[AF] The story of Mara Bouvier

**Bernou** · 20/07/06 - 01/01/09

Hallo,

Ik ga een fan-fiction posten, maar heb nog veel tips nodig van ervaren schrijvers. Als er tips of reacties zijn, pb me gerust ^_^ De namen enz, zijn in het Engels, maar de rest is natuurlijk in het Nederlands ^_^

Veel leesplezier!

Liefs, Bernou

Even wat personages op een rij:

Mara Bouvier – 5e jaars - Hufflepuff
Ginny Weasley – 3e jaars - Gryffindor
Harry Potter – 4e jaars - Gryffindor
Ron Weasley – 4e jaars – Gryffindor
Hermione Granger – 4e jaars - Gryffindor
Percy Weasley – 7e jaars – Gryffindor – Hoofdmonitor
Fred Weasley – 6e jaars - Gryffindor
George Weasley – 6e jaars - Gryffindor
Sandra Manson – 5e jaars – Hufflepuff
Cedric Diggory – 7e jaars – Hufflepuff - Hoofdmonitor

Het klopt niet helemaal, maar ik moest het een beetje passend hebben, dus heb ik alles een beetje veranderd [a]

Proloog

“Sandra? Sandra?” Een meisje met lange blonde haren schudde het, nog slapende, meisje wakker.
“Sandra, kom op nou. We gaan aan ons 5e jaar beginnen vandaag” Het, nog half-slapende, meisje kreunde nog even voordat ze overeind kwam.
“Hehe, dat moest eens tijd worden” grijnsde Mara. Ze liep van het bed vandaan en liep de kamer uit.
“Hey Cedric” zei ze vrolijk. Ze liep naar hem toe en ging naast hem aan tafel zitten. Mara pakte een broodje van tafel en begon te eten, toen Sandra eindelijk naar beneden kwam. Mara glimlachte even toen Sandra hun begroette.
Sandra, Cedric en Mara waren vanaf het eerste jaar dat Sandra en Mara op Hogwarts kwamen, bevriend geweest.

[..]

“Okay, schiet op! Straks zijn we te laat” riep mevrouw Diggory, toen ze op het station stonden.
“Snel, door de muur jullie”. Cedric, Sandra en mevrouw Diggory renden en verdwenen allemaal in de muur. Mara stond nog even te kijken toen ze een stem hoorde.
“Straks kom je nog te laat” Mara keek verschrikt om en keek recht in de ogen van Percy Weasley, 7e jaars en hoofdmonitor.
“Ja..uhm..” stotterde ze, terwijl ze ook nog probeerde te glimlachen. Mara wist dat dit er heel erg stom uit gezien zou hebben, dus deed ze maar het eerste wat in haar opkwam; rennen! Ze greep haar karretje en Percy grijnsde even toen Mara begon te rennen en in de muur verdween.

**Bernou** · 20/07/06 - 01/01/09

Hallo mensen!

Mijn 2e post van vandaag, maar ik had hem af en ik wilde jullie meer laten lezen van mijn allereerste Fan Fiction. Misschien dat jullie dit slecht of juist goed vinden, maar commentaar is zeker welkom!

Veel leesplezier voor de mensen die mijn verhaal volgen [Na 1 post al xD]

Liefs, Bernou

Hoofdstuk 1

Ik keek mijn ogen weer uit op het station, het was al erg druk en de trein stond al klaar om te vertrekken. Ik had het altijd al mooi gevonden, alles aan de magie, sinds ik wist dat ik een heks was. Vroeger las je van die sprookjes, maar de sprookjes waren in mijn leven waarheid. Ik hield van magie en alle dingen die erbij hoorden. Alleen Voldemort –Nee, ik was niet bang zijn naam te noemen- was een nadeel aan de toverwereld. Hij was erg slecht, heel erg slecht, maar ik was nooit bang voor hem geweest. Eigenlijk is dat best makkelijk gezegd als je hem nog nooit echt gezien hebt. Dat zou ik ook niet willen!
Toen ik omkeek naar de poort, zag ik dat de hele Weasley familie ook al op het station was gearriveerd. Allemaal, behalve Charlie en Bill, die allang van school waren. Ik had gehoord dat Charlie als drakenverzorger werkte. Dat leek me echt een eng beroep!
Ik richtte mijn blik op Percy, al had ik geen idee waarom op hem. Het was raar, maar ik wílde hem graag zien.
“Mara! We zijn hier!” riep Sandra, die met Cedric al bij de trein stond. Ik zwaaide even en rende toen naar de 2 toe, mijn hutkoffer achter me aan slepend.
“Tot ziens, mevrouw Diggory!” riep ik nog, terwijl ik de trein instapte. Snel liep ik naar Cedric en Sandra, waarna een naar een coupé begonnen te zoeken en we vonden tot onze opluchting een lege coupé, waar we vervolgens in gingen zitten.
“Weer zo’n lange rit” zei ik zuchtend. Cedric glimlachte even en legde een hand op mijn schouder.
“We maken de tijd wel vol. We hebben de hele vakantie vol weten te krijgen, dus zo’n treinreis moet niet moeilijk zijn” zei hij. Ik kon het niet laten te grijnzen.
“Je hebt ook gelijk”
Na een tijdje schoof de coupédeur open en kwamen Ron, Harry, Hermione en Ginny binnen.
“Is het goed als we hier bij komen zitten?” vroeg Hermione voorzichtig. Ik, Sandra en Cedric knikten allemaal en Ron, Hermione, Harry en Ginny gingen op de bankjes zitten. Het was een tijdje stil, totdat Ginny de stilte verbrak.
“Cedric, moet jij niet in zo’n aparte coupé zijn voor Hoofmonitoren? Percy moest er ook heen” zei Ginny, omdat ze het vreemd vond dat Cedric hier nog zat. Cedric keek geschrokken op en stond gelijk op.
“Oh nee hè, helemaal vergeten!” riep Cedric, hij knikte nog even naar mij en Sandra en liep snel de coupé uit. Ik en Sandra lachten even en richtten ons toen op de anderen.
“Hoe was jullie vakantie?” vroegen Ron en Harry tegelijk, waarna ze elkaar vreemd aankeken en begonnen te lachen.
“Super!” zei ik “We hebben erg veel lol gehad, hè Sandra?” Sandra knikte heftig en grijnsde breed.
“Gewoon een beetje chillen” voegde ik eraan toe.
“Zeker weten! En jullie vakantie?” vroeg Sandra direct daarna.
“Gewoontjes” begon Ron, voordat iemand anders kon beginnen. “Iedereen was zoals altijd. Fred & George konden grappen niet laten, Ginny zat te klagen-“
“Hè!” riep Ginny verontwaardigd, maar Ron grijnsde alleen maar.
“Bill en Charlie waren niet thuis, Percy schepte op over het Hoofdmonitor zijn en Mam was weer overbezorgd. Oh, en pa, die was vaak werken, net als altijd.” Ik grijnsde even en Ron zuchtte.
“Zoals elke vakantie dus” zei ik droog. Ook Ron grijnsde nu, maar dit ging snel over in lachen. Door Ron zijn lach werd de hele coupé aangestoken en lag binnen een minuut iedereen in een deuk.

[..]

De trein minderde vaart en het was tijd om uit te stappen. Ik vond het best jammer, want het was een gezellige rit geweest. Cedric had gelijk gehad, dat de reis wel makkelijk vol te krijgen was. Ik pakte mijn hutkoffer uit het rek en liep de coupé uit, met Sandra achter me aan. Ook Ron, Harry, Hermione en Ginny stapten uit de trein en ze liepen naar een koets toe, die gelijk kon vertrekken doordat hij vol was. Ik en Sandra keken ze even na en stapten toen ook een koets in. Ik keek Sandra hoopvol aan, terwijl ze me vragend terug aankeek.
“Is er iets?” vroeg ze bezorgd.
Toen ik zag ik dat Cedric, samen met Percy, de trein uitstapte en naar ons toe kwam lopen, schudde ik heftig van niet.
“Nee hoor” Sandra glimlachte naar me toen Cedric en Percy beide in de koets stapten en ik voelde dat Percy naast me ging zitten. Even voelde ik me raar, maar ik wist niet wat het was. Het was iets wat ik nog nooit gevoeld had, erg vreemd. Misschien was ik misselijk geworden van de treinreis? Ik bleef verzonken in mijn gedachten, totdat Sandra me aanstootte.
“Hey slaapkop!” riep ze vlak bij mijn oor. Ik keek verbaasd op naar Sandra, die me grijnzend aankeek. Cedric en Percy begonnen te lachen, maar ik keek Sandra kwaad aan. Was dit hoe je met je vrienden omgaat? Maar ik moest rustig blijven, Percy mocht niet denken dat ik een stom kind was, die om de kleine dingen boos werd.
“Zei je iets?” vroeg ik droog terwijl nu ook Sandra begon te lachen. Ik keek iedereen vreemd aan. Was het nou zo grappig dat iemand in mijn oor schreeuwde? Nou ja, misschien hadden ze gekeken hoe ik in gedachten verzonken was, misschien zag het er wel heel stom uit, misschien- Ik stopte met denken en richtte me tot Cedric, die inmiddels, net als de anderen, gestopt was met lachen.
Ik wilde graag op een ander onderwerp over, dan een schreeuwende Sandra, dus begon ik vragen te bedenken. Er moest toch iets interessanter zijn dan Sandra? Toen ik me bedacht dat Cedric en Percy hoofdmonitor waren, haalde ik mijn schouders op en besloot ik daar maar over te beginnen.
“Gaat het moeilijk worden als Hoofdmonitor?” vroeg ik geïnteresseerd aan Cedric. Deze knikte heftig.
“Het hoofdmonitor-schap gaat erg zwaar worden” zei hij hierop, waarna hij breed grijnsde. “Ik ga de tijd van mijn leven hebben” Ik en Sandra begonnen te lachen en ook Percy kon ook geen grijns onderdrukken.

**Bernou** · 20/07/06 - 01/01/09

Hai mensen ^^

Hoofdstuk 2 van mijn Fan Fiction.
_hp-gek_ heel erg bedankt voor je lieve reactie en dat je me wilt beta-readen ^^
Reacties en tips zijn nog steeds welkom.

Veel plezier met het 2e hoofdstuk!

Liefs, Bernou

Hoofdstuk 2

Na een tijdje in de koets gezeten te hebben, kwam eindelijk Hogwarts in zicht. Ik glimlachte. Ik had het altijd mooi gevonden, de lichten, de vorm, alles van Hogwarts was geweldig! Ik keek naar Cedric en deze zat ook bewonderend naar het gebouw te kijken. Sandra daarin tegen zat te lachen en Percy zat erg serieus, zoals altijd, ook naar het gebouw te kijken. Zou hij dan nooit gezien hebben hoe mooi Hogwarts wel niet is? Ik zuchtte, Sandra had weer eens pret in haar eentje en niemand had een idee waarom ze zo moest lachen. Waarschijnlijk zou ik het toch nooit weten, maar net toen ik dat dacht, stootte Percy me aan.
“Ik weet al wat er zo grappig is. Kijk eens recht voor je” fluisterde hij in mijn oor. Ik deed wat me gezegd werd en negeerde het warme gevoel. Ik zag hoe Cedric met open mond voor zich uit zat te staren. Percy keek nog steeds met een strak gezicht, waar geen lachje op te bekennen was, wat erg vreemd was als je ziet hoe stom Cedric erbij zat, maar ik begon nu wel te grijnzen.

[..]

We liepen met z’n vieren de grote zaal binnen en Sandra, Cedric en ik liepen naar de Hufflepuff tafel, terwijl Percy naar die van Gryffindor liep. Ik ging zo zitten, dat ik de Gryffindor tafel nog kon zien, heel vreemd eigenlijk, want normaal deed ik dat nooit. Cedric keek me ook een beetje vreemd aan, maar ging naast me zitten, net als Sandra.
Toen Cedric zijn mond opende om me iets te vragen, kwamen de eerstejaars binnen, dus sloot hij zijn mond weer.
Toen de eerste naam genoemd werd, was ik al in mijn gedachten verzonken. Wat kon dat gevoel toch zijn en waarom had ik het alleen als Percy in de buurt was? Het was erg verwarrend allemaal en ik wist niet wat het was. Het was iets wat ik niet kon plaatsen, ik had dit alles nog nooit meegemaakt.
Toen ik de naam ‘Zwachtel, Kelly’ hoorde, schrok ik op uit mijn gedachten. Ik zag dat er al wat eerstejaars aan de Hufflepuff tafel waren gaan zitten, maar daar had ik niks van gemerkt. Toen Kelly Zwachtel uiteindelijk was ingedeeld bij Ravenclaw, kwam er eten op tafel en begon Cedric te praten.
“Mara? Gaat alles wel goed met je” Ik knikte en nam een hap van de pudding.
“Er is niets Cedric, maak je maar geen zorgen over mij” Cedric knikte bedenkelijk en hij bleef naar me kijken, alsof hij zag dat ik niet helemaal in orde was. Cedric leek alles te weten over mij, want als er iets was, zag hij dat. Het is altijd al zo geweest en ik nam niet aan dat het ging veranderen.
Cedric bleef me doordringend aankijken en ik begon me er, eerlijk gezegd, een beetje aan te irriteren.
“Okay, er is iets…Alleen weet ik zelf nog niet wat er met me aan de hand is. Wil je alsjeblieft je blik ergens anders op richten?” Cedric grijnsde.
“Ik wist het” zei hij en zijn blik ging weer naar het eten dat voor hem lag. Ik keek nog even naar Cedric en toen ging ook mijn blik naar het eten. Ik schoof mijn bord van me weg en legde mijn hoofd in mijn handen. Ik staarde naar de muur, aan de overkant van de grote zaal. Eigenlijk keek ik naar niks en was ik geheel verzonken in mijn gedachten. Er moest toch iets met me aan de hand zijn? Was ik ziek, of had ik gewoon zenuwen voor de SLIJMBALlen die ik dit jaar moest halen? Ik wist het niet en om eerlijk te zijn wilde ik het ook niet weten.
Na een tijdje werd het opeens erg stil om me heen en toen ik opkeek bleek het dat er al veel mensen uitgegeten te waren en vertrokken waren uit de grote zaal. Tot mijn geluk zat Cedric nog naast me, maar hij keek me wel erg bezorgd aan.
“Wat is er aan de hand?“ vroeg hij zacht. Ik schudde mijn hoofd en Cedric bleef me bezorgd aankijken. Het was verschrikkelijk, waarom had Cedric altijd alles door?
“Mara, zelfs de domste mens kan weten dat er iets scheelt. Je luisterd niet en blijft maar als een zombie voor je uitstaren. Dat is niks voor jou” Ik keek Cedric verbaasd aan, maar begon toen te grinniken.
”Klopt” zei ik en ik stond op van het bankje en liep de grote zaal uit. Toen ik omkeek zag ik dat Cedric me vreemd nakeek vanaf zijn plek. Hij was dus niet van plan me achterna te komen en kon ik eindelijk rustig nadenken. Ik had gelukkig een vrij uur, vast in mijn rooster.
Ik keek nogmaals achterom, maar de deuren van de grote zaal waren alweer gesloten. Ik draaide me weer om en keek naar de grond.
“Wat zou het gevoel toch kunnen zijn, telkens als ik P-“ Ik stopte abrupt met praten, toen ik tegen iemand op botste. Natuurlijk, het kon geen betere timing zijn, want toen ik omhoog keek zag ik het rode haar van Percy. Goed gedaan Mara, dacht ik bij mezelf.
Toen ik Percy aankeek zag ik hem glimlachen. Waarom moet hij altijd glimlachen als ik hem tegenkom, want dán krijg ik juist dat vreemde gevoel waar ik altijd zo’n lange tijd mee zit.
“Misschien is het beter dat je voor je kijkt, als je loopt, en niet naar de grond” zei hij, maar hij bleef glimlachen. Horen hoofdmonitoren niet boos te worden als je tegen ze oploopt?
“Ja..” mompelde ik, terwijl ik hem voorbij liep. Ik had hier nu geen tijd voor, ik moest me bedenken wat er met me aan de hand was. Had het iets met Percy te maken? Had het iets te maken met het feit dat hij best leuk was?
Ik schudde snel mijn hoofd. Tuurlijk niet, Percy was een vriend van Cedric en daardoor ook een vriend van mij, niks meer. Toch? Ik begon het me nu wel steeds meer af te vragen. Vond ik dat Percy meer was dan alleen een vriend voor mij?
Automatisch als ik was, bleek dat ik al bij de leerlingenkamer aangekomen was, het wachtwoord gezegd had en naar binnen was gegaan. Eigenlijk best vreemd als ik me bedenk dat ik het helemaal niet beseft heb.
Ik ging op de sofa zitten en legde mijn hoofd achterover, op de leuning.
“Zou ik verliefd zijn op Percy?”

**Bernou** · 20/07/06 - 01/01/09

Hoofdstuk 3

Na een halfuurtje in de leerlingenkamer gezeten te hebben, hoorde ik nu dat ook Cedric binnen kwam.
“Genoeg tijd gehad om na te denken?“ vroeg hij me. Ik keek hem verbaasd aan, hij wist altijd hoe ik me voelde, of er iets scheelde en nu ook al wanneer ik tijd voor mezelf nodig heb. Hij kan volgens mij gedachten lezen. Zou hij ook de gedachten van Percy kunnen lezen? Ik schudde mijn hoofd snel en richtte me toen weer op Cedric.
“Oh, uhm, ja hoor” ik glimlachte even toen hij naast me kwam zitten. Cedric keek me doordringend aan en ik kon me nu echt niet meer inhouden.
“Okay, okay! Houd alsjeblieft op met het naar me kijken, ik zal je vertellen wat ik denk dat er met me is” Ik zag Cedric grijnzen. Hij had er nog een gave bij, zonder iets te zeggen, iemand laten vertellen wat diegene niet wilde vertellen.
“Ik ben verliefd, tenminste, dat denk ik” zei ik en ik begon te friemelen aan mijn T-shirt.
“Maar dat is toch geweldig?! Wat is het probleem?” zei Cedric en ik keek hem vreemd aan. Weet hij niet hoe ingewikkeld het is om verliefd te zijn?
“Het probleem is dat ik nog nooit verliefd ben geweest” Cedric glimlachte even.
“En je eerste ervaring is niet zo’n succes?” Ik knikte verlegen, volgens mij was Cedric al meerdere malen verliefd geweest.
“Je moet ervan genieten. Het hoort een goed gevoel te zijn en je merkt vanzelf of degene die je leuk vind, jou ook leuk vindt.” Ik knikte.
“Alleen nu lijkt het alsof ik de hele dag misselijk ben” zei ik hierop en Cedric begon te lachen.
“Zo hoort het niet te zijn. Problemen met degene die je leuk vindt?” Ik schudde mijn hoofd.
“Het is alleen, ik bedoel...Percy…-” Cedric hield gelijk op met lachen en keek me vreemd aan.
“Percy?” Ik knikte verlegen. Cedric bleef me, zonder ook maar 1 woord te zeggen, aankijken. Hij leek niet echt boos of teleurgesteld, maar meer bezorgd. Na een tijdje opende Cedric zijn mond en verbrak hij de stilte.
“Het is niet het eerste wat ik verwachtte, maar het is toch fijn? Misschien heeft Percy ook wel een oogje op jou.” Cedric knipoogde even naar me en ik glimlachte. Wat moest ik ook zonder Cedric, hij wist me altijd weer positief te laten denken. Ik moest genieten van het feit dat ik verliefd was en er geen potje van maken. Ik ging en zou ervan gaan genieten, verliefd zijn hoort fijn te zijn! Cedric had gelijk.

[..]

Het was alweer een dag later en vandaag zouden de lessen weer beginnen. Heerlijk, lessen..dacht ik sarcastisch, daar heb ik nu echt zin in. Samen met Sandra liep ik naar de Grote Zaal om te ontbijten. Ik had Sandra ook verteld over het feit dat ik verliefd was geworden en ze vond het, net zoals Cedric, geweldig voor me.
Toen we de Grote Zaal inliepen was de eerste die ik zag zitten; Percy. Best vreemd dat ik hem nu overal tegenkom, vooral omdat ik nu niks meer tegen hem durf te zeggen. Ik heb geen idee waarom niet, want vroeger praatte ik heel normaal met hem. Is dat een bijwerking van het verliefd zijn of is het gewoon een stomme eigenschap?
Zo snel als ik kon plofte ik naast Cedric neer aan de Hufflepuff tafel, waarna Sandra naast mij ging zitten.
“Mara, hij kijkt naar je!” zei Sandra een beetje te hard voor mijn gevoel.
“Ssjjt” mompelde ik terwijl ik haar de mond snoerde met een spreuk. Niet iedereen hoeft te weten dat ik verliefd ben, of moet je dat juist uiten? Cedric begon te lachen en ik werd langzaam rood. Ik keek even Percy zijn kant op en ik zag dat hij even naar me glimlachte en toen verder ging met ontbijten. Hij glimlachte naar me, naar míj! Ik voelde het warme gevoel weer in mijn buik, het voelde deze keer niet meer alsof ik misselijk was, maar meer alsof ik de gelukkigste mens op aarde was. Best vreemd dat een gevoel zo snel kan veranderen.
Cedric keek me grijnzend aan, terwijl ik aan mijn uniform zat te frunniken.
“Kan je het pluisje van je shirt krijgen?” grapte hij en ik keek geschrokken op. Sandra was in lachen uitgebarsten en ik merkte dat ik ook begon te grijnzen.
“Nee, hij zit goed vast” Cedric grinnikte.
Toen we alle drie gegeten hadden kwam Professor Stronk naar de Hufflepuff tafel om te roosters uit te delen. Sandra en ik hadden hetzelfde rooster, met erg veel vrije uren. Cedric had zijn eigen rooster, met erg veel studie uren om te leren voor zijn examen en PUISTen.
We stonden allemaal op en Sandra en ik gingen op weg naar de leerlingenkamer. Cedric had het eerste uur Toverdranken, maar Sandra en ik hadden een vrij uur, waar we erg blij mee waren.
Ik stopte abrupt met lopen toen ik een hand op mijn schouder voelde.
“Hèhè, eindelijk” hoorde ik een stem zeggen. Ik draaide me om en zag dat Percy achter me stond. Even werd ik weer warm, maar ik bleef Percy dit keer aankijken. Sandra was er ondertussen vandoor gegaan, gemeen hoor.
“Wat is er, Percy?” wist ik zonder stotteren uit te brengen. Percy haalde even diep adem en begon toen te praten.
“Heb jij Cedric ergens gezien, ik moet met hem praten. Ik zag hem net met je weglopen, maar heb geen idee waar hij uithangt. Het is erg belangrijk” wist hij in 1 adem uit te brengen. Helaas was dit niet waarop ik gehoopt had.
“Hij is naar zijn les; Toverdranken” zei ik zo rustig mogelijk.
“Heel erg bedankt” zei hij en hij liep snel langs me heen, op weg naar de kerkers. Ik kon het niet laten om te glimlachen, hij was zelfs leuk als hij haast had. Weer schudde ik mijn hoofd, ik moest minder aan Percy denken, het werd nu wel heel erg, want alles wat ik dacht ging over in Percy. Ik sloeg mezelf tegen mijn hoofd, wat er heel stom uit gezien moet hebben, en liep door naar de leerlingenkamer.

**Bernou** · 20/07/06 - 01/01/09

Hallo mensen!

Ik heb net een weekendje in Limburg gezeten en ben nu weer terug van, niet zo lang, weggeweest.
Ik wil jullie nu even verblijden met een nieuw stukje ^^
_hp-gek_ en fairy_princess erg bedankt voor de reacties ^^

Veel leesplezier!

Liefs, Bernou

Hoofdstuk 4

De hele weg naar de leerlingenkamer dacht ik na. Waarover? Eigenlijk over alles en gelukkig niet alleen over Percy. Toen ik de leerlingenkamer binnen kwam zat Sandra al vrolijk op me te wachten.
“En?“ vroeg ze opgewekt “Wat is er allemaal gebeurd?” Ik schudde mijn hoofd en Sandra keek me vragend aan. Ik zuchtte even toen ik haar vertelde wat er was gebeurd.
“Niks belangrijks, hij wilde alleen weten waar Cedric was” Ik keek teleurgesteld naar beneden en Sandra kwam snel naar me toe lopen.
“Misschien wilde hij Cedric wel vertellen dat hij smoorverliefd op je is” zei Sandra en ze knipoogde. Ik wist dat ze dat alleen maar zei om me zo gerust te stellen. Ik glimlachte.
“Hij liet ook niks merken dat hij me leuk vindt, niks!” zei ik en ik ging op de sofa zitten.
“Ik denk dat ik mijn gevoel moet laten verwateren en voor de eerste keer in mijn leven, mijn hart niet moet volgen” Sandra keek me geschrokken aan, nadat ik deze woorden gezegd had.
“Nu moet je eens goed luisteren, Mara. Dat Percy nog niets laat merken, is nog niet meteen een reden alles op te geven. Je moet er voor gaan” Ik grijnsde, had dat nog wel zin? Ik bedoel, Percy was 2 jaar ouder en hij laat helemaal niets aan me merken, dat hij me ook leuk vindt. Dan is het toch wel duidelijk?
“Ik weet het niet, Sandra. Ik weet het niet.”
“Geniet ervan en ga ervoor.” zei Sandra hierop en ze legde een hand op mijn schouder. Ik knikte, ze had eigenlijk gelijk. Ik moest mijn hart wél volgen, dat had ik altijd gedaan en het was altijd een goede beslissing geweest. Waarom zou het dit keer niet zo zijn? Ik moest er achter zien te komen of Percy ook iets voor mij voelde!

[..]

De ochtend had deze keer langer geduurd dan ik gedacht had, tenminste voor mijn gevoel wel. Ik had lang nagedacht over mijn gevoel en Percy. Ik denk tegenwoordig erg vaak aan Percy, maar dat zal wel een bijwerking van de verliefdheid zijn. Ik bedoel, deze verliefdheid overvalt me wel, ik was nog nooit verliefd en nu opeens zit ik met een gevoel opgescheept, waarvan ik niet weet wat ik ermee aan moet. Verliefdheid is nog best ingewikkeld, als je begrijpt wat ik bedoel.
Ik zat nog rustig op de sofa, toen Sandra me aanstootte.
“Kom, we moeten naar Snape; toverdranken” Ik knikte, maar had geheel geen zin. Ook best logisch, het is Snape! Ik pakte mijn tas en liep toen samen met Sandra de leerlingenkamer uit, op weg naar de kerkers.
We hadden deze les samen met Ravenclaw, wat erg leuk was. Ravenclaw leerlingen waren best aardig, net als Gryffindors, Percy bijvoorbeeld. Even gilde ik in mijn hoofd, waarom moest alles op Percy eindigen?
We stopten met lopen toen we bij de kerkers aankwamen.
“Waar dacht je net aan?” vroeg Sandra me nieuwsgierig.
“Ik denk dat je het wel kunt raden” Sandra begon te lachen.
“Overbodige vragen stel ik ook” Nu begon ik ook te lachen. Sandra was soms best vreemd, nou ja, vreemd, ik kon het eigenlijk beter; droog noemen en ik kan niet ontkennen dat ‘droog’ erg grappig kan zijn.
Toen Sandra en ik eindelijk een beetje uit gelachen waren, kwam Snape aanlopen die de deur opende, zodat we naar binnen konden.
Het was net zo donker als anders en dat maakte het hier wel een beetje eng. Ik ging op mijn plek zitten, naast Sandra en ik pakte mijn boeken voor. Sandra zuchtte even, legde haar hoofd in haar handen en ik volgde al snel haar voorbeeld.
Leuk, we moesten deze les een ketel ‘Felix Fawkes’ maken, heel eenvoudig; niet! Ik keek verveeld naar de ingrediënten. Hier kon ik me de hele les wel mee vermaken en dat was dus sarcastisch bedoeld.
Sandra gooide verveeld wat ingrediënten in de ketel en de blik die ze daarbij had was geniaal. Ik kon mijn lach niet inhouden en begon luid te grinniken. Snape leek lichtelijk geïrriteerd, tenminste zo zag ik het, en hij kwam naar ons toe lopen. Ik hield abrupt mijn mond dicht, maar had nog steeds moeite niet in lachen uit te barsten.
“Waar zijn we hier mee bezig? 15 punten van Hufflepuff” Ik keek Snape opeens dreigend aan. Kon hij zoiets maken tegen ons? Ik lachte alleen maar een beetje!

Na de les stonden Sandra en ik als eerste op en liepen snel de klas uit. Deze les was zo saai geweest. We liepen door de gang heen, maar we hadden beide geen idee waar we naar toe gingen en of we überhaupt ergens naar toe móesten.
“San, enig idee of we nu les hebben?” vroeg ik haar. Sandra haalde grijnzend haar schouders op, dus ik moest stoppen om mijn rooster te pakken. Ik wierp snel een blik op mijn rooster en zag dat we weer een tussenuur hadden, best lekker eigenlijk!
We liepen samen naar de leerlingenkamer en ik plofte daar op een bank neer.
“Denk je dat Percy ook iets voor mij voelt?” verbrak ik de stilte. Sandra haalde haar schouders op.
“Geen idee, dat zou je beter aan Percy zelf kunnen vragen” Ik grijnsde, ze wist ook wel dat ik dat niet zou doen. Ik bedoel, ik kan moeilijk naar Percy toelopen en vragen of hij verliefd op me is.
“Mara? Hallo, slaapkop” Ik keek op en zag dat Sandra en Cedric grijnzend naast me stonden.
“Oh, hoi Cedric” glimlachte ik en Cedric begon te lachen.
“Dat werd eens tijd..-” Ik keek de twee vragend aan. “-We staan je nu al bijna 5 minuten te roepen.” Okay, ik was weer eens in mijn gedachten verzonken geweest. Ik zuchtte even diep en liet toen mijn hoofd op de leuning van de sofa rusten.
“Het spijt me jongens” zei ik, maar Cedric en Sandra leken het niet erg te vinden. Ik glimlachte even naar mijn twee beste vrienden en sloot toen mijn ogen. Het was midden op de dag, ik was moe en had weinig oog voor mijn vrienden. Was verliefdheid wel zo goed en leuk als iedereen zei en als ik dacht of was het juist een totale flop?

**Bernou** · 20/07/06 - 01/01/09

Mensen! : )

Ik heb nu hoofdstuk 5, waar ik zelf erg tevreden over ben, eindelijk af. Misschien gaan sommigen erg blij zijn met dit hoofdstuk, maar sommigen juist niet ^^
Ik wil
_hp-gek_
fairy_princess
slytherin89
bedanken voor hun lieve reacties en ik wil iedereen die het verhaal leest, verblijden met hoofdstuk 5! Reacties zijn nog altijd welkom : )

Veel leesplezier! ^^

Liefs, Bernou

Hoofdstuk 5

De avond was al gekomen en Sandra, Cedric en ik zaten alweer in de leerlingenkamer. We hadden heerlijk gegeten en waren nu even lekker aan het niks doen. Het was 9 uur ’s avonds toen Sandra besloot om te gaan slapen. Wij wensten haar welterusten en speelden zelf nog een potje toverschaak. Toen we om 10 uur uitgespeeld waren, gingen we ook maar eens slapen. Het werd tenminste wel tijd om te gaan en ik werd ook wel een beetje moe.
Toen ik binnen in de slaapzaal kwam lag iedereen al te slapen en ging ik ook in bed liggen. Ik had nog wel een half uur wakker gelegen, toen ik eindelijk in slaap viel.

[..]

“Mara!? Mara?” Ik kreunde even en draaide me nogmaals om in mijn bed.
“Mara? Kom op, het is al laat” zei Sandra terwijl ze me half uit mijn bed trok. Ik kreunde nogmaals en stond toen op.
“Zolaat kan het toch niet zijn?”
“Later dan je denkt” Toen ik op de klok keek zag ik dat we al bijna te laat voor de eerste les waren. Ik schrok op en sprong snel uit mijn bed. Ik trok mijn schooluniform aan en rende daarna, samen met Sandra, naar beneden, de leerlingenkamer uit en naar de Astronomie toren.
Toen we eindelijk boven waren gearriveerd, bleek dat we 5 minuten te laat waren voor onze eerste les. Gelukkig deed de professor niet zo moeilijk over, omdat ze toch nog niet met de les waren begonnen en een aantal Ravenclawers ook nog niet aanwezig waren. Ik en Sandra gingen snel op onze plaatsen zitten, Sandra naast een mede-hufflepuffer en ik naast een jongen uit Ravenclaw; Pete. Hij was best aardig als je hem beter kende, alleen was hij een beetje een betweter.

Toen de les eindelijk voorbij was, liepen Sandra en ik naar beneden, om te kijken of er nog iets van het ontbijt over was. We liepen richting de Grote Zaal, maar werden halverwege opgehouden door Pete.
“Mara? Mara” riep hij ons na en Sandra en ik draaiden ons beide om.
“Wat is er? Iets ergs gebeurd?” vroeg ik hem bezorgd, maar Pete schudde lachend zijn hoofd.
“Nee zo erg is het niet hoor. Gelukkig niet. Ik wilde je alleen vragen of je zin had met mij naar Zweinsveld te gaan.” Ik schrok even van zijn vraag en vroeg me af of hij iets van me wilde.
“Gewoon als vrienden?” Pete leek geschrokken van mijn vraag, maar knikte daarna heftig van wel.
“Tuurlijk” zei hij hierop, maar hij leek niet echt blij met zijn antwoord. Ik knikte en besloot maar met hem mee te gaan. Het kon geen kwaad toch, we gingen immers als vrienden.
“Het is goed, ik ga mee” zei ik hem vastbesloten en Pete begon te glunderen.
“Yes!” versprak hij zich, maar Sandra en ik begonnen te lachen.
“Zaterdag, 8 uur?” Ik knikte en zag toen hoe Pete zich omdraaide, nog even zwaaide en toen wegliep. Het kon geen kwaad toch? Pete was erg aardig tegen me en hij kon erg gezellig zijn in de les. Om eerlijk te zijn had ik best wel zin in ons uitje, ook al voelde ik niet hetzelfde voor hem als dat ik voor Percy voelde.
“Nou Mara, je hebt een date!” riep Sandra vrolijk, maar ik keek haar onbegrijpend aan.
“Wat bedoel je daarmee, we gaan als vrienden” Sandra begon hard te lachen.
“Heb je niet door dat hij een oogje op je heeft?” Ik schudde mijn hoofd. Ik bedoel, hij was gewoon een vriend van me, niks meer. Daarbij voelde ik niks meer voor hem, dan alleen vriendschap.

[..]

De volgende dag was ik nog maar 1 dag verwijderd van mijn uitje met Pete. Ik begon steeds meer zenuwen te krijgen, want wat als Sandra gelijk had? Zou Pete me inderdaad leuk vinden en me daarom uitvragen? In mijn hoofd wilde ik het niet geloven, maar mijn hart vertelde me dat Sandra eigenlijk gelijk had. Ik probeerde er niet aan te denken en ik wist dat ik van het uitje moest genieten.
Cedric wist inmiddels ook al van mijn uitje met Pete en hij vond het erg lachwekkend. Hij kon maar niet begrijpen dat ik ‘ja’ had gezegd, omdat hij ook dacht dat Pete een oogje op me had. Eigenlijk begon ik hierdoor steeds meer op te zien tegen het uitje, maar ik had belooft om te gaan, dus zou ik ook gaan.

Toen we vrijdagavond in de grote zaal zaten te dineren begon Cedric weer te lachen. Ik keek hem kwaad aan, maar het bleek niet over mij te gaan. Het bleek dat Harry Ron in zijn puree geduwd had. Ik begon ook hard te lachen, maar ik zag dat Percy erg kwaad was. Ook best logisch, Ron was immers zíjn broertje.
Ik kon hiermee echt lachen, totdat Cedric besloot mijn hoofd ook in de puree te duwen. Hierdoor begon iedereen nog harder te lachen en ik lachte net zo hard mee. Toen ik Cedric zijn hoofd ook in de puree geduwd had en er in de grote zaal een voedselgevecht was begonnen, hadden de leraren er genoeg van. Perkamentus liet alles ophouden en hij liet iedereen de grote zaal verlaten.
Percy leek me erg gerustgesteld en trots op zichzelf en ik grijnsde om hem, terwijl ik de puree van mijn hoofd probeerde te halen.

Toen ik de grote zaal uitliep, zag ik dat Percy triomfantelijk naast de deur stond te kijken hoe iedereen de zaal uitliep. Ik liep naar hem toe en keek hem glimlachend aan, met nog allemaal puree op mijn gezicht.
“Kijk Percy, dít is grappig” Ik haalde wat puree van mijn gezicht en ik zag dat Percy me vragend aankeek. Net toen hij zijn mond open deed om me iets te vragen, smeerde ik wat puree op zijn neus en begon ik te grijzen.
Percy leek eerst lichtelijk kwaad, maar daarna begon hij ook te lachen.
“Je ziet er belachelijk uit met al die puree op je gezicht” Ik grijnsde
“Klopt”

Toen ik mijn gezicht had schoongespoeld, liep ik de wc’s uit. Op hetzelfde moment kwam Percy de jongens wc’s uit en glimlachte hij even.
Ik wilde net weglopen toen Percy me bij mijn arm pakte en me naar zich toe trok. Ik voelde weer allemaal warmte door me heen stromen toen hij zijn hand uitstak en over mijn gezicht streelde.
“Je had hier nog wat puree zitten.” Zei hij glimlachend. Hij haalde zijn hand terug en liet gelijk ook mijn arm los.
Toen hij naar de leerlingenkamer van Gryffindor liep, keek ik hem na voordat hij om de hoek verdween. Even had ik goede hoop gehad, maar nu had ik nog meer het gevoel dat hij alleen vrienden wilde zijn.
Ik liep zuchtend terug naar de leerlingenkamer en ging daar op de sofa zitten, terwijl ik door Cedric en Sandra ondervraagd werd.

**Bernou** · 20/07/06 - 01/01/09

Hoi ^^

Mijn tweede stukje van vandaag, maar het was af en om eerlijk te zijn, wilde ik er zo snel mogelijk vanaf zijn. Dit is namelijk een stukje waar ik redelijk ontevreden mee ben. Ik hoop toch dat jullie er van genieten en ik zal proberen hoofdstuk 7 beter en leuker te maken.
Dan wil ik
_hp-gek_
fairy_princess
slytherin89
Addiie
nog bedanken voor hun superlieve reacties.

Veel leesplezier!

Liefs, Bernou

Hoofdstuk 6

De volgende ochtend stond ik om 6 uur al naast mijn bed. Ik nam een snelle douche en trok toen mijn favoriete kleding aan. Aangezien er nog niemand anders wakker was, ging ik maar alvast naar beneden, in de leerlingenkamer zitten.
Toen ik beneden aankwam zag ik Cedric al op de bank zitten. Ik groette hem niet en plofte toen naast hem neer.
“Ook goedemorgen. Een beetje zin in vanavond?” Cedric keek me grijnzend aan en ik keek serieus terug.
“Om eerlijk te zijn wel, ik ben ongelofelijk zenuwachtig. Best raar als ik weet dat we alleen als vrienden gaan, maar er heeft nog nooit een jongen mij uitgevraagd, behalve jij” zei ik in 1 adem en Cedric keek me met open mond aan. Hij bleef me ongeveer een halve minuut zo aanstaren en ik hield mijn hoofd scheef. Zou ik chinees gesproken hebben? Cedric sloot na een tijdje zijn mond weer, maar opende hem gelijk ook weer om iets te zeggen.
“Ik snap dat je zenuwachtig bent en ik weet dat jullie alleen maar als vrienden gaan, maar ik zou toch uitkijken met hem. Je weet dat hij veel meiden kan krijgen en dat hij er niet slecht uitziet” Cedric keek me doordringend aan, maar ik maakte een wuivend handgebaar, dat hij onzin sprak.
“Cedric, hij is gewoon een vriend, niks meer. En ik zal echt oppassen vanavond, dat beloof ik.” ik glimlachte even naar Cedric en deze glimlachte onzeker terug. Zou hij me niet vertrouwen, of zou hij Pete niet vertrouwen?

[..]

Die avond begon ik steeds meer zenuwen te krijgen en ik was niet eens verliefd op Pete. Best raar toch? Het was half 8 uur en ik had net gedoucht. Sandra vond dat ik iets speciaals aan moest trekken en make-up op moest doen, maar ik was het er niet mee eens. Het was maar een vriendschappelijk uitje, dus ik moest gewoon mezelf blijven.
Toen ik naar beneden liep keek Cedric me glimlachend aan.
“Zullen we met je mee lopen?” Ik knikte en samen met Cedric en Sandra, liep ik de leerlingenkamer uit.
Toen ik buiten kwam, zag ik dat er al veel mensen buiten stonden om naar Zweinsveld te vertrekken, maar ik zag Pete nergens staan.
Toen ik goed keek zag ik dat Pete met Percy stond te praten en ik liep naar de twee toe. Voordat ik was aangekomen hoorde ik Percy wat zeggen, waardoor ik me achter een groepje verstopte, zodat ik mee kon luisteren.
“Pete, ik wil dat je uitkijkt! Ik wil niet dat je dingen doet waar je later spijt van hebt” zei Percy fluisterend, maar ook erg kwaad.
“Ik doe wat ik wil en jij hebt er niks mee te maken.” Zei Pete hierop en hij draaide zich kwaad om. Ik kwam voorzichtig achter de groep vandaan en zag dat Pete opeens begon te glimlachen.
“Hè!” riep hij en hij zwaaide. Ik liep voorzichtig naar hem toe en ging bij hem staan. Ik keek glimlachend naar Percy, maar deze keek me bang aan. Was ik zo eng geworden? Ik keek naar Pete, maar deze haalde zijn schouders op.
“Zullen we gaan” vroeg hij en ik knikte. Samen liepen we achter de anderen aan, die ook naar Zweinsveld gingen.
Pete was erg lief voor me toen we opweg naar Zweinsveld waren. Hij zei aardige dingen over hoe ik eruit zag en hij maakte steeds grappen over de stomste dingen. Hij leek nu nog wel aardiger dan in de les.

Toen we eindelijk in Zweinsveld aankwamen, trok Pete me mee naar de drie Bezemstelen, waar het altijd erg gezellig was. Pete bood me een stoel aan en ging zelf naar de bar om boterbier te bestellen. Ik zag dat tegenover ons een meisje alleen zat; Kathy Stump uit Ravenclaw. Ik kende haar verder niet echt goed, maar ze leek me erg aardig.
Toen Pete weer terug kwam met twee boterbiertjes, voelde ik dat hij dicht tegen me aan ging zitten. Ik voelde me er niet echt goed bij. Zou hij echt iets van me willen, of was dit vriendschappelijk bedoeld? Hij bleef verder wel erg aardig voor me, maar ik bleef me niet goed voelen met hem zo dicht in mijn buurt.
Ik merkte dat ons hele uitje zo verliep, hij sloeg een arm om me heen, ging erg dicht tegen me aan zitten en als hij iets wilde zeggen, fluisterde hij het erg zacht in mijn oor, waarbij hij mijn oor raakte met zijn lippen. Om eerlijk te zijn, wist ik nu zeker dat ik in moest grijpen. Ik weet dat het echt laat is, maar ik was er nu zeker van dat het fout zou gaan, dit was niet meer vriendschappelijk!
“Ik dacht dat we als vrienden zouden gaan” zei ik hem. Pete knikte vriendelijk.
“We zijn toch ook als vrienden?” Ik schudde mijn hoofd.
“Voor mijn gevoel niet Pete, dit is niet wat ik wil. Ik ga terug naar school” zei ik vastbesloten en ik draaide me om. Net toen ik weg wilde lopen pakte hij mijn arm vast en trok hij me naar zich toe. Zijn gezicht kwam dichter bij het mijne en ik probeerde me los te trekken. Aan de zijkant zag ik dat Kathy Stump naar ons stond te kijken, maar ze voerde niks uit om me te helpen.
Ik probeerde hem te schoppen en te slaan, maar niks hielp. Toen hij bijna zijn lippen op de mijne had gedrukt, voelde ik hoe Pete werd weggeduwd en hoe ik werd meegesleurd een steegje in. Ik zag hoe Cedric tegenover me stond en me bezorgd aankeek. Ik omhelsde hem en begon te huilen. Ik snapte niet waarom Pete dit had gedaan, waarom zou hij dit doen terwijl ik het niet wilde?
Cedric aaide me geruststellend over mijn rug en begon te praten.
“Pete was niet verliefd op je. Hij gebruikte je, om Kathy jaloers te maken en haar zo terug te winnen.” zei hij zacht. Ik schrok van zijn woorden, hij had me gebruikt om iemand terug te winnen? Ik drukte me dichter tegen Cedric aan en begon nog harder te huilen. Waarom moest mij dit overkomen?

**Bernou** · 20/07/06 - 01/01/09

Hoi! ^^

*Yay* De ongelofelijke hoofdstuk 7 is af xD Haha, okay dat was erg lelijk gezegd.
Ik probeer jullie nu weer te verblijden met een nieuw stukje verhaal van Mara ^^ Ik hoop dat jullie er plezier van hebben. Ik zou graag willen horen wat jullie ervan vinden, want ik ben er redelijk tevreden over ^^
Daarbij wil ik ook dezelfde mensen nogmaals bedanken voor hun reacties.
_hp-gek_
fairy_princess
slytherin89
Addiie

Veel leesplezier^^

Liefs. Bernou

Hoofdstuk 7

Ik weet niet hoelang ik daar met Cedric had gezeten, maar ik was nog steeds niet helemaal uitgehuild. Ik snap niet hoe Pete me dit aan had kunnen doen, ik dacht dat we vrienden waren. Ik was er nu ook achter dat dit niet het geval was, maar dat ik als meisje diende die een ander jaloers moest krijgen. Ik kon het niet bepaald geloven, maar toen ik opstond en terug liep naar de plek, waar Pete en ik net gestaan hadden, stond hij Kathy te kussen. Het was hem dus gelukt, maar ik zou me niet meer laten gebruiken, door niemand! Cedric ging achter me staan en duwde me weg van de twee kussende geliefden.
“Kom, we gaan terug naar school” zei hij zacht en ik knikte instemmend. Ik veegde mijn tranen van mijn gezicht en liep toen met Cedric naar de koetsen, die ons naar school zouden brengen.
Ik was kwaad, heel erg kwaad. Eigenlijk was ik kwaad op alles en iedereen, wat helemaal niet nodig moest zijn. Ik bedoel, ik hoorde toch alleen kwaad te zijn op Pete, want hij had me zo behandeld.
Cedric keek me bezorgd en medelevend aan, maar ik glimlachte alleen maar. Ik was zo blij geweest toen Cedric me hielp, volgens mij was ik nog nooit zo blij geweest om Cedric te zien en ik was hem nog steeds zo dankbaar, maar ik wist niet hoe ik hem dat nog meer kon vertellen, dan dat ik al had gedaan.
Toen we aankwamen op Hogwarts, liepen we beide stilzwijgend naar binnen. Ik was blij dat ik weer veilig ‘thuis’ was en dat Pete me verder met rust zou laten. Ik had nog steeds rode ogen van het huilen, maar ik dacht dat het niemand op zou vallen, dus liep ik door de school alsof er niks gebeurd was.
Toen we bijna bij de leerlingenkamer aankwamen, hoorden we een paar mensen aankomen lopen en aangezien het al later was dan 10 uur, waren we bang om betrapt te worden. Cedric drukte me in een steegje en liep zelf richting de mensen. Hij deed alsof hij controleerde of iedereen al in de leerlingenkamers was. Slimme vrienden heb ik ook. Ik grijnsde even bij de gedachte, maar bleef me goed verstoppen in het steegje. Ik keek af en toe voorzichtig om het hoekje naar Cedric, die nu met de Hoofdmonitor van Ravenclaw stond te praten.
“Je moet al in de leerlingenkamer zijn” hoorde ik iemand achter me zeggen. Met een ruk draaide ik me om en keek ik recht in de ogen van Percy. Ik zag dat Percy me opeens bezorgd aankeek.
“Gaat het?” vroeg hij voorzichtig. Ik knikte en probeerde mijn ogen te bedekken met mijn handen, hij mocht absoluut niet zien dat ik gehuild was.
“Pete. Of niet?” vroeg hij en ik keek hem vreemd aan. Hoe wist hij dat? Had hij dezelfde gave als Cedric; gedachten lezen. Omdat ik niks wilde ontkennen knikte ik moeizaam.
“Zoiets verwachtte ik al. Hij heeft me over zijn plan verteld, maar ik durfde je niks te vertellen in de angst je date te verpesten. Ik weet dat ik het wel had moeten doen, maar ik was veel te bang om je te kwetsen” zei hij in één adem en ik keek hem verbijsterd aan. Dus daar ging het over toen ik ze hoorde praten. Weer zei ik geen woord en knikte ik alleen maar.
“Ik zal je naar Professor Sprout brengen, ik denk dat zij je wel kan helpen” Weer knikte ik, ik wist niet waarom, maar ik kreeg gewoon geen woord uit mijn mond.
Ik liep zwijgend achter Percy aan, naar de kamer van Professor Spout. Percy klopte voor me op de deur en liep gelukkig met me mee naar binnen.
Percy legde uit wat er was gebeurd en toen richtte Professor Sprout zich op mij.
“Dit verhaal klopt, mevrouw Bouvier?” Ik knikte, maar bleef zwijgen. Waarom kon ik niks meer zeggen? Ik had mijn tong nog steeds toch?
Professor Sprout knikte bedenkelijk en stond toen op.
“Jullie kunnen gaan, ik zal het hierover met Professor Banning hebben” Percy glimlachte en keek me even aan. Ik glimlachte waterig terug en liep toen de kamer uit, met Percy vlak achter me.
“Mara? Als er iets is..Je kunt het me altijd zeggen”
“Weet ik Percy, weet ik” Voor het eerst, sinds Percy er was, zei ik wat en het klonk vertrouwelijk. Ik wist echt dat ik Percy alles kon vertellen en dat ik hem kon vertrouwen, maar iets in me weerhield me ervan. Ik vertelde bijna nooit iets aan Percy, omdat ik mijn hart altijd luchtte bij Cedric of Sandra. Daarbij was mijn diepste geheim dat ik verliefd op hem was en dat leek me nou niet echt iets om aan Percy te vertellen.
Percy bracht me naar de leerlingenkamer en ging tegenover me staan.
“Je moet uitkijken met wie je meegaat naar Zweinsveld. Niet iedereen is zoals Cedric of Sandra” zei hij voorzichtig
“Of zoals jij” floepte ik eruit en ik hield snel mijn hand voor mijn mond. Ik hoopte dat hij het niet gehoord had, maar tot mijn spijt had hij het wel degelijk verstaan.
“Of zoals ik” glimlachte hij. Ik grijnsde even en draaide me toen om naar de deur van de leerlingenkamer. Ik keek nog even om en zag hoe Percy zich omdraaide. Toen Percy uit het zicht verdwenen was, zei ik het wachtwoord en liep ik de leerlingenkamer binnen.
Sandra en Cedric zaten er nog als enigen en ik ging bij hun zitten.
“Ik snap hem echt niet hè, zou hij geen gevoel hebben?” zei Sandra kwaad. Ik schudde mijn hoofd.
“San, er is niks ergs gebeurd en de leraren zouden er iets aan doen. Ik voel me er nog steeds rot bij, maar ik moet me er toch overheen zetten?” vroeg ik hun en Cedric begon te glimlachen.
“Zo ken ik je weer. En daarbij heb je gelijk; je moet je over dit incident heenzetten. Richt je maar weer op Percy” zei Cedric glimlachend en hij knipoogde even toen hij de naam Percy noemde. Ik glimlachte even. Het klopte, ik was weer terug en was er zeker van dat ik me over het incident van Pete heen kon zitten. Ik moest me weer richtten op school en natuurlijk op Percy!

**Bernou** · 20/07/06 - 01/01/09

People!

Hoofdstuk 8 is afgerond en omdat Amanda (slytherin89) zo ongelofelijk lief voor me is met haar lieve reacties, ben ik zo aardig om hoofdstuk 8 te posten.
Daarbij wil ik ook dezelfde mensen nogmaals bedanken voor hun reacties.
_hp-gek_
fairy_princess
slytherin89
Addiie
Addiie ook nog erg bedankt voor je laatste reactie ^^ En je mag Pete gerust slaan hoor ^^

Veel leesplezier!

Liefs, Bernou

Hoofdstuk 8

Het was alweer een paar dagen na het incident met Pete. Ik had Pete niet meer gezien nadat hij gestraft was. Ik zag hem alleen nog in de Astronomieles, maar daar was ik zo ver mogelijk bij hem vandaan gaan zitten. Veel mensen vonden het vreemd, maar Pete kon er alleen maar mee lachen. Tja, hij had immers zijn ‘meisje’ terug gewonnen, alleen had hij nog niet door dat hij me er ongelofelijk mee gekwetst had. Ik wilde niks meer met hem te maken hebben.
Gelukkig was ik al over bijna alles heen wat er gebeurd was, alleen had ik meer angst gekregen voor jongens die dicht bij me in de buurt kwamen, behalve Cedric natuurlijk. Cedric vertelde me dat deze angst ook wel over zou gaan en ik vertrouwde volledig op hem. Volgens hem was het iets tijdelijks en zou ik binnenkort weer volledig op jongens kunnen vertrouwen. Hij zei me ook dat niet alle jongens zo waren als Pete en om eerlijk te zijn, wist ik dat al.
Ik had Percy ook niet meer gezien, nadat hij me zo goed geholpen had. Ik zag hem alleen in de Grote Zaal, maar kwam hem tot mijn spijt, nooit meer tegen in de gangen. Zou hij zoveel les volgen of zou hij me ontlopen? Ik hoopte dat het laatste niet het geval was, want ik wilde niet dat Percy me ontliep. Dus elke keer als ik me afvroeg waar Percy zou zijn, sprak ik mezelf in dat hij in de les zat.
“Mara? Kan je me het brood even aangeven?” vroeg Sandra me en ik knikte terwijl ik haar er brood aangaf. Toen ik voor me keek zag ik dat Percy met een paar mede-Gryffindors zat te praten en ondertussen zijn ontbijt zat te eten. Waarschijnlijk merkte hij dat ik zat te kijken, want hij draaide plotseling zijn hoofd mijn kant op. Ik draaide snel mijn hoofd terug naar Cedric en zag nog in mijn ooghoek dat Percy begon te grijnzen.
“Zou hij me doorhebben?” fluisterde ik naar Cedric, maar deze schudde zijn hoofd.
“Tuurlijk niet, jongens hebben dat niet snel door hoor. Geloof me, ik heb ervaring” Bij de laatste woorden begon ik te lachen, waardoor een aantal Hufflepuffers me vreemd aankeken. Ik keek ze even aan met een lachen-is-toch-gezond-blik en lachte toen lekker door. Ik vond het een grappige opmerking, meer niet.
Cedric en Sandra vonden mijn lach blijkbaar aanstekelijk, want al snel lachten ze met me mee.

[..]

Ik had na een paar lessen twee tussenuren, maar Sandra had er helaas maar één. Het eerste tussenuur was ik alleen in de leerlingenkamer en aangezien ik niks te doen had, liep ik de leerlingenkamer uit en ging ik naar buiten. Ik ging tegen een boom, bij het meer, zitten en ik merkte niet dat er iemand bij me ging zitten. Ik was niet op de omgeving aan het letten dus bleef, in gedachten verzonken, naar het meer staren.
“Gaat het?” vroeg een stem en ik schrok op.
“Ja, natuurlijk” glimlachte ik bedenkelijk naar de jongen die naast me was gaan zitten. Weer had ik het warme gevoel. Ik keek in Percy zijn ogen en stond toen op.
“Ja, het gaat wel” zei ik zo zeker mogelijk, toen ik weg wilde lopen. Percy keek me bedenkelijk na toen ik wegliep en toen ik omkeek zag ik dat hij zelf tegen de boom was gaan zitten. Zonder er verder over na te denken liep ik terug en ging ik naast Percy zitten.
“Gaat het wel goed met jou?” vroeg ik hem bedachtzaam en Percy knikte als antwoord op mijn vraag.
“Ik heb je al een paar dagen niet ge-“ zei ik, maar mijn zin werd afgekapt, omdat Percy begon te praten.
“Zou je me kunnen helpen?” onderbrak hij me.
“Hangt er vanaf waarmee” Ik keek hem vragend aan en Percy begon te vertellen.

[..]

Ik liep zo rustig mogelijk naar binnen, maar toen Percy uit zicht was begon ik te rennen en te huilen. Ik kon het niet geloven, waarom moest hij míj dit vragen. Huilend rende ik door de gang en ik wist dat er veel leerlingen waren die me nastaarden. Ik voelde hoe verscheidene leerlingen me nog probeerden tegen te houden, om me te helpen, maar ik rende gewoon door. Ik had nu echt geen zin in mensen die me probeerden te helpen, vooral niet als ik ze amper kende. Toen ik bij de leerlingenkamer aankwam zei ik, door mijn huilen heen, stotterend het wachtwoord en rende ik de leerlingenkamer in. Ik rende gelijk door naar mijn slaapzaal en klapte daar de deur achter me dicht.
Cedric, die blijkbaar ook een tussenuur had, rende me achterna, zonder dat hij wist wat er aan de hand was.
Ik plofte op mijn bed neer en gooide een kussen over mijn gezicht. Waarom had niemand me verteld hoe pijnlijk liefde kan zijn?
Ik hoorde dat iemand de trap op liep en op de deur klopte. Ik zei niks en hoorde dat de deur open ging. Ik wist dat het Cedric was, ik wist het gewoon zeker.
“Mara? Wat is er aan de hand?” vroeg hij me, terwijl hij op mijn bed ging zitten. Ik voelde hoe hij me over mijn rug aaide, maar ik schonk er geen aandacht aan. Het enige wat ik nu kon doen was huilen. Ik had een groot brok in mijn keel en het liefst wilde ik niet meer uit mijn bed vandaan komen. Was dit nu liefdesverdriet?
Ik snapte Percy niet, ik snapte mezelf niet, ik snapte niemand meer! En wat ik nog het allermeeste niet snapte was waarom hij míj uitzocht om het daarover te hebben.
“Mara, wat is er gebeurd?” vroeg Cedric me nogmaals, maar ik verborg mijn hoofd onder mijn kussen.
“Hè, je kunt hier niet eeuwig blijven liggen.” Ik schudde mijn hoofd, ik wilde niet praten, met niemand meer! Ik wist wel dat het Percy zijn schuld niet was om het mij te vragen, want hij kon het ook niet weten, maar ik baalde gewoon ontzettend en daarbij was alle hoop verloren gegaan. Hij was niet verliefd op mij, maar het was veel te moeilijk om te accepteren.

**Bernou** · 20/07/06 - 01/01/09

People!

*Yay* Hoofdstuk 9 is afgerond. Zelf ben ik er best tevreden over, maar ik moet toegeven dat ik betere hoofdstukken heb geschreven xD
Ik wil dezelfde mensen [as usual] weer bedanken voor hun reacties ^^
_hp-gek_
fairy_princess
slytherin89
Addiie

Heel veel leesplezier!

Liefs, Bernou

Hoofdstuk 9

Ik voelde dat Cedric nog steeds op de rand van mijn bed zat en me ook nog steeds over mijn rug aaide. Waarom waren vrienden altijd zo lief voor je? Op Cedric en Sandra kon ik altijd rekenen en als ze geen tijd hadden, maakten ze wel tijd. Op zulke momenten besefte ik pas echt hoe belangrijk mijn twee beste vrienden voor me waren.
Omdat ik wist dat ik het hem kon vertellen ging ik voorzichtig overeind zitten. Ik legde mijn kussen terug op zijn plek en veegde de tranen van mijn gezicht af. Met een korte spreuk maakte ik mijn kussen snel droog, zodat ik niet op een nat kussen hoefde te slapen. Na een tijdje stil te hebben gezeten wist ik dat ik het hem toch maar moest vertellen.
“Hij is niet verliefd op me Cedric. Ik weet het zeker” begon ik mijn verhaal en Cedric keek me vragend aan.
“Ga verder” zei hij me rustig en ik knikte. Ik haalde eerst even diep adem, voordat ik mijn verhaal begon.
“Het begon bij mijn eerste tussenuur vandaag, waarin ik even naar het meer was gelopen….”

Flashback

““Zou je me kunnen helpen?” onderbrak hij me.
“Hangt er vanaf waarmee” Ik keek hem vragend aan en Percy keek me glimlachend aan. Hij haalde even diep adem en begon te vertellen.
“Nou ja, jij bent een meisje, dus je zult er wel verstand van hebben neem ik aan” Ik keek Percy vragend aan en de grijns op zijn gezicht werd steeds groter. Na een tijdje ging hij rustig verder met zijn verhaal.
“Ik ben verliefd geworden. Ik weet dat het heel raar klinkt, maar het is waar. Ik hoop dat je begrijpt dat ik je niet vertel op wie ik verliefd ben, want ik wil nog liever niet dat diegene het weet, maar ik ga er wel vanuit dat je dat begrijpt.” Ik had moeite om mijn tranen te bedwingen. Hij was verliefd geworden..en ik wist zeker dat hij niet op mij was, waarom zou hij me anders om raad vragen?
“Nu wilde ik je vragen…Waarin zijn meisjes geïnteresseerd?” Ik zag dat hij moeite had om me deze vraag te stellen, hij vond het zelf blijkbaar nogal vreemd klinken. Ik slikte mijn tranen moeizaam weg en probeerde toen zo koel mogelijk over te komen.
“Het hangt er vanaf op welk meisje je valt, want ze zijn niet allemaal hetzelfde. Iedereen houdt ergens anders van. Ik denk niet dat ik de aangewezen persoon ben om je te vertellen waar jou ‘geliefde’ van houdt.” Percy knikte begrijpelijk.
“Maar omdat ik echt raad nodig heb, wat vindt jij zoal leuk om van een jongen te krijgen? Algemeen dan, iets wat anderen ook leuk zouden vinden. Eigenlijk iets wat elk meisje leuk vindt om van een jongen te krijgen.” vroeg hij me en ik voelde tranen in me opkomen.
“Bloemen? Een romantisch uitje. Ik denk dat je daar dan op uit komt.” zei ik hem en Percy begon te glimlachen.
“Om eerlijk te zijn, had ik zoiets zelf ook bedacht. Gelukkig heb ik nu zekerheid, over mijn ideeën. Dan zijn mijn inschattingen op vrouwen nog niet zo slecht als mijn moeder altijd had gedacht.” Ik glimlachte waterig naar hem en Percy begon even te lachen. Na een tijdje stonden we beide op en wilde ik al terug lopen naar school, toen Percy me nog tegenhield.
“Bedankt voor je hulp” zei hij en hij klopte me vriendschappelijk op mijn schouder. Ja, dat hoorde je goed; vriendschappelijk.
Ik liep zo rustig mogelijk naar binnen, maar toen Percy uit zicht was begon ik te rennen en te huilen.

Cedric keek me begrijpend aan toen ik hem alles verteld had.
“Mara, misschien had hij het over jou” probeerde Cedric, maar ik schudde mijn hoofd.
“Natuurlijk niet, dan zou hij het toch niet aan mij vragen?” Ik voelde weer tranen opkomen en voelde daarna hoe Cedric me vastpakte en ik hem omhelsde. Waarom zat niks me mee vandaag de dag? Eerst dat met Pete en nu dit! Ik snapte het niet meer, iedereen moest mij hebben!

[..]

Omdat Cedric en Sandra beide vonden dat ik de lessen wel moest volgen vandaag, had ik ze allemaal nog gedaan. Ik voelde me elke les stom en ik lette totaal niet op. Mijn gedachten waren bij Percy, elke les weer. Als leraren me iets vroegen hoorde ik ze niet, of gaf ik een antwoord, wat totaal niet over de vraag ging. Tot mijn spijt heb ik er zelfs voor gezorgd dat Hufflepuff een paar afdelingspunten afgetrokken kreeg.
Bij het avondeten zat ik een beetje met een lepel in mijn aardappelpuree te roeren en Cedric en Sandra keken me beide bezorgd aan. Toen ik Percy zijn kant op keek, zag ik dat hij naar me glimlachte en nogmaals de woorden ‘dank je wel’ vormde met zijn lippen. Ik glimlachte waterig terug en richtte me weer op mijn puree.
Ik stond al snel op van tafel en liep toen de Grote Zaal uit. Ik hoorde hoe iemand me achterna liep en mijn naam riep, maar ik schonk er geen aandacht aan.
“Hè Mara, Mara!” Ik negeerde het en bleef rechtdoor lopen. Ik hoorde hoe de voetstappen steeds dichterbij kwamen en opeens een hand op mijn schouder terecht kwam.
“Gaat het wel?” Ik knikte, zonder dat ik wist tegen wie ik het had. Toen ik me omdraaide zag ik dat Percy achter me stond. Ik voelde me weer warm van binnen worden, maar ik voelde ook weer tranen opkomen.
“Het gaat niet hè?” vroeg hij me en ik schudde mijn hoofd.
“Wat is er aan de hand?” Ik schudde weer mijn hoofd. Hoe kon ik hem nu gaan uitleggen dat ik me rot voelde over het feit dat hij niet verliefd op me was. Ik schrok op toen ik een aantal vingers door mijn haren voelde strelen.
“Je kunt me alles vertellen hè” Ik knikte en draaide me om.
“Je vriendin wacht” zei ik zacht en ik liep toen weg bij Percy, weg naar de Kamer van Hoge Nood. Ik moest even wat tijd voor mezelf hebben.

**Bernou** · 20/07/06 - 01/01/09

People!

Een nieuw stukje, want mijn grote fan Amanda (slytherin89) kan maar niet wachten xD Nee, het stukje was ook af en ik ben er best tevreden over. I hope you like it.
Ik wil dezelfde mensen [as usual] weer bedanken voor hun reacties ^^
_hp-gek_
fairy_princess
slytherin89
Addiie

Veel leesplezier!

Liefs, Bernou

Hoofdstuk 10

Ik keek nog een keer om naar Percy en deze leek erg uit het veld geslagen. Misschien omdat ik jaloers overkwam? Toen ik merkte dat hij achter me aan liep, begon ik te rennen, ik had echt geen zin in zijn gezelschap. Nou ja, ik wilde het wel, maar dan zou het toch weer op huilen uitkomen en daar had ik geen zin in.
Ik hoorde hoe Percy nu ook begon te rennen en toen hij bijna bij me was, hoorde ik een harde plof op de grond.
“Zoetje, lieverd, Percy!” hoorde ik een giechelend meisje roepen. Toen ik omkeek zag ik dat Penelope Clearwater, uit Ravenclaw, boven op Percy was gesprongen als begroeting. Toen de woorden, die ze riep, tot me doordrongen, besefte ik dat dit Percy zijn ‘geliefde’ geweest moest zijn.
Zonder verder nog aandacht te schenken aan de hoopvolle blik van Percy, die blijkbaar wilde dat ik hem ging redden van Penelope, liep ik door naar de Kamer van Hoge Nood.
Toen ik op de zevende verdieping aankwam liep ik drie keer langs de muur en dacht ik hoopvol aan een plek, waar ik na kon denken. Er verscheen een grote deur en ik duwde hem open. In de verte hoorde ik Percy nog kwaad schreeuwen, maar ik schonk er geen aandacht aan. Ik sloeg de deur achter me dicht en keek de kamer rond. Er was een prachtig buitenlandschap verschenen, met bomen, gras, planten en prachtige vlinders. Ik ging tegen een boom aanzitten en keek nog even goed om me heen.
“Wat zou ik hier graag met Percy gezeten hebben” mompelde ik onverstaanbaar, al wist ik dat ik alleen was en niemand me kon horen.
Ik voelde me rot, de eerste keer dat ik verliefd geworden was moest zo verlopen. Het was een erg fijn gevoel om verliefd te zijn, dat gaf ik toe, maar als je er achter kwam dat je ‘geliefde’ niet op jou was, stortte alles in. Het voelde alsof mijn hart in twee stukken brak, maar de liefde verdween nog niet. Als hij maar naar me keek en glimlachte, smolt ik alweer van binnen. Niemand had me ooit verteld hoe de andere kant van verliefdheid was, niemand had me verteld dat het zo’n pijn kon doen en niemand had me ooit verteld, hoe verwarrend verliefdheid kon zijn.

[..]

De hele avond had ik nagedacht, over van alles, maar vooral over Percy. Toen ik opstond, had ik geen idee hoe laat het was. Ik vermoedde dat het al te laat zou zijn en dat ik eigenlijk niet meer op de gang mocht zijn. Ik liep zachtjes de Kamer van Hoge Nood uit door de gang heen. Ik moest een paar verdiepingen naar beneden en het nadeel was, dat overal leraren en Hoofdmonitoren konden lopen. Als je het over de duivel hebt, komt hij eraan. Ik hoorde voetstappen aankomen. Ik zocht een plek waar ik me kon verstoppen en ik zag aan het eind van de gang een harnas staan. Het enige nadeel was dat ik dan richting de voetstappen moest lopen. Ik nam het risico en rende richting het harnas, helaas zit me nooit iets mee en knalde ik tegen iemand op. Ik viel om en degene waar ik tegenop knalde viel bovenop me.
“Sorry! Gaat het?” vroeg een stem en of je het geloofde of niet, het was Percy. Tja, dat overkomt me wel vaker de laatste tijd, dat ik Percy tegenkom als ik het niet wil. Ik voelde dat Percy weer overeind krabbelde en zijn hand uitstak om me overeind te helpen. Ik nam zijn hand aan en liet me overeind trekken.
“Het gaat wel” zei ik, als antwoord op de vraag die hij me gesteld had. Hij glimlachte even en het leek alsof ik smolt van binnen. Het probleem was dat het niet meer mocht, Percy had een vriendin! Alsof hij wist dat ik smolt van binnen, maakte hij het nog wat erger. Hij maakte mijn gewaad schoon, door met zijn handen mijn gewaad af te kloppen. Waarom moest hij dat doen, waarom? Het leek alsof ik elk moment in elkaar kon zakken, dit was zo’n goed gevoel.
“Ik mag niet op de gang zijn” zei ik voorzichtig en Percy begon weer te glimlachen. Hou op! Dacht ik kwaad, waarom moet hij altijd glimlachen!?
“Klopt, maar ik vergeef het je.” Ik snapte het niet, anderen zou hij gelijk straffen en bij mij moest hij het door de vingers zien. Best oneerlijk, vindt je niet?
“Nee, dat kan je niet maken Perce. Dit doe je bij anderen ook niet” Hij schudde zijn hoofd.
“Lopen, of ik zie het niks meer door de vingers” Ik grijnsde, gaf hem een snelle knuffel als dank en liep toen weg, naar de leerlingenkamer. Het vreemde was, dat ik me nu pas besefte dat ik Percy had geknuffeld. Geknuffeld! En hij vond het niet eens erg. Ik glimlachte, het voelde best goed, alleen toen ik me weer bedacht dat hij een vriendin had, werd het goede gevoel weer wat minder.
Ik zei het wachtwoord en liep de leerlingenkamer in. Sandra zat nog helemaal alleen op de bank. Ik ging naast haar zitten en ze keek me even aan.
“Ik denk dat je al iets gehoord hebt” Ik keek haar vragend aan.
“Penelope vertelde me dat ze weer een relatie met Percy heeft” Ik knikte.
“Ik weet het, ik heb het zelf gezien” zei ik en ik had weer moeite niet te gaan huilen. Ik was blij toen Sandra me omhelsde. Ze snapte altijd wanneer ik zoiets nodig had.
Na een tijdje kwam ook Cedric binnen, die me ook gelijk bezorgd aankeek.
“Ik weet het al, ik weet het al” zei ik zacht en nu kwam ook Cedric naast me zitten.
“Percy zei me dat het een roddel is” Ik schudde mijn hoofd.
“Penelope is vanavond op hem gesprongen als begroeting en om precies te zijn zei ze dit; Zoetje, lieverd, Percy!” ik keek Cedric even aan en hij schudde mijn hoofd.
“Ik geloof het niet om eerlijk te zijn. Percy is echt te vertrouwen. Penelope en Percy hebben geen relatie” zei hij vastbesloten en hij glimlachte even naar me. Het meest fijne was nog, dat iets in me vertelde, dat Cedric de waarheid sprak.

**Bernou** · 20/07/06 - 01/01/09

People!

Een nieuw hoofdstuk ^^ Ik ben er best tevreden over en ik hoop dat jullie het ook een goed stuk vinden ^^
Ik wil dezelfde mensen [as usual] weer bedanken voor hun reacties ^^
_hp-gek_
fairy_princess
slytherin89
Addiie

Veel leesplezier!

Liefs, Bernou

Hoofdstuk 11

Binnen een week was het nieuws door de hele school verspreid. Het nieuws dat Percy en Penelope een relatie hadden was al snel de ronde gegaan en dat terwijl je ze eigenlijk nooit samen zag. Het was best vreemd, maar ondanks dat bleef iedereen geloven dat ze een relatie hadden, zelfs ik. En dat terwijl ik wist dat Cedric gelijk had met het feit dat Percy nooit tegen hem zou liegen en ze dus geen relatie zouden hebben.
Ik vertrouwde deze keer alleen maar half op Cedric zijn woord, ik bedoel, misschien zei hij het alleen maar om mij weer vrolijk en op de been te krijgen.
Ik voelde hoe Sandra en Cedric ook op de bank gingen zitten en hoe ze allebei naar me zaten te kijken.
“Okay, waar willen jullie heen?” Cedric begon te lachen en Sandra volgde al snel zijn voorbeeld.
“Lunchen!” zeiden ze allebei tegelijk en ik stond grijnzend op.
“Waar wachten we nog op” Ik merkte dat mijn maag ook wel wat rommelde, maar dat vooral omdat ik niet had ontbeten vanochtend.
Toen we de Grote Zaal binnen liepen, stond er een grote groep ergens naar te kijken. Om eerlijk te zijn, had ik het wel kunnen raden, maar ik ging toch een kijkje nemen. Zoals ik verwachtte zat Penelope alle aandacht op te eisen en Percy zat er bij alsof hij er het liefst weg wilde. Na een tijdje had Percy ons geloof ik in het oog gekregen want hij probeerde op te staan en naar ons toe te komen. Helaas voor hem had Penelope ogen in haar achterhoofd en pakte ze Percy vast aan zijn shirt, toen ze hem weer terug trok op zijn stoel.
Cedric, Sandra en ik besloten maar iets te gaan eten en we liepen naar de Hufflepuff tafel. Ik at niet zoveel, maar dat was normaal geworden de laatste dagen. Ik wist niet waarom, maar ik had helemaal geen honger meer de laatste tijd.
Ik stopte een broodje in mijn mond, terwijl ik naar het ‘koppel’, omringd door geïnteresseerden, bleef staren. Ik merkte niet hoe Cedric en Sandra elkaar lachend aanstaarden, maar keek wel op toen Cedric me aanstootte.
“Mooi hè?” vroeg hij me lachend. Ik keek hem vragend aan, maar toen ik doorhad waar hij het over had, begon ik ook de lachen.
“Prachtig” antwoordde ik en ik legde mijn hoofd in mijn handen, terwijl ik naar het ‘koppel’ bleef staren. Nou ja, ik bleef meer naar de helft van het ‘koppel’ staren, naar Percy.

[..]

De hele middag had ik er over nagedacht; waarom liet Penelope zo merken dat ze een relatie met Percy had, terwijl Percy bevestigde dat hij geen relatie met Penelope had? Ik vond het allemaal maar erg verwarrend.
Cedric geloofde Percy, ik geloofde Cedric, dus Percy moest geen relatie met Penelope hebben.
Alleen twee dingen begreep ik dan niet. Als hij Penelope niet bedoelde met zijn ‘geliefde’, wie dan wel? En waarom zou Penelope zeggen dat ze een relatie heeft met Percy, terwijl het niet zo is?
Ik zou het ze eigenlijk zelf moeten vragen, maar om eerlijk te zijn, durfde ik dat niet. Het zou er wel een beetje stom uitzien als ik naar Percy toe zou lopen en de vraag zou stellen; Hoi, ik ben verliefd op jou dus op wie ben jij verliefd?
En dat ik naar Penelope toe zou lopen met de vraag; Waarom doe je alsof je een relatie met Percy hebt, terwijl het niet waar is?
Nee, zoiets zou ik echt niet kunnen, dat kan Sandra alleen in deze omstandigheden. Als die in mijn schoenen had gestaan, had ze deze twee vragen allang gesteld.
Even was het erg stil in mijn hoofd, maar opeens schoot het allerergste door mijn hoofd; Sandra Manson. Zou Percy verliefd zijn op Sandra?! Okay, ik wist dat het erg onwaarschijnlijk was, maar ik mocht het toch niet uitsluiten. Sandra was ’s avonds nog best vaak de leerlingenkamer uit; alleen. Misschien was ze dan opweg naar Percy en hadden ze het elke avond heel gezellig samen.
Ik schudde snel mijn hoofd heen en weer, natuurlijk niet! Ik haalde even diep adem
Percy en Sandra waren gewoon vrienden, toch?
Ik stond op van de bank en liep achter Sandra aan, die net de leerlingenkamer uit was gelopen. Ik moest weten dat ze niks hadden samen, want ik kon niks uitsluiten. Ik kon haar natuurlijk ook niks verbieden, maar ik was er toch nieuwsgierig naar. Misschien hadden mijn gedachten wel gelijk en was Sandra nu opweg naar Percy. Ik schudde mijn hoofd en concentreerde me op Sandra, die voor me liep. Ik liep zo stil mogelijk achter haar aan en hoopte dat ze niet om zou kijken onderweg. Gelukkig was dit niet het geval, maar ze keek wel een aantal keren schichtig om zich heen. Zou een geheime relatie hebben met Percy, dat niemand het mocht weten, dat ze het Cedric en mij niet eens vertelde? Ik wist, door al mijn gedachten, nu bijna zeker dat ze naar Percy ging. Daarbij was het weekend, dus ze hadden beide geen lessen.
Ik besefte nu pas waar ik mee bezig was, ik volgde mijn beste vriendin, niet echt aardig en vertrouwelijk, of wel? Ach, één keer moet niet erg zijn, vind ik. Je mag je beste vriendin wel volgen in noodgevallen, toch? Nou, ik vind dit een noodgeval!
Ik zag hoe Sandra een steegje inliep en toen ik zeker wist dat ze me niet meer zou horen, begon ik te rennen. Zou Percy in dat steegje op Sandra staan te wachten of zou het nog erger zijn en…Nee, daar wilde ik niet aan denken. Toen ik bij de bocht aan was gekomen, haalde ik even diep adem. Ik kon nu van alles aantreffen van Sandra met haar ratje, tot Sandra die met Percy zoende. Okay, dat laatste wilde ik uitsluiten, want dat hoefde ik liever niet te zien. Ik sloot mijn ogen even voor een moment en liep toen de bocht om. Toen ik langzaam mijn ogen opende, stond ik in een ruk stil. Okay, dit had ik totaal niet verwacht…

**Bernou** · 20/07/06 - 01/01/09

Mijn trouwe lezers,

Hoofdstuk 12 alweer van mijn Fan Fiction. Ik wilde jullie eerst gaan plagen door opnieuw te beginnen en alles te verbeteren ^^, maar dat doe ik maar niet, want er waren een aantal nieuwsgierige mensen xD Haha. Ik ben er zelf half tevreden over. Het begin vind ik niet zo goed, maar het einde vind ik juist wel leuk. Ach, oordelen jullie zelf maar..Ik zal jullie niet langer ophouden.
Ik wil nog wel evenmensen [as usual] bedanken voor hun reacties ^^
_hp-gek_
fairy_princess
slytherin89
Addiie
Maar nu ook;
Emily x

Heel veel leesplezier,

Liefs, Bernou

Hoofdstuk 12

Ik keek met grote ogen naar wat er gebeurde. Okay, misschien niet heel beleefd, maar dit had mij toch wel verteld kunnen worden? Natuurlijk was ik blij voor ze, maar-
“Mara?! Uh, hoi” hoorde ik Sandra zeggen en ik begon hard te lachen, bij het zien van Sandra haar geschrokken gezicht.
“Okay, ik ben niet aardig geweest om je hierheen te volgen, maar dít had iemand toch wel aan me kunnen vertellen?” Ik grijnsde bij het zien van Sandra’s rode hoofd.
“Mara, we. Nou. We dachten dat als je dit wist, je zou denken dat we..Nou ja, minder tijd met jou zouden doorbrengen.” zei Cedric, nu ook een beetje verlegen. Okay, mijn twee beste vrienden waren verliefd op elkaar, who cares? Daarbij wist ik dat ze me niet zouden laten zitten.
“Tuurlijk niet. Iemand vergeten dat we vrienden zijn en Hufflepuffers” Cedric en Sandra keken elkaar even aan, toen ik dit zei, maar ze begonnen toen te knikken.
“Je hebt gelijk, we zijn stom geweest je niks te vertellen.”
Cedric keek op de klok en zag dat het al tien uur was geweest en Sandra en ik dus allang in de Leerlingenkamer moesten zijn.
“Let’s go” riep ik en Sandra en ik begonnen te rennen, toen we voetstappen hoorden, die niet van Cedric afkomstig waren. De voetstappen kwamen steeds dichterbij en Sandra en ik renden steeds harder door de gangen. Toen we een scherpe bocht door moesten, bleef ik op volle snelheid rennen, terwijl Sandra een beetje langzamer ging. Zoals verwacht gleed ik uit en kwam ik languit op de grond terecht. Sandra begon te lachen en stopte naast me.
“Rennen San!” riep ik lachend, toen ik de voetstappen dichterbij hoorde komen
“Rennen!”. Ik probeerde overeind te komen en Sandra rende lachend verder. Toen ik bijna overeind was, voelde ik dat iemand me verder trok.
“Een beetje laat, vindt je niet?” Ik schrok van die stem en keek voorzichtig om. Het viel te verwachten, want ik kom hem altijd tegen op de verkeerde momenten.
“Nee” bracht ik moeizaam uit, omdat ik helemaal naar achteren getrokken werd. Ik voelde hoe ik tegen hem aan leunde, het warme gevoel kwam alweer. Ik probeerde me los te trekken, maar hij bleef me vasthouden.
“Ik zal toch strafpunten moeten geven, deze keer” zei Percy en ik zuchtte.
“Tien punten van Hufflepuff” Waarom tien, kon hij er geen vijf van maken? Ik voelde dat Percy me losliet en me naar voren duwde.
“En nu naar je leerlingenkamer” zei hij, maar ik draaide me om naar hem toe. Leek hij nu kwader dan anders?
“Percy?” vroeg ik hem. Ik had nu al spijt dat ik het gedaan had, want Percy keek me vragend aan. Mijn hersens werkten op topsnelheid, ik kon hem niet vragen wat ik wilde doen.
“Nee, laat maar” zei ik snel en ik wilde weglopen. Percy pakte bij mijn gewaad en trok me terug.
“Wat is er?” vroeg hij me en ik hoorde een bezorgde stem, in plaats van een kwade.
“Ken jij dat? Dat als je –“ ik kapte mijn zin af en schudde mijn hoofd.
“Nee, laat maar” Percy keek me vragend aan en legde een hand op mijn schouder.
“Als er iets is-“
“Kan ik je het altijd vertellen” maakte ik zijn zin af. Dit had hij nu al zovaak gezegd, maar ik kon hem toch niet vertellen dat ik verliefd op hem was. Waarom is dit leven zo ingewikkeld?
Percy keek me doordringend aan en ik was blij dat hij niet dezelfde gave als Cedric had.
“Hey Perce!” hoorde ik Cedric zeggen en Percy draaide zich om. Okay, nu moest ik weg, maar werkten mijn benen niet mee. Het leek wel alsof die geen zin hadden om weg te gaan en juist dicht bij Percy wilden blijven. Aangezien ik geen zin had om me te verzetten, bleef ik staan, starend naar de twee pratende jongens.
“Mara, misschien is het beter als je de leerlingenkamer opzoekt, straks ziet een leraar je” fluisterde Percy, vlak bij mijn oor. Waarom moet hij altijd fluisteren, dan krijg ik altijd dat warme en heerlijke gevoel.
“Mara?” Ik knikte en draaide me om. Gelukkig werkten mijn benen mee deze keer en liep ik snel naar de leerlingenkamer. Ik zei het wachtwoord en liep naar binnen. Ik zag nog een aantal eerstejaars binnen zitten, maar de meeste Hufflepuffers waren al gaan slapen, inclusief Sandra. Tenminste, ik dacht dat Sandra al sliep.
Ik liep naar de slaapzaal en zag dat Sandra nog op haar bed zat. Ze glimlachte toen ik binnen kwam.
“Heb je het overleefd?” Ik schudde mijn hoofd.
“Tien punten afgetrokken van Hufflepuff” vertelde ik haar. Sandra begon te lachen.
“Kwam je Snape tegen?” Ik schudde mijn hoofd.
“Percy” Sandra begon nu nog harder te lachen.
“Percy?! Percy trekt tien punten van Hufflepuff af?” Ik knikte. Sandra hield zich niet meer in de hand en ze begon nog harder te lachen.
“Dat is zó niks voor Percy” Ik knikte en Sandra kwam eindelijk weer een beetje bij bewustzijn.
“Zo, dat was even grappig” zei ze, terwijl ze de tranen uit haar ogen veegde. Ik grijnsde even, eerst had ik de grap er niet van in gezien, maar nu ik Sandra had zien lachen, kon ik het zelf ook niet meer inhouden. Ik begon nu ook te lachen en Sandra, die net haar ogen droog had geveegd, lachte net zo hard weer mee. Het beste was nog, dat de anderen, op de slaapzaal, er niks van merkten.
Toen onze lach eindelijk een beetje verminderd was, probeerde ik serieus naar Sandra te kijken.
“Wat?” vroeg ze nog half lachend.
“Dus jij hebt met Cedric gezoend…” Sandra grijnsde.
“Ja, jij niet hè” Ik schudde mijn hoofd.
“Ik houd hem gewoon bij mij beste vriend” Terwijl het helemaal geen grappige opmerking was, begon Sandra alweer te lachen, waarna ik al snel door haar lach werd aangestoken.
Tja, we waren meisjes en als die eenmaal lachen, houden ze niet snel meer op. Tenminste, Sandra en ik hebben dat probleempje.
“Kom, we gaan Percy zoeken” riep Sandra plotseling en ze trok me van mijn bed.
“San, nee! Waarom?!” riep ik hulpeloos. Sandra gaf me geef antwoord en trok me de leerlingenkamer uit. Toen we een aantal gangen door gelopen waren, vonden we Percy, voor de leerlingenkamer van Gryffindor.
“Percy” begon Sandra.
“Mara moet je even spreken..”

**Bernou** · 20/07/06 - 01/01/09

People!

Welkom bij hoofdstuk 13 ^^Over dit hoofdstuk ben ik redelijk tevreden, niet helemaal goed, maar ik vind het ook niet slecht. Wel, dat lees je strakjes ^^
Ik wil nog wel evenmensen [as usual] bedanken voor hun reacties ^^
christine_daae
_hp-gek_
fairy_princess
slytherin89
Addiie
Emily x
Magical
1991nicole

Veel leesplezier!

Liefs, Bernou

Hoofdstuk 13

Ik keek Sandra verontwaardigd aan. Waarom deed ze me dit aan? Ze wist dat ik nu niet wist wat te zeggen, volgens mij hoopte ze dat ik Percy mee uit zou vragen ofzoiets.
“Maar ik-“ begon ik, maar Sandra kapte me af.
“Ik spreek jullie nog wel” zei ze grijnzend en gelijk daarna rende ze weg. Oh man, hoe moest ik me hier nu weer uitredden?! Percy keek me nog steeds vragend aan en ik stond met een mond vol tanden naar hem te kijken.
“Ha, Mara.”
“Jou hebben we nodig” Ik keek verschrikt om en zag Fred en George Weasley. Gered door de tweeling, zal ik nu maar zeggen.
“Mara, zin om even mee te komen?” vroeg Fred me en ik knikte vrijwel meteen. Als ik maar af was van de situatie waar Sandra me in gebracht had.
“Daar komt niets van in! Jullie moeten al in de leerlingenkamer zijn. Net als jij Mara” zei Percy en hij keek de tweeling kwaad aan.
“Vijf minuutjes!” riep de tweeling en ze renden weg, terwijl ze mij meetrokken. Toen we een gang verder waren, keek George om de hoek en hij zag dat Percy niet achter hun aankwam. Hij keerde zich weer naar mij toe en ik zag dat beide helften van de tweeling naar me keken.
“Wat willen jullie?” vroeg ik Fred, die tegenover me stond.
“Okay, we hebben een briljante grap bedacht, maar we hebben jou hulp nodig” Ik schudde mijn hoofd. Als ik in een grap van hen terecht zou komen, zou ik op zijn minst van school gestuurd worden en daar had ik geen zin in.
“Oh, komaan. We zullen het je uitleggen en denk er dan nog eens over na. Okay? Het gaat erom, Percy heeft ons nu al 15 keer strafwerk bezorgd en we vinden dat hij eens iets terug moet krijgen daarvoor.”
“Nee, ik werk hier niet aan mee. Júllie hebben strafwerk gekregen en niet ik. Het is vast jullie eigen schuld geweest”
“Dan is dit zíjn eigen schuld toch? Hij heeft ons aan strafwerk geholpen” probeerde Fred, maar ik bleef mijn hoofd schudden.
“Komaan Mara, we hebben jou hulp nodig. Alleen jou hulp, niemand anders is geschikt.”
“Het spijt me jongens, jullie moeten het uitvoeren zonder mij” Fred vloekte even en grijnsde gelijk daarna. Dat snapte ik niet, maar ik schonk er verder geen aandacht aan.
“Het is goed, bedankt voor je hulp” Fred en George keken elkaar even aan en liepen toen de Gryffindor kamer binnen. Ik zag dat Percy nog buiten de leerlingenkamer stond, vast wachtend op mij, zodat hij zeker wist dat ik naar de leerlingenkamer zou gaan.
Ik liep richting Percy toe, die nog op me stond te wachten.
“Wat wilde je vragen?” Ik schrok, hij was het nog niet vergeten. Ik zou Sandra vervloeken zodra ik terug was, ik zou haar-
“Mara?”
“Oh, er is niks” glimlachte ik en ik wilde wegrennen, toen Percy me bij mijn gewaad pakte en me naar zich toe trok. Volgens mij had ik nog nooit zo dicht op hem gestaan. Ik voelde mijn maag een salto maken en Percy zijn blik boorde in mijn voorhoofd. Om eerlijk te zijn durfde ik niet naar boven te kijken. Opeens zette Percy zijn hand onder mijn kin en had ik geen keus meer, ik moest nu wel in zijn ogen kijken. Zijn ogen stonden vriendelijk en ik voelde mezelf rood worden.
“Ik moet allang in de leerlingenkamer zijn” mompelde ik voorzichtig, maar Percy leek zich er niks van aan te trekken. Hij bleef me vriendelijk aankijken. Wat wilde hij nou?
“Er is niks” mompelde ik bijna onverstaanbaar. Weer zei Percy geen woord, hij bleef me alleen maar vriendelijk aankijken. Ik voelde dat mijn rode wangen nu ook begonnen te gloeien. Hij had erg mooie ogen, als ik het mag zeggen. Prachtige ogen eigenlijk, ogen waarin je kon verdrinken, wat ik nu ook deed. Ik overwoog het nu echt niet meer om de stilte te verbreken. Om eerlijk te zijn, misschien klinkt het een beetje stom, maar dit voelde magisch. Opzich logisch, omdat dit een toverschool is, maar dit was een ander soort magisch. Een soort die ik nog niet zo goed kon plaatsen.
“Weasley!” hoorde ik opeens en Percy draaide zich met een ruk om.
“Is iedereen in de leerlingenkamers? ” vroeg Anderling en bij die woorden begon ik naar de leerlingenkamer te rennen.

[..]

De volgende ochtend werd ik om zes uur wakker, vroeg helaas. Ik baalde dat ik zo vroeg wakker was, want ik had de hele nacht niet goed geslapen. Om eerlijk te zijn, heb ik de hele nacht al het voorval met Percy en mij gedacht.
Ik stond op, nam een snelle douche, trok mijn kleren aan en liep naar beneden. De hele leerlingenkamer was nog leeg en ik plofte op de bank neer. Ik moest nog steeds beseffen wat er gisteravond gebeurd was, ook al had ik er de hele nacht al over nagedacht. Ik was er nog steeds niet uit wat er met me gebeurde gisteravond, maar ik voelde me beter dan normaal als ik Percy zag. Het was gewoon een geweldig gelukkig gevoel geweest en ik was eigenlijk bang, dat ik het gevoel niet nog eens zou krijgen. Hoe groot was de kans nou dat dit nog een keer zou gebeuren?
Rond half zeven stond ik op. Er waren een aantal derdejaars binnen gekomen en ik had eigenlijk wel honger. Ik liep de leerlingenkamer uit, opweg naar de Grote Zaal. Ik liep naar binnen en was gelukkig niet de enige die al zo vroeg was. Een aantal Slytherins en Gryffindors waren ook al binnen en toen ik goed keek; inclusief Percy.
Ik richtte mijn blik even op hem, maar tot mijn grote spijt zat hij met Penelope te praten en om eerlijk te zijn, leek het niet bepaald op een vriendschappelijk gesprek.
Ik zag hoe Percy zijn bord eten omgooide en kwaad opstond. Ik keek hem geschrokken na toen hij de Grote Zaal uit beende.
Zonder er enigszins bij na te denken, stond ik op van de tafel en rende ik hem achterna.
“Percy!” riep ik hem, maar hij weigerde zich om te draaien en liep stug verder.
“Percy!” riep ik nog eens. Ik zette nog een beetje aan en kwam eindelijk bij Percy in de buurt. Ik sloeg mijn hand op zijn schouder en zuchtte even.
“Percy” zei ik nogmaals.
“Laat me met rust!” schreeuwde hij, hij draaide zich om en ik voelde hoe zijn platte hand, hard, op mijn wang belandde.

**Bernou** · 20/07/06 - 01/01/09

People!

Een nieuw hoofdstuk voor mijn lezertjes ^^ Ik ben er, om eerlijk te zijn, helemaal niet zo tevreden zijn, maar dat komt waarschijnlijk door de positiefheid van het hoofdstuk xD
Well, ik ga weer eventjes mensen bedanken..
christine_daae
_hp-gek_
fairy_princess
slytherin89
Addiie
Emily x
Magical
1991nicole
En uit het reageertopic;
Myrthe
Kirstenxx

Veel leesplezier!

Liefs, Bernou

Hoofdstuk 14

Ik voelde hoe ik wankelde en bijna omviel. Tja, ik had die klap in mijn gezicht nu niet bepaald verwacht. Ik voelde hoe iemand me overeind hield en ik merkte dat het Percy was.
“Oh man! Sorry!” zei hij verontschuldigend. Ik wreef met mijn hand over mijn wang en ik voelde hoe hij gloeide.
“Het spijt me, ik dacht dat je Penelope was. Oh man” zei Percy hysterisch en hij zakte tegen de muur op de grond. Zo’n groot probleem hoefde hij er toch niet van de maken? Ik ging tegenover Percy staan en keek hem even aan.
“Het geeft niet hoor, maar waarom zou je Penelope willen slaan?” vroeg ik hem nieuwsgierig. Tja, het ging me niets aan, maar ik vroeg het me nu wel af.
“Ach, gewoon een ruzie” mompelde Percy bijna onverstaanbaar. Ik knielde voor hem neer en legde mijn handen op zijn knieën, die hij opgetrokken voor zijn lichaam hand staan.
“Gewoon een ruzie?” Percy knikte en zijn ogen leken steeds kwader te gaan staan. Ik probeerde alleen maar te helpen, toch? Misschien moest ik Percy zijn hulpzin maar eens gaan gebruiken.
“Je kunt me alles vertellen” zei ik zacht. Percy knikte, zijn ogen stonden ineens weer op vriendelijk en hij glimlachte even. Hij stak zijn hand uit en hij streelde even door mijn haar.
“Weet ik, weet ik” zei hij. Ik voelde me, bij zijn aanraking, weer helemaal warm worden van binnen. Ik wist niet meer wat ik moest doen, hij was nu zo dichtbij. Aangezien ik echt niet wist wat te doen stond ik langzaam op en keek Percy nog even aan.
“Als je ergens over wilt praten…” Percy knikte, maar ik bleef hem doordringend aankijken. Ik begon nu meer bezorgd te raken, dan dat ik nieuwsgierig was. Percy knikte nogmaals.
“Misschien later” mompelde hij en ik knikte instemmend. Percy stond langzaam op en liep, zonder verder nog een woord te zeggen, weg naar de buitendeuren. Ik zag hem richting het meer lopen en hem daar tegen een boom gaan zitten.
Wat zou er gebeurd zijn? Ik had Percy nog nooit zo gezien.

[..]

De hele dag had ik Percy niet meer gezien, het leek erop dat hij niemand meer onder ogen wilde komen. Was het dan zo erg?
Na het avondmaal vond ik het te gek worden, volgens mij had hij de hele dag nog niet gegeten. Tenminste had ik hem de hele dag nog niet in de Grote Zaal gezien. Ik liep naar buiten om te kijken of hij nog steeds bij het meer zat, maar zit was niet het geval. Penelope, daarentegen zat er wel. Ik ging naast haar zitten en ik zag dat ze had gehuild.
“Gaat het?” vroeg ik haar, maar ze bleef voor zich uit staren. Haar ogen waren van verdrietig naar kwaad gesprongen.
“Ach, ga toch weg! De hele school weet dat je een relatie hebt met míjn vriend!” schreeuwde ze en ze sloeg me hard in mijn gezicht. Mijn tweede klap van vandaag. Ik wist niet of ik dit moest pikken, maar ik wist dat ik vooral niet terug moest slaan.
“Waar heb je het over?” probeerde ik zo rustig mogelijk, maar Penelope leek me niet te geloven.
“Ha ha ha” zei ze sarcastisch. “Tuurlijk weet je van niks. Je gaat alleen met míjn vriendje en er is bewijs. Ze hebben jullie gezien” riep ze en haar ogen spuwden vuur. Ik deinsde angstig een stuk achteruit, maar ze bleek dichterbij te komen. Zonder dat ik nog iets kon doen, had ze me ruw in het meer geduwd en was ze weggerend.
Ik klom voorzichtig het land weer op en voelde dat ik een grote wond in mijn been had. Die stomme stenen in het water ook. Ik stond voorzichtig op en probeerde terug naar het kasteel te hinken.
Alsof hij wist dat er iets niet goed zat, kwam Percy het kasteel uitrennen.
“Mara!” riep hij en hij knielde voor me neer. Hij leek wel helderziend ofzoiets, want hij wist gelijk dat ik een wond had en waar ik deze had. Zou hij toch een gave hebben die Cedric ook heeft?
“Doet dit pijn” vroeg hij me terwijl hij op verscheidene plekken op de wond drukte. Okay, het dééd pijn, maar dat ging ik hém natuurlijk niet vertellen. Straks dacht ik nog dat ik tegen geen enkel stootje kon. Ik schudde mijn hoofd, maar ik merkte dat ik af en toe een pijnlijk gezicht trok.
“Okay, wel dus” lachte hij, maar ik bleef mijn hoofd schudden.
“Komaan, ik zal je naar Madame Plijster brengen." Dit kon hij niet menen, wilde hij me nu naar de ziekenzaal brengen. Hoe wilde hij me daarbij gaan helpen? Uiteindelijk moest ik er toch op eigen kracht komen? Dit was blijkbaar niet goed voor hem en ik voelde hoe hij me omhoog tilde. Okay, dit was echt heel eng. Ik gilde even toen mijn voeten ook van de grond kwamen en Percy begon te lachen. En alsof dit nog niet genoeg was, moest ik mijn armen om zijn nek slaan om niet te vallen. Eigenlijk vond ik het helemaal niet zo erg, ik zat nu in zijn armen en omhelsde hem tegelijk. Helaas begreep ik dat dit alleen was om me te helpen en niet omdat hij verliefd op me was en dít dus altijd al had willen doen. Tja, ik heb altijd al gewild dat hij dit deed. Hij is ook zo lief voor me.
Ik had niet eens gemerkt dat we al in de Ziekenzaal waren gearriveerd, maar ik voelde opeens dan Percy me op een bed neerzette en naast Madame Plijster ging staan. Hij glimlachte vriendelijk naar haar en legde haar uit wat er was gebeurd. Wacht even, hoe kon hij weten wat er was gebeurd? Hij was er niet bij en ik heb hem niets verteld, dat dacht ik tenminste.
Ik voelde hoe Madame Plijster haar wand op mijn been richtte. Ik kneep mijn ogen dicht, want ik had het gevoel dat dit heel pijnlijk ging worden. Ik hoorde hoe ze een spreuk mompelde en voelde een lichte pijn in mijn been.
“Doe je ogen maar open hoor” zei Percy en ik opende voorzichtig mijn ogen. Toen ik naar mijn been keek, zag ik dat de wond verdwenen was. Ik haalde opgelucht adem en stond, met een grijns op mijn gezicht, op.
“Bedankt dat je me hier hebt gebracht” flapte ik eruit en voordat ik het wist, was ik Percy om zijn nek gevlogen.