[AF] Harry Potter en de Onvervloekbare Vloek

Moony · Geplaatst: Ma Aug 16, 2004 12:50

Ergens anders in het kasteel lag nog iemand in bed, maar daar kon de slaap geen vat krijgen.
Sinds hij uit het verboden bos was gerend, had Harry alleen nog maar aan Ron en Lupos gedacht.
Madame Plijster had hem en Hermelien weggestuurd omdat het te laat was om op de ziekenzaal te gaan. Harry wist haast zeker dat ze ook wakker lag.
Het was de laatste tijd heel vaak Ron die wat had. Zou het toeval zijn?
Het gordijn van zijn hemelbed was iets open, waardoor het maanlicht de kans kreeg naar binnen te schijnen. Door het kleine beetje licht zag Harry Alexa en Chicco op het voeteneinde van zijn bed liggen. Zj hadden er blijkbaar geen last van, van wat er allemaal was gebeurd.
Wat er was gebeurd was ook geen ramp, maar er gebeurde zo vaak wat, té vaak.
Een ander kind zou een lekke voetbal een ramp noemen, moet je nagaan hoe “anders” zij waren.
Even moest Harry denken aan de Duffelingen, die zich niet van de toverwereld en haar problemen bewust waren, tot Harry kwam.
Ook zij kwamen plotseling voor de gevaren te staan van zijn wereld, waar een dreuzel normaal niets van af weet. Evenals vele andere gezinnen natuurlijk.
Hij draaide zich op z’n buik, en probeerde te slapen.
Al snel ging hij rechtop zitten, met zijn handen op zijn borst.
Het Medaillon! Hij stond op en keek verschrikt in z’n kleren, en in het bed. Tevergeefs.
Chicco was wakker geworden. Hij hield z’n kop scheef, alsof hij wilde vragen wat er was. Harry fluisterde “Het Medaillon” , in de hoop dat Chicco hem kon verstaan.
Chicco stond op, en liep over het dekbed naar Harry toe.
“Godzijdank” Fluisterde Harry, en haalde het Medaillon van Chicco’s nek af.
“Jé moete beter op uwe kostbare spull letten ea?” Hoorde Harry.
Snel hing hij het medaillon om zijn nek, onder zijn nachtkleding, veilig. Althans, voor even.
Chicco legde zich weer naast Alexa neer, die hem vervolgens liefdevol likte.
Even keek Harry naar de twee, en bedacht zichzelf dat hij ook maar eens moest gaan slapen. Hij gooide de dekens weer over zich heen, en legde zijn hoofd op het kussen. Het Medaillon glom zacht, en straalde een beetje warmte af, alsof het wilde zeggen dat het blij was weer om Harry’s nek te hangen.
In de warme gloed van het Medaillon, dommelde Harry in.

“Avada Kedavra” Schreeuwde iemand, waarop een gil het gevolg was. Een man zakte in elkaar bij de deur.
Er klonken voetstappen, “Ga weg! Nooit zal je langs mij heen komen, nooit!
Op de achtergrond schreeuwde er een baby.
“Je zal zwijgen” zei een kille stem. “En knielen, voor de Heer van het Duister”
“Nooit!” Schreeuwde de vrouw.
De vrouw holde naar het kinderbedje waar de baby in lag, en ging er voor staan met getrokken toverstok.
“Nooit…” zei ze zacht.
“Paralitis”
De vrouw ontweek een lamstraal, en vuurde er op haar beurt ook een af, die werden afgeketst.
“Je einde is nabij” zei de kille stem van de man, en richtte zijn toverstok op de vrouw.
“Avada Kedavra!”
“NEE!” Schreeuwde de vrouw, nog voor ze in elkaar zakte.

“Nee!” Riep Harry, die nu rechtop in bed zat.

Groetjes Moony

Reacties en Tips kunnen gestuurd worden via Pb of naar het Reactietopic Very Happy

Ze zijn altijd welkom Smile

Moony · Geplaatst: Di Aug 17, 2004 13:43

Deel 26.* De Terugkomst.

“Nee” vervolgde hij zacht.
Het was op het eerste gezicht een wonder dat er niemand wakker was geworden van zijn plotselinge schreeuw, of in elk geval, dat er niemand gereageerd had.
Harry had zojuist zijn vader en moeder zien sterven, terwijl ze in een korte strijd verwikkeld waren tegen Voldemort. Zonder enige medelijden had hij ze vermoord, bruut vermoord.
Een zweetdruppel gleed over zijn rug heen, en liet zonder reden Harry’s hele lichaam rillen. Het gordijn rond zijn bed wapperde stilletjes, alsof de wind door de kamer sloop en er zacht aan trok. Langzaam maakte het gordijn plaats, plaats voor duister. Het leek alsof er zwarte nevel zijn bed omhulde en alles in beslag nam, alles veroverde wat op het ogenblik in zijn buurt was. Het enige wat hij zag, was duisternis.
Een hand doemde op, met lijkbleke vingers, gevolgd door een dunne arm. Dichter kwam het op Harry aan, gestrekt, en reikend. Harry probeerde achteruit te gaan, maar leek vast gekluisterd. Dichtbij was het nu, vlakbij zijn borst.
Het Medaillon werd steeds warmer, naarmate de hand naderde, en begon steeds feller licht af te geven.
De lange, lijkbleke vingers strekten zich uit, om vlakbij het Medaillon te eindigen.
Wat er het volgende ogenblik gebeurde, ging te snel.
Het Medaillon gaf plots oogverblindend fel licht af, waardoor de arm zich krijsend terug trok. Het duister verdween, en alles kwam weer tevoorschijn zoals het was achtergelaten. Harry’s hart bonkte in zijn keel, terwijl het Individa Medaillon nog zachtjes gloeide.
Wat was dat, of beter gezegd, wie? Waarom, en hoe?
Harry knipte het licht aan, en zocht verwoed naar zijn horloge. Het was nog vroeg, tien over half zes. Hij rukte zijn gordijn los en staarde uit het raam. Alles leek rustig, en er was niets abnormaals te zien. Hij liet zich weer op bed zakken en dacht na.
Eerst had hij zijn vader en moeder zien sterven in een droom, daarna kwam er iets of iemand naar hem toe, gehuld in duisternis, om het Medaillon te pakken?
Zou Voldemort hem dit allemaal extra laten dromen, om hem iets duidelijk te maken?

Hmmz.. tja.. volgensmij is het niet groot.. magoed =S

Moony · Geplaatst: Za Aug 28, 2004 15:48

Sorry dat ik even niets meer had geschreven, ik was bezig met mn fanart =S Magoed, eh, daar gaan we weer ^^ en lees ze Smile

Die morgen werd Harry ruw wakker gemaakt.
“Ga weg” Mompelde hij slaapdronken.
“Oh Harry, kom op! We mogen dit weekend naar de Wegisweg!”
Harry opende voorzichtig een oog, wat er nog al gênant uitzag, en zag dat Ginny ongeduldig aan zijn arm zat te trekken. “Kom nou!”
“Hé wat?” zei Harry afwezig, terwijl hij rechtop ging zitten.
“Doe niet zo flauw, hier” ze gooide Harry wat kleren op bed, en vertelde verder.
“Ik heb je hutkoffer net ingepakt, kleed je snel aan want we moeten Ron ook nog van de Ziekenzaal halen voor we vertrekken” Ze sprak een spreuk uit over de koffer en liet het achter zich aan zweven, de slaapzaal af.
Het koste Harry moeite alle kledingstukken op de juiste plaats aan te trekken.
Zijn gedachtes waren niet bij het aankleden, maar bij zijn droom van de laatste nacht, en de rare verschijning, gewikkeld in duisternis.
Als hij niet beter wist, zou hij zweren dat Voldemort hem een bezoekje had gebracht.
Toen hij het op een gegeven moment benauwd kreeg omdat hij een broek over zijn hoofd had getrokken kwam hij weer bij zinnen.
Nadat hij zichzelf uitgebreid in de spiegel had bekeken om te zien of er niet meer verkeerd zat, haastte hij zich naar beneden.
Onder aan de grote trap trof hij Hermelien, Ginny en Marcel aan, die in een strijd van woorden gewikkeld waren, en er zo te zien ook niet uitkwamen.
Harry schraapte zijn keel luidruchtig.
De drie keken op.
“Moest dat echt zo lang duren?” Vroeg Hermelien gepikeerd.
Harry mompelde eerst iets onverstaanbaars voor hij zei:”Gaan we Ron nog ophalen, of laten we hem hier heerlijk een weekeindje zitten?”
Niemand reageerde, maar Hermelien liep als eerste vlug weg in de richting van de Ziekenzaal, waarna de rest haar stug volgde.

Madame Plijster zei hen vriendelijk goedemorgen, toen de vier de ziekenzaal binnenstapten.
“Het tweede scherm links!” zei ze nog, ondanks dat ze Ron al lang hadden gevonden.
”Ik was al bang dat jullie me vergaten” zei Ron grijnzend.
“Welja” grinnikte Hermelien.
”Achteraf… het zou wel lekker rustig zijn zonder jou” Lachte Harry.
Marcel keek afwezig de andere kant op, toen hij ineens het gesprek verstoorde.
“Wat doet Professor Sneep daar?”
Ron haalde zijn schouders op. “Geen idee, hij zit daar al een tijdje met Lupos te praten. Ze praten alleen te zacht om er ook maar iets van te verstaan.”
“Gezellig oude herinneringen ophalen zeker, het waren ook beste vrienden” Zei Harry spottend.
“Vreemd” zei Hermelien duister.
“Wat is er vreemd aan?” Vroeg Ginny niet begrijpend.
Hermelien keek op, “Nee niets Ginny”
“Halen jullie me hier nog weg of hoe zit dat…” zei Ron grijnzend.
Hij schopte optimistisch zijn deken af en zwaaide zijn benen over de rand waarna hij vervolgens een pijnlijk gezicht trok.
“Meneer Wemel! U komt hier niet weg had ik gezegt voor u uw glas leeg heeft gedronken!” Hoorden ze plotseling de krijsende stem van Madame Plijster boven het geroezemoes uit. Madame Plijster pakte de beker met een bloedrode inhoud, en hield het Ron voor.
“U gaat niet eerder weg voor u dit op heeft” zei ze streng.
Ron pakte met een pruillip de beker aan, en nipte er wat uit. Hij trok een vreselijk vies gezicht, en keek Madame Plijster smekend aan.
”Opdrinken, meneer Wemel” zei ze.
Ron keek haar nog een keer smekend aan, en sloeg toen het mengseltje achterover, en gaf walgend de beker terug.
“Fijne dag nog” Zei ze, en liep weg.
Ron stapte van zijn bed af, en trok zijn gewaad over zijn kleren aan.

”Om precies vijf uur, verwacht ik jullie hier terug!” zei de schrille stem van professor Nimfershiff, die iedereen toesprak die mee was gegaan naar de Wegisweg.
“Ik wens jullie een prettige middag” Vervolgde ze, en liep naar de andere leraren.
“Wat gaan we doen?” Zei Ron enthousiast.
“Wat wil je doen?”
“Geen idee schat, vertel jij het maar.”
“Nee waarom moet ik altijd zeggen waar we heen gaan!”
“Omdat jij nu eenmaal –
“Zullen we die kant op gaan?” Fluisterde Ginny tegen Harry, en wees in de richting van de Drie Bezemstelen. “Dan zijn we van deze twee af…”
Harry knikte, en liep achter Ginny aan, weg bij de nog steeds kibbelende Ron en Hermelien.
“Hé, waar zijn ze nou?"
"Wie..." Zei hermelien gepikeerd, terwijl ze haar armen over elkaar heen vouwde. "Eerst ben ik je schat, en daarna, daarna, o laat ook maar!"
"Schat stop daar nou mee" Smeekte Ron. "Ik wil net zo goed een leuk weekend hebben als jij. Ik vroeg me alleen af, waar Harry en Ginny zo plots heen zijn geslopen."
Hermelien keek op, waar zijn ze?

Groetjes Moony ^^

Moony · Geplaatst: Vr Sep 03, 2004 15:35

Ze keek Ron even aan, en draaide zich toen om.
Ron staarde naar het achterhoofd van Hermelien, alsof hij haar met zijn ogen om wilde draaien.
”Pak je haar van achter, Wezel?” Fluisterde een stem in Ron’s oor.
Koude adem gleed over Ron’s wang, terwijl de stem verder fluisterde.
Ron slikte… “Ga-weg, Malfidus” Siste hij uiteindelijk.
“Aha, Wezel wil dat ik weg ga, maar natuurlijk” Fluisterde Draco, maakte een buiging, en liep wat naar achteren.
Ron draaide zich voorzichtig om naar Draco, vuurrood, maar vastberaden.
Zijn hand taste naar z’n toverstok, die uiteindelijk zweterig z’n doel vond.
”Ik waarschuw je, Wemel” Zei Draco, die zijn hand in z’n zak liet glijden.”Je kunt weinig beginnen tegen mij” Vervolgde hij smalend.
Hermelien had zich vluchtig omgedraaid, en zag Draco en Ron met getrokken toverstok tegenover elkaar staan.
“Ron, leg die stok weg” Siste ze. “Ben je wel helemaal goed wijs!”
”Ach kijk” zei Draco. “Ons Bloedje bemoeit zich met haar boy-friend, zeg eens, je weet toch wel dat jullie kinderen de naam Wezel krijgen? Zonde, om nog meer Wezels in omloop te krijgen”
Ron zette een paar stappen in de richting van Draco, maar werd tegengehouden door Hermelien. “Hou je hierbuiten Hermelien” zei Ron.
“Niet zolang jij je zo zielig gedraagt om ook nog maar naar Malfidus te luisteren!”
Hermelien had nog steeds Ron’s arm vast, maar bleek weinig invloed op hem te hebben.
”Ik doe, wat ik moet doen” zei Ron, waarna hij nogmaals slikte.
“Komt er nog wat van, of is je stokje weer gebroken?” zei Draco uitdagend.
“Jullie zijn nog geen tien minuten alleen of hebben al weer ruzie gevonden!” Sneerde Professor Nimfershiff, die met grote passen aan kwam lopen.
”Veertig punten aftrek voor Griffoendor, twintig voor Zwadderich!” Riep ze nijdig. “En nu, kan ik jullie alleen laten, zonder nogmaals punten af te trekken?!”
“Ja Professor” Zeiden ze, waarna Nimfershiff argwanend weer weg liep.
“Tot de volgende keer, Wezel” zei Draco grijnzend, en liep weg.
“Moest dat nou?” Tierde Hermelien.”Het stomste wat je kunt gaan doen is midden in Zweinsveld, ingaan op een domme opmerking van niemand minder dan Draco Malfidus! Bovendien had je nóg geluk dat hij Korzel en Kwast niet bij zich had”
Ron grijnsde.
“Wat?” Zei Hermelien niet-begrijpend.
“Nou, het was juist pech dat hij Korzel en Kwast niet bij zich had… Anders hadden ze 60 punten aftrek gehad”
Hermelien keek Ron nog steeds niet-begrijpend aan.
“Tis zo” zei hij, haalde zijn schouders op, en liep in de richting van de Fopshop.
”Zeg Ron, wacht op mij!”

Pfoe, t was een tijdje geleden dat ik had geschreven geloof ik =S *Sorry*
Maar dat komt omdat ik even in de knoop zat met school, k moet even weer op gang komen. Dat zal over een maandje wel over zijn, dan heb ik alles beter ingepland, dus zal ik wel meer tijd over hebben. Maargoed.
Lees-ze!

Groeten Moony

Moony · Geplaatst: Di Sep 07, 2004 15:24

Zoals ik aan het eind van mijn vorige post al gezegt heb, zal ik de komende tijd wat minder schrijven. Aangezien de school weer is begonnen, en de leraren haast staan te dansen om eindelijk weer huiswerk op te geven.
Ik zal proberen zoveel mogelijk nog te posten, maar het zal zeker langzamer gaan als de tijd hiervoor.
Voor degene die op mijn verhaal gereageerd hebben, of het mooi vinden, bedankt in elk geval, ennehm, ik zal mn best doen meer te schrijven.
Tot die tijd zullen jullie het nog even moeten doen met de delen die er al staan, en dat zijn er heel wat geloof ik Razz

Jullie worden zo alleen nog maar nieuwsgieriger... Maargoed,

Tot snel, en Lees-ze

Groeten, Moony

Moony · Geplaatst: Di Sep 14, 2004 13:51

En dan weer een hoofdstuk, aansluitend op de vorige ^^ Veel Leesplezier =P

Zodra Ginny de deur van de Drie Bezemstelen opendeed, kwam een walm van warmte en de geur van drank hen tegemoet.
Het puilde er uit van de leerlingen, die hun eerste dagje van dit jaar in de Wegisweg vierde, en van de leraren die blij waren even van het lesgeven af te zijn.
Na zich door de menigte te hebben gewrongen, vonden ze een stoffig, maar leeg tafeltje in de hoek van het café. Meerdere hoofden keken nieuwsgierig hen kant op, maar Ginny leek er geen last van te hebben. Ze bestelde twee boterbiertjes, en veegde het stof van de tafel af.
”Kijk eens wat daar zit” Fluisterde Ginny, terwijl ze wees naar iemand die geheel in het zwart gehuld op een kruk in de hoek zat. “Wie zou dat zijn?”
Harry keek even geïntrigeerd naar de persoon, en wendde toen zijn blik af. “Zal wel zo’n man zijn die draken of iets dergelijks verkoopt.”
“Met nagellak op zeker” Zei Ginny grijnzend.
Het enige wat zichtbaar was, waren de handen. En inderdaad, de foeilelijke roze kleur nagellak stak sterk af tegen de zwarte achtergrond van de cape waar ze op rustten.
Harry ging er niet op in, en keek het café door, op zoek naar bekende gezichten.
De meeste leerlingen waren derde jaars, waarvan hij er geen één bij naam kende. Meerdere leraren stonden helemaal aan de andere kant van de bar, waaronder Nimfershiff, Banning en Anderling.
Een oorverdovende gil kwam hoog boven het andere gepraat uit, en eiste alle aandacht op. Verward keken Harry en Ginny de kant op waar het geluid vandaan kwam, en zagen dat er een wit beest, met zwarte strepen aan de cape van de persoon zat te trekken, die net nog rustig in de hoek zat.
”Alexa!” Schreeuwde Ginny, die als eerste door had dat het de Magnaydi was, die Chicco vergezelde.
Onmiddellijk verslapte de greep van Alexa, waarna ze de cape losliet en snel achter Ginny ging staan.
”Sorry” Zei Ginny, die naar de persoon toe was gelopen.
“Geeft niets” Antwoordde die ijzig, waarna ze haar cape afveegde.
Ginny bleef even staan, ze aarzelde, maar begon toen toch weer te praten. “Mag ik u wat vragen?”
”Als het niet te lang duurt” zei de matte stem van de vrouw.
“Waarom hult u zichzelf geheel in lappen, wij zijn er altijd erg op gesteld als wij elkanders gezicht kunnen zien”
Het was zeker weten de enigste keer dat het hier zo stil was geweest. Alle aandacht was gegaan naar Ginny en de vrouw, die nog geen antwoord terug had gegeven. Hoe raar het ook klonk, de spanning was om te snijden. En dat alles, om een simpele vraag. Gedurfd, wel eens waar, maar simpel. De vrouw bracht langzaam haar handen naar haar cape, en sloeg die achterover.
Ginny bekeek de vrouw aandachtig, haalde toen haar schouders op en liep weer naar Harry.
Harry’s hart was op de loop gegaan, wie hij nu zag, was gewoon onmogelijk, maar ze was het, ze was het echt…

Whoe! Ik hou van dit soort einde! Nouja einde, mja, einde van dit hoofdstuk. nog lang niet het einde van het verhaal hoor =P. ^^

EDIT: *Ik heb dit stukje tekst even weggehaald, aangezien het niet helemaal meer klopte met het volgende deel. Dat heb ik extra veranderd omdat anders het verhaal helemaal de verkeerde kant op ging, en dat was niet de bedoeling*

Hopelijk snel meer, en Lees-ze!

Groeten, Moony

Moony · Geplaatst: Di Sep 28, 2004 13:26

Harry’s hart was op de loop gegaan, wie hij nu zag, was gewoonweg niet mogelijk. Er stond een vrouw met felgekleurd haar, en groene ogen voor hem, geïrriteerd, omdat Ginny haar lastig had gevallen.
“Harry?” Fluisterde Ginny, die zich inmiddels weer naast hem had geïnstalleerd,”Ken je dat vrouwtje of zo?”
Harry staarde nog steeds naar de vrouw die een eindje verder weer was gaan zitten en haar mantel weer om zich heen sloeg.
Zijn hand gleed voorzichtig in z’n broekzak, en haalde er een verkreukelt papiertje uit.
”Ik hou van je” stond er met een vluchtig handschrift op de achterkant geschreven.
”Getekend, James”
Ginny zat geïnteresseerd naar het papier in zijn hand te kijken, terwijl hij het openvouwde.
”Hé, dat zijn toch je ouders?” Zei Ginny, en griste de foto uit Harry’s hand om hem beter te kunnen bekijken.
Harry knikte vaag, waarna Ginny de foto terug gaf, een slok van haar boterbier nam en vermoeid de kroeg doorkeek. Haar ogen bleven uiteindelijk rusten op de knal roze nagels van de vreemde vrouw die ze net had aangesproken. Na ze even bestudeert te hebben, gleden haar ogen voorzichtig naar boven, alsof ze op zoek was naar iets.
Harry zat nog steeds afwezig naar de vrouw te staren, het liefst zou hij nou naar buiten rennen, weggaan, zich verstoppen, alles wat ook maar mogelijk was. Zijn voeten leken vastgevroren, en zijn ogen keken maar naar één ding…
Kletterend viel de deur open, en liepen twee mensen binnen. Zoekend keken ze de kroeg door, en vonden uiteindelijk hun doel. “Harry! Ginny!” Riep Ron, die zich door de menigte wurmde, met Hermelien in zijn kielzog. “Harry? Waar kijk je naar?”
Ron ging naast hem staan, en volgde zijn blik, dat uitkwam bij de vrouw.
”Zo hé, val je nu ook al op oudere vrouwen?” Zei Ron weifelend.
Ginny tikte verveeld met haar toverstok tegen het biervlesje aan, “Kunnen we zo gaan?”
“Nee Ginny” zei Hermelien, liep naar Harry toe en fluisterde:”Harry, het kan niet, denk na…”
“Het-het is haar” zei hij moeizaam.
“Nee Harry” antwoordde Hermelien. “Denk na zei ik, ze is dood, het is haar niet!”
”Kijk dan!” Riep Harry nijdig, die Hermelien de foto voor haar neus drukte.
Ze veegde zijn hand opzij, “Harry, ze is er niet meer, het kán haar niet zijn, Harry, Lily – is – dood !”
“O ja?” zei Harry, die nu echt uit zijn trance was ontwaakt, begon behoorlijk boos te worden. Te verzonken in zijn eigen wil en gedachtes. Het was alsof hij voort ploeterde in drijfzand. Vastberaden zijn doel te bereiken, maar te zwak om ook nog maar een stap te zetten.
Hermelien pakte Harry bij zijn schouders, en probeerde het hem uit alle macht duidelijk te maken. “Harry, kíjk naar die foto, Lily leeft niet meer, dát” ze wees naar de vrouw in de hoek “Is Lily niet! Net zoals je je vader niet zag bij het meer drie jaar geleden toen je een patronus zag, is dit je moeder niet!”
Sommige mensen keken verward hun kant op, toen ze de twee zo zagen staan fluisteren, maar dronken snel weer verder toen Ginny hen een vernietigende blik toeworp.
”Harry, denk je echt dat ze jou niet herkend had, zelf áls ze het al geweest was?”
Harry wendde zijn hoofd af… ze had gelijk. Nogmaals wierp hij een blik op de vrouw, die zo verschrikkelijk veel op zijn moeder leek. Wie was ze dan, als ze zijn moeder niet was? Hij besloot zich erbij neer te leggen, en keerde zich weer naar Ron, die inmiddels Harry’s boterbier op had gedronken. “Eh… sorry, maar het zag er zo verleidelijk uit” Begon hij.
”Geeft niet” Antwoordde Harry kortaf.
“Zeg eh, wij wilden zo nog even naar Fred en George’s winkel gaan –
“Ohja?” zei Hermelien ongelovig.
“Nouja goed, ik wilde zo nog even naar hun winkel gaan, gaan jullie mee?”
“Als jij betaald” zei Ginny flauw, en liep voor de rest, de Drie Bezemstelen uit.

_______________________________________________________________________________________
Héhé ^^ Dat is dan weer een deel, naa 2 weken -.-" *Woeps* ... Zoals ik al zei worden we echt overladen met so's en pwken, waar we allemaal goed voor moeten leren, dus heb ik het nogal druk... maarjagoed, ik heb het heel iets veranderd, omdat het verhaal anders niet meer klopte..

Veel Leesplezier!

Groetjes, Moony

Moony

Nouja, bedanken voor de reacties kan ik niemand helaas :S
Alsjeblieft blijf erop reageren, met tips en weetikveel wat, dat is een heel erg fijn voor de schrijver! Very Happy

Ik waardeer het ten zeerste.

Toen de stemming weder was gekeerd in het groepje leerlingen liepen ze de overvolle straten van Wegisweg door, om uiteindelijk bij de Shop van Ron’s broers vrolijk naar binnen te stappen.
Het wemelde er van de vliegende tornado kikkers, spettervissen, en andere bij hun niet bekende artikelen, die hen letterlijk om de oren vlogen. (Hermelien haalde met een vies gezicht een slijmerig visje uit Ginny’s haar)
“Welkom bij de Tweeling tov- O hallo! Jullie had niet zo snel verwacht” Zei George, die zijn welkoms zin afkapte.
George had lang sluik haar, en liep in een zwart met grijs achtig gewaad.
“George!” Klonk het van achter het gordijn waar ze voorstonden, ze hoorden voetstappen, het gordijn vloog opzij, en Fred verscheen. “George heb je- Hé, jullie hier?” Ook Fred werd zich bewust van de ‘klanten’ die nog geen minuut geleden binnen waren gekomen. “Wat brengt jullie hier? We hebben nog steeds niets gevonden om ons rode haar te verbergen hoor” zei Fred, die aan zijn halflange haar plukte. Ron’s oren werden rood, maar al snel hervond hij z’n evenwicht.
”Hebben jullie nog wat van Ma gehoord?”
“Nee, we hebben haar al een tijdje niet gesproken” antwoordde George verveeld.
“Hoe gaat het met onze klassenoudsten dan, nog steeds 1ejaars aan het pesten?” Vroeg George plagend.
“Geweldig” zei Hermelien gesmoord. Ron, die had willen antwoorden, deed opgelucht zijn mond weer dicht.
“Waar kwamen jullie voor eigenlijk?” Vroeg Fred.
“Nou, als intresse tonen voor jullie werk ook al niet meer mag” zei Ginny bits, “dan kunnen we maar beter gaan.”
Fred en George keken elkaar aan, en haalden hun schouders op. “Goed” zei Fred “Als je wilt gaan, ga maar”
“We hebben nog werk genoeg” Vulde George hem aan.

“Je kunt echt merken dat ze ma een tijd niet hebben gesproken” zei Ginny chagrijnig. “Het wordt tijd dat ze hen weer eens manieren leerd”
“Ginny, ze zijn wel meerder jarig. Je moeder zal ook weinig meer over ze te zeggen hebben”
Ginny bleef staan. “Je zal wel gelijk hebben Hermelien. En wat kan het mij ook schelen, ze doen maar…”
“Waar was je van plan nu heen te gaan Ron?” Vroeg Harry, om het gesprek op een ander onderwerp te laten stuiten.
”Nou” Ron keek op zn horloge “Het is al over twaalven, eerlijk gezegd lust ik wel wat”
“Vreetzak” zei Hermelien zacht. Ginny giechelde, “De Drie Bezemstelen dan maar?”

Na even heerlijk wat gegeten te hebben, (Nadat Ron z’n eigen eten op had, was hij begonnen aan Hermelien’s pompoenburger) liepen ze met zn vieren naar De Lekke Ketel, waar de 6e jaars Griffoendors dit weekend waren gevestigd.
“We hebben kamer 12.” zei Hermelien, die weer naar Harry, Ron en Ginny liep, nadat ze de schema’s had bekeken. “Simon slaapt ook bij ons, blijkbaar hebben ze rekening gehouden wie met wie omgaat.”
"Gaan wij met Simon om dan?" zei Ron argwanend.
“Ik ga dan maar” zei Ginny.
“Waarom dat dan weer?”
“Ik ben geen 6e jaar Harry, weet je nog? Ik moet naar een zaak een paar straten verderop.”

“Best een mooie kamer” zei Ron, die op een bed neerplofte. “Handig ook, dat al onze spullen er al liggen. Die trappen hier zijn ook best stijl”
Harry liet zich op het bed ernaast vallen, en bestudeerde het plafond.
Hermelien liep echter zenuwachtig langs de ramen en keek iedere keer naar buiten, alsof ze verwachte dat er elk moment wat kon gebeuren.

Ehm, dat was weer een deel, ik moet wel zeggen dat ik er zo mee stop geloof ik, er wordt helemaal niet meer op gereageerd, en dat geeft nou niet bepaald dat idee dat het gelezen wordt, laat staan leuk wordt gevonden.

Groetjes, Moony...

Edit: whaa, is het echt zo klein?! =S In Word leek het veel groter!

EDIT by me: Oke oke, ik stop niet ^^ Gelukkig zijn er nog mensen die mijn fanfic wél lezen, en daar ben ik ook heel erg blij om Very Happy

Het voeld veel prettiger om te schrijven als er mensen je fanfic leuk vinden, dan dat er niet op gereageerd wordt, en je helemaal neit weet wat er van je verhaal gedacht wordt. Wat vinden jullie, moet ik weer een poll opstellen?

Moony

Plotseling kletterde er wat tegen het raam. Ron en Harry keken geschrokken op, maar Hermelien leek het niet vreemd te vinden en deed het raam open, waarna er een kleine, dunne spierwitte kat binnensprong, met een brief aan haar halsketting.
Harry zag in een glimp een zegel op het medaillon van het katje staan, maar kon het niet thuisbrengen.
Voorzichtig peuterde Hermelien de brief van de halsband, waarna het beestje zichzelf begon te wassen.
Hermelien vouwde de brief open, en las het met een lichte frons op haar voorhoofd.
”Was dat Hermy” zei Ron, terwijl hij opstond en naast haar ging staan.
Ze draaide zich abrupt om, maar Ron zag nog dat het in vluchtig was geschreven, met smaragdgroene letters. “Valt die Victor je weer lastig?”
“Ron alsjeblieft” zei Hermelien vermoeid. Ze liep een paar stappen van hem vandaan, begon haastig op de achterkant van het perkament wat terug te krabbelen, waarna het opvouwde en weer aan het halsbandje van ‘de postbode’ bevestigde.
Het katje sprong haastig naar het raam, en liep door de dakgoot weg.
Harry was half overeind gekomen om de situatie beter te bekijken, maar liet zich weer achterover vallen doen Hermelien hem niet begrijpend aankeek.
“Hoe laat is het” Vroeg Ron, die weer op z’n bed was gaan zitten.
“Nauwelijks half twee” Antwoordde Hermelien, en deed haar handschoenen aan. “Gaan jullie nog even mee naar buiten dan?”
“Daar komen we net vandaan!” Zei Harry, die weer haastig overeind ging zitten.
“Ron?”
Ron keek twijfelend naar Harry, en toen weer naar Hermelien. “Even dan” Zei hij uiteindelijk, stond op en deed zijn gewaad weer aan.
“Ga je niet mee?” Vroeg Hermelien, die zich naar Harry keerde.
“Nee, ik zou niet weten wat ik er moest doen.”
“Nou, als jij het zegt” Zei ze.”We zijn om vijf uur wel weer terug”
De deur viel zacht in het slot, waarna Harry alleen de wind langs de ramen hoorde gieren, en z’n eigen hart in een rustig tempo voelde bewegen.
Harry pakte een boek, genaamd ‘de beknopte geschiedenis van Zweinstein’ en begon erin te bladeren. Terwijl hij dat deed, had hij blijkbaar niet in de gaten dat Chicco en Alexa weer waren gekomen. Ze liepen geruisloos over de houten vloer, om zich uiteindelijk onder het bed van Harry neer te planten.

'… is het niet mogelijk om te verdwijnselen of te verschij- '
Harry keek op van het boek, een tak van een boom tikte eigenwijs tegen de ramen aan, wat Harry had afgeleid. Hij opende het raam, brak een stuk van de tak af, en keek per ongeluk even neer op de nog steeds volle straten van Zweinsveld.
Hij keek neer op de koppels en gezellig pratende mensen die hadden gewinkeld, of net wilden beginnen. Even voelde hij een krampachtig gevoel in z’n maag. Hij zag Cho lopen met Michel Kriek, hand in hand. Snel wendde hij zijn blik af, en keek naar de andere kant van de straat, waar zijn blik viel op een donker steegje.
Nog nooit was het hem eerder opgevallen, dat daar een steeg was, tussen de twee winkels. Veel vreemder was het, dat er een vrouw stond. De vrouw, die ze vanmiddag in De Drie Bezemstelen hadden ontmoet en zo veel op Harry’s moeder leek. Haar roze nagels woelden door haar lange haar, en verdwenen daarna weer onder een roetzwart gewaad.
De vrouw keek omhoog, hun blikken kruisten elkaar, waarna de vrouw voorzichtig naar achteren liep en niet langer zichtbaar was vanaf het punt waar Harry zat.
Nog een tijdje probeerde hij een blik op te vangen van de vrouw. “Wie is dat” Mompelde hij, haast onverstaanbaar, “Waarom loopt ze weg”
De vragen knaagden aan zijn geweten.
Hij smeet het raam dicht, deed zijn gewaad aan, en strikte nijdig zijn veters. Chicco en Alexa waren zich ook bewust geworden van Harry’s plotselinge woede.
“Ga weg” Sneerde hij, en liet de deur met een klap achter zich dicht vallen.
‘Ik zal en moet weten wie dat is’ Dacht hij eigenwijs, en rende de Lekke ketel uit.
Wat hij ook niet wist, is dat er meerdere ogen op hem gericht waren…

Nou, dat was weer een deel =P Het klinkt heel stom, maar ik heb ineens weer zin om te schrijven ^^

Groetjes, Moony

^^ Whihi

Nog bedankt voor jullie pb's, het vrolijk me echt op ! Smile

Moony

Om zich heen liepen verschillende mensen rustig met elkaar te praten.
Harry wilde zichzelf er geen tijd voor geven te kijken wie het waren, en liep inmiddels weer bedaard naar het steegje.
Het leek vanaf hier nog donkerder dan vanuit het raam in de Lekke Ketel. De andere tovenaars leken hem niet in de gaten te hebben.
Zijn zwarte schoen plaatste zich in de schaduw, waarna zijn hand voelend over de muur gleed, alsof hij elk moment in de grond kon wegzakken.
Even schuifelde hij voort.
Een paar meter achter hem, liepen de mensen nog vrolijk door de gezellige staat, terwijl hij hier op zoek was naar iets, waarvan hij niet eens wist wat het was.
Een paar meter liep hij verder, tot zijn hand in contact kwam met een kille muur. Hij tastte de hele muur af, maar vond geen opening.
Een krakend geluid plaatste zich galmend voort door het kille steegje.
Een donker gedaante zorgde ervoor, dat het kleine beetje licht wat er in het steegje scheen, werd belemmerd.
“Wie bent je” zei Harry kil en kortaf.
“Ik stel hier de vragen Potter” antwoordde ze met een valse grimas. “Maar omdat je niet zo lang meer in deze wereld rond zal lopen, zal jou mijn naam geven niet zoveel grote gevolgen geven. Ik heet Chana Drepar”
Harry kneep zijn ogen dicht tegen het kleine beetje licht dat langs Drepar heen kwam en hem irriteerde.
Zwetend zocht zijn hand naar zijn toverstok, als hij die nou kon pakken...
“Expelliarmus!” Schreeuwde Harry, terwijl hij zijn toverstok op Drepar richtte.
”Protego!” Riep de vrouw, ze was te snel voor hem, en vuurde gelijk daarna weer een spreuk op Harry af. “Expelliarmus!”
Dat laatste had hij niet verwacht, en zijn stok werd met een grote kracht uit zijn hand geblazen, waarna het rinkelend de stilte verbrak.
“En nu…” zei ze met een vals lachje, ze richtte haar toverstok rustig op Harry, en zei;” Petrificus Totalus ”
Harry viel met een bonk op de grond.
Het enige dat hij nog zag, was dat Drepar veranderde. Ze veranderde van vorm, in een groot gedaante, een draak welteverstaan.
Hij zag haar op hem afkomen en hem vastpakken, waarna Harry in een waas van zwarte mist en gedachtes wegzakte.

Hm,, nou moet ik de lezers toch gaan teleurstellen, want het volgende hoofdstuk, zal ook gelijk het laatste hoofdstuk zijn.
Niet om verdere redenen, maar omdat het verhaal ten einde loopt. 70 posts vind ik een prachtig getal om mijn fanfic mee te eindigen.

Dus, geniet nog van dit deel, want het volgende, zal ook gelijk het laatste zijn!

Groetjes, Moony

Moony

Laatste Hoofdstuk; De Onvervloekbare Vloek.

Zweetdruppels lekten één voor een van zijn gezicht af, om nog geen seconde later op de koele vloer kapot te vallen. De zon scheen, maar tegelijkertijd was het koud, heel koud. Mist zocht zich een weg door de priemende zonnestralen.
Het was rustig en vredig, woelend rolde hij over het gras, dat nog bedekt was met dauw, tot hij zich aan een lelijk uitstekende steen stootte.
Hevige pijn stak op, niet alleen in zijn hoofd en armen, maar over zijn hele lichaam. Onmogelijk alleen veroorzaakt door die ene steen.

Harry opende zijn ogen. Dunne, lange lijkbleke vingers bevonden zich vlak bij zijn borst. Het was schemerdonker, de omgeving was niet te zien, alleen hij en niemand minder dan Voldemort. Voor de rest was er niemand te bekennen.
Harry sloeg zonder te weten wat hij deed de handen bij de licht gloeiende Individa Medaillon weg, en krabbelde haastig achteruit, terwijl de ijzige pijn alleen nog maar erger werd nadat hij Voldemort had aangeraakt.
”En daar zien we elkaar weer” zei Voldemort op ijzige toon.”Na een lange tijd, vind je ook niet”
Harry antwoordde niet, hij zocht naar zijn toverstok, tevergeefs, maar de wil om die te vinden was groot, hoewel hij heel goed wist dat zijn toverstok nog in het steegje lag.
“Zoek je dit soms?” Zei Voldemort, met iets dat op een grijns leek op z’n gezicht, terwijl hij een bruine toverstok omhoog hield.
‘Mijn stok’ Dacht Harry geschrokken.
“Juist ja, jou stok” Herhaalde Voldemort hem. “En wat doen we met gevonden voorwerpen? Goed zo, vernietigen.” Hij sprak een vloek uit over Harry’s toverstok, waarna die in kleine splinters op de grond.
Geschokt keek hij hoe de splinters één voor één zachtjes tikkend op de grond neerkwamen. Jarenlang was dat zijn redding geweest tegenover Voldemort, en nu, nu was hij juist dát kwijt.
“Ik zou nog graag even bijpraten.” Zei Voldemort op een afschuwelijk ijzige toon “Maar helaas heb ik nog veel te doen, het was me een waar genoegen je ontmoet te hebben, maar ik ben geoorloofd met jou hetzelfde te doen als dat ik met je ouders heb gedaan” Zei hij simpel, en richtte zijn eigen stok op Harry.
“Avada – Kedavra”
Flitsen van gedachtes stroomden als wind door zijn hoofd; dit was het dan. Nu zou hij eindelijk zijn ouders weer zien, dood, wel eens waar, maar hij zou ze weer zien. De Dood leek zo erg nog niet. Het leek pijnloos, en kort. Maar wat liet hij achter? Een wereld, die op het punt stond in elkaar te storten? Een Wereld, met een Herrezen Voldemort, die sterker was dan ooit, en niet meer te stoppen? Zou hij ooit nog op een wereld terug kunnen kijken?

Wééé.. ik moet nu weg.. ik zal dit alvast posten, maar het is nog niet af, dus denk eraan, er komt *waarschijnlijk* geen hoofdstuk meer bij, dus ik EDIT deze, maar dan komt ie niet weer bovenin het topic te staan, dus kijk geregeld even of ik het al heb gepost !!

Groetjes, Moony

EDIT: Hier is tie dan, De aansluiting op het stukje hierboven!

Door de kracht van de vloek die zojuist op hem af was gevuurd, werd Harry een eind naar achteren geblazen, en kwam daar tegen een boom aan tot stilstand.
Hij bewoog niet, zijn ogen waren dicht en zijn huid wat bleek.
“Goed werk Drepar” Zei Voldemort zacht, terwijl hij suizend op Harry afliep.
“Ik zal eindelijk herenigd zijn met een machtig wapen, met nog grotere krachten dan het wapen dat me vorig jaar ontglipt is.” Zei Hij.

Harry voelde zich vrij, licht, en gelukkig. Zijn ouders stonden naast hem, vrolijk pratend. Even liet hij de vrolijke gedachtes los, en keek naar beneden. Hij zag zichzelf liggen, en Voldemort struinsde op hem af, terwijl Drepar rustig stond te wachten. Eén voor één verschijnselden er meer Dooddoeners, die kwaadaardig lachten bij het zien van het lijk van Harry.
“Laat het zijn Harry” zei Lily, die Harry liefdevol aankeek. “We zijn bij je, daar gaat het om”
Harry keek in haar bezorgde ogen, en keek toen nogmaals naar beneden.
Voldemort was bij hem gekomen, en had het Individa Medaillon in z’n hand.
‘Dat mag niet gebeuren’ Dacht Harry. ‘Het mag – niet!’
“Wat is er schat?” Vroeg Lily, wiens stem nu ineens wat gespannen klonk.
Harry keek haar aan. In haar ogen kwamen tranen, tranen van liefde, haat en bezorgdheid. Al haar gevoelens stroomden naar buiten.
“Ik moet gaan” Zei hij, nadat hij slikte.
James kwam naar hem toe en legde een hand op zijn schouder, keek hem aan en zei;” Doe, wat je moet doen.” Hij haalde een waterig lachje tevoorschijn, want ook hij had het moeilijk, om zijn zoon na al die lange jaren nogmaals te moeten laten gaan.
Eenmaal je zoon verliezen, is afschuwelijk. Maar twee maal, is ondraagbaar.
Harry keek in de ogen van zijn vader, die glazig stonden. James knikte.
Harry glimlachte zacht, gaf zijn moeder een kus, en zei:”Tot Ziens”
“We zullen op je wachten” zei Lily.
Harry werd door een onzichtbare kracht steeds verder van zijn ouders afgetrokken, tot hij opeens een plofje hoorde. Het voelde anders. Hij, hij leefde weer.

Precies op dat moment, dat Harry met z’n ogen knipperde, had Voldemort het Individa Medaillon hoog boven zijn hoofd gehouden en riep hij:” Buig, voor de Heer van het Duister, De Lord, die nog sterker zal zijn dan ooit tevoren!”
Geen van de Dooddoeners noch Voldemort had door dat Harry leefde, of wéér leefde, Harry besefte dat maar al te goed, en wachtte.
Voldemort hield het medaillon hoog boven z’n hoofd, pakte het met twee handen vast, en…
Het ongelofelijke felle licht, dat Harry even geleden had gezien in zijn slaap, was terug gekeerd, maar het was feller dan ooit. Het was zelfs zo fel, dat ook Harry zijn ogen niet open kon houden. Er klonk een hoge zangerige stem, die onverstaanbare woorden uitriep.
Het volgende moment, klonk er een oorverdovend geschreeuw. Niet van één iets of iemand, maar vele tientallen. Het felle licht bleef aanhouden, maar het geschreeuw stierf weg. Juist, toen Harry dacht dat het voorbij was, klonk er een lange, hoge en ijzige gil, die zich uitstrekte over de hele omgeving.
Plots was het stil en het licht verminderde.
Voorzichtig opende Harry een oog.
Het was een ravage, al wat hij zag. Overal lagen dooddoeners op de grond, althans, hun gewaden. Op de plaats waar hun hoofd moest zitten, lag een hoopje stof, bij allemaal, op elke plek waar ooit een deel van het lichaam moest zitten. Toverstokken lagen her en der verspreid.
Voorzichtig stond Harry op, en schuifelde tussen lijken van de dooddoeners door, als het nog lijken te noemen waren. Ze vormden een kring, een kring, om iemand heen.
Harry liep voorzichtig en bedeesd naar het midden van de kring. Angst speelde op, hij zag een groot zwart gewaad, groter en mooier dan van de anderen. Hij zag ook hier de stoffelijke resten… alleen dan van Voldemort. Niemand minder, dan Voldemort.
De zon keek voorzichtig achter de wolken heen, alsof het de angst had gevoeld wat hier had gewoed, en nu pas weer durfde te kijken. Iets verblindde zijn ogen. Na even om zich heen kijken, zag hij aan zijn voeten iets glimmen, iets wat de zonnestralen weerspiegelden in rode en groene wazen. Hij bukte zich om te kijken wat het was.
Het Individa Medaillon lag glinsterend aan zijn voeten, alsof het blij was.
‘Heb jij dat gedaan?’ Vroeg Harry in zichzelf.

Zoals Harry niet anders verwacht had, hoorde hij geen antwoord.
‘Ik moet hier weg’ Dacht hij, druk om zich heen kijken. ‘Maar hoe’
In de verte kwam en twee witte dingen op hem aanrazen.
Angstig deinsde hem achteruit, maar voor hij weg kon lopen, hadden ze hun eindpunt bereikt.
Tot Harry’s grote opluchting waren Chicco en Alexa naar hem toe gerend.
“Hoe komen jullie hier?” zei Harry.
Chicco hield zijn hoofd scheef, blijkbaar begreep hij hem niet.
“Hoe” zei Harry, terwijl hij zn schouders ophaalde, “komen jullie” hij wees naar Chicco en Alexa “Hier” hij wees op zichzelf en deze omgeving.
Chicco had z’n hoofd nog steeds scheef.
Dit ging niet werken, maar- Natuurlijk!

“Kijk mam! Een Eenhoorn!” Riep een meisje met lang blond haar, die met haar moeder aan het winkelen was in de Wegisweg.
“En nog twee hondjes!” Riep ze opgewonden. “Mag ik ze hebben?”
De moeder wierp een blik op de beesten die door de Wegisweg liepen, en trok haar dochter mee een winkel in.

“We moeten hem vinden, Albus” zei Anderling, die samen met Perkamentus Olivanders uit kwam.
“Ik weet het, Minerva” zei hij mistroostig.
“Waar zou de jongen uithangen?”
Perkamentus’s gezicht klaarde op. “Waarschuuw Poppy, Harry is terrecht”
Perkamentus liep naar de Eenhoorn die door de straat paradeerde, vuil en gewond, maar hij leefde. Hij leidde hem naar een verlaten hoek, net buiten de Wegisweg, waarna hij Harry vroeg zijn normale gedaante aan te nemen.

hm.. oke, ik ga het hierna nog 1 x editen, daarna is het Af! =D

Groetjes Moony

(ps: Hopelijk snappen jullie het hoofdstuk een beetje??)

Moony

Oke oke, dit hoort bij het vorige hoofdstuk. Smile

*De Onvervloekbare Vloek (2)

Het vergde heel veel van Harry, en het veranderen naar zijn eigen lichaam had het laatste beetje energie uit hem weggezogen.
Voor het eerst in deze minuten, voelde hij de pijn en vermoeidheid opkomen, dat zich al een tijdje voortplantte.
Harry plofte vermoeid neer in het zachte gras, en keek even naar Perkamentus.
“Harry, heb je het Individa Medaillon bij je?”
Verward keek Harry hem aan, en haalde het Medaillon uit zijn broekzak, die meteen verwoed begon te glinsteren zodra de warme zonnestralen over de edelstenen schenen.
Perkamentus glimlachte zacht en zei, “Ik neem aan, dat je weet wat je gedaan hebt?”
Haast angstig liet Harry zijn ogen over de blik van Perkamentus glijden, wat had hij dan gedaan?
“Harry, ik zou het fijn vinden als je even mee gaat naar mijn kantoor, daar kunnen we wat vrijer praten.”
Hij haalde een doosje uit zijn gewaad en haalde daaruit een opgevouwen schoen.
“We gaan per via via Harry, aangezien je nog niet kunt verdwijnselen.”
Hij mompelde wat met zijn toverstok op de schoen gericht, die ineens vaag wat blauw licht afstootte, en legde hem op de grond.
“Goed, ga maar. Je weet wat je moet doen”
Drie tellen daarna voelde Harry de vertrouwde ruk achter zijn navel weer, en het tollen in het donker. Bijna misselijk, zoals het nog nooit voorgekomen was, viel hij met een smak voor het kasteel Zweinstein.
Langzaam schoof hij naar binnen, en plofte uiteindelijk neer naast de spuwer die de toegang naar het kantoor van Perkamentus afkapte.
Van hier zag hij door het raam de bomen zwaaien, de bladeren dansen van vreugde, en de bloemen sterven van kou… Het gras durfde niet langer te groeien, uit angst dat de kou hem totaal overheerste… Dauw druppelde nog steeds van de bladeren af…
”Vliegende Tornado Kikker” Hoorde Harry achter zich. De stem van Perkamentus galmde door de gangen, rond deze tijd was het er zelden zo stil.

“En nu” Zei Perkamentus toen hij en Harry waren gaan zitten in het kantoor,
“De reden waarom ik vroeg of je weet wat je gedaan hebt, is reeds simpel.”
Harry keek naar beneden, zijn hand bloedde…
“Zoals al tal van keren is gezegt, Het Individa Medaillon, dat ooit geweest is van Ingor Marsheall, bezit grote krachten. Die krachten kunnen blijkbaar alleen vrijkomen als de grootste vijand van de drager, in het vorige geval Ingor, het Medaillon in handen krijgt.”
“Wat zijn die krachten nu eigenlijk?” Zei Harry, die zijn hoofd steeds lichter voelde worden.
Perkamentus glimlachte voorzichtig, “De keer dat je het medaillon afstond aan mij, zodat ik het beter kon bekijken, weet je nog?” Harry knikte.
“Toen gebeurde er niets, niets met het Medaillon, evenmin met mij” Vervolgde Perkamentus zijn uitleg.
“Maar toen Ingor oog in oog met Voldemort stond, en die Ingor vermoordde, en het medaillon wilde pakken, gaf het fel geel licht af, en werd Voldemort met de seconde zwakker. Hij leefde nog, wel eens waar, maar hij was zwak.
Direct daarna is het Medaillon zomaar verdwenen, en niet weer gezien tot dat jij het kreeg, Harry.”
Harry werd wakker geschud bij het horen van zijn naam. Hij had alles maar half meegekregen. Verward keek hij op, maar Perkamentus vertelde verder.
“En net, stond je weer oog in oog met Voldemort, en dat heb je overleefd.”
“Niet…”
“Perkamentus draaide zijn hoofd naar Harry toe en herhaalde wat hij zei:” Niet?”
“Nee… of misschien, ja toch wel.” Harry’s gedachtes waren met elkaar aan het vechten en in de knoop geraakt. “Ja ik heb het overleefd, maar hij had me vermoord! Ik… ik had mijn ouders gezien en, en- “
“Harry, rustig, je bent in shock en-
“Ik ben niet in shock! Ik was dood, en Voldemort is dood, samen met al z’n dooddoeners! Alles! Er was niets van over, vraag me niet hoe!”
Zijn hart klopte achter in z’n keel en zijn ademhaling was behoorlijk versneld.
Perkamentus was even stil en vouwde zijn handen in elkaar.
“Harry…” Begon hij. “Ik weet dat dit best wel eens moeilijk voor je kan zijn…
Maar om terug te komen op mijn uitleg, het Medaillon had Voldemort toen niet vermoord, en dat kwam omdat hij niet de grootste vijand van Ingor was…
Nu kwam jij voor hetzelfde lot te staan als Ingor, en toen moest het Medaillon weer beslissen wat het zou doen.
Het voelde jou haat door je aderen stromen, jou verdriet, alles tegen Voldemort.
Dat was het beslissende punt, het Medaillon verwoestte Voldemort en al zijn volgelingen… totaal verwoest. Zoals je hebt gezien was Voldemort niet in staat zich tegen het Medaillon te beschermen, en was hij onwetend tegenover de krachten.
Er viel een stilte, een ijzige stilte waarin het geluid van de ademhaling overheerste.
De kou die Harry even met rust had gelaten was terug gekeerd, de haat voor Voldemort werd gestild. Maar toch…
“Hoe kon het dat Voldemort zo ineens dood kon gaan, alleen van een ketting?”
Perkamentus zuchtte en deed zijn ogen dicht. Hij dacht na, dat leek duidelijk te zijn.
Toen zijn ogen weer in contact kwamen met het daglicht zag Harry een traan glinsteren.
Perkamentus stond op en liep naar Felix. “Voldemort heeft almachtig geheerst, maar zelfs zo iemand zal een keer moeten sterven en zijn macht af moeten geven…
Het is onvoorstelbaar, maar het is gebeurd… Harry, Voldemort zal niet langer onze samenleving belemmeren.”
Harry slikte, was het werkelijk zo? Waarom had Voldemort alles en iedereen gedood, als hij toch wist dat hij zijn macht ook kwijt raakt, waarom? Waarom moest hij zijn ouders zo nodig vermoorden, als hij wist dat ze wraak zouden nemen.
“Waarom” Fluisterde Harry.
Perkamentus gaf geen antwoord.
Harry had het verdriet in zijn stem gehoord, terwijl ze blij moesten zijn. Ze hadden gewonnen… Ze hadden verdomme Gewonnen!
Harry sloeg zijn ogen neer…
Perkamentus draaide zich om en glimlachte zwakjes, “Harry, ik breng je naar de ziekenzaal, waar je kunt uitrusten.”

”Harry?”
Voorzichtig opende Harry zijn ogen bij het horen van zijn naam.
Hermelien keek hem bezorgt aan, maar glimlachte voorzichtig toen ze zag dat hij reageerde.
“Harry jongen!” zei Ron, die aan de andere kant van zijn bed zat. “Wat kan jij slapen zeg”
“Ron, vind je het gek?!” Zei Hermelien, die geïrriteerd raakte. “Harry, madame Plijster heeft alles onder controle, morgen mag je weer gewoon naar de lessen."
“Maar wat is er gebeurd?” Vroeg Ron.
“Moet ik je dat nog uitleggen?” Zei Hermelien.
“Ja” antwoordden Ron en Harry tegelijk.
Ze keek een beetje achterdochtig om zich heen, en vervolgde haar verhaal.
“Perkamentus vertrouwde niet alles, die vrouw in de Drie bezemstelen bleek een nieuwe Dooddoener van Voldemort te zijn, Chana Drepar, maar aangezien ze midden in de Wegisweg waren kon Perkamentus weinig beginnen. Hij stuurde me Twickel, dat kleine witte katje en verzegelde een brief waarin hij me waarschuwde en me vroeg haar in de gaten te houden. Nou, en dat deed ik, net toen Ron en ik even een winkel binnen gingen, bleek jij dus te zijn verdwenen, evenals Drepar.
Chicco en Alexa hadden je gevolgd, en je uiteindelijk teruggeleid naar de Wegisweg."

Ik zal zo verder schrijven, het is nog niet afgelopen!
Ik moet even stoppen nu, als ik nog langer door schrijf wordt ik niet goed geloof ik -.-"

Groetjes Moony

Moony

Dit is het, het aller aller laatste hoofdstuk. Geniet ervan, en vergeet dat vooral niet! Lezen, is genieten Smile

Net zoals het leven zelf... Voor je het weet ben je je 'macht' kwijt...

De Onvervloekbare Vloek (3)

“De Onvervloekbare Vloek” Zuchtte Ron.
Hermelien keek op, “De Onvervloekbare Vloek?” Herhaalde ze, “Maar Ron… dat is-
“Een belachelijke naam, ik weet het” Zei Ron.
“Nee, nee Ron, ik vind het een prachtige benaming! Moet je voorstellen, de Onvervloekbare Vloek die opgeroepen is door een minderjarige Tovenaar, dat klinkt toch geweldig?”
“Ik hoef het me niet voor te stellen” zei Harry geërgerd. “Ik heb het gezien, ik was het zelf”
Hermelien zweeg…
“Harry, is hij echt… dood?” Vroeg Ron voorzichtig om de stilte te verbreken.
Harry keek hem met glazige ogen aan, de kou stroomde terug in zijn aderen, de haat borrelde op vanuit een ver weggestopt plekje, en toch stroomde er een druppel geluk bij tussen. Het geluk, van zijn ouders… het geluk dat hij zijn vrienden weer kon zien… het geluk dat hij leefde… maar vooral, het geluk dat Voldemort er niet meer was. Harry knikte.
Ron keek bijna opgelucht, maar ergens was een sprenkel angst in zijn stem te horen toen hij weer begon te praten:“Voorgoed? Is hij echt – weg?”
Weer knikte Harry…
“De Onvervloekbare Vloek” Zei hij met een zucht.
“Het woord zegt het al” zei Hermelien.”Onvervloekbaar, dus er zal geen manier zijn om terug te komen.”
‘Moeten we maar hopen’ dacht ze er snel achteraan.
“Is het jaar nu echt voorbij? Ons zesde jaar op Zweinstein, nu al, voorbij?”
Hermelien knikte opgelucht “Gelukkig heeft ieder van ons genoeg Slijmballen gehaald” Ze keek even naar Harry en Ron, “Ondanks dat Geschiedenis van de toverkunst nou niet acceptabel was bij jullie.”
Ron haalde zijn schouders op. “Wat maakt het uit… we hebben weer vakantie, en zijn alledrie over naar het zevende jaar. Ons laatste jaar!”
“Mét examens” zei Hermelien bedaard.
“Goedenmorgen meneer Potter” zei Madame Plijster vrolijk. “Gaat alles goed vandaag?”
”U mag natuurlijk naar huis, zoals iedereen” Voegde ze er snel aan toe toen ze Hermelien schamper zag kijken. Ze zette Harry een beker met melkwit drinken voor, en zei dat hij daarna de ziekenzaal kon verlaten.

“Heerlijk” Zei Ron, terwijl hij met zijn hoofd uit het raampje van de koets hing, die hen terug bracht naar het station.
Harry was stil, hij was blij dat ze vakantie hadden, maar aan de andere kant vond hij de stemming om te snijden. Hoe kon iedereen zo rustig zijn, terwijl Voldemort een dag geleden was verslagen? Hoe het sowieso mogelijk was geweest dát hij was verslagen.
Het Medaillon liet een warme plek achter op zijn borst.
Perkamentus had hem gezegd dat hij het Medaillon nog bij zich moest dragen, hoe dan ook.
“Maak je niet druk Harry” zei Ginny, die hem lieflijk aankeek en haar hand op zijn been legde. “Je moet weer leren genieten van het leven”
Ze glimlachte zacht, en praatte toen weer verder met Hermelien.
Harry zag er niet zo tegenop dat hij weer naar zijn oom en tante moest, maar om Chicco en Alexa hier achter te laten, vond hij niet prettig. Hij was, met name aan Chicco, heel erg gewend.
Ze waren zijn maatjes geworden…
Harry wist dat hij ze onmogelijk mee kon nemen, de politie zou ze hoogstwaarschijnlijk meenemen en hen een bekeuring geven wegens het in het land smokkelen van Exotische wezens.
Daarnaast zou zijn Oom helemaal ontploffen, nog meer dieren over de vloer. Het was al een wonder dat hij Hedwig nog niet had vermoord.

De grote vertrouwde trein van Zweinstein kwam in zicht, die trots grote grijs witte as wolken uitstootte.
Het viertal nam plaats in een coupé achter in de trein, waar ze ongestoord verder praatten over de vakantie en alles wat daarna zou volgen.
“Ons laatste jaar” zei Hermelien, die zich ondertussen uitrekte.
“Wat zou ons volgend jaar te wachten staan?”
‘Veel’ Dacht Harry.

De trein kwam zoals gewoonlijk piepend tot stilstand, een verschijnsel dat Harry bijna een heel jaar had moeten missen.
Het blije station heette hen welkom, en meerdere mensen omhelsden hun kinderen, die ze bijna een jaar niet gezien hadden.
Druk pratend verliet Harry de trein.
Zijn humeur was heel wat verbeterd na de ophelderende gesprekken met Ginny, Ron en Hermelien, en nu, voelde hij eindelijk de harde stenenvloer van het station weer onder zijn voeten.
Zijn longen deden zich tegoed aan de frisse lucht, na een toch wel vermoeiend jaar op Zweinstein.
Blij, weer naar huis te gaan, liep hij achter de meute aan die naar hun ouders liepen.
Mevrouw Wemel omhelsde Ron, toen Ginny, en daarna Harry, die ze nog even wat influisterde “Ik ben trots op je, schat, je moet heel wat doorgemaakt hebben” Ze glimlachte bemoeidigend en begon toen met Hermelien te praten, die net naar haar ouders wilde lopen.
Meneer Wemel, ook nog geen steek veranderd, gaf Harry een hand en knipoogde een keer.
Een eindje daarachter, stonden zoals gewoonlijk Harry’s oom en tante schuchter om zich heen te kijken.
Oom Herman had een hoofd als een biet, en maakte een norse indruk.
“Ik kan maar beter gaan” zei Harry, die naar de grond keek.
“Het ga je goed maat” zei Ron ook bemoedigend, en gaf Harry een vriendschappelijke klap op zijn schouder.
“Vergeet niet te schrijven” zei Hermelien bezorgt, die hem recht in zijn ogen aankeek.
Harry wilde weglopen, maar werd terug geroepen… Een paar meter was hij van de Wemels afgelopen, toen Ginny naar hem toe rende.
Ze pakte zijn hand, en fluisterde in zijn oor “Ik hou van je” en gaf hem voorzichtig een zoen op zijn mond. Ze glimlachte met wat lichte blos op haar wangen, en liep terug naar haar moeder. Mevrouw Wemel keek verbluft van Harry, naar haar dochter en weer terug, en schoot toen in de lach.
Harry glimlachte een keer naar Hermelien en Ron, die hand in hand stonden, en hem na zwaaiden.
‘Dat was het dan… tot volgend jaar’ Dacht Harry, draaide zich om, en voegde zich bij zijn Oom en tante, die haastig het perron verlieten.
Nog voor hij de hoek om ging, keek hij even achterom.
Hij glimlachte voorzichtig, en liep door, naar zijn andere wereld…
Om zich terug te trekken, en op te groeien tot een machtig tovenaar...

Het verhaal, van een kind die als baby zijn ouders kwijtraakte aan een grootse tovenaar, die door iedereen gevreesd werd. Het einde is veranderd, Harry lijdt niet langer onder het verlies, Voldemort is degene die zal lijden. Lijden, onder de macht en goedheid van een jonge tovenaar....

The End...

Ik hoop dat jullie van mijn verhaal hebben genoten, lees het zoveel als je wil. Zo goed als dat van JK Rowling zal het nooit worden, maar ik hoop dat ik een steentje heb bijgedragen aan jullie fantasie Smile

Zodra ik genoeg inspiratie heb, zal ik beginnen aan mijn versie van boek 7, en ik hoop dat jullie met dezelfde spanning, vrolijkheid, angst en rest van de gevoelens dat boek zullen doorspitten.

Heel erg bedankt allemaal voor jullie reacties, en tot snel. Lees ze!

Laatste Groetjes, Moony

*snif* Happy ending Smile

*snotter*