[AF] Het vreemde meisje!

kjell-lovers · 5e jaars Verdiend: 80 Sikkels Woonplaats: belgië

‘Ik wil hier niet zijn.’ Fleurs gezicht stond op onweer en haar armen lagen losjes om Draco’s hals omdat ze nu gedwongen was te moeten dansen.
‘Dat merk ik ja.’ Antwoordde Draco luchtig. ‘Nu zou ik graag eens willen weten waarom je mij al een hele week genegeerd hebt.’
‘Ik heb je niet genegeerd.’ Ze hield haar blik strak op de andere dansende koppeltjes gericht en weigerde Draco aan te kijken.
‘Je hebt een hele week niets meer gezegd dan ‘hallo’ of ‘dag’. Je deed alsof je sliep wanneer ik binnenkwam. Je sloot me buiten om een huis te kiezen terwijl we besloten hadden dat samen te doen en je loopt altijd haastig weg wanneer je me ziet aankomen. Wat doe je dan wel in plaats van me negeren?’
‘Ruzie voorkomen. En het is voor ons eigen goed. We horen niet samen te zijn. Niemand vind het goed’
‘We gingen geen ruzie krijgen.’ Fleur kon horen dat hij een verwarde uitdrukking moest hebben. ‘Waarover denk je dat we ruzie gingen maken?’
‘Gewoon. Altijd na een goeie dag krijgen we ruzie. Ik had nu gewoon geen zin om je domme opmerkingen te moeten slikken.’
‘Ik zie geen reden om me daarom te negeren. En beweeg eens mee. Het lijkt bijna alsof we gewoon stilstaan. En wie zegt dat ze het niet goed vinden? Onze ouders en De Heer van Het Duister. Maar die zijn hier niet, of wel?’
Fleur grinnikte zachtjes bij het horen van zijn preek en bewoog op het ritme van de muziek.
‘Heb je gevonden wat je zocht?’ Zijn handen gleden langs haar heupen naar beneden en bleven daar liggen. Hij wist dat Fleur het niet zou toestaan als hij nog meer zakte.
‘Wat bedoel je? Wat moet ik gevonden hebben?’
‘Heb je een huis gevonden?’
‘Oh, ja. Ik kan zelfs gelijk een gezinnetje stichten met al die kamers.’ Antwoordde Fleur met een flauwe glimlach. Het was inderdaad een veel te groot huis. En zelf als Draco bij haar zou blijven, zou het nog te groot zijn. Maar het was nu eenmaal het mooiste huis dat ze was tegengekomen.
‘Ik hoorde je verschillende keren overgeven.’
‘Dat was afkomstig van de examenstress. Hoe heb je het trouwens voor elkaar gekregen dat Hermelien dit wilde doen?’ Een vraag die al van in het begin op haar tong lag, was eruit.
‘Ze had het ook wel gemerkt dat er iets niet klopte tussen ons, hoor Fleur.’
Wanneer Fleur vlug even omhoog keek, merkte ze dat Draco naar haar keek en glimlachte. Ze lachte lichtjes terug en keek toen terug opzij.
Niet ver van hen vandaan stonden Hermelien en Ron verliefd te dansen. Hermelien leek te verdrinken in Rons ogen. Fleur kende dat gevoel maar al te goed.
Ook Harry en Cho bevonden zich op de dansvloer, maar het leek erop dat Harry zich door Cho moest laten leiden. Haar vriendinnen stonden te giechelen naast de dansvloer en wezen naar het dansende paar.
Fleur draaide haar ogen. Hoe langer ze Cho kende, hoe meer ze haar ging haten. Op het vorige bal deed ze ook al zo verwend en vreemd.
Fleurs hoofd rustte ondertussen al op Draco’s schouder. Haar ogen waren gesloten en haar armen zaten nu iets zelfverzekerder om Draco zijn hals.
Even dacht Fleur dat alles terug was zoals in het begin, maar het is nooit goed geweest om samen te zijn. Geen van beide families accepteerden hun liefde en ze kregen geregeld ruzie.

‘Ruzies ontstaan in de beste relaties.’ Hoorde Fleur een stemmetje in haar hoofd zeggen. De stem behoorde toe aan Hermelien.
Ze had haar hart gelucht bij haar vriendin waarna Hermelien dit gezegd had.
‘Ben je zeker dat je in Zweinsveld wilt blijven wonen?’ Draco wilde dus duidelijk het gesprek op gang houden.
‘Ja, waarom niet? Wanneer Femke ooit terugkomt is het dan geen probleem om haar te zien.’
‘Fleur ik denk niet dat Femke hier ooit naar school gaat komen. Ten eerste woont je vader aan de andere kant van de wereld en ze is nog maar een jaar. Dat wil zeggen dat er nog tien jaar moet voorbijgaan vooraleer Femke hier les zou kunnen volgen. Dan ben jij al 27 jaar. ‘
Fleur wist dat deze woorden de waarheid waren, maar het kon geen kwaad om vooruit te kijken.
‘Dat is nog geen reden waarom ik niet in Zweinsveld zou kunnen wonen.’
‘Nou, veel Dooddoeners komen geregeld in Zweinsveld dus het is niet echt een veilige plaats. Heb je nooit gezegd dat Harry een geheim huis geërfd had?’
‘Nee, dat heb ik nooit gezegd.’
‘Dan heeft Harry het me zelf verteld.’
Fleur twijfelde er even aan dat Harry dit aan Draco zou verteld hebben, maar ging er niet op in.
‘Ik wil op mijn eigen benen staan dus wil ik ook een eigen huis hebben.’
Draco knikte en trok Fleur mee naar buiten. Alles was versierd met rozen en andere soorten bloemen. Tussen de vele lage struikjes waren verliefde koppeltjes zichtbaar en even dacht Fleur, Hermelien te hebben gezien, maar voor ze het meisje goed kon bekijken, trok Draco aan haar arm en verdwenen ze in de schaduw.
Fleur dacht meteen aan die keer dat ze Draco had ontmoet in het bos aan zijn landhuis. En met die gedachte kwam haar droom ook mee. Fleur wist dat dit geen goed moment was om daarover te beginnen dus hield ze haar mond en wachtte tot Draco iets zou gaan zeggen.
Ze gingen samen zitten tegen een muur van Zweinstein en Draco kraakte een blauwe roos af en stak hem in Fleurs haar. Even sierde een glimlach haar gezicht voor ze zich tegen hem aan nestelde.
‘Had je spijt van die nacht in de astronomietoren?’
Fleur had haar ogen opnieuw gesloten en dacht voor het zekerste na voordat ze antwoord gaf.
‘Nee, ik denk het niet.’
‘Eerst dacht ik dat je me daarom niet wilde spreken. Ik heb je niet willen forceren, Fleur. Ik hou van je.’
Fleur wist niet of ze hem moest geloven, maar voor het moment genoot ze van de warmte die hij haar gaf.
Het was een aantal minuten stil tussen de twee personen totdat ze een schrille stem op de achtergrond hoorden.

‘Dracie? Draco waar ben je toch?’ Op dat moment kreeg ze de twee mensen in de gaten en werd Fleur getrakteerd op een valse grijns.
‘Heeft je vader je niet duidelijk gemaakt dat je moest ophouden om haar hoop te geven? Heeft hij je niet duidelijk gemaakt dat je gewoon je opdracht moest uitvoeren?’
Draco stond op en begon te schreeuwen tegen Park. Fleur had nooit begrepen waarom Perkamentus haar niet had weggestuurd. Ze had een illegale spreuk gebruikt op Draco en had bijna Fleurs dood op haar geweten.
‘Rot op!’
Fleur schrok op uit haar gedachten en keek naar Draco. Patty stond tegen hem aan gedrukt en het zag ernaar uit dat ze hem zou gezoend hebben als hij haar niet had tegengehouden.
Fleur voelde een steek van jaloezie door zich heen gaan, maar negeerde dat volledig. Het zag ernaar uit dat Park een trouwe volgeling ging worden van Voldemort.

‘We gaan!’ Draco stond voor Fleur en had zijn hand om haar bovenarm gesloten. Hij begon haar mee te trekken richting het kasteel. Fleur kreeg pijnlijke steken in haar arm waarna ze abrupt bleef staan.
‘Ik kan best zelf lopen hoor.’ Ze leek lichtelijk geïrriteerd. ‘Dat is nu de reden waarom veel mensen je voor arrogant aan zien. De ene vijf minuten ben je lief en kwetsbaar en het volgende moment moet ik maar doen wat jij zegt. Dat ging precies zo gaan in Zweinsveld ook; je ging een pesthumeur hebben en je ging persé het huis moeten hebben die jij wilde. Daarom ben ik alleen gegaan.’
Ze stonden in de hal van Zweinstein waar verschillende personen hen vreemd aankeken. Ook Ginny keek vanaf de trap toe met haar mond een beetje open.
‘Dit is niet het juiste moment om het daarover te hebben, Fleur.’ Hij wilde haar opnieuw meetrekken en ze hoorde Patty verontwaardigd mompelden achter haar rug.
‘Je wilde me persé op dit bal krijgen dan ben ik niet van plan om nu al te vertrekken.’
‘De enige reden dat ik je hier wilde krijgen, was om een goed gesprek te voeren.’
‘Dat is dan gebeurd. Mag ik nu naar de Grote Zaal?’ Fleur stond ongeduldig met haar tong te klakken en keek ongeïnteresseerd rond.
‘Wat is er toch met jou gebeurd?’
‘Niets. Jij bent er gewoon van overtuigd dat iedereen jou volgt. Dat iedereen doet wat jij wilt.’
‘Dat wil ik niet. Ik wil gewoon dat je veilig bent.’
‘Ik ben op Zweinstein. Wat kan me hier overkomen.’
‘Overlaatst was je bijna ook dood.’
‘Ja, en dan heb je mij echt goed beschermd hoor. Het kon niet beter.’ Haar eens vriendelijke uitdrukking die ze overal meedroeg, had plaatsgemaakt voor een boos gezicht.
‘Ik heb het ook anders gewild hoor.’ Hij kwam dichter bij Fleur staan. Hij stond zo dichtbij dat zijn adem brandde op haar gezicht.
‘Ja, je denkt natuurlijk ook dat alles beter wordt wanneer je me kust. Dan heb ik nieuws voor je; het wordt er niet beter op. Integendeel, het verslechtert alleen maar. We schuiven het gewoon op zodat het een probleem wordt voor later. En hoe langer we het uitstellen, hoe erger het wordt.’
Draco keek haar een moment verbaasd aan.
‘Ik ben in de kerkers als je me nodig hebt.’ Zei Draco en liep weg. Fleur zette haar weg verder naar de Grote Zaal. Voor de deuren streek ze haar jurk recht en stapte de versierde zaal in.
Hermelien zat eenzaam aan een tafeltje, maar ze leek niet verdrietig.
‘Hey, waar is Ron?’ Fleur glimlachte gemaakt vrolijk en ging naast Hermelien zitten.
‘Hij is drankjes gaan halen. Wil je ook iets?’
‘Ja, een boterbier.’
De haren van Hermelien zaten niet zo netjes meer zoals in het begin van de avond. En rode blosje sierden haar wangen.
Het was duidelijk dat Hermelien het naar haar zin had.
‘Hoe is het gegaan met Draco?’ Hermelien keek niet verwachtingsvol toe, integendeel; het leek alsof ze gewoon nog bevestiging nodig had.
‘Ginny heeft me verteld over je gesprek op de gang met hem. En wordt nou niet boos op haar, Fleur. Ze dacht dat ik het wilde weten.
Fleur dacht na totdat ze merkte dat ze de blauwe roos nog in haar haar had. Ze trok hem eruit en bekeek hem even voordat ze hem in kaars gooide die midden op het tafeltje stond.
De kleine blaadjes kwamen al snel zwart en verschroeiden helemaal totdat er niets meer van overbleef.
Niet veel later kwam Ron aan het tafeltje staan met vier glazen.
‘Is Draco ook iets gaan halen om te drinken?’ Hij keek achterom alsof hij Draco zocht. Ron zag er buitengewoon gelukkig uit. Hij keek de twee meiden grijnzend aan.
‘Nee, hij is al gaan slapen.’
‘Oh, wil ik iets gaan halen? Die borrels zijn echte aanraders.’
Fleur knikte en Ron ging terug weg. Cho en Harry kwamen hun glas halen waarna Cho terug weg wilde.
‘Ik blijf even hier.’
‘Maar kunnen we niet terug bij hen gaan staan?’ Cho keek haast smekend naar haar vriendje en zette een puppygezichtje op.
‘Cho, ik heb al de hele tijd bij je vriendinnen gestaan. Ik wil ook wel even bij mijn eigen vrienden staan.’
Cho leek beledigd te zijn en liep toen alleen naar haar giechelende vriendinnen.

‘Ze lijkt me ook geen gemakkelijke.’ Fleur glimlachte naar een zuchtende Harry. Hij ging vermoeid met zijn hand door zijn haar en schudde toen zijn hoofd.
‘Waar is Draco?’
‘Al gaan slapen.’
Harry dacht even na. ‘Hij lijkt me niet echt het type die zo vroeg weggaat van een bal.’
‘We hadden het nu ook niet zo gezellig.’ Gaf Fleur uiteindelijk toe.
‘Heb je hem trouwens al verteld over het Grimboudplein?’
Harry schudde zijn hoofd. ‘Waarom?’
‘Gewoon een vraag.’
Ook Ron was ondertussen terug, hij had de hele fles meegebracht in plaats van gewoon een glas voor Fleur. ‘Ik werd het beu om de hele tijd weg en weer te lopen.’ Zei hij en haalde zijn schouders op.
Opeens hoorde Fleur een smekkend geluid naast zich en merkte dat Cho terug was.

‘Heb je me gemist schat?’
‘Euhm….je bent amper tien minuten weggeweest.’
‘Ik laat je dan ook niet graag alleen.’ Slijmde ze verder.
Fleur zag Hermelien ook even vreemd kijken en grinnikte.

‘Zo, ik denk dat jij genoeg op hebt.’ Harry legde Fleurs arm rond zijn hals en trok haar recht. Hij keek even naar Cho die een vreemd gesprek had met Parvati, maar die ging zou het wel een kwartier volhouden zonder hem.
Ron was ook druk in de weer met Hermelien. Ze mochten van geluk spreken dat de jongens er hun verstand hadden bijgehouden.

De kerkers leken zich wel mijlen ver te zijn. Fleur lag ondertussen al te slapen in Harry’s armen terwijl hij haar naar de kerkers droeg. Het was niet dat ze zwaar was, maar wanneer je niet meer volledig nuchter bent is het niet zo gemakkelijk meer dan wanneer je helder bent.
‘Draco neemt het zo wel over.’ Dacht Harry opgelucht toen hun deur in zicht kwam. Harry klopte beleefd aan en ging toen naar binnen.
‘Heb je –‘ Draco sprong recht en liep bezorgd op Harry af.
‘Wat is er gebeurd?’
‘Ze heeft iets teveel gedronken. Wil je even helpen?’
Draco nam Fleur over en liep naar de slaapkamer met Harry op zijn hielen.
Ze legden haar onder de dekens en keken even naar haar slapend gelaat.
‘Wat is ze schattig als ze slaapt.’ Dacht Draco. ‘En vooral nu ze geen snerende opmerkingen kan maken.’
‘Haar jurk…’ Harry vond blijkbaar de juiste woorden niet.
‘Dat doe ik straks wel.’
Harry knikte. ‘Dan ga ik maar. Ik neem aan dat je je wel redt.’
Nu was het Draco’s beurt om te knikken.

Na Harry te hebben uitgelaten ging Draco terug naar Fleur. Hij hield haar een beetje omhoog zodat hij aan de touwtjes op haar rug kon. Zacht maakte hij alles los en schoof de tere stof van haar schouders. Ze mompelde iets in haar slaap en bewoog een beetje.
Toen hij de jurk netjes op de vensterbank had gelegd nam hij één van zijn eigen T-shirts en trok het over haar hoofd. Toen pas merkte hij de gouden ketting op haar hals op. Hij glimlachte en legde daarna de dekens zachtjes over haar heen.
Draco ging alvast een glaasje water gaan halen voor morgenochtend. en ging toen zelf ook in het bed liggen. Met zijn ene arm om haar heen geslagen, viel hij in slaap.

Misselijk en kreunend werd Fleur wakker. Ze bleef eerst even versuft liggen, maar snelde toen naar het toilet.
‘Ik dacht dat dat van de examenstress was. Ga je me nu vertellen dat het voor de uitslagen is?’
‘Nee, nu ga ik zeggen dat het van gisteren is.’
Gisteren, ja. Hun gesprek op de gang kwam terug in haar gedachten. Tranen kwamen opzetten, maar Fleur dwong zichzelf niet te huilen.
Ze ging tegen de frisse muur zitten en probeerde de misselijkheid te verdringen.
‘Ik ga je koffers al nemen. Overmorgen vertrekken we, dus dan moet je daar al niet meer aan denken.’
Hij stond recht vanuit zijn gehurkte positie en liep naar de deur.
‘Draco?’
‘Ja?’
‘Wil je hier blijven?’
‘Ja hoor. Het is vast gemakkelijk en comfortabel om hier even op het toilet te blijven zitten.’ Hij maakte aanstalten om plaats te nemen op het toilet.
‘Nee, ik bedoel hier.’ Fleurs ogen stonden dof en haar ongekamde haar ging sluik om haar gezicht.
Draco ging naast haar zitten tegen de muur en sloeg zijn armen om haar heen. Hij wiegde haar lichtjes in zijn armen en dacht dat hij haar voor het moment nog een beetje veiligheid kon bieden.

kjell-lovers · 5e jaars Verdiend: 80 Sikkels Woonplaats: belgië

‘Zo, onze laatste dag op Zweinstein.’ Ron liet zich glimlachend in het gras vallen. ‘Het is vreemd dat we dit nooit meer terug gaan zien als gewone leerlingen.’
Hermelien ging met haar hoofd op Rons buik liggen. ‘We gaan heus nog wel eens naar Zweinstein ‘
‘Is alles nu terug goed tussen Draco en jij?’ Vroeg Hermelien.
‘Ja, ik denk het wel.’
Draco stond te praten met Blaise aan de poorten van Zweinstein en had nogal veel lol. Nu en dan keek hij Fleur s richting uit om te controleren of ze er nog steeds zat.
‘Blijft hij bij jou?’
‘Ja, hij kan niet naar zijn huis in verband met zijn vader en Voldemort enzo.’
‘Dus jullie gaan meteen gaan samen wonen.’
‘Ja, en als het niet lukt gaan we gewoon elk onze weg.’
‘Ik denk dat ik al weet welke weg hij dan gaat nemen.’ Ron keek verduisterd naar Harry die nog steeds niet van zijn Cho-probleem af was.
‘Ik dacht dat je met hem overweg kwam.’
‘Met hem overweg kunnen is niet hetzelfde als hem vertrouwen.’ Hij keek naar Draco. ‘En de laatste tijd doet hij vreemd.’ Ron keek naar Harry die knikte.

‘Harry moet zich niet bemoeien met jou problemen. Wij hebben een goeie relatie en daar moet jij niet tussenkomen met al je problemen.’ Cho keek vernietigend naar Fleur die op haar beurt verward terugkeek.
‘Harry wilt gewoon helpen, Cho. Net zoals Ron en ik.’
‘Door haar gaat Harry in gevaar komen.’
‘Ik ben sowieso altijd in gevaar. Ik ga net zolang in gevaar zijn totdat Voldemort dood is.’
Cho sloeg een bang gilletje en liep weg. Met z’n allen keken ze haar geïrriteerd na.

Fleur en Hermelien gingen met hun voeten in het meer zitten en praatten vrolijk verder. Na zeker een half uur buiten te hebben gelegen, kwam Draco op hen af. Hij lachte vriendelijk naar Harry, Hermelien en Ron en vroeg aan Fleur of hij haar even kon spreken.
Ze liepen samen een eindje bij de anderen weg en hielden halt wanneer Draco het teken gaf.
Hij keek haar even diep in de ogen en ging toen met zijn hand zacht over haar wang. De twijfel in Fleurs ogen was duidelijk zichtbaar en ze trilde een beetje. De wind speelde met haar lange bruine haren.
‘Wat is er?’ Haar zachte stem drong diep tot Draco door en bracht hem terug bij zijn positieven.
‘Ik wilde je gewoon nog even zeggen dat ik van je houd. Ook nog wanneer er iets ergs gebeurd nadat we van school afzijn. Onthoud dat ik altijd van je gehouden heb.’
Fleur knikte en vloog hem op de nek. Zijn armen sloten zich om haar middel waardoor hij haar nog meer tegen zich aandrukte. Fleur kon met moeite haar tranen binnenhouden, maar ze deed haar uiterste best.
Draco wreef zacht over haar rug en drukte haar tegen een wand van Zweinstein zodat ze nergens heen kon.
Hij maakte zich los uit haar omhelzing en keek nogmaals diep in haar blauw/grijze ogen. Niet veel later boog hij voorover en drukte zijn lippen op die van Fleur. Draco’s handen glipten onder haar lichte blouse, maar ze draaide zich om en ging nam zijn plaats in.
‘Kom je mee naar de anderen, of heb je nog iets te bespreken met je andere vrienden?’
‘Ze vertrouwen mij niet.’
‘Doe niet zo gek.’ Fleur nam zijn arm en trok hem mee naar Hermelien, Harry en Ron.

‘Heb je nog iets gehoord over je Vader?’Ron keek naar Draco die naast Fleur had plaatsgenomen.
‘Nee, hij wil niets meer met mij te maken hebben.’
Fleur wist dat Ron giste naar een bewijs over zijn mening over Draco, maar negeerde het maar. Moest Draco echt nog contact hebben met zijn vader, ging hij echt niet door de mand vallen.

‘Zullen we naar binnen gaan? Over een klein kwartiertje gaat Perkamentus zijn toespraak houden.’Hermelien was al opgestaan en keek verwachtingsvol naar de anderen.
Ze knikten één voor één en volgden Hermelien naar de Grote Zaal.
‘Ben je zeker dat ik bij je mag intrekken? Ik wil je heus niet tot last zijn.’
‘Draco, als ik het niet had gewild, ging je het allang gemerkt hebben. Loop nu een beetje door.’
Zoals gewoonlijk nam Draco ook plaats aan de griffoendor tafel en praatte nog een beetje met Harry vooraleer Perkamentus op stond en alle aandacht op zich nam. Iedereen luisderde aandachtig en sommige laatstejaars lieten een aantal tranen ontsnappen.

‘Nou, onze laatste maaltijd op Zweinstein.’ Zei Hermelien en glimlachte waterig.
Ron was allang aan het opscheppen en at al zijn favoriete vleessoorten. Fleur verbaasde zich er nog altijd over hoe Ron altijd zoveel naar binnen kon krijgen, maar pijnigde haar hersenen er niet meer over.
Ze schepte wat aardappelen op en worteltjes en begon te eten.
‘Je moet wel wat meer eten dan dat, Fleur.’ Draco keek haar bezorgd aan en legde een hand op haar bovenbil.
‘Ik heb nie zo’n honger.’
‘Wat is er toch met jou de laatste tijd? Je eet amper, je moet vaak overgeven. Dat gebeurd niet zomaar.’
‘Ik ben gewoon overstresst. Dat is alles.’ Fleur at verder
‘Ik vind toch dat je even mag langsgaan bij Madame Plijster.’
‘Draco, dram er niet zo over door! Ik ben al bij haar langsgegaan en het is niets. Ik ben gewoon te gespannen.’
‘Het kan heus geen kwaad om nog eens te gaan.’
Fleur rolde met haar ogen en antwoordde niet meer.

‘Hebben jullie al gepakt?’ vroeg Hermelien.
Het dessert was net verdwenen en iedereen praatte nog wat na, om dan afscheid van elkaar te nemen.
Fleur en Draco moesten niet ver gaan. Gewoon een koets tot in Zweinsveld en ze waren thuis.
Harry had net nog een preek gegeven over hoe dom hij het vond dat Perkamentus hun ’s avonds liet vertrekken en hen gewoon niet nog een nacht liet blijven.
Ron jammerde omdat hij teveel gegeten had en Hermelien luisterde geïrriteerd naar de twee jongens.
Draco en Fleur waren alweer aan het discussiëren. Hermelien kon nog net horen dat Fleur vroeg waarom ze ook alweer bij elkaar gingen wonen en keek vreemd hun richting uit.
Draco’s antwoord werd helaas overstemd door geschraap van stoelen. Alle leerlingen verlieten de zaal en gingen hun koffers ophalen.

Op het station werd er luid gepraat. Iedereen drumde de trein in om een goed plaatsje te bemachtigen.
Fleur omhelsde Hermelien en sprak al een datum af voor hun uitstapje op de wegisweg.
Ook Harry omhelsde ze even, maar hield er al snel mee op toen ze Cho en Draco zag kijken.
‘Hij heeft nog steeds argwaan hé.’
‘Ja inderdaad.’ Fleur glimlachte naar Harry en gaf hem een kus op zijn wang.
Ron hield niet zo van afscheid nemen en ze gingen elkaar toch gauw terug zien. Cho kreeg gewoon een simpele hand waarna Fleur naast Draco ging staan.
Ze keken elkaar even aan en gaven een vluchtige kus.
‘Wel, tot volgende week Hermelien.’ Fleur wuifde de drie vrienden nog uit tot de trein niet meer zichtbaar was.
Ze liep samen met Draco Zweinsveld in, op weg naar hun nieuwe huis. Draco had de hutkoffers achter hen aan laten zweven.
Fleur haalde de sleutels uit haar jaszak en opende de deur. Het huis was niet volledig naar Draco’s zin, maar het was leefbaar.

Fleur zette de koffers in de hal, haalde er één nachtkleedje uit en liep naar boven met Draco op haar hielen.
Na zich wat te hebben opgefrist gingen ze in hun nieuwe bed liggen. Fleur viel al snel in slaap, maar Draco bleef wakker en waakzaam.
Toen hij er zeker van was dat Fleur sliep, stond hij op en kleedde zich terug aan. Hij keek even naar Fleurs gezicht en verlamde haar toen met een simpele spreuk. Hij nam haar op en liep de straat op. Hij wist dat het huis beveiligd was met spreuken zodat je niet kon verdwijnselen, dus deed hij het buiten.
Verdwijnend met Fleur. Het meisje die dacht dat ze de ware liefde had gevonden. Het meisje die ervan overtuigd was geweest dat ze Draco bekeerd had tot het goede. Het meisje die nooit meer uit zijn gedachten zou verdwijnen.

kjell-lovers · 5e jaars Verdiend: 80 Sikkels Woonplaats: belgië

Ten huize Wemel was alles rustig. Iedereen sliep uit en genoot van hun eerste dag buiten school. Alleen Hermelien was al wakker en rekte zich uit. Ze keek naast zich en zag dat Ginny nog sliep. Omdat Ron had zitten smeken, bleef Hermelien nog een weekje bij de Wemels. Zo kon ze ook gemakkelijker naar haar afspraak met Fleur gaan.
Vanmiddag moest ze aan Goudgrijp staan om één uur. Ron en Harry gingen mee, maar ze gingen niet mee winkelen. Zoals vele jongens haten ze het wanneer meisjes wilden winkelen. Hermelien grinnikte al bij de gedachte alleen. Ze stond recht en liep de krakende trap af, op weg naar de keuken. Zoals gewoonlijk was Mevrouw Wemel allang wakker en was druk in de weer met het ontbijt.
‘Hallo Hermelien. Er is een brief voor je. Ik heb hem in de salon gelegd op het tafeltje.’ Er werd een bord voor Hermeliens neus gezet waarin spek en eieren lag. Ook stond er brood op tafel en toast.
Hermelien at een beetje en ging toen naar het salon. De brief was afkomstig van het ministerie. Morgen kon ze naar het ministerie gaan voor haar verdwijnselexamen.

Fleur werd wakker in een koud bed. Ze ging meteen recht zitten en nam haar omgeving in zich op. De vier muren zagen er grauw uit en er was geen enkele versiering in de kamer aangebracht. Er stond gewoon één bed en dat was alles. Er lag één enkel dekentje op het bed waar je niet erg veel warmte uit haalde.
De enkele deur die aanwezig was bestond uit donker hout en was gesloten. Fleur ademde scherp in en was duizelig wanneer ze op stond. Ze voelde haar maag omdraaien en merkte dat ze misselijk werd.
Ze legde een hand op haar buik en drong het gevoel weg. Ze ging terug liggen en ademde rustiger in en uit.
Na wat een eeuwigheid leek kwam er een man binnen. Een zwart gewaad hing tot aan de grond en bedekte zijn hele lichaam. En een masker verborg zijn gezicht. Hij was goed gespierd en had een gemene blik in zijn ogen. Met één hand greep hij Fleurs bovenarm en trok haar hardhandig de kamer uit. Ze liepen, in Fleurs geval werd ze gesleept, door verlaten gangen die er even zielig uitzagen als de kamer.
Ze gingen een aantal trappen op, gingen geheime gangen in, liepen een kamer binnen. Gingen opnieuw een gang in.
Fleur was de weg allang vergeten. Ze sloot nu haar ogen om het misselijke gevoel te laten verdwijnen, maar het werd alleen maar erger. Na nog eens vijf minuten kon ze het niet meer hebben en moest ze overgeven. Alles kwam op de grond terecht. Fleur kokhalsde en had moeite met ademen. De man deed haastig een stap naar achteren en had haar allang los gelaten.
Vanop een afstandje keek hij walgend naar het meisje.
Fleur had geen besef van tijd. Ze wist niet of het middag was, of nog maar ochtend. Ze wist niet hoelang ze had geslapen.
Helaas wist ze ook niet waar ze was, wie die man was en waar Draco uithing. Haar verstand vertelde haar al de hele tijd dat Ron gelijk had gehad. En dat ze nooit met Draco had moeten aanpappen.
Ze hoorde Harry al naar haar roepen wanneer hij het zou ontdekken. Ze sloot al haar gedachten af en ging uitgeput tegen de muur zitten. Het enige wat ze zag, was een donkergrijze muur en de schoenen van de man die haar al de hele tijd had meegesleurd.
Fleur hoopte dat ze nu snel gingen zijn waar ze moesten zijn want ze werd het beu om al deze gangen te zien waar ze misselijker van werd.
De man maakte de plek schoon waar Fleur had moeten overgeven en nam haar terug mee. Ze zetten hun weg verder naar waar ze ook moesten zijn.

‘Harry ben je nu bijna klaar? Ik wil niet te laat komen!’ Hermelien stond onder aan de trap te schreeuwen.
Harry had helaas de gewoonte om niet te willen wakker worden, en wanneer hij dan uiteindelijk wakker was, moest iedereen hem met rust laten omdat hij wakker wilde worden.
Hermelien liet er echter geen gras over groeien en had hem hardhandig de badkamer ingeduwd met wat kledij en stond nu op hem te wachten.
‘Ik kom er al aan!’ was het enige wat Hermelien hoorde. Niet veel later hoorden Ron en Hermelien inderdaad de badkamerdeur opengaan en zagen Harry bovenaan de trap verschijnen.
‘Waar maak je je zo druk om? Denk je dat Fleur op haar horloge gaat kijken om te weten hoeveel minuten we exact te laat zijn?’
‘Hier.’ Hermelien drukte een stukje toast in zijn handen en duwde hem daarna naar de haard. ‘Jij eerst, voor het geval je hier in slaap valt.’ Ze grijnsde en hield de pot brandstof voor Harry’s neus. ‘Maak nu dat je op de wegisweg bent.’
Harry stapte ultra traag de groene vlammen in, riep ‘de Wegisweg’ en verdween. Daarna kwam Ron aan de beurt en toen Hermelien.
Samen zetten ze hun weg verder naar Goudgrijp waar ze afgesproken hadden.

‘Ik denk dat we ons voor niets gehaast hebben, Hermelien. Het is 1u30 en ze is er nog steeds niet.’ Harry keek boos naar Hermelien. ‘Ik kon gerust nog een kwartier in mijn bed hebben gelegen.’
‘Fleur komt nooit te laat op een afspraak. Ze zag ernaar uit om te gaan winkelen.’
‘Nou, voor alles is een eerste keer Hermelien. Ook voor Fleur om te laat te komen.’
‘Ik denk dat Harry gelijk heeft Hermelien. Kom laten we iets gaan drinken.’
Ze liepen met z’n drieën naar de Lekke Ketel. Ron en Harry praatten geamuseerd verder over vanalles en nog wat. Maar Hermelien keek ongerust op haar horloge.
‘Ik ga naar haar huis.’
‘Wablieft? Hermelien, als ze niet komt opdagen dan wilt dat zeggen dat ze geen zin heeft om te komen. Misschien is ze wel ziek ofzo.’ Zei Ron.
‘Ik ga toch. Je kunt meegaan of hier blijven. Het is mij gelijk. Maar je houd me niet tegen om erheen te gaan.’
Ron en Harry knikten tegen hun zin en volgden Hermelien alweer.

‘Ik denk niet dat ze open gaat doen.’
‘Geen probleem.’ Hermelien haalde een klein sleuteltje uit haar binnenzak en stak hem in het sleutelgat.
‘Waar heb je die vandaan?’
‘Gekregen van Fleur. Het komt dus goed van pas zoals je ziet.’ Hermelien glimlachte en ging als eerste het buis binnen.
Alles zag er hetzelfde uit als wanneer Fleur die rondleiding had gekregen. Alleen Fleur zelf ontbrak.

kjell-lovers · 5e jaars Verdiend: 80 Sikkels Woonplaats: belgië

Een maand ging voorbij alhoewel Fleur het niet besefte. Ze had van niets meer besef.
Elke dag werd ze door die vele gangen gesleurd en werd toen ondervraagd door Voldemort’s volgelingen.
Draco had ze één enkele keer gezien, maar toen had hij alle contact vermeden. Vanaf de tweede dag woonde ze in een soort kerker. Het was er nog kouder dan in het vreugdeloze kamertje waarin ze was wakker geworden.
Op bepaalde plaatsen liep er een beetje water uit de muur en er zat één enkel raam in de kerkermuren. Deze zat echter te hoog om erdoor te kunnen kijken. Ook zou Fleur dit niet kunnen. Ze was uitgeput van de vele verwondingen die ze had opgelopen.
Elke nacht bad ze om niet meer wakker te worden, maar elke dag die erop volgde werd ze nog een beetje meer vermoord.
Elke dag hetzelfde, net zoals ze iets zou zeggen of zou sterven van uitputting. Fleur besefte nog dat haar zus dit ook had moeten doorstaan, maar niet verspreid over zoveel dagen.

Met haar hoofd tegen de muur zat ze in haar kerker. Het plafond bestond niet echt uit beton want Fleur hoorde geregeld voetstappen boven zich. Vele mysterieuze geluiden vulden de weinige leegten in haar zielige dagen. Soms hoorde Fleur andere mensen schreeuwen, of om hulp roepen.
Daaruit kon ze afleiden dat ze niet de enige gevangene was. Sommige van de dooddoeners had ze herkend uit de kranten of van horen zeggen. Maar op dit moment kon ze niet meer helder nadenken. Alle gelukkige gebeurtenissen uit haar leven waren verdwenen uit haar gedachten en hadden plaatsgemaakt voor een donkere gedachte. Een gedachte waarin ze zichzelf zag zitten in een kleine, donkere kamer met een klein beetje licht. De vochtigheid kon je ruiken en er liepen nu en dan een aantal ratten binnen.

Met een snerpend geluid ging de kerkerdeur open. Hij schraapte over de grond en kwam na enkele seconden tot stilstand. Zware voetstappen waren te horen op de vochtige vloer en hielden halt op een halve meter voor het meisje.
Ze zat inééngedoken in één van de donkere hoeken van de kerker. De vettige haren hingen voor haar vuile gezicht. De twinkeling in haar ogen was verdwenen en haar lichaam trilde aan één stuk door. Haar benen waren opgetrokken tot aan haar kin en ze had haar armen eromheen geslagen. Ze nam de moeite niet om op te kijken en wachtte af tot ze werd opgepakt zoals gewoonlijk. Dit gebeurde echter niet. In plaats daarvan hurkte iemand voor haar en keek haar aan.
Een vrouw van oudere leeftijd keek haar met een mengeling van vriendelijkheid en walging aan.
Ze had in tegenstelling tot de vele Dooddoeners droeg ze een donkerblauw gewaad. Haar ogen keken Fleur doordringend aan en dwongen haar de vrouw aan te kijken.

Met hevige nekpijn keek Fleur omhoog en staarde naar een blonde vrouw. De vrouw keek terug en ging toen staan, maar hield haar blik op Fleur gericht.
‘Draco heeft me veel over je vertelt.’ Haar stem klonk streng, maar Fleur bleef zitten en keek ondertussen al terug naar de donkere muur. Haar ogen waren gewend geraakt aan het donker.
De stem zorgde voor hevige hoofdpijn waarna Fleur haar hoofd opnieuw tegen de kille muur liet leunen.
‘Hij vertelde over hoe jullie met elkaar omhingen.’ De vrouw praatte gewoon verder. Het interesseerde haar waarschijnlijk niet of Fleur wel of niet luisterde. De blonde vrouw begon door de kerker te ijsberen.
‘Jullie zouden een speciale nacht hebben gehad op het dak van Zweinstein.’ Ze keek Fleur nu afkeurend aan.
‘Ik moet toegeven dat je een sterk persoon hebt. En veel wilskracht, maar iets gaat er binnenkort voor zorgen dat je zwakker wordt. En vooral eerder uitgeput raakt.
Draco zei dat je sedert die nacht last hebt van misselijkheid.’
Fleur wilde knikken, maar besloot dat die vrouw het zo wel zou weten. Als Draco het haar verteld had, zou ze hem vast wel geloven. Het bespaarde Fleur in ieder geval een hoop moeite om te spreken.
‘Ik wil dat je dit even gebruikt. Het is een dreuzelvoorwerp, maar je gaat het wel begrijpen. Er zit een gebruiksaanwijzing bij.’ Na dit te hebben gezegd stond de vrouw op en deed met hetzelfde snerpend geluid de deur dicht.
Fleur hoorde de deur in het slot vallen en daarna sleutels omdraaien. Het meisje bekeek het kleine kartonnen doosje die de vrouw in haar handen had gedrukt. Fleurs wenkbrauwen gingen langzaam omhoog en even kreeg ze de drang om te lachen.
Ze wist dat Draco gek was, maar zo gek nu ook weer niet. Het kon echter geen kwaad om het te testen. Zo had Fleur ook weer wat zelfzekerheid. Ze wilde om de hoek gaan zitten zodat niet iedereen haar ging zien wanneer ze de deur opendeden.
Helaas voor Fleur ging dat niet zo gemakkelijk. Haar benen waren nog half verlamd en werkten dus niet mee. Ze was nog niet half recht of de deur ging al open. Van schrik liet ze het doosje vallen keek naar de persoon die deze keer was binnengekomen.

kjell-lovers · 5e jaars Verdiend: 80 Sikkels Woonplaats: belgië

Fleur liet zich terug zakken tegen de muur. Ze werd het stilaan beu om hier de hele tijd te moeten wachten in twijfel. Elk moment kon er iemand binnenvallen zoals nu dus. Ze wist niet of Hermelien zich zorgen om haar maakte. Ze wist niet of Harry enige poging had gedaan om haar te vinden. Ze wist ook helemaal niets over Draco of over de plaats waar ze zich bevond. Fleur had geen idee hoe laat het was, welke dag het was, of het mooi weer was.
Misschien was er al één van haar vrienden gestorven. Voldemort had misschien al een aanval gepland op Harry.
Ook deze keek nam Fleur geen moeite om te kijken wie er binnen was gekomen. De test lag vergeten op de grond en ook het meisje zelf was terug gaan zitten zoals de blonde vrouw haar had achtergelaten.
‘Ik kom je iets te eten brengen.’
Fleur keek nu langzaam op bij het horen van die stem.
‘Jij!’ Siste Fleur met veel moeite. Ze stond met een uiterst grote inspanning recht en stond nu tegenover de blonde jongeman.
‘Fleur –‘
‘Ik wil het allemaal niet meer weten. Je hebt me een heel jaar lang voorgelogen! Sliep bij me in bed! Ik –‘
‘Je draagt mijn kind.’ Zijn stem was rustig. Iets wat Fleur nog bozer maakte.
‘Dat is helemaal niet zeker.’ Het koste veel energie om te blijven praten. Maar ze zou geen zwakte tonen. ‘Ik kan evengoed ziek zijn van hele dagen door te brengen in deze miezerige kerker. De gedachte alleen al dat ik iemand zoals jij ter wereld zou brengen, is walgelijk.’
Fleur werd tegen de kille, vochtige muur gedrukt. Beiden waren hun omgeving vergeten. Het kon Draco niet meer schelen dat de kerkerdeur nog openstond en dat iedereen die passeerde hen kon zien.
Fleur vergat zelfs even de pijn die haar hele lichaam teisterde. Draco bukte zich en raapte het kartonnen doosje op. Hij duwde het in Fleurs handen en plaatste daarna zijn handen langs haar hoofd tegen de muur.
‘Je gaat dat nu testen. Nu waar ik bij ben.’ Zijn stem klonk lang niet zo warm meer als op Zweinstein. Hij klonk zelfs dreigend.
Fleur onderdrukte de neiging om in zijn gezicht te spuwen en besloot om wijs te zwijgen. In plaats daarvan drukte ze hem met al haar overblijvende kracht weg.
Draco was echter snel en hield nu haar beide polsen boven haar hoofd, tegen de muur, vast. Met zijn vrije hand knoopte hij haar natte, versleten broek open.
Al van de eerste dag was haar nachtkleedje verdwenen en had ze die vieze kledij aangehad. Fleur had geen idee wie haar kleren verwisseld had en ze besteedde er ook geen aandacht aan.

Ze wilde protesteren, maar met een wild gebaar kwam Draco’s vlakke hand tegen haar wang terecht. Wanneer Draco haar sloeg deed het dubbel zoveel pijn als wanneer ze gekwetst werd door Dooddoeners. Haar hart brokkelde nog iets meer af en verder hield ze zich nu stil. Na gewoon haar broek te hebben losgemaakt, stapte hij achteruit en keek haar streng en zonder enige emotie aan.
‘Doe het!’
Fleur had niet eens beseft dat ze de test nog steeds in haar hand had geklemd.
‘Draai je om.’ Kwam er zacht uit.
Met draaiende ogen ging Draco met zijn rug naar Fleur toe staan.
Uiterst langzaam haalde Fleur dat vervloekte ding uit de verpakking. Even traag bracht ze het bij haarzelf naar binnen en wachtte ongeduldig af.

‘Ben je bijna klaar?’ Ongeduld overwoekerde zijn stem. Hij draaide zich bruut om en keek naar waar het meisje had moeten staan.
Ze zat echter al terug in haar hoekje en deed alsof Draco er niet was.
‘Geef het!’
Fleur verroerde geen vin.
‘Ik wil je niet dwingen dus geef het.’ Het was overduidelijk dat hij zijn uiterste best moest doen om niet tegen haar uit te vliegen.
‘Moet ik hieruit opmaken dat de uitslag positief is?’
‘Denk ervan wat je wilt.’
Draco ademde diep in en hurkte bij Fleur neer.

‘Probeer nog eens iets uit die koffer van Fleur. Die ene met dat flikkerlichtje.’
‘Ron, toen ik dat de vorige keer probeerde, vloog mijn haar in brand.’
‘Je kunt het toch gewoon proberen.’
‘Ik heb er niet genoeg verstand van en misschien wil Fleur niet dat we aan haar spullen komen.’
‘Misschien wil je haar gewoon niet terugkrijgen.’
‘Doe niet zo dom! Natuurlijk wil ik haar vinden.’
‘Probeer het dan. Je weet wat er gebeurt als Voldemort de krachten krijgt die hij zo graag wilt krijgen.’
‘Die krachten zijn nu mijn laatste zorg, Ronald. Eerst en vooral wil ik Fleur hier terugkrijgen en dan pas ga ik me zorgen maken om die krachten. En waar is Harry trouwens?’
‘Hij gaat steeds weg als het over Fleur gaat.’
‘Ron, Harry, Hermelien, jullie kunnen komen eten!’ toeterde mevrouw Wemel door het huis op het Grimboudplein. Natuurlijk vloog het doek van mevrouw Zwarts terug open zoals gewoonlijk en begon ook te schreeuwen.

Aan één arm werd Fleur omhoog getrokken en op haar benen gezet. Ze wankelde even door de directheid en dreigde toen te vallen, maar Draco hield haar bovenarmen vast.
‘Je kunt het me heus vertellen. Het is niet dat ik je ga vermoorden ofzo.’
‘Bespaar me je geslijm. Daar heb ik momenteel geen behoefte aan.’
‘Nog één zo’n antwoord en je kunt nog eens kennis maken met mijn hand.’
‘Maak je vooral geen zorgen. Ik voel de pijn toch niet meer.’

‘We moesten beter ons best hebben gedaan om tot haar door te dringen. Als je het nu eens bedenkt hadden we genoeg reden om hem te verdenken.’ Harry liep gefrustreerd door zijn kamer. Ron en Hermelien zaten naast elkaar op bed en keken toe hoe Harry door de kamer ijsbeerde.
‘We hebben het geprobeerd om haar tot inzicht te brengen, Harry. Maar zoals ze zeggen; liefde in blind.’
‘Dan nog. Moest ze nu echt meteen bij hem intrekken?’
‘Hij trok bij haar in, Harry. Hij had haar wijsgemaakt dat hij zich thuis niet meer kon vertonen en Fleur kreeg medelijden met hem.’
‘Ja, hij was inderdaad niet meer welkom bij zijn vader. Alleen als hij Fleur met zich meebracht wel. Misschien zijn ze wel in Draco’s huis.’
‘Dat denk ik niet. Het is te doordacht en de Orde heeft het er ook al over gehad.’
Harry zuchtte. Als hij nog iemand zou verliezen, overleefde hij het zelf niet.

@Rasjaan: Ik schrijf inderdaad nogal vaak na elkaar dus lang ga je in ieder geval niet moeten wachten op een nieuw stukje, ben er alvast aan begonnen... Wink

@ Witchy_luna_girl: Draco is nu eenmaal evil hé Laughing

En over Harry kan ik niets zeggen. Ik moet zelf nog uitmaken wat, hoe of wanneer Fleur misschien zou kunnen wegkomen.

kjell-lovers · 5e jaars Verdiend: 80 Sikkels Woonplaats: belgië

Het heeft een beetje langer geduurd dan verwacht, maarja. Ik heb toch een nieuw stukje geschreven...

Fleur lag na een ondervraging terug op de koude grond in haar kerker. Bloed liep langs haar gezicht naar beneden en elke ledemaat deed pijn. Fleur had de fut niet om recht te gaan zitten en bleef dus maar op haar zij liggen. Ze voelde de pijn allang niet meer. Ook hoopte ze ergens dat het kind het niet zou hebben overleefd. Ze wilde absoluut geen kind van Draco, nu ze merkte hoe hij echt was. Tranen sprongen opnieuw in haar ogen. Ze kon het nog steeds niet geloven hoe die lieve jongen was veranderd in een monster.
Vaak had ze aan Harry’s woorden gedacht. Elke dag schold ze zichzelf uit dat ze zo dom had kunnen zijn. En dan vooral om de reden dat ze met hem had geslapen. Daar droeg ze nu wel de gevolgen van. Fleur liet haar hoofd hard tegen de muur aankomen. Wat hoopte ze dat het kind het na nog enkele ondervragingen zou begeven. Wat zouden de anderen niet moeten denken, als ze haar ooit terugzagen tenminste. Fleur wierp een blik op het raam en keek toen ook even naar de deur. De deur waar steeds andere Dooddoeners uit kwamen en haar telkens via een andere route tot bij Voldemort brachten. Ze wist niet hoelang ze het hier nog ging kunnen volhouden. Misschien ging ze hier nog weken of maanden zitten, of misschien nog maar enkele dagen en konden ze haar dan ergens dumpen na haar laatste adem te hebben uitgeblazen. Ze ging nooit een normaal leven kunnen leiden. Niet zolang Voldemort leefde. Niet zolang hij op haar en haar zusje jaagde. Ze moest of hier sterven, of een spectaculaire ontsnapping waarmaken. Fleur had de hoop allang opgegeven. Ze liet alles over zich heen gaan en negeerde voor de rest iedereen die iets tegen haar zei. Draco en zijn moeder hadden nog enkele keren langsgekomen, maar toen ze merkten dat ze niets zei, bleven ze weg. Hoe minder ze zei, hoe minder pijnlijk het was om zijn schrille stem te moeten horen schreeuwen tegen haar.

Maar na de tweede maand die voorbij streek, had Fleur geen tranen meer. Ze huilde zich niet meer in slaap, ze gilde niet meer wanneer Voldemort haar martelde. Ze voelde geen leegte meer die Draco had moeten opvullen en voelde geen pijn meer wanneer hij haar aankeek of tegen haar sprak. Het was alsof het niet met haarzelf gebeurde. Het was alsof ze niets meer voelde. Ze voelde de vele vervloekingen niet meer. Ze moest de kwetsende woorden van Draco niet langer aanhoren. Ze merkte het niet eens wanneer ze ruw dooréén werd geschud zodat ze eens mee zou werken. Aan Harry, Hermelien, Ron en de anderen dacht ze niet meer. Aan Draco nog minder en aan die baby in haar buik al helemaal niet. Fleur vermoede zelfs dat Draco en zijn moeder iets hadden uitgesproken zodat het kind niet zou sterven. Fleur kon niet geloven dat die twee mensen het leuk vonden dat er een baby op komst was. Ze had zelfs al beslist om meteen naar het dreuzelziekenhuis te gaan, als het nog niet te laat was tenminste.
Haar leven was al ingewikkeld genoeg. Met een eigen kind erbij zou het onvoorstelbaar worden. En dan vooral omdat het van iemand zoals Draco komt.
Fleur zuchtte zacht en probeerde een andere zithouding aan te nemen. Door de vele spreuken had Fleur enorm veel kramp overal in haar lichaam. Het leek alsof geen enkel deel van haar lichaam wilde meewerken.
Ze dacht nu alleen nog aan treurige dingen. Alle andere zaken hadden haar verlaten. Na nog een eind te hebben nagedacht, hoorde ze stemmen. Ze klonken niet boven haar in de kamers, maar ook niet achter de kerkerdeur. Fleur vermoedde dat er mensen buiten het huis aan het praten waren. Fleur had geen idee wat er zich buiten de muren bevond maar dat interesseerde haar even niet. Ze probeerde recht te staan en ging onder het kleine raam staan. Het was te hoog om erdoorheen te kijken, maar met een beetje geluk stonden ze dicht genoeg om het te kunnen horen. Na een aantal seconden te hebben gewend aan de nieuwe geluiden, kon Fleur de woorden begrijpen die de mensen spraken.

‘Ze gaat nu niets meer zeggen, moeder. Ze kan amper één woord uitbrengen van vermoeidheid. Ik denk zelfs dat ze niet op haar benen kan staan.’
‘Als je haar laat ontsnappen, vergeeft de Heer Van Het Duister het je nooit!’
‘Niemand hoeft te weten dat wij erachter zitten.’
‘Wij? Hoezo wij? Je denkt toch niet dat ik je hierbij zou helpen?’
‘Mam, als ik ooit een kind zou krijgen, zou ik toch willen dat het blijft leven. Een baby overleeft het niet wanneer het in zo’n vochtige kerker moet leven. Als het al geboren zou worden. Fleur krijgt amper te eten.’
‘Ze leeft toch nog.’ Het was duidelijk dat ze niet begreep waar Draco zo’n probleem van maakte.
‘Ja, maar dat is ook alles. Ze moet overal naartoe worden gedragen. Ze zegt niets. Dat zegt genoeg nietwaar.’
‘Je houdt van haar Draco.’
‘Je vader had je nochtans duidelijk gemaakt dat dit niet mocht gebeuren.’
‘Als je een heel jaar lang bij iemand leeft, ga je vanzelf meer voelen voor die persoon, moeder.’
‘Iemand zoals jij zou zich daar moeten kunnen tegen verzetten, Draco.’
‘Ik ben ook maar een mens. Ik kan niet alles.’
‘Nee, je zult ook niet tegen de Heer Van Het Duister opkunnen. En ook niet tegen je vader. Wil je alles opgeven voor dit meisje? Je weet dat het onmogelijk is om met haar te leven. Ze is belangrijk voor de Heer, maar wanneer hij éénmaal heeft wat hij wilt, gaat hij haar niet sparen. Dat weet jij ook, Draco.’
‘Daarom moet ze nu weg kunnen.’
‘Hoe wilde je dat klaarspelen? Ze luistert niet eens naar jou.’
‘Ze gaat wel luisteren.’
‘Dat denk jij. Dit meisje is waarschijnlijk koppiger dan jij denkt en na zolang daar te hebben gezeten, kan ze waarschijnlijk perfect haar gedachten afsluiten zodat ze niet hoort wat je te zeggen hebt.’
‘Ik kan haar ook gewoon haar toverstok bezorgen en dan zorgen dat niemand de doorgang verspert.’
‘Het is een doolhof van daaruit naar de voordeur.’
‘Ik kan haar helpen. Of jij.’
‘Ja, wilde je haar die hele weg dragen? Je zegt zelf dat ze niet kan lopen. En als het haar lukt rechtop te staan, dan nog duurt het veel te lang voordat ze weg is. En éénmaal hierbuiten weet ze de weg waarschijnlijk ook nog niet en er staan Dooddoeners op het dak die het gebied in de gaten houden.’
‘Je lijkt hier goed te hebben over nagedacht.’
‘Ja, ik had ook al een idee haar te laten gaan, maar het kan niet. Ofwel moeten we ook verdwijnen, maar lang zou het niet duren vooraleer we gevonden zijn.’
‘Ik weet zeker dat je pa niet zou verlaten, moeder.’
Even was het stil. Fleurs hart sprong op.

‘Het meisje vertrouwt je niet. Waarschijnlijk denkt ze dat dit gewoon een valstrik zou zijn. Net als met die droom.’
Fleur begon te denken welke droom Narcissa bedoelde. Lang kreeg ze echter niet daar dat ze stemmen opnieuw begonnen te spreken.
‘Als je haar wilt laten ontsnappen moet je het snel doen.’
‘Ik weet het. Maar het gaat niet zonder jouw hulp.’
‘Ik ga erover nadenken. Ik kan je niets verzekeren Draco.’

Fleur hoorde hoe ze wegliepen. Het gras onder hun voeten maakte zachte geluidjes.
Ze ging met nieuwe hoop terug zitten en probeerde de slaap te vatten.

kjell-lovers · 5e jaars Verdiend: 80 Sikkels Woonplaats: belgië

The end: Deel 1!

‘Het wordt tijd dat we alles gaan uitkammen in deze buurt, Hermelien! Denk je dat ze het daar nog lang volhoud? Misschien is het al te laat!’ Harry keek naar Hermelien, maar hij betwijfelde het of ze ook maar één woord had gehoord. Ze staarde enkel voor zich uit, ergens waar de deur zich bevond en ze was lijkbleek.
‘Heb je me gehoord? Hermelien?’ Harry stond nu pal voor haar gezichtsveld en wuifde met zijn hand voor haar ogen. Even was het volledig stil. Er was niemand in het huis, behalve deze twee personen. Één voor één waren ze op een waarschuwingsbericht afgegaan. Alleen Harry en Hermelien waren nog aanwezig op het Grimboudplein nummer dertien. Lupos wilde Harry niet blootstellen aan de Dooddoeners van Voldemort. En Hermelien moest er streng op toezien dat Harry hen niet achterna ging of iets stoms uithaalde. Nu voelde Harry zich wel alleen aangezien Hermelien als een standbeeld kon dienen. Ze knipperde haast niet met haar ogen en haar armen hingen slap om haar heen. Plots zakte ze echter door haar benen. Harry greep haar vliegensvlug om haar middel en droeg haar naar de sofa, nog geen twee meter verder, en hurkte toen bij haar neer.
Harry was zo druk bezig geweest met Hermelien dat hij niet gemerkt had dat er nog een persoon in de woonkamer was. Dit besefte hij pas toen die persoon begon te spreken.
‘We weten niet hoe we ze moeten verslaan. We weten niet wanneer het zover is. We kunnen ons niet verstoppen, we kunnen niet weglopen.’
Harry was opgestaan en draaide zich langzaam om. Wat hij zag, kon hij niet geloven. Hij wilde het eerst niet geloven. In de deuropening stond een meisje met enorm vettig en vies haar. De kleren die ze droeg waren tot op de draad gesleten. Haar gezicht zat onder de schrammen en de delen van haar armen die zichtbaar waren, zaten onder de blauwe plekken. Sporen van bloed kon je overal op haar lichaam opmerken. Ze moest leunen tegen de deurpost omdat ze anders waarschijnlijk niet lang meer zou blijven staan.
Het leek erop dat het enorm veel moeite koste om te spreken, maar dat weerhield haar hier niet van. Net toen Harry iets wilde gaan zeggen, vervolgde ze haar woorden die ze net had uitgesproken.
De glimlach die vroeger om haar mond speelde, was verdwenen. Haar wangen waren rood van de vele tranen die erlangs hadden gegleden.
‘We moeten niet doen alsof er geen oorlog of strijd komt, want zo is het wel. Hij heeft met zijn volgelingen altijd de goeie wereld willen vernietigen. Onze wereld. De leefbare wereld. Hij heeft gezinnen verscheurd en vermoord, mensen krankzinnig gemaakt. Mensen verboden om elkaar lief te hebben.
Maar nu is het anders. Het gaat nu om de reden dat zij bestaan. Het kwaad. De Dooddoeners. Voldemort.’ Ze pauzeerde even en Harry zag zijn kans.
‘Fleur, je bent moe en moet rusten.’
‘Ik ben de moeheid voorbij. Ik ben de angst voorbij. We staan aan de monding van de hel en hij gaat ons verslinden. Maar hij gaat in ons stikken.
Zijn wij nog niet klaar? Zij ook niet!’ Ze denken dat we gaan zitten afwachten, net als anders.
Ik wacht niet langer af. Willen ze oorlog? Die kunnen ze krijgen.
We hebben de oorlog verklaard. Vanaf nu zien we onze angst niet alleen onder ogen, we zoeken’m juist op. We zullen ze vinden… Slechts één ding in sterker dan hen; wij!’ Fleur wankelde even op haar benen en viel toen neer op haar knieën. Het geluid dat dit met zich meebracht, echode door de kale woonkamer. Harry snelde naar haar toe en hielp haar om recht te staan.
Hermelien had een waterige glimlach op haar gezicht gekregen en keek toe hoe Harry met Fleur wegliep.
Terwijl de anderen hun leven aan het riskeren waren, zat zij hier god te bedanken om Fleur geheel thuis te hebben gebracht.

‘Hoe ben je ontsnapt?’ Harry had Fleur op een zacht bed gelegd en keek haar lief en vriendelijk aan.
‘Draco…’ Fleurs hele lichaam deed pijn. Bij elke beweging die ze maakte was de pijn haast ondraaglijk. Ze wenste dat ze gewoon in de sofa had plaatsgenomen in plaats van tegen de deur te blijven staan.
‘Heeft hij je laten ontsnappen na je te hebben ontvoerd?’
‘Harry, ik heb nu geen zin om daarover te spreken. Ik ga een uurtje rusten en dan ga ik naar de strijdt.’
‘Dat ga je niet overleven!’ Harry zijn stem sloeg over en hij keek haar ongelovig aan.
‘Dat ga ik wel. En kun je Hermelien even roepen? Ik neem aan dat ze al heel wat Heler spreuken onder de knie heeft.’
Harry knikte alleen en liep toen hoofdschuddend de kamer uit.
Fleur sloot genietend haar ogen en was blij dat ze terug was waar ze moest zijn.

‘Hoi. Ik hoorde dat je een beetje hulp kon gebruiken.’
Fleur glimlachte ten teken van instemming.
Hermelien toverde een krukje tevoorschijn en ging naast Fleurs bed zitten.
‘We gaan beginnen met je op te frissen en drink dit hier maar uit.’ Hermelien gaf een klein flesje met gele vloeistof aan Fleur. ‘Dat is voor de keelpijn. Zo kun je me ondertussen vertellen wat er allemaal gebeurd is.’
Fleur dronk het flesje in één teug leeg en slikte het moeizaam door. De beweging van haar arm van haar mond deed meer pijn dan ze zich had kunnen voorstellen. Ze begon alles te vertellen, maar niet echt tot in de details. Daar waren ze toch niets mee. Alleen de dingen die van pas zouden kunnen komen voor de Orde, vertelde Fleurs met extra details. Maar helaas waren dat er niet veel.
Hermelien was verbaasd over het feit dat Draco haar had laten ontsnappen en luisterde geboeid naar haar verhaal.
Na vele spreuken en ingewikkelde handbewegingen, viel Fleur langzaam in slaap. De rust duurde helaas niet lang, want nog geen kwartier later slaakte Hermelien een hoge kreet. Fleur opende verschrikt maar ook geïrriteerd haar ogen.
‘Wat is er?’
Hermelien zat nog steeds op de zelfde plaats, maar keek nu heel anders dan daarnet.
‘Je…je bent…zwanger!’
Fleur zuchtte vermoeit. Daar had ze helemaal niet meer aan gedacht. Langzaam knikte ze en probeerde die gedachte weg te halen.
‘Hé, jij bent Heler! Kun jij het niet weghalen?’
‘Ik ben Heler in opleiding en we hebben het hier over een levend wezen.’
‘Ik wil het niet Hermelien!’
‘Dan moest je maar voorzichtiger geweest zijn.’
‘Denk je dat jij op zo’n moment aan bescherming zou denken?’
‘Ja! En ik ben tegen abortus.’
Fleur draaide met haar ogen. Nog geen vijf minuten vloog de deur met veel kracht open en stond Harry in de deuropening.
Hermelien keek hem vragend aan.
‘Ik hoorde een gil en ben dus komen kijken.’ Hij keek hen verward aan. ‘Wat is er?’
‘Niets, een vrouwenprobleempje.’ Hermelien glimlachte geforceerd naar Harry.
‘Ow, en wat mag dat dan wel zijn?’
Fleur maakte gebaren naar Hermelien om haar de mond te snoeren.
Hermelien keek echter niet naar Fleur maar naar Harry.
‘Fleur is zwanger.’
‘Pardon?’
‘Fleur is zwanger.’ Herhaalde Hermelien. Ieder woord zei ze extra traag zodat Harry het zeker goed zou hebben verstaan.
‘Van Malfidus?’ Harry keek vol afschuw naar Fleurs buik.
Fleur haalde enkel haar schouders op. Tranen branden op haar netvlies, maar ze hield ze tegen.
Harry’s gezicht verzachte opnieuw iets maar keek nog steeds niet normaal naar Fleur.
Hermelien stond recht en liep naar de deur. ‘Ik maak wel iets klaar om te eten.’
De deur werd gesloten en Harry ging bij Fleur op bed zitten. Tijdens het gesprek was ze half recht gaan zitten en daar droeg ze nu de gevolgen van. Het leek alsof de pijnscheuten steeds een aantal minuten later kwamen.
‘Heeft hij je –‘ Harry was nog niet uitgesproken toen Fleur haar hoofd schudde.
‘Het is gebeurd op school. Toen Hermelien, Ron en ik die nacht weggebleven waren.’
Harry knikte begrijpend. Het werd opnieuw stil. Harry wist na zoveel tijd niets te zeggen en Fleur had eigenlijk niets te vertellen over haar tijd in de kerker. Het enige wat ze gezien had, was niet van belang.
‘Wat is er hier zoal gebeurd?’
‘Wel, Ron en Hermelien zijn nog steeds samen, maar hebben vaak ruzie over de taken van de Orde. Hermelien vind het namelijk niet leuk wanneer Ron steeds wil meegaan.’
Fleur herinnerde zich dat ze naar het gevecht moest.
‘Kun je me naar het gevecht brengen?’
‘Het is de belangrijkste strijd, Fleur. De belangrijkste is wanneer Voldemort zelf komt opdagen. De strijd tussen mijzelf en hem. Trouwens, wat je zij toen je binnenkwam was goed gezegd.’
‘Dank je.’ Een lichte blos verscheen op haar wangen. Die woorden hadden gewoon haar mond verlaten alsof het niet de hare waren.

‘Ben je wakker?’ Harry stak zijn hoofd om de deur.
‘Ja, kom maar binnen.’
‘De laatste keer dat ik dit vroeg, joeg je me de deur uit.’
‘De laatste keer had ik dan ook verkering met iemand anders.’
‘En daar draag je nu de gevolgen van.’ Zei Harry terwijl hij wees naar haar buik.
‘Ik weet het. Maar ik kan er nu niets meer aan veranderen. Ik mag van Hermelien het huis niet uit en ze wilt het zelf niet weghalen.’
‘Ben je niet tegen abortus?’
‘Normaal wel, maar nu is het anders. Draco…’
‘Ik begrijp het.’ Harry keek naar de wit/grijze muur en ademde diep in.
Ongewild verscheen er een glimlach op Fleurs gezicht. ‘Wat kwam je doen?’
‘Gewoon kijken hoe het met je ging. Hermelien komt over een uurtje om nog een aantal spreuken uit te spreken. Nu is ze bezig de anderen op te lappen.’
‘Zijn ze terug dan?’ Fleur ging opnieuw een beetje rechter zitten waardoor Harry haar bezorgd aankeek.
‘Gaat het als je zo gaat zitten?’
‘Ja, het gaat wel. Ik probeer zo snel mogelijk mijn gevoel terug te krijgen in mijn ledematen. Zo ga ik jullie ook beter kunnen helpen.’
‘Je moet niet te snel willen helpen. Het lukt zo ook wel.’
Fleur negeerde Harry’s opmerking. ‘Zijn er veel gewonden?’
‘Dat valt nogal mee. Ze zijn goed in duellen. We zijn Romeo Wolkenveldt kwijtgeraakt. Hij is de enige.’
Fleur was blij dat het niemand was die dichter bij Harry stond. Anders zou hij wel eens in een depressie kunnen raken.
‘Hoe laat is het?’ Fleur keek Harry vragend aan.
‘Zeven uur.’
‘Hoelang heb ik geslapen?’
‘Niet zo lang. Je bent pas tegen twaalf uur in slaap gevallen.’
Fleur knikte opnieuw begrijpend. Ze ging een beetje verzitten en wreef in haar handen.
‘Is er iets?’ Harry keek haar aan.
‘Nee, ik denk gewoon veel aan … het kindje. Ik wil het niet. Ik ben er gewoon niet klaar voor.’
‘Normaal zou je blij moeten zijn dat het die vele martelingen overleefd heeft.’
‘Daar heeft Narcissa voor gezorgd. Ze heeft één of andere spreuk gebruikt dat het kind niet kon sterven.’
‘Ahzo.’
Fleur legde haar hoofd op Harry’s schouder. Nu ze wist dat ze met haar vrienden kon praten, viel er al een grote last van haar schouders. Nu gewoon nog een oplossing vinden om het kind weg te kunnen nemen.
Nu wist ze het zeker. Als ze morgen opnieuw gingen gaan vechten, zou ze meegaan. Het moest gedaan zijn met al die problemen.

Heb het in 2 delen gedeeld omdat het anders teveel zou zijn...

kjell-lovers · 5e jaars Verdiend: 80 Sikkels Woonplaats: belgië

Er verstreek langzaam een maand. De anderen zorgden ervoor dat Fleur er niets van wist wanneer ze vertrokken om te strijden tegen de Dooddoeners. Fleur deed er juist alles voor om te kunnen meegaan. Maar iedere keer was ze toevallig gaan winkelen met Hermelien. Of had ze een afspraak met de dokter waar ze helemaal niets vanaf wist. De misselijkheid was al wat minder geworden waar Fleur enorm blij mee was. Ze had een goed gesprek gehad met Hermelien en Harry en had besloten om het kind toch te houden. De baby kon niets doen aan de fouten van Draco. En het was tenslotte nog altijd een levend wezen. De anderen waren niet op de hoogte van haar ‘ probleempje’ en Harry en Hermelien verzwegen het ook op vraag van Fleur.

Ron was ernstig gewond geraakt in een gevecht met Lucius en lag nu in het sint Holisto. Hermelien was er kapot van en zat bijna elke dag aan zijn bed. Veel kon hij niet zeggen want zijn stembanden waren voor een deel beschadigd. Daar had Lucius voor gezorgd omdat Ron niets losliet over Fleur. Blijkbaar was Lucius niet op de hoogte van Draco’s hulp bij haar ontsnapping.

Fleur lag in bed te piekeren. Ze moest een oplossing vinden om de anderen om de tuin te leiden. En ook om Voldemort uit zijn schuilplaats te lokken. Het eerste probleem ging misschien nog meevallen, maar hoe moest ze Voldemort hierheen lokken? Dat was iets anders. Ze kon natuurlijk ook als lokaas dienen. Dan kon Harry mee naar het gevecht om hem uit te schakelen. Voldemort wilde dolgraag iets van haar krachten bemachtigen dus ging hij wel toehappen.

Fleur was nu al ruim drie maanden ver. Van de eerste twee maanden had ze niet echt kunnen genieten. In de laatste maand stonden Harry en Hermelien haar goed bij. Fleur kreeg nu een klein buikje, maar dat verborg ze door grote T-shirts te dragen. Voor oktober was het redelijk warm dus dat was nog steeds mogelijk. Van Draco had ze niets meer gehoord. Maar misschien was dat maar goed ook. Hoe sneller ze hem vergat, hoe beter het was. Maar volgens dat ze met zijn kind zat, was hem vergeten al een stuk moeilijker.

‘Fleur? De anderen gaan weg. Wil je even mee naar de wegisweg?’ Hermelien stond in de deur opening van haar kamer en keek niet echt gelukkig.
‘Waar is Harry?’
‘Hij is mee met de anderen. En nee je kunt niet mee. Ze redden het ook wel zonder jouw.’
Fleur sloot haar mond en liet zich mokkend op haar bed vallen. Ze behandelden haar als een klein kind.
‘Trouwens ben je zwanger. Je kunt de baby niet zomaar in gevaar brengen.’
‘Ik heb meer over voor mijn vrienden dan voor een baby van Malfidus, hoor Hermelien.’
Hermelien keek even begrijpend maar schudde toen toch haar hoofd.
‘Ik heb Harry beloofd je hier te houden. Kom neem je jas, dan gaan we weg.’ Hermelien trok Fleur aan haar arm omhoog en liep al naar de deur. Even later hoorde Fleur de trap kraken wat betekende dat Hermelien naar beneden was.
Fleur liep langzaam naar het raam en staarde naar buiten. De zon scheen vrolijk op de aarde neer, de bloemen stonden mooi in bloei voor nog maar een paar dagen of weken. En er was geen zuchtje wind te bespeuren. Fleur hoopte ook maar één hint te ontvangen zodat ze zou weten waar de anderen naartoe waren.
Plotseling viel Fleur neer op de grond en greep met haar beide handen naar haar hoofd.

‘Fleur!!!’
‘Ik kom al.’ Fleur stond snel terug op en keek versuft om zich heen. Maar niet veel later verscheen er een glimlach op haar gezicht. Zo snel als ze kon liep ze de trap af, stak haar toverstok in haar zak en deed haar jas om.
‘Die heb je waarschijnlijk niet nodig hoor.’ Zei Hermelien wijzend naar de toverstok.
‘Je kunt nooit weten.’ Fleur toverde een glimlach tevoorschijn toen ze Hermeliens bezorgde gezicht zag.
‘Gaan we verschijnselen of gaan we gewoon naar de Lekke Ketel?’ Vroeg Fleur aan Hermelien.
‘We gaan verschijnselen. Maar ik neem jou met me mee.’
‘Ik kan best zelf verschijnselen hoor.’ Antwoordde Fleur opstandig en keek koppig naar Hermelien.
‘Goed dan. Maar zorg ervoor dat ik je kan vinden.’
‘Tuurlijk, dat doe ik toch altijd.’ Zei Fleur grijnzend. ‘Tot de volgende keer Hermelien.’
‘De volgende keer? Over vijf minuten zien we elka- Fleur nee!!!!’
Fleur stond al buiten en verdween voor Hermeliens ogen. Maar Hermelien wist vrijwel zeker dat ze niet naar de wegisweg verdwenen was. Zuchtend verdwijnselde ook Hermelien naar de plek waar alles ging gebeuren.

‘Fleur!! Kom hier nu!!’ Hermelien stond achter een klein, oud schuurtje verborgen, terwijl Fleur midden op straat stond te kijken naar de duellerende mensen. Langzaam keek Fleur om naar Hermelien, maar draaide zich toen al snel weer om en liep naar Harry die nu oog in oog stond met Voldemort.
Hermelien riep nog een laatste keer haar naam, maar ook deze keer was het nutteloos geweest.
‘Fleur! Ik dacht dat je thuis ging blijven!’
‘Je dacht toch niet dat ik je alleen alle plezier gunde hé.’
‘Plezier? Je kunt ieder moment geraakt worden door een dodelijke vloek! Ga terug naar Hermelien, nu.’
‘Ik ben hier nu. Ik laat me niet terug naar huis sturen. Je hebt me nodig.’
‘Ik heb je thuis nodig, Fleur. Als je dood bent, heeft niemand nog iets aan je. En denk aan de baby.’
‘De baby kan me gestolen worden. Ik wil jullie helpen.’
Harry schudde zijn hoofd en wilde toen iets gaan zeggen vooraleer hij achteruit werd geblazen door een spreuk van Voldemort.
Geschrokken keek Fleur om en keek opnieuw in de kille, rode ogen van Voldemort. De man die haar al die dagen gemarteld had.
‘Zo zo. Hier ben je weer. Het was niet zo vriendelijk van je om zomaar weg te lopen. Ik had je nog heel wat te vertellen. Nu moet ik je helaas vertellen dat je niet meer te leven hebt.’ Hij zette een stap dichter naar Fleur.
Automatisch deed Fleur een aantal stappen achteruit. Ze voelde een hand op haar schouder, maar durfde niet te kijken wie het was. Ze hoopte er alleen op dat het Harry was.

kjell-lovers · 5e jaars Verdiend: 80 Sikkels Woonplaats: belgië

Achter hen hoorden ze mensen gillen en roepen. Sommigen vielen waarschijnlijk op de grond om toen nooit meer recht te komen. Anderen ondergingen de meest gruwelijke vloeken. En nog anderen genoten om mensen te zien lijden.
Harry stond opnieuw vlak naast Fleur en kneep zacht in haar schouder.
‘Je hoeft dit niet te doen.’ Fluisterde hij nog. Maar tijd om te antwoorden had Fleur niet. Iemand greep haar gewelddadig om haar middel en trok haar mee tegen de grond.
Ze duwde die persoon van zich af en stond snel terug recht. Voldemort en Harry waren in een gevecht verwikkeld. Harry bloedde aan zijn arm en keek pijnlijk, maar hij liet zich niet kennen. Hij stuurde even snel als Voldemort walgelijke vloeken op de man voor zich en probeerde er zoveel mogelijk van te ontwijken.
Fleur keek naar de persoon die haar bij Voldemort had weggehaald en vrijwel meteen draaide ze haar ogen.
‘Wanneer ga je ophouden met me te redden? Ik kan best voor mezelf zorgen.’
‘Ja dat heb ik al gemerkt.’
Fleur keek minachtend naar Draco en draaide zich toen terug om. Ze was hier om Harry te helpen, niet om zich bezig te houden met hem.
‘Je kan niets doen om hem te helpen.’
‘Dat kan ik wel. Het enige wat jij hoeft te doen is mij nu los laten zodat ik kan doen waarvoor ik hier ben.’
‘Dit is tussen Potter en de Heer Van Het Duister. Jij hebt hier niets mee te maken.’
‘Het enige wat jij wilt voorkomen is dat ik het kind niet in gevaar breng.’
‘Daar heb ik reden genoeg voor. Het is ook een deel van mij.’
‘Ik heb er nooit om gevraagd hoor. Ik wilde dit absoluut niet.’
‘Je hebt nu helaas geen keuze meer. Ik heb je laten gaan zodat je voor de baby kon zorgen.’
‘Ja en dat is dan ook de enige reden. Je hebt nooit om mij gegeven.’
‘Dat is niet waar. Ik wilde dat alles anders was gelopen.’
‘Ik vind alles nochtans perfect. Ik heb jouw niet nodig om gelukkig te zijn.’
‘Je hoort toch ook zelf dat dat onzin is wat je zegt.’
‘Nee hoor. Ik meen wat ik zeg. Ik heb jouw niet nodig. Ik heb zelfs geprobeerd om het kind weg te krijgen. Alleen heeft jouw toffe moeder ervoor gezorgd dat dat niet mogelijk was.’
‘Dat is niet waar. Die spreuk werkte alleen maar toen je nog bij ons was. Je wilde het helemaal niet weg.’
Fleur leek even verward maar herstelde zich weer snel.
‘Harry en Hermelien hebben ervoor gezorgd dat ik niet deed wat ik wilde doen.’
‘Ja natuurlijk. Je weet evengoed als ik dat je nog van mij houdt.’
‘Jij bent echt ongel-‘

Fleur werd nu achtergeblazen en kwam redelijk hard op de grond terecht. Ze opende snel haar ogen en keek wie haar had weggeblazen. Belletrix stond gemeen grijzend naar haar te kijken met haar toverstok opgeheven. Draco verlamde haar echter zodat Fleur terug met hem moest gaan praten. Deze keer was ze hem echter te snel af en hief haar toverstok op naar Voldemort. Ze zag Harry kijken en knikte.
‘Avada Kedavra!’ Harry riep op hetzelfde moment als Fleur de vloek des doods naar Voldemort uit. Beide stralen raakten hem. Een in zijn borst en één in de rug. Op het eerste zicht leek het alsof hij niet ging sterven, maar uiteindelijk stortte hij toch in en viel levenloos op de grond.
Fleur liep op Harry af en stortte zich in zijn armen.
‘Hoe wist je dat hij niets zou doen om zich te verweren?’
‘Dat wist ik gewoon.’ Antwoordde Fleur mysterieus.

Aan de andere kant van het veld waren de dooddoeners vlug verdwenen. Er bleven er nu nog maar twee meer over. Twee mannen met blonde haren en een spits gezicht. De oudste keek met een woedend gezicht naar Harry en trok zijn toverstaf. De jongste keek op zijn beurt boos naar Fleur en wilde haar het liefst van al van Harry afsleuren.
Fleur liet Harry grijnzend los en keek hem enkele seconden aan. Daarna drukte ze haar lippen op die van Harry.
Draco voelde zich bijna ontploffen en trok nu ook zijn toverstok. Met zijn kilste stem riep hij de ergste vloek op en stuurde die op Harry af.
Fleur draaide haar hoofd waardoor haar haren in haar gezicht vlogen. Ze zag nog net hoe een groene straal op Harry afvloog en ervoor zou zorgen dat hij nooit meer zou rechtkomen. Net op het moment dat ze dacht dat alles perfect ging worden, ging die straal op Harry af. Fleur keek opnieuw naar Harry en liep op hem af. Ze sloot haar ogen en duwde hem opzij zodat zijzelf de straal opving en op de grond viel.

Harry besefte eerst niet wat er allemaal gebeurde. Maar toen hij om zich heen keek besefte hij dat maar al te goed.
‘Fleur!!’ Riep hij. Hij krabbelde recht en liep zo snel als hij kon naar Fleur. Harry liet zich op zijn knieën vallen naast het lichaam van Fleur. Tranen liepen over zijn gezicht en kwamen verloren neer op de grond. Hij nam Fleur in zijn armen en wiegde haar heen en weer alsof ze ieder moment kon ontwaken. Harry lette niet meer op wat er om zich heen gebeurde. Niets leek er nog toe te doen. Harry probeerde de mooiste momenten van Fleur en hijzelf te bedenken, maar veel waren er dat niet. De tijd op school zat ze teveel bij Malfidus En na school zat ze merendeels bij de Dooddoeners.

Hermelien zakte nu ook neer naast Harry. Blijkbaar had ook zij alles gevolgd wat er gebeurd was.
‘We hebben hen kunnen inrekenen; Draco en zijn vader.’
Harry keek naar het betraande gezicht van Hermelien. ‘Waar zijn ze?’
‘We hebben al de Dooddoeners die achter gebleven zijn naar het ministerie gestuurd.’ Antwoordde Hermelien aarzelend.
Harry knikte en stond op met Fleur in zijn armen. Na nog eens alles te hebben bekeken verdwijnselde hij naar huis. Op het veld lagen een drietal lichamen en Hermelien was druk in de weer met de gewonden te bekijken.

‘Hoe is dit kunnen gebeuren?’ Ginny zat samen met alle anderen in de woonkamer op het Grimboudplein. Harry had de hele begrafenis al geregeld en zat nu al de hele dag op zijn kamer. Nog niemand had hem gezien. Ook Hermelien treurde om het verlies van Fleur. Ook omdat zij en Harry wisten wat ze met zich meedroeg.
Hermelien had vertelt hoe Fleur, Harry kuste en Draco daardoor woedend was geworden. Hoe híj de doodsvloek op Harry wilde afsturen en Fleur Harry had weggeduwd. Ze had verteld hoe Fleur zich opgeofferd had om Harry te redden.
Hermelien had met Ginny een prachtig wit gewaad uitgezocht voor de begrafenis. Harry wilde daar niets mee te maken hebben. Hij wilde er niet meer aan denken. Telkens verloor hij iemand die hem dierbaar was.
Over drie dagen zou de begrafenis plaatsvinden. Harry wilde dat Fleur dichtbij zijn ouders zou liggen en zo zou het ook gebeuren.

‘Harry, we vertrekken.’ Hermelien stond onderaan de trap te wachten. Ze had een zwarte rok aangetrokken met een zwart pulletje. Het was al iets frisser dus kon je niet meer met een topje rondlopen.
‘Ja ik kom eraan.’ Hij liep met zware voeten de trap af en ging naast Hermelien en Ron staan. Ron was nog maar een dag ontslaan uit het ziekenhuis.
‘Gaat het wel?’ Hermelien keek bezorgd naar Harry en legde een hand op zijn schouder. Dat leverde haar een jaloerse blik van Ron op, maar dat leek ze niet te merken.
Harry knikte alleen maar en liep richting de voordeur. De anderen stonden buiten te wachten op het trio. Ze hadden drie grote auto’s van het ministerie gehuurd en stapten nu allemaal in. Niemand zei iets tegen elkaar onderweg. Iedereen wachtte op het moment om Fleur voor de laatste keer te zien. Sommigen kenden haar helemaal niet. Anderen kenden haar gewoon van zien of horen en nog anderen, zoals Harry en Hermelien, kenden haar maar al te goed.

Op het kerkhof aangekomen, zagen ze de pastoor al van ver staan. Harry’s handen trilden toen hij uit de auto stapte en even leek het alsof hij zou flauwvallen.
‘Harry?’
Harry keek op en zag dat de anderen al een aantal meter verder waren. Snel volgde hij hun voetstappen en ging samen met zijn twee beste vrienden naar het graf van Fleur. Ze lag in het gewaad dat Ginny en Hermelien voor haar gekocht hadden. Der haren lagen los rond haar hoofd en haar handen lagen in elkaar geslagen over haar buik.
Toen Harry dit merkte dacht hij dat daar haar kindje in had gegroeid. Niemand zou ooit weten dat ze zwanger was. Niemand ging weten hoe het kindje eruit ging gezien hebben.
Draco zou nooit vader worden van Fleurs kind. Fleur zou nooit de verantwoordelijkheid moeten dragen over een eigen kindje.
Er liep een eenzame traan over Harry’s wang, maar hij veegde hem niet weg. Iedereen mocht weten dat hij verdriet had om de dood van Fleur. Harry luisterde niet naar de woorden die de pastoor uitsprak. Hij nam in zijn eentje afscheid van Fleur. Misschien hadden ze wel iets gekregen, moest ze er nog zijn. Ze had nog een hele open weg voor zich.

De kist ging dicht. Dit was de laatste keer dat ze het meisje hadden gezien. Even verloren en verdwaalt als wanneer ze haar hadden ontmoet. Nu kon iedereen met de gedachte vertrekken dat ze in een betere wereld was. Een wereld waar er nooit geen oorlog ging zijn. Waar ze nooit met geen problemen ging te kampen krijgen.
De wereld waar iedereen naartoe gaat als je tijd gekomen is.

Einde