[AF] Perfect match? L&J

duffie · Geplaatst: Vr Jul 13, 2007 13:07

Heeey schatties xD

Op aandrang van ons Charlotte, Lotte, Charrie, weet-ik-veel-wat-ik-nog-allemaal-had-verzonnen, een nieuw stukje xD
Liefs aan:
Addiie,
lynneke,
_hp-fan_,
Nicole1991,
Lady_Radcliffe,
Josse.

O mijn God. Dit stukje komt door mijn broer. Hij stopte maar niet met zagen. *sigh*
xxx
Kelly
-__________________________________________________________-

**James**

“Hoezo je wilt het me niet vertellen? Sirius,” ik gebruikte zijn naam alleen als ik bloedserieus ben en als ik bloedserieus ben… Man, dan zit je in de porblemen. “jíj bent mijn beste vriend! Ik dacht dat je me zoiets belangrijks wel zou vertellen!” Sirius draaide geërgerd met zijn ogen. “Ja, draai maar met je ogen. Puh. Dacht dat we vrienden waren.”
“Gaffel,” zuchtte Sirius. “We zíjn vrienden.” Ha! Puh.
“Overloper,” zei ik zagend. Sirius jammerde. “Kom op één positieve puntje?” Sirius schudde zijn hoofd. “Eentje maar. Een kleintje. Toe, toe, toe, toe…” Sirius schudde zijn hoofd en grijnsde.
“Stonden er positieve punten op dan?” vroeg hij schijnheilig.
“SLUIPVOEHOET!” jammerde ik, als hij me het niet snel ging zeggen ontplofte ik nog van nieuwsgierigheid.
“GAAFFEEEHEEEL,” riep hij luid. “Je bezorgt me hoofdpijn,” zei hij er zacht achter. Ik trok een pruillip. Sirius schudde zijn hoofd.
“Dat werkt bij mij niet, dat weet je,” zei hij simpel. Ik vergrootte mijn pruillip. Sirius keek demonstratief de andere kant op.
“Eentje?” vroeg ik nep huilend. Sirius slaakte een gefrustreerd geluidje.
“ ‘Hij is schattig als hij bloost’. Nu goed?” vroeg hij gefrustreerd. ‘O mijn God… Ben ik schattig als ik bloos? Ha! Ik wist het wel! Ik wist het wel!’ Ik draaide een rondje en begon mijn eigen vorm van een regendans te doen.
“Gaffel?” vroeg Sirius met een opgetrokken wenkbrauw. ‘Ha! Mijn twee dagen zaagwerk, hebben toch iets opgeleverd… Twee dagen? Arme Sirius…’
“Ja span maar samen, ja,” zei ik, terwijl ik abrupt stil stond. Sirius trok zijn andere wenkbrauw ook op.
“Wat deed ik nou weer?” vroeg hij met een pruillip. Ik grijnsde.
“Zoek toch iets origineel. Pruillippen zijn zo uit…” grinnikte ik. Sirius grijnsde.
“Nou, je gebruikte hem anders zelf ook. Iets wat je trouwens van mij gejat hebt,” zei hij, schouderophalend.
“PARDON?!” vroeg ik zo luid ik kon.
“Voor niets schijnt de zon,” zong Sirius vrolijk.
“Ik heb pruillippen trekken van jou?” Sirius knikte traag en grijnsde. “Dat is zo niet waar,” verdedigde ik mezelf.
“Dat is zó wel waar,” grijnsde Sirius.
“Nietes.”
“Welles.”
“Nietes.”
“Welles.”
“Oh wordt toch eens volwassen!” riep een stem van achter ons. Ik grijnsde. Eversje! Ik draaide vrolijk om en Sirius schudde zijn hoofd.
“Nu heeft hij het helemaal hoog in zijn bol,” zei hij tegen Jess, terwijl hij met haar tegen een muur ging aan leunen. Ik luisterde niet naar hun discussie en keek grijnzend naar Evers.
“Dus, Eversje,” grijnsde ik traag. “Ben ik echt zo schattig als ik bloos?” Ik zag Evers voor mijn ogen rood worden, voordat ze haar gewone huidskleur weer aannam en met haar ogen draaide.
“Waar heb je dat vandaan gehaald?” zei ze, terwijl ze haar handen op haar heupen zette. ‘Oké, James. Bluffen,’ sprak ik mezelf toe.
“Oeh, van dat stuk perkament dat ik had gelezen van jou…” grijnsde hij. “Iets uit de haard halen, blussen en terug leesbaar maken is handig hoor.” Evers’ mond viel open.
“Je- je had dat stuk perkament eruit gevist?” vroeg ze. Ik kon haar hersenen horen kraken tot bij mij. Ik grijnsde en knikte. “Hoeveel negatieve punten had ik?” vroeg ze, terwijl ze me grondig bestudeerde. Ik dacht na. ‘Waarschijnlijk véél,’ dacht ik.
“Twijfel je, Eversje?” vroeg ik grijnzend, de vraag proberen te ontwijken. Evers keek me kwaad aan.
“Noem me niet Eversje,” zei ze statig.
“Liefje?”
“Nee.”
“Schat?”
“Nee, dat ook niet.”
“Hmm. Zoetebolleke?” grijnsde ik, vorige zomer nog herinnerend. Lily trok een wenkbrauw op en schudde resoluut haar hoofd.
“Blijven proberen,” grijnsde Jess geamuseerd, vanaf de muur. Ik zuchtte en keek haar geërgerd aan. ‘Kan een jongen nog niet een beetje privacy krijgen?’ jammerde ik in mijn hoofd. Jess barstte in lachen uit en ik keek haar verwijtend aan.
“Fijn,” mompelde ik, terwijl ik haar aan keek.
“Goed,” zei Evers, terwijl ze naar Jess liep en die terug overeind hielp. Evers trok een wenkbrauw op.
“Wat zei je tegen haar?” vroeg Sirius fluisterend. Ik haalde mijn schouders op.
“Niets bijzonders eigenlijk…” zei ik op een normale toon, terwijl we als twee halve gekken bleven staan kijken hoe Jess het uitgierde. “Niet boeiend meer,” zei ik na vijf minuten, voordat ik me omdraaide en samen met Sirius weg wandelde.
“Een tweede punt?” vroeg ik hoopvol.
“Een tweede punt van wat?” vroeg Sirius.
“Van de lijst…” zei ik traag.
“Oh nee, niet weer,” zei Sirius hoofdschuddend. Ik haalde mijn schouders op.
“Hoeveel negatieve punten had ze trouwens over mij?” vroeg ik, Evers’ vraag herinnerend.
“Zes,” grijnsde Sirius. “En nou ophouden over die lijst… Straks verander ik je nog in één…” Hij keek knipogend naar een stel meiden, die giechelend verder liepen. Ik schudde mijn hoofd en Sirius keek me grijnzend aan.
“Jaloers?” grijnsde hij.
“Zou nog niet durven,” zei ik geërgerd.
“Oeh, Gaffeltje is jaloehoers,” zong Sirius in een plagend stemmetje.
“Op wat? Een giechelende kudde zombies?” vroeg ik met een schuin hoofd.
“Ja,” grijnsde Sirius van pure tevredenheid. We liepen het Transfiguratielokaal voorbij.
“Echt niet.” Waarom zou ik jaloers zijn op een kudde zombies? Puh. Ben wel een jongen hoor. Als Evers nu jaloers is op die kudde.
“Jawel, je bent jaloers omdat die ‘kudde’ voor mij giechelden en niet voor jou,” grijnsde Sirius. Ohw. Zo bedoelt hij het… Maar dan nog.
“Echt niet.”
“Echt wel.”
“Weddenschap?” stelde ik grijnzend voor. Sirius knikte enthousiast.
“Meeste meiden voor vanavond,” zei hij grinnikend, voordat hij meteen de andere kant op liep. Man, dit wordt simpel. Ik liep op een ‘kudde’ af en grijnsde. Ze begonnen meteen te giechelen. Dit zouden ze zó verboden moeten maken. Ik sloeg mijn arm om een blond meisje en keek haar heel sympathiek aan.
“Wat is jouw naam schoonheid?” grijnsde ik. Het meisje werd vuurrood en stamelde wat. Ook al verstond ik er dus niets van, glimlachte ik opgewekt. Niet veel later bevond ik me alweer bij een andere kudde. Al tien… Hoeveel zou Sirius er al hebben.
“Gaffel?!” riep hij opgewekt. “Hoeveel?” Ik trok mijn lippen terug van een blozend meisje en keek naar Sirius.
“Nu.. Elf, jij?” Sirius grijnsde breed.
“Vijftien…”
“Damn it.” Ik huppelde snel naar een andere kudde.

duffie · Geplaatst: Ma Jul 16, 2007 10:51

Heeey schattekes xD

Omdat ik op weekend ben geweest kon ik niet schrijven... Dus hier is het nieuwe stukje!

Kusjes aan:
Sweet,
Jilly-Ann,
Lynneke,
_hp-fan_,
Nicole1991,
Lady_Radcliffe,
En natuurlijk: Josse :')

Mijn lijstje word lang... I love it xD
xxx
Me
PS: We skippen ineens door naar de zomervakantie Razz

-__________________________________________________________-

Hoofdstuk 25: School is out, summer is in

~~Lily~~

Ik gaapte. Ik snapte het niet, maar dat maakte niet zo veel meer uit. Dat Ann en Jess dit voor me geheim hadden kunnen houden! Ze hadden zelfs met mijn ouders afgesproken of het al dan wel niet kon. Oeh, ik houd van die twee…
“Lily,” jammerde Jess, terwijl ze naar Ann keek.
“Wat?” zuchtte ik. Hoe graag ik hen ook zag, ze gedroegen zich net als twee kleine kinderen.
“Ann heeft mijn chocolade opgegeten…” jammerde ze. Ik zuchtte en keek om me heen. De mensen die rond om ons zaten keken geamuseerd toe. ‘Waarom moesten we ook alweer met een vliegtuig reizen? Ik heb verdorie hoogtevrees! Wie weet hoe hoog we zitten…’ Ik slikte.
“Heb ik niet,” ging Ann in de verdediging.
“Heb je wel.”
“Heb ik niet.”
“Heb je wel.”
“Oké, bewijs het dan maar.”
“Je hebt chocolade rond je lippen hangen.”
“Oh echt?” vroeg Ann, terwijl ze met een vinger rond haar lippen ging om de chocolade weg te krijgen. Ik schudde mijn hoofd. ‘Mafkezen,’ concludeerde ik in mijn hoofd.
“AAANNNN!” gilde Jess nu kwaad.
“Jess,” zei ik streng. “Iedereen kijkt,” zei ik ontzet.
“Sorry professor Anderling…” grijnsde Jess.
“Geef- WAAATT?” riep ik nog meer ontzet uit dan eerder. Jess haalde ondeugend haar schouders op. Ik schudde mijn hoofd en keek naar de twee meiden naast me die het momenteel uit schaterden.
“Jullie zijn onverbeterlijk…” zuchtte ik. Ik hoorde achter ons ook iemand lachen en mijn ogen gingen wijd open staan. Jess stopte met lachen en keek zuur voor zich uit.

“GAFFEL! Geef me mijn strip terug!”
“Ja, James, geef Sluipvoet zijn strip terug,” zuchtte Remus’ stem duidelijk vermoeid.
“Maar IK wou die lezen,” klonk het pruilende antwoord.
“Gaffel, ik zweer het op het bovenste bed van ons stapelbed… Ik laat je er niet meer op slapen als je me die strip niet snel geeft!” zei Zwarts gevaarlijk. Ik zuchtte en stootte Jess aan.
“Wat doen die hier?” fluisterde ik geërgerd.
“Op reis gaan?” opperde Jess onschuldig. Ik trok een kwaad gezicht.
“En waarom juist nú? Op dit moment? Met dít vliegtuig?” zei ik zurig. Jess trok een wenkbrauw op.
“Lils, dit is een vrij land hoor,” zei ze me erop wijzend.
“En dan? Konden ze dan niet ergens anders de vrije vogels gaan uithangen?”
“GAFFEL GEEF ME DIE STRIP!”
“KAN HET WAT STILLER? LILS IS BEZIG OVER VRIJE VOGELS!” riep Jess geërgerd uit, omdat ze me niet kon verstaan. Ik zuchtte en schudde mijn hoofd.
“Jeeessss,” zeurde ik. Dit was zo niet de bedoeling. Het was de bedoeling geweest dat ze ons niet zouden zien…
“Wat doet Evers hier?” klonk het gesmoord, hoogstwaarschijnlijk uit Potters mond.
“Wortel schieten,” mompelde ik, terwijl ik Jess hoofdschuddend aan keek. Zij had zich al omgedraaid en was al naar de jongens toe gelopen. Zij zaten zo’n twee zitbanken van ons verwijdert. Ik liet me, met veel tegenstribbelen, overeind trekken door Ann.
“Moet dit nu?” jammerde ik haast fluisterend. Ann knikte.
“Ja, dit is levensnoodzakelijk.”
“Levensnoodzakelijk?” Ik trok een wenkbrauw op en Ann begon te giechelen.
“Ja,” antwoordde ze, terwijl ze me richting de jongens duwde. Ik zuchtte en keek naar de vier jongens voor me die nog steeds aan het vechten waren voor een strip. Ik draaide met mijn ogen. Idioten. Ik griste de strip uit Zwarts handen en bekeek de voorflap.
“Hey,” zei Zwarts teleurgesteld. “Daar heb ik tien minuten voor moeten knokken,” zei hij met een pruillipje.
“Om een strip van Dracula?” vroeg ik met opgetrokken wenkbrauwen. Alle vier de jongens keken me nu schaapachtig grijnzend aan. Mijn blik bleef op Potter hangen, die zoals altijd zijn typische Pottergrijns had opgezet. Ik zuchtte en gaf de strip aan Remus.
“Eerst limonade, dan chocolade en nu strips?” jammerde ik zachtjes. Jess en Ann grijnsden onschuldig. Ik schudde mijn hoofd naar hen.
“Ann, je hebt nog chocolade hangen,” wees Jess erop. “Chocolade dat je hebt gestolen van míj.” Ze keek me dramatisch aan en ik trok een pijnlijk gezicht. Niet wéér.
“Heb ik echt niet…”
“Meiden. Het is overduidelijk. Jess stal de chocolade van de vent voor ons en Ann stal de chocolade van Jess. Nou goed?” Ik keek hen uiterst vermoeid aan. Tot mijn grote opluchting knikten ze in koor. Dit ging een lange vakantie worden…

Het voorval in het vliegtuig was nu al meer dan drie uur geleden. Momenteel stonden we voor een ultra groot gebouw. Sorry, ik was verkeerd. Een ultra-groot-wit-totaal-op-een-instelling-lijkende-gebouw. En raad eens? Ik vond er niets aan… Jess bekeek het gebouw met een schuin oog.
“Het kan meevallen?” zei ze zacht en voorzichtig, alsof Ann en ik van porselein waren.
“Meevallen? Je sleurt ons allen een gesticht in…” zei Ann ontzet, terwijl ze naar binnen liep en onze kamersleutel vroeg. Binnen was alles, in tegen stelling tot de buitenmuren, alles mooi beige geschilderd en met goud bekleed. Ik keek mijn ogen uit. Er hingen een bordjes met ‘kamers’, ‘zwembad’ en ‘terras’ aan de toonbank. Ze wezen ieders een andere kant op en ik grijnsde. ‘We hebben een zwembad!’
“Jess?” vroeg ik, terwijl we de weg naar onze kamers zochten. “Heb ik je al verteld hoeveel ik wel niet van je houd?” vroeg ik grijnzend. Jess schudde haar hoofd.
“Nee,” grijnsde ze opgewekt, terwijl ze de deur open deed van kamer 245. Onze kamer dus. Ik zuchtte en keek grijnzend om me heen. Voordat ik een bed in palmde en mijn spullen begon uit te laden. Jess en Ann volgden mijn voorbeeld hoofdschuddend. Ik grijnsde en deelde even mee, dat ik ging douchen. Het was hier echt snikheet. Wel wat anders dan in Engeland.

Niet veel later kwam ik een stomende badkamer uit. Ik was met mijn domme kop vergeten om kleding mee te nemen. Dus, nu was ik verplicht om alleen in een handdoek gewikkeld mijn kleding te gaan halen uit mijn kledingkast. Niets ergs aan, toch? Ik opende de badkamer deur, terwijl ik mijn haar kamde en liet mijn borstel abrupt vallen toen ik zag wie er op mijn bed zat.

duffie · Geplaatst: Ma Jul 16, 2007 13:58

Heeey shatse's xD

I'm so so so so so sorry, Addiie Razz

Vergat ik je weer... Twisted Evil

Maar heb me aan mijn afspraak gehouden en juist een kwartier voor mijn twee uurtjes om waren heb ik een nieuw stukje af... Jeej xD
James en Sirius zijn echt kleine kinderen ^^' Sorry dat bedacht ik me net eventjes *fluit*
Anyway, thx and hugs to:
Addiie (jij krijgt er lekker twee)
JustxMe,
Jilly-Ann,
MuisS
en _hp-fan_

Het nieuwe stukje!
Enjoy yourselve!
xxx
Kelly
PS: Speciaal voor Yara :')
-_________________________________________________________-

**James**

Ik keek kwaad naar Evers die me momenteel aan het aanvallen was met haar borstel. Kon ze me nou niet eens een paar minuten rust gunnen? Oké, ik weet het, ze ziet me graag, maar dit ging er wel over hoor…
“EVERS!” probeerde ik. “EVEEHEERS!”
“WAT!” riep een rood aangelopen Evers naar me, terwijl ze haar armen vouwde en me statig aan keek.
“Hoe vaak je mijn haar ook probeert te borstelen, het gaat niet helpen hoor,” grijnsde ik onschuldig.
“Grrr,” stootte ze kwaad uit.
“Tijd om te gaan,” zong Sirius, terwijl hij me van het bed afsleurde. Ik was totaal niet voorzien op die actie en viel op de grond, terwijl Sirius me verder sleurde.
“Man! Wat eet jij?” jammerde hij, terwijl hij me op den duur gewoon oppakte en me over zijn schouder zwierde.
“Hetzelfde als jij… En wil je me nu neerzetten?!” vroeg ik, terwijl ik de drie lachende meiden haatdragend aan keek. “Sluipvoet! Zet me neer of ik ga gillen of zo…”
“Dat is voor meisjes Gaffel,” zuchtte Sirius, terwijl hij me ons hotelkamertje binnen draagde.
“Sirius,” zei Remus ontzet. “Wat doe jij nou?”
“We zijn uiteindelijk getrouwd Remus,” zei Sirius plechtig. Ik grijnsde.
“We komen zonet terug van de pastoor…” knikte ik.
“Dit hoorde onze huwelijksnacht te zijn,” zei Sirius met een triestig stemmetje. Peter keek ons verbaasd aan.
“Dan gaan we zeker maar, Maanling?” piepte hij, terwijl hij Remus aan zijn arm mee probeerde te trekken. Remus bleef echter statig staan.
“Jammer voor het nieuwe koppeltje, maar ik blijf lekker hier,” zuchtte hij, terwijl hij terug op zijn bed ging liggen om zijn boek te lezen. Ik draaide met mijn ogen.
“Spelbreker,” mompelde ik. “En Sluipvoet zet me neer. NU!” Sirius grinnikte en zet me neer.
“Sorry schat.”
“Geeft niets lieverd,” speelde ik het spelletje dan maar mee. “Gaan we niet naar het strand of zo?” zuchtte ik, terwijl ik vooral Remus aan keek. Remus, die het na vijf minuten opmerkte, zuchtte ook.
“Goed…” zei hij, terwijl hij zijn zwemshort ging aandoen in de badkamer. Ik grijnsde triomfantelijk. Sirius knipoogde naar Peter, die piepte. Sirius schudde afkeurend zijn hoofd en ik schaterde het uit.

Ik grinnikte en duwde Sirius nog eens onder in het water, wat me een mondvol zeewater opleverde, toen hij aan mijn benen trok. Ik hoestte even toen ik bovenkwam en grijnsde naar Sirius, die me uitdagend aan keek.
“Je gaat eraan, dat weet je toch?” zei ik strijdlustig.
“We gaan allemaal dood, Jamie… Nu of over zeventig jaar, wat maakt het uit?” grijnsde Sirius gevaarlijk, wat mij deed slikken. Man, hij zag er gevaarlijk uit zo… Ik grijnsde en viel uiteindelijk aan. Jammer genoeg voor mij, kreeg Sirius me eerder onder dan ik hem. Zwaar mompelend kwam ik boven en grijnsde gevaarlijk en duwde Sirius speels waardoor hij op een donkerblond meisje botste. Sirius grijnsde meteen zijn typische Siriusgrijns en ik ging onder water om het daar uit te schateren.

“Sorry schoonheid,” hoorde ik hem van boven het wateroppervlak zeggen. Ik grijnsde en kwam dan maar weer naar boven.
“Gee-geeft niet hoor,” stamelde het meisje met een vuurrood hoofd. Sirius keek me aan en ik grijnsde.
“Ben al weg. Puh,” zei ik nep verontwaardigd voordat ik zelf op zoek ging naar een meisje dat er goed uitzag in een bikini. Mijn ogen vielen bijna uit mijn oogkassen toen ik Evers zag. ‘Halleluija, de Heer zij met u…’ dacht ik geshockeerd. ‘En met u,’ antwoordde een bloedserieuze stem. Ik draaide met mijn ogen. ‘Daar heb je ze weer hoor… Inderdaad… En blij dat we zijn… Feestje bouwen? Waarom heb je me trouwens haast de hemel in geprezen, Pottertje lief? Pottertje lief? Jamesje lief dan… Nee, Pottertje lief stond me beter aan.’ Ik schudde mijn hoofd.
“Ze is getikt,” zei ik tegen een vis, die bij mijn benen zwom. Ik keek nog eens richting Evers en grijnsde. Ik besloot uiteindelijk dat Evers bekijken vanop mijn handdoek simpeler was dan al watertrappelend. Ik zwom richting de kust, overdreven knipogend naar een paar meisjes die giechelden toen ik voorbij zwom. Ik zuchtte en klom aan land.

Remus zat, zoals gewoonlijk, met zijn neus in de boeken.
“Ga jij ooit nog stoppen met lezen?” vroeg ik ongeïnteresseerd in het antwoord. Remus zweeg en las gewoon verder. Ik schudde mijn hoofd en ging op mijn handdoek zitten. Ik kon er niet tegen als iemand me negeerde.
“REMUS!” riep ik in zijn rechteroor, waardoor hij een sprongetje maakte en me verbaasd aan keek.
“Hoe lang zit jij daar al?” vroeg hij ontzet en verrast. Ik grijnsde.
“Al lang aangezien ik al honderd keer om je aandacht heb gevraagd…”
“Echt?” Ik knikte overtuigend. “Oh, sorry Gaffel,” zei hij geshockeerd. Ik kon me niet meer inhouden en een grijns brak door op mijn gezicht. “Oh jij, jij, jij,” zei Remus geërgerd.
“Ik, ja,” grijnsde ik opgewekt, terwijl ik Evers zocht met mijn ogen, maar alleen de grijze van Sirius tegenkwam. Ik slaakte een kreet. De gek zat pal voor mijn gezicht.
“Gaffel, zie ik er zo slecht uit?” vroeg hij geshockeerd. Ik keek hem onderzoekend aan.
“Nu je het zegt…”
“Hé! Je mag ontkennen hoor,” zei hij grinnikend. Ik haalde mijn schouders op en keek naar zijn rechterhand dat in elkaar gevlochten zat met een ander hand. Het donkerblonde meisje. Sirius grinnikte, toen hij mijn ogen volgde.
“Gaffel, dit is Yara, Yara meet James,” zei hij opgewekt.

duffie · Geplaatst: Di Jul 17, 2007 18:11

Heeey iedereen xD

Aangezien ik belooft had dat ik vandaag nog zou posten:
Het nieuwe stukje.
Aanschouw :')
Bedankt voor de super lieve reacties Cool

I love you all!
But for now:
Enjoy!
xxx
Me.
-___________________________________________________________-

Hoofdstuk 26: James, eeuurrh ik bedoel Potter

~~Lily~~

“Jess!” grijnsde ik. “Stop het.” Jess grinnikte en bleef me verder kietelen. “JEEEHEESSS!” bulderde ik het lachend uit. Jess ging echter gewoon verder.
“Geef toe dat je op Potter valt,” grijnsde ze opgewonden. Ik lachte gewoon verder. Alsof ik een keuze had. Een kieteldood is nogal lachwekkend…
“Noohooit,” gierde ik uit. Ik rolde over het zand. Mijn haar zou er straks nogal uit zien, maar dat was voor het goede doel. In het openbaar brullen dat je gek van James Potter liep, is niet bepaald goed voor je sociale status. Er zouden wel eens een halve school meiden op je af stormen om je de ogen uit te krabben…
“Lily!” grinnikte Jess, terwijl ze me achterna rolde en dan verder kietelde als ze me ingehaald had.
“Jess,” grijnsde ik, terwijl ik mijn lachen in probeerde te houden.
“Zeg het,” beval ze me.
“Zegt het zelf,” grijnsde ik, terwijl ik aan haar handen probeerde te ontsnappen.
“Stil blijven liggen,” grinnikte ze. Ik grijnsde.
“Woef.”
“Miauw…”
“Jullie zijn echt gek,” zuchtte een stem. Beide keken we naar boven en onze ogen werden groot.
“YARA!” gilden we eensgezind, terwijl we recht sprongen en haar omhelsden.
“Hoi,” groette ze ons in een piepstemmetje terug. “Lieverds, ik stik hier…” Ik liet meteen los en keek haar grijnzend aan. Sinds Yara naar Amerika was verhuisd, hadden we haar in geen eeuwen meer gezien.
“Je haar!” grijnsde ik. “Het is blond,” zei ik ontzet. Yara haalde onschuldig haar schouders op.
”De kleurenshampoo was op,” glimlachte ze onschuldig.
“Je moet het zo houden,” knikte Jessica. Ik grijnsde en knikte ook instemmend.
“Ieuw, nee,” was haar antwoord. “En euh.. Jess?”
“Ja?” vroeg Jess grijnzend.
“Je mag me los laten.”
“Ohw, juist.”
“Hoe is je nieuwe school?” glimlachte ik opgewekt. Tot ons derde jaar had Yara bij ons op school gezeten.
“Saai… Zweinstein was leuker,” bekende ze. “Ik ben hier trouwens met een paar vriendinnen… Is Ann hier ook ergens?” glimlachte ze. Jess zuchtte en keek me aan.
“Wedden dat die weer eens rond Sirius hangt?” zuchtte ze geërgerd. Ik grinnikte.
“Sirius Zwarts?” vroeg Yara blozend. Ik trok een wenkbrauw op.
“O jee…” jammerde ik.
“O jee wat?” vroeg Yara met grote ogen.
“Wat heb jij met Zwarts en waarom weet ik er nog niets van?” vroeg ik bestraffend. Yara glimlachte onschuldig.
“Ik heb niets met Sirius Zwarts,” glimlachte ze. Jess bekeek haar grondig.
“Ik ken die ogen…” zei ze ontzet. Ik keek naar Yara’s ogen en knikte.
“Hij heeft je te pakken…” zei ik hoofdschuddend.
“Oké, oké, ik heb wel iets met Sirius Zwarts,” zei Yara geïrriteerd. Ik schudde mijn hoofd.
“Let God be with you,” zuchtte Jess dramatisch. Ik grinnikte.
“Ja, we weten het. Dramaqueen,” zuchtte Yara hoofdschuddend. Jess grijnsde trots.
“Maar ik ben tenminste een Queen,” grijnsde ze, met nadruk op het woordje Queen.
“Nogal een koningin dat je bent,” draaide ik met mijn ogen.
“Ja, geweldig hé?” grijnsde ze opgewekt. Ik schudde eensgezind te samen mijn hoofd met Yara.
“En hoe zit het met Lils en Potter?” grijnsde Yara opgewekt.
“O nee,” murmelde ik, terwijl ik handen tegen mijn oren aandrukte.
“Lily wilt maar niet toegeven dat ze totaal smoor op Potter is!” gilde Jess zo hard als ze kon. Ik zuchtte. Die handen helpen echt geen steek. Ik zag een paar mensen verbaasd op kijken, waaronder natuurlijk onze allerliefste suikerzoete Marauders. Ik gromde.
“De firma dankt u,” zei ik sarcastisch.
“Weet ik,” knipoogde Jess.
“Dus het is waar?” grinnikte Yara, toen ze me bezig hoorde.
“Wat is waar?” zuchtte ik.
“Dat je op Potter valt?” Mijn mond viel open.
“Echt niet.”
“Echt wel,” verdedigde Jess Yara.
“Ik denk dat Yara dat heel goed zelf nog kan beslissen, toch Yara?” glimlachte ik lief.
“Ja, maar-“
“Ha! Zie je wel,” grijnsde ik triomfantelijk. Jess zuchtte.
“Je had een lijst met meer positieve punten dan negatieve.”
“Dat betekent nog niet dat ik smoor op hem ben!”
“Wel.”
“Niet.”
“Jawel, Lils en je weet het.”
“Ik weet helemaal niets.”
“MEIDEN!” riep Yara gefrustreerd. Beiden keken we nu verontschuldigend naar haar.
“Jullie zijn nog geen steek veranderd,” concludeerde ze grijnzend. We barstten in luid lachen uit.
“Waar logeer je?” vroeg Jess glimlachend.
“Fit Hotel,” antwoordde Yara. Ik glimlachte vrolijk.
“Had ik zonet mijn naam gehoord?” vroeg een stem achter me. Ik zuchtte. Waarom moest hij altijd op de verkeerde momenten komen opdagen?
“Je ziet spoken, Potter,” zei ik, terwijl ik met mijn handen op mijn heupen omdraaide.
“Hele knappe spoken dan toch,” knipoogde hij, terwijl hij me schaamteloos bekeek.
“Mijn gezicht staat hier,” wees ik naar mijn gezicht. Potter grijnsde breed en keek me in de ogen aan. Ik slikte. Dat had hij beter niet gedaan. Ik kon Jess’ grijns al zo voor me zien.
“Zo beter, Lily?” vroeg hij, terwijl hij weer zijn charmantste glimlacht op zette.
“Het is Evers, Potter, Evers,” zuchtte ik.
“Maar ik hoor liever Lily,” zei hij met een pruillipje. Ik trok een wenkbrauw op en besloot dat maar te negeren.
“Wat is er Potter?” zuchtte ik. James, ik bedoel Potter, grijnsde opgewekt.
“Sirius vroeg zich af waar Yara was,” verzon hij snel. Ik zag Yara breed grijnzen vanuit mijn ooghoeken en schudde mijn hoofd. Yara volgde James richting Sirius en Jess trok me mee. Ik wou niet. Ik wou niet. Ik wou niet. Ik zuchtte en ging tegen beter weten in naast Remus en Potter zitten.
“Hey Lily,” glimlachte Remus vriendelijk.
“Hoi Remus,” groette ik hem terug. “Welk boek lees je?” vroeg ik geïnteresseerd. Ik nam het boek over. ‘Weerwolven en hun gevoelens’. Ik trok een wenkbrauw op, maar glimlachte dan maar.
“Zo geïnteresseerd in Weerwolven?” glimlachte ik opgewekt. Remus knikte snel.
“Het zijn tenslotte ook maar mensen, toch?” vroeg hij hoopvol. Ik glimlachte en knikte.
“Inderdaad,” knipoogde ik, voordat ik met mijn ogen draaide, toen ik Zwarts bezig zag met Yara. “In Godsnaam, doe ons allemaal een plezier en zoek een kamer.” Zwarts stopte met het verkennen van Yara’s hals en grijnsde duivelsachtig.
“Mogen we de jouwe lenen?” vroeg hij uitdagend.
“Vind je de weg dan nog terug?” grijnsde ik. Zwarts vernauwde zijn ogen even en ik grijnsde triomfantelijk. Jess schudde lachend haar hoofd en Potter keek van de één naar de ander. Naar Zwarts al wat dreigender dan naar mij toe.
“Ja,” zuchtte Zwarts met tegenzin, na Potters blik opgevangen te hebben. Ik draaide met mijn ogen. Opeens besloot iedereen te gaan zwemmen. Zwarts, Yara, Jess, Remus, Peter… allemaal. Hoe toevallig toch… Ik draaide met mijn ogen en stond ook recht.

duffie · Geplaatst: Wo Jul 18, 2007 15:18

Heeey lieverds!

Heb slecht nieuws Crying or Very sad

Ik breng niet graag slecht nieuws.
Ik ga de twee laatste weken van Juli weg... Dus deze FF zal een tijdje stilliggen...
Ik hoop maar dat een Modje mijn FF nog niet sluit ^^' Of dit bericht verwijdert?

Lots of love, (mijn nieuwe 'iets')

Kelly

duffie · Geplaatst: Wo Jul 25, 2007 15:13

Heeey iedereen!

Eerst en vooral: bedankt voor de reacties!
En omdat ik zo weer op reis vertrek [hate it], snel even een stukje voor de wachters onder ons xD

xxx
Kelly
-__________________________________________________________-

**James**

Ik zag Evers op staan en keek even pijnlijk voor me uit. Wat was dat toch met haar? Waarom werkte de Marauders charme niet op haar? Het was eigenlijk meer als een reflex, toen hij haar pols beet nam en haar terug naast hem trok.
“Potter?! Wat doe je!” siste ze gevaarlijk. Ik keek haar enkel recht in haar ogen aan. Maaannn… Die kwade groene ogen. Het voelde net of die recht zijn hart in keken. Is dat trouwens normaal?
“Potter? Potter?” vroeg Evers opnieuw, haar stem dit keer wat zachter. “Je maakt me bang.” Ik trok een wenkbrauw op en grijnsde. De dromerige blik verdween op slag uit mijn ogen.
“O ja?” vroeg ik breed grijnzend, nogal geamuseerd. Evers sloot haar ogen.
“Had ik niet moeten ze-“ voordat ze haar zin had afgemaakt, had ik mijn lippen al op de hare gedrukt. Ik was verbaasd van mijn eigen actie. Dat word straks dus wéér een rode wang. Het duurde een tijdje, voordat Evers mijn kus beantwoordde. Ik voelde me net als in de hemel. Zag je me vliegen? Toen Evers zich terug trok, keek ik haar glimlachend aan. Toen we iemand hoorden gillen keken we beiden opzij. Het was Yara maar. Ze had min of meer kennisgemaakt met de vissen onder water. Sirius’ triomfantelijke grijns was vanop het strand te zien. Ik schudde mijn hoofd grijnzend en wendde mijn aandacht terug naar Evers, die in gedachten verzonken leken te zijn.
“Potter?” vroeg ze uiteindelijk zacht. Ik ging op mijn handdoek liggen.
“Hmm?” antwoordde ik, terwijl ik mijn ogen vernauwde zodat ik Evers beter kon zien. Zonder dat mijn ogen prikten door de zon. Ik ging terug rechtop zitten, als Evers antwoord uit bleef. O nee. Ze gaat het niet wéér op iets steken. Eerst de alcohol. Wat gaat het nu zijn? Een zonneslag?
“Wat wil je precies?” vroeg ze uiteindelijk, terwijl ze me recht in mijn gezicht aan keek. Ik keek haar even ontzet aan. ‘Jezus,’ dacht ik gefrustreerd. Hoe ging ik daar weer op antwoorden?
“Potter?” Ik zuchtte en gooide mijn hoofd in mijn nek.
“Ja?”
“Wat wil je van me?” vroeg ze, wat me haar aan deed kijken. Ze keek me achterdochtig aan, alsof ze me niet vertrouwde. ‘En waar is dat voor nodig? Ik bedoel, zo erg kan ik toch onmogelijk zijn? Ja? Ja, toch? Grr.’ Als je dan antwoord wou, antwoordde mevrouw natuurlijk niet. Ik zuchtte. Ik wist niet wat ik van Evers wou. Dat ze me net zo bekeek als ik haar. Natuurlijk. Maar hoe zei je dat zonder over te komen als een ongelofelijk watje? Ik zuchtte nogmaals. Evers schudde haar hoofd.
“Ik ben echt niet meer dan een flirt hé?” vroeg ze, terwijl er iets waterig in haar ogen stond. Ik voelde mijn hart breken. Huilde ze nu?
“Evers-“
“Laat maar. Ik begrijp het wel hoor, jij ziet een meisje natuurlijk als niets anders als een stuk vlees dat veroverd moet worden. Toch Potter?” Ik voelde mijn mond open vallen. Dit ging niet goed.
“E-Lily,” begon ik uiterst kalm. Evers trok een wenkbrauw op, wat me al niet motiveerde om verder te gaan. “Ik bedoelde dat helemaal niet-“
“Oh, spaar me dat,” zei ze, voordat ze recht stond en weg paradeerde. Ik zuchtte en bonkte met mijn hoofd in het zat. ‘Geweldig werk James.’

“Gaffel! Kom onder die douche vandaan!”
“Maanling! Ik zei zonet al, en ik zeg het nog eens voor de triljoenste keer: ik ben zo klaar!” riep ik geërgerd terug.
“Dat zei je twee uur ook!” piepte Peter. Ik gromde en keek in de spiegel. Ik had net mijn haar gedaan. Dat had al zo’n uurtje gekost…
“GAFFEL!” riep Maanling nu luid en geïrriteerd.
“Ja, ja,” mopperde ik, voordat ik in mijn spijkerbroek naar binnen liep.
“Dat werd tijd,” zuchtte Sirius, voordat hij snel voor Remus neus de badkamerdeur sloot.
“SLUIPVOET!” jammerde Remus al roepend. Wanhopig en verslagen ging hij op zijn bed zitten en keek me kwaad aan.
“Hé, niet mijn schuld dat Sluipvoet sneller was,” zei ik schouderophalend. Remus stormde de kamer briesend uit. Peter keek hem met een schuin hoofd na en ik zuchtte.
“Weer een dagje met de Marauders,” zuchtte ik. Peter lachte even, maar stopte toen hij zag, dat ik niet lachte. ‘Watje,’ dacht ik geërgerd.

Ik zat samen met de rest op onze kamer. Te wachten. Sirius zei dat Yara langs zou komen samen met Lily, Farelli en Trez. Ik zuchtte. Remus had me eerst een das proberen aan te smeren, die ik meermaals naar zijn hoofd heb gegooid. Ik haatte dassen. Als ze geen deel uitmaakten van ons Zweinsteinuniform had ik ze nooit gedragen. Ik zuchtte en keek op toen er op de deur werd geklopt. Opgewonden liep Peter naar de deur en opende die. Yara glimlachte opgewekt naar hem en wandelde binnen. Maanling was in de loop van de avond alweer terug gekomen en had zich geëxcuseerd. Lily, ja tegenwoordig noem ik haar gewoon Lily, weigerde me aan te kijken. Iets wat me tamelijk deprimeerde. Kom op! Eén blik maar. Ik viel op mijn bed en bekeek het plafond. Farelli bekeek ons beiden sceptisch. Ik kon haar ogen voelen prikken op me.
“Wat?” vroeg ik zuchtend, terwijl ik recht ging zitten, toen Farelli naast me neer plofte.
“Wat is er met jou en Lils gebeurd?” vroeg Trez, die inmiddels er ook bij was komen zitten. Ik zag nog net vanuit mijn ooghoeken Sirius, Remus en Peter bij Liliy staan.
“Ja…” knikte Yara. “Kom op met die details.” Trez schudde haar hoofd afkeurend.
“Yara!” siste ze, terwijl ze haar een stomp gaf. Ik keek hen geamuseerd aan.
“Wat nou?” vroeg Yara ontzet. “Ik deed niets!” Farelli draaide met haar ogen en keek me aan.
“Kom op James,” grijnsde ze. “Wat is er gebeurd?” Ik keek even naar Evers die met haar hoofd schudde en zuchtte.
“We hadden een ruzie,” verzon ik dan maar half.
“Over?” vroeg Farelli met een opgetrokken wenkbrauw.
“Waarover nu,” draaide Trez met haar ogen. Farelli zuchtte.
“Goed dan…” jammerde ze teleurgesteld. Het was een hele opluchting geweest dat ze niet meer in mijn hoofd kon. Geweldig gewoon. Ik grijnsde. Ik keek naar Evers en merkte dat ze één van haar dodelijkste blikken naar me toe stuurde.

duffie · Geplaatst: Ma Jul 30, 2007 15:19

Heeey iedereen!!!

Ik wil al mijn reageerders bedanken voor hun überlievige reacties. Ik krijg graag reacties xD
Oké. Dit hoofdstuk is saaihaai. Heel veel gebeurt er niet in, dus leg er niet al te veel hoop in :')
Ik heb me trouwens bekeerd tot het Jamesdom Shocked

Ik ben prettig gestoord en zal jullie maar even met rust laten, zodat je kan lezen. Is nogal handig denk ik...

xxx
Kelly
-___________________________________________________________-

Hoofdstuk 27: Bekentenissen.

~~Lily~~

Het was nu al drie dagen geleden, dat ik James Potter had gekust. Oké, ik weet het. Er valt niet veel meer te ontkennen. Ik droom zelfs ’s nachts over hem. En dan niet, zoals vroeger, hoe hij zichzelf ophangt. Ik zuchtte. Mijn tijdschrift dat ik aan het lezen was, was al helemaal bedolven onder het zand. Een hyperactieve Yara danste op en neer, wat me weer deed zuchten.
“Yara! In Godsnaam-“
“Oeh God is cool,” grijnsde ze, terwijl ze rondjes bleef dansen.
“Ik had het niet op-“
“Kom op Lils. Wat heb jij toch? Iedere keer als je Potter ziet draai je, je hoofd,” zei ze met een pruillip. Ik trok een wenkbrauw op. Ik negeer Potter en zij trekt een pruillip? Ik liet mijn wenkbrauw weer zakken.
“Wat lees je eigenlijk?” zuchtte Yara vermoeid. Ik gaf haar mijn tijdschrift en ze bladerde er even door.
“Goed nu we dat uitgelezen hebben… Wat is er met Potter en jou aan de hand?” vroeg ze grijnzend.
“Niets,” antwoordde ik kalm.
“Niets?”
“Niets.”
“Zeker van?”
“Ja.”
“Heel zeker?”
“Yara!”
“Ik was maar aan het checken,” glimlachte ze onschuldig. Ik schudde mijn hoofd en zag Potter niet veel verder van ons liggen. Ik had hem een paar dagen geleden een vraag gesteld die ik normaal hoorde te beantwoordde. Wat verwacht ik van hem? Dat hij de halve school gillende meisjes voor mij zou laten staan? Welke jongen zou dat nou doen? Eén meisje ruilen tegen een halve school? Een jongen die licht gestoord is waarschijnlijk.
“Hey! James!” riep Yara opeens. “Ben jij licht gestoord?!” Potter draaide zich verbaasd om en grijnsde.
“Nah, waarom?” riep hij grinnikend terug..
“O mijn God, dacht ik luidop?” vroeg ik mezelf geschokt af. Yara grinnikte en knikte. Mijn ogen stonden even wijd, maar namen al snel weer hun gewone grootte aan. Yara zuchtte.
“Waarom ga je niet met hem praten?” vroeg ze hoofdschuddend.
“Omdat hij-hij is wel James Potter hoor,” verdedigde ik mezelf.
“Ja en single,” knikte Yara nep begrijpend. Ik zuchtte.
“Wat doet dat er nu weer toe?”
“Lils! Ik dacht dat jij de hersenen had,” pruilde ze. Ik draaide met mijn ogen. “Ga jij een jongen proberen te versieren die niet meer single is?” vroeg ze met een opgetrokken wenkbrauw.
“Natuurlijk niet. Ik ben niet gek.”
“O nee, serieus?” vroeg Yara sarcastisch. “Kom op meid, die jongen gooit zich bijna aan jouw voeten en jij draait je hoofd simpel weg.” Ik keek richting de zee. Dit hielp niet. Kon ze nou niet gewoon… Ik schudde mijn hoofd. Het is Yara waarover we het hebben. Dat zou te simpel zijn. Yara had het blijkbaar opgegeven want ze was naar Sirius gerend en was op zijn rug gesprongen. Ik zuchtte. Ik moest mijn gedachten gewoon even op een rijtje zetten en trok dus een spijkerrokje aan en wandelde over het strand in mijn blauw spijkerrokje en mijn bruin bikinitopje. Ik bond mijn haar vast in een slordige staart en liep naar een golvenbreker toe, waar ik op ging zitten. Ik was bang. Ik geef het toe. Maar hoe zou je zelf zijn? Hij is een jongen die bijna ieder meisje kan krijgen en dan gaat hij bij een heks geboren uit een Dreuzel gezin blijven? Nee. Hij verdient vast veel beter… Waarom zou hij bij zo’n betweter blijven als ikzelf? Zo noemde hij me toch altijd, dus wat boeit het. Ik zuchtte en liet mijn voeten in het zeewater zakken. Even ging er een huivering door me heen, maar die was al gauw weer verdwenen. Ze speelde met haar voeten in het water, voordat ze hen er snel weer uit haalde. Geweldig. Net wat ze nodig had. Een kwal. God hield echt van me. Ik zuchtte nogmaals en keek om me heen. De zon scheen fel en was de oorzaak van mijn rode schouders en mijn verbrandde rug. Gisteren was ik met mijn domme kop de zonnencrême vergeten. Met het gevolg: iedereen zo rood als een kreeft natuurlijk. Ann was zelfs onder haar ogen verbrand. Waar zat die trouwens? En Jess? Van de hele dag had ik alleen nog maar Yara en de jongens gezien. Zou er iets niet in orde zijn.
“Lils. Ze zijn oud genoeg, ik durf te wedden dat ze voor zichzelf kunnen zorgen,” sprak ik mezelf streng toe. Je mag best weten dat ik verward was. Nog niet zo’n beetje. Dat hele Pottergedoe en dan ook nog eens Yara die uit het niets opduikt met haar vriendinnen. Kate en Kato. Een tweeling. Best wel aardige meisjes hoor. Als je de klaagzangen en de geërgerde blikken niet meetelt, die ze je op een dag meer dan honderd keer geven. Ik stond langzaam recht. De zon was inmiddels al aan het zakken.
“Ha Eversje,” grijnsde Zwarts, toen hij me tegen kwam onderweg naar mijn handdoek.
“Ha, Zwarts,” zei ik iets minder enthousiast en met een flauwe glimlach.
“Wow, zie ik er zo slecht uit?” vroeg hij met grote ogen. Ik grinnikte.
“Nee hoor. Anders had je Yara en je fanclub,” ik knikte met mijn hoofd naar een groepje meisjes dat naar Sirius staarden, “wel gehoord.” Sirius grijnsde.
“Goed dan. Scheelt er iets?” vroeg hij, toen hij mijn bedrukt gezicht zag. Waarom moest iedereen er zo’n irritante hobby van maken om me om de haverklap te vragen of er iets was? Het was deprimerend.
“Nee hoor, alles oké,” glimlachte ik, voordat ik wat sneller doorwandelde naar mijn handdoek. De hemel was aan het dichttrekken. Niet weer zo’n tropische regen bui. Ik keek smekend naar boven, maar het had niet veel zien. Het water kwam met bakken uit de lucht en iedereen liep naar het dichtstbijzijnde overdekte plaatsje. Ik vond mezelf onder een luifel van een cafetaria. Ik hoorde een meisje luid giechelen en keek opzij. Konden ze geen andere plek kiezen om te schuilen? De jongens, Yara, Kato en Kate kwam eraan gelopen en niet veel later stonden ze naast me.
“Lekker weertje hé?” vroeg Yara opgewekt, wat haar twee hoofdschuddende blikken van haar twee vriendinnen opleverde. Yara grijnsde en keek me vrolijk aan. Ik was echter niet zo vrolijk. Onder de luifel was niet zoveel plaats meer, nauwelijks ademruimte om precies te zijn. Dus je kan het je voorstellen dat ik niet zo blij was dat ik tegen Potters borstkas werd aangedrukt.

duffie · Geplaatst: Vr Aug 03, 2007 8:18

Wiiieeehhh!
Ben ik weer *hyperventileert*
Ik heb een nieuw stukje, dus wees maar trots op mij!
Bleeh... Ik vertrek vanaaf weer. Hate it.
Geniet van het stukje!
xxx
Kelly
-___________________________________________________________-

**James**

Ik haatte tropische regenbuien. Echt waar. Wat had je daar nou aan? Ze zouden beter naar Afrika of de woestijn of zo trekken. Die mensen hebben het nodig. Plus de woestijn is veel te droog, volgens mij. Al rennend kwamen we bij een luifel aan. We waren nat tot op ons ondergoed. Als Yara dan ook nog eens begint over hoe een lekker weertje het wel niet was, kan ik het nog net laten om niet te grommen. Ik grijnsde als Evers tegen me aan leunde. Haar warrige staart, die haar natte haren op houden… Het zorgde er alleen maar voor dat mijn grijns nog breder werd. Waarom moest ze me het toch altijd zo moeilijk maken? Was ik dan echt zó erg? Nee toch? Ik zuchtte, waardoor ze naar me op keek.
“Sorry hoor, Potter, als ik je uitzicht bederf,” sneerde ze, terwijl er een flits van pijn door haar ogen ging. Mag een mens ook al niet meer zuchten?! Grr.
“Kan jij niets aan doen, schat,” grijnsde ik dan maar. Blijven glimlachen. Er is al genoeg oorlog in de wereld. Ze kan er niets aan doen… Ik zuchtte. Mijn toverstok zou nu o zo handig zijn. Ik ben inmiddels al zeventien. Al lang… Maar je kan moeilijk beginnen toveren met al die Dreuzels voor je neus huh? Ik schudde mijn hoofd en liep onder de luifel vandaan, toen het nog maar wat aan het druppelen was. Totaal niet merkend dat iemand me na staarde.

“Jamesie! Jamesie!”
“Ma! Noem me niet zo!” riep ik kwaad. We waren al twee dagen terug van onze vakantie en stonden op het punt om met de auto naar het King’s Cross station te gaan.
“Doe niet zo koppig jongen…” jammerde ze. “Vergeet je proper ondergoed niet…”
“Maak altijd je huiswerk, niet te veel met meiden rotzooien, maar één schoolregel per keer breken… Ja, mam. Ik weet het,” maakte ik vermoeid haar zin af. Mijn vader grijnsde.
“Dat is mijn jongen.”
“Ja, hij moet die kwajongensstreken van iemand hebben geërfd. En het is al niet van langs mijn kant van de familie,” verdedigde mam zich. Ik draaide met mijn ogen en wenkte Sirius. Beiden gingen we al vast in de auto zitten.
“Hoe lang is het ook alweer rijden?” vroeg ik met tegenzin.
“Een kwartier tot een half uur,” zuchtte Sirius ook.
“Eih. Bah,” mompelde ik. Sirius grijnsde.
“Dus jij en Evers, huh?” grinnikte hij opgewekt, net op het moment dat de autodeuren open gingen.
“Oeh. Wat hoor ik daar?” kirde mijn moeder van plezier.
“Misschien een duif die haar behoefte op de voorruit van de auto deed?" probeerde ik me eruit te praten.
“Evers is dat aardige meisje dat bij ons belandde via het haardvuur niet?” vroeg ma ongestoord door. Sirius knikte.
“Jamesie! Ik zou zo blij zijn moest je met haar kunnen trouwen. Ze is echt een goede partij,” knikte moeder vol trots. Ik draaide met mijn ogen. We hebben nog niet eens een date gehad en zíj begint al over trouwen hoor. Typisch.
“Ja, dat vindt Jamesie ook, toch?” grijnsde Sirius plagerig. Ik gaf hem een por in zijn zij.
“Maak haar hoofd niet nog zotter…” zuchtte ik vermoeid.
“James Potter! Spreek niet zo over je moeder!” sprak pa me streng toe. Sinds wanneer zat hij achter het stuur? Daarnet stond hij nog in de hal?! Hoe komt hij achter dat stuur terecht?
“Ik ben al wel meerderjarig.”
“En dat wilt dan maar zeggen dat je zomaar tegen je moeder kan zeggen wat je wilt?” vroeg mijn vader ongelovig.
“Ik zei niets tegen ma,” verdedigde ik mezelf. “Ik was tegen Sirius bezig.”
“Dat is nog erger, jongeman,” zei vader geërgerd. Ik draaide met mijn ogen. Niet. Te. Doen.

Gelukkig arriveerden we snel aan het station. Weg van dat gekkenhuis. Pff. Sirius schudde zijn hoofd. Hij had overal zijn lachje wel over. Ik zuchtte vermoeid.
“Wat hadden die?” vroeg ik geërgerd. Sirius haalde zijn schouders op.
“Ik ga met de auto,” zei hij grijnzend, terwijl hij met zijn wenkbrauwen wiebelde.
“Hoezo je gaat met de auto?” vroeg ik ontzet.
“Joehoe?! Mag ik aandacht… Ik ben natuurlijk niet zo knap als Evers. Wat lig ik nu te zeggen? Ik ben vele knapper. Maar toch wil ik je aandacht,” zei Sirius serieus. Ik schudde lachend mijn hoofd.
“Hoe wil je aan een auto geraken dan, genie?” vroeg ik, toen ik een beetje uitgelachen was.
“Geen idee…” zei Sirius, die er nu ook over na begon te denken, wat me weer de slappe lach bezorgde.
“Ach laat ook maar,” zuchtte Sirius met tegenzin. Ik schudde mijn hoofd.
“Sluipvoet…”
“Ja?”
“Je kon toch geen auto rijden,” zei ik simpel, terwijl ik mijn hutkoffer door het ijzeren hek loodste. Sirius kwam me snel achterna.
“Jij ook niet.”
“Maat ik ben niet degene die met een auto wílt rijden.”
“Hmm. Da’s waar,” grijnsde Sirius opgewekt. Ik schudde mijn hoofd.
“Dus je bent over je moto obsessie heen?” vroeg ik geamuseerd, wetende dat zo meteen iedereen wist hoe goed moto rijden wel niet was om meiden te versieren.
“NEE! Ben je gek?! Moto’s is een manier van leven,” riep Sirius, terwijl hij even in een trance geraakte. “En het is handig voor de meiden.” Sirius grijnsde en trok zijn hutkoffer de trein in.
“Ik dacht al dat ik Sirius gekwetter hoorde,” grijnsde Remus, naast me. Waar kwam hij nu weer vandaan? Ik moest echt eens meer aandacht aan mijn omgeving besteden. Pff.
“Goed gehoord, Maanling,” grijnsde ik.
“Was je weer over zijn moto obsessie begonnen, Gaffel?” zuchtte hij vermoeid, toen Sirius hyper van het ene meisje naar het andere liep.
“Uhu,” knikte ik, terwijl ik Sirius met opgetrokken wenkbrauwen in het gangpad volgde. Hij was aan het praten geraakt met één of andere Huffelpuffer en was die nu aan het overtuigen om zich ook bij het Motodom aan te sluiten. Ik draaide met mijn ogen.
“Je weet dat dat als een drug op hem werkt,” zei Remus afkeurend.
“Vergeten,” antwoordde ik schaapachtig, waardoor Remus zijn hoofd schudde.
“Sluipvoet!” riep Remus, toen Sirius weer naar iemand anders wou overschakelen.
“Ja?” vroeg Sirius breed grijnzend terug.
“Ik denk niet dat iedereen zo geïnteresseerd is in Dreuzel voertuigen, Sluipvoet…” zuchtte Remus vermoeid.
“So? Ik maak ze wel geïnteresseerd,” grinnikte hij, terwijl hij een flirterige glimlach naar een meisje wierp. Ik schudde mijn hoofd en loodste Sirius mee een coupé in.
“Wat doe je? Als Yara daar achter komt ben je vast nog niet jarig. Ze trekt op met Evers hoor…” zuchtte ik vermoeid. Sirius trok een wenkbrauw op.
“Waar stuur je me naartoe?” vroeg hij traag.
“Dát zij waarschijnlijk ook niet zo over zich heen laat lopen,” nam Remus het kalm over. Sirius leek het even te begrijpen, voordat hij op de bank ging zitten en over Motoren begon, terwijl Remus en ik ongeduldig op Peter wachtten.

duffie · Geplaatst: Di Aug 14, 2007 10:55

*komt gebogen het topic binnen*
Slechtste FanFic schrijfster ooit meldt zich...
Het spijt me zo!
Ik schaam me echt diep.
Nicole opnieuw bedankt voor je reactie. Je bent zowat de enige die heeft gereageerd denk ik... *denkt* Ach, ik steek het op de vakantie xD
Yihaaaaaaaa!
Er is actie in mijn verhaal. Eindehelijk. xD
Hm. Ik weet dat mijn laatste stukjes een beetje verwarrend waren en niet zo goed beschreven... Maar dat kwam door de hitte *zoekt uitvluchten*
Anyway... Geniet en reageer? [/subtiel]
xxx
Kelly
-__________________________________________________________-

Hoofdstuk 28: Wc avonturen.

~~Lily~~

Het schooljaar was alweer begonnen. Kon de zomer niet iets langer duren? Ik zuchtte en keek uit het raam. Ik zat inmiddels al op de Zweinsteinexpres. Hip hip Hoera. Ja, inderdaad. Ik ben sarcastisch. Nog een jaar met Potter. Ik geef toe. Ik kon het niet meer blijven ontkennen. Het werd me stilletjes aan te veel. En hij blééf maar knapper worden met de dag. Ik zuchtte nog eens. Niet van vermoeidheid zoals de eerste keer, maar van pure gelukszaligheid.
“Lils? Wil je straks zo meteen naar Plijster?” vroeg Jess grijnzend.
“Hoezo?” vroeg ik verbaasd, niet merkend dat ik breed glimlachte.
“Je lijkt net op Yara als ze net Sirius heeft gezoend,” zei ze simpel. Ik trok een wenkbrauw op.
“Je hebt toch niet met Sirius…”
“Nee! Jess! Dat heb ik niet!” zei ik met draaiende ogen. Jess glimlachte.
“Gelukkig… Eéntje gaat nog… Met z’n tweeën gaat erover,” zei ze traag en zacht, alsof ze hoopte dat ik het niet zou horen. Eén tip; blijven hopen.
“Jeehees!” zeurde Ann aan haar oor.
“Waahaat Ann?” zuchtte Jess vermoeid.
“Gaan we naar de Marauders?” vroeg Ann opgewekt. Ik schudde mijn hoofd. Ik ging zo niet gaan. Weet je hoe hard ik me moet bedwingen om Potter niet om de hals te vliegen. James Potter. James. Urgh. Ik ging gewoon te ver. Hij was Potter en dat ging hij altijd blijven. Punt uit. Einde regel. Streep eronder. Jess knikte en stond recht.
“Ga je mee Lils?” vroeg ze, terwijl ze me een je-komt-mee-of-ik-sleur-je-mee-en-dat-wil-je-absoluut-niet-meemaken- blik. God wat kon je Yara missen op zo’n momenten. Maar dan zou ze waarschijnlijk Jess geholpen hebben en me zo snel mogelijk bij die jongens droppen. Ik zuchtte en stond dan maar recht.
“Ik ga overal zitten behalve naast Potter…” zei ik meteen.

Ik volgde hen met lichte tegenzin. Ik had zó geen zin in dit! Wat dachten ze wel niet? Ze kunnen me niet dwingen om met Potter samen te zijn… Alleen blijven hopen. Hoop doet leeeeveeennn, begon ik vrolijk te zingen in mijn hoofd. Ik schudde die gedachte weg en liep ook de coupé binnen. Ik stond er met mijn halve voet nog niet in, of ik snapte al wat die twee super fantastische vriendinnen me hadden geflikt. Daar stond ik dan. Lily Evers. In het deurgat van de coupé van de Marauders. En de enigste plaats die nog vrij is (ja je raadt het al) is naast James. Grr. Potter dus. Met een balend gezicht ging ik dan maar naast hem zitten en wierp Jess een moordende blik toe. Zij zat wel lekker naast Remus hoor. Zij had geen probleem. Met niets. Leven was gewoon niet eerlijk.
“Evers,” groette Potter me, voordat hij weer naar buiten keek. Fijn.
“Potter,” groette ik dan maar terug. Ik zag Sirius en Jess met hun ogen draaien en Ann en Remus ons wetende blikken toewerpen. Ik besloot hen te negeren en keek koppig voor me uit. Ik beet op mijn lip. Damn it. Moest ik persé nú naar het toilet? Ik draaide zelf met mijn ogen en glimlachte even.
“Ik ga even het sanitair begroeten,” fluisterde ik in Jess oor die rechts naast me zat. James keek me met glazige ogen aan, alsof hij een dagdroom had. Ik stond op en liep de coupé uit. Ik negeerde het hoofdschudden van Jess en liep zo snel als ik kon naar het kleinste kamertje van de trein.

Ik keek even in de spiegel en zuchtte. “Waar ben jij mee bezig?” vroeg ik mezelf geërgerd, voordat ik een wchokje in liep. Ik spoelde net de wc door toen de deur van het kleine badkamertje krakend open ging. Ik trok me er niets van aan en haalde de deur van het hokje af het slot. Ik liep regelrecht naar een lavabo en begon mijn handen te wassen. Ik keek even in de spiegel, terwijl ik mijn handen droogde en ontmoette twee bruine ogen. Ik schrok voor een minuut maar bleef er in staren. Ik slikte. Oké. Je had gelijk. James –euh Potter- is veranderd. In de goede zin. Absoluut in de goede zin. Ik zou alleen willen dat hij me niet met die fantastische bruine ogen aangaapte. Ik draaide me langzaam om en beleefde de schrik van mijn leven, toen hij vlak voor mijn neus stond. Ik slikte opnieuw. Ik voelde mijn wangen rood worden, maar weigerde om weg te kijken uit zijn ogen. Hij glimlachte en deed nog een stap dichter. Onze neuzen raakten elkaar bijna. Is het normaal dat één jongen je zo in vuur en vlam kon zetten? Ik wíst dat al mijn zelfbeheersing als sneeuw voor de zon zou verdwijnen als hij me nu nog maar aan raakte. Ik knipperde met mijn ogen en keek naar zijn borstkas. Wat gebeurde er met me? Wat deed hij? Had hij me vervloekt of zo? Waar was mijn zelfbeheersing? Ik voelde mezelf helemaal in brand staan als hij mijn kin omhoog duwde. Een hels verlangen laaide in me op. O God. En nu? Ik kon hem niet eeuwig blijven ontlopen… Maar was het de moeite wel om de kans te lopen gekwetst te worden? Hij was ten slotte-… Ik stopte abrupt met denken, toen zijn lippen de mijne raakten. Ik voelde mijn verstand op standje automatisch overschakelen en sloeg mijn armen om zijn nek en liet me helemaal gaan. Hier had ik zó lang op gewacht (ook al zal je me dat nooit horen zeggen). Ik voelde James me dichter tegen zich aan trekken, terwijl hij zijn handen op mijn heupen legde. Ik genoot en ging er helemaal in op. Na wat een eeuwigheid leek, maar vast maar een minuut of zo was, trok ik me langzaam terug om in zijn hazelnootbruine ogen te kijken. Hij keek me verbaasd aan. Ik kon hem zo zien denken of hij iets verkeerd deed. Ik glimlachte even, voordat ik weer een kus op zijn lippen drukte. Ik voelde hem voor een seconde ook grijnzen, voordat hij de kus weer dieper en vol emoties maakte. Konden we hier niet altijd zo blijven staan?

duffie · Geplaatst: Do Aug 30, 2007 15:53

Heey iedereen!
Allemaal bedankt voor jullie reacties! Jullie strelen echt mijn ego xD
Ik heb een nieuw stukje! Ik heb een nieuw stukje!
En ik weet... James is klef momenteel ^^'
Wat doe ik die jongen toch allemaal aan xD

xxx
Kelly
-_______________________________________________________-

**James**

Hier had ik geen woorden voor. Dit was gewoon geweldig. Ik kon niet geloven dat ik nu Lily Evers tegen me aan had. Lily Evers. Dé Lily Evers. Ijskoningin van Griffoendor. De Prachtige ijskoningin van Griffoendor. Het knapste meisje van school. En zo kan ik nog uren verder gaan. Ze glimlachte naar me en haar groene ogen straalden. Eigenlijk straalde ze helemaal. Ik kon mijn ogen niet meer van haar af houden. Ze was gewoon alles wat je nodig had. Een soort van drugs. Zonder zal je moeten afkicken en het wordt vast geen pretje. Haar armen lagen nog steeds rond mijn nek en de huid eronder tintelde gevaarlijk. Zoiets als dit had ik nog nooit gevoeld. Ik leek net een watje, vond je niet? Maar dan wel het gelukkigste watje dat je, je kon in beelden. Lily glimlachte en drukte haar lippen nog een keer op de mijne. Net toen ik er bijna in verzonk, trok ze zich terug. Ze grinnikte even, toen ze mijn gezicht zag. Ik keek in de spiegel en zag dat de teleurstelling af mijn gezicht stond te lezen. Ik glimlachte even en keek haar vragend aan.
“En nu?” vroeg ze zacht. Ik fronste mijn wenkbrauwen. Wat bedoelde ze ‘en nu’? Ik keek haar even aan en er ging een rilling door me heen, toen ze met een hand door mijn haar ging.
“Geen idee,” grijnsde ik. Lily lachte even kort en keek me met pretoogjes aan. Zo had ik haar nog nooit gezien. En weet je wat? Deze Lily beviel me wel.
“James… Ik ben even serieus,” giechelde ze. Ik knipperde met mijn ogen. Giechelde ze? Ik grijnsde even en kuste haar hals. Ze rook naar abrikozen. Heerlijke geur.
“James…” fluisterde ze zacht, terwijl ze me even wegduwde. O goed. Je hebt mijn aandacht. Wat?
“Ja?” vroeg ik gemaakt onschuldig, wat haar deed grijnzen.
“Hoe wil je nu dat het tussen ons verder gaat?” vroeg ze zacht, alsof ze het niet luid genoeg wou uitspreken omdat ik haar anders van me af zou duwen. Om eerlijk te zijn, voor een moment wou ik dat ook. Wat een vraag. Ik liet een beetje afstand tussen ons beiden in en keek haar even nieuwsgierig aan. Ik zou maar wat graag weten wat er in haar om gaat. Waar ze aan dacht… Ik zag dat ze me even ongerust aan keek, maar dan werd haar blik weer serieus.
“Als het aan mij ligt, kan mijn fanclub ergens anders fan van worden. Desnoods stappen ze allemaal over naar Sirius…” zei ik traag, zodat ik er zeker van was dat ze me goed verstond.
“Ja… Lekker veel vijanden ga ik dan hebben,” zuchtte ze, terwijl ze zich omdraaide. Ik haalde een wenkbrauw op. Waar had ze het over? Waarom moest ze het verpesten?
“Lily?” Ik legde een hand op haar schouder en ze draaide zich om. Tot mijn verbazing glimlachte ze. “Niemand hoeft het te weten als je dat niet wilt?” Ik klonk zo onzeker dat ik mezelf af vroeg of dit mijn stem wel was… Lily keek me serieus aan.
“Ben je zeker?” vroeg ze zacht. Als ik haar dan voor mij alleen had? Tuurlijk! Wat dacht ze dan? Dat ze dit droomde? Oeeh… Dan zou ze over me dromen… Ge-wel-dig.
“Heel zeker,” zei ik vastberaden. Ze grijnsde.

“En waar kom jij vandaan?” vroeg Sirius rustig, terwijl hij een tijdschrift over (je raadt het al) moto’s doorbladerde.
“Het sanitair…” zei ik even rustig. Sirius knikte, keek me boven zijn tijdschrift aan en legde het naast zich.
“Het sanitair?” vroeg hij met opgetrokken wenkbrauwen. Ik knikte traag en slikte. Ik wist dus zó al wat er ging komen…
“Het sanitair…” beaamde ik en ging terug op mijn plaats zitten. Jessica keek me grijnzend aan.
“Het sanitair!” riep ze blij. Ik schudde mijn hoofd.
“Daar ging Evers ook heen,” zei Peter bedenkelijk. WOW… Genie in aantocht. Ik draaide met mijn ogen.
“Nog wat gebeurt daar?” vroeg Remus rustig, vanachter zijn boek.
“Nee… Ze gooide de deur voor mijn neus dicht,” loog ik kalm. Oké. Ik loog absoluut niet graag tegen hen. Tegen meiden is nog wat anders… Maar tegen mijn beste maten? Kom op… Jess zuchte vermoeid, Sirius grinnikte, Remus schudde zijn hoofd, Peter keek iedereen niet-begrijpend aan, Ann lette niet bepaald op (Sirius was interessanter, denk ik) en Lily kwam niets vermoedend de coupé binnen. Het werd even stil, je hoorde Jess wat mompelen tegen Ann en dan werd er weer vrolijk verder gepraat over koetjes en kalfjes. Lily ging met een mokkend gezicht naast me zitten. Ik wist dat ze moest faken alsof ze me haatte, maar ze speelde haar rol wel angstaanjagend goed hoor… Ik zuchtte inwendig en staarde naar buiten toe. Vrouwen. Jess keek me met een schuin oog aan. Grr. Ik keek kalm om me heen en zag dat Sirius weer zijn tijdschrift had opengeslagen. Peter keek nieuwsgierig naar Lily. Ik trok een wenkbrauw en volgde zijn blik. Lily staarde geconcentreerd naar Remus’ boek. Ik zuchtte en telde tot drie. Eén. Lily hield haar hoofd schuin. Twee. Ze opende haar mond. Drie…
“Remus! Dat is zo’n goed boek. Ik heb hem deze zomervakantie helemaal uitgelezen,” zei ze dolgelukkig, omdat iemand net dezelfde smaak qua boeken had als zijzelf. Remus keek op en grijnsde.
“Ik heb hem net gekregen… Hij is zó goed. Alles wordt beschreven tot in het detail…” Meer hoorde ik niet van zijn uitleg. Boeken. Tegen boeken heb ik op zich niets. Maar tegen Romans? ROMANS?!
“Remus! Je gaat me niet zeggen dat dat een ROMAN is, dat je leest,” zei ik gepikeerd. Sirius keek nu ook op.
“En… dat maakt wat uit?” vroeg Remus nuchter.
“Man, die zijn voor vrouwen…” zei Sirius met een opgetrokken wenkbrauw.
“Die zijn voor iedereen die ze wilt lezen,” zuchtte Remus. Lily schudde haar hoofd.
“Maakt het wat uit, welke boeken hij leest?” vroeg ze vermoeid.
“Tuurlijk wel!” verdedigden Sirius en ik onszelf tegelijkertijd.
“Hij is tenslotte…” begon Sirius.
“Nog steeds een Marauder,” maakte ik zijn zin hoofdschuddend af. Lily keek me even kwaad aan. Jezus. Zeker dat ze dat speelde?
“En dat wilt wat zeggen Potter?” vroeg ze met een trillende stem. Ik keek haar recht in de ogen en zag dat ze in een tweestrijd lag met zichzelf.
“Dat wij allesbehalve vrouwelijk zijn,” grijnsde ik. Even wilde Lily mijn voorbeeld volgen, maar dan stond ze recht en liep ze de coupé uit. Ik schudde mijn hoofd en grinnikte even.

duffie · Geplaatst: Ma Sep 03, 2007 15:28

Heeyyy! <33

Ben ik weer ^^ Met een stukje van 1349 woorden. Ha! Dat zijn er 200 meer dan ik normaal schrijf. Wat ben ik toch goed xD
Uhum. Mijn dankbriefje *grins*

Josse,
Sweet,
Addiie,
Harry_lover,
Celia,
JustxMe,
HermelienGriffel,
Miss_Slytherin,
MuisS
En euh... I think that was it xD
Ben ik iemand vergeten? Gebruik een strijkijzer, stop het in een kussensloop en gooi het naar mijn kop. Heel effectief xD
I love you all *hugs*
Okeej!
Volgend stukje...

xxx
Kelly!
p.s: Yaar ff op voorhand. Don't shoot me!
-________________________________________________________-

Hoofdstuk 29: De start van iets nieuw.

~Lily~

Ik zweefde van wolk tot wolk naar mijn eigen coupé en plofte er glimlachend neer. Dromend keek ik naar buiten, totdat mijn droom over James en mij in een bepaald klein kamertje met allemaal bezems; genaamd een bezemkast, verstoort werd door een binnenstormende Jess en gevolgd door Ann die haar tot bedaren probeerde te brengen.
“Ik geef het op!” brieste Jess vermoeid. “Ze wint!” Ann schudde haar hoofd en ging vermoeid zitten.
“Wie wint er met wat?” vroeg ik verbaasd.
“Jij!”
“Met wat?”
“Met James!”
“Hoe wisten jullie dat-”
“James vertelde het ons, Lily,” suste Ann me. Had James het hen vertelt? Hoe… Ik vermoord hem.
“Na al dat werk dat we in jullie twee gestoken hebben-”
“Ja, nog bedankt daarvoor-”
“En na al die moeite-”
“Het is goed geslaagd, wees daar maar z-”
“En dan nog wil je niet met hem uit-”
“Het was zonet gebeurd in de toiletten-” Ann legde een hand op Jess mond en keek me nieuwsgierig aan.
“Lily Evers! Wat is er gebeurd in de toiletten met James Potter?” vroeg ze nieuwsgierig. Ik sloeg een hand voor mijn mond. Damn it. James had hen totaal niets verteld. Jess keek me wantrouwig aan en ging naast me zitten en trok de hand van mijn mond.
“Wat is er gebeurd, Lils?” vroeg ze met puppyoogjes.
“James had het toch verteld?” zei ik gesmoord.
“Wat? Dat je de deur voor zijn neus dicht smeet? Ja. Dat vertelde hij,” zei Jess op een bittere toon. Ann grijnsde gelukkig.
“Maar daar was je niet over bezig hé?” vroeg ze blij. Ik beet op mijn lip. Verdomme. Tot zo ver ons plan. Daar leek Jess genoegen mee te nemen en wou de coupé uithuppelen om het waarschijnlijk op de gang uit te schreeuwen en dan terug te komen. Ik ging voor de coupédeur staan en schudde mijn hoofd.
“Ik vertel jullie alles als jullie zwijgen,” zei ik gevaarlijk. Ann knikte meteen en Jess leek te aarzelen. Ann trok haar mee op de zetel en stootte haar aan.
“Ja, oké,” zei Jess uiteindelijk met veel tegenzin. Ik glimlachte.
“Dus ik ging naar het toilet,” begon ik mijn uitleg, terwijl ik weer ging zitten.

Ik kreeg het van de blikken die Ann en Jess me maar bleven toezenden. Ik draaide gefrustreerd met mijn ogen en zuchtte diep, voor ik hen weer aan keek. “Willen jullie asjeblieft stoppen met grijnzen?” fluisterde ik geïrriteerd.
“Waarom zouden we?” vroeg Jess opgewekt.
“We zijn gewoon vrolijk, voor jou,” grijnsde Ann. Ik schudde mijn hoofd en keek naar Perkamentus. Ik zag zijn mond wel bewegen, maar zijn woorden drongen niet tot me door. Om de zoveel seconden glansde ik eens naar James, die hetzelfde deed en naar me knipoogde. Ik glimlachte en keek weer naar Perkamentus. Hij klapte in zijn handen en het enorme feestmaal begon. De grote zaal was helemaal hetzelfde als anders. Brandende kaarsen die in de lucht zweefden, het plafond dat de buitenlucht weerspiegelde. Ik glimlachte even opgewekt naar mijn eten. Wat was ik toch blij dat er zoiets bestond als Huiselfen en hun schitterende kookkunsten! Ik schepte gretig wat van alles op.
“Lily?”
“Ja?” vroeg ik, voordat ik een glas pompoensap gulzig leegdronk. Jess glimlachte naar me.
“Jullie gaan er nu toch geen gewoonte van maken om die dingen op het toilet te doen hé?” vroeg ze breed grijnzend. Ik draaide met mijn ogen.
“Waarom? Zou je dan komen kijken?” vroeg ik verveeld.
“Euh. Nee. Ik heb zelf ook nog een leven hoor,” zei ze verontwaardigd. Ik grijnsde.
“Serieus?”
“Ja.
“Zeker van?
“Echt wel.”
“Dus je ziet je leven helemaal zitten?”
“Echt wel.”
“Dus met Remus lukt het ook aardig?” vroeg ik breed grijnzend.
“Echt… Euhm. Niet,” zuchtte Jess vermoeid. “Oké, ander onderwerp,” zei ze snel. Ik schudde mijn hoofd.
“Dacht het niet. Dit onderwerp bevalt me wel,” grijnsde ik.
“Maar mij niet…” zuchtte ze verveeld.
“Mij wel.”
“Mij niet.”
“En dan? Of we dit gesprek nu hebben of over vijftig jaar… Wat is het verschil?”
“Wat bedoel je daar mee?” vroeg ze gevaarlijk. Ik grijnsde.
“Dat jij nooit de eerste move durft te maken,” zei ik uitdagend.
“Oh nee?”
“Nee.”
“Wedden van wel?” Jess stond op en liep naar Remus toe en vroeg hem iets. Ik grinnikte en gooide trots mijn haar over mijn schouders.
“Lils! Je bent geweldig,” grijnsde Ann, die naar Jess keek, die Remus aardig aan het blozen kreeg.
“Ha! Weet ik,” glimlachte ik, terwijl ik er ook even naar keek. James keek één enkele keer naar me toe, met een verbaasde maar geamuseerde blik. Na mijn buikje goed rond te hebben gegeten, leek het net of ik op ontploffen stond.
“Volgens mij heb ik teveel gegeten,” mompelde Ann.
“Serieus?” zuchtte ik, terwijl ik het opgeblazen gevoel probeerde te negeren.
“Ja. Ik denk dat dat laatste pompoentaartje er te veel aan was…” zuchtte ze. Ik knikte maar wat levenloos en keek naar Perkamentus die weer recht ging staan.
“Mag ik even jullie aandacht?” vroeg hij opgewekt.
“Had je het trouwens gelezen in de ochtendprofeet, Lils?” fluisterde Ann me in het oor.
“Wat moet ik gelezen hebben?” fluisterde ik terug.
“Alweer aan het begin van een nieuw schooljaar,” glimlachte Perkamentus zijn leerlingen toe.
“Dat van die rare gozer?” zuchtte Ann. Ik keek haar met een vragende blik aan. Ik was niet geabonneerd op de Ochtendprofeet.
“Welke gozer?” vroeg ik nieuwsgierig. De rest van Perkamentus’ speech ging me voorbij.
“Ene. Voldemort, of zo,” zei Ann vaag. “Hij denkt dat hij de toverwereld kan overnemen. Echt snugger moet hij dan toch niet zijn.” Ik schudde mijn hoofd.
“Welke gek zou nou zoiets proberen?” vroeg ik verafschuwd.
“Geen idee. Hij wilt een toverwereld zonder, het spijt me voor het woord, Lils, Modderbloedjes en halfbloeden,” zei ze ernstig. Mijn afschuw voor de man, leek alleen maar te blijven groeien.
“Dus… Hij zou alleen diegene van zuiverbloed nog naar Zweinstein willen laten komen?” vroeg ik ontzet.
“En niet alleen dat… Hij wil het tovenaarsras er helemaal van zuiveren…” Ik staarde even ontzet voor me uit, voordat ik geërgerd naar Perkamentus keek. Alsof het zijn schuld was.
“Zat die Volde dinges ook hier op Zweinstein?” vroeg ik geïnteresseerd.
“Volgens de Ochtendprofeet wel. Hij zat in Zwadderich,” voegde Ann eraan toe. Ik knikte.
“Typisch,” zuchtte ik, voordat ik oogcontact met James probeerde te zoeken.

Niet veel later zaten we in de leerlingenkamer en genoten we van de laatste vrije uurtjes. Jess zat wat dromerig voor zich uit te staren, terwijl ze maar bleef vertellen over het feestmaal en hoe Remus had gereageerd op alles wat ze had gezegd. Ik draaide met mijn ogen. Sjeezes. Ze was nog erger dan mij. En geloof me. In de trein was ik écht erg.
“JESSICA FARELLI! WE WETEN HET NU WEL!” brulde Ann geïrriteerd door de leerlingenkamer, waardoor een paar studenten raar opkeken. Ik zelf was stomverbaasd. Ik had Ann nog nooit zo zien ontploffen. Ik keek haar vragend aan en zij haalde gewoon haar schouders op, voordat ze even een blik achter zich wierp en dan levenloos in het haardvuur staarde. Ik bleef echter op het punt achter haar staren. Sirius Zwarts. Bink van de school was een meisje uit het zesde jaar het hof aan het maken. Op zich niets bijzonders aan. Buiten dan dat hij één al iemand had en twee Ann er ook nog eens mee kwetste. Laat staan hoe Yara zou reageren moest ze het te weten komen. Toen Sirius zijn ogen even van het meisje, dat ik kende als Tanny, en naar ons toe keek, wierp ik hem een vernietigende blik toe. Hij leek zich er echter niet veel van aan te trekken en deed gewoon verder met waar hij goed in was. Ik zuchtte vermoeid. Eindigde deze dag dan gewoon niet? Ik gaapte nog een keer en besloot dat het voor mij tijd werd om te gaan slapen. “Trusten meiden,” mompelde ik, voordat ik rechtstond.
“Slaapwel, Lils,” antwoordde Jess nog steeds met diezelfde droomstem, voordat ze even op keek en glimlachte. Ik glimlachte terug en liep naar boven toe. Gapend trok ik mijn pyjama aan, toen ik in de slaapzaal was en liep naar mijn bed. Er lag iets op mijn kopkussen. Oh God. Dat was zo lief. Ik raapte de rode roos op en rook er even aan, voordat ik naar de badkamer liep en hem in water zette. Dit was absoluut de start van iets nieuws.

duffie · Geplaatst: Za Sep 08, 2007 12:32

Heeey <33

Slechtste schrijfster ooit meldt zich.
Ik zeg steeds maar dat ik sneller ga posten, maar nog altijd flipt mijn msn van de flikkerende lichtjes *cries*
Dus veel en snel schrijven zat er niet in. Maar raar maar waar, mijn stukje is af! Yihaa!
Okeej xD Iedereen bedankt voor je reacties <33
Love you all <3
En hier is het volgende stukje!
xxx
Kell.
-__________________________________________________________-

**James**

Ik gaapte. Geweldige droom had ik. Ik draaide me nog eens om en verborg mijn gezicht in mijn kussen.
“GAAAFFEEEL!” schreeuwde iemand in mijn oor.
“Ja?” antwoordde ik met een gesmoorde kreet. Ik wou totaal niet op staan. Kom op. Moest het echt? Ik opende slaperig mijn ogen en gaapte.
“Luilak,” zuchtte een bekende stem.
“Ja, ja. Ga Sluipvoet maar wakker maken,” mompelde ik binnensmonds. Remus grijnsde opgewekt en liep naar het volgende bed ;
“SLUIIIIIIIIIIIIIIPVOEEEEEEEET!” riep hij weer. Geweldig toch, die ochtendgeluiden, dacht ik sarcastisch. Ik kreunde en liet me weer in mijn kussen zakken en sloot mijn ogen.
“James! Sta op!” riep Remus nog een keer vermoeid, voordat ik kreunend op stond. Sirius keek me uitdagend aan en we spurtten om ter eerste naar de badkamer deur.
“Verslagen,” grinnikte ik opgewekt naar Sirius.
“Hij wint ook eens een keer,” snoof Sirius.
“Je moet wel tegen je verlies kunnen,” zei ik wijs. Sirius trok een wenkbrauw op;
“Kan ik wel.”
“Kan je niet.”
“Wel.”
“Niet.”
“Wel.”
“Niet.” zuchtte ik hoofdschuddend.
“Niet,” zei Sirius met zijn neus in de lucht.
“Wel,” zei ik, voordat ik mezelf voor mijn hoofd sloeg. Sirius grijnsde triomfantelijk.
“Gewoon geluk,” zei ik uit de hoogte.
“En als ik dat niet geloof maak je me wat anders wijs?” vroeg Sirius vrolijk.
“Inderdaad,” grijnsde ik, voordat ik de badkamer in sprong en de deur voor Sirius’ neus dicht gooide.

Gapend keek ik voor me uit. In iedere les dat we kwamen werden we met de neus op de feiten gedrukt. De Puistexamens. Alsof ma het er al niet genoeg had ingestampt. Ik zuchtte en legde mijn hoofd gemakkelijk op mijn armen, terwijl ik me een beetje liet indoezelen. Ik kreeg zo langzamerhand het vermoeden dat mijn droom die ik vannacht had, net werkelijkheid was. Evers deed veel aardiger tegen me dan ik gewoon was. Misschien moest ik gewoon niet meer aan mezelf twijfelen? Wie had dat nou gedacht? Ik samen met Lily Evers. Ik probeerde me gisteren te herinneren en langzaam kwam alles terug. Met een brede grijns, grijnsde ik naar professor Anderling die me beangstigend aan keek.
“Meneer Potter? Gaat alles wel goed?” vroeg ze verbaasd. Ik bleef vrolijk grijnzen en knikte.
“Jawel, professor…” glimlachte ik opgewekt. Anderling knikte.
“Je zou haast zeggen, dat je hier voor je plezier zit,” mompelde ze, waarop ik met mijn wenkbrauwen wiebelde. Toen ze zich omdraaide en weer naar voren liep, keek Sirius me ongelovig aan.
“Ben je gek?” vroeg hij met een opgetrokken wenkbrauw.
“Ja,” mompelde ik, terwijl ik schuinvoor mij keek en Lily’s blik ving. Lily glimlachte naar me en Sirius mond viel open.
“Hoe heb je ‘m dat geflikt?” vroeg hij nieuwsgierig, terwijl hij me intensief aan keek. Ik grinnikte en zweeg. Van mij zou niemand het horen. Jess Farelli draaide zich om en leunde op mijn bank. Geloof mij. Jessica heb je niet graag als voorbuur.
“Bedankt James,” zei ze opgewekt, waardoor ik een wenkbrauw optrok.
“Dankzij jou zijn wij het te weten gekomen,” zei ze grijnzend, waardoor ik haar verwondert aan keek.
“Dankzij mij?” vroeg ik ontzet.
“Ja.”
“Serieus?”
“Zie je me lachen soms?”
“Eigenlijk wel,” zei ik serieus, waardoor Sirius in lachen uitbarstte.
“Toen Ann vertelde dat jij ons alles al verteld had, is Lils gewoon opengeklap,” grinnikte ze. Anderling keek ons gevaarlijk aan.
“Maar ik heb niets verteld,” zei ik verbaasd. Ik kon haar totaal niet volgen.
“Inderdaad. Maar dat wist Lils niet,” knipoogde Jess. Wat kunnen vrouwen gemeen zijn tegenover elkaar, dacht ik hoofdschuddend.
“Meneer Potter, meneer Zwarts en juffrouw Farelli, jullie mogen morgenavond eens langskomen om een kopje thee te drinken,” zei Anderling sarcastisch.
“Geweldig!” glimlachte Sirius opgewekt. “Bij ons waren de theezakjes net op.”
“U heeft toch wel koekjes hé?” vroeg ik serieus.
“Ja! Gaffel kan niet zonder koekjes!” zei Sirius hyper, terwijl ik mijn hoofd triestig schudde, waardoor de klas in lachen uitbarstte. Anderling draaide met haar ogen, maar glimlachte toch een beetje.
“10 Punten aftrek voor Griffoendor.” zuchtte ze.
“Ze is gezakt met punten af te trekken,” fluisterde ik naar Sirius, die enkel knikte. Jess schudde haar hoofd en draaide zich weer naar voor. Ik staarde even nog afwezig naar haar rug, voordat de bel ging. Ik stond rustig op en liep vrolijk het klaslokaal uit.
“Kom je Gaffel?” vroeg Sirius met een schuin hoofd. Ik keek even moeilijk naar de muur voor me.
“Ik kom zo,” zei ik, voordat ik tegen diezelfde muur ging leunen en wachtte op Lily. Blijkbaar had Lily ongeveer hetzelfde gedacht, want ze bleef als laatste in het klaslokaal en stuurde Ann en Jess al vooruit. Ten langen leste, kwam ze naar buiten en liep glimlachend op me af.
“Hey,” groette ze me vrolijk.
“Lily,” glimlachte ik nog vrolijker dan ik vandaag al geweest was. Ze schudde haar hoofd en kwam dichter bij me staan, voordat ze me kuste. Ha! Daar had je het weer. Dat hemelse gevoel. Ze trok zich glimlachend terug en stak haar hand in de mijne.
“Dus. Morgen theedrinken met Anderling en Jess. Moet ik daar iets achter zoeken?” vroeg ze plagend. Ik grinnikte en schudde mijn hoofd.
“Ze kunnen nog niet half aan jou tippen,” grijnsde ik, wat Lily liet blozen. Ze keek weg en ik kneep zachtjes in haar hand. Ze keek me even in gedachten verzonken aan, voordat ze het puntje van mijn neus kuste en dan verder liep. Toen er een groep meiden langskwam, liet ze mijn hand duizelingwekkend snel los. Ik kon die giechelende buffels wel vermoorden. Ik zuchtte toen er één naar me toe kwam. Lily liep door. Ik wist dat ze om de hoek op me wachtte.
“Hey, James,” glimlachte een meisje met vuilblond haar en bruine ogen. Ik deed mijn best om beleefd te blijven. Tenslotte hadden zij het voor mij momenteel verpest.
“Hoi,” glimlachte ik geforceerd terug.
“Viel Evers je weer lastig?” vroeg ze op een afkeurende toon. Ik vernauwde mijn ogen even, maar nam dan weer mijn vorige houding aan. Ik nam me voor om lekker luchtig te doen. Ik haalde mijn schouders op.
“Ik laat ze gewoon doen,” knipoogde ik. Het meisje knikte.
“Ik vroeg me eigenlijk iets af…” begon ze sloom. Ik knikte en keek haar aanmoedigend aan. Dat ze dan zich maar wat sneller iets ging afvragen. Lily wachtte wel op me hoor.
“Zou je eens uit willen?” vroeg ze hevig blozend. “Morgen of zo?” Ik keek haar schuldig aan. Wat was het toch geweldig als je zo’n goede acteur was!
“Het spijt me, maar ik heb de hele week strafwerk van Anderling,” loog ik. “En dat begint morgen,” zei ik somber. “Misschien een andere keer?” vroeg ik voordat ik langzaam weg liep en een keertje knipoogde. Ik liep snel verder de gang uit en keek om me heen. Waar was Lily heen? Ik ging met een hand door mijn haar en keek even verbaasd naar mijn schoenen. Ik zuchtte. Zou er iets gebeurd zijn? Misschien moest ik haar maar eens gaan zoeken? Hm. Misschien ook niet. Misschien is ze weggegaan omdat ze even alleen wou zijn om de één of andere reden? Ja. Dat is het misschien. Maar wat was die reden dan? Ik zuchtte vermoeid en keek om toen mijn naam werd geroepen. Ik glimlachte naar Sirius en liep samen met hem mee richting de Uilenvleugel.

duffie · Geplaatst: Di Sep 11, 2007 13:54

Heey!
Iedereen hartstikke bedankt voor zijn reacties! (Ik heb mijn PB's verwijdert, voordat ik de namen goed had beken. *zucht* Dus ik weet niet meer precies wie ik moet bedanken :'))
Dit is het meest zinloze stukje tot hiertoe. Ik bedoel... Ik moest toch iets doen, met Lily's stukje? Dus. Dit is ervan geworden...
Reacties zijn nog steeds welkom, dan weet ik dat ik tenminste voor iets schrijf xD

Love,
Kelly

EDIT: Mensen! Ik vraag jullie aandacht! Dankzij Raya lief en haar door-mij-vergeten-forumnaam heb ik een nieuwe BANNER! Cool

-_______________________________________________________-

Hoofdstuk 30: Een roze wolk en verdriet.

~Lily~

Ik zuchtte. Ik was gewoon dom. Toch? Hij flirtte gewoon terug! Eikel. Wat dacht hij wel niet?! Oh. Wat zou hij nu lekker in zijn hand gesmoord liggen lachen. Ik was gewoon dom. Nee, ik ben gewoon dom. Aargh. Ik haatte hem. Ik verachtte hem. En toch nog steeds, hield ik van hem. Wat is er mis met me?! Ik slaakte een gefrustreerde kreet en Jess keek me verbaasd aan, vanboven haar huiswerk. Echt mals waren ze niet geweest op onze eerste schooldag. Tassen vol huiswerk ja. Meestal was ik van het principe: hoe meer huiswerk, hoe beter. Maar nu… Alsof ik me zou kúnnen concentreren.
“Scheelt er wat?” vroeg Jess bezorgd, terwijl ze me aan keek. Ik zag Anns ogen vanboven haar boek naar mij flitsen.
“Wat heeft hij gedaan?” vroeg nu Ann ook gesmoord. Ah. Daar heb je het al. Fijn.
“Niets.” zei ik zuchtend. Jess trok een wenkbrauw op.
“Wilt Verweer dan niet lukken?” raadde ze voorzichtig. Ann slaakte een geïrriteerde kreun en keek Jess aan.
“Ben je nu zo dom, of gedraag je, je alleen maar zo?!” vroeg ze kwaad.
“Wat bedoel je daar nu weer mee?” vroeg Jess op haar tenen getrapt.
“Lily vergaat van het liefdesverdriet en dan vraag jij: “Wilt Verweer niet lukken?”. Jij bent toch zo geweldig!” zuchtte Ann vermoeid.
“Dan zijn we het toch over één ding eens,” snoof Jess glimlachend. Ik schudde mijn hoofd.
“Oké. Ik als kleuterjuf van deze school vraag jullie om jezelf even volwassen te gedragen,” zei ik met een flauw grijnsje. Jess stak als een bezetene haar hand op.
“Had ons Jessica wat te vragen?” vroeg ik op suikerzoete toon. Jess knikte enthousiast als een kind van een jaar of vier.
“Wat scheelt er met juf Lily, juf?” vroeg ze met een puppygezichtje. Ik voelde een glimlach doorbreken, toen ook Ann haar hand op stak. Toen ik lachend naar haar knikte, keek ze naar iets achter me, voordat ze snel haar hand liet zakken en een vuurrood hoofd kreeg. Ze pakte haar spullen en maakte dat ze wegkwam. Met een opgetrokken wenkbrauw keek ik over mijn schouder en zag dat Sirius Zwarts nog geen halve meter van me verwijdert stond.
“Euh…” zei ik verward. Wat moest hij nu weer?
“Juf! JUF! JUF!” riep Jess luid, terwijl ze op haar stoel ging staan en haar hand nog hoger de lucht in stak. Ik grinnikte en keek haar aan. “Volgens mij heeft Siriusje iets te zeggen,” zei ze snugger en zelfvoldaan, voordat ze naar Ann ging. Sirius liet zijn blaffende lach even los, voordat hij weer serieus naar me keek.
“Heb jij iets met Gaffel of niet?” vroeg hij doodserieus, waardoor ik heb verbaasd aan keek.
“Hoezo?” vroeg ik de vraag ontwijkend.
“Je beantwoord mijn vraag met een vraag,” zei hij met een schuin hoofd. “Is dat dan een ja?” vroeg hij met een brede grijns. Ik schudde mijn hoofd.
“Waarom moet je dat weten?” zuchtte ik.
“Omdat Gaffel niets loslaat… En hij toch steeds heimelijke blikken naar je toestuurt die je deze keer beantwoord. Terwijl je dat vroeger gewoon negeerde,” zei hij snugger en trots op zichzelf, omdat het hem was opgevallen. Ik keek hem kalm aan.
“Zeker dat je niet naar Plijster moet?” vroeg ik met een bezorgde ondertoon in mijn stem.
“Nee, hoor, alles gaat goed… Alleen als ik jou was, zou ik eens met jouw Jamesje lief gaan praten,” zei hij glimlachend voordat hij weer afdroop en naar Ann toe liep, die de andere kant op liep om hem toch maar te ontwijken. Ik schudde mijn hoofd en keek de kamer eens rond. Ik wou helemaal niet naar James toe gaan. Wie weet hoeveel vriendinnetjes hij al wel niet had gehad, deze dag. Ik gooide mijn hoofd in mijn nek en zuchtte. Het moest er toch ooit van komen. Dan maar beter nu. Ik keek nog eens goed rond, op zoek naar een jongen met warrig zwart haar. Ik zag James niet veel verder aan een tafel zitten met Remus. Zo te zien was Remus James aan het inmaken met een spelletje schaak. Toen ze eraan kwam hoorde ze Remus net “schaakmat” zeggen. Ze glimlachte naar Remus.
“Volgende keer speel ik met Sirius,” zei James met een bekrompen gezicht. Remus grijnsde. Toen Remus me in de gaten had, glimlachte hij opgewekt.
“Hoi Lily!” groette hij me enthousiast. James draaide zich in een ruk om (aangezien hij met zijn rug naar me toe zat).
“Lily,” zei hij verrast. Ik glimlachte naar Remus en keek James eens gevaarlijk aan. Remus trok een wenkbrauw op.
“Ik ga wel even naar Jess… We moesten toch nog een paar dingen bespreken,” glimlachte hij, voordat hij zich naar de andere kant van de leerlingenkamer haastte. James keek me met een vreemde blik in zijn ogen aan.
“Wat scheelt er?” vroeg hij bezorgd, terwijl hij recht ging staan.
“Niets,” loog ik niet echt heel overtuigend. Ik wist zelf niet echt goed wat er aan de hand was. Buiten dan dat ik groen van jaloezie zag toen hij met dat meisje van Huffelpuf bezig was daarnet. Nog niet helemaal overtuigd, keek James me aan.
“Je bent een slechte leugenaarster, weet je dat?” vroeg hij glimlachend, voordat hij weer serieus werd. Damn. Nu moest ik naar iets gaan zoeken. Ik grijnsde, toen ik een gedachte kreeg. En naar de trappen van de jongensslaapzalen toe liep. Met een lichte frons, maar met twinkelende ogen, volgde James me op de voet. Zodra we de slaapzaal deur achter ons dicht hadden gedaan, glimlachte ik en drukte mijn lippen op de zijne.
“Echt er scheelde niets,” glimlachte ik, als ik me weer terugtrok. “Miste gewoon jou.” James grijnsde. Ik zag nog net hoe hij een opmerking in slikte, waardoor hij even een bedenkelijk gezicht trok.

“Weet je hoe het voelt om verliefd te zijn?” vroeg ik dromerig, terwijl we door de gangen liepen. Jess en Ann keken elkaar grijnzend aan.
“Nee, vertel maar,” moedigde Ann me aan. Jess grinnikte zachtjes.
“Wel… Iedere keer als die persoon je dan vast neemt of zo, beland je op een roze wolk, die langzaam maar zeker verder zweeft en jij zweeft mee. Het is gewoon zalig,” zuchtte ik tevreden. Jess stond op het punt in lachen uit te barstten, maar dat viel me totaal niet op. Net zo min het gebaar van Ann dat Jess haar hoofd eraf ging als ze durfde te lachen.
“Op een roze wolk?” vroeg Ann fronsend. Ik knikte bevestigend, voordat ik met een gilletje een bezemkast in werd getrokken. Ik glimlachte toen ik James’ aftershave rook. Hij fluisterde me lieve woordjes toe en drukte me kusjes in mijn hals.

Niet veel later kwam ik met een nog dromerigere blik dan eerder de kast uit, waar Jess en Ann geduldig hadden staan wachten.
“Hoe bevalt het in die roze wolk van je?” vroeg Ann glimlachend, toen ik zowat verder zweefde. Alleszins, zo voelde het voor mij toch aan.
“Geweldig,” zuchtte ik, hopend dat deze dag gewoon niet meer stuk ging. Nee, ik hoopte het niet. Ik wist gewoon dat hij niet meer stuk kon gaan.

duffie · Geplaatst: Wo Sep 12, 2007 8:37

Heey iedereen!
Aww. Ik heb maar drie reacties gekregen. Surprised

Gelukkig heb ik nog Nicole, radcliffefreak en slytherin89 die mij steunen. Puh. xD
Okeej...
Aww. Dit is zo'n triest stukje voor Jamie. *cries*
Anyway.
Geniet ervan en zeker PB'en wat je ervan vindt. Want over dit stukje heb ik best wel mijn twijfels...
<3
Kelly
-___________________________________________________________-

**James**

“Meneer Potter?” vroeg een stem niet ver naast mijn linkeroor. Ik ontwaakte verbaasd uit mijn dagdroom. Ik keek Perkemantus raar aan. Wat had ik gedaan? Ik dacht na. Bij de verste verte had ik nog geen geintje uitgehaald of zo. Ik fronste, waardoor Perkamentus glimlachte.
“Professor Banning, mag ik meneer Potter even lenen?” vroeg hij op een suikerzoete stem. De kleine professor knikte dan maar en verbaasd stond ik recht, terwijl ik mijn spullen bij elkaar raapte. Sirius trok een wenkbrauw op en keek me vragend aan. Ik haalde mijn schouders op en zwierde mijn tas over mijn schouder toen ik er alles in gepropt had. Ik wierp even een snelle blik op Lily, die al even verbaasd keek als de rest van de klas. Waarschijnlijk omdat Sirius niet mee moest… Ik volgde Perkamentus zwijgend naar buiten toe. Iedere keer als ik op het punt stond om mijn mond open te doen en te vragen wat ik mis had gedaan (en het waarschijnlijk staalhard te ontkennen), sloot ik hem weer. In zijn kantoor aangekomen, ging Perkamentus achter zijn bureau zitten. Ik hoorde de vele portretten afkeurend mompelen.
“Gaat u toch ook zitten, meneer Potter,” glimlachte Perkamentus, terwijl hij naar de stoel knikte. Ik keek even bedenkelijk, maar besloot toch maar te gaan zitten.
“Ik vraag me af, professor,” begon ik serieus, “wat ik mis heb gedaan?” Perkamentus glimlach werd een tikkeltje verbitterd.
“Ach jongen, toch. Je hebt helemaal niets misdaan,” Perkamentus probeerde weer te glimlachen, maar meer dan een triest lachje kwam er niet van. Ik trok een wenkbrauw op. Waarom zat ik hier dan? Alsof hij mijn gedachten kon lezen, vervolgde hij:
“Ik heb je niet laten komen omdat je iets hebt gedaan wat tegen de schoolregels is…” Ik keek hem ontsteld aan. Waarvoor had hij me dan nodig?
“Ik heb echter een trieste mededeling voor je, meneer Potter,” zei hij uiterst kalm. “Ik neem aan dat je al van Heer Voldemort hebt gehoord?” Ik slikte. Duh. Iedereen heeft al van hem gehoord. Maar wat had dat met mij-
“Is alles in orde met mijn ouders?” flapte ik er bezorgd uit. Perkamentus’ glimlach verdween.
“Meneer Potter,” begon hij op een trieste toon uit te leggen. “Ik ben bang dat er iets is gebeurd…”

Ik zat met wazige ogen aan het meer. Perkamentus had me vrijgesteld van alle lessen vandaag. Ik slikte de grote brok in mijn keel weg. Mijn tas lag ongeveer zo’n tien meter bij me vandaan. De lucht was donker en grijsachtig. Veel te slecht weer voor in een septembermaand. Ik schudde mijn hoofd. Ik had thuis moeten zijn. Dan had ik kunnen helpen… Ik schommelde zachtjes heen en weer, terwijl mijn ogen zich vulden met tranen. Verdomme. Ik veegde ze bruusk weg. Ga ik hier zielig doen, terwijl het allemaal mijn fout was. Als ik nu gewoon thuis was gebleven, was er helemaal niets gebeurd. Nada. Noppes. Ik slaakte een geïrriteerde kreet. Wat had die Voldemort trouwens? Hij kon beter eens langsgaan bij een psychiater of zo. Wat hadden mijn ouders hém misdaan? We waren al geen halfbloeden, Dreuzelkinderen of whatever. Maar wel bloedverraders, als je de Zwadderaren moest geloven… Ik schudde mijn hoofd. Dat die Zwadderaren maar ontploffen. Toen er nog een traan naar beneden dreigde te glijden veegde ik hem weer kwaad weg. Ik hoorde in de verte voetstappen aan komen en slikte. Ik veegde mijn ogen droog en deed alsof ik in mijn eigen droomwereldje leefde en er niemand anders was, buiten ikzelf. Het was gewoon allemaal mijn schuld. Dat mijn ouders alleen thuis waren, dat ze nu dood zijn… Ik staarde naar mijn zwarte schoenen.
“Gaffel?” vroeg de bekende stem van Sirius voorzichtig. Ik keek hem even snel aan, voordat ik mijn blik weer op het meer richtte. Sirius leek het moeilijk te hebben. Moest hij nu gaan zitten en mij proberen te troosten of moest hij iemand gaan halen? Mij moest hij toch niet troosten als het aan mij lag. Ik kon best voor mijzelf zorgen. Ook al vonden veel mensen van niet. Zoals mijn ouders. De ouders die ik bijna een hele zomer niet heb gezien. Ma, die ik heb afgesnauwd de laatste dag toen ik thuis was. Ik sloeg mijn ogen neer. Sirius leek uit zijn tweestrijd te zijn geraakt want hij ging naast me zitten. Blijkbaar had hij mijn tas ook opgeraapt, want die lag nu aan mijn linkerzij.
“James?” vroeg hij rustig en bezorgd. Ik knikte, bij wijze dat ik luisterde. “Wat heeft Perkie gezegd?” Ik slikte. Ik wist dat die vraag zou komen. Ooit. Ik had liever gehad dat die vraag nog een paar dagen zou wachten, maar blijkbaar was dat niet voor mij besteed.
“Dat- dat,” haperde ik. Fijn. Kon ik nog niet uit mijn woorden geraken ook. Ik ben gewoon een stomme ezel. Toen ik mijn ogen weer voelde prikken sloot ik ze even. Toen ik mijn zelfbeheersing weer had gevonden keek ik Sirius ernstig aan.
“Voldemort,” zei ik zuchtend. Sirius keek me niet begrijpend aan. “Dat is wat Perkie heeft gezegd,” verduidelijkte ik.
“Wat precies heeft die op hol geslagen maniak gedaan, James?” vroeg hij met grote ogen. Blijkbaar had hij ook al zo’n vermoede.
“Die op hol geslagen maniak,” herhaalde ik, “heeft mijn ouders vermoord…” Ik sloeg mijn ogen weer neer. Sirius keek wazig voor zich uit.
“Wanneer?” was het enige wat hij vroeg. Zijn stem leek opeens veel op de mijne. Kurkdroog en hees.
“Gisteren,” antwoordde ik triest. Ik hoorde Sirius slikken. “Het is allemaal mijn schuld,” verduidelijkte ik. Sirius keek me vragend aan.
“Als ik gewoon thuis was geweest, had dit misschien niet gebeurd…” Sirius schudde zijn hoofd.
“Je vader was een prima schouwer, Gaffel. Je moeder één van de warmste en vriendelijkste moeders die ik ken. Als ze hadden geweten wat er zou gebeuren en jij zou thuis zijn geweest, dan hadden ze je naar het andere eind van de wereld gestuurd… Je kan er niets aan doen, James. Het is niet jouw fout.” Ik keek weg. Dat was het zo wel.
“Ik had haar niet moeten afsnauwen…”
“Ze weet heus wel dat je het niet meende,” suste Sirius me. Ik keek hem raar aan.
“Maar als ik thuis was geweest…” begon ik vol nieuwe moed.
“Dan was ik met je meegegaan, James. Maar het probleem is… We kunnen de tijd niet terugdraaien. Hoe graag we dat ook zouden willen." Ik dacht verwoed na en glimlachte toen ik op een idee kwam, toen Sirius me zag glimlachen keek hij me verward aan, voordat er een lichtje bij hem opging.
“James Potter, waag het niet,” zei hij gevaarlijk.

duffie · Geplaatst: Za Sep 15, 2007 20:31

Heeyyy schattebollen!

Sweet, Nicole, MuisS, Addiie en slytherin89 ik hou van jullie en jullie lievige reacties! <333
Ik moet het kort houden dus here he goes:
het nieuwe stukje!

Love you!

x
Kelly
-__________________________________________________________-

Hoofdstuk 31: De eerste trotsering (part one)

~~Lily~~

Ik staarde bezorgd voor me uit, toen James het lokaal uit werd geroepen. Ik voelde me er helemaal niet goed bij. Wat moest ik nu doen? Perkamentus had die serieuze blik in zijn ogen. En hij had die alleen als er iets heel ergs was gebeurd. Dus James had oftewel zijn wachtwoord gekraakt of er is iets goed mis. Toen de bel ging spurtte ik naar buiten en knalde op iets massiefs. Datzelfde iets massief ving me op, zodat ik net niet op de grond viel.
“Uitkijken waar je loopt, Lily,” klonk een diepe stem. Verbaasd keek ik in twee grijze ogen.
“Sorry Sirius,” glimlachte ik. “Bedankt voor het vangen…” Ik keek om me heen. Waar zou James zijn? Misschien nog op Perkamentus’ kantoor? Of zou hij misschien ergens buiten of binnen het kasteel rondzwerven? Ik slaakte een zucht en keek bedenkelijk naar Sirius.
“James aan het zoeken?” vroeg hij glimlachend, waarop ik knikte. Hij haalde een stuk perkament eruit, wat ik meteen herkende als dat stuk perkament dat me een paar jaar geleden hard had aangepakt. Ik vernauwde mijn ogen en zag Sirius er zachtjes iets tegen mompelen. Ik verstond er niets van.
“Wat zei je?” vroeg ik nieuwsgierig. Wat ís dat ding? Sirius grijnsde enkel en vouwde het perkament open. Ik zag allerlei voetstapjes die bewogen en er namen rond staan. Ik staarde er geschokt naar.
“Is dat…” begon ik.
“Zweinstein?” vroeg Sirius geamuseerd. Ik knikte. “Inderdaad,” zei hij trots.
“Hoe kom je eraan?” vroeg ik nieuwsgierig.
“Zelf gemaakt,” zei Sirius nog met meer trots, voordat hij de kaart bestudeerde. “Gaffel zit aan het meer…” Ik knikte en liep al meteen richting naar buiten. Sirius haalde me echter in.
“Zal ik eerst gaan?” vroeg hij kalm, voordat hij, zonder op antwoord te wachten, richting het meer liep. Ik bleef dus maar noodgedwongen bij de uitgang van Zweinstein. Ik was kwaad op Sirius. Waarom mocht hij wel bij James en ik niet? Ik zuchtte en keek naar het meer. Sirius was inmiddels al naast James gaan zitten. Ik keek ongerust toe hoe James af en toe tranen uit zijn ogen wreef. Van deze afstand kon ik de tranen niet echt zíen… Maar aangezien hij steeds dingen wegveegde waren het wel vermoedelijk tranen… Iets wat mijn hart brak. Wat was er gebeurd? Toen James opeens recht stond en naar mij toe beende. Hij keek verbaasd toen hij mij zag en wendde zijn gezicht af, alsof hij beschaamd was dat ik zijn rode ogen had gezien. “James?” vroeg ik bezorgd. James negeerde het en liep door. Ik volgde hem en ging naast hem lopen. Ik nam zijn arm vast en liet hem zo stoppen met wandelen. “Wat is er?” vroeg ik ongerust. James glimlachte flauwtjes en schudde zijn hoofd.
“Mijn euh,” zei hij zacht. Ik keek hem rustig aan, maar bleef zwijgen. Hij zou het wel zeggen als hij er klaar voor was.
“James Potter!” riep een stem gefrustreerd. Sirius kwam eraan en zijn gezicht voorspelde niet veel goeds. “Dit kan je niet menen…” Ik keek verbaasd naar James, wiens gezicht vastberadenheid weerspiegelde.
“Natuurlijk wel…”
“Nee, je kan het verleden niet veranderen, James!” James’ ogen vernauwden zich.
“Wie gaat me tegenhouden?”
“Wat is er aan de hand?” probeerde ik er tussen te krijgen met mijn bezorgd piepstemmetje.
“James denkt erover na om naar het verleden te reizen,” verduidelijkte Sirius.
“Ik denk er niet over na. Ik ga het doen.” verduidelijkte James op zijn beurt.
“Om wat te gaan doen?” vroeg ik niet begrijpend.
“Om ervoor te sterven dat mijn ouders niet sterven,” zei James bitter. Ik beet op mijn lip en keek hen beiden in shock aan.
“Je… James!” bracht ik medelevend uit.
“Nu wilt hij terug gaan en Voldemort tegenhouden,” zei Sirius hoofdschuddend.
“WAT?”
“Begin jij nu ook niet, Lils,” bracht hij vermoeid uit.
“Niet beginnen? Ik ben al bezig. James Potter, hoe haal je het in je hoofd? Weet je wat er dan zou kunnen gebeuren?!”
“Ja, mijn ouders zouden het eens kunnen overleven. Dat zou jammer zijn hé?!” riep hij kwaad uit, voordat hij wegliep richting de bibliotheek. Ik bleef samen met Sirius onthutst achter. Voordat ik hem achterna rende. Ik zocht rond in de bib, maar vond hem nergens. Waar zat hij? Ik keek achter ieder boeken rek en achter ieder hoekje, maar vond hem niet. Ik zuchtte gefrustreerd en ging deze keer op zoek naar Sirius en zijn kaart. Hem vond ik wel bij een leeg lokaal, terwijl hij de deur eruit dreigde de vervloeken. Toen dat uiteindelijk gebeurde keek ik verbaasd naar James die verdiept was in een boek.
“Ik heb een spreuk gevonden,” mompelde hij traag.
“James,” klonk ik haast smekend. Hij kon dit niet doen, hij mocht dit niet doen. Stel, dat er iets gebeurde met hem? Ik wou hem niet kwijt. Nooit niet. Sirius kwam langzaam de kamer binnen lopen.
“Wat voor spreuk?” zuchtte hij, zich erbij neerleggend.
“SIRIUS!” riep ik ontzet. “Dat kan je niet menen!” James keek me ontzet aan en liep naar me toe.
“Lily,” begon hij zacht.
“Niets te ge-Lily. Ben je gek?! Weet je wat die gek wel niet met je kan doen?” vroeg ik ontzet. James glimlachte. “Vind je dat grappig, James Potter?!” James schudde zijn hoofd.
“Ik vind het lief dat je je zorgen maakt,” glimlachte hij zacht. “Maar er gaat niets met me gebeuren, Lily. Helemaal niets. Dat beloof ik.” Ik beet op mijn lip, toen ik het voelde trillen. James hief mijn kin op, door behulp van zijn wijsvinger, en kuste me lief en zacht op mijn lippen. Toen hij zich omdraaide wist ik wat ik moest doen. En het ging hem niet bevallen. Resoluut volgde ik hem naar het boek. “Ik ga mee,” zei ik vastberaden.