[AF] Bekentenissen van een vergeten heks

**Shirley** · Geplaatst: Za Dec 16, 2006 20:57

Oke dit is niet de eerste fanfic die ik schrijf maar wel de eerste die ik op dit forum plaats. Dus als je me volledig en totaal wil afkraken, doe het dan subtiel Wink

Nee geintje, reacties en opbouwende kritiek zijn uiteraard altijd welkom, stuur gewoon een pb-tje.

Disclaimer: !BELANGRIJK!: Zoals sommige lezers al doorhadden, heeft dit verhaal een hoog Mary Seu gehalte! Dit was mijn opzettelijke bedoeling. Ik wilde even een fic schrijven die 'anders als anders is', en ik vind het ook geweldig om er een heleboel cliches doorheen te halen.
Het is ook niet mijn levenslange droom om met Harry Potter te trouwen, het is gewoon een parodieverhaal op alles mensen die zichzelf als een Mary Sue in een fanfiction proppen.
Je moet het verhaal op zich ook niet te serieus nemen, want het is echt meer naar de humor-kant. Maar....dat had ik er natuurlijk even bij moeten zetten, want er zijn gewoon mensen die daar niet op zitten te wachten! Dus bij deze: Als je er niet van houd, kun je er beter niet aan beginnen Wink

Hoofdstuk 1 (De Excursie)

Ik zit in de klas voor me uit te staren en kauw op de achterkant van mijn pen. Links naast mij zit mijn vriendin Michelle. Ze lakt haar nagels. Rechts naast mij zit mijn vriendin Tara. Ze zit onder de tafel te smsen. Het is eigenlijk niet eens nodig dat ze dat onder de tafel doet want Meneer Verkerk zou het nog niet merken als er een bom in de klas ontploft.
Michelle heeft lang blond haar, felblauwe ogen en een echt engelengezichtje. Tara daarentegen is meer van de “stoere look”. Ze heeft donker haar dat tot ongeveer op haar schouders hangt en in een hip model is geknipt.
Verkerk zit nu al zeker 3 kwartier te zaniken over groepsdynamica. Ik weet na die 3 kwartier nog steeds niet wat het inhoud. Tara en Michelle waarschijnlijk ook niet.
Dan komt Van Meer binnen. Ook al zo’n zeurpiet, het lijkt wel een algehele verzamelplek.
“Mensen mag ik even jullie aandacht?”, vraagt hij.
De klas schrikt wakker. Sommige mensen doen een poging om te doen alsof ze zojuist niet in een diepe coma lagen.
“Ik kom jullie inlichten dat we volgende maand een buitenlandexcursie hebben voor alle 2e jaars. Deze buitenlandexcursie is om jullie tweede jaar op de pedagogische academie in te luiden en duurt een week”.
Die man is gestoord. Ik op buitenland excursie? Op mijn vorige school was ik op buitenlandexcursie geweest naar Italië. Dat duurde toen 5 dagen, nou ja voor de rest van mijn klas duurde het 5 dagen. Ik kreeg naar slechts 2 dagen zo’n heimwee dat ik net zo lang mijn vader had gebeld tot hij een vliegticket naar huis regelde voor me. Ik heb geen idee waarom, want zolang ik in Nederland blijf heb ik nergens last van, maar zo gauw ik naar het buitenland moet.... Ik steek mijn hand op.
“Juffrouw Akkermans”, zegt Van Meer.
“Meneer ik heb vreselijke heimwee, maar ik neem aan dat die excursie niet verplicht is toch, ik bedoel want.....” Verder kom ik niet.
“De excursie is verplicht voor iedereen juffrouw Akkermans, ook voor u! Jullie krijgen later nog een brief met tijden, spullen die jullie nodig hebben en andere belangrijke informatie. Ik weet zeker dat het een leerzame en leuke week wordt!”
Grapjas. Ik bedenk me opeens iets en steek weer mijn hand op.
“Juffrouw Akkermans”,zegt Van Meer geïrriteerd. “Ja meneer, waar gaan we eigenlijk heen?” Hij kijkt even verstrooid de klas in.
“Ow had ik dat nog niet verteld, we gaan ieder jaar naar Londen.”

In de kantine bespreek ik mijn ellende met Michelle en Tara.
“Dat je ons dat nooit hebt verteld, dat had ik echt niet achter je gezocht”, zegt Michelle.
Ik haalde mijn schouders op. “Het kwam gewoon nooit ter sprake”, zeg ik.
“Zou je echt niet een of andere ontzegging kunnen krijgen als het echt zo erg is met die heimwee?”,zegt Tara.
“Volgens mij was Van Meer aardig duidelijk” mompel ik zwakjes. “Maar het is Engeland, ik kan de mensen daar in ieder geval verstaan, dat kon ik niet in Italië en dat frustreerde me ook erg. Bovendien is Engeland best dichtbij, het is net zoiets als België, maar dan met water ertussen!”, zeg ik lichtelijk opgelucht.
“Inderdaad je hebt gelijk!”, zegt Michelle sarcastisch. “Als je het niet meer leuk vind, hoef je alleen maar even naar de overkant te zwemmen!”

De rest van de klas komt bij ons zitten. Mijn heimwee is het gespreksonderwerp van de dag. Sara en Esther die naast ons zijn komen zitten hadden het ook niet achter me gezocht. Esther zegt dat ze pillen hebben tegen heimwee. Ik denk dat ze in de war is met wagenziekte. Marco zegt dat je er gewoon niet aan moet denken, wat weet hij er nou van. Ik zeg maar even in het algemeen dat het allemaal best meevalt, maar ik moet toegeven dat het de rest van de dag door mijn hoofd blijft malen.

Terwijl ik mijn moeder help met koken besluit ik het met haar te bespreken.
“Nou het is verplicht hè, dus wat wil je dat ik er verder over zeg?”, zegt ze.
Ik kijk haar boos aan. “Weet ik veel misschien kun je de school bellen, anders loopt het net zo af als vorige keer en ga ik halverwege alsnog naar huis!”
Mijn moeder kijkt nadenkend. “Ga het anders met je vader bespreken”,zegt ze uiteindelijk. “Fijn”,grom ik. “Het afschuifsysteem.”

Mijn vader is buiten. Hij schept met een net de bladeren uit het zwembad. Ik vraag wat hij er van vind. Hij zegt dat ik het aan mijn moeder moet vragen. Ik loop kwaad weg en ga naar mijn kamer, nog voor mijn moeder kan vragen wat mijn vader zei. Zo gaat het altijd.

Mijn kamer is groot en licht en....roze. Alles wat ik heb is eigenlijk roze. Kleren, schoenen, schooltas, vloerbedekking en ieder ander frutseltje dat ik heb. Ik klap mijn laptop open en meldt me aan bij Messenger. Even met Michelle en Tara kletsen, ik heb ze toch al zeker 3 uur niet gesproken....

Hoe dan ook er is geen ontkomen aan. Naarmate de dag van vertrek dichterbij kom wordt ik steeds zenuwachtiger. Als ik op de ochtend van vertrek voor de school sta naast de touringcars, met mijn enorme koffer, weet ik dat dit een slecht idee is. “Wow hoe lang ga jij weg?”, zegt Bart met een blik op mijn koffer.
“Waarschijnlijk zelfs nog korter als jullie”,zeg ik droog.
Tara en Michelle hebben ook allebei een vrij grote koffer bij maar toch niet zo groot als de mijne. We staan net te kletsen over wat we verwachten van de reis als Marco komt lanslopen. Hij kijkt naar mijn koffer en wil iets gaan zeggen.
“Zeg maar niets, je wilt vragen hoe lang ik weg ga”, grom ik tegen hem. Hij doet een vage knik, haalt zijn schouders op en loopt verder.
“Weet je”, zegt Tara, “dit wordt best leuk.” Ik kijk haar aan met een “het zal wel-blik”.
“We hebben toch altijd lol samen”,zegt Michelle overtuigd. Ik knik, daar heeft ze een punt.

Dan begint Van Meer de namen af te roepen. Hij gaat mee als begeleider. Alsof er ook maar iemand is die daar op zit te wachten.
“Tara Versteeg”, roept hij ineens.
Tara loopt naar voren terwijl ze haar koffer meesleept. Hij plakt een groot, lelijk, felgeel label op haar koffer en zegt dat ze hem in de bagageruimte van de eerste touringcar moet zetten. Naar een tijdje roept hij mijn naam af.
“Shirley Akkermans”. Ik besluit nog een poging te doen om onder deze vervelende excursie uit te komen.
“Meneer”, zeg ik vriendelijk tegen hem. “Ziet u die enorme bult op mijn wang? Ik wijs op een plekje op mijn wang dat een minuscuul klein puistje is. Of eerder een plekje dat een puistje zou kunnen worden. “Ik denk dat dit het begin is van een zware besmettelijke ziekte, en als dat zo is zou u me bij de grens achter moeten laten, en dat willen we natuurlijk niet, en.....”
Ik zie aan zijn blik dat het slimmer is om niet meer door te brabbelen. Hij kijkt me aan alsof ik net op zijn nieuwe schoenen heb gekotst, hij scheurt zo’n lelijk geel label af, en hij plakt het met een klap op mijn koffer. Hij wijst op de touringcar.
“Als daar tenminste nog plek voor is”, zegt hij met een spottende blik op de koffer. Wat een stomme mensen hier. Kennen ze regel 1 van het reizen dan niet? Je kunt nooit genoeg kleren bij hebben!

Als we in de bus zitten besluiten we om af te wisselen. Omdat we met drieën zijn, gaan we om de beurt naast elkaar zitten. Ik begin alleen en eigenlijk is het wel lekker om even zoveel ruimte te hebben, zeker als je weet dat je nog een behoorlijke poos moet blijven zitten. Achter me zitten Marco en Bart. Nog voor we de stad zijn uitgereden beginnen ze luidkeels het liedje “potje met vet” ten gehore te brengen. Tegen de tijd dat ze bij couplet 50 zijn kan ik er niet meer tegen. Ik zet mijn Ipod op mijn oren, en draai het volume op de hoogste stand. Ik doe mijn ogen dicht, zak achterover en ik doezel in slaap.

Als ik versuft wakker wordt zie ik vanuit mijn ooghoek dat Michelle naast me is komen zitten. Ze zit te lezen. Tara ligt languit te slapen op de zit waar zij en Michelle eerst samen zaten. Buiten zie ik allemaal Franstalige borden. Ik heb wel even zin om met Michelle te kletsen en ik trek mijn oordoppen uit mijn oren en zet de Ipod uit. Het eerste wat ik hoor nadat ik de muziek heb uitgezet, is niet iets waar ik vrolijk van wordt.
“Tweeduizend-tweehonderd-vijf-en-negentigste couplet”.
“Niet te geloven, heeft daar echt al die tijd niemand iets van gezegd? “,zeg ik ineens tegen Michelle.
“Nope”,zegt Michelle.
“Wordt je daar dan niet gek van?”,vraag ik.
“Jep”,zegt ze.
Ik draai me om en ik geef Bart en Marco mijn meest geïrriteerde blik.
“Als ik jullie was zou ik echt heel snel mijn mond dicht gaan houden en anders zover mogelijk bij mij vandaan gaan, voor zover dat kan in een bus”,zeg ik bits. Ze kijken me allebei kwaad aan.
“Door jou zijn we de tel kwijt!”, zegt Marco geïrriteerd.
“Mooi heb je gelijk een goede reden om te stoppen”,zeg ik.
“Of om weer vooraan te beginnen!”,grijnst Bart.
Ik werp hem een vernietigende blik toe. Marco en Bart kijken nogal verontwaardigd. Alle andere mensen die om hen heen zitten, kijken me opgelucht en haast dankbaar aan. Ik draai me om en ik en Michelle beginnen enthousiast te praten over alles wat we buiten zien.

Naar een tijdje wisselen we weer en zit Tara naast me. Tara heeft kaarten bij en we zijn samen een potje aan het pesten. Achter ons hebben Bart en Marco een draagbare cd speler op batterijen tussen zich ingezet. Ze zeggen dat ze een leuke cd gaan draaien, om dat ze die saaie Franse praatzender die nu al een paar uur opstaat helemaal beu zijn. Ik ben het “potje met vet-conflict” al weer vergeten en ik zeg dat ik het een goed idee vind. De cd die ze bijhebben blijkt er een te zijn met Hollandse meezingers. Het blijkt ook meteen de enige cd te zijn die ze bij hebben. Tegen de tijd dat ze hem 3 keer helemaal hebben afgedraaid kan ik er niet meer tegen.
En ik kan niet meer tegen deze bus, ik wordt er hartstikke suf van. En ik kan niet meer tegen heel deze stomme reis, en.... Ik draai me om.
“Wat?”, zegt Bart.
“Dat!”,zeg ik en ik wijs met een boos gezicht op de cd speler. “Ik begrijp niet eens dat jullie er zelf niet gestoord van worden!”
Ze halen hun schouders op. Ik ben echt kwaad. Ik hoor voor de vierde keer André Hazes voorbij komen.
“Zet dat ding uit!”, roep ik. Ik wijs naar de radio en ik voel ineens een stekende hoofdpijn. Een enorme knal. De cd speler is in duizend stukjes uiteen geknald. Bart, Marco en ik hebben alledrie een zwart gezicht. Michelle die net een beker limonade had ingeschonken, vist een stukje van de “play-knop” uit haar sinas.
”Geweldig”, mompelt ze.

Ik bied mijn uitgebreide excuses aan, aan Marco en Bart.
“Het geeft niet, ja je bent een beetje een zeur, maar die ontploffing daar kun jij toch niets aan doen”,grijnst Bart.
“Vast gewoon een kortsluiting”,zegt Marco.
Ik knik. “Jullie hebben nu in ieder geval iets te doen, eer jullie al die stukjes cd speler weer bij elkaar hebben gevonden zijn we wel in Engeland”, grinnik ik.
“Heel leuk”, zegt Bart. Maar iedereen is al bezig met stukjes verzamelen en een kwartier later liggen ze allemaal netjes opgeruimd in de prullenbak. We hebben echt puur geluk dat Van Meer in de andere bus zit, anders waren we hier nooit mee weg gekomen. Hij had vast gedacht dat we dat ding expres hadden laten ontploffen ofzo.

Even later, nadat ik een poging heb gedaan om mijn gezicht schoon te krijgen, staar ik uit het raam. Dit was niet mijn schuld. Ik kon hier echt niets aan doen, nee toch? Ik bedoel dat ding ontplofte gewoon uit zichzelf. Net als die computer 2 weken terug op school. Die computer waar ik zo boos op was omdat hij ineens vastliep en mijn verslag waar ik twee uur aan had zitten werken niet had opgeslagen. Die ontplofte ook. Maar dat was duidelijk de schuld van de school. Als je zoveel computers op een stroomnetwerk aansluit is het gewoon een kwestie van tijd voordat er iets ontploft. Niet dat het vaak voorkomt. Maar het kan gewoon, toch?

**Shirley** · Geplaatst: Za Dec 16, 2006 21:02

En ook maar gelijk hoofdstuk 2. Wink

Hoofdstuk 2 (Wijnstein)

Toen we tegen de avond aankwamen bij het hotel was ik opgelucht. Even niet meer in die vreselijke bus zitten. Bovendien ziet het hotel er helemaal niet slecht uit. Eigenlijk heel mooi en netjes. Het is een groot, wit gebouw, dat redelijk klassiek is. Lichtjes schijnen door de kleine ruitjes en het ziet er heel gezellig uit.
“Gaaf hotel!”,zegt Tara. Ik knik, op mijn vorige school waren ze meer van de “zo goedkoop mogelijk-vakanties”. Maar hier blijkbaar niet. In de hal van het hotel, delen Van Meer en twee andere begeleiders eerst wat papieren uit. Een plattegrond van de omgeving waar we zitten, een rooster met activiteiten die op de planning staan en een blaadje met de regels die gelden in het hotel.
“Let op, die regels zijn er niet voor niets en jullie hebben je daar aan te houden!”,benadrukt hij nog even.
Daarna verdeeld hij de kamers. We moeten per twee op een kamer. Ik ga samen met Tara, en Michelle gaat daarom met Esther op een kamer. We gaan allemaal onze kamer opzoeken. Het blijkt dat we op de tweede verdieping zitten. Tara en ik gaan onze kamer in.
“Wauw, de kamer ziet er prachtig uit”,zegt Tara.
“Inderdaad, moet je die bedden zien, o en die badkamer”, roep ik enthousiast. Michelle steekt haar hoofd om de hoek. “Wij zitten hiernaast”,zegt ze wijzend. “Gave kamers hè!”

Het blijkt dat aan onze andere zijde, Marco en Bart een kamer hebben.
“Gelukkig hebben ze die cd speler niet meer”,zeg ik met een grijns tegen Tara en Michelle.
“Ja goed werk!”,zegt Tara en ze steekt haar duim naar me op.
“Hey, alsof ik dat ding heb laten ontploffen”, zeg ik beledigd tegen haar.
“Je hebt ook die computer laten ontploffen”,zegt Michelle voorzichtig.
“Die ging vanzelf, dat deed ik niet!”,zeg ik boos.
“Sorry hoor”, zei Tara. En toen met een grijns “Doe nu maar rustig want als we iets op onze hotelkamers slopen moeten we het vast zelf betalen”.

Gelukkig komt op dat moment Esther binnen, en verandert het onderwerp.
“We kunnen gaan eten, gaan jullie mee?”,zegt ze.
Dat klinkt niet slecht, en we volgen haar naar de eetzaal. Het eten in het hotel is ook best lekker. Als we een uur later voldaan weer de eetzaal uitlopen kijken we even naar de plattegrond die in de hal hangt om te zien of er verder in het hotel nog iets boeiends te doen is.
“Uw staat hier, hoe weten ze dat toch hè?”,zegt Eshter vertwijfeld.
We kijken haar alledrie aan. Esther is een schat maar hoe ze het al zolang volhoud op deze school is een raadsel. Als ze ook maar een beetje hersens in zich heeft weet ze dat verbazend goed te verbergen. Het blijkt dat het hotel verder alleen een bar heeft. En dus gaan we daar ‘s avonds heen. Ik, Tara, Michelle, Esther en Sara. Onderweg daarheen komen we Bart en Marco tegen.
“Gaan jullie naar de bar”,vraagt Bart aan mij.
“Ja klopt”,zeg ik.
“Ow, dat is heel leuk hier in Engeland, alle wijn is hier alcoholvrij, dus leerlingen mogen het ook bestellen”, zegt Marco ineens.
“Echt? Daar heb ik nog nooit van gehoord, bovendien in de regels staat dat we geen alcohol mogen drinken”,zeg ik.
“Ja, maar ik zeg toch net dat er in de wijn hier geen alcohol zit”, zegt Marco met een grijns.
“Ja, echt waar hoor, gewoon doen”,zegt Bart serieus.

En dus besluit ik dat gewoon te doen. Tara ook en de rest houdt het bij frisdrank. Die wijn proeft net als echte. En eigenlijk is de reis ineens niet zo vervelend meer. Het is eerder heel....gezellig! We lachen en hebben volop plezier.
“Het is hier hartstikke leuk!”,zeg ik enthousiast. De rest knikt instemmend. Ineens wordt mijn beeld een beetje wazig.
“Had jij altijd al twee neuzen”, zeg ik vertwijfeld tegen Tara.
“Nee”, zegt Tara droog. “Maar jij hebt er ook twee dus het zal wel kloppen!”, vervolgt ze. We barsten weer in lachen uit.
“Zullen we maar gaan”,zegt Michelle ineens. “Morgen staat er al heel vroeg een museumbezoek op het programma, dus we moeten maar eens gaan slapen”.
“Nee joh, het is juist net gezellig”, zegt Tara. “Ja, en slaap is voor saaie dozen”,zeg ik. “Jaaa”,roept Tara instemmend.

En dus gaan Michelle, Esther en Sara naar boven terwijl wij in de bar blijven. Als wij ook naar boven gaan (omdat de bar sluit). Moeten we ons aan elkaar vasthouden om overeind te blijven. Als we eindelijk bij onze kamer zijn gilt Tara nog even voor de deur van Bart en Marco.
“Bedankt voor de geweldige tip jongens, zat worden zonder alcohol, geweldig!”
“Sst, kom”,zeg ik.

Als we op onze kamer komen, ploft Tara gelijk met kleren en al op haar bed neer, en ze slaapt volgens mij nog voor haar hoofd het kussen raakt. Alleen ik voel me ineens niet zo lekker meer. Ik wordt draaierig. Niet gewoon draaierig, maar alles om me heen lijkt gewoon echt rond te draaien. Ineens lijkt het of mijn voeten van de grond loskomen en alsof ik als een tol door de ruimte schiet. Alles wat ik zie is als een grote,draaiende waas.

Als mijn beeld weer duidelijker wordt val ik met een smak in een stoel. Drie mensen zitten mij vol verwachting aan te kijken. Een meisje met pluizig, bruin haar, een jongen met rood haar en sproeten, en een jongen met zwart haar, felgroene ogen, een bril en een snee in zijn voorhoofd. Ze zijn volgens mij een jaar of 17. Ze hebben een of andere stok in hun handen en voor hen ligt een papier met tekens die ik niet snap. Ineens bedenk ik me dat dit vast een grap van Bart en Marco is. Deze plek zal wel de kelder van het hotel zijn ofzo.
“Zijn jullie een grap?”,zeg ik bijna lachend. “Jaa jullie zijn een grap, nou jongens ik trap er niet in!”, roep ik naar het plafond bij gebrek aan een betere plek om naar te kijken.
“Ehm, we zijn geen grap”,begint het meisje ineens voorzichtig te praten.
“Nee”, mompel ik. “Die Bart en Marco zijn een grap, doen ze zeker omdat ik hun cd speler heb gemold”.
“Wie?”,zegt de jongen met het zwarte haar.
“Doe maar niet alsof je van niets weet”, zeg ik geïrriteerd. “Ik heb het al lang door hoor, ik ben Esther niet, dus waar ben ik!”,zeg ik kwaad, omdat ik de grap nu wel zat ben.
“Zweinstein”,zegt de jongen met het rode haar.
Ik schiet in de lach. “Wijnstein”, grinnik ik. “Dus toch een grap”.

Uiteindelijk begint het meisje een of ander vaag verhaal op te hangen. Over dat ze tovenaars zijn, dat ze een ander machtig persoon oproepten om hen te helpen bij een of andere zware missie en dat ik toen verscheen. Ik geloofde er in de eerste plaats al geen hout van en ik vond ook dat de jongens de grap intussen wel iets TE ver doorvoerden. Maar van de ander kant, hoe kwam ik hier ineens? Waar haalden ze die mensen ineens vandaan? En dat verhaal?

Ik besluit er vanuit te gaan dat ze de waarheid spreken.
“Nou ja, ik wil jullie echt heel graag helpen mensen, maar ik ben net zo magisch als een deurklink”,zeg ik droog.
“Heb je dan echt geen magische krachten?”,vraagt het meisje onzeker.
“Nee”,zeg ik. “Helemaal niets”.
Op mijn antwoord begint ze zenuwachtig het papier over te lezen.
“Volgens mij heb ik echt alles goed gedaan!”, richt ze zich tot te jongens.
Ineens denk ik aan een truc die mijn opa me ooit heeft geleerd. “Ja!”, zeg ik ineens enthousiast tegen het drietal. “Ik kan een euro uit je neus toveren, heeft er iemand een euro?”

Als ze zijn uitgelachen vertelt de jongen met het zwarte haar dat ze meer “echte” magie bedoelen.
“En dat hebben jullie zeker wel”, zeg ik minachtend.”Laat zien dan”.
Hij pakt de stok die hij de hele tijd al in zijn hand heeft en zegt “Lumos”. En de punt licht op.
Ik haal mijn schouders op. “Mijn moeder heeft een gasaansteker die dat ook kan”. Het meisje pakt ook haar stok. Ze wijst op een kopje dat nog op de tafel staat en het kopje verandert spontaan in een muis.
“Oke”,zeg ik enigszins uit het veld geslagen. “Dat kan de gasaansteker van mijn moeder niet......”
“Weet je”,zegt de jongen met het rode haar ineens. “Misschien is het slimmer om haar eerst even te laten slapen, ze lijkt me niet echt helder.
“Je hebt gelijk”,zegt het meisje. “We kijken morgen gewoon nog even en anders sturen we haar terug naar waar ze vandaan kwam”.
Het meisje helpt me overeind en brengt me naar een bed dat in de hoek van de kamer staat. Ik plof neer op het bed, en eigenlijk kan het me niets meer schelen wie die mensen zijn of waar ik ben. Ik ben gewoon heel moe en ik wil eigenlijk alleen maar slapen. Ik hoor dat ze alledrie de kamer verlaten en mijn ogen vallen dicht.

**Shirley** · Geplaatst: Zo Dec 17, 2006 21:47

Heey, bedankt voor de leuke reacties die ik heb gekregen. Very Happy

Ik werd er zo door gemotiveerd dat ik vandaag (ook een beetje uit pure verveling) weer verder heb geschreven. Dus hier is hoofdstuk 3!
Natuurlijk vooral voor mijn ene fan die ik heb (nu al Razz

) Danique

Ow enneh...meer reacties zijn altijd welkom, en ben ook niet bang om te stemmen op de poll Cool

Hoofdstuk 3 (De vergeten heks)

De volgende ochtend schrik ik keihard wakker, ook al wordt ik heel subtiel wakker geschud. Ik kijk recht in de groene ogen van de jongen met het zwarte haar. Bij daglicht (en zonder wijn), blijkt hij eigenlijk best leuk te zijn.
“Goeiemorgen, gaat het weer een beetje?”, zegt hij.
“Nu wel”,zeg ik vriendelijk. “Dit is wel leuk wakker worden, hoe heet je eigenlijk?”
“Ik heet Harry”, zegt hij. “Harry Potter”.
“Oke dan, ik heet Shirley”,zeg ik. Ik kom overeind, dat had ik beter niet kunnen doen. Ik heb echt het gevoel dat mijn hoofd uit elkaar barst.
“Ik geloof dat je gisteravond een beetje te veel gedronken had”, zegt hij zwakjes. “Ja, ik geloof nooit dat die wijn alcoholvrij was”,zeg ik.
Ik vertel Harry over de “leuke” grap die ze met mij en Tara hadden uitgehaald.
“Ik snap alleen iets niet”,zegt hij. “Hoe heb je die cd speler laten ontploffen?”
Ik haal mijn schouders op. “Dat weet ik ook niet, ik werd kwaad en het gebeurde gewoon.”
“Denk je niet dat het ook magie zou kunnen zijn?”,vraagt hij.
Ik kijk dromerig naar zijn mooie groene ogen. “Als jij wilt dat het dat is”,zeg ik met een vriendelijke glimlach.

Voor hij nog iets kan zeggen komen het meisje en de ander jongen binnen.
“O dat zijn Hermelien en Ron”,zegt Harry. Ik knik en ik grijp weer naar mijn hoofd. Dit is echt pijnlijk.
“Gaat het?”,vraagt Hermelien.
“Ik denk dat ze nog een beetje last heeft van gisteravond”,zegt Harry snel.
“Dat snap ik, ze was straalbezopen”,zegt Ron.
Hermelien geeft hem een por en kijkt hem vernietigend aan.
Harry verteld hen over mijn “ontplof-magie“ en Hermelien staart voor zich uit alsof ze haar hoofd doorscant op oplossingen.
“Misschien wil je eerst wat eten”,zegt Hermelien uiteindelijk, “dan ga ik wel wat halen”.
Ik schud mijn hoofd. Eten is wel het laatste waar ik zin in heb.
“Een douche zou wel fijn zijn”, zeg ik tegen Hermelien.
“Natuurlijk, ik wijs je de weg”,zegt ze.

Naar een douche voel ik me wel een stukje beter. Als Hermelien en ik terug lopen naar de kamer waar we uit zijn gekomen zie ik ineens dat de deur weg is. Er is alleen een massieve muur. Ik kijk haar verbaasd aan.
“Geen zorgen”,zegt ze. Ze begint te ijsberen voor de muur en ineens verschijnt de deur weer. Ik kijk haar verbaasd aan.
“Wat is dat?”,vraag ik.
“Deze kamer verandert in wat je maar wilt als je er 3 keer langs loopt en denkt aan wat je wilt dat hij wordt.”
“Dat is pas handig”,zeg ik met enig ontzag.
”Ja wij hebben er ook al veel aan gehad”,zegt ze met een grijns.

Als we terugkomen in de kamer, is alleen Harry er.
“Waar is Ron?”,vraagt Hermelien.
“Hij is in de bieb om dat werkstuk van gedaanteverwisselingen te maken”,zegt Harry. “Hij is er van overtuigd dat als hij het morgen nog niet af heeft, Anderling hem vermoordt!”
Hermelien kijkt afkeurend. “Ook echt weer iets voor hem om daar zo laat mee te zijn....Over laat gesproken, ik kom te laat voor Voorspellend Rekenen! Ik ga.”
Ik kijk haar verbaasd aan. “En ik dan? Jij bent een mooie“, zeg ik.
“Dat lossen we vanmiddag wel op, dan heb ik wat vrije uren. Harry blijft wel even bij je. Tot straks”. En weg is ze.

Ik kijk Harry verbouwereerd aan.
“Mag ik niet terug naar mijn huis?”,vraag ik. Hij denkt even na.
“Weet je als je echt bent wie we denken dat je bent, dan is het heel belangrijk dat je ons helpt”,zegt hij.
“Maar waar moet ik dan bij helpen?” vraag ik.
“Het is nogal een lang verhaal, maar ik zal je het belangrijkste vertellen”,zegt hij vriendelijk.

En dan begint hij een heel verhaal af te steken wat zeker een half uur duurt. Nog nooit is er in zo’n korte tijd, zoveel informatie op me af gekomen (oké ik tel de lessen van Verkerk niet mee). Hoe dan ook in het kort komt het er op neer, dat een of andere tovenaar, die niet zo’n sympathieke gast is, vernietigd moet worden. Harry moet dat doen omdat een of andere vage waarzegster dat zegt.
Nou blijkt alleen ook, dat dat vernietigen niet zo makkelijk is. De tovenaar in kwestie heeft namelijk nogal last van verlatingsangst als het om zijn leven gaat. Daarom heeft hij een poging gedaan om zijn ziel in meerdere stukken te scheuren, om te zorgen dat hij niet zomaar dood kan gaan. En nu moeten dus al die stukken gevonden worden, en worden vernietigd, voordat die tovenaar ook dood kan. Verder heeft hij nog een hele hoop leuke volgelingen met lelijke maskers die het er ook niet echt makkelijker op maken en is zijn nieuwe levensdoel het regeren van de complete tovenaarswereld (en niet op een vriendelijke manier).

Ik kijk hem met grote ogen aan. “Maar hoe wil je in hemelsnaam dat ik je daar bij help?”, zeg ik zwakjes. “Ik bedoel jullie kunnen allemaal gave kunstjes en ik kan als ik boos ben, soms, heel toevallig iets laten ontploffen. Dus tenzij je wilt dat ik een paar euro’s uit de neus van die vent tover kan ik je echt niet helpen”.
“Maar zo is het bij mij ook begonnen, magie die gewoon gebeurde, die ik niet onder controle had”,zegt hij. “Ik bedoel, wat als het mogelijk is dat Zweinstein gewoon een brief is vergeten te sturen, jaren geleden. Wat als ze jou over het hoofd hebben gezien, tovenaars zijn ook maar mensen.”
Ik haalde mijn schouders op. “Maar ik kan nog steeds al die kunstjes niet, bovendien kan ik echt niets magisch verder”.
Harry dacht na. “Ja maar je hebt ook geen stok”,zegt hij vertwijfeld. “En je hebt ook nooit een opleiding gehad. Misschien is het mogelijk dat heksen pas op latere leeftijd kunnen toveren, dat moeten we straks eens aan Hermelien vragen”.

Ik snapte er nog steeds niets van. Al zou ik een heks zijn, ik had blijkbaar 6 jaar in te halen op hen. Hoe kon ik dan zo belangrijk zijn? Dit was idioot.
“Ik moet even mijn vriendinnen bellen om te zeggen dat ik in orde ben, als ik hier moet blijven”, mompel ik. Ik haal mijn mobiel uit mijn broekzak. Het ding doet echt helemaal niets, ook al is de batterij niet leeg, lekker is dat.
“Waarom kan ik niet bellen Harry?”
Hij schrikt op uit zijn gedachte. “O, dat komt omdat hier geen zendmasten staan, wij hebben andere manieren om te communiceren.”
“Geweldig, nu maken ze zich vast ongerust”, mopper ik en ik smijt de telefoon uit pure wanhoop op de dichtstbijzijnde stoel.
“Je kunt het ze ook niet vertellen, de tovenaarswereld mag niet ontdekt worden”,zegt Harry.
“Dus het komt erop neer dat ik hier in de middel of nowhere zit, dat ik niemand daarover mag inlichten en dat ik niet naar huis kan. Ze zullen zich ongerust maken, ze gaan me heus wel missen hoor! Bovendien, mijn ouders worden gek,” zeg ik.
Ik vind er nu echt niets meer aan. Had ik maar niets verteld over die ontploffingen, als ze denken dat ik ook maar iets magisch kan, mag ik vast nooit meer naar huis.
Harry zuchtte. “Ik weet dat dit heel vervelend is maar als deze tovenaar, Voldemort, zijn zin krijgt dan heeft jou wereld daar ook onder te lijden.”
“Wat jij wil”,mompel ik.
“Ik heb een idee, waarom gaan we niet gezellig naar beneden om te lunchen?” zegt hij ineens opgewekt.
“Best”,zeg ik. Ik had intussen best wel honger gekregen.

Op het moment dat we de deur uit willen lopen, komt Hermelien binnenstormen met Ron op haar hielen.
“Nee ze mag niet meer naar buiten!”, zegt Hermelien paniekerig. “Ze staat op de voorpagina van de Ochtendprofeet! Ze vermoeden dat ze is verdwenen door magie. Als ze erachter komen dat wij erachter zitten, is ze niet meer veilig. Voldemort zal denken dat ze iets bijzonders kan omdat wij haar hebben gezocht.”
Hermelien praat nogal gejaagd en tijdens haar verhaal duwt ze een pakketje met boterhammen in mijn hand, wat een opluchting. Ik kreeg langzaamaan allerlei waanideeën over dat ze in deze rare wereld misschien wel dooie rat eten.
“Dus we moeten haar hier opsluiten”, vertelt Ron de conclusie van haar verhaal.

“Is dat wel zo’n goed idee?”,zegt Harry.
“Het is het enige idee dat we hebben”,zucht Hermelien.
“Echt leuk zoals jullie over me praten alsof ik er niet bij ben”,zeg ik geïrriteerd. “Maar kan ik nu een heks zijn of niet? Want anders kan ik gewoon gelijk lekker naar huis, terug naar mijn oppervlakkige leventje waarin ik me druk kan maken over het feit dat ze mijn favoriete kleur nagellak uit de collectie halen”.
Hermelien kijkt me enigszins ontwijkend aan. “Ik heb het al opgezocht want ik vroeg het me ook al af, en het kan dat je op latere leeftijd pas leert toveren”,zegt ze tegen haar schoenen. “Dus ja ik denk dat je ook een heks bent.....”

**Shirley** · Geplaatst: Do Dec 21, 2006 19:01

Hallo lieve lezertjes (zijn er mensen die dit lezen Razz

)

Hier dus hoofdstuk 4. Ik weet alleen nog niet of ik wel door ga schrijven daar ik niet zo heel veel reacties krijg Sad

.
Zelfs als jullie het allemaal zwaar waardeloos vinden, stuur dan een reactie, dan weet ik dat ik beter kan stoppen.

En als je geen tijd hebt voor een PB stem dan in ieder geval op de poll, dan weet ik of ik door moet gaan of wat jullie betreft beter kan stoppen.

Groetjes en veel leesplezier!

Hoofdstuk 4 (De verkleedpartij)

“Dat is leuk! Dat is gewoon geweldig! Ik wordt gewoon even lekker vergeten, en als dan ineens blijkt dat ik misschien goed van pas kom, dan mag ik ineens terugkomen”,bries ik. “Nee ik MOET terugkomen!”,verbeter ik mezelf. “En ik zit op gesloten in dit hok! Echt gezellig! ”,raas ik door.
O nee ik voel weer die rare hoofdpijn opkomen. Ik weet wat er komen gaat en dus kijk ik expres weg van Harry, Ron en Hermelien. Ik kijk naar de tafel. Een knal. We kijken alle vier naar de plek waar de tafel zojuist nog stond.
“Wow!”,zegt Ron.
“Dat is duidelijk magie!”,zegt Hermelien geschrokken maar enthousiast. “En hele sterke ook, je ontploft gewoon even die tafel zonder staf!”,vervolgt ze. “Ik wist wel dat ik de goede spreuk had!”
“Oké ze is dus een heks”,zegt Harry.”Maar wij moeten haar nu in een hele korte tijd leren waar wij zeker 6 jaar over hebben gedaan”,zegt hij enigszins ontmoedigd.
“Klopt, bovendien moeten we ook zorgen dat ze die ontplofkracht een beetje onder controle krijgt, en dat ze hem kan gebruiken wanneer ze zelf wil”,zegt Hermelien.”Als ze zo alles ontploft houden we namelijk geen school meer over”.
“Dat lukt nooit”,zegt Ron overtuigd.
“Niet iedereen doet er zolang over om een simpel spreukje te leren”,bijt Hermelien hem toe.
“Ja, nou ze moet in ieder geval een toverstok hebben“, mompelt hij.
“We mogen dit weekend naar Zweinsveld”,zegt Harry ineens.”Dus we kunnen daar een stok voor haar kopen”.
Hermelien denkt even na.”We hebben een probleem, ze moet die stok zelf uitzoeken, we kunnen hem niet voor haar meenemen”,zegt ze.”En ze kan niet mee naar Zweinsveld, iedereen zal haar gelijk herkennen!”

Ze ploffen alledrie op een stoel bij de haard neer. Ik besluit daar ook maar te gaan zitten en ik begin stilletjes mijn boterhammen op te eten. Ron trekt ineens met een vreemd gezicht mijn mobiel te voorschijn.
“Wat is dat?”,vraagt hij verbaasd.
“O, dat is mijn mobiel”,zeg ik moedeloos.
Het is een geweldig duur ding, van mijn vader gekregen. Hij heeft de allernieuwste opties waaronder een camera en een mp3-speler. En uiteraard is hij roze. Maar in deze wereld is hij zo waardevol als een leeg pak melk.
“Je wat?”, zegt hij.
“O, dat is een soort tefeloon, maar dan die je mee kunt nemen als je weg van huis gaat”,zegt Harry snel.
Ron knikt begrijpend. “Dat zou mijn vader geweldig vinden, hij vindt gewone tefeloons al het einde!”,zegt hij enthousiast.
“Je vader mag hem hebben, ik heb er toch niets meer aan!”,zeg ik gefrustreerd.
“Echt?”,zegt hij.
Ik knik, wat heb ik nog aan die stomme telefoon, die kan ik misschien alleen ooit nog gebruiken als ik weer thuis kom, maar dan is hij toch al lang weer “uit“. Als ik überhaupt ooit nog thuis kom.
“Maar heeft er iemand ideeën?”,vraagt Hermelien ineens.
“De meeste ideeën komen van jou”,zegt Harry tegen Hermelien.
“We gebruiken wisseldrank!”,zegt Ron met een triomfantelijke blik.
“Geen slecht idee, alleen jammer dat het een eeuwigheid duurt om dat te maken”,zegt Hermelien teleurgesteld.
“Maar is er niet een trucje om mijn gezicht een beetje te veranderen?”,vraag ik.
Als ik hier toch opgesloten zit kan ik net zo goed mee denken.
“Ik bedoel niet helemaal maar genoeg zodat ik niet meer op die foto lijk.”
“Ja, daar moet vast wel een trucje voor zijn!”,zegt Hermelien. “Ik ga nu eerst wat eten, dan naar de les en daarna ga ik gelijk naar de bieb om het op te zoeken”,zegt ze enthousiast.
Ron en Harry gaan ook eten en naar de lessen en zo blijf ik alleen achter.

Als ik daar zo alleen zit begin ik nogal te malen. En voel ik me eenzaam. Wat een suffe tent hier. Er zijn niet eens computers in deze toko. Mijn heimwee is nog nooit zo erg aanwezig geweest.
Ik ga een tijdje zitten lezen in een boek dat gaat over het maken van toverdranken dat nog in de kamer ligt. Het blijkt dat dooie rat (of bepaalde onderdelen daarvan) wel een belangrijk ingrediënt is in de meeste toverdranken. Ik wist het wel!
Naar een tijd kan ik mijn gedachten er toch niet bij houden. Ik sta op en loop naar het raam. Ik kijk naar buiten. Buiten zie ik allemaal torentjes. Dit kasteel is blijkbaar heel groot. Verder zie ik op het terrein dat om het kasteel ligt een veld dat wel iets weg heeft van een sportveld. Er staat een hele hoge tribune omheen en er staan aan beide zijden van het veld 3 hoge hoepels in de lucht die nog een eind boven de tribune uitstijgen. Ik wil volgens mij niet eens weten wat ze daarmee doen.
Ik sta al een eeuwigheid te kijken. Ik denk aan thuis, mijn ouders die zich druk maken, ik denk aan mijn vriendinnen die zich ook zorgen maken. Ik krijg een steek in mijn maag. De tranen rollen over mijn wangen. Ik die overal een grapje in kan zien, zit er helemaal doorheen. Ik ga op de bank zitten en huil door.

Ineens vliegt de deur open en komt Harry binnen. Hij begint bijna al met vertellen voor dat hij binnen is.
“Hoi, we zijn net klaar. Ron en Hermelien zijn al naar de bibliotheek. Maar ik denk ik kom maar even want je zit de hele tijd al alleen en...”
Ik kijk hem aan.
“Heey wat is er? Gaat het wel”,vraagt hij.
Ik schud bijna onzichtbaar mijn hoofd en nu barst ik echt in snikken uit.
Hij komt naast me op de bank zitten, hij slaat zijn armen om me heen en drukt me dicht tegen zich aan. Ik leg mijn hoofd op zijn schouder en nu is er helemaal geen houden meer aan. Ik huil en huil maar door. Hij aait zachtjes door mijn haar. Langzaam kalmeer ik. Hij ruikt lekker, misschien moet ik vaker een jankbui krijgen. Ik moet grinniken om mijn eigen gedachte.
Ik ga langzaam terug zitten en hij kijkt me aan, hij blijft me vasthouden.
“Zie je, je kunt al weer lachen”,zegt hij met een grijns. “En ik heb niet eens iets gezegd, mensen opvrolijken is blijkbaar mijn specialiteit!”
Ik glimlach naar hem. “Je bent geweldig”,zeg ik gemeend.

We blijven een poosje zo zitten en dan komen Hermelien en Ron binnen. “O”,zegt Hermelien, en ze wordt rood.
“Niks aan de hand hoor”, zeg ik terwijl ik me losmaak uit Harry’s omhelzing. “Het werd me gewoon even allemaal teveel.”
“Oke”,zegt ze snel. Ron en zij komen bij ons zitten.
“Dat was een goed idee!”,richt Hermelien zich tot mij. “Ik heb hier een spreuk gevonden om je haar te veranderen en eentje waarmee je gelaatstrekken subtiel kunt veranderen.”
“Die heb ik gevonden”,valt Ron Hermelien in de rede. Hermelien geeft hem een “lekker belangrijk-blik” en vertelt verder.
“Dus morgen voor we naar Zweinsveld gaan verander ik je gewoon een beetje, en niemand zal doorhebben dat jij dat meisje van die foto bent!”
“Nou, helemaal goed, dat is dus opgelost. Ik ben trouwens blij als ik morgen even uit dit hok kan”,zeg ik met een zucht.

Ron, Harry en Hermelien gaan eten, en daarna komt Hermelien terug om mij ook eten te brengen. Ron en Harry zijn naar Zwerkbaltraining (dat is dus wat ze met dat gekke veld doen, vliegen op bezems, dat viel te verwachten) en Hermelien besluit haar huiswerk bij mij te maken. Als ze die avond weggaat stelt ze me nog even gerust dat het plan zeker gaat werken. Ik geloof haar, volgens mij is ze een hele slimme heks.

De volgende ochtend als Hermelien binnenkomt heeft ze een spreukenboek en een enorme berg kleren bij, waar ze bijna onder bezwijkt.
“Hier, je moet natuurlijk ook kleren hebben! Stom dat ik dat vergeten was”,zegt ze. “Bovendien val je in een gewaad een stuk minder op.”
“Dat is waar”,zeg ik en ik begin met omkleden.
Als ik het gewaad aan heb en mezelf in de spiegel bekijk moet ik lachen. Ik zie eruit als een plumpudding. Dragen die mensen hier dat vrijwillig? Ik moet onwillekeurig denken wat Tara en Michelle zouden zeggen als ze zagen dat ik dát droeg en ik moet nog harder lachen.
“Wat is er?”,vraagt Hermelien.
“Niets, ik vind alleen jullie kledingkeuze hier wat vaag”,zeg ik met een grijns.
“Als je hiermee op mijn school gaat rondlopen, is dat echt sociale zelfmoord. En er is ook zo weinig roze.”
Hermelien schiet in de lach. “Zie je Harry en Ron al in het roze lopen”,zegt ze hikkend van de lach.
Ik schud mijn hoofd. “Nee, je hebt gelijk”,zeg ik lachend. “Ron kan het sowieso niet hebben want het vloekt bij zijn haar,”vervolg ik gemaakt serieus.
We komen echt niet meer bij nu. Ineens wordt Hermelien weer serieus.
“Hoe zat dat nou gisteren met jou en Harry?”,vraagt ze ineens.
“Er was echt niets hoor”,zeg ik eerlijk. “Ik miste thuis, en ik zag het even niet zitten en....nou ja hij troostte me een beetje.”
Hermelien kijkt me pesterig aan. “Dus jij vindt hem absoluut niet leuk?”, vraagt ze.
“Ja hij is een lekker ding”,zeg ik droog. “Iedereen met ogen in zijn kop kan dat zien! Maar waarom zaag je me daar nu over door?”
Hermelien staat alleen maar te kijken met een grijns. “Iemand zou tijdens het ontbijt aan mij kunnen hebben gevraagd of ik dat wilde doen”, zegt ze ineens in één adem.
“Heeft hij dat gedaan?”,vraag ik. Ze knikt en we moeten weer allebei lachen.
“En ga je hem nu vertellen wat ik gezegd heb?”,vraag ik.
“Ik zal het subtiel door laten schemeren”,zegt ze droogjes.

Dan gaat de deur open en komen Harry en Ron binnen. Hermelien proest het uit. Ik kijk haar vragend aan.
“Ron in een roze gewaad”,lacht ze.
De jongens kijken ons niet begrijpend aan en schudde beide hun hoofd.
“Oké nu serieus, de betovering”,zegt Hermelien.
Ze gaat voor me staan en kijkt nog een keer in het boek. Ze richt haar staf op mijn gezicht. Ik voel me even niet zo veilig. Ze spreekt een of ander spreuk uit en ik voel een warme gloed door heel mijn hoofd trekken. Ik draai me om en kijk in de spiegel.
“Iiiiuuuueeeeeeeeeeeewwwwwwwww”,gil ik.
Ik kijk in de spiegel. Mijn halflange donkerbruine haar is nu kort, krullend pluizig haar. Mijn lippen zijn nu ineens een dun streepje geworden en mijn neus is.....enorm! Ik kijk Hermelien verschrikt aan met grote ogen.
“Dit kan toch wel worden teruggedraaid hè?”

**Shirley** · Geplaatst: Za Dec 23, 2006 18:23

Heeey lieve lezertjes (ze zijn er wel degelijk Very Happy

, kira

),

Ik heb hier hoofdstuk 5 voor jullie, ik vind hem persoonlijk best leuk, hoop van jullie ook.

PS: Ik ben echt een zeer grote fan van reacties! Dus laat me weten wat je vind, ook als je het waardeloos vind! Razz

xxxjes

Hoofdstuk 5 (De kracht van een houten stokje)

Hermelien bekijkt het resultaat. “Ze zullen je in ieder geval niet meer herkennen!”,zegt ze overtuigd.
“Nee, dat snap ik”,roep ik, “dit zijn geen subtiele veranderingen meer! Bovendien, ook al heb ik nu een ander uiterlijk, ik kan toch niet naar buiten!”
“Waarom niet?”,vraagt Harry.
“Omdat ik met deze neus niet door de deur pas natuurlijk!”,zeg ik.
Ron schiet in een lachstuip. Zowel Hermelien als Harry geven hem een waarschuwende blik.
“O, zo erg is het toch niet”,zegt Hermelien,”we kennen wel meer mensen met zo’n grote neus.”
“Noem één iemand”,zeg ik.
“Hagrid”,zegt Harry iets te snel.
Ron begint weer te lachen, en nu lijkt het erop dat hij niet eens meer een poging doet om zich in te houden.
“Wie is Hagrid dan?”,zeg ik in het algemeen.
“Een vriend van ons”,zegt Hermelien.
“Zijn neus is misschien zelfs nog wel groter als de jouwe”,zegt Ron proestend.
“Als dat echt zo is, verdient die vriend van jullie een medaille als hij nog over straat durft te gaan!”,zeg ik enigszins gedeprimeerd.

Uiteindelijk weet Hermelien me ervan te overtuigen dat het echt niets geeft en dat niemand uit mijn verdere sociale omgeving ooit zal weten dat ik het was.
En dus gaan we op weg naar Zweinsveld.
Zweinsveld ziet eruit als zo’n dorpje op een zoetsappige kerstkaart (maar dan zonder sneeuw). Allerlei kleine, ouderwetse winkeltjes en een schattig dorpspleintje. Verder ziet het er naar uit dat ze hier een mode-achterstand hebben van mínstens 100 jaar.

Na een tijdje staan we voor een bouwvallig, oud pandje waar ze waarschijnlijk toverstokken verkopen. “Zwagermans toverstokken”staat er op het bordje boven de deur. Ja dus.
We stappen binnen en achter de toonbank staat een oude man met een pokdalig gezicht en een grijs baardje. Meneer Zwagermans (als hij het al is, tenminste) ziet er niet bepaald vrolijk uit. Maar daardoor laat ik me niet uit het veld slaan.
“Goedemorgen meneer”,zeg ik enthousiast,”Verkoopt u ook toverstokken?”
“Ik verkoop alleen máár toverstokken”,gromt hij.
“Oké, dat is goed, je beperken tot één product”,zeg ik zwakjes.
“Wil je der één kopen of niet?”,gromt hij verder.
Ik kan even niets zeggen, daar ik zo verbaasd ben over de onvriendelijkheid van de man. Je klanten zijn je brood, weet hij dat niet?
“Ja, ze wil een toverstok kopen”,zegt Harry snel.

De man loopt naar een of ander magazijn en komt terug met een stapel dozen. Hij duwt een houten stok in mijn handen. Ik zwaai ermee. Er gebeurt nog minder dan niks. Als ik bij de 19e stok ben, ben ik wanhopig. Hermelien stelt me gerust door te zeggen, dat de goede er zeker tussen zit.

Als ik stok nummer 26 in mijn hand neem, gaat er een raar gevoel door me heen. Een goed gevoel. “Zwaai er eens mee”,zegt Hermelien.
Ik zwaai ermee. Ik ontplof de kast met mappen die achter de toonbank staat (of stond, maar net hoe je het bekijkt).
“Oepsie”,is alles wat ik kan uitbrengen.
Meneer Zwagermans was al niet blij, maar hier wordt ie niet gemoedelijker van.
“Ik denk dat ze deze maar neemt”,zegt Hermelien snel.
“Betalen en wegwezen!”,brult Zwagermans.
Betalen? Ja natuurlijk, betalen. Ik denk na. O, ja, ik heb nog geld in mijn zak zitten. Het zat er nog in toen ik en Tara terugkwamen van de bar en ik heb het trouw bij gehouden. Voor het geval dat.
Ik graai in mijn zak, ik haal er een briefje van 50 euro uit en ik leg het op de toonbank. Zwagermans kijkt erna alsof ik hem zojuist een uitnodiging voor mijn verjaardagsfeestje heb gegeven.
“Of wilt u liever dat ik mijn creditcard gebruik?”,vraag ik snel, zodat daar geen misverstand over kan zijn.
“O, dat ik daar niet aan gedacht hebt”,zegt Hermelien,”wij hebben hier andere munten!”
“Oké, hoe kom ik daaraan dan?”,zeg ik vermoeid.
“Je zou ze uit iemands neus kunnen toveren, dat kun je toch zo goed”,zegt Ron bijna onhoorbaar.
“Ik schiet het wel voor, ik heb genoeg bij”,zegt Harry ineens.
“Bedankt”,zeg ik opgelucht, “Ik betaal je terug hoor, ooit.”
Hij knikt. “Als we aan het einde van dit verhaal nog leven, komt dat wel goed!,”zegt hij.

Voor we terug gaan naar Zweinstein, gaan we nog iets drinken in een café dat (hoe origineel) “De drie bezemstelen” heet. Ze drinken daar allemaal een goedje dat “boterbier” heet. Ik besluit te gaan voor iets dat “violierwater” heet omdat ik dat veiliger vind klinken als iets waar het woord bier in zit. Het zit hier ook stampvol met maf uitziende mensen. Harry, Ron en Hermelien beginnen enthousiast te kletsen maar ik heb het veel te druk met mijn ogen uitkijken. Ik zie ook dingen die meer onder de categorie “wezens” vallen. Ik denk dat dat dwergen moeten zijn. Ineens komt er een reusachtige man het café binnen. Nou als die kwaad zou willen is niemand meer veilig, denk ik nog bij mezelf.

“Hagrid!”, roept Hermelien enthousiast.
De enorme man komt op ons tafeltje afgelopen. Dat is dus Hagrid, en daarom durft hij over straat met zíjn enorme neus. Het valt niet op omdat de rest van zijn lichaam zich heeft aangepast!
“Hoi, jongens”,zegt hij opgewekt tegen Harry, Ron en Hermelien. “Ik zag jullie niet!”
Andersom was het wel een ander verhaal, hem kón je niet over het hoofd zien al zou je nog zo graag willen.
Hij begint een praatje met ze over het weer en dan kijkt hij ineens naar mij.
“Wie ben jij?”,vraagt hij enigszins achterdochtig.
“O, dit is ehm...Sanne.....een vriendin van ons”,zegt Hermelien.
“Juist ja”, mompelt hij. “Nou ik mot weer gaan, ik heb weer wat nieuwe skreeften en ik mot nog wat voer voor ze kopen.
Ze nemen afscheid van Hagrid.
“Wat zijn skreeften?”,vraag ik verbaasd.
“Geloof me, dat wil je écht niet weten”,zeg Ron.

Als we terug lopen naar Zweinstein, loop ik de stok te bekijken. Vaag ding, hij ziet er niet uit alsof ie ook maar iets kan, maar blijkbaar kon hij wel die kast ontploffen. Harry, Ron en Hermelien lopen druk te praten over het huiswerk van een of andere les. Nou ja, Hermelien praat er druk over. Harry en Ron luisteren en werpen elkaar af en toe duistere blikken toe.
“Probeer eens een simpele spreuk te doen”,zegt Hermelien ineens tegen mij.
“Ik ken geen spreuken”,zeg ik.
“Anders probeer je Lumos!”,zegt Hermelien.
“Ah, de gasaansteker-spreuk”,zeg ik droog.
Ik besluit het te proberen. Het is een simpel spreukje, wat kan er misgaan?
Ik hef mijn toverstok op en ik roep “Lumos.”
Er komt geen licht aan de punt van mijn toverstok, dat niet, maar mijn spreuk is zeker niet zonder uitwerking. Vlakbij het hek staat een ietwat ongelukkig geplaatste boom die met een enorme knal ontploft. We staren er allemaal verschrikt naar.
“Oké, we hebben echt nog heel veel te doen!”,zegt Harry lichtelijk geschokt.
“Ze kan in ieder geval wel iets met die stok”,zegt Ron met een flauwe glimlach.

**Shirley** · Geplaatst: Di Dec 26, 2006 13:43

Hallo allemaal,

Bedankt voor de leuke reacties en het stemmen op de poll! Very Happy

Ik heb fanatiek doorgewerkt en dus is hier hoofdstuk 6.

Reacties en stemmen blijven natuurlijk van harte welkom. En nogmaals bedankt iedereen die al iets heeft laten weten, jullie zijn geweldig! Wink

Hoofdstuk 6 (Oefening baart toverkunst?)

De volgende dag, wil Hermelien wat huiswerk inhalen omdat het er de laatste dagen nogal bij in is geschoten. Ze gaat naar de bieb maar dit doet ze niet voor dat ze Ron en Harry de opdracht heeft gegeven om mij te leren mijn toverkunsten te verbeteren.
“Maar Hermelien, vind je het niet veel belangrijker dat we ons huiswerk maken”,vraagt Ron verbaasd.
“Jullie doen toch niets aan je huiswerk, zo maak je jezelf tenminste nog nuttig”,zegt ze half geërgerd, half geamuseerd.

Ik ben gelukkig weer mijn eigen, niet zo lelijke zelf, en ik voel me een stuk opgewekter als gisteren. Ik heb zowaar wel zin om te leren hoe ik iets met die stok kan doen (en dan iets dat niet in de categorie ontploffen valt).
“Ik denk dat je eerst moet leren om dat ontploffen van je een beetje te verfijnen”,zegt Harry. “Als je eerst niet leert om dat onder controle te houden, kom je denk ik ook nooit verder met andere spreuken.”
En dus wil hij dat ik eerst probeer of ik ook dingen preciezer kan laten ontploffen. Bijvoorbeeld niet de hele kast, maar alleen een deurtje ervan.
“Maar hoe doe ik dat dan?”,vraag ik.
“Geef gewoon zo klein mogelijke zwiepjes ofzo”,zegt hij simpelweg.
“Oké, als jij dat denkt”, mompel ik en pak mijn toverstok en kijk naar een eikenhouten kast die in de hoek van de kamer staat. Ik richt mijn stok en Ron doet angstig een paar stappen achteruit. Ik doe een minuscuul zwiepje en bijna voor ik weet wat er gebeurt is de hele kast met een enorme knal verdwenen....

Tegen de tijd dat het lunchpauze is, is de hele kamer leeg. Het enige wat er nog staat is mijn bed in de hoek van de kamer. Ik weiger hardnekkig om daarop te oefenen. Als straks blijkt dat niemand al die zooi kan terugtoveren, kan ik ook nog fijn op de grond slapen.

Ik haal treurig mijn schouders op. “Ik kan altijd nog een carrière beginnen in de afvalverwerkingindustrie, ze zijn vast dolblij dat er iemand is die het puinoverschot-probleem in de wereld kan oplossen”,zeg ik triest.
“Alhoewel, mijn ontploffingen zijn vast niet zo goed voor het broeikas-effect! O ik ben gewoon waardeloos,”vervolg ik.
“Je bent niet waardeloos”,zegt Harry troostend.
“Nee, je bent alleen een ontzettende slechte heks”,zegt Ron.
Harry kijkt hem verwijtend aan.
Ik haal mijn schouders op. “Je hebt gelijk, ik ben gewoon een wandelend rampengebied”, zeg ik tegen Ron.

Als Hermelien binnenkomt met genoeg boterhammen voor ons allemaal, vraag ik of zij misschien weet hoe ik subtieler dingen kan laten ontploffen.
Ze kijkt even nadenkend terwijl we zitten te eten.
“Het belangrijkste is denk ik dat je jezelf moet concentreren op hetgeen wat je wilt ontploffen”,zegt ze uiteindelijk. “Je moet jezelf er helemaal op focussen! Je moet gewoon denken dat je dat deeltje wilt laten ontploffen en dat het gewoon het allerbelangrijkste in de wereld is.”
Hermeliens woorden zijn heel motiverend, zo had ik er nog niet over nagedacht.
“Ik ga ervoor!”,zeg ik enthousiast. “Het probleem is alleen, ik heb geen spullen meer....”

Binnen de kortste keren heeft Hermelien alle spullen weer terug getoverd. Ze is echt goed, ik wou dat ik maar half zo goed was als zij.
En dan ga ik weer aan het oefenen. Tegen de tijd dat weer heel de kamer leeg is, zie ik er echt geen gat meer in. Ik probeerde me echt met iedere vezel in mijn lichaam te concentreren op delen van de spullen maar blijkbaar helpt het allemaal niets.

En zo gaat het een paar dagen door. Iedere keer is de hele kamer leeg en Hermelien tovert alles weer terug. Ik slaag er nog steeds niet in om mijn krachten onder controle te krijgen. Het enige waar ik in slaag is Harry, Ron en Hermelien tot wanhoop drijven.
Tot ik er op een dag genoeg van heb. Ik heb alweer de hele dag alleen geoefend tot het avondeten en er is nog steeds geen verbetering. Als Hermelien binnenkomt heb ik het helemaal gehad.
Ik zit met mijn hoofd in mijn handen op de grond bij de haard (er zijn geen stoelen meer, aangezien ik ze stuk voor stuk naar het hiernamaals heb geholpen). Hermelien komt bij me zitten.
“Het komt wel goed”,zegt ze bemoedigend.
Ik kijk haar verbaasd aan. En ineens heb ik het helemaal gehad. Niet met haar, niet met deze hocus-pocus wereld, maar met mezelf.
“Weet je wat het probleem is met mensen zoals ik”,zeg ik ineens langzaam. “Het komt niet goed, het komt nooit goed!”
Hermelien kijkt me een beetje ontdaan aan.

“Weet je ik ben nergens goed in, de enige reden dat ik nog niet van school ben afgetrapt is omdat ik meelift met mijn klasgenoten en omdat ik slijm bij de juiste leraren. Ik doe niets voor school omdat ik denk dat het niet belangrijk is. En het is ook niet belangrijk voor mensen zoals ik. Het enige waar wij ons druk over maken is of we wel de juiste kleren aanhebben, en of we zeker weten dat iemand anders geen betere aanheeft”,raas ik aan een stuk door en mijn ogen worden vochtig.

“Je moet niet zo negatief doen over jezelf”, zegt Hermelien zachtjes.

Ik zucht. “Weet je ik heb zoveel respect voor jullie. Ik lach om jullie kleren en ik klaag over alles hier maar ik vind het zo knap wat jullie doen. Jullie hebben geen mooie kleren of de nieuwste mp3speler nodig om gelukkig te zijn. Het enige waar jullie niet zonder kunnen is je toverstaf, maar die gebruiken jullie voor belangrijke dingen. Werken, leven, jezelf verdedigen. Het enige waar ik niet zonder kan is mijn creditcard, en weet je wat ik daarmee doe? Rotzooi kopen die ik niet nodig heb! Ik koop soms een paar schoenen voor een bedrag waarmee een heel ontwikkelingsdorp kan worden gevoed!”

“Je leeft gewoon anders als wij”,zegt Hermelien sussend. “Jou wereld is heel anders, daar kun jij niets aan doen. En misschien gaat dit ook allemaal te snel voor je.”
Ik knik, Hermelien heeft gelijk.
“Ik denk dat het misschien slimmer is als je teruggaat naar huis”,zegt Hermelien.
“Misschien is dat het beste, en dan ga ik serieus mijn best doen voor mijn opleiding en proberen of ik mijn diploma kan halen. Ik wil in ieder geval niet meer mijn stomme zelf zijn.”
“Heey, je bent niet stom, je hebt gewoon wat persoonlijke problemen die je eerst moet oplossen”,zegt Hermelien.
Ik geef haar een dikke knuffel, dit tripje heeft me zeker geholpen, en dat terwijl ik zo graag had gewild dat ik hen kon helpen, in plaats van andersom....

Ik vraag me eerst nog af hoe ik ooit weer weg kom hier, maar blijkbaar kunnen ze hier iets dat “verschijnselen” heet en lost dat het probleem op. Het moet wel buiten het terrein van Zweinstein gebeuren want binnen het terrein kan in verband met veiligheidsredenen niet verschijnselt worden. Ik moet maar teruggaan naar het hotel want daar zijn mijn medestudenten nog. Van te voren wordt afgesproken dat ik maar een vaag verhaal moet ophangen over dat ik met mijn zatte kop een luchtje ging scheppen en verdwaald was en dat ik nooit meer de weg terug kon vinden naar het hotel. We hopen maar dat iedereen zo blij is dat ik terug ben, dat ze niet te ver doorvragen over dat verhaal.

Dus neem ik die avond afscheid van Ron en Hermelien in de kamer van Hoge Nood. Daarna gaan ik en Harry naar buiten. Ik loop onder een “onzichtbaarheidsmantel” die ervoor zorgt dat niemand me kan zien (wat een uitvindingen hier).
Als we de poort uitzijn blijft hij stil staan. Ik blijf ook staan en doe de mantel af.
“Ik moet je wel waarschuwen dat bijverschijnselen niet echt prettig is”,zegt hij.
“Nou ik zal toch terug naar huis moeten, dus ik heb niet echt zo heel veel keus”,zeg ik.
“Je hoeft me alleen maar heel stevig vast te houden”,zegt hij.
“Hoe kan dat nou niet prettig zijn”, zeg ik met een grijns.
“Dat merk je dadelijk wel”,zegt hij pesterig.
Ik sla mijn armen om hen heen en druk me heel dicht tegen hem aan, omdat dat me is opgedragen uiteraard.
Ik sluit mijn ogen. Ineens krijg ik het gevoel alsof ik door een hele nauwe buis wordt geperst. Ik krijg amper adem. Bijverschijnselen is inderdaad niet zo fijn, zelfs al doe je het samen met een leuke jongen!

Als ik eindelijk weer adem kan halen staan we in het park dat naast het hotel ligt.
“Nou dit was het dan”,zegt Harry zwakjes. “Beloof me alsjeblieft dat je nooit iemand vertelt van de toverwereld.”
“Beloofd”,zeg ik.
Ik kijk hem aan en ik weet niet zo goed wat ik moet doen. Misschien zie ik hem wel nooit meer, zal ik... Voor ik verder kan denken drukt hij ineens heel voorzichtig een kus op mijn lippen. Ik geef hem een kus terug. We worden allebei rood.
“Ik ga maar, jij moet ook weer terug, ze maken zich vast al dagen ongerust”,zegt hij.
Ik knik bijna onzichtbaar. Ik wil weglopen.
“Geen zorgen, we zien elkaar nog wel eens”,zegt hij met een glimlach. “Als het nu al afgelopen is, dan is het wel een heel kort verhaal....”

**Shirley** · Geplaatst: Do Dec 28, 2006 18:55

Hallo lezertjes!

Bedankt dat jullie op de poll hebben gestemd, en natuurlijk voor de reacties! Bij deze hoofdstuk 7.
Blijf vooral stemmen en pb's sturen met je mening/tips, lieve mensen! Very Happy

En natuurlijk ook bedankt Kira voor je enthousiasme in het reageertopic! Wink

Hoofdstuk 7 (Terug naar de realiteit)

Als ik de lobby van het hotel binnenloop, zie ik dat die volledig uitgestorven is. De enige aanwezige is een man die ligt te slapen in een bank die naast de infobalie staat. Waarschijnlijk had hij niet genoeg geld om een kamer te betalen en besloot hij daarom om de bank te nemen.
Ik loop naar boven, naar de kamer van Tara en mij. Als ik daar aankom zie ik de deur op een kier staan. Ik kijk naar binnen en ik zie Tara en Michelle die zachtjes praten. Ik zie dat Tara haar koffer alvast heeft ingepakt, omdat we de volgende dag weer naar huis gaan. Logisch dat ze dat van tevoren doet, ze is een enorme chaoot. Als ze terugkomt van een gemiddelde vakantie, heeft ze ongeveer nog de helft van haar spullen over. Ik zie ook dat ze mijn koffer hebben ingepakt. Ik stap de kamer in. Ze kijken allebei om en kijken me verbaasd aan. Ik glimlach zwakjes. En dan vliegen ze allebei op me af beginnen ze te gillen.
“Waar was je?”,zegt Michelle.”
“We waren doodongerust”,zegt Tara.
En dus vertel ik het verhaal dat ik en Hermelien verzonnen hebben.
“Dus ik was verdwaald in de stad en ik wist niet meer waar ik was en hoe ik terug moest komen”,besluit ik mijn verhaal.
Gelukkig stellen ze verder geen vervelende vragen, ze zijn allang blij dat ik terecht ben.
“Bel eerst je ouders even, die zijn hartstikke in paniek!”,zegt Michelle.
“Inderdaad”,zeg ik. “Ik moet trouwens wel even een mobiel lenen, ik ben de mijne kwijt geraakt.” Tara geeft me haar mobiel.

De rest gaat voorbij in een roes. Nadat ik mijn ouders (die ontzettend opgelucht waren) heb gebeld, moet ik een hele verklaring aan Van Meer afleggen. Die stelt vervelendere vragen als Tara en Michelle en neemt geen genoegen met simpele antwoorden. Zoals waar ik geweest ben en hoe ik nu ineens de weg terugvond. Ik probeer zo overtuigend en geloofwaardig mogelijk te antwoorden. Op het laatst geloofd hij me volgens mij nog steeds niet, maar zo te zien wil hij zelf ook naar bed. Daarom laat hij me gelukkig naar mijn kamer gaan, na een kruisverhoor van zeker een uur.

De volgende ochtend is ook geen pretje, al mijn klasgenoten willen het verhaal ook horen. Bart en Marco staan natuurlijk vooraan en ze vertellen het verhaal door aan de rest. Het wordt heel snel verspreid en als ik Eshter tegenkom op weg naar het ontbijt vraagt ze hoe ik nou eigenlijk aan die ontvoerders ben ontsnapt....
Het schijnt bovendien dat ik zelfs op de televisie ben geweest en in de krant heb gestaan, en dus kan ik nog een keer al die verzonnen feiten gaan opdreunen aan een stuk of 10 mensen van de pers die net voor het ontbijt op de stoep staan bij het hotel. Verder moet ik er ook nog op letten dat ik iedere keer hetzelfde vertel, anders kom ik nog ongeloofwaardiger over.
Van de andere kant, als je al ziet hoe mijn lieve klasgenoten het verhaal hebben vervormd, zal er toch wel niet veel van het originele verhaal overblijven. Hoe dan ook ik ben het beu. Wat zal ik blij zijn als ik weer thuis ben.

Als ik na een eeuwigdurende busreis weer thuiskom, ben ik ontzettend opgelucht. “O, gekke meid waar was je nu”,zegt mijn moeder met tranen in haar ogen. Zij en mijn vader omhelzen me stevig.
“Wat je hebt gedaan was niet zo slim”,zegt mijn vader als we met zijn allen op de bank zitten.
“Ik weet het pap, en het spijt me echt”,zeg ik.
Hij schudt zijn hoofd. “Het is goed, je moeder en ik zijn allang blij dat je weer thuis bent, je hoort van die vreemde verhalen tegenwoordig.”

Hij moest eens weten wat voor een raar verhaal ik had.....
Ik ga naar boven om te douchen en schone kleren aan te trekken. Als ik daarna mijn koffer uitpak kom ik mijn toverstok weer tegen. Die had ik uit mijn zak gehaald en in de koffer gestopt toen ik gisteravond ging slapen . Ik kijk triest naar het ding, het lijkt gewoon een houten stokje. En voor iemand die er zo weinig mee kan als ik, is het dat ook gewoon....

In de weken die daarop volgen probeer ik mijn leven weer op te pikken. Ik probeer (de eerste weken) echt om meer aan mijn studie te doen. Zoveel zelfs dat Tara en Michelle meer dan eens vragen of het wel goed met me gaat. Hoe dan ook, nu ik alleen al weet wat de studie inhoudt ben ik bang dat het me niet zomaar gaat lukken om mijn diploma te halen. Zeker niet omdat ik (nu inmiddels) al zo ver achterloop. Ik weet dat ik het daar met mijn ouders over moet hebben, maar ik kan het niet als ik denk aan hoe teleurgesteld ze zullen zijn.

En dus verval ik weer in mijn oude (slechte) gewoontes. Ik laat mijn studie verslonzen, ben weer mijn eigen egoïstische zelf en ik winkel nog meer dan voorheen. Zoveel zelfs dat mijn ouders een tweede kledingkast hebben gekocht omdat alles niet meer in de eerste past.
Het probleem is ook dat ik Harry verschrikkelijk mis. Ik probeerde hem eerst nog uit mijn hoofd te zetten, onder het motto “hoe lang ken je hem nou helemaal.” Maar het lukt me niet en al snel ga ik over op het motto “hoeveel mensen ken je nu helemaal die zo goed kunnen zoenen”. Daarom probeer ik mezelf af te leiden met nog meer extra winkelsessies. Daarbij vertel ik mezelf steeds dat studeren toch niet lukt als ik steeds aan hem denk. En zo blijft het een tijdje doorgaan.
Tot ik op een middag weer aan het winkelen ben en iets ervoor zorgt dat ik ineens besef waar ik mee bezig ben.

Ik loop door de hoofdstraat van de stad. Het is een week voor kerst en dus is het vreselijk druk. Ik ben afgeladen met tassen van allerlei veel te dure winkels.
Ineens gaat mijn mobiel. Ik heb intussen weer een nieuwe. Hij heeft nog meer opties als de mobiel die ik aan Ron heb gedoneerd en hij is nog feller roze. Ik graai tussen alle tassen en ik vloek als ik hem niet kan vinden. Uiteindelijk heb ik hem en neem ik op.
Het is Tara. Ze heeft een probleem van wereldformaat. Ze is verliefd op Damian maar hij is verliefd op Shelby. We spreken het probleem door terwijl ik langzaam doorstrompel op mijn belachelijk hoge hakken onder het gewicht van al die tassen.
Ik loop langs een elektronicawinkel en ineens trekt iets mijn aandacht. Op alle schermen van de televisies die voor het raam staan, staat dezelfde zender op. Ze laten allemaal het beeld zien van vernielde gebouwen, auto’s en bomen.
“Orkaan teistert Groot-Brittannië, meteorologische zeldzaamheid” staat er op de infobalk onder de beelden.
Ik schrik op van Tara die ineens in mijn oor gilt.
“Heey luister je nog wel?”
“Ja”, zeg ik snel, “ alleen het is uitverkoop hier en een vrouw probeert er vandoor te gaan met een trui die ik wil!”
“O, dat gaat uiteraard voor, bel me als je thuis bent!”,zegt ze.

Ik klap de telefoon dicht en ik loop naar binnen bij de winkel. Het is er uitgestorven in tegenstelling tot de rest van de stad, alleen enkele medewerkers staan ook voor een kleine televisie achterin de zaak naar de beelden te kijken.
Ik ga bij ze staan en kijk mee. “Zo’n hevige orkaan komt toch bijna nooit voor in Engeland?”, vraag ik in het algemeen.
Ze schrikken lichtelijk omdat ze me blijkbaar niet hadden horen binnenkomen.
“Nee, bijna nooit, maar wat zou het anders moeten zijn”,zegt een mollige vrouw met slecht geverfd blond haar die bij het groepje staat.
“Ja, wat zou het anders moeten zijn”,herhaal ik zwakjes. Op het beeld staat nu te lezen dat er duizenden slachtoffers zijn gevallen.
“Wil je niets kopen?”,vraagt de vrouw als ze ziet dat ik weer op weg ben naar de uitgang.
Ik schud mijn hoofd. “Nee, ik denk niet dat ik nog meer kan dragen”,zeg ik met een blik op de tassen.
“We bezorgen ook thuis.......”,probeert ze nog terwijl ik de deur uitloop.

Als ik buiten sta, weet ik niet goed wat ik moet denken.
En dan denk ik ineens aan wat Harry zei. “Als die tovenaar zijn zin krijgt heeft jou wereld daar ook onder te lijden”.
En dit bedoelde hij dus met mijn wereld. Dit was duidelijk het werk van tovenaars. Maar ook al voerde ze deze oorlog misschien vooral onderling, er raakte ook een heleboel “gewone” mensen gewond. En dat was allemaal mijn schuld!
Hoe lang had ik nu helemaal geoefend met die toverstok? Een paar daagjes, en dan maar stoppen omdat het niet gelijk lukt! Terwijl dit een echt probleem is dat moet worden opgelost. Het is duidelijk een stuk belangrijker als Tara’s probleem, toch? En ook al kan ik niet de hele wereld redden, als ik al maar 10 mensen kan redden is het toch al de moeite waard?
Het word tijd dat ik die toverstok echt ga gebruiken, en hem niet meer in de kast laat liggen!

Ik ren naar de parkeergarage, zo snel als mijn hakken (en de berg tassen die ik bij me heb) het toelaten. Ik struikel bijna over een mevrouw met een kinderwagen, die me afkeurend nakijkt en enkele.....eh.... woorden roept die niet zo vriendelijk zijn.
“Ooit ben je me dankbaar!”, roep ik vriendelijk terug.
Ik loop hijgend de parkeergarage binnen. Ik zoek mijn autosleutels en ik druk op het knopje. Een lichtgrijze Mercedes achterin de garage maakt een piepend geluid. Ik stap in en voor het eerst in weken heb ik echt een doel. Ik ga leren om te toveren! Nu echt! En ook al zou het me niet lukken, dan weet ik als ik nog zo’n bericht op de televisie zie dat ík mijn uiterste best heb gedaan om het te voorkomen....

**Shirley** · Geplaatst: Vr Dec 29, 2006 18:53

Hallo allemaal,

Al weer heel snel een nieuw hoofdstuk. Dankzij pure verveling en buikgriep Razz

Blijf alsjeblieft reacties sturen en stemmen, ook als je het waardeloos vind! Dan weet ik iig of het de moeite is om verder te schrijven.

groetjesss

Hoofdstuk 8: (Het koffiekopje, de gasaansteker en de aardappelpuree)

Als ik thuiskom zijn mijn ouders niet thuis, dat komt goed uit. Ik ren naar mijn kamer, struikel heel handig over mijn eigen schooltas, sta weer op, ruk de kast open en ik haal mijn toverstok te voorschijn. Dit is niet zomaar een houten stokje, en dat ga ik bewijzen.
Ik heb alleen een probleempje, waar ga ik op oefenen?

Buiten heeft mijn vader een schuur vol met oude rotzooi. Tenminste, mam en ik noemen het rotzooi. Pap noemt het “spullen”. Hij gelooft er dan ook heilig in dat ze ooit nog een keer van pas komen. Hij had gelijk, nu dienen ze een hoger doel en de schuur is ook in één keer opgeruimd!
Als ik op weg ga naar de schuur, zie ik de buurman door de bosjes gluren. Rare ouwe vent. Hij zoekt ruzie met de hele buurt, gewoon omdat hij dat leuk vind. Hij hoopt dat hij ook maar iemand kan betrappen op iets illegaals, zodat hij ze kan aangeven bij de politie. Hij gaat hier zo ver in dat de (normaal gesproken vredelievende) buurtbewoners allemaal hopen dat hij in een niet al te verre toekomst het loodje legt.
Niet iemand waarvan je wilt dat hij je ziet toveren dus. Ik zal dus een beetje voorzichtig moeten oefenen (voor zover een ontploffing voorzichtig kan zijn).

En dus ga ik weer aan het oefenen. Eerst probeer ik de rechtse leuning van een oude, half kapotte stoel te laten ontploffen. Ik geef een zwiep. De leuning is inderdaad verdwenen. Het vervelende is, de rest van de stoel ook.
Zo gaat het weer een tijdje door. Tot ik uiteindelijk bij een oud bureau kom. Ik probeer de bovenste lade eruit te knallen. Ik geef een zwiep en....de bovenste lade is verdwenen. En de rest van het bureau is er nog gewoon!
“Yes!”,roep ik hardop. “Het is eindelijk gelukt!”
Ik ga door met oefenen op alle overige spullen, en het lukt steeds vaker. Als ik het uiteindelijk honger krijg (en de schuur half leeg is) ga ik naar binnen.

Het is al 6 uur, de tijd is omgevlogen. En dus zie ik dat mijn ouders inmiddels al weer thuis zijn.
“O, hoi, waar was je?”,vraagt mijn moeder.
“Ik was de schuur aan het opruimen”,zeg ik met een glimlach.
“Vrijwillig?”,vraagt ze met een vreemde blik.
Ik knik. “Maar zeg alsjeblieft niets tegen pap, er zijn wat van zijn ehm.... zijn spullen verloren gegaan.”
Mijn moeder grinnikt. “Geen zorgen ik vertel niets, hij is in het kantoortje dus ik zeg wel dat je bij Michelle was. Trouwens ik ben al lang blij dat die rotzooi weg is”,zegt ze met een grijns. “Maar waar heb je die “spullen” eigenlijk gelaten?”
“Dat vertel ik nog wel een keer”,zeg ik vaag en gelukkig neemt ze daar genoegen mee.
“Heb je het trouwens gehoord daar in Engeland”,vraagt mijn moeder.
“Ja, maar ik ga die mensen helpen”,zeg ik vastberaden.
“O, heb je geld gestort op het gironummer?”,vraagt ze.
Ik schud mijn hoofd. “Nee ik ga iets veel beters doen, maar dat vertel ik ook nog wel.”
“Ligt het aan mij of houd je de laatste tijd nogal veel informatie achter?”
“Ik vertel het allemaal nog mam, maar dat kan nu even niet.”

Deze week voel ik me verder echt goed over mezelf. En dus vind ik dat het deze week tijd is voor de waarheid, en niets dan de waarheid. Daarom vertel ik mijn ouders de volgende dag dat ik wil stoppen met mijn school. Blij zijn ze niet, maar dat had ik ook echt niet verwacht. Gelukkig zijn ze in ieder geval blij dat ik eerlijk ben. Ze verwachten echter wel van me dat ik een andere school kies waar ik me volgend schooljaar wél voor ga inzetten. Omdat dat nog zo ver weg is stem ik gewoon maar toe.

Als ik het aan Michelle en Tara vertel terwijl we bij mij thuis op de bank zitten, zijn ze ook niet echt blij.
“Maar het is helemaal niet meer leuk zonder jou!”,zegt Michelle.
“Het wordt vast hartstikke saai, en we gaan je missen”,zegt Tara.
“Dat weet ik jongens, maar het heeft geen zin om op deze school te blijven zitten,” zeg ik met een zucht. “Bovendien, we zien elkaar toch vaak zat, we wonen in dezelfde stad!”
Gelukkig vergeven ze het me. Zoals ze altijd doen.
“Jij hebt nu nooit meer last van die Van Meer, ik ben gewoon jaloers”,zegt Michelle met een grijns.
“Ja, maar nu kan ik hem ook nooit meer tot wanhoop drijven”,zeg ik zogenaamd teleurgesteld.
We moeten alledrie lachen. Ze zijn geweldige vriendinnen en ik zou willen dat ik ze alles zou kunnen vertellen. Maar ik heb beloofd dat niet te doen, en dus doe ik het ook niet.

De dagen die volgen oefen ik iedere dag in de schuur. Hierbij doe ik wanhopige pogingen om te zorgen dat mijn vader het niet merkt. Aangezien de spullen in de schuur inmiddels bijna allemaal verdwenen zijn, ben ik begonnen met spullen die op de rommelzolder staan mee naar beneden te slepen. Dit alles kan natuurlijk alleen als pap en mam niet thuis zijn.
Als ik de dag voor kerst ‘s ochtends naar beneden kom ligt er een briefje op de tafel in de woonkamer. Het is van mijn vader die schrijft dat ze weg zijn om kerstinkopen te doen.
Terwijl ik achteloos opkijk van het briefje zie ik dat er nog een koffiekopje op de tafel staat. Ik ren terug naar mijn kamer om mijn toverstok te pakken. Als ik weer beneden kom richt ik op het kopje. En dan wel het oortje om precies te zijn. Ik geef een zwiep en alleen het oortje vliegt van het kopje af.
“Als dat niet precies is!”,zeg ik triomfantelijk hardop tegen mezelf.
En nu heb ik een nieuw idee. Ik ken niet zoveel spreuken maar ik ken die lumos-spreuk natuurlijk. Ik besluit voor de zekerheid toch naar de schuur te gaan om hem te oefenen.
“Lumos!”,roep ik luid en duidelijk als ik in de (lege) schuur ben.
De punt van de toverstok begint onmiddellijk te gloeien. Veel cooler als een gastaansteker, denk ik bij mezelf. En je hoeft hem nooit bij te vullen!

Als ik weer terug ben in de woonkamer ebt mijn gelukkige gevoel echter langzaam weg. Want hoe kom ik in godsnaam ooit weer terug naar Zweinstein?
Ik maal er de rest van de dag over. Tovenaars hebben andere manieren om te communiceren had Harry gezegd.
Je had wel er wel even bij mogen zeggen welke, sukkel! Denk ik gefrustreerd bij mezelf.
Als we aan het avondeten zitten ben ik in diepe gedachten. Hoe kom ik daar? Hoe kan ik contact opnemen? Zou het met die stok kunnen? Maar hoe dan?
Ik schrik op van mij vader.
“Is er iets lieverd? Je lijkt zo ver weg met je gedachten,” vraagt hij.
“Niks aan de hand pap”,zeg ik.
“Als het tegoed van je creditcard op is, dan kan dat verholpen worden hoor”,zegt hij met een vriendelijke glimlach.
“Nee pap, echt niet”,zeg ik.
“Heb je een ander probleem?” vraagt mijn moeder.
“Nee, zeg ik toch!”, zeg ik nu lichtelijk geïrriteerd.
“Kom op, iets zit je dwars”,zegt mijn vader. “En je kunt het ons beter vertellen, want wat het ook is, de oplossing komt echt niet zomaar uit de lucht vallen en.........”
Ineens is er een knal. Harry is verschijnselt. Bovenop de eettafel. Tussen de pan met bloemkool en de schaal met vlees, midden in een pan vol aardappelpuree.
Mijn vader en moeder kijken met grote ogen naar de tafel waarop Harry ineens is verschenen. We zitten allemaal onder de aardappelpuree. Mijn vader kijkt nu omhoog alsof hij verwacht dat er een gat in het plafond zit.
Harry kijkt me verbouwereerd en verontschuldigend aan.
“Charmant!”,snauw ik tegen hem terwijl ik de puree uit mijn gezicht probeer te halen. “Ik moet mijn mond houden over de toverwereld, en jij verschíjnselt op de eettafel! Had je nog opvallender kunnen zijn......?”

**Shirley** · Geplaatst: Ma Jan 01, 2007 18:05

Hallo iedereen,

Hoofdstuk 9 alweer! Kira en Danique bedankt voor de reacties! Very Happy

En natuurlijk ook bedankt mensen die weer hebben gestemd op de poll!

Blijf vooral reageren en stemmen alsjeblieft Very Happy

Jullie zijn een geweldig publiek Razz

haha.

Hoofdstuk 9: (Bekentenissen aan onwetende ouders)

Harry begint zich te verontschuldigen terwijl hij midden in de schaal met aardappelpuree zit. En eigenlijk kan ik er ineens de humor wel van inzien. Hij deed dit duidelijk niet expres. Bovendien als ik naar Zweinstein ga moet ik toch alles vertellen aan mijn ouders, zodat ze zich zeker geen zorgen hoeven te maken.
En dus schiet ik in de lach. En Harry ook. En mijn ouders zitten erbij alsof ze een spook hebben gezien. Ik sta op en help hem van de tafel af.
“Ik heb je gemist”,zeg ik terwijl ik de aardappelpuree van zijn wang wrijf.
“Ik jou ook”,zegt hij met een glimlach. “Daarom kwam ik ook even langs, ik had alleen een beetje een verkeerde berekening gemaakt met verschijnselen!”
“Kan gebeuren”,zeg ik. “En je timing is trouwens wel perfect, ik had je net nodig! Ik heb namelijk geoefend en ik kan je helpen!”
“Echt? Dat is fantastisch ik wist wel dat je het kon!”,zegt hij enthousiast.
Ineens besef ik dat mijn ouders er natuurlijk steeds minder van snappen.
“O, dit zijn trouwens mijn ouders”,zeg ik terwijl ik nogal overbodig naar ze wijs.
Harry knikt vriendelijk naar ze. “Leuk jullie te ontmoeten, ik ben Harry Potter.”
Mijn vader heeft als eerste zijn tong teruggevonden. “Ken jij hem?”, richt hij zich enigszins verward tot mij.
“Ja pap, het is een heel lang verhaal maar ik denk dat ik het nu kan gaan uitleggen”,zeg ik terwijl ik Harry vragend aankijk.
Harry knikt instemmend.

En dus besluiten we bij het begin te beginnen. Mam is ook bekomen van de schrik en ze heeft thee gezet voor Harry.
“Oké, pap, mam geloven jullie in magie?,” begin ik voorzichtig.
Mijn moeder geeft me een vage blik.
“Je bedoelt goocheltrucjes?”,zegt mijn vader. “Je opa kon namelijk een euro......”
“Ja pap, die grap kennen de lezers nu onderhand wel, ik bedoel echte magie”, zeg ik.
Als ze me allebei nog steeds raar aankijken, besluit ik boven mijn toverstok te halen.
Ik kom terug en ze kijken allebei met een raar gezicht naar de stok. Ik ga weer aan de tafel zitten en Harry kijkt me verwachtingsvol aan.
“Lumos”,roep ik en de punt van de stok licht op.
“Geweldig”,zegt Harry met een grote grijns.
Mijn moeders gezicht verandert ineens ook in een glimlach, alsof ze eindelijk het antwoord op een hele moeilijke puzzel heeft gevonden.
“Je hebt een gastaansteker voor me gekocht, voor kerstmis! Wat lief,”zegt ze. “Maar vertel nu eens verder over die magie.”

Ik vertel dus maar het hele verhaal. Over waar ik was in Engeland, over dat ik ontdekte dat ik een heks was, en waarom ik nu terug moet naar Zweinstein.
“Dit is een grap, ja toch?”,zegt mijn vader ineens. “We zitten in zo’n maf televisieprogramma! Waar is de camera?”
Dan pakt Harry zijn toverstok. Hij richt op de pan met bloemkool, zegt “Wingardium Leviosa” en laat de pan een halve meter boven de tafel zweven.
Mijn vaders mond valt open. Mijn moeder kijkt eigenlijk vooral uitdrukkingloos.
Naar een poosje beginnen ze het volgens mij te geloven, ook al kunnen ze het niet meteen bevatten. Harry en ik helpen met de opruimen van de tafel.
“Zullen we even een stukje gaan lopen, laat ik je het zwembad zien ofzo”,zeg ik tegen Harry als de tafel leeg is.
“Ja, is goed,”zegt hij snel.

Als we buiten lopen kijkt hij me aan met een trotse glimlach. “Echt geweldig dat je zelf verder bent gegaan met oefenen!”
Ik haal mijn schouders op. “Ik zag het van die orkaan, dat waren tovenaars hé?”
“Ja, inderdaad”, zegt Harry triest.
“Ik wilde gewoon helpen, mezelf nuttig maken”,zeg ik.
“En dat heb je ook gedaan, nu kunnen we je allerlei goede spreuken gaan leren, en die ontplofkracht van je kan geweldig van pas komen!”
We gaan zitten op het bankje naast het zwembad. Het is ijskoud maar gelukkig droog.
“Maar hoe zit dat nu met die stukjes ziel? Hoe zien ze eruit? Waar zijn ze?”,zeg ik ineens.
“Dat is nogal een lang verhaal. Ik heb al ideeën hoor, maar dat vertel ik je als we terug zijn op Zweinstein”,zegt hij.
“Oké,” zeg ik.
Ik kijk hem even aan en ik zie nog een klodder aardappelpuree in zijn haar zitten. Ik moet lachen als ik weer aan het aardappelpuree-incident denk.
“Wat”,zegt hij verbaasd.
“Wilde je nog wat van die heerlijke puree mee naar huis nemen”,zeg ik terwijl ik het uit zijn haar probeer te halen.
“Ja, heerlijk”,zegt hij lachend.
Ik kijk hem even aan.
“En nu? Wat doen we hier eigenlijk?,”zegt hij grinnikend.
“Zoenen dan maar?”,zeg ik met een grijns. “Ik heb meer dan lang genoeg gewacht en ik verdien wel een beloning voor al dat oefenen!”
“We kunnen ook gewoon de lezers nog even in spanning houden”,zegt hij.
“Leuk idee, maar wel één van je slechtere meneer Potter,” zeg ik.
“Je hebt gelijk”,zegt hij.
Hij buigt langzaam naar me toe en hij kust me. En het is ineens niet koud meer buiten. En hij is echt een geweldige kusser. Het liefst wil ik hem gewoon nooit meer loslaten.
Het lijkt een eeuwigheid als hij ineens zegt dat hij moet gaan omdat hij anders gewoon zwaar in de problemen komt.
“En ik dan?”,zeg ik.
“Ik kom je morgen halen, zodat je op je gemak je spullen kan pakken en alles kan regelen voor je weg gaat,”zegt hij.
“Is goed, hoe laat kom je?,”vraag ik.
“Ik zal ‘s avonds komen, dan kun je eerste kerstdag nog met je ouders vieren”,zegt hij.
“O, dat is fijn”,zeg ik dankbaar. “Ze moeten me straks toch al heel lang missen, en ik hen.”
We staan inmiddels al bij de oprijlaan.
“Dan ga ik nu echt, tot morgen”,zegt hij.
Hij heeft me nog een snelle kus op mijn wang, en dan is hij met een knal verdwenen.

Als ik weer binnen kom zitten mijn ouders op de bank, televisie te kijken.
Ik vertel ze dat ik morgenavond zal vertrekken. Ik ben heel bang voor hun reactie. Maar mijn moeder is al helemaal bijgedraaid.
“Ik vind het zo goed van je dat je die mensen wilt helpen, maar kijk alsjeblieft uit!”,zegt ze.
“Dat beloof ik, en Harry past wel een beetje op me”,zeg ik.
“Ik denk het ook wel”, zegt mijn moeder met een knipoog.
“Je gaat geen gekke dingen doen hè,” zegt mijn vader ineens.
“Dat doe ik toch nooit pap,”zeg ik droog. “Ik ga alleen even helpen om de wereld een beetje te redden!”

**Shirley** · Geplaatst: Za Jan 06, 2007 17:18

Hallo allemaal Very Happy

,

Heeft even geduurt maar ik had het allemaal druk met school dus vandaar Confused

. Maar bij deze dus hoofdstuk 10!

Weer bedankt allemaal en blijf reageren.

Groetjesss.

Hoofdstuk 10: (Terug naar Zweinstein!)

De volgende dag begin ik onmiddellijk met inpakken op het moment dat ik uit mijn bed stap. Vanmiddag komt de hele familie gezellig lunchen en ik wil eigenlijk gewoon klaar zijn met inpakken dan. Ik vraag me af of die koffer ook kan meeverschijnselen. Het ding is enorm, alleen dat weet Harry natuurlijk niet. Nou ja, dat is een probleem voor later.
“Shirley, kom je zo helpen met het eten?”,roept mijn moeder naar boven.
“Ja ik kom zo, ik ben bijna klaar met inpakken”,roep ik terug.

Als ik beneden kom lijkt het alsof er een bom is ontploft in de keuken. Heel het aanrecht staat vol met pannen, borden en schalen. Het deurtje van de magnetron staat op een kiertje open en aan de muur (en het plafond) hangt iets dat verdacht veel op tomatensoep lijkt.
“Wat is hier gebeurt mam?”,vraag ik lichtelijk verbaasd.’
“Ik heb gekookt”,zegt mijn moeder enthousiast. “Alleen de magnetron werkte niet mee en...”
“Oké, oké, we moeten deze zooi opruimen, de familie kan ieder moment komen”,zeg ik snel.
Terwijl ik de tomatensoep van de muur probeer af te halen en mijn moeder de vaatwasser inruimt bedenk ik me ineens iets.
“Wat moet ik tegen hen zeggen mam?”,vraag ik. “Over waar ik heen ga enzo.”
“Je zou kunnen zeggen dat je naar lang nadenken toch verder gaat met je school, maar dat je zover achterloopt en dat je dat alleen kunt inhalen met een half jaar stage in het buitenland, waarbij je les geeft aan arme weeskindjes,”zegt ze prompt.
Ik kijk haar verbaasd aan. “Goede smoes, die werkt wel!”, zeg ik enigszins overrompelt.

Als we tegen de middag met zijn alle aan tafel zitten, besluit ik het onderwerp eerst gewoon te negeren. Als ik niets vertel, lieg ik in ieder geval ook niet.
Tot oom Herbert vraagt hoe het nu is op school. En als er één ding is waar ik dramatisch slecht in ben, dan is het liegen. Ik krijg nog de kriebels als ik denk aan dat kruisverhoor van Van Meer.
“Ik ehm, ga naar een school met allemaal weeskindjes die voor een half jaar naar het buitenland gaan”,zeg ik hakkelend.
“Wablief?” zegt oom Herbert.
Natuurlijk klopt die zin niet. Achter hem staat mijn moeder met een schaal eieren en ze maakt heftige handgebaren. Het enige waar ik nog slechter in ben als liegen is hints, dus ze helpt niet bepaald.
“Ik ga naar het buitenland, die kindertjes zijn daar al,”zeg ik ineens.
“O, je gaat ze daar lesgeven,”zegt tante Ans ineens behulpzaam.
“Juist, ik ga daarheen,”zeg ik opgelucht.
“Wanneer gaat dat gebeuren?”,vraagt mijn oma.
“Vanavond”,zeg ik zwakjes.
Iedereen kijkt me nu nogal raar aan.
Mijn moeder begint weer heftig nee te schudden als er even niemand kijkt. Ze wijst op de kerstboom. Natuurlijk, zo’n stage plannen ze nooit tijdens de kerst.
“Ik bedoel dat ik vanavond begin met inpakken, ik doe daar altijd zo lang over dus vandaar. Maar ik ga eindelijk maandag pas weg,” brabbel ik door.

Wat ben ik blij als ze weg zijn. Ze trapten er volgens mij allemaal wel in. Ik ga naar boven om de laatste spulletjes in mij koffer te doen en om het ding vervolgens naar beneden te slepen.
De tijd lijkt te vliegen en als we ‘s avonds na het eten op de bank zitten, zie ik dat mijn moeder zich toch een beetje zorgen maakt. Ze heeft al 5 keer gevraagd of ik alles wel heb. Mijn vader daarentegen, is er een stuk rustiger onder en stelt haar gerust.
“Het is bijna zover”,zegt mijn moeder trillend als het 8 uur is.
“Komt wel goed, ze weet heus wel wat ze doet,”zegt mijn vader.
“Ik beloof dat ik zal uit kijken mam, en als ik echt naar huis wil kan ik er heel snel zijn. Verschijnselen duurt maar een paar seconden.”
Ze knikt met een flauw glimlachje.
Dan gaat de bel. Ik loop naar de deur om open te doen. Daar staat Harry, helemaal buiten adem. Ik trek hem snel naar binnen.
“Wat heb jij gedaan?”,zeg ik verbaasd.
“Ik dacht dat het slimmer was om voortaan buiten te verschijnselen, maar ik verschijnselde per ongeluk in de tuin van de buurman,”hijgt hij.
“Toch niet de rechtse hé?”,vraag ik.
Hij knikt. “Ja, en hij heeft een hond die mij niet zo leuk vind.”
“Ooo, zijn hond”, zeg ik opgelucht. “Dan heb je geluk gehad, de hond is nog niet half zo erg als die vent zelf!”

Als ik afscheid heb genomen van mijn ouders, zijn we klaar om te vertrekken. In eerste instantie trok Harry nog een bedenkelijk gezicht bij het zien van mijn (veel te grote) koffer. Gelukkig hebben we een goede tactiek. Hij houdt mij stevig vast, ik houd de koffer stevig vast. Kan niet misgaan.
Ik zwaai nog een keer naar mijn ouders.
“Klaar?”,vraagt Harry.
“Klaar, het blijft toch vervelend”,zeg ik met een zucht.
Ik krijg weer het vervelende gevoel dat ik stik, en als ik weer kan ademhalen sta ik weer in de kamer van Hoge Nood.
“Went dit ooit?”,vraag ik terwijl ik nog steeds naar adem hap.
“Nee”,zegt Hermelien, die komt aanlopen met een grote grijns.
“Heey, goed je weer te zien!”,zeg ik enthousiast.
Ik zie Ron ook die me begroet en nog twee mensen die ik niet ken.
Een mollige jongen met bruin haar die er nogal verlegen uitziet, en een meisje met warrig blond haar en dromerige ogen. Het meisje staat er bijna bij alsof ze hier toevallig is. Al lijkt dat me sterk, volgens mij kun je niet zomaar in deze kamer komen.
“Dit zijn Marcel en Loena”,zegt Hermelien met een knik naar de twee. “Zij helpen ons ook met het verslaan van Voldemort.”
Ik schud de hand van Marcel en stel me voor. Hij knikt vriendelijk.
Als ik de hand van Loena wil schudden kijkt ze me bedenkelijk aan. Ik geef haar een bemoedigende glimlach.
“Ik ben Shirley”,zeg ik terwijl ik mijn hand nog een keer nadrukkelijk naar haar uitsteek.
“Misschien kunnen we beter geen handen schudden”,zegt ze ineens met een dromerige stem.
“Waarom niet?”,vraag ik.
“Nou, je zou last kunnen hebben van kroepies, die hangen altijd bij dreuzels rond weet je”,zegt ze.
“Wat zijn dat dan?”,zeg ik verbaasd.
“Het zijn kleine insecten die dreuzels niet kunnen zien, maar als je even niet oplet eten ze je sokken op,” zegt ze vastbesloten.
Ik kijk haar uitdrukkingloos aan. Vanuit mijn ooghoek zie ik dat Ron probeert om zijn lach in te houden, en dat Hermelien bijna onzichtbaar haar hoofd schud en met haar ogen rolt. Ze kletst dus uit haar nek.
“Jij zou volgens mij geweldige gesprekken met Esther kunnen hebben”,zeg ik met een vreemde blik op haar.

**Shirley** · Geplaatst: Do Jan 18, 2007 11:11

Daar zijn we weer! Razz

Heeft even geduurt want ik had even niet zo heel veel tijd meer om te schrijven. Maar nu dus hoofdstuk 11. Veel leesplezier! Reacties nog steeds welkom uiteraard. Wink

Hoofdstuk 11 (Nooit slapende heksen wakker maken)

Die nacht dacht ik dat mij een fijne nachtrust was gegund. Niets was echter minder waar.
“Shirley, Shirley, wakker worden”,klinkt de paniekerige stem van Hermelien.
“Tizzer”,mompel ik.
“Dooddoeners”,roept ze en ze schud me door elkaar.
“Zeg maar dat ze later terugkomen”,zeg ik slaapdronken.
“Nee, ze zijn in het kasteel, we hebben alle hulp nodig”, zegt Hermelien weer, terwijl ze me aan de mouw van mijn roze pyjama overeind trekt.
Ineens gaat er een lichtje branden.
“Dat zijn die niet zo aardige lui!”,zeg ik tegen Hermelien.
“Juist”,zegt ze. “Ik denk dat ze komen in opdracht van Voldemort, om Harry te halen. Bovendien zijn er enkele dementors bij.”
“Wattes?”,zeg ik verbaasd.
“Het zijn vreselijke wezens die je ergste herinneringen naar boven halen”,zegt Hermelien.
“Geblokkeerde creditcard dus”,mompel ik.
“Is dát jou ergste herinnering?”,zegt Hermelien ongelovig.
“Ja”,zeg ik overtuigd. “Alhoewel, die ene keer dat het internet thuis een week plat lag was ook geen pretje.”
“Kom mee”,zegt Hermelien terwijl ze me door de deur trekt.
“Moet ik me niet aankleden”,zeg ik vertwijfeld als we op de gang staan.
“Daar is geen tijd voor, het is een chaos in de hal”,zegt Hermelien.

Als we bovenaan de marmeren trap in de hal staan, snap ik wat ze bedoeld. Overal zijn tovenaars en heksen samen in gevecht. Allerlei gekleurde spreuken vliegen in het rond. Er zijn een hoop tovenaars bij die rare maskers ophebben. Fijn, dan weet ik in ieder geval wie de slechte mensen zijn, denk ik bij mezelf.
Ineens komt er een groot zwart ding op ons afvliegen. Een raar ding. Ik voel me raar. Haast ongelukkig.
“Dat is dus een dementor”,zegt Hermelien zwakjes.
Ik richt mijn stok op hem en probeer hem te ontploffen.
Hermelien schud haar hoofd als er niets gebeurt.
“O, o, hij is nogal immuun voor mijn ontplofkracht”,zeg ik in paniek.
“Expecto Patronum”,zegt Hermelien.
Een groot zilver beest schiet uit de punt van haar toverstok. De dementor verdwijnt als sneeuw voor de zon. Ik voel me gelijk een stuk beter.
“Handige truc”,zeg ik bewonderend tegen Hermelien.
“Dank je”,zegt ze.
Ik zie nu dat er in de chaos nog meer van die beesten zijn. Ze zijn afkomstig van Ron, Loena, Marcel en nog een paar mensen die waarschijnlijk ook zevende jaars zijn en die ik niet ken.
“Met zoveel patronussen maken die dementors gelukkig geen schijn van kans”,zegt Hermelien.
Ineens zie ik Harry, hij is in gevecht met een korte, dikke dooddoener.
“Oké, jij probeert zoveel mogelijk dooddoeners uit te schakelen”,zegt Hermelien.
“Als in ontploffen?”,vraag ik.
“Nee, nee, het zijn ook mensen, je kunt ze niet zomaar ontploffen denk ik”,zegt Hermelien vertwijfeld.
“Nee, dan wordt ik dadelijk ook in de bak gesmeten omdat ik al die mensen heb uitgemoord”,zeg ik.
“Ik heb het!”,zegt Hermelien ineens. “Zonder hun toverstok zijn ze redelijk hulpeloos, ontplof gewoon al hun toverstokken.”
“Maar als het mis gaat?”,zeg ik.
“Dat risico moeten we dan maar nemen, het is erop of eronder”,zegt Hermelien vastbesloten.

Ik ren de marmeren trap af en het eerste vechtende paar dat ik tegenkom zijn een jonge heks met knalroze haar (zij heeft stijl) en een dooddoener met lang, blond, sluik haar. Ze zijn te druk bezig met elkaar om mij te zien. Gelukkig. Ik hef mijn toverstok en probeer te richten. Maar die man beweegt de hele tijd. Dat maakt het wel iets moeilijker. Als ik enkele minuten heb geprobeerd om te wachten op een stil moment, ben ik het zat. Ik moet hem afleiden.
“Pardon meneer”,zeg ik beleefd. “Ik ben aan het proberen om uw toverstok te ontploffen, maar als u zo blijft bewegen ben ik bang dat er ongelukken gebeuren, en dat zouden we niet willen, toch?”
Ik heb in ieder geval één doel bereikt, hij staat stil. Het vervelende is alleen wel dat hij nu naar mij kijkt.
“Wat jij doet is heel dom, meisje”,zegt hij met een kille stem.”
Dom? Wat een sukkel, ik dom? Ik ben woest.
“Ik ben misschien oppervlakkig, maar ik ben zeker niet dom!”,schreeuw ik tegen hem.
Hij heft zijn toverstok op. Dat belooft niet veel goeds. Ik richt met mijn toverstok en ik geef een zwiep.
Mis, wat ben ik ook een sukkel!
Maar natuurlijk gaat mijn spreuk wel ergens anders heen en raak ik weer iets. Aan de overkant van de hal staat een levensgroot beeld van een tovenaar met een draak dat zeker 5 meter hoog is. Er is een enorme knal en het beeld is weg, verdwenen alsof het er nooit was geweest.
“O nee”,kreun ik, en ik sla mezelf tegen mijn voorhoofd. Het was vast duur en antiek.
Ineens valt het me op dat het erg stil is. Mensen kijken verbaasd naar het beeld en dan naar mij.
“Sorry, dat was mijn schuld, mijn vader zal het vergoeden hoor”,zeg ik stotterend met een knik richting het beeld.
Maar dan zie ik dat hun blikken eerder ontzag als irritatie uitstralen. Blijkbaar is het echt niet standaard dat je met een achteloos zwiepje een 5 meter hoog beeld wegvaagt. En ineens weet ik wat ik moet doen! Een beetje bluffen kan nooit kwaad.
Ik verander de toon van mijn stem en ik besluit gebruik te maken van de stilte.
“Beste mensen, zoals jullie misschien wel doorhebben, ben ik niet in een beste bui”,zeg ik met een harde stem, terwijl ik hoop dat het zelfverzekerd klinkt.
“Ik ben moe, ik heb hoofdpijn en als ik niet minstens 8 uur slaap krijg op een dag dan krijg ik van die rare, donkere zakken onder mijn ogen. Daarom lijkt het me slimmer dat jullie nu allemaal oprotten voor ik me écht ga irriteren en ons allemaal ontplof.”
Beweging in de zaal. Enkele dooddoeners beginnen langzaam een paar stappen achteruit te doen.
“O, nog één ding”,zeg ik. De dooddoeners die hadden durven bewegen, staan weer als aan de grond genageld.
Ik doe een paar stappen richting Harry, ik pak zijn hand beet en ik ga half voor hem staan.
“Ik weet dat jullie hém willen. Maar hij is míjn vriendje, en als je aan hem komt dan ben je pas echt zwaar de lul!”,zeg ik geïrriteerd. “De vorige die mijn vriendje probeerde te stelen, weet het nog steeds!”
Ze kijken me nu allemaal versuft en enigszins angstig aan.
“Oké dat was het, oprotten, rij voorzichtig”,snauw ik.
Iedereen rent weg, waarbij enkele mensen over elkaar struikelen. Harry kijkt me grijnzend aan.
“Stoere jongens die dooddoeners”,zegt hij. “Laten zich wegjagen door een meisje in een roze pyjama met bijpassende konijnenpantoffels!”

**Shirley** · Geplaatst: Ma Feb 05, 2007 17:45

Hallo lieve lezertjes ^^,

Weer een nieuw hoofdstuk. Het duurde even want ik ben de laatste tijd nogal inspiloos, maar hier is ie dan. Razz

Bedankt voor de reacties en de stemmen!

Hoofdstuk 12 (Gruzielementen)

De volgende ochtend zit ik als een zombie in de ontbijtzaal. De zaal is uitgestorven aangezien de meeste leerlingen tijdens de kerstvakantie naar huis zijn gegaan.
Tegenover me zitten Ron en Harry die er ook niet erg wakker uit zien.
Hermelien is even met enkele leraren aan het praten. Mijn aanwezigheid op Zweinstein is uiteraard niet onopgemerkt gebleven naar gisteravond en daarom is ze maar even wat uitleg gaan geven.

Het is doodstil in de eetzaal, maar de stilte wordt ineens verbroken door Ron.
“Wow, het is echt waar van die zwarte zakken onder je ogen”,zegt hij geschokt terwijl hij me aankijkt alsof ik een wetenschappelijk wonder ben.
Ik geef hem een rot-op-blik, maar ik ben gewoon te moe om een scherp antwoord te geven.
Harry die naast hem zit geeft hem echter een iets te harde tik tegen zijn elleboog, wat erin resulteert dat er nu havermout uit Ron’s neus druipt omdat hij net een hap wilde nemen.
“Goedemorgen! Alles is geregeld, de leraren weten ervan dus je kunt voorlopig hier blijven”,zegt Hermelien die ineens opgewekt achter me staat.
“Dat is fijn”,zeg ik versuft.
Hermelien schijnt echter nergens last van te hebben en ze ploft naast me neer en begint een broodje te smeren.
“Hoe doe je dat?”,zeg ik gefrustreerd tegen haar.
Ze kijkt me verbaasd aan. “Nou ik neem een broodje, ik pak mijn mes en ik doe er wat boter aan en.....”
“Nee niet dat!”,onderbreek ik haar. “Hoe ben je in godsnaam zo........wakker?”
“Ik heb gewoon niet zo heel veel slaap nodig”,zegt ze simpelweg.
Ik kreun en ik laat mijn kin op de tafel rusten.
“Misschien is het slimmer als je nog even terug je bed in gaat”,zegt Harry ineens tegen mij.
“Dat is een goed plan, je moet wat slaap inhalen voordat ik echt bang van je wordt”,merkt Ron op.
“Jullie hebben gelijk”,zeg ik met een zucht, ik heb niet eens de kracht om Ron een boze blik te geven.
Ik sta op en met een glazige blik loop ik in een slakkentempo richting de kamer van Hoge Nood.

Als ik in bed lig verwacht ik dat ik binnen 5 minuten wel in slaap val. Helaas is dat niet precies wat er gebeurt. Het lijkt ineens of ik over mijn slaap heen ben en ik lig een uur lang te woelen en te draaien.
Dan wordt er op de deur geklopt.
“Slaap je?”, hoor ik Harry roepen.
“Nee”,roep ik terug.
De deur gaat op en hij loopt naar binnen en gaat op de rand van mijn bed zitten.
“Die zakken onder mijn ogen zijn intussen vast kraters geworden...”,zeg ik triest.
“Ik vind dat het reuze meevalt”,zegt Harry met een glimlach.
“Kunnen die lui voortaan niet bellen voor een afspraak ofzo?”,zeg ik terwijl ik overeind ga zitten.
Harry schudt ongelovig zijn hoofd. “Jij ziet ook nergens de ernst van in, hé”,zegt hij.
“Heus wel, ik weet alleen niet precies hoe.....hoe erg die ernst is”,zeg ik vertwijfeld. “Je verteld me ook niets over die stukjes ziel enzo, ik weet niet eens wat nu eindelijk de bedoeling is...”
Hij kijkt even alsof hij heel diep nadenkt en dan besluit hij toch dat hij beter wat dingen kan gaan vertellen.
“Oké, ik zal je vertellen wat ik dénk dat ik weet. Niet alles hoeft te kloppen....ik weet wat Perkamentus vermoedde en...”
“Perkamentus?”,vraag ik.
“Hij was het schoolhoofd van Zweinstein, maar hij is vorig jaar vermoord door Sneep en....hij hielp me enzo....”,zegt Harry zwakjes. Hij kijkt naar de grond.
“Sneep? Vermoord”,zeg ik geschokt.
Hij schudt zijn hoofd. “Dat is nogal een moeilijk verhaal, ik zal je eerst vertellen wat ik weet van die gruzielementen.”

En dus begint hij te vertellen, en nu ik weet wat het inhoud vind ik het niet makkelijker klinken. Er zijn dus 7 van die stukjes, tenminste dat wordt aangenomen. Deze stukjes zijn opgeslagen in verschillende voorwerpen, en twee daarvan (een ring en een dagboek) zijn al vernietigd. Er zit ook een stuk in Voldemort zelf en een stukje zit in zijn huisdier (één of andere gifslang, wat verwacht je ook van een duistere tovenaar).
Nu kan hij zelf pas op het laatst worden vernietigd, en die slang zal ook in een later stadium moeten, aangezien hij misschien argwaan zou kunnen krijgen als we zijn troeteldier om zeep helpen.
Dan blijven er nog 3 voorwerpen over die we eerst zullen moeten vernietigen: een beker, een medaillon en nog iets waarvan niemand eigenlijk weet wat het precies is (om het makkelijker te maken).

Ik slaak een diepe zucht nadat hij is gestopt met vertellen.
“Ik weet het, ik heb geen idee waar ik moet beginnen”,zegt hij somber.
“Nou, je zult in ieder geval kunnen beginnen met die beker en dat medaillon te zoeken.”
“Dat had ik ook al wel bedacht, maar ze zouden overal kunnen zijn”,zegt hij gefrustreerd.
Ik scan mijn hoofd door op eenvoudige oplossingen maar die blijken er niet te zijn voor dit buitengewoon grote probleem.
Er wordt op de deur geklopt en Hermelien komt binnen en even later Ron.
“O, je bent wakker, komen jullie zo ook naar de kerstlunch?”,vraagt ze.
“Ja, ik lust best wel wat, ik heb niet eens normaal ontbeten”,zeg ik. Ik voel me wat fitter als ‘s ochtends en ik besluit dat ik van de hele dag in bed blijven liggen alleen suffer wordt.

Als we in de eetzaal komen zie ik dat alle leerlingen aan één tafel zijn gaan zitten. Er zijn ook zo weinig mensen, dat het wel een beetje logisch is. We gaan aan het einde van de tafel zitten bij Loena en Marcel en een paar Huffelpuffers.
Helemaal aan de andere kant van de tafel zitten een paar norse Zwadderaars, die duidelijk laten merken dat niemand het in zijn hoofd moet halen om ergens in hun buurt te komen zitten.

“Hallo”,zeg ik enthousiast tegen Loena en Marcel.
Ze begroeten me beiden en zelfs Loena schijnt er na gisteren mee te kunnen leven dat er een kleine kans bestaat dat ik een “Kroepies-plaag” zou kunnen veroorzaken.
We beginnen te eten en ik voel me nog iets beter nadat ik een paar broodjes op heb.
“Mahikewbotehebbuh”,zegt Ron ineens met volle mond tegen Hermelien.
Hermelien kijkt hem afkeurend aan. “Sorry?”,zegt ze, maar ik zie dat ze hem gewoon zit te pesten en dat ze al lang weet wat hij bedoelt.
Ron heeft zijn mond echter nog steeds vol en begint nu met hevige gebaren naar de boter te wijzen.
“Ik weet niet wat je wilt zeggen hoor”,zegt Hermelien nu met een plagerig ondertoontje in haar stem.
Dan pakt Ron zijn toverstok.
“Hey hey, het is kerst, vrede op aarde”,zeg ik snel in de veronderstelling dat Ron iets gaat doen dat in de richting van vervloeken komt.
“Accio boter”, zegt hij. De boter komt op hem afvliegen en hij pakt hem handig beet en begint te smeren.
“Die is handig, die wil ik ook leren”,zeg ik enthousiast.
“Dat is een sommeerspreuk, heel handig, vooral voor tovenaars die nogal lui zijn”,zegt Loena ineens met haar dromerige stem. Ron werpt haar een niet al te vriendelijke blik toe.
“Je kunt van allerlei voorwerpen naar je toe laten komen, ook handig voor mensen die vaak iets kwijt zijn...”, vervolgd ze.
“Ja, die spreuk maakt mijn leven een heel stuk aangenamer”,zegt Marcel overtuigd.
“Maar je kunt dus ook dingen naar je toe laten komen die je niet ziet?”,vraag ik langzaam.
“Ja, maar je moet het wel specifiek beschrijven”, zegt Hermelien. “Als je bijvoorbeeld je sokken kwijt bent en je gebruikt ‘accio sokken’ dan kun je een winkel in sokken beginnen.”
“Ik weet iets veel beters wat we kunnen sommeren”,zeg ik met een grijns.
Harry kijkt me met grote ogen aan.
“Denk je echt dat het zou werken?”,vraagt hij.
“We moeten de spreuk dan misschien wel wat aanpassen om hem krachtiger te maken, maar het zou toch kunnen werken?”,zeg ik terwijl ik Hermelien peinzend aankijk.
“Het lijkt zo simpel”,zegt Hermelien met enige ongeloof in haar stem na een lange stilte.
“Misschien, maar het is het enige plan dat we voorlopig hebben. En als dat niet werkt, kunnen we altijd nog die sokkenwinkel beginnen”,zeg ik droog.

**Shirley**

Heey mensen!

Hier ben ik dan weer met een nieuw stukje. Het is ongelooflijk hoe iemand met zoveel vrije tijd toch tijd de kort kan hebben om aan een fanfic te schrijven. Wink

Maar ik ben nu ook iedere keer bezig aan "Different For Girls"dus vandaar dat het er soms gewoon niet van komt.
Maar dan nu toch hoofdstuk 13.

Eerst wil ik nog wel even wat mensen bedanken die hebben gereageerd op het vorige stuk, en dan zal ik niet meer zeuren.
Dus Josse, Kathleen, Laura, Sabine en Chocokikkertje bedankt voor de reacties!

En meer reacties zijn natuurlijk altijd welkom!

Hoofdstuk 13 (De sokkenwinkel)

In de rest van de kerstvakantie spit Hermelien de complete bibliotheek door op eventuele boeken die zouden kunnen helpen bij het krachtiger maken van spreuken. Ik help haar. Dat wil zeggen, ik haal af en toe koffie om haar wakker te houden. Nadat ik enkele pogingen heb gedaan om ook maar te beginnen in één van die saaie boeken, weet ik dat het net zo hopeloos is als wakker proberen te blijven op één van de feestjes van mijn oudtante Bep. En dat is me ook nooit gelukt dus ik geef het moedig op naar 3 bladzijdes in het eerste boek.

Harry en Ron hebben er naar 2 dagen genoeg van en besluiten gewoon over te gaan op zwerkbal, om maar wat ontspanning te krijgen. Als ik en Hermelien op een woensdagmiddag weer in de bieb zitten en ik net op wil staan om meer koffie te halen, kijkt Hermelien ineens enthousiast op vanuit haar boek. “Hier heb ik een spreuk die ons misschien zou kunnen helpen!” zegt ze, opgelucht dat ze even mag stoppen met boeken doorspitten. Iets dat voor Hermelien heel wat wil zeggen. Ze begint hardop voor te lezen. “Enlargio is een spreuk die gebruikt kan worden om spreuken van simpelere niveaus krachtiger te maken. Voeg Enlargio vóór de gewenste spreuk en de spreuk zal een veel effectievere uitwerking hebben als normaal.”
“Dat klinkt als iets dat ons zou kunnen helpen!” zeg ik opgewekt.
“Inderdaad, we zullen deze eens uitproberen. Maar ik ben eerst wel eens toe aan een fatsoenlijke maaltijd.”zegt Hermelien.

Als we rond 5 uur met zijn allen zitten te eten lijkt het wel alsof het eind van een hongerwinter wordt gevierd. Harry en Ron eten altijd alsof het hun laatste maaltijd is, maar ook Hermelien schept nu flink door. Ik merk zelf ook dat ik nogal honger heb. Koffie is blijkbaar niet een heel uitgebalanceerd dieet.
“Maar we moeten die spreuk denk ik eerst wel even uittesten.” zegt Harry tijdens het toetje terwijl hij nog een hap pudding naar binnenwerkt.
“Dat lijkt me handig, we moeten even kijken hoe dit precies gaat werken.” zegt Hermelien.
“Het is gewoon te simpel.”zegt Ron dan ineens. “Bovendien, wat wil je dan doen? Accio gruzielementen? Dan krijgen we alle stukjes ziel van iedere malloot die het ooit in zijn hoofd haalde om een moord te plegen zodat hij zijn eigen zielige leventje kon rekken.”
Iedereen kijkt Ron aan verbaasd aan. Dit is waarschijnlijk de langste zin ooit die hij heeft gezegd terwijl er eten in de buurt is.
“Accio Voldemorts gruzielementen.” verbeterd Hermelien hem dan ineens.
“Houd dat niet in dat slangenmans ook mee komt?” vraag ik haar vertwijfelend, als ik me bedenk dat zijn huisdier ook een stukje ziel is.
“We zullen specifiek ieder voorwerp moeten omschrijven denk ik.” zegt Hermelien met een zucht.
“Misschien toch niet zo’n goed plan dus.” zegt Harry vertwijfeld, hij staart nu in zijn laatste pudding alsof hij hoopt dat die hem advies gaat geven.
“Maar nog altijd het enige plan dat we hebben.” zegt Hermelien er meteen achteraan.
“Waarom gaan we eerst niet kijken hoe sterk die Accio-spreuk nu eigenlijk is, dan kunnen we altijd nog wel verder zien.” zeg ik en ik haal mijn schouders op.
Het is toch niet alsof we iets beters te doen hebben. En eigenlijk moet ik toegeven dat die heimwee al weer lichtelijk naar voren komt. Hoe sneller die mafkees naar het hiernamaals is, hoe sneller ik weer eens naar huis kan, denk ik bij mezelf.

Even later zitten we allemaal in de leerlingenkamer bij het haardvuur.
“Ach heerlijk om hier te kunnen gaan zitten zonder eerst een kudde eerstejaars weg te jagen!” zegt Ron terwijl hij in een stoel neerploft.
Hermelien kijkt hem nogal afkeurend aan.
Ik plof naast Harry op een bank neer en ik ga lekker tegen hem aan hangen. Zolang het nog kan, bedenk ik me. Die kerel die achter hem aan zit is echt niet fris in zijn hoofd. Blijkbaar heeft hij er geen problemen mee om massa’s mensen te vermoorden. Hij strijkt zachtjes door mijn haar terwijl hij een nogal afwezige blik in zijn ogen heeft.
“Oké we moeten gewoon even testen hoeveel die spreuk precies versterkt.” zegt Hermelien ineens, terwijl ze nog één keer in het boek kijkt. “Ik stel voor dat we eerst met de gewone Accio-spreuk iets algemeens sommeren, iets waar veel van is hier. Dan kunnen we zien hoeveel die andere spreuk in verhouding krachtiger is.” vervolgt ze.
“Boeken? Daar zijn er hier genoeg van.” zegt Harry.
“Madame Rommela vermoord ons als die spreuk toevallig de bieb haalt.” zegt Ron overtuigd.
“Sokken!” zeg ik dan. “Ja waarom niet, er zijn er genoeg van, en niemand mist ze nu, want iedereen is weg.” zeg ik erachteraan als ze me nogal vreemd aankijken.
“Het worden sokken!”zegt Hermelien.

Ze staat op en gaat in het midden van de leerlingenkamer staan.
“Accio sokken!” roept ze terwijl ze een zwaai met haar toverstok doet.
Een flinke stroom met sokken komt naar beneden zetten vanuit de slaapzalen. Even later liggen er zeker honderd paar sokken om Hermelien heen.
Ik pak een paar op en hou ze omhoog terwijl ik langzaam mijn hoofd schudt.
“Hier heeft iemand serieus modeadvies nodig. Weet iemand van wie die Teletubbie sokken zijn?” vraag ik terwijl ik ze achteloos weer op de hoop smijt.
Harry en Ron kijken me verbaasd aan.
“Een dreuzelprogramma.” zegt Hermelien met een grijns tegen de jongens. “Van kinderen tot ongeveer 5 jaar.” voegt ze daar aan toe, en we schieten allemaal in de lach.

“Nu eens zien wat die aangepaste spreuk doet.” zegt Hermelien. Ze heft haar toverstok weer op. “Enlargio Accio sokken!” roept ze nu nog harder als de eerste keer, waarschijnlijk in de hoop dat het de spreuk nog meer kracht bijzet.
Het blijft doodstil en er is niets te zien.
“Er gebeurt niets.” zegt Harry en hij haalt zijn schouders op.
“Nou die spreuk kan dus in de prullenbak.” zegt Ron triest.
We beginnen de sokken bij elkaar te rapen, tot Hermelien ineens overeind komt en doodstil blijft staan.
“Gaat het?” vraag ik.
“Horen jullie dat niet?” vraagt ze terwijl ze verdwaasd blijft staan kijken.
“Ik hoor niets.” zegt Harry en hij en Ron gaan verder met sokken bij elkaar rapen.
En dan hoor ik het ineens ook. Een soort zacht gerommel alsof er onweer in de lucht zit. Net als ik wil zeggen dat het vast gewoon onweer is vliegt er een sok naar binnen door het raam dat op een kier open staat. Hij land op Rons hoofd, die verbaasd opkijkt. En dan komt er ineens een sok door de schoorsteen van de open haard. En er komt er één vanuit de slaapzalen.
“Had jij een raam open laten staan?” vraag ik aan Hermelien.
“Ja, ik wilde de slaapzaal eens even luchten, dat kan alleen als Belinda er niets is want die begint meteen te zeuren over haar zwakke longen.” zegt Hermelien lichtelijk geïrriteerd.
Voor nog iemand iets kan zeggen komen er ineens over sokken vandaan. Duizenden sokken. Zoveel sokken die nooit allemaal aan mensen van Zweinstein kunnen toebehoren. Ze staan inmiddels tot aan hun knieën in de sokken.
“We moeten hier weg!” zegt Harry.
“Kom naar het portretgat.” zegt Hermelien die naast mij staat en me meesleurt achter Harry en Ron aan, die wanhopig door alle sokken heen worstelen die inmiddels tot aan hun middel komen.
Als ze eindelijk het portretgat bereiken en erdoorheen klimmen, slaat Hermelien het met een klap achter zich dicht.
“Wat zijn jullie daar aan het doen?” vraagt de dikke dame op het portret lichtelijk in paniek.
“We oefenen al voor onze examens.” zegt Ron snel, maar aan haar gezicht te zien gelooft ze er niet veel van.

Als ze naar tien minuten wachten niets meer horen kijkt Hermelien aarzelend naar het portretgat. “Droptoverstokken.” zegt ze zwakjes tegen de dikke dame.
Het gat zwaait open en ze zien alleen maar sokken. Blijkbaar is de leerlingenkamer tot aan het plafond toe met sokken gevuld. Er valt één vieze, stinkende sok uit die blijkbaar niet is gewassen.
“Ieuw, ik had beter ‘schone’ erbij kunnen zeggen.” mompelt Hermelien.
We kijken allemaal versuft naar de sokken, aangezien dat het enige is wat we überhaupt kunnen zien.
“Ik denk dat we in ieder geval kunnen vaststellen dat de spreuk werkt.” zeg ik droogjes.
“Dat kun je wel zeggen, iemand in Japan is nu vast zijn sokken kwijt.” zegt Ron met een troosteloze blik op alle sokken.

**Shirley**

Hallo lieve lezertjes,

Hier ben ik weer, en ja ik weet dat het weer lang duurde, zoals altijd eigenlijk. En nu ga ik jullie voordat ik mijn stukje post ook nog eens lastig vallen met wat huishoudelijke mededelingen.

Ik heb ten eerste de Lay-out even wat verandert, ik kon al dat wit niet meer aanzien en daarom staat het complete verhaal nu in het roze, mijn gebruikelijke kleur. =)

En verder wil ik jullie er nog even heel subtiel op attenderen dat het ook een leuk idee is om Different For Girls eens te lezen, de fanfic waar ik samen aan schrijf met Smalofski, Potterfreaky en Josse en die gewoon te leuk is om te missen. *Stormreclame* Dus als je interesse hebt, klik op de onsubtiele link naar DFG die ik hier heb geplaatst.

Nu zal ik niet meer verder zeuren, allemaal bedankt voor de reacties!

xXx Shirley

Hoofdstuk 14 (Keuzes maken)

Het duurt even voor Hermelien een tegenspreuk heeft gevonden om alles ongedaan te maken. Maar gelukkig vind ze er wel één nadat ze de halve bieb heeft doorgespit, aangezien niemand het echt ziet zitten om al die sokken met de hand te gaan opruimen.
Als de leerlingenkamer rond een uur of 10 eindelijk weer sokvrij is besluiten we allemaal om maar te gaan slapen.

Als ik de volgende ochtend wakker wordt en me net heb aangekleed, komt Harry de kamer van Hoge Nood binnen.
“Hey, geen nachtmerries over sokken gehad?” vraagt hij zwakjes.
Hij klinkt niet echt blij en dit lijkt meer op een grapje om het ijs te breken aan het begin van een vervelend gesprek. Ik heb teveel soaps gevolgd om niet te weten dat dit slecht nieuws is. Hij wil het vast uitmaken ofzo.
“Nee.” zeg ik daarom met een vlakke stem.
Hij lijkt even na te denken alsof hij gaat vertellen dat de wereld vergaat, maar dat hij niet precies weet hoe hij het zal brengen.
“Ik heb vannacht eens liggen denken.” begint hij dan.
Ik haal mijn schouders op. “Vaag, ik slaap ‘s nachts altijd.” zeg ik enigszins ontwijkend.
Harry besluit blijkbaar te doen alsof hij het niet hoort en hij gaat verder.
“Ik denk nooit dat die spreuk gaat werken, Voldemort is misschien niet goed in zijn hoofd, en hij is misschien niet al te aardig, maar hij is zeker niet dom.” zegt hij neerslachtig. “Die gruzielementen hebben beveiligingen, sterke beveiligingen. Er is misschien een kans dat er ergens één onbewaakt ligt, per ongeluk, maar hij heeft echt wel verder nagedacht dan zijn gruzielementen gewoon achter een bosje te verstoppen.
“Oké, dus we moeten een nieuwe spreuk zoeken.” zeg ik simpelweg. “Een betere, ik bedoel het is logisch dat niet alles in één keer werkt, we bedenken vast een beter plan.” ratel ik door.
Hij schudt langzaam zijn hoofd. “Ik zal ze moeten gaan zoeken.” zegt hij.
“Nee dat is een ijzersterk plan.“ zeg ik sarcastisch. “Je weet niet eens waar ze zijn, je weet van die ene niets eens wat het is.” vervolg ik.
“Ja maar hier blijven zitten lost ook niets op, en ik kan in ieder geval de beker en het medaillon zoeken.” kaatst hij terug.
“Oké, dan ga ik mee.” zeg ik vastbesloten. “En Ron en Hermelien ook, en Marcel en Loena als ze willen.”
Harry kijkt me een beetje moeilijk aan. “Ik ga alleen, ik wil niet dat jullie iets overkomt.” zegt hij dan prompt.

Nadat ik in een zeer korte tijd zeer veel argumenten heb opgesomd waarom hij ons vooral wél mee moet nemen, zegt Harry simpelweg dat hij het alleen moet doen, en dan vertrekt hij om het aan Ron en Hermelien te vertellen.
Als ik een poosje later dus maar in mijn eentje naar de grote zaal ga om te ontbijten vraag ik me af hoe zij dit zullen oppakken. Het duurt niet al te lang voor ik daar achter kom. Even later komt een vloekende en tierende Ron met een knalrood gezicht de zaal in lopen, gevold door een bezorgd kijkende Hermelien.
Als twee eerstejaars niet echt subtiel om zijn knalrode hoofd lachen heeft Ron het blijkbaar wel gehad.
“Waarom gaan jullie niet gewoon lekker verdwalen in het verboden bos ofzo, en zorg vooral dat je beesten tegenkomt die heel veel honger hebben!” snauwt hij tegen ze. Hermelien kijkt hem waarschuwend aan en trekt hem mee terwijl ze nog een excuus mompelt tegen de eerstejaars die wit zijn weggetrokken door Ron’s uitbarsting en die snel weglopen.
Ze komen bij me aan tafel zitten en we zeggen alledrie eigenlijk gewoon even niets. Ik heb niet eens zin om aan ze te vragen waar Harry nu uithangt. Het blijft dus ook stil tot Ron ineens zijn tong heeft teruggevonden.
“We gaan gewoon mee, hij heeft niets te kiezen.” zegt hij ineens fel. “We blijven gewoon achter hem aan lopen, hij krijgt ons toch niet weggejaagd.” vervolgt hij dan.
“Maar hij wil het niet Ron, dat heeft hij meer dan duidelijk gemaakt.” zeg Hermelien terwijl ze met haar ogen rolt.
“Ik vind ook dat we mee moeten gaan.” zeg ik dan ineens.
Ron kijkt me lichtelijk geschokt aan en zijn mond valt open zodat er een stukje spek terug op zijn bord glijd. Nog voor ik hem kan vertellen hoe walgelijk dat eruit zag, besluit hij te delen wat er zo schokkend was.
“Jij was het serieus met me eens daarnet?” zegt hij vragend.
Ook al is de situatie ernstig, ik kan het niet helpen dat ik in de lach schiet.
“Ja, het lijkt er wel op dat ik het, op de één of andere vage manier, met je eens ben.” zeg ik met een flauwe grijns tegen Ron als ik ben uitgelachen.
“Oké twee tegen één dus, we gaan gewoon met hem mee.” zegt Hermelien dan ineens.
Dat is handig, blijkbaar geloven ze hier onvoorwaardelijk in ‘de meeste stemmen gelden’ denk ik opgelucht. Nu hoeven we in ieder geval Hermelien niet over te halen.

Harry geeft wonderbaarlijk snel toe, zo lijkt het. Hij zegt dat hij nog wat dingen gaat voorbereiden voor de reis en dat Hermelien en Ron gewoon nog naar de lessen moeten gaan die dag om zo weinig mogelijk argwaan te wekken. Mij stuurt ie naar de bibliotheek met een lijst van boeken, die eventueel van pas kunnen komen tijdens de zoektocht. Het blijken allemaal ook nog boeken te zijn die niet makkelijk te vinden zijn. Als ik rond lunchtijd terugga naar de leerlingenkamer omdat ik verwacht dat Harry daar is en omdat Ron en Hermelien dadelijk een tussenuur hebben, heb ik maar enkele boeken gevonden van het lijstje. Volgens madame Rommela staan er heel veel boeken bij die zich niet eens bevinden in de schoolbibliotheek. Als ik door het portretgat klim zie ik geen Harry. Alleen een verbouwereerde Ron en Hermelien die kijken alsof de het einde van de wereld nadert.
“Wat is er?” vraag ik verbaasd.
Hermelien heeft een stuk perkament in haar hand dat ze aan mij geeft en ik begin te lezen.

Het spijt me dat ik zomaar ben weg gegaan zonder afscheid te nemen. Maar het kan gewoon niet anders, jullie waren te vastbesloten om toch mee te gaan en ik wil niet dat jullie iets overkomt.
Professor Perkamentus heeft me verteld over enkele plekken die belangrijk waren voor Voldemort, en ik wil daar nu gaan zoeken om te kijken of ik de beker en het medaillon kan vinden. Ik laat jullie iets weten als ik vorderingen maken, maar tot die tijd is het het beste als ik niet te vaak contact met jullie heb.
Ga me alsjeblieft niet achterna, het zou zinloos zijn en buiten Zweinstein is het helemaal niet veilig.

Harry

Ik kijk versuft naar het briefje en dan naar het lijstje met boektitels dat ik nog in mijn andere hand heb.
“Dat was dus duidelijk een afleidingsmanoeuvre.” zeg ik niet bepaald scherpzinnig met een blik op het lijstje. “Al moet ik zeggen dat ik ook wel begon te twijfelen bij de titel ‘100 tips voor het verzorgen van je Flubberwurm.” zeg ik bedenkelijk.

“En wat doen we nu?” vraagt Hermelien. “Harry heeft duidelijk laten blijken dat hij niet wil dat we hem volgen.”
Allerlei gedachten tuimelen door mijn hoofd. We kunnen hem gewoon laten gaan, ik zou terug naar huis kunnen en voor je ‘toverstok’ kon zeggen was ik weer gewoon aan het winkelen met Tara en Michelle en kon ik mijn leventje weer oppakken. Niemand zou het me kwalijk nemen want Harry had immers uitdrukkelijk gezegd dat hij alléén wilde gaan, ik zou dan alleen zijn keus respecteren. Maar zou ik ooit nog met mezelf kunnen leven? Nee. Zou ik zonder Harry kunnen? Nee. Zou ik dit allemaal kunnen achterlaten en net doen alsof het nooit bestaan heeft? Nee.
Net als ik mijn besluit heb genomen zegt Ron hardop wat ik had willen zeggen.
“We volgen hem dus.” zegt Ron vastberaden terwijl hij Hermeliens woorden dat Harry perse alleen wil gaan negeert.
“Eens, wij hebben gestemd jij verliest.” zeg ik tegen Hermelien die nogal moeilijk kijkt.
“Ach wat boeit het ook, we gaan hem gewoon achterna.” zegt dan ook Hermelien.
“De vraag is alleen, hoe vinden we hem? Hij heeft nou niet bepaald een route-beschrijving achtergelaten.” zeg ik met een zucht...

**Shirley** · Geplaatst: Vr Apr 13, 2007 13:16

Hoofdstuk 15 (Heeft er iemand een plot te leen?)

Het blijkt dat het makkelijker is gezegd als gedaan om Harry achterna te gaan. Ze hebben geen idee waar ze heen moeten. En ook al oppert Ron in een roekeloze bui om gewoon weg te gaan van Zweinstein en te beginnen met zoeken, Hermelien probeert het heel snel uit zijn hoofd te praten.

“Weet je Ron dat is het stomste plan dat je ooit hebt gedeeld met ons. Buiten die keer dat je voorstelde om Malfidus op te sluiten in de Griffoendor-leerlingenkamer, alleen om te kijken hoe lang het duurde voor iemand hem zou vervloeken.” zegt Hermelien met een zucht als Ron tijdens het diner nog een keer voorstelt om te gaan.
“Ze heeft wel gelijk, als we dat doen kunnen we net zo goed meteen naar binnen lopen bij een dooddoeners bijeenkomst. Als we zomaar buiten rond gaan zwerven zonder doel zijn we ten dode opgeschreven.” zeg ik.
“Dus nu blijven we ineens weer hier?” zegt Ron ongelovig. “Het zou echt fijn zijn als de schrijfster van dit verhaal eindelijk eens een fatsoenlijk plot bedenkt, dan weet een mens waar hij aan toe is!” vervolgd hij gefrustreerd.
“Ja maar serieus Ron, we weten niet waar Harry is, hij kan overal zijn. Bovendien heb ik geen zin om te eindigen als slachtoffer nummer honderd-zoveel van één of andere dooddoener.” snauwt Hermelien gefrustreerd.
“Dus je laat Harry gewoon stikken, je wilt hem niet eens helpen?!” vraagt Ron verontwaardigt.
“We willen hem allemaal helpen Ron, maar we helpen hem niet door onszelf naar het hiernamaals te helpen!” zeg ik simpelweg. “Bovendien heb je gelijk Ron, we komen helemaal nergens als de schrijfster geen plot kan bedenken.”

De weken daarop is het enige wat we kunnen doen duimen dat de schrijfster van dit verhaal een plot bedenkt. Tijdens het wachten besluit ik Ron en Hermelien in te wijden in de wereld van het ‘mens-erger-je-nieten’. Dat vooral omdat ik toverstaak nogal een agressief spel vind, en omdat ik stiekem niet eens kán schaken. Na drie weken mens-erger-je-nieten is de sfeer echter dramatisch. Ron ergert zich aan het spel, Hermelien ergert zich aan Ron, en ik erger me aan hun allebei.

“We hebben echt gewoon een plot nodig, voor we elkaar de hersens inslaan.” zeg ik na de zoveelste zaterdag die is voorbij gegaan door mens-erger-je-niet.
“Ik heb een idee, waarom vragen we de lezers niet?” zegt Hermelien dan ineens enthousiast.
“Ja, dat is een geweldig idee! Alles om maar niet meer te hoeven mens-erger-je-nieten!” zegt Ron.

Jullie voelen hem al aankomen lieve lezers. Mijn inspiratie is helemaal op. Weg, pleite, verdwenen. Maar wanhoop niet want jullie kunnen me helpen! Heb je een geweldig plot dat van dit verhaal een groot succes zou kunnen maken? Stuur dan gerust een PB! Dus voel je je aangesproken, en denk je dat het jou taak is om 'Bekentenissen' te redden van een slot, stuur gerust iets in!

Degene met het leukste plot, krijgt een virtuele appeltaart en wordt beloond met een vernoeming in het verhaal en met mijn eeuwige dank. Aangezien ik nog heel graag verder wil schrijven aan dit verhaal en ook de tijd heb, alleen totaal inspiloos ben heb ik echt hulp nodig. Dus twijfel niet, als is het een maf idee. Stuur het gewoon in! =)

xXx Shirley

Edit: En we hebben een plot! Of in ieder geval, ik heb weer wat inspiratie om eventjes door te schrijven. En daar ben ik dus nu al druk mee bezig, voor de mensen die het zich afvragen. Kijk dus uit naar het volgende stukje 'Bekentenissen' in de komende dagen! =)