur twijfelde even en knikte toen. Ze vond van zichzelf dat ze overdreef, maar haar gevoel zei dat ze juist handelde. Muziek vulde de stilte tussen de vijf mensen. Fleur concentreerde zich op het liedje en volgde het gesprek niet meer. Ron probeerde de hele tijd om Hermeliens aandacht te trekken. En Cho keek de hele tijd uitdagend naar Fleur alsof ze haar jaloers wilde maken. Het was aangenaam om te zitten in de kroeg, maar wanneer Fleur dacht aan de berg leerstof die ze nog moest doornemen, zakte haar humeur alweer voor een gedeelte.
Draco zat aan de andere kant van de drie bezemstelen en keek nu en dan haar richting uit. Het gesprek kwam terug op een neutraal onderwerp waardoor Fleur terug met haar voeten op de grond kwam te staan.
‘Ben je zenuwachtig voor de examens?’Hermelien leek in haar normale gewoonten te zijn vervallen en begon over iets die iedereen even wilde vergeten.
‘Valt wel mee.’ Blijkbaar had Harry even een moment gevonden om zijn lippen van die van Cho te houden.
Cho keek even boos naar Hermelien alsof ze hen had gestoord in een belangrijk besprek. Hermelien negeerde haar volledig en hield verder haar mond.
‘Gaan jullie samen naar het bal?’ Ron keek geamuseerd toe hoe Cho, Harry geen vijf minuten met rust liet.
‘Ja natuurlijk! Met wie zou hij anders moeten gaan?’ Zei Cho overdreven luid.
Fleur draaide met haar ogen en keek vlug even wat Draco uitspookte. Hun ogen ontmoeten elkaar opnieuw even en verlieten elkaar toen meteen terug wanneer Fleur haar blik afwendde.
‘We zijn een prachtig koppel, nietwaar schat?’ Cho keek verwachtingsvol naar Harry die alleen maar knikte en een glimlach op zijn gezicht plakte.
Een week later zat iedereen gespannen in de Grote Zaal. Iedereen kreeg een eigen tafeltje, een leeg stuk perkament en een opgaven blad.
Fleur en Draco praatten luchtig tegen elkaar, maar verder negeerden ze elkander en deden elk wat ze wilden. Al enkele dagen was Fleur misselijk en werd door Hermelien naar Madame Plijster gestuurd. Daar werd haar dan weer verteld dat het waarschijnlijk de examenstress was.
‘Hermelien!’ Ron stond gespannen te wachten onderaan de trap.
‘Ik kom al.’ Samen met Fleur stapte Hermelien de trap af die naar de leerlingenkamer leidde. Onderweg kwamen ze een spiegel tegen. Ze bekeken zichzelf nog even snel.
Fleur had een lichtblauw kleed aan met een diep uitgesneden decolleté en een open rug waar allerlei bandjes over liepen. Het kleed sleepte een klein beetje over de grond wanneer ze liep, maar dat deerde niet. Ze had donkerblauwe schoentjes aan met een klein hakje. Aan haar oren bengelden lange zilveren hangers en ze had de ketting omgedaan dat ze ooit met kerstmis had gekregen. Pas nu dacht ze eraan dat ze nooit aan Draco gevraagd had of het van hem kwam. Haar haren waren opgestoken waar nu en dan een krullend stresje uitviel.
Ze had aan Hermelien gevraagd om een klein beetje make-up aan te brengen zodat het niet te sletterig leek.
Hermelien had een bordeauxgewaad uitgekozen die perfect stond bij haar model. Het lijfje zat strak om haar heen en ook deze jurk kwam tot aan de grond. Het had een grote V-hals, maar had geen open rug.
Hermeliens haren waren opnieuw met gel bewerkt en vielen mooi langs haar gezicht naar beneden. Ook zij had schoenen met een klein hakje aangetrokken en één enkele armband sierde haar rechterpols.
Fleur ging alleen naar het bal. Ze had geen zin om rekening te moeten houden met een jongen want de vorige keer was dat niet zo goed verlopen. Ze wist niet met wie Draco ging, maar ze wilde het ook niet weten. Ergens dacht ze aan Park, maar negeerde die gedachte maar.
Zoals verwacht had Harry, Cho gevraagd en Hermelien en Ron gingen natuurlijk ook samen. De roodharige jongen stond ongeduldig te wachten onderaan de trap en keek zenuwachtig om zich heen.
Harry en Cho waren alvast vertrokken en Fleur voelde zich nogal overbodig nu ze met twee koppels naar een bal moest.
‘Ga je alleen?’
Fleur was het gewend dat Ron geen tact had en het deed haar niets meer wanneer hij weer eens een domme opmerking gaf. Ze schudde haar hoofd en keek strak voor zich uit.
‘Oh maar ze gaat niet alleen hoor.’ Hermelien keek geheimzinnig naar Ron en Fleur.
Fleur trok langzaam een wenkbrauw omhoog, maar leek niet uit het veld geslagen te zijn.
‘Oh ik denk van wel hoor. Ik weet trouwens nog heel goed met wie ik afspraken maak.’
De glimlach bleef op Hermelien gezicht liggen en het begon Fleur te irriteren.
‘Hij wacht voor de deuren van de Grote Zaal.’ Ze lieten Fleur alleen en liepen met z’n tweeën snel verder. Fleur volgde hen stappen beledigd op.
Toen de deuren van de Grote Zaal zichtbaar werden, werd het plots duidelijk dat Hermelien achter haar rug Draco voor haar gevraagd had.
Fleur draaide zich resoluut om, maar liep tegen Perkamentus aan.
‘Sorry professor.’ Zei ze snel en wilde verder lopen.
‘Het feest is daar juffrouw Knockaert. En ik denk dat meneer Malfidus op je wacht.’
Boos draaide Fleur opnieuw en liep ultra langzaam naar Draco. Ze had helemaal geen zin in dit feest. Ze staarde naar beneden en merkte pas dat ze bij Draco was toen ze tegen hem opliep.
Hij keek haar verwachtingsvol aan en kromde zijn arm zodat Fleur haar hand erdoor kon steken.
Eenmaal in de Grote Zaal zochten haar ogen meteen Hermelien op en wierp haar een gemene blik toe. Draco trok haar meteen mee de dansvloer op waar ze ongestoord konden praten. |
|
|
  |
 |
|
|