Lovers and Liars.

GreenxEyed · 5e jaars Verdiend: 124 Sikkels

Hallo, hier is al mijn tweede fanfic. Mijn eerste was Broken Heartbeat , die mag je natuurlijk nog altijd lezen. Ik weet dat het snel is dat ik opnieuw post, maar ik kon gewoon niet wachten. Veel plezier, hier is Lovers and Liars.

edit : voor de fans van BH, ik ben het aan het herschrijven (qua spelling, zinsbouw, etc.). Als jullie het nog eens willen lezen, kan dat hier, , dit is dus een vernieuwde, gerestoreerde ( zoals die oude disneyfilms ^^) versie, die volgens mijn mening beter is, maar ik vind mijn geschreven dingen toch nooit goed genoeg ^^".

Het verhaal gaat over een 17-jarig meisje, Jaqueline. Ze zit in haar laatste jaar op Zweinstein, ca. vijftig jaar geleden. Het gaat over haar leven, haar liefdes en haar vriendinnen en over haar mysterieus verleden over haar familie. Zal ze de mysteries kunnen ontrafelen en tegelijk verboden liefdes en verboden vriendschappen overhouden?
Hier is haar verhaal.

--------------------------------------------------

Proloog

Tik tak. Tik tak.
Ongeduldig keek een meisje naar de klok met Romeinse cijfers die aan de muur hing. Morgen, rond dit uur, zou ze eindelijk in de leerlingenkamer zitten op Zweinstein. Alweer. Ze had haar hutkoffer al die ochtend klaargemaakt, omdat ze niet kon wachten te vertrekken. Bovendien had ze drie keer nagecheckt of ze alles had. Haar boeken, haar Zwerkbalgewaad, bezem, perkament en veren en haar sjaal en das in de kleuren van haar geliefde afdeling, Zwadderich. Ook haar kamer hing vol met sjablonen en vlaggen met een slang op, in de kleuren donkergroen en zilver. Net zoals het hoorde, volgens haar ouders. Ze hadden haar Jaqueline genoemd, naar haar oma, volgens hen een machtige heks van zuiver bloed, net zoals zij. Naar de gegevens die haar familie had verteld, moest ze ook erg op haar lijken in haar jonge tijden. Een witte huid, zilverblonde lange krullen en ogen zo blauw als kristal. Zelfs haar karakter zat in haar genen. Een koppige jongedame met een eigen willetje, zoals haar ouders haar vaak noemden. Van haar opa had ze nooit veel geweten. Hij ging om met vuile bloedverraders, volgens haar vader, en werd daarom buitengesloten door de hele familie. Jaqueline wist niet hoe hij gestorven was, alleen dat hij en zijn vrouw ruzie hadden, en daarna is hij niet meer gezien. Maar ze had hem ook niet echt leuk gevonden, hij deed altijd heel erg vreemd. Toch, naarmate ze ouder werd, vroeg ze zich soms af hoe het kwam dat hij zo ‘plotseling’ overleed. Maar haar ouders wilden niet over hem praten. Niemand van haar familie wilde over hem praten, wat vreemd was. Het was als een ongeschreven wet dat er nooit over hem gesproken mocht worden.
De secondewijzer ging over het cijfer twaalf, en de klok tikte kwart voor tien aan. Vanaf haar hemelbed, gedekt met een donkergroene bedsprei, keek ze naar haar bezem. Ze was dol op Zwerkbal. Toen ze in haar eerste jaar op Zweinstein zat, en voor het eerst op een bezem zat, wist ze dat ze geboren was om te vliegen. En omdat ze er zo goed in was, hadden haar ouders haar meteen een bezem gekocht. Ondertussen had ze al lang een nieuwe bezem, een Zilveren Ster, het allernieuwste model.
De klok tikte verder en toen de klok twintig na tien sloeg, kwam er een vrouw de slaapkamer binnen. Ze zag er net hetzelfde uit als haar dochter, alleen ouder, en ze had ook geen krullen. Haar haren waren meer stijl, maar dat was juist mooi bij haar puntige gezicht.
‘Slaap je nog niet?’ vroeg ze. De stem van haar moeder klonk zacht en verwarmend, tegenover die van haar vader. Zijn stem klonk majestueus en scherp en streng.
‘Neen.’ antwoordde Jaqueline zonder op te kijken.
‘Nou, morgen is het je eerste schooldag. Je kunt beter goed voor de dag komen. Je weet, de eerste indruk is altijd de beste. Denk aan onze goede naam, daar heeft je vader lang genoeg voor moeten werken. Goed?’
‘Ja, mij best.’ zei Jaqueline ongeïnteresseerd. Ze staarde verveeld naar het plafond.
‘Goed zo.’ zei haar moeder.
Ze sloot de deur en liet haar dochter achter zich.
Alsof ik dat nog niet weet . Jaqueline zuchtte. Omdat haar familie van zuiver bloed was, en niet bepaald arm, moest ze ervoor zorgen dat hun naam hoog en bekend bleef staan. Ze moest bijna voor al haar PUISTen gaan, en ze moest haar punten hoog houden. Ze mocht ook geen verkeerde dingen doen, liet staan dat ze mocht nablijven. Haar ouders zouden haar meteen een brulbrief sturen, misschien wel honderd, en in het ergste geval zouden ze haar van school sturen.
Ze wist dat haar moeder het goed bedoelde, maar ook dat ze die dingen zei om haar vader tevreden te stellen. Het was altijd haar vader die afkwam met zo van die verschrikkelijke zinnen. Van hem mocht Jaqueline alleen omgaan met mensen van zuiver bloed, als ze ooit een vriend zou hebben wiens bloed niet rijn genoeg was, zou haar vader haar meteen het huis uitzetten. Jaqueline vond het nogal overdreven, toen ze klein was ten minste, maar naarmate ze ouder werd leek het allemaal vanzelfsprekend te zijn. Als kind werd ze vaak weggetrokken door haar ouders bij een persoon, als ze merkten dat die familie geen goede naam had. En zo was het in heel haar familie. Niet dat Jaqueline zich aan de regeltjes hield, integendeel. Eén van haar beste vriendinnen was niet van Zuiver bloed, liet staan de jongen waar ze al jaren verliefd op was. Maar dat wisten haar ouders niet, en ze was niet van plan het ooit te vertellen. Als ze haar studies als Heler had afgerond, zou ze ergens anders gaan wonen, ver weg, zo ver ze kon. Dan kon ze eindelijk omgaan met de mensen die ze wilde, van welk bloed ze ook waren.
Tik tak. Tik tak.
Jaqueline ergerde zich bij het feit dat ze niet in slaap kon vallen. Maar morgen werd het zo’n grote dag. En ze zou eindelijk hém terug zien. Dus ze moest er goed uitzien, dat moest gewoon. Dit was haar jaar, ze voelde het. Dit jaar zou ze hem eindelijk voor haar winnen. Bovendien werd het nog een belangrijk jaar, dit jaar zou ze voor haar PUISTen gaan, haar allerlaatste jaar op Zweinstein. Ze keek naar haar klok, het was al bijna half elf.
Als je niet in slaap valt, ga je er morgen niet goed uitzien .
Jaqueline gaapte bij die gedachte, ook al was ze helemaal niet moe. Integendeel, ze kon niet meer slapen van de spanning.
Slaap!
De boze stemmen in haar hoofd stopten niet met praten. Ze werd er boos om, maar ze wist dat haar geweten gelijk had. Dan maar schapen tellen, besloot ze.
Tik tak. Tik tak.
Na een honderdtal schapen viel ze in slaap.

GreenxEyed · 5e jaars Verdiend: 124 Sikkels

Haaai ^^
Hier is een nieuw stukje. Ik wil iedereen bedanken die gestemd/gereageerd heeft. & als je mn FF niet goed vind ofzo, mag je dat altijd zeggen en mag je tips geven ofzo. x
------------------------------------------------------

1.0
Goodbye to the old life.

Met een grote klap sloeg Jaqueline de deur van de rode jaguar toe, en ze liep de poort van het King’s Cross station binnen, gevolgd door haar ouders. Haar moeder duwde het bagagekarretje vooruit, waar haar sneeuwuil kirrend rondkeek naar alle dreuzels die voorbij passeerden. Jaqueline liep in een snelle pas naar perron 9 en 10. Ze had die ochtend al ruzie gehad met haar vader, hij vond dat ze te lelijk gekleed was. Zijn vingerafdrukken stonden nog altijd in haar arm, zo hard had hij geknepen. Kon zij eraan doen dat ze haar kort, geruit rokje zo mooi vond? En ze had er al laarzen onder aan getrokken, zodat het niet zo bloot leek.
‘Jaqueline!’ schreeuwde haar vader toen ze bijna tien meter voorop liep ‘Stop! Nu!’
Jaqueline gehoorzaamde. Niet omdat ze wilde, maar toen ze klein was werd ze altijd streng behandeld, en haar ouders verwachtte van haar dat ze nu nog even goed luisterde.
Terwijl ze wachtte tot haar ouders haar hadden ingehaald, keek ze naar een knappe, blonde dreuzeljongen. Hij stond te wachten op de trein met zijn vriend en toen hij merkte dat Jaqueline keek, glimlachte hij. Zijn vriend keek aandachtig naar het blote stukje been dat nog tevoorschijn kon komen onder haar rokje. Jaqueline bloosde toen ze zag dat de blonde jongen breed lachte, en haar aandachtig bekeek. Hij zag eruit alsof hij elk moment naar haar toe zou stappen, om haar een keertje mee uit te vragen. Jaqueline vergat even alles rondom haar, Zweinstein, magie, haar ouders, … Hoe zou het zijn om alles te vergeten wat met magie te maken heeft, en gewoon met leuke jongens uit te gaan, zoals hij?
‘Auw!’
De ouders van Jaqueline stonden achter haar.
Haar vader boorde met zijn nagels in de schouder van Jaqueline.
Zo hard, het leken wel messen.
‘Wie is dat?’ vroeg hij scherp.
‘Gewoon, een jongen.’ zei Jaqueline zonder hem aan te kijken.
Moest hij nu alles verpesten?
‘Kijk me aan, Jaqueline.’ fluisterde haar vader zacht.
Hij klonk zo vriendelijk dat ze al wist wat er ging komen.
‘Dat is geen gewone jongen,’ zei hij ‘Dat is een vieze Dreuzel. Hij is het niet waard om door ons bekeken te worden. Begrepen? En als ik nog een keer zie dat je naar een vuile, smerige bloedverrader kijkt, dan …’
‘Dan wat?’ reageerde Jaqueline fel. De woorden waren er al uit voor ze het wist.
Die vraag werd niet beantwoord, haar vader had een hand opgestoken en haar een klap in het gezicht gegeven. De tranen sprongen in haar ogen en haar wang werd helemaal rood van de klap.
‘Ik neem aan dat het duidelijk is.’ zei haar vader kil en hij liep met haar lijkbleke moeder door het hek dat naar perron 9 ¾ leidde. De tranen stroomden over Jaqueline’s wangen. Het deed zo’n pijn, en ze kon er niets aan doen. Dat waren nu eenmaal de regels. Ze keek naar de blonde jongen. Hij was intussen in zijn trein gestapt, waarschijnlijk had hij niet gezien wat er gebeurd was. Ze keek naar hem door het raampje van de trein. Ze had er even alles voorover hebben gehad om even, heel even, maar een dreuzelmeisje te zijn. Wat als ze nu gewoon op die trein zou stappen en zich zou verstoppen voor haar vader? Zich verstoppen voor Zweinstein en de rest …
Nee! Je wilt je toch niet aansluiten bij hun soort? Denk eens aan wat jij later allemaal kan!
Jaqueline keek weg van de jongen.
Maar hij is zo mooi …
Nou en? Hij is niet geschikt voor jou? Of wil je weer een klap?
Jaqueline slaakte een kreet van frustratie. Ze veegde haar tranen weg, keek of niemand naar haar keek, en liep door het hek.

Gefrustreerd stond Jaqueline op het perron te wachten op de trein. Bij elke ademhaling die ze maakte, kwam er een wolkje uit haar mond. Alsof ze zich ervoor schaamde, verstopte ze zich achter haar donkergroene sjaal. Ze had nog geen enkele vriendin of vriend van haar gezien. Maar misschien was dat maar goed ook, haar vader zou toch alleen maar commentaar geven.
Ze keek rond op het perron maar ze herkende bijna niemand. Er waren veel eerstejaars, een groepje Huffelpuffers van haar jaar, een tweeling uit Griffoendor, … Waar waren al de Zwadderaars heen? Ze zag dat haar vader afkeurend keek naar de tweeling en ze hoopte maar dat er snel iemand van Zwadderich zou komen. Jaqueline zag hoe een meisje met een lange vlecht de trein instapte, hand in hand met een jongen, maar werd afgeleid door iemand die uit het haardvuur kwam. Op het perron 9 ¾ waren ook een paar haardroosters, dan kon je langs daar ook het perron bereiken. Het was de mooiste jongen die Jaqueline kende, ze had al sinds het eerste jaar een zwak voor hem. Hij was lang en knap, donkerbruine ogen en haar van ebbenhout, bovendien was hij de slimste van hun jaar én hij was Hoofdmonitor. Het enige minpunt was dat hij een halfbloed was, maar dat had ze haar vader nooit verteld.
‘Maarten!’ Jaqueline liep meteen op hem af, ze merkte niet dat ze gevolgd werd door haar vader.
‘Hallo Jaqueline.’
Hij was helemaal alleen, buiten zijn oehoe Stardust, dat kwam omdat hij een wees was. Hij vertelde nooit iets over zijn ouders, tegen niemand, maar dat kon Jaqueline niets schelen. Ze vond het al goed genoeg om naar hem te kijken. Hoe hij bewoog of hoe hij las …Hoe de wind door zijn haren gierde als hij in een snelle pas naar het klaslokaal liep.
‘Zin in het nieuwe jaar?’ Jaqueline voelde zich opeens veel opgewekter.
Maarten snoof. ‘Je bedoelt of ik zin heb om nieuwe kennis op te nemen?’
Jaqueline kreeg geen kans om te antwoorden want haar vader kwam zich al meteen moeien. Ze had zin om hem te vervloeken, maar als hij in de buurt was verstijfde ze helemaal. Ze kreeg zelfs geen kans om haar toverstok te nemen. En zelfs als ze de kans had, ze zou het waarschijnlijk nooit gedurfd hebben.
‘Wie is dit?’ vroeg haar vader kortaf.
‘Mijn naam is Maarten Villijn. Hoofdmonitor van Zwadderich.’
Het woord ‘hoofdmonitor’ was blijkbaar goed in de smaak gevallen bij haar vader, want zijn mondhoeken krulden een klein beetje om.
‘Maar als u mij wilt excuseren,’ Maarten nam een horloge uit zijn gewaad, klikte het open en keek naar het uur ‘het is bijna elf uur en ik wil niet te laat komen.’
‘Maarten wacht!’ Jaqueline nam haar eigen hutkoffer en haar uil en liep hem zo snel ze kon achterna.
Zonder haar ouders nog een blik te gunnen stapte ze na Maarten de trein in, om aan een nieuw avontuur te beginnen.

GreenxEyed · 5e jaars Verdiend: 124 Sikkels

Hoihoi ^^
Hier is alweer een nieuw stukje. Ik zit midden in de examenperiode,, dus ik weet nog niet wanneer het volgende komt. Maar dit is extra lang ^^
En Martine & Lisa & Annelinde van vorige keer,, bedankt voor jullie reacties ^^

Reacties zijn trouwens ook altijd welkom XD
---------------------------------------------------------------------------

2.0

The start of a new beginning.

Jaqueline nam haar hutkoffer mee door de wiegelende wagon. Ze wist precies waar ze moest zijn, ze zaten al jaren in dezelfde wagon. Bij het instappen had ze al meteen afscheid moeten nemen van Maarten, hij moest in een aparte coupé zitten. De Hoofdmonitors moesten de Klassenoudste uitleggen wat hun taken waren voor het nieuwe schooljaar. Helemaal alleen liep ze nu langs de verschillende coupés, maar bij de vijfde coupé van de derde wagon, hield ze stop. Zonder te kloppen schoof ze de deuren open en net zoals ze verwachte, zaten er drie meisjes in de coupé. Het meisje dat bij het raam zat, was Alexandria, maar iedereen noemde haar Alex. Zij was een exotisch type, ze had een getinte huid en lange zwarte haren. Naast haar zat Ellie, zij kwam uit Ierland. Ze had haar rode haren in twee staarten gebonden en ze keek op met pretlichtjes in haar ogen toen ze Jaqueline zag. Het derde meisje was het enige meisje dat niet van puur bloed was. Zij heette Anna, en hoewel ze niet van puur bloed was, Jaqueline vond dat helemaal niet minder erg om bevriend met haar te zijn. Jaqueline glimlachte naar al haar vriendinnen en ging daarna naast Anna zitten. Alex was de eerste die iets zei, en zoals Jaqueline al verwachtte, zei ze het even opgewekt als altijd.
‘Hoi Jackie! Hoe was je vakantie?’
‘Even goed als altijd, dank je.’ antwoordde Jaqueline glimlachend.
‘Dank je?’ herhaalde Alex ‘Je bent weg bij je ouders nu, doe toch eens ^ chill .’
Alex was afkomstig uit Fiji, maar was naar Engeland gekomen toen daar een oorlog uitbrak. Elke zomer ging ze terug naar Fiji, waar ze niets anders deed dan relaxen, cocktails drinken en naar jongens kijken. Haar ouders waren veel minder streng dan die van Jaqueline, dus zij kon naar Dreuzeljongens kijken zoveel ze wilde.
‘Ik zag Maarten daarjuist.’ zei Jaqueline zo nonchalant mogelijk.
Er viel even een stilte en toen begon iedereen, buiten Jaqueline, te grijnzen.
‘En wat zei hij?’ vroeg Alex bijna lachend. Ze probeerde haar lach in te houden door naar Jaqueline te kijken, die probeerde serieus te kijken.
‘Hij is Hoofdmonitor.’ zei Jaqueline dromerig.
‘Dat was te verwachten.’ zei Ellie een beetje boos. Jaqueline wist waarom, Ellie was Klassenoudste geweest samen met Maarten, en ze was ook graag Hoofdmonitor geweest.
‘En?’ ging Alex verder alsof Ellie niets had gezegd.
‘En wat?’vroeg Jaqueline.
‘Hallo! Dit is het laatste jaar op Zweinstein! Zijn jullie nou een koppel of niet?’
‘Natuurlijk niet.’ antwoordde Jaqueline en Alex’ mond viel open van ongeloof.
‘Wanneer ga je nou eindelijk eens vertellen wat je voor hem voelt?’ zei Alex bijna roepend. Anna stak haar hand op en Alex stopte met roepen.
‘Dat hoeft toch niet. Ze is al lang niet meer verliefd op Maarten, of wel?’
Jaqueline zweeg en keek naar buiten.
‘Maar je bent al verliefd op hem sinds het eerste jaar Zweinstein, en hij … Nou, ik weet niet…Trouwens, waarom kijk je niet naar andere jongens, zoals Jonathan! Die is al zo lang gek op je! Vergeet Maarten gewoon, ik bedoel…Hij is …Hij is zo …’ Anna kon niet op haar woorden komen.
‘Zo wat?’
‘Zo zelfstandig. Zo op zichzelf. Waarom blijf je wachten op hem? Ga toch gewoon uit met andere jongens of zo. Je ziet toch dat hij niet geïnteresseerd is in meisjes.’
‘Zoals Jonathan?’ vroeg Jaqueline ‘Zwarts en ik zijn gewoon vrienden.’
‘Ja ja.’ zei Alex en ze begon weer te grijnzen.
Jaqueline antwoordde niet meer. Anna had gelijk. Elk jaar gaf ze Maarten genoeg signalen, maar hij deed er niets mee. Hij deed gewoon even koel en kalm, als altijd. Misschien moest ze dit jaar maar eens een paar keer met Jonathan naar Zweinsveld gaan. Jonathan zat bij haar in het Zwerkbalteam, hij was aanvoerder en Wachter van het team van Zwadderich.
Hij had haar de vorige jaren al een paar keer mee uitgevraagd, maar Jaqueline was er nooit op ingegaan. Ze was altijd bang dat als ze een koppel zou vormen met Jonathan, dat Maarten plots zijn liefde aan haar zou bekennen. Dat was natuurlijk belachelijk, maar ze kon er niet aan doen. Het bleef een tijdje stil in de coupé, tot dat er een paar jongens de deur openschoven. Het waren er een stuk of vier, allemaal uit Zwadderich. De langste jongen was Jonathan, Jaqueline herkende hem meteen. Hij had groene ogen en kastanjebruin haar. Zijn glimlach was oogverblindend, maar Jaqueline vond die van Maarten mooier …
‘Hoi Jaqueline.’ zei Jonathan zonder naar de rest te kijken in de coupé.
‘Hallo.’ antwoordde ze glimlachend.
‘Goede vakantie gehad?’
‘Ja, best wel.’
Zonder iets te zeggen ging Jonathan naast Jaqueline zitten. Hij schoof de deuren van de coupé dicht met zijn toverstok, en wachtte tot de andere jongens weg waren.
‘Ik ben naar Noorwegen geweest,’ vertelde Jonathan met een lichte fonkeling in zijn ogen ‘naar het Europees kampioenschap Zwerkbal.’
Jaqueline sprong bijna op en neer van opwinding.
‘Wat? Dat meen je niet! En?’
‘Fantastisch! De finale was Roemenië tegen Ierland! Prachtig gewoon. Je had de Jagers van Ierland moeten zien, na nog geen twee minuten hadden ze al een doelpunt!’
‘Wauw,’ zuchtte Jaqueline ‘ik wou dat ik daar bij was, wat geweldig! Ik heb gehoord dat Barto Moran, de Drijver van Ierland, een beuker tegen het hoofd heeft geslagen van Mario Circusy, dat is de zoeker van Roemenië.En hij had bijna de snaai!’
Jonathan knikte heftig en even leek het alsof zijn hoofd ervan ging vallen.
‘Ja, dat is waar. Echt verschrikkelijk, zijn hoofd was één en al bloed. Daarna hebben ze Dino Christophels ingezet. Niet moeilijk dat Ierland won! Ik bedoel – Dino is niet echt één van de beste zoekers ter wereld. Maar volgens mij was het opzet van Barto, zodat Ierland de cup kon winnen.’
Jaqueline keek verlangend voor zich uit. Het leek haar fantastisch om te Zwerkballen en daar nog geld mee te verdienen én prijzen.
‘Als je wilt,’ stelde Jonathan voor ‘kan je volgende keer wel eens meegaan met ons. Mijn nicht gaat ook altijd mee, je weet wel, Emilia uit Ravenklauw.’
Jaqueline had geen idee wie Emilia was, maar dat maakte voor haar niet uit.
‘Ja!’ zei ze opgetogen.
Jonathan stak zijn duim omhoog en stond recht.
‘Ik ga maar weer eens terug. En … Eh …’ Jonathan nam een badge uit zijn zak, hij was groen, zwart en zilver, en er stond ‘Aanvoerder’ op.
‘Ben je weer Aanvoerder? Geweldig!’
Jonathan lachte nog breder dan daarvoor.
‘Goed, vrijdag is het proeftraining voor nieuwe Drijvers en zo. Met het hele team, dus jij ook.’
‘Hou je proeftraining voor iedereen? Of …’
Jaqueline had al spijt dat ze het gevraagd had. Ze moest er niet aan denken dat ze niet meer in het team zat. Er kon altijd iemand beter zijn dan haar. Ze had er al een paar keer nachtmerries over gehad dat ze niet meer in het team zat.
Jonathan haalde zijn schouders op.
‘Ik geef iedereen de kans. Maar waarschijnlijk blijft het bij het oude team, buiten Melissa en Drake, die zijn dit jaar van school af. Marco heeft iets aan zijn arm, dus misschien moeten we voor hem ook een vervanger zoeken. En als iemand niet meer in het team wil … Maak je geen zorgen, jij bent de beste Jager die ik ken!’ voegde Jonathan eraan toe en daardoor kwam er terug een glimlach op Jaqueline’s gezicht. Ze kreeg ook een lichte blos op haar wangen, maar dat merkte ze zelf niet. Jonathan schoof de deuren van de coupé open en knikte naar alle meisjes.
‘Tot straks of zo.’ mompelde hij en hij liep weg. Hij was nog geen seconde weg of iedereen in de coupé begon te grinniken.
‘Wat?’ vroeg Jaqueline achterdochtig.
‘Kom op! Hoe jullie altijd over Zwerkbal bezig zijn! Jullie kunnen wel uren doorgaan!’ zei Anna grijnzend.
‘Het perfecte koppel!’ zei Alex zangerig ‘Jullie passen echt perfect bij elkaar. En hoe zit het met het team?’
‘Je hebt het toch juist gehoord? Waarschijnlijk ben ik er niet eens bij … Er zit veel talent bij de tweedejaars, heb ik gehoord.’ vroeg Jaqueline verbaasd.
‘Dat bedoel ik niet! Hij laat jou toch geen proeftraining doen! Hij wil jou er altijd bij, of je nu goed bent of niet.’ Alex rolde met haar ogen.
‘Ze heeft gelijk.’ knikte Ellie.
‘Wat bedoel je dan?’ vroeg Jaqueline.
‘Jeweeetwel! Jullie twee, samen terug naar de leerlingenkamer. Met zonsondergang!’
‘Aaah, wat romantisch!’ Alex klapte opgewonden in haar handen.
‘Voor mij is er maar één man op de wereld.’ zei Jaqueline resoluut en ze kruiste haar armen.
‘Maar jij bent gek – Kijk, daar heb je Bjorn!’ wees Alex. Ze wees op een jongen die voorbij kwam.
‘Maar die zit toch in Ravenklauw?’ zei Ellie fronsend.
‘Nou en?’ lachte Alex en ze stond recht ‘Kan hij eraan doen dat hij het lekkerste ding van school is?’ Alex liep de gang op en volgde de jongen.
Zonder Alex werd het stil in de coupé. Anna keek naar buiten, Ellie verdiepte zich in een boek en Jaqueline las een Zwerkbalmagazine. Toen ze er bijna waren, kwam Anna eindelijk terug, en ze begon meteen een verslag te maken van elk woord dat Bjorn had gezegd tegen haar.
Pas toen de trein stil stond, hield Alex op met praten, en gingen ze allemaal naar buiten. Ze sleurden hun koffers naar de zwarte koetsen, en ze reden naar het kasteel onder een heldere sterrenhemel. Jaqueline keek met grote ogen naar de sterren. Ze was dol op astronomie, haar boekenkast thuis stond vol met boeken over sterren en manen, afwisselend met boeken over Zwerkbal.
‘En wat zie je in de sterren, Jaqueline?’ vroeg Anna die zag dat ze gefascineerd naar de sterren keek. Jaqueline glimlachte en keek haar beste vriendinnen aan.
‘Dat het weer een fantastisch jaar gaat worden.’

GreenxEyed · 5e jaars Verdiend: 124 Sikkels

Een nieuw stukje ^^
Bedankt voor het stemmen op de poll enzo ,, en reacties & tips zijn altijd welkom. Ook als je vind dat mijn schrijfstijl beter kan, tips zijn altijd welkom xx
------------------------------------------------

3.0

Something new.

Onder het geroezemoes van de Grote Zaal, schepte Jaqueline kip op, naast haar appelmoes. Aan de grote tafel, vooraan, zat het schoolhoofd, professor Waffelaar, naast professor Perkamentus, die hen Bezweringen gaf. Het hoofd van Zwadderich zat aan het einde van de tafel, dat was professor Slakhoorn. De Sorteerceremonie was al voorbij, er waren vier leerlingen ingedeeld bij Zwadderich en die waren overweldigd met applaus. Het broertje van Jonathan, Armenius Zwarts, was ook ingedeeld bij Zwadderich. Jonathan zelf wilde meteen weer een gesprek aanknopen met Jaqueline, maar hij werd onderbroken door de luide stem van professor Waffelaar. Hij was rechtgestaan en keek verwachtingsvol naar zijn leerlingen.
‘Welkom studenten! Ik ben blij dat ik oud-studenten terug zie, maar ook allemaal nieuwe leerlingen die vanaf nu de oude krachten van de magie zullen meenemen in hun leven.
Verder wil ik nog op een paar regels extra aandacht leggen. Niemand, maar dan ook niemand, gaat zonder toestemming of begeleiding het Verboden Bos in, dat geldt ook voor de Verboden bibliotheek. Wie loopt door de gangen in het midden van nacht wordt bestraf met dertig punten aftrek, per persoon. En ik verzeker u,’ Professor Waffelaar kreeg een kleine glimlach op zijn gezicht ‘Portretten kijken door camoufleerspreuken.’
Jaqueline keek rechts van haar, en ze zag Bellatrix opgewonden fluisteren met nog een paar Zwadderaars. Zij en haar groepje vrienden waren vorig jaar een paar keer betrapt geweest op de gangen, maar Jaqueline wist zeker dat ze meer keer dan die paar keren in de Verboden bibliotheek waren geweest.
‘Verder wil ik nog zeggen, dat de eerste proeftraining Zwerkbal doorgaat op drie september, dat is dus vrijdag. Dit is voor het team van Zwadderich, voor meer informatie vraag je maar naar de Aanvoerder. Dit geldt natuurlijk niet voor eerstejaars. Maar goed, ik denk dat het nu wel tijd is voor het dessert.’
Professor Waffelaar stak zijn handen in de lucht, en de tafel werd bedekt met ijs en taart, met alle soorten fruit en koekjes. Jaqueline zelf nam gewoon een soesje met slagroom, en daarna had ze meer dan genoeg gegeten. Ze moest er trouwens niet aan denken wat Maarten van haar zou vinden als ze zoveel at. Hij zou haar vast een varken vinden, of een everzwijn, en voor ze het zou weten zouden ze haar ‘vreetzak’ naroepen in de gangen. Ze keek een beetje fronsend naar Alex die zoveel dessert opschepte als ze wilde. Alex was helemaal niet dik, integendeel, ze was nog magerder en langer dan Jaqueline, ondanks dat ze zoveel at.
Naast Alex zat Anna, die twee bollen vanille-ijs op haar bordje had liggen, net zoals Ellie.
Toen de vier meisjes allemaal gedaan hadden met eten, kwam een breed gebouwde jongen naast Jaqueline zitten. Zijn naam was Marco, hij zat al sinds het tweede jaar in het Zwerkbalteam, net zoals Jaqueline. Hij was één van de Drijvers, maar zijn arm zat helemaal in het verband dus kon hij waarschijnlijk niet spelen.
‘Ik ben tijdens het windsurfen gevallen tussen de rotsen. Ik heb met Madame Plijster gepraat, en zij kan ervoor zorgen dat het er vrijdag misschien af mag. Dus ik hoop dat ik er nog bij zit, misschien kan jij eens met Jonathan overleggen?’
Jaqueline had geen idee wat windsurfen was, maar ze antwoordde: ‘Waarom ik?’
Marco grijnsde en de andere meisjes keken grijnzend de andere kant op.
‘Waarom denk je?’ vroeg hij lachend ‘Nou, doe je het of niet?’
‘Ja, mij best.’
‘Waar ben je gaan windsurfen, Marco?’ vroeg Anna. Zij wist blijkbaar wel wat windsurfen was, Jaqueline vermoedde daarom dat het een soort van dreuzelvoorwerp was.
‘In Zuid-Frankrijk. Echt geweldig! De golven waren echt hoog dit jaar.’
‘Wat is dat voor een ding?’ vroeg Ellie nieuwsgierig ‘Windsurfen? Is dat een manier van vliegen of zo?’
Marco en Anna begonnen te lachen.
‘Nee, dat is een sport!’ zei Anna ‘Je moet met een soort plank op de zee surfen. En de wind zorgt dat je vooruit komt. Ik ben deze zomer gaan wakeboarden aan Côte d’Azur.’ voegde ze eraan toe en Marco keek nog opgewondener dan ooit.
‘Cool! Ik wist niet dat je dat kon Anna!’
Anna haalde bescheiden haar schouders op.
‘Wat is wakeboarden nu weer?’ vroeg Alex onder het geluid van iedereen door. De leerlingen waren ondertussen allemaal rechtgestaan om naar hun leerlingenkamers te vertrekken. Terwijl Marco uitlegde aan Alex wat wakeboarden was, keek Jaqueline Maarten na, die de eerstejaars naar de leerlingenkamer van Zwadderich bracht. Zijzelf liep mee met Anna en Ellie naar beneden. De leerlingenkamer van Zwadderich was in de kelders van het kasteel, maar was daarom niet minder mooi. De open haard brandde, en de gloed van het vuur had een mooie schijn op de donkgroene zetels. Aan de muren hingen nog groenachtige lampen, en verroeste kettingen. Maarten was als eerste in de leerlingenkamer, hij zat in een groene, leren zetel met een dik boek in zijn handen. Toen de meeste mensen binnenkwamen keek hij heel eventjes op, maar daarna las hij meteen verder. De eerstejaars waren al op hun kamers, waarschijnlijk waren ze allemaal op hun hemelbedden aan het springen. Jaqueline ging in een sofa zitten, recht tegenover Maarten, maar die keek niet eens op. Pas toen Anna en Ellie erbij kwamen, legde hij zijn boek neer en ging hij recht zitten.
‘Dames,’ zei hij met een diepe stem ‘goedenavond. Jullie zien er weer fantastisch uit, zoals altijd. Maar waar is jullie vriendin, Alexandria?’
‘Ik zag ze daarjuist weglopen, naar een jongen van Ravenklauw of zo.’ zei Marco, die erbij kwam zitten.
Maarten snoof maar zei voor de rest niets.
‘Hoe zijn de eerstejaars, Maarten?’ vroeg Jaqueline.
‘Ze zijn wel oké. Bijna allemaal van zuiver bloed. Ze hebben er alvast zin in.’
‘Tot ze professor Kist krijgen.’ mompelde Jaqueline die blij was dat ze niet voor haar PUIST in geschiedenis van Toverkunst ging.
‘Ja, dat dacht ik ook al.’ zei Maarten en hij glimlachte naar Jaqueline, die meteen een blos kreeg op haar bleke gezicht.
‘Hebben jullie het trouwens al gehoord?’ ging hij verder.
Iedereen keek Maarten nieuwsgierig aan. Als er iemand was die iets wist, was hij het wel.
‘Ik heb gehoord,’ Maarten nam diep adem ‘dat Hagrid terugkomt.’
‘Wat?’ schreeuwde Ellie ‘Na al dat gedoe met dat monster, mag hij toch nog terugkomen?’
‘Blijkbaar.’
Jaqueline keek boos voor zich uit maar ze was nog niet zo boos als Ellie.
‘Is professor Waffelaar nu helemaal op zijn hoofd gevallen! Wat voor een schoolbeleid hebben we hier?!’
Maarten was de enige die nog rustig was, en Jaqueline moest toegeven dat ze dat bewonderde.
‘Ze zeggen dat hij onschuldig was.’
‘Maar je hebt hem toch zelf betrapt?’ vroeg Anna verbaasd.
‘Ja, ach,’ Maarten rekte zich uit ‘hij wordt waarschijnlijk het hulpje van de conciërge of zo.’
Jaqueline glimlachte terug en knikte goedkeurend.
‘Precies wat hij verdient.’ knikte ze.
‘Misschien…’ zei Maarten, hij stond recht en gaf het boek dat hij aan het lezen was aan Jaqueline ‘Ik heb hier de namen van je voorouders zien staan. Misschien kan je hieruit iets vinden over je grootvader.’
‘Bedankt, Maarten.’
‘Goed, als jullie mij nu willen excuseren, ik ga even naar de eerstejaars kijken.’
Maarten liep de trappen op naar de slaapkamers van de jongens en toen hij uit het zicht verdwenen was, ging ook Jaqueline naar haar kamer samen met Ellie en Anna.
‘Zoek je nu nog altijd naar het verleden van je opa?’ vroeg Anna die op haar hemelbed plofte. De bedden waren gedekt met donkergroene lakens met een zilveren kant erop geborduurd.
‘Ja,’ antwoordde Jaqueline afwezig ‘ik weet niet …Ik wil gewoon weten … Ach, laat maar.’
Nog voor Anna iets kon zeggen, kwam Alex binnenstormen.
‘Weet je waaaat!’ gilde ze opgewonden.
‘Wat?’ vroeg Ellie geërgerd. Ze was nog steeds boos omdat Hagrid terugkwam.
‘Bjorn zei dat hij met mij naar Zweinsveld wilde gaaaan!’
‘Geweldig.’ zei Ellie nog geïrriteerder dan ooit door het gebrul van Alex.
Alex klapte opgewonden in haar handen en begon al zingend en dansend uit te pakken. Jaqueline lachte, de sterren logen nooit.

GreenxEyed · 5e jaars Verdiend: 124 Sikkels

Geen reacties deze keer. Njouja .. Hier een nieuw stkje ^^
----------------------

4.0

Dirty giants.

Omdat ze de eerste lesdag al behoorlijk wat lessen hadden, nam Jaqueline zoveel ontbijt als ze kon. Ze wilde zeker niet in slaap vallen tijdens de lessen. Jaqueline ging voor al haar PUIST-en, behalve geschiedenis van Toverkunst, Verzorging van Fabeldieren, Dreuzelkunde en Waarzeggerij. Ze begonnen die ochtend met Toverdranken, samen met de Griffoendors, in de kerkers van het kasteel. Na het ontbijt ging Jaqueline meteen met Ellie en Maarten naar de kerkers. Anna had net de PUIST-klas niet gehaald, en Alex wilde alleen maar ‘leuke’ vakken hebben. Jaqueline ging graag naar de lessen, niet alleen omdat ze dan altijd bij Maarten was, ook omdat ze dan niet thuis moest zitten bij haar vader. Terwijl Ellie vertelde over een nieuw boek dat ze had gekregen in de zomer, luisterde Jaqueline naar Maarten die vertelde dat hij zin had om zijn nieuw jaar te beginnen, en na Zweinstein zou hij iets spannends gaan doen.
Hij wou niet vertellen wat, Jaqueline had ook geen tijd om er nog achter te vragen, want ze moesten het lokaal binnenkomen van professor Slakhoorn. Voor het vak toverdranken, zaten er maar drie Zwadderaars in de PUIST-klas, twee Griffoendors, vier Ravenklauwers en een Huffelpuffer. De mollige jongen uit Huffelpuf heette Michiel Clock, en omdat hij een kind was van dreuzelouders, en omwille van zijn postuur, werd hij regelmatig geplaagd of vervloekt door de Zwadderaars. Maar als Hagrid in de buurt was, deden al snel alsof Michiel niet bestond en was Hagrid hun nieuw doelwit. Michiel zakte bijna ineen toen hij de Zwadderaars zag binnenkomen en ging zo ver mogelijk van hen zitten.
Ze begonnen die ochtend met een hele hoop theorie over de Wisseldrank, en toen ze eindelijk moesten beginnen de drank te maken, ging de bel al. Professor Slakhoorn feliciteerde Maarten met zijn Hoofdmonitor badge, tot grote ergernis van Ellie, en daarna gingen de drie Zwadderaars meteen naar hun volgende les, Bezweringen van Perkamentus, een blokuur. Daar zaten al wat meer mensen, Anna en Alex waren er, samen met Jonathan, Bellatrix van Detta, Noot, en nog twee andere Zwadderaars. Ze hadden Bezweringen samen met de Huffelpuffers, dat kwam omdat de PUIST-klas van Bezweringen veel te veel leerlingen had. De Zwadderaars gingen bijna allemaal in de buurt van Michiel zitten, maar ze deden niets, ze zaten gewoon bij hem om hem te imponeren. Professor Perkamentus was één van de weinige leerkrachten waar de Zwadderaars nog wat sympathie voor hadden. Ze behandelden bijna alleen maar praktijk, misschien dat daarom de lessen zo interessant waren. Ze herhaalden de Aquamenti-spreuk en de theorie van de Protego-spreuk, en daarna was het eindelijk middag, gelukkig maar, want Jaqueline was de theorie al meer dan moe. Omdat ze die ochtend veel gegeten had, at ze nu niet zoveel. Ze had trouwens ook geen honger, het leek alsof haar maag zich had volgepropt met nieuwe kennis. Jaqueline ging bij haar vriendinnen zitten, een eindje weg van Maarten. Alex vertrok vrijwel meteen toen ze Bjorn zag, dus toen bleven ze nog maar met drie over. Na het middageten hadden ze een uurtje vrij, dus besloten ze met z’n allen naar buiten te gaan. Toen ze de Grote Zaal verlieten, en naar de hal liepen, zagen ze een hele menigte staan in de hal.
‘Wat nu weer?’ vroeg Maarten geërgerd, hij stond achter Jaqueline en hij duwde haar lichtjes opzij.
‘Daar kan je toch niet naast kijken.’ zei Jaqueline.
Ze rolde met haar ogen en ze zag hoe Maarten de leerlingen allemaal opzij duwde.
‘Moeten jullie niet naar jullie les? Vooruit, wegwezen.’ zei hij streng tegen een paar eerstejaars.
Toen de meeste leerlingen weg waren, zag Jaqueline het beeld veel duidelijker. Hagrid stond in het midden van de hal, met een borstel in zijn hand de vloer te vegen.
‘Zo zo, Hagrid.’ zei Maarten kil. De meeste Zwadderaars kwamen al snel bij Maarten staan.
Hagrid gromde iets wat onverstaanbaar was en zijn gezicht kreeg een rode kleur.
‘Weet je,’ zei Bellatrix, die er ook bij was komen staan, ‘ik vraag me af of Dreuzelbezems ook kunnen vliegen. Wingardium Leviosa!’
De bezem van Hagrid vloog in de lucht en zweefde de hal rond. De Zwadderaars begonnen allemaal te lachen toen Hagrid de bezem achterna liep. Uiteindelijk gaf Hagrid het op, en kwam hij bijna met tranen in zijn ogen voor de Zwadderaars staan. Hij was bijna drie koppen groter dan Bellatrix, maar die zag er helemaal niet bang uit, integendeel, ze lachte nog harder dan daarvoor.
‘Oeps! Dat ging echt per ongeluk!’ schaterde ze.
Jaqueline lachte ook. Ze zag in gedachten Hagrid nog achter de bezem lopen, als een muis die achtervolgd werd door een kat.
‘Bennie nie’ lekker?’ brulde Hagrid.
Onder het gelach van de Zwadderaars liet Maarten de bezem zakken, zonder nog maar iets te zeggen.
‘Hagrid, terug aan het werk. Nu. Het is hier al vuil genoeg, met jou erbij.’ zei hij bot.
Hagrid wees hysterisch naar Maarten.
‘Et is jou schuld!’ zei hij boos ‘Jij hebt mij erin geluisd! Alleen Perkamentus gelooft in mijn onschuld! Dat is nog een goede vent …’
‘Stop Hagrid! Het is je eigen schuld dat je in de problemen zit. Je verdient deze kans niet! Dat weet je goed genoeg.’ zei Jaqueline en ze ging naast Maarten staan.
Hij stak zijn hand op, en Jaqueline zweeg meteen.
‘Genoeg, iedereen!’ zei hij ‘Hebben jullie dan helemaal geen zelfrespect?’
De Zwadderaars zwegen allemaal, normaal luisterde niemand, maar als Maarten iets zei, werd er aandachtig geluisterd.
‘Jullie zouden allemaal moeten weten dat het beneden onze waardigheid is om met hem te praten. Praat gewoon niet met dit uitschot.’
‘Hij heeft gelijk,’ knikte Jaqueline ‘wij zijn veel belangrijker dan hem. Laat hem het vuile werk opknappen, wij hebben toch geen tijd om onze woorden vuil te maken aan hem. Het is hier trouwens al vuil genoeg.’
‘Inderdaad. Trouwens Hagrid, ik zie daar nog wat stof.’ zei een jongen uit Zwadderich.
‘Ik ook.’ zei een meisje met een schelle stem.
Anna, die de hele tijd een appel aan het eten was, gooide haar appel op de grond.
‘Ruim dat even op, wil je?’
De meeste volgden haar voorbeeld, ze gooiden al hun afval bij Hagrid neer, die daarna in tranen uitbarstte, en daarna gingen ze allemaal naar buiten, met volgens hen, een onterechte beslissing van Perkamentus.

GreenxEyed · 5e jaars Verdiend: 124 Sikkels

Alweer geen reacties ... Wel bedankt voor het stemmen op de poll x

Ik vertrek vrijdag op reis (naar Turkije ^^) ,, dus het gaat even duren voor een nieuw stukje.

--------------------------------------------------------------------

5.0

Head in the game

Jonathan had geen betere dag kunnen kiezen om proeftrainingen te houden. De zon straalde en na al die vermoeiende lessen, kon Jaqueline niet wachten om terug op haar bezem te zitten.
Voor het nieuwe Zwerkbal hadden ze enkel een nieuwe Jager en twee nieuwe Drijvers nodig, maar Jonathan keek wel of misschien geen betere Zoeker was, of misschien nog een betere Jager. Jaqueline ging samen met Rebecca naar het Zwerkbalveld, Rebecca zat in het vijfde jaar, en was, net zoals Jaqueline, Jager. Marco’s arm was nog niet genezen, dus moesten ze nog een extra Drijver zoeken. Jonathan liet de kandidaten voor Zoeker elk de Snaai vangen, en wie dat het snelst kon, mocht de nieuwe Zoeker worden. Daarbij kwam nog bij dat die persoon goed met de teamleden moest kunnen opschieten. Voor Zoeker was er veel belangstelling, ook al hadden ze dat niet echt nodig. Er was slechts één iemand beter dan hun huidige Zoeker, en omdat die niet kon opschieten met Rebecca, maakte hij het team niet.
Het bleef bij hun huidige Zoeker, Jan-Maarten. Hij zat nog niet lang in het team, hij zat nu in zijn vierde jaar op Zweinstein. Voor Drijver kwamen er maar een paar mensen langs, die bovendien niet veel te bieden hadden. Ten slotte koos Jonathan maar voor twee jongens, die redelijk struis gebouwd waren, en ook nog konden vliegen. Jaqueline zag dat Jonathan’s felicitatie ook niet echt overtuigend was bij de Drijvers. Jaqueline en Rebecca moesten als laatste. Ze moesten altijd spelen met een kandidaat, en degene die het best kon samenspelen met Jaqueline en Rebecca, mocht in het team. De kandidaten om nieuwe Jager te worden, waren gelukkig iets beter dan de Drijvers. Al was het niet gemakkelijk de juiste persoon te vinden. Eentje liet altijd de Slurk vallen als Rebecca gooide, een andere kon niet scoren, soms kon er iemand goed met Rebecca spelen en niet met Jaqueline,…
Uiteindelijk kozen ze een jongen uit het vierde jaar, een vriend van Jan-Maarten, Aaron. Hij kon goed met de Slurk onderweg, en hij maakte het meeste doelpunten van allemaal. Alleen zijn vliegkunsten moesten nog bijgeschaafd worden, maar dat zou geen groot probleem zijn, volgens Jonathan toch. Ze bleven met een goed gevormd team over, en nadat Jonathan iedereen proficiat had gewenst, speelden ze een testmatch, om te kijken hoe alles verliep. Alles ging goed, doordat de Drijvers niet zo goed waren, konden de Jagers veel punten scoren. Jaqueline kon niet beschrijven hoe het voelde om weer te Zwerkballen. Het was fantastisch om kreten te slagen bij elk doelpunt. Na de training gingen ze met een relaxt gevoel naar de kleedkamers. Het leek wel of Jaqueline helemaal geen stress meer had, en zeker nu het weekend eraan kwam. Zij en haar vriendinnen hadden allemaal een andere vorm van een anti-stress-middel. Alex liep wat te flirten met Bjorn, of zo nodig met iemand anders, Ellie las gedichten voor en Anna speelde met haar uil of schreef wat verhalen. En voor Jaqueline was er natuurlijk Zwerkbal. Zij ging als laatste weg uit de kleedkamer, en tot haar verbazing zag ze dat Jonathan nog stond te wachten op haar. Glimlachend liep ze met hem mee, terug naar het kasteel, terwijl ze keken naar de zon die langzaam onder ging. Het was nog maar begin september, dus bleef het nog langer licht. Jaqueline bleef de hele tijd maar praten over Zwerkbal, en dan was niet waar Jonathan eigenlijk naartoe wilde. Ze merkte het eerst niet, maar toen ze bijna bij het kasteel waren, voelde ze het. Jonathan liep wel héél dichtbij, en nu wilde hij zijn arm om haar heen slaan. Geschrokken deinsde Jaqueline terug.
‘Is er iets?’ vroeg Jonathan.
‘Nee,’ antwoordde Jaqueline kalm ‘ik moet alleen even naar de wc. Ik had eigenlijk voor de training moeten gaan. Sorry, ik zie je zodadelijk, oké?’
‘Oké,’ zei Jonathan, al klonk hij helemaal niet overtuigd.
Hoewel Jaqueline helemaal niet naar de wc moest, ging ze toch die richting uit. Ze was voor de training geweest, en erna. Bovendien ging ze nu richting de toiletten op de derde verdieping, waar ze normaal gezien nooit kwam. Toen ze in het vijfde jaar zat, werd juist op die wc een meisje vermoord. Ze werd meegenomen naar een geheime kamer, en daarna is ze nooit meer teruggezien. Jaqueline had het meisje, Jenny, nooit echt leuk gevonden. Ze was een nogal saai meisje, met een grote bril. Ze deden haar soms na op de gangen, en als ze dat zag, ging ze wat huilen op de wc. Jaqueline liep tot aan de deur van de toiletten, ging naar binnen en meteen daarna weer naar buiten, en liep toen richting de leerlingenkamer.
Ze had een paar dagen geleden, nadat Hagrid in tranen was uitgebarsten op de gang, gehoord van een meisje dat er een spook zou zijn op de toiletten van Jenny. Jaqueline geloofde er niets van, al moest ze toegeven dat Jenny best bang kon zijn om dood te gaan.
Ze kon niet echt dapper genoemd worden. In gedachten verzonken, was Jaqueline zonder het te merken naar de torens aan het lopen. Ze keek verbaasd op, en ze zag dat ze ergens was, waar ze nog nooit was geweest.
‘Hé!’
Jaqueline draaide zich verbaasd om.
Voor haar stond een jongen uit Griffoendor. Ze kende zijn naam niet meer, maar ze wist dat hij ook Zwerkbalde. Hij had vorig jaar nog de Slurk van haar afgepakt, en dat was ze niet vergeten. Het was daardoor dat ze de wedstrijd hadden verloren, en daar voelde ze zich nog altijd schuldig over. Hij was redelijk lang en breed gebouwd, maar zeker niet lelijk. Zijn bruine ogen keken haar onderzoekend aan. Door zijn sproetjes rondom zijn neus, herinnerde ze zich dat hij een halfbloed was. Alex had gezegd dat ze hem knap vond, maar omdat hij van halfbloed was, was ze niet meer geïnteresseerd.
‘Ben jij niet Jaqueline?’ vroeg hij ‘Wat doe jij hier? Dit is de weg naar de leerlingenkamer van Griffoendor.’
‘Wat?’ vroeg Jaqueline verwonderd. Ze vroeg zich af hoe het kwam dat ze naar daar aan het lopen was. Ze had geen idee waar de leerlingenkamer van Griffoendor was, liet staan dat ze met mensen praatte uit Griffoendor.
De jongen lachte.
‘Sorry, ik weet niet wat ik hier kom doen.’ zei Jaqueline.
Pas toen ze de zin had uitgesproken, merkte ze hoe belachelijk het klonk.
‘Je komt van de Zwerkbaltraining, zoals ik kan zien. En waarschijnlijk wilde je naar je leerlingenkamer gaan, maar ben je verkeerd gelopen, wat vreemd is, want jullie leerlingenkamer is bijna zes verdiepingen lager.’
‘Ja, vreemd eigenlijk.’ merkte Jaqueline op.
‘Ik denk dat je beter terug kunt gaan,’ zei de jongen ‘tenzij je jullie Zwerkbaltechniek voor de komende wedstrijd wil doorspelen, die is namelijk tegen ons.’
‘Nee,’ lachte Jaqueline ‘ik denk niet dat Jonathan dat leuk vindt.’
De jongen glimlachte knikkend. Het bleek een poos stil totdat Jaqueline bedacht dat ze toch moest gaan.
‘Ik …Ik moet maar eens gaan.’ zei ze schouderophalend.
Ze deed een stap vooruit, struikelde bijna over haar Zwerkbalgewaad, en liep toen verder.
Oh mijn god! Wat heb ik me weer belachelijk gemaakt!
Jaqueline bleef maar aan het moment denken, zelfs toen ze bij de donkere leerlingenkamer van Zwadderich aankwam. Er zat bijna niemand meer, alleen mar Maarten en Anna.
‘Tsjonge! Wat bleef jij lang weg!’ zei Anna toen ze samen met Jaqueline naar de slaapzalen ging ‘Jonathan is al een uur geleden gearriveerd of zo!’
‘Ik …’ aarzelde Jaqueline.
Anna was haar enige vriendin die niet van puur bloed was, dus ze besloot het tegen haar te zeggen. Ellie zou schamper hebben gedaan, zij vond de jongen een soort van casanova , alleen omdat hij er goed uitzag, en Alex zou de volgende dag gewoon naar hem toe gaan, om hem te versieren. Ze wist dat zij alleen maar over de jongen zouden praten, Anna was zo niet.
‘Ik ben naar de leerlingenkamer van Griffoendor gewandeld, in plaats van de onze.’
Anna bleef abrupt staan en haar mond viel verbaasd open tot dat Jaqueline stopte met vertellen. Zoals verwacht, vroeg Anna niet meteen iets over de jongen.
‘Maar, hoe kan dat? Ik bedoel, je weet toch niet waar dat is, of wel soms?’
‘Nee, ik weet niet, ik deed het onbewust.’
‘Vreemd …’ mompelde Anna ‘Als Joe niet daar was …’
‘Joe?’ onderbrak Jaqueline haar.
‘Ja, de aanvoerder van Griffoendor. Hij zit bij ons bij Transfiguratie, weet je dat niet?’
Jaqueline herinnerde zich vaag hoe de jongen vorige les een vraag beantwoordde. Als ze zich het goed herinnerde, heette hij inderdaad Joe.
‘Ja, ik herinnerde me zijn naam niet meer.’ zei Jaqueline en ze keek naar de grond toen ze zich herinnerde hoe stom ze deed.
Ze volgde Anna mee de slaapzaal in, en ze was nog maar net binnen of ze kreeg een kussen naar haar toegeworpen. Lachend liet Jaqueline haar bezem vallen en ze keek vragend naar Alex.
‘Wat?’
‘Hoe was het?’ schreeuwde ze bijna.
‘Wat?’ herhaalde Jaqueline, ze raapte haar bezem op en smeet het kussen terug naar Alex.
‘De zonsondergang met Jonathan! Ik wil detaaaiils!’
Jaqueline zei niets, ze legde gewoon haar bezem terug, en ze plofte op haar bed.
‘Nou?’
Jaqueline zuchtte. Ze was Jonathan al helemaal vergeten …
Het enige waar ze nu aan kon denken was waarom ze precies naar de toren van Griffoendor liep. Zonder te antwoorden op de vraag van Alex, nam ze het boek dat ze kreeg van Maarten. Ze had er nog niet ingekeken, maar nu bladerde ze er nieuwsgierig door.
Op een bepaalde pagina hield ze halt. Er stond een vrouw in het boek met het onderschrift ‘aanvoerder Zwerkbalteam Griffoendor 1806’. Maar er was iets vreemds aan haar, ze leek sprekend op Jaqueline …

GreenxEyed · 5e jaars Verdiend: 124 Sikkels

Terug uit Turkije. Alweer geen reacties ... O_O
Als jullie vinden dat het beter kan, mag he altijd tips geven.
------------------------------------------------------------------------------------

6.0

Pictures of the past

‘Maarten, dat boek dat je me gaf, waar heb je dat vandaan?’
Jaqueline was zonder ‘hallo’ te zeggen, naast Maarten gaan zitten in de Grote Zaal, bij het ontbijt. Ze had het boek van Maarten in haar tas zitten, ze had het beeld van de jonge vrouw niet uit haar hoofd kunnen zetten sinds de avond ervoor. Ze had dezelfde krullen als Jaqueline, bijna hetzelfde gezicht en het feit dat ze aanvoerder was van het Zwerkbalteam, vond ze allemaal wel heel toevallig. Het enige wat anders was, was dat haar krullen een andere kleur waren, bruin of zo. Het waren foto’s in sepia, maar door de donkere kleur, kon ze zien dat het niet blond was.
‘Ik heb het gevonden in de bibliotheek. Nog niet gekeken naar de titel van het boek?’
Jaqueline nam het boek, en keek naar de goudkleurige titel.
‘Geschiedenis van Zweinstein 1800-1900, belangrijke personen.’ las Jaqueline luid op voor.
‘Inderdaad. Ik kreeg toestemming van professor Perkamentus om dat boek te halen uit de bieb op de vierde verdieping.’
Jaqueline was nog maar één keer in die bibliotheek geweest. Het was een soort archief met jaarboeken en oude werkstukken van leerlingen. Maar het was er zo stoffig en vuil, het was heel moeilijk om iets te vinden.
‘Ben je dat boek speciaal gaan zoeken voor mij?’
‘Ja.’ antwoordde Maarten kortaf.
Hoewel Maarten haar niet eens aankeek, voelde Jaqueline zich toch blij. Hij was het boek voor haar gaan zoeken! Speciaal voor haar! Wie weet hoe lang had hij gezocht …
Jaqueline opende het boek op de bladzijde waar de jonge vrouw op stond, en liet die aan Maarten zien.
‘Kijk,’ zei ze ‘ze lijkt toch sprekend op mij.’
‘Ja,’ antwoordde Maarten en hij bekeek de foto aandachtig ‘maar kijk, haar naam is Marianna Vissers en zo te zien zat ze in Griffoendor. Trouwens, er zijn veel mensen die op jou lijken.’
Jaqueline keek rond in de Grote Zaal, omdat het weekend was, zaten er minder mensen dan anders. Maar dat maakte niet uit, ze zag nog steeds niemand die op haar leek. Schouderophalend stak ze het boek in haar tas, en nog voor ze weg kon gaan, werd ze aangeklampt door Jonathan. Hij wilde een extra training inlassen, diezelfde dag nog. Zij moesten immers het Zwerkbalseizoen openen in de eerste wedstrijd, Zwadderich tegen Griffoendor. Volgens Jonathan stond Griffoendor goed op poten dit jaar. Ze waren die dag om zes uur ’s ochtends opgestaan, om te trainen, en ze kwamen nu pas de Grote Zaal binnen, drie uur later. Ze kwamen allemaal in een rijtje aangeparadeerd met hun bezems, in hun rood met gele gewaden. Jonathan snoof diep toen ze voorbij het Zwerkbalteam liepen.
‘Dat is hun aanvoerder, Joe. Hele goede wachter, je moet oppassen voor hem, hij is heel goed op de linkse flank.’
Jonathan vertelde hoe ze hem het beste kon ontwijken, maar ze luisterde niet want Joe riep al op haar.
‘Ha Jaqueline! Toch nog in de leerlingenkamer geraakt?’ vroeg hij grijnzend.
‘Ja, ja inderdaad.’ zei Jaqueline kalm. Nog voor ze iets kon zeggen, sleurde Jonathan haar de Grote Zaal uit.
‘Wat doe je nu!’ zei hij bijna roepend.
‘Ik deed toch niets!’
‘Hij is … Hij is… Praat niet met hem, oké? Wat bedoelde hij trouwens?’
‘Niets.’ zei Jaqueline snel.
Jonathan keek haar vragend aan.
‘Ik ben hem gisteren tegen gekomen toen ik van de wc kwam.’
‘Aha, nou, ik ga de andere leden van ons team vertellen over de training.’
Jonathan liep naar de andere kant van de hal, en liep een van de gangen in. Omdat de training van hun ploeg pas in de late namiddag was, ging Jaqueline de hele voormiddag naar de bieb, samen met Anna. Ze moest samen met Anna een werkstuk maken over de anatomie van een Vampier, voor Verweer tegen de Zwarte Kunsten. Hoewel ze zich had voorgenomen om de hele tijd te werken, kon ze het niet laten voorbij de geschiedenis boeken te lopen. Het beeld van Marianna Vissers bleef maar door haar hoofd spoken.
‘Laat zitten!’ had Anna gezegd ‘We zijn nog niet halverwege ons werkstuk!’
Jaqueline had haar gelijk gegeven, en ze had goed meegeholpen met hun opstel, dat op het einde nog bijna twee stukken perkament lang was. Daarna had Jaqueline helemaal geen zin meer om nog in de boeken te duiken, en ging daarom maar naar de leerlingenkamer, om haar bezem en haar Zwerkbalgewaad te halen. Ze was nog maar net terug uit de slaapzaal met haar spullen, of Rebecca sleurde haar al mee naar het Zwerkbalveld. Blijkbaar moesten de drie Jagers een halfuur vroeger komen, om wat in te spelen. Het ging beter dan verwacht, dat vond Jaqueline dan toch. Buiten het feit dat Aaron twee keer van zijn bezem viel, ging het best goed. Na een halfuurtje kwam de rest van het team aanparaderen. Ze trainden twee uur lang, en toen iedereen moe was (ze hadden geen pauze genomen), stelde Jan-Maarten, de Zoeker, voor om te stoppen. Maar Jonathan was het daar absoluut niet mee eens.
‘Ben je helemaal betoeterd!’ zei hij boos ‘Wil je de cup winnen of niet? Griffoendor is sterk dit jaar!’
‘Maar we moeten toch niet alleen tegen Griffoendor spelen!’ protesteerde Jan-Maarten.
‘Ja … Nou, de andere ploegen zijn ook niet slecht.’
Aaron begon te lachen.
‘Kom op! Heb je de spelers van Huffelpuf gezien?’
Nu moest ook Jaqueline lachen. De ploeg van Huffelpuf was vrijwel de slechtste ploeg van Zweinstein. Sommigen konden amper vliegen, en hun Wachter vloog altijd de verkeerde kant op. Ze hadden wel één goede Drijver, en een goede Zoeker, maar dat vormde niet echt een heel groot probleem. Uiteindelijk vond iedereen dat ze moesten stoppen, alleen Jonathan twijfelde nog.
‘Maar Joe heeft daarstraks drie uur getraind en …’
‘Misschien omdat ze zo slecht zijn. Dan kunnen ze die training wel gebruiken.’ zei Rebecca.
‘Goed, laten we maar stoppen dan.’ zei Jonathan schouderophalend. Ze gingen allemaal opgelucht naar de kleedkamers, alleen Jonathan niet, hij maakte zich nog zorgen.
‘Het duurt nog even voor de wedstrijd.’ zei Jaqueline toen ze terug naar het kasteel gingen.
Jonathan had iets onverstaanbaars gemompeld en was nog zonder iets te zeggen doorgelopen. Jaqueline liep samen verder met Rebecca, pratend over de training.
‘Hij maakt zich terecht zorgen.’ zei die.
‘Ja,’ gaf Jaqueline toe ‘je kunt het je niet veroorloven van je bezem te vallen. Zeker geen twee keer.’
Rebecca hield prompt halt.
‘Dat bedoel ik niet.’
‘Wat dan?’
‘Je weet toch wel dat wij het slechtste team van de school zijn.’
‘Helemaal niet,’ zei Jaqueline ‘Huffelpuf is zwak. Dat is altijd zo.’
‘Dat zal wel,’ zei Rebecca sarcastisch ‘daarom dat hun Zoeker de snaai vond in tien seconden.’
Verbaasd bleef Jaqueline achter. Misschien was het toch geen goed idee te stoppen met trainen.

GreenxEyed · 5e jaars Verdiend: 124 Sikkels

Alwéér geen reacties ; die zijn welkom, ik bijt niet hoor ^^ ... Lang stukje deze keer.

--------------------------------------------------------------

7.0

A hollow tree

Het was begin november toen de leerlingen voor de eerste keer naar Zweinsveld mochten. Jaqueline kon zich nog goed herinneren toen ze er heen mocht in haar derde jaar. Ze had uren voor de winkel gestaan waar ze bezems en Zwerkbalspullen verkochten (ze had een t-shirt gekocht van haar favoriete Zwerkbalploeg), samen met Anna had ze vol bewondering gekeken naar de gekleurde bladeren, met hun vieren waren ze binnengestapt in een café om iets te drinken en Jaqueline had geprobeerd om de geuren in haar lichaam te laten doordringen, zodat ze die niet zou vergeten. Het was een mooie dag geweest die dag, mooier dan vandaag. Het was koud en grauw, en het zag ernaar uit dat het nog zeker zou gaan regenen. Alex ging, zoals te verwachten, uit met Bjorn, dus bleven Jaqueline, Anna en Ellie over. Onderweg had Jaqueline verteld over Marianna Vissers, de vrouw in het boek. Maar ook Ellie maakte dezelfde opmerking als Maarten.
‘Er zijn nog andere mensen die ook krullen hebben zoals jou. Ik bedoel, je bent niet de enige die er zo uit ziet.’
‘Waarschijnlijk. Weet je wat, Maarten is dat boek helemaal gaan zoeken op de vierde verdieping! Speciaal voor mij!’ voegde Jaqueline er fluisterend aan toe toen ze Maarten zag passeren.
Ellie rolde met haar ogen en Anna glimlachte.
‘Fijn voor je, Jaqueline.’ zei Anna.
De rest van de dag hingen ze de hele dag rond in Zweinstein. Ze liepen langs de winkels, gingen iets drinken in hun favoriete café, De Vervloekte Poffin. Tot hun grote verassing zat er ook een groepje uit Ravenklauw. Er kwamen weinig mensen uit Zweinstein hier iets drinken, meestal gingen ze naar de Drie Bezemstelen, dat was een nieuw café sinds vorig jaar. Omdat iedereen er altijd heel opgewonden over deed, ging iedereen daarheen.
‘Ik denk dat ik toch nog die veer ga kopen.’ zei Ellie toen de barman hen drie Boterbier gaf.
Ellie had in een winkel een goede ganzenveer gezien. Maar ze had niet veel geld bij, en eigenlijk had ze nog wel een paar veren. Het was typisch voor Ellie om te twijfelen. Als ze iets kocht moesten ze haar eerst nog even overtuigen, en dan kocht ze het uiteindelijk toch.
‘Een veer is altijd handig. Trouwens, je veren die je nu hebt zijn wel een tikkeltje … Oud.’ zei Jaqueline.
‘Ja, dat is waar.’ gaf Ellie toe.
Ze dronken hun Boterbier op, en gingen daarna toch nog naar de winkel met de ganzenveer. Jaqueline en Anna bleven buiten staan, terwijl Ellie naar binnen ging om de veer te halen. Ze was nog maar net buiten, en ze liepen nog maar net verder, of een man botste tegen Jaqueline op. Hij was helemaal in een mantel gehuld, dus Jaqueline zag niet wie het was.
‘Kijk uit, idioot!’ zei ze boos.
‘Excuseert u mij, ik ben erg gehaast.’ zei de man zenuwachtig, en hij liep meteen verder.
‘Check je zakken Jaqueline.’ zei Anna toen hij uit het zicht verdwenen was, maar Jaqueline was niets anders van plan. Ze was al eens bestolen in Zweinsveld, en daar had ze niet om kunnen lachen. Maar nu had ze alles nog, gelukkig. Ze stak haar handen in haar zakken, en ze liepen verder. Halverwege de weg naar Zweinstein, stopte Jaqueline abrupt.
‘Ben je toch iets kwijt?’ vroeg Ellie ongerust en ze nam ongerust haar roodharige vlecht vast.
‘Nee,’ zei Jaqueline en ze haalde een papiertje uit haar zak ‘maar ik herinner me niet dat dit in mijn zak zat.’
Haar vriendinnen kwamen rond haar staan en keken hoe ze het papiertje uitvouwde.
Kijk in de holle boom bij het huis aan de kant.
‘Vast een publiciteitstunt of zo,’ zei Anna ‘kom, we gaan verder.’
Ellie en Anna liepen verder, maar Jaqueline bleef staan.
‘Gooi dat papiertje gewoon weg Jaqueline.’ zei Ellie.
‘Ik … Ik denk dat ik toch maar eens ga kijken.’ zei Jaqueline.
‘Bij dat huis? Het spookt daar! En het is daar gevaarlijk, waarom denk je dat er anders niemand komt?’ zei Anna en ze kwam naar Jaqueline.
‘Het spookt ook op Zweinstein, of niet soms?’ beet Jaqueline haar toe.
‘Dat is anders.’ protesteerde Anna.
‘Ik ga mee,’ zei Ellie ‘trouwens, we zijn laatstejaars, we zullen het toch wel aankunnen?’
Anna protesteerde niet meer, en besloot ook maar mee te gaan. Het huis dat de persoon bedoelde, stond aan de rand van Zweinsveld. Het was helemaal verlaten, en het huis was een krot geworden. Omdat er nooit iemand heen ging, vertelden de mensen wel dat het er gevaarlijk was. Waarom zouden ze er anders geen mensen heen gaan? Als het er veilig was, waren er vast wel mensen die naar het huis gingen kijken. Bij het huis stonden ook allemaal bomen, maar Jaqueline had geen idee welke daarvan hol zou kunnen zijn. Als het waar was ten minste. Ze klopte op elke boom, maar er was geen eentje die hol was.
‘We gaan terug Jaqueline, wie weet was het gewoon een grap.’ zei Ellie en ze ging moe op een boomstronk zitten.
‘Ja, trouwens, we moeten over een uur terug zijn, en het is nog wel even stappen.’ zei Anna.
Jaqueline moest zien dat haar vriendinnen gelijk hadden, maar ze wilde niet opgeven.
‘Ga maar,’ zei ze twijfelend ‘ik kom zo.’
‘Zeker?’
‘Ja, het is oké. Ga maar.’
Jaqueline’s vriendinnen liepen onzeker het stukje bos uit en zij ging verder met op bomen te kloppen. Het leek wel of alle bomen op elkaar leken, dat ze altijd op dezelfde boom aan het kloppen was. Na een halfuur had ze nog geen boom gevonden, dus besloot ze maar terug te gaan. Ze kwam aan de rand aan, toen ze een groep Griffoendors tegenkwam. Het was de hele Zwerkbalploeg van Griffoendor, en ze vroeg zich af waarom hun team nooit eens samen iets ging doen.
‘Hé!’ riep Joe, de aanvoerder ‘als dat Jackie niet is! Kom je van bij het krot?’
‘Ja,’ antwoordde ze ‘ik kreeg een briefje, kijk.’
Nieuwsgierig keek het hele team rond het briefje, Joe herhaalde de zin drie keer, en keek toen bedachtzaam naar het bos.
‘Daar staan veel bomen.’ zei hij.
‘In een bos? Ik had geen idee.’ zei Jaqueline sarcastisch en alle Griffoendors begonnen te lachen. Bescheiden prulde Jaqueline aan haar haren.
‘Maar aan het huis staan ook eentje, een redelijke grote, misschien dat die hol is.’
Daar had Jaqueline aan gedacht, maar nu hij het zei, het kon best wel eens kloppen.
‘Ik ga wel mee.’ zei Joe en hij liep al richting het bos ‘Kom Jaqueline! Tot later jongens!’
Omdat ze geen andere keuze had, volgde ze hem, helemaal naar het huis. Er stond inderdaad een boom. Een sinistere boom. Zijn takken waren veel groter dan de andere, en hij was ook veel breder en groter. Hoopvol klopte Jaqueline op de boom.
‘Hij is hol!’ riep ze opgewonden en Joe knikte bemoedigend.
Ze trok haar toverstok en riep: ‘Bombarda!’
‘Kijk! Kijk!’ riep ze opgewonden toen er een gat in de boom zat. Nieuwsgierig voelde ze erin. Eerst dacht ze dat ze niets voelde, maar toen ze dieper in de boom voelde, vond ze een stukje papier. Het was opgevouwen, maar toen Jaqueline het wou lezen, hield Joe haar tegen.
‘We hebben nog maar een halfuur, als we ons niet haasten …’ zei hij aarzelend.
‘Oké dan.’ pruilde Jaqueline. Ze stak het papier in haar jaszak, en ze volgde Joe, terug naar Zweinsveld. Ze zeiden de hele tijd niets, waardoor Jaqueline een soort spanning voelde.
Ze volgde genoodzaakt zijn tempo, wat redelijk vlug was. Hij had wel gelijk, als ze niet doorstapten waren ze nooit op tijd. Kijkend naar zijn brede rug, struikelde ze over een boomwortel. Ze viel plat op haar buik, maar haar enkel bleef achter de boom hangen.
‘Auw!’ schreeuwde ze en Joe kwam meteen naar haar toe.
‘Kun je stappen?’ vroeg hij.
Even was ze geneigd om ja te zeggen, maar het deed zo’n pijn, ze antwoordde kreunend nee, ook al wilde ze dat niet. Ze zag Joe twijfelend in de verte kijken. Ze waren aan de rand van het kleine bos, maar dan moesten ze Zweinsveld nog door.
‘Klim op mijn rug.’ zei hij bijna bevelend.
‘Wat? Ik denk er niet aan.’
‘Doe het nu maar, oké?’
Nog voor ze iets kon zeggen, nam hij haar armen en deed die rond zijn nek. Daarna nam hij haar benen vast en liet die op zijn ellebogen rusten.
‘Gaat het?’ vroeg ze toen ze bijna uit Zweinsveld waren.
‘Ja, het gaat best. We zullen maar eerst naar de ziekenzaal gaan.’
‘Dat is goed.’ besloot ze.
Ze hadden geluk dat er geen leerkracht meer was bij de ingang van Zweinstein, anders hadden ze veel punten verloren voor hun afdeling. Ze waren immers bijna een uur te laat.
Maar dat was te vroeg gejuicht, want in de grote hal stond professor Perkamentus. Toen hij zag dat Jaqueline op de rug van Joe zat, keek hij opmerkelijk door zijn vierkant brilletje. Het leek alsof hij met zijn helder blauwe ogen probeerde te kijken in hun hoofd.
‘Ze heeft haar enkel verstuikt professor,’ zei Joe ‘Ik hielp haar.’
‘Uiteraard,’ knikte professor Perkamentus ‘maar u moet begrijpen dat dit niet door de beugel kan. Vijftien punten aftrek voor Griffoendor en …Zwadderich?’
Dat laatste voegde hij er een beetje aarzelend aan toe.
‘U weet de weg naar de ziekenzaal?’ vroeg hij toen Joe de hele tijd bleef staan.
‘Ja professor.’

‘Het had erger kunnen zijn.’ zei Jaqueline toen ze op het ziekebed lag.
‘Ja, hij is gewoon verstuikt, dat is zo weer over met dat stinkende zalfje.’
‘En we kregen maar vijftien punten aftrek! Gelukkig dat het professor Perkamentus was.’
Joe knikte en keek om toen hij Madame Plijster hoorde roepen. Ook Jaqueline keek om en ze zag dat Jonathan de ziekenzaal in liep.
‘Hoe is het met je enkel? Kun je spelen volgend weekend?’ vroeg hij gestresst.
‘Meneer Jonathan, wees alsjeblieft een beetje stil!’ riep Madame Plijster.
‘En?’ drong Jonathan door.
‘Wees eens rustig man. Chill.’ zei Joe kalm.
‘En wat doet hij hier?’ schreeuwde Jonathan ‘Kom je mijn Jager weer uithoren?’
‘Hij heeft me geholpen, dus hou je mond.’ zei Jaqueline boos.
Daar had Jonathan het niet van terug, dus zweeg hij maar. Er viel een spannende stilte, tot Madame Plijster Jonathan de ziekenzaal uit sleurde. Een eerstejaars had geklaagd over zijn lawaai, dus moest hij maar weggaan. Ook Joe verliet de ziekenzaal, al was dat na een lang gesprek met Jaqueline over Zwerkbal.
‘Ik ga maar eens.’ zei hij, even kalm als altijd.
‘Oké, bedankt voor alles. Leuk om eens met je te praten.’
Joe haalde zijn schouders op en knikte.
‘Wrijf die zalf er maar eens goed op. Ik wil je goed zien spelen volgend weekend.’ knipoogde hij.
Jaqueline keek hem glimlachend na en zakte daarna onderuit in haar kussen. Het leek bijna dat Joe even leuk was als de mensen uit Zwadderich …

GreenxEyed · 5e jaars Verdiend: 124 Sikkels

Eh ... Reacties?
Tips & kritiek is ook welkom of course.
------------------------------------------

Jaqueline was blij dat ze na die avond nog maar één nacht op de ziekenzaal moest blijven. De eerste wedstrijd was inderdaad kortbij, Jonathan had om die reden bijna elke dag een extra training ingelast. Hoewel ze goed speelden, kon het volgens hem veel beter. Hij had de volgende ochtend de hele tijd gezeurd over zijn Drijvers, en hoe hard hij Jaqueline wel niet nodig zou hebben tijdens de wedstrijd. Hij had haar niet één keer gevraagd hoe het met haar ging, tegenover Maarten. Toen hij de ziekenzaal in kwam paraderen, leek het wel of Jaqueline’s hart een paar tellen stil stond, en Maarten in slow motion aankwam lopen. Hij bracht haar huiswerk, en vertelde over de lessen. Hij vroeg hoe het met haar was, en toen hij haar een chocolademuffin uit de Grote Zaal overhandigde, voelde ze zich beter dan ooit. Jaqueline vond het zo lief van hem, en ze vond de muffin zo mooi, dat ze hem niet durfde opeten. Alsof er iets magisch was aan de muffin. Ze had hem niet verteld dat Joe haar naar de ziekenzaal had gebracht, nu ze erover nadacht, was dat niet zo goed geweest. Hij kwam uit Griffoendor, en ze had gehoord dat hij niet van zuiver bloed was. Die nacht had ze besloten hem te mijden, voor ze er misschien té goed bevriend mee raakte. Ze had het alleen maar verteld aan Ellie en Anna, niet aan Alex, die zou meteen naar details vragen. Of ze zou haar proberen te koppelen aan Joe, en dat was helemaal niet de bedoeling. Anna vond dat ze best bevriend kon zijn met Joe, maar zij was zelf niet van zuiver bloed, zij ondervond die dingen anders. Ellie, die wél van zuiver bloed was, vond dat ze beter niet met hem kon omgaan. Volgens haar deugde hij niet, en was hij totaal niet van dezelfde klasse als Jaqueline. Zij ging daarmee akkoord. Al voelde ze aan de ene kant een vreemd gevoel om te rebelleren tegen haar ouders en de maatschappij, en om vriendschap met hem te sluiten. Maar voorlopig was dat rebellerend gedrag uitgesloten. Jaqueline was blij met haar bezoek, maar ze verveelde zich al snel weer. Iedereen moest naar de lessen, dus het enige wat ze kon doen was lezen of slapen. Of dromen over haar en Maarten. Ze wist niet waarom, maar als ze hem zag, wist ze gewoon dat hij de ware was voor haar. Hij was slim, knap, hij zorgde goed voor iedereen, hij was bezorgd …En bovendien was hij eerlijk. Maarten was waarschijnlijk de eerlijkste en charmantste jongen die ze kende. Hij was gewoon perfect. Bij Maarten kon het haar niet schelen wat voor soort bloed hij had, misschien was hij wél van puur bloed. Hij was wees, dus wie weet was hij wél van een heks en een tovenaar. Ze moest lachen bij die gedachte, en ze lachte nog breder toen Maarten voor de tweede keer die dag binnenkwam. Het was bijna vijf uur, dus alle lessen waren afgelopen. De meeste leerlingen waren nu aan het studeren, dat deed Maarten ook altijd, maar nu was hij gewoon hier! Speciaal voor haar…Ze wist hoe belangrijk hij studeren vond …Waarschijnlijk was hij binnen een paar jaar Heler, of werkte hij op het ministerie van Toverkunst, of bij Goudgrijp. De ideale man en het voorbeeld voor de maatschappij.
‘Ik heb nog wat boeken voor je bij. En dit is een lijst van dingen die je moet inhalen, als je wilt zorg ik er wel voor dat iemand je erbij kan helpen, als je het te moeilijk vindt.’
‘Kan jij niet helpen?’ vroeg Jaqueline, ze zag zichzelf al voor zich zitten samen met Maarten.
Maarten schudde zijn hoofd.
‘Ik moet een tweedejaars bijles geven.’
Even voelde Jaqueline de teleurstelling zich in haar lichaam opbrokkelen, maar ze probeerde er niets van te laten merken. Ze bekeek de lijst en zag al meteen een paar moeilijke vakken. Toverdranken, Transfiguratie, Kruidenkunde,…Professor Slakhoorn zou misschien niet zo moeilijk doen, omdat hij het hoofd van Zwadderich was, maar de rest ... Jaqueline betwijfelde het. Bovendien was het niet zo dat ze niet meer kon schrijven. Bij nader inzien had ze misschien beter haar arm gebroken, maar dan kon ze niet Zwerkballen, dus dat was ook niet de bedoeling.
‘Morgenochtend mag ik hier weg, het lukt vast wel om alles in te halen. Als ik iets niet snap, vraag ik het wel aan Anna.’ zei Jaqueline.
‘Je bent vast wel blij dat je weer weg mag?’
Jaqueline knikte.
‘Ik word helemaal gek van de hele tijd stil te liggen. Ik ben blij dat ik eindelijk weer zal kunnen rondlopen en Zwerkballen.’
‘Wanneer is de eerste wedstrijd?’
‘Volgend weekend, tegen Griffoendor is dat.’
Maarten keek haar fronsend aan.
‘Ik hoorde Jonathan daarstraks zeggen dat het tegen Huffelpuf is.’
Jaqueline schrok. Als dat waar was …Huffelpuf speelde helemaal anders dan Griffoendor, en ze hadden wel een hele goede Zoeker.
‘Misschien zijn de plannen veranderd, ik vraag het hem morgen meteen als ik hem zie. Kom je kijken?’ voegde Jaqueline er hoopvol aan toe.
‘Dat weet ik nog niet. Misschien.’ antwoordde Maarten.
Jaqueline zag hem niet veel op het Zwerkbalveld, hij hield niet zo van het lawaai en geschreeuw van de supporters. Hij bleef liever in de leerlingenkamer, om een boek te lezen. Maar dat weerhield Jaqueline er niet van om goed te spelen. Integendeel.
‘Nou, ik moet maar weer eens gaan.’ zei Maarten en hij stond recht.
Hij liep met grote passen de ziekenzaal uit, en hij was nog maar net weg, of Rebecca kwam aangerend. Ze had haar Zwerkbalgewaad aan, en in haar hand had ze haar bezem.
‘Hoe was de training?’ vroeg Jaqueline benieuwd, ook al kon ze zien dat ze er niet echt blij uitzag.
‘Wat denk je zelf? Jonathan doet niets anders dan ons pushen en … Het gaat gewoon vreselijk. Bijna iedereen is vandaag van z’n bezem gevallen, gewoon omdat er af en toe een paar mensen voorbij liepen. Ik bedoel, wat gaan ze doen met een overvolle tribune? Dan is er wel heel veel afleiding.’
Jaqueline kon het al helemaal voor zich zien.
‘Ik hoorde van Maarten dat we tegen Huffelpuf moeten?’ vroeg ze.
Rebecca knikte.
‘We kunnen nog winnen. Het is niet zo dat Huffelpuf een goed team heeft.’
‘Nee, dat is zo …Maar…Hoe trainen jullie eigenlijk? Zo zonder mij?’
Rebecca keek verbaasd op.
‘Weet je dat dan niet?We hebben een vervanger. Jij mag de eerste wedstrijd niet meespelen, omdat je niet genoeg ingespeeld bent met het team. Heeft Jonathan dat niet gezegd?’
Even leek het of Jaqueline haar enkel opnieuw had omgeslagen. Maar dan dubbel zo hard.

GreenxEyed · 5e jaars Verdiend: 124 Sikkels

Thq voor de reacties xd
-------------------------------------------------------------

‘Waarom mag ik de wedstrijd niet meespelen? Je weet dat ik goed genoeg ben!’
Rebecca rolde met haar ogen en deed alsof ze Jaqueline niet hoorde. Ze had haar beloofd om het tactvol aan te pakken, en niet meteen te beginnen schreeuwen en brullen. Jaqueline was het ook van plan, maar toen ze Jonathan rustig in de Grote zaal zag met een kom cornflakes, vond ze dat ze maar direct to the point kon komen. Altijd als Jaqueline het subtiel aanpakte bij jongens, duurde het soms een halfuur voor ze begrepen waar het over ging. Als ze het direct vroeg, begrepen ze het meteen. Toch leek het of Jonathan het niet helemaal begreep. Hij legde langzaam zijn lepel neer, en keek haar verward aan.
‘Pardon?’ vroeg hij.
‘Je weet goed genoeg waarover het gaat. Rebecca heeft alles al verteld.’
Jonathan keek vanuit zijn ooghoeken verward naar Rebecca.
‘Waar heb je het over?’
‘De wedstrijd. Zwerkbal. Ik mag niet meespelen tijdens de eerste wedstrijd.’
‘Oh, dat.’
Jaqueline keek hem ongelovig aan. Hij praatte over Zwerkbal alsof het niets was.
‘Dàt?’ herhaalde ze boos ‘Wat betekent dit allemaal?’
‘Nou,’ zei hij ‘ik vind dat je het beter rustig aan kunt doen. Ik heb al een vervanger voor je, maak je geen zorgen. Ik wil dat je uitrust zodat je goed kunt spelen tijdens de volgende wedstrijd.’
Jaqueline ging naast hem zitten en stootte boos zijn kom cornflakes om.
‘Wat?!’ riep ze zo luid, zodat verscheidene leerlingen omkeken. Ze keken even naar Jaqueline en Jonathan en begonnen toen te roddelen, of te lachen.
‘Bemoei je eens met je eigen zaken, idioten.’ snauwe Jaqueline naar de lachende meisjes uit Ravenklauw. De derdejaars schrokken zo hard, dat ze onmiddellijk zwegen.
‘Jaqueline, wees alsjeblieft kalm.’ zei Anna, die iets verderop zat, een opstel te maken voor Kruidenkunde. Een opstel dat Jaqueline nog moest inhalen. Ze ademde drie keer in en uit, en keek Jonathan terug aan.
‘Mijn enkel is helemaal genezen.’ zei ze trillend.
Omdat Jonathan dat niet kon ontkennen zei hij: ‘Maar het duurt even voor je weer bent ingespeeld, en je goed kunt spelen.’
‘Ja, maar… Wie is mijn vervanger?’ voegde ze eraan toe.
Ze kon zich niemand herinneren die even goed was als zij.
‘Ruben Haverslag. Hij is vijfdejaars, niet zo slecht. Hij kon geen proeftraining doen omdat hij op de ziekenzaal lag. Een ongeval met KanonKauwgum of zoiets.’
Jaqueline kon zien dat ze er niets tegen kon doen.
‘Daar krijg je nog spijt van.’ reageerde ze, en ze ging zo ver mogelijk van hem weg zitten.

Omdat Jaqueline niet meer mee mocht trainen met het team, had ze tijd genoeg om al haar huiswerk in te halen. Van de meeste dingen snapte ze niets, dus vroeg ze het aan Anna of Ellie, en als het niet anders kon, vroeg ze het aan de leraar of lerares. Professor Slakhoorn wilde haar huiswerk zelfs laten vallen, zodat ze meer kon trainen op het Zwerkbalveld, maar liet dat voorstel vallen toen hij hoorde dat ze niet meespeelde. Het Zwerkbalteam van Huffelpuf was alvast in hun nopjes, vooral omdat ze wisten dat Jaqueline niet meespeelde.
Zijzelf hoopte half en half dat haar eigen afdeling zou verliezen, gewoon om het Jonathan betaald te zetten. Hij had haar maar moeten laten meespelen. Ze wist zelfs nog niet of ze wel naar de wedstrijd wílde gaan kijken. Eerst was ze van plan niet te gaan, maar ze begon toch te twijfelen. Aan de ene kant voelde ze alsof het haar plicht was om te gaan supporteren voor haar afdeling, maar aan de andere kant had ze geen zin om te staan juichen voor een team waar ze werd buiten gezet. Haar zin was helemaal over toen ze de dag voor de wedstrijd Joe tegen het lijf liep.
‘Ik kan niet wachten om jullie wedstrijd te zien. Veel succes Jaqueline.’
‘Ik speel niet mee morgen.’ had Jaqueline geïrriteerd geantwoord.
Daarna kwam Jonathan aangelopen, en omdat ze niet nog meer problemen wilde met hem, liep ze snel door zonder nog iets te zeggen. De opmerking van Joe liet haar beseffen dat ze écht niet meespeelde, en de dag van de wedstrijd besloot ze toch maar niet te gaan. Ze bleef in haar bed liggen tot kwart voor tien (de wedstrijd begon om tien uur, dus dan was iedereen al weg), ze ontbeet met een lang gezicht, en ging daarna naar de bieb, waar ze Maarten tegenkwam.
‘Ga je niet naar de wedstrijd?’ vroeg hij terwijl hij een boek terugzette.
‘Nee en eerlijk gezegd hoop ik dat ze verliezen.’ zei Jaqueline.
‘Dat zijn geen woorden van een waardige Zwadderaar.’ zei Maarten met opgetrokken wenkbrauwen en hij nam een donkerrood boek uit de kast.
‘Ik vind het gewoon niet leuk dat ik uit het team ben gezet.’
‘Uiteraard.’
’Waarom ben jij niet gegaan?’
‘Ik vind de drukte niet zo leuk. Bovendien, als ik kwam, was het om jou te zien spelen. Zoals je me had gevraagd.’
Maarten gaf haar het boek en Jaquelina keek hem verbaasd aan.
‘Weet je nog die Marianna Vissers? Hier staan haar zoon en dochter in, met wat info enzo. Ze waren behoorlijk actief toen ze op Zweinstein zaten.’
Jaqueline bekeek de pagina’s, maar werd er niet veel wijzer uit. Ze begon steeds meer te twijfelen dat Marianna Vissers verre familie was. Hoewel ze erg hard op haar leek, zoals haar dochter, vond ze het toch vreemd omdat ze in andere afdelingen zaten. Zo zat Marianna Vissers is Griffoendor, haar zoon in Griffoendor en haar dochter in Zwadderich. Ze zette het boek terug, maar wachtte daar even mee toen een paar losse papieren uit het boek vielen. Het waren een soort van brieven, drie, elk ondertekend met ‘liefs, Marianna’. Ze zagen er erg oud uit, het perkament zag nog bruiner dan het normaal was. Jaqueline vermoedde dat het liefdesbrieven waren, want bij haar naam stonden hartjes getekend. Zelfs de inktvlekken waren in een soort van hartjesvorm, ofwel was dat toeval. Terwijl buiten de leerlingen juichten bij het eerste doelpunt, begon Jaqueline geïnteresseerd te lezen.

GreenxEyed · 5e jaars Verdiend: 124 Sikkels

Druk druk druk, maar eindelijk een nieuw stukje ... Reacties zijn altijd welkom btw. xx

-------------------------------------------------------------

Ik weet dat wij de wedstrijd gaan winnen straks. Maar wees niet bang, we zullen, ik zal je zacht behandelen. En als je valt, dan zal ik je wel komen redden. Waar het op neer komt, ik ben liever bij jou dan in het feestje bij de leerlingenkamer. Dus zie ik je straks op dezelfde plaats als vorige keer?

Liefs D.

Jaqueline kon niet echt iets uitmaken uit het bericht. Buiten dat ‘D’ dacht dat ze de wedstrijd gingen winnen, Jaqueline vermoedde een Zwerkbalwedstrijd, en dat hij liever bij Marianna wou zijn dan bij hun overwinningsfeestje. Ze keek vanuit haar ooghoeken naar Maarten, hopend dat ze zelf ooit ook zo’n briefje zou krijgen. Ze kon voor zich alles al zien. Ze zouden de Zwerkbalcup winnen en Maarten zou haar meenemen naar een leeg lokaal.
‘Wat staat er in?’ vroeg Maarten vanuit de verte ‘Je bent al vijf minuten voor je uit aan het staren.’
‘Oh, nee, het is niet zo interessant. Ik was gewoon aan het denken.’ antwoordde Jaqueline met een grote glimlach. Ze plooide het kleine briefje op en stak het tussen een boek.
Ze nam het tweede briefje, dat heel wat langer was.

Marianna Marianna Marianna
Je moet me helpen. Ik kan niet stoppen met aan je te denken.
Hoe je haren wapperen in de wind als je op je bezem zoekt naar de Snaai of hoe je alweer het juiste antwoord geeft bij Toverdranken. Ik houd ervan om je te zien lachen aan de andere kant van de Grote Zaal, of om je te zien lezen aan het meer. Om je te bewonderen als je stil zit te eten. Of om te kijken hoe je een kikker veranderd in een egel. Ik kan niet slapen, omdat je altijd in mijn gedachten blijft spoken. Als je voor de laatste keer op een dag “Ik houd van je.” zegt of “Je haar ligt leuk vandaag.” blijven je woorden de hele nacht door mijn hoofd spoken.
Ik wou dat je voor altijd bij kon blijven. Dat we in dezelfde afdeling zaten, als dat zou zijn, zou ik honderd keer per dag vertellen dat ik van je houd. En meer. Ik wil dat je weet dat niemand tussen ons in kan staan. Zelfs geen rivaliteit tussen jouw afdeling en Zwadderich. Ik kan niet wachten tot morgenavond.

Duizend lieve kussen en heel veel liefs van je eigen D.

Jouw afdeling en Zwadderich … Jaqueline vermoedde dat het Griffoendor was, aangezien Marianna in die afdeling was ingedeeld. Dat wist ze nog van op de foto. Het klopte hoogstwaarschijnlijk ook nog, want er was altijd al rivaliteit geweest tussen Griffoendor en Zwadderich. Aangezien er vroeger nog een ergere rivaliteit was, vroeg ze zich af of ze wel juist redeneerde. Bovendien werd er vroeger ook veel meer aandacht besteed aan het ‘van zuiver bloed zijn’. Toch, over het algemeen wist ze meteen waarover het ging. De befaamde D was verliefd op Marianna en hij zat in Zwadderich. Dat ze vrienden waren was zeker, of iedereen dat wist was voor Jaqueline nog geheim. Ze was blij dat er nog een brief was, die was van Marianna zelf.

Ik wil met je praten. Zie ik je aan de wilg, rond acht uur?
liefs, Marianna

Misschien was het laatste wel het teleurstellende briefje van al. Het eerste wat ze dacht was: ‘Ze gaat het uit maken.’ en ‘Arme D.’
Ze stak de drie briefjes tussen het boek dat Maarten haar had gegeven. Ze had er nog niet in gekeken, maar ze had eigenlijk ook niet veel zin om in zo’n oud boek te beginnen. Het zag eruit alsof alle pagina’s eruit zouden vallen als ze het zou opendoen. Terwijl ze het boek wegstak in haar tas, keek ze naar Maarten die naar de uitgang van de bibliotheek ging. Ze liep hem gehaast achterna en vroeg hem waarom hij plotseling wegging.
‘Hoor je het geroep niet buiten? De wedstrijd is vast afgelopen.’
Jaqueline verwachtte dat hij naar de leerlingenkamer zou gaan om te kijken hoe het was gegaan, maar dat was niet zo. Hij liep naar de Grote Zaal en bestudeerde de grote zandlopers aandachtig. Hij moest maar één blik werpen op de robijnen om te zien dat er geen nieuwe stenen bij waren gekomen bij Zwadderich. Met een gerust hart ging Maarten naar de leerlingenkamer (hij hield van de luidruchtige feestjes), gevolgd door Jaqueline, wiens grijns niet breder kon. Eerlijk gezegd kon ze niet wachten tot ze de punten wist en om daarna tegen Jonathan te zeggen ‘Je had mij maar moeten laten meespelen.’ Dat idee veranderde toch toen ze in de leerlingenkamer binnenkwam. De meeste leden van het team zaten met een sip gezicht onderuit gezakt en als dat niet zo was, waren ze niet eens aanwezig. Jonathan was er wel, maar zodra hij Jaqueline zag, verdween hij naar de slaapzalen. Dat belette haar niet om de score te vragen en te vragen hoe de wedstrijd was verlopen.
‘Het was verschrikkelijk,’ zei Rebecca wiens voorhoofd helemaal bezweet was ‘die Ruben Haverslag liet altijd de Slurk vallen en hij heeft twee keer in de ringen van Huffelpuf gescoord. Ik heb me echt kapot moeten spelen.’
‘Ik dacht dat hij zo goed was?’ zei Jaqueline die zich het gesprek met Jonathan herinnerde.
‘Dat is ook zo. Maar hij was zo zenuwachtig voor een volle tribune … Daar had Jonathan natuurlijk weer geen rekening mee gehouden.’
‘Zie je wel,’ zei Jaqueline met opgeheven hoofd ‘jullie had mij mee moeten laten spelen.’
‘Huffelpuf was écht goed Jaqueline. Het lag niet alleen aan Ruben.’
‘Wat was de score?’ vroeg Jaqueline dan maar, maar aan Rebecca’s gezicht te zien, wilde ze het liever niet vertellen.
‘Dat wil je niet weten.’
‘Toch wel. Dat is trouwens het minste wat je kunt vertellen.’
‘203 voor Huffelpuf en zeventig voor ons.’
Jaqueline’s mond viel open van verbazing. Ze vond het zo onwaarschijnlijk dat het bijna komisch was. Rebecca ging douchen en Jaqueline ging die avond met een kleine grijns naar boven. Ze kon die dag niet wachten om Jonathan terug te zien.

GreenxEyed · 5e jaars Verdiend: 124 Sikkels

Dankje voor het stemmen op de poll. Hier een nieuw stukje. En reacties zijn altijd welkom *hint hint*
----------------------------------------------------------------------

‘Zo Jonathan, hoe was de wedstrijd gisteren?’
‘Doe niet alsof je dat niet weet.’antwoordde Jonathan chagrijnig toen Jaqueline naast hem kwam zitten tijdens het ontbijt.
Jaqueline schudde haar hoofd met een kleine, uitdagende grijns.
‘Nee, ik weet het niet.’
Jonathan keek boos op van zijn cornflakes en weigerde antwoord te geven.
‘Dus hoe was het?’ ging Jaqueline verder.
‘We hebben verloren. Ben je nu blij?’
Jaqueline lachte nog harder en ze knikte.
‘Met hoeveel?’
Nog voor Jonathan kon antwoorden, kwamen Alex en Ellie eraan. Ze kwamen bij hen aan tafel zitten, ze hoefden niet te raden waarover het ging. Zelfs nog voor Jonathan de score kon mededelen, onderbrak Ellie hem.
‘Je weet goed genoeg hoe de wedstrijd is geëindigd Jaqueline.’ zei ze boos. Nadat Ellie die uitspraak had gedaan, stond Jonathan boos recht.
‘Volgende week training. Vrijdagavond om acht uur. Zorg dat je er bent.’
‘Wil je nu dat ik wel meespel? Goh, hoe zou dat komen!’
‘Genoeg Jaqueline,’ zei Ellie die naast haar zat ‘het is niet zijn schuld, oké?’
Jaqueline trok haar wenkbrauwen op.
‘Ze heeft gelijk,’ knikte Alex ‘het is al erg genoeg dat we verloren hebben en de score is nog erger dan dat. Dus houd erover op. Huffelpuf was echt goed, met jou erbij hadden jullie misschien ook verloren.’
Jaqueline zweeg maar begon terug over Zwerkbal toen Jonathan eenmaal uit het zicht verdwenen was.
‘Het is niet zo dat we de cup niet meer kunnen winnen. Huffelpuf moet nu tegen Ravenklauw, en als Huffelpuf daar verliest kunnen wij tegen Ravenklauw spelen en als Griffoendor wint van Huffelpuf dan … Je weet wel wat ik bedoel. Het hangt allemaal van de punten af. Hé, kijk! Daar is die jongen die onze match verpest heeft!’
Ruben Haverslag liep inderdaad langs hun tafel, maar liep zwijgend door. Even had Jaqueline spijt van haar opmerking omdat ze dacht dat hij in tranen was. Maar hij had tenslotte de match verspeeld … En dan was het nog de openingsmatch…Zo’n afgang! Het was bijna een schande.
‘Arme jongen! Sinds de wedstrijd wordt hij wel heel erg veel gepest.’ zei Anna treurig. Ze was net met een hele stapel boeken bij hen komen zitten.
‘Terecht.’ reageerde Jaqueline meteen. Maar ze hield direct haar mond toen ze haar vriendinnen boos zag kijken.
‘Dat hij door de Griffoendors gepest werd, was te verwachten. Maar ook door Zwadderaars … Iedereen kan toch de Slurk eens laten vallen.’ mompelde Ellie terwijl ze Ruben nakeek.
‘Dat is waar,’ gaf Jaqueline toe ‘maar geen twintig keer, en zeker niet twintig keer op één match.’
‘Nou, de match heeft wel lang geduurd hoor,’ zei Alex ‘Kijk! Daar heb je Bjorn!
Alex verliet de meteen de tafel en holde naar de tafel van Ravenklauw waar Bjorn met zijn vrienden ging zitten. Het duurde niet lang of Alex kwam al terug gelopen.
‘Wat is er?’ vroeg Ellie verbaasd.
Normaal gezien kon Alex uren bij Bjorn zitten, dus moest er wel iets mis zijn. Alex keek hen allemaal aan met een boze blik, alsof het hun schuld was dat ze terug aan hun tafel moest zitten.
‘Ze gingen hun Zwerkbaltechniek bespreken. En Bjorn zei dat zo’n slechte spelers als wij alle redenen hadden om de tactiek van de vijand te stelen.’
‘Ben je daarom teruggekomen?’ vroeg Anna verbaasd ‘Omdat hij dat zei? Jij bent niet eens geïnteresseerd in die sport!’
‘Nee,’ ging Alex verder ‘hij wilde niet met mensen praten die Zwerkbal niet serieus namen of met mensen die zo belabberd spelen.’
‘Wij spelen niet belabberd!’ verdedigde Jaqueline haar ploeg meteen.
‘Ja, nou,’ mompelde Alex ‘toen kwamen er troepen meisjes die zogezegd geïnteresseerd zijn in Zwerkbal. Het kan gewoon niet belachelijker!’ Alex klopte met haar vuist op tafel.
‘Je bent toch niet jaloers omdat je geen aandacht krijgt van die loser?’
‘Natuurlijk niet! Er zijn genoeg jongens op de wereld!’bromde Alex en ze paradeerde boos weg, ongetwijfeld naar een andere jongen om aandacht te bedelen.
Ook Ellie vertrok na een tijdje naar de bilbiotheek, voor een werkstuk voor professor Slakhoorn en daarna gingen Jaqueline en Anna ook terug naar de leerlingenkamer. Het was zondag maar dat wilde niet zeggen dat Jaqueline niet moest werken. Ze moest een heleboel huiswerk inhalen omdat ze op de ziekenzaal had gelegen. Ze had wel een beetje werk verricht, maar de meeste taken had ze gewoon aan de kant laten liggen. Jaqueline maakte haar huiswerk af, behalve een opstel voor Bezweringen en de Schildspreuk oefenen zette ze ook even opzij. Dat kon ze trouwens niet doen in de leerlingenkamer. Het was er veel te druk en ze wist ook niet of het een goed idee was om het in de kerkers te proberen. Ze besloot naar de bieb te gaan, waar het niet zo druk. Een paar tweedejaars uit Huffelpuf waren verdiept in ‘Een beknopte beschrijving van Zweinstein’, Ellie stond tussen de boekenrekken samen met Maarten en aan een tafel zat nog een groepje Griffoendors. Jaqueline ging echter het oude boek van Maarten terugzetten. Ze had het nog willen ontcijferen maar het was gewoon onmogelijk. De letters waren veel te klein en de pagina’s waren helemaal verkleurd. Ze waren bijna zo zwart als de letters zelf. Jaqueline had nog maar net het boek teruggezet of Maarten kwam aanparaderen.
‘Heb je iets gehad aan het boek Jaqueline?’ vroeg hij.
‘Ja hoor.’ loog Jaqueline meteen.
‘Hier.’ zei Maarten en hij duwde een boek in haar handen.
‘Een dagboek?’ mompelde Jaqueline verbaasd.
‘Van Marianna Vissers. Er missen een paar pagina’s maar … Misschien heb je er iets aan.’
Jaqueline bladerde in het dagboek. Het geschrift was redelijk leesbaar en er was ook nergens inkt uitgelopen … Toch was er iets anders wat opviel.
‘Ze schrijft haar g’s en haar n’s net op dezelfde manier als mij. Vreemd dat het niet opviel bij die brieven. Ik ben benieuwd wat er in staat.’
‘Uiteraard,’ zei Maarten ‘als je me wilt excuseren, ik moet gaan.’
‘Goed, ik zie je straks wel. Bedankt Maarten.’
Jaqueline ging aan een tafel zitten, naast de tafel van de Huffelpuffers, en keek Maarten nog na tot hij de gang opliep. Daarna wilde ze het dagboek openen maar ze werd alweer afgeleid, dit keer door een groepje Griffoendors.
‘Zo zo, niet zo’n goede match gespeeld gisteren hé?’zei één van de jongens en iedereen begon te lachen.
‘Ik heb niet meegespeeld, mocht het niet opgevallen zijn.’
‘Het is opgevallen.’ zei een andere jongen.
Jaqueline keek verbaasd op en ze zag Joe tevoorschijn komen. Hij knikte naar zijn vrienden en ze liepen gibberend door.
‘Ik wilde je echt zien spelen. Je bent behoorlijk goed. Dat zeggen ze toch.’
‘Wil kijken hoe de concurrentie speelt?’ zei Jaqueline die haar ogen terug op het dagboek had gericht.
‘Nee. Wij winnen op eigen kracht. Spijtig dat jullie verloren hebben, ik wilde graag eens tegen je spelen.’
Jaqueline zei niets. Waarom liet hij haar gewoon niet met rust? In een kleine fantasie in haar ogen, zag ze Maarten plots de bieb inkomen om Joe weg te jagen voor haar. Ze bloosde en lachte tegelijk bij die gedachte maar bij Joe kwam dat anders over. Hij dacht dat het door hem kwam en hij grijnsde nog breder dan daarvoor.
‘Geen zin om vanavond eens een wedstrijdje te spelen? Na onze training.’
Jaqueline werd wakker uit haar dagdroom over Maarten en stond geërgerd op.
‘Ik denk niet dat zoiets een goed idee is. En het spijt me, maar ik ben heel druk bezig.’ zei ze scherp.
‘Met het dagboek van iemand anders? Van … Marianna Vissers?!’
Jaqueline keek verbaasd op.
‘Ken je haar soms?’
‘Natuurlijk! Ze is de beste Jager die Griffoendor ooit gehad heeft! Heb je nog nooit van haar gehoord? Ze wilde graag internationaal gaan maar om familiale reden kon dat niet … Na dat voorval heeft niemand nog iets van haar gehoord. Vroeger was ze verliefd op een Zwadderaar maar of dat is niets geworden volgens mij. Nou ja, had jij het niet druk?’
‘Oh,’ zei Jaqueline die haar leugentje al vergeten was ‘ja, eigenlijk wel. Bedankt.’
Jaqueline liep naar de uitgang van de bieb maar Joe bleef haar maar volgen.
‘Wat denk jij Jackie?’ vroeg hij ‘Zou het volgens jou iets kunnen worden tussen een Griffoendor en een Zwadderaar?’
‘Natuurlijk niet,’ antwoordde Jaqueline, al snapte ze niet echt waar hij naartoe wilde. Daarvoor zat ze nog teveel met Marianna Vissers in haar hoofd. Uiteindelijk wist ze nog niet veel. Ze was een goede Zwerkballer, ze leek op Jaqueline, ze had bijna hetzelfde geschrift, … Alleen dat idee over internationaal Zwerkbal spelen en die Zwadderaar zat haar dwars … Als er maar iemand was die al zolang geleden op Zweinstein was …
Opeens schoot Jaqueline iets te binnen. Perkamentus! Die was al heel lang op Zweinstein. Misschien wist hij iets meer …
‘Dus wat denk je?’ vroeg Joe.
‘Wat?’ vroeg Jaqueline verbaasd.
‘Jij en ik, straks op het Zwerkbalveld. Ik ben nog Jager geweest.’
‘Nee sorry, dat gaat echt niet. Ik moet dringend naar Perkamentus. Ik speel pas tegen je in de finale voor de cup.’
‘Daar neem ik genoegen mee,’ knikte hij ‘maar niet huilen als je eenmaal verloren hebt.’
‘Dat zal niet gebeuren.’ antwoordde Jaqueline, die toch wel blij was dat Joe haar niet achterna liep. Hoe leuk hij ook was, haar hart behoorde toch alleen maar aan Maarten. En zo zou het blijven. Volgens haar toch.

GreenxEyed · 5e jaars Verdiend: 124 Sikkels

Reacties? Nu is het wel al heel lang geleden O_O
-------------------------------------

Het was eind november toen de laatste Zwerkbaltraining plaatsvond. Het ging niet echt slecht vond Jaqueline, maar om te zeggen dat het uitstekend ging … Jonathan sloot de training dan maar af met ‘Goed gewerkt mannen.’
Hun tweede wedstrijd zou ergens in februari zijn, tegen Ravenklauw. Dan moesten ze nog afwachten of Ravenklauw zou verliezen van Huffelpuf en Ravenklauw en wie zou winnen tegen Griffoendor. Al bij al, als ze geluk zouden hebben, zouden ze de cup eventueel nog kunnen winnen. Jaqueline verliet die avond met Rebecca het veld, maar ze zou nog even moeten wachten om zich te kunnen nestelen in de zetels van de leerlingenkamer.
In de hal stond een groepje Griffoendors, ze kwamen net uit de Grote Zaal, en één van hen was Joe. Sinds ze hem had gezien in de bibliotheek liet hij haar geen seconde met rust. Altijd als ze hem tegenkwam, vroeg hij wanneer ze hun ‘match’ tegen elkaar zouden spelen. Deze keer was het niet anders.
‘Ha! Die Jaqueline! Ik hoop dat je nog energie over hebt, dan kunnen we eindelijk een wedstrijdje spelen!’
Nog voor ze hem erop duidelijk kon maken dat ze geen wedstrijd met hem wilde spelen, kwam Jonathan er al tussen staan.
‘Wat voor wedstrijd?’ bromde hij boos.
Joe knikte naar zijn vrienden, die pratend de hal verlieten. Alleen één jongen bleef nog staan, ongetwijfeld zijn beste vriend.
‘Ik ga met Jackie een wedstrijd spelen. Wie het meeste goalen kan maken.’
Jonathan keek boos naar Jaqueline en nog bozer naar Joe. Het woord Jackie viel hem duidelijk niet in de smaak.
‘Let niet op hem,’ zei Jaqueline kalm ‘hij beeldt zich dingen in. Hij heeft die afspraak gemaakt, maar ik heb nooit toegezegd.’
Dat veranderde echter het humeur van Jonathan niet. Hij bleef boos op Joe, niet om de wedstrijd, maar wel omdat hij een bijnaam had voor Jaqueline die hij nooit mocht gebruiken van haar. Hij begon zelfs harde maatregelen te gebruiken.
‘Als ik je nog eens met hem zie praten, gooi ik je uit het team wegens tactieken uitwisselen met de vijand. Begrepen?’
‘Wat? Dat slaagt nergens op!’ riep Rebecca boos uit maar Jaqueline schonk er geen aandacht aan.
‘Hij praat tegen mij, dat wil niet zeggen dat ik tegen hem praat.’ zei ze.
Jonathan zei er niets meer over, maar bleef wel grommend voor zich uit kijken. Zelfs in de leerlingenkamer kon er geen lach van af maar Jaqueline stoorde zich er niet echt aan.
Ze had in de bibliotheek opzoekwerk gedaan naar Marianna Vissers, die volgens Joe nog bekend was geweest als Zwerkballer. Hij had gelijk gehad, want plotseling vond ze veel meer over haar. Prijzen en cups die ze had gewonnen,onderscheidingen voor bewezen diensten, ze was klasmonitor geweest, … Wat misschien nog het meest opmerkelijkst was, was dat ze een halfbloed was. Na haar jaren op Zweinstein was ze een paar jaar professioneel gaan Zwerkballen en na het laatste seizoen, na het verlies van het Europees kampioenschap, verdween ze plotseling. Daarna had niemand haar nog gezien. Ze werd een paar jaar als vermist opgegeven door het ministerie maar omdat ze nooit gevonden werd, werd ze maar doodverklaard.

‘Lukt het?’ vroeg Ellie die naast haar zat in de trein. Het was kerstmis en zoals gewoonlijk gingen de meeste leerlingen naar huis, onder andere Jaqueline. Zij hielden elk jaar een groot kerstdiner met de hele vakantie, bij haar oma, de moeder van haar vader. Jaqueline had de boeken en alle andere informatie van Marianna Vissers meegenomen zodat ze die thuis nog kon bestuderen.
‘Maar je weet niet eens of ze wel familie is van je.’ had Ellie gezegd.
Dat was helemaal waar geweest, maar Jaqueline voelde gewoon dat zij iets met haar te maken had.
‘Het gaat wel, het is ook niet zo dat er heel veel over haar te vinden is.’
‘Misschien kan je het eens aan je ouders vragen.’ stelde Anna voor.
Jaqueline vond dat geen goed idee, integendeel. Anna was van dreuzelouders, dat was een hele andere situatie. Haar ouders zouden geen antwoord geven, waarschijnlijk zouden doen alsof ze het niet eens gehoord hadden. Wat moest ze aan haar ouders die stand en zuiver bloed zo belangrijk vonden, vragen? Stam ik misschien af van een Griffoendor? Wat is er écht gebeurd met mijn opa? Nu ze erover nadacht, eigenlijk wist Jaqueline niet veel van haar voorouders of overgrootouders. Ze hadden haar nooit iets over verteld. Het enige wat ze wist was dat ze van zuiver bloed waren. Ofwel hadden ze dat haar wijsgemaakt, maar waarom zouden ze dat doen?
‘Jaqueline?’
Jaqueline keek verbaasd op. Ze was naar buiten aan het staren geweest en blijkbaar was ze even in een andere wereld geweest.
‘Wat?’ vroeg ze en ze keek van Ellie naar Anna. Alex zat ergens in een andere coupé, ongetwijfeld bij Bjorn. En als hij het niet was, zou het wel een andere jongen zijn.
‘Wil je iets van het snoepkarretje?’ vroeg Anna die een pak chocokikkers vast had.
‘Euh-’ Jaqueline twijfelde. Ze was bang dat als ze een snoepje zou nemen, ze zou verdikken en dat Maarten haar niet meer leuk zou vinden. En met kerst zouden ze al kalkoen eten en haar oma zou haar vast volproppen met eten …
‘Nee, ik heb genoeg ontbeten.’ mompelde Jaqueline maar Anna keek haar fronsend aan.
‘Je hebt bijna niets gegeten! Geef maar twee chocokikkers en een dropstok. Ik betaal wel.’
Jaqueline glimlachte. Anna was lief. Ze nam de kikkers en de dropstok aan, haar favoriet. Toch ging eerst één van de chocokikkers eraan. Normaal bekeek Jaqueline nooit de kaartjes maar toen ze iemand zag met krullen liet ze er snel een blik op vallen. Ze was van plan het nog aandachtiger te bekijken, maar iemand schoof de coupédeur open. Jonathan. Jaqueline wist niet of ze hem wel wilde zien, aangezien hij de laatste tijd wel heel erg afstandelijk deed.
‘Ik heb groot nieuws!’ zei hij met een diepe zucht.
‘Wat dan?’ vroeg Jaqueline een beetje lastig.
‘Vorige week is de laatste wedstrijd gespeeld!’
Dat was inderdaad waar geweest. Vorige week moest Huffelpuf tegen Ravenklauw. Maar Jaqueline wist niet wat de uitslag was geweest.
‘Huffelpuf heeft verloren! Weet je wat dat betekent?’
Voor het eerst luisterde Jaqueline.
‘Dus als wij –’
‘Ja! Als zij ten minste-’
Jaqueline keek glimlachend uit het raam en speelde met haar twee chocokikker. De cup ging dit jaar voor Zwadderich zijn. Al moest ze de andere spelers allemaal van hun bezem duwen.

GreenxEyed · 5e jaars Verdiend: 124 Sikkels

lalalaaaa... nog 2 stukjes, misschien dat ik het voorlaatste weglaat.
----------------------------------------------

Jaqueline spiegelde zichzelf in een rode kerstbal. Haar moeder had die ochtend een bonzaï boompje omgetoverd in een kerstboom, en nu vlogen de kerstversieringen door het salon.
‘Je haar ziet er goed uit.’ zei haar moeder een tikkeltje geërgerd ‘Ga jij maar naar de keuken om te kijken of de spaghetti niet overkookt.’
Jaqueline hing de kerstbal omhoog in de boom en slofte op haar roze pantoffels naar de keuken. De spaghetti zag er nog goed uit dus liep ze terug naar de salon, waar ze de televisie opzette. Haar moeder negeerde haar en liep zelf naar de keuken toen ze de piek van de kerstboom op de boom had gezet.
‘Denk eraan dat we straks naar je grootmoeder gaan!’ riep haar moeder vanuit de keuken.
‘Ja ja!’ schreeuwde Jaqueline terug, ook al had ze maar de helft gehoord van wat haar moeder zei. Er was een belangrijke Zwerkbalwedstrijd op de televisie, het team van Liverpool tegen een team uit Schotland. Op dit moment was het twintig-nul voor het team uit Schotland, maar Jaqueline wilde toch dat het andere team een paar pogingen zou doen om nog te scoren.
Net toen een jager van Liverpool bijna bij de ringen was, kwam haar vader binnen.
‘Ben je nu alweer naar Zwerkbal aan het kijken?’ gromde hij.
Jaqueline antwoordde niet en keek heen en weer want haar vader stond voor het televisiescherm. Hij was niet van plan opzij te gaan.
‘Pap! Dat is Yana Darma, een hele bekende jager van Newcastle. Ze is vroeger nog aanvoerder geweest van het Zwerkbalteam, toen ik in het eerste jaar zat.’
Haar vader ging meteen opzij.
‘Dat is een team uit Liverpool.’
‘Ja, ze is overgezet ofzo.’ mompelde Jaqueline die keek hoe één van de Zoekers naar beneden dook. De Zoeker van Schotland kreeg de Snaai in handen en de wedstrijd was afgelopen. Schotland had gewonnen en alle spelers vlogen naar de Zoeker om hem te omhelzen. Een beetje afkeurend keek Jaqueline naar het scherm. Ze had meteen gezien wat er fout was gegaan, ze hadden gemakkelijk kunnen winnen.
‘Jaqueline! Jaqueline!’
‘Wat?’ vroeg Jaqueline geërgerd.
Voor haar stond haar vader en hij zag er niet echt gelukkig uit.
‘Ga-je-omkleden! NU!’
Jaqueline slofte naar haar kamer om haar avondjurk aan te trekken. Als haar vader boos was maakte ze zich het liefst zo snel uit de voeten. Niet alleen omdat hij haar hard kon slaan, hij zag er echt angstaanjagend uit zo af en toe. Ze had haar jurk al klaar gelegd op haar bed. Donkergroen met witte steentjes. De lintjes van de jurk zaten aan de zijkant en hij kwam tot ongeveer iets langer dan haar knieën. Het mocht niet langer van haar vader. Zuchtend gooide ze haar pantoffels in de hoek en trok ze haar hemd uit.

‘Loop door!’
De grootmoeder van Jaqueline woonde in een groot huis, op een berg, ergens in een klein dorpje. Ze waren van plan een stuk met de auto te rijden, en daarna ergens achter een huis te verschijnselen naar het huis. Ze waren onderweg gestopt om iets te drinken en omdat Jaqueline niet echt veel zin had om naar haar grootmoeder te gaan, ging ze nogal heel traag vooruit. Ze liet haar ouders eerst naar buiten gaan en draaide toen haar hoofd. Er zat een jongen in het kleine restaurantje die de heel tijd naar haar had zitten kijken. Ze had het vermoeden dat ze hem al eerder had gezien, maar ze wist niet vanwaar.
‘Wacht!’ riep hij en hij stond recht ‘Ik ben Robert.’
‘Jaqueline. Sorry maar ik moet nu echt weg.’ Jaqueline moest er niet aan denken wat haar vader zou zeggen als ze met een dreuzeljongen zou praten.
‘Herken je me niet?’
Jaqueline bekeek hem van kop tot teen maar ze had geen idee wie het was. En aan zijn gezicht te zien was het geen openingszin, hij meende het echt.
‘Nee sorry.’ zei ze zenuwachtig. Ze hoorde buiten de motor van de auto.
‘Ik heb je een paar maanden geleden gezien! Op het King’s Cross station! Op het perron!’
Jaqueline herinnerde zich het terug.
‘Oh ja,’ zei ze blij ‘ik herinner het me weer. Nooit gedacht dat ik je nog eens zou zien. Sorry ik moet nu echt weg. Ik moet naar mijn grootmoeder. Dag – eh- Edward.’
‘Wacht! Hier.’ Edward gaf haar een bierviltje met een paar nummers erop en knipoogde.
‘Hopelijk tot gauw.’

Jaqueline was de uitbrander van haar vader al lang vergeten toen ze bij haar grootmoeder was en een groot pak in ontvangst nam. Het was een onderhoudskit voor haar bezem en nog twee boeken over haar favoriete Zwerkbalteams en dan kreeg ze er nog een heel oud en chique halssnoer bij. Na hun cadeaus uitgepakt te hebben, moest Jaqueline naar boven, om een doos te halen waar iets inzat voor haar vader. Het stond in de ruimte over de berging, een ruimte die bijna altijd op slot was. Jaqueline had zich nooit afgevraagd wat er achter de deur was, ze had het altijd vanzelfsprekend gevonden dat de deur op slot was. Nu ze een toverstaf had, kon ze eindelijk te weten wat erachter de deur zou zijn… Maar als haar vader erachter zou komen, zou hij vast woedend zijn. Maar aan de andere kant… Er zou wel eens iets kunnen liggen wat van pas zou komen bij haar zoektocht. Ze besloot het niet te doen en liep de studeerkamer in, die daar recht tegenover lag, om het doosje te halen. Het was klein en van hout, maar ze wist niet wat er in zou kunnen zitten. Het was nogal smal. En waarom zou haar grootmoeder haar vader een toverstaf geven? Hij had er toch zelf al een? Met het kistje in de hand liep ze terug op de gang, maar ze staarde nog steeds naar de deur. Als hij los zou zijn, zou ze niets verkeerds doen. Ze zette het kistje op de grond en voelde aan de klink. Op slot. Ze richtte haar toverstok op het slot en fluisterde: ‘Bombarda!’
De deur klikte open en ze ging naar binnen. Het was er verschrikkelijk donker en er lag veel onder het stof, er was vast al jaren niemand meer geweest. Verbaasd keek ze naar de spullen die er lagen.