Wanneer werd jij emotioneel?

gwomyr · Geplaatst: Vr Jul 27, 2007 14:22

De vraag is dus wanneer dat jij emotioneel werd. Hier gaat het niet alleen om de sterfgevallen maar ook gewoon delen uit het boek.
Zinnen die gezegd zijn die je hebben geraakt,...

Voor mij is het dan wanneer Harry de ring gebruikt en zijn ouders, Sirius en Lupos ziet en aan hen vraagt 'Does it hurt?'. Kreeg ik wel de tranen van in m'n ogen.

Moonslave · Geplaatst: Vr Jul 27, 2007 14:45

Ik heb -vreemd genoeg- bijna geen emotionele momenten gehad. Ik weet niet waarom, want normaal gezien krijg ik dat heel snel.

Mijn meest emotionele moment was denk ik wanneer Severus die patronus oproept in Dumbledore's kantoor. Die 2 zinnetjes...
"After all this time?"
"Always."

En ik denk dat ik ook wel kippenvel kreeg toen Harry zijn ouders en Sirius en Remus terugzag.

AnSofie · 6e jaars Verdiend: 177 Sikkels Woonplaats: Spinner's End

Mijn eerste emotionele moment was bij de dood van Sneep , want toen ik zag dat hij wou dat Harry zijn herinneringen meepakte en zou bekijken WIST ik meteen dat hij goed was
Toen ik na het hoofdstuk Prince's tale terugbladerde naar de dood van Sneep en toen hij zei 'look at me ' kreeg ik zo een krop in mijn keel Crying or Very sad

en ook toen ik hoorde dat Harry's zoon Albus Severus heette

En natuurlijk toen ik het boek uithad was ik aan het huilen Very Happy

Hermelienn · Geplaatst: Vr Jul 27, 2007 16:03

Tja, op best veel momenten had ik het eigenlijk... Smile

oa bij Dobby, .

SPOILERS!

[selecteer]
vooral zijn begrafenis was erg emotioneel.
Ook bij Fred, Lupin en Tonks, hoewel ik het bij die laatste 2 eerst niet eens doorhad wat er nu gebeurd was met ze.
[/selecteer]

Verder ook bij Sneep wanneer hij zegt look.. at.. me..kreeg er tranen in mijn ogen van. Ook wanneer harry de steen omdraait en zijn ouders weer ziet.. prachtig.

Tonks · 5e jaars Verdiend: 83 Sikkels

Ik zo'n beetje gedurende het hele boek tranen weggepinkt! De sfeer zat er al gelijk goed in met de dood van Hedwig en Mad-eye. Bij de begravenis van Dobby en de 'dood' van Harry heb ik nog het meest gehuild. The Prince's Tale was ook erg emotioneel, wat een rotleven moet die man gehad hebben.

zinnen waarbij ik heel emotioneel werd:

'Here lies Dobby, a free elf', 'I'm about to die' en 'Always'.

Wou[$]eR · 5e jaars Verdiend: 54 Sikkels Woonplaats: Nederland

Toen Harry de snitch in z'n mond deed en zei 'I'm about to die'. :'( :'( toen dacht ik hij gaat dus echt dood :'(, had namelijk niet 't einde meteen gelezen toen ik 't boek kreeg.

Joep · Geplaatst: Vr Jul 27, 2007 17:11

Ik heb vrijwel geen emotionele momenten gehad in dit boek. Wel vond ik twee dingen toch echt heel erg triest, als eerste de dood van Dobby. Mss wel één van de ergste doden in het boek, alleen al omdat het zo uitgebreid wordt verteld en dan die begravenis.

De tweede is toch wel Harry's "dood".. Ik heb wel vijf minuten naar die tekst gestaard: 'everything was gone..' M'n mond viel open van verbazing, Hey! D'r zijn nóg twee hoofdstukken! Een daarna dat gesprek van Dumbledore, dat had ik absoluut niet verwacht.

Rhona · Geplaatst: Vr Jul 27, 2007 20:00

bij de begravenis van dobby voelde ik me een beetje triest.

Maar bij momenten van de DA en Marcel die de DA oproept tegen voldemort. Oh toen heb ik echt hard op gejuigd. Toen had ik echt tranen in mijn ogen van blijheid. Ook de herinneringen van snape en lily. Ik vond het zo zielig dat lily zijn excuses niet wilde accepteren, en dat hij naar perkamentus gaat, en hem huilend smeekt om haar ajb te beschermen. Die vond ik echt zielig.

en wat harry tegen zijn zoon zegt als hij op de trein moet naar zweinstein. Dat vond ik ook heel ontroerend.

Oh en harry die voor Anderling op kwam. Whahahahahah echt super gaaf. Toen moest ik ook juichen.

oh ik heb zoveel juich momenten gehad.

**Jessica.** · Geplaatst: Vr Jul 27, 2007 20:06

Tijdens het lezen zelf had ik het niet echt door dat ik moest huilen, maar ik weet dat ik het wel deed. Ik moest huilen toen, ik geloof Charlie of Bill, naja, wie het was dat Moody dood was. Toen Dobby dood ging. Dobby's begrafenis. En vooral bij Snape. Zelfs als ik er nu aan denk schieten de tranen in mijn ogen. Zijn verhaal was zoo... ik bedoel hij hield van haar! En dat hij zegt: Look...at...me, omG- dat was echt erg. Ik heb veel gehuild.

Lady des Champs · Geplaatst: Vr Jul 27, 2007 20:19

Nou, eerst bij de dood van Dobby. Dat vond ik echt heel erg en het was de eerste keer dat ik tijdens het lezen van een boek moest huilen (ik was dus wel emotioneel ja Razz

). Het werd ook zo mooi beschreven... En Harry die dan nog roept: "Dobby!". En hem dan ook nog begraven... Prachtig.

Het tweede was dat Harry met z'n ouders en Sirius en Remus door het bos loopt, 'z'n dood tegemoet'. Toen moest ik ook weer tranen... Ik ben dan ook wel gek van de Marauders, maar dit was gewoon prachtig, echt zo mooi... Eigenlijk hoopte ik diep van binnen dat Harry z'n ouders en de vrienden van zijn vader eens samen zou zien, levend, maar ik wist natuurlijk dat dat niet kon... Dit kwam wel erg dicht bij...

Dit waren de twee mooiste momenten uit het boek voor mij.

Auror89 · Geplaatst: Vr Jul 27, 2007 21:34

Ik ben niet emotioneel geweest tijdens dit boek, iig niet in de zin van huilen, maar dan had ik het gevoel van, dit meen je niet!
Dit had ik vooral bij de doodt van Mad-Eye en Fred, omdat die allebei heel hoog op mijn lijstje stonden.

Ook toen Harry voor McGonnagall opkwam, dat was geweldig.
En van het moment dat Neville het trio weer tegenkwam, tot het moment dat hij niet meer werd genoemd, was ik blij. Ik heb alleen nog maar meer respect voor die jongen gekregen. Cool

Verder waren mijn favoriete delen wanneer er over de Marauders en Lily werd verteld, en wanneer Harry de brief van zijn moeder aan Sirius leest, en als hij bij hun graf staat, en als hij met de geesten van James, Sirius, Lily en Remus door het bos loopt, dat vond ik geweldig.

Harry, Ron & Hermione · Geplaatst: Vr Jul 27, 2007 21:34

Op het moment toen Dobby Harry & Co net bevrijdt had uit de kerkers en dat, zodra ze aangekomen zijn bij Bill & Fleur's huis Harry ziet hoe Dobby eraan toe is. Het is zo mooi beschreven, de dood van Dobby. Dat was voor mij het eerste emtionele moment in het boek. Niet dat ik ging huilen, maar wel dat het wat met me deed toen ik het las.

En verder, toen Snape dood ging vond ik het nog niet een emotioneel moment. Maar toen ik eenmaal het hoofdstuk daarna: A Prince Tale las, vond ik Snape zijn dood ook een emotionele, pas na dat hoofdstuk voelde ik sympathie voor Snape. Omdat je toen pas echt las hoe de vork nu werkelijk in elkaar stak.

The Girl Who Lived · Geplaatst: Vr Jul 27, 2007 22:58

ik kon echt niet meer ophouden met janken toen Harry realiseerde dat hij zichzelf moest opofferen om Voldemort te verslaan. Het is zo mooi beschreven! En toen Voldemort was verslagen en iedereen naar hem toe kwam om hem te feliciteren en zo. En ook nog toen ik het uit had natuurlijk. Ik kan gewoon niet geloven dat het is afgelopen..
Ik heb eigk heel veel gehuild bij dit boek.

**Shirley** · Geplaatst: Za Jul 28, 2007 11:15

Ik ben eigenlijk helemaal niet echt emotioneel geweest tijdens het boek. Er waren wel momenten, zoals wanneer mensen dood gingen enzo, dat ik even moest slikken. Maar niet dat ik echt gehuild heb ofzo. xD

Het moment dat me dan toch wel het meeste heeft geraakt, was denk ik het moment dat Harry had gehoord dat hij zichzelf moest opofferen. En dat dus ook ging doen. Maar ook hier is het niet zo dat ik met tranen in mijn ogen zat. Nou huil ik ook niet zo snel, dat scheelt. ^^

Emma Roos · Geplaatst: Za Jul 28, 2007 12:08

Rowling is de eerste die me aan het huilen heeft gekregen door een boek te lezen...

Toen Snape zei "Look... at... me... " moest ik huilen. Zijn woorden hebben zo'n zielige en mooie betekenis.
En in het hoofdstuk erna heb ik ook steeds gehuild, niet echt huilen, maar tranen,... ik weet niet hoe je dat noemt Confused

Ik vind Snape echt zoo zielig. Hij heeft echt een rot leven gehad.

Het stukje dat Harry "dood" gaat vond ik ook wel triest, maar ik heb daar niet gehuild. En dat Harry dan vraagt of het pijn doet om dood te gaan.