FanFiction Challenge April [De Uitslag!]

**Shirley** · Geplaatst: Di Apr 01, 2008 0:18

Fanfiction Challenge April [Afdelingsmaanden/Ravenklauw]

Hallo allemaal! Hier is de nieuwe FanFiction Challenge van April! Voor de laatste keer een speciale Challenge voor de Afdelingsmaanden!

De Challenge is dit keer gebaseerd op dit stukje:

En bij het wijze Ravenklauw,
Vinden mensen met verstand,
Die geleerd en bij de pinken zijn,
Altijd wel eens geestverwant.
Harry Potter en de Steen der Wijzen.

Je verhaal moet dus gaan over Ravenklauw.
Uiteraard val ik jullie ook deze keer lastig met een extra opdrachtje. Dit keer is het namelijk de bedoeling dat je verhaal zal beginnen en eindigen met dezelfde drie woorden! Het maakt niet uit in welke tijd deze woorden staan, of ze zijn uitgesproken of niet, het gaat er gewoon om dat de eerste drie woorden dezelfde zijn als de laatste drie woorden. Als je eerste drie woorden bijvoorbeeld ‘waarom nou jij’ zijn, dan moeten je laatste drie woorden ook ‘waarom nou jij’ zijn.

De regeltjes:

1000 woorden

2000 woorden

Je verhaal gaat dus over Ravenklauw, en moet beginnen en eindigen met dezelfde drie woorden.

De challenge begint vandaag, 1 April dus, en jullie kunnen je verhaal inzenden tot 22 April! Daarna kunnen we gaan stemmen.

Als je nog vragen, opmerkingen of ideeën hebt, dan hoor ik het graag! Stuur gewoon even een PB. Ook de inzendingen voor de challenge stuur je natuurlijk naar mij via PB.

Ik wens jullie allemaal veel plezier en succes met de Ravenklauw challenge!

xXx Shirley

Edit: Nog even een kleine opmerking, na aanleiding van een PB die ik net van Pieper krijg. Met de opdracht dat de eerste drie woorden hetzelfde moeten zijn als de laatste drie woorden, bedoel ik óók in dezelfde volgorde!

Inzendingen:

1. Wat als ik...
2. Wijsheid
3. Waarom Ravenklauw?
4. Het Ravenklauw Spel
5. Ik ook van jou
6. De dodelijke opdracht.
7. Tot ziens
8. In Memoriam
9. Eén kans

**Shirley** · Geplaatst: Ma Apr 07, 2008 19:05

Wat als ik…

Wat als ik in Ravenclaw zou zitten,’ denkt Hermione Granger. Hermione zet de puntjes op de ‘i’ van haar Toverdrankenopstel, letterlijk én figuurlijk. Ze zet de gedachte van Ravenclaw van zich af en ze onderdrukt een gaap. Ze slaat haar benen over de rand van de grootste leunstoel van de leerlingenkamer. Ze legt haar hoofd tegen de rugleuning en voelt zich een beetje wegzakken. Het was ook best een zware week geweest…

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

“Hermione Granger,” zegt de sterke en harde stem van professor McGonagall. Hermione loopt enthousiast, maar een beetje verlegen naar voren. Ze gaat zitten op het krukje en de hoed fluistert haar wat in.
“Hmm, een prima stel hersens. Méér dan prima zelfs. Ravenclaw is de perfecte keuze!”
Hermione glimlacht trots als de hoed “RAVENCLAW” roept. Enthousiast loopt ze naar de Ravenclawtafel. De klassenoudste geeft haar een hand en stelt zichzelf voor als ‘Jennifer Depp’. Hermione glimlacht naar Jennifer en gaat zitten naast een onbekende jongen. Ze steekt haar hand uit.
“Hermione Granger,” zegt ze.
“Robert Mayfield,” mompelt hij en hij concentreert zich op de volgende kandidaat op de kruk.
“Ik heb al echt zin in de lessen, heb jij-,” begint Hermione, maar Robert kapt het af.
“Sorry, maar het kan míj wel wat schelen waar hij komt,” en hij wijst naar de kandidaat op de kruk. Hermione is een beetje verbouwereerd maar houdt haar mond.
“HUFFLEPUFF,” roept de hoed. Robert slaat teleurgesteld zijn vuist op tafel. Hij mompelt iets binnensmonds. Wijs houdt Hermione haar mond. Ze draait zich om degene aan de andere kant van haar aan te spreken, maar die is al in gesprek. Een beetje verloren zit ze aan tafel. De jongen in de trein met zijn pad is aan de beurt. De hoed denkt even na en dan roept het: “GRYFFINDOR!”
Hermione klapt zachtjes mee. Na de laatste kandidaat bergt McGonagall de Sorteerhoed op en staat Perkamentus op. Hij zegt een paar vreemde woorden en dan zijn de mooie borden overvol met eten! Hermione kijkt een beetje verrast, maar natuurlijk weet ze hier het fijne al van, door ‘Hogwarts: A history’. Robert is verdwenen, maar nu zit er een meisje. Hermione stelt zich voor. Het meisje heet Andrea. Hermione begint gelijk over de lessen te praten.
“Ik heb er echt enorm veel zin in! Ik wil álles leren,” zegt Hermione overenthousiast. Andrea kijkt een beetje verlegen.
“Ja, ik heb er ook best zin in. Weet je…”
Andrea buigt zich wat verder naar voren.
“Ik heb horen zeggen, dat Snape mensen voortrekt van zijn eigen afdeling.”
Hermione kijkt een beetje bedrukt.
“Je bedoelt… vreselijk. Ik hoop dat professor Flitwick dat niet doet, we moeten wel eerlijk behandeld worden,” zegt ze eigenwijs. Andrea knikt.
“Ja, je hebt gelijk.”
Hermione neemt nog wat aardappelkroketjes.
“Deze zijn echt heerlijk!,” zegt ze voordat ze er één in haar mond stopt. Andrea schept er ook wat van op.
“Inderdaad, verrukkelijk.”
Hermione praat honderduit over de lessen en merkt niet dat Andrea niet zoveel toe te voegen heeft aan het gesprek. Als iedereen er zelfvoldaan uitziet, met lichtopgebolde buiken, staat professor Dumbledore op.
“Ahum – nog even een paar mededelingen aan het begin van het schooljaar, nu we gedrenkt en gevoederd zijn. Vooral de eerstejaars –”
Hermione luisterde aandachtig naar de lange toespraak.
“-En ten slotte wil ik jullie op het hart drukken dat de rechtergang op de derde verdieping dit jaar verboden terrein is voor iedereen die geen uiterst pijnlijke dood wil sterven.”
Hermione hoorde sommige mensen lachen, maar zijzelf deed niet mee. Andrea wel.
“Hij meent het toch niet serieus,” zegt ze halflachend, halfonzeker. Hermione knikt een beetje onzeker.
“Oh, ik denk van wel hoor!”
Andrea wil wat zeggen, maar Dumbledore heft zijn handen op en vraagt aan hun om het schoollied te zingen. Hermione zingt zachtjes mee, Andrea uit volle borst. Als laatste eindigen tweelingbroers uit Gryffindor. Hermione vind dat ze wel wat van Ron weg hebben. Of Ron van hun. Veel mensen staan op. Er is geroezemoes in de zaal en de Klassenoudste van Ravenclaw staat vlug op.
“Volg mij, alsjeblieft, eerstejaars.”
Hermione springt op. Andrea komt wat moeizaam overeind en strekt eerst haar benen. Hermione glimlacht en vertelt nogmaals deze avond over het magische plafond. Nu niet tegen Neville, Harry of Ron, maar tegen Andrea. En Robert, die is er ook bij gaan lopen. Alleen lijken ze niet écht geïnteresseerd. Terwijl Hermione door ratelde, gingen ze ondertussen met de andere Ravenclaws mee. Een strakke, spiraalvormige trap klommen ze op. Eenmaal boven was Hermione even buiten adem. Uiteindelijk waren ze bij een deur aangekomen, zonder sleutelgat of kruk. Er hing enkel een bronzen klopper in de vorm van een adelaar aan de deur. De Klassenoudste klopt één keer en het geroezemoes verstomde. Een zachte stem stelde een vraag.
“Wat is zout: een salamandervoet of een nagel van een das?”
Enkele eerstejaars giechelden. Jennifer kijkt echter serieus.
“Elke keer als je in de leerlingenkamer moet komen, moet je een raadsel oplossen,” legt ze uit. Sommige trekken moeilijke gezichten, maar de Klassenoudste lijkt het antwoord te weten.
“Een lijn heeft geen begin en geen einde,” zegt ze een beetje moeizaam, alsof ze nog diep in gedachten is. De zachte stem antwoord: “Goed geredeneerd, welkom in de leerlingenkamer.”
De deur zwaait open en iedereen loopt nieuwsgierig naar binnen. Ondanks dat het buiten donker is, is de kamer licht en hartverwarmend. De nachtblauwe vloerbedekking matcht perfect bij de zijde bespannen muren, die in het brons en blauw gekleurd zijn. Het gewelfde plafond met beschilderde sterren ziet er prachtig uit. Hermione hoort verschillende mensen kreetjes slaken. Andrea’s mond staat zowat open van verbazing, Robert kan Hermione niet vinden. Hermione’s oog valt op een standbeeld, waarschijnlijk van Rowena Ravenclaw. Ze loopt er naartoe. Het standbeeld is naast een deur geplaatst die waarschijnlijk naar de slaapzalen leidt. Hermione tuurt naar Rowena’s diadeem: ‘Wijsheid zonder grens is ieders liefste wens’. Hermione glimlacht: ze heeft een lijfspreuk. De Klassenoudste Jennifer maant iedereen een beetje tot stilte.
“Meisjes, jullie slaapzalen zijn rechts, die van de jongens links. Bovenaan de trap is een deur met je jaar erop, ga daar naar binnen, want daar zijn jullie spullen en een slaapplaats. De badkamers zijn bij de andere deur. Welterusten allemaal.”
Iedereen begint naar de trappen te lopen. Ook ouderejaars komen de leerlingenkamer binnendruppelen. Hermione gebaart naar Andrea dat ze naar boven gaat en Andrea gaat mee. Eenmaal boven gaan ze de meest linkse deur binnen en het eerste de beste bed wat ze ziet, gaat Hermione op liggen. Ze zakt wat weg in het matras. Nu past voelt ze hoe moe ze is. Hermione staat op van het bed en pakt wat spullen uit haar hutkoffer. Daarna gaat ze met Andrea en nog wat andere meisjes naar de badkamer.

Hermione opent haar ogen. Ze sluit ze vlug, want ze wordt verblind door het licht. Ze wil zich omdraaien, maar dan denkt ze aan vandaag; de eerste lessen! Meteen zit ze rechtop in bed. Ze kijkt op haar horloge: het is half 8. Hermione slaat de hemelsblauwe dekens van zich af en zoekt haar kleren bij elkaar. Ook een gloednieuw gewaad pakt ze. Ze maakt Andrea wakker.
“Wat isser?,” vraagt die slaperig.
“Ik ga me aankleden, het is half 8. Onze lessen beginnen over een halfuur!,” antwoord Hermione enthousiast. Andrea gaat rechtop zitten en mompelt wat. Daarna gaat ze in haar hutkoffer zoeken naar de juiste spullen.

Een halfuurtje later lopen Hermione en Andrea naar de Grote Zaal voor het ontbijt. Hermione praat weer druk, zoals de vorige avond, en Andrea luistert maar half. Hermione zwaait naar Robert, die met een andere jongen praat. Hermione en Andrea gaan zitten naast Robert.
“Goedemorgen!,” zegt Hermione opgewekt. Ze pakt een omelet. Professor Flitwick komt naar hun toegelopen. Hij deelt vlug hun roosters uit.
“Oh, gaaf! Als eerste Herbology en daarna Potions!,” roept Hermione uit. Andrea kijkt wat minder enthousiast. “Ze zeggen dat professor Snape Slytherins voortrekt.”
Hermione wordt er niet minder enthousiast door.
“Het lijkt me echt super, het is net als Scheikunde!”
Andrea kijkt haar een beetje vreemd aan, maar begint dan met geroosterd brood. Robert heeft hun al die tijd nog genegeerd. Hermione is klaar met haar omelet en wil opstaan om naar de kassen te gaan. Andrea drinkt haar laatste restje pompoensap op en daarna gaan ze naar de kassen.

“Professor Sprout!,” roept Hermione. Ze laat haar Winderbloempje zien, die een rode kleur heeft gekregen. Professor Sprout komt haar kant op gelopen.
“Geweldig! Subliem… juffrouw…?,” zegt ze.
“Hermione Granger, professor,” antwoord Hermione blozend. Professor Sprout prijst Hermione groots.
“Juffrouw Granger heeft een geweldige prestatie geleverd.”
Hermione wordt nog roder. De aandacht wordt weer ergens anders op gevestigd als Shamus uit Gryffindor wordt gebeten door een Winderbloempje. Als snel is de les afgelopen en helemaal opgetogen gaat Hermione op weg naar de kerkers. Andrea kijkt niet zo blij, ze heeft allemaal beten in haar vingers. Eenmaal in de kerkers ziet het er een beetje somberder uit: de Slytherins kijken alsof ze graag de les op hun kop willen zetten. Niet dat ze daarvoor gestraft zullen worden, als Andrea’s verhaal klopt. Een man met vettig haar en een haakneus opent de kerkerdeur. “Ik ben professor Snape, kom binnen en wees alsjeblieft stil.”
De Ravenclaws gaan stilletjes en een beetje nerveus naar binnen, maar een jongen met een spits gezicht en witblond haar praat gewoon door. Professor Snape gaat achter zijn bureau staan en legt wat uit. Hermione knikt en steekt haar hand op om een vraag te beantwoorden. Ze is de enige die haar hand op steekt. Professor Snape negeert haar. Hermione reikt haar hand nog hoger. Professor Snape negeert haar nog steeds en zegt het antwoord zelf. Dan, ineens kijkt hij haar aan.
“Vuil Mudblood, wat doe je in míjn les?,” zegt hij op een ijskoude toon. Hermione schrikt.
“Eh…”
De witblonde jongen kijkt haar ook aan.
“Mudbloods horen niet op Hogwarts, nergens niet.”
De Slytherins juichen.
“MUDBLOOD, MUDBLOOD!,” roepen ze.
Hermione wil in huilen uitbarsten, maar iets houdt haar tegen.
Professor Snape kijkt haar weer aan.
“Verdwijn uit Hogwarts, vuile Mudblood. En waag het niet ooit terug te komen.”
De hele kerker juicht nu, ook Andrea en Robert. Iemand port haar in haar arm, maar er is niemand naast haar! Iemand roept haar naam…

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

“Hermione? Hermione?!”
Hermione opent haar ogen en kijkt in een bleek gezicht met zwart haar en een bril. Ze gaat moeizaam rechtop zitten.
“Harry? Wat is er?,” vraagt ze slaperig.
“Nou, je woelde in je slaap en zo. Is er wat?,” vraagt hij een beetje bezorgd.
Hermione schudt haar hoofd.
“Nee, alleen raar gedroomd denk ik.”
Een roodharige jongen komt er ook bij staan.
“We hoorden je schreeuwen, Hermione!,” zegt hij.
“Ron, Harry… alles is top. Geweldig. Gewoon een rare droom. Maar…-,” begint Hermione. Ron en Harry kijken haar verwachtingsvol aan.
“Omdat ik een Mudblood ben, kreeg mijn droom een rare wending. Het was-,” zegt Hermione, maar ze wordt onderbroken door Harry.
“Hermione, het maakt ons niet uit dat je een Mudblood bent. Je bent voor ons nog steeds Hermione. Het was maar een droom,” stelt hij haar gerust en Ron knikt. Hermione staat op uit de leunstoel.
“Ja, ik denk dat je gelijk hebt. Ik… ik ga maar slapen.”
Ze wenst Harry en Ron welterusten en gaat dan naar de meisjesslaapzaal. Eenmaal in bed kijkt Hermione nog vlug even op haar horloge. Ze ziet haar rooster naast zich liggen. Ze werpt er een vlugge blik op: morgen het eerste uur Herbology met de Hufflepuffs. ‘Hufflepuff. Wat als ik…’

**Shirley** · Geplaatst: Wo Apr 09, 2008 19:21

Wijsheid

‘Dan de wijze waarop jullie dat doen, die is ook van groot belang,’ piepte professor Banning. Met een korte zwiep van zijn toverstok verdween een tekst van het bord en verscheen een nieuwe tekst met als kop ‘Creativiteit en Originaliteit’. Daarbij verloor Banning wel bijna zijn evenwicht en wankelde even op de stapel boeken. De klas begon te lachen, maar hij herstelde zich snel.
Door dit plotselinge lawaai werd Sid uit zijn gedachte gehaald; hij had in gedachte verzonken uit het raam naar buiten zitten kijken.
Banning ging door alsof er niets aan de hand was. ‘De wijze waarop jullie dat doen is ook van groot belang,’ herhaalde hij. ‘Wie er in slaagt dit op een creatieve wijze te brengen vanuit zijn eigen persoon kan hiermee ook een groot deel van de punten verzamelen.’
Hiermee wist hij Sid’s aandacht helemaal terug te krijgen op de les. Van dit soort opdrachten hield hij wel. Alleen maar kennis opzuigen was niets voor hem, hij was het liefst in de praktijk bezig. Lekker buiten de fabeldieren verzorgen bij Hagrid, zelfs de flubberwurmen interesseerden hem meer dan de meeste van zijn klasgenoten. Ook Kruidenkunde bij professor Stronk was één van zijn favoriete vakken. In deze vakken was hij ook veel beter als bijvoorbeeld Bezweringen, dus deze speciale opdracht lag hem wel. Aandachtig luisterde hij verder.
‘Bij deze opdracht is het dus niet alleen van belang om je theorie goed uit te leggen, presentatie zal bij deze opdracht belangrijker zijn. De opdracht moet tegen het eind van de week ingeleverd zijn.’
Precies daarna ging de zoemer. Hij ruimde snel zijn boeken op, net als de rest van de klas, en haastte zich het lokaal uit.

Buiten was het heerlijk weer en aangezien hij een tussenuur had liep hij rechtstreeks naar de grote buitendeuren in de hal. Er waren meer mensen die naar buiten gingen, maar dat interesseerde hem niet zo. De zon scheen fel in zijn ogen toen hij de eerste stappen buiten zette. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes en tuurde over het grasveld en groette Hagrid die in zijn moestuin aan het werk was. Hij zag dat er nog meer mensen buiten waren, maar hij wilde gewoon even alleen zijn en genieten van de lente. Hij liep dus naar een rustig plekje aan het meer en ging daar languit op de grond liggen. Hij bekeek vol bewondering naar de reuze inktvis toen hij zag dat deze ook aan het vieren was dat het lente was. Hij zwom rondjes in topsnelheid, verdween dan weer onderwater om even later ergens anders weer op te duiken. Na tien minuten te hebben gekeken merkte hij tot zijn ergernis dat een groep jongens vlakbij hem kwam zitten, luidruchtig pratend.

‘Die ouwe Banning is gek geworden, dit heeft toch niets meer met zijn vak te maken!’ hoorde hij een klasgenoot van hem, Bart, zeggen. Het was een lange jongen met zwart haar en een smal postuur, hij was best wel populair op Zweinstein. Niet alleen bij meisjes, omdat hij zo knap was, maar ook bij jongens. Hij was namelijk nogal slim, zonder veel moeite te hoeven doen haalde hij altijd minstens een ‘Boven Verwachting’ voor zijn toetsen.
Dat vond Sid nog niet zo erg, hij kon er best tegen dat mensen hogere punten haalden als hem. Maar wat hem irriteerde was dat Bart er constant over opschepte. Na het terugkrijgen van een toetspunt was je ervan verzekerd dat binnen een uur de hele afdeling zijn cijfer wist. Dan kwam hij de Leerlingenkamer van Ravenklauw binnen en vertelde zogenaamd tegen zijn vrienden wat voor punt hij gehaald had, maar ondertussen kon de hele afdeling meeluisteren. Veel mensen keken hem dan bewonderend aan, maar Sid bleef rustig in een hoekje zitten, in zijn stoel bij het beeld van Rowena Ravenklauw. Hij keek hooguit even op als Bart binnenkwam, maar las dan rustig verder in zijn boek.

Maar nu had Bart dus blijkbaar een probleem. Nu was het namelijk voor het eerst dat zijn kennis niet toereikend genoeg was om een hoog punt te halen.
‘Ik ga een klacht indienen bij Perkamentus,’ hoorde hij hem zeggen. ‘We zitten hier om te leren toveren, niet om te leren knutselen.’
Sid glimlachte even. Hij wist dat Bart zich nu moest beseffen dat zijn wijsheid toch niet onbegrensd was, maar dat gaf hij natuurlijk niet toe. Het was veel makkelijker om Banning de schuld te geven. Sid was daarentegen wel heel tevreden met de opdracht. Hij kon nu eindelijk wel eens een hoog punt halen. Het werkstuk ging over de simpele spreuk Wingardium Leviosa, dus wat kennis betreft zou het ook wel goed komen dit keer. Hij bedacht zich iets te doen met het feit dat dingen gaan zweven; het geeft een object als het ware vleugels. Misschien dat hij veren kon gebruiken? Hij ging in ieder geval iets doen met vogels…

Het groepje Ravenklauwers aan het meer bleef druk praten over het werkstuk, en Sid vertrok zo geruisloos mogelijk. Het liefst vestigde hij zo weinig mogelijk aandacht op zichzelf. Hij vond zichzelf namelijk niet de aandacht waard, hij was niet slim en eigenlijk ook niet echt sociaal. Hij had weinig vrienden, omdat hij meestal bezig was met de natuur en dingen maken. Dat interesseerden andere jaargenoten van hem totaal niet.

Ondertussen aangekomen bij de afdelingstafel van Ravenklauw schoof hij aan en pakte een broodje, dat hij snel naar binnenwerkte. Hij bedacht zich dat hij dadelijk nog maar even moest gaan leren voor toverdranken, anders zou hij het echt niet halen. Professor Sneep had toch al zo’n hekel aan hem. Hij benadrukte iedere les hoe bedroevend slecht hij wel niet was in Toverdranken. Daarentegen werd Bart iedere les de hemel in geprezen alsof iemand Wingardium Leviosa over hem had uitgesproken.

De volgende dag werkte Sid vol passie aan zijn werkstuk Bezweringen. Hij zou iedereen eens laten zien dat hij wel degelijk iets kon. Hij had het gevoel dat hij voor het eerst in vijf jaar tijd hoger zou halen als Bart. Hij moest al grinniken bij het idee.

Op donderdagavond, toen het geroezemoes in de leerlingenkamer al een stuk minder was, de meeste leerlingen waren naar bed, kon Sid de laatste puntjes op de i zetten. Hij keek met een tevreden blik naar zijn werkstuk. Daarna keek hijeven om zich heen en zag dat hij nog de enige was, hij kon een gaap niet onderdrukken, het was al laat. De afgelopen dagen had hij ook al tot vrij laat ’s nachts aan zijn werkstuk gewerkt. De kaars op tafel was bijna uit en zonder dat hij er zelf erg in had viel hij langzaam in slaap met zijn hoofd op tafel....

Met een schok werd hij wakker. Hij keek schichtig om zich heen, maar in eerste instantie zag hij niets. Zijn ogen moesten even wennen aan het felle daglicht dat door de ramen scheen. Hij besefte zich ineens dat hij in de leerlingenkamer in slaap moest zijn gevallen toen hij klaar was met zijn werkstuk. Maar het werkstuk was verdwenen van zijn tafel.
Hij wreef nogmaals door zijn ogen en zag toen Bart staan in een hoek van de leerlingenkamer. Toen besefte Sid wat er was gebeurd. Hij zag zijn werkstuk in Bart’s handen, die het haastig probeerde te verbergen, zonder resultaat.
‘Wat doe jij nu?’ vroeg hij kwaad.
‘Ik heb dit nodig,’ antwoordde Bart verdedigend. ‘Ik heb nog niets kunnen bedenken, en toen ik vanmorgen heel vroeg naar de bibliotheek ging zag ik het liggen. En nu is het van mij.’ Met een gemene grijns op zijn gezicht keek hij Sid uitdagend aan.
‘Op die manier ben ik toch de slimste, want ik vind dit ook best creatief bedacht.’
‘Geef terug!’ Zei Sid kwaad en hij liep op Bart af. Vastberaden wilde hij het werkstuk uit Bart’s handen rukken.‘Je had zelf maar iets moeten maken, accepteer dat je niet overal de beste in kunt zijn!’
Maar Bart trok het werkstuk weer hard uit Sid’s handen. Toen Sid het opnieuw wilde terugpakken greep Bart zijn toverstok en richtte deze op Sid.
‘Jij gaat hier tegen niemand iets van zeggen,’ zei hij dreigend. ‘Begrepen?’
Sid werd nu echt kwaad. ‘Geef terug, ik denk er nog niet aan!’
Een lichtflits weerkaatste door de leerlingenkamer toen Bart een toverspreuk uitsprak en Sid achterover viel en tegen de tafel achter terechtkwam. In een flits was Bart verdwenen.

Sid wreef tegen zijn pijnlijke achterhoofd. ‘Die kerel is gek geworden,’ dacht hij bij zichzelf. ‘Hij denkt werkelijk dat hij slim is en altijd maar hoge punten kan halen.’
Langzaam hees hij zichzelf omhoog en liep richting badkamer. Hij bemerkte dat zijn hand onder het bloed zat en besloot dat het verstandig was even een bezoekje aan de ziekenzaal te brengen. Daarna zou hij meteen naar Banning gaan om dit te melden.
Maar hij kwam daar nooit aan. Onderweg, toen hij net de trappen was afgedaald, werd er ineens een arm om zijn nek geslagen en hij kreeg geen adem meer. Hij bemerkte dat het weer Bart was.
‘Als je naar Banning gaat, dan hou je hier meer aan over dan die bult op je kop,’ siste hij. ‘Ik laat me niet uit de weg slaan door zo’n dom zielig ventje als jij.’
Na nog eens extra hard zijn nek te hebben dichtgeknepen vertrok hij weer, terug richting de Leerlingenkamer. Sid bleef opnieuw een beetje versuft achter.

Hij besloot uiteindelijk toch maar niet naar Banning te gaan. Na een kort bezoekje aan de Ziekenzaal, waar madam Plijster zijn pijn al snel had geholpen, keerde hij terug naar de toren van Ravenklauw. Hij bedacht zich dat hij geen zin had om hele ruzies en ellende op zijn hals te halen. Als Bart per se op deze manier bezig wilde zijn, dan deed hij maar. Hoewel hij verschrikkelijk boos was over het feit dat hij nu zijn prachtige werkstuk niet kon inleveren, hechte hij meer waarde aan zijn rust en het feit dat hij tenminste echt gebruik maakte van de vaardigheden die hij had, niet van die van anderen. Dat vond hij veel wijzer van zichzelf dan alles wat Bart ooit had gedaan bij elkaar. Zijn schoolresultaten interesseerden hem ook minder dan bijvoorbeeld het verzorgen van de Fabeldieren samen met Hagrid. Dit deed hij al sinds de eerste en Hagrid was hem hier erg dankbaar voor, en prees hem ook vaak voor zijn talent met dieren. Zelf zag hij dit niet zo, het ging altijd gewoon vanzelf.

Toen hij de Leerlingenkamer wilde binnengaan werd hem een intelligente vraag gesteld, bij wijze van wachtwoord.
'Zoals de tovenaar en filosoof Sokrates al zei; Wie is nu eigenlijk de wijste? Hij die denkt dat hij wijs is doordat hij één specifieke vaardigheid heeft, of hij die niets weet, maar ook niet denkt dat hij iets weet?’
Met een glimlach antwoordde hij; ‘Degene die weet dat hij niets weet.' De deur ging open en hij liep naar zijn favoriete stoel in de leerlingenkamer.

Even later hoorde hij een hoop lawaai en toen vloog de deur opnieuw open. Bart en zijn vrienden kwamen binnen.
‘Hij heeft soms domme vragen, maar dit sloeg echt alles,’ schreeuwde hij bijna uit. ‘Het antwoord slaat echt nergens op.’
Sid besefte dat de vraag wel heel erg van toepassing was op de situatie van vandaag. Misschien was Bart wel slimmer als hem, wat betreft de kennis hier op school, maar verder zou hij nooit komen. Hij begreep niets van eerlijkheid. Ook niet van vriendschap; hij gebruikte zijn vrienden als het hem uitkwam. Sid dacht dat hij misschien toch wijzer was als Bart en zich dat niet hoefde uit te drukken in cijfers. Wijsheid zonder grens, is ieders grootste wens. Volgens de tovenaar Sokrates zat hij hier niet ver vanaf. Hij had altijd gedacht dat hij niet in Ravenklauw thuishoorde, maar vandaag was hem een lichtje gaan branden. Want wat wás nu eigenlijk wijsheid? Zou het zo zijn dat Bart bij Zwadderich hoorde, waar men talent op een sluwe wijze gebruikte, en was híj dan de wijze?

**Shirley** · Geplaatst: Do Apr 10, 2008 18:13

Waarom Ravenklauw?

In mijn eentje loop ik de trap af. Ik ben op weg naar de les Toverdranken en let niet op wat er om mij heen gebeurd. Dromerig loop ik naar de kerkers toe. Ik weet dat ik te laat ben en die gedachte maakt me bang. Wat zal Sneep met me doen als ik het lokaal binnenkom? Zou hij me strafwerk geven, me na laten komen of misschien alleen een preek? Ik ben bang dat het alledrie gaat gebeuren.
Moedeloos loop ik naar de deur van het lokaal. Net als ik wil kloppen zie ik iemand voorbij komen. Ik kijk op. Het is een meisje met blonde haren, radijsjes in haar oren en haar toverstok achter haar oor. Ze is ouder dan ik, dat kan ik zien. Ik kijk haar aan en ze kijkt mij ook aan. Haar ogen staan wazig en haar blik is dromerig.
‘Hoi,’ zeg ik en ik wacht af.
‘Hallo,’ zegt het meisje met een hoge en zachte stem terug.
‘Moet je niet naar je les?’ vraag ik en maak met mijn armen een gebaar door de school.
‘Nee, de lioffluitjes hebben ervoor gezorgd dat ik dit uur geen les heb.’
‘Lioffluitjes?’ vraag ik aarzelend. Ik weet niet wat voor soort wezen dit was, maar het klinkt niet goed. Misschien is haar leraar wel aangevallen door die vreselijke beesten.
‘Ja,’ zegt het meisje met de blonde haren triest.
Ik sla mijn handen voor mijn mond en zie een groot, rood monster voor een zwarte gedaante staan. Een lioffluitje.
‘Maar gelukkig is het niet dodelijk,’ zegt het dromerige meisje vaagjes.
Ik zucht van opluchting.
Gelukkig maar.
‘En jij? Moet jij niet naar je les? Of hebben de lioffluitjes er bij jou ook voor gezorgd dat je geen les hebt?’ vraagt ze.
Ik maak een stotterend, hoog geluidje en sein met mijn hoofd naar de deur. Ik ben nu echt al heel erg laat en ik durf niet meer naar binnen.
‘Les van professor Sneep?’ vraagt het vreemde meisje.
‘Ja,’ zegt ik moeizaam.

Dan zwaait de deur open en staat een furieuze man in de deuropening. Hij is in het zwart gekleed en hij heeft een gordijn van vettig, zwart haar voor zijn ogen hangen.
Ik schrik, deins terug en kijk professor Sneep angstig aan.
‘Naar binnen,’ zegt hij lijzig en ik gehoorzaam. Ik loop vlug naar mijn plaats toe. Zonder dat ik achterom kijk, neem ik in gedachte afscheidt van het meisje met het blonde haar, de radijsjes in haar oren en haar toverstok achter haar oor.
Professor Sneep doet de deur dicht, loopt naar mijn tafeltje toe en sist: ‘Morgenochtend lever je een verslag in over het gebruik van het waarheidsdrankje. 1000 woorden en geen woord minder!’
Ik kijk hem niet aan. Ik knik slechts en Sneep gaat verder met zijn les.

Na de les ben ik als eerste het lokaal uit. Gelukkig was dit mijn laatste les en vlucht ik naar de leerlingenkamer. De leerlingenkamer bevindt zich in de Westertoren en als ik daar ben, plof ik neer op een fauteuil. Het is nog vroeg, dus de meeste hebben nog les. Behalve dan misschien de leerlingen waarvan hun leraren zijn aangevallen door lioffluitjes.
Ik wou dat Sneep wordt aangevallen door lioffluitjes, denkt ik mistroostig.
‘Hallo,’ hoor ik opeens linksachter me. Ik draai me om en zie het meisje van daarnet staan.
‘Hai,’ antwoord ik en ik glimlach.
‘Ik ben Loena,’ zegt het meisje, ‘Loena Leeflang.’
Ik knik en stel mezelf ook voor.

Loena blijkt in het 4e jaar te zitten en haar moeder is overleden toen ze nog jong was. Ik vertel haar over mijn familie en dat ze zo trots zijn dat ik een heks blijk te zijn.
‘Je komt dus uit een Dreuzelgezin?’ vraagt Loena en ik knik weer.
‘Is dat erg?’ vraag ik een beetje bang voor een negatief antwoord, maar Loena schudt haar hoofd en glimlacht naar me. Ik glimlach ook.
‘Wat vind je van ravenklauw?’ vraag ik me opeens hardop af.
Loena kijkt me dromerig aan en ik schrik van mijn eigen woorden. Het was niet de bedoeling om die hardop te zeggen. Ik wil geen gesprek dat ging over ravenklauw, maar het is al te laat.
‘Ik denk dat Ravenklauw de beste afdeling is om in te zitten. Het staat voor wijsdom en verstand. Zelfs de lioffluitjes kunnen niet tegen verstand en wijsdom op. Kijk maar naar die arme professor Banning. Die heeft de lioffluitjes van zich af kunnen slaan. Ik moet er niet aan denken wat er met iemand die niet in Ravenklauw zit, gebeurt zou zijn.’ Loena gruwelt en ik kijk haar een beetje schaapachtig aan.
‘En hoe denk jij over ravenklauw?’ vraagt Loena, scherp en onverwacht en minder dromerig dan dat ik haar heb gezien.
Ik zwijg. Ik zeg niets. Ik houdt mijn mond.
‘Stom,’ floept er uit mijn mond.
Stom, stom, stom! Wat ben je nou voor idioot!
Loena kijkt me een beetje medelijdend aan en ik wendt mijn blik af.
‘Hoezo?’ vraagt ze alleen maar. Ik kan geen emotie uit haar stem halen.
Dit keer zwijg ik echt. Ik kijk de leerlingenkamer van ravenklauw rond. Loena en ik zijn de enigen die er zijn.
‘Nou…’ spoort Loena me aan.
‘Nou…’ begin ik, ‘ik voel me helemaal niet wijs of verstandig. En wat heb je aan die eigenschappen? Ik bedoel, kun je niet beter te vertrouwen zijn, dapper zijn of uithoudingsvermogen hebben?’
Ik roep het bijna uit. Het klinkt bijna gekwetst en erg ondankbaar.
Dit keer zwijgt Loena.
Ongeveer een half uur zitten we zwijgend in de leerlingenkamer. Ik ben begonnen aan mijn strafwerk van Sneep. Ik zucht.
Waarheidsdrankjes… waarheidsdrankjes… een halve maan op heet water borrelen… Wat zal er vanavond voor eten zijn, ik hoop…
Ik kan mijn gedachten er niet bij houden. Ik kijk vanaf mijn ooghoeken naar Loena en schrik als ik zie dat zij naar mij staart.
‘Weet je…’ begint ze dromerig en ik kijk haar aan.
‘Vertel,’ zeg ik nors en bijna afstandelijk.
‘Wijsheid of levenswijsheid is de kunst om in alle levensomstandigheden juist te oordelen en te handelen. Natuurlijk is moedig zijn een mooie eigenschap, maar wat heb je eraan als je niet juist kunt handelen? Je moet blij zijn met Ravenklauw, omdat je niet voor niets in deze afdeling zit. De sorteerhoed heeft jou uitverkoren om in Ravenklauw te komen…’
‘Ja, net als miljoenen anderen…’ zeg ik chagrijnig.
Ik baal. Ik dacht dat Loena en ik vriendinnen konden worden, maar door mijn hatelijke en ongeplande opmerkingen kan ik dat wel vergeten.
Ik rol met mijn ogen en Loena ziet dat. Ze kan het ook moeilijk niet zien, zo demonstratief doe ik het.
‘Denk je echt dat Ravenklauw bij mij past?’ vraag ik zuchtend.
Ik hoop bijna dat ze nee zegt, maar Loena knikt.
Ik kijk haar vragend aan.
‘Je denkt na over een hoop dingen. Misschien tevéél dingen. Maar je bent creatief, lief en wijs. Een echte ravenklauwer, als je het mij vraagt.’
‘Creatief?’
Ik haal mijn wenkbrauwen op en Loena wijst naar mijn verslag voor Sneep.
Een gezicht kijkt mij aan. Een meisje. Een tekening die precies op Loena lijkt.
‘Je hebt de geest en de ziel van een echte ravenklauwer!’
Loena glimlacht en ik glimlach ook.
Met deze korte maar doeltreffende conversatie ben ik overtuigd van de positieve kant van mijn afdeling, Ravenklauw.
En sinds die dag ben ik vriendinnen met Loena Leeflang. Het raarste, liefste en creatiefste meisje dat ik ken. Ik ben niet meer in mijn eentje.

**Shirley** · Geplaatst: Do Apr 10, 2008 18:19

Het Ravenklauw Spel

‘Het is fout!’ juichte Ron. ‘Hartstikke fout! Het goede antwoord is: Motteflot de Mottekiller!’ Triomfantelijk keek hij Hermelien en Harry aan. ‘Dus dat betekent dat ik en Hermelien meer letters hebben dan jij. Harry, als je wilt winnen –’
‘Ik wil niet winnen,’ gromde Harry Potter, die chagrijnig naar zijn poppetje – een miniatuur van Albus Perkamentus - keek, dat drie vakjes achteruitschoof. ‘Ik heb schoon genoeg van dit spel!’
Hermelien Griffel bestudeerde de magische dobbelsteen, die rondjes draaide in de lucht, wachtend tot degene die aan de beurt was ‘stop!’ zou roepen. ‘Jongens, doe niet zo onsportief. Het is maar een spelletje. Gebruik je energie liever voor het leerwerk. Wie is er trouwens aan de beurt?’ Het was heerlijk weer en ze zaten bij het meer, in de schaduw van Zweinstein. Al het huiswerk dat ze opgekregen hadden, hadden ze al af. Natuurlijk had Hermelien haar opstellen een paar keer verbeterd, maar uiteindelijk kon ze geen foutje meer ontdekken. Het was Harry die voorstelde om buiten een spelletje De Killer Quiz te doen, een spel over heksen en tovenaars die ooit De Zwarte Heks vermoord hadden. Omstebeurt moesten ze vragen beantwoorden om zo erachter te komen wie De Zwarte Heks vermoord had. Voor elk goed antwoord kreeg één speler (degene die het goede antwoord gaf) een letter van de naam van de moordenaar. Als het antwoord fout was, kreeg niemand een letter, maar moest degene die het fout had wel drie vakjes achteruit en drie letters inleveren.
Harry en Ron vonden het spel waardeloos, maar Hermelien vond het leuk. Ze had uitgerekend dat de moordenaar ongeveer zestig letters in zijn naam had zitten en ze had er al zesentwintig. Het was echt een denkspelletje; daar hield ze wel van.
‘Hermelien!’ Een hand porde haar in haar zij en geërgerd keek ze om.
‘Ron, waarom por je mij? Je bent niet leuk. En jij moet nu stop zeggen, anders houdt die irritante dobbelsteen nooit op met draaien!’
Harry kuchte even. ‘We spelen niet meer verder. Ik ruim wel op.’ En met een zwaai van zijn toverstok was het spel verdwenen.
‘Waarom spelen we niet meer?’ informeerde Hermelien. Haar humeur daalde meteen.
‘Omdat jij toch wint,’ snauwde Ron. ‘Zo is er niks aan. Ik wil een spel waar ik een gelijke kans heb, waar het niet om je hersens gaat!’
Voordat Hermelien haar mond open kon doen om antwoord te geven, klonk achter haar een dromerige stem.
‘Ik weet wel wat, Ron Wemel.’
Langzaam draaide Hermelien zich om en staarde recht in het gezicht van Loena Leeflang, die haar opgewekt aankeek.
‘Wat dan?’ vroeg Harry. Hermelien zag dat hij naar de chocokikkerplaatjes keek die Loena met een touwtje aan haar oren bevestigd had.
‘Het Ravenklauw Spel,’ zei Loena, die het nu tegen niemand leek te hebben. Ze staarde naar de lucht en haar chocokikkerplaatjes bewogen zachtjes op en neer in de wind, iets dat haar een beetje het uiterlijk gaf van iemand die niet goed snik was.
‘Ik heb nog nooit gehoord van het zogenaamde Ravenklauw Spel,’ zei Hermelien, die zo koel mogelijk probeerde te klinken.
‘Je hoeft niet te weten wat het is, wil het kunnen bestaan,’ merkte Loena dromerig op, terwijl ze in de verte staarde, naar iets dat Hermelien waarschijnlijk niet kon zien.
Ron produceerde een hoestje dat akelig veel op een lach leek. ‘Wat is het Ravenklauw Spel dan, Loena?’
‘Oh, het is heel simpel.’ Loena liet zich op de grond vallen. ‘Accio Ravenklauw Spel!’ Er kwam een doos uit de lucht gevallen, zo leek het. Hermelien wilde de doos oppakken, maar het leek wel alsof ze in water greep; ze kreeg geen grip op de doos.
Loena keek naar de doos. ‘Wij willen onze kennis verbeteren, de cirkel van het bestaan rond maken,’ zei ze serieus. De deksel viel van de doos af en er kwam een stok kaarten tevoorschijn.
‘Is dat alles?’ vroeg Hermelien, die moeite deed om haar teleurstelling te verbergen.
‘Het is genoeg,’ antwoordde Loena op een felle toon. ‘Elke kaart stelt een vraag een één persoon. We moeten eerst onze namen noemen. Ik begin wel: Loena Leeflang.’
‘Harry Potter.’
‘Ronald Wemel.’
Hermelien zei niks; ze kon het niet opbrengen om haar naam te zeggen tegen een stel kaarten. Het zag er zo belachelijk uit. Ze wist zeker dat het Ravenklauw Spel niks met wetenschap te maken had, of met iets anders dat van belang was.
Op dat moment zag ze de anderen en de blik van Ron straalde uit dat hij vond dat ze zich aanstelde. Ze voelde zich kleuren.
‘Hermelien Griffel,’ zei ze. Zijn gezicht ontspande zich en hij glimlachte.
Ze glimlachte aarzelend terug.
‘Goed,’ zei Loena opgewekt. ‘Ik denk dat we wel kunnen beginnen. Eén van de kaarten noemt je naam en dan moet je een vraag beantwoorden. Een vraag die je door te redeneren als een echte Ravenklauw kunt oplossen. Als het fout is, komt de kaart tot leven en dan… dan zul je nooit meer hoger dan een Acceptabel halen voor je proefwerken, examens, opstellen, noem maar op.’
Nee! Hermelien had het woord willen schreeuwen. ‘Ik doe niet meer mee,’ zei ze in plaats daarvan zo kalm mogelijk. ‘Mijn schoolprestaties zijn nu prima en dat wil ik graag zo houden.’
‘Het spijt me,’ zei Loena sereen, ‘maar als je eenmaal je naam genoemd hebt, kan je niet meer terug.’
‘Wat zeg je? En dat vertel je nu pas?!’ Geschokt staarde Hermelien haar aan. ‘Wat voor vragen kunnen we verwachten?’
Maar Loena antwoordde niet. ‘Laten we beginnen,’ zei ze.
De eerste kaart zweefde in de lucht. Er verscheen een opening in het midden van de kaart, die waarschijnlijk dienstdeed als mond. ‘Harry Potter,’ sprak de kaart met een lage stem, ‘mijn vraag is voor jou: Wat was er eerst, het water of de lucht?’
‘Eh…’ zei Harry.
Loena glimlachte naar hem. ‘Zal ik helpen?’ vroeg ze. ‘Dat mag, spelers mogen elkaar helpen.’
‘Eh… is goed.’
‘Ik denk dat de cirkel rond is,’ zei Loena bedachtzaam. ‘Denk je ook niet, Harry?’
‘Eh… de cirkel is rond,’ zei Harry tegen de kaart.
Die kaart lichtte blauw op. ‘Dat is zeer juist,’ sprak hij.
Verbaasd keek Hermelien naar de kaart. ‘Wat stelt dat blauw voor?’
‘Als een vraag goed beantwoord is, verschijnt het blauw,’ antwoordde Loena rustig. ‘Als een vraag fout beantwoord is, wordt de kaart brons.’
De volgende keer kwam tevoorschijn uit de stapel. ‘Ron Wemel,’ zei hij met een hoog stemmetje, dat een beetje pieperig klonk. ‘Ik vraag aan jou: Wat was er eerst, wijsheid of dwaasheid?’
‘O, jemig,’ mompelde Ron. ‘Ik –’
‘Niet antwoorden,’ zei Loena haastig. ‘Als je wilt, help ik je wel. Ik doe het graag. Mijn antwoord zou zijn: Wijsheid en dwaasheid zijn hetzelfde, maar toch anders.’
‘Wijsheid en dwaasheid zijn hetzelfde, maar toch anders,’ zei Ron onzeker. Het duurde even voordat de kaart een kleur aannam en hij keek zenuwachtig om zich heen. De kaart kleurde uiteindelijk blauw.
‘Een uitstekend antwoord.’
De derde kaart kwam omhoog. Hermelien zag de mond bewegen.
‘Hermelien Griffel,’ zei de kaart met een vrij hoge vrouwenstem.
‘Nee,’ fluisterde Hermelien bijna onhoorbaar. Ze had de andere vragen gehoord en ze wist dat ze het antwoord niet kon geven. Maar de kaart leek haar niet gehoord te hebben.
‘Mijn vraag is: Wat is het verschil tussen haat en liefde?’
Hermelien beet op haar lip. Er was heel veel verschil tussen haat en liefde, maar ze mocht maar één verschil opnoemen, zei de kaart. Logisch nadenken, hield ze zichzelf voor.
‘Ik wil wel helpen,’ bood Loena aan.
‘Ik hoef jouw hulp niet, dank je!’ snauwde ze. Koortsachtig probeerde ze na te denken. Het verschil tussen haat en liefde… tussen haat en liefde…
‘Je hoeft niet zo te snauwen, Hermelien,’ zei Rons stem.
Daarvan schrok ze. Snel probeerde ze verder te denken en opeens wist ze het antwoord. ‘Haat is dat je iemand pijn wilt doen; liefde is dat je iemand wilt beschermen?’ Het klonk meer als een vraag dan als een antwoord. Onzeker staarde ze naar de kaart. Wat nou als ze het fout had? Niet aan denken, hield ze zichzelf voor, dit was het enige juist antwoord.
De kaart verkleurde langzaam. Ze zag al meteen dat het brons werd.
‘Nee!’
De kaart kucht even. ‘Het is fout…’

**Shirley** · Geplaatst: Do Apr 17, 2008 18:36

Ik ook van jou

“Ik ook van jou”, had hij gezegd. Een jaar later dacht hij er nog altijd zo over. En ik ook. Alleen was alles er zoveel moeilijker op geworden. Niet dat ik het daarvoor zo gemakkelijk had, maar hoe vader hierop zou reageren, kon zelfs ik niet voorspellen. Lang zou ik alvast niet meer moeten wachten. Ik had hem net een brief geschreven en alles uitgelegd. Iets beter dan een brulbrief hoef ik niet te verwachten.
In mijn eerste jaar heb ik mijn eerste gekregen. Vader was razend toen hij hoorde dat zijn kind in Ravenklauw was gesorteerd. Maar daar kon ik toch niets aan veranderen? De Sorteerhoed deelt je niet in op commando. Akkoord, ik heb geen enkele moeite gedaan om in Zwadderich te komen, maar dat wilde ik ook niet. Mijn familie heeft een eeuwenoude traditie van Zwadderaars en het leek voor iedereen een uitgemaakte zaak dat ik ook in Zwadderich zou komen. Alleen ikzelf had daar mijn twijfels over. Ik merkte al heel snel dat ik in verschillende opzichten anders was dan mijn vader en grootvader. Het belangrijkste verschil was dat ik de gedachte dat al mijn naaste familieleden aanhangers waren van Voldemort verafschuwde. Dooddoeners. Ik wist gewoon dat ik gebrandmerkt op Zweinstein zou arriveren. Iedereen zou me nawijzen. Het kind van een Dooddoener, kind van een lafaard en een bedrieger. Die gedachte kwelde mij zo hard dat ik me al jaren voor ik naar Zweinstein trok, afzette tegen Zwadderich. Ik moest en zou bewijzen dat ik anders was dan mijn familie. En anders was ik zeker…

Het begon allemaal toen ik in Ravenklauw belandde. Ik werd meteen opgevangen door de beste vriend die ik me kon wensen. Een jongen die ook niet was voorbestemd om in Ravenklauw te zitten. We trokken met elkaar op en konden het steeds beter met elkaar vinden. Dat kwam mede doordat we door de andere afdelingen werden gepest. Ik door de Zwadderaars en hij door de Griffoendors. Het was soms zo erg dat we constant alert moesten zijn voor valstrikken. Onze spullen werden bijna dagelijks vernield of gejat en in het Zwarte Meer gegooid. De enigen die ons steunden waren de Ravenklauwen zelf, zijn zus en enkele van zijn neven en nichten. Ik kon op geen enkel begrip rekenen bij de Zwadderaars, tot groot genoegen van mijn vader. Mijn hele familie verachtte me als ik en Ravenklauw eens iets bereikten. In de ogen van mijn grootvader was ik amper meer waard dan een huiself.
Mijn moeder had meer begrip voor me, maar ze slaagde er zelden in de woede van mijn vader te temperen. Na wat er vorig jaar was gebeurd, zou ik het helemaal kunnen schudden thuis. Ik dacht na over wat ik net aan mijn vader had geschreven en probeerde kalm te blijven. Waarom moest ik ook net van hém gaan houden?

Er werd op de deur van de slaapzaal van Ravenklauw geklopt en een vertrouwd gezicht stak zijn hoofd om de deur. Hij keek me even aan, kwam dan binnen en deed de deur achter zich dicht.
‘Wat scheelt er? Waarom ben je niet komen kijken?’ vroeg de jongen met zwart haar. ‘We hebben Griffoendor ingeblikt. Ik heb tweemaal gescoord! James kon er niet mee lachen.’
‘Ik voelde me niet zo lekker,’ gaf ik eerlijk toe.
De knapste Jager van Ravenklauw keek me diep in de ogen en zag meteen dat er meer aan de hand was.
‘Wat heb je uitgehaald?’ vroeg hij nu op bezorgde toon.
Ik hield het niet langer en barstte in tranen uit. Mijn jaargenoot keek me medelijdend aan en legde zijn arm om mijn schouder.
‘Lieverd toch,’ zei hij troostend en hij kuste me op mijn slaap terwijl ik verder snikte.
‘Ik kan het niet meer aan, Albus,’ jammerde ik tussen de tranen door.
‘Wat kan je niet meer aan?’ vroeg hij zacht en liefdevol. ‘Zie je me niet meer graag?’
‘Natuurlijk wel,’ verzekerde ik hem. ‘Ik wil jou nooit kwijt. Maar ik kan niet meer leven met al die leugens. Ik moest het hem vertellen.’
Albus trok zijn arm geschrokken terug en staarde me verrast aan.
‘Je hebt het hem toch niet verteld?’ zei hij. ‘Hij vermoordt je. En mij ook.’
‘Ik kon niet anders, Albus,’ antwoordde ik zachtjes nasnikkend. ‘Hij vernedert me elke dag in de zomervakantie. We zijn zes jaar verder en nog steeds heeft hij niet aanvaard dat ik niet in Zwadderich zit. Ik voelde mij daar al zo ontzettend schuldig om en dan komt dit er nog bij.’
Mijn stem stokte en ik moest moeite doen om niet opnieuw te beginnen huilen.
‘Vorige zomer dacht mijn moeder dat ik gestoord werd,’ ging ik moeizaam verder. ‘Ze overwoog me in een instelling te plaatsen en daar kon ik ze geen ongelijk geven. Ik kon amper lachen toen ik thuis was en zag er met de dag bleker uit.’
Albus aaide me over mijn blonde haren en opende net zijn mond om iets troostend te zeggen, toen er een uil tegen het raam tikte.
‘Dat is het antwoord van mijn vader,’ zei ik bang en schokkerig.
Albus liep naar het venster en liet de grijze kerkuil binnen.
‘En?’ vroeg ik, toen Albus met zijn rug naar mij bleef staan en met zijn hoofd gebogen naar zijn handen keek.
‘Nou –,’ bracht Albus uiteindelijk uit. Hij draaide zich rustig om en ik herkende de rode envelop in Albus’ handen meteen.
‘Open het!’ drong ik trillend aan.
Hij opende de envelop en plots galmde er een krachtige stem door de hele slaapzaal:
‘SCORPIUS MALFIDUS, HOE DURF JE! DIT IS ECHT DE DRUPPEL! JE MOEDER HEEFT ME AL VEEL TEGENGEHOUDEN, MAAR NU IS HET GENOEG GEWEEST!
DAT JE JE HELE FAMILIE TEN SCHANDE MAAKT DOOR IN RAVENKLAUW TE BELANDEN, VOND JE BLIJKBAAR NOG NIET ERG GENOEG…
HOE KON JE ONS DAT AANDOEN OM IETS MET EEN POTTER TE BEGINNEN? EN DAN NOG WEL MET EEN JONGEN! IK SNAP JE ECHT NIET MEER! HEB JE DAN WERKELIJK GEEN GREINTJE ZWADDERICH IN JE BLOED?
VANAF NU BEN JE NIET MEER WELKOM THUIS! JIJ BENT GEEN ZOON VAN MIJ! JE WORDT ONTERFD!’
De brief versnipperde en Albus gaapte verstomd naar de restanten van de brulbrief. Ik barstte opnieuw in tranen uit en huilde harder dan ooit. Albus keek pijnlijk naar mijn betraande gezicht en kwam naast me zitten.
‘Hey,’ zei hij en hij tikte tegen mijn schouder. ‘We gaan ons niet door hem laten doen, toch?
‘Heb ik dan een keuze?’ merkte ik op. ‘Ik ben mijn thuis kwijt.’
‘Villa Malfidus is nooit jouw thuis geweest,’ zei Albus. ‘Ze hebben je altijd als vuil behandeld. Je gaat me toch niet vertellen dat je naar hen terug wil?’
‘Misschien niet,’ snikte ik. ‘Maar waar moet ik anders heen?’
‘Dat regel ik wel,’ moedigde Albus aan. ‘Je zal wel bij ons mogen intrekken. Mama heeft niets liever dan dat er vrienden blijven logeren.’
Ik keek Albus aan in zijn kikkergroene ogen en voelde me half ontroerd en half opgelucht.
‘Bedankt,’ prevelde ik.
Albus streelde me over mijn slaap en wang en zei: ‘Ik hou van jou!’
Ik glimlacht flauwtjes, zocht naar zijn dunne lippen en kuste hem passioneel op de mond en verwoorde wat ik op dat moment voelde: ‘Ik ook van jou!’

**Shirley** · Geplaatst: Zo Apr 20, 2008 14:48

De dodelijke opdracht.

Onvoorstelbaar was het! Cho keek de tribunes rond en hijgde een beetje na. Ze had gewoon een hele nacht in een meer gelegen! Onder water! Ze voelde de sterke armen om zich heen en keek opzij naar de geweldigste jongen op aarde. Háár jongen. Hij glimlachte zijn adembenemende glimlach en Cho voelde zich smelten toen hij een kus op haar lippen drukte.
‘EN CARLO KANNEWASSER IS BINNEN! BINNEN DE TIJD!’ schalde een luide stem over het water. Cho voelde zich belabberd. Ze staarde naar het meer terwijl ze op het houten vlondertje zat. Kwam het pikzwarte haar nog boven. Het hoorde niet, maar ze voelde een bang gevoel opkomen. Het uur tikte langzaam voorbij en Harry was nog niet boven.
Ze voelde een arm om zich heen en glimlachte naar Carlo die haar op haar wang zoende.
‘Kom op, we gaan.’ Cho knikte langzaam, keek nog één keer naar het water maar stond toen ook op.

‘Wat moet je nou doen? Dat meen je niet hé, oh, Carlo, dit had je nooit moeten doen, ik zei het toch!’ riep Cho boos uit en ze mepte tegen zijn borstkas aan. Hij trok een wenkbrauw op en sloeg zijn armen om haar heen.
‘Er gebeurt niks Cho! Echt niet, ik weet wat ik doe, ik weet wat de consequenties waren toen ik me aanmeldde!’
‘Nou, dat betwijfel ik! Doolhof, zijn ze nu helemaal van de pot afgerukt! Dit is niet te geloven, en wat gaan ze in zo’n weerzinwekkend ding stoppen?’ vroeg ze terwijl ze op een tafeltje in het lege lokaal ging zitten. Carlo keek haar zuchtend aan en ging achterstevoren op een stoel zitten. Hij staarde naar beneden alsof hij het niet wilde zeggen en beet even op zijn lip.
‘Duistere wezens, gekozen door Hagrid’, fluisterde hij en Cho krijste.
‘Door Hágrid! No way baby! Jij gaat dat niet doen, meld je maar af, ik wil je niet kwijt Carlo!’
‘Ik jou ook niet, maar dit moet toch echt!’ Hij stond op en sloeg zijn armen stevig om haar heen. ‘Je raakt me niet kwijt. Ik hou van je.’
‘Ik ook van jou’, fluisterde ze en ze sloeg haar armen ook om hem heen.

Daar zag ze hem gaan, dat weerzinwekkende ding in. Cho liet zich op het stoeltje zakken en keek het blonde hoofd na dat na 3 seconde verdwenen was door een heg.
‘Cho, ga je mee een wafeltje halen?’ vroeg Marina maar Cho schudde haar hoofd, zij ging wachten tot ze zijn blonde haar weer zag. Marina haalde haar schouders op en liep naar de grote zaal waar kraampjes waren met warme en lekkere dingen. Cho zat op begeven moment nog met een klein stapeltje personen op de tribune. Ze sloeg de sjaal nog een paar keer om haar nek heen en keek om zich heen. Alleen de vrienden van Harry en het zusje van Fleur was er nog.
Na een halfuur klonk er gegil. Cho, die een beetje was ingedommeld, schrok op en keek met grote ogen naar de opening van het doolhof. Was hij er weer? Was hij er weer? Ze keek even maar toen ze het blonde haar nergens zag kreeg haar gezicht een teleurgestelde uitdrukking. Ze zocht naar de oorzaak van het gegil en zag rode vonken ergens boven het doolhof hangen. Ze sprong op en hield haar handen voor haar mond. Niet Carlo, niet Carlo!
Ze rende naar beneden en ging bij de menigte staan die er al stond. Ze zag hoe Perkamentus naar de plaats van de vonken verdween en na vijf minuten weer tevoorschijn kwam. In zijn armen hield hij een slappe Fleur en het zusje van Fleur begon te gillen. Cho wist dat het niet hoorde maar een opgelucht gevoel overspoelde haar.
‘Dat lucht toch wel een beetje op, ondanks dat je weet dat het niet hoort hé?’ vroeg een onbekende stem achter haar en toen ze omkeek zag ze de bruinharige vriendin van Harry staan. Cho glimlachte en knikte.
‘Beetje egoïstisch is het wel, maar ja’ , zei Cho en de vriendin van Harry glimlachte. Haar tanden staken een beetje uit, niet heel erg, maar toch een héél klein beetje.
Cho ging weer zitten en sloeg haar mantel om zich heen. Toch maar weer even wachten. Marina kwam met chocolademelk tevoorschijn en het publiek stroomde weer vol. Cho nam de warme drank aan en fluisterde een bedankje.
Ze staarde naar de bruine kleur en zuchtte. Dat Carlo haar dit aandeed. Spanning overspoelde haar lichaam en ze beet op haar lip. Ze zat met haar duim te rotzooien en drukte haar handen in haar schoot tegen de spanning.
‘Cho? Gaat het nog?’ vroeg Marina die met een verlekkerde blik haar chocomelk opdronk. Cho haalde haar schouders op en staarde reikhalzend naar de openingen in het doolhof.
Fleur was ondertussen opgeknapt en zat handenwrijvend op een stoel voor het podium van haar school. Madame Mallemour had haar hand op Fleurs schouder gezet en keek met een trieste blik naar de doolhof. Niet erg bemoedigend vond Cho.
De minuten tikten voorbij tot een luid gekrijs uit het publiek omhoogkwam. Cho keek naar de openingen maar zag niks, ze zag toen de rode vonken boven het doolhof hangen. Ze zag hoe iedereen ging staan en ging toen ook maar staan. Ze hield zichzelf voor dat het vast Carlo niet was, Carlo overwon alles.
Hermelien begon te gillen toen het lichaam van een uitzinnige Viktor tevoorschijn kwam. Hij lag met wijd opengesperde ogen op het gras en Perkamentus boog zich ongerust over hem heen. Hermelien rende naar beneden en ging vlug naast Perkamentus staan die van alles mompelde. Toen hij klaar was, stond hij op en Viktor lag slap op de grond. Hermelien pakte zijn hand beet en Cho voelde een steek toen ze zag hoe ze die streelde.
Ze staarde weer naar het doolhof en zuchtte geïrriteerd, waar bleef die gozer toch! Ongeruste golfen overspoelde haar lichaam en ze kneep in haar handen. De lucht werd steeds donkerder en de gezichten om haar heen werden steeds ongeruster. Het werd op begeven moment zelfs stil terwijl iedereen reikhalzend naar de openingen van het doolhof keek. Cho zag Perkamentus en Anderling verontrust mompelen en ze voelde zich een ogenblik misselijk worden.
De uren verstreken en het was al ver na middernacht, Cho had een droge keel en haar handen deden pijn van het knijpen. Marina glimlachte een beetje zwakjes om haar gerust te stellen maar iedereen was wel heel erg stil geworden. Iedereen keek een beetje ongerust naar elkaar. Viktor was al minstens 5 uur geleden terug gekomen, waar bleven Carlo en Harry. Cho haalde diep adem en zakte een beetje neer.
Precies op dat moment was er een luide plof en de muziek begon te spelen toen iedereen Harry en Carlo zag met de beker. Er was alleen iets dat niet klopte, Harry lag hartverscheurend te huilen en Carlo lag met wijd opengesperde ogen op het gras.
Fleur begon te krijsen en de muziek stopte al snel. Perkamentus snelde op Harry af die over het lichaam van Carlo heen lag. Cho rende naar beneden en gilde. Iedereen was aan het roepen en aan het krijsen. Carlo’s vader rende naar beneden en begon te brullen.
‘Dat is mijn zoon! Dat is mijn zoon!’ brulde hij en hij boog zich over het lichaam van zijn zoon heen.
Cho huilde geluidloos en sloeg haar handen voor haar mond. Carlo was dood, Carlo was dood, onvoorstelbaar was het.

**Shirley** · Geplaatst: Ma Apr 21, 2008 20:17

Tot ziens

"Tot ziens mama! Tot vanmiddag!" riep Loena opgewekt terwijl haar blonde haren op haar rug dansten, terwijl ze haar moeder springend uitzwaaide.
"Daag Loeneploen van me! Wees voorzichtig en doe niets geks!" riep haar moeder over haar schouder terug, die de tuin uitliep om te verschijnselen naar haar werk. Ze struikelde bijna over haar te grote, fleurige mantel en haar kettingen en armbanden rinkelden vrolijk terwijl ze probeerde haar mantel op te houden. Voordat ze verschijnselde, brak ze haar nek nog bijna over een opholgeslagen, vuurspuwende, blauwe kip.
Loena rende naar buiten, naar de kip toe.
“Stoute Tokkieplor, ben je weer ontsnapt?” De kip keek haar met een schuine kop aan, alsof hij haar begreep. Toen knikte de kip.
“Tut tut tut tut,” zei Loena terwijl ze met haar wijsvinger van links naar rechts ging. De kip boog zijn kop. Loena pakte de kip open droeg hem om het huis heen, waar een ren stond voor Tokkieplor. Daar zat hij met Tokkieplur, Tokkieplar en Tokkieplaur. De andere Tokkieplaren begonnen enthousiast de Tokkelen toen Tokkieplor terug in de hen werd gezet. Ze waren blij dat Tokkieplor weer terug was.
“Zo, dat is ook weer gedaan,” zei Loena zangerig, met een opgewekte stem.
“Loeneploen! Kom je ontbijten? Tokkieplar heeft een heel groot ei gelegd, en ik krijg het vast niet in mijn eentje op.”
Loena huppelde naar binnen, en ging zitten aan de met niet bij elkaar passend servies bedekte tafel zitten.
Haar vader kwam binnen met heel groot ei, dat helemaal groen was, met grijze stippen. Hij zette het midden op de tafel, en begon het omhulsel eraf te pulken met zijn vinger, Loena hielp mee.
Uiteindelijk kwam er onder het omhulser een prachtig, glanzend chocolade-ei uit. Loena keek er verlangend naar, met grote blauwe ogen.
“Ga je gang, Loeneploen.” Loena viel gelijk aan.

Het was een prachtige dag. Het was helder weer, met weinig wolken en de zon scheen enthousiast. Daarom gingen ze na het ontbijt vissen, een eindje verderop bij de rivier. Haar vader nam Rowena’s diadeem mee, voor het geluk.
Ze installeerden zich aan de oever, op twee felgekleurde krukjes, met de diadeem tussen hen in.
Loena gooide haar camouflerende hengel het water in, en staarde geduldig naar het water. Ze hoopte op iets moois of iets lekkers. Ondertussen brak ze nog een stukje van het ei af, en stak het in haar mond. Haar vader en zij waren allebei geconcentreerd naar de dobber aan het kijken, terwijl Loena een vrolijk deuntje zachtjes neuriede.

“Pappa, Pappa! Je hebt beet!” Loena sprong enthousiast op en neer toen ze zag dat de dobber van haar vader’s hengel naar onder werd getrokken door een vis. Haar vader schrok op, hij had zitten dommelen. Hij greep razendsnel zijn hengel en haalde de buit binnen.
Hij keek er beangstigd naar. Het was een Thanatosvisje. Hij keek Loena aan.
“Je weet wat deze visjes betekenen he?” Loena knikte verdrietig.
“Ze betekenen dat er iets heel verdrietigs, iets als een sterfgeval in de nabije toekomst, komt of kortgeleden heeft plaatsgevonden.” Haar humeur, en dat van haar vader was helemaal omgeslagen. Een traan rolde uit haar blauwe oog over haar bleke huid. Ze had al een soort van vermoeden van wie het zou kunnen zijn.
Mistroostig pakten ze hun spullen. Ze wisten niet wie het was, maar ze hadden allebei het onuitgesproken vermoeden van iemand. Loena hoopte met heel haar hart dat het niet waar was.
Thuis ging Loena op haar kamer zitten, terwijl haar vader naar het raam keek, wachtend op de uil die hun het nieuws zou meedelen.
Loena pakte haar knuffeltje en drukte het stevig tegen haar borst. Ze kneep haar ogen dicht, alsof ze het op die manier nooit te horen zou kunnen krijgen.
Een paar minuten later hoorde ze voetstappen op de trap. De voetstappen waren waarschijnlijk afkomstig van haar vader, hij liep altijd op een bepaalde manier de trap op. De deur ging open, en ze zag het betraande gezicht van haar vader, die een brief in zijn hand hield.
Loena sprong op en rende naar hem toe. Ze wist het al, aan zijn gezicht te zien. De tranen liepen geluidloos over haar wangen.
“Het is mama,” zei haar vader bevestigend, terwijl hij haar blonde haren streelde. Loena sloeg haar armen om hem een en hield hem stevig vast.
Ze was misschien nog jong, maar ze wist precies wat het betekende dat haar moeder overleden was. Ze was weg, ze zou haar nooit meer rare dingen leren, ze zou haar nooit meer over een ontsnapte Tokkieplaar struikelen, ze zou nooit meer dingen laten aanbranden, ze zou nooit meer dingen vergeten. Ze was weg.

Een dag later was de begrafenis. Een klein aantal mensen zaten op de stoelen. Iedereen was in het donkerblauw, haar moeders lievelingskleur. Het graf was gegraven aan de onderkant van de heuvel. Ze hadden het samen gegraven. Haar vader begon met spreken, daarna was zij aan de beurt.
Ze stond op van haar plek, en liep in haar nachtblauwe gewaad naar het graf, waar haar moeder in de kist lag. Ze lag er vredig bij, in precies dezelfde kleren waarin ze gisteren was gestorven bij het experiment. Het waren haar werkkleren, en aangezien ze erg van haar werk hield, hadden ze besloten dat ze daarin ook begraven moest worden. Er kwamen tranen in haar ogen. De zon brak door de wolken heen, waardoor er een paar zonnestralen op haar gezicht vielen.
“Hallo mamma. Ik weet niet precies hoe ik moet beginnen, maar ik hoop dat je gelukkig bent, waar je nu ook zit. Of je nou Snottifanten aan het berijden bent in Zweden, of Nurgels aan het vangen bent in Afrika, ik hoop dat je blij bent. Ik hoop dat je bij me zult blijven, als ik je nodig heb. Ik weet dat pappa goed voor me zal zorgen, maar ik wil dat jij ook bij me zult blijven, bij mij en bij pappa.” Ze haalde even adem en slikte haar tranen weg.
“Ik weet nog hoe je me ooit de dingen leerde zien, de dingen waardoor andere mensen ons voor raar verklaren. Jij vertelde me dat ik me niet hoefde te schamen dat ik anders ben. Dat ik gewoon mezelf moest zijn, hoe moeilijk dat af en toe ook lijkt. Dankjewel dat je me dat vertelde. Ik zal je missen mamma, ik doe het nu al. Ik zal je nooit vergeten, en ik hoop dat je op me zult wachten, waar je nu ook bent. Tot ziens mama.”

**Shirley** · Geplaatst: Di Apr 22, 2008 14:37

In Memoriam

Suzanne legde met een zucht de krant neer. Op de voorpagina prijkte een grote bewegende foto van Harry Potter, enkele weken geleden gemaakt tijdens de herdenking van de slag op Zweinstein en het verslaan van Voldemort, op die dag precies 47 jaar geleden. Hij zag er oud en moe uit, en zat in een rolstoel, maar op zijn gezicht lag een glimlach, die verried dat, hoewel zijn lichaam niet meer meewilde, zijn geest nog jong was. Voor de gelegenheid had de krant een kleurenfoto genomen en de vrouw die naast Harry stond had ooit hetzelfde kleur haar gehad als haar dochter die naast haar stond, Lily Potter, Suzannes moeder. Suzy zelf stond niet op de foto, maar die dag zat nog fris in haar geheugen. Het was de laatste keer geweest dat ze haar grootvader zag. Dat ze hem ooit zou gezien hebben.
Haar moeder had haar die nacht reeds een uil gestuurd met het slechte nieuws en zij en haar broertje Aaron en hun neven en nichten zouden over enkele minuten opgehaald worden. Suzy keek rond zich. Hoewel ze een grote familie had – velen van hen met het typische rode Wemelhaar – leken ze zo alleen in de enorme zaal. Ze was de enige Ravenklauwer, net als haar moeder was geweest. Clémence, de oudste van de groep, zat nogal luidruchtig te huilen in haar zakdoek, terwijl ze vruchteloos getracht getroost te worden door haar neefje en achternicht die naast haar zaten.

Een zacht gekuch deed iedereen opkijken van het onaangeroerde ontbijt.
“Jullie ouders zijn hier om jullie op te halen.” Schoolhoofd Antino keek hen aan en er klonk droefheid in zijn stem. Hij vond het nodig iets te zeggen en schraapte zijn keel voor hij nogal plechtig sprak: “Ik heb jullie grootvader of oudoom lang niet zo goed gekend als ik zou willen of als mijn voorgangers en enkele oudcollega’s hem kenden. Maar hij was een groot man, gerespecteerd door velen, geliefd door nog meer.”
Suzy stopte met luisteren. Ze had de lofzang over haar grootvader al vaak genoeg gehoord en gelezen. Ze kenden niet de opa die zij kende. De opa die haar stiekem suikerveren toestak als ze er geen mocht hebben van haar moeder. De grootvader die haar soms uren lang verhaaltjes voorlas toen ze bij haar grootouders logeerde en niet kon slapen. En natuurlijk vond ze ook dat haar opa een held was, maar dat was niet hetgene dat ze zich zou herinneren aan hem. Zij kende hem als een lieve man die haar leerde hoe ze kon weten hoe ver het onweer was, of waarom het Engelse Zwerkbalteam wel gedoemd was ooit eens het WK te halen. Ze miste haar lieve opa nu al.

~~~

“Veel sterkte Suzanne,” zei een oude man en hij schudde de hand van de kleindochter van de man waar hij trots op was een goede vriend te kunnen genoemd hebben.
“Dank u voor uw medeleven,” antwoordde het meisje, dat, als hij zich goed kon herinneren, de oudste dochter van Lily was. De begrafenis was net voorbij en er was een enorme hoeveelheid volk opgedaagd, te veel voor het kleine kerkje waarin de dienst doorging, zodat velen buiten moesten blijven staan, op het ronde pleintje waar in het midden een standbeeld stond van Harry toen hij 18 was, naast het standbeeld van zijn ouders. Nu zaten de familie en beste vrienden rustig op de receptie, en praatte hij met Harry’s kleindochter, die vast geen idee had wie hij was.
“Ik heb je vader goed gekend, weet je,” zei hij dus maar. “Ik heb bij hem in de klas gezeten, toen hij nog op Zweinstein zat.”
Haar aandacht was onmiddellijk getrokken.
“Dus u heeft ook het gevecht meegemaakt?” vroeg ze geïnteresseerd. Hij glimlachte en wees naar een litteken dat over zijn wang liep. Het was alsof hij die dag dagelijks herbeleefde, zeker de laatste jaren, nu zijn geheugen aan het aftakelen was, maar die gloriedagen nog het best van al bewaard bleven.
“Dit heb ik toen opgelopen. Je grootvader was echt een held die dag.”
Ze glimlachte ook en antwoordde: “Ik weet het.”
“Ik kon het amper geloven toen ik het nieuws las. Het leek wel onmogelijk. Harry Potter overleden? In mijn ogen was hij onsterfelijk. En weet je, eigenlijk is hij dat nog steeds. Ik heb meer van hem geleerd dan van alle andere docenten tezamen. Zonder hem en zijn geheime Verweer Tegen de Zwarte Kunsten lessen, had ik misschien wel nooit de moed gehad die vervloekte slang een kopje kleiner te maken, en had de wereld en mijn leven er vandaag misschien wel heel anders uitgezien.”
Voor hem had Harry meer gedaan dan Voldemort vermoorden. Hij had hem moed gegeven en hem geleerd dat hij voor zichzelf moest opkomen, en vooral dat hij meer waard was dan hij zelf besefte. Hij had hem geleerd de Marcel in zichzelf te vinden.
“Geheime lessen?” vroeg het meisje gefascineerd.
“Heeft hij je daar nooit iets over verteld?”
Ze schudde haar hoofd en hij nam haar hand en leidde haar naar een rustig tafeltje.
“Kom, dan zal ik je een verhaal vertellen over je grootvader en een van de dingen die hij deed dat misschien niet zo bekend is, maar meer voor mij betekende dan wat hij ooit gedaan heeft.”

~~~

Terwijl een oude man een jong meisje vertelde over de lessen die ze achter de rug van een tiran genaamd Omber organiseerden, zweefde er op datzelfde moment een spook door precies die kamer waar 50 jaar geleden diezelfde lessen gegeven waren.
Het nieuws van de dood van Harry Potter was de Grijze Dame niet ontgaan, maar voor haar betekende de slag op Zweinstein meer dan alleen de ondergang van Voldemort. Daarom was ze naar deze kamer gekomen. De kamer had voor haar geen mooie gedaante aangenomen. De wanden waren zwart gebakend, en overal lag as en roet, maar daar had ze als spook geen last van. Het was al zo voor 47 jaar, sinds die dag dat Korzel Duivelsvuur losliet en generaties aan verloren gelegde spullen in vlammen opgingen. Ze stopte en keek naar beneden, waar een verbrand, half gesmolten stuk metaal lag, wat ooit een prachtige diadeem was geweest. Haar moeders diadeem, ooit gebruikt als gruzielement voor Voldemort, ooit gestolen door haar uit jaloezie. Ooit de reden voor een moord geweest. Haar moord.
Ze voelde zijn aanwezigheid toen hij de kamer binnenkwam en draaide zich om om hem recht in de ogen aan te kijken. Jarenlang had ze hem gehaald. Decenia had ze hem genegeerd. Tot haar woede uiteindelijk vergeten raakte en het haar allemaal niet meer uitmaakte.
“Wat doe je hier?” vroeg de baron op zijn typische pompeuze, lompe manier.
“Gaat je dat wat aan?” antwoordde ze bits. Het was niet omdat ze haar emoties verloren had, dat ze vriendelijk moest doen. Hij zweeg en keek naar wat aan haar voeten lag.
“Is dat…?”
Ook zij keek naar het enige overblijfsel van haar moeder. Voor het eerst in zo’n lange tijd voelde ze iets. Een diep gevoel van spijt.
“Ja… Stom eigenlijk he? Wat een mens al niet doet voor iets dat ze denken nodig te hebben, maar waar ze eigenlijk beter af zijn zonder het.”
“Helena…”
Het duurde even voor het tot haar door drong dat hij het tegen haar had. Niemand had haar zo genoemd sinds ze dood was. Ze keek hem verbaasd aan. Hij nam zijn hoed had en speelde er nerveus mee in zijn handen.
“Ik heb je nooit verteld hoezeer het me spijt wat ik je aangedaan heb.”
Ze keek hem onderzoekend aan. Het was waar, ze hadden nooit de tragedie in het Albanese bos besproken.
“Ik vergeef je,” antwoordde ze simpelweg, en keek even achter zich, naar wat ooit de diadeem van haar moeder was. “Ik wou alleen dat ik de kans kreeg hetzelfde te zeggen tegen mijn moeder.”
Hij zweefde dichterbij en legde zijn hand op haar schouder.
“Ze weet het wel.”
Ze glimlachte droef naar hem, en samen verlieten ze de Kamer van Hoge Nood.

~~~

Drie verhalen, drie mensen, drie keer dezelfde held in drie manieren. Een trieste dag. Harry Potter overleden.

**Shirley** · Geplaatst: Di Apr 22, 2008 19:16

Deze mag nog meedoen! Het is immers nog 22 april.

Eén kans

Alles voor jou, mama, dacht ze toen ze net buiten het terrein van Zweinsteins Hogeschool voor Hekserij en Hocus Pocus Verschijnselde. Zelfs hier terugkeren!
Ze keek omhoog naar het vertrouwde kasteel. De vele torens en torentjes strekten zich naar de hemel en koesterden zich in het warme meizonnetje.
Vijf jaar, realiseerde ze zich. Het was al meer dan vijf jaar geleden dat ze hier voor het laatst was geweest.
Ze schok toen er naast zich een grote groep mensen snel achter elkaar arriveerde, als maïs in een pan hete olie. Plop, plop, plop …
De zon gaf hun haar een glanzende, koperen gloed. De Wemels.
“Hallo!”
“Goedemiddag.”
“Sorry, we wilden je niet laten schrikken.” De jonge man keek haar even onderzoekend aan. Ze knikte kortaf. Ron Wemel zou haar niet herkennen, stelde ze zichzelf gerust. Met lichtgebogen hoofd begon ze in de richting van het smeedijzeren hek te lopen. Het lange, donkere haar dat langs haar gezicht viel, herinnerde weinig aan de roodblonde krullen van weleer.
Terwijl de groep haar passeerde, luidruchtig pratend en lachend, gleden haar ogen over de afzonderlijke leden van de Wemel familie. Tussen al het koper, herkende ze het bruine, krullende haar van Hermelien Griffel. Inmiddels Wemel-Griffel maar nog net zo’n vervelende betweter als vroeger. Onbewust streek ze met de knokkel van haar wijsvinger over haar voorhoofd. Ironisch dat zij nu op het Ministerie werkte, ook al was het maar om te strijden voor huiselven en andere magische wezens.
Vlak achter Hermelien liep een tengere vrouw met zilverachtig blond haar die haar vaag bekend voorkwam. De man naast haar – zijn lange rode haar vastgebonden met een leren veter – keek haar glimlachend aan. Tussen hen in huppelde een klein blond meisje.
Ze zag geen man met donker haar en ook de jongste Wemel leek te ontbreken. Die werden waarschijnlijk met een koets vervoerd, dacht ze schamper, alsof ze royalty zijn.
Haar pas vertraagde iets en in gedachten liep ze tussen de hoge stenen pilaren met gevleugelde everzwijnen door en begon aan de lange, zacht glooiende oprit naar het kasteel.

De gedachte aan Harry Potter bracht haar ook nu nog automatisch naar die dag in juli, bijna vijf jaar geleden.
Naar die naargeestige kille ruimte in de kerkers van het Ministerie van Toverkunst waarin de leden van de nieuw gevormde Wikenweegschaar aan de lippen hadden gehangen van de Jongen Die Voldemort Versloeg.
Zijn getuigenis stond praktisch gelijk aan een vonnis.
Een vonnis dat de Wikenweegschaar later die morgen hadden uitgesproken over Dorothea Omber, Mariska Elsdonk en diverse andere Ministeriemedewerkers; respectievelijk tien, vijf en twee tot vier jaar Azkaban.
Ze zou nooit de voldane blik vergeten waarmee die bekende groene ogen de veroordeelden hadden nagekeken terwijl ze weggevoerd werden.
Naast alles wat hij haar had afgenomen – haar moeder, haar enige familie, haar thuis – had hij ook nog eens de laatste herinnering aan haar moeder bezoedeld. Ze had haar nooit meer gezien. Twee jaar later was Mariska Elsdonk in haar cel in Azkaban overleden.

Dit is geen wraak, dit is gerechtigheid, verzekerde Marina zichzelf terwijl ze de Grote Zaal binnenliep.
Ter gelegenheid van de vijfde herdenking waren de afdelingstafels weggehaald en was de ruimte gevuld met lange rijen stoelen. De zaal was smaakvol versierd in paarse, lila en roomwitte tinten die Marina om één of andere reden aan Perkamentus deden denken.
Ze volgde twee heksen en een tovenaar die kaartjes op hun gewaad droegen met daarop “De Ochtendprofeet”.
De tovenaar, een kleine kale man met een rossige snor, droeg een grote camera om zijn nek.
De jongste van de twee heksen had een hemelsblauw gewaad aan met gele runentekens erop. De oudere heks droeg een roze mantel waardoor Marina aan Dorothea Omber moest denken, en uit haar kapsel stak een lange roze veer.
De heksen waren moeilijk over het hoofd te zien, ook nu de Grote Zaal inmiddels vol liep met mensen en Marina liep op enige afstand achter hen aan. De aanwezigheid van de pers zou haar straks uitstekend van pas komen, besloot ze.
Overal om haar heen begroetten tovenaars en heksen elkaar enthousiast en bleven in kleine groepjes met elkaar staan praten. Anderen haastten zich – net als het gezelschap van De Ochtendprofeet – naar de voorste rijen om de beste plaats te kunnen bemachtigen.
Boven de zittingen van de stoelen op de eerste twee rijen zweefden echter paarse linten die de bezoekers beletten, om daar plaats te nemen. De namen van de eregasten staken in roomwitte letters af tegen het diepe paars.
Marina bezag het met minachting. Er was weinig veranderd in de tovenaarswereld; men kroop nog steeds voor Harry Potter.
Ze nam plaats in de vijfde rij; twee stoelen achter de in het roze geklede vrouw. Het drietal in dienst van de Ochtendprofeet werd genegeerd door het merendeel van de mensen in de Grote Zaal, die langzamerhand allemaal een plaatsje opzochten. Marina vond het prima. Ze wilde niet het risico lopen dat ze herkend werd door oud-klasgenoten.
Zelf zag ze verschillende bekende gezichten. Cho Chang kwam aan de arm van Joost Flets-Frimel binnenstappen en Loena was in het gezelschap van een man die bijna net zo vreemd gekleed was als zijzelf. Het geroezemoes in de Grote Zaal nam toe toen de groep Wemels binnenkwam en plaats nam op de eerste rij; de paarse linten konden blijkbaar door de juiste personen verwijderd worden. Tussen Hermelien en mevrouw Wemel bleven twee stoelen vrij, zag Marina.
Uiteindelijk werd het stil. De deur van de zijkamer werd geopend en achtereenvolgens kwamen Professor Anderling, Ginny Potter-Wemel, Harry Potter en Romeo Wolkenveldt – de Minister van Toverkunst – naar buiten.
De man met de rossige snor stond op en richtte zijn camera ondanks de afkeurende blik van Minerva Anderling. Eén roze en één felgele veer waren al driftig aan het schrijven.
Harry en Ginny namen plaats tussen Hermelien en Molly Wemel terwijl Minister Wolkenveldt naar een stoel aan het eind van de rij liep. Professor Anderling liep naar het podium, sprak Sonorus en heette iedereen welkom.
Daarna gaf ze het woord aan de minister. Marina zuchtte even; ze hoopte dat er niet veel van die ellenlange toespraken zouden komen. Gek genoeg voelde ze zich niet zenuwachtig bij de gedachte aan wat ze zou gaan doen. Integendeel, ze voelde zich kalmer dan ooit. Maar dat wilde niet zeggen dat ze zin had om een uur lang te luisteren hoe iedereen Harry Potter, zijn vrienden en die Orde van Perkamentus ophemelde.
Ze bestudeerde de mensen om zich heen. Ze herkende veel voormalig Griffoendors en Huffelpufs, een behoorlijk aantal Ravenklauwen en een eind naar rechts op de achterste rij zag ze zelfs Malfidus, Bullemans en Zabini zitten.
Minister Wolkenveldt riep Harry Potter naar voren en Marina zag Molly Wemel liefdevol naar haar schoonzoon kijken. Haar hart trok krampachtig samen. Zo had haar moeder naar haar gekeken die laatste kerstmis die ze samen hadden gevierd! Marina had de laatste slingers in de boom gehangen, worstelend met de elfjes die steeds in haar haar wilden kruipen. Toen ze had opgekeken, had ze haar moeder in de deuropening zien staan met precies zo’n zelfde liefdevolle blik.
Ze knipperde verwoed met haar ogen en begon ter afleiding de gele runentekens op het gewaad voor haar te ontcijferen. Zouden mensen zich realiseren met welke onzin ze op hun kleding rondlopen, snoof ze even later. Tja, mode is mode, nietwaar?
Op het podium vertelde Harry Potter voor de zoveelste keer over zijn ouders en hoe zijn moeder zich voor hem had opgeofferd. Marina drukte haar nagels in haar handpalmen om het niet uit te gillen van onrechtvaardigheid.

Eindelijk was hij klaar met zijn praatje en mochten de verslaggevers een paar vragen stellen. En niet te geloven, wat een onnozele vragen die heksen stelden. Alsof niet de hele toverwereld inmiddels het levensverhaal van Harry Potter kende. Zelfs de lessen van Professor Kist waren niet meer zo saai sinds de uitgevers Geschiedenis van de Toverkunst hadden bijgewerkt tot aan “De Val van Voldemort”.
Terwijl de twee vrouwen voor haar om beurten een vraag op hem afvuurden, schoof Marina onopgemerkt haar toverstok in de mouw van haar gewaad.
Toen Harry – zoals zijn gewoonte was – opmerkte: “Hartelijk bedankt, dames. Nog één laatste vraag”, was Marina er klaar voor.
Ze stond op en voor iemand iets kon zeggen, vroeg ze: Harry, heb jij je ooit verantwoordelijk gevoeld voor al die mensen die door jouw getuigenis in Azkaban zijn beland?”
Er viel een stilte, waarna plotseling iedereen zich omdraaide om te zien wie die vraag gesteld had.
De Wemels leken geschokt, Ginny keek haar met toegeknepen ogen aan maar Harry zelf schudde ontkennend zijn hoofd.
Bloed gonsde in haar oren bij dat gebaar en ze hoorde niet meer wat hij antwoordde.
Dat was je enige kans, Harry Potter, dacht ze terwijl ze haar toverstok ophief, richtte en de Onvergeeflijke Vloek uitsprak.
Het groene licht leek in slow motion over te hoofden van de geschokte aanwezigen heen naar het podium te bewegen.
Kalm liet ze haar stok zakken en wachtte.
Tot Harry Potter geraakt zou worden, tot de Schouwers haar zouden meenemen en vooral … op gerechtigheid.
Maar vlak voor het wachten eindelijk voorbij was, zag ze vol verbijstering Ginny Wemel overeind springen.
En net voor het groene licht de rode haren raakten, die over haar rug golfden, hoorde ze Ginny tegen Harry zeggen: “Alles voor jou!”

**Shirley** · Geplaatst: Di Apr 22, 2008 19:30

Hey allemaal!

Het is alweer 22 April, dus we mogen weer gaan stemmen. Bedankt voor alle inzendingen! En ik hoop natuurlijk ook op veel stemmers. Als je dus iets hebt ingezonden, is het wel zo leuk als je zelf ook even stemt.

Geef je argumenten als je stemt, deze moeten bestaan uit minstens 15 woorden. En je gaat natuurlijk niet op jezelf stemmen. Gebruik dit lijstje om te stemmen:

Citaat:

Dit is mijn 1e/2e/3e stem:
Mening:

Het stemmen zal stoppen op 30 April, dan heb ik de uitslag voor jullie.

Succes met stemmen allemaal!

Heb je nog vragen of ideeën? Stuur gewoon een PB!

**Smalofski** · Geplaatst: Wo Apr 23, 2008 12:19

Oke, dan bijt ik maar de spits af he ^^

Eerste stem: Eén kans
Origineel idee, vlot geschreven, zonder fouten. Je krijgt een mooi beeld van de scene en da's leuk ^^

Tweede stem: Ik ook van jou
Ik heb niet zo veel met die ship, maar ik vond het wel mooi geschreven. Het leest ook vlot ^^ Het deed me wel erg aan Sirius denken xD

Derde stem: Waarom Ravenklauw?
Ik vind dat Loena mooi IC is in dit verhaal. Ze is lekker vaag en onbegrijpelijk xD Ook leuk hoe het hoofdpersonage helemaal meegaat in haar lioffluitjes verhaal xD

Lily Tonks · Beginnend Tovenaar Verdiend: 726 Sikkels

Eerste stem: Eén kans.
Reden: Ik vind de drie woorden die je koos ontzettend mooi verwerkt in je verhaal, een heel ontroerend verhaal. Het verhaal leest prettig, de lezer wordt vanaf zin 1 meegezogen in het verhaal. Ook een originele kijk op de 'roem' van Harry.

Tweede stem: Tot ziens.
Reden: Luna is ontzettend mooi neergezet, compleet in het wereldje waarin zij opgegroeid is met zulke, nou ja, 'vreemde' ouders. Ook bij dit verhaal vind ik de drie woorden erg mooi erin verwerkt, op een ontroerende manier. Het verhaal leest heel fijn weg, niet te langdradig en ook weer niet te kortaf.

Derde stem: Ik ook van jou.
Reden: Ik ben absoluut géén fan van deze ship, maar de manier waarop het geschreven maakt het voor mij ruimschoots goed. Ook hier: moooi gebruik gemaakt van de drie woorden, knap gedaan hoe je als het ware 'terug in de tijd gaat' zonder dat het te langdradig wordt.

Avana's Draco · Geplaatst: Zo Apr 27, 2008 12:34

Amai, wat was het moeilijk om hier slechts drie verhalen uit te kiezen. Ik heb dan ook mijn uiterst scherp oog moeten laten beslissen. *kuchkuch*

Mijn eerste stem gaat naar Eén kans
Omdat ik het een bijzonder originele invalshoek vind. Het is niet meteen een personage waar ik zou voor kiezen, maar je schrijft werkelijk ontzettend goed en het geheel zat echt goed in elkaar

Mijn tweede stem gaat naar Het Ravenklauw Spel
Omdat ik dit het meest originele verhaal vind. Ik vond zowel Loena, Ron als Hermelien goed IC. Ik denk dat er heel wat denkwerk aan deze fanfic is voorafgegaan. Jammer van de kleine taal- en spellingsfoutjes, maar nu ben ik echt aan het "mierenneuken".

Mijn derde stem is voor Tot ziens
Omdat Loena niet het meest simpele personage is om neer te schrijven. Bovendien vond ik het heel erg ontroerend en was er veel Leeflangrariteit aanwezig en dat kon ik bijzonder appreciëren. Ook hier kan ik nog even zagen over taalfoutjes, maar ach, we schrijven voor ons plezier toch.

Tot slot wil ik nog een eervolle vermelding geven aan De dodelijke opdracht. Ook dat verhaal was erg ontroerend en ik heb sowieso al iets met Carlo. Wink

**Pieper** · Geplaatst: Zo Apr 27, 2008 15:29

Eerste stem: Eén kans
Ik vind het verhaal gewoon ontzettend origineel. En daar hou ik wel van. Het leest vlot en ik ging er ook helemaal in op.

Tweede stem: Waarom Ravenklauw?
Vooral omdat ik vind dat Loena er zo goed in wordt beschreven. Het las ook vlot vond ik.

Derde stem: De dodelijke opdracht.
Ik vond het wel een goed verhaal. Het las niet heel erg goed, maar ik vond het wel goed verzonnen. Ik vind het namelijk altijd leuk als er iets uit het boek wordt gebruikt en dat dan vanuit ander perspectief bekeken wordt.