(*)'t conflict van Sado (5)[afgesloten RPG/niet verwijderen]

Eldarion' · 6e jaars Verdiend: 26 Sikkels Woonplaats: Middle Earth

Het conflict van Sado (5)

Welkom in het vijfde topic van Sado!

Kleuren:
Fullbloods: darkorange
Halfbloods: dodgerblue
Mudbloods: indianred
(Nog) onbekende personen: limegreen

Links:
Dé Sado site.
Het Sado forum.
Het sollicitatietopic.

Enjoy!

**Olivier** · Geplaatst: Wo Dec 27, 2006 14:46

Wanneer Caitlin ineens weer verdwijnt gaat hij snel achter haar aan. Het was duidelijk dat zij de Profetie niet zomaar zou laten gaan.

Met snelle passen gaat hij naar de juiste rij en treft daar alleen Grace aan, de Profetie is verdwenen en verbaasd kijkt hij haar aan.

"Wat? Hoe? Waar zijn ze allemaal gebleven?" stamelt hij. "Wat is er gebeurd?"

Olivier kijkt geschrokken naar Sarah als die weer op hem afkomt. Hij hoort de verwensingen met pijn aan en zou bijna willen dat hij niet weer zo had doorgedramd. Voor hij het weet is ze in het niets verdwenen, Billy met zich meenemend.

Maar hij moest afscheid nemen van het verleden. Zijn vader had het hem gezegd, net als zijn opa. Hij had Sarah moeten vermoorden om hen trots te maken, maar dat kon hij toch echt niet... Zou zijn opa ook tevreden zijn als Sarah alleen maar 'weg' was, naar waar dan ook...

OOC: Met ingang van vandaag neemt Rose de rol van Ryan over en ik wil haar daar veel succes bij wensen! Welkom terug in Sado Wink

Reflex · Geplaatst: Wo Dec 27, 2006 15:04

Niets, maar dan ook helemaal niets, heeft Aisha gemerkt van Oliviers eis en wat er vervolgens allemaal gebeurd. Op de ijskoude vloer ligt Aisha met de gedachten in het verleden zachtjes te snikken. Het gezichtje van het kleine meisje hangt op haar netvlies en het lijkt wel alsof ze haar moeder beschuldigend aankijkt.

Zonder ook maar enige wil om overeind te komen, blijft Aisha liggen. De zoute tranen rollen over haar bleke wangen naar beneden. De geur van het meisje kan ze nog ruiken. Het beeld van Olivier die tegen haar begint te praten, op die ene bewuste avond, komt weer bovendrijven. Een brok vormt zich in haar keel en als ze overeind probeert te komen, kost dat veel moeite.

Normaal zou Aisha nu met haar ogen naar Gaia zoeken, maar deze keer niet. Het vuur in haar wakkert aan als de ogen over Olivier glijden, hij lijkt alleen maar te staren naar de plek waar Sarah verdween. Alsof de duivel zich van haar meester heeft gemaakt, schiet Aisha richting Olivier. Haar wand is ze in alle onrust van daarnet kwijt geraakt.

Met haar volle gewicht, wat opzich niet zoveel is, gooit ze zich tegen Olivier aan en met haar armen begint ze in het rond te maaien, proberend hem overal te raken, waar ze maar kan.

**Manouk** · Griffoendor Klassenoudste Verdiend: 0 Sikkels

Mara's herinneringen worden ruw verbroken door geschreeuw.
Ze merkt nu pas dat ze op haar knieën zit. Voorzichtig staat ze op en met haar mouw veegt ze onder haar ogen. Ze ziet de 'ruzie' en hoort Oliviers vraag over geheugensloten breken.

'Ik kan een geheugenslot breken,' zegt ze, niet al te hard. Alsof Olivier haar hulp ooit zou willen.'

'Laten we hier weggaan.'

Ze kijkt Roxan even aan.

**Olivier** · Geplaatst: Wo Dec 27, 2006 17:23

Nog steeds in gedachten verzonken door het plotselinge vertrek van Sarah merkt hij niet dat Aisha op hem afgestormd komt en voor hij het weet ligt hij op de grond.

Verwoed probeert hij zijn toverstok te pakken maar Aisha is zo wild bezig hem pijn te doen dat dat voor hem onmogelijk is. Hij probeert haar zoveel mogelijk af te weren maar heeft daar weinig kracht meer voor.

Geschrokken ziet hij in zijn ooghoeken dat hun worsteling gevaarlijk dicht bij het gordijn plaatsvond. Eenmaal kon hij terugkeren, maar geen tweemaal... Hij moest Aisha terug zien te bedaren.

"Waar" - hij krijgt een stomp in zijn gezicht - "Heb jij in hemelsnaam"- nog één - "last van?" brengt hij uit, hij voelt een straaltje bloed langs uit zijn mondhoek komen.

Snow White Queen · Geplaatst: Wo Dec 27, 2006 17:27

OOC:: *geeft virtuele koekjes aan Sado-ers :')*

Christine kijkt Sarah verbouwereerd aan als die tegen haar begint te tieren. Sarah snapt het niet, wie snapt haar ook? Maar gek genoeg vindt ze dat Sarah compleet gelijk heeft met haar woorden. Inderdaad, ze was waardeloos, en een slechte moeder. Ze verdiende het niet om nog iets te hebben waar ze gelukkig mee zou zijn.

Sarah rukt Jamie uit haar handen, en voor ze het goed en wel beseft, is Sarah verdwenen. Machteloos, bijna emotieloos, staart Christine naar de plek waar Sarah verdween, met haar zoon in haar armen. Ze beseft goed genoeg dat ze niet terug zal komen.

De derde keer dat haar kind haar ontnomen wordt. Eerst Mitch, die ze nu min of meer terug heeft, en dan Jamie, voor de tweede keer al. En altijd was het Christine haar eigen fout. Sarah had echt gelijk. Ze was slecht.

Met die gedachten in haar achterhoofd staart ze nog steeds naar de plek des doems. Het huilen staat haar nader dan het lachen. Of het inéénstorten is misschien nog toepasselijker. Maar Christine blijft trillend op haar eigen benen staan, met een lege uitdrukking op haar gezicht. Haar woede, verdriet en minderwaardigheidsgevoelens zijn te sterk om ook maar enige emotie te kunnen of willen tonen.

Lana kijkt met een pijnlijke blik naar Sarah. Ze staat nog altijd korterbij de ruziënde groep, maar moeit zich er niet mee. Wat ze vreesde was echt gebeurt; Sarah had zich aan het kind gehecht alsof het het hare was. Te vlug, en te veel, iets wat misschien wel normaal was. Lana kan het niet echt weten.

Ze kijkt toe hoe Sarah het kind terug uit Christine haar armen rukt en voelt een steek van medelijden, voor Sarah, voor Christine, maar ook voor Billy, of Jamie. Lana loopt naar Sarah toe wanneer die zich omdraait en van Olivier wegwandelt. Ze wil haar kalmeren, zeggen dat ze het kind misschien beter terug zou geven en dat ze er samen wel uit zullen komen of zo. Maar voor ze het beseft, is ze verdwenen.

Lana knippert ongelooflijk met haar ogen en kijkt naar de plek naast haar, waar Sarah net nog stond. Ze kijkt automatisch naar Christine, die niks in haar armen heeft. Ook de baby is weg. Ze is Verdwijnselt...

"Sarah...? Sarah?! Sarah, kom terug, verdomme!" begint ze na een korte stilte, tegen beter weten in, want ze wist wel dat ze haar niet kon horen. Ze wist wel dat ze weg was, en dan écht weg. Ze zou niet gezellig op haar zeteltje thuis zitten wachten op iedereen.

Opgejaagd begint Lana op en neer te ijsberen, stilaan beseffend dat Sarah echt weg is. Waarom gebeurde er de laatste maanden in Sado, of met iedereen uit Sado, van die dingen, waarom? Het was de bedoeling dat ze dat zouden uitzoeken.

Ze kijkt op wanneer Aïsha opeens op Olivier afvliegt. Lana voelt de drang om Olivier ook neer te kloppen. Door zijn idiotie was ze nu haar zus kwijt. Maar in plaats daarvan laat ze Aïsha maar doorkloppen op Olivier, moeit zich niet en zet zich treurig neer op één van de stenen tribunen.

Grace staart naar de lege plek, waar zojuist heel Sado stond. Ja, zelfs zij had niet gepland dat iedereen meegesleurd zou worden alsof de Profetie een Viavia was. Ze kijkt met een kwade blik om als Nico aan komt lopen. Haat droop van haar gezicht.

"Ik weet het niet!" Grace vloekt. "Dat Volbloedkaaskind pakte de Profetie op en ze verdwenen! Allemaal!" Grace begint bijna krankzinnig haar haar uit te trekken. Alles met kaas is slecht, alles! Niet alleen de Halfbloedkaaskinders of de Volbloedkaasvaders, neen, zelfs de Volbloedkaasneefjes zijn ronduit idioten! Aaaaargh! Dan maakt ze vaart.

"We moeten ze zo snel mogelijk terugvinden!"

Reflex · Geplaatst: Wo Dec 27, 2006 19:22

In haar razernij blijft Aisha doorslaan, schoppen en dergelijke. Zelf merkt ze niet dat ze dicht bij het gordijn komen, ze houdt zich dan ook niet in. Ondertussen doen haar eigen handen ook pijn, maar het weerhoudt haar niet.

Even houdt ze zich in, vermoeid van zichzelf en van alles wat er deze dag al gebeurd is. Even laat ze hem los, maar ze grijpt hem meteen weer vast en begint weer met haar handen in het rond te slaan.

De gedachte aan haar kindje, dat ze nooit meer in haar handen zou houden, dan ze ondanks alles zo graag had willen houden, maakt haar kwader en kwader. Ook al was het zijn kindje...

Oliviers moeizaam uitgebrachte woorden dringen langzaam tot haar door. Met haar beide handen en zoveel mogelijk kracht houdt ze hem tegen de grond gedrukt. Woedend kijkt ze hem aan, al de keren hiervoor waarbij ze hem ook aanviel waren niets vergeleken bij de woede die ze nu voelde. Even bijt ze op haar lip, ze zou hem kapot maken, ze zou doen wat hij bij haar had gedaan, afbreken tot op de grond.

"Wat dacht je?!" Spuwt ze hem toe, waarbij er druppeltjes speeksel in zijn gezicht belanden. "Die maak ik kapot?! Dat vieze gore vuile halfbloedje zal ik eens laten zien dat je alles met hun soort kunt doen?! Dat ze niets waard zijn?! Wat dacht je?!" Met haar smalle handen drukt ze tegen zijn keel aan, alsof ze hem het liefst meteen vermoordt.

**Olivier** · Geplaatst: Wo Dec 27, 2006 20:02

Olivier probeert zich nog steeds onder Aisha's lichaam uit te worstelen maar ze lijkt ineens wel een enorme kracht te hebben.

"Waar heb je het in hemelsnaam over?" roept hij uit als ze antwoord geeft op zijn vraag. "Wat heb ik je misdaan?"

Met al zijn kracht trekt hij haar handen van zijn keel af zodat hij weer normaal kan ademen. Aisha leek echter nog lang niet te willen opgeven.

Hulpeloos probeert hij opnieuw zijn toverstok te pakken te krijgen terwijl hij met zijn andere hand Aisha in zekere mate tegen probeert te houden.

Eldarion' · 6e jaars Verdiend: 26 Sikkels Woonplaats: Middle Earth

Ze kijkt verbaasd toe naar het 'schouwspel'. Het leek bijna onmogelijk; Sarah en Christine die vechtten om een baby, om een onschuldig wezentje. Roxan weet niet hoe ze erover moet denken. Christine is waarschijnlijk de echte moeder, maar Sarah dacht dat ze de nieuwe moeder was. Kunnen ze het niet uitpraten?

Ze schrikt als Sarah verdwijnt met het kind. Het kan niet anders of ze moet Christine daar een enorm verdriet mee doen. Graag zou ze naar Christine lopen en haar iets bemoedigends zeggen. Maar wat is nog bemoedigend in deze situatie? En daarbij, ze kent Christine niet eens...

Als Mara over het geheugenslot begint, beseft Roxan dat ze eigenlijk nog niet zo lang in Sado woont. Een 'mudblood' die een fullblood gaat helpen..

'Ssst,' zegt ze tegen Mara. 'Hij zoekt het maar uit,' zegt ze er zacht achteraan.

...

Aisha die op Olivier afduikt. Roxan weet niet wat ze hiervan moet denken. Zover zij weet had Olivier Aisha nooit écht iets misdaan. Waarom gebeurt dit nu weer? Ze draait zich naar Mara.

'Nee, we gaan hier niet weg. Op een of andere manier horen we hierbij, anders stonden we nog wel in dat ministerie. We moeten afwachten..'

'Trouwens, hoe wilde je hier wegraken?'

Remus · 7e jaars Verdiend: 0 Sikkels Woonplaats: Vampire Mountain

OOC: Yay! Het vijfde topic alweer! ^^ En dat Sado nog vele jaren mag bestaan. xD
O, en een andere link voor de Sado-site: http://www.hetconflictvansado.co.nr. Ik bedoel, da's toch een veel betere url dan zo'n freewebslink? :')

Milosh is, en dat is nog zacht uitgedrukt, erg verrast als Olivier zegt dat Sara tussen hem en Ryan moet kiezen. Van hem mag Olivier best wel een definitief antwoord willen, maar aangezien Olivier er nogal persoonlijke dingen uitgooit en het waarschijnlijk ook niet een geschikt tijdstip is vindt Milosh dat hij het beter ergens anders had kunnen doen.
Dan verklaart Sara dat ze voor Billy kiest, en komt Christine er nog tussen. Na een ruzie tussen de twee vrouwen disapparate Sara... met Billy in haar armen.
Op dat moment rent Aisha naar Olivier toe en begint op hem in te beuken. In eerste instantie wilt Milosh ingrijpen, maar beseft dan dat hij dat maar beter niet kan doen. Zijn blik glijdt over de mensen heen totdat hij Lana ziet. Zwijgend loopt Milosh naar haar toe en gaat dan naast haar op de tribune zitten.

Carpe Diem · Geplaatst: Do Dec 28, 2006 15:44

Mitch kijkt naar het hele tafereel dat zich voor zijn ogen ontvouwd. Hij loop uiteindelijk naar zijn moeder en legt even een hand op haar schouder, niet dat ze daar nu zo veel aan heeft. Maar hij weet ook niet wat hij anders moet doen. Ineens valt Aisha,Olivier aan. verbaast kijkt hij naar het gevecht, als niemand lijkt in te grijpen, besluit hij dat er toch iets moet gebeuren, voordat één van beiden ernstig gewond raakt. Want hoewel hij toch wel iets om zijn broer geeft is hij banger dat Aisha wat overkomt en Olivier kan rare dingen uithalen. Hij loopt naar hun beiden toe en bekijkt het heel even haalt dan diep adem. “Nee, Aisha dit is niet goed, wat het ook is, zo los je het niet op. Asjeblief laat het gaan. we hebben nu andere dingen te doen. stop hier mee.” Niet dat Mitch dacht dat hij hier veel mee zou bereiken, maar hij moest was doen. Hij was te zwak om ze uit elkaar te halen, als hij dat zou willen.

ooc Rot post

Reflex · Geplaatst: Do Dec 28, 2006 19:03

"Ja?! Dat weet je niet meer!" roept ze. Hoewel haar handen niet meer tegen zijn keel gedrukt staan, houdt Aisha Olivier nog steeds goed vast en ze lijkt niet van plan los te laten. "Je was te zat! Je was te zat!"

Ze merkt in eerste instantie ook niet dat Mitch naar hen toe komt lopen, pas als hij tegen hen begint te praten merkt ze hem op. Radeloos drukt ze Olivier nog steeds tegen de grond, maar haar greep wordt slapper.

"Hij verdient het..." zegt ze zachtjes tegen Mitch, terwijl ze uiteindelijk Olivier los laat. "Hij verdient het echt." Vermoeid zet ze zich tegen een muur aan, terwijl ze haar hoofd in haar armen legt. Ze hebben dan andere dingen te doen, haar kan het weinig schelen, de rest mag het regelen.

Zachtjes wiegt ze heen en weer tegen de muur, met haar hoofd tegen haar armen gedrukt, die ze weer om haar benen geslagen heeft. Zachtjes huilend blijft ze zo zitten, geen aandacht meer schenkend aan Olivier, eigelijk aan niemand. Zo blijft ze wachten op de rest dat komen gaat.

Snow White Queen · Geplaatst: Do Dec 28, 2006 19:18

Christine staart nog steeds voor zich uit met een lege blik in haar ogen. Mitch komt bij haar staan, legt een hand op haar schouder, als een steunend gebaar, maar Christine voelt het niet eens. Of toch wel, het haalt haar wat uit haar trance.

Ze schudt lichtjes haar hoofd even en kijkt rond. Als Sarah kon Verdwijnselen, dan kon zij dat toch ook? Ze moest. Ondanks ze het niet meer kan en bijlessen volgt – de reden dat ze eigenlijk op het Ministerie was op deze rotdag – kijkt ze strak en trillend voor zich uit, en probeert de drie punten van het Verdwijnselen in zich op te zeggen, om zich daarop te concentreren. Bestemming, besluitvaardigheid, bedachtzaamheid… Komaan…

Christine zegt de woorden bijna hardop en doet een paar pogingen, maar ver komt ze niet, om maar niet te zeggen dat ze geen millimeter verschoven is. Het frustreert haar, daarstraks was ze alleen haar been kwijt! Zo laag was ze dus gezonken. Ze kon niet meer Verdwijnselen, ze kon amper nog haar toverstok gebruiken om een simpele Reparo uit te voeren. Ze was een regelrechte Muggle – of Squib – geworden. En dat allemaal omdat ze zo’n zwak, slecht schepsel is.

Zuchtend kijkt ze op, zoekend naar een uitweg. Tot haar verbazing ziet ze bovenaan, boven de tribunes, een deur. Een deur die haar bijna uitnodigend toewenkt. Christine loopt naar de tribunes, iedereen negerend. Ze had geen flauw idee waar ze was, maar buiten die deur was er geen andere uitweg. En ze wil hier dan ook geen minuut langer blijven. Haastig en niet echt meer helder denkend klautert Christine de tribunes op, op weg naar de bevrijdende deur.

Lana wilt eigenlijk niet kijken, maar spiekt stiekem vanuit haar ooghoeken toch naar de slachtpartij die er gaande is tussen Aïsha en Olivier. Lana heeft geen idee van wat er gaande is, en eigenlijk wilt ze het ook niet echt weten ook. Aan Aïsha’s geschreeuw te horen klonk het wel ietsje dramatischer dan een weggelopen zus, of een gepest tweedejaartje.

Lana kijkt op als Milosh haar richting uit komt wandelen en zich naast haar neerzet. Ze wendt haar blik af, trekt haar knieën op en kijkt naar haar handen, nadenkend over Sarah.

“Ze komt niet terug, he?” begint Lana dan zacht en somber terwijl ze haar handen naar haar hoofd haalt en haar haar wanhopig achteruit strijkt. “Ze zal niet thuis zitten in haar zeteltje, met die baby in haar armen…” Meteen kijkt Lana op naar Christine. Ze had verwacht dat die zou gaan beginnen schreeuwen of zo, maar in plaats daarvan doet ze niets. Niet dat het Lana gezonder lijkt.

“Ze heeft die baby ontvoerd, Milosh, ontvoerd…” begint Lana dan tegen Milosh terwijl ze de drang net kan onderdrukken van Milosh bij zijn gewaad te grijpen en hem eens goed door elkaar te schudden. Haar vorige angsten komen weer terug bovendrijven, over Grace, dat Lana vermoedt dat alles wat uit haar voortvloeit slecht en verdorven is. Er was weer een bewijs meer.

Lana weet niet wat ze moet denken. Ze zou Sarah missen, maar ze keurt niet echt goed wat ze gedaan heeft, ook al was het misschien te begrijpen. Lana begrijpt het niet, dat kan ze ook niet, ze heeft nooit echt contact gehad met dat kindje. Maar het idee dat ze hem ontvoerd heeft…

Lana kijkt op als ze Christine de tribunes op ziet kruipen. Ze kijkt even om, om te kijken waar Mike is. Die zou deze toestanden vast ook alles behalve leuk vinden, maar hij kende Christine het beste. Vervolgens kijkt ze naar Milosh.

“Moeten we haar tegenhouden?” vraagt ze een beetje bezorgd. Lana had het vage voorgevoel dat iedereen nog altijd in gevaar was en dat ze in feite moesten voortmaken.

**Olivier** · Geplaatst: Do Dec 28, 2006 19:43

Hij schudt de gedachten aan zijn jeugd weg als Olivier tegen zijn dochter begint te schreeuwen. Hij volgt het gesprek nauwlettend en besluit voor zichzelf om in te grijpen als Olivier te dicht bij zijn dochter komt. Hij merkt namelijk dat Olivier op het moment tot alles in staat is.

Hij luistert naar de harde woorden van Olivier die een vader normaal gesproken niet over zijn dochter wil horen. Maar ergens begrijpt hij dat Olivier wil dat Sarah een keuze maakt. Die jongen was zo hopeloos verliefd op zijn dochter. En Sarah wilde hem gewoon niet kwetsen, en Ryan ook niet.

Wanneer Christine ineens naar voren komt en Billy/Jamie opeist weet Mike zeker van wie het briefje op de deurmat van Sarah was geweest. Hij wil tegen Christine schreeuwen dat dit niet het juiste moment is, maar ergens heeft ze wel gelijk. Het is haar baby. Blijkbaar had ze het heel moeilijk met haar beslissing, die ze misschien wel gedwongen had moeten maken. Mike weet niet wiens kant hij moet kiezen en besluit dus maar om niets te zeggen.

Even let hij een seconde niet op en dan is Sarah ineens verdwenen. Geschrokken blijft hij staan. Was hij nu zijn dochter opnieuw kwijt? Dat kon niet! Ze zou gewoon thuis zijn, probeert hij zichzelf wijs te maken.

Helemaal in de war kijkt hij om zich heen, opzoek naar Lana, wat zou zij van het vertrek van Sarah denken? Dan vangt hij haar blik en vraagt ze of ze haar moeten tegenhouden. Niet begrijpend kijkt hij haar aan. Sarah was toch al lang weg?

Maar dan ziet hij Christine naar boven lopen. Als die maar niets raars van plan was. "Christine, stop!" roept hij plots. "Laten we er over praten!"

Hij staat ergens aan de kant samen met Gaia en bemoeit zich nergens mee, hij wil het ook even niet horen. Hij is nog veel te bang dat Grace ineens weer binnenkomt en Gaia en Aisha meeneemt.

Wanneer Aisha op Olivier afstormt kijkt hij verschrikt op. Hij snapt er niks van; net had Olivier nog gezorgd dat zij of Gaia haar leven niet hoefde te geven. Als Aisha eindelijk van Olivier afgaat en tegen de muur gaat zitten en huilt loopt hij op haar af. Hij gaat naast haar zitten.

"Wat is er aan de hand?" vraagt hij voorzichtig. "Moet je, moet je iets vertellen ofzo? Is er iets gebeurd?"

Als Aisha eindelijk ophoud met hem overal te slaan haalt hij opgelucht adem. Hij begreep niet waar Aisha ineens al die kracht en woede vandaan had gehaald. Vlug pakt hij zijn toverstok zodat hij nu in ieder geval veilig is.

Hij kijkt bang naar Ryan, hij heeft het gevoel dat die hem ook ieder moment kan aanvallen omdat hij ervoor gezorgd had dat Sarah nu weg is.

Nico luistert het paniekerige verhaal van Grace aan en probeert haar een beetje te kalmeren. "Rustig, we krijgen ze wel te pakken," sust hij.

Hij pakt een stuk perkament uit zijn zak waarop dezelfde namen staan als op het perkament dat al hun handlangers hadden gekregen. Met 1 tik van zijn toverstok gloeien alle namen licht op.

"Zo, nu zullen ze niet lang meer veilig zijn," zegt hij grijnzend. "Zullen wij ook meehelpen, dan mag jij die ouwe Willebillie vermoorden."

OOC: Hier bannertjes die je kunt gebruiken; de aanvallers komen dadelijk binnenvallen dus maak er maar wat spectaculairs van Razz

http://img123.imageshack.us/img123/305/aanvaller1xw1.jpg
http://img128.imageshack.us/img128/2263/aanvaller2vh0.jpg
http://img128.imageshack.us/img128/1493/aanvaller3yk5.jpg
http://img128.imageshack.us/img128/5852/aanvaller4db6.jpg
http://img299.imageshack.us/img299/9185/aanvaller5ei6.jpg

Snow White Queen · Geplaatst: Vr Dec 29, 2006 0:46

Christine beklimt de stenen banken met enige moeite. Ze is al bijna halfweg als ze Mikes stem achter zich hoort. Een ijzig gevoel verspreidt zich door haar aderen en activeert haar emoties.

"NEEN! NEEN!" roept ze bijna krankzinnig, struikelend over een stenen bank waar ze nog haastiger over probeerde te klimmen. Ze slaat even met haar voorhoofd op de bank. Een snee met een dik staaltje bloed verschijnt, maar Christine merkt het niet eens. Paniekerig kruipt ze verder over de tribunes naar boven.

"Pra- Praten heeft geen zin! Niks heeft nog zin!" En met die laatste woorden in haar achterhoofd, krijgt ze voor de zoveelste keer in haar leven het idee dat ze dood beter af is dan levend. En niet alleen zij, maar de hele wereld. En het idee haar eigen leven te ontnemen was gevaarlijk aanlokkelijker vergeleken met andere keren.

Christine bereikt de bovenkant en rukt de deur open, waarna ze een kamer doorrent, verblindt door tranen. Daardoor loopt ze bijna een bak met hersenen in die gevaarlijk en dreigend met tentakels zwiepen. Christine deinst achteruit. Wat ís dit voor een plek? denkt ze terwijl ze met grote betraande ogen staart naar de bak. Christine hoort naderende voetstappen echo'en door de kamer en kijkt even in de richting vanwaar ze kwam. Ze rukt haar blik van de deur en rent vervolgens naar de andere deur aan de andere kant, waar ze de klink wilt vastnemen om de deur open te trekken. Verbazingwekkend genoeg gaat de deur al open voor ze de deurknop aangeraakt heeft...

Aanvaller nr. 1 (goh, wat klikt dat B100-achtig xD) opent de deur die naar de Breinkamer leidt en ziet tot zijn verbazing dat er iemand aan de andere kant van de deur staat. Vlug houdt hij zijn stok in de aanslag.

"Hallo, popje..." zegt hij grijnzend en in een poging Christine bang te maken, waarna hij haar terug dwingt te lopen, weg van de deur, zodat de andere aanvallers achter hem ook kunnen binnenkomen. Het verbaast hem een beetje dat ze niet in de verdediging gaat. Heeft ze geen stok of zo?

Christine deinst geschrokken achteruit als hij de man ziet die een stok op haar richt. Als ze vier andere gedaantes ziet binnenkomen, krijgt ze even het idee haar stok te nemen, wat ze meteen weer laat varen. Ze kon toch niet meer toveren, en het was vier tegen één. Ze zat als een rat in de val. En als ze even geluk heeft, moet ze zichzelf niet eens de dood injagen...

Christine zet haar keel open in een poging de Sado'ers te waarschuwen - want ze was er zeker van dat ze voor hen gekomen waren - maar de aanvaller richt zijn stok op haar, waarna ze er een rode straal uit ziet schieten. Teleurgesteld dat het geen groene straal is, voelt ze hoe het haar borst doorboort, waarna ze als een kaartenhuisje in elkaar zakt, met het geruststellende idee dat Jamie hier ver weg vandaan en veilig is.

De aanvaller spreekt een non-verbale Paralitis uit zodra hij ziet dat Christine om hulp wilt roepen en kijkt toe hoe ze als een pudding in mekaar zakt. Nu weet hij meteen dat er verderop anderen zitten, dom wicht. Hij gebaart naar de andere vier achter hem dat ze mee moeten gaan naar de andere deur. Statig loopt hij verder, de breinenbak negerend.

Grace knikt resoluut.

"Tuurlijk krijgen we ze te pakken." zegt ze strak. Dat moest gewoon. Hun plan mocht niet in het water vallen. Gemeen grijnzend kijkt ze Nico aan, wanneer hij de namen op het perkament doet oplichten.

"Ouwe Willebillie... Urgh!" herhaalt ze minachtend. "Ik rijg hem aan mijn stok - levend - en dan vil ik hem - levend - en ik verbrand hem als een kip aan het spit - ook levend. Ik zal hem laten zien dat hesp verdorie lekkerder is dan KAAS! Urgh!" Ja, Grace heeft een kaastrauma. Maar Grace haat hem niet enkel omwille van de kaas, laat dat even duidelijk zijn.

Grace zet haar tocht terug al verder, maar stopt dan even, draait zich naar Nico en loopt terug, waarna ze hem lang en gewaagd zoent. Dan breekt ze de kus af.

"Om te zeggen dat ik van je hou, voor moest ik het niet overleven... HAHA!" lacht ze sarcastisch, haar eigen grap toch wel grappig vindend. Ze knipoogt even naar Nico en loopt dan verder.

OOC:: Iets te veel PotC gekeken :'D En veel kleurtjes zijn hip ^^ Enneuhm, ik heb aanvaller 1 NIET geclaimd, dus gebruik 'm maar in geval van aanvallerstekort :'D