[AF] A New Adventure

xMartine.

Heey mensen!
Na een paar geweldige fanfic's hebben gelezen, dacht ik dat ik er zelf ook maar een zou schrijven. Ik heb de eerste paar stukken in een opwelling geschreven, maar ben nu echt bezig met een plot.
Mijn fanfiction stond eerst op een andere site, en daar hadden ze geen 1000 woorden regel, dus eerst moet ik die stukjes nog opnieuw schrijven/veranderen.
Ik wil heel graag reacties, via PB/reageertopic. Een poll-antwoord zou ik ook superaardig vinden! Geef me tips, commentaar en kritiek, ik leer er alleen maar van zodat ik mijn FF nog geweldiger kan maken.

AHUM. Wauw, je bent er nog steeds. Ik zal kort uitleggen waar de FF overgaat.
Hoofdrolspelers: Harry, Ron, Hermelien, Ginny
Tijd: Na het 6e jaar.
Spoilers?: Nein, ik heb het 7e boek nog niet gelezen, en als ik het wel heb gelezen, zal ik proberen er geen spoilers in te stoppen. Want dat zou gemeen zijn.
Wanneer post ik?: Ik hoop voor jullie zo vaak mogelijk, maar het ligt ook een beetje aan de populariteit/school/sociaal leven en wathever!
Well.. enjoy!

(Het eerste stuk komt in de volgende post!)

EDIT: Ondertussen heb ik het boek wel gelezen, en er komen ook spoilers in. MAAR PAS VANAF DE DAG DAT DE SPOILERREGELS ZIJN OPGEHEVEN. Het spijt me zeer als je het niet meer kunt volgen daarom, maar het wordt dan gewoon heel erg moeilijk. Wink

[Niet dat ik dat ik boek 7 ofzo ga na-apen:p Maar ik kan er pas meer over zeggen als ik het ook werkelijk heb gepost. Wink

]

xMartine.

Ik heb het even wat meer leesbaar gemaakt. ^^

Hoofdstuk 1

"Harry, Ron!" riep de felle stem van Hermelien die Ron's zolderkamertje vulde. "Zijn jullie nog steeds niet opgestaan?"
Harry opende zijn ogen zag waar hij lag. Hij lag in het Nest, een van zijn favoriete plaatsen op de hele wereld.
Hermelien had haar galagewaad al aan.
"Ro-hon!" Hermelien schudde Ron wakker, want hij had zijn ogen nog niet open gedaan.
"Wa?" zei Ron slaperig.
"Of je poep lust," zei Harry met een grijns op zijn gezicht.
"Ja, tuurlijk," antwoordde Ron die nu een beetje wakker begon te worden.
Hermelien was ondertussen alweer uit de kamer gelopen.
"Wat een prachtmeid," mompelde Ron.
"Wat zei je?" zei Harry, die een glimlach niet van zijn gezicht kon houden.
Ron schudde zijn hoofd en hield zijn mond. Alsof het hem nu pas te binnen schoot zei Ron: "O, ja. Vandaag is de bruiloft van Bill en Fleur."
Harry lachte en zei: "Jou ondergaat ook nooit iets he?"
Even later kwamen Ron en Harry naar beneden in hun galagewaden. Iedereen zat al aan tafel van het overvloedige ontbijt te genieten dat Mevrouw Wemel had klaargemaakt. Ginny was al op de plaats waar de bruiloft zou beginnen, om de met de laatste dingetjes te helpen. Het deed Harry toch wel een beetje pijn dat hij na de begrafenis van Perkamentus haar niet meer gezien had. Hij had hun relatie niet willen eindigen, maar hij kon haar onmogelijk in gevaar brengen. Dat was iets wat hij al duizend keer tegen zichzelf had gezegd, en toch wou hij nog steeds dat hij het niet gedaan had.
Ron keek even naar Hermelien, die een prachtig, nieuw galagewaad aanhad van groene zijde. Ze glimlachte naar Ron die een beetje begon te blozen. Harry merkte het niet en ging zitten.
"Het kon ook niet vroeger he," zei George sarcastisch.
Harry grinnikte alleen maar en begon aan zijn spek met eieren. Het was prachtig weer. Dus gelukkig kon de bruiloft buiten plaats vinden, dat is beter dan zo'n bedompte overvolle kerk zitten.
Op eens was iedereen uitgegeten en was er hectiek en chaos. Dit en dat en zus en zo moest nog gebeuren. En dan moest dat ook nog niet vergeten worden. Om alle hectiek even te ontduiken liepen Ron en Harry snel naar boven naar het zolderkamertje.
"Geen idee dat zo'n bruiloft zoveel zorgen mee zou brengen. Ik ga nooit trouwen," zei Ron die zag achterover languit op zijn bed liet vallen en naar het plafond staarde.
Harry lachte een beetje maar moest toen weer aan Ginny denken. Hij kreeg een steek in zijn maag en probeerde er niet aan te denken. Hij wou niet dat daardoor de dag verpest zou worden.
Een tijdje waren Ron en Harry in hun eigen gedachten totdat ineens de deur openzwaaide.
Hermelien stond in de deuropening. Ron schoot overeind.
"We moeten gaan. Je moeder roept jullie al 10 minuten lang," zei Hermelien terwijl ze van Ron naar Harry en weer terug keek.
Ze bleven zitten.
"Kom! Zijn jullie helemaal doof ofzo?" vroeg Hermelien terwijl ze de trap snel afliep, voor zover dat kon zonder haar jurk te beschadigen.
Uiteindelijk waren ze allemaal naar de plek (bij)verschijnseld.
Het was een prachtige plek om te trouwen. Aan de rand van een magisch meer, omringd door de bossen en bloemen. Het rook er heerlijk en de lantaarns verlichten de plek. Ondanks dat het midden op de dag was, schemerde het in de schaduw van de oude en machtige bomen. Je voelde de magie in de lucht hangen. Zelfs Ron was even stil. Alles was in het wit met goud versierd. Alles bij elkaar was het adembenemend.
Harry bedacht dat misschien hier niet alleen Bill en Fleur elkaar hier de liefde aan elkaar zouden verklaren, met een blik op Hermelien en Ron. Ze waren al gaan zitten en schenen zich er niet zo van bewust te zijn dat Harry nog niet bij hun zat, zo geanimeerd zaten ze met elkaar te praten.
Harry liep naar hun toe. Hij wou iets zeggen, maar de muziek begon.
Het was een prachtige melodie. Het was iets als het lied van de Feniks, maar dan nets iets minder mooi.
Fleur liep door het middenpad, aan de arm van haar vader. Hij was een best knappe man.
Fleur straalde en de jurk van wit met zilver stond haar prachtig. Fleur zelf scheen zelf ook licht uit te stralen.
Achter haar aan liepen Gabrielle en Ginny. Ze waren allebei in het lichtgoud. Ze zagen er prachtig uit.
Ginny's blik kruiste die van Harry. Ze werd een beetje rood maar deed verder alsof ze hem niet zag. Dat deed hem pijn.
Fleur en haar vader hadden nu Bill bereikt. Haar vader gaf haar weg aan Bill en ging zitten naast Fleurs moeder. Haar moeder was zelf half-Glamorgana, dus verschillende jongens (waaronder Ron) keken naar haar. Hermelien gaf Ron half geïrriteerd en halfgeamuseerd een por.
De plechtigheid zelf was nu begonnen en een man van middelbare leeftijd in een duur-uitziend pak reutelde vanalles.
Na een tijdje hoorde Harry Bill: "Ja, ik wil," zeggen en Fleur zei hetzelfde.
Ze kusten en zagen er supergelukkig uit en Harry glimlachte. De mensen klapten stonden op en gingen naar de tafel om wat eten op te scheppen.
Het was een lopend buffet dus hoefden ze gelukkig niet aan tafel te zitten 2 uur lang.
Harry pakte, net zoals Ron en Hermelien, een bord en ging ergens op het gras zitten.
Ze aten samen en kletsten over dingen die niet zo belangrijk waren zoals Fleurs jurk en de versieringen. Toen ze bijna uitgegeten waren, besloot Harry dat dit het moment om zijn gedachten uit te spreken.
"Vinden jullie ook niet vreemd dat de Dooddoeners en Voldemort zich de laatste tijd zo stil hebben gehouden. Het is nu twee weken geleden dat.. nou.. jullie weten wel. Er zijn maar een paar aanvallen geweest. Je zou toch denken dat ze wel wat actie zouden ondernemen nu Perkamentus hun niet meer voor de voeten loopt?" Hij keek van Ron en Hermelien.
Hermelien keek in de verte om een antwoord de bedenken en Ron keek verbaasd. Wat er eigenlijk best wel grappig uit zou zien als ze niet zo'n belangrijk onderwerp zouden bespreken.
"Ik denk dat ze een aanval voor bereiden," begon Hermelien. "Daarom houden ze zich zo stil. Of ze willen het wat subtieler aanpakken zodat ze niet veel fouten maken."
"Eigenlijk dacht ik ook al zoiets," zei Harry, "Maar wat bereiden ze dan voor? Een aanval. Op wie of wat? Op mij, op Zweinstein?"

xMartine.

Haay!!
Even voor de duidelijk nog een keer: Ik heb boek 7 niet gelezen, alleen de eerste blz in het engels. Wink

En daar snapte ik niet veel van. Razz

Ik wil even de volgende mensen bedanken voor hun reactie:
-feniks*
GreenxEyed
slytherin89
*Tessie*

BEDAANK! Bless you, people!
Reacties, PB'tjes en stemmen zijn altijd hartstikke welkom. Hier een nieuw stukje, enjoy!!

Hoofdstuk 1.2
Ron zuchtte.
Â´Ik zou het niet weten.Â´ Hij wist zoals gewoonlijk niet echt iets. Meestal stond hij alleen maar theorieÃ«n bij, of haalde hij die onderuit. Soms best wel irritant, maar dat was nou eenmaal Ron. Hij volgde een vlinder, die uiteindelijk bij Hermelien uitkwam, Rons ogen stopte even bij die van Hermelien, maar toen hij haar zag kijken volgde hij de vlinder weer. Met rode oren
Harry zat met zijn handen in zijn gezicht.
Â´Pijn aan je litteken?Â´ vroeg Hermelien bezorgd.
Â´Jemig, kan ik niet eens gewoon hoofdpijn hebben?Â´ Hermelien zuchtte geÃ¯rriteerd.
â€œHarry, we proberen je te helpen, dus stop met ons af te blaffen. We kunnen ook gewoon niet meegaan hoor, als je dat liever hebt.â€ Ze stak arrogant haar neus in de lucht, waardoor Ron moest grinnikten.
â€œSorry.â€ Zei Harry schuldig, maar een tikje ongeduldig.
â€œZullen we gewoon nu wat lol gaan maken, ik bedoel. Je weet nooit wanneer het onze laatste kans is.â€ Zei Ron serieus terwijl hij Harry en Hermelien even serieus als zijn stem aankeek. Hermelien beet op haar lip, ook om een giechel te onderdrukken.
Ron stond op, net als Hermelien. Beiden keken ze vragend naar Harry, die met zijn hoofd in zijn hand bleef zitten. Hij maakte een gebaar met zijn handen dat betekende, ga maar.
Hermelien en Ron liepen naar de dansvloer, ze wouden hun zorgen voor een paar minuten vergeten. Je wist maar nooit wanneer de volgende aanval zou zijn.
Harry had het gevoel dat hij niets deed, dat alles aan hem voorbij gleed terwijl hij hier zat. Dat de wereld kon vergaan zonder dat hij het zou merken. Hij had het gevoel dat hij tijd verspilde. Hij had een soort onrust in zich. Een soort kriebel in zijn maag, die alleen uit zou komen als hij even overal zijn energie in stopte.
Een onbevooroordeeld hoekje in zijn hoofd, dat hij al vaker was tegengekomen, zei dat hij dingen moest uitpraten. Harry wist waar dat hoekje het over had, maar hij wou het niet erkennen. Hij had die energie, omdat hij zijn zorgen over Ginny wou vergeten. Echt vergeten. Ginny, Ginny, Ginny. Ze spookte door zijn hoofd, op allerlei verschillende manier. De sterke Ginny, die hij bij zijn zijde wou hebben staan in het gevecht. De zwakke en tere Ginny, die hij zo graag wou beschermen.

Hij wou dat Sirius bij hem was. Hij had heimwee. Hij wou lachen, opgevrolijkt worden. Sirius zou hem een vaderlijk klap op zijn schouder hebben gegeven, met hem gelachen hebben, terwijl zijn ogen serieus zouden staan.
Stop, Harry! Dacht Harry bij zichzelf. Maak jezelf nou niet depressief. Hij moest weer denken aan Perkamentus, en voelde iets prikken achter zijn oog. Het was te veel allemaal, veel te veel.
Hij leunde achterover en deed zijn ogen dicht. Hij wou het liefst even slapen, zodat hij alles zou vergeten. Hij zou alles doen voor slaap. Slaap was heerlijk, slaap was goed. Alles werd er in opgelost. Hij wist dat het zwak was, maar op dat moment, kon hij even niet anders.
Hij bedacht net dat het wel erg warm was, daar in de zon, toen er een schaduw over hem heen viel. Er kwam iemand naast hem zitten en de schaduw verdween weer. Hij had geen zin om te praten, met niemand. Hij dacht dat hij dat ook wel zo zou uitstralen. Hij zette een slaapgezicht op en deed net alsof hij als sliep.
Tien minuten later had hij nog steeds geen geluiden gehoord die leken op geluiden als wanneer iemand op zou staan. Hij deed snel zijn ogen open en weer dicht, om te zien wie het was.
Hoezo kinderachtig? Dacht hij stiekempjes bij zichzelf.
â€œIk wist wel dat je wakker was.â€ Zei de zachte stem van Ginny. Hij wist dat zij het was, hij wou het alleen niet. Ze bleef hem aankijken, hij voelde het.
Harry kwam overeind en keek haar aan. Hij zij niets.
â€œKom.â€ Ginny stond op en stak haar hand naar hem uit, die hij niet vastpakte. Hij wilde zo graag die zachte,warme hand vastpakken. Maar hij mocht het niet, hij moest Ginny vergeten.
Wel stond hij op. Ze bleef hem aankijken, en hij keek terug. Ze draaide zich om en begon vooruit te lopen, en hij liep achter hem aan.
Ze gingen een smal bospaadje in, dat ze steeds dieper het bos in leidde. Harry voelde de magie van de oude bomen, hij rook de blomen en de bomen, hij voelde de grond onder zijn voeten, en proefde bijna de overweldigende geuren die in de lucht hingen. Het was prachtig.
Hij keek naar het meisje dat voor hem liep. Ze straalde zelfs iets uit, iets moois en iets droevigs.
Ik wil haar beschermen, ik wil haar vasthouden. Dat soort gedachtes spookten in Harryâ€™s hoofd.
Plotseling kwamen ze aan de rand van een open plek. De open plek was niet zo groot, en het schemerde heel erg. Het leek al bijna avond terwijl het ongeveer 15.00 uur was.
â€˜Lumos.â€™ Fluisterde Harry. Ginny deed niks, behalve op een met mos begroeide boomstronk gaan zitten. Haryy ging naast haar zitten. Dit ging langzaam.
â€œHet gaat niet lekker zo.â€ Zei Ginny. â€œIk wil jou en jij wilt mij. Het klinkt hard, maar het is de waarheid.â€ Ze staarde met een harde blik in haar ogen vooruit.
â€œEn zeg niet dat het niet waar is. Hermelien weet het en zelfs Ron ziet het. En je weet hoe blind die is.â€ Ze keek hem aan, en hij keek terug.
â€œGinny..â€ zei hij.
â€œIk weet dat je me wil beschermen. Ik ben maar een jaar jonger, een! Jij bent ook ongeveer een jaar jonger dan Hermelien en Ron, en zij verbieden je toch ook niet mee te gaan.â€ Ze nam weer een hap lucht. Harry wou wat zeggen, maar durfde niet meer toen Harry haar een vernietigende blik schonk. Niet vernietigend, eerder een hou-je-mond-blik, die ze waarschijnlijk van haar moeder had.
â€œEn stel nou dat ik bij mijn ouders blijf, stel nou dat ik veilig ben. Waarom mag ik dan niets met jou hebben?â€ Zei ze wat zachter, ze pakte zijn hand.
Harry keek haar aan. â€œIk..â€ begon hij. Er liep een traan over zijn wang. â€œHet kan gewoon niet. Ik wil niet afgeleid worden door jou.â€
Ginny keek hem beledigd aan.
â€œIk begrijp het allemaal. Ik wil het alleen niet.â€ Zei ze eigenwijs.
Harry moest moeite doen om niet te grinniken.
Ze keken elkaar in de ogen. Hij voelde iets, iets wat hij al vaker had gevoeld als hij bij haar was. Hun lippen raakten elkaar bijna. Toen Ginny ineens haar hoofd terugtrok. Harry schrok. â€œWat is er?â€ zei hij geschrokken. Ze legde haar vinger op haar lippen.
Hij hoorde het ook. Voetstappen, woedende voetstappen. Ze stampten, en het was niet een paar voetstappen, het waren er meerdere.
Ze stonden snel op, Harry wou haar hand pakken, maar zij trok haar hand terug.
â€œSorry, Harry.â€ Er klonk verdriet door in haar stem. Hij zag een traan rollen over haar want.
â€œWat is er?â€ vroeg hij.
Ginny zei niets, er rolden alleen tranen over haar wangen. Toen rende ze weg, het bos in. Niet de kant op van de dooddoeners. Een andere kant, maar niet de kant van het feest.
Wacht even. Dooddoeners? Ze hadden hem nog niet gezien, alleen Ginny die de open plek overstak.
Hij stond nog in de schaduw van de bomen. Nu rende hij naar het paadje waar ze vandaan kwamen, zo zacht mogelijk, want elk moment konden de dooddoeners hem opmerken.
Hij rende terug naar het feest, terwijl zijn gedachten nog bij Ginny waren.
Waar was ze? Waarom was ze weggerend? Was ze veilig?

EDIT: Ik zoek een beta-reader. =) Gewoon, om te kijken of ik alles wel goed heb gespeld, geen vage zinnen heb geschreven en of alles klopt enzo! Stuur me maar een enthousiast PB'tje ofzo. =)

xMartine.

Heey xD
Waauw.. wat wordt mijn fanfic veel gelezen. =P Achja.. Ik blijf toch wel schrijven hoor. Razz

GreenxEyed, bedankt voor je reacties. Very Happy

(En volgens mij vergeet ik iemand, maar goed Razz

)
GreenxEyed is nu ook mijn beta-reader. =) Maar dit stukje heeft ze nog niet gebeta-read. Dus hier kunnen nog foutjes instaan!
BTW, iemand heeft 'bagger' gestemd. Oke, ik heb respect voor je mening. Maar waarom vind je het dan bagger? Te veel fouten of spreekt het verhaal je niet aan?
Maar goed, genoeg gepraat.
Enjoy!

Hoofdstuk 1.3
-Harry-
Hij rende door het bos. Hij struikelde een paar keer, en schaafde zowat alles. Van zijn nette kleren was bijna niets meer over. Hij kreeg een tak in zijn gezicht, die een diepe snee veroorzaakte. Het bloed stroomde over zijn wang, maar het mocht niet deren.
Hij rende, het was goed voor hem, even al zijn energie uitten, de kriebel die in zijn maag zat wegwerken. Vooral de adrenaline die door zijn bloed stroomde door de Dooddoeners die hem op de hielen zaten, hielp. De extra power had hij nodig, want zelf kon hij bijna instorten.
Hij hoorde de muziek al weer bijna, het gelach en het geklater van bestek en borden. Hij rook de bloemen, die hij een tijdje niet had geroken. De Dooddoeners leken een vernietigende werken te hebben op alles wat vredig was.
Het liefst wou hij het feestje niet verstoren. Dit was zo vredig, zo gelukkigmakend, na al die vreselijke dingen. Hij wou het niet ontnemen, maar anders zouden de Dooddoeners levens ontnemen, en dat wou hij ook niet.
Harry kwam aan bij de bruiloft. Hij wou zichzelf geen tijd gunnen om op adem te komen, maar het was noodzakelijk.
Ron en Hermelien kwamen snel op hem afgelopen, wonderlijk genoeg nog niet in hand in hand. Ze keken ernstig, alsof ze wisten wat er aan de hand zou zijn.
â€œHe, gozer.â€ Zei Ron, met een vriendelijke blik.
â€œWat is er aan de hand?â€ Hij gaf Harry een bemoedigende glimlach en een klap op zijn schouder.
Harry wist niet waar hij moest beginnen. Dus begon hij maar met alles. â€œDooddoeners, Ginny weg.â€ Zei Harry snel, â€œWe moeten de mensen waarschuwen. Nu!â€ Dat laatste schreeuwde hij bijna. Ron en Hermelien keken geschokt.
Het waarschuwen was niet eens meer nodig toen zijn woorden tot zijn twee beste vrienden doorgedrongen waren. Er klonken dreigende voetstappen en er hing een geur in de lucht, brandgeur, samen met de laatste restjes magie van de verbrande bomen.
Het rook smerig, erg smerig. Het rook naar dood. Een geur die Harry niet wou ruiken.
Ron en Hermelien deinsden instinctief een paar passen terug.
Er brak paniek uit.
â€œJennifer, waar ben je!â€ En nog meer namen, paniekkreten en spreuken vulden de lucht. En duelleren was begonnen. Ouders grepen hun kinderen en maakten dat ze wegkwamen.
â€œHarry!â€ schreeuwde Hermelien.
â€œWe moeten weg!â€ riep ze, de nadruk leggend op elk woord. Ze keek bang, net als Ron.
â€œIk ga nu weg zonder Ginny! Echt niet! Gaan jullie maar, ik blijf hier!â€ schreeuwde hij even hard terug. Hij rende naar ze toe.
â€œAaah.. zijn de tortelduifjes ruzie aan het maken?â€ hoorden de drie een helaas bekende stem fluisteren, vlakbij hun oren. Hermelien gaf de vrouw achter het masker een vernietigende blik. Harry deinsde terug, en viel over een omgevallen stoel.
Ron probeerde van Detta te verlammen, maar zonder geluk.
â€œTut, tut, tut. Je huiswerk niet gemaakt?â€ krijste van Detta. Ze vuurde een gevaarlijk uitziende spreuk op Hermelien af, die snel wegsprong.
Harry sprong overeind. Van Detta werd zelf haast geraakt door een paarse straal, die ze zelf ook opmerkte. Ze draaide zich vliegensvlug om, om de dader te zoeken en te grazen te nemen.

Er was geen twijfel over mogelijk, de Dooddoeners hadden de overmacht. Maar niemand, niemand dacht aan opgeven. Er was geschreeuw, gevloek en het was donker. Er dwarrelde stof rond en je moest oppassen dat je niet geraakt werd door rondvliegende gebruiksvoorwerpen. Van de sprookjesbruiloft was niets meer over.
De drie vrienden hadden zich verschuild aan de rand van de plek waar ooit het altaar stond. De vele bloemen waren in de fik gevlogen en lagen er verdord bij.
â€œHarry, we moeten weg!â€ riep Hermelien, in een poging boven het lawaai uit te komen. De tafel waar ze achterzaten, werd geraakt door een spreuk en ze doken achter een dikke boom.
â€œNiet voordat Ginny terugkomt.â€ zei Harry verbeten.
â€œJongen, dat kan eeuwen duren, als zij wegloopt komt ze niet zo snel terug.â€ zei Ron, en hij meende het. Harry schudde zijn hoofd, alsof hij wou zeggen dat hij daardoor dat ongedaan kon doen.

-Ginny-
gedoe, gedoe, gedoe, gedoe. Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan. Wat deed ik nu weer? Ik rende weg van Harry, waar ik waarschijnlijk veiliger was dan waar ik nu ben. Waar ben ik eigenlijk? Aargh, ik ben zo dom! Ik ben ook mijn richtingsgevoel kwijt. Waar kwam ik eigenlijk vandaan? Het is een wonder dat ik nog niet ben aangevallen door een dooddoeners!
Ginny rende door het magische bos, geen idee waar naartoe, geen idee wat te doen. De hield haar jurk op met haar handen, haar ooit lichtgouden jurk. Ze wenste dat de ontwerpster van de jurk nooit geboren was. Hoe kon je nou weer rennen in zoâ€™n ding? Uiteindelijk besloot ze hem maar over haar hoofd te gooien. Daaronder had ze toch een spijkerbroek en een wit T-shirt aan, op advies van haar moeder.
â€œJe weet nooit wat er kan gebeuren op zoâ€™n bruiloft. We hebben dan wel de hoogste veiligheidsspreuken in dienst gesteld, die mensen verzinnen overal wel wat op.â€ Waren de woorden van haar moeder.
Zo, dat rende een stuk fijner. Wacht even, waarom ren ik nog eigenlijk? Ze stond stil en luisterde. Ze hoorde een vogel, maar verder geen voetstappen die achter haar aan kwamen. Ze hoorde alleen wat bosgeluiden en het bonken van haar hart.

Ze streek neer op de grond en sloeg zichzelf voor het hoofd. Ze kon wel huilen. Ze liet zichzelf achterover vallen, hetzelfde wat Harry, haar Harry, ook had gedaan. Ze wou dat hij bij haar was. Ze zou zich veilig voelen.
Hij had wel een beetje raar gedaan. Ze snapte hem niet, hoe hard ze haar best ook deed.

Ze stond op en besloot niet langer te kniezen. Ze had iets doms gedaan, ze was weggerend van alles. Weggerend van haar problemen. Ze besloot sterk te zijn en terug te gaan. Ze besefte dat ze haar jurk niet meer aan had, maar haalde haar schouders op. Waarom doe ik eigenlijk alsof iemand me kan zien? Vroeg ze zichzelf af. Ze haalde nog een keer haar schouders op en moest giechelen.
Ze liep de kant op waarvan ze dacht waarvan ze vandaan kwam, ze begon zelfs een beetje te rennen.
Ze luisterde nog een keer of er echt niemand achter haar zat. Dat hoorde ze niet, ze hoorde wel wat anders. En het rook ook anders.
Ze rook dood, ze hoorde gevechtsgeluiden. Not again, dacht ze onwillekeurig. Ze begon nu echt te rennen. Als er geduelleerd werd, wou ze erbij zijn. Harry, Ron en Hermelien zijn er waarschijnlijk ook. Ze rende nu op haar hardst, de richting op van de geluiden. Ze had niet echt het gevoel dat ze er al bijna was.
â€œIk dacht het niet.â€ Hoorde ze een stem achter zich en ze struikelde, waarschijnlijk door een struikelspreuk. Ze draaide zich om te kijken wie het was..

Reacties, PB's en stemmen zijn natuurlijk altijd welkom!!

xMartine.

Heeey

Leuk dat je weer kijkt!
Ten eerste gaat mijn heeele grote dank uit naar GreenxEyed!! Dank je voor het beta-readen en de superpositieve reacties! Very Happy

[kijk ook eens naar haar fanfic!]
En dan ook nog *Tessie*. Jij bent ook super Razz

! [lees haar fanfic ook maar eens!]
Goed. Weer een nieuw stukje,maar net 1000 woorden. Maar goed!
Enjoy!
xxx

Hoofdstuk 2
-Harry-
â€œHarry!â€ riep Hermelien, duidelijk geÃ¯rriteerd. Ze veegde boos een pluk bruin haar uit haar gezicht, die haar duidelijk dwarszat.
â€œZe komt niet! We moeten gaan, het is te gevaarlijk.â€ Daar zat wat in. Ron keek hem ook een beetje vertwijfeld aan. Hij gaf ook om zijn zus, maar wou ook heel erg vaststellen om veilig te zijn. Hij dacht vast en zeker dat Ginny zichzelf wel zou redden, dacht Harry.
Harry probeerde de situatie te schetsen, om te kijken wat zijn kansen waren en wat hij het verstandigst kon doen. Hij stond een beetje voor een dilemma. De eerste keuze was: Ginny misschien â€˜reddenâ€™ en onveilig zijn of Ginny in de steek laten en veilig zijn.
Het was donker, schemerig en stoffig. Er vlogen overal spreuken heen en weer. Dus als Ginny op zou komen dagen, zou ze waarschijnlijk vlak achter hen moeten opduiken om hen op te merken.
Hermelien en Ron waren moe, en hij ook eerlijk gezegd wel. Ze hadden dan niet veel geduelleerd, alert zijn en oppassen voor van alles gaat je ook niet in de koude kleren zitten. En daarbij kwam ook nog bij dat ze er niet echt de comfortabelste kleren aanhadden om te duelleren.
Dooddoeners waren overal, en voor zover hij kon zien lagen er meer Orde leden dan Dooddoeners op de grond.
Zijn conclusie was duidelijk, ze zouden vertrekken.
Harry zuchtte. â€œOkÃ©, we gaan!â€
Op hetzelfde moment hoorden ze iemand roepen, waarschijnlijke een Dooddoener: â€œIs die griet er nou nog steeds niet?â€
Van Dettaâ€™s krijsende stem schreeuwde: â€œWelke griet?â€
Een andere, zware stem zei weer: â€œDie meid van Potter!â€
Harry verstijfde. Ze waren dus hier voor Ginny. Nu zou hij zeker niet meer gaan. Ginny was in gevaar! Alsof hij nu ooit weg zou kunnen gaan.
Hij keek naar Ron en Hermelien, die elkaar vertwijfeld aankeken. Ze wisten echt niet meer wat ze moesten doen. Harry beet hard op zijn kiezen, en wou net een beslissing maken toenâ€¦
â€œAargh!â€ Ron werd geraakt door een gevaarlijke gele vloek. Hij maakte een paar angstaanjagende kronkels en viel op de grond. Daar maakte hij nog een paar kronkels. Hij zag er een beetje doodachtig uit. Ze waren te lang op een plek blijven staan, en iemand had daarmee zijn kans schoon gezien om een van hen te vervloeken.
â€œRon!â€ Hermelien dook neer naast Ron, niet opmerkend dat een paar andere kleuren spreuken haar ook maar nauwelijks niet raakten. Ze leek uitgeput, net als Harry zich voelde. Ze konden zich allebei dit niet meer lang aan.
Harry kneep zijn ogen dicht en daarna open, om te kijken of hij zich dit niet allemaal verbeeldde.
â€œOkÃ©, okÃ©! We gaan!â€ riep Harry. Hij rende naar Ron en Hermelien toe, greep hen beiden stevig vast en verdwijnselde naar het Nest. Daar was het vergeleken bij de bruiloftplek een oase van rust.

-Ginny-
Ze herkende het gezicht niet. Ze wist niet wat ze van het gezicht moest denken, want het keek een beetje uitdrukkingsloos. Uit een instinct sprong ze op en trok haar toverstok. Ze schudde wat rode haren uit haar gezicht om haar zicht te verbeteren.
â€œWie ben jij en wat wil je van me?â€ ze hield haar toverstok met beide handen vast, terwijl ze de persoon dreigend aankeek.
De persoon was duidelijk een meisje, ongeveer 20 jaar, niet zo veel ouder als zijzelf dus. Het was geen Dooddoener voor zover Ginny op dat moment kon zien, ze had geen masker op of geen lange, zwarte mantel aan.
Het persoon was ietsjes langer dan Ginny zelf, niet zoveel breder als Ginny en had ongeveer hetzelfde haar als Ginny, maar dan bruin. Qua bouw waren ze hetzelfde, maar dat zei niets over de kracht die iemand kon doen met zijn of haar toverstok.
Het was een fijn gezicht, met een kleine neus en blauwe ogen. Ze had nu wel een kleine glimlach om haar lippen.
Dat snapte Ginny niet gelijk, als zijzelf bedreigd zou worden door de vijand zou ze niet glimlachen, behalve als ze zeker zou zijn dat ze van diegene zou winnen,
Ginny slikte, door wat ze net gerealiseerd had.
â€œDoe die maar weg.â€ Zei het meisje, of vrouw, en duwde Ginnyâ€™s toverstok omlaag. Ginny liet haar toverstok zakken, maar bleef alert.
Het meisje, of vrouw, of adolescent, glimlachte. Ginny vond haar maar vaag.
â€œIk ben Jennifer. Ik adviseer je niet terug te gaan naar je vriendje Harry, want volgens mij willen ze jou daar hebben.â€ Ginny trok haar wenkbrauwen op.
â€œHuh?â€ Ginny keek een beetje dom en verward.
Jennifer zuchtte.
â€œDie mensjes daar zijn altijd op zoek naar de mensen waarvan Harry houdt. Dus je kunt beter maar hier blijven. Geen idee hoe ik het weet. Ik weet het gewoon.â€ Jennifer haalde haar schouders op.
â€œHuh?â€ zei Ginny nog een keer.
Jennifer lachte een beetje spottend..
â€œJij bent ook niet echt de slimste he?â€
â€œHoe kun je dat soort dingen gewoon weten? Ik bedoel, alleen iemand die Perkamentus goed kent, weet dat soort dingen. Of Harry goed kent.â€ Zei Ginny niet-begrijpend. Ze keek schattend naar Jennifer, wat was ze van plan?
â€œWeet ik veel.â€ Riep Jennifer opeens keer gefrustreerd. Ze zwaaide wat ongeduldig met haar armen. â€œIk weet het gewoon, oke!â€
â€œWoow, rustig maar hoor.â€
Jennifer glimlachte.
â€œZullen we maar weer weggaan? Ik weet niet hoe lang ze erover doen om te realiseren dat jij uit jezelf daar naartoe komt en jou komen zoeken.â€ Ze gaf haar een knipoog, om Ginny gerust te stellen.
â€œCome on, Harry zal er ook zijn, en Hermelien en Ron.â€
â€œWaar?â€
â€œWaar zit jij met je verstand vandaag? Het Nest natuurlijk!â€
â€œO, ja, natuurlijk.â€ Ginny glimlachte verward.
Jennifer greep Ginnyâ€™s arm en ze voelde een ruk achter haar navel. Net toen het te laat was, vroeg ze zich af of het wel verstandig zou zijn om met een vreemde mee te verschijnselen die je net een paar minuten kent.
Ze viel op de grond, toen ze landden, met haar gezicht naar beneden. Ze rook en zag vers, groen gras in haar neus. Ze hoorde stemmen, die ze herkende. Ze keek op..

Bedankt voor de stemmen & reacties.Deze keer zijn ze ook weer van harte welkom!!

xMartine. · Geplaatst: Za Nov 03, 2007 19:19

Heey people!
*veegt stof van haar FF*
Zo. Sorry dat ik nu pas post, maar ik had het ook druk en blabla.
GreenxEyed : Alweer bedankt voor het bÃ¨ta-readen! Kijk ook eens bij haar populaire FF: Broken Heartbeat.
En *Tessie* natuurlijk, ook jij hartstikke bedankt! xD Zij heeft ook een superstoere FF: De schade van die onverwachte ontmoeting...
Nou, genoeg gepraat.
Enjoy!
(By the way, misschien vinden jullie dat er wat weinig spanning enzo inzit, maar dat komt nog wel. We zitten pas aan het begin van het verhaal. Wink

)

Hoofdstuk 2.2
-Een paar dagen later-

Harry lag naar het plafond te staren, en weer eens te piekeren. Ginny was gelukkig veilig teruggekomen, maar ze wou niet zeggen hoe of wat ze had gedaan toen ze weg was. Ze wou ook niet zeggen waarom ze weg was gerend, ze had alleen gezegd dat ze okÃ© was, toen ze plotseling op het erf van de Wemels stond.
Ron lag in het St. Holistoâ€™s Hospitaal voor Magische Ziektes en Zwaktes. Hij was erg toegetakeld. Hij was in shock, sinds hij gisteren was bijgekomen. Hij wist helemaal niets meer van de dag van de bruiloft. Het zou nog wel terugkomen, zeiden de Helers, maar ze wisten niet hoelang het zou duren. Het kon een maand, een jaar of een aantal jaren duren.
Er waren niet veel leden van de Orde gewond geraakt, maar de situatie van Dwaaloog Dolleman zag er onzeker uit. Hij was een paar keer door een aantal serieuze spreuken getroffen, doordat zijn reflexen niet meer optimaal waren. Harry deed zijn uiterste best om die woorden niet met die van Perkamentus te vergelijken. Hij was nog niet klaar met de verwerking van de dood van Perkamentus, maar het ging wel steeds beter.

Het werd langzaam lichter in de zolderkamer van Ron, waar Harry tijdelijk lag. Het was een raar idee, meestal was het Harry die op de ziekenzaal lag, maar nu lag Ron zelfs in het St. Holistoâ€™s. Het was een raar idee, waar hij maar niet aan kon wennen. Hij hoopte ook dat hij daar ook niet aan hoefde te wennen, want dan zag de toekomst er wel heel slecht uit.

Harry wachtte tot een ongeduldige Hermelien hem zijn warme bed uit zou sleuren, omdat ze zo snel mogelijk naar Ron toe wilde. Harry besloot haar voor te zijn, hij had toch niets anders te doen. Hij graaide zijn kleren bij elkaar en ging naar de badkamer, waar hij een lange hete douche nam.
Hij wou Ginny ontlopen. Net als eerst. Met dat gesprek waren ze niet veel opgeschoten. Hij wist het ook gewoon niet. Hij wou er met iemand over praten, maar hij wist niemand die hij kon vertellen.
Ron lag in het St. Holisto, en was bovendien ook niet echt de geschikte persoon om mee te praten. Hermelien was met haar hoofd ergens anders en voor de rest kon hij ook niemand bedenken. Het zou wel goed komen, dat was zijn uitgangspunt over Ginny. Eerst al die andere dingen maar afhandelen.

Een uur later liepen ze door de drukke winkelstraat naar de verwaarloosde winkel en daarna stapten ze door de ruit heen. De paspop herkende hun inmiddels al, ze waren de afgelopen dagen zovaak langs geweest.

Het was opmerkelijk drukker geworden sinds de laatste keer dat hij hier was geweest. Het zorgde ervoor dat hij nog meer zin had om Voldemort te verslaan.
Ze liepen gelijk door naar de kamer van Ron. Hij lag met open ogen naar het plafond te staren, niet heel erg goed beseffend wat er nou om hem heen gebeurde. Toen Hermelien naast hem ging zitten en Ronâ€™s hand pakte, keek hij haar kant op en glimlachte zwakjes. Dat stelde mevrouw Wemel weer gerust.

-Weer een paar dagen later-

Het trio zat buiten in de tuin, van de zon te genieten, en van een paar bekers pompoensap. Ron was helemaal genezen, al moest hij oppassen dat hij zich niet te veel inspande tijdens gevechten. Daar zat Harry wel mee, want dan konden ze niet gelijk achter de Dooddoeners aan, of Voldemort. Hij moest toch sowieso eerst de Gruzielementen vinden. Maar eerst had hij een ander plan bedacht.
â€œJongens, luister eens.â€ Zei Harry. Hij brak daarmee Ron en Hermeliens gesprek over koetjes en kalfjes af. Ze keken nu geÃ¯nteresseerd in hun richting, Harry wist dat ze lang genoeg niets hadden gedaan. Gelukkig waren ze inmiddels allemaal meerderjarig, waardoor ze gelukkig mochten toveren buiten school.
â€œZeg op.â€ Zei Ron
â€œWe gaan terug naar Zweinstein, was mijn idee.â€ Zei Harry en hij slikte even.
â€œIk wil kijken wat er nog allemaal te vinden is. We kunnen beter eerst in een vertrouwde omgeving gaan zoeken, dan zijn we daar het snelst klaar en kunnen we weer snel ergens anders aan de slag.â€ Hij nam een slokje van zijn pompensap, dat lauw aan het worden was.
Ron en Hermelien knikten.
â€œEn eigenlijk wil ik ook nog kijken of ik nog wat kan vinden van wat Perkamentus had gedaan.â€ Hij slikte opnieuw en keek naar een wolk die langzaam overdreef.
â€œVolgens mij heeft hij mij namelijk niet alles verteld wat hij wist. Ik denk dat hij het me wel zou willen vertellen, maar het had gepland voor later. Nu dus.â€ Hij pauzeerde even.
â€œDus we gaan terug naar Zweinstein. Ik heb er nog niet goed afscheid van kunnen nemen. Net als jullie.â€
Ron knikte, maar Hermelien keek bedenkelijk.
â€œWat?â€ vroeg Ron aan Hermelien, Ron wou graag terug, en daar zou Hermelien niets tegen inbrengen, straalde hij uit.
Hermelien nam nog een hapje van haar chocolademuffin, die mevrouw Wemel speciaal voor haar gemaakt had. Ze keek Ron even boos aan.
â€œOke.â€ Zei ze bedenkelijk.
â€œWas dat zo moeilijk?â€ vroeg Ron sarcastisch.
â€œNou, nee, maar ik doe tenminste wel dingen waarover ik eerst goed heb nagedacht.â€ Zei Hermelien verdedigend.
â€œWat heb ik nu weer gedaan?â€ Ron gooide zijn armen in de lucht, waarbij hij Harry bijna raakte.
â€œNiet veelâ€¦ Maar normaal.â€
Harry lachte.
Ze keken hem allebei verbaasd aan, waardoor Harry nog harder moest grinniken.
â€œJullie zijn nog geen steek veranderd.â€ Zei hij hoofdschuddend. Ron en Hermelien lachten schuldig.

â€™s Avonds laat, maar nog niet te laat, klopte Harry bij Ginny. Hermelien Ã©n Ron hadden aangeboden dit te doen, maar hij wou het zelf doen. Iets in hem zei hem dat gewoon.
â€œBinnen.â€
Harry opende de deur en stapte naar binnen. Ginny zat in haar nachtjapon op bed een boek te lezen. Ze gaf de indruk het niet fijn vond om gestoord te worden terwijl ze iets aan het lezen was, maar legde toch het boek weg.
Het was de eerste keer sinds het bruiloftfiasco dat ze met elkaar onder 4 ogen over serieuze dingen praatten, besefte Harry.
Hij ging bij haar op het voeteneinde zitten en schraapte zijn keel. Ginny keek hem verbaasd, boos en nieuwsgierig tegelijk aan. Hij had het maar moeilijk, vond hij zelf.
â€œEhm. Gin.â€ Begon hij. Moest hij haar wel Gin noemen?
â€œGinny, ik, ehm.. vond eigenlijk dat ik je... Nou Ron, Hermelien en... We gaan terug naar Zweinstein.â€ Waarom vond hij het zo moeilijk om dat te vertellen? Het was gewoon een feit.
â€œIs er nog iets meer dat je me wilt vertellen, want anders kon je me dat morgenochtend ook wel vertellen.â€ Ze keek een beetje nijdig.
Die meiden ook altijd, dacht Harry opstandig bij zichzelf. Had Hermelien dat boek nou maar echt geschreven. Harry voelde zich moedeloos. Hij was een gigantische sukkel. Hij liet zijn schouders hangen en sloeg zijn ogen neer. Gelijk daarop rechtte hij zich weer op, hij mocht niet zwak zijn.
Ginny kroop naar hem toe en drukte een zoen op zijn lippen.
â€œIk hou ook nog steeds van jou hoor.â€ Ze glimlachte.
â€œEn nu ga je maar, want anders ben ik veel te moe morgen.â€ Ze rekte zich uit en ging onder de dekens liggen.
Harry stond op en liep weg. Hij wist niet wat hij moest denken en voelen, dus liep hij maar gewoon naar zijn bed en viel in slaap.

Leuk dat je het weer even hebt gelezen! PB's, stemmen & reacties natuurlijk heel erg welkom. Want ik krijg er meestal maar 2. Wink

xMartine. · Geplaatst: Zo Nov 18, 2007 14:17

Heey!
OMG. Hoe lang heb ik wel niet een stukje geplaatst? Dat was lang geleden! Maarja, dit is natuurlijk de Harry Potter week (dvd+boek) dus ik moest wel een stukje plaatsen. Smile

Bedankt!
GreenxEyed Very Happy

Zonder haar zouden er veel meer fouten in staan. Razz

*Tessie* Voor de leuke gesprekjes en reacties. Very Happy

amytjuuuh : Dankjewel voor je reacties Very Happy

xxx

Hoofdstuk 2.3
“O. Kijk. Klieder en Vlek. Kom op, snel naar binnen.” Mevrouw Wemel keek schichtig om zich heen. Hermelien, Ron en Harry waren mee, ook al hadden ze zelf geen schoolspullen nodig, bescherming was altijd welkom volgens mevrouw Wemel
Alle maatregelen waren nog verdriedubbeld, maar toch hadden ze gehoord dat Zweinstein een stuk minder vol zou zijn dit jaar. Er zouden ook maar een aantal eerstejaars gesorteerd worden.
Harry vond het maar triest. Zweinstein zonder honderden leerlingen leek hem heel erg raar. Hij had het natuurlijk als eens meegemaakt, in zijn 2e jaar toen ook bijna iedereen was vertrokken in de kerstvakantie, maar dat was maar tijdelijk.
Ginny was keek blij om zich heen terwijl ze iedereen de winkel indirrigeerde. Eigenlijk wou ze alleen Ginny meenemen naar de Weg-is-Weg, en alles wat ‘overbodig’ was thuis laten. Maar Harry, Ron en Hermelien wouden per sé mee, omdat ze toch gewoon even wat dingen wilden inkopen. Ze zouden dan wel geen lessen volgen op Zweinstein, toch mochten ze gewoon in de leerlingenkamer komen (van Griffoendor), en mee-eten met het ontbijt, lunch en avondeten. Mevrouw Anderling was volgens Hermelien juist wel blij dat ze kwamen, want wat extra dat ze alledrie naar Zweinstein gingen, want eigenlijk zag ze er een beetje tegenop om het hele schooljaar alleen door te brengen, want bijna al haar vriendinnen kwamen niet meer.
Harry keek wat rond bij de boeken over duistere magie, Hermelien speurde de hele winkel af naar wat interessants en Ron die hing wat bij Harry rond.
Ginny was klaar, en ze liep met een stapel boeken in haar armen rond. Harry nam er een paar van haar over, waardoor hij ook zijn handen niet meer vrijheid. Ginny glimlachte dankbaar.
Ze liepen de regenachtige straat weer op, die angstaanjagend leeg was. Er waaide een affiche over de grond, en alle lege winkels gaven ook geen prettige aanblik. Het was een wonder dat de broodnodige winkels, zoals Klieder en Vlek nog overbleven.
“We maken wel veel winst zo, en iemand moet toch iedereen boeken kunnen verstrekken?” hadden ze de eigenaar van de winkel horen mompelen toen hij langsschuifelde.
“Goed.” Zei Mevrouw Wemel terwijl ze een haarlok uit Ginny’s ogen veegde.
“Waar moest je nog meer naar toe, schat?” Ginny probeerde zich haar lijstje te herinneren en keek naar de dingen die ze in hun handen hadden.
“Volgens mij hebben we alles.” Ze duwde de boeken die ze in haar eigen handen had in die van Ron, die spontaan boos begon te kijken. Ginny friemelde een lijstje uit haar zak en keek het na. Ze knikte.
“Dit was alles.”
“Zullen we dan maar?” Mevrouw Wemel doelde op het verdwijnselen. Ze greep Ginny stevig bij de arm, want die mocht nog niet verdwijnselen. Ze kneep haar ogen dicht.
“Een, twee..”
“Wacht!” riep Harry zachtjes. Mevrouw Wemel kon het niet laten om snel met haar ogen te rollen.
“Harry. Kom op. We worden natgeregend.”zei Hermelien. Maar Harry negeerde haar.
“Kijk dan. Dooddoeners.” Fluisterde hij op dreigende toon.
Nu kon ook Hermelien het niet laten om te gaan rollen met haar ogen.
“Ja, dan kunnen we nu nog snel weg voordat ze ons zien.” Fluisterde mevrouw Wemel ongerust. Harry had het met haar te doen. Ze was zo vriendelijk, maar hier had ze geen zin in.
“Mevrouw Wemel, als u wilt, mag u van mij terug gaan met Ginny.” Zei Harry vriendelijk.
“Maar ik kan ze niet zo laten gaan… Ze staan nu recht voor mijn neus.”
“Dit is de Weg-Is-Weg, hier kun je niet zomaar je gang gaan.” Sputterde Hermelien tegen.
“Wie is hier nou helemaal?” zei Ron, die de ongeveer helemaal verlaten straat afkeek. Ze waren een portaal ingeschuifeld, zodat ze niet zo nat werden. Hermelien gaf Ron een scherpe blik, waardoor Ron z’n mond hield.
“Goed. Ginny?” Mevrouw Wemel wou Ginny’s arm vastpakken, maar die rukte hem los.
“Ginny. Niet nu!” zeiden Mevrouw Wemel en Harry tegelijkertijd. Ginny keek nijdig, en Harry wist dat hij hier nog niet klaar mee was, maar hij was blij dat Ginny terug ging. Er klonk een plopje en ze waren weg.
Harry keek om het hoekje van het portaal.
“gedoe waar zijn ze nou? Waarom moeten jullie me toch altijd in de weg zitten?”
“Harry, kap!” zei Ron vermoeid.
“Trouwens, gast, je hebt de boeken van m’n zusje nog in je handen, je kunt ze niet achterna.” Zei Ron, alsof hij daarmee Harry onder zijn Dooddoener- achtervolgingsplan uit kon krijgen.
“Alsof dat zo’n groot probleem is.” Harry mompelde een spreuk, de boeken waren weg en hij stapte het portaal uit.
“Ik denk dat ze naar de VerdonkereMaansteeg zijn. Ik ga, en ik zie wel of jullie achter me aan komen.” Zei Harry, en hij begon met een flink tempo richting de VerdonkereMaansteeg te lopen.
Natuurlijk kwamen Hermelien en Ron achter hem aan.
“En dan zegt hij dat wij niet veranderd zijn, hij is nog steeds even koppig.” Zei Hermelien glimlachend tegen Ron. Die knikte hevig, en zijn oren werden een beetje rood.

“Goed. Gesignaleerd?” vroeg Hermelien fluisterend aan Harry, die verscholen stond in de schaduw. Hij keek om een muurtje heen, en hij haalde zijn blik niet van een punt af.
“Ja. Daar. In die winkel.” Zei Harry, en hij wees, zonder zijn arm uit te strekken.
“Als ze uit de winkel komen, vervloek ik ze.”
“Als ze er ooit uitkomen.”
“Ik blijf de hele avond wachten, als het moet.”
“Je bent wel erg gedreven he?”
“Moet ik je na tachtig keer uitleggen nog steeds zeggen waarom?”
“Tuurlijk niet. Ik zei het alleen maar.”
“Oke. Nu mond dicht, oké?”
Hermelien wou zeggen dat Harry haar niet zo moest commanderen, maar Ron gaf haar een por zodat ze haar mond hield.
“Gelukkig hoeven we niet de hele avond te wachten.” Zei Ron. En inderdaad, de Dooddoeners kwamen naar buiten.
“Paralitis.” De verlamstraal die van Harry afkomstig was geweest, miste maar net doel, dat Lucius Malfidus was.
“Potter.” Kon Harry hem tegen Van Detta zien fluisteren.
Hoe wisten ze dat toch? Vroeg Harry zich af. Veel tijd om daarover na te denken had hij niet, want ze kwamen al op hen afgeslopen, alsof ze hen drietjes gewoon roken.
Ron vloekte zachtjes.
Ze hadden alledrie hun toverstok in de aanslag.
Ineens begon Harry in zijn zakken te zoeken.
“What the...” flusiterde Ron.
“Kom op, we passen er nog wel onder.”
“Als het echt moet. We zullen wel stil moeten zijn.”
“Ja, mond dicht. Snel. Daar zijn ze.”
Ze zaten alledrie gehurkt tegen de inktzwarte muur, doodstil. Ze konden elkaars adem voelen. Ze waren allemaal zo erg gegroeid, dat het moeilijk was om er met zijn drieën onder te zitten. Maar dan nog kwam het erfstuk van James Potter soms nog erg goed van pas.

Reacties, PB's en stemmen zijn van harte welkom!! Very Happy

xMartine. · Geplaatst: Zo Nov 25, 2007 9:03

Here I am, once again!
Heey people!
Ik vind dit zelf een van mijn beste stukjes tot nu toe! =)
Bedankt:
*Tessie* : Moet ik nog steeds zeggen waarom? Razz

GreenxEyed : Voor je geweldige bètareaden en reacties, maar dat heb ik je ook al 10x gezegd
amytjuuuh : Voor je reacties. Very Happy

Hoofdstuk 3
Soaring above my dreams
Flying above the clouds
Swimming under the ocean
Walking in the hills

I can do everything
If I just know you believe in me
And that you're there
When it's going wrong

Need your voice to weak up
Need your eyes to see
Need you mouth to speak
Need you kiss to live
I love you.

Hij stond ergens. Hij kon niet goed zien waar, maar er waren geen andere mensen. Het voelde als een droom, maar het zag er niet zo uit. Hij kneep zichzelf, maar voelde een pijnsteek en zag de huid rood worden.
“Is dit soms een boodschap van mijn onderbewust zijn ofzo?” zei Harry hardop. Het was niet zijn gewoonte om hardop te denken, maar hij deed het vanzelf. Alsof alles ineens anders moest van zichzelf.
De ruimte, plek of wereld waar hij zich bevond was erg rustgevend. Het was dan wel dat er niemand anders had, maar hij had niet het gevoel dat iemand zomaar ergens vandaan kon komen en hem kwam vermoorden.
Hij wist ook niet wat hij hier ging doen, en niet wat zijn doel was hier of hoe hij hier weg kan komen. Hij wist niet eens hoe hij hier kwam. De laatste wat hij zich herinnerde was dat hij met zijn 2 beste vrienden in de VerdonkerMaansteeg zat onder de onzichtbaarheids mantels en dat er dooddoeners op hen afkwamen.
Waar waren Ron en Hermelien eigenlijk? Wat was er met hen gebeurd? Waren zij ook ongedeerd? Waren ze ook hier? Wat was hier? Ben ik nu dood? Is de wereld vergaan? Waar ben ik?
Langzaam maar zeker kwam er een soort van wanhoop in Harry. Zou hij hier ooit nog uitkomen?
Hij besloot maar op de grond te gaan liggen en te gaan slapen, omdat hij veronderstelde dat hij droomde. Misschien werd hij dadelijk gewoon ergens anders wakker, maar wel op de planeet ‘Aarde’. De grond was zacht, niet zoals een straat of een grasveld, het was gewoon alsof hij op een tapijt lag. Hij krulde zichzelf op in een foetushouding en kneep zijn ogen dicht. De ruimte was helemaal wit, dus er scheen nog flink wat licht door zijn ogen heen.
Hij ging op zijn rug liggen en keek omhoog. Daar was ook niet veel te zien. Eigenlijk zat hij hier alleen maar. Hij wou het uitschreeuwen van frustratie, want hij had het gevoel dat hij de rest van zijn leven hier zou zitten en niets anders te zien zou krijgen dan een beetje wit. Hij keek naar zichzelf. Wat had hij eigenlijk aan? Hij had gewoon wit aan. En blote voeten. Moest hij zichzelf zuiveren ofzo? Was dat de boodschap van zijn onderbewustzijn? Zichzelf reinigen van al het kwaad dat hij in zich had? Perkamentus had laatst toch gezegd dat hij juist geen kwaad in zich had? Of was het iets anders?
“Harry.” Was hij nou aan het hallucineren? Want Harry had geen idee hoe hij anders net de stem van het oude schoolhoofd vlak bij zijn oor had kunnen horen. Of hij moest gewoon ergens anders zijn waar doden tot leven komen, want per slot van rekening was hij niet op aarde.
Hij draaide zich en zag Perkamentus inderdaad. Het zat tussen een geest en een mens in.
Perkamentus zag er niet uit zoals Harry hem voor zich zag als hij aan de oude man dacht. Het leek alsof Perkamentus geen rust had gehad, ook al was hij gestorven. Hij zag er angstaanjagender uit dan Harry ooit had gezien. De Perkamentus die hij nu zag was bleker, magerder maar zag er sterker uit dan ooit. Het was om bang van te worden. Harry deed verschrikt een pas naar achter.
“Pr…pr..professor.” stotterde hij.
“Wat doet U hier?” Eigenlijk had hij willen vragen wat er met hem gebeurd was, maar dat leek hem niet zo verstandig, aangezien Perkamentus hem dreigend aankeek.
“Je hebt gefaald, Harry Potter. Ik geloofde in je, ik gaf je die opdracht, ik dacht dat het niet te moeilijk voor je zou zijn. Maar nee, moet ik dan alles zelf doen? O, nee! Want ik zit zelf hier opgesloten. De rest van de wereld zal hun hele leven moeten vrezen omdat jij een keer niet alert was.” Viel hij uit. Harry schrok. Dit kon Perkamentus niet zijn. Dit was fantasie. Maar zijn onderbewustzijn was dit wel, dus hij wist wel ergens dat het waar was. Had hij echt gefaald? Was hij echt dood? Hij snapte er niets meer van…
Hij kneep zijn ogen even dicht, stijf dicht. Hij wou het niet meer zien, hij wou duidelijkheid. Hij wou hier weg.
Toen hij ze open deed, was hij echter nog steeds in dezelfde ruimte, alleen was het wit een beetje grijzer geworden.
Er kwamen twee gedaantes aan, in precies dezelfde vorm als waarin Perkamentus was verschenen.
Het waren zijn ouders, dat zag hij. Ze bleven alleen wel op zo’n anderhalve meter zweven, ze kwamen niet dichterbij, zoals Perkamentus had gedaan. Harry wou erop aflopen, maar als hij een stap dichterbij kwam, zweefden zijn ouders ook een stukje verder.
“Mam..Pap?” voor het eerst waren ze zo dichtbij. En konden ze waarschijnlijk ook praten. Hij probeerde niet met zijn ogen te knipperen, hij wou niet dat ze verdwenen.
“Harry..” antwoordde zijn moeder. Ze klonk bezorgd en ongerust, en een beetje teleurgesteld. Harry voelde tranen prikken. Dit kon toch niet, hij moest echt dood zijn. Dat maakte hem een fractie van een seconde later niets meer uit. Hij was nu bij zijn ouders, hij voelde zich veilig. Hem kon nu alles gebeuren, zij waren bij hem.
“Harry..” zei de stem van zijn vader.
“Zoon, waarom heb je opgegeven? Waarom liet je je zo gemakkelijk pakken? Je hebt het fantastisch gedaan in je leven, maar dit snap ik niet. Je bent zo dapper en slim..” Harry hoorde ook bij zijn vader teleurstelling.
Harry balde zijn vuisten, hij groef zijn nagels diep in zijn hand palmen en beet op zijn kiezen. Hij wou niet dat zijn ouders teleurgesteld in hem waren, hij had vanalles gedaan. Waarom deden ze zo?
Hij keek op en zag dat zijn moeder tranen in haar ogen had. Van wat? Van verdriet? Van teleurstelling? Hij wou antwoorden. Er liep een traan over zijn wang, die hij snel wegveegde.
“Jullie kunnen mijn ouders niet zijn. Die doen niet zo!” schreeuwde hij tegen ze. Hij wou niet schreeuwen, maar hij was zo bang en verdrietig dat hij zijn emoties niet meer onder controle had.
“Hoe weet je hoe je ouders doen, Harry, je hebt ze toch nooit ontmoet?” zei een hele bekende stem achter hem, een stem en een antwoord die hij nu liever niet wou horen. Hij keek om en zag inderdaad Ron en Hermelien staan. Waren zij ook dood?
Hij draaide zich weer om, maar zijn ouders verdwenen al in de verte. Hij riep hen, maar ze hoorden hem niet. Of ze wilden hem niet horen. Hij had zijn ouders weggejaagd, tijdens misschien wel de enige keer dat hij ze kon spreken.
Hij liet zich op zijn knieën vallen met zijn hoofd omlaag.
“He.” Zei Ron.
“Het is goed hoor. Ik bedoel, we hebben samen gefaald. Het is wel een beetje jouw schuld, maar die vuile Dooddoeners ook. Je bent nu ten minste bij Sirius.”
Harry keek op. Sirius? Dan moest hij wel in het dodenrijk zijn.
“Maar goed. Wie wou ons nou naar de Dooddoeners leiden? Jij toch? We zijn nu dood, door jou. Het is ook wel een beetje onze schuld, ik bedoel, we hadden ook kunnen weigeren met je mee te gaan.”
Hij wou het niet horen. Hij wou niet meer horen dat hij had gefaald, dat de dood van iedereen zíjn schuld was. Hij kon het niet meer aan.
Hij was verslagen. Hij viel neer op de grond, half dood van schaamte. Hij bleef liggen, het had geen zin meer om te bewegen. Wie weet wie er allemaal nog meer zou komen. Ginny? Sirius? Hij wou zeker niet van hun horen dat hij had gefaald. Hij kon het niet meer... Hij kon het niet meer.. Langzaam werd alles donker en was hij er van overtuigd dat hij nooit meer licht zou zien.
Hij haalde nog een keer diep adem, hij wist dat dat zijn laatste zou zijn.
“Harry!”

Thanks for reading! En stemmen, reacties en PB's zijn natuurlijk weer welkom!
Tip: http://www.harrypotterforum.nl/hpf1/viewtopic.php?t=13043 (van *Tessie*)
Tip: http://www.harrypotterforum.nl/hpf1/viewtopic.php?t=12700 (van GreenxEyed)

Edit: Even ter informatie, ik heb boek 7 uit. Ja, uit. Ik weet alles, maar ik zal er GEEN spoilers in stoppen totdat het spoilerverbod over is. Nee, ik weet niet hoelang het gaat duren. Wees niet bang, ik had al voordat ik het boek begon te lezen al een idee hoe dit er ongeveer uit zou gaan zien.
Opmerking 2: Zég alsjeblieft wat er mis is met mijn verhaal. Al is het maar: Ik hou niet van dit soort verhalen. Of; je schrijfstijl is sh*t.
Dan weet ik dat tenminste, want dit is erg deprimerend. Wink

Maar goed, gelukkig zijn er meer mensen die geweldig en leuk hebben gestemd dan bagger. Wink

xMartine. · Geplaatst: Di Nov 27, 2007 14:23

Hooi =)
Dánkjulliewel voor jullie reacties! Jullie weten niet hóe blij ik daar mee ben. Very Happy

Ik kon jullie natuurlijk niet langer in spanning laten zitten, dus ik heb weer snel een stukje geschreven. Ik vind het zelf niet zo geweldig als de vorige, maar goed. Meer daarover onderaan dit bericht, anders geef ik te veel weg van het verhaal. =)
*Tessie*
GreenxEyed
amytjuuuh
slytherin89
Dankjulliewel voor jullie reacties!

Hoofdstuk 3.1

This could break my heart or save me
Nothing's real
Until you let go completly

Kelly Clarkson – Sober

Harry opende zijn ogen. Alles was weer wit. Waar was hij?
"Harry!" zei de stem van het meisje waarvan hij hield.
Hij knipperde met zijn ogen. Na een tijdje kon hij iets roodharigs onderscheiden dat naast hem stond. Hij lag in bed, met witte lakens en een witte pyjama. De kamer waar hij lag was wit. Was hij weer in een nachtmerrie verzonken geraakt?
"Ginny..." zei hij aarzelend.
"Oh, Harry!" zei Ginny nog een keer en ze omhelsde hem.
"Wacht even, ik ben zo terug." ze sprong overeind en liep de gang op.
"Mááám. Harry is er weer!"
Harry snapte er helemaal niets van. Was hij ineens weer terug? Hij sloeg zichzelf even zachtjes, want hij zou zichzelf nooit meer knijpen, want dat misleed.
"Je moet jezelf niet slaan, Harry." zei Hermelien, die binnenstormde, op een normale toon. Toen begon haar lip te trillen.
"Oh, Harry…" hij kreeg nog een omhelzing.
"Wat..." stamelde hij, maar mevrouw Wemel en Ron kwamen binnen. Ze keken allebei opgetogen.
"Hier." mevrouw Wemel duwde hem een chocokikker in zijn handen, die hij dankbaar in zijn mond stopte.
"Kan iemand me even vertellen wat er aan de hand is?" vroeg Harry.
Ginny, Hermelien, Ron en mevrouw Wemel keken hem even ongemakkelijk aan.
"Ehm… Je was onder invloed van een vloek van een Dooddoener. Alleen, het is een hele rare vloek, ik heb het opgezocht." begon Hermelien.
"Het is namelijk zo dat die vloek jou je dingen laat zien, die je half en half weet."
Harry keek haar niet-begrijpend aan.
"Het zit zo ongeveer. Je denkt bijvoorbeeld dat je gefaald hebt, dan laat die vloek je dat beleven en geloven. Vele tovenaars zijn door die vloek nooit meer wakker geworden, omdat ze dachten dat toch niemand van ze hield of in ze geloofden. We waren zo bang voor je Harry." Ginny ging verder en pakte zijn hand.
"Ja, het zag er best wel eng uit. Je werd heel bleek en zweette als een gek. Je was ook aan het stuiptrekken." Ron rilde even.
"We konden alleen maar zo goed mogelijk voor je zorgen, en we letten erop dat er altijd iemand was die contact met je maakte. Door je hand te pakken, je naam te roepen of gewoon met je te praten." zei mevrouw Wemel en ze glimlachte.
"Ik ben blij dat je er weer bent." zei Ginny.
"Wij allemaal, Harry." zei mevrouw Wemel.
Harry snapte het niet helemaal. Ze deden wel heel erg lief. Was dat normaal? Of moest hij gewoon weer even wennen na de botheid die waaruit hij net was ontwaakt? Het was wel een hele erge vloek, besefte Harry. Echt iets voor Voldemort, bedacht Harry knarsetandend. Zijn slachtoffers zwak maken, om ze dan in wanhoop te laten sterven.
"Rust maar lekker uit Harry. Het is niet niks, die vloek." zei mevrouw Wemel en ze vertrok met Ginny, die nog even lief naar hem glimlachte. Het verbaasde hem maar half dat zijn vrienden bleven zitten.
Hij wou eigenlijk dat ze weggingen, want hij zat nog helemaal vol van de vloek. Hij voelde zich nog steeds heel erg bang. Maar aan de andere kant mochten ze ook wel blijven zitten, hij wou er zeker van zijn dat ze wel van hem hielden en dat hij niet gefaald had.
"Harry... Ik weet eigenlijk niet of ik het wel moet vragen en eigenlijk ook niet hoe ik het moet vragen..." zei Hermelien in één adem en ze kreeg van Ron een waarschuwende blik. Harry wist wel wat er ging komen. Hij zou eerlijk zijn. Het had geen zin meer om te liegen tegen de mensen die hij het best kon vertrouwen.
"Wat zag je?" vroeg Hermelien, ook al had Harry zijn mond al opgedaan om op de vraag te antwoorden.
"Ik..." begon Harry. Hij wist eigenlijk niet wat hij moest zeggen, of waar hij moest beginnen. Hij begon met Perkamentus, die er zo angstaanjagend en totaal niet-zichzelf had uitgezien. Daarna met zijn ouders, daar werd hij al wat emotioneler van. Het was echt niet niks geweest. En daarna misschien wel het moeilijkste stuk, het stuk waarin Ron en Hermelien hem hadden beschuldigd.
Hermelien schoof nog een stukje naar hem toe.
"Oh Harry..." fluisterde ze.
Ron zag bleekjes maar was wel geïnteresseerd.
"Je weet toch wel dat we dat nooit zouden doen hè?" zei Ron op een dwingende toon.
"Man, toen jij werd geraakt door die vloek zijn we snel wegverschijnseld. We weten waarom jij dit doet en je weet dat we zeggen als we iets niet slim vinden. We vertrouwen jou, maar je vertrouwt ons toch ook wel?" zei Ron.
Harry was verbaasd dat Ron zoveel slimheid kon vertonen, maar corrigeerde zichzelf weer. Zag hij Ron echt als een dom persoon?
"Ja, ja, natuurlijk vertrouw ik jullie." zie Harry een beetje verbouwereerd.
Hermelien glimlachte.
"Goed gezegd, Ron." zei Hermelien en ze glimlachte ook naar hem. Ron's oren werden rood en hij stamelde iets onverstaanbaars.
Harry moest grinniken.
"Wat?" zei Ron verdedigend.
Harry schudde zijn hoofd en glimlachte alleen maar. Net zoals Hermelien, die ook schuldig glimlachte. Ron schudde zijn hoofd.
"Stelletje gekken."
"Hé, dat konden we wel verstaan."
"Sorry." zei Ron lachend.
Harry was blij en gerustgesteld. Zijn vrienden zouden er altijd voor hem zijn, dat wist hij nu wel zeker. Maar zijn ouders en Perkamentus, zouden die ook zo zijn? Het was een vloek geweest, maar wel een vloek waarvan je dingen half en half zeker wist. Harry wist nu wel dat zijn vrienden achter hem stonden, maar zouden zijn ouders en Perkamentus dat ook doen?
Ineens werd Hermelien weer serieus.
"Je weet toch wel dat Perkamentus en je ouders ook in je geloofden." Alsof ze zijn gedachten hadden geraden.
Harry glimlachte bevestigend, maar het was toch een beetje nep. Niemand wist dat zeker, want niemand had ze ooit meer gesproken.
"Ja, anders zouden ze je toch niet met zoiets belangrijks opzadelen en hun leven geven voor jou?" zei Ron.
Harry kreeg weer iets meer zekerheid. Hij voelde zich een beetje gelukkig, ook al was er zoveel nog niet rechtgezet. Hij had bevestigd gekregen door zijn belangrijkste bronnen van hoop dat zijn andere belangrijkste bronnen van kracht in hem geloofden. Op dat moment, kon niemand hem deren. Liefde, heette dat volgens Perkamentus. Harry liet het maar even zo voor wat het was en zakte achterover in zijn kussen en glimlachte. Hij deed even zijn ogen dicht. Ineens werd het weer donker.
Hij deed snel zijn ogen weer open, maar zag niets behalve de ruimte waar hij eerder was geweest, weer helemaal leeg, maar dan nu zwart.
“Nee...” zei Harry.
“Niet weer.”
Hij had nu echt het gevoel dat hij zou dood gaan. Hij wou niet meer in een illusie leven, wachtend op de werkelijkheid. Hij wou of nu gered worden, of dood gaan. Maar zo in zijn eentje leven, zonder mensen om hem heen, kon hij niet aan. Hij deed zijn ogen dicht en wachtte op wat er komen ging.

Muhahaha. Ik was in een gemene bui toen ik dit schreef, ik wou hem daar nog niet weghalen. Ik vond het eigenlijk wel een leuke plek, voor even. =)
Stemmen, PB's, reacties en blabla zijn natuurlijk weer welkom. Very Happy

xxx

xMartine. · Geplaatst: Wo Dec 05, 2007 17:43

*schuifelt dr fanfiction topic binnen*
Hooihooi!
Ik ben vreselijk gemeen. Angel

Maar goed, hier toch weer een stukje. Tis een soort van overgangsstukje, maar lees het toch maar. Angel

Reacties, stemmen enzo zijn weer welkom!! xD
Thanks tooo:
*Tessie* ;voor de coole pb'tjes!
GreenxEyed ;weer dankjewel voor het bètareaden Very Happy

amytjuuuh ;voor je reactie Very Happy

slytherin89 ;ook voor de reactie:D
xxx Martine, Enjoy!
Hoofdstuk 4
This innocence is brilliant
I hope that it will stay
This moment is perfect
Please don’t go away.
Innocence – Avril Lavigne

Na wat eeuwen leek, voor Harry’s gevoel, deed hij zijn ogen weer open. Hij lag weer in een witte kamer, maar nu waren er nog meer gekleurde dingen in de kamer. Hij rook ook een vertrouwde geur, en de zon scheen fel door het raam naar binnen. De bomen waar de kamer zicht op had, wuifden zachtjes en de lucht was strak blauw. Op een of andere manier wist Harry dat hij weer terug was op de echte wereld.
Hij keek naar rechts, en zag het mooiste meisje dat hij ooit had gezien. Even dacht hij dat weer terug in de ‘illusie-wereld’ was. Maar dat was hij niet.
“Harry.” Zei ze met een tedere glimlach.
Harry glimlachte terug. Ze keken elkaar even aan. Ginny klom bij hem op het bed.
“Wil je al weten wat er is gebeurd?”
“Bewijs me maar eerst eens dat je echt bent.”
Ginny keek hem niet eens raar aan, maar zoende hem, op een manier waarop alleen Ginny dat kon doen. Hij was eindelijk terug, en hoe.
Hij ging zo op in de kus dat hij niet merkte dat Ron binnenkwam, met Hermelien en mevrouw Wemel op zijn hielen.
“Gadver” zei Ron. Hij kreeg een stomp van Hermelien, die juist wel geamuseerd keek.
Harry en Ginny glimlachten een beetje verlegen.
“Goed” Zei Hermelien.
“Ik denk dat we hem dat maar beter snel kunnen vertellen.” Ze keek de anderen aan, die bevestigend knikten. Harry wachtte af, hij had zoals al vaag verwacht.
“Harry, je bent geraakt door een Vloek des Invloeds.” Begon Hermelien. “Het is een supergevaarlijke vloek, en ik wist niet dat hij bestond. Ik heb het opgezocht, en je had precies de symptomen die het boek beschreef. Stuiptrekkingen, dan plotseling stil, schreeuwend, fluisterend. Je uit, zeg maar, dan de gevoelens die de Vloed des Invloeds je laat zien.” Hermelien keek Harry strak, maar medelevend aan. Harry knikte als bevestigend, dat zou best wel eens kunnen.
“Goed, dat klopt dus. Nu we dat weten, moeten we je iets over de gevolgen daarvan vertellen.” Harry trok zijn wenkbrauwen op, hij was er klaar voor. Hij had het gevoel dat hij even niets meer wist. Dus dan kon hij maar beter alles in een keer over hem heen krijgen, dan kon hij het ook in een keer verwerken.
“Je zult nog een paar weken last hebben van illusies. Zoals illusies dat de mensen waarvan je houdt en waarover je denkt dat zei ook van jou houden, dat ze ineens heel bot tegen je gaan doen.” Zei Hermelien.
“Jongen, laat je daardoor maar níet beïnvloeden, want je weet wat we van je denken.” Zei Ron.
Ineens begonnen ze allemaal door elkaar te praten over dat ze hem nooit in de steek zouden laten en dat ze onvoorwaardelijk van hem hielden. Harry glimlachte.
Hij liet zichzelf achterover zakken in zijn kussen en sloot zijn ogen. Hij was toch wel moe. Ze zwegen allemaal abrupt.
“Ik denk dat je wilt slapen?” vroeg Hermelien voorzichtig.
Harry knikte.
Hij hoorde ze één voor één opstaan en voelde zich gerustgesteld. Nu hoefde hij niet meer bang te zijn dat hij in weer een andere illusie zou wakker worden. Hij sliep.

“Goedemorgen Harry!” zei Ron geeuwend aan de keukentafel.
“Je hebt de hele middag en nacht geslapen. Wist je dat?”
Harry grinnikte alleen maar.
“Hoi Harry.” Zei een slaperige Hermelien. Ze kwam ook aan tafel zitten en wreef wat slaap uit haar ogen. Ze zat nog zelfs in haar pyjama, iets ongebruikelijks voor haar.
“Slecht geslapen?” vroeg Ron behoedzaam.
“Nee, hoor. Eigenlijk heb ik het best geslapen sinds we terug kwamen van de Wegisweg.” Ze glimlachte. Ron, die gerustgesteld was, glimlachte ook.
Ginny kwam ook binnen door de keukendeur die naar buiten leidde. Ze had een mandje om haar arm, en Harry vermoedde dat er eieren in zaten.
Hun blikken kruisten elkaar en Harry glimlachte, maar Ginny groette alleen kortaf. Harry keek even verbouwereerd, maar herstelde snel. Het zou vast een illusie zijn. Waarschijnlijk had ze gewoon ‘Hoi’ gezegd, maar die stomme vloek zou er wat anders van gemaakt hebben.
“Dus” Zei Ron, en hij legde even zijn toast neer.
“Wat gaan we hierna doen?”
“Ron” Hermelien legde ook haar boterham neer.
“Harry is net wakker en net ontwaakt uit een vreselijke vloekdroom en jij begint al over wat we hierna gaan doen? Die jongen moet toch rusten.”
“Maar we kunnen toch alvast een plan maken?”
“Weet je” zei Harry met stemverheffing zodat hij boven Ron en Hermelien uitkwam.
“Ik wil nog terug naar het graf van mijn ouders. Weten jullie nog?”
Hermelien en Ron knikten.
“Dus... Zullen we daar dan maar naartoe gaan? Misschien vinden we daar wel aanwijzingen naar de volgende Gruzielementen. Of informatie over mijn ouders, of Perkamentus, of Sirius.” Harry werd helemaal blij met het vooruitzicht om meer informatie te krijgen van de mensen die overleden waren, maar dat niet zouden moeten zijn. Hij glunderde.
Ron en Hermelien knikten bevestigend.
“Maar we moeten wel oppassen” zei Hermelien op haar typische Hermelien-toontje.
“Ik denk dat we wel in de gaten worden gehouden.”
Ron trok een sarcastisch gezicht.
“Gòh.”
“En hoe wil je dat dan aanpakken?” vroeg Harry. Hij wou zo snel mogelijk gaan, dus de plannen wilde hij zo snel mogelijk maken.
“Is dat wel verstandig, dat doen terwijl je net beter bent van een dieptepunt in je gezondheid?”
Ron keek even raar bij het horen van die formulering, maar hield verder zijn mond.
“Ik voel me goed hoor!” zei Harry een beetje nors. Al die bezorgdheid, hij was ondertussen zeventien geworden, hij kon prima op zichzelf passen!
“Ze bedoelde het goed hoor.” nam Ron het voor Hermelien op. Hermelien glimlachte dankbaar naar Ron.
Harry mokte nog eventjes, maar hield daar mee op toen Ron en Hermelien dingen gingen verzinnen die ze moesten regelen voordat ze gingen. Harry deed enthousiast mee aan de discussie, en al snel hadden ze een compleet plan bedacht.
“En wanneer gaan we?” vroeg Ron, toen ze een compleet plan hadden. Ze keken allebei naar Harry. Harry kon de tegenargumenten al horen als hij ‘morgen’ zou zeggen. Dus zuchtte hij en zei uiteindelijk:
“Over 3 dagen, goed?”
Hermelien en Ron knikten bevestigend.
“Als jullie het niet erg vinden, ga ik weer even slapen.”
Hij wachtte niet op antwoord, maar duwde zijn stoel naar achteren, stond op en liep de trap op.
Toen hij de trapdeur sloot, hoorde Ron aan Hermelien voorstellen om iets te gaan doen. Grinnikend vroeg hij zich af hoe lang het nog zouden duren voordat een van hen een liefdesverklaring kreeg.
Het maakte hem even helemaal niets meer uit, hij was al blij dat alles goed was.

Thanks for reading! *wijst naar reactie topic en pb knop en te poll* Angel

sorry!
Het kan even duren voordat ik weer post, proefwerkweek en feestdagen enzo. En ik weet wel wat ik moet schrijven, maar ik moet even wat bedenken en dat is niet zo makkelijk. Angel

Meer informatie in het vervolg van.. A New Adventure.. (H)

EDIT: Ik moet research doen, dat bedacht ik me net. Razz

Ik was effe het woordje vergeten Angel

En het wordt moeilijk dat stukje zonder spoilers te schrijven, maar ik doe mijn UITERSTE best. Wink

xMartine. · Geplaatst: Wo Dec 12, 2007 18:14

Heey!
*komt hijgend aanrennen met een nieuw stukje*
Ik heb er weer een. Very Happy

De volgende komt denk ik na de opheffing van het spoilerverbod, het spijt me. Maar ik ga toch echt dingen uit boek 7 gebruiken! [Nee, nog niet in dit stukje!]
Nja, sorry dat het zo lang duurde! Ik en mn betareader [GreenxEyed] hadden het allebei errug druk [proefwerkweek enzo..].
Aa. Nu moet ik eten dus moet ik het snel posten!
BEDANKT IEDEREEN DIE HEEFT GEREAGEERD! =D!

Hoofdstuk 4.1
There's no one in town I know
You gave us some place to go.
I never said thank you for that.
I thought I might get one more chance.
What would you think of me now,
so lucky, so strong, so proud?

Hear you me (may angels lead you in) – Jimmy Eat World

Ze waren klaar. Ze hadden alle voorbereidingen getroffen. Ze wisten wat ze moesten doen, en wat niet. Ze gingen ook. Ze hadden net nog het plan nog een laatste keer doorgenomen en stonden op het punt om te vertrekken.
Nu het moment zo dicht bij was, kreeg Harry kriebels van spanning in zijn buik. En van angst. Voor wat hij te zien zou krijgen, voor wat er zou gebeuren en wat hij zou voelen. Hij wist dat het niet gemakkelijk zou worden, maar gelukkig had hij zijn vrienden bij zich, die hem een bemoedigende glimlach gaven.
Ginny gaf hem nog een knuffel, zij wist ook wat ze gingen doen. Zij glimlachte ook tegen hem en liep toen weer weg, alsof Harry zich zou gaan bedenken als Ginny bij hem was.
Ron, Hermelien en Harry gingen naast elkaar staan, en ze pakten elkaars hand. Harry kneep zijn ogen dicht en ze verdwijnselden naar de Halvemaanstraat.
Na het beklemmende gevoel dat Harry altijd kreeg als hij verdwijnselde, voelde hij een stevige wind en een paar druppels regen in zijn gezicht.
Hermelien ging gelijk te werk.
Ze zouden een soort van bel om zich heen krijgen, waardoor ze helemaal onzichtbaar zouden zijn. Ze had het gevonden in een oud boek, en dacht daarom dat niet veel mensen er wat van wisten. Ook was het een hele gevaarlijke spreuk, omdat als het fout ging, het niet werkte, terwijl je dacht van wel, of dat je nooit meer zichtbaar zou worden, of dat de bel juist een echte koepel zou worden, waardoor er niemand in of uit kon, en je dus ook nooit ergens naar binnen kon, en je dus voor altijd buiten zou moeten leven. Maar als vanzelfsprekend vertrouwden Ron en Harry erop dat ze het foutloos zou doen.
En dus na een paar minuten waren ze niet meer zichtbaar.
Harry zag de bel niet, maar hij kon de aanwezigheid wel voelen. Als hij door de rand heen zou lopen, zou hij weer zichtbaar zijn. De bel bewoog wel met hen mee, maar ze moesten zorgen dat er niemand achterbleef.
Harry knikte naar Ron en Hermelien, ze waren dan wel onzichtbaar, maar ze konden nog steeds gehoord worden. Ze begonnen te lopen richting het centrum, waar een grote kerktoren boven alle huizen uitstak.
Na vele jaren van modernisering was dit dorpje nog steeds zo als een eeuw geleden. Natuurlijk stonden er wel auto’s, maar het dorpje was nog echt een dorp zonder grote kantoorgebouwen of winkelketens.
Harry had een beetje research gedaan naar het dorp van zijn ouders, en was erachter gekomen dat er nog veel tovenaars leefden. Daardoor zal het wel niet gemoderniseerd zijn, dacht Harry. Maar doordat er veel tovenaars woonden, moesten ze ook extra oppassen.
Ze liepen een hoek om en Harry zag het kerkhof al liggen. Het schemerde, het was al bijna donker en door het schijnsel van de bijna volle maan zag het er angstaanjagend uit. Daar lieten ze zich echter niet door weerhouden, ze liepen er recht op af. Het was zondagavond, en het was dus rustig op straat. Over een week zou de Zweinsteinexpress vertrekken, ze zouden meegaan, als er tenminste niet iets tussenkwam. Je wist maar nooit.
Hermelien duwde het roestige hek open dat een beetje piepte, nadat ze had gecheckt of niemand hen kon horen of zien. Ze liepen snel het kerkhof op, maar Harry had juist de neiging om zijn pas te vertragen. Hij liep langzaam en behoedzaam, en al snel volgden Ron en Hermelien zijn voorbeeld.
Na een tijdje zoeken vonden ze de grafsteen waar ‘Potter’ opstond.
Harry stopte abrupt en bekeek de grafsteen.

James Potter 27.03.1960 – 31.10.1981
Lily Evers 30.01.1960 – 31.10.1981

Nu liggen we hier
Onder de grond
Misschien ver weg
Maar als je wilt
Toch dichtbij

Hier was het dus allemaal begonnen, met de twee mensen die nu onder de aarde lagen. Daaruit was hij ontstaan, Harry Potter, die een onmogelijke taak opgegeven had gekregen. Harry wist dat ze rust hadden, dat wist hij gewoon. Hij wist en voelde ook dat zijn ouders bij hem waren, dat ze hem konden zien maar net niet tegen hem konden praten. Ze leken nu zo dicht bij, en toch zo ver weg. Hij viel met zijn knieën op de grond, zodat hij dichter bij ze zou zijn. Hij wou van alles zeggen, maar hij wist niet hoe te beginnen.
Hij wou zeggen hoeveel hij ze miste, dat hij ze nodig had, dat hij wou dat ze snel weer bij elkaar zouden zijn. Hij wou ze spreken, hij wou ze omhelzen. Even wou hij dat hij weer terug was in de illusie, zodat hij weer met ze kon praten, ook al was het dan nep.
Hij wou advies hebben, van zijn vader en zijn moeder, advies dat alleen een vader of een moeder je kan geven. Of gewoon met ze praten. Over dingen die hem bezig hielden. Over Ginny, of over Ron en Hermelien. Over de leraren, over school. Over Perkamentus. Even voelde Harry zich alsof er nu niets meer op de wereld bestond, behalve zijn ouders, een paar meter onder de grond en hij.
Tranen stroomden over zijn wangen, en hij wenste dat hij Ginny toch had meegenomen. Hij voelde twee handen op zijn schouders, en hij keek achterom. Natuurlijk waren het Ron en Hermelien, ze stonden hand in hand. Hermeliens ogen waren ook nat en zelfs Ron deed niet zijn best om het verdriet en de ernst in zijn ogen te verbergen. Hij toverde een kleine glimlach te voorschijn.
Harry keek weer naar de grafsteen en las de letters opnieuw.
Nu liggen we hier
Onder de grond
Misschien ver weg
Maar als je wilt
Toch dichtbij

Het waren zulke mooie woorden, hij miste hen. Ze waren dichtbij, maar toch ver weg. Hij probeerde ze te zien, te horen, te voelen. Hij wenste dat hij nog maar één jaartje oud was en in de armen van zijn moeder lag. Dat hij zo kwetsbaar was, maar dat zijn moeder hem beschermde tegen alles. Dat niets hem kon deren. Hij wist ook wel dat de betovering van zijn bloed die zijn moeder had gemaakt was opgeheven, maar toch voelde hij dat alleen hij het bloed van Lily Evers en James Potter in zich mocht hebben. En dat hij daarom Voldemort moest wreken, omdat Voldemort zijn leven kapot had gemaakt. En niet alleen zijn leven, maar ook dat van vele anderen. Ineens was zijn missie heel duidelijk voor hem. Hij wist wat hij moest doen.
Hij veegde zijn ogen af en stond op. Hij slikte een paar keer en haalde diep adem, zodat hij zichzelf weer onder controle had.
Hij keerde zich weer naar zijn vrienden. Hij haalde zijn neus op.
“Goed” zei hij, zo vastberaden als hij maar kon.
“Laten we gaan.”

Thanks for reading =) Ik hoop dat je het een leuk stukje vond Smile

Reacties, PB en stemmen natuurlijk weer welkom. Very Happy

xMartine. · Geplaatst: Wo Dec 19, 2007 18:59

Heey!
Dit was nogal een ingewikkeld stukje om te schrijven, want alles moet ongeveer kloppen. Razz

Als je nog vragen heb, PB me dan maar ofzo. Wink

GreenxEyed ; Bedankt voor het geweldige bètareaden dat je elke keer weer doet, zonder jou zou mijn fanfic veel slechter te lezen zijn. Razz

*Tessie* ; Bedankt voor al je lieve PB'tjes
amytjuuuh ; Bedankt voor al je enthousiaste reacties. Very Happy

PureMagical ; Thanks voor je compliment, ik hoop dat jij ook snel weer post. Very Happy

Ook bedankt als ik je vergeten ben, kom me dan maar even slaan. Razz

Ook bedankt als je m'n fanfic leest, maar niet reageert. =)
Maar nu moet ik gaan! Ik weet trouwens niet of ik de tijd vind om in de kerstvakantie te posten! Alvast een heeel gelukkig nieuw jaar en een hele fijne kerst!
Love, Martine.

Hoofdstuk 4.2
Help! I need somebody
Help! Not just anybody
Help! You know I need someone..
Help – The Beatles

“Hmm..” Er was dan wel niemand in huis, Jennifer hield er van om tegen zichzelf te praten.
“Dan is het makkelijker om er een overzicht over te krijgen,” antwoordde ze altijd als iemand er naar vroeg.
Niet dat ze veel mensen sprak, ze leefde op zichzelf en met zichzelf. Ze vond het prima zo. “Krijg je ook niet zoveel gezeik,” hield ze zichzelf voor.
Ze stond in haar slecht verlichte hal met het stukje perkament in haar hand, dat net was aangekomen. Ze zag er niet uit als een heks, ze stond gewoon in dreuzelkleren. In haar huis waren ook niet veel magische dingen te vinden. Ze probeerde een zo normaal mogelijk leven te leiden, en wou het liefst zo weinig mogelijk met tovenaars te maken hebben. Je hebt natuurlijk uitzonderingen, zoals nu. Die woorden op het perkament hadden haar geraakt.
“Je weet wat er is gebeurd. Je weet wat je moet doen, excuses, je weet als enige van ons allemaal wat je moet doen. Ik moet alleen zorgen dat het gebeurd, dus ga je gang. Je weet wat je voor ons betekend, je bent de enige die dit kan doen.
Ga je gang.
- Je weet wel wie.”

Jennifer liep naar de woonkamer en knipte het licht aan, nog steeds twijfelend naar het briefje kijkend. Ze zat er al zo diep in, liever niet verder, dacht ze. Ze woog alles tegen elkaar op, besloot iets en trok haar schoenen en jas aan en stapte de deur uit. Het was fris, het werd sneller herfst dan normaal. De koude wind sneed in haar gezicht, en al snel waren haar handen verkleumd, maar dat maakte niets uit. Als ze de enige was die dit kon doen, wist ze wat moest doen. Ze had niet voor niets in Griffoendor gezeten.
De avond viel al, en ze had het gevoel dat het niet lang zou duren voordat ze zouden aankomen. Ze liep door de verlaten straten, er waren nooit zoveel mensen op straat.
Eigenlijk was het niet raar wat ze voor hun zoon wilde doen, maar voor Jennifer voelde het anders. Niet dat ze te beroerd was om te helpen, ze had alleen het gevoel dat ze er nog verder in verstikt zou raken als met dit soort dingen bezig bleef.
Ze had 16 à 17 jaar geprobeerd om zo normaal mogelijk te leven, en nu leek het erop dat toch niet iedereen haar vergeten was.

- Harry, Ron en Hermelien –
“Laten we gaan,” zei Harry vastberaden.
Hermelien en Ron knikten, en ze lieten elkaars hand los.
Hermeliens ogen gleden nog een keer over de letters van de graafsteen en glimlachte. Toen viel haar iets op, er lag een briefje op. Het lag niet in een envelop, het lag gewoon dubbelgevouwen op het witte marmer van de grafsteen. Ze wist zeker dat het er nog eerst niet lag.
“Harry...” zei Hermelien en ze wees op het briefje. Harry keek haar een beetje bang en geschokt aan, hij wist niet wat er was en draaide zich vliegensvlug om. Gelukkig, ze waren ze niet omsingeld door Dooddoeners.
Hij volgde de lijn van Hermeliens vinger en zag het stukje perkament liggen, dat daarvoor er beslist nog niet had gelegen.
Hij raapte het op, de waarschuwende geluiden uit Rons en Hermeliens keel negerend. Hij had gewoon het gevoel dat het niet iets kwaadaardigs had, alsof de aanwezigheid van zijn ouders al zijn zintuigen verbeterde.
Hij vouwde het briefje langzaam open. Er kwamen een paar druppels op het perkament, maar die werden gelijk weer opgezogen. Het deed hem denken aan het dagboek van Voldemort, en was ineens wat minder zeker van de aard van het briefje. Maar kom op, wat kon er nou zo kwaadaardig zijn aan een briefje?

“Je weet niet wie ik ben.
Ik weet wel wie jij bent.
Ik kom je helpen.
Vraag niet hoe, waarom, wie, wat of wanneer.
Het is gewoon zo.
Ik heb ook een tip.
Ja, ik weet ook waar je mee bezig bent:

Ik zit in je thuis
Maar niet op jouw afdeling
Het is hetzelfde als de zijne
Doe maar gewoon logisch
Daar waarvan ik vandaan kom
Daar zit ik in de buurt”

Harry keek zijn vrienden verward aan.
“Snappen jullie dit?” Hij zwaaide met het briefje, dat Hermelien uit zijn hand griste.
Ze las de regels verschillende keren door, Ron las over haar schouder mee. Hij keek Harry verward aan. Hermelien keek hen daarentegen opgetogen aan.
“Snappen jullie het dan niet?”
“Nee” zeiden Ron en Harry tegelijk.
Hermelien zuchtte en rolde met haar ogen.
“Dit is zo simpel, dat ik verwacht had van jullie dat jullie het wel zouden snappen.”
Harry en Ron deelden nog steeds dezelfde gezichtsuitdrukking, namelijk verward.
Hermelien zuchtte nog een keer en wees met haar vinger naar de eerste regel.
“Ik zit in je thuis. Wat is je echte thuis Harry?” ze keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan.
“Ehm,” hij wilde het niet echt toegeven, het was een beetje beschamend zelfs. En het maakte het er niet minder erg op dat Voldemort er precies hetzelfde over dacht. Ineens vielen alle puzzelstukjes van het raadsel op z’n plek.
Hermelien zag kennelijk de lichtjes oplichten in zijn ogen, want ze knikte met een glimlach.
Ron keek nog steeds niet-begrijpend van de een naar de anderen. Harry en Hermelien waren hem alleen even een klein momentje vergeten, zo blij waren ze dat ze een stukje verder kwamen.
“Maar dat laatste stukje…” zei Harry twijfelend, realiserend dat ze er nog niet helemaal waren.
“Aah, dat komt wel goed.”
“Maar hoe weten we of het waar is?”
“Daar kunnen we maar op een manier achter komen.”
“Door te gaan zeker.”
“Ja-”
“Jongens, ik snap het niet.” Ron keek nog steeds gefrustreerd van de een naar de ander. Hermelien glimlachte geruststellend naar hem en begon het hem uit te leggen. Harry zette het voor zichzelf nog even op een rijtje.
Ze gingen terug naar Zweinstein. Dat sloeg op Ik zit in je thuis en Het is hetzelfde als de zijne. Dat sloeg op Voldemort, Zweinstein en Harry. Maar dan nog het Gruzielement zelf, wat kon het zijn? Hij zette het voor zichzelf nog even op een rijtje:
Het medaillon, de Beker van Huffelpuf, de slang, iets van Griffoendor of Ravenklauw, Voldemort zelf en dan nog de dingen die ze al hadden vernietigd. Hij had echter wel het gevoel dat ze hier iets mee opschoten, dat ze verder kwamen.
Hermelien keerde zich weer naar Harry.
“Zullen we gaan, of wil je hier nog wat verder doen?” vroeg ze.
Harry keek nog een keer door de verlaten straten en het graf van zijn ouders. Ze wolken pakten zich samen boven hun hoofden en het begon harder te regenen. Het zou gaan stormen, ze hadden het koud en er was verder niets meer te zien. Hij betwijfelde of het huis van zijn ouders er nog zou staan.
“We gaan” zei hij met een kleine glimlach.

Bedankt voor het lezen en ik hoop natuurlijk weer op stemmen, reacties en PB's! Very Happy

EDIT: amytjuuuh heeft terecht opgemerkt dat er een foutje in staat. Hierboven staat namelijk de gruzielementen die Harry opnoemt, en dan nog iets onbekends. Maar dat klopt niet, want die 2 onbekende dingen zijn natuurlijk het Dagboek en de Ring. Dankjewel amytjuuuh. Very Happy

xMartine. · Geplaatst: Za Dec 29, 2007 18:57

*pakt haar hengel en vist haar FF omhoog*
Heey!
Ik hoop dat jullie je niet te barsten hebben gegeten met kerst. ^^.
Oja, er is een edit geweest in het vorige hoofdstuk. Geen nood, het was wel noodzakelijk, maar niet iets heel ergs belangrijks. Bedankt amytjuuuh voor het opmerken. ^^ En bedankt *Tessie* voor al je reacties. Very Happy

En GreenxEyed. *duwt iedereen ook naar haar fanfic: Broken Heartbeat* ( http://www.harrypotterforum.nl/hpf1/viewtopic.php?t=12700)
Woeei. En bedankt voor de stemmen. En iedereen die ik vergeten ben.
En ja, ik zie wel dat jullie deze fic lezen hoor. *kijkt heel onschuldig naar de bezoekerteller* Twisted Evil

Even een algemene oproep: Reageer op de fanfic die je volgt, echt, schrijvers raken er door geinspireerd om verder te schrijven enzo. En dit zeg ik niet alleen maar voor mezelf. Wink

Nja, genoeg gezwets en gezever. Hier komt het hoofdstuk. Very Happy

Hoofdstuk 5.0

De trein reed, zoals altijd. Ron, Hermelien en Harry zaten in een coupe, zoals altijd. Harry zat onder de Onzichtbaarheidsmantel, niet zoals altijd. Het was een voorzorgsmaatregel, na de waarschuwing die ze per brief van professor Anderling hadden gekregen. Hij had haar namelijk om toestemming gevraagd om op Zweinstein te blijven, maar dan zonder de lessen te volgen.
Daarop was het volgende antwoord gekomen.

“Beste Harry Potter,
Ik ben blij dat ik je dit jaar weer in het kasteel kan ontvangen, ondanks dat je niet de lessen komt volgen. Uiteraard is dat geen probleem, net zomin het een probleem is voor juffrouw Griffel en de heer Wemel.
Ik zal je wel over een paar dingen willen inlichten, die misschien belangrijk zijn als je het kasteel bezoekt.
Ten eerste, we waren genoodzaakt mensen van het Ministerie aan te nemen, aangezien het leraren tekort. Om het kort te houden, er zijn een aantal leraren die ontslag hebben genomen nu Perkamentus weg is, en er zijn een paar verdwenen. Wees gerust, Hagrid is er nog steeds.
Zoals je waarschijnlijk wel hebt vernomen, dringt Voldemort steeds verder door in het Ministerie Ik verzoek je daarom, in het belang van je eigen veiligheid, om uw gehele verblijf in Zweinstein door te brengen onder de Onzichtbaarheidsmantel.
Ik denk dat je het beste kunt verblijven in de Kamer van Hoge Nood. Natuurlijk mag je ook in de Griffoendor leerlingenkamer komen, maar ik weet niet of dat een verstandig idee is, in verband met ontrouwe leerlingen.
Ten tweede, ik weet niet precies wat je komt zoeken op Zweinstein, maar ik wil je eraan herinneren dat er een groot team leraren voor je klaar staat om je te helpen. Ik zou persoonlijk veel doen om heer Voldemort te verslaan.
Prettige reis,
Professor Minerva Anderling”

De rolgordijnen van de coupe waren ook dicht, dus hij kon zich vrij bewegen, maar als onverwacht de coupédeur open gleed, was hij toch goed verscholen.
Ginny, Marcel en Loena zaten ook bij hen in de coupe. Zij wisten ook dat Harry naar Zweinstein ging, omdat ze hem niet zouden verraden. Alleen had Hermelien nog haar twijfels bij Loena gehad, maar Marcel had hen verzekerd dat ze niets zou zeggen. Hermelien had Marcel nog achterdochtig aangekeken, die Hermelien weer een scherpe blik teruggaf. Ondertussen was Hermelien in slaap gevallen op de schouder van Ron, die daar zich daar zo te zien blij en ongemakkelijk bij voelde. Loena was, zoals gewoonlijk, de Kibbelaar aan het lezen, en Marcel was woordjes aan het mompelen tegen zijn Mimbulus Mimbeltonia. Harry keek naar buiten en Ginny was verdiept in een schoolboek.
De rust in de coupe werd alleen verstoord door het gedender van de trein, of het geschreeuw uit de andere coupes.

Malfdus’ gebruikelijke bezoekje had nog niet plaatsgevonden, iets wat ook niet normaal was. Dit jaar was echt alles anders, bedacht Harry terwijl hij naar het voorbij flitsende landschap staarde.
Er werd op de coupédeur geklopt.
Hermelien schrok wakker en Harry schoot zo snel mogelijk onder de Onzichtbaarheidsmantel. Hij stak even snel zijn duim op, net buiten de plooien van de mantel, als teken dat Ginny de deur open mocht doen.
Als het Malfidus was, mocht hij Harry zeker weten niet zien.
Ginny schoof de deur open, en ze hielden allemaal zo onopvallend mogelijk hun adem in. Ron en Hermelien deden alsof ze naar buiten staarden, maar hun oren waren gespitst. Marcel deed alsof hij met zijn cactus bezig was, maar ook hij had zijn oren gespitst. Alleen Loena was nog steeds relaxt in de Kibbelaar aan het lezen.
Het was het vrouwtje van het lunchkarretje.
“Ja, ik dacht, ik klop maar even. Dat leek me wel zo beleefd,” ze glimlachte een beetje ongemakkelijk en ze gebaarde naar de gesloten rolgordijnen. Ginny glimlachte geruststellend, als teken dat het niet erg was.
Ginny deed alsof ze wat geld pakte, toen Harry haar wat galjoenen in zijn hand schoof.
Het zou ook een beetje vreemd staan om zo plotseling onder de Onzichtbaarheidsmantel vandaan te komen.
Ginny kocht chocokikkers voor iedereen, schoof de coupédeur weer dicht en gooide iedereen een kikker toe, voordat ze weer naast Harry neerplofte.
“Dat werd tijd,” zei Ron met een volle mond.
“Ja, maar jij hebt ook altijd honger,” zei Hermelien geamuseerd.
Marcel stopte wat stukjes chocola in het potje waar zijn Mimbulus Mimbeltonia instond.
“Wat nou? Chocola is ook goed voor sommige planten,” hij schoot een beetje zenuwachtig in de verdediging toen hij hun rare blikken zag.
“O, ja. Voor de Flipperflapplant is het ook heel goed voor hun vleugels en hun stem als je ze chocola voert,” zei Loena met haar gebruikelijke dromerige stem.
Hermelien stopte snel nog een stuk chocola in haar mond om niet in lachen uit te barsten.

Na nog een uurtje waren ze aangekomen op het stationnetje van Zweinstein, maar Ron, Hermelien en Harry zouden als laatste uitstappen, omdat ze een aantal instructies zouden krijgen van professor Anderling.
Na een paar minuten stapten ze de koele lucht van buiten in, en liepen ze naar professor Anderling toe, die al stond te wachten.
“Goed, Wemel, Griffel en Potter. Ik neem aan dat Potter onder de mantel zit?” vroeg ze met een strenge blik in haar ogen.
Hermelien en Ron knikten.
“Goed, mooi zo. Ik kan niet te lang kletsen, want ik moet zo aanwezig zijn bij het feestmaal.” Professor Anderling leidde hen voor naar de laatste koets, met een Terzieler ervoor, die op hen wachtte.
Ze stapten in en professor Anderling begon gelijk met haar uitleg.
“Goed, ik ben bang dat jullie alledrie in de Kamer van Hoge Nood moeten verblijven. Het zou te veel opvallen als jullie bij de maaltijden aanwezig waren, maar niet bij de lessen. Vooral nu er zo veel mensen van het Ministerie rondlopen. Jullie kunnen ’s nachts naar de keukens om eten te halen. Jullie kunnen het ook laten brengen, als jullie dat liever hebben, maar dat is nu even ter zijde.”
Harry, Ron en Hermelien knikten. Ze moesten alles even aanhoren, dan konden ze later eventueel nog commentaar leveren. Het belangrijkste was nu even een veilig verblijf op Zweinstein.
“Ik ben bang dat er ook nog iemand anders in de Kamer van Hoge Nood zal moeten verblijven, maar jullie leren maar met hem samen te leven.
Ik denk dat jullie het beste ’s avonds en ’s nachts jullie zaakjes kunnen regelen, want overdag zijn er te veel mensen in het kasteel die jullie kunnen zien. Mocht Vilder jullie in handen krijgen, of een andere leraar, stuur diegene dan naar mij toe, dan regel ik het wel.”
De koets begon langzamer te rijden.
“Ik denk dat dit voorlopig genoeg informatie is. Als jullie nog vragen hebben, het wachtwoord is ‘feniks’. Ik zit in het oude kantoor van Perkamentus.”
Professor Anderling knikte even plechtig, en ze knikten terug, als bevestiging.
Toen stapte ze de koets uit, en Harry volgde onder de Onzichtbaarheidsmantel. Achter hem klommen Ron en Hermelien ook de koets uit.
Ze liepen haastig het kasteel binnen, en zagen nog net hoe professor Anderling de deuren van de Grote Zaal sloot, zodat ze ongezien naar de zevende verdieping konden lopen.
Het kasteel was niet veel veranderd, ook al was het befaamde schoolhoofd er niet meer.
Ze discussieerden over wie diegene zou kunnen zijn die ook in de Kamer van Hoge Nood zou verblijven terwijl ze de trap opliepen, maar ze konden niemand bedenken.
Uiteindelijk stonden ze voor het stuk muur en liepen ze er drie keer voorbij.
Er verscheen een deur en Hermelien duwde de deur langzaam open. Ze stapten alledrie de kamer binnen, en ze hoorden voetstappen hun kant opkomen.
Toen Harry zag van wie de schoenen waren die het geluid voorbrachten, bracht hij geschokt uit: “Malfidus?!”

Bedankt voor het lezen! *kijkt onschuldig naar de poll, pb-knop en de reactietopic*. Tot de volgende keer. XD

Surprised

Ik was Tessie's fanfic vergeten XD. Ook een echte aanrader Very Happy

: http://www.harrypotterforum.nl/hpf1/viewtopic.php?t=13287

xMartine. · Geplaatst: Za Jan 05, 2008 10:23

Heeyheey!
Ik hoop dat jullie allemaal een hele fijne jaarwisseling hebben gehad. xD Ik heb ook 2 stukjes geschreven, dus julile zullen niet zolang hoeven te wachten op de volgende. Ik ga proberen elke zaterdag of zondag te posten, maar word niet boos als het niet lukt, alsjeblieft. Wink

GreenxEyed (Caroline) : Bedankt voor het beta-readen. Je was snel met de stukjes zeg! Very Happy

Tesserd: Woeei. Bedankt voor je reacties enzoo. Very Happy

Amy: Bedankt voor je reacties, heel erg bedankt. xD

Enough talking, let's go for some action. Trouwens, dit stukje vind ik wat minder, zowel schrijfvaardig en verhaalvaardig [?] vond ik dit wat minder, maar het moest er gewoon in. angel

Hoofdstuk 5.1
Thanks for the memories
Even though they weren’t so great

Thanks for the memories – Fall Out Boy

-Flashback Harry-
“Potter?!” riep oom Herman in zijn gezicht, waardoor hij besproeid werd met speeksel en een stukje ei.
Harry veegde het speeksel van zijn gezicht en bleef oom Herman kalm aankijken.
Hij wilde eigenlijk helemaal niet terug, maar hij moest wel. Ron en Hermelien waren ook met hem meegegaan. Harry had zo het vermoeden dat mevrouw Wemel ze stevig had toegesproken en hen vooral op het hart had gedrukt dat ze koste wat het kost bij hem moesten blijven, omdat het niet overal zo veilig was.
“Mogen we nog eventjes naar binnen komen, of moeten we de hele middag in de regen blijven staan?” vroeg Ron op een vriendelijke, maar zachtjes dwingende toon.
“Hmpf,” zei Herman.
“We blijven niet zo lang,” voegde Hermelien er aan toe.
Herman stapte opzij met een gezicht dat op onweer stond.
“Vergeet niet je voeten te vegen, Petunia heeft net gepoetst.”
Ron keek Harry met opgetrokken wenkbrauwen aan.
“Man, als ik wist dat je zo leefde, had ik je elke zomervakantie naar mijn huis laten komen,” fluisterde Ron.
“Zoiets gebeurde toch elk jaar al, als je erover nadenkt?” merkte Hermelien droogjes op en ze stapte als eerste naar binnen.
In de huiskamer waren oom Herman en Petunia zachtjes met elkaar aan het fluisteren. Dirk had het verste hoekje van de huiskamer opgezocht, zoals hij altijd deed als er tovenaars op de stoep stonden.
Harry sloot de woonkamerdeur achter zich, hij wachtte tot zijn oom begon te spreken. Hij wist zeker dat hij een preek zou krijgen.
Hij kreeg gelijk.
“Zo, jongeman,” begon Herman, Harry zag duidelijk dat hij zich probeerde in te houden. “Zo, waar denk jij in godsnaam dat je mee bezig bent? Wij staan daar wel een kwartier op het station te wachten, maar nergens is er maar een teken van jou. Dat betekent, jongeman, dat jij onze tijd hebt verspild. En daarna kwam je nog niet opdagen, waar heb jij uitgehangen? En waarom sta je nu ineens op de stoep?”
Misschien leek het alsof de inmiddels paars aangelopen oom om Harry gaf, maar niets was minder waar. Ze waren gewoon kwaad dat hij hun tijd had verspild.
Harry bleef hen echter koel aankijken. Hermelien keek wel een beetje geschokt over zoveel kwaadheid, maar Harry had hen al gewaarschuwd en gevraagd zo min mogelijk te zeggen behalve als hen iets gevraagd werd.
Herman plofte neer op de bank, naast Petunia die al die tijd geen reactie had gegeven.
“Ik zal alles vertellen, in ieder geval al het noodzakelijke.” Harry zuchtte even en haalde diep adem, dit kon wel even gaan duren.
“Ik ben teruggekomen voor de bescherming tegen heer Voldemort. Die houdt stand… nouja, eigenlijk maakt dat niet zo veel uit. De grootste beschermer tegen Voldemort is gedood, dus ik moest wat dingetjes regelen en daarom was ik niet die dag op het station. Ehm, het spijt me dat ik er niet was.” Die laatste zin duwde hij er met tegenzin uit, maar hij had het gevoel dat hij beter beleefd kon blijven. Herman snoof.
“En dat was het wel zo’n beetje. De komende dagen komt er iemand langs om het huis nog extra te beveiligen. Met toverkracht.”
Harry zag de bezwaren van Herman en Petunia al aankomen, maar die kwamen niet.
“Nou, voor veiligheid...” was alles wat ze zeiden.

“Ehm.. ik denk dat ik dan maar wat spulletjes ga halen,” zei Harry een beetje ongemakkelijk na een stilte van een paar minuten.
Herman zei niets, haalde zijn schouders op en keerde zich om, zodat ze alleen maar zijn rug zagen.
Harry zag dat maar als een teken dat ze naar boven mochten lopen.
Ze liepen de krakende trap op en hij deed de deur van zijn kamer open. Het rook er een beetje muf. Hij had niet veel goede herinneringen aan dit huis, maar toch… Hier was het allemaal begonnen, ook al had hij de brief van Zweinstein ergens anders open gemaakt.
Harry glimlachte naar Ron en Hermelien.
“Ehm.. Ik denk dat we beter eerst alle boeken en dat soort dingen op een hoop kunnen gooien...”
En zo begonnen ze spreukenboeken, te klein geworden gewaden, uilenkeutels, veren, perkamentrollen en nog meer troep op te ruimen en weg te gooien. Het was nog een hele klus. Hij wist niet dat hij zo veel rommel kon hebben op zo’n kleine kamer.
Na een half uur waren ze nog steeds niet klaar, maar ploften ze op Harry’s oude bed neer om te kijken wat er nog gedaan moest worden en vooral om even pauze te nemen.
“Ik vind die familie van jouw echt eng Harry, ze lijken helemaal niets om je te geven. En dat terwijl je toch minstens elf jaar met hebt samengeleefd,” zei Hermelien op haar typische toontje als ze het ergens niet mee eens was.
“Tsja.. Niets aan te doen,” zei Harry en hij haalde zijn schouders op. Hij meende ook wat hij zei. Hij gaf ook weinig om hen, dus waarom zouden zij wel om hem geven?
Ron telde de streepjes op de muur die Harry in zijn eerste jaar had gezet, voordat het 1 september zou zijn.
“Je moet hier echt graag weg gewild hebben,” zei Ron met lichte verbazing in zijn stem.
“Zullen we maar weer verder gaan met opruimen? We moeten nog een hoop doen en ik wil hier zo snel mogelijk weg, zoals Ron al had opgemerkt,” zei Harry met een vleugje vermoeidheid.
Ron wou zijn mond open doen, maar kreeg een scherpe blik van Hermelien terug.
Ze stonden op en deden de laatste dingetjes.
Een tijd later hadden ze een paar vuilniszakken gevuld met troep, en een koffer gevuld met spullen die Harry niet wou weggooien.
Zwijgend liepen ze de trap af, dumpten de zakken en de koffer tijdelijk in de hal en liepen terug naar de woonkamer.
“Zo,” zei Harry met zijn handen in zijn zakken “Ik denk dat wij maar eens echt vertrekken.”
Hij keek zijn neef, zijn oom en zijn tante even aan. Zij keken hem ook aan, met geen enkel teken van dat zij het leuk zouden vinden als hij ooit terug zou keren.
Hij draaide zich om en wou de kamer uitlopen, toen Dirk iets zei.
“Ehm. Harry.. Eh.. veel succes met het verslaan van die V-v... die slechte meneer,” stotterde hij.
Harry glimlachte.
“Bedankt Dirk, het ga je goed.”
En met die woorden liep hij de kamer uit, pakte de spullen die in de gang stonden, opende de deur en liep zijn vrijheid tegemoet.

Woei, ik ben toch gemeen he, dan zit Malfoy in de kamer van hoge nood en dan komt dit stukje. angel

. Nee, het is geen idiote manier om mn lezertjes vast te houden, dit stukje moest er gewoon in. x'D

Bedankt voor het lezen en alvast bedankt voor de reacties, stemmen en PB'tjes. [klinkt dat arrogant? Razz

]

xMartine. · Geplaatst: Za Jan 12, 2008 14:38

Heey!
Ben ik weer, met een nieuw stukje. angel

Oja, amytjuuuh heeft ook naar dit stukje gekeken om me te laten zien wat ze bedoelde met alle tips die ze gaf. Ik heb er van geleerd! Wink

Maar als je het niets vind, wees gerust, amytjuuuh deed dit maar eenmalig. Het zou een beetje overbodig zijn om 2 beta-readers te hebben als ik al een hele fantastische beta-reader heb, right? Very Happy

GreenxEyed/Caroline : Voor het beta-readen. Very Happy

En voor je reacties xD
Amy : Voor je reacties en je opmerkingen. Very Happy

*Tessie* / Tesserd : Voor je vaste reacties en de leuke gesprekken. xD

En voor de rest nog iedereen die ik vergeten ben. Laat me maar in een bevroren vjiver springen terwijl je me met een hark achterna zit ofzo. ^^
En bedankt ook de stemmers. Very Happy

En voor de rest iedereen die de moeite heeft genomen op dit topic te klikken. Genoeg gepraat. Wink

Hoofdstuk 5.2
Help me
Figure out the difference
Between right and wrong
Weak and strong
Day and night
Where I belong
Help me
Make the right decisions
Know which way to turn
Lessons to learn
And just what my purpose is here

Er verscheen een deur en Hermelien duwde de deur langzaam open. Ze stapten alledrie de kamer binnen en hoorden voetstappen hun kant opkomen.
Toen Harry zag van wie de schoenen waren die het geluid voorbrachten, bracht hij geschokt uit: “Malfidus?!”
Malfidus keek hen met een gezicht van gemengde emoties aan, vooral onzekerheid en verwarring. Harry had hem nog nooit zo gezien.
Ze zouden hem makkelijk kunnen vervloeken, maar om een of andere reden voelde Harry daar geen drang toe. Wel trokken ze alledrie hun toverstok.
“Wat doe jij hier?” vroeg Harry dan maar voorzichtig, alledrie hun toverstok op hem gericht. “Je kunt maar beter niet liegen.”
Malfidus zuchtte en leek een beetje te ontspannen, omdat ze hem niet gelijk hadden vervloekt.
“Ik denk dat we dan beter even kunnen gaan zitten, omdat het nog wel even kan duren voordat ik jullie overtuigd heb dat ik nu bij jullie hoor.”
Harry snoof, maar toch liepen ze hem achterna naar de stoelen die vlakbij de haard stonden. Hun toverstokken weken niet van hun doelwit af.
Toen ze zaten, hielden ze hun toverstokken wel nog vast, maar waren ze niet meer op Malfidus gericht.
“Zou je alsjeblieft een beetje kunnen opschieten met je verhaal? Ik heb honger,” zei Ron knorrig.
Hermelien deed haar best om niet in lachen uit te barsten. Harry dacht dat ze wel erg gespannen moest zijn, want de normale Hermelien zou dat in deze situatie nooit doen.
Hij concentreerde zich weer op Malfidus en keek hem aan.
“Kom op...”
“Oke,” zei hij. Hij leunde achterover in zijn stoel en keek hen alledrie arrogant aan. Harry was niet onder de indruk.
“Zoals jullie, of in ieder geval jij, Potter, weten, heeft Perkamentus mij een aanbod gedaan in verband met het onderduiken van onze familie. Mijn ouders zijn nu veilig en ik mag niet zeggen waar ze zitten, om redenen die jullie vast wel zullen begrijpen.” Elke keer als Malfidus tegen hen sprak stopte hij een spottend toontje in zijn stem, iets waardoor Harry hem er niet bepaald meer op ging vertrouwen.
“Maar goed. Anderling bood me aan om bij mijn ouders onder te duiken, maar ik zei dat ik jullie liever zou helpen.” Het spottende toontje viel een beetje weg, en Harry had het gevoel dat nu echt de reden kwam waarom Malfidus ineens samen met hen in de Kamer van Hoge Nood opgesloten zat.
“Ehm.. In de zomervakantie realiseerde ik me dat Jeweetwel eigenlijk niet zulke goede ideeën heeft en dat ik aan jullie kant waarschijnlijk veiliger staan. Daar komt nog bij dat Jeweetwel zijn dienaren als oud vuil behandeld en ik heb ook nog zo mijn trots.”
Hermelien beet op haar onderlip om niet in lachen uit te barsten, waardoor Harry serieus begon te denken dat ze ziek was. Eerst richtte hij zijn aandacht nog eventjes op Malfidus.
“Dus je bent hier alleen maar om je trots en je veiligheid te bewaren?” vroeg Harry terwijl hij sarcastisch een wenkbrauw omhoog trok.
“En omdat Jeweetwel plannen heeft waar helemaal niets in zit én omdat hij dreigde mijn moeder te doden of te martelen als ik Perkamentus niet vermoordde.”
“Hmm..” Harry dacht na. Malfidus, die al die jaren zijn aartsvijand was geweest, kwam hem nu ineens smeken om zich bij hem aan te sluiten. De gedachte was eigenlijk lachwekkend.
“Hoe weten we dat je geen verader bent, zodat je vlucht als we je genoeg verteld hebben?” vroeg Ron wantrouwig.
“Nou, ten eerste, als ik jullie dood zou willen, had ik jullie nu al lang vervloekt,” antwoordde Malfidus weer een beetje spottend, in zijn oude doen en laten terug vervallend.
Ron keek hem half boos, half sarcastisch aan. Het leek alsof hij elk moment iets kon gaan schreeuwen.
“Ho, stop,” riep Hermelien, die gestopt was met lachen. “Hier schieten we dus echt helemaal niets mee op, right?” Ze keek alledrie de jongens even boos aan.
“Ik doe een voorstel. Als jij, Draco Malfidus, je echt bij ons aan wilt sluiten, dan heb je vast wel wat informatie over Jeweetwel daar voorover.”
Malfidus hoefde daar nauwelijks over na te denken en hij knikte gelijk.
“Dan moeten wij” - ze keek even streng naar Harry en Ron – “naar hem luisteren en hem ook een beetje van onze plannen vertellen. We hoeven hem niet alles te vertellen, gewoon een beetje in grote lijnen. Vertrouwen moet van twee kanten komen. Duidelijk? Goed? En nu ga ik samen met Draco eten halen in de keukens en onze hutkoffers halen, zodat jullie” - ze keek weer naar Ron en Harry - “eens even goed over mijn woorden na kunnen denken.”
Harry stak haar zijn onzichtbaarheidsmantel toe, een beetje bang voor een andere uitval van Hermelien.
“Weet je zeker dat ik niet mee hoef?” vroeg Ron een beetje onzeker met een vuile blik op Draco.
Hermelien stak arrogant haar neus in de lucht, sloeg de mantel om en liep de deur weer uit, met Draco die op een drafje volgde.

“Wat. Heeft. Dit. Te. Betekenen?” vroeg Ron op een ongelovige toon, “Ik betwijfel of ik haar ooit eens helemaal zal begrijpen.”
“Ik denk dat je beter af bent als onwetende,” grinnikte Harry. “Maar goed, wat doen we nu met Malfidus? Ik denk dat we geen keus hebben, behalve dat voorstel van Hermelien?” Harry keek naar Ron, om te kijken wat hij ervan vond. Ron leek echter niet zo blij.
“Ik denk dat we geen keus hebben, toch? En als je het objectief bekijkt, dan is het best mogelijk,” besloot Ron uiteindelijk.
Harry was even verbaasd door zoveel wijsheid uit Rons mond, maar hij herstelde zich snel, voordat Ron zich beledigd zou voelen.
“Ehm.. Tsja, als je het zo stelt, dan heb je gelijk.” Harry zuchtte. “Nooit gedacht dat nota bene Malfidus zich bij ons zou aansluiten. Achja. Ik hoop dat ze een beetje opschieten met dat eten, ik heb honger.”
Ron grinnikte even. Harry had even geen zin om aan Gruzielementen of Voldemort te denken, dus keek hij een beetje rond in de kamer waar ze nu zaten.
Het was eigenlijk een grote woonkamer met een paar deuren, die vermoedelijk naar de slaapkamers en badkamers gingen. Alles had groene en rode details, waardoor de niet zo grote ruimte vrij klein leek.
Na een paar minuten kwamen Malfidus en Hermelien gniffelend de deur binnen met hun armen vol eten. Ze hielden gelijk op met lachen toen ze Rons blik zagen.
Harry dacht waarschijnlijk precies hetzelfde als Ron. Of hij moet haar nu al ingepakt hebben, of Hermelien is wel heel erg naïef bezig.
“De hutkoffers staan in de slaapkamers,” was het enige wat Hermelien zei.
Ze aten het eten in stilte op en stonden daarna een voor een op om te gaan slapen. Hermelien kreeg de aparte slaapkamer.
Ron, Harry en Malfidus lagen op een kamer, maar vielen nog zonder een woord te zeggen in slaap.

Bedankt voor het lezen. Very Happy

Gelukkig zijn de PB-knop, de poll en het reactietopic er nog om me te laten weten geweldig je het vind *kuch kuch kuch*.

P.S. Het word vanwege inspiratiegebrek steeds moeilijker om verder te schrijven. Ik weet dus niet hoelang het nog gaat duren voordat ik 't af het/ er mee stop. Gewoon even een meldinkje. Wink