[AF] Verdriet

Esmaisy · Geplaatst: Zo Sep 09, 2007 14:11

Haai!

Deze one-shot heb geschreven omdat ik in een minder blije bui was, toen ik het schreef. Het gaat over Lily en James, lees maar! ^^ Smile

Verdriet, het ergste gevoel

Een bekende stem eist me op te staan, maar ik ben roerloos. Ik zit roerloos in deze stoel, alsof ik er vandaag nog mee wil trouwen, ik probeer mijn tranen te verbergen, maar dat geeft zo’n wantrouwig gevoel, mijn liefde voor hem was bijna geweldig. Behalve dat ene dingetje, ik kan ze niet meer bedwingen. Ik voel het zout van mijn tranen over mijn wangen glijden, langs mijn lippen en bereiken uiteindelijk mijn schoot, waar ze uit elkaar springen. Ik hoor de bekende stem vragen wat is er is, maar ik kan niet antwoorden. Ik kan niks, ik kan mijn hoofd niet schudden en niet knikken, ik kan mijn schouders niet optrekken of mijn handen bewegen. Het enige wat ik kan, is zitten, zitten op deze rode stoel in de Leerlingenkamer en huilen, huilen voor dat ene grote misverstand. Nou ja, misverstand? Een misverstand was anders. Hij had het gewoon expres gedaan. Ik hoor de stem mijn naam roepen.
Moet ik iets terug zeggen? Wat moet ik doen? Moet ik, moet ik vertellen wat er aan de hand is. Wanhopig zoek ik naar antwoorden, ik wil me wel bewegen, maar ik kan het niet. Er is íets wat me tegenhoud, iets wat zo sterk is, sterker dan mijn eigen gevoel, dat me zegt dat ik weer moet opstaan en moet bewegen, antwoord moet geven. Maar waarom kan ik het niet?
Weer zegt de persoon mijn naam, hij geeft niet snel op, waarom kan ik niet gewoon antwoord geven, waarom herken ik stem wel, maar kan ik hem niet plaatsen in mijn vriendenkring? Waarom lijkt de stem van ver te komen. De persoon komt voor me staan, hij heeft warrig zwart haar, een bril en hazelnoot bruine ogen. Ik herken hem, ik wil mijn arm uitstrekken om hem aan te raken, alsof ik wil weten hoe een mens voelt.
De persoon herhaalt mijn naam, vraagt wat er is, ik huiver en voel mijn handen tot vuisten balen. Waarom? Waarom? Ik doe mijn mond open.
“James?” aarzel ik. James kijkt me bezorgt aan, ik voel nog een traan die over mijn wang rolt.
De jongen knikte. “Ja, Lily dat ben ik,” James pakt langzaam mijn hand. “Lily, wat is er?”
“Oh James,” verzucht ik. “James het spijt me, je had gelijk.” Ik val bij James in zijn armen, huilend, boos. “Je had gewoon gelijk,” stamel ik.