Fanfiction Challenge Januari/Februari [stemmen gesloten!]

LavenderBrown · Geplaatst: Vr Jan 26, 2007 22:16

Hallo lieve schrijvers & schrijfsters!

Eerst nog even, heel erg bedankt voor alle mooie kerstinzendingen vorige keer!
Deze fanfiction challenge wijkt een beetje af van wat je normaal gewend bent van de challenge. Er is dit keer namelijk geen thema (hoewel ik nog een hele stapel heb liggen voor de volgende challenges, dus bereid je maar voor), maar je inzending moet aan een aantal regeltjes qua woorden voldoen.

Je inzending moet namelijk beginnen met de volgende woorden:
‘En Anderling zei het nog zo…’ zuchtte

En eindigen met deze:
Dieprode saus

Dan moeten er in je verhaal ook nog de volgende woorden, het maakt niet uit in elke volgorde, gebruikt worden:
Magische Arrestatie Team
Brood
Schilderij
Zwerkbal
Sokken

Al inspiratie?
Stuur je verhaal per pb naar mij toe, tussen

26 januari 2007
&
28 februari 2007

Je kent de vaste regels inmiddels wel…

Je inzending mag minimaal uit 1500 woorden bestaan en maximaal uit 2000
x Het verhaal moet met het thema te maken hebben
x Het moet speciaal voor de challenge geschreven zijn (en dus nergens anders op internet te vinden zijn)
x Je moet het zelf geschreven hebben
x Het moet in AN (Algemeen Nederlands) geschreven zijn; geen breezahtaal en als het kan zo min mogelijk spelfouten. Kijk in ieder geval je inzending even na voor je hem instuurt of laat hem door iemand bèta-readen
x Gebruik in je verhaal óf de Engelse namen uit Harry Potter óf de Nederlandse, anders wordt het verwarrend
x Je mag maximaal 1 verhaal inzenden
x Je inzending moet een Nederlandse titel hebben
x Je inzending moet vóór de uiterste inleverdatum binnen zijn
x Zet je afdeling bij je inzending!
En houd er rekening mee dat dit een forum voor alle leeftijden is.

Nog vragen? Je kunt me altijd pb’en!

Liefs, LavenderBrown/Fleur
– en moge de inspiratie met je zijn!

1. dieprode saus
2. chaos in de grote zaal
3. het voedselgevecht
4. kus me als de schaduw over het zwerkbalstadium valt
5. en winnen zou hij

LavenderBrown · Geplaatst: Do Feb 08, 2007 18:04

Dieprode saus

“En Anderling zei het nog zo…!” zuchtte Lily, “Waarom kon je nu geen tien minuten je kop houden?! TIEN MINUTEN, James!”
James kon de tranen van teleurstelling in Lily’s ogen niet verdragen.
“Lily…” zei hij zachtjes, maar het leek haar alleen nog bozer te maken.
“Pindakaas met Boter James!” Ze haalde een zakdoek uit haar tas en droogde haar ogen. “Al wat ik je vroeg was om één dagje geen strafwerk te krijgen! Al wat je moest doen, was vijftig minuten je grote kop houden! Je wéét wat het voor mij betekende om samen met jou te gaan, en je kon het toch niet laten!”
James kon niets verzinnen dat ook maar in de buurt kwam van een geldig excuus voor zijn gedrag die les. Hij wist inderdaad hoe belangrijk Lily het had gevonden. En hij wist inderdaad dat Anderling hem zijn laatste waarschuwing had gegeven na veertig minuten onophoudelijk gelach en gefluister. En toch… en toch had hij zich laten overhalen door Sirius om mee te doen aan de achterlijkste grap die ze tot nu toe hadden uitgehaald. Ze hadden een stel uiterst stinkende, oude sokken, die Sirius al twee maanden in een gesloten kistje bewaarde voor speciale gelegenheden, achterop Sneeps rug gekleefd, waardoor die een uur in de wind stonk. Het was zelfs de grap niet die hem het strafwerk opgeleverd had. Het was het hooghartig opscheppen erover in de les Transfiguratie dat Anderling ertoe gedwongen had hem die avond regels te laten schrijven.
“Ik, euh…” begon James, maar hij kon zijn zin niet afmaken en keek zijn vriendin wezenloos aan. Lily schudde ongelovig haar hoofd en keek hem gekwetst aan.
“Laat ook maar zitten.” fluisterde ze gesmoord.
Het klonk alsof ze het opgaf, alsof ze hém opgaf. Met tranen in de ogen, draaide ze zich om en liep gebroken weg.
James keek haar na en voelde zijn hart breken. Hij wou haar achterna gaan, maar wist dat er niets was dat hij nu kon zeggen om het beter te maken. Hij haatte zichzelf. Waarom had hij ook zijn mond niet gehouden zoals ze hem gevraagd, nee, gesméékt had?
Hij schopte tegen de muur, wat hem een boze blik van het schilderij erboven opleverde.
“Jongeman, reageer u alstublieft niet uit op schooleigendommen. Verniel thuis maar een muur!”
James had veel zin om de bekakte man in het schilderij een dreun op z’n canvas te geven, maar hield zich wijselijk in.

“Gaffel!” klonk een vrolijke stem in de gang. James kreunde, niet nu! Maar Sirius had hem al ingehaald en met een sierlijke zwaai haakte hij zijn arm rond James’ nek en gaf hij een vriendschappelijke klop op z’n schouder.
James mompelde iets, dat amper kon doorgaan als ‘Hallo’, maar Sirius leek het gebrek aan enthousiasme niet te merken.
“He, wat denk je, zullen we Secretus met een bezoekje vereren? We hebben hem al bijna een uur met rust gelaten. Vervloekte lessen!”
Maar James’ hoofd stond niet naar Secretus pesten, of wat voor andere rotzooi hij normaal gezien samen met Sirius uithaalde. Steeds opnieuw zag hij die teleurgestelde tranen in Lily’s ogen staan…
“Wat? Euh… een andere keer, Sluipvoet.” mompelde James afwezig. “Zwerkbaltraining…” voegde hij er vaag aan toe.
“Hoezo, die was gisteren toch?” vroeg Sirius verbaasd. Hij ging voor James staan en dwong hem te stoppen en hem aandacht te geven. “Alles in orde?” vroeg hij argwanend.
“Ja.” antwoordde James kort en liep zijn beste vriend voorbij. Maar Sirius gaf zich nog niet gewonnen.
“Nee dus…” zei hij, terwijl hij weer voor James’ neus ging staan. “James,… Gaffel… Je weet toch dat je me alles kunt vertellen? Wat is er?”
James zuchtte en gromde, wetend dat Sirius hem niet met rust zou laten voor hij opbiechtte wat hem zo dwars zat dat hij zelfs geen zin had om Sneep te pesten, “Anderlings strafwerk vanavond.”
“Nou en? Neem gewoon wat van ons zelf-replicerend perkament waar ze nog niet van weten mee en je bent er in een uurtje vanaf!”
James zuchtte, stond stil en keek Sirius aan, die verward terugkeek, zich duidelijk niet bewust van de reden waarom James zo neerslachtig rondliep.
“Het strafwerk zelf is niet het probleem…” zei James moedeloos, “Alleen had ik Lily beloofd dat ik met haar mee zou gaan naar Slakhoorns feestje vanavond, en nu kan ik niet… Het was nogal belangrijk voor haar…”
“Oh” mompelde Sirius en ging met z’n hand onwennig door zijn haar. “Nou ja, zo geweldig zijn die feestjes ook weer niet… Ik ben blij dat ik een goede uitvlucht heb om niet te hoeven gaan! Ik krijg het die oude walrus maar niet aan het verstand dat ik niets meer met m’n familie te maken wil hebben, en ze al zeker niet aan hem wil voorstellen…”
James voegde er in gedachten aan toe wat Sirius niet zei, maar wel dacht: ‘En Regulus zal er ook zijn…’
Heel eventjes waren de twee luidruchtigste jongens van heel Zweinstein stil, elk in hun eigen gedachten verzonken.
Maar niet veel later werd dit unieke gebeuren verstoord door de bel die ging en Sirius die vrolijk uitriep: “Oh, goed! Lunch!” En met een stralende lach, die twee meisjes uit het eerste jaar bijna deed flauwvallen, sleurde hij James achter zich aan, de Grote Zaal binnen.

Aan tafel was Lily nergens te bekennen. Zonder er ook maar het kleinste beetje aandacht aan te besteden, smeerde James marmelade over zijn brood en de helft van zijn hand. In tegenstelling tot Sirius, hechtte Lily wél veel waarde aan Slakhoorns feestjes. Hij wist het van het moment dat Lily hem plechtig had meegevraagd naar het feestje dat die avond zou gaan plaatsvinden. Ze nam niet zomaar aan dat hij met haar zou gaan, omdat ze samen waren, ze vroeg het hem. Hij had haar uitnodiging aanvaard en zo beloofd om er te zijn voor die dag. En hij had haar – weeral – teleurgesteld.
Toen Anderling de Griffoendortafel passeerde, sprong James recht. Sirius keek hem verbaasd aan, volgde zijn blik naar Anderling en zei waarschuwend:
“Nee James, doe dat maar niet! Je weet hoe ze zal reageren!”
Maar James luisterde niet, liep achter de professor Transfiguratie aan en ging pal voor haar neus staan, zoals Sirius daarnet bij hem gedaan had, met het zelfde gevolg: Anderling stopte en keek hem verveeld aan.
“Wat is er, Potter?” Ze keek hem streng aan, haar ogen waarschuwend dat hij moest oppassen wat hij zei.
“Kan ik m’n strafwerk niet morgen maken, professor?”
Anderling keek hem merkwaardig aan, alsof ze niet kon geloven dat iemand zoveel lef had.
“Nee, Potter, dat kan zeer zeker niet! Dit is niet onderhandelbaar!” Haar mond was gereduceerd tot een uiterst dun lijntje, amper zichtbaar op haar gezicht, “Ofwel daag je vanavond op, ofwel mag je elke avond regels schrijven tot Kerstmis!”
En met een laatste geïrriteerde blik op de zwartharige jongen voor zich, liep ze naar de hoofdtafel om te eten, iets mompelend over de onbeschaamdheid van de jeugd tegenwoordig.
Met een grote zucht pofte James weer naar aan de tafel.
“Ik zei het je toch…” plaagde Sirius zangerig, maar James reageerde er niet op.

Lily liet een kleine zucht ontsnappen. Ze leunde met een schouder tegen een muur en keek verveeld naar de andere genodigden van Slakhoorns feestje. Ze liet de wijn in haar glas langzaam rondjes draaien. Voor het eerst vond ze een van haar favoriete professors feestjes waardeloos. Ze was ook niet in de juiste stemming hiervoor…
Af en toe kwamen er wat mensen een praatje met haar maken en dan spendeerde ze tien minuten met een uiterst saaie conversatie over de sterktes en gebreken van het Magisch Arrestatie Team, of de gehele geschiedenis van de Cambridge Cannons…
Af en toe kwam er een jongen vragen of ze wou dansen, maar ze zei telkens nee. Ze voelde zich te moe om een voet voor de andere te zetten…
Ze besloot net dat ze eigenlijk liever naar bed ging toen ze een zachte tik op haar schouder voelde. Ze keek achterom en zag daar tot haar grote verbazing James staan, in z’n beste gewaad, die naar haar glimlachte. Haar mond viel open, en ze stammelde:
“Ja- James? Maar jij had toch strafwerk?! Hoe… Wat…”
Hij nam haar hand vast en keek diep in haar groene ogen, alvorens hij knikte en op zachte toon zei: “Jij bent mij meer waard dan Anderling, haar regels tot Kerstmis, of gevoel in mijn vingers…”
Lily had het even moeilijk haar ogen droog te houden. Ze wierp zich in zijn nek en fluisterde zachtjes: “Dank je…”
Ze haakten hun vingers in elkaar en zachtjes en teder kuste hij haar.
“Trouwens, ze weten nog steeds niets van het zelf-replicerend perkament af…” voegde hij er grijnzend aan toe.

En terwijl James een lachende Lily met een sierlijke boog meenam naar dansvloer, rolde een druppel rode wijn langs haar glas, dat verlaten op een tafeltje stond. Langzaam baande het z’n weg via de voet van het glas naar het donkere eikenhout van het tafeltje. Daar mengde het zich met een beetje stof en vormde een dikke, dieprode saus.

LavenderBrown · Geplaatst: Do Feb 08, 2007 18:09

Chaos in de Grote zaal

“En Anderling zei het nog zo…” zuchtte Sirius, zijn mond in een uiterst pijnlijke grimas vertrokken. “Waag het niet nog eens zo’n streek uit te halen, ik laat je alle trappen naar de eerste verdieping schrobben! Op de dreuzelmanier!” imiteerde hij professor Anderling met een hoog stemmetje.
“Tja, wie niet horen wil…” grijnsde James als antwoord. Remus keek lachend naar Sirius en sloeg hem ‘vriendschappelijk’ op zijn rug.
“Au! Remus, pad die je bent!”
Remus glimlachte onschuldig naar Sirius en grijnsde naar James .
“En ja, ik moet maar voelen. Maar zó erg? Ik geloof dat mijn schouders nooit meer dezelfde zullen zijn!”
Lily lachte spottend, terwijl ze langs het gedeelte van de tafel van Griffoendor liep waar de vier jongens zaten.
“Misschien had je daar aan moeten denken voordat je alle slangen van Zwadderich van een paardenhoofd voorzag?” vroeg ze cynisch.
“Ach, die ene keer…”
“Twee keer, Zwarts, twee keer.”
“Oke, maar het was toch grappig…”grinnikte Sirius.
“Vond jij...”
“En James!” schoot Sirius meteen in de verdediging. “Toch, James?”
Onschuldig fluitend keerde James zich van Sirius af.
“fijn, bedankt voor de steun, makker,” mokkend draaide ook Sirius zich om.
James keerde zich om en grijnsde breed.
“Het wás grappig. Lily, geef het toe, het was hilarisch. Of heb je Secretus’ blik niet gezien? Ik dacht dat hij in huilen zou uitbarsten! Kom op, ben je nu mijn vriendin of niet?”
“Op momenten als deze zou ik willen van niet, James. Dat is zó gemeen! En Anderling had groot gelijk, dat ze je straf gaf. Het was verdomme twee keer! En de eerste keer was ze nog mild geweest, met honderd strafregels.”
Sirius snoof honend, maar Lily ging onverstoorbaar door.
“Dat je het nog een tweede keer waagde was ongelooflijk stom! Je hebt het verdiend.”
Verontwaardigt en met open mond staarde hij haar aan. Lily lachte.
“Je moet er maar voor boeten.”
“Aah, Lily, kom op!” smeekte Sirius. “Een klein spreukje en ik ben er van af!”
“Sirius,” zuchtte Lily.
“Alsjeblieft, alsjeblieft, alsjeblieft?” Sirius knipperde met zijn ogen.
“Maar die spreuk heb ik nog niet genoeg geoefend!”
“Ach, Lily, erger kan het niet worden!”
“Oh, vooruit dan maar. Maar op eigen risico, durf je dat aan?”
“Helemaal!” Triomfantelijk ging Sirius rechtop zitten, hoewel zijn schouders dat, aan zijn gezicht te zien, nog niet helemaal aankonden.
Met een bezorgd gezicht pakte Lily haar toverstok uit haar tas.
“Defluodolor,” mompelde ze en ze oefende de beweging.
“Goed, Sirius, weet je het heel zeker?”
“Ja, schiet nou maar op!” antwoordde Sirius ongeduldig.
“Goed,” Lily schraapte haar keel. “Klaar? Drie… twee… een: Defluodolor!”
Een paarse straal schoot uit de punt van haar toverstok en wikkelde zich om Sirius.
De hele grote zaal viel stil. Allemaal keken ze met een verbaasde blik naar Sirius, of beter gezegd, naar zijn haar.
Lily sloeg geschrokken haar hand voor haar mond. James lag bulderend van het lachen over de tafel. Daarna barstte de hele zaal, als op commando, tegelijkertijd ook in lachen uit.
Zo snel hij kon pakte Sirius een pannendeksel en bekeek zijn spiegelbeeld.
“Paars!” schreeuwde hij uit. “Lily! Waarom is mijn haar paars?”
Lily giechelde zenuwachtig. “Eh…tja, eigen risico…”
James lachte zo mogelijk nog harder en zei: “Ach, Sirius, bekijk het van de positieve kant: we weten nu in elk geval dat paars niet jouw kleur is!”
Sirius wierp James een dodelijke blik toe keek nog eens naar zijn spiegelbeeld.
“Ze zouden het Magisch Arrestatie Team moeten laten optreden bij verkeerd uitgevoerde spreuken. Zeker als de tovenaar, of in dit geval heks, al van tevoren wist dat ze het niet kon.”
“Zeg, Sirius, nu moet je niet mij de schuld geven! Ik heb je gewaarschuwd!”
“Dat weet ik, ik maakte maar een grapje! Dit is niet iets wat professor Anderling niet kan herstellen. Ik denk zelfs dat ik het zo houd, zouden de meisjes dat interessant vinden?”
Lily sloeg haar ogen ten hemel en nam plaats naast James, die nog steeds slap lag van het lachen.

“Hé, Zwarts!” riep een zwadderaar door de grote zaal. “Is dit soms weer zo’n wanhopige poging om aandacht van die dellen van Griffoendor te krijgen? De enige die ooit in jou geïnteresseerd zal zijn, is de reuzeninktvis, en dan alleen ’s nachts, in het donker!”
Het harde gelach van de hele Zwadderichtafel dreunde door de grote zaal. James was stilgevallen en ontmoette Sirius’ brutale blik. Beide pakten een homp brood en doopte die in de champignonsaus.
“Drie,” begon Sirius met aftellen.
“Twee,” grijnsde James.
“Een!” schreeuwden ze tegelijk, en nog voor Lily “Waag het niet!” kon gillen, hadden ze de druipende smurrie naar de Zwadderaar geslingerd. De hompen brood raakten hem allebei; de een in het gezicht; de ander barstte uit elkaar en werd een vieze vlek op zijn gewaad. Woedend stond de zwadderaar op.
“Vuile bloedverraders! Dat zet ik jullie betaald!” Hij greep het eerste waar hij bij kon, wat een kalkoenworstje was, en smeet het in de richting van Sirius. Sirius probeerde weg te duiken, maar vlak voor het worstje hem raakte veranderde het van richting en vloog tegen een schilderij. Sirius keek verbaasd om, om Lily grijnzend, met haar toverstok in haar hand, te zien staan. Sirius knikte goedkeurend en keek vrolijk weer om.
De hele Grote zaal was nu in opschudding. Een Huffelpuffer was in gevecht met iemand van Griffoendor. Een groepje Ravenklauwers had zich over een groepje Zwadderaars ontfermd. De meeste studenten waren echter in het wilde weg aan het gooien. Professor Perkamentus keek glunderend de grote zaal door, terwijl professor Anderling naast hem ontsteld haar handen voor haar mond hield. Ze wilde streng opstaan, maar professor Perkamentus’ hand hield haar tegen. Ontdaan keek ze hem aan, maar toen bleek dat hij bij zijn besluit zou blijven, ging ze zitten en at verder, zij het met een zuinig trekje om haar mond.
Sirius en James grijnsden naar elkaar, grepen allebei een hevig tegenstribbelende Lily bij de hand, en stortten zich in het strijdgewoel.
Stukken kip, spek en aardappelen, gekookt en in puree, vlogen door de lucht. Eerst rukte Lily zich los en probeerde zich nog te beschermen met haar armen boven haar hoofd, maar enkele seconden later kreeg ze door dat dat hopeloos was. In een moment was haar hele gewaad overdekt met etensresten. Een meisje van Ravenklauw kwam naar het groepje toe, haar hand vol aardappelpuree. Met een grote zwaai gooide ze de aardappelpuree richting James.
“Alleen omdat je niet van me kon winnen met zwerkbal?” vroeg James liefjes, vlak voor hij de aardappelpuree omzeilde. “Haal het maar niet in je hoofd dat je wel van me kunt winnen met een voedselgevecht! Pak aan!” Hij pakte een handvol worteltjes een mikte. Het meisje dook weg, maar dat was verloren moeite. De worteltjes smakten tegen haar hoofd en sommigen lieten een oranje vlek achter. Het meisje keek moordlustig maar droop toch af.
“Wie was dat?” vroeg Lily geamuseerd.
“De zoeker van het Ravenklauwteam,” legde James nonchalant uit. “Ze kan maar niet van me winnen.”
Lily giechelde en gaf James een zoen. “Je bent ook wel heel erg goed. Zelfs in voedselgevechten. Je hebt nog zo goed als geen etensresten op je gewaad ”
James knipoogde en draaide zich om, op zoek naar zijn nieuwe slachtoffer. Zo vlug ze kon pakte Lily een handvol wortelstamppot en wreef het over James’ haar.
“Je moet daarentegen nog wel leren wie je wel kunt vertrouwen, en vooral: wie niet,” lachte ze, waarna ze maakte dat ze wegkwam. James ging achter haar aan, maar verloor haar uit het oog toen hij tegen Sirius opbotste. Die had het op wonderbaarlijke wijze voor elkaar gekregen geen voedsel op zich te krijgen, zijn gewaad was het enige gewaad in de volledige grote zaal, dat nog helemaal zwart was. Sirius keek tegen wie hij was opgebotst en begon te lachen toen hij James herkende.
“Paars mag dan misschien niet mijn kleur zijn, oranje is zeker niet de jouwe!” Hij grijnsde wreedaardig en smeerde nog wat extra wortelstamppot in James’ haar.
“Oh ja?” vroeg James, waarna hij zijn hoofd zo krachtig schudde, dat kleine kloddertjes wortelstamppot alle kanten in vlogen. Sirius’ gezicht en gewaad waren overdekt met oranje stippen en hij keek uitermate gewelddadig. Hij stond net op het punt om James aan te vallen, toen een stuk vlees, vermoedelijk een karbonaadje, hem hard tegen zijn hoofd raakte. Met een ruk keek Sirius om.
“Jij weer!” zei hij dreigend, en achter hem pakte James alvast een pan jus. De Zwadderaar hief zijn handen afwerend op, maar dat weerhield Sirius er niet van dreigend een stap naar voren te zetten. De Zwadderaar kromp in elkaar maar bleef dapper staan.
Sirius grijnsde voldaan en wenkte James. Met een verschrikkelijke splash kreeg de Zwadderaar de pan jus over zijn hoofd. Met druipend haar keek hij hen geschokt aan. Sirius liep naar hem toe, tilde zijn gewaad op tot zijn knieën, en liet het laatste beetje jus in zijn schoenen lopen. De witte sokken zaten binnen de kortste keren vol met bruinige vlekken. Sirius knipoogde, haalde zijn schouders op en liep de menigte weer in, op zoek naar zijn volgende slachtoffer.

Professor Perkamentus stond op en klapte in zijn handen. Binnen enkele seconden was de complete Grote zaal stil en waren alle gezichten op professor Perkamentus gericht. Perkamentus glimlachte.
“Goed, mijn beschaafde en nette studenten. Ik denk dat het tijd is om de winnaar aan te wijzen.”
De eerste blikken die de studenten uitwisselden waren verward, maar al snel klapte en juichte iedereen.
“Ik denk dat ik een goed idee heb, van wie wel eens de winnaar zou kunnen zijn. Meneer Sirius Zwarts, kom naar de lerarentafel!”
Onder luid gejuich liep Sirius naar voren en schudde professor Perkamentus de hand.
“Goed, zoals jullie allemaal ongetwijfeld hebben gezien, is meneer Zwarts, samen met meneer Potter, de aanstichter van deze chaos. Meneer Potter was echter dom genoeg om iemand te vertrouwen, die niet bepaald te vertrouwen was.
Daarom is Sirius, de aanstichter van de meeste schade, maar ook degene die zelf de minste schade heeft ondervonden, de terechte winnaar van dit voedselgevecht! Daarom zal hij ook een speciale prijs in ontvangst mogen nemen!”
Perkamentus hief glimlachend zijn toverstok. Sirius weerde zich af met zijn armen, maar het was al te laat. Binnen een seconde werd hij overdekt met een waterval van dieprode saus.

LavenderBrown · Geplaatst: Vr Feb 09, 2007 20:00

Het voedselgevecht

‘En Anderling zei het nog zo,’ zuchtte Lily, ‘Waarom moet je zonodig altijd Sneep te pakken nemen, Potter?’
Lily had samen met haar beste vriendinnen Nina en Nicole in de Grote Zaal zitten te eten. Niet veel later waren ook James, Sirius en Remus erbij komen zitten.
‘Je weet toch dat ik Secretus niet uit kan staan, Lily, schat van me.’
Remus zuchtte en schudde zijn hoofd. Het was duidelijk dat hij de manier van versieren van James niet kon waarderen. Sirius daarentegen lachte en vond de opmerking van James goed geplaatst.
‘Maar je weet toch dat je uit het Zwerkbalteam wordt gezet als je hier verder mee gaat?’ ging Lily verder, ‘Anderling heeft al duidelijk gemaakt dat zij daar hoogstpersoonlijk voor zal gaan zorgen.’
Dit keer was het James die zuchtte. ‘Anderling kan mij niks maken,’ beweerde hij, ‘Als ik Secretus nog een keer zwaar beetneem, kan alleen het Magische Arrestatie Team mij oppakken.’
Hij grijnsde en stootte Sirius aan. Die gaf hem een knipoog en ze liepen samen lachend weg. Remus schudde zijn hoofd, keek Lily en haar vriendinnen veelbetekenend aan en liep achter zijn vrienden aan.

Drie dagen later zaten Lily en Nina in de Leerlingenkamer. Ze werkten aan een werkstuk voor professor Slakhoorn, genaamd Ideale Toverdranken Voor Het Onthullen Van Geheimen. Toen Nina voor de zoveelste keer zuchtte en een zin doorstreepte, kwam Nicole binnen. Ze was totaal over haar toeren.
‘Waar zijn mijn sokken? Ik weet zeker dat ik ze goed onderin mijn koffer had gelegd! Ik denk dat Potter en zijn kruiperige vriendjes erachter zitten! Of weten jullie waar ze zijn?’
Lily keek haar vriendin verbaasd aan. Wie raakte er nou in paniek over gewone sokken? Het was alsof Nicole Lily’s gedachte kon lezen.
‘Het waren geen gewone sokken! Ze waren van mijn oma. Zij zei tegen mij, vlak voordat ze stierf, dat ze magisch waren. Ik ben daar nooit achter gekomen, maar ze zijn gewoon zo dierbaar voor me!’
Nina kwam medelevend uit haar stoel overeind en klopte Nicole op haar rug. ‘Het komt wel goed, meisje. We vinden die sokken wel, al worden we door het Magische Arrestatie Team opgepakt.’
Er verscheen een waterige glimlach op het gezicht van Nicole. ‘Bedankt,’ mompelde ze.
Lily stond grimmig overeind en deed er nog een schepje bovenop. ‘Ik denk dat het tijd wordt dat James en Sirius hun lesje leren. Ze gaan nu echt te ver en dat gaan we ze laten merken ook.’
Nina en Nicole keken Lily een beetje verbaasd aan. Lily was geen engeltje, maar nu deed ze wel erg eng. Nina en Nicole wisten allebei dat Lily ergens vanbinnen toch een zwak had voor James en andersom ook. Ze hadden al jaren geprobeerd hen te koppelen, en nu, in hun zevende jaar, moest het er toch maar eens van komen. En misschien, heel misschien, was dit nu de juiste gelegenheid…

De volgende dag zaten de zevendejaars van Griffoendor en Ravenklauw bij Bezweringen. Professor Banning had hen er voor de zoveelste keer op gewezen dat de examens eraan kwamen.
‘En het is van essentieel belang dat jullie je best doen. Jullie weten dondersgoed wat er allemaal van jullie PUISTen afhangt,’ piepte professor Banning voor de zoveelste keer. Lily luisterde aandachtig, steunend met haar kin op haar hand, maar James daarentegen zuchtte diep en richtte zich weer zijn perkament, waarop hij met Sirius galgje weer hervatte. James zat met zijn gedachten echter heel ergens anders. Hij dagdroomde over Zwerkbal. Wat als Lily gelijk had en hij inderdaad geen Zwerkbal meer mocht spelen? Dat zou echt zo rot zijn. En hij kon het al helemaal niet maken tegenover Lily. Hij zag haar gezicht al voor zich. Boos en diep teleurgesteld…
Tegen het einde van de les Bezweringen had James zijn besluit gemaakt. Hij vond dat Zwerkbal en Lily twee goede redenen waren om op te houden met zijn flauwe gedoe. Het werd tijd dat hij volwassen werd. Af en toe een grap uithalen kon geen kwaad, vond hij, en vooral Sneep kon nog wel eens wat verwachten. Hij grijnsde in zichzelf.

Toen James na de lunch alleen naar de kerkers liep voor hun les Toverdranken, stond er opeens een woedende Lily voor zijn neus. James keek haar zowel geschrokken als verbaasd aan. Lily kon het niet laten een grijns te onderdrukken bij het zien van James’ gezicht. Daarna kwam ze weer terug in haar rol.
‘Ben je verbaasd me zo te zien?! Dat had je zeker niet verwacht, hè?! Hoe durf je dierbare spullen van anderen te stelen? Wat is dat nou weer voor een actie? Jij bent daar wel goed in, zeker: anderen van streek maken?’
Lily was echt boos. Alles wat James haar de afgelopen zeven jaar had aangedaan kwam bij haar naar boven.
‘Lily,…,’ begon James zachtjes, maar geschrokken.
‘Noem me geen Lily!’ beet ze hem toe. ‘Maar mag ik mijn verhaal niet vertellen?’ vroeg James bedeesd.
‘Ja, oké, ga je gang maar…,’ zei Lily kalm, maar ze was nog steeds boos.
‘Mag ik eerst vragen wat je bedoelt met “dierbare spullen van anderen stelen”?’
‘Weet je dat dan niet?’ antwoordde Lily.
James schudde zijn hoofd en Lily zei: ‘Heb jij de sokken van Nicole dan niet gestolen?’
James schudde opnieuw zijn hoofd en zei: ‘Ik ben geen engeltje, maar ik zou nooit andermans spullen stelen. Ik weet namelijk zelf hoe het is om dingen kwijt te raken die je dierbaar zijn.’ Lily keek hem vragend aan en hij ging verder.
‘Toen ik ongeveer tien jaar was, werd er in ons huis ingebroken. Het was ongeveer twaalf uur ’s nachts en mijn ouders en ik lagen al in bed. Mijn ouders sliepen waarschijnlijk al, maar ik was klaarwakker. Ik hoorde dat de inbrekers de trap opliepen en mijn kamer binnenkwamen.’
James hoorde Lily naar adem snakken en vervolgde zijn verhaal.
‘Ik deed net alsof ik sliep en ik hoorde dat ze iets uit mijn kamer meenamen. Ik durfde de hele nacht geen oog meer dicht te doen en de volgende ochtend wilde ik weten wat ze hadden meegenomen. Het bleek het schilderij te zijn, dat ik al mijn hele leven op mijn kamer had hangen. Als ik boos was, kwam ik door dat schilderij weer tot rust. Het was dus erg dierbaar voor mij.’
Lily keek angstig en vroeg: ‘Heb je het dan nooit meer teruggevonden?’
‘Nee,’ fluisterde James. ‘En daarom zou ik nooit iets van anderen stelen.’
Lily wist niet wat ze hoorde. De altijd “o zo stoere” James werd gevoelig. James keek Lily aan.
‘Het spijt me voor alles.’ Er rolde een traan over James’ gezicht en Lily kwam even woorden tekort.
‘Mij ook,’ zei ze toen. Hun gezichten kwamen wel heel dicht bij elkaar. James voelde Lily’s warme adem in zijn gezicht.
‘Ik hou van je,’ zei Lily zachtjes en ze veegde de traan van James’ gezicht weg.
‘Ik ook van jou.’
En na die woorden zoenden ze. Het was het beste gevoel wat Lily ooit had gehad en haar maag maakte een driedubbele salto. Zo bleven ze een tijdje staan, dicht tegen elkaar aan. Na een tijdje grapte James: ‘Volgens mij hebben we al een half uur van Toverdranken gemist.’
Hij grijnsde, maar Lily wilde per se nog naar de les. Na een paar minuten liepen ze hand in hand naar binnen. Professor Slakhoorn keek verbaasd op van een ketel en wist niet wat hij zag. Lily en James. Hand in hand. Hij knipperde met zijn ogen en James zag dat de andere leerlingen net zo verbaasd als Slakhoorn keken. Onno Nozel liet zelfs verkeerde ingrediënten in zijn ketel vallen, waardoor er wazige, donkergroene rook opsteeg vanuit zijn ketel.
Ze gingen op hun plaats zitten en deden net alsof er niks gebeurd was. Sirius grinnikte en knipoogde naar James. Nina en Nicole daarentegen keken Lily stomverbaasd aan.
‘Het is goed,’ zei Lily zachtjes, ‘Ik leg het straks wel uit.’

Nadat Lily het hele verhaal aan Nina en Nicole had verteld, grijnsden ze allebei.
‘Ik wist het wel,’ zei Nina lachend. ‘Het moest er gewoon een keer van komen.’
Nicole daarentegen leek teleurgesteld. ‘Ik vind het heel leuk voor je, Lil,’ gaf ze als verklaring, ‘maar ik heb nog steeds mijn sokken niet terug.’
Lily glimlachte naar haar en zei mysterieus: ‘Dat zit wel goed, denk ik.’
Nicole keek Lily vragend aan, maar die zei: ‘Je komt er nog wel achter.’

Na het avondeten liepen Lily, Nina en Nicole samen naar boven, om nog wat huiswerk te maken. Lily en Nina zaten al gebogen over het opstel dat Anderling hen had opgegeven. Het onderwerp was Ongeregistreerde Faunaten En Hun Straf. Terwijl ze wat informatie opzochten, kwam Nicole gillend naar beneden.
Nina keek op en vroeg: ‘Wat is er gebeurd, Nic?’ Nicole zei niets, maar liet alleen een klein, slordig geschreven briefje zien.

Lieve Nicole,
Sorry van je sokken, die je dierbaar zijn.
Ik besefte dit niet, maar hier heb je ze terug.
Liefs…

Lily glimlachte. Ze wist het wel. Alles zou goed komen…

Het was inmiddels een week later. Nicole was er nog steeds niet achtergekomen wie haar het briefje had gestuurd. De examens kwamen er langzaam maar zeker aan. Ze zaten met z’n drieën aan de tafel van Griffoendor in de Grote Zaal. James schoof aan naast Lily en pakte haar hand vast.
‘Ben je er klaar voor?’ fluisterde hij in haar oor.
‘Ik altijd,’ antwoordde ze grijnzend.
Lily gaf James een kneepje in zijn hand. Dat was het signaal voor een heus voedselgevecht. Sirius en James sprongen overeind en begonnen iedereen eerst met brood te bekogelen. Iedereen aan de tafel schrok op, maar toen ze in de gaten hadden wat er aan de hand was, deden ze maar al te vrolijk mee. Nadat Nicole wat brood ontweken had, keek ze op en zag dat de hele Grote Zaal zich inmiddels in het voedselgevecht had gestort. Tussen alle heen en weer rennende leerlingen zag Nicole Sirius naar haar wuiven.
Zodra Sirius zag dat Nicole naar hem keek, riep hij door het gegil heen: ‘Ik was het Nicole, diegene van dat briefje! Toen James zei dat Lily boos was, vond hij dat ik jou je sokken terug moest geven! Ik vind je leuk, Nicole, al heel lang! Wil je nu wel iets met mij?!’
Plotseling was het stil. Sirius besefte niet dat iedereen zojuist had gehoord wat hij had gezegd. Nicole keek beschamend naar de grond en Sirius liep naar haar toe.
‘En?’ vroeg hij zachtjes.
‘Ja,’ antwoordde Nicole zachtjes. ‘Wat zei je?’ vroeg Sirius grijnzend. ‘Ja, ik wil wel wat met je,’ zei Nicole toen hard genoeg, zodat iedereen het kon horen.
‘Nou, waar wachten jullie nog op?!’ riep Sirius. ‘VOEDSELGEVECHT!’ Nadat iedereen zich weer had gericht op het voedselgevecht, keerde Sirius zich naar Nicole. Ze keken elkaar aan, wisten dat ze elkaar nooit meer zouden verlaten en zoenden elkaar, terwijl ze allebei besmeurd werden met een dieprode saus.

LavenderBrown · Geplaatst: Zo Feb 25, 2007 19:22

Kus me als de schaduw over het zwerkbalstadium valt.

‘En Anderling zei het nog zo…’ zuchtte Hermelien Griffel luid. “je mag je spullen niet laten slingeren, Harry. Voor je het weet zijn ze gestolen.”
“Maar wat moet iemand nu met een paar sokken?” Harry keek diepongelukkig. Ergens in mij riep een stemmetje dat ik ze onmiddellijk moest teruggeven. Ik had ze toch eerlijk gevonden. De zwerkbalcabines van Griffoendor stonden wagenwijd open. Ik kon het natuurlijk weer niet laten. Het nieuwtje dat Harry Potters gelukssokken waren gestolen was al snel de hele school doorgegaan. Ik ben geen dievegge maar gewoon een fan. Ik nam ze om een stukje van Harry bij me te hebben. Net als al de andere dingen die ik van hem nam. Mijn hele kamer is zowat een Harry-paradijs. Het ligt vol met sokken, onderbroeken, door hem betoverde voorwerpen en zelfs de resten van zijn oude Nimbus2000. Niemand wist er van en ik denk dat niemand het ooit geraden zou hebben maar ik ben nu eenmaal tot over mijn oren verliefd op de Harry Potter. Hij is gewoon geweldig. Ik kan gewoon niet begrijpen waarom sommige tegen hem zijn. Hij is zo lief en begrijpend. Je kunt je niet voorstellen hoe goed het voelt al hij me weer eens verdedigt wanneer mensen op me schelden. De tafel van Ravenklauw, waar ik op het moment zit, is enorm opgetogen over de zwerkbalwedstrijd van morgen. Harry zal namelijk niet of heel slecht spelen. Hij is zijn gelukssokken kwijt die hij altijd draagt voor wedstrijden. Dat komt hun natuurlijk goed uit. Ze hopen nu eens eindelijk te kunnen winnen. Harry schijnt onverslaanbaar te zijn. Twee meiden kijken me raar aan als ze voorbij lopen en hebben het duidelijk moeilijk om niet in lachen uit te barsten. Ik vraag me af wat er gebeurd zou zijn als ik niet in Ravenklauw terecht zou zijn gekomen. Misschien had ik dan wel vriendinnen. Ik vond het geweldig toen ik met Harry mee kon vechten op het ministerie. Het gaf me het gevoel iets te betekenen. Voor het eerst in mijn leven had ik een doel. Als je niet word gewaardeerd dan kan een klein beetje vriendschap al een godsgeschenk zijn. Je wordt de scheldwoorden heus wel gewoon. Het zijn de blikken die de meeste pijn doen. De gedachte nutteloos te zijn en niets te betekenen is veel erger dan het idee er alleen voor te staan.

O jee, daar komt hij. Ik concentreer me snel terug op mijn stuk brood. “Hey Loena.” Ik glimlach verlegen. Na een enorm geforceerd gesprek waarin ik doodnerveus was, lopen we samen de grote zaal uit. We komen aan de al lang gevreesde splitsing. Het gebeurt namelijk wel vaker dat hij met mij de zaal uitloopt. Dan nemen we altijd afscheid op dezelfde manier. Hij zegt dat hij ervandoor moet. Ik zeg dat ik ook nog werk heb. Hij loopt langzaam weg en ik ga de andere kant op. Dan draaien we ons allebei nog eens om en roepen om te beurt tot ziens. Harry lijkt nerveus. Zijn ogen schieten heen en weer. Als we stilstaan bij de splitsing, blijft de” ik moet weg” verdacht lang weg. “Weet je Loena.” Zegt Hij twijfelend. “ Ik vind je best leuk enzo.”
Wow Loena niet zweven je hoort weer dingen die er niet zijn.
“Wat zei je?” Hakkelde ik.
“ Ik ben verliefd op je.” De woorden rollen over zijn lippen. Zo stil en zo snel dat ik ze bijna niet kan verstaan. Plots neemt hij mijn hand en trekt me naar zich toe. Zijn ogen, die een prachtig groene kleur, hebben komen steeds dichterbij. Zijn lippen raken nu bijna de mijne. Als ze elkaar raken is het alsof ze elkaar nooit meer willen loslaten. Het lijkt een eeuwigdurende kus. Het is een droomkus. Je kent ze vast wel, zo eentje waarbij je het gevoel hebt dat je wordt weggezogen van de wereld. Het enige wat nog bestaat zijn jij en hem. Een schilderij waar een oude man opstaat kijkt beledigt. Hij vindt het duidelijk niet leuk dat ik en Harry hier aan het zoenen zijn. Harry drukt me nog een vluchtige kus op de lippen en loopt naar zijn leerlingenkamer. Ik blijf versteend staan kijken hoe hij de gang uitwandelt. Ik zou zelfs durven zweren dat ik hem een vreugdesprongetje heb zien maken. Ik loop huppelend naar mijn slaapkamer en val met een immens grote glimlach in slaap.

De volgende ochtend spring ik uit bed. Mijn haren doe ik zorgvuldig in een staart met een rekkertje waar twee radijsjes aanbengelen. Dit past goed bij de oorbellen die ik in heb. Harry moet vandaag zwerkballen. ‘Als dat maar niet verkeerd afloopt’ denk ik ongerust. Ik kijk dromerig uit het raam. Het stormt en een bliksemschicht doet af en toe de hemel oplichten. Plots denk ik aan de sokken. Ik zou ze natuurlijk ook gewoon kunnen teruggeven. Wat als hij kwaad op me wordt of nog erger als er iets gebeurt nu hij zijn sokken niet heeft. Ik rommel even in mijn hutkoffer en haal er een paar rode sokken uit. Als je eraan ruikt hebben ze net als Harry een speciale geur die lijkt op die van een apart iets. Ik kan het niet beschrijven maar toch ben ik helemaal ingepalmd door de sterke geur die ik ook rook toen ik hem zoende. Mijn voeten dragen me rustig de vele trappen op weg naar de grote zaal af. De hele school kijkt me raar aan en wijst me aan. Ik kan me al voorstellen was ze zeggen. Het is vast een variant van alle mogelijke uitdrukkingen die hun verontwaardiging over Harry’s keuze voorstellen. Lijpo en Potter, dat is waarschijnlijk een nieuw wonder. Ik meen zelfs iemand te horen fluisteren dat ik hem vast vergiftigd heb. Harry gebaart dat ik bij hem moet komen zitten. Ik stap dus met lood in de schoenen naar de tafel van de griffoendors. Ik vertel het hem gewoon niet. Het zijn maar een paar sokken. Ik kleef snel een glimlach op mijn gezicht en ga naast hem zitten. Dat levert me extra boze blikken op van Ginny Wemel. Zij is de enige die ik een vriendin kan noemen. Ze denkt nu vast dat ik haar bedrogen heb. Ik wist immers maar al te goed hoe dat ze gek was op Harry. Hermelien kijkt me een beetje raar aan en op Rons gezicht staat zoals altijd een domme uitdrukking. Met zijn rare blik en lichtjes groen getinte huid lijkt hij sprekend op een booneendje. De hele tafel lacht luid als ik het hun vertel. Ach het is hun schuld niet dat ze niets afweten van fabeldieren. Harry lijkt een beetje nerveus. “Is alles oké?” vraag ik heb terwijl ik naar zijn bleke gezicht kijk. Hij knikt van ja en eet voort. Als hij niet zo onhandig te werk ging zou het me niet eens zijn opgevallen. “Laten we gaan wandelen.” Zegt hij na een tijdje. We wandelen langs het meer. Mijn hand verstrengelt in de zijne. “ Ik ben nerveus voor de match.” Hij kijkt dromerig voor zich uit en het lijkt alsof hij juist niets gezegd heeft. Ik weet niet of hij dat nu wel echt zei of dat ik me het verbeeldde. “ Je kant het heus zonder die kousen hoor.” Hij knikt. In de verte doet de staf ,onder begeleiding van het magische arrestatieteam, een poging om er voor te zorgen dat de wedstrijd zo veilig mogelijk verloopt. Je weet maar nooit de laatste tijd. Harry geeft me Zachtjes een kus in de hals. Ik schrik even. Hij grijnst ondeugend en ik beantwoord die grijns met een hartstochtelijke kus. Weer lijk ik mezelf te verliezen. Harry moet echt een goede kusser zijn. Een rode bos haar komt op ons afgelopen. Al van ver kan je zien dat het één van de Wemels is. Pas wanneer de gedaante ons bijna heeft bereikt, kan je merken dat het Ginny is.
“Harry je moet je gaan omkleden.” Hijgt ze.

Een luid applaus klinkt door het stadium. Zeven strepen flitsten erdoorheen en ik kijk gespannen naar het schouwspel. De sokken in mijn binnenzak lijken te prikken. Ik begin te beseffen wat een risico ik hier neem. Het stadium brult en tiert als de jongen achter de megafoon ‘Potter’ roept. Ik klap beleefd mee. Eerst gebeurt er niets. Griffoendor laat zoals altijd Ravenklauw in het zand bijten. Ron Wemel verrast iedereen door geen enkele bal door te laten. Plots schiet Harry naar de ringen. Hij heeft duidelijk de snaai gezien. Plots gebeurt iets wat niemand had zien aankomen. Harry’s handen glijden van de bezem en even lijkt het alsof hij blijft zweven. Hij valt en voor mij leek het minutenlang te duren. Het harde gillen van hysterische leerlingen dringt niet tot me door. Ik ren naar beneden. Als ik op het plein aankom ligt Harry al op de grond. Ik hef zijn hoofd zachtjes op en begin te huilen als ik plots een kleverige vloeistof aan mijn handen voel. De smurrie doet mij denken aan mijn moeders spaghetti… die had dezelfde dieprode saus.

LavenderBrown

Oh jee, ik ben iets te laat met het posten van de laatste inzending. Deze kwam gisteravond nog binnen, dus hij telt gewoon nog mee (:

En winnen zou hij.

‘En Anderling zei het nog zo…’ zuchtte Hermelien luid, een haarlok achter haar oor stekend.
‘Wát zei Anderling nog zo, Griffel?’ vroeg de net voorbijkomende Draco, haar naam uitspuwend alsof het een stuk vuil was. Neerbuigend als altijd keek hij haar aan, maar Hermelien perste haar lippen demonstratief op elkaar terwijl ze de gedachte “Negeren, negeren, negeren” in haar achterhoofd hield. Deze techniek paste ze wel vaker met succes toe, dus ook nu.
Draco had blijkbaar niet veel zin om haar echt te treiteren, of hij moet gemerkt hebben dat ze niet zou toegeven aan zijn gesar, want met een achteloos gebaar draaide hij zich om en liep met zijn lijfwachten Korzel en Kwast, en zijn vurige aanbidster Patty Park terug naar de tafel van Zwadderich. Daar nam hij een stuk brood, nam er een hap van en rechtte zijn rug - een goede houding is alles, had zijn vader hem vroeger vaak gezegd. Malfidus had geen honger, maar er stond voor zo meteen een partijtje Zwerkbal op het programma, dus moest hij zich goed voeden. Hij was stiekem best benieuwd naar het gespreksonderwerp van Hermelien en haar twee vriendjes, net. Wie weet mocht Potter niet meedoen van Anderling, omdat hij iets mispeuterd had. Al snel verwierp Draco echter die gedachte, Anderling wou te graag winnen van Zwadderich. Als hij dacht aan Anderling, en die belachelijke afdeling van haar, overspoelde een golf van minachting hem meteen. Zijn gedachtegang werd onderbroken door Patty Park, die met de Ochtendprofeet voor zijn gezicht aan het zwaaien was.
‘Wát?’ vroeg hij bruusk.
‘Heb je dit al gelezen? In de Verdonkerdemaansteeg is een tovenaar opgepakt omdat hij iets verboden zou gekocht hebben bij Odius & Orlof. Er staat niet in wat, dus het moet wel heel erg zijn. Het magische arrestatie team is er aan de pas moeten komen en-’ ratelde Patty, totdat Draco haar onderbrak.
‘Denk je dat dit me ook maar een zier interesseert?’ zegt hij gevoelloos, en met een kille ondertoon in zijn stem.
Patty zweeg abrupt en een rode blos verscheen op haar wangen. Ze wist niet wat ze moest antwoorden dus staarde ze naar haar yoghurt en roerde er lusteloos met een zilveren lepeltje in. Iederéén kon zien dat Patty een zwak had voor Draco, maar zelf gaven geen van beide eraan toe. Ze twijfelde even of ze zou vragen “Is er wat?” aan Draco, maar deed het dan toch niet; ze hield er niet van als ze werd afgeblaft, en al helemaal niet door Draco Malfidus.
Draco keek verveeld de zaal rond, wierp zijn stuk brood hard neer in zijn bord en schoof zijn stoel met een schrapend geluid naar achteren. Hij stond recht, duwde Patty die ook was rechtgestaan weer op haar stoel en beende de Grote Zaal uit.
Hij vertoefde niet vaak alleen in het kasteel, maar soms kon hij gewoon even niemand om zich heen verdragen. Soms was hij Korzel, Kwast en Patty, die altijd als schoothondjes achter hem aan liepen, echt beu. Aan de andere kant was hij blij dat hij mensen had die hem steunden, en waarop hij kon terugvallen. Niet dat hij dat ooit aan hen zou mededelen, maar het was toch zo. Hij rende de trappen op met twee tegelijk - natuurlijk sprong hij behendig over de losse trede, een gebroken been had hij vlak voor dé Zwerkbalmatch van het seizoen niet nodig - en hoorde een schilderij luid naar hem roepen. Hij bleef even staan voor het schilderij, dat een middeleeuws tafereeltje uitbeeldde, schudde dan zijn hoofd en liep verder naar de leerlingenkamer. Hij negeerde de schouderklopjes die hij kreeg als speler van het Zwerkbalteam, en liep de leerlingenkamer meteen door naar de slaapkamers.
Daar nam hij zijn splinternieuwe bezem van onder zijn bed, legde hem teder op zijn bed en streek er met zijn vingers over. Het naamplaatje glansde en schitterde, de bezemharen stonden perfect recht en er zaten geen splinters uit de bezem. Draco hijste de bezem op zijn schouder, nam zijn Zwerkbalkleren bij elkaar en vertrok weer uit de slaapkamer. Terwijl hij door het portretgat klauterde, vielen zijn twee sokken uit zijn hoopje kleren. Met veel moeite raapte hij ze weer op en stuntelig sprong hij uit het portretgat. Snel richtte hij zich weer op, en vol trots paradeerde hij door de gangen van Zweinstein. Kin omhoog, borst vooruit, schouders op. De houding van een trots man.
Toen hij een blik wierp in de Grote Zaal, zag hij dat die al voor een groot deel was leeggestroomd op de voorbije tien minuutjes. Er kwam altijd een grote massa kijken naar Zwerkbalmatchen, en als het Zwadderich tegen Griffoendor was, al helemaal. Het kon hem niets schelen dat zowat heel Ravenklauw en Huffelpuf ook supporterden voor Griffoendor; dat maakte de kick van het winnen net groter. Want winnen zou hij.
Draco liep snel door naar het stadium, en werd opgeslokt door de menigte. Zijn witblonde haar glansde in het zonlicht, zijn verstand stond op nul en in zijn ogen kon je bijna zijn niet in te tomen wil om te winnen zien. Hij zag plots Hermelien Griffel haastig voorbijkomen, en kon zich net inhouden haar geen pootje te lappen of een snijdende opmerking te geven. Hij moest zijn energie opsparen voor de wedstrijd; dan zou hij hen wel een lesje leren. Hij kwam aan bij het immense stadium en bleef even staan om het goed te bekijken. Elke keer weer overviel het hem; die grootte, die oppervlakte, al de toeschouwers op de tribunes. Na ongeveer een halve minuut rende hij verder naar de kleedkamers. Hij werd goed ontvangen door zijn teamspelers en knikte hen nors toe. Woorden waren niet nodig. Zenuwen begonnen op te komen; zijn vingers begonnen te tintelen en hij had geluk dat hij niet deed aan nagelbijten, anders zou er geen stukje nagel meer overblijven. Draco kleedde zich traag aan - hij had nog meer dan tijd genoeg - en trok zijn groen zwerkbalgewaad recht. Zijn ogen fonkelden en hij voelde zich klaar om zich te meten met de bekende Harry Potter. Terwijl hij dacht aan Harry balde hij onwillekeurig zijn vuisten en zijn ogen schoten vuur. Die stomme halfbloed met zijn modderbloedje en bloedverrader als vrienden. Terwijl hij Draco had kunnen kiezen, zoveel jaren geleden..
‘We moeten het veld op, Malfidus. Stop met dromen,’ siste een medespeler naar hem.
Malfidus knikte bruusk en stapte het veld op, onder luid applaus van de Zwadderaars en hard gejoel van de andere afdelingen. Hij trok zich er niets van aan, maar greep zijn bezem nog een beetje steviger vast. De aanvoerders gaven elkaar een hand - onder zware dwang van Madame Hooch - en de spelers gingen allemaal klaarstaan bij hun bezem.
‘Zet je klaar.. Ja.. Opstijgen maar!’ riep mevrouw Hooch, en ze blies op haar fluitje.
Meteen suisden vele spelers in rode en groene gewaden door de lucht, beukten de Beukers erop los en was de Snaai verdwenen, tussen de wolken. Na drie minuten stond het al 10-0 voor Griffoendor en de menigte juichte. Draco echter, luisterde niet naar het commentaar maar tuurde door de lucht, op zoek naar de kleine snaai. Af en toe keek hij ook eens naar Harry, maar die cirkelde maar wat rondjes om het veld en juichte blij bij het eerste doelpunt.
Draco zag hoe Plank, de Wachter van Griffoendor, behendig de Slurk ving en wierp naar Angelique. De jagers van Zwadderich gingen meteen achter haar aan, probeerden de bal af te pakken en dat lukte uiteindelijk met behulp van een ronddwalende beuker.
Na ongeveer twintig minuutjes stond het 50-70 voor Zwadderich. Veel voorsprong was dit niet, dus de snaai hadden ze zeker nodig. Net als Draco doelloos aan het rondvliegen was over het veld, zag hij Harry rechtsomkeert maken. Draco’s blik vloog meteen naar hetgeen waar Harry naar kijkt, en ook hij zag een schittering aan de zijkant van het veld, slechts een paar centimeter boven de grond. Hij schatte vliegensvlug zijn kansen in, merkte dat hij dichterbij de snaai was dan Harry, en zette een duikvlucht in. Hij leunde helemaal voorover op zijn bezem en deed zijn uiterste best goed te sturen. Hij en Harry kwamen nu nek aan nek. Hij stak zijn hand uit, probeerde Harry weg te duwen zonder resultaat, en.. Zag dat de snaai alweer weg was. Even keek hij met zijn vuilste blik naar Harry, trok snel weer op en viel net niet tegen de grond.
Ondertussen was het al 100-80 voor Griffoendor en Draco vloekte binnensmonds op de snaai. Minuten gingen voorbij, en het werd alsmaar spannender. Na drie kwartier spelen stond het 150 tegen 110 en was het beginnen regenen.
Plots zag Draco het; de snaai bevond zich aan de doelpalen, zo’n vijf meter boven het grasveld. Hij zag dat Harry een heel eindje verderop was, en vloog snel naar beneden. De snaai kwam dichter- en dichterbij en hij kon het kleine ding al bijna voelen. Draco keek over zijn schouder naar Harry, die hem op de hielen zat en.. BAM. Een koude, harde stof raakte hem en hij viel van zijn bezem. Hij was tegen de doelpaal gevlogen.
Het laatste wat hij zich nog kon herinneren was het gewaad van Harry Potter, dat de kleur had van dieprode saus.

Er waren niet zoveel inzendingen deze keer, maar bij deze is dus de fanfiction challenge definitief gesloten!
Je kunt vanaf nu maximaal 3 stemmen uitbrengen op je favorieten (:

× Iedereen heeft 3 stemmen. Gebruik de stemmen goed, want je krijgt er niet meer!
× Alle stemmen die na de opgegeven uiterste datum binnenkomen, zijn ongeldig.
× Het is de bedoeling dat de verhalen anoniem blijven/zijn. Als je toch weet van wie een verhaal is, ga dat dan niet aan iedereen vertellen.
× Geef een onderbouwende mening waarom je erop stemt! Wees wel vriendelijk en beleefd. Je mening moet minstens 15 woorden zijn, anders telt je stem niet mee.
× Stem niet op jezelf: Je stem telt niet mee en het staat niet echt intelligent.
× Stemmen word gedaan in dit topic en kan alleen tussen het begin van het stemmen en de uiterlijke datum (hieronder).

Als je stemt, moet je dat volgens het volgende lijstje doen:

Citaat:

Dit is mijn ... (1e, 2e, 3e) stem
Titel:
Mening:

Het stemmen begint op: 1 maart
Het stemmen eindigt op: 15 maart

Josse

Dit is mijn 1e stem
Titel: Dieprode saus
Mening: Ik vind het een heel goed verhaal! De woorden die er verplicht in moesten zitten zijn goed verwerkt, het lijkt niet zo onnatuurlijk. Bovendien is het een mooi stukje. Ik vind het einde mooi, met de dieprode saus.

LavenderBrown schreef:

Langzaam baande het z’n weg via de voet van het glas naar het donkere eikenhout van het tafeltje. Daar mengde het zich met een beetje stof en vormde een dikke, dieprode saus.

Weer eens wat anders dan bloed of tomatensaus...
Bovendien, I love

JAmes!

**Shirley**

Mijn eerste stem naar Dieprode saus.

Het is gewoon mooi geschreven en de woorden zijn goed verwerkt. Niet zo van 'die moeten er nog even bijgepropt worden'. En het woord dieprode saus op zich is op een mooie manier gebruikt. Creatief op deze manier! Ik zou persoonlijk niet verder komen als pastasaus....

**Smalofski**

Jammer dat er zo weinig inzendingen waren... Maar het was ook best een moeilijke opdracht...

Stem 1: Choas in de grote zaal
Ik vind deze wel leuk. Het is goed geschreven en het gaat over de Marauders, die toevallig *kuch* m'n lievelingspersonages zijn. Ik moet zeggen dat ik het einde niet echt had zien aankomen Embarassed

Whahaha, Perkie is zo grappig XD

Stem 2: En winnen zou hij
Dit is ook zeer goed geschreven. Ondanks het feit dat ik niet van sport hou, en daar hoort Zwerkbal ook bij, ga ik hier toch op stemmen. Het verhaal was in mijn ogen wat saai (maar dat is onvermijdelijk bij Zwerkbal bij mij...) maar de schrijfstijl was echt wel goed, en dat maakt heel wat goed.

M'n derde stem laat ik zo denk ik...

(*) Smalofski (*)

mrs. Diggory · 2e jaars Verdiend: 236 Sikkels Woonplaats: Diggory Mansion

Ten eerste wil ik zeggen dat ik het een geweldige opdracht vind!

mijn eerste stem gaat naar Dieprode saus.
Ik vond het verhaal mooi, origineel en tja, James... Wink

Er zaten weinig spelfouten in, de zinnen liepen goed, en het paste goed
bij de karakters van James en Lily. Absoluut mijn eerste stem!

Ik heb de verhalen goed bijgehouden, en ik dacht echt dat het bij
één stem zou blijven, maar met dat laatste verhaal...

Dus, mijn tweede stem gaat naar: En winnen zou hij
Ook dit verhaal is goed, al is het niet erg verassend. Zelf had ik de woorden er ook op andere plaatsen ingeplakt, sommige vond ik nu nogal
storen. Toch was het goed geschreven, dus met recht mijn tweede stem.

groetjes,

mrs. Diggory

Potterfreaky

Mijn eerste stem gaat naar: Dieprode saus
Het is een mooi verhaal, niet een opsomming van de verplichte woorden.
Het gaat over lily en james en dat vind ik altijd leuk.Verder was het foutloos en de karakters worden goed beschreven.

mijn tweede stem gaat naar: En winnen zal hij
Mooi verhaal, leuk over zwerkbal, daar houd ik van. het is ook echt een verhaal en ik had het einde ook niet verwacht; dat Draco toch zou verliezen. Ik vond de laatste zin erg origineel.; eens geen saus of bloed.

Myrthe · 3e jaars Verdiend: 213 Sikkels Woonplaats: My lovely home

Dit is mijn eerste stem
Titel: kus me als de schaduw over het zwerkbalstadium valt
Mening: Ik vind het een erg mooi verhaal, goed geschreven. De gevoelens van Loena zijn erg duidelijk geschreven. Het verhaal spreekt me echt heel erg aan.

Dit is mijn tweede stem
Titel: het voedselgevecht
Mening: Echt heel mooi gedaan, hoe James van een stoere jongen een gevoelige jongen kan worden. En hoe Lily vertelt dat ze van hem houdt. Ook vind ik het erg leuk gedaan van hoe Sirius en Nicole smane komen. Echt heel mooi geschreven en de inhoud is ook heelm mooi.

Dit is mijn derde stem
Titel: dieprode saus
Mening: Het is echt heel mooi geschreven, ik kreeg helemaal medelijden met Lily. Het was echt duidelijk dat ze het vervelend vond dat James niet mee kon.

Lilytje · Beginnend Tovenaar Verdiend: 1 Sikkels Woonplaats: HPF

1ste stem: Dieprode saus

Ik vond dit echt een heel mooi verhaal. Er werd heel goed beschreven hoe teleurgesteld Lily wel was omdat James zich nu niet voor één keer kon gedragen. Gelukkig maakt hij het goed op het eind, al moet hij nu wel tot Kerstmis strafwerk maken Very Happy

Ik vond de laatste zinnen ook heel erg mooi, ik vind een druppel wijn vermengd met stof heel origineel bedacht, eens iets anders dan spaghettisaus of bloed (niet dat die verhalen niet goed zijn Wink

)

2de stem: Chaos in de Grote Zaal

valt het soms op dat ik van marauderverhalen hou? Razz

Ik vind dit een heel leuk verhaal... Sirius met roze haar Very Happy

En Perkie is gewoon grappig Razz

3de stem: Kus me als de schaduw over het Zwerbalstadium valt

Dit keer geen marauderverhaal...
Ik vind dit een heel mooi verhaal. Een Harry/Loena-ship vind ik alleen niet zo geloofwaardig (wel dat Loena op Harry verliefd is, maar Harry op Loena?) maar ondanks dat het dus niet mijn favoriete ship is, vond ik het toch heel mooi beschreven. En het einde is zooo zielig, maar wel heel erg mooi... Arme Loena Crying or Very sad

En Harry natuurlijk Smile

xXxLilytje

DragonFly · Beginnend Tovenaar Verdiend: 23 Sikkels

Kus me als de schaduw over het Zwerbalstadium valt

ik vind dit echt een heel mooi verhaal.
Leuke titel en ik ben wel voor die ship, ja.
Dus zeker blijven schrijven Wink

*is fan*

LavenderBrown

Oh jee, iets te laat.
Nou ja, de challenge is nu dus offiiceel gesloten!

Bedankt voor het meedoen & het stemmen, iedereen (:
En omdat ik wat te laat ben, vond ik het gemeen om Elyse nog te gaan pushen om nog zo'n mooie banner te maken, dus heb ik er - tot grote kwelling van jullie ogen zometeen - zelf één gemaakt.

Dus bij deze presenteer ik de lelijke banner en de duidelijke winnaar van de fanfiction challenge:

En op een gedeelde tweede plaats, Sofie met Winnen zou hij en Lotia Scarlet met Kus me als de schaduw over het Zwerkbalstadion valt.

Hier is de lijst met verhalen + auteurs:
1. Dieprode saus - Smalofski
2. Chaos in de grote zaal - mrs. Diggory
3. Het voedselgevecht - lieske90
4. Kus me als de schaduw over het zwerkbalstadium valt - Lotia Scarlet
5. En winnen zou hij - Sofie

De nieuwe challenge staat op de stoep, en ik hoop op een iets grotere lijst inzendingen (:

Heb je nog vragen/opmerkingen/kritieken/smeekbedes om me om te kopen met koekjes... voor wat weet ik niet?
De pb-box is altijd open!

Tot de volgende challenge,
Fleur