[AF] De jonge jaren van...

Reflex · Geplaatst: Do Jul 22, 2004 14:23

De jonge jaren van…….

hier de jonge jaren van een aantal hp personen!! als eerste sneep, omdat ik hem gewoon coewl vin Razz

Serverus Sneep Very Happy

e bassischool

Twee kleine zwarte oogjes staren naar het drankje wat net is gebrouwd. Het kleine jongetje is blij. Zijn drankje is gelukt. Dan klinkt er een knal. De uitdrukking op het gezicht van de jongen verandert meteen. Boos gooit hij de ketel om en loopt weg.

De kleine jongen had alles. Er waren twee dingen die hij niet had. Een rechte neus en schoon haar, maar daar maakte het kleine jongetje zich echt nog niet druk om. Nu was zijn grootste zorg dat zijn drankje lukte. Het jongetje was populair op zijn toverbassischool. Niet op de manier dat alle meisjes op hem vielen, maar hij maakte indruk door zijn drankjes. Geen enkel leeftijdsgenootje was al zo goed in toverdranken. Serverus boeide het al vanaf de dag dat hij op school zat. Massa’s drankjes had hij al gebrouwd. Er lukte er maar een paar van, maar dat deerde geen enkel klasgenootje. Nu was de jongen wel verwend. Hij had in de kelder van zijn huis (lees villa) een eigen toverdrankkamertje, waar alles rustig kon ontploffen. Zijn vader werkte op het ministerie. Zijn moeder was hoofdverpleegster in het ziekenhuis voor tovenaars.

Maar het jongetje was werkelijk alleen geintereseerd in toverdrankjes. Terwijl zijn leeftijdgenootjes zich gingen intereseren voor meisjes, bleef hij maar bezig met zijn toverdrankjes en de jongens vonden hem niet meer interessant. In het laatste jaar was de jongen een buitebeentje. Iedereen wilde naar Zweinstein, hij wilde naar Klammfels. Iedereen ging naar pretparken, hij ging naar zijn eigen keldertje. Daar maakte hij drankjes en nog meer drankjes. Totdat zijn ouders omkwamen bij een ongeluk. Serverus leven storte in. Zijn ouders weg, zijn keldertje weg, zijn droom om naar klammfels te gaan. Alles was weg. Serverus moest naar een weeshuis. Hij deed niks meer. Hij maakte geen enkel toverdrankje meer. Het enige wat hij deed was liggen op bed en zitten op bed. Meer wilde hij niet. En het duurde dan ook niet lang, voor er zorgen gemaakt werd. En niet door het weeshuis. Nee door het Zweinstein schoolhoofd Albus Perkamentus. Hij zorgde persoonlijk voor genoeg eten etc. voor Serverus. Toen kwam de brief. De brief van Zweinstein.

Hij was er klaar voor. Hij zou in een kwartier vertrekken naar perron 9 3/4. Het was het einde van alles. Zijn bassischool tijd en voorlopig het weeshuis. Het voelde of hij ook zijn ouders achter liet en tot zijn spijt waarschijnlijk ook die popularitiet van de basischool.

word vervolgd!!

reacties?? graag in PB! Tips gelieve ook in PB Cool

Reflex · Geplaatst: Ma Jul 26, 2004 20:21

Serverus Sneep de trein

Toen serverus de trein in kwam, was de trein al zo goed als vol. Er waren nog maar een aantal coupe’s niet helemaal vol. Serverus koos er maar gewoon 1 uit. Toen hij er zat en toen de trein begon te rijden had hij meteen spijt. Vanaf dat hij binnekwam en nu had hij de twee andere jongens alleen maar horen lachen. Omdat hij bang was dat he tom hem was, ging hij maar een boek lezen. Als hij aan het lezen was, hoorde hij niks meer. Dat kwam hem meestal goed uit, maar nu niet, hoewel hij dat nog niet in de gaten had. Het gelach leek van ver te komen nu, ze moesten dus wel heel hard lachen. Verbaasd keek Serverus daarom op. Net op dat moment gooide de ene jongen een flesje Boterbier leeg in zijn gezicht. Boos keek hij naar de jongens, die nu op de grond lagen van het lachen. Toen ze dat zagen moesten ze nog harder lachen. Nu was Serverus Woest. De jongen die de boterbier in zijn gezicht had gegooid, keek hem nadenkend aan. Hij leek in tweestrijd. Aan de ene kant wilde hij wat aardigs zeggen of zijn excuses maken, maar aan de andere kant vond hij het wel grappig en wilde hij alleen harder lachen.
‘Uhm, Ik ben James’, zei de jongen en grinnikend er achteraan, ‘En jij? Kromneus’
Weer lagen de jongens in een deuk. Serverus ging zich nu duidelijk irriteren en pakte zijn spullen om naar een andere coupe te gaan. Terwijl hij opstond zei hij nijdig: ‘Nee! Ik heet Serverus Sneep!’
Nu kwamen de jongens helemaal niet meer bij. Toen hij in de andere wagon liep hoorde hij nog hoe de jongen die zich james had genoemd hem imiteerder. ‘Nee! Serverus Ssssjneep’

Sneep kwam in een wagon aan waar het rustig was. Er zat een jongen.
Stamelend vroeg Serverus: ‘Uh, Ik ben Serverus, Uh…Magi k hier misschien zitten.’
De jongen keek op uit zijn boek. ‘Ja hoor’ Gromde hij.
Nerveus ging Serverus zitten en pakte zijn boek weer. Net toen hij hem open sloeg zei de jongen: ‘Ik heet Malfidus, Lucius Malfidus’
Serverus knikte zenuwachtig. Hij had gehoord over deze familie. Ze waren zuiver tovernaar en hadden een hekel aan dreuzels. Het was een familie van de duistere kunsten. In dat opzicht leken hun families op elkaar, maar zijn ouders zouden nooit iemand vermoorden. Het was algemeen bekend dat de Malfidussen daar geen moeite meehadden.
Malfidus begon weer tegen hem te praten: ‘Ik ben derde jaars Zwadderich. Jou heb ik nooit eerder gezien. Eerste jaartjes zeker? Puur, half of modderbloedje?’
‘Uhm, eerste jaars ja. En zeker geen modderbloedje! Puur Tovernaarsbloed.’ Vertelde Serverus.
‘Hm, ok, waar hoop je bij te komen?’ Gromde Malfidus.
‘Zwadderich’
‘Ok, ik wil je wel wegwijs maken, als je de modderbloedjes maar of uitscheld of negeert!’
Serverus knikte. Dat had hij mooi voor elkaar.

Rond 20.00 waren ze er. Serverus keek zijn ogen uit. Hij had gehoord dat het mooi was, maar zo mooi!
‘Eerste joars deze kant op!’
Serverus zag de grootste man die hij ooit gezien had. Dat was Hagrid wist hij. Had met zijn vader op school gezeten. De halfreus was van school gestuurd. Sneep gniffelde, nu begreep hij waarom Hagrid zo de klos was geweest van het pesten.

wordt vervolgd

Reacties?? Liefste pb maar reactietopic is ook niej erg Cool

Reflex · Geplaatst: Vr Jul 30, 2004 21:06

Serverus sneep: Zweinstein & Zwadderich

Nerveus liep serverus achter andere nieuwe eerste jaars de grote zaal binnen. Eigelijk voelde hij zich net een aapje. Zo keken de oudere leerlingen naar de eerste jaartjes. Bewonderend keken alle nieuwe leerlingen naar het dak van de grote zaal. Het leek wel of het gewoon de lucht was. Vooraan moesten ze stil blijven staan en zagen ze een tamelijk oude vrouw bij een krukje met een opvallend heel kapotte hoed staan.
“Goedenavond, jonge leerlingen. Ik zal straks jullie namen oplezen. Wanneer jij jouw naam hoort kom je naar voren en ga je zitten op het krukje wat jullie hier voor mij zien staan. Ik zet de hoed op jullie hoofd en hij zal daan nadenken over waar jullie thuis horen. De afdelingen Griffoendor, bekend om zijn moed, Ravenklauw, bekend om zijn geleerdheid, huffelpuf, bekend om zijn trouw en zwadderich, bekend om zijn sluwheid.” De laatste klonk of ze er van walgde. “Maar voor de sorteerceremonie zal beginnen, laat ik onze hoed zijn lied zingen.”
Tot ieders verbazing ging een scheur van de hoed open en begon hij tevens te zingen:

Ik ben misschien wat sjofel,
Maar dat is de buitenkant.
Niemand weet zo goed als ik,
Van de hoed en van de rand.
Op gebreide mutsen kijk ik neer,
En ook op hoge hoeden,
Ik ben de sorteerhoed van de school,
En weet meer dan je zou vermoeden.
Al puilen de geheimen uit je hoofd,
De sorteerhoed ziet ze vast.
Dus zet me op, dan zeg ik je,
Wat het beste bij je past.
Misschien hoor je bij Griffoendor,
Bekend om zijn dapperheid,
Ja ridderlijkheid en durf en lef,
Is wat Griffoendors onderscheidt.
Misschien hoor je bij Huffelpuf,
Vind je hard werken oké,
Huffelpuffers blinken uit door trouw,
En hebben geduld voor twee.
En bij het wijze Ravenklauw,
Vinden mensen met verstand,
Die geleerd en bij de pinken zijn,
Altijd wel een geestverwant.
Misschien voel je je pas werkelijk thuis,
Als je naam bij Zwadderich prijkt.
Die sluwe lui schuwen echt niets,
Als hun doel maar wordt bereikt.
Dus raak vooral niet in paniek,
Zet me rustig op je kop,
Al ben ik een hoed, ik heb van jou,
Vast een vrij hoog petje op!

”Dank je hoed. Laten we beginnen.” Riep de vrouw.
“Jessie Aalder” “Ravenklauw!!”
“John Adelaar” “Huffelpuf!!”
“Bart Berends” “Zwadderich.”
Zo ging het steeds verder.
Toen werd er iemand geroepen, waarvan Serverus de schrik van kreeg.
“James Potter” “Griffoendor!!”
Serverus had niet gedacht dat de jonge even oud zou zijn en ook in het eerste jaar zat!
Toen hoorde Serverus zijn naam: “Serverus Sneep”
Serverus hoorde de hoed praten: “Hmmm, zeker sluw en aangezien je familie zwadderich was, ZWADDERICH!!”
Serverus zuchtte, pfieuw, dat was tenminste 1 pluspuntje.
Vervolgens was de andere jongen uit de trein nog aan de beurt. De vrouw noemde hem Sirius Zwarts en Serverus kreeg een schok. Die jongen, die jongen, die jongen was familie van de malfidussen. Fronsend volgde Serverus wat er toen gebeurde. Die jongen moest wel bij zwadderich komen toch? Maar hij was OOK een vriend van die Potter.
“Griffoendor!!” Riep de hoed.
En verbaasd keek Serverus hoe de jongen naar zijn vriend toe liep. Hoe kon dat?
Maar lang had hij niet na te denken, want het hoofd begon te praten.
“Welkom op Zweinstein. Zoals de meeste wel weten, maar ik toch elk jaar moet herhalen, natuurlijk omdat er nieuwe leerlingen komen, maar ook wat oudere leerlingen willen het niet onthouden, mag niemand maar dan ook echt niemand in het verboden bos komen. Verder heeft meneer Vilder voor jullie een lijstje met wat hij niet in het kasteel wil zien en ook daar dienen jullie je aan te houden.” Perkamentus keek glimlachend naar de tafel van Zwadderich. “Maar verder wil ik zeggen: EET SMAKELIJK!” Plotseling stonden er allemaal borden op tafel en was de tafel gevuld met allerlei heerlijke spul. Serverus zat naast Bart Berends en naast Lucius. Lucius zei niks tegen hem en dus praatte hij maar met Bart. Die wist hem te vertellen dat hun afdelingshoofd de toverdrank leraar was. Serverus keek nadenken naar zijn bord. Hij zou weer moeten beginnen met toverdranken en eigelijk had hij daar totaal geen behoefte aan.

Nadat iedereen was uitgegeten werden de leerlingen weggeleid naar de leerlingenkamers. Dat van Zwadderich was in de kelders.
“Het wachtwoord van onze leerlingenkamer luidt als volgt: rood Bloed!” Hoorde hij een klassenoudste zeggen. De muur ging open en de leerlingen konden naar binnen. De eerste jaars werden naar hen slaapzaal geleid. Daar stonden hun spullen al. Serverus viel op zijn bed neer en zuchtte. Hij was er en nu maar zien te overleven!

heyz, ik weet dat het sorteerlied hetzelfde is als in boek 1, maar de sorteerhoed is al oud en niet meer zo creatief en daarom doet hij om de zoveel jaar dezelfde Twisted Evil

wie dit leest wil die plz ff reageren?? Maak niej uit waar, pb of reactietopic. Ennuh savan radcliffe bedankt vior je reactie en harry potter fannetje (ofzo) ook

Reflex · Geplaatst: Ma Aug 02, 2004 11:46

Serverus Sneep: Zwijgen is instemmen.

Met zijn hoofd naar beneden liep Serverus door de gangen. Hij hoopte met heel zijn hart dat hij Zwarts, Potter en die 2 andere die er steeds bij liepen niet tegen kwam. Maar hij wist dat, dat eigelijk onmogelijk was, aangezien ze elkaar op dit tijdstip op deze dag steeds tegen kwamen. Steeds als Zwarts en Potter hem zagen zetten ze een liedje in:

Wat een wicht, wat een wicht,
Sneep kan niet tegen licht.
Wat hij niet kon,
Is tegen zon.
Zijn huid, zijn huid,
Lijkt op de jurk van een bruid.
Die sneep onze vrind,
We weten altijd waar hij zich bevindt.
In de kelders,
En niet elders.
Want dat wicht,
Dat kan niet tegen liiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiicht!!

Om vervolgens in lachen uit te barsten. De twee jongens die er bij stonden deden allebei iets totaal anders. De ene, Remus Lupos genaamd, keek een andere kant op, terwijl de andere, hij heet Peter Pippeling, bulderde van het lachen, waardoor Zwarts en Potter hem geïrriteerd aankeken. Nijdig liep Serverus verder, maar hoe verder ze in het jaar kwamen, hoe meer spreuken en vervloekingen hij leerde. En op een keer kon hij er niet meer tegen en trok zijn toverstok. Potter en Zwarts keken hem gniffelend aan, terwijl Pippeling angstig grijnsde en Lupos zenuwachtig de andere kant op keek.
“Wat wilde je doen, Serverus Sneep?!” Vroeg Potter.
“Secretus Bleek, kun je hem eerder noemen.” Gniffelde Zwarts.
“Wil je me gaan vervloeken,” Vroeg Potter, die nu ook zijn stok trok, “Dan moet je eerst wat sneller worden!” Voegde hij er aan toe en vuurde een spreuk op Serverus af, die nu met een boogje op de grond viel.
“Wist je niet dat ik en Sirius ons zelf wat bijles hebben gegeven?” Zei hij smalend.
Moeizaam kwam Serverus overeind, maar hij stond niet lang want Zwarts vuurde nu ook een spreuk op hem af, waardoor hij weer viel.
“STOP!” Schreeuwde een meisje, die woedend aan kwam lopen.
Zwarts en Potter draaiden zich geamuseerd om: “En wie zegt ons dat?”
“IK! Laat die arme jongen met rust en daarbij komt nog dat je niet mag toveren in de gangen!”
Ondertussen was Serverus snel opgestaan en keek het meisje aan. Snel pakte hij zijn toverstok en wilde de jongens vanuit de rug aanvallen, maar het meisje was hem te snel af en ontwapende hem. Verbluft keken nu alle 5 de jongens naar het meisje. Ze was nota bene eerste jaars!
Met nieuwe moed vroeg Potter: “En vertel je ons NU wie onze *uhga uhga* grote vriend ontwapende?” Hij trok een nep boos gezicht en Zwarts lachte. Serverus stond er alleen maar bij en wachtte totdat hij kon gaan.
“Dat gaat jou niks aan Potter!” Sneep glimlachte om hoe Potter nu afgeblaft werd.
“Waarschijnlijk gaat het ons heel veel aan. Tenslotte zijn wij ook eerste jaars griffoendors en zitten we bij je in de klas. Lastig met je samenwerken als we niet weten hoe je heet.” Lupos zette een stap naar voren.
“Ha! Goed gezegd Remus!” Grijnsde Zwarts.
Lupos wierp een woedende blik op Zwarts.
“Ik was nog niet klaar. We zitten nu al 2 maanden bij je in de klas en nog steeds heb je ons niet verteld hoe je heet. Ja Evers, maar heeft Evers ook een voornaam?”
Serverus was nieuwsgierig geworden en bleef staan. Hij kon net horen hoe ze ‘Lily’ stamelde en zag haar toen boos weglopen. Zelf liep hij ook snel weg.

De tijd daarna werd het gepest niet erger, maar ook niet minder. Hoewel Evers wel vak optrad als er met vervloekingen werd gegooid, maar ondanks belande Serverus, Potter en Zwarts toch verscheidene malen in de ziekenboeg. Intussen voelde Serverus een intense haat voor de beide jongens. Hij had ook een hekel aan Lupos en Pippeling, al was alleen maar omdat die er gewoon bijstonden en niks deden. Zijn gevoelens naar Lily waren anders. Hij vond haar mooi met haar dikke rode haar tot haar schouders en haar ogen waren prachtig. Het was een vreemd gevoel, zoiets voelde hij voorheen alleen voor een zeer goed geslaagd toverdrankje. Hij voelde steeds een intense blijheid als hij haar zag en kon het niet verklaren. Hij merkte niet dat hij haar glazig aanstaarde elke les dat ze samen hadden en als hij het af en toe wel merkte dacht hij dat niemand het zag. Tot ze weer in een les samen zaten en hij weer, naar zijn idee onopvallend, naar Lily staarde.
“SECRETUS IS OP EVERS!!” Schreeuwde Potter plotseling in zijn oor.
“Severus is op zijn reddende engeltje!” Treiterde Zwarts
“Ooow Lily,” Plaagde Potter, “Secretus wil je een zoentje geven...”
Lily keek Potter boos aan: “Kun jij, nu ook een maar dan ook een keer aardig toen tegen Serverus?!”
“Wauw hoor je dat Sirius? Ze mag hem al Serverus noemen!” Potter gniffelde.
“Hey James, wanneer zou hun eerste afspraakje zijn?”
Plotseling stopte James met lachen: “Hou nu je kop maar weer Sirius!”
Verbaasd keken ze allemaal naar Potter, die nu nalachend weg liep. Snel liepen Zwarts, Lupos en Pippeling achter hem aan. In de verte hoorde hij Zwarts vragen: “Wat had dat te betekenen.” Hij kon het antwoord niet meer horen. Versteends bleef hij zitten. Hij zag hoe Lily aarzelend haar boeken pakte en nog een keer naar hem keek. Hij dacht dat ze wat ging zeggen. Hij hoopte dat ze zou zeggen: ‘Je moet niet naar ze luisteren, ik ben ook op jou.’ En dat ze hem daarna zoende, maar dat ging natuurlijk ook niet door. Hij hoorde hoe ze wegliep. Toen Potter en Zwarts het in zijn oor schreeuwden, had hij beseft dat ze gelijk hadden en hij wilde het niet ontkennen en daarom had hij gezwegen. Maar zwijgen is instemmen toch?

hmmmm, iets langer als meestal Smile

niet erg hoop ik? Plz wat reacties! ennuh ideeen? stuur maar pb Smile

Reflex · Geplaatst: Di Aug 03, 2004 17:53

Serverus Sneep: ontmoeting met het kwaad

Haastig liep Serverus door de gangen. Hij wilde Zwarts en Potter vooral niet tegen komen. De twee hadden ondertussen weer een nieuw liedje verzonnen en dat ging, je raad het al, over hem en Lily. Al was Potter wel opvallend prikkelbaar als het om Lily ging. Serverus liep met zijn hoofd gebogen, snel naar het volgende lokaal. Niet altijd ging dat goed. Verscheidene malen botste hij tegen mensen op. Die keken hem dan boos na. Hij had het alleen niet door.

Serverus liep snel naar zijn volgende les. In zijn haast botste hij tegen iemand op.
“Zozo,” De jongen keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan, “ Haast? Je bent een zwadderaar jongen. Die lopen niet weg voor anderen. Zelfs niet als het twee buitengewoon irritante jongens zijn die een liedje over je zingen!”
“Hoe.... Hoe weet jij dat?”
“Onthoudt mij jongen, want ik weet alles!” De jongen lachte.
Serverus schatte hem minstens zesde jaars, maar de jongen kon net zo goed in de zevende zitten. Hij lachte nerveus naar de jongen.
“Serverus Sneep heet je is het niet? Ik ben Marten, ofwel Voldemort.” Het laatste fluisterde hij.
“Ben je onschuldige eerste jaars aan het lastig vallen Vilijn?” Perkamentus kwam aanlopen.
“Nee hoor professor.” Voldemort glimlachte en liep snel weg.
“Laat je niet in met dat soort jongens Serverus. Dat zijn geen aardige types.”
Peinzend keek Perkamentus de jongen na.
“Dit is het eerste jaar dat ik schoolhoofd ben, maar ik heb nu al genoeg problemen met de jongen gehad.”
Verbaasd keek Serverus naar het schoolhoofd. ‘Tuurlijk, hij wil gewoon dat ik geen vrienden krijg.’ Dacht hij boos, maar hij knikte ook. Perkamentus schonk hem een glimlach en liep weg.
Snel liep hij verder naar zijn lokaal. Hij wilde wel op tijd zijn.

“AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH”
In de verte hoorde de hele klas hoe een vrouw gilde. Iedereen gooide zijn spullen neer en vluchtte er heen. Serverus arriveerde als een van de eerste en kon zien wat er was.
Het was het laatste geluid van de vrouw geweest. Het was de vrouw van de sorteerhoed. Geschokt keek iedereen naar wat er was gebeurd.
“De dodelijke vloek..” Hoorde hij overal om zich heen. Toen pas zag hij dat het waar was. Achter zich hoorde hij een aantal leerlingen van zijn afdeling grinniken. Zo dat geen leraar het kon horen natuurlijk, maar Severus hoorde het maar al te goed.
“Secretus toch, schrok ze zo van je gezicht.” Fluisterde Zwarts in zijn oor. Woedend keek hij naar Zwarts, die grinnikend wegliep. Tot zijn verbazing zag hij de jongen van daarnet achter hem staan, samen met een aantal andere jongens. Hij besefte dat zij het waren die hadden gelachen en begreep wat Perkamentus had bedoeld. Tot zijn eigen verbazing voelde hij eigelijk geen afkeer tegen de jongens. Eigelijk vond hij ze best leuk. Overal om hem heen hoorde hij gesnik. Hij schaamde zich over de gedachtes die hij net had. Natuurlijk voelde hij afkeer voor de jongens. Hij vond ze waarschijnlijk leuk omdat hij verbitterd was over zijn eigen leven en hij wenste vurig erbij te horen. Al was dat alleen omdat elke leerling ontzag had voor ze.
“IEDEREEN NAAR ZIJN SLAAPZAAL! IK WIL NIEMAND ZIEN OF HOREN VOOR MORGENOCHTEND BIJ HET ONTBIJT. DAT IS OOK DE WENS VAN DE ANDERE LERAREN. ZIEN WE JE TOCH OF HOREN WE JE TOCH, WORD JE ONMIDDELIJK VAN SCHOOL VERWIJDERD!” Serverus hoorde hoe Perkamentus over de menigte heen schreeuwde. Hij zag hoe die vriendelijke ogen nu vuur uitstraalden. Stil volgde hij zijn afdelingsgenoten. In zijn slaapzaal plofte hij op zijn bed. Toen de andere jongens binnen kwamen deed hij of hij sliep. In werkelijkheid dacht hij na. Hij moest bij het groepje van Voldemort komen. Hij zou Zwarts en Potter wat laten zien!

het is niet erg lang, maar goed, reacties pb plz maar reactie topic ook goed hoor Rolling Eyes

Reflex · Geplaatst: Za Aug 07, 2004 15:31

Serverus Sneep: Verbeteringen?

De school was in rouw om wat er gebeurd was, maar desondanks was Perkamentus toch al weer opzoek naar twee nieuwe leraren. Er was tot ieders spijt nog een leraar weg. De jonge lerares wilde niet op een school werken waar iemand was vermoord. Ze gaf ook pas een jaar les op school, dus dachten eventuele kandidaten dat er iets was met die baan. Maar toch waren er wel tovenaars en heksen die het wel aandurfde en zo waren de twee banen weer snel gevuld en kregen de leerlingen weer les volgens het gewone rooster. Voor het vak Transfiguratie, waarvan de lerares was opgestapt, kregen ze nu een jonge maar strenge lerares die Anderling heette. Voor spreuken kregen ze nu een piepklein tovenaartje die Banning heette. Natuurlijk werden de nieuwe leraren grondig uitgetest, maar al snel hadden ze door dat dat echt niet kon bij professor Anderling en professor Banning hadden vonden ze zo grappig dat ze het niet deden. Deden ze het wel wist hij ze te betoveren. Banning was echt een genie met zijn toverstok.

Serverus pogingen om tot het groepje te komen, mislukte steeds. Hoe aardig Voldemort eerst tegen hem deed, zo negeerde hij hem nu. Serverus snapte er niks van. De jongen had geprobeerd om hem eerst aan zijn kant te krijgen en nu? Lucius Malfidus en zijn vrienden negeerden hem ook volkomen en nu was Serverus zelfs blij met het gepest van Zwarts en Potter. Dan werd hij tenminste niet genegeerd. Lily had ook al niks tegen hem gezegd sinds het gebeuren in de klas en dat stoorde hem. Trok ze zich dan zoveel aan van wat Potter en Zwarts zeiden, ook wanneer ze gelijk hadden? Of was hij gewoon zo afstotelijk dat ze niet wilde denken aan een relatie met hem? Serverus liep naar de spiegel en bekeek zichzelf. Geschrokken keek hij in de spiegel. Zijn haar! Het was zo vet dat je er friet in bakken kon! En zijn neus! Hij was zo krom dat het wel een klif leek van een berg! Wanhopig probeerde hij zijn neus mooier te toveren en het lukte een klein stukje. Tevreden keek hij in de spiegel dat was al iets beter, nu zijn haar nog. Serverus stond wel een uur onder de douche om zijn haar te wassen. Het was minder vet, maar nog niet mooi glanzend. Maar toen hij in de spiegel keek was hij tevreden met zichzelf. Het was een kleine verbetering vond hij.

De volgende dag liep Serverus voor het eerst met opgeheven hoofd door de gangen. Hij zag de andere leerlingen verbaasd kijken en serverus dacht dat het was om zijn haar en neus en glimlachte. Tevreden liep hij het bordes van Zweinstein af en ging op het gras zitten aan het meer. Vanuit zij ooghoeken zag hij Lily zitten en hij streek met zijn hand zijn haar naar achter, wat hij Potter ook wel eens zag doen. Toen hij voelde dat Lily Zijn kant opkeek streek hij nog eens door zijn haar en stak trots zijn neus in de lucht. Achter zich hoorde hij een groepje lachen, maar voor het eerst had hij niet meteen het idee dat het om hem ging. Hij merkte dat het groepje van Lily naar hem keek en hij voelde zich heel knap ineens. Hij was zo aandachtig met zichzelf en het groepje van Lily bezig dat hij niet in de gaten had dat Potter en Zwarts hem naderde met een emmer water. Hij had het pas door toen die leeg gegoten werd over zijn hoofd! Geschrokken keek hij om.
“Wou ik dacht toch echt, die serverus is zo slecht! Ik dacht dat hij niet kon tegen zon! Dat hoofd lijkt op een krater en zit nu vol met water!” Zong Zwarts stikkend van het lachen.
“Secretus, hoe durf JIJ je hoofd zo in de lucht te steken? We hoeven dat afstotelijke hoofd niet te zien! Dacht je dat je er nu knap uit zag, met je haar iets minder vet?” Treiterde Potter.
Pippeling schaterde van het lachen en Potter keek fronsend naar Pippeling. “Kun je even ophouden met zo dom doen? Je bent net zo erg als hij hoor!” Grinnikte Potter.
Serverus zag dat Lily opstond en naar hen toe liep.
“Potter en Zwarts? Kunnen jullie dan echt niet aardig doen tegen Sneep?” Serverus merkte dat ze hem geen Serverus meer noemde en ze keek hem geen een keer aan. Serverus wilde wel janken, maar hij maakte zich dapper groot om wat te zeggen. Op het laatste moment bedacht hij zich en hield zijn mond omdat hij wist dat ze hem met wat hij ging zeggen alleen maar meer getreiter opliep.
“Maar lieve Lily toch,” zei Zwarts poeslief, “Je noemt hem geen Serverus meer, is het uit?”
“Sirius pest Lily niet zo. Zij kan er ook niks aan doen dat Secretus achter haar aan zit!” Zei Potter scherp.
“Jongens ik vraag gewoon die jongen met rust te laten. Laat hem gewoon een week met rust en dan zien we wel weer!” Vroeg Lily vleiend.
“Nee dus!” Zei Zwarts.
“Vooruit dan!” Zei Potter blozend, waarop Lupos vragend naar Potter keek.
De jongens liepen weg en eindelijk draaide Lily naar hem toe.
“Bedankt.” Stamelde hij.
Lily liep naar hem toe en fluisterde: “Zes uur op het bordes!”
Stomverbaasd keek Serverus hoe ze terug liep naar haar vriendinnen. Hij draaide zich om en liep snel terug naar het kasteel.....

reacties???

Reflex · Geplaatst: Di Aug 17, 2004 13:16

Serverus Sneep: Problemen en liefde

Nerveus keek Serverus in de spiegel van in slaapzaal. Zijn haar zag er voor zijn doen netjes uit. Zijn neus leek minder lelijk dan normaal. Toch miste hij iets. Met zijn ogen samengeknepen keek hij in de spiegel. WACHT! Hij was zijn haar vergeten te borstelen! Snel zocht hij naar een borstel en uiteindelijk vond hij er een onder het bed van Cornel Gruts. Vlug borstelde hij zijn haar netjes en hij maakte een scheiding. Tevreden was hij over het resultaat. Het had zeker slechter gekund! Even haalde hij een betoverende glimlach tevoorschijn en ton probeerde hij er een charmante glimlach van te maken. Het was niet in zoveel woorden een afspraakje maar toch! Toen hij eindelijk tevreden was over zijn glimlach pakte hij zijn mantel en deed hem om. Nerveus keek hij nog een keer om en liep toen weg. Als hij terug kwam had hij gezoend! Hij wist het gewoon!

Nog voor zes uur stond Serverus op het bordes voor de school te wachten op Lily. Hij hoorde hoe er een groepje leerlingen om hem lachte. Het stoorde hem niet. Hij had immers een afspraakje met een van de mooiste meisjes van de school! Om vijf over zes zag Serverus Lily in de gang lopen. Ze liep richting deur en keek om zich heen. Snel wandelde ze naar Serverus toe. “Hoi Serverus..... Zullen we een eindje lopen?”
Serverus knikte en ze liepen zwijgend richting het grote meer.
“Je ziet er leuk uit Serverus.” Zei Lily Vriendelijk.
Serverus glimlachte nerveus en stamelde zachtjes: “Dank je.”
Lily keek naar Serverus en deed haar mond open om wat te zeggen, maar voor ze iets zei sloot ze haar mond weer. Afwachtend keek Serverus haar aan.
Nog steeds zwijgend liepen ze verder. Plots bleef Lily staan en keek naar Serverus: “Weet je Serverus, ik vind het erg stom dat ze je zo pesten.”
Hij keek omhoog naar de lucht. Het werd al donker.
“Ik vind dat ze eens op moeten houden.” Vervolgde ze.
Peinzend keek hij naar Lily. Hij merkte hoe ongemakkelijk ze zich voelde.
“Dank je.” Fluisterde hij.
Vol verwachting keek hij in haar ogen. Hij merkte hoe hij zelf ineens naar haar toe boog en haar zoende. Toen hij haar lippen raakte trok hij geschrokken zijn hoofd terug. Lily keek hem fronsend aan.
“Sorry, sorry!” Fluisterde hij. Angstig keek hij om zich heen om te kijken of iemand hem gezien had. Tot zijn geluk was dat niet zo. Hij zuchtte. Hij merkte hoe Lily naar hem keek.
“Het geeft niet Serverus.” Glimlachte ze flauwtjes.
“Het spijt me echt heel erg! Ik had mezelf denk ik niet meer in de hand!” De tranen blonken in zijn ogen. Hij had het grondig verpest!
“Het maakt niet uit Serverus! Bij iedereen kan het wel eens gebeuren. En trouwens je zoent best goed!” Nu lachte ze.
Serverus keek haar ongelovig aan: “Meen je dan?”
Lily knikte en lachte nog een keer. Nu boog zij naar hem toe en zoende hem. Verbaasd zoende Serverus haar terug.
Toen ze klaar waren met zoenen werd Lily ineens ernstig: “Wil je dit alsjeblieft aan niemand vertellen? Dit zou niet goed zijn voor de reputatie voor ons beide Serverus. Het spijt me. Ik vind je heus leuk hoor, maar je weet hoe het zal gaan.....”
Serverus knikte. Hij snapte wat ze bedoelde, een meisje van dreuzelouders en een Zwadderaar.
“We kunnen wel elkaar in het geheim zien, heel af en toe.” Vervolgde ze naar een lange stilte. Hij knikte instemmend en Lily zoende hem nog eens. “Tot ziens Serverus volgende week zes uur hier op deze plaats!” Toen liep ze weg. Ze keek niet om maar liep meteen door naar binnen. Serverus staarde haar na. Hij had gezoend! En niet met zomaar iemand, maar met Lily Evers nog wel. Elke jongen wilde wel met haar zoenen! En ze wilde hem weer zien! Volgende week al! Nagenietend liep hij terug naar de kerkers. Met zijn gedachten bij de zoen viel hij in slaap.

Nu sprak Serverus elke week op dezelfde dag en tijd af. Stralend liep hij door de gangen en zelfs het gepest (en het nieuwe liedje) van Potter en Zwarts kon hem niet deren. Elke keer als hij langs Lily kwam keek hij haar even verliefd aan, waarop zij een waarschuwende blik naar hem stuurde. Zijn geluk kon niet kapot! Met opgeheven hoofd liep hij naar het lokaal. Tot zijn schrik zag hij daar Lily ingesloten staan tussen een aantal jongens die hij kende als derde jaars huffelpuffers.
“Keek eens wie we daar hebben!” Grijnsde er eentje.

Reacties??? heb ze tegewoordig liefst in reactietopic alhoewel pb's ook leuk zijn of course Wink

[/i]

Reflex · Geplaatst: Vr Aug 20, 2004 19:17

Serverus Sneep: Red je daar maar uit Serverus!

Een van de jongens liep naar hem toe, pakte hem bij zijn mantel en schudde hem door elkaar.
“Hoe durf je?!” Siste hij in zijn oor.
“Stop!!” Gilde Lily.
De jongen draaide zich naar haar toe. Gemaakt verbaasd keek hij haar aan.
“Hoe kun je nou voor Secretus opkomen?” Grijnsde hij vals.
“Noem hem niet zo!” Deze keer was het geen van de jongens van Huffelpuf. De huffelpuffers keken verbluft naar de jongens die nu achter Serverus gingen staan.
“WAT zei je?!” Vroeg de grootste jongen.
“Ik zei: Noem hem niet zo!” Nu pas zag Serverus wie het was. Verbaasd keek hij naar James en sirius, die woedend tegenover de andere jongens stonden.
“Alleen wij mogen Secretus, Secretus noemen!” Riep Zwarts vals.
“En laat Lily gaan. Stelletje oververliefde stalkers.” Serverus was verbaasd dat hij dat zei.
Even wisten de jongens niks te zeggen, maar toen kregen ze hun zelfvertrouwen terug.
“Moet je een klap voor je bek?!” Dreigend liep de grote naar hem toe.
Potter ging met opgeheven stok voor Serverus staan, die bijna in zijn broek plaste van angst.
“Hij heeft jou toch niks gedaan? Dus waarom zou je hem voor zijn ‘bek’ slaan?”
Boosaardig keek de jongen van James naar Serverus naar Lily: “Hij heeft met haar gezoent!” Zijn blik flitste snel naar Lily.
“Hij heeft wat?!”
Verstijfd keek James aarzelend naar Lily. Lily sloeg haar ogen neer.
James herstelde zich snel: “En wat heeft hij jou dan aangedaan?”
“Lily behoort aan mij!” Vol haat keek Lily naar de jongen.
“Ik... Ik behoor aan niemand!” Snikte ze.
“Wat is hier aan de hand?” Perkamentus kwam aanlopen.
“Die jongens,” James wees naar de huffelpuffers, “Beweren dat Lily van hen is en ze bedreigden Secr... Serverus.”
“En kan iemand vertellen waarom?” Zijn ogen bleven op Serverus rusten.
“Omdat Secr.... Serverus met ha... haar gezoend heeft.” James sloot even zijn ogen.
“Is dat waar?” Perkamentus keek bedroefd naar de jongens.
“Het...het is....” De jongen sloeg zijn ogen neer.
“Strafwerk en 30 punten aftrek voor huffelpuf. En nu wegwezen jongens.”
Dankbaar keek Lily naar Perkamentus. Perkamentus knikte en liep weg.
James keek naar Lily: “Ik uhm...ik ga maar weer.” Hij maakte een klein glimlachje naar Lily en keek licht boos naar Serverus.
Zwarts haalde zijn schouders op en liep achter Potter aan.
Serverus keek naar Lily: “Hoe wisten ze het?” Strak keek hij haar aan.
“Ik.... Ik heb het een vriendin verteld, om te laten zien dat ik met iedereen wel durfde te zoenen.”
“Wat heb je gedaan?” Serverus kon zijn oren niet geloven.
“Ik...” Ze sloot meteen haar mond weer.
“Het was niet echt?” Hij voelde hoe een traan over zijn wang liep. Met een ruk draaide hij zich om en liep weg. Hij wist dat hij werd nagekeken door Lily, maar dwong zichzelf om niet om te kijken.

De volgende dagen werd hij nagestaard door veel leerlingen. Op een of andere manier wisten ze het allemaal. James liep het steeds voorbij met een blik van minachtig. Lily had hij niet meer gesproken of gezien. Nu was er echt niemand meer die wat tegen hem zei. Elke keer als de huffelpuffers langskwamen, die ook al niet aangesproken werden maar wel elkaar hadden, deden ze net of hij niet bestond. Maar een paar dagen later sprak eindelijk eimand tegen hem. Het was Lucius: “Arme Sneep, had je maar niet ingelaten met dat Evers mens.” Lucius grinnikte.
“Maar goed er is nog een kans! Kom bij ons. Voldemort wil je er graag bij hebben” Verbaasd keek Serverus naar Lucius. Ze wilde hem erbij! Dit was zijn kans. Hij zou zich bekeren tot de duistere jongens en wraak uitoefenen op de mensen die hem ooit eens hadden gepest.
Serverus knikte: “Oke!” Zei hij vastberaden en met een valse lach draaide hij zich om. Een keerpunt in zijn leven......

Reflex · Geplaatst: Do Sep 02, 2004 16:27

Serverus Sneep: Een paar jaar later

Een donkere gedaante waande zich door de straten van Zweinsveld. De schemering van enkele lampen konden zijn gezicht niet laten zien. Hij liep snel voort richting het zuiden van het kleine dreuzelloze stadje. Gecontroleerd spiedde de man door de straat. Het was alsof hij niet gezien mocht. Met een zwaai van zijn arm doofden ook de lampen die nog branden, zodat de man totaal opging in de duisternis. Zijn voetstappen verraden waar hij heen ging, maar tegen de ochtend had de sneeuw die stappen wel weer bedekt.

Aan de rand van een groot bos bleef de man even staan. Spiedend keek hij om zich heen. Hij zag niemand en zette een stap in het donkere bos. Vlug liep hij door en eenmaal diep in het bos sprak hij een spreuk over zichzelf heen.

Een grote groep donkere gedaantes stond netjes in een rij en keken strak naar voren. Langzaam aan verschenen allerlei andere duistere gedaantes en die gingen op hun plaats in de rij staan. Voor de rij stond er nog een gedaante apart. Zenuwachtig keek hij naar een laatste man. De man was duisterder dan het hele groepje bij elkaar en had zijn rug naar hen toegedraaid. Na ongeveer 5 minuten werd het stil en draaide de man zich om. Zijn rode ogen flitsten van de man vooraan naar de rij achter hen.
“Beno, je bent te laat.” Hij lachte vals en sprak een spreuk over de angstige man uit. Hij gilde van pijn en tevreden keek de man hem aan: “Het zal je leren.”
Zonder de angstige man nog een blik waardig te keuren liep hij naar de man die voor de rij stond. Eigelijk was het nog maar een jongen. Hooguit 17 jaar. Serverus was een nieuweling die hij uitstekend kon gebruiken. Zelf was hij geen ster in toverdranken en dat wist hij. Zenuwachtig stroopte Serverus zijn mouw op en keek angstig opzij. Hij hoorde de man een spreuk sissen en meteen voelde hij een brandend gevoel in zijn arm. Hij kneep zijn ogen dicht en voelde het gevoel langzaam weg zakken. Trots keek hij naar het teken dat nu in zijn arm gebrand was. Hij zag hoe de Heer van het Duister nu naar hem toeliep met een donkere mantel en masker. Met eerbied pakte hij ze aan. Serverus ging in de rij staan. Zijn hand gleed naar het teken in zijn arm en voorzichtig voelde hij aan de littekens eromheen. Hij merkte hoe de anderen knielden en zelf knielde hij ook. Zijn ogen gesloten, maar toch voelde hij de ogen over de rij gaan.
“Korzel, Kwast. Ik wil dat jullie de Hessols grijpen. Dood wil ik ze zien.” Zijn stem siste als een slang en Serverus merkte hoe twee mannen knikten. Hooghartig keek de Heer naar Serverus.
“Ik weet dat je goed bent in toverdranken,” Even zweeg hij, “Ik wil dat je de drank des doods voor mij brouwt.”
Angstvallig keek Serverus op. Langzaam knikte hij. De Heer knikte goedkeurend en verdween plotseling. Na een paar seconden stonden de dooddoeners op en zonder iets tegen elkaar te zeggen verdwenen ze. Serverus bleef als laatste staan en uitgeput keek hij naar het teken in zijn arm. Hij was geen mens meer. Hij had te gehoorzamen. Hij was een ding dat bevelen op volgde. Eigelijk was zijn leven er niet beter op geworden, maar dat besefte Serverus nog niet. Hij was gevoelloos en koud. Vreesde niet iemand te vermoorden. Kende geen liefde, alleen maar haat. Ja zo was de Heer en hij nu ook. Maar je moest toch ergens bij horen?

dat was het dan echt!!!! Ik begin neit aan een nieuwe jonge jaren van!! begin emt een heel nieuw verhaal! Heb der zin in!