[AF] Perfect match? L&J

duffie · Geplaatst: Di Dec 26, 2006 20:19

Heey iedereen!
Ik ga ook eens proberen een Fan Fic. te schrijven dus wees niet te streng asjeblieft? Very Happy

voor de rest kan ik alleen maar zeggen: Enjoy!
oh ja en prettige feestdagen! ^^'
Reacties zijn altijd welkom Cool

En voor ik het vergeet: Ik zoek een beta-reader Wink

Groetjes!
Kelly Wink

p.s.: de banner is gemaakt door Raya!

Hoofdstuk 1: De Zweinsteinexpress

**James**

Ergens in een stadje in Engeland ontwaakte een jongen met pikzwart haar en teddy-beer-bruine ogen...

Ik gooide een kussen naar Sirius die weer eens onophoudelijk aan het snurken was. “Door de hitte,” beweerde hij. Wat volgens mij best wel kon kloppen, want op Zweinstein hadden we er niet zo’n last van. Ik was het nog steeds niet gewend dat Sirius sinds kort bij ons woonde. Dat zit zo: zijn ouders vonden het niet echt gepast dat een Zwarts in Griffoendor ingedeeld was en het werd hem op een gegeven moment veel te veel, dus liep hij van huis weg...
"Hé wat?" zei Sirius die juist ontwaakte. "Ik lag juist goed te pitten, Gaffel." zei hij geïrriteerd. Ik grinnikte.
"We kunnen beter opstaan. Over een kwartier is het tien uur en ik heb ma beloofd dat we tegen dan beneden zouden zijn..." Sirius gromde iets, wat ik onmogelijk kon verstaan en stond toen met veel gemaar op. Ik spurtte naar de badkamer en nam een douche. De badkamer was versierd met verschillende gekleurde tegels die je spiegelbeeld weergaven. Ik was er net uit als Sirius op de deur begon te bonzen.
"Nog even geduld, Sluipvoet," ik probeerde voor de zoveelste keer mijn haar plat te leggen, iets wat keer op keer mislukte en deed vijf minuten later de badkamerdeur open.
"Hehe dat duurde nogal," zei Sirius met een grijns. Ik grijnsde flauwtjes terug. "Wie schoon wilt zijn moet daar zijn tijd voor nemen hé, Sluipvoet.." zei ik terwijl ik grijnsde. Ik liep terug naar mijn kamer en begon mijn hutkoffer in te pakken. Sirius kwam de kamer letterlijk binnen vallen en kroop de kamer rond op zoek naar zijn hutkoffer. Ik schudde lachend mijn hoofd.
"James! Eten!" hoorde ik een stem beneden roepen. Sirius stond op en denderde de trap af. 'Als die jongen maar kan eten,' dacht ik geërgerd. Toen ik mijn boek van Toverdranken in mijn hutkoffer gegooid had liep ik ook de trap af. Ik zag Sirius zijn best doen om niet te stikken in zijn eten, als hij weer eens iets wou zeggen met zijn mond vol. Ik smeerde rustig een boterham met jam en dronk een glas pompoensap terwijl moeder ongeduldig stond te wachten. De keuken was in een mooi fel kleurtje geschilderd en had verschillende printten op de muur.
"Zijn jullie bijna klaar, jongens?" vroeg ze ongeduldig. Ik knikte en liep naar de gang met Sirius op mijn hielen.
"Ik moet mijn hutkoffer nog pakken!" riep Sirius. Ik draaide met mijn ogen, maar liep toen met hem mee naar boven. Toen we na tien minuutjes weer beneden stonden, gepakt en gezakt, was het al tien na tien.
"We hebben weliswaar geluk dat het station om de hoek is, maar we zullen toch moeten opschieten, jongens!" zei ma ongeduldig. "Zou jij eens niet iets proberen aan je haar, James?" ik keek haar ongeïnteresseerd aan. 'Zo ging het nu iedere morgen!' We sleurden onze hutkoffers de auto in en namen plaats op de achterbank.

~~Lily~~

"Petunia! Ik ben weg hé!" riep ik voor Petunia's deur. Ik hoorde haar iets brommen wat leek op: "Wat kan mij dat nou schelen?". Ik haalde mijn schouders op en liep verdrietig naar beneden. 'Het is erg dat mams en paps niet meer naar haar omkijken, maar daar kan ik toch niets aan doen?' dacht ze geërgerd. Ze had best wel medelijden met haar zusje, zijzelf zou het ook niet echt fantastisch vinden moesten mams en paps zo tegen haar doen. Ze liep haar kamer binnen en nam alles in zich op. Ze bekeek nog een laatste keer haar boekenkast, kleerkast, bed, muren, bureau... Het zou nu immers duren tot de zomer voor ze dit alles weer zou zien. Ze trok haar hutkoffer onder haar bed vandaan, die ze eergisteren al gemaakt had, en sjouwde hem mee naar beneden. In de gang stond een spiegel en ik bekeek mezelf nog eens. Mijn rode haar lag mooi op zijn plaats, mijn groene ogen waren even helder als altijd. Ik knikte goedkeurend en liep de keuken in om te ontbijten. Ik nam het broodje met kaas dat mams al gesmeerd had en ging aan tafel zitten.
"Goedemorgen!" zei ik opgewekt. 'Vandaag zou ik Jessica en Ann terug zien en dat vrolijkte me op.'
"Goedemorgen, duifje," zei paps vrolijk.
"Goedemorgen, Lil," zei nu ook haar moeder die de keuken binnenkwam. Ik hoorde Petunia gillen, ze zal waarschijnlijk de plastieken muis, die ik verstopt in haar bureaula heb, gevonden hebben. Ik kon het niet laten om te grijnzen. Petunia denderde kwaad de trap af.
"Jij, feeks!" gilde ze kwaad naar mij. Ik glimlachte alleen maar. Hoe erg ik het ook vind hoe Petunia behandelt wordt, ik had op dit moment geen medelijden meer met haar.
"Ook goedemorgen, Petunia," zei ik nog steeds vrolijk. Ze keek me vernietigend aan en ik keek even vernietigend terug. Ze stampvoette en liep toen terug de trap op, toen ik haar deur een luide KNAL hoorde maken wendde ik me weer tot mams en paps die onze rellen al gewoon waren geworden. Toen de bel ging liep ik de gang in. Ik deed de deur open en daar stond...
"Jessica!" gilde ik. Ik knuffelde haar en we sprongen in het rond.
"Klaar om terug naar Zweinstein te gaan?" vroeg ze opgewekt aan mij. Ik knikte opgewonden.
"Absoluut!" Ze grijnsde toen ze mijn enthousiasme zag. Ik sleurde mijn hutkoffer naar de koffer en de vader van Jess zette hem in de koffer van hun splinternieuwe cabrio. Ik liep terug naar de voordeur waar mams en paps inmiddels stonden.
"Dag, mam!" zei ik en ik knuffelde haar. "Dag, pap!" en ik gaf ook hem een knuffel. "Ik ga jullie missen!" riep ik toen ik met Jess naar de auto liep.
"Wij jou ook, liefje!" riepen ze terug.

**James**

Eenmaal bij het station aangekomen nam ik afscheid van mijn moeder en liep samen met Sirius naar het perron tussen perron negen en tien. De rode gloed op de muren van perron 93/4 kwam van de rode stoomtrein die klaar stond voor vertrek. We liepen gehaast de trein in en zochten naar een coupé. We passeerden een groep meisjes die giechelden toen ze ons zagen. Ik en Sirius gooiden al onze charmes in het spel en zoals verwacht hadden we beiden een date voor aankomende zaterdag. Ik met ene Rachelle van Ravenklauw, ze had mooi bruin golvend haar, en Sirius met ene Veerle ook uit Ravenklauw, zij had echter sluik blond haar. Toen we ongeveer een stuk of vier coupé's gepasseerd waren zagen Peter en Remus in een verder lege coupé zitten. We stapten glimlachend binnen. Remus zat zoals gewoonlijk met zijn neus tussen de boeken en Peter zat er gewoon bij als een zak met bloem.
"Hey, Wormstaart, Maanling," zei ik terwijl ik naar hen knikte.
"Hi Gaffel," zei Remus die even op keek uit zijn boek. Peter waaide als een kind. Ik plofte naast Remus neer en Sirius naast Peter. Ik zag uit het raam het mooiste meisje van heel Zweinstein het perron opstappen. Ze had mooi rood krullend haar en groene ogen waarin je kon verdrinken; Lily Evers. Ik ben al verliefd op haar sinds mijn eerste jaar op Zweinstein, er is alleen één probleempje: ze hààt mij... Ik volgde haar totdat ze de trein zelf in stapte. Toen viel mijn blik op de klassenoudste badge die Remus droeg.
"Ik wist wel dat jij het tot klassenoudste zou schoppen!" zei ik oprecht en gemeend. Remus glimlachte.
"Bedankt..." mompelde hij. Niet veel later werd de coupédeur opengeschoven.
"Ha!" Ik keek op toen Sirius zijn kreet slaakte. "Als we hier onze lieve Evers en Farelli hebben." Lily keek hem vernietigend aan.
"Het is voor jou nog altijd Evers, Zwarts." zei ze verveeld. Ik keek haar met opgetrokken wenkbrauwen aan.
"En waaraan hebben we dit eervol bezoekje te danken?" vroeg ik quasi geïnteresseerd.

duffie · Geplaatst: Do Dec 28, 2006 13:36

Heey lieve lezertjes Very Happy

Ik heb weer een nieuw stukje af...
Lily_Flower en DragonFly bedankt voor jullie reacties, ik heb er veel aan gehad Wink

veel leesplezier! I hope you like it!
__________________________________________________________

~~Lily~~

“Wat dacht je van: alle coupés zijn vol en alleen hier is nog plaats?” zei ik verveelt. ‘Waarom moest die jongen altijd zo irritant doen?’ ik draaide met mijn ogen.
“Kom er maar bij hoor, Lily,” zei Remus vriendelijk. Ik glimlachte dankbaar naar hem en plofte naast hem neer.
“Moeten jullie nu echt dat doen?” vroeg Jess aan James Potter en Sirius Zwarts de grootste sullen, naar mijn mening dan, van de hele school. Die het weer niet konden laten om met hun hand door hun haar te strijken. Jess was naast Potter gaan zitten, die een arm om haar heen sloeg. Ze keek hem geïrriteerd aan.
“Potter, ik ben geen speelgoed van je,” zei ze kwaad en ze sloeg zijn arm van haar schouders af. Ik schudde afkeurend mijn hoofd. 'Zo meteen vraagt hij of ze het dan niet wilt, let maar op!'
“Oh, zou je dat willen zijn dan?” vroeg hij met puppyoogjes. 'Zie je?!'
“Nooit van mijn leven!” riep deze terug, ik wist immers dat ze een groot zwak voor Remus had. Remus was tenminste normaal. Geen stomme grappen, begripvol, behulpzaam. Ik begrijp best wel wat Jess in hem ziet… Remus had bruin warrig haar en wazige bruine ogen. De meeste tijd van het schooljaar had hij wallen onder zijn ogen, van het studeren dacht ik dan.
“Met mij dan?” vroeg nu ook Sirius hoopvol.
“Neehee!” zei ze koppig.
“En jij Evers?” vroeg Potter nu aan mij.
“Ben je nu helemaal, Potter?” ik zei het meer dan dat ik het vroeg. “Nog liever met een weerwolf dan met jou, hoor.” Ik zag Sirius knipogen naar Remus en draaide met mijn ogen. Ik bekeek hem met een blik van: wat-zit-jij-nu-te-knipogen?!
“Oh ja, ik was even vergeten dat je ondoordringbaar beton was..." zei Potter met een gemene grijns.
“Liever ondoordringbaar beton dan een leeghoofd,” beet ik hem toe. Nou ja, een leeghoofd kon je hem niet echt noemen; hij was samen met Sirius en Remus één van de slimste jongens van ons jaar. Maar dat zou ik nooit toegeven, nooit!
“Auwch, Evers, dat deed zeer,” zei Sirius met een brede glimlach op zijn gezicht.
Ik wierp hem een vernietigende blik toe, waardoor zijn glimlach alleen maar breder werd. De coupédeur werd opengeschoven. En een eerstejaars kwam binnen met twee rollen perkament. Het jongentje had blond haar en blauwe ogen.
“Ik zoek Lily Evers en Remus Lupos,” mompelde het jongentje verlegen.
“Geef maar, hoor,” zei ik vriendelijk. Het jongentje gaf me trillend de rollen perkament en rende als een bezetene de coupé weer uit. Sirius en James keken de jongen na en barstten in lachen uit.
“Jezelf in de spiegel gezien, Potter?” vroeg ik toen ze niet meer stopten met lachen. Hij stopte abrupt en keek me quasi verdrietig aan. Toen hij een pruillipje trok had ik het helemaal gehad. Ik negeerde hen verder en gaf de rol met Remus’ naam erop aan de eigenaar en begon, de grijze rol met een goud kleurig lintje, te lezen:

Geachte juffrouw Evers,
Zou u, samen met meneer Lupos, naar de voorste coupé in de trein willen komen?
Daar kunnen we dan jullie opdrachten/taken bespreken voor het komende jaar als klassenoudsten.
Vriendelijke groeten,
Minerva Anderling

Ik keek Remus aan en besloot om mijn badge dan maar uit mijn hutkoffer te halen en hem op mijn gewaad te spelden, die ik over mijn spijkerbroek en een T-shirt met een ronde hals over getrokken had...

“Ze denken toch niet dat ik me hier zou omkleden hé?” had Jess me een kwartiertje geleden toe gefluisterd.
“Trek je gewaad gewoon over je kleren,” had ik geantwoord. Toen James en Sirius ons gretig aan keken.

Toen hij ook opstond, liep ik achter hem het trein gangentje op. Ik zag tot mijn grote ergernis Marie bij de zwadderaars zitten. ‘Als er iemand was die dan ook met iedereen flirtte, buiten Potter en Zwarts dan, was zij het wel…’ Toen ze mij ook in de gaten kreeg, kruisten onze blikken elkaar even, maar ze wendde haar blik snel weer tot Malfidus en zijn groepje. 'Dat die zich inlaten met iemand uit Griffoendor verbaasd me, eigenlijk wel...' Marie was zo’n typisch tutje, ze had lang blond haar en heldere blauwe ogen en een mooi bruin getinte huid. ‘James had ook een bruin getinte huid…’ Ik klopte met mijn vuist op mijn hoofd wat me een verbaasde blik van Remus opleverde. Ik glimlachte flauwtjes en hij glimlachte terug.
“Weer met je gedachten ergens, waar ze niet hoorden?” vroeg hij met een grimas, ik wist dat hij James bedoelde, die jongen wist ook alles.
“Jammer genoeg, wel ja,” mompelde ik. Al snel kwamen we bij de voorste coupé waar professor Anderling ongeduldig zat te wachten.
“Goedemorgen, professor,” groette ik haar vriendelijk.
“Goedemorgen, juffrouw Evers en meneer Lupos,” groette ze iets minder vriendelijk terug. Remus knikte naar haar ook bij wijze van begroeting.
“Goed,” begon ze toen we plaats over haar genomen hadden, “jullie taken als klassenoudste houden onder andere in: dat je de hoofdmonitoren af en toe helpt wanneer zij dat nodig vinden, de eerstejaars zo meteen naar de afdelingen brengt, en de gene die het varken uit hangt naar mij toe stuurt,” haar blik bleef even rusten op Remus, die mistroostig knikte. ‘Hij zou nooit zijn vrienden verraden,’ dacht ik toen ik zijn triestige blik zag.
“Je hoort hen niet te sparen omdat het je vrienden zijn,” zei professor Anderling alsof ze mijn gedachten gelezen had. “Jullie mogen nu terug naar jullie coupés, maar willen jullie nog even het gangpad controleren zodat er verder niets meer misloopt?” toen ik en Remus knikte, deed ze het teken dat we mochten gaan. We liepen samen twee keer het gangpad af en na drie mestbommen van Sirius en James afgepakt te hebben gingen we weer onze coupé binnen.
“Zo, Evers, al terug?” vroeg Sirius die triestig keek.
“Jammer genoeg wel,” beet ik hem toe.
“Jammer dan,” zei James. “Maar zou je eens met me uit willen?” hij keek me haast smekend aan. ‘Het is nu al de tweede keer vandaag dat hij mij mee uitvraagt…’
“Potter, je hebt me die vraag vandaag al gesteld en het antwoord is en blijft hetzelfde,” mompelde ik, terwijl hij mij nog altijd smekend aan keek.
“Waarom niet?”
“Daarom niet,”
“zeker van?”
“Ja,”
“Ben je altijd zo koppig?”
“Als het op jou en je uitvraag momenten gaat?” ik keek hem even vragend aan. “Ja,” James keek me nu vernietigend aan.
“Jij bent hopeloos,” mompelde hij toen.
“Ik? En wat dacht je van jezelf?”
“Euhm, lief, vriendelijk, knap, aantrekkelijk, slim,…”
“Arrogant, degoutant, vervelend, een klein kind,…” onderbrak ik hem.
Hij draaide met zijn ogen, net toen hij me weer iets naar mijn kop wou slingeren keek Sirius ons boos aan.
“Willen jullie nu eens stoppen, ja?” vroeg hij geïrriteerd. “Jullie lijken wel een oud getrouwd stel!” ik keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan.
“Gaan wij trouwen, Evers?” vroeg James gretig.
“Misschien in één van jou dromen en in één van mijn nachtmerries…”
“Dus je droomt over me?” ik keek hem kwaad aan. “Komaan geef het toe, je vindt me knap, dus wil je nu niet met me uit?” 'Hoe vaak gaat hij dat nu nog vragen?'
“Als je nu niet stopt met zagen, geef ik je een mep, Potter,” ik draaide mijn hoofd naar het raam en zag dat de trein vaart minderde. Ik stond op, samen met Jess, en we trokken de coupédeur open en paradeerden de trein uit, die inmiddels al weer stilstond. We liepen kibbelend over de Marauders naar onze koetsen.
“Ik blijf erbij, hij is en hij zal altijd een vervelend ventje blijven,” sloot ik de discussie af, toen het kasteel inzicht kwam. Jessica knikte instemmend. Toen de koets eindelijk stopte, liepen we, lachend en met een knorrende maag, het bordes op.

duffie · Geplaatst: Za Dec 30, 2006 19:54

Heeey!!!!
Ik heb weer een nieuw stukje bij...
I hope you like it
en reacties zijn altijd welkom *hint*
Grtjs!!!
me xD
_____________________________________________________

**James**

"Als je nu niet stopt met zagen, geef ik je een mep, Potter," zei een kwade Evers tegen me. Evers. Ik was nog steeds met mijn hoofd in de wolken toen ze zei dat ze min of meer over me droomde... Of had ze het echt gewoon gezegd om me op stang te jagen?
"Gaffel?" hoorde ik een stem in de verte zeggen. Ik staarde naar haar toen ze de coupé uit liep.
"Hey! Iemand thuis?" nu herkende ik de stem van Sirius.
"Ja, wat dacht je, man?" vroeg ik een beetje chagrijnig.
"Oeeh! Ben je weer chagie James?"
"En hoe zou dat nu weer komen?" ik wierp hem een veelbetekende blik toe. Hij draaide met zijn ogen.
"Evers is ook maar een meisje, weet je?" Peter volgde ons gesprek geboeid en keek van mij naar Sirius en weer terug.
"Wormstaart, ben je zeker dat je alles kunt volgen?" zei ik met een gemene lach op mijn gezicht. 'Hij is toch ook niet te doen hé...' Peter kreeg een rode blos op zijn gezicht. Ik grinnikte en keek met pretlichtjes in mijn ogen naar hem. Maar wendde me weer tot Sirius.
"Niet zomaar een meisje," mompelde ik meer dan dat ik het zei.
"Zet ze nu eens uit dat koppie van jou!" antwoordde Sirius, de wanhoop bijna nabij. Ik schudde mijn hoofd.
"Alsof ik dat nog niet geprobeerd heb?!" ik sjokte de coupé uit en liep een beetje bozig naar naar een coupé. Ik hoorde Sirius en Remus, weer in een diepe discussie verwikkeld over of het nu wel of niet leuk was dat het volle maan werd, ergens achter mij. Toen we eindelijk een koets gevonden hadden die door Terzielers voort getrokken werden. Ik keek even naar de zwarte paarden, die ik jammer genoeg al kon zien vanaf mijn tweede jaar. Bij Sirius was dat wat anders geweest. Vorige zomer hadden zijn ouders hem iets laten zien, wat zo gruwelijk is dat hij hen sindsdien niet meer gesproken of nog maar aangekeken heeft.

FLASHBACK

"Hey, broertje!" riep een jongen met zwart haar naar ons. Ik draaide me geërgerd op, wetende wie achter ons stond; Regulus Zwarts.
"Hoe vond je het van de zomer? Leuk hé?" vroeg hij opgewekt. Het schooljaar was immers twee weken bezig en Sirius had zijn hatelijke broer zo veel mogelijk gemeden.
"Ik wil niets meer met jullie te maken hebben!" riep Sirius woedend. "Ik verafschuw jullie." Sirius, die helemaal rood aangelopen, van zijn opgekropte, woede was keek Regulus minachtend aan.
"Ik kom volgende zomer ook niet meer thuis," mompelde Sirius.
"En waar ga jij dan verblijven, mijn oh-zo-zielige-wanhopig-broertje," zei hij, dat laatste zei hij zo sarcastisch als hij kon. Ik keek hem verafschuwd aan. Dat hij iemand martelen en vermoorden "Leuk" vond.
"Wat dacht je van bij mij?" zei ik terwijl ik hem een vernietigende blik toe wierp.
"Oh Potter redt de dag weer eens," zei hij sarcastisch.
"Dat is nog altijd beter dan hem verpesten," snauwde ik hem toe. Hij bekeek me minachtend.
"Tja, iemand moet het doen hé?!"
"Moet jij niet naar de hel ofzo lopen? Of voel je daar te goed voor?" ik zag hem rood worden van woede.
"Dan is de kans misschien zelfs groot dat ik jou daar tegen kom, je voelt je daar vast zo thuis," siste hij. Nu was het mijn beurt om rood van woede te worden.
“Je voelt je wel heel wat hé?”
“Eigenlijk wel…”
“Moet van je kotsen,” ik maakte een kotsend geluidje. Ik voelde een vuist op mijn gezicht belandde en alles werd een paar seconden zwart.
“Wat denk je wel niet wat je aan het doen bent?” hoorde ik een stem verontwaardigt zeggen.
“Oh moet je je liefie beschermen?” hoorde ik Regulus lachend zeggen. Toen mijn kleur langzaam weer terug keerde zag ik rode krullende haren en groene ogen bezorgd naar me kijken.
“Evers?” vroeg ik vol ongeloof. Ze knikte.
“Gaat het een beetje?” vroeg ze bezorgd? Ik knikte afwezig en staarde woedend naar Regulus. Ik wou hem net een mep verkopen, toen Evers me zachtjes terug duwde. Ik keek haar vragend aan.
“Hij is het niet waard,” had ze gezegd. Verdedigde ze me nu? Of was ze me weer de les aan het spellen.
“Oh, James Potter het zwijgen opgelegd door een vuil Modderbloedje,” zei Regulus. Ik keek even naar Sirius die nog steeds woedend zijn toverstok getrokken had.
“Dat neem je terug, vuil onderkruipsel!” riep Sirius ziedend.
“Verliefd, broertje? Je kan nog niet eens een huisdier houden, laat staan een meisje…” Ik zag nu ook Farelli’s gezicht verstarren.
“Oh en wie ben ik dan?” zei ze sarcastisch. ‘Waar wilde die meid toch heen?’ “Zijn moeder?”
“Nog een modderbloedje!” zei hij kennelijk opgewekt. “En wat bedoel je eigenlijk?” ik zag zijn ogen vragend naar Farelli flitsen en weer terug.
“Nou je zegt dat hij geen meisje kan houden, wel? Wat ben ik dan?” herhaalde ze koppig en eigenwijs. ‘Daar wilde ze dus heen, Sirius’ hachje redden…’ Sirius keek haar dankbaar aan. ‘Waarom doen ze dit in de eerste plaats eigenlijk? Naasten liefde?’
“Je kan me wijsmaken wat je wilt,” mopperde Regulus.
“Da’s waar…” had ze daarop geantwoord. “Maar ik kan het bewijzen…” Regulus keek haar vragend aan. Ze stapte op Sirius af en zoende hem vol op de mond. Ik keek geshokeerd toe. Ik keek naar Evers die er ook geschrokken uit zag. Vervolgens keek ik naar Regulus, die wit wegtrok.
“Geloof je me nu?” vroeg een kwade Farelli, toen ze waren gestopt. Hij knikte en liep weg.
“Ik krijg jullie twee nog wel,” siste hij naar mij en Sirus.
“Beeld je nu maar niets in, Zwarts…” mompelde Farelli. Sirius keek haar stomverbaasd aan. Zij haalde haar schouders op en liep, samen met een verbaasde Evers, de grote zaal in.

EINDE FLASHBACK

“Ik zal hen ook nooit begrijpen,” mopperde ik kwaad. Remus keek me verbaasd aan.
“Doel je op Lily en Jess?” vroeg hij gïnteresseerd.
“Deuh…” Remus schudde afkeurend zijn hoofd en las verder in zijn boek.
Toen de koets stopte, liepen we vrolijk het bordes op. Ik zag in de verte Evers en haar vriendin nog verdwijnen. We ontweken behendig de waterballonnen van Foppe, die de eerstejaars aan het pesten was, en kwamen droog in de grote zaal aan. Ik keek naar Peter die doorweekt naast Sirius ging zitten. Ik schudde mijn hoofd en keek op toen professor Perkamentus weer zijn jaarlijkse praatje, over het verboden bos en wie Vilder was, deed. Toen de sorteerceremonie eindelijk gedaan was, vlogen we letterlijk (ik en Sirius althans) op het eten en aten zoveel we konden. Na onze maag goed gevuld te hebben, kwam niemand minder dan Lily Evers op ons aflopen.
“Remus, kom je?” vroeg ze toen ze ons zag vertrekken. Remus knikte zwijgend en liep op haar af.
“Wat dacht je, Secreetje pesten?” vroeg Sirius opgewonden.
“Tuurlijk, anders is zijn jaar toch maar ongelukkig begonnen, vindt je niet?” Sirius grinnikte. We kwamen Secretus al snel tegen in een geheime gang.
“Hey, Secreetje. Heb je ons gemist?” vroeg Sirius met een gemene grijns. Sneep trok al meteen zijn toverstok.
“Hebben we je nog steeds niets geleerd?” vroeg ik terwijl ik, met opgeheven toverstok, op hem afliep. “Tja, dan moeten we het nog maar eens proberen hé…”
Ik keek hem vernietigend aan.
“Laat me nu toch gewoon eens met rust!” riep Sneep kwaad.
“Verleidelijk, maar nee bedankt,” zei Sirus met een zelfvoldane grijns.
“Locomotor Secretusje,” zei ik rustig.
“Laat me gaan, jullie vuile, achterbakse…”
“Snaternix!” riep Sirius “Ssst, je wilt toch niet dat ze je horen?” Ik grinnikte.
“Nog steeds niet beleefd?” ik zei het meer dan dat ik het vroeg. “Paralitis!” Nu hing Secretus verstijfd in de lucht.
“Laten we hem nu nadenken over zijn daden?” vroeg Sirus formeel.
“Ja, laat hem maar even bezinken…” zei ik lachend. Na nog een laatste blik op Secretus te hebben gericht liepen we al moppen tappend naar de leerlingenkamer van Griffoendor.

duffie · Geplaatst: Di Jan 02, 2007 21:16

Heeey mijn trouwe lezertjes,

Ik wens jullie allemaal een Gelukkig Nieuwjaar !!!!
En als cadeautje heb ik nog een stukje af; deze keer kruipen we weer in de huid van Lily Rolling Eyes

In ieder geval; I hope you like it...
Love,
Me xxx
_________________________________________________________

Hoofdstuk 2: de grap

~~Lily~~

"Remus kom je?" vroeg ik aan Remus die bij, hoe raad je het ook, de Marauders zat. Toen Remus knikte, wierp ik één van mijn vernietigendste blikken naar Potter en Zwarts.
"Eerstejaars, hier heen!" riep ik, toen ik de eerstejaars een beetje ontreddert zag staan. Al snel kwam er een heel groepje leerlingen aanlopen. Ik glimlachte naar het meisje dat, nogal onwennig, naast me liep.
"Ik ben Lily Evers, als je problemen hebt mag je altijd naar me toe komen. Daarvoor ben ik er tenslotte," zei ik om het meisje dat, net zoals ik, rood krullend haar had.
"Patricia Flemel," stelde het meisje zich voor. Ik zond haar een lieve glimlach en ze leek al snel een beetje zelfverzekerder.
"Je moet goed opletten met de trappen," vertelde Remus hen toen we bij de trappen kwamen.
"Ze verplaatsen zich nogal vaak," maakte ik zijn zin af toen de eerstejaars hem niet-begrijpend aankeken.
"Bedankt," mompelde hij. Ik knikte naar hem. Eenmaal bij de dikke dame aangekomen hielden we halt.
"Dit is de dikke dame," begon ik.
"Ja, dat zie ik, ja," zei een nogal pienter uitziende jongen helemaal achteraan. Ik echter negeerde hem en vertelde vrolijk voort.
"Als je de leerlingenkamer in wilt komen, zeg je het wachtwoord: 'Varkenstaartjes'." De Dikke Dame zwaaide open. Ik glunderde toen ik de verbijsterde gezichten van de eerstejaars zag. Die glimlach veegde zich al snel van mijn gezicht, toen ik Zwarts en Potter aan zag komen.
"En waar zijn jullie zo vrolijk om?" vroeg ik, toen ze me zagen.
"Wat het ook was, het is nu weg," zei Zwarts vrolijk.
"En hoe zou dat komen?" vroeg ik terwijl ik het antwoord al wist.
"Nou, mijn lieve Lily, we zagen jou," zei Potter. Ik draaide met mijn ogen.
"Evers, Potter, Evers," zei ik geërgerd.
"Ik noem je liever Lily, schat," Ik bekeek hem vernietigend. Een paar eerstejaars begonnen te gniffelen.
"James Potter, ik heb het gehad met jou!" riep ik kwaad. Ik sloeg hem met mijn vlakke hand tegen zijn gezicht en liep, samen met de eerstejaars (die inmiddels strijk lagen), de leerlingenkamer in. Ik wees hen waar de meisjesslaapzalen waren en waar die van de jongens. Ik plofte uitgeput naast Jess, in een fauteuil, neer.
"Potter?" vroeg ze meelevend.
"Potter," constateerde ik. Ik zocht de leerlingenkamer af om een glimp van hem op te vangen. Hij zat aan het haardvuur en wreef met zijn hand over zijn pijnlijke kaak.
"Net goed," mompelde ik. Jess volgde mijn blik en barstte in lachen uit.
"Lil, heb je hem nu weer geslagen?"
"Wie heeft Lil geslagen?" vroeg Ann, een meisje met sluikblond haar en blauwe ogen.
"Potter natuurlijk, wie dacht je dan?" Ik zag nu ook Ann naar James kijken. 'James? Sinds wanneer noem ik Potter James?' Dacht ik paniekerig. 'Ach laat ook maar...' Ook zij lachte nu opgewekt.
"Ik had het kunnen denken," mompelde ze. "Wat heeft hij gedaan?"
"Hij noemde me schatje en iedereen hier op Zweinstein weet dat ik dat niet ben, iedereen behalve hij, alsof die nieuwsflash hem niet bereikt heeft ofzo!" zei ik iets luider dan bedoelt. Ik zag Potter en Zwarts verbaasd op kijken en hun schouders ophalen.
"Ik ga slapen," zei ik.
"Trusten, Lil."
"Slaapwel, meis."
Ik keek nog een laatste keer richting het haardvuur en haalde mijn schouders op. 'Eigen schuld, dikke bult,'
Ik liep de trap op, richting de slaapzalen en plofte neer op mijn bed. Ik viel, zonder dan ook maar moeite te doen om mijn kleding uit te doen, in slaap.

"Lily! Lil! Liiiillly Eeeeveeers!" riep een stem. Ik schrok overeind.
"Wat nou?" zei ik tegen een ongeduldige Ann.
"Het is 8 uur,"
"8 Uur?" ik schoot overeind en deed propere kleren aan. Douchen zou ik vanavond wel doen.
"Héhé onze slaapkop is ook wakker," zei Jess opgewekt.
"Haha, oh wat ben je geestig," zei ik een beetje slecht geluimd.
"Chagie, Lil?" ik rolde met mijn ogen toen ik de stem herkende.
"Moet je me 's morgens nu ook al het leven zuur maken, Potter?"
"Oh, Gaffel, die is duidelijk chagie..."
"Ja, Sluipvoet, ik heb het ook door," ik haalde mijn schouders op. En wierp hen een blik van: Yeah, what ever? en ging naast Jess zitten. Toen de roosters uitgedeeld waren kreunde ik. Dit jaar hadden ze weer alle lessen met de Zwadderaars. We hadden het eerste les uur toverdranken. Iets wat me opvrolijkte. Ik liep na het ontbijt samen met Ann en Jess naar de kerkers.
"Ah juffrouw Evers, kom binnen, kom binnen," zei professor Slakhoorn. Ik glimlachte en plofte naast Jess neer. "Vandaag gaan we het hebben over Veritaserum," zei hij toen iedereen het, beige geschilderd, lokaal binnen liep. "Wie kan me zeggen wat de Veritaserum doet?" Ik stak mijn hand op. "Juffrouw Evers?"
"Veritaserum, oftewel de waarheidsdrank, dwingt om de drinker op de gestelde vragen, eerlijk en waarheidsgetrouw te beantwoorden," zei ik vrolijk.
"Goed, 10 punten voor Griffoendor," ik glunderde.
"Alles wat je nodig hebt, staat op het bord, dus jullie kunnen beginnen. Na een uurtje kwam professor Slakhoorn het resultaat bekijken.
"Heel goed, juffrouw Evers, nog eens 10 punten voor Griffoendor. De les erna hadden we Verzorging van Fabeldieren dus moesten we naar buiten toe.
"Goedemorgen, leerlingen," zei professor Obscura.
"Vandaag gaan we het hebben over de Chimaera's hebben... Zoals jullie misschien wel of niet weten hebben de Chimaera's een kop van een leeuw, het lichaam van een geit en een staart van een draak." Ze bekeek de Marauders, die er net bij kwamen staan, achterdochtig. "De bedoeling is dat jullie hem gaan schetsen, zoals jullie denken dat hij er hoort uit te zien, de kleur, de staarten alles erop en eraan..."
Ik zuchtte, tekenen was niet echt iets van mijn sterkste kant. Ik zag ook een hele boel Zwadderaars mopperen. Professor Obscura haalde haar schouders op en negeerde hen. De rest van de dag vloog voorbij, net zoals de rest van de week. Totdat er op vrijdag een briefje op mijn bank belandde.
Lily,
Ik moet ergens met je over praten,
in verband met Gaffel (James dus)
Zie ik je vanavond, tegen elf uur, in de Astronomie toren?
Groetjes,
Remus
"Wat moet hij nu?" vroeg Jess die over mijn schouder mee had gelezen.
"Geen idee, maar dat kom ik vanavond dan wel te weten hé," zei ik optimistisch.

duffie · Geplaatst: Do Jan 04, 2007 22:59

Heeey lieve lezertjes!!
Morguh ben ik jarig dus heb ik een cadeautje voor jullie!!!
Oh jah; heel veel kusjes en bedankjes aan Jacobijn!!!! Wink

En natuurlijk aan alle lieve freakjes die me hun reactie en hun tips naar me hebben opgestuurd!!
I hope you like it Afgezaagd ni?

Dikke kusjes!!
Duffie
____________________________________________________

**James**

Ik zag Evers’ antwoord op het papiertje weer naar Remus vliegen en kon het nog net op tijd onderscheppen. Ik las fluisterend Evers’ antwoord aan Sirius voor.

Hey Remus,
Oh, wat heeft hij nu weer uitgespookt?
Ik zal er zijn, maar ik zweer het je als je Potter of die Zwarts meeneemt zwaait er wat voor je!
Maar ik weet dat jij me zoiets nooit aan zou doen, Remus…
Liefs,
Lily
We grinnikten zachtjes, ze trapte erin!
“Meneer Potter en meneer Zwarts kunnen jullie ons misschien vertellen wat er zo grappig is?” kakelde een geïrriteerde professor Anderling. Ze bekeek ons doordringend.
“Misschien kan meneer Potter me vertellen wat een faunaat is?”
“Een Faunaat is een tovenaar die van een menselijke gedaante naar een dierlijke gedaante kan veranderen, naar gelang zijn grootte en gewicht.” zei ik in één adem. Professor Anderling zuchtte en ging weer verder met haar les.

Tegen half zeven liepen Sirius en ik naar de astronomie toren om onze grap klaar te zetten.
“Goed Gaffel, leg het me nu nog eens uit,” mopperde Sirius die er niets van begreep.
“Wel Sluipvoet,” begon ik formeel. “als Evers dus de deur binnenkomt, valt de emmer, die gevuld is met ijskoud water, op haar hoofd, daardoor kan ze niets meer zien en glijdt ze uit over al die bananen schillen die we op dat zeepsop gelegd hebben. Als ze eenmaal valt, valt ze waarschijnlijk in het net dat we gelegd hebben, dus dat laten we zweven… We laten Evers dat juist boven het meer zweven en maken dan de spreuk ongedaan, waardoor ze in het water belandt, snap je?” Sirius knikte traag.
“En hoe krijgen we haar hier de toren uit?”
“Via het raam dat we magisch vergroot hebben?!”
“Oh ja, en hoe zorgen we ervoor dat we niet gezien worden?”
“Sluipvoet, door mijn onzichtbaarheidsmantel te gebruiken?!”
“Gaffel, je bent een genie!”
“Dat weet ik toch?” Sirius draaide met zijn ogen.
“Nu niet te opschepperig hé,” ik grijnsde. Ik hoorde voetstappen op de gang.
“Kom, onder de mantel en geniet van het schouwspel,” zei ik lachend, ook Sirius moest met moeite zijn lachen inhouden bij het idee wat komen zou.
“Remus?!” vroeg Evers toen ze de emmer op haar hoofd kreeg. “Oh dit is niet grappig! Potter! Zwarts!” riep ze kwaad.
“Hoe weet ze dat nou weer?” fluisterde Sirius in mijn oor. Ik haalde mijn schouders op. Zoals ik al gedacht had liep Lily Evers naar voren en struikelde over al die bananenschillen, ongeveer een stuk of vijftien, en viel recht in ons net. Ik sloot het net en riep tegelijk met Sirius:
“Wingardium Leviosa,” Evers die verbaast de emmer af haar hoofd haalde, zag niemand staan. Ze probeerde het net los te maken, iets wat haar totaal niet lukte. Ik liet haar door het raam, naar het meer zweven. De nacht was helder en de sterren waren goed te zien. Toen ze ongeveer in het midden hing liet ik haar vallen. We hoorden nog een luide gil en een luide plons. We barstten in lachen uit.
“Haha, ze trapte er echt in, haha,” zei Sirius die over de grond rolde van het lachen. Ik knikte en zette mijn handen in mijn zij.
”Kom laten we gaan slapen,” zei ik toen ik Evers het meer uit zag klimmen.
We waren nog maar net in de leerlingenkamer of een woedende Evers kwam de leerlingenkamer ingestormd.
“Waar zijn ze?” gilde ze. Ik dook samen met Sirius achter een bank en deden of we er niet waren.
“Wie bedoel je, Lily?” vroeg Remus die kennelijk zijn lach moest inhouden als hij naar de druipende Lily keek.
“Potter en Zwarts!” riep ze weer.
Ze liep achter de bank en zag ons zitten.
“Hoi Lily, wezen zwemmen?” vroeg ik opgewekt. Sirius barstte weer in lachen uit. Ik gaf hem een stomp en hij stopte abrupt.
“Nee! En doe nu niet schijnheilig Potter! Hoe durven jullie?” Sirius barstte weer in lachen uit.
“VERDORIE ZWARTS! ZAL IK JOU OOK EENS BOVEN HET MEER DUMPEN? EENS KIJKEN OF JE DAT NOG ZO LEUK VINDT!!!” Ze stond op ontploffen.
“Heb je bewijzen dat wij dat gedaan hebben?” vroeg ik uiterst kalm.
“POTTER?! NOG ZO’N GEVAL!” Ik glimlachte lief naar haar. “EN GLIMLACH NIET ZO! IK WORD NOG EENS GEK VAN JOU?”
“Ben je dat dan nog niet?”
“Wat gek?” vroeg ze beduusd.
“Nee, gek van mij,” fluisterde ik in haar oor.
“DAT WAS DE DRUPPEL POTTER, WIE DENK JE WEL NIET DAT JE BENT!” Na me een klap in mijn gezicht gegeven te hebben en Sirius een knietje, hij kon maar niet stoppen met lachen, liep ze woedend naar haar slaapzaal en sloeg de deur dicht. Ik barstte in lachen uit.
“Vinden jullie het nu zo leuk om haar te treiteren?” vroeg Remus die zich verontschuldigde in hun naam bij Jess en Ann.
“Ja, hoor!” zeiden ik en Sirius in koor. Remus schudde afkeurend zijn hoofd.
“Volgens mij zijn jullie er dit keer echt over gegaan,” Ik schudde mijn hoofd.
En liep mopperend naar de slaapzaal.
“Onze grap was toch wel geslaagd hé Gaffel?!” zei Sirius grinnikend. Ik knikte en deed mijn kleren uit en viel met een luide plof op bed. Aan de snurkende geluiden te horen, was Sirius al aan het slapen. Ik sloot mijn ogen en viel na een lange tijd uiteindelijk in slaap.

“Gaffel! Gaffel! Gaaaaaaaaaafeeeeeeeeeeeeeeeeeeeelllll!!!” riep een opgewonden Sirius.
“Tisser?” mompelde ik slaapdronken.
“Het is Kerst man! Moet je dan vragen wat er is?” ik gaapte hem aan. Het was nu al bijna 3 maanden geleden dat we die grap met Lily uitgehaald hadden, sindsdien kan ze me niet meer zien en doet ze, naar mijn mening, nogal kattig.
“Oh ja, cadeautjes!” zei ik opgewonden. Ik begon met de cadeautjes te verscheuren begon met het rode. Die kwam van ene Sandra, ‘wie was dat ook al weer?!’, en bevatte allemaal chocokikkers. Voordat ik verder kon met pakjes openrijten kwam een vermoeide Lily Evers binnen gestormd.
“Sorry, schat, volgens mij ben jij verkeerd verbonden,” zei ik grinnikend.
“Nee, dat dacht ik dus niet,” antwoordde deze terug.
“Dus je praat weer tegen me?” ik kon het niet laten om een grijns te laten zien.
“Als je daardoor dat wild zwijn,” ze knikte naar Sirius, “zijn mond kan laten houden, dan wel ja…”
“Aha,”
“Sommige onder ons proberen nog te slapen, dus hou je KLEP dicht!” Ze stormde de kamer uit en sloeg de deur dicht.

duffie · Geplaatst: Di Jan 09, 2007 17:04

Heeey!!!

Oh, wat een lieve reacties heb ik allemaal gekregen! Jullie zijn echt schatten! *Geeft iedereen een dikke kus*
Ok, genoeg geslijmd xD, hier is het volgende stukje!
I hope you like it ...

xxx
me
________________________________________________________

~~Lily~~

“Moeten ze nou altijd zo lawaaierig zijn?” mopperde ik tegen Jess. Jess haalde haar schouders op.
“Typisch jongens, hé,” vertelde Jess slaperig. Ik haalde mijn schouders op en ging weer op mijn bed zitten. Ik maakte al mijn cadeautjes open en kreeg onder andere heel veel snoep en boeken. Ik kreeg zelfs een boek van Remus, de heks en het verleden; geschreven door Melinda Verkwistte. Ik liep opgewekt naar beneden.
“Goedemorgen, Remus!” zeiden Jess en ik in koor. Hij glimlachte.
“Hoe vond je, je boek, Lily?”
“Fantastisch! Dat wou ik altijd al hebben.”
“En jij Jess?”
“Leuk 10 miljoen vossenstreken, geschreven door, Marcus. Zalig boek.”
We grinnikten. Jess en ik negeerden zoals gewoonlijk de rest van de Marauders en liepen weer verder naar het portretgat.
“Sneeuwballengevecht?” vroeg Jess in één adem. Ik knikte en we liepen richting het meer. Alles was bedekt met een dik laag witte sneeuw. Het uitzicht over het meer was fantastisch. Even stonden we daar als gehypnotiseerd. Ik kreeg een ondeugende grijns op mijn gezicht en sprong omhoog en pakte een tak vast, we stonden onder een boom, en liet hem schieten. Dus dat wil zeggen dat Jess helemaal onder de sneeuw kwam te staan. Ik grinnikte.
“Lily Evers, je begint op Potter en zijn vriendjes te lijken!” gilde Jess die een handvol sneeuw naar me gooide. Ik dook achter een grote steen, waar ik juist achter paste en we begonnen een echte sneeuwballenoorlog. Ik was juist aan de verliezende hand, als de Marauders eraan kwamen lopen.
“Heey! Remus! Heeeelp!” riep ik toen ik juist een sneeuwbal in mijn gezicht geworpen kreeg.
“Oh, Lily, dat is niet eerlijk,” zei Jess lachend.
“Wie zeg dat ik eerlijk speel?” vroeg Lily grijnzend. Remus grinnikte en liep mijn kant op.
“Ok, ik, Jess en Remus tegen jullie drieën,” riep ik naar Pippeling, Zwarts en Potter. Die knikten, allemaal behalve Peter die me angstig bekeek.
“We geven ze de volle laag,” zei Jess serieus. Remus en ik knikten instemmend.

Na een halfuurtje gaven de twee teams het te gelijk op. Mijn haar zag wit in plaats van rood. Ik liep vrolijk met Jess en Remus, we hadden Potter en Zwarts ergens gezien bij een groep meiden en Pippeling was nergens meer te bekennen.
“Dat was leuk,” zei Jess opgewekt. Remus en ik knikten grijnzend. Het was inderdaad leuk geweest, vooral als je meerekent dat Potter eronder door is gegaan zo’n vijf keer… Bij die gedacht moet ik weer onwillekeurig grinniken.
“Waar denk jij aan?” vroeg Remus.
“Aan Potter,” antwoordde ik. Remus bekeek me, alsof hij me net voor gek verklaard, had.
“Jij, Lily Evers, denkt aan James?” vroeg hij ongelovig.
“Ja, maar dan wel aan hoe hij recht op zijn gezicht viel…” Nu grinnikte Remus ook.
“Ok, dat was inderdaad grappig…”
“Jess?!” ik keek Jess aan, die met wazige ogen vooruit keek. “Jeeess!!!” Nog steeds geen reactie. Ik ga voor haar staan.
“Joehoe Remus vroeg je uit hoor?!” fluisterde ik in haar oor. Iets wat wel werkte.
“Heu?! Echt?!”
“Heu? Wat echt?” vroeg Remus die niet kon volgen.
“Nee, Jess, niet echt en Remus... laat maar…” zei ik grinnikend. Hij haalde teleurgesteld zijn schouders op.
“Ik ga maar weer eens naar de jongens, voordat ze zich hopeloos belachelijk maken…” mompelde hij en weg was ‘ie.
“Nou, die had haast,” merkte Jess droogjes op.
“Misschien moest hij naar zijn vriendinnetje, hé Jess…”
“Ja, vast. Als hij al een vriendinnetje heeft, wil ik die zijn!”
“Jij bent echt hopeloos verliefd, hé?!”
“Hopeloos, ja.”
Ik keek haar aan.
“Waar zit jij nu weer met je gedachten?!”
“Bij Remus.”
“O my God.”
“Wat? Dat ik aan Remus denk?”
“Nee!!! Dat!” Ik wees naar de plek waar een hele plas bloed lag. Jess slaakte een gilletje.
“Wat is dat?! Nee, nog beter; hoe komt het daar?!” zei Jess.
“Geen idee,”
Een beetje verder zag ik Severus liggen, helemaal bebloed. Ik begon te gillen.
“Welke gek heeft dit op zijn geweten?!” gilde ik.
“Locomotor Severus!” ik liet hem in de lucht zweven en bracht hem naar de ziekenzaal. Na een hysterische madame gerustgesteld te hebben, liep ik terug naar de plek waar ik Severus gevonden had.
“Severus, had het niet moeten doen!” hoorde ik een lage stem.
“Nee, jij had hem niet moeten verwonden,” zei weer een andere hoge stem.
Ik bleef trillend staan en luisterde aandachtig verder.
“Cissa, het is nu niet het moment.”
“Ah nee en waarom niet dan?” zei nu een andere stem.
“Omdat ik wil dat Potter en zijn vriendjes hier de schuld van krijgen en dat gaat niet als zo’n onozele trien als jij, zich ermee gaat bemoeien!” riep de mannenstem kwaad. Mijn adem stokte. ‘Potter?! Maar dat is niet echt fair! Hij zou van school gestuurd kunnen worden!’ mijn gedachten werkten op top snelheid.
“We worden afgeluisterd, Bella!”
Ik maakte dat ik daar weg was. Ik begon te rennen, zo snel ik kon. Ik keek nog een laatste keer achterom en zag dat ze me niet meer volgden. Ik hijgde voor het portret van de Dikke Dame uit.
“Lil!” ik keek op. “Waar bleef je nou? Ik dacht dat er iets gebeurd was…”
“Waar is Potter?” onderbrak ik haar.
“Nou, binnen… Waarom heb je hem nu nodig?”
“Er is iets gebeurd, geen tijd om het uit te leggen. Pompoentaartjes!” De Dikke Dame zwaaide open.
“Poootttteeeeerrrr!” gilde ik.
“Jaaaaaaaaaaaaa?!” hoorde ik uit de jongensslaapzaal komen.
“Kom hier!” riep ik op gebiedende toon. Ik hoorde gestommel en een luide ‘BONK’ en zag Potter de trap af paraderen.
“Ben je er eindelijk achter dat je niet zonder me kan?” vroeg hij grijnzend.
“Ja, nou nee, ach jij je zin. Maar ik moet je iets belangrijks vertellen…”
“Uhu, zoiets van: “James je bent geweldig, ik word helemaal gek van je?””
Ik gaf hem een mep in zijn gezicht.
“Als ik zou zeggen; James je bent geweldig, dan hoor ik thuis in het gekkenhuis, oké?”
“Je zei niets over je maakt me helemaal gek,” zei Potter die met zijn hand over zijn pijnlijke kaak wreef.
“Aaah! Je zoekt het maar uit!” Ik gaf hem nog een mep op zijn andere kaak en liep woedend naar de meisjesslaapzalen.
“Geef het dan toch toe, Evers!” hoorde ik hem nog roepen.
Ik gooide de deur, met een luide klap, dicht.

duffie · Geplaatst: Za Jan 13, 2007 20:45

Hoofdstuk 3: Zweinsveld

**James**

“Geef het dan toch toe, Evers!” riep ik haar nog na. “Pfff…”
“Je leert het ook nooit hé?” vroeg Remus die zoals gewoonlijk had zitten studeren, voor de haard.
“Wat moet ik leren dan?”
“Hoe je met haar moet om gaan, misschien?”
“Ik doe net zoals ik bij al die andere meiden doe…”
Remus schudde zijn hoofd.
“Jij bent hopeloos…”
“Misschien wel, ja!” beet ik hem toe. Ik stormde, nog steeds wrijvend over mijn pijnlijke wangen, de trap op, richting de slaapzalen.
“En?!”
“Wat en, Sluipvoet?”
“Wat moest onze tijgering?”
“Weet ik veel,”
“Heeft ze je weer geslagen?” vroeg Sirius grijnzend. Ik knikte.
“Ik denk dat ik maar eens ga slapen.”
“Ja, doe dat, Gaffel!” zei Sirius nog steeds grijnzend.
Ik schudde nu ook lachend mijn hoofd. ‘En ik zou dan een hopeloos geval zijn…’ met die gedachte viel ik in slaap.

Ik voelde een por, een harde vloer, geschreeuw en weer een por.
“Ja, Sluipvoet, ik ben wakker man!” schreeuwde ik kwaad.
“Oeh, Gaffel, dat werd tijd…”
“Hoe laat is het dan?!”
“Tegen tienen.”
“Wát?!”
“Het is ongeveer tien uur…”
“Ja, ja dat had ik al begrepen,” zei ik droog.
“Kleed je nu maar aan, we mogen naar Zweinsveld, remember?”
“Oh ja, ik moet nog naar die Annabella, of zo iets…”
“Uhu, dus schiet nou maar op.”
Ik spurtte naar de badkamer en gooide wat water in mijn gezicht. Ik bekeek me in de spiegel. Ik streek elegant met mijn hand door mijn haar en liep opgewekt naar Sirius.
“Klaar!”
“Oké, ik ga eerst eens kijken of ik een glimlachje krijg van Farelli.”
“Farelli?”
“Die Jessica.”
“Oh, ja.”
Sirius liep naar Farelli en Evers toe, die aan een tafeltje in de leerlingenkamer zaten.
“Hoi schoonheden!” zei hij opgewekt. Farelli en Evers keken hem minachtend en geërgerd aan.
“Zin om me te vergezellen naar Zweinsveld?” vroeg Sirius. Ik liep nu ook af op het groepje.
“Heb je nog niet genoeg dates dan?” vroeg Evers geërgerd.
“Zie ik eruit als Gaffel?”
“Oh, Sluipvoet dat heb ik gehoord!”
“Haha, sorry, Gaffel!” Ik schudde grinnikend mijn hoofd.
“Jij moet nog naar Annemiek, remember?”
“Jij nog naar Annabella, remember?”
“Ja, ja, het is al goed.” Ik keek Sirius even grijnzend aan. Deze truc werkte meestal altijd.
“Het spijt mij, schone jonkvrouwen, maar de plicht roept!” Ik deed alsof iemand mijn naam riep. Sirius kon het niet laten om even te grinniken. Ik knipoogde naar de meiden. Toen ik voorbij Evers liep kon ik het niet laten om; “Doei schat, ga je missen,” te fluisteren. Ik hoorde Evers woedend mijn naam roepen, maar ik liep stug door met Sirius op de hielen.
“Haha, die was goed, Gaffel!”
“Weet ik toch?!”
“Je had tijgerin haar gezicht moeten zien! Rood van woede…”
Ik grinnikte.
“Kunnen we niets uithalen met Secreetje voor we naar onze veroveringen gaan?” vroeg ik grijnzend.
“Nee, onze voorraad is op weet je nog?”
“Oh ja…”
“Dan spreken we af om half twee bij Fonko’s fopmagazijn?!”
“Ja, doen we. Nemen we die grieten mee, of…”
“Ja, wat dacht je dan?”
“Eh geen idee,” zei ik grijnzend. Ik dacht aan wat we allemaal nodig zouden kunnen hebben. Toen we bij de grote zaal aankwamen zag ik Annabella al zitten.
“James! Joehoe!” riep ze. Ik draaide geamuseerd met mijn ogen.
We liepen op haar af.
“Goedemorgen, schoonheid,” zei ik opgewekt. Annabella begon te blozen en te giechelen.
Sirius grijnsde toen Annemiek ook de zaal in kwam lopen.
“Zie je tegen tweeën, Gaffel!”
“Yo!” riep ik hem nog na.
“Wat gaan we tegen tweeën dan doen?” vroeg Annabella geïnteresseerd.
“Oh dan gaan we naar het fopmagazijn, leuk toch?” vroeg ik terwijl ik haar in haar nek kuste.
Ze knikte. ‘Oh dit was te makkelijk,’ dacht ik. Ik nam een boterham en begon er jam op te smeren. Ik voelde Annabella’s ogen op me branden. Ik keek haar aan en knipoogde. Je zag weer die vertrouwde blosjes opkomen. ‘Zou ieder meisje dat hebben?’ vroeg ik mezelf af. ‘Ik hoop van niet hoor, dat is zo irritant, tenzij het bij Evers is.’ Ik grijnsde. ‘Dat is gewoon grappig..’
“Waar zit jij met je gedachten?” vroeg Annabella geïnteresseerd.
“Bij het knapste meisje van de school?” zei ik terwijl ik weer naar haar knipoogde.
Ik at snel mijn boterham op en liet me gewillig mee de zaal uitsleuren. Eenmaal bij Zweinsveld aangekomen nam ik weer de leiding op me.
“Waar wil deze mooie jongedame heen?”
“Ik wil wel eens naar het krijsende kot gaan kijken?!”
“Mijn jonkvrouw haar wil is mijn wet,” zei ik grijnzend. ‘Te makkelijk…’
Ze gniffelde en haakte haar arm in de mijne. Bij het krijsende kot stonden we stil.
“Dit is een super mooi uitzicht,” merkte Annabella op. Ik knikte. Ik loodste haar naar een boom en begon haar te zoenen…

“Hey, Gaffel!” zei Sirius die al bij Fonko’s fopmagazijn stond te wachten.
“Hey, Sluipvoet.” Ik liep naar hem toe en we deden onze heimelijke handdruk. Die ging als volgt: Als eerste duwen we onze vuisten tegen elkaar, dan nemen we elkaars handen vast (alsof we onze handen gaan schudden) die schuiven we dan snel van elkaar, waarop we als volgt onze schouders tegen elkaar aan duwen. We liepen vrolijk het fopmagazijn binnen. Ik nam direct een stuk of twintig mestbommen vast. Sirius liep resoluut naar het vuurwerk.

Na vele galjoenen lichter te zijn geworden liepen we weer richting het kasteel. Bij het verboden bos nam ik afscheid van Annabella.
“Ik vond het een leuke dag, schoonheid.” Ik nam haar hand en drukte mijn lippen op de rug van haar hand. Zonder haar nog aan te kijken liep ik naar Sirius die, inmiddels, Annemiek ook al ergens gedumpt had.
“Dat ging gesmeerd,” merkte Sirius op.
“Ze zouden meiden versieren verboden moeten maken.”
Sirius knikte instemmend.
“Ze zijn zo makkelijk te beïnvloeden,”
“Wie is er zo makkelijk te beïnvloeden?!” vroeg een nieuwsgierige stem achter ons. Sirius en ik draaide ons met een ruk om.
“Oh, niemand, schat,” zei ik opgewekt, toen ik niemand minder dan Lily Evers en Jessica Farelli zag staan.
“Hoe vaak nog, Potter?” vroeg Evers die geërgerd zuchtte. “Ik ben je schatje niet, en dat zal ik ook nooit zijn!” Ik zag Farelli Evers een stomp in haar zij geven. Evers keek Farelli geërgerd aan. “Niet dat ik dit vrijwillig doe, maar het moet maar.” Ik keek haar vragend aan. ‘Wat bazelt ze nou?’ Ik keek naar Sirius die er kennelijk ook niets van begreep.
“Kom nou maar gewoon mee,” zuchtte Evers. Ik haalde grijnzend mijn schouders op en liet me gewillig meesleuren naar een bezemkast. Ik keek haar met twinkelende oogjes aan.
“Het is niet wat je denkt Potter,”
“Oh, wat denk ik dan, schat?”
Lily draaide met haar ogen.
“Noem me nog één keer schat en ik zorg ervoor dat je nooit meer Zwerkbal kan spelen.”
“Oké, schat,” zei ik totaal niet uit het veld geslagen. Ik was Evers’ dreigementen immers al gewend. Ik voelde weer een handdruk tegen mijn kaak belanden. Ik wreef over mijn wang.
“Moest dat nou?”
“Ja, dat moest.”
“Waarom?”
“Daarom!”
“Nee, dat bedoel ik niet,” zuchtte ik geërgerd. “Waarom sleur je me mee een-” ik keek nog eens aandachtig rond “-bezemkast in om me te slaan, dat kan je op de gang toch ook?! Of was je soms iets anders van plan?” Ik keek haar weer grijnzend aan.
“Oh, Potter, je bent walgelijk!”
“Dat kan jij toch nog niet weten?”
“Hoezo niet?” vroeg ze me niet-begrijpend.
“Als je me nog niet eens een kans geeft om je te zoenen.” PATS, dat was weer een handdruk.
Ik hoorde haar diep zuchten.
“Blijf nu maar gewoon uit de buurt van Malfidus, oké?”
“Eh, nee, niet oké!” Ik keek haar vragend aan. “Waarom zou ik dat doen?”
“Omdat je anders met die arrogante kop van je van school gestuurd wordt.”
“Aha, zeker dat je me niet wilt kussen?”
“Ik meen het Potter!”
“Ja, ik ook,”
“Oh, jij bent zo, zo…” Ze keek me woedend aan. Ik kijk haar vragend aan.
“Wat ben ik?” vroeg ik uitdagend. “Buiten knap, slim en lief en…”
“…Mijn aandacht niet waard!” riep ze in mijn oor. Ze stormde de bezemkast uit. Mij kwaad en verbaast achter latend.

duffie · Geplaatst: Wo Jan 17, 2007 12:19

Hoofdstuk 4: De leugen.

~~Lily~~

Ik trok Jess geërgerd en geïrriteerd weg van Zwarts.
“Welke skreeft heeft jou verbrand?” vroeg Jess die me argwanend aan keek.
“Nou, wie denk je?” vroeg ik kwaad.
“Ow, Potter,” zuchtte ze. Ik knikte instemmend. ‘Ik heb hem nu tenminste wel gewaarschuwd!’ dacht ik verwoed. Ik stak een lok haar achter m’n oren en liep door naar de grote zaal die feestelijk versierd was met kerstbomen en kristallen bollen die in de lucht zweefden. Ik was echter niet in zo’n feest stemming. Potter wist ook altijd mijn dag te verpesten! Ik keek verdwaasd op toen er een eerstejaars tegen me aanliep.
“S-sorry, Li-Lily,” stamelde het meisje die ik herkende als Patricia.
“Geeft niets hoor, Patricia.” Ik gunde haar een vriendelijke glimlach en liep weer verder. Naast Ann plofte ik neer.
“Moet je Potters gezicht zien!” zei Ann giechelend. Ik volgde haar vinger en zag, tot mijn voldoening, dat er nog steeds twee stevige handafdrukken op zijn wangen stonden. Ik lachte mee.
“Ben je bij hem op bezoek geweest, Lil?” vroeg Ann toen ze een beetje uitgelachen was.
“Hij moet me maar niet zo stangen, dan gebeurt dat niet,” zei ik waardig. Ann grinnikte. Ik zag dat Potter en Zwarts naast Remus waren gaan zitten. Toen Zwarts zag dat ik keek, stootte hij Potter aan. Hij knipoogde verleidelijk naar me. Ik draaide met mijn ogen.
“Moet dat nou altijd?” zuchtte ik.
“Wat deed hij dan?” vroeg Jess, die het niet gezien had.
“Knipogen.”
“Ah, zoals hij bij alle meisjes doet?!”
“Ja, ik erger me er dood aan.”
“Ben je daar zo zeker van?” vroeg Ann die zich ook in het gesprek mengde. Ik knikte zelfverzekerd.
“Lil, je moet toegeven, dat hij er héél goed uitziet dit jaar,” zei Jess nu ook.
“En dat hij dikwijls alleen aandacht voor jou heeft,” stemde Ann ermee in. Ik keek hen aan en zuchtte.
“Dát doet hij alleen maar omdat hij weet dat hij me niet kan krijgen…” Ann en Jess schudden tegelijk afkeurend hun hoofd. Ik grinnikte bij het zien van dit tafereel. Perkamentus stond op en iedereen was gelijk stil. Het was niet één van Perkamentus’ gewoontes om zomaar een speech te houden tijdens het eten. Honderden blikken keken hem vragend aan.
“Zoals de meeste Zwadderaars al weten, ligt Severus Sneep met zware verwondingen op de ziekenzaal…” Ik keek professor Perkamentus geschokt aan. Jess keek nu ook naar mij.
“O, jee,” mompelde deze (Jess, dus xD).
“En als ik meneer Malfidus’ uitleg moet geloven, heb ik al een idee wie erachter zit,” vervolgde Perkamentus. Ik keek kwaad naar Lucius. ‘Wat denkt -ie wel niet?!’ Perkamentus keek van de marauders naar mij en weer terug. Ik zag hem lichtelijk verbaasd kijken toen hij mijn kwade ogen op Malfidus gericht zag, in plaats van op die van Potter of Zwarts.
“Maar naargelang de gezichten die ik sommige zie trekken-” hij keek me doordringend aan. “ –blijken deze geruchten zo te zien niet te kloppen. Als u enig idee heeft wie dit Severus Sneep aangedaan heeft, zou u me mogen verblijdden met een bezoekje…” Ik keek nu argwanend naar Perkamentus, die weer pretlichtjes in zijn ogen had. “Voor de rest heb ik er niets aan toe te voegen. Smakelijk eten!” Perkamentus ging weer zitten en de zaal barstte los in geroezemoes.
“Hoe durft, Malfidus?!” hoorde ik Potter roepen. Ik keek hem doordringend aan.
“Ow, dat was zeker waar je me voor wou waarschuwen hé?!” Ik knikte.
“Dat deed je dan veel te laat!”
“Nou, ja zeg.” Ik keek Potter verontwaardigd aan.
“Als jij niet naar me wou luisteren, kan ik er toch niets aan doen, Potter?”
“Ik zweer het op mijn grootvaders graf; ik maak hem af!” zei Potter tegen Zwarts, die instemmend knikte. Ik keek naar Malfidus, die luid aan het lachen was.
“Zoiets doe je, je eigen vrienden toch niet aan?” vroeg ik geschokt aan Jess.
“Ik snap het ook niet…” antwoordde ze even geschokt.
“Waarover hebben jullie het toch?” vroeg Ann ongeduldig.
“Nou,” begon ik. “Malfidus heeft Sneep vervloekt… Ik hoorde hem met Bellatrix en Narcissa praten. Hij zei dat hij de schuld op Potter en zijn achterlijke vriendjes ging schuiven.”
“Ow,” Ann keek nu ook niet meer zo blij.
“Je moet het wel aan Perkamentus vertellen, Lil, je kan hen toch niet van school laten trappen?”
“Ik weet het.”
“Wel, dan?” vroeg Ann ongeduldig.
"Ik ga meteen naar hem toe. Tot zo meiden…” Ik stond op en liep naar de lerarentafel. Perkamentus keek me met een glimlach aan.
“Ah, juffrouw Evers, ik had jou al verwacht… Aan uw blik te zien, weet jij wie Severus wel aangevallen heeft?” Ik knikte van ja. “Als u me dan zou willen volgen." Perkamentus stond op en ik volgde hem naar de uitgang van de grote zaal. Ik voelde verschillende blikken op mijn rug priemen, waaronder die van Jess, Ann, Potter, Zwarts, Malfidus en professor Anderling die me goedkeurend nakeek.
“Chocokikkers,” zei Perkamentus. Ik keek hem vragend aan, maar die blik verdween al snel in een bewonderenswaardige blik toen ik zag dat er een trap verscheen. Ik liep de trap op. Bij een eiken deur hield ik halt. Toen Perkamentus ook boven was, deed hij de deur open… Wat ik toen zag was onbeschrijfelijk. Overal hingen er schilderijen. Ik bekeek de kamer vol lof. Er zat een feniks in de hoek die me, met een scheef hoofdje, vragend aankeek. Ik zag ook dat de kamer drie verschillende verdiepingen had.
“Juffrouw Evers, als u zou willen plaats nemen…” Perkamentus wees naar een stoel voor zijn bureau. Ik nam zwijgend plaats en keek de kamer nog een laatste keer rond.
“Zou me willen vertellen, waarom u denkt dat menneer Potter en Zwarts dit meneer Sneep niet aangedaan hebben?”
“Nou, ik denk niet dat ze in eerste instantie zo ver zouden gaan…” Ik keek hem vragend aan. Hij knikte.
“Dat dacht ik ook al…” Hij pakte een chocolade toffee en bood mij er ook één aan, die ik vriendelijk afsloeg.
“En ten tweede omdat ik Malfidus heb horen praten met Bellatrix Zwarts en Narcissa Zwarts … Ze hadden het erover dat ze alles in de schoenen van ‘Potter en zijn achterlijke vriendjes’ te schuiven, om Malfidus’ eigen woorden te gebruiken…” Perkamentus keek me verbaasd aan… Ik kon aan zijn gefronste voorhoofd zien, dat hij de nieuwe informatie aan het verwerken was. Na een tijdje verbrak professor Perkamentus de stilte.
“Ik denk dat u kunt gaan, juffrouw Evers. Ik zal rekening houden met wat u me vertelt hebt en meneer Malfidus nog eens aanspreken…” Ik begreep dat ik kon gaan en stond recht. Net toen ik de deur open wou doen, stormde er een woedende persoon binnen waardoor ik languit op de grond viel.
[color=red][b]

duffie · Geplaatst: Zo Jan 21, 2007 20:37

Heey,
weeral 10 handkusjes naar Lily Emma en duizende bedankjes aan Josse!
Hier is het nieuwe stukje!
xxx
Kel
_____________________________________________________

Hoofdstuk 5: Een woedende vader en excuses
**James**

Ik zag pa op een roodharig meisje botsen toen hij het kantoor van Perkamentus in wilde. Ik schudde afkeurend mijn hoofd, maar negeerde Evers en liep achter mijn vader aan.
“Sorry, meiske,” hoor ik mijn moeder zeggen.
“Geeft niets mevrouw,” antwoordde Evers beleefd. Ik keek haar even argwanend aan, maar op haar beurt ontweek ze mijn blik weer.
“Albus, je gaat me niet zeggen dat mijn zoon echt een leerling zwaar verwond heeft?!” riep mijn vader kwaad tegen Perkamentus. Ik zuchtte geërgerd. ‘Gelooft nu niemand mij?’ dacht ik kwaad.
“Nee, dankzij juffrouw Evers, weet ik ondertussen al wie het wel op zijn geweten heeft,” antwoordde Perkamentus met pretlichtjes in zijn ogen. Ik keek verbaasd naar Evers. Zij haalde echter haar schouders op en vertrok uit het kamertje. Ik keek haar met opgetrokken wenkbrauwen na. ‘Heeft ze het dan toch nog voor me opgenomen? Na alles wat ik tegen haar gezegd en gedaan heb de afgelopen jaren?’ dacht ik verwilderd. Ik was zo diep in gedachten verzonken dat ik niet merkte dat al de blikken op mij gericht waren.
“Is er iets?” vroeg ik toen ik het opmerkte.
“Nee, hoor,” antwoordde mijn vader nonchalant. Toen erop de deur geklopt werd kwam Sirius met hangende schouders binnen, gevolgd door Anderling.
“Meneer Zwarts vond het oneerlijk dat ze de schuld kregen op iets wat ze niet gedaan hadden, dus vervloekte hij meneer Malfidus maar…” mopperde Anderling. Ik gniffelde. “Naar zijn zeggen was het alleen jammer dat ik aan kwam draven…” Anderling ratelde maar aan één stuk door terwijl Sirius en ik grinnikten.
Perkamentus keek geamuseerd toe. Pa keek even kwaad naar ons en zijn blik bleef hangen op Sirius.
“Wie heeft dit alles dan op zijn geweten, Albus?” vroeg mijn moeder met opgetrokken wenkbrauwen.
“Ik heb zo mijn vermoedens,” antwoordde hij vaag. Ik haalde mijn schouders op. ‘Als hij vaag blijft doen kunnen we beter gaan,’ dacht ik geërgerd.
“Mogen we weer gaan?” vroegen Sirius en ik in koor, wat een lachbui veroorzaakte. Anderling keek ons geïrriteerd aan. Je kon duidelijk een zucht horen ontsnappen uit haar mond. Perkamentus keek ons met twinkelende oogjes aan en we begrepen dat we konden gaan.
“Als ik die Malfidus te pakken krijg,” mompelde ik kwaad toen we weer op de gang liepen.
“Dan wurg je hem…” maakte Sirius mijn zin af.
“Inderdaad, Sluipvoet.” Ik merkte het groepje meisjes dat ons passeerde niet op. Sirius, die dit gemerkt scheen te hebben, keek me achterdochtig aan. Ik liep stug door, pas toen ik een hand voor mijn gezicht zag zweven stopte ik.
“Wat, nou?”
“Oh niets hoor, buiten dan dat je net een hele kudde liet lopen…” zei Sirius doelend op het groepje meisjes dat we net gepasseerd waren.
“Oh.” Sirius schudde grinnikend zijn hoofd. Als een geschenk uit de hemel kwam Malfidus en crew aangelopen.
“Hé blondje!” riep Sirius. Malfidus draaide zich met een ruk om.
“Jammer dat Sluipvoet hier-” ik knikte met mijn hoofd naar Sirius. “-zijn klusje niet heeft kunnen afmaken, vindt je ook niet?” Ik keek hem gemeen grijnzend aan.
“Misschien heeft die lekkere vriend van jou net geluk gehad dat, dat kreng van een Anderling erop tijd aankwam…” snauwde Malfidus terug.
“Ieuw, blondie… Val jij op mannen?” vroeg Sirius met een nep-geschokt gezicht.
“Sluipvoet, dat wisten we al.”
“Oh, je hebt gelijk Gaffel…” We liepen grinnikend op Malfidus af.
“Hé, neefje!” riep een kakelende stem achter Malfidus. Toen we de zwarte haren van Bellatrix Van Detta zagen, zuchtten we geërgerd.
“Bellatrix, wat moet je?” vroeg Sirius kwaad.
“Wat dacht je van je excuses, neefje?!”
“Ik ben je neefje niet,” antwoordde Sirius kalm.
“Nee? Werkelijk? Wat doe je dan thuis op onze stamboom?”
“Wegrotten?” raadde Malfidus.
“Nee, blondie, dat doe jij er al op,” zei ik kwaad.
“Werkelijk?” snauwde hij.
“Nee, fake!” Ik kon zowat gillen van frustratie. Ik trok mijn stok, uit mijn ooghoeken zag ik Sirius hetzelfde doen.
“Densaugeo.” Ik vuurde de spreuk op Malfidus af, die hem in zijn borst trof. Zijn tanden begonnen op grappige wijze, te groeien. Ik hoorde Sirius zachtjes grinniken.
“Expelliarmus!” riep ik naar Bellatrix die op het punt stond om Sirius te vervloeken. Haar toverstok vloog naar het andere eind van de gang. Ik wendde me weer tot Malfidus.
“Paralitis! Locomotor Malfidus.” Sirius deed hetzelfde bij Bellatrix. Het was me opgevallen dat de rest van hun groepje weggerend waren. Ik schudde grijnzend mijn hoofd.
“Laffe honden, die vrienden van je…” mompelde ik tegen Malfidus. Sirius keek me gekwetst aan. “Sorry, Sluipvoet.” Sirius haalde grijnzend zijn schouders op. We lieten Malfidus en Bellatrix naar de derde verdieping vliegen, waarvan we wisten dat er een geheime kast stond. De kast stond achter een wandtapijt, waar zo goed als niemand vanaf wist.
“Als jullie volgende week nog niet bevrijdt zijn, zullen we eens nadenken of we jullie eruit laten of gewoon laten zitten. Alhoewel het laatste aanbod me meer aanstaat…” zei Sirius grijnzend. Ik knikte instemmend en deed de kastdeur dicht, het wandtapijt viel automatisch weer naar beneden. Vrolijk liepen we de leerlingenkamer in, waar iedereen rond het prikbord stond. Remus kwam grijnzend op ons aflopen.
“Goed nieuw, Perkamentus heeft een Zwerkbaltoernooi georganiseerd met de Klammfels,” zei Remus. Sirius begon als een gek opgewonden rond te springen.
“Wanneer?” vroeg ik terwijl ik naar het prikbord liep.
“Volgende week komen ze aan.”
“Aha. Sluipvoet?” vroeg ik met opgetrokken wenkbrauwen aan Sirius die zowat alle meisjes die in zijn pad stonden kuste. Ik liep grinnikend op hem af en trok hem weg van een meisje met blond, sluik haar.
“Gaffel?! Wat doe je nou?” vroeg Sirius gepikeerd.
“Jou redden van je eigen ondergang,” grinnikte ik. Sirius haalde zijn schouders op, maar keek me even kwaad aan.
“James, moet je Lily je excuses niet gaan aanbieden?” vroeg Remus die me doordringend aan keek.
“Ja, mijn excuses gaan… Wat?! No way, waarom zou ik dat nu gaan doen?”
“Omdat ze het voor je heeft opgenomen?”
“Ja, maar…”
“En omdat je haar uitgekafferd hebt…”
“Maar…”
“Niets te maren, James!” Zei Remus streng hij duwde me richting Evers.
“Euhm, Evers?” vroeg ik terwijl ik op het groepje afliep.
“Wat moet je, Potter?”
“Nou een kusje is altijd handig?!”
“Vergeet het dan maar…” Ik grijnsde.
“Ik kom mijn excuses aanbieden… Nou sorry… Ik ga weer doei!” zei ik verward. Remus keek me met een grimas aan.
“Wat moest dat voorstellen?”
“Mijn excuses…” Sirius barstte in lachen uit, net zoals Remus ook deed. Sirius blaffende lach vulde de hele leerlingenkamer.

duffie · Geplaatst: Vr Jan 26, 2007 17:51

Heeey!!
Nieuw stukje...
Kus!
x.
____________________________________________________________

Hoofdstuk 6: Het Zwerkbaltoernooi

~~Lily~~

“Dus zijn vader liep je zonder pardon omver?” vroeg Jess ongelovig. Ik knikte bevestigend. We stonden in de leerlingenkamer. Ik keek afkeurend naar Zwarts die naar alle meisjes toesprong en hen vol op de mond kuste. Ik kon het niet laten om een raar gezicht te trekken.
“Ow, jak,” mompelde nu ook Jess.
“Wat is er jak?” vroeg Ann die niet kon volgen. Toen Zwarts op haar af kwam en haar kuste keek ze hem na.
“Euh, Ann?! Alles goed in daarboven?” vroeg ik, toen ze nog steeds Zwarts na keek.
“Je gaat me toch niet zeggen, dat je iets voor hem voelt hé?!” vroeg Jess die een verafschuwd gezicht trok. Ann leek te ontwaken uit haar dagdroom.
“Hé?! Op hem daar zeker?! Ik wast gewoon even in shock,” antwoordde ze beduusd. Jess en ik grinnikten. ‘Ja, vast, mijn pa is de kerstman en mijn moeder de paashaas als dat waar is. In shock… Hoe bedenkt ze het,’ dacht ik gniffelend.
“Echt waar!” zei Ann, nu een beetje kwaad. We knikten, zodat ze wist dat we haar flauw excuus geloofden en herstelde onszelf weer. Toen we een beetje uitgebibberd waren, stootte Jess me aan.
“Potter komt eraan,” fluisterde ze in mijn oor.
“Hé, Evers!” hoorde ik de stem van Potter achter me. Verveelt draaide ik me om.
“Wat moet je, Potter?”
“Nou een kusje is altijd handig?!” antwoordde deze met een engelgezichtje (‘als het dat moest voorstellen tenminste,’ dacht ik verwoed).
“Dan kan je het vergeten…” bitste ik terug. ‘Wat denkt die gast wel niet?!’ dacht ik kwaad. ‘Maar ja, dat zijn we dan ook gewoon van Potter…’
“Ik kom mijn excuses aanbieden… Nou sorry… Ik ga weer doei!” zei Potter, zo te zien verward. Ik keek hem met opgetrokken wenkbrauwen na.
“Zei hij nou echt dat het hém speet?” vroeg Ann even verbaasd. Jess en ik knikten tegelijk. Ik liep naar de marauders toe, Zwarts gelach negerend, en tikte Potter op de schouder. Als hij een spelletje wou spelen, speelde ik mee.
“Wat spijt je?” vroeg ik oprecht verbaasd.
“Wel… Euhm…” Ik zag dat Potter hulp zocht bij zijn vrienden. Ik hoorde Jess en Ann ook dichterbij komen.
“Wel, wat?!” was Ann me voor. Ik keek haar even verwondert aan. ‘Sinds wanneer doet zij zo… zo… Hoe kan ik het, het beste omschrijven? Bitchy… Ja, dat is het.’ Ik keek naar Jess die er ook maar even beduusd en verwondert bij stond als ik. Ik stootte Ann dan maar aan.
“Wat doe je?” fluisterde ik. Zij haalde echter haar schouders op als antwoord. Ik draaide met mijn ogen.
“Potter?! Wat spijt je?” zuchtte ik vermoeid. “Dat je tegen me uit vloog, dat je een enorme eikel bent?” Ik grijnsde toen ik zijn gezicht zag verstarren.
“Wie weet, is dat wel juist de reden dat je me zo leuk vindt,” zei hij terwijl zijn hand door zijn verwarde haren ging, wat zijn haren dus nog verwarder maakte.
“Potter, als je dat doet lijkt het net of je van je bezem komt…” merkte ik droog op.
“Ja, weet ik. Fantastisch toch?!” zei hij sarcastisch. Ik draaide met mijn ogen.
“Wel, als je me niets gaat vertellen?” Ik keek hem vragend aan. Hij schudde koppig zijn hoofd van nee.
“Oké, excuses aanvaard…” Ik draaide me om en liep terug naar het haardvuur. Ik plofte in de rode fauteuil neer en pakte mijn huiswerk toverdranken en begon hevig te pennen.

Ik zuchtte. Ik probeerde Jess nu al een kwartier wakker te krijgen, maar niets hielp. Ik had met kussens gegooid, water over haar heen gegoten, maar ik zweer het je, die meid sliep dan ook overal doorheen… Als er een orkaan door de school zou razen ze zou het nog niet eens merken. Ik zuchtte nog een keer. ‘Dan maar op de marauders hun mannier,’ dacht ik een beetje geërgerd. Ik ging op mijn hurken naast Jess’ bed zitten.
“Jess,” fluisterde ik. “Jeeesss?”
“Ja?” mompelde ze in haar slaap. Ik probeerde Remus’ stem zo goed mogelijk na te doen.
“Je weet toch dat ik heel graag heb dat je…” fluisterde ik nog steeds. “NU OPSTAAT VERDORIE!” dat laatste gilde ik zo hard dat bijna de hele toren het gehoord moest hebben. Jess schoot uit haar bed.
“Hé Lily!” zei ze verbaasd. “Heb jij Remus gezien?” Ik haalde haar wenkbrauwen op, toen Jess weer in haar bed kroop.
“Juist ja,” mompelde ze. “Lieve Jess, Remus is inmiddels allang naar buiten toe om op de zwerkbalspelers van ‘Klammfels’ te wachten.” Ik legde express de nadruk op Klammfels.
“Wàt?! Zijn die er al?!”
“Nee, daar wachten we nog op, maar kom nou met die luie krent van je uit bed en kom mee naar beneden…” zei ik ietwat bijdehand. Ik hoorde Jess zuchten.
“Oke, ik kom al…” mompelde ze terwijl ze uit bed stapte. Ze had een blauwe pyjama aan met bruine beertjes op die een rood hartje vast hielden. Ik keek haar even aan.
“Schiet wel op hè! Ik wil de openingsceremonie niet missen, hoor!” zei ik terwijl ik weer de slaapzaal uitliep. Na een veel te lang kwartiertje kwam Jess de meisjesslaapzalen uitgehold.
“Hehe, daar ben je eindelijk,” zei ik zeurderig. Ik zag een vage glimlach op haar gezicht verschijnen.
“Tja, perfectie kost tijd hé,” antwoordde ze nonchalant terug.
“Bedoel je mij?” vroeg ik grappend terwijl ik een rondje draaide, zodat mijn zwarte t-shirt, met ‘Angel’ in gouden letters erop, en mijn blauwe jeansbroek van alle kanten bekeken kon worden.
“Ik doelde eigenlijk meer op me eigen, maar ja…” mompelde Jess. Ik schaterde het uit toen ik haar geërgerde blik zag. Ik trok haar mee de leerlingenkamer uit.
“We moeten opschieten!” riep ik gehaast over mijn linkerschouder heen naar Jess, die achter me aan holde.
Toen we uitgeput van het rennen, bij het zwerkbalveld aankwamen, stonden de leerlingen van Klammfels al bij hun eigen tribune, die Perkamentus er gisteren nog geplaatst had.
“We beginnen dit zwerkbaltoernooi met een eerste zwerkbalwedstrijd!” riep de stem van Michael Vermeulen over het veld. Sommige mensen applaudisseerden enthousiast.
“We beginnen met de wedstrijd: Griffoendor tegen de eerste ploeg van Klammfels…” Ik wist dat Klammfels vier goede zwerkbalploegen had opgesteld om te kunnen deelnemen aan het tornooi.
“Ik hoop dat ze het goed doen,” fluisterde Jess opgewonden in mijn oor, als we eindelijk een plaatsje gevonden hebben op de bovenste tribune. Voor ons zat, tot Jess’ grote genoegen, Remus en Pippeling.
“Daar hebben we: Wemel, Zwarts, Pokke, Zavel, Flemel, Vermulle ééééénnn Potter!” Acht stipjes vlogen het veld op. Potter liep naar het midden van het veld om op de aanvoerder van de eerste ploeg van Klammfels te wachtten.
Ik zag uit mijn ooghoeken Jess gretig applaudisseerden, dus deed ik maar mee.
Ik had het niet gemerkt dat de spelers van Klammfels inmiddels ook al het veld op waren gevlogen en dat de aanvoerders elkaar de hand geschud hadden.
Al snel stond Griffoendor 20 punten voor op Klammfels. Ik zag dat Potter nog maar net een beuker kon ontwijken en mijn gezicht betrok.

duffie · Geplaatst: Vr Feb 02, 2007 18:12

Oooohh!!! Weer een nieuw stukkie!!!
*werpt handkusjes naar Josse en Rientje Evers* Bedankt om te reageren, leuk dat toch nog iemand m'n verhaal leest! Razz

Oh jah *knuft Jacobijn* Bedankt meis!
Genoeg geklefd en geknuffeld nu! Een nieuw stukje:
xxx
Kelly
____________________________________________________________

**James**

Ik vloekte binnensmonds. Dat scheelde niet veel. Ik keek kwaad naar degene die de beuker op me had afgevuurd. Inmiddels stonden we gelijk. Bij de doelpalen van Klammfels zag ik iets glinsteren en schoot erop af. De zoeker van Klammfels vloog vlak achter me. Toen ik weer voor me keek, zag ik de snaai nergens meer. Ik draaide met mijn ogen. Typisch. Ik ontweek nog maar net een beuker. Opnieuw. Die gasten van Klammfels waren niet van plan om het rustig aan te doen, dat had ik ondertussen al wel door. Ik vloog wat naar boven toe, zodat ik een goed uitzicht had op het spel. Ik zag dat onze jagers het moeilijk hadden… Om zowel de tegenstanders in het oog te houden, de beukers en dan nog eens proberen te scoren, leek me nu ook niet bepaald simpel. Ik zag dat Pokke een slurk op een van de jagers van Klammfels had afgestuurd die zijn doel net niet raakte. Boven de met goud beklede tribune zag ik weer iets glinsteren. Ik vloog erop af met een enorme snelheid. Ik zag de zoeker van Klammfels me ook volgen, maar besteedde geen tijd aan hem. Al mijn aandacht was nu gevestigd op de snaai, én eventuele beukers.
“Ik denk dat Potter iets gezien heeft!” schalde de stem van Michael over het veld. Ik ontweek, met gemak, nog twee beukers. Nog een paar centimeters en ik had de snaai… Nog even… Ik gritste de snaai in één beweging uit de lucht en hield hem triomfantelijk omhoog, terwijl ik afdaalde. Een brede grijns sierde mijn gezicht. Sirius daalde ook meteen en ging naast me staan. Ik zag hem ook opgewonden grijnzen, hij gaf me een vriendschappelijk schouderklopje.
“En Griffoendor wint met 190-20!” riep Michael. Iedereen applaudisseerde goedkeurend. Ik grinnikte. Ik draaide me om en zag net te laat hoe een beuker op me kwam afrazen. Ik trok lijkbleek weg. De beuker raakte me vol in mijn maag, maar ik zag niet hoe Sirius bezorgd over mee heen ging staan (ik was namelijk op de grond gevallen door de klap) en ik hoorde ook niet dat iedereen een luide “ooh!” uit hun monden lieten ontsnappen. Het enigste wat ik nog zag waren zwarte vlekken, het enigste wat ik nog hoorde was een zwaar geruis… En toen werd alles donker.

“Hij ziet wat bleekjes, vindt je niet?” vroeg een bezorgde stem.
“Sirius, zal ik jou eens met een beuker in je maag rammen, eens zien of je dan ook niet een beetje bleekjes gaat zien…” antwoordde een kwade stem. Ik probeerde mijn ogen open te doen, iets wat nauwelijks lukte. Ik kon net de silhouetten van Sirius en Remus onderscheiden. Mijn maag deed hartstikke veel pijn, het leek wel alsof ze er met honderd messen tegelijkertijd in aan het steken waren. Ik kreunde zachtjes. Remus en Sirius stopten onmiddellijk met ruziën, ik vermoedde dat ze toen naar me keken. Ik probeerde nog eens mijn ogen te openen, nu lukte het weliswaar al wat beter. Ik herkende de witte muren. Ik was in de ziekenzaal. Sirius keek me grijnzend aan. Ik probeerde rechtop te zitten, maar werd terug naar beneden geduwd door een jonge madame Plijster.
“U blijft voorlopig nog even liggen… Misschien dat je vanavond alweer weg mag…” zei deze zonder op of om te kijken. Ik trok mijn wenkbrauwen op. ‘Mooi niet, dat ik hier mijn tijd ga liggen verdoen,’ dacht ik koppig. ‘Weeral…’ dacht ik er nog achteraan.
“Maar…” begon ik met protesteren.
“Niets te maren, of ik laat u hier nog langer liggen,” antwoordde madame vurig terug. Ik dacht dat ze me ging vervloeken of zo als ik een voet uit bed zou zetten. ‘Zou dat een vriendin van Evers zijn of zo?’ Ik grinnikte zachtjes.

Na een halve dag op de ziekenzaal te hebben gelegen mocht ik er alweer af. Het was volgens de verpleegster niet zo erg geweest. Nou dat voelde ik toch wel anders… Ik grinnikte als ik dacht aan het grapje dat Sirius en ik verzonnen hadden. Die gasten van Klammfels zouden deze maaltijd niet zo snel vergeten, dat is iets wat vast stond. Ik was allang blij dat Secretus niet meer op de ziekenzaal lag. Ik had echt geen zin in zijn gezwets; over hoe hij zijn toverdrankenspeeldoos voor kleuters in elkaar gezet had. Niet normaal… Freak…
“Meneer Potter!” riep een stem, die niet veel goeds betekende achter ons. Langzaam maar zeker draaide ik me om.
“Ja?” vroeg ik met een lief stemmetje, wetende dat die stem afkomstig was van professor Anderling.
“Het is professor, meneer Potter,” zei ze serieus. Ik knikte en draaide met mijn ogen. ‘Hoe dom van me!’ dacht ik sarcastisch.
“Sorry, professor,” zei ik dan maar, om de lieve vrede te behouden en om vooral geen strafwerk te krijgen. Ik glimlachte, en keek haar vragend aan.
“Is het waar dat u samen met meneer Zwarts meneer Malfidus en juffrouw Van Detta in een kast opgesloten hebt, vorige week?” Ik keek haar verbaast aan. ‘Dat mens weet ook alles!’ dacht ik verwondert.
“Ik weet niet waarover u het hebt, professor,” probeerde ik mezelf er onderuit te praten.
“Oh, ik denk van wel, meneer Potter, ik denk van wel…” zei ze afwezig. Ik staarde haar aan afwachtend op wat nu zou komen.
“Ik denk dat het bedoelt was als een soort revange?” Ik trok een wenkbrauw op. ‘Dat mens is niet normaal…’ Ik knikte.
“Mag ik u vragen, professor,” vroeg ik uiterst beleefd “hoe u dit allemaal weet?” Professor Anderling kreeg me met pretoogjes aan.
“Omdat ik degene was die meneer Malfidus en juffrouw Zwarts gevonden heeft, meneer Potter. Net zoals ik degene ben die u nu strafwerk ga geven.”
“Wááááát?” Ik staarde haar vol ongeloof aan. “Professor, ik kom net uit de ziekenzaal! En het was tenslotte hun eigen schuld dat ze daar beland geraakten!” verdedigde ik mezelf. Professor Anderling keek me echter scherp aan.
“Ik verwacht u samen met meneer Zwarts iedere zaterdag voor de komende drie weken om precies zes uur… Komt u te laat, dan wordt uw straf met een zaterdag verlengt, heb ik mezelf duidelijk gemaakt?” zei ze zowel streng als koppig. Ik knikte woedend. ‘Nu kreeg ik nog straf door die sukkels, ook! Ach ja, het kan er nog wel bij…’ dacht ik. Ze draaide zich om en liep met beheerste passen de gang uit. Ik liep met hangende schouders naar de grote zaal, waar Sirius al op me stond te wachten met een grote doos in zijn armen.
“Hoi, Gaffel!” zei hij ook een beetje teneergeslagen.
“Hey,” groette ik terug.
“Klaar?!” vroeg hij nu wat opgewekter. Ik keek op met pretlichtjes in mijn ogen.
“Voor een grap? Altijd…” zei ik nu ook opgewekt. Samen slopen we naar het bijkamertje van de grote zaal. Er stonden verschillende trofeeën en glazen kasten. Voorzichtig liepen we naar de haard waar we de doos begonnen uit te laden.

duffie · Geplaatst: Zo Feb 04, 2007 19:54

Heeey!!!
Weer een nieuw stukje, iets langer dan anders...
Kusjes aan Jacobijn!!!
Geen reacties *baalt*
Maar ja, je kan niet alles hebben hé Razz

Oh ja, nog ff een opmerking; Als je op absoluut gebuisd klikt... Heb je dan ook alles gelezen dat er tot nu toe staat? Want als je alleen het eerste hoofdstuk leest (die naar mijn eigen mening ook niet zo denderend is) vind ik dat nogal laf... Maar dat zal waarschijnlijk wel aan mij liggen hé...
Hier komt die!!
Kus!
X.
Kel
___________________________________________________________

Hoofdstuk 7: Zullen ze het óóit leren?

~~Lily~~

‘Ik was geshockeerd geweest toen Potter geraakt werd door een beumel, berkel, beurek, beuker! Ja, dat was het een beuker… Ik had resoluut mijn handen voor mijn mond geslagen, waarom ik dat deed? Ik heb geen flauw idee… Bezorgdheid, denk ik, maar waarom ben ik bezorgd om Potter? Ik bedoel, hij is toch oud en wijs, alhoewel oud genoeg? Ik zou zeggen iets ouder dan een kleuter, maar daar ging het nu niet om. Dé vraag is waarom ik bezorgd was om Potter… Ik merk ook dat ik steeds vaker aan hem denk als James en niet meer als Potter…’ Ik dacht verwoed na.
“Waarom? Waarom?”
“Dat is zo duidelijk als een klontje, Lil!” zei Jess die een uitleg aan het geven was. “Klammfels vond het niet zo leuk dat ze verloren van ons team, dus lieten ze een beuker op Potter los…” Ik keek haar verdwaasd aan.
“Laat ook maar…” zuchtte Jess “Je was niet aan het luisteren hé?! Of wel soms?” Ik herkende een geïrriteerde ondertoon in haar stem. Ik beet op mijn onderlip.
“Sorry, waar had je het over? Ik was er niet bij met mijn gedachten,” probeerde ik de zaak nog te redden.
“Inderdaad. Dat hebben we ondertussen al gemerkt,” merkte Ann droog op. Ik haalde mijn schouders op, en staarde weer in het haardvuur. ‘Hoe zou het met James zijn?’ dacht ik bezorgd. ‘Ik bedoel Potter…’
“Maar Lily,” begon Ann voorzichtig, me uit mijn gedachten halend. “Je was nogal geschokt toen Potter een beuker in zijn maag kreeg, denk je niet?” Ann en Jess kregen een triomfantelijke grijns op hun gezicht. Ik keek hen geschokt aan.
“Was dat zo duidelijk dan?” mompelde ik zacht. De twee meiden knikten overtuigend. Ik trok een bedenkelijk gezicht.
“Lil, denk je niet dat het tijd wordt dat je het toe geeft?” vroeg Jess. Ik keek haar met een opgetrokken wenkbrauw aan.
“Ik denk dat ik maar eens naar de bibliotheek ga…” mompelde ik, terwijl ik rechtstond. Ik had geen zin om de hele tijd een discussie te voeren over iets waar ik zelf het antwoord nog niet van kende… Ik liep richting het portretgat.
“Lily! Je moet het ooit toegeven!” hoorde ik Jess me nog na roepen. Ik haalde mijn schouders op en draaide me langzaam om.
“Ooit is nog niet nu Jess!” riep ik terug.
“Dus je geeft het toe?!” zei Ann blij. Ik zuchtte. ‘Waarom is dit zo moeilijk om te begrijpen?’ dacht ik geërgerd.
“Ik geeft niets toe, en ontken ook niets… Doei meiden!” Ik hoorde nog een zacht protestgeluidje van Jess’ kant, maar die werd opgehouden door een duwtje in haar zij van Ann. Ik gniffelde zachtjes. In plaats van naar de bibliotheek te gaan zoals ik had gezegd, liep ik naar buiten toe. De lucht was helder blauw met hier en daar een paar spierwitte wolken. Ik deed mijn blauwe tas af, bij het meer en plofte er neer.
“Wat zal ik eens gaan doen?” vroeg ik mezelf hardop af. ‘De laatste tijd heb ik iets met muziek… Dus als ik eens een liedje probeer te schrijven?’ Ik knikte goedkeurend… Dat zou ik wel eens willen proberen. Ik zocht in mijn tas naar een schrijfblok en vond hem na veel gevloek. Een veer en een potje inkt zaten in een apart zakje aan de zijkant van de tas. Ik dacht even diep na, voor ik begon te pennen.
Na een half uurtje keek ik tevreden naar mijn blad, het was best wel mooi geworden. Zachtjes begon ik de tekst hardop voor te zingen (die me zo veel aan Potter en Zwarts deed denken, maar toch ook een beetje aan mezelf…):

Everyone thinks they know me,
They think they comprehend
Wake up and smell the coffee
I am not that innocent

Everybody tells me
That I should not believe
You're more than smoke & mirrors
But I am not that naïve

No no no
I'm no angel, I'm no angel
No no no
I'm no angel, anymore
This is now, this is me
I'm no angel, baby
This is now, this is me
I'm breaking free

Everyone says I'm falling
But they don't understand
I'm tired of choosing right from wrong
I'm not that innocent

Everybody tells me
I'm bound to be deceived
But I don't need protection
'cause I am not that naïve
[chorus 2x]

“Hoi, Lils,” zei een stem achter me. Ik draaide me verschrikt om, toen ik zag dat het Remus was, haalde ik opgelucht adem.
“Hoi, Remus!” groette ik opgewekt terug.
“Heb je dat zelf geschreven?!” vroeg hij bewonderend. Ik deed mijn best om niet te blozen, waarin ik dus peilloos faalde.
“Euhm… Ja,” stamelde ik.
“Mooi,” zei Remus glimlachend. Ik grinnikte zachtjes en pakte mijn spullen bij elkaar.
“Oh, laat me je niet storen hé, ik ben zo weer weg,” zei Remus, terwijl hij een verontschuldigend gebaar maakte. Ik schudde mijn hoofd en glimlachte.
“Nee, het is bijna tijd om te eten,” ik hoorde Remus’ maag grommen ,“en volgens mij heb jij evenveel honger als ik heb.” Ik trok hem mee richting het kasteel. Vrolijk pratend liepen we de grote zaal binnen.
“Zo zo,” zei Ann bestraffend. “Ik dacht dat je naar de bibliotheek ging, Lily.”
“Ik had me bedacht,” zei ik schouderophalend. Jess keek me raar aan.
“Sinds wanneer bedenk jij je om niet naar de bibliotheek te gaan?” vroeg ze dan ook. Ik grinnikte.
“Sinds ik zin had om even alleen te zijn,” antwoordde ik.
“Lily, morgen beginnen de lessen weer…” deelde Ann me formeel mee. Ik slaakte een gilletje. ‘Met al dat Potter gedoe, ben ik dat helemaal vergeten!’ dacht ik paniekerend. Zo te zien had ik dat luidop gezegd want ze keken me allemaal met open mond aan.
“Potter gedoe?” vroeg Remus geïnteresseerd.
“Ze geeft het toe, ze geeft het toe!” zongen Jess en Ann in koor. Ik keek hen geërgerd aan.
“Ik geef helemaal niets toe… Ik moet eens leren om niet meer hardop te denken,” mopperde ik.
“Ja, dat zou je dit allemaal wel,” Remus’ zin stierf uit omdat het licht in de zaal in een keer uitging. Ik hoorde Remus nog iets mompelen als; “Niet weer hè…” Ik keek naar de deur van de grote zaal, maar daar stond niemand. Toen ik twee handen op mijn heupen voelde gilde ik de longen uit mijn lijf. Ik hoorde zacht gegrinnik.
“POTTER!” gilde ik kwaad. “LAAT ME LOS!”
“Ben je er zeker van dat je dat wilt?” fluisterde hij.
“EN OF DAT IK DAAR ZEKER VAN BEN, LAAT ME LOS! JIJ, STUK VRETEN!” gilde ik door de hele zaal. Ik hoorde gegrinnik naast me, die waarschijnlijk van Sirius afkomstig was.
“Nou dat is niet erg lief…” fluisterde hij nog steeds.
“Misschien heb ik geen zin om LIEF te zijn, Potter! EN LAAT ME NU LOS, VERDOMME!” Uiteindelijk voelde ik de greep van zijn handen op mijn heupen verzwakken en liet hij me los. Ik zuchtte opgelucht, niet beseffend dat de hele zaal had meegeluisterd. Toen ik iets wilde zeggen tegen Jess en Ann over hoe ik Potter wel niet haatte, schoot er vuurwerk door de hele klas. Ik keek er geschrokken naar. Toen de gouden met rode letters in de lucht bleven hangen kon je er een zinnentje uit onderscheiden. “Griffoendor rocks, Klammfels sucks.” Ik keek er geschrokken naar.
“Dat kan hij toch niet menen?!” mompelde ik zacht.
“Volgens mij zijn ze iets te ver gegaan…” knikte Remus instemmend. Ik voelde iets langs me vliegen en zag dat het iemand was op een bezem, zwart haar, kastanje bruine ogen en een rood met goud geborduurde zwerkbalkostuum aan.
“POTTER!” riep ik kwaad. “GEK!”
Zo te zien, zat het hele team van Griffoendor op hun bezem en begonnen allerlei kunstjes uit te voeren in de zaal, waar normaal gezien gegeten moest worden. Ik keek naar de leraarstafel, waar Perkamentus het schouwspel geamusseerd volgde en professor Anderling keek geschokt van Perkamentus naar het schouwspel en weer terug. Uiteindelijk was het, het hoofd van Klammfels dat de ‘leuke’ demonstratie deed stoppen.
“Ik ben aangenaam verrast door dit mooie schouwspel, maar ik zou u nu vriendelijk willen vragen, om plaats te nemen aan uw tafel en te beginnen eten… Dank u.” zei hij formeel. Ik zag Potter hem even raar aankijken, maar deed tenslotte wel wat er van hem verwacht werd.
“Was dit alles?” vroegen Jess en ik in koor.
“Ik denk het niet,” antwoordden Remus en Ann. En zoals verwacht hoorden we niet veel later gegil van de Zwadderich tafel, waar de studenten van Klammfels ook zaten. Ik keek achterom en zag dat er theekopjes in sommigen hun neus beten, hoe bestek de mensen aanviel en tenslotte hoe bekers met pompoensap zichzelf steeds weer vulde om daarna hun inhoud over de eigenaar van de beker te kappen. Ik zocht met mijn ogen naar Zwarts en Potter die in een hoekje van de grote zaal stonden te schateren van het lachen.
“Leren ze het dan ook nooit?” vroeg ik aan Remus, Ann en Jess, toen professor Anderling kwaad naar hen toe liep.

duffie · Geplaatst: Do Feb 15, 2007 18:37

Heeey!!!!
Heb weer een nieuw stukje! Josse bedankt voor je trouwe en lieve reacties Razz

Jacobijntje, jij ook bedankt meid *Geeft Jacobijntje een dikke smakkerd*
Hier komt 'ie,
kus!
Kelly

*************************************************************

**James**

“Meneer Potter en meneer Zwarts, vinden jullie dit zo geestig?” vroeg professor Anderling geïrriteerd aan ons, toen we niet stopten met lachen.
Sirius knikte en ik veegde de tranen van het lachen uit mijn ogen. Anderling zuchtte geërgerd.
“Ik heb iets beters bedacht voor jullie beiden, in plaats van de rest van het jaar strafwerk… Het spijt me dat ik dit moet zeggen, maar als jullie je zo blijven gedragen, moet ik wel. Voor de komende drie maanden geen zwerkbal meer voor jullie beiden.” Ik keek haar ontzet aan.
“Drie maanden?! Professor dat kunt u niet menen!” riep Sirius ontzet uit.
“Drie maanden, meneer Zwarts,” beaamde ze rustig. Ik keek haar ongelovig aan.
“Maar dan verliezen we het zwerkbaltoernooi!” riep ik nu ook.
“Dát is een zeer spijtige zaak,” zei Anderling triest “Maar jullie laten me geen keus. Ik verwacht jullie volgende zaterdag op mijn kantoor.” Na dit gezegd te hebben liep ze met grote passen terug naar de lerarentafel.
“Ze kan het niet menen, dan doet ze haar eigen huis de das om!” Sirius keek triest naar zijn zwerkbalgewaad.
“Volgens mij meent ze het, Sluipvoet…”
“Maar ze mag het niet menen!”
“Wát mag ze niet menen?” vroeg een stem achter ons. Ik draaide me in één ruk om. Daar stond Lily Evers. ‘Ze staat ons de laatste tijd nogal veel te bespioneren,’ dacht ik ontzet. Evers. Spioneren. Ik grinnikte zachtjes.
“Wat mag ze niet menen, Zwarts? Potter?!” Evers zette haar handen in haar zij.
“Als ze dat doet lijkt ze echt op Anderling,” fluisterde ik in Sirius’ oor. Sirius grinnikte.
“Komt er nog wat van?!”
“Was je weer aan het afluisteren, lieve Evers van me?!” vroeg ik met puppyoogjes.
“Alsof jullie de moeite waard zijn om af te luisteren,” zei ze terwijl ze me venijnig aan keek.
“Wie weet…” Sirius grinnikte weer. Ik keek hem aan en kon een grijns niet onderdrukken.
“Zijn de tortelduifjes weer aan het ruzie maken?” Ik herkende de stem meteen. Het was afkomstig van het één-na grootste crapuul van Zweinstein. Malfidus…
Sirius keek hem minachtend aan. Achter Malfidus stond een woedende Sneep.
“Oh, Secretus, zijn we weer licht geraakt?” vroeg ik grijnzend.
“Houd je bek, Potter,” siste deze.
“Wat zijn we weer vriendelijk,” spotte Sirius. Ik trok langzaam mijn toverstok uit mijn gewaad en hield hem achter mijn rug stevig vast.
“Hoe zijn we uit de bezemkast geraakt, blondie? Heb je om je mammie geroepen?” grinnikte ik.
“Nee, om dat modderbloedje van jou…” sneerde Malfidus.
“Neem dat terug!” zei ik kwaad.
“Wie is er nu licht geraakt?” spotte Secretus.
“Jij, als je niet oplet,” dreigde Sirius. Ik keek over mijn schouder naar Evers die kwaad terug keek. Ik haalde mijn schouders op en trok mijn toverstok.
“Je neemt dat terug en biedt je excuses aan!” Ik richtte mijn toverstok op Malfidus’ borst.
“Nee.”
“Nee?”
“Nee.”
“Zeker van?”
“Je hoorde me toch?!” Ik haalde mijn schouders op. Het is zijn eigen graf…
“Loco…” begon ik.
“Expelliarmus!” Mijn toverstok vloog uit mijn hand en belandde in die van Evers.
“Evers, wat doe je?” zuchtte ik, terwijl ik me verveelt om draaide. ‘Dat doet ze altijd…’
“Wil je soms dat je voor de rest van het jaar niet meer mag zwerkballen?” zei ze minachtend.
“Zie je wel! Je luisterde ons af!” riep Sirius bestraffend. Evers werd even rood, maar keek al gauw weer naar Malfidus en Sneep.
“Ga terug aan je afdelingstafel zitten en ga je haar wassen,” sneerde ze. Ik keek haar verbouwereerd aan. Dat waren we niet gewend van haar. ‘Evers die Sneep zei dat hij zijn haar moest gaan wassen? Hilarisch…’ dacht ik geamuseerd
“Tsss…” zeiden Sneep en Malfidus voor ze afdropen. Ik zag aan de lerarentafel Perkamentus geamuseerd kijken. Ik glimlachte even zwak naar hem, voor ik Evers ‘lief’ aan keek.
“Krijg ik mijn toverstok nog terug, Evers?!”
“Zodat je weer mensen kan vervloeken? Vergeet het maar…”
“Wat moet je hebben in ruil dan? Oh, ik weet het, je wilt zeker een keertje met me uitgaan hé?!”
“Ieuw, gatver, Potter. Houd die smoesjes maar voor professor Anderling, wie weet wilt zij wel…” zei ze gemeen. Uit mijn ooghoeken zag ik Sirius op zijn lip bijten om niet te lachen. Ik gaf hem een por in zijn maag.
“Geef me mijn toverstok terug, Evers.” Mijn stem klonk kalm, maar vanbinnen kookte ik. Evers leek te twijfelen.
“Als je, je excuses bij professor Anderling gaat aanbieden,” zei ze uiteindelijk. Ik keek naar Sirius met een is-ze-gek?! blik.
“En waarom zou ik dat doen?”
“Wil je die toverstok van je nou nog of niet?” Ik zuchtte. Ze speelde met mijn toverstok, ik zag mijn kans en griste hem uit haar handen.
“Bedankt, schat.”
“Ik ben je schat niet.”
“Nee, dat is waar je bent mijn lieverdje.”
“Aaaah!” gilde ze gefrustreerd.
“Gaat het wel goed, schat?” Ze keek me woedend aan, voor ze me een mep in mijn gezicht gaf.
“Ik ben je schat niet!” Ze stormde kwaad de grote zaal uit. Sirius en ik gierden het uit voor we ook de zaal uit liepen.
“Onze rode tijgerin wordt met de dag agressiever, vindt je niet Sluipvoet?” vroeg ik grinnikend, bij de Dikke Dame.
“Echt wel, wie weet beland je de volgende keer in het St. Holisto’s,” zei Sirius, nog na-lachend.
“Wat was het wachtwoord ook al weer?” vroeg ik, toen ik besefte dat ik het wachtwoord niet meer wist.
“Euhm…” Sirius trok een bedenkelijk gezicht. “Geen idee…” We begonnen verwoed te raden.
“Appeltaartjes, kerstverlichting, zwerkbal, portret, haarvuur, leerlingenkamer,” begon ik met vol goede moed. De Dikke Dame keek me alleen maar geamuseerd aan, terwijl ze haar hoofd schudde.
“Slurk, beuker, sneeuw, kerstboom, vakantie, schoolweek, huiswerk,” nam Sirius het over. Weer schudde ze haar hoofd.
Na een kwartiertje raden gaven we het op.
“Wachtwoord vergeten jongens?” klonk een meisjesstem achter ons. Ik draaide me langzaam op en zag Evers en haar vriendinnen staan, ik haalde snel een hand door mijn haar. Evers draaide met haar ogen.
“Ze staan hier al een kwartier te raden,” antwoordde de Dikke Dame verveelt.
“Oh, weten onze grootste players van heel Zweinstein het wachtwoord niet meer?!” spotte Evers.
“Tja, Evers… Fijn dat je het toegeeft…” antwoordde ik knipogend.
“Hoezo?” Ze keek me kwaad aan.
“Dat je me een player vindt… Waarschijnlijk nog de knapste van ons beiden!” Ik wees zelfvoldaan naar Sirius en mij. Sirius maakte een protesterend geluidje dat ik negeerde.
“Oh, Potter,” zuchtte Evers terwijl ze me verliefd aan keek. Verliefd?! Mijn hart maakte een driedubbele salto. “Je bent zo’n eikel.” Ze keek me gemeen grijnzend aan. Ik hoor Sirius grinniken, ik geef hem, opnieuw, een por in zijn maag, het had zijn doel bereikt want hij hield op met lachen. Ik zuchtte diep en keek naar de meiden die ook in een deuk lagen. Jess en Ann, geloof ik dat ze heetten ik was nooit goed geweest in namen), keken me boos aan toen ze door hadden dat ik hen boos aankeek. Ze stopten niet veel later.
“Ga je ons nog helpen om binnen te geraken of niet?” vroeg ik met lieve oogjes. Evers keek me schattend aan. Ze haalde haar schouders op en liep naar het portretgat.
“Uilskuikens,” zei ze rustig. De Dikke Dame zwaaide open. We wrongen ons, voordat de meiden erdoor konden, het portretgat door en ploften uitgeput van het vele lachen in een sofa neer.

duffie · Geplaatst: Zo Feb 18, 2007 19:28

Heey,
hier is het nieuwe stukje...
Nicole bedankt voor je reactie!
xxx
______________________________________________________

Hoofdstuk 8: Nieuwe wendingen.

~~Lily~~

Ik had Potter en Zwarts de rest van de week genegeerd. De les Gedaanteverwisselingen was net gedaan. Potter had wéér eens straf gekregen. Dus eigenlijk was het een doodgewone, saaie les. Ik had de les al doorgenomen voor de Kerst… Ann had me midden in de les aangestoten en in mijn oor gefluisterd dat Sam Tumai naar me aan het kijken was. Sam was geen misse jongen… Had mooie blauwe ogen, blond haar… Het enige probleem? Hij zat in Zwadderich. Ik zuchtte terwijl ik mijn schoudertas over mijn schouder zwierde, waardoor er een briefje uitviel. Ik raapte het verbaasd op en vouwde het nieuwsgierig open. Ik herkende het handschrift niet. Ik keek even om me heen, wat natuurlijk Ann’s aandacht trok.
“Wat heb je daar?” vroeg deze nieuwsgierig.
“Geen idee, het viel uit mijn tas…” zei ik afwezig terwijl ik begon te lezen. Naarmate ik het briefje verder las, hoe groter mijn ogen werden. Ann keek me met een opgetrokken wenkbrauw aan.
“Wat is er?” vroeg ze. Ik schudde mijn hoofd. ‘Het was waarschijnlijk weer zo’n flauwe grap van Potter en Zwarts…’ dacht ik versuft.
“Niets,” antwoordde ik dus maar. Ann keek me wantrouwend aan en griste het briefje uit mijn handen en begon ook te lezen. Haar reactie was helemaal anders als de mijne. Ze begon luid te gillen. Ik keek haar grijnzend aan.
“Lil, weet je wat dat betekent?” vroeg ze uitermate gelukkig.
“Ja, dat jij je verstand verloren hebt…” grinnikte ik.
“Nee!” zei ze, terwijl ze me even raar aankeek. “Dat je, je gelukkig mag prijzen, Lil!”
“Dat ze weer een grap met me uithaalden? Hoe gelukkig ben ik toch,” zuchtte ik verveelt.
“Wie weet is het geen grap, misschien is het wel waar!” zei ze geheimzinnig. Ik trok een wenkbrauw op.
“Misschien,” mompelde ik. Ik liep nog steeds verward het klaslokaal uit. ‘Het is waarschijnlijk gewoon een grap,’ bleef ik denken. Ik bleef het herhalen totdat ik er mezelf van overtuigd had. Op de tweede verdieping passeerden we Malfidus, Sam en Sneep. Malfidus keek me minachtend aan, ‘zoals gewoonlijk’. Sneep snoof luid, ‘zoals gewoonlijk’. Sam knipoogde naar me. Ik staarde hem aan. ‘Is het dan toch geen grap?’ dacht ik paniekerig. Ik voelde een rood blosje opkomen zetten, dus ik wandelde snel verder. Ann volgde me, zonder iets te zeggen.
“Lil, je bloost,” zei ze droog. Ik knikte, terwijl ik mijn handen op mijn wangen legde. Dit kán niet waar zijn… Hij is van Zwadderich… Ik van Griffoendor… Hij hóórt me te haten, net zoals ik hem. ‘Waarom doe ik dat dan niet?’ dacht ik verwoed. Ik voelde me woedend, blij, verlegen, verward, onzeker en zenuwachtig tegelijkertijd. Ik staarde naar buiten, via een raam. De hemel was felblauw… De sneeuw aan het wegsmelten, langzaam aan. De lente was in aantocht. ‘Was dat niet de tijd, voor verliefde koppeltjes?’ dacht ik mezelf gelukkig makend, dat het echt zo was. Ik leunde zuchtend tegen een muur aan. Waarom was het leven zo moeilijk? Ik zuchtte nog eens. Ann ging ook tegen de muur leunen en zuchtte ook. Ik trok een wenkbrauw op.
“Waarom zucht jij nu?” vroeg ik eigenlijk ongeïnteresseerd in het antwoord.
“Omdat ik gek word van jouw gezucht…” zuchtte ze. Ik grinnikte. Zij was de enige die me altijd aan het lachen maakte. Hoe dat kwam? Geen idee. Ik heb het mezelf al zó vaak afgevraagd… Bijna de enigste dan… Jess was er ook nog. ‘Jess!’ flitste het door mijn hoofd. Zij zou wel weten wat ik moet doen… Of niet? Ik zuchtte nog eens. Dit ging me niet helpen…
“Lily, stop met jezelf afvragen of het nu waar of niet waar is… Je zag hem toch knipogen?! Doe nou niet zo moeilijk en kom alstublieft mee eten?” vroeg Ann bijna wanhopig. Ik slikte, maar knikte toch. We liepen naar de grote zaal. Waar de Marauders al zaten, tot mijn grootste walging. Ik had hen zoveel mogelijk proberen te mijden, zoals altijd als ik en Potter weer eens een bekgevecht gehad hebben. Ann porde me zachtjes in mijn zij. Ik keek haar aan en besefte dat ik in het deurgat naar de Marauders stond te staren. Ik schudde verward mijn hoofd en liep naar mijn plaats. Jess zat vrolijk met Remus te praten, over fabeldieren. Ik knipoogde naar haar terwijl ik over haar ging zitten. Ze kleurde een beetje rood, maar praatte gewoon verder. Mijn ogen gingen net zoals een automatisme op zoek naar twee blauwe ogen aan de Zwadderichtafel. Na een tijdje zoeken, terwijl ik mijn gebraad op at, vond ik de twee paar ogen die ik zocht. Ze staarden me aan. Ik voelde een tintelend gevoel door me heen gaan en dat mijn wangen weer kleurden. Ik draaide mijn hoofd weg en keek naar mijn half gevuld bord. Toen ik weer op keek, staarde hij nog steeds naar me. Ik voelde weer die tinteling. ‘Waarom voel ik dit? Dit is niet normaal…’ dacht ik paniekerig. Toen hij knipoogde en weer verder ging met eten grijnsde ik. Ann, die alles gevolgd had grinnikte. Ik keek haar verstoord aan. Jess, die nu ook gestopt was met praten tegen Remus keek me raar aan.
“Grijnsde je nu net naar een Zwadderaar?” vroeg ze onzeker. Ik knikte heftig. Ze keek me streng aan.
“Lil, ben je niet goed bij je hoofd?!” gilde ze. Mijn blik veranderde van verbaasd naar ijskoud.
“Eigenlijk heel goed…,” zei ik voordat ik de grote zaal uit paradeerde. Ik zag niet dat het briefje uit mijn zak viel en dat Potter het glimlachend opraapte en het begon te lezen. Ik hoorde Ann en Jess iets gillen of roepen, of wat dan ook! Het interesseerde me niet meer… Ze hadden hém beledigt… Ze hadden mij beledigt…

duffie · Geplaatst: Za Feb 24, 2007 18:29

Heey!
Weer een nieuw stukje...
Er gebeurt wel niet zo veel in... Rolling Eyes

Ik hoop dat je het toch goed vindt?
Bedankjes aan Josse (mijn trouwe lezeres:P) en aan Jacobijntje voor de lieve reacties Razz

xxx
Duffie
_____________________________________________________________
**James**

Ik liep samen met Sirius vrolijk de Grote Zaal binnen. Deze saaie schooldag hadden we weer overleefd. Ik zag Remus, die vrolijk met Farelli aan het praten was, en Peter al zitten en liep er vrolijk op af. Ik plofte naast Peter neer en keek even afkeurend naar wat hij op zijn bord had liggen.
“Serieus, Peter, hoe krijg jij dat naar binnen,” vroeg ik, terwijl ik nog steeds met een walgende blik op zijn bord vol met spruiten keek. Peter werd weer eens rood, zoals altijd als ik een opmerking geef, en staarde me even aan. Als hij zijn schouders ophaalde, zuchtte ik diep. ‘Aan hem heb je ook niet veel,’ dacht ik geërgerd. Sirius grinnikte, toen hij mijn gezicht gaf. Ik stampte speels tegen zijn scheenbeen, onder de tafel. Sirius lachte nog luider en schopte terug. Ik zag Sirius verbaasd naar het deurgat staren, dus ik volgde zijn blik. Daar stond Evers… Ze stond daar te kijken naar ons! Mijn hart maakte een dubbele salto. Ik kon die vriendin van haar wel vermoorden, toen ze Evers een por gaf. Ik haalde mijn schouders op en keek weer naar Sirius, die breed naar mij aan het grijnzen was. “Wát?”
“Oh, niets… Alleen, zie dat je niet kwijlt, als ze voorbij loopt, hé Gaffel?!” Ik keek hem verward aan, voordat ik hem weer een schop onder tafel gaf. Iets harder dan die ervoor.
“Dat is zó niet grappig, Sluipvoet!” siste ik. Sirius grinnikte en ik draaide met mijn ogen.
“Grijnsde je nu net naar een Zwadderaar?” hoorde ik Farelli aan Evers vragen. Evers knikte heftig met haar hoofd. Ik keek haar ontzet aan. Net toen ik er iets van wou zeggen, was Farelli me voor.
“Lil, ben je niet goed bij je hoofd?!” gilde Farelli weer. Ik volgde het gesprek geboeid en geamuseerd, net zoals Sirius. We grijnsden even naar elkaar als we Evers; “Eigenlijk heel goed!” hoorden zeggen. Ik keek haar even na, voordat mijn blik op een papiertje, dat op de grond lag, viel. Ik raapte het op en las het in grote lijnen geschokt door. ‘Gaat Evers met een Zwadderaar?’ dacht ik geshockeerd.
“POTTER! Geef dat briefje terug!” gilde Farelli. Ik keek haar even verbaasd aan voordat ik het papiertje treiterend in de lucht hield.
“Pak het dan…” fluisterde ik. Farelli keek me kwaad aan. Ze sprong een paar keer omhoog om het briefje af te pakken, maar toen het niet lukte, gooide ik het papiertje naar Sirius. Sirius ving het grijnzend en las het even door. Aan zijn gezichtsuitdrukking te zien, was hij even geshockeerd als ik eerst was. Iets waar Farelli meteen gebruik van maakte. Ze nam hem het papiertje af en rende de zaal uit, gevolgd door een zuchtende Ann Trez. Ik vloekte binnenmonds en keek Sirius verbluft aan.
“Stond er nu in dat briefje…” verder kwam hij niet. Ik knikte.
“Uhu.” Toen ik me echt realiseerde wat erin stond, voelde ik een steek, gevuld met pijn en verdriet, door mijn borst gaan. De letters, die uiteindelijk woorden vormden. De woorden, die uiteindelijk, de meest gehate zinnen ooit, vormden, dansten voor mijn ogen. Ik keek naar Remus, voor steun, maar hij wist zelf ook niet goed wat zeggen (aangezien hij al helemaal niet kon volgen waarover het ging). Ik haalde mijn schouders op en liep balend, met hangende schouders, de grote zaal uit. Ik liep naar het meer, waar ik diep zuchtte. ‘Dat ze echt een Zwadderaar boven mij kiest,’ dacht ik triest. Ik gooide een steen in het water, die verder kaatste op het watervlakte. Ik volgde met mijn ogen de kringen die het na liet. ‘Vanavond heeft ze afgesproken…’ dacht ik terwijl ik richting de beukwilg liep. ‘Mét een Zwadderaar!’ Ik liep automatisch na, de boom eerst stil gezet te hebben, de lange gang door. 'Ik moet en ik zal weten, wat hij van plan is…’ De gedachte dat hij Evers iets aan zou doen, maakte me woedend. Ik liep geruisloos verder, bij het luik stopte ik. De pijnscheuten, in mijn borst, waren alleen maar toegenomen. Ik vloekte. Ik deed het luik open en tilde mezelf erdoorheen. Dit was ons vertrouwde plekje… Hier kwam ik altijd weer tot bezinnen, als ik wéér eens een hatelijke opmerking van Evers naar mijn kop geslingerd gekregen had. Ik liep naar de woonkamer, of wat het ook moest voorstellen. En plofte in één van de weinige fauteuilles neer. Remus had, in de loop van de jaren, zowat heel het krijsende kot gesloopt. Ik grinnikte onwillekeurig. Het gevoel, als ik getransformeerd was, gaf me ultieme vrijheid. Het gevoel hebben, dat niemand weet wie je bent… Even zonder de meiden, niet dat ik de aandacht van hen niet leuk vond… Want dat vond ik wel, ik genoot er zelfs met volle teugen van. Maar zelfs dat gaat je soms vervelen. Als ze voortdurend aan je lijf staan te kwabbelen, dat het je begint te irriteren. Ik zakte een beetje onderuit. Alleen van degene van wie ik aandacht wil, al is het op een slechte manier, gaat met een Zwadderaar uit. Een Zwadderaar! Ik wist dat Evers niet goed wijs was… Maar dit sloeg echt alles! Waarschijnlijk gebruikt hij haar gewoon… Dat zal het zijn. ‘En ik zal niet rusten voordat ik erachter kom, wat hij moet,’ dacht ik vijandig. Ik voelde een hand op mijn schouder en keek vragend op. Ik keek recht in het gezicht van Remus, die flauwtjes grijnsde. Ik toverde, hoe ik het deed; geen idee, een dun glimlachje op mijn lippen. Hij trok me overeind en begeleidde me zwijgend terug naar het kasteel. Woorden waren er niet nodig… Ik wist dat Remus me begreep en dat stelde me gerust.