Sabr
Beginnend Tovenaar
Verdiend:
819 Sikkels
Woonplaats: On stage
 
|
 Geplaatst:
Ma Jun 11, 2007 18:58 |
  |
Woedend sloeg Simon de voordeur achter zich dicht. Waarom moest dat mens altijd zo moeilijk doen. Hij werd kotsmisselijk van haar. Alsof de rest van zijn leven thuis zitten beter was dan naar school gaan.
‘Stom wijf.’ Dacht hij bij zichzelf. Met een chagrijnig gezicht sjokte hij door de verlaten straten naar het bos dat zich aan de rand van het dorp uitstrekte. Hier stonden geen lantaarnpalen, maar de volle maan was fel en verlichtte Simon’s pad.
Zodra hij het bos bereikt had liet hij zich langs de boomstam van een enorme eik op de bemoste grond zakken.
Hij had net weer een heftige discussie met zijn moeder gehad. Ze wilde niet dat hij terug zou gaan naar Zweinstein dit jaar, omdat dat veel te gevaarlijk zou zijn. Maar Simon vond dat nergens op slaan. “Je bent nergens zo veilig als op Zweinstein!" Had hij geschreeuwd. "Je bent gewoon bang om hier in je eentje te zitten, dus wil je mij thuis houden, egoïstische trut!” Dit had hem een harde klap in z’n gezicht opgeleverd en woedend was hij het huis uitgestormd.
“Ze wil gewoon dat je niks overkomt.” Zei een klein stemmetje in zijn hoofd.
Simon schudde zijn hoofd. ‘Nee, ze denkt alleen maar aan zichzelf.’ Dacht hij verbitterd.
“Als Jeweetwel het op één van jullie gemunt hebben jullie elkaar tenminste nog tot aan het eind.” Zei het stemmetje weer.
“Nou, dan maken we het hem dus alleen maar makkelijk.” Zei Simon schamper, maar hij voelde zich toch iets rustiger worden.
Ergens had ze ook wel gelijk, stel je voor dat wanneer hij zo thuis zou komen ze er niet meer zou zijn. Zijn laatste woorden waren nou niet bepaald aardig geweest.
Hij slaakte een diepe zucht. Hij zou haar zo zijn excuses wel aanbieden.
Loom rekte hij zich uit en wierp een vluchtige blik op zijn klokje.
“Half 2 al.” Mompelde hij, terwijl hij een poging deed om overeind te komen. Iets wat vrij lastig was aangezien zijn been sliep.
Toen hij eindelijk weer recht stond en terug wilde lopen hoorde hij achter zich het roffelen van poten. Hij draaide zich om, om te zien wat het was, maar net op dat moment kwamen er twee poten hard in aanraking met zijn borstkas en met smak viel hij achterover op de grond. Hij schudde een keer versuft met zijn hoofd en toen hij zijn ogen opende keek hij recht in een paar gele, ietwat schuinstaande ogen. Daaronder werden een stel lange, scherpe tanden ontbloot en het laatste wat Simon zich kon herinneren was dat deze zich diep in zijn nekvel boorden.
Versuft opende Simon zijn ogen en staarde naar de witte muur voor zich.
Wacht even.. Wit? De muren in zijn kamer waren helemaal niet wit, waar was hij? Verbaasd keek hij om zich heen.
“Ah, je bent wakker.” Hoorde hij een vrouwenstem zeggen. Vliegensvlug draaide hij zijn hoofd om, om te zien wie het was. Iets wat hem een pijnlijke steek aan zijn hoofd opleverde. In de deuropening stond een vrouw in een lindegroen gewaad. Hij zag dat er op haar borst een embleem geborduurd was: Een toverstok en een bot die elkaar kruisten.
Het wapen van het St. Holisto's.
“Waarom ben ik hier?” Vroeg Simon verbaasd. De vrouw keek even bedroefd naar hem.
“Weet je dat echt niet meer?” Ze toverde een aantal flesjes tevoorschijn en kwam naar hem toegelopen. Simon pijnigde zijn hersens.
“Het enige wat ik me kan herinneren zijn een paar gele ogen.” Zei hij tenslotte. De vrouw glimlachte geforceerd.
“Maar wat is er nou aan de hand? Wat is er met me gebeurd?” Hij begon boos te worden. Waarom wilde ze niet zeggen wat er aan de hand was?
“Ken je Fenrir Vaalhaar, Simon?” Vroeg ze opeens.
Simon staarde haar even aan. “Ja, van horen zeggen.” Zei hij.
“Je bent vanacht door hem gebeten. Weet je wat dat betekend?” De heler keek hem even medelijdend aan, voordat ze een drankje in zijn mond leeggoot.
Simon’s ogen werden groot. “Betekent dat- dat ik een weerwolf ben?” Vol angst en ongeloof keek hij naar de heler.
Deze knikte, goot het laatste drankje in zijn mond en liep weg. Verslagen keek Simon haar na. ‘Dit kon niet waar zijn!’ Dacht hij boos. “Ik ben geen weerwolf!” Schreeuwde hij en sloeg woedend met zijn vuisten op de dekens.
“Dat zeggen ze allemaal, tot het volle maan is, dan piepen ze wel anders.” Zei één van de schilderijen die naast de deur hing.
“Hou je mond!” Beet Simon hem toe. Het portret grijnsde hatelijk en liep weg uit zijn lijst. Op dat moment ging de deur open en kwam zijn moeder binnen.
“Is er wat, schat?” Vroeg ze. Simon staarde haar even met open mond aan.
“Of er wat is?” Schreeuwde hij. “Ik ben een weerwolf, ma, dat is er!”
Zijn moeder zuchtte een keer. “Schreeuw niet zo tegen me, Simon.”
Simon snoof een keer en wendde woedend zijn blik af.
“Schat.” Begon zijn moeder aarzelend. “Ik heb iemand meegenomen die je misschien kan helpen.” Simon draaide zich met een ruk om.
“Hoe bedoel je helpen?” Snauwde hij. Zijn moeder staarde even naar de vloer.
“Nou, om ermee te leren leven.” Zei ze zacht, terwijl er een traan over haar gezicht rolde.
Toen Simon dat zag kalmeerde hij een beetje. “Wie is dat dan?” Vroeg hij wat rustiger.
“Ik ga hem even halen.” Zei zijn moeder en ze glipte snel de deur uit. Uitgeput liet Simon zich terug zakken in de kussens. Hij had niet zo tekeer moeten gaan tegen haar, maar waarom moest ook uitgerekend hém dit overkomen.
Er werd zachtjes op de deur geklopt en Simon keek stomverbaasd naar de persoon die binnenkwam. “Professor Lupos?” Zei hij verbaasd.
Lupos glimlachte en ging op een krukje naast zijn bed zitten.
“Ja.” Zei hij. “Toen ik hoorde dat je gebeten was, ben ik zo snel mogelijk hier naar toe gekomen.” Legde hij uit. “Ik wil je graag helpen, als jij dat goed vindt.”
Simon knikte kort. De gedachte aan weerwolven alleen al maakte hem strontchagrijnig.
“Het beste is om vooral tegen niemand te zeggen dat je een weerwolf ben, behalve dan tegen je beste vrienden.” Begon Lupos.
“Maar wat als ze me niet meer accepteren en het tegen iedereen zeggen?” Onderbrak Simon hem.
“Dat is het risico dat je moet durven nemen, maar ze komen er waarschijnlijk toch wel achter.” Zei Lupos. Simon knikte en gaapte een keer. Lupos zag dit en stond op.
“Ik kom je zo vaak mogelijk bezoeken als ik kan en dan praten we verder.” Zei hij en liep naar de deur. “Succes, Simon.”
“Tot ziens professor.” Zei Simon en langzaamaan vielen zijn ogen dicht.
Kreunend kroop Simon nog een stukje verder. Snel schopte hij zijn schoenen uit, toen zijn voeten langer werden en er plukken haar op verschenen. Gillend greep hij met zijn handen zijn haar vast, die in een oogwenk in grote, harige klauwen veranderden. Zijn gezicht werd langer en van achteren werd een zwiepende staart zichtbaar. Zijn zenuwen stonden op knappen en net toen hij dacht dat hij dood zou gaan, hield het op. Hijgend kwam Simon overeind en slaakte een kreet.
Hij rende verder het bos in, op zoek naar eten, tot hij in de verte iets rook wat niet thuishoorde in dit bos. Nieuwsgierig ging hij op zoek naar de oorsprong van deze geur en al gauw had hij die gevonden. Een enorme weerwolf was op zijn pad verschenen. Simon herkende die gele, schuinstaande ogen direct. Hij gromde een keer en vloog op de ander af, maar deze haalde uit en Simon viel op de grond.
”Zie hem eens boos zijn.” Zei Fenrir hatelijk. “Je kunt beter boos zijn op degene die je verstoten, omdat je een weerwolf ben, niet op degene die iets doet waar hij voor gemaakt is.” Simon keek hem even verbluft aan.
“Sluit je bij ons aan, jongen.” Zei Fenrir. “Wij accepteren jou, want we weten hoe het is om dit alles door te maken. Ga met me mee.” Zei Fenrir, voor hij verdween.
Simon keek hem na. Zou hij meegaan? Het klonk wel aanlokkelijk. Hij zou voor niemand zijn ware identiteit meer hoeven verbergen en hij zou een zo normaal mogelijk leven kunnen leiden. Maar zijn moeder dan?
Hij gromde een keer en draaide zich om. Hij kon zijn moeder niet in de steek laten. Ze had zoveel voor hem gedaan. Hij huilde een keer van frustratie en rende toen verder het bos in, op zoek naar iets te eten.
Hij vertelde niemand van zijn ontmoeting met Fenrir, maar hij dacht wel veel na over zijn woorden. Hij zou het zoveel makkelijker krijgen als hij met hem meeging. Hier thuis voelde hij zich niet fijn. Zijn moeder en zijn vrienden waren bang voor hem, hij merkte het aan hen en Lupos’ gesprekken waren nou ook niet echt opbeurend.
Op een keer kon hij het thuis niet langer uithouden en sjokte naar het bos, dat in de laatste maanden steeds vaker zijn toevluchtsoord was geworden. Met een zucht liet hij zich neerzakken op een boomstronk en keek een keer op zijn horloge. Het was weer bijna tijd voor zijn transformatie. Zag hij.
”En, heb je er al over nagedacht.” Simon keek op. Voor hem stond de vreemdste man die hij ooit van zijn leven gezien had. Zijn gezicht zat onder de littekens en het wit van zijn ogen was geel en met bloed doorlopen en zijn stem was de engste die hij ooit in zijn leven gehoord had. Het raspende geluid dat hij uitstootte kon je eigenlijk amper meer een gewone stem noemen.
“Ja, ik heb er wel over nagedacht.” Zei Simon. Fenrir, want die was het, zette een stap naar voren en keek hem strak aan. “En?”
Simon zuchtte een keer. “Ik heb mijn beslissing genomen.”
“En die is?” De stem van Fenrir klonk gretig.
“Ik ga mee.” En terwijl Simon dit zei voelde hij de bijna vertrouwde pijn weer door zijn lichaam gieren. Zodra zijn transformatie gedaan was huilde hij een keer ter afscheid naar zijn moeder en rende toen achter Fenrir aan, op weg naar een nieuw bestaan. |
_________________
I wanna know the reason why I'm here
The way I am, feeling the things I feel |
|
