[AF] Het Harry/Draco sprookjesboek

**Laeta**

Voor de mensen die mij kennen, ik ben fan van slash. En al helemaal van Harry Draco samen(zijn ze niet gewoon perfect?). En toen kreeg ik een ingeving, en toen werd ik melig en zo ontstond Draco en de boze Voldewolf. Na veel goede kritiek kwam de tweede, Cinderella boy. En ik wil nog een derde variant schrijven(maar dan ben ik er ook wel klaar mee).

Eeuwige dank voor de beta door Avana

Draco en de Boze Voldewolf

‘Oké kinderen, tijd om naar bed te gaan!’ Draco nam Vincent in zijn armen en liep de trap naar boven op in volle verwachting dat de rest hem zou volgen.
‘Maar Vader, het is weekend!’ riep Dave verontwaardigd uit.
‘Ja, van Papa mogen we op vrijdag later naar bed’ constateerde Gina.

Draco draaide zich om en trok een wenkbrauw op.
‘Ik weet zeker dat jullie Papa niet zou willen dat jullie slaapgebrek krijgen, maar we kunnen het even vragen. Kom mee, dan gaan we naar hem toe.’
De kinderen volgden Draco gedwee naar de ‘stiltekamer’. Hier werkten hun ouders aan belangrijke dingen en het was hun onder geen beding toegestaan om daar herrie te trappen of met hun speelgoed te spelen.
Draco klopte op de deur en deed de deur open: ‘Hey lief, ben je met iets belangrijks bezig. De kinderen en ik hadden een meningsverschil.’

Harry draaide zich om en schoof de papieren aan de kant. Het waren allemaal brieven van ouders die kinderen wilden adopteren. De oorlog was al ruim drie jaar afgelopen, maar nog steeds waren er kinderen die in weeshuizen zaten omdat hun ouders gestorven waren in het geweld. Zelf hadden Draco en hij drie kinderen opgenomen en Vincent, Dave en Gina van drie, zes en acht jaar oud waren de lichtpunten in hun leven geworden.
Gina kwam met open armen op hem afgerend. Harry tilde haar op en zette haar op zijn schoot.
‘Papa’, zei Gina op een suikerzoet toontje, ‘jij zegt toch altijd dat kinderen moeten leren beslissingen voor zichzelf te maken? En als wij besluiten dat we vandaag later op willen blijven, dan is dat toch onze eigen keus?’
‘En heb ik ook niet altijd gezegd dat je gezond genoeg moet blijven om na te blijven denken. En een goede nachtrust is essentieel daarvoor’ antwoordde Harry terug.
‘Maar we kunnen morgen uitslapen’ pruilde Gina verdrietig.
‘Nou vooruit, een verhaaltje dan. Maar dan moeten jullie echt gaan slapen hoor! En geen getreuzel in de badkamer, over een kwartiertje zijn we boven.’

Gina en Dave holden naar boven en het gestommel dreunde door het huis.
‘Je bent te lief voor die kinderen, ze moeten leren naar hun ouders te luisteren.’ Zei Draco verwijtend. Hij verschoonde tegelijkertijd snel even Vincent zijn broek en trok het jongetje zijn pyjama aan.
‘Ik weet het, ik weet het. Maar een verhaaltje voor het slapengaan mag nog wel. Ik heb niet voor niks al die kinderboeken aangeschaft.’
Toen Harry en Draco besloten een kind te adopteren hadden ze samen alle boekwinkels afgelopen om kinderboeken te kopen. Alleen het idee al dat Lucius of Narcissa verhaaltjes hadden voorgelezen was lachwekkend. En hoewel Harry nooit veel over zijn jeugd vertelde, wist Draco nog wel zoveel dat die dreuzels een pijnlijke en langzame dood verdienden.

‘KLAAR’ werd door twee kinderstemmetjes naar beneden gegild.
‘Nou schat, zullen we dan maar?’ vroeg Harry en stond op.
Samen liepen ze de trap op naar boven. Daar vonden ze de twee kinderen in bed, verwachtingsvol vanonder de dekens opkijkend. Draco legde Vincent in zijn box.
‘Hmm, wat voor verhaal willen jullie vandaag horen?’ vroeg Harry aan de kinderen.
‘Een sprookje’ riep Gina.
‘Nee, een verhaal over Papa en Vader’ ging Dave ertegen in.
Vincent sabbelde op zijn duim en keek naar de commotie om hem heen.

‘Nou,’ zei Harry, ‘dan wordt het een sprookje waar wij in spelen.’
‘Jaaaaaa’ riepen Dave en Gina blij.
‘O help’ zuchtte Draco.
‘Dada verhaal’ stamelde Vincent.

Lang, lang geleden leefde er eens een jongen genaamd Draco. Draco was erg geliefd in het hele dorp, omdat hij altijd ander mensen hielp. Als dank gaven ze hem een mooie rode mantel met een kap. Omdat Draco erg dankbaar was en het een mooie mantel was droeg hij hem altijd. Daarom gingen ze hem Roodkapje noemen.

´Wacht even!´ riep Draco uit. ´Waarom moet het een rode mantel zijn? Niemand met een beetje gevoel voor mode draagt tegenwoordig nog rood. Bovendien is het zo’n typische Griffoendor kleur.´
‘Dat is het verhaal, Draco, niet zeuren.’ zuchtte Harry.
‘En in het echte verhaal heet de hoofdpersoon zeker ook Draco’ antwoordde Draco op sarcastische toon.
‘Nou nee, maar..’ begon Harry.
‘Nou, dan kan je ook de stomme kleur van die mantel veranderen in iets modieuzer. Groen bijvoorbeeld, of zwart. Of zilver!’
‘Oké, oké, we maken de mantel wel een andere kleur, als je er zo’n punt van maakt. Groenkapje.. Nee.. Zwartkapje… ieuwl.. Ooo, ik geef op!’

Op een dag was Draco zijn grootmoeder ziek geworden. Dus zijn moeder gaf hem een mandje met fruit en wijn en zei: ‘Breng deze spullen naar je grootmoeder. Ze is ziek, zwak en misselijk en dit zal haar aansterken. Ga rechtstreeks naar je grootmoeder toe en ga niet het pad af. De bossen zijn verraderlijk en gevaarlijk.’
Draco sloeg alles goed in zich op en ging vrolijk op weg. Hij huppelde het pad…

‘Hihi,’ giechelde Gina vrolijk, ‘Vader en huppelen.’
‘Papa, een echte Malfoy huppelt niet’ beaamde Dave.
‘Jullie hebben helemaal gelijk, huppelen is voor het gewone volk.’ ging Draco geamuseerd mee.
‘Aaaa, laat me nu gewoon mijn verhaal vertellen!’

Draco liep statig door het bos, toen hij een grote grijze wolf tegenkwam.
‘Goedemorgen jongen, ik ben Voldewolf. Wat is jou naam?’ vroeg de wolf.
‘Ik ben Draco’ zei de jongen.
‘En waar ga jij op deze morgen naar toe? ’
‘Ik ga naar mijn grootmoeder, ze is ziek, zwak en misselijk en ik ga haar wat eten en drinken brengen om aan te sterken.’

Voldewolf dacht goed na en een boosaardig plan werd gevormd. Hij keek likkebaardend naar de sappige benen van de jongen en..

‘Mijn benen zijn niet sappig, ze zijn goed gevormd en gespierd! Ik heb je nooit horen zeggen dat je me dik vond, Harry.’ riep Draco verontwaardigt uit.
Harry wierp een dodelijke blik zijn kant uit en Draco viel stil.

..en bedacht dat deze jongen nog veel beter zou smaken dan zijn taaie grootmoeder.

‘Draco, heb je niet gezien wat voor mooie bloemen daar verderop groeien. Ik weet zeker dat je Grootmoeder heel blij zou zijn met een grote bos bloemen. En gelukkige mensen worden sneller beter.’
‘Maar Moeder zei dat ik niet het pad af mocht gaan.’
‘Ha, maar als je nu bloemen brengt wordt ze sneller beter. En als ze sneller beter wordt hoef je minder vaak door dit bos te lopen en ben je uiteindelijk veiliger af.’

Draco vond dit heel logisch klinken en ging, nadat hij de wolf uitvoerig bedankt had, op zoek naar de mooiste bloemen van het hele bos. Voldewolf ging daarin tegen direct naar het huisje van Draco’s Grootmoeder toe en klopte op de deur.

‘Wie is daar?’
‘Ik ben het Grootmoeder, Draco. Ik heb spullen meegebracht om je snel beter te laten worden’
‘Kom binnen, kom binnen.’

Voldewolf liep naar binnen en ging direct naar het bed van Grootmoeder toe. Nog voordat de arme vrouw een gil kon slaken had Voldewolf haar in een slok naar binnen gewerkt. Hij pakte wat kleren uit de kast(in zijn haast had hij de kleren erbij opgegeten, maar dat was niets wat een goed maagzuurtablet niet kon verhelpen) en trok ze aan. Daarna ging ze in het bed liggen en wachtte af.

Draco was inmiddels bij het huisje aangekomen en zag tot zijn verbazing dat de deur open was. Hij liep naar binnen en ging direct naar het bed toe.
‘Goedemorgen Grootmoeder!’
Draco kreeg geen antwoord en liep naar het bed toe. Hij schrok zich dood en bedacht dat hij nooit in zijn leven ziek wilde worden als dit was hoe je eruit ging zien.

‘Grootmoeder, wat heb je grote oren!’
‘Dat is zodat ik je beter kan horen.’
‘Grootmoeder, wat heb je grote handen!’
‘Dat is zodat ik je beter kan knuffelen.’
‘Grootmoeder, wat heb je verschrikkelijke kleren aan!’
Voldewolf keek naar zijn kleren en zag dat hij een roze schort en een oude tuinbroek had aangetrokken.
‘Niet zo brutaal jij, volgende vraag!’
‘Euh, ik denk niet dat ik er nog een kan bedenken, Grootmoeder. Wil je wat fruit?’
‘Dom joch, wil je niet weten waarom ik zo’n grote mond heb misschien?’
‘Euh, niet perse.. Maar waarom vraag je dat?’
‘Omdat ik je wil opeten!!!’

Nadat Voldewolf deze woorden had gesproken sprong hij uit bed en at de arme Draco op. Daarna ging hij voldaan op de grond liggen en viel in slaap. Het luide gesnurk dat oprees was op kilometers afstand nog te horen. Het gesnurk werd ook gehoord door De-Jager-Die-Leefde-Om-Gemene-Wolven-Af-Te-Slachten, ook wel Harry genoemd. Hij liep het huisje binnen en zag de wolf daar liggen.
‘Eindelijk heb ik je gevonden, Voldewolf! Ik zal geen genade kennen.’
En met een groot gebaar pakte hij zijn mes en sneed Voldewolf doormidden. Grootmoeder en Draco kwamen naar buiten gerold, happend naar adem. Draco omhelsde de Jager en zoende hem vol op de mond.
‘O dappere Jager, ik was zo bang! Ik zal nooit meer van het goede pad afdwalen.’

Samen sleepten ze Voldewolf naar de rand van het bos en begroeven hem. Grootmoeder herstelde snel en Draco en Harry leefden nog lang en gelukkig.

EINDE

Harry en Draco keken om zich heen en zagen dat de kinderen in slaap waren gevallen.
‘Harry, je weet dat dit verhaal bewijst dat je echt een heldencomplex hebt. Zelfs in sprookjes wil je de held in nood uithangen.’
‘Als jij het dan zo goed weet, waarom vertel jij dan niet de volgende keer het verhaal?’
‘Zal ik doen, wat dacht je van Assepoester? Dan ben ik de prins en jij de slecht opgevoede schoonmaakster.’

The End?

**Laeta**

Cinderella boy
Deel 1: De voorbereidingen

‘Harry, haal de krant! En schiet een beetje op, wil je.’

Het was een doorsnee dag op Ligusterlaan 4. Harry stond in de tuin en rekte zich uit. Hij was al een uur achter elkaar bezig geweest met onkruid wieden en zijn rug begon te protesteren tegen het constante bukken. Slenterend liep hij naar de voordeur, pakte de krant van de mat en stapte de woonkamer binnen.
´Hier is uw krant.´ Harry legde de de krant op de tafel voor Herman neer. Deze pakte de krant op zonder een woord te zeggen en sloeg hem open. En bleef daarna een ruime minuut naar dezelfde pagina staren.
´Dirk, hier komen! Ik heb iets wat je zeker interessant zult vinden.´ En een luid gestommel werd van boven hoorbaar en Dirk kwam de trap afgedenderd.
´Wat is er dan, pa? Ik was net bezig met World of War 3. En ik was aan het winnen.´ Klaagde Dirk.
‘Hmm, maar dit is veel boeiender. Weet je nog dat ik je vertelde over dat grote bedrijf?’
‘O, je bedoelt Malfoy INC.? Dat bedrijf geleid door die miljonair?’
‘Zeg maar gerust multimiljonair. De baas geeft een gala om het 25 jarige bestaan van hun bedrijf te vieren. En Drillings heeft connecties met Malfoy INC, dus ik denk dat we wel binnen kunnen komen.’
‘Maar pa, ik wil helemaal niet naar zo’n chic gala. Daar zitten alleen maar oude mensen, zo saai. En er zijn vaak niet eens lekkere wijven te vinden…’
‘Dirk, de zoon van de baas zal ook verschijnen. Draco Malfoy is ongeveer van jou leeftijd en zal het bedrijf van zijn vader erven als hij oud genoeg is. Denk aan alle goede dingen die een vriendschap tussen jou en die erfgenaam kunnen bewerkstelligen. ’

Het was 11 uur ’s avonds en Harry was bezig de laatste paar tegels van de keukenvloer te schrobben toen hij de krant van die ochtend in de prullenbak zag liggen. In kleermakerszit ging hij op de grond zitten en spreidde de krant open. En daar stond het.

Op 30 juli zullen Lucius en Narcissa Malfoy een groot besloten gala organiseren ter ere van het 25 jarige bestaan van Malfoy INC. Dit zal ook het eerste officiële publieke optreden zijn van de enige zoon en erfgenaam van de Malfoys, Draco Malfoy.

Een bitter klinkende lach ontsnapte aan Harry´s mond, nog nooit had iets onbereikbaarder geleken dan dit gala. Hij zou waarschijnlijk nooit verder komen dan de vloeren schrobben van de Duffelingen.

´Dirkemans, zit eens stil! Hoe wil je dat ik dit pak passend maak als je niet 5 minuten op één plek kan blijven zitten?´
‘Maar mam, waarom heb je het pak dan niet in een maat groter gekocht?’
‘Dat weet je toch, die stomme winkel verkocht alleen pakken in kleine maten. Ze hadden niks boven de XXXL.’
‘AUW!!!!’
‘Sorry, maar als je niet stil zit ga je nog veel meer naalden in je arm krijgen.’

Harry zat alle commotie van een afstandje te bekijken. Hij hoefde echt niet naar het bal, echt niet. Er zouden vast alleen maar verwende rijkeluiskinderen zijn, die hem zouden uitlachen om zijn oversized en versleten kleren.

‘Harry, pak een schaar en een kam! Dirkemans haar moet nog geknipt worden.’
‘Ja, tante Petunia.’

Harry pakte de schaar uit de ladekast en liep naar de eettafel waar Petunia zich op Dirk’s pak uitleefde. Petunia griste de schaar uit Harry’s hand en begon Dirk zijn haar bij te werken.

Het was eindelijk tijd. Herman, Petunia en Dirk stonden op het punt te vertrekken.
‘Harry, blijf in het huis. Ga maar schoonmaken of zo, geen televisie, geen computer en waag het niet de koektrommel leeg te eten.’
Met die afscheidswoorden vertrok de familie Duffeling naar het gala.

Het had geen zin om hier de hele avond medelijden met zichzelf te hebben, dus Harry liep naar de keuken om wat schoonmaakspullen te pakken. Alles wat hij nu deed, hoefde hij later niet meer te doen. Dat was zijn levensmotto. Of in ieder geval zijn schoonmaakmotto.

Harry liep terug de woonkamer in en bleef geschokt staan. Op de bank zat een man met blond haar, blauwe ogen en een van de meest oogverblindende glimlachen die hij ooit gezien had.
‘Wie, wie ben jij?’ stamelde Harry overdonderd. De vraag werd beantwoord met een glimlach zo breed dat Harry bang was dat het gezicht van de man in tweeën zou splijten. Hij had bijna de neiging om de man een trap in zijn kruis te geven, simpelweg om die glimlach een halt toe te roepen.
‘Ik, mijn lieve jongen, ben Gladianus Smalhart. Ik ben hier gekomen om je diepste wens te vervullen..’ De man, die blijkbaar Gladianus heette keek Harry zo verwachtingsvol aan dat hij vast wilde dat Harry iets terug zei. Hij zou alleen bij God niet weten wat.
Uh... Een ijsje? Ik mag eigenlijk geen snoep van vreemden aannemen, maar misschien kan ik voor deze keer een uitzondering maken.’
‘Nee, nee. Denk groter! Veel Groter!’
‘Euhm, haal je me weg uit dit huis?’
‘Nee, natuurlijk niet. Dat is de zaak van de gemeente en adoptie-instanties.’
‘O, je gaat me helpen met schoonmaken? Nee, je gaat alles doen!’
‘Joch, zie je mij al met een bezem de grond schrobben? Al zou een schort me wel heel goed staan..’
Harry rilde bij het idee van de man gekleed in enkel een schort en schrapte ook dat idee uit zijn hoofd.
‘Dat zou ik het echt niet weten, meneer. Wat is mijn liefste wens?’
‘Kom op, denk goed na. Wat is de droom van elke jongen en elk meisje in deze stad? Waar wil iedereen heen?’
‘De Efteling? Ik had een reclame gezien en..’
‘Nee, jij onwetend kind! Het gala natuurlijk. Je weet wel, het evenement van het jaar, waar iedereen van belang aanwezig wil zijn!’
‘O, maar ik hoef niet zo nodig te gaan hoor. Al heb ik nog steeds wel zin in een chocolade ijsje.’

De man pakte plotseling een stuk hout uit zijn broekzak en hield hem tegen zijn keel aan. Dit vond Harry erg typisch, een mes was een stuk effectiever. Bovendien was het ook een stuk indrukwekkender dan het zielige stukje hout.
‘Harry, jij zal naar het gala gaan of je nou wil of niet. En ik ga daar persoonlijk voor zorgen, later zul je me dankbaar zijn!’

Plotseling begon Gladianus allemaal vreemde woorden te brabbelen. Het klonk een beetje Italiaans. Toen begon hij ook nog vage bewegingen met zijn stok te maken en grootse armbewegingen te maken. Harry stond op het punt om de politie, of het nummer van de psychiatrische inrichting te bellen(de laatste stond standaard in de telefoonklapper, zoals Herman zei ‘voor het geval dat Harry’s genen begonnen op te spelen’, wat dat ook mocht betekenen). Maar plotseling trok een tintelend gevoel door zijn ledematen en een onverdraaglijke jeuk verspreidde zich over zijn hoofdhuid. Verwoed begon hij te krabben, maar zijn handen raakten verstrikt in zijn lange, golvende haar.

Wacht even…
Lang golvend haar?

Harry haalde in een tergend langzaam tempo zijn handen uit zijn lokken. Hij draaide zich om en liep naar de spiegel die in de hoek van de kamer stond. En hij sloeg een (erg mannelijke, thank you very much) gil bij de aanblik die de spiegel bood.

‘Je hebt me veranderd in een.. in een.. ’ Harry haalde diep adem, de waarheid uitspreken maakte de realiteit altijd zoveel echter. ‘Je hebt me veranderd in een vrouw!’
Een rilling trok over Harry’s rug, toen een andere complicatie hem te binnen schoot. Vol angst keek hij naar beneden. Het zou toch niet.. Nee, zo wreed kon zelfs het lot voor hem niet zijn. Onder het motto, je kunt het maar beter weten dan in spanning zitten te wachten(Harry twijfelde ernstig of hij daar op dit moment in geloofde) greep hij met zijn hand naar zijn kruis. En hij slaakte een grote zucht van opluchting, alle delen van zijn mannelijkheid zaten nog op de goede plek(en in de zelfde grootte). Soms toont het leven nog een beetje genade.

Vol woede draaide Harry zich om naar Gladianus.
‘Wat heeft deze jurk te betekenen? Het heeft kant, en frutsels en het is verdomme ROZE! Voor als je het nog niet door hebt, IK..BEN..EEN..JONGEN!’

‘O, ik denk dat dit aan de spreuk ligt. Deze is eigenlijk bedoeld voor standaard burgermeisjes die een prins aan de haak willen slaan. Je weet wel, Assepoester en dat soort meiden. Een vergrotingsspreuk op bepaalde lichaamsonderdelen is zo duidelijk en nogal ordinair. En de familie moet natuurlijk wel toestemming geven als ze nog geen achttien zijn. Niet dat ik ooit zulke spreuken nodig heb gehad, ik heb deze schoonheid puur van mezelf. Maar niet iedereen is zo goed bedeeld als ik, zullen we maar zeggen en..’

Harry pakte een glas water van tafel en gooide het in het gezicht van Gladianus.
‘Het boeit me niks hoe je mijn lichaam in een jurk heb gekregen, als je er maar voor zorgt dat ik binnen drie tellen mijn gewone kleren aan heb. Één.. Twee..’

‘Wacht, wacht! Laat me even nadenken. Euhm.. Non puella sed puer it celibratiem.’
Een donkerblauwe stroom van licht omhulde Harry en het tintelende gevoel kwam weer terug. Het voelde alsof hij zweefde. Toen hij naar beneden keek zag hij dan ook een leegte van ongeveer één meter tussen de grond en zijn voeten. Een afstand die steeds kleiner werd tot hij met een bons op de grond belandde.

‘Ik hoop voor jou dat die jurk weg is, of anders!’
Met grote passen liep Harry naar de spiegel. En tot zijn grote opluchting zag hij dat de jurk vervangen was door een stijlvol maatpak. Hoewel het lange haar hem er vrouwelijker liet uitzien dan hij zou willen, was het een flinke verbetering met eerst.

Gladianus sloeg een kreetje van verrukking.
‘O, je ziet er prachtig uit. Weer een meesterwerk van mijn eigen hand, al zeg ik het zelf. Nog één ding.’
En met een zwiepje van de Stok(Harry vond dat het wel een hoofdletter verdiende, sinds het ding de macht leek te hebben hem zonder enige moeite in vrouwenkleren te stoppen) was de tweedehans bril op zijn neus veranderd in één of ander designermerk.

‘Zo, je bent klaar om naar het gala te gaan.’
‘Maar ik wil helemaal niet gaan, ik heb toch nooit gezegd dat ik..’
‘ZWIJG! Of wil je dat ik die jurk weer terughaal?’
‘Nee, nee.Alles behalve dat! Maar hoe kom ik er? Ik heb geen vervoer en geen geld voor een taxi.’
‘Dat is allemaal al geregeld. Als je even een ananas voor me wil halen dan..’
‘Een ananas?’
‘Ja, dat is nu helemaal in. Pompoenen zijn zo passé. Avocado’s kunnen ook, maar persoonlijk vind ik het resultaat daarvan een beetje te opzichtig.’
‘Sorry, maar we hebben geen ananas in huis. Ook geen avocado’s trouwens. Het beste wat ik voor je kan regelen is een half verrotte appel of een tros met druiven.’
‘Damn, daar gaat de spetterende entree. En de eerste indruk is juist zo belangrijk. Nou, dan moet het maar op de snelle manier.’
Gladianus pakte een afgetrapte gymschoen uit zijn tas(sinds wanneer had hij een tas bij zich?) en stak deze naar Harry toe.
‘Wat moet ik daarmee?’
‘Vastpakken natuurlijk!’
‘No way, dat ding is hartstikke goor. Weet je niet hoeveel bacillen op dat ding zitten. Wie weet welke mensen dat ding gedragen hebben. Gadver.’
Gladianus kreeg een dreigende blik in zijn ogen en greep de hand van Harry vast.
‘Denk eraan, de laatste spreuk die ik gebruikt heb heeft maar een beperkte houdbaarheid. Om 12 uur ’s nachts zal het pak weer terug veranderen in een jurk.’ Harry probeerde zich nog los te rukken, maar tevergeefs. De schoen werd in zijn hand gedrukt en hij voelde een rukje achter zijn navel gevolgd door een misselijkmakend draaierig gevoel.
Gladianus bleef alleen achter in de woonkamer. ‘Wat je niet moet doen om je boterham bij elkaar te schrapen.’

**Laeta**

Cinderella Boy
Deel 2: Het bal(en de nasleep)

Harry was inmiddels bij de ingang van het bal aangekomen. Hij stond nog een beetje wankel op zijn benen en betwijfelde ernstig of een bal deze reis waard kon zijn. Aangezien hij weinig keus had ging hij maar naar binnen, misschien hadden ze wel lekkere hapjes.

Harry stond net zich uit te leven bij het banket(ze hadden de heerlijkste vruchten en andere kleine gerechtjes uitgestald), toen hij plotseling een hand op zijn rug voelde. Hij draaide zich al om met het doel de persoon in kwestie duidelijk te maken dat hij hier niet van gediend was. Maar toen hij recht in een paar stormige grijze ogen keek, bleven alle afwijzingen in zijn keel steken. Het was verreweg de knapste man die hij ooit had gezien. Lichtblond haar golfde tot op zijn schouders en hij droeg een prachtige diepgroene mantel afgezet met zilverdraad.
‘Mag ik deze dans van U?’ vroeg de jongen. Harry voelde dat hij, in de ban van de betoverende klank van de stem van de jongen, al een paar passen mee de dansvloer was opgelopen. Toen bleef hij abrupt staan.
‘Wacht even. Jij vraagt mij ten dans?’
‘Ja, hoezo?’
Harry voelde een verblindende woede opkomen. Hij wist dat hij dat lange haar had moeten afknippen, maar zo vrouwelijk zag hij er toch niet uit? Hij drukte zijn wijsvinger stevig in de borst van de jongen.
‘Ik weet niet of je het door hebt, maar ik ben een man! Je had op zijn minst wat beter kunnen kijken voor je iemand de dansvloer opsleept.’
De jongen keek met een zelfvoldane grijns naar Harry. Hoe durfde hij met zo’n grijns naar Harry te kijken(en er zo verdomd sexy uit te zien, al probeerde Harry dat op dit moment ernstig te negeren). De jongen greep Harry bij zijn middel, drukte hem tegen zich aan en begon te dansen.
‘Ik weet dat je een jongen bent, schoonheid. Maar ik moet bekennen dat ik nog nooit zo’n schattig exemplaar ben tegengekomen. Die blos van woede staat je goed.’
Harry bloosde een diep scharlaken rood en wende zijn gezicht af.
‘Ik.. ik kan niet goed dansen. Ik heb het nog nooit gedaan en…’
De jongen pakte zijn kin en zorgde dat Harry’s groene ogen weer gevangen zaten in zijn blik.
‘Je doet het prima, volg gewoon mijn stappen en dan komt alles goed.’

De twee jongens dansten de hele avond en hadden geen oog meer voor de wereld om hen heen. Ze zagen niet hoe de menigte om hen heen verbaasd staarde naar de schoonheid van het paar. Ook de berekenende blik van de twee ouders van de jongen, die druk bezig waren om te achterhalen welke status de zwartharige jongen had, ging aan hen voorbij. Ze dansten en ze dansten tot hun benen te moe waren om nog een stap te verzetten.

De twee jongens zaten in een hoekje van de danszaal en praatten op een zachte toon met elkaar.
‘Schoonheid, vertel me meer over wie je bent. Ik heb het gevoel dat ik je al jaren ken, maar tegelijkertijd ben je een mysterie voor mijn geest en hart. Vertel me eerst je naam, aangezien we al uren met elkaar optrekken en ik nog geen andere naam voor je weet als ‘schoonheid’.‘
‘Zei je nou uren? Wat vliegt de tijd, hoe laat is het nu?’
‘Het is nu 10 voor 12, maar het feest gaat door tot 2 uur dus..’
’10 voor 12? Nee, dat betekent dat over 10 minuten ik.. ik..’
Harry stond op en zette het op een lopen. Over tien minuten zou hij hier staan in de meest verschrikkelijke jurk ooit. Dat kon niet gebeuren, de schaamte zou hij nooit overleven. Maar toen greep een hand zijn pols vast en werd hij tegen warm lichaam getrokken.
‘Je blijft hier, mijn schoonheid. Het maakt me niets uit wat voor afspraken je nog hebt, niets is belangrijker dan dat we nu samen zijn. Ik wil dat je hier blijft en niemand weigert een Malfoy iets!’
Harry werd weer terug gesleurd, ondanks dat hij hevig tegenstribbelde. Ondertussen waren zijn gedachten een draaikolk van verwarring. Dit was een Malfoy. Er was maar één erfgenaam. Dat betekende dat dit Draco Malfoy was. Damn, hij had Dirk echt vet afgetroefd op dit punt. Dat bewijst maar weer, een overvloedig gehalte aan lichaamsvet is niet in alle situaties handig(wat zijn familie ook beweerde). Maar dit veranderde niets aan het feit dat hij zo meteen in een jurk midden in een zaal vol mensen zou staan. Een plan begon zich in zijn hersenen te vormen.

‘Draco, Draco.’ Zei hij op de meest lieve toon die zijn stembanden konden produceren. ‘Mijn pols begint pijn te doen en mijn voeten zijn zo moe. Kunnen we even stilstaan?’ Op het moment dat Draco omkeek zette hij een blik 11 op de schaal van puppyoogjes op en boog langzaam naar hem toe. Een grijns vormde zich om de lippen van Draco en hij sloot zijn ogen. Op het moment dat Harry’s lippen bijna bij die van Draco waren beland gooide hij zijn armen over Draco’s schouders heen en plantte met al zijn kracht zijn knie in het kruis van de onfortuinlijke jongen voor hem. Een wilde, bijna dierlijke schreeuw deed de hele zaal naar Draco kijken, die inmiddels kermend op de grond lag. Maar van Harry was er geen spoor meer te bekennen.

Harry stond bij de voordeur uit te hijgen. Hij was echt op het nippertje geweest, twee minuten nadat hij aan de greep van Draco was ontsnapt, was de jurk from hell verschenen. Nu moest hij alleen nog thuis zien te komen. Plotseling merkte hij op dat de wereld er onscherp en wazig uit zag. Hij ging met zijn hand naar zijn gezicht en voelde niets op zijn eigen gezicht na. gedoe, hij was zijn bril verloren in de vlucht.

Ondertussen in de zaal kwam Draco moeizaam overeind. Op de grond voor hem lag de bril die de mysterieuze jongen had achtergelaten. Een sluwe lach verscheen en Draco begon onmiddellijk een plan te vormen.

Strompelend en struikelend begon Harry aan de weg naar huis. Hij negeerde het gefluit van een stel dronken jongens bij de kroeg, hoezeer hij ook de neiging had om zijn irritatie op het stel af te reageren. Nou moest hij weer naar de opticien, daar zou zijn oom niet blij mee zijn.

Thuis aangekomen wisselde hij snel zijn jurk om voor zijn gewone kleren. Ook pakte hij de schaar uit de keukenlade en knipte zijn haar eraf. Hij wist niet hoe de Duffelingen op zijn lange haar zouden reageren en eerlijk gezegd wilde hij het ook niet weten. Net toen hij uitgeput was neergezonken op de bank hoorde hij de deur opengaan.
‘En, hoe was het feest?’ vroeg hij op onschuldige toon.
‘Het was geweldig, ik heb nog nooit zoveel lekker eten bij elkaar gezien. En de versieringen waren prachtig. Jij had er nooit heen gekund Harry, de bewakers hadden je er zo uitgeschopt voor vervuiling van het uitzicht.’ Dirk lachte gemeen en liep naar de koelkast voor zijn ‘snack voor het slapengaan’. Harry ging ook naar boven en ging op zijn rug op het bed liggen. Hij lag nog een tijd het bal in zijn hoofd af te spelen en toen hij eindelijk in slaap was gevallen droomde hij van knappe en rijke erfgenamen.

‘Harry, haal de krant. En schiet een beetje op, wil je.’
Je kon veel zeggen over zijn familie, maar origineel waren ze zeker niet. Harry pakte de krant van de mat en liep naar de woonkamer toe. Maar toen zag hij dat een grote foto van Draco op de voorpagina prijkte. Hij hield de krant op ongeveer twee centimeter(alles verder weg was een grote waas) van zijn neus en begon het stuk eronder te lezen.

Zoektocht naar verloren jongen
Draco Malfoy zet alles op alles om zijn danspartner(een jongen –red) terug te vinden. De enige aanwijzing die hij heeft is de bril die de jongen droeg. Maar een tekort aan bewijs stopt de erfgenaam van Malfoy INC niet. Malfoy: ‘Ik ga alle jongens tussen de 14 en 18 jaar af. Degene die dezelfde sterkte heeft als mijn Schoonheid is degene die ik zoek. Ik heb nog een klein appeltje te schillen met hem.’ Lees meer op pagina 3.

Harry haalde angstig adem. Zou hij erg boos zijn over dat knietje? Natuurlijk was hij kwaad, hij had recht in de edele delen van een jongen getrapt. Dat deed je niet, dat is een onderlinge regel tussen mannen. En Malfoy was rijk, hij had de macht om hem tien keer zo erg terug te pakken. Maar het zou vast nooit in de gedachte van Draco opkomen om in dit gezin te zoeken. Toch?

Ding Dong…Ding Dong
‘Harry, doe de deur eens open.’
Harry liep naar de deur toe. De gang was ongeveer zes meter lang. Het was vast de postbode die een pakketje kwam brengen. Nog vijf meter. Of de buurvrouw die een oppas voor haar katten zocht. Nog 4 meter. Of de politie, die een onderzoek deed voor een moordzaak. Nog drie meter. Nee, het was een psychopaat die zijn hersenen wou uitlepelen. Nog twee meter. Of het waren buitenaardse wezens die gekomen waren voor een proef konijn. Nog één meter. Harry haalde snel en jachtig adem toen hij de deur opendeed. Voor hem stond een keurige man van ongeveer 1.90 lang. Hij droeg een bril en een lange witte jas. Zo’n man zou nooit iets ergs doen, het was iemand die eruit zag alsof hij een eed van Hippohuppeldepup had afgelegd om mensen geen kwaad te doen. Harry slaakte een zucht van verlichting. Toen deed de man een stap opzij. Daar stond nachtmerrie en droom verenigd voor de deur.
‘Schoonheid?’
‘Ik heb geen idee waar je het over hebt.’
‘Waar was jij tussen negen en tien voor twaalf gisteravond?’
‘Thuis.’
‘Bewijs?’
‘Is dit een kruisverhoor of zo?’
‘Ja.’
‘O’

‘Harry, blijf niet zo voor de deur dralen en laat de mensen binnen!’
Opgelucht om aan de ondervraging te kunnen ontsnappen liep Harry naar de woonkamer. Misschien zouden ze hem niet volgen? Angst laat hoop bloeien. Maar vier paar voetstappen volgden hem getrouw.

‘Wie zijn jullie?’
‘Ik ben Draco Malfoy, erfgenaam van Malfoy INC. Ik ben op zoek naar een jongen van uitzonderlijke schoonheid tussen de 14 en 18 jaar met een afwijking aan de ogen. Woont hier iemand die aan deze beschrijving voldoet?’

Je hoorde bijna de radertjes in Herman’s brein ratelen. Dat was niet zo gek, zo vaak werden ze niet gebruikt. Een sluwe grijns vormde zich om zijn lippen.
‘Ja, ja, mijn zoon voldoet precies aan deze beschrijving. Dirk, hier komen!’
Harry keek verbijsterd naar zijn oom. Dit kon hij toch niet menen, hoe wou hij Dirk voor hem laten doorgaan?
Dirk was inmiddels in de kamer aanbeland.
‘En, komt Dirk nog?’

‘Dit is hem.’
‘Dat is niet hem, de mijne had zwart haar.’
‘Haarverf.’
‘De mijne had groene ogen.’
‘Gekleurde lenzen.’
‘Was slank.’
‘Dirk heeft een beetje veel gegeten op het feest.’
‘Zoveel kan je toch niet aankomen op één avond?’
‘O jawel.’

Draco keerde zich naar de man met de witte jas met een hulpeloos gebaar.
‘Oké, ik denk dat we maar gewoon de test moeten doen. Dat is de snelste manier om van die Dirk en zijn gestoorde vader af te komen.’ Siste hij naar zijn metgezel.
‘Dirk, als je hier even wil plaatsnemen?’
De man zette de bril op Dirk’s hoofd en hing een poster op aan de andere kant van de kamer.
‘Zou je kunnen zeggen wat de eerste letter van de bovenste rij is?’
‘Euh, G?’
‘En de derde letter van de tweede rij?’
‘O?’

‘Deze is het niet meneer, moeten we weer verder?’
‘Nee, wacht even. Hé jij daar!’
‘Harry draaide zich uit reflex om. Hij was bijna bij de deur aanbeland, nog twee stappen en hij had weg kunnen rennen.’
‘Hier komen!’
Onwillig liep Harry terug, hoe kon je zo’n rechtstreeks bevel negeren?
‘Zit.’
Harry ging zitten. De man zette hem de bril op en Harry slaakte bijna een zucht van verlichting dat hij weer kon zien. Bijna, helemaal gestoord was hij ook weer niet. Harry keek naar de poster en zag dat hij een andere poster had gekregen. Hier waren pijlen in plaats van letters.
‘Oké, noem van de eerste rij op of de pijlen naar links of naar rechts staan.’
De eerste pijl was naar links.
‘Rechts.’ Riep Harry.
De tweede en derde pijl waren naar rechts.
‘Links, Links.’ Vervolgde Harry vol vertrouwen en hij werkte zo het hele rijtje af.
Hij keek op naar Draco en slikte. Een sluwe grijns sierde het bleke gezicht.
‘Weet je wat de kans is dat je alles fout had?’
Harry slikte nog één keer, hij wist dat het te gemakkelijk ging.
‘Die kans is 5%, Schoonheid. Of moet ik Harry zeggen?’

En binnen een tel had Draco Harry in zijn armen.
‘Je zal me niet meer zo snel ontsnappen, Harry, al moet ik je met ketens vastbinden in mijn huis. Ik ben een Malfoy en ik krijg alles wat ik wil. En op dit moment wil ik maar één ding en dat ben jij.’
Harry stond als bevroren op zijn plek, de schok leek zijn ledematen te hebben uitgeschakeld. Draco boog zich dicht naar Harry toe en gaf een kus op zijn verstijfde lippen. Toen voelde hij een tong over zijn lippen en hij deed zijn mond open om te protesteren. Draco maakte slim van dat moment gebruik om zijn tong naar binnen te werken. Harry’s knieën begonnen te trillen en alleen Draco’s armen weerhielden hem van een stevig contact met de grond.
‘Je bent van mij Schoonheid en ik ben niet van plan je te laten gaan.’
Harry was niet in staat om veel meer te doen dan gehoorzaam te knikken.
‘O ja, Harry. Nog over dat knietje van gister…

**Laeta** · Geplaatst: Ma Dec 17, 2007 23:12

Sorry guys, dit is mijn laatste H/D sprookje(of misschien kotm er later nog één bij, maar dit boek sluit ik af). Als je denkt, wooooh, hoe OOC(nog meer dan de andere twee XD, dit verhaal ging oorspronkelijk over Val en de Draak. Maar Avana zei dat het wel als H/D sprookje kan, wat ook zo was. Ik heb het aangepast en dit is het eindresultaat.

Special Thanks voor:
Avana: voor de tip het tot H/D om te bouwen en een geweldige beta
Josse: voor inspiratie, zonder het was het misschien nooit afgekomen
Sislon: die ook mijn verhaal gelezen heeft en de zere plekken heeft aangetekend
Iedereen die me bij die verhaal geholpen heeft. Dat zijn er nog al wat. Ik was niet door mijn writersblock gekomen zonder jullie

De Prins en de Draak

Opdracht 16:
De prins staat voor een toren die bewaakt wordt door een grote rode draak. Wat doe je:
a) Ik pak mijn zwaard en ren op de draak af. Als ik niet win, sterf ik in ieder geval een heldhaftige dood voor mijn geliefde.
b) Ik roep naar boven en check of de prinses er is. Als ze antwoordt en er een beetje goed uitziet, offer ik een jong hert. Als de draak is afgeleid, glip ik de toren in en neem de prinses mee. Als ze tegenstribbelt, heb ik chloroform bij de hand.
c) Ik bel de Stichting voor Bevrijding van Prinsessen op en zij sturen iemand die de draak verslaat. Ik ga naar boven en houd mijn toespraak nummer 9 (zie hoofdstuk 6, paragraaf 9: ‘Hoe verklaar ik mijn liefde’). Daarna neem ik haar mee naar beneden en til haar achterop mijn witte paard en samen rijden we de zonsondergang tegemoet.

Harry rekte zich gapend uit. Hij was al twee uur bezig met het huiswerk voor Theoretische Reddingskunde en het einde was nog lang niet in zicht. Vijfentwintig opgaven, dat was toch niet normaal? Professor Anderling was echt gek geworden. Alsof hij niet iets beters te doen had; de proefwerkweek kwam er aan en er was een practicum Radicaal Reizen waarvoor hij nog nauwelijks geoefend had. Die leraren waren gewoon zwaar seksueel gefrustreerd omdat ze nooit zelf een prinses hadden kunnen redden. Maar waarom moesten ze dat persé op de leerlingen afreageren? Harry keek op zijn klok en zag dat het al vijf uur ’s ochtends was. Even pauze kon nu wel, toch? Hij liet zijn hoofd op het bureau zakken en sloot zijn ogen.

Hij liep door een prachtig veld. De geur van de wilde bloemen streelde zijn neus als zachte liefkozingen. Het veld leek zich tot in de eeuwigheid uit te strekken en het zachte groen werd enkel onderbroken door zachte pastelkleuren in de vorm van bloemen. Alles leek rustig en een diep gevoel van vrede overspoelde zijn gedachten. Na een tijd door het veld gelopen te hebben kwam hij aan bij een klein meertje dat omringd was door treurwilgen. Daar, precies tussen twee bomen in, zat het mooiste schepsel dat hij ooit gezien had. Lang, rood haar golfde over haar rug. Haar prachtige rondingen werden benadrukt door de helderwitte jurk die nauw om haar lichaam sloot. Het betoverende schepsel draaide zich om en haar bloedrode lippen vormden woorden.
“Wakker worden!”
Harry keek verbaasd naar het nimfachtige wezen, waar sloeg dat op?
“Wakker worden! Man, je slaapt nog vaster dan mijn grootmoeder op haar sterfbed. Wakker worden, zeg ik!”
Hoe konden zulke grove worden uit de mond van zo’n teer en breekbaar schepsel komen.
“Je hebt er zelf om gevraagd...”

“Fu..”
IJskoud water stroomde over zijn gezicht en droop in zijn T-shirt. Hij was zo geschrokken dat hij bijna regel 483 B van de Gedragscode der Prinsen vergeten was: Schelden is voor burgers, kwaadaardige tovenaars en ongestelde prinsessen. In geen geval is het een prins toegestaan woorden als *censuur* te gebruiken.

“Wakker?” vroeg een onbekende mannenstem.
Een vlaag van woede spoelde over hem heen als een nieuwe golf van ijskoud water. De pot op met al die gedragscodes, hij zou deze man een lesje leren. Harry spande zijn spieren aan, sprong op de geheimzinnige man af, kaatste terug en belandde op de grond.

“In de naam van het heilige vuur, dat was zo ongelooflijk schattig,” grijnsde de vreemde man. Nu Harry toch zat, nam hij maar de tijd om de man in zich op te nemen. De man was ruim een kop groter dan hij (wat verklaarde waarom zijn verrassingsaanval geen effect had), had half lang witblond haar, ijskoude grijze ogen en hij had een lange groene reismantel aan.
“Ben je een nieuwe leraar?” het was misschien een domme vraag, maar de enige waar Harry op dit moment op kon bedenken. Maar nu hij er over nadacht, de man voor hem was dan misschien wel groter maar kon niet veel ouder zijn dan Harry.
“Nee, ik ben een Draak.”
“Een wat?!” Harry keek met een blik vol ongeloof naar de persoon voor hem. Draken waren woeste beesten. Het kwaad: een vernietigingsnaslagwerk had een heel hoofdstuk over verschillende soorten, maar lang, knap en menselijk zat daar niet tussen.
“Een Draak, Meester van het Vuur, Draco, Serpentis Magnus, Vernietiger.. ” zei de Draak alsof hij het tegen een klein kind had.
“Maar jij mag me wel Draco noemen, ik heb altijd al een zwak gehad voor de Latijnse benaming. Het klinkt wel chic, vindt je niet?” voegde de Draak eraan toe.
“Ik weet wat je bedoeld, maar het is simpelweg onmogelijk. Naast het feit dat Draken niet veel meer voorkomen, zijn het afzichtelijke wezens van 2000 kilogram. Jij bent dat allemaal niet, dus je kan geen Draak zijn.
“Ik weet nou niet of ik me vereerd moet voelen voor het compliment of beledigd in naam van mijn voorouders. Zelfs mijn overgrootvader Inflammatius woog hoogstens 500 kg.”
“Voel maar raak, maar ik wil dat je onmiddellijk uit mijn kamer verdwijnt. Draak of niet, ik vertrouw je voor geen meter.” Harry begon inmiddels toch een beetje zenuwachtig te worden.
“Dan stuiten we op een klein meningsverschil. Het is mijn plicht als Draak om hulpeloze prinsessen te ontvoeren en tegen hun wil mee te nemen naar mijn grot. Ik heb een flinke schat, maar het blijft een beetje eenzaam zonder gezelschap. Mijn vader is op vakantie met de drakendoder Severus die hij een tijdje geleden geschaakt heeft en mijn moeder vindt het klimaat in Engeland te koud en de Draken hier te onbeschoft, dus is ze naar China verhuisd. En een Draak kan krijgen wat hij wil en ik wil jou.”
“Ik weet niet of je het door hebt, maar ik denk niet dat ik aan jouw lijstje voldoe. Naast het feit dat ik absoluut niet hulpeloos ben, was ik de laatste keer dat ik checkte toch echt van het mannelijke geslacht. Ik ben echter wel zeer onwillig om mee te gaan naar je grot!” riep Harry uit in een laatste poging de Draak te overtuigen.
“Ik noem het liever artistieke vrijheid. Bovendien heb jij geen horde prinsen die achter je aan komen om je te redden, geen PMS, geen huilbuien om gebroken nagels en denk aan al dat goud dat ik bespaar op de aankoop van chocola!” de Draak keek Harry aan alsof de redenering niet logischer had gekund. “Bovendien, je hebt geen keus of je meegaat of niet. Daar ben ik immers een Draak voor en jij een prinses.”

Nog voor Harry een kreet van protest had kunnen uiten tegen het woord ‘prinses’ greep de Draak hem stevig beet.
“Wat doe je? Laat me los!” Harry’s hart klopte wild en hij raakte nu echt in paniek. De handen van de Draak waren slank, maar hielden hem in een stevige klem.
“Maak je niet druk, prinses. Je hoeft niet bang te zijn. Ik zorg altijd goed voor mijn persoonlijke spullen. Ik wil je geen pijn doen,” suste de Draak, maar het feit dat hij Harry alleen maar dichter tegen zich aan drukte, deed het geruststellende effect niet veel goeds.
“Laten we gaan,” zei de Draak en hij sprong uit het raam. Twee paar lange, zwarte vleugels ontsproten uit schouderbladen en glijdend op de wind vlogen ze de zonsondergang tegemoet.

In de grot aangekomen pakte Harry onmiddellijk het standaard handboek voor prinsen, een boek dat altijd in zijn zak zat, om te kijken waar het mis was gegaan. De Draak pakte Hoe behaag ik mijn prinses: Hét boek voor elke zelfbewuste man. En samen leefden ze nog lang en betrekkelijk gelukkig.

**Laeta** · Geplaatst: Ma Dec 17, 2007 23:13

Kan iemand dit topic sluiten? Snel, voordat ik me ga bedenken XD