[AF] Langzaam Verdriet

Myrthe · 3e jaars Verdiend: 213 Sikkels Woonplaats: My lovely home

Dit is mijn tweede fanfic, mijn vorige is gesloten omdat ik niet vaak genoeg postte. Ik zal dit keer vaker gaan posten.
Dit verhaal schrijf ik samen met een vriendin die geen lid is van dit forum. Ze zal dus nooit posten, dat doe ik altijd.

Oranje: Geplaatst
Bruin: Bij de bèta-readster
Rood: In maak
blauw Nog niet begonnen
Inhoud:
Proloog
Dooddoeners
Wantrouwen en Ruzie
Blik in de tijd
Moederinstinct
Waakzaamheid
Zweinstein reünie
Wegisweg
Ruzie
Droom
Drama
Angst
Hoofdstuk 12

Proloog

Slaperig opende Ginny haar ogen. Ze keek opzij en zag dat Harry al uit bed was. Zuchtend stapte ze uit bed en liep naar de keuken. Ze keek om zich heen, zo te zien had hij al gegeten.

‘Blijkbaar is hij al naar zijn werk.' dacht ze. Ze pakte een boterham en begon hem te smeren. Even later stapte ze de badkamer in. Ze keek om zich heen. Naast haar stond haar kledingkast, daarnaast Harry’s kledingkast. Aan de andere kant van haar stond de douche. Daar tegenover een bad en daarnaast de wc, daarnaast weer de wasbakken. En dan in het linkerhoekje was de kast voor de handdoeken, washandjes, zeep, enzovoort.
Ze trok haar kledingkast open en pakte het galagewaad dat ooit van Hermelien was geweest. Ze had dat gewaad aan gehad bij het kerstbal in haar vierde jaar. Ze stapte onder de douche. Toen ze na een kwartiertje klaar was liep ze naar de slaapkamer om haar haar te doen. Door het douchen zat haar haar helemaal door de war. Ze had het licht bruin geverfd, zodat niet iedereen zag dat ze een Wemel was. Meestal zat het in een knot, en ze zag er de laatste tijd chique en rijk uit. Ze haalde er snel een borstel doorheen en deed haar haar daarna in een knot. Ook deed ze een paar oorbellen in.

’s Avonds deed Ginny de kaarsjes aan. Ze had alle verlichting uitgedaan, ze zou vanavond haar verjaardag vieren, en over twintig minuten zou iedereen op de stoep staan. Ze vroeg zich alleen af waar Harry bleef.
Er was al een half uur voorbij, iedereen was er al behalve Harry.
’Ginny, waar is Harry?’ vroeg Hermelien toen ze samen in de keuken stonden. Een traan gleed over Ginny’s gezicht, terwijl ze een brief te voorschijn haalde en die aan Hermelien gaf. Deze vouwde hem open.

Lieve Gin,

Hoe spijtig ik ook vind, ik moet je verlaten. Vandaag heb ik mijn ontslag ingediend. Ik woon ergens aan de andere kant van de wereld. Het gaat je goed. Ik kom terug dat zweer ik, maar wanneer weet ik nog niet.

Liefs Harry

Reacties graag via de PM, ik kijk niet echt vaak in de reactietopic.
Ik wil Kjell-lovers en Katy bedanken voor het bèta-readen van mijn verhaal.

Myrthe · 3e jaars Verdiend: 213 Sikkels Woonplaats: My lovely home

Mijn eerste hoofdtuk, hopelijk vinden jullie hem leuk. Ik wil Kjell-lovers bedanken voor het bèta-readen van het verhaal.
Reacties zijn nog steeds welkom via de PM.

Dooddoeners

'Hallo Ginny,' zei Molly vrolijk.
'Hoi mam, waar is pap?' vroeg Ginny. Molly’s haar gezicht betrok.
'Hij moet overwerken; sinds Voldermort is vermoord is moet hij vaak achter dooddoeners aan,' zei ze zuchtend. Ginny keek meelevend en begeleidde haar naar de eetkamer.
'Dat ziet er gezellig uit. Je hebt zeker iedereen uitgenodigd?' vroeg Molly toen ze de tafel zag. Ginny knikte net op het moment wanneer de bel opnieuw luidde. Ze haastte zich naar de hal.
'Hoi Ron. Belinda, waar is je vriend? Fred, Angelique, George, Saskia, Bill, Fleur, Charlie, Domique, Remus en Tops,' zei Ginny plotseling minder vrolijk dan eerst, ze had Ron niet voor niets ‘vergeten’ uit te nodigen en nu had Belinda hem mee genomen.
’WAUW Ginny! Je vriend is zeker rijk,’ zei Belinda met een brede grijns.
’Belinda, weet jij wie haar vriend is?’ vroeg Charlie nieuwsgierig. Snel schudde Belinda haar knalrode hoofd.
’Nou laten we maar naar de eetzaal gaan, mam is er al. Ik moet nog maar op een paar mensen wachten,’ zei Ginny terwijl iedereen langs haar heen liep naar de woonkamer.
’Wha, een indringer!’ riep Molly geschrokken. Ginny hoorde nog net iemand Paralitis roepen, liep toen snel naar de woonkamer en zag daar Draco op de grond liggen.
‘Hoe komen jullie erbij om zomaar mensen aan te vallen!’ riep ze luid. Snel zei de tegen vervloeking en Draco kwam weer bij.
’Maar Ginny, we dachten dat hij een indringer was,’ zei Molly, duidelijk geschrokken. Net op dat moment ging de bel en Ginny liep snel naar de hal terug en deed de deur open.
’Is Draco hier al?’ vroeg Hermelien, die aan de voordeur stond.
’Ja, pas op. Ze vinden hem een indringer en Ron is er ook,’ zei Ginny chagrijnig en draaide met haar ogen bij de gedachte.
’Bedankt, kan ik me voorbereiden op een scheldkanon.’ Mompelde Hermelien en samen met Ginny liep ze naar de eetkamer.
’Ik ga bij je op bezoek en wat gebeurt er ik word aangevallen,’ mopperde Draco. Hermelien begon te lachen, terwijl ze een arm om zijn schouder legde.
’Hermelien! Wat denk je dat je aan het doen bent?’ riep Ron en aan zijn gezicht te zien was hij duidelijk gechoqueerd. Snel rende Ginny weg, om de ruzie tussen Ron en Hermelien niet te hoeven horen.

’Daan, waar is mijn vriend?’ vroeg Ginny toen ze de deur open deed en hem gedag had gezegd.
‘Hij is zich boven aan het douchen en daar komt hij net aan,’ zei Daan met een grijns. Meteen draaide Ginny zich om en zag haar vriend aankomen.
’Hoi schat, heb je gewonnen?’ vroeg ze. Haar vriend knikte en gaf haar een snelle zoen. Daarna mompelde hij: ‘Ik verander me pas in mijn echte gedaante als iedereen aan tafel zit.’ Ginny knikte en liep naar de eetzaal toe.
’Nu iedereen er toch is kunnen we net zo goed alvast aan tafel gaan,’ zei Ginny en meteen nadat ze dit had gezegt schoven ze met z’n allen aan. Op alle borden stond een naamkaartje van de persoon die daar moest gaan zitten.
’Het eten is nog niet klaar dus ik dacht dat het een goed idee zou zijn voor bepaalde personen om even een mededeling te geven.’ Iedereen keek verbaasd naar de plek waar eerst iemand anders zat.
’Je had eerst wel kunnen zeggen dat je je ging veranderen,’ fluisterde Ginny.
’Nou ik begin dan maar, Harry en ik zijn weer samen en we zijn van plan om in mei te gaan trouwen.’ Iedereen leek erg verbaasd te zijn, maar al snel nam Hermelien het woord.
’Ik ben vorige week met Draco getrouwd en ik ben al bijna drie maanden zwanger.’
‘Je was toch met Ron getrouwd? En van wie dan ben je eigenlijk zwanger,’ vroeg Fleur verward.
’Klopt, ik was met Ron getrouwd, maar ik kon helemaal niet meer met hem opschieten, en ik ben van Draco zwanger. Hopelijk was dat genoeg?’ vroeg Hermelien. Geschrokken knikte Fleur en wende zich vlug terug tot iemand anders.
’Nog iemand anders een mededeling?’
’Ja, ik ben zwanger,’ zei Fleur plotseling. Bill werd helemaal wit; het was duidelijk te zien dat Fleur het nog niet aan hem had gezegd.
’Sorry schat, ik hoorde het pas vanmiddag,’ zei Fleur snel en gaf hem een zoen.
’Mag ik nou weten wie dat is?’ vroeg Molly plots terwijl ze naar Dominique wees.
’Natuurlijk, dat is Dominique, Tops kent haar vast wel. Ze zat samen met haar in één klas.’ beantwoordde Bill haar vraag.
’Hoe weet jij dat nou weer?’ vroeg Ron.
’Zeg zijn jullie nog samen of niet?’ vroeg Tops, zonder zich van Rons vraag zich aan te trekken.
’Ehm, nee. We zijn twee jaar nadat ik van Zweinstein vertrokken was, uit elkaar gegaan. We zijn nu gewoon goede vrienden,’ antwoordde Dominique.
Na het eten liep bijna iedereen naar de hal toe om naar huis toe te gaan. Charlie en Dominique bleven echter achter in de eetzaal.
’Wat is er? Voelt één van jullie zich niet goed?’ vroeg Ginny, toen ze binnen kwam lopen om de tafel af te ruimen.
’Nou nee, maar jij weet als enige dat we gaan trouwen. We zouden daarover graag met jou eens praten,’ legde Charlie uit. Ginny knikte begrijpend en begeleidde de twee naar de woonkamer.
‘Nou vertel op, wat zit jullie dwars?’ vroeg Ginny.
’We willen over één maand gaan trouwen, maar Dominique en ik willen graag iemand die ons kan helpen met alles voor bereiden, en die ons kan getuigen. En jij weet net zo goed als ik dat mam en pap nooit zullen toestaan dat Dominique en ik trouwen. Ze vinden haar een aardige meid, maar zouden haar voor geen miljoen galjoenen haar in de familie willen hebben. Daarom hebben we iemand anders daarvoor nodig,’ zei Charlie. Ginny zag dat bij Charlie het huilen nader stond dan het lachen.
’Rustig maar, natuurlijk wil ik getuigen. En ik vind het fantastisch dat ik mag helpen maar als jullie al over een maand willen trouwen moeten we snel beginnen met de voorbereidingen. Harry is morgen twee weken naar Amerika, dan kunnen we daar al mooi mee beginnen.’ zei Ginny vrolijk en keek de twee even aan. Ze hielp de twee naar de hal toen en sprak nog even af hoe laat ze zouden komen.

’Ik denk dat dit restaurant het leukst is.’ merkte Dominique op. Ze waren al ruim drie uur bezig met een geschikt dreuzel restaurant uit te zoeken en nog steeds hadden ze nog niks gevonden.
’Weet je, ik denk dat Dominique gelijk heeft, het is groot genoeg voor alle gasten, het ziet er schoon uit en het is er knus en best romantisch. Zal ik kijken of we kunnen reserveren?’ vroeg Ginny. Dominique en Charlie knikte en Ginny typte het telefoonnummer in.
’Goedendag mevrouw, zou ik voor over een maand voor een grote groep mensen reserveren?’
‘...’
‘Juist ja, dan zou ik graag voor 6 maart, voor 70 man willen reserveren.’
‘...’
‘Ja dat klopt.’
‘...’
‘Nee, maar ik zorg voor alles. Maar bedankt, ik zie u dan op 6 maart.’
’En? Geregeld?’ vroeg Dominque. Ginny knikte. Net op dat moment klonken er vele plofjes.
’Snel weg wezen!’ riep Ginny toen ze zag dat het dooddoeners waren.

Myrthe · 3e jaars Verdiend: 213 Sikkels Woonplaats: My lovely home

Hier hoofdstuk 2, hopelijk is ie leuk. Ik wil XilonaX bedanken voor het readen van mijn verhaal. Want die is nu wel geread!

Wantrouwen en Ruzie

‘Rustig maar schat.’
Harry streelde over Ginny haar rug. Ze was vreselijk zenuwachtig. Vandaag kwam iedereen te weten dat Charlie en Dominique gingen trouwen. En zij zou het ze gaan vertellen.
Vandaag hadden ze een vergadering, Charlie en Dominique zouden expres niet komen zodat Ginny het rustig kon gaan vertellen.
’Kom op Gin, vertel eerst even waarom je zo zenuwachtig bent. We hebben over vijf minuutjes een vergadering. Daar moeten we wel op tijd zijn, of ben je bang?
Het is alweer twee weken geleden dat de dooddoeners ons huis binnen vielen, daar hoef je je dus geen zorgen over te maken,’ ging Harry door.
’Laten we dan maar gaan hè,’ zei Ginny.

Ze waren op het Grimboudplein 12. Vanaf het moment dat er dooddoeners waren binnen gevallen was Ginny hier vaak geweest. Ze hadden hier in dit huis de bruiloft verder voorbereid. Een week geleden waren ze de stad ingegaan om een mooie bruidsjurk te kopen. Uiteindelijk hadden Ginny en Dominique er zelf een gemaakt omdat Dominique geen geschikte jurk kon vinden, en ze was van het principe: wat je zelf doet, doe je beter.
Rustig liep Ginny het huis binnen en zeulde drie zakken met zich mee. Één tas met stof voor de jurk van Dominique, één tas met stof voor haar jurk en één tas met allerlei folders voor de huwelijksreis. Net op het moment dat ze haar voet op de eerste trede van de trap zette, kwam Molly de hal binnen lopen.
’Hoi schat, wat is dat?’ zei ze, wijzend op de zakken.
’Oh niks hoor, ik ben wat aan het maken met Dominique,’ antwoordde Ginny snel. Hoofdschuddend keek Molly haar dochter na, die met een vaart naar boven spurtte.
‘Vervelende rot Dreuzelsvriendjes, Modderbloedjes en Halfbloedjes. Hoe durven jullie in dit huis te zijn! Ga weg bloedverraders, uit mijn huis en het huis van mijn voorvaderen! Schorriemorrie!’
Het schilderij van mevrouw Zwarts gilde het hele huis bij elkaar. Ginny en Dominique letten er helemaal niet op. Rustig waren ze bezig met het ontwerpen van een trouwjurk.
’Ik denk eerlijk gezegd dat het het mooiste is als je je mouwen wijd laat uitlopen, dan heb je het tenminste ook niet zo warm. Je zou ook het beste tot je enkels kunnen laten komen, je jurk.’
Ginny gaf nog meer wijze raad en tips over het ontwerp van de jurk. Na een dag was het ontwerp af.
‘Morgen gaan we hem in elkaar zetten en overmorgen beginnen we met jouw jurk,’ zei Dominique. Ginny knikte en ruimde alles op.

’Je moet nog drie dagen geduld hebben, dan pas beginnen we met dingen waar jij mee moet helpen,’ fluisterde Ginny zachtjes tegen Charlie. Deze knikte en liep verder naar de keuken waar een vergadering werd gehouden.
’Ginny de vergadering begint bijna,’ hoorde Ginny van ver. Geschrokken keek ze op, ze zag dat Harry bezorgd naar haar keek.
‘Gin, is er...’
’Er is niks hoor, ik dacht even aan een paar dagen geleden.’ Harry knikte en hielp Ginny overeind, en streelde heel even haar bruine haar.
’Zo, Ginny en Harry hebben zich bedacht ook maar te komen,’ zei een geprikkelde Dolleman. Omdat Ginny nu de leiding had moest ze er wel altijd zijn.
’Is iedereen er?’ vroeg Ginny toen ook zij zat.
Molly schudde haar hoofd:
’Nee, Charlie en Dominique zijn er niet.’
’Hm, weet iemand waar ze zijn?’ vroeg Ginny. Bijna iedereen schudde zijn hoofd, behalve Tops en Bill.
’Jullie weten het?’ vroeg Ginny aan Bill en Tops.
Snel schudde beide hun hoofd, terwijl ze knalrood werden.
’Fijn, nu zij er niet zijn vertel ik jullie het maar,’ zei Ginny sarcastisch.
‘Charlie en Dominique hebben iedereen die nu hier in deze keuken bevind uitgenodigd voor hun trouwerij.’ Er ging gemompel door de groep.
’Is dat de enige reden waarom er nu een vergadering is?’ vroeg Lupos.
’Zeker niet, maar het was wel een goede gelegenheid om het te vertellen,’ antwoordde Bill. Vragend keek iedereen hem aan.
’Hij was samen met mij de enige die het wist, hij kon Charlie helpen terwijl ik Dominique hielp,’ zei Ginny. Plotseling kwam Molly weer bij positieven.
’Mag ik vragen hoelang ze al van plan waren te gaan trouwen?’ vroeg ze.
’Ehm tuurlijk, al bijna drie jaar. Ze wilden alleen nog een tijdje wachten,’ zei Ginny moeilijk en ze voelde dat ze een beetje begon te blozen. Ze wist dat er nu een preek zou komen.
’Ik vind het niet kunnen dat hij zonder mij te waarschuwen de hele trouwerij heeft voorbereid. Ik heb gezegd wat ik ervan vond, ik ben het niet mee eens dat hij trouwt met Dominique,’ zei Molly boos. Dit ging Ginny té ver en ze sprong zowat uit haar vel.

’Wat heb jij tegen Dominique?! Je vindt het goed dat Fred en George trouwen met Katja en Angelique, dat Percy trouwt met Saskia, dat Ron getrouwd was met Hermelien en dat ik met Harry ga trouwen, maar als Charlie zijn liefde heeft gevonden mag hij niet trouwen van jou!’
Iedereen merkte maar al te goed dat Ginny het moeilijk zou gaan krijgen met Molly.
‘Jij vindt Dominique gewoon een trut, daarom wil jij niet dat Charlie met haar trouwt. Als het aan mij zou liggen, zou Saskia niet trouwen met Percy, maar ik ben blij voor hem dat hij iemand heeft gevonden waar hij oud mee wil worden, wat jij doet vind ik gewoon misselijk.
Laat mensen toch gewoon lekker houden van de persoon van wie ze willen houden, en met wie ze oud... Ach, wat, kijk me niet zo aan! Laat ze lekker!’
Met die woorden draaide ze zich om en liep de keuken uit om Charlie en Dominique te halen.
’Ik doe dit nooit meer,’ mompelde Ginny in zichzelf.
’Wat doe je nooit meer?’ vroeg Charlie. Geschrokken keek Ginny op. Ze had het niet opgemerkt dat ze Charlie al bijna tegen het lijf liep.
’Iets zeggen over het privé leven van een ander. Ik heb waarschijnlijk nu ruzie met ma. Ze vindt dat je niet met Dominique mag trouwen.
Ik heb duidelijk gemaakt dat dat alleen komt omdat zij Dominique haat, ik haat Saskia, maar dat is geen reden voor Percy om niet met haar te trouwen.’ Ginny keek alsof ze nog een tirade af wilde steken tegen hem, maar lachend gaf Charlie een klap op haar schouder.

’Ik denk dat jij inderdaad een groot probleem hebt, maar laten we maar gaan. Dominique kom je? De vergadering begint zo.’
Twee seconden later werd er wat geroepen dat leek op:
’Even wachten, ik moet me nog omkleden. Ik ben mijn jurk nog aan het passen!’
Grinnekend schudde Charlie zijn hoofd, terwijl hij iets mompelde dat vagelijk wat weg had van: ‘Vrouwen’.
Gespeeld gekwetst keek Ginny hem aan, maar hij merkte het niet.
’Dat werd tijd, we hebben bijna een half uur staan wachten, wat is er Dominique?’
Geschrokken keek Ginny Dominique aan, het was duidelijk zichtbaar dat ze had gehuild.
’Niks hoor, de jurk was alleen te strak. Daardoor kreeg ik tranen in mijn ogen,’ zei Dominique. Ginny bekeek haar van top tot teen, wat niet zo moeilijk was, omdat zij vlak achter Dominique liep. Ze zag maar al te goed dat die rode plekken niet van een te strakke jurk kon zijn, ze zou er na de vergadering wel naar vragen.

’Door de omstandig van daarnet zal deze vergadering uitlopen, heeft iemand daar bezwaar tegen?’ vroeg Ginny.
Hermelien stak haar hand op.
’Ik kan niet langer dan twee uur bij de vergadering blijven,’ zei ze.
’Fijn om dat te weten, ik zal er rekening mee houden. Dan beginnen we nu met de dooddoenersvergaderingen. Ondanks het feit dat Voldermort is verslagen, blijven de dooddoeners vergaderingen houden, daarom blijven wij die ook houden. Bill haal hem eens,’ zei Ginny.
Bijna iedereen keek verbaasd.
’We hebben een dooddoener gevonden die bereid is ons te helpen. Hij is dooddoener geworden omdat het moest van zijn ouders. Hij zal het vandaag bewijzen met Veritaserum, vragen?’
Ginny keek de tafel rond. Niemand stak zijn hand op, dus kwam Bill binnen lopen met een aardig uitziende vrouw. Je hoorde dat iemand naar adem snakte.
Ginny wist maar al te goed dat het Daans vriendinnetje was, Bella. Ze was altijd aardig, maar haar ouders waren dooddoeners, dus zij wilden dat hun dochter dat ook werd.
Ze had moeilijk kunnen weigeren, anders was ze dood geweest.
’Daan, ken je haar?’ vroeg Lupos verrast.
Daan knikte angstig.
’Laten we daar even niet over beginnen. Sorry Daan, ik wist dat dit je vriendinnetje was, anders had ik meteen Veritaserum gebruikt,’ zei Ginny. Iedereen knikte begrijpend.
’Kunnen we beginnen?’ vroeg Bella. Ginny knikte en pakte de Veritaserum.
’Drink op,’ zei ze, terwijl ze een beker met pompoensap gemengd met een paar drupjes Veritaserum naar Bella toeschoof.

Nadat Bella de eerste slok had genomen begon Ginny:
’De eerste vraag: Ben je bereid om ons te helpen?’
’Zeker weten, ik zal zelfs mijn leven opofferen als dat jullie kan helpen,’ zei Bella.
’Bella Kazei is je ware naam?’ vroeg Lupos plotseling.
Iedereen keek hem verbaasd aan.
Lupos wees naar Ginny, die ineen gekrompen op haar stoel zat.
’Ja, Bella Kazei is mijn ware naam,’ zei Bella. Ginny kromp nog meer in elkaar.
’Stop, breng haar naar de kamer waar ze daarnet ook zat. Wie heeft deze Veritaserum gemaakt?’ vroeg Ginny, nadat ze Bella haar tegendrankje had gegeven.
’Ik hoezo? Loog ze dan?’ vroeg Harry.
’Ja heel erg. Als je het niet erg vindt, ga ik slapen. Ik ben nogal moe.
Morgenavond gaat de vergadering door.’
Met die woorden liep ze de keuken uit, op weg naar haar kamer. Toen ze langs Bella’s kamer kwam hoorde ze van alles.
’Jij vuile trut, je zou me vrijlaten als ik Veritaserum zou hebben gedronken! Dat ik me er toevallig tegen kan verzetten!’
‘Ach mens hou je kop dicht, ik merkte meteen dat jij loog. Bedenk wat ma heeft gedaan met ons twee Lizze, we kunnen elkaar nooit pijn toen zonder zelf het drie keer zo erg te voelen, we kunnen niet liegen zonder dat de ander een steek in zijn maag krijgt en moe word, snap je? Daarom kromp ik in elkaar toen jij begon te liegen, daarom had jij een gebroken arm, toen je bij mij mijn arm eraf wou rukken,’ zei Ginny.

’Hoe komt het dat ik nu plotseling wel jullie wil helpen? En daarnet niet?’ vroeg Lizze (A/N:Lizze is de echte naam, ze dacht alleen dat ze Bella heette.) aan Ginny.
’Dat komt omdat je nu weet wie je echt bent, kijk maar in de spiegel.’
In plaats van dat er een klein uitgevallen jonge vrouw van 26 te zien was, met een donkere huid, donkerbruine haren en bruine ogen, stond er nu een lange jonge vrouw van 26 voor de spiegel. Haar huid was bleek, ze had Wemel rode haren en blauwe ogen.
Ze zag er stukke knapper uit.
‘Je bent niet echt mijn zus, je bent geadopteerd. Je bent mijn nicht, je ouders zijn vermoord toen jij twee maanden oud was. Je bent een dag later geboren dan ik,’ vertelde Ginny.
’Fijn, je kleding is nu alleen nog maar te klein. Kom dan verschijnsel ik samen met jou naar mijn kamer in mijn eigen huis, gelukkig lijk je niet echt op mij,’ zei Ginny vrolijk. ‘Want dan zou Harry nog met de verkeerde trouwen, of slapen.’
’Kijk maar in de kast, zolang je maar niet de dure kleding pakt vind ik het goed,’ zei Ginny.
Een half uur later had Lizze een knot in haar haar, had een wijd uitlopende spijkerbroek met een roze T-shirt erboven.

‘Laten we dan maar gaan, als het goed is gaan we nu ongeveer drinken. Dan kan ik je voorstellen,’ stelde Ginny voor. Lizze schudde echter haar hoofd.
’Jij moet ook andere kleding aan, dan zijn we ongeveer gelijk.’
Lizze dook de kast weer in en even later kwam ze met een spijkerrok en een roze t-shirt de kast uit lopen. Ginny kleedde zich snel om, en Lizze deed een knot in Ginny’s haar.
’En nu mee naar de woonkamer van het hoofdkwartier!’ Ze verdwijnselde in haar kamer.
Net op dat moment werd de deur open gedaan en zag ze dat Charlie binnen kwam lopen.
’Hoi zus,’ zei hij, en gaf een vriendelijk knikje naar Lizze.
’Wat is het probleem?’ vroeg deze geïrriteerd.
’Mam is chagarijnig, en woedend vanwege het feit dat ik met Dominique wil trouwen,’ zei hij. ‘Trouwens, Bella is al bijna twee uur weg.’
Ginny begon spontaan te lachen toen hij dat laatste zei.
’Zijn we zo lang weg geweest Lizze?’ vroeg Ginny lachend. Lizze knikte haar hoofd en Charlie keek hun verbaasd aan.
’Mag ik even vragen wat hier aan de hand is?’ vroeg hij.
’Bella!’
Dominique kwam de kamer binnen rennen.
’Dominique, wat een verrassing.’
Lizze rende naar Dominique toe en gaf haar een dikke knuffel.
’Ik ga maar eens naar benden, dan kunnen Dominique en Lizze even hun verhalen kwijt,’ zei Ginny, ze draaide zich om en liep naar beneden.
’En waar was jij naartoe, we waren vreselijk ongerust. Bella de dooddoener weg en jij weg, weet je wel wat er allemaal had kunnen gebeuren,’ zei Harry een beetje boos.
Langzaam en teder gaf Ginny Harry een kus, waardoor hij meteen rustig werd.
’Hé, er zijn hier ook nog andere mensen hoor,’ riep Ron boos.
’Ach Ron, zoek een vriendin. Dan klaag je ook niet wanneer ik Harry zoen. Doet me denken aan vroeger, toen ik in de vijfde zat. Je bent net als toen, soms echt een kleuter,’ mopperde Ginny. Grinnekend keek Harry naar Ginny.
‘Laat hem lekker, hij is gewoon gekwetst dat Hermelien hem heeft achtergelaten,’ zei hij.
’Wat kom je doen Ginny,’ zei een nare stem achter Ginny.
Geschrokken draaide Ginny om en zag Molly staan. ‘Als je je excuses wil aanbieden dan heb je pech. Ik vergeef het je toch niet.’
‘Wie heeft gezegd dat ik mijn excuses wil aanbieden? Jij moet dat doen, ik niet. Ik was namelijk niet degene die Charlie heeft verboden met Dominique te trouwen, dus ik heb geen reden om mijn excuses aan de bieden.’
’O jawel. Je had niet mogen vertellen met wie wij gingen trouwen,’ zei een donkere stem achter haar.
’Fred, rot een groot eind op, je hebt lekker pech. Uiteindelijk was iedereen er toch achter gekomen, alleen dan vanwege de Ochtendprofeet.’
Met die woorden verliet Ginny de woonkamer, op weg naar de keuken.
’Gin! Ginny! Kijk eens wat ik heb gekregen!’
Lizze kwam de trap afrennen, ze had een klein kettinkje in haar hand die blauw kleurde.
’Wat betekent dat?’ vroeg Ginny.
’Dat betekent… even op zoeken,’ mompelde Lizze. Snel pakte ze een boekje en gooide het naar Ginny.
Ketting der gevoelens
Deze ketting laat door kleur zien wat het meest door zijn lichaam gaat.
Blauw: Dit gevoel is dagelijks, je bent zeer vrolijk. Dit is het meestal.
Groen: Je bent zeer chagerijnig, of je hebt een ochtendhumeur,
Rood: Teken van verliefdheid. Je merkt alleen niet op wie!
Roze: Teken van sluwheid, ben je iets best wel gemeens van plan dan komt dit kleurtje. (De moeder van Harry Potter deed dit bij zijn vader in het vierde jaar, ze wilde samen met haar vriendinnen hun terug pakken met wat hij met zijn vriend Sirius heeft gedaan met bijna alle meisjes van de school. Een gebroken hart krijgen, alleen hadden ze die kettinkjes gekregen en wisten dat ze iets gemeens van plan waren.)
Lila: Verdrietig, je denkt misschien wat een rare kleur voor verdrietig zijn. De maker van deze ketting dacht altijd aan Lila als hij verdrietig was.
Zwart: Deze kleur zie je als je boos bent.
Goud: Dit is als je ziedend bent van woede: Het komt niet vaak voor, meestal krijg je zwart als je boos bent.
Zilver: Zeer zeldzaam, als je zeer speciaal bent gebeurd dit. Je voelt je kracht die je in je hebt. Dit is een gevoel dat je zelf niet in de gaten hebt, maar de ketting wel.
Je moet de ketting contstant om hebben anders werkt het niet. Verdere uitleg z.o.z.

‘Vet! Als ik jarig ben wil ik dit ook!’ riep Ginny uit. Lizze glunderde, terwijl ze hem om deed. Daarna liep ze statig de trap af en Ginny grinnikte zachtjes.
’Wat valt hier te lachen?’ Molly kwam de woonkamer uit lopen en wierp een vragende blik op Lizze.
‘Mam ik wil je voorstellen aan Lizze,’ zei Ginny netjes. Molly knikt beleefd naar Lizze en liep de woonkamer weer binnen.
’Kom, dan ga ik je voorstellen beste Lizze.’
Ginny liep de woonkamer binnen en Lizze volgde haar. Alle gespreken verstomde toen ze Lizze en Ginny zagen; Ze leken wel een tweeling.
’Mag ik jullie voorstellen aan Lizze,’ zei Ginny nogal ongemakkelijk. Meteen begon iedereen door elkaar te praten.
’Stilte!’ riep Lupos plots.
‘Ben jij een Wemel?’ Lizze knikte en keek hulp zoekend naar Ginny.
’Ze is mijn nicht, één dag jonger dan ik zelf ben. Ze is met mij door een spreuk verbonden, ik wist al bijna zeven jaar dat zij Lizze was, ze is door dooddoeners naar een andere familie gebracht om daar als een echte volbloed te worden opgevoed,’ hielp Ginny haar.
Harry maakte zich los uit de kluwen mensen die naar elkaar toe waren gebogen om te fluisteren. ‘Ginny, kom eens...’ hij trok haar mee naar de deur. Lizze draaide zich bang om, maar ze werd beschermend omhelsd door Molly die gilde:
‘Ik ben zo blij dat je nog lééft! We dachten dat je dóód was!’ Ginny glimlachte even en liet zich meevoeren door Harry. Hij trok haar mee naar de tweede verdieping, naar de zitkamer, het balkon op. Ginny keek hem verwonderd aan. Dit was een plek waar een aanzoek gedaan kon worden, maar ze waren toch al verloofd?
‘Ginny...’ begon Harry terwijl hij haar hand pakte.
‘Wat is er...’ Ginny kreeg een onheilspellend gevoel in haar maag.
‘Ginny... Dit is nou al het tweede wat je in korte tijd voor mij verzwijgt, en dan opeens aan de grote klok hangt alsof alles zo vanzelfsprekend is... Ik dacht, ik bedoel... Je houdt het allemaal voor jezelf, daar is niets mis mee hoor, maar ik bedoel...’ Harry keek wat ongemakkelijk,en Ginny voelde zijn hand trillen in de hare. ‘Ik bedoel... Hou je nog wel van me?’
Ginny werd overdonderd door die vraag.
‘Natuurlijk!’fluisterde ze verbaasd. ‘Welke debiel heeft je dat...’
Ze voelde tranen opkomen. Hoe kwam hij erbij dat ze niet meer van hem zou houden? Snel wendde ze haar hoofd af en keek naar de sterren, die ze overigens maar vaag zag, verblind door de tranen.
‘Ginny...’Harry pakte ook haar andere hand. ‘Please, Gin, kijk me aan...’ Ginny voelde hem rillen, en ze hoorde de schok in zijn stem.
‘Ja...’ ze keek Harry nu recht aan, haar tranen proberen binnen te houden.
‘Ginny, natuurlijk hou ik nog van je... IK hou van je Ginny, echt, ik vroeg me alleen af...’ De tranen liepen nu over Ginny’s wangen.
‘Sorry...’fluisterde ze.
‘Nee, ik, sorry...’stamelde Harry. Hij kon er niet goed tegen als meisjes huilden.
Ginny lachte huilend.
Harry glimlachte terwijl hij de tranen van haar wangen en gewaad veegde.
‘Ik stel me ook aan... Het is ook allemaal zo ingewikkeld...’ Ze boog haar hoofd. Harry liet haar handen los en vouwde zijn handen om haar gezicht.
‘Ach, als alles zo ingewikkeld is, moet je gewoon even een potje janken. Dat helpt.’ Harry kuste haar precies tien seconden. Ginny sloeg haar armen om hem heen en kuste terug. Harry maakte zich los en fluisterde:
’Niet hier...’ Ginny lachte.
‘Wel hier!”en ze omhelsde hem weer.’
‘Zijn jullie weer bezig!’ hoorden ze opeens een boze stem vanuit de kamer zeggen. Ron stond daar kaarsrecht met een rood gezicht.
‘Hoe lang sta je daar al?’ vroeg Harry zo rustig mogelijk.
‘Dat maakt niet uit.’ Gromde Ron. ‘Jullie staan hier echt zó openbaar...’
‘Ja, lekker openbaar!’ zei Ginny boos. ‘We zouden je eigenlijk gewoon een uur voor ons moeten zetten terwijl we bezig zijn! Dan raak je er een beetje aan gewend! We zijn gewoon verliefd, klaar uit!’ Ze werd helemaal rood. Ron hief zijn handen ten hemel.
‘Ik wordt er gewoon gek van, al dat gelebber!’
‘Ga toch weg, kleuter!’ snauwde Ginny woedend.
Dat liet Ron zich geen twee keer zeggen; hij stormde de kamer uit. Harry begon te lachen.
‘Wat heb jij met Ron een kleuter te noemen,’ zei hij lachend.
‘Hij ís gewoon een kleuter. Hij kan niet tegen zoenen,’ knorde Ginny chagrijnig.

Harry lachte en wilde Ginny weer in zijn armen nemen, toen ze weer een stem hoorden.
Maar het was niet de stem van Ron. Het was een gehaaste bezorgde stem die van buiten kwam.
‘Biel? Biel wat is er met je? Biel, skat... Ik ben ‘et, Fleur... Biel!’
Ze hoorden een schreeuw, en daarna doodse stilte.
‘Biel, aaaaaah!’
Een gil verstoorde de nachtelijke stilte. Ginny en Harry sprongen een gat in de lucht van de schrik. Ze snelden de kamer uit en de trap af.
Ondertussen was mevrouw Zwarts gaan gillen.
‘Fleur, wat is...’ Ginny zette een stap achteruit toen Bill naar hem uit haalde.
‘Mááááám,’ gilde Ginny hysterisch terwijl ze de kamer uitrende.
Slaperig kwam Molly de trap aflopen.
‘Wat is er?’ Hysterisch wees Ginny alle kanten op.
‘Bill, hij heeft buien. Door de bijt, alweer,’ riep ze bang. Ze had nog geen enkele keer zo’n verandering meegemaakt…

’Ik kan niet slapen.’
Een zachte mannenstem maakte Ginny wakker.
’Wie is daar?’ vroeg ze zacht en bang.
’Ik, Harry,’ zei Harry. Hij liep langzaam de kamer in en kwam naast haar liggen. Vannacht zou hij ergens anders gaan slapen, morgen zouden ze namelijk extra vroeg eruit moeten, en als ze samen lagen zouden ze zeker niet op tijd slapen.
’Gekkerd, we liggen niks voor niks apart en ik sliep al bijna,’ zei Ginny grinnikend.
En met een laatste zoen vielen ze in slaap, een half uur later.
-------------------------------------------------------------------------------------
Edit: En ja. ik heb het laten readen. Dus nu is dit stuk ook geread! Nou reacties zijn nog steeds welkom.

Myrthe · 3e jaars Verdiend: 213 Sikkels Woonplaats: My lovely home

In dit hoofdstuk komen dingen voor zoals mishandeling. De mensen die niet tegen dit soort dingen kunnen. Kunnen beter dit hoofdstuk niet lezen.
Dit hoofdstuk is net geread, maar ik moest wel weer is wat posten.

Blik in de de tijd

Langzaam liet Ginny zich vallen op de stoel voor naast haar bed, haar bruiloft was al geweest. Toen Fred en George dachten dat ze leuk waren en een beuker hadden los galaten, was die keihard tegen Ginny aangekomen. De heler die haar toen had onderzocht wou zeker zijn dat ze geen binnenlijke wonden had, daarbij had hij gezien dat ze al bijna een maand zwanger was. Dat was in mei geweest, nu drie maanden later was Hermelien bevallen en had ze een zoontje gekregen die ze Billius Draco Lucius Malfidus hadden genoemd. Ze stond op en liep naar de kast naast haar bureau, ze had een paar dagen vrij genomen om de beste roddels te horen, ze werkte bij de ochtendprofeet bij de afdeling De beste RODDELS die er zijn, omdat ze geen leuke roddels had, had ze maar vrijgenomen. Ze pakte haar dagboek uit de kast en liet zich daarna op haar bed vallen, ze bladerde naar 9 September 2005.
Lief Dagboek,
Vandaag heb ik toch iets raars meegemaakt, ik vertel alles.
Gezellig zat ik muziek te luisteren en ondertussen was ik aan het poetsen.
Ginny liet het dagboek vallen en dacht aan die dag.
Plotseling werd aan aangebeld, Ginny verwachtte niemand dus ze stond verbaasd op.
’Hermelien wat is er?’ vroeg Ginny toen ze Hermelien huilend voor de deur vond.
‘Ik vertel het liever binnen, als je het niet erg vindt,’ zei ze zacht. Ginny liet haar binnen een volgde haar naar de woonkamer.
’Kijk zie je, ik hou heel erg van Ron. Maar hij vindt dat ik nooit iets goed kan doen en…’ verder kwam Hermelien niet, want er werd geklopt op de deur.
’Binnen,’ zei Ginny. Charlie kwam de kamer binnen lopen, naast hem liep een mooie jonge vrouw.
’Oh, sorry dat ik stoor. Ik wou vragen of Dominique bij de orde mag, maar zo te zien ben je ergens anders mee bezig,’ zei hij nog al ongemakkelijk.
’Nou, ik denk dat jij wel kan helpen, en Dominique kan ook wel meeluisteren als ze belooft niks door te vertellen,’ zei Hermelien. Dominique en Charlie gingen zitten en Hermelien keek Ginny hopeloos aan.
’Je had alleen ” Kijk zie je, ik hou heel erg van Ron. Maar hij vindt dat ik nooit iets goed kan doen en…” verteld en toen kwamen Charlie en Domique mijn huis binnen vallen,’ zei deze nuchter.
’Nou, kijk hij was eerst nog aardig als hij zij dat ik iets verkeerds deed. Wat eigenlijk altijd het geval was, maar hij is ontslagen als troost drinkt hij liters wijn achter elkaar, daardoor is hij dronken en als ik iets verkeerds doe slaat en schopt hij mij. De eerste keer dacht ik dat hij gewoon me een keer wou straffen, nu doet hij het altijd,’ zei Hermelien. Meteen liepen en tranen over haar gezicht.
’Ik ken dit uit duizende,’ mompelde Dominique. Geschrokken keek Charlie naar Dominique en trok zijn wenkbrauwen op.
’Het ergste vind ik nog, dat toen ik laatst naar een goeie vriend wou gaan waar ik wel vaker naar toe ging. Had Ron me opgesloten en me pas ’s avonds laat uit de kamer gehaalt, toen sloeg hij me zowat in elkaar. En vandaag weer, ik liet per ongeluk een zeepje in de wasbak vallen toen ik mijn handen waste. Hij sloeg me overal waar het het meeste pijn deed,’ zei Hermelien.
Ginny werd op geschrikt uit haar gedachten toen ze merkte dat iemand voor haar bukte, ze zag dat het Harry was die haar bezorgd aan keek.
’Gaat het?’ vroeg hij zacht. Ginny knikte en gaf hem een zoen, wat uitliep op een tongzoen.

Reacties zijn nog steeds welkom in de daarvoor bestemde topic. Maar het liefst heb ik ze via de pm.

Myrthe · 3e jaars Verdiend: 213 Sikkels Woonplaats: My lovely home

Hier het volgende hoofdstuk. ik wil XilonaX bedanken voor het béta-readen van mijn verhaal. Reacties zijn welkom in de daarvoor bestemde topic of via de PB.

Moederinstinct

‘Ginny, ik heb een gesprek met Rufus Schobbejak.’
Harry streelde Ginny’s haar.
‘Mmm...’ mompelde Ginny die nog half sliep. ‘Bestaat die ook nog dan?’
Harry lachte.
‘Jaaa, hij is hoofd van het ministerie van Dreuzelvoorwerpen enzo, jeweetwel, wat eerst de baan was van jouw vader. Hij is echt zo gezakt na al die rare uitspraken over mij dat ik bij Voldemort zou horen! Ik ben echt blij dat Percy nu minister van Toverkunst is geworden, samen met Tops. Hij is echt zo dom, alleen kan ie het niet! Maar ik heb dus een afspraak met Ru...’
Ginny was alweer in slaap gevallen. Harry glimlachte. Hij kuste haar zachtjes op haar oor.
‘Dag, schat.’ Ginny murmelde iets in de trant van:
‘Fijne dag, neem je je boterhammen mee?’
Harry kuste haar nog een keer op haar mond, en hij liep de kamer uit.

‘Taaaaaaaaaaaaaaanteeeeeeeeeeeeeee, ikke wille maaaaaaaaaaaaaaamaaaaaaaaaaaa!’ Ginny werd slaperig wakker. Ze hoorde gekrijs en gebonk op haar deur. ‘Taaaaaaaaanteeeeeeeeeee!’
Snel sprong Ginny haar bed uit. Ze haalde de deur van het slot. Voor haar neus stond de kleine Billius, het zoontje van Hermelien. Hij krijste wild en snikte hartverscheurend.
‘Billie van me, wat is er?’ Snel pakte Ginny Billius op.
‘Maaaaaaamaaaaaa, ikke niet zienzien! Aaaaaaaah!’
‘Rustig maar schatje, mama is gewoon naar het werk!’
Billius begon nog harder de huilen.
’Rustig maar schatje, mama komt zo wel weer thuis,’ zei Ginny glimlachend, terwijl ze Billius nog vast had liep ze naar beneden.
‘Waar is mammie dan, tante Gin?’ vroeg Billius snikkend terwijl hij zijn duim in zijn mond stopte.
‘Mammie is met pappie naar het ministerie. Ze komt zo weer thuis. Wil je een vliegende reis-wafel?’
Billius knikte. Ginny gaf hem de reis-wafel, en zette hem op de grond. Billius rende gelijk achter de vliegende wafel aan. Dromerig pakte Ginny ook een wafel.
Ach, had zij nou nog maar een kind gehad. Maar ja, een miskraam kan iedereen gebeuren...
Ook al was het bij hen dan een nawerking van Voldemort op Harry. De wijlen Heer van het Duister had voorspeld dat Harry’s eerste kind nooit geboren zou worden... Ginny wilde heel graag een kind. Het tweede kind zou hopelijk levend en wel geboren worden. Tevreden en dromerig streelde ze haar buik. Als het een dochter werd zou ze Lily heten, een zoon zou heten...
Ginny schrok op; de reis-wafel had zich uit haar handen gewurmd, en vloog nu richting het raam. Billius krijste van het lachen. Ginny lachte ook. Ze maakte geen aanstalten om de wafel te vangen. De baby zou snel geboren worden...

Een gil verstoorde de rust die die middag heerste in het huis. Hermelien rende bezorgd over de gang naar Ginny’s kamer. Ginny hoorde de voetstappen aankomen. Met een zwaai gooide Hermelien de deur open. Op het bed lag Ginny. Ze had duidelijk pijn.
‘Gin? Wat is er?’ Hermelien snelde zich naar het bed.
‘Ginny!’ Ginny’s ogen waren gesloten, maar ze was toch wakker. Hermelien greep Ginny’s hand, en voelde aan de dikke buik. Het wezentje daarbinnen trapte hevig. Ginny’s ogen trilden.
‘Rustig, Gin, ik ben bij je! Draco!!!’
Draco kwam verschrikt binnen rennen, en schrok nog meer toen hij Ginny zag.
‘Draco, haal Helers, en haal Harry! Haal Molly, en zorg dat Ron er is. Hup, Ginny kan elk moment bevallen!’
Met een zwiep van zijn mantel was Draco verdwenen. Hermelien sloot haar ogen, en prevelde zachtjes: ‘laat iedereen er op tijd zijn, laat alles goed gaan...’
Plop, plop!
Iedereen arriveerde vlak na elkaar. Harry was er als laatste.
‘Ginny...’ bracht hij uit. Opeens zakte Harry in elkaar. Hij kreeg een merkwaardig visioen: Hij zag Albus Perkamentus en ... Ginny.
Ginny was op het zelfde moment in elkaar gezakt. Ginny zag Albus en Harry. Albus keek de twee ondoordringbaar aan en zijn mond bewoog.
’Wees waakzaam kinderen, de vijand is nog niet verslagen. Wees niet bang, maar wees gelukkig. De vijand is zwak erg zwak. Ja Harry, je hebt Voldermort verslagen. Maar zijn volgelingen niet, wees waakzaam dat is alles wat ik zeg, meer kom je vanzelf te weten. Wees waakzaam over de kinderen en over de rest,’ zei hij.
Daarna vervaagde het beeld. Hermelien en Molly waren bezorgd om Ginny heen gebogen.

’Het is een jongen, hebben jullie al een naam bedacht?’ vroeg Molly glimlachend. Ginny en Harry keken elkaar in de ogen en zeiden tegelijkertijd:
’Albus James.’

Vanaf volgedne week zit ik weer op school, dus dan heb ik nog minder tijd voor verhalen schrijven, de hoofdstukken worden dan waarschijnlijk ook korter.

Myrthe · 3e jaars Verdiend: 213 Sikkels Woonplaats: My lovely home

En ja, het volgende hoofdstuk. Ik heb niet meer zoveel tijd, huiswerk, veel huiswerk. Dus heb ik maar snel een nieuw hoofdstuk gemaakt. Zodat ik nog een maand over het volgende hoofdstuk kan doen.
Ik wil XilonaX bedanken voor het Readen van mijn verhaal.

Waakzaamheid

Kleine Albus huilde zachtjes.
Hij lag heel eenzaam in zijn zwevend wiegje. Hij was de enige in het grote huis die wakker was.
Hij snikte, en pijnigde zijn kleine babyhersentjes wat dat zachte gebonk was dat hij hoorde.
Bonk, bonk, deed het geluid.
Albus hoorde nog een zachter gebonk erachteraan. Hij hoorde gekraak: het welbekende geluid van het roestige tuinhek. Weer gebonk, nu gedempt door het lange zomergras.

Iemand vloekte, er werden woorden gesist in een vreemde taal die hij niet kon verstaan.
Albus was onbewust gestopt met huilen. Hij hoorde weer sissend gepraat, en daarna de scharnieren van de voordeur, die schreeuwden om een likje olie.
Albus werd bang, ook al wist ie natuurlijk niet wat bang was.
Hij voelde zich merkwaardig.
Opeens kreeg hij barstende hoofdpijn, op de geboortewond op zijn voorhoofd. Het deed zo’n pijn, dat Albus het uitschreeuwde.

Precies op het goede moment.

Het hele huis werd wakker, en er werd hard gevloekt door de sissende indringers. Mensen renden de trap af, er werd geschreeuwd, vervloekingen en spreuken geroepen. Ginny haastte zich naar Albus’ kamer.
‘Albusje, is alles goed?’ Ze pakte de huilende baby op, en haastte zich naar buiten. Een groene lichtflits raasde langs haar hoofd.
‘Ginny, breng jezelf en Albus in veiligheid! Er zijn dooddoeners in het huis. Het is niet veilig voor jullie!’ riep Harry.
Ginny rende een gang in.
Een groene straal scheerde naar hun toe. Ginny wilde opzij springen, maar ze was te laat.
De vloek trof Albus recht in zijn geboortewond.
Er gleden tranen over Ginny’s wang, maar ze bleef rennen met Albus dicht tegen haar aangedrukt. Deze begon te schreien. Er kwam een klein spoortje bloed uit de wond. Ginny stopte even en veegde het bloed weg.
Daarna rende ze verder. Weer kwam er een spreuk op haar af. Nog voordat ze had weg kunnen duiken kreeg ze een rode gloed om haar heen en de spreuk kaatste terug.
‘Pas op! Ze hebben een spreuk die onvergefelijke vloeken tegenhoudt!’ riep een dooddoener voordat hijzelf werd geraakt door de vloek die hij zelf had afgevuurd. Er waren dooddoeners die gilde. Hier en daar waren er luide plopjes te horen.

’Wat is er aan de hand?’ riep Harry. Hij rende naar Ginny toe. Deze was tegen de muur op de grond gezakt, bezig met het kalmeren van de huilende Albus.
’Wat is er gebeurd?’ vroeg Harry zacht. Hij nam Albus over en kalmeerde hem zachtjes.
‘Ik heb geen idee, er kwam een onvergefelijke vloek op Albus af. Die raakte hem midden in de geboortewond. Het deed hem niks.
Even daarna, toen er weer een onvergefelijke vloek op ons afkwam, kwam er een rode gloed om ons heen en werd de vloek werd teruggekaatst.
De dooddoener is er zelf aan doodgegaan,’ zei Ginny zachtjes. Er rolden tranen over haar gezicht. Hermelien kwam aanlopen. Ze pakte Albus van Harry over.
’Ik breng hem wel weer naar bed,’ zei ze behulpzaam. Ginny schonk haar een warme glimlach.
‘Ik vind het eng,’ zei ze zachtjes.
‘Er gebeurt van alles in zo’n korte tijd. Een visioen waar een Perkamentus in voorkomt, kleine Albus die een geboortewond precies op de zelfde plek krijgt als waar jij je litteken hebt zitten. En daarna kan hij tegen de vloek des doods, het is zo raar.’
Ze haperde. Harry hielp haar overeind, gaf haar een zoen en ze liepen gezamelijk naar de babykamer.
Daar was iedereen die aanwezig was in het huis toen het gevecht plaatsvond.
‘Wat is er precies gebeurd?’ vroeg Remus.
Harry haalde zijn schouders op. Ginny had echter wel een antwoord klaar staan:
’Het enige wat ik weet is dat ik mijn leven aan Albus te danken heb,’ zei ze zacht.
‘Hoezo dat nou weer?’ vroeg Lizze. Ze keek de twee aan.
’Dat leg ik nog wel uit, ik ga slapen ik ben moe,’ zei Ginny. Ze gaapte even en draaide zich toen om.
’Welterusten Gin,’ riep Harry. Ginny glimlachte zwakjes.

Ze sloop de trap op met de slapende Albus in haar armen. Ze kon het niet over haar hart krijgen om Albus alleen in zijn wiegje te laten slapen.
Stilletjes had ze de deur van Albus’ kamer geopend en hem uit zijn wiegje gehaald. Snel sloop ze weer naar hun slaapkamer. Ginny trok haar ochtendjas uit, en ging samen met Albus in het grote bed liggen.
Ze kuste Albus op zijn voorhoofd. Toen ze eindelijk in slaap dommelde, kwam Harry de trap op stommelen. Harry sloop de slaapkamer in. Hij zag Ginny en Albus in een innige moeder-kind omhelzing liggen. Hij glimlachte. Harry werd er erg emotioneel van. Hij nam een erg groot risico om van zoveel mensen zielsveel te houden. Ze zouden een gemakkelijk doelwit zijn voor dooddoeners...

Ginny gilde, de dooddoeners voor keken er geamuseerd bij. Twee hadden hun toverstokken getrokken.
’Kom op meisie, vertel ons maar waar die lieftallige Potter van jou zich bevindt als hij werkt. En zeg maar niet dat je niet weet waar hij zich bevindt, want dat weet je wel degelijk.’ Een van de dooddoeners glimlachte spottend. Hij hief zijn toverstok.
‘Ik weet het niet, echt niet!’ Ginny riep het hard. De dooddoener keek naar een man die in het midden stond, deze knikte. De dooddoener sprak geluidloos een spreuk uit, een groene lichtstraal raakt Ginny vol in de borst.

Geschrokken werd Harry wakker, zijn gezicht badend in het zweet. Hij draaide ze zich om naar de plek waar Ginny hoorde te liggen, en ze lag er nog steeds. Een opluchting ging door Harry heen.

‘Kom op Harry! Wakker worden!’
Ginny’s stem haalde Harry uit dromenland. Even knipperde hij met zij ogen. Toen hij gewend was aan het licht stapte hij uit bed. Hij glimlachte flauwtjes en liep toen naar de badkamer.
’Ginny,’ zei Harry zacht. Hij zat naast Ginny aan de keukentafel. Aan de andere kant zat Albus in een kinderstoeltje.
‘Hm,’ mompelde Ginny.
Harry opende zijn mond om Ginny wat te vertellen, maar hij scheen zicht te bedenken.
‘Laat maar,’ zei Harry in plaats daarvan.
Ginny keek op en keek hem vragend aan. Harry lette er niet op en stond op. Hij gaf haar een kus op haar voorhoofd en glimlachte.
Hij liep weg, niet lettend op het gehuil van Albus...

Wil jullie alstjeblieft reaties geven, ik heb namelijk nogal het gevoel dat ik dit verhaal voor niemand schrijf. En dan kan ik net zo goed stoppen met dit verhaal.

Myrthe · 3e jaars Verdiend: 213 Sikkels Woonplaats: My lovely home

En ja, eindelijk heb ik het volgende hoofdstuk. Met veel moeite is het me gelukt. Ik haat school! Veel te veel huiswerk, laat uit. Naja, de meeste weten wat ik bedoel. Hier het nieuwe hoofdstuk!
Ik bedank Xilonax voor het readen van mijn verhaal, en de mensen die het lezen. Ook wil ik Rasjaan bedanken voor de reactie die hij gaf!

Zweinstein reünie

‘Albus! Kom onmiddelijk, direct, nu meteen uit die boom!’
Harry snelde zich een weg naar de grote beukenboom die middenin de binnenplaats stond.
Albus lachte schel.
‘Haha! Waarom dat, pap?’
Albus keek zijn vader ondeugend aan.
‘Omdat...’
Harry stem stokte. ‘Waarom?! Waarom?! Omdat het hartstikke gevaarlijk is, Albus James Potter! Je zou uit de boom kunnen vallen, maar wat ook kan, en nog veel erger is...’ Harry liep dichter naar de beukenboom toe, ‘dat is dat, je hier in deze boom, een heel makkelijk doelwit bent voor... Nou ja, laat maar. Maar je komt nu die boom uit, anders...’
‘Anders wat?’ hoonde Albus.
‘Anders haal ik je moeder erbij.’
‘O, dan ga ik wel!’ Albus haastte zich naar beneden.
‘Pap,’ vroeg hij toen hij op de grond stond. ‘Waar ben ik een makkelijk doelwit voor?’
‘Dat zijn jouw zaken niet, jongen. Kom op, naar binnen met jou. En neem je anti-voedselvergiftigingsdrankje in, Ron heeft vandaag gekookt.’
Albus lachte.
‘Waarom heb je Ron gedwongen om te koken voor onze speciale gast?’ hoorden ze opeens vanuit de deuropening. Hermelien staarde hen nijdig aan.
‘Dat is toch niet goed! Nou raak ik ‘m nooit kwijt!’ Ze draaide zich om met een sierlijke zwaai en liep heupwiegend met nijdige passen naar binnen.
‘Kom op jongen.’
Albus rende onder Harry’s uitgestoken arm door naar binnen. Binnen zat iedereen al aan tafel.
Hermelien toverde op het laatste moment nog wat kunstig opgevouwen servetten te voorschijn.

‘Een pondje geraspte kaas, wat bietjes erbij, misschien ook nog wat rijst... Nee.’
Uit de keuken klonk een harde knal en geen tel later verscheen er heel veel rook.
‘Oeps.’
Ginny snelde zich naar de keuken terwijl Hermelien nijdig met haar ogen rolde en Billius naar zich toe trok. Ginny kwam hoofdschuddend de keuken uit om een vaatdoek te halen. Achter haar liep Ron met een beroet gezicht de keuken binnen, onder de kip en rijst.
‘Foutje,’ mompelde hij, waarna hij zich naar de badkamer snelde. Hermelien zuchtte en toverde een stuk perkament tevoorschijn.
‘De tafelopstelling van de Zweinstein partners reünie,’ las ze hardop voor.
‘Ginny en Harry aan het hoofd. Naast Ginny, Albus daarnaast Billius daarnaast Theresa en Odette. Daarnaast zitten Draco en ik, en daarnaast Blaise. Als het goed is past zijn vriendin er ook naast.’ Hermelien keek nadrukkelijk de kring rond.
‘Als hij die tenminste heeft,’ grinnikte Draco.
Harry gaapte achter Ginny’s rug. Een voorlezende Hermelien, dat was toch echt het saaiste wat er bestond? Ze was geen steek veranderd sinds hun schooltijd.
Hermelien schraapte haar keel.
‘Oke, naast de vriendin van Blaise Bill daarnaast Fleur uiteraard, daarnaast Lizze met haar vriend, en dan Charlie en Dominique,’ ze haalde even adem, ‘daarnaast Percy en Patricia. Naast Patricia komen Lupos en Tops te zitten, daarnaast Fred en Katja en met een beetje geluk passen Marcel en zijn vriendin ernaast bij,’

‘Marcel een vriendin?’
Ron kwam verbaasd de kamer in. ‘Dan moet ik opschieten!’ Hermelien keek Ginny zuchtend aan.
‘Oke, naast Marcels vriendin -want ja, die heeft ie- George en Angelique. Ook zijn Ernst Marsman en zijn vriendin uitgenodigd, dus die komen naast Angelique te zitten.
Molly en Arthur zitten naast William en Bryce. En daarnaast...’ Hermelien keek iedereen veelbetekend aan.
‘Daarnaast onze speciale gast en daarnaast...’ ze wierp Ron een vernietigende blik toe,
’Onze lieve kleine Ronnieponnie.’ Ron stak zijn tong uit en ging naast Harry staan. ‘Wie is de speciale gast?’ siste Ron naar Harry.
‘En waarom moet ik naast hem zitten?’
‘Het is een haar, en verder zeg ik niks.’ Harry sloeg zijn arm om Ron heen en sloeg hem tegen zijn arm. ‘Waarom zou ik het zeggen? Dan is het toch niet meer speciaal?’ Lachend liet Harry Ron los.
‘Jongens!’
Molly kwam binnen. ‘Kom op, niet dollen. Onze gasten kunnen elk moment aankomen.

Harry en Ginny installeerden zich bij de deur. De bel ging en de deur zwaaide open. In de deuropening stonden Lupos en Tops met een heel groot pak in hun armen.
‘Hallo!’
Tops keek hen stralend aan. Het oranje-goude haar stond haar geweldig.
‘Lupos, schat kom op! We gaan naar binnen!’ fluisterde Tops toen ze hun cadeau hadden afgegeven. Gearmd liepen ze naar binnen. Binnen verstomde het geroezemoes.

‘Nou, dat had ik nou echt niet van u gedacht, professor Lupos, dat u zo snel zo’n coole vriendin zou krijgen!’ verbrak Draco de stilte.
Iedereen lachte, en zelfs in de gang hoorden Ginny en Harry Hermelien tegen Draco sissen. Maar toen ging de deurbel alweer. En in de deuropening stonden...
‘Blaise!’ riep Harry.
‘Blaise!’ riep ook Ginny. ‘Blaise en... Park???’ Ginny wist maar moeilijk haar blik van afgrijzen te verbergen.
‘Patty Park en Blaise!’ herstelde Harry de woorden van zijn vrouw.
‘Wat leuk om jullie te zien! Kom binnen.’ Blaise glimlachte en Patty trippelde aan zijn arm mee naar binnen. In de kamer gekomen hoorden Harry en Ginny Patty Park heel hard gillen. Ze keken elkaar aan.
‘Draco!’ fluisterden ze tegelijk. Maar toen klonk weer de deurbel.
‘Hallo allemaal!’ Ze keken in het vrolijke gezicht van Marcel.
‘Marcel!’ Ginny omhelsde hem en keek achter hem.
‘Cho?’ fluisterde ze.
‘Dag, Ginny.’ Hoorde Harry een zangerige stem koeltjes zeggen. Snel trok Harry Ginny terug.
‘Marcel en Cho! Wat leuk om jullie te zien!’ riep hij veel te hard terwijl hij in paniek naar Ginny’s hand greep. Het was voor hem echt bizar om zijn ex met een van zijn beste vrienden te zien.
‘Cho, wat leuk om jou te zien!’ Harry dwong zichzelf een glimlach te produceren.
‘Insgelijks, Harry,’ antwoordde Cho Chang koeltjes.
‘Kom Marcel.’ Ze liep met een arrogante pas de eetkamer binnen. Harry en Ginny keken elkaar aan en schudden mistroostig hun hoofden.

De bel verstoorde hun rust. In de deuropening stonden...
’Daan en Lizze!’
‘Daan en Lizze, leuk dat jullie er zijn!’ Ginny omhelsde Lizze, terwijl Harry Daan de hand drukte.
’Moeten jullie nog op mensen wachten?’ Lizze keek de twee vragend aan. Deze knikten treurend.
’Jammer genoeg wel, waarschijnlijk gaat het nog lang duren voordat de laatste er zijn. Dat doen ze meestal,’ zuchtte Ginny.
Lizze knikte bemoedigend en liep met Daan verder. Ginny nestelde zich tegen Harry aan keek richting de klok.
’Wedden dat ze pas over een half uur er zijn.’
Harry lachte.

’Hallo Ernst, leuk dat je er bent kom binnen.’ Ginny knikte vriendelijk, Harry keek Ernst aan en dwong zijn gezicht vriendelijk te laten kijken.
’Leuk dat je er bent, ze zullen wel blij zijn. Kom gezellig binnen.’ Harry knikte vriendelijk naar de vrouw die hem volgde.

‘Nu alleen nog maar de speciale gast, maar die komt nog lang niet. Laten we maar naar eetkamer gaan,’ mompelde Harry. Ginny glimlachte en liep samen met Harry de eetkamer binnen.

‘Welkom op deze reünie. Op de borden staan de namen van wie waar zit. Het eten komt er zo aan,’ zei Hermelien, ze zond Ron een woedende blik. Ze begon uit te leggen waarvoor dit was georganiseerd.
De bel liet haar stoppen. Ginny stond op en liep naar de deur.
‘Belinda, wat fijn dat je er bent. Kom er gezellig in,’ zei ze vrolijk.
Belinda lachte.
‘Lang niet gezien meid, en ah, je hebt nog een kind,’ zei Belinda vrolijk. Ze wees naar Theresa die naast Ginny ging staan.
‘De helft van een tweeling, ze heeft een nog een zusje Odette,’ zei Ginny. Ze lachten.
‘Kom op, iedereen is benieuwd naar je,’ zei Ginny. Belinda liep achter Ginny aan.

‘Belinda!’ riepen meerder mensen. Vele mensen stonden op om haar te begroeten. Harry glimlachte toen hij binnenkwam met een grote glazen schaal.
‘Ze is zo te zien geliefd onder de jongeren,’ mompelde hij. Ginny lachte hierom. Ze keek de tafel rond.
De kinderen zaten net zoals Remus, Tops, Molly en Arthur. Maar wat haar verbaasde was dat Cho ook nog aan tafel zat.
‘Nou, nu iedereen Belinda heeft begroet kunnen we gaan eten. Als iemand wat wil zeggen moet die dat gewoon doen. Nou eet smakelijk,’ zei Ginny. De groep barstte in lachen uit.
‘Ehm ja, mag ik even de aandacht?’ vroeg de vriendin van Ernst. Iedereen keek op. De stem herkende iedereen, het was: Parvati Patil.
‘Nou leuk dat jullie er allemaal zijn. Ernst en ik hebben een mededeling.’ Glunderend keek ze de groep rond, en iedereen keek haar met ingehouden adem aan.
‘We zijn van plan binnenkort te gaan trouwen,’ zei ze uiteindelijk.
Iedereen dromde zich om hen heen om ze te feliciteren.
Ernst lachte blij. Ginny en Harry keken elkaar verbijsterd aan.

‘Nou ik hoop dat het heeft gesmaakt, Harry heeft gekookt. Laten we maar naar buiten gaan, het is heerlijk weer.
Iedereen liep opgewekt naar buiten, Ginny praatte opgewonden met Parvati. Ze lachten vaak.
‘Nou maak gebruik van wat jullie willen, als jullie wat willen drinken; pak gerust, er is genoeg,’ zei Hermelien. Ginny glimlachte flauwtjes naar Hermelien. Ze plofte op een bankje neer.

‘Nou ik hoop dat jullie een leuke avond hebben gehad, we zien jullie vast nog wel eens.’
Ginny glimlachte, Harry grijnsde flauwtjes terwijl ze iedereen bij de deur uitlieten.

Reacties, kritiek ect. Zijn welkom, laat me merken dat ik meer dan één lezer heb:P

Myrthe · 3e jaars Verdiend: 213 Sikkels Woonplaats: My lovely home

En alweer een nieuw hoofdstuk, het lukt me toch wel. Ik had eigenlijk niet verwacht dat ik in een maand tijd zo'n lang hoofdstuk kon maken.
Ik wil XilinaX bedanken vcoor het readen.

Wegisweg

Neuriënd liep Ginny door het huis, ze pakte af en toe iets op en stopte het in de mand die ze vast had.
‘Maaaaaaaaaaaaaaaaaaaaam!’ Odette kwam op Ginny af rennen, ze zwaaide met iets dat ze vast had.
‘Ik mag naar Zweinstein!’ riep ze opgewonden. Ginny trok haar wenkbrauw op.
‘O, ja? En wie heeft jou toestemming dan gegeven?’ vroeg ze grijnzend. Odette trok een beteuterd gezicht.
‘Jij natuurlijk. Albus mag namelijk ook naar Zweinstein,’ zei Odette. Ginny grijnsde en pakte de brief af van haar oudste kind. Ze scande het door, haar ogen bleven hangen bij een bepaald stuk

Hoogachtend,
Ginny Potter,
Assistent-schoolhoofd

‘Heb je hem überhaupt wel gelezen?’ vroeg ze lachend. Odette schudde als betrapt haar hoofd.
‘Dat dacht ik al, nou ga hem eerst maar lezen.’ Odette grijnsde en rende naar haar kamer.
‘Mam? Ga jij op Zweinstein werken?’
Theresa keek haar moeder vragend aan.
‘Ja liefje, zie je me toch nog elke dag,’ zei Ginny.
Ze grijnsde breed. Theresa keek haar beteuterd aan.
‘En ik dacht net van je af te zijn,’ zei Theresa.
Ginny pakte haar op en begon haar te kietelen, waardoor ze meteen begon te lachen.
‘Gin, ik ben thuis!’ werd er vanaf beneden geroepen. Ginny liet Theresa los en liep naar beneden.

‘Hallo lieverd,’ zei ze. Ze zoende Harry op zijn mond.
‘Fijne dag gehad met de kinderen?’ vroeg deze zacht. Ginny knikte.

‘Pap, wanneer gaan we naar de Wegisweg?’
Albus zat tegenover zijn vader aan de tafel.
‘Ligt eraan wanneer ik vrij kan krijgen,’ antwoordde Harry.
‘Ik ga wel met de hen mee, ik moet toch nog wat kopen,’ zei Ginny.
Harry schonk zijn vrouw een glimlach.
‘Het is wel gezellig om met z’n allen te gaan. Ik zal proberen morgen vrij te krijgen,’ zei Harry.
Een grote bruine uil kwam aan vliegen. Hij landde op de tafel bij Ginny, snel pakte Ginny de brief.

Ginny Potter
Dragontuin 17
Neath
Swansea

Ginny opende de brief.

Geachte mevrouw Potter,

Zoals u waarschijnlijk al had gezien op de brieven van uw kinderen bent u inderdaad aangenomen. U bent waarschijnlijk verbaasd dat u Assistent-schoolhoofd bent, dat komt doordat we allemaal nieuwe leraren krijgen.
En ik u het meest vertrouw.
Als u het liever niet bent stuur dan gerust een uil, dan zal ik het veranderen.

Nu over uw vak, u wilt graag leraar Bezweringen worden. Zoals ik al had gezegd bent u daar goed geschikt voor.
Daarvoor zijn enkele voorwerpen noodzakelijk, ook moet u even naar mijn kantoortje komen. Dan kunnen we praten over een paar noodzakelijke dingen. Ik denk dat u wel gewoon ’s avonds thuis wilt slapen. Dat kan geregeld worden. Hierbij is een bijlage geattacheerd, daar staan de benodigdheden op.

Hoogachtend,
Minerva Anderling,
Schoolhoofd

‘Wat is dat?’ vroeg Harry. Hij keek over Ginny’s schouder mee en zijn gezicht stond verbaasd.
‘Pap, wanneer gaan we nou?’ vroeg Albus zeurderig. Harry keek op en glimlachte.
‘We gaan overmorgen,’ zei hij. Albus keek een beetje vedrietig maar ook wel blij. Opgewonden sprong hij op en rende door de kamer.
‘Albus, ga zitten. Je hebt je eten nog niet op,’ zei Ginny. Ze glimlachte en stond op. Albus bleef door rennen. Wat hij niet verwacht had was dat Ginny achter hem aan ging rennen en hem daardoor te pakken kreeg.
‘Eten jij,’ zei ze lachend.

‘En wat hebben jullie nodig?’ vroeg Ginny. Ze keek haar drie kinderen aan.
‘Nou, we hebben boeken nodig,’ zei Theresa. Ginny grinnikte om deze sarcasme.
‘Nou geef die brief, hoe sneller we klaar zijn hoe beter. Dan kunnen we ook nog leuke dingen kopen,’ zei ze.
Albus gaf zijn moeder keurig zijn brief. Odette en Theresa waren echter aan het ruziën wie de brief zou geven.
‘Geef nou maar gewoon, anders geven jullie beiden jullie brief,’ zei Ginny. Beiden gaven braaf hun brief.
‘Nou, laten we dan maar naar Klieder en Vlek gaan,’ zei Ginny. Ze glimlachte en liep met stevige passen door de menigte.

‘Mam, waar is pap?’ vroeg Odette nieuwsgierig.
‘Die komt zo,’ zei Ginny koel.
Albus merkte meteen dat er wat aan de hand was, maar hij kon niet achterhalen wat.
‘Kom op kinderen, kijk eens wat vrolijker. We gaan lekker met hem winkelen, en ja hij zal er wel zijn als jullie je toverstokken kopen,’ zei Ginny.
Ze stapte de Klieder en Vlek binnen.
‘Pak jullie boeken maar, en ga lekker rondsnuffelen. Ik ben zo terug,’ zei Ginny glimlachend. Met snelle passen liep ze naar achter, daar begon ze met haar vinger langs de kaften te strijken.
‘Zoekt u wat?’ vroeg een mannenstem. Geschrokken draaide ze zich om.
‘Blaise, wat leuk om jou hier tegen de komen!’ zei Ginny.
‘Oh, hoi Ginny. Ik had je niet herkend, sorry. Nou, zoek je wat?’ vroeg Blaise.
‘Oh, niets bijzonders. Ik heb een paar boeken nodig voor m’n nieuw werk, ik werk nu op Zweinstein. Het is niet echt heel erg belangrijk, maar het zou wel fijn zijn als ik ze al had. Waar staan deze boeken?’
Ginny drukte Blaise een papiertje in de hand. Met een vragende blik las Blaise dit papiertje door en draaide zich toen om.

Blaise kwam aanlopen met een stapel boeken.
‘Bedoel je deze?’ vroeg hij. Ginny knikte en pakte de boeken aan.
‘Bedankt, nu moet ik even naar mijn kinderen. Ze zijn nog aan het rondsnuffelen,’ zei ze.
‘Wacht even, je bedoelt… Zonder volwassenen erbij?’ vroeg Blaise geschokt.
‘Ja, wat is daar erg aan dan?’ vroeg Ginny verbaasd.
‘Er is een nieuwe baas en die haat het als kinderen hier alleen zijn. Meestal stuurt hij ze eruit,’ legde Blaise uit. Met nog een bedankje moppelend liep Ginny snel naar voren, waar ze inderdaad vond waar ze bang voor was.
‘Eruit, nu!’ schreeuwde een man tegen Albus, Odette en Theresa.
‘Meneer, wij zijn hier niet alle...’ probeerde Albus.
‘Ik zei eruit!’ schreeuwde de man.
‘Meneer, ik wil niet dat u zo’n toon tegen mijn kinderen slaat,’ zei Ginny boos. Geschrokken draaide de man zich om en keek recht in een woedend vrouwengezicht.
‘Sorry mevrouw, ik zal het niet meer doen,’ zei de man geschrokken. Snel liep hij weg.

‘Dus nu nog twee toverstokken, twee ketels en twee dieren en dan zijn we klaar,’ mompelde Ginny. Ze liep met stevige passen door de straat naar de winkel waar ze ketels verkochten.
‘Twee ketels voor eerstejaars graag,’ zei ze tegen de verkoper.
De man gaf twee ketels en rekende uit hoe duur dat werd. Ginny gaf het geld aan de verkoper, draaide zich om en liep naar buiten. Haar ogen zochten de menigte af.
‘We gaan eerst dieren kopen voor jullie, wat willen jullie; een uil of een kat?’ vroeg ze.
Theresa keek Odette aan en zwijgzaam zetten ze een gesprek in elkaar.
‘Ik neem een kat en Theresa een uil, dan kan ik altijd haar uil lenen als dat nodig is,’ zei Odette. Ginny glimlachte en liep naar de beestenbazaar.

‘Oh die is lief,’ zei Odette opgewonden. Ze pakte een zwart kitten op en aaide haar opgewonden.
‘Nou neem hem dan maar, kom. Nee Albus jij mag niet nog een huisdier,’ zei Ginny. Ze nam het kitten over en zette hem op de toonbank.
‘Deze wordt het? Dat wordt dan 10 galjoenen,’ zei de verkoopster glimlachend.
‘Ik zou er graag een kooitje bij hebben en Odette, pak eens een leuke poezenhalsband,’ zei Ginny. Odette pakte opgewonden een felrode halsband en legde die bij het zwarte kitten.
‘Oké, dat wordt dan 13 galjoenen en 9 sikkels.’
Ginny legde wat geld op tafel en gaf de mand aan Odette.
‘Op naar de uilenboetiek,’ zei ze wat vrolijk. Met grote passen liep ze weg.

Nou, reacties zijn nog steeds welkom in de daarvoor bedoelde topic of via de PB.
Zoals jullie waarschijnlijk wel gemaerkt hebben heb ik een banner bij alle hoofdstukken geplaatst, die is niet echt super. Maar ik ben dan ook niet zo heel erg handig met Adobe. Duzz, als iemand zin heeft mag die een nieuwe banner voor me maken.

Myrthe · 3e jaars Verdiend: 213 Sikkels Woonplaats: My lovely home

Dit stuk is nog niet geread, dit komt omdat ik het een beetje te lat heb opgestuurd naar XilonaX. Ik zal het meteen veranderen als ik het stuk geread en wel heb.

Edit: De verbeterde versie, XilonaX super bedankt!

Ruzie

Ginny draaide zich om, ze woelde in haar bed. Harry keek bezorgd van uit de deur van de slaapkamer.
Hij mompelde wat.
In zijn ogen brandden tranen, en een eenzame traan gleed over zijn wang. Toen draaide hij zich om en verdween.

Ginny stond op. Alles om haar heen duizelde, ze voelde nog net hoe twee sterke armen haar opvingen. Toen viel ze flauw.
Ze knipperde met haar ogen. Nog steeds voelde ze twee sterke armen om haar heen. Ze staarde verbijsterd voor zich uit. Na een aantal tellen draaide ze zich om. Ze lag in de armen van...
‘Blaise Zabini! Wat doe jij hier?’ riep Ginny woedend.
Blaise glimlachte vriendelijk.
‘Nou, kijk. Normaal gezien ben je altijd voor het ontbijt al op school. En dat was je vandaag niet. Om acht uur vond Minerva dat het tijd was dat iemand ging kijken waar je bleef en aangezien ik het eerste uur geen les geef moest ik gaan kijken. Gelukkig was je net wakker toen ik aankwam. Het is nu tien over acht,’ zei Blaise vrolijk.
Ginny trok wit weg. Ze duwde de armen van Blaise weg en liep snel naar de badkamer. Onderweg pakte ze gauw haar rode gewaad.

‘Je hoeft niet te gaan hoor. Volgens mij voel je je niet echt lekker,’ zei Blaise wat bezorgd. Hij pakte Ginny stevig vast. Glimlachend keek ze hem aan. Ze kuchte kort om aan te duidden dat hij haar los moest laten.
‘Zeur niet,’ zei Ginny kalm. Ze pakte een appel van de fruitschaal. Deed snel een staart in en pakte toen haar tas op. Met een plopje verdween ze naar Zweinsveld. Vanaf daar liep ze snel naar Zweinstein toe.

Met een appel in haar mond, haar tas op een schouder hangend, haastte Ginny zich naar haar lokaal.
Voor het lokaal stond de groep leerlingen geduldig te wachten. Eentje keek geïrriteerd op zijn horloge.
‘Meneer Malfidus wees niet zo zenuwachtig.’ Ginny’s stem deed te klas opschrikken. Billius werd lichtjes rood.
‘Oké, iedereen gaat het klaslokaal binnen. Juffrouw Theré, weet u waar uw vriendin is?’ Het meisje schudde haar hoofd en liep met snelle passen naar binnen. Ginny trok haar wenkbrauw op en volgde haar klas.

‘Oké, de kamoeflagespreuk. Hij is niet echt moeilijk, maar je moet hem wel goed onder de knie hebben. Bij sommige gelegenheden is het makkelijk om deze spreuk te gebruiken. Nou, hoe je het moet doen staat op het bord. Veel succes,’ zei Ginny.
Ze keek toe hoe de kinderen de spreuk uitspraken. Al snel was de klas leeg, Ginny scande de klas door. Haar goed getrainde ogen konden alle leerlingen makkelijk zien.
Iemand bukte onder de tafel. Net op dat moment was de spreuk uitgewerkt.
‘Meneer Giros heeft het in principe gevonden. Ik wil echter liever niet mijn vloer vies hebben,’ zei Ginny. Beschaamd kwam de jongen omhoog. Iedereen lachte.

‘Oké, het huiswerk. Oefen deze spreuk en maak er een verslag van. Als je hem goed onder de knie heb duurt het net zolang totdat je hem zelf hebt opgeheven.
Nou, je kunt alvast beginnen met oefenen of je verslag maken. Volgende week donderdag moet het verslag af zijn.’
Ginny glimlachte. Net op dat moment ging de bel.
‘Viktor, ik vertel je dit alleen maar als je het gebruikt bij Sneep.’
Viktor glimlachte. Iedereen wist hoe erg Ginny Sneep haatte.
‘Het lukte niet omdat er een fnuikspreuk over de vloer is uitgesproken, die moet je er eerst afhalen. En vraag aan Fred en George om een handleiding voor al hun grappen. Ik weet toevallig hoe dit ding werkt, je trekt eerst aan het touwtje en dan pas scheur je het verpakkinkje eraf. Veel succes,’ zei Ginny. Viktor glimlachte en liep weg.

‘Hoe was de ochtend,’ vroeg Saskia aan Ginny.
Deze glimlachte en nam een hap van haar toast. Toen ze dat had door geslikt antwoordde ze:
‘Ging wel, ik heb iemand wat uitleg gegeven. En de vierdejaars hebben de kamoeflagesperuk geleerd.’
‘Wat?!’ vroeg Saskia geschrokken. ‘Die mogen ze pas leren in de zevende! Nu gaan zij ze voor allerlei grappen gebruiken!’
‘Niet erg, dan komt er tenminste weer wat leven in de brouwerij. Kom op, de pauze is bijna voorbij,’ zei Ginny. Ze pakte nog een tosti en stond toen op.

‘Ginny, we moeten praten.’
Harry’s stem haalde Ginny uit dromenland. Ze glimlachte vriendelijk en stond op.
‘Ja? Wat is er?’ vroeg ze.
‘Klopt het dat Blaise hier vanochtend was?’
‘Waarom? En als het zou zijn, hoe zou je het dan kunnen weten?’
‘Zeg nou maar gewoon, ja of nee.’
‘Ten eerste ja, Blaise was hier vanochtend. Ten tweede, had ik niet gezegd dat je al die beveiligingen moest opheffen. Ik ben geen hond, die alles doet wat jij wilt en jou altijd gehoorzaamt. Ik ben een mens, je vrouw. Ik heb een eigen leven. Ik hoef niet altijd naar jou te luisteren!’
‘Dat weet ik ook wel, maar je moet weten. Je bent getrouwd met dé Harry Potter, ik loop gevaar en jij loopt gevaar. Het is hartstikke gevaarlijk, overal.
Ik wil niet dat ik jou dood vind.’
‘Als je niet wil dat ik doodga, dan ga je toch weg?! Dan hebben de kinderen en ik geen last meer van het “gevaar”!’
‘Ik hou van je, daarom ga ik niet weg. En daarom ben ik zo voorzichtig.’
‘Leer dan maar dat je niet zo voorzichtig moet zijn, anders mag je wegwezen!’
Ginny keek Harry woedend aan. Deze keek verdrietig, maar ook boos, Ginny weer aan.
‘Nee, ik ga niet weg. Ik wil dat jij weet dat ik van je hou. En dat ik daarom deze veiligheids maatregelen neem.’
‘Jij moet weten dat ik deze maatregelen niet fijn vind.’
‘Dat weet ik wel, maar-’
‘Nou waarom doe je dan zo moeilijk!’
Ginny draaide zich boos om, tranen brandden in haar ogen. Woedend liep ze weg. De blauwe muren waren wazig, sowieso waren de meubels die in de kamer waren opgesteld wazig.

Ginny liep de gang in, met snelle passen liep ze naar haar kamer. Deze was juist het tegenovergestelde van de meeste kamer van het huis. Het was erg donker ingericht, de meubels waren allemaal van donkerbruin hout. De muren waren donkergroen. Ook de deuren waren donkerbruin. Ginny liet zich op haar bed vallen. Deze stond midden in de kamer.
Tranen gleden over haar wangen.
Ze voelde zich rot.

Ah toe nou, krijg ik geen reacties. Trouwens, als je stemt op me poll, zou je dan zo vriendelijk willen zijn en maar eeb pm'tje sturen waarom je daarop heb gekozen?

Myrthe · 3e jaars Verdiend: 213 Sikkels Woonplaats: My lovely home

Ja, het volgende hoofdstuk alweer. Bedankt voor de reacties! Naja, ik wil XilonaX bedanken voor het readen!

Droom

De kilte in zijn ogen deden Ginny laten rillen. Ze zat in elkaar gedoken op haar bed en hij zat op een stoel, opgekruld op een stoel.
Hij keek Ginny kil aan en Ginny keek hem verdrietig aan. Ze wilde hem in haar armen sluiten, hem troosten en zeggen dat ze het niet meende. Maar ze meende het wel en ze weerhield zich ervan dat ze het deed.
Ze sloot haar ogen, wetend dat ze toch niet kon slapen. Maar ze wilde zijn gezicht niet zien, ze wilde zijn kille groene ogen niet zien. Toch viel ze na een tijdje in slaap. Ze merkte niet hoe iemand naast haar kwam liggen en zachtjes in haar oor fluisterde:
‘I love you.’

Wit, dat was alles waar Ginny zich in bevond. De kamer had witte muren, vele witte deuren. Witte stoelen, witte vloer, wit plafond en zelfs de lampen gaven wit licht af. Een van de deuren gingen open en een jonge vrouw gekleed in een witte jurk kwam tevoorschijn. Ginny keek omlaag en schrok. Ook zij had een witte jurk aan.
‘Welkom bij het heden en het verleden. Ik zal je begeleiden door deze zaal, je zult dingen uit de toekomst, uit het verleden en uit het heden zien,’ zei de vrouw dromerig. Ze had lange blonde haren die ze los had hangen en blauwe ogen. Ze keek dromerig voor zich uit.
Ginny glimlachte zwak en vroeg toen zacht:
‘Is dit een droom? Waar ben ik? Ben ik dood? Wie ben jij? En wat bedoel je eigenlijk?’ De vrouw glimlachte.
‘Nog nooit heeft iemand zoveel vragen tegelijkertijd gesteld. Ik ben Miranda. Nee jij bent niet dood en zoals ik al zei; je bent in de zaal van het Heden en het verleden. Ja en nee, dit is een droom en toch weer niet. En wat ik bedoel, daar moet je zelf achter komen, maar wat ik wel zeg is dat je je nooit, en dan ook echt nooit moet bemoeien met wat er zich afspeelt. Het heeft met jou te maken, maar het kan zijn dat het niet vanuit jou oogpunt is,’ legde Miranda uit. Ginny glimlachte en liep naar de eerste deur toe. Ze opende het.

Een oudere versie van Ginny lag in een bed in een kleine witte zaal. Naast haar zat Harry. Er gleden tranen over zijn wangen en hij wreef over de hand van die Ginny. Ginny keek als versteend toe. Het kastje naast haar oudere versie was vol gezet met allemaal kaartjes, snoep en fruit. De jongere versie draaide zich om en liep gehaast weg.
‘Kijk je hem niet af?’ vroeg Miranda. Ginny schudde haar hoofd, ze hoefde het niet te zien. Ze hoefde haar eigen dood niet in ogen te zien. Ze liep verder naar de volgende deur.

Haar moeder had twee jonge kinderen in haar armen terwijl ze voor een grafsteen stond. Tranen gleden over haar wangen. Naast haar stond Harry.
Hij had Albus en Theresa bij zich. “Odette!” Ging er door haar gedachtes. “Waar is zij?”
Ergens achter haar moeder stond Ginny. Tranen gleden over haar gezicht. Ginny stond weer versteend in de deuropening. Miranda stapte de kamer binnen, zij zag duidelijk hetzelfde, maar ze leek niet te begrijpen wat er aan de hand was. Ze trok Ginny zachtjes de kamer uit. Ze sloeg haar armen om haar heen. Ginny huilde, tranen gleden over haar wangen.
‘Sst, je kan dit tegenhouden. Dit is duidelijk een toekomst,’ suste Miranda Ginny.
Ginny knikte zacht en haalde haar handen langs haar gezicht.
‘Je hebt gelijk, ik stel me aan,’ zei Ginny. ‘Ik ga die deur openen.’
Ze liep naar de volgende deur, maar Miranda hield haar tegen.
‘Wacht, zie je dat hier een kleine zwarte afdruk staat. Dat komt doordat hier ooit iemand de mist in is gegaan en er mee is gaan bemoeien. Dat zie je op meerdere deuren. Deze kamer laat je iets verschrikkelijks zien. Maar... bemoei je er niet mee,’ fluisterde ze. Ginny knikte dankbaar naar Miranda en schudde toen haar hoofd. Ze liep naar de volgende deur en opende die.

Een jongeman zat tegenover een oude man. Zijn ogen waren smal en zijn gezicht was wit. Zijn witblonde haren waren het tegenovergestelde van de donkerbruine haren van de oude man.
Ook zijn grijze kille ogen waren het tegenovergestelde van de donkerbruine warme ogen van de oude man. Eigenlijk was zijn hele lichaam het tegenovergestelde van de oude man. Ze zaten tegenover elkaar als twee vrienden. Tussen hen in stond een tafel. Maar die leken ze niet in de gaten te hebben. Naast de jongeman lag een vrouw.
Ze kermde even.
De man stond op, trok haar overeind en zette haar op een stoel. Hij zoende haar liefdevol en Ginny kon zien dat ze zwanger was.
Ze zuchtte zacht, die twee waren een prachtig stel.
“Maar, wat heeft dit met mij te maken?” Al snel werd het haar duidelijk. Haar dochter stapte de donkere kamer in. Ze glimlachte en gaf de andere vrouw een hand. Deze nam die dankbaar aan en zo trok ze zichzelf omhoog. Onmiddellijk zag Ginny wie ze was.
Ze was Odette.
Ginny glimlachte. Ze draaide om en liep de kamer uit met een brede glimlach op haar gezicht.
‘Zo te zien was het een mooi iets,’ zei Miranda. Ginny knikte. Ze dacht niet meer aan de verschrikkelijke toekomst.
De volgende deur, weer een witte deur. Zonder iets erop. Daar lette Ginny wel goed op.

De kamer was groot, hij was helemaal versierd. Het was haar woonkamer. Ginny herkende die meteen. Het was het feestje dat haar ouders hadden georganiseerd toen Albus was geboren. Ze kon zich alles nog goed herinneren. Het was een geweldige dag geweest, haar moeder had allerlei hapjes gemaakt en haar vader had van alles georganiseerd zodat er veel te doen was.
Een groep mensen kwam de kamer binnen lopen en iedereen verstopte zich. Even later werd de deur geopend en de jongere Ginny kwam met Harry en Albus de kamer binnen lopen, niets vermoedend omdat het donker was en het licht nog niet aan was. Net op het moment dat het licht werd aangedaan sprong iedereen te voorschijn met de kreet: ‘Gefeliciteerd!’
Ginny wist nog hoe verrast ze was en nu kon ze ook haar uitdrukking op haar gezicht zien. Dat was één en al verbijstering.

‘En?’ vroeg Miranda. Ook al kon ze het antwoord al raden. Het was een prachtige herinnering geweest, dat was overduidelijk. Zo ging het een aantal kamers door, om precies te zijn dertig.
‘Hoeveel kamers zijn er eigenlijk?’ Ginny keek Miranda vragend aan.
‘Dat weet ik zelf niet, meestal haken mensen halverwege af omdat ze iets hebben gezien wat er op dit moment gebeurt,’ antwoordde Miranda.
Ginny glimlachte, ze begreep het wel. Ze opende weer een deur, weer een herinnering die ze al kende. Toch bleef ze kijken. Dit was echter geen leuke herinnering. Ginny was naar haar oude huis gegaan. Voldermort was toen nog niet verslagen, boven het huis was het teken van Voldermort te zien. De jonge Ginny hapte naar adem. Ze rende het huis in, de woonkamer in. Niemand te zien. De keuken ook niemand. Ze ging alle kamers van haar huis af. Maar nergens was ook maar iemand. Uiteindelijk liep ze naar het schuurtje op hun terrein. In dat schuurtje lag iemand, in een rare houding. Ze hield haar adem in en liep dichter naar diegene toe. Wie was het? Ze herkende hem niet. Hij had lichtblond haar. Op haar gezicht verschenen rimpels, en haar wenkbrauwen doken naar elkaar toe. De oude Ginny wist dat haar jongere ik aan het nadenken was. Een raar gezicht trok de jongere Ginny toen ze wist wie het was. Het was Lucius Malfidus. Enkel wist ze niet wat die hier deed, wat ze wel wist dat ze geschrokken moest zijn. Met een plopje verdween ze. De oudere Ginny liep de kamer uit. Tot op de dag van vandaag wist ze nog steeds niet wat hij daar deed.

Ginny liep de volgende kamer in. Het was een kamer waar Dominique verbleef toen ze nog niet Charlie was getrouwd en niemand wist dat zij wat hadden. Dominique zat in elkaar gedoken op haar bed. Naast haar stond een oude man met een zweep in zijn handen. Ginny hield haar adem in. Rechts van Dominique lag haar kleding die ze die dag aan had gehad. Links van haar lag haar trouwjurk. Dominique had alleen haar ondergoed aan. De man hief zijn zweep op. Ginny draaide zich om en rende de kamer uit. Tranen gleden over haar gezicht. Ze was geschrokken maar ook boos op die man.
Hoe durfde hij?

Ginny opende haar ogen. Ze lag gewoon in haar bed. Ze zweette. Haar wekker rinkelde en Ginny sloeg de wekker uit. Ze stapte haar bed uit en wreef met haar handen over haar gezicht. Gelukkig was het maar een droom! Dacht Ginny. Ze stapte onder de douche en haar normale gang van zaken op een doordeweekse dag deed Ginny. Ze ging gewoon weer werken.

Nou, ik zou heel erg graag reacties willen. En de mensen die regeren krijgen een koekie. Deal?

Myrthe · 3e jaars Verdiend: 213 Sikkels Woonplaats: My lovely home

Hier is alweer het volgende hoofdstuk, veel lees plezier!
XilonaX bedankt voor het geweldige read werk!

Drama

Er was alweer een halfjaar voorbij. Ginny vond dat de tijd veel te snel voorbij was gegaan. Ze had al lang niet meer aan de droom gedacht.
Hoewel, dat dacht ze nu wel mooi, maar dat was niet helemaal waar.
Ginny had de hele droom in een schriftje geschreven. Af en toe keek ze er in, ze vond het steeds echter lijken. Ten slotte was alles wat ze had gezien uit het verleden in die droom ook echt gebeurd. Alleen die laatste kamer, daar had ze zo haar bedenkingen over.
En de ruzie? Die was nog steeds niet opgelost.
Ginny en Harry schreeuwden weliswaar niet meer tegen elkaar. Ze zonden elkaar wel de hele tijd boze blikken en ze sliepen ook niet meer op dezelfde kamer.

Ginny sloot goed gehumeurd de deur van het lokaal achter zich dicht. Haar laatste les was net voorbij en ze had een leuke dag gehad. Met frisse moed liep ze naar de lerarenkamer. In de gang werd ze nog een paar keer tegengehouden door een leerling voor een vraag, maar ze kwam nog steeds goedgehumeurd bij de lerarenkamer. De deur vloog open. In de deuropening stond een woedende Sneep.
‘Zou ik er alsjeblieft langs mogen Severus?’ vroeg Ginny. Ze trok zich er niks aan van dat Sneep woedend was.
‘Nee,’ zei hij boos. ‘Volgens mij zijn er regels op Zweinstein, daar moet ook jij je aan houden Ginerva.’ Ginny trok haar wenkbrauw op. Ze was er van overtuigd dat niks haar humeur kon laten veranderen. Dus ook Serverus zou met zijn woede haar humeur niet kunnen veranderen.
‘Ik weet niet waar je het over hebt, dus ik zou er graag langs willen.’
Vanuit de kamer klonk een stem.
‘Laat haar binnen Severus, je wilt toch niet dat iedereen mee kan genieten.’ Ginny lachte bij zichzelf.
Sneep kennende zou hij dat helemaal niet erg vinden. Brommend en boos liep Sneep de kamer in. In een stoel voor de haard zat Remus. Na Minerva’s dood van drie maanden geleden -het was wel schokkend nieuws geweest- was hij het hoofd van de school geworden. Wat iedereen zeer verbaasde, hij was tenslotte een weerwolf. Maar het bestuur vond hem het beste.
‘Ga zitten Gin,’ zei Remus vriendelijk. Hij bood Ginny een stoel dicht bij de haard aan. Sneep bleef staan, niet van plan om ook maar ergens te gaan zitten.

‘Ginny, ik heb van Severus gehoord dat er een moeras in zijn lokaal midden in de les is ontstaan,’ zei Remus. Hij grinnikte zacht. Zijn grijze haren wapperde eventjes op en neer.
‘Enig idee hoe die daar is ontstaan?’
‘Nou,’ zei Ginny grinnikend, ‘de dader gaat naar de winkel van mijn broers, koopt daar zo’n ding en maakt het open in de les toverdranken.’ Remus grijnsde kort maar haalde snel zijn grijns van zijn gezicht toen hij Sneep zag kijken.
‘Ginny, het was een les met de vierdejaars. Ze moeten dus geweten hebben dat er een fnuikspreuk over de vloer is uitgesproken,’ zei Remus streng. ‘En, dit vertelde Severus me, er waren plotseling een deel Ravenklauwers heel kort verdwenen. Een kamoeflagespreuk dus, die horen ze pas in de zevende te kunnen. Van Saskia hoorde ik dat jij een paar maanden geleden die spreuk aan hen had geleerd.’ Ginny glimlachte flauwtjes.
‘En? Op alle andere toverscholen leren ze deze spreuk al in de derde, dus zo erg is het niet,’ zei ze kalm.
‘Ginerva, op deze school doen we dat niet,’ zei Sneep boos.
‘Serverus,’ zei Remus waarschuwend. Sneep hield zijn mond onmiddellijk dicht.
‘Nou oké ik geef toe. Goed? Ik heb tegen iemand gezegd dat je eerst de fnuikspreuk van de vloer moest af halen, fijn? Ik kwam hier voor het huiswerk dat moest na worden gekeken,’ zei Ginny. Ze draaide zich om en liep naar de tafel die midden in de kamer stond. Ze haalde alles uit haar tas, een grote stapel vormde zich op de tafel.

‘Dominique!’ riep Ginny verrast. De twee vriendinnen vlogen elkaar om de hals. Op de bank zaten Charlie en Harry. Ginny omhelsde Charlie stevig en om bij het echtpaar geen argwaan te laten wekken gaf Ginny Harry een zoen op zijn mond.
‘Wat doen jullie hier eigenlijk?’ Ginny was naast Harry op de bank gaan zitten en keek haar broer en zijn vrouw nieuwsgierig aan.
‘Nou, Charlie wist zeker dat jij iets met ons wilde bespreken. Dus, daarom zijn we hier,’ zei Dominique droog. Ginny grinnikte zacht. Dat was echt iets voor haar broer.
‘Nou, ik heb honger, ik ga eerst wat eten. Hebben jullie al gegeten?’ De drie schudden hun hoofd. Ginny stond op en liep naar keuken, ze riep Dominique nog even snel.

‘Wat is er precies aan de hand? Charlie heeft altijd gelijk weet je,’ zei Dominique
zacht. Ginny glimlachte waterig. De keuken waar ze zich in bevonden was een grote boerenkeuken. Dat was ook niet zo raar want Ginny woonde op een grote boederij. Duidelijk ooit van een rijke man geweest.
‘Nick, ik ben ergens achter gekomen. En of het waar is weet ik niet, maar. Wacht ik zal je het vertellen. Het eten kan ook wel met toverkracht worden bereid.’ Ginny tikte met haar toverstok een paar keer op een mes en het mes begon uit zichzelf het eten te snijden.
‘Ga zitten,’ mompelde Ginny. Ze pakte twee stoelen.

‘Wat ik je nu ga vertellen is misschien schokkend, maar het is de waarheid,’ zei Ginny. Dominique knikte verbaasd.
‘Je zag net hoe ik Harry kuste?’ Ginny wachtte niet eens op antwoord maar ging verder. ‘Dat is niet vanzelfsprekend de laatste tijd. We hebben eigenlijk een best wel grote ruzie. Het begon een paar maanden geleden. Vijf weken nadat de zomervakantie was afgelopen. Die ochtend was Blaise geweest, hij was gekomen om mij te wekken. Ik was niet bepaald lekker. ’s Avonds kwam Harry thuis, hij is nogal bezorgd en had allemaal spreuken over het huis heen gesproken. Daardoor kon hij zien wie er allemaal was geweest.’ Ginny begon verder te vertellen over de ruzie. Ook over de droom die ze had gehad. En dat ze twijfelde of het nou een droom was of echt was geweest. En toen vertelde ze over de laatste kamer. Dominique werd langzamerhand steeds witter en witter.
‘En nu vraag ik me af, is dit echt of heb ik dit maar gedroomd. Een soort fantasie oplossing waarom jij al die tijd zo raar gedroeg.’ Hiermee eindigde Ginny haar verhaal. Hopend dat die allemaal maar nep was en dat ze dit maar gedroomd. Maar op één of andere manier had ze nogal het gevoel dat ze haar hoop wel kon opgeven.

Ginnuhtje, of zo iets, bedankt voor je reactie. En ik hoop dat ik in dit hoofdstuk je vragen heb beantwoord! Hier is je koekie:P
Nou reacties zijn nog steeds heel erg welkom.

Myrthe · 3e jaars Verdiend: 213 Sikkels Woonplaats: My lovely home

Hey mensies, hier het volgende hoofdstuk! Het éénalaatste hoofdstuk, hopelijk vinden jullie hem leuk! XilonaX bedankt!

Angst

Dominique werd langzamerhand witter en witter.
‘En nu vraag ik me af, is dit echt of heb ik dit maar gedroomd? Een soort fantasieoplossing waarom jij al die tijd zo raar gedroeg.’ Hiermee eindigde Ginny haar verhaal, hopend dat die maar nep was en dat ze dit maar gedroomd. Maar op één of andere manier had ze nogal het gevoel dat ze haar hoop wel kon opgeven.

Ginny keek Dominique benieuwd aan. Haar grote donker bruine ogen keken Dominique ondoordringbaar aan. Deze keek haar angstig en geschrokken aan.
‘Vertel het alsjeblieft niet door. Hij mag niet weten dat iemand anders het weet, en straks komt Charlie er achter, dat wil ik niet. En hij vermoord me als hij erachter komt dat iemand anders het weet,’ zei ze fluisterend. Tranen welde in haar ogen op. Een eenzame traan gleed over haar bleke gezicht.
‘Sst, rustig maar,’ zei Ginny zacht. Ze wreef Dominique over haar rug. ‘Waarom mag Charlie het niet weten?’
‘Omdat. Omdat hij dan overbezorgd wordt en hij heeft al zo veel zorgen,’ snikte Dominique. Ginny schudde eventjes haar hoofd. Toen zette ze snel het gesprek op een ander spoor. Toch bleef Dominique huilen.

De deur van de keuken werd opengegooid. Charlie kwam bezorgd binnen lopen. Hij ging naast Dominique zitten.
‘Sst, stil maar lieverd,’ fluisterde hij zacht. Glimlachend keek Ginny toe.
‘Hoe is het met jullie dochter? Ik hoorde dat ze in het ziekenhuis lag,’ vroeg Ginny onopvallend.
‘Hoe? Wat? Oh dat, dat was niks ernstig. Het alweer over, nu is ze gewoon weer op school,’ zei Charlie rustig. Ook hij wreef nu over Dominiques rug.

‘Oké, vertel me nu wat er aan de hand was. Ik bedoel, ik troost mijn eigen vrouw zonder te weten wat er aan de hand is,’ zei Charlie een beetje boos. Ginny keek kort naar Dominique. Toen begon ze te vertellen, hetzelfde verhaal als dat ze aan Dominique had verteld. Over haar droom en over de ruzie, de kamers en natuurlijk over de laatste kamer, maar ook over wat er net was gebeurd. In de keuken, hoe Dominique had toegegeven had. Ook Charlie werd langzaam wit. Toen het verhaal afgelopen was draaide hij zich om. Dominique vreesde het ergste. Maar, het kwam het tegenovergestelde. Hij knuffelde zijn vrouw stevig. Ook over zijn wangen gleden tranen. Hij fluisterde zachte dingen in haar oren, ze leek een beetje te kalmeren. Recht voor het gezicht van Ginny zoenden ze elkaar.
Ginny glimlachte, zachtjes stond ze op en ging verder met het eten. Ze dekte de tafel zachtjes. Ondertussen was het eten zachtjes aan het pruttelen.
Het eten kwam op de tafel te staan. Ginny durfde Charlie en Dominique echter niet te storen. Ze waren heel zacht aan het praten. Dominique huilde nog steeds en Charlie was bezig haar te kalmeren.

‘Charlie, Nick! Het eten staat op tafel.’ Het was Harry geweest die de twee tortelduifjes had verstoord. Geschrokken keken ze op en glimlachten toen. Lachend liepen ze naar de eetzaal toe.
‘Nou wat eten we Gin?’ vroeg Dominique. Ginny grijnsde.
‘Wat er in de pannen zit,’ zei ze. Dominique zuchtte geërgerd maar moest wel lachen.
‘Nou zal het lekker smaken,’ zei Dominique. En dat deed het, de vier mensen aten het eten met plezier. Zelfs Dominique, die nog steeds geschrokken en angstig was.
‘Zin in een toetje, ik heb als het goed is ergens nog wat ijs liggen.’
‘In de vuilnisbak, nee dankje,’ grapte Charlie. Ginny glimlachte.
‘Nou je het zegt, volgens mij liggen daar de pinda’s, die door het eten zaten, in,’ zei Ginny zeer serieus.
‘Nee, dat meen je niet,’ zei Charlie geschrokken. Ginny grijnsde breed.
‘Je bent er in getrapt,’ lachte ze.
‘Bitch.’
‘Ben ik ook, nou zin in ijs uit de vriezer?’ De drie anderen knikten verlekkerd.

‘Nou hier is het dan,’ zei Ginny. Voor iedereen werd een bord neer gezet. Het zag er heerlijk uit. En iedereen at het dan ook met smaak op. Na het eten wreef Charlie overdreven over zijn buik. Het zag er heel komisch uit; Dominique en Ginny schoten dan ook onmiddellijk in de lach.
‘Wat?’ vroegen de twee mannen tegelijkertijd. De twee vrouwen schoten opnieuw in de lach.
‘Kom Nick, we laten die twee rare en domme mannen alleen, die begrijpen toch niks van ons,’ zei Ginny lachend. Nick knikte en samen liepen ze naar de woonkamer om wat te gaan praten.

‘Ik bedenk wel wat,’ zei Ginny. Ze waren alweer een tijdje aan het praten. Dominique schudde haar hoofd.
‘Nu niet, nooit niet. Het stopt over een tijdje wel,’ zei ze met een harde klank. Schouderophalend keek Ginny haar vriendin aan. Ze wist dat er iets moest worden gedaan.
‘Waneer heb je hem voor het laatst gezien?’
‘Gisteren,’ fluisterde Dominique. Geschrokken keek Ginny haar aan. Ze trok Dominique om hoog en nam haar mee naar haar slaapkamer. Daar aangekomen sloot ze de deur zorgvuldig. Dominique, de slimme meid, trok zachtjes haar blouse uit. Ze draaide zich weg van Ginny. Deze hapte naar adem; Dominiques rug zat onder de wonden, striemen en blauwe plekken.
‘Je moet het niet over je laten gaan,’ zei Ginny geschrokken. Haar gezicht was bleekjes.
‘Ik kan niet anders Gin,’ antwoordde Dominique.
‘Je kan het wel, als iemand een sterk persoonlijkheid heeft ben jij het wel. Je moet gewoon niet bang zijn!’ riep Ginny uit. Ze dook een kast in en pakte wat spullen. Al snel was Dominique onder handen genomen door Ginny. Haar rug was wit geworden door het zalfje dat Ginny er op had gesmeerd.

‘Nick, kom je! We moeten gaan!’ werd er geroepen. Ginny keek op van het zalfje in masseren op Dominiques rug. Dominique had haar gezicht verwrongen. Haar ogen waren nat geworden.
‘Kom er zo aan!’ riep ze terug. Hopeloos keek ze Ginny aan.
‘Tja, het gaat nog wel een halfuur duren voordat je pas je T-shirt aan kan doen. Maar, bedenk ik me nu net. Ik heb een speciaal T-shirt. Speciaal voor dit soort gevallen. Als je hem morgen weer terug geeft kan je die nu wel aan doen. Ik zal er voor zorgen dat die man je niks meer kan aandoen,’ zei Ginny. Haar gezicht stond woest. Ze dook alweer een kast in en kort daarna kwam ze met een fel groen T-shirt eruit. Vol afkeer keek Dominique ernaar.
‘Of je moet pas over een uur gaan slapen. Want na dat halfuur intrekken moet je ook weer een halfuur onder de douche. Of je moet dit T-shirt de hele nacht aan houden en morgenochtend pas een halfuur onder de douche. Ik zeg je het maar alvast, trek maar aan,’ legde Ginny geduldig uit. Ongelukkig en vol afkeer pakte Dominique het T-shirt aan. Ze trok snel het T-shirt aan.
‘Mag ik er wel wat over aandoen?’ Ginny schudde haar hoofd. Dominique pakte haar eigen blouse op en liep samen met Ginny naar beneden.

‘Wat heb jij nou weer aan?’ vroeg Charlie vol afkeer.
‘Oh, iets van Ginny. Vindt je het niet mooi, lief?’ vroeg Dominique plagend. Charlie schudde zijn hoofd. Een vlug kusje gaf Dominique op zijn mond, toen knuffelde ze Ginny en Harry stevig en verdween. Charlie deed het zelfde. En toen was het ruziënde stel weer alleen.

GiNnYtjuh bedankt voor de leuke reactie. Ik hoop dat er bij dit hoofdstuk wat meer mensen reageren!

Myrthe · 3e jaars Verdiend: 213 Sikkels Woonplaats: My lovely home

En hier het lang verwachtte *Kuch* hoofdstuk. Het laatste hoofdstuk. Hopelijk krijg ik hier positieve commentaar op en zijn de mensen niet te lui om niet te reageren!

Dood

Zuchtend liet Ginny zich op haar stoel vallen. Ze was nu alweer vijf weken tevergeefs bezig geweest met het pakken van de vader van Dominique. Het ontnam haar slaaptijd en ze was nu dan ook erg moe.
Maar, ze moest die *** man te pakken krijgen. Het moest wel zo zijn dat hij er geen erg in had. Dominique was doodsbang dat haar vader erachter zou komen en haar helemaal in elkaar zou slaan. Dat was dan ook iets waar Ginny moeite mee had. Dominique had heel erg het gevoel dat het haar eigen schuld was, dat probeerde Ginny dan ook heel erg uit haar hoofd te praten. Het was niet haar schuld, het was een probleem van haar vader. Dat wilde Dominique helemaal niet geloven.

Ginny liet haar blik door de kamer gaan. Ze logeerde tijdelijk bij Charlie en Dominique. Zo kon ze beter op Dominique letten en ze was eventjes weg van Harry. Zodra de kinderen zouden terugkomen zou zij ook dat ook doen. Maar dat zou nog wel even kunnen duren.
‘Gin, het eten staat op tafel!’ werd er van de andere kant van de deur geroepen. De deur was donkerbruin. Net zoals de rest van het houten meubilair in de kamer waar Ginny zich bevond. De muren waren lichtgroen en er waren twee lichtgroene zetels. Voor de rest was er een houten boekenkast, kantoor, kast en een bureau.
‘Kom der aan,’ zei Ginny zacht. Vermoeid stond ze op en rekte ze uit. Haar T-shirt trok verschrikkelijk op en daardoor kon Ginny duidelijk haar navel zien.

‘Eetplaats bij je naambordje, er komen zo meteen nog meer mensen,’ lachte Dominique. Ze vond het duidelijk erg grappig dat er naambordjes waren.
‘Grappig, ‘ zei Ginny sarcastisch. Ze liep door en ruilde haar naambordje snel met iemand anders zodat ze naast Dominique en een andere vrouw terecht kwam. Ze glimlachte zwak en liet zich weer vallen op een stoel, waarna ze meteen met een gil op sprong. Charlie kwam grijnzend de keuken binnen lopen, terwijl Ginny pijnlijk over haar kont wreef.
‘Dat was niet aardig Charlie, ook niet voor de man die hier zat,’ zei ze verontwaardigd.
‘Ach, die had dat kunnen verwachten. Je moet ook niet van plaats veranderen zusje,’ zei Charlie lachend. Ginny mopperde nog wat en liet met haar toverstok de spijkers die op de stoel lagen verdwijnen. Al snel liet ze zich weer vallen en trok eventjes een pijnlijk gezicht, maar al snel kreeg ze haar gezicht weer neutraal. Net op tijd, want op dat moment kwamen een paar mensen de kamer in lopen. Het waren allemaal mensen van de leeftijd van Charlie en Dominique. Al snel kwam er een vrouw met lange blonde haren en helderblauwe ogen naast Ginny zitten. Toen iedereen zat kwamen ook Dominique en Charlie aan tafel zitten.

Ginny praatte veel met de vrouw naast haar, ze bleek Hasja Haji te heten en werkte net zoals Charlie met draken. Ze kende hem daar ook van.
‘En jij? Waar werk jij?’ vroeg Hasja benieuwd en nieuwsgierig.
‘Zweinstein, ik ben een lerares. Ik geef Bezweringen,’ zei Ginny. De ogen van Hasja werden groot.
‘Wauw, toen ik kwam solliciteren was het erg moeilijk om daar te komen. Hoe ken je Charlie eigenlijk?’
‘Ik ben zijn zus.’
‘Je,’ maakte Charlie Ginny’s zin af. Ginny mompelde wat en begon weer verder te praten met Hasja, ze hadden het over van alles en nog wat. Over het werk, familie, kinderen, hobby’s. Dat waren toch eigenlijk wel de belangrijkste onderwerpen. Na een tijdje kwamen ze bij het onderwerp mannen aan.
‘Mannen, eigenlijk gewoon verschrikkelijk wezens. Hebben altijd wel iets op aan te merken bij ons,’ zei Hasja. Ginny grinnikte en knikte instemmend.
‘Ik heb een man, maar soms wil ik toch wel dat ik gewoon vrijgezel was gebleven,’ zei Ginny lachend. Grinnikend knikte Hasja instemmend.
‘Helemaal mee eens.’

Het diner was afgelopen en iedereen was alweer naar huis gegaan. Het was dan ook er laat geworden en Ginny had besloten om ook maar eens naar bed te gaan. De volgende morgen werd ze zoals gewoon weer op haar werk verwacht. Al snel lag ze dan ook in bed en de geluiden in het huis begonnen steeds minder te worden. De volgende morgen werd Ginny al vroeg wakker gemaakt door een genadeloze wekker.

‘Rotwekker,’ mopperde Ginny. Ze sloeg haar wekker uit en liet zich langzaam uit haar bed glijden. Ze sprong snel onder de douche en liet het eerste koude en toen warme water over zich heen spoelen. Haar haren werden kletsnat, wat dus betekende dat ze die moest gaan wassen. Net toen ze onder de douche vandaan stapte werd er op de deur geklopt.
‘Gin, opstaan. Het zonnetje schijnt, de lucht is blauw,’ zong Dominique vrolijk. Ginny gromde en gooide een handdoek tegen de deur aan. Dit deed Dominique zwijgen en Ginny begon weer rustig zich verder aan te kleden. Ze had, zoals altijd, een rood gewaad aangetrokken. Haar haar had ze in een paardenstaart gebonden. Toen ze in de keuken aankwam keek Dominique haar zwijgend aan en schudde haar hoofd lichtjes.
‘Wanneer trek je iets anders aan?’ vroeg ze rustig, maar haar stem gaf een tikkeltje hoop aan.
‘Als de hemel naar beneden valt,’ antwoordde Ginny. Ze pakte een boterham en begon te smeren, wetend dat Dominique haar vol afkeer aankeek.

‘Gin, je moet het weten,’ zei Charlie, duidelijk geschrokken. Het gezicht van Ginny werd steeds witter en witter toen ze het verhaal van Charlie hoorde. De vader van Dominique was vandaag weer geweest. Dominique had iets gedaan wat hem niet goed lag. Ze was zowat helemaal in elkaar geslagen. Toen Charlie naar boven was gegaan om te gaan kijken waarom Dominique er zolang over deed was haar vader verdwenen.
Ginny zuchtte, zo snel als ze kon verdween ze naar de kamer van Dominique.
In die kamer aangekomen zag ze Dominique al zitten, haar ogen waren rood van het huilen. En haar kleding waren roodbruin van het bloed. Bezorgd boog Ginny zich over haar heen en begon haar te verzorgen.

De dag was voorbijgegaan en Ginny moest de volgende dag gewoon weer naar haar werk. Ondanks dat ze tot bijna drie uur wakker was. De dag ging langzaam voorbij en Ginny had vaak commentaar gekregen dat ze er niet uit zag. Ze had veel strafwerk uitgedeeld vanwege die reden. ’s Avonds werd ze vrolijk onthaald door Dominique, ze zwaaide vrolijk met een zwarte brief voor de ogen van Ginny. Deze keek er duf en nors naar.
‘Hij is dood,’ neuriede Dominique zacht. Ze duwde de brief in Ginny’s handen. Deze pakte die trillerig aan. Haar ogen schoten over de regels en een lach verscheen op haar gezicht.
‘Gefeliciteerd meid.’
Charlie kwam aanlopen. Hij zoende Dominique liefdevol en zwaaide met haar rond. Ginny kreeg tranen in haar ogen; hoelang geleden was het dat zij zo vrolijk met Harry was geweest?

‘Harry?’ zei Ginny zacht. Nors keek Harry van de avondprofeet op. Hij keek met boze ogen naar Ginny.
‘Het spijt me, ik had niet zo erg mogen uitvallen. Je wilt alleen het beste voor ons en al ben ik het er niet altijd mee eens, ik moet er mee leren leven,’ zei Ginny verontschuldigend. Een glimlach kroop op Harry’s gezicht. Hij stond langzaam op en knuffelde Ginny stevig.
‘Ik had ook niet boos op jou mogen worden, tenslotte had ik er helemaal niet aan gedacht of jij het wel wilde, of jij het wel fijn vond. Ik was gewoon heel asociaal bezig,’ fluisterde hij in Ginny’s oor. Ginny glimlachte even. Ze drukte Harry dichter tegen zich aan en zoende hem op zijn mond.

End

Statistieken na een paar jaar:

Ik zou heel graag reacties willen op dit laatste hoofdstuk, zodat ik dingen kan verbeteren in mijn volgende verhaal!