[AF] The Price Of Love

dracogirly · Geplaatst: Ma Jul 31, 2006 18:55

Hier is weer een nieuw verhaal van mij, met een wat triestig begin. Ik zal proberen om iedere woensdag een nieuw hoofdstuk te posten, te beginnen met aanstaande woensdag.

*-*

Waarschuwing
Dit verhaal is wat ‘zwaarder’ dan mijn andere verhalen. Er gebeuren dingen in zoals bijvoorbeeld slechte relaties (mishandeling). Als je hier niet tegen kunt kun je dit verhaal beter niet lezen. Zoals eigenlijk bijna al mijn verhalen zal het waarschijnlijk wel een happy ending krijgen.

*-*
Proloog

“Maar ik hou van je”, zei Ginny terwijl ze Draco om z’n nek vloog. Tranen stroomden over haar wangen. Hoe kon Draco wat ze samen hadden nou zomaar opgeven?
“Je bent te jong om echt van iemand te houden Gin”, zei Draco terwijl hij haar armen voorzichtig van zijn nek losmaakte. “Ik ben niet goed genoeg voor je, geloof me.”
“Maar dat ben je wel”, zei Ginny vastbesloten. “Je moet niet luisteren naar wat mijn familie zegt, zij kennen je niet zoals ik.”
Draco schudde z’n hoofd, wetend dat hij de goede beslissing maakte door Ginny te laten gaan. Het deed hem pijn om haar nu zo te zien, maar hij wist dat ze beter verdiende.
“Luister naar je familie Gin, ze houden van je.”
“Maar ik hou van jou”, zei Ginny terwijl de tranen bleven vallen. “En ik weet dat je ook van mij houd, ook al zeg je het nooit.”
Draco slikte terwijl hij wat tranen van haar gezicht veegde. Hij wist dat wat ze zei waar was, maar juist omdat hij van haar hield moest hij haar laten gaan.
“Let goed op jezelf Gin”, zei Draco terwijl hij een stap naar voren zette en haar een kus op het voorhoofd gaf.
“Nee! Nee!”, zei Ginny terwijl haar tranen bleven stromen.
“Vaarwel”, zei Draco wiens ogen nu ook rood begonnen te worden van niet vallende tranen. Snel draaide hij zich om, bang dat als hij nog langer hier zou blijven hij niet langer de kracht zou hebben om haar te verlaten.
“Nee!”, gilde Ginny terwijl haar benen te zwak werden om haar gewicht nog langer te dragen. In een hoop viel ze op de grond. “Nee!”, riep ze opnieuw terwijl ze toekeek hoe Draco, de liefde van haar leven verdwijnselde. Niet alleen uit deze kamer, maar ook uit haar leven.

Goodbye my lover – James Blunt

Did I disappoint you or let you down?
Should I be feeling guilty or let the judges frown?
'Cause I saw the end before we'd begun,
Yes I saw you were blinded and I knew I had won.
So I took what's mine by eternal right.
Took your soul out into the night.
It may be over but it won't stop there,
I am here for you if you'd only care.
You touched my heart you touched my soul.
You changed my life and all my goals.
And love is blind and that I knew when,
My heart was blinded by you.
I've kissed your lips and held your head.
Shared your dreams and shared your bed.
I know you well, I know your smell.
I've been addicted to you.

Goodbye my lover.
Goodbye my friend.
You have been the one.
You have been the one for me.

dracogirly · Geplaatst: Wo Aug 02, 2006 12:36

Hoofdstuk 1

4 jaar later

Ginny stopte de sleutel in haar dreuzelflat en duwde de deur langzaam open. Het was vandaag weer een lange dag geweest op het ministerie van toverkunst en ze had opnieuw moeten overwerken om alles op tijd af te hebben. Ze sloot de deur van de flat en gooide haar sleutels op het gangkastje. Ze begon haar jas uit te doen terwijl ze goed luisterde of haar vriend Ethan misschien al thuis was.

Nadat Draco het met haar uitmaakte was ze letterlijk ingestort. Ze bleef op hem wachten in de hoop dat hij bij haar terug zou komen en zou inzien wat voor fout hij had gemaakt door haar te verlaten. Na drie lange jaren tevergeefs op hem gewacht te hebben, hopend dat hij weer terug zou komen, was ze nu toch verder gegaan met haar leven. Ze had nu al een jaar een nieuwe vriend: Ethan. Hij was een dreuzel en hoewel hij geen Draco was, was hij wel ontzettend lief.
Toen ze hem voorstelde aan haar ouders waren ze door het dolle heen. Haar vader vond het geweldig dat zijn dochter met een dreuzel omging en begon Ethan gelijk te ondervragen over de verschillende dreuzelapparaten. Haar moeder kon het ook gelijk goed vinden met Ethan, alleen haar broers waren eerst nog wat sceptisch, maar ook die draaiden al snel bij. Het zag er naar uit dat bijna iedereen wel een betere keus was dan Draco in hun ogen.

Ze stopte haar toverstok in het gangkastje voordat ze verder hun flat inliep. Het was stil, bijna te stil. Ethan had nu toch al lang thuis moeten zijn, maar er kwam geen geluid uit de woonkamer of keuken. Tot haar verbazing waren alle lampen ook uit. Zou hij dan soms uitgegaan zijn? Ze drukte de lichtknop in en de kamer bevond zich niet langer in het duister, maar in het zachte licht van de grote lamp die aan het plafond hing.
“Dat werd tijd.”
Ginny sprong van schrik en voelde haar hart in haar keel kloppen. Ze relaxte weer wat toen ze Ethan op de bank zag zitten.
“Ethan, je liet me schrikken”, zei Ginny een beetje lacherig.
“Je bent laat”, was het enige antwoord dat ze kreeg.
“Ja sorry, ik moest overwerken”, zei Ginny terwijl ze naar de keuken liep om wat te drinken te pakken voor haarzelf. Ze liep weer terug naar de kamer en zag hoe Ethan half op de lange bank lag. Ze besloot daarom plaats te nemen in de stoel tegenover het bankstel. “Hoe was jouw dag?”

Dit was de eerste fout die Ginny die avond maakte. Als ze beter had gekeken toen ze binnenkwam had ze kunnen weten in wat voor een bui Ethan was. Maar ze was moe en had niet goed op de verschillende signalen gelet.
“Denk je tegenwoordig alleen maar aan jezelf? Is het teveel moeite om ook iets te drinken voor mij te pakken?”
Ginny kromp ineen van de ijzige toon die Ethan gebruikte. Ze zag de half lege fles whisky op de tafel staan en wist dat hij dus gedronken moest hebben. Ze moest dus extra voorzichtig bij hem zijn nu.

“Ik dacht dat je nog drinken had”, zei Ginny langzaam terwijl ze naar de half lege fles whisky knikte.
“En je vond het niet nodig om even te vragen of je misschien nog iets voor mij kon pakken? Denken is niet echt je sterkste kant hè?”
Ginny keek met bange ogen naar Ethan, hopend dat ze het nog goed kon maken.
“Wil je misschien iets drinken?”, vroeg ze voorzichtig.
“En nu vraagt ze het wel”, schreeuwde Ethan half terwijl hij een beetje gestoord begon te lachen. De lach zorgde voor kippenvel bij Ginny en ze kroop wat verder in de stoel in de hoop wat meer afstand tussen haarzelf en Ethan te creëren.
“Sorry”, mompelde Ginny zacht.
“Je hebt er nog geen spijt van”, zei Ethan boos terwijl hij opstond. “Maar dat komt nog wel.”
Ginny slikte en had nog net tijd om haar hoofd weg te draaien voordat de eerste klap hard tegen haar wang kwam.

Ze voelde hoe Ethan bij haar bleef staan, duidelijk wachtend totdat ze zich weer tot hem zou draaien. Bang en met betraande ogen draaide ze haar gezicht langzaam weer naar hem toe.
“Het spijt me Ethan. Stop alsjeblieft. Je bent dronken!”, zei Ginny snikkend.
Dat is de tweede fout die Ginny maakte.

“Ow dus nu is het mijn schuld!”, zei Ethan boos.
Ze voelde hoe zijn hand opnieuw hard met haar gezicht in aanraking kwam. Tranen gleden over haar nu brandende wangen, niet langer in staat om ze nog tegen te houden.
“Stop!”, snikte Ginny. “Stop alsjeblieft.”
Ze kromp ineen en schermde haar hoofd af met haar armen.
Ethan’s cynische lach klonk door het nu verder stille huis en Ginny wist dat hij nog niet klaar was.
“Kijk me aan”, zei Ethan kalm.
Ginny schudde langzaam haar hoofd terwijl ze haar armen er beschermend overheen hield.
“Nee”, zei ze zacht. Bang dat hij haar opnieuw zou slaan.
“Het was geen vraag”, zei Ethan boos.
Toen Ginny nog steeds niet reageerde en in dezelfde beschermende houding bleef zitten had Ethan er genoeg van. Boos begon hij haar aan haar shirtje overeind te trekken en Ginny’s handen vielen vanzelf weg van haar hoofd om zich uit Ethan’s greep te krijgen.
“Alsjeblieft Ethan stop! Je bent dronken”, snikte ze opnieuw.

“Vertel op! Met wie was je vanavond!”, zei Ethan boos terwijl hij haar tegen de muur duwde. Ze voelde hoe haar rug hard tegen de muur aankwam. Langzaam gleed ze langs de muur naar beneden, haar trillende benen niet langer in staat om haar gewicht te houden. De schok over Ethan’s woorden was te groot en voorkwam haar om gelijk te antwoorden.
“Ik vroeg je wat!”, zei Ethan boos terwijl hij haar in haar buik schopte. “Met wie was je!”
Ginny kromp ineen van de pijn die deze trap veroorzaakte. Ze maakte zich zo klein mogelijk en nam de foetushouding aan, in de hoop dat Ethan snel zou stoppen.
“Ik was gewoon op mijn werk”, snikte Ginny. “Het is erg druk op het ministerie vanwege het feest van morgenavond en bijna iedereen moest overwerken om op tijd klaar te zijn.”
“Kijk me aan”, zei Ethan boos. Maar Ginny durfde niet, bang dat hij haar opnieuw pijn zou doen.
“Ik zei kijk me aan!”, gilde Ethan kwaad terwijl hij haar hoofd aan haar haren omhoog trok. Tranen stroomden opnieuw over haar wangen en Ginny keek in het woedende gezicht van Ethan.
“Waar was je vanavond”, zei Ethan opnieuw terwijl hij Ginny kalm aankeek. “En geen leugens! Ik zie het als je liegt, dat weet je.”
“Ik was… aan het werk”, snikte Ginny opnieuw. Ze voelde hoe Ethan haar haren weer los liet en was opgelucht toen ze hem naast haar neer zag knielen. Even was het stil in de flat op haar zware ademhaling na.

“Sorry”, zei Ethan zacht, maar hard genoeg zodat Ginny het zou horen. “Ik ben gewoon jaloers en het idee dat jij met een andere man zou zijn maakt me gewoon erg kwaad.”
Ginny knikte, inmiddels bekend met deze toespraak.
“Je bent gewoon deze hele week al laat thuis en ik was bang dat je een ander had”, zei Ethan terwijl hij Ginny aankeek. “Het spijt me Gin.” Hij leunde wat naar voren en tilde zijn hand op om door haar haar te halen. Zodra hij haar hoofd aanraakte trok Ginny haar hoofd echter gelijk aan de kant, weg bij Ethan’s hand.
“Het spijt me Gin, je weet dat ik je nooit echt kwaad zou doen.” Hij liet de emotie doorklinken in zijn stem en de eerste tranen begonnen zich al in zijn ogen te vormen. “Ik hou van je.”
Langzaam keek Ginny op en zag hoe de tranen over Ethan’s wangen gingen stromen. Hij had blijkbaar echt spijt van wat hij zojuist gedaan had. Het was ook een beetje haar schuld geweest. Als zij er nou gewoon voor gezorgd had dat ze sneller werkte zodat ze op tijd naar huis kon was dit nooit gebeurd. Dan had hij nooit zoveel gedronken en had hij haar dit niet aangedaan.
“Het spijt me zo Gin”, zei Ethan terwijl de tranen over zijn gezicht stroomde. Ginny kon het niet aanzien dat hij zo ellendig was en opende haar armen terwijl ze wat dichter naar Ethan toeschoof. Ze deed haar armen over hem heen en wachtte totdat hij eindelijk stopte met huilen. Waarom moest ze dan toch ook altijd dingen doen die hem kwaad maakte?

Ze herinnerde zich nog goed de eerste keer dat dit gebeurde. Ze waren toen net samen gaan wonen en zij had Ethan toen ook kwaad gemaakt.

Flashback

Snel liep ze de trappen op naar de tweede etage waar hun flat was. Het was nu al bijna zeven uur dus ze was laat. Ze had gezegd dat ze om zes uur thuis zou zijn, maar toen kwam ze Marcel tegen en was nog even iets met hem gaan drinken. Vlug opende ze de deur van hun flat en hing haar jas op aan de kapstok. Daarna stopte ze haar toverstok in het gangkastje dat ernaast stond. Ethan wilde niet dat ze in hun flat met haar toverstok liep, want hoewel hij haar familie dan geaccepteerd had bleef hij magie maar een vreemd iets vinden. Ze hoorde zachte romantische muziek uit de woonkamer komen en deed langzaam de deur open.

“Ethan?”, zei Ginny voorzichtig toen ze hem niet gelijk zag.
“Ik ben hier”, hoorde ze uit de keuken komen.
Snel liep ze richting de keuken en zag Ethan met een glas wijn in z’n hand tegen het aanrecht leunen.
“Ik dacht dat je om zes uur thuis zou zijn?”, zei Ethan terwijl hij Ginny boos aankeek.
“Ja, sorry. Ik ehm.. moest overwerken”, zei Ginny snel. Ze zag hoe boos Ethan keek en het leek haar beter om te liegen.
“Lieg niet!”, zei Ethan boos en voordat ze het wist stond hij al voor haar en sloeg haar hard in het gezicht. Geschrokken greep ze naar haar wang en keek Ethan met bange ogen aan. Dit had ze niet verwacht van hem. Waarom sloeg hij haar?
“Wat dacht je? Die stomme dreuzel komt er toch niet achter?”
Ginny was te geschrokken om te spreken en staarde Ethan alleen maar aan.
“Ik weet dat je in een café was met een jongen. Ben je me nu al zo zat dat je maar met andere mannen meegaat?”
“Nee!”, zei Ginny geschrokken. Het was duidelijk dat iemand hem verteld moest hebben dat ze in een café zat samen met Marcel. “Marcel is gewoon een oude schoolvriend.”
Etan’s ogen leken wel vuur te schieten en bang dat hij haar weer zou slaan deed ze een stap achteruit.
“Waarom loog je tegen mij?”
“Ik…”, zei Ginny die de goede woorden wel niet leek te kunnen vinden. Nog niet gevallen tranen stonden in haar ogen en haar wang gloeide nog van de klap die ze zojuist van Ethan gehad had.
“Hoe lang ben je al tegen me aan het liegen!”, schreeuwde Ethan half terwijl hij opnieuw een stap dichterbij zette. Ginny ging automatisch een stap terug en voelde de muur tegen haar rug komen. Ze zat nu gevangen tussen Ethan en de muur.
“Nooit!”, zei Ginny bang terwijl ze ineenkromp toen ze zag dat Ethan opnieuw dichterbij kwam. “’Het spijt me. Ik weet niet waarom ik het deed. Ik lieg nooit! Nooit!”
“En hoe moet ik dat geloven!”, zei Ethan terwijl hij haar hard tegen de muur duwde.
“Het spijt me. Het spijt me”, zei Ginny terwijl de tranen over haar gezicht begonnen te stromen.

Ethan deed twee stappen achteruit en haalde een keer diep adem. Hij keek naar Ginny die nog steeds huilend tegen de muur aanstond en liep naar haar toe.
“Hey”, zei hij terwijl hij voorzichtig wat tranen van haar gezicht veegde.
Ginny voelde hoe hij haar aanraakte en draaide als een reactie hierop haar hoofd weg. Bang dat hij haar opnieuw pijn zou doen.
Ethan zag hoe ze reageerde op zijn aanraking en liet z’n hand snel weer vallen. Het deed hem pijn om haar nu zo te zien.
“Sorry Gin, maar je maakt me soms zo boos. Je zou een uur geleden al thuis zijn. Ik had een romantisch dineetje gekookt maar je bleef maar weg en ik begon me zorgen te maken. Toen ik ging rondbellen waar je was hoorde ik van je werk dat je samen met een man naar een cafeetje was vertrokken. Ik was jaloers Gin. En toen je eindelijk thuiskwam en ik vroeg waar je was loog je tegen me.”
Hij deed weer een stap naar voren en pakte Ginny vast in een omhelzing. Ginny deed haar best om niet weg te vluchten van de aanraking en werd weer rustig in Ethan’s armen. Ze wist dat het haar eigen schuld was, ze had het verdiend. Waarom had ze dan ook gelogen tegen Ethan? Natuurlijk had hij het wel begrepen als ze gewoon gezegd had dat ze met iemand iets ging drinken. En hij had nog wel een romantisch dineetje gekookt, waarom was ze toch niet gewoon gelijk naar huis gegaan. De tranen die eerst al een beetje gestopt waren, begonnen opnieuw te vallen.
“Sssstt”, zei Ethan troostend terwijl hij over haar rug wreef. “Ik hou er gewoon niet van als mensen tegen me liegen Gin.”

Einde Flashback

Ze lag samen met Ethan in bed en Ethan deed zijn arm over haar heen. Ze schoof wat naar achteren en kroop nog wat dichter tegen hem aan. Ze was blij dat het weer goed was tussen hun. De rest van de avond was hij echt heel lief geweest en had hij zelfs wat ijs gepakt voor op haar gezicht zodat het hopelijk niet te blauw zou worden. Morgen was het grootste toverfeest van het jaar en Ginny hoopte maar dat haar gezicht niet teveel op zou zwellen. Mensen zouden anders ongetwijfeld vragen hoe ze aan die blauwe plekken kwam en zij zouden de ware reden niet begrijpen. Heling-spreuken konden dan de zwelling iets wegnemen en de pijn, maar de blauwe plekken zouden toch zichtbaar blijven. Het was haar eigen schuld, ze had het verdiend. Voortaan moest ze gewoon nog beter haar best doen om Ethan tevreden te houden.

Spineless – Alanis Morissette

I won't see my dear friends as much
Male friends especially, I'll no longer be in touch
I'll change my hobbies to match yours
I'll stop reading my favourite books
I won't spend all this selfish time alone
I'll cater to you and hang on your every word

I'll be subservient and spineless
I'll lick your boots as empty shells
I'll be opinion less and silent
I'll be the prettiest appendage to ever lose herself

*-*

Bedankt voor alle reacties.
De volgende keer: de terugkeer van Draco.

dracogirly · Geplaatst: Wo Aug 09, 2006 14:03

Hoofdstuk 2

Na een lange dag werken kwam Ginny opnieuw moe thuis. Ze had nog net genoeg tijd om zich snel om te kleden en daarna naar het feest te gaan. Deze werkdag was het haar gelukt om zoveel mogelijk contact met andere collega’s te vermijden zodat niemand haar blauwe oog kon zien. Nu kon ze zich echter niet langer verstoppen.

Snel deed ze haar donkergroene jurk aan en stak haar haar op. Ze keek in de spiegel en zuchtte. Hoe mooi ze zich ook aankleedde, haar blauwe oog trok toch nog de meeste aandacht. Ze pakte wat dreuzelmake-up en probeerde daarmee haar blauwe oog zoveel mogelijk te bedekken. Hoewel hij niet helemaal verdween werd hij nu wel een stuk lichter. Zich erbij neerleggend dat het niet beter werd dan dit liep ze de woonkamer weer in. Daar zat Ethan voor de tv naar één of ander sportprogramma te kijken.

“Ethan ik ga”, zei Ginny tegen Ethan die geconcentreerd naar de tv zat te staren.
“Oké veel plezier”, zei Ethan een beetje afwezig.
Ginny zag zijn afwezige manier van praten echter aan voor teleurstelling en liep naar hem toe.
“Je weet dat ik jou ook graag had meegenomen Ethan, maar er mogen gewoon geen dreuzels komen,” zei Ginny terwijl ze in zijn gezichtsveld ging staan.
Een beetje geïrriteerd zuchtte Ethan en probeerde hij langs haar heen naar de tv te kijken.
“Ga eens aan de kant ik probeer de wedstrijd te volgen.”
“Ow sorry”, zei Ginny terwijl ze snel aan de kant stapte. Ze keek even hoe Ethan geconcentreerd de wedstrijd volgde en het leek haar beter om hem niet langer te storen. Met een laatste blik op Ethan liep ze de woonkamer uit richting de deur. Ze pakte haar toverstok en liet de deur met een klap achter zich dichtvallen. Ze haalde een keer diep adem voor ze naar buiten liep en naar het feest verdwijnselde.

*-*

Ze was pas tien minuten binnen, maar nu al verveelde ze zich rot. Ze wist weer waarom ze altijd zo’n hekel aan dit soort feesten had. De neppe interesses en alle goedbedoelde adviezen zorgden ervoor dat ze hier zo snel mogelijk weg wilde. Haar blauwe oog was ook opgevallen, maar iedereen geloofde haar toen ze vertelde dat dit kwam doordat ze tegen de deur aangelopen was. Dit zorgde echter wel voor nieuwe goedbedoelde adviezen en Ginny wist dat ze weg moest van deze groep vrouwen voor ze begon te gillen. Ze vluchtte naar de bar waar ze een boterbiertje bestelde. Haar ogen gleden over de volle zaal. Het zag er naar uit dat de halve toverwereld een uitnodiging had weten te bemachtigen. Voorin op het podium speelde een tovenaarsband zijn nieuwste hits en een enkeling had zich ook al op de dansvloer gewaagd. Ze keek weer verder en haar blik bleef hangen op Harry. Uiteraard was de held van de toverwereld ook dit keer omgeven door mensen. “Idioten”, mompelde Ginny. Zagen ze dan niet dat Harry het liefst zo ver mogelijk bij hen vandaan was. Harry was alle media aandacht na zijn overwinning al snel zat geworden, maar op dit soort gelegenheden ontkwam hij er niet aan.

Ze keek weer verder en zag een aantal van haar broers in een hoekje staan te praten. Misschien kon ze daar zo wel even heen gaan. Ze keek weer verder en haar blik bleef hangen op de deur. Zou ze erg gemist worden als ze nu al weg zou gaan? Ach, dat was vast geen optie. Ze keek hoe er opnieuw een groep mensen binnenkwam. Het betrof een groepje ex-Zwadderaars die verrassend genoeg gekozen hadden om Harry te helpen. Laat zoals gewoonlijk, dacht Ginny terwijl ze het zwarte gewaad van Patty Park bekeek. Ze herinnerde zich nog hoe Draco ook altijd als één van de laatste met haar op een feestje zou verschijnen. Fashionably late, zoals hij het altijd noemde. Ginny nam nog een slokje van haar boterbier en richtte haar blik weer op de band.

Een tinteling in haar nek zorgde er echter voor dat ze opnieuw omkeek. Ze schrok toen ze zag wie in de deuropening stond. Als versteend keek ze hem aan. Ze wilde wegrennen, zich verstoppen, maar ze kon hem alleen maar aankijken. In de deuropening stond Draco Malfidus met een donkergrijs gewaad aan. Ginny kon het niet helpen om hem aan te staren. Ze voelde al haar oude gevoelens weer bovenkomen. Verdriet en woede omdat hij haar zomaar verlaten had, maar ook liefde. Ze slikte en wist dat ze moest zorgen dat ze weg was voor hij haar zou zien. Terwijl deze gedacht door haar hoofd schoot keek hij haar al aan. Hij moest haar blik op zich gevoeld hebben. Grijze ogen sloten zich op ree bruine. Even leek het alsof zij de enige waren in deze zaal. Een soort betovering leek hen te omringen en geen van beide kon wegkijken.

Ginny voelde hoe iemand tegen haar opbotste en verbaasd keek ze om. Een tovenaar die duidelijk al wat teveel boterbiertjes op had maakte zijn excuses en liep weer verder. Ginny keek weer naar de deuropening maar Draco stond er niet langer. Ze scande de zaal, op zoek naar zijn lichtblonde haar maar zag hem nergens. De zaal werd voller en voller en het was daarom ook erg moeilijk om iemand te vinden. Ginny besloot wat rond te gaan lopen, in de hoop dat ze Draco zou tegenkomen.

Na bijna een uurlang zich door de mensenmassa geworsteld te hebben zette Ginny koers naar de toiletten. Tot zover had ze nog geen spoor van Draco gevonden. Misschien was hij wel geschrokken om haar te zien en was hij opnieuw weggevlucht. Ze ging de wc in en keek naar haarzelf in de spiegel.
“Waar ben ik mee bezig?”, mompelde ze zacht. Een vrouw die naast haar stond keek haar vreemd aan, maar Ginny had niets in de gaten. Ze begon haar handen te wassen en keek opnieuw in de spiegel. Ik ben op zoek naar mijn ex, terwijl ik een hele lieve vriend thuis heb zitten, dacht Ginny hoofdschuddend.
“Dit is achterlijk”, zei Ginny terwijl ze de kraan weer dichtdraaide.
“Dat vind ik nou ook, ze hadden toch op z’n minst automatische kranen kunnen plaatsen”, zei de vrouw die naast haar stond.
Ginny glimlachte zwak en liep snel de toiletten weer uit. Ze moest hier wegkomen voor ze echt gek werd.

“Ginny!”
Ginny krimpte ineen bij het horen van die stem, maar het was al te laat want ze was gezien. Tot zover haar vluchtplan.
“Hoi Kasper”, zei Ginny met een kleine glimlach terwijl ze zag hoe Kasper Krauwel op haar afkwam.
“Hai Gin”, zei Kasper terwijl een antwoordende glimlach zijn lippen krulde. “Wat is er met je oog gebeurd.”
“Tegen de deur aangelopen”, antwoordde Ginny automatisch, “Je weet hoe dat gaat.”
Kasper knikte en keek haar aan. “Heb je zin om te dansen?”
Ginny keek een beetje beducht naar de dansvloer. Ze wilde het liefst zo snel mogelijk naar huis, maar ze wist dat Kasper haar niet zomaar zou laten gaan. Misschien kon ze beter één liedje met hem gaan dansen en dan naar huis gaan.
“Is goed”, zei Ginny met een kleine glimlach.

Kasper pakte haar handen al beet en trok haar de dansvloer op. Ze begonnen te dansen en Ginny merkte dat ze het al meer naar haar zin had dan eerst. Dansen was altijd al één van haar hobby’s geweest, maar sinds ze samen met Ethan was deed ze het bijna nooit meer. Ethan had zelf een grote hekel aan dansen en was bijna onmogelijk om de dansvloer op te krijgen.

Ze gaf zich over aan de muziek en bewoog zich sierlijk over de dansvloer. Al snel eindigde het tweede nummer waarop ze met Kasper gedanst had.
“Zou ik je danspartner even mogen lenen?”
Deze stem zorgde ervoor dat Ginny haar ogen wijd opende en Draco tegenover haar zag staan. Hij kon nog steeds intimiderend overkomen en al snel ging Kasper opzij om hem de ruimte te geven om met Ginny te dansen.
“Mag ik deze dans van u?”
Ginny was te verbaasd om te antwoorden en voelde hoe Draco haar handen in de zijne nam. De eerste klanken van het nieuwe nummer begonnen te klinken en Ginny begon weer te bewegen op de muziek. Eerst was het een beetje vreemd, maar al snel vervielen ze in een vertrouwd ritme.

Dit voelde goed. Haar handen in die van hem en samen opnieuw die oude vertrouwde bewegingen te doen. Hoe kon ze ooit denken dat ze hem kon vergeten en verder kon gaan met een ander? De mensen om hen heen stopten met dansen om naar het herenigde danspaar te kijken. Ze kregen de ruimte op de dansvloer en maakte daar goed gebruik van. Ginny had het gevoel alsof ze vloog nu ze weer in Draco’s armen was. Ze wist dat ze dit soort dingen helemaal niet moest voelen, het was immers haar ex. Maar ze kon het niet helpen. Het nummer stopte veel te snel naar haar zin en ze ontvingen een klein applaus voor hun dansprestatie. Ginny voelde hoe haar gezicht rood begon te kleuren. Ze keek naar Draco maar hij was zoals altijd het toonbeeld van perfecte controle.

Draco leunde zich naar Ginny toe.
“Zullen we wat drinken?”
Ginny glimlachte en knikte terwijl ze hem de dansvloer afvolgde. Hij bestelde wat te drinken voor haar en samen zochten ze een wat rustiger hoekje op. Draco overhandigde haar haar drankje en een beetje ongemakkelijke stilte volgde. Ze wisten dat er gepraat moest worden, maar waren beide bang om de stilte te doorbreken.
“Hoe gaat het met je?”, vroeg Ginny terwijl ze naar haar drankje keek, niet in staat hem aan te kijken.
“Goed”, zei Draco terwijl hij Ginny aankeek. “Ik hoorde dat het met jou ook goed gaat. Een nieuwe vriend hoorde ik?”
Ginny keek verbaasd op maar kon aan Draco’s gezichtsuitdrukking niets aflezen.
“Ja, ik woon nu al bijna een jaar samen met Ethan”, antwoordde Ginny.
“Moet hij dan niet hier zijn samen met jou?”, zei Draco terwijl hij om zich heen keek alsof Ethan ieder moment tevoorschijn kon springen.
“Hij is een dreuzel”, antwoordde Ginny.
“Een dreuzel?”, zei Draco een beetje verafschuwd.
“Hij zal me in ieder geval niet zomaar verlaten”, zei Ginny verdedigend.
Even dacht ze een pijnlijke uitdrukking op Draco’s gezicht te zien, maar het kon ook haar verbeelding geweest zijn.

Opnieuw was er een stilte en Ginny nam een slokje van haar drinken.
“Wat is er met je oog gebeurd?”
Ginny keek Draco aan, niet wetend of ze in staat zou zijn om tegenover hem de leugen vol te houden.
“Ik ben tegen de deur aangelopen”, zei Ginny terwijl ze snel wegkeek naar de vloer. Bang dat hij anders in haar ogen de leugen kon zien.

Draco keek Ginny onderzoekend aan, maar er volgde niet meer informatie. Het leek hem bijna onmogelijk om zo’n blauw oog te krijgen door tegen de deur aan te lopen, maar hij hield z’n mond. Ze had ongetwijfeld haar redenen om dit tegen hem te zeggen en hij kon haar moeilijk beschuldigen zonder enig bewijs. Bovendien was het alweer een paar jaar geleden sinds hij haar voor het laatst had gezien en om dan ruzie te gaan maken was geen goed idee. Verder bestond natuurlijk de kans dat ze gewoon de waarheid sprak en ze inderdaad een beetje rot terecht was gekomen.

“Blijf je hier?”, vroeg Ginny terwijl ze haar blik weer op Draco richtte. Blij dat hij niet verder was gegaan over haar oog.
Draco keek haar vragend aan, niet goed begrijpend hoe ze de vraag bedoelde.
“Blijf je nu hier in Londen?”, zei Ginny wat duidelijker.
“Ja, ik heb een nieuw huis gekocht hier waar ik zal gaan wonen.”
Ginny knikte. Blij maar tegelijkertijd ook verdrietig dat hij weer hier kwam wonen. Blij omdat ze hem nu waarschijnlijk weer wat vaker kon zien, maar verdrietig omdat ze wist dat ze niet echt bij hem kon zijn. Ze had nu immers een vriend en hij was waarschijnlijk ook wel verder gegaan met zijn leven. Hoewel ze erg nieuwsgierig was of hij ook een andere levenspartner had, hield ze zich in om het te vragen. Bang voor het antwoord.

“Ik moet gaan”, zei Ginny plotseling.
Draco keek verbaasd op.
“Ethan zit waarschijnlijk op me te wachten en ik had beloofd dat ik het niet te laat zou maken.”
Draco knikte. Ginny zag hoe Draco dichterbij kwam en even hoopte ze dat hij haar zou gaan zoenen. Ze wist dat het verkeerd was en dat zij thuis een vriend had, maar de aantrekkingskracht was er. In plaats daarvan gaf hij haar slechts een omhelzing.
“Ik ben blij dat je iemand hebt gevonden die goed voor je is Gin”, zei Draco.
Ginny was blij dat hij haar aan het omhelzen was, zodat hij haar verdrietige uitdrukking niet kon zien. Hij moest dus echt niets meer voor haar voelen, het was misschien maar beter dat ze met Ethan was.
Draco liet haar weer los en Ginny zorgde voor een kleine glimlach op haar gezicht.

“Tot ziens dan maar”, zei Ginny een beetje ongemakkelijk.
“Tot ziens”, antwoordde Draco simpel.
“Dan ga ik maar”, zei Ginny terwijl ze zich langzaam omdraaide. Ze wist dat ze haar vertrek aan het rekken was, maar kon het niet helpen. Ze hoopte dat Draco iets zou zeggen wat haar zou tegenhouden, maar hij bleef stil. Langzaam liep ze naar de garderobe waar ze haar mantel ophaalde voor ze naar buiten ging en weer naar huis verdwijnselde.

Here I am – Air Supply

Here I am playing with those memories again
And just when I thought time had set me free
Those thoughts of you keep taunting me

Holding you, a feeling I never outgrew
Though each and every part of me has tried
Only you can fill that space inside

So there's no sense pretending
My heart it's not mending

(Chorus)
Just when I thought I was over you
And just when I thought I could stand on my own
Oh, baby those memories come crashing through
And I just can't go on without you

*-*

Bedankt voor de reacties Very Happy

De volgende keer: Ethan 'slaat' weer toe

dracogirly · Geplaatst: Wo Aug 16, 2006 11:26

Hoofdstuk 3

Moe en met haar hoofd nog vol van Draco kwam ze thuis. Ze opende de deur van haar flat en stopte haar toverstok gelijk weer in het gangkastje. Een beetje dromerig liep ze de kamer in, haar gedachten nog bij haar dans met Draco. Ze was verbaasd om te zien dat de lampen nog aanstonden.
“Hoe was het?”
“Huh?”, zei Ginny die nu pas doorkreeg dat Ethan nog op de bank zat. Hij moest dus op haar gewacht hebben tot ze thuis was.
“Ik vroeg hoe je feestje was?”, zei Ethan met een kleine glimlach.
“Mwa, het ging”, zei Ginny terwijl ze bij Ethan op de bank ging zitten.
“Geen leuke mensen?”, vroeg Ethan nieuwsgierig.
Zodra Ethan dit zei flitste Draco weer door haar hoofd.
“Niet echt”, antwoordde Ginny. “Jij was er niet.” Ze kon hem gewoon niet vertellen dat ze Draco gezien had. Ethan was al jaloers genoeg zonder dat hij ook nog eens wist dat ze haar ex weer gesproken had.

Ethan grijnsde terwijl hij haar tegen zich aantrok.
“Ja, ik kan me voorstellen dat je je dan verveeld moet hebben.”
Ginny glimlachte en ging tegen Ethan aanliggen.
“Heb je mij ook gemist?”, zei Ginny terwijl ze haar gezicht zo draaide zodat ze hem kon zien.
“Vreselijk”, antwoordde Ethan terwijl hij haar zoende. Hij haalde zijn hand door haar haar en ze zuchtte tevreden.
“Ik hou van je Gin.”
Ginny glimlachte terwijl haar gedachten toch weer naar Draco gingen. Hoe graag wilde ze die woorden niet uit zijn mond horen en hoe graag wilde ze wel niet dat het zijn armen waren waar ze nu in lag. Maar dat zou waarschijnlijk nooit gebeuren. Ze moest stoppen met dromen en zich op haar echte leven richtten. Ethan was heel aardig en hij hield wel van haar. Bovendien zou hij haar ook niet zomaar verlaten, iets wat van Draco niet gezegd kon worden.

*-*

Ginny was blij dat haar werkdag er weer opzat. De hele dag kon ze zich niet goed concentreren. Steeds als ze iemand voorbij haar kamer zag lopen keek ze op in de hoop dat het Draco was. Eén keer was ze er zelfs van overtuigd dat hij het was, het bleek echter een stagiair te zijn met dezelfde haarkleur. Gefrustreerd zuchtte ze en gaf ze het op. Het was nu toch zo ongeveer tijd om naar huis te gaan en de hoop om ook maar enig werk klaar te krijgen had ze een paar uur geleden al opgegeven.

Ze borg haar spullen op en liep het ministerie van toverkunst uit voor ze naar huis verdwijnselde. Ze was verbaasd om te zien dat Ethan nog niet thuis was toen ze hun flat inliep. Meestal was hij degene die als eerste thuis was. Ze borg haar toverstok op in het gangkastje en besloot vast te beginnen met koken.

Na ongeveer een kwartiertje bezig te zijn geweest hoorde ze een indringend getik op het raam. Ze opende het raam en de uil met haar avondprofeet vloog naar binnen. Snel pakte ze een uilensnack die in een pot naast het raam geplaatst stonden. Ze gaf hem aan de uil terwijl ze de krant voorzichtig van hem losmaakte.
“Ga maar weer verder”, zei Ginny terwijl ze een beetje zenuwachtig naar de uil keek hopend dat hij snel weer verder zou gaan. De uil leek het zichzelf echter gemakkelijk te maken en begon zijn veren schoon te maken. Ginny zuchtte. Ethan haatte het als al die vogelbeesten zoals hij ze noemde, steeds hier waren. Gelukkig leek de uil snel klaar met het schoonmaken van zijn veren en een beetje opgelucht keek Ginny toe hoe de uil weer vertrok. Snel sloot ze het raam en sloeg de krant open. Ze schrok van de foto die ze op de voorpagina aantrof. Uiteraard stond er een grote foto van Harry in, maar daarnaast, in een iets kleiner formaat, stond een foto van haar terwijl ze met Draco danste. Toverfeest van het ministerie groot succes! Las de krantenkop. Ginny’s blik bleef echter gefixeerd op de foto waarop Draco met haar ronddraaide. Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht als ze weer terugdacht aan die avond.

Een sleutel die in het slot werd gestoken kondigde Ethan’s thuiskomst aan. Snel vouwde Ginny de krant weer dubbel en keek een beetje schichtig om haar heen op zoek naar een geschikte verstopplek. De tijd begon te dringen en snel stopte Ginny de krant onder de tv-gids precies op het moment dat Ethan de kamer binnenkwam.
“Hoi schat.”
Ginny schrok en hoopte maar dat ze snel genoeg was. Als Ethan de foto zou zien zou hij vast niet blij worden.
“Hai”, zei Ginny terwijl ze een glimlach op haar gezicht plakte. “Je bent laat.”
“Een lastige klant”, mompelde Ethan terwijl hij naar Ginny toeliep en haar een kus gaf. “Is het eten al klaar.”
“Bijna”, antwoordde Ginny terwijl ze weer richting de keuken liep.

Ze begon wat ongeïnteresseerd in het eten te prikken, maar haar gedachten bleven naar de foto in de krant gaan. Wie hadden deze foto nog meer gezien, en wat zouden zij hiervan zeggen. Haar familie, haar broers en vrienden, bijna iedereen las deze krant wel. Ze goot het eten af en dekte snel de tafel. Toen alles klaarstond liep ze de kamer weer in. Ze bleef stilstaan zodra ze zag wat Ethan in z’n handen had. In haar hoofd begon ze al te rekenen hoe lang ze nodig had om bij de deur te komen, maar ze wist dat ze nooit op tijd zou zijn. Deze confrontatie met Ethan was onvermijdelijk.

“Het eten is klaar”, zei Ginny zachtjes. Tegen beter weten in hopend dat Ethan de foto van haar met Draco niet gezien had. Haar hoop werd echter al snel de grond in geboord.
“Wat is dit!”, zei Ethan boos terwijl hij haar de voorpagina van de krant liet zien.
“Dat is de avondprofeet”, antwoordde Ginny zwakjes.
“Je weet wat ik bedoel Gin”, zei Ethan kwaad terwijl hij opstond. Onwillekeurig zette Ginny een stap achteruit.
“Ik dacht dat je feestje niet leuk was”, zei Ethan op een griezelig aardige toon.
“Dat was het ook niet”, zei Ginny zacht.
“Lieg niet!”, gilde Ethan. “Het ziet ernaar uit dat je het nogal erg gezellig had met je ex.”
“Het stelde niets voor”, zei Ginny bang. “Het was alleen een dans.”
“Alleen een dans?”, zei Ethan ongelovig. “En waarom zei je dat gisteren dan niet gelijk tegen mij? Als het toch alleen om een dans ging.”
“Ik wilde je niet…”, begon Ginny, niet goed wetend hoe ze de zin moest eindigen.

“Vuile slet”, gilde Ethan terwijl hij haar tegen de muur aangooide. Ginny klapte hard tegen de muur aan.
“Ethan alsjeblieft”, zei Ginny angstig. Ethan was op dit moment echter niet voor rede vatbaar.
“Hoe lang zie je hem alweer!”, schreeuwde Ethan terwijl hij haar opnieuw duwde.
Tranen stroomden over Ginny’s wangen.
“Ik..”, snikte Ginny.
“Je hebt zeker wel gelachen samen met hem! Hoe die stomme dreuzel van niets wist!”
“Nee!”, gilde Ginny.
Ethan duwde Ginny opnieuw en Ginny struikelde en kwam hard met haar hoofd tegen de punt van de kast.
“Was het fijn met hem! Was hij het waard!” gilde Ethan terwijl hij haar nu trapte. Ginny lag echter stil op de grond, niet langer de kracht hebbend om tegen hem te vechten. Haar hoofd klopte en haar hele lichaam deed pijn.
“Je hebt je zeker rotgelachen!”, riep Ethan terwijl hij haar bleef trappen. “Vertel op! Hoe lang is dit al aan de gang!”
Hij stopte even met trappen en wachtte totdat ze antwoord zou geven. Toen er echter geen antwoord van haar kwam en ze ook stil bleef liggen schrok hij en knielde bij haar neer.
“Ginny, kom op zeg dan iets.”
Hij schudde haar een beetje ruw door elkaar, maar haar ogen bleven dicht en ze bleef stilliggen. Ginny had besloten om stil te blijven liggen en niet langer op hem te reageren in de hoop dat hij dan eindelijk zou stoppen.
“Ginny”, zei Ethan licht paniekerig terwijl hij haar opnieuw door elkaar schudde.
Ginny’s ogen bleven echter gesloten en geschrokken keek Ethan haar aan.
“Wat heb ik gedaan”, sprak Ethan meer tegen zichzelf dan tegen een ander. “Ginny”, zei Ethan bang.

Het kostte Ginny veel wilskracht om haar ogen nu gesloten te houden en hem niet gerust te stellen. Haar lichaam kon echter niet meer en ze wilde zijn betraande gezicht gewoon niet zien.
“Wat moet ik doen. Wat heb ik gedaan”, zei Ethan terwijl hij begon te ijsberen, zijn ogen nog steeds op Ginny gericht. Na ongeveer vijf minuten hoorde Ginny hoe hij zijn jas ging pakken en hoe met een klap de deur dichtviel.

Ze was nu alleen in de flat. Langzaam probeerde ze een beetje overeind te komen. Het kostte haar veel moeite en haar spieren protesteerden hevig. Ze voelde met haar hand aan haar hoofd en toen ze haar hand weer liet zakken zag ze dat er bloed aanzat. Half kruipend bereikte ze de telefoon. Voor ze zich weer kon bedenken draaide ze het nummer van haar dreuzelvriendin. De enige die van Ethan’s geweld afwist en waarvan ze wist dat ze haar zou helpen.
“Kom me alsjeblieft halen”, kreunde Ginny die haar tranen nog net in bedwang kon houden.
“Ginny ben jij dat? Wat is er gebeurt! Waar ben je?”
“Thuis. Kom alsjeblieft”, zei Ginny die voelde hoe enkele tranen al begonnen te ontsnappen.
“Ik kom er gelijk aan”, antwoordde Melissa.
“Bedankt”, antwoordde Ginny zacht terwijl ze ophing. Ze slikte terwijl ze de stille flat opnieuw rondkeek. Ze moest proberen om buiten te komen zodat ze gelijk in de auto kon stappen zodra Melissa er zou zijn. Met moeite kroop ze richting de deur en trok zichzelf aan de deurknop overeind. Ze slikte terwijl ze de deur opende, tranen stroomden nu over haar wangen. Ze strompelde naar de lift en was blij toen ze eindelijk beneden was. Ze liep naar buiten en de ijzige lucht zorgde voor rillingen. Ze strompelde naar de muur en zakte daar omlaag met haar rug tegen de muur. Een beetje bang keek ze de straat rond, verwachtend dat Ethan ieder moment weer voor haar kon staan en verder zou gaan met slaan. Waar bleef Melisssa?

Na wat een eeuwigheid leek, maar in feite slechts een minuut of tien, zag ze eindelijk de blauwe bolide van Melissa de straat in rijden. De auto stopte voor de flat en een geschrokken Melissa stapte uit en rende richting Ginny.
“Jezus Ginny wat is er gebeurd”, zei Melissa terwijl ze Ginny’s verschijning in zich opnam.
“Ethan”, was het enige wat Ginny uit kon brengen voordat snikken haar het praten weer onmogelijk maakte.

Melissa knikte begrijpend en keek Ginny vol medeleven aan.
“Laten we je eerst eens in de auto krijgen.”
Half steunend op Melissa lukte het om Ginny in de auto te krijgen. Melissa stapte weer in en bekeek Ginny nog eens goed.
“Ik denk dat we je naar het ziekenhuis moeten brengen.”
“Nee!”, zei Ginny fel. Ze wist dat het ziekenhuispersoneel dan ongetwijfeld vragen zouden stellen en ze wilde Ethan niet in de problemen brengen. Bovendien was haar vertrouwen in de dreuzel dokters ook niet echt groot. Ze hoopte maar dat het zo te genezen was, want ook in St. Holisto zouden er ongetwijfeld lastige vragen aan haar gesteld worden.
“Maar je hoofdwond”, begon Melissa.
“Ik wil het niet”, zei Ginny opnieuw.
“Oké, ik breng je eerst wel naar mijn huis en dan zullen we wel kijken hoe we het verder gaan doen.”

Melissa startte de auto en begon te rijden terwijl ze in haar achteruitkijkspiegel steeds weer naar Ginny glansde.
“Je moet bij hem weg gaan Gin. Je verdient beter dan dit.”
Ginny snikte terwijl ze luisterde naar Melissa.
“Hij houdt van me”, zei Ginny fel.
“Hij mishandeld je Gin.”
“Hij straft me omdat ik tegen hem lieg! Ik moet gewoon niet tegen hem liegen, het is mijn eigen schuld”, zei Ginny vastberaden.
“Jij kan hier niets aan doen. Hij heeft een probleem Ginny.”
Ginny bleef stil. Haar hoofd klopte en het kostte gewoon teveel moeite om nu met Melissa in discussie te gaan.
“Ga bij hem weg Gin”, zei Melissa terwijl ze opnieuw naar Ginny glansde.
“Misschien heb je gelijk”, zei Ginny zacht terwijl ze wat tranen van haar gezicht veegde.

I would be stronger than that – Faith Hill

There's a friend who will call
When her husbands' asleep
Crossing the front lines for comfort
And she cries that she needs him
And someday he'll change
But now's not a good time to go
And it isn't my place to say leave him and run
But no love is worth all the damage he's done
But if she'll hold her ground and I'll hold my tongue
Ever the diplomat
Oh I'd like to think
That I would be stronger than that

Chorus:
Where's her head
Where's her nerve
Does part of her think this is all she deserves
Oh I would be stronger
I would not stay one minute longer
I would be stronger than that

Verse 2
It started out good, they usually do
Then one day, it's taken for granted
Till words become weapons and love turns to pain
Oh why is she still holding on?
She says living without him is too hard to face
And I try to imagine myself in her place
But with well chosen words and well placed tears
She forgives him in 2 seconds flat
Oh I'd like to think
That I would be stronger than that

*-*

Bedankt voor de reacties Very Happy

De volgende keer: Terug bij af?

dracogirly · Geplaatst: Wo Aug 23, 2006 13:49

Hoofdstuk 4

Melissa was verbaast toen ze thuiskwam en ze Ginny op de bank zag zitten met haar jas aan.
“Ga je uit Gin?”, zei ze terwijl ze haar vriendin bezorgd bekeek. Ze had de afgelopen dagen veel op bed gelegen en hoewel het langzaam aan beter ging, waren de blauwe plekken op haar armen en benen nog goed zichtbaar.

“Ik ga weer naar huis”, zei Ginny zonder Melissa aan te kijken. Ze wist dat haar vriendin dit niet zou begrijpen. En zoals verwacht begon Melissa gelijk te protesteren.
“Maar Gin dat kun je toch niet doen. Kijk naar wat hij gedaan heeft. De resultaten van zijn laatste liefhebben zijn nog zichtbaar”, zei Melissa een beetje boos terwijl ze naar Ginny’s blauwe plekken wees. Een beetje zelfbewust schoof Ginny de mouwen van haar shirt wat meer over de blauwe plekken op haar armen.
“Hij heeft er echt spijt van”, zei Ginny terwijl ze naar de bos rozen keek die Ethan de dag na haar weggaan gestuurd had. Dat, en de verschillende sms’jes en voicelmailberichten waarin hij z’n spijt betuigde zorgde ervoor dat Ginny weer terug wilde. “Hij houdt van me”, zei Ginny terwijl ze Melissa aankeek.
“Hij sloeg je in elkaar en liet je toen alleen achter in jullie flat! Dat is niet houden van, Ginny, dat is haten”, zei Melissa in een poging haar te doen inzien waar Ethan mee bezig was.
Ginny schudde eigenwijs haar hoofd. “Je snapt het niet.”
“Nee, dat doe ik zeker niet!”, zei Melissa boos. Ze kon gewoon niet aanzien hoe haar vriendin opnieuw deze fout maakte. “Ik snap niet dat je bij iemand blijft die je slaat!”
“Het was niets”, mompelde Ginny die Ethan bleef verdedigen.
“Niets? Noem je dit niets!”, zei Melissa niet gelovend. Willend voor Ginny om te begrijpen dat ze bij hem weg moest blijven.

“Hij heeft er spijt van en beloofd het nooit meer te doen. Ik ga terug naar huis. Bedankt voor je hulp”, zei Ginny terwijl ze opstond.
Melissa kon slechts met grote ogen toekijken hoe Ginny opstond en naar de deur liep.
“Je moet bij hem weg, dit kan zo niet langer”, zei Melissa gefrustreerd.
Ginny schudde haar hoofd. “Ik hou van hem en hij van mij”, zei Ginny die duidelijk niet op andere gedachten te brengen was.
Melissa sloot haar ogen, zichzelf willend om te kalmeren.
“Oké, laat me je dan in ieder geval brengen.” Hoe ontevreden ze ook was met Ginny om terug te gaan naar die klootzak, ze wist dat ze haar niet op andere gedachten kon brengen.
“Dank je”, zei Ginny met een kleine glimlach naar Melissa. Ze was blij dat haar vriendin haar hierin steunde en dat ze haar ook een lift wilde geven. Haar toverstok was ze in alle haast de vorige keer vergeten, dus verdwijnselen was geen optie geweest. En hoewel ze vrij dicht bij elkaar woonde, was het lopend nog best een groot eind. Helemaal met het gure weer van vandaag.

*-*

Melissa stopte voor Ginny’s flat en draaide zich naar haar toe.
“Ginny, pas alsjeblieft goed op jezelf. Hij zal waarschijnlijk op je inpraten maar hij is een goede acteur.”
“Ik weet wat ik doe”, antwoordde Ginny kort.
Melissa knikte. Niet echt tevreden met dit antwoord, maar wetend dat ze Ginny niet kon tegenhouden weer terug naar Ethan te gaan.
“Ik bel je snel weer een keer”, zei Ginny terwijl ze de autodeur opende en uitstapte. Met een klap gooide ze de deur weer dicht en liep naar haar flat waar ze de trappen opliep naar haar etage.

Een beetje voorzichtig opende Ginny de deur van haar flat. Ze wist niet goed wat ze verwachtte aan te treffen. Ze zwaaide de deur open en was verbaasd dat alles er nog hetzelfde uitzag, terwijl ze zichzelf zo anders voelde. Ze sloot de deur weer achter zich en liep langzaam verder de kamer in. Alles zag er mooi opgeruimd en schoongemaakt uit en niets wees meer naar het gevecht dat hier had plaatsgevonden.

“Je bent weer thuis”, zei Ethan met een glimlach terwijl hij op Ginny kwam afgelopen.
Ginny keek naar Ethan en knikte. Ze vond het toch moeilijk om hem nu hier te zien na alle pijn die hij haar had aangedaan.
“Ik ben zo blij dat je weer terug bent. Zonder jou hier is het toch niet echt een thuis”, ging Ethan verder. “Ik voelde me zo ellendig de afgelopen dagen.”
“Jij voelde je ellendig? Heb je enig idee hoeveel pijn ik de afgelopen dagen heb gehad?”, zei Ginny die zelf een beetje schrok van haar uitbarsting.
“Ik weet het en het spijt me heel erg schat”, zei Ethan terwijl tranen in z’n ogen begonnen te vormen. “Het zal echt nooit meer gebeuren. Nooit meer”, snikte Ethan.
Ginny bekeek Ethan eens goed en hij zag er echt gebroken uit. Melissa kon wel meer zeggen, maar zo’n goede acteur was Ethan niet. Hij meende dit echt.
“Ik schaamde me zo Ginny”, ging Ethan verder. “De gedachte dat ik je misschien wel nooit meer zou zien… Het spijt me zo”, zei Ethan tussen snikken door. “Alsjeblieft laat me hier niet alleen. Zeg me dat je weer terugkomt?”
Ondanks haar goede bedoeling om het Ethan niet te makkelijk te maken, kon ze dit zo niet aanzien.
“Ik vergeef je als je me beloofd dat dit nooit meer gebeurt”, zei Ginny terwijl ze Ethan aanstaarde.
“Ik beloof het Gin”, zei Ethan terwijl hij Ginny omhelsde. Ginny voelde zich nog wat ongemakkelijk met het lichamelijke contact, mede ook door de blauwe plekken die nu haar lichaam bekleedde. Ze wilde Ethan echter ook niet gelijk van zich afduwen.
“Ik hou van je Ginny”, zei Ethan terwijl hij zijn lippen op die van haar plaatste.

*-*

Vier dagen. Dat was de tijd die ze nu weer terug was in haar flat. Ethan was die periode echt de perfecte en meest romantische vriend die je je kon voorstellen, en Ginny wist dat ze een goede keuze gemaakt had. Deze hele periode was ze ook niet op haar werk geweest, met het excuus dat ze ziek was. Ze voelde zich nu echter al een stuk beter en op een paar steeds lichter wordende blauwe plekken na, was er niets meer te zien van Ethan’s laatste woede uitbarsting. Het was dus weer hoog tijd dat ze weer aan het werk ging.

Nog een laatste keer keek ze in de spiegel voor ze weg zou gaan. Tevreden met wat ze zag, de lange mouwen van haar vest bedekte de blauwe plekken goed, ging ze op weg naar het ministerie.

*-*

Ze was al een paar uur druk aan het werk toen ze gestoord werd door geklop op de deur. Ze had veel achterstallig werk nog liggen door haar afwezigheid de afgelopen dagen, en zou waarschijnlijk de komende dagen nog wel bezig zijn om alles weer een beetje bij te werken.
“Binnen”, riep ze een beetje afwezig terwijl ze weer wat papieren opborg in één van de verschillende kasten.
Ze keek op wie haar kwam storen en was verbaast om hem te zien.
“Draco”, zei ze verbaasd. “Wat doe jij hier?”
“Ook fijn om jou weer te zien Ginny”, zei Draco met een grijns.
“Nee…ja…ik bedoel, het is ook fijn om jou weer te zien”, raaskalde Ginny. “Ik was alleen verbaasd. Ik had je hier niet verwacht.”
Ze voelde hoe ze rood begon te worden en hoopte maar dat het Draco niet op zou vallen.
“Ik heb wat dossiers nodig en ze zeiden dat ik ze bij jou kon halen”, verklaarde Draco zijn aanwezigheid.
Ginny voelde iets in haar hart weer zinken. Dit had ze kunnen verwachten. Natuurlijk kwam hij hier niet voor haar. Hij wist immers dat ze al een vriend had en hoogstwaarschijnlijk was hij ook wel verder gegaan.
“Welke dossiers wil je hebben?”, zei Ginny die haar best deed om zakelijk te klinken.
“Het dossier van Groenveld en die van Zomers”, antwoordde Draco terwijl hij Ginny aandachtig bekeek.
“Even kijken. Zomers en Groenveld”, mompelde Ginny terwijl ze de verschillende dossiers doorkeek. “Ah, hier heb ik ze”, zei ze triomfantelijk terwijl ze beide dossiers omhoog hield en ze aan Draco gaf.
“Bedankt”, zei Draco met een glimlach terwijl hij de dossiers aanpakte.

Hij draaide zich om en liep naar de deur. Ginny kon het niet helpen hem aan te blijven staren. Ze wilde iets zeggen om hem langer te laten blijven, maar wist niet wat. Ze kon alleen toekijken. Ze zag hoe hij zijn hand op de deurklink legde en zich toen plotseling weer naar haar toe draaide.
“Heb je misschien zin om straks met me te gaan lunchen, gewoon als vrienden”, zei Draco terwijl hij Ginny een beetje hoopvol aankeek.
Ginny was zowel blij als bedroefd toen Draco deze woorden sprak. Ze zou maar wat graag wat met Draco gaan eten, maar het ‘gewoon als vrienden’ deel zorgde voor haar bedroefdheid. Jij hebt nu Ethan als een vriend, klonk een stemmetje in haar hoofd. En ze wist ook wel dat zij en Draco nooit méér als vrienden konden zijn, maar het was toch leuker geweest als ze in ieder geval had kunnen denken dat hij haar als meer wilde.
“Graag”, antwoordde ze uiteindelijk met een glimlach.
“Dan kom ik je om half 1 wel bij je kantoor ophalen”, zei Draco terwijl hij ook naar Ginny glimlachte. Hij legde zijn hand opnieuw op de deurklink en opende dit keer de deur en verdween zo uit Ginny’s kantoor.

“Yes!”, gilde Ginny toen ze zich ervan verzekerd had dat de deur goed dichtzat en Draco buiten gehoorafstand was. Een beetje hyper begon ze rondjes in haar bureaustoel te draaien, blij dat ze Draco straks weer zou zien.
“Uhm uhm”, hoorde ze ineens iemand bij de deur kuchen en geschrokken stopte ze met het draaien van haar stoel. Langzaam draaide ze haar stoel richting de deur en keek recht in twee bruine ogen.
“Ron”, zei Ginny met een glimlach.
“Waar was jij mee bezig?”, zei Ron terwijl hij z’n zusje verbaasd aanstaarde.
“Uhm..”, zei Ginny terwijl ze snel een goede smoes voor haar gedrag probeerde te vinden. “Hoe gaat het tussen jou en Hermelien”, zei Ginny maar snel, hopend dat de onderwerpsverandering ervoor zou zorgen dat Ron dit zou vergeten.
“Prima”, zei Ron terwijl er een beetje dromerige uitdrukking op z’n gezicht verscheen. Ginny glimlachte. “Van Hermelien moet ik vragen of jij en Ethan zondag ook op de brunch komen, de rest van de familie komt ook en we zullen het gezellig vinden als jullie er ook bijzijn.”
“Tuurlijk, we zullen er zijn”, zei Ginny overtuigender dan ze echt was.
Ron knikte tevreden, maar maakte nog geen aanstalten om weg te gaan.

“Ginny, ik maak me zorgen om je”, zei Ron terwijl hij naar voren liep en in de stoel tegenover haar bureau plaatsnam.
Een beetje onzeker keek Ginny hem aan. Hij kon toch niet weten van Ethan’s uitbarsting. Voor de zekerheid trok ze nog een beetje aan de mouwen van haar vest, zodat de blauwe plekken echt goed bedekt waren.
“Kun je me dit misschien uitleggen”, zei Ron terwijl hij een krantenknipsel uit z’n mantel haalde. De foto waarop zij met Draco aan het dansen was lag nu op haar bureau.
Door al dat gedoe met Ethan was ze dit alweer vergeten en een beetje vragend keek ze Ron aan.
“Ik heb gedanst met Draco”, zei Ginny simpel, wetend dat ontkennen weinig zin had met deze foto als bewijs.
“Maar waarom dan Ginny”, zei Ron duidelijk verafschuwd. “Hij heeft je achtergelaten.”
“Iets waar jullie allemaal nogal blij om waren”, zei Ginny fel.
“Ik kan niet zeggen dat ik daar erg om moest treuren”, mompelde Ron een beetje. “Maar daar gaat het nu niet om. Hoe kon je nou met hem dansen Gin?”
“Nou dat ging heel eenvoudig. Hij legde zijn handen om mijn middel en ik legde mijn handen in zijn nek. En toen was het gewoon een kwestie van op de maat van de muziek bewegen. Iets waar jij natuurlijk niet echt veel vanaf weet”, beet Ginny hem toe.
Ron’s weerwoord werd voorkomen door opnieuw een geklop op haar deur. Ginny keek Ron nog even boos aan voordat ze ‘Binnen!’ riep.

“Hey Gin, ik dacht… ow”, zei Draco toen hij Ron in Ginny’s kantoor zag staan.
“Wat doe jij hier!”, zei Ron boos terwijl hij zich nu naar Draco draaide.
Draco haalde een wenkbrauw op terwijl hij Ron een beetje minachtend aankeek. Hij keek weer naar Ginny en zag haar een beetje angstig van Ron naar hem kijken. Het was duidelijk dat zij liever niet had dat Ron van hun lunchafspraak zou weten.
“Kun je me misschien het dossier van De Wit geven”, zei Draco die net deed alsof Ron er niet stond en Ginny aankeek.
“Natuurlijk”, zei Ginny een beetje zenuwachtig terwijl ze wat rommelde en een dossier tevoorschijn haalde. “Alsjeblieft.”
“Bedankt”, zei Draco terwijl hij het aanpakte en naar haar glimlachte. Tot zo, zei hij met z’n lippen zonder geluid. Ginny’s glimlach werd wat groter en ze keek hoe Draco weer naar de deur liep. Met nog een laatste knipoog naar Ginny verliet Draco het kantoor weer, zodat alleen Ginny met een boze Ron achterbleven.

Don’t leave me now – Pink Floyd

Ooooh, babe
Don't leave me now.
Don't say it's the end of the road.
Remember the flowers I sent.
I need you, babe
To put through the shredder
In front of my friends
Ooooh Babe.
Dont leave me now.
How could you go?
When you know how I need you
To beat to a pulp on a Saturday night
Ooooh Babe.
How could you treat me this way?
Running away.
I need you, Babe.
Why are you running away?
Oooooh Babe!

Bedankt voor de reacties!
De volgende keer: Draco en Ginny's lunch

dracogirly · Geplaatst: Wo Aug 30, 2006 15:41

Hoofdstuk 5

Ginny voelde zich vreemd om nu weer zo tegenover Draco te zitten in een café. Hoewel er een stilte hing, was het geen ongemakkelijke. Een beetje verlegen keek Ginny weer op naar Draco. Ze wilde hem zeggen hoe erg ze hem miste. Hoeveel pijn het haar deed toen hij haar verliet, maar in plaats daarvan glimlachte ze slechts naar hem. Ze moest genieten van de tijd die ze nu met hem had, voor hij haar weer zou verlaten.

“Dus je werkt nu voor het ministerie?”, zei Ginny.
Het was meer een conclusie dan een vraag, aangezien zijn vraag om dossiers dit eigenlijk al bevestigde.
Draco knikte. “Wie had dat verwacht hè?”, zei Draco terwijl hij een slok van zijn boterbiertje nam.
Ginny glimlachte. “Ik meen me inderdaad te herinneren dat een bepaalde blonde zwadderaar een nogal grote hekel aan het ministerie had.”
Draco grijnsde. “Ach, laten we maar zeggen dat ik volwassen geworden ben en zo’n aanbod gewoon niet kon laten lopen.”

Er viel opnieuw een stilte en Ginny plukte wat aan de mouw van haar vest.
“Hoe gaat het tussen jou en …” Draco dacht even na, maar wist zijn naam niet meer. “En je partner?”
“Ethan”, zei Ginny, die het een beetje ongemakkelijke vraag vond. “Het gaat goed”, zei Ginny terwijl ze een glimlach probeerde op te zetten. Ze klonk echter niet erg enthousiast en Draco had dit door. Hij kon het niet helpen zich hierdoor toch wat blijer te voelen.
“Echt waar”, zei Ginny die ook merkte dat ze niet heel erg enthousiast klonk en probeerde Draco en misschien ook wel zichzelf er wat meer van te overtuigen. “Zoals gisteren bijvoorbeeld, bracht hij me ontbijt op bed. En eergisteren had hij nog een superromantisch dineetje gekookt.” En een paar dagen daarvoor sloeg hij me nog hard in elkaar, dacht Ginny een beetje verdrietig terwijl ze snel bij Draco wegkeek.
“Weet je zeker dat je een relatie met een dreuzel hebt en niet met een huiself?”
“Draco!”, zei Ginny geschokt.
Draco grijnsde slechts en Ginny schudde haar hoofd.
“Dus hij heeft al die dingen voor jou gedaan”, zei Draco weer wat serieuzer terwijl hij Ginny aankeek.
Ginny knikte.
“Met wie was hij vreemd gegaan?”
“Wat!”, zei Ginny opnieuw geschrokken.
“Ach, kom op Gin. Hij is een man, je denkt toch niet dat hij zomaar van die dingen voor je doet?”
Ginny keek even weg, niet in staat om Draco nog langer aan te kijken. Ze was bang dat hij anders de pijn in haar ogen kon zien. Nee, het was niet zomaar, maar dat hoefde Draco niet te weten.
“Ik heb gelijk”, zei Draco terwijl hij Ginny’s lichaamshouding bestudeerde.
“Nee dat heb je niet”, zei Ginny fel terwijl ze zich weer naar Draco draaide. “Ethan gaat niet vreemd. Hij houdt van mij.”
Draco keek Ginny nog wat langer onderzoekend aan, maar Ginny weigerde nog meer over dit onderwerp te vertellen.

“Je moet eens een keer langskomen om mijn nieuwe huis te zien”, zei Draco van onderwerp veranderend. “Natuurlijk mag je Ethan ook meenemen.”
Ginny was blij dat hij van onderwerp veranderd was.
“Dat lijkt me leuk”, zei Ginny, terwijl ze eigenlijk al wist dat het onmogelijk was. Hoe kon ze Ethan nou vertellen dat ze naar het huis van haar ex ging kijken? Ethan zou het nooit goed vinden. Bovendien zou het waarschijnlijk ook niet zo’n goed idee zijn als Ethan en Draco elkaar tegen zouden komen, wie weet wat voor confrontaties die twee zouden krijgen.
“Waarom kom je dit weekend anders niet langs”, zei Draco met een kleine glimlach. “Dan heb ik genoeg tijd om ook de laatste spullen op hun plek te krijgen en het huis schoon te maken.”
“Ga jij het huis zelf schoonmaken”, zei Ginny verrast.
“Nou ja, om de huiselfen opdracht te geven het huis schoon te maken dan”, zei Draco grijnzend. “Dus kom je?”

Ginny dacht even na, zondag had ze ook al de brunch met haar familie waar ze samen met Ethan heen moest. Dit zou echter niet de hele dag duren en ze zou makkelijk ’s avonds even bij Draco langs kunnen gaan. Ethan zat dan toch altijd aan de tv gekluisterd dus als ze het goed speelde zou hij niet eens in de gaten hebben dat ze weg was.
“Is zondagavond goed?”, vroeg Ginny.
“Prima”, zei Draco met een glimlach.

Het gesprek werd even onderbroken toen de serveerster met hun lunch kwam. Twee goed gevulde borden werden op het tafeltje gezet voor de serveerster met een laatste glimlach naar het koppel weer verdween.

“Het ziet er prachtig uit”, zei Ginny met een glimlach naar Draco. De sandwich op hun bord leek werkelijk wel een kunstwerk. Het was in de vorm van een uil gesneden en zag er echt heerlijk uit.
“Net als jij”, antwoordde Draco soepel terwijl hij grijnsde naar Ginny.
Ginny moest blozen van de opmerking van Draco en draaide snel haar hoofd weg terwijl ze haar bestek oppakte. Voorzichtig sneed ze een stukje van haar sandwich af. Ze had echter niet gerekend op de wat créme achtige vulling van de sandwich en voor ze wist wat er gebeurde vloog een klodder van het goedje zo op haar vest.

“gedoe”, mompelde Ginny terwijl ze vlug haar bestek neerlegde en naar de vlek op haar vest keek. Snel pakte ze haar servet en begon te wrijven in de hoop de vlek weg te kunnen halen. Dit verergerde het echter alleen maar en zorgde ervoor dat de vlek zelfs nog groter werd.
“Weet je, als je zo graag ook iets voor thuis mee wilde nemen, had je dat ook gewoon kunnen zeggen. Ze hebben hier namelijk ook een afhaalafdeling en dat gaat vast makkelijker dan het op je vest smeren”, zei Draco grijnzend.
Ginny gaf Draco een woedende blik en keek weer naar de vlek op haar vest. Hij was prominent aanwezig en leek ook wel niet zomaar weg te halen. Ze zuchtte geïrriteerd.

Draco keek een tijdje toe hoe Ginny aan het stuntelen was voor hij z’n hulp aanbood.
“Geef me je vest”, zei Draco rustig.
“Wat?”, zei Ginny verbaast.
“Ik zei, geef me je vest”, herhaalde Draco.
“Je wilt dat ik ga strippen midden in een restaurant”, siste Ginny boos.
“Ja, dat is precies mijn bedoeling”, zei Draco die met z’n ogen rolde. “Geef me gewoon je vest even. Ik neem aan dat je er nog wel een shirt onder aan hebt zo te zien.”
Ginny knikte en met een beetje tegenzin begon ze de rits van haar vest te openen. Ze bleef Draco strak aanstaren en trok haar vest uit. Zonder nog wat te zeggen hield ze het vest uit voor Draco en Draco pakte het snel aan. Onder het vest droeg ze nog een babyblauw T-shirtje.

Een beetje warrig keek ze naar Draco die nu haar vest vasthad en zijn toverstok tevoorschijn haalde.
“Als je het nog erger maakt dan nu, zal ik jouw hele garderobe even komen helpen”, zei Ginny dreigend.
Draco glimlachte slechts om het dreigement en bekeek de vlek nog eens goed. Hij sprak een spreuk en zag tevreden dat de vlek langzaam verdween. Ginny keek verrast toe.
“Hoe?”, zei ze verbaast kijkend naar haar nu vlekloze vest.
“It’s magic”, zei Draco grijnzend.
“Je gaat met toch niet vertellen dat jij magie van huiselfen kent”, zei Ginny die nog steeds met open mond toekeek.
“Oké, dan zeg ik het niet”, zei Draco simpel.
“Maar waarom?”, zei Ginny die dit gewoon niet kon geloven.
“Je denkt toch niet dat ik die huiselfen vertrouw met mijn designerkleding”, zei Draco een beetje verafschuwd en geschrokken. “Hun leventjes zijn nog minder waard dan mijn sokken.”

Ginny lachte en schudde haar hoofd.
“Mag ik dan nu mijn vest weer terug?”, vroeg ze terwijl ze haar hand uithield.
Draco’s aandacht was nu echter naar haar armen getrokken en hij hield haar vest stevig buiten haar bereik.
“Wat is er gebeurt?”, vroeg hij terwijl hij Ginny serieus aankeek.
“Wat bedoel je”, zei Ginny wat verward.
“Je armen”, zei Draco simpel. “Ze zitten vol blauwe plekken.”
Ginny schrok. Ze was de blauwe plekken helemaal vergeten. Een beetje verdedigend ging ze met haar armen over elkaar zitten in de hoop dat ze zo minder opvielen. “Geef me mijn vest terug”, zei Ginny terwijl ze Draco aankeek.
Het kwaad was echter al geschied en Draco was niet van plan haar vest terug te geven voordat hij precies wist wat er aan de hand was.

“Hoe kom je aan de blauwe plekken?”, vroeg Draco terwijl hij haar bleef aanstaren.
Ginny lachte een beetje zenuwachtig. “Je houdt er maar niet over op hè?” Ze keek Draco opnieuw aan en toen ze zag dat hij het niet grappig vond ging ze verder. “Nou je gaat dit niet geloven”, zei ze, terwijl opnieuw een zenuwachtig lachje haar mond verliet. “Maar ik ben van de trap gevallen.”
“Je hebt gelijk”, zei Draco koel. “Dat geloof ik niet.”
Ginny keek Draco verrast aan.
“Wat is er echt gebeurt?”, vroeg Draco terwijl hij Ginny strak aankeek.
“Dat heb ik je net gezegd, ik ben van de trap gevallen”, zei Ginny een beetje ongeduldig, ze wilde graag haar vest weer terug hebben om haar armen onder te verstoppen.

Draco keek haar ongelovig aan en hield haar vest iets voor zich uit zodat zij het kon pakken. Ginny strekte haar arm om het vest te pakken, maar voor ze het vest in haar handen kon krijgen pakte Draco haar arm al stevig vast.
“Laat los”, mompelde Ginny kwaad terwijl ze haar arm weg probeerde te trekken.
Draco luisterde echter niet en bekeek de al wat vervaagde blauwe plekken op haar arm.
Voorzichtig ging hij er met zijn vinger langs.
“Hoe kom je hieraan”, zei Draco terwijl hij Ginny aankeek.
“Dat heb ik je al gezegd”, zei Ginny zuchtend. “Ik ben van de trap gevallen.”
Snel keek ze weer weg toen ze het deel van het vallen sprak. Bang dat hij de leugen door zou hebben als zij hem aan zou blijven kijken.
“Onzin”, zei Draco boos.
Ginny keek verrast op. “Wat weet jij er nou van”, beet ze hem een beetje kwaad toe.
“Je bent niet in staat om me gewoon aan te blijven kijken als je het zegt. Als dit echt zo gebeurt is kijk me dan aan terwijl je spreekt.”
Ginny staarde in Draco’s grijzige ogen die op dit moment zoveel emoties verborgen.
“Ik…”, begon Ginny die hoopte dat ze de leugen vol kon houden. “ben van de trap gevallen”, mompelde ze snel terwijl ze Draco’s blik vasthield.

“Je liegt”, zei Draco terwijl hij haar arm weer losliet. “Heeft Ethan je dit aangedaan?”
“Wat? Nee!”, zei Ginny fel.
“Slaat hij je Gin?”, ging Draco verder terwijl hij haar bezorgd aankeek.
“Draco waar heb je het over? Ben je soms jaloers op hem en zeg je daarom van deze dingen?”
“Hoe lang is dit al aan de gang? Op het feest had je ook al een blauw oog, heeft hij dat ook gedaan?”
“Draco!”, zei Ginny geschokt, niet zozeer om wat hij suggereerde, als wel dat hij het goed had.
“Ginny”, zei Draco hoofdschuddend terwijl hij haar haar vest weer teruggaf.
Ginny pakte het vest en trok het snel weer aan zodat haar armen weer bedekt waren.
“Het is die Ethan nietwaar?”, zei Draco die nu echt een gloeiende hekel aan hem begon te krijgen.
“Hij houdt van me”, zei Ginny als antwoord.
“Een rare manier om te laten zien dat je van iemand houdt”, zei Draco.
“In ieder geval laat hij me niet zomaar alleen achter”, zei Ginny met een boze blik naar Draco.

Een flits van pijn ging over Draco’s gezicht.
“Het spijt me Gin. Ik wou dat ik de tijd terug kon draaien”, zei Draco zacht.
Verrast keek Ginny op naar Draco, ze had niet verwacht dat hij zoiets zou zeggen.
“Als er één ding was dat ik kon veranderen, was het wel dat ik toen bij je weg ben gegaan”, zei Draco met pijn in z’n ogen. “Ik wou dat ik je nooit verlaten had.”

Ginny wist niet goed hoe ze hierop moest reageren. Aan de ene kant wilde ze hem troosten en hem vertellen hoe graag ze wel niet wilde dat hij dit tegen haar zou zeggen. Aan de andere kant had ze nu Ethan. Het was te laat.

Come home to me - Beverly Craven

Let you go
too easily
did I let you see me cry
you close the door
I didn't call
and it hurt so much for me to say goodbye
and now I'm on my own
still waiting here alone
cos I want you back
and you know I can't let go

Come home to me
cos you mean everything
but you don't know what you've got until it's gone, no
come home to me
some things were meant to be
but the only thing I know
is I just can't face another night alone

I wonder who
is there with you
and if you're thinking of me now
it's not too late
to try again
we can make it right the second time around
tell me what to do
I'm still in love with you
and I can't believe that you don't need me too

Ik wil iedereen die een reactie heeft gegeven weer heel erg bedanken! They make me happy Very Happy

De volgende keer: Ron en z'n grote mond

dracogirly · Geplaatst: Wo Sep 06, 2006 19:04

Hoofdstuk 6.

Het was zondag aan het eind van de middag en Ginny zat snikkend op de grond in de badkamer. Met haar armen over haar opgetrokken benen geslagen wiegde ze zachtjes heen en weer. Opnieuw was Ethan niet in staat geweest om zich te beheersen en de blauwe plek op haar gezicht was het bewijs hiervan. En dit alleen maar doordat haar broer zijn grote mond niet gewoon kon houden.

Flashback

De brunch ging goed. Iedereen was blij om Ethan weer eens te zien. Er werd veel gepraat en gelachen en het zag ernaar uit dat iedereen het naar zijn zin had. Dat was het moment dat Ron besloot om de brunch eens goed te verknallen.
“Ik snap niet dat jij het goed vind dat Gin nu samenwerkt met haar ex”, zei Ron terwijl hij Ethan schouderophalend aankeek.
Meteen leek de kamer wel stil te vallen en Ginny concentreerde zich op het gesprek dat er tussen hun gaande was. Een flikker van verrassing was in Ethan’s ogen te zien maar hij verborg zijn onwetendheid verder goed.
“Ik bedoel, die Draco is zo’n versierder en gladde gast”, ging Ron rustig verder.
Ginny keek met grote ogen toe. Ze wilde er iets van zeggen, maar wist niet goed wat, zonder het erger te maken.
“Ik vertrouw Ginny”, antwoordde Ethan rustig terwijl ze zijn blik op haar hoofd voelde. Ze wist dat ze straks thuis heel wat uit te leggen had.
“Dat vind ik nou juist zo knap van je maat”, zei Ron terwijl hij z’n boterbiertje oppakte. “Ik weet zeker dat als Draco Hermelien’s ex was en hij weer in de stad zou zijn, ik er niet zo rustig bij zou zitten.”
Ginny had het gevoel alsof de ruimte waar ze in was kleiner en kleiner werd en ze geen lucht meer kon krijgen. Snel liep ze naar de keuken waar het gelukkig wat rustiger was zodat ze zichzelf weer wat meer kon kalmeren.

Haar rust was echter van korte duur. Ze hoorde hoe de keukendeur openging en zag hoe Ethan naar binnen liep. Ginny slikte en deed onwillekeurig een stap naar achteren, bang dat hij haar anders zelfs hier zou gaan slaan.
“Interessante verhalen heeft die broer van je”, zei Ethan kalm terwijl z’n ogen vuur spoten.
“Het is niet zoals hij zegt”, zei Ginny bang.
“Oh nee, dus je ex is niet weer terug in Londen?”
“Jawel maar…”, stamelde Ginny
“Dan werkt hij dus niet in het ministerie”, onderbrak Ethan haar.
“Jawel …”
“Dan heb je hem nog niet gezien of nog niet met hem te maken gehad”, onderbrak Ethan opnieuw met een boze ondertoon.
Ginny kon slechts hopeloos toekijken.
“Juist ja”, zei Ethan ijzig. “Welk gedeelte van wat je broer vertelde klopt dan niet?”
“Er is niets tussen ons gebeurt”, zei Ginny verdedigend.
Ethan haalde z’n wenkbrauw op.
“Als er niets tussen jullie gebeurt is waarom ben je dan zo bang voor mij.”
Ethan deed een paar stappen naar voren zodat hij nu vlak voor Ginny stond.
“Ik hou niet van leugenaars Gin”, zei hij kalm. Ginny slikte.
Op dat moment hoorde ze hoe de keukendeur opnieuw open werd gemaakt.
“Wacht maar tot we thuis zijn”, fluisterde Ethan zacht terwijl hij teder met een hand over haar wang aaide. Hij draaide zich om en liep de keuken weer uit, Ginny verward en bang achterlatend.

De rest van de brunch at ze nog maar weinig, denkend aan wat er straks komen zou. Ze keek naar Ethan die druk in gesprek was met haar broers. Ze lachten om iets en Ethan draaide zich naar haar om en knipoogde. Hoewel het normaal een mooi gebaar was werkte het voor Ginny alleen maar verstikkend en deed het haar denken aan wat er straks komen zou.

Toen ze eindelijk naar huis gingen voelde Ginny zich bang en zenuwachtig. Ze hoopte dat Ethan het hele Draco fiasco al vergeten was, maar wist dat dat hoogstwaarschijnlijk niet het geval zou zijn. Met lood in haar schoenen opende ze de deur van hun flat en ging naar binnen. Zoals altijd stopte ze ook nu haar toverstok weer in het gangkastje en ging hun huis in.
“Wil je misschien iets drinken?”, vroeg ze terwijl ze zich naar Ethan draaide die nu in de woonkamer stond.
Ethan schudde zijn hoofd en bleef stil. Een stilte die op haar zenuwen begon te werken. Ze begon richting de keuken te lopen maar zijn stem stopte haar.
“Was het gezellig met Draco?”
Langzaam draaide Ginny zich om en keek in het boze gezicht van Ethan. Ze wist dat Ethan niet van leugens hield dus besloot ze om maar de waarheid te vertellen.
“Ja”, zei ze zacht. “Het was fijn om weer eens met hem te praten.”
Ethan snoof. “Weet je zeker dat je alleen aan het praten was”, zei hij gemeen.
“Ja”, antwoordde ze kalm. “Er is verder niets tussen ons gebeurt. Ethan, ik zou je nooit bedriegen.”
Ethan keek haar hoofdschuddend aan. “Ginny, Ginny, Ginny”, zei hij terwijl hij naar haar toeliep. “Je zou toch ook nooit tegen me liegen en toch doe je dat ook weer keer op keer. Hoe kan ik je nou vertrouwen.”
“Sorry”, zei ze bang. Ze begon al een beetje om zich heen te kijken op zoek naar eventuele ontsnappingsroutes.
“Sorry? Dus je geeft toe dat je iets fout gedaan hebt. En dat je inderdaad wel meer dan alleen gesproken hebt met hem?”, zei Ethan.
“Wat? Nee!”, zei Ginny.
“Dus je wilt suggereren dat ik lieg”, zei Ethan kwaad.
Ginny keek Ethan bang aan, wetend dat er geen goed antwoord op deze vraag was.

“Was het fijn toen je met hem was. Moest je weer aan oude tijden denken”, sneerde Ethan terwijl hij haar woedend aankeek. Ginny keek hem slechts bang aan en voor ze het wist kwam zijn vuist hard tegen haar gezicht aan. Ze wankelde even maar wist haar balans te houden en haar hand ging automatisch naar waar Ethan haar zojuist geraakt had. Ze zag hoe Ethan opnieuw zijn hand in de lucht had, klaar om weer te slaan. Ze wist dat ze hier snel weg moest gaan als ze een nieuwe klap wilde ontlopen. Snel begon ze te rennen richting de badkamer, die een deur had die op slot kon. Ethan keek even verbaasd hoe ze begon weg te rennen, voor hij ook achter haar aan kwam. Die verbazing voor hij begon te rennen zorgde ervoor dat Ginny een kleine voorsprong had. Ze gooide de badkamerdeur open en keek bang toe hoe Ethan er al met grote passen aankwam. Snel deed ze hem dicht en hoopte maar dat ze hem op slot had voordat Ethan kwam, omdat haar slaag anders vast nog erger zou zijn. Ze rommelde wat met het slot en leek wel niet in staat om met haar trillende handen het slot er goed op te krijgen.
“You can run but you cannot hide”, hoorde ze Ethan’s stem gillen.
Ze voelde hoe hij aan de andere kant van de deur de deur probeerde te openen. Stevig hield ze de deur beet en was blij toen ze het slot er eindelijk op kreeg. Pas nu liet ze haar tranen de vrije loop terwijl ze ging zitten op de badkamervloer. Haar armen sloeg ze over haar opgetrokken benen en ze wiegde zachtjes heen en weer.

Einde Flashback

Ondertussen was Ethan nog steeds boos aan het slaan op de badkamerdeur. Na een tijdje werd het echter ook stil aan de andere kant van de badkamerdeur en Ginny werd langzaamaan weer wat rustiger.
“Het spijt me Gin”, hoorde ze ineens aan de andere kant van de badkamerdeur en ze schoof wat dichter naar de deur om alles goed te kunnen horen.
“Ik weet niet wat me bezielde. Ik was gewoon erg jaloers. Ik weet dat het geen excuus is en ik zou je ook nooit hebben moeten slaan”, zei Ethan terwijl hij snikte. “Je kunt me alleen soms zo boos maken Gin, maar dat is denk ik ook een teken dat ik van je hou. Ik geef toe, ik was jaloers en de gedachte van jou met een andere man…”, zei Ethan terwijl ze opnieuw een snik hoorde. “Ik kan me voorstellen dat je boos op me bent. Maar alsjeblieft Gin vergeef me. Ik beloof dat het nooit meer zal gebeuren. Ik hou van je en ik heb er zo’n spijt van dat ik je pijn heb gedaan. Ik wou dat ik de tijd terug kon draaien en ik je die pijn kon besparen. Sorry. Alsjeblieft vergeef me”, zei Ethan terwijl Ginny nu duidelijk hoorde hoe hij aan het huilen was.

Ginny bleef stil, zijn woorden in zich opnemend. Woorden die ze al zo vaak gehoord had. Ze wist niet meer goed wat ze moest denken. Telkens zei hij dat hij zou stoppen, maar steeds opnieuw ging hij in de fout.

“Ginny, zeg alsjeblieft iets”, hoorde ze Ethan’s smekende stem achter de deur vandaan komen.
“Hoe weet ik dat ik je kan vertrouwen Ethan? Hoe weet ik of je morgen niet weer jaloers wordt en me opnieuw slaat?”, vroeg Ginny.
“Ow Ginny het spijt me zo”, zei Ethan “Alsjeblieft vergeef me. Open de badkamerdeur, dan kun je zelf zien hoeveel spijt ik ervan heb.”
Langzaam stond Ginny op en draaide de badkamerdeur van het slot af. Ze legde haar hand op de deurklink en duwde de deur zachtjes open. Daar op de grond, een stukje van de badkamerdeur verwijderd, zag ze Ethan zitten.
“Ik hou van je Gin”, zei Ethan met z’n betraande gezicht. “Alsjeblieft Gin vergeef me?”
Ginny keek naar Ethan en wist niet goed wat ze moest zeggen. Ze wilde hem wel vergeven, maar ze wist dat er op die manier waarschijnlijk niets tussen hen zou veranderen.
“Ik moet er even over nadenken”, zei Ginny zacht. De blik van pure wanhoop die Ethan haar na deze woorden toewierp zorgde er bijna voor dat ze hem toch meteen vergaf. Ze wist echter dat ze sterk moest blijven en zonder iets te zeggen liep ze naar de deur.
“Ik heb even wat frisse lucht nodig”, zei ze als verklaring terwijl ze haar jas van de kapstok haalde. Zonder nog op een antwoord van Ethan te wachten liep ze de deur al uit.

Een beetje doelloos liep ze door de koude straten totdat ze ineens voor het huis van Melissa stond. Ze twijfelde even voor ze naar de voordeur liep en de bel indrukte. Een vrolijke Melissa opende de deur.
“Hey Gin, ik had je hier niet verwacht”, zei ze terwijl ze de deur wat verder opende. Dat was toen ze Ginny’s gezicht pas goed zag en ook de rode, al wat blauwer wordende, plek die haar gezicht nu sierde.
“Is hij weer bezig geweest?”, vroeg Melissa terwijl haar woede voor Ethan opnieuw groeide.
Ginny knikte terwijl ze woest probeerde om haar tranen tegen te houden. Ze was hier niet gekomen om een potje te gaan huilen.

Melissa sloot de deur en Ginny volgde haar richting de keuken.
“Ga zitten”, zei Melissa tegen Ginny terwijl ze wat begon te rommelen in de verschillende kasten. Ginny deed wat Melissa zei en nam plaats in een keukenstoel.
“Aha”, zei Melissa triomfantelijk terwijl ze met een zak ijs tevoorschijn kwam. “Hou dit op die plek, het gaat de zwelling tegen en hopelijk zorgt het er ook voor dat het wat minder blauw wordt”, zei Melissa terwijl ze de ijskoude zak aan Ginny gaf.
“Bedankt”, zei Ginny terwijl ze de zak vastpakte en tegen haar gezicht drukte.

Melissa nam plaats in een stoel tegenover Ginny en keek haar bezorgd aan.
“Ga je me dan nu vertellen wat er precies gebeurt is?”
“Ik dacht dat dat wel duidelijk was”, zei Ginny bitter. “Hij heeft me opnieuw geslagen.” De tranen die ze net nog probeerde tegen te houden begonnen nu wel langzaam over haar gezicht te stromen.
Melissa knikte, bekend met het verhaal. Ze had medelijden met Ginny zoals ze nu zo gebroken voor haar zat. Ze wilde dat zij hem nou eindelijk eens zou verlaten en zou inzien wat een klootzak hij was.

“Ik weet het niet meer”, snikte Ginny terwijl ze met betraande ogen opkeek naar Melissa. “Iedere keer zegt hij weer dat hij ermee zou stoppen, maar toch slaat hij me steeds weer. Ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik hou van hem maar…”, Ginny snikte en schudde haar hoofd.
“Je weet hoe ik er over denk”, zei Melissa zacht.
Ginny knikte.
“Verlaat hem Gin. Je hebt hem niet nodig. Je bent beter af zonder hem.”
Ginny keek Melissa wat twijfelachtig aan. Maar voor het eerst was er geen totale tegenstand bij het idee.
“Je kunt bij mij blijven totdat je zelf wat gevonden hebt. Volgende week ben ik toch een twee weekjes weg, dus je hebt het huis dan voor jezelf.”
Ginny beet op haar lip. Melissa’s aanbod klonk inderdaad wel goed. Misschien had zij wel gelijk, misschien werd het inderdaad wel tijd dat ze hem zou verlaten.
“Oké”, zei Ginny zacht. “Ik moet nog wel even wat spullen ophalen”, zei Ginny terwijl ze Melissa aankeek. Haar toverstok had ze in de flat laten liggen, net zoals eigenlijk bijna al haar bezittingen.
Melissa knikte, duidelijk opgelucht dat Ginny eindelijk bij Ethan weg zou gaan.
“Wil je dat ik meega?”
“Nee, dit moet ik zelf doen”, zei Ginny vastbesloten.
“Weet je het zeker?”, vroeg Melissa bezorgt.
Ginny knikte terwijl ze opstond en naar de deur liep.
“Tot straks!”

Don’t tell me – Hoobastank

Don't tell me that you are ready to change.
Don't tell me that from now it won't be the same.
It doesn't matter, 'cause at the end of the day,
it isn't what you say, it's what you do!

YEAAAAAAAAAAAAAAHHHHHHHH!

What you say will be forgotten someday.
What you do will be remembered.
Empty promises all fade away.
What you keep will last forever.

Don't tell me you'll make things better for us.
Don't tell me that you're some one I can trust.
It doesn't mean a thing to me because,
it isn't what you say, it's what you do!

Your actions will speak louder than you!

De volgende keer: veranderingen

dracogirly · Geplaatst: Wo Sep 13, 2006 14:51

Hoofdstuk 7

Ginny lag die avond toch weer gewoon bij Ethan in bed, maar ze kon de slaap niet vatten. De gebeurtenissen van die dag nog te vers om echt rust te kunnen vinden. Toen ze naar huis was gegaan om haar spullen te halen was ze echt van plan geweest Ethan te verlaten. Ethan had haar er echter van weten te overtuigen hem nog een kans te geven. En zij gaf hem die. Iedereen verdiende immers toch een tweede kans? En waren veel van zijn uitbarstingen eigenlijk niet haar schuld?

Ze sloot haar ogen en luisterde naar Ethan’s rustige ademhaling die aangaf dat hij sliep. Ze wou dat ze zeker wist dat dit de goede keuze was. Ze knipperde met haar ogen om komende tranen tegen te houden. Waarom was haar leven ook zo ingewikkeld? De enige man waarvan ze echt hield had haar verlaten, maar was nu ook ineens weer terug in Londen. De man die echt van haar zei te houden, sloeg haar, hoewel het vaak ook door haarzelf kwam. Een stille traan gleed over haar gezicht. Hoe moest ze nu verder?

*-*

Het was weer maandag en ze was aan het werk op het ministerie. Nou ja, ze probeerde te werken. Een beetje gefrustreerd las ze hetzelfde stuk perkament voor de derde keer over, ze kon haar gedachten er maar niet bij houden. Steeds weer gingen haar gedachten uit naar Ethan en Draco. Boos schoof ze haar stoel bij haar bureau weg. Dit kon gewoon zo niet langer, maar ze wist niet wat ze eraan moest veranderen.

Er werd op haar deur geklopt en geconcentreerd keek ze richting de deur, alsof ze zo kon zien wie er achter stond.
“Binnen”, riep ze uiteindelijk. Ze was verbaasd om Draco haar kamer in te zien komen. Maar dit was misschien wel haar kans om een einde te maken aan een deel van haar problemen. Ze moest gewoon zorgen dat Draco haar met rust zou laten zodat zij zich volledig op Ethan kon richten.
Draco sloot de deur achter zich voor hij richting haar bureau liep.
“Mag ik hier gaan zitten?”, vroeg hij beleefd terwijl hij Ginny aankeek en hij gebaarde naar de stoel tegenover haar bureau.
“Nee”, antwoordde Ginny die gelijk haar best deed om Draco zo snel mogelijk weg te krijgen.
“Bedankt”, zei Draco die zich niets van Ginny’s antwoord aantrok en met een grijns in de stoel tegenover haar bureau plaats nam. Boos keek Ginny toe.

“Wil je alsjeblieft weggaan?”, zei Ginny een beetje geïrriteerd.
“Niet voordat ik een aantal antwoorden heb”, zei Draco kalm.
Ginny zuchtte en wachtte totdat Draco met zijn vragen zou komen.
“Waar was je zondagavond?”, vroeg Draco.
Ginny keek hem wat verward aan.
“Ik dacht dat je mijn nieuwe huis wilde komen bekijken?”
gedoe, dacht Ginny terwijl ze Draco aanstaarde. Door al het gedoe met Ethan was ze dat helemaal vergeten.
“Bij nader inzien lijkt het bekijken van jouw nieuwe huis me toch niet zo interessant”, antwoordde Ginny terwijl ze hem kalm aan bleef kijken.

Draco keek verrast en hief een wenkbrauw op in vraag.
“Juist ja”, zei hij toen hij merkte dat Ginny geen verdere uitleg zou geven.
“Als dat alles is, kun je dan nu gaan”, zei Ginny die hoopte dat hoe sneller hij weg zou zijn, hoe sneller ze hem kon vergeten.
“Eigenlijk heb ik nog een vraag”, zei Draco terwijl hij Ginny strak aankeek. “Wat is er met je oog gebeurd?”

gedoe, gedoe, gedoe, dacht Ginny terwijl ze Draco aankeek. Wat moest ze daar nou op zeggen? Tegen de deur aangelopen, nee, die had ze al een keer gebruikt. Een spreuk die mislukt was? Nee, daar trapte hij vast niet in.

Draco keek Ginny onderzoekend aan, wachtend op een antwoord dat maar niet leek te komen.
“Hij heeft je dit aangedaan nietwaar?”, vroeg Draco terwijl hij haar met een soort bezorgde blik aankeek.
“Hij?”, zei Ginny die net speelde alsof ze de vraag niet begreep.
“Houd je niet van de domme Ginny, jij en ik weten allebei dat dit het werk van Ethan is dus hou je onzin voor je”, zei Draco kalm. “Wat ik wel graag zou willen weten is waarom?”
“Ethan heeft dit niet gedaan”, zei Ginny fel, hem nog altijd verdedigend.
Draco schudde z’n hoofd.
“Wat ik niet begrijp is waarom je hem dit laat doen en waarom je nog steeds bij hem blijft”, zei Draco die Ginny’s antwoord negeerde. “Hij is geen tovenaar, dus het kan geen spreuk of drankje zijn dat ervoor zorgt dat je hem niet verlaat. En waarom verdedig je je niet? Hij kan dan misschien lichamelijk veel sterker zijn, maar met je toverstok heb jij een veel groter wapen.”
“Hou op!”, schreeuwde Ginny boos terwijl ze weer opstond.
“Omdat ik gelijk heb hè?”, zei Draco terwijl hij Ginny aan bleef kijken.
“Ga weg!”, zei Ginny kwaad terwijl ze naar de deur wees.
“Je verdient dit niet Ginny”, zei Draco terwijl hij Ginny met een soort van medelijden aankeek.
“Je weet er niets van”, zei Ginny boos.
“Leg het me dan uit”, zei Draco rustig terwijl hij z’n armen over elkaar sloeg.
“Ga weg”, zei Ginny opnieuw terwijl ze al naar de deur liep om hem voor hem te openen.
“Ik heb je nooit gezien als iemand die zoiets met zich liet gebeuren”, zei Draco hoofdschuddend.
“Ga uit mijn kantoor”, zei Ginny kwaad terwijl ze de deur al opende.

Draco stond op en liep langzaam richting de deur. In plaats van er gelijk doorheen te lopen stopte hij vlak voor Ginny.
“Ik hoop voor je dat ik Ethan nooit tegen zal komen”, zei Draco op een waarschuwende toon.
“Ethan heeft me helemaal niets gedaan”, zei Ginny opnieuw.
“Ga bij hem weg Gin”, zei Draco die opnieuw probeerde om tot Ginny door te dringen.
Ginny schudde eigenwijs haar hoofd.
“Hij houdt van me”, zei Ginny terwijl ze Draco aankeek. “Je bent gewoon jaloers.”
“Zie je dan niet wat hij met je doet?”, zei Draco, die Ginny’s beschuldiging negeerde.
“Laat me met rust”, zei Ginny boos.
“Ga bij hem weg”, zei Draco die nog een laatste keer probeerde tot haar door te dringen.
“Ga weg!”, riep Ginny nu. “Ik wil je nooit meer zien.”

Draco keek Ginny even met een pijnlijk gezicht aan. Hij schudde bedroeft zijn hoofd terwijl hij langzaam de deur uitliep en de afdeling verliet.

Ginny sloeg de deur dicht achter Draco’s vertrekkende vorm.
“Whaaa!”, schreeuwde Ginny terwijl ze boos de papieren die op haar bureau lagen op de grond schoof. De papieren dwarrelden naar beneden en kwamen verspreid op de grond terecht.
Ze had nu bijna hetzelfde gedaan als hij al die jaren geleden. Ze had hem verteld dat ze hem nooit meer wilde zien.
“gedoe!”, riep ze boos terwijl ze kwaad de stoel tegenover haar bureau, die voor de bezoeker bestemd was, op de grond gooide.
“Waarom?!”, riep ze opnieuw terwijl ze er nu ook een trap tegenaan gaf.
Tranen liepen over haar wangen en nu de woede haar lichaam had verlaten bleef slechts het verdriet over. Moe en verdrietig plofte ze neer op de grond van haar kantoor en liet haar tranen stromen. Nu was ze Draco dus echt kwijt. Ze had haar keuze gemaakt en kon nu slechts hopen dat het de juiste was. Ze haalde haar toverstok tevoorschijn en met een simpele polsbeweging en spreuk zorgde ze ervoor dat de papieren weer netjes op haar bureau lagen opgestapeld en de stoel weer overeind stond. Het kantoor zag er weer uit alsof de hele ontmoeting met Draco niet had plaatsgevonden.

*-*

Het was zaterdag en Ginny was ‘de week van hel’ doorgekomen zoals ze het zelf noemde. Draco leek wel naar haar geluisterd te hebben en ze had hem na hun laatste ontmoeting op maandag niet meer gezien. Wat ze echter nog het ergste vond was dat haar plan niet gelukt was. In plaats van minder aan Draco te denken merkte ze dat ze nu steeds vaker met haar gedachte naar hem afdwaalde. Het was dus werkelijk een terugkaatsend plan.

Waarom moest ze haar grote mond ook weer opentrekken en hem vertellen dat ze hem nooit meer wilde zien? Waarom had ze haar emoties ook niet wat meer onder controle. Zodra ze de woorden er toen uitfloepte had ze er eigenlijk al spijt van, al wist ze ook dat dit inderdaad wel de manier was om Draco kwijt te raken, toch deed het haar pijn.

In stilte zat ze in de grote leunstoel die in de kamer stond. Het begon al schemer te worden in de kamer, maar Ginny had geen zin om een lamp aan te doen. Ethan was uit met een paar vrienden en zou waarschijnlijk pas laat in de avond terug zijn. Ze zuchtte diep en staarde uit het raam.

Ze had een verkeerde keuze gemaakt, dat wist ze nu. Ze had nooit zo tegen Draco uit moeten vallen, maar nu was het te laat. Ze moest de consequenties van haar keuze ondervinden.

Langzaam gleed een traan over haar wang heen. Ethan was deze week met het ingaan van zijn tweede kans heel aardig en begripvol geweest tegenover haar. Hij gaf haar de ruimte en probeerde zich niet echt aan haar op te dringen, iets waar ze heel blij om was. Hoewel ze nog altijd haar best deed om ervoor te zorgen dat hij niets had om kwaad over te zijn, leek hij echt veranderd. Ze zuchtte diep en veegde de traan van haar wang. Het probleem was dat zij ook wel veranderd leek.

Diana Degarmo - Emotional

Sometimes I get emotional
Sometimes I do some stupid things
Sometimes I say what I should just keep inside

Sometimes I'm sad, about everything
Sometimes I'm mad, and break some things
Sorry times ten, but you just got in the way
Don't give up no, running away
I won't hurt you
Sometimes I'm just a pain
And that's the way it is
That's just the way I am
Sometimes I feel like crying
Laying down and dying
That's when I need you
Laughing's always easy
But sometimes I'm just scared you'll leave me
That's when I feel,
Emotional

De volgende keer: Het hoofdstuk waar jullie allemaal op gewacht hebben...

dracogirly · Geplaatst: Wo Sep 20, 2006 16:15

Hoofdstuk 8

Ginny hoorde hoe de deur met een klap dichtsloeg.
“Schatje ik ben thuis”, gilde Ethan half. Uit zijn stem was duidelijk te merken dat hij nogal wat gedronken had.
“Schatje”, riep Ethan terwijl hij verder de kamer inliep en daar Ginny in een leunstoel aantrof. “Ah, daar ben je”, zei hij toen hij Ginny zag zitten.

Ginny keek op naar Ethan en wist niet goed wat ze van hem moest verwachten. Als hij dronken was wilde hij haar nog weleens in elkaar slaan…
Een beetje onzeker keek ze hem aan.
“Ethan hoeveel heb je gedronken?”, vroeg ze langzaam om te kijken of hij echt dronken was zoals ze vermoede.
“Ach een paar biertjes maar”, sleurde Ethan. Ginny keek hem verrast aan. Ethan werd nooit dronken van maar een paar biertjes.
Maar Ethan was nog niet uitgesproken. “En toen kwam Tim met die fles whisky en misschien heb ik ook nog wel een paar slokjes wijn op”, zei Ethan met een lach terwijl hij naast Ginny op de wat grote leunstoel neerplofte.

Ginny had het gevoel dat ze geplet werd en manoeuvreerde zich wat meer naar de zijkant zodat ze wat meer ruimte hadden.
“Krijg ik geen kus?”, zei Ethan terwijl hij z’n gezicht naar dat van haar draaide.
“Ethan je stinkt en je hebt gedronken”, zei Ginny terwijl ze haar hoofd wat meer bij hem vandaan hield om zijn dronkenadem niet te ruiken.
“Maar schatje, ik hou van je”, zei Ethan alsof hij haar daarmee kon overtuigen. “Hou je soms niet meer van mij? De hele week probeer je me al te ontwijken”, zei Ethan triest.
“Natuurlijk houd ik nog van je”, zei Ginny snel. Ze voelde zich een beetje schuldig op de manier waarop ze hem deze week inderdaad een beetje ontweken had. Ze voelde er echter weinig voor om hem nu in deze dronken staat te kussen.
“Gelukkig maar”, antwoordde Ethan terwijl hij opstond en zijn hand voor haar uithield. Ze pakte zijn hand aan en liet zich overeind trekken. Samen liepen ze in stilte richting de slaapkamer. Ginny dacht dat Ethan haar daar dan wel weer met rust zou laten en naar de badkamer zou gaan. Dingen gingen echter anders dan ze dacht.

Toen ze in de slaapkamer waren aangekomen duwde hij haar naar achteren en met een zachte plof belandde ze op het bed. Nog voor ze overeind kon zitten of alleen maar kon denken van het bed af te komen, kroop hij al op haar zodat hij half op haar lag.
“Ethan ga van me af”, zei Ginny terwijl ze hem van zich af probeerde te duwen. Ethan was echter veel sterker en het lukte Ginny niet om hem van zich af te krijgen.
“Zo mooi”, zei Ethan terwijl hij z’n gezicht naar beneden bracht om zijn lippen op die van haar te drukken. Ginny zag zijn lippen aankomen en draaide snel haar gezicht zodat zijn lippen contact maakte met haar wang.
“Ethan stop! Ik wil dit niet”, zei Ginny opnieuw terwijl ze een beetje in paniek begon te raken. Ethan luisterde echter niet. Hij was niet echt blij dat Ginny haar hoofd had weggedraaid en pakte met z’n hand haar gezicht beet om hem stil te houden en duwde zijn lippen nu op die van haar.

“Mpff”, zei Ginny die probeerde haar gezicht weg te draaien, iets wat niet lukte doordat Ethan haar hoofd stevig beet hield. Ginny probeerde opnieuw Ethan van zich af te duwen maar het had geen zin, hij was veel zwaarder dan haar. Ze voelde hoe zijn handen de knoopjes van haar blouse los begonnen te maken en was bang voor wat er zou gaan komen.
Hij liet haar mond weer even met rust en Ginny hoopte dat ze hem kon laten stoppen.
“Ethan stop alsjeblieft! Ik wil dit niet!”
“Waarom niet? Heb je soms een ander? Is dat het?”, zei Ethan kwaad terwijl hij haar aankeek.
“Nee, natuurlijk niet”, zei Ginny snel.
“Mooi”, zei Ethan terwijl hij opnieuw zijn mond op die van haar drukte. Nog een laatste keer probeerde ze Ethan van zich af te duwen, maar het hielp niets. Hij lag op zo’n manier op haar dat zij geen kracht kon zetten. Ze gaf de worsteling op en een beetje slapjes lag ze nog in het bed terwijl ze met haar gedachten ergens anders heen leek te gaan om dit buiten te sluiten. Ginny kon niets anders doen dan alles ondergaan en hopen dat hij snel op zou houden.

*-*

Het was nu echt nacht en Ginny lag stil in bed terwijl tranen over haar wangen liepen. Ethan lag naast haar en was eigenlijk zodra hij klaar was met haar gelijk in een diepe slaap gevallen. Voorzichtig ging Ginny overeind en greep haar kleding van de vloer. Snel maakte ze haar weg naar de badkamer. Ze deed haar best om stil te zijn zodat Ethan haar niet zou horen.

Eenmaal in de badkamer keek ze in de spiegel naar haar gezicht. Haar ogen waren roodbetraand en haar haar stond alle kanten op. Ze wilde zich wassen, schoonmaken van wat Ethan haar zojuist had aangedaan, maar was bang dat hij dan wakker zou worden.Eén ding was echter wel duidelijk geworden, ze moest zorgen dat ze hier zo snel mogelijk wegkwam. Langzaam trok ze haar kleding aan terwijl ze haar tranen over haar gezicht liet stromen. Opnieuw keek ze in de spiegel en wreef de tranen van haar gezicht. Ze haalde een keer diep adem terwijl ze de badkamer weer uitliep en langs haar slaapkamerdeur ging. Ze gluurde even de kamer in en zag hoe Ethan nog steeds in een diepe slaap leek. Ze wilde haar spullen wel pakken, maar ze was bang dat hij dan wakker zou worden. Zonder echt een locatie in gedachten te hebben om heen te vluchten liep ze richting de deur. Ze haalde haar toverstok uit het gangkastje en met een laatste blik naar achteren opende ze de deur en liep het appartement uit.

Ze liep de verschillende trappen naar beneden hun flat uit. Waar moest ze heen? Ze kon niet naar Melissa want die was op vakantie. Haar ouders of broers waren ook geen optie. Ze zouden haar nooit geloven als ze zou zeggen wat Ethan haar allemaal had aangedaan en zullen misschien wel zeggen dat het haar eigen schuld was. Ze opende de deur van het flatgebouw en voelde hoe de koude lucht haar tegemoetkwam. Pas nu kwam ze erachter dat ze geen jas of mantel bij zich had, maar ze zou wel gek zijn om terug te gaan om er één te halen.

Draco. De gedachte flitste plotseling door haar hoofd. Hij zou haar misschien wel willen helpen. Ze wist dat ze tijdens hun laatste ontmoeting nou niet echt aardig tegen hem had gedaan, maar dat kon ze uitleggen. Bij gebrek aan een betere optie liep ze naar de zijkant van het gebouw, zodat ze uit zicht was van eventueel nieuwsgierige dreuzels, en verdwijnselde naar de plaats waar Draco had gezegd dat hij woonde.

Ze keek op naar het huis waar Draco zou moeten wonen. Ze hoopte maar dat ze het adres goed had onthouden en dat niet één of andere dreuzel open zou doen. Voordat ze haar moed zou verliezen klopte ze snel op de deur en wachtte ongeduldig totdat er iemand open zou doen. Ze hoorde gerommel aan de andere kant van de deur voor ze de deur langzaam zag opengaan.

“Ginny?”, zei Draco verbaast. Het was duidelijk dat hij een paar minuten geleden nog in bed had gelegen. Zijn haar stond alle kanten op en de enige kleding die hij aan had was een boxer en een open ochtendjas. In zijn rechterhand had hij zijn toverstok vast die hij nu langzaam liet zakken nu hij Ginny zag.
“Uhm… Mag ik binnenkomen?”, vroeg Ginny zachtjes terwijl ze probeerde haar tranen tegen te houden.
“Ja, tuurlijk”, zei Draco terwijl hij de deur iets verder openhield zodat Ginny naar binnen kon komen. Hij zag Ginny’s roodbetraande ogen en wist dat er iets ergs gebeurt moest zijn.

“Draco waar blijf je nou!”
Ginny keek op naar de bron van het geluid en zag bovenaan de trap een schaars geklede vrouw bij een deuropening staan, ongetwijfeld leidend naar de slaapkamer.
“Sorry. Dit is een slecht moment. Ik had nooit moeten komen. Sorry dat ik stoorde. Ik zal wel weer gaan”, ratelde Ginny snel terwijl de eerste tranen begonnen te lopen. Ze begon richting de deur te lopen om zichzelf uit te laten.
“Ginny wacht!”, zei Draco terwijl hij haar hand vastpakte om te voorkomen dat ze weg zou gaan. “Sheila zou je weg willen gaan.”
De schaars geklede vrouw keek Draco een beetje teleurgesteld en hoofdschuddend aan voor ze weer terug de kamer inliep, ongetwijfeld om haar spullen te pakken. Even later liep ze de trap af met iets meer kleding aan en een tas in haar hand.

“Ik bel je nog wel”, zei de vrouw terwijl ze naar de deur liep.
“Doe geen moeite”, zei Draco terwijl hij meeliep en de deur achter haar op slot deed.

Ginny keek hoe Draco de deur op slot deed en wachtte totdat hij zich weer naar haar draaide.
“Mag ik me hier misschien douchen?”, vroeg Ginny in een zacht stemmetje. Ze wist dat ze Draco eigenlijk een uitleg verschuldigd was, maar op dit moment was douchen even haar hoogste prioriteit. Ze wilde zo snel mogelijk de sporen van Ethan van zich afwassen.

Draco keek vreemd op naar Ginny na deze vraag. Tientallen vragen gingen door zijn hoofd die hij maar wat graag wilde stellen. Bijvoorbeeld waarom ze nu hier bij hem was nadat ze hem toch vrij duidelijk had laten weten dat ze hem niet meer wilde zien. Eén blik op Ginny zorgde er echter voor dat hij slechts knikte. Ze zag er erg verloren en gestresst uit en keek hem hoopvol aan.
“Tuurlijk”, zei Draco ten slotte. “De badkamer is boven.” Hij ging haar voor de trap op en zag hoe ze hem langzaam volgde.

Draco opende de deur van de badkamer.
“Ga je gang, ik wacht beneden wel totdat je klaar bent.”
“Bedankt”, fluisterde Ginny half terwijl ze de badkamerdeur achter zich sloot. Hoewel het een prachtig afgewerkte blauwe badkamer was had Ginny daar op dit moment geen oog voor. Zo snel mogelijk ontdeed ze zich van haar kleding en stapte onder de douche. Daar liet ze het warme water over zich heen stromen en het zoute water van haar tranen vermengde zich met het douchewater. Hard begon ze haar huid te schrobben om het gevoel van Ethan kwijt te raken. Wie had gedacht dat zijn teken van liefhebben uiteindelijk de oorzaak zou zijn voor haar om hem te verlaten. Nee, ze schudde haar hoofd. Het was geen liefhebben, want ze had duidelijk gezegd dat ze dit niet wilde. Woest was ze nu haar armen aan het schrobben. Hoewel de blauwe plekken pijn deden als ze er hard over wreef ging ze hard door. Haar normaal zo lichte huid begon al een rode kleur te krijgen door haar harde schrobben en het warme water.

Draco wachtte ongeduldig benenden en zag hoe de minuten langzaam verder tikten. Hij had, zodra hij Ginny de badkamer had gewezen, snel een broek en shirt aangetrokken en was daarna op de bank in de huiskamer gaan zitten. Pas nu hij hier alleen zat te wachten kwamen de verschillende vragen pas echt. Want waarom komt Ginny midden in de nacht naar hem? De meest gruwelijke scenario’s gingen al door z’n hoofd en Ginny was de enige die ze kon ontkennen of bevestigen. Opnieuw keek hij naar de klok. Ginny was nu al bijna een half uur boven. Hij moest gewoon weten of het nog wel goed met haar ging, want behalve de scenario’s over wat er met haar gebeurt kon zijn, begon hij zich nu ook over haar huidige staat zorgen te maken.

Hij stond op en liep snel de trap op. Bij de badkamerdeur aangekomen stopte hij en klopte duidelijk op de deur. “Ginny, gaat het?”
Hij wachtte een tijdje op een antwoord dat wel niet leek te komen. Hij hoorde hoe het douchewater nog steeds aan stond en klopte opnieuw op de deur. Misschien had ze hem wel niet goed gehoord.
“Ginny! Gaat alles goed?”, riep Draco opnieuw. Ook dit keer kwam er geen antwoord van haar.

Een beetje besluiteloos keek Draco naar de deur. Hij wist dat hij haar eigenlijk haar privacy moest gunnen, maar iets zei hem dat het niet goed ging met haar. Voorzichtig opende hij de deur en keek naar binnen. De badkamerspiegel was geheel beslagen door de stoom van het warme water. Hij liep wat verder de badkamer in en schrok van wat hij zag. Daar zat Ginny huilend in de douchecabine terwijl het water nog steeds over haar heen stroomde. Ze had haar knieën opgetrokken en haar handen over haar knieën heengeslagen.
“Ginny”, zei Draco geschrokken terwijl hij de douchedeur opende en snel het water uitzette. De mouwen van zijn shirt werden nat, maar daar had hij op dit moment even geen erg in. Vervolgens pakte hij snel een dikke baddoek die hij over haar heensloeg. Zodra hij haar aanraakte om de baddoek over haar heen te doen deinsde ze achteruit.
“Ginny rustig ik doe je niets”, zei Draco in wat hij hoopte wat een kalme stem was.
Opnieuw probeerde hij de baddoek over haar heen te doen en opnieuw deinsde ze terug. Het was duidelijk dat ze niet wilde dat hij dichterbij kwam. Zich erbij neerleggend dat zij hem niet dichterbij wilde hebben hield hij de baddoek voor zich uit zodat zij hem kon pakken.

Snel pakte ze de baddoek en sloeg hem over zich heen. Ze haalde wat van haar natte rode haren uit haar gezicht en keek een beetje bang op naar Draco.
“Ginny wat is er met je gebeurt?”, vroeg Draco terwijl hij haar met medelijden aankeek.
“Ethan”, was het enige wat Ginny kon uitbrengen.
“Die klootzak! Ik vermoord hem!”, gilde Draco boos terwijl hij al op wilde staan.
“Nee! Wacht!”, zei Ginny geschrokken terwijl ze Draco’s broek vastpakte. Langzaam draaide Draco zich weer naar Ginny.
“Wat heeft hij gedaan Ginny”, zei Draco terwijl hij haar verdrietig aankeek.
Ginny snikte slechts en schudde haar hoofd.
“Gin, ik denk dat ik het recht heb om te weten waarom je midden in de nacht naar mij toevlucht.”
“Ik wist dat dit een slecht idee was”, mompelde Ginny zachtjes.
“Gin je weet dat je altijd welkom bent”, zei Draco terwijl hij haar aankeek. “Ik zou alleen graag willen weten wat er is gebeurt.”
Opnieuw schudde Ginny haar hoofd waardoor haar nog natte haren aan haar gezicht bleven vastplakken. Ze veegde ze weer uit haar gezicht terwijl ze ook de tranen wegveegde.

Draco keek haar even stil aan.
“Oké, dan moet ik maar even een praatje gaan maken met Ethan. Ik neem aan dat hij ook weet waar dit over gaat”, zei Draco terwijl hij net deed alsof hij naar de deur liep.
“Nee!”, zei Ginny opnieuw geschrokken. “Alsjeblieft”, zei ze bijna smekend. Ze wist dat er nooit iets goeds uit kon komen bij een confrontatie tussen Ethan en Draco.
“Ik tast hier in het duister Gin”, zei Draco hoofdschuddend. “Jij weigert me te vertellen wat er gebeurt is, en zolang ik niet weet wat er is gebeurt kan ik je ook niet helpen. De enige oplossing is dus om naar de andere partij in die gebeurtenis te gaan. Ethan in dit geval”, zei Draco simpel.
Ginny staarde Draco even aan, waarschijnlijk om in te schatten of hij dit echt zou doen.
“Oké”, zuchtte ze uiteindelijk terwijl ze haar ogen op het afvoerputje richtte. “Ik vertel het je wel.”

*-*

He's hurting me - Maria Mena

I've never been confronted with my own thoughts
They don't bother me when I'm alone
Can you come over, save me, 'cause he won't stop
Now get him off his f****** throne

Caution, the floor's wet in here, been crying
I don't know why he seems convinced I'm lying
I don't know what he's capable of doing
But he's hurting me

It's not his fault I made him lose his temper
I should know better not to talk too loud
There's no one out there who could love me better
I'm not like you, you are too proud

Caution, the floor's wet in here, been crying
I don't know why he seems convinced I'm lying
I don't know what he's capable of doing
But he's hurting me

De volgende keer: ruzie met Draco?

Ps. Ik zal vanaf nu ook eens terug gaan reageren op pb'tjes die ik krijg. Dus schrik niet als je me een pb'tje stuurt en je ook iets terug ontvangt.

dracogirly · Geplaatst: Wo Sep 27, 2006 13:52

Hoofdstuk 9.

Een kleine glimlach sierde Draco’s lippen, blij dat hij eindelijk tot haar doorgedrongen was. Hij hield zijn hand uit en trok haar overeind. Bijna onmiddellijk pakte hij de badjas die al klaar lag en gaf hem aan haar. Hij kon het niet helpen zijn ogen even over Ginny’s lichaam te laten gaan. Ze zag er nog steeds prachtig uit, ondanks de blauwe plekken die nu te zien waren. Een beetje boos op zichzelf schudde hij z’n hoofd. Hij moest zich nu op Ginny richten en zijn libido onder controle houden.

“Kom mee”, zei Draco terwijl hij de badkamer uitliep. Ginny deed snel de badjas aan en volgde hem de verschillende gangen door.
“Ga zitten”, zei hij terwijl hij naar een tafel liep waar verschillende stoelen omheen stonden. Ginny keek naar Draco en plofte neer op één van de stoelen.
“Wil je misschien iets drinken?”
Ginny schudde haar hoofd en ze zag hoe Draco een huiself riep en bijna onmiddellijk verscheen het kleine beestje. Ze zag hoe Draco hem verschillende opdrachten gaf, maar kon niet goed horen wat er gezegd werd. Ze tuurde de kamer wat door en zag dat het werkelijk heel stijlvol was ingericht. Het was duidelijk de eetkamer waar ze zich nu in bevonden. Er hing een grote kroonluchter aan het plafond en de grote houten tafel waar ze nu aanzat stond er direct onder. Ze hoorde wat geschuifel van de stoelen en zag hoe Draco plaatsnam tegenover haar.

“Zo…”, zei Draco terwijl hij Ginny aankeek.
Ginny keek Draco slechts aan, niet goed wetend wat ze moest zeggen.
“Sorry dat ik je stoorde”, mompelde Ginny. Ze voelde hoe haar ogen opnieuw begonnen te branden van nog niet gevallen tranen.
“Ga je me nu vertellen wat er gebeurt is en waarom je nu hier bent?”, vroeg Draco terwijl hij haar onderzoekend aankeek.
“Liever niet”, zei Ginny die voelde hoe de tranen nu echt begonnen te vallen.
Draco knikte. “Ik neem aan dat je goede vriend Ethan hier iets mee te maken heeft”, zei Draco terwijl hij de naam Ethan zowat uitspuugde.
Ginny keek slechts met tranen in haar ogen op naar Draco, hopend dat hij erover op zou houden.

Draco was echter niet van plan om hierover te stoppen voor hij alles wist en Ginny wist dit. Ze haalde een keer diep adem voor ze haar blik op één van de stoelen naast Draco richtte, niet in staat om Draco aan te kijken terwijl ze haar verhaal zou vertellen.
“Ethan… hij..”, begon Ginny, niet goed wetend hoe ze dit moest zeggen. “Toen Ethan vanavond thuiskwam…”

Draco keek haar aandachtig aan, blij dat hij nu eindelijk te horen zou krijgen wat er gebeurt was. Hij zou echter nog wat langer moeten wachten want net toen Ginny leek te gaan praten verscheen de huiself opnieuw. Hij droeg een glas water bij zich en zette hem voorzichtig op de tafel voor hij weer verdwijnselde. Draco moest zich inhouden om de huiself niet wat aan te doen toen hij hem zag verschijnen. De elf had werkelijk geen slechter tijdstip uit kunnen kiezen om te komen.

Draco keek weer hoopvol op naar Ginny, maar welke moed ze net ook had gevonden om het te vertellen, leek ze nu alweer verloren te hebben.
“Ginny wat is er gebeurt”, informeerde Draco opnieuw voorzichtig.
Ginny keek op naar Draco, haar ogen nog vol tranen. Pleitend met Draco om hierover op te houden. Draco hield echter z’n mond en Ginny besloot toch maar iets te antwoorden.
“Er is niets gebeurt”, zei Ginny terwijl ze een glimlach probeerde op te zetten terwijl haar ogen duidelijk wat anders zeiden. “Ik ben gewoon wat moe en in de war. Ethan is juist hartstikke lief.” Ze probeerde opgewekt te klinken, hoe moeilijk dat ook was.

Draco keek nog steeds naar Ginny en begon een beetje gefrustreerd te raken bij haar gebrek aan antwoorden. Hij wilde haar graag helpen, maar dan moest hij wel weten wat er was gebeurt. Die onzin die ze hem nu vertelde geloofde hij helemaal niets van. Ze was duidelijk bang en in paniek toen ze bij hem aanklopte.

Hij voelde onopvallend voor z’n toverstok terwijl hij z’n ogen op Ginny gericht hield. Hij wist dat hij dit eigenlijk niet moest doen, maar het was misschien wel de enige manier om wat antwoorden op z’n vragen te krijgen. Hij richtte zijn toverstok op Ginny en voor hij zich kon bedenken gebruikte hij liglimency om aan zijn antwoorden te komen.

Hij voelde hoe hij in Ginny’s gedachten gezogen werd en zag verschillende herinneringen voorbij flitsen. Hij concentreerde zich op één en zag hoe, wat hij veronderstelde Ethan, bovenop haar lag in bed en hoe Ginny duidelijk probeerde om hem ervan af te krijgen. Het was echter duidelijk dat Ginny vocht om hem deze herinnering niet te laten zien. En voordat hij kon kijken wat er hier verder gebeurde werd hij er al uitgetrokken. Snel keek hij verder naar de andere herinneringen. Vele waren van hoe Ethan haar op de één of andere manier pijn deed. Ginny begon zich echter steeds meer te verzetten en hij was niet langer in staat om in haar gedachten te blijven en voelde hoe hij er weer uitgetrokken werd.

Ginny’s woedende ogen was het eerste wat hij zag toen hij weer uit haar hoofd was. Misschien was het wel niet de juiste manier om zo aan antwoorden te komen, maar het was nu te laat om het nog te veranderen.

“Ik dacht dat ik je kon vertrouwen”, zei Ginny terwijl de woede in haar ogen al snel plaats maakte voor tranen. “Het was een vergissing om hier te komen.”
Snel stond ze op en liep richting de eetkamerdeur.
“Ginny wacht!”, riep Draco die wist dat hij zijn actie moest uitleggen. Ginny was echter niet van plan om te stoppen en had de deur al bijna bereikt.
Snel riep Draco een slot-spreuk en de deur viel vlak voor Ginny’s neus dicht. Ginny legde haar hand op de deurknop en probeerde de deur te openen maar had al snel door dat dat niet werkte. Boos draaide ze zich weer om naar Draco.
“Open de deur!”, zei ze kwaad terwijl ze met haar handen in haar zij stond.
“Niet voordat ik de kans heb gekregen om dit uit te leggen”, zei Draco simpel.
“Ik hoef je zogenaamde excuses niet te horen!”, riep Ginny boos. “Laat me met rust en open de deur zodat ik weer weg kan gaan.”
Draco schudde simpel z’n hoofd terwijl hij geen enkele beweging maakte om de deur te openen.

Gefrustreerd keek Ginny hem aan. Haar woede alleen maar groter geworden nu Draco haar niet wilde laten gaan.
“Oké, dus je hebt m’n hoofd nu al bekeken. Wilde je soms ook nog even een bodycheck doen”, schreeuwde Ginny boos terwijl ze haar badjas opentrok.
Draco rolde z’n lippen in z’n mond en keek weg bij Ginny. Hij wist dat hij dit misschien wel verdiend had, maar hij wilde haar alleen maar helpen. Waarom kon ze dat niet gewoon begrijpen.
“Ik wilde je geen pijn doen”, fluisterde Draco zacht.
“Ow, je voert dus bij iedereen die bij je langs komt liglimency uit om te kijken wat die persoon denkt”, zei Ginny kwaad.
“Nee, alleen bij de mensen die midden in de nacht huilend voor mijn deur staan”, zei Draco gemeen terug, niet langer in staat om zijn eigen woede onder controle te houden.

“Ik wist dat het een fout was om hierheen te komen”, zei Ginny terwijl haar woede weer wat gezakt leek. Opnieuw stroomde er nu tranen over haar wangen die ze snel wegveegde. Ze vroeg zich voor de zoveelste keer af waarom ze naar Draco was gegaan.
“Nee!”, zei Draco fel. Verbaasd keek Ginny op. “Je bent hier altijd welkom. Ik weet dat ik geen liglimency had mogen gebruiken om te zien wat er aan de hand was, maar je wilde maar niet praten. En ik wilde je graag helpen”, zei Draco die een hand door z’n haar haalde. Als hij het zo zichzelf hoorde zeggen klonk het inderdaad niet erg overtuigend. Hij had gewoon op haar moeten wachten, als zij het met hem wilde delen had ze dat vast gedaan.

“En heb je gevonden wat je zocht?”, zei Ginny terwijl haar bittere ondertoon weer terug was.
“Gin, wat heeft Ethan met je gedaan?”, vroeg Draco terwijl hij haar met pijn in z’n ogen aankeek. De beelden die hij zojuist gezien had gaven hem wel een aardig beeld maar hij wilde het graag uit haar mond horen.
“Ethan heeft helemaal niets gedaan”, zei Ginny terwijl ze haar blik weer op de deur gericht had. “Als dat alles is kun je me dan nu laten gaan?”
“Dat is onzin Ginny en dat weten we allebei”, zei Draco boos. Ginny schrok een beetje van Draco’s boze toon en keek weer naar hem. “Waarom geef je niet gewoon toe dat hij je mishandeld?”
“Dat doet hij niet”, zei Ginny snel, meteen weer klaar om Ethan te verdedigen.
“Oh nee?”, zei Draco terwijl hij opstond en naar haar toeliep. Boos trok hij de badjas wat meer naar beneden. “En wat is dit dan? Ben je soms weer van de trap gevallen? Oh nee, dit keer was het vast weer een deur waar je tegenaan liep”, zei Draco kwaad terwijl hij naar de blauwe plekken op haar bovenarmen wees. Plekken die waren ontstaan nadat Ethan haar zo hardhandig had vastgehouden deze avond.

Snel trok ze haar badjas weer omhoog terwijl ze haar rug naar Draco draaide zodat ze bij hem vandaan keek. Draco keek Ginny even aan, denkend dat hij nu misschien te ver was gegaan. Hij wist niet goed wat hij nu moest doen, maar de beslissing werd al voor hem genomen toen Ginny zich weer omdraaide.
“Wat wil je nou?”, vroeg Ginny met tranen in haar ogen terwijl ze Draco bedroefd aankeek.
“Ik wil dat je me laat helpen Gin”, antwoordde Draco oprecht.
Ginny lachte een humorloze lach. “Hoe? Door te doen alsof je er voor mij bent en me dan vervolgens weer te verlaten?”
Draco sloot even z’n ogen. Het was een fout die hij gemaakt had al die jaren terug, maar een fout waar hij nu steeds opnieuw aan herinnert leek te worden.
“Vertel me alsjeblieft hoe het zit tussen jou en Ethan?”, vroeg Draco.
Ginny zuchtte diep voordat ze antwoordde.
“Ethan houd van me. Een concept dat voor jou misschien wat moeilijk te begrijpen is. Hij houdt van me en zal me in ieder geval niet zomaar verlaten. Ja, hij slaat me soms. Maar bijna altijd is het wel mijn eigen schuld”, zei Ginny fel.

Draco keek Ginny met medelijden aan. Ja, hij wist dat Ethan haar sloeg, hij had de bewijzen opgemerkt en had het gezien in haar herinneringen. Maar toch had hij gehoopt dat hij het mis had. Het deed pijn om dit zo te horen en dan ook nog eens te weten dat Ginny haar hier zelf de schuld van gaf.
“Het is niet jouw schuld Ginny, Ethan is gewoon een klootzak”, zei Draco.
“Ja, en jij kan het weten niet waar?”, zei Ginny boos, voor één keer niet bezig met het verdedigen van Ethan.

Opnieuw liep Ginny naar de deur en begon aan de deurknop te trekken.
“Laat me eruit”, gilde ze boos, terwijl ze probeerde de deur te openen. “Laat me gaan!”, opnieuw duwde ze hard tegen de deur, maar de deur gaf niet mee. “Laat me alsjeblieft gaan”, snikte ze nu, terwijl haar verzet gebroken leek.

Uitgeput en verdrietig liet ze zich langs de deur naar beneden glijden totdat ze op de grond zat. Daar trok ze haar knieën naar zich toe en begon ze te huilen. Ze was boos op Ethan om haar dit aan te doen, en boos op Draco dat hij haar vertrouwen zo geschaad had. Maar bovenal was ze boos op zichzelf. Wat was ze voor een zwakkeling dat ze dit allemaal liet gebeuren. Misschien was dit wel gewoon haar verdiende loon.

“Sssst, het komt wel goed. Het komt wel goed”, fluisterde Draco terwijl hij naast haar neerknielde. Voorzichtig legde hij z’n hand op haar rug, nog niet vergeten hoe ze in de badkamer op zijn aanraking had gereageerd. Ze reageerde er dit keer helemaal niet op en langzaam begon hij cirkels over haar rug te wrijven terwijl hij woorden van comfort tegen haar sprak.

Terwijl Ginny zich liet troosten door Draco hoopte ze maar één ding. Dat hij gelijk had terwijl hij zei dat alles goed zal komen.

*-*

Wounded – Good Charlotte

Lost and broken
Hopeless and lonely
Smiling on the outside
Hurt beneath my skin

My eyes are fading
My soul is bleeding
I'll try to make it seem okay
But my faith is wearing thin

So help me heal these wounds
They've been open for way too long
Help me fill this soul
Even though this is not your fault

But I'm open
And I'm bleeding
All over your brand new rug
And I need someone to help me sew them up

I only wanted a magazine
I only wanted a movie screen
I only wanted the life I'd read about and dreamed

And now my mind is an open book
And now my heart is an open wound
And now my life is an open soul for all to see

Bedankt voor de reacties Very Happy

De volgende keer: The morning after...

dracogirly

Hoofdstuk 10.

Ginny werd langzaam wakker en keek wat verward de kamer rond. Dit was duidelijk niet haar eigen bed. Waar was ze? En waar was Ethan, hij zou vast niet blij zijn als ze het ontbijt niet op tijd klaar had. Snel ging ze overeind zitten in bed en zag hoe haar kleding netjes op een opgevouwen stapeltje naast het bed lag met haar toverstok bovenop. Dat was toen de gebeurtenissen van gisteravond weer door haar hoofd flitsten. Ze had Ethan verlaten, ze was midden in de nacht bij hem weggegaan zonder ook maar iets tegen hem te zeggen. En nu zat ze hier in Draco’s huis. Ze keek naar de deur alsof ze verwachtte dat Draco er ieder moment doorheen kon komen. Langzaam pakte ze het stapeltje kleding op en begon zich aan te kleden. Ze moest terug naar Ethan voordat hij doorhad dat ze weg geweest was. Ze haalde een hand door haar haar terwijl ze naar de spiegel keek die in de kamer was opgehangen. Haar haar was een ramp maar ze had geen tijd om hier op zoek te gaan naar een badkamer als ze weg wilde voordat Draco haar zou missen.

Zachtjes opende ze de deur van de slaapkamer en liep de gang op. De verschillende spreuken in het huis voorkwamen dat ze gelijk hier al kon verdwijnselen dus ze moest zorgen dat ze eerst buiten kwam. Voorzichtig liep ze de gang door richting de trap. Ze was zo geconcentreerd aan het lopen, erop lettend dat ze geen geluid maakte, dat ze niet in de gaten had dat er zachtjes een deur geopend werd. Ze vervolgde haar weg de trap af en had bijna de deur bereikt toen ze werd opgeschrikt.

“Wat wil jij gaan doen?”
Geschrokken sprong ze op en zag Draco halverwege de trap staan. Ze keek recht in het vragende gezicht van Draco. Haar ogen waren groot en ze zag eruit alsof ze zojuist betrapt was bij iets wat ze niet had mogen doen.
“Ik ga weer terug naar huis”, zei Ginny terwijl ze een beetje onzeker naar Draco keek.
“Nee”, zei Draco simpel terwijl hij z’n hoofd schudde.
“Nee?”, zei Ginny vragend.
“Nee”, antwoordde Draco opnieuw. “Je gaat niet weer terug naar Ethan.”
“Je begrijpt het niet”, zei Ginny terwijl ze haar hoofd schudde. “Ik moet terug zijn voordat hij in de gaten heeft dat ik weg ben geweest.”
“Ginny ben je soms vergeten waarom je hier gisteravond voor mijn deur stond.”
“Natuurlijk niet”, antwoordde Ginny snel. “Ik overdreef weer eens en ik moet nu snel terug voordat Ethan in de gaten heeft dat ik weg ben geweest.”
“Nee”, zei Draco opnieuw, dit keer wat feller terwijl hij snel de trap afliep. “Je kan niet naar hem teruggaan, niet na wat hij je heeft aangedaan.”
“Maar…”, zei Ginny wiens verzet langzaam aan het breken was. Ze wist ook wel dat ze eigenlijk niet terugkon naar Ethan, maar het was vertrouwd, bekend. Waar kon ze anders heen?
“Ginny je kan hier blijven zolang als je wilt”, zei Draco alsof hij wist wat zich in haar hoofd afspeelde.
Ginny beet op haar lip en keek weg bij Draco. Ze was in tweestrijd met haarzelf. Aan de ene kant wilde ze helemaal niet terug naar Ethan. Ze wist dat het niet goed was dat hij haar sloeg en tot dingen dwong, al was het meestal ook wel haar eigen schuld. Maar ze was het gewend geraakt om bij hem te zijn. Het was vertrouwd. Ook de buitenwereld en haar familie dacht dat ze gelukkig was samen met Ethan. Hoe kon ze hen ooit vertellen dat het over was tussen hen? Waarschijnlijk zullen ze haar de schuld van dit alles gaan geven. Het was immers toch ook haar eigen schuld? Iedereen was dol op Ethan en ze zouden haar nooit geloven als ze zou vertellen wat hij haar allemaal had aangedaan. Waarschijnlijk zouden ze haar aanzien voor een leugenaar. Of ze dachten dat ze één of andere slappeling was doordat ze hem dit alles liet doen. Nee, het was simpeler als ze gewoon bij hem zou blijven.

“Ik moet gaan”, zei Ginny terwijl ze Draco’s blik ontweek en naar de deur liep.
“Blijf alsjeblieft”, zei Draco zacht terwijl hij naar Ginny’s rug keek. Ginny stopte met haar tocht richting de deur maar draaide zich nog niet om. Draco vroeg haar om te blijven. De man bij wie ze zo graag zou willen blijven vroeg haar om te blijven. Maar het was ook de man die haar al die jaren geleden zo hard had laten vallen door zomaar weg te gaan. Bovendien moest ze hier ook niet teveel inlezen. Draco zag haar ongetwijfeld als beschadigde goederen en zou nooit wat met haar willen beginnen. Ze kon maar beter weggaan.
“Blijf”, zei Draco terwijl zijn stem vreemd kwetsbaar klonk. Ze voelde hoe hij z’n hand op haar schouder legde en hoe zijn aftershave haar neus binnendrong. Hij was dichterbij gekomen toen zij zo druk aan het denken was.

Ginny sloot haar ogen terwijl een traan langs haar wang naar beneden gleed. Hoe moest ze hem zo ooit verlaten? De geur van zijn aftershave en zijn dichtbijheid zorgde ervoor dat herinneringen van vroeger weer boven kwamen drijven. De slechte, maar ook de goede tijden. Langzaam opende ze haar ogen weer en draaide zich naar Draco. Haar ogen richtte zich meteen op Draco en ze keek hem diep aan.
“Oké, ik blijf”, zei ze zacht terwijl ze de traan van haar gezicht veegde. “Je moet wel denken dat je een extra kraan hebt binnengelaten gisteravond”, zei Ginny terwijl ze een nieuwe traan wegveegde. “Het enige wat ik hier de afgelopen tijd heb gedaan is huilen”, zei ze met een schamper lachje.
Draco glimlachte slechts, blij dat hij haar had weten te overtuigen om hier te blijven. Het voelde als een soort overwinning op Ethan. Een kleine, maar toch, het begin was er.

“Zullen we gaan ontbijten?”, zei Draco terwijl hij Ginny aankeek.
Ginny glansde nog één keer naar de deur voordat ze Draco volgde richting de eetzaal. Zij had haar keuze gemaakt en kon nu slechts hopen dat het de juiste was.

Tijdens het ontbijt heerste een ongemakkelijke stilte. Slechts gebroken door het gekras van het bestek op een bord.
“Draco?”, zei Ginny terwijl ze Draco aankeek.
Vragend keek Draco op.
“Bedankt”, zei Ginny zacht. “Bedankt dat je me net hebt tegengehouden en dat je me gisteravond hebt geholpen. Je denkt nu vast dat ik één of ander wrak ben. Een slappeling”, zei Ginny terwijl ze een beetje met haar eten begon te spelen.
“Nee”, zei Draco geschrokken. “Ik denk juist dat je heel sterk bent.”
Ginny haalde ongelovig haar neus op. Ze hoorde het geschuif van een stoel op de vloer maar wilde niet opkijken.
“Je bent juist heel sterk dat je hem nu verlaat”, zei Draco terwijl hij opstond van zijn stoel en naar haar toeliep. Hij ging achter haar stoel staan en legde zijn hand op haar schouder.
“Ow ben ik dat? Goh wat sterk. Tijdenlang ben ik bij hem gebleven en zelfs nu ben ik nog te bang om een confrontatie aan te gaan en ben ik zomaar midden in de nacht weggevlucht”, spatte Ginny.
Ze voelde hoe Draco haar gezicht beetpakte en het zo draaide zodat ze hem wel moest aankijken.
“Je bent juist hartstikke sterk. Andere mensen hebben soms niet eens de kracht om zo iemand te verlaten.”
“Vanmorgen wilde ik nog teruggaan naar hem”, beargumenteerde Ginny terwijl ze probeerde weg te kijken bij Draco.
“Nee dat wilde je niet”, zei Draco simpel. “Je had de keus en besloot om hier te blijven.”
“Ik kan dit niet”, zei Ginny terwijl ze haar hoofd schudde en er tranen in haar ogen begonnen te komen.
“Tuurlijk kun je dit wel”, zei Draco terwijl hij troostend zijn armen over haar heen deed.

*-*

Ginny staarde nietsziend uit het grote raam in de woonkamer. Na het ontbijt had Draco nog geprobeerd om met haar te praten, maar hij had het al snel opgegeven toen hij zag dat ze daar geen zin in had en was vertrokken naar zijn werkkamer. Ginny had tijd nodig om na te denken over alles wat er was gebeurt en over hoe ze dit had kunnen laten gebeuren.

Ze was zo diep in gedachten verzonken dat ze pas na een minuut of tien doorhad dat het irritante getik dat ze hoorde niet kwam van Ethan’s vervelende wekker, maar van een donkerbruine uil die ongeduldig op Draco’s raam aan het tikken was. Ze opende het raam en zag hoe de uil naar haar toevloog en zijn pootje naar haar uithield. Het bericht dat hij bij zich droeg was blijkbaar voor haar bestemd. Verward maakte ze het briefje los van zijn poot en las het snel door.

Gin waar blijven jij en Ethan? Het is al 12 uur en we hadden toch om 11 uur afgesproken? Jullie zijn onze brunch toch niet vergeten?Jullie hadden beloofd dit keer te komen, dus denk er niet eens over om weer af te zeggen. Tot straks.

Ginny staarde geschrokken naar de tekst die overduidelijk door haar moeder geschreven was. Eerlijk gezegd was ze door al het gedoe de maandelijkse brunch bij haar moeder thuis inderdaad vergeten. En het zag ernaar uit dat ze er ook niet zomaar onderuit kon komen. Haar moeder was blijkbaar niet zo blij hoe ze de vorige keer op het laatste moment had afgezegd.

Ze las het briefje nog eens door. Als ze alleen zou komen zouden er ongetwijfeld vragen komen over Ethan, iets waar ze niet over wilde praten. Maar niet komen was ook niet echt een optie. Ze wist wat ze moest doen. Snel liep ze naar waar Draco had gezegd dat zijn kantoor was en zonder te kloppen opende ze de deur.
“Je moet met wisseldrank voor Ethan spelen”, zei Ginny half buiten adem van het snelle lopen.
“Wat?”, zei Draco wiens hoofd onmiddellijk omhoog schoot en haar met grote ogen aankeek. De papieren die hij aan het bestuderen was alweer vergeten op z’n bureau. Hij had haar vast verkeerd verstaan, want dit kon ze niet menen.
“Ik wil dat jij met behulp van wisseldrank voor Ethan speelt”, zei Ginny opnieuw, dit keer wat rustiger.
“Waarom?”, vroeg Draco, die dit nogal een vreemd verzoek vond. Zijn eerste reactie was om gelijk nee te zeggen, maar Ginny zag er nogal paniekerig uit en hij wilde eerst horen waar dit om ging.
“De maandelijkse brunch bij mijn moeder. Ethan en ik zijn al laat. Dus doe je het?”, zei Ginny terwijl ze hem ongeduldig aankeek.
Draco had moeite om met de weinige informatie die hij kreeg te begrijpen wat er precies aan de hand was. Het was echter duidelijk dat wat er ook was, Ginny duidelijk in paniek erom was. Hij wilde haar graag helpen, maar om met behulp van wisseldrank Ethan na te doen ging hem te ver.

“Ginny, je wilt dat ik met behulp van wisseldrank Ethan na doe?”, vroeg Draco om te kijken of hij het goed begrepen had.
“Ja”, zei Ginny opgelucht dat Draco het zou doen. “Ik heb nog wel ergens iets van hem wat voor de drank gebruikt kan worden dus als je opschiet. Mijn ouders zitten al op ons te wachten.”
“Whooo, even rustig aan”, zei Draco, geschrokken dat Ginny dacht dat hij dit zou doen. “Je denkt toch niet echt dat ik me ga vermommen als Ethan?”, zei Draco hoofdschuddend.
“Maar je zei dat je me zou helpen”, zei Ginny verward.
“Ik wil je ook helpen Gin. En geloof me, als ik dacht dat mezelf vermommen als Ethan jou zou helpen zou ik dat ook gelijk doen.”
“Dus je doet het”, concludeerde Ginny.
“Nee”, zei Draco.
“Maar..”, zei Ginny bij wie de paniek weer toenam.
“Je kunt dit niet geheim blijven houden Gin. Vroeg of laat komen je ouders er toch wel achter. Je kunt het ze beter zelf zeggen.”
“Nee”, zei Ginny onmiddellijk terwijl ze haar hoofd schudde.
“Je kunt dit niet voor ze achterhouden Gin. Je kunt geen excuses blijven verzinnen waarom Ethan er niet bij is. Je moet het ze vertellen”, zei Draco terwijl hij opstond en naar haar toeliep.
Resoluut schudde Ginny haar hoofd.
“Ik wil wel met je meegaan Ginny, als je dat graag wilt”, zei Draco terwijl hij voor haar ging staan. Hij zag hoe Ginny alweer iets wilde zeggen en onderbrak haar snel. “Als mezelf”, zei hij vlug voor ze andere ideeën kon krijgen.
“Maar…”, mompelde Ginny die niet wist of ze dit wel kon. Ze liet haar hoofd hangen en staarde naar de vloer. “Ik ga wel alleen”, mompelde ze. Ze wist zeker dat als ze met Draco aan zou komen, haar familie dat niet erg op prijs zou stellen en misschien hem zelfs wel de schuld zou geven van haar break-up.

Help! - The Beatles

Help, I need somebody,
Help, not just anybody,
Help, you know I need someone, help.
When I was younger, so much younger than today,
I never needed anybody`s help in any way.
But now these days are gone, I`m not so self assured,
Now I find I`ve changed my mind and opened up the doors.

Help me if you can, I`m feeling down
And I do appreciate you being round.
Help me, get my feet back on the ground,
Won`t you please, please help me.

And now my life has changed in oh so many ways,
My independence seems to vanish in the haze.
But every now and then I feel so insecure,
I know that I just need you like I`ve never done before.

Help me if you can, I`m feeling down
And I do appreciate you being round.
Help me, get my feet back on the ground,
Won`t you please, please help me.

De volgende keer: kussen

dracogirly

Hoofdstuk 11.

“En hoe was het?”, vroeg Draco zodra hij Ginny had binnengelaten en in de woonkamer was gaan zitten. Hij was opgelucht om te zien dat Ginny weer naar hem toe was gekomen, want hoewel hij haar vertrouwde was hij toch bang geweest dat ze misschien weer terug zou gaan naar Ethan.
“Prima”, zei Ginny terwijl ze Draco’s blik ontweek.
“Hoe reageerden ze op het nieuws over Ethan?”, zei Draco terwijl hij Ethan’s naam uitspatte. Hij zag hoe Ginny treuzelde met het uitdoen van haar jas. Uiteindelijk had ze hem toch open en met een verontschuldigende glimlach naar Draco liep ze weer even naar de gang om daar haar jas op te bergen. Draco keek vragend op, merkend dat ze zijn vraag aan het ontwijken was.
“Wat heb jij gedaan?”, zei Ginny terwijl ze de woonkamer weer inliep, proberend om Draco’s vragende blik te ontwijken.
“Gewerkt”, antwoordde Draco kort. “Hoe reageerde ze op het nieuws?”, vroeg Draco opnieuw.
“Wel goed”, mompelde Ginny terwijl ze ineens heel geïnteresseerd naar haar handen keek.
“Onzin, je hebt het hen niet verteld”, zei Draco, die Ginny lang genoeg kon om door te hebben dat ze tegen hem loog.
“Hoe had je dat gesprek dan voor je gezien Draco? Hoi mam, hier ben ik weer. Ow ja, ik heb Ethan maar thuis gelaten want hij mishandeld me. Hmm, het eten ruikt goed?”, zei Ginny terwijl ze Draco met pijn in haar ogen aankeek.
“Je kunt dit niet voor ze blijven verbergen Gin.”
Ginny gaf Draco slechts een boze blik maar hield verder haar mond.

Draco sloot even z’n ogen, duidelijk proberend om zijn zelfbeheersing niet te verliezen.
“Waarom neem je hem nog steeds in bescherming?”, vroeg Draco terwijl hij Ginny strak aankeek.
“Dat doe ik niet”, zei Ginny eigenwijs.
“Onzin!”, schreeuwde Draco dit keer terwijl hij boos opstond. Hij zag hoe Ginny wat meer wegzakte in de stoel waarin ze was gaan zitten. “Ik kan bijna geen kwaad woord over hem zeggen of jij bent hem alweer aan het verdedigen. Je weigert gewoon de waarheid over hem te spreken. Zelfs nu hij hier niet is lijkt hij je nog wel onder controle te hebben”, zei Draco wildgebarend. Hij stopte even met praten en haalde een paar keer diep adem.
“Sorry”, mompelde Ginny zacht. “Sla me alsjeblieft niet”, zei ze terwijl het leek alsof ze nog verder in de stoel probeerde weg te zakken.
Deze woorden leken Draco wel te breken. Hoe kon ze denken dat hij haar zou gaan slaan? Hij zou haar nooit op die manier behandelen. Met de pijn duidelijk zichtbaar in z’n ogen keek haar aan. Hij was kwaad, kwaad dat ze dacht dat hij haar pijn zou doen en kwaad dat ze Ethan maar bleef verdedigen. Hij wist dat hij hier weg moest. Er was op dit moment gewoon geen manier waarop hij Ginny kon laten inzien wat hij bedoelde. Het leek wel onmogelijk om haar te overtuigen van de waarheid. En nu dacht ze zelfs dat hij haar zou gaan slaan. Hij schudde z’n hoofd, dit was hem nu allemaal even te veel. Met nog een laatste blik op Ginny liep hij de kamer uit, bang dat hij anders dingen zou gaan zeggen waar hij later spijt van zou krijgen.

*-*

Hij zat in zijn werkkamer en keek verschillende dossiers door. Dossiers die hij eerder al uitvoerig gelezen had. Hij zuchtte diep. Eigenlijk had hij helemaal geen werk meer te doen, maar hij kon gewoon niet langer bij Ginny blijven. Hij pakte een ander dossier en opende deze. Hij hoorde hoe de deur van zijn werkkamer werd geopend maar hield zijn ogen op het dossier gericht. De huiselfen kwamen nooit door de deur dus hij wist dat het Ginny moest zijn. Hij hoorde hoe de voetstappen dichterbij kwamen en vanuit zijn ooghoeken zag hij dat ze nu naast hem stond.
“Draco?”, zei Ginny wat onzeker.
Draco keek op en keek haar voor het eerst aan sinds ze zijn kantoor in was gelopen. Langzaam draaide hij met z’n bureaustoel totdat hij recht voor haar zat. Hij was verbaast dat ze niet gewoon was gaan zitten in één van de stoelen aan de andere kant van het bureau of gewoon aan die kant van het bureau was gebleven. In plaats daarvan stond ze echt bij zijn stoel. Hij vouwde z’n handen samen en keek haar aan, wachtend tot ze zou zeggen waarom ze hier was.
“Het spijt me”, zei ze zacht. “Ik weet dat je me nooit zou slaan.”
Draco knikte maar zei nog steeds niets.

Ginny keek even weg voor ze haar blik weer op Draco richtte. Ze deed nogmaals twee stappen naar voren zodat hun knieën elkaar raakte en ze nu echt vlak voor hem stond. Draco keek vragend op naar haar, benieuwd wat ze aan het doen was. Hij zag hoe ze zich naar voren leunde en richting zijn gezicht boog. Haar lippen raakte die van hem bijna tot hij sprak.
“Wat ben je aan het doen?”, zei Draco kalm, de eerste woorden die hij tegen haar sprak sinds ze in zijn werkkamer was.
Bijna onmiddellijk schoot Ginny’s hoofd omhoog en begon ze alweer richting de deur te lopen.
“Wacht!”, zei Draco terwijl hij snel opstond en haar pols vastpakte om zo te voorkomen dat ze snel weg zou rennen.
“Laat me los”, zei Ginny die weigerde zich om te draaien en zo misschien nog wel verder vernederd te worden.
“Gin”, zei Draco die niet goed wist hoe hij dit moest aanpakken. “Wat was je aan het doen?”
“Als je dat nog niet eens in de gaten had”, zei Ginny terwijl ze haar hoofd schudde, haar tranen hoorbaar door haar stem.
“Nee, oké. Maar waarom?”
Ginny draaide zich om en haar betraande ogen richtte zich op zilvergrijze.
“Ik hou van je en ik dacht dat je hetzelfde voelde maar…”, zei Ginny die slikte en wou dat ze hier nu gewoon weg kon gaan en kon doen alsof er niets gebeurt was. Waarom moest hij haar pols ook vast blijven houden.

Draco slikte terwijl hij deze woorden hoorde. Onbewust was hij met de duim van de hand die haar pols vasthad ook langzaam over haar pols aan het wrijven.
“Het is niet dat ik dit niet wilde Gin”, zei Draco terwijl hij haar aankeek. “Maar niet zo, op deze manier. Want hoewel de rede misschien wel kan zijn omdat je van me houdt, kwam het zo niet over. Ik…”, Draco slikte wetend dat hij zich nu op gevaarlijk terrein ging bevinden. “Als je iets had gedaan om Ethan kwaad te maken hoe maakte je het dan weer goed? Door je excuses aan te bieden en vervolgens weer alles goed te kussen misschien?”
“F*ck you. Denk je echt zo weinig over me dat ik je gewoon zou behandelen als Ethan?”, zei Ginny ongelovig.
“Ik weet het niet Gin. Vertel jij het me maar? Behandelde je me net zoals je met Ethan zou hebben gedaan na een ruzie?”, zei Draco terwijl hij haar strak aankeek.
“Laat me los”, zei Ginny terwijl haar ogen wel vuur leken te spuiten. Langzaam liet Draco haar pols los en zag hoe Ginny kwaad zijn werkkamer uitliep en de deur met een klap achter zich dicht gooide.

“gedoe”, zei Draco terwijl hij nog even naar de deur staarde. Waarom kuste hij haar ook niet gewoon terug? Al sinds ze hier weer bij hem in huis was had hij de grootste moeite om haar te weerstaan en nu deed hij dit. Hij dacht dat ze er nog niet klaar voor was, maar misschien vergiste hij zich wel.
Zonder nog langer te wachten opende hij de deur opnieuw. Langzaam liep hij de trap op naar de deur die leidde naar de kamer waarin Ginny de nacht daarvoor ook geslapen had. Hij hoopte maar dat ze daar was. Hij klopte op de deur en wachtte op antwoord.
“Ga weg!”, riep Ginny die duidelijk niet gestoord wilde worden.
Hij had haar dus gevonden. Hij legde zijn hand op de deurklink en probeerde de deur te openen en merkte tot zijn verbazing dat dit lukte. Hij zag Ginny ineengekrompen op het bed liggen met haar rug naar de deur gekeerd.

“Ga weg!”, riep Ginny opnieuw nadat hij de deur geopend had.
“Je wilt helemaal niet dat ik wegga”, zei Draco simpel terwijl hij de deur achter zich sloot en wat dichter naar het bed liep.
“Wat?!”, zei Ginny boos terwijl ze zich op het bed omdraaide zodat ze Draco aan kon kijken. Haar ogen waren roodbetraand en ook haar woede leek nog niet verdwenen. “Ga weg”, zei Ginny opnieuw.
Draco schudde slechts zijn hoofd, iets wat Ginny nog bozer maakte. Ze keek hem kwaad aan, maar haar boze blik werd wat afgezwakt door haar nog steeds roodbetraande ogen.
“Als je had gewild dat ik wegbleef had je de deur wel op slot gedaan”, zei Draco met een soort tevreden grijns.
Ginny bleef hem kwaad aankijken.
“Uiteraard had me dat hooguit twee minuten langer buitengehouden, jouw slotspreuken waren nooit erg sterk.”
Ginny pufte wat verontwaardigd en Draco grijnsde. Hij liep nog wat verder de kamer in en nam plaats op het bed. Hij staarde Ginny aan maar zei verder niets. Ginny begon zich wat ongemakkelijk te voelen onder het staren, maar was vastbesloten het oogcontact niet als eerste te verbreken.
“Waarom ben je hier?”, vroeg Ginny terwijl ze haar ogen op Draco gericht hield.
Draco zei niets, maar wat zijn woorden niet zeiden vertelden zijn daden. Langzaam leunde hij naar voren en plantte zijn lippen op die van Ginny. Het voelde goed om haar lippen eindelijk weer op de zijne te voelen. Hij voelde hoe ze hem terugzoende voor ze plotseling stijf stil zat.

Ginny zag hoe Draco dichterbij boog en uiteindelijk zijn lippen op die van haar plaatste. Het voelde goed totdat oude herinneringen door haar hoofd gingen spoken.

Ethan die haar om vergeving vroeg en haar vervolgens zoende.
Ethan vlak voor hij haar weer wilde slaan.
Ethan die haar met zijn dronkenkop begon te zoenen terwijl ze duidelijk had verteld dat ze dit niet wilde.
Ethan terwijl hij haar blouse begon te openen terwijl zij tegenstribbelde.

“Ginny, gaat het? Ginny?”, zei Draco terwijl hij haar bezorgd aankeek.
Een beetje verward knipperde Ginny met haar ogen en richtte haar blik op Draco.
“Je liet me even schrikken Gin”, zei Draco die duidelijk opgelucht leek nu hij Ginny’s aandacht weer had.
“Sorry”, mompelde Ginny beschaamd terwijl ze weer wegkeek bij Draco. Ze schaamde zich voor wat er zojuist gebeurt was. Wat moest Draco wel niet van haar denken?
“Het is niet jouw fout”, zei Draco terwijl hij Ginny nog steeds een beetje bezorgd aankeek. “Ik had gewoon moeten weten dat je er nog niet klaar voor was na wat je allemaal had meegemaakt.”
Ginny hield haar mond. Ze wilde hem zeggen dat het helemaal niet zijn schuld was, dat zij dit zelf gewild had. Dat het aan haar lag, maar ze had de kracht niet om nu opnieuw tegen hem in te gaan. Ze knipperde even hevig met haar ogen om opkomende tranen tegen te houden.
Draco zag dit echter en legde zijn hand op die van haar.
“Het komt wel goed Gin”, zei hij terwijl hij zachtjes in haar hand kneep.
Ginny knikte hoewel ze nog niet echt overtuigd leek.
“Je moet het tijd geven”, zei Draco troostend terwijl hij nu over Ginny’s hand wreef.

*-*

Het was avond en Draco zat met een glas vuurwhisky in z’n hand in de woonkamer. Het was een emotionele en vermoeiende dag geweest en Ginny was gelijk na het diner naar bed gegaan. Draco bracht het glas vuurwhisky naar z’n lippen en nam voorzichtig een slok. Het was duidelijk dat het nog wel even zou duren voordat Ginny over Ethan heen zou zijn. Voor de zoveelste keer die dag vroeg hij zich af waarom hij haar nou gezoend had. Sindsdien was ze nog meer in zichzelf gekeerd en Draco durfde haar nog maar amper aan te raken, bang dat ze anders opnieuw een flashback zou krijgen. Hij staarde naar de vlammen van het knapperende haardvuur terwijl hij opnieuw een slok nam.

Langzaam zette hij het glas neer voordat hij opstond om naar bed te gaan. Hij besloot om eerst nog even bij Ginny’s kamer te checken voordat hij naar zijn eigen kamer zou gaan. Hij liep de trap op en stopte bij Ginny’s deur. Hij hoorde geluiden komen vanuit de andere kant van de deur en besloot even te luisteren.
“Nee Ethan!”, hoorde hij Ginny in een duidelijk paniekerige stem zeggen. “Stop alsjeblieft.”
Draco knarste zijn tanden en had zijn toverstok al tevoorschijn getrokken. Hoe die dreuzel haar hier had weten te vinden was voor hem een raadsel. Maar die stomme dreuzel zal er nu snel achtergekomen dat dit waarschijnlijk zijn laatste fout was. Zonder verder nog langer te wachten gooide Draco de deur open en liep naar binnen.

Tot zijn verbazing trof hij daar geen Ethan aan. Wel zag hij dat Ginny nogal in gevecht leek met haar lakens. Snel borg hij z’n toverstok weer op en liep naar het bed toe.
“Nee Ethan, ik wil dit niet”, jammerde Ginny die zo te zien een nachtmerrie had.
Dat ze een diepe slaper was wist hij nog wel van zijn tijd samen met haar. Het verbaasde hem echter wel dat ze niet wakker was geworden toen hij nogal hardhandig de deur had opengegooid. Hij ging zitten op het randje van haar bed en probeerde haar wakker te schudden.
“Nee”, zei Ginny terwijl ze Draco’s hand probeerde weg te slaan.
“Ginny ik ben het, Draco. Je hebt een nachtmerrie”, zei Draco terwijl hij opnieuw probeerde om haar wakker te schudden. Ook dit keer probeerde ze zijn hand weg te duwen, maar haar ogen knipperde wel langzaam open.

“Draco?”, zei Ginny verrast terwijl ze nog tranen in haar ogen had van haar droom.
“De enige echte”, zei Draco met een kleine grijns waarna hij haar snel weer bezorgd aankeek.
“Gaat het?”
Ginny knipperde met haar ogen terwijl ze hem niet aankeek. “Mja, gewoon een nachtmerrie”, zei ze een beetje ontwijkend.
“Ginny kijk me aan”, zei Draco terwijl hij geduldig wachtte totdat Ginny haar ogen weer op hem gericht had.
“Het is oké om bang te zijn of om nachtmerries te hebben”, zei Draco op kalme toon.
Ginny knikte terwijl de eerste tranen uit haar ogen begonnen te ontsnappen.
“Kom hier”, zei Draco terwijl hij wat naar voren leunde en haar in z’n armen nam. Hij wilde haar troosten en hoopte maar dat deze aanraking niet voor nieuwe flashbacks bij haar zorgde. Tot zijn opluchting voelde hij hoe ze ook tegen hem aanleunde en troostend ging hij met z’n hand over haar rug.
“Bedankt dat je me wekte”, zei Ginny zacht., maar hard genoeg zodat Draco het kon horen. “De droom was zo vreselijk. Ethan… hij..”, snifte Ginny.
“Ssst”, zei Draco terwijl hij probeerde haar wat meer te kalmeren.

Ginny drukte zich nog wat meer tegen Draco aan. Ze was erg geschrokken van haar nachtmerrie over Ethan. Pas nu ze zich zo in Draco’s armen bevond begon ze zich weer wat rustiger en veiliger te voelen. Ze hield Draco goed beet, bang dat haar demonen weer terug zouden komen als hij haar weer los zou laten.
“Wil je me vasthouden totdat ik slaap?”, vroeg Ginny, bang om alleen te zijn.

Leann Rimes – The safest place

Thank God that you were by my side,

Daytime, I'm fine
Everything is back to normal
Last night I thought that I would die
I had nightmares, I was so scared
Thank God that you were by my side
To hold me when I cried

CHORES:
I wanna be strong, but I don't wanna be alone tonight
I wanna believe that I can save the world and make it right
But I believe you can, and you got a hero's face
And right here in your arms is the safest place
The safest place.

*-*

De volgende keer: wraakgevoelens

dracogirly

Hoofdstuk 12.

Ginny werd wakker en voelde hoe een arm over haar heen lag. Draco’s arm. Hij moest gisteravond dus in slaap zijn gevallen terwijl hij haar vasthield. Haar gedachten gingen weer terug naar gisteravond en de reden waarom hij haar nu waarschijnlijk nog vasthield. Haar stomme nachtmerrie over Ethan. Waarom moest ze nu over hem dromen? Ze was toch bij hem weggegaan? Waarom kon hij haar nu niet gewoon met rust laten. Zelfs nu zorgde hij er dus nog voor dat zij niet normaal verder kon gaan met haar leven. En over normaal verdergaan gesproken, ze moest naar haar werk. Waarschijnlijk was ze al te laat als het licht dat de kamer instroomde enig idee van de tijd gaf. Ze probeerde voorzichtig Draco’s arm van zich af te halen zonder hem wakker te maken.

Ze hoorde Draco wat mompelen en voelde hoe hij zijn grip op haar verstevigde. Ze zuchtte. Zo kon ze nooit uit bed komen zonder hem wakker te maken. Ze besloot zich hier maar bij neer te leggen en hield zich verder stil in Draco’s armen. Er waren immers rottere manieren te bedenken om te laat te komen op haar werk. Draco was gisteravond zo lief tegen haar geweest en ze wilde hem daarom zeker niet zomaar wakker maken. Als zij niet van die stomme dromen had, had hij gewoon in zijn eigen bed kunnen slapen en had hij waarschijnlijk ook wel uitgeslapen. Ze besloot nog even te genieten van de tijd dat hij haar in zijn armen hield.

Onbewust gingen haar gedachten toch weer naar Ethan. Ethan die haar ook wel eens zo vasthield als ze het koud had. Ze voelde hoe ze verstijfde en lag stokstil. Ineens was Draco’s arm niet langer beschermend maar verstikkend. Het was alsof Draco de verandering in haar voelde want plotseling verdween de arm om haar heen en zag ze hoe Draco overeind ging zitten. Zijn kleding van de avond daarvoor was behoorlijk gekreukt van het liggen in bed. Hij rekte zich uit en keek Ginny met een kleine glimlach aan.
“Goedemorgen”, zei hij terwijl hij probeerde om z’n kleding weer wat glad te trekken. “Ik moet in slaap zijn gevallen terwijl ik je aan het troosten was gisteravond”, zei hij terwijl hij richting het bed gebaarde. Zijn haar stond alle kanten op en een beetje zelfbewust ging hij er met z’n handen overheen.

“Goedemorgen”, zei Ginny terwijl ze probeerde niet te opgelucht te kijken nadat hij z’n arm verwijderd had. “Ik moet gaan”, zei ze plotseling terwijl ze opstond en de enige kleding die ze hier had begon op te rapen.
“Wat?!”, zei Draco geschrokken terwijl hij ineens een stuk wakkerder leek. Ze zouden toch niet weer een herhaling van gisteren krijgen.
Ginny zag Draco’s geschrokken uitdrukking en begon zichzelf te verklaren. “Ik moet naar mijn werk. Ik kan niet zomaar wegblijven, bovendien heb ik het geld nodig”, zei ze schouderophalend terwijl ze een beetje bedroefd naar haar gekreukte kleding keek. Ze had het beter aan één van de huiselfen kunnen geven de vorige avond.
“Je kunt nu toch niet zomaar naar je werk gaan?”, zei Draco verbaasd.
Ginny keek hem een beetje boos aan. “Dat jij nu genoeg geld heb om gewoon thuis te blijven en niet naar je werk te gaan. Sommige mensen moeten wel gewoon werken om aan hun geld te komen.”
“Maar Gin, ik heb je al gezegd, je kan hier zolang blijven als je maar wilt. Is het niet beter als je nog even wacht voordat je aan het werk gaat. Dat gedoe met Ethan enzo is nog maar net achter de rug en om nu alweer gelijk te gaan werken”, zei Draco een beetje onzeker.
“Dus omdat Ethan gedaan heeft wat hij heeft gedaan moet ik de rest van mijn leven maar gewoon binnen blijven zitten”, zei Ginny een beetje pissig. Hoewel ze het nog steeds moeilijk vond om kwaad over Ethan te spreken wilde ze niet dat hij ook nu nog alles voor haar bepaalde.
“Hoorde je mij dat zeggen?”, zei Draco verdedigend. “Ik denk gewoon dat het nog wat vroeg is voor je om nu alweer aan het werk te gaan, dat is alles.”
“Ik heb je toestemming niet nodig”, zei Ginny terwijl ze de badkamer inliep en zich daar begon om te kleden. Wat dacht Draco wel niet? Ze kon heus wel zelf zulke beslissingen nemen.

Toen ze de badkamer weer uitkwam zag ze dat Draco nog steeds op het bed zat. Ze keek hem nog even aan voor ze richting de deur liep om naar haar werk te gaan.
“Ginny wacht”, zei Draco terwijl hij opstond.
Ginny stopte en draaide zich om.
“Je hebt gelijk, je zult zelf wel weten hoe je je voelt. En als jij denkt dat je aan het werk kunt moet je dat zeker doen.”
Ginny knikte, hoewel ze zelf nu wel begon te twijfelen. Was ze al sterk genoeg om echt al een hele dag te kunnen werken? Hoewel ze daar eerst nogal van overtuigd leek begon ze nu toch te twijfelen. Maar ze had Draco toch duidelijk gemaakt dat ze het kon en nu kon ze moeilijk meer hier blijven.
“Bedankt”, zei Ginny terwijl ze nog een keer naar Draco glansde voordat ze deur uitliep, het huis uit, naar de verdwijnselplaats waar ze verdween naar het ministerie.

*-*

Waarom had ze ook alweer gedacht dat dit een goed idee was? Ze keek nog eens naar de stapel dossiers die op haar bureau lag, dezelfde stapel die er vanmorgen ook al op haar lag te wachten. Ze voelde zich onveilig en had het idee dat Ethan ieder moment haar kantoor binnen kon komen. Ze wist dat het onmogelijk was, dreuzels konden immers niet in het ministerie van toverkunst komen, maar toch. Iedereen wist dat Ethan haar vriend was, wat als iemand hem zou helpen om binnen te komen. Ze staarde naar de klok. Ze was hier nog niet eens een uur binnen en nu begon ze al in paniek te raken. Hoe moest ze ooit de dag doorkomen.

Ze haalde een keer diep adem. Ze kon dit wel, ze deed dit werk immers al jaren, waarom zou een beëindiging van een relatie ervoor zorgen dat ze dit niet meer kon? Ze opende de bovenste dossier en probeerde zich te concentreren op de inhoud.
“Druk aan het werk Gin, laat die stomme dossiers voortaan toch gewoon op het ministerie.”
Geschrokken liet ze het dossier uit haar handen vallen terwijl ze verschrikt achterom keek. Er was uiteraard niets of niemand te zien. Ze kon zich nog goed herinneren hoe ze die avond wat dossiers mee naar huis had genomen om aan te werken. Dat was de eerste en tevens de laatste keer dat ze zoiets gedaan had. Ze herinnerde zich nog goed hoe boos Ethan was geworden toen ze gewoon verder was gaan werken aan het dossier. Onbewust wreef ze over haar buik, alsof ze de pijn van toen nog kon voelen.

Ze begon gek te worden, dat was de enige verklaring. Waarom kon ze anders niet gewoon aan het werk gaan zonder aan hem te denken. Ze zuchtte geïrriteerd en begon rondjes te draaien in haar bureaustoel. Ethan, Ethan, Ethan.. Waarom kon ze verdomme alleen maar aan hem denken? Ze stopte met draaien en sloeg met haar handen op het bureau. Ze ademde een paar keer diep in en probeerde weer wat rustiger te worden. Dit kon gewoon zo niet langer. Het leek wel alsof ze gewoon niet meer in staat was om een normaal leven te leiden. Bij alles wat ze deed leken haar gedachten wel weer naar Ethan te gaan, en het waren niet de positieve tijden van hun relatie waar ze aan terugdacht. Ze hoorde iemand op haar deur kloppen en met grote geschrokken ogen staarde ze naar de deur. Wat als dit Ethan was? Ze richtte haar toverstok op de deur en hield haar adem in. Misschien als ze gewoon stil bleef zou hij wel weer weggaan. Opnieuw werd er op de deur geklopt en Ginny rolde angstig wat achteruit in haar bureaustoel. Ze hoorde hoe de deur geopend werd en zonder erover na te denken riep ze de eerste spreuk die in haar opkwam.
“Locomotor Mortis!”

Met een klap viel de persoon het kantoor binnen.
“Is dit hoe je iedereen naar binnen verwelkomt”, kreunde Draco terwijl hij probeerde om overeind te gaan zitten, iets wat niet simpel was met aan elkaar geplakte benen. “Ik wist dat het ministerie niet altijd even gastvrij was, maar dit slaat toch wel alles.”
“Draco?”, zei Ginny verbaasd terwijl ze nog steeds stil stond met haar toverstok voor zich uit.
“Ik wilde vragen of je misschien zin had om mee te gaan lunchen. Gewoon nee zeggen had ook gewerkt hoor”, zei hij terwijl hij over z’n hoofd wreef.
Ginny keek nog steeds zonder iets te doen naar Draco die nu op de grond in haar kantoor zat. Hoewel ze opgelucht was dat het niet Ethan was die naar haar kwam, was ze toch geschrokken van wat ze Draco zojuist had aangedaan.

Draco staarde even naar de nog beweegloze Ginny. Het was duidelijk dat ze geschrokken was van wat ze zojuist gedaan had. Hij had haar vanmorgen ook moeten tegenhouden toen ze alweer aan het werk wilde gaan. Ze was er duidelijk nog niet klaar voor. Wat als niet hij, maar een minister het kantoor in was gekomen, Ginny zou dan vast haar baan kwijt geraakt zijn. Hij haalde z’n toverstok uit z’n zak en maakte de spreuk weer ongedaan voor hij opstond en langzaam naar Ginny toeliep. Hij wist dat hij voorzichtig moest zijn want haar toverstok had ze nog steeds voor zich uit, klaar om een spreuk te roepen.

“Ginny”, zei Draco terwijl hij z’n ogen gericht hield op haar.
“Huh?”, zei Ginny die pas nu in de gaten leek te hebben dat Draco inmiddels alweer stond en op haar af kwam gelopen.
Draco stopte met dichterbij komen, nog steeds een beetje warrig kijkend naar haar toverstok. Hij keek nog eens goed naar Ginny, maar het zag ernaar uit dat ze zelf niet eens in de gaten had dat ze haar toverstok beet had. Langzaam liep hij dichterbij en voorzichtig duwde hij de hand die de toverstok vasthad naar beneden.

Ginny leek weer uit haar soort trance te komen en keek geschrokken naar Draco. Ze wist dat ze hem een excuus verschuldigd was. Waarom had ze ook niet gewoon naar hem geluisterd toen hij zei dat ze er nog niet klaar voor was.
“Draco, het spij…”, begon Ginny.
“Sssst”, zei Draco terwijl hij z’n vinger op haar lippen legde als teken dat ze stil moest zijn.
Ginny genoot van de aanraking en van het feit dat Draco zo dichtbij haar stond. Ze voelde een soort spanning in de lucht en wilde hem graag zoenen, maar wist dat dat waarschijnlijk wel nooit meer zou gebeuren na die rampkus van gisteren. Ze staarde Draco aan benieuwd wat hij nu zou doen.

Een tijdje bleef het stil en keken ze elkaar slechts aan. De spanning tussen beide bijna tastbaar. Plotseling haalde Draco z’n hand weg en deed een stap naar achteren. Hij schudde z’n hoofd alsof hij z’n huidige gedachtegang kwijt wilde.
Ginny keek een beetje bedroefd toe hoe Draco de afstand tussen hen beide vergrootte. Ze wist dat het haar eigen schuld was. Als ze gisteren niet zo had geflipt over die zoen door met haar gedachten naar Ethan te gaan had hij haar nu zeker opnieuw gezoend.
“Kom je mee naar mijn huis? We kunnen daar gaan lunchen en ik denk dat het misschien maar beter is om je werkdag voor vandaag te stoppen”, zei Draco die zichzelf weer onder controle leek te hebben.
Ginny knikte, wetend dat hij wel gelijk zou hebben en blij dat ze hier weer weg kon. Bij Draco thuis zou Ethan haar in ieder geval niet kunnen vinden. Ze pakte snel haar spullen en liep zo snel mogelijk het ministerie uit voordat haar vader of één van haar broers haar kon zien en vragen waarom ze wegging samen met Draco.

*-*

Het was inmiddels avond en ze zat in ‘haar’ kamer in Draco’s huis. Ze zat op het bed en staarde naar buiten waar de schemer begon in te zetten. Haar gedachten dwaalde opnieuw af naar Ethan. Ze had haar spullen nodig, ze kon moeilijk eeuwig dit zelfde paar kleding dragen. Bovendien lagen er in het appartement wel meer spullen die ze nodig had, ze moest wel terug gaan om haar spullen te halen, maar Draco zou dat vast nooit begrijpen.
Het leek wel alsof Ethan echt haar leven had afgepakt. Ze had niets meer van haar oude spullen, alles lag in zijn appartement. Ze kon niet naar haar werk gaan zonder dat ze bang was dat hij haar kwam storen. Ze kon niet slapen omdat nachtmerries over hem haar wakker hielden. Ze kon nog niet eens Draco kussen zonder in paniek te raken.

Ze snikte terwijl ze opnieuw naar buiten staarde. Hij had werkelijk alles van haar afgepakt. Maar zo kon ze gewoon niet langer doorgaan. Ze voelde de woede in zichzelf stijgen en staarde met een vastberaden blik naar buiten. Hij zal er wel achterkomen dat hij hier niet zomaar mee weg kon komen. Ze stond op en pakte haar toverstok terwijl ze naar de badkamer liep. Daar aangekomen keek ze in de spiegel en zag haar boze, verdrietige, maar vooral vastberaden gezicht naar haar terug kijken. Ze pakte de kam en begon haar haar te kammen terwijl ze het opstak in een staart. Wraak, dat was het enige wat nu door haar hoofd ging. Ze zou Ethan betaald zetten wat hij haar allemaal had aangedaan. Snel deed ze haar schoenen uit zodat ze geen lawaai zou maken als ze zometeen de trap af zou lopen. Ze draaide de kraan van de douche open en hoorde hoe het water naar beneden stroomde. Perfect, Draco zou niet eens in de gaten hebben dat ze weg was.

Stilletjes liep ze de badkamer uit met haar schoenen en toverstok stevig in haar hand geklemd. Niemand kon haar nu nog stoppen. Zachtjes glipte ze door de voordeur naar buiten en trok daar snel haar schoenen aan. Vlug liep ze naar de verdwijnselplaats en verdwijnselde naar een punt vlak bij hun, nee, ze schudde haar hoofd, Ethan’s appartement.

Met grote vastberaden stappen liep ze naar het flatgebouw. Daar aangekomen haalde ze een keer diep adem voor ze naar binnen liep naar de etage waar hun appartement was. Met gemixte gevoelens staarde ze naar de deur. De deur waarachter zoveel gebeurde, waar hij haar zoveel aandeed. Maar niet langer zou hij haar kunnen lastigvallen, daar zou zij nu persoonlijk voor zorgen.

Ze hief haar arm en klopte hard op de deur. Ze zorgde dat ze er klaar voor stond met haar toverstok getrokken. Ze hoorde wat gerommel voordat de deur geopend werd.
“Ginny?”, zei Ethan verbaasd terwijl hij in haar woedende gezicht keek. “Heb je eindelijk besloten om thuis te komen?”, zei hij met opgeheven wenkbrauw, niet heel erg onder de indruk van haar boze gezicht.

Breakout – Foo fighters

You make me dizzy, running circles in my head.
One of these days, I'll chase you down.
Well, look who's going crazy now
We're face to face, my friend,
Better get out.
Better get out.

You know you make me break out,
You make me break out.
I don't want to look like that,
I don't want to look like that.
You know you make me break out,
You make me break out.
I don't want to look like that,
I don't want to look like that.
You know you make me break out.

You can see this on my face,
It's all for you.
The more and more I take,
I break right through.
And therapy still scares me,
Putting me on my back again.

I may be crazy, little frayed around the ends.
One of these days, I'll phase you out.
Burn it in the blast off,
Burn it in the blast off, watching me crawl away,
Try to get out.
Try to get out.

*-*

Twisted Evil

*lacht gemeen* Leuke plaats om te stoppen nietwaar? Twisted Evil

Volgende week zal ik helaas niet in staat zijn om te kunnen posten, aangezien ik dan op vakantie ben. Het volgende hoofdstuk zal ik dus pas over twee weken kunnen plaatsen.

De volgende keer: de confrontatie

dracogirly · Geplaatst: Wo Nov 01, 2006 16:22

Hier is dan het volgende hoofdstukje. Het is wel iets langer dan de vorige hoofdstukjes, omdat het ook wat langer duurde Wink

Let wel op, het is hoofdstuk 13 dus het kan wel eens zo zijn dat het niet gaat zoals vele van jullie misschien wel willen Angel

.

Hoofdstuk 13

Ginny staarde Ethan slechts aan terwijl ze begon te voelen hoe haar handen begonnen te trillen. De woede en wraakgevoelens die ze zojuist nog gevoeld had leken wel weer verdwenen nu ze hem zag. Nu voelde ze zich slechts angstig en was ze bang dat ze een fout had gemaakt. Ze slikte terwijl ze even hevig knipperde om opkomende tranen tegen te houden. Ze keek in de ogen van de man die haar zoveel pijn had bezorgd. Hij leek wel niet eens onder de indruk te zijn over hoe ze hier stond, alsof hij al verwacht had dat ze gewoon weer bij hem terug zou komen.

“Kom je nog naar binnen?”, zei Ethan terwijl hij een beetje ongeduldig wachtte totdat ze naar binnen zou komen.
Langzaam liep Ginny het appartement weer in. Waarom vond ze dit ook alweer een goed idee? Ze volgde hem de woonkamer in met haar toverstok nog steeds stevig tussen haar vingers geklemd.
Ethan plofte neer op de bank in de woonkamer en keek haar een beetje verveeld aan. Alsof hij aan het wachten was totdat zij eindelijk iets ging zeggen.

Ze slikte maar hield verder haar mond, bang dat als ze ging praten ze haar tranen ook niet meer langer tegen kon houden. Misschien was het toch niet zo’n goed idee om alweer terug te komen.
“Ga je me nog vertellen waar je het afgelopen weekend ineens heen was?”, zei Ethan opnieuw wat ongeduldig. “En stop alsjeblieft dat houten stokje van je weg. We weten allebei dat je het toch niet op mij gaat gebruiken en we willen toch niet dat hij per ongeluk kapot gaat?”, zei Ethan spottend.
Ginny voelde hoe haar handen nog steeds trilden maar kon gewoon niet naar hem luisteren dit keer.
“Nee”, zei ze zacht terwijl ze haar hoofd schudde.
“Sorry, ik moet het niet goed verstaan hebben”, zei Ethan terwijl hij haar strak aankeek. “Zei je nou zojuist nee?”
Ginny voelde zich ongemakkelijk onder Ethan’s gestaar, maar wist dat ze haar toverstok niet weg kon leggen. Ze had hem nog nooit tegengesproken en vlug zette ze een stap naar achteren om de afstand tussen hen beide te vergroten. Ethan zag de actie en keek haar verrast aan terwijl hij opstond.

“Misschien ben ik niet duidelijk genoeg geweest”, zei hij terwijl hij langzaam op haar afliep.
Ginny’s eerste reactie was om opnieuw naar achteren te lopen, maar ze liet haar voeten staan. Ze kon moeilijk alleen maar bij hem weg blijven lopen. Ze slikte een keer terwijl ze haar grip op haar toverstok wat verstevigde.
“Stop”, zei Ginny terwijl ze Ethan wat angstig aankeek.
Ethan grijnsde en schudde z’n hoofd.
“Gin, wanneer snap je nou eens dat we gewoon bij elkaar horen. Er is niemand anders die het met je uit kan houden.” Hij stopte even met lopen en keek haar doordringend aan.
Ginny schudde haar hoofd. Ze hoorde niet bij Ethan, dat kon gewoon niet. “Je liegt”, zei Ginny terwijl haar stem wat trillerig klonk.
“Gin je bent niet makkelijk om mee te leven. Wees blij dat ik het tenminste met je uithoud. Draco was niet voor niets bij je weggegaan”, zei Ethan op haar inpratend.
“Nee”, zei Ginny terwijl ze haar hoofd schudde. Dit kon niet waar zijn.
“Gin”, zei Ethan terwijl hij opnieuw een stap naar haar toe zette.
“Nee”, zei Ginny opnieuw terwijl ze haar toverstok wat meer voor zich uithield en op hem gericht hield.
Ethan stopte even met lopen toen hij zag hoe ze de toverstok opnieuw op hem richtte.
“Snap dan gewoon dat we bij elkaar horen”, zei Ethan terwijl hij Ginny strak aankeek. “Want hoe moeilijk het ook is om met je samen te leven, ik hou van je. Ik zal je daarom ook nooit verlaten. We hebben het toch goed samen?”

Ginny keek naar Ethan en hoorde zijn woorden aan. Zou het waar zijn wat hij zegt? Het verklaarde wel waarom Draco zomaar bij haar weg was gegaan.
“Ik ben de enige die het met je kan uithouden. De enige die echt met je samen kan leven. Ik hou van je Gin”, zei Ethan terwijl hij met z’n laatste woorden ook de tussenliggende afstand tussen hen beide overbrugde.
Ginny schrok er van dat hij ineens zo dichtbij stond. Dit wilde ze niet. Voor ze zichzelf zou bedenken riep ze een toverspreuk. Ethan had hier echter al op geanticipeerd en duwde haar hand die de toverstok vasthad opzij. Beide zagen hoe de blauwe flits uiteen spatte op de muur.

Even keek Ethan Ginny geschokt aan. Geschrokken van het feit dat ze echt haar toverstok op hem gebruikt had. Hij herstelde zich echter snel en met een snelle ruk trok hij de toverstok uit haar handen.
“Dit had je beter niet kunnen doen”, zei Ethan terwijl hij haar kwaad aankeek.
Ginny keek hem slechts angstig aan. Geschrokken dat ze zojuist echt haar toverstok op hem gebruikt had, maar ook bang voor wat hij er nu mee zou gaan doen.

Ethan pakte de toverstok met twee handen vast en brak de smalle stok doormidden. Het breken van de stok leek wel te echoën door het verder stille huis.
Ginny keek even als versteend naar wat Ethan gedaan had. “Nee!”, gilde ze toen terwijl ze op hem afliep. Alsof haar stok weer heel zou zijn als ze hem maar snel genoeg weer vast zou hebben. Met een stevige duw duwde Ethan haar van zich af en met een klap belandde Ginny op de grond.

Triomfantelijk hield Ethan de nu slechts twee houten stokjes beet terwijl hij naar de geschrokken Ginny keek die nu op de grond lag.
“Eindelijk kunnen we een echt normaal leven leiden Gin. Niet langer hoef je dat gekke stokje met je mee te dragen. Niet langer hoeven we die freaks van een tovenaars te zien. Je kunt nu een normale baan zoeken en we kunnen een normaal leven gaan leiden”, zei Ethan blij.
Als verdoofd staarde Ginny naar Ethan terwijl hij aan het vertellen was over hoe hun leven er vanaf nu uit zou gaan zien. Zijn woorden drongen echter maar amper tot haar door. Het enige waar ze nu aan kon denken was haar gebroken toverstok. De stok die ze als klein meisje al gehad had en waar ze het toveren mee geleerd had. De stok waarmee ze al zoveel had meegemaakt. Het voelde alsof een stukje van haarzelf kapot was gemaakt. Verdriet maar ook angst maakte bezit van haar lichaam, want het enige wapen dat ze tegen Ethan had was nu kapot.

*-*

Draco zat beneden en hoorde hoe de douche nog steeds aanstond. Hoewel het niet vreemd was voor Ginny om lange douches te nemen, begon hij zich nu toch wel een beetje zorgen te maken. Vandaag had haar toch duidelijk bewezen dat ze nog niet over Ethan heen was en hij wist dat dat moeilijk voor haar was. Sinds ze terug waren gegaan naar zijn huis had Ginny bijna geen woord meer gezegd. Ze leek wel continu met haar gedachten ergens anders.

Hij stond op, z’n besluit gemaakt. Hij liep naar boven de trap op en stopte bij de badkamerdeur.
“Ginny!”, riep hij terwijl hij op de deur klopte. Hij wachtte even op een antwoord, maar het enige geluid dat hij hoorde was dat van het stromende water.
“Ginny!”, riep hij opnieuw, nu wat ongeduldiger wordend. Ook dit keer kwam er geen antwoord. Hij staarde even naar de deur. Hij wist dat ze recht had op privacy, bovendien had hij haar al eerder gestoord in de badkamer. En dat was maar goed ook, flitste de gedachte door zijn hoofd.

Zachtjes opende hij de deur op een kier en keek naar binnen. Hij zou alleen even kijken of alles nog goed ging en dan zou hij stilletjes weer weggaan. Hij gluurde door de kier, maar zag niemand. Verbaasd duwde hij de deur wat verder open. De badkamerspiegel was beslagen met stoom en het douchewater stroomde naar beneden, maar Ginny was nergens te bekennen. Een beetje verbaasd liep hij de badkamer in en zette de kraan van de douche uit. Waarom zou ze de douche laten aanstaan als ze er zelf niet meer onder stond? Er zou toch niets ergs gebeurt zijn? Snel liep hij de badkamer uit en gooide de deuren van de verschillende kamers open.
“Ginny!”, riep Draco terwijl hij snel de kamers inkeek of ze daar misschien was. “Ginny!”
Zijn paniek nam toe toen hij haar niet kon vinden. Hij rende naar beneden en keek daar de verschillende kamers in, maar ook hier zag hij haar nergens.

Hij stopte even in de gang en haalde een hand door z’n haar. Hij moest even rustig worden en goed nadenken. Er was vast een logische verklaring voor het feit dat ze hier nu niet was. Hij schudde z’n hoofd. Wie hield hij hier nu voor de gek? Ze was er niet en het was duidelijk dat ze hem niet wilde laten weten dat ze weg was als het stormende water in de douche een aanwijzing was. Dat kon dus maar één ding beteken. Een vlaag van woede ging over hem heen als hij eraan dacht. Woede voor de man waar ze nu ongetwijfeld was: Ethan.

*-*

Ginny leunde als een zoutzak tegen Ethan aan. Ze voelde hoe hij haar stevig vast hield. Ze hoorde hoe Ethan maar bleef praten, maar de woorden drongen niet tot haar door. Ze wist dat ze eigenlijk zou moeten luisteren naar wat hij zei, zou moeten meedoen in het gesprek. Op z’n minst haar woede en verdriet over het feit dat hij haar toverstok vernield had kenbaar moest maken. Maar ze kon niets anders dan slap in zijn armen liggen en wazig vooruit kijken. Alsof ze in een soort shock was beland.

“Ginny luister je eigenlijk wel naar wat ik zeg?”, vroeg Ethan terwijl hij even stopte met praten om Ginny de kans te geven te antwoorden.
Ginny staarde slechts voor zich uit, niet eens in de gaten hebbend dat Ethan niet langer de stilte in het appartement vulde.
“Ginny?”, zei Ethan nu wat ongeduldiger terwijl hij wachtte op een antwoord of enige reactie dat Ginny in ieder geval naar hem geluisterd had. Het bleef echter stil.

Ethan voelde hoe zijn woede weer kwam opborrelen. Hoe durfde zij hem zomaar te negeren. Ze kon toch op z’n minst een antwoord geven op zijn vraag. Hij had geprobeerd aardig te zijn. Had niet eens boos gedaan om haar terwijl zij zomaar een weekend verdween. Maar dit was de bekende druppel. Hoe durfde ze hem zomaar door te laten praten over hun leven samen terwijl ze zelf niet eens luisterde. Een beetje ruw duwde hij haar van zich af.

Met een klap viel Ginny met haar gezicht tegen de grond. Ze had haar val kunnen breken met haar armen, maar dat leek haar wel teveel moeite te kosten. In plaats daarvan kwam ze hard met haar gezicht tegen de vloer terecht. Ze was blij dat ze niet stond en ze al op de grond zaten, wetend dat ze anders vast veel rotter terecht was gekomen.

“Is het nog teveel moeite gevraagd om gewoon naar mij te luisteren?! Ik zit onze toekomst samen te plannen en je kunt nog niet eens luisteren!”, schreeuwde Ethan boos terwijl hij inmiddels was opgestaan.

Ginny bleef slechts stil op de grond liggen. Ze liet Ethan’s woorden langs zich heenkomen en luisterde niet. Ze voelde hoe haar hoofd bonkte, maar leek de kracht wel niet te hebben om te bewegen. Ze staarde naar de tegels op de vloer. Ze wou nu dat ze tijdens de verbouwing toch wat meer had doorgedramd voor vloerbedekking. Dat had zeker haar val wat gebroken.

“Zeg dan wat!”, gilde Ethan boos terwijl hij Ginny kwaad aankeek

Ginny negeerde Ethan’s woorden echter nog steeds en begon nu in haar hoofd de tegels op de vloer te tellen.

“Ben je soms ook gelijk je stem verloren toen ik dat duivelse stokje van je brak of wat?”, zei Ethan woedend. Hij kon er niet tegen als mensen hem negeerde en al helemaal niet als Ginny dit deed. “Zeg dan wat!”, schreeuwde Ethan kwaad terwijl zijn voet hard met haar buik in aanraking kwam.

Ginny rolde deels om zodat ze nu op haar rug lag. Ze was bij tegel nummer dertien toen ze voelde hoe Ethan haar schopte. Misschien hadden al die dreuzels dan toch gelijk als ze zeiden dat dat een ongeluksgetal was. Ze hapte even naar adem terwijl haar ogen zich nu op het plafond richtte. Ze had het eigenlijk nog nooit echt goed bekeken, maar zag nu pas duidelijk de soort witte vegen die door het lichte grijs zaten. Of was het juist de licht grijze vegen die door het wit zaten. Ze dacht dit eens over terwijl ze haar ogen strak op het plafond gericht hield. In de verte hoorde ze Ethan’s stem, maar ze was vastbesloten om hem te blijven negeren.

Ethan had er genoeg van. Als ze hem niet wilde antwoorden was tot daar aan toe. Maar dat ze hem nog niet eens aankeek terwijl hij tegen haar sprak was gewoon domweg onbeschoft. Hij knielde bij haar neer en nam haar gezicht stevig tussen zijn handen en dwong haar zo om hem aan te kijken.
“En nu zul je luisteren”, zei Ethan met een duistere glans in z’n ogen.

*-*

Draco keek naar het in donker gehulde huisje. Hij wist dat het slechts optisch bedrog was en dat het binnen veel groter was dan als het nu deed lijken. Hij had geen zin in dit gesprek, maar wist dat het zijn enige hoop was. Hij moest gewoon bij Ginny zien te komen en aangezien hij geen idee had waar die Ethan woonde…. Hij voelde z’n woede weer stijgen als hij eraan dacht hoeveel pijn Ethan haar had aangedaan. De gedacht dat Ginny nu weer bij hem was maakte hem koud van binnen.

Hij klopte op de deur en wachtte totdat hij geopend zou worden. Hij hoorde wat gestommel aan de andere kant van de deur en zag hoe er lampen werden aangedaan. Hij hoorde wat gerommel bij de deur en zag hoe hij op een kier geopend werd.
“Malfidus?”, zei Ron terwijl hij woedend naar Draco keek. Zijn woedende blik werd echter wat afgezwakt door het feit dat hij duidelijk net uit bed gestapt was om de deur te openen.
“Wemel”, zei Draco kort als herkenning. Hij had echter geen tijd voor smalltalk, of zin. Hij moest zo snel mogelijk bij Ginny zien te komen. “Waar woont Ethan”, zei Draco kort.

Ron knipperde even om de vraag tot hem door te laten dringen. Toen hij de deur opende had hij niet verwacht om Draco aan de andere kant te vinden. En al helemaal niet om hem over Ginny’s huidige vriend te horen vragen. Misschien was hij toch niet zo wakker als hij dacht dat hij was. Hij kneep even in z’n arm en voelde de pijn duidelijk. Oké hij was dus wel wakker.
“Hoe weet jij over Ethan?”, zei Ron wat slaperig terwijl hij z’n best deed wat wakkerder te worden.
Draco zuchtte geïrriteerd. Hier was hij al bang voor. Waarom moest de Wezel nou weer met van die onbenullige vragen komen. Hij had informatie nodig, en wel nu.
“Ginny is in gevaar. Ik moet weten waar hij woont”, zei Draco terwijl hij z’n best deed om rustig te blijven. Hij hoopte dat nu de Wezel wist dat zijn zusje gevaar liep hij hem wel zou helpen.

“Ze loopt inderdaad gevaar”, zei Ron terwijl hij Draco een beetje kwaad aankeek. Draco was opgelucht dat Ron het ook zag en hem nu dus eindelijk zou helpen. Zijn volgende woorden hielpen hem echter niet. “Maar maak je geen zorgen, ik zal zorgen dat ze ver uit jouw buurt blijft.”
De naarste vervloekingen gingen door Draco’s hoofd, maar hij kon zich nog net inhouden. Als hij hem zou gaan vervloeken zou hij zeker niet het antwoord krijgen wat hij zocht.
“Je begrijpt het niet”, zei Draco langzaam terwijl de woede in z’n stem doorklonk.
Ron schudde z’n hoofd. “Nee, jij bent degene die het niet begrijpt. Je staat hier midden in de nacht voor mijn deur om me het adres van mijn zusjes vriend te vragen? Ik weet niet wat voor troep je op hebt, maar volgens mij moet je naar huis en daar je roes uitslapen voordat ik iets doe waar ik later spijt van krijg.”

“Je snapt het niet”, snauwde Draco. “Ginny loopt gevaar. Ethan is niet het lieve vriendje wat jullie denken dat hij is”, zei Draco langzaam op gevaarlijke toon. “Dus ik heb NU het adres nodig van Ethan voordat hij Ginny iets aandoet.”
“Ow in dat geval”, zei Ron sarcastisch terwijl hij met z’n ogen rolde.
Draco’s normaal lichtgrijze ogen leken inmiddels wel zwart en woedend richtte hij z’n toverstok op Ron. “Ethan’s adres. Nu!”, schreeuwde Draco terwijl hij z’n toverstok zowat in Ron’s keel drukte.
Ron slikte terwijl hij Draco aankeek. Hij had zijn toverstok niet zo snel zien aankomen.
“Oké rustig”, zei Ron terwijl hij Draco aankeek. Als antwoord drukte Draco zijn toverstok nog wat meer in z’n keel. Ron slikte. “Havenweg 15. Hij woont op Havenweg 15”, piepte Ron half.
Bijna onmiddellijk haalde Draco z’n toverstok weg en draaide hij zich om. Met haastige voetstappen liep hij het tuinpad af voor hij naar zijn volgende bestemming verdwijnselde. Ron keek hem slechts argwanend toe terwijl hij over z’n nek wreef.

*-*

Live – I alone

it`s easier not to be wise
and measure these things by your brains
I sank into Eden with you
alone in the church by and by
I`ll read to you here, save your eyes
you`ll need them, your boat is at sea
your anchor is up, you`ve been swept away
and the greatest of teachers won`t hesitate
to leave you there, by yourself, chained to fate

I alone love you
I alone tempt you
I alone love you
fear is not the end of this!

*-*

De volgende keer: girlpower!

dracogirly · Geplaatst: Wo Nov 08, 2006 14:36

Hoofdstuk 14

Met amper ingehouden woede klopte Draco op de deur van het appartement waar hij zojuist naartoe verschijnseld was.. Hij hoopte maar dat hij het juiste adres had. Na even gewacht te hebben werd de deur opengetrokken en Draco staarde in de ogen van een man die ongeveer net zo lang was als hij.
“Ben jij Ethan?”, vroeg Draco terwijl hij z’n best deed om z’n woede nog in bedwang te houden. Hij moest eerst zeker weten met wie hij te maken had voor hij actie ondernam. Terwijl hij op antwoord wachtte bekeek hij de man nog eens goed. Kon dit de man zijn die Ginny zoveel ellende had bezorgd?

“Ja, ik ben Ethan”, zei Ethan op een vrij arrogante manier. “Waarom wil je dat weten?”
“Hierom”, zei Draco kwaad terwijl hij hard uithaalde en z’n vuist in aanraking liet komen met Ethan’s gezicht.
Ethan stamelde achteruit en Draco gebruikte de ruimte die ontstond om zichzelf binnen te laten en de deur achter zich te sluiten. Het zou niet nodig zijn om die arme dreuzelburen onnodig te shockeren. Hoewel hij daar niet echt veel moeite mee zou hebben, zou Ginny daar vast niet blij van worden.

Hij haalde z’n toverstok tevoorschijn en richtte die op Ethan die inmiddels weer rechtop stond en Draco geschrokken aankeek.
“Waar is Ginny?”, zei Draco met een soort gemaakte lach op z’n gezicht die hem er alleen maar gevaarlijker liet uitzien.
“Ik heb geen idee”, zei Ethan eigenwijs terwijl hij z’n armen over elkaar deed.
“Verkeerde antwoord”, zei Draco met een vaag soort grijns en met een simpele zwiep van zijn toverstok belandde Ethan hard tegen de muur aan.
“Waar is Ginny?”, zei Draco opnieuw terwijl hij inmiddels op Ethan neerkeek doordat hij half op de grond zat.
“In de slaapkamer”, zei Ethan zacht terwijl hij naar een dichte deur wees. Draco keek nog even verafschuwd naar Ethan voor hij naar de deur liep en deze opende. Eerst moest hij zichzelf ervan verzekeren dat Ginny in orde was voordat hij Ethan zijn verdiende loon kon geven. Hij keek de kamer rond en zag daar op het grote bed inderdaad iemand liggen.

“Ginny”, zei Draco terwijl hij naar haar toesnelde en op het randje van het bed plaatsnam. Hij veegde wat haar uit haar gezicht en langzaam flikkerde haar ogen open. Hij schrok van de grote blauwe plek die hij op haar gezicht zag en zijn woede voor de man in de aangrenzende kamer steeg.
“Draco?”, zei ze verward terwijl ze hem zag zitten. De gebeurtenissen van de avond daarvoor stonden nog vers in haar geheugen. “Ik..”, begon ze om het hem uit te leggen.
“Sssstt”, zei Draco terwijl hij z’n vinger op haar mond legde. Plotseling werden haar ogen angstig groot en Draco wist dat Ethan waarschijnlijk de kamer in moest zijn gekomen. Hij draaide zich om en slechts door zijn training in zwerkbal en het jarenlang ontwijken van beukers was hij in staat om tijd weg te bukken.
Ethan haalde uit met een grote koekenpan die hij had gevonden, maar hij raakte slechts lucht. Voor hij de kans had om opnieuw uit te halen hoorde hij de blonde man iets mompelen en met een klap belandde hij in de ene hoek van de kamer terwijl de pan naar de andere vloog. Ethan knipperde even met z’n ogen om zijn nieuwe omgeving in zich op te nemen voor hij opkeek naar de man.

“Wie ben jij?”, zei Ethan terwijl hij Draco aanstaarde.
“Sommige zullen zeggen je ergste nachtmerrie, mijn naam bij geboorte is echter Draco Lucius Malfidus.”
“Jij bent Draco?”, zei Ethan terwijl hij van Draco naar Ginny keek. Hoewel hij veel over hem gehoord had en ook verschillende foto’s had gezien was de schok om hem hier in zijn slaapkamer te zien nogal groot.
“Gin waarom ga jij je spullen niet pakken”, zei Draco terwijl hij z’n ogen op Ethan gericht hield.
“Wat?! Nee!”, zei Ethan geschrokken. “Je kan toch niet zomaar weggaan met hem mee”, zei Ethan terwijl hij opstond en naar Draco wees. “Ben je soms vergeten hoe hij je zomaar verlaten heeft? Hoe hij niet eens van je houdt? Ik hou tenminste van je”, zei Ethan terwijl hij Ginny bijna smekend aankeek.
“Genoeg”, schreeuwde Draco die geen zin had om dit allemaal aan te horen. Het leek echter wel alsof Ethan de betekenis van het woord genoeg niet begreep want hij ging gewoon door.
“We hebben het toch goed samen Gin? Ik dacht dat je van me hield? Je kan toch niet met hem meegaan, hij zou nooit echt van je kunnen houden. Ik..”
Ethan stopte met praten want plotseling stond Draco vlak voor hem terwijl de muur in zijn rug prikte. Draco’s toverstok drukte hard tegen zijn keel zodat hij slechts moeizaam kon ademen. Met grote ogen keek hij Draco aan.

“Nu houdt je je mond en luister je goed”, zei Draco terwijl hij Ethan recht in z’n ogen aankeek.
Langzaam knikte Ethan een beetje.
“Jij weet niet wat ik wel of niet voor Ginny voel. Wat ik echter wel weet is dat wat jij voor haar voelt nooit liefde kan zijn, anders zul je een vrouw nooit zo behandelen.”
Ethan staarde Draco wat angstig aan, bang voor wat hij nu zou gaan doen. Draco deed twee stappen naar achteren en keek Ethan intimiderend aan. Ethan voelde zich ongemakkelijk door het feit dat Draco hem zo aan bleef staren en verder niets deed. Al betwijfelde hij of hij zich veel beter zou voelen als Draco wel wat deed. Hij bekeek Draco nog eens goed, maar het zag er niet naar uit dat hij snel van plan was om iets te doen. Alsof hij genoot van de onzekerheid die dat bij hem veroorzaakte. Een beetje voorzichtig deed hij een stap bij de muur vandaan, waarna hij vlug de afstand tussen hem en Draco vergrootte. Hij deed dit echter achteruitlopend, bang om Draco zijn rug toe te keren en zo ongezien aangevallen te worden. Tot zijn verbazing verscheen er een grote grijns op Draco’s gezicht terwijl hij dit deed. Voordat hij het wist voelde hij een harde klap tegen zijn hoofd en werd alles zwart voor zijn ogen. Met een klap belandde hij op de grond.

Verbaasd staarde Ginny van de pan in haar hand naar de inmiddels op de grond liggende Ethan. Had ze dit zojuist echt gedaan?
“Waarom ga je je spullen niet pakken, ik let wel op hem.”
Ze draaide zich om en zag dat Draco inmiddels naast haar stond. Ze voelde hoe hij langzaam de pan uit haar handen pakte.
“Wat heb ik gedaan”, zei ze geschrokken terwijl ze als in schok naar Ethan staarde. “Straks is hij dood.”
Draco knielde naast Ethan neer en voelde voor een hartslag.
“Het gaat prima met hem”, zei Draco terwijl hij Ginny een bemoedigende glimlach probeerde te geven. Langzaam liep Ginny naar de kastdeur en haalde daar een koffer tevoorschijn. Ze begon haar kleding erin te proppen terwijl ze het niet kon laten om af en toe naar Draco en Ethan te kijken. Ze kon Ethan wel vermoord hebben. Maar misschien nog wel erger, ze had helemaal geen spijt van wat ze zojuist gedaan had en zou het zo weer doen. Eigenlijk was ze best trots op wat ze gedaan had. Een keer was niet zij, maar hij het slachtoffer. Alsof de rollen nu omgedraaid waren. Zij was nu een keer de sterkste.

Ze zag dat ze haar meeste kleding inmiddels in haar koffer had gestopt en besloot naar de badkamer te gaan om ook daar haar spullen te pakken. Eindelijk zou ze Ethan echt verlaten en met Draco erbij wist ze ook zeker dat niets haar meer zou stoppen.

Draco wachtte totdat Ginny de kamer uit was voor hij er met een korte spreuk voor zorgde dat Ethan weer bijkwam. Voordat Ethan echter goed bij kon komen zag hij Draco’s woedende gezicht al vlak boven zich.
“Luister goed want ik zeg dit slechts één keer”, zei Draco in een stem die duidelijk liet merken dat Ethan inderdaad maar beter kon luisteren. “Van nu af aan blijf je bij Ginny vandaan. Als je haar onverhoopt ziet, loop je een andere kant op. Je neemt geen contact met haar op. Geen telefoneren of wat jullie dreuzels het ook noemen. Als ik ook maar te horen krijg dat Ginny je gezien heeft.” Draco stopte met spreken, maar het dreigement hing in de lucht en Ethan slikte. “Ik zal je weten te vinden en zal geen rust hebben tot je niet meer dan een paar onherkenbare lichaamsdelen bent”, fluisterde Draco half en een rilling ging over Ethan’s rug terwijl hij deze woorden hoorde. “Begrepen?”
Ethan knikte slechts, hopend dat Draco weer snel weg zou gaan.

Draco stond op terwijl hij z’n blik op Ethan gericht hield. Hij zou zo graag een aantal duistere vloeken op hem uit proberen, maar hij wist dat hij zich nu op Ginny moest richten. Hij moest zorgen dat zij hier zo snel mogelijk weg kwam. Maar om hem hier nou zomaar mee weg te laten komen, hij zag de blauwe plek op Ginny’s gezicht weer voor zich. Hij kon in ieder geval zorgen dat ze dat hetzelfde hadden. Hij bukte weer bij Ethan neer een voordat hij de kans had om zichzelf te verdedigen sloeg Draco hem hard in z’n gezicht. Vlug stond hij weer op en pakte Ginny’s half ingepakte koffer, bang dat hij zichzelf anders niet zou kunnen inhouden.
“Je komt deze kamer niet uit voordat we weg zijn”, zei Draco met nog een laatste duistere glans naar Ethan.

Hij zag Ginny met nog een tas een andere kamer uit komen en samen liepen ze het appartement uit.
“Heb je alles?”, vroeg Draco om de stilte tussen hen beide te doorbreken.
Ginny knikte. Ze had het er moeilijk mee dat ze hier nu echt weg zou gaan.
Toen ze op de gang waren stopte Draco even. Hij keek om zich heen of er geen dreuzels rondliepen voor hij Ginny’s koffer verkleinde en in z’n zak stopte. Een beetje nieuwsgierig keek hij naar Ginny die nog steeds de volle grote tas vasthad en geen aanstalten maakte om hem te verkleinen.
“Ik weet dat het omgaan met dreuzels je misschien wat vergeetachtig heeft gemaakt op tovergebied, maar het is toch echt makkelijker te dragen als je hem eerst verkleind”, zei Draco met een kleine lach. “Gin?”, zei hij langzaam toen Ginny wel heel stil bleef en geen antwoord gaf. Langzaam keek Ginny op en Draco zag hoe verschillende tranen over haar wangen gleden.
“Wat is er?”, vroeg hij bezorgd.
“Ethan… hij…”, snifte Ginny.
Draco keek een beetje verward naar Ginny. Ze zou nu toch geen spijt krijgen om Ethan te verlaten?
“Hij heeft mijn toverstok gebroken”, zei ze zacht terwijl ze met haar rechterhand wat tranen probeerde weg te vegen.

Draco voelde zijn bloed beginnen te koken. Die slijmerige, achterlijke, geweldadige slak van een dreuzel had Ginny’s toverstok gebroken.
“Gin, waarom ga jij niet alvast naar beneden, ik zie je buiten wel. Ik ben nog iets vergeten”, zei hij terwijl hij met grote stappen weer terugliep naar de deur van het appartement.
“Draco!”, riep Ginny, maar Draco luisterde niet. Vol woede opende hij de deur.
“Wees voorzichtig”, fluisterde Ginny terwijl ze toekeek hoe Draco naar binnen ging voor ze langzaam de trap af begon te lopen naar beneden.

Draco keek even kort het appartement rond en zag Ethan al snel. De naarste vervloeking spookten door zijn hoofd. Hij zou zo graag de cruciatus vloek of ‘avada kedavra’ op hem gebruiken, maar hij wist dat hij Ginny niet zou kunnen helpen als hij in Azkaban zou zitten. Hij richtte zijn toverstok op Ethan en zorgde ervoor dat hij hard tegen de linkermuur aankwam. Het schilderij dat aan de muur hing trilde door de klap maar bleef nog net hangen. Voordat Ethan op kon staan zorgde Draco opnieuw dat Ethan door de lucht vloog en met een klap belandde hij dit keer tegen de grote ladekast tegenover de muur. De spullen in de kast rinkelde en een paar dingen die op de kast stonden vielen eraf. Hij hoorde hoe Ethan jammerde in pijn, maar het geluid leek hem alleen maar meer aan te zetten. Opnieuw liet hij Ethan hard tegen de muur aankomen. Dit keer bleef het schilderij niet hangen en met een klap belandde hij op de grond.

“Stop”, jammerde Ethan terwijl hij zich inmiddels opgerold had in de foetus houding. Hij wist dat hij het nooit van Draco zou kunnen winnen. “Stop alsjeblieft.”
Draco’s ijselijke lach klonk door het appartement. “Stoppen? Ik was nog niet eens begonnen. Bovendien geloof ik niet dat je naar Ginny’s smeken luisterde als zij je vroeg om te stoppen dus ik zou niet weten waarom ik wel naar jou moet luisteren.”
Opnieuw gooide hij verschillende vloeken Ethan’s kant op, vastberaden om wraak te nemen namens Ginny.

Heather Small - Proud

I look into the window of my mind
Reflections of the fears I know I've left behind
I step out of the ordinary
I can feel my soul ascending
I am on my way
Can't stop me now
And you can do the same

What have you done today to make you feel proud?
It's never too late to try
What have you done today to make you feel proud?
You could be so many people
If you make that break for freedom
What have you done today to make you feel proud?

De volgende keer: Ron probeert te helpen