[AF] Dochter van een Dooddoener

kjell-lovers · 5e jaars Verdiend: 80 Sikkels Woonplaats: belgië

Dochter van een Dooddoener

Hijgend lag ik op de grond te wachten totdat mijn vader opnieuw zou uithalen met zijn ruwe hand of me zou vervloeken waarvan je zo’n helse pijn kreeg die je je niet kon inbeelden.
“Je bent een schande voor de familie! Het is een eer de Heer te dienen, maar jij vond het blijkbaar leuk om me voor schut te zetten en hem af te wijzen!” riep hij en sprak zoals voorspeld de cruciatusvloek over me uit. De pijn ging door merg en been en dat was te horen aan mijn uitgeputte stem waarmee ik de longen uit mijn lijf gilde. Ik probeerde te roepen dat hij moest ophouden, maar ik vond er de kracht niet voor. Ik hoopte dat ik flauw zou vallen zodat die pijn mijn lichaam en mijn geest niet langer zou teisteren, maar het leek wel alsof mijn leven alleen uit pijn en zorgen bestond. Dus of ik nu sliep of wakker was, altijd moest ik ergens aan denken.
Mijn vader hief de vloek op en hurkte naast me neer. “De Heer is bereidt je een tweede kans te geven. Je kunt hem beter grijpen, want anders zal ik hem niet tegenhouden je te straffen. En je kunt je er het best van op je hoede zijn dat hij genadeloos omgaat met mensen zoals jij.”
Hij stond op en liet me alleen achter in de sfeerloze woonkamer waar ik al bijna achttien jaar leefde. We woonden in een villa, maar mijn vader had nooit veel moeite gedaan om het huis goed en wel te onderhouden, dus deed ik het. De woonkamer was volledig zwart en straalde dus niet veel speciaals uit, maar iedereen kon weten dat dit het huis was van een Duistere Tovenaar wanneer je hier binnenstapte. Er stonden niet veel meubelen en andere spullen. Enkel een zachte, maar doodgezakte bank
Dit was mijn leven; Gabriëlla Stones, de dochter van een volgeling van Voldemort die wenste dat zijn dochter dit ook zou worden. Mijn moeder was kort na mijn geboorte gestorven, dus herinner ik me niet veel van haar. Ik kon haar enkel van op foto’s die mijn vader me onder mijn neus gedrukt had nadat ik urenlang had gezuurd om ze te zien.
Eigenlijk leek ik erg op haar en dat was misschien de reden dat mijn vader me enigszins negeerde en me niet behandelde zoals het zou moeten. Ik had donkerbruin haar en blauwe ogen, net zoals mijn moeder.
Ik voelde hoe een traan over mijn wang gleed en veegde hem weg nadat ik was rechtgestaan. Ik wankelde even op mijn benen, maar dat was ik gewoon geworden. Ik wreef even over mijn benen met mijn armen zodat ik er iets meer gevoel ik kreeg. Er heerste een leegde in mij die ik niet kon plaatsen. Misschien was het een moederpersoon die ik nodig had om me bij te staan, of misschien was het een vriend waartegen ik alles kon vertellen.
Ik nam mijn favoriete leesboek uit de kast die zich ook in de woonkamer bevond en liep toen naar de voordeur.
“Zorg dat je op tijd terug bent, Stones!” werd er naar mijn hoofd geslingerd vanuit de keuken, maar daarna bleef het stil wat voor mij het teken was om te vertrekken.

Ontspannen nam ik plaats op de grond tegen één van mijn favoriete bomen. Ik was in het kleine, warrige bosje aangekomen dat vlak naast ons huis grensde en waar ik me aardig thuis voelde. Ik sloeg mijn boek open op de pagina waar ik gisteren was geëindigd en begon te lezen. Mijn vader verdween helemaal uit mijn gedachten en ook Voldemort was het laatste waar ik op dat moment aan dacht.

‘Verliefd keek Brice naar het meisje van zijn dromen dat naast zich lag. Met de romantische zonsondergang en de sterrijke hemel kon hun afspraakje niet beter verlopen. Het meisje draaide zich op haar zij en keek Brice aan en speelde met zijn haren net zoals de wind deed. Het zand tussen hun tenen kriebelde zachtjes en zorgde voor een aangenaam sfeertje.’

Door een krakend geluid schrok ik op en keek omhoog, recht in de ogen van een onbekend persoon.
“Wie ben jij?” vroeg ik verward. ‘Ik dacht dat hier niemand anders kwam.’ Dacht ik en deed mijn boek terug dicht.
“Ik ben Joshua, Joshua O’Cloney. Wie ben jij?” werd me gevraagd.
Ik dacht even na of ik wel de waarheid zou vertellen en kwam tot de conclusie dat hij me dan misschien niet zou willen leren kennen.
“Ik ben …,” ik bedacht snel een andere achternaam, “Gabriëlla Longbottom.” Antwoordde ik glimlachend.
“Wel dan; aangenaam kennis gemaakt te hebben, Gabriella Longbottom.” Zei hij grijnzend en stak zijn hand uit die ik aannam.

“Zo, waar woon je eigenlijk? Ik heb mijn volledig levensverhaal gedaan, maar je hebt bijna nog niets verteld over jezelf.”
We liepen al anderhalf uur door het bosje en praatten honderduit over vanalles en nog wat. Het was heel gezellig totdat hij een aantal dingen over mij wilde weten.
“In een klein huisje in de stad.” Was mijn korte antwoord. Ik keek hem niet langer aan en voelde me opnieuw leeg. Ik kon tegen niemand mijn echte identiteit vertellen omdat ze me dan haast verafschuwden. Mijn vader was maar al te bekend onder de mensen, maar net zoals Lucius Malfidus was het haast onmogelijk om hem te kunnen oppakken.
“Waar dan? Ik woon ook in de stad.” Zei Joshua die niets in de gaten had.

Achter ons hoorden we takken kraken en zware voetstappen op de aarde. Ik nam meteen Joshua zijn hand vast uit schrik voor de identiteit van de mensen die er aankwamen.
“Snel! Verstop je.” Fluisterde Joshua in mijn oor en trok me mee achter een grote, dikke boom.
“Wie zijn dat?” vroeg ik zo stil mogelijk en hield Joshua stevig beet.
“Dooddoeners, volgelingen van JeWeetWel.”
Ik kreeg het op slag koud en voelde me droevig en triest. Dit was dus het moment waarom ik op tijd thuis moest zijn; Voldemort zou persoonlijk naar ons toekomen om me op te nemen in hun groep of om me te doden wanneer ik opnieuw weigerde.
De in zwart gehulde personen liepen ons voorbij en namen inderdaad het pad naar mijn huis.
Ik voelde hoe Joshua opnieuw rustig ademhaalde en zich naar mij omdraaide. Hij keek me lief in de ogen en hield mijn hand nog steeds vast. Ik had de tijd niet om me af te vragen hoe hij wist dat ik een heks was, maar daar maakte ik me dan ook geen zorgen over.
“Je weet vast wel wie JeWeetWel is.” Zei Joshua duister en met gedempte stem.
“Ja, ik weet inderdaad wie dat is.” Antwoordde ik met een droevige ondertoon.
“Scheelt er iets?”
“Nee, hoor. Maar ik denk dat ik maar eens naar huis ga.” Ik liet nu toch zijn hand los en nam mijn boek goed beet.
“Wil je dat ik even mee loop?”
“Nee, dank je.” Zei ik lief en keek hem een laatste keer aan voor het pad op te stappen.
“Oké dan. Zie ik je nog terug?”
“Ja, natuurlijk. Ik kom hier heel vaak dus je gaat me vast nog eens zien.”
“Morgen, om 18.30. Is dat goed?”

Ik had snel geknikt en was weggerend. Ik stond in de keuken te wachten totdat Voldemort me kon ontvangen. Hij bevond zich in de woonkamer, samen met zijn Dooddoeners en mijn vader. Ik stond te trillen op mijn benen en mijn buik deed enorm veel pijn door de krampen die erin woeden. Elk moment kon mijn laatste zijn en toch stond ik hier doodgewoon te wachten totdat mijn vader me kwam halen. Ik haalde mijn portefeuille uit mijn achterzak en nam er een foto uit, een foto van mijn moeder.
‘Wat zou jij nu doen?’ vroeg ik me af. ‘Was jij ook een Dooddoener? Of trotseerde je pap zodat het je dood werd?’
Ik zuchtte diep en bereidde me geestelijk voor op wat er me zodadelijk te wachten stond.
“Gabriella, je kunt meekomen.”
Mijn vader was binnengekomen en keek me emotieloos aan. Hij vertrok opnieuw en trok de deur achter zich dicht zodat het nu net leek alsof hij helemaal niet binnen was gekomen, maar ik wist wel beter; ik moest naar Voldemort gaan en me bij hem aansluiten of hem opnieuw afwijzen en een vroege en pijnlijke dood sterven.

“Juffrouw Stones, ik bied je een tweede kans op een beter leven.” Begon Voldemort die uit de schaduwen gestapt was. Hij stond recht voor me en de Dooddoeners waren om ons heen komen staan.
“Ben je bereid om je bij mij aan te sluiten en te doen wat ik je vraag wat beloond wordt met roem en rijkdom?”
Ik slikte en zocht mijn vader op met mijn ogen, maar hij stond uit mijn gezichtsveld. Ik had plots een duidelijk beeld van Joshua en wist dat hij me nooit meer zou willen zien wanneer hij te weten kwam dat ik een Dooddoener was.
Ik keek recht in zijn bloeddoorlopen ogen en antwoordde luidt en duidelijk; “ja” met een zuivere stem die niet trilde van schrik.
“Dat is heel wijs van jou, meisje.” Grijnsde Voldemort tevreden omdat hij er een nieuwe volgeling bij had. “Kom hier!” riep hij plots gebiedend en ik deed wat hij me opdroeg.
“Rol je mouw op.”
Ik deed opnieuw wat me gezegd werd en keek naar mijn ontblote arm. Ik had een aantal lidtekens die ik te danken had aan mijn vader.
Voldemort haalde zijn toverstok uit zijn binnenzak en plaatste de punt ervan tegen mijn huid waarna hij een ingewikkelde spreuk mompelde. Hij helse pijn schoot door mijn hele arm en ik moest enorm veel moeite doen om het niet uit te schreeuwen van de pijn.
Na enkele seconden trok de pijn terug weg en opende ik mijn ogen om een verafschuwende blik te krijgen. Op mijn arm was het Duistere Teken goed zichtbaar. De gitzwarte kleur stond voor altijd getekend op mijn bleke huid. Niemand zou me nog als een gewoon meisje beschouwen. Niemand zou nog met me willen omgaan.
Ik dacht opnieuw aan Joshua; ik zag hoe hij teleurgesteld wegliep en mij treurend om een vriend achterliet.

“Ik ben blij dat je kon komen.” Zei Joshua blij en nam me in zijn armen als verwelkoming. De zon scheen op ons neer, waardoor ik me verschuilde in de schaduwen van de bomen die zich achter mij bevonden. We liepen samen het bos in en ik voelde me net zoals de eerste keer dat ik met hem sprak; gelukkig dat ik iemand had om mee te praten.
“Heb je zin om mee naar de stad te gaan?” vroeg Joshua plots en keek me lief aan met zijn groene ogen.
“Nee, ik ben liever hier. Ik houd niet zo van de drukte.” Was mijn antwoord.
“Dan blijven we hier.” Hij liep voor me uit naar een iets groter grasplekje waar we languit konden liggen.
Lachend brachten we de hele avond met elkaar door en ergens in mijn binnenste verstond ik niet hoe het zo vlug kon klikken tussen ons.
“Hoe wist je eigenlijk dat ik een heks was?” vroeg ik geïnteresseerd en ging op mijn zij liggen zodat ik hem beter kon aankijken. Hijzelf lag op zijn rug met zijn armen onder zijn hoofd naar mij te kijken.
“Door je boek. Ik heb het ooit zien liggen in Klieder & Vlek.” Antwoordde hij simpel en streek een plukje haar uit mijn gezicht.
Ik keek op mijn uurwerk en kwam tot de zielige ontdekking dat ik alweer naar huis moest. Ik zei Joshua gedag en snelde naar huis.

Weken streken voorbij en ik bleef Joshua zien, maar ik moest ook opdrachten uitvoeren voor Voldemort. Het was de bedoeling dat ik samenwerkte met de jonge Malfidus, maar we waren als water en vuur en door hem was ik erachter gekomen dat mijn vader de moordenaar was van de vader van Joshua. Ik had uit niets laten blijken dat het me iets deed, maar in mijn binnenste schreeuwde ik van woede en wilde ik wegrennen om mijn vader de huid vol te schelden, maar ik moest mijn rol goed blijven spelen en ervoor zorgen dat mijn leven niet in gevaar gebracht werd. Want ik wilde niet dood. Ik wilde blijven genieten van Joshua zijn aanwezigheid. Hij was de enige die ik had, maar ik was wel niet eerlijk tegenover hem. Het werd steeds moeilijker om hem af te wijzen om me naar huis te brengen.
Maar op een dag had ik besloten om hem over mijzelf te vertellen. Ik moest hem de waarheid vertellen. Wanneer hij een echte vriend was, zou hij me blijven zien. En anders wist ik dat hij mijn vriendschap niet waard was.

“Hey, Gabriella. Ik heb een vriend meegebracht. Ik hoop dat je het niet erg vindt.” Zei Joshua enthousiast en omhelsde me zoals gewoonlijk. Achter hem stond een jongen met ravenzwart haar, groene ogen en een brilletje; dit was Harry Potter besefte ik. Nu zou het nog moeilijker worden om het hem te vertellen. Hij lachte met Harry en zag er zo gelukkig uit en nu moest ik hem zoiets gaan vertellen.
Hij had me voorgesteld aan Harry en ik wist niet meer hoe ik me moest gedragen. Mijn baas was de persoon wie de jongen voor mij dood wilde. Eigenlijk zou ik hem dus nu moeten uitleveren aan Voldemort, maar ik had het niet in mij.

“Joshua?” vroeg ik zenuwachtig.
Joshua keek me aan en ik zag de pretlichtjes in zijn ogen.
“Kan ik je even alleen spreken?”
“Natuurlijk.” Hij nam mijn arm beet en leidde me een aantal meters verder weg van Harry.
“Ik moet je iets vertellen.” Begon ik en keek hem met angstige ogen aan.
“Ik moet je ook iets vertellen.”
“Maar dit kan niet wachten.” Protesteerde ik en ging iets dichter tegen hem aanstaan.
“Dit ook niet.” Zei Joshua en drukte zijn lippen op de mijne. Eerst bleef ik staan en kuste hem terug, maar daarna stapte ik geschrokken achteruit.
“Wat scheelt er? Ik dacht dat het wederzijds was.”
“Dat is het ook, maar er is iets wat je moet weten. Ik heb geloven over – “
“Gabriella, Gabriella, Gabriella.” Werd er plots op ijselijke toon gezegd.
Ik draaide me om en keek in de ogen van Voldemort. Achter hem stond een aantal Dooddoeners waaronder mijn vader en Lucius.
“Gabriella, wat heeft dit te betekenen?” vroeg Joshua verward en deed nu ook een stap achteruit.
Ik zag hoe Harry duister naar Voldemort keek en zijn toverstok greep, net zoals Voldemort zelf.
“Dit wilde ik je net vertellen. Mijn achternaam is niet Longbottom maar Stones.” Ik voelde hoe mijn ogen waterig werden en ik moest enorm veel moeite doen om de tranen binnen te houden.
Voldemort en Harry waren in een gevecht verwikkeld en de Dooddoeners stonden rondom hen. Ik keek hen geschrokken aan en wilde roepen dat ze moesten ophouden, maar eerst moest ik Joshua duidelijk maken dat ik dit absoluut niet wilde en er niet voor gekozen had om een Dooddoener te zijn, maar Joshua greep mijn arm en trok mijn mouw omhoog. Ik zag zijn blik die naar het Duistere Teken keek en bedekte het opnieuw.
“Joshua…” Probeerde ik, maar ik zag aan zijn gezicht dat het de moeite niet waard was.
“Stones…Jouw vader is dus de reden waarom ik geen vader meer heb.” Zei hij boos en kreeg een harde blik in zijn ogen.
“Daar kan ik niets aan doen! Ik wilde dat het anders was geweest.” Riep ik uit en wilde hem omhelzen, maar hij duwde me ruw weg.
“Alstublieft. Je begrijpt het niet.” Zei ik wanhopig.
“Ik begrijp het heel goed. Ik wil niets meer met je te maken hebben.”
Hij draaide zich om en liep razendsnel naar de plaats waar het gevecht zich plaatsvond om Harry bij te staan. Hij liet mij vallen. Hij liet me vallen omdat ik de dochter was van een Dooddoener. Hij liet me vallen omdat ik een moordenaar moest worden.