Toen we de wereld een toekomst gaven. [proloog]

lotia scarlet · Geplaatst: Di Sep 23, 2008 20:45

Toen we de wereld een toekomst gaven.

Proloog: The beginning of the end.

Samanta maan

Een stalen blik, een allesoverheersende stilte, een gevaarlijk moment van twijfel.
Giechelend liep ze het bos in, voortgetrokken door een jongeman met twinkelende bruine ogen. Een derde jongen volgde hen op de voet.
“Is dit wel zo slim, Tristan?”
De twee jongens keken elkaar aan.
“Wat kan er gebeuren, David? Het bos is veilig.”

De jongen knikte moedig, en stapte door tot ze een open vlakte bereikt hadden.
De volle maan die bloedrood leek was nog net zichtbaar door het dichte bladerdak. Het meisje maakte een pirouette en viel met een plof neer in het hoge gras.

Haar eveneens bloedrode jurkje viel sierlijk open. Tristan wikkelde haar blonde krullen rond zijn vinger, en keek haar verliefd aan.
David opende juist zijn mond om iets te zeggen toen een angstaanjagend gehuil weerklonk.
Een grote wolf met gele ogen kwam tevoorschijn. Iedereen stond snel rechtop en schuifelde naar achteren.

De weerwolf keek het meisje recht in het gezicht.
Angstig nam ze de hand van Tristan vast. Het monster stormde op haar af. Met haar armen probeerde ze haar gezicht te beschermen.
Ze verwachte een klap maar die bleef uit. Tristan stond voor haar.

“Nee!” gilde ze.

Tristan zakte door zijn benen. Hij bewoog nog even maar lag toen doodstil op de grond.
De weerwolf keek meteen weer haar kant uit. Dit was geen toeval meer, hij wilde haar. Tristan was gewoon een obstakel geweest. De tweede jongen die nog naast haar stond zag hoe de weerwolf een nieuwe aanval inzette.

“Sam, rennen!”

Hij haalde uit met een tak die hij had opgeraapt van de grond. Hij wist het beest één keer te raken, maar toen haalde het uit naar Davids gezicht. Na enkele halen lag ook hij op de grond. Kermend hield hij zijn handen tegen zijn gezicht.

Samanta keek de wolf woedend aan.
Ze had zelfs de tijd niet meer om te gillen toen hij haar tegen de grond smeet.
Voor alles donker werd voelde ze nog die bijtende pijn in haar linkerbeen.
Een pijn die haar verscheurde. Een pijn die niets was tegenover wat er nog zou volgen.

lotia scarlet

Hoofdstuk 1: When the World breaks into a thousand pieces

[b]Samanta Maan

Lichtelijk verdwaasd opende ze haar ogen. Even knipperde ze verward.
Aan het uiteinde van haar bed zaten haar ouders. Haar moeders haren leken al tijden niet meer gewassen en haar vader was er niet veel beter aan toe.
“Mama, Papa?”
De twee volwassen die dromerig voor zich uit aan het staren waren keken verbaasd op.
“Je bent wakker.”
Mona Maan sprong recht en omhelsde voorzichtig haar dochter.

“Waar is Tristan? Waar is David?”
Een pijnlijke stilte vulde de kamer. Nog steeds keek Samanta naar haar ouders.
“Tristan is er niet meer, liefje.”
Haar moeder keek haar vol medelijden aan.
“ En David ligt nog op bed. Hij… zal niet meer kunnen zien, Sam.”
Haar ogen vulde zich met tranen. Geschokt keek ze voor zich uit.
“En ik?”
Ze keek lichtelijk in paniek naar haar ouders. Was er met haar dan niets aan de hand?

“Je bent gebeten, Sam.”
Het was alsof haar wereld ineenstortte.
Hoe kon het allemaal zo fout gaan, en waarom Tristan? Waarom moest hij dood en mocht zij niet in zijn plaats?

…..

….
In de weken daarna leerde ik hoe mensen in elkaar zitten.
De ene moment leggen ze bloemen aan je bed met een glimlach op het gezicht. De andere wordt je van school geschopt omdat je niet meer geschikt bent. Een handicap als deze is ondraaglijk. Alles hebben ze van me afgenomen en toch is het een kleine prijs die ik betaal tegenover David en Tristan.
Moet ik blij zijn om het geluk dat ik had?
Moet ik sterven van verdriet om het verlies van mijn geliefden? Moet ik me wentelen in zelfmedelijden, zodat ik de pijn die ik voel kan vergeten?
Moet ik me schuldig voelen omdat ik er zo makkelijk vanaf gekomen ben?
Heb je ooit gedacht raar bekeken te worden? Heb je ooit iemand in de ogen moeten kijken en gezegd…
“Het spijt me van je zoon. Ik weet dat ik het had moeten zijn.”

Weken van rouw zijn koud en kil, denk ik nu. Maar wat als die weken maanden worden en er toch niets veranderd? Ik denk dat toekomst een vreemd woord wordt voor mij. Wat doe ik als september is aangebroken? Beauxbatons is geen optie meer. Daar ben ik niet langer welkom.
Ik wil teruggaan en zeggen hoeveel het me spijt. Ik wil nog één keer genieten van een leven zonder een blok aan mijn been.
Ik wou dat ik Tristan mee had mogen begraven. Voor mijn gevoel is hij er nog altijd. Ik heb nooit afscheid genomen en dat zal ik ook nooit kunnen doen.

…

Voorzichtig en zelf hinkend op één been leidde ze David naar het einde van de stijger.
Langzaam pakte ze zijn hand en samen zaten ze daar. Een blinde en een weerwolf. Samen op het einde van de stijger die voor hun het einde van de wereld was.
Samen zoekend naar een verloren vriend?
Hun blote voeten een paar centimeter boven het water waarin ze beiden weerspiegelden.
Heel even leek het alsof er nog een derde persoon bij hun zat die met zijn bruine ogen vreugde bracht.
Net toen ook zij de persoon bijna zag deed een rimpel in het water hem weer verdwijnen.
Een traan rolde over haar wang.
“Huil je?”
David keek in de richting waar hij dacht dat zij zat.
Samanta antwoordde niet en huilde geluidloos verder. David omhelsde haar onhandig.
“ Het is voorbij, Sam. Hij zou willen dat je gelukkig bent.”
Ze knikte, maar snikte nog steeds.

…

Ik staarde naar mijn kamermuur. De roodbruine kleur leek kouder dan ze vroeger was. Elke keer als ik mijn ogen sloot hoorde ik hem lachen, zag ik hem grijnzen. De kringen onder mijn ogen lieten zien dat ik ziek was.
Ik was gebroken. Fysiek en mentaal. Morgen is het volle maan. Mijn eerste volle maan, mijn eerste kennismaking met mijn tweede ik.
Het verbaast me hoe ziek je ervan wordt. Het begon een week geleden, een langzaam aftakelen dat steeds erger werd.
Van een licht gevoel van vermoeidheid tot een duizelig gevoel bij elke stap die ik zette. Wankelend op krukken stapte ik gepijnigd de kamer door. Elke stap voelde aan als een marteling.
Een marteling die ik verdiende. Een straf voor het onrecht dat aan mijn vrienden was aangedaan.
Een bruine uil vloog de kamer binnen. Geschrokken zette ik een stap opzij, maar liet de uil toch op mijn arm plaatsnemen.
Ik haalde een bruingele enveloppe uit zijn snavel.

Beste Samanta Maan,
Wij bieden u bij deze de kans om u opleiding af te maken aan Zweinstein.
Wij hebben ons aangepast aan u probleem en wij denken dat ook u zich thuis kan voelen op Zweinstein. We hopen spoedig iets van u te horen.

Met vriendelijke groet,
Minerva Anderling.

Verbaasd keek ik naar de brief. Was ik toegelaten, was dit een grap? Het zegel van Zweinstein toonde echter aan dat dit gemeend was. Ik ging naar Zweinstein!
Ik zou anders zijn dan alle anderen, maar toch ging ik terug naar school! Ik zou mijn verleden moeten achterlaten… Maar Zweinstein, ik kom eraan!
Huppelend liep ik de trap af.
“Mam!” riep ik door heel het huis.
Mama kwam de hoek om. Een bijna exacte kopie van mezelf. Dezelfde blonde krullen en dezelfde groengrijze ogen. De fijne rimpels die rond haar ogen lagen deden haar glanzende ogen glimlachen.
Ik gaf haar de brief en zag tranen van geluk in haar ogen schitteren. Ze omhelsde me en ik keek haar dolgelukkig aan.
“Ik mag mama, ik kan terug naar vroeger. “
Ze keek me streng aan.
“Je kan niet, nee, nooit terug naar vroeger, Sam. Vroeger is voorbij nu.”
Ik knikte, Tristan zou nooit terugkomen, maar ik zou hem dragen, ik zou hem dragen in mijn hart voor eeuwig en altijd.
Afscheid nemen had ik ondertussen al gedaan. Hij zou willen dat ik verderging, ook zonder hem.
David ging ik wel missen, maar die had ik beloofd dat ik hem nooit helemaal zou verlaten.
Het was nu al bijna september en ik kon nog steeds niet geloven dat dit allemaal echt was. Dit ging mijn leven veranderen.
Ik moest hele cursussen volgen om mee te kunnen draaien op een totaal andere school, maar ik keek er toch naar uit om opnieuw te beginnen. Opnieuw te beginnen in een wereld waar niemand wist van mijn kleine maandelijkse probleempje.