Fantasy 2 (3) - RPG

**Olivier** · Geplaatst: Zo Apr 06, 2008 22:01

Hier waren jullie gebleven in het vorige topic:

TheKimKommer schreef:

Diego glimlacht naar Arya als haar grijns onveranderd blijft. Misschien was dat het wel, de onbezorgde en vooral vrolijke uitstraling van deze Dame welke hem boeiden. Hij loopt in de richting van haar en gaat tegenover haar op de grond erbij zitten.

"Daar kan ik me wel wat bij voorstellen." Zegt hij met een glimlach, maar schudt dan met zijn hoofd. "Maar rozen waren vannacht niet voor mij weggelegd."

Diego legt zijn tas langs hem neer en hij kijkt kort in de richting vand e tent van Vincent. Hij hoopte maar dat het inderdaad goed ging en dat ze vandaag verder konden. Dan opent hij zijn tas en haalt er twee appels uit. De ene steekt hij uit naar Arya.

"Wil je?" Vraagt hij met een glimlach.

Veel RPG-plezier!

Pottergirl · Geplaatst: Ma Apr 07, 2008 14:28

Moyra grinnikt als Caleigh een droge opmerking maakt over de temperatuur van het water. Zelf heeft ze er niet zoveel last van - ze was veel kouder water gewend.

Als ze een paar keer onder water geweest is en ze hoort dat Caleigh gaat kijken hoe diep het is, steekt ze haar duim op naar Caleigh. Als Caleigh dan naar Moyra's zin wat te lang onder water blijft, fronst Moyra terwijl ze naar het wateroppervlak keek. Zo diep was het toch niet? En hoe lang kon Caleigh eigenlijk haar adem inhouden? Misschien moest ze even gaan kijken... Ja, dat was wel een slim plan. Het begon nu echt te lang te worden.

Moyra haalt diep adem en duikt op de plek waar ze Caleigh onder water had zien gaan. Haar ogen moeten even wennen aan het wat troebele water maar als ze het idee heeft dat ze Caleigh een eindje dieper ziet, zwemt ze daar op af. Dan ziet ze dat Caleigh vast zit ofzo, want ze beweegt niet heel erg meer ofzo. Moyra zwemt zo snel ze kan naar Caleigh toe en ziet dat Caleighs voet inderdaad vast zit in een of andere smerige plant. Lichtelijk in paniek begint Moyra aan de plant te trekken en te doen, en uiteindelijk lukt het haar om het spul los te krijgen.

Haar eigen adem is nu ook bijna op en ze pakt Caleigh met een arm rond haar middel vast en begint op een koortsachtige manier met haar andere arm en haar beide benen richting het wateroppervlak te zwemmen.

Eindelijk, eindelijk lucht. Moyra haalt diep adem en blijft hijgend op dezelfde plek zwemmen. Dan kijkt ze naar Caleighs hoofd dat ze angstvallig boven water houdt. Ze hoort haar niet ademen en een nieuwe golf van paniek komt over haar heen.

Snel zwemt Moyra naar de kant en met enige moeite brengt ze Caleigh op het droge. Ze klimt er zelf achteraan en luistert naar Caleighs ademhaling. Niks. Haar hart slaat nog wel - ze leeft nog. Deze opluchting geeft Moyra de kracht om alles te doen om Caleigh in leven te houden.
Ze weet hoe ze een hartmassage moet geven en daar begint ze dus mee - hopelijk helpt het. Als Caleigh na een tijdje nog steeds niet ademhaalt, herinnert Moyra zich dat mond-op-mondbeademing misschien kon helpen.

'Oh, nee. Caleigh, kom op.'

Even kijkt ze bewegingsloos naar Caleighs gezicht. Daar zal ze niet blij mee zijn... Ach, als ze blijft leven mag ze me dankbaar zijn. En ze leunt voorover. Ze opent Caleighs mond, duwt haar hoofd wat naar achteren zodat ze de lucht in haar maag blaast en haalt diep adem. Ze begint aan de mond-op-mondbeademing en hoopt dat Caleigh hierdoor bijkomt.

Catie · 01-2004/31-12-2009

Vanuit het niets begint Caleigh te proesten en hapt ze naar adem. Ze draait zich om en leunt op haar armen en begint dan weer te hoesten waarbij er nog water uit haar mond komt. Moeizaam hapt ze naar adem en voelt het bloed door haar lichaam gieren. Ze heeft het ijskoud en moeite met herinneren wat er precies is gebeurd. Nog steeds zwaar hijgend gaat ze weer zitten en sluit haar ogen even. De beelden van wat er gebeurde komen weer naar boven toe en als ze haar ogen opent en Moyra ziet zitten beseft ze maar al te goed dat als Moyra er niet was geweest ze dit niet had overleefd.

"Dank je..." mompelt ze schor.

Haar hele lichaam trilt nog en ngo steeds ademt ze zwaar en ze heeft geen idee wat ze moet doen of zeggen..

-harry potter- · 6e jaars Verdiend: 0 Sikkels Woonplaats: Wonderland

Arya keek hoe Diego tegenover haar ging zitten op de grond. Leuk, dan had ze wat gezelschap. Maar ze keek Diego bezorgd aan toen hij zei dat rozen vannacht niet voor hem waren weggelegd.

"Oei? Scheelt er iets?" vroeg ze ongerust. Arya wist niet goed hoe ze moest reageren hierop en wat onbeholpen keek ze naar haar handen. Ze keek even op toen Diego bewoog. Hij haalde twee appels uit zijn tas.

"Ja, graag!" zei ze terug grijnzend en ze nam een appel aan. Ze nam een grote hap en genoot van de sappigheid van de appel. Ze sloot haar ogen en met een glimlach at ze van de appel.

TheKimKommer · Geplaatst: Ma Apr 07, 2008 18:34

Diego schudt slechts kort met zijn hoofd bij de vraag van Arya of er iets scheelt. Als ze de appel aanneemt, richt hij zich tot zijn eigen appel en wrijft deze langs zijn broek totdat deze glimt. Hij blijft even geintrigeerd naar Arya kijken als ze haar ogen sluit.
Hoe kon een eenvoud als een appel zoveel genot teweeg brengen? Diego genoot van de echtheid en spontaniteit van de vrouw.
Snel richt hij zich tot zijn appel als hij merkt de neiging te hebben om te blijven straren en neemt hier een hap van.

Pottergirl · Geplaatst: Ma Apr 07, 2008 19:56

Moyra schrikt een beetje als Caleigh opeens begint te proesten en dan voelt ze een enorme opluchting door haar lichaam stromen. Ze begint onwillekeurig te lachen als Caleigh water op begint te hoesten en ineens weer vol leven zit. Ze helpt haar een beetje overeind en merkt dat ze enorm trilt.

'Geen probleem,' zegt Moyra als Caleigh haar bedankje mompelt. 'Als ik je had laten verdrinken was ik zelf waarschijnlijk vermoord door Diego,' voegt ze er half lachend, half bitter aan toe.

Ze blijft met haar arm om Caleighs schouder zitten en kijkt haar met een wat bezorgde blik aan.

'Gaat het een beetje?' vraagt ze dan.

Catie · 01-2004/31-12-2009

Caleigh hoest nog even en probeert rustig adem te halen. Ze merkt eigenlijk maar half dat Moyra haar arm om haar heen heengeslagen.

"Ik heb me nog nooit beter gevoeld..." zegt ze uiteindelijk, met een heel licht sarcasme.

Ze zucht even en slaat haar armen om haar lichaam heen om het wat warmer te krijgen. Ze zit nog steeds te trillen en wilt het liefst gewoon dit allemaal vergeten, warme kleding aandoen en weggaan. Maar ze heeft niet het gevoel dat ze de kracht ervoor heeft om op te staan.

"Ik heb al heel wat meegemaakt, maar dit had ik niet verwacht van deze reis..." mompelt ze uiteindelijk.

Pottergirl · Geplaatst: Ma Apr 07, 2008 20:27

Moyra grinnikt even bij Caleighs sarcastische opmerking. Ze voelt dat Caleigh nog steeds trilt en pakt haar wand erbij.

'Dat kan ik me voorstellen,' reageert ze op Caleighs opmerkingen. 'Wacht, dit kan helpen.'

Ze richt haar wand op Caleigh en zorgt er met een simpele spell voor dat warme lucht Caleighs kleren droogblaast. Als ze daar mee klaar is gaat ze tegenover Caleigh zitten.

'Wil je terug naar het kamp of denk je dat je nog even moet blijven zitten? Of moet ik je dragen?' zegt ze met een licht sarcastische glimlach.

Catie · 01-2004/31-12-2009

Caleigh voelt hoe haar ondergoed droog wordt geblazen net zoals de rest van haar lichaam. Als Moyra aan haar vraagt of ze terug wilt naar het kamp knikt ze even.

"Ik wil me eerst even aankleden, maar ik zou het fijn vinden als je me ondersteunt als we terug lopen. Ik voel me nog niet echt goed." zegt ze dan.

Met moeite staat ze op en blijft even staan om haar evenwicht te vinden. Dan loopt ze langzaam naar waar ze haar kleding heeft neergelegd en begint zichzelf langzaam aan te kleden. Haar lichaam trilt nog en ze is blij met de stof om haar lichaam. Als ze uiteindelijk klaar is heeft Moyra zich ook aangekleed en ze loopt naar Moyra terug. Plotseling wordt ze duizelig en grijpt naar Moyra's arm om niet om te vallen.

"Sorry..." mompelt ze, "zou je me alsjeblieft willen ondersteunen op de terugweg..?"

Pottergirl · Geplaatst: Ma Apr 07, 2008 20:44

Moyra kleed zich aan en kijkt af en toe even in Caleighs richting om er zeker van te zijn dat deze nog overiend staat en niet flauw is gevallen of iets dergelijks. Ze zag er nog wel wit uit. Als ze dan een keer opkijkt om te checken ziet ze net dat Caleigh haar broek aantrekt. Moyra kan het niet laten en haar blik blijft een tijdje hangen. Dan schud ze lichtjes haar hoofd en kijkt ze weg. Niet staren, idioot. Ze kan zichzelf wel slaan. Ze knoopt haar eigen broek dicht. Maar ze heeft wel mooie... Hou op! Ze raakt gefrustreerd van haar eigen gevoelens en probeert zich ergens anders op te richten.

Als ze zich helemaal heeft aangekleed en Caleigh naar haar toekomt, vangt ze Caleigh zo goed mogelijk op als deze uit balans haar arm vastgrijpt.

'Natuurlijk, natuurlijk,' antwoord ze.

Ze legt Caleighs arm over haar eigen schouders en probeert haar zo goed mogelijk te ondersteunen. Hoewel het haar enigszins afleid dat Caleigh nu zo dicht bij haar is probeert ze zich te concentreren op de weg en dat ze niet verdwalen.

Uiteindelijk ziet ze het kamp opdoemen tussen de bomen.

'We zijn er bijna,' zegt ze tegen Caleigh, hopend dat deze het nog even kan volhouden.

Ze loopt het kamp binnen en ziet Diego en Arya. Ze blijft even stilstaan en kijkt naar Caleigh.

'Waar moet je ik je neerzetten?' vraagt ze zachtjes.

TheKimKommer · Geplaatst: Ma Apr 07, 2008 21:18

Diego neemt een tweede hap van zijn appel en als hij opkijkt ziet hij vanuit zijn ooghoek Moyra en Caleigh terugkomen. Enigzins verbaasd trekt hij even een wenkbrauw op als hij ziet dat Caleigh ondersteund wordt door Moyra. Was dit een uitloop van de enkel een avond eerder? Dan, als hij beter kijkt ziet hij dat zowel Moyra als Caleigh natte haren hebben. Verbaasd staat hij op en loopt in de richting van de dames. Als hij voor Caleigh staat ziet hij dat ze staat te trillen en hij trekt zijn jas uit en drapeert deze over haar schouders. Omdat Moyra Caleihg vastheeft en ondersteunt, weet hij verder niet zo goed wat hij moet doen.

"Wat is er gebeurd? Alles goed?"

Catie · 01-2004/31-12-2009

Caleigh zwijgt als ze teruglopen naar het kamp en als ze bij het kamp aankomen weet ze niet wat ze moet zeggen. voordat ze kan antwoorden op de rvaag van Moyra staat Diego voor haar. Als hij zijn jas over haar schouder drapeert trekt ze zachtjes de jas wat dichter over zich heen zodatz e het wat wramer krijgt. Als hij vraagt wat er gebeurd is en of alles goed is schud ze haar hoofd langzaam.

"Ik... Ik ben bijna verdronken..."

Ze krijgt de woorden maar moeilijk over haar lippen heen. Hoe meer ze erover nadenkt hoe enger het eigenlijk is en ze voelt een brok in haar keel.

"We gingen zwemmen en op het diepste punt dook ik naar beneden en kwam vast te zitten." fluistert ze dan zachtjes, in haar stem is duidelijk te horen dat ze het er moeilijk mee heeft, "Als Moyra er niet was geweest dan... dan had ik het niet gered."

Ze merkt dat ze het pijnlijk vind om het te vertellen, zeker na de laatste dagen. Ze heeft het gevoel alsof ze Diego teleurstelt en dat ze niet eens voor zichzelf kan zorgen. Maar dit was dan ook iets wat ze nooit had verwacht, ze was altijd een goede zwemmer geweest. Ze blijft hem aankijken, proberend om haar tranen binnen te houden.

TheKimKommer · Geplaatst: Di Apr 08, 2008 6:38

Diego luistert naar de woorden van Caleigh en terwijl ze verder praat groeit er een gevoel van onmacht in hem. Wat als er echt wat was gebeurd, als Moyra niet optijd had ingegrepen? Resoluut doet hij een stap naar voren en neemt Caleigh van Moyra over door haar op te tillen. Hij glimlacht licht naar Moyra, hij wilde haar meer dan bedanken, maar de woorden kwamen niet over zijn lippen.
Hij draait zich om en loopt met grote passen naar zijn eigen tent. Voorzichtig zet hij Caleigh op het bed en slaat de deken over haar heen. Dan hurkt hij voor haar en blijft haar sprakeloos aankijken. Hij was overdonderd en had geen flauw idee van wat nu.

Pottergirl · Geplaatst: Di Apr 08, 2008 6:51

Moyra houdt zich wijselijk buiten het hele Caleigh/Diego-gedoe en geeft Caleigh gewillig af aan Diego. Zijn lichte glimlach kan haar niet bekoren en ze gaat er eigenlijk vanuit dat een van hen haar later nog komt bedanken. Hallo, ik heb wel net haar leven gered ja? Ietwat knorrig loopt ze van de tent van Diego weg en ze schopt onderweg nukkig tegen een grote tak aan.

Tja, wat moest ze nu doen? Ze had gezwommen en ze had eigenlijk geen honger, en ze had al helemaal geen zin om zich te gaan bemoeien met dat rijdier waar ze waarschijnlijk binnen veel te weinig tijd weer veel te veel tijd op moest doorbrengen.

Rusteloos begint ze rondjes te lopen rond de voormalige vuurplaats waar het gras nog verkoold is van het vuur.

Catie · 01-2004/31-12-2009

Caleigh laat zich gewillig door Diego optillen en meenemen. Als ze zit en hij een deken over haar heenslaat merkt ze hoe prettig ze het vind om iets warmers om haar lichaam te hebben. Als hij voor haar zit en haar aankijkt en niets zegt weet ze niet wat ze moet doen.

"Zeg alsjeblieft iets." fluistert ze dan zachtjes en voorzichtig pakt ze zijn hand vast, "Het spijt me, ik wilde je geen pijn doen of dat je je zorgen zou maken. Het spijt me..."

Haar woorden worden steedsd wat zachter en ze vind het moeilijk om hem aan te blijven kijken. Na de afgelopen dagen had ze hem al genoeg pijn gedaan en nu dit. Caleigh voelt zich meer dan schuldig over wat er is gebeurd.