[AF] Make me feel like I am worth you taking the risks...

Josse · Geplaatst: Di Dec 12, 2006 16:59

Heey mensen,

Hier mijn eerste FanFiction. Ik ben heel benieuwd wat jullie er van vinden. Ik zal proberen zo vaak mogenlijk te posten.
Het verhaal wijst zich vanzelf. Niet erg origineel maar leuk tijdverdrijf tot deel 7 uit is...
Have fun en vergeet niet vooral heel veel berichtjes te sturen over hoe goed (of hoe slecht) jullie het vinden.

xox Josse Kris.

P.S.
Wat even gezegt moet worden is dat de personage's soms namen hebben die ook in de boeken van Rowling voorkomen, het zijn andere personen. Dat was gewoon omdat ik de namen bij de personen vond passen, je moet niet te veel verbanden met Rowling gaan zoeken. xD

INHOUD:

And I Always Will - Ilse Delange
Homesick - Train
More Then This - Krezip

Typical Male - Tina Turner
Save The Population - Red Hot Chili Peppers

Trouble - Coldplay
If It's Hurting You - Robbie Williams

Seven nation Army - The White Stripes
Meet Virginia - Train

A Day In The Life - The Beatles
Hero In Town - Racoon

Wish You Were Here - Pink Floyd
Through With You - Maroon 5

Leave Me Alone (I'm Lonely) - P!nk
My Immortal - Evanescence

Homecoming - GreenDay
Move Over - Janis Joplin

Angels - Within Temptation
Set The Fire To The Third Bar - Snow Patrol
One Way Street - Stevie Ann

Zo Dichtbij - IOS
Sorry - Madonna

Graduated Fool - Anouk
Naricissus - Alanis Morissette

Fallin' - Alecia Keys
I don't want to be - Gavin Degraw

America - Razorlight
Steppin' Out - Joe Jackson
Free - Di-rect

All Around The World - Red Hot Chili Peppers
Times Like These - Foo Fighters
My Interpretation - Mika

Soul Survivor - The Rolling Stones
9 Crimes - Damien Rice

No Way Back - Foo Fighters
Liefs Uit Londen - Bløf

Woman - Maroon 5
King Of Yesterday - Jude

Everything's Not Lost - Coldplay
Don't Speak - No Doubt
Life In The Fast Lane - The Eagles

Under The Rose - HIM
Fairytale Gone Bad - Sunrise Avenue

In Your Honor - Foo Fighters
Lose Yourself - Eminem

The End

Josse · Geplaatst: Di Dec 12, 2006 17:04

Hoofdstuk 1: een belachelijk idee?Emma trok haar wenkbrauwen op, ze wist zeker dat ze James verkeerd begrepen had. Dat of het was gewoon een vervelende grap. Gek, ze had James altijd een hele grappige jongen gevonden.
“Wat bedoel je?” vroeg ze hem.
“Nou, gewoon wat ik zei, je bent een fantastische leerling. En aangezien je de enige uit ons jaar bent die dit helemaal begrijpt, kan je ons misschien helpen.” legde James uit.
“Besef je dat we dan wel duizend – ”
“En,” voegde James toe, “we weten zeker dat jij ons niet zou verraden, Emma.”
Emma was geshockeerd. Ze kende James goed, ten minste, dat had ze altijd gedacht. Hij nam het nooit zo nauw met de regeltjes, maar dit was anders. Dit waren wetten. Een piepklein moment dacht ze er over om hem aan te geven, maar ze wist dat ze dat niet zou kunnen. Bovendien, wie zou haar geloven? Ze had altijd bekend gestaan als een eerlijk meisje, maar dat was veranderd na Slakhoorn ’s feestje. Nu ze eraan terug dacht begreep ze het nog steeds niet. Ondanks dat Tom Malfoy haar, en daarmee de hele school, al wel duizend keer had verteld wat er was gebeurd. Nee, zei Emma tegen zichzelf, ik zal James niet aangeven. Hij en Ron waren de enigen die nog in haar geloofden, die altijd in haar geloofd hadden.
“Ehm, Emma, wat vind je?” zei James, haar gedachten verstorend.
“Ik vind dat je me een onmogelijke vraag stelt! Je vraagt me wetten te breken James, wetten in Godsnaam! Wat wil je dat ik doe?” Emma schreeuwde nog niet, maar haar handen trilden onbedaarlijk.
“Ehm…” James wist duidelijk niet wat hij moest zeggen.
Emma moest onwillekeurig lachen, James die niet wist wat hij moest zeggen, dat zag je niet iedere dag.
“Ik zal je helpen. Ja. Ik zal je helpen.” Het leek alsof ze zichzelf nog moest overtuigen van wat ze zojuist had gezegd.
James grijnsde, “Dankjewel, je bent een engel, weet je dat?” en hij gaf Emma een kus op haar wang om vervolgens weg te lopen in de richting van Ron. Zonder twijfel om hem te vertellen wat er net gebeurd was, dacht Emma.
Ze was geshockeerd. Wat had ze zojuist gedaan? Waar had ze zich zojuist zo overhaast in gestort?

De volgende morgen voelde Emma zich brak. Ze had nauwelijks geslapen, ze had de hele tijd van die afschuwelijke nachtmerries gehad waarin mensen ontdekten wat zij, James en Ron van plan waren. Ze weten van niets, zei Emma tegen zichzelf.
Voor het eerst sinds hun derde jaar zag ze er tegen op om vandaag naar de lessen te gaan. Maar ze hees zichzelf uit bed, naar de meisjesbadkamer. Ze waste haar gezicht en deed haar gewaad aan. Wanhopig probeerde Emma nog wat aan haar haar te doen, ze vond dat ze er ’s ochtends altijd uit zag als een cavia.
Een beetje verward kwam ze de trap naar de leerlingenkamer af. Ze zag James en Ron al bij het portretgat staan, niet wetend wat zich die ochtend in de jongensslaapkamer afgespeeld had.
Toen James wakker was geworden had hij zich afschuwelijk schuldig gevoeld. Wat verwachtten hij en Ron van Emma? Ze was een klassenoudste! Gisteren had het nog een briljant idee geleken, maar nu was James daar niet meer zo zeker van…
“Luister Emma,” zei James toen hij en Ron haar in de leerlingenkamer zagen. “Je hoeft dit niet te doen. Ik bedoel, we zullen je niet laten vallen. En over wat er gebeurde op Slakhoorn ’s –”
“James, ik wil het er echt niet over hebben.” onderbrak Emma James.
“Ik weet het, sorry. Ik bedoel gewoon, je kan nog nee zeggen als je dat zou willen.”
“Dat weet ik James. Maar ik doe mee.”
James glimlachte, ergens was hij blij dat Emma er niet uit gestapt was.
“Dus dan kunnen we nu eindelijk gaan ontbijten? Ik verga van de honger!” mengde Ron zich in het gesprek.
“Ja, we kunnen nu wel gaan ontbijten denk ik.” antwoordde James.
Emma lachte alleen en liep achter de jongens aan naar de Grote Zaal. Ze hield er niet van, al het gefluister en geroddel als ze met James en Ron naar de Grote Zaal liep. Natuurlijk was ze wel wat gewend, ze was altijd onderwerp van gesprek omdat ze met James en Ron om ging. James was een super lekker ding en dat was zelfs enkele Zwaderaars niet ontgaan. Ze hadden de vervelende gewoonte om haar en James altijd aan elkaar te koppelen. Modderslet was een veel gehoord scheldwoord voor Emma.
Maar nu was het erger dan anders. Veel mensen hadden een hekel aan Emma na Slakhoorn ’s feestje. Laat niet merken dat je er over in zit, sprak Emma zichzelf toe. Ze moest sterkt zijn. Het ging wel over. En ze was wel wat gewend.
Ze werd afgeleid door de post, de uilen vlogen met honderden tegelijk de zaal binnen. Een grote bruine uil kwam op Emma af gevlogen en gooide de Ochtendprofeet in haar havermout. Emma gaf de uil zijn knoeten en viste de krant uit de havermout. James snapte nooit dat ze geabonneerd was op de Ochtendprofeet maar Emma vond het heel interessant. Zoals het artikel wat er nu in stond over Faunauten. Faunauten. Nu niet, zei ze gedecideerd tegen zichzelf.
“Ik ga alvast naar Transfiguratie, gaan jullie mee?”
“Wow wacht wop wij!” Ron had zijn mond vol hete havermout en brandde zijn mond toen hij probeerde deze zo snel mogelijk door te slikken.
“Volgens mij bedoelt Ron dat hij graag wil dat we even wachten tot hij zijn havermout op heeft.” merkte James droog op. Emma lachte naar James.
“Ben klaar.” zei Ron en ze liepen samen naar Transfiguratie.
De les verliep gewoon, professor Anderling kafferde James uit dat hij zijn huiswerk niet af had.
”Maar professor, ik heb heel hard getraind, Ron moest me van het veld vegen.”
“Niets mee te –” wilde Anderling zeggen.
“Gelukkig winnen we de volgende wedstrijd zeker. Bent u ook zo benieuwd naar Slakhoorns gezicht?” onderbrak James haar met zijn liefste stemmetje.
Anderling mompelde nog wat maar James kwam er weer zonder strafwerk vanaf.
Na Transfiguratie hadden ze nog Bezweringen. Het enige wat daar gebeurde was dat professor Bannig van zijn stapel boeken viel toen Marilyn te laat binnen kwam.
“Je laat wel een verpletterende indruk achter, Marilyn” kon James niet laten op te merken toen professor Bannig onder zijn stapel boeken vandaan kroop. Marike kreeg een rood hoofd en liep snel naar haar plaats, Emma ’s vriendelijke glimlach ontwijkend. Emma vond James dan wel heel grappig, ze kon het zich ook wel voorstellen dat het vervelend was voor Marilyn om zo’n entree te moeten maken.
Tijdens de lunch hadden ze het niet meer over het plan, waar Emma heel tevreden over was.
Maar tijdens Geschiedenis van de Toverkunst kwam het onderwerp toch weer bovendrijven.
“Wanneer kan je voor het eerst Emma?” vroeg James.
“Als je het niet erg vind, ik probeer op te letten.” zei Emma pinnig. Ze wilde het er niet over hebben. Nog niet.
“Jij kan geloof ik slapen en nog opletten, Emma je zou eens even lekker moeten onspannen. Ga vanmiddag lekker zwemmen in het zwarte meer.”
“Ja fijn,” zei ze droog tegen James, “en dan omlaag getrokken worden door de reuzeninktvis. Nee bedankt.”
“Maak je geen zorgen, ik vis je wel weer op. Zo een mooie meid kan ik moeilijk aan de reuzeninktvis overlaten.” zei James plagerig.
Emma werd rood en concentreerde zich weer op professor Kist. James en Ron gingen verder met hun spelletje galgje.

And I Always Will - Ilse Delange

I've always liked the wind.
I stood tall and let it pass.
Because I knew there would be silence after all.
I was calm.

I've always liked the water.
All my life it ran through me.
I could trust it.
I knew I'd always float.
And the tide would bring me home.

You know I love you and I always will.
But you're like the strongest wind that never passes.
You know I want you.
And I always will.
You're like the roughest sea, no tide to bring me home.
You know I need you and I always will.
Am I just too weak?
Or are you just too strong for me?

I've always liked the taste of danger.
I've always let it challenge me.
But inside there was a thin white line.
I stayed safe within its borders.
I was fine.

You know I love you and I always will.
Darker than my fears.
No safety net to catch us.
You know I want you.
And I always will.
You go beyond, to where there is nothing left of me.
You know I need you and I always will.
Am I just too weak?
Or are you just too strong for me?
Who's too strong for who.
Who's too weak for who.

You know I love you and I always will.
But you're like the strongest wind that never passes.
You know I want you.
And I always will.
You're like the roughest sea, no tide to bring me home.
You know I need you and I always will.
There's no good in this, all this holding on.
You know I want you, and I always will.
All this trying on my own, I am always on my own.
You know I need you and I always will.
Am I just too weak?
Or are you just too strong for me?
Who's too strong for who.

Josse · Geplaatst: Wo Dec 13, 2006 17:22

Heey mensen,

Ik heb nog maar 1 reactie... Bedankt PotterFreaky! (:
Beter één reactie in de hand dan tien in de lucht... Vandaag maar een klein stukje, ik heb meer maar dat staat op de computer op school dus dat post ik morgen wel... XD

Veel plezier, xox Josse.

Het onderwerp kwam die dag niet meer ter sprake, en Emma kon het niet helpen dat ze opgelucht was. Ze voelde zich schuldig, ze had er immers zelf voor gekozen om James en Ron te helpen… Ze had nee kunnen zeggen, maar dat had ze niet gedaan, nu moest ze door zetten. Emma nam zich voor om morgen in de bibliotheek meer informatie te zoeken. Ze concentreerde zich weer op haar huiswerk. Ze moesten voor Transfiguratie een opstel van 90 cm schrijven over Transformagiërs, voor Bezweringen moesten ze de patronusbezwering oefenen en professor Slakhoorn had hen verteld dat hij de volgende les een uitgebreide analyse verwachtte van de toverdrank die ze hadden moeten maken. Ze hadden de opdracht gekregen een neutrale wisseldrank te maken, dit hield in dat er nog geen onderdelen van de persoon waarin je wilde veranderen waren toegevoegd. Ergens was Emma blij met al het huiswerk, zo had ze wat te doen en dus geen tijd om te veel te piekeren. Al ergerde ze zich wel mateloos aan James en Ron, ze waren druk verwikkeld in een potje toverschaak en leken in de verste verte niet van plan om ook maar te kijken naar hun huiswerk. Niet dat James het nodig had, hij haalde zijn examens zonder veel moeite. Maar Ron, Emma zag het weer voor zich hoe hij vorig jaar had zitten zweten tijdens het examen. Een week van te voren had hij Emma gevraagd om haar aantekeningen van Transfiguratie, daar was hij nog niet eerder aan begonnen. Ze zuchtte, wat Ron ook deed, het waren haar zaken niet.
‘Ik ga naar bed,’ zei ze tegen niemand in het bijzonder.
‘Ja, ik ben het helemaal met je eens,’ mompelde Ron.
James moest lachen, ‘Welterusten schoonheid, maak je niet te veel zorgen, wat komen moet dat komt.’
‘Waar moet ik me dan zorgen over maken?’ vroeg Emma ad rem, haar hart bonsde in haar keel.
‘Niets schatje. Ik bedoelde alleen dat jij je niet zo je best hoeft te doen voor mij, je weet toch dat ik van je houd,’ zei James met een sereen gezicht. Ron bulderde van het lachen maar Emma vertrok met een bleek gezicht naar boven.
Eenmaal op de slaapzaal lag Emma nog door te malen over de laatste opmerking van James. Net toen ze het niet meer kon houden van de frustraties en eigenlijk heel hard tegen iets, wat dan ook, wilde schoppen, kwam Marilyn binnen, op de voet gevolgd door Amerie. Met een zwaai van haar toverstok sloot Emma de gordijnen van haar hemelbed, ze had geen behoefte aan afkeurende blikken. Marilyn en Amerie keken elkaar fronsend aan, ‘Die moet moe zijn,’ sprak de een. Het duurde echter nog een hele tijd voor Emma echt kon slapen.

De volgende ochtend gebeurde er niets bijzonders, een normaal ontbijt en een normale les Voorspellend Rekenen voor Emma. James en Ron zaten zich ongetwijfeld te ergeren bij Dreuzelkunde. James had het vak gekozen omdat hij het als het gemakkelijkste vak had ingeschat. En Ron was James gevolgd met de gedachte dat, als het een vervelend vak was, ze in ieder geval elkaar konden vermaken door middel van galgje. James had echter al snel geconcludeerd dat de jonge heks die Dreuzelkunde gaf niet viel voor zijn charmes, ze leek immuun te zijn. Iets wat Emma wel amuseerde maar James mateloos irriteerde, hij moest al zijn huiswerk inleveren, en aangezien Emma geen Dreuzelkunde volgde kon hij ook haar aantekeningen niet lenen. Het uur daarna hadden ze gezamenlijk Verweer tegen de Zwarte Kunsten. De kleine, gedrongen heks met kort, bruin haar was zeer enthousiast over de vooruitgang die de leerlingen in de vakantie hadden geboekt. Emma was erg gefrustreerd toen de bel ging. Emma zei dat dit te maken had met James, hij had de hele les geklaagd over de heks van Dreuzelkunde, professor Van Rooij, waardoor Emma naar eigen zeggen grote moeite had gehad de aantekeningen van madame Nourissent, die een les had besteed aan de verschillen tussen geesten en necroten. James was het er over eens dat Emma zo gefrustreerd was door hem, alleen had hij daar een andere verklaring voor. Zijn idee dat Emma er gewoon niet tegen kon dat madame Nourissent meer aandacht had gehad voor zijn vorderingen dan voor die van Emma werd door Emma zelf onmiddellijk van de hand geschoven, zij het met een lichtroze kleur in haar gezicht.
Tijdens de lunch had Emma steeds meer last van haar geweten, ze moest nu eigenlijk naar de bibliotheek om te zoeken naar informatie voor James en Ron. Uiteindelijk vertrok ze ook naar de bieb, al was het onder het mom dat ze nog wat wilde verbeteren aan haar verslag over Transformagiërs, het was een stap in de goede richting.

Toen later op de middag James en Ron zich bij Emma voegden in de bibliotheek was die druk bezig. Het wankele tafeltje lag vol met allerlei tabellen en stapels studieboeken. James, die de boeken niet herkende, nam aan dat dit haar huiswerk was voor Voorspellend Rekenen.
‘Hey Emma, hoe issie?’ vroeg Ron beleefdheidshalve.
Voordat Emma kon antwoorden sprak James al.
‘Heb je nog nagedacht over,’ James keek Emma veelbetekenend aan, ‘je weet wel.’
Emma schudde heftig met haar hoofd zodat haar grote bos bruin haar om haar heen danste.
‘In tegenstelling tot sommige anderen hier hecht ik wel waarde aan het op tijd af hebben van mijn huiswerk!’ Emma schreeuwde nu bijna.
Ron trok zijn mond open om iets te zeggen maar James schopte hem tegen zijn knie, hij dacht dat ze nu misschien beter even hun mond konden houden, dan draaide Emma vanzelf bij. Emma zag het echter en stormde woedend de bibliotheek uit, iets uitstotend wat verdacht veel op jongens leek.
James en Ron vertrokken maar naar de leerlingenkamer. James had zometeen Zwerkbaltraining en Ron had besloten mee te gaan. Ze zagen Emma niet in de leerlingenkamer en ook niet toen Ron en James even later weer het portretgat uit klommen.
‘Waar zou ze zijn,’ vroeg James zich hardop af.
‘Geen idee maar ik hoop dat, waar ze ook is, ze vooral de tijd neemt om even af te koelen,’ zei Ron onverschillig.
‘Zeg, wil je me nog helpen met oefenen?’
‘Ja joh, misschien kunnen we na de training nog even,’ James was overduidelijk met zijn gedachten ergens anders.

Homesick - Train

So your tired of wakin' up on empty
You left for something that ain't real
So you think a couple of familiar faces
Is gonna turn it all around

You wanna be where they still pump your gas for you
Where they remember your name
They think that you are some beauty queen
Or somethin' better
Where they remember your name

Ain't it good to think about the weather
Doesn't seem to be time for that no more
Its hard to hear when you're busy sayin' what you want said
Well what you want said, it ain't clear

You wanna be where they still open doors for you
It's not hard for them to remember you at all
They light your cigarette and tell their friends
You used to love them
Where they remember your name

More forgiveness
More time away from feelin' like you do today
More forgiveness
More time away from feelin' this way

It's easy when you laugh, reminds you of you
It's easy when it's easy, it still ain't easy at all
So you're tired of wakin' up on empty
You left for something that ain't right, ain't right

You wanna be where they still pump your gas for you
Where they remember your name
They think that you are some beauty queen
Or somethin' better
Where they remember your name

More forgiveness
More time away from feelin' like you do today
More forgiveness
More time away from feelin' this way

Josse · Geplaatst: Do Dec 14, 2006 16:51

Heey mensen

Ik had beloofd vandaag weer te posten dus dat doe ik trouw... (a)
Nog bedankt voor de reacties van Lacey en **dracolover** You make me happy!!! : D
Veel plezier met dit stukje en vergeet voral niet te reageren... (:

xox Josse.

P.S.
Het volgende stukje komt wat later, ik moet jullie natuurlijk wel in spanning laten... (a)

De Zwerkbaltraining ging heel goed. Het stadion was verrassend vol, hoewel het dinsdagavond was. Ron keek jaloers naar de bonte verzameling leerlingen, waarvan het grootste gedeelte van de meisjes ongetwijfeld voor James kwam. Hoe krijgt hij het toch voor elkaar? dacht Ron vertwijfeld. Hij was zelf ook zeker niet lelijk, en veegde een pluk van zijn sluike blonde haar voor zijn helderblauwe ogen weg, maar in vergelijking met James. James had iets natuurlijks, het gemak waarmee hij met complimentjes strooide, de lichte arrogantie die doorklonk in zijn stem en zijn manier van lopen. Ron zuchtte, hij wist dat hij nooit aan James zou kunnen tippen.
Na de training waar Ron gefascineerd naar had gekeken, James had een paar spectaculaire reddingen uitgevoerd die hem een boel ohhs en ahhs opgeleverd hadden van het vrouwelijke deel van de toeschouwers, ging de rest van het team snel terug naar het kasteel. Het was nog lang niet donker maar het was wel flink afgekoeld en Ron rilde onder zijn mantel. Hij liep nonchalant het veld op waar James net nog een laatste spectaculaire landing maakte en zijn warrige zwarte haar uit zijn bleke gezicht veegde.
‘Hey jongen, goede training!’ zei Ron toen hij op James af liep.
‘Dank je, zullen we dan maar beginnen?’ James keek op van zijn bezem waar hij probeerde een vlek vanaf te poetsen.
Ron zat niet in het team maar hij wilde wel graag beter worden in Zwerkbal. Zogenaamd om in de vakanties beter tegen James opgewassen te zijn. Maar diep van binnen wist Ron dat hij hoopte dat hij ooit zo goed zou worden als James, dat zou nog eens goed zijn voor zijn populariteit. Dit zei hij echter nooit hardop, James zou hem dan hard uitlachen, dat wist Ron zeker. Hij zuchtte opnieuw, sommige dingen waren te vanzelfsprekend voor James, hij vatte alles luchtig op en Ron had soms wel behoefte aan een vriend die hem geen slapjanus vond als hij iets te klagen had.
‘Je hebt wel een bezem nodig.’ haalde James hem uit zijn gedachten.
Door zijn enthousiasme dat James hem zou gaan helpen was Ron zijn Komeet 260 op de tribune vergeten. Hij liep snel terug. James kon een glimlach niet onderdrukken toen hij Ron weg zag lopen, hij was niet dom, hij wist dat Ron wilde leren Zwerkballen voor de meiden. Maar daar maakte James zich niet al te druk over. Hij genoot zelf immers ook van de aandacht die zijn status als beste zoeker hem opleverde.

Ron maakte een paar spectaculaire bewegingen, maar bij de laatste viel hij bijna van zijn bezem. James keek naar Ron en bedacht dat dit wel genoeg was voor vandaag. Hij suisde weg om nog geen twee minuten later terug te komen met de minuscule snaai in zijn hand. Ron had die eerder dan James moeten vangen maar het werd donker en Ron was moe, ze gingen morgen wel verder.
‘Hoe doe je dat toch...’ zei Ron verbaasd toen James naast hem op de grond landde, het had hem de grootste moeite gekost om de snaai te vinden, en toen hij hem eindelijk had gezien had James hem geblokkeerd waardoor hij de snaai weer uit het zicht verloren had.
‘Liefde geeft vleugels.’ antwoordde James cryptisch.
De hele avond hadden ze niet meer aan Emma of het plan gedacht en toen ze in de leerlingenkamer aan kwamen zagen ze Emma ook niet zitten.
‘De bibliotheek is al een half uur dicht dus die zal wel op de slaapzaal zijn.’ dacht James hardop. Hij baalde flink, Ron en hij hadden nog niets aan hun huiswerk gedaan en dat ging extra moeite kosten nu Emma er niet was om hen haar aantekeningen te lenen. Bovendien vond hij het diep van binnen ook erg dat ze ruzie hadden, Emma was een lieve meid, en bovendien had ze een enorme aantrekkingskracht op James. Hij zuchtte, hij ging maar naar bed, dat huiswerk kwam er nu toch niet meer van.
‘Ik ga naar bed, kom je zo ook?’ zei hij tegen Ron.
‘Jaja’ hoorde James Ron mompelen, hij had al zijn aandacht gevestigd op Amerie, het donkere meisje dat bij hen in het jaar zat. James grijnsde, misschien ging hij er vannacht toch nog even uit, hij miste het avontuur.

Eenmaal in de torenkamer haalde James zijn onzichtbaarheidmantel onder zijn bed vandaan en viste zijn sluipwegwijzer onder uit zijn hutkoffer. Hij sloeg de mantel om en sloop de trap af, automatisch de krakende treden overslaand.
‘Pst Ron,’ fluisterde hij in Ron ’s oor. Ron schrok zich rot en duwde Amerie snel van zich af, het was midden in een heftige zoen geweest dat James in zijn oor gefluisterd had.
‘Wát?’ vroeg hij geïrriteerd, Amerie keek hem verward aan.
‘Ga je mee, ik wil Tom nog pakken voor wat hij Emma heeft aangedaan.’
Ron grinnikte, dit was de James die hij kende, de James die een onweerstaanbare aantrekkingskracht had op problemen. ‘Ja, ik ga mee.’ fluisterde hij naar waar hij dacht dat James’ oor zou zijn.
‘Sorry schat, de plicht roept.’ Ron gaf Amerie een vluchtige kus op haar wang en fluisterde nog net in haar oor dat ze hem morgenavond om klokslag twaalf uur in de noordertoren kon ontmoeten. Ze keer hem verbaasd aan maar glimlachte toen.
‘Zie ik je dan.’ zei ze nog net voor Ron uit het portretgat klom.
Een onzichtbare hand, waarvan Ron verwachtte dat het die van James was, trok hem een leeg lokaal in. De persoon van wie de hand was geweest verscheen en het was inderdaad James onder de onzichtbaarheidmantel geweest.
‘Wat is je plan?’ vroeg Ron
‘Jij en Amerie vermaakten je wel hè?’ zei James plagerig.
‘Problemen mee?’ zei Ron opstandig. ‘Of ben je jaloers? O wacht, jij valt nog steeds op Emma!’
James moest lachen en toen kon ook Ron zijn lach niet meer inhouden.
‘Je plan…’ proestte Ron.
James trok zijn gezicht in een plooi, wat zo’n gek gezicht was dat Ron prompt weer in de lach schoot. James trok zijn wenkbrauwen op en begon met een stalen gezicht.
‘Ik wilde Malfoy dus terug pakken. Ik ben nog niet vergeten wat hij Emma vorige week geflikt heeft en ik ben niet van plan om hem te laten gaan.’
‘Maar waarom heb je hem dan niet meteen teruggepakt?’ vroeg Ron niet-begrijpend.
‘Omdat hij nu een vals gevoel van veiligheid heeft. Nu is het veel makkelijker om hem terug te pakken.’ zei James simpel.
Ron knikte begrijpend, tot nu toe klonk het nog logisch, al wist hij uit ervaring dat dit snel ging veranderen.
‘Dus nu wil je…?’
‘Ik wil Romilda een liefdesverklaring sturen van Malfoy.’
‘Romilda Prongs?’ Ron kende haar wel, en snapte wat James bedoelde. Ze zat in Griffoendor maar was zo wanhopig dat ze volgens hen zelf zou ingaan op een liefdesverklaring van een Zwadderaar, ook al kwam deze dan van Malfoy.
‘Ja, ze gaat er zeker op in en Romilda kennende zal ze niet snel opgeven.’
Ron was het helemaal mee eens en hij verheugde zich op de wanhopige pogingen van Romilda om Malfoy te veroveren. Romilda had het verdiend want zij was degene die het verhaal van Emma aan Patricia had verteld, een Ravenklauw die het weer door gekletst had aan Malfoy, en het was Malfoy geweest die de hele school de volgende ochtend in geuren en kleuren had verteld wat er was gebeurt. Bovendien was Romilda een onuitstaanbaar kind dat al sinds haar eerste jaar op Zweinstein hogeschool voor hekserij en hocus-pocus achter hem en James aan liep. Ron lachte vals toen James hem een brief liet zien.
De brief rook zwaar naar een parfum dat Ron vaag herkende.
‘Wat is die – ‘ wilde Ron vragen.
‘Elixer de Malfoy’ antwoordde James
Ron moest grijnzen, hij had al gedacht de geur te herkennen als de geur die Malfoy altijd omringde als hij door de gangen paradeerde.
‘Ok, op naar de uilenvleugel, weet jij hoe de uil van Malfoy eruit ziet?’
James knikte, en toen ze zonder problemen in de uilenvleugel aankwamen lokte hij en grote donkere kerkuil naar beneden.
‘Weet je zeker dat dit hem is?’ vroeg Ron, hij vond de tegenstelling tussen de stijlvolle, bleke Malfoy en de vuile, gehavende donkere uil vrij groot.
‘Ja, honderd procent zeker.’ knikte James.
‘Wat jij zegt.’ Ron zuchtte, dit kon beter niet fout gaan.
James bond de brief aan de uil en gaf hem opdracht naar de meisjeszaal te vliegen van de 6e jaars van Griffoendor. De uil keek hen vragend aan maar vloog toen weg.
‘Nu snel terug naar de slaapzalen voor Mevr. Norks ons opmerkt.’ fluisterde James. James had altijd al het akelige gevoel gehad dat de onzichtbaarheidmantel niet werkte bij katten, al had hij, behalve een woeste Vilder, nooit enig bewijs gevonden.
Ze kwamen zonder problemen aan in de leerlingenkamer en gingen snel naar boven. Zonder de moeite te nemen om zich om te kleden ploften beide jongens op hun bed neer en vielen uitgeput in slaap.

De volgende ochtend gebeurde er, tot opluchting van Emma en tot verbazing van James en Ron, niets bijzonders. De post kwam en ging en de uil die Emma de Ochtendprofeet bracht slaagde erin om deze keer niet in de havermout te vliegen.
Wel had Emma het idee dat Tom haar kwaad aankeek. Maar toen ze James ernaar vroeg (ze leek James en Ron hun vragen van gisteravond te hebben vergeven) zei hij snel dat hij niets gemerkt had.

More Then This - Krezip

You disappeared right inside of this
Inside of where you love to be
Where you don't need to see
There's more to life than this

Yelling at the ones you love
Yelling at the ones you don't
Crying out for more

Now you take it baby
Get yourself up and let it slide
It ain't easy baby
let yourself go

There should be time to get over it
To see it just the way it is
Time to reveal yourself '
There's more to life than this

Yelling at the ones we love
Yelling at the ones we don't
Crying out for more

Now you take it baby
Get yourself up and let it slide
It ain't easy baby
let yourself go

Got trapped here, got trapped inside
It caught me, it caught me

Now you take it baby
Get yourself up and let it slide
It ain't easy baby
let yourself go
Now you take it baby
Come on
Now you take it baby
Pull on
Now take it back

Josse · Geplaatst: Zo Dec 17, 2006 11:38

Hey lieve mensen,

Weer een reactie!!! Bedankt miss_sweet!!! (:
En weer een nieuw stukje. Ik zou zeggen, lees, beoordeel en pb!!! XD

xox Josse.

P.S. Stem vooral op mijn kersverse poll!!! : D

Hoofdstuk 2: de Kamer van Hoge Nood

‘Wat denk je dat er gebeurd is?’ vroeg Ron voor de zoveelste keer aan James. Ze dachten bij Geschiedenis van de Toverkunst alle mogelijke scenario’s over waarbij Romilda Malfoy ’s brief, die technisch gezien van James kwam, niet ontvangen zou hebben.
‘Misschien heeft Vilder de uil onderschept,’ peinsde James.
‘Ik heb die uil nooit vertrouwd,’ zei Ron gefrustreerd.
‘Het gaat er bij uilen niet om of je ze vertrouwd, het gaat erom dat ze je brief juist bezorgen,’ mengde Emma zich in het gesprek. ‘Waar gaat het eigenlijk – Nee wacht, ik wil het niet wéten! En houd nu je mond eindelijk eens, ik probeer op te letten.’
‘Wijze beslissing Emma, je wilt het inderdaad niet weten,’ grijnsde James.
‘Sst!’
Ron zuchtte hoorbaar wat hem nog een boze blik van Emma opleverde.
‘Maar wat denk je dat er gebeurt is?’ krabbelde Ron op een papiertje dat hij in de richting van James schoof.
‘Ik heb werkelijk geen idee,’ las hij even later.
‘Je denkt toch niet dat de uil naar Malfoy is gevlogen?’ kraste de veer van Ron weer.
‘Ik wéét het niet Ron. Maar ik moet er niet aan denken wat er dan gaat gebeuren…’
Ron knikte begrijpend.
‘Nog ideeën?’ fluisterde hij.
‘Misschien… Ik vertel je wel na de les,’ mompelde James toen hij de gefrustreerde blik van Emma opving. Emma mocht niet weten wat ze gedaan hadden. Ze zou het niet bepaald op prijs stellen. Ik kan mijn eigen problemen wel oplossen, dank je, galmde haar stem door James’ hoofd.
Na de les liepen Ron en James snel weg. Emma zuchtte, het ging haar niets aan wat ze van plan waren, ze hoopte alleen dat ze zich uit de problemen wisten te houden. Terwijl ze dit dacht wist ze dat het ijle hoop was. James en Ron kwamen altijd in de problemen. Ze corrigeerde zichzelf in gedachten. Ik hoop dat ze zich niet al te diep in de problemen werken.
Emma keek op, haar voeten hadden haar naar de bibliotheek geleid. Ze moest het nu wel erkennen, nu was er geen ontkomen meer aan, ze zal nu toch echt moeten beginnen. Emma kon er niet meer omheen, het had geen zin om zichzelf nog langer voor te liegen. Kom op Emma, je kan dit, sprak ze zichzelf streng toe.

Ondertussen waren Ron en James in een heftige discussie verwikkeld.
‘Maar we kunnen het risico niet lopen dat hij erachter komt wie die uil gestuurd heeft!’
‘Wat wil je dan dat ik doe? Hij heeft Emma gekwétst! Bewust gekwetst!’
‘Ja ik wéét wat hij gedaan heeft!!! Ik en de hele school. Houd er nu eens over op, ik sta aan jou kant weet je nog? IK BEN HET MET JE EENS!!! Hallo bovenkamer van James, kalmeer een beetje!’
James zuchtte, hij had al spijt dat hij zich zo had laten gaan. Iedereen had naar hen gekeken toen ze aan de oever van het meer aan het schreeuwen waren. Met een schok realiseerde hij zich hoe Emma zich moest voelen en hij kookte alweer van woede.
Ron zag het en trok James snel mee.
‘Kom, we gaan naar de Drie Bezemstelen, dan kunnen we rustig praten en een plan bedenken,’ fluisterde Ron.
James leek zich weer een beetje in de hand te hebben want toen ze richting het beeld van de gebochelde, eenogige heks liepen lachte hij weer met het grootste gemak naar twee meisjes van Huffelpuf, een meisje van Ravenklauw en een verlegen Griffoendor die meteen rood werd en tegen een muur op liep. James grinnikte en ging nog een keer met zijn hand door zijn zwarte haar.
Toen ze bij de heks aan kwamen had James het weer van Ron over genomen, dit tot grote ergernis van Ron die iets had gemompeld wat leek op ‘Ik ben niet helemaal stom.’.
‘Dissendium,’ mompelde James, en de geheime gang naar de Drie Bezemstelen verscheen.
Het was rustig in Zacharanius zoetwarenhuis en ze liepen meteen naar buiten richting de Drie Bezemstelen. Het was al wat afgekoeld en het was een beetje aan het motregenen. James keek naar de grijze hemel, het weer was een perfecte weergave van zijn gevoel.
In de Drie Bezemstelen gingen ze aan de bar zitten en bestelden allebei een boterbiertje.
James zuchtte en keek de bar rond. Het was gezellig druk, mensen praatten geanimeerd met elkaar en madame Rosmerta, de waardin, liep behendig tussen de tafeltjes door om iedereen zijn of haar drankje te brengen en kletste ondertussen heel wat af.
‘Denk je dat die uil naar Malfoy is gevlogen?’ vroeg Ron opeens.
‘Ik ben bang van wel. Er lijkt geen andere verklaring te zijn,’ zuchtte James. Als Malfoy erachter kwam dat de uil in opdracht van hem en Ron naar Romilda moest vliegen, nou dan waren de poppen pas echt aan het dansen.
‘Ik stel voor dat we het groots aanpakken,’ zei James uiteindelijk.
‘Je bedoeld en public?’
‘Ja, ik heb nog wat jeukpoeder en ik heb een nieuwe vloek die ik nog uit moet testen,’ James glimlachte, nu hij en Ron de knoop door gehakt hadden kreeg hij er plezier in.
‘En ik heb pas gelezen over een drankje waarmee je haar om de tien minuten van kleur veranderd. Ik ben dat eindeloze blond een beetje zat,’ grinnikte Ron, die er nu ook plezier in kreeg.
‘Morgen gaat het van start. Malfoy berg je maar!’
‘We moeten wel uitkijken dat hij niet door heeft dat wij erachter zitten, als die uil werkelijk terug gevlogen is…’ Ron was er opeens niet zo zeker meer van.
‘Tuurlijk, maar daar hebben we toch de onzichtbaarheidmantel voor?’
‘Je hebt gelijk, ik moet me niet te veel zorgen maken. Het komt goed. En ik ben al benieuwd naar het gezicht van Malfoy morgen,’ zei Ron en hij sloeg zijn laatste beetje boterbier in een keer achterover. James volgde zijn voorbeeld en ze keerden terug naar het kasteel.

Toen ze terug kwamen in het kasteel zagen ze Emma niet in de leerlingenkamer.
‘Waar zal ze zijn?’ vroeg Ron.
‘In de bieb, die gaat pas over een half uur dicht,’ grijnsde James, Emma zat altijd in de bieb.
‘Natuurlijk!’ sloeg Ron zichzelf voor zijn voorhoofd. ‘Denk je dat ze al begonnen is?’
‘Ik hoop het, zonder haar komen we nergens,’ zei James ten ze het portretgat uit klommen.

Eenmaal in de bieb aan gekomen waren ze getuige van een vreemd tafereel. Op een van de wankele tafeltjes balanceerde een enorme stapel stoffige boeken waarachter ze nog net een pluk bruin haar zagen.
‘Volgens mij hebben we Emma gevonden,’ merkte James droog op. En hij kreeg gelijk, de pluk bruin haar behoorde Emma toe, die met haar neus diep in de boeken zat.
‘Hey, leuk dat jullie me ook nog even gezelschap komen houden,’ zei Emma toen ze opkeek van haar boeken en James en Ron zag staan. Na heel veel getreuzel was ze er uiteindelijk toch maar aan begonnen en nu had ze al best wat informatie verzameld.
‘Sst, ik wil niet dat iemand iets hoort,’ fluisterde Ron geschrokken.
‘Nee werkelijk?’ zei Emma geïrriteerd, ‘Jammer, ik wilde madame Romella zojuist op de hoogte stellen!’
Ron keek haar geschrokken aan maar James moest lachen.
‘Zullen we maar een veilige plek zoeken, een waar we niet gestoord kunnen worden?’ stelde hij voor.
‘Ja, ik vertrouw dat mens voor geen meter. Ze komt de hele tijd achter me staan. Volgens mij geloofd ze niets van mijn smoesjes.’
‘Wat had je dan gezegd?’ vroeg Ron geamuseerd.
‘Dat het voor transfiguratie is, wat achtergrondinformatie.’
‘Haha, jij eeuwige studiebol!’ James moest lachen om dit waardeloze en zo niet creatieve smoesje.
‘Daar hadden we het niet over,’ zei Emma gepikeerd. ‘Maar misschien heb jij, als alwetende, een goed idee om te oefenen?’
‘Ja eigenlijk wel, wat dacht je van de kamer van hoge nood?’ zei James met een gedempte stem. Emma en Ron knikten instemmend. En met ieder zo veel mogelijk boeken onder hun armen vertrokken ze naar de zevende verdieping.
Drie keer langs de deur lopen…
We hebben een goede plek nodig om te oefenen, dacht James.
We hebben een plek nodig waar veel informatie is over Faunaaten, dacht Emma.
We hebben een plek nodig waar we niet gestoord worden, dacht Ron.
Ze keken alledrie tegelijk op en plots verscheen er een glanzend zwarte deur in de net nog zo massieve muur. James glimlachte en hield de deur open voor Emma.
‘Dames eerst.’
Emma liep blozend naar binnen maar toen Ron wilde volgen glipte James snel naar binnen. Ron kon de deur nog net opvangen voor deze weer dicht viel.
‘Waar was dát nou weer goed voor?’ vroeg hij geïrriteerd aan James.
‘Volgens mij ben jij geen dame, ik twijfel soms zelfs of je wel een heer bent,’ zei James plagerig Emma moest onwillekeurig lachen wat haar op een chagrijnige blik van Ron kwam te staan.
‘Wát?’
‘Wat wát?’ vroeg Ron geïrriteerd.
James voelde een ruzie opkomen en bemoeide zich er snel mee.
‘Zullen we maar beginnen dan? We hebben nog veel te doen. Ron kijk niet zo boos naar Emma. Emma, heb je al wat gevonden?’
‘Niet veel,’ zuchtte Emma, ‘al weet ik nu wel dat dit nog heel zwaar gaat worden. Je wordt niet zomaar een Faunaat.’
‘Gek, dat idee had ik al,’ merkte Ron droog op.
‘Grappig hoor,’ sneerde Emma. ‘maar laten we maar beginnen met zo veel mogelijk informatie te zoeken. Er moeten boeken zijn waarin staat hoe de trainingen voor Faunaaten verlopen.’
Ron en James zuchtten hoorbaar, stoffige boeken uitpluizen stond nou niet hoog op hun lijstje van leukste-dingen-die-je-in-je-vrije-uurtjes-kan-doen. Maar ze wisten zich te vermannen en gingen naast Emma in de zachte fauteuils zitten.
‘Kom maar op,’ zei James.

Typical Male - Tina Turner

Tell me lawyer what to do
I think I'm falling in love with you
Defend me, from the way I feel
Won't you give me some advice
On how to handle my private life
I'm sure that we can make a deal

I confess I'm a fool for a man
With a clever mind
But your intellect ain't no match
For this heart of mine

All I want is a little reaction
Just enough to tip the scales
I'm just using my female attraction
On a typical male, on a typical male

Your sense of justice I'll embrace
But your defense don't help my case
I'm deep in trouble with the law
Something about authority
Seems to bring out the bad in me
Hey lawyer, gotta catch me when I fall

Oh they say that you match your wits
With the best of them
But I know when I'm close you're just
Like the rest of them

All I want is a little reaction
Just enough to tip the scales
I'm just using my female attraction
On a typical male, on a typical male

So put your books aside
Loosen off the suit and tie
Open off your heart and let me in
Open off your heart and let me in

All I want is a little reaction
Just enough to tip the scales
I'm just using my female attraction
On a typical male, on a typical male

Josse · Geplaatst: Do Dec 21, 2006 17:23

Heej mensen,

Het is donderdag dus weer een nieuw stukje! (*) Smalofski (*) bedankt voor je reactie. (:
Veel plezier met dit nieuwe stukje, ik hoop dat jullie het leuk vinden! En vergeet niet te reageren en op mijn poll te stemmen!

xox Josse.

De volgende uren waren ze druk bezig. Emma had al veel boeken gevonden. Er waren boeken met informatie over de verschillende soorten Faunaaten en hun bijbehorende karakters. Ze leerden dat je niet ieder willekeurig dier kon worden maar dat je keuze samenhing met je eigenschappen en die van het dier dat je wilde worden. Ook waren er boeken met informatie over bekende Faunaaten, boeken vol informatie over de risico’s die kleefden aan ongeregistreerde Faunaaten. Maar het belangrijkste boek tot nu toe was een boek met voorbereidende informatie voor de training tot het worden van een Faunaat.
‘Dit lijkt me voorlopig wel genoeg,’ zei Emma toen ze opkeek van het oude boek, ze had net de eerste drie hoofdstukken gelezen en was tot de conclusie gekomen dat dit het leerzaamste boek was.
James en Ron keken op van hun boeken, ook zij hadden zich achter een enorme stapel stoffige, vergeelde boeken genesteld.
‘Wat? Nu al?’ vroeg James quasi-verbaasd. ‘We zijn nog maar vier uur achter elkaar bezig. Weet je zeker dat het nu al genoeg is? Jeetje, volgens mij ben jein een goed humeur, dat moet wel een heel interessant boek zijn dan!’
Emma keek James geïrriteerd aan maar besloot toch om er maar niet op in te gaan.
‘Het is al half één en ik heb niet het idee dat we hier nog meer hebben. Bovendien lijkt dit me voorlopig wel genoeg.’
James en Ron wisten niet hoe snel ze weg moesten komen, als Emma hun liet gaan waren ze niet zo stom om vragen te stellen.
‘Bedankt dat jullie ook helpen om de boeken naar de leerlingenkamer te krijgen!’ riep Emma ze nog achterna maar het had geen zin, James en Ron waren al buiten gehoorsafstand.
Emma zuchtte en pakte toen haar toverstaf om de boeken voor zich uit naar de leerlingenkamer van Griffoendor te leviteren. Daar aangekomen ging ze meteen door naar boven, ze wilde nog even in het interessante boek lezen.

De volgende ochtend was het oorlog. Emma wist van niets maar James en Ron waren al vroeg opgestaan en hadden hun plan de campagne opgesteld. Ze zouden beginnen met het jeukpoeder, ze hadden het tweede en derde uur Toverdranken en James en Ron verheugde zich op de reactie van Sneep als zijn favoriete leerling opeens als een gorilla door de kerker begon te springen.
‘Maar hoe wilde je hem zo gek krijgen dat hij dat drankje inneemt?’ peinsde James.
‘Je hebt gelijk, als we eenmaal het jeukpoeder gebruikt hebben neemt hij het drankje nooit meer van ons aan.’
‘Je bedoelt dat hij het daarvoor wel aanneemt?’ zei James sarcastisch. Malfoy en James en Ron waren nou niet bepaald vrienden, en het jarenlange pesten van Malfoy door James en Ron (altijd met medeweten van Emma en een enkele keer zelfs met hulp van haar) was nou niet bepaald goed geweest voor een langdurige vriendschappelijke relatie tussen de drie.
‘Je hebt gelijk, zo gek krijgen we hem nooit…’ zei Ron somber. ‘Jammer, ik had zijn haar wel iedere tien minuten van kleur willen zien veranderen. Helemaal omdat we het tegengif nog niet kennen.’
James brulde van het lachen.
‘Wat is er zo grappig?’ vroeg Emma, die net de leerlingenkamer binnen was gekomen en nu vlak achter James stond die zich kapot schrok.
‘Wat, wie, hoe, wat doe jíj daar?’ vroeg hij geschrokken.
‘Ook goedemorgen James, goedemorgen Ron. Ik ben onderweg naar de Grote Zaal, ik wil ontbijten weet je.’
‘Ja inderdaad, ik ook, ben het helemaal met je eens, ga nu met je mee…’ zei James versuft en hij liep halsoverkop achter Emma aan, op de voet gevolgd door Ron.
‘Wat doen we nu met ons plan de campagne?’ fluisterde Ron toen hij gehaast achter James aan liep.
‘Niets, we wachten nog even af’

‘NU BEN IK HET ZAT! Jullie zijn de hele tijd aan het fluisteren en ik geloof er geen barst van dat er niets is! Jullie gaan me nú vertellen wat er aan de hand is of ik help jullie niet langer met jullie belachelijke idee!’ Emma schreeuwde het uit en verscheidene leerlingen draaiden zich om, nieuwsgierig naar wat er gaande was.`
‘Sst!!!’ siste Ron.
‘NIETS SST!!! Jullie vertellen me gewoon wat er aan de hand is!!!’
James zag dat dit niet ging werken.
‘Ok, maar kom wel even mee, anders hoort iedereen het.’
Emma zei niets maar ze liep toch achter James en Ron aan.
‘Waar gaan we naar toe?’ vroeg Ron, die ook gevolgd was, aan James.
‘Naar de leerlingenkamer,’ antwoordde James kort. ‘pompoensap,’ zei hij tegen de Dikke Dame en het portretgat zwaaide open. Ze klommen erdoor en James en Ron gingen in een hoekje van de leerlingenkamer in een stoel zitten. Emma bleef staan en keek beide jongens verwachtingsvol aan.
Gaan ze me nu eindelijk vertellen waar ze mee bezig zijn, vroeg Emma zich af.
‘Dus,’ zei James.
‘Dus,’ zei Ron.
‘Als jullie niets meer dan dus gaan zeggen ben ik zo weer weg hoor. En dan kunnen jullie het wel vergeten met dat idiote plan van jullie, dat gaat jullie echt niet lukken zonder mij!!!’
‘Ok, rustig maar,’ zei James, hij voelde dat ze er niet onderuit zouden komen. ‘We waren bezig een wraakplan te bedenken voor Malfoy. We zijn nog niet vergeten wat hij jou aangedaan heeft en we wilden dat hij daarvoor zou boeten.’ Hij maakte zich al klaar voor een tirade van Emma, dat ze wel voor zichzelf kon opkomen, dat het niet nodig was dat ze voor haar in de problemen zouden komen, enzovoorts, enzovoorts…
‘Ow, dat had ik niet verwacht. Dat is echt lief van je James.’
‘Hallo, ik heb ook geholpen!’ Nu Ron er zeker van was dat Emma niet boos zou worden durfde hij zich er ook mee te bemoeien.
‘Ja, het is ook lief van jou, Ron,’ zuchtte Emma. ‘Maar het was niet nodig geweest.’
‘Waarom niet?’ vroeg James verbaast.
‘Omdat ik zelf al bezig was.’
‘Wát? Jij was van plan om Malfoy te straffen?’
‘Ja eigenlijk wel, alleen had ik nog geen plan…’ Emma realiseerde zich nu pas hoe stom dit klonk.
Ron moest lachen. ‘Je was van plan om Malfoy te straffen maar je had nog geen plan? Haha, dat wordt vast een grandioos succes!’
‘Grapjurk,’ zei Emma droog.
‘Zullen we maar gaan ontbijten, dan kunnen we rustig over een plan nadenken en dan hebben we het er met de lunch nog wel over.’ James voelde weer een ruzie opkomen en bovendien kreeg hij honger.
‘Ok,’ stemde Emma in. Ze liepen voor de tweede keer die ochtend naar de Grote Zaal en deze keer zonder ruzie.
In de Grote Zaal gingen ze aan een stil stukje van de Griffoendor tafel zitten en voerden een gedempt gesprek.
‘Dus, even samengevat, Emma wil Malfoy terugpakken maar ze heeft nog geen plan. Wij willen Malfoy terugpakken en hebben een plan, maar we weten nog niet hoe we het ten uitvoer moeten brengen,’ Ron vroeg het niet, het was meer een mededeling. Alsof de schok dat Emma iemand wilde terugpakken hem bijna te groot was geworden.
‘Jullie hebben een plan? Fantastisch! Wat?’ vroeg Emma geamuseerd, ze had niet veel vertrouwen in dat zogenaamd geniale plan van James en Ron. Zij vonden het misschien niet erg om straf te krijgen, maar Emma kon dat als klassenoudste niet gebruiken.
‘Sst,’ zei James met gedempte stem, ‘Ja we hebben een plan, dat wil zeggen, we weten wat we hem willen flikken. Maar het is een beetje te ingewikkeld denk ik. Ik bedoel, ik en Malfoy staan nou niet bepaaldop goede voet met elkaar. En het is ook niet dat Ron en Malfoy beste maatjes zijn…’
Ron knikte instemmend.
‘Maar wat zijn jullie dan van plan?’
‘We hadden geprobeerd Malfoy ’s uil naar Romilda te sturen, Romilda Prongs, met een liefdesverklaring van Malfoy, eigenlijk van mij dus. Maar we denken dat die uil naar Malfoy is gevlogen in plaats van naar Romilda. Dus nu wilden we hem terugpakken. Ik had nog wat jeukpoeder, een nog niet uitgeteste vloek en Ron had een drankje waarvan je haar elke tien minuten van kleur veranderd.’
‘En dat laatste is meteen het probleem,’ voegde Ron toe, ‘Hoe krijgen we Malfoy zo gek dat hij dat drankje opdrinkt. Hij neemt echt geen glaasje pompoensap van ons aan, ook niet als we hem dat heel lief aanbieden. Hij vertrouwt ons voor geen goud.’
‘En terecht,’ merkte Emma op.
‘Wat, het is niet dat hij de gekwetste geest is!’
‘Zei ik dat dan?’
‘Nee,’ moest ook Ron toegeven.
‘Dus jullie hebben het eigenlijk verpest door die stomme uil.’ Het was geen vraag, meer een constatering.
‘Het was een heel goed plan hoor!’ schoot James meteen in de verdediging.
‘Zei ik dat het een slecht plan was?’
‘Je zei dat we het verpest hadden door die stomme uil…’ verweerde Ron zich.
‘Inderdaad, die stomme UIL! Niet jullie stomme PLAN!’ Emma raakte nu geïrriteerd. ‘Luister, jullie zitten er misschien niet mee als jullie straf krijgen, zolang er maar een paar leuke Ravenklauwers bij zitten, maar ík wil geen straf!’
‘Wij ook niet. Wij hebben nooit om straf gevraagd, we zijn zo onschuldig als een nest jonge puppies!’ zei James met gespeelde verontwaardiging. ‘En hoe durf je ons te beschuldigen van zulke platonische gevoelens. Zolang er maar een paar leuke Ravenklauwers bij zitten! Je weet donders goed dat wij de voorkeur geven aan Huffelpuffers!’
Emma moest onwillekeurig lachen, ze trok har gezicht toch met verbazingwekkend gemak weer in een plooi, uit ervaring dat lachen om James’ grapjes niet goed was voor haar geloofwaardigheid. ‘Jullie snappen wel wat ik bedoel, ik wil gewoon –’
‘Ja we snappen, je wilt geen straf!’ zei Ron een beetje boos.
‘Maak je maar geen zorgen Sint Emma, wij zorgen wel dat je uit de problemen blijft.’ James trok een gek gezicht wat het midden hield tussen de verschijning van een heilige en iemand die net een hap kieuwwier had genomen.

Save The Population - Red Hot Chili Peppers

History's so strong (4x)

Thinking of a drinking song the honkytonk will do
Making another breaking bone your favorite ingenue
This the distant dawn
This the distant dawn

I put my cards upon the table
I do the speakers 'cause I am able
One picks is broken-down devotion
I threw my pistol in the ocean
Eyes wide with revelation
Chime at the police station
And when the verdict comes round
I'm sure that you will go down

Stay all night
we save the population (4x)

Pistol end its fawn
Sell it to the lexicon
A pistol landed hard
Lot on bottom lines be drawn

Take another bottle down to proper lam the shrew
Make another awful sound to rap the gothic through
History's so strong
History's so strong

I put my cards upon the table
I do the speakers 'cause I am able
One picks is broken-down devotion
I threw my pistol in the ocean
Eyes wide with revelation
Chime at the police station
And when the verdict comes round
I'm sure that you will go down

Stay all night
We save the population (16 x)

Josse · Geplaatst: Do Dec 28, 2006 17:35

Heej mensen,

*schaamt zich zo erg dat ze bijna geen berichtje durft te posten*

Ik had eerst een beta-reader. Maar toen weer niet. Nu dus nog niet. Dit stukje is dus niet geread maar daar lezen jullie vast wel overheen!
Zodra het verbeterd is zal ik het ook op internet verbeteren en nog een nieuw (gereadt) stukje plaatsten.

*hoopt dat jullie haar kunnen vergeven*

Potterfreaky, bedankt voor je reactie! (:
Vergeet vooral niet te reageren! XD

xox Josse.

Hoofdstuk 3: Malfoy slaat toe

De ochtend verliep vrij normaal, Emma had haar schouders maar opgetrokken en was teruggekeerd naar de leerlingenkamer om wat huiswerk te maken. Het eerste uur hadden ze een tussenuur. James en Ron keken elkaar vreemd aan toen ze de leerlingenkamer binnen kwamen na wat James en Ron zelf een ‘uitgebreid ontbijt’ noemden maar wat Emma consequent schaarde onder de noemer ‘onbeperkt schransen’.
James trok één wenkbrauw op, (Iets wat James altijd veel succes op leverde bij de meisjes maar wat Ron nooit gelukt was na te doen.)
‘Waar is zij boos op?’
‘Je kan beter vragen op wie!’ reageerde Emma.
‘Op wie is zij boos?’ vroeg James onverstoord.
‘Ik denk op ons,’ zei Ron snel, Emma had haar mond al open gedaan maar Ron was haar te vroeg af geweest.
‘Waarom is ze dan boos op ons?’ ging James onverstoord verder, Emma negerend die met haar mond open stond te luisteren.
‘Ik denk dat ze bang is dat ze straf krijgt als ze met ons Malfoy terugpakt. Misschien is ze bang dat wij niet subtiel genoeg zijn om onszelf uit de problemen te houden,’ zei Ron op een toon alsof hij zich niemand kon voorstellen die nog gevoeliger was dan James en Ron.
‘Maar dat is heel vervelend!’ zei James quasi-geschokt, ‘Dan moeten we een manier bedenken om haar duidelijk te maken dat we het nooit zouden laten gebeuren dat ze straf krijgt door ons!’
‘Inderdaad,’ ging Ron met een stalen gezicht verder, ‘Als we nou eens met zijn drieën in de problemen komen en dan zeggen dat het onze schuld is, dan vertrouwt ze ons misschien!’
‘Ja partner, dat –’ wilde James net zeggen.
‘Ok, ik snap het. Sorry, ik had moeten weten dat jullie mij niet in de problemen zouden brengen, ik had jullie moeten vertrouwen en ik hoop dat jullie mij kunnen vergeven dat ik een moment aan jullie goede intenties heb getwijfeld!’ Emma was niet boos, eerder geamuseerd, iets wat Ron en James allebei als een verbetering zagen.
‘Túúrlijk kunnen wij jou vergeven!’ zeiden James en Ron tegelijk.
Emma glimlachte en ging onverstoord verder met haar huiswerk.
‘Hoe dóet ze dat toch?’ vroeg Ron vertwijfeld.
‘Ik weet niet, maar ik weet wel dat ik dat nooit zal kunnen,’ zei James mat.
Ron keek James verbaast aan, een had het geklonken alsof James dat jammer vond. Maar toen hij het gezicht van James zag wist hij dat hij dat verkeerd begrepen had, James had een grote grijns op zijn gezicht, die alleen maar groter werd bij het zien van Ron ’s verbaasde gezicht.

Emma had James en Ron nog even aangesproken toen ze onderweg waren naar de kerkers voor een blokuur toverdranken.
‘Houden jullie je nog even koest wat betreft Malfoy, ik heb een fantastisch idee!’
‘Maar als we niet snel genoeg zijn is Malfoy ons voor!’ protesteerde James.
‘Jullie hebben toch niet lieve groetjes James en Ron onder die brief gezet of wel?’
‘Nee natuurlijk niet!’ James en Ron keken Emma verontwaardigt aan.
‘Ok, dan heeft Malfoy nog geen enkele reden om te denken dan jullie erachter zitten.’
‘Je kent Malfoy,’ zei James ‘hij wacht echt niet af tot hij bewijs heeft.’
‘Misschien niet, maar ik weet wel dat hij precies wil weten wat jullie van plan zijn voor hij van start gaat.’ James moest toe geven dat dit logisch klonk, Emma had er overduidelijk over na gedacht. Hij zuchtte nog maar besloot het er maar bij te laten. Emma had vast gelijk, ze hadden nog niets te vrezen van Malfoy.

Die dag zou James zich realiseren hoe erg hij, Emma en Ron zich vergist hadden in Malfoy. Het begon al met toverdranken en het was vrijwel zeker dat het geen toeval was, al konden ze onmogelijk bewijs tegen Malfoy vinden.
Ron had zijn drank achterste voren gebrouwd, en Emma, die altijd goed was in Toverdranken, had haar drank laten overkoken. Na de les had ze geen idee hoe het kwam maar in de kerkers had ze glazig voor zich uit gestaard. James had haar nog gezegd dat ze het verkeerd deed maar Emma had hem toegeblaft dat hij beter op zijn eigen ketel kon letten. (Daar had ze gelijk in gehad, de drank die lichtpaars moest kleuren had een groene kleur gehad en de ‘heldere vloeistof’ was dik en modderig.)
Ze hadden die les allemaal een dieptreurig gekregen (Iets wat Emma erg kwetste, zij had nog nooit een onvoldoende gehaald voor wat voor vak dan ook.) en na de les wist geen van drieën meer waarom ze zich zo onmogelijk gedragen hadden.
‘Hoe kan ik in Godsnaam mijn drank hebben laten overkoken?’ mompelde Emma vertwijfeld.
‘Ik vond het al heel wat dat ik zo ver kwam. Ik bedoel, ik had mijn drank dan wel achterstevoren gebrouwd, wel goed achterstevoren,’ merkte Ron droog op.
‘Hoe kan je iets nou goed achterstevoren doen?’ vroeg Emma vertwijfeld.
‘Nou gewoon –’ wilde Ron zichzelf verdedigen maar James viel hem in de rede.
‘Ik heb zo’n donkerbruin vermoeden hoe het komt dat we het alledrie zo slecht gedaan hebben,’ zei James duister.
‘Oja? Want dat zou fantastisch zijn! Dan kan ik het uitleggen en de volgende keer goed doen!’ Emma was helemaal opgeleefd bij het idee dat er een verklaring was voor haar beroerde prestatie.
‘Daar zou ik maar niet op rekenen,’ zei James vaag.
‘Hoe bedoel je dat?’ vroeg Emma.
‘Ik bedoel dat Malfoy ons eerder heeft gevonden dan wij hem. Dit, mijn beste Emma, was de eerste veldslag nog maar,’ zei James terwijl hij zijn blik losscheurde van Malfoy die een imitatie had gedaan van Emma die probeerde te verklaren waarom haar toverdank was mislukt.
‘De eerste veldslag nog maar?’ vroeg Emma geschokt.
‘Wat dacht je dan?’ mengde Ron zich in het gesprek. ‘Dat Malfoy gewoon rustig zou wachten tot we hem te grazen nemen?’
‘Nou, ik denk dat ik –’ probeerde Emma.
‘Ron heeft gelijk. We moeten voorzichtig zijn,’ zei James bedachtzaam.
Emma leek nog wat te willen zeggen maar hield wijselijk haar mond. Het was duidelijk dat ze dit niet ingecalculeerd had bij het begrip wraak-nemen-op-Malfoy.
Even waren ze alledrie stil en ze liepen in de richting van de Grote Zaal voor de lunch. Net toen James en Ron naar binnen wilden lopen stond Emma abrupt stil waardoor Ron op Emma knalde.
‘Waar was dat nou weer goed voor?’ vroeg Ron geïrriteerd.
‘Ik bedacht me net iets.’ Emma klonk boos een James hield zijn adem al in. ‘Maar dat is heel vervelend! Dan moeten we een manier bedenken om haar duidelijk te maken dat we het nooit zouden laten gebeuren dat ze straf krijgt door ons!' Nou, ik kan jullie zeggen dat Malfoy het nog niet meer had kunnen verpesten voor zichzelf!’
James slikte, hij had wel verwacht dat Emma boos zou zijn, maar eerlijk gezegd dit niet. En het ergste was, bedacht hij zich plotseling, ze had gelijk. Ik heb belooft dat we haar nooit in de problemen zouden brengen, en kijk waar ze nu in zit!
Ron deed zijn mond open, ongetwijfeld om zich te verdedigen, maar Emma stormde de Grote Zaal al in zonder James en Ron de kans te geven zichzelf te verdedigen, iets wat toch onbegonnen werk was dacht James somber.

Die middag gebeurde er niet zo veel, als je niet mee telde dat Emma niet meer met James en Ron praatte en Malfoy zijn dosis dagelijkse beledigingen die hij over James, Ron en Emma uitstortte verdrievoudigt leek te hebben.

Trouble - Coldplay

O no, I see,
A spider web is tangled up with me,
And I lost my head,
The thought of all the stupid things I'd said.

O no, what's this?
A spider web, and I'm caught in the middle,
So I turn to run,
The thought of all the stupid things I've done,

And I never meant to cause you trouble,
I never meant to do you wrong,
And I, well if I ever caused you trouble,
And oh no, I never meant to do you harm.

O no, I see,
A spider web and it's me in the middle,
So I twist and turn,
Here am I in my little bubble,

Singing that I never meant to cause you trouble,
And, I never meant to do you wrong,
And I, well if I ever caused you trouble,
Oh, no I never meant to do you harm.

They spun a web for me,
They spun a web for me,
They spun a web for me.

Josse · Geplaatst: Zo Dec 31, 2006 11:50

Hej mensen,

Weer een nieuw stukje... Bedankt voor de reacties (*) Smalofski (*) en **draco lover** : D !!!
Mijn kersverse beta-reader is ziek.. Sad

Dus ik schakel NU mijn moeder in *roept o mamma!* XD
Dan kan zij het mooi ff readen als we vanmiddag naar Aerdenhout gaan voor Oud en Nieuw. Waarschijnlijk kan ik daar wel op internet dus dan kan ik de gereade versies zo snel mogelijk posten.
Tot dan, veel plezier met dit nieuwe stukje, ik hoop dat jullie het leuk vinden. En vergeet niet te reageren!!! ^^

Oja, ik weet niet wie, maar bedankt voor het stemmen op mijn poll!!! *zit met big smile achter haar laptop*

xox Josse.

Terwijl James en Ron in de Grote Zaal van het avondmaal aan het genieten waren (Dit hield in dat ze probeerden zo veel mogelijk kippenboutjes, aardappelpuree, doperwtjes, verschillende soorten quiche, salades en nog veel meer naar binnen te werken.) zat Emma stil op har hemelbed in de slaapzaal. Ze zag er heel eenzaam uit, ze zat daar op haar bed met de rode gordijnen en plukte aan de rand van haar gewaad dat begon te rafelen. In de avondgloed die de hemel rood kleurde kon je nog net zien dat ze gehuild had, haar ogen waren rood en Emma ’s haar hing voor haar gezicht.
Emma was ook eenzaam, en diep in haar hart vroeg ze zich af of ze wel helemaal terecht boos was op James en Ron. Ze hadden belooft dat ik niet in de problemen zou komen, zei het stemmetje in haar hoofd dat boos was op James en Ron. Maar zij hadden deze truc van Malfoy niet verwacht, ze hadden er niets aan kunnen doen, zei het stemmetje dat zich eenzaam voelde. Dan hadden ze het maar niet moeten beloven, zei het boze stemmetje weer.
‘HOU OP!’ schreeuwde Emma. Ze realiseerde zich dat ze diep in haar hart geen ruzie wilde, en dat James en Ron er ook niets aan konden doen dat Malfoy hen vervloekt had. Maar Emma was niet iemand die snel om vergiffenis vroeg, Emma was gewent haar poot stijf te houden.
Maar misschien was het deze keer anders. Ze wilde, meer dan ooit, Malfoy wat aan doen. Maakt niet uit wat, zo lang ze maar iets kon doen. En Emma realiseerde zich heel goed dat Malfoy terug pakken niet zou lukken zonder James en Ron. Misschien moet ik dan toch mijn excuses aanbieden, dacht Emma vertwijfeld, ze viel vermoeid neer op haar bed, waarom was het nou zo gecompliceerd?

Op hetzelfde moment hadden James en Ron genoeg eten naar binnen gewerkt om nu te kunnen praten terwijl ze verder aten.
‘Waarom is Emma toch zo boos, wij kunnen er ook niets aan doen dat Malfoy ons vervloekt heeft!’ zei Ron nadat hij een pasteitje doorgeslikt had.
‘Inderdaad, maar we hadden haar wel beloofd dat we haar niet in de problemen zouden brengen. Dan hadden we dat maar niet moeten beloven.’ zei James die net een stuk quiche weggespoeld had met een grote slok pompoensap.
‘Misschien, maar alsof Emma nooit iets zegt wat ze niet van te voren helemaal overdacht heeft,’ zei Ron die zich meteen realiseerde dat Emma dat inderdaad nooit deed. ‘Ok, dat doet ze inderdaad niet, maar dan nog!’ zei hij gefrustreerd.
James hield zijn mond, hij wist dat het hun schuld niet was, en toch voelde hij zich verantwoordelijk.
‘Misschien moeten we gewoon naar Emma toe gaan en onze excuses aanbieden,’ stelde James voor, wetend dat Ron het een waardeloos idee zou vinden, en hij kreeg gelijk.
‘Wát? Onze excuses aanbieden omdat Malfoy ons óók vervloekt heeft? Of was je dat deelvoor het gemak even vergeten?’ Ron brieste het uit, wat resulteerde in stukjes ham die over de tafel gesproeid werden.
‘Niet daarom, maar omdat we belooft hadden dat we haar niet in de problemen zouden brengen terwijl we die belofte nooit kunnen nakomen,’ zuchtte James, Ron was soms een beetje voorbarig maar dit was volgens James een nieuw record.
‘We kunnen die belofte –’ wilde Ron zeggen.
‘Nee die kunnen we niet houden,’ viel James hem in de rede.
‘Nou, ok. Misschien heb je wel gelijk. Maar -’
‘Nee, we gaan gewoon onze excuses aanbieden. Ook jij Ron!’ zei James op een bazige toon die goed bij Emma paste. Ron wilde zijn mond openen om iets te zeggen maar realiseerde zich dat het waarschijnlijk toch niets zou uitmaken. Hij griste nog net een cakeje mee (het toetje was ondertussen verschenen) en liep achter James de Grote Zaal uit.
Op hetzelfde moment besloot in de toren van Griffoendor Emma dat ze naar beneden ging, wiens schuld het ook was, ze wilde geen ruzie dus ze ging het goedmaken met James en Ron.

De drie kwamen elkaar tegen toen James en Ron door het portretgat klommen en Emma de trappen van de meisjesslaapzaal af kwam. James keek op en zag Emma staan, hij trok Ron mee voor deze kon protesteren en baande zich een weg door de overvolle leerlingenkamer. Aan de andere kant probeerde Emma hun kant op te komen. Ze vonden achter in de leerlingenkamer nog een plekje, weliswaar moest Ron daarvoor eerst twee eerstejaars wegwerken (dat lukte aardig toen hij hen vertelde dat hij en weerwolf was – ‘Kon je dat niet iets subtieler doen?’ zei Emma), en ze ploften neer in de zachte, donkerrode fauteuils die in groepjes van drie en vier rond de kleine tafeltjes stonden.
‘Emma we –’ begon James.
‘James, ik wil –’ zei Emma.
‘Waarom kijken jullie mij nou aan?’ vroeg Ron, hij was duidelijk niet van plan om als eerste zijn excuses aan te bieden.
James zuchtte toen hij Ron zo hoorde, hoe moeilijk was het om gewoon sorry te zeggen? Het was maar één woordje, James zei het regelmatig als hij weer eens betrapt was met een meisje (Hij meende het niet altijd maar daar ging het niet om bij sorry toch?).
‘Emma, we willen onze excuses aanbieden,’ begon James dus maar.
‘Niet voor wat Malfoy deed!’ zei Ron, hij wilde hier duidelijk geen twijfel over laten bestaan.
‘Nee, niet voor wat Malfoy heeft gedaan,’ zei James, ‘maar omdat wij hadden gezegd dat we zouden zorgen dat je niet in de problemen zou komen. We hadden dat niet moeten zeggen, we kunnen het namelijk niet waarmaken. We konden niet voorzien dat Malfoy dit zou doen. Dus we hadden je ook geen valse beloften moeten maken. Sorry daarvoor.’ Besloot James zijn betoog. Ron knikte maar.
‘Ow, bedankt jongens! Ik wist eigenlijk ook wel dat het niet kon, ik had het niet van jullie moeten verwachten.’ Emma leek erg geroerd door de excuses van James en Ron. ‘Ik ben zo blij dat het weer goed is! We laten ons nooit meer uit elkaar drijven door Malfoy!’ en ze omhelsde James en Ron stevig.
James was maar wat blij dat Emma niet zag dat Ron achter haar rug kokhalzende bewegingen maakte, dat was vast niet goed voor Emma ’s vergevingsgezindheid.

De volgende ochtend tijdens het ontbijt waren James, Ron en Emma druk aan het smoezen.
‘Wat denk je dat Malfoy nog van plan is?’ vroeg Ron, hij slaagde er niet in de lichte angst die in zijn stem doorklonk te verbergen.
‘Ik weet het niet, maar het is vast en zeker niets goeds,’ zei James duister.
‘Ik vind dat we hem te vroeg af moeten zijn. Hij heeft gister laten blijken dat hij er geen gras over laat groeien,’ zei Emma vanboven haar havermout.
‘Maar hoe gaan we hem in Godsnaam dat drankje toedienen?’ vroeg Ron vertwijfeld terwijl hij naar de tafel van Zwadderich keek waar Malfoy net met veel poespas een pakketje in ontvangst nam wat zonder twijfel allerlei snoepgoed bevatte dat zijn ouders opgestuurd hadden.
‘Dat is het!’ riep Emma opeens.
‘Wat is het?’ vroeg James, Emma leek een stuk vrolijker dan een paar minuten geleden.
‘Hoe we hem het drankje toe gaan dienen!’ riep Emma bijna uit.
‘Sst, hoe dan?’ vroeg James met gedempte stem, Ron boog zich ook naar voren om Emma te kunnen horen.
‘Ik hoorde hem tijdens Gedaanteverwisselingen zeggen dat hij nooit een briefje kreeg van zijn ouders, alleen lekkers. Hij scheen er overigens geen enkel probleem mee te hebben, het leek me al niet het type wat ellenlange brieven schrijft aan zijn familie,’ fluisterde Emma.
‘Dus?’ vroeg Ron niet-begrijpend. Ook James leek niet helemaal door te hebben wat Emma bedoelde.
‘Dus? We hoeven het drankje alleen zo te vermommen dat het net een fles drank lijkt, dan sturen we het naar Malfoy op. Die zal denken dat het van zijn ouders afkomstig is en zich er verder geen zorgen om maken en het gewoon opdrinken,’ zei Emma ongeduldig, ze was nu helemaal enthousiast.
‘Ik haat het om je uit je enthousiasme te halen, dat weet je, maar denk je niet dat Malfoy aan de uil gaat zien dat het pakketje niet van zijn ouders komt?’ merkte James droog op.
‘Nee,’ zei Ron opeens.
‘Hoezo nee?’ vroeg James verward, hij draaide zich nu naar Ron.
‘Nou, ik heb eens opgelet en het zijn altijd verschillende uilen, hij zal het niet merken dat deze uil niet echt van zijn ouders komt,’ legde deze uit.
James knikte bewonderend, als dit allemaal waar was zou het een eitje zijn om Malfoy dat drankje te laten drinken!
‘Zullen we dat dan maar vanmiddag doen.’ Het was geen vraag van Emma, meer een order.
‘Ja,’ ook Ron werd nu enthousiast. ‘en dan kan jij hem’ hij wees met zijn vork naar James ‘op de gang beheksen met die nieuwe vloek van je. Morgen hebben we weer toverdranken, dan kan je dat jeukpoeder op zijn plek strooien voor hij gaat zitten.’
James knikte alleen maar, hij vond het verbazingwekkend om Emma zo enthousiast mee te maken over een wraakplan.

If It's Hurting You - Robbie Williams

Please don't think of me
If you do you gotta block it
I got chills tonight
And you can't be here to stop it
I'm not a parasite
It's just a lonely night
Tonight

I walked from the bar
'Cause they were only laughing
I wished on our star
But they covered it in satin
I'm not a gigolo
That's what I want you to know
Tonight

I've hurt you I can see
Do you think it's not hurting me

The grass ain't always green
And if it's hurting you
You know that's its hurting me (2x)

You'll meet other men
Who will break your heart
If I see you with them
It's gonna tear me apart

Maybe in another life
We wouldn't be alone
Tonight

I've hurt you I can see
Do you think its not hurting me

The grass ain't always green
And if it's hurting you
You know that it's hurting me (4x)

Josse · Geplaatst: Do Jan 04, 2007 18:57

Hej mensen,

Bedankt voor het stemmen op mijn poll! En Potterfreaky bedankt voor je reactie! (:
Mijn moeder en ik hebben ruzie, dus die samenwerking loopt stuk. Ik post het nu ongeread. *belooft dat ze achter een beta-reader aan gaat* Wie will??
Dit stukje is iets kleiner dan gewoonlijk, maar ik was van zondag tot vandaag op vakantie dus ik heb niet zo veel kunnen schrijven.
Zondag een extra groot stukje, belooft!

xox Josse.

Hoofdstuk 4: een wonderbaarlijk boek

Tijdens Geschiedenis van de Toverkunst zaten ze druk te smoezen, zelfs Emma leek niet bezig met haar aantekeningen. James zag Ron kijken maar hij was opgelucht dat hij besloot om er niets van te zeggen.
‘Wij hebben zo tussenuur, dan kunnen we het drankje vermommen en aan het eind van het uur naar Malfoy sturen, dan krijgt hij het tijdens de lunch,’ zei James met gedempte stem.
‘Zolang jullie er maar niet weer lieve groetjes James en Ron onder zetten,’ zei Emma droog.
‘Dat hebben we nooit gedaan!’ zei Ron verontwaardigd.
‘Sst… Dat weet ik ook wel, laat je niet zo op de kast jagen,’ fluisterde Emma, Professor Kist had al verscheidene keren hun kant op gekeken.
‘Ow, ok. Dus dan sturen wij het zometeen op,’ zei Ron, hij leek weer een beetje gekalmeerd.
Emma knikte alleen en richtte zich weer op haar aantekeningen, James zag Ron opgelucht kijken naar Emma die druk kraste met haar veer.
Erg lang duurde dit niet, binnen vijf minuten ging de bel al en stormde iedereen het lokaal uit.
‘Succes,’ fluisterde Emma nog voor ze op weg ging naar Oude Runen.

James en Ron liepen naar de Kamer van Hoge Nood. Ze hadden bedacht dat ze hun actie daar het beste konden voorbereiden aangezien ze beter niet gestoord konden worden.
We hebben een plek nodig waar we niet gestoord worden, we hebben een plek nodig waar we niet gestoord worden, we hebben een plek nodig waar we niet gestoord worden.
De glanzende deur verscheen en James en Ron liepen naar binnen. Ze gingen op de kussens zitten die verspreidt door de kamer lagen. Ron haalde het drankje en een fles van Ouwe Klare ’s. Hij schroefde de dop van de fles drank en goot deze leeg in een derde fles.
‘Ojee,’ Ron kreunde hoorbaar, hier was hij niet op voorbereid. Was Ouwe Klare ’s licht bruin gekleurd met lichte bubbels. Het toverdrankje zag gifgroen.
James begreep wat Ron bedoelde, maar Emma had hem hier al op voorbereidt. Ze had hem een spreuk verteld waardoor het drankje de kleur van de Oude Klare ’s zou aannemen.
‘Iditem Colore,’ zei James en meteen kleurde het toverdrankje lichtbruin.
‘Wow, jij bent ook op alles voorbereidt,’ zei Ron vol verbazing.
‘Eigenlijk is Emma op alles voorbereid,’ grijnsde James. Hij was onwillekeurig trots op Emma.
Hij keek op zijn horloge en zag dat ze nog maar een kwartier hadden voor de volgende les.
‘Kom, laten we naar de uilenvleugel gaan,’
Ron knikte. James haalde een stuk perkament uit zijn tas.
‘Ik zweer plechtig dat ik snode plannen heb,’ zei James en hij tikte met de punt van zijn toverstok op het perkament. Vrijwel onmiddellijk verschenen er allemaal fijne lijntjes die samen een plattegrond van Zweinstein vormden. Met al hun bewoners, voorzien van een naamkaartje, als een minuscuul stipje op de plek waar ze zich op dat moment bevonden. Hij keek snel naar de gang voor de Kamer van Hoge Nood maar er was niemand. Snel slopen ze de kamer uit, James keek voortdurend op de kaart maar ze kwamen de hele weg naar de uilenvleugel niemand tegen. In de uilenvleugel lagen veel uilen te slapen maar ze zagen en mooie oehoe die minzaam op hen neerkeek.
‘Die doet me wel aan Malfoy denken, zullen we die maar sturen?’ vroeg James aan Ron en hij wees naar de uil.
Ron moest lachen en knikte naar James ten teken dat hij het er mee eens was. James haalde een paar uilenvellen uit zijn zak van zijn gewaad en lokte de oehoe naar beneden. Ze bonden het pakketje met de drank aan de uil en keken toen deze het raam uit vloog.
‘Kom, laten we maar naar de Grote Zaal gaan, het is bijna lunchtijd.’

In de Grote Zaal kwam Emma meteen op hen aflopen.
‘En, hoe is het gegaan?’ vroeg Emma terwijl ze eieren op haar bord schepte.
‘Kijk zelf maar,’ zei James met een knikje naar de tafel van Zwadderich. Malfoy nam net met grootste gebaren het pakje dat zogenaamd van zij ouders kwam in ontvangst.
‘Hoe weten we nou of het gewerkt heeft?’ vroeg Ron, hij had ook zitten kijken.
‘Dat merken we vanzelf, als we vanmiddag tijdens Toverdranken weer vervloekt worden heeft het niet gewerkt. Als zijn haar iedere tien minuten van kleur veranderd heeft het overduidelijk wel gewerkt,’ zei James nuchter. Ron moest lachen en wist dat James gelijk had.
‘Jij strooit dat jeukpoeder vanmiddag nog hè?’ vroeg Ron terwijl ook hij zijn bord vol lade met eieren. (Al waren dit er aanmerkelijk meer dan Emma.)
‘Ja, en ik probeer die vloek nog uit,’ James moest al lachen bij het gedrag van Malfoy en Sneep Als hij opeens als een of andere baviaan door de kerkers ging dansen.
‘Hoe gaat die vloek dan?’ vroeg Emma, James dacht dat hij afkeur door hoorde klinken in haar vraag.
‘Niets bijzonders, hij praat opeens precies hetzelfde als zijn aartsvijand,’ zei James luchtig. Toen Emma moest lachen wist hij dat het geen afkeur was geweest die hij gedacht had te herkennen.
‘Dus dan praat hij op dezelfde manier als jij?’ vroeg Emma lachend.
‘Zo ongeveer,’ zei James nonchalant. Maar hij wist zelf ook heel goed dat het voor nogal wat oproer zou zorgen als Malfoy opeens op eenzelfde toon als James zou gaan praten. James was dan wel arrogant, hij had altijd een vriendelijke, licht geamuseerde ondertoon in zijn stem. Dit terwijl Malfoy altijd probeerde zijn opmerkingen van zo veel mogelijk haat en verveling te doordrenken.
‘Laten we maar naar Toverdranken gaan, we moeten er op tijd zijn als jij dat jeukpoeder nog neer wil strooien,’ zei Emma terwijl ze haar laatste slok koffie nam.
James en Ron stonden ook op en gezamenlijk liepen ze naar de kerkers.
Eenmaal daar aangekomen zagen ze dat de gang verlaten was.
‘Mooi zo,’ siste James terwijl hij zijn onzichtbaarheidmantel uit zijn schooltas haalde.
‘Alohormora,’ fluisterde hij terwijl hij op de deur van het lokaal tikte. Hij was opgelucht toen de deur openvloog, hij was bang geweest dat de kerker extra beveiligd was maar dat viel gelukkig mee. Snel sloop hij naar binnen. Links achterin zag hij de plek van Malfoy al, Malfoy zat altijd op dezelfde plaats. Snel nam hij een blikje uit de zak van zijn gewaad en schroefde de dop eraf. James strooide flink wat poeder op de stoel maar bewaarde nog wat voor later, je weet immers nooit wat de toekomst voor je in petto heeft, dacht hij. Hij keek even naar het witte poeder en haalde toen zijn toverstok uit zijn zak.
‘Iditem Colore,’ mompelde James, en meteen nam het poeder de kleur van de stoel aan. Handige spreuk, dacht James nog voor hij zich het lokaal uit haastte.
‘Missie voltooid,’ fluisterde hij naar Ron en Emma toen hij het lokaal uit kwam. Het was nog stil in de gang dus hij deed de onzichtbaarheidmantel weer af.
‘Mooi zo,’ grijste Ron. En ook Emma kon een glimlach niet onderdrukken.

Toen Professor Sneep eraan kwam kon James een grijns niet onderdrukken en met zijn gezicht naar de grond liepen ze het lokaal in. Langzaam druppelden de leerlingen het lokaal binnen. Sneep was op miraculeuze wijze weer verdwenen.
Net op het moment dat Ron aan James vroeg waar Malfoy bleef kwam hij het lokaal binnen geparadeerd. De arrogantie droop van Malfoy af toen hij naar zijn plaat links achterin liep. Sneep kwam even achter Malfoy aan en ging voor de klas staan. Het was meteen stil. Hij keek Malfoy strak aan maar zei niets, Malfoy ging meteen zitten.
‘Mooi zo,’ zei Sneep.
Malfoy sprong op terwijl hij een hoog gilletje slaakte.
‘Wat is er aan de hand Malfoy?’ vroeg Sneep met een kille stem. Malfoy zei echter niets, hij danste als een wild dier door de kerker.
James, Ron en Emma konden hun lach bijna niet inhouden toen hun blikken elkaar kruisten.
‘Jeuk, jeuk,’ gilde Malfoy terwijl hij met zijn linkerhand zijn onderrug krabde en met zijn rechterhand zijn blonde haar door de war haalde toen hij op zijn hoofd krabde. ‘JEUK!!!’
Sneep ’s blik doorkruiste de kerker en bleef even op James hangen. James keek echter uitdagend terug.
‘Als ik er achter kom wie dit op zijn geweten heeft,’ zei Sneep, nog steeds met zijn blik op James, ‘dan zal ik ervoor zorgen dat die persoon de komende weken niet meer op een bezemsteel zou kunnen zitten!’ James knipperde niet met zijn ogen maar van binnen ging zijn hart te keer. Ik laat me niet op mijn dak zitten door Sneep, sprak hij zichzelf streng toe. Ik ga gewoon door, ik ben James Lynch, ik geef nóóit op!

Seven Nation Army - The White Stripes

I'm gonna fight 'em off
A seven nation army couldn't hold me back
They're gonna rip it off
Taking their time right behind my back

And I'm talking to myself at night
Because I can't forget
Back and forth through my mind
Behind a cigarette
And the message coming from my eyes
Says leave it alone

Don't want to hear about it
Every single one's got a story to tell
Everyone knows about it
From the Queen of England to the hounds of hell

And if I catch it coming back my way
I'm gonna serve it to you
And that ain't what you want to hear
But that's what I'll do
And a feeling coming from my bones
Says find a home

I'm going to Wichita
Far from this opera forevermore
I'm gonna work the straw
Make the sweat drip out of every pore
And I'm bleeding, and I'm bleeding, and I'm bleeding
Right before the lord
All the words are gonna bleed from me
And I will think no more
And the stains coming from my blood
tell me "go back home"

Josse · Geplaatst: Zo Jan 07, 2007 11:16

Heej mensen,

Weer een nieuw stukje. Ik hoop dat jullie het leuk vinden. Bedankt voor de leuke reactie van (*) Smalofski (*).
Ook bedankt voor de mensen die in mijn poll hebben gestemd. Ik heb nog een vraagje aan de mensen die gestemd hebben (met name de negatieve stemmers): Willen julie alsjeblieft een pbtje sturen of een berichtje plaatsen in het reactietopic waarin staat wat ik wel en/of niet goed doe? Dan kan ik wat verbeteren. (:
Genoeg gezwetst, nu eerst het nieuwe stukje. Veel plezier ermee en keep on sending me messages!!! : D

xox Josse.

‘Phieuw, dat ging nog maar net goed hè?’ zei Ron toen ze de kerkers uit liepen, er klonk ontzag door in zijn stem.
‘Ja, ik vind dat we veel risico genomen hebben,’ zei Emma bezorgt.
‘Maar het was het wel waard, ik vond Malfoy een hele goede baviaan,’ zei James met een grijns van oor tot oor.
‘Ja dat was hij zeker,’ zei Ron. Ook Emma knikte, al leek ze met haar gedachten ergens anders.
‘Wanneer ga je Malfoy vervloeken?’ vroeg Ron aan James.
‘Vanmiddag op een moment dat Malfoy ver weg is van Sneep,’ zei James, hij had de vloek al non-verbaal geoefend. Hij ging het risico niet nemen dat iemand hoorde hoe hij Malfoy vervloekte.
‘Ik ben benieuwd,’ glimlachte Emma. ‘Iets anders, Ik heb dat boek gelezen, je weet wel, wat ik had gevonden over Faunaaten?’ James en Ron knikten om duidelijk te maken dat ze wisten waar Emma het over had. ‘nou dat was een heel interessant boek. Het bevat veel achtergrondinformatie en als we nog een paar van die boeken vinden dan kunnen we beginnen.’
James was verbaast. Emma had hier werkt van gemaakt.
‘Heb je serieus al die boeken doorgespit?’ zei Ron volverbazing.
‘Nee joh, dat is dagen werk. Ik heb alleen de belangrijkste zeven boeken gelezen.’
‘Zéven?’ vroeg Ron.
‘In ieder geval, we kunnen dus alle boeken inlever bij madame Romella,’ zei Emma, ze had besloten om maar niet in te gaan op de opmerking van Ron.
‘Laten we die dan gaan halen,’ zei James, hij was blij dat Emma er werk van maakte.
Ze liepen snel naar de leerlingenkamer en met hun handen vol boeken kwamen ze even later het portretgat weer uit.
Toen ze bij madame Romella aankwamen gebeurde er echter iets onverwachts.
‘Maar dit boek is niet van de bibliotheek,’ zei ze pinnig en ze ga Emma het boek Hoe train ik mijn kwaliteiten als Faunaat? weer terug.
‘Maar, ik heb dit gewoon hier geleend!’ zei Emma verbaast.
‘Dat is onmogelijk, dit boek hebben wij nooit gehad in de bibliotheek van Zweinstein! Val mij niet lastig met je onzinnige praatjes,’ zei madame Romella terwijl ze de rest van de boeken zo behekste dat ze naar hun plek in de boekenkasten terug vlogen.
James keek de andere twee even aan maar ze vertrokken toen uit de bibliotheek, als madame Romella vond dat ze niet snel genoeg vertrokken hun bezittingen zo te beheksten dat ze hen de bibliotheek uit jaagden.
‘Hoe kan dat nou? Het lag gewoon tussen de boeken die we meegenomen hadden uit de bibliotheek!’ riep Emma verward uit.
‘Misschien moeten we nog eens gaan zoeken in de Kamer van hoge Nood,’ stelde James voor.
‘Ja, dat lijken me allemaal fantastische plannen, maar ik verga van de honger en we hebben nog maar een kwartier voor de lessen weer beginnen,’ zei Ron.
James en Emma moesten toegeven dat ze ook wel hongerig waren, dus ze vertrokken naar de Grote Zaal om nog wat te eten.

Na de lunch hadden ze Kruidenkunde met de Ravenklauwers. Ze moesten fisteldistelpus verzamelen. Een heel vies, maar merkwaardig bevredigend klusje. Toen ze koud maar voldaan weer terug kwamen in het kasteel kwamen ze op een verlaten gang op de vierde verdieping Malfoy tegen. Hij werd vergezeld door een stuk of vier Zwadderaars. Een slank meisje met lang zwart haar, een gespierde jongen uit het vijfde jaar, en nog twee meisjes die ze niet herkenden.
‘Snel, onder mijn onzichtbaarheidsmantel!’ fluisterde James terwijl hij de mantel uit zijn tas haalde. Ze doken er met zijn drieën onder en toen ze Malfoy en zijn groepje passeerden haalde James zijn toverstaf uit zijn zak. Dupliminatus, dacht James. Een lichtflits, Malfoy draaide zich om maar zag niet waar de spreuk vandaan kwam.
‘Wat is er Tom?’ vroeg het slanke meisje met de zwarte haren.
‘Niets schoonheid, ik dacht dat ik iets zag maar het waren blijkbaar mijn ogen die me weer eens betoverden,’ zei Malfoy. Het meisje keek hem even vreemd aan maar haalde toen haar schouders op.
James, Ron en Emma moesten lachen onder de onzichtbaarheidmantel.
Ze liepen naar de leerlingenkamer toe om wat aan het huiswerk te gaan doen.
‘Hoe lang duurt het tot die spreuk is uitgewerkt?’ vroeg Ron geamuseerd aan James.
‘Geen idee, misschien heb je wel een tegenvervloeking nodig. En die ken ik nog niet…’ zei James terwijl hij naar Emma lachte. Zij moest onwillekeurig ook lachen.

Die avond waren ze druk bezig aan hun huiswerk. Emma had Ron en James eindelijk overtuigd dat hun huiswerksituatie nijpend begon te worden en dus waren ze begonnen aan hun werk voor toverdranken. James zuchtte hoorbaar. Hij had kramp in zijn hand en begon ook hoofdpijn te krijgen. Normaal deed James nooit zo zijn best op zijn huiswerk. Maar nu had hij het vreemde gevoel dat hij zich moest bewijzen tegenover Emma. Wat is Emma toch een bijzonder meisje, dacht James verbeten. Hij had Emma nooit als ieder ander meisje gezien, er was iets bijzonders aan Emma. Misschien was het de manier waarop ze liep, ze leek altijd heel zeker van haar zaak. Heel vastberaden. Vooral heel anders dan de andere meisjes die hij kende. James kende genoeg meisjes, of kende. Ja ik ken ze, maar of zij mij kennen. De meiden dachten altijd dat zij zijn ware liefde waren.
Maar James geloofde niet meer in ware liefde, dat was niet altijd zo geweest, ooit had hij gedacht dat hij zijn ware liefde ontmoet had. Één glorieus moment was hij, James Lynch, volmaakt gelukkig geweest. Maar toen had zij iets gedaan waardoor hij nu zeker wist dat het nooit iets zou worden. Ze had zich voorgesteld. Ze had zich verdomme gewoon vóórgesteld! Geen enkel meisje, laat staan zijn ware liefde, had zich ooit gewoon vóórgesteld. Hij hoorde het haar nu nog zeggen:
‘Hallo, ik ben Emma Wrighter. En wie ben jij?’
Kom op, aan het werk. Ik moet aan dit verslag werken, sprak James zichzelf streng toe. Hij boog zichzelf opnieuw over zijn werkstuk en zuchtte weer, hij snapte nooit hoe je de Derde Wet van Klokker moest toepassen.
‘Emma, je bent mijn laatste hoop! Alstublieft help mij. O schoonheid haal mij uit deze afschuwelijke nachtmerrie waarin ik de Derde Wet van Klokker moet uitleggen!’ sprak James dramatisch. Emma, die al klaar was met haar werk en een boek aan het lezen was keek op en kon met moeite haar lach inhouden.
‘Maar natuurlijk, o James mijn dappere prins, waarmee kan ik u van dienst zijn?’ zei ze met uitgestreken gezicht.
James grijnsde, hierom vond hij Emma zo leuk, ze was niet alleen hyperintelligent maar ook nog eens ongelofelijk grappig.
‘O, mijn licht in de duisternis, mijn heldere ster aan de donkere hemel vol wanhoop! Leg mij alstublieft uit hoe de Derde Wet van Klokker in zijn werk gaat!’
Emma moest lachen en ging naast James zitten. Eigelijk is het een schat van een jongen, kon Emma niet laten te denken.
‘Kom maar op, hoe ver ben je al?’
‘Ik kom er maar niet door. Ik heb de tegengiffen van alle afzonderlijke stoffen, Ichors Frutselformule is dus gelukt, maar nu weet ik niet wat de meerwaarde van het tegengif is,’ zei James met een klein stemmetje.
‘Geef maar hier, dat maak ik wel voor je af, je bent al heel ver gekomen. Kijk James, bepaalde dingen kun je uit je hooft leren en de rest kan dan met Ichors Frutselformule,’ Emma kon de genegenheid voor James niet helemaal uit haar stem bannen.

Ze werkten nog een tijd door, ook nadat Ron gemeld had dat hij naar bed ging. Emma had wel door dat James veel meer snapte dan hij liet merken, maar ze vond het leuk om zo naast hem te zitten. Ze luisterde geamuseerd naar zijn opmerkingen en gooide haar haar over haar schouder, iedere keer als hij een grapje maakte. Ondertussen had James zijn arm om haar schouder gelegd. De leerlingenkamer was al verlaten toen ze de Derde Wet van Klokker eindelijk volledig verwerkt hadden.
‘Dank u, mijn schone jonkvrouw en mijn redster in nood!’ zei James, hij gaf haar een kus op haar voorhoofd en liep de trap op naar de jongensslaapzaal.
Emma ging nog even met haar hand over haar voorhoofd. Ze trilde van spanning. Kom op, naar bed, zei ze tegen zichzelf. Ze behekste de spullen zo dat ze achter haar aan zweefden en ging de trap op naar de meisjesslaapzaal.

Die avond sliep Emma heerlijk… Ze wist niet precies meer wat ze gedroomd had. Het enige was dat ze een heerlijk gelukzalig gevoel in haar onderbuik had. Een gevoel dat ze de hele wereld aan kon. Ze bleef nog even liggen met haar ogen dicht terwijl een bleek winterzonnetje door het venster naar binnen scheen. Langzaam kwamen de herinneringen aan gisteravond terug. Een grote glimlach verscheen op Emma ’s gezicht. Ze legde haar hand op haar wang en met hetzelfde (zij het iets versterkte) gelukzalige gevoel stond ze langzaam op.

James daarentegen wist nog precies wat hij gedroomd had. Hij had opnieuw zijn allereerste treinreis naar Zweinstein meegemaakt.

Hij liep achter een elfjarige jongen met warrig zwart haar en helder blauwe ogen door de smalle gangen in de trein. Met ietwat arrogante passen liep hij langs de coupés waar meisjes gefascineerd hun hoofd naar buiten staken om de elfjarige jongens te kunnen zien. Want de zwartharige jongen werd vergezeld door een blonde jongen die iets langer was. Hij had dezelfde arrogantie van zich af stralen. Achter in de trein kwamen ze langs een coupé waar geen meisjes hun hoofd uit staken. Ze liepen er langs maar aan het eind van de trein draaide de blonde jongen zich naar de ander.
‘James, zou jij ook wel eens willen onderzoeken waarom daar geen hoofden uit staken?’ zei hij terwijl hij op de coupé wees die ze zojuist gepasseerd waren.
‘Inderdaad Ron, want ik weet toch zeker dat ik een meisje zag zitten,’ antwoordde de jonge James.
‘Kom op, ik zag er mínstens één,’ zei de blonde jongen die de elfjarige Ron bleek te zijn.
James grijnsde en samen liepen ze terug naar de coupé waar geen hoofd uit gestoken was.
Ze liepen zelfverzekerd de coupé binnen.
‘Hallo dames,’ zei James terwijl hij naast een meisje met kort rood haar ging zitten. Hij bekeek de coupé vlug, behalve het roodharige meisje waren er nog drie ander meisjes. Er was nog een meisje met heel lang blond haar en blauwe ogen. En schuin tegenover James zat een meisje met zwarte kroeskrullen. Als laatste zag James in de hoek bij het raam een meisje met een weelderige bos bruine krullen dat niet helemaal bij de andere meisjes leek te passen.
‘Ehm, Hallo,’ zei het meisje met het rode haar naast James.’
‘Hi,’ zeiden ook de ander meisjes nu.
‘Hallo, ik ben Emma Wrighter. En wie ben jij?’ zei het meisje met de bruine krullen.

En met een schok werd de zestienjarige James wakker in zijn hemelbed.

Meet Virginia - Train

She doesn't own a dress
Her hair is always a mess,
You catch her stealin' she won't confess
She's Beautiful.

Smokes a pack a day, but wait,
That's me, but anyway
She doesn't care a thing
About that hair,
She thinks I'm beautiful
Meet Virginia

She never comprimises,
Loves babies and surprises,
wears high heels when
she exercises
Ain't it beautuiful
Meet Virginia

Well she wants to be the Queen
Then she thinks about her scene
Pulls her hair back as she screams
"I don't really wanna be the Queen"

Daddy wrestles alligators
Mama works on carborators
Her brother is a fine mediator
For the president
And here she is again on the phone
just like me hates to be alone
we just like to sit at home
and rip on the President
Meet Virginia, Mmmm...

Well she wants to live her life
Then she thinks about her life
Pulls her hair back, as she screams
"I don't really wanna live this life"

She only drinks coffee at midnight
When the moment is not right
Her timing is quite, unusual
You see her confidence is tragic, but her
Intuition magic And the shape of her body?
Unusual

Meet Virgina I can't wait to
Meet Virginia, yeah e yeah hey hey hey

Well she wants to be the queen and
then she thinks about her scene
Well she wants to live her life
then she thinks about her life
Pulls her hair back as she screams
"I don't really wanna be the queen"
I, I don't really wanna be the queen
I, I don't really wanna be the queen
I, I don't really wanna live this

Josse · Geplaatst: Vr Jan 12, 2007 19:28

Heej lieve lezers,

Een dag vertraging maar wel geread door mijn kersverse beta-readster! Dus als jullie iemand willen bedanken (behalve mij natuurlijk ^^) PB dracogirly!
Ik hoop op reacties op dit stukje, en als alles goed gaat krijgen jullie zondag weer een stukje.

Veel plezier,
xox Josse.

Hoofdstuk 5: hoofdstuk afgesloten?

‘Wat is er toch met jullie?’ vroeg Ron toen ze de volgende ochtend aan het ontbijt zaten. Het was zaterdag en vanmiddag had James weer Zwerkbaltraining.
‘Huh? Wat?’ vroeg James verstoord, hij keek Ron vaag aan van boven zijn havermout.
‘Dát!’ riep Ron, ‘Vanochtend zat je bijna vast in een valse trede! Dat is zelfs Jasper al een week niet overkomen!’
‘Wat is mij al een week niet overkomen?’ vroeg een jongen die juist aan de tafel plaatsnam. Hij had peper en zoutkleurig haar en een veel te grote neus en keek vragend naar Ron.
‘Goewemogge Jasper’ geeuwde Emma achter haar krant.
‘Ow, hallo Emma,’ zei de jongen terwijl hij Ron nog steeds vragend aankeek. ‘Maar wát was mij al een week niet overkomen?’
‘Dat wil je niet weten, want dan overkomt het je weer,’ zei Ron met een grijns.
‘Ow, oké.’ Jasper keek wat beteuterd. Hij trok een mandje met toast naar zich toe en besmeerde de toast met zelfgemaakte abrikozenjam van de huiselfen.
Ron hield verder zijn mond, maar toen Jasper even later opstond met de boodschap dat hij een boek vergeten was, leek hij blij van Jasper af te zijn.
‘James, nu ga je me vertellen wat er aan de hand is!’ zei Ron gedecideerd. ‘Je zit als een soort zombie voor je uit te staren en je hebt nog bijna niets gegeten. Als dat niet snel veranderd val je straks nog van je bezem!’
‘Ow, sorry voor het staren,’ zei James die naar Emma had gekeken, ‘En sorry dat ik niet zoveel eet. Maar maak je geen zorgen, ik zal niet van mijn bezem vallen. Ik heb gewoon beroerd geslapen. Niet iedereen valt als een blok in slaap en maakt vervolgens de hele nacht geluiden alsof hij datzelfde blok aan het doorzagen is!’
Ron kleurde lichtrood en leek even stil. Toen richtte hij zich op Emma.
‘Je gaat me niet vertellen dat jij ook slecht geslapen hebt,’ zei hij met een beschuldigende blik op Emma.
‘Ik ben gewoon de krant aan het lezen,’ zei Emma verdedigend.
‘Nee, je leest de krant niet. Zelfs ík weet dat als je de krant leest, je je ogen moet bewegen!’ zei Ron beschuldigend.
‘Nou dan heb ik slecht geslapen. Mag ik ook een keer?’ zei Emma, ze leek nu toch boos te worden.
Ron haalde zijn schouders op en concentreerde zich weer op zijn eieren met spek. James hoorde hem nog iets mompelen wat leek op ‘Allebei zeker slecht geslapen, ik ben professor Kist niet!’.

James staarde naar zijn havermout tot die koud was geworden en stond toen op.
‘Ik ga mijn bezem halen,’ zei hij resoluut en zonder op antwoord te wachten beende hij de Grote Zaal uit.

James ging in zijn eentje naar de training. Sinds afgelopen dinsdag met Ron, had hij niet meer gevlogen en hij had het gevoel dat hij nu even alleen wilde zijn. Dus stond James al om tien uur op het Zwerkbalveld, de rest van de ploeg zou pas om elf uur komen.
Hij keek even om zich heen en snoof de kille ochtendlucht op. Er hing nog wat nevel over het gras, maar James wist dat zodra de zon helemaal doorgebroken zou zijn het perfect Zwerkbalweer zou worden.
Hij stapte op zijn bezem en zette zich af tegen de grond. Terwijl de wind langs zijn oren suisde gingen zijn gedachten terug naar zijn droom. Waarom droom ik over Emma? vroeg hij zich verbeten af. Hij droomde nooit over meisjes, als je een populaire Zwerkbalspeler was droomde je niet over meisjes, meisjes droomden over jou. Terwijl hij rondjes vloog over het terrein van Zweinstein trokken zijn gedachten als een stel Wierlingen aan hem.
Na een half uurtje ging James weer terug naar het Zwerkbalveld. Hij had gelijk gekregen, de mist was opgetrokken en de zon brak tussen de wolken door. Hij haalde de snaai uit zijn zak en liet hem los. Hij wachtte twee minuten en ging de snaai toen achterna. Omdat er geen andere spelers op het veld waren had hij de snaai al binnen vijf minuten te pakken.

Toen om tien voor elf de eerste spelers het veld op kwamen en ze een rode streep langs zagen flitsen, wisten ze dat James al eerder gekomen was om nog even in alle stilte te kunnen vliegen.
James landde met een mooie duikvlucht naast zijn ploeggenoten. Hij vond het jammer dat het stadion niet langer verlaten was, zoals het was geweest toen hij was aangekomen. Er zaten nu al verschillende meisjes met broodjes in hun handen naar James’ zijn vliegkunsten te kijken.
James zuchtte hoorbaar, hij hield dan wel van meisjes, het bijhorende gegil en gegiebel hoefde van hem niet zo.
‘Goed team,’ zei James, hij hield niet van peptalks maar het was zijn taak als kapitein om structuur te geven, wat dat dan ook wezen moge. ‘We hebben zoals jullie kunnen zien gezelschap, maar ik wil dat jullie de hordes stuiterende fans gewoon negeren.’
‘Geen probleem chef, uw wil is onze wet,’ zei Peter. Peter was wachter en, na James en Ron, de grootste klier die op Zweinstein rondliep.
‘Mooi zo, zo hoort het,’ zei James terwijl hij op zijn bezem stapte.

De rest van de training verliep goed. James had de snaai iedere keer binnen no time te pakken. Tot hij op een gegeven moment besloten had dat hij wel scheidsrechter zou zijn, aangezien er niets aan was als James steeds de snaai pakte. Na een lange en zware training gebaarde James eindelijk dat ze moesten landen. In een halve cirkel landde het team om James heen.
‘Oké team, we gaan de goede kant op. Maar ik verwacht van jullie constante inzet! Geen ge-ik-voel-me-niet-zo-lekker, gewoon vliegen. Dan kunnen we Huffelpuf de aanstaande wedstrijd met gemak verslaan.’ James keek zijn teamgenoten stuk voor stuk aan voordat het team de kleedkamers in verdween.

‘Hey Sophia,’ zei James tegen Sophia, een Nigeriaans meisje dat in Ravenklauw zat. Hij was op weg naar de leerlingenkamer en zag hoe zij op hem af kwam.
‘Hey James, lekker gezwerkbald?’ vroeg Sophia met een knikje naar zijn Zwerkbalgewaad.
‘Ja, we gaan Huffelpuf genadeloos inmaken,’ zei James met een grijns. ‘Ben je op weg naar de bibliotheek?’
‘Nee, ik wilde nog komen kijken naar de training maar die is dus al afgelopen.’
‘Nou, er waren hordes gillende meiden, ze waren nog erger dan Flits!’ grijnsde James. Flits was de kat van Emma, en een ongelofelijk hyper beest.
‘Misschien kom ik dinsdag wel kijken, dan trainen jullie weer hè?’
‘Ja inderdaad, ik zou het een eer vinden als een schone dame als jij tijd zou willen vrijmaken om naar mijn indrukwekkende Zwerkbalkunsten te komen kijken,’
‘Indrukwekkend ben je zeker,’ glimlachte Sophia.
‘Ik weet het, ik laat altijd een verpletterende indruk achter,’ zei James terwijl hij weer verder liep. Hij draaide zich nog een keer om.
‘Zie je dinsdag!’riep Sophia nog. James zei niets maar stak plagerig zijn tong uit.

James liep naar de leerlingenkamer van Griffoendor. ‘Formosus corpus,’ en de Dikke dame zwaaide open. Hij liep direct door naar de jongensslaapzaal waar hij Ron tegen kwam.
‘Hey maat,’ zei deze vrolijk.
‘Hey Ron, ik ga even douchen, ik zie je zo in de leerlingenkamer oké?’ zei James terwijl hij schone kleren uit zijn hutkoffer pakte.
‘Oké,’ zei Ron en hij liep de slaapzaal uit naar de drukke leerlingenkamer.

Even later verscheen James, nog met natte haren maar verder om door een ringetje te halen, in de leerlingenkamer. Hij had en simpel wit overhemd aan waarvan hij de moeite niet had genomen om het te (laten) strijken. Daaronder droeg hij een donkerblauwe spijkerbroek die zorgde dat hij er zeer verzorgd uit zag.
‘Laten we naar Emma gaan,’ zei James die vanuit zijn ooghoeken naar Romilda keek. Wat kijkt dat kind toch de hele tijd naar mij! dacht hij geïrriteerd.
‘Goed idee, ik geloof dat ze na het ontbijt direct doorgestoomd is naar de bieb. Daar zal ze wel zijn blijven plakken,’ zei Ron met een gezicht dat droop van het onbegrip. Hoe kom iemand de hele dag in de bieb doorbrengen?
James knikte naar Marilyn en Amerie, die bij Ron hadden gezeten, en liep naar het portretgat.
‘Wat doet Malfoy daar in zijn eentje?’ vroeg Ron toen ze langs het beeld van Boris de gebochelde kwamen.
‘Geen idee, laten we hem eens even een lesje leren,’ zei James. Als Malfoy werkelijk alleen was moesten ze die kans benutten!
‘Kom mee,’ siste Ron, en ze liepen de gang in waarin Malfoy zojuist verdwenen was. Ze zagen hem nog net achter een wandtapijt schieten. Ze keken elkaar even aan en knikten toen.
Achter het tapijt bevond zich een geheime gang waarvan James en Ron wisten dat die vlak bij de keukens uitkwam. Ze gebruikten die gang vaak als ze eten mee terug smokkelden vanuit de keukens.
‘Wat moet Malfoy bij de keukens?’ vroeg Ron verbaasd.
‘Geen idee, maar we kunnen er alleen achterkomen door hem te volgen,’ mompelde James.
Ze slopen achter Malfoy aan tot ze bij het einde van de gang kwamen. Toen ze Malfoy achter een tapijt zagen verdwijnen hield James Ron tegen.
‘Wacht, je weet niet wat er aan de andere kant is,’ zei hij behoedzaam. Hij stak voorzichtig zijn voorhoofd om de hoek en zag daar iets wat hij nooit voor mogelijk had gehouden.
Zijn hart stond even stil, zijn adem jaagde door zijn borstkas en het werd even zwart voor zijn ogen. Wat hij nu zag was iets wat hij gewoon niet kon geloven. Nooit, nog niet in zijn stoutste dromen of zijn ergste nachtmerries.
Ron stak zijn hoofd ook om de hoek van het wandtapijt en schrok zich lam.
‘Holy sh¡t!’ bracht hij geshockeerd uit.

A Day In The Life - The Beatles

I read the news today oh, boy
About a lucky man who made the grade
And though the news was rather sad
Well, i just had to laugh
I saw the photograph
He blew his mind out in a car
He didn't notice that the lights had changed
A crowd of people stood and stared
They'd seen his face before
Nobody was really sure if he was from the house of lords

I saw a film today oh, boy
The english army had just won the war
A crowd of people turned away
But I just had to look
Having read the book
I love to turn you on.

Woke up, got out of bed
Dragged a comb across my head
Found my way downstairs and drank a cup
And looking up, i noticed i was late
Found my coat and grabbed my hat
Made the bus in seconds flat
Found my way upstairs and had a smoke
Somebody spoke and i went into a dream
Ah

I read the news today oh, boy
Four thousand holes in blackburn, lancashire
And though the holes were rather small
They had to count them all
Now they know how many holes it takes to fill the albert hall
I'd love to turn you on

Josse · Geplaatst: Zo Jan 14, 2007 12:32

Hey lieve lezers,

Weer een nieuw stukje, weer ge-beta-ed door dracogirly. *aplaus* : D
Bedankt voor de reacties Miesje, Potterfreaky en (*) Smalofski (*) !!!

Ik zal jullie niet langer in spanning houden voor dit nieuwe stukje, veel plezier en ik hoor graag wat jullie ervan vinden!!!

xox Josse.

P.S.
Vergeet vooral niet ook op mijn poll te stemmen. Met (met name als je negatief stemt) alsjeblieft een pb-tje of reactie met waarom je dat gestemd heb!!!

Daar, aan de andere kant van het wandtapijt, stond Malfoy. Maar hij was niet alleen. Een stuk of tien Zwadderaars omringden hem, allemaal met dezelfde badges.
In rode letters die een luguber licht wierpen op de gezichten in de gang, stonden er de woorden MOORD DE MODDERBLOEDJES op de badges.
Het leek een bijeenkomst en Malfoy was blijkbaar de leider, hij stond in het midden een betoog te houden.
‘Welkom allemaal op deze plek. Jullie snappen dat we de komende bijeenkomsten niet allemaal op dezelfde plekken kunnen houden, dat zou verdacht zijn. Ik vertel jullie een dag van tevoren op de gebruikelijke manier waar de bijeenkomst plaats zal vinden.’
‘Wanneer is dat dan?’ vroeg een gespierde jongen die ze vaker in het gezelschap van Malfoy hadden gezien.
‘Aanstaande donderdag om acht uur,’ zei Malfoy tegen de jongen. ‘En als je nog meer domme vragen hebt Klunkel, val daar dan in het vervolg iemand anders mee lastig!’

‘Kom, we moeten hier weg,’ siste James, ‘Voor ze allemaal door deze gang weer teruggaan.’
Hij moest er niet aan denken om een groep moordlustige Zwadderaars onder aanvoering van Malfoy tegen te komen op een verlaten gang.
Ron knikte slechts en ze slopen zo snel mogelijk weer terug, tot ze uiteindelijk bij het borstbeeld van Boris de gebochelde uitkwamen.
‘Donderdag heb ik training,’ zei James mat.
‘Wat wilde je doen dan?’ vroeg Ron verbaasd.
‘Hem volgen onder de onzichtbaarheidsmantel. Ik weet niet wat ze van plan zijn, maar het is vast en zeker niets goeds...’
‘Nee, daar heb je waarschijnlijk gelijk in,’ knikte Ron met een wat zorgelijke blik. Hij stond even stil en dacht aan alle mogelijke plannen die de Zwadderaars konden beramen. Een rilling ging over zijn rug en hij schudde zijn hoofd. Niets goeds was nog een understatement. ‘Nou, laten we maar naar Emma gaan.’

Ze liepen richting de bibliotheek, ervan uitgaande dat ze Emma daar wel zouden kunnen vinden.
‘Wow! Waar ga jij naartoe?’ riep James toen ze de hoek om kwamen en Emma de bibliotheek uit zagen komen.
‘Wat bedoel je?’ vroeg Emma, ze trok een gek gezicht.
‘Het is pas half drie, moet jij niet nog tot minstens acht uur in de bibliotheek zitten?’
‘Het is ondertussen al kwart voor drie. En als je het wilt weten, ik was op zoek naar jullie!’ sneerde ze.
‘Nou, dat komt mooi uit, want wij waren op zoek naar jou,’ zei Ron voor James weer een gevatte reactie kon geven.
‘Ow, en waarom dan wel? Ik dacht dat James Zwerkbaltraining had,’ vroeg Emma verbaasd.
‘Die is al afgelopen,’ zei James, hij leek weer wat gekalmeerd. ‘En in de tussentijd hebben Ron en ik schokkende gebeurtenissen ontdekt!’
Ron knikte bevestigend.
‘Wat dan?’ Emma klonk nu heel geïnteresseerd.
‘Dat vertel ik niet hier, als ze erachter komen dat we dit weten…’ James huiverde onwillekeurig.
‘Wat stelt je geniale brein dan voor?’ Emma leek niet gecharmeerd van James’ zwijgzaamheid.
‘Dat we naar de Kamer van Hoge Nood gaan, of jouw geniale brein moet een andere geniale suggestie hebben?’ diende James Emma van repliek.
‘Mijn geniale brein sluit zich volledig aan bij jouw geniale brein,’ grijnsde Emma. Ze liep naast James op weg naar de zevende verdieping. Ron haalde zijn schouders op en ging achter ze aan.

In de Kamer van Hoge Nood, die voor deze situatie veranderd was in een soort tweede leerlingenkamer, plofte James meteen neer in een zacht fauteuil vlakbij een vrolijk knetterend haardvuur. Emma en Ron gingen naast hem zitten.
‘Nou vertel,’ zei Emma verwachtingsvol.
‘Na de Zwerkbaltraining en een douche besloten Ron en ik dat we jou zouden gaan zoeken dus liepen we richting bibliotheek. Bij het beeld van Boris de gebochelde kwamen we Malfoy tegen, hij was alleen, en we besloten hem te volgen,’ begon James met hun verhaal. Toen hij beschreef wat er op de badges stond snakte Emma naar adem, maar ze wist zich te vermanen en luisterde met open mond verder.
Toen James klaar was waren ze alle drie een moment stil. Het was Ron die uiteindelijk de stilte verbrak.
‘Dus Malfoy blijkt tienduizend keer de klootzak die we dachten dat hij was.’
‘Inderdaad,’ zei Emma zachtjes.
Ron kreeg medelijden met Emma. Ze had dan wel een hekel aan Malfoy, hij wist dat ze altijd op een verklaring had gehoopt die zijn gedrag zou goedpraten. Dat kan ze nu wel vergeten, dacht hij somber.
‘Sorry Emma,’ zei James opeens.
Emma keek op naar James en hij zag een traan blinken in haar ooghoek.
‘Waarvoor?’ vroeg ze hem.
‘Het is, ik wilde… Het spijt me dat Malfoy je dit flikt. Misschien hadden we het je niet moeten vertellen. Ik bedoel… nou gewoon… Sorry,’ zei James zachtjes, hij durfde Emma niet aan te kijken.
‘James Oliver Lynch, het is niet jouw schuld dat die enorme opengebarsten zweer van een Malfoy dit soort afschuwelijke dingen organiseert!’ sprak Emma James toe. ‘Je kon niets anders dan me dit vertellen, en ik ben blij dat je het gedaan hebt,’ zei ze terwijl ze haar hand op James’ schouder legde. Hij keek haar even aan en glimlachte toen.
‘Bedankt Emma.’

‘En nu ben ik,’ zei Emma plots. ‘Ik wilde jullie zeggen dat we nu toch eens naar de Kamer van Hoge Nood moesten om onderzoek te doen naar dat boek.’
James keek Emma even verbaasd aan, maar leek zich toen te realiseren wat ze bedoelde.
‘Oh ja,’ zei ook Ron, ‘Dat boek dat madame Romella niet terug wilde.’
‘Niet terug, dus ze heeft het nooit gehad, dus kán ze het ook niet terugnemen!’ zei James op een Emma-achtige manier.
Emma had niets door, ze knikte alleen.
‘Dus wat stel je voor?’ vroeg Ron aan Emma.
‘Ik weet nog dat we hier die boeken doorlazen en ik opeens dat boek zag liggen. Ik had net bedacht dat het geen zin had, het waren allemaal van die halve verhalen. En toen zag ik het opeens, alsof het er nog maar net lag,’ vertelde Emma.
Ze waren weer stil. Net toen Ron bedacht dat ze de laatste tijd wel heel veel van die stiltes hadden zei James wat.
‘Dat is het!’
‘Wát?’ riepen Emma en Ron allebei tegelijkertijd.
‘Het boek was er niet eerder! Ik weet dat ik een keer naar de wc was hier, toen ik me bedacht dat ik ander wc-papier wilde hing er opeens ander wc-papier!’
‘Je wilde ander wc-papier?’ vroeg Ron geamuseerd.
‘Ja, heb je enig idee hoe ruw dat wc-papier van hier normaal is?’ zei James met een stalen gezicht. Ron proestte het uit en ook Emma moest lachen.
‘Oké, misschien is het een beetje gek,’ gaf ook James nu toe.
‘Een beetje gek? Het is belachelijk om je zo druk te maken over wc-papier!’ gierde Emma.
‘Jullie maken je nu anders ook aardig druk,’ merkte James nuchter op.
Emma ’s gezicht betrok en ze hield op met lachen. Ron kon zich echter niet inhouden.
‘Wát?’ vroeg hij aan Emma die hem licht afkeurend had aangekeken.
‘Niets,’ zeiden James en Emma.
Ron haalde zijn schouders op, hij leek besloten te hebben dat het onderwerp zacht wc-papier toch niet zo grappig was als het eerst had geleken.
‘Maar wat was je punt?’ vroeg Ron aan James.
‘Dat het waarschijnlijk onderdeel van de magie van de kamer is dat als je iets nodig hebt, dat het verschijnt.’
‘Dus we hoeven alleen te denken aan iemand die ons kan leren hoe je Faunaat wordt en dan verschijnt diegene?’ vroeg Ron. Als dat zo was konden ze zich binnen no time transformeren.
‘Zo ver zal de magie wel niet gaan,’ merkte Emma op.
‘Het is het porberen waard,’ zei Ron. Hij fronste zijn wenkbrauwen en kneep zijn ogen stijf dicht. Hij dacht blijkbaar met alle macht aan een instructeur. Net toen Emma vond dat Ron nu wel erg rood werd deed hij zijn ogen weer open.
‘Het werkt niet,’ zei hij teleurgesteld.
‘Maar waarschijnlijk werkt het wel nog een keer als we aan goede boeken denken,’ zei James nadenkend. Ze fronsten alle drie hun wenkbrauwen en met stijf dichtgeknepen ogen dachten ze aan boeken over transformaties.
‘Kijk!’ riep Ron enthousiast. Hij leek over de teleurstelling heen dat er geen instructeur was verschenen en wees nu naar de stapel boeken die in hun midden was verschenen.
Emma boog zich naar voren en keek naar de boeken.
‘Heel mooi, maar hiervan hebben we minstens de helft niet nodig. Misschien moeten we iets nauwkeuriger denken,’ zei Emma.
James keek ook naar de boeken en zag dat Emma gelijk had. Veel boeken gingen over het transformeren van anderen (vooral dieren), en niet over het transformeren van jezelf.

Een half uur later hadden ze toch een hele stapel nuttige boeken en Emma was helemaal enthousiast.
‘Ow, die is zo boeiend! En hier ook! En hier!’
Ron leek echter wat minder geboeid door de stoffige, oude boeken.
‘Laten we deze boeiende boeken meenemen naar de leerlingenkamer en wat gaan eten, ik val bijna om van de honger,’ zei hij.
‘Ron, het is pas vier uur!’ zei Emma afkeurend.
‘Nou dan, hoogste tijd voor een tussendoortje!’ zei Ron met een grijns van oor tot oor.
‘Ik moet me bij Ron aansluiten, ik verga van de honger,’ bemoeide James zich ermee.
Emma haalde haar schouders op, ze wist dat ze het niet van een hongerige James en Ron kon winnen.
‘Wingardium Leviosa,’ zei ze terwijl ze met haar toverstok op de boeken wees. Met z’n drieën liepen ze de kamer uit terwijl Emma de boeken voor zich uit naar de leerlingenkamer leviteerde. Toen ze de boeken naar boven had gestuurd wendde ze zich weer tot James en Ron.
‘Zullen we dan maar een uitstapje maken naar de keukens?’ vroeg ze aan de jongens.

Hero's In Town - Racoon

You read about it in the paper
You hear about it on the news
The hero's in town
You never know who called him
And there's nothing you can do
The hero's in town
Flying overhead,
and he's fixing things as new
The hero's in town
People worship on a daily basis
Before dinner in the afternoon
The hero's in town,
yeah the hero's in town

Sure come in handy,
a hero in town
He's offering candy to everyone
Oh what a guy
You better sleep with a gun
The hero is in town

So look up at the sky my friend
Is it safe enough to go out there
The hero's in town
So should we trust or loathe him
Should we break or take his hand
The hero's in town
He's leaning on his golden cane
He gives away free hurricanes
The hero's in town
For god and money devil's fight
Religion holds a beast inside
The hero's in town
Yeah The hero's in town

Sure come in handy,
a hero in town
He's offering candy to everyone
What good are heroes in this mixed up world
Load us up another free, free world
Free world
Load us up another free, free world
Free world

Monkey see, monkey do
Monkey wants so it comes straight through
Small talk travels quicker
than the truth can tie its shoes

Sure come in handy,
a hero in town
He's offering candy to everyone
Oh what a guy
You better sleep with a gun
'Cause the hero is in for money
He's in for money

Josse · Geplaatst: Vr Jan 19, 2007 13:27

Hey lieve lezers!

Sorry voor de dag vertraging maar ik ben ziek geweest...
Smalofski, Potterfreaky, Miesje en fairy_princess bedankt voor de leive reacties!!!
Geniet van dit nieuwe stukje (en bedank dracogirly voor het betareaden =)) en reageer!!! angel

Have fun,

xox Josse.

Hoofdstuk 6: Emma

De rest van het weekeinde brachten ze grotendeels in de leerlingenkamer van Griffoendor door. Ze genoten van hun vrijheid, ondanks het feit dat Emma ze de hele tijd probeerde te overtuigen dat ze aan hun huiswerk moesten gaan werken.
Zondagavond leek Emma bereikt te hebben wat ze eigenlijk zaterdagochtend al had willen bereiken. James en Ron gingen aan het werk, al was het met name James die zich schuldig voelde tegenover Emma. Hij wist zelf ook niet waarom, maar Emma hechte zoveel waarde aan het maken van je huiswerk. Dan kon je het toch net zo goed doen?

De eerste drie schooldagen verliepen heel rustig. Ze dachten niet meer aan Malfoy en zijn badges of aan de boeken over Faunaten die Emma op haar kamer had liggen.
Het was woensdagavond en ze zaten in de leerlingenkamer huiswerk te maken, toen James erover begon.
‘Morgen is die bijeenkomst,’ zei hij vaag. Maar Ron en Emma leken te begrijpen wat hij bedoelde.
‘En jij hebt morgen Zwerkbaltraining,’ vulde Ron aan.
‘Dus dan kan je niet achter Malfoy aangaan. En dat was waarschijnlijk net wat je wilde gaan doen,’ merkte Emma op haar beurt op. Het leek niet echt alsof ze dat een goed idee vond.
‘Waarom kennen jullie mij zo goed?’ klaagde James en hij gooide theatraal zijn handen in de lucht.
‘Daar ga ik niet op in,’ zei Emma nuchter.
‘James?’ vroeg Ron poeslief.
‘Ja?’ Er klonk achterdocht door in de stem van James.
‘Mag ik morgen je onzichtbaarheidsmantel lenen?’ vroeg Ron op hetzelfde poeslieve toontje.
‘Dat hangt er vanaf waarvoor, het moet natuurlijk wel voor een goed doel zijn,’ zei James met een gevaarlijke grijns op zijn gezicht.
‘Ik wilde Malfoy volgen vanaf de leerlingenkamer van Zwadderich naar waar die bijeenkomst dan ook is,’ legde Ron uit.
‘Dat zie ik als een goed doel, bij deze benoem ik je officieel tot mijn plaatsvervanger.’ James legde zijn hand een moment op de schouder van Ron en deed alsof hij hem ridderde.
‘Wie is dan de plaatsvervanger van Ron?’ vroeg Emma opeens. James keek verbaasd naar Emma.
‘Hoe bedoel je?’ vroeg hij behoedzaam,
‘Ik draag mezelf aan als plaatsvervanger van Ron.’
‘Maar ik ben er toch?’ vroeg Ron verdwaasd.
‘Morgen niet,’ zei James, hij leek te begrijpen waar Emma heen wilde, ‘morgen ben je mijn plaatsvervanger. Dus wil Emma mee als jouw plaatsvervanger.’
Emma deed opgelucht haar mond open, blij dat James haar begreep.

‘Maar ik wil niet dat je dat doet,’ ging James verder.
‘Pardon?’ vroeg Emma verontwaardigd.
‘Begrijp me niet verkeerd Emma, maar je was er niet, toen we ze zagen. Het is een groep moordlustige Zwadderaars die het op heksen en tovenaars van dreuzelouders heeft gemunt.’
‘Dus?’ vroeg Emma niet-begrijpend.
‘Niets persoonlijks, maar je loopt gevaar als je daar naartoe gaat. Je bent immers van dreuzelouders. En ik zit daar niet mee, maar zij wel,’ zei James somber.
‘Wel iets persoonlijks dus,’ merkte Emma op.
‘Nee, juist niet!’ James was gefrustreerd dat Emma hem niet begreep.
‘Wel, als ik niet van dreuzelouders was geweest had je me wel mee laten gaan.’
James realiseerde zich dat Emma gelijk had en knikte mat.

Even later doorbrak Emma de geladen stilte.
‘Ik ga toch mee, ik laat Ron ook niet alleen gaan.’
James keek geschrokken op. ‘Nee, alsjeblieft doe dat nou niet!’
‘Wat? Ben je bang dat ze me vermoorden?’ vroeg Emma sarcastisch.
‘Ja, eigenlijk wel…’ gaf James schoorvoetend toe.
‘Nou dat doen ze echt niet hoor,’ lachte Emma. James hield zijn mond maar, hij wist dat hij het niet van Emma zou winnen. Maar toen Ron en James die avond op de slaapzaal zaten vroeg James Ron wel om toch alsjeblieft op Emma te letten.

James voelde zich de hele donderdag beroerd, maar hij wist dat hij Emma toch niet zo gek kon krijgen om niet te gaan.
‘Misschien moet ik maar niet naar de training gaan, dan kan ik mee om Emma eventueel te beschermen,’ mijmerde James tijdens Transfiguratie.
‘Nu is het genoeg! Het lijkt wel alsof je door een beuker geraakt ben!’ bemoeide Ron zich ermee.
‘Huh? Wat?’ vroeg James, hij had zich niet gerealiseerd dat Ron meeluisterde.
‘A, je bent de kapitein, je kán niet afzeggen voor Zwerkbal. En B, Emma is zestien, ik denk niet dat jij veel meer kan uithalen tegen de Zwadderaars dan Emma zelf,’ sprak Ron James streng toe.
‘Misschien heb je gelijk,’ gaf James schoorvoetend toe.
‘Ik heb gelijk, punt, basta, einde discussie!’ zei Ron gedecideerd.
‘Maar…’ probeerde James nog.
‘Ik zei einde discussie,’ zei Ron enkel.

Om half acht vertrok James met lood in zijn schoenen naar de Zwerkbaltraining. Hij had Emma nog een smekende blik toegeworpen maar die had ze genegeerd. Toen had hij het maar gelaten bij een luchtig ‘veel succes’.
Eenmaal aangekomen in de kleedkamers bleek de rest van het team al klaar te staan. Ze stapten de koele avondlucht in en vanaf het moment dat James op zijn vuurflits de koele nacht in schoot maakte hij zich geen zorgen meer over Ron, Emma en een bende moordlustige Zwadderaars. James was in topvorm en had de snaai steeds weer te pakken. Maar ook de ander spelers deden het goed. Toen ze op het laatst een partijtje speelden gaf dat James mooie kansen om zijn Spatski-schijnbeweging te oefenen, hij genoot van de wind die om zijn oren vloog als hij met een enorme vaart naar beneden suisde.
Ondanks het feit dat James zich had voorgenomen de training niet te lang te laten duren was het half tien voor ze stopten.
‘Allemaal, hartstikke goed getraind. Jullie weten dat ik normaal niet zo aan peptalks doe,’ het team knikte instemmend en sommigen moesten een lach onderdrukken. ‘Maar deze keer weet ik gewoon zeker dat we Huffelpuf genadeloos in de pan gaan hakken!’ zei James enthousiast. Nu deden zijn teamgenoten geen moeite meer om hun lachen te onderdrukken en luid lachend en fantaserend over spelers van Huffelpuf die ingemaakt werden door beukers van Machter en Prinkel, de twee drijvers van Griffoendor, liepen ze naar de kleedkamers.

Toen James om tien uur gedouched en wel de leerlingenkamer in kwam zag hij Ron en Emma nergens zitten. Eigenlijk wilde hij ze gaan zoeken, maar hij wist dat het geen zin zou hebben. Om te beginnen wist hij al niet waar ze waren. Er zat dus niets anders op dan gewoon te wachten tot Emma en Ron weer terugkwamen. Hij ging in een stoel zitten in een hoekje van de leerlingenkamer, Marilyn en Amerie negerend die hem duidelijk gewenkt hadden. Hij had nu, voor de eerste keer, geen zin in meisjes. Maar toen het half elf werd en er nog steeds geen spoor was van zijn twee beste vrienden liep hij toch naar Amerie en Marilyn toe. Het waren twee knappe meisjes en het was ook niet goed om de hele tijd de piekeren, toch?
James vermaakte zich kostelijk met de twee meiden en het werd later en later. James was Ron, Emma en hun bezigheden al compleet vergeten toen het half twaalf werd.

‘Hij zal zich wel zorgen maken,’ zei Ron tegen Emma, ze slopen door de verlaten gangen van Zweinstein naar de leerlingenkamer van Griffoendor.
‘Waarschijnlijk wel, maar hé, het is toch goed gegaan? En we hebben een schat aan informatie!’ zei Emma opbeurend. Ron knikte maar en het tweetal bleef verder stil tot ze bij het portretgat van Griffoendor aankwamen.
‘Formosus corpus,’ zei Ron en de Dikke Dame zwaaide open.
Emma verstijfde toen ze Marilyn op de schoot van James zag zitten. Ron keek naar Emma en toen naar James.
‘Ja, hij maakt zich echt zorgen,’ zei Emma kil.
‘Kom nou,’ probeerde Ron nog. ‘Het is vast niet wat het lijkt.’
‘O nee? Wat is het dan?’ riep Emma nu uit. James keek op toen hij die stem hoorde. Hij zag Emma staan en realiseerde zich plotseling in wat voor een benarde situatie hij zich gewerkt had.
‘Kom,’ siste Ron, hij probeerde Emma tot rust te manen.
‘NIETS KOM!’ schreeuwde Emma nu. Ze stormde door naar de slaapzaal van de meisjes.
‘Emma, wacht!’ riep James, hij gooide Marilyn van zijn schoot en liep naar Emma toe.
‘Waarop?’ tierde Emma. ‘Tot je klaar bent met alle meisjes af te lebberen? Nou MOOI NIET!!!’ en ze rende naar boven. James wilde haar achterna rennen maar realiseerde zich te laat dat hij de trap niet op kon. Hij werd genadeloos en niet zo zacht weer terug de leerlingenkamer in gegooid.
‘James, wat?’ probeerde Marilyn terwijl ze James bij zijn schouder pakte.
‘Och, ga een eind fietsen!’ riep James uit en hij stormde de trap naar de jongensslaapzaal op, met Ron in zijn kielzog.

Wish You Were Here - Pink Floyd

So, so you think you can tell Heaven from Hell,
blue skies from pain.
Can you tell a green field from a cold steel rail?
A smile from a veil?
Do you think you can tell?
And did they get you to trade your heroes for ghosts?
Hot ashes for trees?
Hot air for a cool breeze?
Cold comfort for change?
And did you exchange a walk on part in the war for a lead role in a cage?
How I wish, how I wish you were here.
We're just two lost souls swimming in a fish bowl, year after year,
Running over the same old ground.
What have we found? The same old fears.
Wish you were here.

Josse · Geplaatst: Zo Jan 21, 2007 13:02

Hey lieve lezers,

Weer een nieuw stukje, ik heb mijn achterstand aardig ingelopen! ^^
Smalofski en fairy_princess bedankt voor jullie lieve reacties in het reactietopic! En uiteraard, dracogirly bedankt voor het readen van mijn verhaal! Ik ben je heel wat verschuldigd! (:
Nu het nieuwe stukje, hoop dat het in de smaak valt en ik wacht in spanning op reacties. : D

xox Josse.

Emma drukte haar hoofd in haar kussen en begon onbedaarlijk te snikken. Ze wist niet waarom de tranen kwamen, maar nu ze er waren voelde het goed. Het voelde alsof ze dingen voelde die ze nog nooit eerder gevoeld had. Het voelde goed, maar ook heel verwarrend. Ze was boos geweest toen ze James daar had zien zitten, razend. Maar waarom eigenlijk? James was een rokkenjager, dat wist ze. Waarom was ze dan zo boos?

‘Ik snap er niets van,’ bracht James uit. Hij keek Ron verdwaasd aan. Het was het eerste dat hij zei sinds hij naar boven gestormd was. Toen hij de slaapzaal binnenkwam leek hij al wat rustiger en de afgelopen tien minuten had hij lopen ijsberen.
‘Ik snap het écht niet! Het is niet dat we een stelletje zijn, waar is ze nou zo boos over? Snap jij het?’ vroeg hij aan Ron.
‘Nou,’ begon Ron voorzichtig. Hij wilde dit een beetje voorzichtig brengen. ‘Ik denk dat ze verontwaardigd was.’
‘Maar waarom dan? Waarom is ze zo verontwaardigd?’
‘Omdat, nou, je had je nogal opgewonden over vanavond. Je wilde niet dat Emma met mij mee zou gaan. Ze zei nog dat jij je wel zorgen zou maken. En toen we je daar zo zagen. Ik moet zeggen dat ik ook nogal verongelijkt was. Je wondt je vanmiddag nog enorm op, maar nu leek het hele gedoe met Malfoy helemaal niet meer belangrijk!’ Ron was steeds luider gaan praten.
‘Wát? Niet belangrijk? Heb je enig idee waar je het over hebt? Weet je wel hoe belangrijk dat voor me is?’ James klonk woedend.
‘Maar –’ begon Ron.
‘NEE! Hoor je me? Je hebt geen idee! GEEN ENKEL IDEE!!!’ James trok met een ruk de gordijnen van zijn hemelbed dicht. Wat denkt hij wel niet!
Ron haalde zijn schouders op en ging naar zijn eigen bed.

Ondertussen lag er op de meisjesslaapzaal van de 6e jaars van Griffoendor een twaalfjarig meisje wakker. Ten minste, zo voelde het voor Emma. Toen ze met Ron naar die bijeenkomst van de M&M’s was gegaan – zo noemden de Zwadderaars zich – had ze zich groot gevoeld. Ze vond het dapper van zichzelf dat ze mee ging en ze wist zeker dat James vol bewondering zou zijn over haar avonturen. Nou, mooi niet! dacht Emma. Ze had indruk willen maken op James. Samen met Ron beleefde hij altijd de grootste avonturen, nu had ze eindelijk eens mee willen doen. Emma lag nog lang te piekeren tot ze uiteindelijk in een onrustige slaap viel.
De volgende ochtend kwamen de herinneringen in alle hevigheid terug. Kom, raap jezelf bij elkaar, sprak Emma zichzelf toe. Laat je niet zo op de kast zitten! Bewijs hem maar dat je goed zonder hem kan! Ik kan goed zonder James Lynch! Die gedachte als een soort mantra herhalend stond ze op. Ze douchte zich en kleedde zich met extra zorg aan.
Toen ze naar beneden liep wachtte ze bij het portretgat op Ron, ze wilde Ron duidelijk maken dat ze niet boos was op hem. Toen Ron alleen de trap van de jongensslaapzaal af kwam keek ze even verbaasd waar James was. Maar toen dacht ze weer aan de belofte die ze zichzelf had gedaan, ik kan goed zonder James Lynch!

‘Goedemorgen Ron,’ zei Emma vrolijk toen Ron naar haar toe kwam.
‘Goewemogge,’ zei Ron slaperig. ‘Kom je mee? Gaan we ontbijten…’
Emma knikte toe en samen liepen ze naar de Grote Zaal.
‘Gadver!’ zei Ron opeens.
‘Wat? Wat is er Ron?’ vroeg Emma geschrokken.
‘Ik realiseer me net dat we vanmiddag weer toverdranken hebben!’ zei Ron vol afschuw.
‘En? Ben je je boek vergeten?’ vroeg Emma niet-begrijpend. Ron schudde zijn hoofd.
‘Wat is het probleem dan?’ vroeg ze.
‘De Zwadderaars?’ zei Ron terwijl hij een gebaar maakte alsof hij een geniaal idee had.
‘Ja, inderdaad. Die was ik voor het gemak even vergeten,’ grijnsde Emma.
‘Hoe kan je die nou vergeten? Kan je mij leren hoe dat moet?’ zei Ron bewonderend.
‘Positief ingesteld zijn beste jongen!’ Emma klonk als hun docent Astronomie. Van hem werd vaak gezegd dat hij alleen Astronomie gaf omdat het geen gezicht zou zijn om een mannelijke docent Waarzeggerij te hebben. James begon dan altijd over Dreuzelmannen die zichzelf als vrouw verkleedden, Stravenieten of zoiets… Ik kan goed zonder James Lynch! sprak Emma zichzelf toe toen ze merkte dat haar gedachten weer naar James waren afgedwaald.
‘Aarde aan Emma! Ben je nog boven?’ hoorde Emma Ron roepen.
‘Huh? Sorry, wat was er?’ vroeg ze snel. Ze waren ondertussen in de Grote Zaal aangekomen en zagen dat James er nog niet was. Ze gingen zitten en Emma trok een mandje met heerlijk geurende broodjes naar zich toe.
‘Niets bijzonders, ga maar eten,’ glimlachte Ron. Emma keek beschaamd op naar Ron, was haar verlangen naar heerlijke broodjes zo duidelijk te zien geweest? Ron grijnsde alleen en pakte toen ook een broodje.

Een kwartier later zagen ze James de Grote Zaal binnenkomen. Emma dacht dat hij even in hun richting keek, maar toen ging hij demonstratief aan de andere kant van de tafel zitten.
‘Hij hoeft toch niet boos te zijn op jou?’ vroeg Emma aan Ron.
‘Eigenlijk wel, we hebben een soort van ruzie gehad gister,’ zei Ron beschaamd.
‘Ow,’ Emma hield verder haar mond maar.
De rest van de ochtend kwamen ze James niet tegen. Bij Geschiedenis van de Toverkunst ging James naast Jasper zitten. En toen Emma Oude Runen had en James en Ron beide een tussenuur gingen ze allebei aan een andere kant van de leerlingenkamer zitten.

Tijdens de lunch liepen Emma en Ron met een uitdrukkingloos gezicht langs James heen. James probeerde ongeïnteresseerd zijn schouders op te halen, maar hij moest toegeven dat hij het vervelend vond. Jasper en Jack waren wel aardige jongens, maar ze kenden hem niet zo goed als Emma en Ron dat deden. James gaf het niet graag toe, maar hij miste ze.
Toch snapte hij niet waar Emma zich zo druk over maakte. Hij kon zich toch ook bezighouden met Marilyn én zich zorgen maken over Ron en Emma? En waar bemoeide Ron zich eigenlijk mee? Het was niet dat hij er iets mee te maken had. Nou, misschien wel iets, maar niet zoveel dat ze er ruzie om zouden krijgen! James kreunde, hij werd knettergek van zichzelf.
‘Wat is er?’ vroeg Jasper, die naast James zat en bezig was om eieren op zijn bord te laden.
‘Niets, een beetje hoofdpijn. Ik denk dat ik me verveel,’ zei James vaag. Hij had geen zin om alles aan Jasper uit te moeten leggen.

De rest van het weekeinde sprak James niet met Emma noch Ron. Hij voelde zich weliswaar in de steek gelaten, hij was veel te trots om dat toe te geven. Dus bracht James zijn tijd door met Jasper en Jack, haalde grappen uit met Peter en flirtte met Amerie en Marilyn.

Ook Emma leek haar belofte te kunnen houden, ze kon goed zonder James Lynch. Ze bracht de extra tijd met Ron door in de bibliotheek. Weliswaar brachten ze nu volgens Ron véél te veel tijd lerend door, een leven zonder James had ook voordelen. Een groot voordeel was een leven zonder streken. Je kon gewoon op je stoel gaan zitten zonder bang te zijn dat er een Knarl op je stoel lag. Een ander voordeel was dat Emma niet meer getergd werd door schuldgevoelens. Ze kon het feit dat ze niet meer in de boeken over Faunaten gelezen had gewoon afschuiven op het feit dat ze goed zonder James kon. Dan hoefde ze dus ook niets meer voor James te doen.
Emma, dat is goedpraterij en dat weet je zelf ook! sprak ze zichzelf toe iedere keer als ze deze gedachtekronkels had. Eigenlijk wilde ze het goedmaken met James, maar zij ging dus níet als eerste naar James toe!
James op zijn beurt ging stug door met flirten, grappen maken en proberen Emma en Ron zo veel mogelijk te verdrukken. Dat lukte niet altijd, maar hij ging echt níet als eerste naar Emma en Ron toe!

Woensdagavond zaten ze alle drie in de leerlingenkamer. James bij Jasper en Jack, Ron en Emma aan de andere kant van de leerlingenkamer.
James wierp steelse blikken op Ron en Emma, en één keer dacht hij een blik van Ron op te vangen. Hij leek te willen zeggen kom-terug-want-ik-word-gek-in-bieb! James werd uit zijn overpeinzingen gehaald door Marilyn die zich op zijn schoot probeerde op te rollen.
‘Wat doe jij hier?’ vroeg James, hij probeerde zoveel mogelijk afschuw in zijn stem te leggen, maar was bang dat dit niet gelukt was.
‘Uhm,’ Marilyn wist duidelijk niet wat ze moest zeggen. James keek haar met één wenkbrauw opgetrokken aan en maakte met zijn handen een gebaar wat leek op ‘ksst’.
‘Maar Lynchie, wat is er dan?’ vroeg Marilyn met een pruillipje.
‘Lynchie?’ herhaalde James, zo mogelijk met zijn wenkbrauw nog verder opgetrokken. ‘Wat er is? Je kleeft aan me alsof ik honing aan mijn kont heb!’ hij schreeuwde het uit.
Aan de andere kant van de leerlingenkamer keken Emma en Ron zijn kant op, maar James was te druk met Marilyn verjagen om dat op te merken.
‘Maar Lynchie, ik dacht dat je… Nou dat je ook…’ probeerde Marilyn nog.
‘Nou, dan moet je misschien niet zoveel denken!’ zuchtte James. Het was toch nog duidelijk hoorbaar in de leerlingenkamer. Snapte Marilyn nog niet dat hij niet van haar nieuwe koosnaampje hield? Lynchie!
Hij gooide Marilyn van zijn schoot af en stormde naar de slaapzaal van de jongens. In zijn ooghoek dacht hij Emma te zien die geamuseerd naar de hele vertoning zat te kijken. Emma zal mij nooit Lynchie noemen, dacht hij schor. Hij miste Emma misschien toch iets meer dan hij in eerste instantie dacht.

Throught With You - Maroon 5

When you refuse me
You confuse me
What makes you think I'll let you in again
Think again my friend
Go on misuse me and abuse me
I'll come out stronger in the end

And does it make you sad
To find yourself alone
And does it make you mad
To find that I have grown
I'll bet it hurts so bad
To see the strength that I have shown

When you answer the door pick up the phone
You wont find me cause I'm not coming home

You don't know how much this hurts me
To say these things that I don't want to say
But have to say them anyway
I would do anything to end your suffering
But you would rather walk away

Josse · Geplaatst: Do Jan 25, 2007 18:00

Hey lieve lezers,

fairy_princess, Miesje, Smalofski en Potterfreaky bedankt voor jullie reacties!!!
Ik heb weer een nieuw stukje... Heb het gevonden Shirley! ^^

Zoals jullie ook gezien hebben (waarschijnlijk), heb ik overal liedjes bij gepost. Dat wilde ik eerder niet doen, omdat het niet heel erg origineel is... XD Maar het past wel heel erg bij mij (en dus mijn verhaal). Dus nu heb ik ze toch gepost. Ik ben benieuwd wat jullie van mijn keuzes vinden, en of jullie de link tussen het stukje en het liedje ook zien. (Dus misschien kunnen jullie daar ook op reageren?)
Veel plezier ermee en vergeet niet te reageren!

xox Josse

Hoofdstul 7: trots en arrogantie

‘Gaan we vanavond nog wat doen?’ vroeg Ron aan Emma. Het was nu al een week geleden dat ze de ruzie hadden gehad met James en beide partijen praatten nog steeds niet met elkaar.
Emma haalde haar schouders op, ze wist niet zeker of ze het nog wel interessant vond, dat hele gedoe met de Zwadderaars.
‘Wat is er met jou aan de hand? Je bent de laatste tijd echt té afwezig!’ zei Ron terwijl hij zijn boterham met abrikozenjam besmeerde.
‘Ik weet het niet, ik weet niet of ik het nog wel interessant vind eerlijk gezegd,’ gaf Emma toe.
‘James vond het heel belangrijk,’ zei Ron plotseling.
‘Hoe kom je daar bij?’ vroeg Emma. Ze leek uit haar trance te zijn ontwaakt bij het horen van de naam James.
‘Dat zei hij vorige week, toen we ruzie hadden. Ik zei dat het net had geleken alsof hij het hele gedoe met Malfoy niet belangrijk vond. Toen flipte hij helemaal en schreeuwde dat ik geen idee had hoe belangrijk het voor hem was. Hij leek heel gekwetst,’ nu Ron dit alles aan Emma vertelde leek het heel stom dat ze hierom al een week niet meer met elkaar gepraat hadden.
‘Vond hij het echt zo belangrijk?’ vroeg Emma, dat had ze niet verwacht. Ze had altijd gedacht dat het voor James een soort grap was, niet dat hij het echt, nou, belangrijk vond.
‘Als de hoeveelheid decibel die hij produceerde gelijk staat aan de mate waarin hij de M&M’s belangrijk vind, dat vond hij het héél belangrijk,’ zei Ron met een spottende ondertoon in zijn stem.
‘Je bent het duidelijk niet zo met zijn aanpak eens,’ concludeerde Emma.
Ron knikte nors en stopte om zichzelf een houding te geven, maar een stuk toast in zijn mond.

Soms moet iemand die de schuld niet heeft toch de eerste stap zetten, mijmerde Ron. Ze zaten bij Geschiedenis van de Toverkunst en dit was dé plek voor Ron om de gebeurtenissen nog eens te overdenken. Hij wilde eigenlijk vooral zo snel mogelijk weer vrienden zijn met James. En niet alleen omdat hij gek werd in de bibliotheek, hij miste zijn grappen en grollen. Het dubbel liggen om niets en gewoon lekker Emma stangen. Zometeen hebben we allebei tussenuur, als hij niet teveel lol heeft met Jack en Jasper ga ik misschien even naar hem toe, stelde Ron zichzelf gerust. Hij wist alleen nog niet zeker of hij het echt zou doen, ook hij had zijn trots nog…
Na Geschiedenis nam Ron afscheid van Emma, zij had nu Oude Runen, en ging op weg naar de leerlingenkamer.

In de leerlingenkamer zag hij James niet bij Jasper en Jack zitten, eigenlijk zag hij James helemaal niet. Jasper en Jack zaten met een plantje te klieren in een hoekje. Zonder James zien ze er nogal sullig uit, bedacht Ron zich. Net toen hij door wilde lopen zag hij dat Jasper en Jack meer dóór het plantje geklierd werden dan dat ze het plantje aan het klieren waren. De plant had lange tentakels met grote doornen, dat kon Ron goed zien ondanks de afstand. Beide jongens zaten onder de rode vlekken die met slijm bedekt waren. Gadver! Wie koopt zo een plant! dacht Ron vol afschuw.
Met grote stappen liep hij naar de jongens toe die ondertussen vastgegrepen waren door het plantje en een steeds paarsere kleur kregen.
‘Relashio!’ brulde Ron, achter zich hoorde hij een andere stem hetzelfde roepen. Hij schonk er verder geen aandacht aan en liep naar Jasper en Jack toe. Snel bevrijde hij ze uit de overgebleven stukken plant. Achter zich hoorde hij een kuchje en verdwaasd keek hij op.
‘Wát?’ vroeg hij lichtjes geïrriteerd. Hij keek recht in de ogen van James, die geamuseerd op hem neerkeek.
‘Een dappere daad,’ zei deze.
‘Vind je?’ probeerde Ron luchtig te zeggen. Hij zag uit zijn ooghoeken dat de leerlingenkamer weer gekalmeerd was, iedereen die net nog naar Jasper en Jack had gekeken leek nu geforceerd naar zijn of haar eigen tafeltje te kijken.
‘Ja, het was niet nodig geweest. Het zijn immers mijn vrienden,’ zei James, hij klonk opeens veel minder geamuseerd.
‘Ook alleen maar omdat Emma en ik dat niet meer zijn!’ Ron werd heel boos van deze arrogante James, zo deed James normaal nooit tegen hem.
‘Moet ik dan op mijn knieën naar jullie toe kruipen en jullie om vergiffenis vragen?’ vroeg James sarcastisch.
‘Misschien wel!’
‘Oja, en waarvoor dan wel???’

‘Eens kijken,’ zei Ron die deed alsof hij op zijn vingers aan het tellen was. ‘Omdat je non stop met anderen flirt, omdat je je als een enorme arrogante zak gedraagt, omdat je weigert te vragen wat er nou precies gebeurd is donderdag, oh ja en omdat je je als een enorme arrogante zak gedraagt! Of had ik dat al gezegd?’
‘Non stop met anderen flirt? Waarom niet? Het is niet dat we wat hebben!’ James klonk ondanks zijn woede bezorgd.
‘Ik niet! Emma! Ze is smoorverliefd op je! Ik dacht dat jij hier de meidenkenner was!’ Ron dempte zijn stem iets, maar zijn woorden waren nog duidelijk te horen voor James. Hij keek Ron geschrokken aan.
‘Echt? gedoe, sorry, wist ik niet, niet aan gedacht, gewoon vergeten…’ stuntelde James.
‘Kom mee,’ zei Ron gedecideerd en hij trok James aan zijn arm mee het portretgat uit. James was te verbaasd om te reageren en liet zich gewillig meevoeren naar een verlaten lokaal.

‘Jij hebt mij nog heel wat uit te leggen!’ zei James tegen Ron.
‘Ik jou? Ik dacht eerder andersom meneertje!’ reageerde Ron.
‘Andersom?’
‘Jij flirt met anderen, je weigert te vragen over de M&M’s en je gedraagt je als een enorme zak!’ somde Ron op.
‘Ten eerste, ik heb het volste recht om met anderen te flirten. Zoveel meisjes zijn stapel op mij, Emma gaat daar echt geen verandering in brengen.’
Ron trok verontwaardigd zijn mond open om iets te zeggen maar James was hem voor.
‘Ten tweede, wie in godsnaam zijn de M&M’s? En ten derde, jij kan er anders ook wat van!’
‘De M&M’s,’ zei Ron die maar niet in ging op de laatste opmerking van James, ‘zijn die Zwadderaars waar jij je zo ongelofelijk veel zorgen om maakt!’
‘Wát? Hebben ze nu zelfs een clubnaam?’
‘Ja, maar voor ik je daarover vertel heb je wat goed te maken bij Emma,’ zei Ron.
‘Ja hallo? En bij Marilyn zeker, en bij Sophia, en bij Eva en bij…’ begon James.
‘Emma is ook een vriendin, die wil je niet kwijt om zo iets pietluttigs als liefde! Bovendien is Emma wijs genoeg om zich niet door haar gevoelens te laten afleiden, Mr. Meidenkenner. Je laat niet merken dat ik je dit verteld heb en je biedt gewoon je excuses aan voor het feit dat je ons de laatste tijd als oud vuil hebt behandeld. Punt, basta, einde discussie.’
James knikte mat, hij was al lang blij dat hij een kans kreeg om het goed te maken. Zelfs hij zag nu wel in dat hij zich de afgelopen week onmogelijk had gedragen.
‘Mooi zo,’ zei Ron en hij liep het lokaal uit. ‘Kom je nog mee?’ vroeg hij aan James die in het lokaal was blijven staan.
‘Huh? Wat?’
‘Lunch,’ zei Ron alleen, en meteen stond James naast hem.

Toen ze echter in de Grote Zaal aankwamen zagen ze Emma niet en ze kwam ook niet opdagen in de loop van het uur.
Ze zagen haar pas weer tijdens de derde les die dag, bij Toverdranken. Ze kwam op het laatste moment het lokaal binnen, maar verstarde toen ze James naast Ron zag zitten. Ron wenkte haar maar ze deed alsof ze niets zag en ging naast Marilyn en Amerie zitten.
‘Waarom heb ik het idee dat dit gedrag iets met mij te maken heeft?’ vroeg James terwijl hij z’n ogen gericht hield op Emma.
‘Ik weet het niet, ik snap er helemaal niets van…’ peinsde Ron.
James deed zijn mond al open om een antwoord te geven maar hij werd onderbroken door Sneep.
‘Als de broertjes Lynch en McGanzle hun mond kunnen houden kunnen we met de les beginnen.’
Ron keek James even aan maar ze hielden hun mond maar.
De hele les keek Emma James en Ron niet aan. Iets wat Ron behoorlijk kwetste en James beledigde.
‘Bied ik mijn excuses aan, praat ze niet met me!’ bracht James verontwaardigd uit terwijl hij zijn vuurworteltjes fijn hakte.
‘Technisch gezien heb je je excuses nog niet aangeboden,’ diende Ron James van repliek.
‘Omdat ze me de kans niet gaf!’
Hier moest Ron het mee eens zijn. De rest van de les keek Emma zowel James als Ron niet meer aan, wat als enige positieve resultaat had dat de vuurworteltjes van James goed fijngehakt waren.

Leave me alone (I'm Lonely) - P!nk

Go away, give me a chance to miss you
Say goodbye, it'll make me want to kiss you
I love you so much more when you're not here
Watchin all the bad shows
Drinking all of my beer

I don't believe Adam and Eve
Spent every goddamn day together
If you give me some room there will be room enough for two

Chrous:
Tonight, leave me alone I'm lonely (alone I'm lonely)
I'm tired
Leave me alone I'm lonely
Alone I'm lonely tonight

I don't wanna wake up with another
But I don't wanna always wake up with you either
No you can't hop into my shower
All I ask for is one verappeltaarte' hour
You taste so sweet, but I can't eat the same thing every day
Cuttin off the phone, leave me the appeltaart alone
Tomorrow I'll be beggin' you to come home

Chorus

Go away, come back, go away, come back
Why can't I just have it both ways
Go away, come back, go away, come back
I wish you knew the difference
Go away, come back

Go away, give me a chance to miss you
Say goodbye, it'll make me want to kiss you
Go away, give me a chance to miss you
Say goodbye, it'll make me want to kiss you
Go away, give me a chance to miss you
Say goodbye, it'll make me want to kiss you

Chorus (2x)

Tonight
Go away, give me a chance to miss you
Say goodbye, it'll make me want to kiss you
I'm tired
Go away, give me a chance to miss you
Say goodbye, it'll make me want to kiss you
Tonight
Go away, give me a chance to miss you
Say goodbye, it'll make me want to kiss you