Geschiedenis der Toverkunsten

nathan · 1e jaars Verdiend: 79 Sikkels Woonplaats: Wegisweg 92

Olivanders Winkel voor Toverstokken
Eerst en vooral moet een fout rechtgezet worden. Algemeen wordt aangenomen dat de winkel van Olivander in 382 v.Ch. werd opgericht. Dit is echter totaal verkeerd. Voor de 9de eeuw n.Ch. werden er in Engeland namelijk geen toverstokken gebruikt tenzij abusievelijk.
Deze fout is ten eerste te wijten aan een overschrijffout die waarschijnlijk begon in de ‘Codex Coenred’ die gedurende enkele eeuwen zeer veel invloed had op de tovenaars (als eerste geschiedenisboek).
Ten tweede kan dit afstammen van een dreuzelvertelsel waarin verteld wordt hoe een koning met een houten zwaard in 382 v.Ch. een draak verslaat. Dit houten zwaard werd dan maar omgevormd tot toverstaf.
Wel staat vast dat de familie Olivander in de 4de eeuw voor Christus zich helemaal niet gedroeg als zijnde tovenaar, maar gewoon handel voerde. Misschien hiervan het gedacht van ‘winkel’.

Olivanders winkel is een winkel voor toverstokken die dus in 832 na Christus is opgericht, een honderd jaar voor toverstokken een algemeen gebruik werden in Europa. Van Barnstaple Olivander (de oprichter) tot Volser Olivander (de huidige eigenaar) werd de winkel van vader op zoon doorgegeven. Barnstaple Olivander, geboren in het koninkrijk Wessex in 756, was de zoon van een typische dorpswijze. Met andere woorden: een tovenaar die zich op zijn gemak voelde met zijn rol als wijze in zijn dorp (welk is niet bekend) en zich verder schikte in zalig nietsdoen, heel zalig nietsdoen. In het jaar 757 breken er namelijk burgeroorlogen uit in Engeland en met al dat onheil is er natuurlijk veel werk voor de tovenaar, wat betekent veel aanzien; veel rijkdom dus. Zijn zoon, Barnstaple, was echter zeer actief. Hij experimenteerde onder andere met draken zoals de in de 17de eeuw uitgestorven Saksische Snor. En ondanks zijn vaders pogingen om dit geheim te houden uit schrik voor onbegrip van de bevolking, wist Barnstaple op 21 jarige leeftijd de helft van het dorp in brand te steken. De bewoners vingen een glimp op van de draak die Barnstaple in bezit had en zagen hoe zijn vader de andere helft van het dorp redde. Toch, uit bijgeloof, de meeste inwoners van Engeland waren ondertussen bekeerd tot het Christendom, dachten ze dat hij de duivel in eigen persoon was en probeerden ze hem en zijn zoon te doden. Barnstaple kon ontsnappen maar zijn vader vond een spijtige dood.
Wegens zijn machteloosheid jegens de dreuzels, spijt en schuldgevoel, besloot hij, na gehoord te hebben van tochten die Christenen ondernemen, om een tocht te maken naar de Arabische wereld. De weinige boeken over magie die toen in omloop waren, waren namelijk in het Hebreeuws wat Arabië tot een bolwerk van magiërs maakte. In 790, na vele omzwervingen door Europa waar we zijn spoor even kwijtraken, telkens aangetrokken door nieuwsgierigheid, kwam hij eindelijk aan in Arabië. Daar ontmoet hij een man op hoge leeftijd, een overlevende van de papiermakers die meegegaan was op een Chinese expeditie naar Talas en gevangen was door de Arabieren. (In 751, de Arabieren winnen op de Chinezen.) Hij wordt bevriend met deze man, of tenminste met de boekbundels die hij bij zich heeft. Onder deze bundels vind hij er drie over het gebruiken van magische stokken in China. Hij komt zo te weten dat de Chinezen al sinds circa 1000 v.Ch. een soort lange wandelstokken gebruikten om mee te toveren en deze systematisch verkleinden tot het formaat van een goede beenlengte lang. Na de dood van de Chinese papiermaker, het is niet duidelijk of deze een natuurlijke dood stierf of eerder gedood werd door Barnstaple, keerde Olivander in 795 terug naar Wessex. Bij zijn aankomst in december 796 komt Coenwulf, de zoon van Offa, de man die de burgeroorlogen bedwong net aan de macht in Wessex. Barnstaple legde zich vanaf dan toe op het op de toverstokkentheorie van de Chinezen. Hij is echter niet de enige: een detail op een schilderij van een Franse monnik uit 785 toont een man die bezig is met het maken van een stok waar hij een veer in duwt. Een versregel uit het huidige Polen, neergekrabbeld op een perkamenten vel in 792 luidt (vertaalt) als volgt:
”Ik zwiepte met deze stok,
en zie het wonder dat zich voltrok!
Ik kan werkelijk doen wat ik wil...”
Maar in elk geval zullen Barnstaple en zijn nakomelingen het nadeel in tijd en dus techniek ruimschoots goedmaken en zelfs de Chinese techniek met honderden jaren ervaring voorbijstreven. Tot het jaar 800 experimenteerde Barnstaple met verschillende houtsoorten. Uiteindelijk koos hij voor zijn standaardmodel het hout van de Lork of Lariks dat hij uit de Alpen aankocht van een koopman. Dat deze houtsoort werd gekozen is geen vernieuwing want de Chinezen gebruikten het hout van de Japanse Lork en dit stond ook in één van de boekenbundels die hij gekregen had van de Chinese papiermakers. Hij was gefrustreerd dat hij na vier jaar werk geen betere houtsoort had kunnen vinden maar besloot zich toch toe te leggen op een ander aspect van de toverstok: de kern. In een Chinees boek werd een Feniksveer voorgesteld, maar dankzij zijn ervaringen met draken wist hij een zeer krachtige kern te maken van drakenbloed, de enig erfenis die hij ons nog heeft nagelaten. In 820 besloot hij even te stoppen met de toverstokken en trad viavia in dienst van koning Egbert van Wessex. Hij klom op van hofarts tot persoonlijke raadgever van de koning op. In de rol van secretaris van Egbert van Wessex lezen we dat de koning Barnstaple zeer op prijs wist te stellen vanwege zijn goocheltrucjes waarmee hij het hof voortdurend vermaakte. Hier zien we nog eens het bewijs dat er niet echt sprake was van een geheimhouding maar dat tovenaars er ook niet mee te kijk liepen dat dat ‘goochelen’ eigenlijk toveren was.
In 825 won Egbert in Ellendun tegen het koninkrijk Mercia (midden Engeland). Barnstaple Olivander vocht mee in deze oorlog en brak zijn eerste en enige deftige toverstok.
Dit kwam door het simpele feit dat hij wel een toverstok had maar geen toverspreuken die daar speciaal voor bedoeld waren. Op de Chinese boekbundels stonden wel enkele spreuken maar hij had enkel de tekst over het maken van toverstokken laten vertalen door een tolk in Arabië. Barnstaple zwaaide dus lukraak met zijn stok en schreeuwde spreuken die de eeuwen voor hem steeds zonder stok uitgevoerd waren. Sommigen werkten, maar één ervan deed zijn stok ontploffen.
Onthutst dat hij voor het eerst sinds jaren zonder stok kwam te staan besloot hij onmiddellijk enkele nieuwe stokken te maken. Hij trok samen met een stroom Dreuzels van Wessex naar het halfverslagen Mercia en ging daar in de buurt van Ludenwic wonen, een handelscentrum dat enkele eeuwen buiten de stad Londinium (waar het huidige Londen uit groeide) lag, maar door de groei van Londinium in het huidige Londen werd opgenomen. Daar begon hij stokken te maken voor andere tovenaars en in 832 opende hij de winkel Olivander Toverstokken, in 833 besloot hij een boek te schrijven over zijn bevindingen op het gebied van toverstokken
“Tofferstokwicanda 1”: ‘toverstokgebruik 1’, hij trouwde in 835 op 79 jarige leeftijd wat zelfs voor een tovenaar in die tijd vrij oud is met (? hoogstwaarschijnlijk een heks) en werd twee jaar later de trotse vader van een tweeling: Mistrel Olivander en Belwola Olivander, een jongen en een meisje.
De één in de titel van zijn boek wijst erop dat hij van plan was nog andere boeken te schrijven, maar het mocht niet wezen. Bij een inval van de Vikingen op Ludenwic (ook wel Londinium) in 842 werd Barnstaple gedood. Zijn vrouw overleefde en vluchtte samen met haar kinderen uit Ludenwic. Ze stierf zelf enkele jaren later maar gelukkig waren haar kinderen zeer verstandig en uitzonderlijk magisch begaafd. Ze wisten enkele jaren te overleven door een klein boerderijtje te runnen. In 878 keerden ze samen met het Engelse leger, dat Ludenwic heroverde op de Vikingen, terug naar hun vroegere huis waar ze het werk van hun vader hernamen. Al snel steeg hun klantenbestand enorm. Vele tovenaars hadden gehoord van deze nieuwigheid en als ze geen toverstok kochten, wilden ze hem tenminste toch proberen. Door deze populariteit stegen de prijzen van toverstokken enorm snel. Omdat er nog geen algemeen gebruik van munten was, gebruikte men gewoon goud of andere edelmetalen, waardevolle dingen als betaalmiddel. Schattingen gaan van 5 ounce (=150g goud) tot 100 ounce (=3kg goud). Belwola wist de lengte van de toverstok te reduceren tot rond de 40 cm wat meteen de grootste verkleining door één persoon is sinds de uitvinding van de toverstaf. Het is immers zeer moeilijk om veel kracht in een klein voorwerp te krijgen zonder aan kracht en mogelijkheden te verliezen. Belwola trouwde niet, Mistrel Olivander deed dit wel, tegen zijn zin in, om kinderen te krijgen om de pas ontstane toverstokkentraditie over te brengen. Hij trouwde met een heks waarvan de naam weer niet bekend is, ze kregen één zoon: Edric Olivander. Eind negende eeuw herstelde koning Alfred the Great het oude Londinium met versterkte torens of ‘burhs’. Vandaar dat de naam van deze stad in Lundenburh veranderde. Dit zorgde voor de leegloop van Ludenwic door dreuzels dat hierdoor de naam Ealdwic kreeg of ‘oude handelstad’. De tovenaars die uit interesse voor toverstokken naar Ludenwic gekomen waren, ontdekten dat het veel leuker was onder tovenaars en vestigden zich in Ealdwic, waar de tovenaarsgemeenschap bleef totWegisweg zou komen in de buurt van de All Hallows kerk.
In 912 stierf Belwola, Mistrel Olivander experimenteerde nog met een kern van bloed van de tovenaar in kwestie zelf. Hij testte dit bij zichzelf uit waardoor hij de dood vond.
Dit is een terugkomend fenomeen voor tovenaars die met testen bezig zijn: de onbedoelde zelfmoord. Wanneer Edric Olivander dan in 934 de winkel overneemt, staat hij er ondanks de groeiende vraag alleen voor.
Het volgende moet duidelijk zijn: tegen 950 na Christus hadden alle Britse tovenaars (toen rond de 1000) een toverstok. Er is dus ontzettend hard gewerkt in die 16 jaar.
Zeker met de technieken van toen was het nog moeilijker om toverstokken te maken.

Lees meer op zondag 29 juni.