Haunted Mansion (3) - RPG [niet verwijderen!]

Legolas · The Lunatic One Verdiend: 311 Sikkels

Dermot hoort iemand roepen en die persoon is heel slim, want die seint ook met zijn wand waar hij is. Redelijk snel, in hoeverre je snel kan zijn in een huis vol met rook, stapt hij naar het licht en vindt David en Lily.

"C'mon volg mij, deze kant uit!!!" roept hij en besluit maar om alleen David en Lily naar buiten te brengen, langer houdt hij het hier écht niet uit.

Dermot gaat de trap af en gaat richting deur, hij komt hoestend terug buiten en laat zich daar hoestend en naar adem snallend op zijn knieën. Hij heeft er maar twee gered, damn...

Gordon knikt als Madison vraagt of ze kan klimmen. Het vuur is dus al zo ver gespreid dat ze niet meer langs de trap naar beneden kunnen... Jammer. Eigenlijk mag je geen ramen opendoen als je in een brand zit kindjes, maar nu kan het niet anders. Gordon stapt naar het raam en klimt er ook uit. Daar staan ze dan, vanboven... Nooit gedacht dat dit zo hoog was. De wind waait door zijn haren en hij kijkt even achterover. Het vuur is al in de kamer. Gordon kijkt naar Madison en bekijkt dan kalm de situatie. Hij kijkt goed rond of er nergens een plaatsje is om verder van het raam te geraken. Daar!

"We moeten een klein stukje naar beneden schuiven." zegt hij en wijst naar een klein richeltje beneden hen.

"Zie dat je je tegenhoudt, anders val je naar beneden." deelt hij droog mee en kijkt haar serieus aan.

"Maar er zal niets gebeuren als je me gewoon nadoet ok? Goed kijken"

Gordon gaat op zijn achterwerk zitten en schuift wat dichter naar de rand. Het dak is schuin, dus je kan er als een glijbaan afglijden. Als je echter te snel glijdt val je er op het einde af. Hij leunt rustig naar voren en glijdt zo naar beneden. Met zijn handen remt hij af zodat hij veilig tot stilstand komt.

"Ok, nu jij!" roept hij naar Madison.

Gordon kijkt even naar beneden en het is ... hoog. Hij ziet een paar mensen al in de tuin staan.

"HEEEEY!" roept hij om hun aandacht te krijgen.

Machoefeltje

[/banner gevonden xD]

Lily voelt een gevoel van opluchting door haar gaan als David haar beter vast grijpt. Dit moment is echter van korte duur als ze even achterom kijkt en de vlammenzee achter haar ziet. Ze trekt lijkbleek weg en kijkt algauw maar weer voor haar.

Zij en David komen beneden aan en horen iemand roepen. Lily hoest haast de longen uit haar lijf terwijl Dermot hen gevonden heeft door het licht van Davids staf te volgen. Maar op hetzelfde moment ziet Lily de omtrek van de deur. 'Veiligheid!' Schiet het door haar heen en ze hinkelt in zeven haasten naar de deur toe, David meesleurend.

Eenmaal buiten, ziet ze de rest en ploft ze neer op het gras. Haar ogen tranen waardoor ze enkel wazig kan zien en ze geeft zich over aan een haast verstikkende hoestbui. Krampachtig probeert ze adem te halen en sluit ze haar ogen eventjes.

Eens ze bekomen is, kijkt ze op naar David en mompelt: "Bedankt David..." Ze kijkt hem dankbaar aan dat hij haar uit het brandende huis heeft weten te krijgen. In de verte hoort ze iemand roepen en ze kijkt op. "Gordon en Maddie zitten op het dak!" Brengt ze uit.
Ze kijkt even om zich heen om te zien wie er al buiten is en wie niet. De eerste die ze echter niet op merkt is ... "Waar is Finn?!" Vraagt ze ongerust. Boos of niet, hij was haar beste vriend.

CharlieWemel · Murderer Verdiend: 0 Sikkels Woonplaats: My head.

Jack Taylor
For the Win.

Jack hoort niks van alle lawaai om zich heen en merkt na een tijdje pas op dat er rook onder de deur uitkomt. Als hij hysterisch mensen hoort gillen, draait hij even met zijn ogen. Wat een gedoe. Domme mensen.
Jack loopt naar de deur en doet die open maar doet een stap terug vanwege de rook. Waarschijnlijk is hij de enige die nu nog weet dat hij een tovenaar is, haalt zijn stok tevoorschijn en dooft al het vuur in de hal en blaast de rook weg. Like duh.

Rustig loopt hij naar de voordeur en kijkt naar buiten. Tuurlijk, onze halve Hm-Familie staat al buiten te hyperventileren. "Eh, dudes. Ik ga even naar binnen om het vuur te doven. Misschien heeft er iemand behoefte om te helpen?"
Weer draait hij met zijn ogen en loopt naar binnen. Nadat hij de resten van het vuur in de hal heeft gedooft, loopt hij door naar de woonkamer, die ook in een oogwenk helemaal vuur-vrij is.

Tralalala. Bovenverdieping. Jack blust de beetjes vuur bij de trap en loopt naar boven, waar een HM-Familielid staat te blèren. "Lieverd, in plaats van te schreeuwen kun je beter helpen het vuur doven." Zegt hij sarcastisch tegen Finn. Rustig loopt hij verder en kijkt even richting de grote plek met vuur. Aha. "Aquamenti!" Zo, weg vuur. "Gaan jullie even de rest van deze verdieping vuur-vrij maken. Ik heb beneden alles al gedaan. Misschien kom je ook nog wel wat extra slaafjes tegen, amateurs."

Onze lieve redder loopt naar beneden, gaat naar buiten en laat zich vallen in het gras. Wat een idioten in dat huis zeg =.=

OOC; Het is omkeerbaarnietmagischondoofbaarvuur. HM moet gered worden. Door Jack. =)

jilly-ann

On top of the ro-... err... ground angel

Madison grinnikt naar Gordon toe als deze zegt dat ze zijn voorbeeld moet volgen. "Rustig maar, er kan niks fout gaan. Ik doe dit veel vaker," zegt ze met een grijns. Toch gaat ze snel zitten voor het vuur te dichtbij komt en ze straks al helemaal moet gaan haasten. Gordon trekt gelukkig al de aandacht van de mensen die in de tuin staan. Die zullen vast zo wel willen helpen om een manier te verzinnen om hun van het dak te halen.

Met die gedachte zet Madison zich af, maar al meteen in het begin voelt ze dat ze zich te hard heeft afgezet en ook veel te snel glijdt ze naar beneden toe. "Kijk uit!" roept ze. Ze probeert zichzelf nog af te remmen, maar het heeft geen effect. Als ze dan aan het einde van het dak is, zet ze een harde gil op van angst. Ze gaat te pletter vallen!

Madison doet haar ogen angstig dicht en al veel te snel voelt ze de grond aan haar voeten, die meteen dubbelklappen. Pijnlijk grijpt ze naar haar linkerbeen als ze helemaal gestopt is en op de grond ligt. Meteen voelt ze dat er iets niet goed is, want haar been in ineens veel leniger dan ze zich herinneren kan. (OOC: het is dus gebroken voor degene die het nog niet door hadden xD)

miss_sweet · Hotemetoot Verdiend: 0 Sikkels

Faith kijkt opgelucht op als Lily, David en Dermot naar buiten komen. Ze kijkt afwachtend toe, op een teken van Madison maar die is nergens te bekennen. Ze krijgt een heel slecht gevoel en vermoedt al het ergste. Faith laat Robertus' hand los en stapt naar Dermot. "Gaat het?" vraagt ze "... Madison?" Ze kijkt hem met angstige oogjes aan maar wordt afgeleid door de grote held Jack die al snel het huis weer brandvrij maakt.

Faith vertrouwt het niet, dit ging veel te makkelijk. En als het iets is dat ze geleerd heeft van Haunted Mansion, is het wel dat het nooit zo makkelijk is om uit zo'n benarde situatie te geraken. Ze onderbreekt haar gedachten als ze Gordon hoort roepen en hem op het dak ziet staan en naast hem MADISON. Godzijdank, ze mankeert niks. Maar dat heeft ze weer veel te snel gedacht als het volgende moment Maddie van het dak afvalt.

Met een bang hartje loopt ze naar haar zusje en laat zich naast haar vallen. Faith ziet dat ze haar been vastheeft en scheurt haar broek open om te zien dat haar been gebroken is. "Rustig maar. Even op je tanden bijten tegen de pijn, ik heb nu geen pijnstillers, maar ik zal je been helen." Als ze klaar is helpt ze Maddie rechtop zitten en drukt een kusje op haar voorhoofd voordat ze haar zo stevig knuffelt zodat arme Madison bijna geen adem meer krijgt. Met haar zusje dicht tegen zich aan bekijkt ze de situatie en is enorm opgelucht dat iedereen in orde is. Alleen Finn heeft ze niet gezien, maar het vuur is weg, dus hij zal het vast wel overleven. Nog steeds vertrouwt ze de situatie niet. Als het zo makkelijk was geweest dan zou het vuur in de eerste plaats nooit begonnen zijn.

"Wacht hier." zegt ze tegen Maddie. "Ik ga kijken of de kust veilig is." Faith gaat voorzichtig naar binnen en merkt dat alles weer als de oude is. Vreemd. Zou alles niet verbrand moeten zijn? Faith stapt de woonkamer binnen en alles lijkt in orde. Ze wil al weglopen op om de anderen te laten weten dat de kust veilig is, als ze een vreemd geluid hoort. Ze kijkt naar boven en het is al te laat voordat ze beseft wat er gebeurd. Een hevig brandende balk van de fundering(thanks Gen [a]) valt met topsnelheid naar beneden, Faith probeert nog opzij te duiken, maar het valt half op haar en ze voelt haar huid branden. Ze gilt het uit van de pijn en probeert er onderuit te kruipen maar het is te zwaar, haar been zit vast. Ze ziet met angst hoe het vuur verder verspreidt en in een mum van tijd is alles weer een zee van vuur en rook. Ze heeft tranen van pijn in haar ogen en kan niet stoppen met gillen. Ze gaat dood! zegaatdoodzegaatdood!

Miseria

Robertus kijkt even verbluft op naar het dak. Gordon en Mad- OH NEE MADDIE VALT- en breekt alleen een been. Gódzijdank. Ze heeft gelukkig niet haar nek of iets anders gebroken. Jacky kijkt kwispelend toe hoe Faith Maddie geneest.

Hij wil net protesteren als Faith naar binnen gaat. Straks gebeurt er nog iets! Maar nee hoor, ze is al weg =.= Nog voor hij haar gegil hoort, begint Jacky luid te blaffen, en zenuwachtig op en neer te springen voor de deur, alsof hij al wéét dat er iets niet in de haak is. Robertus weet niet in hoeverre hij het dierlijke instinct moet vertrouwen, maar het is al te laat.

Zonder nadenken sprint hij naar binnen als hij haar gegil hoort.
"FAITH!"
Het is ongelooflijk hoe de hal zich in een mum van tijd weer vult met dichte rook; iets minder dicht dan toen ze net probeerden te ontsnappen, maar dat is maar een kwestie van tijd. Hij hoest, en wordt overrompeld door een steekvlam. Hij schreeuwt geschrokken, sprint achteruit, en probeert dan voorzichtiger dichterbij te komen, afgaande op Faiths gegil.

Hij trekt zijn jasje uit en slaat ermee om zich heen, in een poging de vlammen te weren en misschien enigzins te doven. Het kost hem een paar minuten, maar dan heeft hij Faith al gevonden - en dat zag er helemáál niet goed uit. Paniekerig probeert hij de balk eraf te duwen, ondanks dat hij zijn handen zelf brandt. Zijn Faith mag niet in vlammen opgaan! Hij trekt zijn staf, en weet uiteindelijk de balk weg te blazen. Hij valt op zijn knieën, slaat zijn armen om Faith heen, in een geruststellende en opgeluchte knuffel, en probeert haar dan, zijn armen nog om haar heen geslagen, omhoog te zetten, geruststellende woordjes roepend, boven het luide geknetter van het vuur uit.
"We komen hier wel uit," roept hij vastberaden, Faith ondersteunend. "Dat zweer ik, ik beloof het! Houd me vast - kan je zelf een beetje staan?"
Hij hoort gekraak om zich heen, en kijkt behoedzaam op.

miss_sweet · Hotemetoot Verdiend: 0 Sikkels

De pijn van verbrande huid is onverdragelijk en ze weet dat het maar een kwestie van tijd is voor ze het bewustzijn verliest. Het gaat gewoon niet meer, ze houdt het niet langer meer uit. Angstig kijkt ze naar de vlammen en heeft de hoop bijna opgegeven, als ze Robertus hoort. Ze hoort hem maar half omdat haar gedachten niet werken door de vlammen die in haar huid snijden als vlijmscherpe mesen. Ze bijt op haar lip als de balk haar been niet meer klem houdt, maar de pijn wordt alleen maar erger. Faith kan alweer wat rustiger ademhalen als ze de geruststellende woordjes van Robertus hoort. Ze is ervan overtuigd dat hij haar uit deze gevaarlijke situatie redt. Ze knikt als hij vraagt of ze kan staan, ze doet een zwakke poging maar zakt door haar benen.

"Het doet zo'n pijn." huilt ze en steunt met heel haar lichaam op Robertus. Ze schrikt als ze het gekraak ook opmerkt. "We moeten weg!" zegt ze hees. Paniekerig duwt ze haar nagels in zijn arm, zonder het te beseffen. Het vuur heeft hen omringt en Faith ziet geen enkele uitweg meer.

Kevin.

Ze moesten naar buiten zien te komen voor ze levend verbrand worden. Maar hoe? Martin kijkt uiteindelijk op als hij de stem van Dermot hoort. ''Amy en ik zijn hier.'' weet hij uiteindelijk uit zijn mond te krijgen. Maar de stem van Dermot vaagde langzaam weg.

Hij weet vervolgens de kracht te vinden om op te staan en Amy omhoog te trekken. Martin slaat vervolgens zijn hand weer om haar middel en samen proberen ze een weg te slaan door de dichte rook. Langzaam dalen ze via de trap af naar de voordeur en buiten. Waar frisse lucht en het grootste gedeelte van de anderen zijn.

''Waar is de rest?'' vraagt Martin hoestend. ''Toch niet terug naar binnen?'' komt er achteraan. Ondertussen gaat zijn blik naar de nog steeds bewusteloze Amy. ''Aquamenti.'' zegt Martin, terwijl hij zijn toverstok op haar gezicht richt. Dit moest helpen.

Miseria

Robertus hoort ergens in de verte voetstappen.
"HELP!" roept hij, Faith zo goed mogelijk ondersteunend. Hij breekt zelf bijna als hij haar zo hartverscheurend van de pijn hoort huilen en staat zelf op het punt in tranen uit te barsten; hij is nog nooit zo bang geweest voor noch zijn, noch andermans leven. Hij doet een zwakzinnige poging het vuur met een Auquamenti te blussen, maar het vuur laait alleen maar even harder op, om weer tot het normale formaat te krimpen. Hij gooit Faith arm over zijn schouder, legt zijn andere arm wat beter om haar middel, en probeert naar buiten te strompelend.

Hij kreunt van de pijn als er stuk brandend hout op zijn schouder valt, maar loopt verder geen ergere schade op. Zolang Faith maar levend hieruit komt. In de verte ziet hij licht, maar niet het gloedhete, oranje licht van de vlammen, maar een koele blauwe kleur; de lucht. Gesterkt door nieuwe hoop vernselt hij zijn pas enigzins, en hij bereikt de deur. Uitgeput zakt hij nog net niet door zijn knieën - hij wil Faith niet zomaar op de grond gooien - en legt haar zo voorzichtig mogelijk neer op het gras, zijn gezicht rood en zwetend van de inspanning en de hitte. Zijn blik glijdt over haar benen, en hij wordt meteen kotsmisselijk. Dat ziet er helemáál niet goed uit. Hij kijkt een beetje paniekerig rond, alsof iemand een oplossing zou weten voor die zware verwonding, en merkt op dat Martin er ook uit is gekomen, samen met de bewusteloze Amy - maar dat boeit niet, zijn Faith boeit!

miss_sweet · Hotemetoot Verdiend: 0 Sikkels

Faith wil ook om hulp roepen, maar ze krijgt geen woord meer over haar lippen. Haar keel lijkt wel dichtgesnoerd te zijn. Oooh, de pijn. Dit heeft ze nog nooit van haar leven gevoeld. Het is niet te verdragen, echt elke beweging is pijnlijk. Ze schrikt als de waterspreuk niet helpt en ziet geen enkele manier om weg te geraken. Faith steunt op Robertus, probeert met kleine stapjes te bewegen en laat zich leiden naar een uitweg.

Paniekerig kijkt ze toe als een brandend stuk hout op zijn schouder valt, maar heeft geen kracht meer om te gillen. Ze heeft Robertus heel stevig vast, bang om hem te verliezen. De buitenlucht is verkoelend en het benauwde gevoel wordt steeds minder. Haar gezicht vertrekt als hij haar op het gras legt en ze gaat meteen liggen omdat rechtop zitten niet lukt.

Faith probeert de brandwonden in te schatten: haar benen waar de jeans gescheurd is zijn zwaargewond, op haar linkerarm een lichtelijke verwonding en... - met een bang hartje tilt ze haar trui op - op haar buik is een kleine brandwonde van de hitte van het vuur. "Robertus!" Ze kijkt hem met tranen in haar ogen aan en drukt haar beide handen op haar buik. De paniek is in haar ogen te lezen, ze haalt gejaagd adem en de pijn is niet meer te verdragen... Haar ogen vallen dicht en ze verliest het bewustzijn.

trijntjuh

Finn onderdrukt een felle hoestbui, maar geeft het algauw op terwijl hij zich zwaar hoestend tegen de muur laat leunen.
Hij sluit zijn ogen een paar seconden, hoort een krak en ziet nog net hoe een stuk hout naar beneden stort, en haast vrolijk verder brandt.
Finn kijkt er even geschokt naar, te angstig om maar te bewegen maar probeert zich vlug te herstellen en probeert iets te zien rond zich.
Ondertussen is de rook zich overal aan het verspreiden en hij merkt dat hij nog helemaal alleen in de gang staat.
Zijn ogen beginnen te tranen, en hij trekt zijn trui nog meer voor zijn mond, niet dat het veel uithaalt.
Hij voelt hoe de rook zich vastklampt diep in zijn longen.
Met adrenaline in het lijf, loopt hij zo snel mogelijk de gang door, kan net een neervallend stuk hout ontwijken en komt uiteindelijk aan de trap.
Hij wil net een voet erop zetten als de trap gevaarlijk kraakt.
Aarzelend loopt hij achteruit, blijft even tegen een nog normale-niet fikkende- muur staan en probeert vlug iets te bedenken.
De zweetdruppels lopen over zijn slaap langzaam naar zijn nek toe.
Haast heel de de vleugel waar de kamers zich bevinden liggen in puin en hij kijkt vlug de andere gang in die nog niet aangetast is, of toch bijna niet.
Finn rent zo snel mogelijk naar de gang toe, slikt terwijl hij een raam opentrekt en haastig het dak opklimt.
Hij trekt een gezicht als de vlammen via andere ruiten, en hij kan zweren dat vanuit zijn eigen kamer bijna de sterkste vlammen zitten, zich verwilderd buiten slaan.
Hij probeert de hitte van het vuur, dat rond zich heen slaat, te negeren en klautert zo snel mogelijk over het dak, al glibberend en bijna vijf keer op zijn bek vallend.
Hij springt naar een lager gelegen dak, neemt een diepe ademhaling en neemt een grote sprong om zich dan te laten rollen in de tuin.
Finn trekt een pijnlijk gezicht terwijl hij met een harde klap op de grond valt, laat zich suf liggen en sluit zijn ogen terwijl er een nieuwe hoestaanval aan de gang is.
...Ik..IK LEEF NOG!

Miseria

Robertus' aandacht is weer volledig en alleen op Faith gericht. Hij zit op zijn knieën verstomd naast haar. Hij volgt haar handen met dezelfde paniek als ze haar buik bekijkt. Pas als ze zijn naam roept komt hij weer een beetje tot zinnen. Hij pakt haar hand, en met de anderen strijkt hij haar haar uit haar gezicht.
"Sst, Faith, het komt goed," fluistert hij tegen zijn eigen paniek in. Het komt helemaal niet goed! Faith is zwaargewond, en ze kunnen niet naar het Holisto's! Misschien als hij haar bij bewustzijn wist te krijgen en te houden, dat ze hem instructies kon geven, dat hij haar zou kunnen helen, totdat ze daar weg kunnen en naar een écht fatsoenlijk ziekenhuis kunnen.

Ok, rustig nadenken. Als dat lukt met al die paniek om hem heen. Ze moeten in ieder geval weg voor die hitte; de vlammen beginnen nu ook al de voordeur uit te slaan. Met zijn staf slaat hij de deur dicht, en knikt richting het meer, ten teken voor de anderen dat ze daar misschien beter heen kunnen.
"Levicorpus!"
Met zijn hand ondersteunt hij voorzichtig Faiths hoofd terwijl hij zo ver mogelijk van het huis loopt. Vlakbij het huis, op de grond, ziet hij iets wits en zwarts liggen, maar hij kan niet helemaal zien wat. Maar eerst Faith, die is belangrijker. Bij het meer tovert hij een soort brancard tevoorschijn, en legt Faith er voorzichtig op. Hij aait Faith even voorzichtig.

Hij kijkt op als het zwartwitte hoopje begint te hoesten, en ineens beseft hij wat het moet zijn. Nee, wie. Hij twijfelt even. Hij kan Finn daar ook niet zomaar laten liggen, maar wil Faith niet ook alleen laten. Hij kijkt even overwegend, maar rent dan zo snel mogelijk naar Finn.

"Oi,"
Hij geeft hem een zachte por in zijn schouder.
"Kom op, jongen, we moeten hier weg," mompelt hij, Finn helpend met opstaan. En ik moet terug naar Faith! "Kan je lopen?"

jilly-ann

Madison glimlacht naar dankbaar naar Faith toe als deze haar been in een wip alweer genezen heeft. Ze moet maar geluk hebben dat haar zus een heler is, zeker met de ongelukken die ze dagelijks krijgt vóor ze ook maar naar the mansion ging. Ze laat zich uitgeput neervallen op het gras. Ze is moe en ze heeft het huis meer als gehad.

Als ze opkijkt ziet ze dat Robertus samen met Faith het huis uitkomen maar als ze ziet dat Robertus meteen weer wegloopt staat ze verontwaardigd op en loopt bezorgd naar haar zus toe. Zelfs van veraf valt nog te zien dat het niet helemaal goed gaat met Faith.

De tranen staan in de ogen van Maddie als ze haar zus zo toegetakeld ziet, maar vermand zich. Faith heeft haar al zo vaak geholpen en nu gaat ze Faith helpen. Het is haar plicht! Ze pakt haar toverstok uit haar broekzak en gaat met water over de brandwonden heen. Koelen, het moet vooral koelen, gaat er door haar heen. Hoe vaak heeft ze zelf wel geen brandwonden gehad?

Toch lukt het Maddie niet zich helemaal te vermannen. De tranen stromen langzaam over haar wangen terwijl ze ze elke keer kwaad van haar wangen veegt. Ze mag niet huilen! "Faith, word alsjeblieft wakker," zegt ze machteloos. "Ik kan niet zonder je."

miss_sweet · Hotemetoot Verdiend: 0 Sikkels

Faith knippert met haar ogen en voelt dat haar gezicht nat is. Ze kijkt recht in het gezicht van Maddie en probeert zich te oriënteren. Ze ligt op iets en aan de andere kant van haar ziet ze het donkere water van het meer. Langzaam herinnert ze zich weer de gebeurtenissen en beseft dat ze flauw is gevallen. Nu haar zintuigen weer goed werken voelt ze de pijn weer opkomen, hoewel het helpt dat ze kletsnat is, dat werkt verkoelend.

Ze kijkt in het betraande gezicht van haar zusje. "Hey..." zegt ze zacht en merkwaardig hees van al dat gillen. "Ik laat je niet alleen." Ze probeert een zwak glimlachje tevoorschijn te toveren maar het blijft maar bij een grimas. "Hoe gaat het met je been?" Zelfs onder deze omstandigheden kan ze het niet laten bezorgd te zijn om Maddie.

Faith voelt weer paniek opborrelen en probeert rechtop te zitten, de pijn verbijtend waardoor er tranen in haar ogen staan. Ze staart naar het huis dat in brand staat en beseft ironisch genoeg dat het misschien wel een geluk bij een ongeluk is. Als het huis onleefbaar is dan kan Abott niet anders dan hun vrijlaten, tenminste als hij de reden is dat ze opgesloten zitten.

"Auw." mompelt ze pijnlijk en gaat weer voorzichtig liggen. Ze haalt diep adem en probeert bij bewustzijn te blijven. Ze wil Robertus hebben, hij weet haar altijd gerust te stellen. Zwijgend pakt ze Maddie's hand en wacht geduldig af naar wat er verder te gebeuren staat. Als ze nu maar haar helerskit had dan kon ze tenminste die verdomde pijn wat verhelpen. Ze probeert zichzelf kalm te houden door niet weer het meest erge te veronderstellen. De brandwonde op haar buik is niet zo serieus, op zich zou het geen schade moeten veroorzaken, hoopt ze. Haar benen hebben wel verzorging nodig want het zijn zware brandwonden en de pijn is amper te verdragen. Ze slikt en probeert er niet aan te denken. Robertus, waar ben je? Faith needs you ):

Glauces

ooc: Ben druk met school, duurt nog vier dagen ofzo

Zwijgend kijkt Liz toe hoe Dermot het huis weer in gaat en even later - godzijdank - weer terugkomt met David en Lily. Ze glimlacht even naar hem, en onderdrukt de vlinders in haar buik, want er gebeuren meerdere dingen tegelijkertijd. Ondertussen springen er namelijk ook nog een paar mensen van het dak af en krijgt Faith een ongeluk. Het komt er kortgezegd op neer dat iedereen buiten het huis ligt te creperen van de pijn... Ze aarzelt even en werpt een blik op David en Lily. Op zich moeten die zichzelf wel kunnen redden, Faith - met haar brandwonden - en Finn waren iets dringender.

Liz loopt naar Faith toe en hurkt bij haar neer, naast Maddie.
"Wat moeten we doen?" vraagt ze nuchter. "Hoe kunnen we jou en de anderen verzorgen? Hebben we je kit nodig, of wat?"
Medelijdend kijkt ze haar aan, ze ziet er écht gehavend uit.