[AF] Back in Time: The Treasure of Love

Genner · Bohemian Writer Verdiend: 0 Sikkels Woonplaats: HPF

Dit is een vervolg op mijn vorige fanfiction: Meadows of Heaven. Als je dit niet gelezen hebt, raad ik je aan dat eerst te doen. In deze fanfiction ga ik terug in de tijd en zo komen we te weten wat er allemaal gebeurd is tussen Roselinde en Lily. Ik wens jullie veel leesplezier!

Ik wil graag m'n betareader Kevin (Harry Potter Rocks) bedanken!

Inhoudsopgave:

Proloog

Hoofdstuk 1
Hoofdstuk 2
Hoofdstuk 3
Hoofdstuk 4
Hoofdstuk 5
Hoofdstuk 6
Hoofdstuk 7
Hoofdstuk 8
Hoofdstuk 9
Hoofdstuk 10
Hoofdstuk 11
Hoofdstuk 12
Hoofdstuk 13
Hoofdstuk 14

Genner · Bohemian Writer Verdiend: 0 Sikkels Woonplaats: HPF

Proloog

Roselinde rekte zich uit. Ze was nog erg moe en had helemaal geen zin om op te staan. Haar matras was zo lekker zacht, alsof de Huis-Elfen ’s nachts lijm in haar bed hadden achtergelaten. Het was pas Roselindes tweede dag op Zweinstein. Ze kende nog niet veel mensen, maar de afdeling waarin ze terecht was gekomen leek haar wel gezellig. Huffelpuf, voor degenen met een trouw hart, voor de harde werkers en de geduldigen. Ze voelde zich er precies thuis. Gisteren hadden ze hun lessenrooster gekregen van professor Stronk. Ze had het vluchtig bekeken, maar was al snel meegevoerd door de andere leerlingen. Ze opende de donkerrode gordijnen die om haar hemelbed hingen en tastte op haar nachtkastje naar haar lessenrooster. Het perkament voelde nieuw aan.
Met haar vinger ging ze over de verzorgde letters. Kruidenkunde was het eerst vak. Ze was benieuwd, ze dacht dat het wel zou lijken op biologie en daar had ze altijd van gehouden.
Ze zag ook dat Kruidekunde gegeven werd door hun afdelingshoofd, professor Stronk.
Ze was nu al wat opgewekter en stond recht. De andere meisjes in hun slaapzaal sliepen nog. Roselinde opende de hutkoffer die ze op de Wegisweg gekocht had en haalde er met trots haar gewaad uit. Het afdelingsembleem leek wel te blinken, alsof het net zo trots was als zij.
Ze nam het gewaad, ondergoed en nog wat spullen en ging op weg naar de badkamer om zich te wassen. Toen ze daarmee klaar was liet ze het gewaad over zich heen glijden, het voelde zacht en lekker fris, alsof het voor haar gemaakt was.
Daarna liep ze terug naar haar bed om haar boeken te verzamelen. De andere meisjes werden nu langzaamaan ook wakker. Het meisje dat rechts van haar sliep had lang, blond haar tot aan haar heupen. Ze glimlachte naar Roselinde toen ze opmerkte dat ze keek.
“Ik ben Nena,” zei ze met een zachte, zangerige stem. “Goeiemorgen.”
“Goeiemorgen,” knikte Roselinde haar toe. Ze ging nu naar de slaapzaal, die gezellig was ingericht. Er was een haardvuur in het midden van de kamer waarrond heel wat sofa’s en fauteuils stonden. Ze stonden anders dan de vorige avond. Er waren ook lekker zachte, grote kussen en langs de kanten stonden tafels met lampen, versierd met dassen en sierlijk bewerkte H’s. Roselinde werd er vrolijk van. Niet veel later kwam ook Myra de leerlingenkamer binnen.
“We hebben eerst Kruidekunde, niet?” vroeg het blondharige meisje. “Samen met een andere afdeling. Ik hoorde een jongen van Griffoendor gisteren zeggen dat ze als eerste les Kruidenkunde hadden. Dat vond hij jammer, hij keek erg uit naar Verweer Tegen de Zwarte Kunsten.”
Roselinde lachte. “Jij bent ook wel alert, zeg.” Het meisje knikte.
“Ja, dat zegt iedereen. Mijn ouders hadden een discussie. Mijn moeder was een echte Ravenklauw en die wist wel zeker dat ik daar ook terecht zou komen. Mijn vader, dat is een Huffelpuffer in hart en nieren en die was even overtuigd als mijn moeder, maar dan dat ik in Huffelpuf zou komen. Dat doet me eraan denken, ik mag zeker niet vergeten hen straks een uil te sturen!”
Het meisje was een echte spraakwaterval, merkte Roselinde. Tijdens hun gesprek stroomde de leerlingenkamer langzaam maar zeker vol. Een paar jongens grinnikten om een grap die één van hen verteld had, de meisjes giechelden en wezen naar een knappe, donkere jongen die naar hen knipoogde. De meisjes begonnen nog erger te giechelen. Roselinde was klaar voor de eerste dag.

Genner · Bohemian Writer Verdiend: 0 Sikkels Woonplaats: HPF

Hoofdstuk 1

Er was al een week voorbij gegaan sinds de eerste lesdag en Roselinde had al een aantal mensen ontmoet. Eén van hen was Lily, een meisje dat in Griffoendor zat. Ze hadden erg vaak les met elkaar en daardoor werd het voor de twee een gewoonte om naast elkaar te gaan zitten
Nena, het blonde meisje, trok vaak op met een andere Huffelpuf, Kevin. Nu was het alweer maandag en ze maakten zich klaar om te vertrekken naar Kruidenkunde. Ze zaten in de Grote Zaal aan het ontbijt en Nena was maar aan het doorratelen over Kevin. Hoe knap hij was en stoer en lief en…
Roselinde luisterde eigenlijk niet echt meer, maar knikte af en toe. Ze kon toch niet tussen de woordvloed komen. Ze keek naar het plafond dat helblauw was. Mooi, het was niet zo aangenaam in de kassen als het regende, dat maakte zoveel lawaai. Roselinde hield meer van rust.
“Roos?” klonk Nena’s zweverige stem. Het blonde meisje zwaaide met haar handen voor Roselindes gezicht. Roselinde vond het eigenlijk niet erg aangenaam om Roos genoemd te worden, zo had haar broertje haar genoemd en die was omgekomen in een ongeluk. Iedere keer als ze dat koosnaampje hoorde, dacht ze aan hem.
Nena zuchtte luidruchtig. Roselinde keek het meisje nu eindelijk aan.
“Ja, zeg, waar zit jij met je gedachten? We moeten weg hoor, als we op tijd willen zijn,” zei ze lichtelijk geïrriteerd. Dat was echter al over toen ze naar de kassen liepen.
“Heb je ook een leuke jongen gezien, je bent zo afwezig,” zei Nena nu opgewonden. Roselinde lachte en schudde haar hoofd.
“Nee, nog niemand gezien.”
“Oh, daar komt Kevin! Tot zo, Roos!” Nena liep huppelend op de jongen af die van om het kasteel kwam. Roselinde voelde een steek bij het horen van het woord Roos, maar ze negeerde het. Ze zou er later wel over praten. Ze was bijna bij de kas toen Lily naast haar kwam lopen.
“Hoi,” begroette het roodharige meisje haar vrolijk. “Werken we weer samen?”
“Ja, natuurlijk,” zei Roselinde, een beetje opgelucht. Ze was een beetje bang geweest dat de samenwerking van de vorige week eenmalig was. Het leek haar dat Lily wel populair moest zijn. Heel wat mensen zwermden om haar heen, jongens en meisjes, alsof ze allemaal een stukje van haar wilden. Ze kwamen de kas binnen, waar professor Stronk druk in de weer was. James en Sirius, twee vrienden, waren er al. James was Sirius blijkbaar aan het plagen, want die werd vuurrood.
“Goed, kinderen. Vandaag gaan we het hebben over de Aragona. De Aragona is een plant met een krachtige geneeskundige werking. Vandaag leren we hoe we deze plant moeten verzorgen en wanneer we ze kunnen gebruiken. Paren vormen, graag.”
Roselinde en Lily gingen naast Nena en Kevin staan. Nena leek echter alleen maar interesse te hebben in Kevin. Kevin daarentegen had hen wel opgemerkt.
“Hoi,” zei hij vrolijk. “Alles goed?”
Roselinde wilde antwoorden dat alles best ging, maar Nena eiste alweer zijn aandacht op. Kevin glimlachte verontschuldigend en draaide zich om naar het meisje.
Professor Stronks stem klonk door Kas Eén. “Trek allemaal je handschoenen van drakenhuid aan, de stengels van de planten zijn nogal scherp. En ik raad je aan om ook je houten emmers niet te ver uit je buurt te houden.”
Opgewonden deden de leerlingen wat hen gevraagd werd. Roselinde keek er naar uit om te leren over heelkundige planten, ze wilde later graag Heler worden. Ze had in de leerlingenkamer een laatstejaars horen praten over dat beroep en het leek haar ontzettend interessant.
“Goed, één van jullie twee neemt nu de plant vast bij de stengel, vlak boven de wortels. Goed vasthouden en niet laten vallen, dan springen ze open!”
Roselinde en Lily keken naar elkaar. Lily keek nogal angstig, alsof ze het niet echt zag zitten om de plant vast te nemen. Roselinde schoof haar mouwen omhoog, haalde diep adem en pakte de stengel zo stevig mogelijk vast. De plant gaf een schok en Roselinde moest moeite doen om hem onder controle te houden, maar het lukte wel.
“Nu gaat de ander de bladeren van de stengel aftrekken. Niet te hard, en trek de bladeren af vlak aan de stengel. Stapel de bladeren op de bodem van de stengel.”
Lily rilde even en stak toen een bevende hand uit. Ze keek Roselinde vragend aan, alsof ze bevestiging nodig had. Roselinde knikte haar bemoedigend toe. Lily trok een blad ervan en meteen begon het wild te spartelen. Haastig legde Lily het blad op de bodem van de houten emmer, waar het meteen weer rustig en levenloos werd. Zo gingen ze nog een tijdje door, voorzichtig de plant blad per blad kaal te plukken. Het duurde een uur voor ze daarmee klaar waren. Terwijl ze ermee bezig waren, kwam professor Stronk langs en gaf tips. Bij sommigen trok ze ook een blad ervan, en toen ze haar ronde gedaan had, vroeg ze de aandacht.
“Goed, ik zie dat de meesten van jullie de bladeren verwijderd hebben. Neem nu een leeg flesje. Degene die de stengel vastgehouden heeft, breekt die nu met een zachte knik. Er zal onmiddellijk vocht uit de stengel lopen, het is aan de ander om zoveel mogelijk van dat vocht op te vangen.”
Lily rommelde even in haar tas en haalde er toen een klein, doorzichtig groen flesje uit.
“Klaar?” vroeg Roselinde. Lily knikte en Roselinde brak de stengel in tweeën. Onmiddellijk kwam er een dikke, blauwe vloeistof uit de plant stromen. Lily ving het zo snel mogelijk op. Haar flesje was al snel gevuld, maar er liep ook veel vloeistof na. Professor Stronk liep rond en liet bij elke plant de vloeistof stoppen met stromen. Ondertussen maakte ze de vloer en de banken, die nogal blauw zagen, met een schijnbaar simpele spreuk schoon. Ze kwam bij Roselinde en Lily en glimlachte.
Ze zwaaide met haar toverstok, sprak een Latijns klinkend woord uit en ging weer verder. Lily stak de stop weer op het kleine flesje en schroefde het tevreden toe.
Even later stond professor Stronk weer op haar plek.
“Nu zet je de houten emmer op je tafeltje. Neem ook je Pflateo’s.”
De leerlingen keken elkaar vragend aan. Wat waren pfladingens? Professor Stronk keek hen even verbaasd aan en toen klaarde haar gezicht op.
“Natuurlijk, natuurlijk. Je hebt allemaal een langwerpige, afgeplatte stok. Dat is een Pflateo, om te pletten, weet je wel.”
De gezichten van de Griffoendors en de Huffelpuffers klaarden op en ze haalden het voorwerp uit hun tas.
“Jullie schikken nu de bladeren zodat ze de bodem van de emmer bedekken. Giet daarna de blauwe vloeistof die je daarnet opgevangen hebt over de bladeren en stamp die fijn. Zorg ervoor dat de blauwe vloeistof vermengd raakt. Blijf doorgaan tot je een slappe pap bekomt.”
Zwijgend deden de leerlingen wat hen gevraagd werd. Roselinde schikte de bladeren terwijl Lily de dop van het flesje losdraaide. Toen Roselinde de bladeren goed had gelegd, goot Lily de vloeistof er aarzelend overheen. Roselinde keek even wat de andere deden. Nena goot de vloeistof in de emmer, dezelfde voorzichtigheid aan de dag leggend als Lily. Ondertussen hanteerde Kevin zijn Pfladinges met alle kracht die hij aan boord kon leggen.
“Goed, Kevin, ga zo door,” hoorde ze professor Stronk zeggen. De andere begonnen nu ook hevig te stampen met hun Plfa…Pfla, Pflateo’s, ja dat waren het. Het maakte heel wat lawaai. Roselinde nam de hare nu stevig vast en begon er ook mee te stampen terwijl Lily de vloeistof zachtjes in de emmer liet vloeien. Roselinde voelde zich als een boerin die met boter in de weer was, tenminste, zoiets had ze eens gelezen in een Dreuzelboek. Na een tijdje voelde Roselinde haar spieren stijf worden en ze keek Lily vragend aan.
“Kan je even overnemen?” Haar stem kwam nauwelijks boven het lawaai uit.
“Ja hoor,” antwoordde Lily en ze overhandigde Roselinde het flesje, dat nu half vol was. De vloeistof stroomde maar moeizaam uit het flesje. Lily naam nu de Pflateo aan en begon te stampen. Roselinde had niet verwacht dat Lily zoveel kracht had. Een half uur later waren ze eindelijk klaar. Ze hadden een pap die er wel slap uitzag. Lily haalde haar lepel voor Toverdranken uit en schepte in de emmer. Ze haalde een flinterdunne pap tevoorschijn. Even later kwam professor Stronk langs.
“Uitstekend, uitstekend. Bijna even goed als Kevin hiernaast.” Ze keek Lily aan. “Jij bent geen Huffelpuf?” Lily schudde haar hoofd.
“Griffoendor,” zei ze met enige trots.
“Vijf punten voor Griffoendor en vijf punten voor Huffelpuf,” zei professor Stronk enthousiast. Roselinde en Lily keken elkaar lachend aan. Ze hadden nu al punten verdiend voor hun afdeling!
De les Toverdranken ging niet zo goed als Kruidekunde. Toverdranken hadden ze samen met Ravenklauw. Die leerlingen waren allemaal erg slim en ze deden het best goed. De leraar had het alleen niet erg op Huffelpuffers. Roselinde dacht zelfs dat ze hem hen even konijnen hoorde noemen. Ze haalde haar schouders op, zolang haar toverdrank maar gelukt was, was ze tevreden.
Tegen de lunchpauze was ze al flink moe en zuchtend liet ze zich aan de afdelingstafel zakken. Ze keek uit naar Nena, die aan kwam gelopen met Kevin. Ze leken nu al onafscheidbaar, hoewel Kevin niet al te gelukkig keek. Ze schoven bij Roselinde aan. Op de tafel verschenen kippenbillen en kommen puree. Er was ook appelmoes. Toen ze klaar waren, zei Nena dat ze even naar het toilet ging. Kevin zei niets tot Nena de deuren van de Grote Zaal bereikt had en de gang in ging.
Nu zuchtte Kevin luid. “Weet je, Roselinde, Nena is heel aardig enzo, maar teveel is teveel. Ik snap gewoon niet wat ze van me wilt, ze is de hele tijd bij me. Ik wil ook met andere mensen praten, hoor.” Roselinde wist niet goed wat ze moest zeggen. Kevin had wel gelijk, maar ze kenden Nena niet zo goed dus vond ze het moeilijk om te oordelen.
“Ga gewoon met wat andere mensen om, ze zal het uiteindelijk wel snappen.” Kevin haalde zijn schouders op. “Ik hoop het.”
Het toetje kwam nu. Toen Roselinde zag dat het chocolademousse was, fleurde ze helemaal op. Ze was dol op chocolade en dit zou vast heel lekker worden. Alles wat je op Zweinstein kreeg was net iets lekkerder dan thuis. Ze liet het zich dan ook smaken en schepte vijf porties op. Daar had ze die middag wel spijt van. Ze had buikpijn en kon bijna niet recht lopen. Gelukkig hadden ze eerst een uurtje vrij, dan kon ze wat op haar bed gaan liggen.
“Ga je mee naar de leerlingenkamer?” vroeg ze aan Kevin. Die leek te aarzelen.
“Ik wilde het meer eigenlijk gaan verkennen… maar goed, ik ga wel mee.”
Ze stonden op en verlieten de Grote Zaal. Net toen Roselinde zich afvroeg waar Nena bleef, kwam die aangehuppeld. Ze leek verbaasd te zijn haar mede-Huffelpuffers te zien.
“Heb ik het toetje gemist?” vroeg ze.
Toen Roselinde en Kevin knikten, keek ze beteuterd.
“Denk je dat er nog wat over is?”
“Ga eens kijken, ik weet het ook niet.”
“Ik hoop dat ik nog een portie kan versieren!” Nena ging nu snel naar de Grote Zaal.
Kevin en Roselinde liepen door de klaarverlichte gang. Ze sloegen een hoek om en bevonden zich voor het stilleven dat op het schilderij voor de ingang van de leerlingenkamer geschilderd was.
“Anarycho,” zei een hoog stemmetje achter hen. Ze keken om en ze zagen een meisje met roze haar en een enorme pukkel op haar neus. Ze zag er een jaar of zestien uit.
“Dat is het wachtwoord,” glimlachte het meisje. Het portret zwaaide open en ze gingen alledrie naar binnen. Het meisje liep meteen naar een groepje dat in de hoek aan een tafeltje zat. Ze begroette hen vrolijk. Roselinde plofte neer in een fauteuil en wreef met haar handen over haar buik.
“Wat is er?” vroeg Kevin bezorgd.
“Ik heb écht teveel chocolademousse op. Het was erg lekker, vond je niet?”
Kevin knikte en ging naast Roselinde zitten. Kevin wilde net iets zeggen toen Nena de leerlingenkamer binnenkwam met een lange, blonde, slungelige jongen. Ze giechelde toen ze naar hen toeliep met een enorme portie chocolademousse. Roselinde werd al misselijk van het aanzicht, maar zei niets.
“Er waren een paar Griffoendors die het niet echt lustten. Goedhartig als ik ben heb ik me natuurlijk opgeofferd om de chocolademousse te adopteren. Ik ben toch een echte Huffelpuf,” zei ze vrolijk.
Roselinde schoof ongemakkelijk heen en weer en Kevin kon een lach niet onderdrukken.
Nena begon met goede moed aan haar enorme portie terwijl Roselinde wat in haar boek van Kruidenkunde bladerde. Ze had helemaal geen zin in Transfiguratie die middag, ze had er de vorige week niet erg veel van gebakken en dat werd niet in dank afgenomen door professor Anderling.

Genner · Bohemian Writer Verdiend: 0 Sikkels Woonplaats: HPF

Hoofdstuk 2

Lily, eerstejaars Griffoendor, keek erg uit naar het kerstfeestje in de leerlingenkamer. Omdat er zovelen waren die naar huis gingen in de vakantie, werd het feestje de laatste vrijdag van het semester gegeven. Ze dacht wel aan Roselinde, die kerstmis helemaal alleen zou moeten vieren in de leerlingenkamer van Huffelpuf. Ze twijfelde nog steeds of ze haar niet zou uitnodigen bij haar thuis. Gedurende het semester waren ze goede vriendinnen geworden. Roselinde was slim, een harde werker en ze stak haar ziel in alles wat haar interesseerde.
Nu was Mary McDonald ook wel een goede vriendin, maar meer een giechelvriendin. Roselinde was serieuzer. Ze was ook veel volwassener, als je een gesprek met haar zou voeren zonder haar te zien zou je nooit raden dat ze pas elf jaar oud was.
Lily zat zodanig in haar eigen gedachten verzonken dat ze Roselinde niet hoorde aankomen. Ze schrok dan ook toen ze diens stem hoorde.Ze begroette haar vriendin vrolijk.
“Hebben jullie een kerstfeestje in Griffoendor?” vroeg Roselinde.
“Ja, de laatste vrijdag van het semester. De meesten gaan namelijk naar huis in de kerstvakantie.”
“In onze leerlingenkamer is er ook een feestje. Iedere Huffelpuf die ik ken gaat naar huis.”
Lily kreeg weer medelijden, maar ze durfde Roselinde niet uit te nodigen omdat ze niet wist of haar ouders het wel goed zouden vinden, en de ouders van Roselinde kende ze helemaal niet.
“Wat hebben we nu?” vroeg Roselinde aan het meisje dat erbij was komen staan. Het duurde even voor Lily haar herkende als Nena. Nena’s haar was nu knalrood en kort, haar vel was veel bruiner dan normaal en ze had een flinke dosis make-up op. Nena had Lily’s verbaasde blik blijkbaar gemerkt en ze keek haar geamuseerd aan.
“Een beetje verandering kan nooit kwaad, toch?” vroeg Nena lachend. Lily keek Roselinde vanuit haar ooghoeken aan. Roselinde trok even aan Lily’s mouw en ze namen afscheid van Nena, die even verbaasd keek maar toen meteen doorliep naar de de marmeren trap. Ze draaide zich nog even om en riep naar Roselinde dat de Huffelpufs Transfiguratie hadden.
Lily keek Roselinde vragend aan. “Wat is er met haar gebeurd?”
“Ze denkt dat ze zo meer kans maakt op Kevin. Ze is duidelijk gek op die jongen, maar denk maar niet dat ze het gaat toegeven, hoor.”
“Hoe heeft ze het in haar hoofd gekregen dat hij op zoek is naar zo’n compleet onnatuurlijk meisje?”
“Hij heeft z’n hoofd eens omgedraaid naar een meisje met kort, roze haar. Sindsdien is ze ervan overtuigd dat hij op zoek is naar speciale types,” grinnikte Roselinde.
“En is dat ook zo?” vroeg Lily ongelovig. Ze had eerder verwacht dat Kevin op doodgewone meisjes viel. Ze kon zich natuurlijk vergissen, maar dat vond ze moeilijk om voor te stellen. Roselinde haalde haar schouders op.
“Ik denk van niet, eigenlijk. Maar als je dat aan Nena zegt, doet ze alsof Kevin helemaal de reden niet is van haar drastische metamorfose.” Roselinde keek op haar horloge. Een lok van haar bruine haar viel voor haar gezicht en Lily hapte even naar adem. Ze wist niet waarom, ze wist niet wat het was, maar ze kreeg een vreemd gevoel in haar maag toen ze naar Roselinde keek. Ze was dan ook opgelucht toen die zei dat ze dringend naar de les moest. De Griffoendors hadden een uurtje vrij.
Lily ging op weg naar het meer. Toen ze door de grote, eikenhouten voordeuren het bordes opstapte werd ze overweldigd door de schoonheid van het terrein. De Beukwilg straalde in de zon, het meer schitterde en er was een lichte bries die minigolfjes veroorzaakte. De bladeren aan de bomen van het Verboden Bos ruisten zachtjes. Een heerlijke geur kwam van de kassen, de ruiten reflecteerden de zon. Toen Lily het gras opliep, voelde dat heerlijk zacht. Het voelde zo zacht dat ze zin kreeg om haar schoenen uit te trekken en zo verder te gaan. Ze keek even om zich heen om te zien of er niemand was die haar zou kunnen zien. Op een paar koppeltjes, die enkel aandacht hadden voor elkaar, na zag ze geen leerlingen of leraren. Ze wilde net haar rechterschoen uittrekken toen ze de deur van het kasteel open hoorde gaan. Ze bleef verschrikt staan en keek om. Het waren professor Banning en professor Stronk die vrolijk aan het keuvelen waren. Lily wachtte even tot ze ver genoeg waren en deed toen haar schoenen uit. Ze nam ze in haar hand en wandelde naar het meer. Daar ging ze tegen een boom zitten en genoot van de zon die haar gezicht verwarmde. De grassprietjes kietelden haar tenen, maar daar lette ze niet op.
Langzaam viel ze in een diepe slaap. Ze schrok dan ook hevig toen ze voetstappen en gelach hoorde. Ze zette zich snel recht en trok haar schoenen aan. Ze keek om de boom en zag dat het Sirius en James waren, de jongens die ze had leren kennen op de trein. Ze zuchtte opgelucht. Hoe arrogant ze hen in het begin gevonden had, ze had hen al beter leren kennen en wist nu dat ze echt wel meevielen. De jongens hadden haar nu ook opgemerkt en ze ploften naast haar neer, James het dichtst bij haar. Hij sloeg zomaar een arm om haar heen en vroeg hoe het met haar ging. Het maakte Lily verlegen en ze haalde de arm dan ook weg alvorens te antwoorden.
James keek haar verbaasd aan toen ze zijn arm van om haar schouders haalde, maar reageerde er verder niet op.
“En, hoe was je eerste semester op Zweinstein nu?” vroeg Sirius.
Lily haalde haar schouders op. “Best goed.”
James en Sirius keken haar beiden met opgetrokken wenkbrauwen aan. Lily lachte.
“Goed dan, geweldig.” James en Sirius lachten nu ook.
“Zo mag ik het horen,” zei James. “Wist je echt helemaal niets van de toverwereld.
“Nee,” schudde Lily haar hoofd. “Het was een complete verrassing tot Severus me uitlegde waarom er zulke vreemde dingen gebeurden als ik boos was of verdrietig.”
“Severus?” vroeg James met een blik vol ongeloof. “Severus Sneep? Die idiote Zwadderaar?”
“Hij is helemaal niet idioot! Hij valt heel goed mee, als je hem leert kennen.”
“Ja, vast,” zei Sirius honend. “Gelukkig heb je ons nu leren kennen, wat als die Sneep je een totaal verkeerd beeld van tovenaars had gegeven?” Hij klakte misprijzend met zijn tong. Lily wist wel dat ze maar aan het grappen waren, maar ze vond het toch niet zo leuk als ze zo over Severus praatten. Hij was misschien wel een buitenbeentje, maar zij tenslotte ook. Ze was een Dreuzeltelg. Ze was niet de enige, dat had Severus haar duidelijk gemaakt. Maar als ze over Dreuzeltelgen praatten, leek Severus bij anderen vooral de term ‘modderbloedje’ te gebruiken. Toen ze aan Roselinde had gevraagd waarom Severus dat woord eigenlijk gebruikte, was Roselindes gezicht vertrokken van afschuw. Het bleek een scheldwoord te zijn, iets wat je gewoon niet zei. Severus had z’n schouders opgehaald, weggekeken en toen over iets anders begonnen toen Lily hem daarmee confronteerde. Ze vroeg zich af wat haar zo anders maakte voor hem.
Ze keek op toen ze een hand voor haar gezicht zag zwaaien.
“Aarde aan Evers,” klonk Sirius’ stem. Lily keek verward op. De jongen stonden nu recht. Ze waren hun broek aan het afkloppen.
“We moeten zo naar de les, hoor. Heb je je boeken al?”
“Welk vak hebben we? Met wie?”
“Spreuken en Bezweringen met Zwadderich.”
Lily keek even in haar tas en zag dat ze het boek bij zich had. Sirius deed hetzelfde, maar hij vloekte tussen zijn tanden.
“Wacht even in de Hal, dan gaan wij onze boeken nog ophalen,” zei James, die het blijkbaar ook niet bij zich had. Lily knikte en stond nu ook op. Ze voelde aan haar gezicht. Het leek wel in brand te staan. Ze deed een poging om haar rok schoon te vegen met haar hand, maar dat lukte niet erg. James en Sirius waren al vertrokken. Ze zag nu dat een vijfdejaars aankwam, iemand die ze kende. Hoe heette ze ook weer… Emily. Emily begroette haar met een brede glimlach en zag toen Lily’s rok.
“Zo opgelost.” Emily zwaaide even met haar toverstok, sprak een spreuk uit die Lily niet kende en toen ze naar haar rok keek, zag ze dat die schoon was.
“Bedankt,” glimlachte ze. “Ravenklauwers kunnen ook alles.”
“Daarvoor staan we bekend,” antwoordde Emily opgewekt. Samen gingen ze op weg naar het kasteel. In de Hal scheidden hun wegen zich, Emily moest naar de kerkers voor Toverdranken. Lily nam net afscheid toen James en Sirius van de trap afkwamen.
“Nu moeten we weer naar boven,” zuchtte James.
“Het was jouw voorstel,” zei Lily en ze ging snel de trap op. Ze wilde niet te laat zijn. In het lokaal aangekomen bleek die zorg overbodig, er zat nog bijna niemand. De enige die ze zag was Severus. James en Sirius deelden steevast een bank achteraan en Lily ging naast Severus zitten. Die keek even van onder zijn vettige haren door en knikte.
“Hoi,” zei Lily. “Deze plaats is niet bezet, geloof ik?”
Snape schudde zijn hoofd en zijn haren wapperden even. Het was een komisch zicht, maar Lily lachte niet. Ze wist dat Severus dat misschien verkeerd zou interpreteren. Eén voor één druppelden de leerlingen binnen. Professor Banning was zelf te laat. Lily lachte; ze had hem en professor Stronk naar Zweinsveld zien gaan. Ze waren vast blijven hangen in De Drie Bezemstelen. Ze had die gedachte nauwelijks afgemaakt toen de kleine, koboldachtige leraar binnenstormde.
“Het spijt me,” piepte hij. Hij had zich duidelijk gehaast, hij hijgde alsof hij geen lucht meer kreeg. Lily merkte geamuseerd dat er een lichte blos op zijn wangen stond. Had hij een beetje teveel gedronken? Het was best vreemd, het paste niet echt bij professor Banning.
“Ik weet dat dit de laatste les is, maar ik zou het appreciëren als jullie toch de moeite zouden doen om goed op te letten. We hebben twee uren. In het eerste uur buigen we ons over de theorie, in het tweede uur gaan we over tot de praktijk.”
De leerlingen haalden hun boeken uit hun tassen. Lily zag dat dat van Severus al klaar lag op z’n tafeltje.
“Neem pagina 129, Wingardium Leviosa. Dat is ons lesonderwerp van vandaag. Uiterst interessant.”
Lily voelde zich moe, te moe om de les goed te kunnen volgen. Ze probeerde toch haar aandacht erbij te houden. Het eerste uur ging tergend langzaam en ze was dan ook blij toen er wat vaart in de les kwam bij het praktijkgedeelte. Lily had niet erg veel moeite met de spreuk en het duurde ook niet lang voor ze het onder de knie had.
“Prima, prima,” zei professor Banning enthousiast toen hij langs hun tafeltje passeerde. “Tien punten voor Griffoendor!” Hij klapte in zijn handen.
“Kijk, zo moet het. Lily, doe het nog eens, zo kan de rest zien hoe het moet.”
Lily voelde dat ze begon te blozen onder de aandacht van de klas en aarzelend deed ze de beweging nog eens. “Opmerkelijk,” piepte professor Banning. Daar was Lily het eigenlijk wel mee eens, aangezien ze de theorie grotendeels gemist had.
Severus keek haar fronsend aan, alsof ze valsgespeeld had bij een spel of hulp gekregen had van buitenaf. Ze glimlachte onzeker. Na nog een aantal keren proberen lukte het Severus ook.
Op het einde van de les ging Lily naar de leerlingenkamer van Griffoendor. Ze had het lokaal nog maar net verlaten toen James en Sirius haar vergezelden.
“Goed gedaan, weer tien punten dichter bij de afdelingsbeker,” zeiden ze.

Het schooljaar was bijna afgelopen en iedereen was gestresst. De examens kwamen eraan. Lily was dan wel mooi op tijd begonnen, ze was toch niet erg zeker van haar stuk. Roselinde had haar al duizend keer gezegd dat ze het vast wel zou kunnen en Lily wilde haar graag geloven, maar haar faalangst stond haar een beetje in de weg. Nena had intussen haar normale uiterlijk weer aangenomen. Ze had blijkbaar gemerkt dat het Kevin niet veel uitmaakte. Ze zaten nu buiten, pauzerend van het vele studeren. Uit de verte zagen ze twee meisjes van Ravenklauw aankomen. Toen ze dichterbij waren, merkten ze dat het Jack en Iris waren. De Raafjes kwam bij hen zitten.
“Lukt het een beetje om te studeren?” vroeg Jack. Lily haalde haar schouders op.
“Best,” antwoordde ze.
“Jullie hebben vast geen problemen,” zuchtte Roselinde gespeeld jaloers.
“Toverdranken is best moelijk hoor,” zei Jack. Iris knikte instemmend. Een gure wind kwam aanzetten.
“Toch vreemd, het weer,” zei Iris. “In de winter schijnt de zon en in de zomer is het koud.”
Iris’ haren waren net zo rood als die van Lily, maar wel langer. Ze wapperden dan ook om haar gezicht heen. Ze probeerde ze achter haar oren te strijken, maar haar pogingen waren tevergeefs.
“Welke afdeling zou de Afdelingsbeker winnen volgens jullie?” vroeg Nena. Jack leek even in gedachten verzonken en zei toen:
“Ik gok op Zwadderich of Ravenklauw.”
“Ravenklauw, natuurlijk” zei Iris op gespeeld arrogante toon. “Nee, serieus, ik heb geen idee. Ik ben eigenlijk niet zo goed in wiskunde, weet je.”
“Dan ga jij ook geen Voorspellend Rekenen volgen, zeker?” vroeg Lily.
“Nee, ik denk van niet. Jij wel dan?”
Lily schudde haar hoofd. “Nee, niks voor mij.”
De wind werd nu nog kouder en snijdender en de meisjes vluchtten naar binnen.
“Ik denk dat ik maar verder ga studeren,” zei Jack bibberend.
“Ik ook,” knikte Iris. De meisjes gingen snel naar hun leerlingenkamer.
Roselinde, Nena en Lily besloten hetzelfde te doen en gingen naar hun leerlingenkamer.
Eenmaal in de hare aangekomen boog Lily zich over haar boeken. Ze had nog veel studeerwerk, maar veel minder zin. Ze pompte zichzelf wat moed in met het vooruitzicht van een mogelijk bezoek van Roselinde in de vakantie.

Het was de laatste dag van het schooljaar. Lily had mooie resultaten behaald, op alle vakken scoorde ze ongeveer evenveel. Ze blonk wel uit in Verweer Tegen de Zwarte Kunsten. Roselindes beste vakken waren Kruidenkunde en Toverdranken, hoewel ze dat laatste absoluut niet graag deed. De leerlingen stapten in de Zweinstein Express. Ze maakten zich klaar voor de lange treinrit naar King’s Cross. Sommigen waren blij dat ze naar huis konden, anderen waren liever gebleven.
Kevin, Roselinde, Nena, Lily, Jack en Iris deelden een coupé. Ze vergeleken hun resultaten en praatten over het afgelopen schooljaar. Langzaamaan viel iedereen in slaap. Iedereen behalve Lily en Roselinde. Ze zaten naast elkaar. Lily keek naar Roselindes profiel en merkte tot haar schrik dat er tranen over de wangen van haar vriendin liepen. Alsof Roselinde Lily’s blik voelde, draaide ze haar hoofd om.
“Mag ik?” vroeg ze met trillende stem. Lily knikte, ze had geen idee hoe ze wist wat Roselinde bedoelde maar het was zo. Roselinde legde dankbaar haar hoofd op Lily’s schouder en even later viel ook haar vriendin in slaap. Buiten werd het alsmaar donkerder. Het landschap raasde voorbij. Ze nam niets van het snoepkarretje. Toen ze zag dat ze er bijna waren, maakte ze de anderen wakker. Kevin schrok en wreef de slaap uit z’n ogen. Hij probeerde z’n haar wat goed te leggen, maar maakte het enkel erger. Nena besloot dat ze hem maar eens moest helpen. Ze trokken allemaal hun gewaad uit en wachtten tot de trein zou stoppen. Toen dat met een schok gebeurde, snelden ze de coupé uit, het gangpad op. Het was drummen, maar uiteindelijk belandden ze op het perron. Lily was dolblij om haar ouders te zien. Ze liep naar hen toe en vloog haar moeder in de armen. Ze draaide zich om en zag Roselinde wat verderop. Ze liep naar het meisje toe.
“Ik zie je deze vakantie,” zei ze. Ze gaf Roselinde een knuffel.
“Ja, daar mag je zeker van zijn! Denk maar niet dat ik je met rust laat,” zei die glimlachend. Toch rolden de tranen over haar wangen. Lily liet Roselinde los en zei: “Tot ziens!”
Ze ging naar haar ouders, draaide zich om en zwaaide nog even. Roselinde zwaaide terug. Lily glimlachte en ging mee naar de auto met haar ouders. Die wilden natuurlijk dat Lily honderduit vertelde. Ze ving nog een glimp op van Jack en Iris, die ook stonden te knuffelen. Lily vertelde enthousiast over het laatste deel van haar eerste schooljaar op Zweinsteins Hogeschool voor Hekserij en Hocus-Pocus.

Genner · Bohemian Writer Verdiend: 0 Sikkels Woonplaats: HPF

Hoofdstuk 3

Roselinde en Lily stonden weer op perron 9¾, dit keer aan het begin van hun tweede schooljaar op Zweinstein. Roselinde had de laatste twee weken van die zachte zomer bij Lily thuis doorgebracht; het logeerpartijtje was uitgelopen. Ze hadden hier afgesproken met Kevin en Nena.
Ze hoorden een vrolijke stem in de verte en een huppelend, blond meisje kwam op hen af. Roselinde en Lily keken elkaar aan. Ze herkenden Nena meteen.
Toen het meisje bij hen was, vloog ze hen om de hals. Lily en Roselinde knuffelden vrolijk maar verbaasd terug.
“Wat is er met jou gebeurd in de vakantie?” vroeg Roselinde toen Nena hen losliet.
“Ik heb een fantastische jongen leren kennen! Hij heet Lorenzo en hij is echt superknap!”
Roselinde keek rond en zei toen plagend: “Ik zie hem nergens, ben je hem vergeten?”
Nena zuchtte theatraal. “Hij is een Dreuzel.”
Roselinde en Lily keken verschrikt. Niet omdat ze verliefd was op een Dreuzel, maar om de mogelijkheid dat ze hem over de toverwereld verteld had.
“Weet hij dat je een heks bent?”
“Ik heb het geprobeerd aan hem te vertellen, door gewoon te zeggen ‘Ik ben een heks’. Hij lachte het weg en zei dat dat onzin was. Hij vond me namelijk een heel mooi meisje.”
Roselinde en Lily haalden opgelucht adem. “Weet je dat als je het Statuut van Geheimhouding schaadt, je van school gegooid kan worden?” zei Lily semi-dreigend.
“Nee!” Nena’s mond viel open van verbazing. Ze herstelde zich en vroeg: “Is dat echt waar?”
“Ja,” zeiden Roselinde en Lily tegelijk, zo overtuigend mogelijk.
“Jeetje, gelukkig dat hij me niet geloofde,” schudde Nena haar hoofd. Toen zag Nena andere mensen die ze kende en huppelde daar vrolijk naartoe.
“Is dat echt waar, Lily?” vroeg Roselinde nu ook verwonderd.
“Ik weet het niet. Het lijkt me alleen niet erg gezond,” lachte die.

James en Sirius keken Roselinde vreemd aan. Ze was zelf ook niet op haar gemak. Ze hoorde nu eenmaal niet in de leerlingenkamer van Griffoendor, maar Lily had erop gestaan dat ze mee zou komen en kerst met haar zou vieren. Lily’s ouders waren in Oostenrijk en daar zaten ze nog wel even vast vanwege het weer. Daarom moest Lily de kerstvakantie op Zweinstein doorbrengen.
James had zelf gekozen om op Zweinstein te blijven, bij Sirius. De meeste Griffoendors waren naar huis, net als het grootste deel van de Huffelpufs. Lily had lang moeten aandringen voordat Roselinde meewilde naar de leerlingenkamer. Het was weer kersttijd en dat was dan ook te merken aan de versieringen. De slingers en de kerstboom waren helemaal in Griffoendorstijl.
Het was avond en de lucht buiten was donker. De sneeuwvlokken plakten aan de ruiten, smolten langzaam en gleden naar beneden als tranen. Er was enorm veel wind. Binnen was het lekker warm aan het haardvuur. Sirius vertelde een seksistische mop waar James hartelijk om moest lachen, maar die Lily allesbehalve grappig wordt. Ze begon zich op te winden en Roselinde moest haar kalmeren.
“Het zijn jongens, laat hen toch.”
Haast Onthoofde Henk kwam door de muur heen vliegen.
“Vrolijk kerstfeest iedereen!” zong hij vrolijk. Lily had de indruk dat de vrolijkheid vals was, maar ze zei er niets van. Het zou James en Sirius alleen maar een reden geven om weer allerlei gekke dingen te verzinnen die Henk misschien zouden kwetsen.
“Ik ga maar naar het feestje in de kerker, ik heb al gehoord dat het best gezellig is,” zei Henk en hij verdween. Ondertussen was de sfeer al wat lichter geworden en Roselinde voelde zich zichtbaar al iets beter. James en Sirius waren merkbaar stiller geworden. Lily draaide zich om om te zien wat er aan de hand was. Tot haar verbazing zag ze dat James nogal trillerig sprak tegen Sirius, die hem moed leek in te spreken.
“Komaan,” zei Sirius aandringend. “Doe het nu gewoon! Je bent een Griffoendor!”
James leek niet echt overtuigd. Verwonderd draaide Lily zich weer om. Waar ging dat gesprek over?
Ze haalde haar schouders op en keek naar Roselinde. Die zat peinzend in het vuur te staren.
“Is er iets?” vroeg Lily bezorgd aan haar vriendin. Die keek verward op, alsof ze van een andere planeet kwam.
“Huh? Euh… nee, nee er is niets.” Haar ogen gleden weer naar de vlammen die speels ronddansten.
Wat was er aan de hand met iedereen? Het leek wel alsof ze iets verkeerd gegeten hadden…
Lily voelde een hand op haar schouder en schrok op. Ze keek om en keek recht in James’ hazelbruine ogen. Die schoten heen en weer achter zijn brillenglazen.
“Ik… ik heb iets voor je.”
Lily merkte dat z’n handen trilden. Waar was de zelfverzekerde James heen? Zo kende ze hem helemaal niet.
“Hoe bedoel je?” vroeg ze dan maar. Ze wist eigenlijk niet goed wat ze moest zeggen. James liep naar de kerstboom toe die in de leerlingenkamer stond, bukte zich, en haalde er één van de weinige nog resterende pakjes onder vandaan. Toen hij het aan Lily overhandigde, merkte ze dat zijn handen zweetten. Wat was er toch met hem? Hij was helemaal zichzelf niet.
“Bedankt,” glimlachte Lily. Toch fronste ze even haar wenkbrauwen. Waar had zij een pakje van James Potter aan verdiend. James liep terug naar Sirius en die gaf hem een schouderklopje.
Lily hoorde hem zachtjes zeggen: “Dat was zo moeilijk toch niet?”
Roselinde keek nu ook naar Lily. Haar ogen stonden vragend en een beetje ongelovig. Lily wilde het pakje openen toen Roselinde er haar hand op legde. Het viel Lily op hoe zacht en warm die was.
“Wat als het een idiote grap is?” fluisterde Roselinde zodat James en Sirius het niet zouden horen. Je wist maar nooit dat het gemeend was.
“Heb je zijn gezicht, zijn houding niet gezien? Hij zou wel een erg goede acteur moeten zijn.”
“Jij moet het weten.” Roselinde klonk toch nog een beetje bezorgd.
Het pakje was vierkant en was verpakt in rood papier met bewegende kerstballen erop. Toen ze het gougele lint lostrok, barstte er luidkeels gezang los. Lily herkende vaag een aantal kerstliedjes. Ze glimlachte en hoorde James vloeken. Hij had vast één liedje willen laten spelen, maar dat was blijkbaar niet gelukt. Ze vond het wel schattig. Het papier was nu los en Lily zag dat het pakje een houten doosje bevatte dat sierlijk bewerkt was. Op de bovenkant prijkte in paarse letters:

Voddelaars Couture biedt u aan

James had geprobeerd “Voddelaars Couture” te wissen en James Potter in de plaats te zet, maar dat was niet helemaal gelukt, wat een nogal lachwekkend resultaat opleverde.
Lily opende het doosje. Vanbinnen was het bedekt met zwart fluweel, of toch iets wat erop leek, en in het midden lag een roos. Het was een speld voor in haar haar. Toen ze het uithaalde, voelde ze hoe licht het woog. Eronder zat een briefje dat wel duizendmaal leek toegevouwen.

Omdat het bij je past,

James

Lily hoorde dat Roselinde het zowat uitproestte. Zelf vond ze het wel lief, het had iets aandoenlijks. Ze stond op en ging naar James om hem te bedanken. Toen ze naar hem toe ging, zag ze dat hij vuurrood was.
“Bedankt,” glimlachte ze. Ze werd nu zelf ook een beetje verlegen en ging dan maar naar haar plaats. Als ze eerlijk was met zichzelf, wist ze dat ze de speld nooit zou dragen. Uit beleefdheid deed ze het nu toch. Toen de speld vastgeklemd zat, voelde Lily hoe een heerlijke warmte zich over haar lichaam verspreidde. Ze kreeg een loom, gelukzalig gevoel en liet zich onderuit zakken.
“Wat is er?” vroeg Roselinde. “Heeft hij iets met de speld gedaan?” Dat laatste vroeg ze iets stiller zodat James of Sirius het niet zou horen. Lily schudde langzaam haar hoofd. Het enige wat door haar hoofd speelde was dat ze enorm veel zin had om James te kussen.

Nena en Kevin zaten in een fauteuil die eigenlijk voor één persoon bestemd had. Kevin was eindelijk voor Nena’s charmes gevallen. Roselinde vroeg zich glimlachend af hoe lang het zou duren. Het was maar een kalverliefde, zeker van Kevins kant.
Roselinde zelf voelde geen vlinders in de buik, hoewel ze er niets op tegen zou hebben.
Ergens in maart hadden Lily en zij ontdekt hoe James een cadeau uit Voddelaars Couture had kunnen halen. Hij had een laatstejaars Ravenklauw, Roeland, overtuigd en heel wat dingen beloofd. Lily en Roselinde vonden het wel grappig maar zeiden er niks van tegen James. Hij zou zich doodschamen. Buiten scheen de zon fel. Ze had eigenlijk geen zin om te studeren, maar ze verplichtte zichzelf.
Voor de test Spreuken en Bezweringen was ze geslaagd, dat wist ze zeker. De volgende dag hadden ze Kruidenkunde en dat was haar beste vak, maar ze kon het toch niet opbrengen haar boek open te slaan. Ze had meer zin om buiten op het terrein rond de zwerven en zelf planten te ontdekken. De plicht komt eerst, dat was de leuze van haar vader. Ze glimlachte bij de gedachte aan hem en alsof ze hem respect wilde betuigen, viste ze haar boek Kruidenkunde uit haar tas.

Genner · Bohemian Writer Verdiend: 0 Sikkels Woonplaats: HPF

Hoofdstuk 4

Het was een zaterdagavond en de hitte van de dag zinderde nog na. Iedereen voelde zich loom en zelfs de Ravenklauwers kwamen niet aan huiswerk toe.
Lily en Roselinde zaten bij een appelboom, aan de muur die het kasteel omringde. Lily was doodmoe; ze had de laatste nachten geen oog dicht gedaan. Ze bleef maar denken aan James, die zo vreemd tegen haar deed sinds Kerstmis. Hij leek haar te ontwijken, maar soms kwam hij op haar af en begon een praatje te maken dat nergens op sloeg.
Iedere keer als ze hem toevallig passeerde of ontmoette op de gang, in de leerlingenkamer of als ze in het lokaal op de leraar wachtten, begon hij luidruchtig op te scheppen over zijn aanstelling als Zoeker in het Zwerkbalteam van Griffoendor. Lily vond het overdreven en besteedde er geen aandacht aan. Severus leek nu ook weer meer met haar op te trekken. Eigenlijk was ze best opgelucht dat hij nu niet bij die Zwadderaars uithing die zo’n slechte invloed op hem leken te hebben.
Ze voelde haar hoofd bonken en liet het zakken op Roselinde buik. Die zat achterover gezakt tegen de stam van de boom. Ze haalde zachtjes haar hand door Lily’s lange, vurig rode haar.
“Ik heb een veer nodig,” mijmerde Roselinde. “Een veer en perkament…”
Lily opende verbaasd haar ogen. “Waarom?”
“Ik wil schrijven. Ik heb inspiratie.”
“Waar haal je die plots vandaag?” Roselinde liep al weken te klagen dat de juiste woorden maar niet kwamen, dat ze geen zinnig woord op perkament kreeg.
“De liefde,” zei Roselinde dromerig. “Een muze, zoals ze dat zo mooi zeggen.”
Lily richtte zich op en keek nieuwsgierig naar Roselinde.
“Hoe heet hij?”
“Oh, je kent hem niet.”
“Dat weet je toch niet?”
“Ik ben er zeker van.”
“Waarom wil je zijn naam niet zeggen?”
“Ik wil wel, maar je bent er toch niets mee.”
“Wat is dan het probleem? Gewoon, een naam.”
Roselinde zuchtte. Ze wist dat Lily zou aanhouden tot ze een antwoord kreeg.
“Goed dan, het is Josh.”
“Josh?”
“Zie je wel dat je hem niet kent!”
“In welke afdeling zit hij dan?”
Hier aarzelde Roselinde even; ze hoopte dat ze zichzelf niet zou verraden.
“Zwadderich,” zei ze dan maar. Lily’s gezicht klaarde op.
“Van ons jaar? Dan kent Severus hem vast!”
“Euh… ja, is best mogelijk.” Ze moest Josh zo snel mogelijk zien te spreken en uitleggen wat er aan de hand was, straks dacht hij nog dat ze echt op hem viel!

Lily lag op bed in haar slaapzaal. Ze lette niet op Mary die maar bleef doorkwebbelen over zaken die Lily op dat moment toch niet interesseerden. Het enige waar ze aan kon denken was haar huiswerk. Ze zat nog maar in het tweede jaar en ze kregen nu al zo’n bergen werk, wat zou dat niet worden de volgende jaren? Mary leek er zich niet om te bekommeren, zij was er toch gerust in dat alles wel goed zou komen zonder dat ze iets hoefde te doen.
Soms wenste Lily dat ze het verstand van Roselinde had, die leerde zo makkelijk dingen uit haar hoofd. Roselinde was goed in erg veel vakken, ze was zo slim dat het Lily soms verbaasde dat ze niet in Ravenklauw terecht was gekomen. Toen ze dat eens aan Roselinde had verteld, gaf ze haar meteen een uitleg die voortkwam uit Roselindes recente “Studie der Afdelingen”, zoals ze het zelf noemde.
“Ravenklauwers zijn niet alleen slim, Lily. Ze zijn ook creatief, dromerig, ze gebruiken hun gezond verstand. Maar ook zijn ze erg emotioneel en van al die dingen heb ik alleen het gezond verstand.”
“Maar je bent toch ook creatief?” had Lily gezegd. “Je schrijft zoveel…”
“Ik ben niet echt iemand die het op vernieuwing heeft, ik ga geen andere methodes zoeken als er al bestaan die voldoen voor mij, ook al maken nieuwe methodes het ons soms makkelijker.”
Roselinde bleef maar doorgaan en uiteindelijk gaf Lily toe dat ze gelijk had en een echte Huffelpuffer was. Soms stelde ze zich wel vragen bij de afdelingen. Iemand kon toch niet alleen maar bij één afdeling horen? Iedereen had toch iets van alle afdelingen in zich? Een Zwadderaar kon toch ook hard werken, een Huffelpuffer slim zijn en een Griffoendor ambitieus? Hoe zou Zweinstein eigenlijk zijn zonder de afdelingen… best interessant. Ze zou er zich eens mee bezig houden als ze tijd had, iets wat haar nu duidelijk tekort schoot.
Ze draaide zich en sloot de gordijnen om haar hemelbed. Ze zag nog een laatste beledigde blik van Mary, maar lette er niet op. Ze had zin om nog wat te lezen, maar een goede nachtrust was nodig als ze morgen fit wilde zijn. Niet om te sporten, helaas. Voor een keer had ze daar wel zin in.
Ze hield niet van het vooruitzicht de hele zaterdag te studeren en huiswerk te maken, maar ze kon niet anders. Het einde van het schooljaar kwam eraan en ze moest alles goed kennen wilde ze het derde jaar beginnen het volgende schooljaar.
Daar keek ze al naar uit; de derdejaars mochten immers naar Zweinsveld. Ze had al veel verhalen gehoord van oudere leerlingen die dolenthousiast waren over het tovenaarsdorp, met name over Zacharinus’ Zoetwarenhuis.
Met de gedachte daaraan viel ze in een diepe, droomloze slaap, althans zonder dromen die ze zich kon herinneren.

Roselinde en Lily zaten in de koets op weg naar de Zweinstein Express. Het schooljaar was afgelopen met meer stress dan ooit. Iedereen was gespannen geweest. Het feestje in de leerlingenkamer op de laatste avond was dan ook uitbundiger dan ooit geweest.
Een paar oudere jongens hadden drank meegesmokkeld uit Zweinsveld en heel wat leerlingen waren dan ook ladderzat geweest. Het vieren hield pas op toen professor Anderling van zich liet horen.
De enige die nuchter leek te zijn, was Remus Lupos. Remus had zich nu zowat aangesloten bij James en Sirius, net als een klein, ratachtig jongetje; Peter Pippeling.
Lily mocht Peter niet erg, maar ze was altijd vriendelijk tegen hem. Remus daarentegen was een erg zachtaardige jongen. Hij deed zich niet anders voor dan hij was en hij was ook veel kalmer dan zijn wilde vrienden James en Sirius. Hij deed geen moeite om stoerder te lijken en bekeek de acties van zijn vrienden met een glimlach om zijn mond. Lily mocht hem erg graag, ze vertrouwde hem dan ook echt. Ze keek er wel naar uit hem beter te leren kennen, hij leek iemand aan wie je alles kon vertellen. Toch was het alsof hij een geheim verborg en rond volle maan verdween hij altijd. Dat vond ze vreemd. Ze was er een keer over begonnen, maar Remus had ontwijkend geantwoord dat hij nog iets moest doen en liep snel weg. Het was duidelijk dat hij er niet over wilde praten.
Roselinde, Lily, Kevin, Nena, Jack en Iris stapten uit de koets en gingen naar het perron waar de vuurrode stoomtrein hen opwachtte. Ze sleurden hun hutkoffers met zich mee en zochten snel een coupé voor zichzelf. Het leek onwezenlijk dat het al tien maanden geleden was dat ze op deze trein had gezeten, verlangend naar een nieuw jaar op Zweinstein.
Nu keek ze een beetje op tegen het vooruitzicht Petunia weer te ontmoeten. Hoe meer ze in de toverwereld “rondhing”, zoals Petunia het noemde, hoe afstandelijker haar zus werd. Ze praatte niet meer met Lily dan hoogst noodzakelijk en trok haar neus op als zij in de buurt was.
Was Petunia dan al vergeten dat ze zelf zo vlijtig een brief naar Perkamentus had gestuurd, wanhopig als ze was om ook naar Zweinstein te mogen?
Lily zat zodanig in gedachten verzonken dat ze niet gemerkt had dat het snoepkarretje langs was gekomen. Dat had Roselinde blijkbaar gemerkt, want ze overhandigde Lily een handvol en toonde dat ze nog meer had.
“Ik dacht wel dat je de reis anders niet zou doorkomen,” knipoogde ze. Lily lachte dankbaar en omhelsde Roselinde. Die verstarde even, maar sloeg toen ook haar armen om Lily heen. Het landschap raasde voorbij en de avond begon te vallen. In de trein floepten de lampen aan zodat de leerlingen elkaar beter konden zien. Lily keek wel uit naar de zomervakantie. De laatste helft ervan mocht Roselinde namelijk bij haar thuis doorbrengen. Van haar ouders kwam er meteen toestemming. Toen Lily die van Roselinde belde had ze de indruk dat het hen niet veel kon schelen waar hun dochter uitging en ze dacht zelfs opluchting te horen doorklinken in de stem van Roselindes moeder, opluchting dat ze zich niet om hun dochter hoefden te bekommeren.
Lily kon zich niet voorstellen hoe dat moest voelen voor Roselinde en eerlijk gezegd wilde ze dat ook niet. Ze was blij dat ze haar vriendin kon uitnodigen. Het beloofde een drukke vakantie te worden.

Genner · Bohemian Writer Verdiend: 0 Sikkels Woonplaats: HPF

Hoofdstuk 5

Alle derdejaars waren opgewonden. Het was zaterdagmorgen en dit zou hun eerste bezoek aan Zweinsveld worden. Ze keken er allemaal naar uit. Een paar oudere jongens en meisjes bekeken het meewarig, er niet aan denkend dat ze zelf ooit zo geweest waren.
De meesten hadden toestemming gekregen van hun ouders en voogden om mee te gaan, maar toch waren er een paar achterblijvers. Die keken de uitgelaten leerlingen die wel mee mochten teleurgesteld na. Roselinde liep bij Lily, Kevin, Nena, Jack en Iris. Het verbaasde Roselinde eigenlijk dat Nena en Kevin nog samen waren.
Roselinde, Kevin en Nena droegen met trots hun sjaal met de kleuren van Huffelpuf, maar Lily met haar rood-goud gestreepte sjaak en Jack en Iris met hun blauw-brons gestreepte sjaals droegen ook fier hun afdelingskleuren.
Ze kwamen bij de poort die de kasteelmuur onderbrak. De lange rij gelukkige leerlingen stond plotseling stil en hier en daar botsten mensen tegen elkaar op. Niemand nam een ander echter iets kwalijk, ze waren daar veel te opgewonden of vrolijk voor.
Roselinde had de eerste maand van de zomervakantie verveeld doorgebracht en was dan ook erg blij geweest toen de dag aanbrak dat ze naar Lily vertrok. Eenmaal daar aangekomen werd ze een paar keer aan een kruisverhoor onderworpen door Lily; die was de zogenaamde verliefdheid van Roselinde niet vergeten. Ze had af en toe ook plagend gevraagd of Roselinde Josh geen ellenlange liefdesbrieven moest schrijven.
Roselinde was eigenlijk niet erg blij dat Josh ook naar Zweinsveld ging, nu verwachtte Lily vast dat Roselinde de hele tijd zo dicht mogelijk in zijn buurt wilde zijn, terwijl het net omgekeerd was.
De leerlingen kwamen aan bij Zweinsveld en het leek wel alsof een zwerm bijen het dorpje bestormde. Lily, Roselinde, Kevin, Nena, Jack en Iris lieten zich meevoeren door de stroom. Ze kwamen langs Pluimplukkers Verenwinkel, waar Jack en Iris binnengaan. Roselinde sloeg in haar geheugen op dat ze ook wat nieuwe veren nodig had.
“Kevin, ik heb gehoord dat het bij Madame Kruimelaar gezellig is,” zei Nena met zeemzoete stem.
“Met andere woorden, je wilt dat we erheen gaan?” Kevin rilde even; er was een koude wind. Hij haalde zijn schouders op. “Zolang het er maar warmer is dan buiten,” zei hij. Ze sloegen een zijstraatje in en verdwenen uit zicht.
“Hoe weten ze nu waar dat is?” vroeg Lily verbaasd. Roselinde grinnikte.
“Nena heeft al een gedetailleerde uitleg gekregen van een meisje uit het vierde jaar.”
Lily lachte. Ze zag al voor zich hoe Nena het arme meisje helemaal uithoorde over de locatie van dit theehuisje. Nena was niet alleen een echte theeleut, maar ook klef en romantisch. Als de verhalen over Madame Kruimelaar waar waren, was dit een ideale plek voor Nena. Lily had wel een beetje medelijden met Kevin, die had vast geen idee hoe het er daar aan toe ging.
“Zo, waar zullen we eerst binnengaan? Het is veel te koud om buiten te blijven staan,” zei Lily.
“Misschien eerst iets drinken in De Drie Bezemstelen? Daar krijgen we het wel warm van,” antwoordde Roselinde. Ook zij had een beetje navraag gedaan over de gang van zaken in Zweinsveld.
Ze liepen naar het gezellige cafeetje. Toen ze daar aangekomen waren, was echter al duidelijk dat het bomvol zat. Ze konden vast geen tafeltje meer versieren. Ze besloten het er toch maar op te wagen.
Binnen zagen ze veel bekende gezichten van niet alleen medeleerlingen, maar ook van professoren. Ze herkenden professor Banning en professor Stronk die aan een tafeltje in de hoek zaten te smoezen. Stronk deed nogal vrolijk en losjes. Professor Slakhoorn zat ook aan een tafeltje, met om zich heen een paar leerlingen. Roselinde zag dat de arrogante Gwenog Jones er ook bij zat.
Ze liepen steeds verder het café in, maar vonden geen beschikbaar tafeltje. Toen Roselinde Josh zag, trok ze Lily snel aan de arm en leidde haar in een andere richting. Lily keek haar verbaasd aan en Roselinde verzon snel wat.
“Het zit hier overduidelijk bomvol. Er is een andere kroeg hier in de buurt, misschien hebben we daar meer geluk.” Roselinde moest zowat schreeuwen om boven het lawaai te raken met haar stem.
Lily knikte als teken dat ze akkoord was en zonder nog een blik om te werpen naar James die ze wat verderop had gezien, ging ze mee met Roselinde naar buiten. Om de een of andere reden had ze even geen zin in het gedoe van James en Sirius.
Ze stonden weer buiten en huiverden. De hemel liet dikke sneeuwvlokken vallen en de wind gierde, in hun huid snijdend als een scherp mes. Snel liepen ze door het dorp naar de Zweinskop. Toen ze bij de deur kwamen, bleek al snel dat het daar helemaal anders was dan in De Drie Bezemstelen. Ze stapten naar binnen en huiverden nog van de koude. Het was een smoezelige kroeg waar het niet erg netjes was. Het was er ook nogal donker. Roselinde kon een paar figuren onderscheiden. Ze zag dat Lucius Malfidus, de zussen Bellatrix en Narcissa Zwarts, de broers Rabastan en Rodolphus van Detta en Severus Sneep aan één van de grotere tafels in de hoek zaten. Ze keken Roselinde en Lily wantrouwig aan. Het was duidelijk dat ze hier niet hoorden. Lily was verontrust te zien dat Severus bij hen zat, ze hadden een slechte invloed op hem. Roselinde zag hoe ze keken en hoe Lily zich daarbij voelde, was af te lezen in haar ogen.
“Niets van aantrekken,” fluisterde Roselinde in Lily’s oog en ze trok haar vriendin mee naar een tafeltje aan het raam. Niet dat dat veel uitmaakte; het raam was zo vuil dat je toch niet naar buiten kon kijken. Roselinde keek nu om naar de bar. Daar stond een man met verrimpeld gezicht, warrig, vet haar tot op zijn schouders en een warrige baard. Hij loensde naar hen en leek zich af te vragen wat Roselinde en Lily in de Zweinskop deden. Roselinde aarzelde even en wenkte hem toen.
“Ik ben geen ober,” blafte de man haar toe. “Als je iets wil drinken, hef dan je kont op en kom het me vragen.” Hij was duidelijk een knorpot. Roselinde stond op en liep uitdagend naar de bar. De Zwadderaars in de hoek staarden haar allemaal aan, maar Roselinde negeerde hen.
“Twee boterbiertjes,” zei ze met zelfverzekerde stem. Lucius en co proestten het uit. Ook de barman grijnsde minachtend.
“Dus de dames willen boterbiertjes? Dan vrees ik dat jullie bij madame Rosmerta moeten zijn. Ik serveer dat kinderspul hier niet.”
Roselinde draaide zich om naar Lily en keek haar vragend aan. Ze keek weer naar de man en zei toen:
“Goed, breng ons dan maar wat je wel hebt.” Ze wist niet eens wat dat dan wel was, maar het vragen zou ze de Zwadderaars niet gunnen.
Een stoel werd achteruitgeschoven en Rabastan kwam op de meisjes af. Hij had gewassen, bruin haar tot op zijn schouders en boosaardig twinkelende, diepe hazelnootkleurige ogen waarin verliefde meisjes zo zouden verdrinken. Hij had brede schouders en sportte duidelijk veel. Met een grijns schoof hij naast Roselinde.
“Vertel eens, schat, wat doen jij en je lieve vriendinnetje hier?” vroeg hij, gemaakt onschuldig.
“Dat weet je best,” wist Roselinde uit te brengen. Binnenin kookte ze van woede, waarom liet hij haar niet met rust? Rabastan schoof nog wat dichter tegen haar aan en legde een hand op haar arm. Hij bracht zijn gezicht wat dichter naar het hare en siste: “Zij hoort hier niet. Ze is een modderbloedje.” Dat laatste woord siste hij zowat. “Jij bent echter een volbloed, heb ik gehoord. Hoe kom je dan in Huffelpuf terecht? Bij die nietsnutten, die sukkels… Wat een zonde, zo’n mooi meisje.”
Roselinde trok zich walgend weg. Lily zag uit haar ooghoeken dat de barman eraan kwam. Toen bedacht hij zich plots en hij ging weer achter zijn toog staan.
“Hou je kop, idioot,” antwoordde Roselinde.
“Oh, worden we gemeen?” grijnsde Rabastan. “Zo heb ik ze graag, weet je. Met een beetje pit. Jij hebt veel pit, niet?”
“Kom, Lily, we zijn hier weg,” zei Roselinde beslist. Ze nam haar sjaal en trok die aan terwijl ze naar de deur ging. Lily volgde haar aarzelend, ze wilde iets tegen Severus zeggen, hem waarschuwen. Severus keek haar alleen maar gevoelloos aan, alsof hij haar niet kende. Het deed Lily pijn, maar dat zou ze hem niet gunnen.
Toen ze weer in de koude stonden, viel het Roselinde in dat ze nog veren nodig had.
“Gaan we naar Pluimplukkers Verenwinkel? Ik heb nog wat nodig.”
Lily knikte instemmend en ze gingen op weg. In de winkel rook het naar inkt en verse veren, een geur waar Roselinde van hield. Ze nam uitgebreid haar tijd om alle veren te bekijken. Ze was zeer kieskeurig, ze lette ook niet op de prijs. Voor een mooie veer had ze veel over.
Ze hoorde niet dat de bel bij de deur rinkelde en dat er iemand binnenkwam. Ze schrok dan ook toen Lily haar aanstootte.
“Kijk, dat is Josh,” fluisterde ze. “Moet je niet naar hem toe?”
“Doe niet zo gek.” Roselinde vervloekte Josh. Waarom moest hij hier nu zijn? Josh zag Roselinde en Lily en liep op hen toe. Hij begroette hen vrolijk en schudde hen de hand. Alex, ook een Zwadderaar die altijd bij Josh liep, fronste zijn wenkbrauwen. Josh keek extra lang in Roselindes ogen.
“Je haar zit leuk,” complimenteerde hij haar, het feit dat haar haar helemaal nat was van de sneeuw en warrig van de wand compleet negerend.
Lily knipoogde naar Roselinde zonder dat de jongens het merkten. Het gesprek viel stil en Roselinde zei snel: “Ik denk dat ik deze neem. We moeten weer gaan. Dag, Josh.”
Ze ging snel naar de toonbank en rekende af. Ze trok Lily zowat mee naar buiten en toen ze buitenstonden vroeg Lily verbaasd wat er aan de hand was.
“Waarom loop je weg van hem?”
“Daarom.” Roselinde was wat nors en Lily begreep dat ze niks moest vragen. Ze haalde haar schouders op. Dan niet. Soms deed Roselinde zo vreemd en begreep ze echt niks van haar.

Genner · Bohemian Writer Verdiend: 0 Sikkels Woonplaats: HPF

Hoofdstuk 6

Maartse buien overvielen het terrein van Zweinstein. De leerlingen bleven binnen. De regen tikte mistroostig tegen de ruiten en overal brandden haardvuren om de kou te verdrijven.
Leerlingen keken verveeld naar buiten op dagen dat ze niets te doen hadden. Buiten gierde de wind, sadistische spelletjes spelend met alles wat los en vast stond.
Uilen raakten met moeite door het weer heen, waardoor de Ochtendprofeet meer dan eens maar in de namiddag aankwam. Niemand wilde het z’n uil aandoen een brief te bezorgen door dit rotweer, een brief die toch doorweekt zou zijn als hij aangekomen was.
Lily en Roselinde brachten de dagen dan ook door met Toverschaak, Knalpoker en rondzwervingen in het kasteel. Ze fantaseerden over de vele geheimen die het indrukwekkende gebouw in zich moest dragen. Nu zaten ze in een leeg klaslokaal Toverschaak te spelen. In de leerlingenkamers was het veel te druk, evenals in de Grote Zaal.
“Schaakmat,” grijnsde Roselinde. Ze won dit spel altijd. Lily rekte zich uit en geeuwde.
“Het heeft geen zin, Roos, je wint toch altijd.”
Toen Roselinde die bijnaam hoorde, verkrampte ze even.
“Ik heb liever niet dat je me zo noemt, Lily,” zei ze zachtjes.
“Waarom niet?” vroeg Lily verbaasd.
“Dat vertel ik je een andere keer wel. Laten we hier weggaan, onze benen strekken,” veranderde Roselinde van onderwerp. Lily haalde haar schouders op en stond recht.
Zo kwamen ze op de zevende verdieping terecht, bij het wandtapijt van Barnabas de Onbenullige die een bende trollen versloeg. Lily ging in een vensterbank zitten terwijl Roselinde ijsbeerde voor het wandtapijt.
“Weet je, ik zou een plek willen vinden die verveling tegengaat. Een plek waar alles is wat je maar nodig hebt om plezier te maken, een plek waar niemand je veroordeelt, ook.”
Een deur verscheen in de muur tegenover het wandtapijt.
“Roselinde!” riep Lily uit. “Waar komt die deur vandaan?”
Roselinde draaide zich om, verbaasd om Lily’s opmerking. Hier was toch helemaal geen deur? Ze keerde zich naar de richting waarin Lily wees en zag het nu ook.
“Vreemd,” mompelde ze. Ze legde haar hand op de deurklink, maar Lily hield haar tegen.
“Niet doen! Je weet niet wat daar zit, het kan gevaarlijk zijn!”
“We kunnen het er maar op wagen.”
Roselinde duwde de klink naar beneden en de deur open. Voor haar zag ze een kamer die vol stond met boekenrekken. Verbaasd stapte ze naar binnen. Er hing een geur van boeken, vermengd met dat van vers gras. Een vreemde combinatie.
Roselinde liet haar vinger langs de boekenruggen glijden en merkte verbaasd op dat iedere titel haar aansprak.

Krachtige Kruiden
Toornwekkende Toverdranken
Genieten van Geneeskrachtig Geluk

Iets verderop was een tafeltje waarop een brandende kaars stond. Er was ook een brede fauteuil. Roselinde liet zich erin zakken met een boek dat ze willekeurig uit een rek had genomen. Lily was haar ondertussen gevolgd en plofte naast Roselinde neer. De kussens waren zacht en warm.
“Waar zijn we?” vroeg Lily, overtuigd dat Roselinde het antwoord wel zou weten. Roselinde wist altijd alles, maar deze keer moest ze haar vriendin teleurstellen.
“Ik weet het niet, maar wat ik wel weet is dat ik hier eeuwen kan doorbrengen zonder me een seconde te vervelen.”
“Precies waar je naar op zoek was,” mijmerde Lily. “Ik ga kijken of er meer is,” zei ze en ze stond op.
Ze liep tussen de boekenrekken door die propvol zaten. Aan de uiteinden hingen gouden plakaatjes waar in sierlijke letters op stond over welk thema de boeken in dat rek handelden. De thema’s waren alfabetisch geordend. Lily kwam nu bij een wand. Ze klopte op het donkere hout. Niets. Ze streek er met haar handen langs en voelde een handvat. Ze trok eraan en de wand gaf mee. Daarachter zag ze een enorme werktafel waar alle soorten planten die je je maar kon indenken over uitgespreid stonden.
Daarnaast was een plek waar de wanden bedekt waren met een zacht uitziende, dieprode stof. Toen Lily erheen ging en haar hand erop legde, voelde ze echter hoe hard het was. Dit leek haar een ideale plek om Spreuken en Bezweringen te oefenen.
Ze ging terug naar Roselinde om over haar ontdekking te vertellen, maar haar vriendin zat niet meer in de fauteuil.
“Roselinde?” riep ze luid.
“Hier!” klonk een stem, ver weg van de plek waar Lily stond. Lily baande zich een weg door de vele rekken, maar ze kon Roselinde niet vinden. Het kostte haar dan ook zeker een uur voor ze haar vriendin terug gevonden had.
“Eindelijk,” zei ze. “Ik kon je niet vinden. Het is hier zo groot, weet je. Maar kom eens mee, ik heb iets ontdekt wat je vast geweldig zal vinden.”
Roselinde keek op uit het boek dat ze vast had. “Wat bedoel je?”
“Dat zul je wel zien.”
Lily nam Roselindes hand vast en trok haar mee. Ze had echter geen oriëntatiegevoel en was dan ook al vergeten waar die plek nu was.
“Ik kan het niet meer vinden,” zei ze teleurgesteld.
“Weet je nog waarheen je moest gaan vanaf de fauteuil?”
Lily knikte. “Ik denk het wel.”
Roselinde wees naar het plafond. Daar zag Lily nu pas de gigantische wijzers die allemaal naar een woord richtten. De woorden kwamen overeen met de thema’s van de boeken.
“De fauteuil stond dicht bij Handige Spreuken. Laten we daarheen gaan.”
Ze gingen op weg en ze hadden de fauteuil dan ook al gauw gevonden. Lily werd weer enthousiast. Rechtdoor, rechtsaf, rechtdoor. Ze kwamen bij de houten wand. Lily liet er haar hand weer over strijken en het handvat verscheen weer. Roselindes ogen vielen open van verbazing. Ze sloeg haar armen om Lily en drukte een kus op haar wangen.
“Dit is geweldig!” riep ze uit. Ze verdween meteen in de richting van de planten, Lily verdwaasd achterlatend. Toen ontdekte ze ook de ruimte en haar enthousiasme werd nog groter. Lily ging verbluft zittend, niet wetend wat er met haar aan de hand was.

De trein denderde in de richting van Londen. Het was bloedwarm in de coupé. Jongens drogen korte broeken en T-shirts, meisjes rokken en hemdloze shirtjes. Zweetplekken kringelden onder de oksels van de meesten.
Roselinde had een rode blos op haar wangen. Lily zat naast haar door het raam te staren. Sinds ze die vreemde kamer ontdekt hadden, was Roselinde er niet meer weg te slaan. Ze had steeds minder aandacht voor Lily, die het stilaan beu was geworden en niet meer met haar meeging.
Roselinde geeuwde en keek in de groene ogen van haar vriendin. Ze strekte haar benen en liet haar hoofd rusten op Lily’s schouder. Lily woelde afwezig met haar hand door Roselindes krulhaar. Ze kon niet zeggen hoe blij ze was terug naar huis te gaan, samen met Roselinde, die de vakantie bij haar doorbracht omdat Roselindes ouders een lange reis van vier maanden maakten.
Lily was opgelucht, thuis was die kamer er niet. Ze zou Roselinde weer voor zichzelf hebben en het volgende schooljaar zou de kamer vast vergeten zijn. Dat hoopte ze toch.
Nena lag in de armen van Tristan, haar nieuwe liefde. Kevin leunde tegen het raam, op de plek tegenover Lily. Nena en Kevin waren even goede vrienden gebleven, ondanks hun breuk die aanvankelijk tot heel wat tranen en lange avonden van troosten hadden geleid. Nena was er kapot van geweest.
Toen de heks met het snoepkarretje arriveerde, had niemand trek, zelfs Roselinde en Lily niet. De heks trok haar wenkbrauwen op en zei:
“Dan kom ik later wel eens terug.”
De reis leek langer te duren dan andere jaren. De bezoekjes aan Zweinsveld spookten door Lily’s hoofd. Ze kon zich niet voorstellen dat ze daar een jaar geleden dezelfde tijd nog nooit een stap had gezet, zo verknocht was ze aan het dorp.
Ze viel nu ook in slaap, vermoeid van het drukke schooljaar. Ze keek uit naar een vakantie met een Roselinde die niet de hele tijd met de neus in de boeken zou zitten of planten zou bestuderen en verzorgen.

Genner · Bohemian Writer Verdiend: 0 Sikkels Woonplaats: HPF

Hoofdstuk 7

Roselinde en Lily zaten op Lily’s slaapkamer. Ze waren alleen thuis. De vakantie was op de helft en ze hadden nog niet bijster veel meegemaakt. Ze maakten vooral veel wandelingen met Lily’s hond, Jack. Ze kozen de vreemdste routes die hen naar de verste plaatsen voerden. Lily woonde in een klein dorp met veel natuur in de omgeving. Er waren heuvels, maar in vergelijking met de bergen die Zweinstein omringden waren het maar molshopen.
Lily lag uitgestrekt op haar bed en Roselinde zat aan het voeteneinde. Ze praatten over Zwerkbal, Zweinstein, jongens uit de buurt…
Roselinde voerde een innerlijke strijd. Ze wilde iets vertellen aan Lily, maar wist niet hoe ze het onder woorden moest brengen.
Lily’s rode haar trok haar aandacht. Het glansde in het zonlicht dat door de ruit viel. Ze had het die morgen pas gewassen. Haar ogen waren groen als de blaadjes en de bomen.
Roselinde nam Lily’s hand vast en aarzelde even… zou ze?
“Roselinde?” vroeg Lily. Roselinde zuchtte. Uitstelling van executie.
“Ja?” vroeg ze aan Lily. “Wat is er?”
“Weet je nog, in het tweede jaar, met Kerstmis?”
En of Roselinde dat nog wist. Sindsdien gaf James Lily altijd een cadeautje voor kerst en voor haar verjaardag. Lily was er altijd blij mee, hoezeer ze ook haar best deed om dat te verbergen.
Ze hoorden getrippel op de trap en even later kriepte de deur openen. Jack sprong op het bed naast Lily en gromde zachtjes toen ze hem achter zijn oren krabde.
Jack was een zwarte labrador die meestal vergat hoe groot hij eigenlijk was en altijd aandacht en liefde tekort kwam. Roselinde was blij dat Lily zodanig met haar hond bezig was dat ze vergeten was wat ze zou zeggen over James toen er een veel pijnlijker onderwerp naar boven kwam.
“Waarom wilde je niet dat ik je Roos noem?”
Roselinde krimpte ineen; op die vraag wilde ze liever niet antwoorden. Maar ze voelde zich schuldig over wat ze Lily straks moest vertellen en ging er toch op in. Ze haalde diep adem en begon haar verhaal met veel tussenpauzes.
“Vroeger waren we een gelukkig gezinnetje. Mijn vader, mijn moeder en ik. Mijn vader hield veel van me en dat zei hij dan ook iedere dag. Toen ik ouder werd, werd duidelijk dat mijn vader niet van me hield zoals een vader normaal van een dochter houdt.
In de badkamer sloeg hij me gade. Na een tijd kleedde hij zich uit en ging bij me in de douche. Het ging van kwaad naar erger, als je begrijpt wat ik bedoel. ’s Nachts kwam hij ook bij me.
Toen die dingen gebeurden, noemde hij me altijd Roos.”
Roselinde had heel wat weggelaten, maar het was dan ook erg pijnlijk. “Mijn moeder geloofde me niet. Toen begon ik mezelf te snijden, om ervoor te zorgen dat hij me niet meer zou willen. De littekens draag ik nog met me mee, maar na een hele tijd hielp het wel.”
Lily had al die tijd aandachtig geluisterd, de woorden in zich opnemend. Ze zei niets omdat ze niet wist welke woorden Roselinde konden troosten of helpen. Zelfs Jack had de verandering van sfeer gevoeld en kroop nu naar Roselinde toe. Hij vleide zich tegen haar en likte zachtjes haar hand. Stille tranen stroomden over haar wangen. Lily zette zich recht zodat ze Roselindes hand vast kon nemen.
“Ik begrijp het,” fluisterde ze.
Roselinde had willen schreeuwen dat Lily het niet kón begrijpen, maar ze hield haar mond. Jack keek Lily gestoord aan omdat ze hem van zijn plekje duwde en ging grommend van verontwaardiging aan de andere kant van het bed liggen.
Lily zat nu naast Roselinde, die zachtjes snikte. Lily streek Roselindes haar, dat aan haar wangen plakte, achter haar oren.
Roselinde keek in Lily’s ogen. Dat maakte het nog moeilijker om datgene te vertellen waar ze al vier weken mee zat, eigenlijk nog langer. Lily en Roselinde hadden geen geheimen voor elkaar, althans, dat dacht Lily toch. Roselinde kon het niet meer opbrengen te liegen tegen haar beste vriendin.
Ze heeft geen zin haar tranen voor zichzelf te houden, ze wil zichzelf niet meer voor de gek houden. Ze wil Lily niet meer voor de gek houden. Het was belachelijk om te doen alsof er niet meer dan vriendschap was. Dat kon ze niet meer, dat wilde ze niet meer, dat was ze zat.
Vluchten in die vreemde kamer die haar droom was had haar door het schooljaar geholpen Lily te ontwijken, het te negeren, maar de vakantie met haar doorbrengen zorgde ervoor dat het vergeefse moeite was geweest. Ze kijkt Lily aan, maar kan het niet verdragen haar in de ogen te kijken.
Daarom richt ze haar blik op Jack, die lieve, onschuldige hond. Soms wilde ze dat ze een hond was. Gewoon trouw zijn aan je baasje, kwispelen als hij thuiskwam en hem altijd een glimlach op het gezicht toveren. Een hond had geen zorgen en hoefde niet te liegen, hoefde niks te verbergen.
Ze wilde Lily weer aankijken, maar het lukte haar niet. Moedig als ze anders was, nu had ze een klein hartje. Lily had geen idee dat ze de macht had om dat hart te breken, de macht had om Roselindes wereld kapot te maken. Hoe kon iemand zoveel invloed op iemand anders hebben? Er was maar een woord, een blik voor nodig om haar wereld te doen instorten, om weg te vluchten en nooit meer terug te keren. Roselinde smeekte de God waar ze niet in geloofde om dat niet te laten gebeuren.
“Het is erg, en het spijt me,” zei ze tegen Lily, vergetend dat ze niet eens had gezegd dat ze Lily iets wilde vertellen.
“Je kan er toch helemaal niks aan doen,” zei Lily. “Jou treft geen schuld.”
Het duurde dan ook even voor Roselinde inzag dat Lily dacht dat ze het nog steeds over haar verleden, over haar vader had.
“Dat bedoel ik niet, Lily. Ik moet je iets anders vertellen. Dat is hetgene dat me spijt. Ik wil er niet mee blijven rondlopen, ik wil eerlijk met je zijn. Ik ben een eerlijk mens, dat weet je. Ik kan het niet verdragen, de gedachte dat ik je al die tijd al bedrieg.”
Lily zei niets en wachtte tot Roselinde verder had. Ze vroeg zich af wat er aan de hand was. Buiten zakte de zon langzaam onder de horizon. Aan de hemel was een roze gloed zichtbaar.
“Ik hou van je, Lily,” wist Roselinde uiteindelijk uit te brengen.
Lily lachte. “Dat weet ik toch, gekkerd. Ik hou ook van jou, hoor!”
“Ik denk dat je me niet begrijpt. Ik hou niet van je als vriendin… wacht, nee, ik hou wél van je als vriendin. Maar er is meer. Ik voel meer voor je dan dat. Als je snapt wat ik bedoel.”
Lily werd even stil. Bedoelde ze… dat kon niet anders. Ze glimlachte en zei:
“En ik die dacht dat het iets ergs was.” Ze boog zich naar Roselinde toe en drukte een kus op haar lippen die ze zo lang mogelijk deed duren.

Genner · Bohemian Writer Verdiend: 0 Sikkels Woonplaats: HPF

Hoofdstuk 8

Lily en Roselinde waren in de kamer die vorig jaar de boekenrekken en de planten had bevat. Vreemd genoeg zag ze er nu anders uit. Ze zaten in hun vierde jaar en het huiswerk stapelde zich op.
In de kamer was nu een haardvuur en een tafel met twee zachte stoelen. Het was kleiner en gezelliger. Roselinde concentreerde zich op Kruidenkunde terwijl Lily zich bezig hield met Verweer Tegen De Zwarte Kunsten. Lily was er echter niet met haar gedachten bij. Ze voelde zich gelukkiger dan ooit. Als ze Roselinde aankeek, werd ze vervuld van een warme gloed.
Zoals Roselinde daar nu zat was ze compleet zichzelf. Geconcentreerd op hetgeen waarmee ze bezig was, ijverig schrijvend, nu aan doen even aan het puntje van haar veer zuigend met een frons op haar gezicht. Er was een haarlok die altijd vanachter haar oor vandaan sprong en die niet op z’n plaats te houden was. Ze had lange wimpers. Haar profiel tekende zich scherp af tegen de achtergrond in het licht dat door de ruiten viel. Roselindes neus was recht, haar wangen bloosden. Ze had niet in de gaten dat Lily haar aankeek. Sinds de zomer leefden ze op een roze wolk. Het was moeilijk het niet aan anderen te laten merken, maar Roselinde wilde niet dat anderen het wisten.
Toch had Lily het niet kunnen laten het aan Jack en Iris te vertellen. Die had ze wel doen beloven dat ze het niet zouden doorvertellen. Ze was er gerust in, ze waren Ravenklauwers en wisten wel beter.
Lily kon wel uren naar Roselinde kijken. Soms keek ze stiekem van achter een boek terwijl Roselinde studeerde in de bibliotheek. Ze moest moeite doen om het verborgen te houden voor James, die haar steeds meer leek te volgen en plagen. Hij haalde de hele tijd geintjes uit en als ze langskwam, begon hij op te scheppen over Zwerkbal en hoe goed hij het wel niet deed.
Een paar jaar geleden had ze hem nog een kans gegeven omdat hij toen af en toe wel een lieve, verlegen jongen was geweest, maar nu kon ze hem niet meer uitstaan.
Roselinde werd altijd een beetje pissig als hij in de buurt rondhing. Hoewel ze het niet toegaf, wist Lily goed genoeg dat Roselinde jaloers was; hoe ze haar ook gerust probeerde te stellen, het lukte niet. Het feit dat ze in dezelfde afdeling zaten, hielp ook niet echt.
Roselinde rekte zich uit en Lily schrok op.
“Gaan we?” vroeg Roselinde. “Ik heb wel genoeg gestudeerd voor vandaag. Het is trouwens veel te mooi buiten om hier in het kasteel te zitten.”
Lily knikte en ze gingen naar buiten, de kamer achter zich latend. Toen ze op de gang stonden, loste de deur achter hen op. Wat ze niet verwacht hadden, was James, Sirius, Remus en Peter op de gang te zien staan.
“Zo, zo, waar komen jullie vandaan?” vroeg James met gefronste wenkbrauwen.
Lily liet snel Roselindes hand los en zei geïrriteerd: “Dat gaat je niet aan.”
Ze wilde al verder lopen, maar James hield haar tegen. Sirius grijnsde en Peter stond nerveus te giechelen. Uit Remus’ houding sprak niets dan één grote verontschuldiging. Hij zag eruit alsof hij er liever niet bij wilde zijn.
“Ik hou je in de gaten, Evers, en je verdwijnt wel erg veel met je vriendin hier. Wat doen jullie trouwens met die deur?”
“Ik zei dat het je niet aangaat,” siste Lily. “Bemoei je met je eigen zaken en laat ons door.”
Maar James gaf niet op. “Niet zo snel. We hebben geen haast, de les Toverdranken valt uit. Wist je dat wel? Vast niet, hoe lang zit je hier al met –” hij maakte een vaag hangebaar in de richting van Roselinde. Lily werd rood van verontwaardiging.
“Roselinde is haar naam en laat ons nu door of ik haal professor Anderling erbij!”
James en Sirius hoonden, Peters gegiechel begon krankzinnig te klinken. “Moeten we nu bang zijn, Evers?”
Lily keek naar Roselinde, die het nu duidelijk wel gehad had. Normaal ging ze niet in op dit soort dingen, maar ze liet ook niet over zich heen lopen.
“Luister, je stopt nu met het kleine kind uithangen en laat ons door of je wordt morgen wakker met een gezicht vol puisten die er de eerstkomende maanden niet vanaf gaan.”
James wilde net antwoorden toen Severus Sneep de hoek omkwam, zijn lange haakneus in een boek over Toverdranken.
De aandacht van James en Sirius ging nu naar hem.
“Snivellus! Dat is lang geleden, zeg. Kom je Lily redden? Heeft ze je om hulp geroepen? Vertel eens, hoe communiceren jullie? Telepathie?”
Severus keek gestoord op, alsof James en Sirius een uiterst vervelend obstakel waren dat hem de weg versperde. “Ik ben niet geïnteresseerd in kinderachtige grapjes en zeker niet als ze van jullie komen,” zei hij koud. “Als jullie me nu excuseren zou ik graag door willen lopen zodat ik niet te laat in de les kom en dus ook geen afdelingspunten verlies vanwege arrogantie.”
Voor James en Sirius kon het niet op. “Moet je hem horen! Kan het bekakter?”
Lily zag ondertussen kans om te onstnappen, maar ze wilde Severus niet alleen achterlaten met dit stel. Ze duwde James met ongekende kracht opzij en nam Severus bij de arm, waarna ze hem meetrok. Toen ze wat verder op de gang waren, rukte Severus zich geïrriteerd los.
“Moet Snivellus gered worden door zijn liefje?” lachte Sirius.
“Ik kan heus voor mezelf zorgen,” snauwde Severus Lily toe.
“Ik wil je alleen maar helpen! De volgende keer zoek je het zelf uit.” Lily was verontwaardigd, wat was er aan de hand met al die jongens vandaag? Roselinde zag wat er aan de hand was en zei:
“Kom, laten we gaan; we zijn blijkbaar niet gewenst.”
Ze verdwenen om de hoek en gingen de trap af naar de Hal. Toen ze op het bordes kwamen, speelde de wind met de krullen van Roselinde. Ook Lily’s haar werd in de war gebracht, maar beiden trokken ze zich er niets van aan.

De trein was aangekomen op King’s Cross. Het schooljaar was alweer voorbij. Het was ongelooflijk dat ze een jaar geleden nog zomaar vriendinnen waren geweest.
Ze namen afscheid, er op lettend dat niemand zou denken dat ze meer waren dan vriendinnen. Van Lily mocht iedereen het weten, maar Roselinde wilde het niet.
Deze vakantie zouden ze elkaar niet zien. Roselinde moest de vakantie doorbrengen bij een oude tante die haar vijfde man verloren was en zogenaamd ontroostbaar was. Het beloofden twee eindeloos lange maanden te worden. Het afscheid was dan ook emotioneel. Ze gaven elkaar nog een laatste kus op de wang. Hun handen aarzelden even alvorens de ander los te laten.
“Het gaat zo voorbij,” beloofde Roselinde. “Voor je het weet is de vakantie om.”
Lily knikte met een krop in haar keel. Roselinde werd geroepen door haar moeder, wiens gezicht op donder stond.
“Tot volgend jaar.” Lily liet de tranen pas stromen toen Roselinde uit zicht verdwenen was. Wat zou ze haar missen.

Genner · Bohemian Writer Verdiend: 0 Sikkels Woonplaats: HPF

Hoofdstuk 9

Het vijfde jaar op Zweinstein was het jaar van de S.L.I.J.M.B.A.Llen. De leraren gaven meer werk, om hen “voor te bereiden”. Er was weinig tijd om buiten wandelingen te maken of gewoon te genieten van het mooie, besneeuwde landschap. De bergen waren bedekt met toefjes slagroom en de takken aan de bomen hingen treurig naar beneden, zuchtend onder het gewicht van de altijd vallende sneeuw. Lily staarde naar buiten. Ze zat in de slaapzaal van Griffoendor en was alleen. Daar was ze blij om, ze had geen zin in vragen.
Buiten dwarrelde de sneeuw op het terrein. In de verte zag ze de daken van de hoogste gebouwen in Zweinsveld, overdekt met een witte, dikke laag.
Het meer was bevroren en je zou erop kunnen schaatsen als het ijs dikker werd. Dat zou pas over een paar weken zijn.
Binnen was het warm en behaaglijk. Lily zat met haar dagboek op schoot. Haar rechterhand speelde met een veer. Ze wilde opschrijven hoe ze zich voelde om alles op een rijtje te zetten, maar de woorden kwamen niet. Ze wist dat ze haar tijd moest gebruiken om te werken voor school, maar haar hoofd stond er niet naar. Alles was zo verwarrend.
Ze had het zo goed met Roselinde, maar dan was er ook James. Die liet geen gelegenheid onbenut om haar aan te klampen en te beginnen praten, gewoon om bij haar te zijn. Ze merkte wel dat hij steeds dichter kwam. Hij rook erg naar muskus en droeg ook een lichte zweetgeur met zich mee.
Lily kon niet ontkennen dat ze het wel aangenaam vond, maar er was Roselinde. Ze hield erg veel van Roselinde, maar de laatste tijd hing er een vreemde spanning tussen hen in.
Roselinde was erg bezig met haar schoolwerk en dat snapte Lily wel, maar hierdoor zag ze haar vriendin nooit meer buiten de lessen. In de klas lette Roselinde erg op en noteerde alle details, zodat Lily nooit eens met haar kon praten. Als de les over was, verdween ze meteen door de deur rechts van de marmeren trap, naar haar leerlingenkamer.
Soms leek het alsof Roselinde haar ontweek. Lily had al vaak aan Nena en Kevin gevraagd of Roselinde werkelijk al haar tijd aan studeren besteedde. Ze hadden gezegd dat dat wel ongeveer waar was, maar ze af en toe ook een pauze nam en dan naar buiten ging.
Vroeger maakten ze samen wandelingen op het terrein. De winter was Roselindes favoriete seizoen en het was dan ook een gewoonte geworden dat ze arm in arm door de sneeuw ploegden.
Waarom vroeg Roselinde Lily niet meer mee? De schrik sloeg Lily om het hart. Had Roselinde iemand anders ontmoet? Of was ze verliefd op iemand anders? Verward schudde ze haar hoofd, dat kon niet waar zijn, dat mocht niet waar zijn…
De deur ging knerpend open en Sarah verscheen in de deuropening. Ze keek Lily vragend aan en omdat die de kracht niet kon opbrengen Sarah mogelijk te kwetsen door te zeggen dat ze met rust gelaten wilde worden, knikte ze. Sarah, een meisje van gemiddelde lengte met bruine krullen in een staart gebonden, kwam naar haar toe. Zoals altijd waren een paar krullen haar staart ontsprongen en die dansten dan ook om haar gezicht heen.
Sarahs diepbruine ogen keken Lily meewarig aan. Lily bedacht hoe lang het geleden was dat ze zichzelf in de spiegel gezien had, ze zag er vast vreselijk uit.
Sarah legde een arm om Lily schouder en drukte haar tegen zich aan. Sarah rook fris en fruitig. Ze kenden elkaar eigenlijk niet heel goed, maar het klikte wel. Sarah was het soort vriendin dat iedereen zich wenst, iemand die luistert en de indruk geeft te luisteren en mee te zoeken naar een oplossing.
“Wat is er aan de hand?” vroeg Sarah, haar blik nu ook op het landschap buiten gericht. “Is er iets met Roselinde?”
Lily had nooit iets over Roselinde verteld aan Sarah en maakte zich verbaasd los.
“Roselinde? Die Huffelpuf? Geen idee, waarom?” Ze deed alsof haar neus bloedde, het kon altijd een wilde gok zijn. Sarah fronste haar wenkbrauwen en keek Lily sceptisch aan.
“Jullie zijn toch een koppel? Van vorig schooljaar toch al?”
“Hoe… hoe weet je dat?” stamelde Lily.
“Mij houd je niet voor de gek, meisje,” glimlachte Sarah. “De manier waarop jullie naar elkaar kijken, gestolen blikken en snel even elkaars hand vastnemen. Het is wel schattig hoor.” Het was duidelijk dat Sarah Lily wilde gerust stellen.
“Valt het zo erg op?” vroeg Lily benauwd. Ze wist hoe erg Roselinde wilde vermijden dat iemand het te weten kwam.
“Nee, ik denk het niet. Anders zou er wel over gepraat worden, zoals er over alle koppeltjes gepraat wordt, en geloof me, ik hoor alle roddels.”
“Maar… hoe weet jij het dan?”
Sarah haalde haar schouders op. “Geen idee. Ik bezit gewoon over een flinke dosis mensenkennis, ik zie door de façade heen. Roselinde is een speciaal meisje, ik heb nog nooit iemand als haar ontmoet. Ik kan geen vat op haar krijgen, ze is een mysterie voor me. Meestal zie ik meteen hoe iemand werkelijk is, maar bij haar lijk ik niet te kunnen doordringen. Soms is het alsof ze niet van deze wereld is.”
“Hoe bedoel je dat? Is dat een compliment of net niet.”
Sarah dacht even na. “Dat weet ik eigenlijk niet. Maar ik ken haar natuurlijke niet zo goed.”
Lily knikte en liet zich achterovervallen op haar bed. Ze zuchtte en voelde dat ze ieder moment kon beginnen huilen. Ze dacht eraan om Sarah weg te sturen, maar verdrong dat idee meteen. Het moest ophouden, dat alleen zijn met haar gevoelens. Sarah liet zich nu naast Lily zakken en keek haar onderzoekend aan. Lily keek vragend terug, Sarah sloot haar ogen en schudde haar hoofd, tenminste, iets dat daarvoor doorging.
“Hoe zit het eigenlijk met James?” vroeg Sarah nu, met een zachtere stem. Lily sloot haar ogen. Hoe wist Sarah zoveel? Was ze helderziend ofzo?
“Geen idee,” bracht Lily uiteindelijk uit. “Hij brengt me in de war. Hij is een arrogante zak, maar soms kan hij zo vriendelijk en lief zijn.”
Sarah knikte. Buiten werd het steeds donkerder. Ze letten niet op de tijd en Sarah schrok dan ook toen ze zag dat het al elf uur was.
“Ik heb nog bergen werk te doen! Het spijt me echt, Lily!”
“Je hoeft je nergens schuldig over te voelen, je hebt me geholpen. Bedankt.”
Sarah glimlachte, maar het werd een grimas door de paniek die duidelijk opkwam. Lily hoorde snelle voetstappen op de trap en even later was Sarah weer beneden.
Lily wist wel dat ze nu eigenlijk ook echt aan haar huiswerk moest werken, maar ze had simpelweg de fut niet. Ze zou het morgen wel doen, ze had de hele dag tijd.
Professor Elleponte was getroffen door een raadselachtige ziekte die madame Plijster niet kon achterhalen, professor Slakhoorn was uitgenodigd door één van zijn beroemde ex-leerlingen en had niet kunnen weigeren. Professor Stronk had een opdracht gekregen van professor Perkamentus die al haar tijd en aandacht vergde, waardoor Kruidenkunde uitviel.
Andere jaren zou het een middag van ontspanning betekend hebben, maar nu betekende het keihard doorstuderen en van de uurtjes extra profiteren. Mijmerend viel ze in een lange slaap.

De volgende morgen werd ze al vroeg wakker. Toen ze terug in dromenland probeerde te raken, lukte dat haar niet. Nell, een meisje van haar jaar, snurkte luid.
Lily nam haar toiletspellen en ging een uitgebreide douche nemen nu ze niet opgejaagd zou worden door de anderen. Ze liet de warme stralen over zich heen lopen en voelde hoe ze ontspande.
Ze hoorde nu wat gestommel, er kwam duidelijk iemand aan.
“De badkamer is bezet!” probeerde Lily boven het lawaai van de douche uit te roepen. Maar dat was tevergeefs, even later stond Sarah al in de badkamer. Toen ze zag dat die bezet was, wankelde ze achteruit, haar blik op de grond gericht.
“Het spijt me, ik wist het niet, sorry!” Lily voelde hoe ze bloosde, maar kon niet kwaad op Sarah zijn, niet nu ze zo’n steun was geweest. Sarah was intussen uit de badkamer gerend en Lily droogde zich snel af. Toen ze haar kleren aangetrokken had, liet ze haar spullen voor wat ze waren en ze ging snel de trap af naar de leerlingenkamer. Daar zat Sarah in één van de fauteuils. Lily ging naast haar zitten en Sarah werd bloedrood.
“Lily, het spijt me zo, ik wilde niet - ”
“Het is goed, Sarah. Het maakt niet uit.”
Sarah keek op naar Lily en nu zag ze pas dat de ogen van het meisje betraand waren. Die mooi, diepbruine ogen. Lily snoof de geur van Sarahs haar op. Ze sloeg haar arm om het meisje heen en voor ze het goed en wel besefte, drukte ze een kus op de lippen van de enige persoon die naar haar luisterde, haar begreep en er voor haar was. Alle dingen die Roselinde niet deed en waar Lily zo’n behoefte aan had.

Genner · Bohemian Writer Verdiend: 0 Sikkels Woonplaats: HPF

Hoofdstuk 10

“Ik heb het één en ander gehoord, Lily.”
Roselinde en Lily zaten op een afgelegen plek bij de kasteelmuur. Planten overwoekerden de eeuwenoude stenen en boden schaduw. Desondanks wisten ze het zweet regelmatig van hun voorhoofd. Het was een erg warme dag met een felle zon.
“Hoe bedoel je?” vroeg Lily zenuwachtig. Ze had wanhopig haar onbezonnen daad proberen te verbergen. Hoe kon ze het te weten zijn gekomen? Ze had het aan niemand verteld en ze wist zeker dat Sarah dat ook niet zou doen.
“Dat je niet meer erg geïnteresseerd bent in mij.”
“Wat? Waarom? Hoe bedoel je dat? Tuurlijk ben ik geïnteresseerd in jou! Ik hou van je, Roos.”
Dat laatste fluisterde Lily zachtjes.
“Je bent toont niet bijster veel interesse als je andere meisjes gaat kussen, niet?”
Lily schrok van Roselindes koude toon. Het was bijna alsof het haar niets kon schelen, maar Lily kende Roselinde goed genoeg om beter te weten.
“Waar heb je het over?” Lily voelde zich er rotslecht bij dat ze loog tegen haar vriendin, maar ze wilde haar ook niet kwetsen… als dat al niet was gebeurd.
“Lily, ik ben niet stom!” barstte Roselinde uit. “Ik kan het niet verdragen dat je tegen me liegt! Waarom heb je haar gekust? Wat heb ik verkeerd gedaan? Waarom praat je er niet gewoon over?”
“Het gebeurde voordat ik erg in had!” gooide Lily er uit voor ze het wist.
Roselinde hield zich in, maar het was duidelijk dat ze kwaad en ontgoocheld was. Lily voelde zich schuldig, radeloos, wanhopig. Hoe kon ze dit uitleggen? Wat viel er uit te leggen?
Het was een eenzame avond geweest, Roselinde had in geen tijden echt aandacht voor haar gehad en toen was Sarah er die haar troostte en belangstelling toonde en hoe kon ze ook weerstaan?
Het drong tot Lily door dat ze zichzelf alleen maar uit de situatie probeerde te excuseren, dat ze enkel maar naar uitvluchten zocht en haar daden goedpraatte. Ze durfde Roselinde niet in de ogen kijken, ze stierf bijna van schaamte en schuld. De pijn omvatte haar hart als een vlam en leek dat langzaamaan te verteren, tot het maar zo groot meer was als een pit.
“Het spijt me, Roos.” Een traan viel eenzaam uit één van haar ooghoeken. Er ontstond een vlek op haar gewaad, maar omdat dat zwart was, viel het niet op.
“Ik dacht dat je van me hield, Lily” zei Roselinde bits en een beetje bitter. “Ik dacht dat we een speciale band hadden. Ik dacht dat je hetzelfde voelde.”
“Dat doe ik ook, Roselinde, echt!” Als ze zou zeggen dat ze haar gemist had en zich onbenullig had gevoeld zonder Roselindes aandacht, zou ze overkomen als een verwend nest en dat wilde ze vermijden. Roselinde moest kotsen van verwende nesten.
“Was het mijn fout? Heb ik iets verkeerd gedaan?”
“Nee, echt niet. Alles is helemaal, compleet, honderd procent mijn fout.”
Roselinde zuchtte, schudde haar hoofd en stond op.
“Wat ga je doen?” vroeg Lily bezorgd en een beetje angstig. “Ik wil je niet kwijt, Roos.”
“Ja, noem me Roos. Dat doen alle bedriegers.”
Met ferme stap liep ze weg, maar Lily zag wel dat haar schouders schokten. Ze vloekte inwendig. Bedrieger. Ze had haar een bedrieger genoemd. Lily Evers, bedrieger. Zij die altijd zo eerlijk wilde zijn met iedereen en die leugenaars zelf niet kon uitstaan, had haar vriendin bedrogen.
Roselinde was nu niet meer dan een puntje in de verte op weg naar het kasteel. Lily liet haar tranen de vrije loop. Wat moest ze nu doen? Ze hield echt van Roselinde, zielsveel…
“Scheelt er iets?” Sarah liet zich naast Lily zakken en die werd meteen wakker uit haar overpeinzingen. Toen ze zag dat het Sarah was, moest ze de neiging onderdrukken om haar te slaan. Door Sarah liep het nu ernstig fout tussen Roselinde en Lily. Nee, hield Lily zichzelf voor, het is mijn schuld. Ik heb het laten gebeuren. Ze wist hoeveel belang Roselinde hectte aan trouw en eerlijkheid, ze was dan ook een Huffelpuffer.
“Sarah… laat me gewoon met rust, ok? Ik wil je even niet zien.”
Sarah trok een raar gezicht. “Waarom? Wat is er in hemelsnaam gebeurd?”
“Ga gewoon weg,” zei Lily, iedere klemtoon benadrukkend. “Ik wil je niet in mijn buurt. Roselinde weet het, van die kus. Die kus die toch niets betekende.”
Sarah kon het evengoed weten, ze zou de roddels snel genoeg horen. Sarah leek nu nerveus en wreef haar handen over elkaar.
“Dat spijt me, Lily, ik wilde niet dat het tussen jullie…”
“Wilde je dat niet?” Lily rukte haar hoofd omhoog en keek Sarah recht in haar ogen.
“Natuurlijk niet…”
“Je voelt iets voor mij?”
“Nee, ik -”
“Waarom kuste je me dan?”
“Goed dan, ja, ik voel iets voor je. Veel, eigenlijk, maar -”
“Waarom wil je dan niet dat het uit raakt tussen Roselinde en mij? Als je gevoelens voor me hebt, hoe komt het dan dat je dat niet wilt?”
“Ik wil dat je gelukkig bent.”
“Waarom kus je me dan als je weet dat ik een relatie heb met Roselinde? Waarom doe je dat dan op een moment waarvan je weet dat ik nergens nee tegen zou kunnen zeggen?”
“Meisjes, meisjes, hou eens op met dat gekibbel.”
James stond met zijn handen in zijn zakken voor hen te grijnzen.
“Jack, wil je ons alleen laten? We hebben iets te bespreken,” zei Lily koel.
“Ooh, wat dan? Nagellak? Het nieuwste parfum? Of liefdesdrankjes die je verbeterd hebt?” vroeg hij gespeeld verwonderd.
“James, ga weg,” siste Lily. Ze voelde dat ze rood werd. James liet zich naast Lily zakken en sloeg een arm om haar heen.
“Kom nou, laten we even niet moeilijk doen. We zijn allemaal volwassen, niet?” Hij zette zich wat makkelijker en ging toen verder. “Zeg, Lily, wat heb ik gehoord over jou en Sarah? Gekust? Ik wist helemaal dat jij ook lesbisch bent. Dat had je wel even kunnen laten weten, hoor.”
“Lesbisch? Ik ben helemaal niet lesbisch! En zelfs als ik het was, dan had jij daar niets mee te maken.”
“Nogal duidelijk. Ik ben een jongen. Ik heb er geen problemen mee ofzo, maar waarom heb je het niet gewoon gezegd?”
Lily wilde dit onderwerp vermijden. Ze wist dat ze niet lesbisch was en wilde er dan ook niet over praten. “’Ook’, zei je. Wie is er dan lesbisch?”
James maakte een vaag handgebaar in de richting van Sarah, die er geërgerd bij zat.
“Sarah hier. Dat wist je toch wel?”
Sarah werd vuurrood. “James, hou je mond!”
Opgelucht zag Lily dat Remus eraan kwam. Die zou James wel meenemen. Toen Remus bij hen aankwam, glimlachte hij naar Lily.
“Hebben jullie er bezwaar tegen als ik Sarah even leen?”
Lily keek verbaasd op. Wilde hij haar nu echt alleen laten met James?
“Ik geloof dat jullie iets te bespreken hebben.”
Toen Remus en Sarah wegliepen, keek James hen dankbaar na. Hij maakte het zich makkelijk en trok haar wat dichter naar hem toe.
“Lily toch. Niet lesbisch, hé? Dus dat betekent dat ik toch nog een kans maak.”
“Nee, je maakt geen kans.” Lily had hier helemaal geen zin in, ze wilde dolgraag naar het kasteel lopen en op zoek gaan naar Roselinde.
“Kijk me aan,” fluisterde James nu zachtjes. Toen Lily dat zuchtend deed, werd ze compleet door hem verrast. Hij trok haar snel dicht tegen hem aan en drukte een kus op haar lippen. Met zijn lippen maakte hij haar mond open en zijn tong gleed zacht en warm naar binnen.
Lily was een paar seconden verlamd en rukte zich toen los.
“Wat denk je wel?!” riep ze kwaad. “Ik wil je niet!”
James werd knalrood en liep snel weg. Lily huilde nu tranen met tuiten. Roselinde was weg, en koppig als ze was zou dit niet snel goedkomen. Met Sarah kon ze er niet over praten, dat was duidelijk. Remus had haar alleen gelaten met James, die stond dus aan zijn kant. En James zelf… die kus was veel te lekker geweest.

Genner · Bohemian Writer Verdiend: 0 Sikkels Woonplaats: HPF

Hoofdstuk 11

Lily keek op toen de andere leerlingen het lokaal verlieten. Ze was er de laatste week met haar gedachten niet bij. Dat hadden anderen ook gemerkt en de meesten vroegen bezorgd wat er aan de hand was. Lily had de fut niet om een goed antwoord te verzinnen en haalde enkel haar schouders op. Niemand was het gewend om de vrolijke Lily zo somber te zien.
Haar dagelijkse routine was uit haar systeem geraakt, steeds meer vroeg ze zich plotseling verbaasd af wat ze op een bepaalde plek deed.
Voor de S.L.I.J.M.B.A.Llen afgelopen schooljaar had ze een knop moeten omdraaien in haar hoofd. De zomervakantie was een waas in haar herinnering. Roselinde sprak niet meer tegen haar, hoe ze ook haar best deed. Hoe lang zou dit nog blijven duren? Ze zat nu in haar zesde jaar en had een aantal vakken, zoals Kruidenkunde, laten vallen. Ze had daar nu spijt van, in de kassen had ze misschien meer kans gehad Roselinde te spreken.
Ze miste de avonden en vrije middagen die ze samen doorbrachten. Ze miste Roselindes lach en hartelijke uitstraling, haar zachte lijf en haar warme lippen, haar sterke armen waardoor Lily zich zo veilig bij haar voelde. Ze was nu versuft en voelde zich een lappenpop die overal heen werd gedwongen. Ze voelde zich niet compleet zonder Roselinde.
James had nog vaak avances gemaakt, maar ze had hem telkens afgewezen. Ze was een lusteloze vod geworden. Nena en Kevin hadden resoluut de kant van Roselinde gekozen en negeerden haar ook. Van hen miste ze de vriendschap.
Jack en Iris zaten er middenin. Ze kozen geen kant, wat ervoor zorgde dat Lily zich vaak alleen voelde. Ze kon misschien wel met hen optrekken, maar te weten dat zij wel tijd doorbrachten met Roselinde stak haar. Als ze haar vriendin – of voormalige vriendin? – benaderde, deed die alsof ze lucht was.
Ze liep nu slenterend door de gangen, zich afvragend waar ze eigenlijk heen ging. Ze wierp een blik op haar lessenrooster en zag dat ze bij Transfiguratie moest zijn.
Ze keek rond in een poging een idee te krijgen waar ze was en merkte dat ze een heel eind van haar bestemming af was. Met een schok drong dan ook tot haar door dat ze voor zich het wandtapijt van Barnabas de Onbenullige zag die met veel kracht een hoop trollen versloeg.
Dit was de plek waar ze zoveel spannende, heerlijk geheime momenten had beleefd. Vlak bij de kamer waar ze alles vonden wat ze maar nodig hebben.
Ze was diep in gedachten verzonken. De herinneringen wekten tranen op die ze probeerde te onderdrukken. Ze wilde niet dat iemand later zou ontdekken dat ze gehuild had.
“Lily?”
Ze draaide zich om en zag Severus. Ze liep naar hem toe en sloeg haar armen om haar heen. Hij was de enige bij wie ze op dit moment terecht kon. Hij had dan misschien vettig haar, een lange neus, de verkeerde vrienden en Dooddoenersneigingen, hij had haar nooit veroordeeld. Ze wist in haar hart dat zij dat ook nooit zou doen. Severus bleef stokstijf staan toen Lily hem omhelsde. Dit had hij niet meteen verwacht en wat ongemakkelijk klopte hij veel te hard op haar rug. Zijn ogen flitsten van links naar rechts om te zien of er niemand aankwam. Hij stond er wat onbeholpen bij. Toen liet Lily hem los. Ze pakte zijn hand en vroeg:
“Wij blijven vrienden, niet?”
Severus knikte kort, de steek in zijn hart negerend. “Wij blijven vrienden.”
Inwendig vloekte hij. Vrienden. Die verdomde James Potter zou wel met haar gaan lopen, en wie was hij dan? Juist ja, een vriend. Een vriend die altijd van haar zou blijven houden.
“Luister, ik moet nu naar Transfiguratie en ik ben bang dat ik te laat kom. Ik zie je nog wel. We moeten eens wat meer tijd met elkaar doorbrengen.”
Toen Lily haar weg zocht door de gangen wist ze dat ze Severus weer op het goede pad zou krijgen als ze maar goed genoeg haar best deed, als ze hem maar genoeg aandacht en interesse schonk.
Na een paar keer te zijn vastgelopen klopte ze aan bij het lokaal van professor Anderling.
“Binnen,” klonk diens strenge stem. Aarzelend opende Lily de deur. De hoofden van de Griffoendors en de Huffelpuffers draaiden allemaal in haar richting.
“Zozo, Evers.” Anderling keek op haar horloge en fronste toen haar wenkbrauwen. “U bent een half uur te laat. Dat wordt tien punten aftrek voor Griffoendor, vrees ik. Het is niet de eerste keer.”
Lily knikte en liet haar ogen het lokaal rondgaan op zoek naar een vrije plaats. Na een seconde twijfelen ging ze toch naast Roselinde zitten. Die keek niet op en deed alsof ze druk bezig was met notities nemen.
“Er was geen andere plaats vrij,” mompelde ze verontschuldigend. Wie had ooit gedacht dat ze zich zou verontschuldigen als ze naast Roselinde ging zitten? Hoe waren ze zo ver van hun liefde geraakt?
“Ik zei toch ook niets,” antwoordde Roselinde. Lily had geen antwoord verwacht.
“Nee, sorry.”
“Zeg niet steeds sorry.” Roselinde legde haar veer neer. “Je zegt altijd maar sorry, alsof daarmee de kous af is en er niets is gebeurd.”
“Dames,” zei Anderling op waarschuwende toon. Roselinde zweeg even en ging toen verder.
“Is het waar dat je James gekust hebt.”
Na een lichte aarzeling zei Lily: “Ja, maar - ”
“Ongelooflijk,” siste Roselinde.
“Ik wilde het niet. Ik heb hem meteen van me af geduwd en ben weggelopen. Dat is nu al maanden geleden.”
Roselinde keek haar fronsend aan, recht in haar ogen. Het leek alsof ze Lily’s gedachten probeerde te lezen en Lily had het gevoel dat dat haar ook lukte.
“Luister,” begon Roselinde, maar ze werd onderbroken door Anderling.
“Ik blijf het niet herhalen! Eruit, jullie twee. Vijf punten aftrek voor Huffelpuf en Griffoendor.”
Er steeg wat gemompel op van leerlingen die dachten dat vijf punten het verschil maakten als de Afdelingsbeker werd uitgereikt. Roselinde en Lily pakten hun spullen. Lily was rood en voelde de tranen achter haar ogen prikken. Ze was vastbesloten niet te huilen, maar ze had er moeite mee.
“Waar gaan we heen?” vroeg Lily toen ze op de gang stonden.
“Ik ga naar de leerlingenkamer. Daar kan je niet binnen.”
“Oh, komaan… we moeten praten.”
“Ja, inderdaad. Maar ik heb er geen zin in, ik denk niet dat ik het aankan.”
“Stel je niet aan, Roselinde.” Lily was een beetje geïrriteerd. “Het is nu al zoveel maanden geleden, je kunt er toch niet de rest van je leven mee rondlopen?”
Roselinde gaf niet graag toe, maar deed het toch en zo liepen ze naar de kassen. Omdat professor Stronk daar bezig was, gingen ze op weg naar het meer.
Ze zaten tegen een boomstronk. Er was een licht briesje en het was nogal fris. Roselinde trok haar sjaal wat strakker.
“Waarom?” viel ze met de deur in huis.
“Dat heb ik je al duizend keer uitgelegd. Het betekende niks voor mij. Het was een stresserende periode en jij keek niet meer naar me om, luisterde niet meer naar me, zag me niet meer staan. Je was zo geobsedeerd door je S.L.I.J.M.B.A.Llen. Ik was helemaal alleen, had helemaal niemand. Op een avond zat ik in de slaapzaal in gedachten verzonken toen Sarah binnenkwam. We praatten en ze begreep me, ze troostte me. Toen kuste ze me en ik had de kracht en de moed niet me weg te trekken. Ik miste jouw kussen.”
“Moet je dan met iemand anders kussen? Hebben jullie daarna nog gekust?”
“Nee, nooit. Ik probeer haar zoveel mogelijk te vermijden.”
Roselinde knikte bedachtzaam. Ze sloot haar ogen en liet zich in gedachten meevoeren met de wind.
Ze miste Lily ook, maar wilde niet toegeven. Ze hechtte een enorm belang aan trouw en eerlijkheid en had gedacht dat Lily daar de vermenselijking van was. Maar Lily had haar teleurgesteld. Ze wilde niets liever dan haar in haar armen te nemen en te zeggen dat alles goed was, maar zou Lily dan niet denken dat ze zomaar anderen mocht kussen?
Ze had dit al besproken met Ibe, een andere Huffelpuffer. Ze kende Ibe sinds dit schooljaar, ze was van Beauxbatons gekomen. Ze had zich nooit goed gevoeld in dat ijdele wereldje, maar haar ouders hadden haar er verplicht vijf jaar heen laten gaan. De laatste twee jaar mocht ze kiezen en meteen was ze naar Zweinstein gekomen. Vanaf dag één had Roselinde zich een beetje over haar ontfermd en haar wegwijs gemaakt. Het was een prima afleiding geweest. Ze wilde niet aan Lily denken.
Ibe had haar proberen te overtuigen dat ze het goed moest maken met Lily, dat ze zich erover heen moest zetten. Lily was nu zo dicht bij haar, zacht en warm en levendig, maar vooral Lily.
Ze liet de tranen stromen en draaide zich naar Lily om.
“Ik hou van je,” fluisterde ze en ze kuste Lily vol op de mond.

Genner · Bohemian Writer Verdiend: 0 Sikkels Woonplaats: HPF

Hoofdstuk 12

“Het was fantastisch,” zuchtte Roselinde. De zesdejaars waren net terug van een weekend Zweinsveld. Ze had de hele tijd met Lily doorgebracht en ze voelde zich voldaan. De avond was nu gevallen en ze zat bij het haardvuur in de leerlingenkamer van Huffelpuf, honderuit vertellend aan Ibe wat ze allemaal gedaan hadden. De details natuurlijk weggelaten.
Ibe mocht niet mee naar Zweinsveld en dat vond ze erg jammer, net als Roselinde. Ze konden dit schooljaar nog één keer gaan en Ibe hoopte op toestemming van haar ouders, maar die waren haar nog steeds niet gunstig gezind omdat ze naar Zweinstein was gegaan.
Ibes moeder was afkomstig uit België, uit het zuiden van West-Vlaanderen. Haar vader was een Waal en ze was tweetalig opgevoed. Uiteindelijk hadden haar ouders haar naar Beauxbatons gestuurd, in de hoop dat Ibe welopgevoed zou terugkomen zodat zij er geen werk meer mee hadden.
Dat hadden ze nooit expliciet gezegd, maar dat had ze altijd aangevoeld. Tijdens de grote vakantie ging Ibe noodgedwongen naar huis. In de kerstvakantie bleef ze, net als Roselinde die niet naar Lily was gegaan vanwege de ruzie, op Zweinstein.
Ibe zat te dagdromen en merkte niet dat Roselinde haar geamuseerd aankeek.
“Is er iemand verliefd?” vroeg ze ondeugend.
“Huh?” Ibe keek verbaasd op en merkte toen pas dat Roselinde iets gevraagd had.
“Verliefd? Wie?” Ze probeerde geïnteresseerd te klinken, maar daar slaagde ze niet echt in.
“Je bent er niet bij vandaag.” Roselinde sloeg een arm om Ibe heen en vroeg toen: “Vertel, wie is het?”
Ibe begon te blozen. “Niemand. Ik ben niet verliefd.”
“Maak dat de ganzen wijs! Kom op, vertel.”
Ibe zuchtte. Zij wist ook genoeg van Roselinde, haar kon ze wel in vertrouwen nemen.
“Het is James Potter.”
“gedoe.”
“Inderdaad.”
Ibe wist dat het geen zin had. James Potter was stapelgek op Lily en dat maakte Roselinde jaloerser dan ze zou toegeven. Ze maakte gewoon geen kans.

Lily wachtte vol ongeduld op de volgende morgen, ze kon er niet van slapen. Ze wilde Roselinde dolgraag weerzien. Ze hadden een geweldige tijd gehad in Zweinsveld.
Roselinde was doodmoe geweest en direct naar de leerlingenkamer gegaan van Huffelpuf. Lily wist wel dat Ibe daar op haar zat te wachten en probeerde niet jaloers te zijn.
Ibe viel niet op meisjes. Maar Roselinde wel. Meteen riep ze zichzelf tot de orde. Zij was degene die Lily had bedrogen, en niet andersom.
Het was voor Lily duidelijk dat Ibe stapelgek was op James. Ze hoopte dat die twee een koppel zouden worden, dan was zij van James af.
Ibe was een Dreuzeltelg, net als zij. Ze was erg knap en deed haar uiterste best als het om kleren uitzoeken ging. Ze was niet echt ijdel, maar wel tot in de puntjes verzorgd. Ibe lachte altijd dat dat een misvorming was die ze overgehouden had van Beauxbatons. Verder was ze sportief en in de dreuzelwereld deed ze vaak aan atletiek. Ze was erg goed in hardlopen. Ze hield van sport en was Drijver in het team van Huffelpuf; ze had auditie gedaan op het begin van dat schooljaar.
Er waren heel wat jongens die geen nee tegen haar zouden zeggen, maar blijkbaar was James één van die weinigen. James, net de jongen die Ibe wilde.
Lily vond dat ze die twee maar best kon koppelen. Dan was iedereen gelukkig; Ibe, James en Lily en Roselinde.

“Hey, Evers. Heb je er iets op tegen als we bij je komen zitten?” vroeg James die morgen aan de ontbijttafel. Ze haalde haar schouders op en keek snel achterom naar de tafel van Huffelpuf. Daar zaten Ibe en Roselinde vrolijk te kletsen.
James vatte het gebaar op als een uitnodiging en hij ging samen met James en Peter zitten.
“Waar is Remus?” vroeg Lily.
“Oh… zijn maandelijks probleempje,” knipoogde James.
“Ja, hij heeft er weer enorm last van.” Sirius brulde van het lachen. Lily wenste dat ze wat stiller werden voor er mensen argwaan gingen krijgen. Remus had haar verteld dat hij een weerwolf was, maar ze had moeten beloven het aan niemand te vertellen, zelfs niet aan Roselinde. Dat had ze dan ook niet gedaan.
James praatte het hele ontbijt lang, maar Lily luisterde niet echt. Ze voelde zich wat schuldig toen hij haar vragend aankeek en duidelijk werd dat ze eigenlijk niks gehoord had van wat hij gezegd had. Hij was een beetje geïrriteerd, maar deed z’n best dat niet erg te laten merken.
“James.” Sirius porde James en knikte in de richting van de deuren van de Grote Zaal. Lily keek ook en zag Roselinde en Ibe de Grote Zaal verlaten, Roselinde nog even achterom kijkend. Lily zwaaide en Roselinde glimlachte.
Maar waarom hadden James en Sirius zoveel aandacht voor hen? Peter zat te giechelen, maar niemand lette op hem. Sirius floot luid en Roselinde en Ibe keken om. Sirius grijnsde naar hen en ze gingen verder, niet wetend naar wie hij nu eigenlijk gefloten had.
“Wat is er aan de hand?” vroeg Lily zo nonchalant mogelijk. Toch klonk de nieuwsgierigheid door in haar stem.
“Sirius heeft een oogje op Ibe, je weet wel, die Huffelpuf die er dit jaar bij gekomen is.”
“James!” Sirius deed alsof hij verontwaardigd was. Lily voelde hoe de moed in haar schoenen zakte. James zou nooit iets beginnen met Ibe als Sirius haar wilde.

Roselinde en Lily waren op weg naar de kassen voor Kruidenkunde. Ze hadden gehoord dat professor Stronk ziek was en dat er een vervanger was. Ze waren erg benieuwd. Ibe liep iets verdrop bij Kevin en Nena, die Lily nog steeds negeerden. Ze begrepen niet hoe Roselinde het haar had kunnen vergeven.
Toen ze de kassen binnenkwamen, waren die nog helemaal leeg. Ze zochten een plek uit en haalden alvast de spullen die ze iedere les zeker nodig hadden uit hun tas.
“Aha, daar zijn de eerste leerlingen,” klonk een hoog piepstemmetje. Lily en Roselinde keken elkaar verbaasd aan en toen zagen ze een mini-hoofd boven de tafel verschijnen. Net toen ze iets wilden zeggen, verdween het hoofd weer. Even later kwam een erg klein mannetje naar hen toegehobbeld. Hij gaf hen een hand en zei: “Ik ben professor Parvus. Ik vervang professor Stronk totdat zij weer gezond en wel is.”
Ondertussen waren er nog leerlingen bijgekomen die tegen elkaar fluisterden en hun gegniffel onderdrukten bij het zien van de kleine professor.
Hij was nog kleiner dan een dwerg of een kobold. Na de les moesten ze hem wel nageven dat hij erg goed was. Toen Roselinde en Lily de kassen verlieten, moesten ze afscheid nemen. Roselinde liep samen met Ibe, Nena en Kevin naar de Astronomietoren en Lily liep met de andere Griffoendors naar Transfiguratie.

Ibe sloeg haar armen troostend om Roselinde heen.
“Het komt wel goed, ze komt wel op haar stappen terug. Stil maar.”
Roselinde was echter ontroostbaar. Lily had haar net verteld dat ze er een eind aan wilde maken. Roselinde was te jaloers en Lily wilde voor haar liefde kunnen uitkomen. Roselinde was de kus met Sarah nooit vergeten en was dan ook erg achterdochtig, ze vertrouwde Lily niet eens meer als die naar haar leerlingenkamer ging. Lily voelde zich gevangen en wilde ruimte, die Roselinde haar niet kon geven. Die James haar wel kon geven, voegde Roselinde daar bitter aan toe in gedachten.
Ze had wel gezien hoeveel die om Lily hing en ook hoe Lily daar wel van genoot. Ze was verliefd geworden op James.
Lily kon niet anders dan dat toegeven. Roselinde verstikte haar, wilde teveel van haar. Ze kon Roselinde niet geven wat die nodig had. Roselinde verwachtte teveel van haar en ze wilde niet leven met de druk die dat met zich meebracht.
James was veel speelser en hij liet haar doen wat ze wilde. Ze hoefde zich niet te verantwoorden. De magie tussen hen was groter dan ooit. Het was een hartverscheurende keuze geweest, maar James had het “grote lot” gewonnen. Ze wist dat ze Roselinde gekwetst had. Ze had het niet gewild, maar er zou sowieso iemand gekwetst worden. Het was met pijn in haar hart dat ze besloten had dat de wegen van Roselinde en Lily zich beter zouden scheiden. Roselinde zou haar moeten loslaten en volmaakt gelukkig worden zonder haar. Nachtenlang had ze gehuild, dagenlang had ze getwijfeld. Maar James’ tweede kus had het voor haar duidelijk gemaakt: ze had nood aan ruimte en dat kon Roselinde haar niet geven, Roselinde die haar niet vertrouwde door één verloren kus.

Genner · Bohemian Writer Verdiend: 0 Sikkels Woonplaats: HPF

Hoofstuk 13

Roselinde keek verbitterd door een raam op de gang van Zweinstein naar het meer dat eronder lag. James en Lily zaten tegen een boom, Lily soezend in James’ armen. Roselinde dacht dat ze kapot ging van verdriet. Hoe kon Lily daar zitten, tegen die boom? Die boom die zo’n grote emotionele waarde had voor haar, maar blijkbaar niet voor Lily. Was ze het dan vergeten?
Iedereen mocht weten dat Lily en James een koppel waren. Ze liepen hand in hand en waren altijd samen.
Iets wat Lily nooit had kunnen doen met Roselinde maar waar ze wel behoefte aan had gehad, besefte Lily. Sirius had Ibe nog altijd niet uit z’n hoofd gezet. Ibe keek het ook met lede ogen aan, gek als ze nog steeds was op James.
Roselinde bedacht wat voor een stelletje ze waren. Twee snotters met een gebroken hart, de hele dag geconfronteerd wordend met het feit dat hun grote liefde met iemand anders had en het nog serieus was ook. Roselinde twijfelde er niet aan dat het dit keer niet goed zou komen.
James en Lily waren al van het zesde jaar samen. Ze vroeg zich af goe die twee ooit hun P.U.I.S.Ten zouden halen als ze zo doordeden. Het was weliswaar pas het begin van het schooljaar, maar als ze zich niet gauw op hun schoolwerk stortten zouden ze niet slagen.
Roselinde volgde hen als een schaduw, ze was maar een schim van de levendige meid die ze ooit was geweest. ’s Avonds werd ze gek als Lily en James in de leerlingenkamer van Griffoendor waren en ze niet bij hen kon komen. Ibe vrolijkte haar ook niet echt op, haar vriendin was even verdrietig. Ze was tenminste niet alleen.
De goede herinneringen aan hun tijd samen speelden als een eindeloze film door haar hoofd, een film die nooit zou stoppen en die ze ook niet kon stoppen. Ze vervloekte zichzelf dat ze zo koppig was geweest, dat ze maanden met Lily verloren was. Dat Lily haar ontrouw was geweest, kon haar niet meer schelen. Waarom had ze haar die ene fout niet kunnen vergeven?
En die James… Roselinde kon hem niet uitstaan. Ze kookte van woede als ze zijn irritante lach nog maar hoorde in de verte, of zijn luide stem die door de gangen weerklonk.
Wat had die kwal dat zij niet had? Het was onmogelijk dat hij evenveel van Lily zou houden als zij had gedaan.
“Verdomme, Lily, ik hou van je,” fluisterde Roselinde met gebalde vuisten. Donkere wolken trokken door de hemel, een verre reis makend naar het oosten. Er kwam regen aan. De leerlingen die buiten in de nazomerzon hadden gelegen, beseften dat ook en liepen als een kolonne mieren naar binnen.
James en Lily ook. Het was een zaterdag en Roselinde haatte de weekenden nu even hard als ze er vroeger van gehouden had.
Het viel heel wat meer op als ze Lily bewaakte. Zo noemde ze het in gedachten. Ze moest Lily beschermen tegen die boze buitenwereld, een taak die de lichtzinnige James niet aankon.
Lily’s gezicht toen ze Roselinde had gezegd dat het over was, stond nog op haar netvlies gebrand.

Flashback

“Roselinde, we moeten elkaar spreken.”
Lily staat bij de tafel van Huffelpuf in de Grote Zaal en heeft al haar moed verzameld. Dat staat op haar gezicht te lezen. Ze ziet er erg zenuwachtig uit en haar handen trillen. Roselinde verwacht dat ze elk moment in tranen kan uitbarsten.
Roselinde kijkt verontschuldigend naar Ibe en volgt Lily naar buiten. Als ze het bordes betreden, worden ze omgeven door zonlicht. Nieuwsgierig loopt Roselinde naast Lily naar het meer. Nieuwsgierig en bang. Lily is duidelijk niet zichzelf.
Als ze uiteindelijk tegen een boom aan het meer zitten, speelt de wind met hun haren en voelt Roselinde zich al wat geruster. Misschien is het zo erg nog niet.
“Roselinde, ik moet je iets vertellen. Je gaat het niet leuk vinden.”
“Hmm,” zoemt Roselinde met gesloten ogen. Ze geniet van de zon die haar huid doet gloeien.
“De laatste tijd gaat het niet goed tussen ons. Dat is wel duidelijk.”
Roselinde opent nu haar ogen. Waar wil Lily naartoe?
“Ik vind het gewoon zo enorm spijtig dat je me niet meer kan vertrouwen,” gaat Lily verder. “Ik… ik voel me niet goed bij de situatie.” Ze wilt het duidelijk voorzichtig aan boord leggen.
“Je geeft me het gevoel dat ik je constant achter je rug bedrieg. Hoe vaak ik je ook zweer dat het bij één kus gebleven is, je bent nog steeds wantrouwig als ik naar de leerlingenkamer ga. Ik heb geen ruimte meer, het is alsof ik niet meer kan ademen. Je verwacht zoveel van me, Roselinde. Ik kan niet aan die verwachtingen voldoen. Ik kan je niet geven wat je nodig hebt.”
“Jij bent wat ik nodig hebt,” komt Roselinde nu tussen. Haar hart klopt als een razende in haar keel. Het ziet er heel erg naar uit dat Lily het gaat uitmaken.
“Geef me dan dat gevoel! Ik voel me nu een verschrikkelijke bedriegster, je behandelt me alsof ik maar blij moet zijn dat ik bij je mag zijn! Dat ben ik ook, echt waar, maar… het is zo anders.”
“Waarom heb je dit niet eerder gezegd?” fluistert Roselinde verbaasd. De stromen over Lily’s wangen. “Waarom heb je dit niet eerder gezegd? Dan had ik iets kunnen doen. Je overvalt me nogal.”
“Wat voor zin zou het hebben? Het gaat erom dat het in de eerste plaats zo is, en je gevoelens blijven dezelfde, ook al gedraag je je anders. Je zou me dan meer ruimte geven, maar zeg eens eerlijk, zou jij je ook geruster voelen? Zou je me ook echt meer vertrouwen?”
Roselinde zwijgt, niet in staat toe te geven dat Lily gelijk heeft.
“Ik krijg geen adem meer, Roos. Je verstikt me en dat wil ik niet meer. Je wil altijd alles weten, waar ik heen ga, met wie ik praat en waarover… Daarbij komt nog dat je zo angstvallig geheim wilt houden wat wij voor elkaar hebben. Het is zo belangrijk voor mij, dat ik van je hou, en ik kan het aan niemand vertellen. Ik kan het niet voor mezelf blijven houden. En daarbij komt James” –
“Ik wist het!” roept Roselinde uit, wiens sluipend gevoel van wanhoop is omgeslaan in ontgoocheling en woede. “Ik wist het! Hij heeft je verleid, de zak!”
“James is geen zak! En hij heeft me niet verleid! James is helemaal anders, hij zou dat nooit doen.”
“Nee, James Potter zou nóóit een meisje proberen te verleiden,” zegt ze honend.
“Laat me nu uitspreken! Weet je, James neemt niet alles zo serieus. Hij kan tegen een grapje en is niet zo lichtgeraakt. Studeren en werken is niet het enige in leven, er is ook nog zoiets als plezier.”
Roselinde wilt protesteren, maar Lily maakt haar duidelijk met haar ogen dat ze zich daar beter niet aan waagt.
“Hij geeft me tenminste ademruimte. Ik voel me op m’n gemak bij hem, ik kan mezelf zijn bij hem. Hij eist niks van me, heeft geen verwachtingen. Bij jou moet ik me altijd verantwoorden, ik voel me als een leerling die mooi z’n huiswerk moet maken en goede resultaten halen. Dat wil ik niet. Ik ben altijd bang dat ik iets verkeerd gedaan heb. Ok, ik heb een fout gemaakt, maar je kan me daarvoor niet blijven straffen.” Lily pauzeert even en Roselinde laat de woorden bezinken.
“Roselinde, onze wegen scheiden hier. Ik hou enorm veel van je, maar dit leven wil ik niet leiden. Ik ben bang dat ik afscheid van je moet nemen. No hard feelings, even goede vrienden.”
Roselinde voelt zich machteloos. James Potter. De tranen prikken achter haar oren.
“Ik kan geen vrienden met je zijn. Ik hou van je en ik wil niets minder,” zegt ze met een krop in haar keel. Ze kijkt Lily aan en zegt: “Geef me dan nog één kus, Lily. Een laatste kus.” Bij dat laatste woord barst haar stem. Lily buigt zich over Roseline heen en drukt een kus op haar lippen. Roselinde voelt haar hart breken.

Roselinde herinnerde zich elk woord, elke geur, elke kleur, hoe alles was. Daar zat Lily met James, aan die boom waar Lily het had uitgemaakt, waar Lily Roselindes leven kapot had gemaakt.
Onze wegen scheiden hier, spookte het door haar hoofd. Bittere tranen drupten van haar wangen en ze sloeg met een vuist tegen de muur. Ze was zo kwaad en zo verdrietig, haalde bijna geen adem en wilde gewoon weg van die plek. Weg van de wereld. Ze haatte alles, alle pijn die ze voelde en die haar helemaal verscheurde. Als een wervelwind liep ze naar haar slaapzaal en haalde een scheermesje uit. De slaapzaal was leeg. Het mes blonk in het zonlicht dat door de ronde ramen viel. Haar hand trilde helemaal en na een lichte aarzeling zette ze het mes op haar arm, dicht bij haar elleboog, aan de binnenkant. Ze was zo machteloos, voelde zich zo alleen, de pijn reet haar aan stukken en ze kon niet anders. Ze haalde het scherpe mesje over haar armen en voelde voldoening toen het bloed rood opwelde. Ze voelde de pijn en was bevredigd, een zalig gevoel bekroop haar.
Dat gevoel was echter al snel over en ze voelde zich alleen maar rot. Dit zou Lily niet willen. Ze hoorde haar stem in haar hoofd, wat ze zou zeggen als ze dit zou weten. Lily was nu bij James, en zij was alleen, helemaal alleen.
“Roselinde?” Ibe kwam naar Roselinde toe, die snel de mouw van haar gewaad over haar arm schoof en het mesje onder haar bed wegmoffelde. Ze was echter te laat, Ibe had het gezien. Ze nam Roselindes arm ruw vast en schoof de mouw omhoog. Het bloed stroomde nu over Roselindes arm.
“Wat heb je gedaan? Verdomme, Roselinde! Lily is dit niet waard!”
Ibes ogen vulden zich met tranen en kwaad stompte ze Roselinde tegen haar andere arm.
“Doe dat verdomme niet! Je kan me niet zo kwetsen!”
Ibe voelde zich ook gekwetst. Roselinde verkoos zichzelf snijden boven Ibe in vertrouwen nemen. Ze wilde haar enige vriendin hier niet aan verliezen, niet haar enige echte vriendin.
Ze had zelf ook zoveel pijn om James, maar zij deed dit toch ook niet? Ze moest er zijn voor Roselinde, maar lag ook met zichzelf in de knoop. Ze voelde zich wanhopig en sloeg haar armen om Roselinde heen, die helemaal schokte van het huilen.
“We moeten erdoor, Roselinde. Het zal ons lukken, samen.”