Fanfiction Challenge September/Oktober [De Uitslag!]

**Shirley** · Geplaatst: Do Sep 20, 2007 18:19

Fanfiction Challenge September/Oktober.

Hallo iedereen!

Omdat Fleur op het moment nogal druk is heeft Idril mij gevraagd om de Challenge deze keer over te nemen. Dus hier is hij dan, wat later als de planning was, maar toch.

En dan nu het nieuwe thema:

Wisseldrank.

Het thema spreekt denk ik wel voor zich. Je schrijft een verhaal over een persoon die wisseldrank gebruikt. Wie het is mag je zelf beslissen. Je kunt dus beschrijven in wie deze persoon wil veranderen, en wat de reden daarvoor is, hoe het afloopt, of het zin heeft gehad, en ga zo door. Verder kun je dus allerlei kanten op, welk persoon de wisseldrank gebruikt en waarom, maakt allemaal niets uit.
Let wel op dat er geen spoilers in je verhaal staan. Ik benadruk het nog maar even omdat verhalen met spoilers echt niet geplaatst mogen worden!

Natuurlijk zijn er weer wat regeltjes:

De challenge begint op 20 september en je hebt tot 15 oktober de tijd om je verhaal in te leveren. Hierna kunnen we beginnen met stemmen.

Als je nog vragen of opmerkingen hebt mag je mij natuurlijk altijd een PB sturen! En ook de inzendingen stuur je natuurlijk naar mij via PB.

Ik wens iedereen heel veel succes!

xXx Shirley

Inzendingen:

1. Vriend of vriendloos
2. Karma
3. Bijna Raak
4. Een Onverwachte Zoen
5. Noodlot
6. Feest van Verwarring
7. Zoete wraak

**Shirley** · Geplaatst: Ma Sep 24, 2007 23:09

Vriend of Vriendloos

Loena zat dromerig vooruit te staren in de leerlingenkamer van Ravenklauw. Voor haar hing een schilderij van Rowena Ravenklauw, een van de oprichters van Zweinstein. Onder haar schilderij staat de lijfspreuk van Ravenklauw: Wijsheid zonder grens is ieders liefste wens. De kleuren van Ravenklauw waren ook mooi uitgebeeld in de leerlingenkamer. Het blauw en brons kwam overal naar voren, van de vloer tot aan het plafon. Een aantal klasgenoten van Loena kwamen de trap af vanuit de slaapkamers. De derde jaars leerlingen hadden die ochtend Verweer tegen de Zwarte Kunsten van professor Dolleman. De klasgenoten negeerde allemaal Loena, zoals ze altijd deden. Zo af en toe voelde Loena zich echt eenzaam, maar ze had altijd wat te lezen. Haar vader was namelijk de redacteur van het blad “De Kibbelaar”, waar altijd interessante verhalen in stonden, vond Loena, ook al zeiden de andere dat het allemaal onzin is.

Op weg naar het lokaal Verweer tegen de Zwarte Kunsten zag ze opeens een groepje vierde jaars lopen, gezellig met elkaar pratend. Loena voelde zich een beetje hol van binnen, zij had helemaal geen vrienden, meestal vond ze dat niet erg, maar nu voelde dat heel leeg aan. Ze voelde een prik in haar wijsvinger. Vast een kabouter, hoopte Loena, want kabouter speeksel is heel heilzaam. Toen ze ging zitten in het klaslokaal voelde ze weer alleen. Niemand ging naast haar zitten. Ze probeerde de gedachte te verdrijven, maar dat lukte niet. Ze had al drie jaar lang zonder vrienden goed uitgehouden, dus waarom niet nog drie jaar. Maar Loena dacht steeds aan hoe het zou zijn om vrienden te hebben.

Twee maanden later zat Loena in de meiden toilet waar een spook genaamd Jammerende Jenny rond spookte. Het was een ideale plek om geheime dingen te doen die veel ruimte in beslag namen, want niemand kwam hier. Voor haar stond een kleine ketel met een stroperige toverdrank er in. Ze haalde een haar uit haar zak. Ze had het haar van een meisje van haar afdeling gepakt. Ze had er wel voor gezorgd dat ze opgesloten in een kast zat en dat Loena haar kleren had, zodat ze die kon aantrekken zodra ze de Wisseldrank op had. Ze deed het haar in de toverdrank die in een blauwe kleur veranderen. Ze deed wat in een beker en dronk het op.

Cho Chang liep uit de toilet en ging richting de Grote Zaal, vanavond was namelijk de Kerstbal van het Toverschool Tournooi. Toen ze in de hal kwam keek ze ongemakkelijk om zich heen, alsof ze niet wist waar ze heen moest.
“Hé, Cho, hier ben ik” zei een stem achter haar en ze voelde een hand op haar schouder. Ze draaide zich om en zag een knappe jongen. Ze wist dat het Carlo Kannewasser was, één van de twee Kampioenen van Zweinstein.
“Eh, hallo daar, ik zoek mijn danspartner voor vanavond, weet jij waar ik hem kan vinden?” vroeg Cho.
“Voel je je nog wel lekker Cho? Je klinkt zo zweverig vanavond, en ik ben je danspartner, weet je dat niet meer?” zei Carlo met een zeer verbaasde en bezorgde blik.
“Oh, eh, ik eh, ik was dat, eh, ik was dat even vergeten, kwam waarschijnlijk door de Knarkloppertjes” zei Loena onzeker, ze vreesde nu het ergste, als Carlo inderdaad haar danspartner was, betekende dat ze de avond moest openen met de andere kampioenen.
Carlo, nog steeds achterdochtig, ging samen met Loena de Grote Zaal binnen en ging vooraan zitten, bij de andere kampioenen en hun partners. Loena voelde dat iedereen naar haar staarde en aandacht voor haar had, het voelde enerzijds goed, maar anderzijds toch ook weer niet, als kon ze dat niet echt goed beschrijven.
Gelukkig had Loena zich al voorbereid op het maaltijd en een flacon met Wisseldrank meegenomen, zodat ze niet opeens halverwege de avond zou terug veranderde in haar zelf.

Na het eten, waar Loena veel aandacht kreeg en met veel leerlingen en leraren praatte, kwam toch het moment daar dat ze moest gaan dansen, iets waar Loena eigenlijk niet goed in was, omdat ze nog nooit iemand had om mee te dansen. Carlo pakte haar hand vast en begeleidde haar naar het midden van de Grote Zaal, waar de tafels naar de zijkant waren getoverd. De vier Kampioenen en hun partners stonden klaar om te dansen toen de muziek begon. Loena kreeg niet veel mee van het dansen, alleen dat ze voelde dat iedereen naar haar staarde, dat ze zo snel mogelijk weg wou en dat ze absoluut niet kon dansen. Het leek een eeuwigheid te duren voordat de muziek stopte. Loena probeerde weg te gaan, maar Carlo pakte haar arm stevig vast.
“We zijn nog niet klaar hoor, de avond is nog jong” zei hij en begon te dansen toen de muziek weer begon. Tot haar opluchting begonnen nu ook andere leerlingen en leraren te dansen. Als snel danste de hele zaal er op los. Toen de muziek weer ophield zei Loena snel dat ze even naar de WC moest. Ze liep zo snel als ze kon de Grote Zaal uit, weg van Carlo, weg van het dansen.

Toen ze in de hal was stopte ze even, ze moest even denken waar ze was, toen ze dat weer wist liep ze verder richting de leerlingenkamer van Ravenklauw. Onderweg kwam ze langs de kast waar ze de echte Cho Chang had opgesloten. Ze deed de kleren van Cho uit en legde die naast de nog bewusteloze Cho. Toen ze in de leerlingenkamer was keek ze naar het schilderij van Ravenklauw met haar lijfspreuk eronder: Wijsheid zonder grens is ieders liefste wens. Wat ze vanavond had gedaan was absoluut geen wijsheid, dit had ze nooit mogen doen, nu wist ze dat ze veel gelukkiger was zonder vrienden dan met.

Het was ondertussen alweer juni en de laatste Opdracht van het Toverschool Tournooi zat er aan te komen. In Loena's gedachte knaagde de Vergevenisloppertjes nog steeds aan de gedachte van het Kerstbal en Carlo. Ze moest toch een keer vertellen wat er echt was gebeurt die avond.

Op de ochtend van de Derde Opdracht was ze al vroeg in de Grote Zaal en zag Carlo alleen zitten aan de Huffelpuf tafel. Loena liep naar hem toe.
“Hallo daar, vind je het erg als ik naast je komt zitten?” vroeg ze zweverig.
“Nee hoor, je mag gewoon gaan zitten, er is plek genoeg hier” zei Carlo beleeft en ging verder met het ontbijt.
“Kijk uit, daar zweeft een Knarkloppertje” zei Loena snel en geschrokken.
“En wat?” vroeg Carlo zeer verbaast.
“Een Knarkloppertje, ze zijn onzichtbaar en die vliegen in je oor naar binnen en maken je suizelig” ze Loena doodgewoon.
“Oké, dan” zei Carlo sarcastisch en negeerde haar en ging weer verder met het ontbijt.
“Ik moet je nog wat anders vertellen” zei Loena en Carlo keek op.
“Ik heb met tijdens de Kerstbal met je gedanst”, Carlo keek nu erg vreemd en stikte zowat in zijn boterham, “ik had Wisseldrank op, ik wou weten hoe het voelde om vrienden en bekend te zijn, maar het was eigenlijk niks voor mij, daarom ging ik zo snel weg. Het spijt me dat ik het heb gedaan, nou ik moet weer gaan, ik wil meer ontdekken over de Kreukelhoornige Snottifant, nou doei” zei ze en ze stond op en huppelde weg nog voordat Carlo iets kon zeggen en bleef haar zeer verbaast na staren voordat hij weer verder ging met zijn ontbijt, waarschijnlijk denkend dat hij het allemaal gedroomd of bedacht had.

Toen Loena in de leerlingenkamer kwam zag ze Cho en haar vriendinnen zitten en ging achter haar zitten. Ze hoorde dat ze een beetje overstuur was. Ze had het over Carlo, die sinds de Kerstbal, waarvan ze overigens niets meer van kon herinneren, erg vreemd tegenover haar gedroeg. Ze zei dat ze wou wat er toen was gebeurt.
“Je zult daar nooit achterkomen hoor, de Knarkloppertjes hebben je hersenen te veel aangetast blijkbaar.” zei Loena zomaar uit het niets tegen Cho. Cho keek om en keer haar aan met een zeer verbaasd gezicht, “Waar heb jij het nou over, wat zijn Knarkloppertjes nou weer, die bestaan helemaal niet, ik ben gewoon vergeten wat er is gebeurt die avond” zei Cho vuil tegen haar.
“Echt niet, je bent het niet vergeten” zei Loena en ze liep een beetje boos weg. Ze ging naar haar slaapkamer en ging op haar bed liggen. Ze wou dat ze nooit de Wisseldrank had gebruikt, had ze maar nooit willen weten hoe het voelt om vrienden te hebben. Ze zou nooit meer vrienden kunnen worden met Carlo, dat wist ze zeker, maar nu Cho vuil tegen haar deed kon ze het wel vergeten, zij was de populairste meisje van de afdeling, nu zou iedereen haar voorgoed negeren.
Ze ging op haar rug liggen en staarde naar het plafon, eigenlijk wou ze niet naar de Derde Opdracht gaan, vanwege Carlo, maar ze wou ook niet het grote spektakel missen. Die avond ging ze toch naar het zwerkbalstadion, om Harry Potter aan te moedigen aan, de andere Kampioen van Zweinstein. En toen Harry en Carlo uit het doolhof kwamen, bleek dat Carlo was vermoord, volgens het schoolhoofd door Jeweetwel, maar het Ministerie ontkende dat, maar Loena wist zeker dat Perkamentus gelijk had en steunde hem, net als Harry Potter, die het allemaal had zien gebeuren. Ondanks Loena's afkeer tegen vrienden na de ervaring met de Wisseldrank, zou ze vier hele goede vrienden krijgen in de strijd tegen Jeweetwel.

**Shirley** · Geplaatst: Vr Sep 28, 2007 0:01

Karma

Een schril belgeluid ging door het kasteel en brak de stilte die overal heerste, enkel gestoord door de professoren, die hun leerlingen probeerden wat bij te brengen. Onmiddellijk openden langs alle kanten deuren en liep de gang vol met leerlingen, hongerig op weg naar de eetzaal om te lunchen. In zijn haast om het klaslokaal van Professor Kist te verlaten en eindelijk verlost te zijn van het eindeloze geneuzel van het parelwitte spook, propte een Huffelpuf uit het zevende jaar zijn boek van Geschiedenis van de Magie in zijn overvolle tas, zodat zijn boek van Toverdranken eruit viel toen hij de tas met een grote zwaai over zijn schouder hing. Gehaast als hij was, merkte de Huffelpuffer niet dat hij zijn boek verloren was, en volgde als laatste zijn klasgenoten door de deur naar buiten.
“He, jongeman, je vergeet je boek!” riep een ronddwalend spook hem nog na, maar de jongen hoorde haar hese stem niet, en liep de deur door, uit het zicht. Het spook zuchtte en raapte het boek op van de vloer. Ze kon zich niet herinneren wanneer de laatste keer was dat ze nog een boek had vastgehad, laat staan gelezen. Ze was dan ook reeds 456 jaar dood…
Ze gleed door de verlaten banken van het lokaal, en ging zitten op een bank die in het zonlicht stond. 500 Jaar geleden zou het zonlicht met haar haar gespeeld hebben, en het een gouden glans gegeven hebben, die prachtig zou passen bij haar blauwe ogen, zo was haar talloze keren verteld, maar nu was alles aan haar glanzend zilver, van haar haar dat in een elegante knot opgestoken was, tot haar sierlijke voeten, waar een paar delicate, maar niet echt comfortabele schoenen aan zaten. Nooit meer zou het zonlicht haar een gouden glans geven. Het scheen nu door haar heen en wierp zijn warmte en licht op het lesboek, en niet op haar.
Ze bladerde door naar de pagina die ze ontelbare keren had gelezen, de eerste honderd jaar dat ze dood was, maar die ze al zo lang niet meer bekeken had, omdat het zulke sterke herinneringen opriep.

Wisseldrank is een zeer handige, maar ook gevaarlijke drank. Het laat de drinker toe om de vorm van een ander aan te nemen, voor een beperkte tijd. Ze werd per toeval ontdekt in de 16de eeuw, door Anthony Torval.

Wisseldrank is een bijzonder moeilijk te brouwen drank, en de kleinste fout bij de bereiding kan zeer vergaande gevolgen hebben. Bovendien is het innemen van deze drank alles behalve aangenaam. De transformatie is in tegenstelling tot spreuktransformaties, niet pijnloos.

Daaronder stond uitgebreid geschreven hoe de drank gebrouwen moest worden. Telkens als ze dat deel las, moest ze onwillekeurig denken wat een wonder het was dat Anthony net alles goed gedaan had, terwijl hij eigenlijk niet eens een toverdrank probeerde te brouwen.

Ze legde het boek neer op bank en sloot haar ogen. Denken aan Anthony viel haar na bijna 500 jaar nog steeds zwaar. Spoken zijn niet in staat te huilen, maar als dat wel zo zou geweest zijn, zouden de tranen nu over haar wangen stromen. Het was allemaal zo lang geleden, en toch leek het als de dag van gisteren…

“Anthony! Wat doe je? Anthony!”
De lach van een vrouw weerklonk door de schuur en vulde de ruimte, alsof het iets vast, materieels was. Op de vliering, tussen de stapels hooi, greep een jonge knecht de lachend vrouw vast bij haar middel en samen vielen ze in het zachte gedroogde gras. Ze schaterde het uit, en hij drukte een lange kus op haar lippen. Hij speelde met zijn vingers in haar haar en keek haar liefelijke gezichtje aan.
“Ik hou van je, Katie,” fluisterde hij, en kuste haar nog eens. “Ga met me mee, ver hier vandaan, waar we vrij kunnen zijn, voor altijd.”
De vrolijkheid die in haar ogen had gelegen, verdween en Katharina Von Leieren ging rechtop zitten, waarbij ze Anthony, die zoveel meer voor haar betekende dan enkel haar bediende, van zich afduwde.
“Anthony…” fluisterde ze zacht, en keek om naar haar minnaar die nog neerlag in het hooi. “Je weet dat het niet kan… Ik kan niet… Ik zou niet kunnen… Hij zou het nooit toelaten! Hij zou ons achtervolgen tot het einde der wereld en niet rusten voor hij ons beiden omgebracht heeft.”
Haar stem klonk gesmoord, smekend om begrip. Anthony’s gezicht werd strakker, donkerder, en hij beangstigde haar een beetje, ook al wist ze dat hij haar nooit zou kwetsen.
“En als hij weg zou zijn? Zou je dan je trots kunnen overwinnen, en je aan een simpele knecht kunnen geven? Een doodgewone, minderwaardige, halfbloed bediende?”
Zijn stem klonk hard en verbitterd, en Katharina besefte meer dan ooit hoe verschrikkelijk het was voor hem om elke dag opnieuw zijn trots in te slikken. Ze nam zijn gezicht in haar handen en bracht haar gezicht vlak voor het zijne, terwijl ze sprak: “Ik hou van je, met heel m’n hart en ik ben duizend maal liever de jouwe dan die van die blaaskaak met al zijn geld. Maar ik ben met hem getrouwd, omdat dat de wens van mijn vader was, en ik kan hem niet zomaar verlaten.”
“Tegen de tijd dat hij door heeft dat we weg zijn, kunnen we al lang het land uit zijn. Toe, Katie, denk erover.”

Ze schrokken beiden op, toen een luid gehinnik en het flapperen van vleugels te horen was vanuit het binnenplein, gevolgd door een zware mannenstem.
“Anthony! Waar zit je, luie vlegel?”
“Oh hemel!” Katharina schrok op. “Hij is al thuis!” Met een kleine plop verdween ze, ongetwijfeld naar haar kamer om zich snel op te knappen.
Anthony zuchtte, en klauterde snel de ladder af, om zijn meester van zijn Terzieler te helpen.
“Nou, jij nam ook je tijd,” gromde Bertrand, en gooide de teugels van Shadow in de handen van zijn knecht. “Zorg dat ze geen koud vat, het was fris daarboven,” voegde hij er nog onvriendelijk aan toe.
Hij marcheerde naar de voordeur, zijn rijzweep nog in de hand. Hij bleef halverwege echter staan, snoof eens diep en snauwde toen naar Anthony: “En als dat gedaan is, ruim dan de ketel in de drankjeskamer op. De gaasvliegjes hebben te lang op gestaan. Volgende keer wordt het van je loon afgetrokken, begrepen? Ik tolereer geen slordigheden!”
Anthony verroerde zich niet, en slikte de commentaar gelaten, ook al was het zijn meester zelf geweest die de ketel daar had gezet, en de bedienden had verboden eraan te komen, zoals altijd als hij toverdranken maakte. Hij vertrouwde alleen zichzelf bij het brouwen van toverdranken.
Toen Bertrand naar binnen verdwenen was, waar het nu aan Katharina was om het hem naar zijn zin te maken, leidde Anthony Shadow naar de stal, waar hij haar roskamde. Hij had geluk dat hij terzielers kon zien, hij had geen idee hoe hij het klusje anders zou klaren.

Hij zuchtte, en keek in de grote, glanzende, zwarte ogen van de terzieler.
“Als hij er niet was, zou het leven zoveel mooier zijn. Katharina zou eindelijk de mijne kunnen zijn, en we zouden vrij zijn. Eindelijk vrij en gelukkig. Alleen zij en ik.”
De harde , verbitterde uitdrukking viel weer over zijn gezicht en hij schopte gefrustreerd tegen de houten wand van de stal, alvorens hij een warm deken over Shadow legde, zodat ze geen kou zou vatten.
Hij verliet de stal en liep de toverdrankenkamer in, waar de ketel met gaasvliegjes nu al een maand op het vuur stond, terwijl het eigenlijk slechts drie weken moest opstaan. De laatste dagen was de stank bijna niet te harden geweest, maar niemand van het personeel had het gewaagd iets te zeggen tegen hun meester, uit angst voor zijn toorn.
Met dichtgeknepen neus, haalde hij de ketel van het vuur. Die zou niet meer bruikbaar zijn, bedacht hij. Iedereen die daar van drinkt, valt steendood neer.
Een gedachte nestelde zich ongevraagd in zijn hoofd. Een heerlijke gedachte. Wat als zijn meester per ongeluk wat gif in zijn thee kreeg? Niets zou Katharina dan nog tegenhouden bij hem te zijn. Ze zouden hun gelukkige einde krijgen.
De gedachte aan Katharina, deed hem zijn geweten vergeten. Hij keek rond zich, maar er was niemand in de buurt. Er was natuurlijk altijd de kans dat de gaasvliegjes alleen hem enkel ziek zouden maken, maar niet zouden doden. Nee, hij moest zeker zijn.
Hij liep naar de ingrediëntenkast, die op slot zat, greep een steen en brak het slot. Hij greep op goed gelukt een hoop van de rare dingen die op de schappen stonden. Hij was, in tegenstelling tot zijn meester, nooit naar de tovenaarsschool gegaan, en had geen idee wat deze dingen deden, maar hij had vaak genoeg gehoord van zijn meester dat hij uit deze kast moest blijven, omdat hier de gevaarlijke ingrediënten stonden. Als hij er maar genoeg bij elkaar gooide, zouden ze vast flink wat schade aanrichten.
Hij bekeek het resultaat, terwijl hij met zijn hand het zweet van zijn voorhoofd wiste. Een paar druppels vielen in de ketel, maar hij trok het zich niet aan. Het was een dikke, modderige soep. Hij beet even op zijn lip. Geen kans dat zijn meester dit zou verwarren voor thee. Maar misschien kon hij het genoeg verdunnen…
Hij zette thee, en schonk een kopje in. Met een lepeltje schepte hij wat gif op en roerde het in de thee. Het grootste deel loste op, en de rest bleef op de bodem liggen, waar het niet te onderscheiden was van de theeblaadjes.
“Anthony!” klonk het van boven, net toen het kopje thee klaar was, “Waar blijft de thee?!”
Met een stoïcijns gezicht, bracht Anthony het kopje naar boven en gaf het aan zijn meester. Hij verliet onmiddellijk de kamer, met een opgelucht gevoel. Zo meteen zou alles in orde zijn.

Katharina was even gaan neerliggen, want ze had hoofdpijn, had ze hem gezegd. Zo zag ze niets van het schouwspel dat te zien was, toen Bertrand de thee in een keer naar binnen goot. Hij klapte onmiddellijk dubbel van de pijn, viel kermend op de vloer en het volgende moment lag er een perfecte kloon van Anthony op het tapijt voor de haard. Verward krabbelde Bertrand overeind, en schrok toen hij in de spiegel keek en Anthony terug zag kijken. Veel tijd om zich te verbazen over zijn transformatie kreeg hij echter niet, want het volgende moment opende de deur en kwam Katharina naar binnen.
“Anthony!” riep ze blij uit, liep snel naar hem toe, en kuste hem passioneel op de mond. Bertrand staarde haar verbijsterd aan. Waarom kuste Katharina Anthony?
“Ik heb nagedacht, en ja, Anthony. Ja, ik ga met je mee, weg van hier, weg van Bertrand. Ik hou van jou met heel m’n hart.”
Katharina verwachte dat Anthony blij zou zijn, maar hoe meer ze sprak, hoe bozer hij keek en nu staarde hij haar woedend aan.
“Jij vuile hoer!” schreeuwde hij en nog voor ze hem verbijsterd kon vragen wat er scheelde, had hij de zware kandelaar van de kast genomen. Het laatste dat ze zag, was een flits van goud, toen het zware metaal haar schedel kraakte. Het laatste was ze voelde was onvoorstelbare pijn, want het was de man waarvan ze hield, die de kandelaar vasthield.

Het was haar liefde voor Anthony en de pijn van zijn verraad die haar aan de aarde had gebonden. Toen ze besefte dat het niet Anthony was die haar van haar leven beroofd had, was het reeds te laat. Ze was gedoemd om voor eeuwig een spook te blijven.
Anthony was er niet in geslaagd met de dood van Katharina om te gaan, en pleegde een paar jaar daarna zelfmoord. Zo werden ze voor eeuwig gescheiden.
Katharina schrok toen ze een hand op haar schouder voelde. Professor Kist zweefde naast haar.
“Lief kind, het is niet goed voor je om dit boek te lezen. Laat het gaan.”
Ze knikte verdrietig, en liet zich door het oude spook meevoeren, weg van het toverdrankenboek, weg van de herinneringen.

**Shirley** · Geplaatst: Za Sep 29, 2007 0:09

Bijna Raak

“Geef het maar op, Gaffel, je zal nooit die slaapkamer binnenkomen, geloof me nou!” klonk het vermoeid vanuit de kleine badkamer, die de jongens met elkaar deelden.
James zuchtte diep en liep gefrustreerd rondjes door de gezellige, ronde slaapkamer.
“Wáárom kan het niet?! Er moet toch een manier zijn om daar binnen te komen!”
Sirius Zwarts stak zijn hoofd om de hoek van de badkamer en grijnsde. “Je moet ze bij jou zien te krijgen, maat!”
James leek hem niet te horen. “De onzichtbaarheidsmantel werkt niet,” begon hij op te sommen, “vliegen is geen optie, te opvallend.”
Toen kwam Sirius de badkamer uit in zijn pyjama, hij vouwde zijn benen onder zich in kleermakerszit en ging op zijn hemelbed zitten. Hij keek zijn vriend schattend aan.
“Er is natuurlijk wel een manier!”
James stopte met ijsberen en keek Sirius geïnteresseerd aan. “Welke dan?”
“Het zal niet makkelijk zijn…” waarschuwde Sirius hem.
“Sluipvoet, VERTEL!” zei James dwingend.
“Wisseldrank, Gaffel.”
James liet zich met een brede grijns neervallen op zijn eigen bed, dat luid piepend protesteerde.
”Jep, dat is de oplossing!”
Sirius schudde zijn hoofd, hij zag dat James met zijn hoofd al op de meisjesslaapzaal was.

De weken die volgden stonden voor James en Sirius in het teken van Wisseldrank. Vandaag zou Sirius de nodige ingrediënten stelen uit Slakhoorns voorraadkast. Dat was niet iets om echt zenuwachtig over te worden; dat deden ze wel vaker. Ze hadden besloten de ingrediënten één voor één te stelen, zodat het niet zo op zou vallen, en vandaag was het de beurt aan geraspte boomslanghuid.
Die middag, net voor Toverdranken, zaten de vrienden te lunchen. Remus en Peter wisten nog van niets maar Sirius en James hadden besloten om ze vandaag in te lichten. Er was echter nog een klein probleempje; er moest nog een haar geregeld worden van een Griffoendor meisje en dat mocht vooral niet Lily zijn, want dan was James’ missie alsnog zinloos.
Toen James was gaan zitten aan de grote, houten tafel, trok hij wat schalen eten naar zich toe. Sirius was naast hem gaan zitten en Peter en Remus aan de overkant. Ze wachtten zorgvuldig tot het wat rustiger werd in de eetzaal en keken elkaar toen aan.
“Remus, Peter, hebben jullie er wel eens over nagedacht hoe het zou zijn als we de meisjesslaapzaal in konden?” begon Sirius op zachte toon.
Remus snoof. “Dat wil ik meemaken!”
“Dat kan…” ging James, ook op fluistertoon, verder. Remus en Peter bogen zich lichtelijk onder de indruk naar voren, terwijl Sirius alles uitlegde.
“Maar wie wil je dan worden?”
James zuchtte. “Dat is nog een van de problemen. Ik weet het nog niet, het liefst iemand die Lily wel aardig vindt en op haar slaapzaal ligt, maar ook weer niet te goed, anders valt het op!”
“Is er niet zo’n onopvallend meisje, kom hoe heet ze,… niet lelijk…” Remus fronste denkend zijn wenkbrauwen.
“Eline Huisman,” zei Sirius meteen. Remus knikte, die had hij bedoeld.
Sirius was wel eens met haar uitgeweest, maar ja, met wie niet eigenlijk?
“Die wordt het dan. Precies goed, niet opvallend en Lily mag haar.” James grijnsde tevreden.
“Hoe-hoe ga je een haar van haar krijgen?” Het was het eerste dat Peter er over zei, maar hij had wel een goed punt. Ze keken hem allemaal aan.
“Och,” begon Sirius op zijn gebruikelijke, zelfverzekerde toon, “dat moet toch niet echt het probleem zijn he! Laat mij dat maar even regelen.”

Zo gezegd, zo gedaan, dat weekend had Sirius een date met de beduusde Eline, met als gevolg dat alle Griffoendor meisjes stikjaloers waren op het verlegen meisje.
Een week, een date en een haar van Eline later, was de wisseldrank zover om afgewerkt te worden.
Ze hadden besloten om hem te maken in het Krijsende Krot. Iedereen dacht dat het er spookte en niemand kende de geheime ingang. Remus’ probleempje duurde nog lang genoeg om de drank ongestoord te maken.
Die avond stonden ze met zijn allen om de ketel met de pruttelende toverdrank heen. Remus bekeek het kritisch.
“Je moet er toch wat voor over hebben om op die meisjesslaapzaal te komen, he…”
“Remus, weet jij dat ze daar ook een badkamer hebben waar ik straks ongestoord in kan?” vroeg James, die zijn enthousiasme nauwelijks kon verhullen.
Remus schudde lachend zijn hoofd. “Je snapt wel dat als je betrapt wordt, dat je dan echt een probleem hebt?”
James grijnsde nu breed. “Dat, lieve vrienden, is het dubbel en dwars waard!”
“Twee Elines is te opvallend…” zei Sirius afgunstig en hij vertrok om de echte Eline tijdelijk uit te schakelen.

De afgelopen tijd had James meer tijd doorgebracht met Eline dan ooit daarvoor en het had hem dan ook heel wat dodelijke blikken van Lily opgeleverd. Nou was hij haar niets verschuldigd, ze hadden immers niet echt verkering, maar iedereen wist dat ze voor elkaar gemaakt waren (misschien met uitzondering van Lily zelf).
Het had James duidelijk goed gedaan, dat Lily stikjaloers was op die arme Eline. Het meisje was de afgelopen tijd duidelijk zelfverzekerder geworden, eerst uit met Sirius en toen al die aandacht van James. Wat James’ geweten weer enigszins suste. Hij lette goed op haar gewoontes en gebaartjes en kwam erachter dat het een hele aardige meid was. Hij nam zich dan ook voor om het goed te maken, ze zou immers een hele avond opgesloten moeten worden…
Het enige nadeel was, dat Lily Eline nu niet meer aankeek, wat niet zo handig was als James zich voor zou doen als haar.

James keek op zijn horloge; het was half acht. ‘Het wordt tijd dat ik Eline wordt!’ Het was duidelijk, hij kon niet wachten. Hij gooide Elines haar in de ketel en zag het drankje licht roze kleuren, als een milkshake. Het zag er al met al niet onsmakelijk uit. Sirius had die ochtend een meisjesgewaad bij de wasserij weggehaald en andere artikelen die meisjes zoal nodig hebben.

James vulde een beker met de wisseldrank en nam een flinke slok. Het smaakte niet vies en snel dronk hij de beker leeg. De anderen keken ademloos en lichtelijk geamuseerd toe hoe hun vriend langzaam maar zeker veranderde in Eline Huisman, een 15 jarig meisje.
Natuurlijk betekende het ook dat James allerlei rondingen kreeg. Na de transformatie staarde hij dan ook gebiologeerd naar zijn eigen boezem, waarop de anderen in lachen uitbarstten.
James keek alsof iemand net een flinke sorbet voor zijn neus had gezet en voorzichtig voelde hij eraan. Snel trok hij zijn handen weer terug, het voelde, vreemd genoeg, alsof hij Eline betastte en niet zichzelf. Hij vond het een leuke meid, maar dat ging hem te ver.
Hij vulde twee flesjes wisseldrank zodat hij nog drie uurtjes door kon en besloot zich toen maar om te kleden.
Dat was een feest op zich, James voelde zich totaal onbekend met zijn nieuwe vrouwenlichaam en was onhandig bezig met allerlei sluitingen. Remus en Peter rolden over de vloer van het lachen toen ze James zagen klunzen met zijn nieuwe en gelukkig tijdelijke lichaam.
Toen alles dan uiteindelijk op zijn plaats zat, kwam Sirius net terug van zijn missie. Hij staarde zijn vriend aan en lachte hardop.
“Je ziet eruit om op te eten!” gierde hij, “Mag ik even?” vroeg hij toen begerig met een blik op James’ boezem, deze kreeg met de minuut meer begrip voor meisjes en nam zich voor om zich nooit meer zo schofterig te gedragen.
“Maak dat je wegkomt!” dreigde hij zijn maat dan ook, alsof hij Elines eer hoog diende te houden.

Wat onwennig vertrok hij toen uiteindelijk richting het kasteel. Terwijl hij naar de leerlingenkamer liep, wende hij langzaam aan het meisjeslichaam, al kreeg hij zowat een hartverzakking toen een wat brutale Huffelpuf hem (of eigenlijk, haar) iets vulgairs nariep in het voorbijgaan. ‘Die meiden hebben het echt niet makkelijk,’ dacht hij benepen, terwijl hij zich concentreerde op zijn manier van lopen, het mocht natuurlijk wel een beetje vrouwelijk zijn. Hij voelde toch wat zenuwen door hem heen gaan, toen hij de leerlingenkamer naderde. Met een voor hem vreemde stem, zei hij het wachtwoord en klom zo elegant mogelijk door het portretgat. Aan de andere kant leek het hem verstandig om niet meteen naar boven te rennen, hoewel hij zich erg moest inhouden. Dat moest er wel raar uitzien, mocht hij dat doen.
Hij ging in een fauteuil bij het raam zitten waar verder niemand zat, het leek hem het meest veilig om met zo min mogelijk leerlingen te praten. Voorzichtig voelde hij in zijn gewaad of de reserve flesjes er nog zaten en net toen hij wilde zuchten omdat ze er veilig en wel zaten, ging er iemand naast hem zitten. Lily…
James slikte eens en keek Lily schuchter aan, zoals hij dacht dat Eline dat in het echt ook zou doen.
Lily torende hoog boven hem uit. “Jij en ik moeten maar eens praten denk ik,” zei ze ferm terwijl ze in de stoel naast hem ging zitten. James verschoof ongemakkelijk op zijn stoel en durfde haar niet aan te kijken.
“Oké,” piepte hij. Even keek ze hem raar aan, maar toen kreeg ze weer die geërgerde blik.
“Wat heb jij met James Potter?” vroeg ze op de vrouw af. James, die deze rechtstreekse vraag niet verwacht had, schoot in een hoestbui om tijd te rekken. Stiekem voelde hij zich erg gevleid, Lily was duidelijk jaloers.
Hij dacht razendsnel na over het antwoord en zei toen : “Niets, we vinden elkaar gewoon aardig”, wat in zijn geval ook wel waar was, hij wist dat natuurlijk niet van Eline…
Lily bekeek hem eens goed, alsof ze instinctief aanvoelde dat er iets niet klopte.
James begon zich met de minuut minder op zijn gemak te voelen en besloot het gesprek af te ronden om op zijn oorspronkelijke plan over te stappen; de meisjesslaapkamer!
Hij besloot de stoute schoenen aan te trekken.
“Lily, ik weet best dat jij James leuk vindt, ik zou hem nooit van je afpakken!” Lily verschoot van kleur en James keek haar scherp aan.
Ze wist zich duidelijk geen houding te geven. “Ow oke, ja eeehhh…” stotterde ze tot James’ genoegen.
James greep zijn kans. “Ik ga naar boven, ga je mee?” besloot hij te vragen, en hoewel dit in zijn oren een vreselijk vreemde vraag was, knikte Lily afwezig. James maag maakte een salto, terwijl hij haar subtiel voor liet gaan, omdat hij natuurlijk geen idee had waar de slaapkamer zich bevond.
Met ingehouden adem en een hart dat bonkte in zijn borstkas, volgde hij Lily. Snel nam hij een nog flinke slok wisseldrank en stopte het flesje weg.

Op de slaapkamer aangekomen, begon Lily zich al gauw uit te kleden, alsof dat de gewoonste zaak van de wereld was, wat voor haar ook zo was, uiteraard. James, echter, stond haar schaapachtig aan te kijken en voelde zich lang niet zo happy als hij dacht te zijn. Hij voelde zich een gluurder en een verrader. Lily keek hem bevreemd aan.
“Alles goed, Eline?”
‘Neeee!!’ wilde hij gillen, ‘Het is helemaal niet oké!’ Maar hij knikte enkel mat.
“Ik ga douchen..” deelde Lily hem mee terwijl ze zich verder ontkleedde. Het zweet brak James ondertussen uit, hij was hier duidelijk niet aan toe… Hij kon nog maar één ding denken: ‘Hoe kom ik hier weg?!’ Snel bedacht hij een smoes terwijl Lily haar ondergoed naderde.
“Mijn tas ligt nog beneden!” riep hij opgejaagd
Hij holde de trap af en struikelde onelegant door het portretgat. Hij rende op topsnelheid richting het Krijsende Krot, onderwijl een plan bedenkend.
Daar aangekomen keken zijn vrienden hem verwachtingsvol aan.
“EN?” vroegen ze onmiddelijk. James grijnsde zijn oude, vertrouwde hanige grijns.
“Het was fantastisch!” loog hij vol overgave.

**Shirley**

Een Onverwachte Zoen

Harry, Ron en Hermelien zaten bij het haardvuur in de leerlingenkamer van Griffoendor.
‘Sneep is echt een zak, Harry. Het was heel oneerlijk dat hij de map van je afpakte. Gelukkig weet hij niet dat het je vaders map is.’ Zei Ron.
Harry keek nogal treurig,’Maar ik krijg die map natuurlijk nooit terug van hem en ik moet die map hebben. Hij is van mijn vader geweest, en wat zou Sirius zeggen, als hij wist dat ik hem kwijt was aan Sneep.’
Hermelien keek nogal afkeurend. Het was zijn eigen schuld, dacht ze. Had hij er maar niet mee moeten spelen in de les. Maar ze vond het toch wel erg zielig voor Harry en ze kon het ook niet aan om Ron zo treurig te zien. Misschien had ze wel een idee.
‘Harry, wat als ik de map nou ging terughalen bij Sneep. Nee luister,’ zei ze, toen Harry wilde protesteren,’misschien kan ik hem terugpakken zonder dat hij weet dat ik het ben.’
‘En hoe wilde je dat gaan klaar spelen, Hermelien?’ zei Harry ongelovig.
‘Wisseldrank. In ons 2e jaar is het ook gelukt, toen jij en Ron met Malfidus wilde praten.’ Zei Hermelien.
Ron keek verrukt.
‘Hermelien! Dat is briljant!’ riep hij uit.
Hermelien werd rood, ze pakte snel haar boek weer en begon wat op te zoeken voor haar werkstuk. Ze vroeg zich af waar ze wisseldrank vandaan moest halen, want ze kon geen maand wachten tot het klaar was. Dan had Sneep waarschijnlijk al uitgezocht hoe de map werkte. Toen bedacht ze zich dat ze een ketel had zien pruttelen in het toverdranken lokaal. Misschien kon ze het stiekem pakken. Ze stond op en liep naar het portretgat.
‘Ik ga proberen aan wat wisseldrank te komen.’ zei ze tegen Harry en Ron.
Ze botste bijna tegen Ginny op.
‘Hé, Ginny. Ik dacht dat je les had?’ zei Hermelien.
‘Ja, had ik ook. Maar ik had bezweringen en Luna had haar rictusempra iets te sterk gemaakt. Toen stuurde Banning me naar de ziekenzaal, want ik moest zo hard lachen dat ik buikpijn kreeg.’ zei Ginny, nog steeds een beetje lachend.
‘O, ga maar snel naar binnen dan. Ik zie je misschien zo nog wel. Doei!’ Hermelien liep snel door. Ze wilde niet nog een keer opgehouden worden, anders durfde ze dadelijk niet meer.
Ze liep snel richting het lokaal. De gangen waren altijd zo donker hier, waarom hield Sneep niet van licht? In de verte zag ze het lokaal. Ze hoopte dat Sneep er niet was.
Ze duwde de deur een stukje open en zag niemand. Ze liep snel naar zijn bureau en zag dat er nog wisseldrank in de ketel zat. Snel toverde ze een flesje tevoorschijn en schepte daar wat wisseldrank in. Dit moest genoeg zijn.
‘Mevrouw Griffel, kan ik u ergens mee helpen.’ hoorde ze opeens achter zich. Ze herkende de kille, lijzige stem van Sneep meteen. Ze hoopte maar dat hij het flesje niet zag, ze stopte het snel in haar gewaad.
‘Ehh, ik wilde eigenlijk wat vragen over mijn opstel over de Wisseldrank. Ik ben volgens mij iets vergeten.’ zei ze snel. Dit was het enige dat ze zo snel kon verzinnen.
‘Sorry, u heeft hem nou al ingeleverd. Dus als u wat vergeten bent, betekent dat gewoon puntenaftrek.’ zei Sneep.
Hermelien liep weg, wat was hij toch een engerd, dacht ze. Hij genoot er gewoon van dat zei misschien haar opstel niet goed had geschreven. Ze rende snel terug naar de leerlingenkamer.
‘Harry, Ron! Ik heb het!’ zei ze. Maar het waren niet alleen Harry en Ron die haar aankeken. Ze zag Simon, Ginny, Daan, Belinda en Parvati haar verward aankijken. Ze kreeg het plotseling erg warm.
‘Wat heb je Hermelien?’ vroeg Simon.
‘Ehm, extra huiswerk van Sneep. Want ik had mijn andere huiswerk al af.’ loog Hermelien.
‘O, dan mag je mijn huiswerk wel maken.’ grapte Simon.
Hermelien lachtte zenuwachtig, en liep naar Harry en Ron.
‘Zullen we even naar buiten gaan,’ fluisterde ze.
Een kwartiertje later liepen ze over het terrein.
‘Weet je al in wie je wilt veranderen?’ vroeg Harry. Hij keek nogal schuldbewust.
‘Ik vind het niet erg om te doen hoor Harry, deze keer zal het lekkerder smaken dan de kat van Marlies Bulstronk. Ik denk dat ik in professor Anderling wil veranderen. Sneep heeft nog enig ontzag voor haar en het is niet raar als zij in zijn lokaal komt.’
Ron keek nogal bedachtzaam.
‘Maar Hermelien, wat ga je dan zeggen als je in zijn lokaal staat? Wat zou Anderling daar moeten doen? Bij mij en Harry ging het toen ook al bijna mis.’
‘Ron het zal heus niet misgaan. Ik kan heus wel overtuigend zijn, vind je dat ik niet kan acteren dan?’ zei Hermelien iet wat beledigd.
‘Nou ik heb je nog nooit zien acteren.’ zei Ron.
‘Hou je mond dan maar, het gaat me heus wel lukken. Zo moeilijk kan het toch niet zijn?’ zei Hermelien. Ze probeerde zichzelf meer te overtuigen dan de anderen.
‘Dan ga ik maar eens een haar van professor Anderling proberen te krijgen. Ik zie jullie over een uurtje weer in de leerlingenkamer en dan heb ik hopelijk je map Harry.’ zei Hermelien.
Ze liep de school weer in en ze had meteen geluk. Ze zag professor Anderling, maar ze schreeuwde tegen een jongen die zijn vriend per ongeluk roze had getoverd.
Misschien hoefde ze toch geen haar te pakken, want Anderling gebruikte genoeg speeksel. ‘Wingardium Leviosa’ zei ze. Het speeksel vloog de lucht in en in de wisseldrank. De drank kleurde meteen bordeauxrood. Dit zag er heel wat beter uit dan de mosterdgele drank, die ze eerder een keer gedronken had. Ze wist dat Anderling nooit bij de kerkers was, dus de kust was veilig. Ze liep snel naar een wc, waarvan de deur helemaal beklad was, en goot de drank naar binnen. Langzaam begon ze te veranderen. Ze voelde de drank door heel haar lichaam gaan en ze schoot meteen de lucht in. Ze werd veel langer, en ze voelde haar huid veranderen.
Ze liep het hokje uit en keek even in de spiegel. Ze keek naar haar spiegelbeeld, maar professor Anderling staarde terug, maar er miste iets. Ze had geen bril! Dat ging natuurlijk wel opvallen. Ze wist niet wat ze moest doen, totdat ze een eerstejaars uit Huffelpuff zag lopen en hij had een bril op.
‘Jij daar, jongen, geef me je bril eens!’
‘Maar professor, dan zie ik niks meer.’ sputterde de jongen tegen. Maar hij durfde ook niet te weigeren. Hij gaf haar de bril en Hermelien zette hem op.
‘Je kan hem weer terugvragen bij Hermelien Griffel uit Griffoendor.’ zei Hermelien.
Oké , ze had maar een uurtje, dus ze moest snel zijn. Hermelien liep snel naar het toverdranken lokaal. Ze begon de map te zoeken, totdat ze opeens de deur hoorde opengaan.
‘Minerva? Wat doe jij hier?’zei Sneep.
‘Ah, professor Sneep. Eh, ik bedoel Severus. Ik moest van Albus vragen of je even naar hem toe wilde gaan. Hij wilde je iets vragen over… Harry Potter.’ Zei Hermelien nerveus. Ze hoorde zichzelf praten met de stem van Anderling.
‘Hahahaha, ja vast,’ lachte Sneep. Hermelien schrok, had hij haar door? ‘kom op Minerva, ik weet dat je van spelletjes houd. Maar er is nu niemand, we hoeven niet te liegen.’
Hermelien snapte er niks meer van. Waar had hij het over? Was hij gek geworden. Sneep liep op haar af. Ze onderdrukte de neiging om weg te rennen. Wat was hij van plan. Sneep stond veel te dichtbij naar haar zin. Voordat ze het wist voelde ze zijn lippen op de hare. Of liever gezegd die van professor Anderling. Wat moest ze doen? Ze kon niet meer helder denken.
‘Petrificus Totalus’ krijste ze. Oh nee, ze had een leraar aangevallen. Maar wat moest ze anders doen. Snep en Anderling? Nee dat kon niet waar zijn. ‘Accio map’ riep Hermelien. De map kwam meteen aanvliegen. Snel liep ze weg. Ze voelde dat de wisseldrank uitwerkte, want het strakke knotje van Anderling veranderde in haar eigen wilde krullenbos.
Ze rende snel naar de leerlingenkamer. Ze zag Harry en Ron bij het haardvuur zitten, ze was nog steeds erg gechoqueerd.
‘En heb je de map?’ vroeg Harry.
‘Ja ik heb hem, maar er is iets heel raars gebeurd. Sneep kwam binnen en ik schrok me eerst dood, want hij geloofde mijn smoesje niet. En toen zoende hij me, ehm professor Anderling opeens.’ zei Hermelien. ‘Ik heb hem verstijfd, maar hij ligt daar nu nog. En ik hoop dat ik de goeie map heb Harry. Het was echt verschrikkelijk.’
Ron keek alsof er een aardbeving had plaatsgevonden, toen begon hij te lachen. Hij rolde op de grond van het lachen.
‘Nou als jij het zo grappig vind Ron Wemel, mag je de volgende keer naar hem toe gaan. Mag jij met hem gaan zoenen.’ Zei Hermelien boos.
‘Sorry Hermelien, maar het is ook zo grappig. Blijkbaar kun je wel goed acteren.’ zei Ron.
Wat was hij toch lomp, dacht Hermelien en ze liep naar boven. Ze ging snel naar de badkamer om haar tanden te poetsen, maar dit vergat ze nooit meer.

**Shirley**

Noodlot

Het was een heldere nacht. De sterren straalden en de volle maan scheen neer op het dak van het kasteel. Niets deed ook maar in de verste verte denken aan het tafereel wat zich er nog maar een uur geleden had afgespeeld. Er was iemand vermoord, er waren dooddoeners geweest. Ondanks dit liep er een man naar de poort van Zweinstein. Zijn zilveren baard glinsterde van de tranen, zijn rug was gebogen. Hij wenste niemand te zien, niemand te spreken, behalve hem die hij nu kwijt was. Maar dat kon niet. De man die bereid was geweest voor hem te vechten, zelfs bereid was geweest zijn leven te geven voor het hogere doel was dood.

Hij zelf had het moeten doen. De Avada Kedavra. Natuurlijk was het van tevoren doorsproken. Sterker nog, het hele plan kwam voor het grootste gedeelte van de man zelf. Maar dat maakte de pijn alleen maar erger. De onvoorwaardelijke trouw had bij hem een schuldgevoel opgeroepen waar hij voor de rest van zijn leven last van zou houden. Intens verdrietig liep hij naar zijn kamer. Nooit meer zou iemand zo dicht bij hem kunnen staan, nooit meer zou hij zo’n getalenteerde leraar ontmoeten. Een zeer bijzondere maar eenzame man was hij geweest, Severus Sneep. Bij de waterspuwers die toegang gaven tot de trap naar zijn kantoor aangekomen mompelde hij het wachtwoord.

“Roomtoffees.”

Het liefst zou hij het ter plekke veranderen in Severus Sneep, maar dan zou alle voorzichtigheid en al het toneel voor niks zijn. Zelfs diens dood zou dan tevergeefs zijn geweest, dus moest hij het voor zich houden. Gelukkig was hij daar goed in. Bijna niemand wist welke last hij op zijn schouders droeg. Plotseling hoorde hij iets kraken. Vlug sprak hij een Kameoflagespreuk over zichzelf uit en verstopte zich. Een oudere vrouw, die eveneens huilde, opende de deur van zijn kamer. Haar blik viel op een nieuw schilderij, dat precies leek op de man die zich net gekameofleerd had.

“Oh Albus,” zuchtte ze, “waarom toch?”

Kennelijk niet in staat om naar het portret van de man die zo lang haar steun en toeverlaat was geweest, te kijken, verdween de vrouw weer. De man zuchtte diep. Hij had Minerva in vertrouwen willen nemen, maar om geen enkel risico te nemen wist alleen Severus van zijn plan. Maar die was het, die door zijn toedoen dood was. Die had hij moeten raken met een Vloek des Doods, waardoor hij van de Astronomietoren was afgevallen. Niemand wist wat deze enkele uren daarvoor had moeten doorstaan, al verried de houding van Severus voldoende. Om Minerva hoefde hij zich niet druk te maken. Hij zou haar via zijn portret in de gaten houden en raad geven. Maar nu wou hij nog een keer terugdenken aan de man die hem zo goed had geholpen, de man die een standbeeld verdiende maar nog niet eens met zijn eigen uiterlijk begraven werd. Hij sloot zijn ogen, en alsof het een soort droom was speelden alle gebeurtenissen zich opnieuw voor zijn ogen af.

Hij stond weer op de plek die hij zojuist verlaten had. Zijn kantoor, maar dan aan het begin van het schooljaar, toen alles nog in orde was. Voor hem stond de man waar hij nu om rouwde.

“Hoe gaan we het doen, Albus? De Heer wil je laten vermoorden, maar als deze oorlog gewonnen moet worden is jouw leven meer waard dan het mijne. Je hebt Harry nog zoveel uit te leggen. ”

Geschokt keek Perkamentus hem aan.

“Maar mijn beste Severus, bedoel je dat je, als het erop aankomt, in mijn plaats wil sterven?”

Severus knikte kort.

“Er is geen andere optie. Ik stel voor dat ik een wisseldrank zal brouwen, en dat we blijvend van identiteit wisselen vanaf het moment dat het er naar uitziet dat je dood gepland is.”
“Je hebt gelijk. Maar dan houdt dat meer in dan alleen wisseldrank gebruiken. Ik zal precies moeten weten wat jouw manier van denken is, Voldemort laat zich niet zomaar bedriegen. Ik zal ook jouw toverstaf moeten gebruiken, niks mag erop wijzen dat we van identiteit zijn gewisseld. Maar weet je zeker dat je van identiteit wil wisselen? Je zal waarschijnlijk met mijn uiterlijk en onder mijn naam begraven worden, zonder dat iedereen kennis heeft van hetgeen jij gedaan hebt. Als mede door jouw toedoen Voldemort is verslagen zal ik uiteraard vertellen wat je gedaan hebt, maar er blijft een kans bestaan dat ik het niet overleef.”
“Het kan me niets schelen. Jij hebt mijn leven gered, me uit Azkaban gehouden en me een tweede kans gegeven, waar anderen me zouden hebben vermoord, opgesloten en gedumpt. Het wordt tijd dat ik mijn schuld definitief inlos. Bovendien kan ik niet zomaar in jou veranderen als jij ook nog bestaat. Iedereen zal zich afvragen wat er aan de hand is. Omdat ik dan jou ben, kun jij mijn identiteit aannemen zonder dat er dubbelgangers zijn. En als jouw identiteit dood is, moet je een nieuwe identiteit hebben.”

Perkamentus wilde hem zeggen hoe zeer hij het waardeerde, maar er kwam geen woord uit zijn keel. Severus scheen het te begrijpen en nam het woord opnieuw.

“Ik zal een jaarvoorraad Wisseldrank voor ons beide maken. Die moet, naast een aanzienlijke hoeveelheid nagels of haren van ons, bewaard worden. Je kan immers geen stukjes haar van me gebruiken als we eenmaal elkaars identiteit hebben. Echt, Albus. Ik denk dat dit het enige is wat ik nog wil doen. Ik heb nooit een gelukkig leven gehad.”
“Je wordt wel leraar Verweer tegen de Zwarte Kunsten dit jaar. Is er echt geen andere optie?”

Severus keek opeens chagarijnig.

“Mijn besluit is genomen. Je bewijst me geen goede dienst als je me niet toestaat om mijn schuld in te lossen. Ik wil er niet op terugkomen.”

De herinnering vervaagde. Sinds deze dag hadden ze elkaar haast iedere dag gesproken, gesprekken die vaak zwaar waren. Hij had Severus zelfs moeten vragen hoe hij Voldemort moest zeggen dat hij dood was. Moeten afspreken wat er gebeurde als Severus de opdracht kreeg om Perkamentus te vermoorden. Hij moest zich dan aan de opdracht houden. Het risico dat hij ontmaskerd werd was anders veel te groot. Ook had hij Severus verteld hoe die zich het beste als hem voor kon doen. In een paar weken kon immers veel gebeuren. Een recentere herinnering stond hem ineens levendig voor de geest. Hij wilde de huidige realiteit ontvluchten, dus liet hij zich er gewillig door meeslepen.

Hij stond in de kerkers. Opnieuw stond Severus naast hem, maar dit moment was zo pijnlijk kort geleden dat het hem sneed. Een week geleden was het, dat Severus hem waarschuwde.

“Albus, het kan nu ieder moment zijn. Ik ben degene die de opdracht heeft om jou te vermoorden,
dus jij zal me moeten doden. Dit is het moment dat we definitief als elkaars plaatsvervangers moeten optreden. Hopelijk is het voor jou niet voor eeuwig.”

Lijkbleek keek Perkamentus hem aan. Nooit had hij zich goed gerealiseerd dat hij waarschijnlijk zijn helper zou moeten doden. Een paar tranen gleden vanuit zijn helderblauwe ogen langs zijn gebogen neus in de zilverwitte, lange baard, die hij waarschijnlijk voor lang niet meer zou hebben. Met een brok in de keel namen ze afscheid, ze wisten immers dat het nu iedere seconde gebeurd kon zijn. Hij hield niet van afscheid nemen, maar alleen zo zou Perkamentus er vrede mee kunnen hebben.

“ Ik…” probeerde Perkamentus.
“Sterkte Albus,” zei Severus, duidelijk minder emotioneel.

Ze wisselden hun staf om en pakten beiden wisseldrank. Perkamentus zou in Sneeps kamer blijven, terwijl Sneep op Perkamentus’ kantoor wisseldrank in zou nemen.

Perkamentus dacht even na. Was er sindsdien veel gebeurd? Severus en hij hadden nog de handschriften van elkaar geoefend, steeds per uil overleggend om te voorkomen dat het opviel hoe vaak ze elkaar spraken. De laatste avond had hij hem nog precies geïnstrueerd hoe hij het medaillon kon pakken, wat Harry’s reactie op de necroten kon zijn en hoe hij op Harry moest reageren. De kans was immers reëel dat er iets gepland zou worden als Perkamentus weg was. En een vreemde herinnering van Harry kon de zaak al verpesten. Diens gedachten waren voor Voldemort niet veilig. Het was hem niet kwalijk te nemen,bijna niemand kon tegen hem op. Ook had hij hem gewaarschuwd om direct op weg naar het kasteel de eventueel meegenomen wisseldrank te laten verdwijnen, je wist tenslotte maar nooit.

Perkamentus lag in de Severus’ kantoor op bed. Hij hoorde rumoer. Veel rumoer. Toen werd er op zijn deur geklopt.

“Severus, er zijn dooddoeners in de school.”
“Is het werkelijk, Filius?”

Hij dacht razendsnel na. Dit was het moment. Niemand mocht hen in de weg lopen. Daarom vroeg hij Filius Banning om voor hem uit te gaan. Direct besloop hij hem van achter en sloeg hem, met spijt in het hart, bewusteloos. Niet veel later hoorde hij weer stemmen.

“Professor Sneep, Anderling vraagt of u wil helpen vechten.” Het klonk als Hermelien Griffel.
“Ja, kom snel alstublieft,” zei een tweede stem, afkomstig van Ginny Wemel.
“Ehm… Blijven jullie maar bij professor Banning, dan kom ik direct naar ze toe.”

Haastig liep hij naar de grote zaal en mengde zich in het gevecht. Hij schakelde verschillende dooddoeners uit, maar toen hij zag dat er een aantal de trap naar de Astronomievleugel op vluchtten ging hij er direct achteraan.

“Severus, alsjeblieft.”

Zichzelf verachtend om wat hij moest doen, het plan hatend dat door hem en de man tegenover hem was bedacht, hief hij zijn staf op.

“Avada Kedavra”

Een groene lichtflits kwam uit zijn staf en raakte de man recht in zijn borst. De man tuimelde naar achter, over de reling heen. Even leek het of hij bleef zweven. Toen stortte hij naar beneden.

Direct erna greep hij Draco beet en sleurde hem mee,om hem, naar Severus’ instructies,
af te leveren bij Voldemort.

“De opdracht is volbracht?”
“Jawel, mijn Heer.”

Perkamentus schudde verwonderd zijn hoofd. Hoe had hij zo kalm kunnen blijven? Zo rationeel… Zoals Sneep? Hij wist het niet. Wacht… Hij was weer zichzelf. Wanneer was dat gebeurd? Het kon niet lang geleden zijn. Hij had immers vlak voor hij naar Voldemort ging nog wisseldrank genomen. Ongeveer drie kwartier waren daar verstreken. Zo kwam hij tot de conclusie dat hij misschien net tien minuten zijn eigen uiterlijk weer had. Nog steeds gleden tranen van spijt, verdriet, eenzaamheid en pijn over zijn wangen. Maar hij moest zich aan het plan houden, omwille van de wens van Severus. Omwille van de vrede en het stoppen van Voldemort. Ooit zou hij weer zichzelf mogen zijn, maar voor nu was zijn identiteit dood. Vlug nam hij een slok wisseldrank. Hij nam in gedachten afscheid van het kasteel, denkend aan al zijn trouwe leraren. Hij hoopte dat hij terug kon keren, maar nu moest hij naar Weverseinde, Severus’ thuis.

**Shirley**

Feest van Verwarring

Mededeling
Op 18 oktober zal een groot feest gegeven worden ter ere van het 3 maanden, 5 weken en 2 dagen dood zijn van Jeweetwel! Kruip deze keer in de huid van je medescholieren! Kom en haal een flacon met door onzer aller geliefde Severus Snape gebrouwen wisseldrank.
Veel plezier,
Albus Dumbledore

‘Ah, kom op Harry, het wordt vast leuk!’
‘Toe nou, het is eeuwen geleden dat we een leuk feest hadden.’
‘Doe het anders voor ons, anders voelen wij ons schuldig dat jij alleen op je kamer zit.’
‘Of om Snape te pesten, hoe meer studenten komen, hoe meer toverdrank hij moet brouwen!’

Geërgerd keek Harry naar zijn zogenaamde ‘vrienden’, die nu al een ruim uur bezig waren geweest met hem proberen over te halen.
‘Ik heb gewoon geen zin in een feest, het lijkt wel alsof de hele wereld aan niets anders kan denken dan feesten sinds Voldemort dood is. Misschien vinden jullie dat allemaal geweldig, maar ik zit niet te wachten op een club van zwijmelende meiden die alleen maar naar het feest gaan om mij als toekomstige echtgenoot in de wacht te slepen.’
‘Dat vorige meisje was anders best wel knap’ mijmerde Ron.
‘Dat meisje heeft anders wel tien keer geprobeerd liefdesdrank in mijn boterbier te gooien.’
‘Nou ja, ze is in ieder geval vol motivatie en….’
‘AAARRRGGHHH!!!!!!!’

Één minuut van geschokte stilte later:

‘Maar Harry, begrijp je dan niet dat dit de kans is om juist geen aandacht te krijgen?’ probeerde Hermelien voorzichtig. Ron knikte heftig mee in de illusie dat hoe harder zijn hoofd op en neerging, hoe sneller Harry hun standpunt zou overnemen.
‘Oké, beloven jullie plechtig dat als ik deze keer mee ga, jullie de rest van het jaar niet meer proberen me over te halen naar één van deze suffe feesten te gaan?’
‘Tuurlijk, Harry!’ zeiden de twee vrienden in koor met hun vingers gekruist achter hun rug.

Harry zat met zijn flacon wisseldrank voor het haardvuur. Hij begon bijna zin te krijgen in het feest. Het was misschien wel zijn enige kans om een keertje anoniem uit te gaan. Maar wie zou hij uitkiezen om in te veranderen…
Optie 1: Severus Snape.
Voordelen:
a) Zien hoe Snape’s haar eruit ziet na een wasbeurt.
b) Zien hoe Sneep eruit ziet in iets anders dan zijn normale outfit. Wacht.. Dat betekent dat eerst kleding uitgetrokken moet worden.. Dat betekent Snape zonder kleren.. Naakt, hoekig, naakt… IIIEEWWWWLLLL!!!!!!!

Na een kwartier heftige meditatie kalmeerde Harry enigszins. Optie Snape geschrapt.

Optie 2: Cho Chang
Voordelen:
a) Niemand verwacht dat ik het ben.
b) Ze is knap. Denk ik. Nee, ze is knap. Al snap ik niet hoe je op zo iets kan vallen, Malfoy is bijvoorbeeld veel knapper. Wacht even, waar kwam die gedachte vandaan? Malfoy is niet sexy, hoe mooi de zon ook weerkaatst op zijn blonde haar, of hoe goed zijn spieren uitkomen in zijn zwerkbal uniform of… AAAHHH, verkeerde gedachtes. Denk aan iets anders.. Snape naakt!

Dat beeld verdrong iedere gedachte aan Malfoy effectief uit zijn gedachten. Het probleem bleef dat hij nog steeds niemand had om in te veranderen. Het moest iemand zijn die niet te veel zou opvallen, iemand waarbij niemand zou denken dat hij het was. Iedereen kon iemand kiezen, dus zo moeilijk kon het toch niet zijn. Wacht even, iedereen koos iemand anders. Dat betekend dat niemand is wie hij of zij lijkt te zijn. Een plan begon vorm te krijgen.

‘Nee, jullie hoeven echt niet op me te wachten. Ga nu maar gewoon!’
Ron en Hermelien keken wantrouwig naar Harry.
‘Weet je dit wel zeker, Harry? Het is toch veel gezelliger als je met ons meegaat?’ vroeg Ron.
‘Kom op, gast. Ik weet dat je niet wil dat anderen weten wie je bent, maar je kan ons toch wel vertrouwen. We zijn beste maatjes, weet je wel!’ zei Hermelien, terwijl ze hard op de schouder van Harry sloeg.
‘Ron? Hermelien?’ Harry keek vertwijfeld van de één naar de ander, terwijl ‘Hermelien´ schaapachtig grijnzend haar schouders ophaalde en ‘Ron’ op een ‘het was zijn idee!’-manier zijn ogen rolde.’
‘Ik beloof dat ik kom. En na het feest zal ik echt vertellen wie ik was, ik wil het nu liever gewoon nog even voor mezelf houden. Is dat goed?’
Eindelijk stemden Ron en Hermelien(of Hermelien en Ron) in en ze gingen weg. Harry haalde opgelucht adem en begon aan zijn voorbereidingen. Nu begon het echte werk: eruit zien als zichzelf op een manier dat iedereen dacht dat hij niet zichzelf was. Kleding was nooit Harry’s sterkste kant geweest(dat krijg je als je ruim de helft van je leven geen kledingkeuze hebt), maar hij was een tovenaar, in dit soort zaken was er altijd één of andere spreuk. Wat was die spreuk ook al weer waar de zusjes Patil het over hadden.. Iets met Vestimentum.. en comptum, of was het comptes. Waarom kunnen spreuken nou nooit eens simpel zijn, het leek wel een wrede speling van het lot dat alles, maar dat ook echt alles, bij Harry tegenzat. Of, nee! Het spreekwoordelijke lampje verspreidde een fel licht boven Harry’s hoofd.
‘Vestimentum Pulchrem Comptesque mihi do!’ en met een zwierige zwaai van zijn toverstok voltooide hij de spreuk. Een tinteling verspreide zich van zijn tenen tot zijn kruin, hij voelde de stof op zijn huid van textuur veranderen en zijn haar leek te groeien. Net toen Harry’s gemoedtoestand van spanning naar verveling overging, stopte het tintelende gevoel. Bang, maar ook nieuwsgierig, draaide Harry zich om naar de spiegel. Zijn haar stak niet meer uit naar alle kanten, maar hing golvend tot net op zijn schouders. Daarna keek naar zijn ogen, in de hoop nog iets te zien dat bekend en vertrouwd was. Maar zelfs zijn ogen leken groter, door het lichte randje oogpotlood om zijn ogen en ze leken zelfs een helderdere kleur groen te zijn, doordat zijn shirt op de kleur van zijn ogen was afgesteld. Zijn shirt dat precies aansloot op zijn lichaam en plagend een klein deel van zijn lichaam liet zien door net niet aan te sluiten op zijn broek. De broek zelf hing laag op zijn heupen en liet weinig aan de verbeelding over, zo strak sloot hij aan. Al met al had hij nog nooit zoveel van zichzelf laten zien en had hij tegelijkertijd nog nooit minder op zijn normale zelf geleken. In één woord, perfect.

Het schouwspel dat Harry verwelkomde toen hij de Grote Zaal binnenliep deed hem geschokt stilstaan. Wat hij zag was het meest absurdistische schouwspel dat hij ooit, nou ja, aanschouwd had. Bij de drank stond Snape, geheel gehuld in een lederen outfit schichtig om zich heen te kijken. Plotseling kwam een tweede Snape, deze echter gehuld in zijn normale leraaroutfit, woedend aangebeend. Snape 1 merkte hem op en vluchtte snel de massa in, Snape 2 ziedend achterlatend. Een eindje verderop stond hijzelf, gekleed in zijn zwerkbal tenue, innig verstrengeld met Luna, die een kort jurkje met aardbeien erop aanhad. Nu hij erop lette, er waren een heleboel Harry’s om hem heen. Op de dansvloer zag hij zelfs twee Harry’s, de één in een exacte kopie van zijn meest slobberige kleren en de ander in een knalrode Gryffindortrui, dicht bij elkaar schuifelen. Dit beeld was zo psychologisch gestoord, dat hij snel wegkeek en op zoek ging naar een groot glas met boterbier(of nog liever iets met een wat hoger alcoholpercentage). Net toen hij aan zijn tweede glas van één of andere drank bezig was(Harry had geen idee wat erin zat, maar het verspreide een warm gevoel in zijn buik en dat was goed), voelde hij een klopje op zijn schouder. Hij draaide zich al om, klaar om het meisje vriendelijk doch duidelijk weg te sturen, toen hij plotseling recht in de ogen van Malfoy keek. Zijn afwijzing bleef ergens onderweg in zijn keel steken en aangezien er toch niks nuttigs uit zijn mond kwam nam hij zijn aartsvijand(nou ja, degene die zich in zijn aartsvijand had verandert) van top tot teen op.
‘Bevalt het je?’ vroeg Malfoy op een spottende toon. Harry werd gelijk knalrood, mompelde een onverstaanbaar excuses, en begon weg te lopen. Maar toen voelde hij een sterke arm om zijn middel en twee seconden later werd hij tegen een brede borstkas aangedrukt. Een stortvloed van gedachten stroomden door Harry heen: sinds wanneer heeft Malfoy spieren? En sinds wanneer steekt hij een kop boven me uit? En waarom, in Merlijns naam, heb ik me nog niet losgerukt? Hij werd uit zijn veilige wereldje der gedachten gerukt, toen Malfoy begon te spreken:
‘Shh, ik bedoelde het niet zo. Ik hoopte alleen dat je deze dans van me wou aannemen, ik wou je niet in verlegenheid brengen. Asjeblieft, slechts één dans?’
Harry keek in de grijze ogen van Malfoy en overwoog zijn opties. In theorie was deze jongen(of misschien wel meisje!) helemaal niet Malfoy, maar iemand die net deed alsof. Bovendien, niemand wist dat hij echt Harry was, dus na vannacht zou niemand hem op iets aan kunnen spreken. Ach wat, het kon geen kwaad, toch?
‘Oké, Malfoy, één dans’ stemde Harry in.
‘Noem me Draco’ en met een ruk werd Harry de dansvloer op gesleept. Het eerste wat hem opviel, was dat deze jongen(aan zijn manieren te zien dacht Harry toch echt dat het een jongen was) een extreem goede danser was. Hij hielp Harry om de goede passen te maken en maskeerde elke onhandige stap die hij maakte(en hemzelf kennende waren dat er nog wat). Met de seconde begon hij meer te ontspannen en hij begon echt plezier te krijgen. Na een paar liedjes begonnen zijn voeten echter pijn te doen en na een paar struikelpartijen nam Draco hem mee naar de kant.
‘Het is wel verwarrend niet, niet weten wie iedereen is?’ begon Harry, in de hoop om een gesprek op gang te brengen.
‘Ik vind het juist prettig. In het dagelijkse leven moet ik constant aan een bepaald beeld voldoen, ik kan nooit gewoon mezelf zijn. Mijn vader zou het nooit accepteren als ik een richting in zou slaan die hij niet wilde. Ik denk dat hij een hartaanval zou krijgen als hij wist dat ik met een jongen heb gedanst. En hij zou me vermoorden als hij wist dat ik het nog veel vaker zou willen doen.’
Een beladen stilte hing tussen de twee in.
‘Ik.. Ik ken het gevoel. Het lijkt soms alsof iedereen mijn leven leidt, behalve ik zelf. Ik zou zo graag vrij willen zijn, zelf mijn keuzes kunnen maken. Ik dacht een tijdje geleden dat die tijd eindelijk aan was gebroken, maar het lijkt alsof ik me nooit los kan maken van mijn omgeving.’
Draco keek hem doordringend aan en boog naar hem toe. Harry boog snel naar achter, weg van de starende blik.
‘Wat doe je?’ vroeg Harry verward.
‘Is dat dan niet duidelijk?’ vroeg Draco grijnzend en hij hield Harry vast, zodat hij niet verder achteruit kon gaan. Toen Draco zijn lippen op de zijne drukten, probeerde hij nog te protesteren. Draco maakte echter van deze gelegenheid gebruik om zijn tong bij Harry naar binnen te brengen. Harry verstijfde, maar na een paar seconden, minuten, uren(elk gevoel van tijd was hem ontglipt) merkte hij dat zich niet meer verzette maar even enthousiast participeerde in de kus. Plotseling weerklonk de heldere stem van Dumbledore door de zaal.
‘Binnen enkele minuten zal iedereen terug veranderen in zichzelf. Ik hoop dat jullie van deze avond zullen leren dat jullie mensen niet zomaar kunnen beoordelen op uiterlijk, vooroordelen of afdelingen. Tellen jullie mee af?’
De twee jongens keken elkaar met een gejaagde blik aan. Het was te laat om nog te ontsnappen.
Vijf! Vier! Drie! Twee! Een! NUL!
Om hen heen begon iedereen te veranderen, terug naar zijn of haar oorspronkelijke zelf. De twee jongens keken elkaar aan, wachtend op de verandering bij de ander.
‘O help, mijn vader vermoord me nu echt’ was het enige dat Draco na twee minuten nog kon uitstamelen.

**Shirley**

Zoete wraak

De ovale, witte kiezels van de oprijlaan knarsen onder zijn schoenen. Na de volgende bocht blijft Harry abrupt staan bij het zien van het huis in de verte.
Nou ja, huis … Geen wonder dat Malfidus altijd zo’n ik-sta-ver-boven-iedereen houding had; opgroeiend in een huis als dit terwijl je vader de Minister in zijn broekzak heeft en in hoog aanzien staat bij de duisterste tovenaar van dat moment.
Bij de gedachten aan Lucius Malfidus balt Harry zijn vuisten. Zijn hart knijpt nog altijd pijnlijk samen als hij aan de gebeurtenissen in het Ministerie van Toverkunst denkt.
Niet nu, denkt hij, niet hier. Nu moet hij zijn hoofd koel houden.
Hij probeert te herinneren wat Sneep hem geleerd heeft om zijn hoofd leeg te maken maar dat helpt niet echt.
Automatisch worden zijn gedachten nu naar die nacht op de Astronomietoren getrokken; de hardvochtige blik van Sneep, het smekende gefluister van Perkamentus en de twee kille woorden.
Maar ook de afschuw in de ogen van Malfidus. Malfidus wiens hand had getrild toen hij zijn toverstok liet zakken.
Nee! Niet aan denken! Geen tijd voor twijfel of – erger nog – medelijden. Denk aan Ron en Katie. Denk aan Bill wiens littekens nog altijd niet zijn genezen.
Zijn mond verstrakt en als hij met felle ogen om zich heen kijkt, ontdekt hij dat hij inmiddels al vlak voor het grote landhuis staat.

Harry stopt abrupt en bedenkt hoe vreemd het is om volgens een plan te werk te gaan; om te zorgen dat alle details kloppen, om niets aan het toeval over te laten. Voor zover mogelijk dan want zodra hij aanbelt, is hij afhankelijk van een aantal onbekende factoren. Dan zal hij dapper en onbevreesd moeten reageren als de Griffoendor die hij is.
De afgelopen weken bestonden echter uit strategisch handelen; hoe hier te komen, hoe binnen te raken en vooral hoe weer veilig buiten te komen met de antwoorden die hij nodig heeft. Om dat allemaal te beramen had hij zijn Zwadderich-kant nodig.
Hij kijkt even omlaag naar zijn kleding en snuift geamuseerd. Zijn Zwadderich-kant, inderdaad!
Harry verstevigt de grip op zijn toverstok, neemt de laatste drie stappen en belt aan.
Nog voor het diepe galmende geluid is weggestorven, hoort Harry voetstappen aan komen schuifelen.
Hij veegt net de palm van zijn hand af aan de binnenkant van zijn mantel als de deur openzwaait.
Harry staart in de grote overwegend witte hal voor hem en knippert verward met zijn ogen bij het horen van een hoge stem die uit het niets goedemiddag zegt. Dan laat hij zijn blik zakken en ziet een huiself staan die hem beleefd toeknikt.
Hij is helemaal kaal, op de witte haren na die uit zijn oren steken en de even witte, borstelige wenkbrauwen die bijna in zijn ogen hangen.
Harry neemt tenminste aan dat het een mannelijke huiself is – ondanks de hoge stem – want het draagt enkel een groenwit geruit lapje stof (formaat poppendeken) om zijn heupen, als ware hij een trotse inwoner van de Schotse Hooglanden.
Een tweede stem vraagt gespannen: “Wie is daar, Honky?” en klikklakkende hakken brengen Narcissa Malfidus in beeld.
Harry slikt moeizaam en dwingt zijn mondhoeken langzaam omhoog.

Narcissa Malfidus kijkt hem verbaasd aan maar haar schouders zakken iets omlaag en ze blaast haar adem langzaam uit alsof ze die iets te lang heeft ingehouden.
Haar gezicht is zo bleek dat alleen de blonde haren het van de muur achter haar onderscheiden.
“Patty … ik dacht dat jullie gisteren al op vakantie zouden gaan?”
Harry strijkt nerveus over het sluike, zwarte haar en doet een poging terug te glimlachen. Het nadeel van wisseldrank is dat je niet goed weet hoe je je tegenover je vijanden moet gedragen als ze je als vrienden benaderen.
“Ja, dat klopt,” antwoordt hij, “mijn ouders zijn gisteren naar Italië vertrokken maar ik wilde niet zolang weggaan zonder Draco en mocht bij mijn oom en tante logeren.”
Hoewel Harry dit al talloze keren heeft gerepeteerd, blijft het vreemd om Malfidus nu Draco te noemen.
Hij let scherp op de reactie van Narcissa en hoopt van harte dat Patty’s ouders geen enig kind zijn. Maar haar uitdrukking verzacht en ze stapt naar voren.
Voor Harry kan raden wat ze van plan is, omhelst ze hem kort.
Verbijsterd staart hij haar aan, niet in staat te reageren als ze zacht zegt: ”Draco boft maar met zo’n goede vriendin en wij ook binnenkort met zo’n schoondochter.”
Schoondochter? O Merlijn, hij heeft echt de jackpot gehaald toen hij Patty bij Madame Mallekin naar binnen volgde.
Narcissa glimlacht naar hem en vervolgt: “Draco is op zijn kamer. Je weet de weg.”
Met een elegante beweging gebaart ze naar de brede stenen trap aan Harry’s rechterkant.
Hij aarzelt even maar beseft dan dat het verdacht overkomt als hij laat merken dat hij de weg niet weet.
Geknuffeld worden door een glimlachende Narcissa Malfidus is te bizar voor welke woorden dan ook dus knikt Harry alleen instemmend en loopt aarzelend naar de trap, huiverig om de blonde Dooddoener – ondanks haar gastvrije houding – de rug toe te keren.
Over zijn schouder ziet hij haar in tegenovergestelde richting lopen en langzaam begint Harry de trap op te klimmen, zich afvragend hoe hij in Goderick’s naam de slaapkamer van Malfidus moet vinden.
Eeww … er is iets zeer verontrustends aan die gedachte!
Hij wilde dat hij zijn onzichtbaarheidsmantel had meegenomen maar dat is onder deze omstandigheden geen optie. Nu is hij Patty Park, op weg naar de slaapkamer van haar vriend en – volgens Narcissa - bijna verloofde.
Merlijn’s baard, dat klinkt nog erger!
Harry stopt boven aan de trap en haalt eens diep adem. Of zo diep als die rottige bh hem veroorlooft.
“Denk aan het plan, Harry! Concentreer je op de details,” klinkt een stem in zijn hoofd die verdacht veel op die van Hermelien lijkt.
Dat is natuurlijk niet mogelijk want hij vond het niet echt verstandig om Hermelien iets te vertellen. En dat geldt niet alleen voor Hermelien trouwens. Daarom heeft hij niemand iets verteld over zijn plan om Malfidus te gaan uithoren.
Nou ja, nadat hij die haren van Patty te pakken kreeg, hebben Fred en George natuurlijk de wisseldrank voor hem gekocht in één van die duistere zaakjes in de Verdonkeremaansteeg, maar zij denken waarschijnlijk dat hij er een grap mee uit gaat halen.

Hij staat aan het begin van een lange gang met deuren links en rechts en voor de tweede keer die middag moet hij aan het Departement van Mystificatie denken.
Behoedzaam opent hij de eerste deur aan zijn rechterkant, vingers weer stevig om zijn toverstok. Eén blik maakt hem duidelijk dat het een badkamer is en geruisloos sluit hij de deur en loopt naar de volgende.

Na weken onzichtbaar door de Wegisweg te hebben gedwaald op zoek naar antwoorden en oplossingen, is het erg frustrerend om nu nog steeds te zoeken.
Het verdriet om de dood van Perkamentus wordt overschaduwd door het verraad van Sneep en het verachtelijke gedrag van Malfidus. En terwijl zijn woede voor Sneep simpel is, verwart de gedachte aan Malfidus hem telkens weer.
Hij wil hem haten. Hij haat hem ook! Maar dan herinnert hij zich weer de wanhoop van Malfidus in de wc bij Jammerende Jenny en hoe Perkamentus hem een uitweg aanbood, zelfs toen hij stervende was.

Voor Harry de volgende kamerdeur opendoet, luistert hij ingespannen of hij iemand hoort. Deze kamer lijkt een logeerkamer; netjes en luxueus maar zonder een persoonlijke toets.

Toen hij twee weken geleden onverwachts Patty Park de winkel van Madame Mallekin binnen zag gaan, aarzelde hij geen moment en glipte achter haar aan naar binnen. In een flits werd het plan duidelijk; de haren sommeren van Patty, de wisseldrank via de tweeling en het adres aan Tops vragen die hem wel wat wantrouwig had aangekeken maar toch verteld had waar de familie Malfidus woonde.
Als hij niet achter Sneep aan kan, dat wil hij in ieder geval informatie van Malfidus.

Als hij voor de laatste deur aan de rechterkant staat, klopt zijn hart inmiddels wild in zijn borst en zodra hij de deur opent, wordt zijn voorgevoel bevestigd. De kleurrijke draak die op de muur tegenover Harry is geschilderd, is tenslotte een weggevertje. De draak opent traag een oog, knipoogt en slaapt dan weer verder terwijl er af en toe een rookwolkje uit zijn neusgaten ontsnapt.
Snel laat Harry zijn blik door de kamer gaan. Een grote openstaande kast onthult een omvangrijke garderobe en Harry snuift zachtjes. Tegen de linkermuur onder het raam staat een groot bureau dat vol ligt met vellen papier en rollen perkament. De pot met inkt staat open alsof iemand elk moment verder kan schrijven. Zijn blik glijdt verder tot hij landt bij het hemelbed dat tegen de rechtermuur geplaatst is. Gordijnen en dekens in verschillende tinten groen, een overdaad aan kussens tegen achterwand. Het bed blijkt bezet en op één van die kussens is het blonde haar van Malfidus zichtbaar. Besluiteloos staart Harry naar dat hoofd. En van het hoofd naar het bed en daarna weer terug.
Natuurlijk, dat heb ik weer. Waarom zit hij niet normaal aan zijn bureau te leren? Het is nog niet eens etenstijd!
Het liefst zou hij Malfidus wakker schreeuwen of nog beter schoppen maar dit is niet echt het moment voor zijn innerlijke Griffoendor.
Behoedzaam loopt hij naar het bed en staart naar dat blonde hoofd. De pijn in zijn voeten herinnert hem aan zijn ongemakkelijke kleding.
Hij haalt diep adem terwijl hij opnieuw de bh vervloekt en kruipt voorzichtig op het bed. Zijn rok kruipt op maar Harry is bang dat Malfidus wakker wordt voor hij weet hoe hij dit gaat aanpakken en daarom beweegt hij niet.
Hoe gaat hij dit aanpakken? Wat zou Patty doen? Opeens komt er een herinnering boven van Patty die zelfvoldaan het haar van Malfidus streelt. Harry voelt zijn gezicht warm worden.
Merlijn, waar ben ik aan begonnen?
Hij moet hier weg. Dit is gekkenwerk. Hermelien heeft gelijk, nou ja … haar stem dan.
Maar als door een magneet geleid, tilt Harry zijn hand op en raakt met zijn vingertoppen het blonde haar aan. Het is onverwacht zacht zonder de gel die er meestal in zit en Harry streelt het voorzichtig.
Patty. Patty streelt het haar! Dit is enkel vanwege Het Plan!
Terwijl Harry probeert te bedenken hoe het ook al weer zat met dat Plan, draait Malfidus zich mompelend om en kruipt tegen Harry aan.
Patty! Malfidus kruipt tegen Patty aan!
Voor Harry kan verzinnen dat het misschien wel een goed idee is om zachtjes naar achteren te schuiven, het bed uit, voelt hij een arm om zijn middel kruipen en glijden er twee lippen zoekend via zijn wang naar zijn mond.
Verstijfd alsof hij onder de invloed van Petrificus Totalus is, ligt Harry daar. Zijn ogen stijf dichtgeknepen om de realiteit buiten te sluiten.
Hij ligt hier niet in het bed van Malfidus. Hij streelt niet het haar van Malfidus en hij wordt absoluut niet gekust door Malfidus. Patty! Het is gewoon Patty!
Op dat moment gebeuren er verschillende dingen gelijk.
Malfidus mompelt ”Potter” tegen Harry’s lippen en Harry, een seconde bang dat de wisseldrank is uitgewerkt, trekt onwillekeurig aan het blonde haar tussen zijn vingers.
Met een grom opent Malfidus zijn ogen en schiet overeind.
“Eeww Patty, wat doe jij hier?”
Hij springt uit bed, boent met zijn hand over zijn mond en zegt sputterend: “Ik had net een bijzonder aangename droom. We hoeven in mijn kamer de schijn niet op te houden, dat weet je toch. Jee, kom je bij Zabini niet meer aan je trekken?”
Met opgetrokken wenkbrauwen gooit hij een kussen naar Harry’s hoofd.
Geschokt staart Harry met wijdopen ogen naar Malfidus en kan zich er nog net van weerhouden zijn tintelende lippen aan te raken.
“Potter?” weet hij uit te brengen.
“Ha, heel grappig Patty,” zegt Malfidus hoofdschuddend. “net of je echt niet meer weet dat ik enkel Potter in mijn bed wil.”

**Shirley**

Het is alweer de 15de, wat dus betekent dat we mogen gaan stemmen! Geef je argumenten als je stemt, deze moeten bestaan uit minstens 15 woorden. Natuurlijk ga je niet op jezelf stemmen. Stemmen kan volgens dit lijstje:

Citaat:

Dit is mijn 1e/2e/3e stem:
Mening:

Ow, en nog iets, als je zelf een verhaal hebt ingestuurd, is het ook wel zeker zo leuk om zelf te mee te stemmen. ; )
Het stemmen zal eindigen op 28 oktober. Dan komt er een nieuwe challenge, ik zal trouwens voortaan ook de challenge blijven leiden, dan weten jullie dat ook meteen.

Succes met stemmen!

Heb je vragen/opmerkingen/ideeën? Stuur gerust een PB!

**Laeta**

Stemmen!!!!

Ladiela, dat was ook weer mij hyper aanval. Nu dus maar even mijn democratische stem gaan uitbrengen:P

Mijn 1ste stem gaat naar: Bijna Raak
Waarom: Omdat het verhaal lekker leest. Omdat ik het vanzelf doorlees zonder dwang van mezelf 'omdat het moet'(en ik ben een beetje dood de laatste tijd, dus dat is een prestatie angel

) en omdat het onderwerp leuk gekozen is. Oftwel, ik had plezier in het lezen en daar draait het toch om?

Mijn 2e stem gaat naar: Zoete wraak
Waarom: O de hemelsheid(is dat een woord) van Harry/Draco. Ik ben gewoon bevooroordeeld zodra het over harry/draco gaat. Maar dat is niet alles. Het verhaal heeft een goede spanningsopbouw(dat is niet altijd makkelijk in one-shots) en het heeft humor.
Over zijn schouder ziet hij haar in tegenovergestelde richting lopen en langzaam begint Harry de trap op te klimmen, zich afvragend hoe hij in Goderick’s naam de slaapkamer van Malfidus moet vinden.
Eeww … er is iets zeer verontrustends aan die gedachte! Dat vind ik dus helemaal niet verontrustend angel

**Vivian.**

Ja stemmen *whoei*... Ai.. Lastig dit keer.. Vraagje: ik heb nu op 1 verhaal gestemd... als ik mijn tweede en derde stem wil uitbrengen.. Moet ik dan deze post editten, gewoon opnieuw een stem plaatsen of mag ik nu niet meer stemmen?

Dit is mijn eerste stem.
Hij gaat naar het verhaal Karma

Mening:
Dit verhaal heeft een zeer orginele invalshoek en is erg mooi geschreven. Het verhaal pakt je en sleurt je mee, de wereld van Anthony, Katharina en Bertrand in. Nu ik het voor de derde keer doorlees weet ik echt zeker dat er niks meer in zit wat me ontging. Maar drie keer lezen is bij dit verhaal 3x een feestje, dus daar heb ik echt geen bezwaar tegen. Het plot diet me ergens denken aan een soort Romeo en Julia, maar dan in de toverwereld. Of zit ik er nu compleet naast angel

. Dit verhaal krijgt zeer terecht mijn stem.

Moonslave

Mijn eerste stem gaat naar Karma

Omdat het een heel origineel verhaal is. Het is ook niet echt de meest leuke manier om een toverdrank te ontdekken, als je geliefde het loodje daarbij legt.
Het is ook heel mooi geschreven, echt zo romantisch ^^

**Vivica** · Ravenklauw Klassenoudste Verdiend: 0 Sikkels

*Dwaal eens keertje door topic's waar ik niet zo vaak kom, maar het is nog seeds leuk op het door te lezen.

En als ik het dan toch gelzen heb kan ik ook wel eens stemmen Smile

Mijn eerste stem is voor: Karma
Het verhaal tekt je mee, het leest lekker weg want het is vlot en goed geschreven. Het verhaal zelf is leuk en er is op een creatieve manier omgesprongen met het thema. De eerste keer dat ik het las vergat ik ook gewoon om echt op te letten op andere dingen dan het verhaal, en dat op zich is al zowat genoeg voor deze plaats in mikjn ranglijst.

Op de tweede plaats zou ik willen zetten: Zoete wraak
Op zich ben ik helemaal nit zo'n Harry/Draco fan, maar zoals het hier is neergezet vind ik het toch leuk om te lezen en dat is zeker goed. Het is leuk geschreven en niet meer gezegt dan nodig is, aan het einde weet je zodoende nog steeds niet waarvoor Harry daar in vredes naam was, maar dat is ook niet belangrijk en ik vind het erg goed dat het ook juist niet is uitgelegd.

miss_sweet · Hotemetoot Verdiend: 0 Sikkels

Eerste stem

Karma
Dit verhaal is echt heel mooi geschreven. Mijn complimenten naar de schrijver. Het leest echt heel vlotjes en makkelijk. Ook is het eens een andere verhaallijn en origineel gevonden. Heel romantisch.

meligmijsje schreef:

Het verhaal pakt je en sleurt je mee, de wereld van Anthony, Katharina en Bertrand in.

Hier ben ik het helemaal mee eens.

Josse

Eindelijk alles gelezen, en het was echt mega moeilijk om te kiezen. :o Vooral tussen Zoete Wraak en Feest van Verwarring was het wikken en wegen. Uiteindelijk koos ik voor de laatste omdat het zo heerlijk idioot is. Toch wil ik nog even zeggen dat Zoete Wraak ook heel mooi was. : D

Mijn eerste stem is voor Karma.
Mening:
Nou, heel simpel. Het is een prachtig mooi verhaal. Het is heel goed geschreven, en in eerste instantie was het heel erg wennen omdat het niet over een standaard personage gaat, het was ook heel mooi. En ik vond het super, super, super zielig, zat hier echt met vette tranen in mn ogen. XD

Mijn tweede stem is voor Bijna Raak.
Mening:
Dat lijkt me vrij logisch. Jamie! <3 Dit is echt een heel lief verhaal, het is James, en een echte James James. Hij is lief, maar ook een patser. Hij is stoer, maar ook gevoelig. Djeez, goede schrijfster/schrijver : D
I love Jamie, so I love this story (a)

Mijn derde stem is voor Feest van Verwarring.
Mening:
Het is gewoon een heeeeerlijk idioot verhaal : D
Ik vind het heel grappig, en het is Draco / Harry, lekker fout. (a) Die kleding ook, hoe kom je erop!
Vooral de laatste zin vond ik heel leuk XD

Shirley. schreef:

‘O help, mijn vader vermoord me nu echt’ was het enige dat Draco na twee minuten nog kon uitstamelen.

Ik zie de blik van Draco al helemaal voor me (a)