[AF] De vloek

~Cham~ · 5e jaars Verdiend: 49 Sikkels Woonplaats: Rotterdam

Stuk 84
Een paar dagen later was het hun allerlaatste week op Zweinstein .
En leerlingen uit het zesde en zevende jaar mochten naar Zweinsveld gaan als ze dat wilden .
Op een zonnige morgen na hun ontbijt besloten Harry, Ron en Hermelien naar Zweinsveld te gaan (Parvati was al met haar vriendinnen gegaan, voor de verandering).
"Wat willen jullie graag drinken ?" vroeg Harry aan Ron en Hermelien .
Ze zaten in de Drie Bezemstelen en hadden al zakken snoep gehaald bij het Zoetwarenhuis .
"Ik wil graag Pompoensap met extra ijs ." zei Ron .
"Laat maar," zei Hermelien . "Ik haal wel drinken voor jullie . Wat wil jij, Harry ?"
"Eh- doe maar gewoon een Boterbier ."
Harry keek naar Hermelien toen ze naar de bar liep .
Het viel hem op dat haar buik veel groter was geworden de laatste tijd ...
"Heerlijk, nietwaar ." zei Ron . "Tentamens zitten erop, geen les meer en volgend jaar onze laatste jaar op Zweinstein !"
"Ja," zei Harry . "Ik zal het wel missen ."
"Wat ga jij doen in de vakantie ?"
"Niks . Ik zal weer bij de Duffelingen moeten zitten en-"
"Ik ga met mijn familie naar Thailand ." zei Ron . "Misschien kun jij weer mee en-"
"Ja," zei Harry . "dat lijkt me cool, alleen wet ik niet of de Duffelingen wel-"
"Harry en Ron ." zei Hermelien .
Naast haar stond een lange jongen met donker haar en donkere ogen .
"Hallo ." zei de jongen . Hij had een lage diepe stem .
"Hallo ." zei Ron koeltjes .
"Jongens, dit is Chad ." zei Hermelien nerveus . "Chad, dit zijn Harry en Ron . Mijn beste vrienden ."
Chad gaf Harry en Ron een hand .
"Zo," zei Ron . "Dus jij hebt van Hermelien een vrouw gemaakt ?"
"Eh-" zei Chad ongemakkelijk . "Sorry, ik wilde echt niet dat ze zwanger raakte ."
Harry hoorde onmiddelijk zijn Amerikaanse accent .
"Het was echt niet de bedoeling ." ging Chad verder . "Maar aan de andere kant ben ik best wel blij dat-"
"Dat Hermelien zo jong al moeder gaat worden ?" snauwde Ron .
"Ron !" waarschuwde Hermelien scherp .
"He, Chad ." zei Harry . "Hoe heet je eigenlijk van je achternaam ?"
"Dylan ." antwoordde Chad . "Ik heet Chad Dylan ."
"Hermelien Griffel ." zei Hermelien met een knikje .
"Ik ben Harry ." zei Harry . "Harry Potter ."
"Echt ?" zei Chad .
"Ja ." zei Harry nors .
Hij was er al aan gewend dat iedereen altijd zo reageerde als ze hem voor het eerst ontmoetten .
Ze bleven met z'n drieen een tijdje met Chad praten, maar toen werd het tijd om terug te gaan naar Zweinstein .
"Zit je nog op school ?" zei Chad .
"Dat lijkt me nogal logisch als ze maar zestien is ." snauwde Ron .

Harry, Ron en Hermelien liepen door de straten van Zweinsveld .
Maar plotseling bleef Hermelien staan en kromp ineen .
Ze sloeg haar armen om Harry heen en kneep haar ogen dicht .
"Hermelien," zei Harry geschrokken . "Wat is er ?"
"Volgensmij-" snikte Hermelien . "Volgensmij komt de baby !"
"Maar dat kan helemaal niet !" zei Ron wanhopig . "Het is Juli, Hermelien ! We hebben uitgerekend dat de baby pas in begin september komt !"
"Ron," zei Harry meteen . "Bel een Heler of wat dan ook in de toverwereld ! Snel !"
Ron vluchtte weg .
Harry en Hermelien gingen rustig zitten op een bankje .
"Oh, Harry !" zei Hermelien . "Het doet zo'n pijn -"
"Het hoord er allemaal bij, Hermelien ." zei Harry sussend . "Het komt allemaal weer goed . Over een paar uurtjes word je moeder !"
"Ja," zei Hermelien . "Jaja- Oh god ...!"
Harry kon het niet langer meer aanzien .
Hij vond het te erg dat Hermelien zoveel moest lijden .
"Waar is dat arme kind, meneer Wemel ?" hoorden ze toen plotseling een stem zeggen .
Ron en een moederlijk figuur stonden voor ze .
"Hoe heb jij dit zo snel voor elkaar gekregen ?" sistte Harry tegen Ron, terwijl de Heler Hermelien hielp .
"In de toverwereld hebben wij zo onze eigen prive manieren om met elkaar te communiceren ." lachte Ron .
"Dit arme kind moet nodig naar het St. Holisto ! Er mag maar een van jullie met haar mee, jongens ." zei de Heler . "Wie gaat er met ons mee ?"
"Ron, ga jij maar ." zei Harry zacht . "Jij en Hermelien-"
"Nee, Harry ." zei Ron . "JIJ hoord erbij te zijn . Ga JIJ maar ."
"Maar Ron, ik-"
"Harry, ga nou maar gewoon ." zei Ron . "Ik ga zo snel mogelijk terug naar Zweinstein en daar vertel ik het wel aan professor Anderling . En ik moet Hermeliens' ouders nog een brief schrijven -"
"Dat is waar, Ron ." zei Harry . "Jij weet beter hoe je snel contact moet opnemen met tovenaars enzo-"
"JONGENS, WAT IS DIT ?!" gilde de Heler . "Wie gaat er nou mee ?!"
"Eh- ikke ." zei Harry met een blik op Ron .
"Ja, " zei Ron . "Rustig, Hermelien . Als Harry bij je is komt alles goed ."

Harry keek naar Hermelien en zuchtte .
Ze waren aangekomen in het St. Holisto .
Hermelien lag in een groot wit bed, terwijl Harry naast haar zat .
"Oh my god, Harry !" zei Hermelien met een kleine stemmetje . "Ik heb nog nooit in mijn leven zo'n pijn gehad -"
"Ssst ..." fluisterde Harry . "Rustig, probeer maar rustig adem te halen ."
Hij streelde zachtjes haar hand .
Hermeliens' gezicht was helemaal vetrokken van de pijn . "Auw !"
Harry keek maar zwijgend toe terwijl hij haar hand vast hield . Hij had nog nooit een bevalling meegemaakt ...
"Goedzo, meisje !" zei de Heler . "Je kindje komt-"
Harry bleef haar hand vasthouden maar draaide zijn hoofd weg .
Dit was toch de taak van de vader ...? Om bij de bevalling te zijn ...?

~Cham~ · 5e jaars Verdiend: 49 Sikkels Woonplaats: Rotterdam

Stuk 85
Het duurde maar een paar minuten .
Plotseling wist Harry door het gesnik van Hermelien, het gejoel van de Heler en nog een krijsend stemmetje dat de bevalling mooi was geslaagd .
Hij draaide zich om en keek naar Hermelien die niks meer kon zien door haar tranen . De baby was gehuld in een wit kleedje en krijste als een bezetene .
"Hermelien," zei Harry met een glimlach . "Gefeliciteerd !"
Hermelien glimlachte ook en zei niets .
Ze hield haar kindje vast en fluisterde zachte dingen in haar oor .
"Het is een meisje, Harry-" snikte Hermelien . "Het is een meisje geworden, wat ik altijd al zo graag wilde ..."
Harry keek ontroerd naar moeder en dochter .
"Wauw-" fluisterde hij .
"Gefeliciteerd, juffrouw Griffel !" zei de Heler blij . "Weet U misschien ook al een naam voor deze schone dame ?"
"Ja," zei Hermelien zwak . "Sophia ."
Harry glimlachte .
Hij keek naar Hermelien en zij keek terug .
Ze hield echt van mij, dacht Harry . Diep in zijn hart wist hij dat ze altijd elkaars vrienden bleven .
"Ik ben zo gelukkig, Harry . Ik ben moeder geworden en ik wil dat jij me helpt als dat nodig is met Sophia groot brengen enzo ... " zei Hermelien met een bijna onverstaanbaar stemmetje . "En ik ben blij dat alles weer goed is gekomen . "
Harry boog zich over haar heen en kustte haar .
"Ik hou van je, Harry ." fluisterde Hermelien .
Plotseling sloot ze haar ogen en bleef stil liggen .
Harry keek verbaasd naar de Heler die naar adem snakte .
"Ach, kind !" zei ze zacht .
Harry schudde verdwaasd zijn hoofd .
"Eh, mevrouw ?" zei hij . "Wat is er met haar gebeurd ?"
"U bent de vader van Sophia, nietwaar ?"
"Nee," zei Harry . "Nee, ik ben Harry Potter .Een goede vriend van Hermelien ."
"Het spijt me om dit te moeten zeggen, meneer Potter ." zei de Heler . "Maar ik ben bang dat de jonge juffrouw Griffel zojuist haar allerlaatste adem had uitgeblazen."
"Wat ?" zei Harry zwakjes .
Hij staarde met nietziende ogen naar Hermelien die met gesloten ogen haar pas geboren baby in haar armen hield .
De jonge Sophia die waarschijnlijk er toch niets van begreep dat ze haar moeder had verloren, lag vredig in haar armen en leek te slapen .
"Hermelien," zei Harry zacht . "Je had gelijk-"
De Heler liep de kamer uit met een stapeltje papieren en mompelde dat ze later terug kwam .
Harry bleef bij Hermelien zitten en hield haar hand nog steeds vast .
Zijn wereld was kapot ... hij kon niet meer verder leven ...
"Hermelien, je had gelijk ." fluisterde hij verdrietig . "Veel jonge tiener moeders sterven bij hun bevalling -"
Het was plotseling alsof Hermeliens' geest er was, maar Harry wist wel beter .
Nadat Hermelien 'dood' was in deze wereld, werd ze natuurlijk 'herboren' in de andere wereld .
Hij hoorde haar heldere stem ...
"Ik heb altijd gelijk gehad, Harry ." zei haar stem . "Misschien kom ik weleens bazig over, voor sommige mensen . Maar ik ben altijd bezorgd om jouw en Ron ."
"Dat weet ik, Hermelien ." zei Harry zacht .
Hij keek om zich heen, in de hoop een glimp van Hermeliens' geest te zien .
"Ik ben er niet, Harry ." zei ze toen . "Ik ben in het 'Paradijs' bij Sirius ."
"Ja ?" zei Harry . "Maar dat is geweldig !"
"Ja," zei Hermelien . "Je bent er bekend, Harry . Net als in jouw wereld ."
Harry zei niets .
"Harry, luister ." zei Hermeliens' stem . "Ik wil dat je Sophia nu vast houd . Ik zou het fijn vinden als ze werd groot gebracht door mijn ouders, niet door Chad . - dat wil ik gewoon niet . "
"Waarom niet ?" fluisterde Harry .
"Ik vertrouw hem niet zo ." zei Hermeliens' stem kortaf . "Of als mijn ouders dat niet willen doen- zou ik graag willen dat jij dat deed ."
"Maar ik kan het niet doen, Hermelien !" zei Harry .
"Jawel," zei Hermelien . "Jij hebt veel met Sophia gemeen, weet je . Jullie zijn allebei geboren in eind Juli, jullie hebben beiden geen moeder ... en- ik weet dat zij later een grote kracht zal verslaan . Net als jij, Harry ."
"Voldemort ?"
"Nee, het zal iets anders zijn . Maar wij weten het allemaal hier . Wij allemaal ."
Plotseling werd het dood stil en realiseerde Harry pas wat Hermelien allemaal had gezegd .
Ze wilde dat hij voor Sophia ging zorgen als haar ouders dat niet wilden, dacht hij wanhopig .
Harry boog zich over Hermeliens' lijk en tilde zachtjes Sophia op .
Ze begon te huilen .
"Rustig, Sophia -" zei Harry . "Ik denk dat we elkaar weleens vaker moeten zien ..."
Hij aaide haar over haar hoofdje .
En tot zijn verbazing hield de baby op met huilen en begon ze zelfs te lachen .
"Je bent lief, Sophia ." zei Harry met een waterige glimlach . "Net zo als je moeder ook was ."
Sophia bleef stilletjes in Harry's armen liggen en kroop dicht tegen hem aan .
Harry glimlachte .
Hij vond Sophia zo'n mooi meisje, zo apart ... hij kreeg onmiddelijk meedelijden met haar, omdat zij haar moeder had verloren ...

De deur vloog open .
Meneer en mevrouw Griffel renden huilend op hun dochter af .
"Gestorven in je kraambed, meisje toch ..." snikte mevrouw Griffel .
Meneer Griffel zei niets en staarde naar zijn overleden dochter .
"Maar er is ook iets wonderlijks gebeurd ." zei Harry zacht . "Sophia is geboren ."
"Sophia ?" zei mevrouw Griffel .
"Dat is de naam die Hermelien aan haar gaf ." legde Harry uit .
Meneer en mevrouw Griffel veegden hun tranen af en glimlachten bij het zien van Sophia's vredige gezichtje .
"Je zou haar vader kunnen zijn, Harry ." zei mevrouw Griffel .
"Nee," zei Harry . "Hermelien had het fijn gevonden als U haar groot bracht ."
Meneer Griffel lachte .
"Dat zullen we zeker doen ." zei hij . "Maar ik kan gewoon niet geloven dat ONZE dochter-"
Hij begon te huilen .
Harry vond het vreselijk om een man te zien huilen . Hij probeerde er niet op te letten .
Even later kwamen professor Anderling en Ron ook binnen .
Terwijl iedereen elkaars verdriet deelde maar ook hun blijdschap van Hermeliens' dochter, hield Harry Sophia stevig in zijn armen .
Om een een of andere reden voelde hij zich verantwoordelijk als er iets met haar gebeurde .
..........

Crying or Very sad

~Cham~ · 5e jaars Verdiend: 49 Sikkels Woonplaats: Rotterdam

Stuk 86
Toen Harry terug was op Zweinstein sloot hij zich eenzaam op op de jongens slaapzaal en negeerde alles en iedereen .
Hij vond het vreselijk dat Hermelien, zijn beste vriendin dood was .
Hij voelde zich leeg en dacht aan momenten met haar samen . Toen ze nog leefde...
Ook op school werd Hermeliens' dood bekend gemaakt . Velen leerlingen bekenden nerveus dat ze eigenlijk wel heel erg jaloers op haar was, toen ze nog leefde . Omdat ze zo slim was en overal de beste in was .
Geruchten deden op Zweinstein de ronde, dat Draco Malfidus, haar half broer, zich vreselijk schuldig voelde .

Enkele dagen later vond Hermeliens' begrafenis plaats .
Harry vond het schitterend .
Er waren zelfs een paar muziekkanten uitgenodigd om muziek te spelen .
En familie leden van Hermelien hadden een toespraak voorbereid ...
Meneer en mevrouw Griffel deden niets anders dan snotteren .
Harry en Ron bleven dicht bij Sophia die er ook bij was .
"Harry, Ron," zei Draco met gebogen hoofd .
Harry keek hem nijdig aan en probeerde hem te negeren .
"Ik weet niet of- of Hermelien het jullie had verteld ." ging Draco verder . "Maar het was allemaal MIJN schuld, dat ze zwanger werd . En dus ook mijn schuld dat ... dat ze er nu niet meer is, onder ons ."
"Dat weten we ." zei Ron koeltjes . "Ik vind het heel erg dat Hermelien dood is ."
"Dat vind ik ook ." zei Draco schor . "En daarom heb ik een lange brief voor haar geschreven, voor in haar graf dat ze dan misschien wel-"
Harry knikte en klopte behulpzaam op zijn schouder .
"Het is goed," zei hij . "Toch vind ik het heel erg dat ik haar kwijt ben . Maar ze zal altijd over ons waken ."

Toen iedereen naar huis werd gestuurd staarde Harry nog een keer voor zich uit .
Hij moest Sophia aan meneer en mevrouw Griffel toevertrouwen .
Maar diep in zijn hart wist Harry dat hij later met Sophia een speciale band zal hebben ... misschien nog wel specialer en hechter dan haar band met haar vader Chad Dylan ...?
"Mevoruw Griffel ?" zei Harry schor, toen hij voor Hermeliens' moeder stond . "Ik wil dat U goed voor Sophia gaat zorgen ."
"Dat zal ik doen, jongen ." zei mevrouw Griffel zacht .
Harry gaf met tegenzin Sophia aan haar . "Dag, Sophia ..."

Na een allerlaatste blik op Hermeliens' graf draaide Harry zich om en liep zwijgend naast Ron, Draco en professor Anderling terug naar Zweinstein .

Omdat de zomervakantie dit jaar later plaatsvond, kon Harry zijn verjaardag op Zweinstein vieren .
Op de avond van 30 Juli zaten Harry en Parvati in de jongens slaapzaal. Op hun tweeen na, was het helemaal leeg .
"He, Harry ." zei Parvati plotseling . "Denk je niet dat we misschien kunnen proberen om te- eh- ik begrijp het wel als je het niet wilt, hoor ."
Harry kreeg een brok in zijn keel .
"Eh-" zei hij . "Wat bedoel je ?"
"Ik bedoel," zei Parvati opgelaten . "Ik weet niet of je er wel klaar voor bent om - nou, ja..."
Harry fronste zijn wenkbrauwen .
Hij begreep heel goed waar Parvati het over had .
Hij en Parvati waren al zoveel malen intiem geweest ... maar nooit was het verder dan zoenen ...
Wilde ze nu ...? dacht hij geschrokken .
Maar aan de andere kant kon het best wel .
Hermelien deed het ook en vanavond zal hij zeventien worden ...
"Parvati," zei Harry nerveus . "Ik weet wat je bedoeld . En ik denk- dat ik er wel klaar voor ben ."
"Ja," zei Parvati . "Dit is serieus, maar ik denk dat ik het ook wel kan ."
Harry gebaarde dat Parvati naast hem moest komen liggen in bed .
"Jij bent de allereerste jongen bij wie ik me zo goed voel ." fluisterde Parvati . "Ik hou van je ."
"Ik hou ook van je ." fluisterde Harry schor .
Het werd precies twaalf uur, Harry was zeventien geworden .
"Gefeliciteerd, Harry ." fluisterde Parvati .
Harry en Parvati zeiden niets terwijl ze elkaar hartstochtelijk kustten .
"Je bent zo bijzonder ..." zei Harry .

Terwijl ze halfnaakt in elkaars armen lagen dacht Harry aan de volgende dag . Aan morgen ...
Ze zouden dan naar huis gaan, terug naar de Duffelingen . Dan zal alles weer hetzelfde worden .
Maar niets was hetzelfde nu Hermelien weg was, alles was zo anders .
Harry probeerde zich te herinneren wat Hermelien allemaal had verteld toen ze nog leefde .
Zal de jonge Sophia ooit haar vader kennen ...? Zal ze later ook op Zweinstein komen studeren ...?
Maar plotseling besefte hij dat alles in het leven gewoon door ging .
Deze week gebeurd er alles voor het eerst, dacht Harry stiekem . Voor het eerst was ik aanwezig bij een bevalling, voor het eerst vier ik mijn verjaardag op Zweinstein, voor het eerst heb ik een begrafenis meegemaakt en voor het eerst word hij ontmaagd ... door een meisje uit zijn dromen ...
Hij besefte ook dat eigenlijk de toekomst wel voorspelbaar was, ZONDER een bijzondere gave .
Wat je in het verleden deed, zal later uitgroeien tot iets groots ... als een zaad dat later uitgroeid tot een boom ...
De wereld en de sfeer was dus gemaakt door mensen zelf, niet door een God of een machtig persoon...
Maar puur door jezelf en uit jezelf ...
Hij had dit jaar, in zijn zesde jaar, zoveel nieuwe dingen geleerd en ontdekt !
Harry voelde een warme gloed door zijn lichaam gaan en rook de geur van Parvati .
"Onze omgeving veranderd samen met ons, Parvati ." fluisterde hij .
"Wat bedoel je daar nou weer mee ?" vroeg Parvati niet-begrijpend .
Harry lachte .
"Dat we volwassen worden ..."

The End

Er is nu dan ein-de-lijk ook een einde aan mijn verhaal gekomen .
Ik vond het GEWELDIG om voor jullie te schrijven !
Ik schreef namelijk thuis al veel verhalen, die mijn vriendinnen alleen maar hadden gelezen .
Maar het verbaasde me dat er 49 mensen waren die gestemd hadden dat ik door mocht en dat ik zoveel positieve reacties gekregen (maar er waren ook mensen die gestemd hadden dat ik moest stoppen en ik had ook enkele PB's gehad waarvan ik veel had geleerd )

En om een veel gestelde vraag te beantwoorden : Ik ben 13 jaar oud, als dit zo belangrijk is om te weten ...

Enne ... niet dat dit belangrijk is om te weten, maar ik had mijn verhaal uitgetypt bij Word (met lettertyp 10) en bij afdrukvoorbeeld zag ik dat het maar liefst 138 pagina's lang was !!! (mijn allerlangste verhaal ooit ! *toch wel een beetje trots* )

Het was super om te schrijven en ik hoop dat ik nog wel wat van jullie hoor over mijn afgesloten verhaal .
Moet mijn volgende Fic een vervolgverhaal worden of een heel nieuw verhaal ...?
Binnenkort zal ik een begin posten van mijn nieuwe verhaal en zal ik proberen het NOG beter te doen .
ByeBye,
See you soon ! (hoop ik)
~Cham~

P.S
Ik wil nog een paar mensen bedanken die me bijna na elk nieuw stuk een PB stuurden .
(maar ik denk dat ze zelf ook wel weten wie ik bedoel Laughing

)