Poll :: Met wie moet Sorina eindigen? |
Charlie (de voor de hand liggende keuze) |
|
56% |
[ 9 ] |
Ralf (de vreemde onbekende) |
|
6% |
[ 1 ] |
Bill (de gevoelige macho) |
|
25% |
[ 4 ] |
Bulk (de freak uit het vreemde kamertje) |
|
12% |
[ 2 ] |
|
Totaal aantal stemmen : 16 |
|
Auteur |
Bericht |
TheNoble&AncientLineB
Dreuzel
Verdiend:
99 Sikkels
|
Geplaatst:
Zo Aug 31, 2008 16:05 |
|
oké, hier ben ik weer met hetzelfde verhaal 'Lies aren't always bad'
doordat ik echt lang niet meer gepost had is het weg maar ik begin er gewoon opnieuw mee omdat ik vind dat ik toch eens een verhaal moet afmaken dus bij deze weer het begin van mijn verhaal
Lies aren't always bad
Hoofdstuk 1
De zon brand op mijn huid maar ik blijf gewoon liggen. Ik was hoge temperaturen wel gewend. Het was altijd zo warm in Roemenië. Ik draai me nog even op mijn buik zodat mijn rug ook nog kan bruinen. Hoewel ik een mooie gebruinde huid had, stak ik toch bleek af tegenover de andere mensen. Ze zagen allemaal heel bruin en ik niet. Ik ben ook één van de enige in onze familie met blond haar. Een roemeense met blond haar komt echt niet vaak voor. Het word me nu toch wel een beetje te warm en ik besluit om naar binnen te gaan.
“Waar ga je naartoe?”, vraagt mijn oudere zus me.
“Naar binnen, het word me te warm.”
“Jij bent ook niets gewend, bleekscheet.”, zegt Ileana plagend.
Ik steek nog even mijn tong naar haar uit en wandel dan naar binnen. Daar is het al meteen een pak koeler. In de keuken loop ik meteen naar de koelkast om er iets fris uit te halen. Maar dan gaat de bel. Wie haalt het nu in zijn hoofd om op deze warme dag de berg te beklimmen naar ons huis? Ons huis ligt wel 5 kilometer van het dichtsbijzijnde dorp. Met tegenzin loop ik naar onze voordeur.
De bel gaat nog een keer. Welke ongeduldige staat er voor onze deur?
“Charlie?”
Voor mijn neus staat Charlie Wemel, één van de werknemers van mijn moeder. Zij bezit een groot reservaat in het bos aan de andere kant van het dorp waar draken worden verzorgd en gefokt. Het is een reusachtig reservaat met enorm veel werknemers en waar wij erg veel geld aan verdienen. Mij zal je er dus nooit over horen zagen. De meeste werknemers kennen me er ondertussen al omdat ik zelf ook dol ben op draken en hoop om daar ooit ook te mogen werken. Met sommige van hen ben ik zelfs goed bevriend. Eén van hen is Charlie.
“wat doe ji...”
Ik kan mijn zin niet eens beëindigen want nog voordat ik er zin in heb stormt hij al naar binnen, naar de woonkamer. Hij is meteen uit mijn zichtsveld verdwenen.
“Hey, wat fijn dat je even langskomt. Tuurlijk mag je even binnenkomen. Omdat je het zo vriendelijk vraagt.”, mompel ik sarcastisch wanneer ik de deur weer sluit.
Mokkend ga ik ook maar naar de woonkamer waar Charlie nerveus heen en weer ijsbeerd. Als je hem zo bezig ziet zou je denken dat hij zijn ouders komt vertellen dat hij zwanger is. Bij die gedachte schiet ik even in de lach. Dit trekt zijn aandacht want hij kijkt me met een ruk weer aan.
“Sorina...”, begint hij aarzelend.
Aan zijn toon te horen is het toch wel belangerijk. Ik kijk hem aanmoedigend aan zodat hij me tenminste gaat vertellen want hem nu zo van streek maakte.
“Ik heb volgende week een familiefeest.”, kondigd hij aan op een toon alsof de wereld gaat vergaan.
“Oh nee!! Allemaal naar de schuilkelder! Vrouwen en kinderen eerst!!” lach ik.
“Dat is niet grappig, Sorina. Er is namelijk iets dat je niet weet.”
Flashback:
De deurbel rinkelt en een vrolijke man stapt de winkel binnen.
“Hey Charlie, ik kom zo.”,roept een roodharige man vanachter de kassa naar hem toe.
En even later staat de man ook daadwerkelijk naast hem.
“Dus je gaat morgen weer naar Roemenië?”
“Inderdaad, Fred. Maar ik kom natuurlijk wel terug voor het huwelijk van Fleur en Bill.”
“Ja daar wilde ik het eigenlijk met jou nog even over hebben.”
“Hoezo?”
“Ik neem Angelique mee, George Lara, Ron Hermelien en Ginny Harry natuurlijk maar jij? Wie neem jij mee?”
“Waarom zou ik iemand moeten meenemen?”
“Ben je soms vergeten wat moeder heeft gezegd na de zoveelste mislukte verloving van Bill?”
“Natuurlijk niet. Dat vergeet ik niet: 'Kunnen jullie nooit eens een beschaafd meisje mee naar huis nemen. Vanaf nu is het afgelopen. Als jullie niemand kunnen vinden zorg ik maar voor eentje, die helemaal naar mijn smaak is.' Maar wat heeft dat daar nu mee te maken? Vraagt hij na zijn angstaanjagend goed nabootsing van zijn moeder.
“Ben je nu dom of doe je maar alsof? Als jij alleen komt zal ze je koppelen aan iemand die naar haar mening 'perfect' voor je is. En we weten allemaal met wie ze dan zal afkomen.”
Charlie trekt een walgend gezicht.
“Georgina Zipster! Brrr!”
“Inderdaad dus als ik jou was, broertje van me, zou ik mezelf maar snel een vriendin zoeken.”
“Oh nee!!! Nee! Nee!NEE!”,brulde ik door heel de kamer.
“Alsjeblieft?”,vraagt Charlie me met een smekende blik.
“Nee, vergeet het maar. Er is meer voor nodig dan dat om jouw vriendinnetje te spelen.”
“Alsjeblieft?”
“NEE!!”
“Mag ik je er dan aan herinneren dat jij mij nog een serieuze wederdienst moet doen? Ik geloof zelfs dat je exacte woorden waren: 'Ik zal alles maar dan echt alles doen!'.”
Ik draaide me verhit weer naar hem toe.
“Dat is pure chantage!”
“Dat kan dan wel zijn maar als het niet op de zachte manier kan, dan maar op de harde.”,en Charlie stak plagend zijn tong naar me uit.
Ik gooide mezelf haast in de zetel en keek beteuterd en nors voor me uit. Hij had wel gelijk maar met alles bedoelde ik alleszins niet dit. Ik weigerde om hem op dit moment aan te kijken. Ik bleef hem zelfs negeren toen hij tegenover me kwam zitten.
“Sorina?” vraagt hij uiteindelijk met een zoet stemmetje.
“Nee!”,antwoord ik gewoon botweg.
“Lieve Sorina?”
“Nee!”
“Allerallerliefste Sorinaatje?”
“Wat?”
“Je moet mij nog altijd helpen.”
“Best.”, en bij die woorden leek het wel alsof hij een gat in de lucht wilde springen totdat ik verder ging.
“Ik zal je wel helpen om een nepvriendinnetje voor je te zoeken.”
“Nee, dat gaat niet.”
“En waarom dan wel niet?”
“Omdat het iemand moet zijn die mij goed kent.”
“Dat kan toch nog altijd komen?”
“Nee, eigenlijk niet aangezien het feest binnen 2 weken is en ik er anderhalve week op voorhand moet zijn MET VRIENDIN.”
“Wow, jij bent ook mooi op tijd daarmee en daarbij kan Cosmina het toch ook doen, of Elisabeth, of...”, maar verder kwam ik niet.
“Nee, die persoon moet me niet alleen goed kennen maar ook goed genoeg zijn naar de normen van mijn moeder en dat is Cosmina en alle andere niet maar jij wel.”
“Je moeder vind me aardig?”,vroeg ik verbaasd maar toch ook gevleid.
Naar horen zeggen was Molly Wemel helemaal geen gemakkelijke vrouw om te paaien maar blijkbaar was ik wel goed genoeg. Ik kreeg een grote glimlach op mijn gezicht maar die vervaagde wanneer ik doorhad wat Charlie nu eigelijk aan het doen was.
“Probeer je me nu te overtuigen door met complimentjes te smijten?”
“Misschien. Lukt het?”
“Misschien.” |
|
|
|
|
TheNoble&AncientLineB
Dreuzel
Verdiend:
99 Sikkels
|
Geplaatst:
Do Sep 04, 2008 18:16 |
|
bedankt radijsje voor je reactie en ik zal proberen om op mijn fouten te letten. hier is weer een stukje maar wss hebben jullie het wel al gelezen aangezien ik op nieuw post. Ik hoop dat ik snel aan de nieuwe delen kom
Hoofdstuk 2
“Ben je klaar?”,vraagt een figuur in de deuropening.
“Jaag me niet zo op.” zucht ik.
Ik kan nog altijd niet geloven dat ik me heb laten overtuigen door Charlie om zijn vriendinnetje te spelen. Ik haal mijn reuzachtige koffer van mijn bed en geef hem aan Charlie die er verbaasd naar kijkt.
“Wat moet ik daar nu weer mee doen?”
“Aangezien ik jou een groot plezier doe, moet jij je maar als de perfecte gentleman gedragen. Daarbij, als jij mij niet mijn zin geeft kan ik ook nog altijd de waarheid aan je lieve moedertje vertellen. Wie weet hoe ze daar op reageert?”,zeg ik met een valse grijns op mijn gezicht.
“Je zou niet durven!”
“Misschien niet, maar wil je dat risico wel nemen?”
“Feeks”,mompeld hij tussen zijn tanden door terwijl hij mijn loodzware koffer naar beneden draagt. 'Wat was het toch een lieverd!'
We zullen via het haardrooster vertrekken naar 'Het Nest', de woning van de Wemels. Ik heb Charlie nog nooit zo zenuwachtig gezien. Hij vraagt me elke minuut of ik nog wel weet hoe ik me moet gedragen en dat ik me niet mag verraden. Zijn gedrag maakt mij ook zenuwachtig waardoor ik ook door de kamer begin te ijsberen. Hij vind dat we pas om stipt 11 uur in 'het nest' mogen aankomen. Anders zou het onbeleefd zijn. Dus nu zitten we hier met onze duimen te draaien, wachtend totdat de klok 11 uur slaagt. Mijn zus komt langs en blijft even in de deuropening naar ons kijken. Het is waarschijnlijk ook wel een lachwekkend zicht. Ik ijsbeer door de kamer en Charlie zit op een stoel zijn nagels af te bijten op een erg zenuwachtige manier.
“Voor vakantie lijken jullie niet heel erg ontspannen.”,lacht ze.
Ik werp haar een boze blik toe. Ik heb haar en mijn moeder vertelt dat Charlie en ik met nog een paar vrienden gewoon op vakantie gaan. Als ik ze de waarheid zou vertellen, zouden ze me in de eerste plaats niet geloven en me nadien voor zot verklaren. Mijn zus verlaat de kamer weer. Ik weet dat ze ergens wel jaloers op me is. Ze heeft al een tijdje een serieuze boon voor Charlie en nu ben ik degene die met hem op reis mag. Ik steek nog even plagend mijn tong naar haar uit, dat heeft ze helaas niet meer gezien. Ik vind het ook zo leuk om haar te plagen. Hoewel zij een heel bazig iemand is, doet ze toch onder voor mij. Een prestatie waar ik erg trots op ben. Zij is dan ook de enige. Ik laat me eigenlijk nogal gemakkelijk doen door mensen. Zoals nu bijvoorbeeld. Voordat ik het goed en wel besefte had ik al ja gezegt tegen Charlie. Iets wat ik sindsdien elk moment heb berouwd. Ik kijk op wanneer Charlie opeens hysterisch op en neer begint te springen.
“Euh? Alles nog goed?”
Die 'nog' is eigenlijk niet echt van toepassing.
“We moeten vertrekken! We moeten vertrekken!”
“Ok laten we dat dan maar doen.”, en met volle overtuiging stap ik naar de open haard.
Wanneer ik naast me kijk zie ik Charlie met een lijkbleek gezicht aarzelend naar de haard kijken. Hij lijkt precies te denken of hij wel zou moeten gaan. Hoe graag ik ook hier zou blijven, we kunnen nu niet meer terug. Hij heeft zijn familie immers al verteld dat er iemand mee gaat komen. Dus met tegenzin zet ik een voet in de open haard.
“Kom je nog?”
“Nee.”,en hij wilt de kamer al uitlopen.
Dat is hellaas buiten mij gerekent want juist voordat de open haard begint te tollen sleur ik hem aan zijn kraag mee. We zien verschillende haarden voor onze ogen voorbijflitsen. Doordat we helemaal naar Engeland moeten zijn dat dus heel veel haarden. Ik begin net aan de snelheid te wennen wanneer we beginnen te vertragen. Met een luide plof valt eerst Charlie op de grond en daarna ik er bovenop. Ik hoor Charlie onder mij kreunen maar het enige waar ik aan kan denken is de barstende hoofdpijn die nu is opgetreden door de val.
“Alles goed?”,hoor ik een warme stem vragen.
Ik voel dat Charlie me bruuks aan de kant wilde duwen maar ik ben hem echter voor. Ik sta snel weer recht en leg mijn haren beter. Charlie wacht, als teken dat ik hem maar moet rechttrekken. Met een blik maak ik hem duidelijk dat hij dat maar moet vergeten. Daarbij is iemand anders me voor. Charlie word rechtgetrokken door twee gespierde armen.
“Kan je niet eens meer op je eigen benen blijven staan, broertje van me?”
Ik kijk naar de twee roodharige mannen die elkaar nu hartelijk begroeten. Broederliefde. Ik kan nu maar beter even mijn mond houden en ik wil trouwens niet eens dat iedereen naar me kijkt. De onbekende man heeft lang haar dat hij samen heeft gebonden in een paardenstaart en om het helemaal af te maken heeft hij een gouden oorring. Ik vind het hem wel goed staan maar Charlie kijkt er met een vieze blik naar. Nadat die twee elkaar hartelijk begroet hebben, richt hij zijn aandacht op mij.
'Oh nee.',denk ik nog en dit is een moment waarop ik liever door de grond zou zakken. Hoe zal Charlie me voorstellen? Als zijn vriendin natuurlijk. Dat klinkt zo raar. Help, hij komt dichterbij.
“En wie is deze lieftallige dame?”
Ik wil al antwoorden maar ik ben te laat. Ik heb niet eens gemerkt dat Charlie naast mij is komen staan totdat hij zijn vingers met de mijne verstrengeld. Dat voelt erg vreemd aan. Handje vast houden met een collega van je moeder. Die gedachte laat ik snel weer los. Het is gewoon Charlie. Gewoon Charlie. Waarom ben ik hier ook weer aan begonnen?
“Dit is Sorina Bucuresti.”
Bill kijkt naar Charlie, dan naar mij, dan onze handen en uiteindelijk terug naar mij. Een grote grijns verspreid zich over zijn hele gezicht.
“Ik snap het al, ja. Dit is de 'iemand' die je mee ging nemen.”
Nog steeds met een grote grijns op zijn gezicht gaat hij ons voor naar buiten.Voor de deur stopt hij nog even en draait zich naar ons toe.
“Mijn naam is trouwens Bill, Charlie's oudere broer.”
Ik glimlach. Ik heb al gehoord over hem. Blijkbaar is hij verloofd met een levende Barbiepop. Dat zegt Charlie in ieder geval toch.
Buiten zijn al de andere leden van zijn familie en wat wens ik nu dat hij enigs kind is. Hij heeft
5 broers en 1 zus en die hebben dan ook nog allemaal iemand meegenomen. Ik wil helemaal niet met al die mensen kennismaken. Ik wil het niet. Ik kijk naar de open haard. Als ik me nu lostrek uit Charlie's handen, naar daar loop en vertrek, zou niemand me op tijd kunnen tegen houden. Ik begin het idee serieus te overwegen en wil zelf net vertrekken wanneer...
“Vergeet het maar, Sorina.”,fluisterd Charlie in mijn oor.
“Jij en ik kunnen er nu niet meer onderuit.”
Zo te horen aan de toon van zijn stem ziet hij er ook enorm tegen op. Hij zet snel een geveinsde glimlach op en stapt naar buiten, waar iedereen nu naar ons kijkt. Er zitten 5 mensen op een bezem zwerkbal te spelen, een sport waar Charlie zelf ook een grote fan van is. Ik had er eerlijk gezegt nog nooit van gehoord voordat hij me erover vertelde, maar ik heb buiten het drakenresort van mijn moeder niet veel meer in contact met de tovenaarswereld. Het grootste deel van die mensen heeft rood haar zoals Charlie en Bill, alleen één andere jongen heeft zwart haar en groene ogen. Ik herken hem als Harry Potter. Charlie heeft me al vertelt dat hij hier zou zijn en ik niet te overdreven moest reageren. Dat doe ik dus ook niet. Met kleine stapjes wandel ik naar de grote groep mensen toe die in de tuin naar het spel zitten te kijken.
“Je komt net op tijd, Charlie. Angelique wilde net niet meer mee doen met het spel, nu kan jij haar dus vervangen.”,schreeuwd één van de mannen op bezems naar hem.
Hij draait zich naar me om en vraagt of dat goed is. Ik knik maar. Ik wil niets liever dat hij de hele tijd naast mij blijft maar ik wil ook niet aanhankelijk worden. Daar kan hij namelijk niet goed tegen, dat weet ik en zijn familie waarschijnlijk ook. Ik moet overkomen als iemand waar Charlie ook daadwerkelijk voor zou vallen. Het probleem is alleen dat ik geen idee heb voor wat voor type meisjes hij valt.
“Kom maar bij ons zitten, meisje.”,wenkte een oudere vrouw me aan de tuintafel.
Ik veronderstel dat zij Molly Wemel is. Het symbolische monster dat ik moet gaan temmen. Met goede moed vertrek ik naar de tafel waaraan iedereen mij nu aandachtig bekijkt.
Ik ga op de stoel zitten die me word aangeboden door een donkere zwartharige vrouw. Ze kan niet veel ouder zijn dan mij. Hooguit één jaar. Ze stelt zich voor als Angelique Jansen, de vriendin van Fred Wemel, één van Charlies jongere broers. Aan de tafel zitten verder nog een bruinharige meisje met een kroesende haarbos. Haar naam is Hermelien Griffel, de vriendin van Ron. Ik begin al door te krijgen dat iedereens vriendin hier zit, dus zoek ik de tafel meteen af naar de barbiepop. Haar heb ik al in een oogwenk gevonden. Al de anderen lijken me erg spontaan maar zij zit op haar stoel alsof ze de minister van Toverkunst zelf is. Ze kijkt me ook hooghartig aan. Vanaf het moment dat Fleur Delacoeur me aankijkt weet ik al dat onze karakters te verschillend zijn om overeen te komen. Verder zitten Luna Gabon en Molly Wemel zelf ook nog aan de tafel. Luna is een mooi meisje met zwart haar en bruine ogen die me vrolijk aan kijken. Ze zegt me dat ze een dreuzel is. Molly Wemel is een mollige vrouw met rood haar, net als haar kinderen en een vrolijke gezicht met een kritische blik. Uiteindelijk is er ook nog een man die naast haar zit, Arthur Wemel, Charlie's vader, hij heeft ook rood haar en kijkt me vrolijk aan. Nadat ik iedereen begroet heb blijft het even stil.
“Dus,...”,probeerd Lara moedig het ijs te breken.
Verder komt ze helaas niet,gelukkig voor haar neemt spraakwaterval Angelique het meteen over.
“Hoe heb jij Charlie leren kennen? Blijkbaar ben je Roemeens? Hoe oud ben jij eigenlijk? Wat was je achternaam nu weer? Had je al iemand anders ontmoet van de familie voor...”
“Laat dat meisje nu eens rustig op elke vraag een antwoord geven.”,lachte Arthur.
Ik keek hem dankbaar aan. Ze had me nogal overdonderd met haar spraakwaterval. Met een klein glimlachje beantwoorde ik haar vragen zo waarheidsgetrouw mogelijk.
“Wel, Charlie werkt in het drakenresort waar mijn moeder de eigenaar van is en ik kom daar haar werknemers regelmatig lastig vallen. Ik leerde daar Charlie kennen en dan zijn we een paar keer uitgegaan en van het één kwam het andere.”
Ik keek hen opzettelijk niet aan. Misschien konden ze het wel in mijn ogen lezen dat ik loog of zo. Ik kende hem inderdaad op die manier maar ik had hem nooit op een andere manier willen leren kennen. Ik besloot snel verder te antwoorden zodat ze me niet bedenkzaam konden aankijken.
“Ik ben inderdaad Roemeens maar ik spreek ook Engels zoals jullie merken. Dat moet ook wel aangezien dat Charlie zo'n verschrikkelijk accent heeft in het Roemeens.”
Ik keek op toen ik een onnatuurlijke lach hoorde die van de andere kant van de tafel kwam. Fleur had een soort van giechel uitgestoten maar het was erg duidelijk dat ze dat niet meende. Wanneer ze merkt dat we haar allemaal aanstaren,stopt ze.
“Ik viend het wel grappig dat Charliee met mien accent lact wanneer hei er ook ien hieft.”
Ik besluit om er niet te veel aandacht aan te besteden en ga verder.
“Oke, ik ben dus 21 jaar oud en mijn achternaam is Bucuresti. Ben ik nog een vraag vergeten te antwoorden?”
“Ja, of dat je al iemand anders van deze familie had ontmoet?”,zegt Angelique gretig.
Ik lach even om haar nieuwsgierigheid.
“Nee, maar Charlie heeft wel al vaak over jullie vertelt.”
Met dat antwoord lijken ze genoegen te nemen en beginnen over de Tweeling Toverschop die Fred en George bezitten. Voor de rest van het gesprek hou ik mee een beetje afzijdig, ik heb niet veel zin om weer ondervraagt te worden. Ik kijk dan maar naar het Zwerkbal spel en merk dat Charlie er eigenlijk best wel goed in is. |
|
|
|
|
TheNoble&AncientLineB
Dreuzel
Verdiend:
99 Sikkels
|
Geplaatst:
Wo Sep 17, 2008 15:42 |
|
bedankt voor de reacties Dat maakt me altijd goedgezind
De rest van de namiddag verloopt rustig. De jongens spelen nog steeds zwerkbal en ik luister met een half oor naar de verhalen van de vrouwen. Ik heb ondertussen ook al even snel de anderen van de familie ontmoet en ik moet toegeven dat ik fout zat. Om één of andere reden ben ik bang geweest om hiernaartoe te komen, nu zie ik echter dat dat helemaal niet nodig was. Ze zijn allemaal heel vriendelijk en heten me hartelijk welkom in de familie waardoor ik me wel een beetje schuldig begin te voelen over onze leugen. Hoe langer ik hier ben, hoe gemakkelijker ik me voel maar ook hoe gemener ik me voel.
“Dus jij bent Charlie's vriendin?”
Ik kijk op naar het gezicht van het roodharige meisje naast me. Ik vroeg me al af waar ze bleef. Charlie had me gewaarschuwd voor zijn zusje, Ginny. Hij heeft gezegd dat als iemand erachter zal komen, dat ik zijn vriendin niet echt ben, dat zij het dan wel is. Ik kijk haar glimlachend aan. Ik kan bijna niet wachten om te zien hoe ze mijn karakter gaat peilen. Daar is ze volgens Charlie heel geslepen in.
“Ja, dat ben ik inderdaad.”
“Vreemd, Charlie heeft het nog nooit over jou gehad.”
Als ik echt zijn vriendin zou zijn geweest,zou dat pijn doen. Maar Ginny denkt dan ik ook dat ik dat ben. Ik sta op om naar binnen te gaan omdat het nu best wel koud begint te worden. Ik wil echt graag nog een weerwoord hebben maar mijn hersenen zijn precies verlamt. Zonder nog een woord tegen haar te zeggen, vertrek ik naar mijn kamer.
Aangekomen in mijn kamer, verbaas ik me over de inrichting. Het is net zo gezellig en heeft dezelfde sfeer als de rest van het huis. Alleen staat er iets dat ik niet had verwacht; in het midden van de kamer staat een tweepersoonsbed. Ik kijk er verbouwereerd naar. Als koppel is het natuurlijk normaal dat je samen in één bed slaapt maar dat zijn wij niet en ik weiger om met Charlie in dat bed te slapen. Boos draai ik me naar Charlie om die net de kamer komt binnenwandelen.
“Mam wil graag weten of...Euh, is er iets?”
“Is er iets? Is er iets? Natuurlijk is er iets? Wat is dat?”,sis ik terwijl ik teken doe naar het bed.
“Een bed?”
“Nee, niet zomaar een bed: een tweepersoonsbed!”
“Oh. Ja,dat hadden we eigenlijk wel kunnen verwachten.”
“Daar was ik ook al achtergekomen maar wat doen we eraan?”
“Hoe bedoel je?”
“Ik ga nog in geen miljoen jaar met jou in dat bed liggen.”
“Ach, zo erg is het toch niet; twee vrienden kunnen toch gewoon naast elkaar slapen in hetzelfde bed?”
“Ja, als je het zo stelt...”
“En daarbij is het niet alsof ik iets van plan ben. Van jou weet ik het echter niet.”,en hij kijkt me verwachtend aan. Alsof hij wist wat mijn reactie ging zijn.
“Echt niet, nog in geen miljoen jaar!”
“Grappig, dat zei je ook over in het bed slapen.”
Met een grijns op zijn gezicht loopt hij de kamer weer uit en ik denk aan wat er zojuist is gebeurt. Verdomme, hij heeft me weer zo ver gekregen dat ik iets doe, wat ik helemaal niet wil.
's Avonds praten we over koetjes en kalfjes en ik doe vrolijk mee. Iedereen denkt nu dat ik erg spontaan ben maar eigenlijk doe ik alleen zo om een gesprek op gang te houden want zolang ik dat doe moet ik nog niet gaan slapen. Ik voel me nog altijd ongemakkelijk bij het idee om met Charlie in één bed te slapen. Ik weet eigenlijk niet zo goed waarom; zoals Charlie al zei kunnen twee vrienden gerust in hetzelfde bed slapen. Helaas kwam er van dit uitstel geen afstel. Ik was gewoon in een spraakwaterval verandert en praatte over de domste dingen. Mijn inspiratie raakte jammer genoeg wel langzaam op. Ik kijk bang toe wanneer Bill en Artur als laatsten opstaan.
“Wel, het word tijd dat we een gaan slapen; het is al middernacht.”
En nog voordat ik iets kan zeggen zijn die twee al naar boven. Ik blijf nu alleen achter met Charlie aan de keukentafel.
“Wij moeten ook maar eens gaan, Sorina.”,en hij maakt aanstalten om op te staan.
“Eigenlijk heb ik nog zin in een kopje thee.”
Ik wil al naar het aanrecht lopen wanneer Charlie me aan mijn pols vastgrijpt.
“Vroeg of laat zul je toch eens in dat bed moeten kruipen.”
Charlie kent me echt veel te goed.
Met grote tegenzin laat ik hem me de trap op duwen. We komen veel te vroeg, naar mijn gevoel, aan bij onze kamer.
Eenmaal daar aangekomen, wacht ik totdat Charlie naar de badkamer ging, om me om te kleden en snel in bed te kruipen.
'Laat me alsjeblieft in slaap vallen voordat hij terugkomt.'
Natuurlijk val ik dan niet in slaap. Ik begin inwendig te vloeken wanneer ik Charlie binnen hoor komen. Ik hoop dat hij zich nog bedenkt en op de bank gaat slapen maar helaas kruipt hij gewoon naast mij in bed. Gelukkig neemt hij voldoende afstand. Volgens mij liggen we allebei op de rand van het bed. Waarom was het bed ook geen 10 meter lang? Daarmee zou ik nog kunnen leven. Ik lig zeker uren wakker voordat ik langzaam begin in te dommelen. Ik sper mijn ogen echter meteen wijd open wanneer ik warme adem in mijn nek voel. Charlie is in zijn slaap dichterbij gekropen. Hij lag nu al vlak naast mij en ik voelde zijn warmte gewoon door mijn pyama op mijn huid branden. Ik verleg me langzaam zodat er wat meer ruimte tussen ons komt. Maar Charlie schuift gewoon mee op. Ik kan hem ook gewoon wakker maken maar hij is zo schattig wanneer hij slaapt. Daarbij zal hij dan kwaad worden op mij en ik ben niet zo dol op de boze Charlie. Ik kan maar beter nog een beetje opschuiven. Ik verplaats me nog verder maar mijn lichaam komt nergens meer neer. Ik val uit bed met een harde smak op de harde vloer.
“Auw”,kreun ik zachtjes.
Ik hoop maar dat niemand mij heeft horen vallen maar Charlie moet het toch gehoord hebben? Ik hef mijn hoofd omhoog om te kijken of Charlie wakker is maar hij slaapt nog steeds vast. Verdomme, als hij wakker was geworden zou ik tenminste weer in bed kunnen slapen maar nu neemt hij gewoon al de plaats in. Er is geen beginnen aan om me daar nog tussen te persen. Ik moet toch nog slapen, of niet? Ik kijk op mijn horloge om te zien dat het 5 uur 's nachts is. Wel misschien kan ik maar beter naar beneden gaan. Op de tippen van mijn tenen loop ik naar de badkamer om me om te kleden. Ik zal in ieder geval toch niet meer in dat bed stappen. Ik wil eigenlijk een douche nemen maar aangezien dat Charlie nog slaapt zal ik maar meteen naar beneden gaan. Ik loop zachtjes de trap af om niemand wakker te maken maar dat maakt eigenlijk niet veel uit. De trap kraakt heel luid, zo luid zelfs dat het me verbaasd dat er nog niemand wakker is geworden. De Wemels zijn echt wel vaste slapers. Beneden aangekomen vraag ik me af wat ik ga doen. Het is eigenlijk veel te vroeg om iets te doen. Ik zou willen ontbijten maar ik weet niet waar al het eten ligt en daarbij ga ik niet zomaar in andermans kasten snuffelen. Wat moest ik dan maar doen? Ik besluit om maar even naar de vele foto's in de woonkamer te kijken. Daar heb ik gisteren de tijd niet voor gehad. Er hangen foto's van al de Wemels van jongs af aan. Ik moet juist lachen om een foto van Charlie die voor de eerste keer op een bezem zit met een blik alsof hij in zijn broek moet plassen wanneer ik een stem achter me hoor.
“Charlie heeft niet gezegd dat je een ochtendmens bent, Sorina.”
Verbaasd draai ik me om naar Molly Wemel die met een geamuseerde blik naar me kijkt.
“Oh, nee, dat ben ik ook niet. Ik ben alleen vandaag vroeg wakker.”
“Ik ging net de kippen voeren daarom dat ik zo vroeg op ben.”
“Kan ik misschien helpen?”
Ik heb niet echt veel zin om te werken en vooral niet om alleen te zijn met Mevrouw Wemel maar het zou gewoon onbeleefd zijn om dat niet aan te bieden.
“Als je echt wilt.”
Ik knik en volg haar dan mee naar buiten. Ik zet nog maar een paar stappen of een koele wind komt me al meteen tegemoet. Ik ril even maar begin vooral niet te zeuren. Ik wil niet dat ze denkt dat ik niet tegen een stootje kan. Ik volg haar tot aan de schuur waar we het kippenvoer halen. Daarna gaan we het erf op en dat doen we allemaal in absolute stilte. Ik voel er me een beetje ongemakkelijk door maar uiteindelijk zegt Mevrouw Wemel eindelijk iets.
“Weet je, Sorina, je bent helemaal niet het soort meisje waar ik Charlie mee zie.”
Ik weet niet goed of ik dat nu als iets positiefs of negatiefs moet zien. Dan maar vragen om verduidelijking.
“Hoe bedoelt u, mevrouw?”
“Je moet me niet mevrouw noemen, noem me maar Molly. Wat ik bedoel is dat ik Charlie altijd zag met een ander soort meisje. Een meisje dat hem in alles volgt, dat hem zo een beetje aanbid en hem volledig vertrouwt.”
“Ik vertrouw Charlie ook wel maar ik besef echt wel dat hij menselijk is en ook fouten maakt.”
“Ja en dat is volgens mij iets wat hij eigenlijk nodig heeft. Ik denk dat ik fout was over jou.”
Ik weet niet goed hoe hierop te reageren dus glimlach ik maar even en ga verder met de kippen voeren. |
|
|
|
|
TheNoble&AncientLineB
Dreuzel
Verdiend:
99 Sikkels
|
Geplaatst:
Di Okt 07, 2008 19:53 |
|
bedankt voor de reacties want
reacties=inspiratie
Wanneer ik samen met Molly de keuken weer inloop merk ik dat er al meer volk wakker is. Ron en Harry spelen toverschaak en Fleur en Bill eten elkaar bijna op in een hoekje van de woonkamer. Ik zie Molly afkeurend naar hen kijken maar ze houdt haar mond. Ik wil me met niemand gaan bemoeien dus loop ik de trap maar op naar mijn kamer. Het word eens tijd dat Charlie wakker word. Ik wil een douche nemen, vooral nu ik naar kippen stink. Ik stap de kamer alleszinds niet kalm binnen in de hoop dat hij dan wakker word maar hij was het al.
“Hey, Sorina. Goed geslapen?”
“Nee.”
“Hoe komt dat?”
“Omdat iemand heel het bed in beslag nam, veel te dichtbij kwam wat de afspraak niet was en me zelfs uit het bed heeft geduwd.”
“Oeps, sorry.”
“En ik heb dus geen oog dicht gedaan. Jij moet deze nacht maar op de grond slapen.”
“Op de grond!? Maar... Sorina, doe die deur open.”
Ik ben ondertussen al de badkamer ingelopen en heb Charlie buitengesloten. Ik hoor hem nog een paar dingen tegen mij roepen maar ik hoor het al niet meer door het stromende water. Na een kwartiertje kom ik helemaal proper de badkamer weer uit. Charlie is blijkbaar al naar beneden om te ontbijten. Nu ik eraan denk heb ik ook wel honger. Mijn maag begint luid grommend in te stemmen. Ja, misschien is het wel een goed idee om te gaan ontbijten. Goedgezind loop ik de trap af. Beneden is nog niet iedereen er en Molly wil niet dat we beginnen voordat iedereen er is. Ik zet me dan maar even in de zetel naast Charlie. Hij doet teken naar me dat ik me dicht tegen hem moet aannestelen. Wel, dat kan hij mooi vergeten. Ik ga express een meter van hem af zitten. Helaas kijkt Bill ons vreemd aan als ik dit doe. Als tegenreactie grijpt Charlie me opeens bij mijn middel en trekt me dicht tegen hem aan. Ik voel me erg ongemakkelijk vooral omdat Bill er nog eens naar kijkt. Ik voel dat ik rood word. Ik wil Charlie van me afduwen maar dat mag ik niet doen. Dus ik sis dan maar iets in zijn oor.
“Niet doen!”
Om me nog een beetje meer te pesten geeft hij me een vluchtige kus op de mond. Molly roept ons ondertussen om aan tafel te komen. Iedereen is er blijkbaar. Charlie springt meteen op en crosst naar de tafel. Ik blijf echter verbaasd in de zetel zitten en raak mijn lippen aan. Charlie heeft me zojuist gekust. Als koppel is dat natuurlijk normaal maar Charlie kust me toch niet. Ik kan me niet herinneren dat we daar iets over hebben afgesproken. Langzaam sta ook ik op en loop naar de tafel. Ik plaats me tussen Harry en Bill en begin gretig te eten.
“Wat doe je eigenlijk als beroep, Sorina?”,vraagt Harry me opeens.
“...Euh...Nu doe ik eigenlijk nog niets maar ik volg studies om in het reservaat van mijn moeder te werken.”
“Het kan dus zijn dat jij en Charlie collega's worden. Is het niet verboden of zo om relaties op het werk te hebben?”,vraagt Bill me opeens.
“Volgens mij niet.”
“Wat vind je moeder van je relatie met Charlie?”
“Wel, ze kent hem natuurlijk al voor mij en ze vind hem een goede jongen geloof ik.”
“En je vader?”
“Niets.”,en daarmee kap ik de ondervraging af. |
|
|
|
|
TheNoble&AncientLineB
Dreuzel
Verdiend:
99 Sikkels
|
Geplaatst:
Di Okt 07, 2008 19:55 |
|
ik heb gezien dat mn vorige stuk eigenlijk te kort was daarom heb ik om het goed te maken ineens weet het hele derde hoofdstuk gepost
nu zijn jullie blij, hé?
Hoofdstuk 3
Voor de rest van de dag negeer ik de blikken van Bill. Volgens mij heeft hij door dat er iets mis is. Charlie heeft me dan wel gewaarschuwd voor de gemene opmerkingen van Ginny, de grappen van Fred en George maar hij heeft nooit iets gezegd over de achterdochtigheid van Bill. Als je het mij vraagt zal het niet lang meer duren voordat hij het door heeft. Opeens staat Fleur op alsof ze een plechtige toespraak wil gaan houden. Ik ben niet de enige die haar een vreemd aankijkt. Zo'n beetje iedereen aan de tafel is hier wat verbaasd over.
“Ik ka vandaak naarr de brruidsboetieek vorr jurrken vorr de brruidsmeisjes: Ginny, Gabrriella die laterr komt, maarr Laara, Angelique, Herrmelieen en Sorrina kaan mee.”,zegt ze met een brede glimlach op haar gezicht.
Ook Lara en Angelique kijken verbaasd op van deze mededeling. Ik geloof dat zij ook niet wisten dat ze mee gingen. Hermelien wist het volgens mij ook niet maar als ze verbaasd is dan verstopt ze dat uitzonderlijk goed. Ik wil protesteren maar iedereen aan de tafel zegt al dat ze dat een goed idee vinden. Ik kijk nog even wanhopig naar Charlie maar die haalt gewoon zijn schouders op.
Zo komt het dus dat ik 2 uur later op de Weg-Is-Weg wandel met Fleur die bij elke etalage een kwartier blijft staan. Dit is niet echt hoe ik mijn dag wilde doorbrengen. Langs de andere kant is het wel goed om ze beter te leren kennen alleen dus jammer dat Fleur erbij is. Dat is natuurlijk ook wel de bedoeling aangezien dat zij degene is die gaat trouwen. Ik ken haar en Bill niet goed maar het lijkt me dat Bill veel te goed is voor een make-updoos zoals Fleur en volgens mij zijn er wel meer mensen van de familie die er zo over denken. Ginny kijkt zuur bij elke jurk waar Fleur nog maar naar durft te kijken. Lara en Angelique zijn aan het roddelen en letten dus niet echt op waar ze lopen. Ze zijn na een tijdje ook al uit het zicht verdwenen. Fleur trekt haar jongere zusje Gabriella van eta lage tot etalage en smoesen de hele tijd. Hermelien is kilometers terug al een boekenwinkel ingegaan en we hebben haar sindsdien niet meer gezien. En ik? Ik loop er met somber gezicht maar bij. Het is duidelijk dat ik niet uit vrije wil ben meegekomen. Maar niemand schijnt te merken dat ik hier een grote hekel aan heb. Ik besluit om dezelfde verdwijntruk toe te passen die Hermelien geprobeerd heeft en stap de eerste winkel binnen die ik tegen kom. Ik kijk nog even of Fleur verder wandelt en neem dan rustig mijn tijd om de winkel te bekijken. Ik ben blijkbaar een winkel binnen gegaan waar ze alle soorten huisdieren verkopen. Het had erger gekunt. Ik had bijvoorbeeld een winkel kunnen zijn binnengegaan waar allemaal tutjes als Fleur rondliepen. Ik besloot om maar eens rond te kijken in de winkel om de tijd te doden. Er was niet zoveel te zien. Toch bleef ik een tijdje voor de kooi van een mooie bosuil staan. Ik bleef ernaar staren en merkte niet meer wat er rond me gebeurde. Ik schrok dus erg toen ik een hand op mijn schouder voelde. Ik gilde en draaide me met een ruk om. Ik keek in het grijnsende gezicht van Ginny Wemel.
“Slecht geweten?”
“Nee, ik hou er alleen niet zo van als mensen me besluipen.”
“Besluipen? Ik wandel al de hele tijd achter jou!”
“Oh, echt?”
“Ja, dove gans. Je merkte het alleen niet. Je dacht toch echt niet dat ik alleen bij die giecheltrienen zou blijven. Ik besloot dus maar om jou te volgen.”
“Jij bent blijkbaar ook niet heel gesteld op Fleur.”
“Meen je dat nu? Ik kan het nog beter vinden met een driekopige hond.”
Ik gniffelde even.
“Daarbij denk ik toch niet dat het huwelijk zal plaatsvinden.”
“Waarom niet?”
“Omdat de vonken weg zijn. Ze blijven vaker van elkaar af, hij staart niet meer onophoudelijk naast haar en af en toe gaat hij zelf vrijwillig aan de andere kant van de tafel zitten.”
Ik keek haar verbaasd aan. Ze had hier blijkbaar hard op gelet.
“Kijk niet zo verbaasd. Charlie heeft het volgens mij ook door en moet er met jou toch over gepraat hebben, niet?”
“Nee, Charlie deelt niet graag familiezaken.”
“Misschien zijn jullie dan wel niet zo close als jij denkt.”
Ik keek haar verrasd aan. Ik had gelijk. Ze probeert inderdaad een weg te drijven tussen mij en Charlie. We zijn natuurlijk geen koppel dus kan het me niet zoveel schelen. Ik vraag me af of hij eigenlijk weet hoe achterbaks zijn kleine zusje wel niet is. Geen wonder dat hij nooit een vriendin mee naar huis wilde nemen. Want in tegenstelling tot wat zijn familie dacht, heeft Charlie al een aantal vriendinnnen gehad. Maar ik kon dat meisje wel aan. Hoe erg kon een 17-jarige nu zijn? Ginny zou me later echter het tegendeel bewijzen.
Na een beetje rondkijken besluit ik om maar terug te keren. Ginny volgt me met tegenzin. Ze vertelt de hele tijd honderduit over een zekere Yana Sulbers, de ex-vriendin van Charlie. Hoe geweldig zij wel niet is en hoe iedereen altijd heeft gedacht dat ze uiteindelijk met Charlie zou trouwen.
“En ze kan koken als de beste en was altijd zo schattig met Charlie en...”
“Als ze dan toch zo geweldig is, waarom zijn ze dan nu niet meer samen?”,bits ik.
Ik ben het ondertussen wel beu om de hele tijd aan te horen hoe geweldig die trut wel niet is. Ik weet wel dat ze waarschijnlijk wel fantastisch is aangezien Charlie haar graag mocht maar Ginny doet dit alleen maar om mij op stang te jagen en vreemd genoeg lukt dat nog ook. Ik ben ondertussen heel prikkelbaar en loop aan een stevig tempo door de Weg-Is-Weg. Ik ben dat rotkind nu eigenlijk wel zat. Deze stomme familieweek mag niet lang meer duren of ik verlies mijn gezond verstand nog in dat huis en dan vooral bij die gekke familieleden. Konden ze me dan eens nooit met rust laten? Ik verbaas me er ook over dat ze me niet gewoon accepteren aangezien dat ze denken dat Charlies vriendin ben. Ik loop weg van Ginny en kom er pas minuten later achter dat ik niet weet waar ik ben.
“Verdomme!”,vloekte ik binnensmonds.
Het is echt geen goede dag voor hopeloze gevallen zoals ik.
Hier zit ik dan. Ergens op de Weg-Is-Weg waar ik nog nooit van mijn leven ben geweest. Nu kom ik er pas op dat het geen goed idee is om hier alleen rond te waren. Je-Weet-Wel is dan misschien wel verslagen maar zijn volgelingen verzetten zich nog goed. De mensen durven al op straat te komen maar je moet nu ook niet alleen verdwalen in een doolhof van steegjes. Ik besluit om maar op mijn plaats te blijven. Misschien komt Ginny me wel achterna. Uiteindelijk zit ik hier nog niet zo lang. Net wanneer ik dat denk hoor ik voetstappen dichterbij komen. Ik draai me vliegensvlug om maar zie helemaal niemand. Nu moet ik toch toegeven dat ik bang ben. Ik heb zeker en vast de moed van de Wemels niet. Ik tril zo hard dat ik nog amper op mijn benen kan staan en er is zelfs niets te zijn om bang voor te zijn.
“Beheers jezelf een beetje, Sorina!”,spreek ik mezelf streng toe.
Fantastisch nu begin ik ook nog tegen mezelf te praten. Ik hoor een ademhaling die duidelijk niet van mij is maar ik zie nog steeds niemand. Nu lijkt het opeens niet meer zo'n goed idee om op mijn plaats te blijven. Met lood in mijn schoenen stap ik een wilkeurig richting uit. Nu ik al een tijdje aan het stappen ben, ontspan ik me meer en meer. Ik ben het voorval al bijna vergeten tot ik opeens een gedaante naast me hoor lopen. Ik kijk opzij om mezelf te bewijzen dat ik weer eens iets hoor dat er niet is maar de gedaante naast me is er wel degelijk. Ik schrik er zo hard van dat ik over mijn eigen benen struikel. Mijn hoofd komt met een pijnlijk klap in aanraking met de harde grond. Even word het zwart voor mijn ogen maar meteen daarna zie ik een bezorgd gezicht boven het mijne. Ik vermoed dat het de man is die naast me liep en waar ik zo van ben geschrokken. Nu ik hem zo zie vind ik erg belachelijk van mezelf dat ik bang van hem was. Hij heeft dik blond haar en zachte groen ogen die me verbaasd en bezorgd aankijken.
“Gaat het wel?”,vraagt zijn warme stem.
“J-ja..ja, gaat wel.”,stamel ik.
Hij steekt zijn hand met een klein glimlachje naar me uit. Ik neem hem dankbaar aan en laat me door hem overeind trekken. Ik klop snel het stof af van mijn mantel maar het lijkt wel hopeloos. Hoe harder ik klop hoe meer stof erbij lijkt te komen. Na een tijdje geef ik het dan ook maar op. Ik blijf met een rood gezicht naar de grond staren. Ik ben beschaamd dat ik zo bang van hem was en op de koop toe daardoor ook nog eens over mijn eigen benen gestruikeld ben. Ik kan zo niet zien dat hij me met een geamuseerde blik in zijn ogen aankijkt. Ik weet niet zo goed wat ik nu tegen hem moet zeggen dus besluit om maar verder de stappen maar na een stap bedenk ik dat ik hier de weg niet ken.
“Euh...”,begin ik maar verder kom ik niet.
“Verdwaald?”,glimlacht hij.
Ik knik met mijn rode hoofd.
“Ik breng je wel terug naar de hoofdstraat,..euh..?”
“Sorina.”
“Ralf”,zegt hij met een grijns voordat hij me voorgaat.
“Hoe komt het dat je de weg hier niet weet? Ben je nog nooit op de Weg-Is-Weg geweest of zo?”,lacht hij.
Het is duidelijk dat hij maar en grapje maakt maar het is wel zo.
“Ja.”,mompeld ze.
“Wacht even, ben jij hier echt nog nooit geweest? Hoe kan dat nu? Je bent toch wel een heks?”,vraagt hij argwanend.
“Jawel, maar ik ben nog nooit in Londen geweest?”
Hij kijkt me vragend en argwanend aan. Ik hou niet zo van de blik die hij nu in zijn ogen heeft.
“Oh, ben je dan niet van hier?”,vraagt hij nu op een veel kalmere toon.
“Nee, ik kom uit Roemenië.”
“Roemenië, tarã van de origine van magie!”,roept hij verrast uit.(Roemenië, het land van de oorsprong van de magie!)
“Surprinzãtor! Nimeni a vorbi aici Roemenia!”lach ik vrolijk. (Verrassend! Niemand spreekt hier Roemeens!)
“Nu ga je toch wel een beetje te snel. Ik ken de taal maar een klein beetje.”
Ik lachte. Het voelde goed om even iets van thuis te hebben. Hoewel ik het niet wil toegeven mis ik mijn thuis toch. Ik heb daar mijn hele leven gewoont en deze 2 dagen zijn de langste periode dat ik ooit van thuis ben weggeweest. Best wel zielig nu ik eraan denk. Het bijft voor de rest stil en we komen snel weer op de hoofdstraat terecht.
“Bedankt.”,zeg ik nog snel maar hij vertrekt al.
Het is best wel een rare snuiter maar wel aardig en zonder hem was ik nog steeds verdwaald in die talloze steegjes. Ik vraag aan een voorbijganger of hij een mooie blonde jongevrouw heeft gezien (doelend op Fleur natuurlijk. Je kon veel over haar zeggen maar niet dat ze niet mooi was.). Gelukkig had de oude vrouw haar gezien. Ze was een winkel verderop net binnen gegaan. Gelukkig, vanaf nu wijk ik geen moment meer van haar schouder. Dat nu ook weer niet want dan word ik gek. Zolang ik maar niet meer verloren loop. Ik ga de winkel binnen en zie dat iedereen er al is, zelfs Hermelien die ik al de hele dag niet heb gezien. Ze kijken me allemaal een beetje vreemd aan maar hij is uiteindelijk Ginny die haar mond als eerste opent om het uit te gieren.
“Hoe...Hoe zie j-je er nu-uit?”,komt er moeizaam uit doordat ze niet kan stoppen met lachen.
Ik kijk haar eerst verbaasd aan en dan in de spiegel. Ik zie er echt niet uit. Dat komt waarschijnlijk door die val. Ik moet zelf ook moeite doen om niet in lachen uit te barsten. Ik zit helemaal onder het stof, maar dan ook echt helemaal en mijn haar steekt alle kanten uit.
“Wacht, Sorina, laat me je helpen.”, en met een zwiep van Hermeliens toverstok ben ik weer helemaal proper.
“Dank je.”
Ik zet me op de zetel die midden in de winkel staat en waar Fleur voor staat te paraderen.
“En? Oe vienden jullie em? Is ie niet vondermooii?”,vraagt ze met haar irritant hoge stem.
Met tegenzin moet ik zeggen dat de jurk haar fantastisch stond. Ik knik dan ook maar mee met de rest. Als teken van blijdschap dat ze haar jurk heeft gevonden stoot ze een schrelle kreet uit die wonderbaarlijk genoeg de ruiten niet breekt.
“Gewelic!”,en ze stapt het pashokje weer in.
Gelukkig, deze rotdag is bijna achter de rug. |
|
|
|
|
TheNoble&AncientLineB
Dreuzel
Verdiend:
99 Sikkels
|
Geplaatst:
Di Okt 14, 2008 18:49 |
|
bedankt voor de reacties
ik heb besloten om grote delen te posten zodat we sneller bij het nieuwe deel aankomen voor de mensen die mijn verhaal al van het begin volgen
Hoofdstuk 4
Aangekomen op het nest gooi ik mezelf bijna in de zetel. Deze namiddag shoppen is vermoeiender geweest dan ik had gedacht. Ik nestel me goed in de zetel totdat ik merk dat ik op iemand ben gaan liggen doordat er een warme stem vanonder mij komt die ik had aangezien voor een stapel kussens.
“Niet dat ik er grote problemen mee heb dat een mooi meisje op mij komt liggen maar ik denk dat Charlie dan een beetje jaloers zou worden.”,zegt de stem vanonder mij. Ik schiet snel weer recht en ik kijk naar Bill die me met een geamuseerde grijns aankijkt.
“Oh...Oh, sorry. Ik...Ik had je n-niet gezien.”,stamel ik een beetje onhandig.
Ik vind dit een hoogst genant moment.
“Da's niet erg hoor zolang je lover het maar niet ziet.”,lacht hij.
“Mijn lover?”,vraag ik oprecht verbaasd.
Ik snapte niet goed waar hij het over had.
“Ja, Charlie! Weet je nog?”
“Oh,ja sorry maar ik...”
Ik kon mezelf wel voor mijn hoofd slaan. Hoe kon ik dat nu weer vergeten zijn? Wat moest ik nu weer zeggen? Ik word het stilaan beu om steeds tegen de mensen hier te moeten liegen.
“...Euh...I-ik ken dat woord niet in het Engels.”
Het klinkt in mijn oren als een hele slappe smoes en blijkbaar vind Bill dat ook. Hij kijkt me heel argwanend aan. Ik voel me opeens heel erg ongemakkelijk in zijn gezelschap en dan vooral door zijn achterdochtige blik dus besluit ik maar om naar de keuken te gaan waar een roze gevaarte me tegen de grond gooit. Ik kom met een harde smak neer op de koude keukenvloer terecht en daarbij valt er een zwaar gewicht op mij. Ik kreun van de pijn op mijn borst dat erdoor veroorzaakt word.
“Tops!!”,roept een stem niet zo ver weg.
Ik kan me vergissen maar volgens mij is het Molly. Meteen daarna is het gewicht weg een daarbij ook de pijn die daarmee gepaard gaat. Ik krabbel snel weer overeind en kijk in een schuldig kijkend gezicht van een jonge vrouw met knalroze haren. Ik kijk er een beetje verrasd naar.
“Oh, het s-spijt me zooooo erg! Ik ben dan ook zo-zo onhandig! Sorry! Sorry! Sorry!”,stameld de vrouw.
Ik zie nu dat ze met mij ook een mooie vaas op de grond heeft gegooid die Molly met een geïrriteerd gezicht repareerd. De roze vrouw, laat ik haar voor het gemak maar zo noemen, draait zich nu om naar Molly en bied haar ook duizend keer haar verontschuldigingen aan.
“...Maar ik zal om het goed te maken je helpen met koken.”,en ze loopt vrolijk naar het fornuis.
Aangezien ze net heeft gezegt dat ze heel onhandig is, lijkt me dat niet zo'n goed idee. Molly is het duidelijk met me eens want zo snel ze kan gaat ze tussen de roze vrouw en het fornuis staan.
“Heel aardig, Tops maar dat hoeft echt niet! Waarom ga je niet ...euh...”
Ze kan duidelijk niet iets vinden dat Tops beter kan doen dan koken maar dan valt haar blik op mij.
“...Sorina rondleiden in Londen?”,zegt ze er haastig achter.
“Ze is daar nog nooit geweest behalve vandaag maar ze heeft nog lang niet alles gezien. Ja, waarom doe je dat niet?”
Aan de toon van haar stem kan ik merken dat ze wanhopig hoopt dat Tops het aanbod aanneemt. Ik zie het echter niet zo zitten om met het roze gevaarte door Londen te paraderen.
Tops heeft blijkbaar niet door dat ze afgewimpelt word maar loopt vrolijk naar me toe en neemt me mee aan mijn arm.
“Ja, kom maar met mij mee, Sorina. Je moet Londen toch echt wel eens in echt zien.”
Nog voordat ik kan protesteren heeft ze me al meegetrokken naar buiten. Daar laat ze gelukkig mijn arm weer los die ze nogal pijnlijk had vast gegrepen. Ik wil helemaal niet terug naar Londen en dat zal ik haar ook duidelijk maken.
“Ik ben vandaag al naar Londen geweest en ik heb er geen zin meer in.”,en koppig kruis ik mij armen over mijn borst.
Ik ben me er lichtjes van bewust dat dat nogal kinderachtig moet overkomen.
“Ben je een kleuter of zo?”,vraagt ze met een opgetrokken wenkbrauw.
“Als je niet wil dan gaan we toch niet.”,maar ze loopt wel nog steeds verder.
Nu ben ik toch wel nieuwsgierig naar wat we dan gaan doen. Ik ga dus naast haar lopen en vraag het haar ook.
“Er is in Engeland echt nog wel iets anders te doen dan Londen bezoeken. Laten we naar Zweinsveld gaan.”,lacht ze.
Onderweg naar de verdwijnselplek vertelt ze me over Zweinsveld. Ik ben er nu wel nieuwsgierig naar geworden en ben blij wanneer we er eindelijk naartoe verschijnselen. Daar aangekomen kijk ik mijn ogen uit. Bij ons hebben ze niet zo'n dorpjes waar het bruisde van de magie. Het is hier best wel gezellig. Ik krijg alleen niet veel tijd om rustig rond te kijken want Tops trekt me mee een kroeg binnen. Daar is er ook wel een beetje gezellig maar ik zou nu eigenlijk liever buiten willen zijn. Het is hier al zo'n koud land en in de kroeg is het nog erger. Ik ril even voordat ik Tops naar de bar volg.Achter de toog staat een knappe vrouw van ongeveer 30 jaar die naar Tops wuift als begroeting. De vrouw lijkt niet eens te merken dat de toog vol zit met mannen van alle leeftijden die over hun hele glas heenkwijlen bij elke beweging dat ze maakt. Ze is inderdaad erg mooi met die lange blonde krullen en haar lange gezicht maar er zijn grenzen. Die mannen hebben niet eens meer iets van zelfbeheersing. Ik kijk de mannen een beetje walgend aan wanneer we naar de toog wandelen.
“Hey Rosmerta.”,roept Tops vrolijk door heel de kroeg.
“Dag Tops. Hoe is het met je?”,vraagt ze vriendelijk.
Bij die woorden zien de meeste mannen er opeens uit alsof ze erg dringend een koude douche nodig hebben.
“Goed goed. Mag ik je voorstellen aan Sorina, ze is de vriendin van Charlie.”,zei Tops op de toon alsof ze zonet de Minister van Toverkunst heeft voorgesteld.
“Echt?”
Rosmerta kijkt me nu opeens met zo'n grote belangstelling aan dat ik me weer heel ongemakkelijk begin te voelen.
“Wow, wel proficiat, je hebt er een goeie aan de haak geslagen.”
Ik kan me vergissen maar ik dacht dat ik een jaloers ondertoontje hoorde. Ik besloot om er maar niet over te piekeren. Tops bestelt 2 boterbiertjes en lopt me voor naar één van de vrije tafels waar ze me haar levensverhaal begint te vertellen waar verbazend vaak de naam Remus Lupos in voor komt.
Ik heb eigenlijk nog wel een fijne namiddag gehad. Tops mag dan misschien wat onhandig en (daar ben ik vandaag achter gekomen) bemoeiziek zijn, ze is eigenlijk de aardigste persoon die ik in dit land al ontmoet heb. Afgezien van Ralf dan. Ralf... Ik ken zijn achternaam niet eens en waarom moet ik nu aan hem denken? Oh ja, ik had het over aardige mensen. Wel, Tops is daar dus één van en ik moet eerlijk toe geven dat zij mijn dag er beter op heeft gemaakt. Ze bleef wel vaak terugkomen op een zekere weerwolf maar eigenlijk vond ik dat niet erg. Helemaal niet. Het was leuk om eens over iemand anders zijn leven te praten dan over het mijne dat nu blijkbaar alleen maar om een leugen ging. Overal waar ik ga in Het Nest word ik alleen maar aangesproken op het feit dat ik Charlie's 'vriendin' ben. Het was leuk om voor de verandering weer even gewoon Sorina te zijn. Ik loop met Tops naast me over het erf van de Wemels. We hebben zonet de kroeg van Rosmerta verlaten die me een beetje boos aankeek. Ik weet niet waarom maar ik heb het gevoel dat zij misschien een oogje op Charlie heeft. Misschien moet ik hem maar eens naar haar vragen. Tops begint een heel relaas over het diner vanavond. Haar Remus zal vanavond komen en ze heeft hem al een tijdje niet meer gezien en aan de manier waarop ze kijkt als ze over hem praat of nog alleen maar aan hem denkt kan ik duidelijk merken dat ze hem heel hard gemist heeft. Ik moet lachen als ze weer die blik in haar ogen krijgt.
“Wat?”,vraagt ze me oprecht verbaasd.
“Niets.”
Maar ik blijf toch met een kleine glimlach op mijn gezicht rondlopen. Ik weet niet eens goed waarom maar het maakt me blij om een verlieft persoon te zien en dan doel ik niet op kalverlieftheid maar echt houden van. Dat is iets dat ik heel graag zou hebben maar ik zoek het altijd bij de slechte mannen. Volgens mij zit het in de genen want bijna alle vrouwen uit mijn familie zijn single. Mijn moeder is net zoals haar moeder ongetrouwd gebleven. Ik hoop maar dat ik dat ook niet over krijg hoewel ik het mijn zus ook niet toewens. Zij heeft net zoals mij ook wat problemen in de liefde en haalt er ook de verkeerde uit. Misschien moet ik maar eens proberen om haar aan Charlie te koppelen of misschien past hij wel beter bij die Rosmerta. Terwijl ik bezig ben om Charlie een blind date te bezorgen stappen we zonder dat ik het door heb de keuken in.
“Zijn jullie daar eindelijk?”
Molly's stem galmt door de hele keuken en doet me verbaasd opkijken. Ik heb niet eens gemerkt dat we niet meer buiten waren.
“Ik was doodongerust over Sorina, Tops!”
Ja, doe maar net alsof ik er niet eens bij sta. Dat ben ik nu ondertussen wel gewend. Ik ga verveeld op één van de stoelen rond de tafel zitten. Ik kan maar beter doen alsof ik er niet ben dan roept Molly tenminste niet tegen mij.
“Zij kent de omgeving hier helemaal niet. Ze had wel kunnen verdwalen of had je daar soms niet aan gedacht, Nymphedora!?”
Nymphedora? Ik dacht al dat niemand zijn kind echt daadwerkelijk Tops zou noemen maar bij het horen van haar echte naam denk ik dat ze dat misschien wel beter hadden gedaan. Die naam is nog erger dan Sorina.
“Tops, Molly!! Mijn naam is Tops en mag ik even zeggen dat ze wel al 21 jaar is? Ze is geen kind dat je moet betuttelen.”
En daarmee is alles gezegd geloof ik want ze lopen beiden een andere kant uit. Oké, ik heb geen flauw idee van wat er zojuist voor mijn neus is gebeurt. Maakten ze ruzie over mij? Waarom? Ik snap die familie en hun vrienden steeds minder. Ik denk dat ik maar even moet geen liggen. Dat is best een goed idee en vertrek meteen naar boven, naar mijn bed maar daar ligt al iemand op en zoals gewoonlijk neemt Charlie weer al de plaats in.
“Schuif op!”
Oké, het komt er niet echt beleefd uit maar op dit moment kan het me eigenlijk niet zoveel schelen. Daarbij ik zeg het toch alleen maar tegen Charlie. Ik denk erover om het nog een tweede keer te vragen om dat er maar geen beweging in begint te komen wanneer hij opschuift zodat ik erbij kan. Een bedankje is eigenlijk niet nodig dus laten we dat dan ook maar zeker niet doen. Ik gooi mezelf met een diepe zucht op het bed en sluit mijn ogen. Nu pas merk ik hoe deze hele dag me heeft uitgeput. Ik heb vanacht dan ook geen oog dicht gedaan door een zekere roodharige man naast me.
“Heb je nu dan opeens geen problemen meer met samen dit bed te delen?”
Oh, daar is die vervelende plagende toon weer waar ik vandaag echt geen behoefte aan heb.
“Hou je kop!”,mompel ik even.
Eerst denk ik dat hij me niet verstaan heeft maar blijkbaar negeert hij dat gewoon omdat dat hem beter uitkomt.
“Is je eerste dag niet zo geweldig verlopen, Sori?”
“Nee.”
Kort en bondig. Nu zal hij toch wel ophouden met praten maar; nee hoor.
“Ja, die van mij eigenlijk ook niet zo goed.”
“Oh, Hoe vreselijk voor jou, Charlie. Heb jij dan toevallig ook niets geslapen vanacht door een grote snurkende en alle-plaats-innemende massa vlees? Heb je misschien de hele voormiddag naar het gezeur van een levende Barbiepop moeten luistenen of word je door deze hele familie of uitgehoord of behandelt alsof je er niet eens bent?!”
Ik heb deze frustraties er zowat uitgegooit en ben ondertussen opgesprongen. Ik sta nu hijgend naast het bed met daarop een verbaasd Charlie.
“Wow, Sorina. Het spijt me maar je wist toch dat dit niet gemakkelijk ging worden.”
Hij heeft een vreemde bezorgde blik in zijn ogen die ik nog maar zelden bij hem heb gezien. Ik laat me weer op het bed vallen.
“Ik weet het maar volgens mij hou ik dit niet lang meer vol.”,fluister ik.
“Je kunt het best wel, Sorina. Ik weet dat je dat kan en daarbij sta je er niet alleen voor. Ik ben er toch ook nog?”
Ik kijk in zijn bruine ogen en kan het niet laten om te glimlachen bij de uitdrukking van zijn gezicht.
“Dat is mijn vriendin.”,lacht hij.
Ik zou er normaal iets van zeggen dat hij me zojuist zijn vriendin heeft genoemd maar vreemd genoeg begint dat vrij goed te klinken in mijn oren. |
|
|
|
|
TheNoble&AncientLineB
Dreuzel
Verdiend:
99 Sikkels
|
Geplaatst:
Vr Nov 07, 2008 18:19 |
|
Hoofdstuk 5
Ik word wakker van de zonnestralen in mijn gezicht. Ik heb voor de verandering heerlijk geslapen en voel me beter dan ik me al sinds dagen heb gevoelt. Ik kan bijna de hele wereld aan. Zo voelt het toch maar ik heb niet veel zin om dat ook daadwerkelijk uit te testen. Met tegenzin open ik mijn ogen langzaam. Mijn beeld is nog een beetje wazig maar toch zie ik een rosse vlek voor mijn ogen. Iets zegt me dat die vlek ook een naam heeft.
“Dag, slaapkop.”,zegt Charlie met zijn gewoonlijke opgewekte toon.
Normaal zou ik met een kussen naar zijn kop gooien opdat hij daarmee zou stoppen want ik zweer het; die jongen lijkt maar nooit boos, moe of ongelukkig te zijn. Vandaag erger ik er mij echter niet aan. Ik voel me om een of andere reden goedgezind en zelf Charlie kan dat niet verpesten. Het lijkt er zelf beter op te worden.
“Goedemorgen.”,zeg ik terwijl ik me uitrek.
“Wauw, wat gebeurt er, Sorina? Waaraan heb ik deze vriendelijke begroeting verdient?”
“Ik heb geen zin om vandaag ruzie te maken.”
“Wel, ik ben helemaal te vinden voor dat idee.”,lacht hij.
Ik gniffel even. Ik was bijna vergeten wat voor goede vriend Charlie wel niet is. Toen ik hem het meeste nodig had, was hij er voor mij. Misschien ben ik een beetje te kortaf tegen hem geweest de laatste tijd. Ik sta op en heb niet eens door dat ik alleen maar mijn pyama aan heb. Ik loop met een glimlach naar Charlie toe die me niet eens heeft gezien. Hij is zijn kleren in de badkamer bij elkaar aan het zoeken. Het is toch echt een sloddervos. Ik loop naar hem toe en geef hem een dikke knuffel. Dat heeft hij wel verdient omdat hij me altijd tollereert. Hij is duidelijk een beetje verrasd en kijkt me ook zo aan.
“Niet dat ik liever de scheldwoorden heb maar waaraan heb ik dit verdient?”
“Gewoon, omdat je je eigen gekke, vriendelijke en grappig zelf bent.”
En met een glimlach op mijn mond loop ik de kamer weer in.
Zelfs wanneer ik de keuken binnenwandel kan mijn goed humeur niet stuk. Ik negeer vrolijk de nijdige blikken van Ginny en Fleur. Misschien hebben die 2 eindelijk iets gemeenschappelijks gevonden. Ze kunnen me alletwee niet zo goed hebben volgens mij. Ik ga met een glimlach tussen de tweeling zitten. Ze zijn waarschijnlijk iets van plan en dan wil ik dat weten voordat ik opeens tot slachtoffer gebombardeert word.
“Goedemorgen”,zeg ik opgewekt.
Oh, nee. Ik neem Charlie's toontje over.
“Zo goed gezind, So? Zijn we niet van jou gewend.”
“So? Ik zal daar maar niet op reageren. En daarbij kan ik niet altijd brompot spelen.”
“Goed, ik denk dat we je zo veel leuker gaan vinden. We gaan vandaag trouwens even zwemmen bij de oom van Hermelien. Hij heeft een groot meer in zijn tuin.”
“Leuk.”
Verder praat ik nog wat met Bill over goudgrijp. Het grootste deel van de tijd heb ik geen flauw idee waarover hij het heeft maar ik knik maar begrijpend als hij me vragend aankijkt. Niet dat het me veel kan schelen over wat de kobolden nu weer doen maar ik heb liever dat hij daarover praat dan dat hij me weer verdacht aankijkt. Daar krijg ik namelijk de kriebels van. Een beetje later komt ook Charlie naar beneden en geeft me een kus op de wang. Hij heeft dat nu al een paar keer gedaan, dus zou je wel denken dat ik eraan begin te wennen maar dat is helemaal niet zo. Bij elke keer voel ik me steeds maar zenuwachtiger worden en ik weet niet eens waarom. Ik reageer niet wanneer Charlie zich naast mij zet nadat hij Fred van zijn stoel heeft gestompt. Ik hoor zelfs niet meer hoe Fred daar een reactie over maakt. Ik denk alleen nog maar aan...
Baf! Door een luide smak en rondvliegende eieren kijk ik op. Middenop de tafel ligt een jonge vrouw met violet haar tussen de omeletten en spekjes. Tops ligt niet echt in een elgante houding en dat is de tweeling niet ontgaan die zo hard gniffelen waardoor ze op slag nog roder word dan ze al was. Snel kruipt ze van de tafel en ploft zich naast Harry neer. Ik wil haar vragen wat ze hier zo vroeg doet maar aan haar schamende blik merk ik dat ik dat maar beter niet kan doen. Voor de rest van het ontbijt houd ik me rustig, wat niet gemakkelijk is als ik in een blije bui ben. Ik ben het niet zo vaak, dus vind ik wel dat ik er vandaag van moet genieten.
“Waar is het?”
Dat is het ene zinnetje dat Charlie maar blijft herhalen terwijl hij door de kamer loopt. Hij heeft alle hoeken van de kamer nu al gezien maar hij blijft verder doen. Het is duidelijk dat hij iets zoekt maar als ik vraag wat dat is, roept hij alleen maar heel luid dat hij het niet kan vinden dus heb ik het maar opgegeven. Ik haal mijn bikini uit mijn zak die ik gelukkig na nog lang twijfelen uiteindelijk toch maar in mijn zak heb gestoken. Ik ben net klaar wanneer Charlie de deur van de badkamer inbeukt en hard op de vloer beland. Ik staar verbaasd naar de kapotte deur en Charlie die voor mijn voeten ligt. Er is toch serieus iets mis met die jongen.
“Wat doe je nu?”,roep ik ontzet uit.
Charlie doet geen moeite om recht te staan maar gaat juist een beetje beter liggen zodat hij me in mijn gezicht kan aankijken.
“Ik vind het niet!”
“Maar wat zoek je dan al de hele tijd?”
Waarschijnlijk word hij nu weer hysterisch en krijg ik het antwoord nog steeds niet te horen.
“Mijn zwembroek.”
Ik moet even lachen en loop dan de kamer uit, loop naar het bed en pak zijn zwembroek die hij daar vanochtend vroeg al had klaargelegd.
“Bedoel je dit soms?”,vraag ik met een kleine glimlach op mijn mond en zijn zwembroek in mijn hand.
Charlie kijkt beschaamd naar de grond maar graait het dan uit mijn handen en sluit zichzelf op in de badkamer. Wel, dat is fijn! Er kon niet eens een bedankje van af. Beteuterd loop ik weer naar het bed wanneer ik de sleutel weer in het slot hoor draaien en Charlie naar buiten komt om me een zoen op de wang te geven.
“Bedankt.”
Ik sta met de rest van de Wemels in de woonkamer te wachten op Fleur. Ze moet zich nog klaarmaken voor het zwemmen. Hellaas gaat zij dus ook mee. Ik zit verveeld tegen de muur te leunen. Ongeveer een half uur geleden heeft ze gezegt dat ze maar 5 minuten nodig had. 5 minuten! Volgens mij moet Bill haar eens de tijd leren lezen. Ongeduldig als ik ben tik ik met mijn voet tegen de grond en met mijn handen tegen de muur. Het houd me bezig maar volgens mij kan de rest er niet zo goed tegen. Bill kijkt elke minuut geërgerd in mijn richting maar ik doe maar alsof ik het niet merk het is tenslotte door zijn verloofde dat mijn goed humeur van vanochtend al een serieus stuk gedaalt is. Ik begin er zelfs pret in te vinden om hem te ergeren. Ik heb toch recht op een tijdsverdrijf? En als ik daarbij Bill irriteer moet het dan maar zo ook al vind ik dat persoonlijk een positief punt. Ja, je ziet het, zelfs in een goed humeur ben ik niet te genieten. Ik blijf maar verder tikken en lachen om Bills gezicht wanneer opeens Ginny mijn handen vast neemt en op mijn voet gaat staan. Ik wil het bijna uitschreeuwen van de pijn. Ze heeft bijna de punt van haar naaldhak door mijn schoen en voet geboord. Ik kijk haar knalrood aan. Ik sta echt op springen. Bye, Bye good humeur, Welkom terug chagerijnige So. Fantastisch, nu begin ik mezelf ook al So te noemen. Ik ben echt te vaak in het gezelschap van deze familie.
“Wat is je probleem?”,sis ik vijandig tegen haar zodat niemand anders het kan horen.
Ik heb genoeg van dat kind. Ik heb het op de aardige manier geprobeert maar ze wil me gewoon niet aardig vinden en ik weet niet eens waarom. Waarschijnlijk omdat ze Charlie liever met die keukenprinses ziet.
“Jij bent mijn probleem! Alsof het nog niet erg genoeg is dat je Charlie met een trut als jou opgescheept zit maar je flirt dan ook nog eens met mijn andere broer die overigens nog verlooft is ook.”
Kwaad wandelt ze naar buiten, volgens mij heeft de rest van de familie nu eindelijk door dat er wat spanning heerst tussen de lieveling en ik. Ik kan nu alleen maar denken aan wat ze zei over Bill. Ik flirt toch niet met hem. Ik plaag hem alleen maar, daar is niets ergs aan. Maar ondanks dat blijft die zin mij nog bij. Ik staar een beetje voor me uit waardoor ik niet eens door heb dat Fleur al beneden is en iedereen nu naar buiten gaat. Ik merk het pas op wanneer iemand in mijn zichtveld gaat staan.
“Euh?”
Ik kijk vragend op om in het bezorgde gezicht van Bill te kijken.
“Alles in orde?”
Ik knik maar 'ja' en loop naar buiten, achter de rest aan.
“Het lijkt erop dat je een woordenwissel met mijn lieftallige zusje had.”
'Lieftallig? Het is een echt kreng!',had ik willen roepen maar ik kan me maar beter in houden. Heel de familie zal uiteindelijk toch partij kiezen voor het 'lieftallige' zusje.
“Ach, het is er een uit de duizend en niet altijd in de positieve betekenis.”
Ik lach.
“Trek het je niet aan. Ze kan het ook niet met Fleur vinden.”
Bij het horen van haar naam trek ik een gezicht dat mijn gevoelens tegenover haar vrij duidelijk maakt.
“En jij blijkbaar ook niet. Dan hebben jullie toch iets gemeenschappelijks gevonden.”,lacht Bill.
Ik mag Bill wel. Hij is aardig tegen mij en behandelt me niet als 'de vriendin van' maar gewoon als Sorina. Hij verdient eigenlijk zoveel beter dan Fleur. Ik lach naar hem en loop samen met hem naar de verdwijnselplek waar iedereen al op ons staat te wachten. Ik zie al van ver hoe zowel Fleur als Ginny me vuil aankijken maar van hen had ik dat wel verwacht. Van Charlie echter niet die eruit ziet alsof hij Bill elk moment tegen de grond wil slaan. Ik ga maar snel bij die mensen vandaan en concentreer me om te verdwijnselen. |
|
|
|
|
TheNoble&AncientLineB
Dreuzel
Verdiend:
99 Sikkels
|
Geplaatst:
Za Dec 06, 2008 23:01 |
|
Aangekomen bij de oom van Hermelien is mijn humeur er al op verbetert. Dat komt door de moordende blik op Ginny's gezicht. Ze ziet eruit alsof ze vanbinnen aan het ontploffen is omdat ze me niet kan aanvallen. Volgens mij gaat ze er echt kapot aan en dat vind ik nu eenmaal een leuk vooruitzicht. Ginny zou nog wel heel veel last van me kunnen krijgen nu dat ze heel duidelijk heeft gemaakt dat ze niet eens een poging wil doen om me aardig te vinden of alleen maar uitstaanbaar. Ik volg de rest mee naar de voordeur en de hele troep wacht geduldig af tot de deur open gaat. Nog voordat Hermelien de kans krijgt om haar oom te begroeten stapt meneer Wemel al naar voren.
“Beste Dreuzel”
Ja, zo begon hij dus echt. Je kan dus al raden dat hij een verpletterende eerste indruk maakte. Ik persoonlijk zou op dat moment de deur al op zijn neus hebben dicht gegooit maar misschien ligt dat gewoon aan mij. Meneer Griffel(bij gebrek aan zijn echte naam, zal ik hem maar zo noemen) bijft echter stil staan en kijkt meneer Wemel aan alsof hij zojuist in een driekoppige hond is verandert. Uiteindelijk gaat hij, op verzoek van Hermelien, een stap opzij zodat iedereen naar binnen kan alhoewel hij de rest van de dag er wel voor zorgt dat hij op een veilige afstand van iedereen en dan vooral van meneer Wemel blijft.
Ik zit met Hermelien in een kamer om me om te kleden. Ik merk opeens op dat ze niet bezig is met haar tas te pakken maar ze staat tegen de muur en kijkt naar me. Als een meisje zo naar me kijkt voel ik me toch erg ongemakkelijk en ik durf me niet meer om te kleden. Ik kijk naar haar maar ze maakt geen aanstalten om zich om te draaien. Oké, nu vind ik het echt een beetje te raar worden.
“Euhm, Hermelien? Zou je je misschien willen omdraaien? Zodat ik me rustig en op mijn gemak kan omkleden?”,vraag ik zachtjes.
“Ik snap iets niet?”,begint ze opeens.
Ze doet alsof ze mijn vraag niet eens heeft gehoort. Ik voel dat er een serieus onderwerp aan komt en ik en serieuze onderwerpen gaan niet goed samen. Om één of andere reden loopt dat nooit echt goed af.
“Ron doet de laatste tijd zo vreemd tegen me en ik weet niet eens waarom.”,gaat ze gewoon verder. Zie je? Nu komt het deel waarin ze mij om raad gaat vragen en dat loopt bij mij ook nooit goed af.
“Ik weet niet meer wat ik moet doen. Ginny zei me dat ik er met hem over moey praten maar elke keer als ik dat doe ontwijkt hij de vraag en mij voor de 3 volgende dagen. Dat is dus ook geen oplossing. Wat vind jij dat ik moet doen?”, ratelt ze af en het laatste vraagt ze een beetje aarzelend. Ik ben zo goed in het voorspellen van de mensen. Ik weet al wat ze willen zeggen nog voordat ze het over hun lippen hebben gekregen. Misschien vinden de Wemels me daarom niet zo aardig. Omdat ik ze te goed kan peilen. Maar dat is dan hun probleem, niet het mijne. Ze moesten maar onvoorspelbaarder zijn, zoals ik. Bij mij weet je echt nooit waar je aan toe bent. Ik kan nog net een grinnik onderdrukken. Gelukkig maar. Hermelien komt naar mij met haar probleem en dan begin ik opeens te grinniken. Daarbij, waarom komt ze eigenlijk naar mij? Ze kent me nog maar 3 dagen en nu komt ze daar al mee af.
“Euhm, niet dat ik je niet wil helpen maar waarom kom je daarmee naar mij? Zou je daar niet beter over praten met iemand die je wat beter kent dan mij?”
“Ik heb er ook met Ginny over gepraat en ze kon me niet echt helpen en toen zei ze dat ik misschien maar eens met Tops erover moet praten maar je kent Tops; subtiel zijn is niet echt haar sterkste punt en daarbij word ze een beetje ouderwets sinds ze samen is met Remus en niet dat ik hun geen geweldig koppel vind maar...”
“Hermelien! Kun je misschien gewoon mijn vraag beantwoorden?”
Was dat te grof? Ik hoop het niet. Ik vind van niet maar iedereen hier lijkt wel supersnel gekwets te zijn, dat ik maar beter op mijn woorden moet beginnen letten.
“Wel, ik heb het advies van iemand nodig en je weet er waarschijnlijk wel iets van aangezien je met Charlie samen bent.”
Dat snap ik niet. Wat heeft het feit dat ik zogezegt 'met Charlie samen ben' te maken met relatieadvies? Hermelien beantwoord gelukkig al meteen mijn vragende blik.
“Wel, ik was vroeger een beetje verlieft op Charlie maar nu niet meer hoor. Ik heb nu Ron en ik hou echt heel veel van hem maar Charlie is echt heel kieskeurig en moeilijk te strikken en hij zei mij dat hij graag een meisje wilt dat voor elk probleem wel een oplossing weet. Dus aangezien jullie al lang samen zijn en het echt serieus lijkt omdat hij je al aan de familie voorstelt en zo terwijl hij dat blijkbaar nog maar met een meisje voor jou heeft gedaan en...”
Wow, die Hermelien kan echt urenlang blijven ratelen over iets dat helemaal niet met het oorspronkelijke onderwerp te maken heeft. Misschien word het nu toch maar eens tijd dat ze bij haar antwoord aankomt.
“...dus moet jij wel veel van advies afweten en zo en daarom kom ik bij jou.”
Ik heb geen flauw idee hoe ze tot die conclusie gekomen is maar ik heb dus wel verwachtingen die ik moet kunnen vervullen. Heel hoge verwachtingen. Advies geven? Heb ik al gezegt dat ik en advies geven niet samen gaan? Wel, het gaat dus helemaal niet goed samen. Je vraagt toch ook geen relatieadvies aan iemand die al een heel lange tijd geen relatie meer heeft gehad? Oké, nu klink ik toch wel even zielig en daarbij heb ik volgens Hermelien wel een relatie. Oh, als ik op voorhand wist wat ik nu allemaal zou meemaken door die liegen van Charlie, had ik nooit 'ja' gezegt.
Het is nu al een tijdje stil maar nu pas merk ik dat Hermelien met een hoopvolle blik naar mij kijkt. Ze ziet er zo wanhopig uit dat ik het niet kan opbrengen om te zeggen dat ze het misschien toch maar aan Tops moet gaan vragen omdat ik hierin een regelrechte ramp ben.
“Euh..Wat was het probleem ook alweer?”,vraag ik een beetje onzeker.
Ik hoop dat ik haar niet de indruk heb gegeven dat haar problemen me niet intereseren en dat ik niet naar haar geluisterd heb, al is dat eigenlijk wel het geval.
“Ron doet al een tijdje vreemd tegen me en ik weet niet wat en ik word er gewoon zot van!”,ratelt ze weer af.
Echt, ik zweer het, volgens mij heeft ze vandaag het ratelrecord verbroken maar nu wijken we dus weer af van het onderwerp.
“Misschien moet je het hem gewoon op de man af vragen?”
Zo zou ik het toch doen maar misschien is dat wel de reden dat ik geen vriend heb.
“Denk je? Maar dat is zo eng! Wat als ik het dan nog niet weet? Ik kan hem misschien beter duidelijk maken dat ik er erg mee zit en dan moet hij me wel een antwoord geven want anders word ik hysterisch en ik weet trouwens heel goed dat hij daar niet goed tegen kan. Bedankt Sorina!”
Ze krijgt opeens een grote glimlach op haar gezicht en wandelt de kamer; Volgens mij heeft ze zojuist zichzelf advies gegeven en denkt ze dat ik dat heb gedaan. Misschien is dat advies geven gedoe toch niet zo moeilijk als ik altijd al dacht. Misschien word ik er wel supergoed in en kan ik nog veel meer mensen helpen. Oké, Sorina, wel met beide benen op de grond blijven staan, hé? We willen niet dat je ergens in de ruimte doeloos rondzweeft. Alhoewel...
Met een grote glimlach op mijn gezicht wandel ik het huis van Hermeliens oom uit. Doordat ik voor de verandering eens iemand heb geholpen in de plaats van boos gemaakt, is mijn humeur veel beter geworden. Zo goed zelf dat ik naar iedereen glimlach wanneer ik naar buiten kom. Dit levert me wat vreemde blikken op (alsof ze mij nog nooit hebben zien glimachen, dat is toch niet zo?) maar het kan me nu even niets schelen. Charlie zie ik al in het zwembad zitten en hij doet teken naar mij dat ik erbij moet komen. Ik weet niet echt of ik daar veel zin heb. In Roemenië doe ik niets liever dan zwemmen maar daar is het dan ook wel warm. Ik vond het ook al zo'n raar idee om met dit weer te gaan zwemmen maar voor de mensen die in Engeland wonen zal dit zeker wel warm weer zijn. Ik vraag me af hoe ze zouden reageren op een hittegolf in Roemenië. Ik grinnik al bij de gedachte van een gesmolten Ginny Wemel. Ik loop naar het zwembad toe maar blijf op een veilige afstand van de rand staan en kijk bedenkelijk naar het koude water. Misschien moet ik toch maar niet gaan zwemmen. Ik merk hoe de anderen er één voor één ingaan en het maar vreemd vinden dat ik er niet meteen in spring terwijl afkoeling toch echt wel welkom is bij ' zo'n warm weer'.
“Kom op, Sorina! Waar wacht je nu nog op?”
Charlie lacht naar me op een manier die hij altijd heel schattig van zichzelf heeft gevonden maar ik vind dat zijn kop er op die manier lachwekkend belachelijk uit ziet. Ik barst bijna in lachen uit maar zie dat hij ondertussen al klaar staat om me nat te spatten.
“Charlie Wemel! Als je het maar laat!”,zeg ik op dreigende toon.
“Waarom zou ik dat doen? Het is toch niet alsof je erin komt om mijn botten te breken.”
Hij heeft wel gelijk maar zo gemakkelijk laat ik me niet doen. Ik besluit om mijn rol te blijven spelen.
“Nee maar als je dat doet maak ik het uit.”
Charlie kijkt me geschrokken aan. Het is nu niet dat hij niet wil dat het uit gaat maar het is eigelijk nooit echt aan geweest dus kan het ook niet worden uitgemaakt. Kun je nog volgen? Ja? Kan je het mij dan uitleggen? Hij weet alleen wel dat ik het dan zou uitmaken en dan staat hij daar mooi voor aap. Net gedumpt door zijn vriendin voor zijn hele familie. Ik voel een grijns opkomen bij die gedachte. Charlie draait zich snel om en zwemt de andere kant op. Ik begin te glimlachen. Hij is toch eigelijk maar een watje. Daarom val ik niet op hem. Hij laat zich teveel doen. Ik val meer op mannen die voor zichzelf opkomen en waarvan ik verlies als het op een woordenwissel uitkomt. Ik weet het; ik heb een vreemde smaak. Ik wou dat ik op lievere mannen viel maar zo ben ik nu eenmaal niet. Ik wil me omdraaien en zo ver mogelijk van het zwembad gaan zitten maar dat was buiten één bepaald iemand gerekent. Ik voel opeens hoe ik opgetilt word en over iemand zijn schouder gegooid word. Ik voel de warmte van het blote bovenlijf tegen mijn lichaam branden maar dan op een aangename manier. Opeens springt die persoon het water in samen met mij over de schouder en die warmte maakt meteen plaats voor de kou van het water. Ik wil het uitgillen maar ben al onder water. Daar word mijn gil geluidloos. Ik zwem meteen weer naar de oppervlak en kijk recht in het glimlachende gezicht van Charlie.
“Je dacht toch niet echt dat dat dreigement werkte, hé snoepie?”
Ik kijk hem verbaasd aan. Misschien heb ik hem toch een beetje verkeerd ingeschat. Ik vind dat ik kwaad op hem moet worden maar vreemd genoeg voel ik een glimlach op komen. Hij merkte het en kijkt me een beetje verbaasd aan. Die glimlach laat ik echter snel in een duivelse grijns veranderen en duw Charlie kopje onder. Ik weet ook wel dat me dat maar voor een paar seconden lukt want Charlie is veel sterker dan mij en komt dan ook snel weer boven water. Hij komt zogezegt kwaad naar boven en trekt me aan mijn benen weer naar hem terug als ik probeer te ontkomen. Heel de voormiddag lang pesten we elkaar in het water. Ik denk niet eens meer aan de koude temperatuur van het water. Ik denk niet eens aan de andere mensen of aan de leugen die ik nu al een paar dagen vol hou. Het voelt goed om even niet aan al die dingen te denken en voor een paar uurtjes gewoon weer mezelf te zijn zoals ik ben in Roemenië. Ik begon mezelf al een beetje te missen.
Op de middag krijgen we toch een beetje honger en komen dan uiteindelijk toch uit het zwembad. Ik slaag snel een badjas om me heen. Ik ben die hele tijd vergeten dat ik alleen maar een bikini aanhad en nu ik me dat weer besef schaam ik me toch wel een beetje. Iedereen heeft me hier halfnaakt zien staan. Gelukkig krijg ik geen rode blos op mijn wangen. Dat zou er nog aan ontbreken. Ik voel dan ook de afkeurende blik van mevrouw Wemel wanneer mijn badjas weer even open valt en de oom van Hermelien gretig naar mijn lichaam kijkt. Pervert! Dat zou ik normaal in zijn gezicht schreeuwen maar nu kijk ik gewoon even ongemakkelijk, knoop de badjas stevig dicht en loop snel de andere kant op. Wanneer ik wegga zie ik hem nu een gretige blik op Angelique werpen die er nu ook gewoon in haar bikini staat. Ik denk toch niet dat ik hier nog een keer kom zwemmen. Ik voel me hier niet echt heel gemakkelijk. Na nog een argewanende blik op die man te werpen, loop ik weer naar binnen om me om te kleden. |
|
|
|
|
|
|