Minderwaardigheidscomplex

chocokikkertje · 3e jaars Verdiend: 24 Sikkels Woonplaats: Hutje op de hei

Ik heb een kanjer van een minderwaardigheidscomplex. Die heb ik al van kleins af aan omdat ik vroeger werd gepest met mijn huid (heb huidziekte psoriasis) ze vonden me vies en weet ik veel wat nog meer. Op een gegeven moment is dat peste overgegaan in pesten om het pesten. Zo heb ik tot mijn middelbare schooltijd nooit vriendinnen gehad.
Op de middelbare school ging het niet beter. Ik kwam bij 3 oud klasgenoten in de klas en het geintje begon weer opnieuw. Iedereen tegen mij. Mijn schoolcijfers gingen achteruit enz.
Ik ben toen naar een andere school over gestapt en heb een nieuwe start kunnen maken. Ik ging daar om met mensen die ook allemaal een beetje "vreemd" waren. We lagen met zn allen uit de groep maar hadden wel ene heel gezellige eigen groep. Ik zie daar nu niemand meer van. we zijn helaas uit elkaar gegroeit.

Ik werk nu sinds 3 jaar in de thuiszorg en twijfel vaak of ik alles wel goed doe. Ik vraag dan ook heel vaak bevestiging. Het gaat wel steeds beter. Ook durf ik de laatste tijd voor mezelf op te komen. Ik weet onderhand dat ik wel wat waard ben en dat ik er best mag zijn.
Toch blijft die onzekerheid wel aan je knagen. Ik zeg ook heel vaak maakt niet uit wat we gaan doen... terwijl ik er eigenlijk geen zin in heb oid. Ik wil iedereen maar tevreden houden bang om mensen die ik nu om me heen heb kwijt te raken.
Maar zoals ik al zei het gaat steeds beter en ik hoop er ooit helemaal van af te zijn. Nu maar hopen dat ik niet teveel tegenslagen ga krijgen Razz

Greetz

Pottergirl

Mijn zelfvertrouwen heeft gisteravond een beste deuk opgelopen. M'n vriend maakte het namelijk uit.
Nu is het niet zo dat ik meteen helemaal min over mezelf denk ofzo, ik weet wel dat het niet aan mij ligt dat hij het heeft uitgemaakt, maar toch. Je gaat toch in de eerste plaats jezelf ervan beschuldigen en je vraagt je af wat je hebt foutgedaan. Ik ben nu dus een beetje in een onzekere fase terechtgekomen.

Toch denk ik dat ik er wel weer overheen kom. Ik ben nooit echt heel zelfverzekerd geweest, ik ben van mezelf vrij verlegen, maar bij vrienden en vriendinnen en in een omgeving waarin ik me op m'n gemak voel ben ik niet heel stil ofzo. En ik ben ook best blij met mezelf. Ik sta dus over het algemeen vrij zeker in m'n schoenen, al zeg ik het zelf.
Al zou ik niet snel op een onbekende afstappen ofzo :')

Nou ja, we gaan er gewoon vanuit dat het allemaal wel weer goedkomt. Maar het is toch vreemd dat een relatie je zelfvertrouwen een boost geeft en dat dat dan weer verdwijnt zodra het uitgaat.

Viss

Vroeger kon ik me de hele dag bezighouden met wat mensen van me vonden. Totdat ik besloot dat dat echt verspilde energie was, en dat ik die beter kon besteden aan mensen die wÃ©l belangrijk voor mij waren. Hoe ouder je wordt, hoe meer je jezelf leert kennen denk ik.

Ryelle · 1e jaars Verdiend: 49 Sikkels Woonplaats: Tobbackistan

Ik had vroeger altijd een minderwaardigheidscomplex, omdat ik me zo uitgesloten voelde uit mijn klas. Niet dat ik gepest was, ze zagen me gewoon niet staan. En de laatste twee jaar had ik ook door dat dat niet het soort mensen was waar ik me mee wou bezighouden. Sinds ik op univ zit, is dat echt veel beter! Er zijn zo veel nieuwe mensen te ontmoeten, en daar vind je altijd wel mensen die gelijkgestemd zijn. Nu heb ik echt een vriendenkring, iets wat ik vroeger nooit echt had, en dat is echt een fijn gevoel, het beste om van dat complex af te geraken, hoewel het altijd wel ergens op de achtergrond blijft...
Ik zal me bijvoorbeeld nog altijd vrij veel zorgen maken over wat andere mensen over mij denken Smile

Maar dat vermindert.
Iedereen die er last mee heeft: doorbijten, en zorgen dat je een vriendengroep vind, die je graag hebben om wie je bent. Bij een groep willen horen omdat die cool is, is heel normaal, maar meestal voel je je er enorm miserabel bij als je niet echt bij die mensen past.

Hermione_love

Ik heb zeker een minderwaardigheidscomplex, maar dat is pas sinds vorig jaar. Toen kwam ik in een mavoklas, ik zit nu nog steeds in diezelfde klas. Maar ik het gevoel dat mijn zelfvertrouwen in deze anderhalf jaar de grond is in gestampt.
Daarbij heb ik het idee (vergeef me dat ik het zelf zeg Confused

) dat ik best inteligent ben. Ik voel me dus niet echt op mijn plaats op de mavo.
Daarbij heb ik niet zo heel veel vrienden, eigenlijk maar twee hele goede vrienden, en nog een paar 'school vriendinnen'
En ik heb 1 goede vriendin in mijn klas, maar daar kan je niet echt van op aan. Ze roddelt over iedereen , en ook over mij, zo hoor ik.
Dat geeft me echt een shitgevoel, omdat als ik met haar alleen ben, is ze super lief en aardig en kan je je echt niet indenken dat ze dat zou doen.

Squeaking Dobby

Ik zal wel de enige zijn die post dat ze er geen een heeft. Tenminste, ik wil er gewoon niet een hebben. Ik denk dat ik er een gehad heb, maar dat weet ik niet zeker. Ik denk dat het ook niet goed is als je altijd jezelf waardig acht zoals je bent.... ik bedoel dat het ook wel goed is om een keer onzeker te zijn, want dan leer je jezelf waarderen. Het is interessant, want ik denk dat de meeste mensen hier die het zeggen, nog niet eens zo'n hele grote hebben (ik zeg niet alle... Wink

) maar de mensen die er nog veel meer last van hebben, zullen het hier ook niet kwijt willen. Sommige mensen reageren dan averechts, zo ken ik iemand die zelfvertrouwen kweekt door elke dag van de week naar de sportschool te gaan. Maar iedereen ziet dat het geen barst helpt. Ik ben zelf ook over 1tje heen gekomen, en ik heb natuurlijk geluk gehad. Maar je moet niet denken aan de vrienden die je niet hebt... je moet blij zijn als je er 1 goede hebt. Want beter 1 goede die je niet in de steek laat dan een heleboel die je zo links laten liggen. En ook moet je iets zoeken waarvan je weet waar je zelf goed in bent. Dan moet je ook echt zeggen: dit vind ik leuk, hier ben ik goed in, en als je dat hebt, iets om te doen en een goede vriend(in) dan kom je er echt wel bovenop!!

Kat · Geplaatst: Wo Apr 04, 2007 20:32

Nu heb ik er eigenlijk niet zo veel last meer van. ( Ben ouder en wijzer geworden. Wink

) Maar vroeger had ik een gigantisch minderwaardigheidscomplex. Mijn moeder is namelijk van de eh...vrouwenliefde en dat was vroeger nog niet zo heel erg vaak. Van de andere moeders mocht ik niet met hun kinderen spelen omdat ze dachten dat het een of andere besmettelijke ziekte was. Rolling Eyes

Het heeft me altijd heel veel pijn gedaan om te horen dat ik 'vies' was, of zelf ook lesbisch was ( Ik was verd*** een kind van 8!!! Hoe kan ik dan in godsnaam...ach, laat ook maar Confused

)
Anyway, ik was ook nog eens dik, en brildragend, en het feit dat ik er ook nog eens een beugel bij had, werkte ook niet echt mee.

Gelukkig ben ik niet echt op mijn mondje gevallen en duurde het pesten over mijn postuur, bril en beugel niet lang, helaas heeft het lang geduurd voordat de buurt een beetje meewerkte over het feit dat mijn moeder lesbisch is.

Ik woon nu samen met een schat van een vent, heb een prachtig huis, een lief stiefdochtertje en begin een beetje over mijn complex heen te komen, dus al met al heb ik het niet slecht gedaan in mijn leven. Cool

Misz_Hermione · Beginnend Tovenaar Verdiend: 80 Sikkels

Ik weet niet of ik een minderwaardigheidscomplex heb, maar volgens mij kom ik wel aardig in de buurt.
Dankzij mijn familie heb ik een klein beetje een minderwaardigheidscomplex, en dat begoin toen ik een jaar of 8 was. Ik was een vrij mollig kind en door mijn opa en oma werd mij altijd verteld dat ik te dik was bladibladibla. dit deed natuurlijk geen wonderen voor mijn zelfvertrouwen en na een tijdje ging ik het nog geloven ook. Ik werd gepest op school, ging niet meer graag naar school, en vond niets aan mezelf meer goed.

Op de middelbare werd het zo mogelijk nog erger. ik sloot me af van alles en werd dus ook niet in de groep erbij betrokken. Ik werd uitgescholden voor vanalles en nog wat. Door de vertrouwenspersoon werd mij verteld dat ik wat meer mezelf moest zijn, wat ik dan ook deed. Hierdoor werd ik in de groep nog meer verstoten, doordat ik van mezelf nogal een grote mond heb, en ben normaal ook niet bang om die te gebruiken.

Nouja. Toen gingen mijn ouders in dat laatste jaar tijdens de examenperiode scheiden en ik zat in een dillemma. Ik kan meit allebei mijn ouders niet overweg, dus watmoest ik doen. Ik heb er uiteindelijk maar voor gekozen om toen met mijn pa mee te gaan, met als gevolg om niet geaccepteerd te worden zoals ik ben. Hij accepteerd mij niet zoals ik ben en vind dat ik me maar moet veranderen. Mijn kleding, gedrag, muzieksmaak, alles gewoon. Nouja. dat doet dus weeral geen wonders voor mijn zelfvertrouwen. Rolling Eyes

Mijn complex dingetje speelt dan ook vooral op als ik van iemand een complimentje krijg. Dan ga ik stotteren en stamelen en alles ontkennen, want wie zou mij nou leuk vinden.
Al met al heb ik me er ver overheen gezet met hulp van goede vrienden, maar af en toe is het toch nog wel lastig. Niemand behalve mijn betse vriendin weet hoe ik me Ã©cht voel, want voor de wereld ben ik het altijd vrolijke meisje zonder al te veel problemen.

Sophie Wemel · Geplaatst: Zo Apr 15, 2007 12:44

Ik heb wel al eens een minderwaardigheidcomplex gehad (zie vorige post).
Dat probleempje met mijn vader die naar Frankrijk wil verhuizen is nog niet in orde. Hij blijft niet in Belgie en zijn besluit staat vast: Hij moet en zal in Frankrijk gaan wonen. Hem overtuigen is onmogelijk. Maar ik heb beseft dat het me eigelijk allemaal niet meer kan schelen. Als hij echt zo graag naar Frankrijk wilt, doet hij dat maar. Als hij daar echt gelukkig is, is dat dan maar zo, punt. Het doet wel pijn als ik het huis nog zie waar ik ben opgegroeit (het is nog niet verkocht, maar er zijn wel al bieders die het hele huis graag willen kopen). Maargoed, that's life.

En dat complex dat ik 'dom' zou zijn is weer helemaal weg. Vanaf dat ik naar het middelbaar ging, was dat ook weg, maar toen ik een heel slecht punt had voor Aardrijkskunde dacht ik dat ik weer 'dom' was. Maar dat is nu zogoed als over. Ik weet van mezelf dat ik helemaal niet dom ben, maar ook niet superslim want dat ben ik echt niet. Niemand is dom, iedereen heeft weleens slechte vakken en iedereen heeft wel iets waar hij heel goed in is.

Op school heb ik wel een goede reputatie, vooral bij de leraren. Maar wat de leerlingen over me denken weet ik niet zo goed. Als je daar je gevoelens laat zien word je als 'seut' afgestempeld. Ik durf mijn gevoelens te laten zien, ik schaam me erniet voor. De meeste mensen zeggen tegen me van: "In het begin vond ik je een seut, maar nu ik je beter ken ben je wel een toffe." Das tof om te horen, maar als je zo'n indruk maakt als je iemand leert kennen? Da's wat minder leuk. Ik ben ook geen ruziemaker of een vechterstype want daar hou ik echt niet van. Sommige mensen denken dat ik makkelijk in te palmen ben en dat proberen ze ook te doen. Maar ze vergissen zich want dat ben ik helemaal niet. En als iedereen je 'Sophieke' gaat noemen heb ik wel het gevoel dat ze me als een kleuter behandelen. Ik vind dat echt niet leuk en dat begint me grondig te keel uit te hangen. Als ze dat nog eens gaan doen, zal ik er wel een opmerking over geven.

Vroeger was ik iemand die nooit 'nee' durfde te zeggen. Zo word je ook afgestempeld als 'seut'. Daar maakte mensen gebruik van. Zoals: 'Sophie, zou je mijn boekentas willen halen?' 'Sophie, wil je mijn brooddoos in de broodozenbak leggen?' 'Sophie, doe dit, Sophie, doe dat,...' Altijd maar ik omdat ik alles toegaf. Ik vond dat wel erg en als ik eindelijk eens 'nee' zei, trokken ze zo van die puppieoogjes open zodat ik wel moest toegeven. Zo ging dat spelletje verder.
Op een dag vroeg een jongen uit de klas om hem te helpen de brooddozenbakken naar de eetzaal te brengen. Ik gaf toe natuurlijk, ookal wou ik dat niet. Dus ik deed dat zonder dat hij hielp, hij liep alleen met mij mee. Op een dag gingen ik en die jongen met die brooddozenbakken naar buiten terwijl alle leerlingen al op de bus stonden te wachten. Toen merktte ze dat dat die jongen zijn werk was, niet de mijne. De juf merktte dat ook en was erg boos op die jongen. De juf had toen tegen mij gezegt dat ik me niet moest laten doen, mijn vrienden ook. Ze waren razend op die jongen en hebben mij leren 'nee' zeggen. Dankzij hen heb ik geleerd dingen te weigeren die ik liever niet doe. Ik ben hen er nog steeds dankbaar voor. Nu laat ik me niet meer sollen door zo'n mensen en kan ik makkelijker 'nee' zeggen dan vroeger. Daar ben ik nog steeds blij om.^^

T O N K S · Geplaatst: Zo Apr 15, 2007 13:09

Aradia schreef:

Wemelin schreef:

Aradia schreef:

harry's-girly schreef:

nu moet ik naar een psygoloog...
oh god, ik voel me juist zon psygisch gestoord probleemkind... ben ik waarschijnlijk ook maar als iemand dit ooit te weten komt...

Als je naar een psygoloog moet, ben je nog niet direct gestoord!! Ik ziet bij een soort van psygoloog met al myn probleempjes (:
Ik heb ook eerst heel lang geroepen dat ik er niet heen wilde,, omdat ik niet gestoord was en zo.. Het is eigenlijk juist het tegendeel.. Ze willen je alleen maar helpen en dan komt alles weer goed.. tenminste,, daar ga je gewoon aan werken.. (iedereen heeft namelyk natuurlyk wel problemen)
Ik heb me al een paar jaar minderwaardig gevoelt en het gaat nu steeds beter en ik begin beetje bij beetje weer vertrouwen te krygen in alles..
OkÃ©, ik heb nu totaal iets anders,, maar ja,, dat gaat verder niemand wat aan ^^
Maar Ã©Ã©n ding is zeker: Als je hulp krygt,, ben je echt niet gek (;

Aradia heeft gelijk.

Je wil niet weten hoeveel mensen er bij de psychiater zitten of hebben gezeten! Heel mijn gezin is in een soort therapie (of geweest), betekent dat ik een gestoord gezin heb? Dan kan je iedereen wel gestoord noemen...

Iedereen heeft problemen en sommige mensen durven ermee naar een psycholoog of psychiater te gaan. Dat betekent dat je er open voor staat om je problemen op te lossen, toch niet dat je niet goed bij je hoofd bent? Ikzelf zit ook bij een psychiater en natuurlijk heb je dan mensen die zeggen 'Ben je depressief of gestoord ofzo?' Dat is gewoon een vooroordeel. Dat denken zoveel mensen die er nog nooit zijn geweest.De waarheid is dat zo iemand je helpt met dingen waarmee je geholpen wil worden. Als ik jou was zou ik erg blij zijn dat je met je problemen bij iemand terechtkunt, want mij heeft het namelijk erg geholpen. Over een of twee weken heb ik mijn laatste afspraak, en geloof mij (en Aradia) maar: ik heb er geen spijt van gehad en je bent niet gek.

(Als je niet wil dat mensen -vrienden, klasgenoten- het weten hoeft dat niet. Dat snap ik wel, ik vertel het ook zo weinig mogelijk mensen. Er is nog steeds, jammer genoeg, een vooroordeel over...)

Ik sluit me er daar geheel bij aan.
Je moet juist trots zijn op jezelf dat je het durft te doen. Er zijn zoveel mensen die dat niet durven!!
Ik loop/liep bij Bureau Jeugdzorg. Eerst een paar gesprekjes gehad en toen zou het goed moeten zijn.
Nja, al mijn problemen zaten veel dieper en nu krijg ik ergens anders een vervolg erop. Maar Ã©Ã©n ding kan ik je verzekeren. Het helpt echt!!
Mischien ben je wel bang dat al die mensen denken dat je gek bent of zo, maar dat is echt niet zo. Ze hebben het beroep gekozen om je te helpen. En echt waar. Je kunt alleen maar trots zijn op jezelf als je het gedaan hebt!! (: Je word er alleen maar beter van.
Tja.. en over dat vooroordeel. Jij/We weten wel beter Wink

Ik ben zelf naar mijn psychologe gestapt bij mij op school. Ze is erg goed en ik schaam me er niet voor. Als ik de les uitga voor een afspraak, vragen sommige mensen me wel eens waar ik heen ga en ik twijfel niet om te vertellen waar ik heen ga. Mensen vinden het heel normaal eigenlijk ^^.

Ik ben zowat heel mijn leven gepest, genegeerd, etc. Ook mijn thuissituatie heeft er niet bepaald mee geholpen. Maar op het moment gaat het goed. Ik ben al een paar jaar van me aan het afbijten en ik ben nog steeds mezelf. Ik verander niet omdat mensen me niet mogen. Op het moment heb ik dan ook maar een lichtelijk minderwaardigheidscomplex. Ik kan niet goed tegen kritiek doordat iemand van mijn gezin me vorig jaar compleet heeft zitten afkraken om alles wat ik deed of niet deed. Ik word gezien als een van de meeste blije, hyperactieve, populaire meisjes van de school nu en ik vind het prima. Ik hang wel het meest rond bij een groepje die als 'raar' worden beschouwd en daar zeggen mensen soms wel eens wat over. Maar ze zijn mijn vrienden, dus ik trek me er niks van aan.

Potterfreaky · Geplaatst: Do Apr 19, 2007 23:41

Wat ik hier lees van iedereen herken ik heel erg; ik ben inmiddels mijn minderwaardigheidscomplex overgroeit, maar ik had er op de mavo erg veel last van; heel veel gemeen geroddel en nare steken onderwater...Dat mijn haar niet goed zat en dat ik niet kon dansen en dat soort dingen. Ik weet nu, dat dat meisje (het was er eentje die ermee begon) waarschijnlijk super onzeker was over zichzelf..Ik heb het genegeerd (ook al werd ik er super onzeker van) en nieuwe vriendinnen gezocht, zodat ik niets meer met ze temaken had. Uiteindelijk werd een van de populaire jongens gek op mij...( Very Happy

) en hoewel ik geen interesse had, voelde ik me er veel zekerder door worden.
Ik kan alleen maar zeggen: Blijf jezelf!!

*Kirsten* · Dreuzel Verdiend: 49 Sikkels

Ik moet zeggen, ik heb eigenlijk nergens last van. Vroeger was ik wel erg onzeker over mezelf en nogal verlegen, maar ik heb nooit echt een minderwaardigheids complex gehad. Ik ben vroeger wel ooit uitgescholden voor rooie, ofzo, maar verder ook niks. Maar dat was ook maar door 1 jongen, en tja, ik schold net zo hard terug. Ik heb altijd genoeg vrienden gehad, en hoe ouder ik word, hoe leuker het eigenlijk als maar wordt. Het enige punt waar ik nu nog steeds onzeker over ben is toch wel mijn lichaam. Ik ben niet echt dik ofzo, maar ben wel stevig. Ik heb vrij brede heupen, en dat haat ik echt. Het is gewoon irriterend als al je vriendinnen maatje 34 hebben, en jij niet. Maar ik ben zo ook gewoon gebouwd, ik moet mijn hele leven al opletten met wat ik eet, en dat heb ik ook altijd gedaan. Van mijn ouders mocht ik vroeger doordeweeks ook nooit snoepen, daar kon ik toen kwaad over worden, maar nu ben ik er blij om.
Maar ik denk dat ik er ook geen last van heb, omdat ik ik niet zo makkelijk te kwetsen ben. Mijn probleem is ook dat ik mensen soms kwets en het zelf niet in de gaten heb. Ik maak dan een opmerking die ik niet erg vind, maar andere wel. Daar moet ik dus wel mee oppassen.

Snoepje · Dreuzel Verdiend: 45 Sikkels

Ik heb het toen ik in de onderbouw zat wel gehad. Toen werd ik heel erg gepest ik werd in elkaar geslagen, mensen scholden me uit, er werd op me gerocheld, enz. Toen was ik heel onzeker in alles wat ik zei en deed en daardoor maakte ik het pesten nog erger.
Nu zit ik op een andere school en heb daar gelukkig geen last meer van. Het duurde wel ff voordat ik me weer wat zekerder voelde maar het is gelukkig allemaal weer goed gekomen. Smile

M'leen · 1e jaars Verdiend: 55 Sikkels Woonplaats: On my way

Ik heb eigenlijk helemaal geen last van een minderwaardigheidscomplex of iets dergelijks. Wat nog niet wil zeggen dat ik nooit onzeker ben ofzo.

Op school heb ik de afgelopen 5 jaar gewoon 6 ontzettend goede vrienden gekregen waar ik echt op kan rekenen. Dat geeft een heel goed gevoel. Ondanks dat ik op de basisschool niet echt heel veel goede vrienden had, heb ik daar ook nooit een minderwaardigheidscomplex gehad. Normaal gesproken kan ik het eigenlijk met veel mensen wel goed vinden, zonder dat ik ze direct tot echt goede vrienden hoef te benoemen.
In mijn klas zitten heel veel mensen die ik ook bijna allemaal wel aardig vind, zonder dat het heel goede vrienden zijn ofzo. Gelukkig heb ik wel vrienden die er echt altijd voor me zijn en ik denk dat dat toch wel helpt.

Wel heb ik bij mijn volleybalteam altijd het gevoel dat ze achter mijn rug om praten. Dit komt omdat ik heel anders ben dan zij zijn, en ik van hun ook enorm veel geroddel over anderen hoor. Hen vertrouw ik gewoon niet, maar dat heeft weinig met een minderwaardigheidscomplex te maken. Wink

Kelly Griffel · Geplaatst: Vr Apr 20, 2007 19:15

Ik kan niet van mezelf zeggen dat ik een minderwaardigheidscomplex heb, al denk ik wel dat ik iemand ken die dat heeft. Ik ga hier geen namen noemen of personen aanwijzen, ik wens die informatie niet naar buiten toe te geven, maar ik kan er wel over vertellen. Het is gewoon zo dat die persoon zich door de hele wereld voelt vernederd, of hoe je het moet zeggen. Die persoon denkt dat de hele wereld tegen hem is en dat hij nooit iets goeds zal kunnen doen, omdat hij nu eenmaal niet kan. Tenminste, dat is die persoon zn overtuiging. Ik weet dat het niet zo is, dat het ook anders kan, maar het hangt ook samen met en depressie en dan kan je gewoon moeilijk jezelf hogerop proberen te krijgen omdat je gewoon niet in jezelf gelooft. Ik kan mij er soms wel aan irriteren, ik weet dat het stom klinkt, maar om elke keer iemand zichzelf zo naar beneden te horen halen, daar word ik gek van. Gewoon om dat het niet is. En omdat IK dan zoiets zou hebben van: Bewijs jezelf dan. Maar ik snap dat die persoon dat niet kan en dat het daarom zo moeilijk is. Nu gaat het trouwens beter, door betere werkomstandigheden en verantwoordelijkheid die de persoon nu krijgt. Nu heeft die persoon in ieder geval het gevoel iets te kunnen. Ook al zal het denk ik zijn hele leven lang wel blijven, dat gevoel. Wat erg genoeg is, vind ik.

Over mezelf dan. Ik heb genoeg zelfvertrouwen en ik weet dat er sommige mensen mij zien als iemand die sterk in dr eigen schoenen staat en niet makkelijk iets zal afgeven wat haar gegeven is. Zo ben ik ook echt. En ik ga ook voor sommige dingen die ik wil. Ik wilde iets meer zijn dan een normale vakkenvuller en ik deed er moeite voor en nu heb ik ook gekregen wat ik wilde (: Ik heb wel vertrouwen in mezelf over meerdere dingen, gewoon in het algemeen. Ik heb alleen wat 'issues' over mn uiterlijk waar ik dan wel erg gevoelig voor ben. En dat haalt mij soms wel naar beneden, ook al laat ik dat dan niet merken. Vorige week zei iemand die veel voor mij betekent nog: "Je moet niet zo negatief over jezelf denken." toen ik zei van dat ik later een motorrijbewijs wilde halen, maar dat ik nooit die motor zou kunnen rechthouden. Maar ik heb heel mijn leven tegen zo'n dingen moeten opboksen, dat ik nu soms die opmerkingen zelf maak. Ik ben erg slank en ik zie er niet sterk uit (maar ben het wel, ik ben benoemd tot het sterkste meisje van de vakkenvullers) en als je je hele leven dat te horen krijgt, dat je wegwaait als er wind is en wat nog allemaal, dan maak je uiteindelijk zelf zulke grappen. Het enige was dat ik het dus niet doorhad. Nu die iemand dat zei, zag ik het pas. Vandaag weer, ik moest bestellen en ik had wel Ã©rg weinig. Ik helemaal hyper over hoe dat kon en dat kÃ³n gewoon Ã©cht niet en ik die persoon er dus bijgehaald. En toen zei hij dus weer: "Je moet niet zo negatief over jezelf denken." En toen had ik iets van: Deed ik het nu weer?
Tis het niet dat het echt een minderwaardigheidsgevoel is, meer onzekerheid. Maar ik had het dus niet helemaal door. Ik vind mezelf juist wel erg goed, en dat verkondig ik ook altijd. Tjah. Ik kan het niet helemaal goed uitleggen, maar zo voelt het wel. En het doet me erg goed dat die ene persoon dat tegen mij zei, he means a lot to me en dat van hem te horen ontroerde me ook wel.