[AF] All I want for Christmas is you.

margop · 4e jaars Verdiend: 1 Sikkels Woonplaats: Boutersem

Hey!

Ik heb dit verhaal hier nog al eens geplaatst, maar toen is het weer verdwenen, omdat ik last had van writerblock. Echt zó irritant, maar whatever. Een weekje geleden duikelde ik het verhaal nog eens op en toen ben ik gelijk zot beginnen te typen. And guess what? Nu heb ik het verhaal al bijna helemaal af, dus ik ga nog eens een kans wagen en mijn verhaaltje hier posten.

Het verhaal gaat over Ine, ze is de beste vriendin van Lily en hopeloos verliefd op één van de Marauders. Op het einde van het eerste semester gaat Lily naar haar ouders en blijft Ine alleen achter op Zweinstein en dat met het Kerstbal in aantocht, waar ze haar vlam wil veroveren. Maar is dat wel mogelijk zonder de professionele raad van Lily?

All I want for Christmas is you.

Chapter 1
Part One
Part Two

Chapter 2
Part One
Part Two
Part Three

Chapter 3
Part One
Part Two
Part Three

Chapter 4
Part One
Part Two
Part Three

margop · 4e jaars Verdiend: 1 Sikkels Woonplaats: Boutersem

Chapter 1
Part One

‘Pff,’ zuchtte ik opgelucht toen het laatste lesuur voorbij was. Het was Geschiedenis van de Toverkunst geweest en dat is altijd zó ongelooflijk saai. Ik denk dat ik van heel het uur niets anders gedaan heb dan gegeeuwd en moeite te doen om niet in slaap te vallen. Ik stond recht en liep naar de deur toe, hier wachtte ik even op Lily, één van mijn vriendinnen. Om de één of andere reden had Lily het nooit moeilijk om wakker te blijven bij Geschiedenis van de Toverkunst, daar bewonderde ik haar dan ook voor. Toen ze aangelopen kwam, sloeg ze vrolijk een arm om me heen.
‘Vakantie, Ine!’ zei ze vrolijk tegen me. Ik moest onwillekeurig ook glimlachen. ‘En dan nog wel kerstvakantie, ga jij ook naar huis voor Kerstmis?’ vroeg Lily me. Ik schudde mijn hoofd, met kerst ging ik nooit naar huis. Dat was zo afgesproken, we bleven altijd op Zweinstein. Met ‘we’ bedoelde ik mezelf en mijn irritante zuster die drie jaar jonger was dan ik.
Normaal liepen we elke dag na de laatste les naar de Keukens om iets te gaan eten. Lily had James eens horen vertellen aan zijn vrienden dat hij ‘een fantastische ontdekking had gedaan’. Hij was in een gang terechtgekomen met een schilderij dat hij nog nooit eerder gezien had. Op het schilderij stond een fruitmand met een grote peer, die hem deed denken aan de perenbomen in de tuin van zijn ouders. Om de een of andere reden had hij de peer gekieteld, je moet mij niet vragen waarom hij dat deed, maar er verscheen een deurknop. Hierachter zat dus de Keuken. Lily kende de gang met het schilderij en was er meteen naartoe gelopen. Het verhaal klopte, want toen ze de peer kietelde, verscheen er ook bij haar een deur. Sindsdien nam Lily me elke dag mee naar daar voor een chocomousse of een stuk cake, of iets anders waar we zin in hadden. Maar vandaag was er geen tijd.
‘Wanneer vertrek je naar huis?’ vroeg ik haar. Ze ging eens met haar hand door haar rode haren.
‘Vanavond al,’ zuchtte ze. ‘Ik moet nog inpakken, help je me?’ Ik vond het niet eerlijk, hoe ze me aankeek met van die puppyoogjes. Ze wéét dat ik dan geen ‘nee’ kan zeggen en tóch bleef ze die truc gebruiken. Ooit zou ik ook een methode vinden om haar altijd ‘ja’ te doen zeggen en dan zou ze afzien, zeker weten.
‘Natuurlijk,’ zei ik. ‘Gaan we dan?’ Lily knikte en huppelde de trappen op.
‘Om ter eerst aan het portretgat?’ Ze wachtte niet op mijn antwoord, maar begon gewoon te lopen. Ik draaide met mijn ogen voordat ik mijn pas begon te versnellen.
‘Wie er het laatst is, is een woesie!’ gilde ik toen ik aan de achtervolging begon. Ik haalde haar al snel in toen ze een trap nam die opeens begon te bewegen en haar een aantal verdiepingen lager weer afzette. Ik moest moeite doen om mijn lach in te houden.
Toen Lily ‘maar dat is niet eerlijk!’ riep, deed ik geen moeite meer en liet ik mij gaan. Tranen van het lachen liepen over mijn wangen.
‘Hilarisch,’ zuchtte ik. Gelukkig trok ik me niets aan van alle blikken die op mij gericht werden toen ik door de gangen holde. Ach ja, het zal wel een gek zicht zijn, zesdejaars door de gangen zien rennen omdat ze om ter eerst ergens willen zijn. Ik zou óók lachen als ik iemand anders zo zag lopen. Het was natuurlijk vanzelfsprekend dat ik eerst aan het portretgat was. Lily kwam nog geen minuut later met een nors gezicht aan, waarschijnlijk omdat ze was gewonnen als de trappen haar niet hadden benadeeld.
‘Niet eerlijk,’ was het enige dat ze zei nadat ik het wachtwoord aan de Dikke Dame had gegeven. We klommen allebei naar binnen. Ik was helemaal buiten adem en ik denk dat Lily dat ook wel was. Opeens voelde ik me supermoe.
‘Je weet toch dat je nu de hele avond gaat mogen horen dat je een woesie bent?’ hijgde ik met een brede smile op mijn gezicht. Lily knikte terwijl ze met haar ogen draaide. Zonder nog een woord te reppen liepen we naar de Meisjesslaapzaal, waar haar koffer op het bed open lag. Ze plofte op haar bed neer en begon al een aantal rondslingerende kledingstukken op te rapen.
‘Zeg, meid,’ zei ze opeens tegen me. Ik keek op, want ik was bezig de bloesjes die her en der verspreid lagen bijeen te rapen. ‘Hoe zit het eigenlijk met Jasper?’ Ik kreeg een brok in mijn keel. Snel keek ik weg, ik wilde niet dat ze merkte dat ik het moeilijk had met het gekozen onderwerp.
‘Waarom vraag je dat?’ probeerde ik de vraag te ontwijken. Niemand moest weten dat ik nog altijd om hem treurde, zelfs mijn beste vriendin niet, dít was iets dat ik zelf moest oplossen. Lily glimlachte flauwtjes. Oké, dacht ik bij mezelf, ze heeft dus al door dat ik het onderwerp probeer te ontwijken, way to go, Ine!
‘Gewoon,’ antwoordde Lily. ‘In het begin van het jaar was je toch hopeloos verliefd op hem?’ Ja, dat was waar, jammer genoeg wel.
‘Euh, ja,’ mompelde ik. Jasper was een ongelooflijk knappe jongen die een jaar hoger zat dan ik. Op de een of andere manier was ik vrienden geworden met hem en hopeloos verliefd geworden. Mijn vriendinnen vonden hem altijd al een interessant onderwerp om over te praten, je moet mij niet vragen waarom. ‘Maar dat wil niet zeggen dat dat nu nóg zo is.’ Ik zag dat Lily me niet geloofde.
‘Ja, hoor,’ hoorde ik haar ironisch mompelen. Ik plaatste beledigd mijn handen in mijn zij.
‘Wat weet jij daar nu van?’ vroeg ik kwaad. ‘Kan je misschien in mijn hoofd binnendringen en mijn gedachten lezen? Ik dacht het niet!’ Misschien, héél misschien was mijn reactie iets te fel. Lily wierp verdedigend haar handen in de lucht.
‘Wow, rustig, Ine,’ zei ze snel. ‘Het is gewoon nogal duidelijk dat het onderwerp ‘Jasper’ je iets doet.’ Ik keek weg, hier ging ik echt niet op antwoorden. ‘Het leek net alsof je je tranen moest bedwingen toen ik de naam Jasper uitsprak.’ Ik kreeg opnieuw een brok in mijn keel, maar deze keer bedwong ik mijn tranen niet. Met een felle beweging draaide ik me terug naar mijn vriendin. De eerste traan baande zich een weg over mijn wang.
Lily beet op haar lip, ze wist duidelijk niet wat ze moest zeggen nu ze me had doen huilen.
‘Hou je nog van hem?’ vroeg ze toen zachtjes. Ik haalde mijn schouders op, ik wist het niet. Lily liet het bloesje dat ze in haar handen had vallen en liep snel naar me toe. Ze sloot me in haar armen en wreef bemoedigend over mijn rug.
‘Weet ik niet,’ snikte ik toen Lily geen antwoord gaf op mijn schouderophalende beweging, misschien had ze niet gemerkt dat ik mijn schouders had opgehaald. ‘Hij wist het.’ Lily keek me vragend aan, maar zei niets. Toen ik haar vragende blik niet beantwoordde, stelde ze haar vraag.
‘Wat wist hij?’ zei ze zachtjes, alsof ze schrik had me nog meer van streek te maken. Ik snikte nog eens luid, wáárom moest ze dit zo’n interessant onderwerp vinden? Ik werd er altijd triest van.
‘Dat ik van hem hield,’ zei ik bijna geluidloos. Dit was iets nieuws voor haar, voor zover zij wist, was ik verliefd op hem, maar wist hij van niets. Haar ogen sprongen wijdopen.
‘WAT?!’ riep Lily boos. ‘Hij wist dat je verliefd op hem was?!’ Ik knikte en wreef de tranen uit mijn ogen. ‘Maar dan wist hij wat hij toen-’ Ik knikte.
‘Ja, hij wist wat hij deed,’ zei ik zacht. ‘Hij brak mijn hart en hij wist het maar al te goed.’
‘Maar meisje toch,’ suste ze. Ik wist dat ze veel medelijden met me had, maar ik wist ook dat ze dacht dat het nogal normaal was dat hij niet aan mij dacht toen hij Emma kuste. En ik wist ook dat dat normaal was, maar dat ging ik echt niet toegeven.
‘Ik vind mezelf zielig,’ besloot ik met een waterig lachje. Lily hief haar wenkbrauwen op.
‘En waarom dat?’ vroeg ze. ‘Je bent verliefd, Ine, en het is normaal dat je het erg vindt dat Jasper met iemand anders is. Ik zou er ook kapot van zijn.’ Ik glimlachte even.
‘Ik ben niet verliefd op hem,’ zei ik. ‘Al lang niet meer, al niet meer sinds ik hem zag kussen met Emma.’ Ik kon zien dat Lily me nog steeds niet echt geloofde, maar deze keer maakte ze geen opmerking.
‘Dus,’ redeneerde ze, ‘je zag hem kussen met Emma en opeens was je niet meer verliefd?’ Ik rolde met mijn ogen.
‘Natuurlijk niet,’ zei ik met een ‘well duh’-toontje. ‘Eerst was ik ongelooflijk triest en kwaad tegelijk, daarna alleen maar triest en op een dag besefte ik dat ik gewoon niet meer verliefd was op hem.’ Ik zuchtte en besloot het feit dat ik hem eigenlijk nog altijd wel graag zag te verzwijgen. Ondertussen was ik weer hopeloos verliefd op een andere jongen en ik wist zeker dat ik hem liever zag dan Jasper. ‘Ik praat toch ook al heel lang niet meer met Jasper, dus eigenlijk ken ik hem niet zo goed meer.’
‘Dus je houdt niet meer van Jasper?’ vroeg Lily. Ik knikte bevestigend en daarmee was het onderwerp ‘Jasper’ van tafel. Na een tijdje liet Lily me weer los en ging ze verder met het pakken van haar koffer. Af en toe vroeg ze me om haar iets te brengen, maar een echt gesprek kwam er niet meer van.

margop · 4e jaars Verdiend: 1 Sikkels Woonplaats: Boutersem

Chapter 1
Part Two

‘Ik ben helemaal uitgeput,’ zuchtte Lily toen ze haar koffer toesloeg, alles wat ze nodig had stak erin. Ik moest glimlachen, dan was ik toch niet alleen. Ik zette me naast haar neer op het bed.
‘Je bent niet alleen, meid,’ zei ik stil. Ik legde me neer op het bed en sloot traag mijn ogen. Mijn gedachten gingen hun gang. Ik dacht na over Jasper, over Emma en over hoeveel pijn hij me had aangedaan. Bijna welden de tranen weer op, maar gelukkig haalde Lily me uit mijn vreselijke gedachten.
‘Kom, Lily!’ zei ze fel. ‘Nu ga jij hier in slaap vallen, da’s niet de bedoeling, hoor.’ Ze trok me recht en keek me gemaakt streng aan.
‘Oh,’ gaapte ik. ‘Ik ben moe.’ Dat laatste was totaal overbodig, maar ik wist niet wat zeggen en ik wou toch iets zeggen, dus zei ik dat maar. Oké, nu kom ik héél erg dom over.
‘Ja, dat kan ik zien, maar blijf toch maar wakker,’ probeerde Lily me te overtuigen. ‘We moeten nog typische meidengesprekken voeren.’ Zonder dat ik het eigenlijk wou moest ik glimlachen. Een meidengesprek met Lily, dat beloofde. Maar langs de andere kant betekende dat dat ik wakker moest blijven.
‘Hmm,’ kreunde ik verveeld. ‘Als jij het zegt.’
‘Kom op meisje,’ zei Lily blij. ‘Het is kerstvakantie! Wees blij! Je moet zo’n drie weken niet meer leren of huiswerk maken en er kan zelfs geen glimlachje vanaf?’ Ik forceerde een klein glimlachje.
‘Daar had je mijn glimlachje Lily,’ mompelde ik. ‘Mag ik nu terug moe zijn?’ Ze barstte in lachen uit, normaal gezien zou ik gevleid zijn dat ze lachte om iets wat ik zei, maar nu had ik liever gewild dat ze me serieus nam.
‘Liefste Ine,’ probeerde Lily me blij te maken terwijl ze nog nahikte van het lachen. ‘Vergeet even je vermoeidheid en geniet van de eerste avond van de vakantie.’ Ik wist hoeveel plezier ik haar zou doen met opgewekt te zijn, maar ik voelde me zó moe. Om haar toch een beetje hoop te geven, zette ik me al wat rechter en glimlachte ik iets meer.
Even bleef het stil tussen ons, omdat ik weer mijn ogen sloot en over mijn slapen wreef. Toen ik ze weer opende keek Lily me vol medelijden aan.
‘Wat?’ vroeg ik haar. Was ik dan zo zielig? Nee toch? Ik was toch gewoon moe?
‘Hoe een monster ben ik?’ vroeg ze me. Ik keek haar met opgetrokken wenkbrauwen aan. Ik snapte Lily niet echt, waarom, oh God, waarom was ze een monster?
‘En waarom zouden jullie monsters zijn?’ God, kon ze niet gewoon van het eerste moment duidelijk zijn? Ik had de afgelopen vier maanden mijn portie nadenken al gehad.
‘Omdat ik je zo ongeveer verplicht heb me te helpen terwijl je kapot gaat van vermoeidheid,’ zei ze terwijl ze met haar ogen draaide. ‘Je bent écht moe, dat je zelfs dat niet doorhad.’ Ik zuchtte diep.
‘Je verplichtte me niets, ik was hier toch omdat ik hier wilde zijn?’ dat was niet echt waar, ik was hier omdat ik me verplicht voelde haar te helpen, maar dat is toch niet hetzelfde als verplicht worden? Lily reageerde niet op mijn vraag, het was ook niet echt een vraag geweest, maar toch. ‘Je bent geen monster,’ zei ik uiteindelijk om de stilte te verbreken.
‘Jawel, ik ben een verschrikkelijk monster,’ zuchtte Lily toen. Ik trok mijn wenkbrauwen voor de zoveelste keer op.
‘Waarom dat nu weer?’ vroeg ik. Ik was vandaag echt niet snel van begrip, hé?
‘Omdat ik je niet geloofde toen je zei dat je niet meer van Jasper hield,’ zei ze bijna onhoorbaar. ‘Ik moest zonodig twijfelen tot ik je deed huilen.’ Ik moest onwillekeurig glimlachen, het was helemaal niet grappig of leuk dat ik moest wenen, maar om de een of andere reden glimlachte ik.
‘Ach,’ zei ik. ‘Het is niets, ik had gewoon niet moeten wenen. Waarom zou ik wenen als ik niet van hem hou?’ Daar sneed ik weer een onderwerp aan dat ik liever vermeed.
‘Euh,’ Lily staarde me vertwijfeld aan. ‘Wil je nu zeggen dat je nog wel van hem houdt?’ Ik kon mezelf wel slaan. Dat had ik inderdaad gezegd, maar of ik dat wou zeggen? Ik wist het niet.
‘Een beetje,’ gaf ik toch maar toe. Ik zag hoe haar ogen groter werden, dus vervolgde ik snel, ‘Maar lang niet genoeg om het verliefd zijn te noemen!’ Waarom was Lily zo slim dat ze uit de kleinste details altijd alles wist? Ik legde mijn hoofd in mijn handen. Dit was zó niet goed. Laat haar er niet verder op ingaan, alsjeblieft!
‘Maar als je lang niet genoeg verliefd bent om het verliefd te noemen,’ begon Lily. Jep, ze ging er dus verder op ingaan. ‘Naar wie gaat dan al die overgebleven liefde?’ Hmm, het ging toch over nog iets anders gaan dan ik gedacht had.
‘Euh,’ ik wilde het eigenlijk niet zeggen. ‘Moet ik dat echt zeggen?’ Het was natuurlijk heel stom van me dat te zeggen. Lily was immers niet stom, maar dat was ik waarschijnlijk alweer vergeten door de vermoeidheid.
‘Moet ik dat echt zeggen?’ herhaalde Lily me. ‘Dus er is nog iemand anders?’ Ik wierp mijn ogen ten hemel en bad tot God om hulp. Hoe moest ik me hier ooit uitpraten?
‘Waarom herhaal je wat ik zei?’ was een zwakke poging tot het ontwijken van de vraag. Lily lachte even, maar verzekerde me dat ze een antwoord wou en zou krijgen.
Er was dus duidelijk geen ontkomen aan, ik ging namen moeten noemen.
‘Kom op, Ine,’ zei Lily toen ze haar handen in haar zij plaatste. ‘Geef me een naam. Ik stop niet voor ik een naam weet.’ Ik zuchtte en draaide eens met mijn ogen.
‘Sirius,’ mompelde ik. Ze keek me met een ‘what the hell!’-blik aan. Ik deed alsof ik die blik niet had opgemerkt.
‘What the hell?’ zei ze dan maar. Als ik in een zetel had gezeten, was ik er zo diep mogelijk in weggezakt. Ik probeerde het ook met het bed, maar dat mislukte jammerlijk.
‘Ja, Sirius,’ zei ik terwijl ik mijn armen kruiste. ‘Zaterdag is er het Kerstbal, ik hoop hem daar te spreken.’ Lily glimlachte breed.
‘Alleen maar spreken? Ik geloof er niets van! Je wil kussen!’ ik kon aan haar blik zien dat ze niets liever wou dan meegaan.
‘Shht!’ zei ik geschrokken. ‘Straks hoort iemand je nog!’ Lily glimlachte nog breder.
‘Jammer dat ik er niet bij kan zijn,’ zei ze met opzet ongelooflijk stil. ‘Ben ik nu stil genoeg?’ Ik knikte tevreden.
‘Wedden dat James zich eenzaam gaat voelen nu jij er niet bent?’ zei ik. Nu was het mijn beurt haar te plagen.
‘Hij vindt wel een ander meisje,’ Lily klonk opeens heel nors. ‘Je weet zelf ook wel dat hij niet echt van me houdt, maar me gewoon wil omdat hij me niet kan krijgen. Je zal zien, zaterdag duikt hij een bezemkast in met een of ander grietje.’ Ik draaide met mijn ogen.
‘Jij hebt zó het verkeerde beeld van James,’ zei ik, maar ik wist dat ze me zonder twijfel zou tegenspreken.
‘Als jij het zegt,’ zei ze ongeïnteresseerd. Toen keek ze op haar horloge. ‘Oh, het is dringend tijd om te vertrekken, Ine.’ Lily greep haar koffer van het bed en liep snel naar beneden.

Nu stonden we aan het stationnetje in Zweinsveld te wachten op de trein. Het was dom van me geen jas aan te trekken, want ik bevroor zowat.
‘Wanneer komt de trein?’ vroeg ik.
‘Nog tien minuutjes,’ mompelde Lily.
‘Nog zó lang?’ klaagde ik. Ik bevroor van de kou, het was zeker en vast aan het vriezen. Zonder dat ik het zelf wou begon ik te klappertanden. Lily keek me lang aan. ‘Wát?’ vroeg ik haar. ‘Ik heb het koud!’ Lily draaide met haar ogen.
‘No gedoe, Sherlock,’ zei ze met een duidelijke ironie. Ik keek haar lichtelijk geïrriteerd aan, maar zei niets. Ik begon van het ene been op het andere te springen, in een poging het wat warmer te krijgen. De trein kwam tot stilstand. Ik omhelsde Lily en wreef over haar rug.
‘Tot binnen twee weken, Lily,’ nam ik afscheid van haar. Ze verdween in de trein, maar kwam al spoedig uit het raampje van haar coupé hangen.
‘Tot binnen twee weken, Ine,’ nam ze ook afscheid van mij. Ze wreef in mijn haar. Met een kleine glimlach begon ik mijn haar weer goed te leggen.
‘Hé, veel plezier op het kerstfeestje bij je thuis,’ ik dacht er opeens aan dat Lily met héél de familie kerst vierde, dus vond ik dat ik maar moest de lijst van familieleden die ik kende afgaan en zorgen dat Lily hen de groeten deed van mij. Toen ik uitgepraat was, zag ik dat Lily nog druk bezig was met de namen te onthouden aan wie ze de groeten moest doen.
‘Oké,’ zei ze glimlachend. ‘Ik denk dat ik alle namen onthouden heb. Jij ook veel plezier op het Kerstbal. Volgens mij maak je wel kans, er blijven niet zoveel mensen op Zweinstein, weet je.’ Ik vond het altijd leuk dat Lily zo optimistisch deed over alles. De meeste meisjes zouden zeggen dat ik niet moest hopen hem te krijgen, aangezien hij zo immens populair is. Lily daarentegen, probeerde je altijd moed in te praten. Realisme en Lily, dat ging niet samen. Optimist tot de dood, da’s eerder iets voor haar.
Van het moment dat de trein begon te rijden, begonnen Lily en ik als bezetenen naar elkaar te zwaaien. Na een tijdje verdween ze uit het zicht. Op de een of andere manier voelde ik me eenzaam, misschien kwam het ook door het koude weer, maar het was waarschijnlijk omdat mijn beste vriendin me voor twee weken alleen liet.
Ik wilde eerst heel zielig naar het kasteel teruggaan, je weet wel, zo heel erg traag wandelen en zielig naar de grond kijken. Dit hield ik misschien tien seconden vol. Daarna werd de kou ondraaglijk en werd door mijn lichaam gedwongen te lopen. Ik duwde de deuren van het kasteel open en kwam hijgend binnen, het moest lijken alsof ik juist ontsnapt was uit het huis van een kidnapper en ik nu in het eerste het beste huis binnenliep, smekend om hulp. Het kon me niet schelen hoe ik eruit zag, ik was al lang blij dat de aangename warmte van binnen op me af kwam.
Met een schok besefte ik dat Sirius me verdwaasd aankeek. Ohnee! Wat moet hij nu wel niet van me denken? schoot er door mijn hoofd. Ik zie er op dit moment alles behalve charmant of sexy uit. Níét goed bezig, Ine, echt waar: niet goed. Ik zuchtte, rechtte mijn rug en probeerde met alle charme die ik kon vinden voor het moment hem zwoel voorbij te lopen. Jammer genoeg voor mij volgde hij me niet met zijn blik toen ik voorbij liep. Hij schudde enkel zijn hoofd en knipperde eens met zijn ogen. Het was absoluut geen knippering die wilde zeggen dat hij me wel zag zitten, nee, het was eerder een verbaasde knippering. Ach ja, overmorgen was het al zaterdag, dan moest ik dit accident maar goedmaken.

margop · 4e jaars Verdiend: 1 Sikkels Woonplaats: Boutersem

Chapter 2
Part One

‘Oh, mijn God,’ zuchtte ik opgewonden toen ik mijn ogen opende. Mijn haar zag er waarschijnlijk verschrikkelijk uit, ik had waarschijnlijk het lelijkste nachtkleedje aan in de hele wereld en ik lag moe in bed, maar tóch was ik überhappy dat het dag was. Ik zou geen seconde langer in mijn bed kunnen blijven liggen, hoewel dat op andere dagen iets is dat ik áltijd doe. Maar vandaag was het zaterdag en alle tijd die ik had, moest ik nuttig besteden aan me mooi te maken. Eerst zou ik het allermoeilijkste doen, kleding kiezen.
‘Padapampadam,’ neuriede ik terwijl ik naar mijn kledingkast liep. Toen ik de kastdeuren opende, vervloekte ik mezelf dat ik zoveel kleding had. ‘Verdomme, hoe moet ik hier nu ooit uit gaan kiezen?’ Met de snelheid van het licht liet ik mijn handen over de kleerhangers glijden. Bij een paars bloesje met een ronde decolleté dat ik in de zomer had gekocht, bleef ik even stilstaan. Ik twijfelde eigenlijk of ik iets zou vinden waar dat paars niet bij vloekte, maar besloot het toch even opzij te leggen. Het plan was zoveel mogelijk bruikbare kleding vinden en dan proberen te mixen en matchen. Het bloesje vloog het bed op, terwijl mijn handen al terug druk bezig waren met kledingstukken vast te nemen.
‘Hmm,’ mompelde ik. Aan mijn wijsvinger bengelde een kapstok met een zwarte smalle – maar ook weer geen té smalle – broek. Met een kritische blik keurde ik eerst de bovenkant en daarna de pijpen. Voor zover ik kon zien, was de broek wel goed en daarbij kon ik er gemakkelijk het paarse bloesje er boven aantrekken. Langs de andere kant was het wel een broek en ik ging naar een chic kerstfeest. ‘Ach, of die broek nu op het bed ligt of niet, het zal wel geen groot verschil maken.’ Met die woorden gezegd te hebben, kwam de broek boven het bloesje op het bed terecht. Het volgende kledingstuk dat de kast uit mocht, was een zwart kleedje. Het kwam tot net boven mijn knieën en had een mooie open decolleté. Ik had nog even getwijfeld of ik het wel zou toelaten tot het selecte groepje van bruikbare kleding omdat de decolleté net iets te diep was en ik echt niet als een slet mocht overkomen, maar dat probleem kon verholpen worden door er een ander zwart bloesje onder te doen met een iets minder diepe decolleté. Logischerwijs was het volgende kledingstuk dus dat zwarte bloesje. Het komende half uur besteedde ik aan nog allerlei kledingstukken het bed op te werpen, zoals een zwart rokje en een donkerblauw rokje. Een kousenbroek voor het geval dat ik een rok zou aandoen, wat hoogstwaarschijnlijk was, griste ik uit een lade.
Uiteindelijk lagen er zo’n vijftig kledingstukken op mijn bed en of jij het nu normaal vindt of niet, ik was tevreden, dat was niet zo’n groot aantal voor mijn doen. Voordat ik alle kledingstukken zou mixen en matchen, moest ik nog even een douche nemen. Terwijl ik naar de badkamer strompelde, begon ik te voelen dat ik eigenlijk veel te vroeg was opgestaan. Een grote geeuw ontsnapte uit mijn mond toen ik de kraan opendraaide. Al snel vlogen al mijn kleren die ik aanhad de grond op en stapte ik in de douche. Het water maakte me helemaal wakker, maar ik voelde me nog steeds een beetje flauw. Ik greep de shampoo vast en opende de bus. Ik masseerde ermee in mijn haar tot mijn hele hoofd vol schuim zat. Na mijn haar uitgespoeld te hebben, bleef ik nog even in de douche staan.
Toen ik uit de douche kwam, voelde ik me weer helemaal fris en wakker. Met een blij gevoel huppelde ik naar de Grote Zaal om snel iets te eten. Ik gooide een kom vol met cornflakes en goot er wat melk over, stak er een lepel in en begon er van te eten. Nu was ook het flauwe gevoel weg dat ik eerder had gehad. Ik huppelde weer naar boven om mijn tanden te poetsen, stel je voor dat ik daar dan voor hem stond en hij van plan was me te kussen, dan mocht ik daar toch niet staan met een stinkende adem?
Dus met een proper lichaam, een gevulde maag en een lekker riekende adem begon ik met het mixen van alle kledingstukken. Eerst paste ik het paarse bloesje samen met een zwart zwierig rokje. Al snel trok ik de twee kledingstukken aan en keurde ik mezelf in de spiegel. Het zag er allemaal wel goed uit maar toch miste ik iets en bovendien zou ik het ongelooflijk koud hebben in deze outfit. Afgevoerd, dus.
Nu was het de beurt aan een volgende mix, een zwart bloesje met middellange mouwen op de zwarte smalle broek. Dit was in ieder geval een gemakkelijke outfit, ik kon gemakkelijk bewegen, dat zou dus dik in orde komen. Maar langs de andere kant zag ik er ongelooflijk emo uit, met al dat zwart. Outfit afgevoerd.
Ik werd zowat wanhopig van alle kleren die ik liggen had, welke zou Sirius het knapst vinden? Dat was natuurlijk de echte vraag, het maakte niet echt uit wat ík er van dacht, als Sirius het maar mooi vond. Zoals in de films gooide ik de kleren die ik zeker niet zou aandoen omdat Sirius ze sowieso niet mooi zou vinden, achter me op de grond. Er lagen al een stuk of tien kledingstukken achter me, toen ik het zwarte kleedje in mijn handen had. Met een kritische blik keek ik er naar, ik hield het op een afstand voor me en probeerde me in de jurk in te beelden. Ik besloot dat hij me wel goed zou staan, nu moest ik me alleen nog mezelf in die jurk kunnen inbeelden terwijl ik Sirius kuste. Mijn ogen gingen dicht en ik concentreerde me op het bal: ik in het zwarte jurkje in de armen van Sirius. Het plaatje klopte.
‘Ja,’ mompelde ik in mezelf. ‘Ja, dit is het! Dit doe ik vanavond aan!’ Ik legde het kleedje zorgvuldig naast me. De kousenbroek moest er sowieso bij, dus die ging ook naar het voorbehouden plekje voor enkel de kleren die vanavond te pas zouden komen. Nu moest ik nog schoenen en een bloesje kiezen. De schoenen werden zwarte pumps en de kousenbroek werd al snel vervangen door nylonkousen omdat ik anders wéér helemaal zwart zou zijn. Ik besloot een zwart shirtje met spaghettibandjes onder het kleedje aan te doen, louter om de decolleté iets minder diep te maken.
De outfit was dus al samengesteld, ik moest om hem te doen slagen alleen nog hopen op een goede verwarming, anders zou ik zeker en vast bevriezen. Met een tevreden glimlach op mijn gezicht trok ik de kleding aan waarmee ik de rest van de voorbereidingen zou aangaan en de perfect volmaakte outfit voor vanavond verdween naar een veilig plekje.

margop · 4e jaars Verdiend: 1 Sikkels Woonplaats: Boutersem

Chapter 2
Part Two

Het kapsel zou ik bewaren voor het laatst, het was één van de belangrijkste voorbereidingen en als ik mijn kapsel nu al in orde bracht zou het er tegen vanavond verschrikkelijk uitzien. Daarom besloot ik nu mijn benen en oksels te waxen. Het ging pijn doen, dat wel, maar het zou zijn doeltreffendheid niet missen.
Ik had net alles bijeengezocht en wou me neerzetten op een stoel toen ik een meisje in de Leerlingenkamer hoorde gillen. Mijn nieuwsgierigheid overmande me, dus liep ik er naartoe. Toen ik aankwam zag ik tot mijn verbazing het hoofd van Lily in de haard.
‘Hallo,’ glimlachte ik.
‘Hey!’ zei Lily nog vrolijker dan ik.
‘Hoe doe je dat eigenlijk, zo in de haard verschijnen?’ zei ik lachend tegen haar. ‘Ik wil dat ook wel kunnen, je moet het me eens leren.’ Ik had eigenlijk niet zo veel tijd, maar een gesprek met Lily was de moeite waard.
‘Ik vroeg me gewoon af wat je zou aandoen vanavond,’ zei ze geamuseerd. ‘Ik bedoel, ga je voor een sexy jurkje of voor de ongeïnteresseerde look. Een broek en T-shirt met decolleté bijvoorbeeld.’ Ik draaide glimlachend met mijn ogen.
‘Ik ga voor het sexy jurkje, Lily,’ lachte ik. ‘Alhoewel, een broek en shirt zouden wel gemakkelijker zitten.’ Verdomme, nu deed ze me twijfelen aan mijn perfecte outfit!
‘Nee, nee,’ haalde ze me uit mijn twijfeling, ‘blijf vooral bij het sexy kleedje, daar zal hij zeker voor vallen!’ Ik wist even niets terug te zeggen, dus knikte ik.
‘Zeker weten,’ vroeg ik, Lily knikte onmiddellijk. ‘Oké, dan hou ik het op het jurkje.’ Ik kon aan haar stem horen dat ze ongelooflijk opgewonden was over het feit dat ik Sirius zou versieren.
‘Oh! Hoe ga je een gesprek met hem starten?’ vroeg ze enthousiast. Ik draaide met mijn ogen, dit was zó’n typische vraag voor haar.
‘Eh, met hallo?’ antwoordde ik simpel. ‘Maar met dat antwoord zal je geen genoegen nemen, hé?’ Lily giechelde in de haard.
‘Je kent me te goed!’ riep ze vrolijk uit. ‘Dus hoe denk je dat het zal gaan?’ Hoewel ik haar handen niet kon zien, stelde ik me haar al voor met cola en chips bij de hand. Mijn verhaal zou even interessant worden als een goede romantische komedie.
‘Wat wil je allemaal weten?’ vroeg ik. Ik hoopte dat ze iets specifieks zou noemen, dan kon ik het gesprek korter houden, want stel je voor dat ik niet op tijd klaar zou zijn met alle voorbereidingen!
‘Alles,’ zei ze tot mijn spijt. ‘Vertel me álles, Ine!’ Ik zuchtte en zocht een zetel om op te zitten. Dan moest ik tenminste niet de hele tijd recht staan.
‘Wel ik ben van plan een spectaculaire aankomst te maken, je weet wel,’ begon ik mijn verhaal. ‘Iedereen moet naar me kijken als ik aan kom paraderen, ja, óók Sirius zal naar me kijken.’ Lily’s glimlach werd breder.
‘Dát zou wel heel erg leuk zijn,’ lachte ze. ‘Hou je James een beetje in het oog?’ Ik trok geamuseerd een wenkbrauw op.
‘Waarom zou ik dat doen, schat?’ zei ik met een sluwe glimlach op mijn gezicht. ‘Wil je soms dat jouw Jamesie niemand kust?’ Ik wist dat ik haar hiermee op de kast zou jagen. Het kon nog leuk worden.
‘Hé!’ riep ze verontwaardigd uit. ‘Totaal niet, hij mag doen en laten wat hij wil, maar als ‘mijn’ James beweert dat hij alleen mij wil, dan vind ik het nogal logisch dat hij geen andere meisjes gaat kussen.’ De glimlach verdween echter niet van mijn gezicht, als het haar écht niets uitmaakte, zou ze me absoluut niet vragen hem in de gaten te houden. ‘Het is gewoon om te zien of hij liegt of niet,’ voegde Lily er nog aan toe.
‘Tuurlijk,’ zei ik op een schijnheilig toontje. ‘Het is helemaal niet omdat je niet wil dat hij een anders kust, hé?’ Ik klakte eens met mijn tong, dit was amusant.
‘Nee, natuurlijk niet, van mij mag hij zoveel meisjes kussen als hij wil,’ zei ze snel. ‘Ik zeg alleen dat hij dan liegt.’ Ik draaide glimlachend met mijn ogen.
‘Dus, back to the point,’ veranderde ik van onderwerp. ‘Je wou weten hoe ik Sirius zou vast krijgen?’ Lily knikte en zei iets dat leek op ‘uhu’. ‘Eerst maak ik dus indruk door supergalant binnen te lopen.’ Ik ging recht staan en deed mijn pasje voor. Blijkbaar kon Lily wel mijn hele lichaam zien, want ze klapte opgewekt in haar handen.
‘Goed! Hij gaat je sowieso opmerken!’ haar ogen glinsterden van opwinding.
‘Logisch, ik ben dan ook ik,’ zei ik. ‘Maar nu even serieus, hoe zou ik zijn aandacht moeten trekken? Nadat ik mijn entree heb gemaakt, bedoel ik.’ Lily had maar een paar seconden nodig om een antwoord te verzinnen.
‘Oh! Je moet ‘per ongeluk’ tegen hem aan lopen!’ zei ze enthousiast, een stuk enthousiaster dan dat ik was over haar idee.
‘Lily, dat is zó flauw! Die truc kent hij zelf al lang,’ zuchtte ik teleurgesteld. ‘Je moet weten dat Sirius geen newbie is wat meisjes betreft, hij gaat direct doorhebben dat ik hem op het oog heb.’ Lily keek me vragend aan.
‘Dus?’ vroeg ze me. ‘Da’s toch de bedoeling?’ Ik sloeg mijn armen over elkaar.
‘Eh, na-ah!’ bracht ik uit. ‘Hij moet míj zien zitten, ik wil dat hij uit zichzelf naar me toe gaat komen.’ Hij mocht dus zó niet doorhebben dat ik verliefd was op hem, ik wilde géén scharrel worden.
‘Meid, wat wil je het liefst?’ zei Lily nogal ongeduldig. ‘Dat Sirius je vanavond kust en dat je hem daarna duidelijk kan maken hoe geweldig je bent, of wil je liever dat je voor altijd moet wachten?’ Eigenlijk geen van beiden, ik wilde dat hij me geweldig vond en vanavond kuste, maar als ik dan toch moest kiezen…

margop · 4e jaars Verdiend: 1 Sikkels Woonplaats: Boutersem

Chapter 2
Part Three

‘Dat hij me vanavond kust,’ zuchtte ik toegevend. ‘Maar toch, heb je geen subtielere manier om zijn aandacht te trekken.’ Ik zag dat Lily me nogal vermoeiend begon te vinden, maar ik ging in geen geval ‘per ongeluk’ tegen hem aanlopen.
‘Als je nu eens af en toe in zijn zicht probeert te komen,’ stelde ze voor. ‘Dan moet je toch een beetje opvallen.’ Ik trok mijn wenkbrauw niet-begrijpend op.
‘Hoezo ‘in zijn zicht komen’?’ vroeg ik dus om uitleg. ‘Wat bedoel je, heel de tijd rond hem heen zitten te dansen?’ Lily schudde vermoeid haar hoofd.
‘Nee!’ gilde ze gefrustreerd. Ik verschoot, want ze leek nogal rustig daarnet. ‘Je moet gewoon af en toe voorbij hem lopen, niet constant, dan sta er nogal onnozel bij. Probeer bijvoorbeeld een drankje te gaan halen als hij een drankje gaat halen.’ Een begrijpende ‘ahzo’ ontsnapte uit mijn mond.
‘Ja, da’s wel een goed idee,’ antwoordde ik. ‘En moet ik hem dan aanspreken als ik een drankje vraag, of moet ik daar gewoon staan en drank vragen?’
‘Vraag hem wat hij wil drinken en schenk het hem in, dan heb je direct al een reden om hem aan te spreken,’ antwoordde Lily opgewekt. ‘Dit wordt jóúw avond, Ine, ik voel het.’ Er verscheen een blos op mijn wangen, de gedachte aan Sirius’ lippen op de mijne maakte me helemaal warm vanbinnen.
‘Ik hoop het,’ zei ik zachtjes. ‘En ik zal James voor je in de gaten houden, goed?’ Lily knikte tevreden.
‘Dus, Ine, wat zeg je als jullie allebei bij de drank staan?’ vroeg Lily, waarschijnlijk om me te testen. Ik deed eerst even alsof ik het niet wist, maar toen ik zag dat Lily’s gezicht betrok, herpakte ik me.
‘Moet ik je iets aangeven?’ zei ik onzeker. Het was moeilijker om een zin te vinden dan ik dacht. Ik zag dat Lily haar hand op haar hoofd sloeg.
‘Heb je door hoe dom dat klinkt?’ vroeg ze me. Ik knikte, het was waar dat het dom klonk, maar ik wist nu eenmaal niets beters.
‘Wat moet ik dan wel zeggen?’ vroeg ik beteuterd. Lily zuchtte, ze vond me hoogstwaarschijnlijk een hopeloos geval.
‘In ieder geval niet dát,’ zei ze lachend. ‘Er gaat waarschijnlijk veel volk staan aan de bar, niet?’ Ik haalde mijn schouders op.
‘Waarschijnlijk.’
‘Sowieso,’ verbeterde Lily me. ‘Dus dan probeer je je langs hem tot bij de drank te wurmen, zodat je tegen hem aanbotst een beetje, maar in die omstandigheid lijkt het noodzakelijk tegen hem aan te botsen, dus er is niets verdachts aan. Je zegt heel erg beleefd ‘sorry’ tegen hem en Sirius kennende begint hij je dan te versieren, alleen al omdat je knap bent.’ Bij die laatste opmerking moest ik blozen. Ik had me altijd al de minder mooie van de twee gevoeld bij Lily, want Lily is een échte schoonheid, niet zo’n beauty queen uit de boekjes, maar zo’n natuurlijke schoonheid, ik snapte maar al te goed wat James in haar zag.
‘Ik hoop dat je gelijk hebt,’ besloot ik met een glimlach. ‘Maar nu moet ik echt verder met mijn voorbereidingen voor vanavond. Ik wou juist gaan waxen toen jij je hoofd in de haard stak.’ Lily trok een pijnlijk gezicht.
‘Waxen?’ vroeg ze me verbaasd. ‘Wat is er mis met scheren? Waxen doet toch verschrikkelijk pijn?’ Ik haalde mijn schouders onbezorgd op.
‘Dat valt goed me hoor, love,’ zei ik poeslief. ‘Maar nu moet ik je echt alleen laten, Lils, ik heb nog véél werk te doen en jij wil toch ook dat ik er perfect uitzie vanavond?’ Lily glimlachte.
‘Ja, duh, je moet hem toch om je vinger kunnen winden?’ Ze zwaaide naar me. ‘Tot nog eens, Ine! Ik zal aan je denken!’ Ik zei dat ze bedankt was en Lily’s hoofd verdween weer uit de haard.

Ik zat alweer in mijn stoel op de slaapzaal met de wasstrips in mijn hand. Al fluitend verwarmde ik ze met mijn handen en trok er twee van elkaar. Ik keek er even bedenkelijk naar, Lily had me daarnet herinnerd aan het slechte aspect van wasstrips, de pijn. Sluit je gedachten af, Ine, denk niet na en plak ze gewoon! Ik kreeg al meteen spijt dat ik ze zonder na te denken op mijn benen geplakt had, nu moest ik ze er wel weer af trekken en dat ging zo’n pijn doen. Ik sloot mijn ogen en –
‘AAARGH!’ schreeuwde ik. Meteen sloeg ik een hand voor mijn mond. Oh God, zou iemand me gehoord hebben? Dat zou wel vrij gênant zijn als iemand hier binnen komt lopen terwijl ik met een wasstrip in mijn handen zit. Nee, dat mocht niet gebeuren!
Voorzichtig stond ik recht en stak ik mijn hoofd langs de deur, er was niemand in de leerlingenkamer, oef! Op de tippen van mijn tenen liep ik terug naar mijn stoeltje, waar ik met tranen in mijn ogen verder ging met waxen.
Mijn haar legde ik net zoals het meisje op bladzijde zeven in de Flair, want het was gewoon betoverend. En dát was net wat ik nodig had, een betoverende uitstraling zodat Sirius me absoluut zou willen. Met een tevreden blik keek ik naar mezelf in de spiegel, al zei ik het zelf, ik zag er goed uit.
Het laatste dat ik moest doen, was in mijn outfit springen. Ik was zó verbaasd dat alles zo goed verliep, normaal gezien ging er altijd wel iets mis. Met een bonkend hart liep ik dus naar mijn jurkje, dit was het laatste dat mis kon gaan. Daarom was ik zo bang. Zoals ieder meisje weet, is kleding het allerbelangrijkste aan je uiterlijk, als mijn jurkje weg was, kon ik me dus echt niet vertonen op het feest. Een opgeluchte zucht ontsnapte uit mijn mond toen ik mijn jurkje nog mooi op het bed zag liggen.
Ik slaakte een gilletje van opwinding toen ik het portretgat uitliep, stel je voor dat Sirius me echt kuste! Dat zou zó onlogisch en onrealistisch zijn! Of me dat ook maar iets kan schelen? Nope, ik zou er evenveel van genieten als dan dat het wél realistisch was. Nee, wacht, ik zal er méér van genieten!
Mijn God, de Grote Zaal naderde snel. Volgens mij kon iedereen mijn hart in mijn borstkas horen bonken, het leek net alsof het er uit zou springen. Nog één trap afdalen en dan was ik er. Ik kon me niet meer houden en versnelde mijn pas. Lily had gelijk! Dit zou mijn avond worden!
‘What the…’ bracht ik zachtjes uit. Onmiddellijk stopte ik met lopen. Ik knipperde verbaasd met mijn ogen om zeker te zijn dat ik het juist gezien had.
Is dat daar Sirius? En wie heeft hij Pindakaas met Boter in zijn armen?! Ik voelde de tranen in mijn ogen branden, maar ik ging hier echt niet huilen waar iedereen bij stond. Dus beet ik op mijn lip en liep zo waardig mogelijk naar binnen.
De spectaculaire entree uit het gesprek met Lily was er dus niet van gekomen, maar de avond was nog maar net begonnen. Het meisje in zijn armen had misschien de slag gewonnen, de oorlog was nog lang niet voorbij.

margop · 4e jaars Verdiend: 1 Sikkels Woonplaats: Boutersem

Chapter 3
Part One

Nog steeds vechtend tegen mijn emoties probeerde ik toch nog de aandacht van zo veel mogelijk mensen te trekken met mijn entree. Ik paradeerde op mijn charmantst de Grote Zaal in, wat toch de aandacht van een aantal jongens leek te trekken. Ik mijn hart sprong op, misschien trok ik toch nog positieve aandacht vanavond!
Al snel bedacht ik dat ik misschien één detail van vanavond was vergeten: ongeveer elk meisje had een partner bij zich en ik stond daar helemaal alleen. Zelfs de meisjes die geen jongen hadden vast gekregen, stonden toch nog bij hun vriendinnen.
‘Verdomme,’ mompelde ik binnensmonds. Waarom moest Lily nu absoluut naar huis gaan? Hier stond ik wel mooi zonder enig gezelschap. Een héél erg diepe zucht ontsnapte uit mijn mond.
‘Niet zo mistroostig, Ine,’ hoorde ik een bekende stem achter zich zeggen. ‘De avond is nog maar net bezig, geen enkele reden om te zuchten, je moet nog lang niet naar huis.’ Met een kleine glimlach op het gezicht draaide ik me om.
‘Da’s waar, James,’ zei ik, dankbaar dat iemand me gezelschap kwam houden. ‘Ik realiseerde me alleen dat ik een miniem detail over het hoofd gezien heb, wat vanavond betreft.’ Vandaar dus mijn zucht, dacht ik er achteraan, maar James was wel snugger genoeg om dat zelf te ontdekken.
‘Welk detail, als ik vragen mag?’ ik hoopte dat hij het gesprek op deze manier ging houden, want de kans was groot dat hij, nadat ik mijn detail verteld had, zou overspringen tot een versiergesprek.
‘Het detail betreft het vinden van een date,’ zei ik met een suikerzoete glimlach. ‘Ik was veel te veel bezig met het vertrek van Lily.’ Dat laatste was gewoon een excuus, ik zat helemaal niet met mijn gedachten bij het vertrek van Lily. Maar zeg nu zelf, het zou niet al te schrander zijn van tegen zijn beste vriend te zeggen dat je te veel bezig was met plannen om Sirius vast te krijgen?
‘Ah, juist,’ zei James zo nonchalant mogelijk. ‘Lily is weg, helemaal vergeten.’ Ik draaide met mijn ogen en legde een hand op zijn schouder.
‘Natuurlijk ben je dat vergeten, James,’ ik deed mijn best om zo ironisch mogelijk over te komen. ‘Het is niet dat je de hele tijd depri bent geweest omdat je Lily voor een volle twee weken niet meer ziet, hé. Da’s niks voor jou, toch?’ Ik kon een glimlach niet meer onderdrukken. En hij blijkbaar ook niet.
‘Heel erg subtiel gebracht, Ine,’ lachte hij. ‘Je kent me te goed.’ Dát was gelogen, ik kende hem helemaal niet zo goed, maar ik kende hem wel goed genoeg om te weten dat zijn gedachten constant bij Lily zaten. Eigenlijk niet bijzonder, want iedereen wist dat, behalve Lily. Zelfs de meisjes die James versierden, wisten dat James eigenlijk al helemaal verkocht was, maar die gedachte negeerden ze met plezier.
‘Maar oké, zonder Lily ben ik hier dus vrij eenzaam,’ constateerde ik. James draaide zich even achterom en keek toen weer naar mij.
‘De Marauders hebben een pact gesloten: we zouden geen date hebben vanavond,’ vertelde hij. ‘Als je zin hebt, mag je erbij, je bent vanavond ook een no-date persoon, dus ik denk dat je je wel thuis zal voelen aan onze tafel.’ Hij grijnsde naar me, wat een goed teken was, want als hij flirtte, was het altijd een charmante glimlach. Da’s al één goed punt om aan Lily te vertellen, als hij zo doorging kon ik hem misschien wel een mooi rapport geven.
‘Geen date, hé?’ vroeg ik aan hem. ‘Sirius zit anders wel zwoel met dat meisje te dansen.’ Ik besefte net iets te laat dat ik nogal zuur klonk. Nu zou hij zich gaan afvragen waarom mij dat iets kon schelen. Oh, God, nee.
‘Ja, en?’ vroeg hij me. ‘Als je geen date hebt, mag je toch nog wel mensen versieren?’ Oké, volgens hem was dat dus zo klaar als een klontje. Als ik zou afspreken met Lily dat we geen date gingen regelen, betekende dat dat we er een meidenavond van gingen maken. Blijkbaar hadden jongens andere regels over zulke dingen.
‘Oké,’ besloot ik. ‘Ik ga op je uitnodiging in. Leid me maar naar jullie tafeltje.’ Hij sloeg een arm over mijn schouders en liep zo met me naar hun tafeltje. Ik kon het niet laten mijn ogen over Sirius te laten gaan, toen we hem passeerden. Een jaloerse steek ging door me heen. Over jaloers zijn gesproken, er werden nogal veel jaloerse blikken op me gericht. Voornamelijk vrouwelijke blikken. Eerst snapte ik niet waarom, maar toen besefte ik dat James’ arm om me heen lag. Als zij in mijn plaats waren geweest, waren ze zeker en vast nerveus aan het giechelen en zouden ze smachtende blikken naar James werpen. Dat was vast een van de redenen dat James géén arm om hun schouders wierp. Volgens mij wist James wel dat hij zijn arm om mijn schouders kon slaan zonder de indruk bij me op te wekken dat hij me wilde. Hij wist zelf wel dat ik dat Lily nooit zou aandoen en ik ben er bijna zeker van dat hij Lily ook nooit zou willen jaloers maken met haar beste vriendin. Remus had me ooit eens verteld dat James daarom zoveel meisjes versierde: hij hoopte Lily ermee jaloers te maken. Jammer genoeg voor hem had het helemaal het omgekeerd effect, wat ook wel logisch was. Ach ja, jongens leven op een andere wereld, het is niet hun schuld dat ze zo weinig van meisjes begrijpen.
‘Hier zijn we dan,’ verkondigde James. ‘Jongens, hier is nog iemand die een date heeft afgezworen!’ Remus en Peter keken op van hun drankje en maakten plaats voor me aan tafel.
‘Hey,’ groetten Peter en Remus me tegelijk. Ik begroette hen terug, zo hartelijk als ik kon. Het waren wel lieve jongens, daar niets van, maar ik schoot niets op met hier te zitten. Sirius zou met dat andere meisje naar huis gaan en ik zou niets gehad hebben aan deze avond. Fijn, fijn, fijn.

margop · 4e jaars Verdiend: 1 Sikkels Woonplaats: Boutersem

Chapter 3
Part Two

‘Zeg, jongens,’ begon James tegen Remus en Peter. ‘Hoe lang staat Sirius nu al te zeiken bij dat meisje?’ Ik was verbaasd dat hij voor één van Sirius’ acties het woord ‘zeiken’ gebruikte. Ach ja, ik had nooit geweten hoe jongens over elkaar dachten of hoe jongensvriendschap nu eigenlijk werkte. Anyway, het gesprek werd interessant, dus ik luisterde met gespitste oren naar wat ze te zeggen hadden.
‘Al de hele tijd,’ zuchtte Peter. ‘Hij heeft geen enkele keer ook maar in de richting van onze tafel gekeken.’ Remus haalde onbezorgd zijn schouders op.
‘Laat hem maar doen,’ mompelde hij. ‘Ze is toch geen blijver, hoogstwaarschijnlijk gewoon iemand om de avond mee door te komen. Voor Sirius is ze helemaal niet perfect genoeg en zelfs als ze perfect was, ze is echt een trut. Ik ken haar, ze is zo’n populair typetje van Ravenklauw.’ James verslikte zich in zijn drankje.
‘Is dat kind populair?’ bracht hij met een vertrokken gezicht uit. ‘Ze is lelijk en niet eens aardig, hoe kan zó iemand nu populair zijn? Ik dacht dat Ravenklauwers slim waren, daar heb ik me dus ook mooi in vergist.’ Ik werd helemaal blij van de beledigende opmerkingen over het meisje. Het hoort niet, dat weet ik, maar kom op, ik ben verliefd, dan heb je echt geen controle over je gevoelens. Niet mijn schuld, dus.
‘Als ze lelijk en gemeen is,’ besloot ik me in het gesprek te mengen. ‘Wat doet Sirius dan bij haar?’ Remus haalde zijn schouders op, net als James en Peter. Het was best een grppig zicht dat ze dat alledrie tegelijk deden.
‘Je hebt eigenlijk gelijk,’ begon Peter. ‘Arme Sirius, de rest van de avond met zo’n wicht opgescheept zitten.’ Hij schudde quasi mistroostig zijn hoofd. James moest erom lachen en dat verbaasde me eigenlijk wel. Ik zag Peter altijd als het meelopertje van de Marauders, maar blijkbaar hoorde hij er ook wel bij en hadden de anderen ook wel plezier met hem. In feite was Peter wel oké, als je hem de kans gaf. Dat was het grote probleem van Peter, bedacht ik me, hij kreeg van anderen gewoon de kans niet om open te bloeien. En opeens merkte ik dat je niet anders kon dan respect hebben voor de Marauders omdat zij hem die kans wél gaven. Tjonge, Lily zal verbaasd zijn als ik James de lucht in ga prijzen.
‘Misschien moeten we hem gaan redden,’ ging James in op de opmerking van Peter. ‘Een vriend in nood moet geholpen worden. Zo is het toch?’ Daar had hij een punt en ik was helemaal voor het plan, want dat betekende dat we Sirius naar de tafel gingen sleuren, wat als gevolg had dat Sirius dicht bij mij in de buurt zou zijn. Ik zou het subtiele plan van Lily niet eens nodig hebben. Ik kon James wel kussen van blijdschap. Of bij nader inzien toch maar niet, want één: Lily ging me vermoorden, twee: Sirius zou denken dat ik van James was en dan zou hij me zeker niet meer willen en drie: Sirius zou me niet willen, Sirius zou me niet willen, SIRIUS ZOU ME NIET WILLEN! En dat, lieve mensjes, dat zou een compleet drama zijn. Dus kuste ik James maar niet.
‘Kom op, Ine,’ zei Peter toen zij al allemaal rechtstonden om Sirius te gaan halen. Het was eigenlijk mijn plan geweest van hier te wachten totdat zij Sirius meebrachten, maar daar waren de Marauders het niet mee eens. Remus trok me recht en ze sleepten me zowat alledrie mee naar Sirius. Toen we in het zicht kwamen van Sirius herstelde ik me en probeerde ik me zo charmant mogelijk op te stellen. Dat was moeilijker dan ik dacht, aangezien dat meisje verdacht dicht bij Sirius stond en ik dus, vanzelfsprekend, zo jaloers was dat ik haar wel kon vermoorden.
‘Hé, Sluipvoet,’ groette James hem. Dat was nog één van de mysteries van de Marauders. Iedereen wist dat ze alle vier een bijnaam hadden, maar enkel zij konden uitleggen waarom ze die bijnamen nu eigenlijk hadden. Zo was aan Sirius de naam Sluipvoet toegekend, aan James Gaffel, aan Remus Maanling en Peter heette Wormstaart. Ik had altijd een beetje medelijden met Peter omdat hij zo’n lelijke bijnaam gekregen had. De bijnamen van de anderen klonken mysterieus en zelfs een beetje stoer en hij kreeg dan Wormstaart. Kom op, welke kerel wil nu genoemd worden naar de staart van een worm? Ik dacht altijd dat hij gewoon niet durfde te zeggen dat hij die naam niet leuk vond, uit schrik zijn vrienden kwijt te geraken.
Sirius keek even weg van zijn meisje om te kijken wie hem aansprak. Hij was lichtelijk verrast zijn beste vriend te zien, maar liet het meisje toch onmiddellijk los en keek volgens mij een héél klein beetje opgelucht. Maar dat kon ook gewoon mijn verbeelding zijn, die dat wilde zien.
‘Hé, Gaffel!’ zei hij enthousiast. ‘Wat kom jij hier doen?’ Hij ging wat dichter bij James staan en fluisterde toen in zijn oor: ‘Ik ben bezig met een meisje, Gaffel.’ Ik kon het net verstaan omdat ik pal naast hen stond en ik fronste mijn wenkbrauwen.
‘Je meent het,’ zei ik sarcastisch. Sirius keek me geschrokken aan. Ik wist niet of ik het nu leuk of irritant moest vinden, maar ik was er zeker van dat Sirius me aan het keuren was, aangezien hij me zorgvuldig van top tot teen bekeek.
‘Wie is zij?’ vroeg hij achterdochtig aan James. Die lachte eens naar me en stak zijn duim naar me op. Geen idee waarom hij dat deed, was ik verondersteld dat te weten? Dus haalde ik mijn schouders maar op.
‘Ken je haar dan niet?’ vroeg James hem quasi verbaasd. ‘Zij, m’n beste, is de beste vriendin van Lily.’ Er ontsnapte een zachte ‘aah’ uit zijn mond. ‘En zij, Sirius, zit al zo’n zes jaar in jouw klas. Schaam u diep!’ Sirius streek met zijn hand door zijn haar en keek me schaapachtig aan.
‘Sorry, ik denk dat het de alcohol is,’ mompelde hij verontschuldigend. Oh, hij was zo schattig, ik kon hem wel knuffelen! ‘Jij moet Ine zijn.’ Mijn hart sprong op, hij kende mijn naam! Hij kende mijn naam! HIJ KENDE GEWOONWEG MIJN NAAM!
‘Juist,’ zei ik. ‘En jij moet dan wel Sirius zijn.’ Er verscheen een glimlach op zijn gezicht.
‘Slim van je,’ glimlachte hij naar me. Ja, echt, hij glimlachte naar me. Zo’n zalig gevoel, ik wou dat ik het voor altijd kon vasthouden. Het meisje dat eigenlijk bij Sirius hoorde, begon zich lichtelijk aan me te irriteren. Gelukkig was ik niet de allerbeleefdste persoon en negeerde ik haar ergerlijke kuchjes, net zoals Sirius. Opeens begon Sirius luidop te lachen. ‘Hé, kwam jij eergisteren niet helemaal verwilderd en uitgeput het kasteel binnengelopen?’ Ik voelde een blos zich op mijn wangen verspreiden.

margop · 4e jaars Verdiend: 1 Sikkels Woonplaats: Boutersem

Chapter 3
Part Three

‘Euh,’ mompelde ik verlegen. ‘Ja.’ Sirius legde zijn hand op mijn schouder, waardoor er een hele siddering door me heen ging. Hoe zou je zelf zijn, als Sirius zijn hand op je schouder legde?
‘Je was wel grappig,’ gaf hij grinnikend toe. ‘Maar toch vind ik het knap dat je niet zoals alle andere meisjes hysterisch werd. Mijn complimenten.’ Ik werd hier helemaal blij van, want even dacht ik dat hij me vierkant ging uitlachen.
‘Ik ben dan ook niet zoals alle andere meisjes,’ zei ik simpelweg. ‘En dankjewel voor je complimenten.’ Ik probeerde zo koel mogelijk te blijven. Alleszins probeerde ik zo over te komen, want vanbinnen stond ik in vuur en vlam. Sirius stond nu zó dicht bij me, hij praatte met me én hij scheen zich nog wel te amuseren. Kón deze avond nog beter worden? Ja, natuurlijk, als hij me kuste, maar die kans was vrij klein en dus was ik blij met wat ik nu bereikt had.
‘Anyway,’ begon Sirius. ‘Gaffel heeft me nog altijd niet verteld wat jullie hier komen doen.’ Ik vond het jammer dat zijn aandacht niet meer naar mij uitging, maar misschien kon James hem wel overhalen dat meisje achter te laten en mee naar ons tafeltje te komen.
‘Wel,’ zei James en hij leunde dichter tegen Sirius aan, waarna hij fluisterend verderging: ‘Je meent toch niet serieus dat je dat kind hier leuker vindt dan ons?’ Sirius keek verbaasd naar zijn vriend.
‘Maar James,’ protesteerde hij. ‘Het gaat hier niet gewoon om de plezantheidsfactor, het gaat hier om meisjes.’ Ik draaide met mijn ogen toen hij dat zei, want zoals hij het bracht, leek het net een wetenschappelijk feit dat meisjes sowieso belangrijker zijn dan je vrienden.
‘’Ah, kom op, Sirius,’ ging James er nog steeds fluisterend op in. ‘Je weet dat die regel alleen geldt voor knappe meisjes en geloof me, dat is zij dus niet. Ze is niet eens leuk, je weet toch dat ze een gemeen kreng is?’ Ik dacht dat Sirius kwaad ging worden omdat James zo sprak over zijn meisje, maar het enige dat hij deed was zijn schouders onbezorgd ophalen.
‘Je hebt gelijk,’ besloot hij toen. Hij gunde haar zelfs geen blik meer en liet haar hulpeloos achter. Ik vond het fantastisch, hoewel ik weet dat dat fout van me is, maar toch. Je had haar gezichtuitdrukking moeten zien.
‘Ik heb nog wel zin in een drankje,’ verkondigde Remus. ‘Moet ik voor jullie ook wat meebrengen?’ Iedereen knikte en ik had al snel door dat hij al die drank onmogelijk alleen kon dragen.
‘Ik ga wel met je mee,’ offerde ik mezelf op. Het zou zielig zijn als hij alleen naar de bar moest. Hoogstwaarschijnlijk zou hij de helft laten vallen en dat was nu eigenlijk niet de bedoeling. Remus keek me dankbaar aan en stond toen recht om te vertrekken.
‘Dankjewel,’ glimlachte hij toen we ons in de menigte aan het mengen waren. Ik glimlachte terug.
‘Geen probleem,’ zei ik, net voordat we de bar bereikten. ‘Vijf Vuurwhisky’s.’ Het was de enige avond van het jaar dat we Vuurwhisky mochten drinken, dus dan zou het toch zonde zijn er géén te drinken?
‘Je moet weten,’ begon Remus tegen me, ‘dat Sirius niet altijd zo gemeen is tegen meisjes.’ Ik keek verdwaasd naar hem op. Waarom begon die kerel nu over Sirius en meisjes? Zou het opvallen dat ze Sirius leuk vond? Oh, God, kleine ramp in aantocht!
‘Waarom zeg je dat nu?’ probeerde ik zo rustig mogelijk te vragen, terwijl mijn gedachten allemaal zochten naar uitvluchten en manieren om te ‘bewijzen’ dat ik niet verliefd was op Sirius.
‘Nou, gewoon,’ zei hij schouderophalend. ‘Het moet nogal een slechte indruk gegeven hebben, hoe Sirius deed tegenover dat meisje waar hij tot nu toe de avond mee had doorgebracht.’ Eigenlijk vond ik dat helemaal niet erg, hoe hij had gedaan tegen haar, ik vond het zelfs amusant, maar het leek me verstandiger te doen alsof ik wel geschokt was door Sirius’ gedrag.
‘Oh, dat viel wel mee,’ mompelde ik, terwijl ik van één van de Vuurwhisky’s een slok nam. Remus volgde mijn voorbeeld.
‘Het is gewoon,’ ging hij onverstoorbaar verder, ‘dat die meid een echt kreng is. Sirius was waarschijnlijk bij haar omdat ze populair is. Anders zou hij zich nooit tot zo’n niveau verlagen.’ Ik trok mijn wenkbrauwen op.
‘Hij was bij haar omdat ze populair is?’ vroeg ik afwachtend. ‘Gaat Sirius af op populariteit? Da’s nog erger dan naar het uiterlijk kijken!’ En dat meende ik, als dit echt waar was, daalde Sirius fiks in mijn achting.
Remus ging onmiddellijk in de verdediging: ‘Nee, nee, zo bedoelde ik het niet! Ze was sowieso maar een meisje voor vanavond, dat is wat Sirius doet: als hij niet direct iemand ziet die hem echt aanstaat, pikt hij er lukraak een meisje uit. Er zijn natuurlijk nog steeds enkele factoren waarmee rekening gehouden wordt, maar die zijn echt het tegenovergestelde van streng.’ Ik was opgelucht, maar toch nog niet helemaal. Want stel dat ik zijn volgende ‘meisje voor een avond’ ben? Dat wou ik absoluut niet.
‘Oké, met andere woorden,’ constateerde ik. ‘Sirius moet een meisje om zich heen hebben, dat streelt zijn ego.’ Ik zag dat Remus vond dat hij zijn mond voorbijgepraat had en dat hij vond dat hij dat nu weer moest goed maken.
‘Wel, eigenlijk niet echt,’ Remus zocht overduidelijk naar manieren om dat te bewijzen. ‘Hij heeft nu toch geen meisje om zich heen hangen?’ Ik rolde met mijn ogen en kruiste mijn armen, terwijl we steeds meer ons tafeltje naderden.
‘Oké, ik zal Sirius weer zoals vroeger bekijken,’ ik bekeek hem nu ook nog altijd met al mijn liefde, maar dat moest Remus dus echt niet weten, ‘als hij deze avond met geen enkel ander meisje meer aanpapt.’ Ik kon zien aan Remus’ gezicht dat hij die kans heel erg klein vond.
‘Oké, het is het proberen waard,’ zuchtte hij. ‘Maar ik beloof helemaal niets.’ Natuurlijk beloofde hij niets, het was toch ook niet zíjn schuld dat Sirius zo’n ongelooflijk leuke en knappe player was?
‘Oké, nu kunnen we best zwijgen erover,’ zei ik. ‘Ik denk dat ze ons bijna kunnen horen.’ Met een grote smile op mijn gezicht liep ik naar de jongens. ‘Alsjeblieft.’ Ik dropte bij elk van hen een Vuurwhisky en plofte zo nonchalant mogelijk naast Sirius neer. Als ik wilde dat er nog iets gebeurde, moest ik toch ook eens zelf actie ondernemen? Vandaar dus deze actie. Naast Sirius zitten zou het contact wel verbeteren.

margop · 4e jaars Verdiend: 1 Sikkels Woonplaats: Boutersem

Chapter 4
Part One
‘We hebben je gemist, hoor,’ knipoogde Sirius naast me. Ik wilde me eigenlijk gevleid voelen, maar de manier waarop hij het zei, vertelde me dat er eigenlijk iets goed mis was. Hadden ze over mij zitten roddelen?
‘Hoezo?’ vroeg ik dus maar. Remus leek ook wel vrij geïnteresseerd in wat er gezegd was, terwijl de andere jongens elkaar bedachtzaam aankeken.
‘We hebben je gewoon gemist,’ zei Sirius zo onschuldig mogelijk. Ik zag James en Peter goedkeurend knikken. Hier was dus echt wel iets aan de hand.
‘Yeah, right.’
En plots, heel erg onverwachts, sprong mijn hart op. Zag Sirius mij misschien zitten? Zou het kunnen dat het daarover ging? Oké, nu was ik weer volop aan het fantaseren, ik werd gewoon gek van die verliefdheid. Waarom zou iemand als Sirius, die nog nooit een relatie langer dan een week gehad heeft, ooit vallen voor mij, iemand die hij net ontmoet heeft? Als hij me dan al wou, was het vast ook voor maar een weekje.
Je zou denken dat ik dat erg zou vinden, dat hij me vast maar voor een weekje wou, zeker nadat ik tegen Lily gezegd had dat hij mij uit zichzelf moest willen en niet omdat hij doorhad dat ik hem zou willen, maar eigenlijk zou ik dat weekje eigenlijk nog niet zo erg vinden. Dan had ik hem tenminste gehad, dan wist ik tenminste hoe het was om samen te zijn met Sirius. Natuurlijk zou het pijn doen als hij me dumpte, maar, hey, je moet er iets voor over hebben, hé. En daarbij, als ik hem dan heb, is het gewoon de bedoeling dat ik er voor zorg dat hij me niet zou willen laten gaan en daar zouden Lily en ik wel een manier voor vinden, misschien wel met de hulp van de andere Marauders.
Opeens zag ik James overhellen naar Remus –nee, niet om hem te kussen, ze zijn géén homo, weet je– en ik had al zo’n vaag vermoeden waar het over ging. Ze waren dus duidelijk bezig over mij en eigenlijk irriteerde me dat wel. Hallo, dit was zo ongeveer de eerste keer dat ik zo close met hen was, dan konden ze op z’n minst beleefd blijven en niet over me zitten te fluisteren!
Ik plaatste mijn handen in mijn zij en keek hen kwaad aan. Remus en James ontvingen mijn boze blik en keken schuldbewust weg. Maar zo gemakkelijk zouden ze er niet vanaf komen. Ik hield koppig mijn boos gezicht in plooi.
‘Zouden jullie misschien zo vriendelijk willen zijn het gefluister met me te delen?’ In het begin liet ik mijn blik rusten op James en Remus. Toen hoorde ik Sirius lichtjes grinniken. ‘En jij moet nu niet doen alsof je van niets weet, Sirius!’ Ik wees beschuldigend met mijn vinger naar zijn borstkas en deed mijn best zo gepikeerd mogelijk te zijn. Sirius schoot onmiddellijk in de verdediging.
‘Hé, je moet niet direct boos worden, Ine,’ probeerde hij zichzelf eruit te praten. Normaal gezien zou ik me niet hebben laten doen, maar het ging hier wel over Sirius, hoe kon ik nu kwaad zijn op hem?
‘Whatever,’ zuchtte ik. Toch keek ik nog even boos naar de twee jongens voor me. Peter liet ik er buiten, hij zou mijn woede waarschijnlijk niet aankunnen en dat ging ik die arme jongen niet aandoen.
‘Oké, dan,’ zuchtte James vermoeid toen ik maar bleef fronsen naar hem. ‘Ik ben het beu. Wil je het echt weten?’ Ik draaide met mijn ogen.
‘Nee, ik wil het niet weten,’ zei ik op de meest ironische manier. ‘Ik zit hier mijn best te doen je over te halen gewoon om jou te irriteren.’ James rolde met zijn ogen, net zoals ik.
‘Oké, Sirius hier,’ hij wees naar Sirius, ‘zei-’ Maar hier werd hij onderbroken door Sirius die rechtsprong en zijn hand voor James’ mond plaatste, in een poging hem het zwijgen op te leggen.
‘Hé, Gaffel,’ zei hij zo nonchalant mogelijk. ‘Laten we erover ophouden. Zo belangrijk is het niet, toch, Ine?’ Hij keek me verwachtingsvol aan en schonk me een brede glimlach. Ik keek nu kwaad naar James en Sirius. Oké, Sirius mocht denken wat hij wou, maar hier ging hij echt niet onderuit komen, zelfs al is hij nog zo knap.
‘Jawel!’ riep ik dus verontwaardigd uit. Ik zag Sirius kwaad naar James kijken, hij porde met zijn vinger in James zijn borstkas.
‘Dat is niet eerlijk, Gaffel,’ hoorde ik hem nog sissen, ‘zo kan ik zeker niet winnen.’ James trok zijn wenkbrauwen op en wees verontwaardigd naar mij.
‘Denk je dat ik het haar wou zeggen om te kunnen winnen?’ vroeg James op een duidelijk verstaanbare toon. ‘Ik werd gek van haar, ze moest gewoon stoppen met zagen.’ Aan zijn gezicht kon ik zien dat hij aan het liegen was en Sirius trapte ook niet in zijn leugen.
‘Ja, Gaffel, ‘tuurlijk,’ verkondigde Sirius ironisch. ‘En ik ben lelijker dan Sneep.’ Zijn wenkbrauwen waren zo hoog opgetrokken dat ik me afvroeg hoe hij het voor elkaar gekregen had.
‘Hé, misschien zijn jullie het vergeten,’ zei ik, terwijl ik wild met mijn armen zwaaide, ‘maar ik besta ook nog, hoor!’ James en Sirius draaiden hun hoofden naar me om en hadden allebei een oh-dat-is-waar-ook-blik in hun ogen.
‘Mag ze het weten?’ hoorde ik James aan Sirius vragen. ‘Laten we dan onze afspraak van daarnet vergeten. Dan win ik er ook niks mee.’ Sirius ging mokkend neerzitten en het viel me op dat hij niet terug plaatsnam naast mij, maar zo ver mogelijk van me af.
‘Je doet maar,’ mompelde Sirius kwaad, maar ik kon toch een glimp van schrik in zijn ogen zien. Waar hadden ze het in hemelsnaam over gehad?
‘We,’ en dan wees hij naar zichzelf en Remus, ‘hadden een weddenschap tegen Sirius.’ Ik trok mijn wenkbrauwen vragend op. ‘Sirius zei dat hij je ging binnendraaien tegen het eind van de avond.’ Mijn mond viel open van verbazing. Ik voelde de woede binnenin me koken en keek geschokt van Sirius naar James en naar Remus. Van hem had ik het nog het minst verwacht, James en Sirius, daar kon je zoiets nog van verwachten, maar Remus? God, ik voelde me helemaal slap worden, terwijl James verderging. ‘Dus toen vroegen Remus en ik of hij ervoor wilde wedden en…’ Verder luisterde ik al niet meer. Ze hadden om me gewed! Hoe stom was ik wel niet dat ik dacht dat er ook maar een kleine kans zou zijn dat Sirius me echt wilde. Kom op, wat had ik gedacht?

margop · 4e jaars Verdiend: 1 Sikkels Woonplaats: Boutersem

Chapter 4
Part Two

Totaal vernederd stond ik recht en met tranen in mijn ogen liep ik zo ver mogelijk van hen vandaan. Als het andere jongens waren geweest, had ik hen de huid vol gescholden, maar nu kon ik geen woord uitbrengen. Ik was zó gekwetst dat ik het niet meer kon opbrengen ook maar een geluid uit mijn mond te laten ontsnappen. Met mijn handen in mijn haar liet ik me tegen de muur naar beneden zakken. Natuurlijk ging hij hetzelfde met mij als hij met dat andere meisje, eerder op de avond, had gedaan. Natuurlijk ging hij me niet kussen omdat hij me leuk vond. Waar zat ik met mijn gedachten?
Ik zag dat er af en toe iemand vragend naar me keek, maar niemand deed de moeite echt met me te komen praten. De tranen stroomden over mijn wangen, ik was verbaasd dat ik nog niet uitgedroogd was van al dat vochtverlies. Met een brok in mijn keel, liet ik mijn hoofd tegen de koele muur achter me rusten. Dit was zo niet hoe het hoorde te zijn, het was de bedoeling geweest dat dit de avond van mijn leven ging worden, dat ik eindelijk eens ging krijgen wat ik zo graag wou. Dat er eindelijk eens een lieve jongen zou zijn, die me wou om wat ik was en die ik wou om wat hij was.
Maar zo ging het leven nu eenmaal niet, Sirius Zwartsen zijn niet voor meisjes zoals ik weggelegd, net zomin als James Potters. Nee, die waren weggelegd voor mysterieuze en knappe meisjes, zoals Lily.
Ik was zo in gedachten verzonken dat ik niet eens merkte dat er iemand naast me was komen zitten. Ik schrok me dus ook een ongeluk toen er opeens een hand op mijn arm lag. Geschrokken keek ik op. Daar zat hij dan, met zijn mooie grijze ogen en goddelijke gezicht. Een paar minuten geleden zou ik nog flauwgevallen zijn door zo’n een aanraking, nu deed het me alleen beseffen dat ik dat nooit zou hebben. Het herinnerde me er alleen aan hoe een niemand ik wel niet ben. Met een pijnlijk gezicht pak ik zijn hand vast en haal hem van me af. Onwillekeurig gaat er toch een tinteling door me heen als ik zijn hand vast heb.
‘Hey,’ zei hij zachtjes. Ik draaide koppig mijn hoofd de andere richting uit. Dacht hij dat hij het gewoon even recht kon zetten door naast me te komen zitten en ‘hey’ te zeggen. Nou, mooi niet.
‘Wat?’ vroeg ik fel. ‘Kom je me soms kussen, zodat je je weddenschap kan winnen?’ Ik hoopte dat ik hem een goeie steek had gegeven, maar waarschijnlijk kon het jongens als Sirius niet eens schelen dat ik zoiets zei.
‘Ine,’ zijn stem klonk lichtjes smekend. What the hell was hier aan de hand? Waarom zou hij ook maar de minste moeite doen om mijn vergeving te krijgen als ik toch maar een stomme weddenschap was?
‘Zo heet ik, ja,’ probeer ik mijn koele toon te bewaren. ‘Was er verder nog iets dat je met me wou delen?’ Ik keek hem nu weer recht in de ogen. God, nu was het moeilijk mijn boosheid niet te vergeten. ‘Had je me misschien gewoon nodig om aan je vijf meisjes per avond te geraken?’ herstelde ik mezelf snel. ‘Oh, nee, wacht, sorry, het zijn er natuurlijk tien per avond.’ Het deed me genoegen dat Sirius zijn gezicht vertrok toen ik dat zei. Ik had hem dus toch nog kunnen raken.
‘Ine, het spijt me,’ bracht hij zwakjes uit. Zijn hand streelde zachtjes over mijn arm. Ik kreeg er kippenvel van. ‘Maar ik was toch van plan je te kussen, dus dacht ik-’
‘Laat ik er maar even wat geld aan verdienen door te wedden,’ onderbrak ik hem. ‘Heel erg tactvol moet ik zeggen. Ik zou je zo kussen, nu ik weet dat je me wel wou kussen en er tegelijkertijd geld aan verdienen.’ Ik stond ruw recht, nadat ik zijn arm van me afgeslagen had. Daar ging mijn onverschillige look, mijn emoties hadden het van mijn verstand overgenomen.
‘Ik bedoelde het niet zo,’ probeerde Sirius, terwijl hij van op de grond naar me opkeek. Ik sloeg mijn armen over elkaar en keek hem ongelovig aan.
‘Ja, vast,’ bracht ik uit. Oh, God, daar kwamen de tranen weer. ‘Weet je, Sirius, je had me waarschijnlijk wel kunnen kussen, als je die stomme weddenschap niet had afgesloten en volgens mij wist je ook wel dat die weddenschap je kansen alleen maar zou verkleinen, want ik moest er maar eens achterkomen.’ Ik stopte even om adem te halen. ‘Dus, nu vraag ik me af, als je me echt wou kussen, waarom zou je dan ook maar eraan dénken zo’n weddenschap aan te gaan?’ Ik keek hem afwachtend aan. Hij stond recht en deed zijn mond open om te praten, maar ik hield hem tegen. ‘Doe geen moeite, ik geloof je toch niet.’ Ik draaide me resoluut om en wilde met grote passen weglopen, toen een hand me bij mijn pols greep. Ik draaide me woedend weer om.
‘Ine, probeer nou even-’ maar denk je nu echt dat ik hem ging laten uitspreken, mooi niet dus! Puh, wat dacht -ie wel niet!
‘Wat, hé, Sirius? Wat?’ beet ik hem toe. ‘Wou je me soms vertellen dat het heel erg véél geld was en dat het dus wel de moeite waard was?’ Mijn borstkas ging op en neer van woede. ‘Of, nee, misschien nog beter! Waarschijnlijk ging je zeggen dat het allemaal een misverstand was, want die Ine, ja, die is wel stom genoeg om dat te GELOVEN!’ Het kwam er allemaal wat luider uit dan ik had gedacht, want de mensen rondom ons, keken nieuwsgierig mijn richting uit. Gelukkig reageerde Sirius niet direct, waardoor hun aandacht verslapte.
‘Ine, alsjeblieft,’ Sirius begon zich nu ook al iets kwader te maken. ‘Stel je niet zo aan, wil je?’ Hij greep mijn arm beet om me te doen kalmeren. Of het hem lukte, hangt af van hoe je het bekijkt. Hij slaagde erin me te doen stoppen met schreeuwen, maar in de plaats daarvan, barstte ik weer in tranen uit.
Voordat ik het wist, stond ik uit te huilen tegen de borstkas van de jongen van wie ik hield, maar ook de jongen die de oorzaak was van deze huilbui. Tot mijn verbazing sloeg hij zijn armen om me heen en begon hij sussend over mijn rug te wrijven.
‘W…Waarom…’ maar verder kwam ik niet. Het was echter wel genoeg voor Sirius om te begrijpen wat ik bedoelde.
‘Het was nooit de bedoeling dat je erachter kwam,’ fluisterde hij in mijn oor. Onwillekeurig ging er een siddering door me heen, toen ik zijn warme adem in mijn nek voelde. ‘En ik ben gewoon een domme naïeve jongen.’ Hij zuchtte toen hij merkte dat ik nog steeds aan het huilen was.
Opeens duwde hij me zachtjes van zich af en glimlachte naar me. Ik reageerde erop voordat ik het wist: een waterige glimlach verscheen op mijn gezicht. Ik veegde snel de tranen uit mijn ogen. ‘Ik moest je wel van me af duwen, want je was mijn shirt helemaal aan het doorweekt maken.’ Een grinnik ontsnapte uit mijn mond en ook hij grijnsde op zo’n leuke jongensachtige manier.
‘Dus je bent dom en naïef,’ herhaalde ik zijn woorden, mijn stem klonk nog steeds gebroken. ‘Dat moet ik onthouden. Het kan me nog van pas komen. Ooit.’ Ik begon weer iets meer mezelf te worden en was de teleurstelling van daarnet al bijna vergeten. De pijn had plaats moeten maken voor het leuke gevoel van in Sirius zijn armen te liggen. Oké, hij was heel erg stom geweest, maar als hij het echt alleen voor die weddenschap deed, zou hij me toch niet zijn komen troosten? Toch?

margop · 4e jaars Verdiend: 1 Sikkels Woonplaats: Boutersem

Chapter 4
Part Three

Op de achtergrond hoorde ik dat er een traag nummer werd ingezet. Ik wou terug naar de bankjes lopen, naar de andere Marauders, toen Sirius mijn arm vastgreep. Hij keek me quasi verontwaardigd aan.
‘Hé, ga je me hier nu gewoon achterlaten?’ vroeg hij me met opgetrokken wenkbrauwen. ‘Dat kan je toch niet menen?’ Ik keek hem verbaasd aan, maar liet al snel een glimlach om mijn lippen spelen.
‘Als je erop staat,’ lachte ik. Ik liet me door Sirius naar het midden van de dansvloer begeleiden. Ik hapte zo onopvallend mogelijk naar adem toen Sirius zijn hand in mijn zij legde en de andere hand in die van mij verstrengelde.
Het verbaasde me dat Sirius zo goed kon dansen. Ik moest helemaal niets doen, alleen me door hem laten leiden. Af en toe zwierde hij me eens de lucht in, zodat we een sierlijke draai maakten.
Nu was het officieel, het verdriet van daarnet kon echt niet op tegen wat ik nu voelde. Pure euforie. Lily had gelijk, dit was mijn avond, zelfs al ging het eerst mis, dat werd nu allemaal dik goed gemaakt. Op het einde liet hij mij –zoals de echten, zei hij- achterovervallen in zijn arm.
‘Chic, chic,’ gaf ik hem een compliment. Ik klopte zachtjes met mijn vuist op zijn borst. ‘Dat had ik niet verwacht.’ Sirius glimlachte naar me en trok me toen tegen zich aan.
‘Wil je zien wat ik nog meer kan?’ zei hij zo stil, dat ik er zeker van was dat alleen hij en ik wisten wat er gezegd werd. Ik wist wat hij ermee bedoelde, maar keek hem quasi onbegrijpend aan, zodat ik meer tijd zou hebben om een beslissing te nemen. Wou ik dat nog wel, na daarnet? Wou ik wel weten wat hij nog meer kon?
Mijn tactiek werkte niet, Sirius zag dat ik heel erg goed wist wat hij bedoelde. Nog voordat ik ook maar een klein beetje tijd gekregen had om erover na te denken, werd de beslissing al voor mij genomen.
Sirius’ handen grepen me steviger beet en ik voelde zijn adem tegen mijn gezicht. Voordat ik ook maar aanstalten tot bezwaar kon maken, drukte hij zijn lippen op die van mij. Het was alsof zijn lippen mijn gezicht streelden. Al wat ik van plan was te doen –hem van me afduwen, hem slagen, etc.- al die intenties verdwenen. Ik viel in zwijm, het was gewoon niet eerlijk hoe zijn lippen mijn gedachten manipuleerden, maar ik wou geen enkel bezwaar meer maken. Het enige dat ik kon denken was ‘oh mijn God, oh mijn God, OH MIJN GOD!’ En toen begon het ongeloof toe te slaan.
Het kón niet waar zijn, of toch wel? Was het écht waar? Nee, echt niet, zó goed is de wereld nu eenmaal niet. Niet voor mij in ieder geval. Misschien moest ik eens in mijn arm pitsen en merkte ik dan dat het allemaal maar een mooie droom was, zoals zo vaak. Mijn arm probeerde zich los te maken uit zijn greep, maar om de een of andere reden lukte dat niet. Tja, dan kon ik alleen maar genieten van dit hemelse moment. Ik werd een beetje naar achteren geduwd, hoewel dat eigenlijk totaal niet erg was, aangezien een paar sterke armen me wel zou tegenhouden.
De luide beat die nu door de zaal klonk, werd naar mijn mening steeds zachter. Het enige dat ik nog hoorde was mijn onregelmatige ademhaling en de luide kloppen van mijn hart. Het zou echt zo stom zijn als ik nu in zijn armen zou flauwvallen. Echt, dat zou nu typisch iets voor mij zijn.
Ik deed nog een tweede poging om in mijn arm te knijpen. De missie was niet helemaal geslaagd, want ik had niet in mijn arm geknepen, maar in mijn vinger, omdat die nu eenmaal binnen handbereik was. En het was ongelooflijk, ik droomde echt totaal niet, dit was levensecht. Ik moest een gilletje van opwinding onderdrukken.
Stond ik hier nu echt te kussen met Sirius? Zelfs mijn mooiste dromen verwezenlijkten het gevoel van deze kus niet, nee, het was een uniek moment. Ik koesterde elke seconde, omdat het zo weer over kon zijn. De rillingen liepen over mijn rug terwijl onze lippen elkaar raakten. God, laat het alsjeblieft nog even duren, alsjeblieft! Nooit geweten dat een kus zó zalig kon zijn, je moest eens weten hoe ik me voelde. Euforisch komt er nog niet eens bij in de buurt, zelfs hopeloos verliefd was al niet meer goed genoeg. Het was zo veel meer dan dat, zó veel meer.
Nee, doe het nou niet, Sirius, kus me nog even langer! Nee, kom op, kijk in mijn lieve puppyoogjes, daar kan je toch niet aan weerstaan? Niet de greep losser maken, dat wil zeggen dat je gaat stoppen! Ik controleerde mijn gedachten niet meer, al waar ik aan kon denken was hoe ik zijn lippen terug op die van mij kon krijgen.
Te laat, hij verbrak de kus, het was voorbij. Ik liet mijn schouders een beetje hangen, maar niet te veel natuurlijk, ik wilde er niet als een patattenzak uitzien. Ik zag hoe hij zachtjes zuchtte en me zijn liefste glimlach schonk, maar toen wilde hij zich omdraaien.
Hela, zo niet, hé, kom terug jongen! Ik greep zijn arm vast, trok hem terug naar me toe –gelukkig deed hij er niet al te moeilijk over, anders was ik zeker niet sterk genoeg geweest– en sloeg mijn armen weer om zijn nek. Hij kreeg van mij een ondeugende, maar toch schattige glimlach voordat ik mijn lippen weer op die van hem drukte. Gelukkig liet hij zich doen, het zou complete afgang geweest zijn als hij me van zich afduwde. Ik voelde het meer dan euforische gevoel weer opkomen en sloot mijn ogen met een brede glimlach op mijn gezicht.
Helaas, hij werkte even mee, maar verbrak toen de kus weer en duwde zich van me af. Ik keek hem droevig aan, waardoor hij even moest lachen. Het was geen gortige jongenslach, je weet wel, zo een echt bulderende lach, nee, het was eerder een kleine grinnik en ik vond het wel schattig.
‘Sorry,’ zei hij met die leuke grijns van hem. ‘Maar ik wil even iets te drinken halen.’ Ik liet mijn hoofd schuin hangen en keek hem met zo’n meelijwekkende blik aan.
‘Blijf nog eventjes hier,’ zei ik met een pruillipje. ‘Alsjeblieft?’ Zijn glimlach werd breder, maar hij maakte nog steeds geen aanstalten me terug in zijn armen te nemen.
‘Kom,’ besloot hij toen. Ik dacht even dat hij me terug zou kussen, maar dat deed hij dus niet. Verdomme. In plaats daarvan greep hij mijn hand vast en nam me mee naar de bar. De muziek hoorde ik weer ongelooflijk luid en mijn oren begonnen te suizen.
Opeens ving mijn blik die van James, hij stond breed te grijnzen aan de rand van de zaal en ik kon een grijns van mezelf niet onderdrukken. Oké, ik was misschien kwaad geweest op Sirius, maar dat moest toch niet voor eeuwig duren? En zoveel verschil maakte het toch niet of ik hem nu vergaf of overmorgen?
Ik voelde de adrenaline door mijn lijf pompen toen hij even door mijn haar streelde en ik wist dat het de juiste beslissing was geweest hem te vergeven. Bovendien had ik nu een prachtverhaal mét happy end om aan Lily te vertellen. Misschien zou ze dan eindelijk eens zien dat James een goede jongen was en dat ze een grote fout zou maken van hem aan de kant te laten staan. Want eerlijk, zonder James was dit alles nooit gebeurd, daar ben ik zeker van.