[AF] Het lot van Harry & Astrid

DragonFly · Beginnend Tovenaar Verdiend: 23 Sikkels

‘Harry, wat is er toch allemaal gebeurt?’, vroeg Astrid wanhopig aan Harry.
Hij keek haar vreemd aan.
‘Ik weet het eigenlijk niet’, zei hij.
Tops keek haar ook nogal raar aan.
Of toch niet...
‘We zijn opgesloten door Voldmort – al weten we niet wélke Voldemort.
Uiteindelijk werden we vervangen door enkele doodoeners; die zouden jou op het spoor moeten komen en je vangen...’
‘... en dat is hen goed gelukt ook’, vulde Astrid Tops aan.
‘Maar ik ben kunnen ontsnappen en heb een doodoener, mijn grootmoeder en één van de Voldemorts kunnen vastzetten.’
Remus maakte plots een triomfantelijk geluid.
‘Dat is geweldig!’, stelde hij vast.
‘Dat betekend dat we vooruitgang boeken!’
Ron keek hem onverschillig aan.
‘We zijn nog niet aan ons doelpunt, hé!’
Hermelien knikte.
‘Dat is waar’, stemde ze in.
Maar haar woorden werden half onderbroken door een hardeknal.
‘Hoezo “ze zijn ontsnapt”? Ik dacht dat alleen Astrid ontsnapt was!’
Astrid schrok zich een hoedje.
Ze duwde iedereen meteen naar een kant van de grote cirkel waar ze in stonden.
‘Expelliarmus!’
Ze richtte op de schim die zich ver over de gigantische put boog.
Voldmorts toverstof gleed plots uit zijn handen en viel naar beneden.
Harry vind hem elegant op.
‘Ha!’, riep hij.
‘Net op tijd, want Voldemort had de mijne afgenomen!’
‘Neen!’, riep Voldemort woedend.
‘Het is een kloon!’, riep Hagrid luid.
‘We moeten naar boven’, fluisterde Harry op zijn hoeden voor een volgeling van de nep-Voldemort.
‘Ik walg van jou, vette kloon!’ Astrid zette haar keel luid open.
‘Wat doe je’, siste Harry haar toe.
‘Ben je helemaal...’
De kloon werd rood van woede.
‘Je stinkt en ben maarhet hulpje van Voldemort!’
Nu ontplofte de kloon zowat.
Harry moest even denken aan oom Herman.
Eigenlijk was het best wel een tijdje geleden dat hij nog aan de Duffelings dacht; noch aan dreuzels.
Maar hij kon zijn lach niet inhouden.
De kloon van Voldemort tuimelde naar beneden.
‘Net wat ik wilde...’, Astrid klonk alsof ze Harry’s grapje hoorde, ook al zei hij het niet hardop.
‘Ha!’, met halfgeopende ogen gaf ze de kloon de genadestoot in de maag.
‘En wat nu’, Remus leek wel wat sneller te denken.
Astrid trok een vreemd gezicht.
‘Huh?’
‘Dat bedoel ik dus!’
De doodoener die vanboven stond, begon opeens een vreede gedaante aan te nemen.
‘Aah, mam?’
Astrid keek omhoog.
Haar moeder stond daar gewoon bovenaan.
‘Vlug,neem m’n hand, nou!’
Astrid greep sprakeloos haar hand vast, die wat langer werd door een spreuk.

Eens ze allemaal boven waren, besefte Astrid dat haar oom ook achter haar stond.
Ze gaf hem vlug een knuffel.
‘Vooruit, geen tijd te verliezen!’
Astrid kon nauwelijks haar moeders gezicht zien.
Leek het nu alsof Astrid door haar genegeerd werd?
Wat was er met haar?
Waar zei ze nu niets?
Een moeder zou toch bezorgd horen te zijn?
Neen, Mondilia was nog erger dan ooit!
‘Mam, ik...’, maar ze beet op haar lip.
Ze vertikte het op nu wat eerst te gaa zeggen.
Ze kon haar moeder trouwens maar nauwelijks bijhouden.
Ze holde zo snel de trappen van de kerker op, dat de andere hun langebenen echt wel moesten gebruiken.
Astrid verandere in pony, nam haar oom op de rug, omdat die nog seeds er erg aan toe was en ze liep net achter haar moeder.
Hagrid liep als laatste, om te controlren of iedereen mee was.
Harry iep net voor hem.
Plots was hij verdwenen.
‘Harry!’, riep Hagridin paniek.
‘Harry!!!’
Astrid wist ongeveer meteen wat er gaan was.
Haar oom gleed van haar rug en ze gaf haar moeder een nsignaal dat ze in vos moest veranderen.
Astrid stampte met haar hoeven hevig op de zanderige ondergrond.
‘Net wat ik dacht’, fluisterde ze terwijl een schim zichtbaar werd.
Mondilia haalde een onzichtbare mantel van de schim.
Een doodoener! En Harry!
‘Leuk geprobeerd!’, snauwde Mondilia sarcastisch en ze zette haar poten op zijn gezicht zodat hij verblind werd door haar nagels.
‘Snel, rennen!’
‘Waarom!?’
Astrid kon het niet laten.
Ze moest het gewoon zeggen!
‘Leg ik later uit! Harry snapt het!’
Maar daar schoot ze echt niets mee op.
Kwaad als ze was volgde ze haar op één lijn met haar nonkel op de rug.

Eindelijk! Ze waren er!
‘Wàt is dat?’, vroeg Tops helemaal verward.
Mondilia stond voor een kleine ster.
Een ster die wel leek te gloeien als een zon!
Het vreemde eraan was dat Harry er wel leek door te worden opgezogen.
‘Help!’, riep hj zacht, maar zijn stem verzakte.
Zijn mond bewoog nog wel, maar er kwamen geen woorden meer uit.
‘Harry!’
Maar Mondlia hield haar tegen.

‘Aah!’, Harry werd door een grote put heen gezogen.
Hij wist helemaal niet meer wat er gebeurde.
Is dit een Viavia?
Hij betwijfelde het.
Maar plots werd het wel duidelijk voor hem.
Hij was...op Zweinstein!
‘Wat krijgen we...’, hij staarde verbaast naar het grote kasteel.
Maar het zag er heel anders dan normaal.
Meer...opgepept...ofzo.
‘Harry!’
Een stem uit de verte deed hem weer wakker worden.
‘Wat doe jij hier?’
‘Ik weet het niet’, zie Harry verbaast en hij keek naar een onbekende prsoon.
‘Wie...wie ben jij?’
‘Ik’, zei de man met lange baard trots met zijn kin vooruit.
‘Ik ben de tijdmeester.
Ik ben een soort van gids...’
‘Euh... wat?’
Harry keek hem aan.
Was dit een of andere comedie-show voor dreuzels?
‘Kijk, Harry Potter, je hoeft me niet te geloven, maar weet wel dat ik er ben door je vader.
Ik ben Hanemat Elledoor, ik ben geen echt wezen, maar meer een geest, zoals die Bloederige Baron die in dat kasteel woont.
Ik help zonderlingen die een wens hebben!
Een verschrikkelijke wens!’
Harry schrok.
‘Wat dan?’
‘Je hebt me onbewust opgeroepen, maar je zoekt de oplossing om de Heer te vermoorden. Natuurlijk kan ik je daarbij niet mee helpen, want ík ben namelijk zelf ook een volgeling geweest can hem!’
Hij siste verwoed in Harry’s oor.
‘Maar dat waren de duistere tijden wat mij betreft...’
Harry keek hem aan.
‘Hoezo?’
‘Ik ... ben de broer van Helen.
Ze heeft me in de steek gelaten en ze heeft me als Tijdmeester hier in dit gat gedumpt.
Het heeft jaren geduurt voor iemand door de Ster kwam; niemand had hij mij immers nodig! Maar... nu ben jij hier!’
Harry fronste.
‘En wat kan je dan doen?’
‘Ik ken de code om Voldmort te doden.
Ik ben de geheimhouder van de Gruzelementen geweest; ze dachten dat ik alles al vergeten was, maar... gelukkig is datniet zo...
Tot uw dienst, mijne Heer Potter!’

DragonFly · Beginnend Tovenaar Verdiend: 23 Sikkels

Hoofdstuk 15

Harry voelde zich kwaad worden.
‘Wat? Ik moet jou geloven, terwijl je een volgeling bent geweest van Voldemort?
Daar komt echt niets van in, hoor je!’
‘Je hebt geen keuze!’
Harry keek hem met spleetoogjes aan.
‘Wat...bedoel je?’ zei hij met een dreigende blik.
Maar hij kon niet verstoppen dat hij eigenlijk ook wel bang was geweest.
‘Zoals ik al zei, mijne Heer Potter, heeft je vader mij de opdracht gegeven – vele jaren geleden – om jou te helpen.’
Harry schudde zijn hoofd.
‘Maar hoe heeft mijn vader jou dan leren kennen?’
‘Ik doolde wel eens rond op Zweinstein, mijne Heer Potter’, zei Hanemat met rollende onschuldige oogjes.
Harry kreeg weer een rode kleur van woede.
‘Noem me niet “heer”’, siste hij verstijfd.
‘Het spijt me vreselijk, mijne He... ik bedoel: Harry Potter’, zei de tijdgeest onderdanig.
Harry keek hem aandachtig aan en peinigde zijn hoofd.
‘Goed, help me dan maar’, zei hij uiteindelijk.
‘Ik heb geen keuze!’
Hanemat kruiste zijn armen en liet een goedkeurende glimlach zien.
De omgeving veranderde plots in een zwarte kamer.
Een kamer uit het kasteel van Voldemort.
Harry zag drie Voldemorts: de twee klonen en de echte Voldemort.
‘Maar één kloon is toch omgebracht?’, vroeg Harry aan de tijdgeest.
‘Inderdaad, maar je moet luisteren!’
‘Zorg ervoor dat ze in veiligheid zijn en faal vooral niet!’, zei de echte Voldemort tegen zijn klonen.
Hij stopte hen beide vlug een pakje toe.
En zo vlug mogelijk verdween hij zelf weer uit het zciht.
Harry begreep het niet echt.
Wat zat er in die pakjes?
De tijdgeest klapte vlug in zijn handen.
‘Goed, vertel me nu eens wat je zag!’ zei hij tegen Harry.
Harry twijfelde even.
‘Ik...Bedoel je dat... Bedoel jedat de gruzeliementen in die pakjes zitten?’
‘Zaten’, corrigeerde Hanemat hem vlug.
‘Inderdaad, goed gezien!
Dus...’
‘Dus zij hebben de resterende gruzeliementen...verstopt?’ vulde Harry hem vragend aan.
‘Weer juist. Wel het zit zo, ik ben vroeger voor je vader naar de toekomst gegaan. Ik wist dat deze dagen zouden aanbreken en ik was er me op voorbereid wat er zou gaan gebeuren.
Je vader wist ook wat er zou gaan gebeuren, maar jammer genoeg kunnen we niet altijd op de profeten vertrouwen.
Er is namelijk wat misgegaan.
De klonen...
Ik wist niet dat die gingen komen.
Waarom?
Omdat vroeger in de Dreuzelwereld zulke high-tech nog niet bestond en ook niet in de tovenaarswereld, dus dachten we dat er geen vuiltje aan de lucht was.
Probleem?
Nu zitten we met een heel ander plan dat we moeten volgen om Voldemort uit te schakelen.’
Harry begreep het.
‘Maar vertel me eerst waarom je mijn vader hielp!’
‘Zoals ik al zei’, herhaalde hij voor de tweede maal, ‘ken ik de profeten het beste. Als jij er niet was geweest, zou de hele tovenaarswereld worden uitgeroeid.
Ik kon dus niet anders dan de toekomst te gaan bekijken.
De enige hoop die we nog hebben is jou.’
Harry werd even stil.
Hij voelde plots zo ijskoud aan.
‘Maar...Welke rol heeft Astrid dan?
Ik bedoel: ze was er zo opeens...’
‘Mijn nichtje heeft een speciale taak.
Ook al weet ze dat niet, maar ze moet ervoor zorgen dat niemand van Voldmorts volgelingen zijn werk verder zou verderzetten.
Helen is erg pienter, zo slim dat ze haar eigen broer het onbekende in stuurde.’
Harry begreep het.
‘Maar de gruzliementen...Moeten we de klonen niet achterna?’
De tijdgeest knikte.
‘Ja, juist...’ hij bracht zichzelf en Harry weer in de zwarte kamer.
Hoe hij dat deed, wist Harry niet, maar het was zeker heel speciaal.
Plots zag Harry een van de twee klonen.
‘Om de eerste kloon voor zijn dood te kunnen beroven van zijn gruzelement heb ik de tijd teruggedraaid naar het verleden’, legde Hanemat uit.
Harry greep vlug zijn toverstok.
De kloon kon hen zien.
‘Expelliarmus!’ Harry riep het uit.
De kloon viel verzwakt tegen een muur.
Het pakje – dat inmiddels vol een rode stof hing – viel uit de kloon zijn handen.
Harry raapte het voorzichtig op.
Toen hij het opende zag hij de vers afgehakte kop van Nagini liggen.
Het bloed bloed doorp het zo vanaf.
Harry concentreerde zich.
Met een dodelijke vloek wist hij zeker dat de gruzliement helemaal vernietigd was.
‘Nu de andere!’ riep Hanemat en hij verdween weer met Harry naar de zwarte kamer.
‘we konden hem vermoorden!’ riep Harry uit.
‘Dat deden we toch ook!’
Harry knikte zwakjes.
‘Ja, eigelijk wel, ja!’
Opeens waren ze ergens heel anders.
‘Wat is dit?’ vroeg Harry zich hardop af.
‘Dit zal niet zo simpel zijn’, zei Hanemat en hij liep naar een kant uit.
Harry merkte nu pas op dat ze nu in het kantoor van perkamentus op Zweinstein stonden.
Wat moest dat nu voorstellen?
‘Daar!’ riep Harry uitbundig.
Hij wees zenuwachtig naar de tweede kloon.
Maar de kloon hoorde hem en keerde zich naar Harry toe.
‘Wat doe jij hier?’ siste de man.
Harry werd opeens heel stil.
Hij zag geen pakje meer in de kloon zij handen.
Harry keek rond.
Eerst weerde hij de kloon af, maar dat wilde maar niet lukken.
‘Wat gebeurt er?’ vroeg hij Hanemat.
Maar die was plots verdwenen.
‘Haha, niet verwacht hé, kleintje!’ zei de kloon.
‘Wat...?’
‘Waar is de gruzliement?’ riep Harry naar hem.
‘Ooit al twee gruzliementen in één gezien?’ vroeg de kloon lachend.

DragonFly · Beginnend Tovenaar Verdiend: 23 Sikkels

De kloon kwam dichter bij Harry.
‘En wat nu?’ vroeg hij angstig aan de tijdgeest.
Maar hij was weg!
Harry vloekte.
‘Ik wist dat ik hem niet mocht vertrouwen!’
Maar plots was hij er weer.
Uitgeput zei hij: ‘Je moet je toverstok breken!
Ik keek in de toekomst en ik zag dat er dan wat vreselijks zou gaan gebeuren!’
Harry keek hem kwaad aan.
‘Wat! Ben je nu echt helemaal van je lotje getikt!
Ik breek hem echt niet hoor, want dan sta ik machteloos!’
‘Je moet!’
‘Waarom wel? Zo kan de kloon me meteen vermoorden!’
‘Doe het!’
Maar de kloon kwam dichterbij.
Zijn smalle gezicht naderde opeens heel snel.
Zijn schaduw maakte alles opeens weer veel donkerder.
‘Doe het voor je vader!’
‘Argh!’ Harry brak met veel tegenzin zijn toverstok.
Het ging moeilijker dan verwacht.
Een groene lichtflits ontsnapte uit het stokje en viel met een licht ‘tok’ op de grond.
Harry keek verslagen naar de grond.
‘Voor mijn vader zou ik alles doen, zelfs als het niet eens de waarheid zou zijn...’
Maar voelde hij de zware ademhaling die elke seconde dichterbijkwam vervagen.
De kloon greep naar zijn hart en storte in.
Hij liet zijn toverstok nu ook vallen.
Harr nam er gebruik van en riep hem op.
‘Breek hem ook!’
De tijdgeest verdween in een lichte mist, wanneer Harry zijn beval uitvoerde.
De twee toverstokken die nu als vier stokjes op de vloer lagen begonnen hevig te trillen.
Er kwam iets rood uit.
‘Wat is dat?’ mompelde Harry twijfelend.
Het was bloed.
Waarschijnlijk van Voldemort.
Of van Harry.
Of van de fenix.
In de verte hoorde hij een bekend geluid.
‘Huh?’
Harry liep snel naar het raam.
Hij zag het dier met zijn glanzende rode veren aanwapperen.
Hij kon zijn ogen maar niet geloven.
De vogel brak doorheen het glas van het venster en ging op het bijna leveloze lichaam van de kloon van Voldemort zitten.
Hij kraste met zijn nagels een diepe wonde in zijn huid.
De haat die een vogel kon voelen voor zo’n slecht persool was eigenlijk heel verwonderlijk.
Waarschijnlijk omdat voldemort Harry en vele andere mensen heeft gekwetst en gemarteld, maar vooral omdat hij Perkamentus wilde kwaad doen.
De vogel greep nu een keer naar het hart van het alweer levenloze lichaam.
Harry kreeg plots pretlichtjes in zijn ogen.
Hij was zó blij.
Hij realiseerde zich dat hij Voldemort voor altijd had uitgeschakeld.
Plots draaide hij zich om.
‘Goed opgelet!’ sprak een stem achter hem.
Harry’s hart stond stil.
Hij had geen toverstok meer!
De voldemort die opeens weer recht stond, was ook ongewapend.
Hij greep naar Harry’s keel.
Harry begon zowat te kokhalzen.
Met zijn vuisten probeerde hij Voldemorts gezicht te raken, zodat hij zou ophouden met hem te wurgen.
Hij greep een briefopener van een bureau en richte die in voldemorts richting.
De scherpe punt sneed in het oor van Voldemort.
Die liet los.
‘Jij bent dus geen kloon?’
Harry keek hem aandachtig aan.
Harry hield de briefopener stevig in zijn hand.
Maar Voldemort schopte die nog net uit zijn handen.
Met kleine pasjes stapte Harry naar achteren.
Zijn vijand graaide naar een wapen dat ergens op een tafel lag.
‘Je gaat me echt niet vermoorden met een vork!’
Harry’s stem werd angstig.
Hij kwam tenslotte met zijn rug tegen de muur.
Voldemort smeet de vork van een korte afstand.
Harry wilde bukken, maar de vork raakte zijn pols nog net.
Hij trok hem er voorzichtig uit.
Bloed uit drie gaatjes in zijn hand sijpelde eruit.
Hij nam de vork en gooide hem terug naar voldemort.
Hij ontwijkte hem.
Opeens dook hij naar beneden.
Een nagel die op de vloer lag, raapte hij zo stil mogelijk op.
In een hoekje gedoken kwam Voldemort dichterbij.
Hij sloot zijn ogen en stak zijn hand uit.
Met de nagel in zijn hand, probeerde hij zich op een vreemde manier te verdedigen.
Voldmort lette er niet op.
Maar Harry boorde hem in zijn bort, recht in zijn hart.
Voldemort schreewde even en keek met spleetoogjes naar harry.
‘Is dat je manier om je te verdedigen?
Ik dacht dat je beter dan dat was, potter!
Het spijt me vreselijk dat je eind niet met een toverstok kan gebeuren, maar je hebt zonet de mijne gebroken in de handen van mijn beste vriend en handlanger: mezelf!’
Harry sloot vredevol zijn ogen.
Maar hij kon ze snel weer openen.
Hij werd in de lucht getild.
Hij zag dat Voldemort aan zijn hart bloedde.
Uit Harry’s hand kwam het bloed en uit Voldemorts hart kwam ook een donkerestraal rood spul.
De twee vermengen zich in de lucht.
Hoog boven de grond zweefden ze.
Harry kneep zijn hand tot een vuist.
Voldemort begon te verzwakken en Harry voelde zich plots weer veel sterker.
Zijn huid op zijn hgand genas weer en zijn vijand begon steeds meer te bloeden.
Harry greep naar het bloed dat zich vermengd had en dat steeds van kleur veranderde.
Het bloed stroomde vervolgens in Harry’s aderen.
Het voelde niet goed, maar hij had geen keuze.
Een plotse opstoot van pure zwarte en witte magie ontsnapte uit zijn beide handen.
Het dak van de kamer vloog er zowat vanaf en verdween in het niets.
Harry lichte op.
Zijn hart begon doorheen zijn huid te stralen.
Die gloed deed Voldemort pijn.
Met een flauwe hand graaide hij in het niets.
‘Vergeef...me!’
Harry keek hem aan.
Hij had geen keuze.
Hij moest Voldemort nu vermoorden.
‘Hmmppf!’
De krachtigste straal die hij ooit gezien had, ontsnapte uit zijn vingertoppen.
Een groene verdovende straal vernietigde elk deeltje van Voldemort.
Een ijselijke gil ging door zijn keel.
Harry voelde elk deeltje van zijn lichaam branden.
Hij had iemand vermoord!
Voldemort was er niet meer.
Zijn aardsvijand was vermorzeld.
Hij was nu weer helemaal vrij.
Hij had weer een normaal leven.
Het was helemaal gedaan.
Hij strote naar oplaag.
Hij had al zo’n grote hoogte gemaakt, dat hij nu honderden meters naar beneden afdaalde.
Hij was uitgeput.
Het enige wat hij nog hoorde was een schel geluid.
Zijn val brak plots.
Een snijdende snavel trok aan zijn verfrommelde en stukgescheurde kleren...

DragonFly · Beginnend Tovenaar Verdiend: 23 Sikkels

Heey,
het was weer lang geleden, ik weet het, maar vandaag post ik het eerste deel van het slot.
Dat hadden jullie wel kunnen raden na Hoofdstuk 15.
Maar niet getreurd Very Happy

er komt snel weer meer.

Epiloog

2 maanden later

Een vrouw gilde.
Een bekende stem.
Harry opende zijn ogen.
Over zijn voorhoofd parelde een druppel zweet en iets in zijn maag borrelde vol woede.
Hij ging van het bed waar hij op lag.
Het enige waar hij op dat moment aan kon denken, was de droom die hij enkele minuten had gehad.
Het was niet zomaar een droom.
Het was meer een herinnering.
Een herinnering die elke nacht in de voorbije twee maanden was teruggekomen in zijn dromen.
Het was ook wel te zien dat Harry daardoor slechte nachten achter de rug had.
De wallen onder zijn ogen waren bijna blauw en zijn ogen zelf kon hij nauwelijks open houden.
Er was iets vreemds aan de hand.
Waarom beleefde hij elke nacht steeds opnieuw die verschrikkelijke dag in zijn dromen?
Elke keer keek Harry terug hoe hij zijn vijand uitschakelde.
Want dood was Voldemort…
Het werd vastgesteld en de dag nadien werd hij zelfs nog gecremeerd en onder de grond gestopt.
Maar of zijn geest nog ergens weerloos en alleen ronddoolt weet eigenlijk niemand.
Het bleef een raadsel voor Harry en elke dag voelde hij zich slechter worden.
Hij verbleef nog steeds bij de Wemels, maar hij kwam zijn kamer niet meer uit.
Hij wilde enkel zijn bed én Hedwig – zijn beste vriend op dat moment – nog op zijn kamer hebben.
Een echte kamer kon je het trouwens niet noemen.
Hij verbleef op de hoogst gelegen kamer van de zolder, die hij eerst van alle rommel en zooi had ontruimd voor hij er introk.
Af en toe kwam er iemand wel eens naar hem kijken.
Meestal was dat Astrid, Ginny of mevrouw Wemel.
Ondertussen waren Fleur en Bill ook weer thuis.
Ze stonden op het punt te trouwen.

Dat Voldemort dood was, bleef ook niet onopgemerkt bij de rest van de tovenaarswereld.
Na zijn dreuzelse begrafenis barste er een heel feest los.
De doodoeners werden gevangen, behalve Helen, die kon naar het buitenland vluchten.
Zweinstein zou over enkele weken terug open gaan en Perkamentus zou terug schoolhoofd worden.
Maar vreemd genoeg deed dat Harry helemaal niets.
Hij leek nog enkel in zichzelf geïnteresseerd te zijn.
Hij had blij moeten zijn.
Hij had zijn doel bereikt en hij had anderen weer een vrij en zorgeloos leven gegeven.
De mensen hielden van hem.
Hij was immers hun grote held.
Plots werd Harry uit zijn gedachten gehaald.
Iemand klopte zacht op de deur.
Maar Harry zei niets.
Het enige wat hij wilde, is dat ze hem met rust lieten, maar dat werd hem zelfs niet gegund.
Het was Ginny.
Ze had een bord eten en een glas pompoensap bij zich.
Harry’s gezicht verkrampte een beetje.
Hij nam Ginny’s hand, nadat ze zijn eten op de grond had gezet bij gebrek aan een ander tafeltje waar ze het op kon zetten.
Harry voelde zijn hart weer sneller gaan.
‘Hoe voel je je?’ vroeg ze aan hem.
‘Goed’, loog Harry, maar dar wist Ginny ook wel.
‘Waarom kom je dan niet naar beneden?’
‘Ik wil alleen zijn.’
Ginny keek hem triest aan en stond op.
Tranen dropen over haar wangen en haar ogen werden heel rood.
Plots was ze weer verdwenen.
Nu haatte Harry zichzelf nog meer.
Wat scheelde er toch met hem?
Zo was hij toch niet?
Was hij dan echt zo’n zeurpiet, eenzaat en egoïst?
Dit had het mooiste moment van zijn leven moeten zijn!
Bedroeft legde hij zijn hoofd op het harde, koude kussen van zijn bed.
Van wanneer hij zijn ogen sloot, kwamen er allemaal sterretjes in de duisternis.
Maar Harry sliep niet, of toch?
Hij hoorde de vrouw weer gillen.
Het was Lily!
Harry zag plots zijn moeder weer.
Ze knikte liefdevol naar hem.
Achter haar stond James.
‘Dag jongen’, zei hij.
Was het nu een droom of niet?
Hoe kon hij anders zijn ouders zo “levendig” zien?
Zat hij dan zo hevig in de put dat hij zelfs begon te hallucineren?
‘We zijn echt, Harry’, zei Lily.
‘En wat je gedaan hebt, is niet fout!
Je hoeft je er niet voor te schamen.
Voldemort doden moest gebeuren.
Je was onze enige hoop.
Voel je er niet slecht om.
Je bent geen moordenaar, maar een bevrijder!
Kijk eens naar buiten.
Je zal zien dat hier binnen zitten helemaal geen nut heeft.
De mensen willen jou zo graag bedanken om wat je voor hen gedaan hebt.
Beschouw jezelf niet als een misdadiger.
Je hebt enkel gedaan wet je moest doen.
Je bent een echte held, ónze held!
En we zijn trots op je en we houden van je!’
Nadat Lily dat gezegd had, vervaagde ze weer snel.
Zo snel dat Harry niet meer de kans had op de antwoorden of om haar te knuffelen.
Harry kon zijn eigen ogen niet geloven.
Hij voelde zich nu zo anders.
Maar hoe kwam het dat hij zijn ouders terug gezien had?
En dan nog wel echt?
Ondanks dat het erg bizar was, voelde Harry zich er goed bij.
Hij ontwaakte precies uit zijn slapen en ging rechtop zitten.
Na één keer diep ademen , stapte hij naar zijn kamerdeur.
Voor de eerste keer in enkele weken betrad hij de trap die naar beneden leidde.
Maar hij was wel nog bang.
Plots realiseerde Harry zich dat hij zich stom had gedragen.
Hij had zich aangesteld.
Als hij zo had verder gedaan, zou hij zelfs de trouw van Bill en Fleur hebben verpest.
Die was al de volgende dag.
Wanneer hij beneden was, stond hij even onzeker voor de deur van de woonkamer.
Maar hij zwaaide al vanzelf open.

Next Time: het tweede en tevens laatste deel van het Epiloog en dit verhaal!
Greetz, Jill.

DragonFly · Beginnend Tovenaar Verdiend: 23 Sikkels

Ginny liep zo snel ze kon naar hem toe en omhelsde hem.
Tranen rolde over haar wangen van blijdschap.
Iedereen stond voorzichtig op.
Even was het stil in de kamer, maar meneer Wemel brak het ijs met:’Goed dat je er weer bent, jongen!’

Astrid liep door de tuin.
Ze wist niet dat Harry zich weer beter voelde.
Toen ze haar moeder tegen een dikke boom zag zitten, liep ze voorzichtig naar haar toe.
‘Scheelt er iets, mam?’ vroeg ze, maar Mondilia antwoorde niet.
Ze zag er vrij droevig uit.
‘Je mist hem, hé? Je mist papa?’
Mondilia knikte.
Astrid miste hem ook.
Echt kennen had ze haar vader nooit gedaan, maar toch voelde de gedachte van haar vader erg vertrouwd.
Mondilia stond op en liep weg zonder iets te zeggen.
Astrid begreep wel dat ze het moeilijk had.
Ze was heel trots op haar moeder, want dankzij Mondilia was het hele project “Voldemort uitschakelen” toch gelukt.
Versuft zette ze zich neer tegen de boom.
Morgen de bruiloft van Fleur en Bill.
Het galmde door Astrids hoofd.
En ze moest nog ergens aan denken.
Voor zich zag Astrid Ron iets ineen knutselen.
Op de houten bank zat hij een kaart te maken; iets wat voor hem veel moeite leek te kosten.
Ze liep naar hem toe en vroeg of ze hem kon helpen.
‘Eh...nee!’ zei hij kortaf.
‘Het is een verassing voor...’
Opeens kwam Hermelien aanrennen.
‘Voor Hermelien!’
‘Ron, Harry is weer naar beneden gekomen! Hij voelt zich al veel beter!
Kom snel!’
Ze greep Rons hand en sleurde hem mee naar binnen.
Astrid bleef alleen achter.
Nu was haar de hoop al helemaal vergaan.
Hermelien en Ron waren een stel; je zag het zo!

De volgende dag...
De bruiloft was echt prachtig.
Snel haastte Astrid zich naar beneden.
Ze had heel slecht geslapen, maar toen ze beneden iedereen in prachtige gewaden of jurken zag, gingen haar ogen opeens heel wijd open.
Ze vluchtte zich naar Ginny en jammerde dat ze zelf helemaal geen jurk had voor het feest.
‘Kom’, zei Ginny.
Ze trok Astrid mee tot op de trappen en deed het deurtje van een zeer klein kamertje open.
Astrid mond viel bijna open.
Overal – maar dan ook overal waar ze keek, zag ze kasten vol spullen om kleren mee te kunnen maken.
Van lappen stof tot naald en draad.
Ginny knikte trots.
‘Dit is mams grootste verzameling ooit!’
Astrid keek in de volle, maar heel ordelijke lades en vond er meteen een mooie kleur stof.
‘We kunnen van al dit materiaal wel een mooi kleed voor je maken.
Mam zei dat ze er wel een voor je zou maken.’
Astrid knikte.
‘Mag ik misschien zelf eens proberen?’
Ginny gelofde haar niet.
‘Wat? Kan jij kledij maken?’
‘Ja, ik heb het nog geleerd uit een oud boek van mijn vaders nicht.’
‘Oh...oké, dan!’
Astrid sprak een toverspreuk uit en liet daardoor de naalden en draden hun werk doen op het glanzende blauwe stof.
‘Wauw!’ riep Ginny uit.
‘Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?’
Ze staarde naar wat het mooiste jurk van de wereld wel kon zijn.
‘Ach, de oudste spreuken zijn meestal de beste!’ lachte Astrid.
‘Vlug, trek het aan!’
Astrid haastte zich en ging daarna weer met Ginny naar beneden.

De hele bruiloft was magisch.
Iedereen die de familie Wemel kende, was aanwezig.
Zowel Perkamentus, Anderling, Sneep en alle andere docenten van Zweinstein; maar ook Droebel, Jaak Stuurman en vele anderen die niet uitgenodigd waren, hadden ook allemaal tijd gemaakt om te komen.
Het ja-woord dat het kersverse gehuwde koppel aan elkaar gaven, deed de hele menigte aanwezigen huilen van ontroering.
En ook het feest daarna was heel bijzonder.
Alles was versierd in het wit; juist zoals mevrouw Wemel het wou.
Tegen de avond, wanneer er al veel mensen naar huis waren en er enkel nog het speciale avondmaal werd gegeten, heerste er een gespannen stilte tussen Ron en Hermelien.
Het was eigenlijk niemand opgevallen, behalve Astrid.
Ze had niet veel van het feest gehad; haar hart leek helemaal gebroken.
Na het maal was iedereen gezellig aan het praten, maar Astrid zat buiten.
Weet tegen de boom zoals de dag ervoor.
Opeens vroeg een zachte stem of hij erbij mocht komen zitten.
Ze keek op.
Dat Ron die avond naar haar toe zou komen, was wel het laatste waarvan ze dacht dat het ging gebeuren.
Ze knikte maar even.
Het bleef dan ook minutenlang stil tussen hen.
Binnen hoorde ze zoveel lawaai en buiten was het zo stil.
De hemel was zo helder als wat.
De sterren fonkelden in de lucht.
‘Astrid, ik weet niet...’, begon Ron na een tijd.
‘Ik wou iets maken voor je, maar het is mislukt, dus ben ik het maar gaan kopen.’
Astrid trok een ongeloofwaardig gezicht.
‘Hoe bedoel je?’
‘Hier.’
Hij duwde haar een klein envelopje in haar handen.
Voorzichtig deed ze het open.
Voor jou een dikke zoen, omdat jij de aller liefste bent!
Astrids ogen straalden.
‘Da’s het liefste wat iemand ooit tegen mij gezegt heeft’, zei ze.
‘Maar..ik dacht dat je iets had met Hermelien?’
Ron schudde zijn hoofd.
‘Hermelien en ik zijn gewoon vrienden; beste vrienden.
op jou ben ik verliefd!’
Hij boog zijn hoofd naar Astrid en zoende haar.
Nu was Astrids dag echt fantastisch!

The end!

ziezo, lieve mensen; mijn verhaal is gedaan.
Ik hoop dat jullie het wel leuk vonden!
Als jullie nog reactie's hebben, mogen jullie me altijd pb'en of mailen.
Echt heel erg bedankt om mijn verhaal te lezen en om berichtjes te sturen.
xxx