De vervloekte erfenis

-Feniks- · Dreuzel Verdiend: 64 Sikkels

Hallo,
Dit is mijn Tweede fanfiction.
het vorige heb ik niet afgemaakt ik had er geen inspiratie meer voor en ik vond het niet echt goed maar over deze heb ik een beter gevoel.

Het gaat over een meisje Amy dat niet weet dat ze een heks is.
maar daar komt verandering in als haar moeder word overvallen door dooddoeners.
Maar dat ze heks is,is niet het enige dat ze te weten komt…

Ik zou heel graag reacties krijgen.

Hoofdstuk 1 .

Het was warm , ontzettend warm ! De zweetdruppels stonden op haar voorhoofd, haar lange bruine haren hingen losjes in een staart en haar T-shirt plakte tegen haar rug. Amy liep door een klein dorpje dat Winsen heten, de straten waren leeg en de ramen van de huizen stonden allemaal wagenwijd open in de hoop een zuchtje wind te vangen.
De vogels die geen last leken te hebben van de warmte kwetterde er vrolijk op los en uit een van de openstaande ramen kwam muziek aanwaaien, ze zong zachtjes mee.
Ze genoot van de stilte en dacht na over haar moeder die deed de laatste tijd een beetje raar, ze was overbezorgd en vreselijk schrikachtig.
Amy was bijna thuis toen haar gedachten gang ruw verstoord werd door drie oorverdovende knallen en een afgrijselijke gil die haar erg bekend voor kwam.
Snel haasten Amy zich naar huis ze had een vreselijk beklemend gevoel in haar maag. de voordeur stond wagenwijd open en iemand schreeuwde iets dat ze niet verstond.
Angstig wilde Amy naar binnen gaan maar voor ze ook maar een stap had gezet vloog haar moeder naar buiten zodat ze snel opzei moest springen ze werd gevolg door 2 mannen die allebei afzichtelijke zwarte mantels aan hadden , Hun gezichten kon je niet zien door de maskers die ze op hadden en in hun handen hadden ze een kortte stokjes vast die ze allebei op haar moeder hadden gericht alsof ze een pistool vast hadden.
Ze schrok zich dood !
Een van de mannen deed iets geks met het stokje mompelde iets en een rode staal flitste op haar moeder af ,hij schoot rakelings lang haar heen en ketste tegen een met graffiti bespoten muur.
Ook haar moeder pakte nu een stokje uit haar broekzak draaide zich razendsnel om en deze keer vloog er een rode staal op een van de mannen af , die deed niet eens de moeite om de rode straal te ontwijken , hij lachte grimmig en zwaaide een keer met zijn stok zodat er een soort schild tevoorschijn kwam waar de straal tegen aan ketste.
Amy gilde toen de weggeketste rode straal haar bijna raakte, angstig keek ze op, even keken 2 mannen en haar moeder haar verbluft aan maar toen werd de stilte verstoort,
“Amy weg wezen hier !” haar moeders stem klonk wanhopig.
Daar dachten de mannen anders over de man die het dicht bij haar stond greep haar bij haar T-shirt en keek haar kil aan , zetten toen de stok tegen haar hoofd en trok haar mee “geef de ketting hier of je dochter is er geweest” zei de man met een kille stem die haar rillingen gaf. Even leek haar moeder hulpeloos maar toen zwaaide ze met haar stok er kwam een zilverachtige zwaan uit die meteen verdween. Nog voor de man iets kon zeggen sprong ze op hem af rukte haar los en samen renden ze zo snel als ze konden weg van de mannen.
Of dat dacht Amy die niet in de gaten had dat de tweede man haar moeder had vast gegrepen.
Ze keek niet achterom en rende tot ze niet meer kon.
Hijgend keek ze om zich heen maar ze leek de man kwijt te zijn, opgelucht haalde ze adem.
Tot ze besefte dat er inderdaad hellemaal niemand te zien was , waar was haar moeder ! Allerlei angstige beelden kwamen meteen in haar op. Als verlamt liet ze zich op de stoep zakken.
Er leken uren voorbij te gaan maar waarschijnlijk waren het maar minuten toen er een man om de hoek verscheen hij had net als de mannen een mantel en een stok maar geen masker op zodat je zijn gezicht zag hij had opvallende rode haren en leek in tegenstelling tot de andere mannen wel een vriendelijk gezicht te hebben.
Hij liep langzaam naar haar toe, angstig wachten ze af.
“ben jij Amy ?” vroeg hij toen hij voor haar stond.
“Ja” mompelde ze angstig.
“Je moet hier weg , onmiddellijk!” zei de man die vluchtig om zich heen keek.
“Wat ? waarom ?” vroeg ze angstig.
“er is te weinig tijd om dat uitleggen Amy, maar je moet me vertrouwen !”
“En mama dan ?” ze weigerde weg te gaan zonder dat ze wist of het goed was met haar moeder. De man leek haar gedachten te lezen.
“Je moeder zullen we zo snel mogelijk ook brengen.” Hij glimlachte even maar werd meteen weer zakelijk.
“Pak mijn arm heel goed vast , en laat niet los !” Amy keek hem raar aan “ Vertrouw me maar ! ”zei de man vriendelijk we gaan verschijnselen”
“Wat gaan we doen ?” zei ze toen ze zijn arm vast pakte.
Maar de man antwoorden niet hij draaide weg maar ze bleef vast houden. Alles werd zwart ze kon niet meer ademhalen en haar ogen traanden ze had het gevoel alsof ze door een kleine buis werd geduwd. Net toen ze dacht dat ze zou stikken hield het op. Ze nam grote happen koele lucht en wreef in haar ogen. De man keek haar bezorgt aan.
“Alles goed ?” ze knikte ze kon niets uitbrengen. Ze waren niet meer in Winsen dat was duidelijk ze stonden nu op een grimmig pleintje Grimboudplein stond er op het bordje.
Een naar gevoel bekroop haar ,ze was weg , weg van haar moeder die nu misschien wel hulpeloos alleen was met 2 vreselijke mannen die een Eén of andere ketting van haar wilde.
"Kom naar Binnen” zei de man zacht hij pakte haar hand en nam haar mee naar nummer 12 tikte met zijn stok op de deur die ging uit zich zelf open maar dat verbaasde Amy niet meer ze droomde ze moest wel dromen.
Binnen was het ongewoon koel voor z'n warme dag de hal was kil en toen de deur dichtsloeg kwamen er haastig een paar mensen binnen. . Een vrouw met rode haren liep naar hun toe en keek de man toen dringend aan “Waar is Hannie ?” Amy die de hal had rond had gekeken keek op zij wou ook wel weten waar haar moeder was ! “weet ik niet , Harry is bij haar als het goed is, ze zullen zo wel komen” Hij had het nog niet gezegd of er klonk een luide knal en uit het niets kwam een man tevoorschijn hij had zwart warrig haar en een briletje ,in zijn armen lag haar moeder , geschrokken keek ze toe, haar moeder zat onder het bloed en trilde hellemaal haar normaal ongewoon netten kleding en haar zaten door de war. Amy voelde zich misselijk worden ze kreeg het benauwt en zag zwarte vlekken , niemand zag het. langzaam zakte ze door haar knieën het werd zwart voor haar ogen.

-Feniks- · Dreuzel Verdiend: 64 Sikkels

Hoofdstuk 2.

Amy knipperde met haar ogen,alles was wazig en deed pijn.
Ze deed haar ogen weer dicht en luisterde naar de gedempte stemmen in de kamer “nog even vol houden Hannie de helers komen er zo aan” fluisterde een stem die ze niet herkende. Nog een keer deed ze haar ogen open nu zag ze scherper.
Er zaten een hoop vreemden mensen om een bank waar een bebloede vrouw oplag.
HAAR MOEDER !
In een flits kwam alles weer terug ,de mannen die haar moeder wilde beroven, de achtervolging en hoe de vreemde man haar hier had gebracht, ze wist nog steeds niet hoe hij dat had gedaan maar dat was allemaal niet belangrijk !
Ze sprong onmiddellijk op en rende naar haar moeder toe die zachtjes kreunde toen ze haar zag.
“Luister Amy” fluisterde ze moeizaam toen ze bij haar moeder knielde. Amy knikte pakte haar moeders hand vast en kneep er bemoedigend in.
“Je moet me geloven Amy en me niet in de rede vallen beloof je dat ?” haar stem trilde. Amy knikte ze kreeg tranen in haar ogen toen ze naar haar moeder keek.
“Ik ben een Heks” zei ze schor, Amy deed haar mond open om te protesteren maar haar moeder keek haar boos aan dus ze zweeg. “Jij bent een Heks en al deze mensen om je heen zijn Heksen en Tovenaars.” Haar moeder slikte even maar ging verder hoewel ze steeds meer begon te trillen. “Wat je vandaag hebt gezien was Toverkunst , de mannen waren dooddoeners en de mensen om je heen zijn leden van de orde van de feniks.” Amy keek om zich heen, om haar heen zaten een hoop mensen allemaal in zwarte mantels ze keken bezorgt naar haar moeder die kreunde maar toen weer verder ging met haar verhaal.
“ De dooddoeners waren op zoek naar iets” vervolgde ze. “een ketting om precies te zijn” ze ging met verschrikkelijk veel moeite rechtop zitten en haalde een prachtige ketting uit haar zak hij was zilver en er hing een rode diamand aan die een magische gloed uitstraalde. “deze ketting heeft mijn over,over,over,over,over groot moeder gemaakt, ze had er vreselijke bedoelingen mee ! als je aan het rode diamand draait heb je iedereen in je macht je kunt ze laten doen wat je maar wilt ! Zo zou zij de wereld heersen ze had het helemaal geplengd.” door de stem van haar moeder klonk verbittering. “ze had alleen niet verwacht dat haar bloed eigen dochter haar zou dwarsbomen.” fluisterde ze erachter aan. “ Haar dochter heeft de ketting bewaakt , weer door gegeven aan haar kind en ga zo maar door."
Even was ze stil waardoor de snelle adem van haar moeder extra goed te horen was.
Waarom haalt niemand een doktor ! waarom doet niemand iets aan de wonden van haar moeder ? ! ze konden immers toveren. maar voor ze daar wat van kon zeggen ging haar moeder verder.
“uiteindelijk kwam de ketting bij mij , alles liep goed er waren geen duistere tovenaars die gehoord hadden van de ketting en doordat ik het bijna niemand vertelde liep ik weinig gevaar. Ik leefde eigenlijk in de Dreuzel wereld” “Dreuzel ?” onderbrak Amy haar moeder. “Niet magische mensen ” Zei Harry voor dat haar moeder kon antwoorden, hij leek erg van streek “Ik heb je niet verteld wat je bent , wat ik ben.” de tranen rolden over haar moeders wangen en vermengde zich met bloed maar ze vertelde verder.
“Ik haten het ,Zweinstein een magische school,en magie en ik had moeten beseffen dat niet iedereen dat zou doen ik had het een kans moeten geven.”
Doordat ze huilde ging ze nog sneller ademen en Amy moest nu echt moeite doen om haar te verstaan.
“ik geef je de ketting , bewaar hem heel goed Amy , ik hou van je” de laatste woorden zei ze zo zacht dat Amy moest liplezen. Haar moeders ogen vielen dicht en ze bewoog niet meer.
Het kon niet waar zijn , het mocht niet waar zijn !
de tranen stroomde over Amy’s wangen ze merkten het niet! ze rammelde haar moeder door elkaar.
Geen beweging.
“mama !” ze fluisterde de woorden in haar moeders oor ook al wist ze dat het hopeloos was.
Snikkend viel ze op de bebloede buik van haar moeder, ze voelde geen hart kloppen.

Woede borrelde in haar op “WAAROM HAALDE JULLIE GEEN DOKTER?”
ze schreeuwde de woorden naar de onbekende mensen.
De man met de warrige haren keek haar aan , hij had prachtige groene ogen.
Hij pakte haar hand vast “luister Amy we hebben helers ,gewaarschuwd dat zijn een soort dokters maar ze zijn te laat we -” net toen hij dat zij klonk er een harde knal en verschenen er 2 mannen in een lindegroen gewaad,ze zagen haar moeder roerloos liggen en schudde zachtjes met hun hoofd. Een van de mannen liep naar de onbekende mensen en begon wat vragen te stellen. Maar Amy luisterde er niet naar het interesseerde haar niet meer het maakte allemaal niet meer uit ze moest hier weg,weg van het roerloze lege lijf van haar moeder van het kille huis en van de Helers of zo iets voordat ze die mannen zou aanvliegen.
waren ze maar eerder gekomen, dan had haar moeder misschien nog geleefd.
Er leken uren voorbij te gaan misschien wel dagen.
Er liepen mensen weg en er kwamen weer aan er leek van alles geregeld te worden, het interesseerde haar niet meer, haar moeder was er niet meer nooit meer ! de woorden galmde door haar hoofd.
Iemand pakte haar hand vast , het was een klein meisje ,ze had rode haren en had haar pyjama aan , waarschijnlijk was ze wakker geworden van de herrie beneden.
“Lily wat doe je hier ?” zei een geschokte stem die van haar moeder scheen te zijn.
“je hoort in bed te liggen” een vrouw die zoals de meeste mensen hier rode haren had kwam haastig naar ze toe gelopen. “Ik kon niet slapen het was z’n herrie en ik wou weten wat er aan de hand was.” zei Lily met een zacht verdrietig stemmetje.
Haar moeder aaide haar zachtjes door haar haren, jaloers keek ze toe.
“Kom naar bed Lily” toen keek haar aan Twijfelend vroeg ze “wil je niet ook gaan slapen Amy ?, het is al laat en je zult wel moe zijn.”
Amy knikte haar hoofd en bleef in een soort trans naar haar moeder staren die nog steeds op de zwarte bank lag in het midden van de kamer.
“Je mag bij mij slapen” het kleine meisje vroeg het heel zachtjes en keek haar aan,ze had tranen in haar ogen besefte Amy.
Voor ze het zelf in de gaten had stemde ze in en lag ze op een oud hard matras langs Lily die meteen in slaap viel.
Maar zelf sliep ze niet zelfs als het matras heerlijk zacht en warm was geweest zou ze toch niet kunnen slapen, ze huilde en huilde tot ze niet meer kon !

Hoofdstuk 3.

Het was nog donker buiten, op de wekker stond dat het pas 4 uur was, ze was moe had hoofdpijn van het huilen maar ze kon niet slapen. Wat wou ze graag even niet denken, even niet de woorden horen die door haar hoofd galmde. Ze kon niet roerloos blijven liggen en steeds naar de dood van haar moeder kijken die zich steeds herhaalde in haar hoofd. heel even twijfelde maar toen sloeg ze de dekens van zich af en sloop stilletjes naar beneden.
Voor de deur bleef ze geschrokken staan, er praatte mensen zouden al die mensen nog wakker zijn ? Voorzichtig opende ze de deur , vier mensen keken haar bezorgt aan “ Ik kon niet slapen ” zei ze twijfelend. een vreemde vrouw knikte begrijpend en wees op de bank “kom er maar bij zitten.”Amy keek met grote ogen naar de bank waarop maar een paar uur geleden haar moeder dood was gegaan, maar ging er aarzelend op zitten.
“Ik ben hermelien Griffel” zei de vreemde vrouw ze had een grote bos bruine haren. “En ik ginny wemel ” vervolgte de vrouw langs haar,"de vrouw van Harry Potter" ze wees op de man met de zwarte warrige haren"en naast hem zit Ron wemel. "de man glimlachte vriendelijk , Amy knikte opgelaten.
“Amy mag ik je iets vragen ?, weet je waar je vader en je broertje zijn ?” vroeg Harry . Amy slikte , daar had ze nog niet aan gedacht door al die opschudding, ze zouden toch niet..
“Geen idee” zei ze met een schorre stem “volgens mij waren ze gewoon thuis” laat ik het asjeblief mis hebben dacht ze. Harry leek het eens te zijn met die gedachten aan zijn gezicht te zien.
Even viel er een ongemakkelijke stilten tot Harry opstond, “Laat ik maar even gaan kijken dan.” iedereen knikte instemmend en hij verdween met een luide knal.
Amy keek de kamer rond, verbaasd bij het zijn dat hij zo kil en leeg was afgezien van de hoop rollen perkament die over de tafel verspreid lag.

Het duurde langer en langer maar Harry kwam maar niet terug. Ongeduldig wreef amy haar lange bruine haren uit haar opmerkelijke lichte blauwe ogen en staarde naar buiten. Net toen er een straaltje zonlicht voor het raam verscheen klonk er een harde knal en verscheen Harry, in een oogwenk zag Amy dat er iets mis was, haar vader en broertje waren er niet bij en Harry leek oprecht van streek.
Angstig keek ze hem aan ze durfde niet te vragen wat hij had aangetroffen in haar huis, maar deed het toch toen Harry niet uit zich zelf begon.
“Waar zijn ze , wat is er ?” Haar stem trilde.
“ze hebben ze meegenomen Amy , ik heb het zelf gezien maar ze waren met teveel , ik kon ze niet redden ”
Harry haalde een stukje perkament uit zijn mantel en smeet het op tafel maar Amy keek er niet naar ze kon wel raden wat ze wilden.
“Vervloekte erfenis” moppelde Amy zacht.
Ze hoefde niet lang na te denken , die dooddoeners mochten de ketting hebben !
“Luister Amy, het heeft geen nut om ze de ketting te geven , dan nemen ze de wereld over en dan zijn jouw vader je broertje en jij er geen haar beter van af.” Zei Harry zacht , diep van binnen wist ze dat hij gelijk had.
“Waarom hebben jullie hem niet vernietigt ? , waarom lieten jullie het zo ver komen ?” Amy moest moeite doen om niet weer boos te worden.
“Dat kan niet” zei Hermelien somber, “het word beschermd door spreuken en de macht van de diamand.” Verklaarde ze toen ze verbaasd had gekeken.
“We hebben het al geprobeerd , wel meer als een keer zelfs ” vervolgde Harry net zo somber als Hermelien.
“We moeten ze redden , dat moet gewoon” Riep Amy gefrustreerd uit !
“Ik denk dat we weinig kans hebben Amy” hij fluisterde de woorden en keek terneergeslagen aan.
Amy ogen vulde zich opnieuw met tranen en al snel stroomde ze over haar wangen
Iemand sloeg een arm over haar heen.
“Maar we gaan ons best doen Amy !"vervolgde Harry na een tijdje.
Ze knikte instemmend , veegde de tranen van haar ogen en bedacht dat het moeilijk erger kon worden als het nu was.
Ze wist niet dat haar nog veel meer te wachten stond…

ik zou heel graag reacties of tips krijgen !

-Feniks- · Dreuzel Verdiend: 64 Sikkels

Hoofdstuk 4.

Ruziënde kinderstemmen maakte Amy wakker, slaperig wreef ze in haar ogen.
Lily stond met haar handen in haar zei, tegenover een jongen met zwart warrig haar,
Hij keek Lily gemeen grijzend aan.
“Je kan gewoon niet tegen je verlies,” zei de jongenpesterig tegen Lily.
“Niet waar jij speelde vals !” schreeuwde ze boos terug.
Voordat de jongen iets terug kon roepen kwam Harry tussenbeide,
“James ,Lily stop met ruziën, het was maar een spelletje.” James stelde zich tevreden met een boze blik naar Lily te werpen en liep toen naar zijn vader “Wie is dat ?” hij wees op haar en keek Amy nieuwsgierig aan. Amy gezicht kleurde rood , “Dat is Amy ze blijft een tijdje bij ons” zei Harry aarzelend.
Voordat Amy vanochtend in slaap was gevallen hadden ze besloten dat ze hier zou blijven in de zomervakantie, daarna zou ze naar Zweinstein gaan samen met Lily James en Albus. Met een paar privé lessen hoefde ze niet eens in het eerste jaar te beginnen en kon ze meteen mee doen in het 4de jaar net als James had Harry haar verteld.
James die geen genoegen nam met het antwoord van zijn vader bleef door zeuren
“Waarom blijft ze hier ?” vroeg hij verder, Amy die liever niet had dat ze mee hoefde te doen met het ingewikkelde gesprek stond op en liep naar de keuken, waar ze Ginny en nog een jongen aan de keukentafel zaten, deze jongen was blijkbaar a wel ingelicht want hij keek niet verbaasd op toen ze aankwam,net als zijn broer had hij zwartte haren al leken ze bij hem wat beter te zitten zijn ogen waren net als die van zijn vader groen hij keek haar lichtelijk nieuwsgierig aan
“Hoi” moppelde ze wat zenuwachtig.
“Kom er bij zitten Amy” Ginny gebaarde naar een keukenstoel, waar Amy op plofte zodat de stoel gevaarlijk kraakte.
“Ga je vandaag mee naar de Weg is Weg ?” vroeg Albus “Ik bedoel jij moet je school spullen nog komen dus ik dacht ik ga vandaag ook,” stotterde hij een beetje.
“Oké leuk,” glimlachte Amy hem een beetje verlegen toe.

die middag liepen Albus en Amy samen door de Weg is Weg, ze had belooft aan Albus en haar zelf om haar best te doen en niet te veel aan haar,moeder,vader en broertje te denken. Dat was ontzettend moeilijk, vooral omdat ze niet kon begrijpen dat haar moeder een hekel had gehad aan deze wereld. Diep onder de indruk liep ze door de drukke straat en keek verbaasd haar winkels met toverstokken, toverdranken, bezems, maar ook gewoon boekenwinkels.
“Zullen we eerst gewaden gaan kopen ?” vroeg Albus aan haar.
“Is goed” zei ze terug nog steeds verbaasd om zich heen kijkend. Samen liepen ze naar een sjofel winkeltje waar ze gewaden kochten daarna gingen ze naar Klieder en Vlek met open mond keek ze naar de honderden boeken met soms de afschuwelijkste kaften bij sommige leek het of ze tegen elkaar fluisterde en toen keek ze naar een boek waar haar mond die ze net weer dicht had gedaan opnieuw van open viel, op de kaft stond een verschrompelde hand, schedels met rollende ogen een gif groen drankje maar dat was niet wat haar aandacht nam langs de verschrompelde hand zag ze onmisbaar haar ketting ! Albus die haar blik had gevolgt keek ook naar het boek en fluisterde zachtjes de titel : “ duistere voorwerpen en hun achtergrond.” Albus keek haar raar aan “dat wil je toch niet kopen hé ?”
“Dat is mijn ketting” fluisterde ze zachtjes terug.
“De jouwe !?” riep Albus bijna zodat de man achter de kassa hen nieuwsgierig aan keek. “Niet zo hard !” fluisterde ze boos terug “Als dat bekend word dan ben ik binnen nu en 10 sec. dood !"
“Sorry” zei hij een beetje nerveus , “Maar je bedoelt dat dit die ketting is waarbij je iedereen in je macht kan hebben, weet je het zeker ?”
“Ja, honderd procent zeker!”
“Misschien staat er in hoe je hem kan vernietigen !” zei Albus opgewonden.
Amy die dat ook bedacht had sloeg het boek gretig open, maar voordat ze zelf ook maar naar de inhoud kon kijken stond de man van de kassa achter haar.
“Dit is geen bibliotheek !” zie hij grommend, “Kopen of terugzetten.”
Besluitloos keek Amy van het boek naar Albus, ze had niet veel geld.
“Ik betaal wel” zei Albus, “dit kan wel eens erg belangrijk zijn.” Amy bedankte hem. Ze kochten de boeken, wat veren, een ketel en zelfs een uil met een glanzende bruine huid die ze Elize noemde maar het leukste vond ze haar nieuwe toverstok 30 centimeter, beukenhout, met de staarthaar van een eenhoorn. Toen ze klaar waren met inkopen doen dronken Amy en Albus nog wat boterbier in de drie bezemstelen het was het allerlekkerste wat ze ooit had gedronken !
“Pak het boek eens,” zei Albus toen zijn boterbier op was. Amy hoefde niet te raden welke hij bedoelde ze graaide in de propvolle tas en legde : Duistere voorwerpen en hun achtergrond op de tafel en opende het op een willekeurige bladzijde die precies de juiste bleek te zijn.

Deze ketting ook wel Oirepmi genoemd is gemaakt door Elisheva dekker in 1820, als je draait aan de rode diamand die er aan hangt heb je iedereen in je macht. Het doel van Elisheva was zo de wereld overheersen. Dit plan werd echter gedwarsboomd door haar bloed eigen dochter zodat ze nog net op tijd werd opgepakt door het ministerie,de mensen die zij “ onderhoeden had “ ontwaakte.
Elisheva is later gestorven in Azkaban.

Vernietiging :
Veel mensen , onder andere van het Ministerie hebben geprobeert de ketting te vernietigen maar tevergeefs, ze zijn tot de conclusie gekomen dat er een tweede ketting is met een groene diamand voeg je deze samen is een simpele spreuk voldoende om de ketting te vernietigen. Natuurlijk is er gezocht maar uiteindelijk is de hoop opgegeven en ook de ketting met de rode hanger spoorloos verdwenen.

Amy stopte bedroeft met lezen en bedacht dat als het ministerie de tweede ketting nog niet gevonden hadden hoe groot was hun kans dan. Albus die ook gestopt was met lezen was een stuk positiever “Er is dus een manier het is niet hopeloos !” zei hij opgewekt. Onwillekeurig glimlachte Amy hij had gelijk.

-Feniks- · Dreuzel Verdiend: 64 Sikkels

ik wil Luke en Weasley_Girl heel erg bedanken voor hun reacties ! .

Hoofdstuk 5.

Amy staarde nog een beetje slaperig naar het plafon tot ze besefte dat ze voor het vandaag voor het eerst naar Zweinstein zou gaan ! Albus, James en Lily hadden haar van alles over het kasteel verteld en als ze hun verhalen mocht geloven was het daar geweldig! Snel stond ze op, kleedde zich aan en liep naar beneden waar Harry zo te zien nogal geïrriteerd was, dit kwam omdat James geprobeerd had mestbommen mee te smokkelen, Harry had niets in de gaten gehad totdat de koffer van de trap was gevallen en alle spullen inclusief de mestbommen die onmiddellijk ontplofte over de vloer lagen verspreid. Amy gniffelde zachtjes en Harry die dat in de gaten had gehad keek haar boos aan, of hij probeerde het.

Uiteindelijk was het iedereen toch nog gelukt hun spullen bij elkaar te rapen en liepen ze met z’n alle naar het perron. Tussen perron 9 en 10 stopten ze en als eerst rende James in volle vaart op de poort af daarna volgde Albus en toen was het haar beurt ze haalde diep adem en op een holletje rende ze door de poort om vervolgens aan de andere kant tegen Albus op te botsen. Maar een paar seconden later kwamen ook Lily, Harry en Ginny door de poort gelopen. Amy keek verbaasd om zich heen mensen ontzettend veel mensen stonden op het perron knuffelde hun kinderen of zwaaide naar de kinderen die al in de vuurode stoomtrein zaten. Harry en Ginny knuffelde James,Albus toen Lily en kwamen uiteindelijk bij haar even aarzelde Ginny maar toen knuffelde ze ook haar waar ze eigenlijk wel blij mee was, Harry volgde haar voorbeeld “ pas goed op je zelf ” fluisterde hij toen hij haar los liet. Ze stapten in de trein waar zij en albus in de eerste lege coup stapte die ze vonden. De trein begon langzaam te rijden en Albus en Amy zwaaide verwoed naar Ginny en Harry die hun een beetje somber na keken. Zo ging er een tijd voorbij , en tegen de middag kwam er een vriendelijk oud vrouwtje om snoep te verkopen. Amy stond op kocht was choco-kikkers en ijsmuizen net toen ze wilde betalen keek ze recht in de kille grijze ogen van een man die kwam aanlopen een rilling ging door haar hele lichaam ze kende die ogen ! vlug rende ze terug naar de coup , negeerde de roepen van het oude vrouwtje dat ze nog niet betaald had en smeet de deuren dicht. Albus keek haar raar aan
“Een dooddoener in de trein” fluisterde ze zachtjes, nu keek Albus haar nog raarder aan als hij al gedaan had.
Toch klok er angst door zijn stem “ Hoe zag hij er uit Am ? ”
“Lange licht blonde haren, bijna wit hij had precies de zelfde ogen als een van de dooddoener die de ketting zochten. Albus trok wit weg “Malfidus” fluisterde hij zachtjes. De deuren schoven open en niemand minder dan Malfidus stond in de deuropening, angstig keek ze hem aan hij glimlachte echter.
“Jij bent Amy, niet ?” vroeg hij kil. Amy knikte en probeerde vooral niet in zijn kille ogen te kijken.
“Wat moet jij hier ?” vroeg Albus, zijn stem trilde een beetje.
“Niet zo onbeleefd potter” antwoorden hij minachtend, “Ik ben de nieuwe leraar verweer tegen zwarte kunsten.” Albus kreunde hartgrondig net als zei zelf dat kon toch niet waar zijn. “Maar ik ben hier niet voor mijn plezier, ik kom Amy even halen om haar privé lessen voor te bereiden” Albus schudde hartgrondig van nee en zei zelf dacht er nog niet aan om met die dooddoener alleen in een coup te zitten of erger! Ze wist niet wat hij van plan was.
“Nee dat denk in niet” zei ze heel wat dapperder dan ze zich voelde.
“Dan doen we het gewoon anders” Zei Malfidus ijzig hij trok zijn toverstok “Paratalis !” de rode straal raakte haar recht in haar borst, het laatste wat ze hoorde was een gil die waarschijnlijk afkomstig was van ALbus, toen werd het zwart.

Hoofdstuk 6.

Amy knipperde met haar ogen, ze lag in een donkere kamer op een harde ijskoude vloer, haar armen zaten aan elkaar gebonden met een dik ruw touw. Even dacht ze dat ze hellemaal alleen was maar toen ontdekte ze de schim naast haar.
“Albus” vroeg ze aarzelend, haar stem klonk schor en leek te weergalmen in de lege kamer.
“Amy ?” fluisterde de stem van Albus terug.
“Waar zijn we, Albus ?" vroeg ze aarzelend terwijl ze eigenlijk wel wist dat hij net zo veel wist als zij, hellemaal niets.
“Geen idee” fluisterde Albus terug , zijn stem beefde. Amy schoof met moeite wat dichterbij en ze voelde hoe Albus zijn hoofd op haar schouder neerlegde. Zo zaten ze uren later nog, voor haar gevoel maar het konden ook minuten zijn of zelfs seconden, doordat er geen licht of geluid naar binnen kwam had ze totaal geen gevoel voor de tijd.

Net toen de ogen van Amy bijna dicht vielen hoorde ze stemmen.
“Wie is die tweede ?” vroeg een kille stem die ze niet kende maar waarschijnlijk ook niet wilde leren kennen.
“Een van Potter, hij deed lastig en ik bedacht dat hij wel eens van pas kon komen.” deze stem kende ze wel, het was onmisbaar de ijzige stem van Malfidus. Amy voelde hoe Albus wakker schrok en recht opveerde toen de deur met een denderende klap open ging, het felle licht dat binnen kwam deed pijn aan haar ogen zodat het even duurde voordat ze de twee mannen in de deuropening zag staan. Langzaam liepen de twee dooddoeners op hun af. Onwillekeurig ging er een rilling door haar lichaam toen Malfidus haar aan keek.
“Nou meisje, vertel ons maar eens waar de ketting is” siste de vreemde man. Angstig keek Amy naar de toverstokken die beide mannen op haar gericht hadden maar ze liet niet zo snel met zich sollen ze zouden het moeilijk krijgen dacht ze grimmig.
“Crucio !” zei de man kalm toen ze niet reageerde, Amy gilde het uit van de pijn haar lichaam stond in brand, duizenden spijkers doorboorde haar huid - en toen stopte het. Trillend,en hijgend, lag ze op de grond. Albus kreunde en keek haar bezorgt aan, hij had tranen in zijn ogen.
“Nou ?” vroeg de man hij keek haar geïrriteerd aan.
“Nou wat” snauwde ze terug, achter haar rug hoorde ze Albus naar ademsnakken.
“Waar is de ketting !” gromde de man “Als je het ons verteld spaar ik jou en je vriendje misschien.”
Achter haar lachte Albus grimmig “Ja vast” zei hij. Malfidus mompelde iets in de oor van de vreemde man die knikte en richten zijn toverstok nu op Albus, “Crucio”zei hij weer kalm deze keer gilde Albus het uit, Amy gilde ook ze moesten stoppen ! net toen ze wilde schreeuwen waar de ketting was stopte het, opgelucht haalde ze adem en keek naar de nu ook rillende Albus.
“Niet vertellen Amy !” fluisterde hij, ze knikte.
“Nou meisje waar is de ketting ?” grijnsde de vreemde man, Amy zweeg stug.
Ze verwachte van alles , nogmaals Crucio, of zelf dat hij haar zou vermoorden maar niet dat de mannen rustig weg liepen en de deur sloten.
Weer waren alleen in de kille duisternis.

**Smalofski**

Een aantal van je hoofdstukken waren niet lang genoeg, dus heb ik ze samengevoegd. Wil je er op letten dat elke post uit minstens 1000 woorden moet bestaan?

-Feniks- · Dreuzel Verdiend: 64 Sikkels

Hoofdstuk 7. :

Amy rilde, ze was dicht tegen Albus aangekropen, hij had zijn ogen dicht maar hij sliep niet. Waarschijnlijk was hij net als haar opzoek naar een manier om uit deze ellende te komen. Ze hoopte met heel haar hart dat hij meer geluk had met zijn poging dat zij met de hare het enige wat haar binnenschoot was dat alle andere nu gezellig op Zweinstein waren, waarschijnlijk in een warm hemelbed. Ook vlogen er allemaal beelden van heerlijke gebakken aardappels, gebakken kip en sla voor haar netvlies ze zou zelfs blij zijn met spinazie, het eten dat ze normaal gesproken altijd uitkotste! Haar maag rommelde luid en Albus keek op,
“ Het was mijn maag maar ” fluisterde ze zachtjes maar Albus schudde zijn hoofd en wees naar de deur, nu hoorde ze het ook er kwamen mensen aan. Angstig wachtte ze af de deur ging open en een silhouet van een man kwam binnen lopen onherkenbaar door zijn masker. Hij bukte toen hij hun had gevonden( hellemaal in het achterste hoekje van de kamer) en greep haar beet zonder iets te zeggen sleurde hij haar de kamer uit dat gebeurde niet zonder tegenstribbelen ze schreeuwde het uit schopte in het rond maar met een zwaai met zijn toverstok kon ze zich niet meer bewegen. Angstig keek ze naar de donkere gang waar ze doorheen werd gesleept hobbelend door het waarschijnlijk rode tapijt,in de muren zaten geen ramen en de deuren waar ze af en toe voorbij kwam zaten tralies. De gang stopte maar er was geen deur op het einde, geen kamer of zelfs geen raam. Als ze haar mond had kunnen bewegen had hij weer open gestaan van verbazing de man stak zijn arm uit en ze gingen dwars door de muur. Ze kwamen uit in een kamer die er niet bepaald uitnodigend uit zag, in het midden zat een man aan een klein bureau hij keek op en een emotieloos gezicht keek haar aan door de gloed van een kaarsje zag het er nog enger uit dat het al was. De man met het masker had haar los gelaten en ze viel met een klap op de grond in haar hoofd kreunde ze van de pijn.
“ Daar hebben we Amy ” verbrak de man achter het bureau de stilte, hij stond op en zwaaide een keer met zijn stok,onmiddellijk kon ze weer bewegen even dacht ze er aan om weg te rennen maar de man had haar te stevig vast.
“ Ja daar hebben we Amy ” antwoorden ze daarom uitdagend op zijn vraag. Hij reageerde niet maar bekeek haar aandachtig.
“ Vertel me eens waar de ketting is Amy ” Zei hij terwijl hij haar nog steeds oplettend aan keek.
“Ik ga je niet aan je neus hangen waar die ketting is dat weet je best, je zult me moeten vermoorden. ” ze zei het een beetje trillerig maar keek de man nijdig aan.
“ Het is je eigen keus ” siste de man. Hij trok zijn toverstok razendsnel en wees die op haar borst.
“ weet je het zeker ? ” grijnsde hij.
Amy schudde onbewust haar hoofd, de man zag het hij liet zijn toverstok zakken. Even keek ze hem ongelovig aan maar toen grinnikte hij luid, “ Crucio ! ” weer voelde ze de helse pijn ze zakte op de grond en schreeuwde het uit ! tot het stopte de schreeuw weergalmde nog steeds door de donkere ruimte en ze lag te trillen op de koude grond. “ Deed dat pijn meisje? ” zij hij met een poeslief stemmetje. Amy die geen puf had om iets terug te zeggen negeerde de man maar. Even lieten ze haar daar liggen maar toen stapte Malfidus naar voren. “ Zal ik Potter halen ? ” de man knikte maar toen Malfidus haar wilde oprapen deed hij een stap naar voren. “ Laat haar hier ” Malfidus knikte naar de man en rende haastig weg. Ze bleef liggen rillerig van de vloek maar ze weigerde toe te geven. Al snel kwam Malfidus terug, net als zij werd Albus in bedwang gehouden door de totale verstijving. Hij werd op de grond gegooid Malfidus hief de vloek op en hield hem stevig vast.
“ Eens kijken of je vriendje net zo goed kan aanzien dat jij pijn hebt dan dat jij dat bij jezelf kan. ” zei de man die nu bij haar voeten stond. “ Crucio ! ” ze hield haar mond stijf dicht deze keer maar dat hield ze niet lang vol al snel galmde haar gekrijs door de kamer ze rolde in het rond maar het hield maar niet op tot dat Albus met haar mee schreeuwde “ Hou op ! ” de man leek tevreden ,liet haar hijgend op de grond liggen en liep naar Albus.
“ Natuurlijk hou ik op maar op de voorwaarde dat je me verteld waar de ketting is. Albus keek haar aarzelend aan, ze probeerde duidelijk te maken dat hij niets mocht zeggen maar hij leek het niet hellemaal te begrijpen, “ De ketting is bij -
“ Nee ” het had als een schreeuw uit haar mond moeten komen maar er was niet veel meer als gefluister te horen.
“ Hou je mond meisje ! ” snauwde Malfidus die verwachtingvol naar Albus had gekeken. Maar Albus leek weer te twijfelen hij keek van haar naar de dooddoener en weer naar haar deed toen zijn mond open en Amy hield haar adem in. “ Ik zeg niets ! ” zei hij vastbesloten. Amy haalde opgelucht weer adem en keek naar de dooddoener die er vreselijk woedend uit zag en even verwachte Amy dat hij haar zou vermoorden maar hij stopte zijn stok in zijn gewaad.
“ Een kijken hoe deze dame en heer reageren op een paar dagen zonder eten drinken, licht, en warmte, we hebben alle tijd. ” hij lachte liefjes naar Amy die nog steeds op de grond lag. Malfidus pakte haar vast, Deze keer stribbelde ze niet tegen maar liep ze net als Albus gewillig mee. Ze werden de kamer in gesmeten. Ze bleef liggen niet in staat op te staan.

-Feniks- · Dreuzel Verdiend: 64 Sikkels

Hoofdstuk 8. :

Er gingen dagen voorbij maar in de donkere kamer veranderde niet veel. Achter in een hoekje zaten nog steeds twee personen te rillen van de kou, honger en angst. Af en toe werd de stilte verstoort door wat gehoest, gefluister of lichtjes gesnurk.
Amy werd wanhopig ! ze had geen idee of het nu dag ,nacht ,Maandag of Vrijdag was. Het gonsde in haar hoofd van de vragen zoals : waar zijn we ? , komen die Dooddoeners nog terug of laten ze ons hier gewoon dood gaan van de honger ? hoe kan het dat het hier af en toe waait ? dit hadden Albus en zei pas geleden gemerkt maar nergens was een raam of zelf een klein kiertje te bekennen , maar waarschijnlijk was dat niet gek want het was stikdonker in dit hol. Is de orde van de Feniks nu op zoek naar ons,of laten ze ons hier stikken ? elke keer als ze bij die vraag was hoorde ze een klein stemmetje in haar hoofd die erachteraan zei : net zoals jij je bloedeigen vader en moeder liet stikken. Het stemmetjes gevecht ( zoals zei het noemde ) begon weer, het tweede stemmetje in haar hoofd antwoordde wanhopig terug : Ik had geen keus ! ik kon niets doen ! ,Tuurlijk kon je er wel iets aan doen ! je had gewoon de ketting moeten geven. Dit zei het derde eigenwijzen stemmetje in haar hoofd.

Amy schudde met haar hoofd in poging om de gedachte even te vergeten. Albus zakte langzaam van haar schouder af en kreunde in zijn slaap waarschijnlijk droomde hij over eten of zo bedacht Amy, haar maag voelde als karton ze had niks meer gehad sinds de overhoring van die enge man afgezien van elke dag een half glas water dat ze kregen en moest delen met Albus, helaas kreeg ze na dit gedronken te hebben meestal meer honger en dorst dan ze al had. Amy begon de cel rond te kruipen op zoek naar ramen of maar een klein kiertje dit deed ze meestal als ze even niet wilde denken. Dat werkte goed, helaas had ze nog steeds geen raam gevonden. En diep van binnen wist ze dat dit zinloos was, stel ze vond een raam of kier wat had je er dan aan. Het zal niet groot zijn anders hadden ze het raam al lang gevonden, dus het breken en hier weg wezen zal waarschijnlijk niet kunnen. Handje voor handje taste ze de koude muur af, maar het enige wat ze tegen kwam was een plakkerig spinnenweb dat aan haar vingers bleef hangen, na een tijdje verwoed geprobeerd hebben het eraf te halen lukte het en ging ze een beetje terneergeslagen tegen de muur zitten, weer voelde ze een koude bries waarvan de haartjes op haar arm omhoog gingen staan. Snel kroop ze naar de plek waar het vandaan kwam , maar geen dun straaltje licht of gat te zien. Misschien hebben ze het hier gewoon vervloekt of wordt ik gek bedacht Amy triest, toch taste ze even naar de plek waar de bries vandaan kwam. Niks gewoon muur. Toch was er iets geks deze plek was niet zo koud als de rest ze taste wat verder en een klein heuveltje en daar was weer de koude muur. Het was een plankje ! zou hier achter een gat zitten ? Ze voelde nog eens keer, ja een minuscuul spleetje tussen het plankje en de muur was open, toch was er geen licht te zien. zou het nacht zijn ? of zou het uit komen op een donkere gang ? ze hoopte het laatste. Hoe konden ze het plankje weg krijgen ? “Albus ?” Ze fluisterde de naam uit gewoonten en zoals verwacht werd hij niet wakker.
“Albus ?” deze keer riep ze hem. Hij draaide zich om en keek om zich heen. “Hier ben ik !” deze keer galmde haar woorden door de kamer en schrok ze er zelf van, maar Albus had het gehoord en een schim in de vorm van Albus kroop naar haar toe.
“Hoe krijgen we die plank weg ? ” vroeg Albus na een stilte waarin ze allebei na dachten.
“Geen idee” antwoordde ze somber en ze staarde naar de plek waar het stuk hout zich bevond.
“Misschien is het niet eens groot genoeg.” zei Albus na weer een stilte die alleen af en toe werd verstoord door hun rommelende magen.
“Nou ik denk dat we er door passen volgens mij ben ik de laatste dagen kilo’s afgevallen! ”
“Nou laten we het maar eens gaan proberen dat, stel we passen er niet door hebben weten we tenminste het verschil tussen dag en nacht,” Mompelde ALbus terug. Hij voelde nog eens aan het plakje waar hopelijk een groot gat in zat zodat ze weg konden en keek toen eens om zich heen. Amy volgde zijn voorbeeld maar ze zag niks anders dan de duisternis, niks wat ze konden gebruiken dus. Amy zakte alweer teleurgesteld tegen de muur aan ze had een brok in haar keel die ze maar niet weg kon slikken, ze had voortdurend nog wat hoop gehad, ze zouden gered worden, of ze vonden wel iets waardoor ze weg konden maar nu BAM weg was alle hoop, ze zouden hier sterven, ze zouden hier later 2 skeletten vinden samen dicht tegen elkaar gekropen net zoals in die verdrietige films. Amy voelde dat haar wangen nat waren van tranen. Een luid gekraak verbrak haar gedachtes die op hol waren geslagen abrupt en een schemering van de maan viel binnen. Amy keek verbluft van Albus naar een groot gat in de muur, de plank lag vergeten op de grond.
“Hoe deed je dat ?” ze moest zich in houden om niet te gaan juichen en hoopte dat de Dooddoeners het gekraak niet gehoord hadden.
Albus wees op een riem die vlak langs het plakje lag “ik stopte hem in het kiertje en dan gewoon trekken hè” Hij grijnsde breed.
“Geweldig !” zei ze opgewonden en zonder er bij na te denken gaf ze hem een knuffel, Albus knuffelde een beetje overdondert terug. Amy grinnikte en kroop door het gat en even later stonden ze samen onder de sterren in de koele buitenlucht.
“Vrijheid” mompelde ze zachtjes.

-Feniks- · Dreuzel Verdiend: 64 Sikkels

Hoofdstuk 9.

Amy wilde zo snel mogelijk weg bij het huis waar ze een afschuwelijk lange tijd gevangen had gezeten. Ze keek glimlachend naar het gat in de muur, eindelijk zouden ze weg gaan ! ze negeerde haar pijnlijk rommelende maag en de zwarte vlekken voor haar ogen die ze al sinds een tijdje had en begon te rennen.
Ze sprinten zo lang als ze kon maar helaas was dat niet langdurig. Ze begon duizelig te worden en alles begon te draaien, hijgend bleef ze staan met haar handen op haar knieën en haar ogen dicht. Ze had absoluut geen slechte conditie maar dit ging echt niet meer!
“Gaat het Am ?” kok de bezorgde stem van Albus.
“Beetje duizelig,” fluisterde ze terug,uit gewoonten.
“Waarschijnlijk omdat je zo lang niks gegeten hebt” Zei Albus nog steeds met een bezorgt blik in zijn ogen. Ze knikte en liep langzaam verder door de onwijs grote tuin die er in het maanlicht schitterend uitzag in tegenstelling tot het huis of het deel van het huis dat zei gezien had. Na voor haar gevoel een hele tijd gelopen te hebben zag ze een hoge heg die het huis van de andere huizen afscheiden. Ze boog de takken opzei en kroop door de heg gevolgd door Albus die een kreetje van pijn slaakte toen de takken die ze vast had gehad in zijn gezicht sloegen.
“Sorry” zei ze een beetje giechelig.
“Is al goed,” mompelde Albus een beetje nors terug.
Eenmaal door de Heg kwamen ze uit op een lange lege onbekende weg, het licht van een lantarenpaal scheen op het gezicht van Albus zodat ze hem voor het eerst eens echt goed kon zien. Zijn zwarte haren zaten erg in de war ( nog erger dan gewoonlijk ) en zijn gezicht was bleek en mager. Zelf zou ze er ook niet al te goed uit zien vermoeden ze.
Ze had steken in haar maag van de honger en dorst en haar benen trilde en beetje ze wilde zo snel mogelijk weg. Maar waar naartoe. ? en hoe. ?
“Hoe komen we op het Grimboudplein ?” vroeg Albus haar, zodat de vraag waar naar toe meteen beantwoord werd.
“Geen idee, weet jij dan waar we zijn Albus ?”
“Niet zeker maar ik heb een vermoeden, dit zou wel eens de villa van Malfidus kunnen zijn,” hij knikte naar de heg achter hun.
“Kon ik maar verschijnselen,” verzuchte Albus opeens. Amy die sinds het reisje met Ron wel wist wat verschijnselen was knikte instemmend.
“Te gevaarlijk Albus, we zullen moeten lopen, weet jij de weg ? ” Antwoorden Amy die met heel haar hart hoopte dat het Grimboudplein in de buurt was.
“Ik denk het” zei Albus, maar Amy hoorde de twijfel in zijn stem.“ Volgens mij is het niet erg ver,” Zei Albus er met een glimlach er achteraan.
“Goddank !” fluisterde Amy zachtjes.
Samen liepen over de lege donkere straten, toch zal het niet lang donker blijven want de lucht werd al wat lichter en de sterren wat vager. Na een hele tijd lopen werd het wat lichter en toen de zon op kwam zag Amy in de verte een pleintje dat haar bekend voor kwam, ze hadden het gevonden ! Op een holletje liep Albus er naar toe waarschijnlijk had hij net als haar geen puf meer op te rennen. En zelfs nu verschenen er weer vlekken voor haar ogen die net een tijdje weg waren geweest. Opgelucht toen ze bij nummer 12 waren wat toch verder weg en vermoeiender was geweest dan ze had verwacht klopte ze aan. de deur ging piepend open en een vrouw met rode haren slaakte een gesmoorde gil. “Albus, Amy !” Ginny omarmde hun met tranen in haar ogen en Harry kwam haastig aanlopen. Ook hij staarde hun enkele seconden met open mond aan maar toen werden ze ook geknuffeld door Harry. Toen ze eindelijk de woonkamer bereikte zakte Amy neer op de bank voordat haar benen het begaven, en sloot ze haar ogen om de zwarte vlekjes te laten verdwijnen. Onmiddellijk voelde ze de bezorgde gezichten die haar aanstaarde.
“Het gaat wel.” Maar haar stem klonk schor zodat Albus,Ginny en Harry’s bezorgde blikken niet minder werden.
“Ik heb honger” Zei ze daarom maar. Onmiddellijk stond Ginny op en liep naar de keuken. Na voorzien te zijn van een hoop boterhammen met hagelslag vroeg Harry het uiteindelijk toch de verwachte vraag “Wat is er gebeurt ?” gelukkig vertelde Albus het hele verhaal en hoefde ze alleen te luisteren en af en toe te knikken. Toen hij klaar was met vertellen sliep Amy bijna. In tegendeel van Albus, waarbij de tranen over zijn wangen liepen. Amy sloeg een arm om hem heen en ook zei hield het niet meer zodat er later bij iedereen de tranen over de wangen liepen. Na de grote huilbui van iedereen werd de stilte alleen verstoord door af en toe een droge snik. Slaperig wreef Amy in haar ogen in poging wakker te blijven maar dit lukte niet al te best.
“Naar bed lijkt me” Zei Ginny toen ze ook Albus luid gaapte. Zonder tegenstribbelen liepen Albus en Amy naar boven. De kamer van Albus was op zolder en niet veel bijzonders in de hoek stond zijn bed daarnaast een houten kast en over al om haar heen hingen poster van mensen die om bezems vlogen. Met openmond keek ze hoe een poster waar ze Ginny uit herkende op haar afvloog met een rode bal in haar hand. Toen Albus keek hoe ze met open mond naar de poster keek lachte hij even.
“Mama heeft even Zwerkbal gespeeld, ze was jager.”
“Wat ?” vroeg ze verbaasd. Albus gaapte nog eens en mompelde dat hij dat morgen wel zou vertellen. Amy die ook wel wilde slapen keek naar de grond die er niet erg aantrekkelijk uit zag. Albus grinnikte en riep Harry die meteen een matras tevoorschijn haalde. Gelukkig zag het matras er deze keer warm en zacht uit zodat ze toen ze er op plofte meteen in slaap viel.

-Feniks- · Dreuzel Verdiend: 64 Sikkels

Hoofdstuk 10. :

Het was 3 uur s’ nacht , badend in het zweet werd ze wakker. Een huivering ging door haar heen toen ze dacht aan de droom of eerder gezegd nachtmerrie die ze net gehad had. De droom leek nog in haar lichaam na te tintelen en in de duisternis van de kamer zag Amy de beelden van de nachtmerrie opnieuw en opnieuw voor zich. Ze zou blij moeten zijn besefte ze, nu ze niet meer gevangen en gemarteld werd. Maar echt gelukkig kon ze niet zijn. Ze dacht aan haar vader en broertje, haar broertje waarmee ze voordat die ontvoert werd nog ruzie mee had gehad. Nu kon ze niet eens sorry zeggen ! alsof hij al dood was ging er meteen door haar heen. Maar diep van binnen wist ze eigenlijk wel dat er weinig kans was dat hij en zijn vader nog leefde. Ze voelde zich leeg van binnen alsof ze geen tranen meer over had.
Na een tijdje gooide ze het warme deken van zich af en stond op kroop naar de koffer met haar spullen, die Harry een poos geleden had opgehaald bij haar thuis. Zachtjes ritste ze hem open en pakte er een prachtige bruingouden gitaar uit. Eenmaal terug op bed, trok ze haar knieën op en ging tegen de muur zitten heel zacht zodat Albus niet wakker werd tokkelde ze een verdrietig liedje.
Er trok een onverklaarbare rust over haar heen toen ze begon met spelen. Even vergat ze haar verdriet en de pijn ze concentreerde ze zich alleen op het nummer dat ze speelde. Zodat ze niet in de gaten had dat Albus wakker was geworden en stilletjes lag te luisteren. Het einde van het liedje trilde door de kamer en even staarde ze roerloos voor zich uit.
“Wauw,” fluisterde Albus. Hij leek diep onder de indruk en had tranen in zijn ogen. Amy schrok zich dood.
“Albus, je bent wakker!”
“Daar lijkt het wel op,” grinnikte hij een beetje schaapachtig.
“Sorry, ik wilde je niet wakker maken,” zei ze een beetje onthutst.
“Maakt niet uit, hoor,” zei Albus. Hij stond op en knipte het licht aan. “Ik had niet bepaald een mooie droom.”
“Nee, hier nog een,” glimlachte ze. “Wat droomde je?” Albus keek haar een beetje zenuwachtig aan. het zag er lief uit vond. “Je hoeft het niet te zeggen hoor,” zei ze toen hij haar nog steeds een beetje nerveus aan keek.
“Nee het is goed hoor, we waren weer in de cel en de dooddoeners martelde je en toen –” de rest van de zin slikte hij in. Amy stapte uit bed en ging langs hem zitten ze twijfelde even maar sloeg toen haar hand over zijn schouder.
“Het is voorbij Al,” Albus knikte maar leek een brok in zijn keel te hebben.
“Kun jij nog slapen Am ? Vroeg Albus na een ongemakakelige stilte.
“Nee niet echt.”
“Zullen we dan maar naar beneden gaan ?” Amy keek op de klok. Half vier. Ach wat maakte het ook uit of ze hier wakker lag of benenden.
Samen slopen ze naar beneneden in de hoop niemand wakker te maken, de trap kraakte luid, en de deur piepte het hele huis leek geluiden te produceren. Eindelijk beneden aangekomen plofte ze op de bank, Albus zakte langs haar neer. Even voelde ze zich wat ongemakkelijk en een kriebelend gevoel verspreide zich in haar buik. Er viel weer een stilte.
“Amy, heb jij enig idee hoe wij ooit de tweede ketting gaan vinden?” Amy dacht na, natuurlijk had ze hier over nagedacht, maar waar de ketting kon zijn, geen idee.
“Ik weet het niet Albus, Misschien moeten we het Harry vragen.”
“Volgens mij, weet hij er iets van, maar wil hij het ons gewoon niet vertellen.” Zei Albus bedachtzaam. Dit veraste Amy ,maar eigenlijk was het wel logisch, als hij wist waar de ketting was, of hij had een aanwijzing stel dat het gevaarlijk was. zei zouden op zoek gaan. En als het fout zou gaan…
“We kunnen het hem ook gewoon vragen, of hij iets weet.” vroeg Amy hoopvol.
Albus knikte instemmend.
“Laten we daar wel nog maar even mee wachten” zei hij terwijl hij naar een grote, oude klok wees die in de kamer hing, de wijzers wezen kwart voor 4 aan. “wat gaat de tijd toch langzaam” verzuchte Amy.
“Inderdaad” Zei Albus die een gaap onderdrukte.
“Moe ? ” Vroeg Amy plagend.
Albus grinnikte “Echt niet !” Amy schudde ongelovig hoor hoofd voor zij ook zelf een enorme gaap moest onderdrukken. Albus legde zich neer op de bank deed zijn ogen dicht bijna meteen klonk er een regelmatige diepe ademhaling die aangaf dat hij sliep. Amy ogen vielen bijna dicht van vermoeidheid maar ze moest wakker blijven, stel je voor dat de droom terug kwam. Een hele tijd staarde ze naar buiten waar de zwarte hemel langzaam plaatsmaakte voor donker paars. Maar toen de wijzer van de klok 5 uur sloeg vielen haar ogen dicht.
Ze droomde maar het was geen angstaanjagende nachtmerrie…
Ze was in een bos omringd door hoge bomen, de zon scheen in haar gezicht en een klein briesje zorgde ervoor dat de bosjes zachtjes ritselde. Ergens in de verte klonk er stromend water en op een of andere manier werd ze daar naar toe geleid. Als in een soort trance liep ze naar een klein riviertje in het midden van het bos maar dat was niet haar doel wist ze. Ze moest er bijna zijn. Ze stapte in het ijskoude water. Het kwam tot haar knieën die begonnen meteen te knikken. Maar het deerde haar niet. Ze moest iets vinden! Ze wist niet wat maar ze wist dat ze er wel zou komen. Ze liep verder schudde een achtergebleven waterplantje van haar voet af en struikelde bijna over een verdwaalde rotsblok. En toen in de verte zag ze het een-
Amy schrok wakker Albus had zich omgedraaid en zijn hand kwam keihard in haar gezicht terecht. Geïrriteerd wreef ze over haar neus en dacht aan de droom die ze had gehad. Hij was zo ontzettend echt geleken ! het was alsof ze het koude water van het riviertje nu nog kon voelen ! Amy deed haar ogen in dicht maar ze kon de slaap niet vatten. De droom bleef uit.

-Feniks- · Dreuzel Verdiend: 64 Sikkels

Topazlover, nog een keer bedankt voor je reactie Wink

Hoofdstuk 11. :

“het meisje vertrekt morgen naar Zweinstein” Fluisterde Jeegers tegen het groepje dooddoeners dat het werk van hun dode meester voortzetten,de wereld verlossen van de dreuzels en modderbloedjes.
“Slecht nieuws dus”fluisterde een man die in het donkerste hoekje van de kamer stond.
“Nee, dat is het niet.” Zei Malfidus luid. Een paar mannen moppelde maar toen werd het stil.
“Jullie kennen allemaal mijn zoon Scorpius, ik heb hem een opdracht gegeven hij gaat zorgen dat Amy hem blindelings vertrouwd. Hem alles verteld. Binnen de korstte keren heeft hij de ketting.” Zei Malfidus opgetogen. Maar veel dooddoeners lachte.
“Scorpius, die knul kon niet eens een simpele imperiovloek ! riep Noot luid.
“Stilte !” schreeuwde Jeegers. “Malfidus we verwachte van je zoon dat hij slaagt,doet hij die niet ondergaat hij als eerste de afgesproken straf!
“Natuurlijk.” Moppelde Malfidus terug.
de dooddoeners knikte een keer naar elkaar en verdwijselde een voor heen terug naar hun huis.

Er waren dagen voorbij gegaan en langzaam wende Amy weer aan de vrijheid het eten en de mensen om haar heen.
Maar vandaag zouden ze weer naar Zweinstein gaan, nou ja weer, ze waren niet verder gekomen dan de trein. Deze keer zouden ze met brandstof gaan , dat was veiliger en bovendien gemakkelijker.
“Amy, kom je ?” riep Albus vanuit de woonkamer. Snel haastte ze naar de kamer, gaven Harry en Ginny een knuffel en vertrokken door het vuur van de haard. Met een plof kwam ze op de grond van een kleine kamer terecht. Professor Anderling die ze al wel eens gezien had bij de Orde van de Feniks wachtte hun op.
“Dag, Potter, Jacobs,” Zei professor Anderling met een knikje. Een beetje zenuwachtig knikte Amy terug.
“Mevrouw Jacobs, omdat je nu pas begint met je lessen ben je nog niet gesorteerd, het lijkt me slim omdat meteen te doen, in de lerarenkamer dan kunnen we je meteen voorstellen.” Amy knikte, hier was ze het bangst voor geweest, sorteren. Stel je voor ze kwam in Zwadderich, zou Albus dan nog met haar omgaan ?
“Potter ? ga jij al vast naar de leerlingenkamer?”
“Oke, tot zo Amy” hij glimlachte haar bemoedigend toe voordat hij de deur achter zich dicht sloeg. Samen met professor Anderling liep ze door de gangen met het kasteel, verbaasd keek ze om zich heen, schilderijen praten en wezen haar na, trappen bewogen. Het was prachtig. Andererling stopte abrupt en liep binnen in een ruime kamer vol met leraren waarvan ze er een paar herkende. Marcel glimlachte naar haar en Hargid zwaaide enthousiast. beide had ze ontmoet bij de orde.
“Even stilte alstublieft, docenten, dit is Amy Jacobs, ze komt in het vierde jaar bij ons op school maar zoals jullie weten heeft ze nog niet eerder les gehad. Daarom zal ze de eerste weken privé lessen krijgen,” De leraren knikte begrijpend.
“Het lijkt me slim om haar nu te laten sorteren,” Professor Anderling pakte de sorteerhoed van een kast en wees naar een stoel in het midden van de kamer. Zenuwachtig ging ze zitten en zetten de hoed op haar hoofd.
“Aha, Mevrouw Jacobs, laten we eens kijken waar u thuis hoort,” moppelde de hoed. “U heeft een goed stel hersen, voldoende moed, ja ik weet wat het word.” “GRIFFOEDOR ! ”
De leraren in de kamer klapte luid en opgelucht haalde ze adem. nadat Anderling alles had uitgelegd en de privé lessen geplengd waren kon ze gaan. in de gang wachtte een nieuwsgierige Albus haar op.
“En ?”
“Griffoendor!”
“Geweldig ! ik wist het wel.” Zei hij opgewonden. Amy glimlachte alleen. De bel ging en de gangen stroomde vol.
“ Albus, Amy!” schreeuwde Lily door de gangen zodat iedereen om keek. Voordat ze het wisten werden ze omhelst door Lily. “Ik was zo bang.” Fluisterde ze zachtjes,“ Wat ben ik blij dat jullie terug zijn.” Ook James kwam aan lopen en knuffelde hun even. Samen liepen ze naar de grote zaal waar Amy vol ontzag rond keek. Het eten was heerlijk! Na dat ze haar toetje ophad gingen z’n vieren naar de leerlingkamer. De leerlingen kamer zag er gezellig uit en Amy plofte op een rode stoel bij de haard, waar ze van haar laatste vrije dag genoot. En op die stoel viel ze in slaap. Haar nachtmerrie keerde terug, keer op keer benauwd in de koude donkere kamer, keer op keer haar moeder bloedend op de bank,keer op keer haar broerje en vader op een enge donkere plek die erg op de cel leek waar Albus en zei hadden gezeten, 7 dagen hadden ze in de kamer gezeten. Haar moeder, vader en broertje kwamen met wezenloze op haar af,gillend werd ze wakker en dat was de zoveelste slapeloze nacht.

De volgende dag liep ze met wallen onder haar ogen door de gangen, en was ze er niet bij met haar gedachten zodat de eerste lessen niet bepaald een groot succes waren.Opgelucht liep ze het verweer tegen zwarte kunsten lokaal uit Blij dat de laatste les was afgelopen
Snel haastte ze zich naar de grote zaal maar knalde midden in de gang recht tegen iemand aan.
“Sorry” moppelde ze haastig tegen de jongen. Maar geschrokken bleef ze in zijn ogen kijken, ze waren grijs blauw en ze leken erg veel op die van Malfidus angstig stapte ze een pas achteruit.
“Maakt niet uit hoor, ik ben Scorpius” zei de jongen,hij stak zijn hand uit die ze argwanend aan pakte.
“Ik ben Amy” fluisterde ze, nog steeds keek ze angstig in de ogen van Scorpius.
“je hoeft niet zo bang te kijken hoor, ik bijt niet” hij grinnikte,maar het klonk nep,gedwongen zijn ogen lachte niet mee. Ze keken haar bezorgt aan.
“ Ik moet gaan. sorry ” zei hij opeens en hij rende haastig weg. verbaasd keek ze hem na en liep na een tijd nog verdwaasd de grote zaal binnen, liep naar de tafel van Griffoendor en plofte langs Albus die geanimeerd praten met de jongen langs hem. Amy at snel haar eten op en plofte daarna metteen in bed in de hoop op een droomloze nacht. Tevergeefs.

-Feniks- · Dreuzel Verdiend: 64 Sikkels

Hoofdstuk 12. :

Snel haasten Amy zich naar het lokaal. Ze was al minstens tien minuten te laat en toen ze uiteindelijk het lokaal binnen stormde moest ze er uit hebben gezien alsof ze op de vlucht was voor een volwassen bergtrol. Na het gezicht van Professor Friduwic te hebben gezien had ze gewenst dat het waar was. Professor Friduwic was de leraar verweer tegen zwarte kunsten en Amy had een ontiegelijke hekel aan de man.
“Mevrouw Jacobs, mag ik u vragen waarom u hier een kwartier te laat ! mijn les binnen komt vallen ?” vroeg hij gemaakt vriendelijk.
“Ik had me verslapen professor” zei ze zachtjes. In de hoop dat hij het bij zijn boze blik zou houden, helaas voor niets.
“15 punten aftrek voor griffoendor, en ik wil dat je strafwerk voor me maakt mevrouw Jacobs, gezellig met meneer Malfidus hij heeft zijn portie voor vandaag ook weer verdient.” Zei professor Friduwic grimmig. Geschrokken keek Amy naar Scorpius ze wist dat hij de zoon van Malfidus was. Volgens Albus was Scorpius nogal stil, teruggetrokken, maar hij had wel strafwerk en zat in Zwadderich.

De les was afgelopen en Amy liep een beetje angstig naar het bureau in de hoop dat het strafwerk mee zou vallen. Ook Scorpius kwam langs haar staan en onwillekeurig ging er een rilling door haar heen, ze verdrong de gedachten om een stapje opzei te zetten en keek afwachtend naar Friduwic. Hij keek niet op uit zijn werk en pas toen hij helemaal klaar was, was hij bereid hun aan te kijken.
“Zo, mag ik weten wat de reden was van beiden te laat komers ?” vroeg hij, totaal niet geïnteresseerd.
“Ik versliep me.” Mompelde ze. Professor Friduwic regeerde niet en keek nu naar Scorpius.
“Ik ook.” Zei hij. het kwam niet bepaald overtuigend over maar Friduwic leek hem te geloven.
“Te lui om uit jullie bedden te komen hmm daar zal ik maar wat aan doen.” Hij grijnsde gemeen. Angstig wachtte ze.
“Ik wil dat jullie allebei mijn kantoor gaan poetsen morgen, zonder toverstok!” zijn gemene grijns werd zo mogelijk nog breder en ze moest niet inhouden om hem te zeggen wie er hier nou lui was net als Scorpius aan zijn gezicht te zien.
“Ik zie jullie morgen om 5 uur in mijn kantoor.” Amy keek hem boos aan en liep zo snel mogelijk uit het lokaal gevolgd door Scorpius.
“Over luiheid gesproken !” mopperde ze zodra Friduwic uit gehoorstand was.
“Inderdaad, en dan moeten wij zijn kantoor op ruimen en poetsen, ik wed dat hij hem nu expres nog wat meer overhoop maakt.” Mopperde Scorpius mee.
“Als het nog erger kan dan,ik heb daar wel eens strafregels moeten schrijven,je had het moeten zien daar, en die stank !” hij trok een gezicht alsof hij poep rook. Amy grinnikte.
“Nou ik zie je morgen wel.” Zei Scorpius toen ze bij de grote zaal aan kwamen. Amy knikte en liep naar de tafel van Griffoendor waar Albus haar opwachten.
“En ?”
“Ik moet morgen samen met Scorpius zijn kantoor op gaan ruimen, alleen omdat hij zelf te lui is !” de rest van de avond besteden ze aan het vitten op professor Friduwic en huiswerk.

De volgende dag ging veel te snel voorbij en voordat ze het wist was het vijf uur. Snel rende ze naar het kantoor van de professor nog een keer te laat komen kon haar fataal zijn bij hem. Angstig wat voor rommel ze zou aantreffen deed ze de deur open. En ze moest zich zelf in houden om hem niet meteen weer dicht te doen. Het kamertje lag onder de stukken op gefrommelde perkament, potjes inkt lagen op de grond verspreid, vaak was de inkt diep ingetrokken in het afgrijselijk groene tapijt. De muren hadden vast ooit wit moeten zijn maar het leek alsof het was behangen met een zebrabehang. dit kon alleen niet omdat er ook zwarte en rode stippen op stonden duidelijk inkt. Boeken lagen in hoge stapels over zijn bureau gestapeld, de boekenkast die achter het bureau stond was helemaal leeg. En als je naar de dikke laag stof keek zou je denken dat de laatste keer dat ze hier gepoetst hadden in de middeleeuwen was. voorzichtig en in boogjes om de rommel heen liep Amy naar de professor Friduwic.
“Mooi u bent er. En – aha goed dat je er bent meneer Malfidus. Ook Scorpius keek met open mond de kamer rond.
“Mag ik jullie toverstokken.” Hij liet zijn gebruikelijke grijns weer zien. Met tegen zin gaf ze hem en ook Scorpius hield zijn toverstok langer vast dan nodig was.
“Ik wil jullie niet in de weg lopen natuurlijk. Ik ben in de lerarenkamer. De deur sloeg met een klap dicht en wat stof dwarrelde in het rond. Met een zucht zakte Amy op de stoel achter het bureau. hoe gingen ze dit ooit schoon en netjes maken ?

Het was een heel karwei geweest om het kantoortje schoon te maken pas tegen middennacht waren ze klaar. Met nog dikkere wallen dan normaal liep ze samen met Scorpius door de lege en donkere gangen. Ze was moe, afgepeigerd maar eigenlijk was het best gezellig geweest Scorpius was heel aardig en leek totaal niet op zijn vader. De angst voor hem was hellemaal over.
“Scorpius, waarom zit jij in Zwadderich ?” vroeg ze aarzelend en overdonderd door haar eigen lef.
“Nou, omdat de hoed me daar heeft ingedeeld niet.” zei Scorpius. Net zo overdonderd als haar.
“Ja maar, je weet wat ik bedoel Scorpius.” Ging ze door. Scorpius negeerde haar en liep stug door.
“Nou, ik moet hier rechts. Tot morgen” zei ze toen maar.
“Doei Amy”
Een beetje verbaasd plofte Amy in bed. haar armen deden pijn van het schrobben van het tapijt en haar benen van het vegen. Al snel viel ze in slaap.

De dagen daarna verliepen rustig, Amy ging om met Albus, Lily , James, maar ook met Scorpius. Ze werden steeds betere vrienden. Helaas was Albus niet van plan om ook maar een poging te doen om Scorpius aardig te vinden. Hij weigerde te blijven als hij bij haar stond. En wilde geen goed woord kwijt. Al snel kwam dit op ruzie uit.
“Ja, Albus hij zit in Zwadderich, en ja hij is de zoon van Malfidus maar dat betekend niet dat hij zich zo gedraagt ! je kent hem niet eens en ik vind niet dat je meteen moet oordelen ! Schreeuwde ze luid. Ze was deze discussie zat.
“Amy hij is de zoon van Malfidus, weet je nog de man die je zeven dagen gevangen hield in een kelder ! je kunt hem niet zomaar vertrouwen wie weet lokt hij je gewoon in een val ofzo.” Schreeuwde Albus terug. Heel de leerlingen kamer van Griffoendor genoot mee van hun ruzie en al snel werden ze omsingelt door een hoop antauschaten leerlingen.
“Vechten, Vechten, Vechten !”
Lily kwam tussen de vele leerlingen gewurmd en haalde hun uit elkaar.
“Doe normaal allebei Amy, Albus maakt zich zorgen over je en hij heeft wel een beetje gelijk, maar Albus moet snappen dat Amy niet gek is en als ze denkt dat Scorpius te vertrouwen is dan zal dat wel waar zijn!”Amy keek even naar Albus en besefte dat hij zich inderdaad zorgen maakte.
“Sorry Al.” Ze stak haar hand uit.
“Nee, ik moet sorry zeggen Lily heeft gelijk.” Amy glimlachte. "Het is goed."