| Auteur |
Bericht |
LavenderBrown
Lid Wikenweegschaar
Verdiend:
398 Sikkels
Woonplaats: The Royal Fire Academy for Girls
 
|
 Geplaatst:
Wo Jun 20, 2007 22:20 |
  |
Fanfiction challenge juni/juli: Felix Fortunatis
Na een suggestie van San Riddle, is het onderwerp voor deze fanfiction challenge:
Felix Fortunatis!
Voor degenen die het niet meer weten, een geheugenopfrissertje;
In Harry Potter en de Halfbloed Prins wordt het drankje gebruikt om je geluk te geven. Als je het niet weet, ren nog even naar het zesde boek.
De opdracht is simpel; schrijf een one-shot (regels hieronder, zoals gewoonlijk) over een Harry Potter personage (IC) die Felix Fortunatis in zijn handen krijgt.
En de regels…
Je inzending mag minimaal uit 1500 woorden bestaan en maximaal uit 2000
x Het verhaal moet met het thema te maken hebben
x Het moet speciaal voor de challenge geschreven zijn (en dus nergens anders op internet te vinden zijn)
x Je moet het zelf geschreven hebben
x Het moet in AN (Algemeen Nederlands) geschreven zijn; geen breezahtaal en als het kan zo min mogelijk spelfouten. Kijk in ieder geval je inzending even na voor je hem instuurt of laat hem door iemand bèta-readen
x Gebruik in je verhaal óf de Engelse namen uit Harry Potter óf de Nederlandse, anders wordt het verwarrend
x Je mag maximaal 1 verhaal inzenden
x Je inzending moet een Nederlandse titel hebben
x Je inzending moet vóór de uiterste inleverdatum binnen zijn
x Zet je afdeling bij je inzending!
En houd er rekening mee dat dit een forum voor alle leeftijden is.
De inzendingen gaan zoals gewoonlijk via pb naar mij, en ook vragen kun je naar mijn bescheiden postvakje sturen.
Deze challenge start op
20 juni (een dag te laat, sorry!)
en eindigt op:
21 juli (dé dag…)
Hierna kan het stemmen beginnen.
Succes & veel schrijfplezier!
Liefs, LavenderBrown/Fleur
Inzendingen:
1. Werkelijk geluk
2. Geluk in het spel
3. Met een beetje geluk...
4. Geluk en Waar Het Te Vinden
5. Vervloekt geluk
6. Jouw geluk, mijn geluk
7. Draco's gouden plan |
_________________
hey love
awful happens all the time
don't let it kill you.
Laatst aangepast door LavenderBrown op Di Aug 07, 2007 17:45; in totaal 9 keer bewerkt |
|
  |
|
LavenderBrown
Lid Wikenweegschaar
Verdiend:
398 Sikkels
Woonplaats: The Royal Fire Academy for Girls
|
| Geplaatst:
Za Jun 23, 2007 19:30 |
|
Werkelijk geluk
In de Griffoendor leerlingenkamer, stonden drie Marauders naar het flesje dat James en Sirius net gestolen hadden uit het kantoortje van Slakhoorn, te staren. Ze werden vergezeld door de afkeurende geluiden die Remus maakte, en die volkomen genegeerd werden.
“Ik denk dat er wel genoeg in zit om ons alle vier een paar uur geluk te geven,” zei Sirius en hield het flesje tegen het licht, terwijl hij de inhoud ervan denkbeeldig in vieren deelde. Remus keek op van het huiswerk dat hij aan het maken was.
“Ik kan niet geloven dat jullie dat echt gestolen hebben van professor Slakhoorn!” liet hij voor de zoveelste keer die avond weten. En voor de zoveelste keer zuchtten James en Sirius in koor.
“Remus, we zeiden het toch al? Het is alleen maar eerlijk dat we ook wat Felix Fortunatis krijgen! Onze toverdranken waren echt beter dan die van Evers! Zij is gewoon Slakhoorns lievelingetje en heeft daarom onze prijs gekregen.”
“Ten eerste: jullie denken dat jullie dranken beter waren. Ik denk dat Slakhoorn perfect in staat is te oordelen wiens drank beter was. Ten tweede: de enige reden waarom jullie dranken ook maar enige kans hadden om die van Evers te evenaren, is omdat jullie al weken op voorhand alles hebben zitten oefenen, sinds het moment dat jullie hoorden dat Slakhoorn elk jaar opnieuw dezelfde opdracht geeft, met dezelfde beloning. En ten derde: dat geeft je nog steeds niet het recht om het te stelen!”
James wuifde Remus’ bezwaren weg met een ongeduldig gebaar van zijn hand.
“Onzin, onzin. Niemand is er slechter van geworden. Slakhoorn heeft een hele ketel vol van dat spul! Hij zou het nog niet merken, als we twee liter stalen!”
Met een grote zucht rolde Remus met zijn ogen, besloot zijn tijd er maar niet verder aan te verdoen en concentreerde zich weer op zijn huiswerk.
“Wat ga jij er mee doen?” vroeg Sirius nieuwsgierig aan James. Die werd een tikje rood en zei, een stuk minder stoer dan hij gewenst zou hebben:
“Misschien wil Li- Evers wel mee uit als ik dat drink. En jij?”
Sirius’ zelfverzekerde grijns werd zo mogelijk nog groter en hij wees naar een meisje dat aan de andere kant van de leerlingenkamer zat.
“Elise?” vroeg James belangstellend. “Goede keus. Dat kind heeft alles mee, uiterlijk én hersenen.” Zelfvoldaan, alsof ze al toegezegd had, knikte Sirius.
“Remus, wat ga jij met Felix doen?” vroeg Peter nieuwsgierig, terwijl James en Sirius uitvoerig Elise aan het keuren waren. Remus scheurde zijn blik los van Elise en keek Peter een paar tellen verward aan voor hij antwoordde, met een norsheid die Peter niet gewend was van Remus: “Weet ik veel, laat me met rust!”
Verward keek Peter Remus na, die de trap naar de slaapzaal opliep en het eten die dag oversloeg.
Een paar dagen later mochten de leerlingen een bezoek brengen aan Zweinsveld. Noch James, noch Sirius had het meisje dat ze wouden meenemen naar Zweinsveld, al gevraagd. James, omdat hij – zonder dat hij het zou toegeven – toch een tikje angstig was voor de zoveelste afwijzing van Lily; Sirius omdat iedereen van hem verwachtte dat hij pas op het allerlaatste moment een meisje koos. Dat was zijn routine, zijn strategie. Veel meisjes weigerden dan ook iets af te spreken met andere jongens, voor ze wisten met wie Sirius ging.
En zo kwam het dat op die zaterdagochtend het flesje Felix Fortunatis verdeeld werd onder de vier Marauders, waarna elk zijn eigen weg ging.
Remus’ dag:
Terwijl Sirius, James en Peter de slaapkamer verlieten, staarde Remus naar het kleine flesje Felix Fortunatis in zijn hand. Hij had geen reden om het te drinken. Als het lot – geholpen door Felix – Sirius goed gezind was... Hij zuchtte zacht, en stopte het flesje in zijn zak.
Hij had geen zin om in zijn eentje naar Zweinsveld te gaan. Niet dat hij geen meisje kon vinden dat met hem wou gaan, zeker een aanzienlijk deel van de meisjes die zichzelf hadden vrijgehouden voor Sirius, was net zo blij om met Remus naar Zweinsveld te gaan. Maar Remus was niet een jongen die zomaar met om het even wie ging… En de persoon met wie hij wel wou gaan, zou zo meteen besproken zijn…
Hij staarde een tikje triest door het raam van de slaapzaal, waar hij de rij van studenten die naar Zweinsveld vertrokken, kon zien staan.
Peters dag:
Met een glimmend gezicht van opwinding keek Peter naar het flesje goud-gele toverdrank. Wat had hij lang gewacht op deze dag! Vandaag zou niets verkeerd kunnen gaan. Voorzichtig haalde hij de kleine kurk van het flesje, maar nog voor hij het aan zijn lippen kon zetten, kreeg hij een stomp in de rug van iemand die tegen hem aanliep. Het flesje glibberde uit zijn handen en met een klap kwam het op de grond terecht. Het was alsof Peter alles in slow motion kon zien gebeuren. De flesje brak niet, maar stuiterde een beetje naar boven. Pas toen het de tweede keer de grond raakte, spatte het uiteen in een miljoen kleine glasscherven, die ooit de mooiste dag van zijn leven hadden bijeengehouden, maar nu de vloeistof lieten ontsnappen.
“Nee!” riep Peter wanhopig uit, en probeerde nog wat van de toverdrank op te likken met zijn vingers, maar het duurde niet lang of alles was vervlogen en mensen keken hem raar aan, omdat hij de grond schoonlikte…
James’ dag:
Felix vertelde James van het moment dat hij de leerlingenkamer verliet, om niet Sirius te volgen, maar naar rechts te gaan. Fluitend, en met meer zelfvertrouwen dan hij ooit had gehad om Lily uit te vragen, liep hij door de gangen. Om de zoveel tijd wist hij zeker dat hij naar links of naar rechts moest inslaan.
Luide stemmen trokken al snel zijn aandacht. Hij bleef staan, want Felix waarschuwde hem dat hij precies op de goede plaats stond, en luisterde aandachtig.
“Hoe kan je het nu nog ontkennen! IK ZAG JE! IK ZAG JOU EN DIE ACHTERLIJKE BLONDE GEIT MET MIJN EIGEN TWEE OGEN!!”
“Maar Lily…” Het was een jongensstem die een beetje zielig klonk.
“Maar Lily WAT? Het was niet je bedoeling? Het was per ongeluk?”
“Euh…”
“Donder op! Ik wil je van m’n leven niet meer zien! Ik ga nog liever met de eerste de beste die ik tegenkom naar Zweinsveld!”
Tegen de tijd dat Lily boos de hoek omdraaide, was James al weer in beweging. Elk ander moment zou hij zich omgedraaid hebben, en voorgesteld hebben dat ze met hem mee naar Zweinsveld ging, maar Felix vond het wijzer dat niet te doen, dus liep James schijnbaar onverschillig verder. Net toen hij de hoek omgedraaid was – hij begon bijna te twijfelen of hij niet toevallig de verkeerde drank op had – hoorde hij een luide “Potter!” achter zich.
Hij stak met een verbaasde uitdrukking zijn hoofd om de hoek en vroeg onschuldig: “Ja Evers?”
Lily leek nerveus, maar tegelijk ook boos en vastberaden.
“Wil je mee naar Zweinsveld?”
“Met jou?”
Ze draaide even met haar ogen, maar James was zeker dat ze een vleugje glimlach op haar gezicht had liggen.
“Ja, Potter, met mij.”
“Nou…” Hij deed even voor de grap alsof hij twijfelde, knipoogde toen en zei: “Vooruit dan maar. Omdat jij het bent.” Lily lachte, en samen vertrokken ze naar Zweinsveld. Lily kon op dat moment nog niet weten dat die dag bepalend zou zijn voor de rest van haar leven, want op die dag werd ze verliefd op de man met wie ze niet zo oud zou worden.
Sirius’ dag:
Nadat de rest van de Marauders hun eigen gang was gegaan, loodste Felix Fortunatis ook Sirius veilig het kasteel uit. Twee keer ontliep hij handig een spook dat de vervelende gewoonte had mensen te achtervolgen en dan door ze te lopen, en ook Foppe, die bovenaan de trap stond te wachten met een wandelstok, tot er een onschuldige student passeerde die hij kon laten vallen, had geen geluk.
Hij liep naar de eikenhouten deuren van het kasteel en wachtte. Hij knipoogde een paar keer naar voorbijkomende meisjes, maar deed verder niets, en wachtte rustig af.
Een tiental minuten later hoorde hij voetstappen in de hal. Het was Elise, en ze leek nogal opgejaagd. Net toen ze Sirius wou voorbijlopen, struikelde ze over de mat, maar werd behendig opgevangen door Sirius, die toevallig net op het goede moment zijn arm uitstak.
“Oh het spijt me,” stamelde het meisje.
“Het geeft niets hoor,” antwoordde Sirius vriendelijk. “Alles goed?”
“Ja hoor, best,” glimlachte Elise, toen ze weer veilig op beide benen stond.
“Ben je alleen?” vroeg Sirius belangstellend. Wat een toeval…
“Ja,… nou, ik had iemand om mee naar Zweinsveld te gaan, maar Foppe heeft hem net doen struikelen, en nu heeft hij zijn enkel gebroken.”
“Wat jammer voor je. Als je wilt, wil ik wel met je mee naar Zweinsveld?”
Elise keek hem dankbaar aan en knikte. “Dat zou leuk zijn.”
Even laten hadden Sirius en Elise zich aangesloten bij de rij die naar Zweinsveld ging. Het lot – of was het Felix? – deed Sirius echter naar boven kijken. Hij zag nog net een glimp van Remus, die snel van voor het raam van hun slaapzaal verdween. Hij kon onmogelijk Remus’ gezicht gezien hebben, zo snel en van zo ver, maar iets in hem vertelde hem dat zijn vriend diep ongelukkig was. En het was niet Felix Fortunatis.
“Remus?”
Remus schrok, toen hij Sirius’ stem hoorde. Te snel draaide hij zich om, besefte dat zijn gezicht betraand was, en keerde zich snel weer naar het raam, hopend dat Sirius hem gewoon met rust zou laten.
“Ja?” Hij probeerde luchtig te klinken, alsof het vooruitblik dat Sirius met Elise naar Zweinstein zou gaan, zijn hart niet verscheurde. Net zoals het al duizend keer voordien was verscheurd, sinds hij het besefte.
“Wat is er?”
Remus zweeg. Hij zou het nooit zeggen. Nooit. Hij klemde het flesje geluk in zijn hand stevig vast.
“Je bent niet gelukkig. Ik kan het zien. Ik haat het om je ongelukkig te zien, Remus.” Het was waar. Sirius haatte het om Remus ongelukkig te zien. Het maakte hem ook ziek, en hij kon het niet verdragen. Al wat hij wou, was die glimlach, die Remus knapper maakte dan wie dan ook – inclusief hijzelf – weer op zijn gezicht te zien.
“Ben je jaloers?” gokte Sirius, aangemoedigd door Felix, “Jaloers omdat ik met Elise naar Zweinsveld ga? Eén woord, en ze is helemaal van jou.”
Maar Remus schudde haast onzichtbaar zijn hoofd.
“Ik ben niet jaloers op je Sirius,” fluisterde hij zachtjes, “als je met haar naar Zweinsveld wilt, moet je dat doen.”
Maar Sirius besefte al lang dat hij niet met Elise naar Zweinsveld wou. Hoe kon hij plezier maken met een meid – hoe slim of knap ze ook was – als zijn vriend hier doodongelukkig zat?
“Remus, zeg het me wat er is.” Hij ging naast Remus op het bed zitten. “Ben je jaloers op … Elise?” Het was Felix die het hem deed zeggen, maar terwijl de woorden zijn mond verlieten, maakte zijn hart een klein sprongetje, wensend, hopend dat deze mogelijkheid waar hij nog niet eerder aan gedacht had, maar die op een of andere manier zo heerlijk leek, de waarheid zou mogen zijn. Remus keek hem geschrokken aan en Sirius kon het in zijn ogen lezen: ‘Hoe wist hij dat?’
“Felix, jongen, Felix Fortunatis… Je zou het echt eens moeten proberen…” En zonder nog een moment te aarzelen – met Felix Fortunatis en de liefde aan zijn kant, kon hij niet fout zitten – kuste hij de jongen met het haar dat wel goud leek.
De kus leek wel eeuwig te duren, en voor Remus mocht hij nog wel een paar duizend jaar verder gaan, maar op een gegeven moment kwamen ze toch allebei zonder adem te zitten en waren ze gedwongen elkaar los te laten.
“Ik heb geen Felix Fortunatis meer nodig,” glimlachte Remus, en Sirius merkte hoe de lichtjes weer in Remus’ ogen verschenen waren. |
_________________
hey love
awful happens all the time
don't let it kill you. |
|
|
|
LavenderBrown
Lid Wikenweegschaar
Verdiend:
398 Sikkels
Woonplaats: The Royal Fire Academy for Girls
|
| Geplaatst:
Za Jun 23, 2007 21:15 |
|
Geluk in het spel.
Olivier Plank staat op het Zwerkbalveld. Hij bestudeert het veld voor morgen. Het is droog weer en ze kunnen dus snel opstijgen. Dat is mooi. Met Harry Potter die een Vuurflits heeft kan de wedstrijd niet anders dan op een overwinning voor Griffoendor opleveren. Morgen is het zover. Morgen is het Zaterdag. Dé Zaterdag. Het is ook Oliviers’ laatste kans om de Zwerkbalcup te winnen. Hij zit in zijn laatste jaar.
Hij hoort de bel gaan. Hij grijpt zijn boekentas die naast hem staat en gaat op weg voor zijn laatste les. Toverdranken. Met Severus Sneep.
~~~~
'Te laat, Plank!' zegt Sneep als Olivier binnen komt.
'Sorry, meneer. Ik was op het Zwerkbalveld en...'
'Hou je mond. Ga zitten. Wat dacht je van morgen om 12 uur nakomen?'
Olivier' mond valt open. Wil Sneep hem laten nablijven op dé dag? Om 12 uur begint de wedstrijd. Die kan hij niet missen.
'Maar, meneer... De wedstrijd. Alstublieft... geef een andere straf,' zegt Olivier, haast smekend. Het is vernederend, maar het moet. Hij kán de wedstrijd morgen écht niet missen.
'Dat dacht ik niet. Morgen ben je om 12 uur op mijn kamer,' zegt Sneep kwaadaardig.
'Nee, alstublieft,' zegt Olivier smekend. Sneep lacht gemeen. Hij houdt ervan om zijn macht als leraar te misbuiken op iedereen die geen Zwadderaar is.
'Ga zitten, Plank. We waren net bezig met een uiterst interessante toverdrank, Felix Fortunatis.'
Olivier loopt naar zijn plaats en gaat somber zitten. Hij pakt zijn boek en Sneep herhaalt het paginanummer.
'Zoals ik dus al zei, voordat meneer Plank binnen kwam: de toverdrank is vreselijk moeilijk te maken. Het vergt zes maanden voorbereiding en moet enige tijd staan om te smoren. Het brouwen gaat vaak fout. De toverdrank ziet eruit als vloeibaar goud, en als het aan de kook wordt gebracht spatten er druppels recht omhoog die allemaal weer terug in de ketel vallen. Er wordt geen druppel verspild. Men wordt er overmoedig en roekeloos van. Het gebruik van Felix Fortunatis is niet toegestaan bij examens, sportwedstrijden en dergelijke. Het geeft de gene die het heeft gedronken geluk. Teveel van deze toverdrank gebruiken is "teveel van het goede".
Olivier let niet goed op, maar toen hij het woordje: geluk, hoorde was hij geïnteresseerd. Hij kijkt in zijn boek en hij leest de tekst over de drank.
Interessant, denkt hij.
De rest van de les legt Sneep uit hoe je de drank moet maken en wat de voorbereidingen zijn. Het was een interessante les. Als de bel gaat ruimt iedereen zijn boeken op en pakken ze hun tassen om weg te gaan. Ook Olivier wil weg gaan, maar Sneep roept hem terug. Olivier loopt naar Sneep toe.
'Ja?' vraagt hij.
'Leeg je zakken,' zegt Sneep.
'Hoezo dat?' vraagt Olivier verbaast.
'Doe het nou maar gewoon. Opschieten!' zegt Sneep dreigend.
Olivier snapt niet waarom, maar hij doet wat Sneep van hem vraagt. Hij leegt zijn zakken. Er komen verschillende chocokikkerkaartjes en een pakje Slobbers Beste Bubbelgum uit. Het is duidelijk dat Sneep niet tevreden is met de verschijning van de kaartjes en de kauwgom. Hij verwachtte duidelijk iets anders.
'Waar is dat rot flesje dan?!' roept Sneep gefrustreerd.
'W-welk flesje?' vraagt Olivier voorzichtig. Erg leuk vindt hij het niet om alleen in één ruimte te zijn met een boze Sneep.
'Wat denk je, Plank? Dat flesje met Felix Fortunatis, natuurlijk!' roept Sneep. Olivier kan uit Sneeps' blik afleiden dat hij wou dat hij dat niet had gezegd. Olivier snapt nu wel waarom hij zijn zakker moest legen.
'U zei dat het niet toegestaan was om het in te nemen met een wedstrijd. Wat doet u denken dat ik het dan wél zou doen? U dacht zeker dat ik wilde dat u me dan gewoon liet spelen en dat Griffoendor zou winnen?' vraagt Olivier.
'Inderdaad,' zegt Sneep hatelijk. Hij zoekt nog steeds naar het flesje, maar hij snapt dat Olivier het niet heeft.
'Mag ik gaan?' vraagt Olivier, hij wil zo snel mogelijk weg bij Sneep. Sneep knikt en Olivier verlaat het klaslokaal.
~~~~
Als hij op de gang is wordt hij geroepen door een zevendejaars uit Huffelpuf. De Huffelpuffer zit in Oliviers’ klas en had net ook les van Sneep.
‘Wat?’ vraagt Olivier.
‘Dit,’ zegt de Huffelpuffer. Olivier ziet dat de jongen een flesje tussen zijn vingers klemt. Zijn mond valt open.
‘Is dat… is dat Felix Fortunatis?’ vraagt hij verbaast.
‘Yep,’zegt de jongen. En hij steekt zijn hand uit naar Olivier. Die pakt het flesje aan.
‘Wat.. wat wil je dat ik ermee doe?’ vraagt Olivier.
‘Winnen van Zwadderich natuurlijk! Huffelpuf en Ravenklauw kunnen toch niet meer winnen en Zwadderich moet verslagen worden.’
‘Waarom had je het dan niet aan Ravenklauw gegeven?’ vraagt Olivier. Hij snapt niet dat de jongen dit voor hem van Sneep gestolen heeft.
‘Nou… eh… mijn vriendin zit in Griffoendor en ik weet sinds vandaag pas dat die drank bestaat,’ zegt de jongen en hij knipoogt naar Olivier. Daarna loopt hij weg. Hij laat Olivier met het flesje Felix Fortunatis achter. Olivier is verbijstert. Wat moet hij nu doen? Het innemen? Daar komt Sneep later toch wel achter. Maar Griffoendor móét winnen. Olivier bijt op zijn lip. Dan beslist hij wat hij ermee gaat doen. Hij doet het flesje in zijn gewaad en loopt zo snel hij kan, maar zonder te rennen, naar de jongenstoiletten. Als hij daar aankomt is hij blij dat er niemand anders is. Hij checkt of er op de gang mensen lopen, maar het is uitgestorven. Hij haalt het flesje met Felix Fortunatis uit zijn gewaad en rukt de kurk van het flesje. Hij heft zijn arm op en drinkt de halve inhoud op. De rest bewaard hij. Als hij het heeft opgedronken kijkt hij in de spiegel. Hij ziet er nog hetzelfde uit, maar vanbinnen is hij helemaal veranderd. Daarnet had hij zich nog rot gevoeld, en verdrietig. Nu heeft hij het gevoel of hij de hele wereld aan kan. Hij gaat eens kijken of de drank zijn werk wel goed doet. Hij doet de deur van de jongenstoiletten open en loopt vastberaden naar het kantoortje van Sneep.
~~~~
Als hij er is klopt hij hard aan. Het flesje Felix Fortunatis zit veilig in zijn gewaad.
‘Binnen,’ is het antwoord. Vol zelfvertrouwen opent Olivier de deur en loopt hij naar binnen.
‘Plank,’ zegt Sneep, duidelijk verrast. Olivier doet de deur achter zich dicht en zegt:
‘Ja. Meneer ik wilde het nog even hebben over die straf. Ik vind het volkomen oneerlijk. Ik was misschien net één minuutje te laat. De anderen waren eerder bij het lokaal, omdat we een tussenuur hadden. Ik was de enige die op het Zwerkbalveld was, en toen de bel ging ben ik zo snel mogelijk naar de les gekomen. U was al begonnen doordat mijn klasgenoten al zo snel aanwezig waren. Eigenlijk was ik dus niet te laat, maar zij waren te vroeg.’
Sneep trekt zijn wenkbrauwen op, maar weet niets hatelijks te zeggen.
‘Oké, oké, je straf wordt opgeheven. Verdwijn nu,’ zegt Sneep.
Tevreden bedankt Olivier Sneep en verlaat hij het kantoor.
~~~~~~
De volgende morgen staat Olivier met een goed gevoel op. Hij is van plan om voor de wedstrijd de Felix Fortunatis te gebruiken, ondanks dat Sneep nadrukkelijk heeft verteld dat dat verboden is. Olivier loopt naar zijn hutkoffer en pakt zijn Zwerkbal gewaad. Hij trekt hem aan en voor hij naar beneden gaat pakt hij het flesje Felix Fortunatis uit een paar sokken en drinkt het flesje leeg. Het lege flesje doet hij zorgvuldig weg in zijn hutkoffer. Zijn kamergenoten zijn er niet. Ze zijn waarschijnlijk al beneden. Olivier loopt de leerlingenkamer is. Het is er uitgestorven. Hij duwt het portret van de Dikke Dame opzij en hij loopt naar de Grote Zaal. Daar wordt hij onder luid gejuich ontvangen. Ook Ravenklauw en Huffelpuf juichen voor hem. Hij ziet de jongen die hem de Felix Fortunatis heeft gegeven en hij loopt naar de tafel van Griffoendor. Hij voelt zich weer top. Hij eet zijn toast en bacon op. Hij drinkt een grote beker pompoensap en roept dan:
‘Team… kleedkamer.’
Het hele team staat op. Onder luid gejuich lopen ze de Grote Zaal uit.
~~~~
In de kleedkamer geeft Olivier de gebruikelijke peptalk, maar hij weet toch wel dat ze gaan winnen. Er kan niks mis gaan. Ze gaan dit jaar de Zwerkbalcup winnen. Olivier kan zijn geluk niet op. Hij kan het echter ook niet verbergen.
‘Waarom kijk je zo blij?’ vraagt Katja Bel.
‘Ach, gewoon. Ik voel dat we gaan winnen,’ antwoord Olivier.
‘Ik hoop het!’ juicht het hele team.
‘Kom we gaan naar het veld,’ zegt Olivier en hij loopt met zijn zes medespelers naar het veld. Ook daar worden ze met luid gejuich ontvangen. In de tijd dat Olivier zijn peptalk gaf, was heel de school naar de tribune gelopen. De rode, blauwe en gele vlakken juichen voor Griffoendor. Alleen uit het groende vak klinkt boegeroep. Het maakt Olivier niet uit. Eens kijken wat ze doen als Griffoendor er met de cup vandoor gaat. Nu klinkt er uit het groene vak gejuich en uit de blauwe, gele en vooral de rode boegeroep.
De veertien spelers verzamelen zich om madame Hooch.
‘Ik wil een leuke en éérlijke wedstrijd,’ zegt ze. Er knaagt wat aan Oliviers’ geweten, maar hij laat het niet merken.
‘Laat de wedstrijd beginnen,’ roept madame Hooch en veertien spelers stijgen snel op.
Het geluk laat niet op zich wachten. In het eerste kwartier staat Griffoendor al met 70-0 voor. Olivier lijkt elke bal van Zwadderich nét op het nippertje tegen te houden. Opeens ziet Olivier dat Potter en Malfidus nek aan nek naar een bepaalde plek racen. Ze hebben beide de snaai gezien. De snaai levert 150 punten op en als Malfidus hem pakt, heeft Zwadderich gewonnen.
‘Kom op, Harry!’ schreeuwt Olivier. Potter versnelt nog wat en Malfidus kan hem niet bijhouden. Potter strekt zijn hand uit. Zijn vingers raken de snaai aan. Hij grijpt hem!
‘EN POTTER HEEFT DE SNAAI!’ wordt er omgeroepen door Leo Jordaan, de commentaar jongen. Alle Griffoendors landen en omhelzen elkaar. Olivier rent naar Harry toe en omhelst hem.
‘Goed gedaan, Harry. Ik wist dat je het kon. Ook zonder hulpmiddelen,’ zegt Olivier.
Potter snapt niet wat Olivier bedoelt, maar dat maakt niet uit. Als Olivier het maar weet. |
_________________
hey love
awful happens all the time
don't let it kill you. |
|
|
|
LavenderBrown
Lid Wikenweegschaar
Verdiend:
398 Sikkels
Woonplaats: The Royal Fire Academy for Girls
|
| Geplaatst:
Do Jul 12, 2007 20:40 |
|
Met een beetje geluk...
Lui sleepte James Potter zichzelf naar de toverdrankles. Het was elke les weer hetzelfde. Hij kreeg op zijn kop omdat hij geen aanleg had voor het brouwen van slechtriekende drankjes. Waar had je dat nu voor nodig? Toegegeven, het kan je leven soms redden maar hij kon het gewoon niet, dus maakte hij het vak maar belachelijk en zo ook de leerkracht. Hij klopte verveeld op de deur van de kerker waar ze les hadden.
“Ah, meneer Potter, weeral mooi een kwartier te laat. Tien punten van Griffoendor. Op uw plaats.”
Geïrriteerd loopt James naar de achterste rij en ploft zich daar neer naast Remus Lupos, één van zijn beste vrienden en tevens een kei in toverdranken.
“Zoals ik al zie voordat meneer potter de les onderbrak brouwen we vandaag een waarheidsserum en we kunnen al allemaal raden waar dat voor dient. Maar deze keer is er een beloning aan verbonden: degene die de beste toverdrank brouwt wint een flesje Felix Fortunatis. Kan iemand mij vertellen waar die toverdrank voor dient? Mevrouw Evers?”
Lily Evers begon een hele uitleg over de functie ervan maar James Potter kreeg er niets meer van mee. Hij staarde gefasineerd naar haar rode golvende haren die mooi op en neer dansden wanneer ze haar uitleg deed. James vroeg haar al uit sinds het 2de jaar op Zweinstein. Maar ondanks het feit dat hij geen enkele kans onbenut liet om haar uit te vragen, wilde ze nog steeds niet met hem mee naar Zweinsveld. James kreeg onverwacht een por in zijn zij. Gepikeerd keek hij op naar degene die zijn aandacht opeiste.
“We moeten beginnen aan het waarheidserum, Gaffel. De ingrediënten staan op bord.” glimlachte Maanling die al in de richting van de voorraadkast liep.
Doordat hij naar Evers staarde had hij Slakhoorns uitleg en de hare gemist. Wel, hopelijk hadden ze niets belangerijks verteld.Hij liep achter Maanling naar de voorraadkast. Nadat hij alle ingrediënten verzameld had wandelde hij terug naar zijn plaats. Hij vond zoals altijd geen motivatie om zich in te spannen voor deze les. Hij las niet eens wat er moest gebeuren met de ingrediënten en wilde ze er gewoon allemaal ingooien maar een arm hield hem tegen.
“Wat doe je nu?” siste Maanling.
“Waar lijkt het op. Ik brouw die stomme drank.” mopperde ik.
Mijn humeur was blijkbaar niet echt op peil vandaag.
“Ik had gedacht dat je je voor deze les toch wel zou inspannen. Zelfs Sluipvoet doet zijn best.” zei Maanling met een knikje in Sluipvoets richting.
Mijn andere beste vriend, Sirius Zwarts zat een tafel verder over zijn toverdrankenboek gebogen. Hij deed blijkbaar een grote inspanning voor deze les. Iets dat hij anders nooit deed. Hij moest zich blijkbaar zo erg concentreren dat hij niet eens merkte hoe twee meisjes twee rijen voor hem naar hem lonkten. Tot mijn verbazing merkte ik nu dat anderen die normaal maar eenders wat deden ook moeite deden om deze toverdrank te laten lukken. Waarom die plotse omkeer? Wacht eens even, had Maanling niet gedacht dat hij zich DEZE les wel zou inspannen? Wat was er dan zo bijzonder aan deze les? Hij besloot om het hem gewoon maar te vragen.
“Maanling waarom dacht je dat ik deze les moeite zou doen?”
Maanling draaide zich verrassd om maar zag de oprecht verbaasde uitdrukking op het gezicht van zijn vriend.
“Heb je ook maar een beetje naar proffesor Slakhoorn geluisterd?”
Ik schudde mijn hoofd.
“Naar Lily dan?”
Ik schudde weer mijn hoofd.
Maanling zuchtte diep. Hij werd het waarschijnlijk een beetje beu om mij altijd uit te leggen wat ik gemist heb.
“Deze les krijgt degene die het beste waarheidserum brouwt een beloning. Die beloning is een klein flesje gevuld met Felix Fortunatis, een toverdank die je geluk brengt wanneer je het opdrinkt. Daarom spant iedereen zich zo hard in, inclusief Sluipvoet.”
Dat laatste had James niet eens meer gehoord. Hij dacht aan wat Maanling had gezegd. Een toverdrank dat geluk brengt. Misschien is dat wel wat hij nodig heeft opdat Evers wel met hem uit wilt. Misschien moest hij maar eens proberen om dat flesje te winnen. Gelukkig had Remus hem op tijd tegen gehouden anders waren al zijn ingrediënten verspild en kon hij onmogelijk nog een goed waarheidserum brouwen. Hij zette alles netjes op zijn bank en boog zich over zijn toverdrankenboek. Dit zou misschien wel kunnen lukken.
Na een hele les toverdranken te hebben gezwoegd was James' drank eindelijk klaar. Hij was nog nooit zo trots op zichzelf geweest. Hiermee zou hij zeker en vast winnen. Met een ingenomen houding wandelde hij met een flacon gevuld met zijn toverdrank naar het bureau van Slakhoorn. Hij knipoogde in het voorbij gaan nog even naar Evers die geërgerd haar hoofd omdraaide. Nu zag ze hem misschien nog niet zitten maar wacht maar tot hij Felix Fortunatis in zijn handen kreeg. Hij was de laatste die zijn toverdrank afgaf. Hij wilde zich net omdraaien toen hij Secretus iets tegen Malfidus hoorde fluisteren.
“Ons plan moet lukken. Zonder Felix Fortunatis kunnen we niets doen.”
“Wind je niet zo op, Severus. Ik heb ervoor gezorgd dat niemand anders dat in handen krijgt.”
“Maar hoe dan?”
“De enige die beter is dan jij in toverdranken brouwen...”
James hoorde hoe Secretus verontwaardig snoof.
“...is het modderbloedje Evers maar haar toverdrank is een beetje bijgewerkt. Ze zal in geen geval winnen.”
James wist niet wat hij hoorde. Waarom hadden ze Felix Fortunatis nodig? Die vraag verdween echter al snel uit zijn gedachten toen hij beseften dat ze iets met Evers' toverdrank hadden gedaan. Dat mochten ze haar niet aandoen. Hij had stiekem naar haar gekeken tijdens de les. Ze had nog nooit zo hard gewerkt voor een toverdrank en leek zo opgelaten toen ze een perfect waarheidserum had afgeleverd. Hij keek naar de flacon met Lily Evers erop. In plaats dat de vloeistof erin robijnrood was, had het een barbieroze kleur. Hij voelde een steek van medelijden voor de roodharige girffoendor. Dit mochten ze haar niet aan doen. Dit kon hij hen haar niet laten aandoen. Met een zielige gezichtje keek hij naar zijn waarheidserum. Die zag er perfect zo uit als zou moeten. Waarom moest hij nu een zwak voor dat meisje hebben. Bij ieder ander zou hij gewoon zijn drank afgeven en naar zijn plaats lopen alsof hij helemaal niets gehoord had. Maar dit was niet zomaar een meisje. Dit was Lily Evers. Het meisje met de verbluffende ogen die altijd dwars door hem keken. Dit was het meisje waar hij al 7 jaar op verliefd was, vanaf het moment dat hij haar op het perron zag. Nee, hij kon dit niet zomaar laten gebeuren. Met spijt in zijn hart schreef hij Lily Evers op zijn flacon en James Potter op de hare. Hij liep teleurgesteld terug naar zijn plaats. Hij had haar kunnen hebben. Het enige wat hij nodig had was dat beetje geluk dat binnen zijn handberuik was. Maar hij moest weer eens de redder in nood spelen. Hij had nooit gedacht dat dat hetgene was dat hem deze kans zou ontnemen. Hij zette zich weer op zijn plaats naast Maanling die hem vreemd aankeek.
“Waarom deed je dat nu?”fluisterde hij.
James haalde zijn schouders op. Maanling wilde nog iets zeggen maar hij hield zijn mond toen Slakhoorn zijn keel schraapte.
“Ik heb de toverdranken geëvalueerd en ik moet zeggen dat er een paar echte goede waren maar er kan er natuurlijk maar eentje de prijs winnen. En dat is Mevrouw Evers geworden.”
Evers wandelde vrolijk naar voren om het flesje in ontvangst te nemen. Hij zag hoe Lucius verbaasd op zijn stoel zat met open mond en Secretus die op hem schelde. Hij zag hoe Evers voldaan op haar plaats ging zitten met het flesje stevig in haar hand geklemt. Hij had dat kunnen zijn. Hij had dat moeten zijn. Hij werd er zelfs depressief van. Het mooiste meisje op aarde had met hem kunnen uitgaan maar hij verbrodde het. Hij keek nog eens naar Evers. Maar het was het allemaal waard. Hij zag hoe gelukkig ze leek en hoe enthousiast ze tegen haar vriendinnen begon te praten. Daar had hij voor gezorgd en dat maakte hem nog trotser dan het brouwen van het perfecte waarheidserum.
De les was daarna voorbijgevlogen en voor hij het wist had iedereen het klaslokaal al verlaten. Hij liep er maar een beetje verloren bij. Hij had het gevoel alsof er geen hoop meer was. Dit was de enige mogelijkheid geweest. Zonder geluk wil Evers nooit met hem uit. Hij was zo diep in gedachten dat hij het niet eens merkten toen hij de Grote Zaal binnen ging. Hij ging naast Sluipvoet zitten maar merkte niet eens dat hij bijna niets binnen kreeg en hij had altijd honger. Hij hief zijn hoofd alleen op toen Evers aan de tafel kwam zitten. Hij zag nog net dat ze met Remus begon te praten voordat hij weer naar zijn bord staarde. Er ging nog maar één gedachte door zijn hoofd. Hij had op Remus zijn plaats kunnen zitten als... Zo schoot hij niets op. Het was gebeurd en daar kon hij nu niets meer aan doen. Hij vertrok naar zijn slaapzaal om even tot rust te komen.
“James!”
Hij hoorde hoe een meisjesstem hem riep maar hij had nu niet zoveel zin in meisjes versieren, voor de allereerste keer. Hij liep dus gewoon door.
“James!”
De stemklonk nu dichterbij. Hij kon haar nog negeren maar het was waarschijnlijk haar beter gewoon nu af te wimpelen zodat ze hem niet door heel Zweinstein zou achtervolgen. Hij draaide zich om en zag tot zijn verbazing dat het meisje Lily Evers was. Hij keek haar verrasd aan en aan haar blik te zien geloofde ze zelf niet dat ze hier nu stond. Ze had hem daarnet nog geroepen maar nu ze voor hem stond kon ze alleen maar naar haar schoenen kijken.
“Ja?”
James wilde nu wel weten waarom ze hem twee gangen lang achter hem gelopen had.
“Remus vertelde me wat je gedaan hebt. Met het waarheidserum bedoel ik.” beantwoorde ze zijn vragende blik.
“Oh dat, dat was niets.”
“Wel, het betekende veel voor mij, Po...James.”
Ze voelde zich opeens heel ongemakkelijk maar ze leunde toch naar voren en gaf hem een zoen op zijn wang. Nog voordat hij kon reageren was ze alweer weg. Hij bleef daar bewegingloos staan. Zijn hele lichaam tintelde maar dan vooral zijn rechterwang.
“Ze...Ze n-noemde me James!” zei hij met een hoopvolle blik in zijn ogen |
_________________
hey love
awful happens all the time
don't let it kill you. |
|
|
|
LavenderBrown
Lid Wikenweegschaar
Verdiend:
398 Sikkels
Woonplaats: The Royal Fire Academy for Girls
|
| Geplaatst:
Ma Jul 16, 2007 11:41 |
|
Geluk En Waar Het Te Vinden
‘Ik ben even weg, Wemel. Doe geen domme dingen.’
Ik keek op en zag nog net het gewaad van Sneep achter de hoek verdwijnen. Ik grommelde iets en ging verder met ketels opblinken. Hiervoor had ik al tientallen flesjes met toverdranken gelabeld, 200 strafregels geschreven (‘Ik ben een domme Wemel met stom rood haar en ik mag niet zo idioot doen tijdens de les van Professor Sneep’) en van alle potjes in zijn kastje met ingrediënten de houdbaarheidsdatum gecheckt (geloof me, kikkerlevertjes die al tien jaar over tijd zijn, verspreiden een niet erg aangename geur!).
Ik staarde naar een plank links van me, vol flesjes die ik nog níet gelabeld had. Ik hoopte vurig dat dat niet mijn volgende taak zou worden, of ik zou de neiging moeten onderdrukken mijn toverstok in Sneeps neus te rammen. Wat me nog meer strafwerk zou opleveren, en dat wil ik mezelf echt niet aandoen. Plots viel me echter één bepaald flesje op. Als ik in een tekenfilm zou meedoen, zouden de vonken er vanaf springen en zou het groter en opvallender dan de rest zijn, en zou het heel erg blinken en misschien wel goudkleurig zijn. Nu was dit alles niet het geval, maar toch viel het flesje me op.. Misschien gewoon omdat ik altijd naar één punt staar als ik me verveel, en dat punt toevallig het flesje was. Maar laten we, voor het gemak, het er maar over eens zijn dat het gewoon voorbestemd was dat het flesje me opviel.
Dus ik schoof mijn stoel met een schrapend geluid naar achteren, stond op en was in een paar passen aangekomen bij de plank met toverdranken. Het flesje, nee, hét flesje, was al een heel aantal jaren geleden gelabeld, te zien aan de onleesbaarheid van de letters en de vergeling van het label zelf. Toch kon ik na enige seconden nog net ‘Felix Fortunatis’ ontcijferen. Ik had er al wel eens van gehoord (waarschijnlijk had Hermelien er weer honderduit over verteld; van Sneeps lessen zou ik het niet kunnen onthouden – wat wil je, als je liever stiekem knalpoker speelt met Harry? – en Hermelien is de enige die zich zou bezighouden met.. vrijwillig bijleren. Bah, het idee alleen al).
Ik schroefde het dekseltje eraf en rook eraan, alsof ik participeerde aan een officiële wijn proeverij. Het had maar een flauwe geur eigenlijk (in tegenstelling tot de sokken onder mijn hemelbed op Zweinstein. Ai, Molly moest eens weten), dus stak ik mijn neus er nog wat dieper in. Een paar druppels bleven aan het topje van mijn neus kleven en ik bekeek het flesje nog eens. Het riep gewoon: ‘Drink mij! Ik ben lekker! Ik ben hip, ik ben cool! Giet me nu in dat sexy keelgat van je en genieeet!’
Dus besloot ik het er maar gewoon op te wagen. Ik goot het goedje in mijn mond – niet helemaal natuurlijk, stel je voor dat Sneep het zou merken –, liet het even rondkolken en slikte toen door. Het smaakte een beetje fruitig, best goed eigenlijk. Haastig liet ik me weer in de stoel zakken en begon ik weer de inmiddels half verroeste ketel op te poetsen. Nog geen seconde later kwam Sneep binnen, met een tevreden gezicht, leek het wel.
‘Je kan gaan, Wemel.’
‘Nu al?’ vroeg ik onthutst. Het was pas 20.00 uur en ik was nog maar anderhalf uur aan het werk, en Sneep had gezegd dat ik zeker drie à vier uur werk had.
‘Ja. Scheer je weg voor ik van gedachte veranderd, ik ben in een uitzonderlijk goede bui,’ antwoordde Sneep, het (over)bekende Sneep-lachje om zijn lippen krullend.
Snel grabbelde ik mijn spullen – oké, wie maak ik wat wijs, ik had niks bij buiten mijn oeroude, totaal verfomfaaide veer – bij elkaar en vertrok haastig. Zou het toeval zijn, of had onze geliefde Felix hiervoor gezorgd? Ik liep de gangen door, en het viel me op dat ik noch Foppe, noch Vilder, noch de Bloederige Baron – komaan, zeg nou zelf, hij IS eng! – tegenkwam. Al snel kwam ik dus aan bij de toren van Griffoendor, en zei meteen het wachtwoord juist, en als bij wonder klaagde de Dikke Dame niets eens omdat ik haar uit haar dutje haalde. Vrolijk zwaaide ze dus open, en ik klom – zonder botsen tegen de randen, het is nochtans een nauw gat – erdoor. Harry zat nogal verveeld naar het haardvuur te staren en Hermelien las gebiologeerd in haar boek Rotte Zwammen En Waar Ze Te Vinden.
Toen ze me zag, sprong ze echter meteen op en viel in mijn armen. Ik voelde mijn oren rood worden en mompelde ‘Hoi’, terwijl ik in gedachten Felix Fortunatis hevig bedankte. Dit zou de mooiste avond van mijn leven worden! ‘Hee, wat zie jij er goed uit! Volgens mij heeft dat strafwerk bij Sneep je niets dan goed gedaan,’ zei ze met een schalkse knipoog. Ik knikte verdwaasd en ging zitten in een stoel over Harry.
‘Hé maat, wat is er aan de hand met jou?’ vroeg ik als een echte vriend. Ja, ik ben erg bezorgd om mijn maatjes hoor (vooral als ik net geknuffeld werd door Hermelien Griffel. Gód). Hij antwoordde – bespeurde ik daar een pruillip? – dat Olivier Plank hem had uitgescholden omdat de wedstrijd niet goed was gedaan en nog een hoop bla-bla. Ergens diep vanbinnen voelde ik een sprankje blijdschap. Erg fout van me, ik weet het. Maar hij krijgt altijd het lof, de bekendheid, de gratis afspraakjes (oké, misschien niet echt, maar toch), en nou ja het mag ook eens slecht gaan voor hem, vind ik. Toch? Een stemmetje in mijn hoofd (word ik nou paranoia of is dat het engeltje dat in films altijd op mensen hun schouders zit?) zei van niet, maar ik duwde die gedachte weg en vond dat ik het ook wel verdiende eens geluk te hebben.
Dank je Felix!
Ik gaf hem een onwennig schouderklopje en mompelde iets over ‘Het komt wel goed’, en mijn daad als Bezorgde Vriend was weer volbracht! Tevreden met mezelf zakte ik nog wat dieper in mijn zetel, besloot dat mijn huiswerk wel kon wachten en niet moest gebeuren op een mooie avond als deze, en even later besloten we dat het slaaptijd was. Traag stond ik recht, ik had geen zin deze avond te beëindigen. Wie weet was mijn nu al zeer geliefde Felix al uitgewerkt de volgende ochtend, en daar zat ik dan met mijn geluk. Dus.. ik besloot een groot risico te nemen. Ik wachtte tot Harry naar bed ging en greep mijn kans.
‘Hermelien, wacht even.’
Mijn stem klonk schor en volgens mij hoorde ik zelfs een piepje ontsnappen. Ai, dat klonk niet goed, ik moest net heel mannelijk en stoer overkomen. Hermelien leek het niet te horen en draaide zich om. ‘Ja? Wat is er?’ vroeg ze vriendelijk, zelfs een tikkeltje bezorgd.
Als bij wonder liep de laatste leerling – een vierdejaars – de leerlingenkamer uit, naar boven. Felix werkte echt! De kamer was nu leeg en ik kon niet meer ontsnappen aan mijn noodlot. Mijn noodlot.
‘Ik moet je wat vertellen.’
Geïnteresseerd zette ze een paar stappen naar voren en glimlachte. Even viel er een gelaten stilte, maar moedig als ik was, zette ik door. Ik was al zo ver gekomen, nu moest ik het gewoon doen, ervoor gaan. En Felix zou me helpen. De avond was perfect gelopen tot nu toe, het kón gewoon niet meer misgaan.
‘Ja, ik luister?’ De woorden verbraken de stilte heel plots en ik schrok op uit mijn gedachten. Ai, hopelijk had ik net niet achterlijk geleken toen ik haar een tiental seconden gewoon had aangestaard. ‘Eh..’ begon ik. Help me, Felixje! Ik zal altijd mooi mijn huiswerk maken, de afschuwelijke truien dragen die mam élke winter – Goede God, elke winter! – voor me breit, ik zal zelfs luisteren naar Kist en notities nemen (oké oké, dat is gelogen. Zo ver ga ik nog net niet). Hopelijk hielpen mijn smeekbeden. Ze gaf me een zetje. ‘Ja, zeg maar?’
Ik gooide het eruit. ‘Ik denk dat ik verliefd op je ben.’
De Hoge Snelheids Trein had me niet kunnen kloppen. Echt niet. Plots voelde ik twee zachte, fruitige (hoe kwam ze aan die smaak?) lippen pal op de mijne. Ik zoende terug – waar had ik ooit geleerd hoe? Want volgens mij was ik góed! – en het was al veel te snel voorbij. Een glunderend meisje met een grote bos haren – Hermelien ja, sufferd – keek me glimlachend aan. ‘Ik denk dat ik ook verliefd ben op jou.’
We praatten – en zoenden, ik zei toch dat ik goed was? – nog een tijdje en ik ging slapen met een uiterst gelukzalig gevoel. Felix was mijn redder in nood geweest.. Ik kon Sneep niet genoeg bedanken, echt. Die strafstudie.. Wauw. Felix Fortunatis werd mijn nieuwe idool.
De volgende ochtend werd ik wakker, en ik zag een brief op mijn nachtkastje liggen. Misschien was het een vertederende liefdesbrief van Hermelien? Mijn illusie werd echter meteen doorprikt toen ik Sneeps handschrift herkende.
Wemel,
ik ben wel zo slim geweest al mijn voorraden na te kijken. Mijn Felix Fortunatis is bijna helemaal op. Strafstudie, zes avonden per week, je hele rotte leven lang.
Professor Sneep.
Ai. Misschien was Felix dan toch uitgewerkt. |
_________________
hey love
awful happens all the time
don't let it kill you. |
|
|
|
LavenderBrown
Lid Wikenweegschaar
Verdiend:
398 Sikkels
Woonplaats: The Royal Fire Academy for Girls
|
| Geplaatst:
Ma Jul 16, 2007 11:44 |
|
Vervloekt Geluk.
Ik nam een slok.
Hetzelfde gevoel als altijd stroomde door mijn lichaam.
Ik moest hoestten. Het zweet druppelde van mijn voorhoofd.
Vanmiddag moet ik gaan. Ik had geluk nodig… Gewoon, puur Geluk…
Ik stapte de oprit op en zag mijn beste vriendin al in de deur opening staan.
‘Hoe gaat het?’, vroeg ik haar.
‘Prima, hoor, en met jou dan?’
‘Dat bedoel ik niet…’
Een grijns speelde om mijn gezicht. Ze wist heus wel waar ik het over had en ik zag dat ze bloosde. Maar opeens verstarde haar blik. Ze wist het. Ze wist dat ik weer had ingenomen.
Ze liep boos naar me toe.
‘Je moet ophouden! Snap je het dan niet? Het is puur Vergif wat je inneemt!’
Ik giechelde om haar bezorgdheid en deed een pluk vettig zwart haar achter mijn oor.
‘Hoezo? Het gaat prima met me, dat zie je zelf toch ook wel? Je maakt je altijd veel te druk over zulke dingen, terwijl het zoiets moois is!’
‘Het is mooi als je het één keer neemt! Dat is een geweldige ervaring!’
‘Wat is je probleem dan? Heb je het wel een keer genomen? Je bent gewoon te bang! Mensen doen er altijd zo moeilijk over! Hier, neem ook een slok,’ zei ik tegen Nina.
Nina gooide haar korte blonde haar naar achteren.
‘Ben je wel goed snik?! Natuurlijk is het geen ramp als je het één keer neemt! Patty Park, alsjeblieft, dit doe ik om je te beschermen!’
Ik hikte even en pakte een grote fles met gouden vloeistof uit mijn mantel.
‘Hier zo, drink ook een beetje, het is echt héérlijk!’, zei ik lachend.
Ik stak het naar haar uit en ze griste het flesje uit mijn handen.
‘Denk maar niet dat ik het je ooit terug geef!’
Ik werd boos. Woedend zelfs. Hoe durft ze! Ik heb mezelf nog helemaal onder controle!
‘Ik kan zo stoppen als ik wil hoor! Ik vind het gewoon lekker en ik drink het zo nu en dan!’
‘Zo nu en dan? Echt niet! Ik zag je het vorige week ook al minstens drie keer drinken! Ik begin bezorgt om je te worden Patty! En nu kom je mee naar binnen!’
Ze pakte mijn hand en sleurde me mee. In de keuken zat al een ander meisje aan de koffie. Natuurlijk herkende ik haar. Ze was mijn andere beste vriendin.
Ik liep vrolijk naar haar toe en bukte me om haar onhandig te omhelzen.
‘Rochelle, schat! Alles goed?’
Rochelle lachte hardop en antwoordde: ‘Natuurlijk! Had je dat dan niet kunnen weten?’
‘Zie je nou! Zij vind het geen ramp als ik wat van Felix neem! Toch Rochel?’
‘Natuurlijk niet! Je weet er toch voorzichtig mee te zijn?’
Nina ging zich weer met het gesprek bemoeien en ik zuchtte.
‘Vanaf nu gaat ze geen slok meer drinken.’
‘Dat heb ik niet gezegd!’, zei ik verontwaardigd tegen Nina. Wat denkt ze wel niet?
‘Je moet echt eens ophouden met dat gezeur, Nina! Ik kan mezelf heus wel in bedwang houden!’
‘Ja, dat merk ik nu ja!’
Ik werd kwaad en het kon me niet schelen dat Nina’s verjaardag nu naar de haaien ging. Ik dronk alleen maar een slokje om nog wat gezelliger te zijn!
‘Kijk nou eens naar jezelf!’, ging ze verder. ‘Kijk eens naar jezelf in de spiegel! Je ziet er echt niet gezond uit! Je hebt vreselijke wallen onder je ogen en je haar is ontzetten vet. Je moet jezelf wel blijven onderhouden! Niet alleen maar Felix brouwen boven je ketel, dan uitgaan en dan weer brouwen voor een dag extra! Dat spul is puur vergif! Je drinkt er veel te veel van!’
‘Doe normaal!’, onderbrak Rochelle haar. ‘Wil je het dan echt niet begrijpen? Het is toch haar eigen keus! En als zij vind dat ze met Felix een leuk avondje uit kan krijgen, mag ze toch best wat nemen?’
‘Dat zeg je alleen, omdat jij het zelf ook inneemt!’, zei Nina. ‘Gedraag je eens wat ouder als dat je doet! Want wat dat betreft ben ik wél volwassener als jullie! Stel je voor dat je echt word vergiftigt door dat spul? Wij zijn de enige die weten dat jij het gebruikt! Stel dat jou nou echt iets overkomt, Patty! Dat zou ik mezelf nooit vergeven!’
‘Wat nou “bezorgt”?!’, snauwde Rochel haar toe. ‘Je begint teveel op Slakhoorn te lijken en HALLO! We zijn twintig! Dat betekent fouten maken en ik ken Felix echt wel! En het is niet eens zo heel erg bij Patty! We kunnen heus wel fouten maken door Felix bij een feest, maar HALLO! Dat hoort er toch ook bij!?’
Dit deed pijn bij Nina. Echt wel, ze kreeg al tranen in haar ogen. Op zich kreeg ik nu best wel medelijden met haar, maar we hadden toch gelijk?
‘We gaan uit, we maken lol! Ben jij nooit uitgeweest? Heb jij je nooit laten gaan? Zo nee, probeer het een keer, want wat heb je te verliezen?’, zei Rochelle
‘Ik ben ook twintig hoor, en ik weet heus wat de gevolgen kunnen zijn’, zei Nina. ‘Net zo goed als jij dat weet. En als je twintig bent betekent het niet dat je persé fouten moet gaan maken. Daar hoef je trouwens echt geen twintig voor te zijn. En als jullie nu niet stoppen, kan het nog een stuk erger kunnen worden! Vooral bij jou, Patty. En echt. Het laatste wat ik wil is dat jullie in de problemen komen.
Maar het betekent allemaal toch niet dat we als kippen zonder kop rond kunnen lopen en maar doen wat we willen?! En ik laat me heus wel gaan op feesten of zo. Ik heb alleen een andere manier. En misschien heb jij niets te verliezen, maar ik wel.’
‘Jeetje, jij denkt er het ergste van! Maar weet je, Patty is nog heel goed bij haar verstand en daar twijfel jij nu aan! Ze kan toch zo stoppen met Felix?’
‘Het spijt me als je het zo ziet. Dat was echt niet de bedoeling’, zei Nina. Ze probeerde wel sterk te blijven, maar ik zag al een traan over haar wang bengelen. Als dit is wat Felix Fortunatis brengt, wil ik misschien ook echt niet meer drinken. Maar het is gewoon zo lekker… Ik had geen tijd meer om verder na te denken. Rochelle begon nu te schreeuwen, zo boos was ze. Dit is al zo vaak gebeurd en ik werd er onderhand moe van. Al deze zooi kwam door mij… Misschien moet ik gewoon weg… Misschien moet ik nog een slokje Felix nemen… Hij zou me helpen om deze discussie te beëindigen.
‘Twintig is wel een leeftijd om te ontdekken, om losgelaten te worden! Waarom denk je dat ik bij mijn pa ben weggegaan? Waarom denk je dat ik nu in een ROT tijd zit? Waarom denk je dat ik fouten wil gaan maken? Om ervan te leren natuurlijk!’
‘Van fouten moet je leren, maar dat betekend niet dat je fouten moet gaan opzoeken.’
‘Denk jij dat we ze opzoeken? En zeg eens eerlijk: Wat heb je te verliezen bij het fouten maken?’
‘O, kom op Rochelle. We zijn geen kinderen meer. Wat heb ik te verliezen? Ik wil niet als een gek rondlopen! Ik heb een leven, ik heb verantwoordelijkheid. Ik weet wat de consequenties kunnen zijn. Ik ga die niet opzoeken.’
‘Nou, dan ben je stijf en laat je je niet gaan op feesten.’
Er biggelde nu echt tranen over Nina’s gezicht.
‘En nu is het genoeg.’ Ik stond op. ‘Nina, geef mijn flesje terug.’
‘Nee.’
‘Nina, geef nu mijn flesje terug!’
‘Nina, het is van haar, geef het terug!’, bemoeide Rochelle zich ermee.
‘Ga weg, Rochel. Dit kan ik zelf ook wel afhandelen.’
Ik wankelde naar Nina toe.
‘Vertrouw me, en geef me dat flesje.’
Ik zag een beetje hoop in haar ogen opdoemen. Ze dacht zeker werkelijk dat ik zou gaan stoppen. Wat een onzin. Daar is het veel te lekker voor!
Ze gaf het flesje een beetje argwanend aan me terug en ik griste het uit haar hand.
Ik nam een slok.
En weer ging dat fantastische gevoel door me heen. Ik voelde me direct beter, maar ik zag ook dat dit een hopeloze zaak zou worden.
‘Het spijt me, Nina, maar ik ga.’
‘Ik besef nu dat ik jullie echt kwijt ben…’, antwoordde Nina.
Ze begon zachtjes te huilen. Iets wat ik haar eigenlijk nog nooit had zien doen. Maar het maakt nu niets meer uit. We zijn geen vriendinnen meer.
En zonder iets te zeggen, zonder ook maar om te draaien, liep ik weg en verdwijnselde aan het einde van het pad.
Een paar weken later stond er een treurig bericht in de krant…
Vervloekt geluk
Vanmiddag omstreeks drie uur is het lijk gevonden van een meisje in een klein huisje aan de rand van het Lawway bos. (Beter bekend als het Vervloekte Bos). Het bleek dat zij aan een ernstige verslaving leed. Bij St. Holisto willen ze weinig loslaten over deze verslaving. Waarschijnlijk was het een verslaving aan de Toverdrank “Felix Fortunatis”, dat bekent staat om het pure geluk. Van deze drank krijg je onder andere bloedvergiftiging en de eerste symptomen zijn dat je snel moe word en last krijgt van vet haar.
We konden de vriendin van het meisje, die haar had aangetroffen, nog wel vragen stellen. Maar op elke vraag antwoordde zij: “Vervloekt Geluk.”
|
_________________
hey love
awful happens all the time
don't let it kill you. |
|
|
|
LavenderBrown
Lid Wikenweegschaar
Verdiend:
398 Sikkels
Woonplaats: The Royal Fire Academy for Girls
|
| Geplaatst:
Wo Jul 18, 2007 15:12 |
|
Jouw Geluk, mijn geluk
Een flits verlichtte de donkere hemel en een harde knal volgde alsof er niets aan de hand was. Het stormde al een paar dagen, maar het deerde haar niet. Zachtjes vervolgde ze haar pad, ze was er bijna. Nog een paar straten en dan zou ze eindelijk bij haar huis zijn. Dan zou het eindelijk over zijn. Normaal liep ze niet meer zo laat op straat, maar vandaag was het anders. Ze had het koud. Ze merkt het nu eigenlijk pas op, als ze terugdacht aan wat er was gebeurd. Ze schudde met haar hoofd, de gedachte aan binnen was aangenamer, veel aangenamer. Een warm huis, warme thee en een goed gesprek met iemand die wilde luisteren. De gedachtes eraan deden haar glimlachen. De kou die ze zojuist nog had gevoeld verdween weer even. Uit een ogenblik van plezier stak ze haar hand onder de paraplu vandaan om de regen te voelen. Koel en verfrissend. Langzaam trok ze haar hand weer terug en legde die even op haar gloeiende gezicht. Ergens bedacht ze het gezicht van haar moeder. Die zou haar voor gek verklaren om met deze donkere tijden alleen op straat te lopen. Even gleed ze met haar hand over haar broekzak waar ze de vorm van haar Wand voelde. Even omsloot ze haar Wand en wat angst was te zien in haar ogen. Toen liet ze haar Wand weer los en zuchtte even.
Een plotseling geluid liet haar opschrikken. Meteen stond ze verstijfd stil en ze draaide zich om. Ze hoorde voetstappen, nee dierenvoeten. Zachtjes deed ze een paar stappen achteruit. In het vage licht van de lantaarnpaal zette zich een kleine goudachtige poot neer. Ze zuchtte opgelucht toen de hond helemaal in het licht stond. Het was maar een hond. Toen ze zich weer omdraaide om verder te lopen slaakte ze een gil van schrik toen een donkere gedaante voor haar stond. Meteen werd haar gil gesmoord door een stevige hand op haar mond en verschrikt keek ze hem aan. “Lumos,” werd er gefluisterd. In het zwakke licht van de punt van zijn Wand zag ze pas wie haar vast had en opgelucht haalde ze weer adem. “Ben je gestoord? Ik schrok me rot!” zei ze, nu kwaad.
“Ik gestoord? Ik loop niet in mijn eentje over straat met dit weer en deze omstandigheden!” kaatste hij terug.
“Ik kan heus wel op mezelf passen.”
“Dat merk ik. Je was verstijfd van schrik toen ik je vastpakte.”
“Dus? Ik had een drukke avond en die was niet bepaald vrolijk.”
Een zwijgzame stilte vond even plaats tussen hun. Zacht liet hij zijn hand over haar wang glijden, ze zag dat hij bezorgd was. Snel keek ze weg. “Ik wil je niet kwijtraken,” fluisterde hij zacht. Ze keek hem weer aan, verbaasd. Ze deed haar mond open om wat te zeggen, maar hij legde zijn vinger zachtjes op haar mond en ze zweeg. Een tijdlang stonden ze zo, in elkaars ogen kijken en zwijgend. Voorzichtig haalde hij zijn vinger weg en deed een nog kleine stap naar haar toe. Zijn zachte, warme lippen. Een gevoel van geluk maakte meester van haar. De paraplu viel op de grond en haar armen bevonden zich om zijn nek. De regen die hun kletsnat maakte deerde beide niet, dit moment was alles. Toen ze de kus eindelijk afbraken waren ze beide doorweekt, maar met een glimlach keken ze elkaar aan. Hij veegde een natte haarpluk uit haar gezicht en glimlachte. “Heb je enig idee hoelang ik hierop heb gewacht?”
“Waarschijnlijk langer dan mij,” antwoordde ze zacht.
“Ga je met me mee? Naar mijn huis?”
Ze schudde haar hoofd. Ze kon niet, hoe graag ze ook wilde ze kon niet met hem mee. “Er komt vanavond nog iemand langs.” Er viel een stilte en ze twijfelde even. “Waarom ga je niet met mij mee? Ze komt pas laat, ik verwacht haar niet voor middernacht.” Het was eruit voordat ze er erg in had en wat beschamend keek ze weg. Zijn glimlach zag ze niet. “Niets liever. Dan weet ik tenminste zeker dat je veilig thuiskomt.” Ze keek op en glimlachte. Hij bukte, pakte de paraplu op en pakte toen haar hand vast. Samen liepen ze verder, zwijgend.
Ze zag haar huis al in de verte opdoemen toen ze een andere straat inliepen. Nu ze hier liep met hem voelde ze zich veel veiliger dan toen ze alleen liep. Ergens wist ze dat het ermee had te maken dat ze zich altijd al veilig bij hem had gevoeld. Toen ze bij de voordeur stonden haalde ze haar sleutels uit haar zak en draaide de sleutel om in het slot. Meteen deed ze het licht aan toen ze de deur openduwde en ze kwamen terecht in een lichte gang. Toen ze beide binnen stonden draaide ze de deur weer goed op slot en zette de spells erop die erbij hoorde. Tegenwoordig was extra veiligheid nodig, niet dat het hielp. Even dacht ze terug aan het moment dat de krant volstond met dat hij terug was gekeerd. Eindelijk was het toegegeven door het Ministry of Magic. “Als je wilt mag je wel even douchen om jezelf op te frissen,” zei ze toen. Hij schudde zijn hoofd en legde zijn handen op haar heupen “Alleen als jij meegaat.” Ze moest glimlachen toen ze hem hoorde. Zachtjes gaf ze hem een tik. “Pak wat te drinken als je wilt, de badkamer is naar boven en dan de tweede deur aan de rechterkant.” Na die woorden liep ze de trap op. Terwijl ze in de badkamer stond en de douche aanzette twijfelde ze weer. Ze vroeg zich af of dit wel een goede stap was geweest, maar ze kon nu niet meer terug. Dat wist ze ook. Daarnaast, misschien kwam hij niet eens naar boven toe. Terwijl ze onder de warme douche stond probeerde ze niet op geluiden te letten. Plotseling hoorde ze de deur opengaan en weer dichtgaan. Ze bleef gewoon staan en uiteindelijk voelde ze twee zachtjes handen om haar middel heen. “Sorry dat ik je zo lang liet wachten,” fluisterde hij zacht in haar oor.
“Het maakt niet uit.”
Na een lange douche zaten ze beide weer beneden. Hij had zijn kleding met een spell laten drogen, zijn haren waren nog vochtig en hij zat met een wat ondeugende grijns op de bank. Ze had zich zelf helemaal omgekleed en met twee warme mokken liep ze naar de bank toe. Ze overhandigde hem een mok en ging toen naast hem zitten. Een tijdlang was het stil en dronken ze langzaam van de warme thee. Ze voelde zijn hand op haar been en glimlachte even naar hem. “Ik hou van je,” zei hij toen. Haar hart maakte een sprongentje toen ze die woorden hoorde en glimlachend keek ze weg. Ze voelde hoe zijn vinger haar kin omhoog tilde zodat ze hem aankeek. Zacht duwde hij een kus op haar lippen. “Ik meen het.” Ze knikte langzaam. “Ik weet het.” Een tijdlang was het weer stil. Uiteindelijk praatte ze die avond nog wat en toen het half twaalf was besloot hij weg te gaan. Toen ze bij de deur stonden keek ze hem aan. Toen kuste ze hem zachtjes en een tijdje stonden ze zo. “Ik hou van je,” fluisterde ze toen zacht. Hij grijnsde breed en kuste haar zacht op haar neus. Daarna namen ze echt afscheid.
Terwijl ze de huiskamer weer wat aan kant maakte en de mokken afwaste kwam ze een klein flesje tegen. Het was duidelijk wat het was. Felix Felicis. Zw twijfelde wat ze ermee moest doen, maar zette het toen weer op het aanrecht neer. Net toen ze het neerzette hoorde ze de bel gaan. Snel liep ze naar de deur toe, keek door het gaatje en zag haar staan. Zacht klopte ze twee keer op de deur. Ze reageerde door in een bepaald ritme terug te kloppen en over haar wang te glijden. Ze glimlachte en deed de deur open. Snel liet ze haar binnen en deed alles weer zorgvuldig op slot. Daarna omhelsde de twee vriendinnen elkaar. “Kom verder. Wat wil je drinken?”
“Doe maar thee, niemand verslaat jouw thee,” antwoordde ze met een lach.
Terwijl Emmy op de bank ging zitten liep ze naar de keuken toe en begon met thee zetten. “Ik ben echt blij dat ik hier weer eens ben,” riep Emmy naar de keuken toe, “Het is gewoon zo lang geleden.”
“Ik weet het. Maar wat verwacht je anders in deze tijd?”
“Niets. Het is al een wonder dat ik weg mocht.”
“Ik geef iedereen groot gelijk, dat weet je. De Death Eaters zitten overal, je kan niet voorzichtig genoeg zijn.”
“Ik weet het, maar dan nog...”
Het was van beide kanten even stil. Terwijl ze in de keuken stond en uit het raam keek zag ze plotseling een donkere schaduw verderop staan. Verstijfd keek ze naar het masker dat ze zag. En toen keek ze snel weg. Death Eaters. Ze wist meteen wat dit betekende. Haar oog viel op het flesje Felix Felicis. Er zat misschien net genoeg in voor een persoon. Toch was de beslissing snel gemaakt en gooide ze de inhoud van het flesje in een van de mokken. Toen liep ze terug naar de woonkamer en zette de mokken op tafel. “Voordat ik het vergeet, als er wat gebeurd, er staan drie Portkeys in deze kamer. Ze brengen je naar een veilige plek als het nodig zou zijn,” zei ze toen.
“Het zal vast niet nodig zijn,” antwoordde Emmy glimlachend en ze pakte een beker op.
“Wacht!”
Emmy had de verkeerde beker gepakt. Ze glimlachte, liep naar haar toe en pakte voorzichtig de beker uit haar hand. “Er zit een potion in, ik voel me de laatste tijd niet zo goed dus vandaar,” zei ze glimlachend. Er viel een kleine stilte en ze zag hoe Emmy een slok nam van de goede beker. Ze glimlachte, nam zelf een slok en zette de beker neer. “De Portkeys zijn overig die kandelaar daar, dat fotolijstje naast de deur en die vaas op de tafel. Onthoud het, je weet maar nooit.” Emmy knikte.
De rest van de tijd besteedde ze aan praten. Emmy was vrolijk, zij ook, maar ze probeerde haar angst verborgen te houden. Ze wist dat het slechts nog een tijdje kon duren voordat ze haar huis wisten binnen te dringen. Maar de tijd verstreek en er gebeurde niets. En toen ze wat meer hoop kreeg was er een harde knal te horen in de gang. Beide sprongen geschrokken op en grepen meteen naar hun Wands. een paar minuten was het stil en toen vloog de deur open. Een man, aan het postuur gezien, liep naar binnen. Zijn gezicht werd gesierd door een masker en hun Wand wees in hun richting. Hij liep de kamer in, gevolgd door andere. Ze zag meteen dat twee Portkeys onbruikbaar waren vanwege hun afstand. “Dames, we hopen jullie mogen te vergezellen op deze eenzame avond,” klonk er spottend onder het masker vandaan.
“Nee dank je,” antwoordde ze.
Voordat iemand kon reageren mompelde ze binnensmonds een spell waardoor een gordijn van rook tevoorschijn kwam. “Emmy! De Portkey!” Ze duwde Emmy richting de Portkey. Voordat ze helemaal bij de Portkey waren was het gordijn van rook opgelost, maar ze twijfelde niet en met een laatste sluwe blik op de Death Eater gericht, pakte ze de hand van Emmy vast. “Accio kandelaar!” Emmy ving de kandelaar behendig op, een behendigheid die niet van haar was. Ze probeerde de hand van Emmy vast te houden, maar een spell rukte hun beide uit elkaar en ze zag nog net Emmy verdwijnen. Ondanks dat ze in deze situatie zat moest ze grijnzen. Ze keek om, naar de Death Eater. Vervloekte woorden werden er naar haar geschreeuwd en ze glimlachte. Ze had haar vriendin kunnen redden, door haar slechts wat geluk te geven. “Dank je, Felix Felicis,” fluisterde ze nog voordat ze werd geraakt door de groene straal en levenloos neerviel. |
_________________
hey love
awful happens all the time
don't let it kill you. |
|
|
|
LavenderBrown
Lid Wikenweegschaar
Verdiend:
398 Sikkels
Woonplaats: The Royal Fire Academy for Girls
|
| Geplaatst:
Wo Jul 25, 2007 21:34 |
|
Deze had ik nog niet in mijn pb-box gezien, dus ik post hem hier nog; het stemmen begint morgen, daar krijgen jullie een nieuwe post voor (:
Draco’s Gouden Plan
“Hé, wat heb je daar,” vroeg een vertrouwde, schrille stem.
Draco schrok op en stopte het kleine flesje waarmee hij in gedachten zat te spelen, snel in de zak van zijn gewaad. Toen hij opzij keek zag hij Patty Park de deur van de leerlingenkamer achter zich sluiten en nieuwsgierig op hem af komen.
“Waar zijn Korzel en Kwast?” vroeg hij fronsend.
Patty plofte neer op de bank tegen over hem. Met haar dunne geëpileerde wenkbrauwen in hoog opgetrokken boogjes staarde ze hem aan.
“Wat zit er in je zak, Draco?” zong ze, “ben je duistere plannen voor Potter aan het smeden?”
“Dat gaat je niets aan, Patty!” was de reactie die ze ontving.
“Korzel en Kwast?” herhaalde Draco lijzig en de uitdrukking op zijn gezicht maakte haar meer dan duidelijk dat ze niet verder moest vragen en beter snel antwoord kon geven.
“Jee Draco, met jou is ook geen lol te beleven vanavond,” pruilde ze. Vincent en Karel hebben strafwerk bij Slakhoorn, weet je nog wel.”
“O ja,” zei Draco fronsend, “tot hoe laat?”
“Dat zal wel laat worden,” reageerde Patty, “die oude walrus was flink nijdig over dat akkefietje met die mestbommen. Ze zijn vast uren bezig met die slangen!“
Draco dacht even aan Korzel en Kwast die nu boomslangenhuid aan het raspen waren maar haalde dan zonder wroeging zijn schouders op.
Als ze niet eens Slakhoorn uit zijn lokaal konden lokken zonder betrapt te worden, verdienden ze niet beter.
Dat was natuurlijk niet nodig geweest als hij dat flesje Felix Fortunatis had gewonnen. Maar nee, hij had verloren. Niet eens van dat betweterige Modderbloedje maar van Potter nota bene! Hij glimlachte bitter. Het draaide altijd weer om Potter. Potter die de reden was dat hij dat flesje in de eerste plaats had willen winnen.
Maar het maakte niet uit, uiteindelijk had hij dankzij het tumult dat Korzel en Kwast hadden veroorzaakt, nu zijn eigen flesje vloeibaar geluk. Hij legde zijn hand op zijn binnenzak en stond abrupt op, midden in een zin van Patty die nog steeds doorratelde en hem verbaasd nakeek toen hij met lange passen de leerlingenkamer uitbeende.
Hij maakte zijn das los, haalde het flesje uit zijn zak voor hij zijn gewaad af deed en ging op zijn bed zitten.
Morgen zou hij zijn plan in werking zetten. Potter hoorde wel niet bij de opdracht die de Heer van het Duister hem gegeven had maar Draco had er lang en breed over nagedacht. Hij wist dat zijn kans om die opdracht te voltooien niet groot was.
Lizzy had hem verteld over de Onbreekbare Eed die zijn moeder met Sneep had afgelegd. Hij snoof even verontwaardigd; alsof hij een kleuter was.
Ze had ook laten ontglippen dat de Dooddoeners weddenschappen afsloten over zijn kans van slagen.
De huiself mocht dan irritant onhandig en bemoeizuchtig zijn, ze wist praktisch alles wat er zich in het huis van de Malfidussen afspeelde en omdat ze hem sinds zijn geboorte verzorgd had, was ze ook erg loyaal.
Misschien was hij niet in staat om de opdracht van de Heer van het Duister uit te voeren – zijn maag kwam in opstand bij de gedachte alleen – maar een confrontatie met Potter kon hij wel aan. Zeker nu hij de hulp van Felix zou krijgen.
“Kom je ontbijten, Draco?” krijste Patty vanachter de deur van de jongensslaapzaal.
“Ik kom zo, ga maar,” riep Draco terug en hij zuchtte geërgerd. Als Patty ergens niet tegen kon, dan waren het wel geheimen. Het idee dat Draco iets aan het bekokstoven was en het niet met haar wilde delen, maakte haar razend. Hij zou extra voorzichtig moeten zijn want Patty mocht onder geen beding ontdekken wat zijn plannen met Potter waren. Nog niet in ieder geval. Dit was iets dat hij helemaal alleen bedacht had. Geen opdracht van de Heer van het Duister, geen Dooddoeners die over zijn schouders mee wilden kijken, geen bemoeizuchtige Sneep of bezorgde moeder. Dit was zijn plan!
Hij controleerde opnieuw of hij alleen was voor hij het kleine flesje met de gouden vloeistof uit zijn hutkoffer haalde en voorzichtig uit zijn groene zijden pyjamabroek rolde.
Voorzichtig draaide hij de kurk van het flesje en schatte de inhoud. De helft, besloot hij, dat moest genoeg zijn en dan had hij nog genoeg voor een andere keer. Hij zette het koele glas aan zijn lippen en liet het geluk naar binnen glijden.
Terwijl Draco het flesje weer afsloot en het opnieuw in de groene zijde wikkelde, voelde hij hoe de Felix Fortunatis begon te werken.
Hij voelde de spanningen van de afgelopen maanden van zich afglijden en een gelukzalig gevoel door hem heen stromen.
Niet alleen leek het simpel om zijn plannen met betrekking tot Potter uit te voeren, zelfs de opdracht die de Heer van het Duister hem gegeven had, leek niet langer onmogelijk. Hij overwoog even om die taak uit te voeren maar achter Potter aan gaan leek toch een betere optie.
Hij grijnsde, boordevol zelfvertrouwen. Hij had nog geen idee hoe hij Potter te pakken zou krijgen maar de Felix Fortunatis zei hem dat het wel in orde zou komen.
Sneep was die ochtend in een nog slechter humeur dan anders. Als de les niet snel afgelopen zou zijn, hield Griffoendor geen punten over. Draco had geen toverdrank nodig om te weten dat zelfs hij zich gedeisd moest houden. Natuurlijk waren Potter en Wemel niet zo slim. Na verscheidene punten aftrek voor gefluister, waren ze nu over en weer briefjes aan het schrijven. Draco sloeg het geringschattend gade.
Juist toen Potter een briefje op de tafel van Wemel wilde gooien, tikte Sneep met zijn toverstok op het bord en draaide zich met een zwiepende beweging van zijn gewaad om. Potters arm schoot uit en het briefje landde precies tussen Draco’s tafel en die van Wemel op de grond. Draco genoot even bij de gedachte aan de straf die ongetwijfeld zou volgen als Sneep het briefje opmerkte. Misschien kreeg Zwadderich wel extra punten als hij zijn afdelingshoofd er op attent maakte.
Op dat moment voelde hij echter de vreemde aandrang om het briefje met zijn voet weg te harken. Het was een impuls die hij niet mocht negeren, vertelde Felix hem. Terwijl Sneep dreigend op Potter af liep, stak Draco zijn voet uit en zette hem op het briefje. Hij genoot van de ontstelde blik waarmee het Modderbloedje toekeek. Zodra Sneep zich omdraaide, woedend omdat hij niets had kunnen ontdekken, trok Draco zijn voet naar zijn tafel, bukte zich snel en gooide het briefje terug naar Potter.
Hij kon zich er met moeite toe brengen om niet breed te grijnzen bij de verblufte uitdrukkingen op de gezichten van het zogenaamde Gouden Trio en alleen een wenkbrauw op te trekken voordat hij zich over zijn boeken boog.
Helaas had Patty alles gevolgd en het duurde wel even voordat hij haar na de les duidelijk had gemaakt dat zijn actie onderdeel was van zijn plan. Een plan waar hij niet verder over wilde uitweiden.
“Enkel nog Gedaanteverwisseling en dan kunnen we eten,” zei Kwast na de volgende les terwijl hij over zijn maag streek. Hij liep met Korzel een paar passen voor Draco uit en wilde net gaan uitweiden over het menu van die dag toen Hermelien Griffel gehaast de hoek om kwam. Abrupt kwam ze tot stilstand. Korzel en Kwast deden dreigend een stap naar voren en keken vragend achterom naar Draco.
Draco luisterde hoe het Modderbloedje zijn klasgenoten met schrille stem beval opzij te gaan op straffe van puntenaftrek. Hij wilde haar er net schamper aan herinneren dat hij ook Klassenoudste was, toen de Felix Fortunatis hem influisterde dat hij zijn woorden in moest slikken.
Hij klemde zijn kaken op elkaar maar beval toch een verbaasde Korzel en Kwast om opzij te gaan. Het Modderbloedje keek hen alledrie even aan en liep toen haastig door. In het voorbijgaan wierp ze Draco een felle blik toe maar aangespoord door Felix, knikte hij haar toe en zei beleefd: “Griffel”.
Terwijl hij Korzel en Kwast volgde, wierp hij het Modderbloedje nog een blik toe over zijn schouder. Bij het zien van haar stomverbaasde uitdrukking, knipoogde hij en verdween om de hoek.
Tijdens het middageten sloeg Draco de tafel van Griffoendor gade. Het Gouden Trio – wat een originele naam toch - zat druk met elkaar te fluisteren en wierp af en toe indringende blikken naar de tafel van Zwadderich die Draco telkens beantwoordde met een opgetrokken wenkbrauw. Het Modderbloedje was wild met haar handen aan het gebaren terwijl Wemel haar vol ongeloof aankeek.
Draco’s mond vertrok in een flauwe grijns. Hij wist niet waarom hij Potter had moeten helpen bij Verweer tegen de Zwarte Kunsten of beleefd tegen Griffel had moeten doen maar hij was ervan overtuigd dat hij het zo had moeten aanpakken om zijn doel te bereiken.
Tegen het eind van het middagmaal zag Draco Professor Anderling naar de tafel van Griffoendor lopen op hetzelfde moment dat Sneep de tafel van Zwadderich naderde. Blijkbaar was Professor Slakhoorn ziek geworden zodat ze onverwachts een blokuur vrij hadden. Het gejuich van de Griffoendors overtrof het gejoel van de Zwadderaars om hem heen.
Toen hij Potter zonder zijn eeuwige aanhang op zag staan, fluisterde de toverdrank hem in dat dit het juiste moment was. Hij pakte snel zijn spullen en volgde de Griffoendor de eetzaal uit, de vragen van de andere Zwadderaars negerend.
Potter leek niet in de gaten te hebben dat hij gevolgd werd en keek niet één keer om.
Draco kwam ook niemand anders tegen; hij was echt de fortuinlijkste persoon van heel Zweinstein. Vol zelfvertrouwen liep hij achter Potter aan.
Al gauw herkende hij de route naar de Westertoren en een aantal minuten later werd zijn vermoeden bevestigd dat de Griffoendor op weg was naar de Uilenvleugel.
Draco stapte de ronde stenen ruimte binnen. Voor hem liep Potter naar één van de gaten in de muur, leunde tegen de grof gehakte stenen en staarde naar buiten.
Draco liet zijn blik rond dwalen en keek toen met opgetrokken neus naar de met uitwerpselen bezaaide vloer. Daar gingen zijn handgemaakte schoenen. Je moest er wel wat voor over hebben om Potter alleen te treffen. Had Felix de Griffoendor niet naar het meer kunnen laten gaan?
Op dat moment draaide Potter zich om.
“Malfidus,” riep hij verhit, “wat moet jij hier?” Zijn hand gleed richting zijn binnenzak. Draco rolde zijn ogen maar deed hetzelfde.
“Hoezo Potter, is dit privé-terrein?” zei hij lijzig, “ik snap wel dat je hier graag komt, doet je zeker aan dat nest van de Wemels denken.”
Potter negeerde de opmerking, al spuwde zijn ogen vuur. “Wat moet je hier?” herhaalde hij, “waarom volg je me en wat had dat in vredesnaam vanmorgen te betekenen?”
“Wat was er dan vanmorgen, Potter? Kon je geen haarborstel vinden? Of had Lubbermans het hete water op gemaakt?” Draco grijnsde.
Potter trok zijn toverstok langzaam te voorschijn, Draco’s ogen constant op hem gericht, en wees er mee in de buurt van Draco’s borstkas. “Wat … ben … je … van … plan?”
Draco trok zijn eigen toverstok en deed een paar stappen naar voren.
“Mijn plan is …” Aangespoord door de Felix Fortunatis reikte hij kalm langs Potter en legde zijn toverstok op de ruwe stenen in het open gat.
Terwijl hij achteruitstapte, tergend dicht langs de Griffoendor, maakte hij zijn zin af: “… een wapenstilstand.”
Potter’s hoofd schoot omhoog en zijn ogen vernauwden zich. “Wapenstilstand,” herhaalde hij ongelovig.
Smaragdgroen ontmoette zilvergrijs. De lucht zinderde vol verwachting en de uilen leken hun adem in te houden.
Een duwtje van Felix liet Draco weten dat het tijd was voor zijn troefkaart.
“H-Harry.”
Het klonk onwennig maar ergens ook weer niet.
“Harry,” herhaalde hij daarom, de achterdocht in de groene ogen negerend, “ik heb hulp nodig. Ik wil eruit. Ik wil het teken niet.”
Ongeloof mengde zich met … was het opluchting?
Draco wist het niet zeker maar hij wachtte rustig. Hij had het volste vertrouwen in Felix. |
_________________
hey love
awful happens all the time
don't let it kill you. |
|
|
|
LavenderBrown
Lid Wikenweegschaar
Verdiend:
398 Sikkels
Woonplaats: The Royal Fire Academy for Girls
|
| Geplaatst:
Vr Jul 27, 2007 12:15 |
|
All righty, het is weer tijd om te stemmen! Bedankt voor de verhalen & veel plezier voor de stemmers (:
De huisregels voor de stem-newbies:
× Iedereen heeft 3 stemmen. Gebruik de stemmen goed, want je krijgt er niet meer!
× Alle stemmen die na de opgegeven uiterste datum binnenkomen, zijn ongeldig.
× Het is de bedoeling dat de verhalen anoniem blijven/zijn. Als je toch weet van wie een verhaal is, ga dat dan niet aan iedereen vertellen.
× Geef een onderbouwende mening waarom je erop stemt! Wees wel vriendelijk en beleefd. Je mening moet minstens 15 woorden zijn, anders telt je stem niet mee.
× Stem niet op jezelf: Je stem telt niet mee en het staat niet echt intelligent.
× Stemmen wordt gedaan in dit topic en kan alleen tussen het begin van het stemmen en de uiterlijke datum (hieronder).
Stemmen doe je zo:
| Citaat: | Dit is mijn ... [1e/2e/3e] stem.
Titel:
Mening: |
Je kunt stemmen van dit moment tot 7 augustus, daarna post ik de nieuwe challenge;
Als je een leuk onderwerp in gedachten hebt, kun je altijd pb'en! |
_________________
hey love
awful happens all the time
don't let it kill you.
Laatst aangepast door LavenderBrown op Za Jul 28, 2007 18:15; in totaal 1 keer bewerkt |
|
|
|
Addiie
Lid Wikenweegschaar
Verdiend:
306 Sikkels
Woonplaats: Heaven
|
| Geplaatst:
Vr Jul 27, 2007 12:19 |
|
Dit is mijn eerste stem.
Titel: Draco's Gouden Plan
Mening: Ik vind het erg mooi geschreven! Draco is één van mijn favoriete personage, dus in die zin zit dit verhaal wel goed. Ik had niet verwacht dat Draco een wapenstilstand zou aanbieden en ook niet dat hij Harry's hulp nodig had, maar dat vind ik toch erg leuk, omdat het zo onverwacht komt. Kortom, ik vind het geweldig! |
_________________
from the moment i saw you
from the moment i looked into your eyes
♥
Laatst aangepast door Addiie op Di Jul 31, 2007 15:17; in totaal 1 keer bewerkt |
|
|
|
Smalofski
The Writing Mod
Verdiend:
131 Sikkels
Woonplaats: Somewhere Purple
|
| Geplaatst:
Za Jul 28, 2007 18:25 |
|
Stem 1: Geluk En Waar Het Te Vinden
Oeh, mijn kop eraf als ik niet weet van wie deze is XD (Of mss ook niet ^^') Heel erg grappig en heel vlot geschreven. Je wílt echt verder lezen, en dat is altijd leuk, nietwaar? Je krijgt echt het gevoel alsof je in Rons hoofd zit, wat het heel IC en goed maakt.
Een zin vond ik wel raar:
| Citaat: | | Ai, Molly moest eens weten |
Ik denk niet dat Ron zijn moeder "Molly" zou noemen, maar gewoon "ma" zou zeggen. Voor de rest geen opmerkingen ^^
Stem 2: Draco’s Gouden Plan
Het was goed geschreven, voor zover ik me kan herinneren niet echt spellingsfouten, het einde was wel verrassend en het werd niet saai. |
_________________
Don't cry because it's over. Smile because it happened. |
|
|
|
miss_sweet
Hotemetoot
Verdiend:
0 Sikkels
|
| Geplaatst:
Zo Jul 29, 2007 16:27 |
|
Eerste stem: Draco's Gouden Plan
Het is een verhaal over Draco, dus dat zette me al aan om het te lezen. En het is echt een heel mooi verhaal. Het blijft spannend tot het einde en je wilt blijven lezen. Het einde is wel verassend, maar echt leuk. Het wordt geen moment saai en het eindigt totaal anders dan je verwacht zou hebben. En Draco is IC dus dat is ook al zeer positief =)
Tweede stem: Jouw Geluk, mijn geluk
Dit is echt een super verhaal. Het begin is heel goed en zet aan om verder te lezen. Dat de hoofdpersoon onbekend is, maakt het verhaal ook interessant. Het is een heel lief verhaal. Ze geeft haar eigen geluk en leven op voor haar vriendin.
| Citaat: | | Ze had haar vriendin kunnen redden, door haar slechts wat geluk te geven. “Dank je, Felix Felicis,” fluisterde ze nog voordat ze werd geraakt door de groene straal en levenloos neerviel. |
Dit is echt een mooie afsluiting (:
Derde stem: Geluk En Waar Het Te Vinden
Dit is ook een heel leuk verhaal én ook grappig. En zoals Smalofski al zei; je hebt het gevoel alsof je in Rons hoofd zit ^^ het is heel goed geschreven en vlot te lezen. Soow lief dat Ron en Hermelien zoenen. Het einde is zo grappig. Nee, het is geen liefdesbrief, maar een brief van Sneep: strafwerk! xD
Het zijn eigenlijk allemaal heel mooie verhalen. Het thema was deze keer ook leuk gekozen: Felix Fortunatis ^^
Er is geen enkel verhaal dat ik niet goed vond. Ze zijn stuk voor stuk goed geschreven, maar ik heb maar drie stemmen. =) |
_________________
Everything will be fine
Everything in no time at all
Hearts will hold |
|
|
|
Shirley
 The Chatting Mod
Verdiend:
0 Sikkels
Woonplaats: Ravenclaw, my house.
|
| Geplaatst:
Ma Jul 30, 2007 16:01 |
|
Ik heb ook alles weer doorgespit en ga ook eens stemmen, eindelijk. ^^"
Mijn eerste stem gaat naar Draco's Gouden Plan.
Het is heel goed geschreven. Het is ook verrassend, ik had het namelijk niet aan zien komen dat Draco hulp zou vragen aan Harry. xD En toch is Draco wel IC, en dat is dus goed. ^^ Goed verhaal!
Mijn tweede stem gaat naar Werkelijk Geluk.
Yay, Marauders verhalen zijn cool. xD Maar ook al ben ik niet van de slash, dit verhaal was heel goed geschreven, en ook hier vond ik het verrassings effect leuk. Je denkt echt de hele tijd dat Remus het meisje wil, en dus jaloers is op Sirius. ^^ Goed gedaan dus.
En dat was het weer mensjes. =) |
_________________
I love HPF.
All good things come to an end... Goodbye HPF. |
|
|
|
Avana
Lid Wikenweegschaar
Verdiend:
0 Sikkels
Woonplaats: In Fanfictionland with Harry & Draco
|
| Geplaatst:
Di Jul 31, 2007 15:03 |
|
Mijn 1e stem gaat naar:
Titel: Jouw geluk, mijn geluk
Mening: Geweldig mooi verhaal. Zeer goed geschreven (alleen in het laatste stukje zitten een aantal foutjes).
Zonder dat er weggegeven wordt wie de hoofdpersoon is of in welke periode het verhaal zich afspeelt, wordt de sfeer van een toveroorlog duidelijk weergegeven.
De opbouw is ook erg goed. De dreigende sfeer, de gelukkige momenten, de spanning, het op het verkeerde been zetten (met die bekers thee) en tenslotte het dramatische einde.
Heel mooi dat de Felix Fortunatis hier gebruikt wordt ten behoeve van andermans geluk door het zelf op te offeren.
Enig minpuntje: het gebruik van Wand ipv (tover)stok.
Maar dat doet niets af aan het mooie verhaal!
Mijn 2e stem gaat naar:
Titel: Werkelijk geluk
Mening: Een erg leuk verhaal. Mooi dat het flesje in vieren verdeeld werd en het verhaal vanuit vier personen wordt beschreven. Wiens dag het was had niet boven de stukjes gehoeven want het was al erg duidelijk beschreven vanuit welke POV (gezichtspunt) het verteld werd.
James’ verhaal is leuk, al hoewel wat voorspelbaar. Peter als pechvogel was grappig (je zou bijna medelijden krijgen) en het verhaal van Remus vond ik geweldig (ik ben wél van de slash  ) |
_________________
♥ Spread the love of Harry & Draco ♥
Griffmama xD |
|
|
|
Sabr
Beginnend Tovenaar
Verdiend:
819 Sikkels
Woonplaats: On stage
|
| Geplaatst:
Ma Aug 06, 2007 17:43 |
|
Mijn eerste stem is voor Werkelijk Geluk
Mening: Ik ben dol op Marauders verhalen en ik vind het leuk geschreven. Het was echt leuk dat het flesje verdeeld werd over de vier en dat je ieders dag beleefde. Echt heel leuk gedaan ^^
Mijn tweede stem is voor Draco's Gouden Plan
Mening: Ik vond het echt een heel leuk verhaal om te lezen. Het wordt niet saai en dat Draco hulp bij Harry ging zoeken vond ik echt heel verrassend maar echt wel heel erg leuk ^^ |
_________________
I wanna know the reason why I'm here
The way I am, feeling the things I feel |
|
|
|
|
|
|
