[AF] De verborgen leerling

Lumina

Tralalalala het is zondag....
dus het is een dag geleden dat ik heb gepost Razz

hier is het nieuwe stukje!!!!!!!!!! Razz

ik trouwens even iets met jullie delen: ik zit mij mateloos te irriteren aan dat hele pb gebeuren!!! Evil or Very Mad

ik heb namelijk al heel de tijd het bericht, u heeft 1 nieuw bericht. En ik kan het niet lezen!!!!! *kijkt gestresst*
maar ja... nieuwe stukje

VERVOLG
En nog een flits verlichte de zaal. Serena knipperde met haar ogen en zag dat er een fotograaf rond liep. Ze besloot is door de mensen heen te wandelen toen ze draco opmerkte die naar haar stond te kijken. Ze liep naar hem toen. ‘Wat is er?’ Vroeg ze zuchtend.
‘Jammer het praat.’Serena draaide met haar oogbollen. ‘Dat denk ik altijd als jij je mond open trekt malfidus.’ Ze wilden al weg lopen toen hij haar arm pakte. ‘Ze wierp hem een blik toe en hij liet snel los. ‘Wat was je net van plan?’ Vroeg hij haar grijnzend. ‘Ruzie met mijn pa? Of had je gewoon 1 van je buien?’ Zijn grijns werd wat groter en hij gapte een glas wijn van een dienblad af terwijl hij een leeg glas wegzette. Verbaast keek Serena hem aan, ‘Niet dat het je wat aan gaat, maar ja ik hem ruzie met je pa, niet zo gek ook hij probeerde me te wurgen,’ Mompelde ze er achteraan. ‘Maar hoeveel glazen heb jij al leeg?’ Vroeg ze hem met een grijns. ‘Je ziet wat bleekjes.’ Voegde ze er plagerig aan toen. Hij keek haar geërgerd aan en zetten het glas weg. ‘Toch maar niet?’ Vroeg Serena hem grijnzend.
Hij reageerde niet en keek alleen maar naar iets wat achter haar stond.

‘Hoi mam.’ Mompelde de hij verveeld.
‘Hoe vaak heb ik vandaag al niet een glas uit je handen gepakt?’
Draco draaide met zijn ogen en trok een gezicht, ‘Te vaak ma.’
Serena draaide zich nu maar om en begroete Mevrouw malfidus.
‘Leuk feest mevrouw.’ Zei ze op haar aller vrolijkst.
Mevrouw malfidus keek haar even smerig aan (maar zo keek ze altijd) en knikte toen,
‘Ja, ik vind het zelf ook erg geslaagd.’ Daarna keek ze geschokt (tenminste dat vond Serena)
‘Ik stoorde toch niet hoop ik?’
Draco had net opnieuw een glas wijn gepakt en verslikte zich prompt terwijl Serena de slappe lach kreeg. Narcissa keek hun even verbaast aan, maar besloot plotseling van onderwerp te veranderen. ‘En wat vind je van de muziek?’ Vroeg ze vriendelijk.
Serena kuchte even om zo van het lachen af te komen en keek haar verbaast aan. Welke muziek? Dacht ze. Maar toen hoorde ze inderdaad zachtjes een viool. ‘Ik heb er nog niet zo opgelet. Maar vanaf hier klikt het wel mooi.’ Mompelde ze terwijl ze zich inspande om de muziek te horen. ‘Ja, je hebt gelijk. Dat komt omdat de band in de andere kamer staat, ik zei nog tegen lucius.’ Serena die het niet zoveel kon schelen wat Narcissa tegen lucius had gezegd, onderbrak haar meteen. ‘Welke andere kamer bedoelt u? het is hier zo groot.’ Voegde ze er met een glimlach aan toe. ‘Ach ja, voor jou is dit natuurlijk groot. Tegenwoordig zijn de mensen zo gewend aan die kleine huisjes. Kijk maar naar… Weet je wat? Draco misschien kan je haar rondleiden? Dan kunnen jullie ook fijn praten over school.’ Draco wierp Serena een blik toe en knikte toen. ‘Nou ik zie jullie nog wel denk ik.’ Zei narcissa terwijl ze een man besprong die net langs liep, ‘O, Peter!’ De man die peter heten keek helemaal niet zo blij en Serena had medelijden met hem. Maar niet zo veel als met zich zelf toen Draco hij bars toe beet dat ze met hem mee moest gaan.

Zwijgzaam liepen Draco en Serena tussen het Feest gewoeld door. Serena had meer aandacht voor de vloer dan voor het ‘Loop door.’ Van draco, En het ‘dat is mijn oom.’ Wanner Ze iets vroeg over een schilderij. Draco op zijn beurt baalde dat hij met Serena opgescheept zat en wenste vurig dat hij Patty ergens zou zien. Hij was verbaast over Serena’s zwijgzaamheid en na een tijdje keek hij af en toen nieuwsgierig naast zich. Wat hij zag verbaasde hem nog meer. Ze keek somber, somberder dan normaal. Tenminste dat dacht hij, want hij zag hij gezicht immers niet veel.
Gelukkig maar, Beet hij zichzelf in gedachte toe. Toen ze eindelijk in de balzaal kwamen waar de band speelde werd hij plotseling door iemand geroepen. ‘Draakje!!’ Vol afschuw bleef hij staan. ‘Wie is dat?’ Vroeg Serena hem met een verbaasde blik op haar gezicht.
‘Of mijn oma, wat me sterk lijkt want die is al 10 jaar dood… of patty.’ Hoe kon hij 10 minuten geleden nog hopen dat ze er was? Het bewijs van mijn haat voor de feeks naast me, dacht hij verbitterd. Snel pakte hij Serena’s hand en wilden tussen de mensen verdwijnen maar Serena verzetten geen stap. ‘Wat doe je nou? Ik heb geen zin in dat mens.’ Serena grijsde naar hem. ‘Dat is vervelend, voor jou.’ Draco haalde diep adem, ‘Wil je soms met haar praten? Dit is het meisje wat je altijd voor joker zet in de gangen als we naar toverdranken gaan.’ Serena keek achterom en Draco wist dat ze zich bedacht. ‘Ze herkend me toch niet zonder mantel.’
‘wil je het erop wagen?’ Vroeg hij haar terwijl patty steeds dichterbij kwam.
‘Nee, eigenlijk niet.’ Mompelde ze en trok hem mee tussen de mensen.
Hij zag het gevaar en wilden haar al terug trekken maar het was te laat.

Lumina · Geplaatst: Ma Nov 01, 2004 16:32

*ziet reactie in reactie topic*
*doet dansje* dank u, dank u, dank u!! *Loena Leeflang*
maandag Razz

oke... dit is erg zoet sappig allemaal Embarassed

ik heb een beetje aan verzoeken voldaan in dit volgende stuk dus voor de mensend iets iets hebben van: jeetje...... Rolling Eyes

sorry

maar ik geloof dat het ook wel leuk is Smile

‘Oef, sorry ik had u niet gezien.’
‘Het maakt niet uit, ik zie dat je het prima naar je zin hebt?’ Antwoordde een veel te vrolijke cornelius droebel terwijl hij de man die naast hem stond aanstootte en zei: ‘Kijk dat is ze nou, dankzij mijn aandacht volledig geschikt voor de maatschappij.’ Met een vette knipoog.
Serena wierp Draco een ik-haat-dit blik toen en glimlachte. ‘Hoi meneer droebel. Draco was me aan het rond leiden.’ Ze stonden inmiddels dicht bij de dansvloer en de muziek was zo luid dat ze haast moest schreeuwen om zich verstaanbaar te maken. Maar de muziek was mooi. ‘Draco, hoe is het er mee? Ik zag je vader net nog hij vertelde me dat je in het zwerkbal team zat, een hele prestatie.’ Draco grijsde en probeerde bescheiden over te komen.
Serena probeerde niet te kijken, en de man naast Droebel probeerde geïnteresseerd te zijn.
Kort om iedereen stond zich te vervelen. Plotseling zetten de band een vrolijke melodie in en Serena begon met de muziek mee te wiebelen. Toen deed Droebel iets heel eigenaardigs…
Hij stootte Draco aan en gaf hem een vette knipoog. Serena kreeg een visioen van smalhart en dat werd bijgezet toen er weer een foto werd gemaakt. Draco keek even niet begrijpend naar Droebel en keek toen naar Serena. Er was een moment van totale stilte. ‘Zou ik deze dans van u mogen?’ Vroeg draco aan haar terwijl hij galant boog.
NEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE!!!!!!! Schreeuwde Serena in gedachte.
Droebel knikte bemoedigend, een aantal heksen en tovenaars keken haar nieuwsgierig aan en ongemerkt werd er een klein kringetje om hen heen gevormd. Serena keek een beetje zenuwachtig naar draco, die er waarschijnlijk bewust voor koos om gebogen te blijven staan.
‘Graag.’ Antwoordde ze terwijl ze ook een kleine buiging maakte.

Terwijl ze aan Draco’s arm naar de dans vloer liep, met een gemaakte glimlach, sliste ze tussen haar tanden door. ‘Waarom, in godsnaam? Iedereen staart naar ons.’
‘Wat wilden je dan dat ik deed? Zag je wat die sukkel deed? Zo’n overduidelijke hint kon ik onmogelijk NIET zien.’ Gromde hij terug.
‘En je kon het niet iets minder opzichtig vragen? Dan had ik misschien nog kunnen zeggen dat mijn voeten zeer deden.. of dat ik niet kan dansen.’
Draco grijnsde, ‘Als ik iets doe dan doe ik dat met stijl. Je kan dus niet dansen.’ Grinnikte hij.
‘Wacht jij maar, als ik voor paal sta dan sta jij dat ook, vertrouw me.’
‘Ik leid wel, en je gaat niet op mijn tenen staan.’ Voegde hij er dreigend aan toen. Serena trok een gezicht. ‘Waarom niet?’ fluisterde ze terwijl ze begonnen te dansen.
‘Ik heb stalen neuzen.’ Teleurgesteld haalde serena haar voet van zijn tenen, ‘Jammer.’

De muziek bleef maar door gaan en Ze bleven maar dansen. Zwijgzaam, glimlachend, doen als of ze het naar hun zin hadden. Serena werd er ziek van. Dat zei ze tegen zichzelf in ieder geval. Maar eigenlijk vond ze het helemaal niet erg. Eerst wel, maar na een tijdje raakte ze haar tijdsbesef kwijt. Toen de band pauze nam en draco haar los liet vroeg ze hem zelfs teleurgesteld: ‘Was dat het hele lied al?’
Draco op zijn beurt keek haar verrast aan en begon toen te lachen, ‘het hele lied? Het hele lied is inmiddels al drie keer gespeeld, kijk maar op de klok.’ Serena keek hem verbaast aan en keek op de klok. ‘Elf uur? Hoe laat was het voor we de dans vloer op gingen?’
‘Iets voor 10 uur dacht ik.’ Antwoordde hij terwijl hij haar mee trok. ‘Een uur!?’
‘Zoiets ja.’
Serena keek hem even met open mond aan en deed hem toen snel dicht, ‘Het leek veel langer.’ Mompelde ze snel om haar fout te verhullen.
Draco keek haar sarcastisch aan, ‘Daarom zei je natuurlijk: was dat het hele lied al? Ik sanp het helemaal.’ Serena keek snel de andere kant op, ‘dat was sarcastisch bedoeld.’
‘Aha.’
‘Echt waar!’ Zei Serena gefrustreerd tegen de grijnzende Draco.
Hij grijnsde alleen maar meer en haalde zijn schouders op, ‘Als jij het zegt.’
‘Ik zeg het.’
‘oké, ik geloof je hou maar op.’
Serena liep achter hem aan terwijl ze wat te drinken gingen halen en keek hem boos aan,
‘hou op met lachen, ik vond het echt niet leuk hoor.’
Draco nam een slok van de (frisdrank deze keer) en keer haar nog steeds speels aan,
‘ik zei toch al ik geloof je, je hoeft er niet zo op door te gaan.’ Serena haalde opgelucht adem en nam nu ook een slok van haar glas. ‘Tenzij je het wel leuk vind en nu alleen ontkend.’
Ze verslikte zich en keek hem boos aan, ‘Maak jezelf geen illusies malfidus, elke minuut die ik met jou door breng is een regelrechte hel voor me.’
Draco hield op met grijnzen en keek haar geërgerd aan, ‘en voor mij is het natuurlijk een feest?’ zei hij sarcastisch terwijl hij zijn glas wegzetten. ‘Ik zou nog liever met wezel opgesloten zitten dan jij gezicht zien.’
‘Dat kan best geregeld worden, alleen dat zou ik zielig voor ron vinden. En hij heet wemel.’
Voegde ze er kwaad aan toen.

Terwijl ze daar stonden te ruziën hadden ze de fotograaf niet opgemerkt die hen aan het besluipen was.
‘O wat leuk! Een foto misschien?’ Riep hij plotseling. Ze draaide zich alle twee met een ruk om en Serena antwoordde sacherijnig: ‘Nee, bedankt.’
‘Insgelijks.’ Antwoordde Draco terwijl hij haar de rug toedraaide.
‘Ach kom op, 1 fotootje maar?’ Vroeg de fotograaf slijmerig.
‘Wat een geweldig idee!’ Plotseling stond Narcissa Malfidus erbij. ‘Draco zet dat glas eens neer en ga eens wat dichter bij staan.’ Ze klapte opgewonden in haar handen en leek helemaal in haar nopjes. Met hun gezichten op oorlog gingen Draco en Serena naast elkaar staan.
‘Kom op lachen jullie tweetjes.’ Riep de fotograaf terwijl hij knipoogde, ‘Niet zo verlegen.’
Hij duwde ze wat naar elkaar toe en legde Draco’s arm om Serena’s middel.
‘Lachen, kijk vrolijk.’ Beide glimlachte ze op de meest lieve manier die ze konden bedenken.
‘Feeks.’ Fluisterde draco terwijl hij vriendelijk naar de camera lachte
‘Trol.’ Siste Serena terug terwijl ze bleef glimlachen.
Flits: de foto was gemaakt. Picture perfect.

Lumina · Geplaatst: Di Nov 02, 2004 17:17

Dinsdag alweer Smile

Wederom zwijgzaam (en deze keer met hun gezichten op oorlog) liepen Serena en draco nu door huize malfidus. Ze had het feest inmiddels ingeruild voor de stille donkere, (en wat Serena opviel) tamelijk stoffige gangen van het landhuis. Ze spraken niet en keken opzettelijk naar de vloer. Serena hoorde iets achter zich en zag plotsklaps een huiself achter haar lopen.
Ze draaide zich om en vroeg op haar alles vriendelijks: ‘Sorry maar waarom achtervolg je me?’ De huiself keek haar enigszins zenuwachtig aan en stak haar toen een grote koek toe.
‘Miska u koek brengen. Miska gestuurd door Mevrouw malfidus andere huiselfen geen zin.’
De huiself werd een beetje rood toen hij dat laatste zei en schuifelde wat heen en weer.
‘Heel erg bedankt, maar ik heb niet zo honger. Eet hem maar zelf op.’ De zakte door haar knieën om op oog hoogte met de elf te komen en gaf hem de koek terug. De elf keek haar met grote ogen aan en begon tegen te sputteren.
‘Waarom verspil je toch altijd je tijd aan die waardeloze wezens?’ Hoorde ze Draco plotseling van uit een hoek zeggen. Kwaad keek ze hem aan, ‘Het enige waardeloze wezen wat ik hier zie ben jij malfidus.’
Ze keek opnieuw naar de huiself en glimlachte bemoedigend, ‘Laat hem maar hij heeft geen manieren. Als je hem niet wil opeten dan beveel ik het je hoor.’ Zei ze lachend.
De huiself keek om zich heen en stopte toen de koek in 1 keer in zijn mond.
‘Walgelijk, hij eet net als jij.’ De huiself slikte snel zijn koek door en bedankte haar.
‘Graag gedaan hoor.’ Lachte ze
‘Kan Miska nog helpen?’ Serena keek even zoeken in het rond, als ze de huiself iets te doen gaf zou hij vast blij zijn. ‘Zou je mijn mantel kunnen halen, ik heb het een beetje koud.’
De huiself boog en stoof meteen weg.
‘Als jij huiselfen zo haat waarom zijn er dan zo veel?’ Vroeg ze vinnig aan Draco die tegen de muur geleund stond.

Draco keek naar Serena die een levendig gesprek met de huiself aan het voeren was. Stom wicht, dacht hij toen ze de huiself weg stuurde om haar mantel te halen.
‘Als jij huiselfen zo haat waarom zijn er dan zo veel?’ Vroeg ze hem met een blik alsof het zijn schuld was. ‘Misschien omdat mijn moeder ze geleend heeft? Omdat dit een nogal groot feest is?’ Ze wende zich weer van hem af en liep verder door de gang. ‘Wat jij wilt, laat me de rest van dit stomme huis nou maar zien.’ Hij draaide met zijn oogbollen en ging weer naast haar lopen. Ze waren inmiddels boven en hij had haar bijna alles laten zien. Toen ze bij de bibliotheek aankwamen keek ze hem nieuwsgierig aan. ‘En wat zit er achter deze deur? Een begraaf plaats voor huiselfen?’ Vroeg ze hem sarcastisch.
Hij negeerde haar en gooide de deur open, ‘Niet bepaald.’ Hij keek tevreden naar haar verbaasde gezicht terwijl hij haar mee loodste de kamer in.

Vol verbijstering keek Serena om zich heen. Het vertrek waar ze nu in stond was ongeveer de helft van de bal zaal (die super groot was). De muren bestonden alleen maar uit boekenkasten.
Allemaal waren ze vol, er stonden trappen om de bovenste planken te kunnen bereiken en er stond een prachtige salon tafel kompleet met schommel stoel.
‘Is dit allemaal van jullie?’ Vroeg ze hem terwijl ze haar hoofd in haar nek legde en een rondje in de kamer draaide om alles te kunnen zien.

Draco keek haar geamuseerd aan.
‘Het staat in ons huis dan zou je toch denken van wel.’ Antwoordde hij droog.
‘En jij leest dit ook?’ Vroeg ze hem verbaast, als of ze dacht dat hij het niet kon dacht hij grinnikend. Hij pakte een boek uit 1 van de kasten en blies er een dikke laag stof van af.
‘Beantwoord dit je vraag? We hebben die boeken alleen maar om een goede indruk te maken het is allemaal dreuzel werk.’ En met die woorden smeet hij het boek op de grond.
Hij keek een beetje verbouwereerd naar de afkeurende blik die Serena hem toe worp.
‘Wat doe ik nou weet verkeerd?’ Bromde hij terwijl hij in de schommel stoel ging zitten.
Ze schudde alleen maar haar hoofd en raakte toen het boek op, ‘Je bent soms zo stom.’
Ze zette het boek netjes terug in de kast en keek hem toen met een doordringende blik aan.
Wat heeft ze nou weer? Waarom staart ze me zo aan? Vroeg hij zich af terwijl hij opstond en naar de deur liep. ‘Dat zal dan wel. Kom je mee? Hoe eerder we klaar zij hoe eerder we van elkaar af zijn.’ Ze knikte en kwam achter hem aan gelopen. Er volgde weer een lange stilte hij merkte dat hij zich irriteerde aan die stilte. ‘Uhhmmm en wat vind je er van?’ Vroeg hij om de stilte te verbreken.
‘Wat vind ik waar van?’ Vroeg ze hem terwijl ze naar een schilderij van zijn vader keek.
‘Van het huis natuurlijk.’
‘Ik vind het wel leuk, er is een bibliotheek daar heb je al punten mee.’ Ze glimlachte naar hem en liep toen snel door naar de deur van zijn slaapkamer. Hij was nog te verbaast van de plotselinge glimlach om door te hebben wat er gebeurde en bleef even staan.
‘En wat is hier?’ Riep ze naar hem terwijl ze de deur al open duwde.
Hij schrok op uit zijn gedachte en keek vol afgrijzen hoe ze naar binnen ging. ‘Niet doen! Dat is mijn..’ Snel sprinten hij achter haar aan maar ze stond al binnen. ‘Kamer.’ Mompelde hij er verslagen achteraan terwijl ze langs hem heen liep en om zich heen keek.
‘Leuke kamer, zwerkbal poster? Altijd het zelfde verhaal met jullie.’ Ze liep naar zijn bed en grinnekte, ‘Ik verwachte eigenlijk een roze beertje en beddengoed van kleine varkentjes.Waarom is het zo groot?’ Vroeg ze hem terwijl ze door de kamer heen struinde.
‘Dat Noemen ze nou een hemelbed, en nu gaan we ergens anders heen.’
‘Is dat een balkon?’ Klonk het verbaast vanaf de balkondeuren.
Met een diepe zucht liep hij naar haar toen en deed de deuren open. ‘Ja dit is een balcon neem gerust een kijkje, ‘ Ze liep het balkon op. ‘Niet dat je dat niet zou doen, mevrouw wil-alles-zien-ook-al-is-het-prive.’ Mompelde hij erachteraan.

Ze liep rustig naar de balkon rand. Ik zou haar naar beneden kunnen duwen, maar dat zou weer zo zo’n zooitje geven. Dacht hij wraakzuchtig terwijl hij naar haar keek.
Ze stond dromerig naar de sterren te kijken en lette totaal niet op hem, dat dacht hij tenminste.

Vanuit haar oog hoeken keek Serena naar draco die ongeïnteresseerd naar de buiten lucht staarde. Misschien is het niet zo heel slim om hier te blijven staan, straks duwt hij me naar beneden. Dacht ze terwijl ze een paar stapjes naar achteren deed. Haar oog viel op een boom.
Het was een grote eik, hij stak ver boven het balkon uit en 1 van de takken hing over het balkon, net achter draco. Als ik nou….. ‘dus hier kijk je naar de zonsopgang als je thuis bent.’

Lumina · Geplaatst: Wo Nov 03, 2004 19:04

daar ben ik weer!!! met een kapot toetsenbord dus het typen gaat moeizaam Embarassed

maar ik heb nu even de stekker eruit gehaald en er weer ongedaan dus het werk weer Wink

ik weet niet voor hoe lang maar ik moet dus een nieuw toetsenbord regelen Rolling Eyes

ik denk dat er morgen een nieuw stuk is zo niet dan zaterdag, ik heb namelijk aardig wat school verzuimd en dat word inhalen geblazen Rolling Eyes

Vanuit haar oog hoeken keek Serena naar draco die ongeïnteresseerd naar de buiten lucht staarde. Misschien is het niet zo heel slim om hier te blijven staan, straks duwt hij me naar beneden. Dacht ze terwijl ze een paar stapjes naar achteren deed. Haar oog viel op een boom.
Het was een grote eik, hij stak ver boven het balkon uit en 1 van de takken hing over het balkon, net achter draco. Als ik nou….. ‘dus hier kijk je naar de zonsopgang als je thuis bent.’

Verbaast keek Draco naar Serena die naar hem toe kwam gelopen, ‘Ja, dat klopt.’ Hij liep nu zelf naar de rand en leunde er met zijn ellebogen op. ‘En naar de sterren.’
‘Aha.’ Klonk het van Serena’s kant. ‘Doe jij dat nooit dan?’ Vroeg hij haar zonder om te kijken om het gesprek maar een beetje opgang te houden.
‘Ja….’ Klonk het achter hem vol inspanning.
‘Waar ben je mee bezig?’ Vroeg hij wantrouwig toen hij een kleine kreun van inspanning achter zich hoorde,
‘Nergens….. mee….. hoor.’
Hij draaide zich om, hij had geen idee hoe ze het had gedaan want Serena was vrij klein. Maar hij zag hoe ze haar armen om een laag hangende tak had geslagen en probeerde zich op te trekken. ‘Wat ben je aan het doen!?’ Riep hij verschrikt uit.
‘Ik probeer van dit vervelende feest af te komen, maak.. je geen.. zorgen. Niemand merkt het.’
‘Dat kan wel zijn maar hoe moet ik dat uit leggen aan mijn moeder?’
‘Geen idee je verzint wel wat,’ Ze was even stil en probeerde zich verder op te trekken maar het lukte zo te zien niet. ‘Je zou me kunnen helpen weet je.’ Mompelde ze terwijl ze hem aan keek. Hij zuchtte, ‘Dat zou kunnen maar daar heb ik geen zin in, we hebben wel genoeg fysiek kontact gehad voor 1 dag vind ik persoonlijk.’ Er klonk een geërgerd, ‘PFFF’ en daarna was ze stil. Draco zuchtte nog eens, ‘Ik moet wel gek zijn.’

Plotseling voelde Serena dat ze opgetild werd, verbaast keek ze naar beneden.
‘Ik dacht dat je me niet wilden helpen?’
‘Kop dicht en klimmen jij.’ Antwoordde draco geërgerd. Snel trok ze zich op en klom op de tak. ‘Bedankt.’
‘Dat mag je nog wel eens een keer of 10 zeggen jezus wat ben jij zwaar.’ Serena wilden iets beledigends terug zeggen maar besloot toen dat ze daar geen zin in had. Ze trok haar schoenen uit, smeet ze naar beneden en klauterde langs de boom naar beneden.

Draco ging op de balkon rand zitten en vroeg zich af hoe hij dit moest gaan uitleggen aan zijn moeder toen ineens… KRACK
Meteen sprong hij overeind: ‘Serena!’ Riep hij geschrokken naar beneden.
‘Wat? Ik ben al beneden, hoorde ik daar bezorgdheid in je stem?’ Hoorde hij plagerig van beneden. ‘Ja, om mijn boom! Ik dacht dat je met dat gewicht van je een tak had afgebroken!’
Riep hij op gedempte toon terug terwijl hij toen keek hoe ze haar schoenen aantrok.
Daarna pas keek hij achterom.
‘Wow, moeten jullie dat altijd doen? Dat deed dobby ook altijd.’ Gromde hij naar de huiself die achter hem stond.
De huiself mompelde een excuus en stak toen iets grijs in de lucht. Draco pakte het aan en smeet het over de balkon rand : ‘Je vergeet wat.’

Serena keek verbaast omhoog en zag haar mantel vallen, snel griste ze hem uit de lucht en deed hem om. ‘Het was me een waar ongenoegen om deze avond met je door te brengen en hopelijk niet al te snel totziens.’ Riep ze naar draco die haar verveeld aanstaarde van af het balkon. ‘Van hetzelfde en ik hoop dat het gaat regenen.’ Serena wierp hem nog 1 geërgerde blik toen en rende toen het uitgestrekte veld achter het huis het op.

Het was een zwoele zomer avond, de maan verlichte de stillen boeren weggetjes waar Serena zich bevond en een zacht zomer briesje streek door haar haar. Langzaam met haar schoenen in haar hand liep ze over de zanderige paadjes onderweg naar het nabij gelegen dorp. Ze hoorde dat er iemand achter haar liep maar negeerde de persoon er liep verzonken in haar eigen gedachte verder. Na een tijdje kwam ze bij een kleine brug. De brug was opgezet met houten palen in een smal riviertje. De palen staken uit het water en de brug zelf was niets meer dan een aantal planken die er tussen in gelegd waren. In plaats van over de brug te lopen besloot ze over de palen te lopen. Voorzichtig hupte ze van de ene paal naar de ander toen ze half verwegen was sprak de persoon achter haar.
‘Ben je al klaar met hersenloze spelletje spelen?’
Serena keek niet om, ‘Nee eigenlijk niet. Ik vind het leuk om hersenloze spelletjes te spelen.’
Ze maakte haar spelletje af en sprong toen aan de kant. ‘Dit word mijn eerste echte jaar op zweinstein. En ik ga het goed doen, ik ga vrienden maken. En ik ga dit alles uit mijn hoofd zetten. Het is voorbij, jou heer is dood, hij komt niet meer terug en ik heb niks met hem te maken.’

Lumina · Geplaatst: Do Nov 04, 2004 14:47

zo

hier is dan het laatste stuk van het maraton posten Wink

het volgende stuk komt zaterdag Wink

omdat ik nu even met een gestolen toetsenbord zit (van de andere pc hoor Wink

) en ik moet 2 repetitie's inhalen Embarassed

en een paar so's Sad

kan ik even niet verder tikken Embarassed

maar ik doe mijn best Wink

Het begin der tijde

Sarron schudde zijn hoofd, ‘Je vergist je, hij komt juist nu terug. En jij moet nu beslissen wat je gaat doen. Vecht je met ons of tegen ons?’
Hij keek naar het meisje wat voor hem stond. Ze stond met haar rug naar hem toen met een paar schoenen in haar hand. Ze liep langzaam door terwijl ze antwoord gaf. ‘Ik heb genoeg van vechten, genoeg van mij druk maken om een profetie die nooit uit zal komen.’
Zei ze op dromerige toon, ‘Ik hoef niet langer te doen wat de buiten wereld van mij verlangd.’
Ze draaide zich om en staarde hem aan,haar blik was niet koud en hard deze keer, hij was dromerig en zacht alsof ze met haar gedachten totaal niet bij hem was.
‘Je hebt het mis meisje, de eerste keer toen ik je zag wist ik meteen dat jij het was die alles zou veranderen. Je lijkt op je vader, meer dan je zou willen. De profetie komt uit.’
Hij liep naar haar toen en keek haar aan. Toen hij haar was gaan volgen vanaf het huis van Lucius had hij verwacht dat ze hem zou opmerken en hem tot in de afgrond zou vervloeken, hij had zelfs verwacht dat ze zou vluchten, maar niets van dit alles had ze gedaan. In plaats van bang te zijn of wantrouwig had ze hem gewoonweg genegeerd. En Nu keek ze hem zo qasi onschuldig aan en zei gewoon we dat hij weg moest gaan omdat het haar niks kon schelen. ‘Ik ken jou, ik heb je eerder ontmoet.’ Ze bekeek hem onderzoekend. ‘Jij bent de dooddoener uit Oduis zijn winkel, Sarron.’ Ze keek hem schichtig aan en de koud blik kwam terug in haar ogen, de blik die hem in zijn nachtmerries achtervolgde. ‘Wat wil je van me?’
Hij haalde zijn schouders op:

Wanneer hij die duisternis brengt op zijn hoogte punt van macht is,
Zal duisternis en licht een bron van kracht voor hem vormen.
Van uit het bloed der elfen en dat van zijn zoon zal een dochter geboren worden.
Haar bloed is het zijne en daarvoor zullen zij zijn verbonden,
Verbonden in macht, maar alles zal hem toebehoren.
Zij zal alleen hebben wat haar toekomt en het teken van zijn macht dragen,
Het teken verkregen bij haar geboorten zal haar huid branden en
gemaskeerd worden door het teken van haar beschermer.
draken ruiter en dienaar van de fenix zal haar lot zijn.
Haar lot verweven met dat van de heer der duister,
Door bloed en macht.

Hij herhaalde de woorden langzaam en plechtig terwijl hij naar haar keek, ‘Zo is het geschreven en zo zal het zijn.’ Ze keek hem alleen maar aan en knikte toen.
Ze keek hem sarcastisch aan, ‘En hoeveel pagina’s hadden ze daarvoor nodig?’ Ze liep van hem weg, ‘Geloof wat je wilt dienaar van de heer, maar ik geloof het niet meer.’ Snel pakte hij haar schouder.

Serena keek naar de oude man die haar vast hield, de dunne knobbelige hand op haar schouder was dezelfde als ze die dag op de wegisweg had gezien. Ze nam zijn gezicht in zich op. Het was een oud gezicht, diepe rimpels van verdriet, pijn en wakkere nachten vormde kloven in het fiere gelaat van de oude man. Hij had een lang, smal gezicht opgesierd met een stoppelige baard. Op zijn wang zat een afgrijselijk litteken, overwoekerd door de baard.
Zijn ogen waren grijs ontkende elke kleur, in veel opzichten deden ze haar aan lucius malfidus denken. Maar iets aan deze man was anders, ze had het gevoel dat dit een man van eer was, een man die de kennis van de wereld bezat. Ze herkende hem aan zijn aanwezigheid. Het was moeilijk om uitteleggen maar ze vertrouwde de man. ‘Zeg me eens, Sarron. Wat is jou hulpeloze trouw aan de heer waard?’ Vroeg ze hem terwijl ze verder liep.
‘Mijn leven.’ Was het besliste antwoord wat ze kreeg. ‘Dan kan ik niks voor u betekenen.’
Ze keek naar hem terwijl hij enigszins hinkelend naast haar liep, ‘dit ondervond ik al de eerste keer dat ik je ontmoeten, maar bedenk… mijn aan de heer is even groot als aan jou.’
Hij haalde een toverstok te voorschijnen en Serena trok snel haar toverstok uit de koker die ze voor vertrek aan haar been had bevestigd. ‘Wees niet bang, ik ga er vandoor.’ De woorden stelde haar niet helemaal gerust en ze bleef met haar toverstok in de aanslag staan.
‘Op de 1 of andere manier voel ik me niet helemaal veilig als je met dat ding in je handen staat, ik denk iedere keer dat ik een crusiales vervloeking voor mijn kop krijg, vreemd hé?’
Gromde ze naar Sarron.
Hij grijsde, ‘Als ik je had willen vermoorden of pijnigen, Dan had ik het allang gedaan, op het wk bijvoorbeeld.’
Serena knikte, ‘Bedankt voor de redding maar ik had alles onder controle.’
‘Daar twijfelde ik niet aan.’ Antwoordde sarron grijnzend voor hij verdween.

Serena kwam in de woning van professor anderling aan per collecte bus en verliet het huis ook per collecte bus. Ze bracht de laatste dagen van haar vakantie door op de wegisweg en vertrok exact op tijd om de trein te kunnen halen. Toen ze vertrok was ze alleen, geen schouwers, geen begleiders. Ze ging zonder zich te verbergen, haar mantel zorgvuldig opgevouwen en in haar hutkoffer gepropt, en met ignis in zijn kattenhok op weg.

Lumina · Geplaatst: Di Nov 09, 2004 23:21

niet bepaald zaterdag...... maar hier is het nieuwe stuk Embarassed

ik ben een beetje inspiloos aan het raken Rolling Eyes

maar er komen zeker nog 3 stukken.

Jammer alleen dat ze in de trein in slaap viel…….
Zo kwam het dus ook dat Serena wederom de sorteer ceremonie miste. In de trein werd ze gewekt door niemand minder dan alastor dollemans. Ze schok zich haast lettelijk dood maar was al snel over de schok heen toen hij haar vertelde dat ze al een kwartier geleden weg had moeten gaan. Het was buiten echt honden weer en omdat ze te laat waren moesten ze lopen.
Vlak voor ze zweinstein binnen gingen beval alastor, Serena om haar mantel aan te trekken en onzichtbaar te worden. Opnieuw verborgen? Nee…

‘Lang niet gezien, ik begon me echt te vervelen zonder jou.’
‘ach kleine meisjes worden groot, ik kan niet als ik me verveel even het kantoor insluipen en je opzetten zoals vroeger.’
En toch denk ik dat er een andere reden voor is, als je het me wilt vertellen dan kan dat nu.’ Serena zat in een leeg klas lokaal met de sorteerhoed op haar hoofd. Het water droop nog steeds van haar af en ze voelde zich ellendig. Het enige leuke van die avond was harry potter die met de groot moeilijkste moeite had geprobeerd om het gesprek tussen alastor en perkamentus te volgen. (ze wist zeker dat hij het niet had kunnen volgen, nieuwsgierigaagje)
En ze had terwijl ze langs de tafel van zwadderich liep, draco bespettert met het water wat langs haar mantel liep. Niet echt bevredigend maar toch leek het, haar ietsjes op te vrolijke.
‘Waar denk je aan?’ vroeg de stem in haar hoofd terwijl Serena zeker wist dat hij het donders goed wist.
‘Aan waar je mij gaat indelen, ik denk dat dit heel moeilijk word.’
‘huffelpuf lijkt me niet hé? Ravenklauw? Je bent slim, erg slim het nijgt naar sluw..’
‘Verstand is het enige waar ik zeker van kan zijn, kan je niet opschieten met dit belachelijke gedoe? Ik heb nogal hoger.’ Dacht ze zo hard mogelijk.
‘Je vind jezelf goed genoeg, beter dan wie er om je heen loopt.’
‘Miezerige mensen die alleen maar de indruk willen wekken dat ze erbij horen? ik voel me er inderdaad enigszins boven verheven.’ Dacht ze chagrijnig terug terwijl ze een duidelijk bild van een derde jaars huffelpuffer opriep. Ongeïnteresseerd begon ze het lokaal op te nemen en keek naar Professor anderling en perkamentus, Sneep zat wiebelend op een krukje in de hoek en keek haar sceptisch aan.

'Wat dacht je ervan als ik je in zwadderich doe?’ Een klein moment stolde het bloed in haar aderen, maar toen dacht ze aan tika.
‘Ik red me wel, waar je me ook indeelt ik ga het proberen, ik lijk niet op mijn moeder.’
‘Je lijkt meer op je moeder dan je denkt, ik heb mijn besluit gemaakt.’ Serena zuchtte, dat was het dan hij ging haar indelen in Zwadderich en er was niet aan te doen. ‘ik kan in ieder geval elke dag van mijn miserabele leven door brengen met het vervloeken van draco Malfidus.’ Mompelde ze terwijl ze naar de vloer staarde en zich vast verzoende met haar lot.
Ze hoorde de sorteerhoed in haar hoofd mompelen :’Niet alles is wat het lijkt, jouw moeder was niet wat ze leek. Hier op zweinstein zat ze op……..’‘Griffoendor!!!!’ het weergalmde in het lege klas lokaal en Proffessor sneep viel achterover van zijn kruk. Serena sloeg haar handen over haar oren om het weerkaatsende geluid buiten te sluiten en keek perkamentus aan die naar haar toe liep en de sorteerhoed van haar hoofd trok.
‘Ik geloof dat het tijd word om te gaan eten, persoonlijk heb ik wel zin een stuk taart.’
Serena keek hem verbijsterd aan, ‘Ik zit in griffoendor…. Ik griffoendor, hij ging me in zwadderich indeelden en nu zit ik in… in … in..’ Ze begon te stotteren en liet zich door Proffessor anderling mee naar de grote zaal nemen.

Tika keek haar met een grote glimlach aan en maakte meteen een plekje voor haar vrij terwijl ze de grote zaal binnen liep, Serena wilden wel gaan zitten maar Proffessor anderling duwde haar zachtjes vooruit naar de tafel van griffoendor.
‘hey Serena ben jij dat? Mantel naar de stomerij zeker?’ Grapte fred terwijl hij haar snel naast zich trok. ‘En ben je nu officeel een griffoendor?’ Vroeg hij terwijl hij een groot stuk taart naar binnen werkte. Met een laatste wanhopige blik naar tika antwoordde Serena: ‘Ja, het schijnt zo.’

Lumina · Geplaatst: Ma Nov 15, 2004 23:12

ja mensen we komen in de buurt Twisted Evil

hier is het nieuwe stukje Razz

ik heb er lang over gedaan Rolling Eyes

ik hoop dat jullie het leuk vinden en ik ben bezig met verder schrijven Wink

het kan even verwarrend zijn omdat ik meteen over spring naar een heel ander punt in het verhaal Embarassed

maar ik hoop dat iedereen me kan volgen (weet het zelfs wel zeker) en voor de mensen die het straks niet helemaal snappen:P
de schuin gedrukte woorden is een backflash
(dus het is al gebeurd maar ik beschrijf het even terloops) veel plezier!!!!!! Very Happy

---------------------------------------------

‘Dames en heren over 5 minuten zal ik u verzoeken om u naar het zwerkbalstadion te begeven voor de derde en laatste opdracht van het tover school toernooi. Zouden de kampioenen zo goed willen zijn om de heer Bazuyn nu al te volgen naar het stadion?’
Aan de andere kant van de tafel stond harry potter op, de overige griffoendor klapte en Serena klapte net zo hard mee als de rest.
Toen alle kampioenen de zaal uit waren stonden de meeste leerlingen op en schoten naar hun leerlingen kamer om nog snel even iets te gaan pakken.
Serena deed het zelfde en rende in de gang naar tika. ‘Ik zie je zo meteen op de tribune, ik moet snel iets doen voor het begint.’ Met een noodgang stoof ze naar buiten en rende het verboden bos in. Terwijl ze rende kreeg ze door dat ze haar gewaad niet aan had en draaide met haar oogbollen. ‘Ik hoop dat dit belangrijk is Faredale!!’ Riep ze terwijl ze naar de boom rende waar ze met hem had afgesproken.
‘Tocka is vermist.’ Serena hijgde en boog voorover, ‘Ik- heb – hem - niet gezien.’ Bracht ze uit terwijl ze op adem kwam.
‘Ik maak me zorgen om hem, sinds vorig jaar is hij zo afwezig.’
‘Dat weet ik hij staart me telkens aan…. Maar ik kan je echt niet helpen, het toverschool toernooi gaat zo beginnen.’ Ze keek hem wanhopig aan en Faredale knikte, ‘Ik zag dat het werkbaleld een dolhof is geworden.’
‘Zwerkbal!’ Verbeterde Serena hem. ‘Maar ik met echt gaan, ik heb met tika afgesproken en ik had maar 5 minuten, daar zijn er nu nog 2 van over.’ Ze draaide zich om en rende zo hard ze kon weer terug naar het school terrein.

De Afgelopen maanden waren op zijn zachts gezegd veranderlijk geweest. Ginny wemel negeerde haar, (wat altijd beter was dan flauw vallen zoals ze de eerste keer had gedaan toen ze haar zonder mantel zag) de meiden uit griffoendor praten niet met haar omdat ze met tika om ging, behalve Hermelien griffel die zelf niet al te popi was. Ze had een record aantal uren strafwerk gekregen van sneep en vilder, ze droomde inmiddels over de zwerkbalcup die haar s’avonds besloop en beval hem op de poetsen. En ze had haar nieuwe aartsrivaal gevonden, patty park. Ze was al net zo erg als draco! Geen enkel moment liet ze voorbij gaan om haar voor paal te zetten. Tijdens toverdranken liet ze per ongeluk iets in Serena’s ketel vallen waardoor alles verpest was, als ze haar in de gang tegen kwam vervloekte ze haar stiekem en ze had haar een keer in de kast opgesloten. Tika kwam er al niet veel beter af want die had samen met Serena in de kast gezeten toen Sneep ze er uit haalde.
Al met al het was geen plezante tijd geweest. Dat was tot dat Draco begonnen was met zijn potter is prut badges. Het was de dag dat Harry en Draco ruzie hadden gekregen, serena kwam net de hoek om en zag hoe harry en draco elkaar te lijf gingen ze bleef behoedzaam staan en wachtte tot potter het klas lokaal in was. Het zelfde moment had ze een duw gekregen.

‘Oeps sorry, onderkruipseltje ik had je niet gezien.’ Zei Patty met een gemene grijns op haar gezicht terwijl ze op Serena’s hand ging staan, terwijl die probeerde haar boeken op te rapen die patty op de grond had gegooid. ‘Val toch dood irritante feeks.’ Gromde Serena terug terwijl ze opstond en weg wilden lopen. ‘Je bent wel brutaal hé? Puntoortje.’ Serena negeerde haar terwijl ze langs draco liep die met een paar badges stond. ‘Iedereen die er 1 wil kan hem komen halen!’ riep hij door de gang terwijl hij constant op zijn badge drukte
en de woorden :Potter is prut. Showde. ‘Wil je er ook 1? Ik heb er zat zoals ik net al aan griffel uitlegde, voor jou geld trouwens het zelfde raak mijn hand niet aan.’ Serena wierp hem een vernietigende blik toen en pakte de badge aan, Malfidus lachte met open mond.
‘Ik hoorde wat je tegen Hermelien zei jij smerig onderkruipsel en weet je wat, ik wens met al mijn hart dat je je kop dicht houd!’ Vol furie ramde ze de badge in zijn opengesperde mond en beende het klas lokaal in.

Die zelfde middag nog kwam parvatie naar haar toe en vroeg of ze mee ging naar zweinsveld. Ze had het aanbod afgeslagen omdat ze met tika had afgesproken, maar de sfeer was meteen een stuk beter. Natuurlijk waren er ook moment geweest die minder waren, zoals Rita pulper die rond sloop over het school terrein. En Hermelien die na een nogal vervelend artikel dreig mail ontving. Maar dat werd allemaal beter gemaakt door de aanwezigheid van professor Dolleman. Terwijl Serena het Zwerkbal stadion in rende grijnsde ze nog even terwijl ze dacht aan draco als witte fred.

Ze klom de tribune op en plofte naast tika neer die uitgebreid met een jongen uit ravenklauw zat te flirten. ‘ Zeg kan je niet op het dolhof letten in plaats van jongens? Carlo kannewasser doet ook meer hoor.’ Grinnekte ze toen tika zich los maakte en haar aan keek.
‘Ja, maar die is bezet.’ Zei tika terwijl ze haar speels porde.
Serena rolde haar ogen naar de sterren die inmiddels aan de hemel glinsterde, ‘Als ik had geweten dat je zo’n jongens gek was dan had was ik met een grote boog om je heen gelopen.’
Lachte ze terwijl ze haar zo hard duwde dat ze bijna achterover van de bank af viel.

'Het begint!! riep tika ineens opgewonden.
Op hetzelfde moment galmde de stem van Ludo Bazuyn door het stadion.
'dames en heren, de derde en laatse opdracht van het toverschooltoernooi staat op het punt te beginnen! Laat ik u herinneren aan de stand.' De rest van de worden werd verslonder door een vreemd gelukzalig gevoel in Serena's buik.
Ze hoorde de stand: Zweinstein stond voor. Een zwerm vogels schrok op door het daverende applaus en vlogen over.
Plotseling klonk er een fluit, en de opdracht was begonnen!

Lumina · Geplaatst: Wo Nov 17, 2004 23:21

hier is het dan.. Twisted Evil

i'm coming closer.. and closer...

----------------------------------------

Serena en tika stonden beide op de tribune aanmoedigingen te gillen en Tika werd bijna uitzinnig toen er een rode straal de lucht in vloog. ‘Die smerige krulm!!’
Ze mepte Serena bijna in haar gezicht terwijl ze met haar armen stond te zwaaien.

Ineens hoorde tika dat Serena stil gevallen was. Toen ze opzij keek gilde ze het uit van schrik.
‘Serena!!’ Serena’s handen gloeide. ‘Wat is er met je aan de hand! Ik haal iemand om je te helpen!’ Meteen wilden ze weg stormen naar de ziekenvleugel.
‘Nee, niet doen het gaat wel over!’ Schreeuwde Serena terug om over de mensen massa heen te komen. Vol afschuw staarde Tika haar aan. ‘Meid je bent gek!’ Ze wilden Serena’s arm pakken maar ze schudde heftig haar hoofd. ‘Niet aan me zitten,het is gevaarlijk!’ Tika trok haar hand terug en keek haar vriendin verschrikt aan, ‘Wat is er met je aan de hand!?’
‘Het maakt niet uit, ik kan het beheersen, ik doe het al mijn hele leven!’ Ze probeerde het kalm te zeggen maar de paniek klonk duidelijk in haar stem door.

Het leek of ze in brand stond, Serena vergat het toernooi en probeerde uit alle macht de plotselinge explosie van magie die ze voelde in te Tomé. ‘Nee, Nee, Nee, Dit mag niet gebeuren!’
Schreeuwde ze tegen zich zelf, ‘Ik heb te veel mijn best gedaan om het te beheersen!’
‘Nee, Nee, Nee!!’ In paniek keek ze om zich heen, er was niemand die haar kon helpen…
Perkamentus! Gonsde het door haar hoofd, hij kon haar helpen.
Ze wilden naar hem toe, maar om haar heen waren zoveel mensen dat ze niet van de tribune af kon. In middels werd de magie zo sterk dat het al haar wilskracht vergde om het niet los te laten.

Toen ineens verplaatste de mensen massa zich. ‘O Mijn god!’ Hoorde ze tika roepen.
Met een ruk draaide Serena zich om en keek waar iedereen naar toen ging. Er klonk gegil om haar heen en iedereen rende de tribune af naar beneden.

Aan de rand van het dolhoof lag harry potter, hij was bebloed, zijn gewaad was gescheurd en naast hem lag carlo kannewasser….
Serena kon het haast voelen, carlo kannewasser was dood.

Het geglil werd harder en de woorden verstaanbaar, ‘hij is dood!’ – ‘Carlo kannewasser dood!’
Perkamentus was bij de twee en probeerde de mensen massa te kalmeren terwijl hij voor harry zorgde. Serena die het gevoel had alsof alles om haar heen in stortte rende van de tribune naar het meer. Gefrustreerd door haar inmiddels brandende bloed en paniek die heerste gaf ze gehoor aan de stem die ze hoorde.

‘Ik heb je nodig.’ Siste de stem die ze steeds vaker hoorde in haar dromen. De stem die ze had gehoord in haar derde jaar, tijdens haar waarzeggerij examens.
De stem die toen zo vreemd voor haar was, leek nu haar enige vriend.
‘Wie ben je? Alles gaat mis! Help me!’ Riep ze in paniek terug. De stem klonk rustig en kalm, maar tergelijker tijd sissend. ‘Spring in het meer, ik zal je helpen.’ Zonder er over na te denken sprong ze in het meer. Het water was koud, en heel even leek de pijn te verdwijnen.
Plotseling voelde ze een ruk achter haar navel…………………………

Lumina · Geplaatst: Zo Nov 28, 2004 13:53

*huppelt topic binnen*
*plakt het nieuw stuk aan de muur*
*grijnst en zet er even een memo bij* sorry dat het zolang duurde Embarassed

*wil weg lopen en bedenkt dan dat ze er nog iets bij moet doen*
*schrijft erbij: speciaal voor loutje die ik tot wanhoop heb gedreven omdat ik zo super lang niks schreef*
*wandelt het topic weer uit en gaat verder met schrijven*
--------------------------------------------

Als een draaikolk draaide het water om haar heen en slokte haar op. Alles om haar heen verdween in een waas en haar brandende bloed vond een paar seconden rust.
Serena sloot haar ogen om van het moment van verlichting te genieten.
Plotseling plofte ze op de harde grond neer, met gierde de magie weer rond in haar lichaam.
Ze stond op en opende haar ogen met haar handen tot vuisten gebald om de sterke stroom magie in te tomen keek ze in het rond, wat ze zag maakte haar woedend.

Om haar heen verzamelde zich een grote groep mensen in lange zwarte gewaden en witte maskers. Ze hadden haar dus danig omringt dat ze niks anders kom zien dan de zee dooddoeners.
Woedend stapte Serena op de dichtstbijzijnde af; ‘Stelletje idioten! Waar zijn jullie mee bezig!’ Schreeuwde ze terwijl er kleine vonkjes vuur van haar handen sprongen. ‘Ik weet niet wat jullie met me gedaan hebben, maar bid maar dat ik jullie niet allemaal vermoord!’
Sommige deden een klein stapje achteruit. Maar niemand sprak.

Serena die zich oppermachtig voelde door het vreemde overschot aan macht werd hierdoor alleen maar kwader en met 1 beweging van haar hand liet ze het gewaad van 1 van de dooddoeners in brand vliegen. Terwijl hij angstig weg rende en zichzelf bluste keek Serena dreigend in het rond.
‘Dus jullie wilden zo nodig zien wie ik was? De macht van jullie duistere heer laten her leven?!’ Schreeuwde ze buiten zinnen terwijl ze over met haar handen zwaaide waar de vonken letterlijk vanaf sprongen.
‘Dan zal ik jullie wat laten zien!’ Het volgende moment vloog 1 van de dooddoeners door de lucht.
‘En nu vertellen jullie mij precies wat jullie met me gedaan hebben! En jullie brengen me terug!’
Wederom verroerde niemand zich. ‘Ik zal het nog 1 keer zeggen! Zolang jullie heer dood is het ik niks, maar dan ook niks met jullie te maken!!!’ Ze was woedend, zo lang had ze erover gedaan om haar magie te beheersen toen ze klein was, en zolang was het gelukt. Nu hadden deze klunzen alles voor haar verpest, omdat ze niet wilden toe geven dat voldemort zo dood als een pier was, ze hadden haar weggehaald van school, haar vriendin laten denken dat ze een eng monster was en ze hadden dat kleine beetje geluk om normaal te zijn van haar afgenomen.

Ze smeet blind een vuurbal naar links en wachtte om de impact, maar die kwam niet. Toen ze om keek zag ze dat hij gewoon was verdwenen. Het kon haar eigenlijk niet veel schelen ze wilden gewoon schreeuwen.
‘Ik wil nu weten wie hier verantwoordelijk voor is!’ Plotseling weken de dooddoeners uiteen. Serena zag dat ze op een kerkhof stond. In de verte zag ze een fraai huis en rechts van haar stond een klein kerkje, maar het meest indrukwekkende wat ze zag stond een paar meter van haar vandaan…. Een marmeren grafsteen met de woorden:

Marten vilijn

De naam glinsterde in het licht van de sterren. Serena keek ernaar met een gevoel van weemoed en zag plotseling dat er nog iets anders op de grafsteen glinsterde, het waren twee hele kleine rode spettertjes…
Ze liep naar het graf en raakte de kleine spetters aan… ‘bloed?’ mompelde ze terwijl ze een stap achteruit deed.
Ze stapte in een vreemde spleet in de grond en struikelde.
‘Ik ben hier verantwoordelijk voor, om te antwoordde op je vraag.’ Klonk een kille stem.
Serena verstijfde, ze bleef op de grond liggen en staarde naar de grafsteen. Haar bloed brandde nog steeds, maar ze voelde de pijn niet meer. Alle stukjes van de puzzel vielen op hun plaats. Langzaam en zonder achterom te kijken stond ze op. ‘Onmogelijk.’
Ze haalde diep adem en schrapte al haar moed bij elkaar voor ze achterom keek.
Wat ze zag was de enige persoon die haar ooit zou kunnen begrijpen, degene die zoals ze nu besefte haar net had toegefluisterd wat te doen. De bron van haar dromen,nachtmerries en zogenaamde visionen stond voor haar.

Serena moest haar kaken op elkaar klemmen om niet te gillen. Een lang bleek gestalte kwam op haar afgelopen. Zijn rode ogen met spleetvormige pupillen als een kat lichte op in het duister en verstijfde haar terplekken. Hij wees met een toverstok op haat waar een hand met lange spinachtige vingers omheen zat. Een draaikolk omringde haar en plotseling waren haar natte kleren vervangen door een zwarte jurk die met een knoop om haar schouders was bevestigd. Ze sloot haar ogen in doodsangst toen hij voor haar stond en haar met zijn slangachtige gezicht aanstaarde. Ze voelde hoe hij zijn koude handen op haar schouders legde en haar tegen zich aantrok. ‘Eindelijk heb ik je gevonden.’ Fluisterde hij met zijn kille stem in haar oor.

Lumina · Geplaatst: Ma Dec 06, 2004 18:40

Toen hij haar aanraakte voelde het als of er een ijsklomp in haar maag werd gegooid. Eigenlijk wilden ze zich los rukken maar iets weerhield haar ervan. Met trillende stem vroeg ze: ‘Wat wilt u van mij? En wie bent u?’
Ze wist de antwoorden al maar diep vanbinnen knaagde de twijfels een gat in haar ziel.
‘Je kent mijn naam waarom vraag je hem nog?’ Antwoordde de bleke gestalte en hij liet haar los terwijl hij zijn naam in haar oor fluisterde, ‘Voldemort.’

Sarron verstopte zich tussen de andere van zijn soort en sloeg de komst van Serena slechts gade, hij had haar zien verstijven bij het geluid van zijn meesters stem en had de verbijstering in haar ogen gelezen toen hij haar tegen zich aantrok. En nu kon hij haar doodsangst voelen…
Ze nam een stap achteruit en liep tegen 1 van Sarron’s mede dooddoeners aan, terwijl ze probeerde weg te komen. Sarron had nog nooit zoveel medelijden gehad met iemand. Hij kon zien dat ze nog steeds worstelde met de kracht explosie die ze ongetwijfeld moest voelen nu de duistere heer teruggekeerd was. Hij herinnerde zich de profetie nog perfect en kon in haar ogen lezen dat zij hem nu ook helder voor de geest haalde.

Plotseling sneed de kille stem van zijn meester door de zwoele avond lucht.
‘Mijn trouwe.. Dooddoeners. Ik weet dat we een zware nacht achter de rug hebben en dat Harry potter ons wederom is ontsnapt.’ Er klonk instemmend gemompel en gemor, maar toen Voldemort zijn hand hief viel iedereen weer stil. ‘Maar gelukkig is er nog een beetje helderheid in deze verderfelijke nacht te vinden.’ Sarron kon zijn aandacht niet bij zijn meester houden en bleef staren naar Serena die hopeloos een uitweg in de kring van dooddoeners probeerde te vinden. ‘jullie, Nee, Mijn lange wachten is eindelijk voorbij! Ik wil jullie voorstellen aan…….’ Sarron keek vol verbazing naar Voldemort die bijna teder naar Serena keek en haar hand pakt. ‘Jullie prinses.’ Als 1 man bogen de dooddoeners voor Serena en Sarron boog met hen mee.
‘En mijn klein dochter.’ Voegde zijn meester met iets wat verdacht veel op trots leek in zijn stem toe.

Vol verbijstering keek Serena naar de zwarte zee om haar heen, iedereen knielde voor haar.
De lange gestalte waarvan ze nu niet langer kon ontkennen dat hij echt Voldemort was had haar hand was en stak die in de lucht. ‘Samen zullen wij oppermachtig zijn! Niet zal mij, voldemort de meest machtige tovenaar van het universum en zijn trouwe dooddoeners nog kunnen stoppen!’
Er klonk een oorverdovend gejuich en de dooddoeners stonden weer op terwijl ze alle hun toverstaf tevoorschijn haalde en die vol strijd lust de lucht in staken. ‘Het ministerie was tegen ons! Pakte ons op! Hielp de modderbloedjes! Gaf albus perkamentus de leiding over zweinstein! En weerhield jullie ervan mij te zoeken!’
Riep Voldemort terwijl hij Serena’s hand los liet en zijn dooddoeners ophitste. ‘Nee.. Jullie weerhielden jezelf om mij te zoeken, verzonnen verhalen om onder jullie staf uit te komen! Hier hebben we het al over gehad… Ik heb het jullie nog niet vergeven.. Maar nu maakt het allemaal niets meer uit! Harry potter zal sterven en ik zal krijgen wat mij toebehoord!’ Zij rode ogen fonkelde in het duister terwijl hij het over de stille begraafplaats schreeuwde en Serena’s bloed leek terplekke te stollen toen hij haar hand opnieuw pakte en hem weer in de lucht stak. ‘mijn bloed stroomt door deze aderen en zal mij opnieuw absolute macht geven! Doen jullie mee?!’ Meteen klonken de strijd kreten van alle kanten en Serena waande zich in de oorlogen die de nachtwaker haar had laten mee beleven. ‘Ik niet!’ schreeuwde ze plotseling.

Sarron’s hart stond stil toen hij Serena die woorden hoorde uitspreken, nog nooit had hij iemand de heer zien tegen spreken en het zien overleven. Alle blikken waren nu op het 14 jarige meisje gericht en Sarron zag in gedachte haar vader duizend maal sterven. ‘Wat zei je daar?’ Klonk het dreigend en kil uit de mond van zijn meester. ‘Wat? Net terug uit de dood en nu al problemen met je gehoor?’ Sliste Serena uitdagend terug terwijl Sarron haar het liefste een klap voor haar kop had gegeven. Ze stond op dezelfde manier voor zijn meester als ze voor hem had gestaan de eerste keer dat hij haar had ontmoet. Haar donkere ogen ingesteld op pure arrogantie en haat terwijl ze geen schijn van kans had, maar deze keer zou ze er niet zo makkelijk vanaf komen.
‘Respect, Crusio.’
Geschrokt keek Sarron toe hoe Serena op de grond viel.

Lumina · Geplaatst: Vr Dec 10, 2004 19:59

daar is het dan Razz

het volgende stuk Smile

het duurde even maar dan heb je ook wat Wink

het is iets meer dan 2 pagina's Razz

en natuurlijk is het lang Very Happy

ik weet niet of het soms een beetje saai is maar daar komen jullie vanzelf wel achter Cool

als ik een reactie krijg (pb of reactie topic) dan post ik meteen het volgende stuk.... (mits ik de spel fouten eruit heb en loutje dan geen zenuwinzinking heeft Twisted Evil

)
owjah voor mensen die het een beetje kwijt zijn (ik kreeg van iemand een vraag over de familie) even een korte aantekening:

Citaat:

Perone schudde zijn hoofd, ‘Zo’n moeder zon’ dochter.’
Hij herinnerde zich Tirana wel, het vreemde haar: te donker om voor blond door te gaan en te licht om het bruin te noemen, zelfs de gouden glans van het haar herinnerde hij zich. Nee dit kind had niks van haar moeders schoonheid geërfd behalve het bijzondere haar. De scherpe lijnen van haar gezicht waren die van haar vader, die op zijn beurt het exact evenbeeld van zijn vader was geweest. Niet alleen in zijn uiterlijk waren de familie banden angstaanjagend duidelijk maar ook in zijn doen en laten had Mikas op zijn vader geleken, zoals later bleek

mikas is dus voldie's zoon.

------------------------------
Een snerpende pijn schoot door Serena’s lichaam en ze viel op de grond. Het was alsof elk bot in haar lichaam was gebroken en ze vermorzeld werd onder een moker, maar ze weigerde te gillen. Met haar tanden op elkaar geklemd lag ze op de grond te creperen van de pijn. ‘Iedereen maakt fouten.’ De pijn verdween en Serena kon weer opstaan. ‘Ik vergeef je voor deze ene keer, het enige wat je hoeft te doen is mij trouw te zweren.’
Serena keek giftig naar 1 van de dooddoeners en weigerde naar Voldemort te kijken. ‘Nee, bedankt.’ Gromde ze.
‘Ik ga liever normaal dood.’
‘Crusio, mijn eigen vlees en bloed keert zich tegen me…’ Sliste hij terwijl Serena opnieuw het slachtoffer van de vloek werd. Inmiddels bloedde ze en kon ze zich niet meer bewegen maar ze bleef stug volhouden, en haar tanden op elkaar klemmen. Ze herinnerde zich de vorige keer dat ze de crusio vloek had gevoeld, maar deze keer was het 10 duizenden keren erger dan toen. Toen vloek opnieuw werd op geheven stonden de tranen in haar ogen en kon ze zich niet meer bewegen zonder te gillen.
‘Waarom spreek je me tegen? Ik dacht je blij zou zijn dat ik je had gevonden.’
‘Hoe heb je me hier gekregen? Waarom doe je dit.’ Bracht Serena met moeite uit terwijl ze probeerde niet te ademen omdat het pijn deed. ‘Jij bent zelf hier heen gekomen, ik heb gehoord dat je de profetie niet serieus nam, maar ik geloofde het niet. Ik zie nu dat ik dat beter wel had kunnen doen. jij en ik zijn 1.’

Sarron keek hoe Serena met een verwrongen gezicht op haar hurken ging zitten en fel naar zijn meester staarde.
‘Jou bloed en het mijne zijn hetzelfde, mijn magie stroomt door jou aderen ik geef jou immense macht en dit is hoe je me terug betaald? Je behandelt me respectloos, zeg mijn doelen niet te steunen?’ Zei voldemort op kalme toon terwijl hij met zijn toverstok zwaaide. Rond het middel van Serena verscheen een wapengordel ingelegd met saffieren, aan de wapengordel hing een dolk.
Serena stond op en keek met zichtbare verbazing naar de wapengordel die haar enigszins uit balans bracht. ‘Waarom zou ik uw doelen steunen? U heeft nooit naar me omgekeken.’ Ze had de dolk in haar linker hand en bekeek hem aandachtig terwijl ze haar wijsvinger over het lemmet liet glijden. Haar gezichtsuitdrukking was onverschillig en rustig. Sarron keek van zijn meester naar Serena en zag de gelijkenissen tussen hoe zijn meester eruit had gezien en het gezicht van Serena. Hij had het vermoede dat zijn meester het ook zag want hij wende zich van haar af. ‘Ik heb elke seconden van de dag aan je gedacht, hoe je leerde toveren mij sterker maakte, harry potter haten, mij trots maakte.’
Serena was nog steeds gefixeerd op de dolk, ‘U zegt zoveel aan mij te denken maar nooit heb ik een teken van leven van u gehad, het enige teken wat ik kreeg was van uw dooddoeners die probeerde mij om zeep te helpen.’
Ze stak de dolk met het gevest vooruit naar Voldemort en vervolgde, ‘Waarom zou ik u helpen.’
Voldemort nam de dolk niet aan en draaide haar de rug toe, ‘De dolk is van jou je kunt hem gebruiken wanneer je wilt. Op welke plek ter aarde je ook bent jou bloed zal altijd de weg naar het mijne vinden, snijd je hand palm open en je word naar me toe gebracht.’ Serena stak de dolk weer in de wapen gordel en keek kwaad naar Voldemort. ‘Vertrouw me dat zal nooit nodig zijn. U geeft geen antwoord op mijn vraag omdat u weet dat er geen antwoord is.’ Voldemort liep bij haar vandaan en Nagini kwam vanachter een grafsteen aan geglibberd.
Smerig beest. Dacht Sarron terwijl de slang naar Serena toe glibberde. ‘Je vergist je Alvira, ik heb je altijd geholpen. Misschien ben je te lang bij Albus Perkamentus geweest, je schijnt vergeten te zijn wie je familie is.’
Sarron keek naar Serena die plotseling laaiend was.

‘Noem mij geen Alvira!’ Schreeuwde Serena woest terwijl ze haar vuisten balde. ‘Zo heet ik niet! Ik heet geen elf oke?! En ik ben nooit vergeten wie mijn familie is!’ Ze was woede, al die tijd was ze alleen geweest en was meneer de grote tovenaar terug en hij begon over familie en over hoe hij altijd zo goed voor haar zorgde.
‘Ik ben nooit vergeten wie mijn familie was! Want u heeft hen allemaal vermoord! Uw eigen zoon omdat hij iets niet helemaal had gedaan zoals u dat wilden !’ Ze werd steeds kwader en haar keel deed pijn van het schreeuwen. ‘U zegt dat u voor mij zorgden maar u liet mij achter! U liet me achter om potter te vermoorden en niemand zorgden voor mij. Het ministirie stuurde een nachtwachter achter me aan toen ik naar mijn vader vroeg en niemand hielp me! Ik was alleen niemand zorgden voor mij!’ Ze trilde van woede en prompt sprongen de vonken weer van haar handen af. ‘U was op school in mijn eerste jaar elke nacht gaf u me les in verweer tegen zwarte kunsten toen had u me kunnen helpen me mee kunnen nemen, maar u zei niks! Ik wist niet eens dat u er was onder die achterlijke tulband.’ Voegde ze er wat zachter aan toe.
‘Hou op over het verleden kind en kijk naar de toekomst, je vader was een idioot begrijp je me? Mijn zoon was een idioot ik kan er ook niks aan doen en wat betref je moeder…… het is niet de tijd.’

‘Het kan me niet schelen ik wil weten wat er met haar gebeurd is! Ik heb het recht het te weten!Of moet ik soms alles hier in de as zetten!’ Schreeuwde Serena buiten zinnen terwijl ze dreigend met haar handen zwaaide.
Nu was het de buurt aan voldemort om kwaad te worden. ‘Luister naar me! Ik heb je deze macht gegeven en ik kan hem ook weer afnemen als je me niet gehoorzaamd!’ Schreeuwde hij. Het zelfde moment voelde Serena hoe ze zwakker werd. De magie stroomde uit haar lichaam weg, plotseling was ze weer haar normaal ik. Maar nu voelde ze zich leeg en hol van binnen. Ze zakte om de grond.
‘Je moet nu beslissen, dien je mij of Perkamentus? En neem nu het goede besluit kies voor mij.’
‘Nee, ik kies niet voor u. U liet me alleen.’
‘Ik liet je alleen omdat het niet anders kon! Kijk om je heen, dit is je familie.’ Hij gebaarde naar de dooddoeners die hen zwijgend gaden sloegen. ‘Ik wil gewoon naar huis.’ Fluisterde Serena terwijl de tranen in haar ogen opwelde.
Serena keek naar de dooddoeners en zag hoe sommige haar bemoedigend toe knikte. Ze was altijd alleen geweest, er was nooit iemand geweest om mee te praten ze had nooit een echte familie gehad. Ze twijfelde..
‘Huil je? Of bedriegen mijn ogen me?’ Vroeg Voldemort terwijl hij naar haar toe liep. Serena keek verbaast op en wreef in haar ogen. ‘Zie je het nu? Je bent zwak, sluit je bij mij aan.’ Serena keek in zijn rode ogen en twijfelde, maar toen ze dieper keek zag ze dat er niets was. Ze keek naar de grond en dacht aan alle vreselijke dingen die ze had mee gemaakt, zou ze bij hem blijven? Waarom ook niet de wereld kon wel zonder haar.
‘Dit is je thuis.’ Fluisterde voldemort terwijl hij naast haar hurkte en haar overeind trok.
Toen hij haar aanraakte flitste er plotseling een aantal beelden door haar hoofd, alles wat de nachtwaker haar had laten zien alles wat hij haar had verteld. Ze kon voor haar grootvader kiezen hij niets gedaan wat het ministerie niet had gedaan. Weer keek ze naar de bloedrode ogen en ineens herinnerde ze zich hoe haar keel werd door gesneden.. de herinnering was bitter zoet, ze was een vrouw geweest iemand sneed haar de keel door terwijl iemand anders stond toe te kijken… die persoon had dezelfde ogen als ze nu voor zich zag.
Slachtoffer of Dader ze zijn beide hetzelfde. In gedachte herhaalde ze de woorden die de nachtwaker haar had geleerd. ‘Dit is niet mijn familie, en dit is niet mijn thuis. Ik zal me niet bij u aansluiten het spijt me.’ Woedend keek Voldemort haar aan, Serena werd bang van zijn woedende blik en begon achteruit te lopen. ‘Wacht maar, als je alleen bent, bang, als je ziet hoe ze zijn. Je gelooft nog steeds in die zielige emotie, liefde. Ooit zul je het zien en dan kom je terug.’
‘Nee, ik sterf liever. U kunt het zien als zwakte maar het was de liefde van lilly potter die haar zoon redde. Ik zal geen onschuldige mensen vermoorde omdat u denkt dat ze minderwaardig zijn. Ik zal nooit huilen om het verlies van een ziel maar ik zal hem ook niemand ontnemen.’
‘In dat geval kan ik je niet laten gaan.’ Voldemort richtte zijn toverstok op Serena

Lumina · Geplaatst: Za Dec 11, 2004 18:00

Perron zweefde over de begraafplaats blij in het gezelschap dat hij het meest waardeerde te zijn. Hij legde zijn geestelijke hand op de schouder van een geest die de weg kwijt was geraakt en wees hem de weg terug naar zijn koude graf. Zwijgend maar met een moordlustige grijns rond zijn lippen keek hij toe hoe de heer der duister herrees en meteen begon met leven nemen. Vol vreugde keek hij toe hoe zijn prinses terug keerde naar haar meester en grootvader. Zijn zwarte hart verkeerde in een fase van onmetelijke blijdschap en speciaal voor de gelegenheid nam hij de vorm van een mens aan terwijl De Heer een hevige discussie begon met zijn kleindochter. Hij kon hun emoties voelen, de woede van zijn prinses en de kille gedachtes van De Heer vulde de avond lucht met een feestmaal van emoties voor Perron.
Toen De Heer zijn kleindochter de bloeddolk overhandigde kon Perron de zwarte magie in elk deel van zijn (gecreëerde) lichaam voelen. In gedachte proefde hij bloed op zijn lippen en zag hij de dolk ongehinderd veel doorboren. Hij zag meteen hoe zijn prinses gefascineerd werd door het wapen, de bloed lust was in haar ogen zichtbaar en haar onverschillige blik verrieden de koude elfen ziel die in haar zetelde. Ze was volkomen bezeten van het wapen, zoals ieder bij die het aanraakte begon de dolk haar aangeboren moordlust van de mens te voeren. Perron zweefde naar de dolk toe en bekeek hem met groot respect. Het gevest had de vorm van 2 slangen verstrengeld in elkaar zaten, de twee groene smaragden die hun ogen vormden en het vlijmscherpe lemmet glinsterde in het koude licht van de sterren. Met een diepe zucht dacht Perron aan alle moorden die de dolk op zijn geweten had, dagen van vergane glorie. Hij was verrast toen zijn prinses de dolk aan haar grootvader wilden geven maar begreep dat ze het duister in de dolk moest hebben gevoelt. De uitleg die volgde strekte niet zover als de informatie die Perron had kunnen geven maar vol deed. Vol trots keek Perron toe hoe zijn prinses de dolk in haar wapen gordel stak, wat een krijger zou ze zijn geweest. Met een geamuseerde blik zag hij zijn hoe ze zich de dolk onbewust toeeigende als die van haar en vroeg zich af of ze wist wat de laatste daad van de dolk was geweest. Hij wachtte tot ze zou breken en zich aansluiten bij de Heer maar toen zag hij het… de twijfels die ze had waren verdwenen. Verward liep hij naar haar toe wetend dat ze hem niet kon zien. Hij keek in haar geest en zag het probleem, ze leert snel. Zijn gedachten raceten door zijn hoofd, wat als hij haar dood, wat als ze het overleefd. Het tafereel wat hij nu zag kwam hem bekent voor en hij kon er niks aan doen, maar hij likte zijn lippen af aan de gedachte alleen al er opnieuw een moord zou worden gepleegd. Hij dacht aan mikas die net als zijn prinses voor De Heer had gestaan. Ze stonden precies hetzelfde, uitdagen bedroeft en zonder angst. Terwijl De Heer de toverspreuk uitsprak zag Perron plotseling zijn prinses met haar hand naar een hanger die ze om haar nek had gaan.
‘Avra kadavra!’ Een groene flits verlichte de hemel. Toen het licht verdween was Zijn prinses ook verdwenen, het enige wat er nog was dat aantoonde dat ze er geweest was, was een kapotte grafsteen op de plek waar ze had gestaan.

Op het moment dat Voldemort de spreuk uitsprak greep Serena uit pure wanhoop naar haar hals ketting en dacht aan de woorden die perkamentus in zijn brief had geschreven: Jou thuis is waar je het meest naar verlangd. En toen gebeurden het, ze voelde het medaillon gloeien. Door de schok stapte ze opzij en de avra kadavra vloek miste haar op een haar na. Ze voelde een ruk achter haar navel en een branderig gevoel in haar rug. Het volgende moment lag ze op het erf van zweinstein. Ze lag op haar rug en kon zich niet bewegen. Alles om haar heen was wazig en ze hoorde een stem in haar hoofd:’ je kan me niet ontsnappen, vanaf nu zul je mij dienen.’ De stem klonk dichterbij dan ooit en vol wanhoop keek Serena naar de sterren die twinkelde aan de donkere hemel. Om haar heen was het volkomen stil waarschijnlijk was iedereen al weg of waren ze carlo aan het bergen. Ze voelde nu pas hoe alle pijn uit haar lichaam stroomde. Het was niet alleen de pijn besefte ze plotseling het was alles, haar lichaam werd langzaam gevoelloos.
Ze deed geen moeite meer om zich te bewegen, en langzaam zakte ze weg in een diep dal van ellende en verdriet. Ineens besefte ze dat ze niks meer was, ze voelde heen haat over verdriet om wie ze verloren was en ze schaamde zich daarvoor. Nog 1 keer opende ze haar ogen maar ze kon niks meer zien dan 1 grote waas, toen hoorde ze een stem…
‘Waar kom jij ineens vandaan?’ Gevolgd door een geschokt, ‘Wat is er met je gebeurt!?’
Serena deed geen moeite om iets terug te zeggen of om de stem te herkennen ze zonk verder weg, ze voelde niks meer en alles werd zwart……..

‘Dat ben jij, kijk maar naar jezelf zie wie je was. Je huilde de eerste keer maar nu lijk je niks meer te kunnen voelen, zijn je tranen opgedroogd?

Lumina · Geplaatst: Za Dec 11, 2004 21:54

Nawoord
En zo eindig het verhaal van de verborgen leerling. De avra kadavra vloek misten Serena, maar raakte de grafsteen achter haar… hoewel ze het zelf niet door had weerkaatste de vloek tegen het marmer en raakte rug. Niemand zal ooit weten wat er precies gebeurde die nacht. Zelfs Serena zelf wist niet wat er met haar gebeurde, het enige waar ze aan dacht waren de woorden van de nachtwacht. Ze was haar hele leven alleen geweest en had altijd verlangt naar een familie, die ze uiteindelijk ook kreeg. Haar vrienden waren haar familie geworden. De nachtwacht had haar geleerd niet te huilen en het karakter van de mens te zien zoals hij was, verraderlijk en wreed. De persoon die haar die nacht vond had deze lessen al geleerd toen hij erg jong was. Waarschijnlijk begreep deze persoon Serena beter dan een ander ooit zou doen. Maar Serena zou nooit weten wie deze persoon was, voor haar was de enige die haar ooit zou begrijpen degene waar ze haar leven en kracht mee deelde.
Als sterren die langzaam verdwijnen in de het ochtend licht verdween de verborgen leerling.
Het zou niet lang duren voor ieder haar verhaal kende en haar lessen deelde. Niet de leerlingen van zweinstein zouden haar lessen kennen, nee. Haar familie en vijanden zouden met respect terug kijken op de tijd van verborgen geheimen en identiteit en zich afvragen wat er precies die nacht zich had voldaan. Was het haar straf… of misschien haar verlossing.
1 ding was zeker, De nachtwacht zou weten wat er met Serena was gebeurt, wanneer iedereen het zich nog afvroeg.
Alleen de nachtwacht zou het weten… het begin van onthulde duisternis was hier…

~fin~
-----------------------

en dat was het mensen Crying or Very sad

het einde.........
maar vrees niet, I shall return Razz

hoe me in de gaten Wink

en blijf schrijven.