[AF] Harry Potter en het Geheim

KNIKKEBEEN · Geplaatst: Zo Aug 07, 2005 10:05

Sorry voor het wachten, maar ik heb bijna geen tijd gehad, omdat ik vakantie werk doe... nja veel plezier met dit stukkie Very Happy

x

De diepe stilte werd verbroken door Harry.
“Vooruit, we moeten ons hier wegmaken.”
“Maar wat gaan we doen, Harry?” vroeg Ginny langs hem.
“Dat vertel ik jullie onderweg, maar nu moeten we zorgen dat we hier echt weg zijn. Voldemort zal waarschijnlijk eerst naar de plek lopen waar Mongiepie en ik hadden
–nou ja, gevochten- dan zal hij dieper lopen en ons zeker vinden.”
“Waar zijn we trouwens?” vroeg Ron.
“Niet veel verder van het huisje van Groemp,” antwoordde Hermelien.
“Laten we daar naar toe gaan,” zei Harry. “Daar kunnen we ons zeker permitteren om een plan uit te werken.” Hij slikte moeizaam door, want alweer… alweer
-er was geen ontkomen aan- zou hij en wellicht de anderen, Voldemort trotseren voor de zoveelste keer…

Voldemort liep woedend door het Verboden Bos. Zijn razernij kolkte door zijn lichaam en de helderblauwe ogen, die normaal van Perkamentus waren, waren veranderd in de zijne; bloedrood met pupillen zoals katten. Hij zou voor koste wat het kost Harry Potter vermoorden! Het kon hem nu niet meer schelen dat hij onvoorzichtig te werk was gegaan. Wellicht iedereen had gemerkt dat hij niet de echte Perkamentus was. Het kon hem nu geen moer schelen, hij was niet voor niets Heer Voldemort! Potter die altijd het geluk had om telkens aan zijn handen te ontlopen, heeft nu geen kans meer! Hij heeft altijd hulp gekregen al was het van zijn vriendjes, al was het van die vieze vuile modderbloedliefhebber, waar ik nu in rond loop, dacht Voldemort buiten zichzelf van woede. Hij sloeg van het pad af en liep zonder nadenken de struiken in.
Een Knarl sprong eruit en dacht eerst zijn verstoorder aan te vallen, maar bedacht zich, toen hij de machtige aura voelde van de persoon die ondertussen met zijn toverstok twee bomen uit de weg blies.

Harry, Ron, Hermelien en Ginny liepen zo haastig mogelijk door de meest struikenloze paden en ontweken de onbekende magische dieren.
Ron struikelde bijna over een raar beest met een lederachtige groene huid en zes klauwachtige poten. Het blies nijdig als een kat en zou achter Ron gehuppeld hebben als het niet voor Hermelien was, die het beest weglokte met een van haar afleidingsspreuken.
“Weet iemand ondertussen waar Hagrid is?” vroeg Harry plots.
“Geen idee, misschien is Groemp naar zijn huis gelopen samen met Mongiepie,” zei Ginny.
“Ja, en Hagrid is hun achterna,” vulde Ron Ginny aan.
“Laat het hopen dat het waar is,” zei Harry.
“Harry, je hebt ons nog altijd niet verteld wat er gebeurd is?”vroeg Hermelien ineens toen ze langs Harry stond en tegelijk een Boomtrul ontweek. “Alleen dat hij machtiger dan ooit is.”
“Ja, dat is hij ook. Hij bezit Perkamentus en hij heeft een nieuwe kracht… Een soort verbeterde Imperius Vloek.” Hermelien keek Harry vragend aan net zoals de rest. Hij begon te vertellen waarom Kriek zo misselijk deed en waarom hij zo van die eigenaardige woede aanvallen kreeg.
Het bos begon ondertussen dichter te worden en een kil briesje vloog over de hoofden van de vier, die niet wisten wat hun te wachten stond…

KNIKKEBEEN · Geplaatst: Do Aug 18, 2005 22:14

Speciaal voor jullie hehe Very Happy

weer een stukje Very Happy

(hmm logisch niet? sorry ben melig ^^)

“Reamtius!” Een hele hoop bomen werden alsof er een onzichtbare hakbijl hun in midden spleet, opzij gesneden. Voldemort raasde nu richting de plek waar hij Mongiepie op Harry had laten aanvallen.
Leeg… zoals ik al verwachtte, dacht Voldemort. Hij deed plots een ingewikkelde beweging en een roodachtige gloed kwam tevoorschijn.
Op de grond zag hij voetstappen glinsteren die rechts van hem het diepe bos inliepen. Onmiddellijk volgde hij het spoor met een grimlach…

Ondertussen op het Grimboudplein 12.
“Remus!”
Lupos die op twee poten had gezeten vloog op komischer wijze naar achter.
“Minerva,” kuchte hij, want hij had een hap stof ingeslikt. “Wat is er?” Hij stond op en bekeek nu het bezorgde gezicht van Anderling aan.
Professor Anderling klopte eerst het as van haar af en vroeg toen direct op de man af.
“Waar is Perkamentus?” Lupos keek haar schaapachtig aan. Waar was Perkamentus? Perkamentus was toch gewoon op Zweinstein? Dat klopte toch volgens het laatste rapport dat hij verkregen had van Felix?
“Remus?” zei Anderling nu met nadruk.
“Wat… ik … Hij zit toch op Zweinstein?”
“Ik heb daar mijn twijfels toch over, Remus,” antwoordde Anderling en ging op een stoel zitten.
“Luister… toen ik buiten over het gazon liep zag ik Perkamentus van het bordes afhuppelen.”
“Huppelen?”
“Ja, huppelen…” zei Anderling serieus.
“Maar Perkamentus”-
“Huppelt eigenlijk nooit … Dat weet ik, Remus,” maakte ze zijn zin af. “Daarmee vroeg ik hem ook waarom hij blijkbaar goed gezind was en wáárom hij eigenlijk zo vroeg terug was.”
“Ja, dat vond ik ook al raar,” beaamde Lupos. “Toen ik het laatste rapport van Felix las, vond ik het ook al merkwaardig dat Perkamentus vroeg terug was. Hij zou teruggekeerd zijn wegens een brief die hij had gekregen, stond er in.”
“Een brief?” fronste Anderling. Lupos knikte. “Wat is er dan zo belangrijk om hem van zijn missie terug te laten komen?”
“Geen idee,” zei Lupos schouderophalend.
“Maar in ieder geval. Perkamentus zei geen goedendag. In plaats daarvan duwde hij mij opzij en noemde mij een stom wicht.” Lupos z’n mond viel open.
“Noemde hij je een stom wicht?”
“Ja, maar wat ik dus daaruit kan leiden is dat hij juist níét goed gezind was en hij het bordes ‘afhuppelde’ eigenlijk omdat hij haast had. Ik ben toen gaan checken naar Felix. Ik riep hem en hij kwam naar me toe gevlogen en hij vertelde me (liet eigenlijk weten, want Felix kon in feite niet praten. Hij informeerde op zijn magische manier hoe of wat er aan de hand was) dat volgens hem Perkamentus nog altijd zichzelf was, maar dat er een duistere aura rond hem zweefde. Hij voegde er zelfs een interessant weetje aan toe.”
“En dat was?” vroeg Lupos gretig.
“Dat Felix namelijk niet binnen het kantoortje kon.”
“Wacht even,” zei Lupos plots en in een ruk stond hij op en liep hij naar boven. Het duurde nog niet eens twee minuten en hij was al terug onder.
“Firminus zegt dat hij niet in zijn ander portret geraakt,” zei Lupos hijgend in de deuropening, sjofeler en vermoeider dan ooit.
Anderling keek Lupos nu met grote ogen aan… Dat weetje vergrootte alleen maar de vermoede die ze had. Ze vertelde Lupos vlug nog het geval van Cho Chang en dat Perkamentus met haast naar het Verboden Bos was gegaan.
“Snap je nu waarom ik vroeg waar Perkamentus was? Ik bedoelde dus daarmee waar de échte Perkamentus was.”
“Ja, ik snap je volkomen, Minerva.” Lupos slikte… “Het wordt weer tijd dat we alle leden bijeenroepen en allemaal naar het Verboden Bos vertrekken…”

“Hagrid… HAGRID!” schreeuwde Harry hijgend. Hij, Ron, Hermelien en Ginny probeerden verwoed door al het dichte struikgewas te vechten. Hagrid was inderdaad bij het huisje van Groemp en zat op zijn reusachtige knieën Mongiepie te verzorgen. Hij keek om en stond meteen op om het viertal te helpen.
“Potverdorie, jongens, wat bennen jullie vol schrammen.”
“Je zou voor minder,” zei Ginny. “Volgens mij heeft de helft van het bos ons al aangevallen.”
Hagrid tilde hen moeiteloos een voor een uit de struiken en zette hen langs Groemp neer, die triestig naar Mongiepie aan het kijken was.
“Hagrid we hebben niet veel tijd,” zei Harry geagiteerd. “Perkamentus is Voldemort!”
Hagrid die zich net weer naast Mongiepie had geplaatst, schudde even zijn hoofd. Zijn harige baard vloog in het gezicht van Ron, die even wankelde en toen omviel.
“Oké, nu bennie even wartaal aan ’t uitslaan, Harry,” zei Hagrid.
“Nee, het is waar!” zei Harry en vertelde alles wat gebeurd was; Ginny en Hermelien (Ron zat nog altijd het haar van zijn gezicht te plukken) vielen in als Harry even stilviel.
“Dus Jeweetwel hebt jou tweemaal vermoordt?”
“Ja, en hij is nu achter ons aan. Of eigenlijk achter Ginny, want zij is mijn Lantaat!” zei Harry met een schorre stem.
“Dan motten we direct zorgen dat we hier weg”- Hagrids stem viel weg. Hij staarde met opengesperde ogen tussen Harry en Hermelien door.
“Ha-Hagrid?” vroeg Ginny. “Wat is er?”
Ze hoorden plots geritsel achter hun en een tamelijk lange man met een grijze baard en puntmuts half en verstrooid op zijn hoofd, kwam sinister de open plek opgelopen…
“Wel, wel… wel,” zei hij…

KNIKKEBEEN · Geplaatst: Do Sep 15, 2005 20:57

Op de HONDERSTE STEM van mijn verhaal! Een ongelofelijk en spannend stuk! ENJOY! En laat aub eens weten in het reactietopic wat jullien van mijn verhaal vinden! Dat zou me zo'n grote deugd doen!

"Voldemort!" bracht Hargrid eruit.
"Goed gezien," zei hij kalm en hij liep verder naar voren. "Hoewel ik in het lijf van die Modderbloedvriend zit..."
"Wat hebbie met hem gedaan!" schreeuwde Hagrid vol van woede.
"O, niets speciaals... Hij zweeft hier alleen ergens rond... met betrekking op zijn ziel dan..." Hagrid stond van zijn knieën op en duwde Harry, Hermelien en Ginny naar achter. Zijn kolosaal lichaam straalde furieusheid uit. Voldemort merkte dat ook, maar verroer ondanks geen centimeter.
"Jij haalt nu meteen Perkamentus terug!" bulderde Hagrid... zijn kraalogen spoten vuur... net zoals die van Voldemort. De helderblauwe ogen die normaal van Perkamentus waren geweest, waren bloedrood! Zijn gezicht lijnde strak uit en een duistere blik verscheen.
"Denk jij dat ik luister NAAR EEN HALFBLOED!" Voldemort haalde uit met zijn toverstok en raakte Hagrid vol op de borst. Hij vloog naar achteren en brak met zijn snelheid een boom doormidden. Mongiepie werd hysterisch en vloog op Voldemort af, ondanks zijn wonden. Voldemort wiens reactiesnelheid minutieus was, ruimde het beest meteen uit de weg. Ondertussen waren Harry, Ron, Hermelien en Ginny naar Hagrid gelopen.
"Wat heb je met hem gedaan!" krijste Harry en maakte aanstalten om Voldemort aan te vallen.
"Rustig, Harry... Hij leeft nog!" zei Ginny. Toen ze dat zei ging de aandacht van Voldemort weer plots op hetgeen waarvoor hij gekomen was... Ginny...
"Ach zo, Wemel... Jij was dus degene die zo ingenieus was geweest om de Lantus-bezwering uit te spreken toen ik Harry naar het kasteel escorteerde..."
"Dat was ik inderdaad," antwoordde ze fel en liep tot bij Harry.
"Nou, ja... allemaal goed en wel," en Voldemort liep verder in de ( over wat normaal het achtertuintje van Groemp moest voorstellen) richting van Ginny," maar ik zal je dan moeten teleurstellen, want jou daad heeft geleidt tot de moord van twee mensen. Namelijk... als eerste plaats jij en als tweede Harry Potter."
"Je vermoord niemand meer!" schreeuwde Ron van bij Hagrid. "En zeker niet mijn zuster en Harry!" Voldemort negeerde Ron en ging verder... Elke stap was steeds dichter in de richting van Ginny... Harry nam zijn toverstok en ging voor Ginny staan. Voldemort stond bijna pal voor hem...
Nog een stap...

dan nog een...

dan nog een...

Voldemort en Harry waren nu nog maar een pietlullige centimeters van elkaar af en keken elkaar zonder angst in de ogen. Zelfs Ginny bleef achter Harry in dappere kalmte staan. Toen Voldemort besloot gewoon door te lopen alsof Harry er nooit had gestaan, werd hij van zijn sokken geblazen. Harry zelf verschrok er ook van.

De stremspreuk, maar dan om hem gewikkeld...

Harry en Ginny keken als een man naar achter en zagen Hermelien met opgestoken toverstok.
"Niemand doet mijn vrienden iets aan!" zei ze verhit. Voldemort stond ondertussen behoedzaam op en richtte zijn toverstok op Hermelien.
"Jij vieze, verdoezelde MODDERBLOEDJE! CRUCIO!"
"EXPILLIRAMUS!" schreeuwde Hermelien razend snel. Voldemort kwam vlug terug met een tegenspreuk die nu weer op Hermelien afsuisde. Ron sprong over de bewusteloze Hagrid en duwde Hermelien naar de grond. De spreuk miste en Harry en Ginny schreeuwde tegelijk allerlei spreuken op Voldemort af. Hij ontweek die moeiteloos, maar toen Ron en Hermelien erbij kwamen en spreuken op hem afschoten, werd het hem wat moeilijker. Toch was Voldemort aan de winnende hand. Ron had al een diepe snee in zijn rechter schouder en Harry werd nog het hards getroffen, omdat hij er alles voor deed om Ginny te verdedigen.
"Geef het op, Potter! Je zal nog even volhouden, maar dan bezwijk je onder mijn machtige krachten! HAHA!" schreeuwde Voldemort vol leedvermaak. Hermelien vuurde een lamstraal op Voldemort af, die hij maar net op het nippertje ontweek, omdat hij tegelijk een spreuk van Ginny moest ontwijken.
"Crucio!" schreeuwde Voldemort naar Harry toe. Harry ontweek deze ook net en verloor zijn evenwicht. Met een grove smak vloog hij tegen de grond.
Een boomwortel priemde in zijn maag. Hij rolde over en zag scheel van de pijn. Het gevecht tussen Voldemort en de rest ging nog steeds door. Spreuken van elke maat en kleur vlogen over de achtertuintje van Groemp... Er schoot Harry iets naar binnen... Waar is Groemp? Harry keek automatisch naar Hagrid, die nog altijd een eindje verder bewusteloos tegen een gebroken boom zat. Plots volgde een grote knal tegen een boom en al de takken en bladeren vlogen in het rond. Ginny sprong naar Harry en zei:
"Harry," hijgde ze, " gaat het?"
"Ja, het gaat, Ginny, heb jij -PAS OP!" hij rolde samen met Ginny over de grond en keek toen naar de krater waar ze net hadden gelegen. "Heb jij Groemp nog gezien?"
"Nee, Harry, nu je het zegt, heb ik dat inderdaad niet!"
Plots werd het doodstil... iedereen staakte het duelleren, zelfs Voldemort ontzag de kans om ze nu aan te vallen. De grond begon te trillen... kiezeltjes sprongen wel vijf centimeter de lucht in. Bomen zagen er uit alsof ze van de trillingen het konden begeven... Het getril maakte nu plaats voor zware ritmische gebonk.

BONK.. Bomen kraakte in de verte.

BONK... Grond leek net te verscheuren.

BONK... Het was iets reusachtigs dat nu de achtertuin van Groemp opliep, samen met nog vele andere wezens...

Voldemort keek om en zag dat alle magische wezens vanuit het Verboden Bos zich verzameld hadden en waarschijnlijk van plan waren om dit keer hem uit te roeien...

KNIKKEBEEN

Hey mensen, sorry dat het zolang duurde... Hier alweer een stukje... best sjiek!

“Jij Mongiepie pijn doen!” bulderde Groemp furieus. “Nu jij pijn voelen!” Hij stampte zo hard op de grond dat alles daverde. De enige boom die nog rechtstond na het duel tussen Voldemort en het kwartet, viel nu krakend om. Voldemort zei niets, maar lachte smalend. Harry, Ron, Hermelien en Ginny hadden zich ondertussen bij elkaar gevoegd en hijgden van de inspanning. Ron bloedde als een rund. Zijn snee in zijn rechterschouder moest absoluut gehecht worden. Harry zag er ook niet fris uit… Hij zat vol schrammen, vuil en had een gapende wond ter hoogte van zijn buik, wegens die boomwortel.
Hermelien had een striem op haar wang en haar bos haar zag eruit alsof ze in de elektriciteit had gezeten. Ginny was de enige die er nog redelijk goed uitzag. Ze werd namelijk ook het meest beschermd door de anderen. Voldemort had haar nauwelijks kunnen aanraken, en dat noemt zich de Heer der Duisternis…

Voldemort zijn eerste indruk van hoeveel wezens er wel niet waren ( zelf de centauren waren er) was even wel imponerend geweest, maar het blies hem wel niet van zijn sokken.
Hij kon ze wel aan… Hij kon ze zeker aan…

Harry vroeg zich af waarom Voldemort zijn strijd staakte. Niet dat hij liever nu door zou vechten, want zoals Voldemort had gezegd, hij kon niet eeuwig Ginny verdedigen. Voldemort was inderdaad sterk en Harry was maar een ‘miezerige’ zesde jaar.

Voldemort wilde nu het liefst Ginny vermoorden. Hij kon het doen, maar waarom deed hij het niet? Hij draaide zich weg van de wezens en zag de vier niet veel verder, gewond bij elkaar staan. Hopeloos! Totaal hopeloos! Voldemort keek Harry strak aan. Hij zal vermoord worden!

Harry ging automatisch voor Ginny staan. Met een hand hield hij zijn toverstok opgestoken, met de andere de hand van Ginny. Zijn hart bonkte ongecontroleerd. Hij begon te trillen. Harry viel op zijn knieën en liet zijn toverstok vallen. Wat nu gebeurde was zo snel en hectisch, zodat het allemaal op een waas geleek.
“NEE!” krijste Harry. “NEE!” Ginny en Hermelien vielen onmiddellijk langs Harry.
“HARRY,” schreeuwde Hermelien hysterisch. Ron wist niet wat er gebeurd was en stond als enige van de vier rechtop, totaal verbijsterd.
Groemp werd buitenzinnig van woede en maakte aanstalten om Voldemort aan te vallen.
Links van de wezens van het bos werd geroepen: “Mannen, pijlen klaar!” Ergens recht achter hoorden ze het snelle geklik van spinnen, in het midden hoefgetrappel van eenhorens en voor de rest een ophemelende strijdlust van alle wezens van het bos. Voldemort negeerde de wezens van het bos, hoewel hij wist dat hij niet meer zoveel tijd had. Hij vond het belangrijker dat hij zich nu concentreerde op Harry, die overwelfd werd door zijn nieuwe kracht. Alles gebeurde nu super snel achter elkaar. Voldemort schoot nu de Avada Kedavra op de enige rechtstaande van de vier… De Wemel… De zwakste en weer een lastpost minder.

Ron zag de felgroene flits op zich afrazen. Hij stond genageld aan de grond. Hij zou zodadelijk... dood zijn…

Een seconde daarna werd Voldemort getroffen door de toorn van de wezens.

KNIKKEBEEN · Geplaatst: Za Dec 03, 2005 23:30

“PROTEGO!” De Avada Kedavra stootte zich af tegen de beschermende laag. Ron, krijtwit van de angst, keek achter zich. Lupos, Dolleman, Tops, Wolkenveldt en nog vele andere schouwers kwamen nu aanrazen en schoten de ene vervloeking na de andere. Voldemort die zich een soort beschermlaag had ontwikkeld (dezelfde die hij gebruikt had tijdens het gevecht van vorig jaar in het Ministerie van Toverkust), vuurde daaruit allerlei spreuken. Harry was verlost uit de greep van Voldemorts nieuwe kracht. Hij had zich nog nooit zo erg gevoel.

Zoveel emoties die in zijn lichaam kolkten.

Bijna letterlijk hartverscheurend.

Voldemort had dus de oeroude kracht die Harry bezat, liefde, tegen hem gekeerd.

De waas die voor zijn ogen was verschenen, verdween en Harry zag dat Ginny met tranen in haar ogen langs hem zat. Hermelien en Ron waren al door Tops in bescherming genomen en het duurde even voordat Harry doorhad dat Tops hem en Ginny gebood om naar haar te komen, zodat ze niet onder het machtige spreukengevecht van Voldemort zouden bezwijken.
Ginny trok Harry uit zijn roes en baande zich een weg tussen alle lichtflitsen heen.
“Perkamentus!” hijgde Harry toen hij uiteindelijk bij Tops waren. “Perkamentus moet komen!”
“Harry, gaat het?” vroeg Tops als eerste en deed een ingewikkelde beweging zodat een grote luchtbel hen omsloot. Harry knikte. “Luister,” zei Tops. “Deze bescherming is niet zo krachtig, maar geeft jullie even de tijd om dadelijk zoals een haas er vandoor te gaan, begrepen?”
“Perkamentus!” hijgde Harry nog steeds.
“Harry, Perkamentus is dáár!” en ze wees op Voldemort in het lichaam van Perkamentus. “Zijn ziel zweeft ergens in een andere parallelle wereld. Wij kunnen Perkamentus niet terughalen zolang Voldemort zich in het lichaam van Perkamentus schuilt.”
En zonder verdere omhaal rende ze de luchtbel uit en mengde zich in het gevecht.

Harry en de rest zagen een bloederige afslachting. Voldemort raakte ze een voor een. Afschuwelijke poten van spinnen die verspreid waren over het slachtveld, hoofden van centauren, dode eenhorens besmeurt met hun zilver bloed.
Hij zag Lupos plots de lucht in geslingerd worden. Toen pas knapte er iets bij Harry. Bloed gutste nog steeds uit zijn gapende wond, maar hij besefte dat hij hier niets aan het doen was. Hij moest zich mengen in de strijd! Meehelpen en Voldemort tot zijn dood brengen, want de een kan niet voortleven als de andere nog leeft. De toverstok die hij had laten vallen toen hij door Voldemorts nieuwe kracht geteisterd werd, lag nog steeds op dezelfde plaats.
“Ik ga helpen!” zei hij tegen de anderen. Hermelien keek hem smekend aan, ze had Ron, die nog steeds met doodsangst opgescheept was, in haar armen en zei:
“Alsjeblieft, Harry. Doe het niet!”
“Niet doen, Harry! Tops heeft ons duidelijk gezegd dat we ons moesten weg maken,” zei Ginny. Harry keek hun alle drie aan. Ron sloot zich stil zwijgend bij de twee meisjes aan.
“Vergeet het!” zei Harry. “Ik beantwoord aan de Profetie en ik ga er voor zorgen dat die uitkomt! En daarbij” –Hij bukte zich even, want een donkerblauwe spreuk raasde rakelings om zijn oren- “ik ga de andere niet in de steek laten!”
“Maar je laat ons in de steek,” tierde Hermelien.
“Ik ben de enige die een stop aan Voldemort kan maken, dan zijn we van die miserie af en kunnen we in vrede verder leven! Vluchten jullie nu maar, want de bel is bijna uitgewerkt.”
“Ik ga met je mee,” zei Ginny kortaf.
“Nee! Jij zeker niet!” zei Harry.”Als Voldemort jou dood, dan kan hij mij zéker doden en ik wil jou niet kwijt, Ginny. Daarbij kan jij me weer tot leven wekken met de Lantus bezwering.
“Jij weet dat we dat niet telkens kunnen doen,” zei Hermelien haastig. “Het wordt na zoveel keer je eigen dood, Harry!” De bel verdween. Harry gaf nog een blik op de drie en zei:
“Vlucht!” en gooide zich toen in de strijd tegen Voldemort…

KNIKKEBEEN · Geplaatst: Wo Dec 28, 2005 0:25

Hey, mensjes.. Hier ben ik weer! Met een leuk stuk!

Harry dook naar de plek waar hij zijn toverstok had laten vallen. Ron, Hermelien en Ginny zouden nu gevlucht zijn…
Een toverspreuk miste hem rakelings en Harry viel in het zand. Hij snakte naar adem omdat de wond zich verder openreet. De pijn was ondragelijk, maar vergeleken met zijn litteken was het een klein speldenprikje.
Met zijn ogen dicht van de pijn, tastte Harry de grond af tot hij zijn houten stokje vond.
Hij stond wankelend op en probeerde zijn toverstok te mikken op Voldemort, die nog steeds druk bezig was met andere vloeken af te weren.
Voldemort keek plots Harry recht in de ogen. Withete pijn schroeide zijn litteken en doorheen die pijn zag Harry nu een lichtgroene flits op zich afkomen. Het duurde niet lang of hij zat weer met zijn gezicht in zand.
“Harry,” bromde een stem, “je bent krankzinnig en… je bent ook nog eens gewond!” Alastor Dolleman had Harry gered door hem tegen de grond te gooien.
“Draai je om, vlug!” Harry draaide zich moeizaam om. “Blastamio,” zei Dolleman
en Harry’ s wond hechtte zich ruw. Het voelde wel bevredigend aan. Harry stond nu met minder pijn op en bedankte Dolleman.
“Wat doe je trouwens hier?” zei Dolleman die Harry strak aan zijn arm nam, zijn magische oog in zijn hoofd tollend.
“Ik- ik kom mee strijden te-tegen Voldemort,” stamelde Harry. Dolleman trok Harry nu vlug weg van de plaats waar ze stonden, daar een regen van pijlen neerstortten. “LEER JULLIE MIKKEN! DE VIJAND STAAT DAAR!” schreeuwde Dolleman tegen de Centaurs.
“Stelletjes knollen,” voegde hij er fluisterend aan toe. “Harry, Tops had jou weg gestuurd! Samen met de andere drie! Waarom luisteren jullie niet!”
“Ik ben degene die Voldemort moet vermoorden!” zei Harry woedend. “Zonder mij heeft vechten tegen hem geen zin! Wacht even, wat zei je? ‘Waarom luisteren jullie niet?’”
Dolleman knikte en vuurde ondertussen een spreuk af. “Ja, dat zei ik! En maak jullie weg!”
“Dat wil dus zeggen…” zei Harry meer tegen zijn eigen dan tegen Dolleman, “dat Ron, Hermelien en Ginny nog hier zijn!” Hij keek voorbij het lichtgevecht en zag inderdaad het lange, sierlijke rode haar van Ginny wegflitsen. Niet veel verder zag hij Hermelien en Ron. Ron, ondanks zijn bijna doodervaring, toch nog in staat was om wat vloeken af te vuren op de Dooddoeners die zich uiteindelijk bij Voldemort (nog altijd in Perkamentus zijn lichaam) hadden toegevoegd.
“Dooddoeners!” Harry zijn hand klemde nu harder om zijn toverstok en zonder omkijken naar Dolleman rende hij naar Ginny.
“GINNY,” schreeuwde Harry razend. “MAAK DAT JE WEG BENT!”
“NEE,” schreeuwde Ginny. “IK LAAT JOU NIET ALLEEN!”
Ondertussen struikelde Harry over een lichaam.
“Professor Anderling, nee!”
“Potter, vlucht! Met mij gaat het wel!”
“Maar u bent gewond!”
“VLUCHT, POTTER!” schreeuwde ze boos. Harry stond op en rende verder naar Ginny, die zich nu schuil hield achter een omgevallen boom. In de verte zag hij Bellatrix VanDetta.
“CRUCIO,” schreeuwde Harry op haar. Hij was nog steeds niet vergeten dat zíj zijn peetoom had vermoord. Bellatrix viel op de grond en begon stuipen te trekken. Harry wist niet vanwaar het kwam, maar een kwaadaardige, doch genietende grijns verscheen op zijn gezicht.
“Voelt goed om wraak te nemen, niet? Potter…” fluisterde iemand vlak naast zijn oor. Harry kreeg nog niet eens de tijd om zich om te draaien of hij werd bij de keel gegrepen door dezelfde persoon. Het was Lucius Malfidus, die hem nu hardhandig zat te wurgen.
“HARRY,” tierde Ginny en uit paniek vuurde ze een Vleervledder vloek op Malfidus af. Ginny liep naar Harry terwijl Malfidus werd geteisterd door haar vloek.
“Ginny,” bracht Harry tussen zijn snakkende bewegingen in. “Ga… weg…!” Plots baadde het achtertuintje van Groemp in een paarsachtig licht. Voldemort had een krachtige spreuk afgevuurd, want bomen en planten werden tot op de wortels toe uit de grond getrokken. Wezens van het bos vlogen weg, de leden van de Orde klampten zich hopeloos vast aan de rotsblokken van Groemps huisje. Zelfs de Dooddoeners werden de lucht in geslingerd of hielden zich vast aan wat vast te grijpen was. Harry en Ginny werden omsingeld door rondvliegende boomstammen, zodat de spreuk van Voldemort hen niet zou deren, maar ze werden niet beschermd door de Orde. Maar door Voldemort zelf.
De spreuk hield op en de boomstammen rond Harry en Ginny vielen met een daverende klap op de grond. De enigen die recht stonden waren nu nog Voldemort, Harry, Ginny en Groemp die ergens achteraan half voorovergebogen zat.
Het duurde nu weer niet lang, of Harry werd weer door Voldemort zijn nieuwe kracht geteisterd. Hij had iedereen omvergeblazen, zodat hij hem weer kon aanvallen en verzwakken. En zo dan Ginny kon vermoorden en uiteindelijk hem.
Maar dit keer viel Harry niet op zijn knieën. Zijn gedachten werkten op topsnelheid.
Iets hield hem blijkbaar overeind. Hetgeen hij had gezien toen hij dat drankje toegediend kreeg na zijn uitval tegen Mongiepie, hield hem overeind! Harry snapte nu wat het betekende. Het drankje had hem niet alleen laten weten dat Ginny de Lantus bezwering moest uitvoeren, maar ook in feite de remedie gegeven om tegen die kracht van Voldemort in te gaan. Harry besefte nu dat die ‘iets’ eigenlijk ‘iemand’ was!
“Waarom werkt het niet?” fluisterde Voldemort tegen zijn eigen. “Dit is onmogelijk!” Voor het eerst zag men een vleugje paniek in de ogen van Voldemort. Hij schreeuwde:
“AVADA KEDAVRA!” Maar tegelijkertijd schreeuwde Harry:
“EXPILIRAMUS!” Beide toverstokken begonnen ineens te trillen en een gouden kring omsloot Voldemort en Harry.

Prior Incantato, alweer.

KNIKKEBEEN · Geplaatst: Za Jan 28, 2006 16:56

Ben er weer damens en heren. Geniet zou ik zeggen Smile

“Alweer,” siste Voldemort. Hij hield trillend zijn toverstok vast. “Maar nu ben ik sterker, Harry. Ik zal deze Prior Incantato overwinnen en uiteindelijk jou vermoorden!”
“Daar komt niets van in!” schreeuwde Harry. Hij zag in zijn ooghoeken dat verschillende Dooddoeners en leden van de Orde bewusteloos waren. De overige van beide kampen bekeken het tafereel en gaven elkaar sinistere blikken.
“Ginny, ga naar professor Anderling! Ze is gewond! Zorg dat ze uit het slagveld komt! En neem Ron, Hermelien en jezelf mee,” zei Harry plots tegen haar. Ze stond nog steeds naast hem.
“Maar Harry! W-wat is dit?” stamelde ze.
“Luister nu naar me, alsjeblieft! Jij moet hier uit de buurt. Vertrouw me!” Ginny deed wat haar gezegd werd en ging opzoek naar professor Anderling.
Harry nam zijn toverstok nu met twee handen vast, want het trillen werd nu hevig schokken.

Schiet op, dacht Harry. Ik houd dit niet langer meer vol!

Zweet droop van zijn voorhoofd. Voldemort gebood zijn Dooddoeners te staan waar ze stonden, want niets mocht hem nu in de weg komen. Natuurlijk was dit de kans voor de leden van de Orde (die nog bij bewustzijn waren) om toe te slaan en de Dooddoeners gevangen te nemen.
Net toen ze wilde aanvallen, gebeurde wat twee jaar geleden gebeurde. De kille blik van Voldemort bevestigde zijn afkeer van wat er zich toen had afgespeeld. Uit de punt van zijn toverstok kwam er een schim tevoorschijn.
Niet zo maar een schim, nee! Maar de schim van niemand minder dan Albus Perkamentus. Iedereen stond stil en keek geschokt naar Perkamentus. Tops keek angstig naar Dolleman. Haar gedachten waren van op afstand af te lezen. Perkamentus is toch niet dood?

Voldemorts gelaatsuitdrukking had nog nooit zoveel haat gekoesterd.
“Jij,” zei hij vol afgunst. “Ik, die dacht dat ik je voor altijd had verbannen. En zie nu! Je verschijnt alweer voor mijn ogen, met een uitstraling alsof je vanuit je parallelle wereld mij kan verslaan.”
“Voor jouw ogen? Mag ik je herinneren, Marten, dat je nog altijd in mijn lichaam zit.”
“Ja, en mag ik toegeven dat ondanks je leeftijd je lichaam nog wel soepele toverspreuken produceert?”
“Gooien met complimentjes? Je bent in feiten nog altijd geen haar veranderd, Marten. Altijd maar slijmen bij leerkrachten.” Voldemort grijsde achterlijk.
“Ja, en dat slijmen heeft me gebracht tot wat ik nu ben! De almachtige Heer Der Duister!”
“JE BENT NIETS DAN EEN VUILE, ACHTERLIJKE”-
“Harry, houdt je manieren,” onderbrak Perkamentus kalm. “Weet je nog wat ik je gezegd heb? Heb je het begrepen?” Harry knikte, ondanks dat hij een beetje van zijn stuk was gebracht. Hij zit hier te zwichten om de verbinding niet te verbreken en Perkamentus geeft hem de les om tegen zijn ergste vijand zijn manieren te houden. Dat was niet bepaald evident.

“Wat je plan ook is,” zei Voldemort, “het gaat niet lukken. Alsof je kunt toeslaan vanuit jouw wereld.”
“Mijn wereld is nog altijd de wereld waar jij, Harry of eender wie zich bevindt. En in die wereld zal ik ook terug keren, Marten. Wees daar maar zeker van.”
“Dat denk jij, Perkamentus. Dat denk jij! Ik had ziel vermoord, althans dat dacht ik, want toen ik in jouw lichaam kroop voelde ik nog je verzet. Toen had ik je met moeite verbannen naar die parallelle wereld waar je nu hulpeloos in rond zweeft. En ik bedenk me nu dat die straf voor jou nog erger is dan de dood, want jij zou nu moeten toekijken hoe al je dierbare vermoord worden, zonder dat jij er iets kan aan doen!”
“Hoe komt het dan dat ik hier nu zweef? Zweef voor iedereen? Normaal gezien ziet niemand mij in die parallelle wereld en toch, Marten, toch ziet iedereen mij nu en kan ik iedereen helpen vanuit deze positie.”
Harry zocht nu in elk plaatsje van zijn lichaam energie, want zijn toverstok schudde nog heviger dan ooit.
“Professor, ik k-kan niet m-meer zo l-lang volhou-houden.”
“Harry, ik weet dat je dat je het kunt, nog even. Je weet wat je moet doen!” zei Perkamentus met stoïcijnse kalmte.
Harry greep zijn toverstok nog steviger vast. Zijn handen begonnen nu ook zweterig te worden.

Ondertussen zweefden nog vele meer lichamen uit de toverstok van Voldemort. Het zou eigenlijk nog niet lang meer duren, of Harry zou eigenlijk zijn ouders opnieuw zien.
“En daarbij, Marten,” vervolgde Perkamentus zijn gesprek met Voldemort. “Daarbij heb ik toch contact met Harry kunnen opzoeken. Hoe zou ik dat kunnen hebben gedaan uit mijn hulpeloze parallelle wereld?”
“Hoe je dat klaar gespeeld hebt, is mij een zorg. Niets zal je helpen! Dadelijk overwin ik en vermoord ik al je dierbare, Perkamentus.”
“Harry,” wendde Perkamentus zich tot hem. “Op mijn teken.”
“Nee, Perkamentus,” zei Voldemort zo overtuigd van zijn eigen. “Niets zal helpen, mijn nieuwe kracht is veel te sterk.”
“Dat is ook nog zoiets… Je nieuwe kracht. Ik vind ze echt onvoorstelbaar. Hoe heb je dat geflikt?”
“Dat,” zei Voldemort. “Dat is, laten we zeggen, een geheim.”
“Leuk, ik houd eigenlijk van geheimpjes, niet Harry?” Harry knikte, de kraag van zijn trui was ondertussen al doorweekt door het zweet. “Want ik hem namelijk ook een geheim.”

Een geheim…

Een geheim…

Een geheim…

“Harry,” zei Perkamentus glimlachend. “Het is aan jou…” Harry knikte voor de zoveelste keer en schreeuwde nu iets raars uit:

“OTATNACNI ROIRP”

Een gouden lichtflits verblindde plots iedereen…

KNIKKEBEEN

“O, wat voelt het weer goed om in mijn eigen lichaam te zijn.” Harry keek naar boven om te zien wie dat zei, want hij was bij het uitspreken van de spreuk op de grond gevallen van uitputting.
“Kom, dat ik je een handje help, Harry.” Perkamentus tilde hem langzaam op.
“Voldemort…” fluisterde Harry verwilderd. “Waar is Voldemort?” Hij rukte zich los uit te greep van Perkamentus.
“Rustig, Harry,” zei deze. “Ik ben het. Dit keer echt.”
“Wat was je wachtwoord in mijn tweede jaar?” vroeg Harry achterdochtig maar toch nog vermoeit.
“Kakkerlak Chrunchies, normaal gezien,” antwoordde Perkamentus kalm.
Harry wreef door zijn haar. Dat volstond… hij was te uitgeput om verder door te vragen, maar hij bleef toch op zijn hoedde. In de verte hoorde Harry plots zijn naam. Hij keerde zich om en keek wie er zo riep. Ginny kwam op hem afgelopen en omhelsde hem stevig. Het deed Harry wat pijn. “Het is voorbij,” fluisterde ze. “Althans voorlopig.”
“Wat is er eigenlijk gebeurd,” vroeg Harry. “Waar is iedereen trouwens?” Harry bekeek het achtertuintje van Groemp. Of je het nog een achtertuintje kon noemen was eigenlijk een ander vraag. Bomen tot op de wortels toe uitgerukt, klompen aarde verspreid over de hele vlakte, beenderen van dieren… Het was een echt slachtveld.

“De leden van de Orde zijn de Dooddoeners aan het overbrengen naar Azkaban,” antwoordde Perkamentus en legde een rustgevende hand op Harry’s pijnlijke schouder. “De gewonden zitten ondertussen bij Madame Plijsters en voor de rest moet jij je nu even geen zorgen maken, Harry. Ik wil dat jij samen met mejuffrouw Wemel ook even naar de ziekenzaal gaan. Ik moet een aantal dingen dringend regelen, maar ik ben zo snel als ik kan terug en dan zullen we rustig in mijn kantoortje alles bespreken.” Harry knikte. Ginny nam hem bij de arm en ondersteunde hem terwijl ze schuifelend het Verboden Bos gingen verlaten. Perkamentus zagen ze nog een hoorn van een eenhoren nemen. Hij mompelde treurig: “Wat een verkwisting.” En deed iets met zijn toverstok, zodat een deeltje van de oeroude magie van Zweinstein werd opgezegd en hij daardoor kon verdwijnselen.

Harry en Ginny betraden de Grote Hal. Deze was afgelegen omdat de meeste waarschijnlijk in hun leerlingenkamer zaten.
“Gaat het, Harry?” vroeg Ginny toen ze hem de trap ophielp.
“Ja, dank je.”
“Heb je veel pijn?”
“Toch een beetje… Ben eigenlijk meer uitgeput,” antwoordde hij.
Ginny slikte. Ze vond dat dit gesprek erg moeizaam verliep.
“Ginny?”
“Ja, Harry?”
“Kunnen we niet beter… beter…”

Er schoot een ijskoude rilling door haar hele lichaam.

“Wat?” vroeg ze angstig.
“Kunnen we niet beter even stoppen?”

Stoppen? Met wat? Toch niet onze relatie? Nee alsjeblieft niet!

Harry bewoog niet meer en ging op het dichtstbijzijnde bankje zitten.
“Ik wilde even uitrusten, hoor. Meer niet,” zei Harry bij het zien van haar gezicht.”
Ginny zuchtte. Als het dat maar was. Hoe kwam ze er eigenlijk bij om zo te denken? Waarschijnlijk hadden al de gebeurtenissen haar emoties in de war gebracht.
Ginny ging bij hem zitten en kuste hem eventjes op zijn wang. Harry lachte opgelaten.
“Ik zal je dan maar van die Lantus bezwering afhalen voor je eraan bezwijkt?” zei ze.
“Maar is dat wel veilig? Ik bedoel is Voldemort niet meer in de buurt, of zo? Ik weet echt niet wat er gebeurd is, Ginny.”
“Ik veronderstel dat Voldemort ergens is, maar niet in de buurt. Wat jij had gedaan was onvoorstelbaar, Harry. Ik weet echt niet wat het precies was, maar het zorgde ervoor dat Voldemort plots ineenkromp en al de zielen die rondzweefden, verdwenen in het niets.”

Harry staarde naar zijn handen. Hij had een schram die over de rug van zijn hand liep. Niet echt diep, maar prikkend en bevuild. Hij zuchtte en keek Ginny aan, die al helemaal genezen was. Zij was natuurlijk altijd beschermd omdat zij de Lantaat was. Ze zou ook het snelst genezen zijn. Harry zei nog altijd niets en boog zich alleen maar naar voren en kuste Ginny terug op haar mond.
“Laten we gaan. Het gaat al terug een beetje.”
“Goed, wacht even. Finite Incantatem.” Een straal van heldere witte bollen verliet Harry’s borst en hijzelf zuchtte opgelucht.

Willen jullie aub eens laten weten hoe jullie mijn verhaal vinden via het reactie topic? Dank je alvast Smile

KNIKKEBEEN

Verrassing! Hadden jullie zeker nog niet verwacht dat ik nog zo snel een stukje schreef he? Enjoy! En laat eens wat weten in het reactie topic! Smile

Thanks!

Harry en Ginny kwamen samen de ziekenzaal binnen gelopen. Madame Plijsters escorteerde Harry meteen naar een bed naast die van Ron.
“Eens kijken,” zei Madame Plijsters. “Schrammen, vuil, kneuzingen, brandwonde… God, kind toch! Je hebt van alles. Ik denk dat je eerder je leven voortaan kan spenderen in deze ziekenzaal!” Ze gaf Harry vlug een drankje die smaakte naar kersen, zwaaide met haar toverstok en slaakte plots een gil. “Wat is DAT!” Harry zette zich recht en keek naar zijn buik. Het was de wond die Dolleman had gehecht waar ze om schreeuwde. “Zo iets barbaars heb ik nog nooit gezien!” Meerdere mensen in de ziekenzaal waren wakker geworden door haar gil. Harry zag Tops, Bill, Romeo Wolkenveldt en Dolleman allemaal van achter hun gordijnen naar Harry staren.
“Mijn fout,” gromde Dolleman en liet zich toen weer achterover op zijn bed vallen.

Ginny was ondertussen naar Hermelien gegaan die achter bij het raam zat. Zij was ook genezen op een paar wondjes na. Ron had ondanks de gil van Madame Plijsters gewoon doorgesnurkt.
“Kom, dat ik dit eens fatsoenlijk hecht!” Ze nam afstand van Harry’s bed en richtte met haar Toverstok op Harry zijn buik. “Dit kan pijn doen, Potter. Dus bereid je voor. Devario!”
Harry gaf even een klein kreetje en voelde de wond weer opengaan, maar tegelijk weer snel dicht gaan. Het voelde wel een heel stuk aangenamer toen Madame Plijsters met hem klaar was.

“Gaat het weer?” vroeg Ginny die samen met Hermelien bij Harry’s bed kwamen staan. Hij knikte. “Is alles goed met jullie trouwens? Dat ben ik eigenlijk vergeten te vragen.”
“Ja, hoor,” antwoordde Hermelien. “Hoewel ik eigenlijk nog niet bekomen ben van de schok. Wat daar gebeurde was echt een raadsel, Harry. Wat voor kracht heeft Voldemort zo doen inkrimpen?” Harry zuchtte en gebaarde tegelijk naar Ginny dat ze langs hem op bed moest komen zitten.
“Volgens mij is het een geheim, of zoiets. Ik weet niet of je het gehoord had, maar Voldemort sprak van dat zijn nieuwe kracht een geheim was. Perkamentus zei dat hij ook een geheim had en dat geheim was Otatnacni Roirp. Hoewel ik geen idee heb wat dat ooit mag betekenen.”
“Zullen we zeker dadelijk achter komen als we naar Perkamentus gaan,” zei Ginny die nu langs Harry zat en zijn arm zachtjes streelde. Ron snurkte nog eens en Hermelien ging even naar hem toe, kijken hoe het met hem gesteld was.

“Weet je wat ik afvraag?” vroeg Harry aan Ginny. “Is waarom ik daar alleen met Perkamentus zat, terwijl iedereen naar hier of Azkaban werd gebracht.”
“Perkamentus had iedereen, die nog fatsoenlijk kon blijven staan de opdracht gegeven om jou daar te laten liggen. Je zag er ook eng uit, Harry. Helemaal uitgeput!”
“Ik voelde me ook helemaal leeg.” Hermelien kwam terug met Ron.
“Hoi, jongen en al beter?” zei Ron die een zwachtel rond zijn schouder had.
“Ja, toch beter dan eerst.”

Ron nam een stoel en ging zitten. Hermelien had aan het voeteinde van Harry plaatsgenomen.
Er viel een stilte. Een stilte die nodig was omdat er door ieders hoofd gedachten maalden. Harry hoorde iemand snurken, maar kon niet uitmaken wie dat was. Buiten begon het al avond te worden. Hoe lang hadden ze wel niet in dat bos gezeten?
Harry probeerde de gebeurtenissen eens op een rijtje te zetten.

Zwerkbalwedstrijd…
Hagrid…
Groemp…
Mongiepie…
Perkamentus…
Gesprek met Perkamentus…
Voldemort…
Dood…
Levend…
Dood alweer…
Naar Groemps huisje…
Voldemort gevecht…
Wezens van het Verboden Bos…
Leden van de Orde…
Gevecht…
Prior Incantato…
Otatnacni Roirp…

Bij dat laatste schoot Harry uit zijn mijmering. Ginny voelde dat, want ze was ondertussen met haar hoofd op zijn borst gaan liggen.
“Wat is er?”
“Er schoot me plots iets te binnen.”
“Wat dan,” vroeg Hermelien.
“Kijk, ik zal jullie eerst vertellen hoe ik op die zogenaamde ‘geheim’ kwam. Weten jullie nog dat gedoe met Mongiepie? Nu, toen Perkamentus, of eigenlijk Voldemort, me dat drankje toe diende, kreeg ik een soort visioen en voelde een soort kracht. Ik wist niet wat het betekende, maar het gaf me een ingeving, want ik voelde dat er iets niet juist was. Toen gaf ik Ginny de tip om de Lantus-bezwering uit te voeren.”
“Ja, en die heb ik mooi uitgevoerd,” zei Ginny zelfvoldaan.
“Ja, maar ik kreeg in dat visioen ook een spreuk, waarvan ik later besefte dat die van de échte Perkamentus kwam en dat die kracht ook de échte Perkamentus was!”
“Otatnacni Roirp…” fluisterde Ron zachtjes tegen zichzelf. “Wel een tongtwister.”
Allemaal lachten ze, maar plots zei Hermelien:
“Wacht even! Otatnacni Roirp! Dat is… Dat is… Prior Incantato!”

KNIKKEBEEN · Geplaatst: Ma Apr 10, 2006 10:19

Hallo mensen, ik moet jullie vertellen dat dit stuk een erg moeilijk stuk is. Dat was het ook voor mij omdat ik een hele theorie moest uitwerken, maar ik hoop dat jullie ervan genieten! Ik apprecieër het ook als jullie eens vertellen in het reactietopic wat jullie van mijn verhaal vinden... Smile

alvast bedankt! Nu... Enjoy!

“Dus de spreuk gaf het omgekeerde effect van Prior Incantato?” vroeg Ron.
“Ja, blijkbaar wel,” antwoordde Hermelien opgewonden. “Als ik het nu allemaal bekijk is het simpel! Zo simpel en alles behalve vergezocht, maar toch doordacht!”
“Harry, hoe besefte jij eigenlijk dat het de échte Perkamentus was die je die spreuk gaf?” vroeg Ginny nu nieuwsgierig. Ze draaide zich nu helemaal naar hem toe. Het bed kraakte zachtjes en haar haren glinsterden door de avondzon die door het raam scheen. Harry dacht na. Het was inderdaad raar geweest hoe hij er was achter gekomen.
“Ik… ik weet het eigenlijk niet echt.”
“Hoe je weet het niet?” vroeg Hermelien sceptisch.
“Ja, ik bedoel… ik weet het niet echt precies maar het was heel raar.”
“Harry, jongen, je bent vaag,” zei Ron met opgeheven wenkbrauwen.
“Kijk,” hij zuchtte. “Ik voelde het gewoon. En wat die spreuk betreft… Het kwam gewoon in me op. Het dwaalde al een tijdje in me rond en ik wist niet wat ik ermee moest doen totdat ik die ongelofelijke kracht alsof Perkamentus door me heen vloog, voelde en toen besefte dat die kracht Perkamentus juist wás! En dat hij die spreuk in mijn gedachten heeft geplaats. Volgens mij kwam dat allemaal doordat er een soort connectie ontstond toen Voldemort dat drankje toediende, zoals ik jullie net al heb gezegd.”
“Dat lijkt me ook logisch,” zei Ginny. “Ik bedoel, we zagen allemaal Perkamentus uit de toverstok van Voldemort vloeien, samen met alle andere doden.”
“Het enige verschil is dat Perkamentus niet dood was,” fronste Hermelien. “Hij zat in die zogenaamde parallelle wereld waar Voldemort hem naar toe had verbannen. Waarschijnlijk had Voldemort daarvoor zijn toverstok moeten gebruiken en omdat Prior Incantato de laatst gegeven spreuk weergeeft, kwam Perkamentus ook als eerste uit de toverstok.”
Harry probeerde even alles op een rijtje te zetten. Hij was nog net té vermoeid om zo alert te kunnen volgen.
“Maar dat slaat nergens op!” zei Ron abrupt en op het punt om een tegenargument te geven. “Als Prior Incantato de laatst gegeven spreuk laat zien, dan moest dat dan toch Avada Kedavra zijn en al de voorgaande reutemeteut die Voldemort op ons had afgevuurd?”
“Je vergeet een belangrijk element,” zei Hermelien alsof ze uitlegde dat een plus een twee was. “De connectie tussen de toverstok van Harry en Voldemort. De Priori Incantatem! Het geeft die spreuken weer die met een enorme kracht zijn uitgevoerd en Harry’s toverstok gelijkt enorm op die van Voldemort dat is natuurlijk ook een element die we niet moeten vergeten.”
“Ja, maar,” sputterde Ron. “Ik snap er niets meer van. Priori Incantatem is dus die verbinding tussen twee personen die bijna dezelfde toverstok hebben. In ons vierde jaar kwamen er volgens Harry allemaal doden uit (hij slikte even) Vol…Voldemorts toverstok. Dat wil dus zeggen dat de Prior Incantato, de laatst gegeven spreuk dus, Avada Kedavra moest zijn. Nu, de laatst gegeven spreuk in dit geval was Avada Kedavra!”
Iedereen staarde vol ongeloof Ron aan. Hoe kwam hij in godsnaam op die theorie?
“Er zit wel iets in,” zei Harry uiteindelijk terwijl hij zijn hersenen pijnigden.
“Maar Voldemort heeft toch met die Avada Kedavra niemand kunnen vermoorden?” zei Ginny nadenkend. “Dus moest het de voorlaatste spreuk zijn die als eerste uit de toverstok moest komen.”
“Nee, nee, nee!” schudde Hermelien hevig haar hoofd. “Luister, Prior Incantato geeft een schim weer van de laatste gegeven spreuk weer! Ik weet niet of jullie het nog weten, maar in ons vierde jaar toen we bijna door een hele hoop mensen van het Ministerie van Toverkunst werden Verlamd op het WK Zwerkbal, gebruikte meneer Kannewasser toch Prior Incantato op Harry’s toverstok, die toen bij Winky op de grond lag. Het gaf een schim weer van het Duistere Teken.” Harry knikte, want hij zag het nog steeds helder voor hem. De groene schedel met daaruit een slang scherp aan de hemel…
“Nu,” vervolgde Hermelien enthousiast. “Ginny zou gelijk hebben als het om een gewone Prior Incantato ging. Avada Kedavra had niemand getroffen omdat het samen met de Expilliramus van Harry meteen de connectie maakte voor de Priori Incantatem. Dus zou in theorie de spreuk die Voldemort gebruikte om ons allemaal van het tuintje van Groemp af te vegen, de laatst gebruikte en voltooide spreuk zijn. Daarvan zou dus een schim moeten verschenen zijn, maar dat zou zijn als we het over een normale Prior Incantato hadden! We hebben het hier over een Priori Incantatem!”
“Hermelien, wacht even!” zei Harry toen hij zag dat ze weer adem wilde nemen om aan een nieuwe tirade van uitleg te beginnen. “Dat is een hele hoop informatie in een keer!”
“Sorry,” zei ze en ze wachtte eventjes.
“Dus,” zei Harry. “We hebben het over een Priori Incantatem… Vertel verder, maar rustig alsjeblieft.”
“Een Priori Incantatem is heel anders dan een Prior Incantato. De Priori laat een schim verschijnen van het krachtigste wezen! De mens! Dat komt allemaal doordat er één: bijna twee dezelfde toverstokken in connectie zijn gebracht en twéé: het zo’n energiebundel creëert dat het alleen datgene laat verschijnen in een schim waarbij de mens is betrokken!”
“Ja, maar we zijn toch allemaal betrokken bij alle spreuken,” zei Ron sceptisch.
“Ja,” zei Hermelien en ze nam weer een teug adem. “Maar de Priori laat de schim verschijnen van de mens! De mens is door toedoen van een ander mens verdwenen door een krachtige spreuk! Een spreuk die via de toverstok is uitgevoerd en zo het meest krachtigste wezen op aarde heeft laten verdwijnen! De Avada Kedavra is zo’n voorbeeld van zo’n krachtige spreuk.”
“Maar Perkamentus is niet dood,” zei Ginny.
“Weet ik, maar je hebt Voldemort toch nota bene horen zeggen dat hij Perkamentus heeft verbannen naar een soort parallelle wereld?”
“Ja…” Ginny begon het te snappen. “Dus ondanks dat de Avada Kedavra een spreuk is die mensen dood maakt of in jouw woorden: laat verdwijnen, is de spreuk die Voldemort op Perkamentus heeft gebruikt ook zo’n spreuk als de Avada Kedavra! Want Perkamentus is in feite ook verdwenen, maar dan niet naar het ‘dodenrijk’, maar naar een ander parallelle wereld.” Hermelien klapte opgewonden in haar handen. Ron keek haar beduusd aan.
“Eh, schat? Gaat het nog?”
“Zeker gaat het! Eindelijk snapt iemand het!”
Harry kneep zijn ogen dicht en wreef door zijn haren. “Als ik het dus ook snap,” zei hij. “Is de Priori Incantatem een soort andere, sterkere spreuk dan de Prior Incantato. De Priori weergeeft alleen de mensen die verdwenen zijn door een toedoen van een ander mens. Dus niet noodzakelijk gedood, maar zoals in Perkamentus zijn geval, naar een parallelle wereld gestuurd.”
“Ja, Harry,” zei Hermelien vol blijdschap. “Je snapt het. Daarmee ook dat ik de term 'verdwijnen' gebruik en niet gedood.”
“Maar nu weten we nog altijd niet wat de Otatnacni Roirp heeft aangericht tot Voldemort?” zei Ron.
“We weten wel,” zei Ginny. “Dat de Priori Incantatem heeft gezorgd dat de schimmen te voorschijn kwamen en dat na het uitspreken van Otatnacni Roirp Voldemort inkromp en de échte Perkamentus plots weer in zijn eigen lichaam zat, weg uit die parallelle wereld. De andere schimmen vlogen gewoon weg…”
“Zou Voldemort ook weg gevlogen zijn?” vroeg Ron angstig.
Plots keek het kwartet allemaal richting de deur omdat er een gestalte opdoemde.
“Daar,” zei de gestalte. “Zullen jullie snel genoeg achter komen…”

KNIKKEBEEN

Sorry voor het korte stukje

“Meekomen,” beval de gestalte. Harry herkende de stem. Het was niemand minder dan Severus Sneep die in zijn gitzwarte gewaad in de schaduw van de deuropening stond.
“Vooruit, schiet op!”
“En waarom moeten wíj jou vertrouwen?” vroeg Harry achterdochtig.
“Omdat, Potter,” snauwde hij. “Perkamentus mij de opdracht heeft gegeven om jullie naar hem te brengen zodat jullie kunnen ingelicht worden. Hoewel ik daar ten zeerste tegen ben. Dus schiet nu maar op.”
Harry en Ginny wisselden geheimzinnige blikken uit. Ron was samen met Hermelien al opgestaan.
“Duurt het nog lang, Potter? Of moet ik misschien wachten tot er haar op je achterste groeit?”
“Professor,” antwoordde Ginny. “Harry is nog wat zwakjes. Hij kan moeizaam bewegen en heeft hulp nodig wegens het gevecht van daarnet.”
“Dat is de reinste zever! Ik zie Wemel hier ook met een zwachtel rond zijn schouder en denk je dat die zit te kniezen om een klein gevechtje?”
“Pardon, klein gevechtje?” zei Hermelien verhit. “U was er helemaal niet eens bij! U kunt nog niet eens weten hoe klein of groot het gevecht was! U zat waarschijnlijk voor de spiegel uw hanenkam bij te werken en misschien het overwegen te verven!”
“Hermelien!” sputterde Ron verbaast.

Harry was ondertussen zelf opgestaan en gniffelde niet zoals de anderen. Hij zat met zijn gedachte ergens anders…

Sneep die woorden zocht om iets terug te zeggen, kreeg een rood hoofd. Uiteindelijk schreeuwde hij:
“50 punten aftrek van Griffoendor! EN NU MEEKOMEN!” Hij wees met uitgestoken vinger de deuropening uit. Hermelien en Ron stapten vlug door de deur. Ginny wachtte nog even tot Harry zijn schoenen aan had en vertrokken toen onmiddellijk.

Toen het kwartet een eindje achter Sneep liep, fluisterde Harry:
“Waar was hij eigenlijk toen wij en iedereen van de Orde aan het vechten waren?”
“Dat vroeg ik me ook af,” zei Hermelien stil. “Ik wilde het nog zeggen, maar ik vreesde dat het voor meer problemen zou zorgen. Trouwens, hij was toch al woedend door mijn opmerking over zijn hanenkam.”
“Dat was trouwens een terechte opmerking, schat,” zei Ron poeslief.
“Dank je, lieverd.”
“Maar waar was hij nu?” peinsde Ginny. “Zouden we eigenlijk wel meegaan met hem?”
“Tja, Perkamentus vertrouwt hem, dus zullen we dat maar ook doen,” antwoordde Hermelien.
“Ik heb hier toch een slecht voorgevoel over,” fluisterde Harry.

KNIKKEBEEN

ff kort stukje vervolg van vorig stukje Razz

Ze waren ondertussen al op de derde verdieping, maar in plaats van naar Perkamentus zijn kantoor te gaan, bracht Sneep hun naar een afgelegen klaslokaal.
“Hier wachten. Perkamentus zal zo komen.”
“Waarom gaan we niet naar zijn kantoor!” vroeg Harry.
Sneep zuchtte. “Omdat daar de heleboel overhoop is! EN STOP alsjeblieft met vragen stellen, Potter. Je maakt me gek! Dadelijk krijg je al antwoorden.”
Sneep keek op zijn horloge. “Het kan niet lang meer duren.”

“Ik vind toch dat hij maar raar doet,” fluisterde Ron heel zachtjes tegen Hermelien. “Ik bedoel, hij is helemaal niet zichzelf. Hij is nog wel een rotzak, enzovoorts, maar zo ongeconcentreerd! Niet de Sneep die kwaadaardige sist en kalm is… Het is alsof hij ergens zenuwachtig voor is…”
“Nu je het zegt,” fluisterde Hermelien terug.

Harry leunde een beetje op Ginny. Ze staarde allebei naar Sneep, die voor de tweede keer op zijn horloge keek.
“Perkamentus komt eraan,” zei Sneep plots. “Neem je een stoel en wacht hier!”
Hijzelf wandelde de deur uit. “Veel succes,” zei hij, maar dit keer weer op zijn normale manier van doen. Zijn laatste zin was kil en ironisch.
“Veel succes?” zei Ron. “Veel succes!? Wat heeft dat nu te maken”-
Sneep onderbrak hem. “Je zult wel merken.” En hij sloeg de deur dicht en er volgde een magisch klikje.
“Heeft hij de deur verzegeld…” fluisterde Ron ontdaan. “DE ROTZAK HEEFT DE DEUR VERZEGELD!”

KNIKKEBEEN · Geplaatst: Zo Jul 16, 2006 14:08

Een klein stukje maar... sorry.

“LAAT ONS ERUIT!” schreeuwde Ron en bonkte met zijn ongeschonde hand keihard op de deur.
“Ron, dat heeft geen zin,” zei Hermelien en nam haar toverstok wijzend op de deur. “Alohomora!” De deur verroerde geen vin.
“Ha!” snoof Ron. “Niet alles hoeft altijd en alleen bij jou te lukken.”
Hermelien gaf Ron alleen maar een vieze blik en keerde zich toen naar Harry en Ginny.
“Wat nu?” vroeg ze.
“Ja, ik denk dat we niet weg kunnen,” antwoordde Harry. “Sneep heeft ons gewoon opgesloten.”
“Ja, dat hadden we ook al gemerkt, Harry,” zei Ron met een achteloze grijns. “Waarom sluit hij ons in godsnaam op als hij toch zegt dat Perkamentus hier dadelijk zal zijn.”
“Volgens mij komt er helemaal geen Perkamentus,” fluisterde Ginny duister. “Anders had hij ons wellicht geen succes gewenst. Ik bedoel maar? Succes voor Perkamentus te spreken?”
“En dan ook ons eens opsluiten!” sprak Ron.
“Zou dat opsluiten misschien niet uit voorzorgsregelingen zijn?” zei Hermelien voorzichtig. Ron draaide zich abrupt om.
“Voorzorgsregelingen?” siste hij. “Schat! We hebben het hier over Sneep!”
“Ja, maar,” beet Hermelien van zich af. “Het kunnen toch gewoon orders zijn van Perkamentus om ons voor de veiligheid op te sluiten!”
“Sorry, maar nu raaskal je echt,” antwoordde Ron. “Ons opsluiten in een verlaten klaslokaal! Hij had ons even goed in de ziekenzaal kunnen opsluiten, waar we rustig konden revalideren bij de andere leden van de Orde!”
“Hij heeft een punt, weet je,” zei Ginny.
Harry had maar half naar het gediscussieer zitten luisteren. Hij concentreerde zich liever op wat dadelijk door die deur zou komen. En hij wist dat wat door die deur zou komen, niet goed zou zijn. Hij voelde het gewoon. Na alles wat hij al had meegemaakt, wist hij gewoon dat dit gevoel een gevoel was als geen ander. Een gevoel dat hem deed beven, sidderen en janken van de pijn…

KNIKKEBEEN · Geplaatst: Ma Jul 17, 2006 19:01

oké verrassing Razz

veel leesplezier en laat aub nog eens een reactie in het reactietopic Sad

“Harry!” Het was Ginny die tegen hem sprak.
“Ik… eh… wat is er gebeurd?” sputterde Harry en voelde dat de grond onder hem hard en koud was. “Wat doe ik op de grond?”
“Nou, dat wil ik juist jou vragen, jongen,” zei Ron. “In een keer val je pardoes op de grond.”
“Gaat het?” vroeg Ginny bezorgd toen ze Harry weer rechtop hield.
“Ja, ja… Het gaat al weer. Ik ben waarschijnlijk nog niet goed uitgerust van dat gevecht.”
“Eh… mensen,” zei Hermelien plots. Harry keek op en zag dat ze bij de deur stond. “Ik geloof dat we bezoek gaan krijgen.”
“Bezoek?” vroeg Ron. “Is het Perkamentus?”
“Ik weet het niet zeker. Ik hoor in de verte voetstappen.” Hermelien duwde haar oor tegen de deur terwijl de rest in spanning afwachtte. “De voetstappen zijn gestopt,” fluisterde ze. “En volgens mij zijn het meer dan één paar voetstappen. Schat, heb jij toevallig je broers Hangoren bij?” Ron bekeek haar even alsof hij nog nooit van Hangoren gehoord had.
“Ron?” vroeg Hermelien nadrukkelijk.
“O, eh… Hangoren?” en hij taste zijn zakken met een hand af. “Negatief.”
“Ken je misschien geen spreuk, of zo?” opperde Ginny terloops. “Om af te luisteren natuurlijk.”
“Nee,” zei Hermelien teleurgesteld omdat ze inderdaad geen spreuk wist. “Dan moet het maar zo.” En ze drukte haar oor steviger tegen de deur. “Ik hoor weer iets,” fluisterde ze.
“Hermelien,” zei Harry plots. “Hermelien, maak dat je daar weg bent!”
“Harry... hé. Hoezo?”
“Luister nu! Maak je van die deur weg!”
“Maar ik probeer te luisteren,” sputterde ze.
“Geloof me nu,” zei Harry haastig. “Ga daar weg!” Hij voelde het gevoel van beven, sidderen en janken van de pijn weer. Nu zo hevig dat hij zich losrukte uit de ondersteunende greep van Ginny en rende naar Hermelien, die hij van de deur weg duwde.
En juist op dat moment baande er oogverblindend licht door de kieren en spleetjes van de deur, gevolgd door duizenden houtsplinters en een oorverdovende knal…

KNIKKEBEEN · Geplaatst: Ma Jul 24, 2006 13:36

Harry knalde samen met Hermelien tegen de grond aan. Hij kreunde even van de pijn, maar keek vlug om te zien wie er in de deuropening zou staan. Harry hoorde Ginny en Ron, die toen de deur zowel bijna ontplofte achter een paar banken waren gedoken, naar adem snakken. Niet omdat door de ontploffing een grote deel stof de lucht in ging, maar omdat in de deuropening senior Malfidus en Vleeschouwer stonden.
“Jij!” bracht Harry er moeizaam uit. Malfidus lachte schril.
“Inderdaad, Potter, ik…”
“En mij niet vergeten,” raspte een stem achter Malfidus’ lichaam.
“Jullie horen toch bijna weer in Azakaban te zitten?” zei Ron verontwaardigd.
Vleeschouwer lachte zoals een puppy die achterna werd gezeten door een vlinder.
“Normaal wel, ja!” antwoordde hij. “Maar wij waren weer eens ingenieus genoeg om te ontsnappen aan de betoverende greep van Perkamentus!”
“Zoals mijn maatje het zegt,” beaamde Malfidus en lachte weer. “Nu Perkamentus het druk heeft met onze Heer te zoeken, hebben wij ondertussen de opdracht gekregen om jou,” en hij wees met zijn lange, bijna gemanicuurde, vinger naar Harry. “en de vrouwelijke versie van die bloedverrader daar mee te nemen naar onze schuilplaats.”
“Noem haar geen bloedverrader!” siste Harry boos.
“Ik noem iedereen hoe of wat ik wil!” Harry zocht zijn toverstok, maar een witte lichtbundel miste amper zijn hand.
“Ah, ah, ah… Potter,” raspte Vleeschouwer met opgeheven toverstok en hij deed een stap binnen in het lokaal. Nu probeerden Ron, Hermelien en Ginny ook een poging tot vervloeken, maar Malfidus was te snel en riep:
“Accio toverstokken!” Al hun toverstokken vlogen netjes in de bleke hand van Malfidus.
Harry voelde een furieuze razernij opkomen en hij wist zeker dat het niet Voldemort was die hem nu met zijn nieuwe kracht beïnvloedde. Sneep had ze hier opgesloten… SNEEP! Dat was het bewijs dat hij aan de duistere kant stond! Eindelijk na al die jaren dat Perkamentus zich in hem had vertrouwd en hij dus eigenlijk fout zat!
“We kunnen nu niets riskeren,” zei Malfidus gladjes en wendde zich tot Vleeschouwer. “Zullen we de aanhang ook meenemen?”
“Lijkt me het best,” grinnikte Vleeschouwer.
“Zijn jullie daar zeker van?” zei plots een andere stem.

Idril zegt; je maakt je tekst steeds korter, let je erop dat je het niet té kort maakt?

ok sorry... das meestal omdat ik een groot stuk in twee verdeel... kzal er op letten Smile