Poll :: Wat vind je van ons verhaal? |
Héél erg goed..!! |
|
57% |
[ 16 ] |
Best wel goed..=) |
|
14% |
[ 4 ] |
Gaat wel.. |
|
0% |
[ 0 ] |
Niet echt mijn verhaal.. |
|
10% |
[ 3 ] |
Ronduit slécht..!! |
|
17% |
[ 5 ] |
|
Totaal aantal stemmen : 28 |
|
Auteur |
Bericht |
Gwendolyn
4e jaars
Verdiend:
147 Sikkels
Woonplaats: In a world with paper flowers and a purple sky
|
Geplaatst:
Di Feb 12, 2008 17:13 |
|
Heé allemaal..!!
Dit verhaal gaat over 2 meisjes die op Zweinstein komen. Het is een verhaal over licht en donker. Ik schrijf dit verhaal samen met Ballerina Girl.. maar aangezien zij al een verhaal post, post ik alles. De 2 personages worden verdeeld over elkaar. Ik schrijf alles in het Rood en Ballerina Girl in het Oranje.
We hopen dat jullie het een leuk verhaal vinden..!!
Kusje..!! Gwendolyn & Ballerina Girl
proloog
Hoofdstuk 1
Hoofdstuk 2
hoofdstuk 3
hoofdstuk 4
hoofdstuk 5
hoofdstuk 6
hoofdstuk 7
hoofdstuk 8
hoofdstuk 9
hoofdstuk 10
hoofdstuk 11
hoofdstuk 12
hoofdstuk 13
hoofdstuk 14
hoofdstuk 15
hoofdstuk 16
hoofdstuk 17
hoofdstuk 18
hoofdstuk 19
hoofdstuk 20
hoofdstuk 21
hoofdstuk 22
hoofdstuk 23
hoofdstuk 24
hoofdstuk 25
hoofdstuk 26
hoofdstuk 27
hoofdstuk 28
hoofdstuk 29
hoofdstuk 30
hoofdstuk 31
hoofdstuk 32
hoofdstuk 33
hoofdstuk 34
hoofdstuk 35
hoofdstuk 36
hoofdstuk 37
hoofdstuk 38
hoofdstuk 39
Proloog:
Een propje ketste tegen Sarah’s voorhoofd aan en vervolgde zijn weg daarna naar de vloer. Ze lachte en schoot een propje terug naar Samara, haar beste vriendin. Samara dook weg en rende toen met volle vaart op haar af.
‘Ik krijg jou nog wel Sarahtje!!’, en ze gooide een hele verzameling propjes in Sarah’s topje.
Sarah probeerde Samara nog tegen te houden, maar het was al te laat. Alle propjes hadden hun weg gevonden door haar topje heen en kriebelde tegen haar huid.
‘Zal ik ze voor je eruit halen?’, vroeg Peter en hij knipperde even met zijn ogen.
‘Als je dat maar laat!!’, gilde Sarah en er kwam een rode blos op haar wangen. Stiekem vond de Peter al heel lang leuk, maar dat zou ze nooit toelaten midden in de klas. Snel haalde ze een paar propjes uit haar topje en lette er goed op of niemand ‘uitzicht’ had. Niet dat er wat te zien viel, ze was zo plat als een plat getrapt kauwgumpje. Daar baalde ze behoorlijk van en dat was nog een reden om Peter uit haar topje te houden.
De conciërge van het Griffoen College kwam binnen geschuifeld en keek nors door de klas.
‘Nou stelletje etters, jullie hebben weer eens een leraar ziek gemaakt. Dus jullie hebben dit uur uitval. Blijf vooral op het terrein, want ik hou jullie scherp in de gaten’, hij wees van zijn ogen naar ons en liep toen weg.
Iedereen pakte snel zijn spullen en rende naar buiten, de warme middag lucht in. We ploften met onze groep op het grasveld en Sarah ging languit liggen. Ze genoot van de zonnestralen op haar huid en het zachte briesje maakte het een volmaakte zomer middag. Opeens schoof er een schaduw over haar gezicht en voelde ze een grassprietje kriebelen in haar neus. Ze schoot omhoog en merkte dat ze helemaal ‘begrast’ was. Overal, en dan ook letterlijk óveral, zat gras. Peter, Sarama, Jasmijn en Rick keken haar grijnzend aan.
‘Wist je al dat er iets in je haar zat?’, proeste Jasmijn en ze wees naar een grote graspol die naast haar oor bungelde. Sarah pakte deze snel uit haar haar vandaan en stond op. Ze liep een rondje om de groep heen. Langs het grasveld liep een meisje niet veel ouder dan sarah zelf. Ze bekeek de groep met een blik die zowel jaloezie als minachting kon zijn. Sarah zag haar en keek even vreemd op. Het leek of er voor een kort ogenblik een koude wind opstak en de lucht een stuk minder blauw was. Maar het meisje liep door en Sarah bestede er eigenlijk weinig aandacht aan want het vreemde gevoel verdween zo snel als het gekomen was. Ze besloot toen dat Rick het slachttoffer werd. Ze sloop naar hem toe en propte de graspol in zijn t – shirt. Rick sprong op en keek Sarah dreigend aan. Toen zette hij het op het lopen en Sarah rende zo hard als ze kon weg. Op gegeven moment werd ze ingehaald en vielen ze met z’n tweeën op de grond. Lachend rolde ze over het gras.
Dat waren leuke tijden, dacht Sarah treurig. Was het nog maar net zoals toen, dan was mijn leven een stuk makkelijker en kon ik mijn vrienden gewoon blijven zien. Sarah keek naar de hutkoffer die op haar zwarte bed – bank lag. Er drongen tranen door tot haar ogen en er liep een druppel over haar wang. Waarom moest ze hier weg? Waarom was ze een heks?
|
_________________ But when they will meet everything will change
The everlasting battle between good and evil will reaches one of it’s high levels
But nothing is what it seems..
Read our story: Niets is wat het lijkt..
Laatst aangepast door Gwendolyn op Do Okt 16, 2008 17:14; in totaal 19 keer bewerkt |
|
|
|
Gwendolyn
4e jaars
Verdiend:
147 Sikkels
Woonplaats: In a world with paper flowers and a purple sky
|
Geplaatst:
Do Feb 14, 2008 18:43 |
|
Heé..!!
hier is het eerste hoofdstuk vant verhaal..
hope you like it..!^^
reacties zijn toegestaan..[a]..
Kusjee..!! Gwendolyn nd Ballerina Girl
Hoofdstuk 1
Schuchter keek Sarah om zich heen, nog steeds versuft door de reden waarom ze hier zat. Eigenlijk wilde ze hier helemaal niet zijn, ze wilde naar huis. Naar haar vertrouwde bed en zich daaronder verstoppen zodat niemand haar nog kon vinden. Ook niet dat vage gezicht dat steeds maar verschijnt als het donker wordt. Er liep een rilling over haar rug toen ze eraan dacht. Elke avond verscheen er een groene schim van een hoofd die haar naam fluisterde. Sarah drukte zich bang tegen de wand van de trein aan, waardoor ze nog meer heen en weer schudde dan eigenlijk noodzakelijk was. Ze werd opeens ruw uit haar smekende gedachte om hier weg te komen gehaald toen de schuifdeur met een klap open ging en keek geschrokken naar de deuropening.
‘Sorry’, pufte een meisje dat strompelend binnen kwam. Haar bruine haar viel net niet over haar ogen toen ze Sarah aankeek. ‘Mag ik hier komen zitten?’
Nog voordat Sarah iets kon zeggen zat ze al, zwaar ademend keek ze door het raampje naar buiten. Na een korte stilte zei ze: ‘Ik ben trouwens Lynn en jij?’
Sarah keek het meisje nu pas echt goed aan. Het was een heel mooi meisje en haar bruine ogen schitterde in het licht van de zon.
‘Ik ben Sarah’, zei ik en ze keek Lynn onzeker aan.
‘Jij bent ook een uhh.. heks?’
Lynn begon heel hard te lachen, alsof Sarah iets heel grappigs had verteld.
‘Ja natuurlijk, anders hoor ik hier niets van af te weten toch?’
‘Oh, ja natuurlijk. Dom van me’, en ze staarde naar de schoenen van Sarah.
Wat was dat nou weer voor een domme opmerking?!, dacht Sarah. Haar vader had toch gezegd dat iedereen die naar Zweinstein ging tovenaars en heksen waren. Waarom vroeg ze dat dan? Hoezo goede eerste indruk..
‘Ik heb je trouwens nog nooit gezien hier, ben je soms eerstejaars?’
‘Nee, ik kom in het 5e jaar’.
‘Wat?!’, riep Lynn uit. ‘Hoe kan dat nou? Ik heb je nog nooit gezien en dan kom je opeens in het 5e jaar? Iedereen moet in het eerste jaar beginnen’.
‘Ik ben anders al 15 hoor’, schoot Sarah een beetje uit haar slof, ze was best wel oud genoeg om in de 5e klas te zitten. ‘Ik kan best wel toveren, maar ik zat eerst op een andere school en ben overgeplaatst’, loog ze.
‘Oh’, zei Lynn met interesse in haar ogen. ‘Waar heb je op school gezeten dan?’
Sarah was even stil, waar had ze zich nu weer ingewerkt? Hoe kwam ze hier weer uit? “gewoon wat verzinnen” zei een stemmetje in haar hoofd.
‘Ik zat op Aurora’, verzon ze snel.
Sarah kreunde zacht. Aurora, kon ze nog iets stommers verzinnen? Lynn trapte daar vast nooit in.
Lynn trok haar wenkbrauw op.
‘Daar heb ik nog nooit van gehoord. Waar is dat?’
‘In het zuiden, het is er heel erg mooi en we mochten altijd in de zee zwemmen’, verzon Sarah. ‘Het was echt een leuke school, maar mijn ouders vonden deze school beter ofzo’.
‘Dat is balen zeg, ik wil ook wel een school aan zee. Hier hebben we alleen maar een super koud meer met een reuzeninktvis erin’, zei Lynn somber.
‘Een reuzeninktvis?’, zei Sarah met grote ogen. ‘Je bedoelt echt een – een reuzeninktvis?!’
Lynn’s ogen twinkelden even. ‘Je komt hier echt niet uit de buurt hé? Zweinstein is één van de grootste toverscholen in de wereld en je kent het niet? Je zou je moeten schamen!’
Sarah wende blozend haar ogen af, ze wist eigenlijk ook helemaal niets van toveren af, laat staan dat ze Zweinstein kon.
Lynn vertelde rustig verder: ‘Zweinstein is zó geweldig. Ze hebben er heel veel geheime gangen en wandkleden waar je jezelf achter kunt verstoppen. En de leerlingen kamer is ook echt zo mooi, maar dan moet je natuurlijk wel in Griffoendor komen. Anders heb je weer een andere leerlingen kamer’.
‘Zijn er verschillende afdelingen dan?’, vroeg Sarah geschrokken. Nu kon ze iemand en dan zou ze nog niet in dezelfde afdeling komen. Of tenminste, als ze dan niet in Griffoendor kwam.
‘Ja je heb Griffoendor, waar ik in zit, dat is voor de stoere mensen onder ons. Huffelpuf voor de behulpzame mensen en doetjes. Ravenklauw voor de studiebollen en mensen die slim proberen te zijn. En als laatste Zwadderich, voor de slechtste en verrotte mensen in de mensheid. Daar komt onder andere hij – die – niet – genoemd – mag – worden vandaan, die ken je toch wel he?’, zei Lynn en ze knipoogde even.
‘Uhh, ja natuurlijk ken ik die’, loog Sarah.
Sarah vloekte in zichzelf. Ze wist echt helemaal niets van de toverwereld af.
Eigenlijk had ze pas sinds eergister gehoord van haar ouders, Marcel en Parvatie Lubbermans, dat ze een heks was en dat ze naar een toverschool moest. Ze was toen ze het hoorde in lachen uitgebarst. Een heks, ja tuurlijk en dan was haar oma zeker een trol? Nee dat kon niet, was gewoon weg onmogelijk. Hoewel dat van haar oma nog best eens zou kunnen kloppen. Haar ouders hadden elkaar even aangekeken en haar vader knikte toen even. Ouderlijke correspondentie, dát is pas eng. Toen pakte haar vader een houten stokje van nog geen 30 centimeter lang uit de la van de tafel en mompelde iets dat leek op: Wingado levosa, en toen kwam langzaam het rapport, die ze die dag had meegekregen van school, omhoog de lucht in. Ze had als versteend op de bank gezeten en keek toe hoe haar rapport door de lucht heen en weer zweefde.
‘Dit moet jij ook kunnen als je de juiste opleiding heb gehad schat. Je bent een heks en daar kun je trots op zijn!!’.
Ze had gestameld dat ze dat niet kon en dat heksen niet bestaan. Haar vader had geglimlacht en had gezegd dat ze zijn “toverstaf” maar moest pakken en de woorden: Wingardium Leviosa moest uitspreken. Toen ze dat met een trillende stem deed kwam een papieren zakdoekje, dat ook op de tafel had gelegen, langzaam en schokkerig 5 centimeter van de tafel en dwarrelde toen weer naar beneden.
Toch was Sarah alles behalve trots dat ze een heks was.
|
_________________ But when they will meet everything will change
The everlasting battle between good and evil will reaches one of it’s high levels
But nothing is what it seems..
Read our story: Niets is wat het lijkt.. |
|
|
|
Gwendolyn
4e jaars
Verdiend:
147 Sikkels
Woonplaats: In a world with paper flowers and a purple sky
|
Geplaatst:
Ma Feb 18, 2008 14:51 |
|
Nou hier komt het nieuwe hoofdstuk en hier zal Abigail haar intrede doen. Wie ze is en wat haar verhaal is lezen jullie vanzelf wel..=) Dit hoofdstuk is door mij (ballerina Girl) geschreven en ik hoop dat jullie het wat vinden.
We willen graag weten wat jullie van ons verhaal vinden dus vinden we stemmen op de poll erg fijn..=) En als je nog tips hebt ofzo willen we die ook graag horen
Hoofdstuk 2
Door de gangen van de Zweinstein express liep op dat moment iemand die zich er eigenlijk totaal niet thuis voelde. Ze leek ook nogal uit de toom te vallen. Ze droeg vuile en kapotte kleren allemaal in lagen over elkaar en werd hierom heel erg aangekeken. Maar het leek haar totaal niet te deren en op haar blote voeten liep ze verder. Haar lange rode haar viel in strengen rond haar gezicht en was zo lang dat het net boven haar billen kwam, vastgebonden met een lange grauw witte doek zorgde ze ervoor dat het niet in haar gezicht kwam te hangen.
Uiteindelijk vond ze een lege coupe waar ze op de bank ging zitten en haar benen optrok waar ze haar armen omheen sloeg. Verlangend keek ze naar buiten naar het landschap dat voorbijraasde.
“Abby kom op, we moeten… gedoe” Er volgde een luide schreeuw en het geluid van iemand die wild worstelde om los te komen. “Jij gaat nergens heen jongen” Riep een stem en Abby dook weg achter een container. Maar het was al te laat, ze hadden haar al gezien. Na een wilde worsteling hadden ze ook Abby vastgegrepen en geboeid. Niet veel later zaten het meisje Abby en de jongen die Jake hete in een politiewagen. Abby keek naar haar Jake met vragende ogen, het was al de zoveelste keer dat ze gepakt waren en elke keer werden ze weer in een tehuis geplaatst waar ze steeds weer uit moesten ontsnappen. Maar deze keer zou het anders zijn, want op het politiebureau wachtte iemand op hen en de jonge man met de vreemde kleren nam Abigail mee en vertelde haar dat ze naar school zou gaan. En niet zomaar een school. Een school voor magie…
En hier zat ze dan en Abigail haatte het nu al want ze hield niet van leren of opgesloten zitten. Ze wilde altijd buiten zijn, dat was altijd al zo geweest want al vanaf dat ze 2 was zwierf ze op straat rond. Eerst met haar moeder die hun huis was kwijtgeraakt en toen zij overleed ontmoete ze Jake waarmee ze verder trok. En nu kon dat niet meer, ze zou op een saaie school komen met kleding die ze had gekregen. Ze was overigens niet van plan deze te gaan dragen. Toen opende de Coupe deur en kwam er een jongen binnen die haar meteen vol walging aankeek.
“Jeetje, wie heeft die zwerfster binnen gelaten” Riep hij naar zijn vrienden die achter hem stonden.
Abigail deed niet eens de moeite om hem een blik waardig te keuren en bleef naar buiten kijken. De jonge die witblond haar had en een spits gezicht met grijs kleurige ogen die geen emotie leken te kennen behalve minachting en walging bleef naar haar kijken willend dat ze opkeek zodat hij haar voor gek kon zetten. Maar Abigail verroerde geen vin dus haalde hij zijn toverstok tevoorschijn. Hij keek de coupe rond en zag haar koffer staan, een tweedehands ding dat door de school aangeschaft moest zijn.
”Een modderbloedje ook nog” mompelde hij vaagjes en nu keek Abigail wel op.
“Een wat?” Zei ze scherp en keek de jongen met een blik aan die zijn adem in zijn keel deed stokken. Het meisje had zulke donkere ogen dat ze haast zwart leken en ze boorde in de zijne.
Na een kort moment van stilte kwam hij weer bij zinnen en schudde even met zijn hoofd “Een modderbloedje” Zei hij, alleen dit keer met veel minder minachting.
“En wat stelt dat voor?” Zei Abigail op dezelfde scherpe toon.
“Kind van ouders zonder magische krachten” Zei hij en keek even naar achteren naar zijn vrienden die ongeduldig wachtte op iets om over te lachen.
“Kom op man laten we verder gaan” Zei een van hen geërgerd.
De jongen hield gebieden zijn hand op als teken dat ze stil moesten zijn en keek weer naar Abigail.
Abigail zei niks en leek na te denken maar keek weer naar de blonde jongen zodra hij zijn blik weer op haar richtte.
“Hoe heet je” Vroeg hij met een dwingende toon terwijl hij haar aankeek maar niet meer met de minachting van net, eerder met een minachtende glimlach.
“Abigail” Antwoordde ze kortaf maar zonder enkele glimlach. Ze keerde haar blik weer naar buiten en maakte zo duidelijk dat het gesprek afgelopen was.
Abigail keek heel even weer om naar de jongen maar rolde toen met haar ogen. “verwend nest” mompelde ze.
Weer keek ze naar buiten en wenste dat ze daar kon zijn, ze hield meer van de natuur dan van wat dan ook. Ze had op straat gewoond omdat ze daar aan eten kon komen en er mensen waren die voor geld zorgden. Gelukkig zou ze hier niet zonder geld komen zitten. Er waren genoeg rijke kinderen die geld konden missen. Al op het station had ze wat buit gemaakt.
“Wil je iets te eten” Zei toen een vrolijk stem en de coupe deur ging weer open. Een vrouwtje keek haar even vreemd aan maar glimlachte toen.
Abigail deed hetzelfde en kwam soepel overeind. “Van alles wat” Zei ze en pakte een buideltje met vreemd geld wat ze gestolen had.
Ze bleek ruim voldoende te hebben en even later zat ze met verschillende soorten snoep om zich heen.
De vrouw had dan we vreemd gekeken dat ze er zo uit zag en zo veel geld bezat maar ze had geleerd om die blikken te negeren of om ervoor te zorgen dat de mensen zelf hun blikken moesten afwenden.
Zachtjes neuriede ze terwijl ze snoepje voor snoepje proefde, ze moest toegeven, ze hadden heel lekker snoep in deze super vreemde wereld.
|
_________________ But when they will meet everything will change
The everlasting battle between good and evil will reaches one of it’s high levels
But nothing is what it seems..
Read our story: Niets is wat het lijkt.. |
|
|
|
Gwendolyn
4e jaars
Verdiend:
147 Sikkels
Woonplaats: In a world with paper flowers and a purple sky
|
Geplaatst:
Do Feb 21, 2008 8:41 |
|
Heé..!!
hier weer een nieuw hoofdstuk.. en het is dit keer weer vanuit het oogpunt van Sarah..
Mensen mogen ook reageren, dreigbrieven, liefdesbrieven of gewoon een PB'tje sturen met wat jullie van ons verhaal vinden..xD
i hope you like it..!!
Hoofdstuk 3
Zodra de Zweinstein express tot stil stand was gekomen begon een rumoer van jewelste. Iedereen liep en schreeuwde door elkaar, sommige mensen rende zelfs als gekken door de gang van de trein heen, gooide alle schuifdeuren open en riepen: ‘We zijn op Zweinstein!!’
Iedereen was opgelaten over het feit dat ze weer terug waren op hun geliefde school. Behalve één meisje die tegen de wand van de trein gedrukt zat. Sarah zat als verstijft op de bank naar buiten te turen.
Het was inmiddels avond geworden en de lucht was zo zwart als het gewaad dat ze, net als Lynn, had aangetrokken. De maan en sterren verlichte de lucht met al hun kracht, maar het hielp niet veel. Alles was stik donker en de bomen in de omgeving wierpen griezelige schaduwen over het trein.
In de verte kon Sarah een gigantisch kasteel met veel torens onderscheiden van de duisternis. Stiekem was ze best wel nieuwsgierig geworden naar alle dingen die ze vanaf nu zou gaan meemaken. Haar hele leven was omgegooid. Maar ze kwam wel in een hele andere, nieuwe wereld waar alles mogelijk zou moeten zijn. Want ze had krachten, ze kon toveren. Écht toveren, dat feit duizelde haar nog steeds. Het was allemaal zo kort dag en zó spannend. En ze zou ook leren toveren, samen met alle kippen zonder koppen die op de gang rondjes aan het rennen waren.
Lynn was net als alle andere mensen heel erg druk en zat zo wat te stuiteren op haar plek op de bank.
Ze was zacht aan het neuriën: ‘We zijn op Zweinstein, zwijnig Zweinstein..’
Sarah tuurde weer naar buiten.
Wat zou ze allemaal gaan leren? Zou ze straks het zusje van Jasmijn in een glibberige kikker kunnen veranderen? Dat zou Jasmijn wel in dank afnemen, dat wist ze zeker. Het probleem was alleen dat Jasmijn, Samara, Peter en Rick niet mochten weten dat ze een heks was. Laat staan dat er een ‘toverwereld’ bestaat. Dat was haar goed op het hart gedrukt, dat ze dat aan niemand mocht zeggen. En als ze dat wel zou doen dat het afschuwelijke gevolgen zou kunnen hebben. Ze zou dan niet meer mogen toveren en de toverwereld zou voor haar afgesloten worden, dat had haar vader gezegd. Daarom had ze met pijn in het hart tegen haar vrienden verteld dat ze naar een andere school ging, ergens in Engeland. Het was een kostschool en ze mocht geen bezoek ontvangen. Maar in de vakanties zou ze terug komen. Toen ze dat verteld had waren haar vrienden erg verontwaardigd, want ze zou de volgende dag al weg gaan.
‘Had je dat niet eerder kunnen vertellen?!’, had Samara boos uitgeroepen.
‘Hoe kun je, je gaat zo maar weg. Morgen al!! En dat vertel je nu pas? Waarom Sarah? Ik dacht dat we vriendinnen waren, béste vriendinnen’.
Sarah had gezegd dat haar ouders dat hadden besloten en het haar ook pas gister hadden verteld. Toen ze weer naar huis liep, haar vrienden achterlatend, rolde de tranen over haar wangen.
Sarah voelde iets in haar zij porren en keek geïrriteerd wat het was. Ze keek recht in het gezicht van Lynn die haar lachend aankeek.
‘Ik heb je al drie keer geroepen maar je reageerde niet’, verontschuldigde ze zich. ‘Kom je mee naar de gang? Want als we niet opschieten dan is er zo geen koets meer over en moeten we lopend naar het kasteel. En geloof me, dat is geen pretje’.
Lynn greep Sarah’s hand en trok haar de overvolle gang op, zodat ze tegen een hele lange jongen met zwart haar op botste. De jongen draaide zich om en zond haar aan boze blik toe. Toen hij Lynn zag veranderde zijn blik én zijn haarkleur. Er kwamen plotseling gele strepen door zijn zwarte haren. Sarah staarde geschrokken naar het haar van de jongen. Hoe had hij in gódsnaam zijn haarkleur kunnen veranderen zonder ook maar iéts te doen?
‘Teddy!!’, gilde Lynn en ze knuffelde hem. Of tenminste, het leek erop. Want iemand een knuffel geven was tamelijk onmogelijk op deze overvolle gang.
Langzaam drongen ze zich door de menigte en kwamen ze uiteindelijk buiten. Sarah moest even op adem komen, het was zo benauwd geweest in de gang dat ze even bang was geweest om in paniek te raken. Toen bekroop haar een andere, minder fijne gedachte. Haar koffers lagen nog in de trein!!
Sarah keek angstig naar Lynn en Teddy die druk in gesprek waren.
Ze trok aan de mouw van het gewaad van Lynn. Lynn draaide zich om en glimlachte toen even.
‘Teddy dit is Sarah, ze komt ook in het 5e jaar’.
Sarah glimlachte verlegen. ‘Hoi’, kwam het er nauwelijks verstaanbaar uit.
Deze jongen was, hij was.. Zelfs Sarah’s gedachte raakte door de war. Deze jongen was gewoonweg adembenemend. Hij was zó ongelofelijk knap!!
Teddy stak zijn hand uit en Sarah pakte deze aan, om hem dan snel weer los te laten. Straks had ze zweterige handen!! Dat zou echt wat voor haar zijn.
‘Ik ben Teddy’.
Zijn stem klonk zelfs melodieus, dacht Sarah zwijmelend.
Toen schoot de gedachte van haar koffers weer door haar hoofd.
‘Ik ben Sarah, maar Lynn onze koffers liggen nog in de trein!! We moeten terug, onze spullen. Straks zijn we ze - ‘
Ze hield abrupt haar mond toen ze zag dat Lynn haar grijnzend aankeek en Teddy zijn wenkbrauwen optrok.
‘Schat, rustig. Die worden naar het kasteel gebracht. Je bent je spullen niet kwijt’, zei Lynn nog steeds grijnzend.
Teddy stootte Lynn even aan en fluisterde wat tegen haar. Sarah voelde zich hier heel erg ongemakkelijk bij. Ze hadden het vast en zeker over haar. Er werd nu al over haar gefluisterd, en ze was nog niet eens in het kasteel. Ze staarde somber naar een graspol op de grond.
Lynn grinnikte even en zei: ‘Vraag het haar zelf, ze staat achter je’. En Lynn knipoogde even naar Sarah.
Teddy draaide zich om en streek met zijn hand door zijn haar. Zijn haar veranderde met zijn hand mee naar de kleur oranje.
‘Oh, sorry’, zei hij toen hij zag hoe Sarah hem met open mond aanstaarde, ‘Dat gaat automatisch, maar wat ik wilde vragen. Ik ken zo’n beetje alle mensen uit mijn jaar en ik heb jou nog nooit gezien. Hoe komt dat?’
Sarah’s gedachten werden naar iets heel anders getrokken dan naar Teddy en ze zette onbewust een stap naar achteren. Iets verderop op het perron stond de grootste man die ze ooit gezien had. Hij had een woeste baard die bruin was, maar er zaten wel al een paar grijze strepen doorheen. Hij was zo groot als 2 mensen bij elkaar en zo breed dat er makkelijk 4 mensen binnenin paste. De reus zwaaide met een lantaarn die hij in zijn reusachtige hand vasthield.
‘Eerstejaars!! Eerstejaars hier kommen!!’
Sarah keek vol afgrijzen toe en zag een paar kleintjes, die ongetwijfeld eerstejaars waren, bang naar de reus kijken.
Ze schrok er ook van dat Teddy naar de reus toe liep en hem een knuffel gaf. Teddy kwam nauwelijks tot de middel van de reus, wat er heel erg stom uitzag.
‘Hagrid!!’, riep Lynn en ze liep ook naar de reus toe.
Sarah schuifelde nu ook richting de reus.
‘Hagrid, dit is Sarah. Sarah Hagrid’, zei Lynn en wees naar de reus.
‘Hallo Sarah, eerstejaars?’
Sarah had bijna ja geknikt. Maar Lynn antwoordde al.
‘Nee, ze gaat met ons mee het 5e jaar in’, zei Lynn glimlachend.
‘Oh het laatkommertje. Die ouwe Anderling had het er al over. Er mot er nog ééntje rondlopen die verdwaald mot zijn.
‘Oehh er is dus nog een leerling die zo maar binnen komt stappen? Stoer’, zei Lynn met twinkelende ogen. ‘Ik hou wel van wat vernieuwing’, zei ze schouderophalend toen ze Sarah’s blik zag.
‘Hehe, nou Hagrid wij gaan een koets opzoeken. Later!!’, zei Teddy en we liepen richting een smalle landweg.
De smalle weg was heel erg lang en best griezelig. Er hing een witte sliert mist en de avondbeesten maakte volop enge geluiden. Sarah was heel erg blij dat ze hier samen met Lynn, Teddy en nog honderden andere leerlingen liep. No way dat ze hier alleen over zou gaan lopen.
Aan het eind van de landweg zag Sarah een aantal zwarte koetsen staan. Maar het waren letterlijk alleen maar koetsen. Er stonden geen paarden voor of andere beesten die een koets konden gaan voorttrekken. Toen we bij een koets waren gaan staan, hoorde Sarah gegil en zag dat Lynn werd aangevlogen door iets roods.
‘Roxelle!! Ik heb je zo erg gemist!!’, zei Lynn opgewonden. ‘Hoe hebben je me hier in hemelsnaam kunnen vinden?‘
‘Gwyneth!!’, en Lynn gaf het meisje dat naast Roxelle stond een dikke knuffel.
‘Meiden, dit is Sarah. Ze komt ook bij ons in het 5e jaar. Ze komt van een andere school stoer hé?!’
‘Heé’, zei het meisje met rood haar. ‘Ik ben Roxelle en dit is Gwyneth’, Roxelle wees naar een meisje met donker bruine krullen.
Gwyneth keek naar Sarah, en er liep een rilling over haar rug. De ogen van Gwyneth waren groen met zwarte spikkeltjes en heel erg doordringend. En ze keken haar heel griezelig aan.
‘Ik ben Gwyneth’, zei ze heel kalm. ‘Van welke school kom je?’
Sarah werd rood, ze moest haar leugen maar volhouden.
‘Van Aurora’, mompelde Sarah zacht.
‘Hmm..’, Gwyneth keek haar met minachting aan.
Met een schok besefte Sarah dat Gwyneth haar niet geloofde. Toen ze in de koets stapte bleef Gwyneth Sarah argwanend aankijken.
|
_________________ But when they will meet everything will change
The everlasting battle between good and evil will reaches one of it’s high levels
But nothing is what it seems..
Read our story: Niets is wat het lijkt.. |
|
|
|
Gwendolyn
4e jaars
Verdiend:
147 Sikkels
Woonplaats: In a world with paper flowers and a purple sky
|
Geplaatst:
Ma Feb 25, 2008 15:06 |
|
Wel hier weer een nieuw hoofdstuk, dit keer weer van mij... Ballerina Girl. De meiden gaan op zweinstein ariveren en er zullen bepaalde dingen gaan gebeuren waar ik niks over ga zeggen
We willen again graag horen wat jullie vinden en vragen of jullie op de poll willen stemmen.!!
Hoofdstuk 4
Abigail stond in de treindeur en bekeek de leerlingen die vrolijk met elkaar praten. Ze voelde zich misplaatst maar stapte toch de menigte in. Haar spullen had ze in de coupe achtergelaten omdat iedereen dat leek te doen. Ze paste totaal niet in het plaatje van alle kinderen die nette uniformen droegen. Zelf droeg ze nog steeds haar eigen vuile en kapotte kleding en droeg ze niet eens schoenen. Verderop riep iemand voor de eerstejaars, maar Abigail wist dat ze geen eerste jaars was, wel zag ze de blonde jongen erbij staan. De man die de leerlingen overigens riep was zo massief groot dat ze naar hem staarde. Hij zag haar staan en grijnsde even vaagjes terwijl hij haar bekeek. Hij nam de eerstejaars mee en Abigail besloot de andere leerlingen te volgen naar de koetsen. De koetsen werden getrokken door vreemde zwart gevleugelde paarden die rustig voor zich uit keken. Abigail keek naar de andere leerlingen die gewoon langs de dieren liepen zonder ze dan ook maar een enkele blik waardig te keuren.
Abigail liep er langs maar keek er vaag glimlachend naar. Ze was gek op dieren en deze waren vreemd maar ze vond ze beeldschoon. De koetsen waren allemaal wel gevuld met leerlingen maar Abigail stapte er gewoon eentje binnen en ging op de lege plek zitten.
Een knap meisje met blond haar waar een rode glans overheen lag keek haar geïrriteerd aan. “Die plaats was bezet” Zei ze behouden maar je kon zien dat ze er niet blij mee was.
”Uh nou ik zag niemand dus nu zit ik hier” Zei Abigail kalm terwijl ze Het meisje aankeek.
Toen dook er een hoofd op in de opening van de koets, Het was een ongelooflijk knappe jongen.
”Hey ik dacht dat je een plekje voor me vrij zou houden Victoire” Zei hij verbaasd naar het meisje kijken dat blijkbaar Victoire hete.
”Had ik ook Teddy, tot zij binnen kwam” Zei Victoire een boze blik op Abigail werpend.
Teddy keek vragend naar het nieuwe meisje dat hij nog nooit gezien had.
Abigail keek hem even rustig aan maar keek toen weer naar de omgeving van Zweinstein. Ze glimlachte vaagjes, het kon niet anders of dit waren hele populaire mensen in de school waar ze heen zou gaan. Nou haar zouden ze niet zomaar de grond in trappen. Teddy zag Abigail’s glimlach en keek toen naar Victorie
“Ach, dan kom je toch op mijn schoot zitten” Zei hij lachend en stapte de koets in.
Dit leek Victorie niet eens zo erg te vinden dus stond ze op en ging Teddy zitten en Victorie nam plaats op zijn schoot.
”Maar je bent al de tweede die nieuw is en zeker weten ouder dan alle eerste jaars” Begon Teddy toen en keek naar Abigail die haar hoofd naar hem toe draaide. “Ja… dus” Zei ze verdedigend en keek hem scherp aan. “Ik heb er niet om gevraagd hoor”
Teddy was verbaasd door haar boze reactie en bekeek haar toen eens beter dan hij net had gedaan. Bij het zien van haar blote voeten begon hij te beseffen dat ze waarschijnlijk nooit van de toverwereld had geweten en dat ze misschien ook totaal geen doorsnee iemand was.
”Hoezo zit je nu dan wel op Zweinstein?” Vroeg Victoire toen terwijl ze Abigail doordringend aankeek.
”Omdat ze vonden dat ik daar beter af was dan in de gevangenis” Zei Abigail met een grijns op haar gezicht. Victorie’s ogen werden groot en ze zei niks meer.
Teddy grijnsde toen hij zag dat Victoire niets meer wist te zeggen. Haar vriendinnen die tot nu toe zwijgend in de koets hadden gezeten begonnen wat te fluisteren en Abigail wierp een duistere blik op hen.
“Ik ben op straat opgeroeid en heb altijd voor mezelf moeten zorgen, dit heeft er onder anderen voor gezorgd dat ik uitstekend kan horen dus jullie kunnen het net zo goed hardop zeggen” Zei ze kil.
De meisjes stopten meteen met fluisteren en werden rood. Toen stopte de koets alweer en Abigail was de eerste die buiten stond gevolgd door Teddy.
”Is dat echt waar?” Vroeg hij verbaast.
”Wat” Zei Abigail zonder hem aan te kijken, ze keek met grote ogen naar het kasteel van Zweinstein, prachtig vond ze het andere woorden had ze er niet voor.
”Dat je op straat bent opgegroeid?”
Abigail scheurde haar blik los van het kasteel en keek Teddy aan.
”Ik weet niet of je blind bent… maar ik zie er niet bepaald uit of ik uit zo’n goeie familie kom als jij is het niet” Zei ze verbitterd.
Teddy slikte en wilde zijn mond open doen om iets te zeggen maar werd onderbroken door een meisje dat struikelde en tegen hem aanviel.
”Sorry” Zei het meisje met een rood hoofd en keek naar Abigail die op tijd opzij was gesprongen om niet ook onderuit te gaan.
Abigail rolde met haar ogen en wilde weglopen toen er nog iemand aan kwam lopen.
“Het maakt niet uit Lynn” Zei Teddy glimlachend en hield haar overeind. Naast haar stond Sarah nu en Abigail keek Sarah aan en Sarah keek haar aan. De sfeer sloeg in een keer om rond de twee meisjes en geluid leek opeens weg te stommen. Niet omdat iedereen naar hen keek maar omdat iedereen voelde dat er iets was veranderd.
”Teddy… is zij ook nieuw” Vroeg Lynn zacht aan Teddy.
Teddy knikte maar wist niets te zeggen want hij voelde de spanning tussen de twee meisjes net zo goed.
Abigail voelde zich vreemd en trok haar blik los van die van Sarah en prompt was de sfeer ook weer gewoon. Ze voelde zich enorm gespannen en wilde wegrennen. Ze wilde weg uit deze drukte. Ze begon zich een weg door de menigte te banen naar de open deuren van het kasteel. Achter haar riep Teddy haar nog maar hij wist haar naam niet dus kwam enkel “Hey wacht eens even” Uit zijn mond.
Dit had dan ook weinig zin en hij liep toen ook naar binnen gevolgd door Victorie die het allemaal van een afstandje had bekeken en Sarah en Lynn.
Abigail was als een van de eerste in de grote zaal en keek om zich heen. De leraren zaten al aan de tafels en keken vragend naar het meisje dat geen school uniform droeg. Maar een van de oudste professoren, Professor Anderling wist het meteen en stond op en liep naar haar toe.
“Jij mag met mij mee” Zei ze rustig maar op een strenge toon.
Abigail zei niks maar knikte wel.
Een kwartier stond ze tussen de eerste jaars te wachten. Een paar meter voor haar stond het meisje dat ze eerder had gezien en waar ze een nogal vreemd contact mee had gehad voor het kasteel. Sarah hete ze, dat hoorde ze toen ze werd opgeroepen om te worden gesorteerd.
Het meisje nam plaats en de oude versleten hoed werd op haar hoofd gezet.
Na een ogenblik stilte was de hoed eruit en riep hij luid “Grifoendor”
Nu was Abigail aan de beurt. Ze kwam als laatste en liep rustig naar de stoel en ging zitten. Ze werd door iedereen in de zaal aangestaard maar dit deerde haar totaal niet. Dat was ze gewend en vaag glimlachte ze minachtend omdat ze de kinderen maar verwend vond.
De hoed mompelde dingen waar ze eigenlijk niet eens goed naar luisterde. Hij vertelde dat ze in verschillende afdelingen paste maar dat hij haar zou plaatsen in eentje die Zwadderich hete. En dat woord herhaalde hij maar nu veel harder.
En van de meest linkse tafel kwam een vaag applaus want niemand wist wat ze van het meisje moesten vinden…
|
_________________ But when they will meet everything will change
The everlasting battle between good and evil will reaches one of it’s high levels
But nothing is what it seems..
Read our story: Niets is wat het lijkt.. |
|
|
|
Gwendolyn
4e jaars
Verdiend:
147 Sikkels
Woonplaats: In a world with paper flowers and a purple sky
|
Geplaatst:
Vr Feb 29, 2008 13:02 |
|
heé..!!
Hier is het 5e hoofdstuk van ons verhaal..^^
bige hugs aan Ladybird!! Je heb ons de eerste reactie gegeven en daar zijn we erg blij mee..!!
Xx Gwendolyn nd Ballerina Girl
Hoofdstuk 5
Sarah zat aan de tafel van Griffoendor, een afdeling vol ‘moed’ had de versleten, oude hoed verteld die de sorteerhoed werd genoemd. Ze vond het vreemd dat ze in deze afdeling terecht was gekomen, maar ze besteedde er verder niet veel aandacht aan.
Sarah keek bewonderend door de grote zaal. De wanden waren gewoon weg geweldig mooi, maar het plafond was toch wel het meesterwerk van deze zaal. Het plafond was precies de buitenlucht met al zijn sterren en de gloed van de maan. Het enigste verschil was dat je de kou van buiten niet kon voelen. Sarah voelde zich bekeken en keek naar de mensen om zich heen. Iedereen keek haar aan, zelfs Lynn keek haar met grote ogen aan.
‘Ben jij echt de dochter van Marcel Lubbermans?’
‘Ja, hoezo?’, vroeg Sarah aan de jongen die haar dat gevraagd had.
‘Hij is de beste leraar kruidkunde die Zweinstein ooit gekend heeft!’, glimlachte de jongen.
‘Hij is – hij is wat?!’, Sarah’s ogen werden groot.
‘Leraar kruidkunde, wist je dat dan niet?’
Sarah voelde de ogen van Gwyneth op haar rug branden.
‘Natuurlijk wist ik dat wel. Maar ik vind het gewoon een raar idee dat mijn vader straks mijn leraar word’, zei Sarah zacht.
‘Ik ben trouwens James Potter’, zei de jongen en hij streek even door zijn bruine haar heen.
‘Ja ik heb je nog helemaal niet voorgesteld Saar!!’, zei Lynn die opkeek. ‘Jongens, dit is Sarah Lubbermans, de dochter van Marcel Lubbermans, onze o zo bekende en goede leraar kruidkunde. Dan is ze daar ook weer vanaf. En ze zit bij Roxelle, Gwyneth en mij in de 5e’, sloot ze lachend af.
Sarah was ondertussen rood geworden en mompelde een zachte ‘hallo’.
Ondertussen was professor Anderling, een lange vrouw in een groene mantel opgestaan die met haar handen aangaf dat iedereen stil moest zijn. Zij was de gene die haar had opgevangen toen ze het kasteel binnen kwam en haar vertelde dat ze in de rij eerstejaars moest gaan staan om zich te laten sorteren. Er liepen een paar grijze strengen door haar bruine haren die strak in een knotje waren gebonden, daar kon je aan zien
De vrouw glimlachte even kort, maar haar gezicht verstrakte zich al snel weer.
‘Welkom allemaal op Zweinstein Hogere School voor Hekserij en Hocus Pocus. En voor de oudere leerlingen, welkom terug. Nu we allemaal lekker gezeteld zijn en even konden bijpraten dan wil ik nu even jullie aandacht voor het volgende. Jullie weten dat het donkere bos aan de zijde van de school streng verboden is voor alle leerlingen en daar worden geen uitzonderingen op getolereerd. Ook houd onze geliefde conciërge weer zijn gebruikelijke lijst bij met verboden magische voorwerpen op de gangen. Er staan weer wat nieuwe voorwerpen op, maar die kunnen jullie lezen op de deur van zijn kantoor. En laten we dan nu genieten van dit heerlijke eerste feestmaal’, professor Anderling klapte even in haar handen en op dat moment verschenen er gouden schalen met verschrikkelijk lekker geurend eten.
Sarah lag dezelfde avond te woelen in haar goud met rode hemelbed. Ze kon de slaap maar niet vatten. Ze moest constant aan dat meisje van vanmiddag denken. Abigail heette ze volgens haar, maar dat wist ze niet zeker. Wat Sarah wel wist was dat er iets heel erg raars aan dat meisje is.
Toen ze elkaar vanmiddag aankeken leek het alsof alles in één klap veranderde.
Alles leek in slowmotion te gaan en het leek alsof iedereen begon te fluisteren. Sarah had het gevoel gehad alsof ze samen met Abigail aan een lang touw trok, maar ze kwamen geen van beide van hun plek af. Ze hadden alleen gekeken en een angstig gevoel had haar bekropen. Er was iets mis met dat meisje, dat wist ze zeker. En ze had het idee dat ze Abigail al eens eerder had ontmoet. Hoewel ze zich niets kon herinneren.
Abigail, een raar meisje..
Met die gedachte viel Sarah uiteindelijk in slaap.
De weken daarop waren ongelofelijk snel gegaan. Sarah had zich, ondanks haar hevige verzet thuis, nog nooit zo thuis gevoeld op school. Toveren leek een normaal deel van haar leven te hebben ingenomen, alsof het er altijd al geweest was. Dat was niet raar, allebei haar ouders hadden op Zweinstein gezeten en ook in Griffoendor had ze gehoord. En daar was Sarah erg trots op. Het voelde ook ‘huiselijk’ omdat ze haar vader regelmatig tegen kwam. Dat haar vader hier les gaf ging haar punthoed te boven. Hoe kon dat nou? Sarah had er nog niet naar gevraagd en als ze kruidkunde hadden dan ging ze zo snel mogelijk uit het lokaal vandaan om opmerkingen van haar vader te voorkomen. Uiteindelijk, na lang gepraat met Lynn, besloot Sarah om toch met haar vader te gaan praten. Ze móest weten waarom ze niet had geweten dat hij hier les gaf.
Na een les kruidkunde liep ze langzaam naar hem toe.
‘Pap?’, zei ze zacht.
‘Wat is er lieverd?’
‘Wil je me alsjeblieft hier niet zo noemen’, merkte Sarah meteen op en ze keek naar Lynn die in de deuropening van de kas was blijven wachten.
‘Sorry, wat is er Sarah?’
‘Waarom wist ik niet dat je leraar kruidkunde was?’, vroeg ze voorzichtig en ze staarde naar haar schoenen. Toch een beetje bang voor het antwoord.
‘Dan zou je al dit weten’, Marcel spreidde zijn armen uit. ‘En wat had je gedaan als ik je had verteld dat ik leraar was op een school voor magie in magische kruiden en planten?’
‘Waarschijnlijk had ik je hard uitgelachen en je de weken erna achtervolgt met planten waar ik zelf vleugels op had gemaakt en gezegd van: “Kijk pap je magische planten kunnen vliegen!!”, gaf Sarah grijnzend toe. ‘Maar je zei altijd tegen mam en mij dat je voor zaken in het buitenland was. Was je dan gewoon hier?’, vroeg ze ongelovig. ‘Je loog tegen mam en mij!’
Daar had ze nog niet eens aan gedacht, hij had haar altijd voorgelogen.
‘Nee je moeder wist ervan, ze is ook een heks weet je nog?’, zei Marcel rustig.
Sarah maakte een woest geluid.
‘Jullie logen allebei tegen me!! Jullie hebben me mijn hele leven voorgelogen, mijn bloedeigen ouders. ik haat jullie!!’ Sarah stormde de kas uit, Lynn verbaasd achterlatend.
‘Nou, uhh, doei professor!’, riep Lynn nog voordat ze Sarah volgde.
Hijgend kwam Sarah bij de ingang van de leerlingenkamer van Griffoendor. Die verstopt werd door een schilderij van een kolossale vrouw in een gigantische roze jurk. De dikke dame, zo werd ze genoemd, dacht dat ze kon zingen. Of eigenlijk geloofde ze dat wanhopig en ze was nu ook weer vreselijk slecht aan het kakelen.
‘Eenhoornstaart’, zei Sarah met een boze stem.
‘Wat kijk je boos lieverd, eerst even lachen op deze mooie dag’, zei de dikke dame zangerig.
Sarah staarde verveeld naar het ronde gezicht van de vrouw. De eerste keer dat een schilderij tegen haar begon te praten had ze een hartverzakking gekregen en had ze het schilderij vol afgrijzen aangekeken. Nu deed het haar niets meer.
‘Eenhoornstaart’, zei Sarah nu duidelijk geïrriteerd.
‘Ok ok, je mag naar binnen’, het schilderij vloog open en een grote ruimte werd zichtbaar.
Sarah stormde naar haar favoriete plekje in de kamer, de rode sofa voor het haardvuur. Tot haar ergernis zat er al iemand, ze wilde liever alleen uitbriezen. Maar toen ze zag dat het Teddy Lupos was, maakte het niet meer uit. Op een vreemde manier voelde het zelfs geruststellend. Sarah plofte naast hem en staarde boos naar de vonken die het haardvuur uitspuwde.
Hoe durfde haar ouders al die jaren tegen haar te liegen? Dat ze een heks was, dat haar vader gewoon al die tijd hier zat. Terwijl hij altijd had verteld over de verre reizen die hij moest maken voor zijn werk. Ze had het al twee weken kunnen weten, twee weken kunnen vragen. Maar ze kwam er nu pas achter. Ze sloeg zichzelf voor haar hoofd, letterlijk.
Sarah voelde zich bekeken en keek recht in het gezicht van Teddy die haar vragend aankeek. Zijn ogen veranderde naar licht blauw en Sarah smolt weg. Teddy Lupos was geweldig en buitengewoon knap. Hoewel hij daar zelf blijkbaar voor kon zorgen. Hij was de meest sexy jongen van de school en zij was bevriend met hem. Kon het nog beter?!
‘Wat is er zo erg dat je jezelf gaat slaan?’
‘Mijn vader’, zei Sarah net iets vrolijker dan de bedoeling was.
Teddy deed echt iets met haar, vooral als hij haar aankeek. Dan was het net alsof hij recht door haar heen keek.
‘Zo erg is het dus niet’, zei Teddy met een glimlach die Sarah nog meer deed smelten. ‘Anders dan had je het wel anders gezegd. Maar dan moet je jezelf geen pijn doen hoor. Want dat valt onder zelfpijniging en dan ben ik bang dat ik je zal moeten tegenhouden’.
‘En hoe wil je dat doen dan?’, vroeg Sarah ligt geamuseerd.
‘Met deze jongens hier’, hij spande zijn spierballen aan.
‘En wat wou je dan gaan doen met die, uhh, spierbundels?’
‘Nou, dit’, hij stond snel op en pakte Sarah vast bij haar benen, zodat ze op haar kop in de lucht bleef hangen.
‘Zet me weer neer!’, gilde Sarah lachend, de hele leerlingenkamer genoot ondertussen van het hangende spektakel mee.
‘En wat doe je daarvoor?’, vroeg Teddy met een grijns.
Sarah werd rood, zelf wist ze dat wel. Maar dat zou ze nooit tegen hem durven zeggen..
|
_________________ But when they will meet everything will change
The everlasting battle between good and evil will reaches one of it’s high levels
But nothing is what it seems..
Read our story: Niets is wat het lijkt.. |
|
|
|
Gwendolyn
4e jaars
Verdiend:
147 Sikkels
Woonplaats: In a world with paper flowers and a purple sky
|
Geplaatst:
Ma Mrt 03, 2008 18:49 |
|
Hier weer een nieuw hoofdstuk..
dit keer weer vanuit het punt van Abigail..
thanks to LadyBird..!!
Xx Ballerina Girl
Hoofdstuk 6
“Is het interessant of zo”
Abigail wierp een vurige blik naar een groep meisjes dat haar aanstaarde in de leerlingenkamer. Snel keken ze weer voor zich maar fluisterden verder terwijl ze zo nu en dan een vluchtige blik op Abigail wierpen.
Abigail was er nog niet over uit of ze het hier leuk moest vinden of niet. Ze had nu wel een heerlijke slaapplaats. Ook al sliep ze zo nu en dan ook stiekem buiten.
Ze had genoeg eten, maar als ze te veel at gaf ze over omdat ze dat niet gewend was.
Het was warm en ze had voor het eerst school, al was dat meteen haar grootste probleem omdat ze nog nooit les had gehad op school.
Gefrustreerd hief ze haar boek op waar ze zich doorheen moest ploeteren en wilde het in het haardvuur gooien. Net voor ze dat kon doen werd het boek uit haar handen gegrist.
”Nou Abigail je gaat je schoolspullen toch niet weggooien” Zei een arrogante stem. Abigail keerde zich om en keek in het gezicht van Scorpius en zijn gevolg. Aan de andere kant van de leerlingenkamer lachte een aantal jongens hatelijk. Ze was niet bepaald geliefd omdat ze niet was zoals de meeste leerlingen van deze afdeling, verwend en arrogant. Abigail kwam overeind en ging tegenover Scorpius staan: “Kop dicht Malfidus” Zei ze dreigend aan met vonkelende ogen.
Hij leek onder de indruk en leek na te denken over wat hij moest zeggen. Het was in Abigail’s voordeel dat ze groter was dan hem en natuurlijk ook 3 jaar ouder. Maar dat weerhield Scorpius er niet van haar te pesten.
Ze was helemaal niet als hen, wel ambitieus wilde alles doen voor iets om het te krijgen maar ze was niet rijk, had geen ouders en wist zo weinig van magie dat ze helemaal buiten de boot viel.
“Je moet je spullen niet weggooien zwervertje” zei Scorpius na een korte stilte “Je kan geen nieuwe boeken kopen, niet eens zulke armoedige als deze” Zei hij en zwaaide met het boek.
Abigail zag meteen haar kans en graaide het uit zijn handen en gaf hem zo’n duw dat hij omver viel.
“Oprotten of ik doe je wat en is het niet met magie dan wel met deze” Ze hield haar vuist op en keek Scorpius woedend aan.
Dit haatte ze meer dan wat dan ook, op straat kon ze weglopen voor mensen die haar uitscholden of haar vreemd aankeken maar hier kreeg ze die blikken altijd.
Ze draaide zich om zonder iemand nog verder aan te kijken en stormde de leerlingenkamer uit.
Niet veel later liep ze in de hal richting de deur naar buiten, de lessen waren al lang afgelopen en het avond eten zou zo beginnen. Sommige leerlingen waren al onderweg naar de grote zaal en zo kwam ze ook Sarah samen met Teddy tegen.
Abigail had wel gemerkt dat er een bepaalde spanning tussen haar en Sarah was en ze vond dit eigenlijk heel interessant. En al helemaal omdat Sarah het doodeng leek te vinden.
Ergens was ze misschien ook jaloers op haar omdat zij zich helemaal thuis leek te voelen. Ze bleef staan en keek naar Sarah die eerst langs haar keek en toen haar blik ving en bleef staan net als Abigail zelf.
Abigail grijnsde terwijl ze het gevoel had dat ze Sarah’s angst bijna kon voelen. De spanning bouwde zich op naarmate ze langer naar elkaar keken. Teddy leek iets tegen Sarah te zeggen maar Sarah reageerde niet eens op hem. Abigail grijnsde en deed en stap naar voren. Dit ging met veel moeite en hiervan leek Sarah te schrikken. Met een klap knalde de deur naar buiten open. Abigail keek met grote ogen naar de deur.
”Wow” mompelde ze en keek even luchtig naar Sarah die verbijsterd leek te zijn. Abigail liep richting hun en keek naar de deuren alsof ze nog steeds erg interessant waren. Ze liep ‘per ongeluk’ tegen teddy op en keek hem onschuldig glimlachend aan “Oeps” zei ze en keek toen naar Sarah “Leuk trucje” Fluisterde ze in haar oor en liep de eetzaal binnen.
Het enige wat Abigail van de eettafel van Zwadderich meenam was en broodje en ze liep weer naar buiten langs Sarah die nog met Teddy in de hal stond. Teddy leek verbaasd en keek even naar Abigail die voorbij liep. Abigail draaide zich even om en keek grijnzend hun kant en liep toen naar buiten.
Buiten haalde ze een buideltje uit de zak van haar versleten en kapotte spijkerbroek.
“Hmm zakcentjes” mompelde ze grijnzend en opende het buideltje. Er zaten inderdaad muntstukken in maar niet veel ook zat er een zakhorloge in, hij leek erg oud en op de achterkant stond een inscriptie:
‘voor Remus
van je ouders’
Abigail trok haar wenkbrauwen op
“Dat kan misschien nog wat opbrengen” mompelde ze en stopte het weer in het buideltje en liep naar het meer waar ze op een rotsstuk ging zitten terwijl ze op haar broodje begon te knabbelen.
Terwijl ze naar het water keek dat zachtjes golfde dacht ze aan dat gevoel wat ze net had toen ze naar Sarah keek en Sarah naar haar.
Het was duidelijk dat het niet normaal was want zoiets had ze nooit zien gebeuren tussen andere leerlingen. Ze vond het eigenlijk spannend en het feit dat Sarah het doodeng leek te vinden maakte het wel grappig.
Misschien kon ze er ook wel wat mee om die Scorpius een keer te grazen te nemen want hoe klein hij ook was, hij had een hele pose die hem erg grappig vonden.
Je had Jess Dony, niet zo knap maar wel groot en breed en de beschermer van Scorpius. Hij had donkerbruin kort stekelig haar en flets blauwe ogen waarmee hij niet al te slim de wereld in keek.
Dan was er ook Gavin Moker heel knap, niet dom en het toppunt van arrogantheid, als dat mogelijk was nog arroganter dan Scorpius zelf. En hingen altijd meiden rond die twee jongens en Scorpius hoorde er helemaal bij.
Abigail sprong overeind en gooide het laatste stuk van haar broodje in het meer. Het begon te schemeren en het avond eten zou voorbij moeten zijn. Ze wilde weer een poging doen om te lezen voor huiswerk.
De hal was rustig en er liepen weinig mensen, iets wat Abigail erg prettig vond. Rustig liep ze richting de bibliotheek waar ze op een rustige plek plaatsnam en haar boek weer open sloeg ‘There we go again’ Dacht ze en met een gebronsde blik probeerde ze de pagina’s te ontcijferen.
“Hey there” Zei een stem opeens.
Abigail was al een uur bezig en kwam nu redelijk op gang, ze keek geïrriteerd om en zag de jongen die bij Sarah had gestaan Teddy hete hij dacht ze.
”Wat?” vroeg ze net zo geïrriteerd ‘what the hell moet hij van mij’ dacht ze terwijl ze snel haar schots en scheve aantekeningen wegmoffelde.
De jongen liep langs de boekenkast en leek nu een boek te zoeken.
“Niks” Zei hij “Ik zoek een boek”
Abigail trok haan wenkbrauwen op en bekeek hem van top tot teen ‘leugenaar’ dacht ze.
Ze was niet slecht in lichaamstaal lezen en hij kon blijkbaar heel slecht liegen. “Whatever” Mompelde ze dan ook en keek weer naar haar boek en besefte dat ze compleet uit haar concentratie was. Al dat gezeur over goed uit slecht ontstaan en slecht uit goed. Het was wartaal en ze snapte er niks van.
Na enkele niet te herhalen scheldwoorden gooide ze het boek over de tafel heen. Teddy keek verbaasd op maar leek haar handeling vanaf het begin gevolgd te hebben en was niet zo geschrokken als degene die het boek vlak bij zijn hoofd langs voelde scheren.
Hij leek het zelfs grappig te vinden en gniffelde. Direct keek Abigail naar hem met een woedende fonkeling in haar ogen.
“Grappig hè… mensen die niet kunnen lezen” Riep ze briesend terwijl ze opstond en hem aan bleef kijken.
Zijn blik verstarde meteen en hij keek haar geschrokken aan.
”Maar ja jij en je perfecte vrienden zullen dat niet begrijpen” Ging Abigail verder. Als ze eenmaal bezig was kon ze niet meer ophouden.
”Ik… ik het..” Begon Teddy stamelend die helemaal uit zijn doen was door haar reactie.
”Ja, ja het spijt je vast daar heb ik niks aan is het niet” siste Abigail nu gevaarlijk terwijl ze een stap naar Teddy toe deed en hem aan bleef kijken.
Teddy’s bik verharde nu, hij had haar niks misdaan dus had ze het recht niet zo tegen hem tekeer te gaan.
”Het is mijn schuld niet” Zei hij toen koeltjes terwijl hij haar bleef aankijken.
Verkeerde reactie Abigail liep nu op hem af en mepte hem in zijn gezicht zonder nog een andere aanleiding.
”Nou de mijne ook niet” siste ze en stormde weg haar boek achterlatend.
Toen Abigail eenmaal buiten de bieb was kalmeerde ze al snel en schaamde zich eigenlijk dood omdat ze die jongen geslagen had. Ze was wel eens opvliegend en zeker met dit soort situaties… maar meestal kon ze zich wel inhouden. Ze schudde haar hoofd alsof ze haar schuldgevoel van zich af wilde schudden en liep weer naar buiten waar ze zich het beste voelde.
|
_________________ But when they will meet everything will change
The everlasting battle between good and evil will reaches one of it’s high levels
But nothing is what it seems..
Read our story: Niets is wat het lijkt.. |
|
|
|
Gwendolyn
4e jaars
Verdiend:
147 Sikkels
Woonplaats: In a world with paper flowers and a purple sky
|
Geplaatst:
Do Mrt 06, 2008 20:40 |
|
Our seventh chapter..
hope you like it..!!^^
please give us a comment..!!
we would realy like that..^^
Xx
hoofdstuk 7
Sarah staarde zuchtend naar het dikke boek dat voor haar op de tafel lag. De letters danste zo langzamerhand voor haar ogen, maar ze moest en zou haar huiswerk afkrijgen. Voor zichzelf om zich te bewijzen tegenover zichzelf, maar ook tegen over anderen. En dan vooral tegenover Lynn, Roxelle en Gwyneth. Ze vroegen vaak om Aurora en hoe het daar was. Lynn en Roxelle waren vooral benieuwd naar de jongens van mijn ‘oude’ school. Maar Gwyneth wilde dolgraag weten waar het lag en hoe ze er les gaven. Je kon duidelijk aan haar zien dat ze Sarah niet geloofde en zat vaak tot laat in de bieb om wat te vinden over Aurora. En daar kwam nog eens bij dat alles veel moeilijker was dan ze verwacht had. Zelf dacht ze dat ze met wat zwaaien met haar stok en ‘Abracadabra’ wel voldoende was om te kunnen toveren. Maar dat had ze goed mis, want er kwam veel meer bij kijken. Ze moest de precieze stokbewegingen maken bij het juiste woord dat je bijna niet normaal kon uitspreken. Ze sloeg haar ogen neer om wat rustiger te worden, maar de letters liepen ondertussen de polonaise dus deed ze haar ogen maar weer open. Het hielp niet veel en ze schoot geschrokken tegen de leuning van haar stoel aan.
“Teddy wat is er gebeurd?!”
Teddy zat voor Sarah nors voor zich uit te staren. Zijn hand hield hij voor zijn rechter oog en opgedroogd bloed zat onder zijn neus.
“Je moet naar de ziekenzaal“, Sarah liep naar hem toe en trok hem van zijn stoel af. Al slepend liepen ze samen naar de ziekenzaal.
“Gut o gut, wat is er nu weer gebeurd? Je heb toch niet gevochten hé jongen?” vroeg madame Pleister toen ze Teddy zag.
“Hmmpf”
“Laat me eens kijken”, zei madame Pleister afkeurend.
Teddy haalde langzaam zijn hand weg, zijn oog was knal rood en zag er gezwollen uit. Sarah rilde even, ze wist niet wie dit op zijn geweten had. Maar die gene haatte ze nu meer dan ooit.
“Dat is zo opgelost jongen”, madame Pleister haastte zich weg en kwam terug met een pil dat op een pepermuntje leek, maar de kleur verraadde dat het niet zo was. De pil was gifgroen met oranje vlekjes.
“Proost”, zei Teddy en hij stopte de pil langzaam in zijn mond.
Zijn gezicht vertrok tot een grimas en zijn ogen draaide even weg uit zijn oogkassen.
Sarah keek een beetje angstig naar madame Pleister.
Dat kon niet goed zijn!!
Maar madame Pleister keek glimlachend toe en dus wachtte ze het maar af. De zwelling rond Teddy’s oog zakte steeds meer weg en de rode kleur verdween langzaam. Toen Teddy weer helemaal zichzelf was lachte hij voorzichtig.
“So, how do i look today?”
“Beautiful as always”, het schoot eruit voordat Sarah er erg in had.
Teddy grijnsde breed. “Thank you darling. Kom we gaan”
Samen liepen ze de ziekenzaal uit en lieten een verbluffende madame Pleister achter.
“Ja je mag al gaan, geen probleem. Let er wel op dat de kleur van je gezicht straks nog voor 3 minuten verkleur naar een willekeurige kleur!!”, riep ze nog geïrriteerd. Maar Teddy en Sarah hoorde het al niet meer.
Toen ze al lachend richting de leerlingenkamer liepen kwam Sarah erachter dat ze haar huiswerk nog in de bieb had laten liggen.
“Ik ga wel even mee”, en hij haalde zijn arm door haar arm heen.
Een gelukzalig gevoel ging door Sarah heen en ze liep glimlachend door.
“Saar hoor je me wel?”
“He? Oh ja sorry. Ik - “
Een misselijk gevoel ging door haar heen door de aanblik van de donkere ogen die terug staarde vanuit de andere kant van de gang. Ze wilde het liefste zich omdraaien en keihard weg rennen. Maar ze kon geen voet verzetten, hoe zeer ze het ook probeerde.
Abigail kwam langzaam, het leek haar heel veel moeite te kosten, dichterbij met een zwakke grijns op haar gezicht. Ze bleef recht in de ogen van Sarah kijken, wat Sarah geen prettig gevoel gaf. Abigail botste tegen een brede jongen aan en ze keek Sarah niet langer meer aan.
“Stom joch dat je er bent, ga lekker je vriendje Scorpius vervelen ofzo”, snauwde ze kwaad.
“Ik zocht hem al, heb jij hem misschien gezien?” vroeg de jongen.
“Zie ik eruit alsof ik hem ook maar gezien wíl hebben?”
“Nou uh, nee.”
“Aargh”
Sarah had deze situatie gretig aangepakt en vloog als een gek de hoek weer om. Teddy volgde haar met een mengeling van verbaasdheid en nieuwsgierigheid aan.
“Nou?”
“Nou wat?”
“Waarom luisterde je niet en ging je opeens wel heel erg snel de hoek weer om? Ik dacht dat je naar de bieb wilde.”
“Ik luisterde even niet omdat ik dacht dat het huiswerk morgen ook wel komt. Ik ben best moe, dus laten we terug naar de leerlingenkamer gaan”, Sarah gaapte even nep en liep toen richting de leerlingenkamer.
“Sarah?”
Sarah keek op van haar boek die ze had meegenomen van thuis. Sarah keek geïrriteerd op van haar boek, ze was net in een mooi stuk en wilde graag verder lezen. Lynn keek haar lachend aan.
Er was alweer een week verstreken en het lukte haar aardig om Abigail te ontwijken. Maar Lynn, Roxelle en Gwyneth was een ander probleem.
“Kan je ons wat vertellen over je oude school?”
Roxelle keek haar belangstellend aan en Gwyneth staarde naar het haardvuur.
‘Waarom vroegen ze er steeds naar? Kunnen ze niet gewoon ophouden met vragen stellen?’ dacht Sarah die het benauwd kreeg.
“Nou ik heb je al verteld dat Aurora een school is in het zuiden bij een strand. De school is gespecialiseerd in de kunsten van het zien in de toekomst en – “
“Ik heb nog nooit van die school gehoord”, Gwyneth was voor haar gaan staan. “En ik ken alle scholen in de wijde omtrek. Hoe komt dat?”
Sarah keek haar geschrokken aan.
“Het - het is een school die zich wat afzondert van de rest, ze houden niet van veel leerlingen”
“Aha” Gwyneth keek haar doordringend aan.
“Ik uhh, ik heb mijn huiswerk in de bieb laten liggen. Ik ga het even halen tot zo!”, Sarah sprong op van de bank en liep snel naar het portetgat.
Ze voelde drie paar ogen op haar rug branden toen ze snel er doorheen kroop.
Toen Sarah richting de bieb liep haalde ze diep adem. Hoe lang zou ze deze leugen nog vol kunnen houden? Ze zouden vanzelf uitvinden dat Aurora niet bestaat. Sarah kon zichzelf wel voor haar hoofd slaan. Waarom was ze überhaupt met die leugen begonnen? Alleen om haar ego te behouden en niet als het kleintje gezien te worden die niet kan toveren?Ze zuchtte even en liep langzaam door.
Stomme stomme Sarah, ze wist alles te verpesten. Als ze er achter komen willen ze vast niet meer met haar omgaan.
Ze was zo diep in gedachte dat ze tegen een harnas was aangelopen die in de gang stond. Het harnas lachte klepperend en Sarah gaf er een trap tegen aan. Stomme schroothopen!
Iets verder op zag ze iemand op de grond zitten. Hoe dichterbij ze kwam hoe duidelijker het was wie daar zat.
Abigail.
Abigail keek sommige leerlingen zo vuil aan dat ze met een nog grotere boog om haar heen liepen dan ze normaal al deden. Ze waren gewoon bang voor haar! Alhoewel dat niet zo raar was. Niemand vond Abigail ook aardig, en zij was daar één van.
Abigail keek haar kant op en een grijns vormde om haar mond. Sarah schrok zo erg dat ze meteen rechtsomkeert maakte en snel de gang uit beende.
Toen ze snel de hoek omliep botste ze tegen Jamie Duark aan, een vriend van Teddy die ze af en toe wel eens gezien had.
“Sorry”, zei ze snel en wilde doorlopen.
“Wacht, jij bent Sarah toch? Ik ben Jamie”
“Hoi” en ze wilde alweer verder lopen.
“Hee wacht eens even, waarom loop je meteen alweer zo snel weg?” hij haalde zijn hand door zijn haar heen dat wel op goud leek in het zonlicht.
“Sorry, maar ze zit daar en ik moet weg”
“Wie zit daar?”
“Abigail”
“Oh dat meisje die er als een zwerver bijloopt? Ben je daar bang voor? Ze doet niets, zolang ze geen boek in haar handen heeft”
Er daagde iets bij Sarah.
“Heeft zij bij Teddy - ?”
Jamie knikte.
“Achterbakse – “
Jamie keek even om de hoek.
“Ze komt er nu aan by the way”
Zodra hij dat gezegd had vloog Sarah weg richting de meisjes toiletten. Ze schoot een hokje in en ging op een wc zitten. Hier zou Abigail haar nooit kunnen vinden.
Ze wilde Abigail absoluut niet zien, ze was gevaarlijk. Ze had een deur laten openvliegen! Ook al af ze haar er de schuld van, ze had het zelf gedaan. Dat wist ze zeker.
De deur van de toiletten ging open en dicht.
“Sarah”
Langzaam trok Sarah haar voeten op en keek angstig naar de deur die niet op slot zat. Ze zat in de val!
Het was een hele lange tijd daarna stil en Sarah was er van overtuigd dat Abigail weg moest zijn toen er keihard op de deuren van de toiletten werd gebonkt.
Sarah slaakte een harde gil en Abigail lachte hatelijk.
“Bangerik”, fluisterde Abigail zacht, maar duidelijk hoorbaar. “Kom dan uit je holletje”
Er werden verschillende deuren open getrokken en Sarah kroop angstig in elkaar. Wat zou ze haar aandoen?
“Die actie met die deur was geniaal. Wat is je geheim?”
“Ga weg!” gilde Sarah bang.
Abigail lachte even en de deur van de toiletten sloeg dicht.
Sarah haalde opgelucht adem. Ze was weg, ze was veilig.
Sarah zette haar voeten langzaam op de grond, wat zachtjes weergalmde in de ruimte. Ze voelde aan haar wangen die helemaal betraand waren en haar handen waren zwart van het uitgelopen mascara. Ze moest dan toch maar het hokje uitkomen en haar gezicht een beetje opknappen.
Ze haalde diep adem en vermande zich even. Abigail was weg, ze kon gewoon weer naar de gangen en dan snel naar de leerlingen kamer.
Ze deed langzaam de deur van haar hokje open en haalde opgelucht adem. Ze zag Abigail niet en ze deed de deur dicht.
“Boe”
Sarah bleef als verstijft staan en haar ogen waren groot geworden van schrik.
“Dit is leuk”, en met die woorden verliet Abigail het toilet.
|
_________________ But when they will meet everything will change
The everlasting battle between good and evil will reaches one of it’s high levels
But nothing is what it seems..
Read our story: Niets is wat het lijkt.. |
|
|
|
Gwendolyn
4e jaars
Verdiend:
147 Sikkels
Woonplaats: In a world with paper flowers and a purple sky
|
Geplaatst:
Ma Mrt 10, 2008 16:01 |
|
Hea..!!
Hier is weer een nieuw hoofdstuk van ons verhaal..
de 8ste al.. het gaat best snel..=)
thnx to LadyBird..!!
Enjoy..!
Hoofdstuk 8
Met een vage grijns liep Abigail door de gang nog een laatste blik op het toilet werpend. Ze vond het grappig dat Sarah zo bang was maar snapte het ergens eigenlijk niet eens.. want zij was degene die de dingen liet gebeuren. Ook al werd er gedacht dat zij het deed. Nog enkele dagen was er in de les weer iets gebeurd door het oogcontact dat ze hadden en waren de ramen in het lokaal allemaal kapot gesprongen. En de leraar, professor Bokaal, had haar strafwerk gegeven.
“Waar is je strafwerk Abigail”
Professor Bokaal torende boven Abigail uit en Abigail keek haar aan met een blik zonder emotie.
“Dat heb ik niet” Zei ze rustig terwijl haar hart van binnen als een gek tekeer ging. Ze had zich echt voorgenomen het huiswerk te maken maar het boek, waar ze een uittreksel van moest maken was te moeilijk en er was geen doorkomen aan.
“Dat was de afspraak niet” Zei de lerares bezweringen.
”Ik kon het boek niet vinden” Vervolgde Abigail koeltjes en keek toen weer recht voor zich. Al haar klasgenoten keken geërgerd haar kant op, behalve Sarah die haar niet aan durfde te kijken.
De lerares schudde teleurgesteld haar hoofd en liep bij het meisje weg en ging voor de klas staan. “Vandaag gaan we wat dingen herhalen dus haal jullie aantekeningen maar tevoorschijn zodat jullie de spreuken van afgelopen weken kunnen oefenen” Zei ze en ging achter haar bureau zitten om een aantekening te maken.
Alle leerlingen pakte hun spullen onder veel geroezemoes. Abigail haalde ook haar boek tevoorschijn en enkele losse blaadjes met aantekeningen die ze snel wegstopte. Tot nu toe had eigenlijk niemand nog doorgehad dat ze slecht was met lezen en schrijven maar dat zou niet lang meer duren.
“Abigail, waar zijn jou aantekeningen”
Professor Bokaal liep door het lokaal en was bij Abigail blijven staan die in de weer was met haar toverstok.
“Hier” Zei Abigail en opende even kort haar boek en sloot deze toen weer en hief haar toverstok weer.
”Laat eens zien” Zei Professor Bokaal, en voor Abigail haar tegen kon houden had ze haar boek gepakt en haalde de aantekeningen eruit.
”Noem je dit aantekeningen?” Vroeg ze geschokt en bekeek Abigail’s krabbels.
Abigail sprong op en trok de blaadjes uit de handen van haar lerares “Ja” Zei ze abrupt en hield ze achter haar rug.
Achter haar hoorde ze gegiechel van haar klasgenoten.
“Het lijkt wel of ze niet kan schrijven” Zei een van hen.
Abigail draaide zich met een ruk om “Natuurlijk kan ik schrijven alleen niet zo perfect als jullie” Sneerde ze en propte snel de aantekeningen weg en wilde weer gaan zitten.
”Ik wil graag dat je bij het schoolhoofd langs gaat” Zei haar lerares toen en liep naar haar bureau om een briefje te schrijven. Abigail volgde haar direct. “Dat is nergens voor nodig” zei ze wanhopig terwijl ze zag wat ze op het briefje schreef.
Problemen met schrijven…
Was wat ze net kon lezen voordat professor Bokaal het briefje verzegelde. “Alsjeblieft” Zei ze en keek haar bevelend aan.
Met een steen in haar maag pakte Abigail haar tas.
”Die heeft problemen”
”Misschien word ze wel van school gestuurd”
”Mooi hebben we daar ook geen last meer van”
Abigail keek niet op of om maar hoorde de opmerkingen wel. Dit keer hield ze zich stil en met een knal sloeg ze de deur van het lokaal achter zich dicht.
“Mooi dat ik niet naar het schoolhoofd ga” Mompelde ze en liep door de hal naar buiten waar het eigenlijk heel mooi weer was.
Ze gooide haar tas bij een van de eiken neer en pakte haar toverstok op het briefje “Tot ziens” mompelde ze en na een kleine spreuk vatte het briefje vlam en verbrande het.
“Jij weet je ook elke keer weer in de problemen te werken he” Zei opeens een stem. Abigail opende haar ogen en keek in het gezicht van een jongen uit haar afdeling, Dylan McFray hete hij.
”ach, bemoei je er niet mee” Zei Abigail geërgerd en ging overeind zitten.
Het was mooi weer en ze had haar trui uitgedaan en lag nu in een te klein T-shirt in de zon.
”waarom maak je nou niet gewoon je huiswerk” Vervolgde hij en keek haar aan.
”Daarom” Zei Abigail die haar hand voor de zon hield omdat ze hem anders niet kon zien. Hij was niet een van de populaire jongens maar wel een type dat nooit zijn mond kon houden. Hij had altijd overal wel wat over te zeggen. Hij was door dat gedrag blijven zitten en zat daarom ook een jaar lager. Hij was niet de knapste maar had wel prachtig helder blauwe ogen die dwars door je heen leken te kijken.
”Alsof dat een reden is” Zei hij en ging naast Abigail zitten om haar daarna van top tot teen te bekijken. Beginnend bij haar blote voeten en eindigend bij haar ogen.
”Ik vind echt dat je er wat aan moet doen want zo is de sfeer in de klas ook niks” Zei hij prompt en bijna bevelend.
”Alsof ik me door jou laat vertellen wat ik moet doen” Snauwde Abigail boos.
“Ja want dan zal ik je helpen”
”Met wat?”
”schrijven en lezen”
Abigail keek Dylan woedend maar tegelijkertijd ook geschokt aan. En Dylan grijnsde bij die aanblik en haalde een blaadje tevoorschijn met Abigail’s krabbels. “deze was je vergeten in de klas… ik heb ze voor je meegenomen.. voordat iedereen ze kon zien”
Abigail’s ogen werden groot en ze wilde het blaadje uit zijn handen grissen maar Dylan trok het weg. “Ik wist het” zei hij.
“Je weet niks” Riep Abigail woedend en kwam overeind en hief haar vuist op. Dylan sprong net zo snel overeind en lachte “Oh dus mij wil je ook slaan net als die Lupos”
Abigail reageerde niet maar nam aanstalten om hem te slaan. Maar nog voor ze kon uithalen greep Dylan haar polsen vast en keek haar grijnzend aan.
“Ik zou geen moeite doen want ik ben niet zo’n angsthaas als de meeste mensen hier en dan mogen je kleren vies zijn… je ruikt niet vies”
Abigail keek hem met grote ogen aan en wist totaal niet wat ze moest zeggen… En Dylan lachte alleen maar. Toen trok ze zich los en greep haar tas en trui. “Rot toch op joh” Zei ze en liep weg.
Dylan bleef grijnzen “Je weet waar je me kan vinden als je hulp nodig hebt” Riep hij haar na en plofte weer in het gras neer. “Die komt vanzelf wel terug” mompelde hij en sloot zijn ogen.
Abigail zorgde er eerst voor dat ze een heel eind uit de buurt van Dylan was en liep toen richting het verboden bos. Haar tas gooide ze aan de rand neer en langzaam liep ze tussen de bomen door.
Haar hart klopte nog in haar keel. ‘Had hij dat nou echt gezegd’ vroeg ze zich elke keer weer af. Als ze niet beter wist zou ze zeggen dat hij zo juist met haar had zitten flirten.
“Dat is onmogelijk” Mompelde Abigail hoofdschuddend.
Ze liep rustig verder en het werd steeds stiller en koeler tussen de bomen, ook was het steeds dichter begroeid. Verderop tussen de bomen zag Abigail een witte schim en fronsend liep ze erheen.
Tussen de bomen stonden de mooiste dieren die Abigail ooit gezien had. Het waren eenhoorns wist ze van de laatste les fabeldieren. Ze hadden jonkies gezien maar de volwassen dieren had ze nog niet gezien. Volgens de leraar Hagrid kon je er meestal ook niet in de buurt komen.
Ze was Dylan in een klap vergeten en liep zo stil mogelijk naar de dieren toe. Zachtjes deed ze steeds een stap dichterbij totdat ze op een takje stond dat luid knapte onder haar blote voet. Ze schrok en de eenhoorn ook. Het witte dier hief zijn hoofd en keek haar kant op. Maar wegrennen deed het niet, de eenhoorn keek alleen maar naar Abigail en Abigail keek terug. Na een moment stilte kwam Abigail heel langzaam in beweging. Heel langzaam en rustig liep ze naar de eenhoorn toe die haar met opgeheven hoofd aan bleef kijken. Abigail glimlachte vaagjes en stond nu nog amper 30cm van het dier verwijderd. “Wat ben jij mooi” fluisterde ze.
Heel voorzichtig stak ze haar arm uit en raakte voorzichtig de manen van de eenhoorn aan. Nu schudde het dier met haar hoofd en deed een stap achteruit.
”shhhh” Fluisterde Abigail zachtjes en liet haar hand zachtjes door de haren gaan. De eenhoorn kalmeerde en Abigail glimlachte.
“Goed zo, jou doe niks” Fluisterde ze…
|
_________________ But when they will meet everything will change
The everlasting battle between good and evil will reaches one of it’s high levels
But nothing is what it seems..
Read our story: Niets is wat het lijkt.. |
|
|
|
Gwendolyn
4e jaars
Verdiend:
147 Sikkels
Woonplaats: In a world with paper flowers and a purple sky
|
Geplaatst:
Vr Mrt 14, 2008 8:25 |
|
heé people..!!
dit is ons 9e hoofdstuk..~
we zouden écht heeeeel erg graag reacties willen hebben..
we doen niet aan massamoord, dus reageer gewoon of stem op onze poll.. dan weten we wat er goed en minder goed gaat en kunnen we ons verhaal verbeteren..
enjoy..!!
Hoofdstuk 9
Sarah zat in de grote zaal aan haar ontbijt. Ze keek onrustig om haar heen, bang dat Abigail er aan kwam en haar wat aan zou doen.
Lynn kwam ondertussen geeuwt naast haar zitten en pakte een broodje uit de broodmand.
“Lekker geslapen?”
“Niet echt, ik heb vooral wakker gelegen. Jij?”
“Oh, dat is balen. Ik heb wel lekker geslapen, ik ben alleen wel doodop”, ze gaapte weer.
“Dat is te zien”, grinnikte Sarah. “Welke les hebben we zo als eerste?”
“Gbeen iwee”, zei Lynn met een volle mond.
“Nou zeg Lynn, wel eerst je mond leeg eten voordat je wat zegt he”, Victoire was bij ons aan tafel gaan zitten. Wat eigenlijk een hele eer was, want Victoire was ongelofelijk populair.
“Ja ik weet het”, zei Lynn en Sarah een blik toe stuurde die vertelde dat ze een - bijna – totale – afgang had gehad.
“Het geeft niet, maar ik moet een beetje aan de goede manieren van Griffoendor denken”, Victoire keek snel even om zich heen en zei toen zacht: “Ik ben klassenoudste zie je”
Lynn trok haar wenkbrauw omhoog “Maar ik dacht dat Gavin de eerstejaars had rondgeleid. Ik heb jou er niet bij gezien”.
“Klopt, dat wilde ik niet. Ik moet een beetje aan mijn reputatie denken”, ze deed haar stopdas even recht. “Maar ze weten wel dat ik klassenoudste ben, het valt me dan op dat jullie het niet wisten”.
“Het was wel te verwachten dat jij klassenoudste was”, zei Sarah.
Victoire en Lynn keken haar vaag aan.
“Ja nou, omdat je zo populair bent enzo. En je doet het verder volgens mij prima”, Sarah werd langzaam rood.
“Ja je heb gelijk, dank je Sarah. Maar ik ga weer, Svetlana roept”.
Victoire liep met wiegende heupen weg en haar blonde haar zwiepte met het ritme mee. ‘kon ik maar zo populair zijn, dacht Sarah’
Lynn en Sarah liepen zwijgend naar de les die ze hadden. Lynn had op haar rooster gekeken nadat Victoire weg was gegaan en had gezegd dat we transfiguratie hadden. Deze les hadden we nog niet eerder gehad, omdat professor Klooster ziek was geweest. Maar nu was hij er weer en zijn reputatie zij niet veel goeds over hem.
Professor Klooster stond al in het lokaal toen wij aan kwamen lopen.
Lynn en ik gingen snel vooraan zitten, de enige plaats waar nog plek over was.
“Je had dat laatste broodje niet moeten eten”, siste Sarah tegen Lynn.
“Ik had honger, daar moet hij begrip voor hebben. Heb je hem ooit zien eten?”
Klooster tikte geïrriteerd met zijn voet op de grond en zijn gorgelende gekuch klonk door het lokaal heen. Iedereen was meteen stil en keken hem vol afschuw aan.
"En nu stil allemaal", zei hij totaal overbodig.
"Jullie waren te laat in mijn les", hij keek Lynn en Sarah boos aan.
"Ja maar p..", begon Sarah.
"Ik zei stil!", Klooster keek haar boos aan.
"Deze les is niet allen bedoeld om leuk te kunnen zijn tegen over jullie vrienden en stoer te kunnen doen. Dit vak is een toegewijde kunst in één van de moeilijkste takken in de magie. Het is heel erg moeilijk en niet gemakkelijk te leren voor de meeste onder ons", hij keek een jongen uit Ravenklauw spottend aan.
"Verwacht dus niet dat jullie dit..", hij veranderde zijn bureau in een kip en weer terug "Snel onder de knie kunnen krijgen".
Iedereen keek hem nog stommer aan dan ze net al deden. Vooral Gwyneth keek hem vijandig, bijna eng aan.
"Wedden dat ik het wel kan, wat denkt hij wel niet", siste ze tegen Roxelle, die moest lachen.
Sarah was het helemaal met Gwyneth eens. Waarom deed hij zo neerbuigend over de klas? Alsof we niets konden. Oké, dat konden we nog niet. Maar hij was er om ons dat te leren. En hij doet dat dus niet door ons alleen maar een minderwaardigheidscomplex aan te praten omdat we nog niets kunnen. Daarvoor zaten we hier op school. Sarah kon hem nu al niet uitstaan en ze wist dat ze niet de enige was.
‘Dat begint goed, dacht Sarah bitter.
"Sla je boek open op bladzijde 7 en begin met het lezen hoe je een grassprietje in een takje moet veranderen. En ik wil niets horen".
Een meisje uit Ravenklauw stak haar hand op. Klooster keek haar zuchtend aan en knikte licht, als teken dat ze mocht praten.
"Ik kan dat al professor", zei ze en ze hield haar toverstok al gretig in de aanslag om haar grassprietje te veranderen in een takje.
"Heel fijn voor u” hij keek even op de lijst met namen. “Mevrouw Lueggel, zou u nu zo vriendelijk willen zijn om uw stok naar beneden te doen voordat u meneer Griffioen een oog uit steekt? Dat zou onze.. rebel natuurlijk niet prettig vinden", zei hij terwijl hij Danny’s kant op liep.
Hij stond nu recht voor de tafel van Danny en keek hem recht aan met zijn kille, grijze ogen.
"Onze ‘punker’, meneer Griffoen. Waarom heeft u uw gewaad verzet met veiligheidsspelden?", zei hij op een toon die iedereen een rilling over zijn rug bezorgde. Maar Danny bleef professor Klooster rustig aankijken.
"Hij was te groot".
"Morgen heeft u een normaal gewaad aan meneer Griffoen. We laten geen leerlingen binnen zonder een normaal gewaad. En ik wens met professor aangesproken te worden, begrepen?”.
“Heeft u Abigail wel eens gezien dan?” schreeuwde iemand door de klas. Het duurde even voordat Sarah door had dat ze het zelf had geroepen.
“We werken daaraan mevrouw Lubbermans. Wilt u stil zijn zodat ik mijn les kan geven? En voor u het zelfde, je spreekt me aan met professor”, zei Klooster met opeengeklemde kaken. Hij richtte zijn aandacht weer op Danny.
“Weet u misschien hoe u dat moet doen? Een grassprietje in een takje veranderen?"
"Nee professor".
De klas hield duidelijk zijn adem in, Danny had wel lef tegenover een leraar.
"U dacht niet voor dat de school begon dat het misschien nuttig zou zijn als u uw boeken al zou doorlezen?"
"Niet aan gedacht professor", zei Danny, die zijn blik niet van het gezicht van Klooster afwende.
"Nee", zei Klooster zacht.
"Fergilunus", zei hij met een paar zwaaien met zijn stok.
Het grassprietje veranderde meteen in een takje.
"Ik wil dat jullie deze spreuk gaan oefenen en de zwaai goed onthouden, deze komt namelijk voor bij meerdere spreuken. Dat is jullie huiswerk voor deze week. Jullie mogen gaan".
Klooster liep naar de deur en deed hem open, alsof hij ons meteen weg wilden hebben.
Iedereen liep stil het lokaal uit. Pas toen Klooster de deur achter zich had gesloten begon iedereen door elkaar te praten.
"Wat een ongelofelijke zak is dat zeg", zei Roxelle boos.
"Ja inderdaad", zei Sarah en ze keek naar de gesloten deur.
"En dat hoofd, gewoon lachwekkend man. Die 7 haren.. gewoon geweldig", zei Danny meer tegen Maikel dan de rest.
Sarah had het niet zo op Danny en Maikel. Ze waren raar en zette zich tegen alle leraren af. Alsof ze de goden zelf waren, ego trippers.
Maar toch hingen bijna alle meisjes aan zijn lippen terwijl hij dat zei.
"Ja met zijn vreselijke gekuch, ik voelde zijn kwijl sporen helemaal in mijn nek druipen", zei Lynn, die driftig in haar nek wreef.
Danny en Maikel keken haar grijnzend aan, alsof er in hun gedachte de vraag rond ging of ze misschien een speeksel monster zouden mogen nemen uit haar nek.
"Iehl, serieus?", zei het meisje uit Ravenklauw die al had geweten hoe ze een grassprietje in een takje moest veranderen. Ze trok een vies gezicht.
"Wacht, ik heb nog wel reinigingsdoekjes voor je", en ze rommelde in haar tas.
Lynn keek Sarah met een veelzeggende blik aan. Die spoorde niet. En Sarah knikte om dat te bevestigen. Het meisje pakte een doekje en gaf die aan Lynn. Lynn pakte het doekje bij een puntje vast en hield hem omhoog.
"En dit is.. een dreuzel manier om dingen schoon te maken?", zei ze en ze bekeek het doekje aan alle kanten.
"Ja", zei het meisje met een glimlach. "Probeer maar, het bijt niet. Ik ben trouwens Frederick".
Lynn haalde het door haar nek heen.
"Ahh..!! Het is nat!!", gilde Lynn met verbazing in haar stem.
Frederick moest lachen.
"Ja, wat verwachtte je dan? Dat je schoon word door alleen een droog doekje door je nek te halen?"
"Uhm.. nee eigenlijk niet", er verscheen een glimlach op haar gezicht. "Zijn dreuzels slimmer als ik dacht".
"Pardon?!?", Frederick keek Lynn nu boos aan.
Sarah keek afwachtend toe naar het gesprek. Dit zou niet goed gaan. Waarom had Lynn dan ook gezegd dat ze dacht dat dreuzels dom waren. Oké, ze zei het niet met veel woorden, maar ze bedoelde het wel.
"Ja sorry hoor, ik heb nog nooit met dreuzels gepraat", zei Lynn. "Laat staan dat ik in hun winkels dingen ga kopen om mezelf te 'reinigen'", ze trok haar neus op.
Roxelle kwam tussen beide, omdat Frederick haar mond vijandig open trok.
"Wat Lynn bedoeld te zeggen is, dat ze nog nooit met mensen heeft gepraat die geen toverkracht hebben en dat ze het niet gewend is een nat doekje door haar nek te halen", zei ze snel en effectief.
"Ja vast", zei Frederick, ze draaide zich om en liep weg.
“Waarom zei je dat dreuzels dom waren?”, vroeg Sarah ongelovig aan Lynn.
“Dat zei ik niet”, zei Lynn geschrokken.
“Nee je zei alleen dat je dacht dat dreuzels minder slim waren”, zei Roxelle en ze draaide met haar ogen.
“Dat dacht ik ook, maar ik wilde Frederick niet beledigen”.
“Dat is je anders goed gelukt”.
“Ik zei alleen dat dreuzels slimmer zijn dan ik dacht. Dat is toch niet erg? Ze kan het als een compliment beschouwen”.
“Maar dat doet ze niet, ze is duidelijk een kind van een dreuzelgezin. En dan is het niet echt leuk om zo iets te horen. Ik zou het ook niet leuk vinden”.
“Ja maar bij jou ligt het anders. Jij bent een kind van tovenaars. Jij weet ook niet beter, toch?”
“Nee, nee dat weet ik wel. Maar als jij Frederick was zou je het ook niet leuk vinden denk ik”, Sarah haalde even diep adem. Had ze zichzelf bijna verraden!
“Nee dat is waar. Ons meegaand type he”, Lynn gaf Sarah een zachte klap op haar hoofd.
“Haha, ja”, en ze wreef even over de plek waar Lynn haar een klap had gegeven.
Ze waren nog niet in de leerlingen kamer aangekomen of ze werden meteen overvallen door Teddy, die helemaal de weg kwijt was.
Hij greep Lynn beet en schudde haar door elkaar.
“Heb jij mijn horloge gezien?!!”
“Teddy – ik – nee”
Teddy liet haar weer los.
“Het spijt me”, zei hij treurig.
“Wat is er aan de hand?”, vroeg Roxelle.
“Ik ben mijn horloge kwijt”.
Lynn sloeg haar hand voor haar mond.
“Dat meen je niet. Teddy toch”, en ze gaf hem een knuffel.
Er ging onbewust een steek van jaloezie door Sarah heen.
“Waar heb je hem als laatste gehad dan?”, vroeg Sarah.
“Ik heb hem als laatste vast gehouden op de dag dat de buitendeur openvloog door de wind. En daarna dacht ik dat hij gewoon in mijn gewaad zat. Maar toen ik vanochtend keek was hij weg”.
Sarah nam de aanstalte om Teddy ook een knuffel te geven, toen ze werd omver gelopen.
“Teddy ik heb het gehoord, wat vreselijk voor je”, Victoire vloog in zijn armen.
“Dankje, Vic”, zei hij glimlachend.
Victoire gaf Teddy een kus op zijn mond en Teddy keek haar verbaasd aan, maar gaf toen een kus terug.
“Ik ga even, uh, naar de bieb huiswerk maken”.
“Maar we hebben bijna geen – “
Sarah was al weg voordat Lynn haar zin kon afmaken.
Sarah was helemaal niet van plan om huiswerk te gaan maken. Huiswerk, dat leek nu zo onbenullig. Ze stormde door de gangen op weg naar de uitgang om even frisse lucht te krijgen. Onderweg naar buiten liep ze tegen een jongen aan, maar had geen zin om sorry te zeggen. Toen ze buiten was trapte ze tegen een boom aan die bij het meer stond. Teddy had met Victoire gekust! Hoe kon Victoire zo iets doen?
Omdat Victoire niets weet van jou gevoelens voor Teddy misschien, zei een stemmetje in Sarah’s hoofd.
“Arrghh”
Boos trapte ze weer tegen de boom aan.
“Auw!!”, ze greep meteen naar haar pijnlijke voet.
“Dan moet je ook niet tegen een boom aantrappen”, zei een zachte stem.
Sarah keek met een ruk om. Een jongen met blauwe ogen bekeek haar van top tot teen.
“Wat had die boom je misdaan?”, de jongen leunde nu nonchalant tegen de boom aan.
“Gaat je niets aan”, zei Sarah en ze wilde weg lopen.
“Hoo, niet zo lelijk tegen me doen he. Ik ben Salvin, ik zit in het zelfde jaar als jou”, Salvin had Sarah’s hand vast gepakt.
“Ik heb je nog nooit gezien”, Sarah rukte haar hand los en liep weg.
“Je had wel lef om over Abigail te beginnen in de les van Klooster”, Salvin liep tot haar ergernis met haar mee.
“Waarom volg je me?”
“Je kent Abigail toch?”
|
_________________ But when they will meet everything will change
The everlasting battle between good and evil will reaches one of it’s high levels
But nothing is what it seems..
Read our story: Niets is wat het lijkt.. |
|
|
|
Gwendolyn
4e jaars
Verdiend:
147 Sikkels
Woonplaats: In a world with paper flowers and a purple sky
|
Geplaatst:
Ma Mrt 17, 2008 16:03 |
|
Hier weer een nieuw stuk... met wat interesante wendingen al zeg ik het zelf..xD we willen de stemmers van de poll bedanken.. We houden van mensen die zeggen wat ze vinden of stemmen op de poll
Xx Ballerina Girl
Hoofdstuk 10
Abigail zag om de hoek net nog net Sarah weglopen van teddy en Victoire.
”Oh ja” mompelde ze en graaide even in haar tas kijkend naar het horloge van Teddy. Ze glimlachte vaagjes en stopte hem weer weg.
”Loop eens door” Zei een geïrriteerde stem achter haar.
”Hou je smoel dicht” Riep Abigail naar de jongen die meteen toen hij zag wie ze was begon te grijnsen. “Wel wel, in schooluniform klein zwerfstertje?”
Abigail wilde hem uitschelden maar hield haar mond. Ze keek hem alleen met een woedende vuurspuwende blik aan.
Het was waar.. ze droeg een schooluniform en Dylan had haar overgehaald.
Een week geleden was het schoolhoofd naar haar toegekomen, ze deed weer een poging een boek te lezen. “Ik hoor dat je schoolwerk niet goed loopt” Had ze meteen gezegd en Abigail had haar nietszeggend aangekeken. “Ik …” was ze begonnen maar niet verder gekomen.
“Meerdere leraren hebben over je geklaagd Abigail Wills en ik heb het gezien, ik heb iemand voor je uitgekozen die je zal helpen en mocht je dat niet aannemen gaan we maatregels treffen”
En toen was Dylan achter haar verschenen en keek haar enkel grijnzend aan. Anderling het schoolhoofd keek hem even aan en knikte met haar lippen samengeperst tot enkel een dunne streep. En daarna was ze weer weggelopen.
“Nu mag je me Professor McFray noemen” Zei Dylan grijnzend en ging voor haar zitten.
”Ja in je dromen zeker” Had Abigail geërgerd gezegd.
”Ik ga je helpen met lezen en schrijven of je wilt of niet… want het is duidelijk dat je dat niet kan” Hij keek haar aan met een scherpe blik.
Abigail keek naar het boek voor haar en beet op haar lip, tranen branden plots in haar ogen maar deze drong ze terug. Dylan leek dit door te hebben en zuchtte lichtjes.
”Hey ik begrijp het best dat je niet zomaar wat wil aannemen maar als je hier wil slagen moet je het wel kunnen”
En zo begon hij haar te helpen en tot Abigails ontzag kon hij het nog goed ook. En als ze dan haar mond open trok omdat ze het niet met hem eens was wist hij haar elke keer weer de mond te snoeren.
En nu had hij haar zelfs over weten te halen een school uniform te dragen. Ze was eigenlijk de hele dag bezig geweest met zichzelf over halen. Op haar bed lagen haar favoriete kleren; Een kapotte gerafelde spijkerbroek die rond haar benen slobberde en bleef zitten dankzij een zwarte sjaal die als riem diende. En haar grauwe bijna kleurloze trui met altijd een te klein rozig T-shirt eronder.
Nu droeg ze braaf het rokje, veel te kort naar Abigail gevoel. Blouse met stropdas te braaf voor woorden en zwarte afdeling trui met zilver en groen.
“Ja problemen mee Duark?” Zei Abigail vijandig en tot haar afgunst kwamen Teddy, Victoire, Lynn en Roxxelle de hoek om op Jamie af.
Ze wilde heel snel weglopen maar Jamie greep haar arm vast en knikte naar Teddy.
“Kijk eens wie hier braaf is geworden” Riep hij en liet Abigail los na haar omgedraaid te hebben. Abigail keek naar de grond voor een enkel ogemblik maar toen keek ze teddy recht aan die haar van top tot teen geamuseerd bekeek. Victoire daarentegen keek net zo minachtend en walgend als normaal.
“Netjes hoor” Zei Teddy en Victoire keek hem direct en geschokt aan. “Ze is een zwadderaar Teddy” Zei ze en keek Abigail walgend aan.
Abigail grijnsde om de opmerking van teddy en keek Victoire geamuseerd aan. “Balen hè… dat hij mij er leuker uit vind zien in uniform dan jou” Zei ze en draaide zich om en liep weg na nog een blik naar Teddy die even verbaasd keek om haar opmerking maar toch grijnzend naar haar bleef kijken.
“Wow die ziet er zeker goed uit in uniform” Hoorde ze Jamie Duark nog zeggen
“Jamie” Gilde Victoire verontwaardigd
Er verscheen een grijns op Abigails gezicht die voorlopig niet meer van haar gezicht zou komen.
“wow abby, ik zweer je, je ziet er perfect uit”
Dylan bekeek Abigail grijnzend. Hij had op haar gewacht in de bieb met hun nieuwe lading huiswerk.
“Het voelt alleen niet even fijn als mijn eigen kleding” Zei Abigail met een pruillip, maar Dylan schudde resoluut zijn hoofd.
“Dat draag je maar als je weekend hebt”
Abigail keek hem boos aan en haar gezicht vertrok in een frons.
“Hey daar word je niet mooier op hoor” Zei Dylan hoofdschuddend en lachend. “Kom op huiswerk wacht… de leraren vroegen al naar je vandaag”
”Ja ik had voor het eerst in mijn leven een kleding crisis dus moeten ze niet zeuren” Zei Abigail terwijl ze naast hem neer plofte.
Haar, haar hing nu ook niet meer los maar zat ingevlochten in 1 vlecht waar krullen uit sprongen die langs haar gezicht vielen.
“Ik had wel meteen aandacht” mompelde ze terwijl ze haar boek open sloeg en een ganzenveer pakte.
“Dat zal best, je zeker een stoot zo” Zei Dylan grijnzend.
“Hey zo praat je niet over je leerling” Zei Abigail en keek hem even strak aan. Ze hield er totaal niet van om zo aangesproken te worden, net had ze het grappig gevonden maar dan ook enkel omdat die Duark het had gezegd en Die Wemel het vreselijk vond.
“Rustig aan hoor, maar van wie had je aandacht dan?” Zei Dylan lachend en pakte Abigails huiswerk wat ze al had gemaakt.
“Uh gozers van Grifoendor, Lupos en zijn vriendje Duark… en dat huppel figuur van een Wemel stond er ook bij en die vond het niet leuk”
Dylan was bij de woorden Lupos en Duark bijna opgesprongen maar nu verscheen er een vijandige grijns op zijn gezicht.
“Zo dus ze vallen op mijn meisje” mompelde hij knikkend met zijn hoofd.
“Ik ben je meisje niet”
”wie zegt dat?”
”IK”
Abigail keek Dylan fronsend aan, hij was aardig en pikte tenminste niet alles van haar maar ze was niet zijn meisje daar vond ze hem soms net een te grote eikel voor.
“Maar je gaat toch wel met me naar het herfstbal” Zei Dylan toe verontwaardigd.
”Ja maar dat wil nog niet zeggen dat ik de jouwe ben” zei Abigail hem expres niet aankijkend.
”Oh, nou dat komt nog wel” Zei Dylan resoluut en gaf Abigail haar huiswerk nagekeken terug.
De rest van de avond waren ze eigenlijk alleen bezig met huiswerk en Dylan zei niet meer of minder dan hij moest zeggen.
“Nou zo is het wel genoeg voor vanavond” Dylan pakte zijn spullen en keek naar Abigail die zich niet goed een houding wist te geven.
Ze was al onzeker door haar kleding die ze nu droeg en dan gedroeg Dylan zich ook weer afstandelijk net nu ze dacht dat ze een vriend gevonden had.
“Oké” Mompelde Abigail die ook haar spullen weer in haar tas begon te doen.
”Oh ja, trouwens, mijn vader heeft me verteld waar jij vandaan komt” zei Dylan terwijl hij opstond met een vreemde grimas op zijn gezicht.
Abigail keek meteen nieuwsgierig op.
“Jou vader was een aangetrouwde achterneef van hem… en hij is nu dood”
Abigails gezicht vertrok maar Dylan was nog niet klaar.
“Je moeder vermoorde hem vlak nadat hij haar zwanger had gemaakt… van jou,ze was overigens ook een heks maar leek daarna verdwenen te zijn.”
En daarmee was Dylan klaar en hij hees zijn tas over zijn schouder “Zie je morgen” En hij liep weg.
Abigail slikte om een brok dat in haar keel had plaatsgenomen weg te krijgen maar wat ze ook deed niks werkte.
Ze had het kunnen weten besefte ze nu. Bijna nooit had haar moeder gepraat over haar vader en dan waren het geen goede woorden en soms dacht Abigail zelfs dat ze op een manier zwanger was geraakt zonder het zelf te willen, ze vond het zelfs niet vreemd dat haar moeder alle banden met de magische wereld had verbroken.
Abigail stond op maar liep niet weg de bibliotheek uit. Ze ging in een hoek op de grond zitten met haar benen opgetrokken en haar ogen starend in het niets.
“Oh my god” Fluisterde een stem die het gesprek gehoord had “Dit moeten de anderen weten” Zei ze en een ogenblik wachtte ze tot Dylan was gepasseerd en toen rende Victoire naar de leerlingenkamer om de anderen te vertellen wat ze had gehoord.
|
_________________ But when they will meet everything will change
The everlasting battle between good and evil will reaches one of it’s high levels
But nothing is what it seems..
Read our story: Niets is wat het lijkt.. |
|
|
|
Gwendolyn
4e jaars
Verdiend:
147 Sikkels
Woonplaats: In a world with paper flowers and a purple sky
|
Geplaatst:
Wo Mrt 19, 2008 16:29 |
|
Dit is ons 11e hoofdstuk..!!
ik post het een dag eerder dan normaal.. want ik weet bijna 100% zeker dat ik morgen (bijna) niet op de computer kom..
Het verhaal krijgt in dit stuk een belangrijke wending..
nog steeds willen we héél erg graag reacties en stemmers voor de poll hebben.. thank you..!
Xx
Hoofdstuk 11
Sarah liep zwoegend door de gangen van het kasteel. Ze was bijna bij de leerlingen kamer. Nog een paar meter. Haar schouder steekte onder het gewicht van haar schoudertas. Die verdomde tas was ook veels te zwaar. Stomme lessen, stomme boeken, stomme –
“Hoi Sarah”, Salvin verscheen achter een wandkleed vandaan en keek haar glimlachend aan.
Een blik van minachting gleed over Sarah’s gezicht.
Liet die gast haar dan nooit met rust?
Sinds ze Salvin was ‘tegengekomen’ toen ze een boom mishandelde dook hij overal op en vroeg steeds naar Abigail.
“Jij weer, ga een fiets stelen ofzo”
“Wat is een fiets?”
Sarah moest zoveel moeite doen om haar frustraties binnen te houden, dat ze haar nagels in haar handpalm voelde zakken.
“Laat me gewoon met rust wil je”, en ze liep met een versnelde pas langs een groep mensen.
Een paar meter verder ging ze weer wat langzamer lopen. Die was ze wel kwijt geraakt. Waarom snapte mensen niet dat ze gewoon even wat tijd voor zichzelf nodig had? Iedereen moest de laatste tijd wel iets van haar. En alles wat ze wilde was eigenlijk een beetje rust. Een eigen plekje waar ze ongestoord kon nadenken over alles wat in haar hoofd rondtolde. Haar leven was best gecompliceerd sinds ze op Zweinstein zat. Haar ouders hadden haar hele leven tegen haar gelogen, ze praatte niet meer met haar vader, die notabene haar leraar was. Ze moest liegen tegen haar vrienden, alleen maar omdat ze de eerste dag meteen haar ego al had willen redden van de totale ondergang. En Teddy die, hij zoende Victoire..
Sarah zag een glimp van zwart haar en blauwe ogen achter zich en draaide zich abrupt om.
“Salvin, me blijven volgen is een vorm van stalken. En ik haar stalkers, dus ga weg!”
“Ik ben geen stalker”, met een gepijnigde blik liep hij de andere kant uit.
Sarah had meteen spijt van haar uitval.
“Salvin wacht. Het spijt me”
Slavin stak zijn hand op als teken dat het goed was, maar hij liep wel door.
Toen Sarah eindelijk in de leerlingen kamer was aangekomen lagen Lynn en Roxelle op het rode kleed dat voor de haard lag.
“Hee Saar. Kom hier zitten”, Lynn klopte op de rode sofa die voor hun stond.
Lynn draaide Sarah’s kant op en speelde even met haar bruine haar.
“Heb je al gehoord over het herfstbal?”
Roxelle, die naast Sarah op de bank was geploft haakte meteen op Lynn in.
“Het moet zó geweldig worden. We gaan dansen met de knapste jongens van school en we mogen mooie jurken aan en..”, Roxelle haar ogen straalde.
“Ik heb het gehoord ja, maar ik ga niet”.
“Wat?! Waarom niet? Iedereen gaat en en – je móet!!”
“Ik heb gehoord dat zelfs die Abigail een date heeft.”
Lynn keek haar vragend aan. “Wie kan zij nou krijgen?”
“Die sexy Zwad, McFray”.
“Rox jij vind alles dat mannelijk is sexy”, zei Lynn en ze rolde met haar ogen.
“Hmm.. ok”.
“Je neemt er nog genoegen mee ook. Ik bedoel, ook brulkikkers kunnen mannelijk zijn he”, benadrukte Sarah.
“Iehw, ik hou het liever bij het menselijke soort man”.
“Vilder”.
“IEEEHHH!!!”
Sarah en Lynn kwamen niet meer bij van het lachen. Lynn dook net op tijd weg voor een kussen dat haar hoofd al doelwit had gehad.
“Sorry Rox. Nee maar als je gaat Saar, dan durf ik te wedden dat je samen met Teddy gaat”.
“Ja vast”, Sarah staarde opeens geïnteresseerd naar het touwtje dat los aan haar gewaad hing. “Heb je hem onlangs nog samen met Victoire gezien?”
“Nee nee meisje. Ik heb jullie wel stiekempjes samen gezien”, zei Lynn met een lacherig stemmetje.
Op dat moment werd het portetgat open gegooid en stormde Victoire naar binnen, Teddy met zich meeslepend.
“Als je het over de duivel heb”, fluisterde Roxelle zacht.
Hijgend stond Victoire voor hun stil. Vragend keken Sarah, Roxelle en Lynn van Victoire naar Teddy.
“Wat is er?”
“Dat wil ik nu ook wel eens weten ja”, Victoire had hem nu eindelijk los gelaten en hij trok een pijnlijk gezicht toen hij over zijn pols heen wreef.
“Je heb mijn hand zo’n beetje vermoord”.
“Gecondoleerd. Nee maar dit móéten jullie weten. Jullie allemaal. Dus ga zitten Teddy”, ze gooide hem met twinkelende ogen op de bank. Hij kwam bijna op de schoot van Sarah terecht en ze voelde haar wangen vuurrood worden.
“Jullie zullen dit niet geloven. Ik weet waar die zwerfster vandaan komt!!”
“Abigail”, zei Teddy.
“Ze is een zwerfster”.
“Ze draagt tegenwoordig een school uniform en het staat er nog goed ook”.
Victoire zond hem een duistere blik toe, maar keek toen weer met twinkelende ogen naar de anderen.
“De zwerfster is verre familie van die Zwad McFray. Haar vader was een aangetrouwde achterneef van zijn vader!!”
Teddy kreunde.
“Is dat alles? Heb je mijn hand daarom zo toegetakeld?”
“Nee, luister nou”, zei Victoire ongeduldig. “Haar moeder is verkracht door haar vader. Haar vader moet echt zo’n dark wizzard zijn geweest denk ik. Maar uit wraak heeft haar moeder haar vader vermoord. Daar is ze dus uit voort gekomen. En daarom moet ze wel een heel duister persoon zijn. Misschien word ze zelfs wel duisterder dan voldemort himzelf”.
Teddy kromp in elkaar.
“Zeg die naam niet”.
“Kom op zeg. Dat is al zó lang geleden. Get over it!”
Teddy keek haar nors aan. Zijn ouders waren in de grote strijd overleden, dat wíst ze.
“Maar snappen jullie het?!”
“Abigail haar mama is verkracht door papa, mama vermoord papa. End of story”, zei Lynn.
“Nee, ik bedoel, ja dat ook. Maar haar vader. Een dark wizzard verkracht haar moeder. En haar moeder vermoord haar vader. Snap je? Het is 1 duister iets. En daar is dat zwerfstertje uit voort gekomen. Ze moet zo duister zijn als het maar te vinden is”
Die nacht lag Sarah al vroeg in bed. Ze was moe, totaal uitgeput van haar dag. Ze had eerst haar gewone lessen gehad, die ze al moeilijk genoeg vond. En daarna had ze nog eens 2 uur bijles van professor Bokaal gehad. Niemand wist dat ze bijles had, zelfs Teddy niet. En dat wilde ze graag zo houden. De dochter van de ‘grote’ professor Lubbermans kon geen bijles hebben. En zeker niet als je al les in toveren had gehad. Het zou te verdacht lijken.
De bijlessen waren vond Sarah ongelofelijk moeilijk. Ze moest 4 jaar inhalen in de paar uur bijles die ze kreeg per week en haar lesstof was iets makkelijker dan de andere 5e jaars. En dat had tot nu toe nog niemand gemerkt.
Gelukkig maar..
Met die gedachte viel Sarah in slaap.
”Sarah.. Sarah..”
Sarah rende als een gek door een lange, donkere gang heen. De lange rok van haar bloedrode jurk zwiepte langs haar benen heen en het korset in het lijfje zat zo strak aangetrokken dat ze nauwelijks adem kon halen. Toch bleef ze stug door rennen. Ze zag geen eind aan de gang komen, het uiteinde bleef stikdonker en dat beangstigde Sarah enorm.
Waar zou deze gang haar heen leiden?
“Sarah..”
Een groenachtige schim van een skeletachtig hoofd achtervolgde Sarah net zo snel als zij weg rende. De tranen waren ondertussen over haar wangen gaan lopen.
Hoe kon ze hier weg komen?
“Ga weg!!”, wilde ze schreeuwen.
Maar uit haar mond kwam niet meer dan gefluister.
Ze rende nog een lange tijd door, ze durfde niet achterom te kijken. Bang voor wat ze zou zien of voelen.
Sarah zag het eind van de gang eindelijk naderen en ze begon iets harder te rennen. Toen Sarah eindelijk het einde van de gang had behaald, kwam ze er met een schok achter dat de gang doodliep.
Jammerend liet ze zich langs de muur naar beneden glijden.
De groene schim zweefde nu een paar meter van haar gezicht.
Sarah wilde niet kijken, maar een onbedwingbare kracht dwong haar er toch toe. Toen ze de groene, lege oogkassen zag slaakte ze een gil.
“Sarah.. Sarah..”
Doodsbang keek Sarah naar het zwevende hoofd voor haar.
“Jij bent de enige die de toekomst kan redden.. Jou toekomst.. De toekomst van het kwaad..”
|
_________________ But when they will meet everything will change
The everlasting battle between good and evil will reaches one of it’s high levels
But nothing is what it seems..
Read our story: Niets is wat het lijkt.. |
|
|
|
Gwendolyn
4e jaars
Verdiend:
147 Sikkels
Woonplaats: In a world with paper flowers and a purple sky
|
Geplaatst:
Wo Mrt 26, 2008 16:23 |
|
internet heeft mij een hele tijd zitten dwarsbomen.. maar hij sprong net aan, dus ik post meteen even een nieuw hoofdstuk.
Deze had stiekem maandag al gepost moeten zijn.. dus morgen krijgen jullie er nog één.. enne.. reageren is geen misdaad..!!xD
Enjoy
Hoofdstuk 12
Er was veel veranderd nu Abigail eenmaal een uniform droeg. Ze was opeens populair maar niet alleen hierdoor. Het nieuws over hoe Abigail verwekt was, was als een lopend vuurtje het hele kasteel doorgegaan. Abigail wist niet hoe dat kon maar ze had zo een vermoeden dat iemand uit Grifoendor het gehoord had omdat een aantal meiden uit die afdeling nogal superieur deden over het verhaal… alsof Abigail het hen zelf had verteld.
De nacht dat Dylan het aan Abigail had verteld was ze weer het bos in gegaan. Daar was ze steeds vaker te vinden in de buurt van de eenhoorn die altijd maar rustig bleef staan als Abigail eraan kwam en haar soms zelfs leek te begroeten. Ze was van plan geweest om Dylan uit te schelden en nog wel veel meer omdat hij haar zo had behandeld. Maar zodra ze ’s middags de volgende dag het kasteel in kwam was hij de eerste die haar aansprak en hij smeekte haast om vergiffenis. Abigail had het geaccepteerd want stiekem had ze geen zin in nog meer ruzie.
En nu was ze een van de populaire meiden van Zwadderich met zelfs een meisje dat helemaal weg van haar leek te zijn.
“Abby zullen we huiswerk maken?” Alyssa kek Abigail vragend aan. Abigail keek op en fronsde even. Ze wilde liever naar het bos maar dat hoefde niemand te weten.
“Ja is best” Zei ze en stond op gevolgd door de blik van Dylan die haar bijna nooit uit het oog verloor.
”Hey Abs, hier… denk dat dat wel wat voor je is” Hij gooide haar een prop perkament toe dat ze openvouwde met een frons. Samen met Alyssa las ze wat er op stond.
‘Gevraagd leerlingen die dansles willen volgen bij madame Atropine’
Dit jaar is er een midwinter bal en natuurlijk word er weer gedanst.
Kan je dit nog niet of heb je twee linker benen… kom dan les volgen bij madame Atropine elke vrijdag middag en het daarvoor bestemde lokaal. Partners zijn natuurlijk verplicht maar mocht je er geen hebben regelen wij dat.
De lessen beginnen komende vrijdag in het lokaal aan het einde van de 9e verdieping. Van te voren aanmelden is gewenst!
Madame Atropine
Abigail keek vragen naar Dylan, “wil je met me op dansles?”
Dylan schudde zijn hoofd “Nee maar ik wil geen flater slaan met jou op het bal… ik kan wel dansen maar jij niet”
Abigail werd rood en opende haar mond op hem af te bekken maar Alyssa trok haar al mee.
”Je moet die lessen volgen joh, hij is heel goed en jij hebt nog nooit dansles gehad dus kan je ook nog niet dansen” Zei ze.
Abigail keek haar met een grimas aan “Ja en dan krijg ik vast zo’n sulletje als partner op die lessen… geen denken aan”
”Nee, ieder die niet kan dansen krijgt een partner die wel kan dansen. Daar zorgt ze elk jaar voor” vervolgde Alyssa alsof dat vanzelfsprekend was.
Abigail haalde haar schouders op en zwijgend liepen ze verder naar de bieb.
Daar aangekomen gingen ze aan een tafel zitten en pakte ze hun boeken. “Ik denk dat ik geen zin heb om het zelf te maken” mompelde Alyssa grijnzend en bekeek de voorbijgaande leerlingen. Ze begon te grijnzen toen ze een sullige jongen zag van een jaar of 16.
“Hey Klapon hier komen” Riep ze bevelend.
De jongen keek om en leek te schrikken en de blik in zijn ogen verraadde dat hij niet wilde komen maar hij deed het wel. Alyssa wierp een grijnzende blik op Abigail en richtte zich weer op de jongen. “Ik hoop dat je, je huiswerk voor Bokaal af heb want ik en Abigail hebben er geen zin in”
Abigail zette grote ogen op, ze wilde haar mond open doen maar met een handbeweging deed Alyssa haar het zwijgen toe. Klapon keek Abigail even aan met een angstige blik alsof hij bang voor haar was. Toen keek hij weer naar Alyssa en knikte “morgen ochtend af” Zei Alyssa en weer knikte hij en liep weg. “En geen kopietjes want ik wil geen gezeik” Riep ze hem nog na en keek Abigail weer aan.
“Kijk zo doen we dat in Zwadderich” Zei ze en stond weer op. “Nu gaan we even een outfit uitzoeken voor jou danslessen.
Abigail was verbijsterd door het gedrag van Alyssa, ze had tot nu toe altijd haar huiswerk zelf gedaan. Nu ze eenmaal goed kon lezen en schrijven en lezen vond ze het stiekem zelfs wel leuk. Maar nu ze er over nadacht besefte ze dat Dylan ook zijn huiswerk wel eens door andere liet maken.
“Waarom doe je, je huiswerk zelf niet?” Vroeg ze aan Alyssa die druk bezig was met kleding uitzoeken voor Abigail.
“Jij doet het ook niet” Zei Alyssa schouderophalend en haalde verschillende jurkjes en rokjes tevoorschijn.
“Je weet best wat ik bedoel”
“Ja oke… maar gewoon omdat ik er geen zin in heb… en nu jij zo uber evil bent kunnen we dat lekker misbruiken”
Abigail sperde haar ogen open “Uber evil?” zei ze verontwaardigd. Oké ze was niet altijd een lieverdje maar heel slecht was ze niet toch.
“Kom op… kijk naar hoe je bent verwekt, daar kan niks goeds van komen” Zei Alyssa en kwam overeind met een zwart jurkje van een soepele stof. De rok was wijd en de hals zo dat het over je schouders zakte.
Abigail keek haar gekwetst aan “Er is niks mis met mij” Zei ze.
Alyssa begon te lachen “Nee zeker niet… waarom denk je dat je in deze afdeling zit schat… met jou achtergrond ben je niet goed maar slecht is voor ons goed dus maak je geen zorgen hier zit je goed”
Abigail snapte er weinig van maar hield haar mond en nam het jurkje van Alyssa aan.
Enkele minuten later had ze het aan en bekeek zichzelf met een vertrokken gezicht in de spiegel. “Zo word je er niet mooier op schat” Zei Alyssa die een stel zwarte pumps aan Abigail gaf.
”Ik dans liever op mijn blote voeten” Zei Abigail en wilde ze weer terug geven maar Alyssa duwde ze lachend weg.
“Dansen doe je op high heels dear” Zei ze en liet Abigail de pumps aantrekken.
“Je ziet er top uit, elke jongen zou met jou naar het midwinter bal willen” Zei Alyssa terwijl ze Abigail van alle kanten bekeek.
“denk je” vroeg Abigail zich vertwijfeld af.
Alyssa knikte, “Zeker weten… ik ben niet de knapste maar jij bent een van de knapste meiden van de afdeling… al is je haar wat lang en droog”
Ze keek naar Abigails haar alsof ze het af wilde knippen en Abigail schudde haar hoofd “Geen denken aan”
Alyssa lachte… zelf had Alyssa lang bruin haar dat nogal piekerig was. Haar gezicht was mooi maar ze had soms net even teveel make-up op en dat zorgde er soms voor dat ze er een beetje als een prostituee uitzag. Maar ze wist wel wat andere leuk stond want al wilde Abigail het liever niet toegeven… het jurkje stond haar mooi en de schoenen paste er zeker bij, het was niet overdone dus kon het ermee door vond ze.
En zo verscheen Abigail die vrijdag bij het lokaal voor de dansles… ze was er als eerste en verrukt kwam madame Atropine op haar aflopen, “Jou ken ik, Abigail is het niet… prachtig dat je er bent prachtig”
Alles was bij Madame Atropine prachtig, schattig of Beautiful, ze leek erg van die woorden te houden. Abigail glimlachte vaagjes en keek de ruimte rond. Het moest op een danszaal lijken, niet dat ze er ooit in een was geweest maar ze wist dat het er zo moest uitzien. De vloer was van hout en mooi glanzend en glad. De muren bestonden merendeels uit spiegels en in de hoek op een ouderwets bijzet tafeltje stond een net zo ouderwetse muziekspeler.
Langzaam druppelde er meer leerlingen binnen en allemaal droegen ze hun gewone kleding. Abigail voelde zich super ongemakkelijk in haar jurk en pumps en wilde zich eigenlijk omkleden. Maar net toen ze het lokaal uit wilde gaan kwam Teddy binnen.
“Hey, jij ook hier” Zei hij grijnzend en bekeek haar met een licht spottende grijns. “Dat is ook weer wat anders” Zei hij en grinnikte “Maar netjes.. tenminste iemand die let op zijn kleding… want dat past beter bij het stijldansen is het niet Madame Atropine. Hij keek even achter zich en mevrouw Antropine knikte goedkeurend
“Ja dat is het zeker… Alvast voor volgende keer dames en heren… ik wil dat jullie volgende week ook op je kleding letten, goede schoenen en zeker hakken voor de dames.
Abigail werd rood toen de blikken op haar gericht werden.
“Maar wat doe jij hier eigenlijk… twee linker voeten?” Vroeg Abigail en keek Teddy spottend aan.
Hij begon te lachen “nee, ik help haar, ze had te weinig mannelijke dansers en ik was zo aardig om haar te helpen”
Abigail slikte: “Fijn voor je” mompelde ze. Dat kon ze echt goed gebruiken, nog meer mensen die haar uit konden lachen omdat ze niet kon dansen. En alsof het niet al genoeg was kwam Sarah ook binnen samen met een gozer uit Ravenklauw… Salvin. Teddy lachte naar Sarah en liep naar haar toe. Abigail ontweek expres Sarah en bekeek de andere leerlingen waarvan de meeste haar nogal angstig bekeken.
“Nou dames en heren… bedankt voor jullie belangstelling. Ik zal jullie meteen indelen in paren en dan kan de les beginnen.
Abigail verwachtte dat ze bij een of andere sul kwam… en natuurlijk zou die teddy wel met Sarah dansen. Want ze kon het duidelijk zien, Sarah was weg van Teddy.
“Salvin Awerds met Sarah Lubbermans en Abigail Wills met Teddy Lupos”
”Wat” Schreeuwde Abigail bijna en keek verontwaardigd naar Madame Atropine.
Teddy grinnikte even maar zei niks. Madame Atropine echter keek haar verontwaardigd aan. “Je danst met de partner die ik koos en anders niet” Zei ze en snoerde hiermee Abigail de mond.
Sarah leek hier ook niet al te blij mee te zijn maar was wel zo wijs haar mond te houden.
“Oke iedereen naar zijn partner toe en dames leg je rechter hand op zijn schouder en met de andere hand hou je zijn hand vast. En de heren rechter hand om de middel van je partner”
Nadat Madame Atropine dit had gezegd volgde er veel gegiechel en ging iedereen bij elkaar staan. Teddy ging voor Abigail staan en keek haar afwachtend aan. Abigail keek hem net zo afwachtend aan. Ze voelde zich vreselijk ongemakkelijk. Ze had nog nooit zo met een jongen gedanst.
”Ben je zenuwachtig” Zei teddy grijnzend, Abigail keek hem vurig aan en hij snapte meteen dat het echt zo was. “Maak je geen zorgen, ik help je wel” Zei hij veel liever dan dat ze tot nu toe van hem gewend was.
Haar hart bonkte in haar keel terwijl ze haar hand op zijn schouder legde en hij de zijn om haar middel deed. “
De les vervolgde zo en het ging Abigail wel oké af… Een van de groep bleek een wonder kind te zijn… Sarah pakte alles zo op en zorgde ervoor dat Madame Atropine niks anders kon zeggen dan ‘Prachtig’ elke keer weer als ze wat voordeed. Iets wat Abigail mateloos irriteerde, ze wilde ook wel eens ergens heel goed in zijn, ze deed dan ook enorm haar best om het net zo goed te doen… wat ervoor zorgde dat ze struikelde over haar eigen voeten.
“Je moet het rustig aan doen Abby, niet te veel proberen het moet vanzelf gaan.. luister gewoon naar de muziek” Zei Teddy nadat ze weer eens bijna viel. “Zal wel” mompelde ze maar ze volgde zijn raad wel op… Ze danste en keek hem aan, zachtjes fluisterde hij wat ze moesten doen en hij had gelijk,… het ging vanzelf. Glimlachend danste ze en teddy keek glimlachend naar haar.
“Je heb trouwens blauwe ogen is het niet” Zei hij prompt en hij keek haar met een blik aan die er voor zorgde dat Abigail de maat kwijtraakte en struikelde en languit op de grond terecht kwam, waarbij ze hem meetrok zodat hij bovenop haar viel. “Dat wist ik ja” Zei ze met een knalrood hoofd en krabbelde snel overeind, haar hart klopte harder dan ooit tevoren….
|
_________________ But when they will meet everything will change
The everlasting battle between good and evil will reaches one of it’s high levels
But nothing is what it seems..
Read our story: Niets is wat het lijkt.. |
|
|
|
Gwendolyn
4e jaars
Verdiend:
147 Sikkels
Woonplaats: In a world with paper flowers and a purple sky
|
Geplaatst:
Do Mrt 27, 2008 18:54 |
|
zoals beloofd.. het volgende hofdstuk..
en nog steeds.. je overleeft het om te reageren..!!xD
Hoofdstuk 13
Sarah had het maar niets gevonden dat Abigail ook naar de dansles was gegaan, dat had ze absoluut niet van haar verwacht. Maar wat nog het allerergste was geweest was dat ze met Teddy mocht dansen. Abigail had het duidelijk niet leuk gevonden in het begin. Maar ze werd wél knal rood toen ze viel en Teddy mee trok zodat ze boven op elkaar lagen. En dat kon Sarah niet uitstaan. Teddy was van haar, en alleen zij mocht hem leuk vinden. Ze zou er alles voor over hebben om Teddy tot de hare te maken.
Toch was de les verder goed verlopen, meer dan goed zelfs. Ze scheen talent te hebben voor dansen, want alles ging heel erg snel. En Salvin kon er ook wat van, hij danste alsof hij zijn hele leven op de dansvloer had gestaan. En ze had de blikken van Abigail opgevangen die ze heel leuk had gevonden. Het waren blikken van pure jaloezie geweest, en dat maakte de les weer net ietsjes leuker.
“Het huiswerk voor de volgende les is dat jullie de eigenschappen van een batonische roos opzoeken en uitvinden voor welk dreuzel medicijn deze roos word gebruikt”, zei professor Lubbermans.
Er klonk luid gekreun vanuit de hoek waar de Zwadderaars zaten.
“Er zijn geen dreuzels hier. En zouden ze er wel zijn, moeten ze maar snel oprotten. En dan bedoel ik al die domme dreuzeltelgen. Ze horen hier niet”, zei een meisje met donker haar.
Professor Lubbermans kreeg een geschokte uitdrukking op zijn gezicht en de Zwadderaars bulderde van het lachen.
Hij herstelde zich snel en zei: “Dat is dan 10 punten aftrek voor Zwadderich juffrouw Draconis. We tolereren dat gedrag hier niet. Dus als u zo door gaat, dan is de Zweinsteinexpress hier zo weer om u op te halen”
Het meisje trok een zuur gezicht en ging daarna uitgebreid met een meisje naast haar zitten fluisteren.
“Dit was de les, jullie kunnen gaan”.
Sarah had heel de les niets gezegd. No way dat ze tegen haar vader ging praten. Ze had het hem nog altijd niet vergeven dat hij heel haar leven tegen haar heeft gelogen. Om een reden die ze nog steeds niet wist, en dat vond ze nog het ergste. Ze wilde zo graag de reden weten wáárom ze tegen haar gelogen hadden. Maar dan moest ze tegen haar vader praten. En dat vertikte ze op dit moment. Ze pakte haar tas zo snel mogelijk en was al bij de deur toen ze haar vaders stem hoorde.
“Sarah Lubbermans, wilt u zo vriendelijk zijn om even hier te blijven?”
Sarah kneep haar ogen even dicht en zei een paar woorden die niet voor herhaling vatbaar waren. Toen ze zich omdraaide keek ze recht in het gezicht van Abigail, die net op het punt stond om de kas te verlaten.
Er ging een golf van angst door Sarah heen en op dat moment wilde ze niets liever dan dat Abigail gewoon weg was, niet bestond en absoluut niet hier was.
’KNAL’
Een lege bloempot was door het lokaal gevlogen, rakelings langs hun gezichten. Angstig keek Sarah naar Abigail. Maar tot haar verbazing zag ze ook een vleugje angst in Abigails ogen flikkeren.
”Wow, zag je dat. Dat ging net goed”.
“Hoe kwam dat?”
“Dat deed Abigail idioot, je weet waar ze vandaan komt”.
“Het is gewoon een duister secreet”.
Iedereen die nog in de kas had gestaan keek angstig naar Abigail.
“Ik – “, Abigail stormde zonder verder nog wat te zeggen de kas uit.
Sarah keek haar stomverbaasd na, met de gedachte dat zij nu bang hoorde weg te rennen en niet Abigail. Waarom rende ze weg?
Iedereen liep nu langzaam, smoezend de kas uit en Sarah liep met ze mee, tot ze een hand op haar schouder voelde.
“Ik had gevraagd of je wilde blijven”.
“Sorry vergeten, professor”, zei Sarah met nadruk op het laatste woord.
Er verscheen een gekwelde uitdrukking op Marcels gezicht.
“Waarom Sarah? Je ontloopt me al weken. En als je les van mij heb dan hoor ik je bijna nooit en ben je altijd zo weer weg”, hij wees naar een stoel, waar ze zou kunnen gaan zitten. Maar Sarah bleef staan en keek hem kil aan.
“Je praat niet tegen me, je kijkt me niet aan, wat is er toch Sarah? Wat heb ik misdaan?”
Wat had hij misdaan? Wat had hij niet misdaan was een betere vraag geweest. Sarah had zin om maniakaal had te lachen en had ondertussen ook de aandrang om hem heel hard te slaan. Hoe durfde hij?!
Toch bleef ze hem kalm aankijken.
“Ik maak mijn huiswerk en haal goede cijfers. Ik zie geen probleem, professor”.
Sarah draaide zich om en liep de kas uit.
“Sarah wacht nou even – “
Sarah negeerde hem en liep met een brok in haar keel door. Ze haatte het om haar vader te negeren, maar ze had een hekel aan liegende mensen. Liegen was iets vreselijks, dat mocht en kon gewoon niet gedaan worden.
‘Zelf doe je het ook’, zei een stemmetje in Sarah’s hoofd.
Maar dat stemmetje verdrong ze snel. Haar vader was te ver gegaan, het kon niet goed worden gepraat.
Sarah lag op haar bed en staarde naar de rode gordijnen van haar hemelbed.
”Net zo rood als je jurk in je droom van laatst”, fluisterde een stem.
Met een bleek gezicht schoot Sarah overeind en keek verwilderd om haar heen. Er was niemand te zien. Ze keek snel onder haar bed, maar daar was ook geen levend wezen te bekennen.
Ze had sinds ze voor het eerst weer had gedroomd over dat enge hoofd, een fluisterende stem gehoord die haar allemaal dingen toe fluisterde.
Ze had er eerst geen aandacht aan besteed en had het allemaal wel grappig gevonden. Ze dacht toen dat anderen haar gewoon aan het plagen waren zoals ze wel vaker deden. Maar nu zat ze alleen op de kamer, er was niemand te bekennen.
Een rilling liep over haar rug heen.
Misschien verbeelde ze het zich maar. Ja, dat moest het zijn. Ze had niets gehoord, ze had het gewoon gedacht.
Sarah had verder niet echt na gedacht over haar nachtmerrie. Het had nooit een betekenis voor haar gehad als ze dat hoofd had gezien in haar dromen.
Het waren gewoon stomme nachtmerries.
Sarah stond met een zucht op en liep richting de wenteltrap naar beneden.
“Weet jij waar Lynn is?”, vroeg Sarah zo lief mogelijk aan Teddy, die aan een tafel zijn huiswerk aan het maken was.
“Geen idee, misschien in de bibliotheek”, zei Teddy terwijl hij druk met zijn veer in de weer was.
‘Hij kijkt niet eens op’, dacht Sarah onzeker. ‘Ziet hij me dan echt niet staan?’
“Ok, ga je mee zoeken dan?”
“Nee ben bezig”.
“Oké, ben zo terug!”
“Je doet maar”.
“Lekker aardig ben je vandaag zeg. Wat is er met jou?”
“Sorry ben een beetje afwezig”, zijn wangen kleurde rood.
“Oh, oké. Maar ik ga dan”,
Sarah liep met een zucht weg.
Hij dacht aan iemand anders, en niet aan haar. Hij werd rood, en niet door haar. Hij dacht vast aan Victoire, stom kind.
“Heb je gehoord over Samira Aila en Jordan Krischer?”
Sarah had Lynn gevonden in de bibliotheek. Hun hoofden waren dicht bij elkaar gestoken zodat ze elkaar goed konden verstaan zonder dat iemand mee kon genieten van hun dagelijkse roddels.
“Dat zijn die 2 zesdejaars uit Huffelpuf toch?”
“Ja, ik heb gehoord dat ze samen in de klassenoudste badkamer zijn betrapt door Victoire toen ze naar binnen wilde gaan”.
“Wat?!”, zei Sarah met haar normale stem, wat haar een boze blik van Madame Rommella opleverde.
“En ik dacht dat Victoire haar plicht als klassenoudste stil wilde houden. Zo lukt het haar ook niet”.
“Nee, ik weet het. En dan word het nu nog mooier”, Lynn haar ogen schitterde in het licht van de kaarsen die boven ons zweefde als een kroonluchter. “Ze heeft hun daarom ook zwijgplicht op gedragen. Als ze er overpraten dan gaat ze hun vervloeken”.
Sarah keek Lynn geschrokken aan.
“Serieus? Zou ze dat doen? Ze is klassenoudste!!”
“Ja dat doet ze, en geloof me. Ze is de beste in vervloekingen”.
“Hoe weet je dat?”
Lynn keek even schuchter om haar heen en fluisterde toen: “Ze had mij ook wel eens betrapt op wat uhh, praktijkjes die niet echt mogen in een lokaal”, Lynn haar oren werden langzaam rood. “En toen heeft ze mij daar ook uit gestuurd samen met Danny en – “
“Samen met Danny?”, zei Sarah weer met haar normale stem geluid.
Lynn kromp in elkaar.
“Nog luider joh, dan kunnen we net zo goed hard op praten”.
“Sorry, maar vertel verder”.
“En toen wilde ze ook niet dat ik aan iedereen zou vertellen over mijn ‘avontuurtje’ dat werd verstoord door madame Wemel met haar klassenoudste badge. Dus toen had ik zwijgplicht. Niet dat ik me daar natuurlijk aan hield en daar was ze achter gekomen. Ik heb een week op de ziekenzaal gelegen door haar vleddervleervloek”, Lynn trok een pijnlijk gezicht.
“Ik hoorde mijn naam”, Victoire plofte op een lege stoel naar Lynn en keek Sarah en Lynn vragend aan.
Lynn en Sarah keken schuldig op.
“We uhh..”
“We hadden het over het kerstbal. Weet jij al met wie je gaat?”, zei Sarah snel.
“Nee ik weet het nog niet, maar – “, ze haalde haar hand even door haar blonde haar heen. “Ik wil héél graag met Teddy gaan. Maar dat is the big dream van elk meisje in het kasteel”.
Sarah keek Victoire niet aan.
‘Trut, dacht Sarah. Ze zal vast wel met Teddy gaan. Waarom wilde iedereen met Teddy gaan? Ze moest maar snel actie ondernemen. Anders was hij zo bezet voor het bal.
“Sarah?”
Victoire en Lynn keken haar aan.
“Uh, ja?”
“Ik vroeg met wie jij naar het bal gaat”, zei Victoire ligt gepikeerd.
“Oh, ik weet het nog niet. We zullen het vanzelf wel merken”.
“Nou snel jongens zoeken meiden. Ze zijn bezet voor je het weet”, met een knipoog liep ze weg.
”Ze zijn bezet voor je het weet”, zei Sarah zo zacht dat alleen zij het kon horen. Wat had zij een hekel aan die blonde poedel.
“Wat zei je?”
“Niets, kom we gaan. Ik heb al te veel huiswerk voor vandaag gedaan”, zei Sarah met een gefakte grijns.
In de gang kwamen Sarah en Lynn Salvin tegen die met hun meeliep richting de 5e verdieping.
“En met wie gaan jullie naar het bal?”, vroeg Salvin.
Sarah zuchtte diep.
“Waarom heeft iedereen het over dat verappeltaarte bal? Er is waarschijnlijk toch niets aan”.
“Je zit wel op dansles”, zei Salvin zo nonchalant mogelijk.
“Zit jij in die dansklas?”, vroeg Lynn ongelovig. “Dus dat deed je eergister, ik kon je al nergens vinden. Waarom heb je dat niet gezegd dan was ik mee gegaan!”
“Ik kan niet dansen, en mijn stuntel gedoe hoeft dan niemand te zien toch?”
“Schei toch uit. Je bent de beste van heel de dansklas”, zei Salvin.
Sarah voelde zich langzaam rood worden: “Dankje”.
“Saar kan ik je even spreken? Privé graag”, zei hij met een blik op Lynn.
Lynn deed een wenkbrauw dansje en liep toen met een brede grijns weg. Sarah rolde even met haar ogen en volgde Salvin naar een leeg lokaal.
Salvin ging op een tafel zitten en bekeek Sarah van top tot teen.
Sarah, die hier erg zenuwachtig van werd, schuifelde met haar voeten.
“Nou vertel”.
Salvin zei niets, maar keek haar bedenkelijk aan.
“Je wilt niets over Abigail horen, maar –“
“Praat dan ook niet over haar”, met een ruk draaide Sarah zich om naar de deur, klaar om weg te lopen.
“Máár. Sarah wacht nou even. Dit is belangrijk. Het gaat om Teddy”.
Sarah voelde zich opnieuw rood worden en draaide zich langzaam om. Wat was ze blij dat het donker in het lokaal was zeg!
“Wat is er met Teddy?”
“Hij is zijn horloge toch kwijt?”
“Hoe weet jij dat?”, Sarah keek hem argwanend aan.
Niemand wist verder iets van Teddy’s verdwenen horloge. En Teddy zelf had de zoektocht naar het horloge al bijna opgegeven.
“Dat doet er niet toe. Ik weet wie het horloge heeft”.
reacties please..??! |
_________________ But when they will meet everything will change
The everlasting battle between good and evil will reaches one of it’s high levels
But nothing is what it seems..
Read our story: Niets is wat het lijkt.. |
|
|
|
Gwendolyn
4e jaars
Verdiend:
147 Sikkels
Woonplaats: In a world with paper flowers and a purple sky
|
Geplaatst:
Ma Mrt 31, 2008 13:22 |
|
Nou hier weer een nieuw hoofdstuk XD een erg leuke al zeg ik het zelf veel dansen en wij houden van dansen maar dat blijkt XD Veel leesplezier! en ook weer nog steeds zijn we gek op reacties!!! tips en pluimen graag
Hoofdstuk 14
“En hoe gingen je danslessen?”
Alyssa plofte tegenover Abigail neer in de bieb waar Abigail met haar huiswerk bezig was. Abigail keek geschrokken op en wilde snel wat wegstoppen in haar tas.
”Wat heb je daar?” Zei Alyssa meteen en graaide het uit haar handen.
”Oh mooi” Zei ze grijnzend en bekeek het horloge van alle kanten “Who the hell is Remus By the way?” mompelde ze terwijl ze de tekst op de achterkant las.
“Geen idee” Zei Abigail snel en graaide het horloge weer terug en stopte het weg in haar tas. Alyssa keek haar veelbetekenend aan en ging over op een ander onderwerp.
”Dus maar hoe gaan je danslessen tot nu toe? Heb je een beetje leuke partner” Vroeg ze en keek Abigail aan.
Abigail haalde onverschillig haar schouders op “dunno, t ging niet bepaald denderend als je dat bedoelt” mompelde ze zachtjes terwijl ze zich achter haar boek verschool.
”Wat is er gebeurd???” Vroeg Alyssa nieuwsgierig en duwde het boek weg.
”Ben nogal keihard op mijn bek gegaan de eerste les” Fluisterde Abigail met een knalrood hoofd. Ze zou Alyssa nooit vertellen dat ze toen samen met Teddy had gedanst en dat hij de reden was dat ze viel. Sinds dien had ze niet meer met hem gedanst en andere partners waren niet alles… zo;n beetje elke jongen was bang voor haar. De jongens die niet bang voor haar waren zaten in Zwadderich en, nu Abigail erover nadacht zaten er geen jongens uit Zwadderich op de danslessen.
”Ze zijn allemaal bang voor me” Zei Abigail toen met een pruillip.
Alyssa begon te lachen “Vind je het gek… Je kent je eigen reputatie toch wel?! Oh ja hier is je huiswerk trouwens” Ze duwde een stuk perkament onder Abigails neus.
Abigail trok een vies gezicht terwijl ze het stuk perkament vastpakte. “Maar ik was er al mee bezig” zei ze zachtjes.
”Hey hallo daar… je zit in Zwadderich hoor en niet bij de stuudjes van Ravenklauw! Zei Alyssa verontwaardigt.
”Nevermind” Mompelde Abigail en stopte het blad tussen haar eigen papieren.
”Dus, maar wat het dansen betreft, ik denk dat Dylan je maar eens bijles moet gaan geven, Ik zal wel wat regelen zondag, ons huiswerk is toch af!” Het laatste zei ze met extra nadruk op af en keek Abigail aan. “Huiswerk past niet bij ons soort… misschien leren voor toetsen maar huiswerk niet! Dat laten we door anderen maken! En willen ze dat niet dan vervloek je ze maar! En dat is niet eens nodig met jou reputatie denk ik” Alyssa bleef Abigail aankijken die er eigenlijk iets tegen in wilde brengen maar dat toch maar niet deed uiteindelijk…
”Oke” Zei ze toen zachtjes en begon haar spullen op te ruimen.
Die zondag had Alyssa geregeld met Dylan dat ze samen Abigail les zouden geven… Dylan had gezegd dat hij dat al van plan was geweest.
”Dat stijve gedoe wil ik ook niet alleen maar hebben” Zei hij terwijl ze een trap op liepen richting de ruimte waar ze zouden gaan oefenen. “We gaan het wat versoepelen”
Abigail keek hem vragend aan maar hij zei niks en keek haar alleen maar grijnzend aan. “Met wie heb je trouwens allemaal gedanst? Ik hoop niet met die Lupos… die denk ook alleen maar dat hij goed is” Abigail beet even op haar lip maar schudde haar hoofd “Nee met wat sulletjes… maar die zijn allemaal doodsbang voor me” Ze grinnikte even maar vond het stiekem helemaal niet leuk dat ze zo bang waren. Ook verdachte ze Dylan ervan dat hij jaloers was op Teddy, want teddy danste heel goed en eigenlijk had ze Dylan nog nooit zien dansen.
”Nou hier is het” Zei Dylan en hij bleef voor een lege muur staan.
”Nou wat een mooi lokaal” Zei Abigail sarcastisch en keek hem fronsend aan. “wacht maar” Zei hij terwijl Alyssa voor de muur heen en weer liep.
Toen verscheen er plots een kleine deur en Abigail sperde haar ogen wijd open. Dylan opende de deur en liet haar naar binnen gaan. “Wauw” Zei ze verwonderd en bekeek de ruimte die wel wat weg had van het danslokaal alleen dan wat donkerder. Er hing een iets muffige sfeer die wel wat weg had van een uitgestorven discotheek.
”Zo nou laten we beginnen” Zei Dylan terwijl hij naar de muziekspeler liep en erop tikte met zijn toverstaf. Er begon een wals achtige muziek te spelen en zijn gezicht vertrok “Bah” mompelde hij en herhaalde de beweging tot er een beetje relaxte latin/salsa muziek uit de speler kwam. “Dat is Latin” Zei Abigail fronsend.
”Ja zo noemen de dreuzels het ja…. Maar het is zeer relaxt” Zei Dylan alsof het daarmee was afgedaan dat het van dreuzels was.
De hele middag waren ze bezig en Abigail had zich heel ongemakkelijk gevoelt toen ze zag wat voor soort dansen hij wilde doen. Het was veel dichter op elkaar dan ze bij les deed en het had wat weg van iets waar ze zich nog niet druk over wilde maken. Maar ze werd verliefd op de manier waarop de bewegingen overvloeiden in de muziek. En zelf was ze geen stijve plank dus ze wist wel dat het haar zou lukken om dit onder de knie te krijgen.
”Dylan moet dat nou?”
”wat?”
”Je handen” Abigail keek Dylan veel betekend aan en duwde hem weg zodat zijn handen haar achterwerk niet meer vast konden houden.
”Ja dat hoort erbij” Zei Dylan grijnzend en trok haar weer naar zich toe.
”Het is niet de hele tijd en ik bedoel er niks mee” Vervolgde hij toen hij zag dat Abigail er wel een beetje mee zat. “Je moet op de muziek leten niet mijn handen” Zei hij en pakte de hare vast en legde ze op zijn schouders. Met een beweging van zijn toverstok liet hij de muziek weet overnieuw beginnen en deden ze de hele routine opnieuw.
Abigail deed wat hij zei en eigenlijk hielp het wel maar nog steeds voelde ze zich er niet goed bij.
Een uur later plofte ze samen uitgeput neer op de grond tegen de spiegel aan die een kant van de muren bedekte.
”Tropo heeft me gevraagd of ik dit wil laten zien bij de les vrijdag… dans je dan met me?” Vroeg Dylan na een moment stilte en keek Abigail vragend aan.
”Tropo…. Oh Atropine… uh ja, als jij vind dat ik het kan” Mompelde Abigail vaagjes. Dylan knikte “Zeker weten… dit kan je denk ik beter dan dat anders stijve gedoe… je bent er soepel genoeg voor… je moet alleen niet te veel nadenken bij de bewegingen”
Abigail knikte, het leek haar ook wel leuk en ze vond het dansen ook leuk, dit vond ze zo veel leuker dan bij Atropine, gewoon omdat het meer om gevoel ging.
”Dat is dan afgesproken” Zei Dylan grijnzend en stond weer op. “We zullen ze eens wat laten zien” Hij stak zijn hand naar haar uit en trok haar overeind. De muziek begon weer te spelen. Dylan trok Abigail dicht tegen zich aan terwijl ze danste en keek haar grijnzend aan. Je kon zien dat hij het leuk vond en Abigail vond het net zo leuk en had nu al zin in vrijdag.
Die vrijdag keek Abigail twijfelend naar Dylan die heel zeker leek van zijn zaak. Hij keek arrogant naar de binnen komende leerlingen die hem vragend aankeken. Het was koud in het kasteel want de winter was in aantocht samen met het bal. “Het zal hier zo wel opwarmen Abby” Zei Dylan grijnzend toen hij Teddy samen met Sarah zag binnen komen.
Abigail knikte en vermeed Sarah’s blik samen met die van teddy die minachten naar Dylan keek.
Dylan deed zijn mond open om wat tegen hem te zeggen maar Madame Atropine kwam binnen en sloot de deur. Ze glimlachte naar dylan “Nou je mag meteen beginnen McFray” Zei ze. “Heb je een partner?”
Dylan knikte en pakte Abigails hand vast. Madame Atropine leek verwtijfeld maar Abigail zuchte diep en liep zelfverzekerd met hem mee naar het midden van de zaal en legde haar andere hand op zijn schouder. “Je kan het” Zei Dylan zachtjes en de muziek begon.
Abigail liet zich helemaal gaan en dit zorgde voor verschillende reacties… omdat het dansen nogal ‘anders’ was dan ze gewend waren joelde de jongens zo nu en dan en de meisjes leken super jaloers. Terwijl de handen van Dylan over haar benen en achterwerk gleden wierp Abigail een blik op de leerlingen en een blik sprong er uit. Teddy keek haar een ogenblik aan en ze zou zweren dat hij jaloers keek.
Toen ze klaar waren kregen ze een luid applaus en Madame Atropine keek Abigail trots aan “Jij hebt je dans gevonden zie ik” Zei ze en keek Abigail glimlachend aan. Abigail straalde helemaal en keek grijnsend naar de jaloerse blikken van verschillende meiden. “We beginnen hier vandaag mee… als iedereen een partner heeft kunnen we beginnen”
Dylan bleef bij de les kijken maar danste ook vooral met Abigail omdat hij haar partner maar niks vond. Toen ze vijf minuten pauze hadden stond Abigail tegen de spiegel aangeleund. Ze had het bloedheet en de spiegel was lekker koel.
”Hey Abby… je was echt super net” Teddy stond opeens naast haar en keek haar glimlachend aan, achter hem stond Sarah die blijkbaar graag wilde dat hij wegging bij haar. “Dankje” Zei Abigail hem amper aankijkend. “Zou je met mij naar het bal willen?” Vroeg hij toen prompt en keek haar grijnzend aan.
”wat” Riep Abigail uit en keek hem met opengesperde ogen aan. “Of je met me naar… “
”Ze gaat al met mij naar het bal Lupos” Kwam Dylan tussen beide en keek Abigail net zo woedend aan als hij daarna Teddy aankeek. “Dus doe maar geen pogingen”
|
_________________ But when they will meet everything will change
The everlasting battle between good and evil will reaches one of it’s high levels
But nothing is what it seems..
Read our story: Niets is wat het lijkt.. |
|
|
|
|
|