Vreemde wendingen

kjell-lovers · 5e jaars Verdiend: 80 Sikkels Woonplaats: belgiÃ«

Ja, alweer een ander verhaal. Maar het vorig verschilde teveel van nog een verhaal ervoor Confused

Ik vond het ook niet zo plezant om aan dÃ¡t verhaal te schrijven, dus heb ik het maar laten sluiten. Ik weet nu al dat ik in dit verhaal wel plezier ga hebben dusja...
Veel leesplezier....

Hoofdstuk 1: Veranderingen

”Je gaat waarheen vanavond?” Ik keek ongelovig naar mijn moeder alsof ze helemaal gek geworden was. Ik plaatste mijn handen op de leuning van de sofa waarin ik me bevond en kon nog net voorkomen dat ik voorover viel.
”Ik ga uit,” antwoordde ze ontspannen terwijl ze haar haren elegant opstak en in de spiegel keek om het resultaat te bewonderen. De spiegel, die boven de lage houten kast hing, vertoonde een vrouw rond de 40 jaar die klaar was voor een avondje uit. Onze woonkamer was gehuld in zachte kleuren met daarin passende meubelen. Op de vloer lag een groot lichtbruin tapijt met daarin onverklaarbare figuren die in elkaar overliepen.
”Ja, dat had ik begrepen ja. Maar waarom, in Godsnaam, met hém? Kon je echt niemand anders bedenken om een afspraakje mee te maken? Iemand die niet zo’n arrogante zoon had misschien?” vroeg ik bijna wanhopig en keek haar aan terwijl ik mijn handen in elkaar sloeg en een pruillipje trok.
Mijn moeder lachte even hardop, maar was vastbesloten om bij haar standpunt te blijven.
“Schat, ik heb altijd het beste met je voor gehad, maar ik hoop dat je me ook eens wat lol gunt. Ik ga niet de rest van mijn leven alleen blijven, hoor. Ik ben nog niet op een leeftijd waarbij je in de oude stoel zit en niets anders doet dan breien voor je kleinkinderen.”
Ik grijnsde, maar dat veranderde bijna gelijk toen ik opnieuw dacht aan de reden van dit gesprek.
“Maar ík ben hier toch. Ik houd je gezelschap. We hebben het toch goed samen? Je bent me echt nog niet kwijt voor de komende jaren hoor. En ik ben nog niet meteen van plan om een hele reeks kinderen te krijgen.” lachte ik. Ik hield mijn hoofd schuin en zette een puppyblik op om haar te laten bezwijken, maar niets leek te werken.
”Ja, maar dat is niet hetzelfde als wanneer je een man hebt die je liefheeft. Ik wil opnieuw van iemand kunnen houden waarmee ik de rest van mijn leven wil delen.”
”Ow nu gaat het al over liefhebben. Ga je me straks vertellen dat je met hem gaat trouwen?” vroeg ik walgend. “Trouwens, hoe lang ken je hem al?”
”Meisje, ik ga gewoon een avondje met hem iets drinken. Je zou mee gekund hebben, maar als zijn arrogante zoon mee zou zijn, wat het geval is, dan gaat alles in het water vallen en dat zou ik nou niet erg op prijs stellen. En dat weet je maar al te goed. Dus probeer het je hier maar gezellig te maken deze avond, want ik denk niet terug te zijn voor middernacht.” Vertelde mijn moeder aan één stuk door en mijn hoop werd nog meer de grond in geboord.
“Waarom mag zijn zoon wel mee en ik niet? Hij had toch ook kunnen thuisblijven?” vroeg ik fel en keek mijn moeder teleurgesteld aan.
“Schat, het is nu eenmaal zo.” Antwoordde ze kort en keek nog een keer in de grote spiegel.
”En het avondeten dan?” vroeg ik plots en schoot opnieuw overeind.
”Je bent over een anderhalve maand achttien. Je kunt heus wel voor één keer zelf eten maken. En nee, je gaat me niet overtuigen om thuis te blijven.” Ik zuchtte en liet me verslagen neerploffen in de sofa.
“Dit gaat een behoorlijk saaie avond worden,” dacht ik bij mezelf en keek hoe mijn moeder zich verder opmaakte.

Ze liep naar de grootste spiegel die in de woonkamer aanwezig was en bekeek zichzelf; ze had dezelfde donkerblonde haren als mijzelf, maar mijn haar was ietsje langer.
We hadden beide groene ogen en waren nogal mager. Zelf vond ik dat niet erg, maar mijn moeder probeerde me altijd vol te mesten met van alles en nog wat. Ikzelf was ongeveer 1m67 en mijn moeder 1m72 wat dus niet zoveel verschil was.
Mijn moeder, Marcia, had zilveren oorringen ingedaan en had voor de verandering een galagewaad aangetrokken. Iets wat uiterst vreemd was; normaal droegen we nooit zulke kleren. Ik droeg altijd een gewone jeansbroek met korte T-shirtjes en gemakkelijke schoenen. En normaal droeg mijn moeder hetzelfde zoals ik.
Het was overduidelijk dat ze met een volbloed tovenaar uitging deze avond. We waren zelf ook volbloed, anders zou ‘de heer’ nooit met mijn moeder uitgaan, maar tot nu toe waren we daar beide niet zo trots op geweest. Wanneer ik contact legde met een halfbloedtovenaar en hij ontdekte dat ik volbloed was, dan leek het wel alsof ze me anders bekeken dan eerst en dat werkte op mijn systeem. En mijn moeder dacht er normaal ook zo over.
Maar mijn gevoel vertelde me dat daar verandering in ging komen. Vanavond ging ze met een volbloed uit en morgen zou het waarschijnlijk iets anders zijn. Ik zag er al op tegen om hem te leren kennen. Ik had hem al enkele keren op het perron 9 ¾ gezien met zijn zoon, maar je mocht nooit iemand op zijn uiterlijk beoordelen zeggen ze.
Volgens mij was hij gewoon hetzelfde als zijn zoon; een arrogante kwal die samen met zijn vrienden zich beter achtte dan de rest van de wereld. Iedereen die geen volbloed was met andere woorden. Ik mocht dan wel een volbloedheks zijn; het interesseerde mij niet wanneer mijn vrienden geen volbloed waren.

”Ik neem aan dat je nog steeds niet mee wilt wanneer Blaise er ook is?” Mijn moeder keek me aan. Ze deed haar jas aan, maar zorgde ervoor dat haar haren niet verward raakten.
Ik schudde mijn hoofd en antwoordde tegelijkertijd: ”Nee. Mag ik een aantal vriendinnen uitnodigen?”
Eigenlijk wist ik al dat mijn moeder nee zou zeggen, maar ik kon het toch vragen. Ik kon best begrijpen dat mijn moeder me niet meer vertrouwde op dat gebied. Ik had ooit op één enkele nacht het hele huis overhoop gehaald. En dan waren we nog maar met twee meiden. Ik dacht grijnzend terug aan die leuke tijden, de tijden waarin in me geen zorgen hoefde te maken over de vriendjes van mijn moeder.
”Nee, ik zou het op prijs stellen dat er nog iets van ons huis overblijft als ik terugkom,” kreeg ik als antwoord. Het was van haar gezicht af te lezen, dat ze zich nog goed kon herinneren, wat er de vorige keer gebeurd was.
”Ik zou het echt niet laten afbranden hoor.”
”Nee, natuurlijk niet. Je zou er vast alleen maar voor zorgen dat ik niets meer terugvind in mijn eigen huis, of dat alles gewoon verdwenen is, of misschien dat niets meer zijn eigen vorm heeft,” zei ze met een grimas, alsof alles opnieuw gebeurd was wanneer ze er alleen maar aan dacht.
“Zeg me liever hoe ik eruit zie.” Ze draaide zich naar me om zodat ik haar vrolijke gelaat kon zien.
Het galagewaad bewoog met haar mee en ik moest toegeven dat ik haar nog geen enkele keer gezien had met zo’n kleed, maar dat het haar wel stond.
Ik keek haar echter verveeld aan, maar stond toen uiteindelijk toch op uit mijn sofa. Ik liep op haar af en legde mijn handen op haar schouders.
”Je ziet er anders uit,” ik glimlachte, “maar je ziet er ongelooflijk mooi uit. Ik hoop dat je ‘leuke’ afspraak er ook zo over denkt.”
”Bedankt,” antwoordde mijn moeder vrolijk. Ze stak haar toverstok veilig in één van de binnenzakjes en trok een lange, donkerblauwe mantel aan.
Ik kreeg een kus op mijn wang, waarna ze de deur uitstapte en verdween. Ik zuchtte luid en liet me terug in de sofa vallen.

- * -

Langzaam werd ik wakker door de felle zonnestralen die op mijn gezicht schenen. Vrolijk opende ik mijn ogen en keek mijn kamer rond. Mijn hoge, elegante kleerkast, die gevuld was met kledij stond tegen de rechterwand van mijn kamer.
Tegen de muur die daaraan grensde stond mijn roze hemelbed waar ik me momenteel nog steeds in bevond, met daarnaast een nachtkastje waar allerlei rommel oplag. Nog eens daarnaast stond een grote spiegel waar ik mezelf vaak in keurde.
Er hing één enkele poster van “De witte wieven” aan de muur die geluidloos een optreden presenteerde aan iedereen die het wilde bekijken. Met een glimlach keek ik naar de deur; de deurpost bestond uit licht eiken en de deur zelf was geschilderd in een soort rood. Recht voor mijn bed bevond zich een groot raam. Ik had ook een prachtig uitzicht. Ons landhuis bevond zich op een heuvel zodat ik kon uitkijken op het dorp.
Als ik vroeg genoeg wakker werd gezongen door de vogeltjes, kon ik, wanneer ik goed keek, in de verte de bakker aan het werk zien. Elke dag stelde hij voor zijn deurtje al zijn artikelen voor die de mensen maar al te graag kochten. Het was maar goed dat hij zo goed kon bakken, want het was ook de enige bakker in het dorpje.
Onze achtertuin was kleurig bevolkt door vele verschillende bloemen die mijn moeder en ikzelf maar al te graag verzorgden. Elke bloem had zijn eigen geur en manier van bloeien. Er stonden enkele grote bomen waarin verschillende vogelfamilies woonden.
Er stond ook een witte bank waar je in de zomer gezellig kon genieten van het mooie weer. Ik hield ervan om er een spannend of romantisch boek te lezen. Maar ik had er ook al enkele goede herinneringen aan over gehouden met mijn vriendinnen van Zweinstein en natuurlijk ook de meisjes die ik kende uit de Dreuzelstad.

In de kamer naast mij hoorde ik gestommel. Dat betekende dat mijn moeder al wakker was. Nu was ik ook zeker dat ze thuis was gekomen. Ik had haar vannacht niet gehoord. Met een glimlach op mijn gezicht ging ik recht zitten op bed en gooide de dekens van me af. Ik stapte in mijn babyblauwe, pluizige pantoffeltjes en liep de gang op om mijn moeder goedemorgen te wensen.

Toen ik net de deurknop wilde omdraaien, hoorde ik echter stemmen.
“Vertel me nou niet dat ze hem heeft meegenomen!” schoot het meteen door mijn hoofd.
Ik opende razendsnel de deur en keek op mijn moeder neer.
Ze zat glimlachend op bed. En inderdaad zat die man daar ook. Ik hoopte voor hem dat hij kleren aan had of ik zou nog eens boos kunnen worden. Ik besefte dat mijn mond een beetje openhing, maar kon me er niet toe zetten om hem dicht te doen.
“Liana - ” begon mijn moeder haast wanhopig, maar ik kapte haar zin gelijk af.
”Ik ga me douchen. Ik zou graag ontbijten als ik beneden kom en met een beetje geluk is hij dan verdwenen,” zei ik met een vreemde stem die niet tot mij toebehoorde. Ik zag die man me vreemd aankijken, maar ik schonk geen aandacht meer aan beide.
“Hij is het vast niet gewend dat men zo over hem spreekt,” dacht ik boos, “Straks moet ik ook nog met zijn toffe zoon optrekken. Nou, dat kunnen ze vergeten.” Gingen mijn gedachten verder zonder dat ik het goed en wel besefte.
Ik ging opnieuw mijn eigen kamer in en doorzocht mijn kleerkast op zoek naar toffe kledij voor vandaag. Uiteindelijk kwam ik tot het besluit dat ik nog eens tijd zou moeten maken om te gaan winkelen met mijn moeder.

- * -

”Heb je haar niet verteld over onze plannen?” De man, Sawyer, keek Marcia vragend aan.
”Ik had haar niet verteld dat ik een verhouding had,” zei Marcia en legde haar hoofd in haar handen, “Volgens haar zou ik gisterenavond voor de eerste keer een date hebben. Dat had ik je toch al verteld.”
”Ahzo. En zei ze nu net dat ze ging douchen?” ging Sawyer verder.
”Ja, waarom?” Marcia begreep niet waarom Sawyer hierover begon. Een douche nemen is één van de normaalste zaken van de wereld.
”Je weet dat mijn zoon hier ook heeft overnacht,” vervolgde hij, “ik hoop toch dat je het nog weet.” Hij grijnsde.
“Ja, dat weet ik nog.”
“En hij kwam hier tien minuten voor je dochter binnenvallen?”
“Ja, waar wil je naartoe?”
“Heb je enig idee wat hij kwam vragen? Herinner je, je nog iets?” Hij maakte vreemde gebaren met zijn handen en armen.
Marcia kreeg een geschokte uitdrukking. “Je zoon…de douche…Ik moet ernaar toe.”
Op dat moment was een hoge gil door heel het huis hoorbaar gevolgd door: “Moeder!!!”

kjell-lovers · 5e jaars Verdiend: 80 Sikkels Woonplaats: belgiÃ«

Hoofdstuk 2: Een vriendin en de verhuizing; Deel 1

Mokkend zat ik in de keuken met mijn armen gekruist voor mijn borst. Boos keek ik naar de inzittende bij mij in de keuken en tikte met mijn voet op de grond.

Mijn moeder stond aan het fornuis eieren en spek te bakken terwijl er borden en bestek uit de kasten vlogen en op de tafel terecht kwamen. De fluitketel die zich op het fornuis bevond gaf teken dat hij warm genoeg had waarna mijn moeder hem er snel afhaalde en hem op de donker bruine tafel plaatste.

Sawyer haalde de broodmand uit de voorraadkast en ging bij zijn zoon, voor mij, zitten. Ik nam een sneedje volkorenbrood uit het mandje en nam snel de pot boter bij mij vooraleer iemand anders er mee ging gaan lopen. Ik boterde mijn boterham deze morgen veel dikker in dan anders. Ik mocht dat dan wel niet zo erg lusten, maar zo gingen Sawyer en zijn lieve zoon des te meer moeten delen om hen boterhammetje volledig besmeerd te krijgen.
"Ik wilde het je heus vertellen." Zei mijn moeder plots smekend en ging aan mijn linkerkant zitten en smeerde een beetje boter op een stukje brood. Ze gaf de pot door aan Sawyer die me even arrogant aankeek. Ik kon amper mijn grijns verbergen dus keek ik snel naar mijn moeder.

Nadat de twee mannen beiden hun ontbijt ophadden, gingen ze naar boven om 'even een aantal dingen te bespreken' zoals ze het voorstelden.
Tot mijn vreugde moest ik dus niet langer naar hun gezichten kijken. Sawyer was de netheid zelve en zijn zoon zou echt niet anders zijn.
Ik beklaagde mijn moeder nu al met haar keuze. Ze mocht de volgende keer mij meenemen naar een date zodat ik haar op tijd kon duidelijk maken dat die man niets voor haar was.

"Natuurlijk. Ik moest jullie eerst even betrappen terwijl jullie zaten te slijmen in bed. En daarna zijn zoon aantreffen in de douche. Wat trouwens aan mij toebehoord, de douche dan hé, niet zijn zoon. Dan vertel je het pas aan mij." Zei ik met een lage stem. Ik speelde wat met het laatste korstje van mijn boterham en gooide het daarna in mijn bord. Mijn eetlust was verdwenen na zo'n leuke ontmoeting met mijn nieuwe stiefvader en stiefbroer.
"Je moet het niet zo persoonlijk opvatten, Liana. Ik moet niet jouw mening vragen om met iemand een relatie te hebben." Zei mijn moeder plots strenger dan dat ze eerst deed. Waarschijnlijk hield ze meer van hem dan dat ik dacht.
" Dat had je beter wel gedaan. Alstublieft zeg, ik wist niet dat jij zo dacht over mannen. En deze is duidelijk het tegenovergestelde van papa. En daarbij kon je me ten minste gewaarschuwd hebben dat die twee hier in huis gingen overnachten." Zei ik waarbij mijn gezicht betrok. Wanneer ik terugdacht aan die jongen in de douche keerde mijn ontbijt van zonet precies terug. En dat zo vroeg in de morgen.

"Ik kon toch ook niet weten dat je zo vroeg in de morgen ging binnenvallen in mijn kamer. En je zou nog veel bozer geweest zijn wanneer ik je midden in de nacht ging wakker maken om gewoon te vertellen dat ik thuisgekomen was en dat ze gingen blijven slapen."
"Wie zegt dat?" vroeg ik gemaakt verbaasd. Ik wist ook wel van mezelf dat ik dan boos zou zijn geworden. Mijn slaap was alles voor mij.

Op dat moment kwamen ze alle twee binnen. Ik voelde meteen dat er spanning in de lucht hing. Sawyer stapte op mijn moeder af en gaf haar, tot mijn walging, een kus op haar mond.
Ik wendde mijn blik af en keek naar de twee man die was binnengekomen.
Zijn lieve zoon, Blaise, ging tegenover mij aan de tafel zitten en keek de keuken rond alsof hij controleerde of alles er was wat hij er wilde hebben. Of misschien wilde hij weten of we niet al teveel dingen van de dreuzels hadden overgenomen. Ik kon goed overweg met Dreuzelvoorwerpen en hield ervan om er meer over te leren. Niet dat ik daarin ging overdrijven, maar het kan nooit kwaad om ergens iets meer over te weten.
Ik voelde hoe Blaise zijn ogen op mij neerkwamen, maar ik vertikte het om op te kijken.

"Liana?" Hoorde ik mijn moeder vragen die nog steeds naast me zat. Sawyer zat nu aan mijn andere kant en dus voor mijn moeder. Iemand die niets van mijn situatie zou afweten zou gedacht hebben dat we een leuk gezinnetje waren. Maar dan moest je over mijn boze blik kijken en niet luisteren naar de nogal pijnlijke stiltes die vielen dankzij mij.
"Hmm." Ik wist dat mijn moeder hier genoeg mee had om te weten dat ik luisterde.
"We moeten je eigenlijk nog iets vertellen."
Ik keek al vol bange voorgevoelens naar mijn moeder.
"Ja? Ik hoop dat het iets goeds is." Mompelde ik.
"Nou ja. Het is inderdaad iets goeds." Antwoordde Sawyer tot mijn afschuw. Ik draaide met mijn ogen zonder dat hij het zag en deed snel een schietgebedje in mijn hoofd vooraleer ik verder luisterde. Ik kreeg een rilling toen ik hem tegen mij hoorde praten.

"‘Vertel maar." Zei ik met opeengeklemde kaken, maar keek geen één van de drie aan. In de plaats daarvan smeerde ik een beetje jam op mijn toastje en hoopte dat deze nachtmerrie snel voorbij zou zijn.

"Wel liefje. Sawyer en ik hebben besloten om samen te wonen." Zei mijn moeder snel.
Het was alsof ze de woorden zo vlug mogelijk uit haar mond wilde krijgen en ze keek subtiel naar de andere kant van de keuken om mijn reactie niet te hoeven zien.
Het stukje toast die ik in mijn hand had en net in mijn mond wilde steken, belande met weinig lawaai op de tafel.
Ik besefte dat mijn mond open stond, maar kon me er niet toe zetten hem dicht te doen.
"Je hebt wat besloten?" vroeg ik in de hoop dat ik het verkeerd verstaan had.
"Om samen te gaan wonen." Herhaalde mijn moeder traag om er zeker van te zijn dat ik elk woord en elke letter goed zou begrijpen.
"Dus je wilt zeggen dat ik bij hém moet gaan wonen?" Vroeg ik terwijl ik naar Blaise wees. "Dat kun je me gewoon niet aandoen. Had je niets anders kunnen bedenken om me mee te kwellen?" Mijn stem sloeg over en er was vast een wanhopige blik in mijn ogen te zien. Ik was opgestaan en keek nu woedend naar mijn moeder die geen vin verroerde. Hoe
egoïstisch kon ze wel niet zijn. Had ik dan totaal niets meer te zeggen in dit huis?

"Ik weet dat je zelf mag en kunt beslissen aan wie je, je hart geeft, moeder. Maar moet je echt zo snel bij elkaar intrekken? Hadden jullie geen vijf minuutjes kunnen denken aan ons? Ik kan toch niet de rest van mijn leven met hem opgescheept zitten? Dat is gewoon niet menselijk meer! Ik ben mijn leven heus nog niet beu hoor." Zei ik om mijn moeder tot inzicht te brengen, maar ze antwoordde niet meteen en leek ook niet op andere gedachten te komen.
"Ik zit er bij hoor. En ik heb gevoelens dus praat met een beetje meer respect."
Ik keek naar de persoon die dit gezegd had.
"Eigenlijk betwijfelde ik het of je zelf normaal kón praten dus houd je mond." Ik keek Blaise verveeld aan.
"Ik ga naar mijn kamer. Nog één enkel vraagje; Komen zij naar hier of moet ik mijn leven daar verpesten?"
"Ik vrees dat je, je leven in ons huis gaat moeten vergallen." Antwoordde Blaise grijnzend.

Ik keek hem nog enkele seconden lang walgend aan en verliet toen zo snel mogelijk de keuken en liep de marmeren trap op. Mijn stoffen pantoffeltjes maakten amper geluid op de trap en ik liet mijn hand over de gladde, opgepoetste leuning glijden.
Het leek een eeuwigheid vooraleer ik bij mijn kamerdeur was. Alles leek in slow motion te gaan. Behalve dan de reden dat mijn moeder bij die vreselijke man wilde gaan wonen. ‘Waarom moest alles in godsnaam zo snel gebeuren?’ vroeg ik me af. Het was één grote warboel in mijn hoofd. Alles ging zo snel; gisteren was mijn moeder nog vrijgezel en vandaag besloot ze samen te gaan wonen met iemand. En dan nog iemand die ik niet kon luchten.

Ik liet me vallen op mijn bed en schopte mijn pantoffels af. Ze vlogen tegen de muur en belanden toen zacht op de grond. Ik keek vanuit mijn zacht bed naar het plafond en probeerde aan andere dingen te denken. Maar dat was gemakkelijker gezegd dan gedaan. Tot mijn vreugde was ik plots afgeleidt door een geluid dat niet afkomstig was van mezelf. Ik ging rechtop zitten en keek rond in mijn kamer.

Henry, mijn uil, zat op mijn kleerkast met een brief tussen zijn snavel. Hij keek me enigszins verwijtend aan; zijn ogen waren groot en hij zat enorm stijf op die kast. Daaruit leidde ik dan af dat hij waarschijnlijk al een goede twintig minuten op me zat te wachten. Ik kon eigenlijk geen enkele mogelijkheid bedenken hoe hij binnen was gekomen, maar brak er mijn hoofd niet over.
Ik liep naar hem toe, aaide even over zijn kopje om hem iets meer tevreden te stellen en nam toen de brief uit zijn snaveltje. Hij strekte zijn mooie, bruin/grijze vleugels kort uit en ging toen even rusten in zijn kooitje.
Zijn kooi stond onder het raam, op mijn bureau. Ik verplaatste het kleine bloempotje dat zich op de vensterbank bevond en ging zitten. Ik nam nog even wat korreltjes voor Henry en gooide ze in zijn bakje waarna ik de brief begon te lezen.

Liana,
Zoals je weet zijn mijn ouders weg voor het weekend. Zouden we niet eens kunnen afspreken ofzo? Je zou misschien kunnen komen slapen, maar ik weet dat je van je moeder niet gaat mogen, dus kan ik misschien naar jou toe komen. Stel het even aan je moeder voor. Wie weet kunnen we de stad intrekken om allerlei leuke spulletjes te kopen. En dan koop ik je gelijk iets voor je verjaardag. Dan hoef ik daar dan niet meer aan te denken.
Hoe gaat het anders nog met jouw? Ik verveel me hier echt dood in mijn eentje. Ik weet echt niet wat ik moet doen nu we van school af zijn.
Mijn ouders blijven maar klagen dat ik werk moet zoeken, maar daar staat mijn hoofd niet naar. Ik blijf toch nog een tijdje bij hen, dus kan ik ook wel nog even op hun kosten leven. Heb jij enig idee wat je gaat doen? We kunnen misschien samen om werk zoeken. Het zou fantastisch zijn om samen te werken. Lekker veel herrie schappen.
Ik hoop dat je snel antwoord want ik ga echt doodgaan van verveling. Dus als je niets meer van me hoort weet je wat het betekent.
Jouw kennende ga je wel een leuk avontuurtje bedenken om plezier te maken.
Laat het me snel weten.

Groetjes Ilana
xxx

Ik glimlachte terwijl ik de brief nog even overlas. Nu ik erover nadacht had ik ook geen idee wat ik wilde doen nu ik geen school meer hoefde te volgen. Maar ik zou nog genoeg tijd hebben om daaraan te denken. En mijn moeder zou me toch nog niet snel kwijt willen. Misschien zou ik wel genoeg tijd kunnen spenderen aan het huis van Sawyer. Waarschijnlijk was het oersaai en een donker interieur. Ik grinnikte bij mijn eigen bedenken van zijn huis.
Ik stond recht en trok de tweede lade van mijn bureau open. Daaruit haalde ik een stuk perkament, een potje inkt met een veer. Ik zuchtte nog een laatste keer, doopte toen mijn zilveren veer in de inktpot en begon te schrijven.

Ilana,
Ik heb inderdaad ook nog geen flauw benul wat ik wil gaan doen van werk. Misschien kunnen we samen eens naar het Sint-Holisto gaan. Daar hebben ze veel mensen nodig.
Ik denk ook niet dat ik ga mogen komen. Maar jij kunt natuurlijk naar hier komen. Trouwens; mijn moeder heeft een vriend. De vader van Blaise. Ze weet niet wat ze me aandoet! En blijkbaar is het al een tijdje want ze willen al meteen gaan samenwonen. En dan nog wel in hun huis.
Die twee weten niet waar ze aan beginnen. Ik ga meteen vragen of je kunt komen.
Tot gauw

Liana
Xxx

Ik hoorde hoe mijn deur werd open gemaakt. Daarna hoorde ik hoe iemand binnenkwam en hoe de deur opnieuw werd gesloten.
"Kan ik even met je spreken?" Ik moest me niet omdraaien om te weten dat het Sawyer was.
"Nee, dat denk ik niet, nee." Zei ik op een redelijk vriendelijke toon. Ik nam de moeite niet om hem aan te kijken, maar plooide mijn brief in tweeën en stopte hem in een envelop die uit hetzelfde perkament bestond als de brief die ik net geschreven had. Daarna opende ik het kooitje van Henry en haalde hem er voorzichtig uit. Aangezien hij niet zo blij was vandaag en ik mijn brief nog steeds wilde versturen kon ik hem het best met veel respect behandelen.
Ik fluisterde hem enkele woorden toe zodat Sawyer niets ervan hoorde en opende toen het raam zodat Henry kon wegvliegen.
Ik keek hem uit totdat ik niets meer van mijn uil kon waarnemen en moest me toen wel wennen tot de man wie misschien mijn stiefvader zou worden. Ik kon me verder met niets meer uit deze vreselijke situatie helpen.

"Ik heb begrepen dat wij het niet zo goed met elkaar kunnen vinden, Liana. Maar ik heb het beste met je moeder en jouw voor. We willen gewoon wat liefde en hebben dat gevonden bij elkaar." Begon hij het o zo leuke gesprek.
"Wat enig." Zei ik volledig ongeïnteresseerd.
"Ik begrijp niet waarom je zo afstandelijk doet, Liana. Heb ik je ooit iets misdaan?" vroeg hij verward en leek totaal niet te merken dat ik hem niet in mijn buurt wilde.
"Je gooit mijn hele wereld door elkaar. Ik ben hier opgegroeid en moet nu verhuizen omdat jullie hormonen plotseling besloten hebben om jullie samen te brengen." Riep ik haast uit en zwaaide met mijn armen door de lucht.
"Je kunt een nieuwe wereld opbouwen bij ons. En misschien wonen er wel een aantal vriendinnen van je dicht bij ons."
"Oh ja dat doet er mij aan denken. Ik weet niet wanneer ik hier weg moet, maar-" Ik werd helaas onderbroken door de man voor mij.

"We vertrekken hier vanavond. Straks maken we alles klaar, we hebben nog de hele dag." Hij keek me enigszins vriendelijk aan, maar ik keek verder dan die vriendelijke uitstraling. Binnenin was hij vast bedorven en door en door slecht.
"Wat dan nog." Ik herstelde me snel. "Er komt een vriendin van me logeren. Ik hoop dat, dat jullie leuke plannen niet in de weg gaat staan. We zullen proberen ons te gedragen."
"Daar twijfel ik niet aan. Als je een beetje op je moeder lijkt dan toch." Voegde hij er haast spottend aan toe.

Ik voelde me beledigd, maar liet dat niet merken. Ik zag hoe Sawyer op mijn opgemaakte hemelbed plaatsnam. Ik trok mijn neus op toen ik het bed naar beneden zag zakken, maar ik hield wijselijk mijn mond. Straks kreeg ik nog een preek op mijn dak van hem.
"Ga ik een eigen kamer hebben?" vroeg ik en bedacht al enkele mogelijkheden om mijn meubelen mee te verhuizen, maar dat ging vast niet zo gemakkelijk gaan.
"Ja, natuurlijk. Dacht je dat ik je bij Blaise ging laten slapen? Ik wil nog iets van mijn zoon over houden."
"Ow, je hebt dus gemerkt dat ik het ook niet echt met hem kan vinden." Zei ik glimlachend.
"Ja natuurlijk. Iemand die dat niet merkt, moet wel heel naïef zijn." Antwoordde Sawyer op een even vriendelijk toon als ik.
"Iemand zoals mijn moeder misschien."
"Zo spreek je niet over je moeder, Liana." Zei een stuk strenger.
Ik rolde opnieuw met mijn ogen. Ik kon niet geloven dat dit werkelijk gebeurde. Ik wilde het liefst van al de tijd terug draaien en mijn moeder ergens opsluiten zodat ze ‘meneer’ Sawyer nooit zou ontmoet hebben. Maar ik besefte dat dit toch niet kon vermeden worden. Ik had zo in hun gesprekken kunnen opmaken dat ze elkaar al langer kenden dan dat ze op het eerste zicht liet blijken gisterenavond.

"Ik ga nu naar beneden. Kleed je alstublieft even degelijk aan. Dan gaan we mijn huis gaan bekijken. Hopelijk gaat alles je bevallen." Sawyer vertrok opnieuw en ik liet me zuchtend op mijn eigen bed vallen.
‘Wanneer Blaise niet in de douche had gestaan, dan was ik nu al aangekleed.’ Dacht ik mistroostig. ‘Hoe sneller Ilana komt, hoe beter. En ik hoop ook dat alles me daar een beetje beter zal bevallen dan dat ik nu denk. Anders zal alles nog rampzaliger worden dan het al is.' Ik hoorde alweer geklop op mijn kamerdeur. Ik ging snel rechtop zitten en liep daarna naar de deur om deze open te trekken. Ergens bereidde ik me voor op mijn volgend, martelend gesprek, maar dit ging niet het geval zijn.

"Ilana?" Ik keek blij naar het meisje voor me. Ik stortte me in haar armen en er sprongen haast tranen in mijn ogen van blijdschap.
"Toen ik las dat je met de Zabini heren zat opgezadeld heb ik meteen enkele kleren bij elkaar gezocht en ben ik naar hier gekomen. Ik nam gewoon de tijd niet meer om je nog een brief te schrijven. Hopelijk vind je het niet erg." Vertelde ze vlug met een brede grijns.
"Dat is maar goed dat je zo snel kon komen en hoe kom je erbij dat ik het erg zou vinden?" Antwoordde ik eveneens grijnzend.
"Het gaat beneden over jou trouwens," Zei Ilana, "over hoe ‘beleefd’ je toch kunt praten met iemand anders." Ik grijnsde naar mijn vriendin. Ik had graag het gezicht gezien van Sawyer toen hij mijn moeder inlichtte over ons gesprek van daarnet.

"Liana?" hoorde ik beneden roepen.
"Ja?" schreeuwde ik terug.
"Zou je willen pakken? Ik wil dat alles klaar is tegen vanavond."
"Natuurlijk, moeder." Riep ik nog vlug voor ik mijn deur dichtgooide.
"Die willen behoorlijk snel verhuizen." Merkte Ilana droog op.
"Je kunt het je niet voorstellen," Zei ik op dezelfde toon als mijn beste vriendin en begon mijn koffers te nemen. "ze willen vast vermijden dat ik mijn moeder vergiftig en haar laat denken dat ze Sawyer totaal niet ziet zitten. Maar dat kan ik later ook nog doen natuurlijk." Voegde ik er grijnzend aan toe. Terwijl we bezig waren met al mijn kledij in te pakken hadden we de grootste lol en één van mijn kussens had het zelfs niet overleefd. De pluimpjes die eerst ín het kussen hadden gezeten lagen nu verspreidt over de vloer en sommigen kleefden aan mijn blote voeten.

- * -

"Zo, ben je dan nu klaar?" Mijn moeder keek me haast boos aan.
Ik keek nog even naar de 11 koffers die rond me heen stonden in de hal en knikte toen met een charmante glimlach.
"Ik denk het wel ja."
"Goed, we krijgen, hopelijk, alles in de wagen, en gaan dan vertrekken. Liana?"
"Moet ik al die koffers in de wagen stoppen?" vroeg ik verward. "Dat wordt van je verwacht, ja." Antwoordde Sawyer met een gezicht van wat-wil-je-anders?
"Kan Blaise dat niet voor me doen? Ik denk dat hij daar meer de capaciteiten voor heeft. Je wilt toch niet dat ik oververmoeid raak en straks niets meer kan uitpakken? Dan staat alles zomaar rond in je dierbaar huis. Dat is nou ook niet echt netjes, nietwaar."
Ik hoorde verschillende mensen zuchten en zag toen tot mijn trots dat Blaise inderdaad mijn koffers in de enorme luxe wagen begon te stoppen. Eigenlijk ging alles veel sneller gaan als we gebruik maakten van magie, maar daar had hij waarschijnlijk niet aan gedacht door mijn mooie manieren. Ik bracht hem waarschijnlijk een beetje in de war door op die manier tegen hem te spreken. Ik keek omhoog naar de hemel en wenste dat dit alles snel voorbij zou zijn. Het was trouwens al goed donker aan het worden. We hadden deze middag snel iets gegeten, iets wat Sawyer in elkaar had gestoken en totaal niet te vreten was, en waren daarna verder gegaan met inpakken. Het verbaasde me dat ik zoveel kledij had. En er waren nog dagen dat ik niet wist wat ik moest aantrekken. En ik had natuurlijk ook een snelle douche genomen en mijn gemakkelijkste broek uitgezocht die goed stond met een kort truitje. Van al dat pakken had ik enorm warm gekregen en moest ik dus iets fris aantrekken. Maar toen ik buiten stond, was het precies niet zo warm meer. Voor een zomeravond was het behoorlijk koud.

Er fonkelden al enkele sterren aan de hemel wat misschien, in andere omstandigheden, een romantisch moment had kunnen zijn. Maar al snel kwam ik terug met beide benen op de grond. Ook de maan was al wazig aanwezig. Ik vond het altijd leuk om ’s avonds naar de maan te kijken. Hopelijk ging mijn bed nu ook nog voor het raam staan zodat ik dat zou kunnen blijven doen. En anders verplaatste ik gewoon het bed.

Ilana legde een hand op mijn schouder en keek me met goeie moed aan. Ik knikte even en ging toen op de achterbank van de wagen zitten.

Ilana zat aan mijn rechterkant, mijn moeder zat vooraan en natuurlijk was Sawyer de bestuurder. Ik had eigenlijk verwacht dat hij daar bedienden zou voor nodig hebben, maar hij wilde een echte heer voorstellen.

Opeens ging het portier aan mijn linkerkant open en wilde Blaise instappen.
"Zou je even kunnen opschuiven alstublieft." Hij keek me vreemd aan. Op een manier die me nu niet echt deed smelten.
"Nee, dat denk ik niet. Ik zit hier eigenlijk nogal comfortabel in jullie leuke auto." Ik keek door het andere raam naar buiten en deed alsof iets mij daar meer boeide dan de jongeman.

"Liana, schuif op!" Hoorde ik mijn moeder tegen mij zeggen. Of liever gezegd; roepen.
Na even met mijn ogen te hebben gerold schoof ik mokkend op en voelde hoe Blaise naast me kwam zitten.
Ilana zei niets. Blijkbaar wist ze dat dit een ogenblik was waarop je me moest met rust laten.

Na wat een eeuwigheid was, hield de wagen halt en stapten alle inzittenden uit. Ik was blij dat ik Ilana bij me had. Dat was toch een houvast voor mij. Ik bekeek eerst even de omgeving.
Veel natuur kon je hier niet zien. Dat in tegenstelling van bij ons. Op onze heuvel stonden veel bomen en struiken waar je mooie, gekleurde bloemen in kon vinden.

"Dat is dan al één minpunt." Dacht ik in mezelf. Ik draaide me met slechte voorgevoelens om en keek naar het huis voor me. Nouja, het was niet echt een huis te noemen. Het was enorm.
Het stond alleen in deze buurt. Zo kon ik al zeker geen problemen krijgen met de buren.
Ik bleef kijken naar de voorkant van het landhuis van een volbloed familie. De familie die nu snel ook mijn familie zou worden. Ik voelde hoe Blaise licht tegen me aan liep toen hij met mijn koffers het huis inging.
Hij keek nog even over zijn schouder naar mij, maar liep toen zonder iets te zeggen verder. Toen alleen Ilana en ik nog buiten stonden zuchtte ik. Ergens in de verte hoorde ik hoe er onweer op komst was.
Een regendruppel kwam tot stilstand op mijn voorhoofd en liep langzaam naar beneden tot hij aan mijn kin bleef bengelen. Ik veegde hem zacht weg en liep toen met hangende schouders het huis binnen.
Niet wetend hoe ik zou veranderen.

kjell-lovers · 5e jaars Verdiend: 80 Sikkels Woonplaats: belgiÃ«

Hoofdstuk 3: Het nieuwe huis

“En? Wat vind je ervan?” Mijn moeder en Ilana stonden naast me in mijn nieuwe slaapkamer. Mijn moeder was er blijkbaar van overtuigd dat dit de perfecte kamer voor mij was. Ze had een gemeende glimlach rond haar mond en keek me verwachtingsvol aan alsof ze verwachte dat ik haar om de hals zou vliegen en haar hartelijk zou bedanken.
“Hij is nogal …” ik dacht na over de geschikte woorden en keek fronsend om me heen. “Nogal donker.” Zei ik ongemakkelijk. Ilana keek ook vol afschuw de kamer in.
“Ja, je moet nog een beetje wennen, maar dat komt wel. Ik weet zeker dat het je hier prima gaat bevallen.” Ze glimlachte me toe en ging toen aan het raam staan. Ik volgde haar voorbeeld en zag dat het absoluut het uitzicht niet was dat ik bij mij thuis had. Ik zag alleen de enorme achtertuin van de familie Zabini met daarin een zilverachtige fontein. Er stonden hier en daar een aantal bloemen, maar het was duidelijk dat hier al een tijdje geen vrouw meer aanwezig was. Je zag hier en daar een beetje onkruid en de fontein moest nodig opgepoetst worden. En het vrolijke gezang van vogels ontbrak er ook nog aan.

“Aan die tuin gaan we wel werken, schat.” Hoorde ik mijn moeder tegen me zeggen, maar het kon me niet schelen. Ze kon zeggen wat ze wilde; niet ging nooit mijn thuis worden en ik ging al helemaal niet werken aan een tuin die niet aan mij toebehoorde. Sawyer zou blij zijn; hij zorgt ervoor dat zijn maîtresse bij hem komt inwonen en zijn stiefdochter zou dan nog eens voor hem poetsen ook. Hij kon duidelijk mijn karakter nog niet, maar dat zou niet lang meer duren. Niemand moest mij commanderen.

Mijn blik gaan naar de kleerkast die tegen dezelfde wand stond als bij mij thuis. Alleen was deze kast uit donkerbruin hout gemaakt en hij had niet bepaald een vrolijke uitstraling.
“Ik denk dat die kast te klein gaat zijn voor al mijn kleding.” Was het eerste wat in me opkwam en wat ik mezelf ook luidop hoorde zeggen.
“Dat denk ik niet.” Het was alweer Sawyer die zich kwam moeien tussen mij en mijn moeder. Ik sloeg mijn ogen ten hemel en draaide me grof om.
“Ik denk van wel. Ik heb enorm veel kledij en ik ga die onmogelijk hierin kwijt kunnen.” Antwoordde ik koppig en wees naar de kast. Ik kruiste mijn armen over mij borst en keek Sawyer aan zoals gewoonlijk; boos en zonder respect.
“Ja, je hebt inderdaad heel veel kledij. Maar nu niet echt beschaafde kledij, niet waar. Ik heb eens één koffer van je opengemaakt en het verbaasde me eigenlijk dat je moeder je zo'n kledij laat kopen. Het wordt tijd dat je even met deftige mensen inkopen gaat doen, maar voor de komende dagen -.” Vertelde hij grijnzend tegen mij.
Ik keek hem met open mond aan en voelde toen mijn woede opnieuw opborrelen. Ik liet hem niet langer spreken en kon me niet meer inhouden.
“Jíj hebt míjn koffers opengemaakt?” riep ik woedend.
“Ééntje maar.” Zei hij schouderophalend en vond dat vast de normaalste zaak van de wereld.

Ik stormde de gang op en liep in mijn haast Blaise bijna omver op de trap. Ik nam één van mijn koffers en begon hem naar boven te dragen. Ik gooide alles op mijn nieuw bed die een beetje op en neer veerde onder het gewicht van mijn kledij.
Na zo’n vijftien minuten had ik mijn elf koffers boven gekregen. Ik opende de kleerkast, maar het was onmogelijk om mijn eigen kleren daarin op te bergen.
“Als je me had laten uitspreken, zou je geweten hebben dat het de moeite niet was om die koffers mee te sleuren. Al je nieuwe kleren zijn al aanwezig. En ik moet je ook mededelen dat je vriendin hier tot mijn spijt helaas niet kan blijven overnachten. Morgen is er een klein feestje dus moet je uitgerust zijn.”
“Feestje?” vroeg ik argwanend en keek verafschuwend naar de mensen rondom mij, inclusief Sawyer en mijn moeder.
“Ja, om jullie alle twee welkom te heten.” Vervolgde Sawyer grijnzend.

Ik keek de drie mensen in de kamer wanhopig aan. Het leek alsof iedereen alles regelde zonder zich iets van mij aan te trekken. Gelukkig was Blaise hier nu niet om mee te beslissen over mijn leven. Dan zou het pas helemaal goed zijn. Ik was hier amper een uur en ik herkende mezelf nu al niet meer.
“Ik zou het dan ook op prijs stellen dat je een jurk uitkiest om morgen aan te trekken. Er bevinden zich ook schoenen in je kast. We gaan je nu alleen laten. Rust uit, morgen staat om 7u30 het ontbijt op tafel dus wees op tijd.” Werd me bevelend gezegd.

Ik zag hoe Ilana schoorvoetend de kamer verliet met in haar kielzool mijn moeder en Sawyer. De twee laatst genoemden glimlachten verliefd naar elkaar en grepen elkaars hand vast.

'Net twee verliefde puber,' dacht ik en rolde met mijn ogen.

Ik wilde dolgraag nog een aantal minuten met Ilana alleen zijn, maar dat werd me niet gegund van mijn nieuwe vader. Zo zou ik hem trouwens nooit zien of zelfs zo kunnen noemen.
Nu liet ik pas een wanhopige zucht ontsnappen en liet me op bed vallen en voelde hoe mijn ogen begonnen te prikken. Ik hoorde de regen tegen het brede raam tikken. Ook zag ik een vluchtige vogel overvliegen die waarschijnlijk al doorweekt zou zijn. Het was putje zomer; begin juli met andere woorden, maar toch was het niet zo’n goed weer.
De maan zorgde voor een schemerig licht die binnenviel in deze vreemde kamer waar ik onmogelijk een goede nachtrust zou krijgen. Het enige bed waarin ik ongestoord kon slapen, was het bed dat in mijn vroegere huis stond. Zelf bij mijn vriendinnen kon ik niet slapen zoals in dát bed.

Het was alsof het weer wist hoe ik aan het denken was en mijn gevoelens uitdrukte. Ik stond op en knipte het licht uit waarna ik aan het raam ging staan. Ik schoof een stoel wat dichterbij en ging zitten. Ik hield mijn blik naar buiten gericht. Ik keek naar de maan en vroeg me af wat Ilana nu zou gedaan hebben. Ik voelde hoe een stille traan ontsnapte en langzaam over mijn wang gleed. Ik slikte en probeerde ergens anders aan te denken.
Morgen zou er een feest plaatsvinden om ons te verwelkomen. Ik was bang dat het zo”n traditioneel feestje ging worden. Zo één die je vaak ziet en hoort bij volbloed tovenaars. De feestjes die ik en mijn moeder vaak organiseerden zagen er volledig anders uit. Meestal kwamen er amper volbloedtovenaars bij ons thuis. Enkel de ouders van Ilana en die van Charissa waren net zoals ik en mijn moeder volbloeden.

Sawyer zou van mijn moeder en mijzelf theevrouwtjes willen maken en bij mijn moeder werkte dat nogal goed. Zo”n zielige vrouwen die graag roddelen en altijd klaar staan voor de heer des huize. Zo zou ik nooit worden. Zo wilde ik niet worden. Ik wilde gewoon mezelf blijven. Plezier maken met mijn vrienden en vriendinnen. Binnenkort een job vinden waarin ik geïnteresseerd was en in mijn vrije tijd nog meer plezier maken.
Ik wilde dat mijn moeder ging inzien dat ik hier niet wilde zijn. Dat ik hier niet gelukkig ging kunnen worden. Sawyer wilde nu al de baas over mij spelen en dit was pas de eerste dag. Hij stuurt zonder pardon mijn vriendin weg; kijkt in mijn koffers welke kleren ik bij heb en besluit vervolgens over mijn doen en laten.
Ik zuchtte nogmaals en wilde in mijn bed kruipen toen ik in de tuin een schim zag bewegen. Ik probeerde te zien wie het was, maar niet veel later kwam er een tweede persoon tevoorschijn. Sawyer was groter en breder van gestalte dus moest dit Blaise met een vriend ofzo zijn. Het waren zeker twee jongens want ze hadden kort haar. Ze voerden een druk gesprek, maar ik kon uit niets opmaken waarover het gesprek ging.

Ik bleef de twee mannen of jongens aankijken tot er plots één van de twee omhoog keek. Ik schrok en ging snel weg bij het raam. Ik wist dat ik nog niet ging kunnen slapen dus trok ik maar een deur van de kleerkast open. Er hingen tientallen jurken in. Eigenlijk zag ik alleen maar jurken. Ik opende een tweede deur en zag rokjes in alle verschillende lengtes en kleuren, maar geen enkel leek op mijn eigen rokjes. En in de laatste deur lagen keurige hemdjes enzo verder.
Onderaan de kast zat een lange la. Ook die trok ik open en zag zeker vijftien verschillende paar schoenen. Er zaten zeker mooie schoenen tussen, maar het was totaal iets anders dan mijn gemakkelijke schoenen die ik gewoon was. Ik betwijfelde het of ik zelfs met deze dingen ging kunnen stappen, laat staan lopen.

Ik trok een licht kleurige, bijna zilveren, jurk uit de kast en hield hem op een armlengte van me af. Hij zag er aardig mooi uit, maar ik kon me niet voorstellen dat ik hiermee dag in, dag uit zou mee rondlopen. Ik fronste even en moest toen een grijns onderdrukken. Als ik morgen een toch goede indruk wilde maken, kon ik het best beginnen met mijn uiterlijk. Maar dat was dan ook alles, hij kon niet van mij verwachten dat ik mijn hele persoonlijkheid ging aanpassen. Dat zou trouwens enorm veel moeite kosten en veel van mijn tijd in beslag nemen.

Ik hoorde voetstappen op de gang dichterbij komen. Snel liet ik de zilverkleurige jurk vallen en vloog het bed in. Ik trok de dekens tot aan mijn kin en ging met mijn rug naar de deur liggen.

Niet lang nadat ik mijn ogen had gesloten, hoorde ik de deur opengaan en zich korte tijd daarna terug sluiten.
Opgelucht ontspande ik en bereidde me voor op een nogal slapeloze nacht.

- * -

“Zo, heb je goed geslapen in je nieuw bed?” Ik had nog maar net de deur, die naar het salon leidde, geopend of ik hoorde die man zijn stem alweer. Ik voelde mijn maag een kleine salto maken en balde mijn handen tot kleine vuistjes, maar probeerde weliswaar toch vriendelijk te kijken.
“Dat viel wel mee. Bedankt.” Antwoordde ik op langzame toon.
“Gisteren had ik gezegd dat het ontbijt om 7.30 werd opgediend, nietwaar?” vroeg hij.
Ik knikte en keek hem fronsend aan.
“Het is nu kwart voor acht.” Kwam er grommend uit.
“Het scheelt vijftien minuten.” Riep ik uit en sloeg mijn ogen alweer ten hemel. Sinds ik hier was, gebruikte ik wel veel irritante bewegingen.
“Dat zijn vijftien minuten te veel, Liana. Hier hoor je, je aan de regels te houden.”
“Jouw regels ja. Als je me de weg had uitgelegd naar de keuken was ik misschien op tijd gekomen.”
“Sla niet zo”n toon tegen mij aan, meisje. Om tien uur gaan we de wegisweg op om inkopen te doen. Trek gemakkelijk kledij aan en zorg dat je op tijd beneden bent.”
“Moet ik de rest van de voormiddag dan boven doorbrengen?” vroeg ik verbaasd.
“Ja, helaas wel. Blaise heeft een vriend op bezoek. We houden straks een gesprek om even een aantal regels door te nemen.”
Ik zuchtte en hield even mijn adem in. Ik kon niet geloven hoe iemand zoveel eisen kon stellen.
“Waar is mijn moeder?” vroeg ik op zo'n vriendelijk mogelijke manier.
“Ze is even bij mijn moeder. Ze moet ingewijd worden om bij de familie te horen.”
“Wat ga je doen als jullie terug uit elkaar gaan?” ik keek nu vragend naar Sawyer en verwachtte een goed antwoord. Een antwoord die me ging opluchten.
“We gaan niet uit elkaar gaan. We kennen elkaar al langer dan een half jaar. Dat wist jij alleen niet. Je moeder had wel gemerkt dat jij ging dwarsliggen. Je hebt ons samen in haar slaapkamer gevonden en toen hebben we het je vertelt. Maar we gaan niet uit elkaar gaan, daar moet je niet op rekenen. Je gaat binnenkort wel merken dat ik een goede stiefvader ga zijn.”

Ik keek hem een momentlang aan en hield toen mijn ogen voor een drietal seconden gesloten.
“Is er hier dan niets waar ik kan heen gaan? Heb je een bibliotheek ofzo?” ik hoopte dat hij “ja” ging antwoorden want ik zou me echt vervelen boven, helemaal alleen.
“Er is een zwembad beneden, je kunt daarheen gaan als je wilt. Maar onthoud dat je klaar moet zijn om 10.00.” zei hij en liep toen weg. Dit zei hij op een normale toon en niet zoals hij eerst praatte.

“Ik ga je de weg naar het zwembad wijzen.” Zei Blaise achter me. Ik draaide me langzaam om en knikte toen maar. Ik volgde hem gewillig en wist dat ik deze weg nooit zou onthouden. Ik hield me alvast voor om vroeg genoeg het zwembad uit te gaan zodat ik niet nog eens te laat kom.
Het was alsof die laatste gedachte luidop werd gezegd want Blaise begon te spreken.
“Zorg alstublieft dat je deze keer op tijd bent. Vader houdt niet van laatkomers. En het is voor je eigen bestwil.” Hij liep verder, maar draaide zich toen om.
“Ik hou er ook niet van wanneer iemand anders mijn leven regelt.” Mompelde ik, maar luid genoeg zodat Blaise het kon horen.
Hij deed echter alsof hij het niet gehoord had en liep stug verder.
“Oja, en als je kledingtips nodig hebt kun je bij een huiself terecht. Die weten daar nogal veel over.”
“Ik ben in staat om zelf mijn kledij te kiezen, dank je.”
“Ja, maar die zijn niet hoe mijn vader het wilt.”
Ik keek hem schaapachtig aan; “Dan nog heb ik geen hulp nodig van huiselfen, hoewel die beter gezelschap zijn dan jij!” en liep hem toen voorbij. Ik ging het wel vinden zonder zijn hulp.

kjell-lovers · 5e jaars Verdiend: 80 Sikkels Woonplaats: belgiÃ«

Hoofdstuk 4: Zwemmen

In het zwembad leek ik langzaam te ontspannen. Blaise was meteen terug vertrokken toen ik wist waar alles zich bevond. Ik wilde zelfs niet weten wie die vriend van hem was. Ik kon genoeg van zijn misselijke vriendjes. Ik zwom enkele baantjes in het zwembad en liet me toen drijven op mijn rug. Ik keek naar het plafond, maar dat kon me niet lang boeien. Ik keek rond of er misschien ergens een uurwerk aanwezig was, maar ik kon er niet meteen één vinden.
‘Typisch…’ dacht ik in mezelf.
‘Liana?’
Ik schrok me haast kapot en draaide me zo snel als het water toeliet om.
‘Ja, moeder?’ Ik keek haar met teleurstelling in mijn ogen aan. Nu ik haar hier zo zag, kon ik niet geloven dat ze van iemand zoals Sawyer kon houden. Blaise zou dus mijn stiefbroer worden. Sawyer gaf vast tal van feestjes zodat ik geen tijd meer ging hebben voor mijn andere vriendinnen.
‘Je hebt vast al gehoord dat er een vriend van Blaise gearriveerd is.’ Begon mijn moeder.
‘Ik wil al niet meer verder luisteren.’ Ik trok me aan de wand van het zwembad op en ging voor mijn moeder staan terwijl ik een handdoek om me heen sloeg. ‘Ik wil niet horen hoe ik met die twee verwende jongens moet optrekken en vriendjes moet worden.’
‘Ik zou gewoon willen dat je normaal leert spreken met Blaise. Je gaat hier waarschijnlijk nog lang bij mij blijven dus het is belangrijk dat je overweg kunt met hem.’
‘Moeder, ze zijn zo anders. Waar heb jij hem eigenlijk leren kennen?’ ik kwam echt wanhopig. ‘Ik ga niet mee naar de wegisweg. Ik heb er geen zin in.’
‘Dat is de eerste keer dat ik je zoiets hoor zeggen.’ Zei mijn moeder, ‘Normaal heb je altijd zin om te winkelen.’
‘Nu niet, moeder. Ik ga hier nooit een leven kunnen leiden zoals vroeger. Mijn kamer bestaat hier voornamelijk uit groen en zwart. Donkere kleuren dus. Mijn vroegere kamer was bijna volledig in het roze en rood geschilderd.’
‘Liana, het spijt me, maar ik kies ook niet op wie ik verliefd wordt.’
‘Nee, maar je kiest er wel voor dat je Sawyer over mij laat beslissen.’ Ik wende mijn blik af en begon koud te krijgen met alleen een handdoek om. Er vielen druppeltjes water van mijn haar op mijn schouders en armen.

Ik zag Blaise met nog iemand anders binnenkomen wat me irriteerde.
‘Ik denk dat je toekomstige man je verwacht om te gaan winkelen.’ Zei ik mistroostig en liep naar het kamertje waar ik me kon omkleden. Ik liep voorbij de twee jongens, maar gunde hen geen blik waardig. Ik keek nog enkele seconden over mijn schouder naar mijn moeder en schudde toen mijn hoofd. Ik vroeg me af hoe het zover had kunnen komen met haar. Hadden we het dan zo slecht samen? Alleen wij tweetjes?
Mijn kledij lag nog steeds op de plaats waar ik ze had achtergelaten. Ik nam mijn jeansbroek op, stak mijn hand in de linkerbroekzak en haalde er mijn horloge uit; kwart voor tien, luidde het. Ik trok me er niets meer van aan en deed het bovenste deel van mijn bikini uit.
‘Uhum.’
Mijn ogen werden groot vooraleer ik mijn handdoek opnieuw opnam en hem rond me heen sloeg.
‘Heb je soms nooit van kloppen gehoord? Je vader zit te klagen dat ik weinig manieren heb, maar hij zou beter eens bij jouw beginnen om in dit huis een beetje beschaving bij te brengen.’ Riep ik boos en keek woedend naar Blaise.
‘Ik had nog zo gezegd dat je op tijd moest zijn om te vertrekken.’ Zei hij op zo’n rustige manier dat ik er haast nog bozer van werd.
‘Ik ga niet mee. Ik heb er geen behoefte aan om nog meer tijd door te brengen bij jullie.’ Antwoordde ik en keerde hem de rug toe.

Ik hoorde stemmen fluisteren achter me.
‘Ik denk dat je het niet goed begrepen hebt. In plaats van je vriendjes naar hier te halen, moet je vertrekken zodat ik me kan omkleden.’ Ik keek de twee aan alsof ze niet goed bij hun hoofd waren. Mijn stem echode door de kleine, witte ruimte.
‘Nee, jij begrijpt het niet goed, Liana.’ Zei Blaise, ‘Mijn vader wilt dat je mee gaat inkopen doen.’
‘Waarom doe jij altijd wat je vader zegt?’
‘Waarom doe jij niet gewoon wat je gezegd wordt?’
‘Ik doe wat ik zelf wil. Ik hou er nu éénmaal niet van wanneer iedereen alles voor me doet.’
‘Wat trek je aan vanavond?’ vroeg Blaise. Hij sloeg mijn andere woorden in de wind.
Ik trok mijn wenkbrauwen op en keek toen opzij naar mijn jeansbroek en topje. Mijn broek was afgewassen en mijn topje was lichtroze met spaghettibandjes.
‘Dat denk ik niet, Liana. Mijn vader vermoord je waarschijnlijk als je zo durft te verschijnen. Misschien is het goed dat je niet meegaat. Kleed je om, dan ga ik wel ik met je mee naar je kamer om te kijken wat je gaat aantrekken.’
‘Jij bent een jongen.’
‘Weet ik.’ Antwoordde hij grijnzend en hij verliet het kleedkamertje.
Ik draaide met mijn ogen en begon me af te drogen en kleedde me toen snel aan. Ik maakte een slordige staart in mijn haren zodat er nog verschillende natte plukken haar langs mijn gezicht hingen.
Ik stak mijn hoofd om de hoek om te kijken of ze er nog waren. Tot mijn verbazing was dit het geval. Ik zuchtte en liep toen maar op hen af.
Ik wilde net iets zeggen toen er gepiep uit mijn broekzak klonk. Ik haalde er een klein toestelletje uit en keek op het schermpje.
‘En dat is?’ vroeg Blaise verbaasd.
‘Een gsm.’ Antwoordde ik traag en droog.
’Ja? En?’
‘Dat gebruiken dreuzels om elkaar een vlug berichtje door te sturen.’
‘Jij loopt in dit huis met een dreuzelvoorwerp rond?!’ zei Blaise geschrokken.
‘Ja en? Ik moet toch op de één of andere manier met mijn vrienden kunnen communiceren.’
‘Daar bestaan uilen voor, Liana.’
‘Dat wist ik nu echt niet hoor. Zo gaat het gewoon sneller. En zeg niet steeds mijn naam in je zinnen. Dat werkt op mijn zenuwen.’
Blaise schudde zijn hoofd fronsend. ‘Zo ga je nooit overweg kunnen met mijn vader.’
‘Wie zegt dat ik dat wil? Wie zegt dat ik met jouw overweg kan? Ik wil dit allemaal niet. Ik wil gewoon thuis zijn.’ Riep ik en liep alvast naar de deur. Het kon me niet schelen of Sawyer boos op me werd. Niets kon me nog schelen op dit moment.

kjell-lovers · 5e jaars Verdiend: 80 Sikkels Woonplaats: belgiÃ«

Hoofdstuk 5: Voorbereiding

Ik stond onwennig naast het bed te kijken hoe Blaise mijn huidige kleerkast ondersteboven haalde. Hij had al vier jurken op het bed gelegd en haalde voor iedere jurk bijpassende schoenen uit de lade. Het was grappig om een jongen van ongeveer twintig jaar jurken te zien uit kiezen. Telkens hij iets nieuws uit de kast haalde, vroeg hij me wat ik van het voorwerp vond. Ik gaf altijd wel een antwoord dat hij niet verwachtte en me toen een preek gaf over mijn taal en mijn manieren.
‘Hoe komt het dat je zoveel over vrouwenkledij kent?’ vroeg ik nieuwsgierig.
‘Ik heb er enkele vriendinnetjes opzitten.’ Was het korte antwoord.
‘Oh.’ Ik grijnsde lichtjes. Diep in mijn fantasie kon ik hem al wel bezig zien met een vriendinnetje in een kledingzaak.

- * -

‘Ben je dan nu klaar?’ hoorde ik hopend aan de andere kant van de deur vragen.
Ik bekeek mezelf nog een in de spiegel en zag dat er nog iets aan ontbrak. Ik opende de badkamerdeur en keek in het gezicht van Blaise.
‘Er is nog iets te kort.’ Zei ik.
‘Ja, kom maar.’ Hij nam mijn hand vast en trok me mee naar een andere kamer. Er bevonden zich daar een aantal kasten waar een laagje stof op lag.
‘Deze was van mijn moeder. Vader komt hier vrijwel nooit, er wordt hier dus ook niet schoongemaakt.’ Vertelde Blaise.
De andere jongen volgde ons overal, maar zei niets. Ik had hem wel herkend, maar besteedde geen aandacht aan hem. Ik had al genoeg aan Blaise die zich blijkbaar graag gedroeg als meisje wat kledij, make-up en juwelen betrof.

De vriend van Blaise leek alles te bekijken en sloeg alles op wat hij zag en hoorde. Ik keek naar mijn handen en zag dat die zich nog altijd in die van Blaise bevond. Ik trok mijn wenkbrauwen op en fronste daarna.
‘Blaise, mag ik mijn hand nu terug?’ vroeg ik licht grinnikend. Meteen liet hij me los en ging op zoek naar iets in de kasten.

Na tien minuutjes kwam hij naar me toe met drie doosjes.
‘Wil je ze hier openmaken of in je eigen kamer?’
‘Op mijn eigen kamer.’ Ik glimlachte zacht en kon niet geloven dat ik dit gesprek voerde met hem.
Éénmaal op mijn kamer gingen de jongens op mijn bed zitten. Ik ging er ongemakkelijk bij zitten.
‘Moet ik dit eigenlijk de rest van de dag aanhouden?’ vroeg ik aan Blaise.
‘Nee, het is nog geen middag. Ik kom je wel helpen als je, je klaar moet maken. Dan gaan we er wel voor zorgen dat mijn vader naar je opkijkt.’

Blaise was lang niet zo erg als ik eerst dacht, maar het bleven twee rare mannen. Op dit moment drie rare mannen.

Blaise overhandigde de doosjes en ik opende het eerste met trillende vingers. Ik haalde het dekseltje eraf en zag een fonkelende ring met een aantal flikkerende steentjes erin. Hij was werkelijk prachtig. Ik nam aan dat hij echt was, deze familie kennende. Ik haalde hem uit het doosje en deed hem rond mijn vinger. Ik hield mijn hand een beetje verder en bekeek hoe hij stond aan mijn vinger.
‘Vind je hem mooi?’
‘Ja.’ Antwoordde ik. Ik wende eerst mijn blik niet af van mijn hand, maar keek toen naar de andere doosjes. Het tweede was iets breder en langer zodat het onmogelijk ook een ring kon zijn. Ook dit doosje opende ik en keek naar de inhoud.
Het was een gouden ketting met een klein hartje aan. Het was niet speciaal, maar dat maakte het mooi. Blaise nam hem uit het doosje. Ik deed mijn haar opzij zodat hij de ketting kon ombrengen. Hij liet zijn vingers nog even langs mijn hals glijden zodat ik een rilling kreeg. Bijna gelijktijdig stond ik op en liep de gang op, om naar de badkamer te gaan.
Ook dit stond me mooi, maar ergens vond ik dat ik ze niet om kon doen voor het feest vanavond. Ze behoorden toe aan de ex-vrouw van Sawyer. Wat ging hij wel niet denken als hij me met deze dingen zag.

‘Is er iets?’ Blaise was me achterna gekomen en leunde tegen de deurpost aan.
‘Nee, ik denk alleen dat ik deze niet om kan doen. Ze zijn van je moeder.’
‘Ze zou het fantastisch vinden als je ze zou dragen.’
‘De dochter van zijn nieuwe verovering?’ vroeg ik bijna spottend.
‘Nee, om de reden dat ze je prachtig staan.’
Ik keek hem aan via de spiegel. Hij vertoonde geen enkele emotie. Dat vond ik echt irritant aan mannen.
Ik zuchtte en bedacht toen dat ik dat veel meer deed nu ik hier was. Ik voelde de druk voor vanavond al helemaal op me af komen. Hopelijk viel alles mee en kon ik vroeg terug naar boven.

- * -

‘Je moet gewoon vooruit lopen en niet denken dat je hoge hakken draagt. Denk aan je sportschoenen en doe alsof het die schoenen zijn.’ Ik probeerde de woorden van Blaise te onthouden en liep een aantal keer door de kamer.
‘En waarom moet ik ook alweer deze schoenen dragen?’ vroeg ik ongeduldig en keek zenuwachtig naar mijn voeten.
‘Omdat je jurk anders op de grond sleept en zo wordt hij vuil. Trouwens; het toont mooier als je hoge hakken draagt.’
‘Natuurlijk ja. En waar is je vriend?’
‘Naar huis. Het is bijna middag dus is hij alvast naar huis om te eten. Zijn vader houdt ook niet van laatkomers.’
‘Waarom verbaasd me dat nou niet?’ vroeg ik sarcastisch. Door mijn opmerking lette ik even niet meer op wat ik deed, wankelde even en viel daarna hard op de grond.
Ik sloot mijn ogen even om de pijn te verdringen en stond daarna zuchtend op om op mijn bed neer te vallen.
‘Ik ga nooit kunnen lopen met die domme dingen.’
‘Iedereen kan daarmee lopen als hij het wilt.’
‘Ik wil het nu eenmaal niet.’
‘Span je alstublieft voor één avond in. Zorg er niet voor dat mijn vader voor al die mensen boos wordt want dan ben je veel verder van huis dan nu.'
‘Je kunt je niet voorstellen hoever ik nu van huis ben.’ Zei ik neerslachtig en liep op mijn tenen naar het raam.

*-*

‘Waar blijft ze nu weer?’ vroeg Sawyer gespannen aan Marcia.
Ze keek hem schouderophalend op en richtte haar blik toen terug op de trap waar Liana elk moment kon verschijnen. Er waren al enorm veel mensen aanwezig in de grote balzaal van het huis. Oude mensen en heel jonge personen.

‘Als ze hier binnen enkele seconden niet beneden staat, ga ik haar persoonlijk halen.’
‘Ze komt wel.’ Antwoordde Blaise in Marcia haar plaats.
‘Hoe weet jij dat zo zeker?’ vroeg Sawyer argwanend.
‘Dat weet ik gewoon.’ Glimlachte Blaise rustig en keek naar de trap.

Ik keek nog even zenuwachtig in de spiegel. Volgens mezelf zag ik er niet uit, maar Blaise had me verzekert dat ik er mooi uit zag. Ik keurde me nog even en verliet toen mijn kamer. Op weg naar de zaal waar ik ervoor moest zorgen dat Sawyer een ander beeld van me kreeg. Ik was trouwens ook bang dat ik mijn voeten ging omslaan met die hakken want ik had nog nooit met zo’n dingen rondgelopen.

Alleen vanmorgen had ik wat geoefend met Blaise. Ik had zijn ring, ketting en oorbellen aan waar ik nog steeds over twijfelde. Blaise had voor mij de zilveren jurk uitgekozen die met een aantal gouden boordjes bewerkt was. De jurk had een open rug waar een aantal bandjes over liepen. Het lijfje zat strak om me heen en de rok liep breed uit tot op de grond. Daaronder droeg ik witte gehakte schoenen waar ik dus amper mee kon lopen.
Ik zag hoe Blaise me tegemoet kwam.

‘Ik ben niet gaan lopen hoor.’ Zei ik glimlachend.
‘Het was voor de zekerheid. Hoe heb je, je haar zo gekregen.’ Vroeg hij fronsend.
‘Gewoon met een spreuk.’
‘Mooi. Ga nu maar snel naar beneden. Vader wacht al.’
‘Ja dat kan ik geloven.’ Zei ik fronsend. ‘Hoelang duurt dit feestje?’
‘Oh voor twee uur lig je in je bed.’
‘Twee uur? Het is nu pas 7.30!’
‘Ja, het is nu éénmaal een feestje hé. Komaan.’ Hij gaf een duwtje in de rug zodat ik kon zien hoeveel mensen er in de zaal waren. Ik zette mijn rechtervoet op de eerste trede en zag Sawyer omhoog kijken. Mijn moeder keek me vriendelijk aan terwijl Sawyer eerder zelfvoldaan was. Hij dacht vast dat hij me totaal ging kunnen veranderen.
Blaise bleef naast me lopen en ik slikte. Ik wilde supersnel weglopen, maar dan ging ik een boze Sawyer op me af krijgen en mijn schoenen gingen het trouwens ook niet toelaten. Er zat niets anders op dan gewoon, langzaam de trap af te gaan en me in het ‘feest’ te mengen.

kjell-lovers · 5e jaars Verdiend: 80 Sikkels Woonplaats: belgiÃ«

Hoofdstuk 6: Het feest!

“Waar was je vanmiddag?”
Ik draaide met mijn ogen. In plaats van mij te completeren, bekogelde hij me al meteen met vragen. Hij kon soms toch zó op mijn zenuwen werken hé. Alles wat hij tegen mij zei, boorde in mijn hoofd.
“Wees blij dat ik hier nu ben.” Antwoordde ik met opeengeklemde kaken. Ik bleef met mijn rug naar Sawyer toe staan en liet mijn blik door de zaal gaan. Er waren enorm veel mensen. Sawyer had gezegd dat het ons welkomstfeest was, maar ik kon hier totaal niemand dus het gaf me niet echt een welkomstgevoel. Er was niemand waar ik kon mee spreken of kon mee lachen. Alleen Blaise kon ik en nog een aantal jongens uit Zwadderich die ik herkende van mijn tijd op Zweinstein.

Plots zag ik Sawyer een verhoogje opstappen. Ik draaide met mijn ogen toen ik hem met, wat hij dacht, mooie stem de mensen zag toespreken. Hij zei een aantal woorden waarna mijn moeder naast hem ging staan en de mensen toelachte.
“Oh nee hé.” Dacht ik zuchtend. “Met zijn onnozel gedoe altijd.”Blaise gaf me opnieuw een soort van duwtje in mijn rug zodat ik naast het opstapje stond. Ik keek hem twijfelend aan en ging toen maar bij mijn moeder staan. Ik lette enorm op mijn voeten zodat ik niet ging vallen of een rare beweging ging maken. Ik plakte een geforceerde glimlach op mijn gezicht en keek even de hele zaal rond. Dat probeerde ik toch. Mijn ogen bleven even hangen bij een knap uitziende jongen die aan de andere kant van de zaal stond. Hij keek mij ook aan zodat we even oogcontact hadden. Ik keek hem even lief aan, maar deed toen terug mijn best om ook naar de andere mensen op een goeie manier te kijken. Ik zag ook Blaise me bemoedigend aankijken.
Ik kon gewoon niet geloven dat hij zo vriendelijk tegen me deed. Al van het moment dat ik wist dat ik bij hen ging moeten wonen, deed ik vreselijk tegen hem, maar toch bleef hij me aanmoedigen en helpen om me aan te passen.
Mijn glimlach verzwakte en ik kon me er niet meer toe zetten om vriendelijk te blijven kijken. Ik kon me voorstellen dat het geen goed zicht moest zijn om Sawyers nieuwigheidje zo beroerd te zien kijken, maar dat was dan zijn probleem. Ik had niet gevraagd om dit stomme feest.

Na wat wel een eeuwigheid leek, kon ik me opnieuw tussen de mensen begeven. Ik zocht langzaam ergens een eenzaam tafeltje in een hoekje van de zaal zodat ik wat uit het zicht bleef. Er waren een aantal aantrekkelijke drankjes in de bar toegankelijk voor mij, maar ik kon mezelf er niet toe zetten om me tot daar te begeven.
Alles wat ik moest doen leek me te veel te zijn. Ik keek nog even de vele mensen aan zonder dat ze dat zelf beseften en zag dat de meeste eruit zagen zoals Sawyer. Wat me eigenlijk niet verbaasde aangezien hij degene was die de uitnodigingen had verzonden.
Zelfs jonge meisjes waren bijna niet aan te zien van de arrogantie. Ik bekeek nog even de andere mensen en moest soms even grinniken wanneer sommigen vreemde bewegingen maakten.
Ik amuseerde me wel even en hield mijn moeder nauwlettend in de gaten. Ik kon het nog steeds niet geloven dat ze van zo iemand kon houden en ik dacht niet dat ik het ooit zou kunnen accepteren. Ik wilde net overwegen om toch even een drankje te gaan halen toen ik een bekende stem achter me hoorde.

“Amuseer je, je een beetje?”
Ik draaide me om.
“Wat denk je zelf?” ik keek Blaise met een verwrongen glimlach aan terwijl hijzelf en een andere jongen aan mijn tafeltje kwamen zitten.
“Dit is –“ begon hij.
“Draco, ja. Die ken ik. Net zoals ik jou kende.” Onderbrak ik Blaise met een flauwe glimlach.
“Ow.” Ze keken me beide verward aan. “Waarvan ken je hem dan?” vroeg Blaise me met opgetrokken wenkbrauwen. “Ik hoop dat je nergens hebt zitten rondsnuffelen in mijn kamer ofzo.”

Ik moest even hardop lachen, maar keek Blaise toen weer serieus aan.
“Wat zou ik dan wel gevonden hebben? Een geheime liefdesverklaring aan elkaar misschien? Nee, ik zat ook op Zweinstein hoor. Twee jaar lager dan jullie.”
“Ahzo en om welke reden kun je mij dan wel niet luchten?” vroeg Blaise terug die blijkbaar geïnteresseerd was geraakt.
“Ik kende jullie reputatie maar al te goed. Alles draaide om meisjes versieren. Ik ben heus niet blind hoor en geloof me; ik denk dat zelfs je vader zich zou schamen moest hij zo’n dingen toen te weten hebben gekomen.” Ik glimlachte even lief naar mijn toekomstige broer en keek toen naar iets wat achter hem mijn aandacht trok. Ik zag alweer diezelfde jongen naar me kijken. Ik had zin om op hem af te stappen en hem aan te spreken, maar bleef toch zitten.
Blaise glimlachte krampachtig waardoor ook ik terug moest lachen.
“Maak je geen zorgen, ik ga er niets over zeggen tegen je toffe pa.”
“Ja, wat mijn vader betreft. Ik denk dat je nu wel genoeg indruk hebt gemaakt. Nu moet je nog werken aan je opmerkingen die je geeft.” Zei Blaise op een enorm serieuze manier wat ik bijna niet mogelijk schatte.
“Ik kan er ook niets aan doen dat alles eruit vliegt zonder dat ik erbij nadenk.” Zei ik schouderophalend. “Ik wil gewoon dat hij me mijn eigen gang laat gaan. Ik ben niet iemand die je zomaar kunt commanderen. Ik wil doen waar ik zin in heb en niet alle dagen met zo’n jurk hoeven rondlopen. En dan zwijg ik nog over die schoenen.” Ratel ik op waarna de twee jongens grijnsden naar elkaar.
“En lach daar niet mee. Ik snap niet hoe je het hier uithoudt. Geen van jullie tweeën. Heb je al eens al deze mensen goed bekeken? Ze zijn stuk voor stuk arrogant. De één nog erger dan de andere. Ik wist niet dat je zoveel dezelfde mensen op één plaats kon krijgen. Maar blijkbaar heeft jouw vader dat toch voor elkaar gekregen. Nog een geluk dat ik binnenkort achttien wordt. Dan ben ik hier weg.”
“Meen je dat?” Vroeg Draco plots. “Waar wil je dan heen gaan?”
Ik keek hem even raar aan, maar antwoordde dan toch.
“Ja, ik meen dat. Ik ga hier echt niet langer blijven dan nodig en goed voor me is. Waar ik heen wil, weet ik nog niet, maar ik weet zeker dat ik hier niet blijf. Alleen dit stomme feest al zorgt ervoor dat ik wil vertrekken.” Zeg ik en draai dan met mijn ogen.
“Heb je er iets aan op te merken, Liana?” Hoorde ik achter mij en zag ik Blaise gezichtsuitdrukking enigszins verharden.
“Ja, jij en nog een aantal andere personen zijn er te veel aan.” Zei ik. Ik hief elegant de onderkant van mijn jurk op en liep toen richting de bar. Ik wist dat ik een fout had gemaakt door zo tegen hem te spreken, maar dat kon me voor het moment even niet schelen. Dat was een zorg voor morgen, of misschien voor vanavond nog.

Ik vroeg een glas witte wijn en ging toen met mijn rug naar de deuren zitten zodat ik zag wat mijn moeder allemaal uitspookte. Blijkbaar had ze het heel gezellig met Sawyer en enkele van haar nieuwe vrienden. Ik zag een stralende glimlach op haar lippen liggen, maar ik wist niet zeker of ik blij moest zijn voor haar of niet.
Op dit moment gingen verschillende gevoelens door me heen. Ik wilde er wel veel zorgen dat ik wat aardiger overkwam bij Sawyer, maar dan moest hij me de ruimte en de tijd geven.
Ik zag nu pas dat de zaal enorm mooi versiert was. Er hingen een aantal slingers aan de muren die bij elke gelegenheid zou kunnen passen, ook bij deze, en aan het plafond hing een grote, parelrijke luster waar een stuk of tien lampen in verwerkt waren zodat hij veel licht gaf. Het was dan ook de enige die brandde zodat er een wazig, maar sfeervol licht terecht werd gebracht. Er bevonden zich veel mensen op de dansvloer. Zij hadden het blijkbaar goed naar hun zin hoewel sommigen naar mijn zin niet echt konden dansen.

“Hallo, u moet Liana zijn.” Zei een jongensstem achter mij. Ik draaide me om zodat de jongeman, die ik al enkele keren had gezien, mijn hand nam en er een kus op drukte.
“Ja, en wie bent u?” vroeg ik zo vriendelijk als mogelijk was.
“Ian. Ian Warrens.” Zei hij met een warme stem. Ik herkende hem niet meteen dus zat hij vast niet bij mij op Zweinstein. Ik onthield meestal goed de personen die ik gekend had.
Hij had warrig, donkerbruin haar en groene ogen. Hij droeg zoals iedereen een net, zwart pak en ergens deed hij me wel denken aan Harry Potter wat ikzelf een vreemde gedachte vond. Ik wilde zelfs niet weten hoe de twee mannen van het huis gingen reageren wanneer ik met zoiets afkwam.
“Wil je iets drinken? Zo zie je er anders wel uit.” Glimlachte hij.
Ik keek even naar mijn glas waar eerst nog witte wijn in had gezeten, maar nu echter leeg was. Ik knikte niet veel later en nam het glas champagne aan dat Ian voor me uit hield.
Ik zag dat Sawyer alweer aan het tafeltje in de hoek stond terwijl hij praatte met Blaise en Draco. Of beter gezegd; hen uithoorde over mijn gedrag. Hoe kon een man toch zoveel mensen onder zijn hoede nemen? Zag niemand dan hoe hij werkelijk was?

Ik was zo in gedachten verzonken dat ik niet merkte dat Ian nog steeds tegen me praatte.
“Gaat het wel?”
Ik keek op en zag dat Ian me vragend aankeek.
“Ow ja. Ik was even aan het denken hoe ik mijn lieve stiefvader nu weer kon kwellen.” Zei ik met een kleine, maar lieve glimlach.
Hij glimlachte terug en bood zijn rechterarm aan. “Wil je dansen?” vroeg hij als een echte heer.
Ik knikte en haakte mijn arm in die van hem en liet me naar de dansvloer begeleiden. Ik wilde mijn armen om zijn nek leggen, maar hij nam er één van terug en verstrengelde zijn vingers in de mijne. Zijn andere hand kwam op mijn heup terecht.
“Even een goede indruk maken hé.” Fluisterde hij in mijn oor.
Ik zag hoe Blaise elke beweging van onze dans volgde en ik voelde me ietsje ongemakkelijk worden. Ik keek de andere kant op en zag een koppel ruziemaken.
De muziek liep op zijn einde en ik liep terug naar de bar. Ian volgde me en ging op het krukje naast me zitten terwijl hij me goed in de gaten hield.
“Is er iets?” vroeg hij voorzichtig.
“Nee hoor.” Antwoordde ik snel.
Ik was blij dat ik nu eindelijk iemand had om te praten, maar er was toch iets raar aan die jongen. Ik zocht snel Blaise op met mijn ogen om mijn toevlucht bij hem te nemen.

“Zocht je mij?”
Het was de eerste keer dat ik nu echt blij was om Blaise te zien. Ik grijnsde zodat mijn witte tanden tevoorschijn kwamen.
“Ja,” zei ik opgelucht, “Ik had nog een aantal vragen over je vader. Dan kan ik mijn gedrag misschien iets aanpassen.”
“Natuurlijk. Kom maar mee.” Antwoordde hij. Ik dacht wel dat hij begreep dat ik bij Ian weg wilde. Ik liep snel achter Blaise aan.
“Oh, wacht even.” Ik legde mijn hand op Blaise zijn schouder en draaide me toen snel om naar de bar om nog een drankje te bestellen. Ik had de smaak te pakken gekregen.

“Wie was die gast waar je hebt mee staan dansen?” vroeg Blaise toen we terug aan één van de weinige tafeltjes zaten.
“Éne Ian. Hij begon plots tegen me te praten. Ken je hem?”
“Nee, ik heb hem nooit eerder gezien. Ik ga het wel eens navragen wie hij is.”
“Dat hoeft niet hoor.” Zei ik fronsend. Dat was ook zoiets waar ik me aan ergerde. Als ze iemand niet kennen, gaan ze meteen uitzoeken wie het is.
“Jij bent veel te goed.” Kreeg ik meteen als antwoord. “Als je bij deze familie wilt horen, moet je een beetje aan je arrogantie werken tegenover mensen die je niet kent in plaats van tegen mijn vader. Ik begrijp dat je, je hier niet goed voelt, dat het een hele verandering is, maar probeer je toch even aan te passen.” Zei Blaise vriendelijk. “Wil je trouwens dansen?”
Ik goot mijn glas achterover en volgde Blaise naar de dansvloer.

Eigenlijk wilde ik op zijn preek ingaan, maar het leek me een goed idee om voor één keer mijn mond te houden nu het nog kon. Ik legde deze keer wel mijn armen rond de nek van mijn danspartner en ging dicht tegen hem aanstaan zodat ik mijn hoofd tegen zijn schouder kon leggen.
We waren echter nog geen vijf seconden aan het dansen vooraleer ik Ian naar ons zag toekomen. Ik sloot even mijn ogen toen hij het niet zag en klemde mijn vingers vast aan de stof van Blaise zijn pak.
“Mag ik deze schone dame van u lenen?” Vroeg hij hoffelijk. Ik voelde me half misselijk worden, maar keek hem toen lief aan.
Blaise knikte naar me en ging toen bij Draco en nog iemand anders zitten die ik niet kon. Ze gingen meteen praten en ik had zo’n idee dat Blaise de andere twee aan het uithoren was over Ian.
Ik liep echter gehoorzaam achter de jongen aan en stopte pas toen hij dat ook deed.

“Wil je even mee naar buiten?”
Ik aarzelde even, maar knikte toen maar. Ik kon toch wel even van het feest verdwijnen en er was niemand die me ging missen.
“Weet je dat je eigenlijk een heel knap meisje bent?”
Ik trok even mijn ene wenkbrauw op, maar besloot toen maar te antwoorden.
“Euhm… ik denk dat ik maar weer naar binnen ga. Ik heb het koud.” Het leek me ineens niet meer zo’n goed idee om hier buiten te blijven staan met hem en ik had het inderdaad nogal koud.
“Ik weet daar wel iets op.” Hij begon met zijn handen over mijn bloten armen te wrijven wat eigenlijk nogal pijnlijk was. Mijn lichaam moest zich zo snel aanpassen aan de andere temperatuur zodat het pijn deed. Ik keek hem moeilijk aan en duwde zijn handen toen weg.

“Kom, loop even mee.” Hij nam mijn hand vast en trok me mee een klein steegje in.
“Wat moeten we hier doen?” vroeg ik met een bang stemmetje.
“Dat ga je wel merken.”
“Ik wil het eigenlijk niet merken. Ik wil terug naar binnen.”
“Blijf nu even hier. Ik wil gewoon wat plezier maken.” Zei Ian nu op een iets hardere toon.
“Nee, en laat mijn arm nu los.” Ik keek hem aan met een mengeling van boosheid en angst. Ik hief mijn hand op om hem te slaan, maar hij ving mijn pols gemakkelijk op en hield hem tegen de kille muur.
“Laat me los!” Riep ik nu door het steegje terwijl ik wild tegenspartelde, maar hij keek me alleen maar grijnzend aan.
“Zwijg gewoon. Zo is het gemakkelijker voor allebei.” Zei hij terwijl zijn hand onder mijn jurk gleed.
“Nee! Laat me los!” Ik voelde een snik opkomen, maar drong hem terug. Ik wilde ook zijn hand wegduwen, maar hij hield mijn handen stevig vast tegen de muur.
Ik wist niet meer wat hij deed, maar het klonk niet goed; alsof hij zijn broek losmaakte.
Ik sloot mijn ogen om niet te hoeven zien wat hij verder deed. Plots was echter een snijdende pijn door mijn hele lichaam voelbaar.
Ik snikte en wilde tegen stribbelen, maar hij was te sterk voor me. Allerlei gevoelens en gedachten gingen door me heen. Ik kon me niet voor stellen, hoe dom ik wel niet was geweest om met hem mee te gaan, maar ook die laatste dingen verlieten mijn hoofd. Ik kon aan niets anders meer denken. Ik probeerde mijn gedachten ergens anders op te zetten en hoopte dat alles vlug voorbij zou zijn.

“Hé, wat gebeurt daar?”
Ik hoorde hoe iemand met snelle passen op ons af kwam. Ik had nog steeds mijn ogen gesloten en zag dus niet wie het was.
“Laat haar los!” Ik had een vaag idee dat het Blaise was en voelde hoe hij Ian in zijn maag moest gestompt hebben. Ik viel op mijn knieën op de grond. Ik plaatste nog mijn handen voor me uit om mijn val te breken, maar veel hielp het niet. Ik pijnigde me alleen nog meer. Snikkend bleef ik op de grond liggen, maar liet nog steeds geen traan zien.
Ian snelde met pijnlijke passen weg waarna Blaise naast me neer hurkte.
“Hé, kom maar.” Hij sloeg mijn rechterarm rond zijn nek en droeg me weg. Weg bij die misselijkmakende steeg.
Ik weet niet waar we toen terechtkwamen, maar mijn vermoeden ging naar een soort kelder of kerker ofzo.
“Wacht hier even. Ik zoek even de afstandsbediening om de deur te openen.” Hoorde ik Blaise tegen me zeggen terwijl hij me tegen een even kille en koude muur als daarnet legde en toen wegliep. Ik hoorde hem door verschillende dozen snuffelen, maar hoorde hem ook vloeken. Ik bleef doodstil zitten en probeerden rustiger te gaan ademhalen. Ik hoorde Blaise mompelen terwijl hij allerlei zaken op de grond gooide.
Plots vloog de ijzeren deur, waardoor we in de kerker terecht waren gekomen, dicht en werd het geheel donker. Ik schrok en ging een beetje rechter zitten.
“Blaise? Kan die deur nog open van binnenuit?” vroeg ik angstig.
Ik sloeg een gilletje toen Blaise me plots rond mijn middel nam en rechttrok. Hij stelde me snel gerust en trok me tegen zich aan.
“Nee, die ingang is speciaal gemaakt voor indringers te vangen.” Zei hij zacht in mijn oor. “Die afstandsbediening moet hier ergens liggen.” Fluisterde hij tegen zichzelf, maar toch kon ik het verstaan. “Heb je toevallig je toverstok bij je?” vroeg hij nog.
Ik schudde mijn hoofd. Ik zou niet weten waar ik hem moest opbergen met zo’n jurk aan die eens zo mooi schitterde, maar nu vuil was van op de grond te liggen en er zat een grote scheur in aan de onderkant.

“Ik denk dat we hier dan gewoon maar moeten wachten tot er iemand naar beneden komt.” Blaise ging tegen de muur op de grond zitten en ik volgde zijn voorbeeld.
“En hoe groot is die kans?” vroeg ik met een vlaagje angst. Ik wilde zo snel mogelijk naar mijn kamer en daar zo lang mogelijk blijven.
“Niet erg groot.”

Ik voelde hoe de tranen die ik daarnet tegen had gehouden allemaal naar boven kwamen en over mijn wangen vloeiden. Blaise nam mijn hand beet die slap naast me hing en trok me dichter tegen zich aan. Ik ging met mijn hoofd tegen zijn borst zitten en sloot mijn ogen om de beelden van daarnet uit mijn hoofd te houden, maar veel hielp het niet.

“Het spijt me. Ik had je nooit met die kerel moeten laten meegaan.” Fluisterde hij gemeend in mijn rechteroor. Ik ging nog meer tegen hem aanliggen. Niet veel later voelde ik Blaise zijn twee armen rond me heen sluiten en hoe zijn kin op mijn hoofd rustte.

“Ik voel me vuil.” Fluisterde ik zacht.
“Morgenochtend is alles voorbij. Dan zorg ik er persoonlijk voor dat hij boet voor zijn daden. Niemand raakt mijn kleine zus aan op zo'n manier.” zei Blaise tegen me.
Er verscheen even een manier op mijn gezicht toen ik hem het woord 'zus' hoorde uitspreken, maar die verdween even snel als hij was gekomen.
“Ga je bij me blijven?” Ik keek iets naar boven en probeerde zijn gelaat te zien, maar dat werd verborgen door de duisternis die in de kelder heerste.
“Ja, altijd.” Hij drukte een zachte kus op mijn voorhoofd waardoor ik me ietsje veiliger voelde. Ik had nog nooit zo’n rotdag gehad. Ik had ook nooit verwacht dat Blaise zo voor me ging opkomen. Eerder dat hij me aan mijn lot ging overlaten. Ik hield zijn hemd stevig vast en verborg mijn gezicht bij hem.

Ik keek op mijn goudkleurige horloge, die met blinkende steentjes bewerkt was, en zag dat het tien voor twee was.
“Je had gezegd dat ik voor twee uur in mijn bed ging liggen.” Zei ik nogal slaperig.
“Hier kan je niets gebeuren. Je hoeft niet meer bang te zijn.” Was zijn antwoord. Ik wist dat hij gelijk had. Zolang ik bij hem bleef, ging me inderdaad niets gebeuren.
“Weten je vrienden toevallig niet waar je naartoe ging?” vroeg ik aarzelend.
Ik wist eerlijk gezegd niet wat ik wel en niet kon vragen. Op de duur kon je het ook niet meer weten. De éne keer kwamen ze boos en de andere keer waren ze vriendelijk.
“Ik heb tegen Draco gezegd dat ik je kwam zoeken, maar ik heb niet gezegd dat ik naar buiten ging gaan, of hierheen ging komen. Mijn vader en jouw moeder gaan ons tegen morgenochtend wel vinden. Ze gaan wel merken dat we weg zijn.”
“Dat hoop ik maar. Je vader mag me nu niet echt hé.”
“Ik ben hier toch.” Zei hij al ietsje enthousiaster dan daarnet. “En ik weet zeker dat hij diep in zijn hart je wel mag. Net zoals ook ik verder heb gekeken dan de eerste indruk die je gemaakt hebt.”
Ik glimlachte even, maar bleef in dezelfde positie liggen zoals ik al een hele tijd lag. Ik lag absoluut niet comfortabel, maar dat kon me niet deren. Ik wilde me zo snel mogelijk wassen zodat ik alle viezigheid van me af kon krijgen.
“Voel je, je al wat beter.” Hoorde ik Blaise vragen.
“Ik denk niet dat ik me vlug beter zal voelen. Ik heb altijd geweten dat het een slecht idee was om hierheen te komen.”
“Je hebt mij toch leren kennen?”
“Ja, maar jij vervangt mijn andere vrienden niet. Wanneer Sawyer, Ilana hier had gelaten, dan ging ik dit misschien niet hoeven meemaken.” Ik voelde alweer een snik komen en liet hem de vrije loop. Blaise’s zijn greep op mij verstrakte iets zodat hij me wat beter vast had. Ik sloot mijn ogen en was al vlug vertrokken in een rusteloze slaap.

kjell-lovers · 5e jaars Verdiend: 80 Sikkels Woonplaats: belgiÃ«

Hoofdstuk 7: Onverwachte hulp

‘Wil je nog een glas wijn drinken? Ik heb er wel nog enkele staan, denk ik.’
‘Ja, heb je trouwens een idee waar de kinderen zijn?’ vroeg Marcia.
‘Nee, nu je het zegt.’ Antwoordde Sawyer verward, ‘Ze zijn misschien al op hun kamer. Het gaat tijd worden dat je eens met haar praat, Marcia. Ik heb niet veel geduld en houdt er niet van wanneer mensen me tegen spreken of niet doen wat ik vraag.’
‘Ik weet het schat. Ik ga morgen wel met haar praten.’

De deur van de kelder werd geopend en zowel Marcia als Sawyer kwamen naar beneden. Ze zagen er niet echt dronken uit, maar ze waren vast ook niet nuchter meer. Hand in hand daalden ze de trap af.
‘Waar zit het knopje om het licht aan te doen?’ vroeg Marcia.
‘Ergens aan de rechterkant en let op dat je niet naar beneden dondert want je staat nog niet volledig op de grond.’
Het licht sprong aan en ik knipperde verward met mijn ogen. Ik wilde half rechtop gaan zitten, maar doordat Blaise me nog steeds vasthield, was dit gemakkelijker gezegd dan gedaan.
‘Wat doen jullie hier beneden?’ hoorde ik meteen verontwaardigd vragen. Ik wilde antwoorden, maar Blaise was me voor.
‘Het is haar schuld niet vader. Ik wilde iets komen halen, maar de achterdeur viel dicht en daardoor werden we dus ingesloten.’ Vertelde hij naar de waarheid. Ik hoopte dat hij niets ging zeggen over mijn klein probleempje van daarnet, of was het al morgen?
‘Ga dan maar snel naar boven. En wat heb je met die jurk gedaan?’ zei Sawyer.
‘Ik ben … gestruikeld.’ Zei ik met een aantal stopwoordjes. Ik voelde me enorm loom en moe. Het was haast niet te geloven dat ik al lang had geslapen. Maar misschien speelde het feit dat ik op de grond zat wel mee. Ik had nu niet echt de gemakkelijkste pose om te slapen.
Blaise stond recht en trok ook mij op mijn beide benen in zijn actie. Samen gingen we traag naar boven en namen afscheidt op de gang. Elk gingen we onze eigen kamer in. Ik wilde nog een lange douche nemen, maar ik was zó moe dat ik me gewoon snel uitkleedde en een grote T-shirt over mijn hoofd trok. Daarna liet ik me op bed vallen en trok de dekens tot aan mijn kin. Ik wierp een blik op mijn wekker en zag dat het amper drie uur was.

- * -

Badend in het zweet werd ik wakker. Ik ging snel rechtop zitten en keek angstig om me heen. Ik trok mijn knieën op totdat ze mijn kin bereikten en zorgde dat het dunste van de twee dekens me nog steeds bedekte.
Ik zag nog steeds zijn ogen die schitterden van kwaadaardigheid. Ik voelde zijn warme, afstotelijke adem op mijn huid brandden. Ik voelde zijn handen overal op mijn lichaam. Er glipte een traan weg uit de hoek van mijn oog. Mijn hele lichaam trilde onophoudelijk en ik wist niet meer aan wat ik moest denken. Ik kon zijn gezicht gewoon niet uit mijn hoofd krijgen. Ik voelde me absoluut niet veilig meer alleen en in een vreemde kamer waar ik nog maar net in was terecht gekomen. Ik was nog geen week ingetrokken bij Sawyer en ik had al meer te verwerken dan al de rest uit mijn leven.
Ik stapte aarzelend uit bed en opende zacht de deur van mijn slaapkamer. Ik keek de gang op en ging blootsvoets op weg naar de kamer van Blaise. Daar ging niemand me kwaad doen. Ik opende zacht zijn deur en keek of hij wel sliep. Hij lag vredig onder de dekens en zijn borst ging op en neer volgens zijn ademhaling. Hij sliep in de zomer vast in gewoon een boxershort. Ik trok de dekens iets weg en ging naast hem liggen. Ik keek vluchtig even naar zijn gelaat en legde toen mijn hoofd op zijn borst en mijn linkerarm over zijn buik zodat ik zeker wist dat hij er nog was. Mijn voeten voelden nogal koud aan door op de kille grond te stappen en het verbaasde me eigenlijk dat Blaise daardoor niet wakker werd.
Ik besefte dat zijn kamer nog groener was dan die van mij. Ik sloot opnieuw mijn ogen en vertrok alweer in een slaap. En hopelijk één die langer duurde dan daarnet.

- * -

Ik wriemelde in mijn slaap en fronste zonder dat ik het wel goed besefte. Ik liet mijn hand over Blaise zijn borst gaan, maar weigerde mijn ogen te openen. Ik schrok echter wel toen ik een hand over mijn bovenarm voelde gaan. Ik ging vlug rechtop zitten, maar voelde me enorm dom. Het was gewoon Blaise die wakker werd en vast versteld stond van mijn aanwezigheid.
‘Liana, wat doe jij hier?’ vroeg hij verward. ‘Ben je hier heel de nacht gebleven?’
‘Ik … ik kon niet meer slapen en ben toen naar hier gekomen.’ Zei ik twijfelend. Ik steunde op mijn handen zodat ik Blaise zijn gezicht kon zien.
‘Ahzo.’
‘Ik ga wel terug naar mijn kamer.’ Ik stond alvast recht en wilde naar de deur lopen, maar Blaise nam mijn hand en schudde zijn hoofd.
‘Blijf maar hier als je, je hier beter voelt.’ Zei hij vriendelijk. Ik glimlachte en ging terug naast hem liggen.
‘Is het je opgevallen dat er een vijftal mensen zijn blijven slapen?’ vroeg hij na tien minuten te hebben gezwegen.
‘Nee, ik heb niet echt op andere geluiden gelet dan die in mijn kamer.’
‘Wat hoorde je dan?’ vroeg Blaise terwijl hij een wenkbrauw optrok.
‘Gewoon, ingebeelde geluiden.’ Ik ging terug liggen zoals ik had gedaan toen ik was binnengekomen. ‘Hoe laat is het trouwens?’
‘Ik denk dat het iets van zes uur moet zijn in de morgen. Slaap je normaal langer?’
‘Ja. Veel langer’

kjell-lovers · 5e jaars Verdiend: 80 Sikkels Woonplaats: belgiÃ«

Hoofdstuk 8: Het leven gaat verder

‘Wat ga je doen vandaag?’
We waren al ruim twee weken verder, maar ik sliep nog steeds niet zonder wakker te worden door nachtmerries. Er waren geregeld nachten voorbijgegaan waarin ik toch bij Blaise had geslapen omdat ik de slaap niet kon vatten in mijn eigen, huidige kamer.
Ik had Blaise gevraagd om tegen iedereen te zwijgen en dat had hij gedaan. Niemand wist wat er gebeurd was op de avond van het feest en ook mijn moeder en Sawyer waren er tot op de dag van vandaag er nog niet achter gekomen wat we in de kelder gedaan hadden.
Blaise had wel een uitvlucht kunnen bedenken, wat eigenlijk wel een deel de waarheid was, maar Sawyer had laten blijken dat hij er geen woord van geloofde.
Ikzelf ging zo veel mogelijk gesprekken met hem uit de weg zodat hij geen moeilijke vragen kon stellen, maar ik kon niet elke dag op mijn kamer eten. Dat had zelfs mijn moeder gemerkt en had me verplicht om met de rest van het ‘blije gezin’ te eten.

Sinds we bij Sawyer woonden, had ik geen enkel goed gesprek meer met mijn moeder gehad. Het was bijna alsof ze onder dwang van Sawyer mij uit de weg moest gaan.
‘Ik heb met een aantal vriendinnen afgesproken om te gaan winkelen.’ Antwoordde ik en stak een stukje brood in mijn mond. Ik steunde met mijn ellebogen op tafel terwijl ik heel goed wist dat dit soort dingen niet werden toegestaan door Sawyer. Deze morgen had hij er blijkbaar minder problemen mee, iets wat ik totaal niet erg vond.
‘Waar ga je dan heen? De dreuzelstad of de wegisweg?’ Hij trok een wenkbrauw omhoog en keek me aan alsof hij me nog nooit had gezien. Ik begreep nog steeds niet wat er zo erg was aan winkelen in dreuzelwinkels, maar gelukkig waren mijn meeste vriendinnen heksen dus gingen we meestal naar de wegisweg. Op die manier moest ik ook al minder gezaag verwerken.
Ik was het al iets beter gewend hier, maar soms had ik het gevoel dat ik nog steeds delen van het huis niet kende. Blaise had me al heel veel geholpen in de tijd dat ik hier vertoefde.

Een groot deel van de mensen waar ik mee om ging op school hadden in een deuk gelegen wanneer ze erachter kwamen dat ik bij Blaise woonde, maar ik vond het allang niet erg meer. Hij was veel minder erg dan ik me altijd had ingebeeld, maar misschien had hij zijn streken van op school afgeleerd. En het feit dat hij nu niet alle dagen met zijn vriendjes rondliep deed er vast ook veel aan.
‘Ik heb de wegisweg verkozen. Ik had namelijk geen zin om opnieuw een preek van jou te krijgen.’ Zei ik en haalde een lieve glimlach tevoorschijn.
Ik voelde hoe ik zacht Blaise zijn voet tegen mijn rechterscheen kreeg, maar gaf er geen aandacht aan want ik had in de loop van de eerste week ontdekt dat Sawyer het niet kon verkroppen dat Blaise me hielp om me te integreren.
Wanneer ik een reactie zou geven tegenover Blaise, ging Sawyer merken dat Blaise alweer pogingen deed om ruzie te voorkomen.
‘Ik geef nogal veel preken volgens jou hé.’ Zei Sawyer en schoof zijn stoel iets achteruit. ‘Nietwaar?’ zei hij er nog na, toen hij merkte dat ik niet van plan was om te antwoorden.
‘Vind je het raar dan? Ik kan niets goed doen in jouw ogen. Telkens als ik mijn best doe om te zijn zodat jij me zou appreciëren, dan geef je kritiek op het één of het ander. Denk je dat ik het gemakkelijk heb? Misschien had je even moeten nadenken wanneer je iemand van achttien jaar in huis nam. Dan had je nu niet moeten zitten preken.’ Ik was rechtgestaan en keek boos naar Sawyer.
‘Blijkbaar weet je nog steeds niet op welke manier je tegen mij moet spreken, Liana. Vergeet niet dat je hier onder mijn dak woont.’ Hij was ook opgestaan en toerde iets boven mij uit.
‘Jammer genoeg nog steeds wel ja. Gelukkig voor mij gaat dat niet lang meer duren.’
‘Denk je dat? In mijn familie gelden andere regels, meisje. In de loop van de tijd ga je wel nog merken wat ik hiermee bedoel. Je zorgt er maar voor dat je hier vanavond voor het eten bent. Wanneer dit niet het geval is, kom ik je persoonlijk zoeken. Ben ik duidelijk?’ Het leek bijna alsof hij ieder moment uit zijn vel kon springen.
Ik weigerde te antwoorden en schoof mijn stoel nog ietsje verder achteruit zodat ik zonder problemen weg kon lopen. Ik zag Blaise nog even teleurstellend en hoofdschuddend kijken, maar liep toch door.
Ik kon bijna nie t geloven dat ik alweer ruzie met hem gekregen had. Hoe meer ik mijn best deed om dit te vermijden, hoe erger het werd.
Ik hoorde hem nog iets roepen, maar snelde de trap op en ging mijn kamer in. Ik duwde de donkere, eiken deur dicht en leunde er even tegen. Ik keek naar mijn lichaam en zag dat mijn nachtjapon, die bijna tot aan de grond reikte, licht tegen me aan kleefde. Ik keek op mijn horloge die strak om mijn pols zat en zag dat het iets over acht was. Ik kon onmogelijk zo vroeg naar de wegisweg gaan. Toch liep ik naar mijn kledingkast die ik, tot Sawyer zijn afschuw, had opgetoverd. Hij had nu een lichtblauwe kleur, die enorm afstak tegen de rest van mijn kamer. Ik had nog een aantal ideetjes om mijn kamer wat op te fleuren, maar had nog geen zin gehad om het te veranderen.
Ik zocht snel een gemakkelijke jeansbroek uit met een bijpassend T-shirtje en liep toen opnieuw de gang op waar ik zo’n vijf minuten geleden had gelopen.
Blaise had tegen de muur voor mijn slaapkamerdeur staan leunen en liep nu op me af. Aangezien dat de gang maar een anderhalve meter breed was, stond hij al snel voor mijn neus. Net zoals zijn vader was hij een stuk groter dan mijzelf en stak dus iets boven me uit zodat ik een beetje naar boven moest kijken om zijn gelaat te zien.
‘Heb je dan helemaal niet geleerd?’ de teleurstelling was maar al te goed hoorbaar in zijn stem.
‘Dit is niet het juiste moment, Blaise.’ Antwoordde ik zuchtend en keek de andere kant op.
‘Dit is zelfs een heel goed moment. Ik kan gewoon niet geloven dat je jezelf nog steeds niet kan beheersen! Het kan me niet schelen wat je doet, maar maak hem niet zo boos. En zeker niet op het begin van de dag. Voor mijn part help je je hele kamer naar de vaantje, maar hou je tenminste even in bij mijn vader.’
‘Ah zo zit het. Ik krijg weer alle schuld. Ik ben zijn gemekker beu! Ik ga weg met wie ik wil en naar waar ik wil. En het kan me niet schelen wat je vader van mij denkt. Ik ben verdorie bijna achttien jaar en ik mag het huis niet uit zonder zijn toestemming!’
‘Ja, je kunt de mensen met wie je uit gaan, maar al te goed uitkiezen nietwaar. En wat mijn vader betreft; het is maar al te normaal dat mijn vader niet wilt dat je naar de dreuzelstad gaat, hij is een volbloed.’
Ik schrok even van zijn woorden, maar herstelde me al snel.
‘Ik heb al eerder gezegd dat ik niet naar de dreuzelstad ga, maar naar de wegisweg. Als je dan toch zo graag commentaar wilt geven, zorg er dan voor dat je over de juiste informatie beschikt.’ Ik nam mijn kledij van de grond die ik eerder had laten vallen en liep langs Blaise heen om dan de badkamer in te gaan.
Blaise zuchtte en draaide zich ter zelfder tijd om.
‘Liana, het spijt me! Liana?!’

Ik draaide de sleutel in het slot om en hoorde Blaise zijn stem tegen me spreken terwijl zijn hand zacht in aanraking kwam met de deur. Ik liet me langs de deur om de grond zakken en vroeg me zacht af hoe alles zover had kunnen komen. Ik trok mijn knieën op tot mijn kin erop kon rusten en sloeg mijn armen rond mijn benen heen.
Na een tijdje gaf Blaise het blijkbaar op want het was volledig stil geworden. Ik wist niet hoelang ik daar al zat, maar het leek een eeuwigheid te duren. Ik had niet alleen woorden gehad met Sawyer, maar ook met Blaise deze keer.
Mijn moeder leek wel op een andere planeet te leven. Ze werd verblind door liefde en zag niet hoe ik met deze situatie leefde.
Ilana zou pas om één uur op de wegisweg te vinden zijn en dat gold ook voor de andere vier meiden. Ik had geen flauw idee of er nog mensen gingen meekomen. Het enige wat ik wenste, was een leuke dag zonder Sawyer of enige andere persoon die de boel kwam verzieken.
Ik plaatste uiteindelijk mijn handen langs me heen en drukte mezelf omhoog. Ik draaide de kraan van het bad open keek hoe het water er langzaam inliep. Ik deed ook nog een likje badschuim in het water en duwde toen de bandjes van mijn nachtjapon over mijn schouders zodat hij volledig van me af gleed.
Ik ging met één voet in het water staan en merkte dat de temperatuur perfect was.
Het bad was groot genoeg zodat ik in mijn volle lengte kon gaan liggen. Wanneer er voldoende water in de badkuip was, draaide ik de kraan terug dicht en sloot genietend mijn ogen. Daarna ging ik kopje onder om mijn haren nat te maken. Ik ging vroeger veel zwemmen zodat ik redelijk lang onder water kon blijven.
Ik was me niet langer bewust van mijn omgeving en sloot mijn gedachten af en stond niet toe dat de onnozele zinnetje van Sawyer opnieuw binnendrongen.

-*-

Ik keek in de spiegel en zag gelukkig mezelf staan. Mijn ongekamde haar zat volledig in de war zodat ik straks enorm veel problemen zou hebben om erdoor te borstelen. Ik de hoek van de badkamer merkte ik plots mijn eigen toiletzakje op. Al sinds de eerste dag was het verdwenen, samen met mijn ‘gewaagdere’ kledij, en ik had er eigenlijk niet echt naar gezocht. Al mijn make-up en sieraden waren er echter wel in terug te vinden.
Ik keek nogmaals in de spiegel en nam toen mijn mascara om mijn ogen iets meer kleur te geven. Ook mijn lippen bleven niet langer roze, maar werden felrood zodat ze goed opvielen.
Ik haalde grootte zilveren oorringen uit en deed die gemakkelijk in. Ik verving het T-shirtje dat ik eerst had aangetrokken door een korter met een diepe V-hals en stapte tevreden de badkamer uit.

Ik ging de trap af en werd meteen geconfronteerd met Blaise.
‘Ah, ik dacht dat je…’ zijn stem zwakte af en hij bekeek me even. ‘Ik dacht eigenlijk dat je na twee uur in de badkamer er enigszins anders ging uitzien.’
[b]‘Dat dacht je dan verkeerd. Wat doen zij hier trouwens?’ Ik wees naar Draco en nog drie andere jongens.
‘Wij gaan met je mee om ervoor te zorgen dat je hier vanavond bent terug te vinden.’
‘Ik hoef geen babysit, dankje.’
‘Dat heb je anders niet bewezen. Ik laat dat niet nogmaals gebeuren, Liana.’
‘Het gaat niet opnieuw gebeuren, maar ik wil niet de rest van mijn leven bang zijn om op straat te komen.’
‘Je hoeft niet bang te zijn als je je normaal kleed.’
‘Noem je dit niet normaal dan?’
‘Kijk zelf naar je truitje, Liana. Wat vind je nu zelf? Iedere jongen merkt dat op en het is normaal dat ze dan dingen proberen.’ [/b]
‘Jij doet dat niet.’
‘Ik ken je dan ook.’ Grijnsde hij even. ‘Ga maar iets anders aantrekken en doe die make-up van je gezicht.’
‘Wat is daar nu weer mis mee?’ vroeg ik verontwaardigd.
Blaise trok een wenkbrauw op waardoor ik zonder nog iets te zeggen naar boven liep om alweer iets anders aan te trekken.
‘En je kunt nu nog niet vertrekken dus je hoeft je niet te haasten.’ Hoorde ik Blaise nog roepen waardoor er een glimlach op mijn gezicht verscheen.

kjell-lovers · 5e jaars Verdiend: 80 Sikkels Woonplaats: belgiÃ«

Hoofdstuk 9 => Een uitstapje

‘Ah je bent er. Toen ik je zei dat je je niet hoefde te haasten, bedoelde ik wel niet dat je nog eens twee uur moest wegblijven hoor.’ Blaise stond zo’n vijf treden onder mij en keek me met een mengeling van een grijns en een frons aan.
‘Dat wist ik ook wel, maar ik had een brief ontvangen van een vriendin en omdat ik mijn gsm niet meer kan gebruiken omdat dat niet mag van jullie, duurt het tegenwoordig langer tot ik antwoord krijg.’ Antwoordde ik lief en haalde een glimlach tevoorschijn.
‘Jaja, dat zal wel. Kom nu maar gewoon de laatste treden en af en zeg je moeder gedag.’
‘Je vader niet?’
‘Nee, dat heb ik gedaan in de tijd dat je boven zat.’

Ik was blij dat ik voor deze morgen hem al niet meer onder ogen moest komen. ‘Ik ga daar iets eten dus ik ga nu vertrekken.’
‘Ja, weet ik. Ik ga trouwens nog steeds met je mee hoor.’
‘Ik ben geen klein kind meer, Blaise.’
‘Is het teveel gevraagd om voorzichtig te zijn?’
‘Nee, maar daarom moet je me niet steeds achtervolgen.’
‘Wees blij dat ik dat de laatste wel deed.’

Ik wist dat hij gelijk had, maar dat ging heus geen tweede keer gebeuren. Ik zuchtte en wist dat hij me toch nooit alleen zou laten gaan.
‘Moeten zij dan ook heel de tijd gaan waar ik ga?’
‘Nee, we gaan gewoon mee naar de wegisweg en daar gaan we elk onze weg. Maar ik hoop dan voor jou dat er niets gebeurd.’

Ik lachte en liep naar de voordeur. Nog voor ik aan de deur was voelde ik Blaise’s zijn hand op mijn schouder. Gelijk ging er een soort ongemakkelijkheid door me heen gaan.
‘Je moeder?’
‘Ow ja. Ik was het even vergeten.’ Ik liep naar de keuken waar Sawyer gelukkig niet meer aanwezig was en gaf mijn moeder een kus op haar wang om daarna weer te vertrekken en me bij Blaise te voegen.
‘Hoe gaan we eigenlijk gaan naar de wegisweg?’ vroeg ik aan Blaise toen we op de straat stonden en van de heuvel naar beneden keken.
‘Hoe wilde jij dat doen dan?’ vroeg hij op zijn beurt aan mij.
‘Ze gingen me komen ophalen, maar ik heb dat daarnet afgezegd doordat jullie nu ook allemaal meegaan.’
‘Ah, we gaan verdwijnselen tussen die bomen.’ Antwoordde Blaise en wees naar een enorm klein bosje. Eigenlijk was het zelfs geen bos meer.
‘Maar ik kan helemaal nog niet perfect verdwijnselen. Ik ga volgende week pas voor mijn examen.’
‘Ik ga je met mij meenemen. Je hoeft niet te panikeren.’
‘Met jou? Zo dicht?’ vroeg ik ongemakkelijk en keek om me heen. Ik wreef met mijn handen over elkaar wat voor een branderig gevoel zorgde.
‘Ja, is dat een probleem?’ hij keek me vreemd aan en zuchtte toen, ‘Liana, voor mij hoef je geen schrik te hebben. Je weet toch dat ik je niets zou doen? Toch?’ Hij hield me vast aan mijn schouders en keek me lang aan. Net zolang totdat ik mijn hoofd schudde.

Hij drukte me tegen zich aan en ik voelde hoe zijn kin op mijn hoofd rustte. ‘Ik ga ervoor zorgen dat je niets overkomt, maar dan moet je wel een beetje meewerken. Ik kan je niet helpen als jij mijn hulp afslaat.’
‘Ik weet het. Het spijt me.’ Fluisterde ik en zag toen dat Draco en de andere drie jongens ons vreemd aankijken. Blaise liet me los en knikte toen bijna onzichtbaar.

We liepen naar de bomen waarna Blaise me opnieuw vast nam. Ik kreeg een beklemmend gevoel en kreeg moeite met ademen. Ik wilde weglopen, maar het was onmogelijk om me te bewegen. Toen ik dacht dat ik het niet meer ging houden, viel ik met mijn knieën op de grond.
Blaise trok me opnieuw recht en glimlachte lichtjes. ‘Gaat het?’
Ik knikte en keek rond me heen. We waren inderdaad op de wegisweg beland. ‘Hoe laat gingen je vriendinnen hier zijn?’ vroeg Draco aan mij toen we de straat opliepen.
‘Rond één uur. Ik denk dat ik eerst iets ga eten.’ Antwoordde ik.
‘Alleen?’
Ik wist dat het Blaise was en draaide me om. ‘Ik wil mijn angst overwinnen Blaise. Ik wil echt niet mijn levenlang bang zijn.’
‘Dat hoeft ook niet, maar het is toch leuker om met een aantal personen te eten dan alleen?’
‘Ja, je hebt gelijk.’ Ik ging iets dichter bij Blaise staan zodat ik niet langer met mijn rug naar de jongens toe stond.
‘Trouwens, dit zijn Anton.’ Blaise wees naar een donkerblonde jongen die nogal nors keek. Ik dacht meteen aan Sawyer. Waarschijnlijk was zijn vader net als hem. ‘Dit is Alexander, maar je mag hem gerust Alex noemen.’ Ging Blaise verder en ik keek nu naar een jongen wiens haren ook een blonde kleur hadden, maar deze jongen had een vriendelijk blik. Het was vast iemand zoals Blaise.
‘En ten slotte is dit Jean.’ Deze jongen had zwart haar en donkerbruine ogen wat hem nogal schattig maakte. Ik glimlachte naar de drie jongens en wende me toen terug tot Blaise. ‘Oja, en Draco. Maar hem ken je natuurlijk.’ Zei Blaise er nog vlug bij.
‘Ja, inderdaad.’ Lachte ik terwijl ik keek naar Draco.
‘Zo, waar had je zin in?’ hoorde ik Blaise aan me vragen.
‘Oh, het is gelijk. Als ik maar iets te eten krijg.’ antwoordde ik.
‘We kunnen naar de lekke ketel gaan. Daar kunnen we misschien overnachten ook.’ Zei Alexander.
‘Alex, het is pas middag dus denk ik nu nog niet aan slapen en misschien willen onze ouders niet dat we niet thuiskomen.’ Zei Draco.
‘Ja, en trouwens is Liana nog geen achttien, dus hebben jullie ouders wel degelijk iets te zeggen over haar.’ Zei Jean.
‘Excuseer hoor. Mijn moeder heeft iets te zeggen over mij. Zijn vader niet.’ Zei ik op een iets hardere toon en wees naar Blaise.
‘Ja dat verhaal ken ik Liana.’ Zei Blaise tegen mij, ‘mijn vader wilt gewoon dat je hem respecteert.’
‘Ja, dat gaat alleen maar gaan als hij dat verdiend.’
‘Dat denkt hij vast ook over jou.’
‘Ik wil geen respect van hem. Ik wil dat hij me niet altijd commandeert.’
‘Dat ligt in zijn aard.’
‘Ah het ligt in zijn aard.’ Zei ik luchtig, ‘wel het ligt in mijn aard om mensen tegen te spreken die in niet mag.’
‘Je moet het niet met hem eens zijn, doe gewoon wat hij zegt.’
‘Doe jij altijd alles wat je gezegd wordt?’
‘Ja, ik weet wat mijn plicht is.’
‘En wat is mijn plicht dan?’
‘Te doen wat je moet doen!’

‘Wat een broer-zuster-liefde…’ fluisterde Alex tegen Anton en grinnikte. We gingen nog een eindje verder met discussiëren terwijl we ons door de andere drie jongens naar de lekke ketel lieten voeren.
‘Blaise, hou er alstublieft over op. Ik wilde eens weg om niet naar hem te hoeven luisteren en dan begin jij erover.’
‘Ik? Jij hebt dit onderwerp gestart.’
‘Aaarg!’ Ik ging boos aan een tafel aan de andere kant van de lekke ketel zitten.
‘Ow, wordt nu niet opnieuw boos hé. Kom nu gewoon mee naar onze tafel en bestel iets om te eten.’ Blaise ging voor mij zitten en keek me wanhopig aan.
‘Ik wordt het beu, Blaise! Ik moet van de ene dag op de andere bij jullie intrekken. Ik moet alles maar pikken wat hij tegen mij zegt en gewoon doen wat hij mij opdraagt. Ik wordt verkracht op zijn o zo leuk feestje en dan begin jij nog te preken over je vader en over respect! Ik wil mijn eigen leven terug. Ik wil terug in de dreuzelstad gaan winkelen en leuke jeansbroeken kopen met T-shirtjes en niet steeds zo’n jurken dragen in huis.’

Mijn ogen werden vochtig, maar ik bleef hem boos aankijken.
Blaise zuchtte en keek naar zijn vrienden. ‘Ik begrijp hoe je je voelt, maar je kunt niet eeuwig boos blijven omdat je moeder en mijn vader voor elkaar vallen. Hoe zou je gereageerd hebben als je moeder een man had gekozen die je liet rondlopen als een goedkoop meisje? Zou je dan wel blij zijn?’
‘Nee, maar het is niet zo dus hoef ik daarover dus ook niet na te denken.’
‘Nee, inderdaad. Maar je hoeft je hoofd ook niet te breken over manieren hoe je kunt vertrekken bij ons. Je moeder gaat Sawyer echt niet verlaten.’

Ik wende mijn blik nu af en keek naar de deur. Mijn hart sprong op toen ik mijn vriendinnen zag binnenkomen. Blijkbaar zagen ze mij direct zitten en kwamen ze op mij af gerend.
‘Zo, Liana. Een gezellig middagje met broertje lief doorbrengen?’ grijnsde Ilana. Ik omhelsde haar en grijnsde.
‘Blaise, dit zijn Ilana, April, Britney, Charissa en Silke.’ Zei ik.
‘Ow, aangenaam.’ Hij gaf de vijf meiden een hand, keek mij even aan en ging toen bij zijn vrienden zitten.
‘Hij is nog knapper geworden dan in zijn laatste jaar.’ Zei Charissa giechelend tegen mij. Ik grijnsde naar haar waarna ze allemaal gingen zitten rond de tafel waar ik zat.
‘Hebben jullie al gegeten?’ vroeg ik.
‘Nee, Ilana had ons gewaarschuwd dat je niet ging gegeten hebben, dus hebben we ook gewacht om samen te eten.’ Antwoordde Silke.

Ik had een geweldige middag met mijn vriendinnen. Het was net zoals die goeie oude tijd. We hadden alle zes iets verschillends besteld zodat we van elkaar konden proeven. We hadden enorm veel plezier en even dacht ik dat ik mijn leven opnieuw terug gekregen had, maar wanneer ik uiterst rechts keek, wist ik dat het niet zo was.
Blaise was uiteraard ook nog steeds aanwezig en hield me nauwkeurig in de gaten. Soms had ik zin om op te staan en om hem te gaan zeggen dat hij niet de hele tijd moest kijken. Maar ik wist dat hij het beste met me voorhad dus bleef ik zitten en lette niet meer op zijn gestaar.

‘En Liana, binnenkort is het je verjaardag. Geeft je toffe stiefvader dan opnieuw een feestje?’ vroeg April gefascineerd.
‘Ik zou me er niet op verheugen, April. Hij heeft het niet echt op mij. Ik denk niet dat hij me zo’n moment van plezier gunt.’ Antwoordde ik grijnzend. ‘Maar ik wil wel een geheim feestje organiseren.’
‘Zo kennen we je weer.’ Zei Britney. ‘Ik moet toegeven dat ik even dacht dat je zo’n preuts meisje ging worden, maar ik ben blij dat je jezelf blijft.’ Ze legde haar hand op de mijne en lachte vrolijk verder met de andere meiden.

kjell-lovers · 5e jaars Verdiend: 80 Sikkels Woonplaats: belgiÃ«

Hoofdstuk 10: Op de WegIsWeg

‘Liana?’
‘Ja?’ Ik draaide me weg van mijn vriendinnen.
‘Wij gaan terug de wegisweg op. Als er een probleem is, kom dan meteen naar mij.’ Zei Blaise wantrauwig.
‘Wat zou er kunnen gebeuren dan?’
‘Eender wat. En ga met niemand mee die je niet kent!’
‘Ja, dat heb ik wel geleerd.’ Antwoordde ik en liet mijn hoofd hangen. Blaise nam mijn handen even vast die langs me heen hingen, keek me nog eens aan en vertrok toen met zijn vrienden. Ik keek naar de vijf jongens tot ik hun niet meer kon zien en richtte me toen terug naar de personen die mijn dag perfect gingen maken.

‘Hoe gaat het nu tussen jullie?’ vroeg April aan mij met een grijns.
‘Met Blaise valt alles heel goed mee, maar met zijn vader is het een regelrechte ramp.’ Antwoordde ik hoofdschuddend, ‘ik had trouwens net ruzie met Blaise toen jullie binnenkwamen. Ik had me apart gezet van hen.’

De meiden keken me begrijpend toe.
‘Wanneer houden we nog eens een pyjama feest bij je thuis?’ vroeg Charissa opgewekt.
‘Ik zei net dat ik totaal niet overweg kan met Sawyer. Hij laat me nooit zoiets organiseren.’
'Ow, jammer. En je gaat waarschijnlijk niet naar ons mogen komen ook hé.’
‘Nee, dat denk ik niet. Ofwel moet Sawyer wel een heel goede dag hebben.’ Antwoordde ik glimlachend, maardiep in mezelf voelde ik hoe boos ik werd, ‘gaan we eens gaan kijken wat ze allemaal verkopen in de winkels?’ voegde ik eraan toe.
‘Ja, is goed.’ Antwoordde Silke, ‘ik heb zin om inkopen te doen.’

We stonden allemaal recht en stapten de lekke ketel uit, de wegisweg op. Zonder Blaise voelde het iets onveiliger, maar dat gevoel negeerde ik. Er bevonden zich vijf meiden rond mezelf dus kon er niet veel gebeuren. Er liepen overal haastige mensen over de straat. Sommigen trokken kinderen met zich mee, anderen waren aan het ruziën onder elkaar, maar er waren ook vriendengroepjes te zien.

Soms had ik een vaag gevoel van herkenning, maar de meeste gezichten was is allang vergeten. Ik kon moeilijk iedere leerling van Zweinstein in mijn geheugen vasthouden.

‘Heb je iets specifieks nodig voor de komende dagen?’ vroeg Silke aan mij. Ik dacht even diep na, maar ik kon me niet herinneren dat Sawyer gezegd had dat ik iets moest kopen wat van belang was.
Ik schudde mijn hoofd en we liepen een winkel in. En daarna nog één en nog één.
Ik had na twee uur het gevoel dat we alle winkels waren binnengegaan.

‘Gaan we een ijsje gaan eten?’ vroeg Britney en grijnsde. Vroeger gingen we bij elk uitstapje een ijsje eten.
‘Tuurlijk.’ Antwoordden we allemaal tegelijk.

We zaten aan een gezellig terrasje met parasolletjes.

‘Heb je eigenlijk een goede band met Draco?’ vroeg Charissa aan mij.
‘Nee, niet echt. Waarom? Heb je interesse?’
Ze grijnsde en keek me ondeugend aan. ‘Ik ga niets voor je regelen hoor. Dan kun je vergeten. Hij komt nogal vaak bij ons thuis dus als het je meezit is hij aanwezig als je mij een bezoekje brengt.’ Antwoordde ik, maar lachte met haar mee.
‘En hoe zit het tussen jou en Blaise?’ ging April verder.
‘Ja, dat gaat wel. Het is toch al beter dan in het begin, hoewel wel nog veel ruzie krijgen.’
‘Oja?’

Ik schrok me kapot en draaide me vlug om.
‘Blaise! Kun je de volgende keer zeggen dat je achter me staat?’
‘Ik ga er aan denken. Kan ik je even spreken?’

Ik knikte en stond recht om hem te volgen. We gingen een paar meter weg bij ons tafeltje.

‘Zou je nog om een leuke baljurk willen gaan voor je verjaardag?’ Hij keek me aan zoals we wel meer deden als we gewone gesprekken hadden.
‘Ik heb net alle winkels gedaan!’
‘Dan zul je ze nog eens moeten doen. Wil je dat ik met je meegaan?’
‘Blaise, je bent een jongen!’ zei ik en keek hem aan alsof hij een gek was. Waar vond je in hemelsnaam nog een jongen die zélf voorstelde om te gaan winkelen?
‘Ja, dat weet ik ook wel hoor. Denk je dat ik geen smaak heb misschien?’ vroeg hij grijnzend.
‘Nee, ik vertrouw je wel.’ Zei ik op dezelfde manier als hij, ‘waarom moet ik eigenlijk voor mijn verjaardag een andere jurk kopen? Er hangen daar zeker nog tien jurken die ik nog niet heb gedragen.’

‘Nu kun je er één uitkiezen die je echt graag ziet.’
‘Oh, en komt dit van je vader?’
‘Ja.’
‘Hij gaat vast zijn leven beteren.’
‘Dat zou jij beter ook doen.’
‘Niet grof worden hé. Hoe laat is het trouwens?’
‘Iets voor vijf dus we zullen ons moeten haasten.’ Hij nam mijn hand vast en trok me mee.
‘Wacht! Ik moet hen nog gedag zeggen.’

Blaise zuchtte en liet me los.
Na zeker een kwartier kwam ik terug. ‘Waar zijn jouw vrienden eigenlijk?’
‘Al naar huis.’ Zijn antwoord klonk bot en kort.
‘Ow.’ Ik keek naar zijn rug en volgde hem. Ik was niet echt op mijn gemak om hem plots boos te zien. Vijf minuten geleden was hij nog vrolijk en nu keek hij zelfs niet meer aan bij zijn antwoord.

‘Blaise?’
Hij gromde om aan te geven dat hij luisteren, maar liep nog steeds stug door.
‘Wil je even wachten alstublieft?’ Ik liep iets sneller zodat ik naast hem kwam te stappen in plaats van achter hem.
‘Ik wil vandaag nog een jurk voor jou halen dus moeten we snel zijn. Ik denk dat de winkel, waar ik heen wil, al om zes uur sluit.’
‘Het is nu kwart na vijf. We gaan echt wel op tijd komen hoor. Trouwens, ik hoef geen uren naar jurken kijken om dan uiteindelijk toch die eerste jurk, waar ik naar keek, te kopen.’ Ik nam zijn hand vast en trok er lichtjes aan zodat hij ging stoppen. Het werkte echter niet want ook al had ik zijn hand vast, hij bleef verder lopen.

‘Blaise!’
‘Liana, loop gewoon door. Ik heb honger en wil dus zo snel mogelijk naar huis.’
‘Waarom kun je dat niet gewoon zeggen?’
Hij draaide zich om zodat ik zijn gelaat kon zien.
‘Blaise, wat is er gebeurd?’ vroeg ik bezorgd en ging aarzelend met mijn rechterhand langs zijn wang.
‘Niets, er is niets.’ Antwoordde hij en nam mijn hand, die op zijn wang lag, vast. Ik kon zien dat er iets met hem scheelde, maar ik wist ook dat hij het me toch niet ging vertellen.

‘Kunnen we morgen geen jurk kopen? En ik hoef eigenlijk niet echt een nieuwe hoor. Er hangt waarschijnlijk nog één in mijn kast die ik mooi vind, maar erover heb gekeken.’ Zei ik en weigerde verder te stappen zodat ook Blaise wel moest blijven staan.

‘Nee, we gaan nu om een nieuwe jurk voor je.’ Protesteerde hij en zijn stem werd opnieuw iets harder. Hij had mijn hand nog steeds vast en hij besefte waarschijnlijk niet dat hij mijn vingers haast plette.

‘Maar het hoeft niet.’ Riep ik. Het koste me enorm veel moeite om rustig te blijven. Waarom kon hij niet gewoon zeggen dat het goed was en met me mee komen naar huis? ‘Er is iets gebeurd. En dat heeft je aan het denken gezet. Ik begrijp het wel, maar daarom hoef ik niet meteen een nieuw kledingstuk te kopen.’
‘Ik dacht nochtans dat meiden graag winkelden.’ Zei Blaise fronsend.

‘Ik hou ook enorm van winkelen en dat heb ik ook gedaan. Ik heb alles al naar huis gestuurd.’
‘Dus je hebt een jurk?’
‘Nee, ik heb wel kledij gekocht die ik altijd kocht met mijn vrienden.’
‘Dan staat je nu een preek te wachten thuis.’
‘Ja, en daar hoef jij je niet in te mengen. Ik ben het gewoon dat ik ruzie heb met je vader, maar je hoeft niet altijd voor me op te komen. Je hoeft je niet in de nesten te werken voor mij. Ik heb nu eenmaal mijn karakter en vandaag kwam mijn oude ik volledig terug. Ik heb er niet bij stilgestaan wat Sawyer nu gaat zeggen over mij, maar het interesseert me eigenlijk ook niet.’
‘Het zou je beter wel interesseren. Ik heb er geen problemen mee dat je zo’n kledij koopt, maar respecteer dan tenminste de reden waarom mijn vader dat niet wilt.’

‘Ik wil niet opnieuw ruzie, Blaise.’ Zei ik zuchtend, ‘laten we gewoon naar huis gaan. Ik heb eerlijk gezegd ook honger.’
‘Jij je zin.’

Ik grijnsde. Hij zag er schattig uit als hij het niet meer kon halen. Hij had gelijk, maar Sawyer ging me nooit krijgen zoals hij wilde. En ook Blaise zijn hulp ging hier niet bij helpen. Ik was ook niet zo dom dat Blaise dit moest doen voor hem. Gelukkig was mijn ‘broer’ anders altijd zichzelf, en daar was ik enorm blij om. In deze tijden was hij een grote steun. En ook in de voorbije dagen had ik bij hem mijn toevlucht kunnen vinden. Hij had tegen niemand vertelt wat er gebeurd was en hij bekeek me zoals ik echt was.

kjell-lovers · 5e jaars Verdiend: 80 Sikkels Woonplaats: belgiÃ«

Hoofdstuk 11 => Ontdekkingen

Mijn leven ging stilletjes aan verder. Het was om precies te zijn nu dertien augustus en dus volop zomer. De 29ste was het mijn achttiende verjaardag en dan kon ik eindelijk mijn zin doen. Dan kon ik een huis kopen of huren en alleen gaan wonen. Ver van alle ellende die ik tot nog toe had beleefd met Sawyer. Ik moet zeggen dat het de afgelopen drie dagen, de dagen na mijn uitstap naar de wegisweg, goed was gegaan, maar ik voelde me nog steeds zoals vroeger.

Blaise en ik kwamen ondertussen nog beter overéén dan eerst en we hadden beiden het gevoel dat we meer en meer naar elkaar toe groeiden. Het was alsof we elkaar al jaren kenden en we beste vrienden waren. Zo’n vrienden die lachten met elkaar, het meeste tegen elkaar vertelden, maar toch wel eens discussieerden. Als bij wonder mochten zelfs mijn vriendinnen op bezoek komen, maar dan moest ik alles eerst en vooral tot in de puntjes regelen zodat er niets mis kon gaan.

Ik had nu ook meer contact met mijn moeder. In de eerste weken dat ik met haar was ingetrokken bij Blaise en zijn vader, was het alsof ze niet eens meer wist dat ik bestond. Maar nu had ik mijn moeder terug. We hadden gisteren zelfs nog gaan zwemmen waar ik eerder was geweest en voor de eerste keer met Blaise had gesproken.
Ik liep door de gangen van de tweede verdieping en was de verschillende kamertjes aan het bekijken. Door alle heisa kende ik in de twee bovenste verdiepingen alleen mijn eigen kamer, die van Blaise en de badkamer.

Sawyer en mijn moeder waren vanavond op een romantisch dineetje waar ik gelukkig niet bij hoefde te zijn. En zo kreeg ik dan ook weer de gelegenheid om mijn zoektocht verder te zetten. Blaise zat in zijn kamer met Draco te spreken dus ging hij me ook wel niet komen zoeken.
Ik kwam bij een lege kamer waar enkel een klein kleerkastje instond. Ik keek er even fronsend naar en liep er toen zacht naartoe. Ik legde mijn hand op het handvat zodat ik de kast kon openen, maar het leek erop dat Blaise me toch was komen zoeken. Ik hoorde de deur opengaan en kon duidelijk twee paar schoenen op het parket onderscheiden.
‘Wat doe je hier?’
Ik voelde al snel hoe hij me omdraaide en me aankeek op een manier die hij niet vaak gebruikte. Een manier om me duidelijk te maken dat ik met iets bezig was wat ik beter niet zou doen.
‘Ik bekijk het huis.’ Antwoordde ik alsof het zo klaar was als een klontje.
‘Ja, dat doe je nu al de hele dag, maar moet je daarom elke kast openen die je tegenkomt?’
‘Tot nu toe heb je daar geen problemen mee gehad dus zit hier iets in wat ik niet mag zien.’
‘Slim van je meisje. Ga nu maar gewoon naar je kamer.’ Antwoordde hij op een rustige manier.
‘Je begint meer en meer op je vader te lijken.’ Zei ik afkeurend.
‘Je weet dat je veel van mij mag, Liana. Maar wanneer je té nieuwsgierig komt is het niet goed.’
‘Misschien, misschien ook niet.’

Blaise nam me bij mijn arm en begon richting de deur te lopen.
‘Ik wil nog steeds weten wat er zich in die kast bevind.’ Zei ik en trok mijn arm los. Draco keek me aan op een manier zoals Sawyer dat ook zou gedaan hebben, maar ondernam niets. Ik sloeg mijn armen over elkaar en keek naar Blaise.
‘Als de tijd er rijp voor is, kom je wel te weten wat er in zit.’ Hij wilde me terug vastnemen, maar ik was te snel en deed een stap achteruit wat me terug iets dichter bij de ‘bijzondere’ kast bracht.
‘Heeft het iets met jou te maken?’
‘Nee, niet echt. En kom nu alstublieft mee want ik wil je niet dwingen.’ Zei Blaise op een strengere manier.
Ik keek hem even moeilijk aan, maar draaide me toen om en opende de ene deur van de kast nog voor Blaise me opnieuw kon tegenhouden. Ik had veel verwacht, maar dit niet.

Draco bewoog zich en duwde de kast voor mijn neus dicht zonder me aan te kijken. Ik hoorde hoe Blaise in mijn richting kwam, maar ging bij hem vandaan.
‘Je bent een Dooddoener!’ Riep ik bijna.
‘Liana, luister.’
‘Nee! Ik vertrouwde je. We waren vrienden!’ Ik stond nu inmiddels al tegen de wand van de kamer en keek ontzet naar de persoon die ik vertrouwde en dacht te kennen.
‘Het is niet wat je denkt.’ Probeerde hij en deed een stap dichter naar mij. Ik trok echter mijn toverstok en richtte hem op Blaise terwijl ik Draco nauwkeurig in het oog hield.
‘Dat zeggen ze altijd.’ Ik had moeite om mijn stem in bedwang te houden, maar ik deed mijn best. Net nu ik dacht dat alles een beetje beter werd, kwam het tegengestelde aan het licht.
‘Ik kan niet geloven dat jij bent zoals al die andere.’ Ik beet op mijn lip en schuifelde langs de muur naar de deur. Mijn toverstok bleef op Blaise gericht.
Hij zei geen woord meer, maar keek me gewoon pijnlijk aan.

Ik was bij de deur aangekomen, gooide die open en liep naar mijn kamer. Toen ik daar eenmaal aangekomen was, sloot ik de deur en vergrendelde die met een aantal spreuken die ik maar al te goed kende en liet me daarna op mijn bed vallen.

- * -

Kreunend werd ik wakker. Ik had het gevoel dat ik amper geslapen had, maar tegelijkertijd het gevoel dat het niet het juiste moment was om te slapen. Ik wreef met mijn handen in mijn ogen en keek de kamer rond. Het gesprek van gisteren kwam terug die ik gisteren met Blaise gevoerd had, of moest ik zeggen; het gesprek van daarnet? Mijn hoofd duizelde en ik hoorde allerlei stemmen in mijn hoofd spreken. De ene vertelde me dat ik naar Blaise moest gaan om het goed te maken en de andere vertelde dat ik me uit de voeten moest maken. Een steek van teleurstelling ging door me heen. Ik ging rechtop op bed zitten en zag toen dat er een brief onder de deur geschoven zat. Ik twijfelde even, maar stond toen op en nam hem op.
Ik opende de brief en ging op bed zitten. Ik zag meteen dat hij van Blaise kwam.

Beste Liana
Ik besef dat je moet geschrokken zijn toen je die kleren zag in die kast en je hebt gelijk wanneer je zegt dat ze van een dooddoener zijn, maar ze zijn absoluut niet van mij.
Ik schrijf je deze brief omdat ik weet dat je toch niet zou luisteren als ik naar je toe zou komen om het je uit te leggen.
Voor de val van Voldemort was mijn vader een dooddoener, net zoals de vader van Draco, maar wij tweeën hebben ons nooit bij hem aangesloten. Natuurlijk wilde mijn vader dat wel, maar ik wilde liever neutraal blijven.
Ik gehoorzaam mijn vader enorm, maar dat wil niet zeggen dat hij alles over mij mag beslissen hoor.
Net zoals jij wilde ik vroeger niet dat mijn vader besliste in mijn plaats, maar ik heb geleerd om dingen door de vingers te zien en alleen de belangrijkste dingen zelfs te regelen.
Ik hoop dat je straks naar me toe komt om verder te spreken want ik heb geen zin om hier een brief van drie stukken perkament te schrijven.

Hopelijk tot straks

Blaise

Ik keek wantrauwig naar de brief. Het kon natuurlijk dat hij de waarheid vertelde, maar ik wilde niet bij dooddoeners ik huis wonen. Ik wist dat Sawyer een slecht persoon was en ik vond het nu op dit moment eigenlijk nogal dom dat ik er nooit eerder had aan gedacht dat hij wel eens een dooddoener zou kunnen zijn.
Ik zuchtte, deed mijn kledij een beetje keuriger en stapte toen de gang op. Blaise zijn deur stond open dus kon ik waarschijnlijk wel binnengaan.

‘Blaise?’ Ik keek in zijn kamer en zag dat hij languit op zijn bed lag. Hij glimlachte toen hij me in de deuropening zag. Ik liep naar hem toe en ging bij hem op bed zitten.
‘Het spijt me dat ik zo stom reageerde.’ Begon ik, maar Blaise deed teken dat ik niet verder hoefde te gaan.
‘Het is begrijpelijk dat je zo reageerde, Liana, ikzelf zou waarschijnlijk ook zo reageren. Maar ik heb je nooit kwaad willen doen en dat blijft zo. En je kunt mijn armen controleren als je wilt, ik heb het Duistere Teken niet.’ Zei hij en trok me midden in zijn verhaal tegen zich aan.
Ik ging op mijn zij naast hem liggen en sloeg mijn rechterarm rond zijn middel. Ik wist nu dat ik nooit aan hem had mogen twijfelen. Hij was niet zo arrogant als iedereen dacht, je moest hem gewoon kennen.

Na een kwartier zwijgzaam naast elkaar te hebben gelegen, hoorden we hoe iemand de deur van de kamer hard opensloeg. We keken beiden naar de persoon die was binnengekomen en konden alle twee niets uitbrengen. Ik nam onzichtbaar Blaise zijn hand vast en neep er zacht in.

Sawyer stond voor ons met de brief die Blaise naar mij had geschreven. Hij zag er werkelijk angstaanjagend uit. Nu wist hij dus dat ik van zijn reputatie afwist, hij wist dat ik en Blaise een beetje té close werden, hij wist dat we minder met elkaar moesten omgaan.

kjell-lovers · 5e jaars Verdiend: 80 Sikkels Woonplaats: belgiÃ«

Hoofdstuk 12 => straf

Trillend zat ik in mijn kamer. Mijn blik was op de grond gericht hoewel ik heel goed wist dat mijn moeder voor mij zat.
‘Ik kan niet geloven dat je zo’n manieren vertoond terwijl ik je maar al te goed heb opgevoed. Hoe durf je zomaar in kamers te komen die niet van jou zijn? Heb je er ook maar één enkel moment bij stil gestaan dat die kamers behoren tot Sawyer zijn privéleven? Jij houdt er ook niet van als hij in jouw spullen snuffelt. Als je ooit nog eens zo’n manieren hebt, kun je het wel schudden. Dan ga je moeten zorgen dat je een oplossing vind met Sawyer. Wij houden van elkaar en dat ga je maar moeten accepteren. En liefst zo snel mogelijk.’
Ik had mijn moeder nog nooit zo horen, praten tegen mij. We hadden in het verleden nog geen enkele keer ruzie gehad, maar ik besefte elke dag meer dat ik het verleden moest vergeten. Ik wilde mijn moeder tegenspreken, maar ik wist eerlijk gezegd niet zeker of ik dat wel moest doen. Misschien ging ik dan alles verpesten en nog erger maken dan het nu al was, maar ik kon het niet laten.
‘Moeder, ik weet dat ik een fout gemaakt heb door de kamers te bekijken, maar je moet weten wat er zich in die kast bevind!’ begon ik, maar ik zag mijn moeders blik al terug verharden.
‘Ik weet goed genoeg wat er in die kast zit en geloof me als ik je vertel dat hij niet meer tot die mensen behoord.’
‘Je wist het? En ja, natuurlijk behoord hij nu niet meer tot hen; hun leider is vermoord door Harry Potter!’
‘Sawyer had hen al verlaten voor Jeweetwel verslagen was.’ Mijn moeder ging luider praten en keek me bozer aan dan eerst.
‘Dat is ook niet moeilijk. De hele toverwereld wist wanneer het grote gevecht ging plaatsvinden dus is hij hem snel gesmeerd.’ Antwoordde ik bits en keek door het raam. Ik wenste dat ik in de dreuzelstad was met Blaise. Dan kon ik hem laten zien dat dreuzels fantastische dingen hadden die wij in onze wereld niet hadden.
‘Ik duld die toon van jou niet meer, Liana! Je hoeft voor de rest van de avond niet meer naar beneden te komen. En wanneer Sawyer met je komt praten, is het de bedoeling dat je beleefd blijft!’
‘Fijn, ik wil al niet meer naar beneden gaan.’

Ik stond op en ging mijn moeder voor naar de deur, opende die en gebaarde dat ze kon vertrekken. Ik kon niet geloven dat ik zo onbeleefd was tegen haar, maar het moest nu maar. Sawyer had mijn moeder precies gemanipuleerd, ik herkende haar amper nog.
Mijn moeder ging de deur uit, maar draaide zich meteen terug naar mij om.
‘Je gaat niet meer naar Blaise. Het moet gedaan zijn tussen jullie. Hij mocht je helpen om te integreren, maar het was niet de bedoeling dat hij je alles vertelde over zijn vaders verleden. Zo zie je maar wat er van komt.’
‘Het is maar goed dat ik te weten ben gekomen dat hij een dooddoener is. Ik kan trouwens niet geloven dat je met zo iemand kunt samen leven. Het valt me zwaar tegen van jou. Voor mijn part ben je mijn moeder niet meer.’

Lang kon ik mijn moeders gezicht niet meer zien want haar vlakke hand kwam keihard in aanraking met mijn wang. Mijn hoofd vloog de andere kant op en een moment lang bleef ik zo staan, maar toen keek ik opnieuw naar de vrouw die ik dacht te kennen. Ik ging mijn kamer in en liet me op mijn bed vallen waarna ik mijn gezicht in mijn kussen drukte. Ik had nu eindelijk een vriend gevonden die me overal doorhielp en door iemand zoals Sawyer viel alles terug in het water. Ik kon mijn tranen niet langer inhouden. Niet langer kon ik me sterker voordoen dan ik was.

‘Hoe kon je dat vertellen tegen haar? Ik dacht dat ik je kon vertrouwen! Ik dacht dat je de zoon was die ik wenste.’ Sawyer stond voor Blaise die nu op de grond lag. ‘Heb je enig besef wat er zou gebeurd zijn wanneer ik tegen Marcia had verzwegen over het verleden?’
Blaise antwoordde niet en bleef zitten waar hij al die tijd na de eerste vloek van zijn vader zat.

‘En antwoord als ik tegen je praat!’ Sawyer zijn stem weerklonk door de hele woonkamer waar de twee zich bevonden. ‘Je gaat niet meer naar haar toe! Het kan me niet schelen wat jullie allemaal deden op je kamer, ik wil het zelfs niet weten, maar je praat niet meer met haar! En ik help je hopen dat ik jullie niet betrap bij elkaar. En ook Marcia is akkoord met wat ik je allemaal zeg. En je kunt er zeker van zijn dat Liana hetzelfde is ondergaan zoals jij.’

Blaise keek op en zag dat zijn vader nog steeds op dezelfde manier naar hem keek. Op een neerbuigende manier, een manier die iedereen duidelijk maakt dat hij geen tegenspraak hoefde.
‘Je kunt naar boven gaan, naar je eigen kamer, en straks komt er wel een huiself om je eten te brengen.’
‘Mag ik al niet meer eten met jullie ook? Het was toevallig wel jouw idee om met Marcia aan te pappen. Je kunt het gewoon niet verkroppen dat ik overweg kan met Liana.’ Blaise wist dat hij dingen had gezegd die hij niet moest gezegd hebben, maar het lag er sneller uit dan verwacht.

Blijkbaar dacht Sawyer er ook zo over want nog geen vijf seconden na de woorden van Blaise, voelde hij al een helse pijn die door elk deeltje van zijn lichaam trok. Hij deed zijn uiterste best om zijn lippen op elkaar te houden, maar daar faalde hij in. Blaise dacht dat de twee vrouwen het waarschijnlijk wel zouden gehoord hebben, maar dat was voor het moment wel het laatste dat hem interesseerde.
De pijn stopte en Blaise lag hijgend op de grond.
‘Ik hoop dat je beseft dat je mij moet gehoorzamen en niet te vlug toegeven aan de charmes van een meisje.’
‘Liana en ik hebben niets. Ik help haar gewoon door de moeilijk tijden die haar overkomen.’
‘Heeft ze het dan zo moeilijk? Ik heb de laatste dagen enorm veel moeite gedaan om het haar gemakkelijker te maken, maar toch kon ze de verleiding niet weerstaan om toch rond te snuffelen in mijn spullen.’
‘Het is ook niet slim om zo’n deur niet op slot te doen.’
‘Houd op met je commentaar, Blaise. Je hoeft het maar te zeggen als je nog niet door hebt dat je voor mij moet kiezen en niet voor dat meisje.’

Blaise keek arrogant naar zijn vader en hield zijn mond, maar hij kreeg een nog arrogantere blik terug.
‘Goed, ga maar naar boven. En onthoudt wat ik je gezegd heb!’ Blaise verliet de woonkamer en ging de trap op om even later zijn slaapkamer in te gaan. Hij keek in zijn spiegel en zag dat hij bloedde aan zijn linkeroog. Zijn donkerbruine haar zat in de war en zijn ogen stonden dof.

Ik ging naast mijn raam staan en vroeg me angstig af wat er met Blaise gebeurd was. Mijn moeder had me streng toegesproken en me zeker duidelijk gemaakt dat ik niet meer over de schreef moest gaan, maar Sawyer had vast andere manieren om duidelijk te maken wat hij bedoelde.
Ik wist ondertussen al dat Sawyer een streng persoon was en zich strikt aan de regels van de volbloed families hield, maar hij zou toch nooit zijn zoon mishandelen? Of wel? Als dat zo was, dan was het mijn schuld. Ik kon niet op mijn eentje wennen aan mijn nieuw leven en nu moest Blaise daar de gevolgen van dragen. Maar het was niet allemaal mijn schuld. Blaise had toch ook uit eigen wil aangeboden om mij te helpen?
Ik schudde mijn hoofd en scheurde mijn blik af van de achtertuin van het huis waar ik nu al minstens een maand verbleef, en ging terug op bed zitten.
Ik wist niet meer wat ik moest doen. Ik wilde naar beneden gaan en Sawyer mijn gedacht zeggen, maar dat was geen oplossing. Zo ging ik alles nog erger maken en dan ging Blaise misschien nog meer problemen krijgen.
Mijn moeder trok zich niets meer van mij aan. Ik was waarschijnlijk het vijfde wiel aan de wagen in dit huis.

Ik zuchtte en liet me achterover vallen terwijl ik mijn uiterste best deed om mijn tranen tegen te houden. Ik had ze daarnet de vrije loop laten gaan, maar nu ging ik ze niet toonbaar maken.
De deur van mijn slaapkamer ging open en er stond één van de zoveel slaafjes van Sawyer met een dienblad en een briefje.
‘Ik dit moeten geven en juffrouw. Ik niet meer kunnen zeggen.’ Stotterde het kleine huiselfje en keek me met grote ogen aan. Het leek wel alsof het wezentje elk moment in tranen kon uitbarsten.
‘Dank je.’
‘Juffrouw me niet hoeven bedanken.’ Zei de huiself nog en verdween toen sneller dan haar kleine beentjes haar konden dragen zodat ze half struikelend uit de kamer verdween.
Ik ging zitten aan het bureau met het dienblad, maar eerst en vooral opende ik de brief. Het eerste wat me opviel was dat er een aantal kleine, vochtige plekjes zichtbaar waren op het perkament en het tweede was dat het zeker van Blaise moest zijn.

Liana
Ik weet niet wat je moeder allemaal heeft gezegd, maar ik hoop uit de grond van mijn hart dat je niets erger hebt moeten doormaken dan gewoon strenge woorden.
Als je zin hebt om ongezien bij mij te komen, moet je eens in je kleerkast kijken. Onder de onderste stapel jeansbroeken zit een klein knopje; druk, dat in en dan wordt een deur zichtbaar in je kamer. Die leidt je naar die van mij. Doe je deur op slot en neem de brief voor het zekerste mee. Ik denk niet dat die twee naar boven komen voor middernacht, maar het duurt ook maar een anderhalf uur meer voor het middernacht is.

Veel liefs,
Blaise

(ps: ik hoop dat je durft te komen.)

Blij keek ik naar de woorden die op het perkament stonden. Spontaan verlieten de tranen hun bron en liepen over mijn wangen.
Ik ging snel naar de kleerkast en drukte op het knopje zoals in de brief stond. Tot mijn blijdschap ontstond er inderdaad een geheime duur zoals Blaise had geschreven. Ik opende die en stapte het kleine gangetje in die verschenen was. De brief was stevig in mijn hand geklemd en ik had alles gedaan wat Blaise me had gezegd. Ik wilde absoluut niet dat het voorgoed afgelopen was tussen ons. Onze vriendschap betekende veel te veel voor mij op dit moment.
Tenslotte kwam ik bij een volgende deur. Ook die opende ik en liep meteen naar Blaise zodra ik het moment zag.
Hij lag op bed en zag er niet uit zoals ik hem een half uurtje geleden achtergelaten had. Mijn bezorgdheid kwam weer aanzetten en ik keek hem bedroefd aan.
‘Gaat het?’ vroeg ik met een klein stemmetje.
‘Natuurlijk. Je hoeft je geen zorgen te maken over mij. Vertel me liever wat je moeder je vertelt heeft. Of heeft ze andere dingen gedaan?’ vroeg hij even bezorgd zoals ik was.

‘Denk eerst even aan jezelf, Blaise. Jij hebt het veel slechter getroffen dan ik. Mijn moeder gebruikt alleen woorden om mij te raken.’ Ik zweeg over het feit dat mijn moeder mij geslagen had, maar ik wist niet waarom. Ik wilde gewoon niet dat hij dat wist. ‘Heb je misschien een washandje of een vochtig doekje?’ vroeg ik en ging zacht met mijn hand over zijn gezicht.
Hij nam mijn hand echter beet en schudde zijn hoofd.
‘Blaise, het moet schoongemaakt worden.’ Ik stond op en ging op zoek naar iets wat ik kon gebruiken. Ik moest me helaas tevreden stellen met een stukje stof en een flesje water waarmee ik de stof bevochtigde.
Ik zag dat Blaise een pijnlijk gezicht trok toen ik de wond zachtjes afdipte, maar ik probeerde erdoor te kijken.

‘Het spijt me. Als je te lang wacht om het schoon te maken, kan het ontsteken en dan ben je nog verder van huis.’ Zei ik zacht en ging verder, maar deed mijn uiterste best om hem zo min mogelijk pijn te doen. Er drupte een traan van mijn wang op zijn gezicht, maar hij deed de moeite niet om hem weg te vegen. Met mijn ene hand had ik die van hem vast en met mijn andere had ik de natte stof vast.
‘Het geeft niets.’
‘Jawel, het is mijn schuld dat je deze verwondingen hebt.’ Zei ik. Ik hoorde hoe mijn stem trilde.
‘Het is niet jou schuld! Ik heb ervoor gekozen om je te helpen.’ Zei Blaise gebiedend. ‘Geef jezelf niet de schuld.’
‘Ik had die kast nooit mogen openen.’
‘Liana, hou op met jezelf verwijten te maken. Wat gebeurd is, is gebeurd. We kunnen de tijd niet terugdraaien. We gaan verder moeten zoals we er nu voorstaan.’

Ik knikte en probeerde mijn ademhaling normaal te laten verlopen.
Na een half uurtje te hebben gepraat, nam ik dezelfde weg naar mijn kamer zoals ik gekomen was. Ik wist dat ik opnieuw slecht bezig was, maar ik kon de momenten die Blaise en ik samen hadden doorgebracht niet vergeten. Ik besefte dat onze vriendschap ontstaan was en dat we er zelf niet beseften dat hij zo sterk was.

kjell-lovers · 5e jaars Verdiend: 80 Sikkels Woonplaats: belgiÃ«

Hoofdstuk 13 => Winkelen!

Ik voelde de grassprieten tussen mijn tenen en moest lachen. Ik had een uitgerafeld shortje aan met een T-shirtje. Je kon amper een halve centimeter van mijn buik zien, maar dat vond ik niet erg meer. Ik wilde geen problemen meer tegenwoordig. Er was alweer een anderhalve week voorbij sinds mijn inval in Sawyer zijn kamer en sinds die dag ben ik ook mooi uit de ruimtes gebleven die ik niet kende.

Ik sprak Blaise nog amper, maar ik dacht niet dat hij er zoveel problemen mee had. Charissa kwam de laatste tijd ook vaak langs, maar ik had zo’n vermoeden dat ze stiekem een glimp wilde opvangen van Draco.

Ik zat op het gras in de grote tuin en genoot van de zonnestralen die op me neer kwamen. Het zou zonde zijn om deze tijd van het jaar binnen door te brengen. Ik steunde op mijn armen en keek, voor een kort momentje, gelukzalig rond. Iemand die niets met deze familie te maken had en naar het huis keken met de inwoners, zouden ze denken dat we een gelukkig gezinnetje waren.

‘Ga je nu een feestje geven voor je verjaardag, volgende week?’ vroeg Charissa me en keek me met een grote grijns aan.
‘Ik weet nog niet wat ik wil doen,’ antwoordde ik langzaam, ‘misschien wil ik het wel sober houden en het alleen vieren dat ik eindelijk achttien jaar wordt.’

Ik keek naar twee duifjes die in de grootste boom in de tuin zaten. Soms wilde ik dat ik een vogeltje was. Een wezen die weg kon vliegen van alle problemen die de mensen overrompelden. Gewoon vrij rondvliegen en neerkijken op alle dingen die op aarde gebeurden zonder zich er verder iets van aan te trekken.

‘Ja, ze gaat een feestje geven. Marcia is alvast bezig om de uitnodigingen te schrijven.’
Ik draaide me om en zag Sawyer staan. Ik glimlachte op mijn vriendelijkste. Het moest er enorm geforceerd en overdreven uitgezien hebben, maar ik gaf er niet veel om.
‘Heb je die dag op de wegisweg trouwens een jurk gekocht om die blijde dag te vieren?’ Zijn woorden kwamen vreselijk vriendelijk over zijn lippen waardoor ik even een rilling moest ondergaan.
Ik keek naar Charissa haar gezicht en zag dat ze ook haar best moest doen om niet in lachen uit te barsten.
‘Nee, ik had geen zin meer om opnieuw alle winkels af te lopen om één of andere jurk te vinden. Ik heb er trouwens nog enkele in mijn kast hangen die ik nog nooit gedragen heb.’

Ik keek hem nog steeds met een lichte lach aan en hoopte ondertussen dat hij snel terug weg zou gaan.
‘Ik zou toch willen dat je een nieuwe jurk koopt voor deze gelegenheid. En je kunt misschien een aantal nieuwe sieraden kopen terwijl je dan toch in de winkels rondhangt.’
Mijn mond hing ietsje open terwijl ik een grote inspanning leverde om geen dommigheden uit te kramen.
‘Ja, natuurlijk. Als je persé wilt dat ik een nieuwe jurk koop, dan koop ik toch een nieuwe.’ Antwoordde ik glimlachend.

‘Dat is dan geregeld. Gaat je vriendin meegaan?’ Hij had zich al half omgedraaid, maar keek me toch nog aan.
‘Moet ik nu gaan? Het is al kwart voor vier.’ Antwoordde ik half roepend en keek hem vreemd aan. ‘Hoe komt het dat je plots vriendelijk doet, Sawyer?’
‘Ik heb liever dat je me vader noemt.’
Ik hield mijn lippen stevig op elkaar gedrukt en keek hem enkel aan.
‘Als je nog iets moois wilt vinden, zou ik nu vertrekken, Liana. Maar trek wel iets deftiger aan.’ Zei hij nog en liep toen terug naar de achterdeur om niet veel later te verdwijnen.
‘Hij is echt geflipt.’ Hoorde ik Charissa zeggen vooraleer we ook naar het huis gingen.
‘Waar wil je eerst gaan kijken?’

We stonden met z’n tweeën midden op de wegisweg en leken wel niet te weten waar we moesten beginnen. Er liepen kris kras mensen over de straat. Sommigen zeulden grote plasticzakken met zich mee, anderen lieten die gewoon voor zich uit zweven. Kinderen liepen achter elkaar aan en mannen in zakelijke pakken stonden te fluisteren tegen elkaar terwijl ze stiekeme blikken wierpen op langskomende mensen.
‘Ik heb geen idee.’ Zei ik met een flauwe glimlach. ‘Ik weet echt niet waarom hij wil dat ik iets nieuws koop, en dan nog met zíjn geld.’
‘Misschien wilt hij gewoon een goede band met je opbouwen.’
‘Dat weet ik nog zo niet, Charissa. Als hij iets doet, doet hij het altijd met een reden. En ik ben bang dat die reden niet in mijn voordeel ligt.’
‘Ik zou me er geen zorgen over maken. Misschien moet je alles maar op je af laten komen.’
‘Misschien. Waarom is alles zo ingewikkeld, Charissa? Vroeger moest ik me nergens zorgen over maken.’
‘Je wordt volwassen en dit hoort er waarschijnlijk bij.’
‘Ja, ik wordt volwassen, maar ik werd nog nooit zo streng in de gaten gehouden. Ze nemen elke beweging die ik neem vast in hun geheugen.’
‘Wie?’
‘Mijn moeder en Sawyer natuurlijk. Hé, is dat geen leuke jurk?’ ik ging voor een etalage staan van een winkel waar ik nooit eerder was binnengegaan. Het zag er doodgewoon uit, maar ze verkochten er blijkbaar leuke dingen.
‘Dat ga je zien wanneer je hem past, meisje.’ Antwoordde mijn vriendin glimlachend en trok me al de winkel in.

‘Je ziet er prachtig uit!’ riep Charissa haast voor de hele kledingzaak.
‘Niet zo luid, a.u.b.’ antwoordde ik breed grijnzend. Ik keek naar mezelf in de spiegel en keurde het goed. Voor de eerste keer was ik het eens met Sawyer zijn ideeën. Hij mocht me wel vaker op pad sturen met zijn geld om kleren te kopen, want deze jurk was alles behalve goedkoop.
‘Je boft wel met zo’n ‘stiefvader’ ‘. Ik werd grijnzend aangestaard en kon het niet laten om hetzelfde te doen.
‘Het heeft zo z’n momenten.’
‘Ja, ik heb gehoord van April dat jullie al vaak ruzie hebben gehad.’
‘Ja, maar ik wil het daar even niet over hebben.’

Charissa zocht nog een even leuke jurk uit voor zichzelf, maar zorgde er wel voor dat de prijs niet zo hoog opliep. Ik liep gewoon tussen de verschillende rekken en genoot van het vrije moment. Mijn blik bleef hangen op een meisje die amper ouder kon zijn dan acht jaar. Ze hield haar op een keurige manier voor zich en verroerde geen kik, wat er ook werd gezegd tegen haar. Het verbaasde me dat ouders zo een jong persoon al konden opleggen wat ze moesten doen.

‘Liana? Ik vroeg je wat hoor.’ Charissa stond verbaasd, maar ook met een redelijk boos gezicht voor mij en staarde me aan alsof ik een ontsnapte gek was. ‘Wat vroeg je dan?’
‘Ik wilde even weten of je ook denkt dat die jongen daar Draco is?’

Ik draaide ultra langzaam mijn hoofd in de richting van haar vinger en kwam tot de conclusie dat Draco zich inderdaad ook in deze winkel bevond.
‘Oké, hoe groot is nou de kans dat juist híj hier op dit moment toevallig rondloopt?’ vroeg ik wanhopig.
‘Ik heb er geen idee van. Laten we maar gaan.’ Ze nam mijn arm vast waarna we subtiel snel naar de deur stapten.

‘Liana?’ hoorde ik een verbaasde stem achter mij.
Ik draaide mijn ogen en draaide me arrogant om, alleen om in het gezicht te kijken van de beste vriend van mijn ‘stiefbroer’ die ik al een week niet meer gesproken had.
‘Ik moet zeggen dat je aardig veel bent veranderd sinds de laatste keer dat ik je zag.’ Grijnsde hij en ging tegen één van de rekken leunen, maar scheurde zijn blik van mij niet af. ‘Ik heb trouwens gehoord dat je heel binnenkort jarig bent. Ben ik uitgenodigd?’
‘Dat denk ik niet. Aangezien het míjn verjaardag is, wil ik dus alleen mijn vrienden uitnodigen.’ Antwoordde ik op dezelfde manier als hij met een zoete glimlach. ‘Wel, het was leuk om je nog eens te zien, Draco. Tot de volgende keer.’

Ik draaide me om en duwde Charissa de winkel uit om daarna razendsnel naar de uitweg te lopen. Namelijk de lekke ketel.
‘Ben je bang van mij, Liana? Ik wil gewoon even met je praten. Of is dat ook niet meer mogelijk?’

Draco was ons gevolgd en ging naast ons wandelen.
‘Ik wil gewoon niet met je praten. Het was de bedoeling dat ik een jurk kocht, dat heb ik gedaan, dus kan ik naar huis.’
Ik liep stug verder en gunde hem geen blik meer waardig.
‘Waarom praat je niet meer met Blaise? Was het gewoon je bedoeling om hem te gebruiken tot je hem niet meer nodig had?’ hij sprak niet meer zoals in de winkel, maar op een manier die me enigszins aan Blaise deed denken.
‘Ik heb er niet voor gekozen om hem niet meer te spreken, Draco. Dat deed zijn vader.’
‘Je hebt er nochtans weinig voor over om opnieuw contact met hem te zoeken.’
‘Ik wil gewoon niet dat hij opnieuw moet ondergaan wat vorige week is gebeurd. Dat jouw vader je vriendschappelijke vriendinnen aanvaard is niet bij iedereen zo, hoor.’
‘Ik weet best dat mijn vader verschilt met die van jullie, maar –‘
‘Hij is niet mijn vader! En stop met dat te zeggen. Er is al een week geen ruzie meer en dat is alleen omdat we zo goed mogelijk met elkaar proberen op te schieten, maar wanneer ik opnieuw met Blaise ga praten, gaan alle problemen opnieuw beginnen. Dus spreek niet over mij alsof je weet wat ik wil of wat ik voel. Jij kent mij totaal niet en dat wil ik ook niet. Laat me gewoon met rust.’

‘Hoe was het op de wegisweg?’
Ik had amper een voet in huis gezet of hij vuurde meteen al zijn eerste vraag op me af.
‘Het gaat wel. Vind je het erg als ik vroeg naar bed ga vandaag? Ik heb een beetje last van hoofdpijn en wil er morgen fris uitzien.’
Hij knikte enkel en ging toen opnieuw de woonkamer in waar hij eerder uit was verschenen.
Eenmaal in mijn kamer, haalde ik de jurk uit de plasticzak en legde hem open op bed. Ik bekeek hem nog even en knikte goedkeurend. Dit was de perfecte jurk om mijn achttiende verjaardag te vieren.
Er verscheen een glimlach op mijn gezicht bij de gedachte dat dit al over 3 dagen was.

kjell-lovers · 5e jaars Verdiend: 80 Sikkels Woonplaats: belgiÃ«

Hoofdstuk 14 => Ruzie of toch niet?

Ik trok de kap van mijn anorak diep over mijn groene ogen zodat je ze nog amper kon zien. De mensen hadden er totaal geen zaken mee over hij ik er in mijn gezicht uitzag, vond ik. Sommigen hadden de gewoonte om doordringend de mensen aan te kijken bij het voorbijgaan en daar kon ik totaal niet tegen. Maar op dit moment van de dag was het eigenlijk overbodig om met een kap op mijn hoofd te lopen. Hoewel ik dan op zit moment aan tafel in de keuken zat en geduldig wachtte tot het avondeten op de tafel zou gaan verschijnen. Mijn gedachten zaten wel ergens totaal anders. Ik beeldde me in dat het de avond van mijn verjaardag was. Een avond vol vreugde. Alles was al geregeld. Al mijn vrienden van Zweinstein waren uitgenodigd.

Maar zoals Sawyer het wilde, kwamen er nog vele andere mensen die ik niet kende. En natuurlijk ook Blaise zijn vrienden. Ik wilde mijn vrienden uit de dreuzelwereld ook vragen, maar dat liet Sawyer niet toe. Ik was al blij dat de anderen mochten komen.

De vrienden van Blaise waren eerder op de dag nog langsgekomen, maar ik kon ze niet echt meer verdragen. Het leek zelfs dat Blaise me niet meer kende. Hij keek me nog amper aan.

‘Daar moet ik mijn hoofd niet over breken,’ dacht ik en liet alle ideeën voor het feest terug in mijn hoofd ronddwarrelen. Zoals vroege herfstbladeren die vrolijk naar de grond toe zweefden en daar hun nut bewezen als meststof. Er verscheen even een kleine glimlach op mijn gezicht wanneer ik even goed nadachten over mijn eigen vergelijkingen.

De geur van gebakken aardappelen drong tot me door en zorgde ervoor dat ik terug bij mijn positieven kwam. De tafel was gedekt en stond boordevol lekkers. Ik betwijfelde het dat we met ons vieren dit alles konden verorberen, maar besteedde daar geen aandacht aan. Het was toch maar met Sawyer zijn geld gekocht.

‘Waar denk je aan, lieverd?’ vroeg mijn moeder terwijl ze aardappelen op mijn bord schepte.
‘Aan mijn jurk.’ Antwoordde ik kort en keek geconcentreerd naar mijn bord. Ik voelde haar al aankomen om opnieuw te vragen of ze mijn jurk kon te zien krijgen.
‘Waarom mogen we hem niet even zien?’

Ik hoorde aan haar stem dat het haar duidelijk niet aanstond dat ze mijn jurk nog steeds niet gezien had.
Niemand, behalve Charissa, wist hoe hij eruitzag. Ik wist haast zeker dat ze er op mijn kamer al naar gezocht had, maar ik had hem meteen opgeborgen.

‘Niemand heeft hem gezien, moeder. Je bent heus niet de enige.’ Ik prikte met mijn vork in één van de aardappelen en plette hen daarna terwijl ik me inbeeldde dat het, het gezicht van Sawyer was.
‘Maar ik ben je moeder. Vroeger liet je me toch altijd alles zien? Of niet soms.’

‘Vroeger ja.’ Zei ik bits en begon te eten tegen mijn zin. Ik had helemaal geen honger meer. Mijn moeder keek me nog enkele tellen koppig aan, maar begon toen ook te eten.

Nadat we allemaal klaar waren met eten, kwam het kleine leger huiselfjes aangerend, om de vier borden weg te nemen en de hele keuken terug in orde te brengen zodat je over een half uurtje niet eens meer ging merken dat er een diner had plaatsgevonden.

Wij vieren verplaatsten ons naar het salon om verder te gaan met onze eigen bezigheden. Blaise was in die enkele dagen waarin we niet gesproken hadden, bij het ministerie langs gegaan en gesolliciteerd. Dat had ik gemerkt aan de reden dat hij de hele dag over een stapel papieren gebogen zat. Anders had ik het nu vast nog steeds niet geweten.

Mijn moeder en Sawyer zaten in de sofa bij het haardvuur en fluisterden constant met een glas rode wijn.
Nu en dan kon ik aan mijn moeder haar gezicht zien dat ze niet akkoord ging, maar ze gaf zich elke keer gewonnen. Ik kreeg medelijden met haar en vroeg me zacht af hoe het mogelijk was dat ze zich zo liet doen.

Ikzelf zat aan de andere kant van de woonkamer, op een zachte stoel, naast het raam. Voor een augustusavond was het behoorlijk slecht weer.
Enkele wolkenflarden dreven over waar de maan zich achter verborg en er was bijna geen enkele ster te bespeuren aan de hemel.
Regendruppels gleden langs het raam naar beneden en rusten toen op het raamkozijn vooraleer ze van de vensterbank glipten.

Kleine plasjes werden groter en al snel vloeiden ze samen.
Mijn leesboek lag vergeten tussen mijn vingers. Eigenlijk ontbrak er nog een huisdier in ons gezinnetje. Een rustige, pluizige kat die ’s avonds bij je kwam liggen om te slapen en dan vredig te spinnen.
Ik moest alvast niet lang na te denken om te weten dat Sawyer dit nooit zou toelaten.

Ik schrok pas wakker uit mijn gedachten toen ik de deurbel door het ganse huis hoorde galmen. Blaise bleef echter bij zijn papierstapel zitten en onze ‘ouders’ lage half te slapen. Ik hoopte dat ze morgen een flinke kater zouden hebben.
De ‘o zo’ deftige mensen zouden morgenochtend hevige hoofdpijn hebben.

‘Liana, wil jij even de deur openen?’ Blaise zijn stem leek van ver te komen en het leek bijna dat hij geen zin had om ook maar iets uit te brengen.
Mijn mond viel haast open toen ik hem hoorde en ik keek hem verontwaardigd aan.
‘Ik ben je hond niet die je roept als je hem nodig hebt, hoor.’ Zei ik en mijn stem sloeg over.
‘Weet ik. Doe nu gewoon de voordeur open want het regent nogal hard. Je zou vast ook niet graag hebben dat je buiten moet staan op dit moment.’

Ik bleef zitten en begon mijn boek te lezen waar ik een half uur geleden eigenlijk al moest mee begonnen zijn. Na enkele regels wist ik al dat dit het meest saaiste boek moest zijn die in de bibliotheek te vinden was.
Toen Blaise merkte dat ik bleef zitten, schraapte hij met veel lawaai zijn stoel achteruit en liep met grote passen de dubbele deur uit.

Mijn ogen speurden de woonkamer af, maar er was niets ongewoons te merken.
De vloer was volledig met een donkerrood tapijt bedekt. Tegen één van de wanden stond een brede, maar redelijk lage kast die bestond uit donkerbruin hout en veel schuiven bevatte.
In de muur daar tegenover was een grote openhaard verwerkt die natuurlijk opgenomen was in het haardenregister op het ministerie. De muur tegenover de deur, waar ik nu zat, was niet veel speciaal. Er was alleen een groot raam te zien.
En dan natuurlijk was er nog het meubilair. De grote tafel die iets aan de linkerkant stond werd al de hele dag bezet door Blaise en zijn papierstapel.
En de vele, bij elkaar passende, zetels waar mijn moeder dus lag te slapen.
Na vijf minuten kwam Blaise terug, samen met Anton die ik één keer had ontmoet op de wegisweg.

‘Dag Liana,’ zei hij toen hij me zag zitten.
Ik glimlachte zwak bij teken van begroeting, maar negeerde hen de rest van de tijd die ik nog doorbracht in de woonkamer. Die avond ging ik vroeg slapen.

*-*

Geklop…Ik dacht dat mijn hoofd straks ging ontploffen. Nog harder geklop…Ik opende mijn ogen en keek om me heen.
Alles was nog steeds hetzelfde en ik kon niets opmerken wat geklop zou kunnen veroorzaken, maar aan het voeteinde van mijn bed lagen een stapel cadeautjes.

Slaperig wilde ik nog even op mijn bed gaan liggen om de moeheid weg te krijgen, maar ik lag nog niet volledig neer wanneer ik plots merkte dat het onophoudelijke geklop kwam van de andere kant van mijn deur.
“Kunnen ze niet gewoon wachten tot ik naar beneden kom?’ mompelde ik zacht en keek naar mezelf in de spiegel om te zien of ik toonbaar was.

Ik opende de deur en stond oog in oog met een, voor mij, totaal onbekende vrouw. Ze leek niet zoveel ouder dan mijzelf.
“En wie bent u?” vroeg ik terwijl ik mijn nagels even bestudeerde en mijn best deed om vriendelijk te klinken.
“De vriendin van Blaise.’ Zei ze met een uiterst hoog stemmetje die ik haar echt niet zou willen nadoen.
“De wat?” riep ik en trok nogal wit weg.
“De vriendin ja. Ik kom je helpen met je kledij en de verdere benodigdheden wat je uiterlijk betreft.” Ze glimlachte op een vreselijke manier waar ik zeker niet mee op straat zou durven komen en wilde mijn kamer binnenkomen.

“Ik ben nog steeds in staat om me zelf op te maken, dank je.” Blafte ik haar af.
“Dat is eraan te zien ja.”

Ik wilde er net op tegenin gaan toen ik iemand hoorde grinniken en zag dat Blaise me geamuseerd aankeek.

“Wat sta jij daar onnozel te lachen. Haal dit mens bij me vandaan als je toch niets beters te doen hebt.”
“Geloof me; ik heb haar zo goed mogelijk proberen duidelijk te maken om beneden te blijven.”
“Niet goed genoeg dan. Hoepel allebei gewoon op.” Zei ik boos en gooide de deur dicht alvorens op mij bed neer te ploffen met mijn rug naar de deur.

“Liana?”
“Ga weg!”
“Ik wil je gewoon helpen. Heb je trouwens enig idee hoe lang je hebt geslapen?”
Ik wist dat hij wilde helpen, maar dan kon hij de voorbije dagen gesproken hebben tegen mij in de plaats van me regelrecht te negeren.

Het kon me eigenlijk ook niet echt schelen hoe laat het was. De genodigden kwamen toch maar tegen zes uur.
Ik hoorde hoe de deur open ging en kort daarna terug dicht werd gedaan.

“Ik zei dat je weg moest gaan.” Ik wist goed genoeg dat het Blaise was die binnenkwam, maar moest dat irritant takkenwijf meegekomen zijn, wilde ik haar met veel plezier helpen om teug haar huis te vinden. Ik had het kunnen weten dat Sawyer zo’n onnozele personen ging uitnodigen.
“Je weet goed genoeg dat ik niet weg ga gaan. Ik heb je vorige keer toch ook geholpen?”
“Dat was anders, toen kon ik niemand op dat feest. Nu gaan mijn vrienden hier zijn. Is dat trouwens echt je vriendin?” Mijn stem klonk nog niet zuiver, maar toch al wat rustiger dan daarnet.
“Ja, maar nu zijn ze hier niet, of wel? Of is het omdat ik dé jurk niet mag zien? En nee; dat is niet mijn vriendin.”

Ergens had hij gelijk, maar ik wilde het niet toegeven.
“Weetje, volgens mij zou je net zo goed een meisje kunnen zijn.” Mompelde ik grinnikend.
“Waarom?” Vroeg hij verbaasd.

Ik zat nog steeds met mijn rug naar hem toe, maar ik wist dat hij op mijn bed had plaatsgenomen. Ik zag daardoor zijn gezicht niet, maar ik wist perfect hoe het er nu moest uitzien.
“Je weet precies meer dan mij over wat vrouwen willen wat kledij en juwelen betreft. En je wilt trouwens vaak mijn out-fits kiezen. Oja, en soms klink je zelfs iets vrouwelijker.” Voegde ik er nog aan toe.

Ik hoorde hem een vreemde geluid maken en voelde toen zijn twee armen om mijn middel sluiten vooraleer ik languit op mijn bed lag en hij me begon te kietelen.
Ik gierde het uit en gilde speels om hulp. Ik probeerde weg te komen, maar hij was veel sterker dan mij.
“Nee, Blaise hou ermee op! Ik kan er niet meer tegen!” riep ik lachend.
“Nier voor je die woorden terugneemt.” Zei hij en laste een pauze van enkele seconden in.
“Waarom?” vroeg ik verbaasd, “ik zei alleen de waarheid.”

Hij keek me opnieuw met een verontwaardigde blik aan en ging toen verder met me half te martelen. Hij ging net zolang door tot ik riep: “Oké, oké, ik neem mijn woorden terug!”

Voor me te pesten ging hij nog enkele seconden verder, maar keek me toen lachend aan.

“Ha, ik krijg altijd mijn zin.” Zei hij.
Ik zag pretlichtjes in zijn ogen en merkte aan mezelf dat ik zijn gezelschap de afgelopen dagen gemist had. Hij was zo dichtbij, maar toch buiten bereik. Ik voelde zijn adem op mijn gezicht. Hij lag half over me heen gebogen. Hij kwam nog dichter.

Ik was nog enkele millimeters van zijn lippen verwijderd….

kjell-lovers · 5e jaars Verdiend: 80 Sikkels Woonplaats: belgiÃ«

Hoofdstuk 15 => Rust voor de storm!

Ik was nog enkele millimeters van zijn lippen verwijderd, maar draaide toen mijn gezicht weg.
“Dit kan niet.” Zei ik zwak.

De pretlichtjes waren niet langer meer te zien in zijn ogen, maar ik zag dat hij het enerzijds met me eens was.
“Hoe laat zei je ook alweer dat het was?” vroeg ik luchtig en ging rechtop zitten en keek naar de ongeopende cadeautjes die nog steeds lagen waar ik ze gevonden had toen ik wakker geworden was.
“Dat heb ik nog niet gezegd. Het is nu –“ hij keek op zijn horloge die om zijn pols hing, “23 minuten over drie uur.” Ging hij verder met schorre stem.

“Wat?” vroeg ik licht geschokt, “waarom zei je dat niet eerder?”
“Ik wilde het je zeggen, maar je vond het plezanter om me uit te maken voor meisje.” Ik hoorde dat hij niet boos was al deed hij wel alsof.
“Oké, dan ga ik maar eens naar de badkamer.”
“Heb je hulp nodig?”

Ik keek hem vreemd aan. “Ik ga douchen.” Zei ik op een manier alsof ik tegen een kind van drie jaar praatte.
“Ja, zover was ik ook wel. Ik bedoel met dezelfde dingen zoals vorige keer.”
“Misschien. Ik ga me eerst opfrissen en trek vrije tijdskledij aan waarna ik terug naar hier kom om me op te maken. Dan zie ik wel of ik je hulp nodig heb.” Zei ik glimlachend.

“Zou je niet eerst even naar beneden gaan? Ik weet niet hoe het komt dat je zó lang geslapen hebt, en volgens mij vraagt mijn vader zich dat ook af.”
“Ik heb er zelf ook geen idee van.” Zei ik grijnzend.
“Ga nu maar gewoon.”

Ik haalde een versleten jeans uit mijn kast en trok er een willekeurig truitje uit zonder mouwen. Met een grote zwaai opende ik mijn deur nog een keer. Tot mijn verbazing stond die jonge vrouw er nog steeds.
“Blaise moet naar beneden komen.” Ze keek me afkeurend aan en snoof diep.
“Blaise kan heel goed zelf beslissen wat hij doet. Wil je nu aan de kant gaan? Ik kan namelijk niet naar de badkamer als jij daar zo blijft staat.”
“Denk je dat je hoger staat dan mij misschien? Het feit dat je hier nu woont, geeft je niet het recht om zo tegen mij te spreken.” Het irritante, hoge stemmetje die ze eerst gebruikte was verdwenen en had plaats gemaakt voor een totaal andere toon.

“Ik spreek tegen jou zoals ik wil. Wat geeft jou eigenlijk het recht om hier naar boven te komen en ons gesprek te volgen?” Ik gebaarde naar Blaise en keek haar met één opgetrokken wenkbrauw aan.
“Dat heb ik al gezegd; omdat ik zijn –“
“Vriendin bent, ja. Laat me er nu door.” Voor ze ook maar antwoord kon geven, duwde ik haar een halve meter achteruit en liep op mijn dooie gemak de badkamer in.

Na een snelle douche, mijn haar grondig te hebben geborsteld, mijn tanden te hebben gepoetst en mijn oude kledij te hebben aangetrokken, ging ik vlug even naar beneden op zoek naar mijn moeder.
Ook zij vond het blijkbaar leuk om me te irriteren door naar die stomme jurk te vragen. “Je gaat hem over een uurtje zien, moeder.” Zei ik snel en ging naar de werkkamer van Sawyer. Ik begroette hem snel en keek of er niemand anders aanwezig was in de kamer, wat niet het geval was.
“Hoe komt het dat je niet aanwezig was bij het ontbijt noch bij het middagmaal?” vroeg hij, maar keek me niet aan.
“Ik heb uitgeslapen om er fris bij te lopen en ik heb natuurlijk alles nog even gecontroleerd.” Antwoordde ik glimlachend.
“Natuurlijk ja.”

Het was overduidelijk dat hij het ‘controleren’ gedeelte niet echt geloofde, maar hij dramde er gelukkig niet over door.
“Ik verwacht je zo snel mogelijk terug beneden. Sommige mensen komen graag een beetje vroeger dan het afgesproken uur.” Zei hij nog voor ik de kamer verliet waar we ons bevonden.
Het klonk niet echt gebiedend, maar ook niet uiterst vriendelijk. Het was een toon tussen die twee in.
“Daar ga ik voor zorgen.” Riep ik hem nog na.

Éénmaal terug boven was die irritante vrouw verdwenen en lag Blaise nog steeds op mijn bed, al was het in een andere houding.
“Ah, ben je daar eindelijk?” was het eerste wat hij zei, “het is echt ongelooflijk hoelang vrouwen in de douche kunnen vertoeven.” Hij keek me fronsend aan.

“Daar is nog een bewijs dat je ietsje vrouwelijker bent dan je zelf denkt.” Zei ik lachend. “En ik ben trouwens ook nog naar beneden gegaan zoals je vroeg. Heb je nog steeds zin om me te helpen?”
“Ja.”
“Hier, kies er maar een aantal leuke dingen uit.” Ik haalde mijn juwelenkistje uit en gooide het naar hem toe.
Blaise opende het kistje waarna er een zacht muziekje begon te spelen.

“Hoeveel paar heb je zo nodig?” verbaasd keek hij in mijn vele kettinkjes, oorbellen, armbandjes en ringen.
“Voor elke gelegenheid één paar.” Ik haalde mijn schouders op.
“Sommige zitten nog in plastic!”
“Ja, sommige spaar ik dan ook voor speciale dagen.”
“Wat is daar het nut van?”
“Dat ik niet zoveel moet gaan winkelen zoals andere meisjes. Zoek er nu maar gewoon een aantal leuke dingen uit.”

Ik had mijn jurk verborgen in een kast waar niemand iets van afwist. Hij zat achter mijn gewone kleerkast, maar wanneer je niet wist dat hij bestond was het ook onmogelijk om hem te vinden.
Ik toverde snel twee witte schermen tevoorschijn om me te kunnen verkleden. Ik trok mijn truitje uit en riep naar Blaise: “Hoe laat moesten we ook alweer beneden zijn?”
“Om zes uur gaat het normaal beginnen.” Kreeg ik als antwoord.

“Hé, weet je wat me plots opvalt?” zei ik verbaasd.
“Nee, maar jij gaat me dat nu ongetwijfeld vertellen.”
“Ik ben vandaag achttien en er heeft me nog niemand gefeliciteerd.” Zei ik mistroostig.
“Sukkeltje toch.” Zei Blaise, maar hij klonk veel dichter dan dat hij zou moeten klinken. Ik draaide me om en zag hem staan.
“Hoe ben jij daar geraakt?”
“Door gewoon tot hier te stappen.”
“Blaise, ik sta in mijn ondergoed!” riep ik uit.
“Weet ik.” Hij kwam dichterbij en keek me doordringend in de ogen.
Ik wilde achteruit lopen, maar die twee schermen hielden me tegen.

“Blaise, dit kan niet!”
“Waarom niet? Je wilt het zelf ook.” Zijn handen gleden om mijn middel en trokken me dichterbij, maar ik deed geen enkele poging om hem tegen te houden. Zijn lippen kwamen opnieuw dichterbij.

Na wat een eeuwigheid duurde, kwamen onze lippen in aanraking met elkaar.
Ik liet mijn armen om zijn hals glijden en drukte me tegen hem aan. Plots besefte ik echter waar ik mee bezig was. Ik trok me los en keerde hem de rug toe.
“Dit kan echt niet. We worden familie!”
“We kunnen doen wat we willen. Het is niet onze schuld dat we dag en nacht bij elkaar zijn.”
“Maar toch is het verkeerd.”

Blaise hield me van vanachter vast en liet zijn kin rusten op mijn schouder.
“Niets is verkeerd als je het zelf wilt.” Fluisterde hij in mijn oor.
“Jawel, dit is verkeerd. Hoe je het ook keert en draait. Wat gaat je vader hier wel niet van zeggen.”
“Hij hoeft het niet te weten.”
Ik schudde mijn hoofd en keek hem aan. “Ik moet me aankleden.”

Blaise knikte en ging terug op bed zitten. Ik bleef even verward staan, maar trok toen extra traag mijn jurk aan die ik daarnet uitgehaald had.
“Je ziet er geweldig uit.” Zei Blaise wanneer hij me zag.
“Niet overdrijven hé. Het is een doodgewone jurk uit een doodgewone winkel.”

Blaise grijnsde en kwam met een paar oorbellen en een ketting naar me toe.
Ik draaide me om en hief mijn haar een beetje op zodat hij de ketting kon omdoen. Zijn vingers streelden even mijn nek waardoor ik kippenvel kreeg. De oorbellen deed ik zelf in en mijn haar werd omhooggestoken met een handige spreuk.
“Ga je make-up opdoen?” vroeg Blaise en streek een loshangende lok haar weg uit mijn gezicht.
“Gewoon een beetje mascara, denk ik.”
“Ik ga alvast naar beneden.”
“Ga je niet wachten? Het duurt amper vijf minuten.”
“Het is jou verjaardag. Niet die van mij.” Hij nam mijn schouders vast en drukte zijn lippen op die van mij. “Gefeliciteerd.” Zei hij nog en ging de kamer uit.

Nu pas begon ik te twijfelen. Hopelijk gingen er nog niet teveel mensen aanwezig zijn. Het was leuker om hen op te wachten. Mijn blik zocht de wijzers van mijn horloge op die aan de muur hing en merkte dat het al bijna half zes was. Ik had niet eens op de tijd gelet toen ik me aan het opfrissen was en wanneer ik me hier omkleedde. Ik ging nog even op bed zitten en trok gehakte, witte schoentjes aan die goed bij mijn jurk stond.

Ik keek toen nog een laatste keer in de lange, staande spiegel. Wat ik zag beviel me wel; een meisje met opgestoken, blond haar. Om mijn hals hing ketting waaraan een gouden kettinkje bengelde. Een zilveren ring met vreemde tekens zat om mijn vinger en een fijn afgewerkte armband zat rond mijn pols.

Mijn jurk bestond uit dunne, roze stof. Het lijfje zat redelijk strak om me heen en liep toen breed uit tot een beetje boven de grond. Hij was afgewerkt met vele diamantjes en had spaghettibandjes.

“Oh, schat! Je ziet er prachtig uit! Je maakt me zo trots.” Riep mijn moeder toen ik in de hal kwam en hield me in haar armen. “Gefeliciteerd met je achttiende verjaardag.”
“Bedankt mam.” Mompelde ik en maakte me los uit haar stikkende omhelzing.

Aan de andere kant van de hal stond Blaise met Sawyer. Ik ging wat onwennig naar hen toe en wist niet zo goed wat ik moest zeggen. Sawyer nam echter het woord en feliciteerde me kort.
Ik gaf er niet zoveel aandacht aan, maar keek naar Blaise in de plaats. In de korte tijd die ik langer had weggebleven, had hij een smoking aangetrokken en zijn haar in model gebracht.

Hij glimlachte even, maar bleef verder staan en kijken zoals zijn vader.
Mijn moeder haakte haar arm in die van Sawyer en liepen naar de balzaal waar de muziek al goed hoorbaar was.
Ik haalde mijn schouders op en deed het zelfde bij Blaise.
“Er zijn nog niet veel mensen hé. Toch?” vroeg ik onzeker.
“Nee, niet zo veel. Ik denk vijftig voor het moment, maar er moeten er nog veel komen hoor. Je vrienden zijn er trouwens ook al.” Antwoordde hij simpel en trok me lichtjes mee.