[AF] Vakanties met Vampiers

Lupos-freak · Geplaatst: Wo Dec 20, 2006 15:45

Welkom,

Welkom allemaal in mijn tweede fanfic topic. Het is vandaag woensdag de 20ste december, mijn eerste vakantie-dag, en ik had echt zin om vandaag mijn allernieuwste Fanfic te schrijven. Ik schreef al eerder een fanfic in het voorjaar, die je hier vind. Maar ik was helemaal niet tevreden over de gebeurtenissen en de stijl. Dus dacht ik, ik kan beter. En hiermee zal ik dit proberen te bewijzen. En reacties ontvang ik heel graag in een PB of in het Reageertopic! Wink

En ik wil volgende personen heel erg bedanken voor hun reactie: ~*leslien*~, Kirssy, Hummol, fairy_princess, Pure Haan
_________________________________________________________________________________

Vakanties met Vampiers
Geschreven door Gladianus Smalhart
Bewerkt door Sander Jaecques

[Luxe-editie]
Eerste boek uit de reeks Gladianus Smalhart, Bewerkt!

Bij uitgeverij De Stuiterende Slurk!

__________________________________________________________________________________

INLEIDING
Door Sander Jaecques

"Vakanties met Vampiers" doet jullie ongetwijfeld denken aan onze teergeliefde Gladianus Smalhart die een tijdje geleden enorm populair was bij de vrouwelijke bevolking van de tovenaarswereld. Hij was een Bekende Tovenaar, door het schrijven van vele boeken, waarin hij gedetailleerd beschreef hoe hij de Zwarte Kunsten te slim af was. Maar toen Harry Potter en Ronald Wemel in 1992 de ingang van de Geheime Kamer vonden, ontdekten ze dat Gladianus, of professor Smalhart zoals hij toen genoemd werd, eigenlijk een grote bedrieger was. En dat zijn werkelijke specialiteit Vergetelheidsspreuken is. Hij zocht de werkelijke helden op en peuterde het verhaal uit hen los, waarna hij het onder zijn naam schreef en het geheugen van de helden vakkundig wiste. Na een ongelukje in de Geheime Kamer verloor de bedrieger zijn geheugen en kwam zo in St. Holisto's Hospitaal voor Magische Ziektes en Zwaktes terecht. Voor het ogenblik ligt Gladianus Smalhart op de afdeling Spreukschade, in de Charles l'Atanzaal, waar hij op de goede steun van de Plaatselijke heler mag rekenen en graag bezoek ontvangt. De bezoekuren zijn van 8:00 uur tot 21:30.

Wie ik ben, nou, dat doet er eigenlijk helemaal niet toe. Wel doet het er toe dat ik onlangs enkele spulletjes voor Gladianus ben gaan ophalen bij hem thuis, om ze naar zijn bed te brengen, en toen op een enorm waardevolle vondst stuitte. Ik vond er een hele reeks persoonlijk dagboeken van mijn vriend, Gladianus. En ik dacht dat het wel een goed idee zou zijn als ik die dagboekfragmenten mengde in zijn boeken, maar op een manier zodat duidelijk is wat Gladianus werkelijk beleefde en wat hij uit zijn duim zoog. Zo staan er een reeks heel interessante fragmenten in met de echte helden en in elk boek komt mijn vriend wel eens in een benarde situatie terecht. Daarom vond ik de combinatie van beiden wel leuk. Ik stapte naar Uitgeverij De Stuiterende Slurk! waarbij Gladianus zijn vorige boeken oorspronkelijke uitgaf en zij waren met wild enthousiasme bereid om een reeks uit te brengen.

Dit is een bewerkte editie van Vakanties met Vampiers, de eerste in de reeks Gladianus Smalhart, Bewerkt! In het verhaal dat U zo dadelijk gaat lezen vind een mengeling van fictie en non-fictie. U leest hoe Gladianus de tovenaars opspoerde en in welke benarde situatie's hij terecht kwam tijdens het ontfutselen van het verhaal, en u leest ook de versie van Gladianus, maar die is fictie! De oorspronkelijke tekst, die Gladianus schreef zal in een donkerder kleur [peru] aangegeven worden.

Veel leesplezier,
Sander Jaecques

Dit boek is gepubliceerd met de toestemming van Gladianus Smalhart, die de oorspronkelijke schrijver was.

Niets uit deze uitgave mag zomaar verspreid of gekopiërd worden door welke heks of tovenaar dan ook. Uitgeverij De Stuiterende Slurk!

_________________________________________________________________________________

Lupos-freak · Geplaatst: Do Dec 21, 2006 9:59

Hoofdstuk 1

Ik ben Gladianus Smalhart, Orde van Merlijn, derde klasse, Erelid van de Bond Tegen de Zwarte Kunsten en tot nu toe drie keer op een rij door Heks en Haard uitgeroepen tot Tovenaar met de Charmantste Glimlach. Maar dat wisten jullie waarschijnlijk al.
Wel, in dit boek beschrijf ik, hoe ik de Vampier van Oradea, een plaatsje in het westen van Roemenië, heb kunnen verslaan en welke heldhaftige situaties ik meegemaakt heb. Want zoals jullie in Mijn Betoverende Ik kunnen lezen, schrik ik niet zo gauw terug van een monster meer of minder…

Het was een koude ochtend, toen ik de Profeet aan het lezen was en ik plots een getik hoorde. Het getik was afkomstig van een kleurrijke vogel die me een brief moest bezorgen. Ik opende mijn venster en liet de vogel binnen. Vrijwel meteen daarna zag ik hem wegvliegen tussen enkele grijze onweerswolken. Het was een prachtig contrast. Maar toen besefte ik dat die brief voor me wel eens belangrijk nieuws zou kunnen bevatten en gelijk had ik. Ik zette me gezellig neer voor de kachel, en ik las wat erin stond. Het was een brief van Heks en Haard. Ik was (weeral) uitgeroepen tot Tovenaar met de Charmantste Glimlach. En zo voel ik ook mijn waardering van de bevolking. Zoals jullie vast wel weten heb ik in mijn korte leven al menig trol en reus verslagen en het is dan ook een prachtige bekroning als je de appreciatie van de gewone medemens zwart op wit kunt lezen.

Natuurlijk is mijn Orde van Merlijn een veel grotere bekroning, maar mijn bekroningen van Heks en Haard voel ik meer als persoonlijk aan. Alsof iedereen me echt zo goed vind. Ja, natuurlijk vind iedereen me echt wel goed, maar het doet echt wel eens deugd om dat op je gemak te kunnen lezen. Alhoewel het een enorme kick geeft als je handtekeningen mag uitdelen aan die miljoenen fans die staan te springen om met jouw op de foto te staan. Zo heb ik er ook een enorm goede vriendin aan over gehouden, Saartje Slabber. Die lieve meid had me een jaar geleden uitgenodigd voor een gezellige babbel in De Drie Bezemstelen. Maar daar kan ik natuurlijk niet binnenkomen, vanwege mijn internationale bekendheid, dus ben ik haar thuis gaan opzoeken. Het was echt fantastisch om te zien hoe ik dat meisje aan een nieuwe toekomst heb geholpen. Ondertussen heeft de hele familie Slabber een handtekening van mij. Maar waar was ik gebleven? Oh, ja, bij die zonnige ochtend…

In de brief bevonden zich de felicitaties van het Heks en Haard-team dat enorm vereerd was om me weeral die prachtige bekroning te geven, maar ook een reisticket. Heks en Haard had me uitgenodigd om naar Roemenië te gaan, waar enkele fotografen enkele mooie foto’s zouden maken om die samen met een interview van mij in hun tijdschrift te stoppen.

Ik weet nog goed, toen ik de vorige keer een interview gaf, dat we toen naar Wales zijn geweest om foto’s te nemen. Maar helaas heeft het weer ons een stok tussen de wielen gestoken. De schminksters hadden me net helemaal geschminkt, niet dat dat echt nodig was, maar toen ik buiten kwam begonnen het enorm hard te regenen. En ik had nog wel net naar de kapper geweest en ik kon natuurlijk niet riskeren dat mijn prachtige haardos (waar kapper Roger vijf uur aan gewerkt had) in zo’n twee minuten helemaal naar de vaantjes zou zijn. Gelukkig hebben de mensen van Heks en Haard ervoor gezorgd dat ik onder begeleiding van enkele mensen met paraplu toch heb kunnen poseren voor enkele foto’s. Toen we samen met de fotograaf de foto’s bekeken, bleek dat het weer en de buien niet echt het gewenste effect gaven op de achtergrond. Nochtans vind ik het nog steeds zonde dat die foto’s zomaar verdwenen zijn, ik stond er nogal mooi op. Nou, ik sta natuurlijk overal mooi op, maar daar was mijn uitstraling net iets passender bij mijn kleur van schoenen, die lila waren. Die schoenen heb ik trouwens twee dagen later gekocht, en ik ben er zeer tevreden van. Maar vorig jaar waren ze plotseling aan de krappe kant en toen heb ik ze maar geschonken aan één of ander goed doel die er duizenden galjoenen mee verdiend heeft.

Het geeft me echt zo’n goed gevoel als ik weet dat ik iets kan doen voor anderen. Onlangs belde Saartje Slabber me nog om te vragen of ik die boeman, die zich in haar douche verstopt had, niet kon wegjagen. Helaas kan ik er ook niet altijd voor iedereen zijn. Een beroemdheid als ik heeft een druk bezet leven. Op dat ogenblik was ik mijn wekelijkse inkopen aan het doen in de Wegisweg toen ik daar een grote fan tegen kwam; ze heette Charlotte. Dat was echt een heel toffe meid. We hebben dan samen nog wat gewinkeld in en rondom Londen en ik heb voor haar een lila trui gekocht bij madam Mallekin, als aandenken aan die fantastische dag.

Ik vind dat het gewoon goed voelt, als je weet dat ik iets kan beteken in deze wereld. Vroeger was ik steeds meneer Smalhart, maar nu ben ik dé Smalhart. Het voelt echt zo goed als je weet dat je nodig bent in zo’n gevaarlijke wereld als deze. Er is altijd wel iemand die je hulp nodig heeft. Zo is mijn kapper, Roger, altijd heel erg tevreden als ik langs kom, anders hield die arme man er helemaal geen klanten op na. Alhoewel hij me gisteren – tijdens mijn dagelijkse kappersbeurt - toevertrouwde dat hij steeds meer klanten kreeg. Steeds mannen die van hun vrouwen verplicht worden om net dezelfde coupe in het haar te doen als ik.

Populair zijn geef echt wel een goed gevoel, zo’n goed euforisch gevoel dat ik bijna alles rondom mij vergeet. Maar ik heb mezelf altijd voorgehouden mijn werkelijke doel in het leven nooit te vergeten. En zoals jullie al weten is dat de wereld bevrijden van al het kwade en van alles wat kwaad kan worden. Maar mijn teergeliefde moedertje heeft me altijd gezegde dat ik nooit de hele wereld zal kunnen redden, maar aan die uitspraak begin ik steeds maar meer en meer te twijfelen. Zeker nu ik zo goed bezig ben. Ook was mijn moeder nogal pessimistisch ingesteld, waardoor ze op zeer jonge leeftijd gestorven is. Ja, misschien zien jullie vierenzeventig niet meteen als jong, maar ik vind dat je zo jong bent als je je voelt. En mijn moeder voelde zichzelf steeds meer en meer kinds worden, en als dat niet jong is weet ik het ook niet meer, hoor. Het is nu ondertussen al vijfendertig jaar lang dat ik me achttien voel. Toen ik dat zei aan Saartje Slabber maakte ze mij een fantastisch compliment; “Bent u dan geen achttien meer?”

Maar ik denk dat ik in Mijn Betoverende Ik al meer dan genoeg pagina’s heb gewijd aan mijn blik op het leven en mijn werkelijke doel, dus ik zal even verder gaan waar ik gebleven was. Ik vond dus het ticket voor Roemenië.
Ik was enorm opgetogen dat ik nog eens naar het buitenland kon, want dat Brits klimaat lijkt niets liever te doen dan mijn kapsel naar de vaantjes te brengen. En dat mag absoluut niet gebeuren, want mijn haar is (samen met mijn grote sociale glimlach) mijn handelsmerk, waar kapper Roger zo trots op is. En je zou voor minder trots zijn…

Ik verheugde me enorm op die reis, maar toen ik zag dat het vliegtuig twee uur later al zou opstijgen, schrok ik me een hoedje. Ik kan natuurlijk altijd wel vlug verschijnselen, maar ik had m´n koffers nog niet gepakt! Ik moest nog mijn hele kast met haarverzorgingproducten in mijn koffers krijgen en dan ook nog eens mijn enorm prachtige fluwelen kleren. Want ik ga nooit weg, zonder mijn haar- verzorgingsproducten. Oh, en die van madam Zwiffer zijn echt aan te raden, hoor!
(Hopelijk hebben ze in Roemenië een kapper die bijna net zo goed is als mijn kapper Roger, beter dan hem zal ik in elk geval niet vinden…)

Maar toen las ik dat ze me al een uur eerder zouden verwachten, dus ik had maar één uur tijd om alles te pakken! Ik schrok me rot en verslikte me bijna in een Smekkie. En het was dan ook nog eens een Smekkie die naar trollengal smaakte. En als je je daarin verslikt is dat echt geen pretje, geloof me. Hierbij waarschuw ik jullie; wees waakzaam. Eet nooit een Smekkie met een goudgele kleur en blauwe stipjes, want uw allergrootste held en idool was er bijna in gestikt!

Lupos-freak · Geplaatst: Za Dec 23, 2006 22:13

Hoofdstuk 2

Precies een uur later verschijnselde ik op de redactie van Heks en Haard, waar Geert, mijn vaste fotograaf me opwachtte. Ik was blij hem terug te zien, want Geert is één van mijn allerbeste vrienden geworden in mijn lage carrière, waar hij er steeds in slaagt prachtige foto’s van mij te nemen. Ik zat wel nog met een paar vragen en ik pieker niet zo graag over vragen, nee ik pieker liever over antwoorden, omdat die meestal duidelijker zijn. Dus daarom vroeg ik hem waarom ze tickets hadden voor een vliegtuig, terwijl we net zo goed zouden kunnen verschijnselen. Blijkbaar waren de tickets een cadeau van de baas van het vliegtuigbedrijf die zijn vrouw een handtekening van het bekendste schrijversfenomeen beloofd had, ik. Ja, een vliegtuigmaatschappij dat bestuurd werd door een tovenaar, ik kon mijn oren niet geloven, maar blijkbaar was hij een snul of zo.

Enkele maanden later heb ik die familie opgezocht en heb hen persoonlijk een handtekening overhandigd. En die vrouw was ongelooflijk sympathiek, in tegenstelling tot haar man, van wie ik een afgunstige gloed voelde afstralen. Maar ik ben blij dat ik weet dat ik mensen kan gelukkig maken en die mevrouw was daar een perfect voorbeeld van.

Ik was blij dat het vliegtuig geland was, want ik heb eens gehoord dat er hoog in de lucht negatieve straling kan heersen door het gebruik van vreemde vloeken. Echt waar, Heks en Haard heeft er vorig jaar nog een heel artikel aan besteed. En die negatieve straling zijn niet meteen iets positiefs voor mijn huid en mijn haar. Eenmaal geland verloopt het allemaal vlot, in de toiletten van de luchthaven verschijnselen we naar het hotel Nevis [een tovenaarshotel]. De foto’s zouden in de morgen genomen worden, omdat er dan in Oradea, het plaatsje waar we verblijven een prachtig hemel is die wel van pas zou kunnen komen bij de foto’s. Niet dat we een prachtige hemel nodig hebben om de foto’s mooi te maken, want dat zijn ze sowieso al door mijn prachtige uitstraling, maar het kan nooit kwaad, als de achtergrond past bij de voorgrond, denk ik altijd. Dus ik ruste was uit in mijn hotelkamer van de vermoeiende reis.

Ik besloot om een douche te nemen om wat te ontspannen. Ik weet het nog allemaal heel erg goed. Ze hebben daar enorm warm water in Roemenië, echt enorm warm water. En volgens mijn persoonlijk hygiënisch adviseur, is warm water een must voor de huid, zo voorkom je irritaties van buitenaf. En gelijk had hij! Ik weet nog goed dat de straal warm water over mijn rug liep, ik weet het nog zo goed, dat ik helemaal niet door had dat er iemand mijn kamer binnenkwam. En gelukkig kwam die de badkamer niet binnen, want die persoon zou zo’n overdosis natuurlijke schoonheid niet kunnen aanzien. En ja, ik moet zeggen dat ik er elke dag steeds geweldig blijf uitzien. Mede dankzij mijn oudere boeken te raadplegen waarin ik ook enkele schoonheidstips vind, die ik niet onthouden had. Een druk bezet mens als ik geeft niet altijd tijd om alles te onthouden.

Hoe dan ook, toen ik enkele minuten later uit de badkamer kwam zag ik een briefje liggen. Een briefje dat op mijn onuitgepakte koffers lag. Echt een heel mooi briefje met een keurig handschrift. Je moet weten dat ikzelf een prachtig handschrift heb, en het handschrift van dat briefje kon natuurlijk nooit aan het mijne tippen, maar het was wel heel erg mooi. Echt heel erg mooi. Het was een noodkreet. Ja, een van die kamermeisjes had het briefje daar blijkbaar achter gelaten, want er stond het volgende:

Geachte Gladianus Smalhart,
Ik ben een ongelooflijk fan van u.
En ik wil u bij deze zeggen dat we hier
Al enkele nachten last hebben van een vampier.
Zou u ons alstublieft willen helpen?

Alina, kamermeisje

Ja, natuurlijk stond alles in het Roemeens, maar met een simpel zwiepje met mijn toverstaf en het woordje “Translatina” te roepen was het uiteraard vertaald. Een heel handig tip voor mensen die vaak in het buitenland vertoeven.

Uiteraard merkte ik meteen dat het meisje dringend hulp nodig had. En ik kon niets anders dan haar mijn diensten aan bieden, en uiteraard zou ik dan er ook voor zorgen dat het meisje met een gerust hart zou kunnen slapen. Ik vond het wel vreemd dat ze zelfs mijn boeken in Roemenië lezen. Mijn uitgever, De Stuiterende Slurk!, zei mij ooit dat ze veel boeken aan het buitenland verkocht hadden, maar ik had nooit verdacht dat mijn kennis en populariteit ook in landen als Roemenië zouden doodringen, waardoor mensen niet langer dom zouden zijn. Gelukkig zorg ik ervoor dat de mens een evenwicht vind tussen verstand en emoties die beiden de belangrijkste factoren zijn in een mensenleven. Natuurlijk is de verzorging natuurlijk ook enorm belangrijk, maar daar is bij mij niet zoveel werk aan, ik ben een natuurtalent als het er op uiterlijk (en innerlijk) aankomt. Ik word misschien wel bijgestaan door een team van professionele verzorgingsspecialisten en helers, maar die doen dat enkel om een handtekening te krijgen van de allergrootste bestseller.

Dus terwijl ik mijn haar droogde [het was nog nat van de douche] en ik mijn helderblauwe ogen bewonderde trachtte ik een manier te bedenken waardoor ik die weerwolf zou kunnen vangen. Maar ik wist helemaal niet dat mijn toverstok nog steeds niet bekomen was van de negatieve sfeer van het vliegtuig en breng dat ik combinatie met zo’n dreuzeltoestel; een föhn [haardroger] dan loopt het gegarandeerd mis. Gelukkig was ik net op tijd om een fatale inslag van mijn stok te voorkomen, vanwege mijn uitgebreide kennis, die de toverstok het zwijgen oplegde.
En toen vond ik iets… een gluiposcoop op mijn terras. Een grote fan hield me blijkbaar in de gaten.

Extra bijlage – zijn werkelijke verhalen

3:40: aangekomen in hotel
3:50: nemen van heerlijke douche
4:15: ik lees op mijn gemak de krant en merk het artikel “Vampier dood gevonden” op.
4:20: ik begin met schrijven aan een nieuw boek, Vakanties met Vampiers, tenslotte is dit een vakantie…
4:30: word aangevallen door op hol geslagen dreuzeltoestel!

Dat laatste kan ik me nog helder herinneren. Mijn toverstaf was niet echt goed, vanwege het vele gebruik en bij dat dreuzeltoestel sloeg die uiteraard tilt. Mijn staf begon te wijzen op dat toestel dat plotseling op mijn mond sprong. Een hele hoop hete warmte komt mijn mond binnen, na doktersbezoek blijkt dat mijn tong verbrand is. En ik kan met moeite spreken en eten. Maar dat is nog niet alles, dat toestel vliegt uit het stopcontact en zorgt ervoor dat mijn bed in brand opgaat. Een blusspreuk kan ik niet gebruiken, want mijn staf is niet echt bruikbaar voor het ogenblik. Nadat dat toestel ook nog eens het raam uitvloog, heb ik de hulp ingeroepen van Geert, de fotograaf, die met een simpele bezwering alles doofde. Om onkosten te voorkomen, zijn we van plan te zwijgen over het brandje en ga ik vannacht bij Geert slapen, kamermeisjes komen hier toch enkel als de gast pas gearriveerd is. Na het brandje ontdekte ik een gluiposcoop op mijn terras. Iemand hield me in de gaten. Ik keek erna en vond ik de opgeslagen fragmenten mezelf. Ik dacht uiteraard dat het een grote fan was, maar toch vind ik het vreemd, dat hij vooral mijn schoenen gefilmd had. En toen zag ik het, er stonden in klein groen krijt een klein minuscuul teken op gegraveerd, het Duistere Teken. Hier zit iets meer achter. Dat kan niet anders. Ik zweeg erover tegen iedereen. En toen bedacht ik dat die persoon er ook wel eens voor zou kunnen gezorgd hebben dat mijn staf tilt sloeg. Er was iets mis. Dat kon niet anders. Ik voelde een bedreiging. Maar hoe kon ik toen al weten dat de afloop fataal zou kunnen zijn? Hoe kon ik toen weten dat de weerwolf niet echt dood was? En het ergste van al; Hoe kon ik toen weten dat mijn haar nooit meer zo mooi zou zijn als tevoren?

Maar ik wist één ding; ik moest handelen en snel, want het Duistere Teken brengt geen goed nieuws…

Lupos-freak · Geplaatst: Za Jan 06, 2007 15:56

Hoofdstuk 3

Daar liep hij. Ik wist het haast wel zeker. Ik kon zijn voetstappen horen. Klef… klef… Zo klonk het. Zijn horen schuifelden langzaam over de grond. Ik kon zijn adem ruiken [opgedroogd bloed] en die rook niet al te best. Nu ik erover nadenk, heb ik nog nooit uitgebreid het onderwerp “ruiken” echt besproken. En aangezien het nu wel toepasselijk is, kan ik daar nu van harte de ruimte gebruiken om het even te bespreken. Want ik weet zeker dat U enorm geïnteresseerd ben in mijn favoriete geurtjes.

Wel, persoonlijk verkies ik de geur van frisse herfstbladeren, die van Madame Reina. Onlangs stond in de Profeet een exclusieve bon voor het aanschaffen van enkele flesjes van die frisse herfstbladeren. Voor wie geïnteresseerd is; die bon vind je in de Ochtenprofeet van vrijdag 13 december. Echt een koopje!
Verder ruik ik ook nog graag enkele van mijn allernieuwste boeken die vers van de pers komen, of het sap waarin foto’s ontwikkeld worden. En natuurlijk behoort mijn eigen lichaamsgeur ook tot mijn favoriete geurtjes. Ik las onlangs in de Ochtenprofeet, dat er iemand op ZweBay (de laatste pagina van de Profeet, die vol staat met advertenties) een flesje met reukwater te koop stelde met mijn eigen lichaamsgeur. Ja, ergens tijdens één of andere ontmoeting had de persoon in kwestie mijn lichaamsgeur overgenomen in een potje. Het stond te koop voor maar liefst vijfhonderddertig Galjoenen en vijfendertig sikkels. Dus als je wilt, kun je mij nu ook ruiken, je moet er enkel wat geld voor over hebben. Toen ik dat aan Saartje Slabber vertelde lachte ze zich een kriek. Ja, zij hoeft natuurlijk niet te betalen om mij te ruiken. Want die leuke meid komt af en toe wel eens over de vloer.

Maar ik begin plotseling te beseffen dat ik wat op de zaken vooruitloop. Ik vertel jullie hoe ik die vampier achterna zit, terwijl ik jullie nog niet eens heb kunnen uitleggen hoe ik dat monster eigenlijk gevonden heb. Maar die zoektocht was niet zo spannend en leerrijk, daarom dat ik in samenspraak met mijn uitgever heb besloten dat deel te laten wegvallen. Het komt er eigenlijk gewoon op neer dat ik enkele avonden na elkaar, gewacht heb tot dat bloederig wezen verscheen.

Dus ik achtervolgde die vampier. Volgens de Gedragscode Voor Vampier [die in 1639 opgesteld werden] mag men een vampier pas doden als het dier een persoon aanvalt of daar aanstalten toe doet. Tot nu toe heeft het beest nog steeds niet door dat ik hem achtervolg. En dat hou ik liever nog een tijdje zo. Niet dat ik bang ben, hoor. Nee, natuurlijk niet. Dé Gladianus Smalhart is nooit of nergens bang voor, behalve voor het gedacht om niet meer zo ongelooflijk populair te zijn bij de menselijke beschaving van tegenwoordig. Dus, ik zou zo zeggen, koop maar veel boeken van me. Zo voorkom je dat ik een beroerte heb. Mijn uitgever had zich doodgelachen met die grap. Hij zei dat dat citaat misschien nog van pas zou komen tijdens mijn reclamecampagne en mijn persconferenties voor mijn nieuwe boek. Oh, en er is trouwens een wedstrijd in Heks en Haard ivm mijn persconferentie. Als je goed antwoord op de volgende vraag; “Welk magisch haarkleurmiddel gebruikt Gladianus Smalhart sinds 1983?” en een witte uil zend met het antwoord naar Heks en Haard, kun je kans maken op een persoonlijke tête-à-tête met mij na afloop van de persconferentie. Natuurlijk heb ik zelf die wedstrijdvraag uitgekozen. Omdat ik er zo goed als zeker van ben, dat er niemand weet, dat ik sinds 1983 Madame Zitas amandelgele luchtgel gebruik met ontploffende belletjes. Die ontploffende belletjes vind ik persoonlijk zeer leuk en amusant. Zij zijn het geheime middel dat mijn haar zo prachtig en glanzend mooi houden, en natuurlijk ook mijn kapper Roger.

Maar ik dwaal namelijk zo vlug af van mijn eigenlijke onderwerpen dat ik ze dan meestal vergeet. Gelukkig kan ik met een blik op mijn pas-geschreven-teksten meteen weten waarover ik het precies had. En zo, nu weet ik het weer. Geloof ik. Ik zat die vampier te achtervolgen, hé? Wel, toen ik ergens tussen enkele braamstuiken [we zaten in een bos] liep, verloor ik hem plotseling uit het oog. Maar daar kan ikzelf niets aan doen, wat kan ik er tenslotte aan doen, dat mijn gedachten wel eens wegstromen naar een wereld vol vreugde en magie waarin ik mezelf kan uitleven als een gelukzalig mens dat terecht tevreden is. En dat is uiteindelijk ook wat ik wens te bereiken. Dus plotseling was hij weg. En ik weet nog dat mijn keel toen in mijn borst klopte. Ik was helemaal niet bang voor dat monster, maar ik was nog niet klaar om te sterven.

Want hij kon altijd achter een struik verschijnselen en op me afkomen. En dan dichter komen. Voetje per voetje. Zijn mantel zou in de lucht waaien van de opkomende wind. Zijn adem die naar opgedroogd bloed rook zou dichter komen. Steeds maar dichter en dichter. Én dichter. Zijn glinsterende tanden waarin de volle maan zou weerspiegelen. Zijn kleine geniepige oogjes. Zijn grote gestalte. Zijn grote handen met lange vingernagels waar bloed achter zit. Een mond waar het bloed uit loopt. Zijn grote handen met scherpe nagels grijpen me vast. Mijn prachtige mantel scheurt in tweeën. Hij raakt mijn handen en zijn nagels laten grote wonden achter. Het bloed loopt uit de wonden en valt op mijn prachtige nieuwe schoenen. Ik word helemaal verwoest…

Maar gelukkig was dat enkel een verontrustende gedachte van een buitengewoon slim persoon in nood. Maar toch was ik er niet gerust in. Ik keek om me heen en zag niets. Maar ik rook wel de geur van opgedroogd bloed. Ik besloot om langzaam verder te gaan. En ik bleef maar verder gaan, ik volgde de geur van het bloed. Tot ik in de verte een tuinhuisje zag. Het lag er nogal verlaten bij. Zou ik daar naar binnen gaan? Ik ging dichter. Ik stond op een meter van de deur. Het was klein en vierkant en het had op het eerste zicht één raam. Ik keek door het raam en zag niets. En dus opende ik langzaam de deur. Het was er geweldig. Vijfendertig flessen Oude Klare’s Jonge Borrel, twintig kratten vol met boterbier flesjes en heel wat Dreuzelchips en Slobbers. Echt geweldig. Er stond een zetel. En ik legde me erin neer om van al dat lekkers te genieten. Echt heerlijk was dat. Ik ben ervan overtuigd dat zelfs de minister van Toverkunst [die altijd goed eet] onder indruk zou zijn van zoveel lekkers. En daar lag ik zo’n kwartiertje. Zonder te beseffen dat meneer de vampier al die tijd onder die zetel had gelegen. En net toen ik weer eens een Boterbiertje wou naar binnen gieten, greep hij me bij de keel. Hij keek me aan.

Een satanische grijns overspoelde zijn hele gezicht. En nog nooit had ik zo’n monster van dichtbij gezien. En ik vroeg me af wat er toen zou gaan gebeuren, tot hij zijn mond opende en zijn tanden ter hoogte van mijn keel legden. Ik zag zijn ogen gevaarlijk grijnzen. En dan…

Ik wil nog even benadrukken dan mijn boeken niet geschikt zijn voor tovenaartjes of heksjes onder de leeftijd van negen!

Lupos-freak · Geplaatst: Zo Feb 04, 2007 23:05

Bijlage bij hoofdstuk 3

Ik kom net terug van het dorp. Echt een heel leuk dorpje met vriendelijk mensen, maar soms wat aan de naïeve kant. Tot mijn groot ongenoegen moet ik helaas op merken dat bijna niemand mij hier kent. En dat vind ik uiterst vreemd, aangezien mijn boeken hier ook goed verkopen, maar het komt misschien omdat ze hier geen grote (en trouwens heel prachtige) foto van mij op de voorpagina hebben van mijn boeken.

Ik heb net wat rondvraag gedaan of iemand iets meer weet van die dode vampier uit de krant. De enige persoon die meer kon of durfde zeggen was een medewerker van het hotel, die hier vanmorgen aan de balie stond. Erg vriendelijke man trouwens. Hij vertelde dat hij meer wist, maar dat hij dat pas na zijn diensturen kon vertellen. Dan kom ik straks wel terug. Ik en Geert, de fotograaf ontbeten tezamen in een mooi restaurant aan de andere kant van de weg. Echt heel lekker eten. Verder niets speciaals gebeurd. Toen zijn we teruggekeerd naar het hotel, waar ik wat verder geschreven heb aan mijn nieuwste boek. Ik heb besloten om een nieuw boek te schrijven, dat zal gaan over die dode vampier. Ik zal schrijven dat ik hem zogezegd te slim af was. Maar eerst moet ik te weten komen wie de vampier werkelijk gedood heeft. Hopelijk weet die man me aan de balie meer te vertellen.

Na een grote photoshoot, met ik als hoofdrol, vertrekt het hele team van Heks en Haard. Enkel Geert blijft bij mij. De man wil ook eens op vakantie zonder zijn vrouw, die hem de oren van zijn lijf zaagt. Arme man, maar ja, hij heeft er ook zelf voor gekozen, hé.
Ik vertel aan Geert over mijn nieuwe boek. Ik, Geert en Roger, mijn kapper, zijn de enige mensen van de hele planeet die weten dat ik wat in mijn boeken staat niet zelf meemaak. Ik vertrouw die mensen. En ze kunnen dat appreciëren, wat ik bovendien erg apprecieer. Echt heel goede mensen zijn dat, net zoals ik.

Na het avondeten, gaan ik en Geert naar onze kamer. Ja, onze kamer, want niemand weet van dat brandje op mijn kamer, en dat wil ik zo houden ook. En nadat Geert ligt te slapen, ga ik naar het marktplein waar ik had afgesproken met die man van de balie die meer die schijnt te weten over de dode vampier. Als ik het marktplein vanuit de verte zie, zie ik ook meteen een duister persoon. Als ik dichter kom zie ik dat het de man is. Maar hij is helemaal anders. De blije jongeman van de balie, met zijn frisse kledij aan, draagt nu een heel donker pak en een zwarte hoed. Hij stelt zich voor als Doru, een gebruikelijke Roemeense naam. Hij verteld dat de man die de vampier gedood heeft, gevaarlijk is en geen mensen ontvangt. Ik zeg dat ik hem dat ik hem hoe dan ook moet spreken, dat het van levensbelang is. Hij verklapt me dat het zijn oom is, en dat hij oud is. Hij woont ergens in het zuiden van de stad (hij noemt de straat), maar hij is erg gevaarlijk. Daar legt hij echt wel de nadruk op, dat ik moet oppassen, alsof hij duizenden mensen vermoord heeft. Hij is er zo over bezig dat hij me wat bang maakt. Ik bedank hem voor de informatie en ik zeg dat ik de man later eens zal opzoeken. Nu zeker niet. Het is donker, en ik ben nu al wat bang door zijn woorden. Ik voel me in elk geval niet op m’n gemakt, ook als ik terug keer richting het hotel heb ik het gevoel alsof ik bespied word.

Als ik de kamer binnenkom, hoor ik een luid gesnurk. En daar ligt Geert in het midden van zijn (of liever ons) bed. En ik voel absoluut geen behoefde om naast hem te kruipen. Ik heb zelfs geen behoefte in nachtrust. Nee, ik voel me eigenlijk eerder klaarwakker. Ik neem m’n papieren en nota’s die ik gemaakt had voor mijn boek. Ik ga naar de badkamer, zodat ik wat afgezonderd ben van het gesnurk en zodat ik wat licht heb om te schrijven, zonder Geert te moeten wakker maken. Ik kruip in bad, want dat lijkt wel de meeste comfortabele plek om op mijn gemak te kunnen schrijven. Gelukkig is het droog, anders mocht ik op de grond liggen. Ik leg me dus neer in bad. En dat is niet meteen iets dat ik je zou aanraden, schrijven in bad is zeker niet comfortabel, neem dat maar van mij aan.
In het begin heb ik geen last van het bad, maar na een tijdje begint de kraan te druppelen. Op mijn broek. En zo is mijn broek helemaal nat, van al die druppels. Ik laat mijn benen uit het bad hangen, probleem opgelost. Totdat ik vijf minuten later enorm veel pijn heb in mijn rug. Dan leg ik mijn benen weer in het bad, natte broek is tenslotte niet zo erg. Maar het zou natuurlijk wel handiger zijn moest het droger zijn. Ik schrijf en haal wat inspiratie uit de kleine dingen. Ik zie een visioen van meisje, en ik vind het kamermeisje, Alina uit, die mijn zogezegd om hulp zou vragen bij die vampier.

Ah, mijn boek vordert wat, ik word een beetje moe en mijn broek is zo nat als een muntje dat je een uur onder water houd. Maar dan valt mijn oog op een stuk kauwgom dat aan de onderkant van een stoel geplakt hangt. Mijn eerste reactie is iets van ieuw, mijn tweede is een ingenieus idee. Via mijn zakdoek trek ik de kauwgom van de stoel. En dat is een ongelooflijk kleverige boel. Eerste wilde de kauwgom niet los, alsof hij daar al jaren zo hing, dus ik trok. En ik bleef maar trekken, totdat hij uiteindelijk toch wat losser kwam. Ik had nu de kauwgom onrechtstreeks in mijn handen. Het gevoel dat in me opkomt is echt iets vreselijks. Ik zie mezelf voor me die de kauwgom in zijn mond steekt. Ik voel me echt niet goed. Ik voel me zelf misselijk, alsof ik klaar sta om te braken.

De kleverige kauwgom lijkt wel nogal vers. En misschien is hij zelfs wel van Geert, want ik zie hem er wel voor aan om tot zo’n dingen in staat te zijn. Mijn vinger speelt wat met de kauwgom die van samengedrukt tot uitgerekt gaat. En in het midden hangen er van die kleverige draden die aan elkaar vast hangen, maar toch elk moment kunnen knappen. Zolang ze dat maar niet in mijn gezicht doen, of mijn hele prachtige haarcoupé zou naar de vaantjes zijn. En het zou niet echt mooi zijn als ik rond zou lopen met een gezicht met een open gespatte kauwgom die mijn oren met mijn kin verbind via die ongelooflijk lange draden. Oh, het word me wat te veel. Ik voel me echt zo slecht, bij de gedacht dat de kauwgom ontploft in mijn gezicht. Het zou wel eens magische kauwgom kunnen zijn, en dat zou pas echt erg zijn. Zo heb ik eens een gelijksoortig verhaal gehoord van iemand met een paars hoofd, dat later groen kleurde. De gedachte daaraan bezorgt me nog meer braakneigingen. Gelukkig weten mijn fans niet hoe ik me nu voel, of ik zou me hopeloos belachelijk maken.

Ik denk dat het maar beter is vlug te handelen en mijn ingenieuze plan uit te voeren. Ik duw de kauwgom op de lekkende kraan. Ik ruk mijn zakdoek terug los. En eerst geeft dat een nogal vunzig zicht, maar zo kan ik weer op mijn gemak verder schrijven, en dat zonder natte broek!

Lupos-freak

Sorry, mensen, ik stop ermee.

Ten eerste heb ik het ongeloofelijk druk. En er liggen nog zoveel dingen op mij te wachten voor als ik eens vrije tijd kan vinden.

Ten tweede was het de bedoeling van dit verhaal, dat ik dit leuk zou gaan vinden. En van de eerste twee posts heb ik echt genoten, maar naar mate het verhaal zich begon te vorderen, vond ik het niet echt leuk meer.

Ik wacht op een modje met een slotje^^