[AF] I swear

jilly-ann · Geplaatst: Za Apr 14, 2007 14:00

Ik post hem dan toch maar op aanraden van Duffie Wink

Hoofdstuk 1 [af]
Hoofdstuk 2 [af]
Hoofdstuk 3 [af]
Hoofdstuk 4 [af]
Hoofdstuk 5 [af]
Hoofdstuk 6 [af]
Hoofdstuk 7 [af]
Hoofdstuk 8 [af]
Hoofdstuk 9 [af]
Hoofdstuk 10 [af]
Hope you like it Wink

jilly-ann · Geplaatst: Za Apr 14, 2007 14:01

Hoofdstuk 1. Probleem brief

Zuchtend liet Gwen Casters op haar bed vallen. Haar kamer was simpel ingericht maar dat kwam omdat ze er niet vaak was. Haar muren waren lichtblauw geverfd en op als vloer had ze laminaat. Dat was lichtbruin van kleur. Er stond een hemelbed met een klamboe erover heen. Een bureau met een bureau stoel en een computer die weer op het bureautje stond. Haar bureau stoel was met blauwe stof bekleed zodat het in de kamer zou passen. Een paar posters hier en daar hingen aan de muren maar je zag amper van wie ze waren omdat ze helemaal vergeeld waren door de zon. Gwen zuchtte een keer diep, ze lette niet echt op haar kamer of hoe die ingericht was. Zelfs de kast tegenover haar bed met al haar kleren kon haar niet veel schelen. Gwen voelde veel verschillende emoties waarvan een paar de kop boven uit staken; boos, verwarring en verdriet. Die gevoelens gaven haar het gevoel van onmacht. Niet zoals een paar dagen geleden met haar moeder toen ze hopeloos argumenten aan het opratelen was waarom ze zo perse nog op Vesta zou moeten blijven. Niet dat het veel geholpen had, haar moeder beloofde het alleen maar met haar vader te overleggen en door hem mocht ze er in de eerste plaats al niet heen. Haar gedachte dwaalden af terwijl ze naar het plafond staarde van haar kamer. Een getik op haar ruit die afkomstig was van een sneeuwwitte uil deed haar echter opschrikken. Verbaasd keek ze ernaar. Ze kende de uilen van haar vriendinnen maar deze kende ze helemaal niet. Ze liep toch naar haar raam toe, deed deze open en gaf de uil een uilenvel die ze altijd klaar had liggen. Vaak kreeg ze uilen van haar vriendinnen binnen maar zelf had ze er geen. Voorzichtig pakte ze de brief van haar pootje –Gwen nam aan dat het een vrouwtjes uil was -af en opende de brief nieuwsgierig.

Beste iemand,

Misschien is het wel raar dat ik nu deze brief aan het schrijven ben maar het moet. Ik vertrouw Hedwig erop dat de brief naar iemand wordt gestuurd die het waard is.
Ik denk gewoon dat ik iemand nodig hebt die naar me luistert. Niet mijn twee beste vrienden maar iemand die het van buitenaf kan zien, die geven meestal logischere antwoorden.
Ik weet nou niet bepaald wat ik moet schrijven. Dus ik stop maar weer.

Gwen keek wanhopig op het stukje perkament voor een afzender maar dat was hopeloos. Gwen krabbelde snel wat terug en gaf de brief aan Hedwig. Dat was immers de naam van de uil volgens de brief. Ze had enkel om zijn naam gevraagd en voor de rest niks, geen afzender. Een roep om haar naam deed haar opschrikken terwijl ze de uil had staan bewonderen aan de horizon. Meteen besefte ze dat het de stem van haar moeder was geweest en nieuwsgierig waar het over ging liep ze naar beneden toe.
‘Ik heb het met je vader er over gehad en we hebben besloten dat je niet mag gaan,’ zei haar moeder streng. Dat was ze bijna vergeten. Ze mocht niet eens meer naar haar toverschool toe. Haar vertrouwde Vesta waar ze al 6 gelukkige jaren opzat. Nog nooit was Gwen zo teleurgesteld geweest, al kwam een half uur geleden wel akelig dichtbij in de buurt. Gwen wilde haar mond weer boos opentrekken totdat ze de blik van haar moeder zag dat het niet alles geweest was. ‘Je vader en ik zijn helaas overeengekomen dat je volwassen bent volgens de wet en we weten ook hoe koppig je bent. We hebben besloten je op Zweinstein hoge school voor hekserij en hokus pocus te sturen. Ik heb al gecorrespondeerd met Minerva Anderling en die heeft je een plekje kunnen regelen.’
Een warm gevoel spreidde zich in het lichaam van Gwen, ze voelde haar maag een sprongetje maken van blijdschap. Ze keek dankbaar naar het plafond toe, niet dat ze gelovig was hoor. Het was gewoon een gewoonte. Een rare gewoonte weliswaar. ‘Mam je bent de beste,’ zei ze glimlachend en ze knuffelde haar moeder even. Dit had ze al tijden niet meer gedaan dus die was er een beetje verwonderd van. Gwen was en bleef natuurlijk een lastige puber die vaak buien had die haar ouders helemaal gek maakten. Vrolijk danste Gwen door de huiskamer heen totdat ze een uil weer op het raam hoorde kloppen. Zuchtend keek ze op maar toen zag dat het de uil was van Layla. Lachend hoorde ze haar moeder iets mompelen als in de trant van; ‘Die meiden kunnen ook niet zonder je’ voordat Gwen de tijd nam naar het raam te lopen om die open te maken.

Hey Gwen,

Ik heb van mijn moeder gehoord dat je naar Zweinstein mag. Drie keer raden, ik mag ook. Nou ja ik word verplicht maar nu jij mag vind ik het niet eens erg. Wel jammer dat we onze boeken al hebben, het zijn dezelfde als op Vesta. Mijn moeder roept me, dus ik ga weer.
Zie je snel.

Layla.

Met een glimlach liep Gwen naar boven toe om een stuk perkament te pakken en een uilenvel pakte ze beneden uit de kast. Een inktpotje pakte ze ook snel uit dezelfde kast en ze ging aan tafel zitten. Terwijl Sparky vrolijk op zijn uilenvel knaagde. Sparky was een energieke uil en Gwen had altijd al gevonden dat Layla hem de juiste naam gegeven had.

Beste Layla,

Ja ik mag ook. Al vind ik het wel jammer dat we niet naar Vesta gaan. Het is toch wel een uitdaging ineens naar een grotere en veel bekendere school te gaan. Ik wed dat er wel een miljoen tovenaarsleerlingen op zitten. Het is wel jammer dat we onze boeken al hebben, want dan hadden we weer samen kunnen gaan winkelen. Mijn moeder was overigens niet blij met de vele kleren die ik gekocht had. Gelukkig had ik ze echt nodig dus lang bleef ze niet boos.

Gwen

Zodra Sparky klaar was met zijn uilenvel bond Gwen het briefje voor haar beste vriendin er met moeite op. Niet dat ze het erg vond, Sparky bracht tenminste leven in de brouwerij. Sparky was een best wel een dikke uil en hoewel die niet de grootste was, was hij ook niet klein om te zien. Zijn bruine veren straalden altijd maar Layla had haar geheim daar nooit van verklapt. Gwen was toch wel blij dat haar energieke broertje en zusje met haar vader naar een pretpark waren. Altijd als een uil van haar vriendinnen kwam dan waren ze dol enthousiast maar als de uil dan weg was, was haar hele kamer gelijk een bende. Wat ze al gek vond want zoveel stond er ook weer niet in. Ze zou nooit kunnen begrijpen waarom haar ouders ooit nog een kind wilden hebben na haar. Ze waren nu alweer 10 jaar en ze kon nog al te goed herinneren hoe blij ze was dat haar ouders een tweeling zou krijgen. Toen had ze de ijdele hoop gehad dat het twee meisjes zouden worden en dat ze makkelijk de baas over ze had kunnen spelen.

Gwen liep die avond buiten, vele dreuzel kinderen liepen ook buiten. Gwen had ze nooit erg gevonden maar sinds ze elk jaar weg was werden ze steeds schuwer alhoewel ze nooit er geliefd geweest was. Dat kwam vooral omdat ze onverklaarbare dingen liet gebeuren die zij en alle andere uit haar straat nooit konden verklaren. Hoe was voor haar nog steeds een raadsel, maar iedereen wist altijd meteen al dat zij het was. Zelf had ze nooit doorgehad dat zij het toch echt deed. Ze liep naar het speeltuintje toe waar niemand was en liet zich daar neer ploffen. Waarom wist ze niet maar er hing een gespannen sfeer. Of het nu kwam omdat zij er nu bij was gekomen of door een onverklaarbare reden moest ze zelf ook nog achterkomen. Wat ze wel zeker wist wat dat nu zij in de speeltuin zat dat het speeltuintje door de rest gemeden zou worden. Bang wat er zou gaan gebeuren. Vroeger werd ze wel is uitgescholden voor heks en had ze dat erg gevonden maar nu ze wist dat het waar was, deerden dat soort scheldwoorden haar niet meer. Zuchtend keek ze naar boven toe waar fonkelende sterren al aan het schijnen waren. Volgens het minister van Toverkunst kon je beter niet buiten zijn, maar in Nederland waren heksen en tovenaars niet zo bekend. Zelfs hun school was niet bekend en alleen degene die erop zaten wisten ervan. Nu ging ze naar een bekende school, die duizendmaal groter zou zijn. Met een boom die iedereen omver blies, zoals de geruchten altijd beweerden. In een groot kasteel en een bos waarin duizenden verschillende wezens zaten. Sommige tam en sommige niet te houden. Graag wilde Gwen wel is dat bos bezoeken. Dromend bleef Gwen naar boven staren waardoor ze niet eens in gaten kreeg dat er iemand tegen aan haar aan botste. Verward keek ze op en keek naar boven toe. Daar zag ze de witte uil van eerder en ook iemand die ermee aan het worstelen was. Verontwaardigd stond ze op en pakte de uil voorzichtig van hem af. Ze had meteen beseft dat het Hedwig was.
‘Volgens mij behoort die brief voor mij,’ sneerde ze degene toe. Aan de lichaamsbouw gokte ze erop dat het een man was maar dat wist ze niet zeker. Ze zette de uil op haar schouder en wilde weglopen. De persoon pakte echter haar hand en belette haar dat te doen.
‘Weet je wel niet wie je voor je hebt?’ vroeg de mannenstem ijzig. Gwen keek de jongen schattend aan en dacht dat hij iets van haar leeftijd moest zijn, 17 jaar. Al wist ze het niet zeker want zijn gezicht werd verborgen door een masker en op zijn arm zag ze een zwart teken. Alsof het teken voorpelde dat hij kwaadaardig was. Vaag herkende Gwen het masker ergens van, ze kon zweren het gezien te hebben in de Ochtendprofeet maar zeker wist ze het al niet meer.
‘Behalve dat je een verwaand mannetje bent bedoel je?’ vroeg ze luchtig, ‘of bedoel je soms dat je ego te ver begint over te lopen?’
Ze zag tot haar genoegen dat de jongen zijn handen tot vuisten maakte. Dit gaf haar alleen nog maar meer voldoening om verder te gaan. Een vuist belande in haar hand, die bedoeld was voor haar maag. ‘Heb je nooit geleerd dat je meisjes niet mag slaan? Daar hebben we toch onze geluksstokjes voor?’ vroeg ze gemeen. Normaal was ze niet gemeen, in tegendeel alleen ze wist dat ze moest blijven praten als ze niet in problemen wilde komen. Gwen wist helemaal niet waar ze haar plotselinge moed vandaan had gehaald. Vliegensvlug pakte ze haar toverstok en verstijfde hem. ‘Ik denk dat iemand je snel genoeg wel zal komen halen.’ Met die woorden liet ze de jongen achter, zonder te beseffen dat ze onder het masker had kunnen kijken wie het was. Het masker die zo bekend was, maar Gwen kwam niet meer op vanwaar. Als ze beter had nagedacht had ze geweten dat het masker was van een dooddoener en had ze de link gelegd naar het gekke zwarte teken dan had ze geweten dat het teken het duistere teken was. Voor eeuwig gegraveerd in de armen van de volgelingen van Voldemort. Nu zou ze nog beter moeten oppassen voor jongens die haar wat wilden aandoen.

jilly-ann · Geplaatst: Zo Apr 15, 2007 10:40

Hoofdstuk 2. Het masker

Gwen draaide zich om toen ze eindelijk achter haar stomme fout kwam. Ze snel als ze kon liep ze weer terug maar de jongen lag er niet meer. Een paar kinderen waren na haar vertrek in de speeltuin gekomen maar zodra ze Gwen zagen waren ze al snel weer weg. Gwen haatte het feit dat iedereen bang voor haar was, maar ze kon er ook niks aandoen. Als ze de waarheid zou vertellen zouden ze alleen maar nog banger worden en ze kon ook niet meer zonder haar magie. Ze draaide ze zich om en vertrok opnieuw weer terug naar haar huis toe en ondertussen ondersteunde ze de uil zo veel als ze kon zodat deze niet zou omvallen. Haar bruine haren wapperden in de wind maar dat kon Gwen op het moment niet zo veel uitmaken. Zo snel als ze kon liep ze terug naar huis toe waar haar moeder geschokt reageerde op de gewonde uil. Hier was Gwen echter al op voorbereid geweest en zonder wat te zeggen tegen haar moeder liep Gwen gewoon ongestoord door naar boven toe. Daar spalkte ze de vleugel van de uil, die akelig stond en met haar toverstok zorgde ze ervoor dat alle wonden verdwenen. Zelf vond ze het een akelig klusje en had ze het zelf liever niet gedaan. De angst dat ze iets verkeerd deed bleef in haar maag zitten en die voelde ook tamelijk raar aan. Toch lukte het Gwen goed de uil te verzorgen.
‘Dit is al veel beter,’ zei ze tevreden. Ze wilde weer opstaan maar een prikkend gevoel, dit keer niet van haar maag maar op haar hand, belette haar dat. Gwen keek even naar haar hand en zag dat Hedwig haar aan het pikken was. Toen deze doorhad dat Gwen keek stak ze haar poot uit. Bijna was ze de brief vergeten. Gwen pakte de brief en zag dat Hedwig weer weg wilde vliegen. ‘Nee, daar komt niks van in. Je bent nog niet sterk genoeg.’
De uil leek het te begrijpen want ze probeerde niet meer weg te vliegen. Gwen glimlachte even en haar bruine ogen twinkelden van plezier. Ze vond het beestje nog best wel grappig. Ze rolde het stukje perkament uit en begon te lezen.

Hoi,

Ik zou best mijn naam willen vertellen maar het kan niet. Als deze brief in verkeerde handen valt dan zal het al helemaal verkeerd aflopen. Ik vind het toch moedig van je om zo koppig te blijven en ook geen afzender op te geven. Bravo!
Heb jij misschien enkele tips voor een jongen en een meisje die telkens ruzie maken? Mijn twee beste vrienden raken maar niet uitgevecht. Ik hoop het wel.

Groetjes,
H.P.
P.S. Afzender heb ik express gedaan zodat je tenminste nog kan raden.

Gwen grinnikte even naar de brief toe. Ze stopte al snel toen ze besefte wat ze deed. Ze lachte om een brief, maar dat zou er vast en zeker raar uitzien. Niet dat ze dat in de buurt allang van haar dachten natuurlijk. Snel keek ze naar buiten toe door haar raam en zag tot haar opluchting dat er niemand keek. Opgelucht zuchtte ze even. Ze kon veel verdragen maar ze vond het dus wel irritant als ze elke keer werd uitgelachen en weer voor allerlei dingen zou worden uitgemaakt. Ze zocht even in haar laatjes naar inkt. Die vond ze al snel. Alleen een stukje perkament moest ze onder haar bed vandaan plukken en haar veer had ze voor het laatst gezien op haar bureau. Door Hedwig was die echter op de grond gevallen, maar Gwen wist dat deze daar niks aan kon doen. Ze ging meteen weer naar haar kast toe, toen ze de spullen had klaargelegd. Ze pakte er een uilenvel uit en gaf die aan Hedwig. Die kwam net terug van een lange vlucht en moest zich daarna nog verweren. Al had ze nog geen idee wie die jongen nou was. Ze zou het haar moeder zeker niet vertellen want die was toch maar elke keer overbezorgd.
Ze keek even hoe Hedwig het weg at en pakte daarna haar veer op. Ze legde het perkament goed voor zich en doopte haar veer in de inkt. Ze zette de punt van de veer kordaat op het stukje perkament en begon met krullende letters aan haar brief, waarvan ze nog niet wist hoe ze die terug zou gaan sturen. Al wist ze niet wat hij met het bravo bedoelde en alles was ze te koppig dat in haar brief te gaan vermelden. Ze wilde niet overkomen als een dom blondje, ze was niet eens blond.

Hey H.P.,

Ik moet toch wel toegeven dat een afkorting van iemand te schrijven best raar is. Ik snap het toch wel, maar moedig vind ik toch niet. Wat is er nou weer moedig aan koppig doen? Wat mij betreft ben ik nog nooit moedig geweest!
Een meisje en een jongen zeg je? Dan moet je zeker nooit bij ons thuis komen. Ik heb een broertje en een zusje die ook nog is tweeling moeten zijn. Heel erg irritant natuurlijk. Ik denk alleen niet dat ze nog voor snoep rustig doen.

Groetjes,
G.C.

Gwen keek even grinnikend naar haar brief. Daarna zag ze Hedwig weer en besloot toch de hulp van haar moeder in te roepen. Gwen stak haar vinger uit zodat de uil erop kon staan, wat ze dus ook deed.

‘Mam,’ zei Gwen liefjes toen ze beneden was gekomen, ‘kan jij helpen deze uil op te lappen?’ Ze hoorde haar moeder zuchtend de keuken uit komen met een drankje in haar hand.
‘Alsjeblieft,’ zei ze mat en gaf het drankje aan haar dochter. Ze had de uil natuurlijk allang gezien en stond in de keuken te wachten ermee om erna er zuchtend uit te komen. Met een glimlach liep ze weer terug om aan het eten te beginnen. Al had ze natuurlijk niet verwacht dat haar dochter zo lang boven zou zitten. Ze leek niet echt op haar dochter. Ze had blond haar en blauwe ogen. Daarbij kwam ook dat haar dochter hartstikke tenger was alsof ze door een zuchtje wind al zo omver kon worden geblazen. Zelf was ze een beetje mollig en probeerde ze allerlei dingen de ponden eraf te krijgen.
Gwen bleef achter en gaf de uil het drankje. Het drankje had een groene gloed en het stonk een uur in de wind. Daarom was Gwen ook blij dat ze het niet hoefde te nemen. Hedwig nam het drankje gulzig aan en Gwen nam maar aan dat ze dorst had. Dat het drankje hielp was meteen te zien want meteen was Hedwig een stuk actiever. Gwen vond het wel een grappig gezicht, van duf naar een heel meer energieker. Het is dat het drankje er zo raar uitzag en dat het niet zo lekker rook anders had ze het zeker een keertje geprobeerd.
‘Dan mag je nu de boodschap terug brengen,’ zei ze liefkozend en ze bond het stukje perkament aan de uil. De uil was nog niet eens de tuin uit of ze zag een rode straal ernaar toe gaan. Gwen zuchtte opgelucht toen ze zag dat deze het had ontweken maar toch was haar nieuwsgierigheid gewekt om te kijken wie het was. ‘Ik ben even buiten!’ riep ze nog naar haar moeder voordat ze door de deur naar buiten verdween. Daar deed ze de poortdeur open, maar er was niemand. Wel hoorde ze geritsel in de bomen naast haar en een ploffend geluidje deed haar echter beseffen dat wie er ook verantwoordelijk voor was, nu verdwenen was. Iets in haar zei er toch naar toe te lopen en ze luisterde naar dat gevoel. Een paar takken zwiepten in haar gezicht maar daar lette ze niet op. Het enigste wat ze wilde was iets vinden als aanwijzing. De fout die ze de dag ervoor gemaakt had, besefte ze nu weeral. Het moest wel dezelfde persoon zijn. Waarom ze niet gewoon had gekeken was zelfs voor haar een raadsel. Ze was zelfs nog terug gegaan, voor niks. Ze had natuurlijk wel een idee. Ze was het gewoon vergeten en te blij geweest dat ze had gewonnen. Op haar oude school, zoals ze die nu al in gedachte noemde, was ze ook vaak actief geweest in duels. Dat ze grotendeels altijd al haar duellen gewonnen had liet ze maar even buiten beschouwing. Ze hield niet van opscheppen. De gedachte terug aan alle gezelligheid en lessen maakte haar alleen maar vrolijk. Al snel keerde ze terug naar de realiteit want nog een tak vloog haar gezicht in. Het deed zo’n zeer dat ze niet eens besefte dat het de schuld was van iemand anders tot ze ineens een lachje hoorde. Kwaad keek ze op, te laat beseffend dat diegene misschien wel gevaarlijk kon zijn. Het was echter maar een dreuzel. Dat feit wist ze omdat die jongen vroeger bij haar in de klas had gezeten. Hij was begonnen met het geroddel over haar. Ze had hem eerst leuk gevonden maar al snel was ze op het ventje afgeknapt. Wat maar goed was ook, want nu was hij niet erg geliefd in de straat omdat het een echte pestkop was. Ze rolde even met haar ogen en zag daarna dat hij op een masker stond. Precies zo’n masker zoals ze eerder deze avond gezien had. Dat ze dat masker niet zonder geweld zou krijgen was zo klaar als een klontje want een vuist belande al in haar maag voordat ze het door had. Ze had ook niet verwacht het masker vrijwillig te krijgen, maar dat hij al zo snel uitviel terwijl ze nog niks gezegd had. Gwen keek even kwaad op en gebruikte al haar wilskracht haar toverstok niet te pakken. Ze balde haar handen tot vuisten en eentje hiervan belande in het gezicht van haar belager. Deze viel weer op de grond en bleef daar kreunend liggen. Gwen wist niet waar ze de plotselinge kracht vandaan had, maar het kwam eindelijk een keertje goed uit. Ze hield haar vuist gereed toen hij weer wilde op staan. Met een volgende stoot lag hij weer op de grond. Deze keer leek hij geen moeite meer te doen om op te staan. Gwen keek even triomfantelijk maar ze keek al snel weer ijzig naar hem.
‘Eigen schuld,’ siste ze. Gwen was niet van plan om langer met zich te laten sollen. Ze was toch ook wel trots erop dat ze geen toverkracht had gebruikt. Alleen wel jammer dat hij nu alleen een blauw oog had terwijl hij er zoveel anders had kunnen uitzien. Met behulp van haar geluksstokje dan wel. De jongen lag op het masker. ‘Aan de kant,’ zei ze zuchtend. Haar boosheid was alweer gezakt maar de jongen schuifelde wel angstig opzij zodat Gwen ruim baan had op het masker. Ze bukte even en raapte het masker op. Ze bekeek het ding is goed. Het was het zelfde masker als ze eerder die dag gezien had. Ze haalde haar schouders op. Ze zou toch niet zomaar te weten komen waar ze dat masker nou eigenlijk van kende. Daar was ze zeker van. Ze stond weer op gaf de jongen geen blik waardig. Hij lag immers nog steeds op de grond en Gwen had hem inmiddels alweer als een stuk afval gezien. Ze liep weg van de plek waar ze vandaan was gekomen, ze liep zo snel ze kon naar haar huis terug. Benieuwd of haar moeder wist waarvoor dat masker was.

jilly-ann · Geplaatst: Di Apr 17, 2007 20:56

Hoofdstuk 3. I swear

Gwen had zich die morgen verslapen maar gelukkig had ze de dag ervoor samen met Layla alles al ingepakt. Layla was bij Gwen blijven slapen omdat Gwen dichterbij het perron verbleef. Vanuit Gwen’s verblijf kon je er gewoon naartoe lopen, zonder echt moe te worden. Tenzij je conditie echt hartstikke slecht was natuurlijk. Na veel gedoe waren Layla en Gwen er dan eindelijk achter hoe ze op het perron moesten komen. Niet dat Gwen’s moeder het niet allang had nagekeken, Gwen was alleen te koppig naar haar moeder te luisteren. Snel was Gwen haar moeder ontvlucht en de trein in gegaan. Zeker niet dat ze zich uitgebreid zou laten zoenen of knuffelen terwijl iedereen mee kon kijken. Dat geluk gaf ze de andere niet. Totdat ze uit het raam keek zag ze dat het helemaal niet zo beschamend was. Ze haalde haar schouders op en keek strak weer de coupé in. In de coupé was makkelijk plaats voor 6 personen. Dat was natuurlijk wel logisch want heel veel leerlingen zaten op Zweinstein. Gwen wist alleen dat ze er vier afdelingen waren: Zwadderich, Griffoendor, Ravenklauw en Huffelpuf. Geen van de afdelingen zei haar iets, al wist ze wel welke eigenschappen de onderverdeelde hadden. Zwadderich was bekend om zijn sluwheid en de oprichter van Zwadderich, Zalazar Zwadderich, was een gedreven sisseltong. De eerste waarvan het bekend was. Griffoendor stond bekend om moed en de oprichter, Goderic Griffoendor was de beste vriend van Zalazar. Ravenklauw was bekend om slimheid, de oprichtster was geen man maar een vrouw, Rowena Ravenklauw. Helga Huffelpuf was de oprichtster van Huffelpuf en daarbij maakte het niet uit welke eigenschappen er uitstaken. Layla kwam eindelijk ook de coupé in sloffen.
‘Ik moest je dit nog van je moeder geven,’ zei ze zuchtend en ze gaf Gwen de hutkoffer die ze in haar haast vergeten was. Gwen kon zichzelf wel voor haar hoofd slaan, natuurlijk van alle spullen vergat zij weer het allergrootste en moeilijkste om te missen. Iets waar al haar spullen in zat. Met een beschamend hoofd legde Gwen het in de rekken, waarvan ze bijna zeker wist dat die daarvoor bestemd waren. Ze wilde weer gaan zitten maar door het schokken van de trein viel ze languit op de grond. De trein was vertrokken. Pijnlijk wreef Gwen over haar zere plek. Nee, ze had betere dagen gehad maar de gedachte dat ze naar een beroemde toverschool zou gaan vrolijkte haar meteen alweer op. Snel stond Gwen op, maar het was te laat. Het perron was al uit het zicht. Ze had geen tijd meer om haar moeder voor de laatste keer nog een keer te kunnen uitzwaaien. Dit vond ze natuurlijk niet heel erg leuk, maar ze besloot zich er ook niet druk om te maken. Gwen keek Layla even aan maar voordat ze haar mond open kon doen werd de deur open gedaan. Twee meisjes die Gwen vaag herkende van haar oude school keken haar aan. Gwen had ze vaak een klas lager gezien en daarom was ook de reden dat ze even naar de twee meiden toe knikte van herkenning. Ze zag de twee zenuwachtig naar binnen stappen. Gwen had allang door waarom ze zo zenuwachtig waren. Ze had natuurlijk een reputatie van een vechtersbaas, maar zo was ze niet eens. Ze kwam alleen maar op voor haar vrienden. Niet dat het ooit geloofd werd door de leraren, die schreven het af als smoesje maar het was wel de bittere waarheid.
‘Mogen we erbij komen zitten?’ vroeg het voorste meisje. Ze had blond haar tot haar schouders en groene ogen. Ze was niet de knapste, maar lelijk kon je haar ook niet noemen. Het achterste meisje had rood haar en blauwe ogen. Ze was best wel klein.
‘Natuurlijk,’ zei Gwen. Ze ging met haar benen van het bankje af die ze in de korte tijd erop gelegd had. Ze klopte daarna uitnodigend op het bankje. Verlegen was ze nooit geweest. ‘Ik ben Gwen Casters en dit is Lizzy Layla Lacroix, alleen word ze altijd Layla genoemd.’
Het meisje met de blonde haren knikte even en ging naast Gwen zitten. Daarna stak ze haar hand uit. ‘Mijn naam is Joyce Bayen en mijn vriendin hier heet Mylene Sonet. Het is toch wel moeilijk om steeds de engelse taal aan te houden is het niet? Vooral omdat we Nederlands gewend zijn,’ zei Joyce glimlachend. Gwen zag tot haar genoegen dat Mylene ook was gaan zitten. Het ijs was duidelijk gebroken want het volgende moment praatte ze honderduit over hetgeen wat ze absoluut niet zouden missen van Vesta. Gwen had het gevoel alsof Mylene en Joyce al jaren vriendinnen van haar waren, maar dat was natuurlijk niet zo. Ze waren al een paar uur aan het praten, kwamen al steeds meer van elkaar te weten en zelfs diepste geheimen werden al snel aan de andere verteld. Vertrouwen was er al zeker. De regels van Vesta werden grondig afgekraakt en ook sommige straffen waar de conciërge van Zweinstein jaloers op zou zijn, werden grondig besproken.
‘Ik zal vooral de duels niet missen,’ zei Gwen ineens. Ze zag Mylene en Joyce haar vragend aankijken. Ze grinnikte even. ‘Zeg nou niet dat je me aanzag als iemand die ervan hield?’
Tot haar niet zo grote verbazing knikten Mylene en Joyce juist van wel. Gelukkig was er altijd nog Layla om voor haar op te komen. ‘Yeah right, alsof Gwen van vechten houd, ze probeert het altijd te ontwijken,’ zei ze luchtig. Gwen glimlachte dankbaar naar haar vriendin toe. Layla en zij hadden altijd al op een hoger niveau van vriendschap gezeten dan normale vriendschap en ze wisten van elkaar dat ze beste vriendinnen waren al hadden ze het nooit aan elkaar verteld. Gwen had dit gevoel ook bij Mylene en Joyce, hoewel het niet onprettig was vond ze het toch niet leuk. Het voelde als verraad aan Layla. Toen Gwen naar Layla keek zag ze dat die met hetzelfde te kampen had. Ze grijnsde even en de twijfels waren weg.
‘Weet je, het voelt alsof we beste vriendinnen zijn,’ zei Mylene ineens. Gwen keek naar haar toe en knikte toen. Layla en Joyce volgden dat voorbeeld.
‘Beste vriendinnen voor het leven, is het niet?’ vroeg Joyce lachend. Gwen, Layla en Mylene knikten. Beste vriendin, voor het leven. In ieder geval beste vriendinnen tot hoe lang het zou duren. Gwen zou nooit zomaar ruzie willen met één van hen, maar vermijden kon je het niet altijd. Al had Gwen het gevoel dat Layla, Mylene en Joyce ook liever geen ruzie met haar wilde hebben. Ze was een natuurtalent met spreuken daarom was het niet verwonderlijk dat ze heel goed was in duelleren. Al was daar op Vesta een hoge prijs voor. Duelleren, alleen het woord al deed Gwen rillen, de tijden dat ze in de kelder had moeten zitten. Het was niet onaangenaam geweest, want ze had haar toverstok altijd nog gehad. Een ander soort rilling ging langs haar rug, net alsof het haar iets wilde vertellen. Ze schudde even haar hoofd. Ze keek haar vriendinnen aan, die allemaal aan het lachen waren. Ze stak ineens haar hand naar voren toe.
‘Ik zweer plechtig, dat ik jullie áltijd als mijn vriendinnen zal beschouwen, hele bijzondere vriendinnen,’ zei ze plechtig. De andere keken haar aan en legden ieder ook een hand op die van haar.
‘I swear,’ zeiden ze. Hierdoor waren ze even stil en gingen weer normaal zitten. Een stilte volgde, al was die niet onaangenaam. Een belofte was gemaakt, een belofte die veel zou doen veranderen. Al wisten ze dat niet nog niet. Ze waren immers geen waarzeggers. Tevreden stonden ze op om hun gewaden aan te doen. De trein begon al vaart te minderen en een meisje kwam naar binnen toe. Een klein meisje en Gwen schatte haar als een eerstejaars. ‘Ik moest jullie deze geven,’ zei ze en ze hield vier stukken met perkament aan. Gwen nam ze aan en verdeelde ze eerlijk. Het meisje gaf ze een knipoog ten teken dat ze niet meer nodig was en deze snapte het meteen. Als een speer was ze dan ook weer weg. Nieuwsgierig las Gwen het perkament door en zuchtte. School was weer begonnen.

jilly-ann · Geplaatst: Wo Apr 18, 2007 18:27

Hoofdstuk 4. Gescheiden, gek lied en een complot

‘Zwadderich,’ schreeuwde de hoed toen die op het hoofd van Mylene stond. Verbaasd keek Gwen haar vriendinnen aan. Dit had ze nooit verwacht. Zelf was ze ingedeeld in Ravenklauw. Joyce, die overigens als eerste was ingedeeld zat in Griffoendor en Layla zat in Huffelpuf. Dit had ze nooit verwacht. Alle vier zaten ze in een andere afdeling. Teleurgesteld liet ze haar hoofd zakken. Mylene en Joyce zou ze al niet vaak zien omdat ze in een ander jaar zaten. Layla zou ze alleen tijdens de lessen of tijdens het eten zien. Even knuffelde ze haar vriendinnen en liep daarna het kantoortje van Professor Anderling uit. Het was een eigenaardig kantoortje met allemaal spullen erin die ze nog nooit gezien had. Het vreemdste vond ze toch de vogelstok, terwijl er helemaal geen vogel of een uil in de buurt was. De teleurstelling dat ze allemaal niet bij elkaar in de afdeling zaten stak er toch ver boven uit. Ze werden naar de grote zaal geleid en voor ze gingen zitten waar ze moesten wensten ze elkaar nog snel sterkte. Voordat Gwen zat zag ze dat de andere leerlingen ook al binnen kwamen. Gwen plofte aan bij een tafel en al snel kwamen twee meiden naar haar toe, die vermoedelijk ook in Ravenklauw zaten. Nou ja, dat had Gwen dus verkeerd.
‘Zit jij in Ravenklauw?’ vroeg de eerste arrogant. De andere deed alsof Gwen een stinkend iets was.
‘Zwadderich is jou soort niet eens waard,’ zei ze minachtig. Samen liepen ze weg, ze liepen regelrecht naar Mylene toe die met ze in gesprek raakte. Een goed gesprek, beter dan Gwen net gehad had. De twee meiden die zwart haar hadden gehad en verdacht veel op elkaar leken verdwenen al meteen uit haar hoofd toen twee jongens tegenover haar kwamen zitten.
‘Zo te zien heb je de gemene tweeling al ontmoet,’ zei de jongen die blond haar had en blauwe ogen. Ze gelaatstrekken waren een beetje scherp en had verder geen oneffenheden in zijn gezicht. Gwen wuifde de opmerking weg.
‘Op elke school zitten wel mensen die denken dat ze alles zijn,’ zei ze luchtig. Ze maakte zich meer zorgen om Mylene die nu geanimeerd met ze aan het praten waren. Een zucht liet zich ontsnappen en ze besloot zich maar voor te stellen. ‘Gwen Casters.’
‘Damian Dace en dit is Ake Abernathy,’ stelde de jongen die Damian zichzelf en zijn vriend voor. Ake was de jongen die als allereerste tegen haar gepraat had. Damian had bruin, kort haar en bruine ogen. Het stond hem niet slecht moest Gwen toegeven maar op dezelfde manier dacht ze ook van Ake. Niet dat ze meteen een jongensgek was of dat haar hart nu sneller klopte dan normaal. Gwen was te nuchter om in liefde op het eerste gezicht te geloven. Ake was de eerste die suste om stilte tegenover de andere afdelingsgenootjes. Wat Gwen nog het meeste bizarre vond was dat de mensen aan de tafel meteen ook luisterde ook. Ook de andere tafels vielen stil.
‘Wat gebeurd er?’ vroeg Gwen fluisterend aan de jongens. Ze was best verbaasd dat een deur die open ging iedereen tot stilte kon manen maar toen zag ze het. Een heleboel kleine mensen –zelf was ze onmogelijk zó klein geweest –stapten naar binnen toe en Gwen besefte dat die ook ingedeeld zouden worden. Nieuwsgierig keek ze naar het tafereel want ze vond het toch wel fascinerend. Professor Anderling stond bij een krukje en ook de oude versleten hoed was erbij. Dezelfde hoed die haar, Joyce, Layla en Mylene had doen indelen. De gleuf van de hoed ging open.

‘Aan de buitenkant ongemerkt,
oordelen wij de ander.
de kracht van binnen is wat je sterkt,
niet het veranderen van elkander.
Kom je in Griffoendor,
dan heb je moed.
Je denkt ook aan een ander,
het goede is in overvloed.
Kom je in Ravenklauw,
gebruik je hersens.
Doe je het niet wees dan ongerust,
op het vervullen van een wens.
In Zwadderich,
word sluwheid veel gebruikt.
Pas goed op,
voordat je wordt misbruikt.
Huffelpuf dan als laatst,
daarin zit de rest.
Let goed op wat je zegt,
voordat je het verpest.’

Verbaasd liet Gwen de woorden nog een keertje door haar hoofd gaan. Ze pakte een papiertje uit haar gewaad, die ze net pas voelde maar alweer vergeten was dat die daar was en schreef het hele liedje snel op.
‘Waar was die hoed over aan het praten?’ vroeg Gwen verbaasd. Ze zag Ake enthousiast zijn mond open doen. Damian schudde mistroostig zijn hoofd alsof hij al wist wat Ake wilde vertellen maar het er duidelijk niet mee eens was.
‘Vorig jaar was er ook al een eigenaardig lied. Ik sprak er toen over met Haast onthoofde Henk, dat is het spook van Griffoendor, hij zei dat de hoed in al zijn liedjes boodschappen verstopt.’ Gwen trok haar wenkbrauw omhoog. Het was moeilijk te geloven dat zo’n enkele hoed kon waarschuwen voor gevaar, groot gevaar maar ergens diep in haar zei haar dat Ake gelijk had. Een andere oplossing kon ze ook niet bedenken. Ze knikte een beetje afwezig totdat ineens een geklap klonk aan de Huffelpuf tafel, waar ze Layla zag zitten. Jaloers keek ze er naar toe, ze had het liefste ook aan een tafel gezeten met één van haar vriendinnen maar het kon niet. De hoed had al besloten haar in een andere afdeling te stoppen. Gwen volgde het hele indelen niet en een beetje duf klapte ze als ze merkte dat de andere aan haar tafel ook klapten. Een opgeluchte zucht ontsnapte uit haar mond toen ze eindelijk zag dat er eten op tafel kwam en de indeel ceremonie afgelopen was. Zonder wat eten te pakken stond Gwen op, maar ging alweer snel zitten toen ze besefte dat ze helemaal niet wist waar ze naartoe moest. Nors keek ze voor zich uit. Ake stootte haar aan.
‘Wat ben jij stil,’ zei hij. Gwen liet een zucht ontsnappen. Voordat ze haar mond open kon doen en vertellen dat ze het wel voor vandaag gehad had en wilde slapen kwam een best wel brede vrouw op haar af. Ze zag eruit alsof ze in de modder had liggen rollen en Gwen kwam er al snel achter dat ze ook zo rook.
‘Wil je even meekomen mevrouw Casters?’ vroeg ze. Gwen knikte even beleefd en wierp toen Ake en Damian een vragende blik toe, maar die keken alleen maar verward terug. Gwen keek de vrouw een beetje bevreemd aan toen ze werd geleid naar een best wel klein mannetje. Wat was dit voor een complot?

jilly-ann

Sorry! Sorry! Sorry... Maar ik had het echt heel erg druk ^^"
Hier komt dan toch nog Hoofdstuk 5 Wink

Het spijt me dat die best wel heel erg laat is gekomen.
Ik wil Woody en Mariky bedanken voor reageren *hinthint*
xx
Yoda [Volgens Bef dan Razz

]
_______________________________________________

Hoofdstuk 5. Complot

Afwachtend keek Gwen de vrouw en het mannetje -waarvan Gwen dacht dat het een dwergje was –aan. Ondertussen begon ze met haar bruine lokken te spelen tussen haar vingers door. Ze lette niet echt op de ruzie tussen de twee. Ruzie maken over wie het zou zeggen, al kon het haar niet echt schelen. Het waren net twee kleine kleuters. Gwen werd haar haren zat en zuchtte even diep om te laten merken dat ze er ook nog was. Het was een stuk subtieler dan zij deden heel de Grote zaal had zich ondertussen naar hun gekeerd om mee te luisteren naar de ruzie.
‘…maar ze zit in míjn afdeling,’ piepte het kleine mannetje. Fijn, blijkbaar hadden ze haar diepe zucht niet opgemerkt. Tijd voor de betere aanpak.
‘Als je het nu niet verteld hoeft het voor mij ook niet meer,’ zei Gwen en ze sloeg haar armen over elkaar heen. Dit had wel effect want ze keken haar beschamend aan.
‘Dit is anders nog best wel ongebruikelijk voor Zweinstein,’ begon de vrouw. Hier had Gwen veel meer aan dan die hele ruzie. Het lag dus ongemakkelijk maar dat kon ze wel begrijpen. Er waren zoveel dingen die ongemakkelijk lagen maar toch de wereld in moesten worden gebracht.
‘We zouden graag willen dat je hoofdmonitor word,’ zei het mannetje. Gwen keek hem even verbaasd aan. Waarom zouden ze haar als hoofdmonitor nemen? Ze was nog nooit eerder op deze school geweest. Ze schudde even verbouwereerd haar hoofd.
‘Het spijt me, dat kan ik niet doen,’ zei Gwen ongelovig, ‘waarom nemen jullie niet iemand anders? Ik ben hier niet geschikt voor. Ik kan geen orde houden.’ Daar kwam ook nog is bij dat ze ook zo aardig waren geweest zich niet voor te stellen maar gelijk ruzie begonnen te maken. Heel charmant hoor. Niet.
‘O sorry het spijt me. Ik ben professor Stronk en dat is professor Banning.’ Gwen rolde met haar ogen. Gedachtes waren privé! Hadden ze dan nooit wat geleerd? Als ze nu al dachten dat ze het zou doen waren ze pas gek. Stapel gek. Ondertussen kwam er wel een glimlach op haar gezicht omdat ze professor Banning in kerstman kleren zag. Met een hengel in zijn hand en bij een vijvertje. Een echte tuinkabouter.
‘En dan noemt ze ons niet charmant,’ mompelde professor Stronk. Gwen kreeg een rood hoofd maar herstelde zich al snel. Ze waren ook niet charmant bezig, alweer niet.
‘Dan moet je maar niet in mijn hoofd kijken,’ zei ze koppig. Ze keek ze even boos aan en draaide zich toen om. Hoofdmonitor, wat een grap! Dan zeker denken dat het een eer zou zijn, nou dan zaten ze er helemaal naast. Ze ging weer tegenover Ake en Damian zitten.
‘Wat wilden ze van je?’ vroeg Damian gretig. Gwen rolde even met haar ogen, een beetje meer subtieler mocht was geen misdaad. Ze zuchtte even.
‘Damian, volgens mij heb je het zelf al wel gehoord,’ zei ze geïrriteerd, daarna stond ze weer op om eten op haar bord te kunnen scheppen. Ze zag Ake in haar ooghoek grijnzend naar Damian kijken en hem daarna een blik wierp dat hij al wist dat ze zo zou gaan reageren. Zo voorspelbaar was ze toch ook weer niet. Toch?
‘We hebben niet gehoord wat je antwoord erop was,’ zei Damian afwachtend. Gwen rolde even met haar ogen, legde haar vork weer op tafel die ze net had gepakt en zuchtte even diep. Waarom zeiden jongens altijd over meiden dat ze zo zeurden? Het was toch overduidelijk andersom.
‘Ik dacht dat je voor Ravenklauw slim moest zijn?’ Was Gwen haar weerwoord. Ze zuchtte nog een keertje overdreven. ‘Blijkbaar was dat verkeerd van mij gedacht, natuurlijk heb ik nee gezegd.’

Gwen werd slaperig wakker. De vier andere meiden in de slaapkamer sliepen nog en daarom stapte Gwen snel onder de douche. Toen ze eruit kwam was de rest al wakker. Gwen kende ze niet maar haar kamergenoten deden ook niet de moeite haar te leren kennen, dus hield ze zichzelf stug voor dat ze hun ook niet nodig had. Ze pakte haar spullen en liep daarna naar beneden toe. Daar zag ze Damian en Ake in een stoel zitten. Ze legde haar tas naast zich neer en ging ook op een stoel zitten.
‘Huilen die wolven altijd zo in het bos?’ vroeg Gwen gapend. Ze had haast geen oog dicht kunnen doen, omdat ze het gehuil helemaal niet gewend was. Ze zuchtte even.
‘Was het dit keer alleen huilen? Gek, normaal is het veel erger maar je went er wel aan,’ zei Ake. Gwen keek nu al helemaal niet meer uit naar haar bed. Al lag deze dan lekker comfortabel had ze liever een goede nachtrust.
‘Hij pest je maar,’ stelde Damian Gwen meteen gerust. Gwen haalde opgelucht adem. Damian haalde zijn agenda erbij en liet haar het vakje van gister zien. ‘Zie je hier staat het. Ze deden zo omdat het gister volle maan was. De laatste.’
Gwen voelde dat er een krop in haar maag begon te komen. Ze voelde zich schuldig omdat ze hen gister zo had afgesnauwd en had gezegd dat ze niet slim waren. ‘Sorry nog van gister,’ mompelde Gwen daarom ook. Gelukkig was het verstaanbaar voor Ake en Damian want ze vroegen niet of ze het wilde herhalen maar beloofden haar dat ze het al vergeven hadden. ‘Het is alleen zo, dat ik gister zo overrompeld werd met die vraag. Ben je net nieuw op een school en dan vragen ze je zo iets. Ik snap niet eens waarom ze dat doen.’
Ake keek waarschuwend naar Damian toen diens mond alweer open was gevlogen. Bij het zien van de blik van zijn vriend ging deze alweer snel dicht. Vragend keek ze hen aan. Ze wisten meer dan zij wist en nu was het nog maar een kwestie van tijd eer ze erachter zou komen. ‘Ik bijt niet,’ grapte ze. Ze zag Ake flauwtjes glimlachen. Hij zag het knikje van Damian en knikte toen ook terug. Alsof ze iets belangrijks besloten hadden.
‘Gwen we moeten je iets bekennen…’

jilly-ann · Geplaatst: Di Jun 05, 2007 18:53

Hoofdstuk 6. Ingeluisde Zwadderaar.

Gwen stond zuchtend op. Haar hoofd deed zeer, want een grapjas vond het leuk een feestje te maken. Geen feestje, zonder drank was het motto. Gwen zuchtte, ze wist nu beter. Geen drank, zonder kater. Tenminste dat was zo als je veel op had, zoals Gwen gisteravond gedaan had. Het was alweer een week verder. Een week verder dat ze de reden gehoord had waarom juist zij gekozen was voor hoofdmonitor. Een week had ze alweer les, en ze wist nu al aardig hoe het kasteel in elkaar zat. Op Vesta waren alle lessen al ver voor op de lessen van Zweinstein en dat was te merken ook. Hoewel Layla normaal moeite had de les bij te houden, deed Layla het nu hartstikke goed. Mylene zagen ze haast nooit en wanneer ze haar wel zagen moest ze altijd snel weg. Joyce vond het gedrag van Mylene ook raar en had Gwen en Layla verteld dat Mylene een ontgroeningritueel moest doen. Een ritueel die iedere Zwadderaar had moeten afleggen. Gwen vond het maar onzin, dit zei ze natuurlijk niet tegen Mylene. Layla en Joyce had ze hier wel van op de hoogte gebracht. Allison Anderson was ook iemand uit Ravenklauw waar Gwen geregeld contact mee had. Dat moest ook wel want soms begonnen Ake en Damian haar de keel uit te hangen. Gwen zag dat Allison vrolijk de douche uit kwam lopen. Haar zwarte haar in een handdoek gewikkeld. Haar bruine ogen keken onderzoekend de kamer in en een glimlach ontsnapte uit haar mond toen ze zag dat Gwen ook wakker geworden was. Gwen’s kamergenootjes lagen nog te slapen. Jayne Fleck, was een meisje die heel erg slim was. Ze was alleen veel te verlegen om het te laten merken. Jayne had kastanjebruin haar en heel veel sproeten op haar gezicht. Ze sprak altijd heel beheerst en netjes. Haar beste vriendin was July Sanders die nooit haar mond kon houden. In de les lette July nooit op, maar haalde wel goede cijfers. July had blond haar en blauwe ogen. Ze was een beetje mollig maar voor de rest wel aardig. Als laatste was er dan nog Kitty Jakeman die je makkelijk over het hoofd zag. Kitty had een beetje krullend bruin haar en bruine ogen. Kitty was heel erg verlegen en meestal produceerde het meisje maar een klein gefluister als ze wat zei. Bang dat iemand haar horen zou.
‘Je kan erin,’ zei Allison glimlachend naar Gwen toen ze haar vriendin er twijfelend naar zag kijken. Dit was het teken voor Gwen om uit bed te kruipen en snel de douche in beslag te nemen. Snel kwam ze er alweer uit omdat July op de deur bonsde dat zij er ook onder wilde. Snel deed Gwen haar haren goed in model en haar make-up was ook in haastig tempo opgedaan. Daarna liep ze uiterst kalm de douche uit waarna July snel de douche in glipte.
Grinnikend keek Gwen er naar toe. Gwen pakte haar tas en knipoogde even naar Allison die vast besloten was Jayne en Kitty ook wakker te maken zodat ze op tijd in de les zouden komen. Langzaam liep Gwen de trap af, het gaf haar altijd een rijk gevoel als ze die lange trap afliep die naar de blauwe leerlingenkamer leidde. De leerlingenkamer had een kille uitstraling omdat blauw niet echt een warme kleur was maar toch vond Gwen het prachtig. Ze vond het mooier dan groen, geel en rood. De kleuren van de andere afdelingen. Beneden zag ze Ake en Damian al zitten die zoals gewoonlijk altijd op haar wachtten. Gwen vond het wel gezellig want zo hoefde ze nooit alleen naar de grote zaal te lopen. Ake en Damian stonden ook al op toen ze Gwen zagen en ze liepen met haar mee naar de grote zaal.
‘Wacht even,’ zei Gwen tegen de jongens toen ze Mylene alleen zag staan. Ze liep naar haar vriendin toe en groette haar vrolijk. Mylene deed echter heel erg afstandelijk. Gwen besloot zich hier niet druk om te maken, Mylene deed zelfs afstandelijk tegen Joyce waar ze al 5 jaar goed bevriend mee was. Toch stond het gedrag van Mylene Gwen helemaal niet aan.
‘Is het waar wat Lana en Latischa mij verteld hebben?’ vroeg Mylene kwaad. Vragend keek Gwen haar vriendin aan. Wat had die tweeling nou weer gedaan? Vanaf hun eerste ontmoeting waren ze al helemaal niet aardiger geworden en Gwen vermoedde dat hun de reden waren van de plotselinge gedragsverandering van Mylene. In de trein was ze helemaal niet zo geweest. Mensen veranderden zo snel toch niet?
Gwen haalde haar schouders op en wachtte tot Mylene zou vertellen wat Lana en Latischa haar verteld hadden. IJdele hoop natuurlijk. ‘Ik weet niet waar je het over hebt,’ zei ze nukkig. Dit leek Mylene alleen maar bozer te maken. Ze klopte elke keer met haar voeten op de grond en had haar armen over elkaar heen geslagen. Mylene kreeg verder alleen geen antwoord en deed al snel haar armen weer van elkaar af. Ze prikte met haar vinger beschuldigend in de richting van Gwen toe.
‘Lana en Latischa zouden nooit liegen tegen me. Ze hebben me alles over Zweinstein verteld. Lana en Latischa hebben je wel horen praten over me. Dat jullie me alleen maar gebruikte,’ zei ze kwaad. Ze keek Gwen even beschuldigend aan maar haar houding veranderde al snel weer in de oude arrogante houding die ze de afgelopen week gebruikt had. Haar ogen stond emotieloos maar keken Gwen toch kil aan. Gwen voelde de rillingen over haar rug lopen. Mylene’s nieuwe imago beviel haar net zo zeer als ze Lana en Latischa lief had.
‘We hebben helemaal niet over je gepraat, dat zouden we nooit doen. We gebruiken je helemaal niet, we hebben je nooit wat gevraagd,’ zei Gwen bot. Mylene leek dit niks te doen. Deze keek nog steeds kil. Gwen wilde alweer weglopen maar bedacht zich toen. ‘Al snap je het zelf misschien niet, maar Mylene jij bent in de val gelopen. Je bent erin gesluisd, in hun val getrapt en weet je wat? Je valt steeds dieper en dieper in de kuil.’ Na die woorden gezegd te hebben draaide Gwen zich om en liep weer naar Ake en Damian toe. Layla en Joyce stonden er al bij. Ze waren Mylene kwijt en hoewel ze het niet wilde toegeven deed het haar meer zeer dan ze zelf wilde.

jilly-ann · Geplaatst: Za Jun 23, 2007 19:59

Hoofdstuk 7. Brieven en een missie

‘Gaat het wel?’ vroeg Damian toen Gwen was gaan zitten. Gwen haalde haar schouders op en deed verwoedde pogingen haar tranen in te houden. Daarna stond ze resoluut op.
‘Kunnen jullie me ergens mee helpen?’ vroeg ze plomp verloren. Ake keek Damian vragend aan, maar toch knikten ze allebei op hetzelfde moment. Opgelucht haalde Gwen adem. Ze keek de twee jongens even verontschuldigend aan daarna wendde ze zich op Joyce en Layla. ‘Vanmiddag na de lessen verzamelen we ons bij de ingang van het kasteel.’ Het was geen vraag, het was een soort van bevel. Al was het niet als een bevel bedoeld. Joyce en Layla knikten zonder vragen te stellen of tegen te stribbelen. Gwen schrok op toen ze een sneeuwwitte uil zag aanvliegen.
‘Wat doet die hier?’ vroeg Ake verbaasd. Gwen keek verbaasd naar Ake toe. Hedwig was al op haar schouder gaan zitten alsof ze wist dat Gwen eerst antwoord wilde hebben van Ake.
‘Dat is Hedwig, de uil van Harry Potter,’ zei Damian die verbaasd toekeek dat de uil op Gwen’s schouder zat. Ineens viel het als een puzzel. De man die de uil zo graag had willen hebben, de afkorting. Ze wist ook niet hoe het niet de uil van Harry Potter kon zijn.
‘Vind je het niet vreemd dat dé uil van Harry Potter mij bezoekt?’ vroeg Gwen verbaasd. De uil kraste even, alsof ze wat wilde zeggen maar natuurlijk verstonden ze haar niet. Gwen rolde even met haar ogen. Ze zuchtte even.
‘Misschien kan je beter kijken wat er ín de brief staat,’ zei Joyce behulpzaam en ze wilde al dichterbij lopen maar Hedwig kraste afkeurend. Joyce deed snel een paar stappen achteruit. Layla grinnikte even maar had al snel haar gezicht weer in plooi.
‘Dat zal ik maar doen dan,’ zei Gwen. Hedwig stak haar poot uit, alsof ze wist dat het nu wel kon, en Gwen pakte netjes de brief ervan af. ‘Dank je wel.’ Hedwig vloog naar een tafel toe en begon ongegeneerd van iemands eten iets eten. Gwen was alleen te bezig met de brief open te maken. Ze had al een tijdje niks van Harry gehoord.

Beste G.C.,

Je hebt gelijk, ze zijn te oud voor snoep. Geloof me ik heb het geprobeerd maar H. die vroeg of ik dacht dat ze een kleuter was en toen begon R. met haar in te stemmen. Gelukkig hadden ze niet door dat ze eindelijk gestopt waren met ruzie maken tegen elkaar, maar nu was de ruzie ineens tegen mij. Daar had ik ook niet zo’n zin in.
Het is nu al best wel laat en ik heb de afgelopen tijd niet eens de tijd gehad om deze brief te schijven. Hedwig schijnt je wel te mogen want elke keer als ik een brief naar je schrijf is ze helemaal vrolijk. Eigenlijk weet ik niet eens zoveel van je, niet eens je woonplaats. Ik kan wel door blijven zeuren over mezelf, maar dat zal zelfs jou wel gaan vervelen.

Groetjes,
H.P.

Gwen glimlachte even toen ze de brief gelezen had. Daarna wende ze zich tot Ake en Damian. ‘Kennen jullie een meisje met de voorletter H en een jongens met de voorletter R die vaak met Harry Potter omgaan?’ vroeg ze verbaasd toen ze de brief nog een keertje doornam. Ake deed zijn mond al open.
‘Ron Wemel en Hermelien Griffel.’ Gwen besloot maar niet te vragen hoe hij dat wist aangezien hij de hele school wel leek te kennen. Ze hoorde de bel gaan en toen Joyce en Layla aanstalten maakten om weg te lopen hield Gwen ze snel tegen.
‘Vanmiddag, niet vergeten.’

Gwen kwam hijgend aangelopen naar de ingang van de school toe. Trouw stonden Ake, Damian, Joyce en Layla al te wachten.
‘Sorry dat ik te laat ben, ik viel in slaap bij de les van meneer Kist. Geloof het of niet het viel hem een keertje op,’ zei ze. Damian en Ake hadden Geschiedenis van de Toverkunst al in het zesde jaar laten vallen maar Gwen had stug vol gehouden dat het vast niet zo erg kon zijn. Het tegendeel was er al snel natuurlijk maar toch weigerde ze het vak te laten vallen omdat ze dan Ake en Damian gelijk moest geven.
‘Zullen we dan nu gaan?’ vroeg Layla ongeduldig. Gwen knikte en liep ze voor. Ze had een flauw vermoeden dat Ake en Damian wel een idee hadden waar ze heen ging maar het niet zeker wisten. Na hun gesprek over waarom ze als Hoofdmonitor werd gevraagd had ze alle nodige informatie erover gevraagd en daarom liep ze dan nu ook naar de plek zelf toe.
‘Waar gaan we heen?’ vroeg Joyce. Ze keek vragend naar Ake, Damian en Layla omdat ze al doorhad dat Gwen het niet zomaar vertellen zou. Voordat ze ook maar antwoord kreeg schoot Gwen ineens een geheime gang in omdat ze voetstappen hoorde. Snel liep Joyce achter Gwen aan, op de voet gevolgd door Layla, Damian en Ake. Twee paar voetstappen kwam steeds dichterbij en vlak voor de geheime gang hielden ze ineens halt.
‘Niet te geloven dat ze er is ingetrapt zeg,’ zei de stem van Lana. Een gegiechel klonk die niet anders dan van Latischa afkomstig kon zijn. Gwen balde haar vuisten omdat ze meteen had begrepen dat het om Mylene moest gaan.
‘Alsof die brave vriendinnetjes van haar echt gaan roddelen over hoe slecht ze wel niet is,’ zei Latischa giechelend. Even was het weer stil maar er kwamen al snel weer stemmen.
‘Wat gaan we nog meer met haar doen? Ik hoop wel dat we haar snel kunnen dumpen, want ik ben het zat om aardig te doen tegen groentjes,’ zei de walgende stem van Lana. Gwen wilde boos achter het schilderijtje komen maar werd tegengehouden door de sterke hand van Damian. Lana en Latischa liepen alweer weg. Gwen wilde ze achterna rennen maar de hand van Damian hield haar alsnog tegen.
‘Ik zal ze,’ zei ze woedend. Ze wilde Mylene beschermen maar wist dat het niet kon. Layla schraapte haar keel eventjes.
‘Zullen we dan nu maar verder gaan naar waar ze heen zouden gaan,’ zei ze vertwijfelend. Zonder een woord te zeggen liep Gwen verder met haar weg, maar zat ze wel te bedenken hoe ze Mylene het beste zou kunnen waarschuwen. Ze kon het niet gewoon zeggen want Mylene zou haar nooit geloven.

jilly-ann · Geplaatst: Za Jul 07, 2007 20:07

Hoofdstuk 8. De val

De weg naar het kantoor van het schoolhoofd ging als een waas langs Gwen heen en ze wist niet eens meer hoe ze binnen gekomen was. Gelukkig was er niemand in het kantoor, waar ze alleen geweest was in het begin van het schooljaar. Een paar hoofden in de schilderijen keken nieuwsgierig naar de onuitgenodigde gasten maar Gwen had alleen oog voor de oude, versleten hoed. De hoed die elke leerling van Zweinstein gesorteerd had in een afdeling. Gwen schudde de hoed even en met een mopperende stem werd die wakker: ‘Je kan niet eens meer even een dutje doen.’
‘Het spijt ons echt heel erg, maar ik wil graag wat weten,’ zei Gwen schuldig. Ze vond het toch maar een knorrige hoed. Hij had zelfs gelogen. ‘Ik wilde alleen weten waarom je tegen iedereen gezegd hebt dat ik perfect ben als hoofdmonitor.’
‘Ik wist wel dat je zou komen,’ zei de hoed enkel. Gwen trok haar wenkbrauw omhoog. Een hoed die wilde dat ze kwam? Dat was toch echt wat hij wilde vertellen, tenminste dat begreep zij ervan. De grote vraag was alleen: Waarom?
‘Dat slaat echt nergens op,’ zei Layla en ze snoof schamper. Gwen was het met die uitspraak eens maar toch deed ze haar mond niet open ter bevestiging. Zelfs Ake hield deze keer wijselijk zijn mond dicht, wat volgens Gwen al een hele verandering was. Een nieuw wereldwonder zou ze het zelfs genoemd hebben als ze zelf niet net zo verbaasd was.
‘Jullie zijn in groot gevaar,’ zei de hoed. Gwen wilde een diepe zucht slaken maar wist zich er nog net van te weerhouden. Ze vond dat de hoed wel wat logica in zijn zinnen kon steken. Nu snapte ze er nog niks van! ‘Jullie moeten met z’n vieren samenwerken. Jullie zitten niet voor niets elk in een andere afdeling.’
‘Mylene zit onder de plak van de twee meest domme mensen op deze aarde,’ zei Joyce nu voor het eerst deze keer. Gwen knikte. Mylene zou nog heel wat mee moeten maken eer ze erachter zou komen dat Latischa en Lana een spelletje met haar speelden. De hoop zonk Gwen toch niet in de schoenen. Ze mocht dan misschien pas net op Zweinstein zijn maar ze was niet voor één gat te vangen. Een plannetje kwam toch al vrij snel. Ze verliet de kamer alweer, zonder te vragen wat de hoed bedoelde met het gevaar. Want hoe slim ze zichzelf ook vond, ze vergat zo nu en dan nog wel eens een belangrijk detail.

Na het eten had Allison ervoor gezorgd dat Mylene zonder Lana en Latischa de grote zaal verliet van het avond eten. Gwen kon haar niet genoeg bedanken ervoor. Met een paar ferme stappen stond ze al naast Mylene, die het blijkbaar niet door scheen te hebben. Na een tijdje lopen keek Mylene pas opzij.
‘Wat moet je?’ vroeg ze afstandelijk. Ze was meteen gestopt met lopen en had haar armen fier over elkaar heen geslagen. Ze had helemaal geen zin in onnodig bezoek. Gwen glimlachte even, ze had ook niet anders verwacht dan dat het moeilijk zou gaan.
‘Het spijt me,’ zei Gwen gemeend en een rode straal kwam uit haar toverstok die Mylene deed verstijven. Gwen mompelde een optilspreuk en zorgde ervoor dat ze nog geen minuut later in een leeg lokaal waren. Ze maakte een camouflage spreuk en dat was net op tijd want Layla kwam het lokaal al binnen met Lana en Latischa achter zich gevolgd.
‘Dus je wilt een duel?’ vroeg Lana gemeen. Layla haalde haar schouders op. Aangezien de tweeling Gwen nog niet opgemerkt hadden verstijfde ze de tweeling en haalde een flesje met een vloeistof eruit. Ze goot het in hun mond en maakte de spreuk ongedaan. Lana en Latischa hadden de vloeistof al doorgeslikt, zonder het echt door te hebben.
‘Moeten we nou bang worden voor een smaakloos drankje?’ vroeg Latischa uitdagend. Lana rolde met haar ogen en maakte aanstalten weg te lopen. Dit zou Gwens plan niet goed doen.
‘Wacht!’ riep ze hen na, ‘ik wil eerst weten waarom jullie Mylene tegen ons hebben opgestookt.’ Latischa liep weer terug en trok Lana met zich mee.
‘Een slaafje is wel handig en nu zijn jullie er niet meer om haar erop te wijzen. Nou ja… we gaan haar volgende week toch dumpen, ze is net een vlieg waar je niet vanaf komt,’ zei Lana zelfingenomen. Daarna sloeg ze haar hand voor haar mond. Dit was blijkbaar niet wat ze wilde zeggen en haar ogen spoten ook vuur. ‘Wat heb je met ons gedaan?!’
‘Alleen een simpele waarheidstoverdrank,’ meldde Layla simpel. Ze ging naast Gwen staan en vervolgde: ‘Dus er is geen ontgroeningritueel? Je hebt tegen haar gelogen dat wij verschrikkelijke dingen over haar gezegd hebben? Vinden jullie dat nou ook niet laag?’
‘Er is geen ontgroeningritueel, jullie hebben nooit over haar geroddeld dat hebben we verzonnen. Ja, dat is allemaal waar en het kan me niks schelen dat je het laag vind,’ zei Latischa kwaad. Ze schrok op van de deur die open ging. Joyce verscheen grijnzend. Ze stapte het lokaal binnen. Ze zag dat Lana en Latischa hartstikke kwaad keken, maar de situatie niet echt schenen te bevatten. Dit maakte haar deel alleen nog maar leuker.
‘Wat als ik jullie zou vertellen dat Mylene alles heeft gehoord?’ vroeg ze liefjes. Ze haalde haar toverstok tevoorschijn en wees naar de plek waar Gwen heen wees. Ze maakte de twee spreuken op Mylene ongedaan.
Latischa snoof luid. ‘Dan zeg ik alleen maar nog een verrassing te hebben, kijk maar naar buiten toe,’ zei ze vals. Meteen haasten Mylene, Layla, Gwen en Joyce zich naar het raam toe. Allemaal dooddoeners hadden zich op het schoolterrein verzameld en er waren er nog velen meer die verschijnselden aan de rand van het schoolterrein. Gwen voelde woede opborrelen.
‘Jullie… jullie zijn gewoon afgedankte verraders… jullie zijn zelfs te min om ook maar naar te kijken,’ zei Gwen ziedend. Ze pakte vliegensvlug haar toverstok maar een persoon die net het lokaal in was gerend stopte haar.
‘Niet doen!’ riep hij.

jilly-ann · Geplaatst: Wo Jul 11, 2007 11:42

Hoofdstuk 9. Black-out

Een jongen met stijl blond haar en grijze kille ogen stond in de deuropening. De haren die Gwen eerder gezien had, maar deze keer had haar geheugen wel de link gelegd. Lana en Latischa hadden van het moment verwarring gebruik gemaakt en hadden hun toverstok op Gwen, Joyce, Layla en Mylene gericht. ‘Niet doen,’ herhaalde de jongen boos. Lana en Latischa keken beteuterd toe maar deden toch hun toverstok omlaag.
Latischa was de eerste die zich had hersteld. ‘Maar…’
‘Geen maar. Het zijn de orders van de heer,’ zei de jongen streng. Dat de jongen een dooddoener was, dat feit was voor Gwen geen wonder meer. Toen ze het masker aan haar moeder had laten zien had ze haar dochter helemaal uitgefoeterd. Dat Lana en Latischa ook dooddoeners waren, zou eigenlijk ook geen grote schok moeten zijn, dit was toch wel een grote schok. De deur was geen mogelijkheid want de jongen stond daar al in de weg en ze kon onmogelijk uit het raam springen omdat ze één van de hogere lokalen had gekozen voor haar verhoor, precies om de reden zodat Lana en Latischa niet ontsnappen konden. ‘Jullie worden beneden verwacht.’
Latischa en Lana begrepen dat het teken voor hen bedoeld was en slopen snel het lokaal uit. Mylene, Joyce, Layla en Gwen keken angstig toe. Ze waren misschien wel in de meerderheid maar de jongen was een dooddoener en dooddoeners waren ver gedreven in Zwarte kunsten door hun leermeester: Voldemort. Of zoals de meeste mensen hem liever noemde “Jeweetwel” of zelfs “hij-die-niet-genoemd-mag-worden”. Joyce was de eerste die naar voren gestapt was.
‘Denk nou maar niet dat we ons overgeven, we vechten tot het eind,’ zei ze dapper. Gwen had veel respect voor de moed die Joyce had, maar herinnerde zichzelf eraan dat deze natuurlijk ook in Griffoendor zat. Ze ging naast Joyce staan, al probeerde ze haar knikkende knieën wel onder controle te houden. Mylene en Layla volgden ook. De jongen begon ineens luid te lachen, geen gemene lach maar een vrolijke lach. Het soort lach dat Gwen nooit gedacht had dat er uit zijn mond zou kunnen komen.
‘Volgens mij zijn we verkeerd begonnen. Mijn naam is Draco Malfidus en ik weet ook wie jullie zijn. De sorteerhoed heeft verraden waar jullie zijn en Harry vroeg me of ik jullie wilde komen halen. Hij verwachtte al dat het gevaar zou brengen Hedwig te sturen voor brieven naar iemand die hij niet kende maar hij wilde gewoon een praatluik hebben,’ zei de jongen die dus Draco heette. Hoe hij over Harry praatte klonk niet aardig, maar duidelijk probeerde hij dat wel. Gwen aarzelde even, dit was wel de jongen die háár brief had proberen te onderscheppen. Daarna knikte ze maar, dit was de enigste aanwijzing die ze had.
‘Malfidus opschieten, de heer word ongeduldig hij wilt die Casters griet nu ondervragen,’ zei een mannenstem ongeduldig. Om de hoek kwam een man wier zwarte haar heel vet was. Zijn gezicht echter was bedekt achter een masker. Hét masker. Gwen schrok en had haar toverstok gepakt. Dit was alleen te laat want een straal raakte haar in de borst en alles werd zwart voor haar ogen.

Na een tijdje had Gwen haar ogen open gedaan. Ze zat in een donkere ruimte want ze kon niks onderscheiden. Allemaal zwart. Ze hoorde geschuifel dichterbij komen. Een sissende stem sprak haar toe: ‘Wat voor strategie gebruikt Potter tegen me?’
Was dat het plan? Gwen uithoren over de strategie van Harry Potter? Ze had hem maar 3 brieven gestuurd in totaal en ze kende hem helemaal niet zo goed. ‘Zeg ik niet,’ zei ze bot. Een gemeen lachje, die maar kort aanduurde alsof nu pas tot hem doorgedrongen was dat ze zijn vraag niet goed beantwoord had naar zijn zin.
‘Weet je wel tegen wie je het hebt?’
‘Tegen de zogenaamde grootste tovenaar ooit? Daar geloof ik niet in.’ Een gesnak naar adem van haar andere kant kon ze duidelijk horen van haar andere kant door de stilte die gevallen was.
‘Crucio.’ Een enorme pijn ging door al Gwens ledematen heen maar ze perste haar lippen keihard op elkaar om het niet uit te schreeuwen van de pijn. Het licht dat de straal gaf zou Gwen wel inzicht geven over de ruimte waar ze zich bevond als ze haar ogen niet dicht gehouden hield. Ze had wel verwacht dat ze gestraft zou worden voor haar uitspraak. Ze was erop voorbereid geweest. De pijn stopte en daardoor viel ze ook plat op de grond. Ingespannen wachtte ze af wat er ging gebeuren. Weer zakte ze weg omdat ze teveel inspanning had gevergd door niet te reageren op de pijn.

‘…allemaal mijn schuld,’ klonk een jongensstem. Gwen kwam weer langzaam bij bewustzijn. De harde grond lag nog wel onder haar en langzaam deed ze haar ogen open. Een jongen met zwart warrig haar zat met zijn rug naar haar toe. Over iemand anders gebogen. Langzaam keek ze in het rond. Het was duidelijk dat ze verplaatst was, want ze lag ergens buiten. Op het schoolplein van Zweinstein. Ze ging voorzichtig rechtop zitten en zag voor haar Layla liggen die doodsbang naar haar keek. Het levenloze lichaam van Layla, wel te verstaan. Geschrokken draaide Gwen haar hoofd weg en zag Joyce en Mylene ook levenloos op de grond liggen. Waren haar vriendinnen dood? Dat kon niet! Langzaam drong het tot haar door. Tranen verschenen in haar ogen en zachtjes begon ze te snikken. De jongen draaide zich om en besefte meteen dat Gwen wakker geworden was. Door de tranen had Gwen helemaal niks door en zag dus ook niet dat een paar groene ogen haar bezorgd aankeken. Na een tijdje was ze uitgehuild maar de jongen zat nog steeds naast haar. Ze besefte meteen wie het was toen ze het litteken op zijn voorhoofd zag. Harry Potter.
‘Gaat het wel?’ vroeg hij bezorgd. Gwen haalde loom haar schouders op. Ze had het helemaal niet gevolgd, helemaal niks…
‘Je brieven waren geen succes,’ zei ze zachtjes. Ze zag Harry verbaasd kijken en toen ineens drong het tot hem door. Gwen glimlachte even flauw… ze stond op en zocht tussen de dode lichamen. Ze moest weten of er nog iemand dood was. Ze wilde weten of Ake, Damian en Allison veilig waren.
********************************
Ik wil mira bedanken voor haar reactie. Helaas komt hierna toch echt het laatste hoofdstuk en héél misschien komt er nog wel een vervolg, maar die kans is toch wel klein.

jilly-ann · Geplaatst: Wo Jul 11, 2007 15:56

Hoofdstuk 10. Epiloog.

Een paar jaar later had Gwen afgesproken met de rest van de Orde. Zodra ze van school af was gegaan had Harry haar de Orde voorgesteld en tegen alle verwachtingen van haar moeder in. Ze snapte best dat haar moeder bezorgd was. Haar broertje en zusje miste ze natuurlijk wel en ook haar vader. Ze bezocht ze toch nog geregeld. Ze had een appartementje in Londen gekocht die ze smaakvol ingericht had. Damian en zij waren samen gaan wonen. Allison en Ake waren ook bij de Orde gegaan maar na een stukgelopen relatie besloten ze alleen vrienden te blijven. Al bekende Allison vaak nog gevoelens te hebben voor Ake.
Gwen liep rustig over de begraafplaats heen. Hier lagen de slachtoffers die gevallen waren van Voldemort. Voldemort was wel verslagen na een tijdje, maar daarmee kwamen de slachtoffers niet terug. Damian verscheen achter haar en sloeg troostend zijn armen om Gwen heen. Hij wist waar zijn verloofde naar op zoek was en dat zou nog best schokkend voor haar kunnen zijn. De rest van de Orde waren ook niet veel later tevoorschijn gekomen. Allemaal hadden ze wel een dierbare verloren.
Remus Lupos, een weerwolf, maar een man met een groot hart was de leider van de Orde. Hij schraapte zijn keel en iedereen was meteen stil.
‘We zijn hier allemaal gekomen omdat we niet alleen aan de toekomst moeten denken maar ook stil moeten blijven staan bij het verleden,’ zei hij. Gwen pakte Damians hand beet. Ake en Allison kwamen ook bij de twee staan. ‘De dappere mensen die omgekomen zijn, hebben elk geholpen aan onze strijd. Ze waren alleen niet sterk genoeg. Toch wil ik deze mensen eren zoals iedereen ons ook eert. Het leven is kort dus maak er het beste van.’
De hele Orde klapte toen Remus Lupos dat gezegd had. Gwen maakte al van het leven wat ze wilde want de woorden van Remus die waren al tot haar doorgedrongen sinds de dood van haar 3 vriendinnen. Ze liet Damians hand los en ging weer verder met haar zoektocht naar de 3 graven. Ze had expres gevraagd of ze naast elkaar mochten liggen. Lana en Latischa waren ook omgekomen maar die waren op een heel ander begraafplaats gezet. Allebei waren ze vermoord door dooddoeners, niet belangrijk genoeg om gedood te worden door Voldemort maar ze waren ook niet van nut. Daarom dat ze er nu niet meer waren. Harry was wel een hele goede vriend geworden. Hermelien en Ron hadden een kindje gekregen en ze was blij om te horen dat ze peettante geworden was. Ze hadden Harry met de rol van peetoom opgezadeld. Damian vond dat niet erg want hij ging veel minder vaak met ze om dan Gwen dat deed. Verderop zag ze Harry staan met zijn vrouw Ginny. Snel liep ze erheen en begroette hen vriendelijk. Ze was al heel lang niet op de begraafplaats geweest want ze kon nergens een grafsteen vinden met de namen van haar vriendinnen.
‘Weten jullie waar…?’
‘De derde links,’ zei Ginny vriendelijk. Gwen glimlachte dankbaar en klemde de bloemen die ze had tevoorschijn getoverd stevig in haar handen. Zodra ze bij de grafstenen stond ontsnapte een traan uit haar oog die verloren over haar wang heen liep. Ze verdeelde de bloemen in drie stukken en legde die elk apart op een graf.
‘Ik zal jullie nooit vergeten,’ zei ze zachtjes. Ze liep langzaam weer naar Damian toe en kuste hem toen. Daarna kneep ze bemoedigend in zijn hand dat alles goed met haar was. Damian sloot zijn armen weer om Gwen heen en deze protesteerde niet, ze genoot van de warmte van zijn lichaam. Eindelijk kon ze weer genieten van het leven. Zoals ze nog nooit gedaan had…
*******************

Maybe beetje klein, maar ik kan niet zeggen dat het me spijt. Ik vind hem wel mooi zo en anders moet ik onnodige dingen erbij gaan doen waar je toch niks aan hebt. ^^
Dit is dus het einde Wink