[AF] Harry Potter en het Geheim

KNIKKEBEEN · Geplaatst: Za Jan 08, 2005 21:48

Half tien, er heerste een intense spanning over ieders borst. Het team van Griffoendor stond klaar, mooi in het midden van het veld. Als aanvoerder van het team gaf Harry de aanvoerder van Huffelpuf een hand. Vervolgens stapte iedereen op hun bezems, wachtend op het fluitje van madame Hooch. Madame Hooch opende de loodzware kist en twee beukers vlogen agressief eruit, gevolgd door de Gouden Snaai. Harry keek de ballen die in de helderblauwe lucht vlogen na.
Plotseling galmde het fluitje door heel het stadium en het spel begon. Harry was er niet echt met zijn gedachten bij, want zijn ogen zochten Perkamentus in plaats van het minuscuul flapperend balletje. Ondertussen werd er al een paar keer gescoord, maar de Snaai was nog nergens te bekennen, Perkamentus evenmin.
"Daar gaat Ginny Wemel, ze ontwijkt Smid, maakt een spiraal en spurt nu op het doel af. Gaat ze scoren? Ja... ja... JA! Ginny Wemel scoort! Wat een MERKWAARDIGE DOELPUNT!"
"Juffrouw Patil!" schreeuwde professor Anderling onthutst. "Wat heb ik u gezegd over dat woord 'merkwaardig'?"
"Oei, sorry professor. IK BEDOEL WAT EEN NIET ONMERKWAARDIGE DOELPUNT!" krijste Parvati door de magische microfoon. "De stand is nu 70-10 voor Griffoendor!"
Plots vloog Ginny langs Harry.
"En enig teken van Voldemort, ... ik bedoel Perkamentus?"
"Nee," zei Harry, die net een beuker ontweek. "En Ginny?"
"Ja?"
"We hopen allemaal dat Voldemort niet Perkamentus is, dus laat het niet bevestigend klinken, alsjeblieft?"
"IS GOED, HARRY," schreeuwde ze, want ze moest uitwijken voor een Drijver van Huffelpuf.
Het spel was al een dikke drie kwartier gevorderd en de stand was 110-20 voor Griffoendor. Harry had een blink van de Snaai gezien, maar toen hij een achtervolging inzette, was hij in een oogomdraai weer verdwenen.
"ZOEKERTJES!" schreeuwde Parvati. "Doe je werk nu eens!" Parvati had dat waarschijnlijk alleen op Harry bedoelt, want hij zat daar maar wezenloos op zijn Vuurflits te zweven. Vleegmans daarentegen, zocht alsof zijn leven ervan afhing. "En Catie is nu aan de Slurk, ze geeft hem nu door aan Daan Tomas en hij vlieg nu recht op Luyten af! O, nee... Zacharias Smid onderschept de Slurk en gaat nu..."
Harry schudde zich los van de commentaar, want daar... daar eindelijk tussen de andere leerkrachten in de middelste topbox, bevond zich Albus Perkamentus. Harry zuchtte opgelucht. De stand was nu 160-20. Harry moest nu echt dringend de Snaai gaan vinden, want hoe eerder het gedaan is hoe eerder hij met Perkamentus kan gaan praten. Schichtig zocht hij verder, trok spurtjes om Vleegmans in de val te lokken en draaide een salto toen Ginny weer scoorde.
"MERKWAAR"- Parvati hervatte haar zin wegens een kwade blik van professor Anderling. "Eh... IK BEDOEL NIET ONMERKWAARDIG!" Professor Anderling sloeg haar ogen ten hemel.
"Dat meisje is nog erger dan Leo Jordaan! Gewoon niet te temmen!"
"En Davas slaat een beuker naar Tomas, die aan de Slurk is, maar Sippe komt tussenbeide en slaat hem in de richting van... van VLEEGMANS! VLEEGMANS HEEFT EEN ACHTERVOLGING OP DE SNAAI INGEZET!" Harry draaide zich in een ruk om en al de aandacht was op de zoekers gericht. Hij haalde al snel Vleegmans in, want zijn Vuurflits was namelijk de snelste uit de hele boel bijeen. Zigzaggend tussen de spelers hield Harry de Snaai in het oog. Hij kwam dichterbij... nog dichter... nog dichter... Harry was er bijna, nog een paar centimeters en hij zou Griffoendor voor overwinning zorgen. Maar door zijn oog alleen maar op de Snaai te richten, had Harry de rest van het spel vergeten. En BAM! Hij kreeg een Beuker in zijn zij. Harry zijn coördinatie was verloren en botste tegen een topbox aan. Houtsplinters en gierende wind sneden tegen zijn gezicht aan. Het enige wat hij nog zag, was Perkamentus vanaf de overkant luidkeels en met veel gebaren een spreuk schreeuwen. Harry viel zachtjes op de grond neer, met de gedachten... Hij moet de echte Perkamentus zijn... anders... anders zou hij me niet gered hebben...

KNIKKEBEEN · Geplaatst: Za Jan 22, 2005 17:05

Harry werd wakker in de ziekenzaal. Hij zag alles wazig, want iemand had zijn bril op het nachtkasje gezet. Harry wreef eventjes door zijn ogen en greep naar zijn bril.
Daarna riep hij madame Plijsters om te vragen of hij weg mocht, maar zij zei dat Harry nog even in zijn bed moest blijven tot Perkamentus kwam.
"Maar de Zwerkbalwedstrijd is nog bezig," tierde Harry."Ik moet terug naar het veld gaan!"
"Nee, Potter! Dit keer ontglip je me niet, en betreft je wedstrijd... die...die..." Harry keek haar vragend aan."Is tot een gelijkspel uitgekomen." Harry sprong bijna recht op zijn bed.
"Gelijkspel? GELIJKSPEL? Hoe kan dat? Dat is gewoon absurd, onmogelijk!"
"Nou, het is niet meer aan mij om je dat uit te leggen, Potter," zei ze beetje op haar tenen getrapt door zo'n brutaliteit.
"Maar aan mij," zei een vriendelijke stem achter haar. Perkamentus stapte naar voren en keek Harry aan.
"Het feit dat er een gelijkspel is, komt doordat jongeheer Vleegmans de Snaai had gevangen, nog voor dat jij de grond trof, Harry."
"Ja, maar dat-dat is gewoon on-onmogelijk," stotterde Harry.
"Nee, hoor," wees Perkamentus hem. "De stand was 170 tegen 20 en als de Snaai honderd vijftig punten oplevert, betekent dat het 170 tegen 170 is geworden." Harry kraste door zijn haar. Hij had nog nooit een gelijkenstand meegemaakt. Hij trachtte ook de pagina's van Zwerkbal door de Eeuwen Heen te herinneren, maar niets wees terug op wat er zou gebeuren als er een gelijkspel was.
"En nu?" vroeg Harry.
"Tja... nu wordt het spel gewoon opnieuw gespeeld. Staat in de regels," antwoordde Perkamentus kalm.
Harry ontspande weer. Gelukkig, dacht hij. "Nou, ik zie niet meer in waarom je nu nog hier moet blijven," vervolgde Perkamentus met een raar glimlachje en knikte naar madame Plijsters, die in een hoekje alles had staan mee volgen. "Daag."
"Eh, professor?" zei Harry vlug.
"Ja?"
"Wanneer spelen we die wedstrijd dan opnieuw? Het is nog maar een weekje voordat we weer naar huis moeten."
"Laten we zeggen overmorgen? Nu moet ik echt weg, daag," zei hij met een dringende toon.
"Maar, professor!" riep Harry en stond haastig op en snelde zich naar Perkamentus.
"En datgene waarover ik je die brief heb gestuurd?"
"Eh... ja... Dat zien we morgen wel, Potter," zei hij nu wat geïrriteerd, liep vlug de deur uit en liet een verontwaardigde Harry in zijn eendjespyjama, achter.

"Dat zien we morgen wel! Dat... dat was het enige wat hij tegen mij gezegd heeft!" ijsbeerde Harry geërgerd door de lege leerlingenkamer. De rest zat buiten van het mooie weer te genieten.
"Rustig, Harry," zei Hermelien. "Daar zal wel een reden voor geweest zijn."
"Een reden? Reden?" lachte hij zenuwachtig. "Hermelien, alsjeblieft. Het is gewoon duidelijk!"
"Wat duidelijk?" zei ze scherp. "Duidelijk dat Perkamentus je hachje heeft gered, ja! Dat is toch goed? Dat is toch bewijs genoeg dat hij niet Voldemort of voor mij part de Paus is?" Ron en Ginny, die eerst stil op de bank zaten, grinnikten bij die uitspraak. Harry dacht na, hij was er ook eerst zeker van dat Perkamentus gewoon zichzelf was, maar dat laatste zinnetje... dat laatste zinnetje!
"Maar, Hermelien," smeekte Harry. "Denk nou eens even na! Perkamentus zegt nooit zoiets op zo'n arrogante manier! En hij heeft me nooit Potter genoemd! Nooit zeg ik je, af en toe wel meneer Potter, maar nooít of te nimmer Potter!"
"Je hebt een punt," gaf Hermelien toe. "maar dat is niet genoeg bewijs om te zeggen dat Perkamentus iemand anders is!"
"En waarom niet?" onderbrak Ron haar.
"Omdat, schát... als het Voldemort geweest was die daar in die topbox zat, dit de perfecte manier geweest zou zijn om Harry te laten vallen van 15 meter hoog en voor goed van hem af te zijn!"
"Het klopt allemaal van geen kanten, als je het mij vraagt," zei Ginny voorzichtig. "Wie weet beelden we het ons allemaal in. Wie weet is het gewoon de examenstress die nog wat actief is." Harry kon zijn haar wel uittrekken. "Het is toch waar, niet?" vervolgde ze. "Perkamentus moest gewoon weg -dat zei hij zelf toch, niet Harry- misschien dat hij vlug naar de Orde moest gaan." Harry zag dat niets hun gedachten kon veranderen.
"Laten we hier gewoon mee ophouden," zuchtte Harry vermoeid. "Wie weet zaten we, zoals Ginny zegt, allemaal wel fout en als dat niet is... tja... we hebben geoefend."
"Komaan, laten we allemaal eens naar Hagrid gaan. Eventjes onze gedachten laten rusten,"zei Ron. Ze stemden in en paar minuten later klopten ze op Hagrids deur.

KNIKKEBEEN · Geplaatst: Ma Jan 31, 2005 21:14

Dames en Heren... speciaal voor jullie een lang en best wel grappig stuk! Very Happy

“Hallo,” zei Hagrid toen hij Harry, Ron, Hermelien en Ginny zag.
“Hallo, Hagrid,” antwoordde Ginny. “Mogen we binnen komen?”
“Zeker, komt er maar in, komt er maar in.” Toen ze allemaal op de uit hout gesneden reuzen stoelen zaten, praatten ze geanimeerd over alles en nog wat.
Ook het curieuze geval van Perkamentus kwam ter sprake.

“Ach,” zei Hagrid in zijn borstelige baard draaiend. “Het is me wat. Ik denk eerder, Harry, dat Perkamentus gewoon een zwaar weekje hebt. Voor zover ik gehoord heb, is er een handlanger van Jeweetwel gesignaleerd ergens in het zuiden van Afrika.”
“Je bedoelt een Dooddoener?” onderbrak Ron hem.
“Nee, een handlanger die ons wel naar een fatale afgrond kan laten dalen.”
“Ja, maar…” stotterde Ron. “Dat kan toch niet? Er is toch niets erger dan een Dooddoener?” Hermelien stootte Ron aan.
“Schat?”
“Ja?”
“Je hebt van die Reuzen… Je weet wel… Reuzen die je als een lucifertje in twee breken? –Niet slecht bedoelt, Hagrid,” voegde ze er nog snel aan toe. Hagrid zei niets en Ron deed als of hij nadacht en vervolgde met een vleugje ironie.
“Hm, nee echt?”
Hermelien zag er uit alsof ze Ron in de haren kon vliegen, maar hield het bij een vernietigende blik en nipte van haar thee.
“Eh, ja…” sloeg Harry zijn ogen ten hemel. “Over Reuzen gesproken… Hoe is het met Groemp?”
“Met Groemp is ’t super goed. Hebbie soms zin om hem te gaan bezoeken?” Iedereen wilde hun hoofden schudden, maar kreeg daar helemaal de kans niet toe.
Hagrid sleurde ze al naar buiten … naar het Verboden Bos.

“Hagrid! Niet alwéér,” zeurde Ron.
“Hoe, jullie wilden toch Groemp zien? ”zei hij verward.
“Dat hebben we helemaal- AUW- Hermelien, waar was dat nou voor?”
“Zwijg en doe niet zo kinderachtig, wil je?”
“Daarvoor moet je me nog altijd niet stampen!” mopperde Ron.
Harry en Ginny liepen ondertussen al een eindje verder hand in hand achter Hagrid aan en lieten het gekibbel van de twee achter hun. Het bos werd dieper en niet veel later verlieten ze het pad, op weg naar Groemp.
“Ik zeg je… jij stampte echt hard!”
“Ron, alsjeblieft… zeur niet zo!”
“En nu ook nog zeggen dat ik een zeur ben? Hermelien!” Hij snikte over dramatisch en keerde Hermelien de rug toe.
“Kom ‘n, luitjes,” bromde Hagrid. “Opschieten!”
“Ze leren het ook nooit, hé?” zei Ginny met een blik op het kibbelende paar.
“Zeg dat wel… en dat moet een verliefd paar voorstellen?”
“Ach, ieder veegt voor zijn eigen deur…” antwoordde Ginny.
“Zoals wij, hé lieverd?” Harry boog voorover en kuste haar teder op de mond.
“Als jullie elkaar willen aflebberen, doe dat dan ff ergens anders, wil je?” zei Hagrid met een verzuurd gezicht. “ ‘k heb jullie van het eerste jaar zien opgroeien en da ’s nu wel raar om te zien dat jullie allemaal zitten zoenen.”
“Dat heet meegaan met de tijd, Hagrid,” zei Harry lachend.
“Jij moet niet veel zeggen, meneertje,” zei Ginny verwijtend. Jij kotste bijna de hele leerlingenkamer overhoop als je Hermelien en Ron ook maar één keer zag zoenen.”
“Ja, maar, Ginny! Hoe die twee elkaar zoenen, dat is bijna alsof de wereld vergaat! Ze kunnen, als ze willen, het Amazonewoud blussen mocht die helemaal in brand staan!”
“God, waar is die goeie ouwe tijd,” zuchtte Hagrid. “Die goeie ouwe tijd…”

Ze liepen een kwartiertje door en kwamen uiteindelijk aan een grote open plek uit.
Groemp zat te spelen met zijn nieuwe speelmaatje, namelijk: Mongiepie.
“Zijn ze niet prachtig?” zei Hagrid. “Zo dikke vrinden!” Alleen Harry en Ginny hadden oog voor het tafereel. Ron en Hermelien zaten nog steeds te keffen gelijk twee kleine poedels. Ron met zijn vleugje dramatiek en Hermelien met haar koppige Anderling-houding .
“Ik zeg je, Ron! Ik begin te twijfelen of je misschien niet verliefd bent op Marcel!”
“Wie, wat, WAAR! Twijfel je soms aan mijn seksuele geaardheid! Dat is uit den BOZE!”
“Ja,” zei Hermelien met een geniepig glimlachje van plezier, want het feit dat Ron opeens sprak als een leerkracht Nederlands was hilarisch. “Je bent de laatste tijd zeer gevoelig geworden.”
“Ik? Ik, Ron Wemel gevoelig?”
“Ja!” antwoordde Hermelien.
“Dat is waanzin,” zei hij plots met een diepere stem.
“Nee, nee, meneertje. Nu niet plots gaan dieper praten, dat helpt echt niet!”
“Ik praat helemaal niet dieper,” schraapte hij zijn keel. “Ik praat zoals ik altijd praat.”
“Ja, nu praat je zoals je altijd praat…” zei Hermelien. Ron knikte met opgeheven hoofd. “Als iemand van ‘de andere kant’!” voegde Hermelien er proestend bij toe.
“Hermelien Griffel,” snoof Ron. “Nu heb je me echt gekwetst.”
“Zwijg toch en kus me,” antwoordde Hermelien.
“O, oké,” was het antwoord van Ron en liet zich in de armen van Hermelien vallen.
Harry, Ginny en Hagrid hadden met open mond staan toekijken.
“Zou hij misschien echt van ‘de andere kant zijn’?” fluisterde Harry, maar dat had hij beter niet gezegd, want hij kreeg een stomp in zijn maag.
“Helemaal niet, Harry!” zei Ginny. “Heb je dat niet door? Hij speelt toneel!”
“Dat had ik natuurlijk door, schát. Ik maakte maar een grapje,” wreef Harry over zijn ribben.
“Sorry, schat.”
“ ‘k ben toe aan vakantie,” zei Hagrid wrijvend door zijn borstelig haar. “Toe aan vakantie!”

KNIKKEBEEN · Geplaatst: Di Feb 08, 2005 14:58

“Och, Hagrid. Zo erg is het toch niet?” vroeg Ginny. Hagrid rolde met zijn ogen en dat was genoeg om Ginny een antwoord te geven.
Harry keek ondertussen naar Groemp en Mongiepie. Ze zagen er schattig uit, volgens Hagrid, maar Harry vond dat ze allesbehalve schattig waren. De enorme snor van Mongiepie wapperde terwijl hij vloog. Groemp trachtte hem te vangen, maar omdat hij log en sloom was, had hij er wat moeite mee. Het slijm droop langs zijn lichaam en zijn vuisten dreunden tegen de bomen.
“Zijn ze niet lief?” herhaalde Hagrid, toen hij Harry zag staren.
“Eh… nou ja.” bracht Harry uit, terwijl hij plots dook voor een duikvlucht van Mongiepie. Groemp brulde en wendde zich naar Harry, Ginny en Hagrid. Hij bromde iets en tilde zijn hand op. Ginny verschool zich onmiddellijk achter Harry, bang dat Groemp haar misschien te pletter ging slaan. Maar ze was mis, Groemp zwaaide netjes op en neer.
“O, kijk!” riep Hagrid. “Hij zegt jullie goedendag!” Voorzichtig kwam Ginny weer tevoorschijn.
“Bang?” vroeg Harry met een plagerig toontje.
“Ik bang? Dat dacht jij, ja!” zei alsof ze zich nooit achter Harry had verscholen.
“Stoer doen zit blijkbaar in de familie,” grinnikte Harry. Hij wilde er nog wat aan toevoegen, maar moest opzij springen voor Groemp, die oog had gekregen op iemand anders.
Harry kon Ginny nog op tijd de struiken in sleuren of ze was een pannenkoek met jam geworden.
“Hermie! Hermie!” bulderde Groemp.
Hermelien en Ron die nog steeds zaten te zoenen, verlosten zich uit hun greep.
“Groemp, nee,” riep Hermelien kordaat.
“Groemp, Hermie helpen! Ron Hermie niet ademen, want Ron zit op mond!”
Ron gilde met een hoog stemmetje en liep zo hard hij maar kon het bos in. Harry, Ginny en Hagrid, die ondertussen weer recht stonden, lachten zich kapot.
“Schijtluis,” mompelde Hermelien vooraleer ze zich tot Groemp wendde. “Groempie, toch,” zei Hermelien met een teleurgesteld gezichtje. “Nu, heb je Ron weggejaagd.”
“Groemp Hermie beschermen, want Hermie Groemp leren!”
“Zo, Hermelien. Blijkbaar is Groemp verliefd op je,” zei Harry nog steeds brullend van het lachen.
“Nee, Harry. Als je het zonodig moet weten, Groemp wil me alleen maar beschermen omdat ik hem van alles leer, hé Groempie?” Groemp knikte en tilde Hermelien op en zette haar op zijn reusachtige schouder.
“O, Groemp, wat heb ik je gezegd?” riep Hagrid. “Mag jij dat wel?”
“Laat hem maar,” zei Hermelien en wendde zich toen tot Groemp. “Kom we gaan Ron zoeken.” En al dreunend vertrokken ze.
“Zotte mensen,” zei Hagrid.
“Zot mens en zot reus,” verbeterde Ginny.
“Om het even. Maar waar is Mongiepie nu?”
“Hij zit de vogels op te jagen met zijn staart,” antwoordde Harry starend naar Mongiepies lange en stekelige staart…

KNIKKEBEEN

Het spijt me heel erg dat ik een tijdje niet heb verder geschreven, maar had het best druk. Ik ben ook nog met de school naar Parijs gegaan en daarmee dat ik ook geen kans heb gekregen om verder te schrijven, maar ja... het moet nu! Ik ga jullie nu een stukje schrijven!
VEEL PLEZIER

"Die Mongiepie toch," lachte Hagrid.
"Ja... Die Mongiepie," zei Harry afwezig en nog steeds gefixeerd op Mongiepies staart. Hij wist niet wat hij voelde, maar het was een soort van opwelling die naar boven kwam.
Harry knipperde stram met zijn ogen en zag hoe Mongiepies staart en snor als een zweep kletste tegen de bomen.

"Laat hem alsjeblieft ophouden, Hagrid!" smeekte Ginny bij het zien van die gevaarlijke manoeuvres.
"Maar hij speelt," zei Hagrid met een pruillipje. Ginny keek Hagrid strak aan, want dit was overduidelijk niet spelen! Mongiepie hakte zojuist met zijn vlijmscherpe lange snor een vogel in tweeën. Ze huiverde en Hagrid besloot dan maar om Mongiepie uit de lucht te halen.
"Vooruit, Mongiepie. Komt es naar beneden! We gaan Groempie, Hermie en Ron zoeken," maar Mongiepie luisterde niet. Hij vloog nog steeds achter de vogels en anderen wezens aan. Wat eigenlijk geen raar verschijnsel was. Per slot van rekening was hij jonge magische roofdier.

Harry stapte naar voren, nog steeds in de ban van de zwierige bewegingen van de Mongoolse Mongool.
"Harry, wat doe je?" vroeg Ginny. Harry antwoordde niet. Hij liep gewoon naar het midden van de open plek en richtte zijn aandacht volledig op de draak.
"Harry, wat hebbie?" vroeg Hagrid. Harry deed nu echt vreemd. Het was alsof hij in een wasem terecht was gekomen met een dof achtergrond geluid. Zijn mond viel nu lichtjes open en zijn wenkbrauwen krompen naar binnen. Zijn gezichtsuitdrukking stond nu op een heel raar fase.

Ginny wilde naar Harry toelopen, maar deinsde terug.
Harry had haar aangekeken op een angstaanjagende manier.
"Ha-Harry," stamelde Ginny geschrokken. Harry zei weer niks. Hij wendde zich gewoon weer naar Mongiepie en voelde dezelfde opwelling weer naar boven komen. Dezelfde opwelling die hij voelde toen hij Kriek te grazen nam...
"Komaan, Harry. Zo issie genoeg," zei Hagrid. "Doe ff normaal."
Ondertussen kwam er weer geluid uit zijn mond.
"Mongiepie!" schreeuwde hij plots. Hagrid en Ginny deinsden nog feller achteruit. Harry's stem was scherp en schril.

Het was een stem dat door merg en been ging.

Al trillend op hun benen, keken Ginny en Hagrid toe.
Mongiepie kwam uit de lucht gevlogen en dook naar Harry toe.
Hij ontblootte zijn vlijmscherpe tanden en haalde waar naar het leek 90km/u.
Uit zijn lederachtige gitzwarte vel, kwamen vijandige stekels tevoorschijn en Mongiepies rode ogen, leken te branden. Alsof hij om iets boos was.
"HARRY," schreeuwde Ginny. "HARRY, MAAK JE DAAR WEG!"
Alles gebeurde zo snel, maar toch kon iedereen elke nanoseconde volgen. De tijd leek te bevriezen en veranderde in een droom die zich in slowmotion voltrok. Nog geen één meter tussen Harry en Mongiepie vandaan, kreeg Harry pas gevoel in zijn lichaam. Alsof hij uit zijn roes ontwaakte.
Hij had geen tijd om na te denken en dook weg voor Mongiepies woeste aanval.

Wat doe ik hier? Wat gebeurt er?

Harry kreeg op eens weer een opwelling en voelde de adrenaline door zijn aderen stromen. Hij raasde op Mongiepie af en nam een tak. Hij sloeg hem tegen zijn kop en stompte in zijn zij. Het beest schreeuwde het uit van de pijn, maar liet echter niet van zich afbijten. Mongiepie sloeg wild met zijn staart tegen Harry's been en nu was het Harry's beurt om te krijsen. Het bloed gutste uit zijn knie en zijn gewaad was nu helemaal naar de vaantjes.

Hagrid stond aan de grond genageld. Hij wilde dat het allemaal ophield. Dit was niet normaal! Maar toch kon hij geen voet verzetten, dat gold ook voor Ginny.
Harry nam zijn toverstok en riep:
"CRUCIO!" Mongiepie piepte nu als een afgeslagen hond en spuwde vuur. Harry werd geraakt en zijn lichaam stond in vuur en vlam.
Vol paniek probeerde Ginny zijn geliefde te redden en trachtte de blusbezwering die Harry, Ron en Hermelien zo vaak hadden geoefend, te herinneren. Maar het kwam haar niet te boven, iets weerhield haar...

Terwijl Mongiepie rond spartelde en met zijn ledematen heen en weer sloeg, werd Harry opnieuw achterover geslagen. Al brandend smakte hij tegen de grond. Zijn woede was nu duidelijk onmenselijk en onvoorstelbaar! In zijn bijna afgebrande gewaad, liep hij terug naar Mongiepie en schopte hem heel hard tegen zijn gezicht.
Harry lachte schril. Schril en ijzig hard!
"AVADA KE"- wilde hij roepen, maar nu vlogen er touwen rond hem heen. Harry viel en voelde plots wat voor pijn hij had...
Een traan sijpelde van zijn wang en plofte in het zand neer...

Ajah mensen... willen jullie aub nog eens schrijven in het reactie topic wat jullie van mijn verhaal vinden... plz want ik zie al lang geen reacties meer op mijn verhaal
Alvast bedankt!
*miauw* KNIKKEBEEN

KNIKKEBEEN

Harry kreunde, hij voelde het bloed op zijn knie branden en zijn lichaam nog na smeulen. Voor hem zag hij een vage gedaante en hoorde een dof gefluister. Hij probeerde te bewegen, maar ieder verplaatsing kon je vergelijken als een bot voorwerp die door je lichaam boorde.

Hij trok zijn ogen wijder open, maar zag het tafereel in stukken. Zijn bril zat namelijk gebroken op zijn neus.
"Was hij bezeten?" hoorde Harry een meisje zeggen.
"Dat weet ik niet precies," zei een mannenstem.
"Dat was toch niet normaal?" bromde iemand anders. "Hij moest toch bezeten zijn?"
"Help..." bracht Harry er zachtjes uit. "Help me alsjeblieft."
"O, Harry," zei de mannenstem. "Je bent wakker."
"Gaat het een beettie, Harry?" Harry begon de stemmen te herkennen.
"Help me, Hagrid," zei hij met een schorre stem.
"Laat dat maar aan mij over. Finite Incatatem!"
De touwen die nog steeds rond Harry waren gebonden, verdwenen in een oogwenk. Harry keek op en zag Perkamentus met een vriendelijke glimlach neerkijken. "Zo dat is ook al opgelost."
"Nog niet helemaal," hoorde Harry Ginny zeggen. "Occulus Reparo." Zijn bril repareerde zich en Harry keek haar dankbaar aan.
"Wat is er gebeurd?" Hij wilde zich rechtzetten, maar werd tegengehouden door Perkamentus.
"Nee, Harry. Niet doen, je bent ernstig gewond en we kunnen je niet naar de ziekenzaal brengen. Ik was aan het wachten tot je weer bij je positieven kwam en dan zou ik je een drankje geven die de pijn verzacht."
"Ja, maar wat is er gebeurd?" vroeg Harry met een bonkende pijn in zijn lichaam.
"Je deed heel raar," antwoordde Ginny. "Mongiepie was wild in de lucht aan het rondvliegen en Hagrid riep hem naar beneden, maar Mongiepie luisterde niet. Jij liep zwijgzaam naar het midden van de open plek en je keek rustig naar Mongiepie. Het was super eng, Harry..." Harry keek haar vol ongeloof aan.

Had hij dat gedaan?

Hij herinnerde het niet meer.
"En toen?" vroeg Harry.
"Ik wilde naar je toe gaan, maar je keek me plots zo sinister aan, dat ik me dood verschrok. O, Harry..." Er verscheen een traan langs Ginny's oog. Harry voelde nu nog een pijnsteek. Geen lichamelijke, maar een geestelijke. Zijn onverwachte enge gedrag was zeer verscheurend geweest, zeker voor Ginny...
"Verder?"
"Ik zei dat je ffies moest ophouden," vulde Hagrid aan. "Maar je draaide je gewoon om en je schreeuwde Mongiepies naam op een onmenselijke schrille manier."
"Inderdaad, Harry, en er gebeurde ook iets raars met Mongiepie. Hij werd zo wild dat hij een aanval op je zette. Ik heb nog geschreeuwd dat jij je moest wegmaken en"-
"Wat eens even! Dat herinner ik me! Ik hoorde je schreeuwen en net voordat Mongiepie mij zou raken, sprong ik weg!"
"Je hoorde dat dus wel?" vroeg Perkamentus. Harry knikte.
"Maar daarna voelde ik een opwelling van woede en... en... toen vanaf daar weet ik het ook niet meer."
"Curieus, maar drink dit even op, Harry," Perkamentus gaf Harry een borrelend groen drankje en Harry dronk het in een teug op.
Hij kreeg opeens meer beweging in zijn ledematen en het bloed van zijn knie stolde meteen.
"We laten het even inwerken en daarna kunnen we je naar de ziekenzaal brengen."
"Hoe is het nu met Mongiepie?" vroeg Harry.
"Het och, arme beessie is er even slecht aan toe als jij, Harry," zei Hagrid treurig. Met moeite draaide Harry zich een halve slag om en zag een paar meter verder Mongiepie jachtig in en uit ademen. "Je hebt hem hard getroffen."
"Het spijt me, Hagrid. Ik weet niet wat me bezielde."
"Het is jou schuld ook niet helemaal, Harry. Je was waarschijnlijk bezeten door iets of iemand."
"Voldemort?" opperde Harry.
"Die kans zit er in," zuchtte Perkamentus.
"Maar hoe..." Harry voelde de grond trillen, takken kraken en een hoge meisjes gil. Niet veel later verschenen Hermelien, Groemp en Ron.
"Laat me los," schreeuwde Ron! "Lamelos, lamelos, lamelos!" Het verbaasde Harry niet dat die meisjes gil van daarnet van Ron was en dus niet van Hermelien. Groemp zette Ron neer en Ron klopte het vuil en slijm van zich af.
"Stom beest!" zei hij en ving toen een blik op van de rest.
"Wat is hier in lieve hemelsnaam gebeurd?"

KNIKKEBEEN

"Lang verhaal, Ron," antwoordde Ginny. Ron zei verder niets, maar knipperde alleen wat met zijn ogen. Dat gold ook voor Hermelien, haar gezichtsuitdrukking stond op stand ongeloof.
"Je zin?" vroeg Perkamentus.
"Mijn wat?" vroeg Harry verward.
"Je zin... Wat wilde je zeggen voordat we verstoord werden?" zei Perkamentus met een raar toontje.
"O, ja! Eh... Hoe belandde ik eigenlijk op de grond?"
"Die zal ik beantwoordde," zei Ginny. "Verder had je de Cruciatus vloek gebruikt en bijna de Avada Kedavra."
Harry slikte even... de Avada Kedavra? Hij begon te trillen en te kokhalzen.
"Harry! Gaat ie nog?" vroeg Hagrid vlug.
"Niets aan de hand, Hagrid," zei Perkamentus kalm. "Gewoon wat bijverschijnselen van het drankje."
"Gewoon wat?" tierde Hermelien bij het aanzien van Harry. "Professor, hij stikt bijna!"
"Mejuffrouw Griffel, mag ik u verzoeken uw mond te houden?"
Integendeel, Hermeliens mond viel open.
"Pardon?"
"U hebt me goed gehoord," zei Perkamentus streng. "En op die manier verzoekt u om Nurgels op uw tong te laten landen."

Verbijstering sloeg ieders hand. Perkamentus die zo antwoordt?
"Hermelien?" fluisterde Ron. "Had Harry misschien gelijk?"
"Over dat Perkamentus inderdaad in een geïrriteerde bui is, wel ja!" zei ze verhit.
"Ik bedoel over dat Perkamentus zichzelf gewoon níét is," verbeterde Ron haar.
"Ron, daarover hadden we het toch al gehad, het is gewoon weg absurd!" Ron fronste zijn wenkbrauwen:
"Nou, ik denk daar toch anders over."

Perkamentus boog zich over Harry en deed iets raar met zijn toverstok, ondertussen kregen Ginny en Hagrid de kans om wat te zeggen.
"Hagrid," fluisterde Ginny zachtjes. "Zie je wat Harry bedoelde, toen we het over Perkamentus zijn gedrag hadden."
"Kweeni, Ginny... Het lijkt alsof er niets pluis is, maar hij heeft Harry toch gered?"
"Ja, dat maakt de zaak zo ingewikkeld. Ik was degene die had voorgesteld om de zaak te laten zoals ie was, maar nu ik het zo zie... Hagrid, dit is toch de échte Perkamentus niet?"
"Kweeni, Ginny... Perkamentus is een machtige tovenaar... Hij zal zich niet door eender wie ff laten vervloeken."
"Het is zó ingewikkeld!" fluisterde Ginny. "En dadelijk moet ik het ook nog allemaal gaan uitleggen aan Ron en Hermelien." Ze keek even naar het duo dat een eindje verder voor Groemp zijn reuze voet, aan het kibbelen was. "Het was allemaal zo eng en ik heb er niet zoveel zin in om dat weer op te rakelen." Allebei keken ze naar voren. (Perkamentus was zich nog steeds aan het ontfermen over Harry.)

Paar meter verder...
"Hermie boos?" vroeg Groemp krabbend op zijn hoofd.
"Nee, Groemp, Hermie een beetje geïrriteerd!"
"Geïrriteerd?" vroeg Groemp langzaam.
"Ja... eh... Dat betekent... een beetje boos zijn," wimpelde ze Groemp af.
"Hermie boos? Hermie mag ni boos zijn! Hermie moet"- Groemp hield op met praten. Hij keek verstrooid voor zich...
"Mongie? Wat gebeurd met Mongie?" Hij begon nors te kijken en stapte op Mongiepie af.
Iedereen keek op toen het gedaver van Groemp over de hele plek werd verspreid.
"Groemp, nee!" riep Hagrid. Groemp had Mongiepie al vast genomen en liep het bos in, Hagrid volgde.
Perkamentus tilde Harry nu voorzichtig op.
"Zo, we kunnen gaan," zei hij.

Ondertussen hadden Ron, Hermelien en Ginny zich bij elkaar gevoegd. Ze hadden vlug gefluisterd en achterdochtige blikken naar elkaar geworpen.

"Ah," kreunde Harry.
"Gaat het nog, jongen?" vroeg Ron toen Harry ondersteunend door Perkamentus voorbij kwam.
"Zie ik er zo uit?" probeerde Harry lachend te zeggen, maar zelfs dat deed onmenselijk pijn. Plots zakte hij ineen.
"Professor, vlug!" zei Ginny.
"Niets aan de hand," zei hij weer op dezelfde kalme toon. "Hoort bij het drankje." Hij sleepte Harry een eindje verder en liet hem toen op een magische brancard liggen. "Wachten jullie op Hagrid?" vroeg hij. "Dan breng ik Harry alvast." Het drietal stond er bij en keek hoe Harry stilaan werd meegevoerd… totdat Hermelien Harry haar zag aanstaren.
"Volgens mij wil Harry ons iets zeggen," zei Hermelien.

Ze volgde Perkamentus, die ondertussen Harry achter zich meetrok door het wild bos. Ron en Ginny deden hetzelfde.
"Shht," zei Ginny. "Ik probeer dichter te komen." Ginny zag Harry raar bewegen met zijn hoofd en handen.
"Stop," gebood ze Hermelien en Ron. "Ik weet wat hij wil zeggen, wacht hier!" Ginny sloop stiekem dichter bij Harry en nam haar toverstok.
Twintig seconden later, knikte ze naar Harry en keerde ze terug naar Ron en Hermelien.
"Zo," zei ze. "Uitgevoerd!"

KNIKKEBEEN

Harry knikte naar Ginny om te bevestigen dat het gelukt was. Ze had de spreuk stiekem voor Perkamentus zijn neus kunnen uitvoeren. Perkamentus had geen idee wat hem te wachten stond. Harry glimlachte... Zal hem leren!

Ondertussen...
"Uitgevoerd?" vroeg Ron verbaast.
"Ja, uitgevoerd," herhaalde Ginny.
"Wat dan?" vroeg Ron alweer.
"Och, schat... Volgens mij heb je te veel gelopen en zijn de klein beetje hersenen die je hebt, uit je oren gesijpeld." Hermelien grinnikte.
"Erg grappig," zei Ron ironisch.
"Oké, uitgeraasd?" vroeg Ginny serieus. "Laten we Hagrid zoeken, ik vertel jullie wat hier gebeurd is, wel onderweg."

"Professor?" vroeg Harry.
"Hm?"
"Kan ik de Zwerkbalwedstrijd nog spelen?"
"Dat weet ik niet zo, Potter. Je bent... eh... erg toegetakeld."

Weer die Potter!

"Madame Plijsters zal me toch kunnen oplappen, niet?"
"Ja, ja," antwoordde Perkamentus afwezig.

Er viel een stilte, ondertussen waren ze uit het Verboden Bos en Harry werd door Perkamentus het kasteel ingedragen.

Begane grond
Eerste verdieping
Tweede verdieping
Derde verdieping

Vierde verdieping?

Deze kwam er niet.

"Professor, moet ik niet naar de ziekenzaal?"
Perkamentus negeerde Harry volkomen. "Professor?" nadrukte Harry.
Geen reactie... "Professor, waar brengt u me naar toe?"
"Mijn kantoor," zei hij uiteindelijk op een botte toon. Harry fronste, nu wist hij het zeker... Hij voelde zijn hart in zijn keel kloppen en het zweet weg sijpelen langs zijn voorhoofd.

Laat het alsjeblieft níét waar zijn.

Ze bleven uiteindelijk voor de stenen waterspuwer stil staan. Perkamentus zei het wachtwoord en met Harry zwevend op de brancard, werden ze naar boven geëscorteerd door de stenen trap.
Met een oorverdovend lawaai, vloog de deur van Perkamentus z'n nederige kantoor open. Hij liet Harry voor zijn bureau zachtjes neer ploffen en liep toen zelf achter zijn bureau.
"Sta op," gebood hij. Harry staarde hem verbijsterd aan.
"Maar, professor?" sputterde Harry.
"Sta op, dat drankje werkt en je zult nu met gemak kunnen staan."
"Ik snap het niet, net zei u dat ik waarschijnlijk niet mijn Zwerkbalwedstrijd zal kunnen spelen en nu kan ik wel rechtstaan?"
"Toe, Harry... Werk me alstublieft niet tegen." Harry stond op en Perkamentus had gelijk. Hij voelde inderdaad geen pijn.
"Sorry, voor mijn gedrag," zei Perkamentus plots een stuk vriendelijker.
"Het is niet mijn beste dag vandaag en ik ben wat geïrriteerd."
"Wat geïrriteerd?" snoof Harry luid.
"Pardón?"
"Professor, u doet heel geïrriteerd... De ene keer noemt u mij Potter de ander keer Harry."
"Als hoofd van deze school heb ik daar toch recht op, of niet soms?" zei hij streng.
"Inderdaad," lachte Harry uitdagend.
"Zet je neer, ik wil praten over wat gebeurd is en over de rest van de hele hotemetoot."
Harry zette zich voorzichtig op een stoel neer. Duizenden vragen spookte door zijn hoofd, maar geen één antwoord die hier toegepast kon worden. Het enige wat hij had, was één bezwering als verdediging.
"Het wordt tijd," vervolgde Perkamentus, "dat hier een en ander wordt opgebiecht..."

KNIKKEBEEN · Geplaatst: Di Apr 12, 2005 21:09

Dames en heren hier heb je een super lang stuk... kheb er lang aan gewerkt... Have fun... tis een praaltje!

"Opgebiecht?" herhaalde Harry.
"Ach, opgebiecht... Zo kun je het noemen, maar een versluiering van de waarheid klinkt beter." Harry fronste zijn wenkbrauwen. Ondertussen maakte Perkamentus een ruwe beweging vanuit zijn stoel en wees met zijn toverstok op de deur.

BAM!

Met een luide knal werd naar het leek de deur verzegeld met een spreuk. Harry maakte een klein sprongetje van de schrik...
"Is er iets?" vroeg Perkamentus smalend.
"Ik vroeg me alleen af waarom u de deur sluit," slikte Harry.
"Om ongewenst bezoek te voorkomen," antwoordde Perkamentus gladjes.
"En nu ik eraan denk, de schilderijen zal ik best ook maar verzegelen." Sommige schilderijen die lagen te snurken, schoten wakker. Anderen keken Perkamentus achterdochtig aan.
"Hoezo verzegelen?" riep er eentje.
"Om te zorgen dat jullie het niet op een loopje zetten en wat zich hier afspeelt aan de grote klok gaan hangen." Meteen na het uitspreken van die laatste zin, schreeuwde Perkamentus een spreuk. Een gele lichtbundel weerkaatste tegen alle schilderijen en iedereen verstijfde.
"Zo, Harry, nu dat is opgelost, kunnen we eindelijk eens praten."
"Praten, waarover?" vroeg Harry uitdagend.
"Nou, om te beginnen... Je brief."
"Ja, ik vond dat u vaag terug antwoordde en sindsdien erg veranderd bent."
"Meen je dat nu echt, Harry?" zei Perkamentus met een scherpe blik.
Harry knikte, hij had besloten om rustig te blijven en te denken dat dit zo voorbij ging.
"Volgens mij heb ik dat al uitgelegd, maar laten we nu over de inhoud van je brief hebben. Je zei dat een soort visioen heb gehad."
"Ja, waar u in voorkwam als Voldemort." Perkamentus glimlachte...
“ Ik voorkwam als Voldemort? Dat moet dan een erg schrikwekkend gezicht zijn.”

Hij maakt er een grapje over? EEN GRAPJE?

"Eh," zei Harry onbehaaglijk. "Ja, inderdaad. Maar ik zag u! U kwam naar mij toe en lachte vriendelijk en"-
"Zoals dit," onderbrak Perkamentus hem en hij glimlachte.
"Ja, op die manier," sprak Harry haastig. "Toen kwam u dichter en uw glimlach werd een afschuwelijke, achterlijke grijns!"

Stilte...

"Zoals dit?" herhaalde Perkamentus.

Op dat moment stond Harry's hart stil. Al die tijd had hij het zien aankomen en nu was het zijn uur van de waarheid.

"Het lijkt erop dat je visioen het bij het rechte eind had, Harry."
"JIJ!" Zei Harry verachtelijk.
"Wie ik?" zei Perkamentus spottend en hij liep langs Harry.
"Nee, de andere achter u!" zei Harry op dezelfde toon. Hij taste naar zijn binnenzak op zoek naar zijn toverstok, maar vond deze niet.
"Iets kwijt?" vroeg Perkamentus. Hij haalde Harry's toverstok te voorschijn en speelde ermee tussen zijn vingers.
"Ik haalde hem er al uit toen je nog op de grond zat in het Verboden Bos. Het leek met toch een stuk veiliger, zeker na dat geval van twee jaar geleden."
"WAT HEB JE MET HEM GEDAAN!" schreeuwde Harry buiten zichzelf van woede. Hij wilde opstaan, maar werd meteen tegengehouden door de Tarantallegra spreuk.
"Ach, dat is niet belangrijk. De relevante vraag is: Hoe heb ik het gedaan? En als jij je een beetje rustig houdt, dan kan ik die vraag met uitermate precisie beantwoorden.
"HET KAN ME NIETS SCHELEN, WAT HEB JE MET DE ECHTE PERKAMENTUS GEDAAN!"
"Heb je geen manieren geleerd, Potter?" zei Perkamentus gespeeld onthutst.
"Laat me hieruit!" schreeuwde Harry en hij voelde dat zijn stem schor werd.
"Blijkbaar niet, dit zal helpen." Hij nam een gewone zakdoek en bond deze om zijn mond.
"Laten we gewoon van het begin beginnen. Jij begon raar te doen sinds je het geval van Cho Chang en Michel Kriek heb gezien. Hoe zou dat komen? Nou, laat ik die vraag zelf maar beantwoorden... Omdat het tijd werd om zoete wraak te nemen en o, wat gaat die zoet zijn!"

Harry wankelde in zijn stoel, de touwen sneden ondertussen in zijn armen. Het liefst zou hij hem met blote handen afslaan... zoals hij die lange nacht droomde.
"Dat visioen wat je gezien hebt, is eigenlijk hetgeen wat het proces van mijn wraak sneller heeft doen gaan. Hoe je het ook draait of keert, wij blijven voor altijd met elkaar verbonden en je visioen heeft je laten zien dat ik, heer Voldemort, Perkamentus kon zijn. Ondanks dat het een beetje onduidelijk was, begon je toch achterdochtig te worden. Dus moest ik maatregelen nemen. Kun je volgen?"
Harry was ondertussen gestopt met wankelen en keek strak voor zich uit. Geen blik zou hij hem geven. Géén blik!
"Geef een teken als ik je dat beveel!" gebood Voldemort. Harry reageerde niet, maar dat hij beter niet kunnen doen, want geen twee seconden later, kreeg hij een vuist in het gezicht. Even verschrok Harry zich, want het was nog altijd Perkamentus z'n lichaam dat voor hem stond. Alleen met 'de geest' van Voldemort en daarbij kwam het nieuwtje dat Vóldemort hem op een Dreuzelse wijze slóég?

Bloed sijpelde langs zijn voorhoofd en Harry trilde van woede.
"Je herinnert je visioen toch?" Harry knikte lichtjes.
"Nou, daarin werd verteld dat ik toch nieuwe krachten had? Krachten waar niemand tegen op zou kunnen?" Harry begon te grijnzen, ondanks dat hij een doek voor zijn mond had, was het zichtbaar.
"Haal die achterlijke grijns van je smoel," beval Voldemort. Harry luisterde niet en dat verdiende een tweede klap. Deze was zo hard, dat zijn doek van zijn mond viel en dat het bloed nu ook uit zijn mond sijpelde.
"Ik moet eerlijk toegeven, dat gestoorde vriendje van jou is oud, maar een sterk lichaam heeft hij nog." Harry gorgelde en spuwde op de voeten van Voldemort.
"Je bent ziek," snoof hij. "Gewoon ziekelijk ziek!"
"Dank je," antwoordde Voldemort en ging op het bureau van Perkamentus zitten, recht tegenover Harry, die nog steeds vastgebonden zat aan de stoel. "In ieder geval. Die krachten hebben mij de kans gegeven om vanuit verre afstand, gevoelens te manipuleren en te laten handelen naar mijn wil. Je zou zeggen een verbeterde versie van de Imperius vloek, natuurlijk door mij uitgevonden." Hij lachte schril...
"De jouw gevoelens waren nog het moeilijkste, natuurlijk... je bent mijn aartsvijand. En vond je het trouwens niet raar dat een Ravenklauwer, hier met name Michel Kriek, zich bijna gedroeg als een Zwadderaar? Antwoord!"
"Ja," zei Harry bruusk.
"Hi, hi, nou, dat was ik."
"Ja, hálló! Je hebt me net verteld dat je emoties kon manipuleren!"
"Houdt je arrogante toon eens voor je eigen, Potter!"
"Nooit!"
"Zoals je wilt," en Harry kreeg nog een klap.
"Je kunt slaan zoveel je wilt, veel helpen zal het toch niet," zei Harry.
"O, nee? Ik geniet hier toch smachtend van," antwoordde Voldemort smalend. "Maar laten we verder gaan... Je hebt ooit nog eens een droom gehad, een droom waar je mij met hebberig plezier neer sloeg. Ik kan weten dat je dat enorme deugd deed, want ik voelde dat namelijk ook."
"De deugd of de pijn? Want als het die pijn was, dan kan ik je verzekeren dat ik je die dubbel zo erg toewenst!"
"Dat is dan jammer voor je, Potter, want het was de deugd die ik voelde... Maar om verder te gaan... Je had je droom beleefd en had gebruik gemaakt van de Tijdverdrijver, die ik je gegeven had." Harry keek naar zijn borst. "Rustig maar Potter, die heb ik ook afgenomen. Kon toch moeilijk dat ook riskeren, niet? Tja, ik had je die Tijdverdrijver dus gegeven zodat je niet achterdochtig zou worden. Ik bedoel, als je bijna een van de onvergefelijke vloeken op een leerling uitspreekt, moet een schoolhoofd toch maatregelingen nemen?"
Harry spuwde weer bloed richting Voldemort. Hij negeerde het en ging verder.
"Dus gaf ik je die Tijdverdrijver als gevoel van veiligheid en onderneming."
"Je wordt saai, weet je dat?" zei Harry brutaal en hij gaapte. Dat verdiende een zoveelste klap.
"Je wilt dus dat ik toch het punt van dit gesprek kom, nietwaar? Mij goed. Sinds die visioen werd je achterdochtig, ik heb met mijn speciale krachten je vrienden wat moeten manipuleren, vooral de dochter van Wemel. Zij heeft je laten doen twijfelen zodat je niet helemaal tegen mij stond gekeerd. Vandaag heb ik hun ook laten denken dat ik alleen maar goed doe en zeker niet... o Heer VOLDEMORT ben! Hoe? Door jou te redden van die achterlijke draak. Ik was onmiddellijk ter plekke toen jij werd aangevallen, toevallig niet? Helemaal niet... want ik heb je in de eerste plaats die woede 'toegestuurd' en je die draak laten aanvallen... allemaal door mijn meesterlijke krachten. En die meesterlijke krachten hebben me ook geholpen om het lichaam van die oude Perkamentus over te nemen. Zijn ziel zweeft nu ergens hier in de lucht... volkomen machteloos!" Voldemort lachte schril en grijnsde vol haat.
"STOM IDIOOT!" schreeuwde Harry en begon wild heen en weer te schommelen op zijn stoel.
"Houd je manieren, Potter! Nog een laatste wens?"
"KUS TOCH MIJN ACHTEREIND!"
"Tut, tut, tut, Harry ... zelfs als ze gewassen is nog niet!
Maar nu het moment waar we allen hebben op gewacht!" Voldemort begon opnieuw te lachen, koud en kil... rillingen vlogen door Harry's lichaam gemengd met pure haat en razernij...
"Mijn wraak eindigt hier!"
"DACHT VAN NIET, MARTEN!" tierde Harry! "WANT ER IS IETS WAT JIJ NIET WEET!"
"Dat kan me nu ook niets meer schelen, je einde is nabij en dat is alles wat telt. Niemand zal hier kunnen binnenkomen, zelfs niet door het raam! Je toverstok en Tijdverdrijver heb ik, je bent vastgebonden en zwak! JE BENT VOLKOMEN MACHTELOOS!"
Harry brulde nu onmenselijk van het lachen!
"Dat dacht jij!"
"Vaarwel, Harry Potter" zei Voldemort en schreeuwde:

"AVADA KEDAVRA"

Een groene lichtflits volgde en Harry's hoofd viel langzaam op zijn borst...

Stilte...

Bonk, bonk, bonk...

KNIKKEBEEN · Geplaatst: Vr Apr 29, 2005 20:56

Hey, ja mensen... kweet... kort stukkie Sad

Voldemort keek om.

Iemand die klopte? Nu op dit moment? Waarschijnlijk de vriendjes van Potter. Het kan niet anders, want wie weet het wachtwoord? Wie weet dat we hier zijn? Ze zijn achterdochtig geworden omdat Potter te lang weg bleef en omdat er waarschijnlijk niemand op de Ziekenzaal ligt.
Dom, ik weet. Maar ik kon niet anders. Zoals ik al citeerde: dat visioen die hij had, heeft me mijn wraak sneller doen gaan. En uitermate precisie was er toen niet van spraken gekomen.

Voldemort keek naar Harry. Zestien jaren heeft het geduurd en nu… Recht voor zijn bloedeigen ogen zit Harry Potter… MORSDOOD. Voldemort lachte schril en vol vreugde.
Maar hoe moest hij de vriendjes van Potter nu wegjagen? Hij kon hun vermoorden, maar het zou te veel opvallen. Het enige wat hij dus kon doen was hun recht in hun ogen te kijken en een smoesje te verzinnen.

Bonk, bonk, bonk…

Ze worden ongeduldig, eerst even opruimen en dan hun binnen laten.

Hij zwiepte wat met zijn toverstaf en ruimde alles op. Alleen Harry was nog een opstakel. Voldemort dacht hem te verstoppen in de achterkamer van Perkamentus’ kantoor. Hij liet Harry voor zich zweven, richting het deurtje. Bloed vloeide nog uit zijn mond en liet een klein druppel spoor achter.

BONK, BONK, BONK…

“Ik kom zo,” riep Voldemort.

BONK, BONK…

Deursplinters vlogen in het rond en Voldemort liet het lijk ogenblikkelijk vallen en reikte naar zijn toverstok. Hij wilde een spreuk schreeuwen, maar kon dat niet. Zijn mond viel open van verbijstering en bekeek degene die in de deuropening stond…

KNIKKEBEEN

sorry mensen alweer een heel kort stukje, maar met verhullende info Very Happy

maar nogmaals sorry! het komt gewoon dat de tijd me opslikt! IK heb een TIJDVERIJVER NODIG!!!

“Dit... dit is ni…niet waar,” stotterde Voldemort.
“Beginnen we nu ook Krinkel na te doen?” Voldemort zijn mond viel nog wijder open.
“Ja, ik weet dat ik knap ben, Marten, maar zo overdreven hoeft ook niet.”
“Jij ligt daar dood op de grond, wat doe je daar?”
“Ja, hallo? Wat doe ik hier? Jou blijkbaar verbijsteren, dat doe ik hier.”
“Dit is onmogelijk, ik heb je Tijdverdrijver, je toverstok... je bent dood! Je kunt daar niet staan!” zei Voldemort en bij het woordje toverstok, zag je de bloedrode ogen van Voldemort een blik geven naar de zijne.
“Zou ik toch maar niet doen,” zei Harry. “Je kunt me steeds doden... opnieuw en opnieuw, maar zoveel zin zal dat niet hebben.”
“Ik weet al wat je geflikt heb, Potter,” siste Voldemort.
“Tja, je heet niet voor niets Heer van de Duister. Je moet toch iets weten op vlak van bezweringen en vloeken.”
“SPOT NIET MET ME, IDIOOT KIND! CRUCIO!”
Harry stortte neer op de grond en begon stuipen te trekken. Voldemort lachte vol leedvermaak.
“Zal je leren!” Harry stond wankelend op.
“Kun je niet beter, MARTEN!” schreeuwde hij.
“Dat kan ik inderdaad, maar zoals je gezegd hebt. Het heeft geen zin, en ik weet wat je geflikt hebt, Harry.”
“Vertel het me eens,” grijnsde Harry.
“Je hebt de Lantus bezwering uitgevoerd.”
“Bravo voor de Heer van het Duister,” zei Harry.
“Maar wat ik niet snap is dat het een ingewikkelde spreuk is en dat jij die hebt kunnen uitvoeren in mijn bijzijn, want de spreuk kan pas van kracht worden na een uur.”
“Dat komt omdat Ginny deze achter jou rug heeft uitgesproken, Marten van me,” grijnsde Harry.
“Potter, wat ben je toch een dom kind,” lachte Voldemort plots schril. “Je hebt zojuist je troefkaart op de tafel gegooid...”

KNIKKEBEEN

Het werd stil, Harry realiseerde zich plotseling dat hij ongelofelijk stom was geweest. Hij had inderdaad zijn grootste troefkaart op tafel gegooid. Hoe kon hij dat doen!
“En nu sta je –hoe zeg je dat weer– aha, ja… met je mond vol tanden!” Voldemort grijnsde smalend en Harry bekeek hem vanuit de deuropening schaapachtig aan.
“Wat ben ik soms lelijk.”
“Lelijk ben je inderdaad,” zei Harry brutaal.
“Ach, met zo’n dom kind valt gewoon niet mee te spreken,” antwoordde Voldemort. “Ik heb nu wat beters te doen.”
“Jij gaat mooi nergens heen,” zei Harry gedecideerd.
“En jij denkt zeker dat ik, de HEER VAN HET DUISTER, naar jóú ga luisteren?”
“Nee, dat verwacht ik helemaal niet, maar ik ga er toch alles voor doen om je tegen te houden.”
“Zal je toch niet lukken.”
“Toch wel,” zei Harry.
“Toch niet,” lachte Voldemort schril.
“Toch wel,” lachte Harry op dezelfde manier als Voldemort.
“TOCH NIET KLEIN, ONBENULLIG, ROTKIND!” brulde Voldemort nu.
“TOCH WEL!” schreeuwde Harry even hard. Het galmde over het hele kantoor, waar de splinters van de deuren nog altijd verspreid over de grond zaten en zijn eigen lijk die zich op een slap hoopje op de grond bevond.
“Alles lukt mij!” Riep Voldemort. “Ik ben de almachtige heer van al het kwaad, alles lukt mij en trouwens omdat jíj zó achterlijk bent geweest om je Lantaat te onthullen, ben je nu volkomen machteloos!” Voldemort smeet het bureau van Perkamentus uit kokende woede naar het raam en een oorverdovende klap verscheurde het raam in duizenden stukjes.
“Lantaat?” vroeg Harry scherp.
“Dom kind! Echt waar… Je bent een idioot, achterlijk kind! Ik dacht dat ons Harry Pottertje zo goed was Verweer Tegen De Zwarte Kunsten?” Voldemort zijn afgrijselijke ogen werden steeds groter en groter. Het leek alsof hij er met volle teugen van genoot, wat ook was, want hij vervolgde met een nog grotere grijns. “Je Lantaat is degene die de Lantus bezwering over je uitspreekt. Deze kan je telkens opnieuw tot leven wekken.” Hij liet weer een angstaanjagende kreet los en Harry’s nekharen gingen overeind staan.
“Dus laat me nu opzij, want het wordt tijd dat ik je dierbare Ginny ga vermoorden…”
“Nooit van mijn leven laat ik je dat toe, Marten!”
“Nou, ik kan het je weer gemakkelijk maken,” zei Voldemort en nam zijn toverstok. “Ik kan je nu namelijk opnieuw vermoorden. Misschien dat het me een dubbele bevrediging geeft…
Zullen we testen? Maar deze keer geef ik je nog een kans… Toverstok in de aanslag, Harry, en buigen. O, ja… vergeten… JE HEBT HELEMAAL GEEN TOVERSTOK, HA, HA!”
“Geeft niet hoor,” zei Harry duister. “Ik heb zo mijn eigen manier om duels aan te gaan.”
Er heerste nu een intense spanning over hun borst.
“Zoals het je belieft, Harry Potter,” zei Voldemort en stak zijn toverstok in zijn gewaad. “Als je het op die barbaarse manier wilt doen…”

KNIKKEBEEN · Geplaatst: Do Jun 09, 2005 20:29

NA een eeuwigheid, dames en heren... eindelijk weer een stukkie Very Happy

Harry’s hart bonkte in zijn keel. Zo hard zelfs dat hij zich misselijk begon te voelen.
“Zullen we?” zei Voldemort en ging klaar staan, alsof hij aan een bokswedstrijd ging beginnen. Harry slikte moeizaam, maar schraapte al zijn moed bijeen. Het zal eindigen! Hier op deze plek zal het eindigen. Voldemort gaat niemand meer teisteren en kwellen.
“Je gaat er aan, Voldie, al is het het laatste wat ik zal doen! Sterven zul je! Hoor je me? STERVEN ZUL JE!” Het kwam er wat trillend uit, maar de ondertoon van Harry’s stem was kernvast. Hij had het op dit moment voorgenomen. Hij moest voorgoed verdwijnen!
“Ik hoor je klaar en duidelijk, Harry. Maar waar wacht je op? Trouwens, leuke naam… Voldie… en dat is ook het laatste wat je zult uitpiepen als ik je met mijn blote handen wurg!”
Een schril gekrijs volgde na die laatste zin. Harry zijn slaap trilde van woede en de adrenaline steeg hem ondertussen naar het hoofd.
In een beweging stond hij plots voor Voldemort en zijn maag (eigenlijk die van Perkamentus omdat Voldemort zich nog altijd in Perkamentus’ zijn lichaam bevond) maakte plaats voor Harry’s vuist.
Het was nu alsof een droom zich in slowmotion voltrok. Harry’s vuist doorboorde bij wijze van spreken Voldemorts maag. Zijn mond viel lichtjes open en speeksel droop uit zijn mond. Terwijl zijn gezicht naar voren kwam, vanwege de vuist die zijn ruggengraat boog, had Harry een tweede kans. Hij gebruikte zijn vrije vuist en liet deze in aanraking komen met de rechter kaak van Voldemort. Het leek wel uren eer dat Voldemort op de grond plofte. Hij bleef maar rondtollen en rondtollen en toen de klap eindelijk kwam, ontwaakte Harry weer uit zijn woede. Hij schudde even met zijn vuist en voelde zich moe, die twee klappen waren uiterst vermoeiend geweest. Hij had er zoveel energie in gestoken, zodat hij hoopte dat Voldemort niet meer in staat was om Ginny te vermoorden.
Harry hijgde nog steeds jachtig in en uit en bekeek hoe Voldemort, twee meter verder, roerloos op de grond zat. Een straaltje bloed sijpelde naar beneden en kleurde de grijze baard van Voldemort (Perkamentus) rood.
Harry dacht na wat hij nu zou doen. Toen hij opnieuw herrees in bijzijn van Ginny had hij alleen gezegd dat Perkamentus Voldemort was en dat hij terug ging om het af te handelen. Ron en Hermelien die er ook bij stonden, schreeuwden hem nog na dat hij de Orde er bij moest halen. En Harry die nu zag dat Voldemort nog altijd niet bewoog, dacht dan maar dat dat het beste zou zijn. Hij zou eerst zijn toverstok zoeken en Voldemort vastbinden, dan zou hij Ginny, Ron en Hermelien roepen en vervolgens de Orde bijeen roepen.
Harry veegde het zweet van zijn voorhoofd en zuchtte… Hij schuifelde zich door de glas en- houtscherven heen, opzoek naar zijn toverstok.
“Accio Toverstok,” riep hij, maar zijn toverstok kwam niet te voorschijn, waarschijnlijk omdat het onder al dat puin bedolven zit, dacht Harry.
Toen bedacht Harry misschien dat Voldemort hem nog in zijn gewaad had. Hij bekeek hem voor de derde keer, nog steeds onbewegelijk zat hij daar en Harry naderde hem geruisloos.
Hij hield zijn adem gespannen in terwijl hij rustig naar de binnenzak van Voldemorts gewaad reikte. Het zweet brak hem weer uit, omdat hij zo secuur mogelijk moest zijn.
Bijna, was hij er… Bijna… Hij zou voor de zekerheid ook Voldemorts toverstok nemen.
Nog twee centimeter… Een druppel zweet viel op het gezicht van Voldemort en als een havik openden zijn ogen!
Alles gebeurde in een oogwenk. Voldemort nam Harry’s hand vast, greep zelf naar zijn toverstok en sleurde Harry tegen de grond aan. Harry stribbelde tegen, maar niets kon hij doen, want hij werd zo bijna gestikt. Voldemorts vingers waren verstrengeld om Harry’s nek.
“Had je nu niet moeten doen,” zei Voldemort grijnzend. “Bye, bye, Harry!” Hij richtte zijn toverstok op Harry en zei voor de tweede keer:
“AVADA KEDAVRA!” Harry viel voor de tweede keer dood neer op de grond.
Voldemort stond op en veegde het vuil van zijn kleren.
“En nu,” zei hij. “Tijd om die Wemel te vermoorden en de spreuk ongedaan te maken. Zódat ik EINDELIJK die Potter kan VERMOORDEN!” En Voldemort liep op een drafje de deur uit en liet zich escorteren door de draaiende wenteltrap…

KNIKKEBEEN · Geplaatst: Zo Jul 03, 2005 16:39

Harry hapte naar adem. Hij voelde de nawerking van de Avada Kedavra-vloek nog en spartelde wild op de grond.
“Harry! HARRY!” schreeuwde Ginny langs hem. “Gaat het?” Harry stopte abrupt bij het horen van zijn naam en staarde toen roerloos naar de bomen van het Verboden Bos.
“Harry, jongen. Stop daarmee, het is beangstigend,” zei Ron met een lichte afkeer.
Harry hoestte en alweer hapte hij naar adem alsof hij op het nippertje ontsnapt was aan de dood.
“Dit is toch niet normaal?” zei Ginny.
“Ik vrees van wel,” hoorde Harry Hermelien zeggen. Hij kwam weer lichtjes bij en voelde zijn litteken onmenselijk kloppen. “De Lantus-bezwering is niet een bezwering die je zo snel achter elkaar moet uitvoeren. Je draaft anders tot krankzinnigheid.”
“O, en nu zeg je dat pas,” zei Ron bot.
“Het valt me nu pas toevallig te binnen, schàt,” zei Hermelien bitter.
“Dat is ook hand-”
“Voldemort,” zei Harry wezenloos die zo het gekibbel tussen Ron en Hermelien onderbrak. “Voldemort komt naar hier...” En in een ogenblik stond hij recht, wankelde even en als Ginny er niet was geweest, viel hij zo weer tegen de grond.
“Harry, rustig... je bent nog zwak.”
“Nee, ni-niet rusten, Ginny. Voldemort komt. Hij komt hier heen!”
“Heeft hij dan-” zei Hermelien geschokt.
“-ontdekt dat we de Lantus-bezwering onder de knie hebben?” maakte Harry haar zin af. “Ja, dat heeft hij inderdaad. Hij komt nu naar hier om Ginny te vermoorden omdat ze de Lantaat is.”
“Lantaat?” keek Ron hem onbegrijpelijk aan.
“Ja, degene die de Lantus-bezwering heeft uitgesproken en die dus de kracht heeft om telkens de ander tot leven te wekken. En dat is Ginny. Dus moeten we nu zorgen dat we iemand van de Orde kunnen halen om tegen Voldemort te strijden. Hij is machtiger dan ooit en... en...” Harry had alles zo snel afgerateld dat hij te kort aan adem had. Ginny had Harry nog steeds vast en ze wreef zachtjes over zijn rug.
“... en ik wil jou niet kwijt,” zei Harry en een traan vloeide eenzaam van zijn wang. Hij omhelsde Ginny stevig en gaf haar een kus op de mond. “En jullie natuurlijk ook niet,” zei Harry tegen Ron en Hermelien. Ginny kon zich niet meer bedwingen en geluidloze tranen biggelden naar beneden. Hermelien kreeg het nu ook moeilijk en snikte. Ron die de stoere man wilde spelen, lukte daar maar half in en verborg zijn tranen door Hermelien stevig vast te nemen en zijn hoofd op haar schouder te rusten. Het was een pijnlijk moment en een diepe stilte volgde...

Vijfhonder meter verder zwaaide de eikendeur ruw open en Voldemort huppelde snel het bordes af.
Professor Anderling die dat zag, lachte een beetje, want een wijze man zoals Perkamentus zie je niet vaak huppelen.
“Aha, Albus. Goed gezind? Hoe komt het eigenlijk dat je zo vlug terug bent?”
Voldemort keek haar furieus aan en duwde haar ruw uit de weg.
“Stom wicht,” hoorde professor Anderling hem zeggen en zijzelf was onthutst. Dit klopt niet, dacht Anderling en transformeerde zichzelf in een kat en trippelde snel het kasteel in, om te zien of dàt Perkamentus wel was...
Ondertussen liep Voldemort over het glooiende gazon en duwde leerlingen die rustig van de zon zaten te genieten of aan het praten waren over de Zwerkbalwedstrijd van een paar uur geleden, om.
Malfidus en zijn gang werden zelfs het meer ingeduwd en Patty Park krijste nog: “Wat moet dat!”
Voldemort keek om en zocht naar degene die zo brutaal schreeuwde, maar omwille van het feit dat hij nog steeds aan het lopen was botste hij pardoes tegen een huppeldende Cho Chang.
Cho viel ook in het meer en Voldemort verloor zijn evenwicht. En juist toen Cho, doorweekt en bibberend uit het ijskoude meer wilde stappen, viel Voldemort (voor de anderen nog altijd Perkamentus) op Cho en plonste samen het meer in. Wat jammer dat Voldemort, Hij Die Niet Genoemd Mag Worden, Heer der Duisternis en meest gevreesde tovernaar ter wereld... niet kan zwemmen...

KNIKKEBEEN · Geplaatst: Wo Jul 13, 2005 20:33

@ martijn griffel: ^^' dank je, maar dat kan je beter in de Reactie topic zetten...

Voor de mensen dan weer... Een stukkie Very Happy

hopelijk goed Very Happy

“Haal me hier uit,” schreeuwde Voldemort. Hij trachte zijn hoofd boven te houden door wild te spartelen, maar slaagde daar maar half in. Ernst Marsman die van op afstand had staan toekijken, snelde zich nu langs de groep menigte heen en hees Voldemort uit het water.
“Professor Perkamentus is alles goed?” zei Ernst Marsman hijgend.
“JA!” blafte Voldemort in zijn gezicht, maar hij realiseerde zich plots dat hij in zijn rol moest blijven. Hij was natuurlijk nog steeds Perkamentus voor degene die niet door hadden dat de ergste vijand nu in hun gezelschap was. “Ik bedoel: ja, jongen… alles is goed,” hervatte hij vlug zijn houding.
Voldemort sloeg de lange en doorweekte baard van Perkamentus achterover. Cho die voor de tweede keer weer uit het meer klom en opgelucht zuchtte, kreeg die baard in haar gezicht alsof er een zweep er tegen aan ketste. Ze verloor haar evenwicht voor de derde keer en tuimelde het water in. De grote inktvis, die vond dat de maat vol was, nam Cho met zijn grote tentakels en smeet haar vijftig meter verder het meer in. Een krijsende kreet volgde:
“AAAAH!” Cho vloog met zeker een snelheid van negentig kilometer per uur en sommige leerlingen keken geschrokken toe. De Zwadderaars lachten zich natuurlijk kreupel.
“Professor,” zei een meisje rechts van Voldemort. “Doe iets!”
Voldemort draaide zich snel om het meisje verschrok. De ogen van Perkamentus, die normaal helder blauw waren, waren nu bloedrood en hadden pupillen als kattenogen.
Het meisje was sprakeloos en schuifelde met nietsziende ogen naar achteren, de toekijkende menigte negerend.
Achteraan het meer hoorde men een luide plons, dat wilde aangeven dat Cho het meer was ‘ingedoken’.
Alle leerlingen keken, sommige onthutst andere bang, Voldemort aan.
“Ze heeft niets,” zei hij resoluut en beende zich toen naar het Verboden Bos.

“Wat is hier in vredesnaam gebeurd!” Professor Anderling kwam haastig aandraven en bekeek een paar leerlingen aan, wachtend op een verklaring. Ernst Marsman vertelde haar alles.
“En hij vertrok alleen maar met de woorden ‘Ze heeft niets’, professor. Nu zijn Joost en een jongen van Ravenklauw haar gaan zoeken.”
“Dus het is misschien toch zo,” zei Anderling meer tegen haar eigen dan tegen Ernst.
“Wat is misschien toch zo, professor?” vroeg Ernst met een lichte nieuwgierigheid. Andere leerlingen, die het gesprek hadden meegevolgd, gaapten haar ook schaapachtig aan.
“Eh… Niets hoor, Marsman. Ik geef jou nu de leiding over dit probleem. Ik moet dringend naar Londen. Als Joost en die jongen van Ravenklauw met Cho terug komen, zorg jij dat ze veilig in de Ziekenzaal belandt, begrepen?” Ernst knikte. “En nu allemaal terug doen wat jullie bezig waren,” beval ze en transformeerde terug in een kat en trippelde op haar snelste snelheid terug naar het kasteel, zodat ze daar een snuifje Brandstof kon nemen en naar Grimboudplein 12 kon gaan

Ajah mensen graag zou ik nog eens willen weten wat jullie van men verhaal vinden... je mag altijd een reactie plaatsen in het reactietopic... Thank youuuu Very Happy

*miauw KNIKKEBEEN*