[AF] Van een bruiloft komt een bruiloft...?

Potterfreaky

Van een bruiloft komt een bruiloft....?

Hallo allemaal, dit is mijn allerereerste fan fic en het wordt een kort verhaal. Ik wil graag horen wat jullie ervan vinden, ook als het negatief is, als het positief uitvalt zal ik er eens aan gaan denken om een langer verhaal te schrijven, dus.. veel plezier.

Hoofdstuk 1: Stilte voor de storm..

Het was vroeg in de morgen op schijnbaar zomaar een dag in juli.
De zon kwam net op en wierp een rode gloed over het bedauwde erf van het nest.
Het zag ernaar uit dat het weer een prachtige dag zou worden.
In het vochtige gras van de grote rommelige tuin zat een eenzaam figuur.
De jonge man keek peinzend voor zich uit... Het waren moeilijke tijden en hij had veel zorgen voor de toekomst, maar morgen, zo beurde hij zichzelf op, zou in ieder geval een speciale dag worden, het gebeurde tenslotte niet elke dag dat je grote broer ging trouwen.
'Nog even en het is gedaan met de rust' dacht hij, terwijl hij naar het schots en scheve huis keek, dat voor hem lag, waar hij opgegroeit was samen met zijn 5 broers en zusje. Hij had een fijne jeugd gehad in dit gekke huis.
'CHARLIE' riep iemand ineens met een stem als een misthoorn en hij werd met een schok uit zijn overpeinzingen gehaald 'CHARLIE JOEHOE!'
'Oh jee,' dacht hij, 'daar zul je het gedonder al hebben'.
In de verte stond een kleine, gedrongen vrouw met knalrode krullen wild met haar armen te gebaren; zijn moeder.
Zuchtend stond hij op, wetend dat het gedaan was met zijn rust omdat hij nu hoogstwaarschijnlijk allerlei opdrachten zou gaan krijgen ter voorbereiding van de bruiloft van morgen. Hij sjokte naar z'n moeder toe.
'Wat deed je daar?' vroeg Molly Wemel nieuwsgierig.
'Och, niks, ik dacht wat na' antwoordde hij. In werkelijkheid had hij na liggen denken over z'n toekomst; als je grote broer ging trouwen, dan zette je dat wel aan het denken. maar dat ging hij z'n moeder niet vertellen natuurlijk.
'Straks komen de eerste gasten' ratelde Molly door 'En er moeten nog zeker 4 tenten opgezet en magisch vergroot worden voor iedereen die blijft overnachten, op zoveel mensen is " Het Nest" niet berekend, verder moet de hele tuin nog versiert en kabouter vrij gemaakt worden en...' Charlie onderbrak haar en zei sarcastisch 'En de tweeling en Ron en Ginny zijn verdwijnselt???'
verstoord keek Molly op 'Welnee, die komen zo ook helpen, aan de slag!' En terwijl ze naar binnen liep hoorde Charlie haar met dezelfde stem waarmee ze hem net riep roepen: ' FRED, GEORGE, GINNY, RON kom je broer helpen!!!!!' hij grinnikte, 'Het zal hier wel nooit veranderen.'
Op dat moment klonk er een luide 'BENG' en voor hij er erg in had werd hij door iets hardhandig tegen de grond gewerkt.
Toen hij verdwaast opkeek om te kijken wie of wat er bovenop hem verschijnselt was keek hij recht in de ogen van een knalrode Hermelien Griffel. 'Ook hallo' zei hij verbaast.
Hermelien stamelde een excuus en deed verwoede pogingen om van hem af te komen, waar ze niet zo erg goed in slaagde
' So-sorry, hoor, ik heb m'n brevet nog niet zo lang'
Charlie kwam langzaam bij zinnen, het gebeurde tenslotte niet elke dag dat er een mooie jonge vrouw bovenop je verschijnselde
'Geeft niks Hermelien, kan gebeuren', mompelde hij een beetje buiten adem.
Toen greep haar haar resoluut bij haar slanke middel en zette haar weer stevig op haar voeten.
Pas toen zag hij dat Harry er ook was. Die stond het hele tafereel grijnzend te bekijken; 'Nou Hermelien,' zei hij, 'je valt wel met de deur in huis!, Hallo Charlie, alles OK?' en hij gaf Ron's broer een hand.
Hermelien probeerde zich intussen een houding te geven, ze zag eruit of ze zich het liefst had ingegraven..
Op dat moment kwam, gelukkig voor Hermelien, de rest van de familie naar buiten en er volgde een hartelijke begroeting, mensen vielen elkaar in de armen. Vooral Ginny was erg blij om Harry weer te zien al was het dan officieel uit.
Plots riep Molly, terwijl ze iedereen een stuk perkament gaf,
'Hartelijk welkom Hermelien en Harry, wil nu idereen aan zijn of haar klus gaan beginnen, ze staan hier (en ze wees naar het perkament) op, dan kan ik ontbijt gaan maken voor onze gasten'.
'En wij dan?' riep Fred
'Jullie krijgen eten zodra de klussen geklaard zijn'.
'Slavendrijver' mopperde iemand, maar ze gingen wel aan het werk.
5 minuten later was iedereen druk bezig en de eerste kabouters zeilden al over de heg.
Charlie besloot maar te beginnen met het opzetten van de tenten. Hij had net de eerste staan (was een fluitje van een cent) en was net begonnen met de spreuk om hem magisch te vergroten, toen Hermelien de tent binnen kwam.
'Eeuh Charlie,' begon ze ongemakkelijk, 'sorry hoor, voor daarnet. Ik voel me echt heel stom, heb je je pijn gedaan?'. Verbaast keek Charlie haar aan 'Nee hoor, ik kan wel tegen een stootje, ik schrok eigelijk alleen er verschijselt tenslotte niet elke dag een mooie vrouw bovenop je..'
Hermelien keek hem met open mond aan,
'Had ze dat nou goed verstaan..' Op dat moment realiseerde Charlie zich wat hij zojuist gezegd had.. zei hij nou echt 'mooie vrouw'..?.
Snel draaide Hermelien zich op haar hakken om en wist niet hoe snel ze de tent uit moest komen, een verwarde Charlie achterlatend, hij haalde zijn schouders op en ging verder.
Ondertussen was het in "Het Nest" een heksenketel; er waren inmiddels meer gasten gearriveerd; vooral familieleden van Fleur uit Frankrijk, die dus ook nog eens onverstaanbaar waren, en ook verschillende vrienden en kennisen van het bruidspaar, waaronder alle leden van de Orde.
Molly rende rond alsof ze de duivel op haar hielen had; ze gaf iedereen orders, terwijl Bill en Fleur hun gasten onthaalden.
Arthur Wemel liep samen met Hermelien en Ginny koffie rond te delen.
Later die middag was alles klaar; alle tenten waren klaar en magisch vergroot zodat de schijnbaar kleine tentjes plaats boden aan 10 personen per stuk.
Alle gasten konden dus een plek zoeken en zo keerde ook de rust in "Het Nest" weer een beetje terug.
De tuin zag er prachtig uit; alles was rijkelijk versierd met strikken en slingers en overal hingen gekleurde lampjes.
Na het avond eten, waar Molly de rest van de middag koortsachtig mee bezig was geweest, zat iedereen verzadigd in de voortuin. Het was een zwoele zomeravond en iedereen zat rustig uit te buiken, dat kon ook niet anders na de voortreffelijke maaltijd van Molly.
Toen het donker werd onstak Arthur Wemel het kampvuur. Het boterbier en de vuurwiskey vonden gretig aftrek, hoewel een enkeling het bij pompoensap hield..

Potterfreaky

Hallo
Hier m'n tweede stukje, ik hoop nog steeds op reacties, ik wil vooral Smalofski even bedanken ook omdat ze zo lief is om m'n verhaal te beta-en! Veel plezier

Hoofdstuk 2 The night before…

Naarmate de avond vorderde werd het steeds rumoeriger in de grote tuin; met name onder invloed van boterbier en andere alcoholische versnaperingen…
Bij het kampvuur voerde Ginny een serieus gesprek met Hermelien.
‘Zag ik dat nou goed, gebeurt er iets tussen jou en mijn broer?’ vroeg Ginny scherpzinnig.
‘Welke broer?’ probeerde Hermelien onschuldig.
‘Dat weet je precies! Het is in ieder geval niet Ron en dat verbaast me, eerlijk gezegd, nogal.’
Hermelien kleurde net zo rood als Ginny’s haar en keek schalks omhoog naar haar vriendin.
‘Ik kan jou niks wijsmaken, hè? Maar je hebt gelijk hoor, en eigenlijk is dat ook mijn grootste probleem: ik voel me schuldig tegenover Ron, dat ik ineens deze gevoelens voor Charlie heb.’
‘Waarom?’ reageerde Ginny, ‘Jullie hebben toch officieel niks met elkaar?’
‘Nee, dat is waar, maar ik heb altijd een zwak voor hem gehad.’ bekende Hermelien.
Ginny grinnikte. ‘Dat was wel duidelijk hoor.’
‘Maar nu ben ik geloof ik letterlijk voor Charlie gevallen.’ ging Hermelien verder, ‘Wat denk jij, ziet hij wat in me?’
‘Nou,’ zei Ginny, terwijl ze met een schuin oog naar haar op één na oudste broer keek, ‘Ik heb zo’n vermoeden van wel eigenlijk, maar waarom probeer je niet eens met hem te praten, elkaar een beetje leren kennen enzo?’
Hermelien schudde haar hoofd. ‘Jij hebt makkelijk praten. Jij verandert niet in een menselijke tomaat als je met iemand praat!’
Ginny begon te lachen. ‘Jij vergeet dat ik ook alleen maar wartaal uitsloeg als Harry tegen me praatte in het begin.’
‘Ja,’ grinnikte Hermelien, ‘ja, dat is waar, jij weet wel hoe dat is, ik weet het nog.’
Ginny staarde glazig naar de overkant van het vuur . Hermelien volgde haar blik en zag daar Harry die in een geanimeerd gesprek verwikkeld was met Fred en George.
Hermelien besloot dat ze eerst iets aan haar uiterlijk moest veranderen, wilde ze zich wat zelfverzekerder voelen. Ze voelde zich erg bezweet. Ze stond op terwijl ze Ginny gedag zei, die enkel afwezig zwaaide.

Ze probeerde bij Het Nest te komen, terwijl ze tussen de mensen doorliep. Binnen aangekomen liep ze naar de kamer die ze met Ginny deelde en haalde haar hutkoffer te voorschijn.
Ze haalde er een leuk rokje en een strakke blauwe trui uit. Toen pakte ze haar toilettas en vertrok naar de badkamer om te douchen. Opgefrist kwam ze tien minuten later weer terug en kleedde zich aan. Ze haalde een borstel door haar weelderige haardos en deed wat mascara en lipgloss op. Zo, nu voelde ze zich beter, ze was er klaar voor.
Vol goede moed ging ze weer naar buiten, terug naar de rumoerige menigte.
Ze zag dat Ginny Harry inmiddels opgezocht had. Ze leken zich prima te vermaken en ze voelde een steek van jaloezie. Van een afstand bekeek ze het tafereel om zich heen; er klonk veel Frans gepraat, heel Fleurs familie was er immers en Fleur leek het uitstekend naar haar zin te hebben. Ach, ze viel eigelijk best wel mee…
Bill was druk in gesprek met een paar oude studievrienden. Ron, zo zag Hermelien, had al aardig wat boterbiertjes op. Hij stond zich in ieder geval aardig aan te stellen tegenover drie giechelende jonge meisjes, die zo te zien familie moesten zijn van Fleur. Hermelien schudde haar hoofd, maar het deed haar verrassend genoeg niet zoveel. In de verte zag ze Charlie staan en haar maag maakte de inmiddels vertrouwde salto. Hij stond met Remus Lupos en Alastor Dolleman te praten en keek erg serieus. Ze vermoedde dat het gesprek over de Orde ging.

Met een boterbiertje in de hand slenterde ze de tuin rond, toen ze zag dat Tops op haar af kwam.
‘Hé Hermelien.’ begon Tops, ‘Alles oké? Wat zie je er goed uit.’
‘Dank je. Ja, alles goed, met jou ook?’
‘Jazeker.’ bloosde Tops, die weer kauwgomroze haar had en een flitsend paars gewaad aan had, ‘Het gaat heel goed met mij.’
‘Daar ben ik blij om.’ grijnsde Hermelien, ‘Je zíet er ook stralend uit.’ vervolgde ze, terwijl ze Tops eens goed bekeek, ‘Hangt er toevallig nog meer liefde in de lucht?’
‘Ja’, zei Tops lachend, terwijl ze met haar ogen Remus zocht, ‘Dat heb je goed gezien, het gaat erg goed tussen Remus en mij, het is ook zo’n schatje.’ Ook zij kreeg zo’n glazige blik in haar ogen terwijl ze naar hem staarde.
‘Maar euh,…’ ging Tops plotseling verder, ‘wat hoorde ik nou, is er iets gaande tussen jou en
onze Charlie?’
‘Oh’ reageerde Hermelien verbaasd, ‘Dan weet je meer dan ik! Wie heeft dat gerucht nou weer verspreid?’
Tops, die niet vies was van een roddeltje, grijnsde. ‘Dat maakt niet uit en trouwens,
hij zit al de hele avond al naar je te kijken, dus ik had het zelf ook al gezien.’
Onwillekeurig moest Hermelien lachen en ze wendde blozend haar hoofd af. ‘Je bent niet de eerste die het opvalt.’ bekende ze.
‘Nou,’ zei Tops, ‘ik hoorde de tweeling Charlie pesten over het feit dat een zeker iemand bovenop hem verschijnseld was.’
Hermelien bloosde. ‘Ja, dat was een lekkere binnenkomer, maar toen ik daarna m’n excuus wilde gaan maken, zei hij ineens dat er toch niet elke dag “een mooie vrouw” bovenop hem viel. Nou, toen stond ik dus met m’n mond vol tanden, dat snap je. Zou hij dat trouwens gemeend hebben?’
Tops begon hard te lachen. ‘Zei hij dat echt?’ gierde ze, ‘Hij heeft het gewoon zwaar te pakken van je!’ Ze kwam langzaam bij en veegde de tranen uit haar ogen. ‘Ja, als hij dat zo spontaan zei, dan zal hij het wel gemeend hebben.’
Hermelien keek beduusd. ‘Meen je dat nou?’
‘Ja natuurlijk, Go for it, girl!’ En toen serieus: ‘En, voelde het goed, zo bovenop hem?’ Ze
keek Hermelien samenzweerderig aan en boog naar haar toe.
‘Euh, ja…’ reageerde Hermelien verward. ‘Ja, het voelde fantastisch; heel gespierd en mannelijk.’
‘Meid’, proestte Tops, ‘Jij hebt het ook zwaar te pakken!’
Ze liep lachend weg, een zeer verwarde Hermelien achterlatend…
rkred][/color]

Potterfreaky

hallo lieve lezers,
Ik wil heel graag nog even wat mensen bedanken voor hun lieve reacties; Mitsie_lyan, ladyfivejphg, Mrs Charlie Wemel, the noble & ancient line B en Lily Evers. Nu veel plezier met het vervolg, ik vind het zelf het beste tot nu toe, veel plezier!

Ondertussen zat Charlie peinzend naar het vuur te staren. Hij had net met Remus en Alastor staan praten, maar kon z’n gedachte niet echt bij het gesprek houden toen hij in de verte Hermelien had zien arriveren in een fantastische outfit. Ze droeg een rokje met een mooie strakke trui…ze zag er oogverblindend uit, vond hij. Hij zat in tweestrijd; Hermelien was van Ron, dat wist iedereen. Bovendien was ze veel te jong voor hem, ze was nog maar net zeventien, hoewel dat al wel volwassen was… Nee het kon echt niet!
Toen zag hij z’n jongste broer; hij stond zich vreselijk aan te stellen tegenover drie knappe meisjes, waarschijnlijk familie van Fleur, dus zo gek was hij kennelijk ook weer niet op Hermelien. Hij keurde haar in ieder geval geen blik waardig.
Er kwam iemand naast hem zitten. ‘Een sikkel voor je gedachten.’ zei Bill, ‘Wat kijk je zorgelijk, broertje?’
‘Tja’ zei Charlie raadselachtig.
Maar Bill, die z’n ogen ook niet in z’n achterhoofd had, zei: ‘Liefde is verwarrend, hè?’ Charlie keek hem verbaast aan. ‘Hoe bedoel je?’
‘Nou,’grijnsde Bill, ‘Ik herken een verliefde man sinds ik er zelf eentje ben.’
Charlie wendde z’n hoofd af en staarde weer richting het vuur. ‘Ze is veel te jong voor me, Bill, maar ik kan er niks aan doen.’
‘Liefde kent geen leeftijd, Fleur is ook vier jaar jonger dan ik, hoor.’
‘Ja, maar toch,… Ze is van Ron, ik kan toch geen meisje pikken van m’n bloedeigen broer?!’ zei Charlie triest.
‘Nou,’ wees Bill vrolijk, ‘volgens mij vermaakt ons jongste broertje zich prima met Stephanie, Claire en Louise, Fleurs nichtjes.’
Charlie volgde zijn wijzende hand en zag dat Ron inmiddels een van de drie meisjes op schoot had…

Toen zag hij Hermelien op zich afkomen. Bill keek hem verwachtingsvol aan en fluisterde terwijl hij opstond: ‘Go for it’.
Hermelien ging naast hem zitten. ‘Hoi’ zei ze eenvoudig.
‘Hoi’ zei hij.
Er ging van alles door hem heen, hij voelde haar lichaamswarmte en kreeg er kippenvel van, hoewel de vlammen hem uitsloegen. Hij ging even verzitten.
‘Gezellig hè?’ ging ze verder, trachtend een gesprek op gang te krijgen.
‘Jazeker.’ antwoordde hij, ‘Dat kan nog wat worden morgen als het nu al zo gezellig is.’
‘Ik hoop het voor ze.’ zei Hermelien. Ondertussen dacht ze koortsachtig na. ‘Het gesprek op gang houden, Hermelien, blijven praten…’ Ze was blij dat het zo donker was, dan kon hij haar knalrode wangen tenminste niet zien.
‘Euh, Hermelien,’ fluisterde Charlie ineens zachtjes, nadat hij al zijn moed bijeen geraapt had, ‘Ik meende het, wat ik vanmiddag in de tent tegen je zei…’
Hermelien voelde zichzelf nog roder worden dan ze al was en haar hart bonkte zo hard dat ze verbaast was dat hij het niet kon horen.
‘Jeetje Charlie, ik weet niet zo goed wat ik daarop moet zeggen…’
Toen ze zich naar hem omdraaide was z’n gezicht wel heel dichtbij. Ze keek Charlie in z’n mooie, blauwe ogen en dacht dat ze erin zou verdrinken..Toen raakte ze in paniek. Wilde ze dit wel? Was ze hier al aan toe met Charlie? Snel draaide ze haar hoofd weg en het moment was voorbij.
Charlie wendde beschaamt z’n hoofd af. ‘Sorry’ zei hij bruusk.
‘Nee, nee’, zei Hermelien snel, ‘Het geeft niet.’
Hij wilde weglopen, maar ze hielt hem tegen. ‘Wacht even Charlie, alsjeblieft…’, smeekte ze, ‘Geef me wat tijd, het gaat me te vlug
Hij keek haar aan terwijl hij opstond. ‘Ik ga naar bed.’ zei hij kort en hij liep weg, met z’n hoofd gebogen, Hermelien achterlatend bij het vuur…Ze viel met haar hoofd in haar handen en begon geluidloos te snikken.

Opeens voelde ze een zachte hand op haar rug.
‘Hé, wat gebeurde er nou?’ vroeg Ginny meelevend.
‘Ik weet het niet meer, Gin.’ snikte Hermelien, ‘Ik heb het echt vreselijk verknald, nu wil hij niks meer van me weten, ik raakte in paniek!’
‘Kan gebeuren, je bent ook maar een mens.’ troostte Ginny haar zachtjes. ‘En bovendien denk ik niet dat je het verknald hebt, mannen houden er gewoon niet van om afgewezen te worden.’
Op dat moment kwam Harry aan de andere kant naast Hermelien zitten. ‘Alles oké?’ informeerde hij een beetje ongemakkelijk.
Hermelien keek hem aan met een waterig glimlachje. ‘Ik heb me weleens beter gevoeld, dank je.’
‘Ik wist trouwens helemaal niet dat je iets voor Charlie voelde.’ ging Harry verder. Hermelien en Ginny keken elkaar aan en proestten het uit.
‘Wat?’ zei Harry lichtelijk gekwetst, ‘Zei ik iets verkeerd?’
‘Nee hoor, lieverd.’ suste Ginny, ‘Maar jullie mannen zien ook nooit iets, het is toch al de hele dag zo klaar als een klontje dat Hermelien en Charlie elkaar leuk vinden!’
‘Ik dacht dat Hermelien op Ron was.’ zei Harry plompverloren.
‘Ja’, zuchtte Hermelien, ‘Dat is nu precies mijn probleem, daarom twijfel ik zo.’

De tuin begon inmiddels leeg te lopen, het was dan ook al middernacht en de volgende dag zou een lange dag worden dus hadden veel gasten hun slaapplaats al opgezocht.
‘Zullen we ook naar bed gaan?’ vroeg Ginny aan Harry en Hermelien.
‘Is goed.’ zei Hermelien neerslachtig.
Harry stond grijnzend te kijken hoe Ron zichzelf voor gek zette en hij stootte Ginny aan. ‘Zou er iemand een liefdesdrank in z’n boterbier hebben gedaan?’
Ginny keek op en begon te lachen. ‘Het is dat of m’n broertje is z’n verstand verloren. Enfin, hij zoekt het maar uit, ik ga m’n bed opzoeken.’ en ze gaapte ongegeneerd. Hermelien en Ginny liepen weg.
‘Kom je nog?’ vroeg Ginny aan Harry.
‘Nee, ga maar vast, ik ga toch Ron even redden.’ En hij gaf haar een kus.
Als een echte vriend liep hij naar Ron toe, zich ondertussen afvragend hoe hij dit ging oplossen als het echt een liefdesdrank betrof. Hij kon zich de vorige keer nog erg goed voor de geest halen. Onbewust wreef hij over z’n oor.

Ron was ondertussen luidkeels aan het zingen voor de drie meisjes, die niet meer bijkwamen van het lachen.
‘Ron?’ probeerde Harry, ‘Ron, ga je mee? Je moet naar bed.’
‘MEISJES ZIJN LEUK, MEISJES ZIJN LIEF!’ zong Ron uit volle borst ‘HÉ HARRY, VRIEND!!’ lalde Ron, toen hij Harry opmerkte en hij zwalkte naar hem toe.
Harry grijnsde. ‘Hallo Ron.’
‘Ken je m’n vriendinnen al?’ vroeg Ron met dubbelde tong. ‘Dit zijn Stephanie, Claire en…’ en hij staarde naar het derde meisje.
‘Louise’ zei deze een beetje beledigd omdat hij haar naam kennelijk niet had kunnen onthouden.
‘Oh ja, Louise!’ herhaalde Ron.
‘Aangenaam’, zei Harry beleefd, ‘Harry Potter.’
Het bleef even stil. De drie meisjes keken Harry met open mond aan. ‘Kennelijk ben ik zelfs internationaal bekend.’, dacht Harry een beetje geïrriteerd.
‘DE Harry Potter?’ reageerde uiteindelijk Claire, terwijl ze wat dichter naast hem ging staan.
‘Euh, ja, blijkbaar…’ zei Harry een beetje ongemakkelijk.
‘HÉ!’ riep Ron ineens boos, “Jullie waren met mij aan het praten, hoor!’
Ron had er een hekel aan om altijd maar beschouwd te worden als “de vriend van”, dat wist Harry maar al te goed, en aangezien hij er zelf ook niet op zat te wachten, besloot hij om dit gesprek gauw te beëindigen. Resoluut zei hij:
‘Nou, wij gaan naar bed, dus ik zou zeggen; tot morgen en welterusten!’ Zonder verdere omhaal greep hij Ron stevig bij zijn arm en sleurde hem richting “het Nest”. Ron sputterde zwakjes tegen maar liet zich toen gedwee meenemen door Harry. Achter hem hoorde hij nog ‘Welterusten Harry’ in drievoud en hij rolde met z’n ogen.

Ondertussen lagen Hermelien en Ginny al in bed. Ginny was vrijwel onmiddellijk in slaap gevallen. Hermelien keek opzij naar de slapende Ginny en zuchtte diep, ze had zo’n vaag vermoeden dat zij niet zo gemakkelijk in slaap zou vallen.
En ze had gelijk. Twee uur later lag ze verveeld en klaarwakker naar het plafond te staren…
Ze besloot om beneden een beker warme melk te gaan maken. Ze stond op zei zachtjes ‘Accio toverstok.’ en de stok lag in haar hand.
‘Lumos’ fluisterde ze en het topje van haar toverstok ging branden, zodat ze kon zien waar ze liep. Voorzichtig deed ze de kamerdeur open en liep met haar toverstok voor zich naar de trap. Echt stil hoefde ze niet te doen, want het leek net of het huisspook van de Wemels al aan het feest begonnen was, hij timmerde er in ieder geval lustig op los.
Beneden aangekomen, bedacht ze zich, dat ze beter een kamerjasje aan had kunnen doen, het was niet echt warm. Toen ze weer richting trap wilde lopen, hoorde ze ineens een geluid, dat duidelijk niet van het huisspook kwam… Geschrokken bleef ze staan en deed snel haar toverstok uit: ‘Nox’.
Ze kreeg het nu pas echt koud en voelde dat ze kippenvel kreeg en ze hield haar toverstok in de aanslag, terwijl ze haar ogen samen kneep om in de duistere kamer te zoeken wie of wat dat geluid had gemaakt. Toen voelde ze hoe ze van achteren bij haar middel werd gepakt…
....
Hermelien draaide zich bliksemsnel om en schreeuwde: ’IMPEDIMENTA!’ Ze hoorde haar belager met een doffe dreun tegen de vloer slaan. Ze bukte zich en riep snel ’Lumos’ zodat ze kon zien wie het was.Verbaast keek ze in het verstijfde gezicht van…Ron. Ze sloeg haar hand voor haar mond en begon hem tegen z’n wang te tikken.
‘Ron’ siste ze, ‘Ron!’
Enkele minuten lag hij daar, terwijl Hermelien nerveus naar de trap liep of er niemand wakker was geworden van al dat tumult. ‘Waarschijnlijk had het huisspook hem overstemd.’ dacht ze opgelucht. Toen ze zich omdraaide kwam Ron kreunend overeind, hij hield z’n hoofd vast en tuurde naar haar.
‘Hermelien’, kreunde hij ‘Was dat nou echt nodig?’
Hermelien stak haar kin in de lucht en zei pinnig: ‘Eigen schuld, moet je me maar niet van achteren besluipen!’
Ron liet zich weer op de grond vallen en zuchtte diep, het was toch al niet zijn avond; een kwartier eerder was hij kotsmisselijk en met een bonkende hoofdpijn richting w.c gestrompeld. Net toen hij klaar was met braken en op zoek wilde gaan naar een boek met helende spreuken tegen z’n hoofdpijn, had hij iemand zien lopen door de kamer. De rest was bekend.
Hermelien kreeg medelijden en liep naar hem toe.
‘Hoofdpijn?’ informeerde ze geamuseerd. Ron knikte.
‘Ja en dat is er door die stremspreuk van jou niet beter op geworden.’
Hermelien schudde hardvochtig haar hoofd. ‘Moet jij maar niet zo veel drinken, je stond je vreselijk aan te stellen.’
‘Ja, ja, nou weten we het wel.’ zei Ron vermoeid en hij wankelde richting keuken. Hermelien liep achter hem aan.
‘Zal ik warme melk maken?’ vroeg ze in een poging de vrede te herstellen. Ze toverde razendsnel twee bekers warme melk tevoorschijn en ging naast Ron, die z’n hoofd in z’n handen had gelegd, aan de grote houten tafel zitten. Hermelien keek hem aan, ze vond dat hij nu wel genoeg had geleden.
‘Zal ik je ervan af helpen?’ Ron richtte zijn hoofd hoopvol op en keek haar met bloeddoorlopen ogen aan.
‘Als je dat zou willen doen, graag!’
‘Eens kijken…’ zei ze en met een zwaai van haar toverstok en een simpele spreuk verloste ze Ron van zijn kater.
‘Aaah, dank je.’ zei Ron opgelucht, ‘Je bent een engel.’
‘Ja, ja, is al goed.’ mompelde Hermelien. ‘Als je maar belooft dat je dit morgenavond niet weer doet,’ dreigde ze, ‘want dan help ik je niet nog eens!’
Ron schudde zijn hoofd. ‘Wat deed jij eigenlijk beneden?’ vroeg hij ineens nieuwsgierig. Hermelien keek hem onderzoekend aan; hoogstwaarschijnlijk had hij niks meegekregen van het hele gedoe tussen haar en Charlie en ze vroeg zich af hoe hij zou reageren als ze het hem zou vertellen.
‘Ach,’ zei ze daarom maar, ‘Ik kon gewoon niet slapen.’
Zwijgend dronken ze daarna hun melk op. Totdat Ron gaapte:
‘Ik ga m’n bed maar weer eens opzoeken, over een paar uur moeten we er al weer uit, ma kennende zal ze ons niet echt uit laten slapen.’
Hermelien knikte, ‘Ja, je hebt gelijk, het is al laat.’ en samen liepen ze weer naar boven, waar ze elkaar zachtjes welterusten wensten.

[url][/url]

Potterfreaky

Hallo lieve lezers! iedereen die me ge- pb't heeft of die een reactie heeft gegeven in het reactie topic: Bedankt, ik wordt er verlegen van!!
Let op, hierboven heb ik het hoofdstuk afgemaakt!.
Veel plezier.

Hoofdstuk 3: De Grote Dag.

De volgende dag was het, zoals Ron al voorspeld had, al vroeg een drukte van belang in “Het Nest”. Hermelien en Ginny werden al om zeven uur gewekt door een nerveuze Molly Wemel.
Hermelien kreunde en vervloekte zichzelf om haar nachtelijke uitstapje. Ze had het gevoel dat iemand háár verstijfd had die nacht en niet andersom. Ginny sprong uit haar bed en keek haar vrolijk aan:
‘Jij ziet er niet echt blij uit.’
‘Nee, dat klopt, ik heb me wel eens beter gevoeld.’ mompelde Hermelien schor van onder de dekens.
‘Ik roep m’n moeder wel even,’ zei Ginny ‘die weet er vast wel een spreuk tegen.’ En ze liep weg. Hermelien hoorde haar gedempt roepen naar beneden: ‘MA, wil je even boven komen?!’ Ze kneep met een pijnlijk gezicht haar ogen dicht.
Een minuut later kwam Molly de kamer binnen.
‘Wat scheelt eraan?’ vroeg ze vriendelijk.
‘Kweenie, ik voel me geradbraakt.’ antwoordde Hermelien gesmoord.
‘Mmm…’ Ze bekeek Hermelien aandachtig, ’Ik denk dat ik het even aan Charlie vraag, die is hier beter in dan ik.’
Hermelien dook nog iets dieper onder de dekens en murmelde een onverstaanbaar protest.

Even later kwam Molly terug met Charlie in haar kielzog, die er ook niet echt blij uitzag. Hermelien loerde over de rand van haar deken, haar hart begon te bonzen, terwijl ze naar hem keek. Hij zag er fantastisch uit in zijn zwarte galagewaad, z’n knalrode haar zat nog door de war en hij had zich nog niet geschoren, zag ze. Ze vond het erg sexy…
‘Laat ons maar even alleen, moeder.’ zei Charlie tot Hermeliens ontzetting en Molly liep weg, zich van geen kwaad bewust.
‘Je zult wel even tevoorschijn moeten komen’ zei Charlie met een glimlach. Maar Hermelien had zich het liefst ingegraven… Blozend kwam ze uiteindelijk onder de deken vandaan.
‘Heb je wel goed geslapen?’ informeerde Charlie min of meer overbodig.
‘Nee, niet echt, eigenlijk.’ bekende Hermelien zenuwachtig, terwijl ze aan haar te korte T-shirt trok, zonder hem aan te kijken. ‘En jij?’ vroeg ze hem nu.
Charlie keek haar even kort aan. ‘Heb wel eens betere nachten gehad, ik ben niet meer zo gewend aan de geluiden van het huisspook.’
Maar Hermelien had het stille vermoeden en de hoop, dat de oorzaak van zijn slapeloosheid dezelfde was als die van haar.
‘Maar,’ ging Charlie verder, ‘om even terug te komen bij jou, wat kan ik voor je doen?’
‘Misschien kun je me van mijn hoofdpijn en spierpijn afhelpen?’ vroeg ze hoopvol, nog steeds zijn blik vermijdend. Charlie bekeek haar iets langer dan eigenlijk noodzakelijk. Net toen Hermelien zich bijzonder opgelaten begon te voelen, zwaaide hij met z’n toverstok. Een moment later voelde Hermelien zich als herboren, aangezien hij niks gezegd had, nam ze aan dat hij een non-verbale spreuk had gebruikt. Nu pas keek ze hem aan.
‘Bedankt’ zei ze opgelucht. ‘Zou je me dan nu alsjeblieft alleen willen laten, dan kan ik me aankleden.’
‘Graag gedaan’, grijnsde Charlie ‘Een kusje zit er zeker niet in?’
‘Wegwezen!’ riep Hermelien lachend en ze wees naar de deur, blij dat de spanning tussen hen weg was. Toen stak Ginny haar hoofd om de deur
‘Zag ik hier nou net Charlie naar buiten komen?’ vroeg ze nieuwsgierig. Hermelien gooide kreunend een kussen naar haar hoofd.
‘Heeft er iemand in dit huis ooit wel eens van het woord “privacy” gehoord?!’ mopperde ze, terwijl Ginny lachend weg liep. Ze hoorde haar nog net vrolijk ‘Nee’ roepen…

Charlie liep terug naar de kamer, waar hij logeerde. Het was niet meer zijn kamer, maar als hij in “Het Nest” logeerde, gebruikte hij hem altijd. Hij haalde vermoeid zijn hand door zijn verwarde haar en liet zich op zijn bed zakken. Toen zijn moeder hem daarnet kwam halen, zag hij het eigenlijk niet zitten om naar haar toe te gaan, ze had zijn ego flink beschadigd gisteravond… Tot z’n schande moest hij bekennen dat hij tot dan toe nog nooit afgewezen was door een vrouw… Maar ja, eens moest de eerste keer zijn, kennelijk.
Hij dacht weer aan Hermelien zoals hij haar net aangetroffen had en vroeg zich af wat ze in hemelsnaam vannacht gedaan had. Ze zag er in ieder geval uit om op te eten, als ze net wakker was. Het kon vast niet erger geweest zijn dan zijn nacht; hij had tot half drie wakker gelegen en dat kwam - in tegenstelling tot wat hij net tegen Hermelien verteld had - níét door het huisspook.. Daarna was hij in een onrustige slaap gevallen, waarin hij zichzelf met Hermelien aan zijn arm richting altaar had zien lopen. Hij had wel meer dingen gedroomd, maar als hij daar aan terug dacht, kwam het schaamrood op zijn kaken. ‘Nee’ dacht hij ‘Concentreer je, Charlie, blijf bij de les!’ En hij stond snel op en pakte z’n toverstok. Hij keek in de spiegel en zwaaide met z’n stok. Tevreden keek hij naar z’n nu gladgeschoren kin. ‘Dat was een nuttig spreukje.’ dacht hij tevreden.

Een verdieping hoger, was Molly ondertussen bezig met de door kobolden gesmede tiara, die al jaren in de familie doorgegeven werd, op Fleurs hoofd te zetten. Het was een emotioneel moment en zowel Fleurs moeder als Molly kregen tranen in hun ogen..

Ergens anders in huis liep Bill nerveus naar zijn schoenen te zoeken. ‘Nog even,’ dacht hij zenuwachtig, ’dan is het eindelijk zover…’

Ron en Harry, die nooit echt vlot waren ’s morgens, werden net goed wakker nadat Ginny voor de derde keer ‘WAKKER WORDEN!!” naar binnen had getoeterd.
‘Ja, ja, rustig maar…’ mompelde Harry van onder zijn deken en hij zocht op de tast zijn bril. Langzaam kwamen ze overeind.
‘Hoe laa isset?’ vroeg Ron slaapdronken.
‘Te vroeg’ mompelde Harry, ‘Uur of acht?’ gokte hij.
‘Sodeknetter, ze trouwen toch pas om één uur?!’ zei Ron, ‘Kunnen ze ons niet een paar uur met rust laten? Ik had een zware nacht.’
‘Hoezo?’ vroeg Harry nu verbaasd, ‘Wat heb je gedaan dan?’
‘Nou’, laat ik het zo zeggen: Hermelien en ik hadden een nachtelijke ontmoeting en ze heeft me eerst méér hoofdpijn bezorgd en later ze heeft me er vanaf geholpen.’ zei Ron geheimzinnig.
‘Aaah!’ grijnsde Harry en hij ging er eens goed voor zitten, ‘Vertel verder?’
Nu was het Rons beurt om verbaasd te kijken. ‘Wat “verder”?’
Harry keek hem onderzoekend aan en zag dat Ron oprecht verbaasd was. Hij haalde z’n schouders op en riep: ‘Laat maar’. Hij dook vervolgens in z’n hutkoffer om op zoek te gaan naar z’n galagewaad, om daarna tot de ontdekking te komen dat iemand, hij wist wel wie, het ding aan de kamerdeur had gehangen, gestreken en wel. Ron kwam toen ook z’n bed maar uit en trok een sprint naar de enige badkamer die “Het Nest” rijk was. Hij arriveerde er, tot z’n grote genoegen, net een seconde eerder dan Fred. Pesterig trok hij de deur voor zijn neus dicht en riep: ‘Te laat!’. Mopperend vertrok Fred naar beneden, alwaar de meeste gasten al aan het ontbijten waren aan de grote tafels die voor de gelegenheid in de tuin gezet waren.
Aangezien het voor Molly veel te druk zou zijn om voor de catering te zorgen, hadden ze de hulp ingeroepen van een stuk of tien huiselfen, waaronder Dobby en Winky. Harry had besloten om Knijster maar niet mee te nemen, die was niet zo huishoudelijk aangelegd en bovendien niet erg gezellig. Dobby echter, was vereerd en liep de hele ochtend al stralend door “Het Nest”.

Toen iedereen uiteindelijk aangekleed en opgepoetst was, was het elf uur. De spanning was inmiddels te snijden, iedereen liep nerveus door elkaar heen.
Toen kondigde Molly Wemel aan dat de bruid zo dadelijk naar beneden zou komen. Iedereen toog naar de hal van “Het Nest”, die duidelijk niet gebouwd bleek te zijn voor zoveel mensen en bijna uit z’n voegen barstte. Toen Bill een kwartier nerveus met het boeket bloemen in z’n handen spelend had staan wachten, gebeurde het dan toch; Fleur daalde langzaam de trap af. Er klonk gesnotter en veel ‘Oooh’s en Aaaaah’s!’ Bill stond met open mond en met tranen in z’n ogen naar z’n oogverblindende bruid te kijken en dacht alleen maar: ’Wat is ze mooi…!’
Fleur was inderdaad prachtig; ze droeg een crème kleurige jurk, die glansde als parelmoer. Het strakke lijfje, dat strapless was, was bezaaid met glanzende pareltjes. De rok was wijd en kwam tot aan haar voeten en had een klein sleepje. Op haar rug had ze tientallen kleine parelknoopjes, die helemaal van boven naar beneden liepen. Om haar slanke nek droeg ze een prachtige parelketting en natuurlijk had ze de antieke tiara op haar hoofd.
Iedereen hield z’n adem in, toen ze beneden kwam en Bill kuste. Achter haar verschenen de drie bruidsmeisjes: Ginny, Gabrielle en Hermelien, die er ook prachtig uitzagen in hun goudkleurige jurken, die ook een strapless bovenkant hadden, alleen dan zonder pareltjes.
Uiteraard was alle aandacht voor de bruid, hoewel niet alle; twee mannen stonden met open mond naar Hermelien en Ginny te kijken; Charlie en Harry, uiteraard. ‘WOW’ dacht Charlie sprakeloos en hij bedacht zich dat hij er wel heel dom uit moest zien...

Hermelien had al haar aandacht nodig om heelhuids van de steile trap af te komen, voorzichtig zette ze haar pumps een voor een op de trap, terwijl ze haar rok iets omhoog tilde om te kunnen zien waar ze liep.Toen ze even naar beneden keek, werd haar blik onmiddellijk naar Charlie getrokken, ze moest de leuning stevig vast houden om niet naar beneden te rollen. Ze glimlachte verlegen naar hem, toen ze zag dat hij nogal dommig naar haar stond te staren. Hij stak snel z’n duim op, zag ze nog net voordat ze haar aandacht weer op de trap richtte. ‘Op de trap letten, Hermelien, NIET op hem letten… Jeetje wat zag hij er sexy uit!’
Beneden verdrong iedereen zich rond het bruidspaar en de hele groep vertrok naar buiten, om foto’s te maken. Molly kwam verhit te voorschijn.
’Bruidsmeisjes en –jonkers, alle broers en Harry waren dit; ik wil jullie hier om uiterlijk half een terug zien, zodat jullie het bruidspaar kunnen escorteren naar het altaar. En oja,…’ voegde ze eraan toe, ‘Charlie, jij begeleidt Hermelien.’ Er viel een korte stilte en Molly verdween weer. Charlie keek of hij zojuist gehoord had dat hij de hoofdprijs in de loterij had gewonnen. Hermelien kreunde zacht, ’Ook dat nog’, dacht ze, ‘Het lot schijnt ons telkens bij elkaar te brengen…’
‘Had ik trouwens al gezegd dat je er oogverblindend uitziet?’ vroeg Charlie met een grijns van oor tot oor.
‘Nee,’ zei Hermelien zacht, ’dat had je nog niet.’ en dan rekende ze de duim voor het gemak even niet mee, ‘Maar bedankt voor het compliment.’
Toen vroeg Charlie vrolijk: ‘Heb je zin om even een stukje te wandelen door de tuin? Dan kunnen we alvast oefenen.’ Hermelien knikte instemmend, en hij bood haar galant zijn arm, terwijl ze wegliepen hoorde ze achter zich de tweeling vrolijk zingen: ‘LOVE IS IN THE AIR’.

In stilte liepen ze de tuin door, op zoek naar een rustig plekje. Ze liepen langs het altaartje waar zo meteen de trouwerij zou gaan plaatsvinden, naar achteren. Onder een grote boom bleef Charlie stilstaan, er stond een klein bankje. Hij veegde het zweet van zijn voorhoofd, het was inmiddels al aardig warm geworden…
Hij wees naar het bankje en ze gingen zwijgend zitten. ‘Wat was er nou echt aan de hand, vanmorgen?’ vroeg hij op de man, of eigenlijk de vrouw, af. Hermelien keek hem aan en besloot het hele verhaal maar uit de doeken te doen: ‘Ik ben vannacht uit m’n bed geweest.’
‘Oh? En toen?’
‘Nou, toen heb ik Ron verstijfd.’ zei Hermelien droog. Charlie schoot in de lach.
‘Je hebt Ron verstijfd?’ gierde hij, ‘Waarom, in vredesnaam?’
‘Nou,’ vervolgde Hermelien, ‘ik wilde een beker warme melk gaan maken, omdat ik niet kon slapen…’ ze keek hem even veelbetekenend aan, ‘toen ik plots een vreemd geluid hoorde. En voor ik wist wat er gebeurde, werd ik vanachter beet gepakt, nou ja wat doe je dan…’
Hij onderbrak haar lachend: ‘Dan vervloek je die persoon!’
‘Ja, inderdaad… maar ik wist toch ook niet dat het Ron was.’ wierp ze verdedigend tegen.
Charlie grinnikte; hij had er graag bij willen zijn, arme Ron! ‘Ron voelde zich waarschijnlijk toch al niet zo best, na zijn heftige avond?’
‘Nee, inderdaad’, zei Hermelien, ‘Dat was ook de reden dat hij liep te spoken.’ En ze ging zich steeds schuldiger voelen. ‘Maar’, vervolgde ze, ‘Ik heb hem uiteindelijk wel van z’n kater afgeholpen!’ Toen keek ze hem uitdagend aan ‘En jij dan? Heb je echt zo slecht geslapen door het huisspook?’
Charlie stond in dubio; zou hij haar vertellen hoe de vork in de steel zat? Ach, waarom niet? Zij was tenslotte ook eerlijk tegen hem geweest!
‘Nee,’ zei hij, ‘het was niet het huisspook dat me wakker hield…’
Hermelien keek hem nieuwsgierig aan. ‘Maar, wat was het dan wel?’ wilde ze weten.
Charlie besefte, dat hij met de billen bloot moest. ‘Jíj hield me wakker, Hermelien.’ bekende hij uiteindelijk, ‘Ik denk dat ik een soort van verliefd op je ben…’
‘OH’ bracht Hermelien sprakeloos uit. En toen ze haar stem weer gevonden had: ‘Charlie, het spijt me van gisteravond, maar ik ben nogal verward… Je zult wat geduld met me moeten hebben, vrees ik.’
Charlie schudde zijn hoofd. ‘Het geeft niet Hermelien, ik was erg bot gisteravond, maar ik moet je iets bekennen: jij bent de eerste vrouw ooit die me afwees… en dat deed pijn.’
Hermelien grijnsde verlegen. ‘Au’ zei ze zachtjes.
‘Ik wil je wat vragen.’ ging Charlie verder, ‘Wil je vanavond officieel mijn date zijn? Dan zien we wel wat de avond ons verder brengt…’ En hij keek haar verwachtingsvol aan.
Hermelien voelde zich ineens fantastisch, alsof de zon in haar binnenste scheen. ‘Ja!’ wilde ze roepen, ‘Ja ,natuurlijk!!!’ Maar ze zei, heel rustig:
‘Heel graag, Charlie, ik zou me vereerd voelen.’ Hij stond breed lachend op.
‘Fijn’ zei hij simpel en hij gaf haar spontaan een kus op haar wang. Hermelien stond snel op.
‘Ga je mee?’ vroeg ze en terwijl ze hand in hand wegliepen, streek ze met haar andere hand onwennig over haar wang, inwendig haast ontploffend van geluk.

Potterfreaky

En weer een nieuw stukje; Wilma, bedankt voor je reactie! (het was er dus jammer genoeg maar 1) ik hoop dat jullie het nog steeds leuk vinden!
Veel plezier!

Hoofdstuk 4: Het Feest

Toen was het zover: De plechtigheid zou gaan plaatsvinden.
Het was prachtig en erg emotioneel, Fleur straalde aan Bills arm. Hermelien, die achter ze aan liep aan Charlie’s arm, had het gevoel alsof ze zweefde, de dag kon niet meer stuk voor haar.
Na het ja-woord en alle officiële bezigheden, vertrok het hele gezelschap naar een ander deel van de tuin voor de toost en het aansnijden van de taart.

De rest van de dag vloog voorbij en voor ze het wisten, was het tijd voor het Diner. De huiselfen hadden hun best gedaan, ze hadden er de hele middag aan gewerkt en de meest heerlijke gerechten stonden op tafel. Charlie had, als best man, een speech voorbereid, waarin hij de hoop uitsprak, dat Bill en Fleur samen heel gelukkig zouden worden, en dat ze elkaar moesten steunen, ook met de moeilijke tijd in het vooruitzicht. Verder verwelkomde hij Fleur in de familie en zei haar nu als zijn zus te beschouwen. Dit leek Fleur erg te waarderen, ze veegde tenminste even snel haar ogen af met het hoekje van haar zakdoek. Er werd geklapt en het gezelschap begon te eten. Iedereen deed zich te goed aan de aardappelpuree, kalkoen, zalm en andere lekkernijen. De sfeer was gemoedelijk en ontspannen.

Hermelien was de hele dag niet meer van Charlie’s zijde geweken en zat nu dus ook naast hem. Ze straalde. Iedereen vroeg zich af, wat er gebeurd was tussen die twee. Vooral na het debacle van gisteravond, wat natuurlijk niet onopgemerkt was gebleven.
Tops en Remus zaten naast Harry en Ginny, zodat Ginny en Tops lekker konden roddelen over Hermelien en Charlie.
‘Moet je ze nou toch zien zitten, die twee.’ zei Tops terwijl ze met haar hoofd naar Charlie en Hermelien knikte. ‘Er is overduidelijk iets gebeurd, maar ik ben benieuwd WANNEER dit gebeurd is en WAT er precies gebeurd is!’
‘Nou’, zei Ginny nadenkend, ‘ik zag Charlie vanmorgen wel uit onze slaapkamer komen…’
‘WAT!?’ reageerde Tops geschokt, ‘Ze hebben toch niet…?’
‘Nee joh!’ zei Ginny snel, ‘Ze zijn hooguit vijf minuten alleen binnen geweest! Maar maak je geen zorgen, ik geef Hermelien straks wel wat extra boterbier, dan komt ze wel los!’
Remus, die het gesprek met een half oor had gevolgd, zei: ‘Jullie nieuwsgierigheid kent echt geen grenzen, hè dames? Laat die twee nou toch eventjes met rust!’
Tops keek hem vertederd aan. ‘Wees niet bang liefste,’ kweelde ze, ‘ik zal het straks véél te druk hebben met andere zaken…’
Remus grinnikte, terwijl hij haar kuste.

Charlie keek Hermelien van opzij aan en fluisterde, terwijl hij zich naar haar toeboog: ‘Ik krijg zomaar het idee, dat we overal onderwerp van gesprek zijn…’
Hermelien lachte onzeker en keek voorzichtig om zich heen, ze schoof onwillekeurig haar stoel iets op…
‘Laat ze maar kletsen.’ fluisterde ze terug, ‘Ginny zal me straks wel komen uithoren.’
Van de overkant van de tafel zag Charlie Bill grijnzend naar hem knipogen, hij grijnsde schaapachtig terug en voelde zich volmaakt gelukkig.

Na het dessert, dat uit strooptaart, slagroomsoezen, vele soorten ijs en andere heerlijkheden bestond, begaf het verzadigde gezelschap zich gezellig pratend richting dansvloer, waar een bandje al zachtjes muziek aan het spelen was.
Alle lichtjes waren aan en overal brandden kaarsen, het zag er sprookjesachtig uit. Rondom de dansvloer stonden tafeltjes met stoeltjes en er was een grote bar.
Toen het bruidspaar verscheen voor de traditionele openingsdans, ging iedereen staan en toen ze samen over de dansvloer zwierden, klapte iedereen enthousiast.
Al snel vroeg Bill Fleurs moeder ten dans en ging Fleur met Arthur dansen, zoals het hoorde.
Tien minuten later was de dansvloer gevuld met vrolijk dansende tovenaars en heksen.
Charlie, die samen met Hermelien, Ginny, Harry, Tops, Remus en Ron een tafeltje had gevonden naast de dansvloer, keek Hermelien aan en vroeg galant: ‘Mag ik deze dans van u?’
Hermelien knikte opgetogen, ze was dol op dansen, en stond op. Een moment later walsten ze samen over de dansvloer. Ze kreeg wederom het gevoel dat ze zweefde; Charlie kon erg goed dansen en hield haar stevig vast bij haar middel en ze voelde haar huid branden op de plaatsen waar hij haar vasthield.
Ze zag in een roes allerlei bekenden voorbij komen, waaronder Tops - die betekenisvol en nieuwsgierig keek - en Remus, Ginny en Harry. Maar ook Gabrielle en Ron, tot haar grote verbazing, en Prof. Anderling met een voor haar onbekende tovenaar. Ook zag ze Arthur en Molly voorbij komen. Deze laatsten keken verbaasd naar hen en ze zag ze tegen elkaar praatten en naar hen wezen.

‘Arthur?’ vroeg Molly verbaasd aan haar dansende echtgenoot, ‘Heb jij iets gemerkt aan Charlie?’
‘Charlie?’ grijnsde Arthur, ‘Die is straalverliefd op onze Hermelien, was je dat dan nog niet opgevallen?’
Molly keek verbluft. ‘Nee,’ zei ze, ‘Ik dacht dat Rón een oogje op Hermelien had!’
‘Jij hebt het ook veel te druk gehad om dat soort dingen te zien, maar het begon gisteren, Charlie heeft de hele avond glazig naar haar zitten staren.’ zei hij terwijl hij Molly ronddraaide. ‘Het was echt heel aandoenlijk.’ en hij grinnikte zachtjes, terugdenkend aan het moment dat hij Molly leerde kennen…
Molly ging verder: ‘Ach, je weet wat ze zeggen: Van een bruiloft komt een bruiloft…’
‘Nou moet je niet te hard van stapel lopen, mijn lieve Mollybolly,’ zei Arthur liefdevol, ‘Het is nog heel pril, en Hermelien is een stuk jonger dan hij en ik heb zo’n vermoeden dat Charlie ook denkt dat Ron op Hermelien valt. Ik ben trouwens benieuwd of Ron er al lucht van heeft gekregen.’ En hij zocht zijn jongste zoon op met zijn ogen. Deze zat inmiddels met Gabrielle en een boterbiertje langs de kant.

Fred en George hielden zich een beetje afzijdig van het feestgedruis. Ze hadden een plan, dat hoogstwaarschijnlijk lang niet bij iedereen in goede aarde zou vallen…
‘Dus als we dit’, George hield een flesje omhoog, ‘in ZIJN glas stoppen en DIT’, hij hield een tweede flesje omhoog, ‘in HAAR glas…’
‘Dan wordt het pas echt gezellig!’ vulde Fred hem aan, terwijl ze elkaar breed lachend aankeken. ‘Ach,’ ging Fred verder, ‘het loopt allemaal veel te soepel, het wordt tijd voor wat leven in de brouwerij…’
En na deze onheilspellende woorden liepen ze gniffelend terug naar het feestgedruis.

Harry en Ginny zaten naast Ron en Gabrielle langs de dansvloer uit te puffen van het dansen, toen ineens Hermelien en Charlie langs kwamen dansen. Ron keek ze verbaasd na en vroeg aan Harry: ‘Sinds wanneer kennen Charlie en Hermelien elkaar zo goed?’
Harry keek Ginny snel aan. Hij wist niet zo goed wat hij daarop moest zeggen, hoewel hij al wel verwacht had dat dit moment eraan zat te komen, het was nu zo duidelijk…Ginny glimlachte nerveus naar Ron.
‘Euhh, Ron, misschien kun je even met me meelopen?’ Ron keek verbaasd naar zijn zusje, maar stond toen op en liep met haar mee, terwijl hij Harry vragend aankeek. Harry deed net of zijn neus bloedde en keek hen met gemengde gevoelens na; dit kon weleens vervelend worden…
‘WAT?!’ brulde Ron een moment later, ‘Is Hermelien verliefd op CHARLIE??!!’
Ginny stapte achteruit en zei: ’Ik vrees van wel, Ron.’
Ron schudde zijn hoofd. ‘Nee’ zei hij ongelovig, ‘Nee, dat kan niet en trouwens wanneer zou dit dan gebeurd moeten zijn?’
‘Nou, gisteren.’ antwoordde Ginny
‘Niks van gemerkt.’ zei Ron nors.
‘Je had het ook veel te druk met die giechelende grieten, gisteravond!’ vervolgde Ginny.
Ron keek haar boos aan en riep opstandig: ‘Nou, wat zij kan, dat kan ik ook!’ en hij liep stampvoetend weg.
Even later kwam hij met een gezicht op onweer terug bij hun tafeltje, met Ginny in zijn kielzog. Harry keek van de een naar de ander en wachtte voorzichtig af wat er zou gaan gebeuren. Ron liep recht op Gabrielle af en pakte ruw haar hand vast. Hij trok haar van het stoeltje en liep de dansvloer op, waar op dat moment iedereen aan het schuifelen was. Hij nam haar zonder verdere omhaal in zijn armen en begon haar hartstochtelijk te zoenen, zodat iedereen het kon zien. Ook Hermelien en Charlie ontging het niet…
Ginny ging naast Harry staan en schudde afkeurend haar hoofd.
‘Dat vind ik erg kinderachtig van hem. ’zei ze zachtjes tegen Harry die haar vragend aankeek. ‘Nou, hij wil gewoon wraak nemen op Hermelien en daar is Gabrielle nu de dupe van!’ legde ze uit.
‘Hij nam het dus niet zo goed op, begrijp ik?’ vroeg Harry droog.

Charlie keek Hermelien geamuseerd aan op de dansvloer.
‘Volgens mij wil mijn kleine broer ons iets duidelijk maken.’ zei hij scherpzinnig. Hermelien was het hele schouwspel vanaf Charlie’s schouder aan het volgen en kreeg een naar gevoel in haar buik. Was ze jaloers? Dat was in ieder geval wel Rons bedoeling, en dat betekende dat hij door had wat er tussen haar en Charlie speelde…
Toen het lied ten einde was, liepen Hermelien en Charlie richting de bar voor een drankje. Hermelien kwam onderweg Ginny tegen en Charlie liep door om alvast de drankjes te halen.
‘Wat gebeurde daar nou net?’ vroeg ze nieuwsgierig aan haar vriendin.
Ginny grinnikte. ‘Was dat niet duidelijk, dan?’
Hermelien keek haar aan. ‘Hij weet het, zeker?’
‘Ja, het spijt me, maar hij vroeg het me, nou, toen heb ik het verteld en ja, het gevolg heb je zojuist aanschouwd, en met ons het hele gezelschap…’
Hermelien schudde triest haar hoofd. ‘Arme Gabrielle’

Ondertussen waren Fred en George vrolijk boterbier aan het ronddelen bij de bar. Charlie had er net twee aangepakt, toen Ron nijdig aan kwam stampen met een knalrode Gabrielle achter zich aan.
‘Dag Ron,’ zei Charlie vriendelijk, ‘Heb je het naar je zin?’ Achter hem proestte iemand het uit.
‘Nee, niet echt.’ zei Ron kil terwijl hij zijn broer aankeek of hij hem een dreun wilde verkopen. Op dat moment griste hij een boterbier uit Charlie’s rechterhand en goot het in één beweging in z’n mond…
‘NEE!’ klonk het tegelijkertijd uit twee monden. Iedereen keek Fred en George, die hun plan in duigen zagen vallen, verbaasd aan, maar toen Ron hen glazig aanstaarde, werd het gauw duidelijk waarom de tweeling zo reageerde.… Charlie staarde ontzet naar het biertje in zijn andere hand en keerde dat resoluut om.
Geheel onwetend van de situatie kwam Hermelien aanlopen met Harry en Ginny.
‘Ik dacht dat je boterbier zou gaan halen?’ vroeg ze hem verbaasd. Maar net toen Charlie antwoord wilde geven, kwam Ron met een verliefde blik tevoorschijn. Het biertje dat voor Charlie bestemd was geweest, bevatte liefdesdrank! Ron liep recht op Hermelien af, die geen kant meer op kon en hij nam haar, net zoals hij met Gabrielle gedaan had, in zijn armen en kuste haar vol overgave…

Hermelien was volledig verlamd, haar brein scheen uitgeschakeld te zijn en het enige wat ze kon doen was hem terug zoenen. ‘WOW’ dacht ze ‘Hij kan wel zoenen!’
Toen kwam langzaam haar verstand weer terug en daarmee ook haar vermogen om hem weg te duwen.
‘RON?!’ piepte ze ‘Wat doe je?’
Ron keek haar dromerig aan. ‘Hermelien’, zei hij ‘Ik ben stapelgek op je!’
Hermelien keek hem met open mond aan. Toen vond Charlie, met gevaar voor eigen leven, dat het genoeg geweest was. Hij liep op de twee af en riep naar de omstanders: ‘De show is voorbij, ga maar weer verder met dansen!’
Hij greep Hermelien vast en siste in haar oor: ’Liefdesdrank, was voor mij bestemd.’ Hermelien begon: ‘Maar…’
Toen onderbrak Ron haar. ‘JIJ!!’ schreeuwde hij naar zijn broer, ‘JIJ, jij blijft van haar af, hoor je, ze is van MIJ!!’ En hij richtte zijn toverstok op Charlie. Toen stond Harry, die van de hele toestand voor de kus niks had meegekregen, maar toch wel de tegenwoordigheid van geest had om zijn beste vriend uit de problemen te houden, ineens tussen hen in. Hij keek vragend naar Charlie, die hem dankbaar aankeek en zachtjes “liefdesdrank” zei. Harry knikte begrijpend en zijn brein werkte razendsnel, hij had geen behoefte aan herhaling van de vorige keer, dus woog hij zijn woorden voorzichtig af.
‘Zeg, Ron, ga je mee naar Lupos? Daar liep Hermelien volgens mij net naar toe.’
Charlie stak goedkeurend zijn duim op achter Rons rug, die druk aan het worstelen was om uit Harry’s greep te komen, terwijl Harry hem meesleepte.

Hermelien, echter, deed nu haar uiterste best om uit Ron’s gezichtsveld te blijven…
Ze dacht na over de kus en voelde zich verward. Ondanks dat Ron zichzelf niet geweest was, voelde het heel fijn om hem te kussen. Onwillekeurig vroeg ze zich af hoe het zou zijn als hij haar zonder liefdesdrank zou kussen…

Potterfreaky

hallo allemaal, Wilma en Kathleen; ik denk dat ik dit verhaal voor jullie schrijf! Maar ik ga wel door, hoor!
Hier het volgende stukje veel plezier.....

Harry loodste Ron aan een arm tussen de menigte door, op zoek naar Lupos, die hopelijk een tegenmiddel had. Terwijl Ron hem glazig aanstaarde en serieus zei ‘Harry, ik wil met haar trouwen, ze is geweldig…’, moest Harry zijn best doen om niet in lachen uit te barsten. Hij keek snel de andere kant op, omdat hij wist hoe explosief Ron was onder invloed van liefdesdrank. Terwijl ze liepen dacht Harry ‘Arme Ron, gisteravond was ook al niet zijn avond en nu dit weer…’

Charlie keek Hermelien aan, hij vroeg zich af of ze het stiekem niet heel fijn had gevonden om Ron te kussen,… Dit was te gek! Hij was jaloers op zijn eigen broertje!
‘Alles oké?’ vroeg hij haar.
‘Ja, prima…’ antwoordde ze wazig, ‘waar is Ron nu naartoe?’ En ze probeerde te kijken waar Harry Ron mee naar toe nam.
‘Die is Lupos zoeken in de hoop dat hij een tegenmiddel bij zich heeft.’
‘En zo niet?’ Ze keek ongemakkelijk.
Charlie grijnsde. ‘Nou, dan moeten we Ron bij je uit de buurt zien te houden zolang die liefdesdrank niet uitgewerkt is.’
Hermelien keek Charlie verschrikt aan. ‘Maar er zal toch wel íemand zijn die iets bij zich heeft, ik bedoel, het barst hier van de heksen en tovenaars?!’
‘Maak je geen zorgen, het komt goed’ stelde Charlie haar gerust.

Tops en Remus waren net naar de bar gewandeld en stonden te praten met een andere heks en tovenaar.
‘Nou’, zei Tops tegen de heks, ‘Die Ron wist wel een show weg te geven hè!’ En ze grinnikte.
‘Oh, als je het over de duvel hebt.’ vervolgde ze, terwijl ze naar Harry en Ron wees, die aan kwamen lopen. ‘Hé Ron, jij had het wel naar je zin hè, met Gabrielle, daarnet...’ zei ze joviaal tegen Ron.
Ron keek haar boos aan, terwijl Harry achter hem druk tegen Tops gebaarde dat dit foute boel was en dat ze beter kon maken dat ze weg kwam, maar het was al te laat.
‘Wat nou, Gabrielle, HERMELIEN zal je bedoelen, ik ben stapel op haar!’
Tops keek hem schaapachtig aan en zag nu pas de wild gebarende Harry, die ondertussen geluidloos “Liefdesdrank” spelde.
‘Aaah’ zei ze langzaam, er ging haar een lichtje op, en poeslief vervolgde ze tegen Ron: ‘Oh ja, mijn vergissing, Hermelien, natuurlijk.’
Harry was ondertussen naar Lupos toe gelopen, terwijl Tops ter afleiding tegen Ron bleef praten.
‘Euh, meneer Lupos,’ begon hij, maar Remus onderbrak hem en zei, dat hij best Remus mocht zeggen. ‘Oké Remus’ ging Harry verder, ‘Ron hier heeft een probleempje…’
Remus grinnikte. ‘Ik dacht al zoiets, liefdesdrank, zeker?’ zei hij met een kennersoog en hij begon in de zakken van zijn mantel te zoeken. ‘Eens kijken, volgens mij heb ik het ….hier.’ En hij haalde een flesje tevoorschijn.
Harry keek opgelucht en vroeg aan de huiself bij de bar razendsnel om een boterbiertje en samen goten ze het flesje leeg in het bier. Toen liep hij naar Ron, die nog steeds met Tops aan het praten was over Hermelien en zei:
‘Ron, wil je een boterbiertje, terwijl we op haar wachten?’ Tot zijn opluchting pakte Ron het bier aan en klokte het in een beweging naar binnen en keek daarna versuft op, alsof hij net wakker was geworden.
‘Wat is er gebeurd?’ vroeg hij verbaasd.
‘Liefdesdrank!’ zei iedereen in koor.
Ron keek verbouwereerd van de een naar de ander en dacht razendsnel na.
‘Fred en George?’ concludeerde hij. Harry knikte bevestigend. Ron keek wraakzuchtig en terwijl hij woedend op zoek ging naar zijn tweelingbroers, hoorden ze hem nog net ‘Als ik die twee in mijn handen krijg, zijn ze nog niet jarig!’ roepen.

Harry bedankte Remus en ging op zoek naar Hermelien en Charlie om te zeggen dat de kust veilig was.
‘De enigen die niet zo veilig zijn, zijn waarschijnlijk Fred en George?’ grinnikte Hermelien nadat Harry hen gevonden had. Charlie keek haar aan.
‘Dat hadden ze wel graag willen zien ,hoor, dat jij en ik het feest op zijn kop hadden gezet onder invloed van liefdesdrank.’
Harry keek hen aan. ‘Ik weet niet of jij wel zo veilig bent, hoor, Charlie.’ zei hij bedachtzaam.
‘Hoezo dan?’ vroeg Charlie verbaasd.
‘Nou,’ zei Hermelien blozend, ’Ginny heeft Ron verteld van onze, nou ja euh, romance…’
Er ging hem opeens een lichtje op. ‘Aaaah, vandaar Rons “zoenvoorstelling” op de dansvloer, daarstraks! Ik had al zo’n vaag vermoeden, dat hij ons iets duidelijk wilde maken…’
Iedereen begaf zich weer naar het tafeltje aan de dansvloer en wachtte af, hoe en wanneer Ron weer terug zou komen.

Ginny, inmiddels, had al de hele avond op haar kans gewacht om Hermelien te vragen wat er nou precies gebeurd was tussen haar en haar broer. Toen Charlie even wegliep, rook ze haar kans en ging ze snel op zijn plaats zitten.
‘Ben je weer een beetje bijgekomen?’ vroeg ze onschuldig. Hermelien keek haar geamuseerd aan; ze had dit wel verwacht.
‘Ginny, mij hou je niet voor de gek, hoor, ik ken je langer dan vandaag. Vraag nu maar wat je weten wil!’ zei ze zonder omhaal.
Ginny keek betrapt maar barstte toen los: ‘Wat is er vanmorgen, of misschien wel vannacht, tussen jou en Charlie gebeurd?’
Hermelien schoot in de lach. ‘Oké, dat is wel héél eerlijk en eerlijk gezegd gaat je dat geen donder aan!’
Ginny trok beledigd haar neus op en wilde haar net van repliek dienen, toen ze zag dat Hermelien haar uit zat te lachen. ‘Grapje, ik zal je het wel vertellen, maar zo sensationeel is het nou ook weer niet. Hij heeft me gewoon van m’n hoofdpijn afgeholpen. En oh ja…’ voegde ze er snel aan toe ‘Hij heeft me in de tuin gezegd dat hij verliefd op me is…’
Ze keek naar Ginny in de verwachting dat ze enthousiast zou zijn. Maar Ginny keek haar een beetje teleurgesteld aan.
‘Dat was alles?’ zei ze, inderdaad een beetje flauwtjes. Hermelien schoot opnieuw in de lach.
‘Wat dacht je dan, dat ik zou gaan vertellen dat hij me zwanger heeft gemaakt, of zo?!’ Ginny verschoot van kleur en wilde net reageren, toen een bekende stem ineens zei: ‘Wie is er zwanger, Fleur??, dat zou wel snel zijn!’
Tops -want die was het, natuurlijk- keek de twee meiden nieuwsgierig aan. Hermelien en Ginny keken haar verbluft aan.
‘Jij moet eens vragen, of ze een journalist nodig hebben bij “De Kibbelaar”, je hebt er talent voor!’ zei Ginny tegen haar. Tops negeerde dit en riep vrolijk:
‘Nou? Is er iemand zwanger, of niet?’
‘Niet dus!’ riepen Ginny en Hermelien in koor. Tops trok haar schouders op en liep verder. ‘Niet dat ik weet, in ieder geval.’ zei Ginny nog en toen snel ‘Nee toch?’ tegen Hermelien. ‘Nee, natuurlijk niet, idioot!’ zei deze geshockeerd. Maar Ginny wilde toch het naadje van de kous weten en vroeg door.
‘Maarre, niet echt gezoend, dus?” viste ze.
‘Nee, ook al niet, saai hè? Alleen een kusje op m’n wang…’ Ginny vormde een “O” met haar mond en keek quasi geschokt.
‘Jeetje Hermelien, heftig hoor!’ zei ze sarcastisch. ‘Nou, dan moet het vanavond maar eens gaan gebeuren hè!’ vervolgde ze.
Hermelien knikte. ‘Ik zal wel het initiatief moeten nemen, vrees ik, hij durft het vast niet meer aan, na het fiasco van gisteravond!’ en ze slikte een beetje nerveus, diep in haar hart voelde ze toch nog wel wat twijfels; de kus met Ron had haar wel geraakt…

De rest van de avond verliep normaal; er werd gedanst en gezongen, kortom: het was gezellig.
Ron was na een tijdje teruggekeerd aan het tafeltje, alwaar niemand hem iets durfde te vragen. Hij hield zich een beetje afzijdig en zat te mokken. Tegen Hermelien en Charlie sprak hij helemaal niet. Gabrielle was nijdig weg gegaan en liet zich niet meer zien, wat wel begrijpelijk was. Ron was er duidelijk nog niet over heen, maar leek het te accepteren. Hij ging vroeg naar bed, eerder dan de anderen.

Even verder op waren Ginny en Harry verstrengeld in een romantische dans op de dansvloer en leken totaal in elkaar op te gaan. Toen de muziek stopte en de zanger riep dat het ten einde was keken ze verdwaasd op. Toen pakte Harry Ginny’s hand en keek haar vragend aan. Ginny knikte en samen liepen ze richting “Het Nest”….

Toen de muziek ophield, zag Charlie dat Hermelien stond te gapen en stond te tollen op haar benen van vermoeidheid.
‘Ik denk dat het tijd wordt om naar bed te gaan.’ zei hij teder tegen haar. Hermelien was op slag weer klaarwakker en keek hem nerveus aan. Ze wist, dat als ze eenmaal in “Het Nest” zouden zijn, het moment daar was…Ze voelde haar maag weer die vertrouwde salto maken.
Hij pakte haar hand en nam haar mee naar ”Het Nest”, ondertussen nog wat mensen een goede nacht wensend. Hermelien keek snel om zich heen; wat moesten die mensen wel denken? En ze zag inderdaad een aantal mensen betekenisvol kijken…
Onder aan de trap nam Charlie haar handen in de zijne en probeerde haar aan te kijken. Toen Hermelien verlegen naar beneden bleef kijken, duwde hij zachtjes haar kin omhoog. Ze keek hem verwachtingsvol aan, en boog in een roes haar hoofd naar hem toe..Charlie kuste haar teder. De kus begon wat voorzichtig, maar toen liet ze zich gaan en sloeg haar armen om zijn nek, hij verdiepte de kus…
Hermelien was volledig buiten adem en kon niet meer denken, alleen nog maar voelen en God, wat voelde het goed!!! De herinnering aan de kus met Ron verbleekte hierbij… Na wat een eeuwigheid leek te duren, naar haar gevoel, kwam ze terug op aarde en verbrak ze zachtjes de zoen. Haar benen leken wel van rubber; ze kon er niet meer op staan zonder te trillen. Na deze adembenemende ervaring tilde Charlie haar op en bracht haar naar boven. Even was ze bang dat hij haar naar zijn kamer zou brengen, maar hij zette haar voorzichtig neer voor de deur van Ginny’s kamer. Hermelien was opgelucht en het leek of hij haar gedachten kon lezen (als ze erover nadacht zou dat best eens kunnen…), want Charlie keek haar grijnzend aan en zei: ‘Nee, liefje, ik zal niet te hard van stapel lopen!’
Ze bloosde, maar gelukkig kon hij dat niet zien in het donker. Hij zoende haar nog één keertje hartstochtelijk en zwaaide terwijl hij naar zijn kamer liep. Na nog een handkusje deed hij de deur dicht en Hermelien zakte door haar benen tegen de deur aan. Ze voelde zich fantastisch!
Voorzichtig voelde ze aan haar wat gezwollen lippen en had het gevoel dat het een droom was… ‘WOW’ dacht ze ‘Dat was beter dan ik ooit had durven dromen…’
Een paar minuten zat ze daar, verdoofd voor zich uit te staren. Net toen ze bedacht had dat ze daar niet de hele nacht kon blijven zitten en op wilde staan om de deur te openen, hoorde ze een geluid komen uit de kamer. Ginny praatte tegen iemand. Ze spitste haar oren en legde haar oor tegen de deur; tot haar schrik herkende ze Harry’s stem! Ze zakte weer op de vloer. ’Fijn’ dacht ze ‘Ook dat nog! Hier slapen is dus geen optie! Bij Charlie? Nee, daar was ze echt nog niet aan toe!’ Ze keek naar Rons kamer. ‘Nou ja,’ zuchtte ze ‘Het is de enige optie.’ En ze hoopte dat hij al sliep, ze was niet echt toe aan een confrontatie!
Ze sloop op haar tenen de kamer in en zag tot haar opluchting, dat Ron inderdaad al sliep. Zijn ene been hing oncharmant uit het bed en hij lag met open mond te snurken… Hermelien schudde stil lachend haar hoofd, terwijl ze zich snel uitkleedde en een T-shirt uit zijn kast pakte. Ze kroop in Harry’s bed .
Deze keer viel ze onmiddellijk als een blok in slaap…

Charlie was nog wakker; er stroomde veel te veel adrenaline door zijn lijf om te kunnen slapen. Met zijn handen onder zijn hoofd lag hij blij naar het plafond te staren en overdacht de dag. Het was een rare dag geweest, hij was blij dat hij vanmorgen de kans had gekregen om Hermelien te zeggen wat hij voor haar voelde, en toen had hij haar dat kusje gegeven...
Hij was eigenlijk bang dat hij haar afgeschrikt had, maar ze keek zo lief. De rest van de dag bestond in zijn gedachten alleen maar uit “Hermelien”. Hij had van de hele plechtigheid weinig meegekregen, zo gefixeerd was hij geweest op zijn meisje.
Hij grimaste even toen hij dacht aan de “Liefdesdrank affaire”. Het is dat het om z’n broertje ging, anders had hij hem aan barrels vervloekt! Hij was nog nooit zo jaloers geweest, hij had niet gedacht dat een meisje zulke gevoelens bij hem zou kunnen opwekken!
Toen kreeg hij een dromerige uitdrukking… Hij dacht aan het moment van zo-even: De Kus! Eindelijk dan mocht hij ervaren hoe het was om haar te kussen en het was beter dan hij ooit gedacht had! Het was verslavend en hij had zich moeten beheersen om haar niet meteen naar zijn bed te slepen. Ze was zo jong en onbedorven; hij vond dat dat nog maar even zo moest blijven, al kostte hem dat al zijn wilskracht! Bovendien had hij paniek in haar ogen gezien en hij wilde haar niet afschrikken.
Hij lag nog even te mijmeren en besloot toen maar een koude douche te nemen!

Potterfreaky

hallo allemaal
alle mensen die gereageerd hebben, bedankt!
dit is een beetje zielig stuk. het volgende stuk zal een soort van "deel 2" worden, veel plezier!

Hoofdstuk 5 Changing Rooms?

De volgende dag mochten ze gelukkig wel uitslapen. Het was al laat, een uur of tien, toen de eerste mensen wakker werden. Het was erg rustig op “Het Nest” tot…er ineens uit de kamer van Ron een schreeuw klonk.
‘HERMELIEN!’ riep Ron, en hij keek geschokt naar het bed naast hem, waar hij Harry had verwacht. ‘HERMELIEN wat, in hemelsnaam, doe jij hier!?’
Hermelien, die tot op dat moment nog geslapen had, keek hem slaapdronken aan.
‘Tisser?’
Er overviel hem ineens een gedachte waar hij acuut rode oren van kreeg.
‘Euh, Hermelien,’ begon hij, ‘Wij hebben toch gisteravond niet ,euhh, nou, je-weet -wel…’ stotterde hij. Hij kon zich er met de beste wil van de wereld niks van herinneren, zoveel had hij nou toch ook weer niet gedronken?!
Hermelien keek hem aan en werd zowat paars, ze was op slag klaar wakker.
‘NEE, RON! Wij hebben helemaal niks, ge-je-weet-weld!!!’ Ze vroeg zich af of hij zich de kus wel kon herinneren…
Ron keek ongemakkelijk en knikte een beetje. ‘Nee, dat dacht ik al wel…’ Toen bedacht hij zich weer wat er aan de hand was.
‘Waar is Harry eigenlijk?’ riep hij ineens. Hermelien hees zich overeind en zei nonchalant, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was, ‘Oh, die ligt bij Ginny.’
‘WAT?!’ Ron klonk ronduit hysterisch en hij stoof z’n bed uit en rende, zonder kloppen, Ginny’s kamer in. Daar lagen Harry en Ginny, tot op dat moment nog te slapen. Ron keek met open mond van zijn zusje naar zijn beste vriend, terwijl zijn oren alarmerend rood werden.
‘HARRY!!’ brulde hij. Harry en Ginny schoten overeind.
‘Waar is de brand?’ mompelde Harry, gedesoriënteerd. Toen zag hij Ron dreigend in de deuropening staan met erg rode oren en hij werd zich bewust van de penibele situatie waarin ze verkeerden. Snel trok hij de deken over Ginny en hem heen, maar het kwaad was allang geschied. Terwijl Ron stond te briesen als een paard, verscheen Hermelien achter hem, die hem weg probeerde te trekken.
‘Kom Ron’ zei ze vastberaden ’Ga mee, laat ze met rust…’
Maar natuurlijk was alle commotie niet onopgemerkt gebleven. Terwijl Hermelien Ron bijna naar zijn slaapkamer had geduwd, ging de deur van Charlie open. Hij keek verbaasd en geschokt naar het tafereel dat zich voor zijn ogen afspeelde: Hermelien, die Rons T-shirt droeg, en Ron zowat zijn kamer insleurde…
Charlie’s gedachten gingen razendsnel en hij kreeg een rode waas voor zijn ogen. ‘Dus toch...’ dacht hij.
‘Euhh, Hemelien?’ zei hij, uiterlijk kalm maar inwendig kokend van woede, ‘Zie ik dat nou goed, heb jij Rons T-shirt aan?’
Hermelien keek ongemakkelijk naar beneden en begon aan de zoom van Rons shirt te trekken; ontkennen had geen zin.
‘Ja.’ besloot ze daarom. Charlie liep naar hen toe en keek in Rons kamer. Als Harry hier niet was, wist hij het zeker! Tot zijn grote afschuw was dat inderdaad het geval. Hij keek Hermelien ijzig aan.
‘Waar is Harry?’
‘Bij Ginny’ zei Ron bozig en hij wees naar haar kamer. Charlie keek ongelovig naar Ginny’s kamerdeur. Nee, niet z’n kleine zusje! Toen ging hij op barse toon verder:
‘Als Harry daar is, waar heb jij dan geslapen, Hermelien?’ Hermelien kon geen woord meer uitbrengen, met tranen in haar ogen wees ze naar Rons kamer, ze was niet gek, ze wist ook wel waar het op leek…
Toen, totaal onverwacht, liep Charlie ineens met grote stappen Ginny’s kamer binnen om een moment later weer naar buiten te komen met onder z’n arm een zeer verbaasde Harry en achter zich een erg boze Ginny, die nijdig riep:
‘Laat hem los, Charlie, ik ben een grote meid, ik weet heel goed wat ik doe!’ Als ze niet zo geschokt zouden zijn, zou het komisch geweest zijn. Charlie draaide zich abrupt om, waardoor Ginny tegen hem opbotste.
‘Oja? Ik denk niet dat je enig idee hebt van wat de consequenties kunnen zijn van wat je gedaan hebt, anders had je wel even nagedacht voordat je het deed!’ viel hij uit en toen tegen Harry, die nog steeds ongemakkelijk onder zijn arm bungelde: ‘Ik mag hopen dat JIJ wel even nagedacht hebt?’ Iedereen besefte waar hij op doelde en Harry werd knalrood, terwijl hij snel knikte, hij wilde er nog iets achteraan zeggen, maar Charlie gaf hem geen kans…
‘Zo’ zei Charlie op een toon die geen tegenspraak duldde, terwijl hij Harry in Rons kamer dropte. ‘Iedereen blijft nu in zijn eigen kamer!’ en toen dreigend tegen z’n broer en zus: ‘Ik hoop voor jullie, dat pa en ma er geen lucht van krijgen, want dan zijn de rapen gaar!..
Toen draaide hij zich om en beende woest weg, zonder Hermelien nog een blik waardig te gunnen.
‘Wacht!’ riep Hermelien, wanhopig, ‘Charlie, ik kan alles uit leggen!..’ Maar Charlie liep door en hief z’n hand op, ten teken dat dat niet meer hoefde, en sloeg toen zijn kamerdeur met een dreun dicht.
In het halletje keek iedereen elkaar ongemakkelijk aan en liep stilzwijgend naar de goede kamer, dat wil zeggen, Hermelien en Ginny naar Ginny’s kamer en Ron liep naar zijn eigen kamer, waar Harry al was.

Harry deed zwijgend de deur van Rons kamer dicht en keek Ron van opzij aan, hij wist niet zo goed wat hij moest zeggen. Hij ging op zijn bed zitten. Ron keek stuurs voor zich uit en keek Harry niet aan.
‘Ron...’ begon Harry. Ron keek hem uitdagend aan.
‘Ja, zeg het maar!’
‘Ron, er is niets bijzonders gebeurd, nou ja, ik vond van wel, maar niet wat jij denkt!’ en hij kon een flauwe grijns niet onderdrukken, hij zorgde wel dat Ron dat niet zag….Ron stak zijn vingers in zijn oren.
‘IK WIL HET NIET HOREN’ riep hij luid.
‘Ron’ probeerde Harry, ‘HET is niet gebeurd!’ Ron had nog steeds zijn vingers in zijn oren en zong ‘TRALALAAA’ om maar niets te kunnen horen.

In Ginny’s kamer keek Hermelien Ginny met betraande ogen aan en herhaalde maar steeds ‘Er is écht niets gebeurd, Ginny, écht niet, je moet me geloven!’
Ginny keek haar vriendin aan. ‘Wat een genante vertoning was dat daarnet.’ dacht ze nog steeds boos, ‘En wie dacht Charlie wel dat hij was? Haar vader, of zo!?’
‘Ik geloof je’ zei ze kort tegen Hermelien en ze vervolgde: ‘Hier is eigenlijk ook niets gebeurd, hoor…’ en ze keek Hermelien een beetje ondeugend aan. Deze schoot meteen overeind, ze was het in alle commotie een beetje vergeten!
‘Niet?’ vroeg ze verbaasd. Ginny kreeg blossen op haar wangen.
‘Nou, NIETS is wel een groot woord, maar niet echt, als je begrijpt wat ik bedoel. Hermelien dacht terug aan gisteravond en zei toen:
‘Het is wel gebeurd gisteren met Charlie, je weet wel, “de kus”… Gin, en het was fantastisch! Daarom kan ik ook niet geloven dat hij nu denkt dat Ron en ik.., nou ja je-weet-wel’
‘En, kan hij een beetje zoenen, die broer van me?’ vroeg Ginny geïnteresseerd.
‘Ja, het was beter dan ik me ooit had kunnen voorstellen’ en toen verdrietig ‘Was ik maar naar zíjn kamer toegegaan!, dan was het niet gebeurd.’
‘Nee’ zei Ginny geamuseerd, ‘Dan waren er héél andere dingen gebeurd.’ En ze keek veelbetekenend. Hermelien bloosde.
‘Ja dat zou best eens kunnen…’ en toen wanhopig: ‘Wat moet ik nu doen Gin? Hij gelooft me nooit! Zeker niet na die kus van gisteren met Ron…’
Ginny keek Hermelien onderzoekend aan. ‘Heeft die kus dan iets voor je betekend?’
Hermelien besloot het Ginny maar te vertellen.
‘Ginny’ zuchtte ze, ‘Ik heb Ron nooit echt uit mijn hoofd kunnen zetten, bovendien was dit de eerste keer dat hij me écht zoende, al was het dan onder invloed van liefdesdrank...’
‘Dus,’ zei Ginny verbluft, ‘ben je nou wel of niet naar zijn kamer gegaan voor je-weet-wel..?’
Hermelien keek geschokt. ‘Nee!!, wat denk je wel, toch niet nadat ik eerst met zijn broer had staan zoenen?! Ik had gewoon geen keus, ik kon moeilijk bij jullie gaan liggen?’
Ginny leek beschaamd, ‘Nee, dat hoopte ik al, maar ik dacht, ik vraag het even, voor de duidelijkheid. Maar..’ ging ze weer enigszins boos verder, ‘Charlie moet zich niet zo aanstellen! Hij moet ook “even nadenken”…’ verwees ze naar Charlie’s boze woorden aan haar adres, ‘en niet zo snel oordelen!’
‘Kom op Ginny, jij zag zelf ook waar het op leek, zo vreemd is het niet dat hij die conclusie trok.’ verdedigde Hermelien Charlie.
‘Ja, dat is zo, maar hij had het je toch kunnen laten uit leggen?’ reageerde Ginny. ‘Maar, het komt vast goed, zodra je alles hebt uitgelegd’ zei ze monter. Hermelien keek triest voor zich uit. Ze had zo’n vaag voorgevoel dat Charlie helemaal niet meer met haar wilde praten..

Charlie zat op zijn bed. Hij had het gevoel dat zojuist z’n leven verwoest was. Hij keek nietsziend voor zich uit en voelde zich steeds bozer worden. Hoe had ze dat nou kunnen doen en nog wel met zijn broertje?! Ze had hem verraden, niets kon dit nog goedmaken en dat na die zoen van gisteravond… Hij was vreselijk teleurgesteld in Hermelien, juist van haar had hij dat nooit verwacht. Hij liet zijn hoofd in zijn handen vallen, radeloos zat hij daar…
Na een poosje stond hij vast besloten op, hij had een besluit genomen. Hij haalde z’n hutkoffer onder zijn bed vandaan en riep ‘Accio kleren’ en al zijn kleren vlogen op een grote hoop zijn koffer in. Het was een ravage, maar het maakte hem niet uit; hij wilde zo snel mogelijk weg, terug naar Roemenië…
Vijf minuten later verliet hij zijn kamer met z’n hutkoffer achter zich aan, die hij behekst had. Hij liep naar beneden, waar zijn ouders samen met Bill en Fleur aan het napraten waren over gisteren tijdens het ontbijt. Ze zouden over een paar uur op huwelijksreis gaan.
Ze keken hem verbaasd aan.
‘Wat ga je doen?’ vroeg zijn moeder.
‘Moeder, ik ga terug naar Roemenië. Nú.’zei hij kort.
‘Maar’, sputterde Molly, ‘Waarom zo snel? Je zou nog 2 weken blijven?’
‘Daar heb ik zo m’n redenen voor.’ Hij was niet van plan om alles aan de hele familie te vertellen, er werd al genoeg geroddeld, bovendien zouden de “lovebirds” van boven ook wel met een verhaal komen, straks.
Molly keek haar zoon aan; ze kende hem goed genoeg om te zien dat hij erg gekwetst was en het zou haar verbazen, als het niets met Hermelien te maken had.
Charlie wilde afscheid nemen, toen Molly zei: ‘Liefje, waarom praat je niet eens met haar?, weglopen lost niets op, hoor.’
‘Sinds wanneer is mijn moeder zo’n goede occlumens?’ dacht Charlie verbluft, terwijl hij haar aanstaarde.
‘Nee, schat’ glimlachte Molly, ‘Ik paste echt geen occlumentie toe, ik ken je gewoon heel goed, ik ben je moeder, hoor!’ Charlie was opgelucht, ze had zomaar wat geraden, wel in de roos, natuurlijk, maar God wist wat ze gezien had als ze echt occlumentie had toegepast!
‘Nee’, zei hij , ‘Voor praten is het veel te laat.’
Toen zei hij resoluut: ‘Nou, ik ga’, deels omdat hij bang was dat Hermelien naar beneden zou komen.
Hij gaf zijn moeder een zoen en beloofde dat hij snel weer zou komen en wenste Bill en Fleur een fijne huwelijksreis. Hij gaf zijn vader een hand en wilde naar buiten lopen. Maar toen gebeurde, waar hij bang voor was geweest.
Hermelien stormde de trap af en schreeuwde wanhopig: ‘CHARLIE, NEE!! Ga niet weg!!’
Charlie draaide zich om en zei kil: ‘Hermelien,… vaarwel.’
Bill, Fleur, Molly en Arthur keken vanaf de ontbijttafel gebiologeerd naar het schouwspel, dat zich voor hun ogen afspeelde. Charlie beende naar buiten, met Hermelien in zijn kielzog. Maar nog voor ze bij hem was, was hij al verdwijnseld…

Hermelien zakte radeloos door haar knieën, op de plek waar hij verdwenen was en huilde geluidloos, maar hartstochtelijk. Ze voelde zich verdoofd, als of hij haar hart had meegenomen. Ze kon niet meer denken en had het gevoel dat de tranenstroom nooit meer stoppen zou. Zo zat ze daar, voor haar gevoel uren, toen ze een hand troostend op haar rug voelde. Ze liet zich meevoeren naar de keuken van “Het Nest” en liet zich op een stoel zetten, haar benen weigerden dienst.
Ginny, want die was het natuurlijk, gaf haar een beker melk en zei troostende woorden. Ze voelde zich ellendig; deels was het hun schuld dat dit zover gekomen was. Als Harry nou gisteravond gewoon naar zijn eigen bed was gegaan...?
Maar het was makkelijker om gewoon boos te zijn op Charlie. ‘Mijn broer ook, met zijn misplaatste trots!’ dacht ze nijdig.
Molly, ondertussen, kreeg er genoeg van, ze wilde nu wel eens weten wat er aan de hand was.
Ook Harry en Ron waren inmiddels beneden en keken elkaar schuchter aan; als ze zouden vertellen wat er gebeurd was, zouden de Wemels dat nooit geloven, net als Charlie.
Ginny was niet van plan om aan haar ouders te vertellen dat Harry bij haar geslapen had, al was er dan niets gebeurd, maar als ze dát niet zou vertellen, sloeg de rest van het verhaal nergens op, dus bedacht ze razendsnel een smoes.
Molly stond inmiddels met haar handen in haar zij te wachten op een verklaring.
Ginny keek de anderen nerveus aan en haalde diep adem.
‘Ma, ik zal het wel uitleggen.’ begon ze. Molly keek haar sceptisch aan, alsof ze al verwachtte dat er een smoes zou komen.
‘Ma, Charlie is jaloers op Ron. Hij denkt dat Hermelien gisteren verliefd op hem is geworden na die euh,… kus. Maar zoals je waarschijnlijk al weet kwam dat door liefdesdrank.’ Het was niet helemaal gelogen, maar natuurlijk had ze wel wat belangrijke elementen weggelaten..
De anderen keken opgelucht naar Ginny en knikten bevestigend toen Molly hen vroeg of dat de waarheid was. Molly haalde haar schouders op en zei:
‘Ik bemoei me niet met jullie liefdesperikelen, al vind ik het erg jammer dat dit zo moest aflopen, ik hoop dat het uitgesproken kan worden.’En ze draaide zich om, om aan het ontbijt te beginnen.

De rest van de vakantie verliep rustig; ze speelden toverschaak, knalpoker en zwerkbal in de boomgaard.
Voor Harry was de verdere vakantie niet zo relaxt; hij ging een spannend en loodzwaar jaar tegemoet….
Hermelien bleef erg neerslachtig en stil.
Ron had er nog eens goed over gesproken met Harry, toen zijn boosheid weggeëbd was en had uiteindelijk aangenomen, dat er niets gebeurd was, die bewuste nacht.
Van Charlie hoorden ze niks meer...

Potterfreaky · Geplaatst: Za Nov 04, 2006 0:30

Hallo
hier weer een vers stukje; zoals ik al gezegd had is het een soort van"deel 2" ik hoop dat jullie het net zo leuk vinden.
Iedereen die en pb'tje heeft gestuurd; hartstikke bedankt; I love them!!

Vijf jaar later – Proloog

Het was vijf jaar later. Hermelien was, ruim vier jaar geleden, geslaagd voor haar diploma op Zweinstein, school voor Hekserij en Hocus Pocus. Uiteraard had ze al haar PUISTen gehaald.
Harry had, in dat zelfde jaar, Voldemort verslagen al was hij dan op een haar na dood geweest. Hij en Ron hadden ook hun diploma gehaald, zij het met wat minder goede PUIST uitslagen, wat bij Harry wel te begrijpen viel omdat hij alles bij elkaar maar een half jaar op school was geweest.
Na Zweinstein was Hermelien naar de toveruniversiteit gegaan om toverrechten te gaan studeren. De opleiding was pittig en zou normaal gesproken zes jaar duren. Hermelien had het in vier jaar gedaan, en met zeer goede resultaten, ze mocht zich sinds twee maanden Meester in de Toverrechten noemen. Uiteraard had ze zich gespecialiseerd in de rechten van de huiself. Het was moeilijk om een baan te vinden, maar ze was druk op zoek.
Harry en Ginny waren na dat moeilijke jaar waarin Harry Voldemort had verslagen, weer bij elkaar gekomen en woonden sinds een jaar samen in een knus huisje. Ginny was professioneel zwerkbalster; ze speelde, tot Rons grote ergernis, bij de Holyhead Harpies, als jager.
Hermelien woonde alleen, ze had op de universiteit wel korte relaties gehad en leuke mensen ontmoet, maar ze bleef ze maar met Charlie vergelijken en niemand kon tegen hem op…
Hermelien had nog altijd veel contact met Ron, Harry en Ginny. Ze kwam nog vaak op “Het Nest”. Over Charlie werd niet vaak gesproken, men wist dat ze het daar nog steeds lastig mee had. De enige met wie ze er nog wel eens over sprak was Ginny.
Ron woonde nog steeds op “Het Nest”. Hij was nog steeds single en vond dat best. In hun laatste jaar op Zweinstein had hij veel met Hermelien opgetrokken, ook omdat Harry er vaak niet was geweest en ze dan erg ongerust waren. Ze hadden zelfs nog wel eens gezoend, maar kwamen er vrij snel achter dat dit geen ware liefde was en sindsdien waren ze nog hechter dan voorheen. Hij en Harry waren na een twee jarige opleiding op het ministerie werkzaam als schouwers.
Bill en Fleur hadden vorige maand hun vijfde trouwdag gevierd en waren nog altijd erg gelukkig. Ze hadden inmiddels een zoontje van bijna drie, Daniël, en Fleur was inmiddels in verwachting van hun tweede kind.
Charlie was inmiddels werkzaam op Zweinstein, waar hij het vak “verzorging van fabeldieren” met Hagrid deelde. Hij kwam nog vaak op “Het Nest” maar zorgde er altijd voor dat hij Hermelien niet kon tegenkomen.
Molly en Arthur waren stapelgek op hun kleinzoon en konden niet wachten tot de volgende er zou zijn. Daniël logeerde vaak op “Het Nest”.
Fred en George waren nog altijd erg succesvol met hun winkel. Fred woonde met zijn vrouw Angelique boven de winkel en George woonde in Dreuzel-Londen, in een flatje met zijn vriendin Lara, een Dreuzelmeisje.
Wat er precies gebeurd is, die ochtend na de bruiloft op “Het Nest” is voor buitenstanders altijd een raadsel gebleven.

Hoofdstuk 6: Een Baan?

Hermelien liep over de Weg-is-weg, ze was de hele dag op zoek geweest naar een baan. Ze werd er moedeloos van, aangezien het nog steeds niet gelukt was. Ze had net boodschappen gedaan en liep nu met haar volle tas richting de Lekke Ketel alwaar ze naar huis zou verdwijnselen. Vanavond zou ze gaan eten in “Het Nest”, op uitnodiging van Ron. Iedereen zou er zijn, had hij gezegd. Ze hoopte maar dat hij met iedereen niet ook Charlie bedoelde, maar als hij wist dat zij er zou zijn, kwam hij vast niet. En bovendien wist ze niet beter of hij zat nog steeds in Roemenië, hoewel hij daar vandaan natuurlijk makkelijk kon verdwijnselen, dacht ze toen, toch ietwat ongerust.

Hermelien was ondertussen thuis in haar gezellige flatje. Het was niet zo groot, het telde twee slaapkamertjes en een knus huiskamertje, maar ze voelde zich er thuis, hoewel ze nog steeds vaak bij haar ouders kwam.
Ze ruimde haar boodschappen op en kleedde zich om. Toen ze klaar was, ging ze naar buiten en zocht een stil plekje om naar “Het Nest” te kunnen verdwijnselen.
Ze verschijnselde een moment later op het schemerende erf van “Het Nest” en moest even terugdenken aan vijf jaar geleden, toen ze boven op Charlie was verschijnseld door haar gebrek aan ervaring. Ze schudde de gedachte resoluut van zich af en wandelde naar de deur van “Het Nest”. Ze had nauwelijks geklopt, of de deur vloog open en ze werd platgedrukt door een enthousiaste Molly Wemel.
‘Hermelien!’ riep ze terwijl ze haar op beide wangen zoende. ‘Wat fijn dat je er bent! hoe gaat het met je?’ vroeg ze hartelijk.
‘Heel goed, Mevr. Wemel, dank u, ik ben alleen nog steeds op zoek naar een baan.’ antwoordde Hermelien beleefd.
‘Zeg toch gewoon Molly’ drong Mevr. Wemel aan, terwijl ze Hermelien mee loodste naar de gezellige keuken. Daar was het al een drukte van belang, Hermelien zag, tot haar opluchting, dat Charlie er niet was. Ze zag wel een onbekende jongen. Hij was iets ouder dan zij en zag er goed uit; hij was lang, donker en gespierd. Ginny zat met hem te praten, tot ze Hermelien in het oog kreeg. Ze begroette haar net zo enthousiast als Molly dat net gedaan had en stelde haar toen voor aan de jongen met wie ze aan het praten was.
‘Hermelien, dit is Pete Manning. Hij is ook Jager in ons team en een goede vriend van mij.’ Hermelien stelde zich netjes voor en wilde net een gesprek beginnen, toen de anderen haar zagen en ze door iedereen bestormd werd.

Toen ze iedereen begroet had, liep ze terug naar de tafel, waar Ginny en Pete nog steeds zaten te praten. Ze ging naast hen zitten en Ginny vroeg wat ze wilde drinken. Toen Hermelien antwoord had gegeven, liep ze weg om het te gaan halen, zodat Hermelien met Pete achterbleef.
‘Zo’, begon Pete, ‘Ginny vertelde me, dat je net afgestudeerd bent?’
‘Ja, dat klopt.’
‘Wat voor opleiding heb je gedaan?’
‘Ik heb toverrechten gestudeerd.’
Pete floot bewonderend tussen z’n tanden. ‘Dat is een pittige opleiding!, en je bent pas 22?’
‘Ja, dat klopt ook.’ zei Hermelien een beetje verlegen, ‘Maar ik heb de opleiding in vier jaar afgerond, terwijl er zes jaar voor staat.’
‘Dan ben jij een erg slimme dame!’ complimenteerde hij haar. Hermelien haalde bescheiden haar schouders op.
‘Gewoon hard leren, dat is alles.’
‘En heb je je nog ergens in gespecialiseerd, als ik vragen mag?
‘Ja, in de rechten van de huiself.’ zei Hermelien, blij dat hij dat vroeg.
‘Waarom dat? Willen die eigenlijk wel rechten?’
Hermelien ging er eens goed voor zitten en wilde net gaan vertellen over de gedoe, toen Ginny terug kwam met haar drankje.
‘Oh,’ zei ze lachend, ‘ik hoor het al, jullie zijn bij haar stokpaardje aangeland!’
Toen riep Molly, dat het eten klaar was. Iedereen kwam aan de grote, houten tafel zitten, hij werd eigenlijk te klein voor zoveel mensen. Het was erg gezellig en Molly had erg haar best gedaan, het eten was heerlijk. De kleine Daniël zat aan de kop van de tafel in zijn kinderstoel en stal de show; hij was dan ook schattig met z’n knalrode Wemel haar en sproetjes. Iedereen lachte als hij soms zomaar dingen liet zweven, en hijzelf het hardst van al! Bill en Fleur keken vertederd naar elkaar en naar hem.

Na het eten hielpen Ginny en Hermelien Molly met afruimen.
‘Hij is wel leuk, hè?’ vroeg Ginny terwijl ze een schaal naar het aanrecht liet zweven met een kleine zwiep van haar toverstok.
‘Wie?’ vroeg Hermelien verstrooid.
‘Nou, Pete, natuurlijk!’
‘Maar,’ en ze keek Ginny ontzet aan ‘en Harry dan?’
‘Nee, suffie, niet voor mij, voor jou!’
Hermelien keek Ginny aan, ze had het kunnen weten, Ginny wilde haar koppelen, daarom had ze Pete meegenomen.
‘Nee, Ginny, sorry, maar geen gekoppel meer!’
Ginny keek betrapt. ‘Maar je kon het toch goed vinden met hem, en wees eerlijk; hij ziet er goed uit!’
‘Ik ben nog niet toe aan een vaste relatie, ik wil eerst mijn leven op orde hebben.’
‘Wat je bedoelt, is dat je nog niet over Charlie heen bent…’Ginny had het verboden woord gezegd en Hermelien klapte dicht.
‘Ginny, ik wil het er niet over hebben.’ zei ze stuurs.
Op dat moment kwamen Harry en Ron aanlopen.
‘Wie is er dood?’ vroeg Ron, grappig bedoeld. Er viel een pijnlijke stilte en Ginny keek hem nijdig aan. Hij hield snel zijn mond. Harry gooide het snel over een andere boeg.
‘Hoe gaat het met de banenjacht, Hermelien?’ Hermelien keek hem dankbaar aan. Ze was blij dat ze het niet over Charlie hoefde te hebben.
‘Niet zo goed, eigenlijk, ik heb een stuk of tien sollicitaties lopen en ik ben pas één keer op gesprek geweest, maar dat werd niets…’
‘Weet je…’ zei Harry nadenkend, ‘Zou je niet op het ministerie willen werken? Daar heb je geen verkeerde baas aan, hoor, zeker niet nu Romeo Wolkenveld onlangs Minister is geworden. Volgens mij zoeken ze iemand op Magische Wetshandhaving, als ik me niet vergis ging het om iets bij de Wikenweegschaar.’ Hermelien keek hoopvol op.
‘Oh ja?’ zei ze meteen, ‘dat lijkt me echt iets voor mij!’ Haar interesse was nu echt gewekt.
‘Heb jij toevallig het adres bij je, dan stuur ik meteen een uil, als ik Koe tenminste van jou mag lenen, Ron?’ Harry gaf haar het adres en Hermelien schreef een sollicitatiebrief. Even later vloog Koe weg met de brief.
Ze verwachtte er eigenlijk niks van, maar ja, wie niet waagt, wie niet wint!
Een uurtje later besloot ze naar huis te gaan. Ze zei iedereen gedag en bedankte Molly voor het lekkere eten. Buiten verdwijnselde ze naar haar huis.

De volgende morgen werd ze gewekt, door een luid tikkend geluid. Ze keek slaapdronken over de rand van haar deken en zag dat het irritante getik afkomstig was van een grote kerkuil, die tegen haar raam tikte. Verbaasd stapte ze uit bed en deed het raam open voor het dier. Hij had een stuk perkament aan zijn poot, die hij keurig uitstak naar haar, zodat ze het los kon maken. Toen zag ze dat het afkomstig was van het ministerie. Een beetje zenuwachtig maakte ze het zegel los en las snel de brief. Een blij gevoel stroomde door haar heen; ze was uitgenodigd voor een gesprek! Ze gaf de uil wat water en uilevellen en schreef meteen weer een briefje om te zeggen dat ze natuurlijk kwam. Ze gaf het per omgaande uil weer mee terug.
Ze moest dit nieuws aan iemand kwijt en dacht meteen aan Harry en Ginny. Ze dacht even na en riep toen haar patronus op, wat niet zo moeilijk was in haar huidige stemming. De otter sprong vrolijk om haar heen, terwijl ze hem haar boodschap voor Ginny gaf. Hij verdween daarna op haar aansporen richting Ginny.
Met een blij gevoel besloot Hermelien daarna te gaan douchen. Ze was er nog maar net onder vandaan, toen ze een zachte plop hoorde bij haar voordeur. Ze liep naar de deur om te kijken wie dat was. Tot haar verrassing stond Ginny voor de deur. Ze deed breed lachend de deur open en haar vriendin vloog haar om de nek.
‘Wat goed!’ riep ze enthousiast.
‘Kalm aan.’ zei Hermelien lachend, ‘Ik heb die baan nog niet, hoor!’
‘Ze kunnen echt niet om je heen, hoor! Jij bent perfect voor die baan!’
‘Dat is lief van je, maar ik wil mezelf niet al te blij maken voordat ik die baan ook daadwerkelijk heb.’ zei Hermelien. ‘Moet jij trouwens niet werken?
‘Ik heb pas om één uur training.’ antwoordde Ginny, ‘Maar wanneer is het gesprek?’
‘Morgen al, om tien uur.’ zei ze , nu toch wel een beetje gespannen, van dit gesprek zou waarschijnlijk haar toekomst afhangen.
‘Ze laten er geen gras over groeien, zo snel al?’ zei Ginny, ‘Maar ik heb er alle vertrouwen in, hoor!’
Die avond bekeek ze de officiële vacature, die Ron haar toegestuurd had. Ze wilde goed beslagen ten ijs komen en nam nog wat informatie door die haar van pas kon komen tijdens het gesprek.

Potterfreaky · Geplaatst: Di Nov 07, 2006 23:49

De volgende ochtend was ze al vroeg wakker. Ze koos zorgvuldig een net, schoon gewaad uit, en probeerde haar haar te kammen. Ten einde raad sprak ze er een spreuk over uit en zat het eindelijk netjes. Ze deed nog wat make-up op en ze zag er keurig verzorgd uit. Toen ordende ze haar papieren, en deed ze in haar aktetas.
Ze besloot, na vier koppen koffie, maar alvast naar het ministerie te gaan, zodat ze daar Harry en Ron nog even kon opzoeken, als ze tenminste aanwezig waren…
Ze sloot haar flat af en liep naar beneden. Op een stil plekje verdwijnselde ze naar het ministerie.
In de grote hal liet ze haar toverstok registreren –wat verplicht was- en kreeg een badge met daarop “Hermelien Griffel, sollicitatie”. Ze liep naar de liften en stapte in het rammelende ding. Ze wachtte tot de blikken vrouwenstem “Schouwershoofdkwartier” zei en stapte toen uit. Ze liep de hal in en gluurde links en rechts de kamers in of ze haar vrienden zag. Bij de derde rechts was het raak; Harry zat op Rons bureau en ze keken ingespannen naar iets dat op het bureau lag. Ze stak haar hoofd om de hoek en riep zachtjes ‘Boe!’. Harry sprong met een kreet van het bureau en Ron viel met stoel en al achterover. Hermelien begon te lachen ‘Slecht geweten, jongens?’
‘Hermelien??!’ riepen ze in koor, en toen vervolgde Ron:
‘Daar heb jij wel een handje van weg hè, mij de stuipen op het lijf jagen!’ Hij doelde op de nacht voor het huwelijk van Bill en Fleur, toen ze hem verstijfd had.
‘Nu geen oude koeien uit de sloot halen, Ronnieponnie,’ zei Hermelien liefjes ‘ik ben ook blij om jullie te zien!’
‘Hallo Hermelien,’ Harry deed of er niks aan de hand was. ‘Wat ben je vroeg?’ Hij was uiteraard op de hoogte van haar sollicitatie.
‘Ja, beetje nerveus, ik dacht ik kom jullie even lastig vallen, wat was dat trouwens op het bureau?’ vroeg ze nieuwsgierig.
‘Het spijt me, dat mogen we niet zeggen, vertrouwelijk!’ zei Ron geheimzinnig.
Ze zat nog een tijdje met haar vrienden te praten. Om half tien besloot ze naar boven te gaan om zich daar rustig nog even voor te bereiden op het gesprek. Ze nam afscheid en beloofde nog langs te komen om te zeggen hoe het gegaan was.

Het gesprek verliep positief, naar Hermeliens idee.De ambtenaar met wie ze het gesprek had was erg onder de indruk van haar PUIST uitslagen en van haar resultaten op de universiteit. Met een tevreden gevoel kwam ze drie kwartier later weer naar buiten. Ze liep nog even naar Harry en Ron toe om verslag te doen. De ambtenaar had gezegd dat ze de volgende dag een uil zou krijgen.
Ze besloot naar Ginny te verdwijnselen; die had verteld dat ze vandaag vrij was en zou zwaar beledigd zijn als ze niet langs kwam.
Een moment later stond ze voor het huisje van Ginny en Harry. Ze klopte aan en haar vriendin deed de deur open.
‘En???’ vroeg ze verwachtingsvol. Hermelien lachte breed.
‘Volgens mij maak ik een goede kans, hij was erg onder de indruk van mijn schoolresultaten en kennis, hij vond me alleen wat jong.’
‘Ik hoop het zo voor je!’
‘Wat denk je ervan?’ vroeg Hermelien toen aan haar vriendin, ‘Zullen we eens lekker gaan shoppen om het te vieren?’
Ginny keek opgetogen. ‘Goed idee!’

Een paar minuten later liepen de twee meiden samen gezellig kletsend over de Weg–is–weg.
Ze scharrelden wat rond en werden nog een paar keer opgehouden door een paar Holyhead Harpies supporters, die graag een handtekening van Ginny wilden. Hermelien keek lachend toe; ze was er trots op dat ze Ginny’s vriendin was, ze was een beroemdheid. Ze vergat het eigenlijk altijd. Voor haar was ze gewoon Ginny. Ze was het gewend, Harry was altijd een beroemdheid geweest.
Toen ze weer verder konden, zei Hermelien opeens: ‘Ik denk dat ik mezelf maar eens op een uil ga trakteren; ik merk steeds vaker dat ik die best mis.’
‘Nou’ zei Ginny vrolijk ‘Op naar de bizarre beestenbazaar!’
Ze keken rond in de rumoerige winkel en kwamen bij de afdeling uilen. Er waren er veel. Erg veel. Hermelien zag een sneeuwuil, maar vond dat niet handig omdat ze veel te veel op Hedwig leek. Ze keek verder en zag toen een prachtige donkerbruine velduil die haar vriendelijk aankeek. Hij klikte even met zijn snavel als groet en Hermelien was verkocht; deze werd het. Na even nagedacht te hebben besloot ze hem Ozzy te noemen. Ginny grinnikte.
‘Ozzy, hoe kom je erop! Hij is wel mooi, dat ben ik met je eens!’ Hermelien betaalde de uil en samen liepen ze weer naar buiten.
Ze besloten nog even langs te gaan bij de Tovertweelings Top Fop Shop voordat ze weer naar huis gingen. De schreeuwerige etalage kwam ze al van ver tegemoet. Zoals gewoonlijk was het er druk. De mensen stonden nog net niet buiten, zo druk. Het had de jongens geen windeieren gelegd; vooral de strijd tegen Voldemort had ze veel geld opgeleverd. Toen ze eindelijk binnen waren zagen ze dat Angelique, Freds vrouw, samen met een ander meisje achter de toonbank stond en Ginny zwaaide even naar haar schoonzusje.
‘Hallo Fred!’ riep Ginny ineens verrast, hij had zich door de mensenmenigte weten door te worstelen en stond nu voor hen. Hij knuffelde zijn zusje even en begroette Hermelien.
‘Alles goed?’ vroeg hij haar.
‘Ik hoop het, heb net gesolliciteerd bij het ministerie.’
‘Ik hoop dat je aangenomen wordt.’ zei hij vriendelijk ‘En je dacht; laat ik mezelf alvast maar verwennen.’ zei hij, wijzend naar de uil.
‘Ja, dat dacht ik inderdaad.’ zei ze grijnzend.
Ginny vroeg: ‘Waar is George eigenlijk?’ Meestal was de tweeling onafscheidelijk.
‘Oh, die is in onze vestiging in Zweinsveld, daar kan Lara namelijk wel komen, hier niet.’
George had een Dreuzelvriendin. Het was een lief meisje, maar het bracht wel de nodige problemen met zich mee; ze kon natuurlijk niet op de Weg-is-Weg komen! In het begin had ze met open mond gekeken naar al de toverkunsten die de Wemels uitvoerden, maar na een tijdje was ze het gewoon gaan vinden en nu hoorde ze er helemaal bij.
Fred grinnikte. ‘Die arme meid kan natuurlijk Zweinstein niet zien en kon niet geloven dat wij op school hebben gezeten in die ruïne! Ze moet het maar van ons aannemen.’
‘Nou’, zei Ginny terwijl ze haar broer een kus gaf, ‘Wij gaan er weer vandoor, doe George en Lara de groeten van ons, zie jullie gauw!’
‘Als ik die baan krijg, geef ik een superfeest,’ bedacht Hermelien spontaan, ‘jullie zijn bij deze uitgenodigd, je hoort het wel!’
Fred grinnikte opnieuw. ‘Voor een feestje zijn we altijd te porren!’ en ze zwaaiden terwijl ze wegliepen.
Ze besloten naar huis te gaan en de Ginny en Hermelien namen afscheid van elkaar. Ze verdwijnselden naar huis.

Hermelien zette, eenmaal thuis, de grote kooi op een kastje en Knikkebeen kwam nieuwsgierig snuffelen aan de kooi. Hij leek het wel eens te zijn met Hermeliens keuze, want hij rolde zich tevreden op en ging onder de kooi liggen slapen. Hermelien schudde haar hoofd en aaide de grote kat vertederd. ‘Gek beest’ Ze liet Ozzy even wennen aan zijn nieuwe omgeving en gaf hem wat te eten en te drinken.

Uiteindelijk arriveerde dan, na een slapeloze nacht, de uil waar ze op wachtte. Hermelien deed vliegensvlug het raam open en maakte met trillende vingers het perkament los. Ze rolde het af en begon te lezen. Haar ogen vlogen over het perkament. Ze eindigde breed lachend: Ze was aangenomen! Blij sprong ze door haar kamertje.
‘Ik heb een baan!! Ik heb een baan!!’ riep ze uitgelaten.
Ze haalde Ozzy uit zijn kooi en vroeg of hij klaar was voor z’n eerste vlucht. De uil klikte bevestigend met zijn snavel en keek haar aan. Snel schreef ze een briefje voor Harry en Ginny en bond dat aan Ozzy’s pootje.
Al snel was iedereen op de hoogte van het goede nieuws en de uilen vlogen haar letterlijk om de oren; iedereen stuurde een felicitatie. Ze kreeg zelfs een uil van Victor Kruml, haar eerste liefde. Met een blos op haar wangen las ze zijn brief. Hij was inmiddels werkzaam op Zweinstein, hij gaf Verweer tegen de Zwarte Kunsten, en in een opwelling nodigde ze hem ook uit voor haar feestje van aanstaande zaterdag.
Aan het einde van de middag was ze doodmoe van het beantwoorden van alle uilen. Ze wist niet eens meer wie ze allemaal had uitgenodigd, al stond haar vaag iets bij van Hagrid en ze zat nu te bedenken of hij wel rechtop kon staan in haar huis!

Hoofdstuk 7 Hermeliens-nieuwe-baan-feest.

Die zaterdag zou het feest gaan plaatsvinden; Hermelien was er al de hele dag mee bezig. Ze was om 7 uur opgestaan en had uitgebreid boodschappen gedaan op de Weg-is-Weg.
Het was nu half 8 en de eerste gasten konden elk moment arriveren. Hermelien zag er prachtig uit; ze had haar galagewaad aangetrokken voor de gelegenheid en had haar haren opgestoken.
Er stonden sta-tafels in haar kamertje dat ze magisch vergroot had. Anders paste lang niet iedereen er in.
Even later ging inderdaad de bel en Harry, Ginny en Ron stonden voor de deur.
‘Kom erin!, jullie zijn de eersten!’ zei Hermelien hartelijk, terwijl ze haar vrienden zoende.
Ze hadden een grote bos bloemen voor haar meegebracht en een vaatje mede, die Hermelien dankbaar in ontvangst nam.
Binnen een uur was het stampvol in het kleine flatje en Hermelien vermaakte zich opperbest. Voor de gelegenheid had Harry de “murmelio” vloek toegepast, eigenlijk was ze er geen voorstander van, maar in dit geval kwam het goed uit en ze deed er niemand kwaad mee.
Om een uur of tien ging de bel . Hermelien keek verbaasd op. ‘Nog meer visite? Ik dacht dat iedereen er wel was?’ Ze liep naar de deur toe met een glad mede in haar hand. Ze deed hem open en zag…
‘Victor! Wat fijn dat je gekomen bent!’ zei ze verrast. Victor keek haar een beetje schuchter aan, hij was altijd al verlegen geweest.
‘Gefeliciteerd Cherm-o-line’. Hij had nog altijd moeite met haar naam.
‘Kom erin’ zei Hermelien en ze wees uitnodigend naar binnen. Hij stapte haar halletje in.
Victor was niets veranderd. Wat was ze verliefd geweest op hem… Ach kalverliefde, ze was tenslotte pas 14 geweest. Hij was toen 19 en ze keek ontzettend tegen hem op. Hermelien glimlachte als ze terug dacht aan het Kerstbal van toen… ze had zich de koningin van het bal gevoeld. Maar ja, de tijden waren veranderd, misschien was hij al lang en breed getrouwd? Maar die eerste kus zou ze nooit vergeten!

Ze liep weer naar binnen met Victor achter zich aan. Ze liep naar Harry toe en kondigde hem aan. ‘Kijk eens, wie er is?!’ En ze liep weer verder.
Harry reageerde gelukkig enthousiast.
‘Hé Victor, wat een verassing!, ik wist niet dat je ook zou komen? Fleur is er ook, misschien wel leuk om haar ook weer te zien?’
Victor knikte, duidelijk opgelucht dat er meer mensen waren die hij kende.
‘Je werkt op Zweinstein, heb ik gehoord?’ ging Harry verder.
‘Ja, dat klopt, Verweer tegen de Zwarte Kunsten. Ik werk er nu 2 jaar.’
‘Was je altijd al goed in.’ grijnsde Harry, ‘Hoe is het verder met je? Verliefd? Verloofd? Getrouwd? Kids?
‘Nee’ antwoordde Victor, ‘Niks van dat alles… Maar ik heb het goed naar mijn zin op Zweinstein, voel me er thuis.’
Harry keek hem aan ’Ja, ik snap wat je bedoeld. Ik heb me ook altijd erg thuis gevoeld op Zweinstein. Ik denk dat ik er ooit ook nog wel eens terug keer...’
‘Charlie werkt toch ook op Zweinstein?’ vervolgde hij.
‘Je bedoelt Charlie Wemel?’ Harry knikte terwijl hij een slok van zijn boterbier nam en Victor er ook één aanbood.
‘Ja dat klopt, Charlie is een fijne collega.’ zei Victor terwijl hij het biertje aanpakte.
‘Hij deelt Verzorging van Fabeldieren nu met Hagrid, hij helpt hem ook met het voorbereiden van zijn lessen.’
‘Hermelien is nog steeds niet over hem heen.’ zei Harry, ondertussen om zich heen kijkend of hij haar niet zag.
‘Oh?’ reageerde Victor verbaasd, ‘Hebben die twee dan wat met elkaar gehad? Wanneer dan?’
‘Jazeker,’ zuchtte Harry ‘Het gebeurde tijdens de bruiloft van Fleur en Bill, ze werden stapelverliefd op elkaar…’
Victor trok zijn wenkbrauwen op; hij had stiekem gehoopt nog wel een kans te maken bij Hermelien, hij had nog altijd een zwak voor haar.
‘Waarom is het over gegaan?’ vroeg hij nieuwsgierig.
‘Charlie denkt, dat Hermelien met Ron naar bed is geweest in de nacht na het huwelijk.’
Victor trok zijn wenkbrauwen nog hoger op. ‘En, was dat ook zo?’
‘Nee, zeker weten van niet, maar het leek wel zo; Hermelien had namelijk wel in Rons kamer geslapen, maar zeker niet meer dan dat!’ Hij liet zijn eigen aandeel in het verhaal er maar even buiten, voor het gemak.
Toen zagen ze Fleur aankomen, ze begroette Victor enthousiast.
‘Hallo, dat ies lang geleden, hoe gaat ‘et ermee?’
Harry voelde even een steek door zich heen gaan. Nu ze hier zo met zijn drieën bij elkaar stonden moest hij even terug denken aan Carlo; hij had hierbij moeten zijn!

Het feestje werd, naarmate de avond vorderde en de drankvoorraad slonk, steeds gezelliger en rumoeriger. Iemand had muziek opgezet en de meeste mensen waren aan het dansen.
Hermelien had duidelijk de avond van haar leven; ze praatte en lachte met veel oude bekenden van Zweinstein en de universiteit.
Toen ze in gesprek was met Fred Wemel, voelde ze zich ineens raar. Terwijl ze stond te praten drong het ineens tot haar door dat ze Fred niet meer helder zag. Ze rondde het gesprek af en wilde weglopen, tot haar verbazing ging dit niet makkelijk; ze zag alles dubbel! Hermelien begon te giechelen en keek naar haar glas mede, in een roekeloze bui gooide ze die in een keer achterover. Ze voelde zich losbandig en vrij… Ze had het gevoel alsof ze zweefde, haar stem klonk vreemd en ver weg, net alsof het niet de hare was, de woorden die ze sprak leken ook al niet van haar… En het voelde eigenlijk heerlijk!
Ze wrong zich tussen haar gasten door en liet zich toen meevoeren op de klanken van de muziek.

Victor stond alleen. Hij leunde tegen een tafeltje en had een glas Vuurwhisky in zijn hand en keek naar de dansende menigte. Hij hield niet zo van dansen, hoewel het met Hermelien op het bal toentertijd geweldig was geweest. Hij droomde even weg.
Toen zag hij ineens Hermelien aankomen tussen de menigte. Iets in haar gedrag maakte, dat hij haar bleef volgen, ze was losser dan anders en heel vrij, zelfs uitdagend! Ze leek dronken, maar dat was niks voor haar.
Ineens zag hij haar naar hem toe komen. ‘Ja,’ dacht hij ‘ze is erg uitdagend en dronken. Erg dronken…’ Meer kon hij niet denken, want ze vleide zich tegen hem aan en alles scheen plotseling uitgeschakeld te zijn bij hem, op één belangrijk onderdeel na… Ze keek verwachtingsvol en een tikkeltje brutaal naar hem op.
Hij twijfelde een moment; het voelde of hij misbruik maakte van haar beschonken toestand, maar ja, hij was ook maar een mens en het vlees is zwak….
Hij kuste haar opgeheven lippen. Ze sloeg haar armen om zijn nek en kuste vol passie terug.

Even verderop gaf Ginny Ron een por in zijn zij, ‘Moet je daar kijken!’ en ze knikte richting Hermelien en Victor. Ron, die zelf ook niet meer geheel nuchter was, keek glazig naar het schouwspel.
‘Mooi’ zei hij droog ‘Is ze eindelijk over Charlie heen!’ Hij was inmiddels totaal niet meer jaloers.
‘Ik ben blij dat Charlie hier niet is…’ dacht Ginny hoofdschuddend, ze dacht er het hare van en wist dat Charlie in ieder geval niet over Hermelien heen was.

Zo’n twee uur later besloten Harry en Ginny, die de enigen schenen te zijn die redelijk nuchter waren, dat het feest maar eens ten einde moest zijn. Het was inmiddels over drieën en Hermelien hadden ze al zeker een uur nergens meer gezien. Ginny had bange vermoedens en werkte iedereen de deur uit, wat bijvoorbeeld met Hagrid nog een hele opgave was. Toen iedereen uiteindelijk weg was, zocht ze Hermelien. Tot haar opluchting vond ze haar, geheel gekleed, in een diepe slaap op haar bed… Alleen.
Ze kleedde haar om en legde een briefje neer voor als ze morgen wakker werd. Met een paar spreuken ruimden zij en Harry vervolgens alles op. Stilletjes verlieten ze de flat.

Potterfreaky · Geplaatst: Vr Nov 10, 2006 21:03

Hallo
Weer een nieuw stukje Very Happy

Ook weer over Charlie (speciaal voor jou, Wilma, omdat je m'n grootste fan bent!) Hope you like it!

Hoofdstuk 8 Hermeliens Kater.

De volgende ochtend deed Hermelien heel voorzichtig haar ogen open, om ze onmiddellijk weer te sluiten! Het leek of er iemand met een hamer tegen haar hoofd sloeg.
Opeens realiseerde ze zich dat ze een feest had gegeven en dat ze zich niks meer kon herinneren van het laatste deel! Ze keek heel voorzichtig om zich heen en zag dat ze wel haar nachthemd aan had. Ze dook terug onder het dekbed en probeerde zich te herinneren wat er gisteren gebeurd was, het leek verdorie wel of iemand haar geheugen gewist had. Heel langzaam kwamen er wat flarden van herinneringen terug. Ze twijfelde, het leek net of ze het gedroomd had! Of was ze voor het eerst in haar leven dronken geweest? Aan haar hoofdpijn te voelen was het echt het laatste; van dromen kreeg je over het algemeen geen hoofdpijn…
Als dat zo was, dan kon ze ook nog wel eens genante dingen gedaan hebben, heel vaag herinnerde ze zich dat ze nogal uitgelaten was geweest. Ze pijnigde haar hersens…
Het was wel fijn geweest om zo uitgelaten en roekeloos te zijn, maar nu moest ze ervoor boeten!
Toen, ineens, viel het haar als een bom terug te binnen… Ze sloeg haar hand voor haar mond en kreunde gesmoord: ‘O Mijn God, ik heb Victor staan zoenen!!’
En ze bedacht beschaamt, dat ze hem nooit meer onder ogen kon komen…als hij maar niet dacht, dat ze nu een stel waren, ze had zichzelf aardig in de nesten gewerkt!
En dan nog het probleem hoofdpijn. ‘Wie zijn billen brand, moet op de blaren zitten.’ dacht ze zuur en ze hees zich overeind. Voorzichtig klom ze uit bed, om de schade binnen maar eens op te gaan nemen.
Ze liep haar kamer in en keek verbaasd om zich heen; ze had heel wat verwacht, maar dit niet! Alles was keurig opgeruimd en al haar meubels stonden op hun oude plek.
‘Nou, dat is in ieder geval een probleem minder!’ zei Hermelien hardop. Knikkebeen reageerde onmiddellijk en kwam klagelijk miauwend naar haar toe.
‘Ja, je krijgt zo eten.’ zei ze tegen het beest, terwijl ze hem achter z’n oor krabde. Toen zag ze ineens een briefje liggen. Ze pakte het op en begon te lezen…

Goedemorgen Hermelien,
Hoe is het met je hoofdpijn?
Ik weet niet of je je er nog iets van herinnerd, maar je hebt jezelf nogal vermaakt met Victor, gisteravond..
Ik dacht, ik zeg het maar, voordat je het van een ander hoort.
Harry en ik hebben gisteren iedereen weggestuurd, alles opgeruimd en jou omgekleed.
(lang leve de magie!) Ik spreek je gauw,
Liefs van Ginny

Hermelien glimlachte. ‘Lieverds!’ Ze was stiekem opgelucht, dat Victor haar niet had omgekleed. Waarschijnlijk had hij haar wel op bed gelegd.
Toen zuchtte ze nog eens diep en sprak toen een anti hoofdpijn spreuk over zichzelf uit.
Zo kwam het nog eens van pas dat ze een tijdje het vak “Helen” had gevolgd. Ze voelde zich op slag een stuk beter. De rest van de dag rommelde ze wat aan. Het was tenslotte zondag.
Ze had nog een week en dan zou ze beginnen op het ministerie.

Aan het einde van de middag stond Ginny voor de deur.
‘Alles oké?’ informeerde ze voorzichtig.
Hermelien keek haar niet aan. ‘Mwa..’ zei ze lauw.
Ginny grijnsde. ‘Spijt?’
‘Je kunt moeilijk spijt van dingen hebben die je je niet volledig kunt herinneren.’ zei Hermelien.
‘Ik wil je best vertellen wat er precies gebeurd is, als je dat wil.’ opperde Ginny.
Hermelien knikte. ‘Brand maar los.’
Ginny vertelde het hele verhaal, tot aan het moment dat ze haar slapend had aangetroffen. Ze vertelde er ook eerlijk bij waar ze bang voor was geweest. Hermelien liet kreunend haar hoofd in haar handen zakken, haar haar viel als een gordijn voor haar gezicht.
‘Nee, toch? Ik heb mezelf wel voor schut gezet, zeg! Dus jij dacht echt, dat ik met Victor…?’
‘Ja, je was na die zoen ineens spoorloos verdwenen en hij ook, wat zou jij gedacht hebben?’
‘Maar jíj hebt me uiteindelijk omgekleed, toch?’ vroeg Hermelien voor de zekerheid.
‘Ja,’ antwoordde Ginny lachend, ‘had je wat anders gehoopt, dan?’
‘Nee, zeg, ben je gek!’ zei Hermelien verontwaardigd, ‘Juist niet! Ik ben alleen bang dat ik hem nu valse hoop heb gegeven en dat hij denkt dat we een stelletje zijn!’
Ginny schudde haar hoofd. ‘Ik denk niet dat je daar bang voor hoeft te zijn, hij wist dondersgoed dat je dronken was, hoor!’
‘Ik denk toch dat ik binnenkort maar eens naar Zweinstein moet gaan om de boel op te helderen…’
Ginny wilde wat zeggen, maar deed toen snel haar mond weer dicht. Misschien was het beter als Hermelien het niet wist…

Hoofdstuk 9 Op Zweinstein

Het was rumoerig in de Grote Zaal, alle leerlingen waren aanwezig en zaten aan hun ontbijt.
Charlie zat in gedachten verzonken te eten; hij had zijn Ochtendprofeet tegen de sapkan gezet en lepelde zijn bord havermout naar binnen, terwijl hij las. Naast hem zat Hagrid. Aan de andere kant zat Victor Kruml. Verder zaten ook Prof. Banning, Prof. Stronk, Marcel Lubbermans, die stage liep bij Prof. Stronk, Tops, die sinds vorig jaar Transfiguratie van Prof. Anderling had overgenomen en Prof. Anderling zelf, die nu fulltime schoolhoofd was, aan tafel. Ze hadden nog wel een groot probleem, want er was nog geen leraar Toverdranken, maar volgens zeggen zou dat snel opgelost zijn.

De lessen zouden over een uurtje beginnen. Charlie deed dit jaar de derde-, vijfde- en zesdejaars en Hagrid de vierde- en zevendejaars. Ze bereidden samen hun lessen voor, zodat ze alles op elkaar konden afstemmen. Hagrid was vorig jaar erg blij geweest met de komst van Charlie, met al zijn werkzaamheden op het terrein was het hem wat teveel geworden.

‘Rubeus,’ zei Charlie ‘ik loop alvast naar buiten om de les voor te bereiden.’ Het zou de allereerste les Verzorging van Fabeldieren worden voor een groep derdejaars, dus hadden ze besloten om die samen te geven, zodat ze hen allebei leerden kennen. Hagrid stak zijn hand op, ten teken dat hij eraan kwam, terwijl hij een stuk toost naar binnen schoof.
Charlie liep naar de grote voordeur, toen hij ineens Minerva achter zich zijn naam hoorde roepen.
‘Charlie? Zou ik je nog heel even kunnen spreken?’ vroeg ze. Charlie keek op zijn horloge en knikte.
‘Ja, ik heb nog wel even.’ En hij liep achter haar aan naar haar kamer. Daar aangekomen, ging hij in een van de stoelen zitten en wachtte af, wat er zou komen.
‘Charlie,’ begon ze, toen ze ook zat, ‘Ik wil je eigenlijk iets belangrijks vragen.’ Hij keek haar nieuwsgierig aan
‘Zou jij afdelingshoofd van Griffoendor willen worden? Ik ben dat tot nu toe zelf gebleven, eigenlijk alleen omdat ik geen geschikte opvolger kon vinden, maar ik vind jou erg geschikt en bovendien ben je een echte Griffoendor, wat toch een vereiste is.’
Charlie wist niet zo goed wat hij moest zeggen, dat was een grote eer! Hij keek Minerva aan en zei toen ferm: ‘Minerva, natuurlijk wil ik dat! Het zou me een grote eer zijn en ik bedank je voor je vertrouwen.’
Minerva keek hem vriendelijk aan en zei toen: ‘Fijn! Dat is dan geregeld. Als je het op prijs stelt, wil ik je de eerste tijd nog wel assisteren en advies geven. Ik zou het graag vanavond aan de Griffoendors willen meedelen, als je dat uitkomt?’
Charlie knikte, ‘Ik zou het fijn vinden als je me wilde adviseren de komende tijd en vanavond is prima, uur of acht in de leerlingenkamer?’ Minerva antwoordde bevestigend en ze namen afscheid, nadat ze hem het wachtwoord had gegeven.

Opgewekt fluitend liep Charlie vijf minuten later over het grasveld richting Hagrids huisje. Hij kon het goede nieuws niet voor zich houden en had besloten het aan Hagrid te vertellen.
Hagrid kwam hem al tegemoet.
‘Waar was je nou?’ vroeg hij verbaasd, ‘Ik dacht dat je al naar buiten ging?’
‘Dat was ik ook van plan, maar Minerva wilde nog iets vragen dus ben ik even met haar mee gelopen.’
Hagrid keek hem nieuwsgierig aan, hij wilde het niet vragen maar wilde wel heel graag weten waar het over ging. Charlie keek hem grijnzend aan.
‘Ga je niet vragen wat ze wilde?’
Hagrid keek even beschaamd weg. ‘Dat gaat me niet aan.’
‘Maar ik wil het best vertellen, hoor...’
‘Vertel!’ zei Hagrid meteen gretig.
‘Nou, ze vroeg of ik het afdelingshoofd van Griffoendor wilde worden…’
Er viel een korte stilte, terwijl Hagrid hem verbaasd aanstaarde. Toen begon hij bulderend te lachen en sloeg hem op zijn schouder, waardoor hij zich stevig moest vasthouden om niet van zijn stoel te zeilen.
‘Van harte gefeliciteerd, kerel!’ zei hij in zijn nopjes. ‘Wat een geweldig nieuws! Een terechte keus van Minerva!’
‘Ik zou het op prijs stellen als je het nog een poosje voor je hield, want de Griffoendors horen het vanavond pas.’ vroeg Charlie.
‘Vanzelfsprekend!’ antwoordde Hagrid, ‘Wat denk je ervan, zullen we het vanavond vieren in “De Drie Bezemstelen”? Vragen we nog wat anderen mee, rond een uur of tien?’
Charlie knikte. ‘Goed idee!’
Toen begonnen ze aan de voorbereidingen van de eerste les aan de derdejaars.

Die avond stond Charlie om een paar minuten voor acht voor het portretgat van de dikke dame.
‘Hallo’, zei ze verbaasd, ‘Bekend gezicht, toch?, dat is al een tijdje geleden…’
‘Ja, dat klopt, Ik vind het ook leuk om u weer eens te zien, als het goed is zien we elkaar vaker.’ Ze keek nieuwsgierig, maar toen zei Charlie het wachtwoord en ze zwaaide open.
Hij liep de vertrouwde leerlingenkamer in; er was nog niks veranderd, alleen de leerlingen. Veel leerlingen keken hem vragend aan. Hij zei iedereen vriendelijk gedag. In een hoek stond een groepje zesdejaars meisjes druk te smoezen; hij kreeg sterk de indruk dat het over hem ging.
Net toen hij zich een beetje ongemakkelijk begon te voelen zwaaide het portetgat open en kwam Minerva Anderling binnen.
Ze riep alle leerlingen bij haar en ging naast Charlie staan. Iedereen stond nu om hen heen.
’Griffoendors!’ begon ze met luide stem, ‘Ik heb een mededeling.Vanaf dit moment ben ik niet langer jullie afdelingshoofd. Ik heb lang gezocht naar een opvolger, en professor Wemel hier lijkt me een geschikte kandidaat. Hij heeft me gezegd dit een grote eer te vinden!’
Er viel een korte stilte en toen barstte er een oorverdovend applaus los. Charlie begon te grijnzen en Minerva keek hem glimlachend aan. Toen het applaus wegstierf, kwamen de klassenoudsten hem feliciteren en welkom heten. Charlie zag het groepje meisjes van zonet ook aan komen lopen. Één meisje stapte brutaal op hem af.
‘Gefeliciteerd, Proffessor Wemel’ zei ze een beetje uitdagend.
‘Dank je wel, Priscilla’ zei Charlie tegen haar; hij had haar vorig jaar ook al in de les gehad. Het was een slank, blond meisje met veel zelfvertrouwen en ze had nooit onder stoelen of banken gestoken dat ze hem wel interessant vond.
Charlie was inmiddels niet meer geïnteresseerd in meisjes van zestien en grinnikte in zichzelf, het was wel vleiend…
Hij praatte nog wat met andere leerlingen, die het duidelijk heel cool vonden om zo’n jong afdelingshoofd te hebben. Na een tijdje zei hij gedag en verdween door het portetgat.
Hij wandelde door de donkere gang en net toen hij bijna bij zijn kamer kwam, liep hij Victor tegen het lijf. Hij wist niet of Hagrid het hem al gevraagd had, dus hield hij hem aan.
‘Zeg, heb je zin om vanavond mee te gaan, wat drinken in “De Drie Bezemstelen”? Ik heb iets te vieren...’
Victor keek hem vragend aan. ‘Oh ja, wat dan?’
‘Minerva heeft gevraagd of ik afdelingshoofd wil worden van Griffoendor en ik heb natuurlijk ja gezegd.’ antwoordde Charlie met enige trots.
‘Gefeliciteerd, man!’ zei Victor terwijl hij hem een hand gaf, ‘Natuurlijk ga ik mee, hoe laat?’
‘Uur of tien, in de hal.’
‘Zie ik je daar!’ zei Victor, terwijl hij weg liep.

Potterfreaky · Geplaatst: Di Nov 14, 2006 22:09

Hallo
Hier weer een nieuw stukje; iedereen bedankt voor de reacties, nieuwe reacties zijn altijd welkom Very Happy

Enjoy!

Hoofdstuk 10 De ontmoeting

Die avond zaten Charlie, Tops, Hagrid, Victor en Marcel, de jonkies van Zweinstein dus, Hagrid niet meegerekend, gezellig te praten in “De Drie Bezemstelen”. Het was er overvol en het stond blauw van de rook. Madame Rosmerta had het vreselijk druk. Maar het was zoals altijd, wel erg gezellig.
Ze zaten achterin aan een rond tafeltje en dronken boterbier. Toen Charlie het goede nieuws verteld had, proostten ze op hem.
‘Ik doe het wel rustig aan, na afgelopen zaterdag…,’ zei Marcel argeloos tegen Charlie. ‘Jij was er trouwens niet hè?’
‘Waar zou ik geweest moeten zijn?’ vroeg Charlie verbaasd. Victor keek een beetje benauwd en hoopte dat Marcel niet teveel had gezien afgelopen zaterdag.
Marcel vervolgde: ‘Het feestje van Hermelien, ze heeft een baan en vierde dat. Het was nogal een wild feest...’
Charlie deed net of het hem niet interesseerde, maar kon toch niet voorkomen dat hij een beetje nijdig keek. Hij wilde toch wel weten wat er gebeurd was en besloot Marcel uit te horen, die had toch geen idee. Marcel, die inderdaad een beetje naïef was, vertelde vrolijk over het feest.
‘Nou, je hebt wel wat gemist, hoor! Ik heb Hermelien nog nooit zo meegemaakt!’
‘Oh ja, hoezo?’ viste Charlie quasi nonchalant
‘Nou, volgens mij was ze dronken!’ Charlie keek Marcel verbijsterd aan.
‘We hebben het hier over Hermelien Griffel, toch? Ik denk, ik vraag het voor de zekerheid...’ Marcel knikte. ‘Ken jij nog meer “Hermeliens” dan?’
Charlie kon nu zijn nieuwsgierigheid niet langer bedwingen, dit was wel erg onverwacht nieuws. Hij voelde zich wel wat gepasseerd, hoewel hij waarschijnlijk toch niet heen was gegaan als ze hem wel had uitgenodigd. Hij vroeg aan de anderen of ze er ook geweest waren en tot zijn verwondering knikte iedereen, zelfs Victor… Hij wist van Hermeliens geschiedenis met hem.
Tot Victors opluchting ging Marcel niet verder in op wat Hermelien allemaal had uitgespookt, met een beetje mazzel was hij zelf ook dronken geweest.
Charlie vroeg toen aan Tops: ‘Dus Hermelien heeft een nieuwe baan? Waar?’
Tops keek hem geamuseerd aan, in tegenstelling tot Marcel was zij niet van gisteren.
‘Wat een interesse ineens?’
Charlie fronste zijn wenkbrauwen. ‘Hier valt duidelijk niet veel te vissen…’ dacht hij geïrriteerd.
Maar ze vervolgde: ‘Ze heeft een baan bij het ministerie, ze gaat onderzoek doen voor de Wikenweegschaar.’
‘Nou nou, dat is niet mis!’ Charlie was onwillekeurig onder de indruk. Tops keek hem onderzoekend aan.
‘Als je het allemaal zo interessant vind, kun je het ook aan haar zelf vragen, ze is niet van de aardbodem verdwenen, hoor!’ Charlie keek stuurs voor zich uit.
‘Dat hoofdstuk heb ik afgesloten.’ zei hij kortaf.
Tops schudde haar hoofd. Charlie was een beste kerel, maar als het om Hermelien ging, was hij ronduit onuitstaanbaar. Ze vermoedde – ze was er nooit achter gekomen wat er precies gebeurd was die nacht na het huwelijk – dat Hermelien hem erg gekwetst had, hoewel ze zich dat niet kon voorstellen, Hermelien kennende.
‘Is er niet gewoon sprake van een misverstand?’ vroeg ze hem voorzichtig.
‘Als dat zo was, heeft ze vijf jaar de tijd gehad om dat op te helderen.’

Hermelien stond voor Zweinstein. Ze was net verdwijnseld met het idee het eens goed uit te praten met Victor. Ze had besloten ’s avonds te gaan, zodat ze niet teveel mensen tegen het lijf zou lopen. Langzaam liep ze naar het bordes van het gigantische kasteel, waar ze zulke fijne herinneringen aan had.
Ze deed de enorme deur open en liep voorzichtig naar binnen. Het was uitgestorven, zoals te verwachten viel op dit tijdstip. Ze stond even besluiteloos te dralen toen ze gemiauw hoorde. Haar eerste reflex was om zich uit de voeten te maken aangezien dit Mevr. Norks moest zijn, de kat van Vilder, de conciërge. Maar ze bleef staan, ze deed immers niets verkeerd.
Een moment later verscheen inderdaad Vilder om de hoek. Hij keek haar argwanend aan.
‘Wat moet dat?’ snauwde hij onvriendelijk, haar blijkbaar niet herkennend.
‘Dag Meneer Vilder,’ zei ze vriendelijk ‘ik zoek Prof. Kruml.’
‘Die is een half uur geleden naar Zweinsveld vertrokken.’ zei hij nog steeds onvriendelijk en hij draaide zich zonder verder nog iets te zeggen om en liep weg.
Hermelien haalde berustend haar schouders op en besloot dan maar naar Zweinsveld te wandelen.

In “De Drie Bezemstelen” was het inmiddels nog steeds gezellig. Charlie, die met zijn rug naar de deur zat, praatte nu met Hagrid. Ze hadden het over de lessen van die middag.
‘Die ene griet,… kom, hoe heet ze,… die zat wel ongegeneerd met je te flirten, Charlie.’
Charlie grinnikte: ‘ Je bedoelt Priscilla Ridder. Ach ja, dat weet je met pubers, ik doe maar net of ik gek ben, dat gaat vanzelf over.’
Op dat moment kreeg Victor, die voor hem zat, een ontzettende hoestbui. Hij liep paars aan en het bier kwam uit z’n neus. Tops sprak snel een spreuk, zodat hij weer lucht kreeg. Hij keek haar dankbaar aan, maar bleef benauwd kijken.
Charlie stond op om nieuw bier te halen bij de bar. Hij draaide zich om en op dat moment kwam hij niet zachtzinnig in botsing met een kleine vrouw. Ze verloor haar evenwicht en in een reflex ving hij haar op.

Hermelien deed de deur van “De Drie Bezemstelen” open om te kijken of Victor hier was. Het was er erg druk en de blauwe rookwalm kwam haar tegemoet. Ze ging op haar tenen staan om achterin te kunnen kijken. Helemaal achterin zag ze hem zitten. Zag ze dat nou goed? Zat hij met Marcel te praten? Terwijl ze naar binnen liep bedacht ze zich dat ze Marcel zaterdag nog gesproken had en niet eens gevraagd had wat hij deed…
In de verte kreeg Victor ineens een hoestbui, ze was nu bijna bij hen. Net toen ze zich door de mensen massa had geworsteld, botste ze met een daverende klap tegen iemand op. Ze voelde dat ze haar evenwicht verloor en dreigde in de mensenmassa te verdwijnen. Angstig begon ze met haar armen te zwaaien, in een poging haar evenwicht te hervinden. Toen voelde ze twee sterke armen om haar heen. Acuut begon haar huid te branden, ze kreeg een raar gevoel in haar maag, dit voelde wel heel vertrouwd… Het begon haar te duizelen en ze durfde niet omhoog te kijken. Toen ze dat uiteindelijk toch deed, keek ze in de verbijsterde ogen van Charlie. Haar mond viel open. Hij liet haar snel los. Even keken ze elkaar glazig aan, tot Hermelien haar stem terug kreeg.
‘Wat doe JIJ hier??!’ bracht ze uit ‘Jij-jij hoort in Roemenië!’
‘Dat kan ik ook aan jou vragen!’ kaatste hij terug. Even wist ze niet eens meer waarvoor ze gekomen was, ze had een hoop verwacht maar dit niet. Even voelde ze woede in zich op borrelen, ‘Ginny wist dit, de kleine slang!…’
Toen zei ze vlug: ‘Ik kom voor Victor' en ze dacht er wraakzuchtig achter aan 'Há, laat hem maar lekker jaloers worden!’
Charlie keek van Hermelien naar Victor, die onder tafel leek te willen kruipen. Charlie’s brein werkte razendsnel. Dus ze wist niet eens dat hij op Zweinstein werkte, en ze kwam voor Victor… Onmiddellijk legde hij de link. ‘Er zal zaterdag toch niets gebeurd zijn?’
Tops, die leek te genieten van dit hele gebeuren zei nu kalm tegen Hermelien: ‘Ga even rustig zitten, wil je ook een boterbiertje, Charlie ging net nieuwe halen.’
Het drong niet meteen tot Hermelien door dat ze het tegen haar had, maar toen de sikkel was gevallen knikte ze en liet zich op een stoeltje vallen. Een moment later kreeg ze van een nors kijkende Charlie een boterbiertje in haar hand gedrukt.
‘Victor,’ begon ze nu, met hernieuwde moed, ‘kan ik je even onder vier ogen spreken?’ Charlie keek Victor aan alsof hij hem de Cruciatus vloek toewenste en Victor knikte, ondertussen proberend achter het tafeltje vandaan te komen. Ze liep een stukje verderop de kroeg in en vond een klein plekje aan de bar. Victor kwam naast haar staan. Ze kon over zijn schouder het tafeltje zien, waar ze net aan zaten en zag dat Charlie demonstratief zijn rug naar hen had toegekeerd.
‘Luister, Victor,’ begon ze een beetje beschaamd, ‘wat er zaterdag gebeurd is, was een vergissing.’ Ze wachtte gelaten op zijn reactie. Hij keek haar echter vrolijk aan.
‘Dacht je dat ik dat niet begrepen had, lieverd? Je was straalbezopen! Hoewel ik niet zal ontkennen dat ik het fijn vond…’ zei hij eerlijk, ‘En trouwens, mocht ik nog hoop hebben gehad dan was die na de voorstelling van daarnet wel vervlogen, hoor!’
Hermelien keek hem wat suffig aan. ‘Waar heeft hij het over?’
‘Welke voorstelling?’
Victor schudde lachend zijn hoofd. ‘Ik begin te geloven dat iedereen door heeft wat er tussen jou en Charlie is, behalve jullie twee!’
Het leek nog steeds niet tot haar door te dringen.
‘Hoe?, ..Wat?.. ‘ stotterde ze verward, ‘Wat weet jij van Charlie en mij?’ vroeg ze toen achterdochtig, ze dacht razendsnel na wie hem dat verteld kon hebben.
‘Al had ik daar niks vanaf geweten, dan had ik dat nu wel gezien. Het leek wel of jullie onder stroom stonden, pure magie!’
Hermelien verwerkte die informatie. ‘Zullen we maar weer eens terug gaan?’ stelde ze toen voor. Ze was wel opgelucht dat Victor het zo goed had opgenomen, maar zag er wel een beetje tegenop om Charlie nu weer onder ogen te komen.

Aan het tafeltje, ondertussen, was de spanning te snijden. Marcel keek verbaasd om zich heen.
Hij fluisterde tegen Tops, die naast hem zat: ‘Wat gebeurde daar nou?’ Zelfs hij had aangevoeld dat er een spanning was tussen Charlie en Hermelien.
Tops keek hem aan. ‘Laat me raden; jij was afgelopen zaterdag ook zo zat als een balletje?’
Marcel keek haar schaapachtig aan. ‘Euhh, ja. Maar wat heeft dat in hemelsnaam te maken met Charlie en Hermelien?’ Hij keek haar hulpeloos aan en ze besloot uit medelijden het verhaal maar te vertellen. Toen ze klaar was, keek Marcel haar verbijsterd aan.
‘Wow, daar heb ik niks van gemerkt!?’
‘Nee, dát had ik al begrepen…’ zei Tops meewarig. En ze dacht: ‘Volgens mij kan er een kudde Hippogrieffen voor zijn neus losbreken zonder dat hij dat door heeft...’
Charlie had geen woord meer gezegd en zat met zijn armen over elkaar nors voor zich uit te kijken. Hagrid zat wat zenuwachtig op zijn stoel naar Victor en Hermelien te kijken, ondertussen proberend een gesprek op gang te krijgen, wat hopeloos mislukte.
Charlie wilde net opstaan om terug naar het kasteel te gaan, toen Hermelien en Victor naast hem kwamen zitten. Waardoor op het nippertje een herhaling van de botsing werd voorkomen.
‘Nou,’ begon Victor een beetje ongemakkelijk, ‘Ik denk dat ik maar weer eens terug ga naar het kasteel.’ De woorden bleven een beetje hangen, niemand reageerde. Tot Charlie plotseling opstond. Hij had er geen behoefte aan om te horen dat Victor en Hermelien naar zíjn kamer gingen, hij wilde hier weg! Kortaf zei hij iedereen gedag, zonder hen aan te kijken. Snel baande hij zich een weg door de mensenmassa.
Hermelien keek Tops verward aan. ‘Is er iets gezegd, toen wij weg waren?’
Tops schudde haar hoofd. ‘Hij is stikjaloers, Hermelien, dat zie je toch wel?’
Hermelien dacht even na. ‘Waarop dan?’
Tops trok haar wenkbrauwen op. ‘Ben je wel helemaal wakker? Jij gaat daar met Victor staan babbelen, en dan roept Victor ineens dat hij terug gaat naar het kasteel...’
Hermelien keek haar aan alsof ze het in Keulen hoorde donderen: ‘ Is hij dan?… Ik bedoel, zou hij dan nog steeds iets voor me voelen?’ vroeg ze hoopvol.
Tops tikte haar op haar voorhoofd. ‘Hallo, Tops aan brein van Hermelien, ik zou bijna gaan twijfelen aan je verstandelijke vermogens! Die jongen is stapelgek op jou, hij is alleen zo ongelofelijk trots dat hij niet kan vergeten wat er gebeurd is! Wat dat dan ook moge zijn…’ voegde ze er snel aan toe.
Hermelien lachte een beetje nerveus. ‘Er is niks gebeurd, Tops, maar hij denkt, dat Ron en ik met elkaar geslapen hebben, omdat hij ons in Rons kamer aantrof, die ochtend na het huwelijk...’
Nu was het Tops’ beurt om verbijsterd te kijken. Dit was nieuw voor haar en gretig vroeg ze: ‘Maar waaróm sliep je dan wel bij Ron op de kamer?’
‘Dat is weer een heel ander verhaal’ Tops ging er eens goed voor zitten en Hermelien ging verder, ‘Omdat Harry bij Ginny op de kamer was...’
Tops gaapte haar nu met open mond aan.
‘Weet Molly hiervan?’ vroeg ze nu een tikje streng, ze waren tenslotte nog wel heel jong geweest, toen.
‘Nee, natuurlijk niet! Hoewel Ginny me de volgende dag ervan verzekerd heeft dat HET niet gebeurd is, maar dat gaat het niet om, het was alleen de reden dat ik daar niet slapen kon en ja, Harry’s bed was leeg...’
De stukjes vielen nu op zijn plaats; Tops kon zich de verwarring goed voorstellen.
‘Waarom heb je het niet uitgelegd?’
‘Daar gaf hij me de kans niet voor, hij was al weg voor ik het door had, ik ben er weken doodziek van geweest.’ zei Hermelien triest.
‘Ik wist niet eens dat hij op Zweinstein werkte! Welk vak geeft hij eigenlijk?’
‘Hij geeft Verzorging van Fabeldieren, samen met Hagrid. Maar luister,’ Tops had spontaan iets bedacht ‘Jij hoeft toch volgende week pas te beginnen op het ministerie?’ Hermelien knikte. ‘Jij blijft bij mij logeren, dan bedenken we een smoes om dat te verklaren, dat je me komt helpen, of zoiets, en dan ga ik een plan bedenken om Charlie en jou weer bij elkaar te brengen.’ Ze keek verwachtingsvol naar Hermelien, die had nog wel haar twijfels, maar het leek haar wel geweldig om weer eens een tijdje op Zweinstein te zijn, dus stemde ze met het plan in.

Charlie gooide de deur van “De Drie Bezemstelen” zo hard dicht dat het hem verbaasde dat hij nog in de sponning zat.. Hij was woest, op Hermelien, op Victor, maar vooral op zichzelf. Hij voelde zich zo’n loser! Hij had echt gedacht dat hij over haar heen was, maar wat hij nu voelde was pure jaloezie en dat nam hij zichzelf kwalijk… ‘Slappeling!’ mopperde hij op zichzelf. Hij probeerde het beeld dat hij op zijn netvlies gebrand had van zich af te schudden. Hermelien, die bij Victor op de kamer logeerde… De woede borrelde weer in hem op en met snelle passen beende hij Zweinsveld uit. ‘Vermoedelijk zal ze toch gewoon weer naar huis toe gaan, vanavond.’ stelde hij zichzelf gerust.

Potterfreaky · Geplaatst: Vr Nov 17, 2006 22:30

en... weer een nieuw stukje, met speciaal een grapje voor Wilma, Hope you like it...
Ik vind het een beetje een saai stukje, op sommige passages na..

Hoofdstuk 11 De nieuwe leerkracht

Tops was wel zo enthousiast geweest, maar in feite had ze nog geen enkel idee over hoe ze het moest gaan aanpakken. Het leek haar wel verstandig om eerst met Minerva te bespreken dat Hermelien bij haar logeerde voor een weekje, zonder meteen de hele waarheid te vertellen. Ze betwijfelde of Minerva zo’n romantische ziel was.

Het was al laat toen ze terugkeerden naar Zweinstein. Ze waren erg moe en Tops besloot het morgenvroeg maar te regelen. Ze toverde snel een comfortabel bed voor Hermelien tevoorschijn. Die geeuwde luid.
‘Ik moet morgen wel even naar huis om mijn spullen te halen, hoor.’
Tops knikte, half slapend. ‘Is goed..’ kon ze nog net zeggen voor ze vertrokken was.

Toen Charlie de volgende morgen de grote zaal inliep, was het al aardig druk. Hij keek naar de oppertafel en… zag Hermelien!
Tot zijn verbijstering en irritatie zat ze geanimeerd met Minerva Anderling te praten. Met z’n ogen zocht hij razendsnel Victor, maar die was er nog niet, hoewel dat natuurlijk niets hoefde te betekenen! ‘Charlie…!’ riep hij zichzelf in zijn gedachten tot de orde, ‘Je bent verdorie volwassen, get over it!’
‘Goedemorgen!’ hoorde hij opeens naast zich, op een bijzonder vrolijk (lees: irritant) toontje. ‘Goed geslapen?’ ging de persoon op hetzelfde toontje verder. Nijdig keek hij opzij, recht in het gezicht van Tops.
‘Wie anders?’ dacht hij zuchtend. ‘Ook goedemorgen en wat denk je zelf?’ zei hij sarcastisch.
‘Niet dus.’ constateerde Tops droogjes en ze vervolgde weer vrolijk. ‘Gezellig hè, dat Hermelien er nog steeds is?’
‘Reuze..’ antwoordde hij lauw ‘Doet ze het nou express? Dat tòontje alleen al, grrrrr’ dacht hij terwijl hij haar vernietigend aankeek. Hij liep snel weg, maar tot zijn grote frustratie kwam ze naast hem aan de oppertafel zitten. Hij besloot haar te negeren en smeerde zwijgend marmelade op zijn toast.
Na een minuut of tien begon ze toch weer tegen hem te praten, gelukkig nu niet meer op dat irritant vrolijke toontje.
‘Er schijnt nu toch eindelijk een nieuwe leraar Toverdranken te zijn…’
Hij keek haar nu geïnteresseerd aan. ‘Oh ja, wie?’
Tops zei zachtjes: ‘Er gaan geruchten, dat…’
Maar op dat moment kwam Minerva achter hen staan en hield Tops abrupt haar mond.
‘Nymphadora, Charlie; ik verwacht jullie samen met de anderen, over een kwartier op mijn kamer, ik heb een belangrijke mededeling.’ Tops trok haar neus op, alsof ze iets heel vies rook, ze had een ontzettende hekel aan haar voornaam… Ze knikten beiden.
‘Nou zullen we het horen, over die nieuwe, ik brand van nieuwsgierigheid!’ zei Tops, terwijl ze een beschuitbol beboterde.

Een kwartier later zaten alle docenten bij elkaar in Anderlings kamer. Op dat moment werd er op de deur geklopt en iedereen draaide zich om.
‘Kom binnen.’ zei Minerva formeel. Krakend werd de deur open geduwd, en in de deuropening stond, tot ieders verbazing… Draco Malfoy! Hij leek zich erg op zijn gemak te voelen en keek op zijn dooie gemakje arrogant in het rond.
Iemand, Charlie wist wel wie, snoof afkeurend. Minerva negeerde dit en riep: ‘Draco, van harte welkom terug op Zweinstein!’, terwijl ze zijn hand schudde. En toen tegen de anderen: ‘Mensen, dit is Draco Malfoy, hoewel de meeste van jullie hem waarschijnlijk wel kennen…’
Er viel een ongemakkelijke stilte en er werd weer gesnoven.
‘Hoe dan ook, hij komt ons team versterken en ik hoop dat jullie hem gastvrij zullen ontvangen.’

Draco had het niet makkelijk gehad, de afgelopen jaren. Zijn ouders waren aanhangers geweest van Voldemort en hij dus, zonder dat hij daar een keuze in had gehad, ook.
Zijn ouders waren allebei gesneuveld in de strijd, op zich had hij daar heel veel verdriet van gehad, maar het had hem ook de kans gegeven om opnieuw te beginnen.
Hij had op tijd kunnen vluchten en had een paar maanden ondergedoken. Daarna was hij begonnen aan een opleiding tot grootmeester Toverdranken. Dat was op school altijd zijn beste en favoriete vak geweest. Hij ging nu dan eindelijk in de voetsporen treden van zijn grote voorbeeld; Severus Sneep. En daar was hij heel trots op, hij had vaak aan dit moment gedacht tijdens zijn opleiding, hoewel hij van zijn leven nooit gedacht had dat Anderling hem ook daadwerkelijk zou aannemen! Gelukkig vond zij dat iedereen een tweede kans verdiende. Wel had hij openlijk zijn excuses moeten maken, dat was niet makkelijk geweest, maar hij had het er voor over…

Charlie keek met stijgende verbazing naar Draco, die daar stond of hij het schoolhoofd zelf was, terwijl Anderling iedereen aan hem voorstelde. Toen ze bij hem aangekomen was, knikte hij kort naar Draco en schudde hem de hand. Toen Tops voorgesteld werd, snoof ze nog eens luid en keek hem minachtend aan. Minerva wees haar terecht.
‘Nymphadora, jullie zijn nu collega’s! Ik verwacht dat je je ook zo zult gedragen!’ Tops knikte kort, maar vroeg:
‘Was het zo moeilijk om gewoon aan het begin van het schooljaar te komen, net als de rest?’
Minerva antwoordde koeltjes, voor dat Draco dat zelf kon doen.
‘Draco had elders verplichtingen, Nymphadora, -weer die akelige voornaam- niet dat dat verder jouw zaken zijn…’
‘Draco krijgt het niet gemakkelijk…’ dacht Charlie, hoewel hij meer medelijden had met zijn leerlingen…
Minerva wilde het overleg afsluiten en riep: ‘Mensen, ik verwacht veel van Draco, hij is een uitstekende toverdranken maker! Iedereen heeft zijn fouten en Draco heeft zijn excuses gemaakt voor de zijne. We weten allemaal hoe moeilijk het toen was om je niet aan te sluiten aan de verkeerde kant… Bovendien ben ik van mening dat iedereen een tweede kans verdient!’
Iedereen wilde opstaan, toen Minerva zich ineens weer iets leek te herinneren.
‘Oh ja,’ zei ze snel ‘misschien hebben sommige van jullie haar al gezien. Hermelien Griffel zal de komende week op Zweinstein verblijven; ze is bezig met een verassing die voor een deel aanstaande zaterdag zal gaan plaatsvinden. Ik zou het fijn vinden als jullie haar daarmee helpen.’
En toen tegen Charlie: ‘Jullie kennen elkaar goed, misschien wil jij haar helpen?’
Charlie lachte als een boer met kiespijn. ‘Dat is goed hoor, als ik het kan combineren met de lessen…’

Na deze mededeling ging ieder zijn kant weer op. Tops liep achter Charlie aan, die weg liep met een gezicht als een donderwolk.
‘Charlie!’ riep ze, ‘Wacht even!’ Maar Charlie deed of hij gek was en liep stug door, hij had er nu even geen zin in…
Uiteindelijk wist ze hem in te halen, maar hij weigerde haar aan te kijken.
‘Dat heb je mooi voor elkaar hè!’ zei hij kortaf.
‘Wat?!’ Tops keek hem quasi verbaasd aan, ‘Ik weet niet wat je bedoeld!’
‘Tops, jij weet dondersgoed wat ik bedoel!’ zei hij nu echt boos en hij stond plots stil. Nu was hij het zat.
‘Luister, ik kan er niet onderuit en zal Hermelien helpen, maar hou nu maar op met cupido te spelen, want het zal nooit meer wat worden tussen ons!’ En met deze woorden beende hij nijdig weg om zijn volgende les voor te bereiden.

Tijdens de lunch kwam hij Draco tegen, en – natuurlijk – ging hij naast hem zitten…
‘Hé, Wemel, toch?’ zei deze, alsof hij dat niet meer wist. Charlie keek hem minzaam aan.
‘Hallo Malfoy’ zei hij kort, weigerend om zijn voornaam te gebruiken.
Charlie had niet echt behoefte om een vrolijk gesprekje met hem te beginnen en wendde zijn hoofd af. Maar Draco had andere plannen en vervolgde:
‘Wat zou Griffel hier moeten?’
Nu was Charlie natuurlijk wel boos op Hermelien, maar dat Draco haar hier nu noemde bij haar achternaam, irriteerde hem mateloos.
‘Ik zou niet weten wat Hermelien hier doet, maar maakt het iets uit, het kasteel is groot genoeg…’ en hij zorgde dat hij goed de nadruk legde op haar voornaam.
Draco grinnikte boosaardig. ‘Oh, gevoelig punt?’
Charlie voelde boosheid in zich opkomen, was het zo duidelijk geweest?
‘Luister, Malfoy’ zei hij kil, ‘Bemoei je met je eigen zaken en doe gewoon je werk, ja? Dat is voor die arme kinderen al treurig genoeg…’ En hij stond op terwijl Draco hem, allerminst onder de indruk, nakeek.

Hermelien mocht Tops’ werkkamer gebruiken voor haar plannen van zaterdagavond, nou ja, háár plannen,… Het was eigenlijk Tops’ plan geweest en ze had al haar charmes in de strijd gegooid om Anderling ervan te overtuigen dat Hermelien de organisatie moest doen. Gelukkig was Andeling erg enthousiast geweest.
Ze dacht even terug aan die ochtend en moest nog lachen om Charlie’s verbijsterde uitdrukking, toen hij haar had gezien. Het was misschien wat kinderachtig, maar nu Tops haar had laten inzien dat hij zo jaloers was, genoot ze er een beetje van…Natuurlijk was het ook vleiend!
Ze vermoedde dat hij dacht dat ze bij Victor had gelogeerd en had besloten hem nog even in die waan te laten.
Zo meteen zou ze nog even naar huis gaan om wat spulletjes en Ozzy en Knikkebeen op te halen en nog wat dingen te regelen voor zaterdag.
Even later liep ze naar buiten om te verdwijnselen naar haar flatje. Daar aangekomen keek ze even haar post door en gaf gauw de beesten wat te eten. Toen schreef ze een briefje voor Ginny, dat niet voor de poes was, ze was immers best een beetje boos op haar!
Toen ze al haar spullen had gepakt en Knikkebeen in zijn mandje had gedaan, stuurde ze Ozzy weg met het briefje en verdwijnselde zelf weer terug naar Zweinstein.

Toen Ginny moe en bezweet thuis kwam van de zwerkbaltraining, zag ze Ozzy op het raamkozijn zitten. Ze liep op hem af, aaide hem liefkozend en maakte het briefje los, dat aan zijn pootje zat. Het was, uiteraard, van Hermelien en ze begon te lezen.

Hallo Ginny,
Ik ben nu op Zweinstein.
Nou mag jij drie keer raden wie ik daar tegen kwam…

Ginny sloeg haar hand voor haar mond..

Maak jij je borst maar nat, als wij elkaar ontmoeten!
Ik logeer bij Tops op de kamer, al denkt jouw broer heel andere dingen.
Ik ben bezig met de voorbereidingen van een verassing, dus hou aanstaande zaterdag maar even vrij.
Ik heb wel je hulp nodig en als je braaf meewerkt, dan spaar ik je misschien… Heel misschien.

Ginny las verder over de dingen die Hermelien haar vroeg te doen en zuchtte diep, ze leek echt niet blij en ze had nog wel gehoopt dat het goed zou komen.
De verassing was echter wel heel leuk en ze had nu al zin in aanstaande zaterdag. Snel schreef ze een briefje terug met haar uitgebreide excuses en stuurde Ozzy naar Zweinstein.

Die middag was Charlie een groep zesdejaars aan het lesgeven. Het was een groep met Griffoendors en Zwadderaars, waaronder Priscilla Ridder en haar vriendinnen, Marjolein Kamp en Wilma de Wolf. De drie meiden hadden niet echt hun aandacht bij de les, hoewel die over eenhoorns ging en dus best leuk was. Hij kreeg de indruk dat ze alleen Verzorging van Fabeldieren hadden gekozen vanwege hém en hij begon zich er langzaam aan te ergeren.
‘Ridder, Kamp en de Wolf!’ riep hij dreigend; het was nu tijd voor een serieuze waarschuwing. ‘Als jullie nu niet je aandacht bij de les houden, trek ik tien punten per persoon af voor Griffoendor!’
Ze keken geschrokken op, dat hadden ze niet verwacht van hun eigen afdelingshoofd!
Maar Charlie was niet van plan om zijn eigen afdeling te sparen, dat had Minerva ook nooit gedaan en dat had hij, achteraf, wel weten te waarderen. Toen hij zelf op school zat, dacht hij daar uiteraard heel anders over.

Aan het einde van de les liep hij in gedachten verzonken naar het hek om de eenhoorn los te laten, toen hij opeens een zwoele stem achter zich hoorde.
‘Zal ik het even doen, Professor? Eenhoorns houden van een vrouwenhand, zei u net zelf...’
Charlie draaide zich vliegensvlug om en stond oog in oog met Priscilla, die hem verleidelijk aankeek.
‘Zo,’ zei hij, niet onder de indruk, ‘dus je hebt nog wel een beetje opgelet, vanmiddag… Zou je nu weg willen gaan?’
Priscilla leek het niet eens te horen en vleide zich brutaal tegen hem aan. Hij duwde haar weg.
‘Twintig punten aftrek voor Griffoendor! En dit hoef je niet nog eens te proberen, Priscilla, dan kun je meteen met de volgende trein naar huis!’ riep hij verhit.
Toen hoorde hij iemand afkeurend sissen. Hij keek op en zag Draco Malfoy staan.
‘Dus meneer is afdelingshoofd en maakt daar meteen misbruik van…’ zei hij met een verwrongen lach.
Charlie keek Draco met toegeknepen ogen aan en snauwde tegen Priscilla: ‘Ga naar je les!’
Toen ze was afgedropen, liep hij met grote passen naar Draco toe.
‘Je weet best wat hier gebeurde, Malfoy,’ zei hij ijzig ‘en WAAG het niet er iets anders van te maken!’
Hij voelde zijn toverstok in zijn zak branden en had in gedachte al heel wat vervloekingen op hem losgelaten, maar hield ze voor zich, hij had al genoeg problemen.
‘Wat hoorde ik trouwens over jou en Griffel, dat modderbloedje?’ daagde Draco hem, niet onder de indruk, nog verder uit, en hij vervolgde vals grijnzend: ‘Ze zal het vast niet leuk vinden om dit te horen, om over Anderling maar te zwijgen..’
Charlie voelde zijn oren langzaam knalrood worden, een heel irritante erfelijke kwaal, en beende uiteindelijk woest weg, voordat hij echt schade aan kon richten… Draco keek hem nog steeds vals grijnzend na, wetend dat hij alle troeven in handen had!

Potterfreaky · Geplaatst: Di Nov 21, 2006 21:11

Hoofdstuk 12 Tops’ plan

Hermelien wandelde op haar gemak terug naar Zweinstein. Het was prachtig weer en ze had besloten even ouderwets bij Hagrid langs te gaan. Knikkebeen was al uit zijn mand ontsnapt, hij vond dat hele verschijnselen helemaal niks. Hermelien kon het hem niet kwalijk nemen, ze had zelf ook aan het verstikkende gevoel moeten wennen. Vrolijk stak ze het gazon over, richting Hagrids huisje, ondertussen nadenkend over wat er nog geregeld moest worden. Hoewel ze het niet graag toegaf, ze kon wel wat hulp gebruiken.
Toen ze het huisje naderde, viel haar opeens op, dat er twee mensen aan de rand van het verboden bos stonden. Ze kneep haar ogen samen en tuurde in de verte. Hagrid was er in ieder geval niet bij, deze personen waren veel kleiner. Toen verstarde ze. Het was Charlie! Samen met een of andere blonde griet! Ze draaide zich snel om en liep weg, ze zat er niet echt op te wachten om hier getuige van te zijn! Zonder om te kijken, rende ze naar het kasteel, de tranen kwamen als vanzelf en ze deed verwoede pogingen om ze weg te knipperen... ‘Tja,’ dacht ze bitter ‘Wie de bal kaatst kan hem terug verwachten. Charlie is tenslotte geen heilige, hoewel dit meisje wel een leerling lijkt..’ Ze sjokte mismoedig terug naar Tops werkkamer.
Hermelien keek in de spiegel ‘Ik ben óók jaloers…’ constateerde ze down.
Toen werd er op de deur geklopt en kwam Minerva Anderling binnen.
‘Goedemiddag Hermelien.’ zei ze stijfjes ‘Ik wilde je even laten weten, dat alle docenten op de hoogte zijn van je aanwezigheid. Oh, en Charlie bood aan om je te helpen, ik denk dat je wel wat hulp kunt gebruiken.’
‘Eeeh, ja, eeh, dat is heel fijn, hulp is wel prettig...’ stamelde ze. ‘Het is toch nog steeds wel geheim, hoop ik?’
‘Ja, ja, ze weten van niks.’ glimlachte Anderling, ‘Maar je zal het toch snel moeten gaan zeggen aangezien iedereen zich moet gaan voorbereiden!’
Hermelien knikte. ‘Ja, dat is waar, ik ga het straks wel even met Charlie overleggen.’
En ze hoopte dat Minerva weer zou verdwijnen.
Tot haar opluchting zei Minerva toen: ‘Nou, succes!’ en verdween inderdaad.
Ze liet zich op een stoel vallen en blies al haar adem uit. Ze kon zich niet voorstellen dat Charlie zelf had aangeboden om haar te helpen!
Op dat moment stormde Tops naar binnen. ‘Wow, dat liep echt nog beter dan ik gehoopt had!’ zei ze buiten adem en ze keek Hermelien stralend aan. Deze keek echter verveeld terug
‘Ik had kunnen weten dat jij hier achter zat. Laat me raden; jij hebt voorgesteld dat Charlie mij kwam assisteren?’
‘Nee, dat was niet eens nodig, hoewel ik er wel aan gedacht heb, maar Minerva stelde het voor. Nou ja, toen kon hij er niet meer om heen! Geweldig, toch?!’ Tops keek haar aan alsof ze het verwachtte dat Hermelien haar in de armen zou vliegen van blijdschap. Hermelien keek haar echter benauwd aan.
‘Tops, ik weet niet of ik hier aan toe ben…’
‘Tuurlijk wel.’ zei Tops kordaat, ‘Je vertelt nou eindelijk eens de waarheid over wat er gebeurd is, vijf jaar geleden! Oh, ik heb nog een ander nieuwtje…’ Het schoot haar ineens te binnen dat ze Hermelien nog niet verteld had van Malfoy.
‘Vertel?’ vroeg Hermelien nieuwsgierig.
‘Ze hebben een nieuwe leraar Toverdranken aangenomen…’
‘Nou, vertel dan?’ drong Hermelien nu ongeduldig aan.
‘Het is Draco Malfoy…’ Er viel een stilte en Hermelien keek Tops verbijsterd aan.
‘Dat meen je niet?! Die druiloor?? Is er een waanzichtspreuk over Anderling uitgesproken, ofzo?’ Tops snoof.
‘Ik snap er ook geen klap van en als je het mij vraagt, is hij geen steek veranderd, nog steeds die omhooggevallen klier van voorheen…’
Hermelien schudde haar hoofd. ‘Arme leerlingen…’
‘Ik denk trouwens,’ zei Tops ineens, ‘dat Charlie hier wel naar toe zal komen…’
‘Over Charlie gesproken, daar heb ik ook nog een nieuwtje over…’zei Hermelien, maar ze werd onderbroken toen er op de deur geklopt werd. Het moment van de waarheid was aangebroken. Tops keek haar bemoedigend aan en fluisterde: ‘Dat komt straks wel…’
Ze deed de deur open. Het was inderdaad Charlie en Tops verdween onmiddellijk.
Charlie liep een beetje besluiteloos Tops’ werkkamer in.
‘Hoi.’ zei hij kort
‘Hoi’ zei Hermelien, ‘Dit loopt niet echt heel soepel…’ dacht ze benepen.
‘Jij euh, jij had mijn hulp nodig?’ ging hij voorzichtig verder.
‘Ja, het is nogal veel werk om alleen te doen, dus ja, je hulp is van harte welkom… Als je het tenminste wilt?’ durfde ze te vragen.
‘Nou, ik had niet zo heel veel keus, als ik eerlijk ben, maar laten we het nu maar gewoon gaan doen.’
‘Nou, zeg, het hoeft niet, hoor!’ zei Hermelien een beetje op haar tenen getrapt. Charlie keek haar even aan en haar maag maakte weer een salto, dat was lang geleden…
‘Je had toch niet verwacht dat ik na alles…’ en hij pauzeerde even ‘…net zou doen of er niets gebeurd is?’
‘Charlie,’ ze haalde diep adem, ‘…als we hier over gaan praten, wil ik dat je me een kans geeft om het uit te leggen!’
Charlie stond met een ruk op. ‘Het spijt me, ik kwam hier voor de organisatie van je verassing.’ en hij beende richting de deur. Hij wilde deze opendoen, maar tot zijn verbazing zat het ding muurvast. ‘ALOHOMORA!’ riep hij zijn geduld verliezend, maar er gebeurde niks.
Vloekend liep hij terug naar Hermelien en haalde met een nerveus gebaar zijn hand door zijn haar, dat nu recht overeind stond. Hermelien keek hem lichtelijk geamuseerd aan.
‘Kan je niet meer vluchten?’ vroeg ze liefjes.
‘Heb jij die deur behekst?’ zei hij nijdig.
‘Nee, zeg, ik kan wel wat leukers verzinnen dan de hele middag met zo’n chagrijn opgesloten te zitten! Nee, ik denk dat je bij Tops moet zijn…’
‘Maar nu we toch niks te doen hebben…’ Ze besloot de koe bij de horens te vatten. ‘Mag ik dan nu mijn verhaal doen?’
Hij haalde stuurs zijn schouders op en zweeg.
Hermelien begon. ‘Je weet vast nog wel hoe de avond eindigde?’ Ze keek hem vragend aan en hij knikte kort. ‘Nou, ik zat daar tegen Ginny’s deur aan en hoorde ineens Harry praten en nou ja, dat kun je zelf wel bedenken…’ Charlie keek boos en leek in staat om zijn vingers in zijn oren te stoppen… ‘Verdorie, moet dit nou? Tops mag haar testament wel gaan schrijven, als ik hier uit kom, zal ze het niet lang meer maken!’
Hermelien vervolgde: ‘Ik stond in dubio; ik kon moeilijk daarbij gaan liggen…’ Ze bloosde even. ‘Naar jou toe gaan was zeker geen optie..’
Charlie keek even weg en moest onwillekeurig grijnzen, er kwamen allerlei gedachtes bij hem op…
‘Nou, ja..’ ging ze ongemakkelijk verder, ‘Toen nam ik de domme beslissing om bij Ron te gaan slapen…’ en ze zweeg.
Charlie stond op en begon te ijsberen.
Moedig ging ze verder. ‘Charlie, Ron sliep! Hij heeft niet eens gemerkt, dat ik in Harry’s bed ben gaan liggen! Eerlijk gezegd, viel het me tegen dat je zo weinig vertrouwen in me had…’
Nu voelde Charlie zich boos worden, hij keek haar doordringend aan. ‘Hermelien, je weet zelf hoe het eruit zag, je had verdorie zijn T-shirt aan!’
‘Ja, natuurlijk, had ik de mijne dan moeten gaan halen? “Sorry dat ik stoor, maar ik moet even mijn pyjama hebben. Ga vooral verder, daaag” ’ zei ze sarcastisch, ze werd nu ook boos.
Charlie stopte met ijsberen. ‘Als jij me nu de waarheid vertelt, dan hebben we dus voor niks ruzie…’ constateerde hij opeens.
‘Hè hè, ben je al wakker? Ja, dat heb ik je al die tijd willen vertellen…’
‘Er van uit gaande DAT je de waarheid vertelt…’ Hermelien keek hem ongelovig aan.
‘Heb je zo weinig vertrouwen in me?’ Ze kreeg tranen in haar ogen. ‘Ik haal Ron wel, dan kan hij zijn kant van het verhaal vertellen!’
Charlie snoof. ‘Nee, dat is lekker geloofwaardig, jullie zijn twee handen op één buik! Bovendien was hij zo dronken dat hij het ook zou geloven als je hem wijsmaakte dat hij met Anderling had geslapen!!!’
Machteloos stoof Hermelien op. ’Je wilt me gewoon niet geloven, wat wil je eigenlijk wel?’ wierp ze hem voor zijn voeten en ze ging vlak voor hem staan.
Hij keek haar aan, ze was té dichtbij! Hij zag tranen in haar ogen, zijn blik werd naar haar mond gezogen, en kon nog maar een ding doen. Haar kussen… Hij nam haar in zijn armen en kuste haar hartstochtelijk.

En toen…kuste hij haar. De wereld bestond alleen nog uit Charlie... Hermelien was overweldigd en kon hem alleen maar terugzoenen… Wat voelde het vertrouwd en fantastisch… Ze woelde met haar handen door zijn dikke, rode haar.
Toen kreeg ze haar verstand weer terug en duwde ze hem van zich af. Ze gaf hem een klap in zijn gezicht en brieste: ‘Dat hoef je niet nog eens te proberen Charlie Wemel! Is het je gewoonte, om op één middag alle dames hier op Zweinstein te zoenen?’ Dat laatste schoot haar ineens te binnen en hij keek haar ongelovig aan.
‘Wat bedoel je precies?’ vroeg hij ijzig kalm, ondertussen met zijn hand over zijn pijnlijke wang wrijvend.
‘Ik- ik heb jullie zien staan, daarstraks aan de rand van het verboden bos.’ stotterde ze.
Hij liep van haar weg, luid vloekend. ‘Is er ook nog iemand die dat níet gezien heeft?!’ riep hij woest. ‘Het was niet wat het leek, Hermelien! En sinds wanneer maakt het jou sowieso iets uit wat ik met andere vrouwen doe?’
Hermelien bloosde, daar had hij haar… “Het was niet wat het leek”, dát kwam haar bekend voor…
‘Het was geen vrouw maar een meisje, Charlie, volgens mij was het een leerling en dat is verboden, zoals je zelf heel goed weet!’
‘Zij kwam naar mij toe! Ik heb haar met geen vinger aangeraakt!’ riep hij nu verhit.
‘Ja, ja, bewijs het maar eens…’ zei Hermelien achterdochtig.
Charlie besefte, dat ze in precies dezelfde situatie zaten… ‘Hoe ironisch..’ dacht hij

Toen werd, tot hun beider opluchting, de deur weer geopend. Tops stak haar hoofd om de hoek om te kijken of de kust veilig was. Ze dook echter gelijk weer weg toen ze een woedende Charlie op zich af zag komen. ‘Met jou spreek ik straks nog!’ beet hij haar toe en verdween.
Tops keek voorzichtig naar Hermelien, die teneergeslagen op haar bed zat.
‘Ik begrijp dat het niet zo goed ging?’ vroeg ze voorzichtig
‘Ik heb alles uitgelegd. Hij wilde weggaan, maar ja dat ging niet.’
Tops grinnikte. ‘Nee, ik dacht; laat ik voorzorgsmaatregelen nemen. Maar ga door...’
‘Nou, hij geloofde me niet… en toen ik boos werd, zoende hij me…’
Tops keek haar vriendin geamuseerd aan. ‘Ja logisch…’
Hermelien lachte waterig, ‘Toen heb ik hem geslagen…’
‘Liefje, les één; als je wil dat een man je aardig vind, moet je hem niet slaan…!’
Hermelien stond geïrriteerd op. ‘Tops, ik heb hem daarstraks zien zoenen met een ander!’ gooide ze eruit. ‘Dat wilde ik daarstraks nog vertellen!’
Nu werd Tops echt boos. ‘WAT???’ riep ze uit, ‘Met wie?!’
‘Weet ik veel…’ mompelde Hermelien, ‘Ik heb er echt niet uitgebreid bij staan kijken, hoor! Maar het leek een jong meisje, een leerling.’ Tops wilde de deur uit rennen om verhaal te halen bij Charlie, maar Hermelien hield haar tegen.
‘Tops, wacht, hij zegt dat het een vergissing was, dat zij zich aan hem opdrong…!’
Tops keek verbeten. ‘Dat mag hij nu gaan uitleggen, dan!’ en ze beende woest weg.

Charlie zat in de leraarskamer, hij was nog steeds woest en was blij dat hij alleen was. Toen werd de deur met een klap open gegooid en stond er opeens een zeer boze Tops voor hem.
Met haar handen in haar zij keek ze hem dreigend aan. Het kwam hem bekend voor, ze deed hem aan zijn moeder denken… Hij keek haar nors aan.
’Volgens mij was ik degene die kwaad is.’
‘Charlie Wemel!!’ begon ze woest, ‘Wat is er -bij Merlijns baard- gebeurd??’
‘Je bedoelt daarnet?’
‘Ik bedoel buiten, aan de rand van het verboden bos…’
Charlie schudde ongelovig zijn hoofd. ‘Slecht nieuws gaat altijd als een lopend vuurtje…’
‘Charlie, heb jij met een leerling staan zoenen?’ vroeg ze op de man af, terwijl ze langzaam net zo paars werd als haar haardos.
‘Nee-hee,’ zei hij nu duidelijk zijn geduld verliezend. ‘Het betreffende meisje probeerde mij te verleiden, maar ik heb haar natuurlijk weg geduwd en gestraft, maar dat heeft onze lieve Hermelien natuurlijk niet gezien!’ zei hij sarcastisch.
Tops keek hem argwanend aan. ‘Als je liegt, vervloek ik je tong aan je verhemelte vast!’ dreigde ze.
‘Tops, ik zwéér het!’
Ze ging zuchtend zitten. Nu was het zijn beurt; hij had nog een appeltje met haar te schillen.
’Tops, ik hou er niet van om opgesloten te worden…’
‘Sorry.’ zei ze ‘Het was voor een goed doel, dacht ik…’
‘Doe het niet weer.’ en het onderwerp leek afgesloten.
‘Ik weet niet zo goed of ik het moet geloven…’ ging hij neerslachtig verder. Tops keek hem aan.
‘Je zal haar op haar woord moeten geloven, dat doe ik nu toch ook bij jou?’
Charlie keek naar de grond. ‘Het vertrouwen is gewoon weg… en bovendien sloeg ze me.’ voegde hij er verongelijkt aan toe. Tops schoot in de lach.
‘Als je haar werkelijk terug wil, zal je erg goed je best moeten doen, vriend. Denk daar maar eens over na.’ en met deze woorden liep ze de leraarskamer weer uit.

Potterfreaky · Geplaatst: Ma Nov 27, 2006 0:07

Hallo, hier dan eindelijk het volgende hoofdstuk, later dan gepland dus, sorry.. (wat probleempjes met het verzenden naar mijn Beta..)
Hope you like it.. Cool

Hoofdstuk 13 De Verrassing

Die avond liep Hermelien te ijsberen op de werkkamer van Tops. Ze dacht na over alles wat gebeurd was sinds ze op Zweinstein logeerde: Het bezoekje aan de Drie Bezemstelen, inclusief de ontmoeting met Charlie, Charlie’s omhelzing met de leerlinge en toen natuurlijk… De Kus!!! Daarover stond ze erg in tweestrijd; natuurlijk was het geweldig geweest om hem weer te zoenen, het leek net of al die jaren wegvielen! Maar ja, feit was nog steeds dat hij haar niet geloofde en dus niet vertrouwde, en dat vond ze onverteerbaar!
Nee, er moest nog heel wat gebeuren wilde het ooit nog goed komen, dacht ze koppig.
Het vervelende was echter wel dat ze door al die toestanden nog niets met hem over zaterdag had besproken! Gelukkig zou Ginny morgen komen, die wist vast wel een oplossing.
Hermelien besloot nog even naar de bibliotheek te gaan om nog wat naslagwerk te raadplegen.
Het bleek erg rustig in de bibliotheek; enkele ouderejaars waren dikke boeken aan het doorworstelen en fluisterden tegen elkaar.
Hermelien voelde zich gelijk weer rustig. Dit was altijd één van haar favoriete plekjes geweest. Ze zocht een plaats achterin de ruimte en snuffelde tussen de enorme boeken naar wat leuke leeswaar. Ze vond wat en ging op haar gemak zitten lezen.

Na een poosje kreeg ze het gevoel dat ze bekeken werd en ze speurde de inmiddels lege ruimte af met haar ogen. Opeens zag ze iemand achter een kast verdwijnen en ze trok voor de zekerheid haar toverstok. Voorzichtig liep ze naar de kast en riep zachtjes, maar dwingend ‘Kom tevoorschijn!’ Tot haar verassing kwam Draco tevoorschijn.
‘Dag, Griffel.’ zei hij op zijn vertrouwde minachtende toontje. Hermelien keek hem aan of ze op een dode rat was gestuit in plaats van een oude klasgenoot.
‘Dag,…Malfoy’ zei net zo onvriendelijk terug, toen ze van de schrik was bekomen. ‘Wat moet jij hier? Behalve mij begluren?’ ging ze verder.
Draco bekeek haar even en zei toen kil: ‘Ik ben hier leraar, ik kan beter vragen wat jíj hier doet!’
‘Laat dat je nou geen donder aan gaan! Laat me met rust, wil je?’ en ze wendde haar hoofd af, om verder te lezen, maar Draco bleef daar staan en ze kon zich niet concentreren. Ze keek hem nu ronduit geïrriteerd aan.
‘Ga je nog zeggen wat je hier doet? Hoepel anders op!’
Hij schudde zijn hoofd en ging op zijn gemak naast haar zitten.
‘Ik sprak vanmorgen met je vriend Wemel. Dat die het tot afdelingshoofd heeft geschopt...’ Hij snoof minachtend. ‘Ik vond het al heel wat dat hij aangenomen was als docent!’
Al Hermeliens stekels gingen overeind staan en ze kreeg zin om één of andere spreuk op hem uit te proberen. Ze was dan wel kwaad op Charlie, maar Malfoy hoefde niet zo neerbuigend te doen over hem…
‘Wat mij verbaasd, Malfoy,’ zei ze hatelijk, ‘is dat JIJ het tot leraar hebt geschopt! Heb je Anderling behekst of zo, tijdens de sollicitatie!’
‘Oehhh gevoelig punt…’ sarde hij, ‘Ik zou er maar niet al teveel van verwachten, hoor, vanmiddag stond hij nog te flikvlooien met een ander!’ gooide hij zijn troef in de strijd. Hij had er natuurlijk niet op gerekend dat ze dat allang wist en keek erg triomfantelijk!
Hermelien begon hatelijk te lachen. ‘Ha, dat is oud nieuws, sukkel! En trouwens Charlie is een grote jongen, hij moet zelf weten wat hij doet!’ Met die woorden stond ze op om met haar neus in de wind weg te lopen, terwijl ze Draco per ongeluk expres bijna voor zijn hoofd sloeg met het dikke boek dat ze in haar handen had
Draco leek, voor het eerst, enigszins uit het veld geslagen…

Hermelien liep nijdig door de gang, in zichzelf mopperend op Draco. Ze kon maar niet begrijpen dat Anderling hem aangenomen had!
Het was al laat en hoewel ze natuurlijk geen leerling meer was, voelde ze zich nog steeds niet erg op haar gemak zo ’s avonds laat op de gang. Ze huiverde.
Op dat moment kwam Vilder de hoek om en Hermelien schrok zich een hoedje, ze slaakte een gil. Vilder keek haar wantrouwend aan. Hij herkende haar nog steeds niet, want hij snauwde:
‘Ik weet niet wie u bent, maar wat doet u op de gang?’
‘Ik ben Hermelien Griffel, meneer Vilder, en ik was op weg naar mijn kamer…’
Nu keek hij verbaasd, kwam zelfs een paar stapjes dichterbij om haar eens goed te bekijken. Onwillekeurig stapte Hermelien naar achteren..
’Ah,’ zei hij nu ietsje vriendelijker, ‘Ik zie het… Maar waarom bent u op de gang? En wilt u niet zo gillen?’
‘Stel je voor dat je vriendelijk “Alles goed?” zou vragen…’ dacht Hermelien geïrriteerd, maar ze zei een beetje uit de hoogte:
‘Ik was in de bibliotheek, ik dacht dat alleen leerlingen niet ’s avonds op de gang mochten? Dat ben ik al een poos niet meer, hoor!’
Vilder mompelde iets onverstaanbaars, blijkbaar geïrriteerd over het feit dat hij haar niet meer kon straffen en Hermelien maakte zich na een snel ‘Nou, tot ziens’ uit de voeten.

Hermelien meldde zich de volgende morgen al vroeg in de Grote Zaal. Vandaag zouden er spijkers met koppen geslagen worden , Ginny zou immers komen en ze had een verassing bij zich, naar Hermelien hoopte. Bovendien zouden ze het vanavond aan de leerlingen en leraren bekend gaan maken! Daar verheugde ze zich op.
Ze ging op haar gemak ontbijten en niet veel later merkte ze dat er wat ophef ontstond in de Grote Zaal. Ze zag een kleine opstopping ontstaan en hoorde mensen opgewonden praten.
Ze glimlachte breed. ‘Ah, daar zal je ze hebben.’ dacht ze tevreden en ze stond op om Ginny te gaan redden.
Ze baande zich een weg tussen de enthousiaste menigte door, die gebiologeerd naar Ginny en…. Gwendoline Jacobs, Ginny’s collega en aanvoerster van de Holyhead Harpies, keken.
Toen Ginny haar in het oog kreeg, probeerde ze bij haar te komen. Ze begon wat benauwd te kijken, toen ze opeens de magisch versterkte stem van Anderling door de zaal hoorde galmen.
‘Willen alle leerlingen zich naar hun eigen tafel begeven?’
Toen er een luidruchtig protest op klonk, ging ze verder, ‘Jullie krijgen straks nog kansen genoeg om onze gasten te begroeten!’
Mopperend deden de meesten wat er gevraagd werd, zodat er wat ruimte ontstond voor Ginny en Gwendoline. Ginny haalde opgelucht adem en stelde Gwendoline voor aan Hermelien.
‘Gwen, dit is Hermelien Griffel, mijn beste vriendin en de slimste heks die ik ken.’
Hermelien glimlachte. ‘Aangenaam kennis te maken, hoewel we elkaar lang geleden al eens ontmoet hebben bij die oude slak , op een van zijn feestjes.’
En toen tegen Ginny: ‘Slijmen zal je niet helpen, hoewel het feit dat je Gwendoline hebt weten te strikken wel een hoop goed maakt…’
‘Noem me Gwen, dat doet iedereen.’ zei Gwen vriendelijk, ‘Ik hoop niet dat je het als een belediging opvat, maar dat van die eerdere ontmoeting kan ik me niet meer herinneren.’
Hermelien schudde haar hoofd. ‘Nee, dat kan ik me voorstellen, het was erg druk toen en de ontmoeting was erg vluchtig.’
Ginny keek haar een beetje schuchter aan. ‘Ik had het moeten vertellen, maar dan was je niet gegaan! Jullie zijn veel te koppig!’ siste ze.
‘Ja, daar heb je gelijk in. Ach, zo boos ben ik nu niet meer, maar toen ik hem voor het eerst zag, kon ik je wel vervloeken, hoor!’
Ginny grinnikte een beetje ondeugend. ‘En, hebben jullie het nou al eens uitgepraat?’
Hermelien schudde haar hoofd, ‘Ik vertel het later wel…’
En ze loodste de twee naar de oppertafel, zodat ze konden ontbijten.

Later die dag, toen Ginny en Gwen kramp in hun vingers hadden gekregen van het zetten van handtekeningen, wist Hermelien ze even mee te nemen naar Tops’ werkkamer. Daar waren inmiddels Charlie en Victor ook al gearriveerd. Hermelien begon met uit te leggen wat de bedoeling was. Ze had het idee opgevat om de jaarlijkse Zwerkbal competitie wat te veranderen. Naast de teams van Zweinstein, had ze het zo geregeld, dat er een team van oud-Zweinstein leerlingen zou deelnemen aan de competitie, uiteraard had ze daar al wat mensen voor gevraagd. Helaas hadden alle Zwadderaars categorisch geweigerd om samen te spelen met de andere afdelingen, wat Hermelien betreurde omdat het heel goed zou zijn voor de samenhorigheid. Onder andere Harry, Fred en George, Olivier, Gwendoline, Angeligue en Ginny waren wel heel enthousiast. Waarschijnlijk zouden er voor elke positie twee mensen geselecteerd worden, omdat iedereen natuurlijk ook gewoon moest werken. Toen Hermelien haar verhaal gedaan had, keek ze nieuwsgierig in het rond, in afwachting van de reacties.
Iedereen begon enthousiast te praten.
Charlie vroeg: ‘Wil je ook oudere spelers erbij hebben?’
‘Nou, daar heb ik jouw hulp ook bij nodig, zou jij wat mensen uit jouw jaar en eventueel wat ouder, kunnen vragen als jij ze geschikt acht?’
Charlie knikte. ‘Dat is goed’ en hij begon uit zijn hoofd wat namen op te schrijven van mensen die in aanmerking kwamen.
Toen zei Hermelien: ‘Victor en Charlie, aangezien jullie allebei goede spelers waren,…’ Charlie schraapte zijn keel - Victor was echt véél beter dan hij ooit geweest was - ‘zou ik willen vragen of jullie samen het team willen coachen. Ik weet ook wel dat dit normaal gesproken de taak is van de aanvoerder (ze keek Gwen even aan) maar in deze situatie leek me dit beter.’
Victor en Charlie knikten allebei.
‘Ik vind het prima!’ zei Victor enthousiast. ‘Wordt Harry Zoeker?’
Hermelien knikte, ‘Ja, onder andere, ik ben nog op zoek naar een andere zoeker, het liefst uit een andere afdeling, misschien weet jij nog iemand?’ Ze dacht even snel aan Carlo, dit zou perfect geweest zijn voor hem… en besloot onmiddellijk om daar wat over te zeggen in haar speech.
‘Oh ja, voor ik het vergeet, aanstaande zaterdag zal het Allstar team voor het eerst spelen, tegen waarschijnlijk Ravenklauw, daarna zal er een bal zijn, als opening. Ook zullen er vele oud-leerlingen aanwezig zijn. Een soort reünie dus eigenlijk.’ besloot ze tevreden.
Ze maakten afspraken over wie wat zou gaan regelen, het was tenslotte al woensdag. Gelukkig had Hermelien al veel voorwerk verricht. Iedereen kreeg een taak en ging enthousiast aan de gang.

Die avond na het, zoals gewoonlijk voortreffelijke diner, liep Hermelien een beetje nerveus naar voren, nadat Prof. Anderling haar daartoe uitgenodigd had.
Ze glimlachte zenuwachtig, toen ze iedereen verwachtingvol naar haar zag kijken.
Met een spreuk maakte Anderling haar stem luider en ze schraapte haar keel.
‘Leerlingen; zoals jullie net al van het schoolhoofd hebben gehoord, ben ik de afgelopen dagen met iets bijzonders bezig geweest. Ik ben blij, dat ik het jullie nu mag vertellen.
Vanmiddag hebben jullie Ginny Wemel en Gwendoline Jacobs van de Holyhead Harpies waarschijnlijk allemaal al gezien. Zij zijn hier natuurlijk niet voor niets…’ Ze pauzeerde even, omdat het onrustig werd in de zaal, iedereen smoesde met elkaar.
‘Stilte!’ klonk de strenge stem van Anderling nu en het werd weer rustig.
Hermelien ging verder: ‘Dit weekend gaat, zoals jullie allemaal weten, de Zwerkbalcompetitie weer van start. Dit jaar zal het alleen anders zijn. Er zal, behalve alle afdelingsteams, namelijk ook een All Star team meedoen…’ Ze kon niet meer verder, omdat er luid gejuich opging in de Grote Zaal.
Met luide stem probeerde ze haar verhaal af te maken. ‘Ik wil jullie graag vertellen wie er onder andere in dat team zullen spelen!’
Het werd gelijk rustiger en Hermelien vervolgde: ‘De mensen die al toegezegd hebben mee te zullen doen zijn: Harry Potter, (weer luid gejuich) Ginny en Gwen, uiteraard (ze wees hen aan) Fred en George Wemel, jullie welbekend van Tovertweelings Top Fop Shop, Olivier Plank ( luid geroezemoes van, vooral, de meisjes) en Angeligue Jansen.
Er is al bekend wie hen gaat coachen, namelijk jullie eigen professors Kruml en Wemel, in hun tijd goede Zwerkbalspelers. Er is gekozen voor een coach omdat het een speciaal team is dat niet op elkaar ingespeeld is. De spelers zullen snel aangevuld worden met andere oud-Zweinstein leerlingen. Ik heb nog een laatste mededeling; aanstaande zaterdag zal de eerste wedstrijd zijn en zoals al bekend was, zal dat Ravenklauw zijn, alleen niet tegen Huffelpuf zoals ingepland, maar tegen het Allstar team… Na de wedstrijd zal er een feestmaal zijn en aansluitend een bal, waarbij veel oud leerlingen aanwezig zullen zijn…’

In de zaal barstte een oorverdovend gejoel los. Hermelien grijnsde, ze waren in ieder geval enthousiast… Minerva kwam naar haar toe gelopen. ‘Goed gezegd!’ complimenteerde ze haar.
Hermelien liep weer terug naar haar plaats en kreeg van iedereen schouderklopjes. ‘Goed idee!’ riep Hagrid enthousiast, ‘Maar ik had ook niet anders van je verwacht, hoor!’ vervolgde hij een beetje trots.
Hermelien had meteen maandag, toen het plan goedgekeurd was, de uitnodigingen per uil verstuurd, ze had al heel veel positieve reacties gehad.
Charlie en zij waren na het eten nog de hele avond bezig geweest om Zwerkbalspelers te regelen voor het team, nu ze zo druk bezig waren, konden ze de strijdbijl even begraven. Het had hen al twee Drijvers van Huffelpuf, uit Charlies jaar en een Jager en een Wachter van Ravenklauw die Gwen nog kende, opgeleverd. Ze hadden het berekend, ze hadden nu:

Harry - Zoeker
Zoeker - ?
Olivier - Wachter
Ravenklauwer - Wachter
Fred en George – Drijvers
Huffelpuffers - Drijvers
Ginny - Jager
Gwen – Jager
Ravenklauwer - Jager
Angeligue Jansen - Jager
Jager - ?
Jager - ?

Ze moesten dus alleen nog maar op zoek naar twee Jagers en een Zoeker.
Ginny had al voorgesteld om Cho Chang te vragen als tweede Zoeker, maar Cho had een beetje getwijfeld; ze wilde liever geen contact meer met Harry.
Demelza Rovers of Katja Bell waren ook een optie als Jager, maar Hermelien vond dat er dan teveel Griffoendors in het team zouden zitten; bovendien had ze vernomen dat Katja zwanger was, en dus sowieso niet mee kon doen.
Hermelien zuchtte. ‘Zullen we dan toch Zacharias Smit maar vragen, als Jager? Ik weet ook wel dat dat niet zo’n leuke jongen was, maar ja, we moeten toch iemand vinden…’
‘Er is natuurlijk ook nog een andere optie voor de Zoekers positie…’ opperde Charlie voorzichtig, ‘Malfoy…’
Hermelien snoof luidruchtig, ‘Ten eerste denk ik dat hij zal weigeren, net als alle andere Zwadderaars die ik benaderd heb, en ten tweede denk ik dat de rest niet met hem zal willen spelen…’
‘Nee, die kans is inderdaad vrij groot.’ zei Charlie neerslachtig.
‘Nou, dan is er nog maar één oplossing!’ zei hij ineens opgewekt, ‘Victor of ik gaan het doen! Hebben we toch nog één spelende coach!’
Hermelien keek hem enthousiast aan, ‘Victor is eigenlijk geen optie, hij heeft niet op Zweinstein gezeten, maar jij bent een goede optie! Ik denk dat ik meteen maar even een uil stuur aan alle leden van het huidige team, om morgen te trainen. Dan kunnen we even overleggen wie we nog als jagers kunnen gebruiken. Aanstaande zaterdag kunnen we in ieder geval spelen.’ besloot Hermelien.

Potterfreaky · Geplaatst: Do Nov 30, 2006 22:20

Hai
Iedereen die een pb'tje heeft gestuurd; Thanks!!!! love

Veel plezier;

Hoofdstuk 14 Zwerkbal

De volgende morgen stond er al heel vroeg een hele delegatie oud-leerlingen gapend op het Zwerkbal veld met bezem onder de arm. Het beloofde een mooie najaarsdag te worden, hoewel het flink waaide.
Hermelien was er uiteraard ook bij en keek vrolijk in het rond. Ze had al gezellig staan kletsen met wat oude bekenden, waaronder Angeligue (die natuurlijk met Fred Wemel getrouwd was), en Olivier Plank.
Ron was er ook, hij zat op de tribune. Hij vond het geen enkel probleem dat ze hem niet gevraagd hadden als Wachter; hij werd al groen van de zenuwen als hij eraan dacht dat hij zou moeten meespelen…
Niet iedereen kende elkaar, hoewel er wel wat herinneringen opgehaald werden omdat sommigen tegen of met elkaar gespeeld hadden, ooit. Hermelien wilde iedereen even voorstellen.
De wachter van Ravenklauw bleek Thomas Bruin te heten en was een potige vent van een jaar of dertig. Hij vertelde dat hij nog regelmatig op amateursniveau Zwerkbalde.
De Drijvers van Huffelpuf heetten Pieter de Graaf en Jelle Maas en waren oude jaargenoten van Charlie. Ze vertelden het leuk te vinden eens mét hem te spelen in plaats van tegen hem.
De Jager van Ravenklauw was een vrouw; ze had lang, zwart haar en donkere ogen. Hermelien had, tot haar irritatie, Charlie al een paar keer naar haar zien staren. Haar naam was Esther van der Hoeven en ze bleek 28 jaar oud te zijn.
Toen iedereen voorgesteld was, stelde Charlie voor dat iedereen even een proefrondje maakte, zodat ze konden zien wat iedereen kon. Per persoon werd een beuker losgelaten en voor de zekerheid vloog er elke keer een drijver rond en voor de jagers een Wachter. Voor de zoekers werd natuurlijk de Snaai losgelaten.
Het werd nog spannend, Victor nam de tijd op, wie de Snaai eerder had, Charlie of Harry. Charlie won. Maar eigenlijk kon Harry daar niets aan doen, Fred was zo afgeleid (hij was Drijver op dat moment) dat Harry bijna door een Beuker van zijn bezem werd geslagen.
Hermelien was inmiddels naar de tribune verhuisd, ze liet het verder over aan Victor en Charlie. Toen Charlie ging vliegen hield ze even haar adem in, wat zag hij er geweldig uit op die bezem, zo geconcentreerd! Ze bleef hem gebiologeerd volgen.
Iedereen vond het leuk om Ginny en Gwen te zien spelen; zij waren tenslotte profs! Ze deden het dan ook fantastisch. Angeligue was het jagen nog niet verleerd; ze wist een aantal keer prima te scoren.
Thomas bleek een prima Wachter, al kon hij natuurlijk niet op tegen Olivier, die natuurlijk ook prof was! Hij speelde nog steeds bij Pullover United.
De Drijvers deden niet onder voor elkaar; zowel Fred en George als Jelle en Pieter bleken goed op elkaar ingespeeld. Toen Esther aan de beurt was, ging Hermelien er eens goed voor zitten. Ze verwachtte niet zoveel van dit tenger uitziende vrouwtje, maar dat had ze verkeerd ingeschat! Esther vloog uitstekend en ontweek de Beuker met het grootste gemak. Verder had ze een erg goede worp. Ze wist zelfs te scoren terwijl Olivier Wachter was!
De anderen begonnen spontaan te applaudisseren; ze waren diep onder de indruk!
Ginny zei spontaan: ‘Ik mag wel oppassen, dat ze je niet zien bij de Holyhead Harpies, dan ben ik straks mijn baan kwijt!’
Esther bloosde en zei bescheiden: ‘Ik ben niet geïnteresseerd in jouw baan, hoor, jij bent echt veel beter!’

Uiteindelijk speelden ze een partijtje, om ingespeeld te geraken. Dit keer pakte Harry voor zijn “team” wel als eerste de Snaai, hoewel het een nek-aan-nek race was.
Bezweet stonden ze uit te hijgen op het veld, toen Hermelien aan kwam lopen.
‘Jongens, we hebben nog wel een probleempje; we missen nog twee jagers zoals jullie waarschijnlijk wel was op gevallen.’
Angeligue knikte. ‘Ja, dat is een probleem.’
‘Ik wil liever geen Griffoendors meer, aangezien we er daar meer dan genoeg van hebben.’ zei Hermelien terwijl ze de Griffoendors aankeek, die begrijpend knikten.
‘Ik wil de Ravenklauwers en Huffelpuffers dan ook vragen om eens te bedenken of jullie nog goede Jagers weten die niet ouder zijn dan een jaar of dertig, dit in verband met de fysieke gevaren. Ik had nog wel een voorstel,’ en ze keek om zich heen. ‘Zacharias Smit…’
Harry keek haar bedenkelijk aan. ‘Ik weet het niet Hermelien, dat liep niet zo lekker, vroeger…’
‘Nee, ik weet het, maar we moeten wat…’ zuchtte Hermelien. Ze had wel verwacht dat Harry zo zou reageren. Eigenlijk was ze allang blij dat ze Magnus Stoker niet hadden hoeven vragen, wat een drama zou dat geweest zijn!
‘Nou ja,’ besloot ze ‘als er ideeën zijn, hoor ik ze graag, je kunt het natuurlijk ook bij Charlie of Victor kwijt. Ik zie jullie graag morgen, zelfde tijd, zelfde plaats.’
En ze liepen met zijn allen naar de Grote Zaal om te ontbijten.

Charlie liep achter Esther aan richting het kasteel. Hij voelde zich bezweet en was doodmoe, maar was trots op wat het team al had laten zien in deze korte tijd, het kon echt wel wat worden! Hij keek naar het tengere figuurtje voor zich. Dat was een goed idee geweest van Gwen, ze was echt heel goed! Vaag kon hij zich haar nog herinneren, ze was een jaar ouder dan hij en hij had wel eens tegen haar gespeeld, vroeger. Maar dat ze zo mooi was kon hij zich niet herinneren.
Hij versnelde zijn pas en ging naast haar lopen. ‘Je hebt goed gespeeld.’ complimenteerde hij haar.
‘Dank je, jij was ook niet slecht, ik kan me vaag herinneren dat ik wel eens tegen je gespeeld heb, vroeger…’
‘Ja, dat herinner ik me ook, zo’n knappe meid vergeet je niet zo snel…’ flapte hij eruit.
Ze keek hem schuins aan, alsof ze onderzocht of hij een grapje maakte of niet.
‘Ik meen het, hoor..’ zei Charlie.
‘Nou, in dat geval, bedankt!’ zei Esther een beetje verlegen.
Op dat moment kwam Hermelien voorbij stormen, ze keek niet op of om en leek erg veel haast te hebben. Esther keek haar verbaasd na.
‘Let maar niet op haar.’ zei Charlie opgewekt, hij voelde een sprankje hoop nu Hermelien zo overduidelijk jaloers was. Hij grinnikte, zijn plan was geslaagd…
‘Heb je zin om vanavond wat te gaan drinken in de Drie Bezemstelen?’ vervolgde Charlie zelfverzekerd, ‘Gewoon, voor de gezelligheid…’ Maar Esther keek een beetje moeilijk, net of ze eronder uit wilde.
‘Ik weet het niet,… Mag ik je wat vragen?’ Charlie knikte. ‘Misschien een beetje raar… Maar ik vroeg me af…’ Ze keek ongemakkelijk. ‘Ik zag een jongen met rood haar op de tribune zitten… Ik vroeg me af of je hem toevallig kent…’
Charlie begon te grijnzen. ‘Die met die grote neus?’
‘Ja,’ ze keek opgelucht, ‘ken je hem?’
Hij grinnikte, hoewel hij zojuist een blauwtje had gelopen. Ze viel op zijn broertje!
‘Ja zeker! Luister; als je vanavond om een uur of negen in de Drie Bezemstelen bent, zorg ik dat hij er ook is.’
‘Afgesproken’ Duidelijk erg tevreden liep ze weg. Charlie schudde zijn hoofd en grinnikte nog steeds.
‘Binnenpretjes?’ vroeg Harry, die naast hem was komen lopen, ‘Leuke meid, hè, die Esther?’
‘Ja, inderdaad, maar in mij is ze niet geïnteresseerd!’
‘Oh?’ zei Harry nieuwsgierig, ‘In wie dan wel?
Charlie keek hem vrolijk aan, ‘Harry, we gaan Ron koppelen!’
Harry keek hem verbluft aan, ‘Dus, je wilt zeggen dat ze interesse heeft in Rón?!’
‘Jep! Ik heb met haar afgesproken dat ze vanavond om een uur of negen naar de Drie Bezemstelen komt, en aangezien jullie daar logeren, moet het niet zo’n probleem zijn om Ron daar ook te krijgen…’

Hermelien liep pisnijdig richting de Grote Zaal, hoewel ze wist dat ze geen poot had om op te staan, mopperde ze inwendig op Charlie.
Zwijgend ging ze naast Tops zitten aan de oppertafel.
‘Mogge!’ zei deze echter veel te vrolijk naar Hermeliens idee, ‘Goede training gehad?’
‘Ja.’ zei Hermelien kortaf. Op dat moment kwam Esther echter de Grote Zaal in, met Harry en Charlie in haar kielzog.
‘Aaaaah…’ zei Tops nu begrijpend, ‘Gevalletje jaloers?’ Hermelien keek haar aan met een dodelijke blik.
‘Speelt zij ook mee?’ vroeg Tops een tikkeltje verbaasd. ‘Dan hoop ik dat het niet te hard gaat waaien, aanstaande zaterdag, anders mag je haar wel met een permanente plakspreuk aan d’r bezem lijmen…’
‘Ze is heel goed, Tops…’
‘En erg mooi…’ vulde Tops aan, dát was tegen het zere been.
‘Dát had ik zelf ook al gezien, dank je!’ viel Hermelien kattig uit.
‘Nou, nou, kalm aan, hou je klauwtjes maar bij je, hoor! En als je wil dat hij voor jou kiest mag je wel eens wat vriendelijker tegen hem zijn.’
Hermelien keek beschaamd naar haar bord, Tops kon er ook niks aan doen…
‘Het spijt me.’ zei ze gesmoord.
‘Is al goed hoor.’ zei Tops opgewekt, ondertussen was zij de mooie Esther aan het bestuderen. Haar getrainde blik ontging niks, Tops had zo haar eigen ideeën over op wie Esther viel en ze grijnsde breed… Hermelien hoefde zich geen zorgen te maken, tenzij ze nog steeds een oogje op Ron had…

Die avond was Hermelien na lang aandringen van Tops toch meegegaan om een drankje te halen in de Drie Bezemstelen. Ze had er niet zo’n behoefte aan om naar de vleierijen van Charlie aan het adres van Esther te luisteren. Maar dat pakte heel anders uit…

Zoals afgesproken zaten Ron en Harry samen met, Fred, George, Angeligue en zelfs Lara om negen uur in de Drie Bezemstelen, toen de rest van de groep Zwerkballers en Hermelien binnenkwam. Het was al druk, maar nu kon er echt geen muis meer bij… Ze worstelden zich naar achteren door de rokerige kroeg en voegden zich bij de rest.
Esther leek al de hele weg erg nerveus. Vooral toen Charlie haar verteld had, dat Ron zijn broertje was. Hermelien was de hele tijd bij ze uit de buurt gebleven en had een gezicht als een donderwolk. Het liefst had ze rechtsomkeer gemaakt, maar dat was haar eer te na!
Tops schudde haar hoofd. ‘Kijk eens wat vrolijker, de avond is nog jong!’

Binnen kreeg iedereen uiteindelijk een stoel te pakken en Charlie regelde het zo, dat Esther naast Ron kwam te zitten, hijzelf ging naast Hermelien zitten… Tops grijnsde veelbetekenend naar Hermelien, bij wie de sikkel leek te vallen. Ze glimlachte waterig terug, maar keek erg opgelucht. Eigenlijk schaamde ze zich zo erg, dat ze hem niet aan durfde te kijken, maar uiteindelijk deed ze het toch.
‘Gezellig dat je ook gekomen bent.’ begon Charlie voorzichtig,
‘Ja, al was het wel onder lichte dwang…’ zei Hermelien timide.
‘Had je geen zin ?’ vroeg hij een beetje nieuwsgierig.
‘Nee, in eerste instantie niet, nee…’
‘Leuk stel hè’ zei hij met een knik naar Ron en Esther die gezellig in gesprek waren. ‘Ze vindt hem leuk.’
‘Ja, dat zie ik…’
Hij keek haar wantrouwend aan. ‘Je bent toch niet jaloers?’
Ze schoot in de lach. ‘Nee-hee, ik val niet op Ron! Tenminste, niet meer… hoewel ik nog wel gecharmeerd ben door een andere Wemel…’
Verdorie, weet Fleur daarvan af!?’ zei hij quasi boos en ze begon te giechelen.
‘Waarom zou zij moeten weten dat ik jou leuk vind?’ flapte ze eruit.

Tops bekeek het tafereeltje tevreden van een afstandje; ‘Die Hermelien zit te giechelen als een schoolmeisje!’ dacht ze geamuseerd. Aan de andere kant leek het ook erg goed te gaan, Ron ging in ieder geval geheel op in het gesprek met Esther. Ze zag hem af en toe hanig met zijn handen door zijn haar gaan en erg verliefd kijken.
Ze zuchtte en dacht aan Remus. Zo jammer dat hij het zo druk had in het buitenland, ze zag hem veel te weinig, hoewel ze nu toch alweer zo’n drie jaar samenwoonden. Het werd tijd dat hij er eens ten huwelijk vroeg…
Iedereen had het erg naar zijn zin, maar Hermelien en Charlie nog het meest…